PIECHOTA   Nie noszą lampasów i szary ich strój, Nie noszą ni srebra, ni złota, Lecz w pierwszym szeregu podąża na bój Piechota, ta szara piechota. Lecz w pierwszym szeregu podąża na bój Piechota, ta szara piechota.   Maszerują strzelcy, maszerują, Karabiny błyszczą, szary strój, A przed nimi drzewa salutują, Bo za naszą Polskę idą w bój!   Idą, a w słońcu kołysze się stal, Dziewczęta zerkają zza płota, A oczy ich dumnie utkwione są w dal, Piechota, ta szara piechota! A oczy ich dumnie utkwione są w dal, Piechota, ta szara piechota!   Maszerują strzelcy, maszerują, Karabiny błyszczą, szary strój, A przed nimi drzewa salutują, Bo za naszą Polskę idą w bój!   Nie grają im surmy, nie huczy im róg, A śmierć im pod stopy się miota Lecz w pierwszym szeregu podąża na bój Piechota, ta szara piechota. Lecz w pierwszym szeregu podąża na bój Piechota, ta szara piechota.   Maszerują strzelcy, maszerują, Karabiny błyszczą, szary strój, A przed nimi drzewa salutują, Bo za naszą Polskę idą w bój!   Miarowo bagnetów kołysze się łan, A w sercu ich szczera ochota, Ze śpiewem do boju wyrusza jak w tan, Piechota, ta szara piechota. Ze śpiewem do boju wyrusza jak w tan, Piechota, ta szara piechota.   Maszerują strzelcy, maszerują, Karabiny błyszczą, szary strój, A przed nimi drzewa salutują, Bo za naszą Polskę idą w bój!	PIERWSZA BRYGADA   Legiony to żołnierska nuta, Legiony to straceńców los, Legiony to żołnierska buta, Legiony to ofiarny stos.   My, pierwsza brygada, Strzelecka gromada. Na stos rzuciliśmy Nasz życia los, na stos, na stos!   O, ileż mąk, ileż cierpienia, O, ileż krwi, wylanych łez, Pomimo to nie ma zwątpienia, Dodawał sił wędrówki kres.   My, pierwsza brygada, Strzelecka gromada. Na stos rzuciliśmy Nasz życia los, na stos, na stos!   Krzyczeli, żeśmy stumanieni, Nie wierząc w to, że chcieć to móc, Leliśmy krew osamotnieni, A z nami był nasz drogi wódz.   My, pierwsza brygada, Strzelecka gromada. Na stos rzuciliśmy Nasz życia los, na stos, na stos!   Dziś nadszedł czas pokwitowania Za mękę serc i katusz dni. Nie chciejcie więc politowania, Zasadą jest: za krew chciej krwi.   My, pierwsza brygada, Strzelecka gromada. Na stos rzuciliśmy Nasz życia los, na stos, na stos!   Umieliśmy w ogień zapału Młodzieńczych wiar rozniecić skry, Nieść życie swe dla ideału I swoją krew i marzeń sny.	BIAŁY KRZYŻ   Gdy zapłonął nagle świat, Bezdrożami szli przez śpiący las. Równym rytmem młodych serc Niespokojne dni odmierzał czas. Gdzieś pozostał ognisk dym Dróg przebytych kurz, cień siwej mgły. Tylko w polu biały krzyż Nie pamięta już, kto pod nim śpi. Jak myśl sprzed lat, Jak wspomnień ślad, Wraca dziś Pamięć o tych, których nie ma.   Żegnał ich wieczorny mrok, Gdy ruszali w bój, gdy cichła pieśń. Szli, by walczyć o twój dom Wśród zielonych pól o nowy dzień! Lecz nie wszystkim pomógł los Wrócić z leśnych dróg gdy kwitły bzy. . W szczerym polu biały krzyż Nie pamięta już, kto pod nim śpi. Jak myśl sprzed lat, Jak wspomnień ślad, Wraca dziś Pamięć o tych, których nie ma.
PRZYBYLI UŁANI POD OKIENKO   Przybyli ułani pod okienko, Przybyli ułani pod okienko, Pukają, wołają:"Puść, panienko!" Pukają, wołają:"Puść, panienko!"   Zaświecił miesiączek do okienka, Zaświecił miesiączek do okienka, W koszulce stanęła w nim panienka. W koszulce stanęła w nim panienka.   O Boże, a cóż to za wojacy? O Boże, a cóż to za wojacy? Otwieraj, nie bój się, to czwartacy. Otwieraj, nie bój się, to czwartacy.   Przyszliśmy napoić nasze konie Przyszliśmy napoić nasze konie Za nami piechoty całe błonie. Za nami piechoty całe błonie.   O Jezu, a dokąd Bóg prowadzi? O Jezu, a dokąd Bóg prowadzi? Warszawę odwiedzić byśmy radzi. Warszawę odwiedzić byśmy radzi.   A potem pojedziem do Krakowa, A potem pojedziem do Krakowa, Popatrzeć, czy Polska już gotowa... Popatrzeć, czy Polska już gotowa...   Panienka otwierać podskoczyła, Panienka otwierać podskoczyła, Ułanów do środka zaprosiła Ułanów do środka zaprosiła	ROZKWITAŁY PĄKI BIAŁYCH RÓŻ   Rozkwitały pąki białych róż Wróć Jasieńku, z tej wojenki, wróć, Wróć, ucałuj, jak za dawnych lat Dam ci za to róży najpiękniejszy kwiat. Wróć, ucałuj, jak za dawnych lat Dam ci za to róży najpiękniejszy kwiat.   Kładłam ja ci idącemu w bój Białą różę na karabin twój Nimeś odszedł, mój Jasieńku, stąd, Nimeś próg przestąpił, kwiat na ziemi zwiądł. Nimeś odszedł, mój Jasieńku, stąd, Nimeś próg przestąpił, kwiat na ziemi zwiądł.   Już przekwitły pąki białych róż, Przeszło lato, jesień, zima już Cóż ci teraz dam, Jasieńku, hej, Gdy z wojenki wrócisz do dziewczyny swej? Cóż ci teraz dam, Jasieńku, hej, Gdy z wojenki wrócisz do dziewczyny swej?   Ponad stepem nieprzejrzana mgła, Wiatr w burzanach cichuteńko łka Przyszła zima, opadł róży kwiat Poszedł w świat Jasieńko, zginął po nim ślad. Przyszła zima, opadł róży kwiat Poszedł w świat Jasieńko, zginął po nim ślad.   W ciemnym borze zimny wicher dmie, Już nie wróci mój Jasieńko, nie. Śmierć hulała wzięta krwawy łup, Zakopali Janka mego w ciemny grób. Śmierć hulała wzięta krwawy łup, Zakopali Janka mego w ciemny grób.   Jasieńkowi nic nie trzeba już, Bo mu kwitną pąki białych róż. Tam, pod jarem, gdzie w wojence padł, Wyrósł na mogile białej róży kwiat. Tam, pod jarem, gdzie w wojence padł, Wyrósł na mogile białej róży kwiat.	WOJENKO, WOJENKO   Wojenko, wojenko, cóżeś ty za pani Że za tobą idą, że za tobą idą Chłopcy malowani?   Chłopcy malowani, sami wybierani, Wojenko, wojenko, wojenko, wojenko, Cóżeś ty za pani?   Na wojence ładnie, kto Boga uprosi, Żołnierze strzelają, żołnierze strzelają, Pan Bóg kule nosi.   Lecą kule lecą, lecą kule żwawo, Która cię dogoni, która cię dogoni, To zapłacisz krwawo.   Wojenko, wojenko, cóżeś tak szalona, Kogo ty pokochasz, kogo ty pokochasz, Jeśli nie leguna.   Maszeruje wiara, pot się krwawy leje, Raz, dwa, stąpaj, bracie, raz, dwa, stąpaj, bracie, To tak Polska grzeje.   Wojenko, wojenko, markietanko szańca, Kogo ty pokochasz, kogo ty pokochasz, Jeśli nie powstańca   Wojenko, wojenko, co za moc jest w tobie, Kogo ty pokochasz, kogo ty pokochasz, W zimnym leży grobie.   Choćby spał już w grobie snem nieprzebudzonym, Wstanie i podąży, wstanie i podąży Za swym batalionem.
Rota Nie rzucim ziemi, skąd nasz ród. Nie damy pogrześć mowy, Polski my naród, polski lud, Królewski szczep piastowy. Nie damy, by nas gnębił wróg. Tak nam dopomóż Bóg! Tak nam dopomóż Bóg! Do krwi ostatniej kropli z żył Bronić będziemy ducha, Aż się rozpadnie w proch i pył Krzyżacka zawierucha. Twierdzą nam będzie każdy próg. Tak nam dopomóż Bóg! Tak nam dopomóż Bóg! Nie będzie Niemiec pluł nam w twarz, Ni dzieci nam germanił, Orężny wstanie hufiec nasz, Duch będzie nam hetmanił. Pójdziem, gdy zabrzmi złoty róg. Tak nam dopomóż Bóg! Tak nam dopomóż Bóg	"Miejcie nadzieję"  [sł. A. Asnyk] [muz. Z. Preisner] Miejcie nadzieję nie tę lichą, marną co rdzeń spróchniały w wątły kwiat ubiera, lecz te niezłomną, która tkwi jak ziarno przyszłych poświęceń w duszy bohatera. Miejcie odwagę, nie tę jednodniową, która na oślep leci bez oręża, lecz tę, co sama niezdobytym wałem przeciwne losy stałością zwycięża. Przestańmy własną pieścić się boleścią. Przestańmy ciągłym lamentem się poić. Kochać się w skargach jest rzeczą niewieścią, mężom przystoi w milczeniu się zbroić. Lecz nie przestańmy czcić świętości swojej i przechowywać ideałów czystość. Do nas należy dać im moc i zbroję by z kraju marzeń przeszły w rzeczywistość. Miejcie nadzieję...

---