Wigilijne przedstawienie pod tytułem „Boże Narodzenie w autobusie”

Postaciami są:

- Kobieta z niemowlęciem

- Kierowca autobusu,

- Pasażerowie autobusu

Scena pierwsza

Jest szare zimowe popołudnie. Na przystanku stoi zziębnięta samotna kobieta. Dziecko zaczyna płakać. Matka czule przytula do siebie dziecko. Cicho szepce do niego.

-Nie płacz, nie płacz kochanie, zaraz nadjedzie autobus w nim będzie nam ciepło. Na pewno znajdziemy dziś jakieś schronienie. Proszę nie płacz..

Scena druga

Nadjeżdża autobus, kobieta mówi.

-O nareszcie, dzięki Ci Boże.

Kobieta zbiera pakunki, przytula dziecko i z trudem wchodzi do autobusu. Wchodząc słyszy głos.

-Szybciej!, pośpiesz się!, zamknij te drzwi! Zimno wpada, itp.

Ona przeciska się pomiędzy pasażerami szukając miejsca. Niechcący opiera się o pasażera, ten wykrzykuje:

- Gdzie się pchasz kobieto widzisz, że nie ma miejsc.

Odzywa się pasażerka z nutą politowania .

-Co za matka w taki ziąb z dzieciakiem się wybiera.

Inni pasażerowie ironicznie prowadzą dialog:

- Nawet go dobrze nie ubrała,

-Że też pozwolą mieć takim dzieci,

-Gdzie ojciec?

-Ojciec - a gdzieżby się z taką mordował.

Matka kuca w końcu autobusu. Dziecko nadal płacze. Ktoś głośno mówi:

-Kiedy się ten bachor w końcu zamknie.

Chwila ciszy, ale dziecko nadal płacze. Nagle słychać pisk opon. Pasażerowie mocno przechylają się do przodu. Dziecko płacze jeszcze głośniej. W kierunku kierowcy padają ostre słowa:

- Jak jeździsz idioto.

-Wieziesz ludzi a nie ziemniaki.

Scena trzecia

Kierowca podnosi się i przepychając się idzie w kierunku kobiety z dzieckiem, nadal padają obelżywe głosy w jego kierunku:

-Kierowca za dychę,

-Jedź pan a nie spaceruj się -bo wszyscy tu zamarzniemy itp.

Kierowca staje przed matką, wolno zdejmuje kurtkę z siebie i nic ni mówiąc okrywa dziecko. Płacz dziecka milknie. Matka kładzie je na pakunkach. Pasażerowie zdziwieni patrzą po sobie zdziwieni i zmieszani przez chwilę zamilkli. Ktoś z pasażerów podnosi się i ustępuje miejsca i prosi matkę by usiadła. Inni również zaczynają podchodzić, przynoszą swoje pakunki i tak tworzy się swoisty żłóbek Mężczyźni, którzy wcześniej krzyczeli proponują pomoc. Jeden z nich otwiera walizkę i daje matce cukierki mówiąc:

-To dla dziecka.

Inny niesie zapalone światło - na wzór betlejemskiego światła pokoju i mówi:

-Niech się dziecko ogrzeje.

Inna starsza pasażerka podaje matce jakieś ubranka i butelkę oliwki mówiąc:

-Proszę weź, wiozłam to dla wnuka, ale oni mają tego tyle, że na pewno by tego nie chcieli.

Tworzy się krąg wokół matki z dzieckiem wszyscy chcą jej pomóc. Rozbłyskują światełka zapalane od betlejemskiego. Pasażerowie zaczynają nucić kolędę - Ej kolęda, kolęda, ej kolędy to czas, kto ogrzeje rączęta, kto schronienie mu da….Kolęda cichnie ktoś z pasażerów czyta z książki fragment wypowiedzi Matki Teresy z Kalkuty. Jednocześnie z słychać utwór muzyczny Preisnera z płyty moje kolędy na koniec wieku (nr1)

• Zawsze, ilekroć uśmiechasz się do swojego brata
  i wyciągasz do niego rękę -

- jest Boże Narodzenie …

• Zawsze, kiedy milkniesz, by wysłuchać innych, kiedy rezygnujesz z zasad, które jak żelazna obręcz uciskają ludzi w ich samotności -

- jest Boże Narodzenie …

• Zawsze, kiedy dajesz odrobinę nadziei tym,
  którzy są przytłoczeni ciężarem fizycznego, moralnego i duchowego ubóstwa -

- jest Boże Narodzenie …

• Zawsze, kiedy rozpoznajesz w pokorze,
  jak bardzo znikome są twoje możliwości
  i jak wielka jest twoja słabość -

- jest Boże Narodzenie …

• Zawsze, kiedy sam, nie mając wiele, potrafisz dzielić się z innymi i obdarzasz ich radością -

- jest Boże Narodzenie …

• 
  Zawsze, kiedy czynisz swoje serce bezpiecznym domem dla przestraszonych, utrudzonych, odepchniętych i wzgardzonych -

- jest Boże Narodzenie …

• Zawsze, ilekroć pozwolisz, by Bóg pokochał innych przez ciebie -

- zawsze wtedy jest Boże Narodzenie …

(Jagoda)

Dalej grany jest utwór z płyty Preisnera(nr9)

Dziewczęta roznoszą opłatki. Po wysłuchaniu kolędy może zabrać głos Dyrektor szkoły. Po życzeniach aktorzy śpiewają kolędy np.-„ Przekażmy sobie znak pokoju”. Tu może nastąpić chwila składania sobie wzajemnie życzeń.

Opracował Mieczysław Szadkowski z Zespołu Szkół Nr 1 im. St. Staszica w Płońsku. Przedstawienie zagrano na wigilijnym spotkaniu nauczycieli i uczniów 2004r.

1

---