Moda Polska

Modernizm - kierunek literacki, występujący w pierwszej fazie epoki Młodej Polski, w latach 1880-1910, w następstwie zmian, jak te, dotyczące przepływu informacji.

Prócz poprawy pracy maszyn drukarskich, które wpłynęły na rozwój czasopiśmiennictwa, w dziennikarstwie zaczęto stosować telefon i telegraf. Radio, nowy wynalazek przełomu wieku XIX i XX, jeszcze bardziej pogłębiło poczucie zagrożenia, zagubienia i bezradności nękające człowieka zdominowanego przez środki przekazu i osaczonego przez rozwój cywilizacyjny. Poszukiwano nowych środków wyrazu, gdyż w latach dziewięćdziesiątych XIX w. idee pozytywizmu przestały być aktualne.

Słowo wywodzi się od francuskiego moderne, co oznacza współczesny, nowoczesny.. Modernistów charakteryzowały poglądy hedonistyczne, poszukiwanie antidotum na "ból istnienia".

Symbolizm – kierunek w poezji i sztukach plastycznych, powstały we Francji i Belgii w drugiej połowie XIX wieku, zakładał że świat poznawany zmysłami (materialny) jest złudą skrywającą prawdziwy, idealny świat, którego zmysłami i rozumem nie można zinterpretować. Pojęć ze świata prawdziwego nie da się opisać za pomocą zwykłego języka, może to zrobić tylko symbol.

Impresjonizm w literaturze –nurt w literaturze, narodzony w drugiej połowie XIX wieku we Francji i rozpowszechniony do początku wieku XX. Jego nazwa wywodzi się od francuskiego słowa impression (wrażenie) i początkowo stosowana była na określenie nurtu w malarstwie. Po raz pierwszy w odniesieniu do literatury termin ten zastosował Ferdinand Brunetière w artykule Impresjonizm w powieści.

Naturalizm - prąd literacki, który powstał we Francji w XIX wieku i rozprzestrzenił się na inne kraje Europy, pojawił się także w Stanach Zjednoczonych. Powieści naturalistyczne nosiły znamiona dokumentalizmu (o estetyce skrajnie mimetycznej) - były fotograficznym opisem rzeczywistości. Fikcja literacka została ograniczona na rzecz przekazania problematyki społecznej. Wprowadzono także nowe typy bohaterów - ludzi pochodzących z najniższych warstw społecznych (miejska biedota, chłopstwo), a nawet z marginesu. Tematem utworów stały się zaś sprawy związane z ich codzienną egzystencją. Akcentowano niesprawiedliwość społeczną i powszechny wyzysk.

Dekadentyzm (inaczej: choroba wieku) – nurt światopoglądowy i artystyczny, który swój początek miał około 1890 roku. Pojęcie to wywodzi się od francuskiego słowa décadence, oznaczającego "chylenie się ku upadkowi", "schyłek" (wieku).

Secesja - Był to kierunek w sztukach plastycznych, ukształtowany na przełomie XIX i XX wieku w Wiedniu. Secesja zwracała się przeciw tendencjom akademickim i historyzującym oraz naśladownictwu sztuki dawnej. Była też protestem przeciwko masowej produkcji fabrycznej. Istotę secesji stanowiło dążenie do stylowej jedności sztuki dzięki integracji działań w różnych jej dziedzinach, ze szczególnym uwzględnieniem rzemiosła artystycznego, architektury wnętrz, rzeźby i grafiki. Charakterystyczne cechy secesji to: płynne, faliste linie, ornamentacja abstrakcyjna bądź roślinna, inspirowana często wpływami sztuki japońskiej, swobodne układy kompozycyjne, asymetria, płaszczyznowość i linearyzm, subtelna pastelowa kolorystyka.

Arthur Schopenhauer (ur. 22 lutego 1788 w Gdańsku, zm. 21 września 1860 we Frankfurcie nad Menem) – filozof niemiecki, przedstawiciel pesymizmu w filozofii.

Friedrich Wilhelm Nietzsche (ur. 15 października 1844 w Röcken w okolicach Naumburg (Saale), zm. 25 sierpnia 1900 w Weimarze) – filozof, filolog klasyczny, pisarz i poeta. Punkt orientacyjny topografii filozofii nietzscheańskiej stanowi radykalna krytyka chrześcijaństwa oraz współczesnej autorowi zachodniej kultury. Istotny jest także szacunek wobec wartości obecnych w antycznej kulturze greckiej, wraz z postulatem powrotu do niej.

Henri Bergson ( ur. 18 października 1859 w Paryżu, zm. 4 stycznia 1941 tamże) – pisarz i filozof francuski, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1927. Przyjmowany za głównego twórcę intuicjonizmu.

Dzieje Tomasza Judyma

Głównym bohaterem powieści „ Ludzie bezdomni ” Stefana Żeromskiego jest Tomasz Judym, ubogi syn szewca pijaka, który skończył studia dzięki finansowej pomocy ciotki. Jego dzieje to nieustanna walka między pokusą zgody na istniejące warunki społeczne i wejście w świat ludzi bogatych, a przyjęciem czynnej postawy w dążeniu do polepszenia doli proletariatu. W rezultacie nie zapomina jednak o swoim pochodzeniu i pragnie pomóc biednym i schorowanym. Po powrocie z Paryża do Warszawy, Judym szukając kontaktów ze swą rodziną, odwiedza najuboższą dzielnicę stolicy, w której upłynęło jego dzieciństwo. Ulice Ciepła i Krochmalna, zamieszkałe głównie przez nędzarzy przedstawiają nadal obraz nędzy i upodlenia. Równie koszmarne warunki panowały w zakładach pracy. Pracownicy stłoczeni w ciasnych, dusznych pomieszczeniach zachowują się jak tryby jednej wielkiej maszyny. Wstrząśnięty warunkami zdrowotnymi najuboższych Judym zaczyna leczyć ich za darmo. Ambitny lekarz o społecznikowskim zacięciu budził podziw, ale był niewygodnym współpracownikiem, szybko więc był zmuszony opuścić Warszawę. Uzdrowisko w Cisach przynosi doktorowi nieco inne doznania. Jako lekarz w sanatorium styka się przede wszystkim z wytwornymi kuracjuszami i kuracjuszkami, nie bardzo chorymi, które chętnie nawiązałyby romans z przystojnym medykiem. Beztroskie życie, niewiele pracy, stosunki towarzyskie z wnuczkami pani Niewadzkiej, a przede wszystkim znajomość z Joanną, stanowiły znakomitą sposobność wprowadzenia Judyma w świat dobrobytu ludzi bogatych. Tomasza zaniepokoił jednak malaryczny klimat Cisów, czym naraził się miejscowym władzom, gdyż domagał się oczyszczenia rzeki z trującego mułu i przeniesienia czworaków w bardziej suche miejsce. Buntownik i idealista w jednej osobie po ostrej awanturze z administratorem Krzywosądem Chobrzańskim zmuszony był opuścić modny kurort. Pod wpływem namowy spotkanego na dworcu inżyniera Korzeckiego wyjeżdża do miasteczka w Zagłębiu Dąbrowskim, gdzie obejmuje posadę lekarza przy kopalni „Sykstus". Warunki zdrowotne miejscowej ludności przedstawiały się tragicznie. Zadymione powietrze, doły pełne stojącej zgniłej wody, praca ponad siły w kopalniach i hutach, nory zamiast mieszkań – oto przyczyny pylicy i gruźlicy płuc, które dziesiątkowały robotników. Tu naprawdę poczuł się potrzebny. Mimo to Judym tak naprawdę nie bardzo potrafi znaleźć sobie miejsce w społeczeństwie. Wyobcowany ze środowiska proletariatu z racji swego wykształcenia i zawodu, z niechęcią je wspomina, z odrazą przyjmuje przejawy jego prymitywizmu i zezwierzęcenia, ale wejście w świat bogatych wcale nie daje mu satysfakcji, nie spełnia jego oczekiwań. Poznaje ich niewielką wartość moralną, egoizm i pogardę wobec ludzi niżej stojących w hierarchii społecznej. Niemało drwin i upokorzeń doznał od nich w trakcie swej walki z nędzą społeczną, niemało włożył daremnych wysiłków w walce z ich oportunizmem i obojętnością. Nie znalazł zrozumienia u warszawskich lekarzy, został wypędzony z Cisów, nie spotkał się ze poparciem inżynierów, lekarzy i dyrektorów w śląskich kopalniach. W swej wrażliwości na zło i w potrzebie działania na rzecz potrzebujących pozostanie do końca osamotniony. Nie przekonuje go nawet odwzajemniona miłość do Joanny, którą odrzuca w myśl hasła samotnej walki z niesprawiedliwością tego świata i znieczulicą ze strony wyższych warstw społecznych.

Wiktor Judym (ludzie bezdomni)- jest starszym bratem Tomasza. Mieszka przy ulicy Ciepłej razem z żoną Teosią, dwójką dzieci i ciotką Pelagią. Jest to „słuszny mężczyzna. Nosił dużą jak łopata, zapuszczoną brodę, która otaczała jego rysy niby rama. Twarz miał bladą, nie opaloną, o skórze jak gdyby przesiąkniętej czymś czarnym”. Wiktor jest człowiekiem spracowanym, który pragnie zdobywać wiedzę. Jest niepokorny i zbuntowany, nie potrafi ugiąć się przed zwierzchnikami. Świadomość krzywdy i wykorzystywania klasy robotniczej sprawia, że staje się działaczem ruchu robotniczego, za co zostaje skazany na rok więzienia. Później musi uciekać z kraju i szukać szczęścia za granicą.

Judymowa (ludzie bezdomni) - bohaterka epizodyczna; żona Wiktora Judyma. W czasie akcji powieści podejmuje niebezpieczną podróż z dziećmi za granicę, "za chlebem". Gdyby nie pomoc spotkanej przypadkowo Natalii Orszeńskiej, podróż ta mogła się zakończyć tragicznie

Joasia Podborska (ludzie bezdomni) - jest guwernantką panien Orszeńskich, uważaną za przyjaciółkę domu. Jest to „dwudziestokilkuletnia, ciemna brunetka z niebieskimi oczami, prześliczna i zgrabna”, o twarzy, na której uwidaczniają się wszystkie emocje. Pochodzi ze zubożałej szlachty i po śmierci rodziców musiała podjąć pracę, by pomóc w wykształceniu braci. Czytelnik poznaje ją dzięki pamiętnikowi, który prowadzi i w którym zapisuje swoje przemyślenia oraz odczucia.

Niewadzka – majętna wdowa, „dama niemałej wagi, wiekowa, z siwymi włosami i dużą a jeszcze piękną twarzą”, nieco surowa w zachowaniu. Wdowa po Izydorze Niewadzkim założycielu uzdrowiska w Cisach. Opiekunka panien Orszańskich. Pani stateczna, pragnąca kontynuować poczynania męża. Lubi i ceni Judyma.

Korzecki - jest inżynierem, pracującym przy kopalni w Zagłębiu, znajomy Tomasza Judyma z czasów, kiedy mieszkali w Paryżu i wspólnie jeździli do Szwajcarii, „wysoki, szczupły brunet, lat trzydziestu kilku”. Był to „przystojny mężczyzna. Wysoki, kształtny, pełen dystynkcji. Ubrany był nie tylko według ostatniego wzoru mody, ale u doskonałego krawca.

Natalia Orszeńska – wnuczka Niewadzkiej, sierota, panienka siedemnastoletnia, osóbka bardzo niezależna i cyniczna, choć nie pozbawiona pozytywnych odruchów. Trochę kpi z miłości Judyma. Zakochana w lekkoduchu Karbowskim, który leczy się w Cisach. Ucieka z nim i pobierają się wbrew woli babci. Wyjeżdżają w podróż po Europie.

Wanda Orszeńska – młodsza siostra Natalii, żywa i śmiała. Podopieczna panny Joasi.

Symbolizm w Ludziach Bezdomnych

W „Ludziach bezdomnych” Żeromski posługuje się bardzo często symbolem. Stykamy się z nim już w pierwszym rozdziale pierwszego tomu, gdy główny bohater przygląda się z zachwytem w paryskim muzeum posągowi Wenus z Milo, będącym symbolem radości i urody życia. Kolejnym symbolem jest obraz „Rybak” (właściwy tytuł brzmi „Ubogi rybak”), autorstwa francuskiego malarza Puvis de Chavannes’a, ukazujący społeczną krzywdę i niesprawiedliwość. Innym przykładem symbolu jest kwiat tuberozy – metafora bezużytecznego piękna, do którego bohater porównuje postawę i życie utracjusza i amanta Karbowskiego.

Naturalizm w Ludziach Bezdomnych

Naturalizm, obecny jest we fragmentach opisujących życie warszawskiej biedoty, pracowników fabrycznych stolicy czy sosnowieckich hutników. Fragmenty naturalistyczne charakteryzują się drobiazgowością i naciskiem na szczegóły brzydoty świata, jak i eksponowaniem fizjologiczności, biologiczności otoczenia.

Impresjonizm w Ludziach Bezdomnych

Impresjonizm jest głównie widoczny w opisach przyrody. Natura jest przedstawiona przez Żeromskiego za pomocą jasnych i kolorowych opisów, z naciskiem na działanie powietrza i światła oraz ulotność chwili, wnikliwy czytelnik odnajdzie przejawy tego kierunku w sposobie przedstawiania postaci, gdy autor zwraca uwagę na psychikę bohaterów. Ta nie jest określona w wyraźny, zamknięty sposób, lecz ukazana jako łańcuch nastrojów, wrażeń (niejednokrotnie sprzecznych stanów, nie tworzących logicznej całości).

Bohaterowie Chłopów

Maciej Boryna

Najbogatszy chłop w Lipcach - 58-letni dwukrotny wdowiec, ojciec czwórki dzieci, mąż Jagny. Mężczyzna silny, zdrowy. Z obawy, że mógłby zostać wypędzony przez syna Antka, nie chce przepisać na niego gospodarstwa. Stanowi to główną przyczynę napięć między nimi. W ostateczności Maciej sam wypędza Antka z domu. W powieści jest to sygnałem powszechnych na wsi konfliktów pokoleniowych. Nienawiść do syna potęguje jeszcze wieść o związku młodej żony Boryny z Antkiem.

Antek Boryna to najstarszy syn Macieja. Mieszka w ojcowskiej chałupie wraz z żoną Hanką i dwojgiem małych dzieci. Czuje się jak parobek, a nie gospodarski syn; z trudem znosi to, że - choć przecież pracuje tak ciężko - ojciec nie chce przepisać na niego przepisać gruntu.

Jagna Paczesiówna Pochodzi ze średniozamożnej rodziny chłopskiej. Jest najbardziej urodziwą dziewczyną we wsi, świadomą własnej urody. Ubiera się strojnie i nosi dumnie. Jej pasiasty wełniak jest suto marszczony, czarne trzewiki - wysoko zasznurowane czerwonymi sznurowadłami. Ma na sobie gorset z zielonego aksamitu, a jej szyję otaczają sznury korali. Do Jagny wzdychają wszyscy mężczyźni, od parobka po wójta. Nic dziwnego, że inne kobiety patrzą na nią z zazdrością.

Hanka Synowa Macieja Boryny. Pochodzi z biednej rodziny chłopskiej; jej ojciec, stary Bylina, kończy jako żebrak. Życie Hanki wypełniają praca, dom, dzieci oraz mąż dostarczający wielu łez upokorzenia. Hanka jest jednak bardzo dzielną kobietą. Nie poddaje się przeciwnościom losu. Gdy stary Boryna wyrzuca ją i jej rodzinę z domu, Hanka z godnością znosi tę poniewierkę. Pracuje ciężko; z żalem patrzy na sprzedaż krowy, dzięki której może oddać długi. Kiedy Antek pije w karczmie, wdaje się w bójki, zionie nienawiścią do ojca-rywala, Hanka czeka cierpliwie na jego opamiętanie. Gdy mąż trafia do aresztu po walce o las, sam Maciej Boryna zostaje zaś ranny w głowę, Hanka przeprowadza się do jego domu, by zająć się gospodarstwem

Dominikowa Od wielu lat wdowa, matka trójki dzieci: Jagny, Szymka i Jędrzeja. Kobieta stanowcza, krótko trzymająca swe dorosłe już dzieci, przebiegła, sprytna. Pragnie bogactwa dla siebie i córki - to było jedynym motorem jej starań o ślub z Boryną. Wieś i ją upokorzyła - uważana była za znachorkę, nawet czarownicę, otaczana powszechną niechęcią.

Jagustynka Starsza, biedna kobieta. Dom i ziemię zapisała dzieciom, te zaś wygoniły ją na poniewierkę. By jakoś przeżyć, Jagustynka pomieszkuje u różnych ludzi, wynajmuje się do prac u innych gospodarzy. Złorzeczy swoim dzieciom. Jest złośliwa, snuje intrygi, obawy budzi jej cięty język. Wie o wszystkim, co działo się we wsi. Nie żywi szacunku do nikogo i niczego, co jest wynikiem krzywdy, jaką wyrządziły jej dzieci. Dumna i pracowita. Na koniec chce godzić się z dziećmi, mimo że jest to dla niej upokarzające. Dwulicowa.

Ksiądz Nie zawsze był dobrym kapłanem. Jest człowiekiem zamożnym, chciwym materialistą. Nie odmawia sobie przyjemności życia doczesnego, niekiedy nawet przedkłada własne problemy ponad problemy wsi. Wielu uważa, że reprezentuje interesy bogatych. Cieszy się jednak autorytetem i uprzywilejowaną pozycją we wsi, bo głosi Słowo Boże. Ma ogromny wpływ na ludzi i ich postępowanie.

Szymek Syn Dominikowej. Szymek jest podporządkowany matce, boi się jej. Ze względu na specjalne traktowanie Jagny przez matkę, wraz z bratem musi wykonywać kobiece prace, co jest dla niego upokarzające. W końcu, gdy poznaje Nastkę, buntuje się przeciw takiemu traktowaniu. Matka jest przeciwna ślubowi: Nastka nie ma wiana, Dominikowa straciłaby parobka. Po kłótni z matką Szymek zostaje wygnany z domu. Kupuje niewielki skrawek nieurodzajnej ziemi od dziedzica, buduje dom. Jego upór i samozaparcie sprawiają, że inni pomagają mu w wyrazie uznania dla jego pracy. Sam Szymek jest dumny i nie prosi nikogo o pomoc. Wyraźna jest metamorfoza bohatera: z podporządkowanego matce popychadła pod wpływem uczucia zmienia się w dobrego gospodarza.

Kuba Socha Parobek Boryny, w przeszłości brał udział w powstaniu styczniowym. Jest pracowity i uczciwy.

Roch Żebrak, brał udział w powstaniu styczniowym. Jest religijny i wykształcony, uczy pisać i czytać dzieci wiejskie. Czasami przychodzi do wsi Lipce.

Kowal Bogaty zięć Macieja Boryny, mąż Magdy. Chytry, przebiegły, chciwy - niecierpliwie czeka na spadek po teściu, pragnie być jeszcze zamożniejszy. Intrygant i złodziej, wyobcowany z gromady wiejskiej, nie pracuje na roli.

Magda Żona kowala, córka Boryny z pierwszego małżeństwa.

Bylica Ojciec Hanki, bardzo ubogi.

Mateusz Kawaler po trzydziestce. Romansuje z kobietami, między innymi z Jagną.

Ambroży Prawie stuletni starzec, walczył w wojnie we Francji i Włoszech. Pełni funkcję kościelnego. Pije alkohol.

Wójt - Piotr Rakoski Reprezentuje władzę, nie dba o interesy chłopów. Jest arogancki, zdolny do kradzieży, pozbawiony wszelkich zasad moralnych. Wraz z Jagną, której jest kochankiem, pije alkohol i włóczy się po wsi.

Witek Sierota, pracuje jako pastuch u Borynów.

Jankiel Żyd, jest właścicielem karczmy.

Pan Jacek Stryj dziedzica, wrażliwy na sytuację chłopów. Brał udział w powstaniu.

Jaś Syn organistów, uczy się w seminarium na księdza.

Agata Stara kobieta. Przed zimą, wypędzona z domu przez swych krewnych, musi udać się na żebry do miasta. Sytuacja ta powtarza się co roku, ponieważ w tym okresie rodzina nie może znaleźć dla niej pracy. Kobieta nie narzeka, a nawet stara się usprawiedliwiać swoich krewnych.

Organiścina Matka Jasia, zapatrzona w syna. Pilnuje go, gdy ten zaczyna spoglądać na Jagnę.

Kłąb i Grzela Działacze i organizatorzy. Kłąb to chłop starej daty - spełnienie dla swych ambicji znajduje w granicach tradycyjnych form życia gromadzkiego. Grzela natomiast marzy o odnowie wsi, realizowanej przez planowe działanie oparte nie na solidarności gromady, ale na dobrowolnym zrzeszeniu związanym wspólnotą celów i interesów.

Symbole w Chłopach

Widmo - symbol miłości romantycznej. Narzeczony Marysi, który zmarł na suchoty. Malarz francuski. Jego duch przybył na wesele. Rozpamiętuje chwile gdy byli razem, gdy istniała między nimi jakaś więź.

Stańczyk (ostatni błazen Jagiellonów, uważany za symbol mądrości) Dziennikarz “Czasu” należy do organizacji “Stańczyków”. Stańczyk to symbol mądrości, a zarazem głos wewnętrzny dziennikarza. Wie on, że dziennikarz jako inteligent powinien przewodzić narodowi. Jest też symbolem postawy patriotycznej. Ukazuje niebezpieczeństwo zaniku walki o niezawisłość Rzeczpospolitej. Zarzuca dziennikarzowi wypowiadanie jedynie słownych deklaracji. Przyznaje się do bezczynności, obwinia za sytuację przeszłość

Rycerz (Zawisza Czarny) Symbol honoru i patriotyzmu. Jest uosobieniem pragnień poety. Poeta ma odczucie siły. Chociaż w epoce Młodej Polski panują dekadenckie postawy, tęskni do mocy i siły.

Hetman (Branicki- jeden z przywódców targowicy. Uznawany za symbol zdrady narodowej) Hetman to duch Branickiego. Symbol fałszu, zdrady, magnackiego egoizmu. Jest butny, dumny, dominuje nad chłopami. Polska mu nie pomoże bo zaprzedał on kraj szatanowi. Uważa, że Pan Młody, żeniąc się z chłopką, zdradził swój stan.

Upiór (Jakub Szela- przywódca rabacji chłopskiej, czyli ruchu mającego na celu wymordowanie i ograbienie polskiej szlachty.) Jakub Szela stanął na czele powstania chłopskiego. Jest cały we krwi, gdyż podczas galicyjskiej rabacji zabił wielu szlachciców. Chce się obmyć wodą. Dziad stara się go odpędzić. Dla Szeli ważne są dobra materialne. Przypomina, że bratanie się chłopów i szlachty jest niedorzeczne. Jest symbolem krwawej zemsty na panach.

Wernyhora (legendarny wieszcz ukraiński) Wywodzący się z XVII wieku, znany z głównie z legend Kozak, wróżbita, propagator polsko-ukraińskiego pojednania. Jego przybycie jest związane z jedną z jego przypowieści, mianowicie zapowiedział swój powrót w chwili, gdy Polska będzie prawie martwa i pomoże ją wskrzesić. Ofiarowuje złoty róg gospodarzowi. Przewiduje przyszłość. Zwiastun czynu i niepodległości.

- Złoty róg to symbol walki, znak czynu, ma poderwać ospałe społeczeństwo. Do walki nie dochodzi, bo gospodarz oddał róg Jaśkowi, który go gubi.

- Czapka z piór to symbol przywiązania do rzeczy błahych i materialnych. Ostrzeżenie by nie przekładać wartości prywatnych nad państwowe.

- Sznur to symbol niewoli.

- Dzwon Zygmunta symbol wielkości Polski.

- Kosy nasadzone na sztorc to mit racławicki, gotowość walki.

Taniec chocholi symbol zniewolenia, marazmu i niemocy narodowej. Scena tańca ma wyraz pesymistyczny. Końcowy taniec chochoła to kwintesencja myśli zawartej w utworze.

Goście weselni symbolizują naród,

Chata bronowicka to Polska w której krzyżują się wszystkie problemy.

Osoby dramatu to symbole tradycji i przeszłości.

Geneza powstania wesela

Wesele powstało w wyniku obserwacji Wyspiańskiego prawdziwego wesela, jakie odbywało się w Bronowicach. Jego przyjaciel również krakowski poeta Lucjan Rydel, żenił się z miejscowa chłopką Mikołajczykówną. Uroczystość weselna odbywała się w domu Tadeusza Tetmajera, który kilka lat wcześniej pojął za żonę starszą siostrę panny młodej. Ślub miał miejsce 20 listopada 1900 roku, Stanisław Wyspiański znalazł się wśród zaproszonych gości. Grono weselników stanowiło grupę dość wyraźnie dychotomizowaną podzieloną na krakowską inteligencję i bronowickich chłopów. Na samym początku XX wieku był to podział wyraźny i znaczący. W okresie Młodej polski zrodził się ruch nieco pogardliwie określany chłopomanią, polegający na przesadnej fascynacji wsią polką. Dekadenccy poeci odnajdywali w wiejskiej prostocie jedyny urok życia, przypisując jej zdrowie moralne i nadmiernie ją idealizując. Śluby mieszane, a więc łączące obie warstwy były uważane za szansę dla narodu, przypisywano im wręcz symboliczne znaczenie i upatrywano w takim pojednaniu możliwości odrodzenia polskiego społeczeństwa.