W einberger, D.A., Schwartz, G.E. i Davdison, R.J.(1979). Low-anxious, high-anxious, and repressive coping styles: psychometric patterns and behavioral and physiological responses to stress. Journal of Abnormal Psychology, 88, (4),369-380.

LOW-ANXIOUS, HIGH-ANXIOUS AND REPRESSIVE COPING STYLES

A od dawna problem w badaniach nad stresem donosi że tendencje osób do niepokoju są często niezgodne z odpowiednimi wskaźnikami fizjologicznymi i zachowania. Na podstawie badań rozróżniono pomiędzy

(a) osoby niskolękowe, które zgłaszają niskie cecha lęku na skali Taylor i niskie obronność na skali Marlowe-Crowne

(b) repressorzy, którzy zgłaszają niski lęk, ale wysoką obronność.

Grupy te zostały porównane z umiarkowanie wysokolękowymi osobami. Tętno serca, spontaniczne reakcje odporności skóry i czoła , oraz napięcie mięśni odnotowano u 40 studentów podczas zadania polegającego na wyrażaniu skojarzeń.

Znaczące różnice w trzech fizjologicznych, jak również w trzech behawioralnych miarach (czas reakcji, , unikanie treści, zakłócenia słowne) wskazują na to, że represorzy są bardziej zestresowani niż niskolękowe osoby pomimo swojej wierzytelności o niskim poziomie lęku.

Grupa wysokolękowa eksponowała 3 wzór sugerujący poziom pośredni wnioskowany na podstawie lękowych odpowiedzi. . Te dane wyrażają potrzebę rozróżnienia osób pomiędzy represorami i osobami niskolękowymi, które zostaną przebadane pod względem zgłaszanego przez sienie poziomu lęku oraz behawioralnych i fizjologicznych reakcji na stres.

Indywidualne różnice w skłonnościach do stawania się zaniepokojonym jest nadal ważnym wymiarem w teorii nerwic i dolegliwości związanych ze stresem. Jednakże powszechne rozczarowanie wynikające z rozbieżności relacji między skalą lęku jako cechy i rzeczywistych behavioarlnych i fizjologicznych odpowiedzi organizmu. (see Hodges, 1976; Leyitt, 1967).

Jednym ze źródeł tych rozbieżności mogą być pewne, że indywidualne predyspozycje z własnej percepcji (patrz Sackheim & Gur, 1978). Osoby z represyjnym stylem radzenia zazwyczaj zaprzeczają występowaniu wysokiego poziomu lęku, choć często odpowiadają niesłownie, tak jakby mieli wysoki poziom niepokoju. Czy możliwe jest więc odróżnienie osób prawdziwie niskolękowych od represorów, którzy zgłaszają niski lęk, choć ich behawioralne i fizjologiczne wskaźniki mówią inaczej?

Represorów tradycyjnie definiuje się jako osoby wyraźnie ujawniające zwiększoną rozpoznawalność progów dla bodźców prowokujących lęk, zgodnie z tym unikają zadań dotyczących spostrzegawczości, rzutowania i dotyczące wiedzy. (see Brown, 1961; Eriksen, 1966).Nic dziwnego, że osoby z defensywnym stylem radzenia sobie ujawniają niewielka tendencję do niepokoju mierzoną skalą Tylor Manifest Anxiety Scale. Jednak ten styl również koreluje z wysoką ocenę na środków niedostosowananych i niedokładnych przez zawarte w nich samooceny i opisy (w zależności od oceny klinicznej protokołów Chodorkoff, 1954). . Represywna obronność i zaniepokojenie wynikające z chęci unikania świadomości lęk często mogą przeszkadzać w skutecznym radzeniu sobie i paradoksalnie można zaobserwować promowanie zachowań i reakcji fizjologicznych przejawiających się wysokim lękiem.

Mimo przekonujących dowodów, że wszystkie te skale (MAS, IPAT, Byrne Scale) są w dużej mierze oceniane na podobnym wymiarze, skale te nadal przydatne są w odrębnej literaturze, jeśli mierzą różne konstrukty. Po połączeniu tych literatur, ustalenia wskazują, że u znacznej liczby osób, osoby określone jako niskolękowe (cecha lęku) powinny być (prze)określone jako represorzy. Na przykład, niektóre badania (np. Cohen, 1975; Scarpetti, 1973) wykazały, że niski wynik na pierwszej skali w MMPI (wyznaczone osoby niskolękowe, nisko neurotyczne lub repressors) faktycznie wykazywał większą ilość fizjologicznych reakcji na stres niż wysoki wynik ( wysokolękowy, wysoko neurotyczny lub sensitizers).

The Marlowe-Crowne Socjal Desirability Stale postawiła znaczący krok w kierunku dyskryminacji osób prawdziwie niskolękowych od represorów. Rzeczywiście ocena represywnej obronności oddzielona została od wymiaru cechy lęku. Crowne i Marlowe zgromadzili liczne dowody, na to, że ich pomiarowa skala dotyczy zahamowania, "obronności i ochrony własnej wartości". (1964, str. 206). Wyróżniono 4 style radzenia sobie:

1. represorzy (ten defensywny styl charakteryzuje się stosowaniem represji w stosunku do innych) (Mahi, 1971)

2. niskolękowi

3. wysokolękowi

4. defensywnie wysokolękowi

Na przykład, badania Holroyd (1972) ujawniły, że osoby niskolękowe wykazały znacząco wyższe progi rozpoznawania niż wysokolekowe i znacznie niższe progi od represorów na bodźce związane z seryjnym porównaniem sexual versus nonsexual foto. Badania te wykazały, ze osoby niskolękowe nie są ani represorami ani sensitizers (uwrażliwieni).

Ponadto, Boor and SchilI (1967) stwierdzili, że osoby niskolękowe, w odróżnieniu od repressorów , osiągają znacznie lepszy wynik w połączeniu z osobami wysokolękowymi w czasowym zadaniu psychomotorycznym, w którym lęk może zakłócić wydajności.

DYSKUSJA

Zaprezentowana praca dostarcza wiarygodnego konstrukty wyróżniającego pomiędzy nisko lękowym, wysoko lekowym i represyjnym stylem jako 3 ogólne wzory radzenia sobie z groźnymi sytuacjami. Liczba jest teoretycznie zgodna z samo-sprawozdaniem behawioralnej i fizjologicznej różnicy jaka się pokazuje. Wśród osób przypisujących sobie niską cechę lęku, podwyższony wynik na Marlowe-Crowne przewiduje represyjny styl dotyczący unikania niepokojącego poznania (świadomości),Wniosek ten został poparty przez szczególne represyjne zaprzeczenie poznawczego (w stosunku do somatycznych) lęku i ich doniesienia o zmniejszonym poziomie lęku (cecha) po stresującym eksperymencie.

Represyjna obronność została wyrażenie ukazana przez stowarzyszenie zadania wysokiej zawartości unikania oceny i coraz słabego czasu reakcji. Chociaż te dane wskazują, że represorzy odpowiadali powoli i wymijająco aby zminimalizować ich poczucie zagrożenia. Względna nieskuteczność ich stylu radzenia sobie została udokumentowana przez kolejne cztery dodatkowe miary : tętno serca, działalność gruczołów potowych, napięcie mięśni czoła i werbalne zakłócenia. Tak, oświadczenie represorów o posiadaniu mniejszej cechy lęku od osób niskolękowych niskiego niepokoju grupy jednolitym zaprzeczeniem przez 3 miary ich zachowania i 3 miary ich fizjologii.

W przeciwieństwie do nich, samodzielne postrzeganie u osób niskolękowych było stosunkowo dokładne (wynik niski lęk i niska obronność). Ic ocena cechy lęku nie była pod wpływem czynników sytuacyjnych i ich doświadczeń poznawczych a somatyczne komponenty lęku były konsekwentne. Ogólnie rzecz biorąc, nie znaleźli oni bardzo stresującego zadania do wykonania. W szczególności, nie dążyli do szybkiego reagowania, (ocena ich odpowiedzi posiadała niski zakres werbalnych zakłóceń jak i szybki czas reakcji) ,zarówno na seksualne i agresywne jak również neutralne treści oraz miały stosunkowo niewielkie, ale konsekwentne zmiany w serca podczas całego badania.

Ukazując 3 wzór, osoby wysokolekowe wykazali pośredni poziom na stresujące odpowiedzi, ale ogólny brak obronności represyjnej
Na przykład, wykazywali niewielką tendencję do wyraźnego unikania treści prezentacji. Szczególnie czasu reakcji , w połączeniu z innymi miarami, sugeruje się, że osoby wysokolekowe początkowo dość znalazły groźne zadania oczekuje wysokiej początkowo przedmiotów znalezionych zadaniem dość zagrażające ale przystosowawczo przecenili wnikliwość do tego, jak przebiegał eksperyment. Co ciekawe, ten proces (rozpoznanie przereagowania) wydawał się wzmacniać własne poglądy co do wysokiego lęku.

Kiedy poproszono osoby o opisanie ich najważniejszych cechy, ich samodzielnie opisy były bardzo spójne z ich zachowaniem w laboratorium. W zaniepokojenie repressów wynika z opanowania negatywnych emocji i ścisłego kontrolowania ich zachowania. Oczywiście wartości racjonalne, bez emocjonalne podejście do życia.Samooceny dziewięciu z repressors były

(a) racjonalność (opanować emocje),

(b) szybko nie staję się zmartwiony

(c) Lubię ubijać interesy z osobami na niebłahym poziomie i

(d) zazwyczaj planuję co tylko chcę (ustalanie priorytetów),

(e) funkcjonalny

(f) Nie zniechęcam się łatwo

(g) Jestem tolerancyjny, dopóki to znoszę

(h) nadmiernie się nie martwię, przemawia prze ze mnie racjonalność

(I) Mogę wnieść istotny wkład do ludzkości.

Każde oświadczenie odbija najistotniejsze znaczenie od repressora czyli samokontrolowanie (samopoznanie).

Niskolękowe wyrażają brak z obronności oraz otwartość na doświadczenia i relacji międzyludzkich. Ich samopisy zawierają:

1. cieszsię życiem

2. wszechstronność, elastyczność

3. żyj dobrze z ludżmi

4. współdziałaj z ludźmi łatwo i naturalnie

5. sprawiedliwiy otwarty

6. różnorodności, zdolności, życzliwości

7. otwarty, szczęśliwy, aktywny

8. otwarty, przyjazny ludziom

9. rróżnorodna osoba, która czerpie radość z tego co robi

Wysokolękowi jak można się spodziewać zgłaszają wstydliwość, skromność i ogólnie grozny dla relacji międzyludzkich Sprawozdania to wskazuje, że jeśli repressors zostały usunięte w formie porównania, wysokolekowe osóby mogą być znacznie bardziej introwertyczne niż niskolękowi Samopisy wysokolękowych zawierają

1. nieśmiały zmartwiony tym co inni o nim powiedzą

2. spokojny i powolny w zawieraniu znajomości

3. niezgodny wizerunek lekko cyniczny

4. nieco wstydliwy,

5. samodzielny czasami chce alienacji

6. wrażliwy, cierpliwości,

7. spokojny, nieskomplikowany"

8. sympatyczny

Kliniczne implikacje wyróżniających wśród wysokich niepokoju, niskiej niepokoju i represyjne liczne style. Oczywiście, różne interwencje mogą być konieczne, aby pomóc represorom w porównaniu wysokolękowych indywidualne podejście do osób jest bardziej skuteczne (Shipley, Butt, Horwitz i Farbry, 1978). Ważne jest, aby pamiętać, że psychoanalitycznej, humanistycznej-egzystencjalne, i terapie emocji były nieco specyficznie nastawione do radzenia sobie z represyjnymi zaburzeniami osobowości. W przeciwieństwie, behawioralnej i (np., Woipe, 1973) i racjonalnie zorientowanej terapii poznawczo-behawioralnej (ag. , Beck, 1976; Ellis, 1970) modele mają raczej skupić się na strukturze niepokoju ujawnionych przez wysokolękowych

Repressors stanowią szczególnie trudny problem leczniczy. Jak można się spodziewać z ich zachowanie w tym badaniu, repressors (na R-S skali) unikają szukania pomocy dla swych trudności osobistych, choć mają oni najbardziej poważne obecnie problemy (Pellegrine, 1971). Podobnie wysoki Scorers na Marlowe-Crowne są ogólnie obronni w terapii, często kończące wcześnie i bez poprawy, zgodnie z terapeutą Oceny (8R Crowne Strickland, 1963). Jak wspomniano wcześniej, a represyjny styl radzenia sobie ze stresem może prowadzić do skłonność do fizycznej choroby choć repressors maja również uniknąć poszukiwania opieki medycznej (Schwartz, 1997)

W konkluzji rezultaty z tych badań wskazują, że represorzy jak i osoby wysokolękowe radzą sobie nieefektywnie z psychospołecznym stresem w stosunku do niskolękowych. Tak więc badania nad stresem zarządzają stosowanie samoopisowych miar lęku oraz powinny zawierać miary obronności do rozróżnienia między bardzo różnymi stylami nisko l/ wysok l/ represyjne osobowości

1

---