JAMES ELOISA

Rozkosz za rozkosz

Pleasure for Pleasure

Przekład: Maria Wójtowicz

1

Wyjątki z cieszących się szerokim rozgłosem pamiętników:

Wspomnień hrabiego Hellgate’a, czyli Scen

z nocnego życia wyższych sfer

Drogi Czytelniku,

Ponieważ za nic nie chciałbym wprawić Cię w przerażenie czy zaszokować, błagam – jeśli jesteś damą o wrażliwym sercu, natychmiast odłóż tę książkę!

Wiodłem życie pełne nieumiarkowanej namiętności, toteż dałem się nakłonić do tego, by podzielić się z innymi swym doświadczeniem – a to w nadziei, że zdołam powstrzymać szlachetne, lecz łatwo ulegające złym wpływom istoty od wstępowania w moje ślady...

O Czytelniku! Strzeż się!

24 maja 1818 roku

Londyńska rezydencja księcia Holbrook, Grosvenor Square 15

Nie było żadnego sposobu, by poruszyć ten temat z należytą delikatnością... a w każdym razie Josie żaden taki sposób nie przyszedł do głowy.

– Ani jedna z powieści, które dotąd przeczytałam, nie podaje szczegółów nocy poślubnej – zwróciła się do swoich sióstr.

– No chyba! – odparła najstarsza, Tess, nie oglądając się nawet na Josie.

– Wobec tego, jeśli będziecie rozmawiać z Imogen na ten temat, nie zamierzam wychodzić z pokoju!

– Nie byłoby właściwe, gdybyś brała udział w takiej rozmowie – odparła Tess ze znużeniem kogoś, kto powtarza tę kwestię nie po raz pierwszy. W końcu z czterech sióstr Essex – Tess, Annabel, Imogen i Josie – tylko najmłodsza pozostawała dotąd niezamężna.

– Udzielimy ci wszelkich niezbędnych wyjaśnień w przeddzień twojego ślubu – wtrąciła Imogen. – A ja nie potrzebuję żadnej rozmowy na ten temat. Jestem w końcu wdową!

Siedziały wokół niewielkiego stołu w pokoju dziecinnym, jedząc lekką kolację. Przyzwoitka Josie, lady Griselda, była również obecna, ponieważ jednak spędziła większość wieczoru zwinięta w fotelu i zaczytana we Wspomnieniach hrabiego Hellgate’a* [Hellgate – imię znaczące; (ang.) przeklętnik, potępieniec.], praktycznie rzecz biorąc, nie brała udziału w rozmowie.

Jadły kolację w damskim gronie, gdyż Imogen przypomniała sobie, że spotkanie z przyszłym mężem w wigilię ślubu może przynieść pecha. Ponieważ zaś wychodziła za mąż za opiekuna sióstr Essex, księcia Holbrook, nie mogły zejść do jadalni, by się na niego nie natknąć. Co prawda towarzyszył im jeden przedstawiciel płci brzydkiej – syn Annabel, Samuel – ale ze względu na to, że miał zaledwie cztery miesiące, a w dodatku śnił słodko o czerwonej, błyszczącej piłce, jego wkład w konwersację był minimalny: od czasu do czasu pochrapywał, i tyle.

– Jeśli mój sezon będzie dalej równie udany jak do tej pory – stwierdziła Josie – to z pewnością nie wyjdę za mąż. A z kart powieści człowiek nie dowie się wszystkiego o życiu.

– Wiesz, Tess, że Josie sporządziła listę najskuteczniejszych metod zdobywania męża? – zagadnęła Annabel, pochłonąwszy resztkę śmietankowej galaretki.

– Opartą na przykładach z życia wziętych? – spytała Tess, unosząc jedną brew.

– Gdyby chodziło o życie naszej rodziny, byłaby to wyjątkowo krótka lista! – odcięła się Josie. – Dama zostaje skompromitowana, dżentelmen jest zmuszony do jej poślubienia pobierają się.

– Nie zostałam skompromitowana przez mojego męża! – zaprotestowała ze śmiechem Tess.

– Ale wyszłaś za Luciusa dopiero po tym, jak hrabia Mayne porzucił cię przed ołtarzem – przypomniała jej Josie. – To nie były szczególnie długie konkury. Trwały dziesięć minut, jeśli mnie pamięć nie myli!

Uśmiech w oczach Tess wyraźnie świadczył o tym, że było to wyjątkowo słodkie dziesięć minut... i Josie wolała nie zastanawiać się nad tym, bo czuła, że robi się zazdrosna. Gdyby to ją oblubieniec porzucił tuż przed ślubem, z pewnością następny kandydat na pana młodego nie czekałby niecierpliwie w pokoju obok!... Szczerze mówiąc, zważywszy na jej dotychczasowy brak powodzenia na rynku matrymonialnym, powinna raz na zawsze pożegnać się z nadzieją, że ktoś poprowadzi ją do ołtarza.

– Ja rzeczywiście zostałam skompromitowana – przyznała Annabel – ale Imogen wychodzi za Rafe’a z czystej miłości i po długim okresie zalotów!

– Zaproponowałam mu, żebyśmy wspólnie uciekli do Gretna Green – wtrąciła Imogen z szerokim uśmiechem. – Ale Rafe powiedział, że prędzej go szlag trafi, nim zacznie naśladować Dravena i pozwoli, żebym i jego pogoniła ślubnym traktem do Szkocji.

– I miał świętą rację – orzekła Tess. – Masz przecież zostać księżną; nie moglibyście brać ślubu tak na łapu-capu!

– Właśnie że moglibyśmy!

– Pomyśl tylko, jakiej przyjemności pozbawiłabyś wszystkich ciekawskich z wielkiego świata! – odezwała się Josie. – Największą atrakcją sezonu było dla nich obserwowanie Rafe’a, jak z drugiego końca sali balowej wpatruje się w ciebie tęsknym wzrokiem... No więc jak? Będziecie rozmawiać o tej nocy poślubnej czy nie? Bo muszę przyznać, że mam duże luki w tym temacie.

– Ale ja nie uskarżam się na niedoinformowanie – stwierdziła Imogen – i wobec tego...

– Wiedziałam, że tak będzie! – oświadczyła Josie. – Oboje z Rafe’em uprzedziliście bieg wydarzeń, co? ... O, cóż za hańba! – Dramatycznym gestem przytknęła dłoń do czoła. – Moja siostra uległa grzesznym chuciom swego opiekuna!...

– Josephine! – ofuknęła ją Tess, zmieniając się błyskawicznie w tę najstarszą, co to wychowała resztę rodzeństwa. – Jeśli jeszcze raz usłyszę, że pleciesz takie bezeceństwa, to ci... to ci przyłożę!

Josie uśmiechnęła się radośnie.

– Chciałam tylko wam udowodnić, że jednak coś niecoś wiem o tych sprawach.

– A reszty dowiesz się we właściwym czasie, kochanie – odezwała się Annabel.

Podeszła do dziecinnego łóżeczka i wyjęła Samuela. Usadowiła się wygodnie w głębokim fotelu, opierając skrzyżowane w kostkach nogi na podnóżku i tuląc niemowlę do piersi. Maluch przyzwyczajony do takiego traktowania spokojnie spał dalej.

Josie wiedziała, że powinna zdławić palącą ją zazdrość. A jednak, kiedy spoglądała na swoje trzy siostry, przenikał ją ból ostry jak najostrzejszy mróz. Wszystkie były takie smukłe!... No, niezupełnie... Annabel właściwie wcale do szczupłych nie należała, ale z jakim wdziękiem obnosiła swe krągłości!... No i wszystkie były (albo lada chwila miały być) szczęśliwymi mężatkami! W dodatku dwaj szwagrowie mogli się poszczycić tytułami, a mąż Tess co prawda tytułu nie miał, ale za to był najbogatszym człowiekiem w Anglii. Co – jak każdy wie – ma większe znaczenie niż książęce tytuły!

– Mówię całkiem poważnie – stwierdziła Josie, wracając do zasadniczego tematu. – Ty, Annabel, przyjechałaś tu tylko na wesele Imogen, a ona zaraz wyjeżdża w podróż poślubną! Co się stanie, jeśli będę musiała raz dwa wyjść za mąż? Kto mi wtedy udzieli niezbędnych rad?

W głębi duszy Josie czuła, że pewnie trzeba będzie zdobyć się na jakiś desperacki krok. Nikt nie zalecał się do niej w ogólnie przyjęty sposób, może więc zajdzie potrzeba skompromitowania siebie i jeszcze kogoś, by dopiąć swego?

– Kiedy Annabel miała wyjść za Ewana, Imogen poradziła jej, żeby całowała się z mężem na oczach ludzi.

– O Boże! Ze też to sobie zapamiętałaś! – zdziwiła się Imogen.

– Powiedziałaś – przypominała jej Josie – że Draven nie dość cię kochał, boś nie chciała całować się z nim na wyścigach. A Lucius tak kocha Tess, bo mu pozwala na poufałości przy wszystkich!

Tess znów wybuchnęła śmiechem.

– Muszę powiedzieć Luciusowi, czemu żywi do mnie taką słabość! Wszystko przez tego całusa na wyścigach!

– Cicho! – fuknęła na siostrę Imogen. – To był tylko taki niemądry pomysł, który przyszedł mi do głowy w zeszłym roku, Josie. Nie powinnaś traktować tego serio.

– A właśnie że potraktowałabym to całkiem serio! – odparła Josie. – To znaczy... o ile ktoś w ogóle miałby ochotę pocałować mnie na świeżym powietrzu... albo na nieświeżym, wszystko jedno!

Annabel, całując synka w główkę, podniosła wzrok na najmłodszą siostrę.

– Skąd w tobie tyle goryczy, kochanie? Czyżby dotąd żaden z wielbicieli nie przypadł ci do gustu?

W pokoju na chwilę zapadła cisza. Wszystkie damy uświadomiły sobie, że widać jeden czy dwa listy zaginęły w drodze między Londynem a szkockim zamkiem, w którym Annabel mieszkała ze swoim hrabią.

Josie – jak to ona – wzięła byka za rogi.

– Szczerze mówiąc, nie jestem atrakcją sezonu – stwierdziła ponuro.

– Ależ, kochanie! Przecież sezon dopiero się zaczął, nieprawdaż? – odparła Annabel, otulając niemowlę kocykiem. – Masz jeszcze mnóstwo czasu na zwabienie chmary konkurentów!

– Annabel!

Josie powiedziała to takim tonem, że siostra utkwiła w niej wzrok.

– Przezywają mnie „szkocką kiełbaską”.

Gdyby to była jedna z ulubionych powieści Josie, można by tu rzec, że „zapadło milczenie pełne grozy”. Annabel zamrugała.

– Szko... szkocką? ...

– To po trosze twoja wina – odezwała się Imogen, a w jej głosie zabrzmiała ostra nuta. – To ty zapoznałaś Josie z tym okropnym Croganem, waszym sąsiadem! Kiedy odrzuciła jego zaloty, napisał do swego szkolnego kolegi, niejakiego Darlingtona. A tak się fatalnie składa, że ów Darlington to specjalista od wyjątkowo okrutnych żartów.

– Ma język jak żmija – stwierdziła Tess bez ogródek. – Nikt się nim nie brzydzi (choć wszyscy powinni!), bo czasem bywa naprawdę dowcipny. W tym jednak wypadku nie była to błyskotliwa uwaga, tylko ordynarna złośliwość!

– To niemożliwe! – wykrzyknęła Annabel, prostując się raptownie. – Croganowie?!

– Młodszy z Croganów – uściśliła posępnie Josie. – Ten, co wyśpiewywał na drzewie pod moim oknem.

– Wiem, że nie chciałaś za niego wyjść, ale...

– On też wcale nie chciał się ze mną żenić. Uważał, że ożenek z takim „szkockim prosiakiem” to dla niego dyshonor! Ale starszy brat zagroził, że wyrzuci go z domu, jak nie będzie się do mnie zalecał.

– Co takiego?! – Annabel była zupełnie zdezorientowana. Usiłowała skupić myśli na swych szkockich sąsiadach, Croganach, a nie na ciepłym ciałku Samuela, spoczywającego w jej ramionach. – Jakim prawem mógł cię tak znieważyć, Josie? Byli u nas tylko raz, a potem wyraźnie mu odmówiłam, kiedy chciał cię zaprosić na potańcówkę...

– Niechcący podsłuchałam, jak brat go zmuszał do ożenku ze mną – przyznała Josie.

Annabel zmrużyła oczy.

– Czemu nie powiedziałaś mi o tym? Ewan nigdy by nie dopuścił, żeby ten podły wyskrobek wypisywał na twój temat jakieś głupstwa do przyjaciół w Londynie! A teraz z pewnością go zabije! Już w zeszłym roku omal go nie zabił!

– Nic ci nie mówiłam, bo to takie upokarzające...

Ale Annabel nie na darmo znała swoją małą siostrzyczkę od osiemnastu lat. Od razu się zorientowała, co znaczy rumieniec na jej twarzy.

– Josie, chyba nie miałaś nic wspólnego z chorobą młodszego Crogana? – spytała z lekkim wahaniem.

Josie odrzuciła włosy do tyłu.

– Pewnie zjadł coś, co mu nie wyszło na zdrowie, obżartuch!

– Stracił trzydzieści funtów w ciągu dwóch tygodni!

– Tylko mu to wyszło na dobre. Zasłużył sobie!

– To było tatusine lekarstwo na końską kolkę – poinformowała siostrę Imogen.

– Wcale nie tatusine! – sprostowała Josie. – Sama je wymyśliłam.

– Wytłumaczyłam już Josie niestosowność jej postępku – odezwała się Tess, podnosząc wzrok znad jabłka, które obierała.

– Niestosowność?! Mogła go przecież zabić!

– Niemożliwe! – zaprotestowała Josie z oburzeniem. – Kiedy Peterkin dał to lekarstwo chłopcu stajennemu, tylko przez tydzień miał kłopoty z brzuchem!

– Uważam, że młodszy Crogan zasłużył sobie na to – oświadczyła Imogen. – W końcu to on jest przyczyną wszelkich przykrości, jakich Josie doznaje w Londynie.

– Co on takiego o tobie powiedział? – spytała Annabel. I dorzuciła: – Ewan z pewnością go zabije. Zabije i już!

– Nazwał mnie „szkockim prosiakiem” – wypaliła Josie. – A Darlington zmienił to na lepiej wpadającą w ucho „szkocką kiełbaskę”. No i przezwisko przylgnęło na amen!

Nawet ona słyszała w swoim głosie bezbrzeżną rozpacz.

– Och, Josie, tak mi przykro – wyszeptała Annabel. – Nie miałam pojęcia...

– Napisałam ci o tym kilka tygodni temu, ale widać list się gdzieś zawieruszył i nie dotarł przed twoim wyjazdem ze Szkocji – powiedziała Tess.

– Teraz już za późno, żeby coś na to poradzić – stwierdziła Josie. – Nikt mnie nie prosi do tańca... chyba że Tess albo Imogen kogoś przymuszą...

– Nieprawda! – zaprotestowała Imogen. – A Timothy Arbuthnot?

– Jest stary – odparła Josie. – I w dodatku wdowiec. Doskonale rozumiem, że mu potrzebna żona, która by się zajęła tymi dzieciakami, ale to nie dla mnie.

– Timothy wcale nie jest stary! – sprzeciwiła się Tess. – Ma najwyżej trzydzieści jeden lat czy coś koło tego... Wszyscy nasi mężowie są mniej więcej w tym wieku.

– A poza tym – wtrąciła Imogen – trzydziestka to przełomowy rok w życiu mężczyzny. Jeśli mu sądzona odrobina inteligencji, to wtedy właśnie się przejawia. A jeśli nie, to już nie ma na co liczyć. Więc nie upieraj się przy tych dwudziestolatkach, bo to zupełnie jakbyś kupowała kota w worku!

– Może w ogóle prosiaka w worku? – syknęła Josie przez zaciśnięte zęby. – Nie lubię pana Arbuthnota i tyle! Ma jakąś taką twarz... jakby mu ją ulepili z wosku i nie całkiem jeszcze zakrzepła... tak że co rano musi sobie przesuwać nos na właściwe miejsce.

– Cóż za obrzydliwości pleciesz! – obruszyła się Annabel. – Ale widzę, że choć musimy jakoś wybrnąć z tej niefortunnej sytuacji, Arbuthnot nam się do tego nie przyda.

– Z niczego się nie da wybrnąć! – stwierdziła Josie. – Każdemu będę się kojarzyć z kiełbasą... chyba żebym jakimś cudem wyszczuplała.

– Nie gadaj głupstw! – fuknęła Annabel. – Wyglądasz prześlicznie. Wszystkie, jak na komendę, spojrzały na Josie. Była w szlafroku, zresztą jak całe towarzystwo. W odpowiedzi na komplement zrobiła wściekłą minę.

– Kłopot z tobą polega na tym – mówiła Annabel – że jeśli ktoś zna cię tylko z widzenia, gotów pomyśleć: cóż za urocza renesansowa Madonna...

– Z pyzatą jak księżyc twarzą grubej matrony – dokończyła posępnym tonem Josie.

Nie znosiła swoich pucołowatych policzków!

– Nic podobnego! Z olśniewającą karnacją i ze spojrzeniem pełnym słodyczy. Ale z natury wcale nie jesteś słodka!

– Święte słowa! – przytaknęła Imogen, chrupiąc ostatnie korzenne ciasteczko. – Masz naprawdę wspaniałą cerę, Josie!

– A jakże, całe hektary tej wspaniałej cery! – odparła zgryźliwie najmłodsza z sióstr.

– Bzdura! Powtarzałam ci setki razy, i Griselda zresztą też, że mężczyźni bardzo lubią takie kształty jak nasze – odezwała się Annabel. – Griseldo! Ocknijże się i powiedz Josie, jakim uznaniem cieszy się twoja figura... i moja także, jeśli już o tym mowa!

– Wcale nie mamy takich samych figur! – upierała się Josie. – Wy macie wypukłości i wklęsłości tam gdzie trzeba, Annabel. Ale ja wszędzie jestem tak samo gruba!

Griselda podniosła wzrok znad książki.

– To doprawdy fascynująca lektura! Mam wrażenie, że już wiem, kim jest Hellgate.

– To twój brat? – spytała od niechcenia Imogen.

Cały Londyn rozczytywał się we Wspomnieniach Hellgate’a i większość czytelników była przekonana, że to w rzeczywistości hrabia Mayne.

– Nie sądzę – odparła Griselda; widać było, że gruntownie rozważyła sprawę. – Przeczytałam zaledwie jedną trzecią książki, ale nie znalazłam w niej ani jednej z dam, do których Mayne się zalecał.

– Zalecał się? Chyba to nie najtrafniejsze określenie tego, co wyrabiał z tymi kobietami! – zauważyła Josie.

– Nie musimy przecież wszystkiego tak ściśle definiować – odparła Griselda, jakoś niezbyt przejęta plamami na honorze brata. – Wszystkie wiemy, że Mayne nie jest święty. Ale choć autor tych wspomnień wydaje mi się całkiem inteligentny, nie rozpoznałam żadnej z kobiet, i kropka!

– Czy to prawda, że Mayne się zakochał? – zaciekawiła się Annabel. – Jakoś nie mogę w to uwierzyć! Pamiętacie, jak ujrzałyśmy go po raz pierwszy? Tego wieczoru w domu Rafe’a?

– Od razu uznałaś Mayne’a za swą własność! – odparła z uśmiechem Tess.

– A ty zaręczyłaś się z nim przy pierwszej sposobności – odparowała Annabel – nie bacząc na to, że ja pierwsza go sobie zaklepałam!

– Można powiedzieć, że niemal wszystkie Esseksówny próbowały go zagarnąć w ten czy inny sposób! – zachichotała Imogen.

– O twoich sposobach lepiej nie wspominać! – orzekła Tess.

– No cóż... między mną a Mayne’em nie zaszło nic niestosownego – odparła Imogen. – Krótko mówiąc, przespawszy się z połową kobiet w Londynie, kategorycznie odmówił pójścia ze mną do łóżka.

– Mój brat jest człowiekiem honoru – oświadczyła Griselda i uniosła dłoń, uciszając wybuchy śmiechu. – Wiem, wiem, nie cieszy się najlepszą opinią. Ale nigdy z rozmysłem nie zranił niczyich uczuć ani nie wykorzystał bezbronnej kobiety. A ty, Imogen, byłaś wówczas kompletnie niepoczytalna!

– Jest jeszcze jedno wytłumaczenie: mógł być tym wszystkim do cna wyczerpany – wtrąciła się Josie. – I właśnie dlatego podejrzewam, że Hellgate to Mayne. Może i ma okropną reputację, ale to już przeszłość. Twój brat, Griseldo, nie miał żadnego romansu od lat!

– Od dwóch lat – z godnością uściśliła Griselda.

– No właśnie! Hellgate ciągle gada o żalu za grzechy, nieprawdaż? A ja mam wrażenie, że Mayne myśli dokładnie tak samo. Bardzo bym chciała, żebyś mi pożyczyła tę książkę, Griseldo! Jestem na nią wystarczająco dorosła.

– Wybacz, ale mam na ten temat odmienne zdanie – oświadczyła Griselda i dodała: – Mayne naprawdę się zakochał. Pozwólmy, by niepamięć pokryła jego dawne grzeszki!

Otworzyła książkę i wróciła do lektury.

Annabel ze zmarszczonym czołem kołysała w ramionach Samuela.

– Griselda ma słuszność. Choć to irytujące, że Mayne zdołał jakoś prześlizgnąć się nam przez palce, a teraz żeni się z cudzoziemką... i chciałabym dowiedzieć się wszystkiego o tej jego Francuzce, najważniejszą osobą jesteś dla nas ty, Josie!

Josie omal nie zażartowała głupio, że woli wcale nie wychodzić za mąż, jeśli nie ma żadnych szans na Mayne’a, ale dowcip utknął jej w gardle. Perspektywa staropanieństwa była zbyt bliska i realna, by stroić sobie z niej żarty.

– Wszystko to kwestia stroju – oświadczyła Annabel. – Powinnaś się udać do tej wspaniałej krawcowej Griseldy!

– Mam już całą nową garderobę dzięki hojności Rafe’a.

– Zaprowadziłam ją do mojej modystki, madame Badeau – przyznała z pewnym wahaniem Imogen – ale...

– Dała mi nadzwyczajny gorset! – oznajmiła Josie. – Kiedy go mam na sobie, przynajmniej nie czuję się jak nadmuchany balon!

– Nie podoba mi się ten gorset – stwierdziła Tess bez ogródek.

– Mnie również, niestety – poparła ją Imogen.

– Nie wyrzeknę się go za żadne skarby! – oświadczyła Josie. – Kiedy mam go na sobie, prawie wchodzę w suknie Imogen! Możesz to sobie wyobrazić, Annabel? ... A jeśli elegancki świat śmieje się ze mnie teraz, to wyobraźcie sobie, jak by drwił, gdybym nie miała na sobie tego gorsetu!

Ostatnie dwa słowa wymówiła niemal z czcią.

– Jak wygląda ów cudowny gorset? – zaciekawiła się Annabel. Samuel obudził się i rozpoczął właśnie późną kolację.

Josie odwróciła wzrok. Fatalnie się złożyło, że los pokarał ją biustem, który wydawał się jej stanowczo zbyt pokaźny: zupełnie jakby miała melony, podczas gdy w dobrym tonie były pomarańcze!... A tymczasem Annabel bez najmniejszego skrępowania karmi Samuela w obecności ich wszystkich, chociaż piersi ma chyba jeszcze większe niż ona!

– To narzędzie tortur z fiszbinów i Bóg raczy wiedzieć z czego jeszcze – wyjaśniła siostrze Tess. – Obciska Josie od obojczyków w dół i sięga jej poniżej pupy.

– Jak ona w czymś takim siada, u licha? – zdumiała się Annabel.

– Jest niezwykle pomysłowo zaprojektowany: ma takie specjalne wypustki wokół bioder – oświeciła ją Josie.

– Wygodnie ci w tym?

– Nie za bardzo – przyznała Josie. – Ale w ogóle nie czuję się najlepiej w wielkim świecie. Przede wszystkim to straszne nudy! Tańczę nieszczególnie, a to jest jedyna rozrywka, jakiej można tam zaznać.

– Tańczyłaś o wiele lepiej, zanim zaczęłaś nosić to paskudztwo – stwierdziła Tess.

Josie zignorowała tę uwagę.

– Madame Badeau uszyła mi mnóstwo sukien, które doskonale pasują do tego gorsetu!

– W tym właśnie sęk: pasują do gorsetu, nie do ciebie – zawyrokowała Tess.

– Też coś! – warknęła Josie. – Zapowiadam z góry: nie ujrzycie mnie bez niego na żadnym balu, więc przestańcie mnie obrażać!

– Wcale nie chcemy cię obrazić – perswadowała Imogen. – Uważamy tylko, że czułabyś się lepiej, pozbywszy się tej machiny!

– Mowy nie ma! – oświadczyła Josie. Griselda znów oderwała się od książki.

– Zupełnie nie pojmuję, jak Hellgate mógł znaleźć czas na cokolwiek innego prócz amorów! Jestem zaledwie na piątym rozdziale, a jego rozpasanie przekracza wszelkie granice.

– To prawdziwy cud, że żadna nie zmusiła go jakimś podstępem do małżeństwa! – zawyrokowała Josie. – Mama Daisy Pedler pozwoliła jej przeczytać tę książkę i Daisy opowiadała mi potem, że Hellgate romansował z całym mnóstwem młodych niezamężnych kobiet!

– Najlepszy dowód, że Hellgate to nie mój brat – podchwyciła Griselda. – Mayne sypiał wyłącznie z mężatkami.

– Bardzo rozsądnie z jego strony – orzekła Josie. – Z tego, co czytałam, i z moich własnych obserwacji w wielkim świecie wnoszę, że mężczyzna, który sobie za dużo pozwala z pannami, jest wyjątkowo nierozważny. Mnóstwo małżeństw jest wynikiem całkiem niewinnych, choć głupich flirtów!

– Święta prawda! – wtrąciła Annabel, która wyszła za Ewana po tym, jak rozpętał się skandal wokół artykułu w plotkarskiej gazecie.

– Prawdę mówiąc – dorzuciła Josie – moim zdaniem kobieta, która nie otrzymała żadnej poważnej propozycji, byłaby skończoną idiotką, nie podejmując pewnego... ryzyka.

Nagle zdała sobie sprawę z tego, że wszystkie siostry mierzą ją bacznym spojrzeniem.

– Nikt mi nie czynił niestosownych propozycji – oświadczyła dobitnie. – Moje uwagi są czysto teoretyczne.

– Miałam wyjątkowe szczęście, trafiając na Ewana – stwierdziła Annabel, spoglądając chmurnym wzrokiem na Josie. – Inne młode kobiety z pewnością nie są aż tak zadowolone z losu, jaki im przypadł w wyniku pochopnie podjętej decyzji!

– Doskonale to rozumiem – zapewniła Josie.

W duszy jednak czuła frustrację – niczym uczony, który opracował doskonałą teorię i ani rusz nie może wypróbować jej w praktyce. Jakim cudem mogłaby wywołać skandal, kiedy mężczyźni omijają szerokim łukiem „szkocką kiełbaskę”?!

A przecież nawet kiełbaski muszą jakoś złapać męża! Coraz częściej myślała o zdobyciu go w sposób niekoniecznie honorowy. Oczywiście, nie zamierzała dzielić się swymi przemyśleniami z żadną z sióstr.

Annabel zwróciła się do Tess i Imogen.

– Od jak dawna wiedziałyście, że Josie zamierza wywołać skandal? Imogen wkładała właśnie winogrono do ust.

– Chyba przyszło jej to do głowy w zeszłym roku. Prawda, Josie?

– Prawdę mówiąc – poprawiła ją Tess – sądzę, że Josie podjęła tę decyzję, od momentu kiedy zaczęła się rozczytywać w powieścidłach z Minerva Press.

Josie wzruszyła w duchu ramionami. A więc rodzina odgadła jej zamiary... a teraz jeszcze dowiedziała się o nich Griselda, która znów oderwała się od lektury.

– Jest pewien szczegół, który przeoczyłyście – stwierdziła Josie.

– A mianowicie? – spytała Annabel.

– Do skandalu trzeba dwojga, a ponieważ nikt nie chce ze mną nawet zatańczyć, sądzę, że rodzina Esseksów może nie obawiać się małżeństwa będącego skutkiem niecnej intrygi.

– Mam szczerą nadzieję, że nie!

– Powinnam chyba powiedzieć: kolejnego małżeństwa będącego skutkiem niecnej intrygi!

I zręcznie uskoczyła, gdy Imogen cisnęła w nią kiścią winogron.

2

Ze wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 1

Być może inni, którzy ośmielają się pędzić życie pełne cielesnych uciech, już w dzieciństwie odkryli swe grzeszne inklinacje. Ja, Drogi Czytelniku, wzrastałem w błogiej nieświadomości mej przyszłej hańby aż do wczesnych lat młodzieńczych, kiedy to, niczego nie podejrzewając, odwiedziłem Saint James’s Palace (och, ręka mi drży, kiedy kreślę te słowa!), nie podejrzewając, iż spotkam tam pewną księżnę. Jej zielone pończochy znane są niektórym, ja jednak mogę tylko wyznać, że...

Katedra Świętego Pawła w Londynie

To był bardzo uroczysty ślub, urządzony z wielką pompą i ceremonią.

Na kroczącą środkiem głównej nawy Imogen czekał – ni mniej, ni więcej – sam biskup Londynu. Była odziana we wspaniałą szatę ze złotogłowiu. Oblubieniec popełnił niewybaczalną gafę, chwytając ją za rękę w trakcie ceremonii ślubnej i uśmiechając się do niej w taki sposób, że łzy stanęły w oczach wielu nieszczęśliwych, a nawet całkiem szczęśliwych w małżeństwie.

Garret Langham, hrabia Mayne, spoglądał na stojącego przed ołtarzem swego najserdeczniejszego przyjaciela Rafaela Jourdaina, księcia Holbrook, z głęboką satysfakcją. Dawniej może by się obruszył na widok jawnego uwielbienia na twarzy Rafe’a. Książę do złudzenia przypominał chore z miłości cielę... a raczej byka. Jednak Mayne’owi bynajmniej to nie przeszkadzało, gdyż czuł to samo, co jego przyjaciel. Niebawem i on stanie przed biskupem, przysięgając miłość i wierność małżeńską, zupełnie jak Rafe.

Serce zabiło mu żywiej na tę myśli i poczuł, że twarz mu opromienia durny rozanielony uśmiech. Sylvie należała wreszcie do niego! Nigdy przedtem nie rozumiał, nigdy nawet nie podejrzewał, jak potężnym przeżyciem może być dla mężczyzny chwila, gdy najdroższa w świecie kobieta zgadza się zostać jego żoną.

Zerknął w lewo. Stała obok niego. Sylvie de la Broderie... Samo jej imię sprawiało, że rozkoszny dreszcz przebiegał mu po plecach. Była ubrana czarująco i stosownie do okazji jak zawsze. Jasnoróżowa suknia bynajmniej nie gryzła się z czerwonawym złotem jej włosów. Mayne zerknął na prześliczny zadarty nosek. Drobne kędziorki opadały na szyję spod szykownego, niewątpliwie francuskiego czepeczka ozdobionego kaskadą wąskich wstążeczek. Na Sylvie wystarczyło raz tylko spojrzeć, żeby przekonać się, iż pochodzi – podobnie jak jej czepeczek – prosto z Francji!

Matka Mayne’a była Francuzką, on zaś niezwykle lubił mówić jej językiem. Teraz wreszcie wszystko było w zupełnym porządku, gdy ubóstwiana kobieta, którą znalazł po długich poszukiwaniach, okazała się Francuzką!

– Wola opatrzności – rzucił lekko Rafe poprzedniego wieczoru. Spełniali właśnie toast za jego szczęśliwe pożycie małżeńskie. Wodą, gdyż Rafe nie pił nic mocniejszego.

– A w dodatku moja siostra przepada za Sylvie – stwierdził Mayne, nie mogąc się powstrzymać od wyliczania przymiotów swej narzeczonej.

– Poczciwa stara Grissie! Musisz teraz jej znaleźć męża, kiedy sobie już zapewniłeś domowe szczęście. Jesteś taki wesolutki, że aż trudno wytrzymać w twoim towarzystwie!

– Nie będziesz musiał go długo znosić – odparował Mayne. – Wybierasz się w podróż poślubną, co? Przyjął się ten nowomodny wymysł!

– Chcesz powiedzieć, że ty nie pragniesz zaszyć się razem z Sylvie na jakimś odludziu, gdzieś na końcu świata, i wcale nie spieszyć się z powrotem?

Mayne natychmiast wyobraził sobie, że jest sam na sam z Sylvie i ściąga jej długie rękawiczki. Odsłania delikatny, słodki przegub i...

Rafe zaśmiał się, gdy przyjaciel nagle zamilkł.

Hrabia wiedział, że go porządnie zwaliło z nóg. Wystarczyło mu zerknąć na osłonięte rękawiczką dłonie narzeczonej, by poczuć mrowienie w lędźwiach. Sama myśl o ściągnięciu tych rękawiczek roznamiętniała go bardziej niż cokolwiek... i to od wielu lat. Czuję się, pomyślał z rozbawieniem i odrobiną pogardy do samego siebie, jak wówczas, gdy wskakiwałem do łóżka ze swoją piątą czy szóstą mężatką!

A jednak Sylvie różniła się od tych wszystkich kobiet, z którymi romansował – od pierwszej do trzydziestej. Była inna nawet od tej jedynej, którą kiedyś naprawdę kochał, a która nie uległa jego niezawodnym sztuczkom uwodzicielskim. Helen, hrabina Godwin. Siedziała teraz kilka rzędów za nim. Rzadko ze sobą rozmawiali; aż biła od niej radość szczęśliwego pożycia z mężem. Gorzkie rozczarowanie Mayne’a (choć wstydził się przyznać do tego) nie pozwoliło mu pozostać z Helen w przyjacielskich stosunkach, mimo że utrzymywał je z większością dam z towarzystwa, z którymi coś go dawniej łączyło.

Teraz oczywiście raz na zawsze skończył z dawnym życiem. Sylvie była dziewicą, nieznającą tajemnic ciała, nawet jeśli cechowało ją charakterystyczne dla Francuzek praktyczne podejście do spraw łóżkowych. Pomyśleć tylko: z tym swoim czarującym francuskim akcentem powiedziała, że wątpi, czy da mu wiele szczęścia w pożyciu małżeńskim. Wargi Mayne’a wygięły się w przelotnym uśmiechu. Cóż za naiwność! A jednak to określenie wcale nie pasowało do jego wyrafinowanej, eleganckiej narzeczonej.

Znów zerknął na policzek Sylvie, na jej nieco spiczastą bródkę, na smukłe paluszki, w których trzymała książkę do nabożeństwa... i ogarnęła go przyjemna błogość. Oczywiście, że Sylvie da mu wiele szczęścia! Po prostu nigdy jeszcze nie zetknęła się z namiętnością i nic nie wiedziała o jej porywach. Licho wie, czemu jej brak doświadczenia jeszcze bardziej go uszczęśliwiał.

Kobiety zawsze padały mu w objęcia z zatrważającą łatwością. Podawały usta, choć jeszcze nie poprosił o pocałunek, wodziły za nim oczyma, nim zdążył poznać ich imiona. Za to Sylvie musiał przedstawiać się aż trzy razy, bo ciągle zapominała jego nazwiska. Nigdy dotąd ich usta nie złączyły się w namiętnym pocałunku, nawet wówczas, gdy się już zaręczyli. Doskonale wiedziała, co wypada, a co nie. Nie to, żeby chciał jej zamknąć usta pocałunkami... No, cóż... Niekiedy jednak miał na to ochotę. Choć w gruncie rzeczy nikt nie mógł pragnąć, by Sylvie zamilkła! Potrafiła swą uroczą, wesołą paplaniną ożywić każdą konwersację. Prawdę mówiąc, on sam cieszył się już na myśl o jej urzekających komentarzach, kiedy będzie miał ją wreszcie przy sobie w łożu małżeńskim i gdy wtajemniczy ją – niespiesznie i czule – we wszystkie rozkosze, jakie kobieta przeżywa w ramionach mężczyzny.

– Co za ironia losu! – powiedział ubiegłej nocy do Rafe’a. – Żebym to właśnie ja, z moją zaszarganą reputacją...

– Diabelski pomiot, stworzony po to, by przyprawiać rogi niczego niepodejrzewającym mężom – podchwycił Rafe.

– ...z moją reputacją – powtórzył Mayne – zdołał pozyskać względy Sylvie de la Broderie!

– Tej czystej bogini, co? ... Swoją drogą, nigdy nie sądziłem, że przywiązujesz taką wagę do nieposzlakowanej opinii!

Mayne przypomniał sobie nagle, że Imogen, przyszła żona Rafe’a, nie była wcale nieskalaną gołąbeczką.

– Bo nie przywiązuję. Ale wyczuwam ironię losu w tym, że Sylvie jest taka niedostępna.

– Podejrzewam, że cały Londyn podziela twoje zdumienie. A raczej zdumiewałby się, gdybyś nie był taki cholernie przystojny.

– Sylvie nie przywiązuje wagi do czegoś tak powierzchownego...

– Imogen także nie, Bogu dzięki! – odparł Rafe i się skrzywił.

– No, nie jesteś taki ostami... Zwłaszcza odkąd pozbyłeś się brzuszka.

– Nigdy nie będę cacanym elegancikiem! Ale ty coś w sobie masz, Mayne! Pewnie dlatego Sylvie zwróciła na ciebie uwagę. Wyglądasz na Francuza.

Mayne już miał zaprotestować: Sylvie z pewnością pokochała go za siłę charakteru, za czułość, jaką jej okazywał, za namiętność, którą tak powściągał... ale ostatecznie nie powiedział nic. Sylvie była teraz jego! Przyklęknął przed nią i ofiarował rodowy pierścień ze szmaragdem, a ona odpowiedziała „tak”!

Nie musiał się przechwalać, nawet przed najserdeczniejszym druhem, przywiązaniem, jakie żywi dla niego Sylvie. O takich uczuciach lepiej nie gadać za dużo. Sylvie to arystokratka – od końca paluszków w cienkich rękawiczkach po zdobne klejnotami obcasy eleganckich pantofelków. Córka markiza de Caribas – który szczęśliwie zdążył (wraz z całym majątkiem) opuścić Paryż, nim zaczęły się tam krwawe jatki – nie zniżyłaby się do sentymentalnych szeptów. Mayne ją kochał, a ona o tym wiedziała.

Przyjęła jego wyznanie miłości dyskretnym skinieniem głowy – jako należny jej hołd.

On zaś... Jego miłość przekraczała wszelkie granice! Drżał, stojąc obok niej, zanudzał przyjaciół, opowiadając o niej, ilekroć nie miał jej przy sobie, i nie odrywał od niej oczu, gdy znajdowała się w zasięgu jego wzroku.

Jakby wyczuła jego spojrzenie, Sylvie zerknęła na niego i się uśmiechnęła. Jej trójkątna twarzyczka, o delikatnie zarysowanych łukach brwi i wysokich kościach policzkowych, była doskonale piękna. Nikt by jej nie zarzucił przesady, krzykliwości czy braku elegancji.

– Nie patrz tak na mnie – szepnęła z czarującym francuskim akcentem – bo czuję się jakoś dziwnie...

Mayne uśmiechnął się szeroko.

– To doskonale – odparł szeptem, nachylając się tak nisko, że czuła na uchu jego oddech. – Bardzo mnie to cieszy, że ci ,jakoś dziwnie”!

Spojrzała na niego karcąco, marszcząc lekko brwi, i zagłębiła się znów w książeczce do nabożeństwa.

Stojąca przed ołtarzem Imogen popatrzyła na Rafe’a i powiedziała bardzo wyraźnie: „Tak!” Nie tylko na twarzy księcia odbiła się ulga; odprężyło się całe jego ciało. Pochylił się i ucałował swą oblubienicę, nie zwracając uwagi na biskupa, który nadal coś czytał z modlitewnika. Mayne uśmiechnął się od ucha do ucha. To cały Rafe: do ostatniej chwili zamartwiał się, że Imogen w końcu zrozumie, jaki marny interes robi, wychodząc za niego!

– Czemu miałaby wyjść za kogoś takiego jak ja? – zdumiewał się jeszcze poprzedniego wieczoru, tuż przed ślubem. – O Boże, ależ mam ochotę na kielicha!

– Mowy nie ma – odparł twardo Mayne. – A co do niej, to powiedziałbym, że jest ślepa albo w skrajnej desperacji... Nie wygląda jednak na kalekę i nie ma żadnych powodów do rozpaczy: bogata młoda wdówka z najlepszego towarzystwa, nie wspomnę już nawet o tym, że piękna... Wobec tego przypuszczam, że postradała zmysły.

Rafe zignorował żarty przyjaciela.

– Powiada... – Siła miłości jaśniejącej w jego oczach zdumiała Mayne’a. – Powiada, że mnie kocha...

– Już ci mówiłem, że brak jej piątej klepki! – odparł hrabia, starając się mówić lekkim tonem. – Albo zależy jej na tytule. Zachciało się jej być księżną. Prawdę mówiąc – zapalał się – zdaje się, że kiedyś wspomniała coś na ten temat. Czy to nie o mój tytuł jej wtedy chodziło? ... Ale co księżna, to nie jakaś tam hrabina!

– Im mniej będziesz gadał o Imogen i o sobie, tym lepiej – warknął ostrzegawczo Rafe.

Jednak Mayne musiał mu to wreszcie jasno powiedzieć, i to przed ślubem.

– Nawet się z nią porządnie nie wycałowałem – zapewnił przyjaciela. – Ucałowałem ją wszystkiego dwa razy i tylko po to, żeby udowodnić, jak letnie są nasze uczucia.

– Mógłbym cię zabić za te dwa pocałunki! Głos Rafe’a nabrał groźnych tonów.

– Wcale jej nie przypadły do gustu. Mnie zresztą także.

– Psiakrew, dobierałeś się do wszystkich moich podopiecznych! Zaręczyłeś się z Tess i wystawiłeś ją do wiatru...

– Nie z własnej winy! – bronił się Mayne. – Dobrze wiesz, że to Felton nalegał, żebym się usunął!

– Porzuciłeś jedną z moich podopiecznych, z drugą się całowałeś aż dwa razy...

– Ale z Annabel nic mnie nie łączyło – zapewnił go pospiesznie Mayne. – Ani z Josie!

– Jeśli już o tym mowa – odparł Rafe – to chciałbym, żebyś mi pomógł w sprawie Josie. I nie próbuj się wykręcać!

– No... Jestem prawie żonaty. – Będę jak tylko Sylvie ustali datę! – dodał w myśli.

– Josie jakoś się nie wiedzie w Londynie. A będzie jeszcze gorzej, kiedy wyjedziemy z Imogen w podróż poślubną.

– A cóż z nią nie tak? – zdumiał się szczerze Mayne. – Powinna mieć szalone powodzenie: niegłupia, dowcipna i cholernie ładna. No i ty razem z Feltonem wyposażyliście ją, prawda, nie licząc tego konia po ojcu?

– Podczas pobytu w Szkocji zadarła z paskudną bandą niejakich Croganów. Zdaje się, że jeden z nich zalecał się do niej ze względu na posag. Kiedy się o tym dowiedziała, to...

– To co? – spytał Mayne, próbując sobie wyobrazić Josephine Essex w furii. – Dała mu po gębie?

– Uraczyła go lekarstwem na końską kolkę – odparł Rafe bez ogródek.

– Na końską kolkę?! Miksturą doktora Burberry’ego?

– Nie, nie! To było coś, co Josie sama wymyśliła. Nie rżyj, Mayne! Ten facet o mało kopyt nie wyciągnął. I stracił trzydzieści funtów żywej wagi.

Mayne ryczał ze śmiechu.

– Cała Josie! Opowiadałem ci, jak postarała się o to, żeby koń poniósł Annabel? Chciała, żeby Ardmore ją uratował!

– Podobno ten Crogan to skończony osioł. Josie powiada, że powinien być wdzięczny za kurację odchudzającą.

– A ty spuściłeś z łańcucha groźną trucicielkę, na pohybel Bogu ducha winnych londyńczyków? – dopytywał się Mayne ze szczerą uciechą. – Jeśli jej nie przypadnie do gustu inny konkurent...

Pstryknął wymownie palcami.

– Crogan twierdził, że Josie jest dla niego za gruba.

– Za gruba?!

– Przyznasz, że ma dość bujne kształty.

– I co z tego?

– No i Crogan postanowił się zemścić. Oczernił Josie w listach do przyjaciół. O leku na kolkę, rzecz jasna, nic nie wspomniał! Jakiż mężczyzna by się przyznał, że stracił trzydzieści funtów, bo przez tydzień nie mógł się ruszyć z wychodka?! Za to nazwał Josie „szkockim prosięciem”, czy jakoś tak...

Usta Mayne’a się zacisnęły. Przeszła mu całkiem ochota do śmiechu.

– Paskudnie! Ale kto by się tam liczył z opinią jakiegoś durnego Szkota?

– On się uczył w Rugby.

– Darlington! – skojarzył błyskawicznie Mayne.

– Właśnie: Darlington. Podobno Crogan był jego szkolnym kolegą.

– A to pech!

– Niestety, ten cholerny dowcip Darlingtona...

– Zwykle używał sobie na bohaterach pikantnych skandalików... Chyba Josie nie wplątała się w nic takiego?! Zresztą, sezon dopiero co się zaczął...

– Trwa już od sześciu tygodni – oświecił go Rafe. – Widać nie zauważyłeś.

– Sylvie nie znosi nudy, a imprezy w Almack’s trudno nazwać atrakcyjnymi...

– Josie nie wywołała skandalu. Ale Darlington, żeby pomścić swego kolegę, zaczął rozsiewać anegdotki na jej temat. I założył się u White’a, że ożeni się z nią jakiś wielki amator wieprzowiny!

Mayne zaklął pod nosem.

– Mężczyźni z odrobiną oleju w głowie nie zważają na to, rzecz jasna. Ale te młokosy strasznie się boją ośmieszenia. A w dodatku znalazła się grupka szyderców, którzy bacznie obserwują, kto tańczy z Josie, a potem kpią sobie z niego na potęgę! Sytuacja wygląda tak, że nie ma nadziei, by Josie spotkała jakiegoś chłopca w odpowiednim dla niej wieku... a przecież tacy powinni się do niej zalecać!

– Podaj mi nazwiska tamtych dowcipnisiów! – syknął Mayne przez zaciśnięte zęby.

W ciągu ostatnich dwóch lat spędził tyle czasu w towarzystwie sióstr Essex, że uważał je prawie za własne podopieczne. Albo siostry.

– Sprawa się paskudnie rozrosła, zanim się połapaliśmy, o co chodzi – mówił Rafe. – Gdyby Josie roześmiała się im prosto w twarz albo z podniesioną głową stawiła czoło tej kompanii, cały plan Darlingtona spaliłby na panewce. Ale...

– Uwzięli się na nią, co?

Mayne nieraz już był świadkiem podobnej sytuacji.

– Zapraszają Josie wszędzie. Ale nikt z młodzieży nie prosi jej do tańca i nie ma wielbicieli w swoim wieku. Bez wątpienia niejeden chętnie by się z nią bliżej zapoznał, bo, jak sam przyznałeś, jest śliczna i dowcipna, ale obawiają się powszechnej opinii.

– Durnie! – stwierdził Mayne.

– Liczę na to, że jej pomożesz, kiedy nas tu nie będzie.

– To nie jest równie proste jak wtedy, gdy prosiłeś mnie, żebym towarzyszył Imogen do Szkocji. Jak, u diabła, mogę pomóc Josie?!

Mówił szorstko, gdyż był wściekły. Na myśl o tym, że ktoś znieważa Josie – bystrooką, rzucającą takie zabawne, cyniczne uwagi Josie – ogarnął go taki gniew, że aż zabrakło mu tchu.

– Bądź jej przyjacielem – powiedział Rafe. – Siostry nie pozwalają jej ruszyć się samej. Tess i Felton co tydzień jeżdżą z nią do Almack’s. Wczoraj Annabel poszła na bal, choć jej maluch ma zaledwie cztery miesiące. A mąż Annabel powiada, że bardzo by chciał wrócić z nią do Szkocji... tylko uparła się, że nie wyjedzie przed końcem sezonu.

– W przyszłym roku sytuacja się zmieni – zaczął Mayne z namysłem, przypominając sobie wiele sezonów, w których brał mniejszy czy większy udział. – Tegoroczny Kopciuszek za rok może zostać królową sezonu. Jak to się stało, że o niczym nie wiedziałem, do licha?!

– Byłeś zajęty swoją śliczną Sylvie.

– A prawda! Sylvie może pomóc Josie! Nauczy ją typowo francuskiego je m’en fiche* [Je m’en fiche (franc.) – gwiżdżę na to.] ... byle Josie chciała ją naśladować.

– Myślisz, że siostry nie próbowały nauczyć jej pewności siebie? Imogen tak ją musztrowała, żeby trzymała wysoko głowę i robiła dobrą minę do złej gry, że miałem wrażenie, iż Josie zaraz ruszy do ataku na czele fizylierów!... Ale niewiele to dało.

– Taka zła passa nigdy nie trwa dłużej niż jeden sezon. Pamiętasz, jak wszyscy sobie pokpiwali z „rasowej owieczki”? Jakby biedne dziewczę było temu winne, że jej ojciec zbił grubszą forsę na hodowli owiec! W następnym sezonie wróciła, jakby nigdy nic, a ludziom znudziły się głupie żarty. Wyszła całkiem dobrze za mąż.

Rafe westchnął.

– Powiadam ci, Mayne, nie ma mowy o czekaniu do następnego sezonu! Jeszcze nigdy nie widziałem tak nieszczęśliwego dziewczęcia jak Josie! Całkiem się człowiekowi odechciewa marzyć o własnych córkach...

– Podopieczne wystarczająco zalazły ci za skórę, co? – spytał Mayne z szerokim uśmiechem.

Drzwi się otwarły i weszli Lucius Felton, a za nim brat Rafe’a, Gabriel.

– Wybaczcie, że wam przeszkadzamy – odezwał się Lucius ze swą zwykłą niewzruszoną powagą – ale Brinkley skłonił nas, byśmy weszli bez ceremonii.

– W samą porę – stwierdził Mayne. – Właśnie zamierzałem pouczyć Rafe’a o trudach i ciężkich obowiązkach nocy poślubnej. Ten facet od tak dawna żyje w celibacie, że całkiem chyba zapomniał, o co w tym wszystkim chodzi!

Lucius uśmiechnął się i usiadł.

– Jakoś ani rusz nie mogę w to uwierzyć!

– Ani ja – dorzucił Gabriel i całkiem niespodziewanie zachichotał. Mayne popatrzył na Rafe’a i, widząc uśmiech w jego oczach, doszedł do tego samego wniosku.

Nie wszystkich zebranych w katedrze Świętego Pawła cechowało radosne podniecenie i poczucie bezwzględnej aprobaty, jakie odczuwał Mayne na widok ślubu księcia Holbrook. Josie, na przykład, czuła tylko okropne przygnębienie. Ponieważ jednak oswoiła się już poniekąd z tym stanem, pojmowała, że zakłócanie siostrze radości byłoby podłe, i ze względu na Imogen przylepiła do twarzy sztuczny uśmiech.

Do tego uśmiechu także zdążyła już przywyknąć. Długo ćwiczyła go w domu przed lustrem. Uniosła w górę kąciki ust i wydęła nieco dolną wargę. Usta były, zdaje się, najładniejszym rysem jej twarzy, ale Josie nie miała wątpliwości co do tego, że każdy widział przede wszystkim jej pucołowate policzki.

Imogen, rzecz jasna, wyglądała przepięknie. Ze wszystkich sióstr Josie była najbardziej podobna do niej... jeśli ktoś nie patrzył zbyt uważnie. Obie miały ciemne włosy i wysokie łuki brwi. „Stworzone do śmiechu” – powiedziała dawno temu Tess. Ale twarz Imogen była szczupła, w kształcie serca, Josie zaś pyzata, podobna do bułki.

Josie przerwała te bolesne rozmyślania. Tess ciągle powtarzała, że powinna raczej rozpatrywać swoje zalety, ale Josie, szczerze mówiąc, miała już dość rozmyślań o swej rzekomo pięknej cerze. Chciałaby wyglądać jak najszczuplej, żeby kości dosłownie sterczały jej przez skórę!

Imogen spoglądała na Rafe’a takim wzrokiem, że Josie robiło się słabo. Z zazdrości. Miała jednak dość odwagi, by przyznać się do tego przed sobą.

Tess ścisnęła ją za rękę i Josie spojrzała na swą najstarszą siostrę. Miała oczy pełne łez.

– Czy to nie cudowne? – szepnęła Tess. – Imogen jest taka szczęśliwa... Nareszcie!

Jose poczuła nagłą skruchę. Jasne, że chciała, by Imogen była szczęśliwa! Biedulka, przeżyła kilka ciężkich lat... odkąd uciekła z domu, a potem straciła męża parę tygodni po ślubie!

Josie uniosła kąciki ust jeszcze wyżej.

– Pewnie że cudowne! – zgodziła się.

Mąż Tess, Lucius, spojrzał na żonę z takim samym uwielbieniem, z jakim Rafe wpatrywał się w Imogen.

Josie nawet nie obejrzała się na prawo, gdyż hrabia Ardmore zawsze gapił się na Annabel w ten sam sposób. Nawet gdy była gruba jak beczka. Właśnie dlatego Josie jeszcze bardziej polubiła tego szwagra: wydawał się zupełnie tak samo zakochany w żonie jak dawniej, choć mieli już czteromiesięcznego syna, a Annabel nie odzyskała jeszcze dawnej smukłości.

Jaka szkoda, że większość mężczyzn nie przypomina pod tym względem Ardmore’a!

Jednak podobne myśli bardzo łatwo mogły doprowadzić ją do łez, toteż Josie spojrzała znów w stronę ołtarza. Biskup strasznie długo wygłaszał kazanie, plotąc o miłości, wybaczeniu i takich tam sprawach. Rozwodził się na temat znaczenia związku małżeńskiego i wzajemnego szacunku między mężczyzną a kobietą.

Na litość boską! Imogen i Rafe zdecydowali się już przecież na siebie, niepotrzebne im były takie pouczenia! Ale biskup dalej gadał o roli małżeństwa i o harmonii w domu i w rodzinie.

Wyszłabym za pierwszego lepszego! – pomyślała Josie z desperacją. Na wspomnienie książeczki, w której od dwóch lat skrzętnie notowała wszelkie sposoby, jakimi powieściowe bohaterki prowokowały wielbicieli do oświadczyn, zrobiło się jej niedobrze. Rzeczywistość była znacznie gorsza od fikcji literackiej. A ona sama nie miała żadnych wielbicieli.

Nigdy nie przypuszczała, że mężczyzna, który choć raz z nią zatańczy, stanie się ogólnym pośmiewiskiem. Nie znaczyło to, że podpierała ściany. Jej siostry – Tess, Annabel i Imogen – nigdy by na to nie pozwoliły! Ledwie Josie wracała pod skrzydła swej przyzwoitki, a już kolejny przyjaciel jednego z jej szwagrów kłaniał się, prosząc ją do tańca. Przejrzała jednak ich grę: tańczyli z nią przez grzeczność, a choć niektórzy z nich wydawali się nawet sympatyczni, wszyscy byli tacy starzy!... Dowcipni, szarmanccy, to prawda... a jednemu z nich, baronowi Sibble, chyba naprawdę się spodobała. Poprosił ją do tańca aż dwa razy w ciągu jednego balu, a nawet Tess nie mogłaby wymagać od przyjaciół takiego poświęcenia!

– Te młokosy nie mają za grosz rozumu – stwierdził Lucius Felton, gdy wracali z pierwszego balu, na którym żaden mężczyzna w odpowiednim wieku nie poprosił jej do tańca. – Sam byłem kiedyś taki.

– Jak oni wszyscy? – spytała, szlochając tak, że ledwie mogła mówić.

Zapadło milczenie.

– Nikomu z rozmysłem nie sprawiłem przykrości – odpowiedział w końcu szwagier. – Ale widzisz, Josie, młodzi ludzie są jak barany: wszyscy pędzą za przewodnikiem stada. Z pewnością niejeden z młodych w sali miał ochotę z tobą zatańczyć, ale nie chciał narazić się na kpiny.

– Nie rozumiem, dlaczego tak się stało – szepnęła z rozdartym sercem.

– To wina Darlingtona – powiedział Lucius. – Niestety, on w tym sezonie dyktuje, co wypada robić, a czego nie.

– Dlaczego uwziął się na mnie?! – zawołała z głębi serca. – Przecież nawet nie byliśmy sobie przedstawieni, prawda?

– Może dlatego, że jest Anglikiem, a ty Szkotką. Niektórym Anglikom nie w smak, że twoje siostry zrobiły takie dobre partie...

– To nie moja wina!

Odwieczny okrzyk niewinnie prześladowanych.

– Nie ty jedna cierpisz bez winy – tłumaczył jej łagodnie. – Cecilii Bellingworth też trudno było pozbyć się przezwiska „głuptasińska”... a nazywano ją tak tylko dlatego, że jej nieszczęsny brat ma źle w głowie. To już nie był pomysł Darlingtona; nie wiem, kto się tej biedaczce tak przysłużył. Ale, widzisz, niełatwo o bohatera, który się nie zlęknie śmieszności.

– Wolałabym być głuptasem niż grubasem! – stwierdziła bez ogródek Josie.

– Z pewnością nie! A zresztą, wcale nie jesteś grubasem – odparł Lucius.

Nie miał jednak pojęcia, jak bardzo Josie pragnęła być chuda. Wirować po sali w przejrzystej sukni związanej wstążką pod biustem, unoszącej się wokół niej jak jedwabny, pastelowy obłoczek... Cały świat mógł się przekonać, że panna Mary Ogilby nie nosi gorsetu. Na co jej gorset? Była smukła jak trzcina! Za to Josie ściskała się gorsetem. Ściskałaby się nawet dwoma albo trzema, byle tylko nie widzieć swojej tuszy...

Co prawda, wcale nie musiała na nią patrzeć. Już od dawna kazała usunąć ze swej sypialni lustro i troszkę jej ulżyło. Ale o przezroczystych, zwiewnych szatkach nie było co marzyć. Krawcowa Imogen – najlepsza modiste w Londynie – dowodziła, że tylko dzięki szwom we właściwych miejscach można uzyskać „odpowiedni kształt”. Te słowa wypaliły się ognistymi zgłoskami w pamięci Josie.

Dzięki tej niezrównanej krawcowej zachowywała więc jaki taki kształt. Szwów nie brakowało. A suknia, którą włożyła na ślub Imogen, była uszyta tak, by utrzymać Josie w należytym kształcie i przysłonić, co tylko się da.

Znów skierowała wzrok w stronę ołtarza. Wywody biskupa dobiegły wreszcie końca. Imogen wcale go nie słuchała. Wpatrywała się w Rafe’a z takim wyrazem twarzy, że Josie poczuła dławienie w gardle. Stojąca obok niej Tess ocierała łzy chustką... z pewnością pożyczoną od męża, sądząc z rozmiarów. Josie zacisnęła zęby. Jeśli ona się rozpłacze, nikt jej nie poda chustki.

Oczy będzie miała czerwone jak królik.

I spuchnięte. A na całej twarzy plamy.

Wszyscy pomyślą...

Rafe pochylił się, wziął w dłonie twarz swej dopiero co poślubionej żony i powiedział cicho, ale tak, że Josie usłyszała go wyraźnie w pierwszym rzędzie ławek:

– Na całe życie, Imogen!

Ostatecznie okazało się, że Lucius przezornie zabrał dwie zapasowe chustki. To było dla niego typowe!

3

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 1

Pozbyła się owych pończoszek w sposób nad wyraz zręczny, Drogi Czytelniku. Stałem jak osłupiały na widok jej niezrównanych kostek. W jednej chwili uniesienia serce me przylgnęło – podobnie jak wargi – do jej stóp i czciłem te, jakże mi drogie, cząstki jej anatomii z żarliwością, na jaką w całej pełni zasługiwały...

Uczta weselna księcia Holbrook, Rezydencja przy Grosvenor Square 15

Lord Charles Darlington znajdował się w dość podłym nastroju. Życie, bez wątpienia, nie było łatwe, krawaty zbyt kosztowne, a wytworne towarzystwo coraz nudniejsze. Oczywiście, nie brakło w tym życiu pewnych przyjemności... aczkolwiek niewielkich.

Jedną z nich stanowiła celna riposta. Ktoś mógłby uznać Darlingtona za swego rodzaju potwora... on jednak potworem nie był. Wiedział doskonale, że jest zgoła przeciętną istotą i nigdy nie zapominał tego podkreślić, podobnie jak czynili to jego przyjaciele.

– Jesteś dziś wyjątkowo nudny – zauważył Berwick. – Tak samo bym się ubawił, obtańcowując jakąś podfruwajkę i słuchając, jak chichocze!

Istotnie młode dziewczęta miały zwyczaj dostawać ataków nerwowego śmiechu w kontakcie z chmurną urodą Berwicka, aczkolwiek tylko brak majątku uchronił go (zdaniem Darlingtona) od zostania skończonym bałwanem.

– Mam tryskać dowcipem wyłącznie na twój użytek?! Nie zamierzam marnować swych talentów po próżnicy! – odparował Darlington. – Jak myślisz, czy ktoś się zorientował, że tu jesteśmy?

Berwick rozejrzał się po zatłoczonej sali balowej.

– Mowy nie ma! Majordomus ledwo szemrał, wymieniając nasze nazwiska... to znaczy nazwiska, które podaliśmy.

Wisley i Thurman przykłusowali do nich jak wierne spaniele.

– Do licha! Jednak się tu dostałeś, Darlington! – huknął z podziwem Thurman. – A założyłem się z Wisleyem o piątaka, że cię nie zaproszą na weselne przyjęcie Holbrooka!

Darlington nie zamierzał wyjaśniać, że istotnie nikt go tu nie zapraszał. Po raz pierwszy pominięto go, rozsyłając zaproszenia na spotkanie towarzyskie tej miary Niech to szlag! Był przecież synem księcia, choć dopiero trzecim z kolei. Czemu, u licha, jego matka rodziła samych chłopaków, choć rodzinny majątek był niepodzielny?! Jednak poprawił tylko niedbałym gestem swój surdut z najprzedniejszego sukna, w niezwykle miłym dla oka odcieniu delikatnego różu, i odparł:

– Oczywiście że mam zaproszenie, idioto!

Miał je istotnie. Było przeznaczone dla jednego z jego braci.

– Ona tu jest! – zauważył wesolutko Thurman. – „Szkocka kiełbaska”, ma się rozumieć. A propos może byśmy jej nadali nowe przezwisko? Co powiesz na „szkocki rondel”? Podoba ci się?

– Co, mianowicie? – rzucił ostro Darlington.

– „Szkocki rondel”! Przyszło mi to do głowy w środku nocy. Nie wypiłem jak zwykle czekolady przed snem, więc nie mogłem zasnąć i rozmyślałem o różnych twoich powiedzonkach... I nagle, buch! Spadł mi jak z nieba ten szkocki rondel. Zupełnie jak napis na ścianie w Starym Testamencie...

– Skończony osioł z ciebie, Thurman! – stwierdził Berwick.

Thurman nie poczuł się specjalnie dotknięty. Wyglądem przypominał kiełbasę (oczywiście angielską!) o dość oryginalnym, dzwonowatym kształcie. Miał podwójny podbródek, ozdobiony dołeczkami i błyszczące niebieskie oczka. Tak często nazywano go osłem, że przywykł do tego i może nawet uważał to za komplement.

Darlington odwrócił się do niego tyłem. Z przyjemnością pożegnałby się z Thurmanem raz na zawsze, gdyby nie to, że potrzebował audytorium. Był na tyle szczery, że nie ukrywał tego przed samym sobą.

– Zobaczmy, jak się nasza „kiełbaska” dziś wystroiła! – trzymał się uparcie tematu Thurman. – Wiecie, że wszystkie chłopaki w Klasztorku będą się o nią dopytywać!

– Moja żona powiedziała, że jak jeszcze raz usłyszy o Klasztorku, mogę się pożegnać z jej towarzystwem – po raz pierwszy odezwał się Wisley.

Był to szczupły mężczyzna o nieco zgorzkniałym wyrazie ust, co dodatkowo podkreślał cienki wąsik, który nigdy nie gęstniał, ale i nie zanikał całkowicie. Wszyscy razem uczyli się niegdyś w Rugby, teraz zaś z całej czwórki najlepiej urządził się Wisley. Ożenił się dla pieniędzy i nawet Thurman – który miał forsy jak lodu – przyznawał, że Wisleyowi się poszczęściło. Jego żona była całkiem ładna; tylko najbardziej wybrednych mogłyby razić jej zrośnięte nad nosem brwi i oliwkowa cera. Darlington – najsroższy z krytyków – nie wypowiadał się w tej materii.

– Czy byłby to dla ciebie trudny wybór? – zaciekawił się teraz. – Z czego byś wolał zrezygnować: z towarzystwa żony czy z wizyt w Klasztorku?

– Trochę mi to przypomina jedną z tych starych gier, gdzie ma się do wyboru dwoje drzwi, a za jednymi czai się lew – zauważył Berwick.

– Ja widzę to inaczej – odparł niedbałym tonem Wisley. – Moja żona to nie żaden lew, a w Klasztorku, choć to całkiem znośna knajpa, ostatnio zaczyna być nudnawo.

Darlington zmierzył Wisleya bacznym wzrokiem. Wszystko wskazywało na to, że żona postanowiła odciągnąć go od kolegów. Darlington dobrze wiedział, że nie przypadł jej do gustu. Ilekroć na niego spoglądała, na jej twarzy malował się wyraz zimnej, skrywanej, ale głębokiej niechęci.

Chyba najlepiej będzie puścić wolno Wisleya, niech sobie wraca do ogłupiającego szczęścia rodzinnego!

– Ja tam nigdy bym się nie wyrzekł Klasztorku dla żony! – oświadczył Thurman.

– Twoja żona, gdybyś ją miał, z pewnością byłaby zadowolona, żeś sobie znalazł jakieś zajęcie i nie plączesz się jej pod nogami – rzucił zjadliwie Berwick.

– Moja żona będzie we mnie zakochana do szaleństwa – odparł wyniośle Thurman.

Po raz pierwszy wydawał się naprawdę urażony. A najgorsze, że ten głupek w to wierzy!... Co ja tu robię z tą bandą kretynów?! – zastanawiał się Darlington. Berwick wzruszył ramionami.

– To niezbyt ciekawy temat, ale ostrzegam cię, Thurman: wiem z doświadczenia, że jedyne kobiety zdolne do szalonej miłości (w odróżnieniu od mężczyzn, rzecz jasna!) to skończone brzydule.

– Potrafiłbym rozkochać w sobie do szaleństwa każdą kobietę! – zapewniał piskliwie Thurman. – Trzeba tylko wiedzieć, jak z nimi postępować!

– Ale kobiety przywiązują wielką wagę do urody – zauważył cicho, lecz jadowicie Berwick.

Darlington pomyślał, że powinien niezwłocznie interweniować. Doborowe kółko sprzymierzeńców rozpadało się na jego oczach.

– Grzeszne kobiety owszem – przyznał Thurman. – Ale te porządne, z którymi człowiek się żeni, szukają u nas solidniejszych walorów!

Darlington rozpoznał złotą myśl, którą sam niegdyś rzucił.

– Wolę te grzeszne – zawyrokował tym razem. – Znacznie ciekawiej się z nimi rozmawia.

– Przecież nie możesz ożenić się tylko dla interesującej konwersacji! – stwierdził Thurman, całkiem zresztą słusznie. – A ty, Darlington, powinieneś się ożenić!

Darlington westchnął. Była to niemiła prawda. Należało się ożenić...

choćby po to, by ochronić ojca przed grożącym mu atakiem apopleksji.

Thurman nigdy nie wiedział, kiedy się zamknąć, toteż ciągnął dalej:

– Naprawdę myślałem, że cię tu dziś nie wpuszczą, a sam wiesz, że gdyby siostry Essex pokazały ci drzwi, byłoby ci cholernie trudno wrócić do eleganckiego towarzystwa! Te Szkotki spadły na nasz kraj jak szarańcza i zagarnęły wszystkie najlepsze partie na małżeńskim rynku!

Berwick spojrzał na niego z groźną miną.

– Trochę ciszej, ośle! Jesteś na weselnym przyjęciu jednej z nich.

– Nikt nas nie słucha – cicho stwierdził Thurman, rozglądając się dokoła.

Sala balowa w londyńskiej rezydencji księcia Holbrook miała tak wysokie sklepienie, że nawet gwar setek nadmiernie rozochoconych weselników ulatywał ku niebu i pozostawał tylko całkiem przyjemny dla ucha szmer. Dźwięki grającej w drugim końcu sali orkiestry przypominały melodyjne brzęczenie pszczół.

– Chyba rzeczywiście powinienem znaleźć sobie żonę – uznał Darlington, niewymownie przygnębiony.

– Ja w każdym razie mam taki zamiar – rzekł Thurman. – Musi być piękna, posażna i uległa. No i mieć nienaganną reputację! Ostatecznie, znajdzie we mnie równie wiele zalet.

– Ależ z niej będzie szczęściara! – zauważył Berwick. – A ty, Darlington? Czego oczekujesz od żony?

– Rozsądnego podejścia do życia – wypalił bez ogródek Darlington. – No i pokaźnego majątku. Jestem kosztownym nabytkiem!

– Może spotkamy się za jakąś godzinę i wymienimy doświadczenia? – zaproponował Berwick, a w jego oczach błysnął całkiem szczery uśmiech. – Przyznam, że bawię się coraz lepiej!

– Ty też rozejrzysz się za żoną? – zainteresował się Thurman.

– Chyba nie – odparł Berwick. – Już byłem bliski takiej decyzji, ale na szczęście los ustrzegł mnie w ostatniej chwili od skrajnego ubóstwa, które zmusza człowieka do ożenku.

– Wpadła ci jakaś forsa? – spytał Thurman. – To dlatego nie było cię w Londynie przez dwa tygodnie? Ojciec ci umarł? Jakoś nie słyszałem. I nie jesteś w żałobie!

– No, no! – odparł Berwick. – Noszę opaskę żałobną, z fioletowym brzeżkiem. Moją ukochaną i nieznośną ciotkę Augustę zmogło w Bath jakieś choróbsko. Naturalnie pozostawiła wszystkie pieniądze ukochanemu siostrzeńcowi!

Darlingtona ogarnęło jeszcze większe przygnębienie, ale sprężył się na tyle, by pogratulować Berwickowi poprawy sytuacji finansowej. Niestety, w jego – Darlingtona – drzewie genealogicznym nie było ciotek... ani ukochanych, ani uprzykrzonych. Zresztą, gdyby nawet były, z pewnością nie wybrałyby go na swego spadkobiercę. W porównaniu z nim każdy z jego braci wydawał się ogromnie szacowny i przyzwoity.

Małe niebieskie oczka Thurmana błyszczały, gdy wypytywał Berwicka o jego obecne dochody. Darlington zauważył, że w pewnym momencie Wisley wymknął się bez pożegnania, zapewne wrócił posłusznie do żony. Nie zjawi się w Klasztorku tego wieczoru ani nigdy więcej. Darlington był tego pewny.

Dobiegły końca wspólne dni garstki przyjaciół z Rugby. Wisley odszedł, Berwick dochrapał się majątku... Darlington nie mógł znieść myśli o Berwicku, który z protekcjonalną miną będzie im fundował. Ten dureń Thurman owszem, ale nie Berwick!

Jeśli nie dokona teraz błyskawicznej wolty, zostaną tylko we dwóch z Thurmanem. Będzie się popisywał dowcipem przed tym durniem i na nim wyładowywał swój zły humor.

Na tę myśl Darlington wzdrygnął się lekko.

– A zatem na polowanie, moi panowie! – oznajmił. – Żony czekają! Thurman i Berwick natychmiast przerwali rozmowę o jakichś inwestycjach. Berwick uniósł brew.

– Sezon zrobił się nagle o wiele bardziej interesujący – zauważył cicho.

– Przypuszczam, że znajdę sobie odpowiednią żonę, nim wieczór dobiegnie końca – oświadczył Thurman.

– U mnie to chyba potrwa nieco dłużej – stwierdził Darlington. – Potrzebuję tyle czasu, żeby się zdecydować na odpowiedni krawat... Różowy? ... A może żółty? ... Kto wie, ile będzie namysłów przy wyborze żony?

– Czy to żona, czy krawat, trzeba po prostu ustalić wartość rynkową i zgodnie z tym podjąć decyzję – orzekł Berwick. – Nie ma znów tak wiele kobiet, które mogłyby utrzymać cię na poziomie, jaki by ci odpowiadał.

– Słowo daję, zbijesz majątek przed trzydziestką, jeśli nadal będziesz taki sprytny, Berwick – zauważył Thurman.

Berwick się uśmiechnął.

– A prawda! Ty już masz majątek! – sapnął z podziwem Thurman.

– Kochana cioteczka! – powiedział Berwick, a jego zazwyczaj powściągliwy uśmiech stał się nieco cieplejszy. – Nie mieliśmy pojęcia, jak bardzo była zainteresowana rozwojem przemysłu na północy! Zainwestowała nawet w kopalnię węgla. Podobno urzekła ją ta połyskliwa czerń.

– Mój Boże, jak się ludzie o tym dowiedzą, cały wielki świat będzie tylko o tobie gadał! Każda mamuśka po prostu marzy o takim zięciu! – prorokował Thurman.

Darlington zrobił wszystko, co wypada uczynić, gdy ktoś z przyjaciół nieoczekiwanie wzbije się w najwyższe kręgi elity towarzyskiej (nie licząc oczywiście tych najbardziej arystokratycznych). Klepnął Berwicka po plecach i zdławił w sobie gniew. Potem zaś rzucił od niechcenia:

– Myślałem sobie od pewnego czasu, że trzeba by się pożegnać z Klasztorkiem. Chyba już z niego wyrośliśmy.

Thurman spojrzał na niego tępym wzrokiem, brew Berwicka uniosła się wysoko.

– Ta cała historia ze „szkocką kiełbaską” też się zaczyna robić nudna. Mam nawet wyrzuty sumienia... najlepszy dowód, że się starzeję.

– Taki stary to znowu nie jesteś! – zaoponował Thurman.

– Nie powinienem był tego zaczynać – oświadczył Darlington. – Nie okazało się to równie dowcipne jak „rasowa owieczka”, choć może i tamtej nie należało ośmieszać. Ze też mnie coś podkusiło, by pójść za podszeptem tego podłego durnia Crogana!... Chociaż, prawdę mówiąc, zrobiłem to, by sprawdzić, do czego zdołam namówić półgłówków, którzy uważają się za dżentelmenów!... I przy okazji, psiakrew, sam wyszedłem na głupka.

– Na głupka?! Wszyscy wiedzą, jacy z nas spryciarze! – zaprotestował gwałtownie Thurman.

Darlington nie pojmował, jak mógł tyle czasu wytrzymać z tym kretynem.

Berwick za to okazał się całkiem inteligentny. Nie zareagował gwałtownie na to nagłe zerwanie więzów szkolnej przyjaźni. Skłonił się z godnością magnata.

– Bardzo mi było miło – oświadczył z wyraźną obojętnością. Dobrali się kiedyś ot tak, przypadkiem, i wyglądało na to, że teraz – po latach – rozstaną się równie nagle.

Darlington skinął głową Berwickowi i tak samo pożegnał Thurmana. Potem odwrócił się i przeszedł kilka kroków, nim zaczął rozglądać się po sali, szukając odpowiedniej kandydatki na żonę. W gruncie rzeczy jednak poszukiwał nie tylko źródła gotówki, ale i samotnej kobiety, choć najlepiej, żeby była majętna jak ciotka Berwicka.

Marzył o kimś inteligentnym i zajmującym. O kimś, kto mógłby z nim porozmawiać, a nie tylko świecił odbitym blaskiem jego dowcipów... Niestety, znalezienie takiej istoty było jednak iście herkulesowym trudem!

Odszedł, pozostawiając za sobą dwóch zaskoczonych towarzyszy.

– Założę się, że on naprawdę podjął jakąś decyzję – stwierdził Berwick. – Pewnie się zdecyduje na ożenek. – I po chwili zastanowienia dodał: – Biedny sukinsyn!

– Może sobie weźmie „szkocką kiełbaskę” – odparł Thurman z wyraźną urazą w głosie. Nie miał ochoty tracić towarzysza, któremu tyle razy fundował. – Ją z pewnością byłoby stać na spłacenie wszystkich jego długów!

– Jej szwagier jest rzeczywiście bogaty jak Krezus – przytaknął Berwick.

– Ale ona nawet nie spojrzy na Darlingtona! – zreflektował się Thurman. – A poza tym wyjdzie za mąż dopiero w następnym sezonie, jeśli w ogóle! Pamiętasz „rasową owieczkę”?

Berwick wzruszył ramionami. Prawda wyglądała tak, że choć przed rokiem miał minimalne szanse na dobry ożenek, teraz sam stał się chodliwym towarem na matrymonialnym rynku. I nie zamierzał zmniejszać swoich szans na sukces nieprzyjemnymi konsekwencjami ich głupich drwin.

– Myślisz, że on naprawdę nie przyjdzie dziś do Klasztorku? – spytał Thurman.

Berwick popatrzył na niego. Czasami głupota Thurmana była zdumiewająca!

– Zerwał z nami na dobre, ty ośle!

– Co takiego?!

– Darlington wypiął się na nas. Odmaszerował i ani myśli zaglądać znów do Klasztorku. Pewnie znajdzie sobie bogatą żonę albo ojciec kupi mu patent oficerski. Tak czy owak, my go już nie zobaczymy.

Thurman gapił się na niego, nic nie pojmując.

– Odszedł, żeby się rozejrzeć za żoną. Spotkamy się za kilka godzin i wszystko obgadamy, jak zawsze.

Berwick wykrzywił wargi.

– Odszedł na dobre, powiadam ci. Wisley ulotnił się pierwszy; nawet się z nami nie pożegnał.

– Wisley? – Thurman rozejrzał się nieprzytomnie, jakby liczył na to, że Wisley stoi za nim i nic nie mówi. Potem zwrócił się znów do Berwicka, mrugając nerwowo. – Bzdura! Wszyscy się spotkamy w Klasztorku, jeszcze dziś... albo jutro, i dość tych głupstw! Zawsze się spotykamy w Klasztorku!

Berwick wiedział, że z nikim się nie spotka, ale nie warto było się o to sprzeczać.

– Poszukajmy „kiełbaski”! – nalegał Thurman. – Założę się, że o mało nie pękła ze wzruszenia podczas ślubu siostry!

Berwick znowu wzruszył ramionami.

– Niech ci będzie!

Przejadł mu się już ten dowcip. To przede wszystkim Thurman podtrzymywał zabawę, powtarzając w kółko wszystkie przycinki pod adresem tej Szkotki. Pozostałych niewiele to obchodziło, a Darlington przypomniał im nawet, jaki wredny był Crogan w szkole.

Ale zrobili to, co zrobili – przede wszystkim z nudów, jak większość ludzi. Poza tym była to zręczna kontynuacja historii z „rasową owieczką”.

Na wspomnienie tego wszystkiego ogarnęły Berwicka lekkie mdłości. Czy doprawdy nie było ich stać na nic więcej poza niszczeniem życia jakimś tam panienkom i uniemożliwianiem im zamążpójścia?

Po prostu żałosne!

Sunął w ślad za Thurmanem, który taranował swym potężnym ciałem poszczególne grupki ludzi, usiłując odnaleźć „szkocką kiełbaskę”. Po pewnym czasie Berwick miał tego dość i pomaszerował w przeciwnym kierunku. Bywają w życiu człowieka chwile, kiedy wstydzi się tego, co uczynił. Berwickowi już wcześniej to się zdarzało i nigdy nie przepadał za tym uczuciem.

Bogu dzięki za ciocię Augustę! – powtarzał sobie w duchu.

W tym właśnie momencie jakaś kobieta o zaciśniętych z determinacją ustach stanęła przed nim.

– Panie Berwick! – odezwała się z godnością. – Mam nadzieję, że pan mnie pamięta? Byłam bliską przyjaciółką pańskiej matki.

Po chwili paniki Berwick przypomniał sobie, kim jest owa dama.

– Jak miło znów panią widzieć, lady Yarrow!

Stanowczym ruchem wypchnęła do przodu kryjącą się dotąd za jej plecami chudą panienkę o niezdrowej cerze.

– Moja córka Amelia! Jestem przekonana, że znacie się od dziecka... Prawdę mówiąc, przypominam sobie, jak bawiliście się razem na trawniku przed Yarrow House, gdy pańska matka przybyła do nas na herbatę.

Berwick był absolutnie pewny, że nic podobnego nigdy nie miało miejsca. Zachował niewiele wspomnień o swej matce, ale jedno wiedział z pewnością: spełniając swe towarzyskie obowiązki, z pewnością nie taszczyłaby ze sobą swego drugiego, bezwartościowego syna.

Amelia zerknęła na niego. Berwick się skłonił. I nagle zrozumiał. To był początek!

4

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 2

Wierz mi, Drogi Czytelniku – wiem, ile bólu musi Ci sprawiać ta grzeszna i gorsząca opowieść! Jednak mój spowiednik zapewnia, że powinienem wyznać wszystko po kolei, by powstrzymać innych skłonnych do upadku młodzieńców od wstąpienia na mą błędną drogę. Otóż owa księżna – tak młoda wiekiem, ale jakże doświadczona w nieprawości! – otwarła drzwi wiodące do jakowegoś schowka. Następnie zaś zażądała, bym uczynił ją najszczęśliwszą z kobiet na królewskim dworze...

- Odkąd ja tu rządzę, nakład wzrósł dziesięciokrotnie! – stwierdził pan Jessopp. – Tak się sprężył z irytacji, że nie czuł nawet, jak go uwiera gorset. – Co ja mówię?! – poprawił się spiesznie. – Nakład wzrósł stokrotnie! A co więcej, ja nadałem tej gazecie klasę! Dwadzieścia lat temu „Tatler” miał fatalną opinię z powodu oburzających praktyk: poprzednia dyrekcja wysyłała swoich ludzi, by w poszukiwaniu informacji przekupywali służbę!

Wydął usta w grymasie niesmaku, by dać wyraz swej pogardzie dla podobnych metod.

– Teraz też nie brak lokajów gotowych gadać dla miłego grosza – odezwał się pan Goffe.

Wspólnik Jessoppa opierał się o kominek i ssał cybuch śmierdzącej fajki.

– Ja tam ich nie nagabuję – odparł Jessopp, wyjaśniając subtelną różnicę. – Sami przychodzą do mnie. To zupełnie co innego!

Goffe wzruszył ramionami.

– Niech ci będzie.

– Cokolwiek się zdarzy w Londynie, zwłaszcza w eleganckim świecie, donoszą mi o tym bez pytania!

Goffe wyjął na chwilę fajkę z ust.

– No to może by tak podać czytelnikom tego Hellgate’a na półmisku i skończyć to cholerne zamieszanie?

– Hellgate to Mayne. Każdy o tym wie!

– Książka może i opowiada o wyczynach Mayne’a – zgodził się Goffe. – Oddajmy diabłu, co mu się należy! Ale dam sobie głowę uciąć, że to nie hrabia Mayne siadł na tyłku i wszystko to spisał. Po pierwsze, gość nie ma do tego smykałki. Po drugie, nie trzeba mu na gwałt gotówki. A poza tym dżentelmenowi nie wypada w czymś takim się babrać. Musimy znaleźć faceta, co za niego te wspomnienia spisał!

Egzemplarz Wspomnień hrabiego Hellgate’a leżał na biurku. Był on prywatną własnością Jessoppa, który własną ręką skreślił na marginesach mnóstwo uwag. I tym razem – jak często się im zdarzało – wspólnicy byli odmiennego zdania.

– Według mnie to zostało napisane przez dżentelmena – odparł z uporem Jessopp. – Przeczytałem uważnie cały tekst!

– Jeśli znasz wielki świat od podszewki – prowokował partnera Goffe – to gadaj: co to za jeden?

Żebyś ty zdechł, bydlaku! – Jessopp westchnął w duchu, po czym odparł z godnością na pytanie wspólnika:

– Jeszcze nie wiem, kto to napisał. Ale z samego stylu widać, że to dzieło dżentelmena. Choćby ten kawałek o nazywaniu wszystkich damulek imionami z Szekspira. Normalnemu, że tak powiem, facetowi, nigdy by coś takiego nie przyszło do głowy!

– Musimy być pewni – obstawał przy swoim Goffe. – Jeszcze tylko tego brakuje, żebyś nas wplątał w proces o zniesławienie, Jessopp! Imię i nazwisko! Jeśli żaden z tych twoich gryzoni jeszcze ci go nie przyniósł w łapkach...

Jessopp żachnął się na to określenie. Miał pokaźny krąg przyjaciół z wyższych sfer, którzy uprzejmie dostarczali mu informacji...

– A nazywaj ich sobie jak chcesz! – oświadczył Goffe. – Twoi przyjaciele jakoś się nie spisali tym razem. A to znaczy, jakby mnie kto pytał, że pora wrócić do dobrych starych metod. Trzeba nam grzechotnika! Dawniej zawsze mieliśmy własnego, niezawodnego. Musimy się o niego postarać, i kwita!

Jessopp skrzywił się z obrzydzeniem.

– Tamte czasy pozostawiliśmy za sobą, daleko w tyle. Teraz ludziska sami cisną się do nas. Pozostawmy takie haniebne węszenie śmierdzącym szmatławcom!

– A nasza gazeta to co? Nie śmierdzący szmatławiec? – usadził go niewzruszony Goffe. – Co więcej, szmatławiec specjalizujący się w najgrubszych skandalach! Jeśli te wszawe wspomnienia to faktycznie sprawka kogoś z eleganckiego świata, to wiadomość o tym musi ukazać się na szpaltach „Tatlera”! Sam powiedziałeś, że wielki świat to nasza działka.

Jessopp – chcąc nie chcąc – musiał mu przyznać rację.

– No to wielki świat ma prawo wiedzieć, kto się ukrywa jako Hellgate! – ciągnął dalej Goffe. – Mayne osobiście nam podziękuje, jak wykryjemy prawdę. Kim jest ten zbereźnik, który się podszywa pod cudze dziewki, i w ogóle... a potem wydaje to w luksusowej skórzanej oprawie?!

– Jeśli autor to jakiś zdegenerowany przedstawiciel wyższych sfer – rozważał głośno Jessopp – to liczba podejrzanych wyniesie z siedemset osób, z grubsza licząc...

– Nie jest to może afera stulecia – stwierdził Goffe – ale jedyna w tym roku porządna sensacja, jakiej warto się złapać. Nie licz się z kosztami, Jessopp, tylko wywęsz czym prędzej to nazwisko! Jak kto inny szybciej dobierze się do prawdy, będzie po nas. Tak dobrze się sprzedajemy, bo mamy zawsze najbogatszy i najświeższy asortyment brudów! Brudów, powiadam, żebyś je nie wiem jak pięknie nazywał! To dzięki tym brudom mamy na chleb i parówki do chleba!

Jessopp wyciągnął rękę i jego palce zacisnęły się na okładce Wspomnień Hellgate’a.

– Czasem i tobie się zdarzy powiedzieć coś rozsądnego, Goffe – stwierdził po namyśle.

– A żebyś wiedział, psiakrew! – odparł Goffe, zapalając na nowo fajkę.

5

Ze wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 2

Było to niewielkie pomieszczenie; ledwie w nim starczyło miejsca dla nas dwojga. Serce we mnie zamarło, jako że nie sposób było tam się położyć. W chwilę później zostałem wtajemniczony w słodką sztukę miłości na stojąco. Owinęła nogi wokół mnie z siłą i zręcznością cyrkówki. Odruchowo podparły ją moje ręce... zupełnie jakbym był stworzony (a sądzę, że w istocie tak było!) do podtrzymywania słabej płci niewieściej. I wówczas dosiadła mnie niczym rumaka, Drogi Czytelniku, i pogalopowała ze mną, dokąd tylko chciała.

Hrabia Mayne swobodnym krokiem podszedł do Josie, jakby spotkali się zaledwie wczoraj – choć była już w Londynie od dwóch miesięcy, a on nawet nie zajrzał, żeby się z nią przywitać. Uznała to za wyjątkowo irytujące. Może i był wystarczająco leciwy, żeby odgrywać wobec niej rolę znacznie starszego brata, ale to jeszcze nie powód, by traktować ją z iście braterską nonszalancją!

Miała wielką ochotę pokazać mu język, ale się powstrzymała. Może nie był aż tak rodzinnie do niej usposobiony?

– Witam, panno Essex – powiedział i skłonił się przed nią, jakby była królową.

Josie nie traciła czasu na towarzyskie uprzejmości.

– Podczas wyprawy do Szkocji mówiłeś mi Josephine – przypomniała mu.

– Ściśle rzecz biorąc, mówiłem ci Josie. Jakże się miewasz?

– Doskonale – odparła bezbarwnym głosem. Lubiła Mayne’a, ale czuła się urażona, że nawet nie próbował się dowiedzieć, jak sobie radzi podczas pierwszego sezonu. Musiało przecież dotrzeć do niego, że stała się pośmiewiskiem ogółu. – Nie zamierzasz poprosić mnie do tańca? Twoja siostra Griselda przeważnie przysyła mi kilku swoich znajomych, którzy mają obowiązek zatańczyć ze mną.

– Widocznie zapomniała wydać mi polecenie w tej sprawie – odparł lekkim tonem, wręczając Josie kieliszek szampana. – Napij się tego, cherie. Z pewnością dobrze ci zrobi.

– Na co? – spytała z lekką irytacją. – Na to, że podpieram ścianę nawet na weselu własnej siostry, czekając na tancerzy, o których się wystarają moi przyjaciele? Na to, że jestem...

– Przyda ci się, bo jesteś bliska histerii. Bardzo interesujące! Nigdy dotąd nie widziałem, żebyś histeryzowała.

Odetchnęła głęboko.

– No cóż... bardzo mi przykro, ale jestem dziś zdecydowanie nieciekawym towarzystwem.

– Wszyscy bywamy nudni, kiedy zaczynamy użalać się nad sobą – odparł bez odrobiny współczucia w głosie.

– Co ty tam wiesz!

– Niewiele, Bogu dzięki!... Trudno o coś nudniejszego niż Almack’s w duszny środowy wieczór. Nic, tylko spoceni durnie i rozgorączkowane młode damy wystawione na pokaz!

Josie sama nie wiedziała, czemu pragnie, żeby Mayne’a choć troszkę interesowało, co się z nią dzieje. Ostatecznie był tylko głupcem, takim samym jak cała reszta! Zaczęła rozglądać się dokoła, bo jeśli to nie Mayne został do niej oddelegowany jako tancerz z obowiązku, to ani chybi jakiś inny stary dziwoląg przyczłapie tu lada chwila! Nagle jednak coś się jej przypomniało.

– A prawda! Jesteś zaręczony! Widziałam was w kościele.

Oczy mu rozbłysły i Josie natychmiast wybaczyła mu, że nie pamiętał o jej debiucie towarzyskim.

– Chciałbym, żebyście się poznały z Sylvie. Jestem pewien, że będziesz nią oczarowana.

Ujął Josie pod ramię i ruszył na przełaj przez salę.

– Ona jest Francuzką, prawda? – spytała, nie nadążając za nim, skutkiem czego musiał nieco zwolnić. Wszystko jednak było lepsze niż stać samotnie jak zbłąkana jałówka, która się odłączyła od stada! – Bardzo przepraszam! – powiedziała, znowu się zatrzymując – ale nie pamiętam jej nazwiska. Jakoś trudno zawierać znajomość, nie wiedząc z kim!

– Nazywa się Sylvie de la Broderie.

Aż się uśmiechnęła, słysząc, jakim tonem wypowiedział to nazwisko. Mayne był niesamowicie przystojny... rozpustny i taki... francuski... Cała ta misternie potargana czarna czupryna w najmodniejszym stylu, jakby rozwiana na wietrze... I te wydatne kości policzkowe! Nietrudno pojąć, czemu Annabel i Tess omal się kiedyś nie pobiły o to, która z nich zostanie jego żoną!

– I jaka jest ta twoja panna Broderie?

– Niezwykle inteligentna! Maluje miniatury, są przepiękne. Ma prawdziwy talent, a ojciec postarał się dla niej o najlepszych nauczycieli w Paryżu... zanim stamtąd uciekli w 1803 roku. Ojciec Sylvie zapewnia...

Opowiadał jej o tym wzorze wszelkich cnót, ciągnąc Josie przez sam środek sali. Mówił o Sylvie dokładnie takim samym tonem jak Rafe o Imogen, co w końcu zirytowało Josie.

– Ale jak ona wygląda? – spytała, znowu się zatrzymując.

– Jak wygląda? – Zamrugał. – Jest piękna, oczywiście!

– Oczywiście – powtórzyła Josie, podbiegając, żeby nie zostać w tyle. Wiedziała wszystko, co się tyczy reputacji Mayne’a – uwodziciela pięknych kobiet. Większość wtajemniczonych utrzymywała, że miał setki romansów, z których żaden nie trwał dłużej niż dwa tygodnie. O tym, że powtarzano, iż to właśnie on jest pierwowzorem Hellgate’a, nie warto nawet wspominać.

W chwilę później Josie dygnięciem witała pannę de la Broderie, a wszystkie jej spostrzeżenia na temat nowej znajomej ograniczały się w zasadzie do jednej myśli: Sylvie pod każdym względem była dokładnie taka, jaką ona – Josie – zawsze pragnęła być! Smukła, rzecz jasna. Ubrana z iście francuskim szykiem. Krawcowa Imogen powtarzała Josie, iż konstrukcja toalety opiera się na umiejętnym rozmieszczeniu szwów. Jednak suknia panny de la Broderie zdawała się nie posiadać ani jednego szwu! Była z jakiegoś cieniutkiego materiału, który spływał miękko po ciele aż do stóp i czarująco szeleścił przy każdym ruchu. Dekolt był prześlicznie obrzeżony złotym i srebrnym haftem. Uroczo zwinięta wstążka – z końcami sięgającymi niemal do ziemi – opasywała Sylvie tuż pod biustem.

Przede wszystkim jednak Josie nie mogła oderwać wzroku od jej twarzy. Mayne żenił się z cudownie piękną kobietą! Była to twarz heroiny romansów, za którymi Josie tak przepadała! Sylvie miała ogromne oczy, śmiejące się usta i pieprzyk nad górną wargą. Z całej postaci emanowała spokojna pewność siebie. I nic dziwnego!

Dygając przed nią, Josie czuła się przysadzista i równie atrakcyjna jak miska owsianki.

– Jakże się cieszę z naszego spotkania! – przemówiło bóstwo z czarującym francuskim akcentem. Narzeczony stał obok z wyrazem bezbrzeżnego zachwytu na twarzy. Nawet nie zwracając na niego oczu, panna Broderie machnęła mu przed nosem delikatnymi paluszkami i oświadczyła: – Mayne, cheri, zostaw nas same. Chciałabym zapoznać się bliżej z panną Essex.

I Mayne zniknął.

Na twarzy Josie musiało się odmalować zdumienie, gdyż panna Broderie uśmiechnęła się nagle do niej.

– Uważa pani, że obchodzę się zbyt bezceremonialnie z moim narzeczonym, tak?

– Ależ skąd!... – wybąkała Josie. – To znaczy...

– Mężczyzn należy traktować jak wszelkie inne silne, poczciwe zwierzęta: łagodnie, ale stanowczo! A teraz, moja droga, porozmawiajmy o pani kłopotach. Słyszałam o nich wszystko!

Josie z trudem przełknęła ślinę. Jasne, że o nich słyszała. Wszyscy słyszeli!

Panna Broderie pochyliła się ku niej i szepnęła:

– Może udamy się do pokoju dla pań? Słowo daję, najchętniej tam przesiaduję... a w tym domu jest on prześlicznie urządzony!

Josie zamrugała oczyma. Nad ramieniem panny Broderie dostrzegła Timothy’ego Arbuthnota. Zmierzał ku nim jak statek pod rozwiniętymi żaglami. Timothy był jednym z jej najwierniejszych partnerów do tańca; często powtarzała sobie, że fakt, iż ma czwórkę osieroconych dzieci, jeszcze go nie dyskwalifikuje jako konkurenta. Gorzej było z jego łysiną.

Panna Broderie również go dostrzegła i zanim Josie zorientowała się, co się dzieje, wślizgnęły się już przez uchylone drzwi do pokoju przeznaczonego wyłącznie dla dam. Josie nigdy nie udawała się tam w pojedynkę. Panie i panienki przesiadywały na kruchych mebelkach, które sprawiały, że Josie czuła się jak słoń w składzie porcelany, i gawędziły o tym, kto się komu niebawem oświadczy.

Kiedy przypadkiem nie plotkowały, wpatrując się w lustro, pudrowały sobie nosy lub poprawiały włosy. Josie nie znosiła tego niemal równie mocno jak drwin czy ubolewania nad nią. Trzeba przyznać, że żadna z debiutantek nie była w stosunku do niej niegrzeczna ani złośliwa. Szczerze mówiąc, Josie nie stanowiła dla nich żadnej konkurencji.

Na szczęście pokój był pusty, kiedy się do niego wślizgnęły. Nie na długo jednak, gdyż w chwilę później z toalety wynurzyła się Tess.

– Josie, złotko! – powiedziała do siostry, uśmiechając się równocześnie do panny Broderie.

Josie usiadła, podczas gdy tamte dwie damy kłaniały się sobie i mierzyły się nawzajem wzrokiem. Josie dobrze znała ten rytuał: kobiety lustrowały się od stóp do głów, by pospiesznie podjąć decyzję, czy warto się z tą drugą zapoznać bliżej. Ponieważ Tess była prześliczna, a poza tym wyszła za jednego z najbogatszych ludzi w Anglii, powinna przyciągnąć uwagę panny Broderie; Francuzka zaś dorównywała jej urodą i była zaręczona z Mayne’em, toteż zawarcie przyjaźni wydawało się nieuniknione.

– Marzyłam o tym, żeby panią bliżej poznać – szczebiotała panna Broderie. – Mamy przecież ze sobą wiele wspólnego, nieprawdaż? Jeśli się nie mylę, jest pani jedyną prócz mnie kobietą, której się hrabia Mayne oświadczył!

– O, to był przelotny kaprys – wyjaśniła pospiesznie Tess. – Żadne z nas nie traktowało tego poważnie.

– Tak, tak – odparła panna Broderie. – Doskonale rozumiem! – Zajęła miejsce obok Josie. – Może by pani usiadła z nami, pani Felton? Właśnie poznałam pani śliczną siostrzyczkę!

Josie z trudem powstrzymała się od prychnięcia. Nie musiała spoglądać w lustro, by wiedzieć, jak się prezentuje: sztywna, gruba dziewucha z buzią okrągłą jak księżyc w pełni! Jedyne, co w niej zasługiwało na pochwałę, była postawa; tę zaś zawdzięczała gorsetowi, który obciskał ją od ramion do bioder.

Tess usiadła obok niej z drugiej strony i wzięła młodszą siostrę za rękę.

– Posiedzę tu przez chwilę z ogromną przyjemnością. Kiedy ludzie unoszą się nad radościami błogosławionego stanu, nikt jakoś nie wspomina o tym, jak okropnie wówczas bolą nogi!

No, teraz się zacznie gadanie o dzieciach i takich tam sprawach! Panna Broderie z pewnością postara się o niemowlę, jak tylko poślubi Mayne’a. Annabel – Bóg świadkiem – zaszła w ciążę w pierwszym miesiącu małżeństwa.

Jednak panna Broderie nie wydawała się szczególnie zainteresowana tym tematem.

– Słyszałam o pewnych nieprzyjemnych aspektach tej... tej procedury – odparła z niedbałym gestem ręki.

Josie nie mogła powstrzymać się od śmiechu.

– Czyżbym się niezręcznie wyraziła? – spytała Francuzka.

– To było urocze, panno Broderie! – pospiesznie zapewniła ją Josie.

– Proszę, mówcie obie do mnie po imieniu: Sylvie! W końcu wychodzę za Mayne’a, który ma tyle... powiązań... z waszą rodziną!– W jej oczach zamigotały wesołe iskierki. – Jestem już prawie jedną ze słynnych sióstr Essex, n’est ce pas*? [N’est ce pas? (franc.) – czyż nie?].

Tess zachichotała w odpowiedzi, a Josie roześmiała się w głos.

– Musiałabyś zostać Szkotką, Sylvie! Francuzka się wzdrygnęła.

– Mowy nie ma! Jestem... taką zbłąkaną francuską gałązką waszego rodzinnego krzaka!

– Naszego drzewa genealogicznego – poprawiła Josie.

– No właśnie! I jako francuska gałązka na tym drzewie proponuję, żeby coś zrobić z tą niefortunną sytuacją Josephine! Mayne opowiadał mi o tym i...

Josie natychmiast przestała się śmiać. Mayne rozmawiał na jej temat? Z Sylvie?!

– Słyszałam o czymś podobnym, jeszcze w Paryżu – mówiła Sylvie. – Było to dość dawno temu, zanim papa rozczarował się tymi wszystkimi nieprzyjemnościami...

I wdzięcznym ruchem ręki zbyła te „nieprzyjemności”, które zapewne wielu jej znajomych przypłaciło życiem.

Josie poczuła, że musi jak najszybciej wyjść. Wystarczająco okropne było to, że siostry i Griselda uznały ją za pożałowania godny przypadek...

I że jej szwagrowie złożyli się na posag dla niej, żeby przywabić jakiegoś kandydata na męża. Ale teraz już dość tego dobrego!

– Bardzo przepraszam – oświadczyła z kamiennym wyrazem twarzy, podnosząc się z krzesła. – Chyba zapomniałam...

– Usiądź, proszę! – powiedziała Sylvie jeszcze bardziej kategorycznym tonem niż ostatnia guwernantka Josie, panna Flecknoe. – Życie, moja droga, nigdy nie szczędzi nam upokorzeń. Jest ich mnóstwo. Ale ty musisz się nauczyć płynąć pod prąd. I tak wszystko odkręcić, żeby drwiny tych paskudnych głupców obróciły się przeciwko nim samym!, Tess najwyraźniej przeszła na stronę nieprzyjaciela, gdyż pociągnęła Josie z powrotem na krzesełko.

– Ona ma słuszność, Josie! Cała sytuacja może ulec zmianie w mgnieniu oka.

– O tak! Ocknę się nagle i zobaczę, że jestem najbardziej obleganą pięknością w Londynie! – odcięła się Josie. Słyszała wyraźnie gorycz i rozpacz w swoim głosie i nie potrafiła ich ukryć. – Jakoś trudno mi w to uwierzyć!

– A ja wierzę, że możemy mieć wpływ na większość naszych spraw! – oświadczyła Sylvie. – A teraz zdradź nam, czy jest jakiś młody człowiek, za którego najchętniej byś wyszła za mąż, Josephine?

– Mów mi Josie! – odparła szorstko najmłodsza z panien Essex. – A co się tyczy męża, to chciałabym tylko...

– Josie sporządziła listę zasadniczych wymagań – wtrąciła Tess.

– Taka lista to doskonały pomysł. Sama korzystałam z podobnej, kiedy zdecydowałam się na Mayne’a – wyznała Sylvie.

– Naprawdę? – zaciekawiła się Josie. – Wolno spytać, jakie były twoje wymagania?

– Pokaźny majątek. I tytuł, ponieważ od urodzenia należę do francuskiej arystokracji i trudno by mi było zaakceptować w pełni inne wartości...

– Sympatyzujesz z rewolucjonistami? – spytała z zainteresowaniem Josie.

– Mam co do nich mieszane uczucia. Z początku mój ojciec był zapalonym idealistą... Przenieśliśmy się do Paryża, a on został ministrem finansów Napoleona. Ale potem ta korupcja... i nepotyzm... Uciekliśmy, kryjąc się w mrokach nocy. Moja matka nigdy nie podzielała złudzeń ojca. Nienawidziła rewolucjonistów, ponieważ zabili, i to brutalnie, wielu ludzi, których kochała. Na szczęście ojciec zorientował się w końcu w sytuacji i przywiózł nas tutaj na rok przed kolejnym wybuchem wojny. Ale wielu naszych znajomych nie miało takiego szczęścia. Przypłacili to życiem...

Tess westchnęła współczująco.

– Za ancien regime’u ludzie także marli z głodu – stwierdziła Sylvie, wymownie wzruszając ramionami. – Ale to zbyt posępny temat... Nie psujmy sobie humoru, skoro nie zasłużyłyśmy na takie przykrości!

– A więc na przykrości trzeba sobie zasłużyć?

– Oczywiście! Ci głupcy, którzy rozsiewają plotki na temat Josephine, z pewnością zasługują na przykrości. I to na mnóstwo! Czy pani wie, pani Felton, kim oni są?

– Proszę, mów mi Tess! Jesteśmy przecież niemal siostrami! – odparła z szelmowskim uśmiechem. Zaraz jednak spoważniała. – Ich prowodyr to niejaki Darlington. Nigdy się z nim nie zetknęłam osobiście, ale, o ile mi wiadomo, jest drugim czy trzecim synem księcia Bedrock.

– A więc jego rodowe nazwisko to Darlington? Stanowczo zbyt urocze miano dla kogoś takiego jak on! – zauważyła Sylvie.

– Ja go widziałam – przyznała Josie. – Jest wyjątkowo przystojny, ze złotymi lokami i niebieskimi oczyma.

– Może warto by go uwieść? – zastanawiała się Sylvie. – Mężczyźni w początkowym stadium zakochania są podatni jak wosk... Zaobserwowałam to niejednokrotnie.

– Wielka szkoda, że Imogen wyszła za mąż; uwiodłaby go raz dwa! – stwierdziła Josie.

– Kolejna siostra? – spytała Sylvie. – Czy zdajecie sobie sprawę z tego, jaki rozgłos zyskała wasza czwórka w wielkim świecie? Usłyszałam o was natychmiast po przyjeździe do Londynu. Cztery przepiękne Szkotki wzięły miasto szturmem i zagarnęły wszystkich najatrakcyjniejszych kawalerów!

– Obawiam się, że nasze szczęście pod tym względem przyczyniło się do niepowodzenia Josie – zauważyła Tess.

– Kontrast był po prostu zbyt rażący – oświadczyła Josie, siląc się na lekki ton – między powierzchownością moich sióstr a moją własną.

– Jesteś równie piękna jak one – odparła Sylvie. – Miałaś po prostu pecha i dlatego nie możesz się poszczycić takim samym sukcesem.

A poza tym trzeba wziąć pod uwagę zrozumiałe rozgoryczenie ze strony Anglików, którymi twoje siostry wzgardziły.

Drzwi znowu się otworzyły i do pokoju zajrzała przyzwoitka Josie, lady Griselda.

– O, tu jesteś, kochanie! – ucieszyła się. – Timothy Arbuthnot szuka cię wszędzie z prawdziwą desperacją.

– Tutaj o wiele bardziej mi się podoba niż na sali – oświadczyła Josie. Szczerze mówiąc, właśnie tu – po raz pierwszy od bardzo dawna – poczuła się szczęśliwa.

Griselda uniosła delikatne brwi.

– W takim razie przyłączę się do towarzystwa, jeśli można. Uśmiechnęła się do Sylvie.

Jasne! – pomyślała gorzko Josie. Wybranka Mayne’a wszystkim się podoba.

Ale któż by nie lubił Sylvie?

Śmiały się teraz razem z Griseldą, która wpadła przed chwilą na lady Margaret Cavendish. Włosy tej damy zadziwiająco zmieniły kolor!

– Są żółte jak nagietki – mówiła właśnie Griselda. – A raczej w odcieniu przypalonej marmelady, jeśli rozumiecie, co chcę przez to powiedzieć...

– A w zeszłym tygodniu jaką miały barwę? – zainteresowała się Sylvie.

– Ciemnobrązową – oświadczyła dobitnie Griselda. – Zupełnie nie pojmuję, jak ona tego dokonała!

– Bywają rozmaite barwniki do włosów – wtrąciła Josie. – Pamiętasz, Tess, jak tatuś często natykał się na farbowane konie podczas aukcji?

Nie dodała, że ich ojciec sam potrafił zmienić koniowi maść, jeśli uznał, że (na przykład) na karosza łatwiej znajdzie nabywcę.

– Właśnie się zastanawiamy, kto mógłby uwieść tego nieznośnego Darlingtona – wyjaśniła Sylvie. – A właściwie już widzę, kto z powodzeniem mógłby tego dokonać!

– Czego mianowicie? – nie mogła się połapać Griselda.

– Rozkochać w sobie Darlingtona – odparła Sylvie. – Oczywiście ty, cherie. Jesteś do tego po prostu stworzona!

– Co takiego?!

Griselda spojrzała z niedowierzaniem na swoją przyszłą bratową.

Josie omal nie wybuchnęła śmiechem. Widać Sylvie nie była znawczynią charakterów! Griselda – z tymi jasnoblond lokami i ponętną figurą – była wystarczająco urocza, by uwieść Darlingtona czy kogokolwiek innego. Będąc jednak wdową od dziesięciu czy jedenastu lat, nie pozwoliła sobie nigdy na najmniejszą nawet niedyskrecję. Jej reputacja była – jak skomentował kiedyś kwaśno jej brat Mayne – tak nieskalana, że na tym tle jego grzeszki wydawały się jeszcze bardziej rażące.

– Musisz uwieść Darlingtona – tłumaczyła jej cierpliwie Sylvie. – Trzeba tego jegomościa uciszyć, co z pewnością nie będzie dla ciebie trudnym zadaniem. Josie zapewnia, że jest on całkiem przystojny. I jasnowłosy. Oboje będziecie do siebie znakomicie pasować!

– Nie chcę mieć nic do czynienia z tym jadowitym gadem! – oświadczyła Griselda. – I dobrze znam jego opinię na mój temat. Powiedział do pani Graham, że jestem „niesmacznie cnotliwa”.

– Jeśli tak powiedział, to z pewnością myśli coś wręcz odwrotnego – stwierdziła Sylvie. – Gdybyś nie była taka cnotliwa, wydawałabyś się mniej atrakcyjna. Czyżbyś się dopraszała o komplementy, Griseldo? – Wskazała ręką lustro i wszystkie panie odruchowo zerknęły na odbicie Griseldy. – Spójrzcie!

Josie musiała się uśmiechnąć. Griselda miała już co prawda trzydzieści dwa lata, ale ani jednej zmarszczki! Absolutnie nikt by nie poznał, że jest sporo starsza od Sylvie. Włosy jej spływały w nieskazitelnych lokach, odziana była w coś miękkiego, jedwabistego i niesłychanie pociągającego. Krótko mówiąc, przypominała porcelanową pasterkę, ale nie była wcale twarda ani zimna.

Tess pochyliła się ku niej.

– Choć nie wypada mi tego mówić, uważam, że Sylvie wpadła na znakomity pomysł. Musisz go tylko rozkochać w sobie. Przecież to nie diabeł wcielony! Może ci się nawet wyda zajmujący? Mój mąż powiada, że Darlington zakończył studia z pierwszą lokatą, co jest doprawdy godne podziwu u dżentelmena! Możliwe, że zrobił to, co zrobił, po prostu z nudów.

Sylvie wachlowała się leciutko, zasłaniając przy tym całą twarz, prócz błyszczących figlarnie oczu.

– Mam wrażenie, że gdzieś spotkałyśmy tego dżentelmena, kochana Griseldo.

– Hm – mruknęła Griselda.

– Z pewnością zapamiętałabyś jego ramiona!

– Jak już Tess zauważyła, ta rozmowa jest wysoce niestosowna – stwierdziła Griselda, przypominając sobie o swojej roli przyzwoitki.

– Zdążyłam już przywyknąć do wszelkich niestosowności – oświadczyła Josie. – Żadna z moich sióstr nie znalazła sobie męża bez skandalu.

– Nie mam najmniejszego zamiaru szukać sobie męża! – zarzekała się Griselda.

– Ależ powinnaś! Każdej kobiecie dla dobrego samopoczucia potrzebny jest mąż. Powiedziałabym nawet, że niezbędny, niczym ciepły szlafrok w zimie... Choć przyznam, że zdobywanie go bywa nużące!

– Wspomniałaś zresztą w rozmowie z Imogen, Griseldo, że zastanawiasz się nad zamążpójściem – dorzuciła Josie.

– Z pewnością nie wyszłabym za kogoś takiego jak Darlington! Sylvie zrobiła wielkie oczy.

– Ależ nie sugerowałyśmy nic podobnego! Skądże znowu! Zrozumiałe, że chciałabyś poślubić kogoś o skromnym i miłym usposobieniu. Jakże inaczej mogłabyś wytrzymać ciągłe spotkania twarzą w twarz podczas śniadania... i to całymi latami!

– Mój świętej pamięci Willoughby był nadzwyczaj skromny – zauważyła Griselda. – ale obserwowanie, jak zajada się cielęcym pasztetem, nie sprawiło mi żadnej przyjemności nawet pierwszego ranka po ślubie, o ile dobrze pamiętam.

– Obawiam się, że ze mną byłoby dokładnie tak samo – stwierdziła Sylvie, wzdrygnąwszy się lekko. – I wobec tego lepiej poinformuję Mayne’a, że nie będziemy wspólnie jadać śniadań. Tym sposobem nie rozczaruje go moja nieobecność przy stole.

Josie w pierwszej chwili pomyślała, że to dość paskudna sztuczka, ale niebawem doszła do wniosku, że zapewne przyszłemu mężowi nie zależy specjalnie na wspólnych śniadaniach. Nie była głupia ani naiwna. Mayne chciał sypiać z Sylvie, a nie pożywiać się w jej pokoju.

– No cóż... mogłabym ewentualnie wziąć pod uwagę flircik z Darlingtonem – orzekła Griselda.

– Tylko do momentu, gdy doprowadzisz go do niewolniczej uległości – pocieszyła ją Sylvie. – Potem możesz go strzepnąć, jak kurz ze spódnicy!

Josie spodobało się to określenie.

– Przyszło mi do głowy nieco inne rozwiązanie – odparła zatopiona w myślach Griselda.

– Oczywiście! – wtrąciła Tess ze śmiechem. – Griselda, ja i pozostałe siostry Josie zawsze staramy się naprawiać sytuację w sposób, do którego nikt by się nie mógł przyczepić! Jeśli zaś o ciebie chodzi, Josie, musisz przyznać, że masz już kilku wielbicieli.

– Same stare dziady! – mruknęła niecierpliwie Josie. Sylvie uniosła brew.

– Ależ, kochanie! Młodzi ludzie są potwornie nudni! Chyba nie uświadamiasz sobie ogromu poświęcenia Griseldy, która decyduje się na flirt z kimś poniżej trzydziestki! Cóż można usłyszeć ciekawego od takiego młokosa bez doświadczenia?

– Darlington zawsze ma coś do powiedzenia. To jego specjalność – zauważyła Tess.

– Bardzo jednak wątpię, by miał na swym koncie wiele życiowych pomyłek, a tylko one czynią mężczyznę interesującym.

– Czy Mayne popełnił wiele pomyłek? – zainteresowała się Josie. Griselda tylko się roześmiała, ale Sylvie odparła:

– Bez wątpienia! Wygląda na mężczyznę, który przez pomyłkę trafił do zbyt wielu łóżek... a poza tym zanadto ceni sobie rozmaitość. Będę nalegała, żeby jako mój mąż okazywał więcej rozwagi.

– Chcesz powiedzieć, że on dalej będzie... że nie przestanie... Josie urwała. Istniały pewne granice szczerości dla młodych, dobrze wychowanych panien.

– Ależ oczywiście! – odparła Sylvie, wachlując się od niechcenia. – Choć obecnie odgrywa rolę sentymentalnego kochanka, i to z wielkim przejęciem, muszę przyznać!

– Zwierzył mi się ubiegłego wieczoru, że usycha z miłości do ciebie – odezwała się Griselda.

– Urocze! – stwierdziła Sylvie z lekkim rozbawieniem, wolnym od wszelkiej czułości. – Jak już mówiłam, to chwilowy przypływ sentymentalizmu. Ta fala opadnie z czasem, jak to zwykle bywa. Ponieważ zaś Mayne jest półkrwi Francuzem, sądzę, że przeistoczy się w lekki cynizm. Cyniczni mężczyźni bywają ogromnie interesujący, nieprawdaż?

– To ty powinnaś rozpocząć flirt z Darlingtonem! – stwierdziła Griselda. Po czym dodała pospiesznie: – Gdybyś nie była zaręczona z moim bratem, ma się rozumieć!

– Niestety, z tego właśnie względu nie mogę osobiście przyjść z pomocą naszej Josephine! Jak sądzisz, najdroższa Griseldo, ile ci to zajmie czasu? Chyba nie dłużej niż tydzień, prawda?

Błysk w oku Griseldy świadczył o pewnej rywalizacji między nią a przyszłą bratową. W każdym razie Josie odniosła takie wrażenie.

– Sądzę, że zdołam dokonać pokaźnego spustoszenia jeszcze dziś wieczorem – odparła Griselda, po czym wstała i w lustrze przyjrzała się dokładnie swojej sukni. Była klasycznie udrapowana, z podwyższonym stanem, i znakomicie uwydatniała wszystkie jej krągłości. Wystarczyło kilka zręcznych ruchów, by dekolt znacznie się powiększył.

– Doskonały pomysł! – pochwaliła Sylvie.

– Chyba poradzę sobie bez twoich wskazówek – odparła Griselda nieco ostrzejszym tonem.

Sylvie wydawała się kompletnie zdruzgotana tą uwagą.

– Bynajmniej nie zamierzałam sugerować, że brakuje ci czegoś do doskonałości! – wykrzyknęła, a jej francuski akcent stał się o wiele wyraźniejszy. – Nie gniewaj się na mnie, najdroższa Griseldo! To tylko moja radość z tego, iż jesteśmy już niemal siostrami, skłoniła mnie do tak nietaktownej pochwały!

Griselda uśmiechnęła się na te słowa i odwróciła się, by ucałować przyszłą bratową.

– Jesteś jak zawsze niezrównana! – oświadczyła. – A życzliwe rady bardzo mi się przydadzą. Jak mam się zbliżyć do tego człowieka? W obecnej sytuacji mało prawdopodobne, by to on zbliżył się do mnie.

Oczy Tess zabłysły.

– Mój mąż mógłby was sobie przedstawić!

– Grubymi nićmi szyte. – Griselda się skrzywiła.

– Czytałam w wielu powieściach, jak to dama upuszcza jakiś drobiazg, by zwrócić uwagę stojącego w pobliżu dżentelmena. Wachlarz byłby chyba najodpowiedniejszy.

– Ani myślę upuszczać wachlarza! – stwierdziła Griselda, wyraźnie zaniepokojona taką perspektywą. – To mój ulubiony. Jeszcze by się zgiął albo połamał, nie daj Boże!

– W dobrej sprawie warto ponieść ofiarę – zauważyła filozoficznie Sylvie.

– W takim razie – odparowała Griselda – upuszczę twój wachlarz! Mój zwrócisz mi pod koniec przyjęcia.

Sylvie nie wyraziła chęci pożyczenia swego wachlarza. Był idealnie dobrany kolorem do jej pastelowo-różowej toalety i naszywany takimi samymi perełkami.

– A może byś tak zgubiła pantofelek? – podsunęła. – Zauważyłam, że masz czarujące pantofle, Griseldo... Mam nadzieję, że nie uznasz tej uwagi za niestosowną! I mogłabyś przy tym pokazać mu kawałek kostki... Wiesz, jak mężczyźni za tym przepadają!

– Jak myślisz, czemu? – spytała Josie.

– Ponieważ damska kostka, smukła i w ładnej pończoszce, jest naprawdę godna podziwu – odparła Sylvie. – Ja sama noszę z tej racji suknie odrobinę krótsze, niż nakazuje moda... Tobie też bym radziła, kochana Josie!

– Muszę mieć jak najdłuższą spódnicę, by zrównoważyć moje rozłożyste biodra – wyjaśniła Josie.

Tess jęknęła.

– Madame Badeau ci to powiedziała, nieprawdaż?

– I miała słuszność! – oświadczyła Josie.

– Madame Badeau potrafi zaprojektować bardzo ładne toalety – usiłowała załagodzić sprawę Sylvie. – Sama mam uroczą narzutkę jej roboty! Ale nie mogę się z nią zgodzić, jeśli chodzi o twoje suknie, Josie.

– Bez przerwy jej to mówię! – wtrąciła Griselda.

Josie jęknęła w duchu. Znów powtórzy się – po raz nie wiedzieć który – sprzeczka, jaka rozgorzała po jej pierwszej wizycie u krawcowej Imogen, madame Badeau!

– To moja figura – powiedziała z naciskiem. – I moje suknie! Bez gorsetu od madame Badeau byłabym niczym kula!

Nawet w tym momencie Josie czuła podnoszący ją na duchu ucisk fiszbinów, nadających jej pulchnemu ciału właściwy kształt. Co prawda, gorset był rzeczywiście niewygodny i poruszała się w nim sztywno jak drewniana kukła, zwłaszcza podczas tańca...

– Nie mogę się z tym pogodzić! – zaprotestowała Griselda, zwracając się bezpośrednio do Sylvie. – Josie wbiła sobie do głowy, że musi chodzić w tym potwornym pancerzu, w który ją wcisnęła ta Badeau! Sama widzisz: biedactwo ledwie może w tym usiąść...

Ale – ku ogromnej uldze Josie – Sylvie nie poparła bezapelacyjnie Griseldy.

– Mam wrażenie, że to urządzenie podnosi Josie na duchu! – stwierdziła.

– Jeszcze jak! – potwierdziła Josie z naciskiem. – Będę go zawsze wkładać, wychodząc z domu! Wyobrażacie sobie, co by to było, gdybym go zdjęła?! Przestaliby mnie nazywać „kiełbaską”, bo przypominałabym raczej gigantyczny pudding!

– Sprzykrzą się im te głupie dowcipy! – pocieszała ją Sylvie. – Zwłaszcza po tym, gdy Griselda oczaruje Darlingtona.

– Chyba rzeczywiście zgubię pantofelek! – podjęła decyzję Griselda. – Upuszczenie wachlarza byłoby zbyt oczywistą, wręcz oklepaną sztuczką. A te pantofle są doprawdy bardzo ładne! Zawsze ogromnie je lubiłam.

Wszystkie damy wlepiły w nie wzrok. Pantofle Griseldy były z kremowego jedwabiu, haftowane w malutkie jasnobłękitne lilie burbońskie. Pończoszki miała pod kolor, z bladoniebieskim szlaczkiem z boku.

– Tak się cieszę, że zostaniemy siostrami! – westchnęła z satysfakcją Sylvie. – Nie potrafiłabym szczerze zaprzyjaźnić się z kobietą niedoceniającą znaczenia pantofli!

Griselda uśmiechnęła się i opuściła spódnicę. W jej oczach było więcej podniecenia, niż Josie w nich dostrzegła przez wszystkie lata znajomości. Na ustach wdowy błąkał się lekki uśmieszek. Wyjęła z woreczka malusieńki słoiczek różu, umalowała wargi i wydęła uroczo usteczka przed lustrem.

– Od razu inaczej się czuję! Niemal grzesznie, jeśli można tak to określić.

– Chyba nie cieszyłaś się swym wdowieństwem w całkowitej samotności? – spytała Sylvie niemal z przerażeniem.

– Nie, nie! – zaprzeczyła Griselda. – Zdarzyła mi się czasem jakaś przygoda, ale nigdy jej nie planowałam z góry!

Josie omal nie jęknęła z wrażenia.

– I na tym polega różnica między nami – oświadczyła Sylvie. – To dlatego, że jesteś tylko w połowie Francuzką! Ja tam nie wyobrażam sobie romantycznej przygody bez starannego zaplanowania. Jestem to winna samej sobie, rozumiesz? Griselda się roześmiała.

– Jakaś ty wyrafinowana, Sylvie!... A jednak oboje z moim bratem jesteście niezwykle cnotliwi, nieprawdaż?

– Zawsze jestem cnotliwa – stwierdziła Sylvie. – Nie widzę powodu, czemu miałabym pozwalać mężczyźnie na jakieś poufałości przed czasem! Obawiam się, że przez to przyzwyczajenie do planowania wszystkiego z góry straciłam gust do wszelkiego ryzyka.

Griselda zatrzymała się przy drzwiach. Sylvie uśmiechnęła się do niej szeroko.

– Avance pour vaincre!* [Avance pour vaincre! (franc.) – ruszaj po zwycięstwo!].

– Jeszcze dziś, tylko trochę później, zrelacjonuję, jak mi się powiodło – obiecała Griselda. – Josie, muszę ci przypomnieć, że za drzwiami czeka na ciebie kilku partnerów do tańca!

Tess poprawiła opadający loczek.

– Ja też powinnam już wrócić na salę.

– Lucius będzie cię szukał – przytaknęła Josie.

– Znacznie stosowniej, jeśli to mąż szuka żony, a nie odwrotnie – orzekła Sylvie. – Postaram się iść za twoim przykładem!

Tess uśmiechnęła się do niej.

– Mam wyjątkowe szczęście, i tyle!

6

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 3

Obawiam się, że uznasz to za przechwałki, drogi Czytelniku, jeśli powiem, że spełniłem wszelkie oczekiwania księżnej... nazwijmy ją może Hermią? ... Swoje talenty uważam za dary Opatrzności i specjalną łaskę niebios, gdyż księżna po niejakim czasie szepnęła komuś o mnie: „Bóg stworzył go specjalnie ku radości kobiet”; ja zaś od tamtej pory wiernie wcielałem w czyn boskie zamierzenia.

Thurman podszedł do „szkockiej kiełbaski” z taką pewnością siebie, jakby został jej oficjalnie przedstawiony. Był przekonany, że jeśli jemu, Thurmanowi, powiedzie się rozmowa z „kiełbaską”, Darlington z pewnością zjawi się w Klasztorku, by wysłuchać jego relacji. Mógł mu zresztą wysłać liścik z wiadomością, że ma dla niego historię, której ten po prostu nie może przepuścić! Na samą myśl, że nie będzie miał u swego boku Darlingtona, ogarniała go panika. Jak mógłby się obejść bez jego dowcipów i ciętych obserwacji?

– Jestem przyjacielem Darlingtona – powiedział jej, uznawszy, że to najlepsza rekomendacja.

„Kiełbaska” spojrzała na niego niepewnie, po czym odwróciła głowę i wbiła wzrok w ścianę ponad jego ramieniem.

– Wolałabym, żeby mi pan nie przypominał o ordynarnych dowcipach swego przyjaciela.

– Ordynarnych?! Darlington to nie żaden ordynus, tylko syn księcia! – zaprotestował Thurman.

Nadal nie patrzyła na niego. Odezwała się jednak znowu:

– Należy go więc tytułować. Może „Wasza Grubiańska Mość”? Albo „Wasze Chamstwo”? Chyba szybko by się przyjęło, nie sądzi pan?

Thurman się naburmuszył. Doszedł jednak do wniosku, że musi zatańczyć z tym prosięciem. To dopiero będzie miał historię do opowiadania: jak go kopało w tańcu raciczkami i kwiczało mu do ucha! Zapytał więc:

– Może zatańczymy?

Zerknęła na niego przelotnie i znów wbiła wzrok w ścianę.

– Mowy nie ma!

– Czemu nie? Chyba to lepsze niż podpieranie ściany!

– Dlaczego pan się do mnie przyczepił? Czemu mnie pan obraża?! Przecież się w ogóle nie znamy! Niech się pan zabiera do diabła!

Gniew i ból w jej głosie dały Thurmanowi poczucie siły. Nie tylko Darlington potrafi ranić słowem! On też jest do tego zdolny!

– Z dwojga złego lepiej iść do diabła niż zadawać się z prosiętami – odparł.

– A z pana to nie świnia? – odparowała panna Essex. Wpatrywała się wściekłym wzrokiem już nie w ścianę, tylko w niego. – Ostatnia świnia, panie Jak-mu-tam! Precz stąd, do chlewa!

Jego złośliwy żarcik nie spotkał się z podobnym aplauzem jak wszystkie dowcipy Darlingtona. I wywarł całkiem niezamierzony skutek: to dziewuszysko spoglądało na niego tak, że to on – on – poczuł się nagle gruby i niezgrabny!... A przecież wszyscy wiedzą, że mężczyźnie tusza dodaje tylko powagi i godności!

Thurmana ogarnęło jednak w tej chwili takie poczucie własnej niższości jak wówczas, gdy przed całą klasą plątał się w tabliczce mnożenia. Panna Essex miała paskudne, przeszywające spojrzenie.

Nienawidził tej dziewuchy!

A ona dalej go obrażała:

– Już wiem! Jesteś jednym z tych najgorszych... co to podszczypują pokojówki! Nie pojmuję, jak coś takiego mogło się dostać na ten bal!

Ten cios ugodził Thurmana najdotkliwiej. Jego rodzina zbiła majątek na drukarstwie... a raczej na niezbyt szacownym wydawnictwie. Thurman wspominał czasem żartobliwie o „literackim hobby” swego dziadka, ale wiedział, że jego pretensje do tytułu dżentelmena opierają się na bardzo kruchych podstawach.

– Za to ciebie nikt nawet nie uszczypnie! – rąbnął, usiłując naśladować zjadliwy ton Darlingtona. Potrafi być równie groźny jak on! Przysunął się nieco bliżej do swej rozmówczyni. Nienawidził tej grubej Szkotki! Gdyby to on decydował o tym, kogo przyjmować w wielkim świecie, jej noga nigdy by nie postała na salonach! – A o poświntuszeniu z kimkolwiek nie masz co marzyć! – zakończył.

Potem już tylko stał i ją obserwował. Prawdę mówiąc, sam był zdziwiony, że miał odwagę wypalić coś takiego podczas przyjęcia w eleganckim towarzystwie.

Lekko poczerwieniała, musiała widać zrozumieć uwagę o świntuszeniu.

– Ty śmieciu! – syknęła.

Głos jej drżał; to się Thurmanowi spodobało! Odwróciła się i odeszła, ale on ani drgnął. Czuł, jak gniew w nim wzbiera, tak samo jak wówczas, gdy nauczyciel nie szczędził mu razów za to, że wciąż nie zna tabliczki mnożenia. Wszystko teraz plątało mu się w głowie. Darlington odszedł, spotkania w Klasztorku miały się skończyć... Dokąd on się teraz uda? Kiedy nie będzie przy nim Darlingtona, ludzie gotowi pomyśleć, że Thurman jest głupi... A wszystko przez tę „szkocką kiełbaskę”! Bo to przez nią Darlington – ni stąd, ni zowąd – dostał wyrzutów sumienia i zerwał z kolegami!

To wszystko jej wina.

Tej przeklętej „kiełbaski”!

7

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 5

Waham się, czy wspomnieć o kolejnym epizodzie z mojego życia, gdyż nie chcę zepsuć reputacji najsłodszej i najcnotliwszej z dam, które przyciągnęły moją uwagę. Błagam Cię, Drogi Czytelniku, nie próbuj odgadnąć jej imienia, choćby Cię nie wiem jak korciło! Ja nazwę ją po prostu mą ukochaną Hipolitą. Jeśli czyta teraz te słowa, będące wyrazem mego skromnego hołdu, wypowiem to, co spoczywa ukryte na dnie mego serca:

Widziałem tylko Ciebie.

Podziwiałem tylko Ciebie.

Pożądam tylko Ciebie.

Josie odwróciła się i na oślep ruszyła przez tłum, nie zważając na to, że ktoś dostrzeże jej twarz pozbawioną nieodłącznego sztucznego uśmiechu. Ten okropny typ, ta podła świnia!...

Nieoczekiwanie wyrósł przed nią Mayne.

– Uważaj, Josie! – rzucił lekko, uśmiechając się do niej. I nagle twarz całkiem mu się zmieniła. – Co z tobą?

Josie z trudem przełknęła ślinę. Zanim się zorientowała, co się dzieje, Mayne wyprowadził ją na marmurowy taras, biały i połyskliwy w świetle umieszczonych po bokach pochodni. Podprowadził dziewczynę do szerokiej balustrady, biegnącej wokół tarasu, i stanął przed nią, osłaniając tak, by nikt nie mógł dostrzec spływających po jej twarzy łez.

– Co się stało? – spytał.

Pochodnie rzucały migotliwe światło na rozwichrzone czarne loki Mayne’a. Brwi zbiegły mu się nad nosem w gniewnym grymasie.

– To ten okropny człowiek! – wyjąkała Josie i dostała czkawki. Strasznie by ją to speszyło, lecz na szczęście był to przecież tylko Mayne. – Powiedział mi... powiedział...

Ale ani rusz nie mogła powtórzyć tych słów, gdyż Mayne był taki piękny, a to wszystko takie upokarzające... Wyciągnął do niej rękę z białą chustką.

– Spokojnie! – rzekł, ocierając jej załzawione policzki.

Usiłowała uśmiechnąć się do niego, ale wargi zbyt jej drżały. Odwróciła się i przechyliła przez balustradę, spoglądając w dół. Ozdobne krzewy tonęły w mroku.

– Kto to był? – Mayne spytał pozornie lekkim tonem, ale Josie wyczuła w jego głosie twardość stali.

– Czy to kolcowój, czy boże drzewko? – zagadnęła. – Ślicznie pachnie!

– Josie!

Odwróciła się do niego i pokręciła głową.

– Nie wiem. Jakiś znajomy Darlingtona.

Wyjęła chustkę z ręki Mayne’a i znowu otarła oczy. Hrabia stał pogrążony w myślach z taką miną, jakby zamierzał sprawić lanie wszystkim londyńczykom.

– Jak wyglądał?

– Naprawdę nie potrafię opisać. Sala była słabo oświetlona, a on był taki... przeciętny. To zresztą nieważne – powiedziała drżącym głosem. – I tak wiem, co o mnie myślą. Wiem...

Jej oczy znów wypełniły się łzami. Na oślep sięgnęła po chusteczkę, zapominając, że ściskają w ręku. Cienka szmatka upadła na ziemię i Josie odruchowo schyliła się po nią. Zamarła w bezruchu, gdy gorset omal nie przeciął jej na pół.

Mayne jednym płynnym ruchem nachylił się i podniósł chusteczkę.

– Czym ci dokuczył? – spytał i rozejrzał się dokoła. – Chodźmy stąd, tu jest stanowczo za dużo ludzi!

– Nie moglibyśmy wymknąć się z tego balu? – poprosiła Josie. – Nie... nie bawię się zbyt dobrze. – Zaraz jednak przypomniała sobie o narzeczonej Mayne’a. – Tylko że Sylvie będzie się niepokoić, gdzieś się podział...

Cała twarz Mayne’a rozjaśniła się uśmiechem.

– Nawet sobie nie wyobrażasz jak się cieszę, że jesteście już z Sylvie na ty! Oczywiście, że cię stąd zabiorę! Sylvie jest, jak się już z pewnością zorientowałaś, wyjątkowo niezależna. Zresztą, przyjechała na ten bal z innym towarzystwem. Powinienem niepokoić się raczej o to, czy nie uzna mnie za całkowicie nieprzydatnego... Z pewnością nie zauważy nawet mojej nieobecności!

– To niemożliwe! – odparła Josie.

Gdyby to ona zaręczyła się z Maynem’em (co oczywiście było nie do pomyślenia choćby dlatego, że był dla niej o wiele za stary), nigdy by go nie spuściła z oczu! Na samą myśl o tym ścisnęło ją jakoś dziwnie w brzuchu; pozwoliła więc, by Mayne wziął ją pod rękę, i skoncentrowała się na tym, by iść sztywno wyprostowana, ze sztucznym uśmiechem na ustach.

Bez zbytniego pośpiechu torowali sobie drogę w tłumie. Zostali zatrzymani tylko raz, przez lady Lorkin, która położyła chudą rękę na ramieniu Mayne’a i coś do niego zagruchała.

Na Josie rzuciła tylko okiem, lecz nie zadała sobie trudu, by się z nią przywitać. Mayne pochylił się ku niej, ona zaś szepnęła mu coś na ucho. Oczy miała błyszczące i zachłanne jak dziecko, które przygląda się pieskowi biegającemu po trawniku.

Mayne zaśmiał się niskim, intymnym śmiechem i też jej coś szepnął. Potem delikatnie zdjął rękę lady Lorkin ze swego rękawa i ruszyli dalej. Po tym incydencie Josie spostrzegła, że wiele kobiet odwraca się, by popatrzeć na Mayne’a. Ich spojrzenia ślizgały się po nim w sposób wyraźnie świadczący o podziwie... A jednak Sylvie, która go zdobyła, nie martwiła się wcale, gdy zawieruszył się na chwilę! Było to widać jedno z tych praw natury, których Josie ani rusz nie mogła pojąć.

– Powinniśmy odszukać Griseldę – stwierdził Mayne, rozglądając się za siostrą. – Jest w końcu twoją przyzwoitką. Muszę ją powiadomić, że stąd zmykamy!

– Nie! – Josie zaprotestowała, przypomniawszy sobie nagle, że Griselda zapewne spełnia właśnie polecenie Sylvie, uwodząc Darlingtona. – Mowy nie ma!

– Dlaczego? – zdziwił się Mayne. – Czy moja siostra nie jest dobrą przyzwoitką?

– Ależ tak! Po prostu nie chcę jej przeszkadzać – odparła niezbyt przekonująco Josie.

– Mnóstwa rzeczy w tobie nie pojmuję, moja panno! Ale mógłbym chyba zostawić wiadomość dla Griseldy. Młoda dama nie powinna znikać z balu bez powiadomienia swojej przyzwoitki, wiesz? Od razu zaczęto by podejrzewać najgorsze!

– Nie wtedy, gdy będę z tobą! – zaprotestowała Josie.

– Wzrusza mnie twoje zaufanie, ale zapewniam cię, iż żadna z obecnych tu mamuś nie życzyłaby sobie, żeby jej pociecha znikła z balu w moim towarzystwie.

– Nie bądź głupi, Mayne! Mnie nikt nie będzie podejrzewał o żadne skandale!

Mayne uniósł brwi, ale skreślił kilka słów na swym bilecie wizytowym i polecił jednemu z lokajów, by przekazał liścik Griseldzie.

– Dokąd chciałabyś się udać? – spytał, gdy tylko wsiedli do jego powozu.

Był to prześliczny niewielki ekwipaż, połyskliwy, w kolorze ciemnej czerwieni, z herbem Mayne’a na drzwiczkach.

– Wszystko jedno.

Mayne popatrzył na nią w jakiś szczególny sposób.

– Byłoby to całkiem niewłaściwe, ale...

– Nikt nie uwierzy, że popełniłam coś niewłaściwego! – palnęła bez ogródek, bo tak przecież wyglądała prawda.

– W takim razie... – Zęby Mayne’a błysnęły w drapieżnym uśmiechu. – Zapraszam cię na me pokoje, młoda damo! Zastukał w dach powozu i zawołał: – Do domu, Wiggles*! [Wiggles (ang.) – Krętacz.].

– Wiggles? – Josie się ożywiła. Od razu poczuła się lepiej, gdy tylko powóz ruszył. – Niemożliwe!

Mayne uśmiechnął się szeroko.

– Tak, to jego rodowe nazwisko, które pewnego dnia z dumą przekaże kolejnemu pokoleniu młodych Wigglesów!

Josie uśmiechnęła się blado.

– Jedziemy do twojego domu? – spytała. – Czy mieszkasz gdzieś w pobliżu?

– Tylko dwie przecznice dalej – odparł Mayne. Nie skończył jeszcze mówić, gdy powóz zwolnił. – Jesteś co prawda bez przyzwoitki, ale w moim domu aż roi się od służby.

– A co ważniejsze, jesteś zakochany w Sylvie – dodała Josie.

– Co z pewnością powstrzymałoby mnie od grzesznych zakusów na twoją cnotę – przytaknął Mayne.

Josie się naburmuszyła.

– Nie waż się kpić ze mnie... Garret, Langham, Mayne czy jak ci tam jeszcze!

– Nie mam najmniejszego zamiaru!

Przyglądała mu się przez chwilę, mrużąc oczy, ale na jego twarzy malowało się szczere zdumienie.

– Dobrze wiem, że nikt by się nie połakomił na moją cnotę! A już z pewnością nikt nie posądziłby o to ciebie; romansowałeś przecież z wszystkimi londyńskimi pięknościami! Możemy się więc nie lękać o moją reputację.

Majordomus otworzył drzwi, a Mayne bez słowa wprowadził Josie do środka.

– Napijemy się szampana w wieży, Ribble. Veuve Clicquot-Ponsar-din, dobry rocznik i przyzwoicie schłodzony, jeśli łaska!

– Lampy jeszcze niezapalone, milordzie – sumitował się majordomus.

– Żaden kłopot! Sam to zrobię.

Josie z trudem ściągała z siebie okrycie. Mayne znów gniewnie zmarszczył brwi. Pomógł dziewczynie uwolnić się od płaszcza i podał go lokajowi.

– Naprawdę masz wieżę? To cudownie! – odezwała się pospiesznie, chcąc uniknąć wypytywania, skąd u niej takie trudności z poruszaniem się.

– Może byś coś zjadła? – zaproponował Mayne. Pokręciła głową.

– Ja za to jestem głodny, więc chyba mi wybaczysz, jeśli coś przegryzę? Obawiam się, że Rafe popełnił błąd, powierzając firmie Fortnam & Mason urządzenie przyjęcia weselnego. Widziałaś te kanapki z literą H jak Holbrook?

Josie znów zaprzeczyła ruchem głowy. Nigdy nie jadała w towarzystwie, obawiając się, że spowodowałoby to dalsze plotki na temat jej tuszy.

– Inicjały z pasty wątrobianej! – wyjaśnił z niesmakiem Mayne i biorąc Josie za rękę, pociągnął ją w kierunku schodów. – Wyglądało to równie okropnie, jak smakowało. Przynieś nam coś naprawdę smakowitego na lekką kolacyjkę, Ribble!

Wspinali się po schodach, minęli pierwsze piętro i weszli przez jakieś niewielkie drzwi. Mayne zdjął krzesiwo z półki i Josie ujrzała cały pokój w migotliwym blasku ognia. Sklepienie pomalowane było na ciemno-błękitny kolor i usiane nieco wyblakłymi złocistymi gwiazdami. Ściany pokryto boazerią i wymalowano na nich dziwaczne, splątane pnącza, wśród których gdzieniegdzie widniały rozkwitłe róże. Skąpe umeblowanie pokoju stanowiły: szezlong, dwa wygodne fotele i stolik do herbaty. Pokój był ośmiokątny; w każdej ze ścian u góry znajdowało się niewielkie okienko. Wlewało się przez nie do pokoju światło księżyca. W tej srebrnej poświacie malowidła ścienne wyglądały uroczo i tajemniczo.

– O, jak tu ładnie! – zawołała Josie, klaszcząc w dłonie. – To zaczarowany pokoik!

Mayne zapalił jedną z lamp Arganda, przytwierdzoną do ściany.

– Odkryłaś jego sekret – powiedział, a w głosie dźwięczał mu śmiech.

– To chyba jedyna wieża w całym Londynie oprócz Tower! – oświadczyła Josie. – Jakim cudem ocalała podczas wielkiego pożaru*? [Wielki pożar wybuchł w Londynie 2 września 1666 roku i strawił 2/3 powierzchni miasta (przyp. tłum.).].

– O, ten dom powstał znacznie później – wyjaśnił Mayne. – Mój dziadek miał córkę imieniem Cecily którą bardzo kochał. Ciocia Cecily niedomagała od urodzenia; miała słabe płuca. Nade wszystko kochała książki. Wyobrażała sobie, że jest zaczarowaną księżniczką, a ten pokój idealnie się nadawał do obudzenia jej pocałunkiem przez pięknego księcia.

– Święta prawda! I co? Odczarował ją?

– Niestety, nie. Cecily umarła młodo, na długo przed moim urodzeniem.

– Jaka szkoda!

– Przez wiele lat po jej narodzinach nie było w rodzinie innych dzieci, ale w końcu przyszedł na świat mój ojciec. Kochał swoją starszą siostrę, jak mówił, bardziej niż rodzoną matkę, i w dzieciństwie przesiadywał godzinami w jej pokoju. Opowiadała mu baśnie o rycerzach, smokach i różnych niesamowitych stworach. Jak widzisz, niektóre z nich kazała uwiecznić na tych ścianach.

Uniósł nieco lampę i Josie wśród splątanych winorośli ujrzała małego jednorożca, który dzielnie się na nie wspinał. Z innego pnącza zwisał beztrosko na jednej ręce mały chłopczyk.

– To mój ojciec – wyjaśnił Mayne, dotykając wizerunku malca. Josie rozpoznała rodzinne cechy – szopę rozczochranych włosów i arystokratyczny nos – nawet w tym dziecięcym wydaniu. Miała ochotę spytać Mayne’a, kiedy zmarł jego ojciec, ale się nie odważyła.

– Umarł dziesięć lat temu – poinformował Mayne, jakby czytając w jej myślach.

– Jaka szkoda! – powiedziała, biorąc go za rękę.

– Opowiadał mi wiele baśni Cecily. A Griselda pamięta ich jeszcze więcej.

Dość raptownie odstawił lampę na stolik.

– Czy możesz w tym czymś usiąść?

Josie poczuła, że jej twarz oblewa się rumieńcem.

– Tak, oczywiście – odparła, siląc się na lekki ton.

Nie mogła przecież w jego obecności wymówić słowa „gorset”!

– Czy to gorset? – spytał prosto z mostu.

– Nie twój interes! – warknęła, siadając na brzegu szezlonga.

Nie mogła usiąść głębiej: gorset opinał całą jej pupę, pozwalając ledwie przycupnąć – wytwornie, ze ściśniętymi nogami.

Mayne opadł na fotel naprzeciw niej. Było mu tam najwyraźniej bardzo wygodnie.

– Jak możesz w czymś takim wytrzymać? – spytał z niekłamaną ciekawością. Zanim jednak zdążyła odpowiedzieć, rozległo się dyskretne stukanie do drzwi i hrabia zawołał: – Wejść!

Josie ugryzła się w język na widok lokajów, którzy przynieśli szampana i tacę z jedzeniem. Poczekała do chwili, gdy poczuła w ręku kieliszek zimnego szampana, a jego kwaskowaty, nieco jabłeczny smak dodał jej odwagi. Dopiero wówczas odezwała się tonem światowej damy:

– Nie dyskutuję na podobne tematy z dżentelmenami.

– Przecież jesteśmy przyjaciółmi!

– Wcale nie!

– Ależ tak! – Uśmiechnął się do niej szeroko, a w jego oczach było coś, czemu trudno się oprzeć. – Jesteś jedyną znaną mi damą, która ośmieliła się zainscenizować podobnie ryzykowny „wypadek” jak ten w Szkocji! Musimy żyć w przyjaźni, Josie, bo za żadne skarby nie chciałbym mieć w tobie wroga!

– Masz na myśli ten dzień, kiedy koń Annabel się spłoszył? Odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął śmiechem.

– Koń Annabel nie spłoszył się bez powodu, diabliczko! Wetknęłaś coś pod siodło biednej szkapie, aż stanęła dęba!

– Miałam jak najlepsze intencje! – broniła się. – Pomyślałam tylko, że gdyby Ardmore zląkł się o życie Annabel, to uświadomiłby sobie, że ją kocha.

– Uświadomił to sobie i bez twojej pomocy – odparł Mayne. – W takich wypadkach zrozumienie przenika do duszy stopniowo i powoli, możesz mi wierzyć!

Josie czuła, jak szampan spływa jej do gardła. Jakie to było rozkoszne – a zarazem niepokojące – siedzieć w tym pokoiku, przypominającym szkatułkę z klejnotami, w towarzystwie jednego z najbardziej rozrywanych kawalerów w Londynie! Miała wrażenie, że jest światową damą... a nie najmniej popularną debiutantką sezonu! Odsunęła od siebie tę posępną refleksję i napiła się jeszcze szampana.

– Kiedy zorientowałeś się, że kochasz Sylvie?

Twarz mu się rozjaśniła na sam dźwięk jej imienia. Josie poczuła ostre ukłucie zazdrości. Kto by nie poczuł? ... Zawojować kogoś z taką reputacją jak Mayne, i to do tego stopnia, że rozpromienia się na samą wzmiankę o niej... to dopiero wyczyn!

– Wpadłem na bal przy Terence Square – odparł. – Szczerze mówiąc, nie miałem zamiaru zostać tam dłużej. Lucius wyjechał z Londynu, Rafe bawił na wsi... a ja wróciłem właśnie z wyprawy do Szkocji.

Miałem wrażenie, że jeśli siostra jeszcze raz dostanie mdłości w moim towarzystwie, odżegnam się od całej rodziny i ucieknę, gdzie pieprz rośnie! Tak czy owak, wróciłem prosto do Londynu i od razu otrzymałem setki zaproszeń. Tyle czasu błąkałem się w tych żałosnych łachmanach, które Rafe nazywa ubraniem, że zapragnąłem znów być wytworny i elegancki. Rozumiesz, co mam na myśli?

Josie pokręciła głową. Dla niej każdy bal kojarzył się z męczącym sznurowaniem gorsetu i wbijaniem się w zbyt obcisłe stroje. I z ciągłym niepokojem, że zacznie się pocić, że pochyli się do przodu i coś jej trzaśnie, że nie zdąży dotrzeć do toalety...

Czuła, że Mayne znów mierzy wzrokiem jej ściśniętą gorsetem kibić, ale na szczęście nic nie powiedział.

– Tak się złożyło, że akurat tego popołudnia było przyjęcie dworskie. Udałem się więc na królewskie salony. Jak zwykle, stado debiutantek czekało na prezentację. I nagle dostrzegłem wśród tej czeredy przepiękną kobietę. Od razu się zorientowałem, że to Francuzka! Nawet nie po wymowie, tylko z postawy i zachowania. We Francuzkach nie ma nic trywialnego, jeśli rozumiesz, o co mi chodzi...

Josie zapewne przeczytała zbyt wiele francuskich romansów, by jej to wyszło na zdrowie.

– Chcesz powiedzieć, że Francuzki nie bywają rozwiązłe?

– Ależ skąd! Niektóre grzeszą z prawdziwym zapamiętaniem... ale nigdy nie spoglądają na mężczyznę głodnym wzrokiem – wyjaśnił, wyciągając przed siebie nogi tak daleko, że niemal dotykały jej pantofli. – Czekają, aż sam się do nich zbliży, a potem umieją się go pozbyć, jeśli im nie odpowiada. Pojmujesz różnicę?

Josie przypomniała sobie, jak lady Lorkin wpatrywała się w Mayne’a. Łyknęła jeszcze szampana. I choć była to bardzo niestosowna uwaga, wypowiedziała ją:

– W takim razie lady Lorkin z pewnością nie jest galijskiego pochodzenia!

Mayne roześmiał się w odpowiedzi. – Ani trochę!

– Masz z nią romans?

Uśmiech w oczach Mayne’a natychmiast zgasł.

– Jestem zaręczony z Sylvie. – Wcale nie chciałam sugerować... Ale gniew Mayne’a nie trwał długo.

– Kiedyś się z nią umówiłem... jakieś trzy lata temu. Obawiam się, że aż za bardzo ceni sobie to wspomnienie.

– Zauważyłam! Mayne wydawał się nieco zażenowany.

– Czuję się jak ostatni głupiec, rozmawiając na takie tematy z młodą panną!

– Może i jestem młoda, ale nie głupia. Pamiętasz chyba, że jedna z moich sióstr była z tobą zaręczona? Nic więc dziwnego, że dobrze znam twoją skandaliczną przeszłość!

Spuścił wzrok i zaczął się wpatrywać w swoje buty.

– Nie powinienem był porzucać Tess przed ołtarzem...

– A w dodatku o mały włos nie miałeś romansu z moją drugą siostrą! – przerwała mu Josie. Czuła się doskonale, po raz pierwszy od początku sezonu. Uśmiechnęła się szeroko do Mayne’a. – Przynosisz wyraźnego pecha wszystkim Esseksównom! Odetchniemy z ulgą, gdy przed ołtarzem raz na zawsze zwiążesz się z Sylvie.

– Jesteś niesprawiedliwa! – zaprotestował. – Wszystkie twoje siostry wyszły za mąż bez najmniejszych przeszkód z mojej strony. A z Imogen wcale nie miałem romansu!

– Wiem! – odparła Josie z uśmieszkiem satysfakcji. – Chociaż robiła, co mogła!

Spojrzał na nią zaskoczony, ale nic nie powiedział.

– Czemu nie pozwoliłeś, żeby cię uwiodła? – spytała, podsuwając mu swój kieliszek, żeby go znów napełnił. – Imogen jest bardzo piękna. I była wolna, więc nie miałbyś kłopotów z jej mężem. Co cię, u licha, powstrzymało?!

– Myślisz, że tylko włóczę się po Londynie i sypiam z każdą, co kiwnie na mnie palcem?

– Tak!

– A właśnie że nie!

– „Gdyby smakować świata i rozkoszy można / bez końca...” – zacytowała z szelmowską minką.

– Nie, diabliczko! Ten cytat wcale nie pasuje. Marvell powiada, że jego dama mogłaby być powściągliwa, gdyby mieli przed sobą nieskończenie wiele czasu...

– Powściągliwy Mayne! – Josie przerwała mu znowu. – O, jakże fałszywie ocenił cię wielki świat! Pewnie nie uwierzysz, ale – otwarła oczy jak najszerzej – uważają cię za największego uwodziciela wszech czasów!

– Wcale nim nie jestem! – odparł ostrym tonem.

Wypił do dna i znów sobie nalał.

Wydawał się trochę poirytowany, więc Josie przestała mu dokuczać. Wiedziała, że nie ma nic gorszego niż wytykanie komuś bez końca jego wad. O ile przyjemniej udawać, że te wady wcale nie istnieją... Na przykład łakomstwo. Zamierzała zjeść jedną z tych smakowitych kanapek, choć jeszcze tego ranka przysięgała sobie, że nie weźmie niczego do ust!

Pochyliła się sztywno, od pasa, sięgnęła po kanapkę i jej ręka zderzyła się z ręką Mayne’a. Uśmiechnął się do niej i nagle Josie zrozumiała, czemu wszystkie londyńskie damulki tak za nim szaleją. Pewnie już dość dawno stuknęła mu trzydziestka, ale w oczach miał takie szatańskie błyski, że poczuła się...

Upuściła kanapkę, jakby to był jadowity wąż. Mayne zdążył już opaść na swój fotel, ale szarmancko znów się pochylił i podsunął jej półmisek.

– Aż strach pomyśleć, co by się stało, gdybyś się jeszcze bardziej zgięła!

Obrzuciła go wściekłym spojrzeniem i przysiadła na brzegu fotela.

– No to jak? Wyjawisz mi wreszcie, co za machinę ukrywasz pod sukienką? – zagadnął, pożarłszy za jednym zamachem pół kanapki.

Jemu wszystko szło jak z płatka! Kobiety padały mu do stóp, i mógł jeść, ile zechce, bez wyrzutów sumienia... Krzycząca niesprawiedliwość!

– Nie mam zamiaru dyskutować o mojej bieliźnie!

– Wyglądasz, jakby ci było diablo niewygodnie – zauważył pogodnym tonem.

Josie zjadła kawałek kanapki. Była pyszna – z wędzonym łososiem i odrobiną ogórka.

– Masz znakomitego szefa kuchni – zawyrokowała, uporawszy się z ostatnim kęsem.

Mayne znów pochylił się nad półmiskiem, wziął dwie następne kanapki dla siebie i jedną dla Josie.

– Nie zapomnij o szampanie! – upomniał ją. – Szampan to wymarzone towarzystwo dla wędzonego łososia.

Przez chwilę oboje pożywiali się w milczeniu. Potem Mayne wlał resztkę szampana do kieliszka Josie.

– Wypiliśmy wszystko?! – spytała, nieco zaniepokojona.

– Ależ skąd! Była już do połowy opróżniona – odparł z sarkazmem. – Jeśli nie chcesz ze mną rozmawiać o swojej bieliźnie, to może pogadasz na ten temat z Sylvie?

– Mowy nie ma! – pisnęła Josie, przypominając sobie smukłą sylwetkę jego narzeczonej.

– A ze swoimi siostrami?

– Oczywiście! To Imogen zaprowadziła mnie do swojej modystki. To Francuzka! – dodała znacząco. – Madame Badeau. To od niej mam całą nową garderobę na ten sezon... A chociaż tobie nie przypadła widać do gustu, zaręczam ci, że uchodzi za jedną z najlepszych w Londynie!

Mayne zmrużył oczy i znów zaczął się jej przyglądać. Josie chętnie wyprostowałaby się jeszcze bardziej, gdyby to było możliwe. Dopiła szampana i przerwała milczenie.

– Powiem ci otwarcie, bo i tak z pewnością się tego domyśliłeś – stwierdziła, odstawiając z brzękiem kieliszek. – Mogłam się ubrać w tę suknię dzięki mojemu gorsetowi. On dosłownie czyni cuda! Ubóstwiam go! – zakończyła mężnie swoje wyznanie.

Mayne już się w nią nie wpatrywał. Ostrożnie wyjmował korek z następnej butelki szampana, której istnienia Josie dotąd nawet nie podejrzewała.

– Będziemy jeszcze pili? – spytała zaskoczona.

– Czemuż by nie? I tak przepadło nam już prawie całe przyjęcie. Nie chciałbym cię odwozić do rezydencji Rafe’a, zanim tłum się nie rozproszy; lepiej, żeby nikt nie widział naszego powrotu. Zakładam, że w przeszłości nie piłaś zbyt wiele szampana?

– Kiedyś wypiłam kieliszek – przyznała Josie, spoglądając z sympatią na podskakujące w butelce bąbelki. – Ale jest znacznie lepszy, niż sądziłam!

– Nie rozmiłuj się w nim zanadto! – ostrzegł ją. – Pomyśl o Rafie. Przypomnij sobie, jak długo się męczył, nim całkiem zerwał z nałogiem!

– Z pewnością mi to nie grozi!

Uniósł kieliszek i delikatnie stuknął o brzeg jej kieliszka.

– Za lepszą przyszłość, Josie?

– Czemu właściwie mówisz mi po imieniu, a ja do ciebie po nazwisku, Mayne? – spytała, pociągnąwszy spory łyk szampana.

Zdecydowanie dodawał jej odwagi!

– Nazywaj mnie, jak chcesz – odparł hrabia, wzruszając ramionami.

– No to będę ci mówić po imieniu, Garret! Jesteśmy w końcu przyjaciółmi... Uważam, że mężczyzna, który ma czelność wypytywać damę o jej bieliznę, powinien być z nią przynajmniej na przyjacielskiej stopie, nie sądzisz? – Nagle coś przyszło jej do głowy i pospiesznie zadała następne pytanie: – Te wszystkie paniusie, z którymi romansowałeś, mówiły ci Garret czy Mayne?

Uśmiechnął się szeroko i był przy tym diabelnie pociągający, choć minę miał trochę złośliwą... ale w końcu to nie jakaś lady Lorkin siedziała w tym fotelu, tylko Josie, najbardziej pogardzana debiutantka roku.

– Ubóstwiam szampana! – dorzuciła na koniec.

– Zaczynam się zastanawiać, czy nie powinienem poczęstować cię raczej mocną herbatą dla wytrzeźwienia – stwierdził Mayne. Potem zaś odpowiedział na jej pytanie: – Nigdy nie proponowałem damom, z którymi coś mnie łączyło, żeby zwracały się do mnie po imieniu. Tego się po prostu nie robi, diabliczko!

– A to czemu? Jakbym się miała przed kimś rozbierać do naga, to bym chciała czuć się z nim jak najswobodniej i być z nim po imieniu!

Roześmiał się.

– W takich związkach intymność polega nie tylko na zrzuceniu garderoby – zauważył. Potem jednak zrobiło mu się wstyd. – Nie powinienem rozmawiać z tobą na takie tematy!

– Mówimy po prostu o romansowaniu! – odparła niecierpliwie Josie. – Wyobraź sobie, że jestem twoim młodszym bratem, jeśli chcesz!

Zmierzył ją wzrokiem. – Jakoś nie mam na to ochoty.

– Chodzi o to, że jeśli już zacznę się rozbierać, wolałabym tego nie robić w oficjalnej atmosferze!

Mayne wpatrywał się w bąbelki szampana, podnosząc kieliszek złocistego trunku pod światło.

– Większość dam rozbiera się z pomocą pokojówki, a potem wślizguje się pod kołdrę.

Josie rozważyła sprawę. Brzmiało to całkiem rozsądnie. W ten sposób nie odstręczyłaby ewentualnego męża widokiem swojego sadła!

– A gdzie się rozbierają panowie?

– Oczywiście damy i dżentelmeni nie korzystają ze wspólnej sypialni – wyjaśnił, spoglądając na nią przez szkło kieliszka. Taka sytuacja byłaby nie do pomyślenia! Zostawiamy tego rodzaju poufałości niższym klasom! Jaśnie pan zmierza do sypialni małżonki przyzwoicie okryty grubym szlafrokiem w paski. Potem go oczywiście zrzuca...

Josie nagle wyobraziła sobie, bardzo wyraźnie, Mayne’a bez szlafroka... i w ogóle bez niczego.

– ...Ale dopiero wtedy, gdy zgasi lampę – zakończył hrabia. – Żadnych niestosownych widoków dla przedstawicieli wyższych sfer! Absolutnie wykluczone.

– A ona nigdy nie zwraca się do niego po imieniu? – spytała Josie, z trudem odrywając umysł od niestosownych wizji.

– Nigdy. Prawdę mówiąc, dama bardzo rzadko się odzywa, co wiem z doświadczenia. – Mayne złożył głowę na oparciu fotela i zapatrzył się w sufit. – A teraz jeszcze coś, czego nikomu nie wolno ci powtórzyć – dodał. – Nie powinienem ci tego mówić, ale powiem. Rzecz w tym, że ani rusz nie mogę zrozumieć, czemu kobiety, narażając się na gniew swoich mężów, nawiązują romanse, choć wielu damom te występne pieszczoty nie sprawiają większej satysfakcji!

– W takim razie – odparła Josie, ogromnie dumna z tego, że prowadzi tak niestosowną konwersację – nie jesteś widać takim specjalistą od uwodzenia kobiet! Chyba lepiej dla Imogen, że jakoś się od tego wymigała. – Uśmiechnęła się szeroko, słysząc gniewny pomruk Mayne’a. – Tess i Annabel przeprowadziły z Imogen rozmowę przedmałżeńską – wyjaśniła mu. – I tym razem pozwoliły mi przysłuchiwać się, bo i ja miałam w tym sezonie wyjść za mąż...

Mayne zacisnął zęby.

– I wspomniały coś o mnie? W jego głosie było niedowierzanie.

– Czemu, do licha, miałyby mówić o tobie? Uważaj, żeby adoracja takich gęsi jak Letitia Lorkin nie uderzyła ci do głowy!

– Josie, ty diablico! – Tym razem nie zabrzmiało to pieszczotliwie. – Może powiesz mi wreszcie, w jakim kontekście padło moje nazwisko w trakcie tej intymnej rozmowy?!

– Jak ci już mówiłam, wcale nie było mowy o tobie! Moje siostry wspomniały tylko, że wielu mężczyzn nie potrafi uszczęśliwić kobiety.

– Tylko mi nie mów, że miały wątpliwości co do Rafe’a!

Mayne był zaszokowany. Zniewagę wyrządzoną przyjacielowi odczuwał niemal jak obelgę pod własnym adresem.

– Wcale nie! Ale...

Josie urwała. Co innego prowadzić z Mayne’emm wysoce niestosowną konwersację, a co innego zdradzić mu, że pierwsze małżeństwo Imogen nie było satysfakcjonujące pod tym względem!

Nie odpowiedział już nic, tylko zapatrzył się w kieliszek.

– Chyba nie miałbym trudności z udowodnieniem swego rozległego doświadczenia.

Josie raczyła się teraz szampanem nieco rozważniej. Była już zdecydowanie podchmielona. Całkiem przyjemne uczucie, ale wrodzony rozsądek ostrzegał ją, żeby przestała pić.

– W takim razie brawo dla ciebie!

Popatrzył na nią; poczuła na sobie spojrzenie jego gniewnych, ciemnych oczu i przeszył ją dreszcz.

– To nie one czuły się nieusatysfakcjonowane, tylko ja! – zwierzył się jej. – Trudno określić, pod jakim względem... A poza tym to nie jest temat do rozmów z niewinnymi panienkami! – Ta konkluzja zaskoczyła widać jego samego. Sięgnął znów po butelkę. – Niech to diabli! Jestem bardziej zalany, niż myślałem – burknął.

Jego głos przeszedł w niewyraźny pomruk, który wydał się Josie niesłychanie zmysłowy.

– No to czemu wiecznie z kimś romansujesz? – spytała, przymykając oczy i obserwując go spod rzęs, żeby się nie zorientował, jak bardzo jest zaciekawiona.

On jednak nawet na nią nie spojrzał.

– Wcale nie! – zaprzeczył. – Wybacz mi tę otwartość, ale nie tknąłem kobiety od czasu lady Godwin i...

I urwał.

Josie doskonale wiedziała, kim jest lady Godwin. Była to niezwykle utalentowana dama, która razem ze swym mężem komponowała piękne utwory. Między innymi urzekającego walca, w takt którego Josie wirowała zapamiętale po sali balowej w domu Rafe’a, zanim zaczął się ten przeklęty sezon! Teraz nie było mowy o tańczeniu walca; nie mogła przecież pozwolić, by ktoś położył rękę na jej gorsecie. Każdy partner wyczułby wszystkie fiszbiny przez cienki materiał sukni!

– Masz na myśli tę kompozytorkę? – zagadnęła ostrożnie. Czyżby naprawdę dostrzegła ból w oczach Mayne’a?

– Właśnie ją. Wątpię, czy uwierzysz w coś równie głupiego, ale wydawało mi się, że jestem w niej zakochany... Nie, do diabła! Ja naprawdę byłem w niej zakochany!

– I ona śmiała ciebie odtrącić?! – oburzyła się Josie. – A miałam o niej taką dobrą opinię, psiakrew!

Uśmiechnął się szeroko, słysząc te słowa.

– Pozostała przy swoim mężu! Kochała go bardziej niż mnie... co nie było znów takim wielkim osiągnięciem, bo mnie nie kochała ani trochę.

– Sylvie jest o wiele piękniejsza! – oświadczyła zdecydowanie Josie.

– Oczywiście! – potwierdził. I dodał po chwili: – Sylvie jest malarką, wspominałem ci już o tym? Obie to artystki.

– Szkoda, że ja nie mam takich zdolności!

– A jakie masz?

Josie wzruszyła ramionami.

– Żadnych, którymi warto by się pochwalić. Nie potrafię nawet haftować. Na dobrą sprawę, lubię tylko czytać!

– Lektura to bardzo szacowne zajęcie.

– Nie taka lektura, jaka mnie pociąga – wyznała Josie, szczera aż do bólu. – Lubię przede wszystkim powieści z Minerva Press!

Mayne się roześmiał.

– Są naprawdę interesujące!

– Niezwykłe przygody, cudowne ocalenia, piękne dziewice w opresji... Josie, amatorka silnych wrażeń! Słowo daję, nie znałem cię od tej strony! Przecież ty nawet boisz się jeździć konno, choć lubisz konie!

– Bardzo nietaktownie z twojej strony, że mi to wypominasz!

– No to będę jeszcze bardziej nietaktowny – odparł nieco niewyraźnie – i powiem ci szczerze: musisz się pozbyć tego przeklętego gorsetu! No, nie rzucaj się na mnie z pięściami! Nigdy przedtem nie wyglądałaś tak...

– Jak nie wyglądałam?!

– Zupełnie jakbym słyszał moją matkę! – stwierdził. – Potrafiła...

– Jak przedtem nie wyglądałam? – przerwała mu. – Zacząłeś, więc dokończ! Jestem przygotowana na najgorsze obelgi!

Prawdę mówiąc, nie była, ale brzmiało to bardzo walecznie.

– Podczas naszej wyprawy do Szkocji zauważyłem, i to nie raz, że masz bardzo miłą dla oka sylwetkę – powiedział, wymachując kieliszkiem.

– O!... – odparła zaskoczona.

– Kiedy po raz pierwszy ujrzałem wszystkie cztery siostry Essex, byłaś uroczym dziewczątkiem w wieku... Do licha! Ile ty właściwie masz lat?

– Miałam piętnaście, kiedy się poznaliśmy – odparła z godnością Josie.

– Byłaś wtedy jeszcze troszkę niezgrabna – ciągnął dalej Mayne – ale to normalne u podlotków. Pamiętam, że podczas podróży do Szkocji niejednokrotnie mówiłem sobie w duchu: Josie wyrasta na uroczą pannę! Będzie łamać męskie serca i ciągnąć za sobą tłum wielbicieli... Chociaż nie byłaś jeszcze całkiem ukształtowana i nie umiałaś poruszać się z gracją.

– Ale potem utyłam jak nie wiem co!

– Nie! Potem wbiłaś się w tę potworność, która sprawia, że wyglądasz jak... wypchana kukła!

– Chcesz powiedzieć: nadziewana kiełbasa?

– Co też ty wygadujesz?!

Krew omal jej nie rozsadziła naczyń krwionośnych.

– Zdejmij to koniecznie! – nalegał. Wstał i, trzeba mu to przyznać, nawet się nie zachwiał. – Ja ci pomogę!

– Pijany jesteś czy co?! – przeraziła się.

Na jego twarzy, co prawda, nie było widać przemożnej grzesznej żądzy, jak u czarnego charakteru z jej ulubionych powieści, ale kto go tam wie? ... Stał przed nią lekko podchmielony i wyraźnie rwał się do pomocy.

– Na litość boską, Josie! – ryknął. – Nie zamierzam cię uwieść! Jak możesz mnie podejrzewać o coś takiego?! Mam trzydzieści cztery lata, do diabła! Za parę dni będę miał trzydzieści pięć! A ty ile? Osiemnaście?

– Prawie dziewiętnaście – odparła i zacisnęła stanowczo wargi.

– No, a ja prawie trzydzieści pięć! I w trakcie swego długiego i marnotrawnego życia nigdy nie dybałem na niewiniątka!... A przede wszystkim dobrze wiesz, że jestem zakochany w Sylvie!

– No to... czego chcesz?

– Jeśli nie zgadzasz się pogadać z Sylvie, a twoje siostry zmówiły się, żeby cię zakuć w ten koszmarny pancerz, to zostaję tylko ja, żeby cię tego nauczyć!

– Czego?

– Jak chodzić, żeby mężczyźni padali ci do stóp, u licha! Czy ci na tym nie zależy?

– Pewnie, że zależy! – zawołała. – Ale przecież... nie mogę się rozebrać!

– Nie całkiem! – odparł z urazą. – Musisz tylko zdjąć ten... no, ten krawat, i włożyć z powrotem suknię.

– Jaki znów krawat? Gorset! Jesteś kompletnie pijany!

– Troszeczkę. Ty też! – odparł ze śmiechem. – Siedzimy we dwoje, zalani... w pokoju pod gwiazdami! Tak go nazywała moja ciocia Cecily: pokój pod gwiazdami. Kiedy już była bardzo chora, pod koniec swego życia, całymi nocami leżała na tym szezlongu i wpatrywała się w gwiazdy – te na suficie i te za oknem. Czasami mój ojciec siedział tu razem z nią.

– Musiał być zrozpaczony, kiedy umarła – szepnęła Josie.

– Zawsze powtarzał, że gdyby nie ona, nie wiedziałby, co to miłość. Moi dziadkowie byli sztywni jak z drewna!

Oczy Josie napełniły się łzami.

– To śliczna historia! Mnie moje siostry nauczyły, co to znaczy kochać... bo moja mama umarła, zanim się urodziłam.

Uniósł wysoko brwi.

– Zanim?

– No... tego samego dnia. Ale nawet mnie nie wzięła na ręce... więc chyba odeszła, zanim się urodziłam.

– A mnie chyba lady Godwin nauczyła miłości – wyznał Mayne. – W wyjątkowo przykry sposób!

– Jak to?

– Bo zaraz potem odtrąciła mnie bez wahania. A mimo to nie przestałem o niej myśleć.

Wzruszył ramionami.

– Przecież kochasz także swoją siostrę!

– Pewnie że tak! Ale miałem na myśli prawdziwą, namiętną miłość.

Zdołał nad sobą zapanować i nagle jego spojrzenie było znów całkiem przytomne. Pomógł Josie wstać i zręcznie odwrócił ją plecami do siebie. Potem zaczął rozpinać jej suknię.

Szampan podziałał na Josie ogłupiająco. Jej dawna guwernantka, panna Flecknoe, nigdy by nie dopuściła do takiej zdrożności. Ale Mayne wcale nie chciał jej uwieść; uważał, że wygląda jak nadziewana kiełbasa... więc jakie to miało znaczenie, że zobaczy jej gorset?

– Boże święty! – wyszeptał, gdy suknia była już rozpięta. Zobaczył gorset.

– Z czego, do diabła, to paskudztwo jest zrobione?! – W jego głosie brzmiał gniew. – Wygląda jak poszycie okrętu!

– To specjalny gorset, prosto z Paryża, dla tęższych dam – wyjaśniła Josie, płonąc rumieńcem. – Bądź tak dobry i zapnij mi suknię, co?

Ale on mocował się już ze sznurówkami.

– Nie wystarczy za to ciągnąć – oznajmiła Josie, ledwie dysząc. – Trzeba rozpiąć haczyki u góry i u dołu. Dopiero potem można rozsznurowywać, ale ostrożnie i powoli. Bardzo powoli!

– A to czemu? – spytał, zmagając się z haczykiem. Usłyszała trzask rozdzieranego materiału.

– Ostrożnie! – zawołała z przestrachem. – Mogę zemdleć, jeśli to poluzujesz zbyt szybko!

– Cholera jasna! – zaklął.

Josie nie zemdlała, choć gniotący ją pancerz został z niej ściągnięty tak spiesznie, że omal nie upadła na nos. Mayne podtrzymał ją; czuła uścisk jego wielkich rąk na swych barkach. Gdy odzyskała równowagę, zsunął jej z ramion suknię. Sfrunęła na podłogę, a za nią gorset. Oczywiście nie z cichym szelestem materiału: szczęknęły ołowiane nasadki chroniące przed wbiciem się fiszbinów w skórę.

„Im ciaśniej, tym lepiej!” – twierdziła madame Badeau, demonstrując Josie, jak powinna wesprzeć się o łóżko, podczas gdy pokojówka będzie ciągnąć z całej siły za sznurówki. Potem zaś wypowiedziała magiczne słowa: „Oczywiście, nie będzie pani mogła w tym jeść!”

I od tej chwili gorset nabrał w przekonaniu Josie jakichś nadprzyrodzonych cech. Miał jej zagwarantować udany sezon, powstrzymać ją od jedzenia, nadać jej powabne kształty i zapewnić męża.

Jednakże te przewidywania się nie sprawdziły. A poza tym Josie odkryła, że bez wątpienia jest zdolna do jedzenia, mimo że ma na sobie gorset!

Mayne wpatrywał się w leżący na ziemi pancerz.

– Wygląda jak jakaś dziwaczna poczwarka, z której wykluł się motyl – zauważył, dotykając jednego z licznych rzemyków. – Po jakiego diabła nosiłaś to paskudztwo, Josie?!

Nawet na nią nie patrzył, ale Josie skrzyżowała ramiona na cienkiej koszulce i starała się nie myśleć o swym wyzwolonym z uwięzi ciele.

– Bo wydaję się w nim chudsza! – burknęła.

– Po co miałabyś być chudsza?! – zdumiał się. Potem popatrzył na nią. – Nie zimno ci? Włóż z powrotem suknię!

Po chwili milczenia Josie odparła z przymusem:

– Nie mogę jej włożyć bez gorsetu. Nie będzie pasowała.

To była jedna z tych cudownych właściwości gorsetu: Josie mieściła się w sukniach, które miały prawie takie same wymiary co stroje Imogen!

Mayne odrzucił gorset na bok. Upadł z łoskotem i metalicznym brzękiem ołowianych nakładek.

– Znajdę ci jakieś okrycie – powiedział.

I zanim się zorientowała, o co chodzi, był już za drzwiami.

Josie rozpostarła ramiona. Jakie to wspaniałe uczucie nie mieć na sobie gorsetu! Cudowne! Okrywała ją tylko koszulka z cieniutkiego batystu; falowała wokół niej jak obłoczek.

8

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 6

Przez czas niejaki moja Hipolita sprawiała, że byłem najszczęśliwszym z ludzi. A choć jej upodobania zwróciły się w końcu ku innemu, nadal czule wspominam słodkie chwile naszej zażyłości. Chyba mogę tu napomknąć, że uczestniczyliśmy wspólnie w zabawie ogrodowej u hrabiny Y w roku 1807... Może pamiętasz, Drogi Czytelniku, że w owym roku uchodziło za szczyt wyrafinowania spożywanie omletów na łonie natury. Otóż...

Pierwszy mąż Griseldy został jej podany – mówiąc obrazowo – na półmisku przez ojca.

– Ktoś oświadczył się o twoją rękę – oznajmił jej rodzic.

– Kto taki? – spytała bez tchu, myśląc o lordzie Cogleyu, z którym tańczyła poprzedniego wieczoru.

– Willoughby – odparł jak zwykle niecierpliwie jej papa. – Wyraziłem zgodę. Porządna rodzina, hojne zabezpieczenie dla ciebie. Nie mogłabyś trafić lepiej!

– Ale... – jęknęła Griselda. I rozpłakała się.

Sprawa była przesądzona.

Od czasu, gdy biedny Willoughby rozstał się z życiem w trakcie spożywania kury w galarecie, Griselda szukała u mężczyzn jedynie przelotnej, dyskretnej rozrywki.

Zdarzyło się to zresztą tylko dwukrotnie, jeśli mamy wyjawić całą prawdę. Żaden z tych petites affaires* [Petites affaires (franc.) – romansiki.] nie trwał jednak dłużej niż jedną noc. Griselda uważała je za zasłużone chwile wytchnienia w codziennym kieracie wizyt, balów oraz innych imprez towarzyskich, z których składało się jej życie.

Jeszcze jeden flircik... a potem zastanowi się poważnie nad ewentualnością powtórnego zamęścia. Była już strasznie stara: miała prawie trzydzieści trzy lata... choć wolałaby skonać niż przyznać się do tego! Zresztą, nie wyglądała na swój wiek.

W końcu dostrzegła Darlingtona. Stał na drugim końcu sali, rozmawiając z panią Hotson i jej córką. Griselda przystanęła na chwilę i rozważyła sytuację. Mąż pani Hotson, jak wszyscy wiedzieli, zainwestował z powodzeniem w pewną maszynerię wytwarzającą koronkę – nawiasem mówiąc, drugorzędnej jakości, nadającą się li tylko do bielizny. Oczywiście nie do bielizny Griseldy! Szczyciła się tym, że jej koszulki były równie piękne jak to, co na nie wkładała. A jeśli nawet nikt poza pokojówką tej bielizny nie podziwiał, to jeszcze nie powód, by elegancka dama się zaniedbywała!

Darlington był całkiem przystojny. Miał grzywę odrzuconych do tyłu loków, jakimi zresztą w ostatnich czasach potrząsali wszyscy panowie – począwszy od biskupa Londynu (choć ten mógłby mieć więcej rozumu i nie pozwalać, by spod kapelusza wymykały mu się jakieś kędziory!), a skończywszy na bracie Griseldy. Loki Mayne’a były przynajmniej naturalne... Kędzierzawe włosy Darlingtona również sprawiały takie wrażenie. Nie ma nic bardziej żałosnego od dżentelmena, który czeka cierpliwie, aż mu lokaj ufryzuje włosy!... Darlington był smukły, wysoki i znakomicie ubrany, choć Griselda wiedziała, że nie miał grosza przy duszy... no, może kilka! Książę Bedrock nie mógł przecież pozwolić, by jego najmłodszy syn żył w rynsztoku, nieprawdaż?

Mimo wszystko Darlington powinien wkrótce się ożenić, i to bogato. Najwidoczniej próbował okazać zainteresowanie Letty Hotson. Stała obok niego z rozchylonymi ustami i słuchała uważnie, co mówił, pochylając się ku niej. Nawet z przeciwległego końca pokoju można było wyczytać z jego twarzy obrzydzenie do samego siebie i domyślić się, jak obojętnie brzmi jego głos. Mój Boże! – dumała Griselda. Wyświadczę mu prawdziwą przysługę, odciągając go od tego towarzystwa! Wiedziała z własnego doświadczenia, że nie ma nic gorszego niż niedobrane małżeństwo. Darlington i Letty nie mieliby o czym ze sobą rozmawiać.

Niebawem Griselda stała już obok pani Hotson, podziwiając głośno kreację jej córki (Letty oczywiście spowito od stóp do głów w koronki), a dwie minuty później oddalała się już pod rękę z Darlingtonem, odłączywszy go zręcznie od reszty stada.

– Uraczy mnie pan jakimś dowcipem na temat koronek Letty? – spytała po chwili.

– Zbyt jestem zaprzątnięty dociekaniem, o czym to pani chciała ze mną pomówić, lady Griseldo – odparł. – Czuję, że wszystkie moje grzechy zemszczą się na mnie!

– Przezwanie Josie Essex „szkocką kiełbaską” było istotnie niewybaczalnym grzechem! – odparła Griselda ostrzej, niż chciała.

– Przysięgam, że to się więcej nie powtórzy! Spojrzała na niego ze zdumieniem.

– Byłem ostatnim durniem... i bardzo mi przykro.

Miał niezwykłe szarozielone oczy i bardzo gęste rzęsy. A najdziwniejsze było to, że naprawdę wyglądał na skruszonego. Czemu, u licha, nie rozmówiła się z nim wcześniej? Może udręki Josie zakończyłyby się po tym pierwszym balu, na którym zaczęto się wyśmiewać ze „szkockiej kiełbaski”!

– Zmienił pan jej pierwszy sezon w prawdziwe piekło – stwierdziła Griselda.

I znowu jej słowa zabrzmiały bardziej surowo, niż zamierzała; chciała przecież nawiązać z nim flirt i wyciągnąć z niego przyrzeczenie, że się poprawi!

Poczuła lekki zawód na myśl, że wszystkie jej zabiegi są już zbędne i do żadnego flirtu nie dojdzie.

– Gdyby pani mnie poprosiła, z pewnością dałbym temu spokój! – A to dlaczego? – zdziwiła się i spiesznie dorzuciła: – Co prawda, nie trzeba dodatkowych powodów, żeby przerwać takie drwiny, okrutne i... Urwała nagle.

– ...niegodne dżentelmena? – dopowiedział z krzywym uśmieszkiem.

Griselda miała wielką ochotę powiedzieć mu parę słów prawdy... i tak też uczyniła.

– Owszem. Szydzenie ze słabszych nie świadczy o szlachetności!

– Ma pani całkowitą słuszność.

– Chociaż – dodała – sądzę, że nie jest pan jej całkowicie pozbawiony.

– Mam taką nadzieję – powiedział z lekką ironią, świadczącą o tym, iż zrozumiał, że książęce pochodzenie nie zastąpi właściwego postępowania. – Czy mogę prosić panią do tańca?

Griselda wiedziała, że powinna wrócić do swego towarzystwa i oznajmić zwycięstwo. Jeśli się pospieszy, być może zastanie jeszcze Sylvie, Tess i Josie w zacisznym pokoju dla pań. O dziwo! Sylvie wyraźnie czuła się lepiej w tym przytulnym kątku niż w sali balowej. Nieco wcześniej Griselda spostrzegła ją krążącą po parkiecie w ramionach Mayne’a. Wyglądała niemal na znudzoną!

Za to Griselda nigdy się nie nudziła w tańcu!

– Owszem, zatańczę z panem, ale tylko pod warunkiem że uraczy mnie pan próbką swego dowcipu, o którym tyle słyszałam!

Darlington pokręcił głową.

– Postanowiłem nie ostrzyć go już cudzym kosztem.

– Bardzo słusznie, jeśli przestanie pan złośliwie nękać bezbronne dziewczęta – odparła cierpko. – Ale chyba nie zamierza pan wstąpić do klasztoru?

Rozległy się pierwsze tony walca. Darlington uśmiechnął się do niej, ona zaś oparła mu rękę na ramieniu.

– Myślałem raczej o tym, by zostać szacownym nudziarzem. Jednym z tych, którzy budzą ogólny respekt.

Był znakomitym tancerzem.

– Doskonale rozumiem, co pan ma na myśli. Dostrzegam w panu coś z purytanina. Sądzę, że z natury jest pan łagodny i skromny, i tylko udawał pan złośliwca przez ostatnich kilka lat!

– Właśnie! Musiałem się wyrzec najdroższego marzenia o zostaniu biskupem... ale być może, mimo wszystko, uda mi się porzucić świat i jego próżności.

– Muszę poddać pana próbie – oświadczyła ze śmiechem. – Wszyscy święci, jak panu wiadomo, bywali kuszeni!

Gdy tańczyli ze sobą, wyraźnie czuła wokół swej talii siłę i ciepło jego ramienia.

– Przeważnie na pustyni, o ile mnie pamięć nie myli – przytaknął, rozglądając się dokoła z taką miną, że Griselda musiała się roześmiać.

Pochwyciła zdumione spojrzenie jednej ze swych przyjaciółek, lady Felicii Saville. Felicii nigdy całkowicie nie minęło zauroczenie Mayne’em, toteż Griselda starała się ją omijać, jak tylko mogła. Tym razem jednak nawet dla niej miała wesoły uśmiech. Tańczyła przecież z jednym z najprzystojniejszych i najbardziej błyskotliwych młodzieńców, i bawiła się znakomicie!

– Ale w Anglii nie ma pustyni! – zauważyła. – Tym lepiej!

– Dlaczego?

– Otóż słyszałem, że na pustyni ludzie obywają się bez ubrania. – Jego oczy były pełne śmiechu. Przez chwilę Griselda miała wrażenie, że to on ją uwodzi... ale to było po prostu zabawne! – Proszę sobie wyobrazić, na przykład, lady Stutterfield w takiej sytuacji!

Dyskretnym ruchem głowy wskazał kościstą damę poruszającą się bardzo dostojnie w fałdzistej toalecie ze sztywnej tafty.

– Może to i lepiej, że w Anglii nie ma pustyni – przyznała Griselda.

– Tylko że nigdy nie wiadomo, czy bieguny magnetyczne Ziemi nie zmienią swej pozycji, przeistaczając nasz kraj w piaszczyste pustkowie – zauważył. – Wprawdzie bardzo niewiele skorzystałem w szkole, ale to akurat wbiło mi się w pamięć.

– Słyszałam od kogoś, że ukończył pan studia z pierwszą lokatą!

– Nie tak trudno ją uzyskać, gdy ma się takie zamiłowanie do plotek jak ja. Historia to jeden ogromny zbiór frapujących anegdot a ja wyróżniłem się właśnie w tym przedmiocie. Nie powinna więc pani przeceniać moich osiągnięć.

– Historia składa się z plotek? Myślałam, że to nudny zbiór ważnych wydarzeń i jeszcze ważniejszych osobistości. No i dat! Moja guwernantka rozpaczała, bo ani rusz nie mogłam ich spamiętać. Zupełnie nie pojmowałam, po co mam sobie zaprzątać tym głowę!

– Jestem tego samego zdania – odparł przyjacielskim tonem i z niekłamaną szczerością. – Ale niech pani zastanowi się nad plotkami. O czym najprzyjemniej się plotkuje?

– O bliźnich, oczywiście!

– Tak, ale nie o wszystkich. Tylko o tych, którzy robią coś interesującego, nieprawdaż? Moim zdaniem są trzy główne źródła obmowy. Jedno z nich to wszelkie dziwactwa, a drugie: ruina finansowa. Praktycznie całą historię świata można do tego sprowadzić. Aleksander Wielki? Oryginał i awanturnik... a na koniec całkowity krach jego imperium. Napoleon, Karol Wielki albo nasz Henryk IV... każdy z nich zrobił wiele dla historii. I każdego można uznać za dziwaka czy bankruta, albo jedno i drugie!

– Jeszcze pan nie wymienił trzeciego źródła plotek – zauważyła Griselda.

– Nie może się pani domyślić? Zastanowiła się przez chwilę.

– Cudzołóstwo... albo morderstwo. Ale, ogólnie rzecz biorąc, cudzołóstwo wydaje mi się o wiele bardziej interesujące. Jedno morderstwo jest nazbyt podobne do drugiego!

– Niektórzy twierdzą to samo o cudzołóstwie, ale ja się z nimi nie zgadzam! – odparł ze śmiechem. – No i sama pani widzi, lady Griseldo, że bez trudu zdobyłaby pani pierwszą nagrodę z historii, gdyby władze uniwersyteckie nie składały się z tumanów, którzy zabraniają kobietom studiować!

– Ja tam wcale nie chciałabym studiować. – A to dlaczego?

– Po to, żeby przewidzieć, kiedy Anglia przemieni się w pustynię? Cóż by mi to dało, mój panie?

– Mogłaby pani oględnie przygotować wytworne towarzystwo na to, że przyjdzie nam niebawem tańczyć walca w stroju Adama i Ewy!

A więc jednak z nią flirtował!... Cóż za zuchwałość! Przecież to ona, jako kobieta o dziesięć lat od niego starsza, powinna kierować rozmową. Ale ten młokos co chwila wprawiał ją w zdumienie; najpierw solennie obiecał zaprzestać żartów o kiełbaskach... a teraz wdaje się z nią w jakieś flirty!

– Obawiam się, że gdyby do tego doszło – powiedziała z nutką melancholii – musiałabym porzucić wielki świat.

– Nie byłaby pani w stanie tego strawić? – spytał ze współczuciem. – A ja, widzi pani, kiedy zobaczę coś obrzydliwego, zaraz powracam myślą do maślanych bułeczek!

– Do maślanych bułeczek?!

Wywinął nią jak piórkiem w zręcznym piruecie i ich nogi się musnęły.

– Maślane bułeczki ogromnie mi pomagają w krytycznych sytuacjach – zapewnił z całą powagą. – Na przykład, na samą myśl o lady Stutterfield bez tuzina halek, że już nie wspomnę o tej tafcie, jestem bliski omdlenia. Zaraz więc myślę o gorących bułeczkach z pysznym nadzieniem i od razu czuję się lepiej. A w przeciwnym wypadku... to znaczy, gdy wyobrażę sobie panią, lady Griseldo, całkiem bez osłonek, też jestem bliski utraty przytomności, tylko z wręcz odmiennych powodów!

– Wtedy też pomaga panu myśl o bułeczkach?

– Wówczas karzę się i powściągam myślą o twardych, niczym nieokraszonych, nieszczęsnych sucharkach!

– Widzę, że zachował pan bardzo żywe wspomnienia posiłków w pokoju dziecinnym!

Odsunęła się od niego, gdy muzyka zamilkła, i dygnęła z gracją.

– Zobaczę panią jutro w parku? – spytał natarczywie.

– Będzie się pan tam uganiał za jakąś posażną panną?

– Tak! – wypalił bez ogródek.

Była nieco zaskoczona, potem jednak pomyślała, że Darlington należy zapewne do tych, którzy potrafią flirtować z chętną do tego, z pozoru łatwo dostępną wdówką, a równocześnie zabiegać o bogatą żonę.

– No to może was tam ujrzę – odparła.

– Lady Griseldo... – zaczął.

Ona jednak odwróciła się już z szelestem sukni, uśmiechnąwszy się grzecznie. Darlington był wspaniałym partnerem do tańca, ale nie miała szczególnej ochoty przyglądać się, jak zabiega o tę nieszczęsną Letty Hotson i jej koronkowy posag!

9

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 6

Tak więc siedzieliśmy w ogrodzie, poświęcając czystość swoich szat w hołdzie owym omletom. Drogi Czytelniku, pamiętaj o swej obietnicy, że nie będziesz usiłował odgadnąć prawdziwego imienia mej ukochanej! Otóż moja słodka Hipolita zwróciła się do mnie, najwdzięczniej jak można: „Miły mój panie, czy nie pomógłbyś mi usunąć kompromitujących resztek tego śniadania z mojej osoby?” O Czytelniku! Śmiem twierdzić, że był to posiłek, którego nigdy nie zapomnę!

Drzwi się otworzyły i Josie znów zasłoniła biust skrzyżowanymi ramionami. Był stanowczo za wielki! Nie miała pojęcia, jak to się stało, ale w ostatnim roku piersi strasznie jej urosły. „Przynajmniej nogi ci nie zgrubiały!”– pocieszała ją Imogen, gdy przyglądały się jej odbiciu w lustrze. (Wtedy jeszcze nie nosiła gorsetu). Siostra miała rację: nogi Josie pozostały smukłe, zwłaszcza w porównaniu z całą resztą. Przede wszystkim biodra i piersi stały się nieprzyzwoicie rozłożyste!

Mayne, ze wzrokiem wbitym w przeciwległą ścianę, podał jej wspaniały wzorzysty szlafrok. Wsunęła ręce w rękawy. Co za rozkoszne uczucie! Gładki indyjski jedwab w kolorze ciemnego fioletu ozdobiony był skomplikowanym wzorem z wijących się pnączy i egzotycznych liści.

– Przepiękny! – powiedziała, zawiązując pasek. – Podróżowałeś po Indiach?

– Boże święty, skądże znowu!

– Przywiązujesz ogromną wagę do ubrania, prawda?

– Oczywiście! – Obrócił się w jej stronę. – Wyglądasz znacznie lepiej w tym szlafroku niż w sukni, która zupełnie do ciebie nie pasuje.

– Właśnie że pasuje! – odparła z godnością. – Tylko muszę być w gorsecie.

Wręczył jej znów kieliszek z szampanem.

– A teraz siadaj. Nauczę cię, jak chodzić!

– Żeby mi mężczyźni padali do stóp! – uzupełniła, opadając na fotel.

Cudownie się czuła bez gorsetu! Założyła nogę na nogę i rokoszowała się tym, że może wygiąć plecy. Szampan spływał jej do gardła znanym już strumieniem kwaskowatych bąbelków. Wezbrała w niej serdeczna wdzięczność dla tego eleganta, który poświęca tyle czasu, by pomóc jej odnieść triumf na rynku matrymonialnym.

– Właśnie!

Mayne schylił się po jej porzuconą suknię i strzepnął ją w zadumie.

– Co ty wyprawiasz, u licha? – zaniepokoiła się. Mayne zdejmował właśnie surdut. – Czemu się rozbierasz?!

Była może naiwna, ale nawet ona czuła, że mógłby to być wstęp do uwiedzenia... zwłaszcza że udało mu się podstępem skłonić ją do zdjęcia sukni i brakowało tylko tego, żeby sam się rozebrał!

– Pomyślałem, że najlepiej ci to zademonstruję, jeśli się przebiorę w suknię – odparł, czarująco marszcząc brwi. – Bogu dzięki, krótkie rękawy! Mam nieprzyzwoicie muskularne ramiona przez to ciągłe powożenie i konną jazdę.

Zanim zdążyła coś odpowiedzieć, zdjął również koszulę. Na Josie nawet nie spojrzał. Siedziała bez ruchu, jak skamieniała. Przecież on nigdy nie zmieści się w tę suknię, tak samo jak ona! Miała wrażenie, że cały składa się z gładkich, sprężystych, wyraźnie zarysowanych muskułów. Sądziła, że wszyscy mężczyźni mają owłosione piersi; nieraz widziała kępki włosów w rozcięciu koszuli u stajennych ojca. Mayne jednak pierś miał całkiem gładką, tylko mięśnie odznaczały się pod skórą.

W tej chwili wydawał się jej kimś całkiem nieznanym. Ten wytworny Mayne – w blasku księżyca wpadającym przez małe, wysoko położone okienka – wyglądał teraz jak rozpasany Bachus, bóg wina. Z pewnością jak w domu czułby się w cienistym lesie, z wieńcem winogradu na kędzierzawej czuprynie, z lekkim owłosieniem poniżej pasa...

Nie zdając sobie z tego sprawy, Josie zastygła w fotelu oniemiała, kiedy jak dzikie zwierzę krążył po pokoju, nie zwracając na nią uwagi. Czuła równocześnie ciekawość i lęk, zdumienie i trwogę...

W chwilę później fascynacja przerodziła się w niepohamowany śmiech.

Mayne pochwycił jej różową suknię i, zanim Josie zdążyła zaprotestować, jednym szybkim ruchem rozdarł ją na plecach. Była to przecież jedna ze specjalnych kreacji madame Badeau – z najdelikatniejszego jedwabiu, ozdobiona różową gazą i wyszywana szklanymi paciorkami! Wetknął ramiona w kimonowe rękawki. Znów usłyszała trzask rozdzieranego materiału, ale jakie to już miało znaczenie?

– No! – powiedział, łyknąwszy wina. – Jestem gotów!

– Rzeczywiście! – odparła, nie mogąc powstrzymać śmiechu. Jego muskularne ramiona sterczały z krótkich różowych rękawków.

Wyglądało to tak niestosownie, jakby tygrys ubrał się w fartuszek!

– A teraz uważaj – oznajmił z całą powagą. – Jestem już gotów... a raczej gotowa: panna Lucy, debiutantka!

Josie zerwała się na równe nogi i dygnęła.

– Jakże miło mi panią poznać, panno Lucy!

Oczywiście zauważyła, o ile łatwiej było jej dygać w szlafroku i bez gorsetu.

Mayne również dygnął, i to bardzo zręcznie. Potem stanął przy bocznej ścianie.

– W porządku – stwierdził. – A teraz obserwuj mnie uważnie! Lucy jest młoda i niedoświadczona, ale urodzona z niej kokietka. A to znaczy, że instynktownie wyczuwa, że mężczyźni lubią spoglądać na kobiece biodra kołyszące się przy każdym kroku. Rozumiesz?

– Nie – odparła Josie. – Moja guwernantka, panna Flecknoe, kazała mi spacerować z książką na głowie. – I dodała, naśladując afektowany głos swej mentorki: – „Dama powinna iść prosto, nie kołysząc bez potrzeby tułowiem!”

– Stara idiotka! – sarknął Mayne. – Właśnie że powinnaś się kołysać, tylko delikatnie, w wyrafinowany sposób, rozumiesz?

Oparł rękę na osłoniętym różowym materiałem biodrze i ruszył wolnym krokiem przez pokój w stronę Josie. Jakby za sprawą czarów jego kroki stały się pełnymi wdzięku poruszeniami drapieżnej kotki, kobiety przeświadczonej o swoim uroku. Ruch bioder przypominał lekkie kołysanie statku unoszącego się na falach.

Mayne odwrócił się i Josie zachichotała. Oczywiście brzegi rozdartej sukni nie schodziły się na plecach! Widać było między nimi rozległą przestrzeń gładkiej skóry.

– Przestań rechotać, półdiablę! – rzucił jej przez ramię. – Teraz twoja kolej!

– Moja kolej? ...

Sama nie wiedząc jak, Josie znalazła się obok niego.

– Pozwól biodrom kołysać się – tłumaczył. – Masz śliczne biodra! Można to było zauważyć nawet wtedy, gdy udawałaś kiełbaskę.

– Ja wcale... – zaprotestowała Josie, ale bez przekonania.

Może naprawdę lepiej pozbyć się tego gorsetu? ...

Szła obok Mayne’a przez pokój, ale jakoś jej to nie wychodziło. Wcale nie czuła się kokietką, choć oparła rękę na biodrze, kołysała się i usiłowała zapomnieć o tym, jakie ma szerokie biodra, zwłaszcza teraz, gdy nimi kolebie. A potem nagle uświadomiła sobie, że chciałaby wyglądać w tej sukni dokładnie tak jak Mayne, ponieważ biodra miał absolutnie płaskie i pewnie dlatego był tak kuszący, kiedy udawał kobietę.

W pewnej chwili zatrzymał się i wykrzyknął niecierpliwie:

– Wcale się nie starasz, Josie!

– Właśnie że się staram! – protestowała – Naprawdę! Spróbuję jeszcze raz!

Podbiegła do ściany i pod bacznym wzrokiem Mayne’a ruszyła w jego stronę, kołysząc się z boku na bok. Kolebiąca się kaczka! Tak to właśnie odczuwała. Ale jeśli kaczy chód miał wprawić mężczyzn w zachwyt, czy choćby tylko skłonić ich do tańca z nią, gotowa była udawać kaczkę.

Oczy Mayne’a zwęziły się i Josie pojęła, że próba się nie powiodła.

– Może ja po prostu... Głos jej się załamał.

– Nie potrafisz się w to wczuć! Już się z kimś całowałaś?

– No pewnie! – I nagle dotarło do niej, co miał na myśli. – Z jakimś chłopcem? ...

– Myślałem raczej o porządnym całowaniu się z jakimś mężczyzną – odparł z rozbawieniem.

Pokręciła głową. Kto by tam chciał ją całować? Czyżby Mayne był ślepy?

Wyczytał to widocznie z jej twarzy.

– W tym sęk! Nie masz poczucia własnej wartości. No bo nie masz, ani za grosz! Czy ty kiedyś...

Ugryzł się w język. O cokolwiek chciał ją zapytać, najwidoczniej zrezygnował z tego – mimo szampana i księżycowego blasku.

Nagle znalazł się tuż przed nią. Nadal miał na sobie różową suknię z kimonowymi rękawkami. Szklane paciorki, pracowicie ponaszywane przez szwaczki madame Badeau, połyskiwały w księżycowym świetle. Powinien wyglądać idiotycznie, ale Josie miała wrażenie, że to Bachus we własnej osobie zabłądził do tego niezwykłego pokoiku na wieży i stał teraz przed nią, zachęcając spojrzeniem do szalonej zabawy.

Jednak to, co mówił, nie brzmiało wcale zachęcająco.

– Zamierzam cię pocałować – oświadczył rzeczowym tonem. – Ktoś musi to zrobić po raz pierwszy. Może nawet lepiej, że to będę ja, bo znam się na tym. Ale, Josie...

Ujął ją za ramiona.

– Tak?

Czuła, że oczy robią się jej coraz bardziej okrągłe.

– Wiesz przecież, że jestem zakochany w Sylvie... Josie skrzywiła się pogardliwie.

– Boisz się, że się w tobie zakocham po tym jednym pocałunku? Uśmiechnął się krzywo.

– Bez obawy! Jeśli już tak szczerze rozmawiamy, to ci powiem: nigdy bym się nie zakochała w kimś takim starym jak ty! – Uśmiech Mayne’a zgasł. – Moje siostry od początku sezonu nasyłają na mnie twoich rówieśników... ale choć jestem im bardzo wdzięczna, że proszą mnie do tańca, to...

Głos jej się załamał. Mayne naprawdę wyglądał na urażonego... a może tak jej się tylko zdawało, bo powiedział lekkim tonem:

– Chcesz pokochać kogoś w twoim wieku? To jak najbardziej właściwe. Choć namawiałbym cię, żebyś rozejrzała się za takim, co ma przynajmniej skończone dwadzieścia jeden lat!

– Sporządziłam listę niezbędnych wymagań w stosunku do konkurentów – oświeciła go.

Uśmiechnął się szeroko.

– A jakie są te twoje wymagania?

– Nie powiem ci o wszystkich, bo to wyłącznie moja sprawa. Doszłam jednak do wniosku, że powinien mieć najwyżej dwadzieścia pięć lat... po tym, jak Imogen udowodniła mi, że Rafe spełnia prawie wszystkie moje warunki!

– Kiedyś chętnie bym się zapoznał z tą listą – powiedział Mayne i oczach błysnęło mu rozbawienie. – Ale coraz już bliżej do świtu i twoje siostry wkrótce zaczną się niepokoić, dokąd cię porwałem!

Josie wzruszyła ramionami. Czuła mrowienie w całym ciele. Była aż boleśnie świadoma, że są sam na sam, i to w niekompletnym stroju.

– Imogen pewnie wyruszyła już z Rafe’em w podróż poślubną – odparła. – Tess wróciła do domu z Feltonem, a Annabel wyszła z balu już wtedy, kiedy się spotkaliśmy. Ma małego synka i jak sama mówi, już po półgodzinie tęskni do niego.

– Niektóre kobiety ciężko przechodzą macierzyństwo – stwierdził. – Zupełnie jak chorobę!

Zbliżył się jeszcze o krok i wziął ją pod brodę.

– Masz prześliczną karnację, Josie. Wiesz o tym?

– To moja największa zaleta – mruknęła, zafascynowana jego spojrzeniem. Wpatrywał się w nią w taki sposób, jakby... jakby.,.

Poczuła na karku dotyk jego ręki. – Włosy też masz piękne.

– E tam, bure! – zażartowała, usiłując wyzwolić się od czaru tego melodyjnego głosu.

– Błyszczą w słońcu jak roztopiony brąz – poprawił ją. – Któregoś popołudnia, gdy jechaliśmy do Szkocji, siedziałaś w powozie tuż przy oknie i słońce nieciło iskry w twoich włosach. Były gorąco brązowe, czarujące i jedwabiste.

Josie poczuła, że nigdy już nie pomyśli z pogardą o swoich włosach.

Pochylił się nad nią. Zaraz się zacznie! – pomyślała Josie. Wiedziała, czego się spodziewać. Nieraz widziała, jak Lucius Felton pieszczotliwie muska wargami usta Tess. Widziała, jak hrabia Ardmore składa pocałunki na włosach Annabel, na jej ramieniu i gdzie tam jeszcze ten biedny, zaślepiony człowiek mógł ją pocałować. Natknęła się nawet pewnego dnia za zakrętem korytarza na Imogen w ramionach Rafe’a. Całował ją, a ich ciała stykały się ze sobą.

Ale to nie odbyło się wcale tak, jak się tego spodziewała.

Usta Mayne’a nie muskały z czcią jej ust, jak w przypadku Feltona i Tess, tylko zaatakowały ją, zdecydowane i natarczywe. Nie miała pojęcia, czego się domagały, ale z trudem powstrzymała się od gwałtownego protestu. Nic dziwnego, że romanse Mayne’a trwały najwyżej dwa tygodnie! – pomyślała półprzytomnie. Ten człowiek nie ma pojęcia o całowaniu!

Pewnie na reszcie spraw łóżkowych też się wcale nie zna!

Nie chciała jednak robić mu przykrości, zwłaszcza że był dla nie taki miły i starał się, jak mógł. Nawet gotów był ją pocałować, żeby się jej lepiej chodziło... choć to był najgłupszy pomysł, o jakim słyszała!

Kiedy zanurzył rękę w jej włosach, było to raczej przyjemne... jakby zachęcał ją do czegoś... ale do czego? ... Albo ten język, który śmigał po jej wargach... co za zwariowany pomysł! Josie odnotowała w pamięci; jeszcze jedno dziwactwo, którego skutkiem hrabia Mayne – mimo podeszłego wieku trzydziestu pięciu lat – pozostawał nadal w stanie bezżennym.

I nagle wszystko uległo zmianie.

Jak to się stało i dlaczego, Josie nie miała pojęcia..

Ni stąd, ni zowąd poczuła jego zapach – po prostu cudowny: taki korzenny, mydlany i męski... Spojrzała mu w oczy i zobaczyła, jakie są senne pod ciężkimi powiekami. Poczuła pieszczotę jego kciuka na swoim karku... i zrobiło jej się jakoś dziwnie. Zupełnie jakby ktoś zdjął z niej jeszcze jeden gorset!

– Kochana dziewuszka! – szepnął z ustami na jej ustach.

Jego głos był ciemny jak noc. Ciemny jak szept boga winnej latorośli. Rozchyliła wargi, chcąc mu odpowiedzieć. I wówczas nastąpiła największa niespodzianka! Zdecydowanym ruchem przygarnął ją do siebie i w tej samej chwili jego język wtargnął do jej ust.

Zesztywniała zaskoczona. To nie było przyzwoite! To strasznie... niehigieniczne! Z pewnością to nie...

Nie była jednak zdolna do myślenia w tym zamęcie zmysłowych doznań. Jej ręce same owinęły się wokół jego szyi, a palce wczepiły w jego włosy. I ten jej wielki biust, którego tak nie znosiła, przylgnął do jego klatki piersiowej. Zawładnęło nią niesamowite uczucie, będące zarazem torturą i rozkoszą. On zaś buszował we wnętrzu jej ust i przemawiał do niej bez słów; jego ręce obejmowały ją tak mocno, że nie mogłaby się wyrwać. Ale ona wcale tego nie chciała! Pragnęła tylko tulić się do tego wielkiego, silnego ciała i czuć się malutka, zmysłowa i Bóg wie jaka jeszcze...

Czuła się dokładnie tak, jak sobie Mayne tego życzył.

Kiedy ta prawda dotarła do Josie, krew zapłonęła w niej żywym ogniem i kolana się pod nią ugięły. Miała wrażenie, że nie ustałaby na własnych nogach, gdyby jej nie obejmował. Wpijał się w jej usta – gwałtownie, natarczywie, pieszczotliwie – a Josie wiedziała już, czemu kobiety rozpaczały, kiedy je porzucał.

Jakby czytając w jej myślach, odsunął się nieco i popatrzył na nią. Oczy mu pociemniały... a może to w pokoju zrobiło się mroczno? ... Nie były już ciemnoniebieskie, tylko czarne. Przez sekundę zdawało się jej, że słyszy jego chrapliwy oddech.

– No cóż... – odezwał się wreszcie. – To był twój pierwszy pocałunek, moja panno!

Josie otworzyła usta, ale nie wydobyło się z nich ani jedno słowo. Wpatrywała się tylko w niego i obejmowała go za szyję. Jej myśli były niejasne, splątane, pełne namiętności. Zostało jej tyle rozumu, żeby się na tym poznać!

Opuściła wreszcie ramiona i próbowała odzyskać jasność umysłu.

Dostrzegła w jego oczach coś dziwnego.

– Przyjemnie było? – spytał.

W jego głosie nie słyszała już drapieżnego pomruku.

– Bardzo! – odparła i drżącymi rękoma związała mocniej pasek szlafroka. – Czy ja... – Odchrząknęła. – Czy ja teraz będę umiała chodzić jak należy?

– Mam nadzieję, Josie! – Zabrzmiało to niemal jak modlitwa. – Spodziewam się, że tak.

Zdobyła się na lekki uśmiech.

– Masz ogromne zaufanie do swoich zdolności uwodzicielskich, milordzie! To pewnie te lata praktyki...

– Człowiek zawsze powinien być przygotowany na niespodzianki – odpowiedział dość mętnie. I odsunął się jeszcze bardziej. – No, przekonajmy się, czy zrobiłem z siebie durnia, dobrze?

Josie odwróciła się od niego i pomaszerowała pod przeciwległą ścianę. Nie zrobił z siebie durnia! Czuła to w każdym poruszeniu swojego ciała owiniętego szlafrokiem. Obróciła się i była już gotowa.

Stała przez chwilkę, ciesząc się z góry na ten występ. Uśmiechnęła się do Mayne’a, do jego pięknych oczu i włosów, które nawet w tej chwili wyglądały jak arcydzieło mistrza fryzjerskiego. Wydawał się nieco oszołomiony, uśmiechnęła się więc jeszcze raz.

Uśmiechy te w niczym nie przypominały sztucznego grymasu, który przyklejała do ust w ostatnich tygodniach. Czuła, jak pełna jest jej dolna warga, czuła, że oczy się jej śmieją... Miała wrażenie, że przygląda się sobie jakby z zewnątrz.

A potem ruszyła ku niemu. Pełne biodra poruszały się naturalnie, z gracją. Jedwabny pasek szlafroka podkreślał jej talię. Ponad nią kołysały się piersi – i po raz pierwszy w życiu Josie pojęła, że doskonale pasuj do reszty jej ciała, stanowiąc przeciwwagę bioder i prężąc się dumnie w swojej bujności.

– Dobrze, ale nie całkiem – stwierdził. – Przyjrzyj się jeszcze raz!

Tym razem chyba pojęła, o co mu chodziło. Mimo absurdalnego zestawienia muskularnego ciała ze zwiewną różową suknią Josie dostrzegła specyficzne nachylenie bioder. Zamiast stawiać jak ona jedną nogę przed drugą, Mayne jak gdyby lekko przeginał się do przodu. W jego krokach był taneczny rytm i kryła się jakaś obietnica – a raczej jej parodia w tym przebraniu, ale Josie zrozumiała, co miał na myśli.

Stanął na drugim końcu niewielkiego pokoju.

– Jeszcze raz! – zakomenderował.

Szła ku niemu wsłuchana we własne ciało, niemal na palcach, bez pośpiechu, gdyż właśnie to wydawało się jej właściwe, a poza tym nogi jeszcze jej drżały po pocałunku. Zatrzymała się tuż przed Mayne’em.

– No i jak, Garret? – spytała. I uniosła brew.

– Sądzę, że opanowałaś już tę sztukę – powiedział. Głos miał niski, jakby zdławiony. Była nim zachwycona.

Z rozmysłem zacisnęła pasek jeszcze bardziej... i poskutkowało, spojrzał wprost na jej piersi! – Josie! – rzucił karcąco. Uśmiechnęła się do niego.

– Powiedziałeś, że mężczyźni będą mi padać do stóp, prawda?

– Ale nie tacy starzy jak ja! – odparł i roześmiał się z pewnym przymusem.

– Chyba przywiązywałam zbyt dużą wagę do wieku. Pomyśl, ile się nauczyłam od ciebie!

– To samo mogłabyś wyczytać w oczach mężczyzn w każdym wieku – odparł.

W jego głosie znów pojawił się ten niski pomruk. Rzuciła mu krzywy uśmieszek.

– Zobaczymy, czy uda mi się otumanić mężczyzn moim nowym sposobem chodzenia!

– Bez gorsetu!

– Bez gorsetu – przytaknęła z westchnieniem.

– Ale możesz ich również oczarować swoją piękną buzią – powiedział, odwracając jej twarz ku sobie.

– Jest zbyt okrągła – wyszeptała. Pogładził ją kciukiem po policzku.

– Nie wszystkim kobietom do twarzy z chudością! Ty jesteś stworzona na leciutko nadąsaną, ślicznie zaokrągloną madonnę.

– Annabel też tak mówi – przyznała nieco zdyszanym głosem.

– Rzęsy masz gęste aż strach – ciągnął dalej. – A twoje usta... – Urwał. – Pozostawię twe usta drżącym dwudziestolatkom, na których tak ci zależy!

Josie rozważała słowa Mayne’a wpatrzona w niego. Nic dziwnego, że palił wszystko na swej drodze, niczym pożar lasu! Stanęły jej przed oczyma nadąsane, kapryśne twarze większości mężatek, z którymi się stykała podczas niezliczonych debiutanckich balów sezonu. Byłaby zaskoczona, gdyby któraś z nich nie skapitulowała na sam jego widok! Myśląc o tym, miała dziwne wrażenie, że tonie... albo że jest o krok od jakiegoś szaleństwa, do którego (jak jej się wydawało) nie byłaby zdolna.

– Garret... – szepnęła.

Jego proste czarne brwi zbiegły się nad nosem, po czym puścił jej podbródek.

– Lepiej nie zwracaj się do mnie w ten sposób przy ludziach, diabliczko! – powiedział i się odwrócił.

Przyglądała mu się, gdy pospiesznie ściągał z siebie różową suknię. Skórę miał śniadą... Na widok jego muskularnej postaci poczuła się dziwnie. Jakby jej coś groziło...

Odezwała się umyślnie zaczepnym tonem:

– Chyba się nie boisz, że zacznę do ciebie wzdychać i ludzie wezmą nas na języki?

Włożył koszulę i ku lekkiemu, acz niewątpliwemu rozczarowaniu Josie, cienkie białe płótno okryło go do bioder.

– Skądże znowu! – odparł. – Raczej pomyślą, że to ja wzdycham do ciebie.

Josie słyszała przyspieszone bicie własnego serca.

– No, to się nigdy nie stanie!

Na jego szczęce dostrzegła leciutki cień zarostu. Gdy szamotał się z koszulą, wpychając ją do spodni, przypominał czarnobrewego pirata.

– Nie gap się na mnie! – mruknął do Josie, obciągając starannie koszulę, by nie sterczała.

Chciałabym mu w tym pomóc! – pomyślała ni stąd, ni zowąd Josie. Miała nadzieję, że ta głupia myśl nie odbiła się w jej spojrzeniu.

– Interesujące! – zauważyła rzeczowym tonem. – Kto by pomyślał, że tak trudno uporać się z koszulą?

Pospiesznie włożył znakomicie dopasowany surdut i w mgnieniu oka przeobraził się z nieustraszonego, drwiącego pirata w wykwintnego arystokratę. Jego zuchwałe błękitne oczy miały tę samą barwę co materiał surduta. Nie promieniował już niepokojącą zmysłowością; wyglądał jak pewny siebie przedstawiciel starego rodu.

Josie westchnęła. Obserwowanie tej przemiany sprawiało jej ból – zwłaszcza gdy pomyślała o tych wszystkich kobietach, które także były świadkami przeobrażenia Mayne’a z osoby prywatnej w osobistość ogólnie znaną, z namiętnego kochanka w kogoś całkiem od nich niezależnego – i to w mgnieniu oka, przez zwykłe włożenie surduta!

– No cóż... – odezwał się. – Lepiej pomogę ci wrócić niepostrzeżenie do domu. To nie powinno być trudne.

W każdym razie nie dla kogoś, kto miał takie doświadczenie w dyskretnym wślizgiwaniu się do rozmaitych domów i w równie niezauważalnym wyślizgiwaniu się z nich! – pomyślała Josie.

Zatrzymała jednak tę uwagę dla siebie.

Włosy opadały jej na ramiona i plecy. Schyliła się, chcąc podnieść gorset, ale Mayne roześmiał się, wyrwał go z jej rąk i cisnął nim o ziemię.

– Nie waż się nigdy więcej tego wkładać! A jutro obstaluj sobie nowe suknie, podkreślające uroki ciała, którym Bóg cię obdarzył. Nie próbuj zmieniać na siłę jego kształtu, słyszysz?!

Nawet teraz, pobladły ze zmęczenia i z przepicia, z rozwichrzonymi włosami i z cieniem zarostu na policzkach, był najpiękniejszą istotą ludzką, jaką kiedykolwiek widziała.

– Zrobię, jak mówisz – obiecała, starając się zachować na zawsze to wspomnienie, i przeszła obok niego.

– Zwróć się do modiste, u której szyje sobie suknie Griselda! – poradził, biorąc ją za rękę.

Spojrzała na niego badawczo.

– Zabraniasz mi mówić do ciebie po imieniu! Nie pozwalasz nosić własnego gorsetu! Każesz mi korzystać z krawcowej Griseldy! Mam chodzić tak, jakbym była tobą w sukni! Powinnam zwracać uwagę na panów po trzydziestce... ale pozwalasz łaskawie młodszym, by padali mi do stóp!

Mayne stał wpatrzony w nią i czuł się tak, jakby ktoś zwalił go z nóg. Josie była taka piękna z burzą niesfornych włosów opadających na ramiona, z prześlicznymi śmiejącymi się ustami, z oczyma pełnymi mądrości...

– O Boże! Zapierasz mi dech w piersi! – westchnął.

Widział po jej oczach, że mu nie wierzy. Nie ulegało jednak wątpliwości, że odpowiednia suknia załatwi sprawę. Gdyby tylko mogła wbiec na salę balową w jego szlafroku, powaliłaby wszystkich mężczyzn na kolana! Bezskutecznie starał się powstrzymać od spoglądania na jej piersi, sterczące kusicielsko pod grubym jedwabiem szlafroka.

– Wybierasz się na bal do Mucklowe’ów w końcu tygodnia? – Jej głos wyrwał go z zamyślenia.

Co w Josie było takiego, że ilekroć spojrzała z niepokojem, coś go chwytało za gardło? ...

– Pewnie tak – powiedział, kładąc jej rękę na ramieniu – ... o ile Sylvie zechce tam pójść. A nie jest wybredna, jeśli idzie o spotkania towarzyskie.

Josie dotarła do podnóża schodów i zaczekała na niego.

– Byłoby wspaniale, gdybyśmy się tam spotkali! – Jeśli sobie tego życzysz, przyjadę.

Twarz Josie odprężyła się, pojawił się na niej uśmiech. Jej szkarłatne usta mogły być niebezpieczne... Kochał przecież inną!

– Sylvie i ja zjawimy się z pewnością! – uspokoił ją.

A potem odwiózł Josie do domu. Bez trudu wróciła do swego pokoju, nie zwracając niczyjej uwagi.

Nauczyłem się przynajmniej czegoś przez te wszystkie romanse! – rozmyślał Mayne, wracając na piechotę do domu. Pusty powóz odesłał przed sobą. Wstawał świt, kłębiła się mgła, a hrabia miał ochotę się przespacerować. Drzewa wydawały się zamazane i dziwnie kosmate, a mgła ciągle gęstniała. W końcu miał wrażenie, że porusza się wewnątrz niewielkiej klatki, odgrodzonej zwałami chmur od reszty świata.

Czuł się niezwykle samotny, jakby tylko on pozostał na tym maleńkim spłachetku Ziemi, a reszta ludzkości wyginęła.

10

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 6

Oświadczyłem jej, że pragnąłbym spędzać wszystkie noce razem z nią, na co odparła, że jedynie dni ma mi do zaoferowania. Wyrzucałem niewdzięcznicy, że nie chce mi użyczyć ani jednej ze swych nocy, lecz trwoni je w samotności swojej sypialni. Odparła na to...

Wieść, że Josie chciałaby odwiedzić jej krawcową jeszcze tego ranka, by zamówić u niej całkiem nową garderobę, Griselda przyjęła z niezmąconą pogodą, choć uniemożliwiało jej to przejażdżkę po Hyde Parku. Josie zauważyła, że jej przyzwoitka wypowiada się nader mgliście na temat osoby, z którą miała się tam spotkać.

– Ze znacznie większą ochotą będę ci towarzyszyć do madame Rocque – oświadczyła. – Dobrze wiesz, że nie mogłam znieść tej potworności, którą ta Badeau kazała ci nosić! To prawda, że w tym gorsecie miałaś prawie takie wymiary jak Imogen. Ale żadna z nas, kochanie, nie ma takiej figury jak Imogen! I powiem ci szczerze, choć nigdy dotąd nie wyraziłam tego tak otwarcie, że moim zdaniem nas dwie natura lepiej wyposażyła niż ją!

– Jak możesz mówić coś takiego?! – spytała Josie, bardziej ubawiona niż zgorszona tym niesłychanym stwierdzeniem.

Tego ranka spoglądała całkiem innym okiem na swą sylwetkę – była daleka od doskonałości, ale już nie wydawała się jej odrażająca.

Griselda miała na sobie bardzo twarzową poranną suknię z lekkiego batystu w bukieciki kwiatów. Spódnica nieco za krótka, na francuską modłę, dzięki czemu można było dostrzec parę uroczych pantofelków. Wyglądała w tym stroju prześlicznie!

Ale oczywiście, mówiła sobie w duchu Josie, Griselda nie jest taka gruba jak ja! Nie ma w niej ani odrobiny zbędnego tłuszczu. Wygląda jak...

– Ja i ty, Josie, mamy dokładnie taką samą figurę – stwierdziła w tejże chwili Griselda. – I jak cię zapewniałam od chwili, gdy przekroczyłaś próg tego domu, takie kształty są jak najbardziej w męskim guście!

– I dlatego przezywali mnie jak się tylko da, od prosiaków do kiełbasek?! – sprzeciwiła się Josie.

– Crogan to wyjątkowo niemiły typ! A w dodatku brat zmuszał go do żeniaczki. Jeśli zaś idzie o Darlingtona, to drwił raczej z twego gorsetu niż z figury. Kiedy miałaś na sobie to paskudztwo, w ogóle nie było widać, jaką naprawdę masz figurę!

Josie sama zaczynała dochodzić do tego wniosku.

– Myślisz, że już za późno, żeby to zmienić? – spytała niepewnie.

– Skądże znowu!

– Ale, ale! – przypomniała sobie Josie. – Jak wczoraj wieczór poradziłaś sobie z Darlingtonem?

Na ustach Griseldy zaigrał uśmieszek zadowolenia.

– Udało ci się?! – zawołała Josie bez tchu. – Uwiodłaś go!

– No, niezupełnie – zaoponowała przyzwoitka, lekko marszcząc brwi. – Mam nadzieję, że nie uważasz mnie za kobietę łatwą, Josie! To doprawdy bardzo niewłaściwa konwersacja! Obawiam się, że Sylvie i jej pomysły są nazbyt... francuskie. Rozumiesz, co chcę przez to powiedzieć?

– Oczywiście!

– Francuzi ogromnie lubią dyskutować na niestosowne tematy! – I to było najwidoczniej wszystko, co Griselda miała w tej sprawie do powiedzenia, gdyż rozejrzała się za swym woreczkiem i szalem. – Musimy już iść: madame Rocque robi się coraz bardziej popularna. Trzeba jej będzie zapłacić co najmniej podwójnie, jeśli chcesz mieć suknię od ręki. Ale trzy tygodnie temu zamówiłam u niej wieczorową toaletę. Jeśli jest już gotowa, madame Rocque dokona kilku drobnych poprawek i sukni będzie w sam raz dla ciebie.

– Gdzie by tam twoja suknia pasowała na mnie! – obruszyła się Josie.

– Oczywiście, że będzie pasowała – zapewniła ją Griselda. – Co prawda, jesteś ode mnie trochę szczuplejsza w pasie, choć kto by się tego domyślił, kiedy wiecznie tkwiłaś w tym pancerzu?!

– Ja wcale nie... – zaczęła Josie, ale Griselda już jej nie słuchała.

Pracownia madame Rocque mieściła się przy Bond Street pod numerem 112. Josie nigdy jeszcze nie widziała podobnego wnętrza! Nawet poczekalnia, utrzymana w pastelowo-żółtych tonach, była przytulna i wygodna jak buduar eleganckiej damy. Z jednej strony znajdowała się osłonięta złotawym jedwabiem toaletka, z drugiej na wielkim fotelu starannie rozłożono prześliczną suknię, o jakiej Josie nigdy nawet nie marzyła. Nie dostrzegła na niej żadnych szwów... choć madame Badeau utrzymywała, że szwy są niezbędne... zwłaszcza dla tęższych dam.

Podeszła bliżej, by spojrzeć na tę kreację. Wydawała się uszyta z niezliczonych metrów rubinowej siateczki naszywanej błyszczącymi koralikami; takich malutkich Josie nigdy jeszcze nie widziała! Bez wątpienia była to kreacja niezwykle kosztowna i chyba bardzo wygodna... Nic dziwnego: wielki dekolt w szpic sięgał niemal do pasa!

– Wyglądałabyś w niej zachwycająco – orzekła Griselda, stając obok swej podopiecznej. – Czy to nie wspaniałe, że madame Rocque ma zawsze kilka sukien gotowych do obejrzenia? Sto razy łatwiej zdecydować się na coś, co można przymierzyć, a nie tylko obejrzeć w żurnalu!

– Chcesz powiedzieć, że ta suknia została uszyta tylko po to, żeby klientki mogły ją sobie obejrzeć? – zdumiała się Josie.

– Bardzo możliwe, że madame Rocque ma stałą klientkę, dla której szyje po obniżonej cenie, jeśli ta pozwala, by przygotowana dla niej suknia była przez jakiś czas wystawiona na pokaz, nim zostanie odesłana do jej domu – odparła Griselda. – Chyba przymierzę tę toaletę... Wielka szkoda, że nie jest odpowiednia dla debiutantki!

– Ty ją przymierzysz? – spytała zdumiona Josie.

Griselda zawsze nosiła suknie podkreślające uroki jej bujnej figury. Nigdy jednak, przez wszystkie lata ich znajomości, Josie nie widziała, by Griselda włożyła jawnie uwodzicielski strój!

Madame Rocque wpłynęła do pokoju niczym admiralski statek na czele niewielkiej flotylli pogdakujących z cicha asystentek.

– Ach, to moja najdroższa lady Griselda! – zawołała, składając niemal dworski dyg.

– Dzień dobry, madame Rocque – odparła Griselda, również z niesłychaną uprzejmością.

Widząc to, Josie powitała mistrzynię igły niemal jak królową. Bystre czarne oczy modystki zmierzyły ją błyskawicznie od stóp do głów.

– A...! – powiedziała wreszcie madame Rocque, jakby zaparło jej dech.

Josie zebrała wszystkie siły. Teraz jeszcze madame Rocque zacznie gadać o szwach i gorsetach!

– Nareszcie! Jak to miło zobaczyć młodą damę, która przypomina kobietę, a nie chuderlawego elfa! – gruchała modystka. – ... Aczkolwiek jest jeszcze bardzo młodziutka!

– Istotnie, to jej pierwszy sezon – wyjaśniła Griselda. – I obawiam się, że nie rozpoczęła go pod szczęśliwą gwiazdą. Właśnie dlatego zwracamy się do pani, madame!

– Powinnyście były, drogie panie, od razu zwrócić się do mnie! – orzekła surowo madame Rocque.

Klasnęła w ręce i jej pomocnice rozbiegły się w różne strony. Następnie madame zaprowadziła Griseldę i Josie do nieco mniejszego pokoju, który również przypominał prywatny buduar.

– Czy mogę zaproponować kieliszek szampana? – spytała. – Niekiedy dodaje odwagi, a ta chyba się przyda przed podjęciem tak ważkiej decyzji!

Josie miała na sobie jedną z ubiegłorocznych sukien, ponieważ w żadne dzieło madame Badeau nie zmieściłaby się bez gorsetu. Gorset zaś pozostawiła u Mayne’a, na wieży...

Nagle uświadomiła sobie, że obie kobiety spoglądają na nią pytająco, a madame Rocque podaje jej kieliszek czegoś, co wygląda na szampana.

– O nie! – odmówiła pospiesznie. – Doprawdy nie mogę. Byłabym bardzo wdzięczna za filiżankę herbaty, jeśli nie sprawi to zbyt wiele kłopotu.

Madame skinęła na jedną ze swych pomocnic, która pomknęła spełnić życzenie.

Potem mistrzyni kroju zaczęła krążyć wokół Josie. Oglądała ją ze wszystkich stron; to przejechała lekko dłonią po jej kręgosłupie, to dotknęła ramion czy szyi.

– Panno Essex! – odezwała się wreszcie. – Muszę zobaczyć panią bez sukni, jeśli można. W samej koszuli!

Josie westchnęła z rezygnacją. Madame Badeau też oglądała ją w samej koszuli. Cokolwiek teraz usłyszy od madame Rocque, z pewnością nie będzie to bardziej upokarzające od zgorszonego cmokania i okrzyków przerażenia poprzedniej modystki, kiedy przekonała się, że Josie nie nosi gorsetu.

W chwilę później stanęła przed madame Rocque odziana jedynie w koszulkę z cieniutkiego batystu. Wszystkie jej krągłości były wyraźniej widoczne. Wiedziała o tym doskonale, aczkolwiek – z dużą wprawą – unikała spoglądania w którekolwiek z luster trójskrzydłowej toaletki stojącej pod ścianą.

Madame Rocque nie przestawała bez słowa krążyć wokół swej ofiary. A potem nieoczekiwanie odezwała się do Griseldy:

– Najodpowiedniejsze byłyby zdecydowane barwy... tylko że to nie do przyjęcia w pierwszym sezonie.

– To samo sobie pomyślałam! – odparła Griselda, która usadowiła się w jednym ze stojących z boku foteli, drobniutkimi łyczkami popijając szampana. – W tej szkarłatnej, którą widziałyśmy w poczekalni, byłoby jej prześlicznie!

– Zbyt śmiała, zbyt wyrafinowana! – mruknęła madame Rocque, dotykając znów ramion Josie. Wydawało się, że zdejmuje miarę bez pomocy centymetra, gdyż rzuciła kilka liczb jednej ze swych asystentek, która skrzętnie je odnotowała. – Za to na pani, lady Griseldo, ta suknia leżałaby jak marzenie! Ale wiem, że niewiele mi przyjdzie z podsuwania pani bardziej wyzywających toalet. Dla pani jedynie coś odpowiedniego dla przyzwoitki... Choć muszę przyznać, że jest pani najlepiej ubraną przyzwoitką w Londynie!

– Istotnie, przez ostatnich kilka lat pełniłam nieustannie tę funkcję – przyznała Griselda. – Ale tak się akurat składa, że mogłaby mi się przydać ta rubinowa suknia.

Madame Rocque spojrzała na nią i oczy jej spotkały się z oczyma Griseldy. Dyskretny, wszechwiedzący uśmieszek wypłynął na jej usta.

– Doprawdy? – spytała, wracając do tych pospiesznych dotknięć, za pomocą których brała miarę z Josie. – Bardzo miło mi to słyszeć! Ta młoda dama oczywiście nie może wystąpić w szkarłacie... Myślę, że znajdziemy dla niej coś w kolorze fiołków... a może barwinka? W każdym razie nic różowego ani białego!

– W bieli wyglądałabym jak pobielany słoń! – oświadczyła Josie. Oczywiście obstalowała u madame Badeau kilka białych sukien, ale wszystkie miała nosić na swym cudownym gorsecie.

– W żadnej z moich toalet nie będzie pani przypominała cyrkowego zwierzęcia! – zapewniła ją madame Rocque. – Uważam jednak, że biel jest nieodpowiednia ze względu na pani cerę... czysta śmietanka! Musimy podkreślić ten walor, a nie go zaprzepaścić! A teraz... – rzuciła kilka pospiesznych instrukcji jednej ze swych dziewcząt. – Mam pewną suknię, którą powinnyśmy przymierzyć! Kiedy pani chciałaby pojawić się w eleganckim świecie w swej nowej postaci?

– Na balu u Mucklowe’ów – odparła Josie, zanim Griselda zdążyła otworzyć usta. – Czy to byłoby możliwe, madame Rocque? Bal odbędzie się w końcu tygodnia.

– Zrobi się, zrobi się! – mruknęła madame. – I przygotujemy coś naprawdę urzekającego!

– Chciałabym wyglądać jak najszczuplej! – zwierzyła się jej Josie w przypływie desperackiej odwagi.

– Biedna Josephine miała duże przykrości w tym sezonie – szepnęła modystce Griselda.

Madame Rocque znieruchomiała na chwilę.

– Chyba nie... „szkocka kiełbaska”?!

Josie z trudem przełknęła ślinę. Wyglądało na to, że cały świat wie ojej hańbie.

– Była o tym wzmianka w kolumnie towarzyskiej – wyjaśniła madame – ale bez bliższych szczegółów. Mogę przysiąc, że od chwili, gdy wystąpi pani w jednej z moich kreacji, nikt nie ośmieli się nawet wspomnieć o kiełbaskach! Wcale nie musi pani zeszczupleć, panno Essex. Nie, nie, i jeszcze raz nie!

Josie przygryzła wargę. Dokładnie to samo mówiła jej Annabel, potem Griselda, a na końcu także Mayne.

– Powinna pani... – madame Rocque zrobiła pauzę dla większego efektu – wyglądać kusząco, a nie przypominać uschnięty patyk!

Griselda z zapałem potakiwała.

A potem zjawiła się asystentka madame Rocque z suknią. Modystka ją pochwyciła.

– Idealny fason dla pani! – zwróciła się do Josie. – Uszyjemy ją w tonacji fiołkowo-błękitnej. Wystarczająco młodzieńcze jak na debiutantkę, a nie mdłe!

Josie wpatrywała się w kreację. Składała się z kilku warstw jedwabiu cieniutkiego, że wyglądał jak delikatna siateczka. Różniące się nieco odcieniem pasy zachodziły ukosem na ramiona i krzyżowały się pod biustem.

– Widzi pani? – zwróciła jej uwagę madame Rocque, odwracając suknię. – Z tyłu to ciemniejsze pasmo rozdwaja się... i mamy koń szarfy, spływające prawie do stóp!

– Wyobrażam to sobie w złotawo-płowej tonacji – odezwała się Griselda.

– Cóż, można i tak! – odparła madame. Narzuciła na Josie suknię. – To tylko wzór, który wykonałam dla własnej przyjemności. Wolę eksperymentować od razu na materiale, zamiast szkicować ołówkiem na papierze! Panie to rozumieją, prawda?

Wyglądało na to, że suknia pasuje. Była nie za ciasna i nie za luźna, powiewna i miła w dotyku.

– Spójrz w lustro! – odezwała się z uśmiechem Griselda ze swego fotela pod ścianą.

Josie z trudem przełknęła ślinę, odwróciła się i spojrzała w wielkie tremo na bocznej ścianie.

– Nie polecałabym nic w odcieniu żółci! – mówiła właśnie madame Rocque. Wyraźnie nie lubiła, gdy kwestionowano jej decyzję, nawet w drobiazgach. – Jak już wspomniałam...

Ale Josie jej nie słuchała. Wpatrywała się w młodą kobietę w lustrze, której wdzięcznie zaokrąglone ciało tchnęło zmysłowością, a biodra i piersi miały idealny kształt i wydawały się stworzone do pieszczot.

– Wszyscy ci padną do stóp! – stwierdziła Griselda.

– Miałaś rację – powiedziała Josie zdławionym głosem. – Miałaś rację od samego początku, a ja nie chciałam cię słuchać!

– Byłaś kompletnie zafascynowana tym gorsetem – odparła Griselda, bardzo z siebie zadowolona. – A teraz, madame Rocque, będą nam potrzebne co najmniej cztery suknie wieczorowe... i oczywiście cały komplet strojów porannych i spacerowych! Czy ma pani dla nas jeszcze coś do przymierzenia albo przynajmniej szkice, według których można by coś uszyć?

11

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 8

I tak oto, Drogi Czytelniku, zaczął się nowy rozdział mego marnotrawnego życia. Po raz pierwszy związałem się z aktorką. By nie zdradzić jej prawdziwego imienia, będę nazywał ją Tytanią, na cześć nieśmiertelnej bohaterki Szekspira. Była doprawdy królową miłości i wyrażała swe uczucia równie wymownie doskonałą prozą co pocałunkami. Pewien list od niej pozostanie dla mnie na zawsze bezcennym skarbem. Przysłała mi go – ośmielę się wyznać – po trzech wspólnie spędzonych dniach i tyluż nocach, podczas których nie opuszczaliśmy łoża...

Lord Charles Darlington udał się do Hyde Parku lekkim faetonem, który ojciec ofiarował mu na urodziny.

– Gdybyś zdecydował się na karierę duchownego, jak ci radziłem – wypominał mu przy tym rodzic, gorączkując się coraz bardziej – Kościół zadbałby o wszelkie twoje potrzeby!

– Już sobie wyobrażam – prychnął pogardliwie Charles – ile zażyłbym radości, biorąc udział we wszystkich konduktach pogrzebowych!

– Kiedyś szlag mnie trafi przez ciebie!

Ponieważ w ten właśnie sposób kończyły się zwykle jego rozmowy z ojcem, Charles odwrócił się już, by odejść, ale książę Bedrock chował dlań jeszcze w zanadrzu pożegnalną strzałę.

– Na litość boską! Postaraj się wreszcie o żonę i przestań doprowadzać do wariacji każdego, komu jeszcze na tobie zależy!

Jeżdżąc to w tę, to w ową stronę po ścieżkach Hyde Parku, przede wszystkim zaś starając się być jak najbliżej głównej alei, Darlington rozglądał się za rozkoszną wdówką, która z pewnością nie zechciałaby wyjść za niego Nie był to najlepszy sposób poszukiwania odpowiedniej żony. Pozwoliło mu to jednak zorientować się, jak wiele młodych panienek rumieni się, na potkawszy jego spojrzenie, po czym ogląda się ze strachem na matkę.

Uświadomił sobie z goryczą, że nie wiedzieć jakim sposobem zmienił się w złośliwie szczerzącego zęby potwora. Chętnie zrzuciłby winę na złe towarzystwo, z którym się zadał. Dwukrotnie dostrzegł Thrumana, który z galopującego powozu machał jak szalony rękoma, dając mu jakieś znaki. Darlington zaś odwracał się po prostu w przeciwną stronę. Niemiła prawda była jednak taka, że nie zawinił nikt inny, tylko on sam obryzgiwał wszystkich jadem nienawiści, który się w nim nagromadził.

Jeśli nie było to najlepszym potwierdzeniem opinii rodzonego ojca na temat jego osoby, jak inaczej można by to nazwać?

Wyładował cały swój gniew na młodych dziewuszkach, z których jedna zawiniła tylko tym, że jej ojciec handlował wełną, druga zaś tym, że miała upodobanie do szkockich przysmaków.

Z dwojga złego – mówił sobie w duchu – wstręt do samego siebie jest lepszy od cynicznych, niby to dowcipnych szyderstw!

Lady Griseldy nigdzie nie było widać. Zapewne nie mówiła poważnie, gdy obiecała mu, że spotkają się w Hyde Parku. Prawdę mówiąc, teraz, gdy się nad tym zastanowił, stało się dla niego jasne, że lady Griselda – będąc przyzwoitką panny Essex – flirtowała z nim tylko po to, by powstrzymać go od obrzucania jej podopiecznej dalszymi wyzwiskami.

Nie pojmował, dlaczego nie domyślił się tego wczoraj wieczorem! Jednak, nie wiedzieć czemu, zabolało go to bardziej niż powinno po tak krótkiej znajomości. Wrócił do domu wściekły i od razu skreślił kilka słów do lady Griseldy Willoughby na papierze listowym, który był równie wykwintny i uroczy jak ona.

Wykorzystała go! A teraz on się zemści. Zagrozi jej...

„Czuję, że moje nowe szczytne postanowienia runą, jeśli ich wspólnie nie wesprzemy. Jutro o dziesiątej wieczór...”

Zastanowił się. Gdyby naprawdę był twardy i nieustraszony, wyznaczyłby jej spotkanie w hotelu! Tylko że ona nigdy by tam nie przyszła. Nigdy! Oczywiście, że nie. Noga damy o jej reputacji i pozycji towarzyskiej z pewnością nigdy nie postała w hotelu!

A co tam, do diabła ze skrupułami!

„Jutro o dziesiątej wieczór w hotelu Grillon’s – zakończył i podpisał: – Darling”.

Potem zajrzał do portfela i wyciągnął jeden z banknotów stufuntowych, które właśnie otrzymał od wydawcy. Cóż, w najgorszym wypadku może zawsze zdecydować się na karierę duchownego i na klęczkach zarabiać na swe utrzymanie. Co prawda, zdecydowanie wolałby paść na kolana przed Griseldą...

Było w niej coś, co budziło w nim niepohamowaną żądzę. Wyglądała jak uosobienie delikatnej kobiecości. Rozkosznie pachniała czystością i subtelnymi perfumami, jak przystało na damę, która do późnego rana słodko odsypia przetańczone noce. Z pewnością nie należała do kobiet, które wrzeszczą na dzieci i pieklą się na swych mężów!

A propos mężów... Bogu dzięki, Willoughby – kimkolwiek był – dawno przestał istnieć. Za jego życia nigdy nie skłoniłby Griseldy do zdrady. Był tego pewien! Nie należała do wiarołomnych.

Ale może teraz zdecydowałaby się na niewielki romansik? Kto wie, czy nie skłoni jej do tego intrygującym połączeniem szantażu i namiętności – bo i on jej się spodobał. Dostrzegł to wyraźnie w jej spojrzeniu! Może skusiłaby się na takie ryzyko?

Włożył sto funtów do koperty i wysłał służącego do Grillon’s, żeby zarezerwował dla niego najlepszy apartament na następną noc. O ile się orientował, na ten wieczór nie zaplanowano żadnych spotkań towarzyskich z wyjątkiem soiree u Smalepeece’ów (gdzie z pewnością będzie nudno!) oraz wieczorku muzycznego u pani Bedingfield. Griselda z pewnością nigdy się tam nie uda, ani sama, ani w towarzystwie panny Essex. Na podobnej imprezie nie pojawi się nikt ze złotej młodzieży, nawet przez przypadek! Lady Griselda zbyt dobrze znała wielki świat, by mieć co do tego najmniejsze wątpliwości.

Darlington nie był jedynym mężczyzną błądzącym po Hyde Parku w nadziei na spotkanie znajomych, którzy się nie pojawiali. Harry Grone, sam nie wiedząc kiedy, najwyraźniej się zestarzał. Ostatnimi czasy najlepiej się czuł, grzejąc nogi przy kominku i wspominając dni dawnej chwały... A tu masz! Musi krążyć po parku i gapić się na fircyków i modnisiów.

Niczym grom z jasnego nieba powróciły znów dawne czasy! Był znowu niezbędny. Upomniał się o niego „Tatler”, czyli ci, co posłali go na zieloną trawkę, oświadczając, że dla stosowanych przez niego meto nie ma już miejsca w redakcji nowoczesnej gazety! Teraz jednak – ni stąd, ni zowąd – jego doświadczenie okazało się użyteczne.

Nowe zadanie było dobrze płatne, toteż Grone postanowił wynająć powóz, udać się do Hyde Parku i rozejrzeć się, co i jak. W dawnych czasach mówili zawsze, że lepiej mieć wszystkich na oku. Teraz Grone wy szedł całkiem z wprawy, sam gotów był to przyznać. Twarze większości młodzików nic mu nie mówiły.

Ale prócz oczu miał jeszcze rozum. Ten zaś podpowiadał mu, ż z książek nigdy się nie dowie, kim naprawdę jest Hellgate. Gdyby w tych wspomnieniach znajdowały się jakieś ślady, po których można by trafić do autora, ktoś inny już by na to wpadł. Najpewniej Jessopp. Kto jak kto, ale on miał wielki świat w małym palcu!

Nie, nie... trzeba stanowczo zabrać się do tego dawnym, wypróbowanym sposobem!

W końcu musiał poprosić kogoś, by wskazał mu tego, kogo szukał. Znalazłszy go, Grone uśmiechnął się z prawdziwą satysfakcją. Gęba głupia, aż miło! Wdał się w ojca, od razu można to było poznać – i po śliwkowej kamizelce w fatalnym guście, i po wysokim sportowym powoziku, zgoła nieodpowiednim do przejażdżek po parku. Kretyn. Dokładnie to, czego mu było trzeba!

Grone zastukał w dach powozu i kazał wieźć się z powrotem do wynajętego przez siebie mieszkania. To była wystarczająco długa wyprawa jak na jeden dzień... zwłaszcza dla kogoś w jego wieku. Podjechawszy pod dom, wysiadł, rzucił monetę woźnicy i zaklął pod nosem, tak go zabolało w prawym kolanie. Czym prędzej do łóżka! Zwłaszcza że jutro – z workiem złotych suwerenów – musi się zabrać do tego, co było jego specjalnością.

Do przekupywania!

12

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 8

Moja Tytania przysłała mi te słowa, wypisane starannie fiołkowym atramentem na różowym papierze: „Unieś mnie w błękitne niebiosa Twojej miłości, spowiń mnie mrocznymi chmurami, przetocz się po mnie burz ogromem... tylko kochaj mnie, kochaj!”

Sylvie de la Broderie stwierdziła, że wyścigi konne to przede wszystkim straszne nudy i masa kurzu. Nie przepadała ani za jednym, ani za drugim. Kurz ostatecznie mogła tolerować w uzasadnionych okolicznościach, choć nie było ich wiele. Powiedzmy podczas pikniku. Nie przepadała za rozrywkami na świeżym powietrzu, ale pikniki bywały całkiem przyjemne. I, prawdę mówiąc, spodziewała się właśnie czegoś w rodzaju pikniku, kiedy zgodziła się pojechać razem z Mayne’em na wyścigi.

Niestety, tor wyścigowy w Epsom w niczym nie przypominał uroczego zakątka pod wierzbą, najlepiej w pobliżu Sekwany, gdzie można by rozłożyć obrus na trawie... Sylvie stłumiła westchnienie. Bezlitosny los uniemożliwił jej wymarzoną czarującą egzystencję w Paryżu... Francuzi mieli znacznie więcej zrozumienia dla indywidualnych upodobań niż Anglicy. A tym zdecydowanie brakowało wyobraźni! Gdyby Mayne miał jej choć odrobinę, wiedziałby od razu, że wyścigi to nie miejsce dla jego narzeczonej.

Tymczasem hrabia z ożywieniem tłumaczył jej, jak znakomicie położona jest loża należąca do jego przyjaciela, księcia Holbrook. Ta zażyłość spotkała się z pełną aprobatą Sylvie. Warto przyjaźnić się z książętami, a Holbrook zachowywał się zawsze z wielką swobodą, co dobitnie świadczyło o starej renomie jego tytułu. Sylvie była snobką, jeśli chodziło o arystokratyczne rody: im starszy, tym lepszy!

Odziedziczyła tę cechę po swej biednej maman. Znów przyszło jej do głowy, że lepiej się stało, iż maman zgasła na tę straszną zimnicę, zanim papa podjął taką drastyczną decyzję i przeniósł się z rodziną do Anglii. Trzeba przyznać, że postąpił słusznie. Gdyby nie to, wszyscy podzieliliby los wielu drogich przyjaciół, stłoczonych w murach więziennych... Sylvie na siłę odsunęła od siebie te ponure myśli. Nie mogła, dosłownie nie mogła zastanawiać się nad tym, co się stało z tymi wesołymi, uroczymi ludźmi, których jej papa tak dobrze znał! Choć sama nie zdążyła zadebiutować na paryskich salonach, jej maman zawsze z wielką swobodą opowiadała najnowsze ploteczki z wielkiego świata i Sylvie miał wrażenie, że zna osobiście wszystkie te znakomitości.

Kiedy papa opuścił Francję i osiedlił się wraz z nią i jej siostrzyczką Marguerite w tym mglistym i zimnym kraju, gdzie wiecznie padał Sylvie miała zaledwie dziesięć lat. Biedna Marguerite skończyła dopiero roczek, toteż była zbyt mała, by uświadamiać sobie, ile straciła!

Na wyścigach panował okropny hałas. Zapewne podobne zawody odbywały się w Paryżu, ale – jeśli jej pamięć nie myliła – maman nigdy nie wspominała o czymś takim jak wyścigi. Mogłaby spytać o to ojca... ale papa przebywał w posiadłości wiejskiej w Southwick i zajmował się przeważnie swoimi psami. Spędzał większą część dnia, wyprowadzając je na dwór i wpuszczając z powrotem do domu. Doprawdy, nie było to życie godne francuskiego arystokraty!... Zwłaszcza że w domu roiło się od służby.

Sylvie znów westchnęła. Jedyną zaletą wyścigów konnych było to, że angielskie damy mogły się pokazać w eleganckich strojach. Siedząca w sąsiedniej loży lady Feddrington miała niezwykłe nakrycie głowy: wyglądało jak beza przymocowana do głowy wstążką. Zdecydowanie oryginalne! A w dodatku wachlarz, którym powiewała, był czarująco ozdobiony bursztynowymi paciorkami. Sylvie miała ochotę spytać, skąd to cacko pochodzi. Rzuciła okiem w prawo, na narzeczonego. Mayne studiował program wyścigów, który wręczono mu przy wejściu.

– Kiedy twój koń będzie biegł? – spytała z czystej uprzejmości. Musiała powtórzyć pytanie dwukrotnie, ale hrabia miał należycie skruszoną minę, kiedy zdołała wreszcie przyciągnąć jego uwagę. To jedno zdecydowanie podobało się jej w narzeczonym: Mayne był zawsze uprzedzająco grzeczny.

– W tych wyścigach biorą udział dwa moje konie – odparł. – Śliczna klaczka imieniem Sharon i kasztan, leniwy wałach, który dopiero co przybył do mety jako ostatni.

– Tak mi przykro! – wyraziła hrabiemu swoje współczucie Sylvie. – Powinieneś był mnie uprzedzić, że właśnie jest na torze twój koń. Poświęciłabym mu więcej uwagi.

– Powiedziałem ci, że bierze udział w czwartej gonitwie. Czyżby się spodziewał, że będzie liczyć wszystkie okrążenia?! Sylvie zauważyła nagle, że lady Feddrington ma w uszach brylanty wielkości stokrotek. Zdecydowany brak gustu! A może tylko nadmierna ostentacja? Czasami bardzo trudno odróżnić jedno od drugiego. Lady Feddrington miała doprawdy uroczą visage* [Visage (franc.) – twarz.] z tymi nadąsanymi usteczkami i szeroko rozstawionymi oczyma!

– Chyba zajrzę do stajni i sprawdzę, jak się miewa mój dżokej – oświadczył Mayne. – Taka zdecydowana porażka mogła go poważnie załamać, a zależy mi na tym, żeby nie tracił ducha przed biegiem, w którym weźmie udział Sharon. Masz ochotę mi towarzyszyć, cherie?

– Do stajni?

– Może by cię to zainteresowało. Impossible!* [Impossible! (franc.) – niemożliwe!]. Mayne stanowczo zbyt mało wiedział o kobietach.

– Odwiedzę chyba lady Feddrington w jej loży – odparła Sylvie, rzucając narzeczonemu nieco karcący uśmiech. Z czasem nauczy się, dokąd wypada zapraszać przyszłą żonę. W każdym razie nie do żadnych zagród przeznaczonych dla zwierząt!

Wstała i czekała cierpliwie, podczas gdy Mayne zbierał jej rzeczy: okrycie, woreczek i wachlarz. Parasolkę wzięła sama; nie mogła pozwolić, by choćby jeden promień słońca padł jej na twarz!

– Mam nadzieję, że nie przeszkadzam, lady Feddrington? – spytała, gdy Mayne otworzył niewielkie drzwiczki pomiędzy lożami. – Poznałyśmy się dwa dni temu na przyjęciu u Mountjoyów...

– Dzień dobry, panno Broderie! – odparła lady Feddrington z entuzjazmem, który rozproszył wszelkie obawy Sylvie. – Cóż za miłe spotkanie! Proszę, niechże pani wejdzie i pomoże mi zwalczyć nudę tego popołudnia!

Były to dokładnie takie słowa, jakie powinny zostać wypowiedziane w obecności Mayne’a; dzięki temu narzeczona nie musiała sama go strofować. Następnie hrabia wyniósł się, a Sylvie usiadła obok lady Feddrington. Już po paru minutach odkryły w sobie pokrewne dusze i rozmawiały przyjaźnie i bez skrępowania, co Sylvie lubiła nade wszystko i do czego zawsze dążyła. Prawdę mówiąc, lady Feddrington, a raczej Lucy, jak ją wkrótce nazywała, okazała się tak zajmującą rozmówczynią, że Sylvie całkiem zapomniała, iż znajduje się w tak nieodpowiednim dla niej miejscu jak wyścigi konne.

– Czuję dokładnie to samo co ty! – wyznała Lucy nieco później. – Oczywiście, staram się, jak mogę, podtrzymywać Feddringtona na duchu w takich chwilach jak dziś. Ma wielkie stajnie i okropnie się denerwuje podczas najbardziej liczących się wyścigów. Do tego stopnia, że muszę nalegać, by nie dotrzymywał mi towarzystwa w loży. Nie mogę po prostu znieść obecności kogoś, kto aż tak się gorączkuje. Jest po prostu bliski histerii! Wybacz mi szczerość. Ale ty z pewnością nie będziesz musiała znosić tego co ja, najdroższa Sylvie! Nie sposób sobie wyobrazić Mayne’a w takim stanie.

Sylvie zgodziła się z nią. Jednym z głównych powodów, dla których zdecydowała się na hrabiego, była elegancja Mayne’a – w każdych okolicznościach. Pod tym względem był niemal Francuzem! Ponieważ zaś istotnie był nim po matce, należało przypuszczać, że to po niej odziedziczył tę zaletę. Aczkolwiek Sylvie, usłyszawszy, że matka Mayne’a po śmierci męża schroniła się do klasztoru, nabrała pewnych wątpliwości co do jej wrodzonej elegancji.

Istotną jednak rzeczą było to, że narzeczony – choć niezmiennie grzeczny – nie wydawał się jej tak troskliwy, jak należało.

– Był jakiś roztargniony – zwierzyła się swej nowej przyjaciółce. – Lubię, by towarzyszący mi mężczyzna poświęcał mojej osobie więcej uwagi! A Mayne okazał mi nawet pewne niezadowolenie, ponieważ nie zauważyłam, że jego koń przegrał wyścig.

– Z nimi tak zawsze! – uspokajała Lucy. – Jestem mężatką od trzech lat, więc, chcąc nie chcąc, nabrałam doświadczenia w tych sprawach. Z tobą będzie tak samo, gdyż o ile mi wiadomo, stajnie Mayne’a są jeszcze większe niż mojego Feddringtona. W ostatnich tygodniach przed wielkimi wyścigami, na przykład w Ascot, mężczyźni stają się coraz bardziej nerwowi. Feddrington czasem nawet budzi mnie w środku nocy, wyobraź sobie!

– Chyba nie macie...!– wykrzyknęła Sylvie z przerażeniem, nim zdążyła ugryźć się w język.

Lucy zachichotała.

– Chciałabyś wiedzieć, czy mamy wspólną sypialnię? – Kiedy zaś Sylvie potwierdziła to lękliwym skinieniem głowy, zapewniła ją: – Oczywiście, że nie!

– Wybacz mi, proszę! – kajała się zmieszana Sylvie. – To tylko dlatego, że nie wiem jeszcze tak wielu rzeczy o angielskiej arystokracji!

– Mam wrażenie, że znamy się od wieków, Sylvie! – stwierdziła Lucy, pochylając się ku niej. – I wobec tego pozwolę sobie na małą niedyskrecję, zgoda?

Sylvie ubóstwiała takie zwierzenia.

– Kiedy Feddrington jest zdenerwowany i nie może zasnąć w swoim pokoju, przychodzi do mojego – wyznała jej Lucy.

– Ośmiela się zakłócać ci sen?! – zdumiała się Sylvie.

Jej ojciec nigdy, w żadnych okolicznościach, nie pozwoliłby sobie obudzić maman! Kiedy spała, jej pokój był niedostępną świątynią. Nawet jej pokojówka wiedziała, że nie wolno jej tam wkroczyć przed jedenastą rano, a i wówczas jedynie po to, by podać pani une tasse de chocolat*! [Une tasse de chocolat (franc.) – filiżanka czekolady.].

– Muszę go od tego odzwyczaić – odparła Lucy z westchnieniem. – Staram się wbić mu do głowy, że mój sen jest ważniejszy niż jego konie, ale jakoś to do niego nie dociera. Mężczyźni są zawsze egoistyczni w takich sprawach, wiesz? Uznałam, że dla spokoju całego domu muszę na razie cierpliwie to znosić. Oczywiście, dałam mu bardzo wyraźnie do zrozumienia, że będę tolerowała podobne zachowanie jedynie wówczas, gdy w grę wchodzą wyścigi na wielką skalę, takie jak w Ascot.

Sylvie była zaszokowana. Starała się unikać rozważań na temat charakteru małżeńskiej zażyłości; jej maman niestety rozstała się z tym światem, zanim zdążyła oświecić ją w tej materii. Sylvie czuła jednak instynktownie, że ta strona małżeństwa nie sprawi jej przyjemności. W żadnych okolicznościach nie pozwoli wciągnąć się w podobne... niesmaczne praktyki w środku nocy! Może poświęci na te sprawy – powiedzmy – jeden wieczór na miesiąc? ... Doszła do wniosku, że powinno to usatysfakcjonować Mayne’a. Ostatecznie wybrała mężczyznę, którego reputacja dowodziła niezbicie, że potrafi sam zatroszczyć się o swoje przyjemności. I choć Sylvie nie miała nic przeciwko posiadaniu własnych dzieci, nie uważała wcale, że to ona powinna zapewnić mężowi wszelkie rozrywki!

– Mayne jest w tobie taki zakochany! – odezwała się znowu Lucy i zachichotała. – Musi być z niego naprawdę ognisty amant!

– Zachowuje się zawsze jak należy.

Teraz, gdy dokładnie przemyślała sprawę, doszła do wniosku, że Mayne nigdy nie okazałby takiego braku delikatności, żeby budzić ją po nocach. Nigdy! Mąż nieszczęsnej Lucy był najwyraźniej bardzo egoistyczny i (choć przykro coś takiego mówić) po prostu źle wychowany!

– O! – zawołała nagle Lucy. – Otóż i moja serdeczna przyjaciółka, lady Gemima! Prosiłam ją, by dotrzymała mi towarzystwa dziś po południu.

Zbliżała się ku nim dama w uroczej sukni spacerowej w kolorze barwinka.

– Prześlicznie się ubiera! – westchnęła z zachwytem Lucy. – Nie wyszła za mąż, rozumiesz, ale jest niesamowicie bogata, więc może robić wszystko, co jej się podoba! – Zniżyła nieco głos. Lady Gemima witała się z panią Homily, czerwonolicą matroną, która kursowała od loży do loży z zajadłością teriera, który poluje na szczury. – Cztery lata temu zaręczyła się, ale jej narzeczony zmarł. Zdaje się, że to był jakiś markiz. Lady Gemima przez rok nosiła po nim żałobę, potem zaś oświadczyła, że nigdy nie wyjdzie za mąż. Jest jedyną córką młodszego brata księcia Smittletona. Jej ojciec był pułkownikiem armii stacjonującej w Kanadzie i, o ile wiem, zbił tam majątek na przedsiębiorstwie okrętowym. Kiedy tak się wzbogacił, oczywiście przyznano mu osobny tytuł. Można by pomyśleć, że jego córka okaże się kimś w złym tonie... bez męża, wychowana w Kanadzie... Ale wcale tak nie jest!

Sylvie sama mogła się o tym przekonać. Lady Gemima nie była co prawda skończoną pięknością... Twarz miała nieco za długą, choć inteligentną, i zbyt chłodny wyraz ust. Za to włosy były niezrównanie piękne – płowe i cieniowane jak szylkret. Kiedy zaś weszła do loży i zgrabnym ukłonem powitała obie damy, Sylvie zwróciła uwagę na jej oczy – zielone, ocienione gęstymi rzęsami tej samej barwy co włosy. Stroje lady Gemimy niewątpliwie pochodziły z Paryża. Sylvie de la Broderie wstała na jej powitanie z uczuciem, że jest to ktoś tego samego pokroju co ona.

W chwilę później jej przypuszczenia się potwierdziły. Lady Gemima okazała się niesłychanie dowcipna. Ledwie zdążyła usiąść, a już wszystkie zaśmiewały się z jej nieco przesadzonych opowieści o wyczynach... o jakich żadna niezamężna dama nie powinna mieć pojęcia!

– Może panią zgorszyłam? – zwróciła się z pytaniem do Sylvie. – Zdaje się, że jest pani zaręczona z hrabią Mayne, pomyślałam więc, że powinna być pani odporna na wstrząsy. Jeśli tak nie jest, to wkrótce będzie!

– Jestem bardzo odporna – zapewniła ją Sylvie, choć wcale tak nie było.

Nagrodą za tę odpowiedź był serdeczny uśmiech lady Gemimy.

– Niemożliwe, żeby była pani jedną z tych okropnych debiutantek – oświadczyła. – O Boże! Nie znoszę rozmów z młodymi panienkami! Mężczyźni są znacznie bardziej interesujący.

– Nie zgadzam się z tobą! – zaprotestowała Lucy.

– Ani ja! – poparła ją Sylvie. – Uważam, że mężczyźni są nad wyraz męczący i prawie zawsze nieznośni! Nie wyobrażam sobie przyjemniejszego sposobu spędzenia popołudnia niż w miłym damskim towarzystwie... tak jak w tej chwili.

– Oczywiście, jeśli towarzystwo tak dobrze się dobierze – zgodziła się Gemima. – Mam jednak szczerze dość niekończących się rozmówek o robótkach ręcznych! Nie można nawet wspomnieć o czymś tak niewinnym jak obszycie halki bez obawy, że ktoś się zgorszy!

– Jeśli już mowa o halkach, to usłyszałam niedawno coś bardzo zabawnego – odezwała się Lucy i znów zachichotała. – Lady Woodliffe zwierzyła mi się, że zamówiła cały komplet halek z popielatego jedwabiu, żeby pasowały do wszelkich jej strojów. Zamierza przez resztę życia chodzić w półżałobie, opłakując swego nieodżałowanego Percy’ego!

– Zabawne! – stwierdziła Gemima. – Zwłaszcza że zmarł, jak wszyscy twierdzą, w objęciach jakiejś ladacznicy! Wdowa powinna by raczej nosić do śmierci różowe falbanki pod spódnicą! – Uniosła brew i zrobiła taką zabawną minę, że Sylvie nie mogła powstrzymać się od śmiechu. – Ale wyobraźcie sobie, drogie panie, że naszą jakże przyzwoitą lady Woodliffe widziano ubiegłej wiosny, jak wymykała się z hotelu Grillon’s!

– Niemożliwe! – jęknęła Lucy.

– Ale prawdziwe! Dowiedziałam się o tym od Judith Falkender, a ja naprawdę można wierzyć. Być może jednak lady Woodliffe chciała przyłapać męża na gorącym uczynku.

Sylvie zmarszczyła nosek.

– Po cóż miałaby zadawać sobie tyle trudu? ... Ale cóż to za miejsce, ten Grillon’s?

– O, to jedyny londyński hotel, który warto odwiedzić – oświeciła ja Gemima. – Wszyscy ambasadorowie zatrzymują się właśnie tam. Ja sama rok temu spędziłam dwa tygodnie w Grillon’s; chciałam się przekonać, czy takie życie by mi odpowiadało. Choć jednak zarezerwowałam dla siebie całe piętro, nie starczyło miejsca dla wszystkich członków mojej świty. Spodobałoby ci się tam, Lucy! Nadal pasjonujesz się wszystkim, co egipskie?

– Już nie – odparła Lucy. – Pozbyłam się z sali balowej wszystkich tych posągów i innych gratów! Feddrington był strasznie niezadowolony, ponieważ kosztowały podobno masę pieniędzy... ale oddałam to wszystko do British Museum i mój mąż znowu jest zadowolony, bo mają nazwać całą salę jego nazwiskiem, jako hojnego ofiarodawcy!

– Sala Potworności Lorda Feddringtona! – zawołała Gemima ze śmiechem. – Nawet dla mnie to było trochę za wiele, kiedy ustawiliście te bóstwa śmierci na sali balowej!

– Ale przyznasz, że dodawały szyku? – odparła Lucy, nie przejmując się krytyką. – I pomyśl, jak wszystko obróciło się na dobre: dyrektor muzeum omal nie zemdlał, kiedy mu zaprezentowałam Humpty’ego i Dumpty’ego. Tak nazwalam te posągi – wyjaśniła na użytek Sylvie. – Były strasznie wielkie, miały mniej więcej dziesięć stóp każdy!

– Bardzo bym chciała pojechać do Egiptu – rzuciła od niechcenia Gemima. – Chyba zacznę podróżować, wiecie?

– Sama? – spytała Sylvie.

– No cóż... Ponieważ nie zamierzam wychodzić za mąż tylko po to, żeby mieć w domu jeszcze jeden zbędny mebel – odparła Gemima – pewnie będę podróżować sama... aczkolwiek, jeśli mam być szczera, będzie to samotność jedynie z nazwy.

Lucy się roześmiała.

– Jeszcze nie znasz Gemimy, Sylvie! Ma najwięcej służby ze wszystkich moich znajomych. Ile osobistych pokojówek zatrudniasz ostatnio, Gemimo?

– Trzy – odparła Gemima. – Ale to tylko dlatego, że trudno ze mną wytrzymać. Jedna biedaczka z pewnością nie poradziłaby sobie, a musiałabym jej płacić dodatkowo... za wyjątkowo uciążliwą pracę!

Wszystkie się roześmiały. W tej właśnie chwili wyjrzało blade angielskie słońce i opromieniło swym blaskiem wyścigi w Epsom, zamieniając je w urocze miejsce, pełne kobiet obdarzonych inteligencją, temperamentem i urodą.

– Naprawdę mi się podoba w Anglii! – stwierdziła z uśmiechem zachwycona Sylvie.

Mayne tymczasem zamierzał właśnie wrócić do narzeczonej i przemykał się przez tłum dyskutujących z ożywieniem mężczyzn. Kiedy zerknął w jej kierunku, przekonał się, że Sylvie bawi się znakomicie w loży lady Feddrington, i odetchnął z ulgą. Bogu dzięki, na jej uroczej francuskiej twarzyczce nie dostrzegł tym razem rozczarowania. Śmiała się tak serdecznie jak nigdy dotąd. Nie zważała nawet na parasolkę, która opadła jej na ramię! W tej właśnie chwili lady Gemima odwróciła głowę; Mayne rozpoznał jej profil i nie dziwił się już wesołości narzeczonej. Wszyscy, kogo tylko znał, ubóstwiali Gemimę... z wyjątkiem kilku nieznośnych świętoszków. A zatem mógł spokojnie pozostawić Sylvie u Lucy Feddrington... przynajmniej na następne pół godziny!

Obrócił się więc na pięcie i ruszył w stronę długiego, niskiego budynku stajni, w którym Sharon oczekiwała na swój występ. Tego ranka zauważył w klaczy jakąś zmianę, ale nie potrafił sprecyzować, co było z nią nie w porządku. Jego dżokej zaklinał się na wszystkie świętości, że Sharon jest w doskonałej formie.

– Może się trochę wystraszyła na widok tych tłumów – odezwał się Billy, zarządzający stajnią.

Jednak Mayne’a nadal to niepokoiło. Zaczął z powrotem, ze spuszczoną głową, przedzierać się przez tłum, gdy ktoś zawołał go po imieniu. Podniósł wzrok. Przed nim stała jego siostra Griselda, a obok niej Josie. Sądząc z wyglądu, szampan wcale jej nie zaszkodził. Co to znaczy siła młodości! Jemu samemu głowa zdecydowanie ciążyła.

– Kochanie! – powitała go wylewnie Griselda. Wydawała się w wyjątkowo dobrym humorze. – Chcemy koniecznie popatrzyć na twoje konie! Miałyśmy już wracać na swoje miejsca, ale teraz musisz nas wziąć, ze sobą.

Josie uśmiechała się do niego bez najmniejszego skrępowania. Czy nie powinna być odrobinę zakłopotana po ostatniej nocy? Chociaż... czego właściwie miałaby się wstydzić?

– Nie jestem pewien, czy powinnaś wchodzić do stajni – zwrócił się do siostry. – Machasz tym falbaniastym straszakiem i jeszcze spłoszysz mi konie!

– Bzdura! – odparła Griselda, wywijając parasolką w sposób, który z pewnością wprawiłby w popłoch wrażliwego wierzchowca.

Mayne podał jedno ramię siostrze, drugie zaś Josie. Nie miała na sobie gorsetu i widać było, że ma naprawdę uroczą figurę, choć krój kostiumu i wyraźny nadmiar szwów bynajmniej nie podkreślał walorów jej sylwetki.

Popatrzyła na niego i powiedziała coś, czego nie dosłyszał; pochyli więc głowę ku niej.

– Odwiedziłyśmy dziś rano modystkę Griseldy! – szepnęła mu do ucha.

– Czyżbyście chciały doprowadzić Rafe’a do bankructwa? – zażartował, spoglądając z zachwytem w jej oczy błyszczące z podniecenia.

– Bardzo być może – odparła z szelmowską minką. – Nie zaprzątałyśmy sobie głowy czymś tak przyziemnym jak koszta!

Wydał przesadny jęk zgrozy.

– Dobrze, że biedak jest w podróży poślubnej i tego nie słyszy! Mogłabyś... – zaczął i ugryzł się w język.

Co mu też strzeliło do głowy, że chciał zaproponować, by sprawiła sobie nową garderobę na jego rachunek?!

Spojrzała na niego, unosząc pytająco brew, ale stanęli już przed boksem Sharon. Klaczka wydawała się bardzo mała w obszernym pomieszczeniu.

Griselda popatrzyła tylko na klacz ponad ogrodzeniem i zagruchała do niej przymilnie, jakby Sharon była kotkiem, który zaraz zacznie mruczeć. Josie jednak otworzyła bramkę i weszła do boksu.

– Tylko nie zniszcz sobie pantofli! – zawołała Griselda. – Wiesz przecież, co to zwierzę mogło...

I wymownie potrząsnęła parasolką.

Billy prychnął pogardliwie na dowód, co myśli o damie, która nie ma pojęcia, że w jego stajni sprząta się od ręki, jeśli jeden z koni zapomni się do tego stopnia. Josie nie zwróciła na niego najmniejszej uwagi. Zbliżała się do klaczy, przemawiając do niej cichym, miękkim głosem, więc Sharon oczywiście zaczęła trącać ją nosem w ramię, poprychując. Mayne oparł się o ściankę boksu i uniesieniem ręki powstrzymał Billy’ego, który zamierzał pohamować przyjacielskie zapędy klaczki.

Josie ściągnęła rękawiczkę i powiodła dłonią po boku Sharon, raz i drugi. Billy znów chciał interweniować, ale Mayne pokręcił głową.

Josie podniosła wzrok i spojrzała na niego... i Mayne wiedział już, o co chodzi.

– Dotknij! – powiedziała cicho.

Palce hrabiego podążyły za jej ręką po lśniącym boku klaczy, na lewo od kości grzbietowej. Sierść Sharon była starannie wyszczotkowana – Billy nie żałował czasu ani zgrzebła. Ręka Josie znieruchomiała, potem zaś cofnęła się, żeby i on mógł dotknąć chorego miejsca. Wyczul pod skórą Sharon twarde grudki.

– Co to takiego, u diabła?! – spytał.

– Nic poważnego – uspokoiła go Josie. – Peterkin, nasz stajenny, nazywał to...

Zawahała się.

Billy także stał już obok nich. Jego spracowane palce o krótko obciętych paznokciach natrafiły na to samo, co oni. Twarz mu sposępniała.

– Czarcie bobki! – wykrzyknął. – Przegapiłem je, a panienka od razu toto wymacała. Alem się zbłaźnił!

Josie pokręciła głową, bagatelizując sprawę.

– Wychowałam się przy koniach! Mój ojciec miał ich strasznie dużo i jak który zachorował, ja musiałam go kurować, odkąd skończyłam dwanaście lat.

– Jak sobie poradzimy z tym paskudztwem? – spytał Mayne.

Gdy dotykał czarcich bobków, Sharon nie odczuwała wyraźnego bólu; najwyżej lekki dreszcz przebiegał po skórze, jakby wietrzyk zmącił lśniącą taflę jeziora.

– Nie powinna z tym biegać... – zaczęła Josie, ale Billy jej przerwał.

– Pan też się połapał, że coś z nią nie tak, milordzie! Pytał mnie pan przed godziną, czy z Sharon wszystko w porządku... a ja na to, że w porządku! A tu konisko chore, może nie?

– Trzeba obejrzeć inne konie – poradziła Josie. – To paskudztwo może się raz dwa rozprzestrzenić po całej stajni!

Ruchem głowy wskazała wiszącą w pobliżu końską derkę. Była imponująca: z wyhaftowanym hrabiowskim herbem i dewizą „Coeur vaillant”*. [Coeur vaillant (franc.) – Waleczne serce.].

– Może się to przenieść przez derkę? – spytał Mayne.

– Zamiast haftować na niej herby, lepiej byłoby oznaczyć koński imieniem. Ale roznosi się i za pomocą zgrzebła.

Mayne skinął głową. Przypomniało mu się, w jakiej fatalnej for był jego wałach tego ranka.

– Do wszystkich diabłów! Powinienem się tego domyślić!

– Jest tu tylko pięć naszych koni – mówił do siebie Billy. – A te cholerne czarcie bobki zaczęły się nie dalej jak tydzień temu... inaczej na pewno bym je wypatrzył. Ani chybi!

– Pewnie że tak! – pocieszała go Josie. – Ale macie Sharon stale na oczach, to się tak nie dostrzega każdej zmiany... Ja widziałam ją pierwszy raz; świeżym okiem łatwiej było zauważyć, że coś jej dolega.

– Strasznie mi przykro, Garret – odezwała się Griselda z przejścia między boksami. – Musisz być bardzo zawiedziony, że klacz nie weźmie udziału w wyścigu!

– Jeszcze bardziej rozczarują się ci, którzy na nią stawiali. I to trzy do jednego! Lepiej odprowadzę was z powrotem na wasze miejsca. Sylvie pewnie też się już zamartwia, co się ze mną stało. Billy, bądź tak dobry i dopilnuj, żeby Sharon skreślili z gonitwy.

Billy skinął głową.

– Cholernie mi przykro, że to przegapiłem, milordzie.

– Obaj to przegapiliśmy – odparł Mayne. Josie raz jeszcze poklepała Sharon po nosie.

– Nie udało się nam znaleźć żadnego leku na te czarcie bobki. Nic ich nie bierze, póki same nie znikną. Ale płukanka z żywokostu przynosi doraźną ulgę. Napiszę ci, jak ją przyrządzić, Mayne!

Wyszli z boksu i Billy zamknął za nimi bramkę. Rozmyślał o tym, jakie to szczęście, że trafił na takiego pana! Nikt by nie poznał po minie milorda, jak ogromnie mu zależało na wygranej Sharon. I klacz wygrałaby z pewnością, gdyby była zdrowa!

– Ja też tak się zawziąłem, że wygrasz, złotko, że nie dojrzałem tych tam czarcich bobków! – mruknął do Sharon. – Cholerny pech!

– Sharon nieraz jeszcze wygra na wyścigach – odezwała się bystra panienka, przechylając się przez ogrodzenie, by po raz ostatni podrapać pieszczotliwie klacz. – Jaka ona śliczna! I aż się rwie do biegu, to od razu widać. Pewnie właśnie dlatego nie zauważyliście, że coś jej dolega. Jest taka dzielna, że biegłaby co sił, choćby jej to paskudztwo dokuczało.

– Na pewno by tak było! – potwierdził Billy i rozchmurzył się nieco. Odprowadził wzrokiem odchodzącą. Uwiesiła się na ramieniu milorda i coś do niego mówiła. Zanim doszli do zakrętu, już się śmiał!

Nie każda panienka zna się na czarcich bobkach i wie, jak przygotować płukankę dla konia... Ale czy milord potrafi to docenić? Wszystkie chłopy jednakowo głupie!

Josie zgorszyła Griseldę swoim wyznaniem, że tęskni za godzinami, które niegdyś spędzała w stajni.

– Też upodobania! – pisnęła Griselda, chwyciła mocniej brata za ramię i w ogóle zachowywała się tak, jakby sądziła, że zaraz ją stratuje rozszalały ogier. – Zupełnie nie pojmuję, jak można czuć się dobrze w stajni!

– Tak tam przyjemnie pachnie! – rozmarzyła się Josie. – Jakby nic złego w ogóle nie mogło się zdarzyć.

Mayne odruchowo potwierdził to skinieniem głowy.

– To zapach uprzęży, owsa i smaru do osi...

– I konopnych sznurów – uzupełniła Josie. – Nowe linki tak przyjemnie pachną! Ale najmilej siano. Siano i zgrzane konie!

– Ty też w dzieciństwie spędzałeś zbyt wiele czasu w stajni – zwróciła się Griselda do brata. – Pamiętam jak maman obawiała się, że będziesz wyglądał na chłopaka stajennego! – Uśmiechnęła się do Josie. – Nasza matka nie posiadała się ze szczęścia, kiedy Garret zainteresował się wreszcie modnymi strojami!

Mayne’owi przypomniała się wielka czerwona stajnia w jego wiejskiej posiadłości. Ta sama, w której jako dziecko przesiadywał godzinami. Przez ostatnie dwa lata nie spędził tam ani jednego popołudnia. Wiecznie siedział w Londynie, a nawet jesień i zimę spędzał w dobrach Rafe’a czy innych przyjaciół. Końmi zajmował się o tyle, że je kupował i odsyłał na wieś, by je tam wytrenowano, potem zaś pilnował, by dotarły na takie czy inne wyścigi. Nie można powiedzieć, żeby nie interesował się ich udziałem w gonitwach, bo często obserwował, jak biegają. Ale nie stanowił już nieodłącznej cząstki stajennego życia, jak wówczas, gdy był jeszcze chłopcem.

– Dawniej – powiedział z żalem – zawsze wiedziałem, kiedy czarna kotka w stajni się okociła i ile miała małych...

Josie uśmiechnęła się szeroko.

– Kocięta, wielkie rzeczy! Ja wiedziałam dokładnie, ile myszy upolowała nasza pręgowana kicia! Zawsze przynosiła mi wszystkie, żeby się pochwalić, zanim je zjadła!

Griselda się wzdrygnęła.

– Zaoszczędź nam dalszych szczegółów, jeśli łaska!

13

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 8

Drogi Czytelniku, nie zapomniałeś chyba, żeś przyrzekł nie ulec pokusie i nie zgadywać nazwisk wielkodusznych kobiet, które w swej łaskawości nie szczędziły mi swojego towarzystwa? Nie ma potrzeby, byś wysilał pamięć, głowiąc się, które to piękne aktorki występowały w roli Tytanii w ciągu ostatniego stulecia... Zachowam jej imię ukryte głęboko w mym sercu, dopóki śmierć nas nie rozłączy!

Nas wszystkich.

Griselda wzięła liścik z tacki podsuwanej przez Brinkleya. Uśmiech rozjaśnił jej twarz. Nie potraktowała poważnie nieudolnej próby szantażu. W oczach Darlingtona wyczytała autentyczny wstyd, kiedy przyrzekał jej, że nigdy więcej nie będzie drwił z Josie. Natomiast to zaproszenie...

Zasługiwało na uwagę.

Usiadła i wbiła wzrok w różową ścianę swojej sypialni. Gdyby przyjęła tę wołającą o pomstę do nieba, rozkoszną, kuszącą propozycję... byłby to stanowczo jeden jedyny raz! Choć wyraziła zgodę na dwa potajemne spotkania w ciągu dziesięciu lat, które upłynęły od śmierci jej męża, ofiarowała każdemu z adoratorów tylko jedną noc. W obu wypadkach byli to starsi od niej, dobroduszni kawalerowie, którzy znali obowiązujące reguły i ich przestrzegali. Pozostała w jak najlepszych stosunkach z obydwoma dżentelmenami. Ale Darlington był młody. Zatrważająco młody!

Ona zaś postanowiła...

– Grissie! – Annabel zajrzała do jej sypialni. – Bądź tak dobra i zejdź na dół dotrzymać mi towarzystwa, póki będę zajęta przy Samuelu. Powinien się obudzić lada chwila, a sama powiedziałaś, że chciałabyś być przy karmieniu...

– Kiedyż to pozwoliłam ci zwracać się do mnie tym okropnym zdrobnieniem?! – odparła niby to groźnie Griselda.

– Nie pozwoliłaś, to prawda – odcięła się Annabel. – Ale teraz, kiedy jestem już mężatką, a ty przestałaś być moją przyzwoitką, mogę chyba pozwolić sobie na taką poufałość!

Griselda zerwała się na równe nogi i pospiesznie ukryła w rękawie liścik od Darlingtona.

– Jak Samuel spał ostatniej nocy? – spytała, gdy spieszyły do pokoju dziecinnego.

– Jak aniołek! Naprawdę, wspaniały z niego dzieciak!

Griselda przytaknęła z całego serca. Mimo swego podeszłego wieku czuła ostatnio ogromną tęsknotę za własnym dzieckiem. Żeby zaś to osiągnąć, musiała najpierw postarać się o męża.

A zatem... Ale wszystkie myśli uciekły jej z głowy, kiedy mały Samuel zaczął śmiać się z radości na ich widok.

– No, nie bój się! – zachęcała ją z uśmiechem Annabel. – Weź tego łobuziaka na ręce!

Chłopczyk wierzgał pulchnymi nóżkami i zniewalająco uśmiechał się od ucha do ucha. Usiłował podbić nim serca wszystkich wokół... i udawało mu się to w zupełności.

Griselda chwyciła go na ręce; nie zauważyła, że liścik wysunął się przy tym z rękawa. Pochłaniało ją bez reszty tulenie małego Samuela, łaskotanie go i w ogóle dawanie mu do zrozumienia, że jest absolutnie: najważniejszą w świecie osobą.

Toteż dopiero wówczas, gdy malec zaczął pomiaukiwać – co zapewne miało oznaczać, że choć bardzo ją lubi, nie jest ona osobą, która zaopatruje go w mleko) – Griselda oderwała od niego wzrok. Rozejrzawszy się dokoła, ujrzała że Annabel siedzi w fotelu na biegunach i uśmiecha się szeroko. Był to zupełnie inny rodzaj uśmiechu niż ten, który ujrzała] na twarzy jej synka.

– Och, Griseldo! – zanuciła Annabel, wymachując jakimś papierem trzymanym w ręce.

Griselda pospiesznie złożyła Samuela na matczynych kolanach i usiłowała wyrwać jej liścik z ręki.

– Oddaj mi to!

– W hotelu Gillon’s! – zawołała Annabel, śmiejąc się w głos. – Tam, gdzie moja reputacja zginęła gwałtowną śmiercią! O ile dobrze pamiętam twoje słowa, żadna dama nie przekroczyła progu tego hotelu! „Nil gdy jeszcze nie byłam w takim miejscu!” – naśladowała glos swej dawnej przyzwoitki.

– Rzeczywiście, nigdy nie byłam w takim miejscu, póki twoja siostra Imogen nie zmusiła mnie do tego! – warknęła, drąc liścik na strzępki i rzucając je do kominka.

Annabel naglącym gestem wskazała jej miejsce naprzeciw siebie.

– Usiądź na chwilę, rozwydrzona wdowo, i uracz mnie opowieścią o śmiałku, który zaprasza cię do hotelu! Kim jest ów „Darling”... – I nagle głos jej się załamał. – ...To Darlington!

– Istotnie, to on.

– Ależ nikt nie mówił poważnie o tym, żebyś oddała mu się, jeśli zaniecha tych szyderstw! – wykrzyknęła Annabel. – Och, Griseldo, nie sądziłaś chyba, że Sylvie naprawdę namawia cię do romansu?! Ona przecież chciała tylko tego, żebyś z nim poflirtowała i skłoniła go do zmiany postępowania!

Annabel była tak przerażona, że Griselda musiała się uśmiechnąć.

– Doskonale o tym wiem – odparła. – To tylko Darlington...

– Próbuje cię szantażować! A to łajdak! – Oczy Annabel zwęziły się. – Obraża nie tylko ciebie, ale nas wszystkich! To oznaczają owe „chwiejące się szczytne postanowienia”, które oboje macie wspierać! On naprawdę liczy na to, że zmusi cię szantażem, żebyś udała się do hotelu i nawiązała z nim romans! Rafe może być daleko, w podróży poślubnej, ale mój mąż da temu Darlingtonowi takiego łupnia, że wióry będą lecieć! A mąż Tess doprowadzi go do kompletnej ruiny!

Annabel miała taką minę, jakby sama chciała zerwać się z krzesła, choćby nawet z dzieckiem przy piersi, i osobiście wrzucić Darlingtona w czeluści piekieł.

– Rozumiem, że twoim zdaniem nie powinnam odwiedzać hotelu Grillon’s?

Annabel zaparło dech.

– Chyba nie myślisz o tym poważnie?! Nie czyń tego w żadnym wypadku, Griseldo! Nikt z nas, włącznie z Josie, nigdy nie żądałby od ciebie podobnej ofiary! Sądzę, że Josie pochorowałaby się na samą myśl o tym! Cóż za okropny, bezczelny, podły człowieczek!

– Człowieczek? – zdziwiła się Griselda. – On jest co najmniej równie wysoki jak Rafe!

– Nie miałam na myśli... – warknęła Annabel. I urwała. – Griseldo Willoughby! – odezwała się po chwili, wolno i dobitnie. – Wyjaśnij mi natychmiast, o co tu chodzi?!

– No cóż... jesteś już mężatką – zauważyła Griselda.

– Mam na to dowody! – odparła Annabel, całując puszek na głowie swojego synka. – Ale co z tego?

Zamilkła i uniosła jedną brew.

Griselda wpatrywała się w swoje kostki u nóg, by uniknąć wzroku Annabel. Pończochy miała naprawdę prześliczne!

– Nie uważasz, że są bardzo ładne? – spytała, podciągając nieco wyżej spódnicę i machając nogą w powietrzu.

Jedwab pończoch był tak cieniutki, że nogi wyglądały jak gołe, tylko ze złotawym połyskiem, jakby je skąpano w kanaryjskim winie.

– Griseldo! – rzuciła Annabel groźnym tonem.

– Zamierzam spotkać się z tym człowiekiem – odparła Griselda, spod rzęs bacznie przyglądając się swej rozmówczyni, żeby się przekonać, czy bardzo zaszokował ją ten zamiar.

Ale Annabel wcale nie wyglądała na zaszokowaną. Szczerze mówiąc, była po prostu zafascynowana.

– To nie ma nic wspólnego z Josie, prawda? Griselda pokręciła głową.

– Darlington przyrzekł, że w przyszłości nic już nie będzie wygadywał na Josie, a ja mu wierzę. Wyglądał przy tym na człowieka, który właśnie uświadomił sobie, jak podłą odgrywał dotąd rolę.

– No to czemu, do licha, miałabyś wdać się w romans z kimś równie odrażającym?!

Griselda się roześmiała. – Wygląda na to, że pomimo małżeństwa pozostałaś niesłychanie naiwna, moja kochana!

– Nigdy nie byłam naiwna! – zaprotestowała Annabel, zręcznie przystawiając Samuela do drugiej piersi. – Rozumiem, że Darlington posiada zalety, które wydają ci się pociągające?

Griselda się uśmiechnęła.

– W takim razie – stwierdziła Annabel – zajmę się Josie, podczas gdy ty będziesz figlować w Grillon’s!

– Jestem chyba dla niego za stara...

– Chcesz się bawić w gorszycielkę nieletnich? – spytała jowialnym tonem Annabel. – Czemuż by nie?

– Chyba ma nie więcej niż dwadzieścia cztery lata...

– To jeszcze nic! Pomyśl, ilu mężczyzn żeni się z dziewczętami młodszymi od nich o dwadzieścia lat!

– To byłaby moja ostatnia przygoda tego rodzaju – powiedziała Griselda.

– Wiem, kochanie! – odparła Annabel. – Powinnaś wyjść za mąż i zafundować sobie takiego małego Samuela!

Akurat odbiło mu się potężnie, toteż jego mama wstała i złożyła go w ramionach przyjaciółki.

– Chyba tak... – szepnęła Griselda.

– Nie chyba, ale koniecznie! Jesteś stworzona na matkę. Czy Darlington jest jednym z kandydatów na męża?

– Skądże znowu! Powiedziałam ci przecież, że daleko mu do trzydziestki! Ktoś taki nie nadaje się na męża! Można z nim tańczyć...

– ... Albo spotykać się w hotelu – dokończyła za nią Annabel. Usadowiła się wygodnie w fotelu i przyglądała się, jak Griselda tuli jej rozespanego synka.

– Ale przecież nie mogę iść do hotelu! – wyszeptała Griselda, nagle zatrwożona.

– A gdzie spotykałaś się poprzednio ze swoimi wielbicielami?

– Wiesz chyba, że mam własny dom w Londynie...

– Czy to, że musiałaś się nami opiekować, nie zniweczyło twego życia osobistego?

– Ależ skąd! To było takie przyjemne! Zanim zjawiłyście się, dziewczęta, a Rafe poprosił mnie, żebym została waszą przyzwoitką, moje życie było... pozbawione sensu, niestety! Oczy mi się otworzyły, szczerze mówiąc, kiedy zobaczyłam, jak po kolei wszystkie trzy się zakochujecie. Jestem przekonana, że i Josie znajdzie kogoś najodpowiedniejszego dla siebie!

– Masz coś konkretnego na myśli? Griselda pokręciła głową.

– Zamierzam zająć się poważnie tą sprawą po mojej... Głos jej się załamał.

– Po ostatniej eskapadzie wesołej wdówki! – dokończyła Annabel, śmiejąc się jak szalona.

– Cicho bądź! Przez ciebie czuję się jak najgorsza rozpustnica! – poskarżyła się Griselda.

– Czekaj, czekaj! Chyba sobie przypominam tego Darlingtona. Czy on ma jasne włosy, wydatne kości policzkowe... i takie rozpustne spojrzenie? A fe, Griseldo! – Griselda miała minę winowajczyni, toteż Annabel znów wybuchnęła śmiechem i omal się nie zachłysnęła. – Masz całkowitą słuszność! On jest po prostu uroczy i zupełnie się nie nadaje na męża! Ale jak najbardziej wart jest tego, żeby się z nim spotkać w hotelu Grillon’s!

14

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 14

I tak oto, Drogi Czytelniku, choć ciało moje pozostało nadal młode, me zmysłowe apetyty osłabły i poczułem się stary. Zacząłem tęsknić za czymś, czego nigdzie nie mogłem znaleźć – za jakimś uczuciem tkliwszym i słodszym niż te, jakich dotąd doznawałem. Niestety jednak, nie mogłem go odnaleźć... Zamiast tego odkryłem pewną młodą damę, którą nazwę Heleną. Czy odgadłeś już moją słabostkę, Drogi Czytelniku? Czy wiesz, czemu takie właśnie imiona nadaję łaskawym dla mnie damom?

Dla Eliota Governora Thurmana tydzień nie najlepiej się rozpoczął. Ani Darlington, ani Wisley, ani Berwick nie pojawili się w Klasztorku, choć czekał na nich do drugiej nad ranem. Za jednym zamachem stracił trzech kompanów, których uważał za przyjaciół.

W Klasztorku nie brakło wprawdzie innych, o których przyjaźni również był przekonany; ci jednak, kiedy Darlington się nie pojawił, odwrócili się od niego. Koło północy uświadomił sobie, że bez ciętych uwag Darlingtona, żartów Berwicka i kostycznych przytyków Wisley on sam – Thurman – jest po prostu niczym. Rzekomi przyjaciele uważali go tylko za frajera, który stawia wszystkim.

Thurman miał szczerą nadzieję, że Darlington nie znajdzie sobie żony. Kto by go chciał? Złośliwiec, jakich mało, bez grosza przy duszy!

Błąkał się niepocieszony po swym mieszkaniu, pełen obawy, że zaproszenia przestaną napływać, gdy stanie się jasne, iż nie należy już do świty Darlingtona. Nie umiałby wyrzec się życia w wielkim świecie, do jakiego przywykł: żaden bal nie miał dla niego powabu, gdy nie spędzał go u boku Darlingtona. Jakże cudownie było znajdować się w centrum najbardziej ekscytujących plotek!

Błądził więc po pokojach, zastanawiając się, co ze sobą począć? W Klasztorku było okropnie! On zaś nie należał do ludzi, którzy łakną ciszy, by pogrążyć się we własnych myślach. Chciał ryczeć ze śmiechu, walić w stół i zamawiać dla wszystkich wciąż nowe kolejki, za które z przyjemnością płacił.

W końcu postanowił, że uda się nazajutrz na bal do lady Mucklowe. Darlington z pewnością tam będzie. Więc i on nie mógł zostać w domu, bo Darlington gotów jeszcze pomyśleć, że poczuł się urażony i dlatego gdzieś się zaszył! Nie, nie! Pójdzie na bal u Mucklowe’ów i... Tu poprawił krawat przed lustrem, które wisiało nad kominkiem. Tak, pójdzie tam i poszuka „szkockiej kiełbaski”!

To ona była powodem, dla którego Darlington zostawił go na lodzie! To przez nią opadły Darlingtona skrupuły i pogardził Klasztorkiem!

Nie zaczepi „kiełbaski” po to, żeby się pochwalić Darlingtonowi! Zrobi to dla własnej satysfakcji, by udowodnić, że potrafi być równie pomysłowy jak Darlington! Może wymyśli coś naprawdę błyskotliwego... na przykład uda, że zaleca się do „szkockiej kiełbaski”? Jakby mógł naprawdę umizgać się do takiej stwory! Ale omami ją komplementami. Może nawet pocałuje, a ona będzie wniebowzięta, że tak bogaty kawaler wreszcie się do niej zaleca! W końcu odrzuci ją ze wzgardą, rzecz jasna. A potem wróci do Klasztorku, zbierze własne grono przyjaciół, powie im, co zrobił – i przekonają się, jaki jest dowcipny!

Już sobie wyobrażał, jak tłuste policzki „kiełbaski” trzęsą się z pożądania, kiedy ją pocałuje!

Może by tak udać się do Hyde Parku i od razu ruszyć w zaloty?

– Cooper! – wrzasnął na służącego.

Lokaj pędem przybiegł z sypialni.

– Wybieram się do parku. Każ, żeby powóz zajechał. Włożę śliwkową kamizelkę. I ten surdut w kolorze szałwii!

Cooper już otwierał usta, by coś powiedzieć, ale powstrzymało go jedno spojrzenie chlebodawcy. Thurman nie był w odpowiednim nastroju do słuchania wykładu o tym, jakie kolory gryzą się ze sobą. Zresztą Darlington, który ubierał się z niedbałą elegancją, niejednokrotnie pozwalał sobie na zestawienia kolorystyczne szokujące konserwatywnego Coopera. Teraz, gdy on – Thurman – sam zostanie przywódcą złotej młodzieży, musi stworzyć własny styl!

Dopiero wówczas, gdy wiązał krawat – z większą energią niż zręcznością – Thurman uzmysłowił sobie w pełni, co zamierza uczynić. Zostanie nowym Darlingtonem!

Darlington sam złożył broń, stracił ducha, osłabł, stał się mięczakiem... Można to określić, jak kto chce!

Ale on, Thurman, nie stracił ikry i nigdy jej nie straci! Tak długo przebywał w cieniu Darlingtona, iż ludziom nawet nie przyszło do głowy, że mógłby być równie bystry jak on, gdyby tylko chciał! Dali mu to jasno do zrozumienia ubiegłej nocy w Klasztorku. Myśleli, że nikogo prócz Darlingtona nie stać na nic dowcipnego.

Ale byli w błędzie!

Wykorzysta „kiełbaskę” albo znajdzie sobie inny obiekt drwin. Całkiem proste!

15

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 14

Nie wątpię, że jesteś oczytany, Drogi Czytelniku, gdyż wszystkie Twe zalety są z pewnością godne podziwu... Obdarzyłem każdą z mych nieocenionych przyjaciółek imieniem postaci z najpopularniejszej sztuki wielkiego Szekspira. Dzieło to – podobnie jak moje zapiski – traktuje o słodkich marzeniach i pięknych kobietach. Jeśli więc niemający sobie równych Bard napisał Sen nocy letniej, niechże i mnie, nic nieznaczącemu biedakowi, wolno będzie pisać o tym, co dzieje się w letnie, i nie tylko letnie noce...

W najlepszym apartamencie hotelu Grillon’s znajdowało się olbrzymie łoże i wiele innych niezmiernie wygodnych mebli. Nie znalazłbyś tam ani jednego twardego krzesła! Charles Darlington krążył niespokojnie po tym wnętrzu; dotknął nawet marmurowego kominka, by upewnić się, że nie ma na nim kurzu. Atmosfera luksusowego hotelu w niczym nie przypominała domu jego dzieciństwa. Bedrock Manor stał na szczycie wzgórza i w lecie otaczające go łąki brązowiały od skwaru. Przypominało to nieco włoski pejzaż – jakiś toskański dwór drzemiący w słońcu. Jakże bolesne były dla Charlesa wspomnienia dawnych dni, gdy z dwoma starszymi braćmi uganiał się po całej dolinie, nie mając pojęcia, że nic z tego wszystkiego nie jest jego własnością, że wszystko przejdzie w ręce najstarszego, Michaela.

Nie mówili ci, gdyś dorastał, że jesteś tylko niezbędną rezerwą na wypadek, gdyby pierworodnemu coś się stało. Pozwalali ci uganiać się, gdzie chcesz, po całej posiadłości, buszować w stajniach, wspinać się na drzewa, choć to wszystko nigdy nie miało należeć do ciebie. Ani jedno drzewko!

Okazało się, że masz do wyboru tylko dwie drogi: iść do wojska i zabijać ludzi albo iść na księdza i ich grzebać! No, niezupełnie – mogłeś znaleźć sobie inny sposób zarabiania na życie, ale rodzina uznałaby to za plamę na honorze.

Moja wina, że nie szukałem jakiejś uczciwej pracy, myślał Darlington, tylko ugrzęzłem na całe lata w bagnie goryczy i gniewu. Ojciec nigdy nie pomyślał o tym, by zachęcić mnie do pożytecznego działania, a nikomu... dosłownie nikomu!...nie przyszło do głowy, że próżnowanie nie przynosi żadnych dochodów, psiakrew!

Odpędził od siebie tę myśl.

Prawdę mówiąc, było jeszcze jedno rozwiązanie, doskonale wszystkim znane. Mógł się sprzedać. Ożenić się dla pieniędzy, wziąć pannę z dużym posagiem.

A więc: zabijać, grzebać albo się prostytuować.

Lady Griselda spóźniała się... i to tak znacznie, że zląkł się, iż w ogóle nie przyjdzie i wynajęty apartament się zmarnuje. Dopiero po jedenastej usłyszał delikatne stukanie do drzwi. Siedział rozparty w fotelu, ale zerwał się na równe nogi, kiedy lokaj wprowadził zawoalowaną damę i natychmiast zniknął.

Serce waliło Charlesowi jak szalone, gdy podszedł do niej ze śmiechem.

– Czy jest tam ktoś, pod tymi zasłonami?

– Ależ skąd! – odezwał się przekorny głosik. – Nie ma tu nikogo... prócz mnie.

– Mam zapewne przyjemność z duchem pani na Shallot? – zażartował, unosząc pierwszą zasłonę... po to tylko, by natknąć się na drugą.

– Czy pani na Shallot to ta dama, która jeździła konno bez ubrania? – spytała Griselda, gdy ściągnął trzecią zasłonę.

– To była lady Godiva – wyjaśnił, uśmiechając się do niej. Ściskał jej ręce z gorliwością księdza witającego zatwardziałego grzesznika, który przybył wreszcie do kościoła. – Gdybyś chciała ją naśladować, piękna damo, z radością posłużę ci za wierzchowca!

Zorientował się natychmiast, że dotarło do niej znaczenie tych słów, gdyż zrobiła wielkie oczy. Potem rozległ się figlarny śmiech.

– Musisz wiedzieć, mój panie, że jestem bardzo szacowną wdową – powiedziała srogim tonem. – Nikt nie śmie odzywać się do mnie w taki sposób!

– W tej chwili nie jesteś wcale wdową! – zaoponował.

Odwróciła się i rozejrzała po pokoju. Podszedł do niej od tyłu i objął ją ramionami.

– Doprawdy? ...

Jej włosy miały złocistą barwę miąższu brzoskwini i skręcały się w wytworne loki, które nie ucierpiały ani trochę przy zdejmowaniu okrywających ją zasłon.

Ugryzł ją leciutko w ucho.

– Z całą pewnością! – szepnął. – Mam wrażenie, że to naprawdę lady Godiva zajrzała przypadkiem do mego pokoju.

Griselda ani drgnęła. Nie potrafił odgadnąć, czy należała do kobiet, które chętnie puszczają wodze fantazji, czy do dam obdarzonych twardym zdrowym rozsądkiem.

– I po cóż miałabym zaglądać do męskiej sypialni?

Serce zabiło mu gwałtownie, gdy dosłyszał ciekawość w jej głosie.

Przesunął dłońmi po jej ramionach, okrytych peleryną, potem zaś błyskawicznie rozpiął haftki przytrzymujące okrycie pod szyją. Ściągając je, wymruczał:

– Żeby zgubić w niej swoje szatki, oczywiście!

Odwróciła się do niego z uśmiechem. Wyglądała jak ożywiona prześliczna pasterka z drezdeńskiej porcelany. Zmarszczyła nos.

– Jakżeby mogło do tego dojść? – Podeszła swobodnym krokiem do stołu, na którym stała butelka szampana owinięta mokrą serwetką. – Zapewniam cię, milordzie, że nie mam zwyczaju siać na prawo i lewo części swej garderoby!

Był już przy niej i nalewał szampana.

– Jestem o tym przekonany – powiedział, wręczając jej kieliszek.

– Byłby to zaledwie trzeci taki wypadek... – oświadczyła i zaczekała, aż napełni kieliszek dla siebie. – ...I zdecydowanie ostatni!

Uniósł pytająco brew.

– Postanowiłam wyjść za mąż.

Wymienili uśmiechy. Nie figlarne, raczej refleksyjne, jak dwaj towarzysze broni w przededniu bitwy.

– Mam podobne plany.

– Rzeczywiście, powinieneś się ożenić – oświadczyła, popijając szampana.

Wydawała się uroczo zatroskana jego losem. Pochylił się nad nią i pocałował ją lekko w usta.

– Ty też.

– Ja? – spytała i uniosła ślicznie zarysowaną brew.

– Willoughby nie żyje już od dziesięciu lat – odparł – a lady Godiva tylko trzy razy zbłądziła na manowce?

– Za każdym razem tylko na jedną noc – wyjaśniła. – To niezłomna zasada. Uważam, że od początku należy sobie wszystko dokładnie wyjaśnić.

– Tylko na jedną noc – powtórzył Darlington.

Nagły żal omal go nie powalił na kolana. Mógł więc liczyć tylko na tę jedną noc przed rozpoczęciem małżeńskiej kampanii! Jednak w tej chwili nic nie miało dlań znaczenia prócz bezmiernego pożądania, jakie budziła w nim Griselda.

Rozglądała się po pokoju i w tym momencie Charles zdecydował, że i on postawi swoje warunki.

– Nigdy nie byłem żonaty, ale doszły mnie słuchy, że małżeńskie obowiązki wypełnia się pod kołdrą.

– Istotnie – potwierdziła Griselda.

Nie mógł wyczytać z jej twarzy, co myśli o małżeńskich obowiązkach.

– I odnoszę wrażenie, że wyższe sfery nie wykazują pod tym względem większego zapału.

– Nie każdy uważa, by taki zapał był niezbędny.

– Pewnie że jest! – odparł po prostu. – I dziś lady Godiva pogalopuje bez osłonek!

I żeby dać jej do zrozumienia, co ma na myśli, zdjął surdut i odrzucił go na bok, potem zaś ściągnął koszulę. Poszybowała w tym samym kierunku.

Wiedział, że jest atrakcyjny dla kobiet. Prawda, że nie kochał się z wieloma. Był zbyt wybredny, żeby skorzystać z usług cuchnącej piwem i potem posługaczki z oberży, którą mógłby mieć za darmo. Nie miał pieniędzy na wytworne kokoty, a honor mu nie pozwalał zwodzić uczciwych dziewcząt, którym nie mógł zaproponować małżeństwa. Nie znaczyło to jednak, że nie dostrzegał zainteresowania na twarzach kobiet, które mierzyły wzrokiem jego pierś i ramiona.

Oczy Griseldy także spoczywały na jego piersi, ale nie mógł z nich wyczytać, co o nim myśli.

– Jeśli mamy przed sobą tylko tę jedną noc – powiedział cicho – to chyba lady Godiva powinna już wyruszyć w drogę, nieprawdaż?

Griselda jednak nie należała do kobiet, które można popędzać.

Rozpuścił jej włosy, wyciągając jedną szpilkę po drugiej, i dokonał cudownego odkrycia: śliczne loczki były zaledwie przynętą. Na ramiona i plecy opadł gąszcz prostych, jedwabistych włosów, których same końce były podkręcone.

– Nigdy jeszcze nie widziałem czegoś podobnego! – zauważył, bawiąc się lokami, które po rozciągnięciu same zwijały się znów w złotą sprężynkę.

– Moja pokojówka je fryzuje.

– Jak ona to robi? – Był zafascynowany i pragnął dowiedzieć się wszystkiego. – Stoisz przed nią nagusieńka, zaróżowiona, rozgrzana po kąpieli?

Roześmiała się.

– Siedzę przyzwoicie osłonięta szlafrokiem, a ona nawija końce włosów na gorące szczypce.

– Dziś wieczorem ja ci zastąpię pokojówkę!

Bez pośpiechu zdjął jej suknię, rozsznurował gorset, a na koniec ściągnął z niej koszulkę.

... Z pewnością teraz zażąda, żeby zgasił lampę?

Ale nie zażądała. Nawet na nią nie zerknęła.

Pod bielizną była dojrzała i soczysta jak brzoskwinia. Gdy poczuł w dłoniach jej jędrne piersi, śmiech uwiązł mu w gardle i zabrakło mu tchu. Ogarnęło go tak gwałtowne pożądanie, jak nigdy dotąd.

Był urzeczony długością jej jedwabistych włosów o barwie zboża, skręcających się na końcach. Rozrzucił je na piersiach Griseldy i pociągnął ją do lustra. Stali przed nim oboje. Ona stanowiła czarujące połączenie kremowej karnacji i jedwabistych włosów, on zaś – jej męską, twardszą wersję, nieco bardziej złocistą, lecz w zbliżonej tonacji.

– Wyglądamy jak... – powiedział i głos uwiązł mu w gardle. Griselda odrzuciła głowę do tyłu, oparła ją na ramieniu Charlesa i przyjrzała mu się uważnie.

– Myślałem, że damy wstydzą się nagości – szepnął pomiędzy jednym a drugim pocałunkiem w szyję.

– Zawsze lubiłam przeglądać się w lustrze – odparła, śledząc ruch jego rąk na swym ciele. – Patrzenie na ciebie też sprawia mi przyjemność.

Przesunął ręką po jej boku. Bardzo jej się podobał wyraz jego twarzy, pełen skupienia.

– Willoughby nie przepadał za lustrami.

– Hm – mruknął z pewnym roztargnieniem.

Dotykał jej czule jak kochanek i ostrożnie jak artysta nadający kształt rzeźbie.

– Nasza noc poślubna była prawdziwą katastrofą. Podniósł na nią wzrok.

– Nie miałem dość pieniędzy na kupne pieszczoty ani majątku, który pozwoliłby mi nawiązać poważniejszą znajomość... Jak mogłem się angażować?

Wyglądało na to, że ten mężczyzna, którego pół Londynu uważało za pozbawionego wszelkich zasad, miał własny kodeks honorowy!

– No to jakim cudem zdobyłeś ten apartament?

Odwrócił się zażenowany.

– Ekstrawagancki wyskok – odparł. – Każdy powinien sobie pozwolić na chwilę szaleństwa, zanim wprzęgnie się w domowe jarzmo! Nie uważasz?

– Domowe jarzmo?

Wychylił duszkiem kieliszek szampana.

– Jakże inaczej można określić małżeństwo?

– Przyjacielska zażyłość? – zasugerowała. I przypomniawszy sobie o małżeństwach Annabel, Tess i Imogen, dodała: – Namiętna miłość? – Potem dorzuciła jeszcze: – Dom i dzieci...

– Ależ z ciebie optymistka! – stwierdził. – Ja widzę w małżeństwie tylko umowę handlową. Moim wkładem będzie wyłącznie sprawność w łóżku. Ojciec wcześnie mi to uświadomił. Nic dziwnego, że utrudniło mi to beztroskie nawiązywanie flirtów!

– Zawsze widziałeś w tym wprawki dla doskonalenia małżeńskiego rzemiosła, co? – zauważyła, sącząc wino i starając się nie spoglądać zbyt natarczywie na jego smukłe uda.

– Zepsuło mi to przyjemność raz na zawsze – uściślił. – Ale chyba wreszcie dorosłem do tego, żeby pogodzić się ze swoim losem.

Podeszła do niego, czując na ciele miękkie łaskotanie swoich długich włosów. Był odwrócony do niej tyłem, powiodła więc dłońmi po jego umięśnionych plecach. Zadrżał, ale się nie odezwał.

– To bardzo pesymistyczny obraz małżeństwa – stwierdziła, obejmując rękoma jego muskularne barki.

– Rzeczywistość przeważnie napawa nas pesymizmem.

– Nie w tej chwili!

Przylgnęła do niego całym ciałem; czuła jego nierówny oddech tak samo wyraźnie jak swój.

– Uważam, że znajdujemy się w całkiem innej sytuacji niż para nieszczęsnych małżonków!

– Żadne z nas nie miało doświadczenia w tych sprawach – wyznała ze śmiechem.

Nigdy dotąd nie opowiadała nikomu o tej nocy. Poczuła ogromną ulgę.

– Biedny Willoughby! – stwierdził Darlington. – Żadnego doświadczenia?

Pokręciła głową.

– O ile wiem, żadnego.

– I co się wydarzyło?

– Nic nie mogliśmy zdziałać. Jego brzuch wyraźnie nam zawadzał i było to straszliwie upokarzające dla nas obojga... Wtedy zaczął... tracić zainteresowanie, rozumiesz?

– Biedaczysko! – podsumował ze współczuciem Darlington.

– Po kilku dniach spróbowaliśmy jeszcze raz i trochę lepiej nam poszło.

Darlington był po prostu piękny – doskonale zbudowany młody samiec. Obaj jej poprzedni amanci, panowie koło czterdziestki, ostrożnie wślizgnąwszy się pod kołdrę, z dużą wprawą i urokiem osobistym dokładali starań, by zbliżenie okazało się równie przyjemne dla niej.

Ale z Darlingtonem to było całkiem co innego! Griselda obróciła się, żeby go lepiej widzieć, zafascynowana smukłością jego bioder, sprężystością pośladków i złotawym połyskiem skóry.

– Zawsze jesteś taki z kobietami? – spytała w końcu.

– Jaki?

– Nagi.

Uniósł w górę brwi.

– Czyżbyś dostrzegła mnie w sali balowej bez kamizelki?

– Nie, głuptasie! Wtedy, gdy jesteś z którąś z nich sam na sam!

– Szczerze mówiąc – wyznał, przygarniając ją do siebie, aż skóra przylgnęła do skóry – rzadko mi się zdarzało takie sam na sam.

– Naprawdę? - Zaskoczona zamrugała.

Potwierdził ruchem głowy. Jego ręce sunęły w dół po plecach Griseldy, sprawiając, że czuła się rozkosznie gładka i taka kobieca...

– Dlaczego?

Ramiona mu opadły. Odwrócił się i wziął do ręki kieliszek.

– A ja obstaję przy tym, mój panie, że małżeństwo może być pełne namiętności!

– Błagam, porzućmy ten niemiły temat!

Odwrócił się do niej twarzą. To, co robił rękoma, całkowicie wystarczyło, by wszelkie myśli uciekły jej z głowy.

Mniej więcej po godzinie Griselda czuła się mile znużona i nasycona.

– Pora iść! – powiedziała, zmagając się z chęcią opadnięcia znów na łóżko. Schyliła się, by podnieść szlafrok Darlingtona, ale wydał gardłowy pomruk sprzeciwu. Griselda zawahała się, a wtedy znów objął ją ramionami.

Wyczuwała rosnące w nim podniecenie. W niej również krew żywiej zatętniła. Półprzytomnie usiłowała porównać ten wieczór ze swymi poprzednimi doświadczeniami i doszła do wniosku, że w ogóle nie ma porównania! Żaden z jej poprzednich amantów nie domagał się niczego więcej prócz jednorazowego aktu, satysfakcjonującego zresztą obie strony.

– Ja nie... – wykrztusiła.

– Lady Godivo! – szepnął jej do ucha – Pora na przejażdżkę! Chwycił ją na ręce bez wysiłku, jakby była dzieckiem, przeniósł przez pokój i opadł na jeden z wielkich foteli. Twarz miał rozjaśnioną szelmowskim uśmiechem, a jego grzeszna radość zdawała się nie mieć nic wspólnego z tradycyjnymi łóżkowymi praktykami, tylko z dzikim porywem ich ciał.

– Czy nie powinniśmy wrócić do łóżka? – spytała.

– Do łóżka? – zaśmiał się w głos. – Najchętniej kochałbym się z tobą pod gołym niebem!

Poczuła, że się rumieni. On zaś opuścił ją niżej, równocześnie odsuwając nieco od siebie. Nie pojmowała, o co mu chodzi.

– Lubię na ciebie patrzeć – powiedział miękko. – Oczy ci się niemal zamykają, ale nie całkiem, wiesz? A kiedy oddychasz tak gorączkowo, twoje piersi wznoszą się i opadają... I policzki masz takie zaróżowione...

Przez cały czas jego zwinne – jakże zwinne! – palce tańczyły między jej nogami.

– Charles! – jęknęła niemal z płaczem.

Wtedy pozwolił wreszcie, by opadła na niego. Przestał mówić i wydawał tylko gardłowe pomruki.

Wiedziała instynktownie, jak się poruszać. Widocznie ta umiejętność spływała na każdą lady Godivę w chwili potrzeby, gdyż odrzuciwszy włosy do tyłu – tak, że opadły mu na kolana – wygięła plecy w łuk i zaniosła się śmiechem.

On już się nie śmiał. Twarz miał stężałą, zęby zaciśnięte.

– O Boże! Jakaś ty... – wykrztusił i stracił zdolność mówienia.

Skoncentrował się na gładzeniu jej piersi, a wreszcie przesunął kciukiem po różowych sutkach. Griselda przymknęła oczy i nagle on również włączył się w jej rytm, unosząc się i napierając z całej siły.

Wówczas krzyknęła głośno i padła mu w ramiona, on zaś objął ją i przycisnął do siebie. Trzymał kurczowo, by jego amazonka nie wyrwała się mu.

16

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 14

Zanim spotkałem Helenę – na balu w Almack’s, Drogi Czytelniku – sądziłem, że wysączyłem już puchar namiętności do ostatniej kropli. Krótko mówiąc, myślałem o ożenku, gdyż małżeństwo było z całą pewnością przeciwieństwem mych dotychczasowych, pozbawionych sensu namiętności, a może i lekiem na znużenie, jakie ogarnia człowieka, gdy na każdym kroku spotyka swoje dawne kochanki.

O tak! Taki był ogrom mej nieprawości...

Lady Mucklowe wiedziała dokładnie, co należy zrobić, żeby bal stał się niezwykłym sukcesem; była pod tym względem doprawdy niezrównana. Przed kilkoma laty jej przyjęcie uznano za wydarzenie sezonu, ponieważ skłoniła lorda Byrona, by na nie przybył i odczytał swój ulubiony wiersz o miłości. To genialne posunięcie zagwarantowało jej – jak przechwalała się potem swojej siostrze – obecność na przyjęciu wszystkich londyńskich rozpustnic. Przybycie zaś owych dam ożywiło całe towarzystwo: dżentelmeni nabrali animuszu, licząc na jakieś awanse z ich strony, a dobrze wychowane damy miały o czym plotkować.

Dzisiejszego wieczoru lady Mucklowe była pewna, że umocni jeszcze swą pozycję niezrównanej organizatorki najbardziej interesujących imprez.

– Nie bardzo rozumiem, Henrietto... – odezwał się zrzędliwym tonem jej małżonek Henrietta Mucklowe powtórzyła sobie w duchu po raz nie wiedzieć który, że gdyby miała nieco bardziej interesującego męża, nie urządzałaby równie udanych przyjęć. Gdyby Freddie nie był Freddiem, znaleźliby sobie jakiś temat do rozmowy i nie traciłaby tyle czasu na obmyślanie oryginalnych imprez.

– Maski, mój drogi – powtórzyła cierpliwie. – Przy wejściu lokaje będą je wręczać każdemu z gości. I wszyscy muszą je włożyć; bez maski nikt nie zostanie wpuszczony.

Freddie wydawał się nieco zdezorientowany, wyjaśniła mu więc:

– To tak, jak z noszeniem spodni do kolan podczas balu w Almack’s. W długich tam nie wejdziesz.

– A co z Yorkiem? – spytał Freddie. Od czasu do czasu miewał sensowne odzywki. – Nie możesz zagrozić synowi króla, że jak nie włoży maski, to go nie wpuścisz!

– Może książę Yorku się nie zjawi.

– Widziałem go dzisiaj – burknął Freddie, poprawiając podwiązki. – Powiedział, że był na jednym z twoich przyjęć i za żadne skarby nie opuści takiej frajdy!

– Tak, pomysł z Byronem był znakomity – przyznała Henrietta i skinęła głową, bardzo zadowolona z siebie.

– Nie chodzi o tamto przyjęcie, tylko o ten proszony obiad z bażantami. Nasz kucharz to prawdziwy geniusz!

– Ten obiad też się udał – potwierdziła Henrietta. Jeśli można było zwabić członków rodziny królewskiej dobrym jedzeniem, nie miała nic przeciwko temu. – Ty też powinieneś włożyć maskę, Freddie!

– Co takiego?

– Maskę.

– A, maskę! W porządku.

Uniknąwszy kolejnej małżeńskiej sprzeczki, Henrietta zlustrowała wszystkie pomieszczenia na parterze. Setki masek, z czarnego jedwabiu (dla panów) i z różowego (dla pań), czekały już przy wejściu. Świece zapalono, a lokaje stali w gotowości, by zastąpić nowymi te, które się dopalały. Trzysta butelek szampana czekało w wiaderkach z zimną wodą. Wszystko było przygotowane. W domu szumiało cicho, niczym w wielkiej pustej muszli, którą wkrótce fala przypływu wypełni po brzegi.

I nagle zaczęło się! Od strony drzwi wejściowych doleciał wysoki, afektowany głos hrabiny Mitford. W ciągu następnej godziny nie ustawał turkot powozów, które zjeżdżały się, jeden za drugim, ze wszystkich stron. Majordomus trwał niewzruszenie na swym posterunku, nie pozwalając nikomu wejść do wnętrza bez uprzedniego włożenia maski. Zresztą, skoro tylko goście przekroczyli próg i przekonali się, że wszyscy są w maskach, docierało do nich, jakie roztaczają się przed nimi możliwości; ucichły wszelkie protesty.

Przyzwoitki, co prawda, doznały szoku, ale było już za późno na odwrót. Córeczki rwały naprzód jak młode charcice, skore do biegu. Matki, chwytając swe pociechy za ręce, szeptały im ostatnie instrukcje, ale i tak każda z obecnych dziewcząt wiedziała, że tego wieczoru nie krępują ich żadne zakazy. Kiedy wszyscy są zamaskowani, każdy może tańczyć walca, i to choćby z najgorszym rozpustnikiem... bo przecież oboje mają zakryte twarze. Skąd można wiedzieć, kogo nam los przeznaczył? Jak można kogokolwiek winić za nierozwagę? A jednak każdy z obecnych miał przeczucie, że ta najważniejsza dla niego osoba i tak zdoła go odnaleźć i rozpoznać!

Mężatki trzymały głowy wysoko i rozglądały się na prawo i lewo, szukając swych kochanków. Mężowie kłusowali do pokoju karcianego, radzi, że przynajmniej dziś wyrazem twarzy nie zdradzą, co mają w kartach... albo wyruszali na samotne łowy do jednej z dwóch sal balowych, gnani wspomnieniem ślicznotek, które niegdyś kochali.

Nikt jednak nie ucieszył się z masek bardziej niż Josephine Essex, do niedawna zwana „szkocką kiełbaską”.

Bez mrugnięcia okiem Josie oddała lokajowi swe okrycie. W ciągu ostatniego miesiąca z najwyższą niechęcią rozstawała się z osłaniającą jej postać narzutką, taka czuła się niezgrabna. Tego jednak popołudnia przywieziono jej od madame Rocque pierwszą z wieczorowych toalet i Josie miała ją teraz na sobie. Tej sukni nie dopasowano do gorsetu, tylko do kształtów jej ciała. Była w kolorze intensywnego błękitu o fiołkowym zabarwieniu, o wiele za ciemnym dla debiutantki, ale Josie nie dbała o to ani trochę!

– Boże wielki! – powiedziała tylko Griselda.

Ale ta pochwała całkowicie wystarczyła. Josie stroiła się na bal tak radośnie, jak nigdy dotąd.

To prawda, że gdy po raz pierwszy przejrzała się w lustrze, mając pod suknią tylko niewielki gorsecik dla podtrzymania piersi, ogarnął ją niepokój. Czuła na skórze dotyk jedwabiu ocierającego się o niczym nieściśnięte biodra. Wydawały się jej zbyt rozłożyste, a cała postać nazbyt ciężka.

Potem jednak Josie odetchnęła głęboko i podeszła bliżej do lustra krokiem, którego nauczył ją Mayne. Na wspomnienie jego zgrabnego, muskularnego ciała, osłoniętego rozdartą różową suknią, zaczęła chichotać. A na widok własnych kobiecych kształtów, które zapewniła jej ta kreacja... choć właściwie miała je od zawsze, aż zmrużyła oczy z zadowolenia.

Mayne się nie mylił!

Przeżył chyba ze sto romansów, jeśli krążące o nim opowieści były prawdziwe. Jak go Imogen kiedyś opisywała? ... A, że znużył się występkiem, niczym Lucyfer! Josie mimo woli uśmiechnęła się do siebie. Jego usta straciły ten smętnie rozpustny grymas, gdy – spowity w lśniąco różowy jedwab – zmierzał ku niej rozkołysanym krokiem.

Josie włożyła różową maskę (na szczęście jej kolor nie gryzł się z barwą sukni!) i obejrzała się na Griseldę. Miała na sobie tę śmiałą szkarłatną kreację od madame Rocque. Josie prawie nie poznawała swej przyzwoitki! Kiedy spotkały się po raz pierwszy, kilka lat temu, Griselda była uosobieniem uroczej, doskonale wychowanej angielskiej damy. Ubierała się zawsze szykownie, ale ze skromnością stosowną dla kobiety o nienagannej reputacji i znakomitym guście. Była wesoła i czarująca, niezbyt zainteresowana płcią przeciwną, choć z ożywieniem komentowała męskie słabostki. Choć zwykle kręciło się koło niej kilku wielbicieli, były to przeważnie niemądre młokosy, dobre tylko do recytowania wierszy i służenia ramieniem damie, gdy nadeszła pora kolacji.

Jednakże w ciągu ostatnich kilku miesięcy Griselda zmieniła się, aczkolwiek Josie nie potrafiłaby określić, na czym owa przemiana polega. A jednak zdała sobie sprawę z tego, że jej przyzwoitka w niczym nie przypomina żadnej z szacownych opiekunek obecnych w sali. Szkarłatna suknia od madame Rocque uszyta była w ten sposób, że pasy ciemnej czerwieni zachodziły na ramiona i krzyżowały się dopiero w okolicy talii. Z pewnością w takiej toalecie nie mogłaby wystąpić żadna debiutantka!

No, ale Griselda była wdową.

– Nie ma mowy, bym włożyła do tego różową maskę! – mówiła właśnie. – Poproszę o jedną z tych czarnych.

Lokaj coś tam plótł na temat instrukcji lady Mucklowe, ale nic to nie pomogło. Josie z góry wiedziała, że tak będzie! Dwie sekundy później Griselda z zadowoloną miną wkładała czarną maseczkę.

– Wyglądasz cudownie! – szepnęła do niej Josie. – Przy tej czerni twoje włosy wydają się zupełnie srebrne.

– Srebrne?! – jęknęła ze zgrozą Griselda. Josie się roześmiała.

– Nie miałam na myśli siwych!... Wyglądają jak księżycowa poświata. Podoba mi się, że dzisiaj nie jesteś uczesana w długie loki. Nie pasowałyby do tej sukni!

– Pomyślałam, że nie zaszkodzi od czasu do czasu zmienić fryzurę – odparła Griselda z pewną satysfakcją. – A teraz, kochanie, pamiętaj, że to, iż nosimy maski, nie upoważnia nas do niestosownego zachowania!

Josie otwierała już usta, lecz Griselda wzięła ją za rękę.

– Nie jestem głupia, Josephine! Wiem równie dobrze jak ty, że wiele małżeństw zawiera się pod groźbą utraty reputacji. I że zapewne niejeden ojciec czai się już, by wpaść przez te drzwi i zażądać od tego czy innego hultaja, by natychmiast ożenił się z jego córką. Ale my, moja droga, nie musimy uciekać się do takich podstępów! Poczekaj tylko, a sama się o tym przekonasz.

– Wcale nie myślałam o podstępach... – zaczęła Josie. Ale Griselda znów jej przerwała.

– Tylko raz się zdarzyło, że jedna z twoich sióstr z rozmysłem posunęła się do czegoś podobnego; mam na myśli pierwsze małżeństwo Imogen. Proszę cię, Josie, zastanów się nad tym! Czy Imogen i Maitland byli ze sobą szczęśliwi?

– Na pewno nie!

– Nie muszę więc dodawać nic więcej – stwierdziła nieco pompatycznym tonem Griselda. Poprawiła szal na ramionach tak, by zsuwał się jej z łokci, tworząc wdzięczne obramowanie sukni. – Wchodzimy?

Przystanęły na chwilkę na progu pierwszej z dwóch sal balowych. Lokaj podskoczył ku nim, proponując szampana. Zanim Josie zdążyła wyciągnąć rękę po kieliszek, skłoniło się przed nimi aż trzech dżentelmenów.

– Jestem książę Jakiśtam! – oznajmił jeden z nich podniosłym tonem.

Przyjęto tę prezentację wybuchami śmiechu. Okazało się, że lady Mucklowe zarządziła, by nikt nie przedstawiał się prawdziwym nazwiskiem.

Josie tymczasem uświadomiła sobie coś niezwykle istotnego: tych trzech dżentelmenów nie zwabiła jedynie Griselda w szkarłatnej sukni z zabójczym dekoltem! Po chwili przyłączyło się do nich jeszcze dwóch młodzieńców i Josie, czując rozkoszny zawrót głowy, uświadomiła sobie, że – po raz pierwszy w życiu – flirtuje równocześnie z czterema adoratorami! Griseldę porwał do tańca książę Jakiśtam, ale Josie była zbyt szczęśliwa, by tańczyć!

A poza tym wiedziała, że mało utalentowana z niej tancerka.

Nieco później stwierdziła, że jest ośrodkiem grupy dyskutującej z ożywieniem na temat najbardziej rozchwytywanej w Londynie książki: Wspomnień hrabiego Hellgate’a.

– Nie domyślam się, kto jest jej autorem – perorował dżentelmen w pomarańczowej kamizelce, z maską nieco przekrzywioną na wydatnym nosie. – Nie mam natomiast wątpliwości, kto jest głównym bohaterem tego romansidła! W chwili gdy przeczytałem rozdział dotyczący kobiety, poznanej w Almack’s... – Tu zniżył głos. – ... zorientowałem się od razu, że to lady Lorkin i Mayne!

– Nic podobnego! – zaprotestował wysoki, smukły mężczyzna z jasnymi wąsami. – Całe te wspomnienia to obraza boska, ale ten rozdział z pewnością nie dotyczy lady Lorkin! Wystarczy ta wzmianka o wodołazie.

– Jak to, proszę pana? – zdziwiła się Josie.

– No, wodołaz – odparł. – Taki pies... nie znam kobiety, która upodobałaby sobie psa tej właśnie rasy. Ciągle wskakuje do wody, nieprawdaż? A potem otrząsa się... i dama jest całkiem mokra!

– Zawikłane rozumowanie! – sprzeciwił się oponent w pomarańczowej kamizelce. – I co to ma wspólnego z Mayne’em i lady Lorkin?!

Jeszcze jeden dżentelmen przyłączył się do otaczającego ją kręgu. Josie rzuciła nań okiem, potem zaś przyjrzała się uważniej. Nie miała najmniejszych wątpliwości, do kogo należą te wydatne kości policzkowe i proste brwi – bez względu na to, czy nosił maskę, czy nie! Strój również świadczył niezbicie, że to Mayne. Znakomicie uszyty frak w kolorze ciemnej czerwieni leżał na nim jak druga skóra.

Josie powitała hrabiego szerokim uśmiechem. Na chwilę zapomniała o swej metamorfozie, zaraz jednak zauważyła, że Mayne jednym rzutem oka zmierzył ją od stóp do głów. Uniósł brew – i nie musiała wytężać swej kobiecej intuicji, by dostrzec aprobatę równie widoczną, jak poprzedni wstręt Mayne’a do jej gorsetu.

– To musi być jakaś miłośniczka psów! – bajdurzył dalej smukły młodzian. – Nawet ociekających wodą! A Hellgate to, moim zdaniem, Charles Burdiddle. I w ogóle nie powinniśmy konwersować na tak nieodpowiednie tematy!

Josie nie miała pojęcia, kim był Charles Burdiddle. Zerknęła na Mayne’a.

– Dyskutujemy o tych osławionych Wspomnieniach Hellgate’a, hrabio – wyjaśniła. – Co prawda, sama nie miałam możności ich przeczytać, ale bardzo wiele słyszałam na ten temat od moich sióstr. Odnoszę wrażenie, że ów Hellgate traktuje wszelkie związki miłosne raczej jako wyzwanie niż jako pokusę, przed którą należy się bronić.

– Takie związki zawsze bywają wyzwaniem, nie zaś powodem do obrony – stwierdził Mayne.

Wydawał się śmiertelnie znudzony powtarzaniem frazesów, których od niego oczekiwano.

– Ale kobiety rzadko do tego tak podchodzą – zwróciła mu uwagę Josie. – Mam wrażenie, że to typowo męski pogląd! Czy nikomu z panów nie przyszło do głowy, że te wspomnienia to pastisz, a ich autorką jest kobieta?

– Byłoby to wyjątkowo perfidne oszustwo!... Ale moim zdaniem damy marzą raczej o tym, by skusić Hellgate’a do kolejnego grzechu – stwierdził z sarkazmem smukły młodzieniec. – Zwłaszcza jeśli owo wydarzenie zostanie dokładnie opisane w kolejnym pięknie oprawionym tomie!

Dżentelmen w pomarańczowej kamizelce aż się zatchnął i zaprotestował z oburzeniem:

– Takich rzeczy nie mówi się w obecności młodej damy, mój panie! – Jakoś nie wygląda na zaszokowaną – zauważył Mayne.

– W przypadku mniej fascynującego uwodziciela – wtrąciła Josie – kobieta zawsze powinna bronić się przed niewczesną poufałością.

– Niewiasta winna bronić swej czci w każdych okolicznościach – zawyrokował właściciel pomarańczowej kamizelki. – Kiedy raz ulegnie tym niecnym zachciankom, stanie się niegodna miana damy. Zhańbiona na zawsze... jak choćby ta kobieta, którą Hellgate nazywa Heleną. Cóż za ohyda!

– No, no! – mitygował go Mayne. – Gromi pan tak, mój panie, jakby nie można było podnieść się z grzechu. Ani naprawić omyłek serca.

– Bo nie można! Skandaliczne wybryki tego rodzaju wżerają się w duszę. Nie sposób oczyścić się z tego! Kimkolwiek jest w rzeczywistości owa Helena, nigdy nie odzyska dawnej czystości. Pozostanie na wieki zbrukana.

– Ten jegomość widać nie słyszał o tym, że wszelkie plamy schodzą, jeśli je porządnie wyprać – rzucił Mayne na stronie do Josie. – Może Helena to jego żona! Zatańczymy?

– Oczywiście!

Zwróciła się ku niemu z nowo odkrytą swobodą i lekkością wynikającą z braku gorsetu i z wiary w siebie, zdobytej dzięki setkom zachwyconych spojrzeń rzucanych w jej kierunku przez ostatnie pół godziny.

– Ze mną nie chciała pani zatańczyć! – nadąsał się smukły młodzian.

– Masz szczęście, przyjacielu! – pocieszył go Mayne. – Wiem, jaka z niej okropna tancerka, i przygotowałem się z góry na to, że będzie mi deptać po nogach.

– Istota o takiej gracji i wytworności ruchów nie może być złą tancerką! – stwierdził posępnie pan w pomarańczowej kamizelce, gdy Josie oddaliła się, wsparta na ramieniu Mayne’a.

Uszczypnęła go w to ramię ukradkiem, lecz boleśnie. – Jak śmiesz wygadywać na mnie takie rzeczy?! Teraz nikt nie zechce ze mną zatańczyć!

– W tej sukni wyglądasz tak, że tańczyliby z tobą, choćbyś kuśtykała o lasce! Obawiam się raczej, że odbiją mi ciebie podczas tańca.

Josie zachichotała. Jak miło czuć się piękną i kuszącą, i śmiać się razem z mężczyzną, którego uważała w głębi duszy za najprzystojniejszego ze wszystkich na sali.

– Słowo daję! Masz naprawdę dwie lewe nogi! – odezwał się po chwili, gdy znów nastąpiła mu na palce. – Jak to możliwe, że nic się nie nauczyłaś od mistrza tańca, którego Ewan wynalazł ci w Szkocji?!

Poczerwieniała lekko.

– Nic na to nie poradzę. Okropna ze mnie niezgraba, wiem! Nie przepadam za tańcem.

– Odszukam cię później, kiedy zagrają walca – obiecał Mayne, wytańcowując się wraz z nią z tanecznego kręgu. – A na razie postój sobie i pozwól adoratorom gapić się na twój biust... do czasu, gdy przyjdzie pora na walca.

– Walca tańczę jeszcze gorzej.

– Musisz po prostu nabrać pewności siebie – stwierdził beztrosko Mayne. – A ja tymczasem poszukam Sylvie... Chyba już wiem, gdzie się ukryła.

– Gdzie? – spytała Josie, rozglądając się dokoła. – Jak jest ubrana?

– Ma żółtą suknię – odparł. – I czarną maskę.

– Griselda też się uparła przy czarnej.

Wysoki mężczyzna z oczyma pełnymi podziwu i z lokiem ciemnych włosów opadającym na czoło przystanął obok nich.

– A, to ty, Skevington! – odezwał się do niego Mayne. – Czy mogę ci powierzyć opiekę nad panną Essex? Powinienem poszukać swej narzeczonej, a przyzwoitka panny Essex zgubiła nam się w tłumie!

Skevington miał naprawdę uroczy uśmiech.

– Nic nie sprawiłoby mi większej przyjemności – odparł z ukłonem.

– Skevington jest zbyt wystrojony – stwierdził Mayne, mierząc krytycznym okiem jego haftowaną kamizelkę. – Ale to jeszcze nie grzech śmiertelny!

Josie uśmiechnęła się do swego nowego towarzysza.

– Znacznie gorzej być zbyt krytycznym!

– Albo zbyt pewnym siebie – dodał Skevington. – To dopiero niewybaczalny grzech! – Zdawał się jednak nie żywić urazy do Mayne’a za spostponowanie kamizelki i Josie polubiła go za to jeszcze bardziej. – Czy mogę poprosić panią do tańca, panno Essex, czy też uzna to pani za nieznośną pewność siebie z mojej strony?

– Szczerze mówiąc, wolałabym przejść się trochę niż tańczyć.

Skevington miał pociągłą, inteligentną twarz o łagodnych oczach. Rozstali się z Mayne’em i Josie nie obejrzała się za nim, tylko szła dalej swoim nowym, kusicielskim krokiem... mając nadzieję, że hrabia ją obserwuje.

W końcu nie wytrzymała i odwróciła głowę.

Ale Mayne’a już nie było.

17

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 15

Poprosiłem Helenę, by została moją żoną, Drogi Czytelniku. Odmówiła. Nazywała mnie swoim klejnotem, swoim złotym chłopcem, swoim najdroższym marzeniem... a jednak odmówiła mi swej ręki.

Thurman uznał maski za kretyński pomysł. Jak mógł zdobyć rozgłos, jeśli nikt nie miał pojęcia, kim jest?!

Ujrzał w przelocie Darlingtona (trudno by go było nie rozpoznać!) w sali balowej; stał oparty o ścianę. Wytężywszy wzrok i umysł, Thurman zdołał się zorientować, że jego dawny przyjaciel nie odrywa oczu od lady Griseldy Willoughby, która tańczyła z panem Riffle’em. Thurman uśmiechnął się od ucha do ucha. Darlington całkiem stracił rozum, jeśli sądzi, że lady Griselda wyjdzie za niego! Prawda, że miała jedną z najładniejszych posiadłości w Hampshire, ale nigdy nie zainteresowałaby się takim głupkiem jak Darlington!

Traci tylko czas! – pomyślał Thurman i nie zawracał sobie dłużej głowy Darlingtonem. To była już miniona wielkość, a on sam zamierzał zostać jego następcą. Nieźle mu nawet szło pod tym względem! Ubiegłego wieczoru udał się do Covent Garden i ukradkiem zanotował sporo dowcipnych uwag. Co więcej, dziś rano zajrzał do katedry Świętego Pawła, podkradł się dyskretnie do środkowej nawy, gdzie pełno tych spryciarzy prawników, i posłuchał, o czym plotkują. Znowu zdobył kilka – jeszcze lepszych – powiedzonek. Zapisał wszystko porządnie i wykorzystał już dwa z tych klejnocików, z jak najlepszym skutkiem!

Oczywiście nikt nie wiedział, kim jest ów błyskotliwy młodzieniec. Musi zatem potraktować dzisiejszy wieczór jako próbę generalną. To z pewnością nie zaszkodzi! Doszlifuje dzięki temu swoje żarciki. Kiedy tylko tu wszedł, uraczył panią domu sentencją: „W ostatnich czasach szczęśliwe małżeństwa trafiają się już tylko u służby domowej”. Poprzedniego wieczoru w teatrze przyjęto te słowa z aplauzem, ale lady Mucklowe nie przypadły one jakoś do gustu. Zmierzyła go tylko wzrokiem i oświadczyła:

– Młody człowieku, bardzo się cieszę, że nie wiem, z kim mam do czynienia. Gdybym wiedziała, musiałabym się wstydzić, że przyjmuję takiego impertynenta pod swoim dachem!

Thurmanowi też ulżyło, że go nie rozpoznała. Później jednak dwa dowcipy, zasłyszane u Świętego Pawła, przyjęte zostały bardzo wdzięcznie. Jeden ze słuchaczy powiedział nawet: „Tam do licha! To kapitalne!”

Thurman zapamiętał sobie także pewne zdanko w sam raz na rozpoczęcie flirtu, toteż krążył po salonach, aż wreszcie przystanął obok dużej grupy skupionej przy przeszklonych drzwiach wychodzących na ogród. Ta lokalizacja w gruncie rzeczy niezbyt Thurmanowi odpowiadała; matka nieustannie przestrzegała go przed nocnym powietrzem, które mogłoby wpędzić jej ukochanego syna w zapalenie płuc, a Thurman zawsze wierzył w rozsądek swej matki. Tym razem jednak ambicja wzięła górę nad instynktem samozachowawczym, toteż przyłączył się do grupy.

Kiedy ma się maskę na twarzy, wszystko staje się takie łatwe! Po prostu stanął obok i już do nich należał. Zorientował się, że cały tłumek zgromadził się wokół młodej damy, siedzącej na stole w takiej pozie, że kostki jej nóg były wyraźnie widoczne.

Były to zdecydowanie zgrabne kostki, co Thurman spostrzegł od razu. Poza młodej damy świadczyła jednak wyraźnie o tym, że nie jest to osoba dobrze wychowana. „Skromność skarb dziewczęcia!” – zwykła mawiać jego matka, zaciskając stanowczo usta.

Zapewne ta panienka nie miałaby nic przeciwko dość ryzykownym żartom. Thurman dostrzegł jej kusicielską toaletę, ogniste błyski w kasztanowatych włosach, olśniewającą cerę i usta jak maliny. Miała niski, gardłowy śmiech, który przekonał go ostatecznie, że nie jest to czysta dzieweczka.

Dyskutowano właśnie o jakiejś sztuce Szekspira, wystawianej w Hyde Park Theatre.

– Nie mam najmniejszego zamiaru tego oglądać – wtrącił się Thurman. – Jak tylko usłyszę o Szekspirze, ciarki chodzą mi po plecach! Smutne wspomnienia z Rugby, rozumiecie państwo.

– Byłem okropnie leniwym uczniakiem – odezwał się Skevington (Thurman poznał go po wzroście) – i obawiam się, że nawet pod karą śmierci nie zdobyłbym się na więcej niż jeden czy dwa cytaty!

Skevington oczywiście ukończył Eton.

– Dżentelmen i bez książek wie to, co trzeba – oświadczył Thurman. – A jak się nie jest dżentelmenem, to i największe oczytanie nie pomoże!

Siedząca na stole dziewczyna odwróciła głowę i popatrzyła na niego. Miała wielkie oczy, ocienione gęstymi rzęsami. Cholera, ależ ona śliczna, nawet w masce! – pomyślał Thurman, choć zazwyczaj nie zwracał uwagi na takie rzeczy. No, może trochę za gruba jak na jego gust... Gapił się na nią bezczelnie, gdyż z pewnością nie była to prawdziwa dama.

– Chyba przejdę się po ogrodzie! – oświadczyła, zeskakując ze stołu. Nie zaczekała nawet, aż któryś z panów wyciągnie rękę, żeby jej pomóc. Jeszcze jeden dowód braku wychowania!

Tak więc wyszli całą gromadą do ogrodu w ślad za piękną dziewczyną; niczym płatki sypiące się za zerwaną różą. Thurman myślał o tym, żeby przyłączyć się do innej grupy i wypróbować swoje najlepsze dowcipy. Na ostatek zachował jeden szczególnie udany, o macierzyńskiej miłości...

I nagle Skevington powiedział coś, co sprawiło, że Thurman skamieniał.

Skevington szedł na czele z dziewczyną wspartą na jego ramieniu. Kilku dżentelmenów odłączyło się i tylko trzech wlokło się nadal za nimi.

– Panno Essex – powiedział Skevington całkiem wyraźnie. – Czy nie chciałaby pani wrócić...

Ale Thurman już niczego nie słyszał, prócz straszliwego szumu w uszach.

To była „kiełbaska”! Zrobiła coś ze sobą, co całkiem ją odmieniło!

Przestała być „kiełbaską” i stała się tą... tą kusicielską, zuchwałą dziewczyną, której krągłości sprawiły, że Skevington najwyraźniej gotów był ją całować po nogach!

Thurman stał jak wryty i patrzył na Skevingtona zmierzającego z tą dziewuchą w stronę domu. Czuł, że przytłacza go znów poczucie bezsilności, które nie opuszczało go przez kilka dni. „Szkocka kiełbaska” była na najlepszej drodze do zostania królową sezonu. Widział to wyraźnie!

A jednak nadal była „kiełbaską”! Teraz, kiedy się jej lepiej przyjrzał, nie ulegało wątpliwości, że jest równie gruba jak dawniej... a nawet grubsza. Ohyda!

Matka zawsze powtarzała, że kobiety powinny jeść jak ptaszki. Nie potrzeba im tyle sił, co mężczyznom!

Ktoś powinien powiedzieć tej dziewusze, żeby się tak nie puszyła! I nie łudziła się, że nikt nie zauważy, jaka z niej klucha!

Najwyższy czas, żeby właśnie on jej to uświadomił.

18

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 15

Dla zuchwałego żartu zabrała mnie kiedyś do ustronnego ogrodu na tyłach miejskiej rezydencji księżnej P... Nie był to ogród kwiatowy, Drogi Czytelniku, tylko ogrodzony murem warzywnik. Zaprowadziła mnie tam... i teraz, z ciężkim sercem i z poczuciem winy, wspominam, jak ogarnięta szaleństwem tańczyła bez sukni... bez koszulki... równie śmiała i wolna pod sklepieniem nieba jak wróbelek!

Nie upłynęło nawet dziesięć minut i Griselda straciła z oczu Josie. Było to irytujące! Nie dlatego, żeby miała specjalną ochotę strzec jej jak Cerber, ale Josie włożyła dziś po raz pierwszy olśniewającą kreację od madame Rocque i Griselda chciała obserwować skutki tej metamorfozy.

Oczy Josie zajaśniały jak gwiazdy, gdy odkryła, że zwykły bal nieoczekiwanie przemienił się w maskaradę.

– Nikt nie pozna, że to ja, „szkocka kiełbaska”! – szepnęła Griseldzie do ucha.

– Nikomu nawet nie przemknie przez myśl podobne określenie, kiedy ujrzy cię w tej sukni! – odpowiedziała jej równie cicho Griselda.

Josie była uroczo zaokrąglona, prześliczna i taka młoda! Jej kuszące kształty i jej świeżość rzucały się od razu w oczy... zwłaszcza komuś, kto czuł się w tej chwili taki zmęczony jak Griselda. Dokuczały jej mięśnie, o których istnieniu nie miała nawet pojęcia! Była po prostu obolała od stóp do głów.

Dwie godziny później czuła się jeszcze bardziej wyczerpana. Josie odniosła niebywały sukces, a jej opiekunka była prawie pewna, że większość nowych wielbicieli będzie jej odtąd wiernie towarzyszyć – w masce czy bez maski!

– Znakomicie zorganizowana zabawa! – huknął do Griseldy książę Yorku, mijając ją na korytarzu; nie puszczał przy tym dłoni aktoreczki z teatru Adelphi. Griselda oczywiście rozpoznała księcia. Miał na sobie mundur wodza naczelnego, nic tylko złote szamerunki, epolety, a w dodatku paradna szpada u boku. On natomiast wziął ją widocznie za panią domu, lady Mucklowe. Ani myślała wyprowadzać go z błędu!

– Jakże mi miło to słyszeć, Wasza Książęca Mość! – odparła, wykonując tak głęboki dyg, że kolanem dotknęła niemal ziemi. Potem książę pogonił za swą aktoreczką, aż zatrzeszczały fiszbiny w gorsecie i wionęły za nim fałdy płaszcza ze złotymi frędzlami i z podszewką z czerwonej tafty.

– Jak myślisz, czy kazał sobie wyhaftować Order Podwiązki na niewymownych? – tuż przy uchu Griseldy odezwał się znajomy niski głos.

Usta jej wygięły się mimo woli w radosnym uśmiechu powitalnym, a serce zabiło szybciej.

– Założę się, że zamawia sobie gatki na obstalunek, i to nie u byle kogo! – perorował dalej Darlington. Czuła na plecach ciepły dotyk jego ręki. Szli już w zgodnym rytmie, nim Griselda całkiem oprzytomniała. – Specjalne zamówienie dworu królewskiego: książęce gacie na miarę!

Griselda parsknęła śmiechem.

– Zgaduję, o czym myślisz! – szepnął jej na uszko. – To musi być nie lada miara, co?

– Powinieneś, mój panie, rozejrzeć się za żoną, zamiast tracić ze mną czas na głupstwa!

– To samo mógłbym poradzić tobie! Ja, niestety, nie potrafię w tych warunkach odróżnić posażnej od nieposażnej.

– Ale mnie jakoś znalazłeś bez kłopotu!

– Rozpoznałem twoje włosy natychmiast, jak tylko stanąłem w drzwiach.

Serce Griseldy całkiem się rozszalało.

– Nie tak to sobie planowaliśmy!

– Życie jest pełne rozkosznych niespodzianek! Wyglądasz urzekająco, kusicielsko... ale jesteś chyba troszkę zmęczona?

Griselda przygryzła wargę. To przez te trzydzieści dwa lata!

– ...Bo ja ledwo żyję – ciągnął dalej Darlington. – Dokuczają mi mięśnie w najbardziej nieprawdopodobnych miejscach! – szepnął jej do ucha. – Na przykład, na tyłku! Kto by przypuszczał, że akurat zadek tak się utrudzi naszymi nocnymi igraszkami?!

– No właśnie! – przytaknęła odruchowo. I poczuła, że się czerwieni.

Już się domyślała, dokąd zmierzają. Ostatecznie, nieraz brała udział w przyjęciach u lady Mucklowe! Bez pośpiechu, ale zdecydowanie prowadził ją przez drugą salę balową do przeszklonych drzwi, żeby przez nie (jak się domyślała) wymknąć się do ogrodu.

– Nie zamierzam wychodzić z tobą do ogrodu! – oświadczyła, zapierając się obcasami o podłogę.

– Wcale ci tego nie proponuję – odparł niewzruszony.

– Ani w żadne inne ustronne miejsce! – dodała, zdjęta lękiem. On był zbyt czarujący, ona zbyt słaba... a może na odwrót? W każdym razie powinna się rozejrzeć za przyszłym mężem, on zaś poszukać sobie żony! – Widzę Cecily Severy! – szepnęła do niego. – Ma suknię w kolorze lawendy!

– „Panna młoda, tonąca w lawendzie” – zaczął śpiewać fałszywie, ale za to głośno.

– Cicho bądź! – ofuknęła go.

– „Rzekła twardo: »Nic z tego nie będzie! Zbyt odmienna to płeć...«„

Griselda chichotała, nie mogąc się powstrzymać.

– „»...Więc nie możesz mnie mieć!«– wyśpiewywał Darlington. I zakończył z triumfem: – Lecz przekonał ją mąż, że jest w błędzie”.

Byli już na korytarzu i zanim zdążyła mu powiedzieć, że limeryki powinny być w dobrym guście i naprawdę dowcipne, przytulił ją do siebie.

– Och... – powiedziała tylko i przestała się śmiać.

Całował ją z rozpaczliwą determinacją, a mimo to czuła na jego ustach uśmiech, który prawie z nich nie schodził.

– Ja też cię przekonam, że jesteś w błędzie! – warknął groźnie.

– Nie! – protestowała. Oddech jej się rwał. – Jestem przyzwoitką Josie... Muszę zobaczyć, co ona... Muszę...

– Wszystko z nią w porządku! – zapewnił ją Darlington, znacząc językiem palący ślad na jej szyi.

Griselda jednak odetchnęła głęboko i odepchnęła go od siebie. Poprawiła swą maskę drżącymi palcami.

– Nigdy się z nikim nie całuję podczas balu! – oświadczyła niezłomnym tonem. – To nie w moim stylu! Bardzo mi przykro, ale nasza przygoda dobiegła końca.

Odwróciła się i chciała odejść, ale zatrzymał ją.

– No to zaprowadź mnie do tej, co mi sądzona!

– Któż taki? Wzruszył ramionami.

– Wybierz sama!

– Cecily Severy! – oświadczyła po chwili namysłu. – To zdecydowanie niewłaściwe, że się do tego mieszam, ale Cecily jest bardzo dobra i naprawdę urocza.

– Sepleni!

– Już o tym dyskutowaliśmy.

Przyciągnął ją znów do siebie, ale nie aż tak blisko.

– Jest strasznie chuda! – szepnął. – Wiesz, że przez cały dzień myślałem tylko o tobie? Jak mógłbym zapomnieć o mojej lady Godivie przy jakimś chudzielcu?

– Przede wszystkim – zaczęła Griselda, udając, że nie słyszała jego słów, ale zapisując je sobie skrzętnie w pamięci – powinieneś coś zrobić, żeby moja Josie stała się popularna!

– Przyznaję, że jestem ci to winien – odparł. – Jesteś to winien jej! I własnemu sumieniu.

Zaciągnęła go z powrotem do pierwszego salonu i zatrzymała się w drzwiach, olśniona zawieruchą barw: ciemna czerwień, szafranowa żółć, pawiowy błękit – a wszystko to cętkowane czernią masek.

– O Boże! – mruknął Darlington tak cicho, że tylko Griselda mogła go usłyszeć. – To mnie całkowicie przekonuje o wyższości klasycznego zestawienia czerni i bieli, a la Brummell!

Griselda dostrzegła właśnie Josie w kącie sali.

– Chciałabym cię przedstawić pannie Essex.

Miała wrażenie, że Darlington jęknął z cicha, ale nie była tego pewna. Któż zresztą lubi stawać oko w oko ze swoimi grzechami?

Kiedy zbliżali się do Josie, Griselda uśmiechnęła się mimo woli. Nie miała pojęcia, co spowodowało tę przemianę, ale Josie, zaakceptowawszy wreszcie siebie taką, jaką ją Pan Bóg stworzył, włożyła w tę metamorfozę całe serce. Zamiast wystąpić z długimi lokami, jak większość debiutantek, upięła włosy wysoko, przytrzymując je brylantowymi spinkami od Tess. Suknia od madame Rocque była stanowczo zbyt wyrafinowana dla debiutantki. Nie powinnam była na to pozwolić! – pomyślała Griselda.

Suknia otulała wręcz ciało Josie – ten fiołkowy błękit, ten głęboki dekolt obrzeżony sterczącą falbanką... Nie starając się wcale o nadanie swej klientce najmodniejszej, patykowatej sylwetki, madame Rocque uwydatniła wszelkie kobiece powaby Josie. W porównaniu z nią przeciętna debiutantka w zwiewnych szatkach, przewiązana wstążką pod prawie niedostrzegalnym biustem, wyglądała niezbyt atrakcyjnie.

Josie wydawała się gorąca, niebezpieczna, zmysłowa – a równocześnie młodziutka, świeża i śliczna. Była uosobieniem odwiecznego grzechu, odmłodzonego nie do poznania!

– O Boże! – wykrztusił Darlington i skamieniał.

Griseldę przeszył nagły ból. Co też ona robi najlepszego, chcąc zapoznać Charlesa z Josie?! Przecież to oczywiste, że on... on... Ale Darlington bynajmniej nie wyglądał na porażonego nagłą żądzą. W jego wzroku było tylko najwyższe zdumienie.

– Coś ty, u diabła, zrobiła z tą dziewczyną?! – wyszeptał.

Josie flirtowała z czterema dżentelmenami naraz z taką wprawą, jakby miała długoletnie doświadczenie w tej dziedzinie i od kolebki uchodziła za niekwestionowaną piękność.

– Ależ nic! – odparła szeptem Griselda. – Przyjrzyj się uważnie dziewczynie, której przykleiłeś etykietkę „szkockiej kiełbaski”!

– O, to nie fair, lady Godivo! – odparował. – A za taką nieczystą grę powinnaś mi co najmniej... dać fant!

Głos Darlingtona stał się bardziej gardłowy i Griselda odsunęła się nieco.

– Nie ma mowy o żadnych fantach!

– Ta dziewczyna naprawdę wydaje się odmieniona. Nie jest ani trochę nadęta!

Griselda przygryzła wargi. Darlington pokręcił głową.

– Nie znam się zbyt dobrze na kobietach. Ale to coś z pewnością bym w niej dostrzegł! – szepnął znów do ucha Griseldy. – Gdyby tak wyglądała na początku sezonu, mógłbym wymyślać nie wiem jakie przezwiska, a nikt by się tym nie przejmował!

– Chciałabym, żebyś z nią zatańczył – powiedziała Griselda, walcząc z pragnieniem odciągnięcia Darlingtona jak najdalej od Josie.

Spojrzał raz jeszcze w stronę dziewczyny. Josie właśnie dała żartobliwie jednemu ze swych adoratorów po łapach.

– To całkiem zbyteczne! Ona już zdobyła sobie pozycję, Griseldo! Spójrz choćby na Skevingtona... Stoi przy niej z prawej strony. Kto wie, czy za niego nie wyjdzie? On ma uroczą posiadłość i nadzieję na tytuł po śmierci stryja.

Griselda zamrugała.

– Nie chcesz chyba, żebym ją odciągnął od Skevingtona? Wygląda na oczarowanego!

– Ale Josie nie – zauważyła Griselda.

– A, to co innego! Ale i mną pewnie by się nie zachwyciła.

I łagodnie, lecz stanowczo pociągnął Griseldę w innym kierunku.

– Dlaczego nie miałaby być tobą zachwycona? – spytała Griselda. Było jej przy tym trochę głupio, ale uznała, że lepiej postawić sprawę otwarcie. – A Josephine ma ogromny posag!

– Mój ojciec poinformował mnie o tym na początku sezonu – odparł Darlington, zmierzając żwawym krokiem ku drzwiom sali balowej. – Prawdę mówiąc, był przekonany, że mógłbym wyciągnąć od Feltona więcej, niż obiecał dać jej w posagu... Ale sęk w tym, że ja nie znoszę nudy.

– Josie wcale nie jest nudna! To jedna z najbardziej inteligentnych, najdowcipniejszych dziewcząt, jakie znam!

– Takie są najgorsze! – zawyrokował Darlington. – To okropnie męczące walczyć ustawicznie na języki z przemądrzałą smarkulą! Takie pannice oczekują od człowieka wiecznych popisów.

– Kto jak kto, ale ty z pewnością zawsze potrafiłbyś się odciąć! – stwierdziła Griselda.

Zwolnił kroku, kiedy znaleźli się na korytarzu.

– Dokąd my właściwie idziemy? – spytała Griselda.

Chętnie zaimponowałaby mu jakąś dowcipną uwagą, ale ani rusz nie mogła nic wymyślić.

– Chcę ci pokazać miejsce, które odkryłem podczas mojej poprzedniej bytności u lady Mucklowe... Całe wieki temu, kiedy Byron deklamował tu poezje.

– Ja niestety nie mogłam wówczas przybyć – odparła Griselda.

Było coś niezwykle podniecającego w tym, że trzymali się za ręce w całym tym tłoku i rozgwarze. Oczywiście nikt się nawet nie domyślał, kim ona jest. Nie tylko maska zasłaniała jej twarz; zmieniła także uczesanie, a wyzywająca suknia, którą miała na sobie, zupełnie nie była w jej stylu. Nawet sobie samej wydawała się kimś innym!

Darlingtona, oczywiście, wszyscy rozpoznali. Trudno byłoby ukryć te jasne włosy i tę zręczną, smukłą postać!

Teraz już niemal biegli po korytarzu, najwyraźniej przeznaczonym dla służby.

– Dokąd właściwie zmierzamy, Charlesie? – spytała Griselda, usiłując ukryć zadyszkę.

Miewały ją przecież tylko stare baby!

– Do kuchni, ma się rozumieć – odparł.

I rzeczywiście, znaleźli się w nisko sklepionej kuchni o kamiennej podłodze. Roiło się tu od służby, która zwijała się jak w ukropie, przygotowując kolację; miano ją podać o drugiej nad ranem. Na niespodziewanych przybyszów nikt nawet nie spojrzał.

– Wychodzimy! – zakomenderował Darlington, lawirując pomiędzy szefem kuchni, dwoma pośledniejszego gatunku kucharzami a czterema kuchcikami. – Tylnymi drzwiami!

Wydostali się na zewnątrz. Było tam niezwykle cicho, tylko zza zamkniętych drzwi dobiegał stłumiony gwar przypominający szum oceanu.

– O, jak tu ślicznie! – zachwyciła się Griselda.

Był to stary warzywnik, oddzielony wysokim ceglanym murem od znacznie okazalszego ogrodu kwiatowego, rozciągającego się za domem. Stary mur z czerwonej cegły był obrośnięty pnącymi różami, których drobne białe kwiaty majaczyły niewyraźnie w słabym świetle padającym z okien kuchni.

Griselda ostrożnie stąpała po nierównej ścieżce pomiędzy grządkami nowalijek – młodej marchewki, sałaty i jakichś błękitnawo-fioletowych liści, których nie potrafiła zidentyfikować.

Darlington szedł za nią.

– Chrzan ładnie obrodził! – zauważył, zerknąwszy na prawo.

Rude kocisko o czujnych, skośnych oczach niezawodnego pogromcy myszy zerknęło na nich z nonszalancją, przeskoczyło przez mur i zniknęło.

Dotarli na sam koniec warzywnika, gdzie różane pnącza tworzyły zasłonę tak gęstą, że mogłaby posłużyć jako derka na konia. Tuż przy murze stała niewielka drewniana ławka.

– Ten ogród wydaje mi się dziwnie znajomy! – powiedziała w zadumie Griselda. – O, już wiem! Przecież to Hellgate miał schadzkę w warzywniku... Och, Charlesie! Czyżbyś to ty był Hellgate’em? Zawsze podejrzewałam, że to mój brat!

– Nie jestem żadnym Hellgate’em! – zaprotestował żywo Darlington. – I nigdy nie robiłem nic niestosownego w warzywnym ogrodzie.. j Znowu nazwałaś mnie Charlesem?

– Zwykłe przejęzyczenie. Już się nie powtórzy!

– Ależ... bardzo mi to odpowiada!

– Mało mnie to obchodzi! Poczuła jego smukłe palce na swych policzkach.

– Nic już nie mów! – szepnął i jego twarz znalazła się tuż obok jej twarzy.

Przez sekundę myśli Griseldy trzepotały się jak spłoszone ptaki. Nie powinna tego robić! Nie mogą!... Jeszcze ich ktoś zobaczy! Potem przymknęła oczy i skapitulowała.

– Zdejmę ci maskę – wymruczał z ustami na jej ustach.

Jego pocałunki były niemal gniewne: natarczywe, zaborcze, jakby chciał jej coś wykrzyczeć bez słów.

Griselda wyrwała mu się, nie mogąc złapać tchu.

On jednak bez słowa przyciągnął ją z powrotem do siebie. Uczynił to bez pośpiechu, jakby chciał dać jej czas na powiedzenie „nie”. Ale Griselda nie protestowała. Uniosła tylko twarz ku niemu, rozchyliła wargi i szepnęła:

– Charles.

To jednak w zupełności wystarczyło. Nie wiedzieć jak, znaleźli się oboje na drewnianej ławce.

– Nie możemy... – wykrztusiła.

– I nie będziemy! – odparł z błyskiem w oku. – Nie jest na to dość ciemno. Ale zacałuję cię chyba na śmierć, lady Godivo! – Pochylił ku niej głowę i szepnął, dotykając wargami jej warg: – Będę cię całował, póki nie zapomnisz, przynajmniej na dziś, o szukaniu męża!

– Ja... – zaczęła, ale urwała, gdyż jego dłoń zacisnęła się na jej piersi.

Griselda należała do kobiet, którym nigdy nie brakło właściwych słów – zarówno gdy pocieszała strapionych, jak i wówczas gdy powtarzała pikantne ploteczki. Potrafiła także śmiać się uroczo w odpowiedniej chwili. Teraz jednak nie umiałaby sklecić jednego sensownego zdania.

– Przestań! – wyszeptała wreszcie.

Prężyła się pod jego pieszczącą ręką niczym kotka, a równocześnie walczyła ze łzami. Usta Charlesa dotknęły jej czoła... Potem musnął ustami jej brwi... a następnie nosek.

– Czemu jesteś taki czuły? – spytała. – Przecież nawet cię nie znam! Te słowa poraziły go jak uderzenie pioruna.

– Mam wrażenie – odparł po chwili – że znam cię doskonale. Ubiegłej nocy...

– O, takie przygody to dla mężczyzn chleb powszedni! – powiedziała nie tyle szorstko, ile siląc się na rzeczowy ton.

– Może dla innych, ale nie dla mnie. Pewnie i ja zacznę tak postępować, kiedy się ożenię, a potem znudzimy się sobą nawzajem, moja żona i ja.

W jego głosie było tyle bólu i zniechęcenia, że serce omal jej nie pękło.

– To niemożliwe! – zapewniła go, gładząc po policzku. Zsunął maskę na czubek głowy, wichrząc jasne włosy. – Twoja żona nigdy do tego nie dopuści! O, będzie miała na ciebie oko, zobaczysz!

Zaczął całować jej powieki, opuściła je więc. Tak wyraźnie czuła jego zapach – milszy od woni róż.... tymianku... rozmarynu...

– Niemożliwe? Ale prawdziwe! – upierał się.

– Wcale nie! Wszystkie trzy młode panny, którymi się opiekowałam, wyszły za mąż z miłości, bardzo szczęśliwie! Pozostała już tylko Josie...

– I ty. Dla siebie też musisz znaleźć męża.

Nie chciała o tym myśleć, pochyliła się więc znowu ku niemu, a on skorzystał z tego milczącego zaproszenia.

19

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 15

Moja Helena nosi teraz pierścionek innego mężczyzny, dzieli z nim łoże, przyjęła jego nazwisko. Nie mogę jednak oprzeć się nadziei, że jakaś maleńka cząstka jej serca nadal do mnie należy... że zachowała się w niej pamięć tamtego nieokiełznanego tańca, który przerwałem wreszcie, chwytając ją w ramiona. Lecz nawet wówczas taniec nadal w nas trwał! A jednak Helena wiedziała... wiedziała już wtedy, że ma zostać żoną innego.

O, droga Heleno, jeśli przypadkiem czytasz te słowa, skreślone mą nieporadną ręką, pomyśl o mnie!

Mayne odnalazł w końcu swą narzeczoną w gabinecie lady Mucklowe. Gawędziła tam w gronie młodych kobiet; wspólnie opróżniły talerz drobnych ciasteczek i chyba trzy butelki szampana. Wszystkie panie zdjęły maski i śmiały się jak szalone, gdy wszedł do pokoju. Mayne poczuł wzbierającą w nim irytację. Czemu, u diabła, trzeba jej nieustannie szukać? Czemu Sylvie wymyka się z sali balowej?

Musiał jednak przyznać, że w zachowaniu narzeczonej nie było nic niestosownego. Nigdy! Cechowała ją taka czystość, taka niechęć do wszelkich kontaktów fizycznych, że czasami wydawało mu się wprost niewiarygodne, że zgodziła się zostać jego żoną.

Na samą myśl o tym musiał się uśmiechnąć. Jego uśmiech nie zgasł nawet wówczas, gdy Sylvie popatrzyła na niego z wyraźnym niezadowoleniem.

– A, to ty, Mayne – powiedziała.

– Wszędzie cię szukałem, kochanie! – odparł, chwytając jej dłoń i całując ją. – Mam nadzieję, że zjemy razem kolację.

Mała Polly Cooper, która przeżywała właśnie cielęcą miłość do hrabiego, zachichotała nerwowo.

Lady Gemima uśmiechnęła się do niego.

– Chcesz nam zabrać Sylvie, Mayne? Jesteśmy nią oczarowane!

Mayne nie bardzo wiedział, co myśleć o lady Gemimie. Była oczywiście piękna, ale jej inteligencja zbijała go nieco z tropu. Potrafiła uświadomić mężczyźnie jego niedostatki, nie zniżając się do słownych przytyków.

Gdy wychodzili z gabinetu, oczy Sylvie błyszczały.

– Nareszcie znalazłam przyjaciół w Londynie! Tak się cieszę! Spojrzał na nią z aprobatą.

– To cudownie, Sylvie! Gemima...

– Znasz ją? – Puściła jego ramię i podekscytowana klasnęła w ręce. – Wydaje mi się taka interesująca! Taka oryginalna! A suknię szyła u męskiego krawca, wyobrażasz sobie? On się nazywa...

Wesoło paplała dalej. Myśli Mayne’a się rozpierzchły. Warto by sprawdzić, jak sobie radzi Josie... Zauważył, że jego siostra tańczy z blondynem, w którym było coś znajomego, ale nie zdołał go rozpoznać z powodu maski... Za zakrętem korytarza natknął się na Annabel całującą się ze swoim mężem. To było zupełnie w jej stylu! Rzuciła mu bezczelny uśmieszek.

Niepokoił się trochę o Josie. Miał dziwne przeczucie, że mogłaby zrobić coś niestosownego... W końcu wszystkie jej siostry wyszły za mąż (i to bardzo szczęśliwie) dzięki postępowaniu, które trudno nazwać przykładnym! Josie z pewnością to zauważyła i – być może – wyciągnęła nieodpowiednie wnioski...

Nagle zauważył ze zdumieniem, że Sylvie przestała mówić i wpatruje się w niego pytającym wzrokiem.

– Wybacz, moja droga! – pokajał się. – Zamyśliłem się... sam nie wiem nad czym.

– Twoje myśli często błądzą, kiedy mówię o ważnych sprawach! – odparła z pewną uszczypliwością.

Hrabia był zdumiony. Czyżby naprawdę mówiła o czymś istotnym?

– Powtórz, Sylvie, z łaski swojej! Przysięgam, że będę słuchał z całą uwagą.

Sylvie nadąsała się, ale zaraz złagodniała i uśmiechnęła się do niego.

– Mówiłam właśnie o gorszącym postępowaniu pani Anglin. Z pewnością się zgodzisz, że to niezwykle ważny temat!

– Istotnie.

– Wszyscy zapewniają, że pani A. jest jedną z bohaterek tych wspomnień, o których teraz głośno w całym Londynie. Podobno Hellgate obdarzył ją dziwacznym pseudonimem Gorczyczka czy coś w tym rodzaju. Lepiej by było, gdybym sama zapoznała się z tymi pamiętnikami, ale czytanie po angielsku sprawia mi trudność...

– To całkiem chybione podejrzenie – odpowiedział Mayne. – Pani Anglin nie ma dość temperamentu na takie wybryki!

A poza tym, pomyślał (ale nie podzielił się tą refleksją ze swoją narzeczoną), potrafię rozpoznać własną biografię, nawet gdy ktoś ją spisze opłakanym stylem!

Jeśli dobrze pamiętał, Gorczyczką była pani Thomasina Symonds.

Sylvie wzdrygnęła się ostentacyjnie.

– Nigdy jej już nie podam ręki... zwłaszcza bez rękawiczki, po tym wszystkim, czego dowiedziałam się na jej temat! Jak kobieta może się aż tak upodlić?!

– Autor nie podał chyba zbyt wielu szczegółów, nieprawdaż? – zagadnął Mayne.

Cisnął książkę w kąt, nie doczytawszy do końca, ale z tego rozdziału zapamiętał jedynie jakieś „drżące łona” i „zdławione szepty”.

– Aż za dużo! – oświadczyła Sylvie. – Uważam, że to wszystko jest wyjątkowo niesmaczne... sądząc z opisu Gemimy.

Mayne spojrzał znów na narzeczoną i po raz nie wiadomo który zdumiał się, jaka jest nieskalana. Była jak śnieżnobiała róża, której nikt nie tknął ani nie splamił oddechem. Bardzo rzadko pozwalała nawet na dotyk ręki bez rękawiczki. Z pewnością nigdy nie urządziłaby mu niesmacznej sceny i nie wyznałaby z płaczem swojej miłości do innego mężczyzny. Nigdy też nie pozwoliłaby, żeby jakiś rozpustnik zwabił ją do swego łoża!

Należała do niego i nigdy nie będzie należała do innego. Na samą myśl o tym przeniknął go dreszcz.

– Może przejdziemy się po ogrodzie? – spytał nieco zdławionym głosem.

Spojrzała na niego, ale widać nie dostrzegła w tej propozycji nic niestosownego, gdyż skinęła głową potakująco.

– Wcale nie mam ochoty na kolację! – oznajmiła.

Jak ptaszek, Sylvie wydawała się żywić jedynie okruszkami, i to w najdziwniejszych porach dnia. Ani razu nie widział, żeby zjadła jakiś posiłek. Grzebała tylko w talerzu, po czym układała na nim sztućce, jakby chciała ukryć niezjedzone danie.

Poprowadził ją aż na koniec ogrodu. Większość gości wracała już na kolację. Była co najmniej druga nad ranem. Ogród wydawał się mroczny i tajemniczy.

– Niezbyt mi się tu podoba – szepnęła Sylvie. – Jesteś całkiem bezpieczna!

– Wiem, że przy tobie jestem bezpieczna – odparła z uśmiechem. – To jedna z cech, które najbardziej w tobie cenię, Mayne!

– Czy nie wolałabyś mówić mi po imieniu: Garret? – spytał. – Przynajmniej wtedy, gdy jesteśmy sami?

Ona jednak pokręciła głową.

– Zdecydowanie nie! Miałabym wrażenie, że pozwalamy sobie na niestosowną poufałość. Czemu udawać coś, czego nie ma?

Mocny argument!

– Może jednak moglibyśmy zbliżyć się nieco? – powiedział Mayne, odsuwając od siebie pospiesznie wspomnienie pocałunku z Josie.

Wówczas nie zdawał sobie z tego sprawy, ale teraz już wiedział, że był to zdecydowany brak lojalności wobec narzeczonej. Sylvie z pewnością wzięłaby mu to za złe, gdyby się dowiedziała!

Zmarszczyła brwi i spytała dość chłodno:

– Co przez to rozumiesz, milordzie?

– Właśnie to! – powiedział miękko i pochylił się, by ją pocałować.

Była taka maleńka! Ujął delikatnie w obie ręce jej twarzyczkę, drobną jak buzia dziecka. Kiedy ją całował, odezwała się zimno, jakby nie czuła dotyku jego warg:

– Nie sprawia mi to przyjemności.

– O...! – westchnął i wyprostował się.

Między jej brwiami rysowała się drobna zmarszczka.

– Nie jestem zwolenniczką przedślubnych poufałości – oświadczyła. – Myślałam, że porozumieliśmy się w tej materii.

– Ale jeden pocałunek... – wyszeptał bezradnie. Uniosła dumnie głowę.

– Nie należę do tych kobiet, Mayne, co szukają kłopotów, włócząc się po ogrodach!

– Ale przecież...

Jednakże nieugięty błysk w jej oku dowodził, że mówiła całkiem poważnie.

A prawda była taka: Sylvie nie wydawałaby mu się równie doskonała i nieosiągalna (jaką zresztą była w rzeczywistości!), gdyby ze śmiechem rzuciła mu się w ramiona, jak to czyniło wiele kobiet w przeszłości.

On zaś wcale tego nie pragnął! Od dwóch lat nie miał żadnego romansu. Czuł, że powoli odzyskuje swą osobowość, oczyściwszy się z dziesiątków tanich przygód, z których wracał do domu, pachnąc perfumami, ze śladami damskich łez na rękawie. Dotarł już do tego etapu życia, kiedy pragnie się mieć kogoś jednego i żąda się od niego absolutnej wierności.

Zgodnie, w milczeniu skierowali się z powrotem do budynku.

– Mam zamiar wprowadzić ład w moich stajniach przed następnym sezonem wyścigowym – powiedział.

– Chyba już wspomniałeś mi o tym przed miesiącem – odparła Sylvie całkiem przyjaźnie. – Chcesz zaangażować kogoś do pomocy?

Zapomniał, że już jej o tym napomknął. Nic dziwnego, myślał o tym od wielu miesięcy.

– To niełatwa decyzja. Musiałbym sam być przy tym i wszystkiego dopilnować.

– Istotnie, nie można pozwolić, by jakiś tam zastępca decydował o ważnych zmianach personelu – mówiła dość mętnie Sylvie, dając znaki przyjaciółce, która też wybierała się na kolację. – Może usiądziemy razem z panną Tarn, Mayne? Doskonale mówi po francusku! Wyjaśniła mi, że uczyła ją przez trzy lata rodowita Francuzka. Nie pojmuję, czemu większość Anglików nie zadba o to, by nauczyć się porządnie francuskiego!

Mayne jednak był o krok od podjęcia bardzo ważnej decyzji. Z własnej woli nigdy by nie poruszył tego tematu w rozmowie z narzeczoną, czuł jednak że to postanowienie mogło zmienić całe jego życie. A także – z pewnością – mieć wpływ na przyszłość Sylvie.

– Nie! – sprzeciwił się więc dość szorstko jej propozycji. – Musimy ze sobą pomówić, Sylvie. Nigdy nie mam okazji zostać z tobą sam na sam!

– To byłoby całkiem niewłaściwe – orzekła, dając znaki pannie Tarn, że nici ze wspólnej kolacji.

Mayne zerknął na nią z ukosa i dostrzegł, że jej mina wyraża niezadowolenie z niego... a może nawet kpinę?

– Niebawem będziemy mężem i żoną – zwrócił jej uwagę.

– Cóż za purytańskie sformułowanie! Nigdy nie będę uległą żoną, służebnicą swego pana i władcy! Przede wszystkim jestem damą, a ty dżentelmenem!

Mayne westchnął.

– Poproszę o mały stolik – zwrócił się do kłaniającego się lokaja. – Tylko dla nas dwojga.

W chwilę później zasiedli w ten sposób, że Sylvie miała dobry widok na całą salę, a jej woreczek, szal i wachlarz zostały ułożone dokładnie tak, jak sobie tego życzyła. Dopiero teraz zwróciła wzrok na narzeczonego.

– Mayne – spytała bez ogródek – co to wszystko ma znaczyć? Poczuł, że ściskająca mu serce niepewność nieco zelżała.

– Zmarnowałem życie, Sylvie.

Powiedział to po prostu, bez teatralnej przesady.

– W jakim sensie? – spytała i czoło jej znów przecięła zmarszczka. – Straciłeś majątek? – Położyła rękę na jego dłoni. – Mam pokaźny posag, Mayne. Te pieniądze należą do ciebie.

Omal się nie rozpłakał. Widać zbyt długo był sam, a teraz wreszcie mógł z kimś o tym porozmawiać. W dodatku Sylvie była taka wielkoduszna!

– Nie przejmuj się! – mówiła. – Mój ojciec ma także mnóstwo pieniędzy. Nie pozwoli, by jego córka klepała biedę, jak to wy mówicie!

– Nie chodzi o pieniądze. Chybabym wolał, żeby tak było!

– W takim razie o co?

– Zmarnowałem tyle lat na mnóstwo bezmyślnych przygód i tanich miłostek. Niczego nie dokonałem. Ani razu nie wystąpiłem w Izbie Lordów. Jestem bardzo majętny, mówiąc szczerze, ale sam w żaden sposób nie przyczyniłem się do tego bogactwa. To Felton konferuje z moim rządcą. A ja, na dobrą sprawę, sam nie wiem, co posiadam.

– Masz na myśli Luciusa Feltona? – upewniła się Sylvie. Kiedy potwierdził to skinieniem głowy, dodała: – To bardzo rozsądnie z twojej strony, że szukasz w nim oparcia. Pan Felton jest prawdziwym geniuszem w tych sprawach, nieprawdaż?

– Moja posiadłość kwitnie bez mego najmniejszego udziału – mówił Mayne niby to spokojnie, ale z desperacją, która nie opuszczała go od ponad roku. – A miejsca w Izbie Lordów nie zająłem, bo tylko bym się zbłaźnił. Zupełnie mnie nie interesują ani afery z przywłaszczaniem sobie gromadzkich gruntów, ani deportacja kieszonkowców na Antypody!

– I cóż widzisz złego w takim życiu? – spytała ze szczerym zdumieniem Sylvie.

– W jakim życiu?

– No, w normalnym... Jak to trudno wyrazić po angielsku! Chodzi mi o życie wielkiego pana...

– Dżentelmena, który nic nie robi, tylko się bawi? – sprecyzował Mayne. – Mogę ci powiedzieć, Sylvie, czym taki pan wypełnia sobie czas! Flirtuje z cudzymi żonami, a czasem nawet z nimi romansuje. Traci pieniądze na głupie zakłady, a czas na karkołomne wyścigi powozów czy oglądanie walk bokserskich.

Sylvie przytaknęła skinieniem głowy.

– Owszem, zajmuje się tym wszystkim! A poza tym dba o swoje majątki i o dobro swych poddanych... (Ojciec popierał nawet rewolucję, choć tylko z początku!) Oprócz tego wielcy panowie mają dzieci i starają się o to, by wyrosły na oświeconych członków społeczeństwa... takich, którzy wiedzą, gdzie jest ich miejsce i co powinni robić.

– I na tym właśnie polega mój problem – wtrącił Mayne. – Nie wiem, gdzie jest moje miejsce i co powinienem w życiu robić!

Sylvie lekko zmarszczyła brwi.

– Powinieneś nadal postępować tak, jak dotąd. Jesteś dobrym człowiekiem, Mayne! Nie brak ci przyjaciół ani majątku. Czego chcesz więcej?

– Chciałbym dać coś z siebie – odparł Mayne bezradnie. – Stworzyć coś konkretnego!

– Tak jak ten stary markiz, który postawił wiatrak w swoim majątku?

– Nie, nie mam zadatków na konstruktora. Gdyby tak było, z radością przeniósłbym się na wieś, żeby stawiać wiatraki.

– Ależ tak się nie robi!... Bardzo się cieszę, że to cię nie pociąga. Wolę takich, co nie robią nic, od dziwaków-wynalazców! Oczywiście, niekiedy podobne uzdolnienia bywają pożyteczne... Kowal mojego papy wyrabiał specjalne rury z kolankami...

Mayne wpatrywał się we własne ręce.

– Może poczujesz się lepiej, kiedy będziemy mieli dzieci – zasugerowała Sylvie. W jej głosie brzmiało szczere współczucie, ale była tak wyraźnie zbita z tropu, że Mayne mimo woli uśmiechnął się do niej. Pochylił się i pocałował ją w nosek, choć była przeciwniczką wszelkich czułości na oczach ludzi.

– Jesteś bardzo kochana, wiesz?

– Nie! Wiem tylko, że jestem bardzo szczęśliwa. Lubię być tym, kim jestem: damą z towarzystwa. Lubię chodzić na bale i rozmawiać z serdecznymi przyjaciółmi...

– Aż za bardzo! – odparł Mayne, biorąc ją za rękę. – Nigdy nie mogę cię znaleźć, bo przeważnie kryjesz się po kątach, gawędząc z przyjaciółkami!

Uśmiechnęła się do niego.

– Właśnie w pokojach przeznaczonych tylko dla pań można się dowiedzieć najciekawszych rzeczy!

– Sylvie... nie będziesz miała nic przeciwko spędzaniu większej części roku na wsi? – spytał, domyślając się z góry, co mu odpowie.

Sylvie nie przestała się uśmiechać.

– Ależ skąd!... Zresztą, Mayne, jeśli dojdziesz do wniosku, że tylko na wsi będziesz szczęśliwy, doskonale dam sobie radę sama! Twoja londyńska rezydencja znajduje się w znakomitym punkcie. Wystarczy ją odnowić we francuskim stylu i będzie bardzo wygodna. A poza tym mam tylu przyjaciół! Z przyjemnością odwiedzę ich rezydencje. Tak, wszystko ułoży się znakomicie! Za żadne skarby nie chciałabym być ci kulą u nogi.

– Cóż za poetyczny frazes! – stwierdził cierpko Mayne. – Bardzo by mi ciebie brakowało, wiesz?

– Ależ czeka nas tyle wspólnie spędzonych lat! Jestem pewna, że rozłąka od czasu do czasu dobrze nam zrobi. Przekonałam się, że najlepsze małżeństwa tak właśnie postępują. Nie chciałabym, Mayne, żebyśmy się nawzajem krępowali!

– A gdzie będą wówczas nasze dzieci? Uniosła brwi.

– Ależ... w dziecinnym pokoju, oczywiście! Na wsi, w mieście, gdzie tylko zechcą!

Mayne się roześmiał.

– Przez jakiś czas nie będą w stanie wyrażać swoich życzeń.

– No, tak... – zgodziła się Sylvie. – Niewiele wiem o dzieciach, Mayne. Ale jestem przekonana, że nasze pociechy będą ogromnie sympatyczne!

Była taka pogodna... taka zdecydowana prowadzić własne życie, z dala od niego! I od ich dzieci, bez wątpienia. A jednak... Spojrzał na nią raz jeszcze. Sylvie nie miała w sobie nic z potwora! I była taka urocza ze swą nieco spiczastą bródką i wielkimi, przyjaznymi oczyma błyszczącymi inteligencją i ciekawością.

– Nie chciałabyś, żeby nasze wspólne życie było czymś więcej? – spytał bliski desperacji.

Ujrzał w jej pięknych oczach niepokój i troskę.

– Nie sądzę! – odparła z przekonaniem. – Mogę być szczera?

– Oczywiście! Chwycił ją za obie ręce.

– Pochodzę z kraju, gdzie mnóstwo ludzi, na przykład wiele rówieśnic mojej matki, brutalnie pozbawiono życia. Z tego tylko powodu, że byli sobą, że urodzili się, by rządzić, a nie ciężko pracować! Mnie szczęście dopisało, ponieważ mój ojciec został przyjacielem Napoleona... do chwili, gdy ujrzał wyraźnie, jakie są jego rządy! Ale choć nie doświadczyłam sama wszystkich tych okropności, mam je ciągle przed oczyma, rozumiesz? Wiem, co to więzienie, okrutne męki, utrata wszystkiego, co drogie...

Ręce Sylvie zacisnęły się w piąstki w jego uścisku.

– Jak więc możesz mnie pytać, czy nie pragnę czegoś więcej niż zwyczajne życie? Jestem taka szczęśliwa, że mogę nim się cieszyć! Siedzę tu, elegancko ubrana, syta, nie drżąc o własną głowę, nie czując trwogi... A ty pytasz, czy to dla mnie dosyć?!

Na chwilę zapadło między nimi milczenie.

– O Boże! – powiedział wreszcie Mayne. – Tak mi przykro, Sylvie! Jestem podły, że zadałem ci to pytanie!

Ale Sylvie szybko wzięła się w garść. W jej oczach nie dostrzegł już zajadłości, była jak zwykłe opanowana. Wysunęła ręce z jego uścisku i uśmiechnęła się do niego mądrym, pewnym siebie uśmiechem, który od początku tak go oczarował.

– Jestem bardzo, bardzo szczęśliwa! Jakżeby mogło być inaczej?

– Nie wątpię! I widzę, że najlepiej zrobiłem, zwracając się do ciebie w tej sprawie.

– Tak powinno być między przyjaciółmi. Przekonałam się, że moje poglądy zyskują, gdy spojrzę na sprawę cudzymi oczyma.

– Między przyjaciółmi... – powtórzył. – Ale my przecież będziemy czymś więcej niż przyjaciółmi, Sylvie!

Jej uśmiech pozostał przyjazny... ale tylko przyjazny.

– Przyjaźń to najszlachetniejsza forma miłości pomiędzy ludźmi! Te namiętne uniesienia kochanków... Wybuchną i zgasną. Nieraz byłam tego świadkiem. Ty, milordzie, najlepiej powinieneś wiedzieć, jakie są nietrwałe. Dawno temu postanowiłam nie mieć z tym nic wspólnego... i wiem, że była to słuszna decyzja!

Pochylił się nad nią i powiódł palcem po jej policzku.

– Kocham cię, Sylvie. Kocham cię ogromnie!

– Nasza przyjaźń przetrwa dłużej niż to, co w tej chwili do mnie czujesz. Może nie powinnam ci o tym mówić, ale ostrzeżono mnie, że istnieje wiele zbieżności między przeszłością twoją i Hellgate’a. Nie zamierzam umniejszać ani lekceważyć twoich uczuć, ale, zgodnie z tymi Wspomnieniami, podobne zauroczenia zdarzały ci się często i trwały... najwyżej dwa tygodnie, nieprawdaż?

Zacisnął zęby.

– To nie ja napisałem te przeklęte Wspomnienia.

– Oczywiście, że nie ty! – przytaknęła, zaszokowana takim przypuszczeniem. – Ale miałeś wiele przygód podobnych do tych, które tam opisano, n’est ce pas?

Wyczytała prawdę z jego oczu.

– Nie musisz się tego wstydzić! – zawołała. – Rozmawiamy ze sobą otwarcie i żadne z nas nie powinno czuć się zawiedzione, jeśli po kilku tygodniach naszej zażyłości twoja namiętność osłabnie! Nie warto biadać nad czymś, co jest nieuniknione. Nigdy nie będę robić ci wyrzutów, jeśli zainteresujesz się inną kobietą. Byłeś zawsze dyskretny w tych sprawach, Mayne. Wszyscy to potwierdzają. Jesteś prawdziwym dżentelmenem!

– Miałem nadzieję... – zaczął.

Ale nie wiedział, jak skończyć to zdanie. Uniosła rękę.

– Nie powinieneś się obawiać, że ściągnę na ciebie hańbę. Rozumiem męskie słabostki, ale ich nie podzielam. Wieczna wędrówka z łóżka do łóżka to nie dla mnie! – Wzdrygnęła się lekko. – Mówiąc bez ogródek, Mayne, nasze dzieci będą z pewnością twoimi dziećmi, a ja nie spowoduję skandalu.

Czy miał jej za to specjalnie podziękować?

Sylvie jednak odwróciła się już i pozdrawiała znajomych siedzących w pobliżu.

– Otóż i nasza mała Josie! Zauważyłeś, jak ślicznie dziś wygląda? Nowa modiste może odmienić całe życie kobiety... A twojej siostrze udało się znakomicie poskromić Darlingtona!

Paplała dalej, ale Mayne już jej nie słuchał. Wpatrywał się w pozbawionego smaku homara w cieście i rozmyślał nad tym, że byłoby chyba lepiej, gdyby urodził się Francuzem, a nie francusko-angielskim mieszańcem. Przynajmniej wstępując na gilotynę, wiedziałby, że jego porażkę spowodował kataklizm dziejowy! Tam do licha! – sarknął w duchu. Przestań być melodramatycznym osłem!

Podniósł wzrok znad talerza i napotkał spojrzenie Josie. Siedziała przy stoliku w towarzystwie Skevingtona, który miał taką minę, jakby chciał czym prędzej zgłosić się do Rafe’a, jej opiekuna, z projektem umowy małżeńskiej i pierścionkiem zaręczynowym w kieszeni.

– Mayne! – zawołała do brata Griselda. – Czy twój koń ma wystąpić w Ascot?

Skinął potakująco głową, choć biedna Sharon nie wydobrzała jeszcze całkiem po czarcich bobkach, a choroba zaatakowała także inne konie; z wyścigowych tylko jeden nie złapał tego świństwa.

– Może wybierzemy się tam wszyscy? – zaproponowała jego siostra. – Co ty na to, Sylvie? W Ascot są najlepiej wyposażone loże. Musisz je zobaczyć! Feltonowie mają ogromną, zupełnie jak królewska... a Tess wczoraj mi zdradziła, że tym razem sami nie będą mogli z niej skorzystać. Szkoda, żeby stała pusta!

Sylvie zmarszczyła nos. Nie znosiła kurzu i nie przepadała za wyścigami, jak wyznała narzeczonemu.

– Ascot to nie zwyczajne wyścigi! – przekonywała ją Griselda. – Sama królowa będzie obecna. I książę Cambridge ze swoją młodą żoną.

– No, dobrze – zgodziła się Sylvie, acz bez większego entuzjazmu.

I nagle z ożywieniem pomachała ręką do kogoś całkiem nieoczekiwanego.

– Któż to taki? – spytał Mayne.

– Darlington. Hrabia się nastroszył.

– Nie przejmuj się! – uspokoiła go narzeczona, gdy Darlington skierował się w ich stronę. – Twoja siostra całkowicie go unieszkodliwiła.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

– On już nigdy nie obrazi Josephine!

Darlington był wysoki, a jego twarz z pewnością zwracała uwagę kobiet. Ogólnie rzecz biorąc, robił wrażenie całkiem porządnego faceta, choć fama głosiła, że miał język jak żmija. Mayne, rzecz jasna, nie mógł mu wybaczyć drwin z Josie. Spojrzał więc na niego złym wzrokiem i Darlington instynktownie cofnął się nieco, zanim pochylił się szarmancko nad ręką Sylvie.

Zanim Mayne zorientował się, co się święci, jego narzeczona zaprosiła już tego bubka do ich loży w Ascot.

– Niech to wszyscy diabli! – warknął hrabia, gdy Darlington się oddalił. – Tylko jego nam do szczęścia brakuje!

– Nic nie rozumiesz! – odparła Sylvie, poklepując Mayne’a uspokajająco po ręku, jakby był niesfornym pięciolatkiem. – Zawsze lepiej mieć na oku kogoś, kto mógłby narobić kłopotu. Zresztą, Griselda już się nim zajmie i Darlington nie pozwoli sobie na żadne niestosowne uwagi na temat Josephine!

– O to już się sama Josie postarała – zauważył Mayne. – Żaden mężczyzna przy zdrowych zmysłach nie nazwałby jej teraz „kiełbaską”! Wygląda urzekająco, a Skevington czołga się u jej stóp.

– W takim razie zaprośmy i Skevingtona! – oświadczyła Sylvie. – Jeśli zbierze się dość znajomych, urządzimy sobie niewielkie przyjęcie w loży i z pewnością nie będziemy się nudzić!

Mayne ubóstwiał wyścigi – gwałtowne emocje, tłumy widzów, atmosferę pełną napięcia, wspaniałe konie, zapach stajni... Spośród jego koni wyścigowych czarcich bobków uniknęła tylko Gigue, nerwowa klacz o stalowoszarej sierści i ruchliwych uszach. Gdyby Mayne znalazł dla niej więcej czasu albo miał lepszego trenera, może by i wygrała w jutrzejszej gonitwie. Bardzo lubiła się ścigać i wyprzedzała inne konie z pogardliwym machnięciem ogona.

Mayne wiedział jednak, że nie poświęcono jej wystarczająco dużo uwagi. Ktoś powinien był pracować nad nią, dzień po dniu. Może nie on sam... ale i tak należało bywać regularnie na wsi, obserwować, jak przebiega trening, i dbać o to, by wszystko szło jak należy.

Udawał, że je homara w cieście, a tymczasem Sylvie zaprosiła jeszcze dwóch przygodnych znajomych do loży Feltonów.

Siedząca przy jednym z dalszych stołów Josie uśmiechnęła się do Mayne’a. Zdołał jej odpowiedzieć tym samym, ale był to bardzo blady uśmiech. Przyjrzała mu się uważniej, mrużąc oczy. Wrócił więc do swego homara i zaatakował go z udawanym apetytem, jakby to był Bóg wie jaki przysmak.

20

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 16

Byłem teraz zdecydowany znaleźć sobie żonę, Drogi Czytelniku. Namiętności, którym się dotąd oddawałem, sprawiły, że postarzałem się przedwcześnie. Zbyt wiele emocji, za mało duchowego wyciszenia... Ale taki już mój los, że nawet wówczas, gdy pożądam spokoju, pragnę wrócić na łono Kościoła... Ach! Wzdragam się przed wypowiedzeniem tych słów, lecz w imię prawdy muszę wszystko wyjawić. Pewnego ranka, Drogi Czytelniku, kiedy udałem się do kościoła i padłem na kolana przed ołtarzem, jakaś miękka i delikatna dłoń podźwignęła mnie, a łagodny głos spytał: „Cóż ci dolega, łaskawy panie?”

Od chwili, gdy ich powóz wjechał na teren Ascot, Sylvie wiedziała, że będzie to impreza, która na pewno sprawi jej przyjemność. Oczywiście, Mayne przebywał tu już od wczesnego ranka! Był tak rozbrajająco przejęty koniem, którego puszczał na wyścigach, że Sylvie specjalnie zawiązała sobie na przegubie ręki różową wstążeczkę (nawet nie całkiem pasującą do sukni), żeby nie przegapić tej gonitwy.

– Skąd, na litość boską, mam wiedzieć, że to będzie właśnie ta gonitwa? – spytała Griseldę. – Zdaje się, że koń Mayne’a wabi się Gigue.

– Jest przecież program wyścigów czy coś w tym rodzaju – odparła Griselda, niezbyt przejęta.

Sylvie bardzo odpowiadało jej podejście do sprawy. W obecności Mayne’a dręczyło ją poczucie winy, że za mało przejmuje się jego końmi, jego niemądrą pogonią za sensem życia i jeszcze bardziej absurdalnymi zapewnieniami o gorącej miłości... Griselda natomiast pojmowała od razu, jak niewielkie to wszystko ma znaczenie w porównaniu z nową, odpowiednio dobraną suknią spacerową.

Szczerze mówiąc, zastanawiała się Sylvie, jeśli nie brać pod uwagę zalet idealnej szwagierki, lady Griseldy Willoughby, Mayne nie jest wcale tak wspaniałą partią! Co prawda, Sylvie nie spotkała dotąd mężczyzny, który odpowiadałby jej pod tyloma względami co on. Niekiedy jednak bywał wyjątkowo męczący!

Jak wszyscy mężczyźni! – mówiła sobie Sylvie.

– Jak ci się zdaje? Czy nie powinnam przesunąć kapelusza nieco bardziej na tył głowy? – zastanawiała się Griselda, przeglądając się w ozdobnym ręcznym lusterku.

Wystroiła się na tę okazję w kapelusz wielkości niemalże młyńskiego koła i w uroczą spacerową suknię, błękitną jak kwiaty ostróżki.

– Tak jest doskonale... – mówiła Sylvie, rozważając dogłębnie kwestię. – Ale chwileczkę! Odrobinę na bakier... Tak, właśnie tak! W zestawieniu z tym jasnym błękitem twoje włosy lśnią jak słońce, Griseldo! Czy Darlington zjawi się w naszej loży?

– Owszem. Wolałabym, żebyś go nie zapraszała! Tamtą sprawę już z nim załatwiłam.

– Wiem – odparła Sylvie. – Bardzo mi przykro, jeśli zaprosiłam go wbrew twojej woli. Nie zdawałam sobie z tego sprawy. Zauważyłam tylko, jak wpatruje się w ciebie...

– No właśnie! – mruknęła kwaśno Griselda.

Darlington rzeczywiście gapił się na nią. Ona zaś nic na to nie mogła poradzić, tym bardziej że sama nie odrywała od niego oczu. Nigdy jej się to przedtem nie zdarzało. Dwa poprzednie affaires od śmierci Willoughby’ego przyprawiły ją o miły dreszczyk, nie miała jednak wcale ochoty na powtórne spotkanie z pierwszym czy drugim amantem.

Ale w przypadku Darlingtona sprawy wyglądały całkiem inaczej! Griselda obudziła się w środku nocy, jeszcze drżąca po śnie, którego nie pamiętała, ale wiedziała instynktownie, kogo dotyczył. Było to niesłychanie żenujące... Nie mogła sobie pozwolić na coś podobnego! Powinna zabrać się do poszukiwania odpowiedniego męża. Bardzo pragnęła własnego małego Samuela...

Nigdy nie brakowało jej wiary w siebie, a wszelkie wątpliwości, jakie mogłaby odczuwać, rozstrzygnęła ostatecznie przygoda z Darlingtonem. Zdołała usidlić jednego z najprzystojniejszych młodzieńców!

– W jakim wieku jest właściwie Darlington? – spytała Sylvie, jakby czytała jej w myślach.

– Nie mam pojęcia – zdołała odpowiedzieć Griselda i wzruszyła ramionami, udając, że nic a nic jej to nie obchodziło.

– Mogłybyśmy zajrzeć do tej wielkiej księgi... – podsunęła przyszła bratowa.

– Masz na myśli Księgę parów Debretta?

Griselda sama już o tym pomyślała, ale odrzuciła ten pomysł jako wulgarną i niezdrową ciekawość. Zupełnie jakby była jakąś smarkatą zadurzoną w książęcym synu i pragnącą obchodzić dzień urodzin swojego bóstwa!

– Naprawdę powinnaś się tego dowiedzieć, Griseldo! – upierała się Francuzka.

– Z mężczyznami jest inaczej niż z dziewczętami. Nie mają oficjalnego debiutu, toteż biorą udział w londyńskim sezonie według własnego widzimisię.

– Wiesz z grubsza, kiedy zjawił się po raz pierwszy?

Prawdę mówiąc, Griselda wiedziała. Było to nieco żenujące, ale wiedziała, i już. Nie co roku pojawiali się na londyńskich salonach nieznani młodzieńcy, obdarzeni wysokim wzrostem i zuchwałym urokiem! Griselda zadrżała. Nie daj Boże, by upodobniła się do tych wiekowych matron, które przesiadują w kącie pokoju i chichoczą, obmacując wzrokiem młokosów zaraz po studiach!

– No, Griseldo? – ponagliła ją Sylvie z lekkim błyskiem rozbawienia w oczach.

– Zdaje się, że pierwszy raz pojawił się w towarzystwie jakieś cztery lata temu. Jeśli przybył prosto z uniwersytetu, miałby około dwudziestu czterech lat.

Okropnie młody!

– Przecież nie masz jeszcze trzydziestki! Cóż tu mówić o różnicy wieku?

– Nie pochlebiaj mi! Z pewnością doskonale wiesz, że trzydziestka już mi stuknęła.

– No to masz najwyżej trzydzieści jeden – odparła Sylvie. Szczerość brzmiąca w jej głosie podziałała jak balsam na duszę Griseldy. – Darlington robił takie wrażenie, jakby chciał cię pożreć!

Griselda uśmiechnęła się niepewnie.

– Nigdy jeszcze nie widziałam takiej namiętności! – stwierdziła Sylvie i na samą myśl o tym puściła w ruch wachlarz. – Oczy mu dosłownie płoną, gdy na ciebie patrzy! Zauważyłaś oczywiście, jak śledził cię wzrokiem na balu u lady Mucklowe?

Griselda, rzecz jasna, dostrzegła wówczas Darlingtona opartego o ścianę.

– Zrobił z siebie widowisko!

– Mężczyźni są do tego skłonni – orzekła Sylvie i dodała po chwili wahania: – Pozwolisz, Griseldo, że spytam cię o coś, co dotyczy Mayne’a?

– Ależ bardzo proszę! Jeśli jednak chodzi ci o to, że i on całkiem zgłupiał na twoim punkcie, to wiem od dawna, że mój biedny braciszek szaleje z miłości!

– Wiem – odparła Sylvie. – Chciałam jednak porozmawiać z tobą na temat jego niezadowolenia z życia. Nie czuje się szczęśliwy, wiesz? Może i dawniej czuł ten niepokój?

– Skądże znowu?!– zdumiała się Griselda. – Mayne był zawsze wesoły i naprawdę doskonale się bawił, kiedy... – Urwała. – Ale masz słuszność: istotnie zmienił się, mniej więcej rok temu. Przedtem uganiał się po Londynie, wzniecając na każdym kroku skandale i, moim zdaniem, sprawiało mu to wiele uciechy. Potem jednak zakochał się.

– A! – wykrzyknęła Sylvie, pochylając się ku niej. – Powinnam była domyślić się, że za tym kryje się jakaś kobieta! Opowiedz mi o tym!

– Nie ma o czym mówić – broniła się Griselda, nie chcąc być nielojalna wobec brata.

– Między braćmi i siostrami nie ma mowy o takim wzajemnym zaufaniu, jak między prawdziwymi przyjaciółkami! Musisz mi o tym opowiedzieć, Griseldo, żebym zrozumiała przyczyny jego niepokoju.

– To była... niejaka lady Godwin – wyjawiła z trudem Griselda.

– Bardzo szczupła dama, rozmiłowana w muzyce?

– Czy jest w wielkim świecie ktoś, kogo byś nie znała?

– Ależ oczywiście! Z lady Godwin zresztą nie zawarłam dotąd oficjalnej znajomości. Staram się jednak dowiedzieć jak najwięcej o ludziach z mego otoczenia; życie jest wówczas o wiele bardziej interesujące. A zatem Mayne zakochał się w lady Godwin, tak?

Griselda przyjrzała się uważnie Sylvie. Nie dostrzegła jednak najmniejszego cienia w jej jasnych oczach. Przyszła bratowa była Francuzką do szpiku kości!

– Mayne rzeczywiście się w niej zakochał – przyznała Griselda. – Mam wrażenie, że hrabina początkowo myślała o romansie, ale ostatecznie zdecydowała się pozostać przy mężu. Są teraz bardzo szczęśliwi, a ona spodziewa się drugiego dziecka... Może nawet już urodziła? Ostatnio jakoś nigdzie jej nie widuję. Zapewne przebywa na wsi.

– W takim razie musi być enceinte* [enceinte (franc.) – w ciąży.] – doszła do wniosku Sylvie. – Gdyby dziecko przyszło już na świat, nie zrezygnowałaby chyba z sezonu?

– Może i tak – odparła Griselda, nieco zdziwiona obojętnym tonem Sylvie. – Zdaje się, że jest bardzo czułą matką.

– Gdyby nie chciała rozstać się z dzieckiem, mogłaby je przecież zabrać do Londynu! – zauważyła Sylvie. – A zatem Mayne przeżył wielką nieodwzajemnioną miłość?

– Coś w tym rodzaju – przytaknęła Griselda. – I od tej pory nie nawiązywał żadnych romansów.

– Jak dawno zadurzył się w tej hrabinie?

– Przed... dwoma laty – odpowiedziała niezbyt pewnym tonem Griselda. – Albo coś koło tego. Rafe nie był jeszcze opiekunem sióstr Essex, o ile dobrze pamiętam.

– I Mayne obywał się bez kochanki przez dwa lata?! – Sylvie wydawała się wstrząśnięta. – Mogłaś przecież nie wiedzieć o takich sprawach!

– Możliwe – zgodziła się Griselda. – Choć byliśmy ze sobą w ścisłym kontakcie. Najpierw zaręczył się z Tess Essex, która w końcu wyszła za Feltona. A potem towarzyszył Imogen Maitland... Tej, co poślubiła Rafe’a.

– To zdumiewające, że książę Holbrook życzy sobie, by cały świat mówił mu po imieniu! – zauważyła mimochodem Sylvie. – Mnie także prosił, bym mówiła mu Rafe, wyobrażasz sobie?!

– Owszem – potwierdziła Griselda.

– Obawiam się, że Mayne wpadł w melancholię – zawyrokowała Sylvie. – Doprawdy, bardzo mu współczuję, ale muszę ci powiedzieć, że mam awersję do melancholików! Mój ojciec niezwykle cierpiał po śmierci maman. Opuściliśmy Francję wkrótce po jej pogrzebie i znaleźliśmy się tu, z dala od wszystkich krewnych i przyjaciół... Możesz to sobie wyobrazić!

– Nie bardzo... Sylvie westchnęła.

– Mój londyński debiut tak bardzo się opóźnił: mam już dwadzieścia sześć lat, tylko dlatego że biedny papa nie mógł się beze mnie obejść. Był wiecznie przygnębiony. Dopiero w ubiegłym roku spotkał sympatyczną wdowę, ożenił się z nią i od razu mu się humor poprawił! Choć nawet i teraz spędza większość dnia w sposób, którego doprawdy nie pochwalam!

– Cóż takiego robi? Mieszka w hrabstwie Northampton, nieprawdaż?

– Tak, w Southwick. Ma tam całą psiarnię i wyobraź sobie, wpuszcza prawie całą sforę do domu!

Griselda skinęła głową.

– Nie mam nic przeciwko domowi – tłumaczyła Sylvie. – Zbudował go na wzór jednej z naszych wspaniałych francuskich rezydencji, Chateau des Milandes. Dom jest piękny... ale roi się w nim od psów!

Widać było, że napawa ją to przerażeniem.

– Mój Boże! – powiedziała współczującym tonem Griselda.

– Ojciec wypuszcza psy na dwór, a potem sprawdza, gdzie się podziały, i znowu je zabiera ze sobą do środka. A przecież jest tam mnóstwo lokajów, którzy mogliby się tym zająć, jeśli już psy muszą być w domu! Ale papa ma taką słabość do tych zwierząt... Jest przekonany, że rozumieją każde jego słowo! – Sylvie westchnęła ciężko. – Nie mogłam go namówić, by przyjechał ze mną do Londynu na sezon. Na szczęście, moja chrzestna matka wzięła mnie pod opiekę... Mimo to jestem zdania, że od czasu do czasu ojciec powinien się rozstać ze swoimi psami!

– Nie lubisz psów?

– Jako dziecko miałam pudelka. Oczywiście, że lubię dobrze wychowane pieski. Ale te mają takie ogromne ogony i szczekają, i śmierdzą... a czasami kąpią się w jeziorze! Na szczęście wdowa, z którą się papa ożenił, przepada za zwierzętami. Byłam jej niewymownie wdzięczna, gdy przejęła opiekę nad ojcem. Obawiałam się już, że całkiem się zasiedzę w chateau i nie będę widywać nikogo prócz ojca, siostry i psów! Moja mała siostrzyczka wdała się w ojca i nawet nie narzeka... – Sylvie zrobiła dramatyczną pauzę – ... jeśli jej suknie obłażą psią sierścią!

– Brzmi okropnie, Sylvie. I to zupełnie nie dla ciebie.

– No właśnie! I dlatego nabrałam niechęci do ludzi pogrążonych w melancholii, jak niegdyś mój ojciec.

– Mayne nie przepada za psami, o ile wiem – zapewniła ją spiesznie Griselda.

– No nie... ale...

– A humor mu się z pewnością poprawi, niech tylko poczuje stały grunt pod nogami. Kiedy się pobierzecie, wszystko się zmieni!

– Może powinnam ustalić z nim datę ślubu – mruknęła Sylvie, ale nie wyglądała na całkiem przekonaną.

Griseldę zdjął nagły lęk. Nie może pozwolić na to, by serce jej ukochanego brata zostało złamane po raz drugi!

– Stanowczo powinnaś to zrobić! Przypuszczam, że Mayne jest taki przygnębiony, gdyż nie widzi przed sobą konkretnego celu. Kiedy będziecie już mieli dzieci, wszystko się zmieni!

Wjechali na teren wyścigów i powóz nagle zwolnił.

Wszędzie pełno było przeróżnych pojazdów, z których wysypywały się całe hordy dziewcząt w powiewnych sukniach i zalotnych czepeczkach. Wyglądały jak barwne kwiaty. Wszystkie głowy zwracały się w stronę toru wyścigowego. Gwar docierał nawet do wnętrza powozu; Griselda słyszała go całkiem wyraźnie.

– Czy będziemy musiały iść gdzieś daleko? – spytała niespokojnie Sylvie.

– Ależ skąd! – odparła Griselda. – Zatrzymaliśmy się pod samą lożą.

Francuzka się uśmiechnęła.

Griselda opadła znów na siedzenie; ogarnął ją niepokój. Sylvie nie była zadowolona ze swego losu... Co uczyni Mayne, jeśli po raz drugi wybrana kobieta wzgardzi jego miłością? I to w dodatku Sylvie, którą kochał tak czule!

Na samą myśl o tym zrobiło jej się słabo.

21

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 17

Nazwę ją, Drogi Czytelniku, imieniem Pachnącego Groszku, jednego z szekspirowskich elfów, gdyż była nieuchwytna i słodka jak każdy z tych duszków. Poczujesz do mnie wzgardę, Czytelniku, gdy wyznam Ci całą prawdę... ale kiedy ujrzałem jej łagodną twarzyczkę, zapłonąłem pożądaniem i zapragnąłem ją posiąść. Nie mogłem jednak jej poślubić, jako że była już żoną pewnego zacnego kupca.

Z drżeniem kreślę te słowa: łączące ją z innym święte więzy małżeńskie nie powstrzymały mnie!

Loża Feltonów w Ascot była, bez wątpienia, najbardziej imponująca na terenie wyścigów. W porównaniu z nią nawet królewska loża wydawała się niewymyślną strukturą, obitą czerwonym aksamitem, a ustawione w niej niewygodne krzesła podejrzanie przypominały tron.

Felton dopiero po ślubie postanowił wynająć lożę w Ascot i zależało mu szczególnie na tym, żeby była zadaszona i w miarę możności znajdowała się na uboczu. Ponieważ zaś w Ascot nie było już ani jednej loży do wynajęcia, Lucius przekupił dyrektora wyścigów jakąś fantastyczną kwotą (niektórzy mówili, że pokrywała ona wszelkie koszta utrzymania terenu i organizowania na nim imprez przez cały rok) i uzyskał zezwolenie na wybudowanie na terenie wyścigów miłej dla oka konstrukcji krytej dachem, chroniącym przed słońcem i deszczem. Loża była oczywiście otwarta od strony toru wyścigowego, lecz tak obszerna, że z tyłu znajdowało się kilka niewielkich pomieszczeń, w których mogła wygodnie odpoczywać pani Felton, podczas gdy jej mąż od frontu entuzjazmował się przebiegiem imprezy sportowej.

Nie zabrakło tu – ku ogromnej radości Josie – pokoiku dla pań, w którym ustawiono nawet szezlong.

– Tess ma jedwabne życie! – zauważyła najmłodsza z sióstr Essex i westchnęła z zachwytu.

Ów pokój, przeznaczony specjalnie dla dam, był istną oazą spokoju i wykwintu. Jego ściany obito jedwabiem w kolorze młodziutkich listków bukowych. Gdy Josie tam weszła, zastała już Sylvie, w skupieniu nadającą swoim różowym ustom bardziej intensywną barwę peonii.

– Twoja Tess jest doprawdy szczęśliwą kobietą – przytaknęła Sylvie. – Wielka szkoda, że nie zdążyłam dopaść wcześniej pana Feltona!

Josie uśmiechnęła się, słysząc to szczere wyznanie.

– Może by ci się nie spodobał?

– Ktoś o takich możliwościach finansowych z pewnością by mi się spodobał. I wiesz, co ci powiem, Josie? Cieszę się, że nie muszę z tobą konkurować na rynku matrymonialnym! – stwierdziła, lustrując dziewczynę od stóp do głów. – Teraz, kiedy się pozbyłaś tego okropnego gorsetu, jesteś groźną rywalką.

Josie wybuchnęła śmiechem.

– Cóż za wygórowany komplement, Sylvie!

– Mówię szczerą prawdę – odparła z iście galijskim wzruszeniem ramion. – Jestem oczywiście szczuplejsza od ciebie... i mam chyba mniejszy nos, ale brak mi tej aury, która cię otacza. – Wykonała wymowny gest rękoma. – Po prostu seduisante!* [Seduisante (franc.) – urzekająca!].

– Niestety, nie znam francuskiego – wyznała Josie, także wcierając w wargi odrobinę barwiczki.

– To znaczy... że wyglądasz na dobrą do łóżka – odparła prosto z mostu Sylvie. Gdy Josie zachichotała, Francuzka się zdziwiła. – Źle się wyraziłam? Bardzo pracuję nad angielskim, ale to okropnie trudny język!

– Ty także byłabyś czarującą towarzyszką w łóżku, Sylvie!

– O nie! – odparła. – I wcale mi na tym nie zależy. Te sprawy zupełnie mnie nie interesują. Ale na szczęście dla mnie, są jeszcze mężczyźni o podobnych zapatrywaniach.

– Mayne?! – zdumiała się Josie, zaszokowana obrotem rozmowy.

– Właśnie!

Sylvie odłożyła mazidło do ust i wzięła do ręki emaliowane pudełeczko, by przypudrować nos.

– Czy jesteś pewna... – zaczęła Josie z wahaniem. – To znaczy, czy Mayne nie jest znany z...

– O, wiem, że ma fatalną reputację – odparła Sylvie, żywo gestykulując. – Ale mężowie nie wymagają od żony tego samego, czego szukają u... przygodnej znajomej. Jeśli się nie mylę, mój fiance* [Fiance (franc.) – narzeczony.] byłby zaszokowany, gdybym okazywała zainteresowanie tymi sprawami. A ponieważ wcale mnie nie interesują, jesteśmy znakomicie dobraną parą!

Josie przygryzła wargę. Sylvie dostrzegła wyraz jej twarzy i uśmiechnęła się pobłażliwie.

– Nie powinnaś sądzić innych według siebie... Rozumiesz, co mam na myśli? – Kiedy zaś Josie pokręciła głową, Francuzka dodała: – No cóż... Chodzi o to, że Mayne kocha tylko kobiety, które są... niedostępne. Z mężczyznami często tak bywa. Z tego, co mi Griselda powiedziała, wnoszę, że był tylko raz zakochany, i to w szczęśliwej mężatce!

Zamknęła puderniczkę, najwyraźniej uznawszy kwestię za ostatecznie rozstrzygniętą.

Kiedy Sylvie opuściła pokój, Josie siedziała, wpatrując się niewidzącym wzrokiem w lustro. Serce ściskało się jej na myśl, że Mayne może kochać tylko kobietę dla niego nieosiągalną. Przecież po ślubie Sylvie z pewnością bardziej się zainteresuje tymi sprawami...?

...A może nie? – dumała Josie, widząc przed sobą chłodny, czysty profil Sylvie. Była zaręczona z Mayne’em, lecz ani trochę nim niezainteresowana... Co mogłoby skłonić ją do zmiany zdania?

22

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 17

Zapewniam Cię, Drogi Czytelniku, że nasze igraszki nie wyrządziły jej żadnej szkody. Przekonałem ją, iż moja chora dusza może wyzdrowieć jedynie dzięki jej pielęgnacji, ona zaś – mój uroczy Groszek Pachnący, najmilszy duszek – w to uwierzyła. Przynosiła ulgę mej duszy (oraz innym zbolałym członkom) najczęściej we wnętrzu mego powozu. Pewnego popołudnia, którego nigdy nie zapomnę, spotkałem się z nią także w ruinach uroczej kapliczki. I tam, wśród dziko rosnącego kwiecia i zmurszałych kamieni zakosztowaliśmy...

Ascot

Chociaż Darlington rzekomo rozglądał się za odpowiednią żoną, zdaniem Griseldy nie przykładał się do tego jak należy. Zamiast tego nie odstępował jej i przy każdej okazji pozwalał sobie na rozmaite niestosowności. Stanowiły one dla niej, co prawda, niewątpliwą atrakcję, ale uczciwość nakazywała odesłać go tam, gdzie pieprz rośnie!

– Musisz się ode mnie odczepić! – strofowała go.

Wszyscy wybrali się na przechadzkę w stronę królewskiej loży, gdyż Griselda dowiedziała się o przybyciu nowej księżnej Clarence. Jakoś tak się wydarzyło, że Darlington wraz ze swą towarzyszką wysforowali się nieco do przodu, podczas gdy Mayne kroczył w pewnej odległości za nimi, podtrzymując jednym ramieniem Sylvie, drugim zaś Josie.

– Nie uczynię tego! – szepnął Griseldzie do ucha Darlington. – Nie mogę!

– Powinieneś znaleźć sobie jakąś panienkę i ruszyć w konkury – przekonywała go.

W jego oczach wyczytała jednak coś, od czego mąciło się jej w głowie i nie potrafiła już myśleć tak praktycznie jak zwykle. Ona zresztą także nie starała się czym prędzej znaleźć sobie męża...

– Zostanę tutaj i pomogę ci w wyborze przyszłego małżonka – oświadczył, jakby czytał w jej myślach. – O, chociażby lord Graystock! Zmierza właśnie w naszym kierunku.

Griselda posłusznie zerknęła w stronę Graystocka. Istotnie zbliżał się do nich. Był to kudłaty jegomość o pogodnej twarzy z wydatnym nosem.

– Uderzająco podobny do obłaskawionego borsuka. Zwróć uwagę na te siwe pasma! – kontynuował Darlington. – Osiądziecie razem na wsi i dochowacie się stadka młodych borsucząt.

Graystock kłaniał się właśnie i witał ich z zapałem świadczącym niezbicie, że nie miałby nic przeciwko dochowaniu się czegokolwiek z lady Griselda. Ona jednak spojrzała na jego pożółkłe zęby i pospiesznie cofnęła rękę.

– Nie jest taki najgorszy! – orzekł Darlington, kiedy „borsuk” nareszcie odszedł. – Może zestawienie „Griselda Graystock” przypomina trochę warczenie psa, ale z czasem ludzie z pewnością by do tego przywykli!

– Jesteś paskudnie złośliwy! – ofuknęła go Griselda.

– Zawsze do usług! – odparł Darlington z szerokim uśmiechem. – Nie ma w pobliżu innych twoich adoratorów?

– Tak czy inaczej, zamierzam znaleźć sobie zacnego człowieka, tak jak ty powinieneś ożenić się z przyzwoitą panienką – odparła Griselda, odchylając parasolkę do tyłu, by spojrzeć mu w oczy.

– Ale czy ten twój przyszły musi być takim borsuczym wzorem cnót?

Uśmiechnęła się do swego towarzysza. Nie był wcale bezlitosnym szydercą, którego udawał. Dostrzegła w jego oczach rozczarowanie podobne do tego, jakie w dzieciństwie malowało się na twarzy Garreta, kiedy za nic nie chciał dzielić się z innymi swą ulubioną zabawką. Zmieniła więc temat.

– Czytałeś Wspomnienia Hellgate’a?

– Te brednie? Skądże znowu!

– Moim zdaniem są fascynujące. Wiem, że większość ludzi uważa, iż jest to historia życia mojego brata...

– Wspomniałaś mi już o tym.

– Wolałabym, żeby tak nie było – przyznała z westchnieniem. – W takim świetle Mayne wiele traci... Przez dwadzieścia lat miał oczywiście dużo przygód, ale to wszystko zebrane razem wydaje się jakieś... niemądre i dziecinne.

– Nie rozumiem, skąd ta pewność, że chodzi o twojego brata – odparł skonfundowany, jak większość mężczyzn w obliczu skomplikowanego problemu literackiego. – Zdaje się, że Hellgate ożenił się, prawda? Mayne przecież nigdy nie miał żony!

– Lepiej uwierz mi na słowo – odparła Griselda. – Ten Hellgate cytuje Johna Donne... a ja najlepiej wiem, że mój braciszek mógłby recytować poezje od rana do nocy, gdyby tylko zechciał.

– Cóż za niespodziewane głębie intelektu! – westchnął Darlington. – Nie jesteś przypadkiem zgrzana albo zmęczona? Może poszukamy jakiegoś ustronnego zakątka?

– Ani się waż!

– Naprawdę mam wrażenie, że jest ci zbyt gorąco!

Griselda zamrugała. Wcale nie było jej gorąco. Czy chciał przez to powiedzieć, że jest czerwona jak burak i spocona? Ale zerkanie ukradkiem do lusterka to okropnie pospolita sztuczka!

– Czuję się zupełnie dobrze! – odparła dość ostro.

– Ośmielam się być innego zdania.

Powiedział to z tak zaniepokojoną miną, że zaczęła się poważnie zastanawiać, co też się mogło stać? Czyżby jej makijaż rozpłynął się na słońcu? Niemożliwe! Był bardzo staranny i dyskretny.

– O Boże! – westchnął Darlington, wpatrując się w nią.

Serce Griseldy zabiło szybciej... i to nie ze strachu przed katastrofą.

– Aż tak źle? – spytała słabym głosem.

Jego usta znajdowały się tuż przy jej ustach. Z pewnością nie mógł, nie ośmieliłby się ucałować jej tu, na oczach wszystkich! – Jesteś chyba chora...

– Czyżby?

– Jak najbardziej! Czy nie czujesz się jakoś dziwnie? Griselda musiała przyznać, że raczej tak. Serce tłukło się jej w piersi, kolana się pod nią uginały... i chyba rzeczywiście czuła gorąco na twarzy?

Otworzyła usta.

– Nie męcz się mówieniem!

Mimo to chciała coś powiedzieć, ale jej uwagę przyciągnął kolor jego oczu. Miały naprawdę niezwykłą barwę: połączenie chłodnej szarości i błękitu...

– Czyżbyś miała zemdleć? Taka jesteś blada...

Blada? – zdumiała się Griselda. Jakim cudem mogłaby być blada?! Doskonale pamiętała, jak starannie wklepała dziś w policzki „Dziewiczy Rumieniec”!

Spojrzała na Darlingtona podejrzliwie... i w tym samym momencie coś podcięło jej kolana i prawa noga ugięła się pod nią.

Wydała okrzyk zdumienia, upuściła parasolkę... ale on już pochwycił ją na ręce, niczym bohaterkę jakiegoś melodramatu.

– Nie obawiaj się! – szepnął z takim słodkim, zaniepokojonym wyrazem twarzy, że serce zaczęło jej bić jeszcze szybciej. – Zaopiekuję się tobą!

– To z powodu gorąca! – wyjaśnił Josie, która odwróciła się, zaniepokojona. – Nie ma powodu do paniki – poinformował Mayne’a. – Odwiozę lady Griseldę do domu; jest bliska omdlenia.

W sercu jej brata przywiązanie do siostry zmagało się z niepokojem o konia.

– Nic mi nie jest – odezwała się Griselda, nie próbując wyrwać się z objęć Darlingtona. Jeśli z rozmysłem podciął jej nogi, to niech się pomęczy, dźwigając ją teraz! Nie zamierzała utrzymywać, że ani trochę nie kręci się jej w głowie. Była półprzytomna ze szczęścia.

Mayne musiał coś wyczytać z jej twarzy, gdyż oczy zwęziły mu się i miał właśnie coś powiedzieć, ale Darlington odwrócił się już i zaczął przeciskać się przez ciżbę. Griselda oparła głowę na jego ramieniu. Strasznie silny! Niesie mnie, jakbym nic nie ważyła, przemknęło jej przez myśl.

– Postawisz mnie na ziemi, kiedy będziesz padał ze zmęczenia, prawda?

– Czemu miałbym padać ze zmęczenia?!

Zerknęła na niego. Miał triumfującą, radosną minę małego chłopca, któremu udało się ukryć ukochaną zabawkę, zamiast dzielić się nią z innymi.

– Powinieneś się wstydzić! – oświadczyła.

– Tak często to słyszę, że nie robi to już na mnie większego wrażenia. Zbliżali się do postoju dorożek. Długie nogi Darlingtona niosły ich oboje przez tłum z niezwykłą szybkością.

– Nie mogę pojechać z tobą do domu! – broniła się Griselda. Otworzył drzwiczki powozu, ułożył ją na siedzeniu i znieruchomiał pochylony nad nią, obejmując ją ramionami. Zasłaniał sobą Griseldę i z pewnością nikt nie widział jej w tej chwili.

– Oczywiście, że możesz! – przekonywał ją. – Nakryję cię wraz z głową i będziesz udawała palmę w doniczce.

– Nie ma mowy!

– Właśnie że tak!

Griselda uniosła się, gotowa do walki, ale dzięki temu jej usta znalazły się tuż obok jego twarzy. Oczywiście pochylił głowę.

Po jakimś czasie oprzytomniała nieco i spostrzegła, że obejmuje go z całej siły.

– Ja... ja nie robię takich rzeczy!

– Ja też nie. – Spojrzała mu w oczy i zorientowała się, że Charles mówi prawdę. – Nie sypiam z kim popadnie. I nigdy nie gościłem żadnej kobiety, prócz mojej matki, w swym mieszkaniu. Ale bardzo bym pragnął, żebyś ty mnie odwiedziła, Ellie!

– Ellie?! To imię dobre dla pokojówki!

Wydęła usta, przede wszystkim po to, by na nie spojrzał.

On zresztą dobrze o tym wiedział. Popatrzył na nią z sennym uśmiechem w oczach, wsiadł wreszcie do powozu i zatrzasnął drzwiczki.

Griselda opadła na poduszki, obawiając się, że serce wyskoczy jej z piersi.

– Co też pomyślał o nas woźnica, kiedyś tak sterczał z głową we wnętrzu powozu i nogami na zewnątrz? – spytała, z trudem chwytając oddech.

Uśmiechnął się tylko od ucha do ucha.

– Bóg wie, kto mógł tędy przechodzić! – burczała, poprawiając dekolt sukni.

– Byłaś już kiedyś w kawalerskim mieszkaniu?

– Oczywiście, że nie! – A więc dla nas obojga będzie to pierwszy raz!

23

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 19

Przechodzę teraz do najbardziej mrocznego rozdziału mej pożałowania godnej kariery. Błagam Cię ponownie, Drogi Czytelniku, byś zamknął tę księgę... Odrzuć ją od siebie i weź zamiast tego do ręki książkę do nabożeństwa! Znajdziesz w niej znacznie zdrowszy pokarm dla ducha i prawdziwie ożywcze źródło, podczas gdy tutaj..

O Czytelniku! Strzeż się, zaprawdę!

Mayne uświadamiał sobie w pełni, że powinien być najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Gigue odniosła zwycięstwo, on zaś wzbogacił się o kilka tysięcy funtów, a w dodatku pobił na głowę Rafe’a, którego koń przegrał sromotnie. Nie ma to jak porządnie dać w kość serdecznemu przyjacielowi!

Co więcej, prześliczna narzeczona nie tylko dotrzymywała hrabiemu towarzystwa, lecz najwyraźniej bawiła się w Ascot znakomicie! Mayne popatrzył na nią. Sylvie miała na sobie uszyty według najnowszej mody płaszczyk z lawendowego atłasu. Poinformowała zresztą narzeczonego szczegółowo o wszelkich zaletach tego okrycia. Prawdę mówiąc, Mayne znał już na pamięć wszystkie szczegóły: barwa zbliżona do kwiatów bzu, specjalna brokatowa obszywka w odcieniu stonowanej wiosennej żółci (cokolwiek by to znaczyło), ząbkowanie na dole, a wreszcie niezbędne dodatki – indyjski turban i parasolka z białej tafty z jedwabną frędzlą.

Nie można powiedzieć, że Mayne nie doceniał malowniczości tego stroju. Sylvie – płynąc lekko u jego boku w egzotycznym zawoju na główce – wyglądała bardzo wytwornie, uroczo i modnie; od razu było widać, że to Francuzka! Ale Mayne jakoś nie przepadał za turbanami. A w dodatku modny płaszczyk opinał ją w ten sposób, że z przodu wydawała się płaska jak deska. Tego spostrzeżenia Mayne bardzo się wstydził i starał się je ukryć nawet przed samym sobą. Bywają jednak niekiedy kaprysy mody wprost niepojęte... zwłaszcza z męskiego punktu widzenia.

Strój Josie był znacznie mniej wyszukany. Miała na sobie suknię spacerową karminowej barwy: bardzo prostą, bez ząbków, frędzli i nowomodnych wymysłów. Zdjęła czepek, który kołysał się na wstążkach, zwisając z jej lewej ręki; prawą trzymała Mayne’a pod ramię. Nie słuchała wcale wywodów Sylvie, tylko ciągle przechylała główkę to w tę, to w inną stronę, by lepiej widzieć biegnące po torze konie.

Josie wydawała się tak urzeczona wyścigami, jakby nigdy w życiu nie oglądała ścigających się koni. Sylvie natomiast wykazywała bardzo niewielkie zainteresowanie tym sportem. Całkiem możliwe, że Josie po prostu była jeszcze dzieckiem, choć patrząc na nią, odkąd rozstała się z tym ohydnym gorsetem, nikt by się tego nie domyślił. Wyglądała jak uosobienie rozkosznej, bujnej kobiecości. Żaden strój (nawet ten przeklęty pancerz) nie był w stanie uczynić jej płaską jak deska! Mayne zauważył, że absolutnie wszyscy mijający ich mężczyźni gapią się na nią nieprzyzwoicie.

– Mayne!

Hrabia zwrócił się do narzeczonej, która spoglądała nań bacznie.

– Buciki ze szkarłatnego płócienka, zdobne aksamitem – powtórzyła Sylvie z naciskiem.

Na szczęście, Mayne miał błyskawiczny refleks i duże doświadczenie wynikające z wieloletnich rozmów z siostrą.

– Zgadzam się z tobą w zupełności – oświadczył.

– Ale to złoto i perełki!... Takie połączenie, rozumiesz – perorowała Sylvie, marszcząc nosek – to stanowczo za wiele naraz, nie uważasz?

– Oczywiście!

I jego myśli powędrowały znowu w inną stronę. Josie zatrzymała się i wspięła na palce, wpatrzona w grupę koni, która przemknęła obok nich z tętentem kopyt.

– Spójrz! – zawołała, ciągnąc hrabiego za ramię. – Chyba wygrał jeden z koni Rafe’a!

Mayne popatrzył w stronę mety. Rzeczywiście, zwyciężył koń w barwach Holbrooka. No cóż... Rafe’owi też od czasu do czasu należała się jakaś wygrana!

– ...Rozdzielone na czole, zupełnie jak rogi – klarowała mu tymczasem Sylvie.

– Masz słuszność, kochanie.

Może już dość tego patrzenia na wytworne stroje? Marzył o tym, by wrócić do loży, skąd mógł bez trudu obserwować konie na torze.

– Ależ Mayne! – Zorientował się ze zdumieniem, że Sylvie śmieje się z niego. – Wcale nie słuchasz tego, co mówię! Właśnie powiadomiłam cię, że księżna Piddlesworth ma dziś na czole rogi z pereł, a ty zgodziłeś się ze mną!

– Najmocniej przepraszam! – pokajał się Mayne, choć w gruncie rzeczy był zły. – Może jednak wrócimy już do loży? Trudno stąd obserwować wyścigi!

Sylvie nigdy nie pozwoliłaby sobie na coś tak nietwarzowego jak skrzywienie się... ale uroczy dąsik to co innego.

– To nudne! – wyraziła swą dezaprobatę. – Wolałabym rozejrzeć się za hrabiną Mitford. Przyrzekłam opowiedzieć jej o francuskich sposobach urządzania salonów.

Mayne poczuł nagłe, niepojęte pragnienie uwolnienia się od narzeczonej.

– Tak, koniecznie poszukajmy lady Mitford! – przytaknął. – Z pewnością czeka z zapartym tchem na twoje rewelacje.

Oczy Sylvie zwęziły się, ale nic nie powiedziała. Była zbyt dobrze wychowana, uświadomił sobie Mayne, by wdawać się w coś tak prostackiego jak sprzeczka w miejscu publicznym.

– Bardzo przepraszam – powiedział, spoglądając na nią ze skruchą. Ona jednak uśmiechnęła się do niego.

– Właśnie sobie pomyślałam, że bardzo przypominasz mojego ojca. – Zmarszczyła nosek. – On ma po prostu obsesję na punkcie psów! Ciągle się martwi, czy dobrze się mają, czy są wystarczająco silne, czy nie trzeba im zaaplikować wody jęczmiennej?

– Wody jęczmiennej?! Potwierdziła skinieniem głowy.

– Biedne zwierzęta! Niech tylko któremuś zżółkną trochę białka oczu, a papa już skazuje biedaka na dietę z gotowanych na parze brokułów i z wody jęczmiennej!

Mayne aż się wzdrygnął.

– Nie dostrzegam żadnego podobieństwa między mną a twoim ojcem! Josie puściła jego ramię i stanęła przy samym ogrodzeniu, obserwując kolejną gonitwę. Konie kończyły właśnie pierwsze okrążenie.

– Josie, wracaj! – zawołała do niej Sylvie. – Całkiem się zakurzysz!

Ale Josie jej nie słyszała. Oklaskiwała z zapałem smukłą kasztankę, która oderwała się od grupy i pomknęła naprzód, strzygąc uszami. Nawet z tej odległości Mayne dostrzegł w klaczy materiał na czempiona.

– Czyja ona jest? – zawołała do niego Josie. Pokręcił głową.

– Chyba w barwach Palmonta...

Jakiś dżentelmen podszedł do Josie i zaczął jej coś tłumaczyć z ożywieniem. Potem oboje – ramię przy ramieniu – obserwowali konie, które znów się przetasowały. Wielki, kościsty wałach wysforował się i był coraz bliżej... bliżej...

– Nie, nie! – wrzasnęła Josie jak dzikus. Sylvie wydała lekki okrzyk dezaprobaty.

– Co to za mężczyzna, ten obok Josie?

– Lord Tallboys – odparł Mayne. Tallboys poświęcał Josie jeszcze więcej uwagi niż koniom. Jej jednak nie obchodziło nic poza wyścigiem. Policzki miała zaróżowione, dłonie w rękawiczkach zacisnęła z całej siły na ogrodzeniu. – Został jej oficjalnie przedstawiony na balu u Mucklowe’ów.

– To ktoś godny zaufania?

Mayne spojrzał na narzeczoną i zmarszczył brwi.

– Myślisz, że pozwoliłbym mu na rozmówki z Josie, gdyby tak nie było? To bardzo porządny chłopak i ma piękny majątek.

– Nieżonaty? – spytała Sylvie, zniżając głos. Gdy Mayne potwierdził, dodała: – Znakomicie!

W tym właśnie momencie kasztanka zebrała widać wszystkie siły, wyprężyła szyję i, zanim tłum zdążył zaczerpnąć tchu, pędem minęła metę. Josie wrzeszczała i wymachiwała swoim czepkiem. Tallboys wydał dziki okrzyk radości. Potem pochwycił Josie i puścili się w szalone pląsy.

Sylvie przyglądała się im ze śmiechem.

– Coś mi się zdaje, że mała Josephine dokonała podboju!

– Rzeczywiście! – mruknął Mayne, przyglądając się fruwającym lokom Josie, gdy Tallboys okręcał ją w tańcu.

Śmiała się jak szalona. Według Mayne’a Tallboys był dla niej trochę za młody... Nie mógł mieć więcej niż dwadzieścia cztery lata. Prawdę mówiąc, był w najbardziej odpowiednim wieku.

Sylvie podeszła do nich i Tallboys natychmiast się opamiętał. Skłonił się z chłopięcą gracją.

– Proszę o wybaczenie! – powiedział. – Obawiam się, że oboje, panna Essex i ja, daliśmy się zbytnio ponieść radości.

Sylvie uśmiechnęła się, ukazując dołeczki. Mayne obserwował młodzieńca, spodziewając się dostrzec w jego oku błysk ożywienia na dźwięk uroczego głosiku i francuskiego akcentu Sylvie.

– Cóż za entuzjazm! – mówiła. – Pewnie pan nieźle się ułowił na wygranej?

– Chciałaś powiedzieć „obłowił” – poprawił narzeczoną Mayne. – Jak się masz, Tallboys?

Tallboys nie zrozumiał chyba, o co chodziło Sylvie. Odwrócił się znów do Josie i wyciągnął program wyścigów.

– Widzi pani? Ma na imię Firebrand*. [Firebrand (ang.) – Podżegaczka]. Odpowiednie miano, co, panno Essex?

– Jest zbyt subtelna, żeby tak ją nazwać! – odparła Josie. – Widział pan, jak zastrzygła uszami, minąwszy metę? Zupełnie jakby wiedziała, że wygrała, i śmiała się z radości!

– Oczywiście, że wiedziała o wygranej! Dobry koń zawsze wie.

– Niektóre konie mojego taty były niepocieszone, kiedy przegrały! I gadali dalej jak najęci, tym razem na temat stajni i koni ojca Josie. Sylvie zwróciła się znów do Mayne’a.

– Coś mi się zdaje, że lord Tallboys znalazł sobie nową pasję życiową, oprócz koni! – szepnęła. – Będzie groźnym przeciwnikiem dla Skevingtona.

– Naprawdę tak myślisz? – Mayne czuł się jak stary zrzęda. – Przecież to jeszcze smarkacz!

– Baraszkują razem jak para kociąt...

Zdaniem Mayne’a sposób, w jaki Tallboys gapił się na Josie, nie miał nic wspólnego z kociętami.

– Musimy już wracać do loży! – oświadczył kategorycznie, z rozmysłem nie zapraszając Tallboysa, by im towarzyszył.

Tallboys okazał się próżniakiem i głupkiem, choć Mayne dopiero teraz to zauważył. Aż dziw, że Josie śmiała się z jego nędznych dowcipów!

Wydawała się nimi tak zachwycona, jakby to sam książę regent raczył żartować!

Z prawdziwą irytacją Mayne zorientował się, że sam zachowuje się równie głupio jak Tallboys. Nigdy nie mógł ścierpieć głupoty u innych, ale zbyt był uczciwy, by nie dostrzec u siebie podobnych objawów. Sęk w tym, że był zaręczony... a równocześnie nie czuł się w pełni zaręczony. Zawsze sobie wyobrażał narzeczeństwo jako nieprzerwane pasmo kradzionych pocałunków i wzajemnych czułych spojrzeń...

Prawdę mówiąc, całusów nakradł się dość w przeszłości. I wcale nie chciał, by jego żona była równie lekkomyślna jak damy, z którymi romansował. Musi więc wreszcie na coś się zdecydować – czy zależy mu na tym, by wymieniać całusy z narzeczoną, czy nie?

Josie pozostała nieco z tyłu za Sylvie i Mayne’em, który wyraźnie był czymś poirytowany. Nagle usłyszała tuż nad uchem jakiś głos.

– Panno Essex?

Odwróciła się w tamtą stronę i ujrzała, że tęgi młody człowiek uśmiecha się do niej tak poufale, jakby się dobrze znali.

Jego twarz rzeczywiście wydawała się znajoma; nie mogła jej jednak skojarzyć z niczym konkretnym. Powiedziała więc tylko:

– Dzień dobry panu.

– Spotkaliśmy się na balu w zeszłym tygodniu. Nazywam się Eliot Thurman. Mogę służyć ramieniem? – zaproponował.

Mayne jakoś nie odczuwał jej braku, wsparła się więc na ramieniu Thurmana. I zanim się spostrzegła, skręcili wcale nie do loży Tess, tylko w całkiem innym kierunku: ku namiotom, w których można się było czymś pokrzepić.

Josie szła apatycznie. Tu czy tam, jakie to miało znaczenie? Mayne był zakochany w swojej pozbawionej uczuć Sylvie, do której Josie czuła coraz żywszą niechęć. Griselda zniknęła z Darlingtonem... chociaż Josie uważała, że powinny być jakieś granice bratania się z wrogiem! Ale Griselda nie pytała jej o zdanie.

Gdyby Annabel wybrała się wraz z nimi do Ascot! Ona jednak nie chciała zabierać swojego malucha w taki gwar i tłok. Imogen korzystała z uroków podróży poślubnej. Tess bawiła ze swym mężem w Northumberland... Josie westchnęła. Potem wzięła się w garść; powinna być uprzejma dla swego towarzysza.

– Czy pański koń też bierze udział w wyścigach, panie Thurman?

– Gdzie tam! Ale moja matka powiada, że dżentelmen zawsze powinien mieć jakieś zajęcie, a palenie tytoniu mnie męczy, więc się przerzuciłem na obstawianie koni!

I wybuchnął hałaśliwym śmiechem.

Josie doszła do wniosku, że widać czegoś nie dosłyszała albo źle zrozumiała.

– Pańska matka namawia pana do palenia tytoniu, żeby miał pan jakieś zajęcie? ...

– To był dowcip! – odparł z pewną urazą w głosie.

Josie zawsze uważała, że dowcipy powinny być zabawne. Albo przynajmniej mieć jakiś sens!

Zawędrowali już daleko poza namioty, do ogrodów kwiatowych, które otaczały kręgiem stajnie i tor wyścigowy.

– Powinniśmy chyba wracać – powiedziała Josie, zatrzymując się, by popatrzyć na pierwiosnki. Posadzono jednak, widać przez pomyłkę, tę odmianę, która zamyka się przed słońcem i rozchyla płatki pod wieczór.

Pan Thurman także zatrzymał się i wydał jakiś dziwny, gardłowy dźwięk. Josie spojrzała na niego. Znowu to samo! Przestraszyła się, że dostał może jakiegoś ataku. Ludzie z takimi wypiekami na twarzy są podobno skłonni do ataku serca... Przyjrzała mu się z niepokojem. Ta twarz naprawdę była jej znana i kojarzyła się z czymś nieprzyjemnym!

W chwilę później uświadomiła sobie, że atak Thurmana ma zupełnie inny charakter, niż sądziła: porwał ją w ramiona i przycisnął usta do jej ust. Wargi miał zimne i dziwnie obwisłe. W pierwszej chwili Josie skamieniała ze zdumienia, ale gdy wepchnął jej wielki jęzor do ust, zaczęła się wyrywać z jego objęć.

Okazał się zdumiewająco silny. Zanim się spostrzegła, zaciągnął ją pod spadzisty dach stajni. Josie miała wrażenie, że obserwuje tę scenę z daleka – jakby patrzyła na obcą dziewczynę szamoczącą się z mężczyzną, który przyparł ją do ściany. Obracał językiem w jej ustach tak, że omal się nie udusiła. Poczuła nagle, że zaczepiła o coś suknią i rozdarła ją na plecach. Znowu zaczęła się wyrywać i kopać napastnika w golenie. Miała jednak miękkie pantofle, on zaś stał mocno na rozstawionych nogach. Próbowała kopnąć go wyżej, lecz wąska suknia krępowała ruchy. Udało jej się uskoczyć nieco w bok, odsunąć od niego.

Zaraz jednak przyciągnął ją ze słowami:

– Żwawa z ciebie bestyjka!

Głos miał chrapliwy, jakby był pijany. Josie zaczerpnęła powietrza, by wrzasnąć na cały głos, ale znów zatkał jej usta pocałunkiem, który omal jej nie zadławił. I nagle uprzytomniła sobie z przerażeniem, że rozdarcie na plecach ciągle się powiększa. Jak tak dalej pójdzie, suknia po prostu z niej opadnie...

Musi natychmiast coś z tym zrobić!

I zrobiła!

Uniosła kolano w górę i błyskawicznym ruchem zadała Thurmanowi bolesny cios w krocze, którym ocierał się o jej suknię. Natychmiast ją puścił. Zatoczyła się na bok i usłyszała znów trzask rozdzieranego materiału. Poczuła na plecach podmuch świeżego powietrza.

Napastnik cofnął się raptownie, zgiął się wpół i wykrztusił z trudem:

– Przeklęta... przeklęta...

Josie odwróciła się, chcąc uciec. Wiedziała, że powinna umykać jak najszybciej, ale jej spojrzenie padło na tylne drzwi stajni. Żeby utrzymać jej wnętrze czyste i przyjemnie pachnące – ze względu na gości, którzy chcieli zwiedzić to pomieszczenie – stajenni usuwali starannie końskie odchody, wyrzucając je tylnymi drzwiami. Ktoś zapewne wywoził stamtąd nieczystości następnego ranka; na razie jednak...

O tylną ścianę oparta była łopata, a sterta łajna sięgała kolan Josie. W ułamku sekundy chwyciła łopatę, nabrała na nią brązowego paskudztwa i zamachnęła się w kierunku Thurmana. Nie była w stanie podnieść łopaty powyżej pasa, ale nie było to konieczne. Straszliwa broń ożyła w jej ręku i gdy tylko Thurman uniósł głowę (z pewnością po to, by rzucić jakieś przekleństwo), dymiąca góra końskiego nawozu sfrunęła z łopaty prosto w jego twarz. Zanim Josie odwróciła się i wbiegła przez otwarte drzwi do wnętrza stajni, zdążyła jeszcze ujrzeć szeroko otwarte oczy Thurmana i jeszcze szerzej rozdziawioną gębę, które w następnej sekundzie zniknęły pod wilgotnym, brunatnym paskudztwem.

Dziewczyna wpadła do stajni i popędziła długim przejściem między boksami. Było południe, przerwa w gonitwach. Nawet chłopcy stajenni baraszkowali gdzieś na zewnątrz, od frontu. Nie było nikogo, kto mógłby udzielić jej pomocy. Jej wróg z pewnością dostrzeże ją i dopędzi! W każdej chwili mogła poczuć na ramieniu jego grubą, krzepką łapę!

I nagle zobaczyła czerwone derki z herbem Mayne’a, przewieszone przez ściankę jednego z boksów. Obejrzała się do tyłu, ale w szerokim przejściu było pusto. Tylko drobinki siana tańczyły w smudze światła. Nie zatrzymując się nawet, by zaczerpnąć tchu, Josie otwarła drzwi wiodące do boksu Gigue, prześlizgnęła się tuż obok lśniącego boku klaczy i rzuciła się na wiązkę słomy pod tylną ścianą. Wstrzymując dech, nasłuchiwała.

Nie usłyszała nic. Żadnych kroków, tylko posapywanie klaczy, która niespokojnie przestępowała z nogi na nogę.

– Cicho! – szepnęła do niej Josie. – Bądź cicho, proszę!

Koń zarżał cichutko w odpowiedzi i machnął ogonem, uderzając niechcący Josie po twarzy. Zapiekło, jakby dopadł ją rój miniaturowych os. Oczy dziewczyny wypełniły się łzami. Zgubiła gdzieś woreczek, stanik sukni miała rozerwany, a gdy wcisnęła się w kąt boksu, odkryła, że dotyka desek nagimi plecami. Rozdarła więc nie tylko suknię, ale i koszulkę.

Gdy raz zaczęła płakać, rozszlochała się tak, że cała się trzęsła. W końcu jakoś się pozbierała. Oddarła kawałek koszuli i wykorzystała jako chustkę do nosa. Zaczęła się zastanawiać, jakby tu niepostrzeżenie opuścić stajnię? Głosy chłopców stajennych dolatywały od strony wejścia. Już wkrótce, najwyżej za pół godziny, ktoś tu przyjdzie, by sprawdzić, jak się miewa Gigue. Pewnie Billy wróci po południowym posiłku.

Do ściany była przybita drabina wiodąca na stryszek, gdzie znajdowało się siano. Mogłaby wdrapać się tam i zaczekać, aż wszyscy rozjadą się do domów...

Tymczasem Gigue zdołała jakoś odwrócić się w ciasnym boksie i przyjaźnie posapywała swemu gościowi prosto w twarz.

– Cieszę się, że wygrałaś wyścig! – szepnęła do niej Josie. – Ale jak ja się stąd wydostanę? ...

Koszmar tej sytuacji coraz bardziej do niej docierał. Thurman najwidoczniej postanowił pogodzić się z jej ucieczką i wrócił do domu, by umyć się i przebrać. Z pewnością nie będzie jej ścigał. Teraz już wiedziała, że od chwili, gdy wpadła do stajni, była bezpieczna. Z pewnością Thurman nie zamierzał gonić za nią ani – tym bardziej – żenić się z nią. A jednak, gdyby ktokolwiek, zwłaszcza Rafe, dowiedział się o tym, co się wydarzyło, musiałaby wyjść za swego prześladowcę!

Była skompromitowana, zhańbiona, a w takim wypadku jedynym rozwiązaniem, o jakim Josie słyszała, było małżeństwo. No, może nie została całkiem zhańbiona... Ale na samo wspomnienie obmacujących ją łap Thurmana wstrząsnęły nią znów dreszcze i zaczęła płakać. Musiała raz jeszcze oberwać kawałek koszuli, by obetrzeć nim łzy.

Dlaczego każda z jej sióstr zdołała się skompromitować w obecności przystojnego dżentelmena, który natychmiast się w niej zakochał? Dlaczego tylko ona – Josie – niebacznie oddaliła się od pozostałych w towarzystwie wstrętnego konusa, którego prędzej by zamordowała niż poślubiła?! To niesprawiedliwe!

Gigue uniosła nagle łeb i nadstawiła uszu. Pewnie zbliżał się Billy. Mógłby zawiadomić Mayne’a, a ten podjechałby swoim powozem od tyłu... albo zarzucił na nią derkę i wyniósł ją, niby to zemdloną.

Tylko że nie zdołałby jej wynieść ze stajni... była przecież taka gruba! Co prawda, gdyby ją nakrył derką, nie musiałaby patrzeć, jak twarz mu czerwienieje z wysiłku, ani słyszeć, jak sapie... Łzy znów zaczęły spływać po jej twarzy, ale otarła je niecierpliwie.

Siedziała w kącie, starając się otrzepać ze słomy. Gigue znów się odwróciła. Wysuwała głowę z boksu i rżała. Josie rzuciła tylko okiem na swoją suknię. Gdyby ktoś ujrzał ją w takim stanie, nie obeszłoby się bez wyjaśnień. A gdyby wszystko zostało wyjaśnione, musiałaby wyjść za Thurmana!

W następnej sekundzie Josie wdrapała się po drabinie na strych. Był obszerny i rozciągał się nad całą stajnią. Podłogę pokrywała gruba warstwa złocistej słomy. Josie uznała, że na razie będzie tu bezpieczna, a potem znajdzie jakiś sposób, żeby wrócić do domu.

...A może zwierzyć się ze wszystkiego Mayne’owi? ... Bo to był z pewnością głos Mayne’a! Uklękła obok dziury w podłodze, próbując spojrzeć w dół i rozejrzeć się na boki. Widziała jednak tylko ciemnoszary grzbiet Gigue. Hrabia przemawiał do niej czule, po cichu. Ku przerażeniu Josie, sam dźwięk jego głosu przyprawił ją o gorące dreszcze.

Tylko tego jeszcze brakowało, żeby się zadurzyła w Maynie! Był dla niej równie nieosiągalny jak Apollo czy inne antyczne bóstwo. A co więcej, kochał inną!

Jednak, mimo wszystko, Josie położyła się plackiem na podłodze, żeby popatrzyć na niego przez otwór w suficie. Tak, to był Mayne! Sam jego widok stanowił dla niej pociechę. Włosy opadały mu na czoło w lśniących, rozwichrzonych kędziorach. Spoglądając na niego pod tym kątem, ze stryszku, Josie widziała tylko jego barki i ramiona, gdy głaskał Gigue. Surdut leżał na nim idealnie, żadna zmarszczka nie zakłócała jego elegancji.

Jakiż stanowili ze sobą kontrast! Jej ubranie było podarte i brudne, ona sama zaś upokorzona dotknięciem tego odrażającego Thurmana! Jakże chętnie ujrzałaby Mayne’a na swoim miejscu: rozczochranego... wymiętego... ubrudzonego... Może nawet w łachmanach? Uśmieszek przemknął jej przez usta. A może tylko w opasce na biodrach?

Uświadomiła sobie nagle, że wcale nie myśli o upokorzeniu tego elegancika, tylko o jego nogach.

Znajdująca się w dole pod nią postać zmieniła pozycję. Mayne kłaniał się komuś.

– Tu jej nie ma – tłumaczył. – Do licha! Że też ten upał akurat zmógł Griseldę!

Widocznie przyszedł do stajni, szukając mnie! – pomyślała Josie. Instynkt podpowiedział jej również, że Mayne rozmawia z Sylvie. Zmiana w głosie hrabiego była wyraźnie widoczna. Aż się jej robiło niedobrze, gdy przemawiał do narzeczonej głosem słodkim i pełnym miłości.

– Jakie ta klacz na ogromne zęby... I takie żółte! – wybrzydzała Sylvie.

– Jak na konia, wcale nie! – oponował Mayne.

– Powinieneś kazać któremuś z twoich pomocników, żeby je wyszorował. Z pewnością poczułaby się lepiej!

Mayne nawet się nie roześmiał, co Josie uznała za dowód jego zauroczenia. Dostrzegła wierzch turbanu Sylvie. Zawój był równie urzekający jak ona cała.

– Sylvie... – powiedział Mayne. W tonie jego głosu było coś takiego, że Josie z trudem przełknęła ślinę. – Jesteś taka piękna... Wiesz o tym?

Josie gotowa była zjeść własny kapelusz, gdyby się okazało, że Sylvie nie wie dokładnie, ile jest warta! Nawiasem mówiąc, nie miała żadnego kapelusza pod ręką; czepek ze wstążkami gdzieś zgubiła, podobnie jak woreczek.

– Dziękuję – odparła Sylvie.

W jej głosie nie było ani śladu żywiołowej radości, z jaką Josie przyjęłaby podobny komplement.

– Nie mogę się pohamować, gdy mam cię tak blisko – mówił dalej Mayne.

W rzeczywistości wyrzekł te słowa nie Mayne, lecz Garret – to było jego prawdziwe „ja”; tak przemawiał zakochany. Po policzku Josie spłynęła łza. Dziewczyna otarła ją odruchowo. Ze swego punktu obserwacyjnego mogła dostrzec tylko część jego ramienia. Wysuwał je właśnie, by przyciągnąć Sylvie do siebie.

Josie zadrżała. Gdyby to do niej wyciągnął ramiona, wpadłaby w nie natychmiast, jak drzewo zwalone piorunem.

Sylvie była jednak ulepiona z całkiem innej gliny. Wypełniał ją zimny popiół zamiast gorejącego ognia.

– Nie sądzę, Mayne, żeby to była odpowiednia chwila na... Zagarnął ją w objęcia. Josie wstrzymała dech. Właśnie to powinien zrobić! Przytulić ją do siebie, żeby stopniała w jego ramionach, jak wszystkie bohaterki powieści z Minerva Press!

I nagle Sylvie znów się ukazała w jej polu widzenia.

Głos miała zimny jak lutowy dzień.

– Jak śmiesz obchodzić się ze mną w podobny sposób, hrabio?!

Pocałuj ją jeszcze raz! – podpowiadała mu w duchu Josie. – Ona chce, żebyś ją zdobywał, ale ty okazałeś się zbyt porywczy! A może ona zbyt bojaźliwa? ...

– Widzę, że trzeba postawić sprawę jasno – oświadczyła Sylvie lodowatym tonem. – Nie pozwolę na podobne traktowanie, na takie... miętoszenie, pod żadnym pozorem!

To dlatego, że ona jest Francuzką! – usprawiedliwiała ją w myśli Josie. Żadna Angielka nie oparłaby się Mayne’owi! O Boże! Gdyby odezwał się kiedyś do niej takim tonem, jakim przemawiał do Sylvie, to by chyba...

– Naprawdę mam do ciebie dużo sympatii i z pewnością nie odmówię ci twoich małżeńskich praw...

Josie wciągnęła raptownie powietrze i zasłoniła sobie ręką usta.

– Słuchasz uważnie? – spytała z pewnym zniecierpliwieniem Sylvie. – Chcę być pewna, że rozumiesz mnie jak należy, Mayne! Zdaję sobie sprawę z tego, że wychowałeś się w Anglii i nabrałeś pewnych pożałowania godnych przyzwyczajeń. Muszę jednak domagać się od ciebie takich samych względów, jakie okazywałbyś własnej matce.

– Matce? – odezwał się wreszcie Mayne.

Serce Josie zamarło. W głosie Garreta nie było już poprzedniej radosnej nuty.

– Oczywiście! – odparła Sylvie. – Chyba nie muszę ci tłumaczyć, że najważniejszymi kobietami w życiu mężczyzny, zasługującymi na najwyższy respekt, powinny być jego matka i żona! Doprawdy, nasza konwersacja zaczyna być absurdalna...

– Uważam, że jest wyjątkowo pouczająca.

– Nie wątpię, że w każdych okolicznościach traktowałbyś swą matkę z najwyższym taktem i z synowskim przywiązaniem. Należy obecnie do zgromadzenia zakonnego, czyż nie? ... A zatem nie pojmuję, czemu miałbyś traktować mnie z mniejszym uszanowaniem!

– Moja matka istotnie po śmierci ojca schroniła się w klasztorze – odparł Mayne. – Ale ty, Sylvie, nie jesteś zakonnicą.

– Zasługuję jednak na nie mniejsze względy – stwierdziła Sylvie. – A brak dobrych obyczajów doprowadził do upadku francuskiej monarchii!

– Bynajmniej nie zamierzałem cię obrazić.

Zapadło krótkie milczenie, po czym odezwała się Sylvie, bardzo starannie dobierając słowa.

– Uważam ten temat za wyjątkowo niesmaczny, ale zawsze byłam zdania, że najlepiej stawiać sprawę całkiem jasno, zwłaszcza w podobnej sytuacji.

Josie tak mocno zacisnęła ręce, że palce całkiem jej zbielały.

– Całkowicie się z tobą zgadzam – odparł Mayne.

Oczywiście nie powinna podsłuchiwać ich rozmowy! Nikt nie powinien słuchać równie osobistych wynurzeń! Sylvie ze swym uroczym francuskim akcentem tłumaczyła narzeczonemu, że byłaby w najwyższym stopniu niezadowolona, gdyby Mayne uznał, iż ma prawo tak bezceremonialnie obchodzić się z nią, ilekroć zechce. Szczerze mówiąc, wolałaby ustalić po przyjacielsku jakieś rozsądne terminy...

Josie przygryzła wargę. Sama już nie wiedziała, czy parsknąć śmiechem, czy z pogardą wzruszyć ramionami. Terminy?! Annabel pękłaby ze śmiechu, gdyby to usłyszała!...

Ale ona nigdy nie zdradzi się z tym, że podsłuchała ich, tak bardzo intymną rozmowę! Odsunęła się nieco od otworu. Kilka źdźbeł słomy spadło na grzbiet Gigue.

– Sylvie! – odezwał się Mayne, przerywając wywody narzeczonej. – Ty po prostu nie rozumiesz, jak to jest między mężczyzną a kobietą, cherie!

– Zapewniam cię... – zaczęła Sylvie.

Z miejsca, gdzie znajdowała się Josie, widać było tylko policzek Mayne’a, który objął dłońmi twarz Sylvie. Jego palce były długie i mocne. Pochylił się ku narzeczonej i Josie omal się nie zadławiła. Rzęsy miał nieprzyzwoicie długie jak na mężczyznę. Nic dziwnego...

Nic dziwnego, że Sylvie zamilkła w jego ramionach! Josie poczuła pod powiekami piekące łzy. Czuła się taka winna, że ich podgląda! Oboje byli tacy piękni, tacy zakochani... Mayne z pewnością skłoni Sylvie do tego, by odwzajemniła jego pocałunek... i po latach, otoczeni gromadką dzieci, będą ze śmiechem wspominać jej wzdragania...

Josie zacisnęła powieki, żeby nie widzieć pochylonej głowy Garreta, czułości, z jaką obejmował twarz Sylvie, ramion wyciągających się ku niej... Jej, Josie, Mayne nigdy nie będzie tak ubóstwiał! Ona należała do tych, które byle kto mógł miętosić bezkarnie za stajnią i przypierać do ściany. Tylko delikatne, piękne istotki jak Sylvie bywają adorowane przez cudownych kochanków!

Całe ciało Josie trzęsło się od płaczu – bezgłośnego, gdyż obiema rękoma zatykała sobie usta.

Znikło bez śladu radosne podniecenie, które ogarnęło ją na widok gęby Thurmana znikającej pod obrzydliwą, brunatną mazią. Jak dostanie się teraz do domu? Jak zdoła znieść...

I nagle otworzyła szeroko oczy.

Odgłos wymierzonego z energią policzka zaniepokoił również Gigue. Klacz wierzgnęła, uderzając kopytem o ścianę.

24

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 19

Nie wydaje mi się, żebym mógł znaleźć dla niej stosowniejsze imię niż imię Hipolity, groźnej królowej Amazonek! Byłem niepocieszony, ponieważ mój rozkoszny elf, Groszek Pachnący, odfrunął do swego szczęśliwego gniazdka, podczas gdy ja błąkałem się po ulicach Londynu, nie wiedząc sam, dokąd zmierzam. Tego właśnie dnia odwiedziłem Hampton Court i – choć pogrążony w smutku – zajrzałem na plac do gry w tenisa, pamiętający jeszcze czasy króla Henryka VIII, i rozegrałem tam z powodzeniem trzy sety z pewnym znajomym...

To dość krępujące sprowadzać kobietę do swego domu – stwierdził Darlington, gdy wynajęty powóz zwolnił, zbliżając się do celu.

Z pewnością jednak nie był tak zażenowany jak Griselda! Do tej pory wiodła nienaganne życie... a teraz miałaby odrzucić wszelkie skrupuły i przekroczyć próg kawalerskiej siedziby?! A jednak.

Spoglądała z podziwem na silną, smukłą postać Darlingtona i jego niepokojąco urodziwą twarz... Wejdzie do jego domu! O względach przyzwoitości, przyszłym mężu i innych nieprzyjemnych sprawach pomyśli jutro.

– Czyż wszyscy młodzi kawalerowie nie mają zwyczaju sprowadzać kobiet pod swój dach? – spytała, odsuwając od siebie myśl, że w ten sposób zaliczyła siebie do tych kobiet, których towarzystwo można kupić za pieniądze.

– Nie sądzę. Mnie odwiedza od czasu do czasu matka; częściej jednak przysyła lokaja, by zaprowadził mnie do jej powozu, niż puka do mych drzwi osobiście.

– A to dlaczego? Naprawdę woli rozmawiać z tobą w powozie? – zdziwiła się Griselda.

– Znasz ją osobiście?

– Owszem, zostałyśmy sobie przedstawione. Darlington uśmiechnął się szeroko.

– W takim razie wiesz, że moja matka z całym wdziękiem zapala równocześnie Panu Bogu świeczkę i diabłu ogarek!

– Obawiam się, że nie znam na tyle jej książęcej mości, bym mogła wydawać o niej podobne sądy.

– Mój ojciec polecił całej rodzinie unikać wszelkich kontaktów ze mną... przynajmniej do chwili, gdy ożenię się przyzwoicie.

– Jakie to...

Ani rusz nie wiedziała, jak zakończyć rozpoczęte pochopnie zdanie.

Darlington jednak nie wziął jej tego za złe.

– Moja matka jest do mnie bardzo przywiązana, toteż składa mi wizyty, omijając zręcznie ojcowskie zakazy. Ojciec wie o tym, ale patrzy na to przez palce.

– Nie wątpię, że taki marnotrawny syn to dla niego kara boska!

– Powtarza mi to, ilekroć się zetkniemy. Drzwi powozu otwarły się na oścież. Darlington mieszkał w niewielkim domku przy Portman Square. Griselda sama nie wiedziała, czego oczekiwać... prawdopodobnie skromnego mieszkanka. Ostatecznie, Darlington był najmłodszym z synów Bedrocka i – jak ogólnie sądzono – nie miał grosza przy duszy. Tymczasem ujrzała uroczy mały domek z misternie rzeźbionym łukiem nad drzwiami z czarnego orzecha. Jej własny dom był, co prawda, większy, ale nie miał tyle wdzięku.

Gdy zmierzali ścieżką w stronę wejścia, starszawy mężczyzna o surowym wejrzeniu otworzył drzwi i powitał ich sztywnym ukłonem.

– Dziękuję, Clarke – powiedział Darlington.

Pomógł Griseldzie zdjąć płaszcz i wręczył go majordomusowi. Griselda była coraz bardziej zbita z tropu. Czyżby młodzi kawalerowie zatrudniali majordomusów? Wygląda na to, że tak!

– Herbatę wypijemy w moim gabinecie – oznajmił służącemu Darlington.

Czy młodzi ludzie częstują herbatą kobiety, które odwiedzają ich w znacznie mniej przyzwoitych zamiarach? Wszystko na to wskazywało, ponieważ kroczyła teraz statecznie obok Darlingtona, zupełnie jakby przybyła na herbatkę do księżnej pani.

Ściany gabinetu pomalowano na ciemnoczerwony kolor. Nie było na nich żadnych obrazów z tej prostej przyczyny, że całą przestrzeń zajmowały półki z książkami. Griselda omal nie rozdziawiła ust ze zdumienia. Widywała, oczywiście, książki u swych znajomych. Rafe miał ich całkiem sporo w gabinecie, choć nigdy nie widziała, by którąś z nich przeglądał. W jej własnym domku również nie brakło książek. Tutaj jednak zajmowały wszystkie ściany, a oprócz tego leżały całymi stertami na podłodze, na wielkim biurku i na fotelach.

– Widzę, że jesteś prawdziwym molem książkowym! – stwierdziła.

– To jedna z moich słabostek.

Griselda przesunęła palcem po grzbietach książek, które znajdowały się najbliżej niej. Nie były to książki, jakich mogłaby się spodziewać. Rafe miał w swoim gabinecie dzieła klasyków, oprawne w skórę i liczące sobie po kilkaset lat, sądząc z kurzu, jakim były pokryte. Darlington natomiast miał półki pełne – jakże to określić? – książek, jakimi zaczytywała się służba domowa. Książek, jakie ona sama czytała ukradkiem, z dużą przyjemnością. Książek, jakie można było wypożyczyć w bibliotece publicznej. Książek o takich tytułach jak Mroczne biesiady czy Krwawy rejestr złoczyńcy. Książek o morderstwach!

Na jego biurku leżały stosy dzieł tego samego rodzaju. Griselda wzięła do ręki jedno z nich.

– Czytałam tę książkę – powiedziała, oglądając się przez ramię, po otwarciu Miłości i szaleństwa Herberta Croftsa. – Niezwykle wzruszająca historia! Wszystkie te listy pisane przez Marthę Ray i jej mordercę...

– To wymysł Croftsa – odparł Darlington, podchodząc do niej.

– Przecież nie o to chodzi! To jasne, że autor sam napisał te listy. Ale są takie przejmujące!

– Doprawdy?

Griselda wtuliła się w fotel. Jej rozmówca stał zdecydowanie zbyt blisko, skutkiem czego serce biło jej coraz szybciej.

– Weźmy choćby ten, w którym morderca... jak on się nazywał? – James Hackman.

– No właśnie, Hackman, stara się przekonać Marthę, by opuściła swego kochanka. Był niezwykle przekonujący! Zwłaszcza gdy tłumaczył jej, że nie jest własnością lorda Sandwicha... Oczywiście – dodała z pośpiechem – to wyjątkowo skandaliczna historia, a ona była rozwiązłą kobietą!

Darlington podszedł jeszcze bliżej i oparł się z tyłu o fotel, na którym siedziała. Poczuła, że wziął do ręki pasemko jej włosów.

– Rozwiązłe kobiety! – powiedział marzycielskim tonem. – Jakąż wszyscy żywimy do nich słabość! Nic dziwnego, że Hackman zakochał się w niej do tego stopnia, że jego miłość przerodziła się w nienawiść!

– Uważasz, że zabił ją z nienawiści? – odparowała. – A ja sądzę, że zabił ją, bo nie mógł dłużej znosić tego, że ona żyje, on zaś nie ma do niej żadnego prawa! Myślę, że po prostu nie mógł już wytrzymać rozłąki.

– Romantyczna z ciebie dusza!

– Wcale nie! Ale spędziłam mnóstwo czasu, obserwując, jak nawiązuje się romanse w wielkim świecie.

– Tylko sama nie nawiązałaś żadnego!

Aż do dziś, pomyślała Griselda, dziwiąc się samej sobie. Odchyliła głowę do tyłu i spojrzała na Darlingtona. Uosobienie płowo-złotej męskości, pociągła twarz, oczy nad wiek dojrzałe...

– Ludzie robią różne głupstwa, kiedy się zakochają, albo w przystępie namiętności.

– A ty?

– Cóż za obcesowe pytanie! Nie uważam, żebym była głupia. – A więc nie jesteś zakochana?

Omal nie zamknęła oczu, by nie widzieć jego piękności.

– Oczywiście, że nie!

– A ja zaczynam podejrzewać, że się zakochałem. Griselda zamrugała.

– Ty miałbyś być...

– Zakochany. W tobie! Ale możesz się nie obawiać: nie strzelę ci prosto w serce, jak ten nieszczęśnik, Hackman!

– Jesteś równie szalony jak on! – odparła Griselda. Pochylił się ku niej nad oparciem fotela i jego włosy musnęły jej czoło. Nie mogła się powstrzymać i dotknęła ręką jego policzka.

– Wiesz, jak wyglądała Martha? – spytał.

– Nie mam pojęcia.

– Nie była wcale do ciebie podobna. Należała do półświatka, wszyscy wiedzieli, że jest kochanką hrabiego. Miała dołek w brodzie.

– Ja nie!

Lekko dotknął jej palcem.

– Ani śladu! Idealnie zaokrąglona, śliczna bródka! A poza tym Martha miała ciemne włosy.

Griselda nie mogła powstrzymać uśmiechu. Doskonale wiedział, że jej włosy są naturalnie jasne... bo takie były na całym ciele.

– Dowiedziałem się też, że miała jasne, śmiejące się oczy i ciepły, szczery wyraz twarzy.

– Jak się tego dowiedziałeś? – zaciekawiła się Griselda.

– Z „Westminster Magazine”. Kwietniowy numer z 1779 roku. – Skąd u licha? ...

– Uwierzysz, gdy ci powiem, że jestem w pewnym sensie uczonym?

– Absolutnie w to nie uwierzę! – odparła Griselda i uśmiechnęła się do niego. Dobrze wiedziała, jacy bywają uczeni! Był nim choćby brat Rafe’a, profesor z Cambridge. – Znasz aramejski?

– A cóż to za diabeł?!

– O ile wiem, jest to język, w którym została napisana Biblia – oświeciła go Griselda.

– Dzięki wykształceniu, jakie otrzymałem, skłonny byłbym raczej przypuszczać, że Biblia została napisana przez Anglika w jego ojczystym języku.

Wypuścił z ręki pasmo jej włosów i powiódł ciepłą dłonią po ramieniu Griseldy, ale w tejże chwili drzwi się otworzyły i wkroczył majordomus z herbatą na tacy.

– Jakoś dziwnie się czuję, nalewając ci herbatę – powiedziała Griselda chwilę później. – Zupełnie jakbym była twoją ciotką, starą panną.

Siedzieli naprzeciw siebie i Griselda istotnie nalewała herbatę z prześlicznego błękitnego imbryczka.

Darlington parsknął śmiechem.

– Nie ma w tobie nic z zasuszonej starej ciotki! – zapewnił z taką miną, jakby chciał ją zjeść.

Griselda zarumieniła się, ale czuła, że musi to powiedzieć.

– A jednak jestem znacznie starsza od ciebie. – Wrzuciła kostkę cukru do jego filiżanki i podała mu herbatę. – Naprawdę uważam, że ta różnica wieku sprawia, iż obecna sytuacja jest wyjątkowo niestosowna... a równocześnie znacznie mniej groźna. Kobieta w moim wieku nie miewa namiętnych romansów, rozumiesz?

– Zwłaszcza z młodszym od siebie mężczyzną! – dodał, rzucając jej przekorne spojrzenie znad filiżanki.

– Aż strach pomyśleć, co by ludzie powiedzieli! Poczuła ulgę, kiedy wreszcie wymówiła te słowa, zamiast dusić to w sobie i palić się ze wstydu.

– Pewnie by powiedzieli, że był to z twojej strony akt desperacji...

Zmarszczyła nosek.

– Niesmaczna uwaga!

– ... Tym większej, że byłaś złakniona mojej młodości i urody! Griselda nieco zbyt gwałtownie odstawiła filiżankę.

– A ta jeszcze gorsza!

– O, potrafię wymyślić coś znacznie lepszego. Zupełnie przypominamy Marthę i Hackmana, wiesz? Był od niej o wiele młodszy!

– W takim razie powinnam uciec stąd czym prędzej, jeśli mi życie miłe! – stwierdziła Griselda, starając się bezskutecznie zmienić temat.

– Była od niego starsza o siedem lat – dodał niepoprawny Darlington, odstawiając filiżankę.

Jeśli usiłował w ten sposób poznać jej prawdziwy wiek, nie zamierzała oświecić go w tym względzie. A w ogóle najwyższy czas, żeby stąd wyszła! Cała jej wcześniejsza impulsywność zniknęła bez śladu.

– Zdumiewające, że wiesz tak dużo o tym zamierzchłym morderstwie – stwierdziła z pewną obojętnością.

– Znam mnóstwo interesujących starych opowieści – odparł, nie zwracając uwagi na chłód w jej głosie. – Ale powiedz mi, Griseldo, co jest według ciebie najbardziej zdumiewające w romansie Marthy z Hackmanem? To, że był od niej młodszy, czy to, że ją zabił?

– Morderstwo nie jest, niestety, niczym wyjątkowym – zauważyła Griselda.

W kącikach ust Darlingtona pojawił się uśmieszek, który skłonił ją do sięgnięcia po cytrynowy biszkopt, choć wcale nie miała na niego apetytu.

– A zatem uważasz różnicę wieku za najbardziej interesujący aspekt tej historii?

– Czy nie moglibyśmy pomówić o czymś innym? – spytała. – Chyba już wyczerpaliśmy ten temat.

– Rzeczywiście, z przyjemnością oprowadziłbym cię po moim domu – powiedział Darlington i wstał pospiesznie, gdy tylko podniosła się z fotela.

Griselda postanowiła twardo, że nie będzie zwiedzać pokoi na górze. Co prawda, nieco wcześniej miała różne szalone myśli... ale całkiem ją opuściły i powrócił rozsądek.

– To naprawdę twój dom? Jestem pewna, że ktoś zapewniał mnie, że nie masz ani grosza... Czyżbyś był na utrzymaniu ojca?

Chwycił ją mocno za ramię.

– Mścisz się na mnie, co?

– Doprawdy nie rozumiem, o czym ty mówisz. Co za uroczy pokój! – odparła Griselda, zatrzymując się na progu niewielkiej jadalni. Była prześlicznie urządzona: – stare, wygodne meble z czarnego orzecha. Ruchem ręki wskazała złotawą tapetę w ptaki. Niewątpliwie męska, a zarazem pełna wdzięku. – Czy to twoja matka ją wybrała?

– Nie, moja siostra Betsy.

– Ach tak... – Nagle, gdy otwierał już drzwi do saloniku, coś się jej przypomniało. – Jaka znów siostra Betsy? Twój ojciec ma tylko trzech synów!

Uśmiechnął się od ucha do ucha.

– Czyżbyś zajrzała do Debretta, zanim się ze mną przespałaś? Oczywiście każda szanująca się mężatka powinna sprawdzić pochodzenie amanta, nim go odwiedzi w hotelu!

– Nie masz ani odrobiny taktu, mój panie! – odparła cierpko Griselda. – Czy zawsze mówisz to, co ci przyjdzie do głowy?

– Owszem, i właśnie dlatego wiele osób woli nie wdawać się ze mną w rozmówki – odpowiedział.

– Kim więc jest owa Betsy?

– Nie ma żadnej Betsy.

Odwróciła się, by spojrzeć na niego, gdy tak stał oparty o odrzwia i wpatrywał się w nią z natężeniem.

– Już ci mówiłem, że jedyną kobietą, jaka przestąpiła próg tego domu, jest moja matka. A i ona rzadko tu bywa.

– A więc kto...

– Sam wybrałem tę tapetę. Przywykłem do tego, by troszczyć się o siebie. Myślę, że i z tobą jest podobnie. Kto się o ciebie troszczy, lady Griseldo? O ile mi wiadomo, twoja matka żyje w klasztornym odosobnieniu.

– Nie zależy mi wcale na tym, żeby ktoś się mną opiekował! Ale gdybym naprawdę potrzebowała pomocy, zawsze mogę liczyć na mojego brata.

– Na Mayne’a?

– Jest moim jedynym bratem i to jak najbardziej realnym, w odróżnieniu od twojej siostry Betsy!

– Nie robi wrażenia szczególnie opiekuńczego!

Oczy Griseldy się zwęziły. Nikt nie ośmielił się krytykować jej brata... chyba że chodziło o jego niezliczone romanse.

– Mój brat zawsze bardzo się o mnie troszczył. A teraz naprawdę muszę już iść!

– Nie oglądałaś jeszcze pokoi na górze!

– To byłoby całkiem niestosowne.

– Tym bardziej warto spróbować! – przekonywał z uśmiechem. – Coś mi się wydaje, lady Griseldo, że koniecznie ci trzeba opiekuna!

– Ja...

W chwilę później tulił ją w objęciach, jakby była jakąś skłonną do omdleń bohaterką powieści.

– Zaczyna ci to już wchodzić w krew – zauważyła, nie próbując nawet mu się wyrwać, gdyż byłoby to w bardzo złym guście.

– Mam nadzieję! – odparł, wnosząc ją po schodach na górę.

– Czy twój majordomus nas obserwuje? – spytała.

– Powiedziałem mu, żeby wracał do siebie. To w gruncie rzeczy wcale nie jest majordomus. I nie mieszka tutaj.

– Jeśli to nie majordomus, to kim właściwie jest? – dopytywała się Griselda, siląc się na niedbały ton.

Charles pachniał korzennym mydłem i atramentem. Nie wiedzieć czemu, uznała tę kompozycję zapachową za urzekającą.

– Był kiedyś oskarżony o morderstwo – odpowiedział Darlington. – Ale niesłusznie, zapewniam cię!

Griselda otwierała już usta, ale właśnie weszli do sypialni Charlesa i uświadomiła sobie nagle, że... że...

– Żadne skargi nic ci nie pomogą! – uprzedził ją.

– Możesz mnie postawić na ziemi! – oświadczyła z godnością.

– Owszem, jeśli mi przyrzekniesz, że nie odwrócisz się na pięcie i nie zbiegniesz truchcikiem na dół!

– Nigdy nie biegam truchcikiem!

Wypuścił ją więc z objęć, ale skoro tylko nogi Griseldy dotknęły ziemi, ujął jej twarz w obie ręce i pocałował. W jednej sekundzie prowadzili lekką konwersację, a już w następnej pastwił się nad jej ustami z szaleńczą namiętnością, która nie miała nic wspólnego z rozmówkami o majordomusach czy morderstwach. To musiał być głupi żart! – pomyślała Griselda półprzytomnie. A potem wszelkie myśli uciekły jej z głowy, rozkoszna mgiełka spowiła umysł i znaczenie miały już tylko smak jego ust, jego zapach, jego przyspieszony oddech.

Pokojówka lady Griseldy potrzebowała co najmniej piętnastu minut na rozebranie swojej pani. Darlington dokonał tego w mniej niż piętnaście sekund. Haftki same ustępowały pod jego palcami. Przez cały czas nie przestawał jej całować, i to tak, że nie była w stanie myśleć o tym, co się dzieje. Z każdą częścią garderoby, sfruwającą na podłogę, opadała z niej odrobina pewności siebie i opanowania światowej damy. Kiedy Charles zabrał się do ściągania z niej koszulki, była już roznamiętniona niczym rozpustnica. Włosy opadły jej na ramiona i ani trochę nie czuła się zasuszoną ciotką. Zwłaszcza że dobrze widziała, jak Charlesowi mocno drżą ręce, gdy jej dotyka... I jak zastyga, porażony jej przelotną pieszczotą, jak oddech jego staje się przyspieszony, a oczy mu ciemnieją...

– O Boże! Jakaś ty piękna! – wyszeptał.

I Griselda czuła, że jest piękna.

25

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 19

Miała posągowe kształty i ruchy tak majestatyczne, jak jedna z nieszczęsnych żon Henryka VIII. Tak wielka była moja słabość, że choć przysiągłem sobie unikać odtąd płci pięknej i pogrążony byłem w rozpaczy...

Josie zeszła na dół po drabinie mniej więcej pół godziny po tym, jak oddalili się Mayne i Sylvie. Znalazła pusty worek po zbożu i zarzuciła go sobie na ramiona, żeby nie było widać rozdartej sukni. Chciała zaczekać na jednego ze stajennych Mayne’a i poprosić go, by zaprowadził ją jakąś boczną dróżką do miejsca, gdzie mogłaby znaleźć dorożkę.

Zeszła na dół tak szybko, jak tylko mogła, i ukryła się w takim kącie, gdzie nie była widoczna z przejścia między boksami. Ludzie zaglądali do stajni nawet po zakończeniu wyścigów. W końcu jednak nawet ci ostatni się wynieśli. Josie podniosła się, cała drżąca, zmorzona wyczerpaniem, strachem i rozpaczą. Czarne myśli krążyły jej po głowie.

Na koniec usłyszała znów żwawe kroki. Ktoś zatrzymał się przed boksem Gigue; musiał to być jeden ze stajennych hrabiego. Klacz wyciągnęła znowu szyję i zajrzała do żłobu, widocznie w nadziei, że jakimś cudem znajdzie w nim paszę, choć niedawno sprawdzała, że jest pusty. Josie miała coraz gorszą opinię na temat inteligencji Gigue.

W drzwiach wiodących do boksu pojawiła się krępa postać Billy’ego, głównego stajennego Mayne’a.

– Dobry wieczór! – odezwała się Josie tak cicho i spokojnie, jak tylko mogła, żeby go nie przestraszyć. Ale Billy i tak aż podskoczył. – Pewnie okropnie wyglądam – powiedziała, siląc się na uśmiech.

– Jeszcze jak, panienko! – odparł szczerze, mrugając oczyma ze zdumienia. – Co się stało, na litość boską?!

Josie przygryzła wargę, żeby nie drżała.

– Chciałabym, żebyś przywołał dorożkę, jeśli można, a potem zaprowadził mnie do niej. Muszę wracać do domu!

Zmierzył ją wzrokiem od góry do dołu – twarz, suknię, worek osłaniający ramiona.

– Wiem, że wyglądam jak strach na wróble. Billy, pomóż mi wrócić do domu! Chętnie zapłacę za pomoc.

– Nie ma mowy o żadnej zapłacie! Niechże panienka siądzie na słomie, bo mi tu jeszcze upadnie! Sprowadzę panience jakiś powóz, ale to i chwilkę potrwa, bo dużo tu jeszcze krzątaniny.

Josie spojrzała na słomę. Rzeczywiście, lepiej na niej usiąść. Była J okropnie zmęczona.

– Myślisz, że nikt nie zauważy moich nóg, jak będzie szedł między boksami? Nie chcę, żeby ktoś mnie widział!

– Nie ma strachu! Przyniosę jeszcze kilka pustych worków, przykryję panienkę i nikt jej nie zobaczy.

Z uczuciem ulgi Josie opadła na słomę i przysiadła w kącie. W chwilę później Billy okrył ją workami. Pachniały świeżym ziarnem. Josie otworzyła sennie jedno oko.

– Nie dawaliście chyba koniom tego zboża, co? Pachnie tak, jakby było zielone!

Spojrzał na nią z dziwnym wyrazem twarzy.

– Ma panienka świętą rację! Trzy worki ziarna trzeba było wyrzucić, bo okazało się niedojrzałe.

Oczy Josie znowu się zamknęły.

Kiedy Mayne pojawił się w drzwiach, Josie spała głęboko. Stał przez chwilę, przyglądając się jej, i czuł, że wzbiera w nim gniew, jakiego nigdy dotąd nie odczuwał. Billy miał słuszność. Nawet z tej odległości mógł się zorientować, że wobec Josie użyto siły. Twarz miała śmiertelnie bladą, zalaną łzami. Włosy opadły jej na ramiona. Na sukni widać było plamy z błota, jakby Josie została powalona na ziemię i próbowała się bronić. Na sekundę zaparło mu dech.

Billy stał tuż obok.

– Powinien pan odwieźć ją do domu, milordzie! – powiedział. Na te słowa Mayne oprzytomniał i odzyskał zdolność ruchów. Otworzył bramkę i wszedłszy do boksu, przyklęknął obok Josie.

Jej piękne włosy o barwie koniaku opadły na jedno ramię. Suknia była poszarpana; dostrzegł kremową biel ramienia w rozdarciu materiału. Spódnicę pokrywały brunatne plamy. Z pewnością Josie powalono na ziemię. Mayne narzucił na nią swą pelerynę i otulił dziewczynę tak, by nikt jej nie rozpoznał, kiedy będzie wynosił ją ze stajni. Potem szybko wziął ją na ręce i wyprostował się.

W jednej chwili tulił ją w ramionach, a w następnej Josie walnęła go tak mocno w oko, że puścił ją natychmiast.

– To pan hrabia! – usłyszał okrzyk Billy’ego.

Choć miał już tylko jedno niespuchnięte oko, Mayne zdołał zauważyć, że suknia na plecach Josie była rozdarta prawie od góry do dołu. Omal nie dostał torsji.

– Jak to się stało? – spytał chrapliwym głosem, przypominającym warczenie rozsierdzonego psa. – Kto to zrobił?!

– Strasznie przepraszam! – usprawiedliwiała się Josie. – Zarzuciłeś mi płaszcz na głowę, więc myślałam...

– Kto to był?! – Ja... ja...

Oczy Josie wypełniły się łzami. Billy okrył ją znów peleryną i popchnął delikatnie pod ściankę boksu, gdy rozległy się czyjeś kroki.

– Lepiej pogadać o tym potem – poradził hrabiemu.

Mayne i tak nie nadawał się w tej chwili do rozmowy. Dostrzegł właśnie na spódnicy Josie ślady krwi. Nie było ich dużo, ale nie ulegało wątpliwości, co to takiego. Poczerniało mu w oczach i omal nie upadł. Nie był w stanie zebrać myśli. W końcu odwrócił wzrok i opanował się z najwyższym trudem.

– Mayne... – odezwała się Josie niepewnym głosem. – Czy mógłbyś odwieźć mnie do domu? A może Sylvie czeka na ciebie?

Błyskawicznie obrócił się znów w jej stronę.

– Zakryj głowę peleryną! – powiedział rozkazującym tonem. Josie posłusznie wykonała polecenie.

Mayne odetchnął z ulgą dopiero wtedy, gdy dziewczyna znalazła się w powozie. Ale nawet wówczas zdołał wyrzucić z siebie tylko:

– Kto to był?!

Wtulona w kąt powozu Josie wyglądała na czternastoletnią dziewczynkę. Hrabia znów poczuł, że coś mu podchodzi do gardła. Nie odpowiedziała na jego pytanie.

– O Boże! – wykrztusił z trudem. – Chyba to nie... Josie, czy ich było kilku?

Pokręciła głową; dostrzegł łzę spływającą po jej policzku. Ukląkł przed nią i wziął ją za ręce. Były zmoczone łzami, drobne i lodowato zimne.

– Powiedz mi tylko, kto to zrobił, Josie, a ja zajmę się resztą! Przede wszystkim tym nikczemnikiem! – dodał w duchu. Znowu pokręciła głową.

– Nie wyjdę za niego!

– Oczywiście, że nie! – wykrzyknął.

Omal nie dodał, że ten podlec, kimkolwiek był, i tak by nie doczekał ślubu, ale się pohamował.

– Jeśli powiem jego nazwisko, będę musiała za niego wyjść! – szepnęła Josie i wyrwała jedną rękę z jego uścisku, by otrzeć łzy spływające jej po twarzy. – A ja nie mogę! Nie mogę i już!

– Prędzej zatłukę tego podleca!

Po jej ustach przemknął drżący uśmiech.

– I pożresz jego serce na rynku?

Mayne wstał powoli z klęczek, usiadł na swoim miejscu i przyciągnął Josie do siebie na kolana. Wiedział, że zachowuje się bardzo niestosownie, ale biedna, skrzywdzona dziewczynka cytowała na dobitkę Szekspira i była tą samą co zawsze kochaną, małą Josie... a jemu serce omal nie pękło.

– Beatriks* [Beatriks – bohaterka komedii Szekspira Wiele hałasu o nic, z której pochodzi kwestia „Na rynku pożarłabym jego serce” (akt IV, sc. 1, przeł. Leon Ulrich).] żałowała, że nie jest mężczyzną. Ja nim jestem! – szepnął jej we włosy. – Najpierw go zabiję, a później się zastanowimy, co zrobić z jego sercem, dobrze?

Przytuliła się do hrabiego, ale odparła stanowczo:

– Wolałabym, żeby nikt o tym nie wiedział. Nawet ty, Mayne! Miał ochotę mocno nią potrząsnąć, ale się powstrzymał. Biedulka, tyle wycierpiała!

– Musisz mi powiedzieć!

– Chcesz go zabić, a to coś naprawdę strasznego... Muszę się jeszcze zastanowić!

Nic więcej już nie dodała, tylko w trakcie jego tyrady się rozpłakała. Zamknął wtedy usta na kłódkę i zatopił się w marzeniach o gotowaniu tego drania we wrzącym oleju.

Gdy dotarli do domu Tess, Mayne wniósł Josie do środka. Majordomus spostrzegł jego zapuchnięte oko i już otwierał usta, ale Mayne wyminął go bez słowa. Gdy tylko postawił Josie na podłodze, podbiegła do siostry. Peleryna spadła jej z ramion; spojrzenia Mayne’a i Feltona spotkały się ponad głowami splecionych w uścisku kobiet. Josie znów wybuchnęła płaczem, a Tess powtarzała jakieś bezładne słowa pociechy i głaskała siostrzyczkę drżącymi rękoma.

W jednej chwili Felton znalazł się tuż obok przyjaciela. Oczy miał zimne i pełne nienawiści.

– Kto to był? – spytał porywczo. Mayne pokręcił głową.

– Nie chciała mi powiedzieć. To nie był... – wykrztusił z trudem – czyn zbiorowy. Znalazłem ją w stajni.

Felton obejrzał się przez ramię. Tess pociągnęła siostrę na kanapę. Pospiesznie wymieniały szeptem jakieś uwagi. – Jak to się stało, że Josie odłączyła się od was?

– Nie mam pojęcia! Griseldzie zrobiło się słabo i musiała opuścić Ascot. Josie szła zaraz za mną... i nagle gdzieś zniknęła. Sylvie i ja szukaliśmy jej wszędzie, nawet w stajni!

Josie znów pokręciła głową.

– Nie chce zdradzić jego nazwiska – wyjaśnił Mayne. – Boi się, że zmusimy ją, żeby za niego wyszła. – Lucius Felton żachnął się, a Mayne właściwie odczytał jego reakcję. – Tak, ale ona tego nie pojmuje!

Ich oczy się spotkały. Obaj zionęli żądzą mordu.

– Tess wyciągnie z niej, kto to zrobił! – zapewnił Lucius.

– Skąd wiesz?

– Jestem przecież jej mężem! Mayne skinął głową. – Jadę po Griseldę! Sprowadzę ją tu. Tess i Griselda wspólnymi siłami zatroszczą się o Josie. Zrobią wszystko, co w ludzkiej mocy.

26

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 19

Nim zdołałem zebrać myśli, Drogi Czytelniku, piękna Hipolita zdążyła – czerwienię się ze wstydu na samo wspomnienie – przywiązać mnie do ściany, za pomocą jakichś wymyślnych haków, przepaską wyjętą ze swoich włosów. Skarcisz mnie zapewne, Czytelniku, że nie zerwałem tak słabych więzów, ale pewien jestem, że każdy mężczyzna, który przypadkiem czyta te słowa, zrozumie moje postępowanie: nie mogłem wszak zranić uczuć pięknej damy, która w dodatku zachowywała się w tak fascynujący sposób...

Po raz czwarty Griselda stwierdziła, że musi już iść. Bynajmniej tego nie pragnęła! Zachowanie Darlingtona stanowiło jednak nie lada problem. Jak śmiał wpatrywać się w nią z tak urzeczonym wyrazem twarzy, jakby uważał wszystko, co mówiła (choćby to były same błahostki), za niesłychanie interesujące?! I jak mógł wyglądać tak wytwornie, owinięty tylko prześcieradłem? ...

– Gdyby w tej chwili ujrzały cię wszystkie twoje przyjaciółki... Griselda wzdrygnęła się na samą myśl o czymś podobnym.

– Nawet nie wspominaj o czymś podobnym! – fuknęła. Cień przemknął po jego twarzy.

– Czyżby to było takie okropne?

Griselda również obróciła się na bok i wsparła na łokciu, toteż leżeli teraz twarzami do siebie. Prześcieradło zsunęło się Charlesowi do pasa, odsłaniając szeroką pierś i jeszcze szersze ramiona; Griselda miała też doskonały widok na jego jasne, rozwichrzone włosy i wydatne kości policzkowe.

– Wyglądasz jak cukiereczek! – stwierdził równocześnie Darlington. – Chętnie schrupałbym cię na śniadanie i zamówił ten sam przysmak na każdy następny posiłek!

Griselda się roześmiała. Włosy opadły jej na pierś. Czuła się okropnie zepsuta, leżąc tak na łóżku, otulona do pasa prześcieradłem, z biustem bezwstydnie odsłoniętym... W dodatku Charles pożerał ją oczyma.

– Jak możesz być tak piękna? ... Na twoim miejscu podziwiałbym bez przerwy własne odbicie, jak Narcyz!

– Ty też całkiem przystojnie wyglądasz – stwierdziła, usiłując wyryć w swej pamięci każdy szczegół jego powierzchowności.

Wzruszył ramionami.

– Tym łatwiej będzie mi zdobyć żonę, nieprawdaż?

– Masz już kogoś na oku?

– Nie chcę nawet myśleć o takich okropnościach, gdy jesteś obok mnie!

– Co byś powiedział o pannie Mary Parish? – nie ustępowała.

– Tej pryszczatej?

– Nie tak bardzo, zresztą z pewnością szybko jej to minie. Pokręcił zdecydowanie głową.

– Nie ma mowy!

– Nie powinieneś przywiązywać takiej wagi do fizycznej piękności! – Mówiąc to, sunęła palcem po jego muskularnej piersi. Skórę miał ciepłą, lekko owłosioną. – W takim razie lady Cecily Severy. Córka księcia!

– A ponieważ to jej trzeci (a może i czwarty?) sezon, nie będzie zbyt wybredna i zadowoli się trzecim synem, bez grosza przy duszy – dokończył jej myśl.

Dosłyszała nutkę sarkazmu w jego głosie i pogładziła go rozpostartą dłonią.

– Masz tak wiele do zaofiarowania!

– W gruncie rzeczy bardzo niewiele. Jestem dość obrotny w języku, ale gdy wpadnę w złość, nie można ze mną wytrzymać! Nie mam prawie żadnych umiejętności, gdyż chcąc pozbawić mojego ojca złudzeń, że stanę się kiedyś chlubą Kościoła, robiłem wszystko, by udowodnić, że absolutnie się do tego nie nadaję!

– A władze kościelne, rzecz jasna, muszą odsiewać ziarna od plew! – wtrąciła Griselda, uśmiechając się do niego. Nie odpowiedział jej jednak uśmiechem.

– Kiedy mój ojciec przyjął wreszcie do wiadomości, że nie będzie ze i mnie żadnego pożytku dla Kościoła, zaczął przynosić do domu spisy debiutantek. Młodych panien z odpowiednich rodzin, z dużym posagiem. Oczywiście, nie mógł to być towar pierwszej jakości, bo te klejnoty bez skazy nigdy nie zadowoliłyby się kimś takim jak ja. Musiała więc być to dobrze wyważona mieszanka zalet i wad: panna z bogatej rodziny, ale takiej, którą do tego stopnia olśni perspektywa powinowactwa z rodem książęcym, że przymknie oczy na mój brak gotówki i wszelkich zalet oraz fakt, że jestem, ogólnie rzecz biorąc, bezużyteczny.

Griselda raptownie uniosła rękę do ust.

– „Rasowa owieczka”! – wyszeptała.

Oczy Darlingtona były pochmurne, pełne obrzydzenia do samego siebie.

– Przeze mnie biedna dziewuszka nie otrzymała przez cały sezon ani jednej propozycji matrymonialnej.

– Ale w następnym roku wyszła za mąż, i to szczęśliwie! – przypomniała mu Griselda.

– Ze mną na pewno nie zaznałaby szczęścia, choć nasi ojcowie wyobrażali sobie, że zszyją nas na dobre i na złe!

Griselda spojrzała na niego przeciągle.

– Nie zrobiłeś tego po to, by popisać się zjadliwym dowcipem! Z premedytacją wycofywałeś z obiegu wybranki, które ojciec próbował ci narzucić! Obawiam się, że Josie także, na swoje nieszczęście przyciągnęła uwagę księcia Bedrock?

– Z jego punktu widzenia był to idealny związek. Panna Essex miała pochodzenie bez zarzutu, a posag całkiem pokaźny. Równocześnie jednak brakło jej ojca, naturalnego opiekuna; poszeptywano też że do najzgrabniejszych nie należy. A zatem młoda dania, która dałaby się namówić na mnie, mimo wszelkich moich braków.

– Chyba twój ojciec tak tego nie sformułował?

– Dokładnie tak!

– ...Mimo wszystko nie powinieneś był przezywać Josie „szkocką kiełbaską”!

– Mówiłem ci przecież, że czuję do siebie najgłębszą pogardę – odparł z przekonaniem Darlington. – Zatrułem życie tym biednym dziewczętom, między innymi twojej podopiecznej, tylko dlatego że mój ojciec uznał je za odpowiednie dla mnie żony.

Nie było sensu ukrywać prawdy.

– To paskudne z twojej strony – stwierdziła Griselda – ... ale zrozumiałe. – Zawahała się przez chwilę. – Już nigdy tak nie postąpisz prawda? Ożenisz się wreszcie?

– Z jakąś debiutantką?

– Oczywiście!

– Za żadne skarby! – Myślałam, że...

– Zmieniłem zamiar. Coś mi przyszło do głowy, całkiem niedawno!

Serce Griseldy zaczęło gwałtownie bić. Niezliczone pytania cisnęły się jej na usta. Nie zadała jednak żadnego. W końcu to nie był jej interes...

– Nie chcesz mnie o nic spytać?

Leżał obok niej – złocista kompozycja twardych mięśni i jedwabistych włosów. Mowy nie ma!

– Chciałbyś porozmawiać o swoim przyszłym małżeństwie? – spytała, uśmiechając się starym jak świat uśmiechem, godnym Kleopatry. – Bo ja nie! Ale mogę wymyślić kilka innych, bardzo istotnych pytań... i zadam ci je, dobrze?

Uśmiechnął się do niej szeroko. Włosy opadły mu na oczy, więc je odgarnęła.

– Pytanie numer jeden – zaczęła. – Słuchaj uważnie, bardzo proszę! Która cząstka mojego ciała najbardziej przypadła ci do gustu?

Odpowiedź Darlingtona wymagała pewnych eksperymentów ruchowych... i tak się jakoś złożyło, że Griselda nie miała już okazji przejść do następnego pytania.

27

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 19

Ściągnęła ze mnie ubranie, Drogi Czytelniku, ja zaś stałem jak skamieniały, niczym posąg z marmuru, nieożywiony jeszcze gradem pocałunków. Jak mam to opisać bez rumieńca wstydu? Pozwoliłem jej robić ze mną, co chciała, i choćby zapragnęła przyzwać mnie do siebie z mroków niebytu, pospieszyłbym do niej! Co więcej, gdyby zażądała, żebym zrzucił z siebie ubranie podczas balu w Almack’s... Drogi Czytelniku, zaledwie ośmielam się kreślić te wyrazy, pióro wysuwa się z mych bezsilnych palców...

Griseldy nie było w domu. Z początku Mayne wpatrywał się tylko w majordomusa, który oznajmił mu, że jego siostra jest na wyścigach w Ascot. Ale przecież nie było jej na wyścigach! Kilka godzin temu wróciła do domu z Darlingtonem... Zrobiło jej się słabo, a Darlington...

Darlington!

Na wszelki wypadek, żeby upewnić się ostatecznie, Mayne udał się do małego londyńskiego domku Griseldy, choć nie mieszkała tam od dwóch lat, odkąd zgodziła się pełnić obowiązki opiekunki i mentorki sióstr Essex. Jednak w całym domu było ciemno, a z drzwi frontowych zdjęto kołatkę.

Mayne siedział w powozie, nie zważając na to, że jego stangret czeka na rozkazy, bo nie wie, dokąd jechać. Hrabia miał wrażenie, że cały jego świat rozpadł się w gruzy.

Jego siostra miała romans.

Jego narzeczona dopiero co zerwała zaręczyny i zwróciła mu pierścionek. Prawdę mówiąc, nie miał już narzeczonej. Sylvie odeszła na zawsze.

A mała Josie została zgwałcona.

Czuł w sobie ogromną pustkę. Z tych trzech wydarzeń tylko ostatnie było naprawdę ważne.

Griselda... No, cóż? Nie miał chyba prawa potępiać kogokolwiek, kto wdawał się w romanse. On sam przeżył ich więcej, niż mógłby zliczyć! Albo prawie.

Sylvie naprawdę kochał... Tylko czy rzeczywiście był zdolny do prawdziwej miłości? Chyba nie. Czułby wówczas znacznie większy ból w momencie zerwania.

Ale Josie! Josie... Łzy napłynęły mu do oczu. Zaczął mrugać jak szalony, żeby je odpędzić, i wrzasnął na Wigglesa.

– Dokąd jedziemy?! – odkrzyknął stangret.

– Do Feltonów!

Nagle wszystko stało się dla niego jasne. Josie została zniewolona. Zhańbiona na wieki. Może nawet urodzi nieślubne dziecko...

Chyba że on się z nią ożeni.

Oczywiście, niewiele był wart – zepsuty, z fatalną reputacją, znużony występnym życiem. Ale zawsze lepszy taki mąż niż żaden... A jeśli Josie za żadne skarby nie chce poślubić ojca swego ewentualnego dziecka, no to, do diabła, będzie musiała wyjść za niego!

Kiedy Mayne siedział tak w powozie, kiełkujące w nim postanowienie stawało się coraz silniejsze. Po raz pierwszy w swym marnotrawnym życiu mógł się komuś na coś przydać!

Gdy przejechali jedną lub dwie przecznice, wrzasnął na stangreta i kazał mu zawracać do pałacu biskupiego, w którym rezydował jego stryj. To on zaopatrzył już raz swego bratanka w indult – pozwolenie na bezzwłoczne zawarcie małżeństwa. Wówczas jednak Felton wyrwał mu dokument z rąk i sam ożenił się z Tess.

Teraz jednak nie było nikogo, kto chciałby go zastąpić i poślubić Josie. Do niedawna wielki świat wyśmiewał ją, teraz zaś straciła wszelkie szanse na małżeństwo, bez względu na to, ile dostałaby w posagu. Cóż miała począć, zwłaszcza jeśli urodzi się dziecko, rezultat tego koszmarnego przeżycia?

Mayne nie wybiegał jednak wzrokiem tak daleko. Ilekroć pomyślał o tym, co przydarzyło się Josie, czarna chmura przesłaniała mu oczy, oblewał się potem, ręce same zaciskały mu się w pięści i brakło mu tchu.

W ciemnym wnętrzu powozu, pędzącego po Saint James’s Street, Mayne złożył uroczystą przysięgę. Ożeni się z Josie, a potem znajdzie tego bydlaka, kimkolwiek on jest, i zabije drania!

Bez litości... i bez pośpiechu.

Na myśl o tym Mayne uśmiechnął się, po raz pierwszy od dobrych kilku godzin.

28

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 20

Była moją królową, kochanką, moją udręką... Zrobiłbym dla niej wszystko, złożyłbym własne życie u jej stóp! Powoli jednak stosunki między nami uległy zmianie. Stała się mniej despotyczna, a bardziej kochająca.

Zamiast nakazywać mi, bym ją pieścił, sama obsypywała mnie pieszczotami. O Czytelniku...

- Wiesz, co mi się najbardziej podoba w tej historii? – spytała Annabel. Siedziała na taborecie w gotowalni Tess, włosy opadały jej na ramiona, tak samo jak w chwili, gdy otrzymała pilne wezwanie od starszej siostry. – Najwspanialsze jest to, że gębę miał otwartą, kiedy trafiła w niego ta porcja końskiego łajna!

– Ja bym cisnęła w niego łopatą, nie nawozem! – oświadczyła Tess z zawziętością w głosie.

Josie wynurzyła się właśnie z gorącej, pachnącej jaśminem kąpieli. Miała wrażenie, że budzi się z koszmarnego snu. Ostatecznie nikt jej nie zobaczył w tym okropnym stanie. Hrabia zadbał o to.

– Mayne zaprowadził mnie prosto do swego powozu – pochwaliła go znowu, po raz nie wiedzieć który. – Tuż po tym, jak zdzieliłam go pięścią!

– Biedny Mayne – rozważała w zadumie Tess. – Wygląda na to, że jego życie zadziwiająco splątało się z naszym. Jakby był naszą własnością! Najpierw ja omal za niego nie wyszłam, choć i ty, Annabel, miałaś na to ochotę. Za to Imogen nigdy nie myślała o małżeństwie, zarzucając na niego sieci...

Tess siedziała na brzegu łóżka. Przerzuciła wszystkie włosy do przodu i szczotkowała je zawzięcie, toteż jej głos, dolatując zza kaskady kasztanowatych loków, był nieco stłumiony.

Josie czuła, że Annabel nie spuszcza z niej oczu; udała więc, że poprawia pasek szlafroka.

Tess – nieświadoma krążących po pokoju niewidzialnych prądów – mówiła dalej:

– Mam wrażenie, że i Josie nie wyrażała nigdy podobnego życzenia. Stwierdziłaś wyraźnie, że nie interesują cię mężczyźni powyżej dwudziestu pięciu lat, nieprawdaż?

W pokoju zapadła cisza. Josie poczuła, że się czerwieni. Oczy Annabel się zwęziły.

Tess tymczasem nadal szczotkowała włosy.

– Nie wyobrażam sobie, żeby jakaś kobieta nie chciała wyjść za Mayne’a! Ja zgodziłam się na to całkiem chętnie. Jest niesamowicie przystojny...

– Nawet jeśli trochę sfatygowany – wtrąciła Annabel. – I bogaty!

– Nie tak jak twój mąż.

– Co tam! – zbagatelizowała Tess, odrzucając włosy na jedno ramię i się prostując. Twarz miała mocno zaróżowioną. – Sam Lucius zawsze powtarza, że ma znacznie więcej pieniędzy, niż mu potrzeba do szczęścia.

– Nic bym nie miała przeciwko twoim zamiarom – zwróciła się Annabel do Josie – ale szkopuł w tym, że on ma już narzeczoną.

– Co takiego?! – wykrzyknęła Tess i odwróciła się raptownie do Josie. – Czyś ty...?

– Ależ skąd! – zarzekała się Josie. – Możemy porozmawiać o czymś bardziej sensownym?

– No cóż... nie bardzo rozumiem, jak do tego doszło, że spacerowałaś sam na sam z tym odrażającym młodym człowiekiem – zauważyła Tess. – Gdzież podziewała się Griselda?!

Annabel spojrzała na nią, marszcząc czoło.

– To bez znaczenia! Ale nawet jeśli ty nie zauważyłaś, że Josie straciła głowę dla Mayne’a, ja jestem bardziej spostrzegawcza!

– Wcale nie straciłam dla niego głowy! – broniła się zażarcie Josie. Tess odłożyła szczotkę do włosów.

– Uważasz mnie za tak krótkowzroczną, Annabel... a ja sądzę, że to ty cierpisz na wyjątkową tępotę! Mayne jest zaręczony z Sylvie, a co więcej, kompletnie nią urzeczony. Nawet jeśli nasza mała Josie czuje do niego słabość, a trudno się temu dziwić, biorąc pod uwagę jego bijące w oczy zalety, lepiej się nad tym nie rozwodzić, i tyle. Mayne i tak ożeni się z Sylvie!

– No, tego bym wcale... – zaczęła Josie.

Obie siostry natychmiast spojrzały na nią. Annabel aż sapnęła.

– Niemożliwe!

Josie mimo woli uśmiechnęła się od ucha do ucha.

– Spoliczkowała go.

– Spoliczkowała go?! – powtórzyła jak echo Tess. – Sylvie? Sylvie de la Broderie spoliczkowała Mayne’a?!

– Cóż on takiego zrobił? – zainteresowała się Annabel. – Jestem pewna, że sobie na to zasłużył!

– Nieprawda! – zaprotestowała Josie. – On nic...

– Skąd wiesz? – spytała dociekliwie Tess.

– Przecież bym słyszała!

– Podsłuchiwałaś?!

– Oczywiście, że podsłuchiwała – wtrąciła poirytowana Annabel. – Nie zachowuj się jak stara kwoka, Tess! Chcesz mi wmówić, że umknęłabyś na paluszkach, gdybyś przypadkiem była świadkiem tego, jak Mayne dostał po twarzy... a Sylvie zerwała zaręczyny? Przecież właśnie to chciałaś nam powiedzieć, Josie?

Kiedy zaś młodsza siostra skinęła potakująco głową, Annabel dorzuciła:

– Fascynujące!

– Może lepiej nie rozmawiać o tym przy Tess, jeśli to ją tak gorszy? – zasugerowała Josie.

Tess przewróciła oczyma.

– Co się stało, to się nie odstanie. Nie krępuj się mną, jeśli chodzi o szczegóły.

– Pocałował ją – wyjaśniła Josie. Annabel zmarszczyła brwi.

– I co dalej? – I spoliczkowała go.

– I to wszystko?! Jeden pocałunek... i Sylvie dochodzi do wniosku, że nie ma ochoty zostać hrabiną? Chyba coś przeoczyłaś, Josie!

– Co sugerujesz? – zaciekawiła się Tess.

– Może ją schwycił za biust albo za pupę? – fantazjowała z zapałem Annabel. – Sylvie nie wygląda na skłonną do takiego baraszkowania!

– Niemożliwe! – zapewniała Josie. – Mayne z pewnością tak by się nie zachował!

– Nie bądź naiwna...

– Wcale nie jestem! – warknęła Josie.

Uwaga Annabel sprawiła, że przypomniał się jej Thurman i to, jak ją obmacywał: niezdarnie i brutalnie. Annabel przyjrzała się jej uważnie.

– Jeszcze jeden dowód na to, że Thurmanowi należała się wielka porcja końskiego łajna!

– Czy on cię obmacywał?! – wykrzyknęła Tess. Josie zmarszczyła nos.

– To nie było takie straszne. Tylko...

– Właśnie dlatego młode panienki nie powinny oddalać się od swoich opiekunek, rozumiesz?

– Było to, jak widać, niesłychanie rozpustne popołudnie – zauważyła Tess. – Ale gdzie, u licha, Mayne zdołał ucałować Sylvie w tak niestosowny sposób... i to przy świadkach?!

– W stajni – wyjaśniła Josie. – Ale oni mnie nie widzieli!

– No więc, co Sylvie powiedziała po tym, jak dała Mayne’owi po twarzy? – dopytywała się Annabel. – Zawsze miałam szczery zamiar trzepnąć kogoś, kto mnie bezczelnie całował... ale jakoś przeważnie wylatywało mi to z głowy.

– No więc... Mayne ją pocałował i rozległo się strasznie mocne uderzenie, kiedy go spoliczkowała.

– A potem? – wypytywała siostrę Tess, najwyraźniej zafascynowana wbrew swej woli.

– Chyba nie powinnam...

– Gadaj, bo pożałujesz! – zagroziła Annabel.

– Ale nic nie powiecie swoim mężom! – zastrzegła Josie. Obie siostry kiwnęły głowami na znak zgody.

– No więc... Mayne powiedział coś w rodzaju: „Sylvie, co ty wyprawiasz, u licha?!” Może dorzucił do tego kilka przekleństw – dodała Josie – ale byłam taka zaskoczona, same rozumiecie...

– Tak, tak! – popędzała ją Annabel, wymachując ręką. – A co na to Sylvie?

– Sylvie odpowiedziała mu tak, dokładnie pamiętam: „Jeśli będę miała ochotę, żeby mnie maltretował jakiś canard, to już wiem, gdzie go szukać, Mayne! Sądziłam, że chcesz swą zmarnowaną młodość pozostawić za sobą, ale ty zamierzasz także i mnie wciągnąć w to bagno!” – zakończyła Josie dramatycznie.

– Canard? – zdumiała się Annabel. – Przecież to po francusku znaczy kaczka!

– No, może przekręciłam to słowo... bo rzeczywiście nie mogła mieć na myśli kaczki*! [Prawdopodobnie chodzi o connard (franc.) – dureń.] – przyznała Josie. – Ale mówiła z wielkim wzburzeniem. A właściwie to ze wstrętem. Była naprawdę zdegustowana, aż się trzęsła!

– Wiem, że o takich rzeczach nie wypada mówić – zauważyła Tess – ale może Mayne ma niemiły oddech? Lady Dayton mi mówiła...

– Nic podobnego! – stwierdziła z mocą Josie.

– Jeśli komuś psują się zęby... – zaczęła znów Tess, ale Annabel uciszyła ją ruchem ręki.

– Josephine Essex! – odezwała się oskarżycielskim tonem hrabina Ardmore. – Może zechcesz nam wyjawić, kiedy Mayne cię całował?!

Po sekundzie milczenia Josie odparła:

– To było tylko raz...

– Tylko raz? – powtórzyły chórem jej siostry.

– ... A w ogóle to nie był taki prawdziwy pocałunek! Zrobił to tylko po to, żebym nauczyła się ładnie chodzić!

– Co takiego?! – zdumiała się Tess.

– Podobało ci się?

Josie poczuła, że się rumieni.

– Nie za bardzo – skłamała. – Zwykły pocałunek, i tyle! Próbowała obojętnie wzruszyć ramionami. Miało to oznaczać, że z całą pewnością nie marzy o tym pocałunku co noc.

– Zwykły pocałunek! – powtórzyła Tess. – Wiesz, Annabel, co w tym jest najbardziej zadziwiające? Mayne mnie również kiedyś pocałował.

Josie popatrzyła nieżyczliwie na swą najstarszą siostrę.

– Nie byłam tym zachwycona, a i on chyba także. Wymieniliśmy ten niezbyt interesujący pocałunek, kiedy postanowiliśmy się pobrać. Dokładnie pamiętam, jak sobie pomyślałam, że cała ta gadanina o pocałunkach jest okropnie przesadzona, bo w rzeczywistości to nic nadzwyczajnego!

– Całkiem co innego niż pocałunki Luciusa? – zauważyła przekornie Annabel.

– Cicho bądź!... I wiem przypadkiem, że Mayne kiedyś pocałował też Imogen.

Josie z trudem przełknęła ślinę. Okazuje się, że była tylko ostatnią z długiej listy panien Essex, które Mayne zaszczycił swymi względami!

– Ona też nie szalała z zachwytu. Prawdę mówiąc, słyszałam z jej własnych ust, że Mayne pocałował ją tylko po to, by udowodnić jej, że nie ma sensu nawiązywanie romansu, gdy oboje nic do siebie nie czują.

– No a teraz mamy trzecią, Sylvie, której także nie smakują całusy Mayne’a – stwierdziła Annabel. – Biedak! Widać naprawdę brak mu zdolności!

– To absurd! – rzuciła porywczo Josie. – On... on... Uwikłała się ostatecznie i zamilkła.

– No, czegóż on dokonał?

– Przestań się z nią drażnić! – ofuknęła Annabel najstarszą z sióstr. – Jeśli Josie podobał się pocałunek Mayne’a, tym lepiej! Swoją drogą, ten biedak przeżył doprawdy mnóstwo rozczarowań!... Czyż nie zakochał się w lady Godwin, która go potem odrzuciła?

– Kochał się w lady Godwin? Mayne? – zdumiała się Annabel. – Nie sądzę! Ale myślę, że naprawdę jest zakochany w Sylvie, biedaczysko!

Josie przygryzła wargę.

– Wiem, że jest w niej zakochany. Sam mi to mówił!

– Zanim cię pocałował czy potem? – spytała dociekliwie Annabel.

– Potem. Przedtem zresztą też. Chciał się upewnić, że nie potraktuję tego... zbyt poważnie.

– No, no! Co za wielkoduszność! – rzuciła drwiąco Annabel. – Ten pyszałek zasługuje na nauczkę bardziej niż którykolwiek ze znanych mi mężczyzn! Jak śmiał uprzedzać cię, że jest zainteresowany kimś innym, a potem całować się z tobą?!

– Chciał mi tylko pomóc! – broniła go Josie. – A poza tym los go już pokarał, Annabel: stracił Sylvie!

– Może ona zmieni zdanie i się pogodzą?

– Chyba nie. Trudno mi to pojąć, ale była naprawdę zdegustowana. Słyszałam w jej głosie obrzydzenie!

– Biedny Mayne!

– E tam! – odezwała się żywo Annabel. – Nad czym tu ubolewać? Mamy więc cztery kobiety, którym nie smakowały jego pocałunki: lady Godwin, Tess, Imogen, a teraz jeszcze i Sylvie. Ale znamy i taką, której bardzo się to spodobało.

Josie poczuła, że czerwieni się jeszcze mocniej.

– To nie ma nic do rzeczy! – wykrztusiła z trudem.

– Przeciwnie! To ma ogromne znaczenie! – stwierdziła Annabel. – Jeśli chcesz wyjść za niego, to możesz być pewna, że twoje siostry już to jakoś urządzą!

– Zwariowałyście czy co?! – zawołała Josie. – Nie mogę wyjść za Mayne’a! Nie ma nawet o czym gadać... Ja jestem za młoda, a on... I w ogóle... jestem za gruba!

– Wcale nie jesteś gruba! – warknęła Tess. – Już mam dość tego głupiego gadania! Jesteś po prostu śliczna! Czy kilka ostatnich dni niczego cię nie nauczyło?! Jak myślisz, dlaczego ten odrażający Thurman obcałowywał cię i obściskiwał?! Bo jesteś przepiękna, a od czasu, gdy zrzuciłaś ten koszmarny gorset, mężczyźni szaleją za tobą! I jeśli myślisz, że Mayne tego nie zauważył, to chyba masz źle w głowie! Sama widziałam, jakim wzrokiem na ciebie spoglądał!

– Bzdury! Mayne nie oświadczyłby mi się nigdy w życiu! – A to dlaczego?!

– Przeprowadzałam ścisłe badania nad tą sprawą, dobrze o tym wiecie! Oparłam się na materiałach ze wszystkich powieści wydanych przez Minerva Press w ciągu ostatnich pięciu lat. Mężczyźni oświadczają się, o ile zdołałam ustalić, z dwóch powodów. Albo są porażeni delikatną, nieziemską pięknością swojej wybranki, albo zostają skłonieni do oświadczyn jakimś podstępem. Mayne z pewnością nie wielbi mojej nieziemskiej urody, jeśli w ogóle coś takiego posiadam! A pułapkę na niego nie tak łatwo zastawić, jak się wydaje!

– Co rozumiesz przez „pułapkę”? – spytała z zainteresowaniem Annabel.

– Jakąś sztuczkę, fortel... W ten sposób można określić wiele paskudnych czynów – odparła Josie. – Każde małżeństwo, które nie zostało zawarte w konwencjonalny sposób. Na przykład twoje! Wyszłaś za mąż z powodu skandalu.

– Moje pewnie też – wtrąciła Tess. – Poślubiłam przecież Luciusa po tym, jak podstępem wysadził Mayne’a z siodła!

– Drugie małżeństwo Imogen można nazwać konwencjonalnym...

– W pewnym sensie! – przerwała jej ze śmiechem Annabel.

– ... Ale do pierwszego doprowadziła, posłużywszy się fortelem! – A więc wszystkie dowody wskazują na to, że najbardziej skuteczne są wszelkie sztuczki i pułapki! – stwierdziła Tess. – Zabierzmy się więc do urabiania Mayne’a, nie zapominając o tym!

– Łatwo ci mówić! Wszystkie pułapki bywają skuteczne tylko w wypadku takich ślicznotek jak wy obie, ale ja...

– Nie chcę więcej o tym słyszeć! – przerwała jej Tess. – Zgadzam się z Annabel: jeśli potrzeba ci do szczęścia Mayne’a... a Bóg świadkiem, że tylko ty masz na niego ochotę, to będziesz go miała!

– Wcale nie chciałam was zachęcać do jakichś sztuczek! – broniła się wyraźnie przestraszona Josie. – Naprawdę, nie chcę zdobywać męża w ten sposób! To, że wasze małżeństwa są takie udane, wcale nie dowodzi, że zawsze rezultat będzie równie pomyślny! Nie zamierzam podejmować takiego ryzyka!

– Nawet po to, by zdobyć Mayne’a? – spytała z naciskiem Annabel. Josie otwarła usta, by coś powiedzieć, ale się zawahała.

– No to mamy wolną rękę! – stwierdziła Annabel, zwracając się do starszej siostry.

– Nie! – zawołała Josie z desperacją. – Nie!

– Spróbuj nas powstrzymać! – rzuciła wyzywająco Annabel.

29

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 20

Najdroższy Czytelniku, znasz mnie teraz równie dobrze, jak ja znam siebie samego. Jestem pewien, że zrozumiesz, jak do tego doszło: im jej namiętność stawała się czulsza, tym bardziej moja słabła. Niebawem nie byłem już jej kornym niewolnikiem i... O, droga Hipolito! Wybacz mi! Gwałtowne porywy naszych pierwszych namiętności były tak potężne, że nie potrafiłem już być szczęśliwy w raju, jaki mi później ofiarowałaś.

Smiley spędził ostatnie dwadzieścia lat jako majordomus pana Feltona – w jego londyńskiej rezydencji. Ta końcowa informacja była niezbędna, jak mniemał, by odróżnić go od trzech innych majordomusów, z których każdy zawiadywał jedną z rezydencji położonych (niestety) na głębokiej prowincji.

Przywykł do spokojnego życia. Po tym, jak jego chlebodawca ożenił się, dom z całą pewnością nieco się ożywił, ale nowa pani domu była w zasadzie taką samą domatorką jak jej małżonek. Nie prowadzili życia towarzyskiego do późna w nocy.

Ale tego wieczoru!... Minęła już dziesiąta i Smiley czuł pewien dyskomfort. Najpierw hrabia Mayne przywiózł pannę Essex. Potem zjawili się hrabia Ardmore i jego żona. Należeli do rodziny, oczywiście, ale zdaniem Smileya nawet miłość rodzinna powinna mieć swoje granice!

Był już najwyższy czas oddalić się do własnego mieszkanka, gdzie na Smileya czekała jego małżonka z gorącą wodą do moczenia obolałych stóp. Ciężki to obowiązek stać na posterunku przez calutki dzień, i to przeważnie na marmurowej posadzce!

Oczywiście najmniejszy cień podobnych myśli nie odbił się na twarzy majordomusa, gdy znowu był zmuszony do otworzenia drzwi frontowych.

– Wasza lordowska mość! – powitał z głębokim ukłonem hrabiego Mayne’a.

– Bądź tak dobry, Smiley, i zaanonsuj nasze przybycie: moje i mego stryja, biskupa Rochester.

Smiley odebrał od hrabiego płaszcz z licznymi pelerynkami, od biskupa zaś aksamitną pelerynę i poprosił gości, by byli łaskawi zaczekać w salonie. Stopy nagle przestały mu dokuczać. Czy to możliwe, że w tym domu zanosi się na ślub?

Jakiż inny powód mógłby sprowadzić tu biskupa, którego najwyraźniej wyrwano z błogiego snu? Smiley otworzył drzwi gabinetu swego chlebodawcy w chwili, gdy hrabia Ardmore mówił o jakichś pocałunkach.

– Hrabia Mayne i biskup Rochester – zaanonsował Smiley z niejaką satysfakcją.

A więc chodziło o pocałunki? ... Majordomus wiedział z doświadczenia, że bywają pocałunki różnego, że się tak wyrażę, kalibru. Nawet i takie, które powodują nagłe pojawienie się biskupa w prywatnym domu, w późnych godzinach wieczornych.

Smiley przesunął się na prawo od drzwi i zamarł w bezruchu, bardzo udatnie naśladując marmurowy posąg. Udało się: hrabia Mayne od razu przystąpił do rzeczy, nie czekając na jego wyjście.

– Przywiozłem tu mego stryja...

– Ku memu najżywszemu niezadowoleniu! – wtrącił biskup, opadając na kanapę jak marionetka, której przecięto sznurki.

– Jest tylko jedno wyjście z tej trudnej sytuacji...

– Jest... – odezwał się znów biskup, ale zamilkł natychmiast pod groźnym spojrzeniem bratanka.

Smiley w tej sytuacji postąpiłby tak samo jak on. Zazwyczaj nienagannie wytworny hrabia wyglądał tego wieczoru jak jakiś podejrzany typek z Seven Dials, któremu lepiej zejść z drogi. Włosy hrabiego – zwykle w artystycznym nieładzie – były odgarnięte byle jak z czoła, jakby ktoś przejechał po nich niecierpliwą ręką. Na jego twarzy widniał już cień zarostu, pod oczyma znaczyły się ciemne kręgi.

Przede wszystkim jednak zaciśnięte szczęki i potężne ramiona hrabiego kazały mieć się przed nim na baczności. Mayne wyglądał na człowieka bardziej skłonnego do popełnienia morderstwa niż do wstąpienia w święty związek małżeński.

Najwyraźniej zanosiło się na małżeństwo. Mayne tłumaczył właśnie, że biskup przybył tu po to, by udzielić ślubu jemu i pannie Essex. Żadne protesty nie skłoniły hrabiego do zmiany zdania, nawet zapewnienia biskupa, że łączy młode pary węzłem małżeńskim od ósmej rano do dwunastej w południe.

Mayne odwrócił się tylko i rzucił stryjowi spod ciężkich powiek spojrzenie godne bazyliszka.

– Wobec tego lepiej wyobraź sobie, stryju, że słońce teraz świeci – powiedział cicho, ale tak dobitnie, że Smiley, który nadal stał w pobliżu drzwi, słyszał każde słowo. – Bo jeśli nie, będę zmuszony poskarżyć się maman!

– A, twojej matce? – powiedział biskup i z niejakim trudem przełknął ślinę.

Tak się złożyło, że Smiley wiedział to i owo o matce hrabiego Mayne’a. Piastowała ona godność ksieni w jednym z jakże nielicznych w Anglii klasztorów, zarządzała wielkimi dobrami i cieszyła się zaufaniem samej królowej.

Najrozsądniejszą rzeczą było wezwać na pomoc panią Felton. Jej mąż nie przejawiał w tej chwili większej aktywności – stał tylko, przestępował z nogi na nogę i uśmiechał się spokojnie, jak to on. Z tych oznak majordomus wywnioskował, że zdaniem jego chlebodawcy owo małżeństwo było nie najgorszym rozwiązaniem. Hrabia Ardmore wydawał się zupełnie zbity z tropu; Szkoci (zdaniem Smileya) przeważnie nie od razu mogli się połapać, w czym rzecz.

Majordomus wycofał się więc do holu i posłał lokaja po osobistą pokojówkę jaśnie pani, niejaką Gussie. Ta zaś, usłyszawszy zwięzłe polecenie majordomusa, zrobiła wielkie oczy. Po upływie paru sekund pani Felton oraz jej siostra, hrabina Ardmore, sfrunęły po schodach z szelestem jedwabiu.

Smiley otworzył znów drzwi gabinetu jaśnie pana. Pani Felton była znacznie bardziej spostrzegawcza niż jej małżonek i nie omieszkała wymownym uśmiechem dać znak Smileyowi, by oddalił się czym prędzej.

Dobry majordomus wie, że lokaj może w bardzo krótkim czasie należycie schłodzić szampana, obracając butelkę w wiaderku z lodem.

Drzwi wiodące do pomieszczeń dla służby zamknęły się z lekkim trzaskiem za Smileyem.

30

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 21

Przyszedł wreszcie czas, by pomyśleć o ożenku. Uzbroiłem się w męstwo, gotów położyć kres moim grzesznym miłostkom. Od tej pory zamierzałem ograniczyć swe działania do sypialni własnej żony. Tak sobie w każdym razie obiecywałem.

– Wezwijcie po prostu Josie – odezwał się znów Mayne, nie siląc się nawet na specjalną uprzejmość. – Mój stryj udzieli nam ślubu i wszystko będzie załatwione.

– Ależ Mayne! – zaoponowała Tess. – Chociaż obie, moja siostra i ja, doceniamy w pełni twą rycerską postawę... Czy nie jesteś przypadkiem zaręczony z panną Sylvie de la Broderie?

– Panna Broderie rozmyśliła się i zwróciła mi słowo dziś po południu – wyjaśnił.

– Mayne nie wystąpiłby przecież z taką ofertą, gdyby nadal był związany narzeczeństwem – stwierdził Felton. – Ale czy takie poświęcenie jest konieczne?

– Owszem, jest! – warknął Mayne.

Do wszystkich diabłów! Czyż nie rozmawiali z Josie? Nie zauważyli, w jakim jest stanie, jak wygląda jej suknia?! Nie zamierzał dyskutować na temat tego, co przydarzyło się Josie. Nigdy i z nikim!

– Jesteśmy ci bardzo wdzięczni, że pospieszyłeś z pomocą naszej Josie – odezwała się Annabel, spoglądając słodko na Mayne’a. – Ona potrzebuje kogoś, kto by się nią zaopiekował. Oczywiście, niełatwo jej będzie odpowiadać na zaloty wkrótce po takich nerwowych przeżyciach...

Nareszcie ktoś zdawał się świadomy powagi sytuacji!

– Słusznie – przyznał Mayne. – Czy moglibyście więc poprosić ją, żeby tu zeszła... Albo ja sam pójdę na górę i ją sprowadzę!

– Czy aby tylko jesteś całkiem pewny, że nie masz ochoty pogodzić się z Sylvie? – chciała się upewnić Tess.

– Zwróciła mi pierścionek – odparł Mayne zimno ostrym tonem.

– Miałam wrażenie, że jesteś bardzo zakochany w pannie Broderie – obstawała przy swoim Tess. – Dżentelmen w tej sytuacji może puścić w niepamięć niewielkie nieporozumienie i odzyskać względy swej wybranki choćby następnego dnia!

– Gdybym się nawet nie ożenił z Josie – odparł ze zniecierpliwieniem Mayne – nie mam najmniejszego zamiaru uganiać się jak pokojowy piesek za Sylvie de la Broderie! To, co zaszło między nami to wyłącznie nasza sprawa. Wystarczy wspomnieć, że Sylvie doszła do wniosku, że jej nie odpowiadam. Moje uczucia w tej sytuacji są absolutnie bez znaczenia.

– No, nie całkiem, jeśli chcesz się ożenić z naszą siostrą! – oświadczyła Tess.

Mayne wyszczerzył groźnie zęby i omal nie warknął na nią. Annabel wysunęła się do przodu i położyła hrabiemu rękę na ramieniu.

– Wybacz Tess jej siostrzany niepokój – powiedziała słodko. – Nie zamierzała suponować, że chcesz ożenić się z Josie, choć nadal czujesz coś do panny Broderie!

– Nic do niej nie czuję! – burknął Mayne. Annabel uśmiechnęła się do niego.

– To takie wielkoduszne z twojej strony, że chcesz poślubić Josie! Prawdziwie rycerski czyn!

Mayne nie miał pojęcia, jak skomentować te brednie. Jak Annabel mogła w ten sposób do niego ćwierkać, kiedy jej siostrze przydarzyło się coś tak strasznego?!

Zacisnął zęby, żeby nie powiedzieć bez ogródek, co myśli o jej rozanielonej minie. Zamiast tego jednak skłonił się, odwrócił i otworzył drzwi. Byli kupą słabeuszy, siedzących z założonymi rękoma i ględzących o miłości i honorze, kiedy Josie została zgwałcona! Powinni, do cholery, uganiać się teraz po ulicach Londynu, szukając winowajcy! Powinni trzymać Josie za rękę, kiedy płakała!

Ale Josie nie płakała.

Wyszła z drzwi sypialni w tym właśnie momencie, gdy dotarł do górnego podestu schodów. Zatrzymał się od razu.

– To ty, Josie?

Co za idiotyczne pytanie... ale jego umysł tonął w jakimś grzęzawisku. Josie była blada, lecz spokojna i bardzo, bardzo piękna. Taka piękna, że jak grom poraziła go myśl, iż ktoś chciał ją skrzywdzić! Wystarczyło mu spojrzeć na nią, by czuł się jak szaleniec.

– Przyjechałem, żeby się z tobą ożenić.

Nie wyszło to jak należy, pomyślał Mayne. Wpatrywał się w jej skórę, w szyję, żeby sprawdzić, czy nie ma na niej siniaków. Zamierzał odpłacić temu bydlakowi sińcem za każdy siniec... a potem zabić go, oczywiście.

– Żeby się ze mną ożenić? Chyba jeszcze bardziej zbladła.

Mayne odchrząknął. Josie mogła się nie orientować, jakie jej grożą konsekwencje. Choćby dziecko... Chociaż kobiety z pewnością...

– Czemu miałbyś żenić się ze mną? Chyba że moja siostra... rozmawiałeś z Annabel?

Spojrzał na nią i zmarszczył brwi.

– Co, u diabła, Annabel ma z tym wspólnego?! Musisz wyjść za mąż. Ja chcę się z tobą ożenić. Mój stryj jest tutaj i udzieli nam ślubu!

Wpatrywała się w niego i nic nie mówiła, więc niecierpliwie przejechał ręką po włosach.

– Słuchaj! – burknął. – Wiem, że to dla ciebie nie najlepszy interes! Sylvie dopiero co mnie porzuciła. Prawdę mówiąc, mocno ze mnie zbrukany towar, jeśli mam być szczery...

W następnej chwili przeklinał w duchu własną głupotę. Jak mógł wyskoczyć przy niej z tą idiotyczną kwestią o „zbrukanym towarze”?!

Ona jednak nie wybuchnęła płaczem, tylko nadal wpatrywała się w niego bez słowa. Mayne się wyprostował.

– Musisz wyjść za mnie za mąż, Josie. Zostałaś... zhańbiona.

– Naprawdę?

Oczywiście była takim niewiniątkiem, że nie wiedziała dobrze, co to znaczy być zhańbioną. Pewnie nie umiałaby nawet opisać tego, co się z nią stało! Mayne znów przegarnął ręką włosy.

– Naprawdę.

Miał wrażenie, że skurczyła się w sobie. Potem oczy jej się zwęziły.

– Czy to moje siostry powiedziały ci, że jestem zhańbiona?

– Josie – perswadował Mayne. – Nie było potrzeby, żeby twoje siostry mówiły mi cokolwiek Musi ci być strasznie trudno rozmawiać na ten temat...

– Ja nie jestem podobna do Sylvie – odezwała się po chwili. – A ona taka piękna... – Gestem ręki powstrzymała go, kiedy próbował coś powiedzieć. – Jeśli się pobierzemy, to tylko dlatego że chcesz postąpić szlachetnie, jak rycerz w lśniącej zbroi... Ale z Sylvie pragnąłeś ożenić się dlatego, że zakochałeś się w niej. Sam mi to mówiłeś! Czy nie wolałbyś rozejrzeć się za kimś, kto wzbudzi w tobie takie same uczucia?

– Nie!

– Nie nadaję się na twoją żonę. Jesteś taki wytworny i światowy... Ja nie czuję się zbyt dobrze w wielkim świecie i, jak wiesz, nie odniosłam w nim sukcesów.

– To się z pewnością zmieni – upierał się. – Jeśli tylko zechcesz! – Gadali o rzeczach bez znaczenia, podczas gdy on czuł w piersi czarną, wypaloną dziurę z powodu tego, co uczyniono Josie. Jego Josie! – Jeśli już coś nie pasuje, to chyba tylko to, że jestem dla ciebie za stary.

Uśmiechnęła się leciutko na te słowa i Mayne poczuł, że zrobiło mu się lżej na sercu. Od lat umiał czytać w kobiecych oczach... a oczy Josie, choć była taka młoda, wyraźnie mówiły, że nie jest dla niej za stary. Wyczytał to z nich od razu!

– Pobierzemy się natychmiast – oświadczył, biorąc ją za rękę i obracając ku sobie. Nie czekał na jej odpowiedź. Musiała się zgodzić! Nigdy nie był niczego bardziej pewny niż tego, że tak właśnie powinien postąpić.

Gdy powrócił wraz z nią do gabinetu, stwierdził, że jego stryj zasnął na kanapie. Siostry Josie i ich mężowie otoczyli ich, spoglądając na niego niemal z przerażeniem. Mayne zauważył to i poczuł lekką wzgardę. Nie w stosunku do Feltona, oczywiście! Felton od lat był jego najbliższym przyjacielem i Mayne potrafił odgadnąć każdą jego myśl. Teraz w spokojnym spojrzeniu Feltona wyczytał aprobatę. Przynajmniej on rozumiał doskonale, czemu to małżeństwo musi zostać zawarte jeszcze tego wieczoru.

Cała reszta to głupcy, ale Felton był człowiekiem honoru, który od razu pojął swym logicznym umysłem, że Josie jest nieodwracalnie skompromitowana i potrzebuje koniecznie męża.

Mayne potrząsnął stryjem, który obudził się i zaczął sypać przekleństwami, zgoła niestosownymi dla duchownego.

– Gdyby nie twoja matka, nie zrobiłbym tego nawet dla samego króla! – ryknął.

– Maman będzie stryjowi szczerze obowiązana – odparł Mayne. W chwilę później wszyscy znaleźli się na właściwych miejscach. Biskup, ziewając, otworzył książkę do nabożeństwa. Annabel i jej mąż trzymali się za ręce, a Felton stanął obok Mayne’a.

– Gdzie jest Griselda? – spytała nagle Tess. – Och, Mayne, nie możecie wziąć ślubu bez twojej siostry! Nigdy by nam tego nie wybaczyła!

– Jest teraz bardzo zajęta – odparł Mayne. – Powiadomię ją o wszystkim, co się wydarzyło.

Kiwnięciem głowy dał znak stryjowi, który posłusznie zaczął:

– Zebraliśmy się tu, drodzy bracia i siostry...

Całej reszty liturgii Mayne nie słyszał. Wpatrywał się tylko w ciemno-kasztanowate włosy swojej oblubienicy. Josie wbiła wzrok w ich złączone ręce.

– W zdrowiu i w chorobie... – recytował biskup.

Mayne uścisnął mocniej rączkę Josie. Będę się tobą opiekował! – przyrzekał jej w duchu. Będę cię chronił i nikt w świecie nigdy nie wyrządzi ci już krzywdy!

Po zakończeniu ceremonii Josie nagle podniosła na niego oczy. Serce Mayne’a biło gwałtownie, sam nie wiedział czemu. Była niesamowicie piękna, ta jego żona! Ciemne włosy miała byle jak upięte i jeszcze wilgotne po kąpieli. Skóra jej jaśniała jak perły w blasku świec. Mayne wiedział jednak, że to nie jej fizyczna piękność sprawia, że jego serce tak się rozszalało.

Najważniejsze były serdeczność Josie, jej inteligencja i dowcip, które poznał tak dobrze podczas wspólnej wyprawy do Szkocji. To, co się z nią stało, było wyłącznie jego winą! Nie tylko pozwolił, by zgubiła się na wyścigach, ale jeszcze wcześniej skłonił ją do zdjęcia gorsetu i wtajemniczył w sztukę całowania. Josie przeobraziła się na jego oczach, by oczarować męską połowę Londynu! Mayne dosłownie osłupiał, gdy jej kusząca piękność wyszła na jaw.

Tak, to była jego wina, że zaatakował ją ten sukinsyn! Te słowa gorzkiej prawdy umocniły Mayne’a w jego postanowieniu.

Czy powinien ją teraz pocałować? Nie! Po tak strasznym przeżyciu... Podniósł dłoń Josie do ust i ucałował ją.

Dostrzegł w jej oczach coś... może błysk rozczarowania? Zaraz jednak odwróciła się do swoich sióstr. Annabel była w siódmym niebie! Stojący u boku Mayne’a Felton uśmiechał się do przyjaciela.

– Tak się musiało stać! – powiedział cicho Mayne, jakby się usprawiedliwiał.

– Z wielu względów – stwierdził Lucius i uścisnął mocno przyjaciela, co było odstępstwem od jego zwykłej powściągliwości.

– Noc pełna wydarzeń, co? – zauważył Ardmore, gdy wymieniali z Maynem ukłony.

– W pewnym sensie – odparł hrabia i spojrzał na damy.

Annabel śmiała się z jakiegoś powiedzonka Josie, i to tak bardzo, żel dosłownie trzęsła się ze śmiechu. Będzie musiał się do tego przyzwyczaić: śmiech wiernie towarzyszył Josie!

– Czy któryś z was odkrył, kim był ten człowiek? Twarz Luciusa straciła wszelki wyraz.

– Być może Josie zwierzyła się mojej żonie; Tess jeszcze nic mi nie powiedziała.

Ręce Mayne’a odruchowo zacisnęły się w pięści.

– A zatem, do jutra! Muszę teraz odwieźć mojego stryja do jego rezydencji.

Biedny biskup opadł znów na kanapę; oczy miał zamknięte i nawet Mayne musiał przyznać, że wyglądał fatalnie.

– Twój stryj przyznał mi się, że wypił do kolacji trzy butelki czerwonego wina – zauważył dobrodusznie Ardmore. – Aż dziw, że utrzymał się na nogach!... Może raczej ja bym go odwiózł, co?

– Nie ma mowy! – odparł Mayne i nagle słowa zamarły mu na ustach. Obaj mężczyźni spoglądali na niego kpiącym wzrokiem. – Zakładałem, że mam odjechać samotnie, bez żony...

– Człowiek szybko się przyzwyczaja do nowej sytuacji – zapewnił go Ardmore.

– Jaka szkoda, że nie ma z nami Rafe’a! – zauważył Lucius.

– Bez wątpienia moja omyłka bardzo by go ubawiła! – odparł Mayne. Odwrócił się do swojej żony. Swojej żony? ... Czy to możliwe, by naprawdę miał żonę?

A jednak miał: młodą kobietę o lśniących, kasztanowatych włosach, szeroko rozstawionych brwiach, śmiejących się oczach, prześlicznych ustach... Wkrótce będzie znana całemu światu jako hrabina Mayne. Ta myśl wprawiła go w takie osłupienie, że podniósł do ust kieliszek szampana, który wetknięto mu do ręki, i opróżnił go bez namysłu.

31

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 21

Zostaliśmy mężem i żoną podczas skromnej ceremonii, w której uczestniczyły tylko nasze rodziny. Już po fakcie zamierzałem powiadomić wielki świat, że osławiony rozpustnik został poskromiony świętymi więzami małżeńskimi. Dopiero w ciszy naszej wspólnej sypialni przekonałem się...

Ach, Drogi Czytelniku, zawiodłem mą najdroższą żoneczkę wtedy, gdy najbardziej mnie potrzebowała!

Annabel, wchodząc po schodach na górę, śmiała się bez przerwy i powtarzała zniżonym, przekornym głosem:

– Nigdy nie rzucaj wyzwania żadnej z sióstr Essex! Josie czuła, że ogarniają coraz większa panika. Mayne pozostał na dole.

Hrabia Mayne!

Ożenił się z nią... a może to ona wyszła za niego? Wszystko jedno, jak to ująć. Ani rusz nie pojmowała, jak ostatecznie do tego doszło! Kiedy tylko dotarły do sypialni Tess, Josie zwróciła się do Annabel:

– Muszę cię spytać o coś bardzo ważnego! Czyś to ty powiedziała Mayne’owi, że zostałam zgwałcona? Czy dlatego uważa mnie za zhańbioną?

Na twarzy Annabel nie było już śmiechu.

– Ależ... nie zostałaś przecież zgwałcona, dzięki Bogu! Jednak Josie wyślizgnęła się z jej uścisku i powtórzyła pytanie:

– Czy to ty poddałaś mu taką myśl, Annabel? – Obejrzała się na Tess. – ... Czy to wy powiedziałyście mu to, by skłonić go do małżeństwa?

– Ależ kochanie! Nie zrobiłybyśmy nic podobnego! – zapewniła ją Tess z całą godnością i powagą starszej siostry. – Nigdy w życiu! Przecież to by było kłamstwo!

Josie zmrużyła oczy.

– No to dlaczego Mayne jest przekonany, że zostałam zhańbiona? Chyba że obcałowywanie mnie przez Thurmana było dostateczną hańbą? Myślałam, że do zhańbienia trzeba czegoś więcej!

– Ach, ci mężczyźni – westchnęła Annabel. – Wiecznie popełniają omyłki! Oni sobie tego nie uświadamiają, ale tak właśnie jest. Widać Mayne popełnił niewielką omyłkę: wyobraził sobie, że twoje przeżycia były znacznie gorsze niż w rzeczywistości... Ale prawda jest taka, że nigdy by się z tobą nie ożenił, gdyby tego nie pragnął!

Josie miała wyraźne kłopoty z oddychaniem. Czy w takiej sytuacji ich małżeństwo powinno zostać unieważnione? Czy Mayne nie uzna tego za niecny podstęp z jej strony?

Tess objęła ją ramieniem.

– Żadna z nas nie wyszła za mąż w konwencjonalny sposób. A mimo to wszystkie jesteśmy szczęśliwe!

Josie jednak wpadła w panikę.

– Chyba mi rozum odjęło! On naprawdę jest przekonany, że zostałam zgwałcona! O, mój Boże!... Wyszłam za mąż pod fałszywym pozorem!

– Mayne będzie w siódmym niebie, kiedy odkryje, że się pomylił – pocieszała ją Annabel, z trudem skrywając uśmiech.

– Obie nie macie za grosz przyzwoitości! – wykrzyknęła Josie. – Jak mogłam być taka głupia?!

– Doszłaś po prostu do wniosku, że masz ochotę wyjść za Mayne’a, a raczej... jak mu na imię? – spytała Annabel.

– Garret! – podpowiedziała Josie.

– No właśnie! Założę się, że jesteś jedyną kobietą, oprócz Griseldy, ma się rozumieć, która wie, jak mu na imię. Sprawa przedstawia się tak, że ty chciałaś wyjść za Garreta, a on ożenić się z tobą. To zaś, jaki sobie wymyślił pretekst, żeby tego dopiąć, nie ma już większego znaczenia.

– Lucius na przykład postarał się o to, żeby Mayne mnie porzucił – przypomniała im Tess.

– To nie była taka poważna sprawa! – odparła Josie i głos jej się załamał. – Oszukałam... Mówiąc bez ogródek, oszukałam mojego męża! Tylko po to, żeby się ze mną ożenił!

Annabel ją uściskała.

– Do jutra rana wszystko ułoży się jak najlepiej. Możesz mi wierzyć!

– Mam sprawić, żeby się we mnie zakochał... do jutra rana?! Annabel przysiadła na łóżku, Tess usadowiła się wygodnie w fotelu przy kominku, ale Josie zupełnie nie mogła usiedzieć spokojnie. Stała pośrodku pokoju i czuła, że zaraz panika ogarnie ją całkowicie, jak fala przypływu.

– Odłożyłabym rozmowę z Mayne’em na temat twojego zgwałcenia do chwili, gdy będzie już po nocy poślubnej – odezwała się po chwili Annabel.

– O tym właśnie muszę się wszystkiego od was dowiedzieć! – powiedziała Josie ze ściśniętym gardłem. – Chodzi o noc poślubną. Orientuję się z grubsza, co się będzie wówczas działo...

– I niech ci to wystarczy! – odparła Annabel, której znów zbierało się na śmiech.

– Nie traktuj mnie z taką wyższością! – syknęła Josie. – Nie jestem już dzieckiem! Mam niebawem zostać mężatką... Nie! Już jestem żoną człowieka, który miał mnóstwo romansów i muszę... muszę...

Nie potrafiła ubrać w słowa tego, co było jej w tej chwili takie potrzebne. Jakiś sposób, jakaś sztuczka, która sprawi, że Garret uzna ją za bardziej interesującą niż wszystkie jego dawne kochanki...

Tess uśmiechnęła się do niej. W jej oczach nie było ani śladu kpiny.

– Po prostu rozkoszuj się tym, co cię czeka!

– Święte słowa! Baw się dobrze! – poparła ją Annabel.

Jeszcze nigdy w życiu Josie nie była taka wściekła na swoje siostry.

– Nie zbywajcie mnie byle czym!... Mówcie konkretnie!

– Są rzeczy, których nie da się wyrazić słowami – stwierdziła spokojnie Annabel.

Josie przypuściła do niej atak.

– Może byś jednak spróbowała?!

– Wysil trochę wyobraźnię! – podsunęła jej Tess.

– Wyobraźnię?! – wykrzyknęła Josie, zdesperowana ogromem tego wszystkiego, czego zupełnie nie mogła sobie wyobrazić. – A cóż mi tu pomoże wyobraźnia?! O ile mi wiadomo, mężczyzna kładzie się na kobiecie... i robi to, co ma do zrobienia! Co to ma wspólnego z wyobraźnią? A w dodatku słyszałam, że to boli! Pani Fiddle, ta ze wsi, mówiła mi, że wtedy się krwawi!

Skrzywiła się z odrazą.

– O, tylko za pierwszym razem – uspokoiła ją Tess. – Nie przejmuj się tym! Ja prawie nic nie poczułam!

– Ze mną było tak samo – zawtórowała jej Annabel. – Jedna chwilka bólu i żadnych kałuż krwi! Pani Fiddle z całą pewnością mocno przesadzała!

– Ciągle nie rozumiecie, o co chodzi! Nie macie pojęcia, czemu muszę stawić czoła! Mayne sypiał z najpiękniejszymi kusicielkami z całego Londynu! A ja... jestem tylko sobą. Potrzebuję jakiejś niezawodnej sztuczki... – Była kompletnie zdesperowana. – Annabel, ty z pewnością znasz jakiś sposób!

Annabel popatrzyła na siostrę, marszcząc czoło.

– Naprawdę nie ma żadnych specjalnych sposobów... To znaczy, może i są... ale musicie sami je odkryć, we dwoje z Mayne’em!

– Nie masz się czego obawiać, naprawdę! – wtrąciła Tess.

– Dobrze wam mówić! – warknęła Josie. – Wchodzę w to wszystko po omacku, a wy mi opowiadacie, że nie mam się czego bać! Powiedzcie lepiej coś, co może mi się przydać!

– Najmądrzejsze, co mogę ci powiedzieć, to: pozwól się uszczęśliwić! – odrzekła Annabel. – Nie miałam pojęcia, jakie to ważne, póki nie wyszłam za mąż. Twój mąż będzie zachwycony, jeśli tylko da ci szczęście!

Josie usiadła wreszcie i usiłowała przemyśleć tę radę. Czy to wystarczy, by utrzymać przy sobie Mayne’a, mimo że porzucił tyle kobiet, które – bez wątpienia – potrafił uszczęśliwić?

– Żałuję, że nie ma z nami Griseldy – stwierdziła Annabel. – Ona najlepiej orientuje się we wszystkich szczegółach... ale mam wrażenie, że Mayne nigdy nie wytrzymał z żadną kochanką dłużej niż tydzień. A może dwa tygodnie? Jak ci się zdaje, Tess?

Tess się skrzywiła. Nie znosiła plotek, za którymi przepadała jej siostra.

– Mam wrażenie, że tydzień... albo i krócej.

– No to sama widzisz, Josie! – zakończyła sprawę Annabel. – Wystarczy, że zatrzymasz męża przy sobie ponad tydzień, a możesz być pewna wygranej!

Josie się zastanowiła.

Annabel podeszła do niej i przysiadła na poręczy jej fotela.

– Myślę, że będziecie bardzo szczęśliwi, ty i Mayne! – powiedziała z uśmiechem.

Tess usiadła na poręczy z drugiej strony i pogładziła Josie po bujnych włosach.

– Mayne zdobył dziś największą wygraną w swoim życiu!

Josie zdobyła się na drżący uśmiech. Siostry całkiem zapomniały, że Mayne był zakochany w innej! Nie miała odwagi przypominać im o Sylvie. Co innego odnieść triumf (jeśli można to tak określić) nad

kochankami Mayne’a, wiarołomnymi mężatkami... ale całkiem co innego wyrugować z jego serca miłość do Sylvie!

– Postaram się być dla niego jak najlepszą żoną – wyznała cichym, opanowanym głosem.

– Oczywiście, że nią będziesz! A poza tym, na szczęście, jesteś jego pierwszą i jedyną żoną, więc nie musisz obawiać się konkurencji – uprzytomniła jej Annabel.

– Postaram się być... – Z trudem przełknęła ślinę. – ...Naprawdę miła!

– Jesteś miła! – zapewniła ją Tess.

Josie jednak nie zależało na komplementach.

– Nie zawsze – odparła, spoglądając na siostry. – Bywam nieznośna, mówiłyście mi to setki razy! To szczera prawda. Potrafię być okropna! – Buzia zaczęła jej się krzywić, ale opanowała się. – Nie macie pojęcia, jak nienawidzę tych wszystkich, którzy nazywali mnie „kiełbaską”... albo śmiali się z tego przezwiska! Prawdę mówiąc, czasem mi się wydaje, że nie znoszę wszystkich londyńczyków!

– Chyba lepiej, żebyś im tego w żaden sposób nie okazywała – poradziła jej Annabel.

– Będę znacznie milsza, niż naprawdę jestem! – oświadczyła Josie. – I słodka jak miód... jak wszystkie bohaterki moich ukochanych powieści!

Tess spojrzała na nią z powątpiewaniem.

– Myślisz, że nie potrafię?!

– Stać cię na wszystko, jeśli tylko zechcesz.

Rozległo się stukanie do drzwi, po czym Lucius zajrzał do pokoju i oznajmił:

– Jego ekscelencja biskup pragnie już wrócić do swej rezydencji!

Josie wstała, ośmielona bliskością obu sióstr, które jej nie odstępowały.

– Ja też jestem gotowa – oświadczyła.

Okazało się, że to Lucius odwiezie biskupa do jego pałacu... a zatem ona i Mayne mogli również pożegnać się i wyruszyć w drogę.

Do swego domu.

– Nie mam nocnej koszuli! – szepnęła Josie do Tess, zdjęta nagłym przestrachem.

– Moja pokojówka przekazała już lokajowi wszystko, co trzeba – uspokoiła siostrę Annabel, ściskając ją gorąco.

– Tak się cieszę z twojego szczęścia, kochanie!

Tess również przysunęła się bliżej. Wszystkie trzy obejmowały się i całowały.

– Szkoda tylko, że nie ma z nami Imogen...

– Bardzo was kocham! – mówiła, pochlipując, Josie.

– Wszystko będzie w porządku! – szepnęła jej do ucha Annabel. – Tylko...

– Wiem! – odparła pospiesznie w obawie, że Mayne usłyszy porady sióstr na temat rozkoszowania się tym wszystkim, i tak dalej... albo, co gorsza, jakieś uwagi na temat jej porywczego usposobienia!

Jej małżonek istotnie znalazł się już u jej boku. Mężczyzna, który (jak głosiła plotka) romansował z każdą piękną kobietą w Londynie... i opuszczał ją po tygodniu.

A ona, Josie, miała go przy sobie utrzymać?!

W tym momencie Mayne wcale nie wyglądał na uwodziciela. W jego oczach było coś dzikiego i mrocznego. Ten ślad udręki sprawił przykrość Josie.

– Nic mi nie dolega! – zapewniła go impulsywnie.

– W takim razie... Zawahał się.

Jak mogła odjechać razem z nim? ... Nie mogła!... Zanim jednak spostrzegła, co się dzieje, otulono ją płaszczem. Nim zdążyła zaprotestować, oboje znaleźli się we wnętrzu powozu. Przesiedzieli w milczeniu co najmniej pięć minut, w czasie których Josie czuła się coraz bardziej zakłopotana. Jeśli wyzna mu prawdę, jak Mayne zareaguje? Co powie? Przecież tylko...

– Chciałbym cię zapewnić, Josie, że nigdy sobie nie pozwolę na jakieś... zbliżenie, póki sama nie będziesz na to gotowa – odezwał się nagle Mayne.

W mroku nie widziała prawie jego twarzy. Potem jednak przysunął się bliżej i światło niewielkiej lampy wiszącej z boku powozu padło prosto na niego. Był taki przejęty i pełen najlepszych intencji, że serce w niej zamarło. Nie zasługiwała na takiego męża!

– Nie wyobrażam sobie okropniejszego przeżycia dla kobiety... – Wziął ją za rękę, a Josie (choć powinna odczuwać tylko wstyd i skruchę) poczuła, że serce jej bije jeszcze szybciej. – Zrobię dla ciebie wszystko, co w mojej mocy. A gdyby urodziło się dziecko...

Pokręciła głową.

– Niczego nie można być pewnym!

Powiedział to takim łagodnym głosem, że serce Josie stopniało. Wysunęła rękę z jego uścisku.

– Garret...

Ale wyznanie zamarło jej na ustach. Tak bardzo pragnęła być nadal jego żoną! Siedzieć obok niego w powozie, mówić mu po imieniu... a tymczasem zostanie pewnie odtrącona, by w samotności rozpamiętywać swoje winy... Taki był piękny ze swoimi prostymi brwiami i poważnym spojrzeniem...

– Oczywiście, żadne z nas nie znalazło się nigdy dotąd w podobnej sytuacji. Nasze małżeństwo nie zostało zawarte z należytą pompą, Josie, ale będzie dla mnie zawsze równie wiążące, jakbyśmy wzięli ślub w opactwie westminsterskim! Wiem, że mam fatalną opinię, ale już jakiś czas temu zerwałem z dawnym życiem. Nie będę cię zdradzał.

– Wiem – odparła. – Ani ja ciebie!

– Będę się lepiej tobą opiekował niż podczas tych wyścigów... – powiedział, odwracając jej dłoń. – Rozumiem, że musi upłynąć jakiś czas, zanim zgodzisz się na... bliższe kontakty... Zostawiam ci pełną swobodę. Zaczekamy z tym tak długo, jak będziesz chciała. Choćby nawet rok!

Josie z trudem przełknęła ślinę. Przez myśl przemknęła jej tylko skarga Desdemony, kiedy jej mąż miał wyruszyć na wojnę: „Utracę owe obrządki, związane z moją miłością do niego i będę / Musiała znosić udrękę najcięższą/ Z dala od niego...”*. [William Szekspir Otello, przeł. Maciej Słomczyński.].

Pomyśleć tylko: domagać się od władcy, by nie posyłał jej męża na wojnę, póki nie dopełni obowiązków małżeńskich! Jakże ona mogłaby wykrztusić coś podobnego? Zwłaszcza że Mayne jest pewien, iż odrażające karesy Thurmana odebrały jej na długi czas ochotę do wszelkich pieszczot!

Oczywiście, gdyby była prawdziwą damą, z pewnością czułaby się zdruzgotana!... Ten podlec rzeczywiście ją obmacywał, wstrętna glista!

Coś z tej odrazy musiało odbić się na jej twarzy, gdyż Mayne nagle usiadł tuż obok.

– Kto to był? – spytał, a echo jego słów zabrzmiało niesamowicie we wnętrzu powozu.

Josie na sekundę zaparło dech. Jak mogła mu to wyjawić?! Z pewnością zabiłby Thurmana, a ten nieszczęśnik w końcu tylko ją całował... To prawda, że było to obrzydliwe... i miętosił ją... Ale zawsze...

Zniosłaby to wszystko raz jeszcze, na pewno! Przecież w końcu wynikło z tego małżeństwo z Mayne’em...

– Sama mu za to odpłaciłam! – wyznała impulsywnie.

– Jak to?

Josie z trudem przełknęła ślinę. Nie ma rady. Musi powiedzieć prawdę.

– To było za stajnią.

Objął ją ramieniem. Poczuła się tak cudownie, że pozwoliła sobie przytulić się do niego.

– Skąd się tam wzięliście?!

– Nie uważałam, dokąd idziemy – przyznała Josie.

Nie powiedziała, że miała już serdecznie dość czarującego turbanu Sylvie i w ogóle jej widoku, gdy płynęła – taka drobna i eteryczna – na ramieniu Mayne’a.

Objął ją mocniej.

– Więc zaciągnął cię za stajnię i...

– Zaczął mnie całować i... i tak dalej. Suknia mi się rozdarła... – Mayne wydał zdławiony jęk. Josie brnęła dalej: – W pewnej chwili wyrwałam mu się, a on chciał biec za mną... Była tam kupa łajna...

I urwała.

– Kupa łajna? – I łopata.

– O Boże!

– Nabrałam tego świństwa na łopatę i cisnęłam w niego... – szepnęła Josie cichutko, z twarzą wtuloną w surdut Mayne’a.

– Gdzie go trafiłaś?

– Prosto w twarz.

Zapadła chwila ciszy.

– W dalszym ciągu zasługuje na to, żeby go zabić... ale jestem z ciebie dumny, Josie! Powiedz wreszcie, kto to był!

Jak mogła odpowiedzieć? Spojrzała mu tylko w oczy. Nie znajdowali się tak blisko siebie od czasu, gdy pocałował ją w pokoju na wieży. Serce biło jej tak szybko, że chyba można to było wyczuć przez suknię... Popatrzyła na Mayne’a – na te rzęsy dłuższe od jej rzęs, na jego oczy, na piękną znużoną twarz. Poczuła gorąco w całym ciele. Żar namiętności. Znowu przełknęła ślinę i czuła, jak z trudem spływa przez zaciśnięte gardło. Prawdę mówiąc, była w tej chwili niezwykle świadoma całego swego ciała... ale tak, jakby należało do kogoś innego.

W spojrzeniu Garreta dostrzegła coś dziwnego... Nagle zapadła wokół nich cisza, umilkł stukot końskich kopyt. Oboje wstrzymali dech... a może to tylko ona?

– Josie... – odezwał się Garret po długim, długim czasie; minęło chyba ze sto lat.

– Co? – szepnęła.

– Jesteś moją żoną, wiesz?

Jego zdumienie było niemal zabawne.

Josie czuła, że nadeszła odpowiednia chwila, by wyznać mu wszystko. Przecież to ostatecznie nie jej wina, że on źle zrozumiał sytuację... Co prawda, nie wyprowadziła go z błędu...

– Nie podoba ci się, że jesteś żonaty? – spytała tylko, gdyż odwaga ją opuściła.

– Sam nie wiem, co czuję. – Powóz wyraźnie zwolnił. – A ty, czy jesteś zadowolona, że wyszłaś za mąż? ... Za mnie?

– Tak! – odpowiedziała. Poddała się znów urokowi ciepłego, męskiego zapachu Garreta, jego piękności, siły ramienia, o które się opierała, i jego uwodzicielskich oczu... – Jestem bardzo rada, że wyszłam za ciebie – dodała drżącym głosem.

Spojrzał jej w oczy, tak przeciągle, że zadygotała z niepokoju. I nagle drzwiczki otworzyły się, a schodki opadły. Wynurzyła się z głębi powozu na rześkie nocne powietrze, ale już nie jako Josie Essex! Była teraz hrabiną Mayne.

32

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 23

Drogi Czytelniku, czy domyśliłeś się już, że natura nie stworzyła mnie do stanu małżeńskiego? ... Moja nieszczęsna, kochana Gorczyczka! (To również imię jednego z szekspirowskich elfów). Niewiele mogę o niej powiedzieć, gdyż nasze wspólne życie było bardzo krótkie, choć nie pozbawione słodyczy.

Thurman nie spał dobrze tej nocy. Powrócił do domu śmierdzący i wściekły, więc najpierw porządnie się wyszorował. Wyładował częściowo swój zły humor, wymyślając służącemu: dwukrotnie odesłał podany mu obiad jako „niejadalny”.

Dopiero jednak w środku nocy usiadł raptownie na łóżku i zaklął siarczyście.

Uświadomił sobie nagle, że rankiem może stanąć oko w oko ze śmiercią. Pojedynek! Spoglądał z niepokojem na szare światło, które przenikało powoli do pokoju, a jego palce zaciskały się nerwowo na kołdrze.

– Niech to szlag! – zaklął donośnym głosem.

Jeśli „szkocka kiełbaska” poleciała od razu do swoich szwagrów i nagadała na niego, to siłą ożenią go z tą grubą krową, zanim się spostrzeże! Odrzucił spiesznie kołdrę i wygramolił się z łóżka, choć było zimno; czuł je na gołych łydkach, wystających spod nocnej koszuli.

– Nie! – jęknął. – Nie, nie, nie!...

Ojciec z pewnością mu nie pomoże. Nie w takiej sprawie! Trochę się zagalopował, kiedy dziewczyna zaczęła się bronić. W gruncie rzeczy to była jej wina. Gdyby od razu doceniła zaszczyt, jaki jej wyrządza swym pocałunkiem, nic by się nie stało!

Ujrzał ją wyraźnie przed sobą tak, jak wyglądała w ostatniej chwili: w podartej sukni, z rozczochranymi włosami. Nikt nie uwierzy, że to nie on podarł tę cholerną suknię... ale naprawdę nie miał pojęcia, jak to się stało! Chciał po prostu pomacać jej cycki, żeby się przekonać, czy naprawdę są tak wielkie, jak się wydawało.

Mimo woli uśmiechnął się na to wspomnienie. Sam diabeł nie powstrzyma prawdziwego Thurmana, jak się rozbryka, co? Mamy to już we krwi, więc niech lepiej uważają wiejskie dziewuchy!

... Tylko że to nie była żadna wiejska dziewucha. W tym sęk! A on... (aż go zemdliło na samą myśl) może naprawdę będzie musiał ożenić się z tym grubym babskiem? Na myśl o braciach, którzy będą kpić z niego w żywe oczy, poczuł, że wzbiera w nim żądza mordu!

W końcu ochlapał sobie twarz zimną wodą. Z ubieraniem zwlekał jednak tak długo, że Cooper – jego lokaj – dwukrotnie musiał go pytać, kiedy jaśnie pan raczy wstać. Dopiero potem Thurman uświadomił sobie, że ociągał się tak w złudnej nadziei, iż obrońcy „kiełbaski” nie rzucą się na bezbronnego gołego przeciwnika.

Koło dziesiątej rano krążył już nerwowo po swym gabinecie, rozważając sytuację. Oczywiście, że poskarżyła się szwagrom! Z pewnością nie przepuściłaby takiej okazji: złapać za męża pierworodnego syna takiego bogacza jak jego stary! A niech to wszyscy diabli!

Dadzą jej oczywiście posag, mówił sobie w duchu. I cycki ma nie najgorsze! A po ciemku każda baba taka sama jak wszystkie. Może jakoś...

Nie! Za nic! Miał ochotę wyć na samą myśl o takim upokorzeniu. On – przyjaciel Darlingtona, jeden z jego zaufanych – miałby ożenić się ze „szkocką kiełbaską”?! Żółć podchodziła mu do gardła.

Poczuł niemal ulgę, gdy zjawił się Cooper i zaanonsował przybycie gościa.

– Wprowadź ich tu! – warknął Thurman. Zdumiony lokaj zamrugał.

– Jest tylko jeden, jaśnie panie. Jakiś tam... Harry Grone.

Nie dżentelmen? Nie żaden z rozsierdzonych szwagrów? Thurman pokiwał głową. Może jakiś pośrednik... adwokacina?

Usadowił się przed kominkiem w swobodnej pozie, z szeroko rozstawionymi nogami.

– Czego pan chce? – warknął, gdy tylko drzwi zamknęły się za Cooperem.

Postanowił być męski i agresywny. Zaprzeczać wszystkiemu. A nuż się uda? Warto spróbować!

Nie był to jednak doradca prawny żadnego hrabiego czy księcia. Prawdę mówiąc...

– Przyszedłem prosić pana o drobną przysługę – oświadczył.

Był zasuszony jak stara śliwka i wyglądało na to, że niewiele mu już zostało zębów i rozumu. Thurman miał wstręt do staruchów: śmierdzieli i popuszczali w portki.

– Nie ma mowy o żadnej przysłudze!

– Gotów jestem szczodrze wynagrodzić pańską uprzejmość – powiedział stary, wyciągając worek suwerenów.

Thurman poczuł, że jego serce bije już normalnym rytmem. Pieniądze go nie interesowały; ojciec dbał o to, by miał ich zawsze pod dostatkiem, jak przystało na złotego młodzieńca.

– Wynoś się pan z mego domu! – warknął ponownie.

– Zależy mi tylko na niewielkiej informacji dotyczącej pańskiej rodzinnej drukarni. Malutkiej informacji. Młodemu spadkobiercy tak wspaniałych tradycji zajęłoby to zaledwie chwilę...

Ten kretyn myśli, że on – Eliot Thurman – zniżyłby się do osobistych kontaktów z rodzinną drukarnią?!

– Życie jest bardzo kosztowne – mówił przymilnie kościany dziadek. – Może przyda się panu ta niewielka sumka na spłacenie długu honorowego lub uregulowanie rachunku pierwszorzędnego krawca?

– Nie grywam w karty!

Jak rozjuszony byk ruszył na Grone’a. Miał ogromną ochotę rozszarpać na strzępy bezczelnego starucha! Śmiał kwestionować jego wypłacalność?! Dopraszał się wręcz, żeby go obić!

Grone uskoczył żwawiej niż – zdaniem Thurmana – zwykł się poruszać taki wyłysiały dziad.

– Zostawiam swój adres! – skrzeknął na pożegnanie, rzucając bilet wizytowy na stół. – To naprawdę korzystna propozycja, łaskawy panie!

I zniknął, zanim gospodarz zdołał go pochwycić.

Żeby się nieco wyładować, Thurman grzmotnął z całej siły o ścianę stołem, na który upadła wizytówka. Stół rozpadł się z wielkim trzaskiem. Niech to szlag! Z czego ten cholerny Hepplewhite robi meble? Z wykałaczek?!

33

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 23

Została moją żoną w poniedziałek, a już w piątek nieszczęśliwym zbiegiem okoliczności zmarła, biedactwo! Najchętniej myślę, że pofrunęła prosto z mych ramion w objęcia aniołów... ale, mówiąc mniej poetycznie, zjadła po prostu kawałek pasztetu z nieświeżego węgorza i wkrótce rozstała się z tym światem.

Siedzieli przy wyszorowanym do białości stole w małej kuchence Darlingtona.

– Jadłaś już kiedyś w kuchni? – spytał Charles, odcinając dla niej kawałek lśniącego jabłka.

– Nigdy!

Griselda przycupnęła na kuchennym stołku z kubkiem kakao.

– Mam kucharkę i podkuchenną – wyjaśnił. – Ale żadna z nich nie mieszka w tym domu.

– Nic już nie rozumiem! – stwierdziła Griselda. – Wygląda na to, że wcale nie jesteś taki biedny!

– Na szczęście, nie jestem.

Darlington odkrawał niezwykle delikatnie kwadratowe plasterki sera i podawał je Griseldzie jako dodatek do jabłka.

– Doskonale wiesz, o co mi chodzi! – zniecierpliwiła się Griselda. – Czy twój ojciec wyznaczył ci stałą pensję? Musiał być bardzo hojny!

– Ależ jesteś wścibska!

Uśmiechnęła się do niego szeroko, czując na plecach łaskotanie swych rozpuszczonych włosów i radując się cudowną świadomością, że prócz nich dwojga nie ma absolutnie nikogo w pobliżu. Nigdy przedtem nie zdarzyło się jej nic podobnego! Mieszkała z Willoughbym w domu, po którym nieustannie kręciło się piętnaście osób służby. Tutaj jednak panował kompletny spokój. Tylko od czasu do czasu słychać było stłumiony turkot przejeżdżającego w pobliżu powozu.

– U siebie w domu – zwierzyła się Charlesowi – ciągle słyszę, jak ktoś chodzi po korytarzu, roznieca ogień w kominku czy zmywa naczynia...

– Lubię mieszkać sam. – Podał jej kolejny kawałeczek sera umieszczony na plasterku jabłka. – Są w tym domu pokoiki dla służby, ale wolę, żeby wszyscy wracali na noc do siebie.

– Po co ci takie masy książek?

– Lubię czytać – odparł, odkładając nóż. – A jaka jest twoja ulubiona lektura? Zaznajomiłaś się już z czwartą częścią poematu Byrona o Childe Haroldzie? Właśnie ukazała się w druku.

– W tej chwili jestem zafascynowana Wspomnieniami Hellgate’a, o czym ci zresztą wspominałam. Rozszyfrowałam już chyba każdą z jego przyjaciółek! Na przykład, wiem z całą pewnością, kim jest Hermia. A mam wrażenie, że do tej pory nikt inny tego nie odkrył!

– Naprawdę?

– Hellgate napomknął, że Hermia jest księżną, że spotkał ją na królewskim dworze i że kochali się w schowku na szczotki. No właśnie! – Griselda nachyliła się do swego rozmówcy. – A ja widziałam na własne oczy, rok czy dwa lata temu, jak księżna Gigsblythe wymyka się z takiego właśnie schowka! Było to w Saint James’s Palace, zmierzałam w stronę kaplicy królewskiej. Pamiętasz ten strasznie długi korytarz, wiodący od skarbca do kaplicy? Księżna wynurzyła się ze schowka kilka kroków przede mną!

– Skąd, u licha, wiedziałaś, że to był schowek? – spytał Darlington, bardziej ubawiony niż zdumiony sensacyjną wiadomością, którą właśnie się z nim podzieliła.

– Otworzyłam drzwi i sprawdziłam, co tam jest, oczywiście!

– Mój Boże! Cóż za przedsiębiorcza osóbka z ciebie! Ale co byś uczyniła, gdyby jakiś adorator księżnej nadal tam był... może w samych gatkach albo i bez nich?

– Nie było tam nic interesującego! Po prostu mały pokoik, a w nim kilka wiader i tym podobnych utensyliów... Przestań kroić ten ser i jabłko! Nie jestem już głodna.

Darlington spojrzał z pewnym zdziwieniem na stojący przed nim talerz, pełen cieniutkich płatków sera i kawałeczków jabłka. Odsunął go na bok.

– Ale powiedz, Griseldo, co byś zrobiła, gdybyś natknęła się tam na jednego z naszych rozpustnych książąt, podciągającego pończochy?

Griselda zachichotała.

– Szczerze mówiąc, nawet mi nie przyszło do głowy, że można ten schowek wykorzystywać w podobnych celach... zanim nie przeczytałam o tym we Wspomnieniach Hellgate’a. No i od tej pory wiedziałam, kogo miał na myśli! Musiała często korzystać z tego pomieszczenia. Nigdy bym jej nie podejrzewała o coś takiego!

– Bujda! – odparował Darlington. – W całym eleganckim towarzystwie nie znajdziesz ani jednej osoby, która nie uwierzyłaby, że Gigsblythe korzystała ze schowka, jeśli przyszła jej na to ochota!

Griselda wybuchnęła śmiechem.

– Bardziej interesujące wydaje mi się pytanie: skąd wiesz, że to właśnie ona przeżyła upojne chwile z Hellgate’em w tym pomieszczeniu? Z pewnością mnóstwo osób wiedziało o istnieniu tego wygodnego schowka.

– Ty też? – spytała.

– Owszem – odparł. – Mimo że moja przeszłość jest zgoła niewinna w porównaniu z historią życia Hellgate’a! Sądzę, że ów mały, użyteczny pokoik, a może jeszcze jeden czy dwa podobne... są dobrze znane większości osób z wielkiego świata. Ty, moja droga – wyciągnął rękę i dotknął jej nosa – jesteś cnotliwą kobietą. Ale takich jak ty nie ma zbyt wiele!

– Wcale nie jestem cnotliwa! – zaprotestowała Griselda. – Jak możesz mówić o mnie coś podobnego, kiedy siedzę naprzeciw ciebie w twoim własnym domu? Bez żadnej przyzwoitki!

– A co gorsza, bez koszuli! – dodał, wpatrując się w jej oczy.

– I bez gorsetu! – szepnęła, czując na piersi miękki dotyk bawełnianego szlafroka.

– A w pobliżu nikogo ze służby!

Griselda nie bardzo wiedziała, jak do tego doszło: czy sama, z własnej woli, położyła się na stole, czy też pomógł jej w tym Charles? ... Jedno tylko nie ulegało wątpliwości: wyzbyła się wówczas wszelkich resztek skromności, jakie jeszcze w niej się ostały!

Jak na człowieka z tak niewielkim doświadczeniem (o czym ją zapewniał), Darlington odznaczał się niezwykłą pomysłowością! Choć Griselda znalazła się na stole, a jej szlafrok rozchylił się, ukazując kremowe, uroczo zaokrąglone ciało, jej wielbiciel nie zwalił się na nią z impetem. Zamiast tego starannie poukładał chłodne, cieniutkie plasterki jabłka na całej powierzchni jej ciała, po czym oznajmił:

– A teraz mamy wspaniałą charlotte a la francaise*! [Charlotte a la francaise (franc.) – szarlotka po francusku.].

Griselda zaś – roześmiana, a zarazem drżąca – zaczęła się z nim przekomarzać, że zapomniał, z kim ma do czynienia: nie jest żadną Charlottą, tylko Griselda... a Francuzką tylko w połowie!

Potem jednak Charles, wsparłszy się ramionami o blat stołu, zapowiedział próbę zręczności. Zamierzał zjeść każdy kawałek jabłka, nie szczypiąc zębami skóry Griseldy.

To, co rozpoczęło się od wybuchów śmiechu i częstego podszczypywania (okazał się bowiem bardzo niezręczny i ciągle natrafiał na nią, a nie na kawałki jabłka), przerodziło się w ciągu następnej półgodziny w coś znacznie poważniejszego...

Z pewnością była to wina jabłek!

Bo co do sera...

Z serem to już całkiem inna historia.

34

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 24

Byłem przytłoczony bólem... Nie, to zbyt słabe określenie moich cierpień! Najmilsza Gorczyczka miała uzdrowić moją skalaną duszę, ustrzec mnie od nieskromnego spozierania na inne niewiasty i sprowadzić mnie na drogę cnoty. Zamiast tego dokonać, rozstała się z życiem, zanim – mówię szczerą prawdę, Drogi Czytelniku – zdołałem ją skłonić do czegoś więcej prócz niezręcznych prób zbliżenia pod kołdrą. Krótko mówiąc, zmarła, nie zaznawszy ani krzty rozkoszy!

Oto brzemię, którego nie wyzbędę się aż do własnej – mrocznej, ale jakże upragnionej – śmierci!

Była to jej noc poślubna i Josie nie mogła zasnąć. Nigdy aż tak boleśnie nie odczuwała, że jest do niczego. Kiedy próbowała wyznać Mayne’owi prawdę o tym, że nie utraciła dziewictwa, brakło jej odwagi... i skutkiem tego nadal sądził, że została zniewolona.

Jeśli w ogóle jakaś niewiasta potrafiła w drażliwej sytuacji mówić prawdę prosto w oczy, była nią właśnie ona, Josie. Wiedziała o tym dobrze. Mogła wyjawić mu prawdę. I to na różne sposoby!

Na przykład napomknąć wytwornie: „Szczęściem, ten podły gad mnie nie splamił!”

Albo bardziej wyraźnie: „Kiedy obrzuciłam go gnojem, wyniósł się od razu, i to w te pędy!”

Jeszcze bardziej bezceremonialnie: „Nic mi się nie stało i wcale nie musiałeś żenić się ze mną!”

Lub całkiem bez ogródek: „Jestem nadal dziewicą!”

Zdania, jakie mogłaby wypowiedzieć, kłębiły jej się w głowie. Całkowicie wystarczyłoby stwierdzenie: „Nie zostałam zgwałcona” albo „Ten drab nie zrobił mi krzywdy... próbował mnie tylko obmacywać”.

Prawda przedstawiała się następująco: po roku spędzonym na rozmyślaniach, jakim sposobem skłonić kogoś, by się z nią ożenił, udało się jej dopiąć swego – i dopiero teraz pojęła swoją straszną omyłkę! Powieści z Minerva Press były po prostu fikcją literacką. I nikt nie rozważał w nich kwestii: co heroina romansu powie głównemu bohaterowi, kiedy już podstępem zaciągnie go do ołtarza?!

Josie czuła zawrót głowy, gdy rozmyślała nad swą niegodziwością. Nazywając rzeczy po imieniu: wzięła ślub pod fałszywym pretekstem. Pozwoliła, by Mayne poświęcił się dla niej, choć nie była wcale zhańbionym niewiniątkiem, tylko okropną, zakłamaną intrygantką!

Co prawda, nie odebrała Mayne’a jego ukochanej. Była pewna, że Sylvie po zerwaniu z narzeczonym i tak nigdy by się z nim nie pogodziła: w jej głosie słychać było autentyczne obrzydzenie.

Całkiem jednak możliwe, że Mayne wolałby poślubić kogoś o równie filigranowej, czarującej postaci. Josie walczyła ze łzami. W porównaniu z Sylvie była wielkim, niezdarnym potworem – nic tylko krągłości i zwały sadła!

Po jakimś czasie Josie westchnęła i potarła czoło. Znajdowała się w obcym domu, i to w domu człowieka, który nazajutrz postara się zapewne o unieważnienie ich małżeństwa. Dręczył ją uporczywy ból głowy. Nie polepszało sytuacji także przeczucie, że upokorzenie, jakiego dozna następnego ranka, przewyższy wszystko, co dotąd musiała znieść.

Przy porannym śniadaniu (jeśli nie wcześniej!) musi postawić sprawę całkiem jasno. Oznajmi Mayne’owi, że jest virgo intacta*. [Virgo intacta (łac.) – nietknięta dziewica.].

Zawsze łatwiej wypowiedzieć coś takiego w obcym języku! Kłopot polegał tylko na tym, że nie była pewna, jaki zwrot będzie najwłaściwszy. Virgo immaculata też brzmiało znajomo. I z pewnością oznaczało czystą dziewicę.

Ani rusz nie mogła się zdecydować: immaculata czy intacta?

Pół godziny później Josie była bliska obłędu. Gdyby znajdowała się w rezydencji Rafe’a, mogłaby zajrzeć do łacińskiego słownika... Ostatecznie postanowiła zejść na dół, poszukać biblioteki, poszperać w książkach Mayne’a i znaleźć najtrafniejsze określenie. Nie mogła, po prostu nie mogła powiedzieć mu zwyczajnie, po angielsku: jestem dziewicą!

Dom tonął w przytłaczającej ciszy, gdy wymknęła się ze swego pokoju. Pierwsze piętro było starannie rozplanowane, a korytarz wyginał się wdzięcznie, tworząc zakole nad frontowym holem. Drzwi u szczytu schodów prowadziły zapewne do sypialni pana domu. Josie wyminęła ją, stąpając na paluszkach, z zapartym tchem. Ani chybi, umarłaby z zażenowania, gdyby się Mayne obudził!

Owinięta szczelnie szlafroczkiem zeszła po cichu na dół i zanurzyła się w księżycowej poświacie, która wnikała do holu przez okienko nad drzwiami. Podłoga była z białego marmuru, a ściany obwieszone portretami.

Plama księżycowego blasku padała na podobiznę kobiety... zapewne matki Mayne’a. W tej srebrzystej poświacie nie można było rozróżnić barw, ale oczy Josie dostrzegły od razu cienką talię hrabiny. Pewnie nawet nie musiała nosić gorsetu, taka była eteryczna! Z twarzy portretowanej biła pewność siebie kobiety bez wad – takiej, która nigdy nie popełni towarzyskiej gafy ani nie ulegnie zdradzieckiej pokusie zjedzenia zbyt wielu maślanych bułeczek.

Sam widok matki Mayne’a utwierdził Josie w jej postanowieniu. Hrabina była Francuzką, podobnie jak Sylvie. Wszystkie Francuzki są szczupłe; każdy to wie! A rezydencja Mayne’a potrzebowała właściwej pani domu – kogoś w rodzaju Sylvie.

Drzwi na lewo z pewnością prowadziły do salonu... Jeżeli dom Mayne’a urządzony był podobnie jak londyńska siedziba Rafe’a, to drugie drzwi po lewej wiodą do jadalni, a trzecie...

Otworzyła je po cichu. Ciemno, że oko wykol! Josie posuwała się na oślep, aż dotarła do ściany. Pierwszą rzeczą, na jaką natknęły się palce jej wyciągniętej ręki, był rząd książek oprawnych w skórę. Biblioteka! Odetchnęła z ulgą.

Macała ręką dalej i dotknęła miękkiego aksamitu kotary. Odsunęła ją na bok i wzdrygnęła się lekko, gdy brzęknęły kółka podtrzymujące zasłonę u góry. Przeszklone drzwi wychodziły na srebrnoszary w świetle księżyca kamienny mur. Otoczony nim ogród wyglądał tajemniczo i dość niepokojąco, jakby to było jakieś zaczarowane miejsce, gdzie spełniają się życzenia, a elfy odprawiają swe tany.

– Nie bądź głupia! – szepnęła do siebie Josie.

Księżyc świecił tak jasno, że wszystko było widać niemal jak za dnia – z tym że światło słońca jest bursztynowo-złote, a księżycowa poświata srebrna i bardziej migotliwa. Cały trawnik wyglądał niesamowicie, jakby zalany wodą.

Urzeczona tym widokiem Josie ruszyła w tamtym kierunku. Nacisnęła klamkę i drzwi się otwarły. Wyszła z domu. Przez chwilę stała bez ruchu, spoglądając ku oknom na górze. Mayne jednak niewątpliwie spał snem sprawiedliwego, obrońcy skrzywdzonych dziewic. Znikąd nie dolatywał żaden dźwięk.

Smuga księżycowego światła przecinała trawnik niczym szeroka wstęga z żywego, drżącego srebra. Blask miesiąca igrał na drzewach ogrodu, srebrząc kruche zielone liście, niespieczone jeszcze żarem lata. Niewielki zagajnik wyglądał na królestwo elfów, jakiś święty gaj, rozciągający się od trawnika po nabijane gęsto gwiazdami niebo.

Josie zamrugała oczyma ze zdumienia, wpatrując się w ów las za trawnikiem. Było w tych drzewach coś szczególnego... Głóg... a obok niego dąb. Tuż przy nich jabłonka i chyba dzika grusza? I wszędzie, na każdym z drzew, niewielkie światełka, które mrugały wśród liści.

To naprawdę niesamowite! – pomyślała. Nigdy nie wierzyła w elfy, nawet kiedy była dzieckiem. Nadal w nie nie wierzy i nigdy nie uwierzy... chyba żeby zetknęła się nos w nos z elfem. Najlepiej skrzydlatym!

Nie bała się ani trochę, a w dodatku opuściły ją cały niepokój i troska, związane z małżeństwem i z obrzydliwymi zakusami Thurmana. Na dworze było ciepło – słodkie, wiosenne ciepło, gdy nawet w szlafroku jest za gorąco! Josie poczuła się nagle swojsko i wygodnie we własnej skórze, we własnym kształcie – tak jak to było w dzieciństwie, zanim pojęła, że z jej ciałem coś jest nie w porządku.

Omal nie roześmiała się w głos. Pomknęła naprzód, na bosaka, pozostawiając ranne pantofle na progu domu. Od lat nie chodziła boso, ale czuła się tak swobodnie, gdy stopy jej nurzały się w miękkiej trawie! Przed nią biegła księżycowa ścieżka, przecinając trawę przeistoczoną w falujący, zielonawo-niebieskawo-szary ocean. Było tak cudownie! Szeroka świetlista wstęga zapraszała wprost do tańca... Oczywiście nie będzie tańczyć! Jest już całkiem dorosła...

No, może najwyżej kilka tanecznych kroków...

Na przełaj przez trawnik, a potem w cień młodego głogu, skąd obejrzała się na dom. Nic się nie poruszyło. Dom był pogrążony we śnie. We wszystkich oknach ciemno, nigdzie ani płomyczka świecy.

Kątem oka pochwyciła jakiś błysk... jakby elf mrugnął do niej! Sięgnęła w górę... i zaczepiła włosami o gałąź. Musiała rozwiązać wstążkę i rozpuścić je całkiem, żeby uwolnić się od gałęzi! Potem znowu sięgnęła w gęstwinę liści, chwyciła w garść zwisający z gałęzi kulisty kształt – i mocno pociągnęła.

W świetle księżyca obejrzała swą zdobycz.

Nie był to elf!

Kulka ze szkła. Okrąglutka kulka zwisała z gałęzi na cienkiej wstążeczce. Josie zmarszczyła brwi. Któż mógł w ten sposób ozdobić drzewo? Czyżby Mayne? ...

Szklaną powierzchnię kulki pokrywały jakieś esy-floresy, ale w blasku księżyca nie widziała ich wyraźnie. Jakie to śliczne! Kiedy uniosła kulkę do góry, zamigotał w niej srebrny promień i ujrzała na swej dłoni plamkę światła. Przez chwilę obracała kulkę w ręku, a księżycowe cętki tańczyły na jej dłoniach, ramionach, na rozwichrzonych ciemnych włosach... Z wszystkich drzew zwisały szklane kule, większe i mniejsze, powodując czarodziejską grę świateł i cieni na trawniku.

Josie tanecznym krokiem ruszyła dalej. Wszelkie troski ją opuściły, cały smutek, wstręt do siebie i niechęć do innych zostały spłukane księżycową poświatą. Jutro będzie nowy dzień! Odczuła tę myśl jako błogosławieństwo – może istotnie dobrze jej życzyły elfy, tańczące w zagajniku koło domu Mayne’a?

To przypuszczenie pobudziło Josie do śmiechu. Jej mąż znany był z tego, że sypiał niemal ze wszystkimi damami z wielkiego świata! Czy taki ktoś mógł mieć zaklęty gaj na tyłach domu? ... Jeśli tak, to zamieszkujące tam elfy musiały być malutkimi, ale bardzo zmysłowymi nimfami, towarzyszkami zabaw Bachusa!

Mroczna głębia lasu wabiła Josie jak w dziwnym śnie. Gdzieś w pobliżu rozkwitły widać wczesne róże. Czuła ich lekki zapach – to silniejszy, to słabszy... Ta woń również ją przywoływała, toteż nie oglądając się więcej za siebie, na uśpiony dom, Josie wbiegła do gaju z kroplą księżycowego blasku w uniesionej dłoni.

Mayne stał bez ruchu w bibliotece obok przeszklonych drzwi, póki nie upewnił się, że Josie zmierza prosto do różanej altanki i z pewnością nie wynurzy się nagle z lasu. Wówczas pospieszył za nią, czując się dziwnie i nie bardzo wierząc własnym oczom.

Czy to naprawdę jego dopiero co poślubiona żona? ... Te słowa budziły dziwne echo w jego piersi. Czy to jego żona wbiegła pod osłonę drzew tanecznym krokiem, z rozwianymi włosami, które wydawały się czarne jak noc? ... Trzymała w ręku jedną ze szklanych kulek i unosiła ją do księżyca, niczym starożytna czcicielka Diany.

...A może sama była pogańską boginią, uosobieniem odurzającej kobiecości? Mayne znieruchomiał nagle, zapatrzony w czysty zarys jej policzka – kremowy i świetlisty w księżycowym blasku. Nawet z przeciwległego końca trawnika wyczuwał ogromną siłę przepełniającej Josie radości.

Miała na sobie tylko prosty szlafrok, związany w talii, a jednak Mayne czuł, jak serce bije mu gwałtownie, gdy patrzy na zarys jej bioder i nóg, na wdzięczne przewężenie w talii... Wyglądała jak arcydzieło Rafaela – jeden z obrazów, na których uwiecznił swą ukochaną. Josie miała równie miękkie ramiona i krągłe piersi jak modelka, a zarazem kochanka renesansowego mistrza.

Każda cząsteczka ciała Mayne’a płonęła i wołała wielkim głosem, by pomknął przez trawnik i pochwycił Josie w ramiona. Nie przypominała już wcale skrzywdzonego dziecka. Była urzekająco zmysłowa ze swymi bosymi stopami i rozpuszczonymi włosami.

Nagle ogarnęła go pewność, a wraz z nią radość tak przejmująca, że miał ochotę śmiać się ze szczęścia: Josie nie została pohańbiona! Cokolwiek się wydarzyło, jego najdroższa dziewczynka nie została powalona na ziemię i wzięta przemocą. Kto wie, czy sama nie powaliła napastnika? Prawdę mówiąc, gdy przypomniał sobie historię z łopatą pełną łajna... z najwyższym trudem powstrzymał się od śmiechu.

Zamiast się śmiać, przystanął na chwilę pod kamiennym portykiem i ściągnął buty. Nie kładł się jeszcze do łóżka. Siedział przy kominku w swojej sypialni, bijąc się z myślami, jak powinien obchodzić się ze swą nieszczęsną, okaleczoną żoną...

Ale ona, Bogu dzięki, nie została okaleczona!

Na tę myśl znowu zalała go fala radości. Josie, jego Josie... nie doznała gwałtu! Każda kropla krwi w jego ciele podszeptywała mu, co powinien zrobić z tą urzekającą nimfą, która tanecznym krokiem błądziła po zagajniku.

Pomknął na bosaka po trawie, odczuwając fizyczną rozkosz, jakiej ani razu nie doznał podczas wszystkich swych niewiele wartych przygód i schadzek przy blasku świecy ze znudzonymi, wiarołomnymi żonami. Kiedy znalazł się na skraju lasku, spojrzał uważnie na szklane kulki. Wszystkie zdawały się mocno przywiązane do gałęzi i kołysały się w podmuchach wiatru – równie piękne jak wtedy, gdy ciocia Cecily wymarzyła je sobie, by potem urzeczywistnić swoje marzenia.

Skradał się po cichu wśród drzew, zmierzając w stronę różanej altanki. Tam ją z pewnością znajdzie! Ogarnęło go dziwne poczucie nieuchronności wydarzeń, jakby cały strach i niepokój ostatnich dwudziestu czterech godzin stanowiły tylko niezbędne preludium do tej właśnie chwili, gdy zbliża się do swej nowo poślubionej żony. Różana altanka znajdowała się na samym końcu ogrodu, odgrodzona od sąsiednich posesji z dwóch stron starym kamiennym murem. Róże pięły się w górę, rozrastały i okrywały ściany grubą, splątaną warstwą kwiecistych pnączy.

Josie siedziała pośrodku altanki, nie na kamiennej ławeczce, ale oparta plecami o cokół rzeźby przedstawiającej delfina, znakomicie uchwyconego w chwili skoku.

Na podołku Josie leżało mnóstwo róż, a ich delikatny zapach przepełniał nocne powietrze.

– Nie podrapałaś sobie rąk, zrywając róże? – spytał, podchodząc do niej po cichu.

Zbyt późno uświadomił sobie, że powinien wcześniej zdradzić swą obecność.

Ale Josie nie krzyknęła ze strachu.

Uniosła tylko głowę i uśmiechnęła się do Mayne’a. Dech mu zaparło w piersi na widok tych szeroko rozstawionych łuków brwi, lekko skośnych oczu, wijących się włosów...

– Jakie to dziwne! – powiedziała. – Przez chwilę zdawało mi się, że to Dionizos we własnej osobie zjawił się w lesie!

Mayne przesunął dłonią po włosach. No cóż... komuś w jej wieku mógł wydawać się równie stary jak antyczne greckie bóstwo.

– Czy mam to uznać za komplement? Dionizos to przecież greckie imię Bachusa, boga wina. Nieprawdaż?

– Boga wina i przyrody, który dzierży w dłoni tyrs opleciony bluszczem... a towarzyszące mu menady tańczą przez całą noc!

Podszedł bliżej, potrącając przy tym zwisające róże; ich zapach stał się jeszcze silniejszy.

– Nie ulega wątpliwości, że mam przed sobą jedną z menad. Zamierzasz tańczyć aż do świtu?

– Okropna ze mnie tancerka! – roześmiała się Josie. – Chyba to już zauważyłeś?

Usiadł obok niej na kamiennej podłodze. Sale balowe z Almack’s wydały mu się czymś z całkiem odmiennego świata. Skaczący ponad nimi delfin rzucał cień na kamienne płyty.

– To była altanka twojej cioci Cecily, prawda? – spytała Josie.

– Prawda – przytaknął. – Ojciec mi mówił, że lubiła ten zakątek prawie tak jak swój pokój na wieży. Nawet wtedy, gdy była już bardzo słaba, życzyła sobie, by wynoszono ją tu przy pięknej pogodzie.

– Tu nawet ja skłonna jestem uwierzyć w elfy! A nie mam zbyt bujnej wyobraźni, słowo daję!

– Nie wierzę! Po tych wszystkich książkach, którymi się zaczytujesz...

– Mówię ci, że to prawda! Kiedy byłyśmy małe, bawiłyśmy się w teatr. Annabel miała najwięcej fantazji i niesamowite pomysły, a Imogen dorzucała do tego swoje trzy grosze. Ja nie miałam ani źdźbła wyobraźni. Do dziś zresztą lubię, żeby wszystko było jasne i zrozumiałe.

Mayne odchylił głowę do tyłu, oparł ją o cokół i zapatrzył się w niebo. Wydawało się takie bliskie, w zasięgu ręki... I miękkie jak aksamit, przetarty do tego stopnia, że prześwitywały spod niego gwiazdy.

– Cecily naprawdę wierzyła, że tu, w zagajniku, żyją elfy. To dla ich przyjemności kazała rozwiesić szklane kulki na drzewach.

– Domyśliłam się tego. Jak to ładnie, że utrzymujesz tę tradycję!

– Mój ojciec by sobie tego życzył – odparł Mayne. – Zmarł całkiem nagle, inaczej z pewnością poprosiłby mnie o to.

Josie nic nie odpowiedziała, tylko wzięła go za rękę. Jej dłoń była miękka i ciepła. Ku własnemu przerażeniu Mayne poczuł, że coś go ściska za gardło.

– Masz coś przeciwko wczesnemu wdowieństwu, Josie? Nie należę do długowiecznej rodziny.

– Nie gadaj głupstw!

– A poza tym jestem znacznie starszy od ciebie.

– Za to kobiety umierają częściej – odparowała. – Na przykład rodząc dzieci.

– Niezbyt wesoła perspektywa!

– Zresztą, nie jesteś znów o tyle starszy! Ile masz dokładnie lat? – A ty?

– Osiemnaście.

– Kiedy miałem osiemnaście lat – odparł po chwili Mayne – uwiodłem już dwie mężatki, a trzy mną wzgardziły.

– Mną wzgardził cały wielki świat! – odparła pogodnym tonem Josie. – A jeśli zdołam cię uwieść, będziesz moim pierwszym żonatym kochankiem!

Odwrócił głowę i popatrzył na nią. W oczach zalśniły mu iskierki śmiechu.

– Chyba się przesłyszałem?

– Z pewnością nie!

– Anielska buzia – stwierdził – ... ale diabelski język!

– Namiętność w małżeństwie to nie grzech, tylko cnota! Zresztą, zawsze miałam ochotę kogoś uwieść, a potem wydać się za niego za mąż!

– Na to już za późno.

– Nasze małżeństwo bez trudu można by unieważnić!

W milczeniu wpatrywał się w nią. Jej nocna koszula zapinała się z przodu na drobne perłowe guziczki, połyskujące teraz w świetle księżyca. Spoglądając hrabiemu prosto w oczy, Josie odpięła pierwszy z nich.

– Josie! – rzucił ostrzegawczo.

– Zawsze chciałam jakimś niemoralnym czynem utorować sobie drogę do małżeństwa – wyznała. – No, może nie tak bardzo niemoralnym... – Odpięła następny guzik. – Ale czuję przez skórę, że masz zamiar unieważnić jutro nasze małżeństwo... pod pozorem, że jesteś za stary!

– Naprawdę jestem dla ciebie za stary.

– Masz już pięćdziesiąt lat? Roześmiał się zaskoczony. – Nie!

– A czterdzieści? – Jeszcze nie.

– Jak dawno stuknęła ci trzydziestka?

– Prawie pięć lat temu.

– Trzydzieści cztery lata to wiek w sam raz dla mężczyzny!

Gdyby Mayne naprawdę był Dionizosem, myślała Josie, nie wahałby się mnie uwieść! Antyczni bogowie nie robili sobie ceregieli z dziewicami ani z ich wiankami.

Okropne, że Mayne trzymają tylko za rękę, jakby miała siedem lat!

Było jednak w tej niesamowitej, zalewającej cały świat księżycowym srebrem nocy coś, co sprawiło, że wszystko stało się dla Josie jasne. Pragnęła Mayne’a. Pożądanie było czymś przerażającym... jak wilczy głód. Przemożne uczucie, które skłania do wszelkich podstępów i sztuczek, byle tylko zdobyć swego mężczyznę!

– Mayne... – zaczęła, podjąwszy decyzję.

– Garret! – poprawił ją.

Puścił jej dłoń i niby to bezwiednie sypnął na ziemię garść różanych płatków, prosto pod nogi Josie.

– Jestem... – powiedziała i zrobiła znaczącą pauzę. – ...Virgo immaculata!

Mayne zareagował na tę wieść wyjątkowo silnie. Otwarł usta ze zdumienia i spojrzał na nią ogłupiałym wzrokiem.

– Jesteś...?

Uśmiechnęła się szeroko.

– Czy to nie cudowne?

– Naprawdę?

– Ja w każdym razie uważam, że tak!

– Powiadasz... virgo immaculata, jak Matka Boska?

– No... chyba tak – odparła już mniej pewnie.

Twarz Mayne’a przybrała jakiś dziwny wyraz... jakby z trudem powstrzymywał się od śmiechu.

– I co, bardzo jesteś przejęta tym odkryciem? Spojrzała na niego, zbita z tropu.

– A co ja takiego powiedziałam?

– Zastanówmy się... – wycedził. – Chyba właśnie oświadczyłaś mi, że jesteś błogosławioną dziewicą, czymś w rodzaju żywej relikwii. Moja matka, Francuzka i katoliczka, żywi głęboką cześć dla Maryi Panny. Virgo Immaculata to jej epitet: Niepokalana, ponieważ urodziła się bez zmazy grzechu pierworodnego.

Na chwilę zapadło milczenie.

– Zawsze przeczuwałem, że poślubię świętą! – oświadczył Mayne. Teraz wyraźnie widziała rozbawienie na jego twarzy. – A jaka uszczęśliwiona będzie moja matka! Wiesz, że jest teraz ksienią w klasztorze?

To było naprawdę zabawne! Zanim jeszcze całkiem to pojęła, Josie zaczęła chichotać, a gdy Mayne wybuchnął śmiechem, zawtórowała mu z ogromnym entuzjazmem.

– Ożeniłeś się ze świętą! – zachłystywała się z radości.

– Zdarzają się jeszcze osobliwsze rzeczy... – Znów zgarnął płatki róży i obsypał nimi włosy Josie. – Ale ty wyglądasz tej nocy zdecydowanie na pogankę! – W jego oczach było coś, co ją ogromnie radowało, ale w tej chwili sprawiło, że nagle ucichła. – Oczywiście, byłbym bardzo niezadowolony, gdyby jakieś bóstwo chciało mi ciebie odebrać!

Josie całkiem przeszła ochota do śmiechu. Jedwabisty płatek róży wypadł jej z włosów i osunął się po policzku.

– Chcę cię mieć wyłącznie dla siebie.

– Nieprawda! – zaprotestowała Josie. W tym momencie widziała wszystko z niesłychaną jasnością. Była całkowicie opanowana. – Ożeniłeś się ze mną w przeświadczeniu, że nie jestem już dziewicą! Ale... ale nią jestem!

– Tylko dlatego, że obrzuciłaś łajnem tego łotra, zanim zdążył cię zniewolić!

Skinęła głową.

– Nie musiałeś się ze mną żenić. Można unieważnić to małżeństwo.

Nie miała najmniejszego zamiaru pozwolić mu na tak nierozważny czyn! Jednak z tego, co wiedziała o mężczyznach, wynikało, że najlepiej pozwolić im oswoić się z jakąś myślą powoli, stopniowo.

– Lepiej byś zrobiła, wychodząc za kogoś w rodzaju Skevingtona – stwierdził Mayne. – Albo Tallboysa.

Jeśli pozwoli, żeby tej nocy Mayne jej się wymknął, nigdy go już nie odzyska! Czuła to w głębi serca, równie wyraźnie jak to, co sama do niego czuła. Tego jednak wolała w tej chwili nie analizować.

Byłoby to strasznie krępujące rozbierać się przed kimś w ciemnej sypialni! Ale tu, na świeżym, ciepłym, nocnym powietrzu, czuła się zgrabna i piękna, i obdarzona jakąś niebezpieczną mocą. Oczy Mayne’a zapewniały ją o tym raz po raz.

– Jaka ta noc ciepła! – powiedziała i odpięła jeszcze jeden guzik nocnej koszuli.

Spojrzenie Mayne’a spoczęło na jej rękach, potem na jej twarzy. Wyraz jego oczu i ledwie dostrzegalny uśmiech przypomniały jej o tym, jaki z niego doświadczony uwodziciel... i jak niewielkie jest jej doświadczenie. Chyba jednak sam Dionizos szeptał jej do ucha dobre rady. Podniosła się z ziemi i podeszła do niskiego muru, po czym się odwróciła.

Mayne także wstał, rzecz jasna. Nigdy by nie siedział przy stojącej kobiecie. Nie podszedł jednak do niej. Stał oparty o rzeźbę. Czarne kędziory opadły mu na czoło jak jedwabista przędza, rzęsy przesłoniły oczy. Mogła więc tylko podziwiać czyste linie jego pociągłej twarzy i jej wysublimowane, arystokratyczne piękno. W tej chwili jednak nawet to nie budziło w niej obawy, jedynie fascynację.

Josie czuła się tak, jakby spowijała ją tylko szata z pajęczych nici.

– Z każdą chwilą coraz bardziej przypominasz menadę – zauważył Mayne.

Nadal jednak nie zbliżał się do niej.

Chyba najlepiej, dumała Josie, powiedzieć teraz coś w rodzaju: „Gdybyś chciał mnie uwieść, to pora jest całkiem odpowiednia!”

– Jeśli masz ochotę pozalecać się do mnie – podsunęła chytrze – to czemu nie?

W jego oczach wyraźnie dostrzegła iskierki śmiechu.

– Ależ, pani hrabino! Gdybym się do ciebie zalecał, a ty przyjęłabyś to łaskawie, nie dałoby się już unieważnić naszego małżeństwa!

Josie z każdą chwilą nabierała coraz więcej odwagi; sprawiał to wyraz oczu Mayne’a, otaczająca ich cisza, dziwne poczucie własnej potęgi...

– Nie chcę, żebyś czuł się zobowiązany do zrobienia czegoś, na co nie miałbyś ochoty – powiedziała, a w jej głosie dźwięczał śmiech.

Rzeczywiście, chciało jej się śmiać. Śmiać... i triumfować! Czuła się pełna gracji, uwodzicielska, zupełnie niepodobna do dawnej, zwyczajnej Josie.

Zbliżała się do niego bez pośpiechu. Była świadoma tego, że jej loki unoszą się lekko przy każdym ruchu, jej biodra kołyszą się, a wargi wyginają w uśmiechu. Wiedziała, że płynie ku niemu tak kusząco, jak on ją tego nauczył.

Mayne nie mówił nic, tylko z tajemniczym uśmiechem patrzył na nią spod półprzymkniętych powiek. I było tak, jakby cały wszechświat wstrzymał oddech.

Josie wspięła się na palce i przyciągnęła jego głowę do siebie, usta do ust.

Można by rzec, że pocałunki Mayne’a były jak najszlachetniejszy trunek – ta złocista stara whisky, za którą tak przepadał dawniej Rafe...

A jednak, nie wiedzieć czemu, Josie miała wrażenie, że to ona jest tą bardziej doświadczoną. Wyczuła na ustach Garreta zdumienie i niepewność, podczas gdy sama była absolutnie pewna siebie. Wlała w ten pocałunek całą duszę, objęła go za szyję i radowała się, czując, że ich piersi przywarły do siebie. Była niczym pogańska bogini – życiodajna i piękna, doskonała pod każdym względem. Jęknął pod dotknięciem jej ust.

– Garret... – szepnęła, czując tryskające z nich obojga iskry. – Ten mały budyneczek w kącie ogrodu też należał do Cecily, prawda?

– Josie, czy jesteś całkiem pewna, że chcesz mnie uwieść? – spytał. Był odurzony, a jednak nadal troszczył się o nią. – Skevington z pewnością ci się oświadczy... Mój stryj, biskup, może usunąć wpis dotyczący naszego małżeństwa, jakbyśmy go w ogóle nie zawarli. Nie musisz wychodzić za kogoś takiego jak ja!

– Cóż to znaczy „takiego jak ty”? – zapytała, szczerze zaciekawiona. Odsunął się nieco i spojrzał na nią.

– Kogoś nie pierwszej młodości. Osławionego rozpustnika. Nie złapałem żadnych chorób, Josie, ale to nie moja zasługa, tylko łaska boska! Niczego w życiu nie dokonałem. Jestem nikim, Josie. Zupełnie się zagubiłem kilka lat temu i jeszcze się nie odnalazłem... jeśli w ogóle jest coś do odnalezienia...

– Nie zamierzam bagatelizować twego strapienia... ale uszy do góry! Już ja ci pomogę odnaleźć siebie!

Uniósł brew.

– Musisz tylko paść mi do nóg! – dodała, tłumiąc śmiech, bardzo z siebie zadowolona.

– Uważasz, że po prostu użalam się nad sobą? – spytał Mayne. Na jego ustach zaigrał ledwo widoczny uśmiech.

– Jesteś urodzonym koniarzem – wyłożyła mu. – Masz stajnie, konie i więcej pieniędzy niż trzeba. Jasne, że zachowujesz się jak głupiec! – Po czym dodała mniej szorstko: – Bez urazy!

– Skevington z przyjemnością będzie leżał u twoich stóp – przyznał uczciwie Mayne.

– Prawdę mówiąc, wcale o to nie dbam! Czekał w napięciu.

– Wiesz, Garret, na czym mi najbardziej zależy? – Wyciągnęła mu koszulę ze spodni. – Chcę budzić pożądanie!

– I budzisz! – zapewnił ją zdławionym głosem.

– Często wydawałeś się taki znudzony – powiedziała Josie. – Obijałeś się ze skrzywioną miną. Wyraźnie miałeś dość życia... I pewnego dnia, ni stąd, ni zowąd, spojrzałeś na mnie. Jakby mój los naprawdę cię obchodził...

– I...?

– Stałeś się nagle taki czujny... Taki groźny – szepnęła. Jaka miękka była jego koszula, którą nadal ściskała w palcach! Zapragnęła wsunąć pod nią ręce. – Nagle zapłonęło w tobie życie... i to właśnie dzięki mnie!

– To głupie... to śmieszne u kogoś w moim wieku! Ale nie odepchnął jej rąk.

– Przestań pleść głupstwa o swoim wieku! – mknęła Josie. – Mam już tego dość! Między nami nie ma miejsca na takie gadanie, nie rozumiesz tego?! To, co jest między nami, kazało mi udać się razem z tobą na wieżę Cecily... a tobie kazało włożyć moją suknię i całować się ze mną, choć byłeś zaręczony z inną! A potem kazało mi wyjść za ciebie, choć dobrze wiedziałam, że nie zostałam zhańbiona! Bo chciałam cię zdobyć!

Coś błysnęło w jego oczach. Kiedy jej dotknął, zadrżała jak drzewo na wietrze.

– I zdobyłaś mnie – przyznał.

– Myślałeś, że to ty mnie ratujesz, ale to były tylko męskie mrzonki, rozumiesz?

Jakiż uparciuch z tego jej męża! Widziała wyraźnie, jak spręża się do ostatniej próby. Przysunęła się więc jeszcze bardziej, tak blisko, że czuła wyraźnie jego czysty, męski zapach.

– Nie potrafię się znowu zakochać! – powiedział to z desperacją, z zawziętością człowieka, który wie, że przegrał, ale nie chce poddać się ostatecznie. – Musimy być szczerzy wobec siebie, Josie! Byłem zakochany w Sylvie i chyba nie zostało we mnie już ani odrobiny tego uczucia.

Josie poczuła na plecach chłodny powiew.

– Byłeś w niej zakochany... czy nadal jesteś? Może chcesz ją odzyskać, Garret? Bo jeśli masz nadzieję na ponowne zdobycie jej serca, to lepiej zerwijmy to, co się zawiązuje między nami!

Wbiła wzrok w ziemię. Nie zniosłaby, gdyby wyczytała w jego oczach miłość do innej kobiety!

– Sylvie i ja nie mamy żadnych szans na wspólną przyszłość – odparł.

A więc nadal był w niej zakochany!... Jednak Josie czuła się na siłach znieść ten ból i zapomnieć o nim. Ostatecznie i ona nie jest w nim zakochana, więc o cóż jej chodzi?

– W porządku! Możesz pozbierać pamiątki z waszego narzeczeństwa, wsadzić do skrzynki i schować na poddaszu!

Poczuła, że Mayne trzęsie się ze śmiechu, zanim dotarło do niej pytanie:

– Będę mógł do nich od czasu do czasu zajrzeć?

– Owszem – zgodziła się Josie. – Ja zastanę cię tam kiedyś przypadkiem, jak obracasz w palcach spłowiała niebieską wstążeczkę, którą Sylvie miała we włosach...

– Cóż za uroczy obrazek! – zauważył Mayne.

– Mógłbyś nawet – improwizowała Josie, zapalając się do tematu – zabrać jedną z tych wstążek! Na przykład tę, którą miała przy sukni albo we włosach, gdyś całował ją po raz pierwszy... Nosiłbyś ją na sercu, wiesz? A potem, kiedy byś umarł, podczas ubierania cię do trumny znalazłabym tę wstążkę i w pierwszej chwili chciałabym ją wyrzucić. Jednakże...

– ...Z rozdzierającym szlochem, który zmiękczyłby nawet serce Belzebuba, ukryłabyś ją z powrotem na mym sercu. I sama zeszłabyś do grobu ze świadomością, że twój małżonek kochał inną.

– Bardzo mi się to podobało! – stwierdziła Josie po namyśle. – Zwłaszcza ten fragment, kiedy o mały włos nie wyrzucam jej wstążki, ale ostatecznie poskramiam swe niskie instynkty!

Mayne przyciągnął ją bliżej. Czuła jego muskularne ciało tuż przy swoim.

– Jest tylko jeden szkopuł.

Josie raz jeszcze przebiegła myślą ogromnie wzruszającą scenę nad trumną.

– Chyba jednak wyrzucę tę wstążkę, Garret! Ostrzegam cię. Może nawet spalę...

– Nie przechowuję żadnych wstążek – zapewnił ją Mayne. – Nawet z tamtego wieczoru, gdy pocałowałem Sylvie.

– Coś jednak musiałeś schować na pamiątkę!

– Absolutnie nic.

– Wielka szkoda! – stwierdziła Josie.

Wpatrywał się w nią i w jego oczach było coś takiego, że wszystkie historyjki o wstążkach Sylvie wydały się nonsensem. No, owszem, był w niej zakochany, ale...

– Często myślałam, że pożądanie i miłość są do siebie bardzo podobne – przyznała. Niech wie, jakie skandaliczne myśli roją się w jej głowie! – Może to po prostu jedno i to samo?

– Wielokrotnie czułem pożądanie, Josie, ale bardzo rzadko bywałem zakochany.

Pokręciła głową, odrzucając na plecy rozpuszczone włosy.

– Chyba masz słuszność. Gdyby pożądanie było miłością, wszystkie ulicznice wydałyby się za mąż!

Roześmiał się i przyciągnął ją jeszcze bliżej siebie. Czuła jego ręce na swoich plecach. Ich ciała niemal się stykały.

– Pożądasz mnie, Garret? ... panie hrabio?

W blasku księżyca jego oczy wydawały się czarne.

– Nie jesteś ulicznicą, Josie... pani hrabino!

– Gdybym była, lepiej bym się znała na uwodzeniu! – zauważyła. – Może byś dał mi kilka lekcji?

– Uwodzenia?

– Jesteś przecież znawcą w tej dziedzinie! – Uniosła znów rękę do włosów. Znów poczuła się niczym pogańskie bóstwo... Może królowa elfów? – Jeśli wrócisz do domu, zrozumiem, że nie pragniesz mnie na tyle, by życzyć sobie trwałości tego małżeństwa.

Odwróciła się do niego tyłem i ruszyła w stronę niewielkiego budyneczku w kącie ogrodu.

– Josie!

Jego głos był miękki jak aksamit, pełen namiętności i słodyczy.

Odwróciła się w jego stronę, dobrze wiedząc, że jej piersi są wyraźnie widoczne przez cienki materiał nocnej koszuli. Po raz pierwszy w życiu naprawdę zrozumiała, że ich bujność wcale nie razi męskich oczu.

– Gdybym była królową elfów... – zaczęła.

– To co?

– Po prostu kazałabym ci zostać: „Niech cię myśl żadna za ten las nie niesie. Czy chcesz, czy nie chcesz, zostaniesz w tym lesie”*. [William Szekspir Sen nocy letniej, przeł. Stanisław Koźman.].

– Już czuję oślą głowę na swych ramionach! – mruknął. Mimo to nadal szedł za nią.

Nie oglądając się więcej na niego, wstąpiła na próg małego domku i pchnęła drzwi, które się otwarły.

– Powinny być zamknięte! – sarknął. Ale wciąż postępował za nią.

Był to niewielki pokój pozbawiony mebli. Tylko w jednym kącie stał szezlong. Przez małe okienko wpływała do wnętrza księżycowa poświata.

– Jeśli uwolnię cię od oślej głowy, pocałujesz mnie? – spytała szeptem.

Stał przy drzwiach – wielki, ukryty w cieniu. Nie mogła dostrzec jego twarzy.

– Nie będzie już odwrotu – ostrzegł. – Wcale go nie chcę!

Czuła, że ogarnia ją podniecenie. Dla niej istniał tylko ten mężczyzna – od chwili, gdy pocałował ją i nauczył, jak być kobietą. Dzięki swemu pożądaniu Garret przemienił ją z bezkształtnej w zgrabną, z pozbawionej wdzięku w godną miłości.

Nie chciała nikogo innego – ani w swym łóżku, ani w swym życiu!

35

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 24

Przez całe tygodnie odwiedzałem, dzień w dzień, mogiłę mojej Gorczyczki, cicho płacząc i odmawiając pożywienia. Czyż nie byłem potępieńcem, równie zgubnym dla kobiet jak wzrok bazyliszka? ... Obawiam się, Drogi Czytelniku, że według Ciebie szybko się pocieszyłem i w mej duszy znów się ocknęły grzeszne żądze. O nie! Zapewniam Cię, Czytelniku, że dni mijały...

– Muszę wracać do domu.

– Nie!

Powiedział to sennym głosem, ale z taką determinacją, że omal się nie roześmiała. Nadal jednak usiłowała podnieść się do pozycji siedzącej.

– Jestem obolała, zmęczona i o wiele za stara na takie harce! – oznajmiła mu.

Uniósł się na łokciu.

– Wyjdziesz za mnie?

Griselda schyliła się po leżącą na podłodze pończochę. Słowa Charlesa dotarły do niej z pewnym opóźnieniem, zwłaszcza że prowadzili tę rozmowę szeptem. Wyprostowała się ze znalezioną pończochą w ręku i odwróciła się do niego.

– To było zupełnie niepotrzebne – odparła z uśmiechem, rada, że kochanek okazał się człowiekiem honoru. – Ale jestem ci bardzo wdzięczna za tę propozycję. Zawsze wydaje mi się to szczytem demoralizacji, gdy ludzie wdają się w romanse bez...

Urwała nagle. To, co dostrzegła w jego twarzy, nie było wcale wyrazem ulgi uprzejmego dżentelmena, który zadał – jak wypadało – odpowiednie pytanie i stwierdza z radością, że uniknął wyroku skazującego. Znieruchomiała jak posąg pośrodku pokoju.

– Nie mów tego! – szepnęła. – Nie mów!

– Kiedy muszę! Nie jestem w stanie myśleć o niczym prócz ciebie, Griseldo! Śnię o tobie po nocach. Czuję twój zapach, choć nie ma cię przy mnie. Nie potrafię się zdobyć na dowcipną konwersację, gdyż pragnę rozmawiać jedynie z tobą!

– Po prostu... – zaczęła i z trudem przełknęła ślinę. – To chwilowe zauroczenie. Często się zdarza młodym mężczyznom – dodała żywo, chcąc uprzytomnić sobie samej, że i on jest młody. Bardzo młody!

Nie wyglądał jednak wcale na młokosa, gdy wstał z łóżka i podszedł do niej.

– Wiek nie ma z tym nic wspólnego!

– Ależ ma, bardzo dużo! – zapewniła go. – Szkoda, że nie poznałam cię, gdy byłam młodsza... albo raczej szkoda, że ty nie jesteś starszy... Naprawdę żałuję. Gdyby nie ta różnica wieku, ścigałabym cię tak zapamiętale, że nie mógłbyś nawet zamienić kilku słów z inną kobietą. Zrobiłabym wtedy wszystko: wszystko, rozumiesz? ... żeby cię złapać na męża!

– No to wyjdź za mnie!

– Nie mogę ci być kamieniem u szyi... Przed tobą całe życie! Znajdziesz żonę w swoim wieku albo jeszcze młodszą, która urodzi ci tuzin dzieci! – Odgarnęła mu z czoła niesforny lok. – Zatańczę na twoim weselu, kochany, z prawdziwą radością! Ale nigdy nie zostanę twoją żoną, choć czuję się ogromnie zaszczycona twymi oświadczynami.

Wbił w nią pałający wzrok.

– Przecież mnie kochasz!

Griselda dumnie uniosła głowę. Rozmowa schodziła na tematy zbyt osobiste!

– Nie, nie kocham cię – powiedziała zdecydowanym, choć łagodnym głosem. – Mimo że bardzo cię cenię. I jestem z ciebie naprawdę dumna!

Wzdrygnął się.

– Dumna ze mnie? Z jakiego powodu?!

Zrozumiała, co miał na myśli. Zamrugała. I omal nie roześmiała się w głos.

– Nie o to chodzi! Moja duma nie ma nic wspólnego z tym, co sądzę o twoich... wyczynach!

– Nie masz prawa być ze mnie dumna, jakbyś... jakbyś była moją matką!

Ostatnie słowa wyrzucił z siebie niemal ze wstrętem. Griselda przypomniała sobie, że młodzi ludzie bywają w gorącej wodzie kąpani, ale czuła, że i ją ponosi krewki temperament.

– Nie jestem twoją matką, ale z powodzeniem mogłabym nią być!

– Nie pleć! – Jego głos był ostry jak uderzenie. – Ile ty masz lat, Griseldo? Jakim prawem zachowujesz się tak, jakbyś była starsza co najmniej o osiemnaście lat?!

– No, może nie o osiemnaście... – odparła Griselda, usiłując zachować spokój.

– Może nie dziesięć! – rzucił gniewnie. – Może nawet nie pięć!

– Bzdura! – odparowała Griselda. – Więc pytam raz jeszcze: ile masz lat?

To prawda, że byli ze sobą blisko... Mimo to Griselda stała bez ruchu, z zaciśniętymi ustami. Żadnemu mężczyźnie nie zdradziła swojego wieku. Nigdy!

– Griseldo! – powiedział cicho, ale dobitnie. Nie ulegało wątpliwości: był wściekły!

Potem odwrócił się od niej, jakby go już zmęczyło wyczekiwanie na jej odpowiedź.

– Masz trzydzieści dwa lata, Griseldo. Zdążyłabyś z powodzeniem urodzić mi pół tuzina dzieci! A ja mam dwadzieścia siedem lat. Prawie dwadzieścia osiem. Czyli że dzieli nas niespełna pięć lat.

– Wiedziałeś? – spytała szeptem. A później: – Dwadzieścia siedem? ...

– A ty myślałaś, że osiemnaście?! Z pewnością wiedziałaś, że tak nie jest!

– Nie dowiadywałam się o twój wiek!

– A ja tak!... Choćbyś zresztą miała nawet trzydzieści dziewięć, zaproponowałbym ci to samo. Choćbyś miała czterdzieści dziewięć! W rzeczywistości jednak, Griseldo, nie zdołasz mi wmówić, że mogłabyś być moją matką! Kiedy się urodziłem, miałaś raptem cztery lata!

– Pięć!

Wzruszył ramionami.

– Jest mnóstwo spraw znacznie ważniejszych niż wiek... Prawdę mówiąc, istnieje kilka przyczyn, dla których mogłabyś wzgardzić małżeństwem z kimś takim jak ja... a mój wiek ma doprawdy najmniejsze znaczenie.

Wbiła wzrok w jego plecy.

– Czemuż to miałabym wzgardzić tym małżeństwem, Darlington?

– Choćby dlatego, że zarabiam na życie piórem.

– Co takiego?!

Była zupełnie zbita z tropu, jakby przegapiła najważniejszą część ich rozmowy.

– Zarabiam na życie piórem – powtórzył, odwracając się wreszcie do niej. – Pytałaś, skąd mam pieniądze na dom. Po prostu piszę!

– Powieści? .

– Nie, uprawiam mniej ambitny rodzaj pisarstwa. Piszę opowiadania kryminalne, przeważnie o zbrodniach rzeczywiście popełnionych w przeszłości. Czasem sensacyjne felietony. Reportaże o skazańcach i wyrokach śmierci. Jestem też specjalistą od wyznań morderców... przeważnie nadaję im odpowiednią formę.

– Skąd wiesz, że ktoś przyznał się do zbrodni? Wzruszył ramionami.

– Mam przyjaciół w policji. Nie żałuję grosza za naprawdę dobrą historię. Interesy idą mi całkiem nieźle! Stać mnie na utrzymanie żony... gdybyś przypadkiem zdecydowała się na to małżeństwo.

Nadal wpatrywała się w niego bez słowa, aż wreszcie skrzywił usta i odwrócił się.

– Doskonale rozumiem, że taki sposób zarobkowania nie przynosi mi zaszczytu. Cóż, prosty ze mnie wyrobnik! Prawdę mówiąc, sam wiem, że nie ma się czym chwalić, a moja rodzina uważa to za odrażające zajęcie. Mój ojciec, całkiem dosłownie, nie jest w stanie dyskutować na ten temat. Między innymi z tej właśnie racji tak mu zależy na tym, żebym się dobrze ożenił. Ponieważ i tak skalałem już rodzinny honor, lepiej, żebym uczynił to w sposób ogólnie uznawany: sprzedając się bogatej żonie!

Griselda odetchnęła głęboko. Wszystko to stawało się coraz bardziej irytujące! Jakim prawem Darlington zachowuje się tak, jakby była głupią gęsią, wybrzydzającą, że nie chce wyjść za pisarza?! Czyż sama nie przyznała mu się, że czytuje takie książki? ... Jak więc śmiał uważać ją za podłą hipokrytkę, która czyta, cieszy się lekturą, a potem znieważa autora?!

Tymczasem Darlington mówił dalej.

– Uprawiam wszelkie rodzaje literatury sensacyjnej, o jakich rozmawialiśmy. Mnóstwo w nich różnego rodzaju uproszczeń i schematów. Matka mordercy zawsze mdleje, usłyszawszy o pojmaniu syna. Rodzicielka zabitego także odchodzi od zmysłów na wieść o tragedii. Wszystkie ofiary to oczywiście wspaniali młodzi ludzie, wzorowi mężowie i ojcowie... bez względu na to, jak naprawdę postępowali w życiu.

Zamilkł nagle.

Griselda w dalszym ciągu nie odpowiadała. Serce pękało Charlesowi na myśl, że ukochana nie ma mu nic do powiedzenia. Wbił wzrok w politurowany blat stołu, na którym leżało mnóstwo książek... i czekał w napięciu na stuk drzwi, otwieranych, a potem zamykających się ostatecznie za Griselda. Ale nie! Była na to zbyt dobrze wychowana. Dama w każdym calu! Pożegna się pod byle jakim pretekstem...

Jakiś stłumiony dźwięk zaniepokoił go. Odwrócił się raptownie i ujrzał, że Griselda, z ręką przyciśniętą do czoła, słania się na nogach i najwyraźniej bliska jest omdlenia.

Opadła w jego ramiona z cichym jękiem, który ugodził go prosto w serce.

– Griseldo! – wykrzyknął.

I zaraz potem uświadomił sobie, że nie powinien jeszcze bardziej denerwować tej słabej istoty, podnosząc głos.

Co tu robić, u licha?! Czyżby aż tak przeraził ją swoją przemową, że zemdlała? Podobno należy wtedy podsunąć sole trzeźwiące... ale on nie miał niczego takiego. Może coś innego o silnym zapachu? W kuchni powinna być cebula!

Złożył Griseldę na łóżku. Była bezwładna i nieruchoma, gdy leżała tak z zamkniętymi oczyma. Wydała mu się strasznie blada. Widocznie był to dla niej ogromny szok!

– Griseldo! – zaklinał ją. – Otwórz oczy!

Nadal leżała bez ruchu, jak martwa... Woda! Tego właśnie potrzebował! Powinien skropić jej twarz wodą! O Boże, przecież nieraz opisywał podobne sceny! Oczywiście w sypialni nie było wody... Popędził więc do kuchni.

Kiedy wrócił z dzbankiem w ręku, jego gość nadal nie dawał znaku życia. Czyżby kobiety nie budziły się z omdlenia po kilku sekundach?

Podniósł dzbanek do góry...

Griselda doszła do wniosku, że już najwyższy czas odzyskać przytomność, i wydała niezwykle (jej zdaniem) wzruszający jęk. Darlington – ku jej uldze – odstawił dzbanek.

– Griseldo! – spytał troskliwie. – Jak się czujesz?

Znowu cichutko jęknęła i dramatycznym gestem przytknęła dłoń do czoła.

– Och... czy to możliwe? ... – Rozcierał jej ręce, klnąc pod nosem. Słyszała go wyraźnie! Odetchnęła głęboko i jakoś jej się udało nie wybuchnąć śmiechem.

– Czy naprawdę wyrzekłeś te słowa? Nie... to niemożliwe! Czuła, że się powtarza... ale biorąc pod uwagę, że nie była profesjonalistką, występ całkiem się udał!

– Griseldo – odezwał się Darlington. – Naprawdę bardzo mi przykro, żeś tak się przejęła, ale...

– Mój kochanek... – wyszeptała, otwierając oczy i spoglądając na niego – prostym wyrobnikiem!

– No, cóż...

Nie pozwoliła mu skończyć.

– Zabijcie mnie! – wykrzyknęła. – Nigdy nie zmyję z siebie tej hańby. Moje życie złamane! Moja reputacja, moje ciało, moje...

Urwała i zastanawiała się, czy zemdleć po raz wtóry. Ale zamiast tego zerknęła na Charlesa.

Uśmiechał się szeroko, z chłopięcą impulsywnością, którą tak w nim kochała. Tak, naprawdę kochała w nim tę cechę!

– Pewnie sobie wyobrażasz, że jesteś aktorką?

– Potrafię opracować dramatyczną scenę nie gorzej od ciebie! – odparła.

– Same wyświechtane frazesy! – zauważył z lekceważeniem.

– Przyganiał kocioł garnkowi!

– Moje zemdlone damy nigdy przy tym nie jęczały – stwierdził.

– A szkoda! – odparowała. – Bardzo dobrze się czułam w roli zemdlonej i żałowałam, że muszę to przerwać, ale oblałbyś mnie wodą!

– A ja, głupi, dałem się nabrać! – narzekał Darlington. – Ale właściwie po co to całe zemdlenie, Griseldo?

– Chciałam się przekonać, czy masz jakieś doświadczenie w cuceniu mdlejących kobiet – wyjaśniła, siadając wygodnie i przygładzając włosy. – Nie znasz się na tym nic a nic, prawda?

– No... nie za bardzo.

– Założę się o gwineę, że większość tego, co dajesz do druku, jest wyssana z palca!

– Wcale nie większość!

– Ale wszystko upiększasz!

– No, cóż... Uśmiechnęła się do niego.

– Uważasz mnie za głupią czy co? Myślisz, że nie domyślałam się prawdy po tym wszystkim, co z ciebie wyciągnęłam?

– I nie masz mi tego za... Nie jesteś? ...

– ...Nie jestem gorzko rozczarowana z tego powodu, że mój ukochany napisał, żywo i barwnie, wiele książek i artykułów, rozchwytywanych przez setki... może nawet tysiące czytelników? Nie oburzam się, że sam zarabiasz na życie, zamiast być na utrzymaniu ojca albo poślubić jakąś pannę dla jej posagu?! – Spojrzała mu prosto w oczy. – Gdybyś uległ żądaniom twego ojca, Charlesie, nigdy byśmy się nie poznali!

– W biblijnym znaczeniu tego słowa*? [W starszych przekładach Pisma Świętego występują zwroty typu „nie poznał jeszcze swojej żony” – w znaczeniu „nie współżył z nią jeszcze”.]. To prawda!

Zanim Griselda spostrzegła, na co się zanosi, klęczał już przed nią i trzymał ją za obie ręce.

– Wyjdź za mnie, Griseldo! Żadne z nas nie zazna szczęścia w innym związku. Dobrze o tym wiesz!

– Powiadasz, że powinnam cię poślubić, bo się już nie nadaję dla nikogo innego?!

– Skompromitowałem cię – powiedział, patrząc ukochanej prosto w oczy i nie pozwalając jej na kolejną głupią uwagę. – Jesteś moja, Griseldo. Moja i niczyja inna!

– O!

Ale Charles już ją całował i wyglądało na to, że nie oczekuje od niej natychmiastowej odpowiedzi.

A może oboje wiedzieli już, co mówi jej serce?

36

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 24

Minął cały tydzień, a może i dłużej, nim opuściłem grób mojej Gorczyczki, i co najmniej jeszcze jeden, zanim skierowałem me chwiejne kroki w stronę jakiejkolwiek pociechy. Odziany byłem – jak łatwo można się domyślić – w najgłębszą czerń. I to właśnie stało się przyczyną mego upadku, Drogi Czytelniku.

Albowiem, nieszczęsny, zawsze najlepiej się prezentowałem w czerni.

– Nie mam pojęcia, co dalej – przyznała ze śmiechem Josie. – Akcja powieści nigdy nie sięga poza zamknięte drzwi sypialni!

Podszedł bliżej, a nawet nieco ją wyprzedził. Josie nadal nerwowo paplała.

– Pasujesz jak ulał na głównego bohatera!

– Doprawdy? – wycedził. – Myślisz, że potrafiłabyś mnie opisać?

– Po przeczytaniu tylu powieści mogłabym opisać każdego! – zapewniła z przekonaniem.

Roześmiał się.

– No to mnie opisz! Dalej, opisz mnie kwiecistym stylem powieści, które tak sobie upodobałaś!

– Dwoje brwi czarnych jak noc – zaczęła Josie, leciutko głaszcząc je palcem. – Rzęsy stanowczo zbyt długie dla mężczyzny. I oczy... śmiertelnie znużone, wyczerpane rozpustą stuleci...

– Stuleci?! – zaprotestował ze śmiechem Mayne. – Nie jestem starożytnym Grekiem, słowo daję!

– Właśnie że stuleci! – upierała się Josie i stanowczo potaknęła głową. – Nos, niewątpliwie szlachetny w pierwotnym zamyśle. Można w nim jeszcze dostrzec posępną zadumę wieków średnich, która go niegdyś cechowała... Z czasem jednak, drogi czytelniku, zdegradowany do roli przeciętnego organu powonienia.

– Przeciętnego? – Mayne poczuł się nieco urażony. – A to czemu?! I co ma znaczyć to „zdegradowany”? Ten nos służy mi wiernie i niezmiennie od lat!

– Wargi melancholijnej, ciemnowiśniowej barwy... – kontynuowała Josie, spoglądając na niego pełnymi śmiechu oczyma. – Nawet w srebrnej poświacie księżyca mają w sobie coś niepokojącego... odrobinę bachicznego upojenia, świadczącą o... o...

Mayne pochylił się ku niej. Czuł, jak całe jego ciało ożywa, każda jego cząsteczka wyrywa się do Josie.

– To twoje usta – powiedział – mają w sobie coś bachicznego! Ale cóż takie młode panienki mogą wiedzieć o Bachusie? ... Kolej na mnie! Musisz mi jednak pomóc, bo nie przeczytałem aż tylu powieści!

– Nie ma mowy! – zaprotestowała z szerokim uśmiechem. – Jeszcze byś mnie opisał jako wyścigowego konia, o których wiecznie czytasz w „Racing Journal”!

– Byłabyś prześliczną klaczką! – Czuł się jak Bachus we własnej osobie, odurzony światłem księżyca i pięknością swej młodej żony. – A niektóre konie mają rzęsy równie długie tak ty. Wiedziałaś o tym?

Skinęła głową potakująco.

– Widziałem też konie z grzywą z czarnego jedwabiu... zupełnie jak twoje włosy.

– Moje włosy wcale nie są czarne! – obruszyła się. – Nawet się im uważnie nie przyjrzałeś.

– Kiedy jechaliśmy do Szkocji – odparł – w promieniach słońca miały wyraźnie rubinowy odcień. Ale przy księżycu wydają się równie czarne i tajemnicze jak nocne niebo.

Owinął sobie lok jej włosów wokół palca.

– Twoje usta – ciągnął dalej lekkim tonem – mają idealny kształt! Są intensywnie czerwone. Ich barwa sprawia, że wpatrujący się w nie mężczyzna słabnie z pożądania... A wiesz czemu, Josie?

Pokręciła głową, nie odrywając od niego oczu.

– Ponieważ są jak dojrzały i soczysty owoc – mówił. Stał tuż obok niej. – Wystarczy na nie spojrzeć i pragnie się ich skosztować... Poznać twój smak, Josie!

Miała ochotę powiedzieć coś w tym rodzaju, że cała wygląda jak dojrzała dynia, ale słowa uwięzły jej w gardle. Ni stąd, ni zowąd jej pogarda dla własnego ciała wydawała się absurdalna, gdy Garret wpatrywał się w nią takim wzrokiem.

– Wyglądasz jak szekspirowska Tytania, królowa elfów – szepnął. Rozśmieszyło ją to.

– Sama królowa?

– Tytania nie była pierwszym lepszym elfem... tak samo jak ty nie jesteś zwyczajną dziewczyną.

– Uczciwość mi nakazuje zapewnić cię, że nie ma we mnie nic nadzwyczajnego – stwierdziła Josie. – Jestem za gruba, rozczytuję się w niemądrych powieścidłach i boję się jeździć konno!

– Cóż za rozczarowanie dla męża! – odparł niby to strapiony Mayne, bawiąc się wyśmienicie. – Nie masz żadnych zalet, by zrekompensować te niedostatki? Może coś ci przyjdzie do głowy!

– Mam raczej pogodne usposobienie – odparła Josie. – Potrafię być czasem zabawna, jak mi dowcip dopisze. I jestem naprawdę uczciwiwa... a to podobno cnota, choć nie zawsze wychodzi mi to na dobre!

– Może wyróżniasz się choć urodą? – dopytywał się. Pokręciła głową.

– W porównaniu z innymi kobietami nie ma o czym mówić!

– Powiedzieć ci, co ja o tym myślę?

– Nie chcę żadnych słodkich kłamstewek, Garret. Nie znoszę, jak ktoś kłamie!

– Nie będę się rozwodził nad twymi ustami, Josie. Ani nad włosami, oczyma czy karnacją... choć równie pięknej w życiu nie widziałem! Może zaczniemy od tego, dobrze? – Przytulił ją do siebie i szepnął: – Poznasz z dotyku moich rąk, co o tobie myślę, Josie.

Popatrzyła na niego podejrzliwie.

– Nie zawsze trzeba słów, żeby coś wyjaśnić – zapewnił. – Moje ręce wszystko ci powiedzą!

Musnął lekko palcami jej twarz. Było to dotknięcie równie pieszczotliwe jak pocałunek. Powiódł dłońmi, bardzo delikatnie, po jej policzkach. Josie zadrżała lekko. Obrysował kciukiem zarys pełnej dolnej wargi... i wówczas zrozumiała, co to ma znaczyć. Ten kciuk przemawiał do niej najwyraźniej w świecie. Gdy zatrzymał się przez chwilę na jej ustach, objęła go wargami. Miał dziwny... męski smak. Oblała ją fala gorąca.

– Zrób to jeszcze raz – poprosił chrapliwym głosem.

Jej usta zacisnęły się znów na jego kciuku; tym razem leciutko go przygryzła. Garret wydał jakiś chrapliwy pomruk. Jego ręce powędrowały niżej. Błądziły po jej szyi, po ramionach, pozostawiając ognisty ślad.

– Przyglądaj się uważnie! – polecił.

Wpatrywała się w jego twarz, w te piękne oczy, ale posłusznie skierowała wzrok na jego ręce.

W świetle księżyca wydawały się wielkie i bardzo męskie. Dekolt jej nocnej koszulki był obszyty brukselską koronką. Ciepłe, rozpostarte dłonie Mayne’a zbliżały się coraz bardziej do rozpiętych guzików.

Josie wstrzymała dech. Co on robi? ... Ręce Garreta sunęły po jej ramionach, które pod tym dotknięciem nabierały niezwykłej piękności.

– Czy widziałaś portrety kochanki Rafaela? – spytał.

Podniosła na niego wzrok. Wiedziała, że policzki jej czerwienieją, ale wmawiała sobie, że to nic nie znaczy. Palce Mayne’a muskały jej nadgarstki... Wydawały się takie potężne w porównaniu z jej kruchymi kośćmi.

– Nie – szepnęła.

– Miała figurę bardzo podobną do twojej – odparł równie cicho. – W takich rozkosznych krągłościach można się całkiem zatracić... Nie sposób się od nich oderwać...

Palce Mayne’a poruszały się po jej ramionach w tę i z powrotem, i Josie prawie go nie słyszała w stanie gorączkowego półsnu wywołanego pieszczotami. Wstrzymała znów oddech w napięciu oczekiwania, ale Mayne’owi wcale się nie spieszyło. Uśmiechał się lekko. Zanurzył kciuki w wycięcie jej dekoltu i zatoczył nimi krąg.

Josie z trudem powstrzymywała się od poruszania w tym samym rytmie co on. Powoli zaczął zsuwać w dół wycięcie jej koszuli, powiększając dekolt.

Josie pisnęła. Ogarnęło ją nagle zażenowanie, a potem myśli jej się rozproszyły. Mayne powoli zsuwał jej koszulę z ramion i piersi. Jego dłonie były gorące w porównaniu z jej skórą, wystawioną na chłodne powietrze nocy Gorące i zaborcze. Jeszcze jedno pociągnięcie i nocna koszula opadła jej aż do bioder i tam pozostała.

– Spójrz niżej! – powiedział głosem urzekającym jak śpiew syren. Zrobiła, co jej polecił, i wszelkie myśli uciekły jej z głowy.

Ręce Garreta były złote... Jakże ciemne przy jej skórze, która w świetle księżyca jaśniała perłowym blaskiem. Sunął rękoma w dół jej piersi, jakby odkrywał nowy ląd. Podniosła wzrok, spostrzegła, z jakim trudem chwytał powietrze... i zrozumiała.

Trzymał w dłoniach jej piersi, jakby były darem bogów. Josie spojrzała na nie jego oczyma. Godne pożądania, drżące, bujne, z sutkami wyprężonymi pod dotykiem jego kciuka. Przygryzła mocno wargę, by nie zakołysać wyzywająco biodrami, gdy jego ręce powędrowały jeszcze niżej, znacząc swój jedwabisty ślad na smukłej talii i pełnych biodrach.

Znieruchomiał na chwilę i oczy ich się spotkały; musiał dostrzec w jej spojrzeniu to, czego pragnął, gdyż wystarczył nieznaczny ruch jego palców i nocna koszula zsunęła się po udach Josie i spadła na ziemię. Miała wrażenie, że jego ręce są dosłownie wszędzie. Gdy muskały krągłości jej pośladków, czuła, jaki rozkoszny kształt ma jej pupa i jaką ma przewagę nad kościstymi zadkami. Tak samo wyczuwała urok swej talii i bujnych bioder. Po raz pierwszy dotarło do niej, że mężczyzna może marzyć o tym, by zatonąć w tych miękkich krągłościach.

– Ale przecież – zdumiała się – wszystkie twoje kobiety... – Wcale nie moje! – burknął.

Ona jednak nie dała się zbić z tropu.

– Wszystkie kobiety, które... z którymi się spotykałeś, były smukłe. Filigranowe. I zakochałeś się...

Urwała nagle.

Palce Mayne’a zacisnęły się na udach Josie, niebezpiecznie blisko centrum jej kobiecości. Pochyliła się ku niemu, on zaś otoczył ją ramieniem tak, że opierała się o niego. Jej naga skóra zadziwiała bielą na tle jego ubrania. Druga ręka Mayne’a pozostała na poprzednim miejscu.

Serce Josie biło coraz szybciej i szybciej. I nagle poczuła lekkie dotknięcie między udami.

Mayne zaczął mówić w chwili, gdy umysł jej się mącił, gdy oblewało ją gorąco i czuła zawrót głowy.

– To były marne, wysuszone patyki – szepnął jej do ucha. – „Niech myśl cię żadna za ten las nie niesie...”

– O!... – zdumiała się Josie. Przecież to ona była molem książkowym i znała na pamięć ulubione sztuki! Poczuła się zbita z tropu odkryciem, że i on potrafi cytować Szekspira!

– „Czy chcesz, czy nie chcesz, zostaniesz w tym lesie!” – odpowiedziała, opierając się nadal na jego ramieniu, by mógł z nią robić, co zechce.

– „Jam duchem, który wzniosłym rodem słynie; wiecznie się lato święci w mej dziedzinie...”* [William Szekspir Sen nocy letniej, przeł. Stanisław Koźmian.].

Ależ ty jesteś mięciutka, Josie!... Podoba ci się?

Aż jej zaparło dech.

– Co ci się stało? – przekomarzał się z nią. – Nie możesz sobie przypomnieć następnego wersu?

Nie miała zamiaru cytować następnego wersu! Oczy Mayne’a śmiały się do niej i w końcu to on zacytował kolejny fragment, choć oczywiście zrobił to w żartach:

– „Kocham cię, przeto pójdź za mną!”

– Bzdury! – odparowała, mimo że kolejna pieszczota przyprawiła ją znów o utratę tchu. – Były ich setki... tych, które kochałeś!

– Nieprawda! – zaprotestował. – Coś mi się zdaje, że w ogóle nie jestem zdolny do tego uczucia.

Josie stała nadal oparta o niego, on zaś dotykał jej pieszczotliwie, jakby była delikatnym instrumentem muzycznym, na którym uczył się grać.

– Żadna z kobiet, które zdawało mi się, że kocham, nie spoglądała na mnie tak jak ty! – szepnął jej do ucha.

Josie bez jego uwag wiedziała, że wpatruje się w niego z desperacją. Sylvie z pewnością nie spoglądała na niego w taki sposób! Była zbyt piękna, żeby wiedzieć, co to desperacja.

– Aż wstyd się przyznać – powiedział Mayne – ale kiedy tak patrzysz na mnie, czuję się piękny.

Powinna go powstrzymać, naprawdę! Ale po prostu nie była w stanie. Znów zabrakło jej tchu.

– Kiedy patrzę na ciebie – mówił – tracę panowanie nad sobą. Może właśnie dlatego nigdy, ale to nigdy nie zbliżyłem się do kobiety, która wywierała na mnie podobne wrażenie. A ponieważ sam nie mogę pojąć, jak do tego doszło, żeśmy się pobrali...

– Tak naprawdę to wcale nie jesteśmy małżeństwem! – Ale będziemy... za jakieś dziesięć minut.

– O! – westchnęła cichutko Josie.

Trzymał ją już w ramionach i układał na szezlongu.

– Wiem, że chcesz tego, bo inaczej nigdy byś się nie zgodziła na to małżeństwo – powiedział.

Stał obok niej i ściągał ubranie, a Josie nie starała się nawet przybrać pozy, w której wyglądałaby mniej rozłożyście, gdyż ledwie była w stanie oddychać. Kiedy ujrzała wszystkie te muskuły te smukłe biodra, a niżej...

Oczy Mayne’a pospieszyły w ślad za jej spojrzeniem.

– Nigdy jeszcze nie spałem z dziewicą – przyznał i między jego brwiami pojawiła się niewielka zmarszczka.

– Ani ja! – zawtórowała Josie, wyciągając do niego ręce. – Ale gotowa jestem spróbować!

Nie legł na niej całym ciężarem. Zamiast tego położył się obok niej i całował jej oczy i policzki, kiedy zaczęła drżeć. Po pewnym czasie uświadomiła sobie, że kochanie się (przynajmniej z Mayne’em!) to zmysłowa uczta, która może trwać wiele godzin.

Po wielu niespiesznych pocałunkach, cichych szeptach i chichotach, Josie zorientowała się, że nie tylko leży obok niego, ale sama go dotyka, i to z zapałem. Wszystko, myślała nie całkiem przytomnie, sprowadza się do naśladownictwa! Garret ucałował ją w policzek, szyję, ramię... Wobec tego ona cmoknęła go w dolną wargę i wyczuła szorstkość zarostu, a potem przesunęła się niżej, całując go w jedno i drugie ramię, i w pierś.

Przez cały czas szeptał coś do niej. Jego ręce błądziły po całym ciele Josie, wywołując dreszcze, a nawet lekkie okrzyki, aż wreszcie odezwała się, nieco już zniecierpliwiona:

– Garret, to naprawdę jest bardzo przyjemne, ale czy nie uważasz, że powinieneś... że moglibyśmy... Może byś wreszcie przestał całować mnie w ramię?!

Parsknął cichym, gardłowym śmiechem. Klęknął, pochylił się nad nią i spojrzał jej w twarz.

– A co chciałabyś robić dalej?

Josie drżała z podniecenia na całym ciele i na próżno usiłowała wymyślić jakąś dowcipną odpowiedź.

– Nie jestem dziewicą, Josie, a raczej, jak to się mówi o mężczyznach, prawiczkiem.

Zanurzył rękę w kępce kędzierzawych włosów pomiędzy jej nogami... Josie odebrało słuch, odebrało jej wszelkie zmysły.

– No... chyba nie – wymamrotała.

– A jednak, niech to licho!, w tej chwili czuję się ogromnie niedoświadczony – powiedział, składając głowę na jej piersi, żeby Josie nie mogła dostrzec wyrazu jego oczu.

Prawdę mówiąc, chętnie by w nie spojrzała! Sądząc po głosie, był całkiem zbity z tropu.

– Naprawdę? – wykrztusiła.

Cokolwiek jednak Mayne odpowiedział, nie dotarło do jej uszu, gdyż właśnie całował jej piersi. Następnie zajął się brzuchem, biodrami, na których pozostawił lekkie ślady zębów, a potem...

Potem do Josie nie docierało już prawie nic, choć jak przez mgłę uświadamiała sobie, że Garret nadal coś do niej szepcze. Chyba o tym, że czuje się, jakby to był jego pierwszy raz... i że jest taka inna niż wszystkie...

Josie niby go słyszała, ale wszystko przelatywało mimo jej uszu. Nie potrzebowała w tej chwili słów. Wystarczało jej to, co wyprawiały jego ręce, a potem usta.

Palce jej stóp podkurczyły się, a plecy wygięły w łuk; pojękiwała i nie mogła złapać tchu, ale ciągle jeszcze usiłowała zachowywać się jak dama. Tylko że z każdą chwilą było to trudniejsze. Wydawała całkiem niestosowne piski i pomruki, unosiła się instynktownie ku niemu... aż wreszcie przestała się tym przejmować.

Rozchylił jej kolana i uniósł się nad nią, wsparty na ramionach. Zapamiętała na całe życie, jak wyglądał w tej chwili jej mąż, Garret Langham, hrabia Mayne – ze ściągniętą twarzą i półprzytomnym wzrokiem. I jak na nią spoglądał.

W tym właśnie momencie uwierzyła mu, że czuje się równie niepewny jak ona. Słyszała rwący się oddech i zdławione dźwięki, jakie wydobywały się z jego gardła, kiedy w nią wnikał.

Wszystko to zapamiętała tak wyraźnie między innymi dlatego, że zaraz po pierwszym zetknięciu ich ciał, które wydało się jej cudowne, dalszy ciąg okazał się tak nieprzyjemny, że żar, który czuła przedtem w nogach, zniknął prawie natychmiast. Ona zaś, zamiast dążyć do pełnego zespolenia z Garretem, zapragnęła czym prędzej wyrwać się z jego objęć!

Prawdę mówiąc, w ciągu następnych paru sekund przez mózg Josie przelatywały wyłącznie przekleństwa zasłyszane niegdyś w stajni. Tylko w ten sposób mogła zareagować na tortury, jakim ją poddano: to okropne, piekące, niekończące się rozciąganie! Wcale nie było tak, jak mówiła Annabel! Bolało jak jasna cholera!... A nawet i to najstraszniejsze ze znanych jej przekleństw nie oddawało należycie sytuacji.

Mayne unosił się nad nią, wsparty na ramionach, i spoglądał na nią niespokojnie. Oczywiście tylko on mógł objaśnić ją w tej materii, więc zdobyła się z trudem na uśmiech.

– Zaraz będzie po wszystkim? – spytała, starając się nie okazywać zbyt wyraźnie, że ma już tego dość.

Głos Mayne’a był dziwnie zmieniony i chrapliwy.

– Nie całkiem. Chcesz, żebym się pospieszył, Josie?

– O Boże, tak! – zawołała, zastanawiając się w duchu, czy nie można by jeszcze unieważnić tego małżeństwa? ... Zawstydziła się tą myślą. Jaka jednak szkoda, że w odróżnieniu od sióstr... – Au! – krzyknęła nagle. Potem zaś, gdy poczuła gwałtowne pchnięcie i coś w niej pękło, wyrwało się jej: – Niech to szlag!

– Bardzo przepraszam, Josie – wykrztusił z trudem.

Poruszyła się niespokojnie.

– Chyba już trochę mniej boli – oświadczyła wielkodusznie, niezbyt się przejmując tym, że została nieodwołalnie pozbawiona cnoty.

– To dobrze – odpowiedział tym nieswoim, zdławionym głosem – bo chyba już nie zdołam... Postaraj się jakoś to wytrzymać, dobrze? – A gdy nie odpowiedziała natychmiast, powtórzył błagalnym głosem: – ... Wytrzymasz?

– No pewnie – odparła rzeczowo, siląc się na uprzejmość. – Nie krępuj się!

Teraz już wiedziała, że Sylvie miała w tych sprawach znacznie lepsze rozeznanie niż ona. Nawet ją zdziwiła wielkoduszność Francuzki, gotowej poddawać się podobnym zachciankom raz na tydzień. Nie ma mowy: najwyżej raz w miesiącu!

Zresztą naprawdę nie bolało już tak bardzo. Ramiona Garreta lśniły od potu, a mięśnie na nich tak nabrzmiały, że dawniej nigdy by w to nie uwierzyła. Był zawsze taki wytworny i smukły... Zdawałoby się, że i muskuły powinien mieć gładkie i spokojne, a tymczasem puchły i dygotały z wysiłku!

Doprawdy, jakie to dziwne, co robili... a raczej co on wyrabiał! Kiedy przestało tak diabelnie boleć, poczuła znów mrowienie i żar w nogach...

A potem, nie wiedzieć kiedy, zaczęła głaskać go po ramionach, bo były takie piękne i muskularne... I od tego zrobiło się jej jeszcze bardziej gorąco. id Szczerze mówiąc, odkąd Garret oparł jej głowę na piersi, nie było to ani trochę nieprzyjemne! Jego bliskość...

Myśli jej się urwały, gdyż Mayne zmienił nieco pozycję i wnikał w nią teraz wolniej i głębiej... aż poczuła dziwny niepokój w brzuchu. Znów przeszywały ją ogniste dreszcze.

Chwyciła go za ramiona.

– Już tak nie boli... prawda, Josie? – dopytywał się.

Nawet ten dziwny, gardłowy sposób mówienia, taki różny od jego zwykłego głosu, przyprawiał jej serce o gwałtowne bicie. A potem Garret powiedział:

– Teraz już jesteś moja, Josie! Moja!

Serce zaczęło jej walić jak szalone, biodra same się wygięły i uniosła się ku niemu.

Znowu zmienił pozycję i Josie na nowo zaczęła popiskiwać. Teraz jednak nawet nie pomyślała o tym, że powinna zachowywać się jak dama. Mayne przyciągnął ją do siebie. Jego wielkie ciało było zlane potem i nie wiadomo czemu właśnie to ją podnieciło. Spojrzała w dół, tam, gdzie ich ciała łączyły się ze sobą.

Jakby tysiąc świateł zapłonęło nagle w jej głowie. Krzyczała za każdym razem, gdy się w nią wbijał. Obejmowała go kurczowo, przyciągając do siebie. On zaś nie całował już jej piersi, tylko miażdżył jej usta, powtarzając między pocałunkami, jaka jest słodka, jaka rozkoszna i mięciutka, jak bardzo pragnie upajać się jej smakiem... Jego słowa były jak powiew orzeźwiającego wiatru w letnim skwarze. Przeszywały ją dreszcze, tuliła się konwulsyjnie do męża, wykrzykując w oszołomieniu jego imię, raz po raz.

Później ani rusz nie mogła przypomnieć sobie dokładnie, co Garret wówczas mówił. Coś o miłosierdziu... I zwracał się chyba do Boga? ... Zaraz potem wydał zdławiony jęk i obdarzył Josie pocałunkiem tak cudownym, o jakim nawet nie marzyła.

37

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 25

Bez wątpienia, Drogi Czytelniku, uwierzyłeś, że rozpacz i żałoba zgasiły ognie mej pożądliwości. Istotnie, dokonały tego... na pewien czas. Postanowiłem więc ożenić się powtórnie. Nie ulega wątpliwości: był to jedyny sposób uniknięcia wiecznego potępienia! Przytłaczał mnie nadal ból z powodu niespełnienia jak należy obowiązków małżeńskich wobec Gorczyczki. Tak więc, po upływie stosownego okresu żałoby, przybyłem znów do Londynu z mocnym postanowieniem znalezienia sobie żony.

I wówczas ujrzałem ją...

Słońce natarczywie pchało się przez okno, toteż Josie odwróciła się gniewnym ruchem, zamierzając schować głowę pod poduszkę. Ręka jednak uwięzia jej widocznie w fałdach pościeli. Szarpnęła nią wściekle. I nagle – niczym sarenka, która dostrzegła przyglądającego się jej bacznie lisa – ocknęła się całkowicie.

Nie mogła ruszyć ramieniem, gdyż przygniatało je inne ramię! Męskie. Pokryte złotawą opalenizną. Gapiła się na nie, póki nie wróciła jej pamięć wszystkich wydarzeń minionej nocy. Nie była już dziewicą, immaculata czy jak jej tam! W środku nocy wrócili dyskretnie do domu po tym, jak Garret oświadczył, że nie zamierza nocować na szezlongu!

No i spał teraz w łóżku. Wstrzymując dech, Josie przysunęła się bliżej niego. To był jej mąż. Ależ on piękny!... We śnie z jego twarzy zniknął wyraz znużenia. Wydawał się szczęśliwy. Jego włosy były takie czarne, że lśniły granatowo w porannym słońcu. Zupełnie jak podświetlona grudka węgla! Na sam widok jego ust Josie poczuła ściskanie w brzuchu, a palce jej stóp podkurczyły się instynktownie. Te nagłe objawy palącego pożądania znała od niedawna, ale przeczucie mówiło jej, że wkrótce staną się nieodłącznym elementem jej życia.

Nowo poślubiony mąż Josie do stałych nie należał; postanowiła więc cieszyć się nim jak najdłużej, póki nadal był nią zainteresowany.

Co prawda, Josie nie pojmowała, jak komuś może sprzykrzyć się taka rozkosz, jaką wspólnie przeżywali ostatniej nocy. To wydawał o się absurdalne!

Jak na złość, Garret otworzył oczy właśnie w chwili, gdy śmiała się jak głupia! Josie zdecydowanie zacisnęła wargi.

– Dzień dobry!

Uniósł się na łokciach, kompletnie zdezorientowany. Prześcieradło, którym był owinięty, zsunęło się do pasa. Wyglądał niesłychanie kusząco.

– To ja, twoja żona – podpowiedziała mu Josie, przerzucając grzywę swych gęstych loków przez ramię. – Josie... albo Josephine. Coś ci to mówi?

Wyraz kompletnej dezorientacji zniknął z jego twarzy. Była teraz chłodna i mroczna.

– Niech mnie diabli! – powiedział tylko, po czym upadł znów na wznak i zasłonił ramieniem oczy.

Dobre i to, że jej nie posłał do wszystkich diabłów!

– Chyba mnie sobie przypominasz?

– Pewnie że tak!

– To ładnie z twojej strony.

– Do pioruna! Przespałem się z dziewuszką, która mogłaby z powodzeniem być moją siostrzenicą, choć miałem szczery zamiar unieważnić to małżeństwo!... Co mnie podkusiło, u licha?!

– Może ja? – podsunęła Josie. Jęknął rozpaczliwie.

– Choć przeważnie to ty byłeś górą, a ja spodem – zauważyła, klękając na łóżku.

Nie pozwoli mu teraz odejść!... Ani w ciągu najbliższych stu lat!

– O Boże! Nawet gada toto jak niemowlak!

Nie odsłaniając zakrytych ramieniem oczu, drugą ręką przyciągnął żonę do siebie.

Zwaliła mu się na klatkę piersiową z gracją słonia. Może inne: kobiety potrafią przytulić się jak lekkie i zwinne kociątka, ale ona – całkiem zbita z tropu – klapnęła, aż łóżko jęknęło. Jej mąż pachniał wspaniale: korzennym mydłem i ich nocnym spotkaniem w ogrodzie. Głęboko wciągnęła w siebie ten zapach. Garret zanurzył rękę w jej włosach i przegarniał je.

– Czemu mnie obwąchujesz? – zaciekawił się.

– Nic podobnego! – zaprzeczyła niewyraźnie, z ustami przytulonymi do jego piersi. – Sprawdzam twój smak, nie zapach! I muszę przyznać – dotknęła go delikatnie końcem języka – ...że smakujesz całkiem nieźle!

– O! – jęknął tylko.

Garret miał smak soli... mydła... i czegoś jeszcze. Pachniał mężczyzną. A może nie mężczyzną, tylko po prostu sobą? Zadrżał, gdy ucałowała jego płaski sutek, więc zrobiła to jeszcze raz. I jeszcze!

Nie mówił nic, ale Josie dość się nasłuchała o rannych humorach mężczyzn. Każdy wie, jacy są wtedy pochmurni i naburmuszeni! Doskonale, niech sobie leży i się dąsa. Ona i tak potrafi go wykorzystać, jak należy!

No i zrobiła, co chciała.

Sunęła palcami i wargami po jego szerokiej piersi. Odkryła, że muskuły nie były wcale takie twarde, jak się wydawało, tylko ciepłe i jedwabiste w dotyku. Ilekroć dotykała ustami jego skóry, lizała go, a nawet szczypała zębami, Garretem wstrząsał lekki dreszcz, jakby przeleciał mu po skórze chłodny powiew.

Serce mu biło coraz mocniej i szybciej. Josie uśmiechnęła się w duchu. Prawie nie miał owłosienia na piersi. To chyba rzadkość u mężczyzn! – dumała. W każdym razie...

– Czemu nie masz włosów na piersi? – spytała.

Odkryła właśnie, że ilekroć musnęła go swoimi rozpuszczonymi włosami, mąż wydawał cichy pomruk. Bardzo przyjemny! – pomyślała. Kiedy odpowiedział na jej pytanie, głos miał powolny, niski, gardłowy. Uśmiechnęła się w duchu jeszcze szerzej.

– Nie mam włosów na piersi... no bo nie mam, i już! Nie było w tym wiele sensu, ale to mogła mu wybaczyć. Zasługiwał jednak na nauczkę za to głupie gadanie o niemowlakach!

– Prawdę mówiąc, nie wiem, po co komu włosy na piersi – odparła, muskając go znowu falą swych opadających loków, i ucieszyła się, widząc, jak raptownie wypuszcza powietrze z płuc. – Ja na przykład wyglądałabym z czymś takim bardzo dziwnie!

Popatrzyła na swoje piersi, a potem spojrzała mu prosto w oczy. Jej nocna koszula podarła się i nie zakrywała nawet kolan. Biust sterczał pod cienką tkaniną; widać go było wyraźnie, jakby nic na sobie nie miała. Niewątpliwą zaletą jej piersi było to, że nie zwisały do pasa, co się kobiecym piersiom niekiedy zdarza. Garret też zdawał się mieć do nich upodobanie, sądząc z jego spojrzeń.

– No i co o nich myślisz? – spytała. Zamrugał oczyma.

– O moich piersiach – uściśliła. – Moim zdaniem są zabawne! Odchrząknął.

– Zabawne?

– No tak! Wolałabym, żeby były mniejsze, bo wtedy suknie lepiej leżą. Ale odziedziczyłam podobno figurę po matce. W każdym razie zawsze uważałam, że moje piersi są zabawne. Tak śmiesznie sterczą, widzisz?

Rozchylił wargi.

Josie bawiła się znakomicie. Oczywiście, grała przed nim komedię... ale czy nie odgrywała zawsze takiej czy innej roli? Wszyscy ludzie tak robią, udając kogoś, kim wcale nie są!... I czy Garret nie wymaga nauczki za to, że potraktował ją jak głupiego dzieciaka, zupełnie nienadającego się do małżeństwa?!

Obciągnęła z premedytacją koszulę na piersiach. Były naprawdę śliczne, choć nie wypada się chwalić. Wyzbyła się już niemądrego przekonania, że są zbyt wielkie.

– No cóż? ... – odezwała się. – Może powinnam wrócić do dziecinnego pokoju, jak myślisz? I grzecznie zjeść owsiankę? – Popatrzyła na męża, mrużąc oczy. – To byłoby odpowiednie zachowanie dla niemowlaka, co?

Sięgnął po nią jak umierający z pragnienia sięga po wodę.

– Głupiec ze mnie! – powiedział zdławionym głosem.

– Masz słuszność! – odparła Josie, śmiejąc się i wymachując nogami, jakby chciała wyskoczyć z łóżka. Nocna koszula zadarła się przy tym jeszcze wyżej.

– Chodź no tu, okropny bachorze! – warknął Mayne i zaatakował ją tak błyskawicznie, że ani się spostrzegła, jak znalazła się pod nim, całkiem unieruchomiona. – Kpisz sobie ze mnie, co?

– To czemu wymyślasz mi od niemowlaków? – prowokowała go, rozkoszując się ciężarem jego ciała. – Może rzeczywiście jestem za młoda na żonę?

Żeby podkreślić swój punkt widzenia, wygięła lekko plecy, tylko tyle, by otrzeć się biustem o jego klatkę piersiową.

– Żmija! – wymamrotał, pochylając się nad nią. Wykręciła się jednak od pocałunku.

– Czemu miałeś taką zdumioną minę, kiedy mnie ujrzałeś zaraz po przebudzeniu? Zapomniałeś, kim jestem?

– Naprawdę byłem taki zdumiony?

Przesunął się nieco niżej i zrobił coś zaskakującego: zaczął całować jej pierś przez koszulę. Josie niespokojnie poruszyła nogami. To było cudowne!

– Owszem, byłeś – odparła, z trudem zbierając myśli. – Założę się, że nie miałeś pojęcia, kim jestem!

– Doskonale wiedziałem, kim jesteś – zapewnił, ściągając jej koszulę z ramienia.

– No to dlaczego byłeś taki zaskoczony?

– Nigdy dotąd nie budziłem się w damskim towarzystwie – odparł. Jego wargi sunęły po jej ramieniu, pozostawiając za sobą ognisty ślad.

– Bzdura! – obruszyła się Josie, choć brakło jej tchu. – Nie należę do żon, które można karmić takimi bezczelnymi łgarstwami, Mayne! Dobrze wiem, że nie ma prawie łóżka w Londynie, którego byś nie wypróbował... w damskim towarzystwie!

Wydał jakiś stłumiony pomruk, który wyglądał na zaprzeczenie.

Całował jej pierś, co wywołało u Josie silne emocje i uniemożliwiało jej ciętą odpowiedź.

Kiedy wreszcie Mayne podniósł głowę, przekonał się, że żona leży w pozycji świadczącej o niewątpliwej fizycznej satysfakcji. Ściągnął jej koszulę z drugiego ramienia. Rozległ się cichy trzask rozdzieranego materiału i Josie otwarła oczy. Musnął kciukiem jej sutek – i oczy Josie znów się zamknęły.

Nie miał najmniejszych wątpliwości, że są to najcudowniejsze piersi, jakie w życiu widział. Kobiety, z którymi się zadawał, miały wysoko osadzone twarde piersi, podobne do niewielkich jabłek. Piersi Josie były miękkie i znacznie większe; nie mieściły się w jego dłoni... Cóż za hojny dar! Ich sutki były równie doskonałe jak wszystko w tej dziewczynie, różowe i delikatne.

Mimo woli pomyślał o pierwszej kobiecie, w której się zakochał – lady Godwin. Była niewysoka, ale trzymała się niezwykle prosto. Dobrze wiedział, jakie miała piersi, gdyż ubierała się w powiewne, niemal przezroczyste tkaniny, które były w modzie. Gdyby kiedykolwiek odkrył, że Josie zamierza wystroić się w taką suknię, prędzej by ją zamknął w domu na cztery spusty, niż pozwolił, by inni mężczyźni (choćby tylko jeden!) oglądali jej piersi!

Wystarczyło mu spojrzeć na nie, by poczuć ucisk w sercu. Ich widok sprawiał, że lędźwie płonęły mu pożądaniem i marzył tylko o tym, by zanurzyć się w tej miękkiej kobiecości, tak różnej od twardych płaszczyzn męskiego ciała.

Usta Josie były lekko rozchylone. Wabiły go soczyste, szkarłatne wargi i słodkie wnętrze. Nie mógł się doczekać, więc przygarnął ją do siebie.

– Josie... – zaczął.

Ona również próbowała przyciągnąć go ku sobie i troszkę się zasapała.

– Mówię prawdę: do dziś ani razu nie budziłem się w towarzystwie kobiety.

Wymamrotała coś niezrozumiałego i jęknęła cichutko.

Mayne poczuł się tak, jakby otrzymał właśnie rozgrzeszenie. Nogi Josie, najnaturalniej w świecie, owinęły się wokół niego, a ona cała prężyła się ku niemu. Oczy miała otwarte.

– Cudownie! – wymruczała. Zaraz jednak zgłosiła sprzeciw. – Nie!... Oj!... Przestań!

Zdołał jakoś opanować śmiech i znieruchomiał, zgodnie z jej życzeniem.

– Może byś się bliżej przysunął? – rzuciła Josie tonem komendy.

– Tak dobrze? – spytał, zastanawiając się, czemu znowu zbiera mu się na śmiech. Nigdy przedtem nie śmiał się podczas miłosnych uścisków. Niekiedy przed albo po... ale nigdy w trakcie!

– Od czasu do czasu zaboli, ale nieźle! Wolałabym jednak, żeby było tak, jak zeszłej nocy.

Mayne się zastanowił.

– Co konkretnie?

– No to, co robiłeś zeszłej nocy! – powtórzyła z uśmiechem. – Było nieziemsko! Teraz jest... – Poczuł, jak Josie się wierci. – Trochę mniej nieziemsko. Całkiem przyjemnie, ale...

Śmiech w nim rósł i potężniał. Dotąd żadna kobieta nie korygowała jego poczynań w łóżku. Prawdę mówiąc, jego kochanki przeważnie nie miały żadnych zastrzeżeń.

Teraz jednak dostosował się do życzenia Josie. Wycofał się, zmienił nieco pozycję i ruszył do dzieła. Według rozkazu pani hrabiny! Odpowiedziała radosnym piskiem, zgoła niestosownym dla dystyngowanej damy.

Mayne doszedł do wniosku, że zaatakował pod odpowiednim kątem, jak to ujęła. Potem spróbował czegoś innego, co spotkało się z pełną aprobatą. Trzecia propozycja jej nie odpowiadała, i to tak dalece, że rozzłościła się, objęła go i pociągnęła ostro ku sobie.

To znów doprowadziło go do śmiechu. Przestał myśleć o odpowiednich i nieodpowiednich kątach, gdyż poczuł jej ręce na swoich pośladkach. Przyciągała go do siebie, coraz bliżej i bliżej. Słyszał jej zdyszany oddech. Sapała w całkiem niedystyngowany sposób i poganiała go jak konia.

Nurzali się oboje w potokach słonecznego światła. Każda z jego dawnych, smukłych flam schowałaby się czym prędzej, ale Josie leżała na słońcu w całej swej kremowej wspaniałości. Garret nie mógł się oprzeć. Przerwał pieszczoty i odsunął się nieco (choć jego żona fukała jak rozsierdzony kotek), by paść oczy widokiem wszystkich jej rozkosznych krągłości. Pragnął znać na pamięć każdy słodki dołeczek! Na zakończenie tych oględzin ucałował tę biedną, znękaną część jej ciała, która tyle musiała wycierpieć ubiegłej nocy.

Wydawało się jednak, że teraz nic już Josie nie boli. Za to jego młodziutka żonka okazała się prawdziwą piekielnicą. Sypała przekleństwami i groźbami, kiedy powrócił na dawne miejsce. Uciszył ją dopiero pocałunkiem, po którym całkiem stopniała mu w ramionach.

Kiedy znowu w nią wniknął, znalazł pozycję, którą polubiła w sposób tak naturalny, jakby to było oddychanie. Miał wreszcie swoją Josie dokładnie taką, jakiej pragnął: wczepioną w niego, z rozwichrzonymi włosami i rozanielonym spojrzeniem. Wpatrywała się w niego tak, jakby był – przynajmniej dla niej – jedynym mężczyzną na świecie. I naprawdę nim był.

– Co przez to rozumiesz, że nigdy nie budziłeś się w kobiecym towarzystwie? – zagadnęła go Josie po pewnym czasie.

Mayne czuł, że zada to pytanie. Leżała przytulona do jego boku, mięciutka i jedwabista, a on uśmiechał się jak głupi, patrząc w sufit, i mówił sobie, że jego życie ma jednak sens. Właśnie to odkrył.

– Zawsze wymykam się przed świtem – odparł, opierając ją wygodniej na swoim ramieniu. – To znaczy, wymykałem się.

– Naprawdę? A co mówiły te twoje damy, kiedy je opuszczałeś?

– Nic szczególnego.

– Nie próbowały cię zatrzymać? Mnie w każdym razie było bardzo przyjemnie obudzić się w twoim towarzystwie!

Przyjrzał się jej bacznie, żeby się przekonać, czy Josie go prowokuje. Jednak wcale nie o to chodziło, gdyż przytuliła się policzkiem do jego piersi i niczego jej nie brakowało do szczęścia.

– Mnie też – odparł.

– Myślisz, że one by tak nie chciały?

– Nigdy nie dałem żadnej z nich możliwości wyboru.

– Dlaczego?

Poruszył się niespokojnie i odsunął się przy tym od niej, a ponieważ chciał mieć Josie blisko, przyciągnął ją do siebie.

– Chyba wydawało mi się to zbyt intymne. Uśmiechnęła się.

– Jednak jesteś prawiczkiem! – oświadczyła. – Jakoś tego nie zauważyłem.

– Takim porannym prawiczkiem.

– Tylko nie zrób ze mnie świętego! – odparł kpiąco i przewrócił się na bok, żeby spojrzeć jej w twarz.

– Pozbyć się dziewictwa to jednak wielka strata! – powiedziała, a oczy skrzyły się jej ze śmiechu.

– Doprawdy?

– Nigdy już nie zdołam przywabić do siebie jednorożca, rozumiesz?

– Masz dużo znajomości wśród rogatych czworonogów?

– W majątku mego ojca był kiedyś byk, bardzo groźny – odparła Josie. – Miał na imię Bumble. Ale nie znaliśmy się zbyt dobrze, choć o mały włos nie dziabnął mnie rogami...

– To po coś wlazła na jego pastwisko? – ofuknął ją Mayne.

– Skąd wiesz?

– Bo dobrze cię znam, Josephine! Zawsze cię poniesie na łączkę, gdzie pasie się groźny byk! I będę musiał, czuję to przez skórę, przez resztę życia pilnować, żebyś nie wpadła w tarapaty.

– Wcale nie! – Jak to nie?!

– Nie starczy ci na to czasu – odparła Josie. – Będziesz miał stajnie na głowie! W związku z tym przyszedł mi do głowy pewien pomysł...

Mayne z nikim nie lubił rozmawiać o swoich stajniach, tym razem jednak nie poczuł zimnej niechęci, jak zwykle, gdy ktoś próbował wtrącać się w jego sprawy.

– Jak myślisz, co by z tego wynikło, gdyby tak sparzyć Manderlissa z Sharon?

– Nic szczególnego – odparł. – Sharon ma krzywą pęcinę, jak wiesz.

Josie milczała przez chwilę.

– Ale jest fantastycznie wysoka w kłębie!

– I gdyby ta zaleta połączyła się z szybkością Manderlissa i jego wytrzymałością, byłoby wspaniale – zgodził się Mayne, przygarniając żonę jeszcze mocniej. – Zamierzam jednak skojarzyć Sharon z Seasweptem.

– Naprawdę? – W głosie Josie brzmiało powątpiewanie. – Czy to nie o nim wspomniałeś, że ma siodłowaty grzbiet?

Ogromnie mu się podobało, że Josie pamięta każdy drobiazg z tego, co jej opowiadał o swojej stajni. Rozmawiali na ten temat przed rokiem.

– Wiesz, kto jeszcze byłby odpowiedni dla Sharon? – spytała. – Hades Rafe’a!

– On jest za niski w kłębie.

– No tak, ale Sharon wysoka, więc może by się to wyrównało. Jaka szkoda, że większość hodowców łączy swoje klacze tylko z ogierami z własnej stajni albo sprowadza za grube pieniądze jakiegoś czempiona, żeby je pokrył. Najlepsze konie wyścigowe pochodzą z nietypowych krzyżówek! – stwierdziła z przekonaniem. Mayne przemyślał sprawę.

– Prawdę mówiąc, Rafe ma w swojej stajni młodą klacz, która byłaby w sam raz dla Seaswepta.

– W takim razie możecie się umówić z Rafe’em... i przy okazji skojarzyć Manderlissa z Lady Macbeth. Już sobie wyobrażam źrebaka po nich!

Mayne wyraźnie ujrzał go przed sobą: wspaniały kasztanek z rozwianą grzywą.

– Zamieszkamy oczywiście w twojej posiadłości – powiedziała Josie nieco sennym głosem. – Nie możesz przecież pozwolić, żeby ktoś obcy trenował tego źrebaka z Lady Macbeth po Manderlissie!

– Oczywiście! – odparł Mayne i pojął, że od dawna żywił takie zamiary. Miał już dość zarządzania stajniami na odległość! Dość czytania fachowych artykułów, ustalania treningów... i wyjeżdżania na londyński sezon akurat wtedy, kiedy się klacze źrebią!

– Nie będzie ci brakowało stołecznych rozrywek? – spytał. – Jeszcze jak! – odparła Josie. – Zostawię cię samego na wsi, a sama będę balowała w Londynie!

Poczuł taki ból w piersi, że aż go to zaskoczyło. Nie odezwał się ani słowem.

– Przecież żartuję! – roześmiała się Josie. I zaraz potem usnęła.

Leżał obok niej i ustalał nową hierarchię ważności. Dobro stajni... czy sezon w Londynie? Dni bezsensownie spędzone w wielkim świecie i noce zmarnowane w sali balowej w Almack’s, albo w znacznie mniej szacownych przybytkach uciech, znalazły się tym razem na szarym końcu listy. Za to dobro stajni na samym początku.

Ale chyba nie na pierwszym miejscu?

Było przecież coś jeszcze ważniejszego!

Wolał jednak nie analizować tej myśli. Wydało mu się to zbyt niepokojące.

38

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 25

W chwili gdy ją ujrzałem, pojąłem, że jest tą jedyną, połową mej duszy, tą, która może uwolnić mnie od skorupy grzechów, jaka narosła przez lata nieprawości, kiedy to ulegałem występnym żądzom. Ujrzałem ją, stojącą po przeciwnej stronie ulicy – delikatną, nieskalaną i świetlistą jak promień słońca. Ujrzałem... i pokochałem.

Josie nieco się zakłopotała, gdy obudziwszy się po raz wtóry, zorientowała się, że minęło już południe. Jednak jej pokojówka zdawała się nie dostrzegać w tym nic niestosownego, że pani hrabina dopiero o tak późnej porze wynurzyła się z kąpieli, ubrała się i zeszła na dół. Szczerze mówiąc, Josie była zaskoczona tym, że wszyscy są dla niej tacy uprzedzająco grzeczni, póki nie uprzytomniła sobie, że jest teraz panią tego domu.

Prawdę rzekłszy, czuła się tu raczej jak gość. Czy to możliwe, że naprawdę była żoną Garreta Langhama? Josie, hrabina Mayne... Nieprawdopodobne! Chyba to wszystko jej się przyśniło!

A jednak...

Dokonała tego!

Wyglądała pewnie na skończoną idiotkę, gdy tak uśmiechała się do siebie. Ale czy kobieta nie ma prawa do chwili triumfu?

Josie przemaszerowała przez całą jadalnię i wyszła do ogrodu. Dobrze wiedziała, gdzie znajdzie swego męża w ten piękny ranek... a raczej popołudnie. Z pewnością nie w domu!

– To całkiem proste – powiedziała sobie, i to nie po cichu! W jej głosie brzmiał śmiech. – Tess wyszła za mąż, potem Annabel wyszła za mąż, jeszcze później Imogen wyszła za mąż..

I wreszcie ja!

Zupełnie jak w bajce: wszystkie cztery zamężne. W dodatku szczęśliwie!

Zamierzała stać się dla Mayne’a najlepszą w świecie żoną. Postara się od rana do nocy być słodka i kochająca. I wcale nie będzie to dla niej wielkim poświęceniem! Przyłapała się na tym, że podskakuje przez całą drogę do stajni znajdującej się na tyłach domu.

Wiedziała doskonale, za jakimi kobietami mężczyźni przepadają. Za słodkimi jak miód! Ponieważ więc nie będzie nigdy zagniewana ani niecierpliwa, zawojuje swego męża na amen!

Znalazła go w stajni. Oparty o ściankę boksu rozmawiał z Billym. Popatrzył na nią z uśmiechem.

– Witaj, Billy! – zwróciła się Josie najpierw do głównego stajennego, ignorując przez chwilę męża. – Jak sobie radzisz po wyścigach w Ascot? Były jakieś dalsze kłopoty z czarcimi bobkami?

– Żadnych – odparł Billy. – Bardzo pomógł ten przepis od panienki... pani hrabiny. Czy wolno mi powiedzieć, że wszyscy w stajni ogromnie się cieszymy z tego, że pani hrabina i pan hrabia się pobrali? Jego lordowska mość w całej Anglii nie znalazłby lepszej żony!

Josie poczuła, że się czerwieni.

– Jak ci się podoba Selkie? – spytał Garret.

Selkie był to wielki kasztan o długich, mocnych nogach.

– Śliczny! – odparła Josie, podsuwając koniowi otwartą dłoń, by mógł ją polizać.

Mayne wyciągnął rękę i podrapał Selkiego między oczami.

– Całkiem nieźle dawał sobie radę. Wygrał kilka razy w mniej ważnych gonitwach, ale potem przepadł podczas derby. Jeśli czuje, że przegrywa, godzi się z losem i nie próbuje walczyć. Chcę go wykorzystać jako rozpłodowca.

– To arab?

– Właśnie! W prostej linii potomek Byerley Turka. – Jego rodowód sięga XVII wieku, nieprawdaż?

– Jaka to przyjemność mieć żonę, która tyle wie o koniach!

Nastrój był taki miły i przyjazny, że Josie nigdy by się nie domyśliła, co się zaraz wydarzy. Tymczasem już po kilku minutach ona i Mayne wrzeszczeli na siebie. Po prostu wrzeszczeli!

Wszystko z winy Mayne’a. Ubzdurał sobie, licho wie czemu, że ogier przekazuje swoim męskim potomkom cechy swojego ojca, a klacze dziedziczą je po swej babce!

– Absolutnie się z tym nie zgadzam – powiedziała Josie całkiem rozsądnie. – Krótko mówiąc, to bzdura! Nie wmawiaj mi, że dziedziczenie takich czy innych cech jest zależne od płci!

– Właśnie że tak! – obstawał przy swoim Mayne. – Można się o tym przekonać na każdym kroku. Jeśli przeznaczymy na rozpłód ogiera, który ma potężną klatkę piersiową, odnajdziemy ją w każdym źrebaku po nim. Ale jeśli urodzi się klacz, to nie! Pewne cechy przekazywane są przez ogiery męskim potomkom. Tak samo zresztą bywa, jeśli chodzi o klacze.

– Bzdura! – powtórzyła Josie, zapalając się do tematu. – Weźmy jako przykład konkretnego konia. Słynnego wierzchowca! Jak myślisz, po kim całe potomstwo Eclipse’a dziedziczy swoje nerwowe usposobienie? Z pewnością nie po Eclipsie! Oczywiście po klaczach, które pokrywał. Co więcej, Marske był ojcem Eclipse’a, ale ten odziedziczył swą potężną pierś nie po nim, tylko po swojej matce, Spilletcie. Każdy ci to powie!

– Nie można być pewnym, że cecha równie nieuchwytna jak nerwowe usposobienie została odziedziczona po matkach! – orzekł Mayne.

– A ja jestem tego pewna! – odparowała Josie. – I to nie tylko moja opinia! „Racing Journal” odnotował, że potomstwo Eclipse’a w większej części przejęło cechy matek, a nie ojca. Jak myślisz, dlaczego żaden z jego synów nie był takim wspaniałym koniem wyścigowym jak Eclipse?

– W wyniku niektórych połączeń uwydatniają się, niestety, defekty danej linii – dowodził Mayne. Zmrużył nieco oczy i bynajmniej nie wyglądał na znudzonego, co często mu się zdarzało. – A poza tym, z jakiej racji twierdzisz, że King Fergus nie był równie wspaniały jak jego ojciec?!

– Bo nie był!

– Ogiery po Eclipsie to jedne z najlepszych koni wyścigowych w tym kraju!

– Potomstwo Eclipse’a zawsze było kapryśne... a nawet narowiste, ponieważ kojarzono go z nerwowymi klaczami. Za każdym razem! – oświadczyła Josie. – Prawda jest taka, że nie można przewidzieć, jakie cechy przejdą na potomstwo. Mieliśmy kiedyś konia imieniem Nectarine. Prześliczny gniadosz, czerwonobrunatny, z białymi skarpetkami i białą gwiazdką na czole. Mierzył co najmniej czternaście stóp w kłębie! Nasza rozpłodowa klacz, Gentian, udowodniła, że potrafi urodzić czempiona, ale każdy jej źrebak po Nectarinie miał zbyt krótką miednicę. Wiesz po kim? Po matce tego gniadosza!

– Zawsze się zdarzają wyjątki – upierał się Mayne. – I, jak już mówiłem, skutkiem niektórych połączeń mogą się uwydatnić defekty. Kto wie, czy ta przykrótka miednica została odziedziczona właśnie po matce Nectarine’a? Twoja Gentian mogła mieć w rodowodzie całe mnóstwo utykających przodków. Dam głowę, że dwadzieścia lat temu w Szkocji księgi stadniny nie były prowadzone z należytą starannością!

Billy zakasłał dyskretnie i czmychnął ze stajni.

– U nas zawsze prowadziło się księgi jak należy! – odparowała Josie, spoglądając złym wzrokiem na Mayne’a – Mój dziadek opisywał szczegółowo każdego konia, który przeszedł przez jego ręce. Mogę cię zapewnić z czystym sumieniem, że wśród przodków Gentian nie było ani jednego utykającego konia!

– Zawsze znajdą się jakieś wyjątki... ale program hodowli powinien się opierać na konkretnej, logicznej zasadzie. Widziałem dość dowodów potwierdzających słuszność teorii, na której zamierzam oprzeć swoje plany na rok przyszły.

Josie wywróciła oczyma.

– Nic dziwnego, że od dwóch lat nie doczekałeś się żadnego liczącego się zwycięstwa!

– Rozumowanie całkiem pozbawione logiki. Przecież jeszcze nie przystąpiłem do realizacji mego programu!

– Mogę się z nim zapoznać?

– A będziesz grzeczna?

– Zależy ci na grzeczności czy na wygranej?! Nie bądź os... Pohamowała się.

– Coś mi się zdaje, że moja żona zamierzała mi właśnie nawymyślać – stwierdził Mayne.

– Ależ skąd! – zaprzeczyła Josie, choć zdawała sobie sprawę z tego, że omal nie nazwala go osłem... a mężowie bardzo tego nie lubią! Całkiem zapomniała, że powinna być słodka jak miód.

Jednak w chwilę później, zapoznawszy się z jego programem hodowli, znów zapomniała o swych szczytnych postanowieniach.

– Masz chyba źle w głowie, jeśli ci się wydaje, że uzyskasz dobre rezultaty z połączenia Selkiego i Tisane! Zapominasz, że znam tę klacz!

Dwa lata temu przegrała z jednym z koni mojego ojca na wyścigach w Kelso. Mogła wygrać, ale wcale jej na tym nie zależało! – Wcale nie dlatego... – zaprotestował Mayne.

– Właśnie że tak! – stwierdziła stanowczo Josie. – Mam poważne podejrzenia, że Tisane boi się, że zostanie stratowana przez inne konie. A to nie jest cecha, którą warto by wzmocnić, kojarząc ją z ogierem, który nie ma walecznego ducha!

Pogłaskała Selkiego po nosie, przepraszając go za nieżyczliwą uwagę.

– Nie można się spodziewać, że cechy rodziców przejdą bezpośrednio na potomstwo. Nie martwię się tym, że oba konie miały nie najlepsze wyniki w wyścigach, bo to zalety ich rodziców przejdą na wnuki, przeskakując jedno pokolenie.

– Kompletna bzdura! – zawołała znów Josie. – Podejrzewałabym, że dostałeś udaru słonecznego i bredzisz, gdybyś nie stał tu przede mną, zdrowy jak koń! Naprawdę wierzysz, że dzieci dziedziczą cechy przede wszystkim po dziadkach?! A co z tobą? Oczekujesz, że twoja córka będzie taka sama jak twoja matka? Założę się, że nie!

– Też mam taką nadzieję – odparł Mayne. – Bardzo kocham moją matkę, ale głos ma skrzeczący jak żaba.

– Zgodnie z twoją teorią nasza córka powinna odziedziczyć po niej żabi głos i temperament!

Mayne wybuchnął śmiechem.

– Chyba zacznę się modlić, żeby nasza córka nie odziedziczyła krewkiego temperamentu po własnej matce!

Josie zamrugała i uprzytomniła sobie, jak dalece się zapomniała. Kompletnie wyleciało jej z głowy, że ma być słodką jak miód żoneczką!

Mayne nadal się śmiał, dostrzegła jednak zmianę w wyrazie jego oczu. Zerknął na długi, pusty korytarz. W stajni nie było nikogo oprócz kilku koni drzemiących w swoich boksach. W promieniach słońca tańczyły ździebełka słomy.

– Pokażę ci poddasze – oznajmił Garret, biorąc ją za rękę.

– Poddasze? – zdumiała się Josie. Potem jednak przypomniała sobie, że ma być miła dla męża. – Oczywiście, kochanie – odparła. – Jak sobie życzysz!

Podprowadził ją do opartej o ścianę drabiny. Zatrzymał się przed nią.

– Zdołasz po tym wejść?

Josie wywróciła oczyma i pomknęła po szczeblach jak wicher, żeby nie zdążył zwrócić uwagi na jej gruby tyłek. Skutek był taki, że zaczepiła pantoflem o ostatni szczebel i wywaliła się na kupę słomy.

Usłyszała za sobą głośny śmiech i odniosła niemiłe wrażenie, że Mayne gapił się jednak na jej tyłek. Pospiesznie przewróciła się na plecy.

Rzeczywiście, u wejścia na poddasze stał w szerokim rozkroku jej mąż, stanowczo zbyt przystojny! Obcisłe pantalony przylegały do jego nóg jak druga skóra. To doprawdy krzycząca niesprawiedliwość, że on od urodzenia był taki zgrabny, podczas gdy ona...

Nie pochylił się, by pomóc jej wstać, tylko przykucnął obok niej, jakby była małą dziewczynką, która złapała zająca na trawniku.

– O czym myślisz?

– O twoich nogach – odparła zgodnie z prawdą. Parsknął śmiechem.

– O moich nogach? Też coś! O czym tu myśleć?

Nagle ogarnęło ją znowu to rozkoszne uczucie; słodki niepokój w dole brzucha i przyspieszone bicie serca sprawiały, że czuła się dobrze we własnym ciele, jakby wcale nie była gruba i niezgrabna, tylko taka jak trzeba. Przewróciła się na bok i położyła rękę na kolanie Garreta.

– Naprawdę nie wiesz?

– Nie.

– Te twoje flamy z pewnością wychwalały pod niebiosa zalety twego ciała. Nie chcę jeszcze bardziej wbijać cię w dumę!

Znów roześmiał się niskim, miękkim, gardłowym śmiechem.

– Możesz mi wierzyć albo nie, ale żadna z kobiet, o których się wyrażasz tak lekceważąco, nawet nie wspomniała o moich nogach!

– W takim razie musiały być ślepe! – stwierdziła Josie.

Trudno było nie zauważyć tych mięśni napinających się na udach. Kiedy na nie spoglądała, brała ją ochota zatańczyć walca – choćby tu, na słomie! Mayne wiedział o tym, sądząc z wyrazu jego oczu.

– Ty jednak – zaczął z rozmysłem – nie miałaś setki kochanków, więc nie możesz się pochwalić podobnym doświadczeniem!

Josie nadąsała się, wydymając wargi. Oczy Mayne’a przywarły do nich, a ona tym bardziej zapragnęła zawirować z nim w tańcu. – Jeszcze jedna z wielu niesprawiedliwości!

– Niewiele straciłaś. Właśnie to ci chciałem powiedzieć. Ani jedna kobieta nie zachwycała się moimi nogami.

– Tylko czym?! – spytała tak zdumiona, że ocknęła się na chwilę ze zmysłowego ogłupienia. – Ta rozmowa jest w najwyższym stopniu niestosowna! – dodała pospiesznie, dostrzegając jego szeroki uśmiech.

– Ty także często zachowujesz się niestosownie, Josie – stwierdził jej małżonek. – Mam wrażenie, że to cecha dziedziczna. Obawiam się, że nasza córka może zachowywać się tak skandalicznie, że wielki świat jej się wyrzeknie... Musimy ją mieć nieustannie na oku!

Wyraźnie skapitulował (choć nie powiedział tego otwarcie) w sprawie swego programu hodowli! – uświadomiła sobie Josie. Wysłuchał jej argumentów i zamierzał dokonać logicznych zmian w swoich planach. Nikt dotąd nie potraktował jej tak poważnie! Rodzony ojciec wyśmiewał każdą z jej sugestii, póki nie przestała ich wysuwać.

– Twoje nogi są piękne – powiedziała z lekkim drżeniem w głosie. – A ja...

Nie miała pojęcia, jak wyrazić to, o co jej chodziło. Coś o mięśniach i twardości jego ciała... I o tym, że był całkowitym jej przeciwieństwem: silny i pełen wdzięku, bez najmniejszej skazy.

– Zabawne! Myślę to samo o twoich! Ale moje?! – jęknął Mayne i naprawdę wydawał się zaskoczony.

Jego ręce zakradły się pod jej spódnicę, a Josie udawała, że tego nie dostrzega.

– Takie mięciutkie i pięknie zaokrąglone – orzekł, dotykając palcami jedwabistej skóry. Josie znów poczuła nieodpartą chęć do tańca. Tak silną, że niemal zakołysała biodrami.

– Skórę masz białą jak płatki kwiatów... Wiem, że to niezbyt oryginalne!

Jego ręce spoczywały na udach Josie. Pochylił się nad nią i zamknęła oczy, bo w wyrazie jego twarzy było coś takiego, że poczuła się... Dziwnie.

– Chyba ten kawałeczek ciebie lubię najbardziej – szepnął. Jego palce wślizgnęły się pod jej pośladki i zaczęły je gładzić. Ten sam tłusty zadek, którego nie chciała mu pokazać, i dlatego tak pędziła po drabinie! – Ta krągła doskonałość wzrusza mnie niemal do łez... wiesz, Josie?

– Nie – odparła również szeptem.

Ucałował jej szyję.

– Twoje uda sprawiają, że pragnę zatonąć w tobie, zakosztować twego smaku, rozkoszować się słodyczą, którą w sobie kryjesz...

– O! – westchnęła cichutko Josie.

Zanurzyła palce w jego ciemnych, zwichrzonych włosach, ale głowa Mayne’a wymknęła się jej z rąk... i oto kosztował już jej słodyczy, ona zaś czuła, że ogarniają odurzająca radość.

Nie minęło wiele czasu, a drżała na całym ciele. Spódnica zadarła się jej do pasa, ale Josie nic to nie obchodziło. Nie przejmowała się nawet tym, że na poddaszu było jasno i Mayne mógł wszystko wyraźnie zobaczyć. Co prawda teraz oczy miał nieprzytomne, pociemniałe, i coś do niej mówił...

– Gdyby choć jedna z tamtych stu kobiet, Josie...

Troszkę ją zabolało, więc zaczęła się wiercić. Ale to był dziwny, przyjemny ból.

– Co z tymi kobietami? – spytała. – Choć poruszanie takich tematów to doprawdy brak wrażliwości... Au!

– Boli cię?

– Nie, ja tylko... Jasna cholera!

Mayne znieruchomiał. Na jego twarzy odbiło się poczucie winy. – Jeszcze za wcześnie!... Ależ ze mnie idiota! Tak mi przykro, Josie... Uciszyła jego utyskiwania.

– Nie ruszaj się! – poleciła. Zastygł w bezruchu. Wierciła się przez chwilę, żeby jej ciało przywykło do jego obecności. – Wszystko w porządku!

– O czym ty mówisz?

– Już możesz... – Machnęła ręką. – Sam wiesz, co! Wyglądało na to, że Garret skamieniał na amen.

– No, wsuń się trochę głębiej! – rzuciła dość szorstko. – Są na to jakieś specjalne określenia?

Omal nie udusił się ze śmiechu. Potem ostrożnie zagłębił się w niej. Włosy opadały mu na twarz. Wyglądał tak milutko, że Josie uśmiechnęła się i nawet nie zauważyła, że nadal w nią wnika.

– Jesteś wyjątkowo duży? – zainteresowała się w chwilę później.

Zdawało się, że Mayne nie może dobyć z siebie głosu. Odpowiedział jednak:

– Doprawdy, nie mam pojęcia!

– Przecież te wszystkie kobiety musiały ci powiedzieć!... Choć stanowczo powinniśmy przestać o nich gadać – zauważyła.

– Próbowałem ci właśnie wyjaśnić, Josie, że gdyby któraś z tych kobiet... Nie było ich zresztą sto, tylko znacznie mniej... Więc gdyby choć jedna z nich miała... – Wydał jakiś dziwny, gardłowy dźwięk. – Jesteś pewna, że nadal masz ochotę?

Josie wygięła plecy w łuk.

– Jest całkiem przyjemnie.

Obrócił biodra pod nieco innym kątem.

– O! – sapnęła. – Teraz jest wspaniale!

Przez jakiś czas cieszyli się tą wspaniałością, potem zaś znaleźli wspólny rytm. Przypominało to zdaniem Josie taniec, z tą różnicą, że w tańcu nie była najlepsza, a tu radziła sobie całkiem dobrze. W każdym razie nie zauważyła, by Mayne na coś się skarżył. Odkrywała w nim wiele rzeczy, które przypadły jej do gustu. Na przykład te dwa dołki po obu stronach bioder.

– Masz przemiłą pupę! – oznajmiła mu, czule ściskając wyżej wymienioną część jego ciała.

Wydał jakiś dziwny zdławiony dźwięk i wyprężył się, wsparty na ramionach, spoglądając na Josie z góry. Spostrzegła, że jego włosy były wilgotne od potu, ale wcale jej to nie zraziło. Rozdarł jej suknię, by całować piersi, które uniosła ku niemu zapraszająco. Zaśmiał się lekko, sapnął, uszczypnął ją lekko zębami, po czym zagadnął:

– Od kiedy to damy używają słowa „pupa”, Josephine?

– Naprawdę chciałeś ożenić się z damą? – spytała od niechcenia, nie przejmując się tym problemem.

Miała wrażenie, że wszelkie nici łączące ją z ziemią pękają, a ona ulatuje ku niebu. Zalewały ją fale rozkosznego gorąca i naprawdę nic jej nie obchodziło, co mówi Garret, byleby nadal pieścił ją w ten sposób!

Mayne popatrzył na nią i zapomniał odpowiedzieć na jej pytanie. Kiedy Josie była właśnie taka: kremowa i różana, zasapana, spocona i słodka, gdy obiema rękoma ściskała jego... pupę... i tuliła się do niego całym ciałem, nie zależało mu ani trochę na poślubieniu damy!

Nie zapomniał jednak o drugiej rzeczy, którą chciał jej powiedzieć. Jednak wstrzymał się z tym do chwili, gdy wyczerpani miłosnymi igraszkami opadli całkiem z sił. Wówczas wciągnął Josie na siebie, by ostre źdźbła słomy nie podrapały jej cudownej, kremowej skóry, i szepnął jej we włosy:

– Gdyby choć jedna z tamtej setki kobiet miała twoje ciało, moja pani żono, nigdy bym się z tobą nie ożenił. Słowo daję!

– A to czemu?

Josie wydawała się zaskoczona, więc zapewnił ją raz jeszcze.

– Nie byłbym w stanie jej opuścić! A poza tym zabiłbym w pojedynku jej męża i pewnie bym musiał wyjechać z Anglii.

– No to jestem zadowolona, że do tego nie doszło – odparła nieco sceptycznym tonem. – Musisz być chyba ślepy, więc z pewnością zostałbyś pokonany w pojedynku.

Uśmiechnął się z ustami wtulonymi w jej włosy.

– To ty jesteś ślepa!

Jak cudownie pachniała ta bezczelna Josie, ucieleśnienie wszystkich jego najpiękniejszych snów! Prawdę mówiąc, o kimś równie inteligentnym jak Josie nawet nie marzył...

– Pomyśleć tylko! Mogłabym wyjść za kogoś, kto naprawdę zna się na hodowli koni!

– Żmija!

– Nie jestem żadną żmiją, tylko twoją słodką jak miód żoneczką!

– Musiałem cię widać pomylić z którąś inną z moich żon.

Josie leżała na nim, z twarzą wtuloną w jego ramię, i rozmyślała o tym, jaka będzie dla niego słodka. Niech no tylko przestanie pleść takie bzdury!

– Nie masz żadnej innej żony – przypomniała mu. – Zbyt wiele czasu straciłeś, kicając od jednej spódniczki do drugiej... zupełnie jak królik, węszący za marchewką!

Uszczypnął ją lekko.

– Chyba raczej w poszukiwaniu przytulnej króliczej norki! Taki był z siebie zadowolony, że postanowiła się odciąć.

– Nie jestem żadną norką dla wygody jakiegoś tam króliczka – Hm... – mruknął sennie. – A mam dla ciebie taką smaczną marchewkę!...

To wydało się jej takie zabawne, że nawet go nie skarciła za niestosowne metafory, które zaczerpnął pewnie ze skarbca swej grzesznej młodości! Zamiast tego pogładziła go po włosach, bo chyba właśnie zasypiał.

A ona nie chciała mącić jego snów.

39

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 25

Ujrzałem ją... i zapragnąłem jej. A jednak była pod każdym względem moim przeciwieństwem, jasna i piękna na duszy i ciele, czysta jak śnieg i cnotliwa niczym aniołowie. Czy mogłaby... chciałaby... wyjść za mnie? Oto wyzwanie, w obliczu którego stanąłem. Nie zamierzałem zbrukać tego anioła, lecz go poślubić. Zdobyć jej serce, jej rękę, zatrzymać ją przy sobie na zawsze.

Ach, Drogi Czytelniku! Czy według Ciebie miałem jakieś szanse?

Whitestone Manor w hrabstwie Surrey

Tydzień później

Josie obudziła się i spojrzała z szerokim uśmiechem na sufit sypialni małżeńskiej w Whitestone Manor. Była to wiejska rezydencja hrabiego Mayne’a. I hrabiny, oczywiście!

Do tej pory Josie udało się zatrzymać Mayne’a w swoim łóżku przez siedem nocy. I siedem dni, jeśli liczyć na przykład to, co zdarzyło się wczoraj w bibliotece! Poruszyła na próbę nogami i skrzywiła się lekko. Niestety, ból nie ustąpił całkowicie. Co prawda, nie trwało to znowu tak długo.

Ilekroć Mayne... No, ściśle rzecz biorąc, ilekroć oboje zaczynali baraszkować, Josie wyrywało się głośne „Au!” i musiała się opanować, żeby nie odepchnąć męża. Był jednak zawsze bardzo troskliwy i taki kochany! Przepraszał ją czułym szeptem, a jego ręce dokonywały takich cudów, że zanim się spostrzegła, jej ciało samo dochodziło do wniosku, że nie ma nic przeciw takiej inwazji.

Na samą myśl o zachciankach swojego ciała Josie się zaczerwieniła.

Drzwi otwarły się na oścież.

– Jego lordowska mość był zdania, że jaśnie pani z przyjemnością zje śniadanie w łóżku – wyjaśniła pogodnie jej pokojówka. – A to paczka, którą właśnie dostarczyli z Londynu.

– Moja książka! – wykrzyknęła Josie, siadając na łóżku i chwytając pakunek.

Nie była to byle jaka książka, tylko Wspomnienia hrabiego Hellgate’a – skandaliczna opowieść, którą znali już wszyscy w Londynie... z wyjątkiem niej. Teraz, gdy została mężatką, natychmiast zamówiła ją u Hatcharda!

Było to piękne wydanie, oprawione w czerwoną skórę ze złotymi tłoczeniami. Josie otworzyła książkę na pierwszej stronie. „Wiodłem życie pełne nieumiarkowanej namiętności” – przeczytała. Pysznie! Styl nieco zbyt kwiecisty jak na Mayne’a, ale...

Kiedy po chwili oderwała się od lektury i sięgnęła po gorącą czekoladę, okazało się, że ta całkiem wystygła. Minęła cała godzina!

Mayne nie miał pojęcia, że żona zna wszelkie plotki, jakie krążyły na jego temat. Wiedziała o wszystkim! „Tatler” opisywał ze szczegółami jego romans z piękną aktorką, która nazywała się Octavia Regina. Jak widać, Octavia występowała we Wspomnieniach Hellgate’a pod imieniem Tytanii. Co za zbieg okoliczności, że tamtej nocy zebrało się im obojgu na cytaty ze Snu nocy letniej... ale przypadki bywają różne. Przeważnie niezrozumiałe!

Po godzinie Josie miała już całkowitą pewność. Trzymała w ręku być może ubarwioną, ale szczegółową relację z przygód miłosnych, jakie przeżył jej mąż w ciągu ostatnich dwudziestu lat.

Zabrała Wspomnienia Hellgate’a nawet do kąpieli, po tym, jak jej pokojówka po raz drugi spytała ją, czy ma przynieść gorącą wodę. Nie udało się jej zidentyfikować wszystkich wymienionych w książce kobiet. Historia krótkiego małżeństwa Hellgate’a była ewidentnym łgarstwem, zamieszczonym we wspomnieniach dla zamaskowania faktu, że na każdej stronie autor wyjawia najbardziej intymne sekrety Mayne’a.

Minął ranek, nastało południe. Kiedy pokojówka przyszła z wieścią, że jego lordowska mość wybiera się do Chobham i pyta, czy pani hrabina chciałaby mu towarzyszyć, Josie pokręciła tylko głową.

Była już piąta po południu, zanim oderwała się od lektury. Dotarła do okropnego rozdziału, który sprawił, że palce jej drżały, odwracając strony. Hellgate spotkał anioła czystego jak śnieg.

Sylvie!

I zakochał się w niej, rzecz jasna.

„Nie mogę żyć bez niej! Co noc pojawia mi się we śnie jej niezrównanie piękna postać... Drogi Czytelniku, myślisz pewnie, żem niewiele wart! I masz słuszność. Po raz pierwszy ujrzałem ją po przeciwnej stronie ulicy – wydawała się zwiewna jak anioł, delikatna i krucha jak porcelanowe cacko... Zawsze ze mną tak było: mocno stąpające po ziemi niewiasty bujnych kształtów nie robiły na mnie żadnego wrażenia, natomiast...”

Josie zapatrzyła się niewidzącym wzrokiem w przestrzeń. Sylvie miała rzeczywiście wspaniałą figurę!

Co prawda Mayne nigdy nie opisałby jej takim kwiecistym stylem! Wyrażał się zawsze prosto i zrozumiale. Tamtej nocy, gdy uczył ją, jak należy chodzić, dwukrotnie powtórzył, że jest zakochany w Sylvie.

Po tym, jak w całym Londynie nazywano ją „szkocką kiełbaską”, Josie sądziła, że nic nie może sprawić jej większego bólu niż pogardliwe uwagi na temat jej wyglądu. Okazuje się jednak, że bywają głębie rozpaczy, o których istnieniu nie miała pojęcia!

Tak, w oczach męża musiała być istotnie zwalistą, ciężko stąpającą po ziemi babą. A o Sylvie myślał jako o delikatnym, zwiewnym aniele.

„Żaden chyba mężczyzna nie byłby w stanie oprzeć się miłości do niej! Jej subtelny wdzięk budził w każdej męskiej piersi opiekuńcze instynkty. Kobiety to zaiste słaba płeć i nie ma pewniejszej drogi do męskiego serca niż przypomnieć mu o powinności chronienia tych uroczych, kruchych istot”.

Słaba? Krucha? Nikt by jej tak nie określił! Popatrzyła na swoje uda i łza spłynęła jej po policzku.

Gdyby zapadła na galopujące suchoty i była o krok od śmierci, może by Mayne ją pokochał? Chwyciłby ją w ramiona... Josie widziała wyraźnie tę wzruszającą scenę. Uniosłaby swą delikatną, wątłą rękę – tak wymizerowaną, że niemal przezroczystą – i pogłaskałaby go drżącymi palcami po twarzy.

Wtedy by dopiero płakał! I pożałował, że kochał się niegdyś w suchej jak szczapa Francuzce.

A prawda! Była i inna kobieta, którą kochał – hrabina Godwin. Też patykowata i uduchowiona.

Oprócz tego, że z głębi serca życzyła zarówno Sylvie, jak i lady Godwin, by zapadły na wodną (czy jakąkolwiek inną) puchlinę, Josie nie mogła znaleźć żadnej rady na kobiety, które Mayne kochał.

Niebawem zjawiła się pokojówka z herbatą na tacy.

– Jego lordowska mość właśnie się przebiera – oznajmiła, zastawiając stół do podwieczorku. – Poproszę, by przyłączył się do jaśnie pani, dobrze? Nie należy spędzać całego dnia w samotności, milady!

Nie czekając na odpowiedź, zabrała się i wyszła. Josie westchnęła. Powinna chyba obmyć twarz, by Mayne nie zauważył, że płakała... ale pewnie i tak nie zauważy. Mimo że paliła się lampa, w pokoju było dość mroczno.

Naprawdę nie należy się zamartwiać! Nawet jeśli mąż jej nie kocha, tylko nadal durzy się w chuderlawej Francuzce, pozbawionej prawdziwie kobiecych kształtów, myślała. Mayne lubił jej ciało. Sam to powiedział!

Choćby nawet miało jej to zapewnić miłość męża, Josie w gruncie rzeczy wcale nie pragnęła zmarnieć i przeistoczyć się w kupkę kruchych kości, fruwających nad ziemią niczym anioł. No bo co by się wtedy stało z jej piersiami?!

Mayne bardzo je lubił w obecnym kształcie!

Drzwi otwarły się i wkroczył hrabia we własnej osobie. Skłonił się elegancko Josie.

– Nie musisz mi się kłaniać – zauważyła. – Jesteśmy przecież mężem i żoną!

– Gdybym kiedykolwiek nie okazał ci należnego szacunku, byłbym prostakiem i niewdzięcznikiem – odparł, siadając naprzeciw niej i spoglądając z nadzieją na imbryczek.

Josie nalała mu herbaty i podając filiżankę, pochyliła się do przodu, by mógł zerknąć na jej biust, gdyby miał ochotę.

Najwidoczniej miał taką ochotę, gdyż wręczając mu filiżankę zauważyła, że oczy mu pociemniały... a dobrze już wiedziała, co to oznacza!... Mimo że moje piersi, pomyślała, nie są bynajmniej zwiewne i eteryczne!

– Co porabiałaś przez cały dzień? – zagadnął Mayne.

– Czytałam Wspomnienia Hellgate’a. Na chwilę zapadło milczenie.

– Mogę wiedzieć, co o nim sądzisz? Czy to twoje wierne odbicie? – spytała Josie, gdy mąż nadal nic nie mówił.

– Sam nie wiem – przyznał po namyśle hrabia. – Przeczytałem zaledwie połowę tej książki i tak mnie zirytowała, że rzuciłem ją w kąt. Nie przebrnąłem przez rozdział, w którym przywiązywano mnie rzekomo do ściany. Nigdy nie zaznałem podobnych przyjemności i wcale się do nich nie kwapię!

– A mnie nie chce się wierzyć, że mój mąż mógłby być takim głupcem jak Hellgate!

– Głupcem?! Cały Londyn go podziwia!

– Właśnie że głupcem! – obstawała przy swoim Josie. – Któż inny mógłby napisać równie idiotyczne zdanie: „Nie zamierzałem zbrukać tego anioła, lecz go poślubić”?!

– Surowy z ciebie krytyk – stwierdził Mayne, sięgając po następną kanapkę z ogórkiem.

– Zostaw mi przynajmniej jedną! – zażądała Josie, odkrywszy nagle, że zostały już tylko dwie kanapki. – Czy to ty jesteś autorem tej sentencji?

– Chyba żartujesz!

Josie poczuła ogromną ulgę.

– Nie da się jednak zaprzeczyć, że autor dużo wie o moim życiu. Musi być zapalonym czytelnikiem kroniki towarzyskiej!

Josie zrobiło się niedobrze; zazdrość zapiekła ją w żołądku.

– Dobrze oddał atmosferę twego z Sylvie – zauważyła.

– Nie czytałem drugiej części książki – odparł Mayne. – Zdumiewające, jak nudne wydaje się własne życie opisane godną uczniaka prozą!

– Autor zapewnia, że zakochałeś się do szaleństwa, ujrzawszy jej smukłą postać po drugiej stronie ulicy – oświeciła go Josie. – I że jej subtelny wdzięk wzbudził w tobie instynkt opiekuńczy.

– No cóż, Sylvie znakomicie pasuje do roli słabego kobieciątka. Josie uwolniła się od mdlącej zazdrości. Cóż mogła na to poradzić?

Jej mąż był rzeczywiście zakochany w Sylvie, ale ostatecznie ożenił się z nią, Josie!... Nie ma nic głupszego niż użalanie się nad czymś, na co nie ma rady!

Mayne nie wydawał się bliski łez na wspomnienie byłej narzeczonej. Prawdę mówiąc, korzystając z nieuwagi Josie, sprzątnął jej sprzed nosa ostatnią kanapkę z ogórkiem. Rysy miał co prawda rzeźbione, a wyraz twarzy rozpustny, co pasowało jak ulał do Hellgate’a...

Potem jednak odrzucił niesforny kosmyk opadający mu na oczy i uśmiechnął się do Josie, ona zaś zapomniała o wszystkich ponurych myślach. Czy był podobny do Hellgate’a, czy nie, kiedy się uśmiechał, zrobiłaby dla niego wszystko!

Mimo to był głupcem. Jak wszyscy mężczyźni!

– O czym myślisz? – spytał, wpatrując się w nią tak intensywnie, iż miała wrażenie, że rozbiera ją wzrokiem.

– O tym, że mężczyźni są głupi – odparła. Wziął ją za rękę.

– To prawda! – szepnął jej do ucha. Zanim się spostrzegła, wylądowała na jego kolanach. Rozpostarta ręka męża spoczęła na jej piersiach. – Niestety, absolutna prawda. Powiedz, czy miałaś na myśli konkretnie moją głupotę, czy była to uwaga ogólna?

– Nie znam tylu mężczyzn, żebym sobie mogła pozwolić na uogólnienia – odparła po namyśle Josie. – Ale uważam, że postępowałeś wyjątkowo głupio!

Wzruszyła ramionami.

– Marnując swoje życie?

– Nie życie, ale to, co ma największą wartość...

– O to bym się nie martwił – wycedził Mayne. – Majątek jest chyba jedyną rzeczą, jakiej nie roztrwoniłem.

– Nie miałam na myśli majątku! Chodzi mi o... siły duchowe. Tak jak w tym wierszu Szekspira o trwonieniu ducha i haniebnej stracie*. [Mowa tu o początku Sonetu 129, który w przekładzie Macieja Słomczyńskiego brzmi następująco: „Trwonieniem ducha i hańbą plugawą / Jest wybuch żądzy!”].

Uśmiechnął się do niej.

– Zawsze uważałem, że Szekspir miał na myśli bezmyślne szafowanie własnym nasieniem. Niewiele w tym uduchowienia.

– Wiem! – odparła cierpko. – Ale Szekspir mówi o trwonieniu ducha, co nazywa haniebną stratą... a może plugawą hańbą? Coś w tym rodzaju!

– Masz rację.

– Co takiego?

– Masz rację – powtórzył. – To naprawdę trwonienie ducha i prawdziwa hańba czy jak tam chcesz to nazwać!

Josie odczuwała dziwną potrzebę drążenia nadal tej kwestii, podobnie jak ustawicznie dotyka się bolącego zęba.

– A kiedy Hellgate się zakochał... czy to także było haniebnym trwonieniem ducha?

– W miłości niczego się nie trwoni – odparł Mayne.

Jego ręce znów nie próżnowały, toteż Josie wierciła się na kolanach męża. Nie zaprzestała jednak pytań.

– Nadal kochasz tę swoją Gorczyczkę?

– Kogo?

Podniósł głowę. Włosy miał w nieładzie, rozwichrzone, a pociemniałe oczy spoglądały na nią z intensywnością, którą tak pokochała.

– Czy miłość po prostu przemija, tak jak pożądanie? – dopytywała się z uporem.

Przez chwilę wydawał się zbity z tropu, potem jednak odpowiedział:

– Miłość nie przemija. Pozostaje. Zgadzasz się ze mną? Pogłaskała go po włosach.

– Tak. Miłość pozostaje. Jest irytująco niezniszczalna!

– Czyżbyś była zakochana?

Nie mogła dostrzec jego oczu i przez chwilę zastanawiała się, czy nie powiedzieć mu, że kocha się w kimś bez wzajemności. W ten sposób znajdą się w tym samym położeniu i Mayne nie będzie mógł litować się nad nią! Miała oczywiście na myśli to, że zakochała się we własnym mężu, a ten durzy się w innej.

– Skądże znowu! – odparła jednak, opanowując drżenie głosu. – Nie jestem z tych, co się zakochują!

Uśmiechnął się od ucha do ucha.

– Wszystkie słodkie jak miód żoneczki są zakochane w swoich mężach.

– Wcale nie!

Im więcej o tym myślała, tym bardziej była wściekła. Co on najlepszego wyprawiał, skacząc z łóżka do łóżka, niczym kocur w marcu? Nie miał nic lepszego do roboty przez ostatnich dwadzieścia lat?!

– Czemu nie? – spytał bardziej powściągliwym tonem.

Josie bynajmniej nie czuła się słodką żoneczką, tylko idiotką zakochaną w kimś, kto stracił głowę dla Francuzki. Wszyscy wiedzą, że każda Francuzka to wzór doskonałości! Sylvie była tego najlepszym przykładem. Josie nie miała więc nadziei na to, że jej obraz zatrze się w sercu Mayne’a.

– Po prostu żałuję, że nie umiałeś sobie wybrać ciekawszych obiektów!

Zacisnął zęby.

– Wspomnienia Hellgate’a nie są dziennikiem mojego życia... choć istnieją rzeczywiście pewne podobieństwa.

Josie wstała, podeszła do okna i zaczęła wyglądać przez nie, odwrócona plecami do męża.

– Może nie kłusowałeś z jednego łóżka wiarołomnej mężatki do drugiego, jak łakomy dzieciak, który musi nadgryźć każdy cukierek?

– Zbyt krytyczna uwaga – stwierdził.

– Chyba nie! – Odwróciła się znów twarzą do niego. – Poślubiłam mężczyznę, którego zmienność stała się niemal przysłowiowa... i w końcu opisano jego wyczyny w rozchwytywanej teraz książce. Uważam, że to ocena całkiem sprawiedliwa, choć nie pobłażliwa. Gdyby charakteryzował cię jakiś złośliwiec... – Urwała.

– To co? – warknął.

– To porównałby cię do nieznośnego psa, który ciągle się na kogoś rzuca. Poliże, poniucha i pędzi dalej!

– Wyjątkowo wulgarne – wycedził. Walnęła ręką w czerwoną skórzaną okładkę.

– A to nie?! – Nie była w stanie nic wyczytać z jego oczu. Krew tętniła jej szaleńczo w żyłach. – Wiesz, co moim zdaniem jest ukoronowaniem tej wulgarności?

– Zechciej mnie oświecić!

– To, że musisz ujrzeć anioła, jak to określił Hellgate, żeby się zakochać! Czystego! W niczym nieprzypominającego ciebie!

– Istotnie.

– To jeszcze pogarsza sprawę!

– Ponieważ anioły są zbyt czyste i nie powinienem nawet skalać koniuszków ich palców rozpustnym pocałunkiem?

Głos miał pozornie opanowany, ale był niewątpliwie wściekły.

– Właściwie nie o to mi chodzi – odparła. – Tylko o to, że lubisz chodzić do łóżka z kim popadnie... Najlepszy dowód ta setka kochanic! Ale kiedy postanawiasz się zakochać, znajdujesz sobie kobietę, której te sprawy zupełnie nie interesują!

– To, że ktoś jest cnotliwy, nie znaczy wcale...

– Niewiele wiem o lady Godwin – zawołała porywczo Josie – ale wystarczająco dobrze znam Sylvie! I wiem, że nic jej do ciebie nie ciągnęło. Wszystkie kobiety, które czuły coś do ciebie, wydawały ci się dobre na tydzień, a potem do widzenia!... Najcenniejsze uczucia zachowywałeś dla tych, którym wcale na tobie nie zależało!

Wpatrywał się w nią bez słowa.

– Sam mi to powiedziałeś o lady Godwin. Wyjaśniłeś, że zależało jej na mężu, nie na tobie!

Josie poczuła, że ogarnia ją wstyd. Nie postępowała tak, jak przystało słodkiej żoneczce!

Mayne odchrząknął.

– Chyba masz rację.

– Pewnie że tak! – burknęła Josie. – Przypuszczam, że bawiłeś się w rozpustnika po prostu dlatego, że sprawiało ci to frajdę!

– Przeważnie.

– Według Hellgate’a wszystkim kobietom, które porzuciłeś, naprawdę na tobie zależało. Po licho ci była obojętna anielica?! Nie lepiej byłoby poślubić jedną z tych rozpustnic z dużym temperamentem? ...

– Coś mi się zdaje, że tak właśnie uczyniłem – stwierdził jedwabistym głosem.

Josie odwróciła wzrok. Jeśli nie pojmował, że nie przypominała znudzonych mężatek, które podniecała występność ich igraszek, to w ogóle nie było o czym mówić! Nie potrafiła odwrócić kota ogonem, wycofać się w odpowiedniej chwili, zaprzeczyć własnym słowom...

– Masz słuszność! – powiedział nieoczekiwanie Mayne. – Od dwóch lat nie nawiązałem żadnego romansu, ponieważ doszedłem do tego samego wniosku co ty. Zmarnowałem dwadzieścia lat życia na nic niewarte przygody z nierządnicami... Nieważne, czy miały obrączkę na palcu, czy nie! Zgadzam się z Szekspirem co do tego haniebnego trwonienia, czy jak tam on to ujął.

Josie zacisnęła wargi. Cóż to było za zwycięstwo? Nie takiego pragnęła!

– Nie powinnaś jednak wyśmiewać mojej miłości do Sylvie ani do lady Godwin – mówił dalej. – Być może obie były zbyt czyste dla kogoś takiego jak ja, ale wskazały mi drogę, pomogły wyrwać się z tego bagna zepsucia. Pożądliwości jednak nie da się całkiem poskromić. Wszędzie można znaleźć parę pięknych oczu czy ujmujący uśmiech...

Mówił bardziej do siebie niż do niej. Josie czuła w ustach metaliczny smak i obawiała się, że w każdej chwili może rozstać się z herbatą, którą dopiero co wypiła. Nie mogła oprzeć się podejrzeniom, że Mayne opisuje jej własną przyszłość w małżeństwie z człowiekiem, który odkrył, że świat pełen jest kusicielskich uśmiechów i niegasnącej namiętności.

– Kiedy jednak zakochałem się w lady Godwin, odkryłem nagle, jak bezmyślne są te wszystkie rozkosze. Jak pozbawione wszelkiego smaku! A potem powtórzyło się to samo przy Sylvie.

W jego oczach nie było gniewu, tylko wstręt do samego siebie.

– Czy ty aby nie przesadzasz? – Jak to?

– Szczerze mówiąc, nie uważam, żeby określenie „pozbawione wszelkiego smaku” pasowało do twoich barwnych przygód. Ani do tego, co czuły wówczas twoje kochanki!

– Co też ty mówisz?

Musi spłoszyć ten mroczny cień z jego oczu!

– Nie uważam, by pójście z tobą do łóżka było postępkiem głupim lub pozbawionym wszelkiego smaku. Bez trudu przywykłabym do tych rozkoszy tak, że nie mogłabym się już bez nich obejść! Doskonale rozumiem, czemu poświęciłeś im dwadzieścia lat swego życia. Szczerze mówiąc, sama całkiem bym się zatraciła, idąc w twoje ślady... gdyby takie życie było możliwe dla kobiety.

Odwrócił raptownie głowę i wpatrywał się w swoją młodziutką żonę, kompletnie zaskoczony. Wyglądała niemal dziecinnie i tak ślicznie...

– Nie wiesz, co mówisz... – zaczął z pewnym wysiłkiem.

– Sądząc z tego, ile rozkoszy przeżyłam z tobą przez ostatni tydzień, zrobiłabym chyba wszystko, by tego nie utracić! Poświęciłabym swoje życie, reputację, cokolwiek! A rozzłościłam się na ciebie po części dlatego, że jestem o te wszystkie kobiety zazdrosna!

– Naprawdę? Skinęła głową.

– Chciałabym, żebyś to ze mną kochał się w schowkach pałacu królewskiego... I w ogrodzie warzywnym podczas balu...

– Nigdy w życiu nie kochałem się z nikim w warzywniku! – warknął. – To bzdurny wymysł!

– Wszystko jedno! Prawda jest taka, że nienawidzę każdej z twoich stu kochanek. I zazdroszczę im każdej chwili spędzonej z tobą!

Parsknął chrapliwym śmiechem.

– Leżałaś jeszcze grzecznie w kołysce, kiedy kochałem się z niejedną z nich!

– Postaram się wytłumaczyć sobie, że w gruncie rzeczy dobrze się stało, iż miałeś ich tyle przede mną. Nauczyły cię rozmaitych sposobów uszczęśliwiania kobiety!

Jego oczy straciły posępny wyraz.

– Chcesz powiedzieć, że nawet moje rozpustne życie wyszło ci na korzyść?

– Czyżbym zbyt wiele myślała o sobie? – spytała, siadając znów na łóżku.

Poszedł za nią, oczywiście!

– Kobieta powinna dbać o swe przyjemności.

– Sama nieraz tak myślę – odparła z satysfakcją.

– Popełniasz jednak pewien poważny błąd – rzekł. – Jest wyraźna różnica między rozkoszą, jakiej doświadczamy wspólnie, ty i ja, a tym...

Ale Josie miała już dość tej rozmowy. Serce w niej zamarło, gdy spostrzegła w jego oczach wstręt do samego siebie. Zakryła mu usta dłonią i oświadczyła surowo, że mężczyźni powinni słuchać zawsze swoich żon i nie sprzeciwiać się! Nie odjęła ręki od jego ust, póki nie była całkiem pewna, że mąż rozumie, co do niego mówi.

Potem opadła na wznak na poduszki i wyjaśniła dokładnie hrabiemu Mayne, co powinien zrobić.

Wyglądało na to, że wszystko dobrze zrozumiał, gdyż odezwał się znudzonym tonem:

– Już mi się opatrzyła ta sypialnia. Najwyższy czas, bym sobie poszukał innego łóżka!

Josie uśmiechnęła się do niego i wsunęła palec pod krótki rękaw swej popołudniowej sukni. Była w kolorze jasno-cytrynowym i miała koronkowy pasek, związany tuż pod biustem. Josie bawiła się tym paskiem, udając, że jest zbyt ciasny.

– Może jutro pozwolę ci odejść – powiedziała do Mayne’a.

W jego oczach znów pojawiło się coś dzikiego i mrocznego. Josie zagłębiła się jeszcze bardziej w poduszki, skutkiem czego cienki żółty materiał napiął się na piersiach. Nie musiała nawet na nie spoglądać; i bez tego była pewna, że sutki sterczą przez materiał. Aż się prosiły, żeby je pogłaskać!

– Żadna dama nie utrzyma przy sobie długo prawdziwego rozpustnika – oświadczył Mayne bez większego przekonania.

Josie po prostu czuła, że ktoś musi popieścić jej piersi, a ponieważ mąż jakoś nie mógł się na to zdobyć, uczyniła to sama.

– Ale ja nie jestem damą – powiedziała mu. – Ani aniołem!

– Nie jesteś – przyznał ledwie dosłyszalnym szeptem.

– Ani nieskalaną chmurką!

Był wyraźnie zdezorientowany; spojrzał na nią, lekko marszcząc brwi.

– Tak Hellgate opisuje swoją najdroższą – wyjaśniła.

– Nie dostrzegam w tym pokoju ani kawałka chmurki – zapewnił.

– Prawdę mówiąc, jestem zatwardziałą grzesznicą – przyznała, klękając na łóżku. – Bezwstydną lafiryndą!

Bezwstydne lafiryndy umieją zadbać o swoje potrzeby! Takie podejście do sprawy bardzo Josie odpowiadało. Prawdę mówiąc, jej własna ręka, drażniąc pierś, sprawiała się nie gorzej niż ręce Mayne’a!

Możliwe, że wyczytał tę konkluzję z jej oczu, gdyż zaraz potem odsunął bezceremonialnie jej dłoń, potem zaś...

40

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 26

Uświadomiłem sobie, że błędnie oceniałem istotę miłości. Nie ma ona nic wspólnego z pożądaniem. Jest dążeniem do jedynej boskości, jaką można znaleźć na tej ziemi. To poszukiwanie kobiety, w której duszy zachował się odblask nieba, a następnie otoczenie jej czcią... wielbienie na kolanach.

Stałem się innym człowiekiem!

Thurman nigdy jeszcze nie widział swojego ojca w takim stanie. Był po prostu... stary. Śmiertelnie znużony. Zdesperowany. Thurman miał ochotę uśmiechnąć się pogardliwie, ale tego nie zrobił. Skłonił się i zaproponował ojcu filiżankę herbaty.

– Cóż za miła niespodzianka!

Henry Thurman ciężko opadł na krzesło i machnięciem ręki odprawił Coopera.

Następnie objął kolana splecionymi dłońmi; syn nie znosił tego gestu, gdyż żaden dżentelmen tak się nie zachowywał. Jego ojciec, doprawdy, nadal cuchnął farbą drukarską, chociaż to nie on, lecz dziadek był założycielem rodzinnego przedsiębiorstwa.

– Nie chce mi to przejść przez gardło... – zaczął.

Thurman zajął miejsce naprzeciw niego. Wybierał się właśnie na przejażdżkę po Hyde Parku i marzył o tym, by wybiec z pokoju i uciec od tego spoconego, grubo ciosanego jegomościa.

– Jesteśmy zrujnowani.

– Co takiego?!

– Zrujnowani. Pożyczyłem trochę gotówki i byłem pewny, że zwrócę ją stopniowo... – opowiadał bezładnie.

W potokach gorzkich utyskiwań jedno nazwisko powtarzało się uparcie: Felton, Felton, Felton...

– Co to za Felton? – spytał wreszcie zniecierpliwiony Eliot. Jego ojciec urwał w pół zdania i zamrugał nieprzytomnie oczyma.

– Lucius Felton. Można powiedzieć, że trzyma w ręku prawie cały Londyn... jeśli chodzi o finanse. To on pozbawił mnie kredytu i zmusił do natychmiastowego zwrotu długu...

I znowu zaczął utyskiwać.

Thurman zrozumiał wreszcie, o co chodzi. To Lucius Felton doprowadził do ruiny jego rodzinę! To Lucius Felton był odpowiedzialny za to, że stracili dom w Kent, o czym w tej właśnie chwili mówił ojciec! A w dodatku jego, Eliota, pozbawił hojnej pensji i sportowego powozu!

Lucius Felton.

Ten sam, który wyposażył „szkocką kiełbaskę”.

Jej szwagier.

Thurman jeszcze nigdy w życiu nie czuł się tak podle jak w tej chwili. Siedział naprzeciw ojca i spoglądał w jego zaczerwienioną twarz, kiedy stary ględził, że matka ma zabezpieczone dożywocie i że wrócą do jej rodzinnego miasteczka, bo czeka tam na nich mały domek. A jeden z młodszych braci Eliota postanowił zostać duchownym.

– Pan Felton – mówił ojciec, a jego słowa z trudem przedzierały się przez gęstą mgłę spowijającą mózg syna – był tak dobry, że kupił twemu najmłodszemu bratu patent oficerski.

Stary drukarz zamilkł.

Thurman czekał na dalszy ciąg. Z pewnością wydarzyło się coś jeszcze! Felton bez wątpienia powiedział ojcu... wyjawił całej rodzinie, czego Eliot się dopuścił!

Jednak Felton widocznie tego nie uczynił, gdyż ojciec nadal spoglądał na swego pierworodnego z przejmującym bólem, litością i rozpaczą.

– Najbardziej martwię się o ciebie – mówił. – Twojej matce i mnie będzie całkiem dobrze w tym miasteczku. Wiesz, że lubimy proste życie. Ale ty... Nie powinienem był narażać na szwank twego dziedzictwa, synu!

– Pewnie, że nie! – odparł ostrym tonem Eliot. – Jak mogłeś zadrzeć z kimś takim jak Felton?!

– Sam nie wiem, jak to się stało... Był dla nas zawsze bardzo życzliwy... aż tu nagle...

W ciągu pięciu minut Thurman zorientował się w sytuacji. W ostatnim tygodniu Felton wykupił wszystkie, całkiem pokaźne, długi ojca. Przejął jego drukarnię. Litościwie nie tknął dożywocia matki i rzucił im z łaski trochę grosza na patent oficerski dla brata.

– ... Idzie więc tylko o ciebie – podsumował ojciec.

– O mnie? – zdziwił się Thurman, zupełnie nie pojmując, o co staremu chodzi.

– Nie zostało ani złamanego szeląga, chłopcze. Ten dom... – Rozejrzał się dokoła. – No cóż, jest opłacony do przyszłego tygodnia. Lepiej

powiedz swemu służącemu, żeby się zabierał stąd czym prędzej. Ale co potem, Eliocie? ... Znajdziesz sobie jakiś fach, chłopcze? Musiałeś się wiele nauczyć w tych jaśniepańskich szkołach! Thurman milczał.

– Staram się nie martwić o ciebie – ciągnął dalej ojciec. – Z pewnością dasz sobie radę. Masz tych swoich przyjaciół z Rugby... Wesprą cię przecież w potrzebie! Znajdziesz sobie jakieś zajęcie. Może zostaniesz sekretarzem jakiejś ważnej osobistości? Zawsze miałeś lekką rękę do pisania...

Thurman z wysiłkiem otworzył usta.

– Precz stąd! – wycedził. – No, co ty...?

– Precz! Roztrwoniłeś moje dziedzictwo i zmarnowałeś mi życie!... Jedna tylko z tego korzyść, że już nigdy nie będę musiał słuchać twojego utyskiwania, zdziecinniały staruchu!... Nigdy nie byliśmy ulepieni z tej samej gliny nigdy!

Henry Thurman powoli podniósł się z krzesła.

– Zawsze będzie u nas miejsce dla ciebie, Eliocie! Wiemy, że przerosłeś nas o głowę... Ale pamiętaj, że zawsze możesz wrócić do domu.

– Nigdy! – syknął Thurman. – Nigdy!

Stary drukarz niepewnym krokiem opuścił dom syna. Czul się fatalnie. To prawda, zmarnował Eliotowi życie. Wychowali go tak, żeby był dumą rodziny, młodym dżentelmenem, który obracał się w kręgach arystokracji. Przyjaźnił się z lordami... Z pewnością jego pierworodny da sobie radę w życiu! Wysoko postawieni przyjaciele mu pomogą. Choćby ten Darlington, o którym Eliot zawsze opowiadał...

Tymczasem w zaciszu domowym Thurman wydzierał się na Coopera.

– Wizytówka! – wrzeszczał. – Gdzie jest ta wizytówka?!

Cooper wystarczająco długo podsłuchiwał pod drzwiami, by zorientować się w sytuacji. Następnie wycofał się do pokoju kredensowego, gdzie porządnie zapakował srebra stołowe. Dobrze wiedział, gdzie znajduje się wizytówka, na której Thurmanowi tak zależało.

– Zaraz jej poszukam, jaśnie panie – odpowiedział i skierował się na tyły domu, by zapakować również srebrny imbryk i dwa świeczniki, które tak bardzo przypadły mu do gustu.

Po dłuższej chwili, gdy całe srebro, starannie owinięte, znalazło się w dwóch pokaźnych skrzyniach, zaniósł Thurmanowi wizytówkę.

Zgodnie z przewidywaniami wiernego sługi, Thurman spojrzał na widniejące na wizytówce słowa: „Harry Grone, Redakcja »Tatlera«„, i wypadł z domu. Dzięki temu Cooper miał wystarczająco dużo czasu na przywołanie dorożki. Załadował do niej dwie skrzynie, wsiadł i odjechał.

Drzwi frontowe pozostawił niezamknięte na wypadek, gdyby ktoś miał ochotę wejść do środka.

Dziwnym trafem dwaj dżentelmeni mieli na to ochotę. Bez przeszkód weszli do saloniku Thurmana i zmierzyli wzrokiem jego skromne umeblowanie.

Jeden z przybyszów, hrabia Ardmore, zdjął surdut.

Drugi, Lucius Felton, przejrzał niezbyt imponującą kolekcję zaproszeń na gzymsie kominka. Potem podszedł do okna i rozchylił nieco zasłony.

Przyszło im czekać do późnego wieczoru.

Tymczasem Thurman spełnił niewielką prośbę Grone’a. Wtargnął do drukarni, w której panowało zamieszanie, jako że rozeszły się wieści, iż przeszła w inne ręce. Przedarł się do kartoteki, coś w niej sprawdził i wyszedł.

Jednak nie wrócił od razu do domu z workiem suwerenów od Grone’a. Zabrał je do Klasztorku, gdzie raz po raz zamawiał coś dla wszystkich. Nie opuszczała go myśl, że jutro po całym Londynie rozejdzie się wieść o bankructwie jego ojca. Jutro on, Eliot Thurman, będzie skończony.

Ale jeszcze przez ten jeden, ostatni, cudowny wieczór mógł być nadal dobrze zapowiadającym się młodym dżentelmenem, dziedzicem fortuny, któremu nigdy nie brakuje grosza. Cisnął suwerena na szynkwas, a wszyscy uśmiechali się i kłaniali. Podrzucił złotą monetę w powietrze i niebrzydka dziewucha zaraz mu się wpakowała na kolana. Udawał, że Darlington, Wisley i reszta przyjaciół są razem z nim... choć ich nie było.

Kiedy w końcu powlókł się do domu z resztką suwerenów Grone’a w kieszeni, nie przejmował się już tym, co będzie jutro. Będzie czas o tym myśleć następnego dnia!

Wyskoczył z dorożki, rzuciwszy woźnicy kolejnego suwerena zamiast należnych za kurs ośmiu pensów. Zasłona w oknie salonu lekko się poruszyła, ale Thurman tego nie zauważył.

Chwiejąc się na nogach, kompletnie zalany, stanął przed frontowymi drzwiami i zaczął się do nich dobijać. Odrzucił głowę do tyłu, jak wilk wyjący do księżyca.

– Cooper! – ryknął. – Coooper!

Lokaj się nie zjawił, ale drzwi otworzyły się powoli i Thurman wpadł do środka.

41

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 26

Nie każdy mężczyzna ma szczęście zakochać się w takiej kobiecie. Wiem, że nie jestem jej godny... a jednak, Drogi Czytelniku, ona daje mi pewną nadzieję! Ufam, że wyjdzie za mnie. Nie będę już bez celu włóczył się po świecie! Moje puste dotąd serce przepełnione jest jej ogromną dobrocią i słodyczą.

Przez resztę życia czcić będę ziemię, po której stąpa!

Znowu jakoś tak wyszło, że zasnęła w ramionach Darlingtona. Było to takie proste, zwłaszcza teraz, gdy Josie wyszła za mąż, a ona, Griselda, zamieszkała znów w swym małym domku. Charles przyszedł na herbatę, ale – nim się opamiętała – siedziała już w wynajętym przez niego powozie...

Czemu właściwie nie miałabym wyjść za niego? – zadawała sobie pytanie. Ludzie będą żartować... Robić uszczypliwe uwagi na jej temat. Napomykać, że wzięła sobie chłopaczka na wychowanie... Spojrzała znów na rozczochraną jasną głowę spoczywającą na poduszce tuż obok.

Niejednokrotnie Charles wydawał się jej starszy z nich dwojga... Bywają przecież ludzie nad wiek dojrzali.

A poza tym... mogła mu się naprawdę przydać! Doprowadzić do poprawy stosunków pomiędzy nim a ojcem. Zadbać o to, by rodzina Charlesa nie traktowała go z lekceważeniem. I zawsze odnosić się z szacunkiem do profesji swojego męża!

... Może powinna go obudzić i powiadomić o swojej decyzji?

Nic mu się nie stanie, jeśli się jeszcze trochę pomartwi!

Wysunęła się z łóżka tak ostrożnie, jak tylko mogła. Bogu dzięki, zatrudniał służbę na przychodne, a nie na stałe, jak wszyscy jej znajomi! Jej ubranie leżało pomięte i porzucone tuż obok drzwi wejściowych. Griselda schyliła się po nie, zakrywając dłońmi policzki, czerwone ze wstydu.

Nie bardzo wiedziała, jak dotrze z powrotem do domu. Poprosiłaby lokaja, żeby przywołał jej dorożkę, ale Darlington zapowiedział służbie, że mają się nie pokazywać aż do południa.

Korciło ją, żeby obudzić Charlesa, ale coraz bardziej podobał się jej pomysł utrzymania go nieco dłużej w niepewności. Niech ją jeszcze raz i drugi ładnie poprosi! To było takie... rozkoszne! Czemu nie miałby zabiegać o jej względy? Mógłby jej przynieść kilka róż... napisać dla niej wiersz... Myśl o poemacie, ułożonym przez Darlingtona na jej cześć, pobudziła Griseldę do śmiechu.

Nie znała zbyt dobrze dzielnicy, w której mieszkał, ale FleetStreet z pewnością znajdowała się w pobliżu, z prawej strony. Dotarła do szerokiej ulicy, przy której z pewnością uda się jej złapać dorożkę.

Kiedy jakiś powóz zatrzymał się obok Griseldy, poczuła ulgę. Niezbyt przyjemnie byłoby uganiać się za dorożką i wymachiwać rękoma. Mogłoby to nawet zwrócić ogólną uwagę! Dobrze się złożyło, że ta dorożka sama do niej podjechała.

Tylko że nie była to wcale dorożka!

Prawdę mówiąc, Griselda doskonale znała ten ekwipaż. Niemal tak dobrze, jak własny powóz!... Lokaj zeskoczył ze swej wysokiej grzędy i otworzył przed nią drzwiczki.

Nie miała innego wyboru, musiała wsiąść.

– Dzień dobry, lady Blechschmidt! – powiedziała, zajmując miejsce w powozie z największą godnością, na jaką mogła się zdobyć w tych okolicznościach.

Włosy miała upięte byle jak. Cała jej poranna toaleta ograniczyła się do obmycia twarzy. Jeśli w dodatku Emily Blechschmidt zauważy, że Griselda ma na sobie tego ranka suknię wieczorową, domyśli się od razu, że nie nocowała w domu!

– Dzień dobry, lady Griseldo.

Emily Blechschmidt była od niej starsza co najmniej o sześć lat. Ubierała się z surową elegancją, która nie wywoływała żadnych niestosownych komentarzy.

Niewiele brakowało, a stałabym się wypisz wymaluj taka jak ona! – pomyślała Griselda. Upodobniłaby się całkiem do Emily, która – choć nie dobiegła jeszcze czterdziestki – należała już do najsurowszych stróżów moralności, a język miała cięty jak osiemdziesięcioletnia stara panna!

Przez chwilę w powozie panowała niezmącona cisza. Umysł Griseldy pracował jak szalony. Czemuż to właśnie z Emily musiała się teraz spotkać? ... Z Emily, znaną wszem wobec jako najsurowszy krytyk niestosownego zachowania, a zwłaszcza rozwiązłych kobiet!

Lady Blechschmidt wystarczyło tymczasem jedno przelotne spojrzenie, by domyślić się, w jaki sposób Griselda spędziła tę noc. Ostatecznie, Emily od lat obserwowała z boku życie wielkiego świata. Przyglądała się parom, które padały sobie w ramiona, wybiegały razem do ogrodu, wymieniały ukradkowe spojrzenia i uśmiechy pod samym nosem przyzwoitki. Irytowało to Emily Blechschmidt. Ogarniała ją zazdrość, dręczyło ją poczucie własnej niższości. Nie szczędziła więc najsurowszych słów potępienia pod adresem rozwiązłych mężatek ani nie żałowała kąśliwych uwag rozwydrzonym debiutantkom.

Niestaranna fryzura Griseldy i jej senne oczy w zupełności wystarczyłyby Emily do wydania wyroku potępiającego młodą wdowę, mimo że przyjaźniły się z Griseldą od lat.

Zdarzają się jednak chwile, gdy odstępujemy od najsurowszych nawet zasad.

– Nigdy mnie nie spytałaś, Griseldo, co robiłam w hotelu Grillon’s, kiedy spotkałyśmy się tam w zeszłym roku – odezwała się w końcu lady Blechschmidt.

Griselda, która dotąd wpatrywała się w swoje ręce, podniosła wzrok na swą towarzyszkę.

– Nie czułam się upoważniona do zadawania żadnych pytań.

– Sądzę jednak, że powinnaś się tego dowiedzieć – stwierdziła Emily – jeśli mamy zostać przyjaciółkami.

Griselda uśmiechnęła się krzywo.

– Myślałam, że już nimi jesteśmy.

– Byłyśmy jedynie dobrymi znajomymi – odparła Emily. – Z pewnością zgorszyłabyś się, gdybyś wiedziała, co robiłam w tym hotelu.

– Zapewniam cię, że nie.

– A jednak!... – Emily zamilkła na chwilę. Ale miała już dość wiecznego milczenia, a jej romans definitywnie dobiegł końca. – Nigdy w życiu nie uczynię już nic podobnego!

Griselda skinęła obojętnie głową.

– Zrobisz, co zechcesz. To wyłącznie twoja sprawa!

– Z pewnością tego nie zechcę... Tak mi wstyd! – Ponieważ Griselda nie miała równie zawstydzonej miny, Emily trafnie odgadła, że jej rozmówczyni zapewne wyjdzie niebawem za mąż. Dodała więc: – Nie jesteś w stanie tego zrozumieć!

– Rozumiem doskonale – zapewniła ją Griselda. – Naprawdę, Emily! Ostatecznie, ja także...

Głos się jej załamał.

– Przypuszczam, że spędziłaś noc z jakimś dżentelmenem?

– Mam nadzieję – odparła Griselda – że niebawem wyjdę za niego za mąż, Emily. Jestem prawie pewna, że tak się stanie!

Znów zapadło milczenie. Emily czuła jednak (dręczyło ją to już od kilku tygodni), że jeśli wreszcie komuś się nie zwierzy, to chyba eksploduje!

– Ja też miałam romans – wyznała z gorączkowym pośpiechem.

Griselda uśmiechnęła się do niej.

– Domyśliłam się tego!

– Ale byłam przy tym taka krytyczna, taka skłonna do osądzania innych! – kajała się Emily. – Ty zawsze zachowywałaś się bez zarzutu, a jednak nie oceniałaś zbyt surowo innych. Bardzo mną pogardzasz?

– Nie! – odparła Griselda bez wahania.

– Tylko dlatego, że nie wiesz o wszystkim! – stwierdziła Emily. Griselda zamrugała oczyma.

– Z żonatym? – spytała. – Jeszcze gorzej! – jęknęła Emily.

– Gorzej?

Emily unikała jej wzroku.

– O wiele gorzej! – wyszeptała.

– Nie wyobrażam sobie... – zaczęła Griselda. – ... Ze służącym?

– Służący to też mężczyzna, podobnie jak żonaty! Rozumiesz? – Wobec tego...

Griselda zamarła z otwartą buzią.

– To była Gemima – odparła Emily twardym głosem. – Lady Gemima.

– Ona jest... zachwycająca – zauważyła Griselda po sekundzie wahania. – Więc wy się ko...

Emily poczuła ściskanie w gardle. Dławiły ją wszystkie łzy, których nie wylała, ponieważ nikt – ale to nikt! – nie mógł się dowiedzieć, jakiej straszliwej niegodziwości się dopuściła.

– Nie!

Nie była w stanie spojrzeć na Griseldę. Po chwili poczuła, że ktoś wtyka jej chusteczkę do ręki. Ramię Griseldy objęło ją serdecznie.

– Nie płacz, Emily! – mówiła Griselda takim tonem, jakby wcale nie zamierzała odwrócić się od niej ze wstrętem i wyskoczyć z jej powozu. – Nie płacz! Gemima jest naprawdę śliczna... I taka zabawna, i miła..

– Ona... Ona wcale nie jest miła! – szlochała Emily. – Ona... Całkiem się załamała i później w żaden sposób nie mogła sobie uprzytomnić, co usiłowała wytłumaczyć Griseldzie. Była jednak tak upokorzona i zdesperowana, że nie znajdowała właściwych słów.

Po chwili powóz się zatrzymał. Nie wiedzieć jak, znalazły się obie w zacisznym saloniku lady Griseldy, która nadal obejmowała swą towarzyszkę, kołysząc ją lekko, jakby Emily była dzieckiem, a nie największą w świecie grzesznicą.

– Widzisz... – mówiła lady Blechschmidt. – Ona wyjeżdża za granicę. I w dodatku zabiera ze sobą swoją nową przyjaciółkę... Tak więc to już ostatecznie skończone.

– Bardzo mi przykro – powiedziała Griselda i podała jej filiżankę herbaty. – Gemima popełnia wielki błąd!

– Czemuż by się nie miała zakochać... i to w tak cudownej kobiecie? To chodząca doskonałość!

– Podobnie jak ty! Ale skąd można przewidzieć, jak się losy potoczą? ...

– To kara dla mnie za brak wyrozumiałości w stosunku do innych! Bez przerwy o tym myślę od dwóch tygodni. Rozumiem już, czemu tak się stało, dlaczego Gemima zakochała się w kimś innym. Los mnie pokarał. I należało mi się!

– Bzdury! – obruszyła się Griselda. – Jednak ciężkie przeżycia czasem nas wzbogacają. Z pewnością nigdy nie staniesz się obojętna na przywary innych... ale będziesz miała dla nich więcej wyrozumiałości. Miejże ją i dla siebie!

Emily raz jeszcze chlipnęła i odłożyła chusteczkę. Z płaczem bywało tak różnie... Co noc jej poduszka była mokra od łez, ale to tylko pogarszało jej samopoczucie. Teraz jednak, kiedy wypłakała się na ramieniu Griseldy, wyraźnie jej ulżyło i mogła już bez trwogi myśleć o jutrze.

– Kimkolwiek jest ten twój mężczyzna, nie zasługuje na tak wspaniałą kobietę jak ty! – powiedziała ze wzruszeniem.

Griselda się roześmiała.

– Z pewnością! I całkiem trafnie odgadłaś: to istotnie mężczyzna. Emily uśmiechnęła się blado.

– A prawda! Mam dla ciebie jeszcze jedną nowinę, Griseldo} Griselda podniosła wzrok znad imbryczka.

– Chodzi o Hellgate’a!

– Czyżby odkryto, kto jest autorem tych wspomnień? – spytała Griselda.

– Właśnie! To doprawdy zdumiewające: jeśli znają się z Mayne’em, to najwyżej przelotnie.

– Jakiż on jest, ten autor? – dopytywała się Griselda, ostrożnie dolewając gorącej wody do imbryczka. – Doszliśmy z Mayne’em do wniosku, że to ktoś, kto z zapałem studiuje kronikę towarzyską!

– Sprawa przedstawia się znacznie bardziej interesująco – oświadczyła Emily, przyjmując z jej rąk talerzyk z piramidką z bitą śmietaną. – Wygląda niezwykle apetycznie! Jak twoja kucharka przyrządza takie pyszności?

– Według własnego przepisu – odparła Griselda. – I zazdrośnie strzeże tajemnicy! Wiem tylko, że używa do tego wanilii i łuskanych migdałów... Ale najbardziej efektowne są, moim zdaniem, te listeczki ze skórki cytrynowej.

– Rozmieściła je tak malowniczo! Moja kucharka nigdy by się na coś podobnego nie zdobyła. Jej specjalność to zdrowe, proste potrawy... na przykład wołowina z kapustą... albo rzepą.

Skrzywiła się zabawnie i Griselda wybuchnęła śmiechem.

– Z pewnością nie uwierzysz, jak ci powiem, kto to napisał! Griselda zmarszczyła czoło, zdezorientowana.

– Zapomniałaś, o czym przed chwilą mówiłyśmy! – Emily pogroziła jej palcem. Griselda znów się zaczerwieniła. – To dlatego, że jesteś zakochana. No cóż, zatańczę na twoim weselu!

W uśmiechu Griseldy było tyle szczęścia, że lady Blechschmidt poczułaby może gorzką zawiść, gdyby nie wypłakała już całej swej goryczy.

– A więc słuchaj uważnie! – upomniała ją Emily. – To najbardziej sensacyjna wiadomość w tym sezonie!

– Jeszcze bardziej niż wystąpienie hrabiego Burneta o rozwód? Przyznam, że do dziś nie mogę zapomnieć barwnych szczegółów z ich pożycia małżeńskiego... zwłaszcza tych z relacji służby domowej.

– Nie uwierzyłam w połowę tych historyjek – odparła Emily. – Ale tym razem sprawa jest tak fascynująca, bo to jeden z nas, Griseldo!

– Kto? Hellgate?

– Hellgate to twój brat; wszyscy jesteśmy o tym przeświadczeni! Nie! Mówię o autorze książki! – Pochyliła się konfidencjonalnie ku swej rozmówczyni. – Niezwykle przedsiębiorczy reporter z „Tatlera” odkrył, kto to taki!

Griselda z trudem oderwała myśli od pewnego blondyna z Portman Square, który do tej pory bez wątpienia wstał już z łóżka.

– Doprawdy fascynujące! – przytaknęła. – Zdradź mi, proszę, jego nazwisko!

42

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 27

Było to dla mnie całkiem nowe doświadczenie, Drogi Czytelniku, kiedy kierował mną głos serca, nie zaś nikczemne żądze. Dopiero teraz zdałem sobie sprawę, jak niewiele uczucia okazywałem moim bliskim, nawet mej drogiej, zmarłej żonie. Teraz jednak... o, jakież czułem pragnienie! Ale nie było to fizyczne pożądanie, lecz z głębi serca płynąca, prawdziwa miłość. Pragnąłem dla mej ukochanej wszystkiego, co najlepsze, w całym jej życiu, o każdej porze.

I tak oto przyszło mi spojrzeć w oczy prawdzie: czy istotnie ja będę dla niej najodpowiedniejszy?

List przybył wraz z resztą korespondencji, tylko Cockburn, majordomus, oddał go przez pomyłkę Josie, a nie jej mężowi.

Wpatrywała się bez słowa w tę epistołę; palce jej nagle zlodowaciały.

Kaligraficznie wypisane u góry po lewej widniało nazwisko nadawcy: „Sylvie de la Broderie”.

W jakim celu Sylvie pisała do Mayne’a? Co miała mu do powiedzenia? Był przecież żonaty!

Rozmaite przypuszczenia przebiegały Josie przez głowę. Z trudem powstrzymała się od wrzucenia listu w ogień.

Czuła mdlący, niewyraźny ból w żołądku; serce też ją bolało. Chętnie rozprawiłaby się ostatecznie z Sylvie i jej zwiewną sylwetką.

– Damie nie wypada! – mruknęła do siebie.

Ale kiedy tak naprawdę zależało jej na tym, by zachowywać się jak prawdziwa dama? ... Damy nigdy nie zaglądają do cudzej korespondencji.

Ona też nie powinna.

Damy nie podsłuchują i nie podglądają...

Niektóre zasady istnieją chyba tylko po to, żeby je łamać!

Całkiem możliwe, że Mayne otworzy ten list i przeczyta go bez większego zainteresowania... Możliwe, że Sylvie chciała się go poradzić w jakiejś nieistotnej sprawie... A może to list z gratulacjami z powodu zawarcia małżeństwa? ... Tak, z pewnością! Sylvie ma doskonałe maniery.

Gdyby Josie zdradziła bodaj najmniejsze zainteresowanie korespondencją męża, wyszłaby na głupią i ile wychowaną. Jest tylko jeden sposób zaspokojenia ciekawości, nie zdradzając się z nią: musi podpatrzyć z ukrycia, jak Mayne zareaguje na ten list!

Kiedy hrabia Mayne wrócił po południu do swego gabinetu, znalazł trzy listy, ułożone starannie na samym środku biurka. Ponieważ był zziębnięty po dłuższym obserwowaniu treningu Argent – najbardziej obiecującej z młodych klaczy, która bez końca galopowała po wybiegu – zgarnął wszystkie listy i podszedł do kominka. Ze swej przytulnej kryjówki za ciężką aksamitną kotarą siedząca na podłodze pani hrabina miała doskonały widok na twarz i ręce męża.

Najpierw otworzył list od Feltona.

„Załatwione! – czytał Mayne po cichu. – Ardmore wypełnił swe zadanie z prawdziwym entuzjazmem; ten podły kundel zrobił na nim jak najgorsze wrażenie. Na zakończenie operacji przekazaliśmy Thurmana załodze statku wielorybniczego, który wyruszał właśnie w długi rejs do Nowej Fundlandii. Potrzebowali popychadła do szorowania pokładu: w sam raz im się nada!”

Mayne uśmiechnął się od ucha do ucha. Musi postawić dużą szkocką Feltonowi. I Ardmore’owi. Wspaniale mieć szwagrów; zawsze wesprą człowieka w potrzebie!

Drugi list pochodził od Griseldy. Mayne uniósł brew. Jego siostra rzadko wpadała w histerię, ale tym razem ton jej listu był wyraźnie histeryczny.

Powinien niezwłocznie przybyć do Londynu. Jak najprędzej, jeszcze tego wieczoru! Niech w jej imieniu przeprosi Josie za przerwanie im miodowego miesiąca, ale niech przyjeżdża natychmiast! Ostatnie słowo było trzykrotnie podkreślone; na liście dostrzegł ślady łez. Co się stało, u diabła?!

Odwrócił arkusik i stwierdził, że Griselda widocznie zorientowała się, że brat życzyłby sobie bliższych informacji. „Chodzi o Hellgate’a! – nabazgrała. – Przybądź bez zwłoki i nikomu nie wspominaj o moim liście. Nawet żonie!”

Mayne westchnął. Jedyną jasną stronę tej podróży stanowiło to, że nie będzie musiał przez dwie godziny trząść się samotnie w karetce podróżnej na nie najlepszych resorach. Był teraz człowiekiem żonatym. Znajdą sobie z Josie jakieś zajęcie dla zabicia czasu!

Spalił również kartkę od Griseldy i zajął się ostatnim listem. Po kiego licha jego eks-narzeczona bawi się w korespondencję?! Nie miał do Sylvie żadnych pretensji, oczywiście. Ale gdyby już nigdy więcej nie miał jej zobaczyć, wcale by się nie zmartwił.

Oparł się o obramowanie kominka i otworzył list. Papier był perfumowany, co wydało mu się trochę afektowane i niezbyt pociągające. Odsunął arkusik nieco dalej od twarzy.

Potem jednak, czytając słowa skreślone delikatną ręką Sylvie, przypomniał sobie jej wdzięk i urodę. Ostatecznie kochał się w niej nie bez powodu, choć teraz nie bardzo już pamiętał, co go tak w niej ujęło; zwłaszcza gdy Josie była w pobliżu.

Przez chwilę wpatrywał się w arkusz papieru niewidzącym wzrokiem. W porównaniu z Sylvie Josie była uosobieniem ciepła, zmysłowości i wszelkich rozkoszy. Jego miłość do eks-narzeczonej – jeśli to w ogóle była miłość – wydawała się niewiele warta i nietrwała, oparta tylko na jej uroku osobistym.

Bo urocza była niewątpliwie!

„Mój drogi Mayne! – pisała Sylvie. – Pragnę Cię zapewnić, że nie czuję się bynajmniej zrozpaczona z powodu Twego małżeństwa z małą Josie!”

Małą Josie?! W porównaniu z nią Sylvie była sucha jak patyk i całkiem niepozorna! Gdyby nie szczęśliwy traf, rozważał w duchu Mayne – musiałbym teraz sypiać z tą pokrytą szronem, uschniętą gałązką!... Uśmiechnął się mimo woli.

„... Zupełnie mnie wyczerpało światowe życie w Londynie” – pisała dalej Sylvie. Mayne bez trudu mógł w to uwierzyć. Sylvie nie potrafiła odrzucić żadnego zaproszenia! Niekiedy jednego wieczoru bywali na dwóch, a nawet trzech spotkaniach towarzyskich. „Postanowiłam odbyć niewielką podróż w towarzystwie mojej serdecznej przyjaciółki, lady Gemimy. Zapewniła mnie, że Belgia jest równie urocza jak Francja, a my obie koniecznie musimy odzyskać siły. Przyznam Ci się, Mayne, że jeszcze się waham... ale tak bardzo pragnę wyrwać się z Londynu, choćby na krótko! Ostatnimi czasy tęsknię za Paryżem bardziej niż kiedykolwiek, a zmiana otoczenia powinna wywrzeć na mnie dobroczynny wpływ...”

Mayne przez chwilę zastanawiał się nad tym. Gemima była wspaniałym kompanem, wszyscy to mówili. Z pewnością zaopiekuje się Sylvie. A jeśli nie, to uczyni to ktoś ze świty, która zawsze Gemimie towarzyszy. Wszystko wskazywało na to, że Sylvie przeżyje niezapomnianą przygodę.

„...Nie chciałam wyjeżdżać bez pożegnania z Tobą, Mój Najlepszy Przyjacielu! Byłoby mi przykro, gdybyś choć przez chwilę zwątpił w siebie... i to popchnęłoby Cię do zbyt pochopnego zawarcia małżeństwa. Jeśli o mnie chodzi, doszłam do wniosku, że nie jestem stworzona do życia rodzinnego. Zawsze jednak będę żywić do Ciebie najtkliwsze uczucia, mój Drogi Mayne. Tylko z Tobą, jedynym ze wszystkich znanych mi mężczyzn, mogłam kiedyś snuć małżeńskie plany... I martwi mnie tylko myśl, że – być może – poczytałeś nasze rozstanie za niezasłużoną zniewagę z mojej strony, gdy w tak niezręczny sposób zerwałam łączące nas więzi...”

Dobra dziewczyna z tej Sylvie! Dobra, słodka dziewczyna, tyle że nie zależało jej na małżeństwie z nim... A raczej w ogóle nie chciała mieć do czynienia z mężczyznami, jak się wydaje. Mimo to miłości do niej nie można nazwać „haniebnym trwonieniem ducha”, jak Josie określiła jego romanse. Ogólnie rzecz biorąc, zamiar poślubienia Sylvie był całkiem sensowny. A on, Mayne, nie zawsze bywał głupcem. Tylko od czasu do czasu.

„.. Adieu – kończyła swój list Sylvie. – Życzę wszelkiej pomyślności Tobie i Josie. Mam nadzieję, że wspólnie znajdziecie szczęście”.

Słowa te sprawiły, że po ustach Mayne’a przemknął cień uśmiechu. Przybliżył perfumowany liścik do nosa i po raz ostatni odetchnął wonią tak charakterystyczną dla Sylvie. Wydała mu się kwintesencją jej kobiecości, subtelności, francuskiego szyku... i jej absolutnej odmienności. Zupełnie do niego nie pasowała!

Potem jednym stanowczym ruchem wrzucił jej list do ognia.

Wyszedł z gabinetu i udał się na poszukiwanie Josie. Pragnął pobudzić ją do śmiechu, zobaczyć, jak marszczy nosek... A może nawet rzucić ją na łóżko, by posłyszeć jej gardłowy śmiech, będący wyrazem podniecenia i gotowości na wszystko? Zaraz pocałuje go tak, jakby nigdy już nie chciała odrywać się od jego ust!

43

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 27

Leżałem bezsennie po nocach, Drogi Czytelniku, tocząc bój z resztkami mego sumienia. Wszystko, co było jeszcze dobre we mnie, nakazywało mi, bym nie przeszkadzał jej kroczyć drogą prawości, w czystym i jasnym blasku cnoty. Serce jednak rozdzierało się we mnie i wzywało umiłowanej. W końcu postanowiłem prosić ją o rękę. Jakimi to uczyniłem słowy?– spytasz, Drogi Czytelniku. Oczywiście słowami nieśmiertelnego Szekspira!

Josie upadła na podłogę; kolana miała jak z waty. Przecież dobrze o tym wiedziała! Mayne nie ukrywał, że kocha Sylvie. Sam jej o tym mówił, nawet wtedy, gdy całował się z nią po raz pierwszy! Nie taił tego i wówczas, gdy proponował jej małżeństwo; stwierdził tylko, że miłość nie ma znaczenia.

Ale najbardziej zabolał ją widok męża całującego list od Sylvie...

Co ona najlepszego zrobiła? Co uczyniła?! Nie tylko zlekceważyła uczucie, jakie Mayne żywił dla Sylvie, i wydała się za niego pod fałszywym pretekstem, lecz nie doceniła również uczuć Sylvie... bo po cóż by piękna Francuzka pisała do niego, gdyby był jej obojętny?

Widocznie Sylvie należała do kobiet, które kłócą się zażarcie z ukochanym i ciskają narzeczonemu pierścionkiem w twarz, nie traktując tego poważnie... Josie uprzytomniła sobie, że Francuzki znane są ze skłonności do dramatycznych gestów. Sylvie zapewne przypuszczała, że nazajutrz rano Mayne zjawi się znów z pierścionkiem w garści, by raz jeszcze prosić ją o rękę!

Ona zaś, Josie, ze swoim głupim notatnikiem pełnym pomysłów, jak zdobyć męża i zaciągnąć go do ołtarza, przeoczyła najistotniejszą sprawę! Mąż zakochany w innej nie jest odpowiednim towarzyszem życia i może tylko złamać serce żonie... choćby wykazywał mnóstwo zapału w łóżku.

Żadne z jej dowcipów i zgrabnych powiedzonek nie miały znaczenia w zestawieniu z prawdziwym uczuciem. Cóż z tego, że potrafiła pobudzić Mayne’a do śmiechu? Że umiała rozbudzić w nim namiętność? ... Nie zdołała wymazać z jego serca miłości do Sylvie!

Josie nie mogła sobie wyobrazić męża całującego list od niej. Wydawałoby się to równie idiotyczne jak całowanie, na przykład, siodła! Taką właśnie rolę odgrywała widać w jego życiu: wygodnego, solidnego siodła, na które mógł wskoczyć, kiedy tylko zechce.

Josie podniosła się z podłogi, stwierdziła jednak, że kolana nadal się pod nią uginają, i uczepiła się kotary. W końcu jednak wyprostowała się, choć czuła się jak stara żebraczka – odarta ze wszystkiego i pozbawiona nadziei.

Jak mogła być tak głupia i myśleć, że warto zdobyć męża za wszelką cenę? ... Serce płonęło jej w piersi żywym ogniem.

Zaraz po wyjściu z gabinetu natknęła się na Cockburna, który poinformował ją, że jego lordowska mość pragnie wyruszyć do Londynu najpóźniej za godzinę.

To ten list! Sylvie musiała wezwać go do siebie!

Josie powlokła się do sypialni i pozwoliła, by pokojówka pomogła jej przebrać się w kostium podróżny. Czuła nieznośne dudnienie krwi w uszach. Spojrzenie jej padło na małą książeczkę w ciemnoczerwonej oprawie. Jak starannie odnotowywała w niej wszystkie skomplikowane, nieprawdopodobne sposoby, dzięki którym bohaterki powieści wydawanych przez Minerva Press zdobywały mężów!

Bezużyteczne porady! Miała teraz męża, ale w żadnej z tych książek nie znajdzie sposobu na to, by się w niej zakochał... albo, co jeszcze ważniejsze, odkochał w tamtej! Do tego potrzebny był czarodziejski napój, o którym wspomniał Szekspir w Śnie nocy letniej. Podobno wywar z bratka. Kiedy Puk zapuścił kroplę tego leku do oczu Lyzandra, ten natychmiast odkochał się w Hermii!

Jak Mayne mógł aż tak kochać Sylvie? ... Była prześliczna, to prawda... Ale przecież według niego i moje ciało jest ładne! – myślała Josie. A Sylvie nie lubi koni... I tak naprawdę, w głębi serca, wcale nie kocha Mayne’a!

A ja tak! – powtarzała w duchu Josie, tęskniąc do niego każdą cząsteczką swojego ciała. Och, tak! Kocham mojego męża!

Palce jej zacisnęły się na notatniku tak mocno, że na skórzanej okładce pozostały ślady paznokci.

Rozległo się dyskretne stukanie do drzwi.

– Jego lordowska mość jest już gotów do drogi. Czeka tylko na panią hrabinę.

Josie się podniosła. Była jak odrętwiała.

Tess jej pomoże! Annabel była już prawdopodobnie razem z mężem i dzieckiem w drodze powrotnej do Szkocji. Imogen nie wróciła jeszcze z podróży poślubnej... ale Tess jej pomoże!

Gdy tylko wyszła z domu, Mayne podszedł do niej.

– Dostałem list od Sylvie – powiedział, uśmiechając się tak, jakby nie miało to większego znaczenia. – Wybiera się w podróż. Odpływa o piątej statkiem „Excelsior”. Pomyślałem więc, że możemy ją pożegnać.

Josie poczuła gwałtowne ściskanie w gardle.

– Może zechcesz pożegnać ją w imieniu nas obojga? Wolałabym udać się od razu do domu Tess, jeśli nie sprawi ci to różnicy.

Skłonił się lekko na znak zgody. – Jak sobie życzysz.

– Strasznie mnie boli głowa – usprawiedliwiła się. Jeszcze jeden dyskretny ukłon.

– Bardzo ci współczuję.

Wsiadła do powozu, wtuliła się w kąt i przymknęła oczy. Miała dwie godziny na przemyślenie sprawy, zanim dotrą do Londynu.

Ponieważ Oberon, król elfów, nie zaoferował jej odpowiedniej dozy cudownego leku, musi własnymi siłami wyleczyć Mayne’a z tego zauroczenia!

44

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 28

Ukląkłem u jej stóp.

„Płonę z miłości do ciebie – powiedziałem jej. – Usycham z tęsknoty. Ginę z myślą o tobie. Jeśli mnie odtrącisz, rzucę się w zimny nurt Tamizy i utonę, do końca urzeczony tobą. Masz dla mnie czystość nieskalanej chmurki, przejrzystość lodu, białość śniegu. Wyjdź za mnie!”

– Nie sprzeczaj się ze mną! – warknęła Josie. – Wiem, że to skomplikowany plan, ale innego nie zdołałam wymyślić.

Tess zrobiła wielkie oczy.

– Skomplikowany? To czyste szaleństwo, Josie!

– Żadne szaleństwo! Plan, nie chwaląc się, jest całkiem dobrze opracowany!

– Kpisz czy co?! Powiedz, że to żarty! Oczy Josie się zwęziły.

– Jeśli ty mi nie pomożesz, wynajmę kogoś, kto się tego podejmie! Tess rozpaczliwie pokręciła głową.

– Nie! Nie możesz tego zrobić! – Właśnie że mogę!

– Nic podobnego! Nie możesz uśpić Mayne’a jakimś podejrzanym wywarem!

– To najłagodniejszy w świecie specyfik! Dawaliśmy go koniom, żeby je uspokoić. A Peterkin zawsze poił nim chłopców stajennych, gdy trzeba im było wyrwać ząb. Po prostu Mayne zrobi się po nim senny i łatwiej będzie sobie z nim poradzić.

– Mówisz o własnym mężu, na litość boską! – wykrzyknęła Tess, przestraszona i rozbawiona jednocześnie. – Jak możesz snuć takie szalone plany?!

– Z konieczności – odparła z uporem Josie. – Jemu się naprawdę wydaje, że kocha Sylvie, Tess!

– No tak, ale kiedyś wreszcie pojmie...

– Niczego nie pojmie! Uświadomiłam sobie powagę sytuacji dopiero wówczas, gdy ucałował list od niej. Nie mogę z nim żyć, wiedząc, że kocha inną! Po prostu nie mogę!

– Nie wierzę, żeby kochał Sylvie – oświadczyła Tess z przekonaniem.

– Ja też! – No więc? ...

– Ale on w to wierzy!

Tess roześmiała się mimo woli.

– Nie wyobrażam sobie, jak...

– Sylvie wybiera się do Belgii. A to oznacza co najmniej dwie noce na pokładzie. – Pochyliła się ku siostrze. – Żadna z nas nie pływała jeszcze statkiem, ale pamiętasz chyba, co nam opowiadał pan Tuckfield o swej podróży wokół przylądka Horn w Afryce?

– Mówił, że trzykrotnie omal nie wyrzucił żony za burtę – przyznała Tess. – Ale pan Tuckfield to nieokrzesany szkocki koniarz, Josie!

– Kiedy Mayne znajdzie się na pokładzie razem z Sylvie, przekona się, że nie jest w niej zakochany. Nie wyrzuci jej co prawda za burtę...

– Mam nadzieję! – wtrąciła Tess.

– ... Ale przestanie obcałowywać listy od niej i marzyć o niej!

– Skąd wiesz, że marzy o niej?

– A ty skąd wiesz, że nie?!

– To śmieszne! – wykrzyknęła Tess.

– Doprawdy?! Jakbyś się czuła, podejrzewając, że Lucius myśli o kimś innym, kochając się z tobą? – Josie spojrzała siostrze prosto w oczy. – Albo rozmyśla o czymś i kto wie, czy nie wspomina utraconej bogdanki? ... A gdyby całując cię, mamrotał coś, co podejrzanie przypominałoby jej imię?!

Tess zmarszczyła brwi.

– To zniszczy nasze małżeństwo! Już je powoli zatruwa, czuję to! – Jak ty wszystko dramatyzujesz, Josie! Stanowczo przeczytałaś zbyt wiele niemądrych powieści. Nigdy byś nie wpadła na równie szalony pomysł, gdyby nie te wszystkie romansidła!

– Zawsze sądziłam, że opracowanie planu działania to najlepszy sposób na wszelkie kłopoty!

– To prawda – przytaknęła niechętnie Tess. – Ale nie pojmuję, czemu ten plan musi być tak skomplikowany... I po co usypiać Mayne’a?

– To całkiem proste. Dam mu lekarstwo, żeby zapadł w przyjemny sen, a potem odeślę go do portu.

– Odeślesz go? Jak jakąś paczkę?! Josie zastanowiła się przez chwilę.

– Powiem lokajom, że Mayne’owi bardzo zależało, żeby znaleźć się na pokładzie „Excelsiora”. To statek, na którym odpływa Sylvie.

– Nadal nie pojmuję, po co usypiać Mayne’a!

– Bo sam nigdy nie wsiadłby na ten statek!

– To prawda.

– No, widzisz! – odparła Josie z satysfakcją. – To się musi udać, Tess!... Ale dam sobie radę i bez twojej pomocy, więc nie myśl już o tym.

– Wcale sobie nie poradzisz beze mnie – zaprotestowała Tess. – Twoja służba to przecież także służba Mayne’a, nie zapominaj o tym! Lokaje z pewnością nie zgodzą się na wniesienie nieprzytomnego pana na statek i zostawienie go tam!

Josie zmarszczyła czoło.

Po chwili milczenia Tess powiedziała z przymusem:

– Ale moi lokaje zrobią to bez oporu.

– Więc mi pomożesz?

– Nie podoba mi się to!

– Rozumiem. Ale to zrobisz? Tess... – Łzy zamigotały w jej oczach. – Nie wytrzymam takiego życia, jeśli on nadal kocha Sylvie! Choćby mu się tylko tak wydawało. Nie zniosę, żeby myślał o niej!

Tess uściskała ją z całej siły.

Griselda czekała na swego brata w saloniku.

– Przyjechałeś! – zawołała, zrywając się na jego widok.

Mayne wszedł do pokoju; był równie elegancki i niewzruszony jak zawsze. Widocznie nikt jeszcze nie zdążył przekazać mu tej nowiny. Griselda wybuchnęła potokiem bezładnych słów: Darlington... Hellgate... Wspomnienia...

Mayne usadowił się w fotelu przy kominku. Brwi miał zmarszczone i wydawał się czymś poirytowany. Serce w niej zamarło. Zamierza zemścić się na Darlingtonie! Wyzwie go na pojedynek... Kto wie, czy nie zabije?!

– Nie możesz tego zrobić! – krzyknęła nieswoim głosem.

– Czego?

– Wyzwać go na pojedynek!

– Czemu, u diaska, miałbym go wyzwać?! Spojrzała na niego zdumiona.

– Nie jesteś na niego wściekły? Masz taką minę...

– Coś jest nie w porządku z Josie! – burknął. – A więc to Darlington napisał Wspomnienia Hellgate’a, powiadasz? ... I na dodatek ty masz z nim romans! Ten sam Darlington, który przezwał Josie „szkocką kiełbaską”?

– Tak – szepnęła.

Na chwilę zapadła cisza.

– Za to naprawdę miałbym ochotę go zabić! – stwierdził stanowczo Mayne.

– Nie możesz tego zrobić!

– Chyba masz rację. Nie mogłaś sobie znaleźć sympatyczniejszego amanta?

– Ja... – Griselda walczyła ze łzami. – Bardzo go lubię... A on nigdy już nie wymyśli nic równie okrutnego! I bardzo żałuje, że sprawił Josie tyle bólu.

– Biorąc pod uwagę jego opłakany styl, z przykrością myślę o okropnych komplementach, jakimi cię na pewno obsypuje!

– Jego styl wcale nie jest opłakany! Ach, ty... ty... Śmiech Mayne’a był teraz typowym, irytującym wybuchem wesołości starszego brata.

– Nie pleć, Grissie! On nie potrafi sklecić ani jednego porządnego zdania. Miałem lepsze mniemanie o twoim guście!

Griselda opanowała się z wysiłkiem.

– Przestań sobie ze mnie kpić i zastanów się przez chwilę, przeklęty ośle!

Grissie nigdy nie przeklinała! Mayne nie wierzył własnym uszom.

– Nad czym mam się zastanawiać? – powiedział nieco spokojniej. – Zamierzasz wydać się za niego. To oczywiste!

– A jeśli on zaleca się do mnie tylko po to, żeby zdobyć materiał do następnej książki?! – wrzasnęła Griselda. – Nie pomyślałeś o tym?

Znów zapadło milczenie.

– Wtedy bym go naprawdę zabił – powiedział Mayne. Griselda spojrzała bratu prosto w oczy.

Podszedł do niej i pogładził ją po policzku.

– Nawet jeśli nie potrafi porządnie pisać, to nie znaczy jeszcze, że kompletny z niego szaleniec, Grissie! Zakładam, że ci się oświadczył?

Skinęła nerwowo głową.

– Więc z pewnością chciałby dożyć dnia, gdy oboje staniecie przed ołtarzem – stwierdził hrabia i obejrzał się za rękawiczkami.

– Wcale cię to nie obchodzi, że napisał te wspomnienia?

– Nic a nic. Uważam, że to wyjątkowo głupia książka. Obchodzi mnie natomiast, i to bardzo, że Darlington chce się z tobą ożenić. A jeszcze bardziej, że ty chcesz wyjść za niego. Bo masz na to ochotę, nieprawdaż?

Uśmiechnęła się do niego przez łzy.

– Chyba tak!

– Od razu się domyśliłem! – Lekko cmoknął ją w nosek. – Nie jest ciebie wart! Sam mu to powiem, niech tylko załatwię sprawy z Josie!

– Co... – zaczęła Griselda. Ale Mayne’a już nie było.

45

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 28

Pojąłem, że mnie kocha, kiedy jej oczy wypełniły się łzami. Tak, kochała mnie... Kocha mnie! O, Drogi Czytelniku! Wierzaj, że nie ma nic potężniejszego niż słodkie uczucie, które zmienia całe życie i kształtuje na nowo charakter. Ona jest moja, tylko moja!

Drogi Czytelniku, raduj się wraz ze mną! Jestem całkowicie odmieniony!

Wszystko poszło znacznie łatwiej, niż Josie przypuszczała. Gdy Mayne przybył po nią do domu Tess, podała mu filiżankę herbaty i wspomniała, że starsza siostra zaraz się zjawi.

Zaczął jej opowiadać o Darlingtonie i Wspomnieniach Hellgate’a. Czy to możliwe, by Darlington był autorem tej książki? Josie nie mogła jednak skupić się na tym temacie, gdy mąż pił herbatę doprawioną środkiem nasennym.

A potem... zanim się spostrzegła, Mayne’a zaczął morzyć sen i zdrzemnął się w fotelu. Rzęsy mu opadły, rzucając długi cień na policzki. Josie nie mogła się powstrzymać; przyklękła przed mężem i musnęła palcami jego twarz.

– To tylko dlatego, że cię kocham! – szepnęła. – Dlatego, że tak bardzo cię kocham!

Westchnął i uśmiechnął się przez sen. Josie przypomniała sobie, że po wyrwaniu trzonowego zęba ocknęła się z takim samym cudownym poczuciem, że śniło się jej coś niezwykle przyjemnego.

Wstała z klęczek, wyszła z pokoju i ostrożnie zamknęła za sobą drzwi. Tess już na nią czekała.

– Masz ten list?

– Muszę go dopiero napisać – odparła Josie, walcząc ze łzami. – Jesteś pewna, że to konieczne?

– Oczywiście! Tylko Mayne pogrążony we śnie wydał mi się taki bezbronny... Nie miał pojęcia, że dałam mu coś na sen!

Tess pokręciła głową.

– Uważam, że to głupi pomysł. Ale pisz ten list! Popchnęła siostrę w stronę biurka.

Josie zasiadła nad czystą kartką papieru. Nie było sensu bawić się w piękne słówka. To nie w jej stylu!... Oczywiście, nie mogła też wyznać mu prawdy.

„Drogi Garrecie, Wiem, że bardzo się zdziwisz, ocknąwszy się na pokładzie statku. Wychodząc za Ciebie, nie pojmowałam, że miłość jest najważniejsza ze wszystkiego. Nie małżeństwo, ale właśnie miłość! Kochasz Sylvie, więc powinieneś być razem z nią. Mimo że nie połączył Was ślub, okropna jest rozłąka z istotą, którą się kocha. Nie zniosłabym myśli, że to ja stałam się przyczyną Waszego rozdzielenia!

Josie”

Tak się rozszlochała, że zostawiła list na biurku i z płaczem upadła na łóżko.

– Nie martw się, kochanie! – przemawiała do niej Tess, pomagając siostrze wstać i otulając ją peleryną.

– Odwiozę cię do twojego domu, a Lucius zajmie się całą resztą.

– Powiedziałaś o wszystkim Luciusowi?!

– Oczywiście, że powiedziałam Luciusowi! – odparła Tess zdumiona, że można o to pytać. – Jak sama zdołałabym przewieźć Mayne’a do portu? Lucius jest niezastąpiony w takich sprawach. Wiesz przecież, Josie, że on zawsze załatwi wszystko jak należy!

– Chciałam, żebyś nikomu o tym nie mówiła! – odparła Josie, ocierając łzy. – Nikt nie powinien o tym wiedzieć!

– Musiałam wtajemniczyć Luciusa, jeśli plan miał się powieść – uspokajała ją Tess. – Idziemy!

Kiedy schodziły na dół, drzwi salonu nadal były zamknięte.

– On będzie spał najwyżej cztery godziny! – zaniepokoiła się nagle Josie. – A na statku musi się znaleźć przed piątą, bo wtedy „Excelsior” odpływa. Nie może wyruszyć bez niego!

– Bez obawy, nie odpłynie bez niego! – zapewniała ją Tess. – Dobrze wiesz, że Lucius jest niezawodny.

Josie zastanawiała się nad tym, gdy jechały ulicami Londynu. To prawda, że Lucius do spóźnialskich nie należał. A kto wie, czy przypływy i odpływy nie stosowały się do jego życzeń?

– Co powiedział o tym wszystkim? – zagadnęła. – Kto?

– Lucius! Co myśli o moim planie?

– Był zdania, że to kompletna bzdura – odparła Tess. Zobaczyła, że Josie otwiera usta, i uciszyła ją gestem ręki. – ...Dopóki mu nie przypomniałam, że sama niegdyś byłam zaręczona z Mayne’em. Jakbyś się czuł, spytałam, gdybym w dalszym ciągu żywiła do hrabiego jakieś uczucia? ... Wcale mu się to nie spodobało!

– Mieliście oboje dużo szczęścia – stwierdziła kwaśno Josie.

– To prawda.

Nie mówiły nic więcej do chwili, gdy znalazły się w rezydencji Mayne’a.

– Powinnaś wziąć kąpiel – oświadczyła Tess i zadzwoniła na służbę. – To ci doskonale zrobi! Potem zjesz kolację w swoim pokoju, i do łóżka! Jesteś wykończona; widać to po twojej buzi, Josie!

Josie się zastanowiła. To prawda, że przez kilka ostatnich dni nie miała apetytu, a dziś nie wzięła do ust ani kęsa. Tess zaciągnęła ją przed lustro.

– Popatrz tylko na siebie!

Josie dotknęła swoich policzków. Były wyraźnie wklęsłe. Kości policzkowe niemal sterczały!

– Wyglądasz okropnie! – powiedziała siostra.

I nagle, jakby dopiero teraz popatrzyła w lustro, Josie zrozumiała, co Tess ma na myśli: te urocze wgłębienia w policzkach były po prostu oznaką zmęczenia! Wcale nie wyglądała interesująco, tylko mizernie. Widocznie ze szczupłością nie było jej do twarzy!

Do tej pory Mayne musiał już być na morzu i odkrył, że się go wyrzekła. Oddała go Sylvie. Zwróciła mu wolność.

Na samą myśl o tym zrobiło jej się niedobrze. Pospiesznie weszła do wanny – Muszę już wracać do domu – oznajmia Tess, zaglądając po pewnym czasie do sypialni siostry. – Poleciłam, żeby ci przyniesiono do pokoju lekką kolację.

Josie podziękowała.

– Zjawię się jutro, skoro świt! – obiecała Tess, posłała jej całusa i zniknęła.

Josie nie chciała jednak jeść w swoim pokoju. Kiedy wyszła z wanny, włożyła szlafrok Mayne’a. Ten jedwabny, który jej pożyczył, gdy pozbyła się gorsetu... tamtej nocy, kiedy razem wymknęli się z balu. Następnie zamieniła kilka słów z Ribble’em i wspięła się po schodach do pokoju na wieży.

Był równie mroczny, piękny i zaczarowany jak tamtej pierwszej nocy, gdy Mayne przywiózł ją tutaj. Jednorożec harcował wśród pnączy winorośli, a mały chłopczyk, podobny do Mayne’a, zwisał z nich na jednej ręce.

Josie opadła na wielki fotel, z którego niegdyś przyglądała się, jak Mayne paraduje w jej sukni. Nie pozwoliła sobie na płacz.

Była pewna, absolutnie pewna, że postąpiła słusznie. Garret nie kochał Sylvie, choć tak mu się wydawało!... Tu, w pokoju na wieży, ośmieliła się wypowiedzieć upragnioną prawdę.

– On kocha mnie! – szepnęła.

Komu powierzała tę tajemnicę? ... Może duchowi ciotki Cecily?

– Naprawdę mnie kocha!

Wszedł Ribble z kolacją i kieliszkiem wina. Josie przyniosła ze sobą tylko książkę. Wspomnienia hrabiego Hellgate’a. Siedziała przy roniących łzy świecach, zagłębiając się znów w miłosne przygody mężczyzny, którego kochała nad życie. Wino miało barwę rubinu i wydawało się równie zaczarowane jak cały pokój. Czytając książkę, Josie identyfikowała się z każdą z kobiet, które Mayne kochał...

Ale czy naprawdę je kochał?

Powiedział, że z żadną z nich nie przekomarzał się w łóżku. Te historie miłosne wydały się jej dziwnie błahe, a jednak niepokojące; pełne namiętności, a zarazem znużenia... Zatrzymała się dłużej na opowieści o Hipolicie, która przywiązywała Hellgate’a do ściany w pawilonie ogrodowym. Mayne twierdził, że nie kończąc tego rozdziału, wyrżnął książką o ziemię. I że nigdy nie próbował takich sztuczek!

Josie jednak doskonale mogła sobie wyobrazić przywiązywanie Mayne’a do łóżka. Prawdę mówiąc – uśmiechnęła się i wypiła kolejny łyk wina – kiedy mąż wróci z tej krótkiej podróży, tym właśnie się zajmą!

Z początku Mayne może być na nią trochę zły...

Ale kiedy gniew mu przejdzie...

Od strony drzwi doleciał jakiś szmer, lecz Josie nawet się nie obejrzała. Przewróciła tylko stronę. Hellgate pozbył się „królowej amazonek”, jakby była starym rupieciem, i zajął się...

Podniosła wzrok znad lektury.

W cieniu obok drzwi stał Mayne. Krople wody spływały mu z ramion i z włosów. Wokół oczu widniały ciemne kręgi.

– Jooosie! – powiedział głuchym szeptem. – Wyrzucili mnie z łodzi... Byłem związany i nie mogłem pływać... Ale musiałem pożegnać się z tobą!...

Josie nic na to nie odpowiedziała. Pociemniało jej w oczach i zabrakło tchu... Jakby na świecie nie było już światła i powietrza, gdy zabrakło Mayne’a. Nie mogła mówić. Ani oddychać.

Zemdlała.

Mayne wszedł do wnętrza pokoju, spojrzał na żonę i otrząsnął się jak pies po ulewnym deszczu. Josie zemdlała od razu, jak zdmuchnięta świeczka. Mayne wziął do ręki kieliszek i pociągnął łyk wina. Jego żona raczyła się chateau margaux rocznik 1775, z piwniczki jego ojca. Wyśmienite!

Usiadł na podnóżku obok jej fotela i popatrzył na zemdloną.

Naczytała się stanowczo za dużo marnych powieścideł!

– Josie! – zawołał. I jeszcze raz: – Josie!

Ani drgnęła. Powiódł więc dłonią po jej policzku. Była taka śliczna, że serce mu tajało, ale postanowił być twardy.

– Josephine! Otwórz oczy, w tej chwili! – polecił stanowczym tonem.

Posłuchała rozkazu. Oczy jej się otworzyły. Wlepiła w niego wzrok.

– Garret? ... – spytała.

– Jego duch! – odparł bez namysłu.

Chwyciła go za rękę. Wpatrywała się przez chwilę w jego mokre włosy, na które wylał dla większego efektu szklankę wody, po czym wyprysnęła z fotela i potrząsnęła mężem z całej siły.

– Jak śmiałeś?! Jak mogłeś zrobić mi coś takiego? Myślałam, że nie żyjesz!

Obroniłby się przed jej napaścią znacznie skuteczniej, gdyby nie to, że pokładał się ze śmiechu.

– Ty!... Ty!... Ja ci dam ducha! – wrzeszczała jego połowica.

W końcu udało mu się powstrzymać ją od okładania go pięściami. Unieruchomił obie jej dłonie.

– Zasłużyłaś na to, Josie! – stwierdził, nadal walcząc z ochotą do śmiechu.

Lecz gdy na rzęsach Josie zawisły łzy, śmiech zamarł mu na ustach. W jednej chwili w oczach żony ujrzał miłość, która przetrwa aż do końca ich życia, wrażliwość, której Josie nigdy nie utraci, i absolutną bezinteresowność jej uczuć w stosunku do niego. Wszystko to razem składało się na obraz najcudowniejszej, najbardziej niezwykłej, najbystrzejszej kobiety, jaką znał.

Groźnie zmarszczyła brwi.

– Ty sukinsynu! – warknęła.

– Zasłużyłaś sobie na to.

– Nigdy nie powinnam była zaufać Tess! Nigdy!

– Kiedy się ocknąłem, zobaczyłem Feltona. Pękał ze śmiechu!... Ale uczciwie oddał mi list od ciebie – przyznał Mayne.

– O!

– Ależ ja mam szczęście do grafomanów! – poskarżył się. – Najpierw Darlington... W dodatku ten drań zostanie chyba moim szwagrem! A teraz moja własna żona! „Miłość jest najważniejsza ze wszystkiego. Nie małżeństwo, ale właśnie miłość!” Androny! Napuszone bzdury! Zupełnie jakbym czytał Wspomnienia Hellgate’a!

– Bardzo mi przykro, że mój styl ci nie odpowiada – odparła z godnością Josie.

– Nie tylko napisałaś idiotyczny list, ale zaaplikowałaś mi jakiś środek nasenny i chciałaś się mnie pozbyć – ciągnął nieubłaganie.

– Nieprawda! – Usiłowała wyrwać się z jego uścisku. – Nigdy nie chciałam pozbyć się ciebie!

– Uparłaś się zostawić mnie na statku z tą Francuzką, której na dobrą sprawę prawie nie znam!

– Przecież to była Sylvie! Zapomniałeś już, że miałeś się z nią żenić?!

– Doskonale wiem, że to była Sylvie! Skąd ci przyszło do głowy, że mam ochotę spędzić parę dni na morzu w jej towarzystwie?!

– Jak to? Przecież...

Uznał, że najwyższy czas skończyć te głupstwa; usiadł więc, przyciągnął ją sobie na kolana i spoglądając jej prosto w oczy, powiedział:

– Nigdy się mnie nie pozbędziesz, Josephine!

– Nigdy? – spytała cichutko.

– Nie uda ci się uśpić mnie na wieki ani utopić! – Wcale tego nie chciałam!

On jednak czekał na coś więcej.

– Kocham cię – powiedziała. – Kocham cię tak bardzo, że nie chciałam pozbawiać cię Sylvie!

Uśmiechnął się do niej z całego serca.

– Zostawmy Sylvie w spokoju! Zupełnie nie rozumiem, skąd ci przyszło do głowy, że ją kocham!

– Przecież zapewniałeś mnie o tym, i to nieraz! Chciałeś się z nią ożenić! Całowałeś list od niej!

– Nie całowałem żadnego listu!

– Właśnie że tak, sama...

– Jeśli mnie kochasz... – przerwał jej niemądre gadanie – to czemu się starałaś, żebym się znalazł gdzieś daleko?

– Właśnie dlatego! Musiałam cię odesłać do niej, jeśli tego pragnąłeś! Objął jej twarz rękoma.

– Ja tam nigdy bym ci nie pozwolił odejść, Josephine, moja żono! Choćbyś pokochała samego Hellgate’a!

Josie śmiała się i płakała równocześnie.

– Ależ Garret! Ja naprawdę kocham Hellgate’a! Nie wiedziałeś o tym?

Zanurzyła palce w jego wilgotnych lokach.

Ani na chwilę nie przestawał jej całować. Przez jakiś czas pieścił wargami jej pierś, aż Josie popiskiwała z uciechy, ale raz po raz powracał do jej ust.

– Przy tobie jestem innym człowiekiem! – wyznał jej w pewnej chwili. – Nigdy mi się nie przykrzy, kiedy jesteśmy razem.

– Właśnie że ci się przykrzy! – odparowała, despotyczna jak zwykle. – Może byś tak wrócił do tego, co przerwałeś?

Istotnie, jego ręka znieruchomiała, gdy próbował wyjaśnić Josie, jak wiele dla niego znaczy.

– Wcale mnie nie słuchasz! – szepnął, pieszcząc ją znowu, patrząc jej z bliska głęboko w oczy i słuchając jej rozkosznego, cichutkiego pojękiwania.

Była taka słodka, pulchniutka, taka radośnie gotowa... ale musiał jej to powiedzieć!

– Przy tobie nie jestem Hellgate’em – wyznał wreszcie, choć wiedział, że Josie wcale go nie słucha. – Nie jestem tym rozwiązłym próżniakiem romansującym z kim popadnie! Zobaczysz, że tak rozbuduję i ulepszę nasze stajnie, że ludzie będą o nich pamiętać dziesiątki lat. I postaram się...

Całował ją tak żarliwie, jakby chciał wchłonąć ją całą, żeby na zawsze była jego... Tylko że ona i tak należała do niego!

– Nie wiedziałem, czym jest naprawdę miłość – mówił, czując, jak słowa formułują się w jego wnętrzu. – Zdawało mi się, że kocham Sylvie... Jak mogłem być takim osłem i nie pojmować, że to kompletne nieporozumienie?!

– Zdarza się i tak... – powiedziała i pocałowała go.

– Chciałaś, żebym na tym statku przekonał się o czymś, o czym sama już dobrze wiedziałaś?

– Tylko podejrzewałam – uściśliła Josie – że możesz być we mnie zakochany, ale sam jeszcze o tym nie wiesz.

– Wiedziałem o tym dobrze! Ucałował ją z całej siły.

– Nic mi nie mówiłeś...

– Na pewno bym powiedział! Jesteś moją żoną, jedyną kobietą, jaką kiedykolwiek kochałem w swym marnotrawnym życiu!

Roześmiane oczy Josie lekko zwilgotniały, zajął się więc szlafrokiem, który sobie pożyczyła od niego. Był to bardzo poręczny strój, związany jedynie w pasie; w jednej chwili można go było rozchylić i cieszyć wzrok jej kremową skórą i prześlicznym biustem.

– Na litość boską! – sarknęła w pewnym momencie, robiąc wielkie oczy. – Czy to możliwe, żebyś w takiej chwili bajdurzył o stajniach?!

Popatrzył na nią. Usta miała nadąsane, czerwone jak wiśnie od tych wszystkich pocałunków. Jedną ręką pieścił jej pierś, drugą wsunął pomiędzy jej nogi... A oczy Josie były półprzytomne, pełne miłości, rozpaczliwie spragnione – wszystko naraz!

– No cóż... – odparł, unosząc jej biodra, a potem pozwalając, by osuwała się na niego, cal po calu... – Myślałem, że moglibyśmy... – Musiał przerwać, by zaczerpnąć powietrza. – ... Zastanowić się nad naszym programem hodowlanym.

– Masz szczęście, że trafiłeś na mnie! – wymruczała Josie z ustami na jego ustach.

Ugryzła go w dolną wargę i objęła za szyję.

– Wiem! – przyznał.

Josie nadawała tempo, sprawiając, że krew się w nim rozszalała, że zmienił się w nieokiełznanego drapieżnika. Włosy opadły jej na plecy gęstą falą, rozwichrzone i jedwabiste. Objęła dłońmi jego twarz.

– Mogłabym cię zabić za tę sztuczkę z topielcem!

– Nie rób tego!– wykrztusił z trudem. – Wątpię... czy duchy mogą...

Ale miał już dość konwersacji. Uciszył więc pocałunkiem swoją słodką Josie – swoje kochanie, swoją najdroższą żonę.

46

Ze Wspomnień hrabiego Hellgate’a, rozdział 28

A zatem adieu, mój Drogi Czytelniku! Mogę Ci tylko życzyć z całego serca, byś uleciał w niebo na takim obłoku szczęścia, na jakim ja żegluję... i osiągnął szczyty błogości, będącej moim udziałem.

Adieu, adieu!

Przyjęcie, mające uświetnić oficjalny debiut książki, uznawanej przez wszystkich za literackie wydarzenie stulecia, trwało już dobre dwie godziny, gdy książę regent wystąpił na środek sali, by wygłosić kilka pochlebnych uwag o tym dziele. Trzymał w ręku egzemplarz książki opatrzony dedykacją autora. Tomik był oprawny w szkarłatną skórę nabijaną perełkami. (Drukarnia, która niedawno przeszła pod zarząd Luciusa Feltona, specjalizowała się teraz w luksusowych oprawach, co okazało się znakomitym posunięciem wydawniczym).

Harry Grone czynił pospieszne notatki dla „Tatlera”.

„Przemówienie księcia regenta wycisnęło wszystkim łzy z oczu – pisał. – Zwłaszcza wzmianki o ukochanej córce, naszej nieodżałowanej księżniczce Charlotcie, uznano za niesłychanie wzruszające. Książę regent zaszczycił nawet swym królewskim uściskiem autora słynnej książki. Jak nasi czytelnicy zapewne pamiętają – kontynuował Grone – Sir Charles Darlington kilka tygodni temu otrzymał tytuł szlachecki w uznaniu za swą pracę nad biografią zmarłej księżniczki. Po jego królewskiej wysokości zabrał głos sir Charles i niezwykle wylewnie wyraził swoją wdzięczność dla księcia regenta. Następnie zwrócił się do swej żony, lady Griseldy...”

Grone przerwał pisanie. Zdecydowanie nie aprobował faktu, że wyżej wzmiankowana dama bierze czynny udział w życiu towarzyskim... mimo zaawansowanej ciąży. Ale cóż, czasy się zmieniają i trzeba się pogodzić z nowymi zwyczajami! Grone nie zamierzał jednak wspominać o błogosławionym stanie lady Griseldy na łamach „Tatlera”! „Sir Charles oświadczył, że poświęca swoje dzieło żonie, która jest...” Jak on to określił? – „wszechmocną władczynią mego serca?” Grone westchnął. Słuch niekiedy go zawodził. Wolałby także, żeby Darlington wyrażał się mniej kwieciście.

„Wszyscy byli pod wrażeniem ogromnego przywiązania, jakie autor okazywał swej małżonce” – zakończył swą notatkę stary reporter.

Grone zmieniłby może zdanie, gdyby zwrócił uwagę na zebranych przy końcu sali. Znajdowały się tam wszystkie cztery siostry Essex wraz z małżonkami. Co prawda, cała grupa zawzięcie biła brawo, by należycie uczcić dzieło Darlingtona.

Jednak podczas jego wystąpienia Josie, hrabina Mayne, chichotała jak szalona. Mąż obejmował ją w talii i ciągle szeptał jej coś do ucha, najwidoczniej starając się przywieść żonę do opamiętania.

– Bądźże cicho, ty szelmo! – upominał ją po cichu Mayne.

– Przecież to puste gadanie! – odparła szeptem.

– Owszem, ale nie słyszałaś, ile kolejnych egzemplarzy tego dzieła zostało już zamówionych, i to w najbardziej luksusowym wydaniu? przekonywał ją mąż. – Kwiecista paplanina Darlingtona zdecydowanie odpowiada tysiącom czytelników!

Josie oparła się plecami o Mayne’a, zachwycona, że przez zwiewny jedwab sukni czuje jego żywe zainteresowanie swoją osobą.

Oparła główkę na ramieniu męża i przysunęła się tak blisko, że niemal dotykała wargami jego ust. Hrabia Mayne nigdy nie należał do mężczyzn, którym specjalnie zależy na nieposzlakowanej reputacji. Nie mógł również zignorować podobnego zaproszenia.

Przyciągnął żonę jeszcze bliżej, obrócił ją do siebie i zabrał się do całowania – jakby nie znajdowali się w sali pełnej ludzi, w najbliższym sąsiedztwie jej sióstr. Jakby książę regent nie stał tuż przed nimi, a żurnaliści nie robili pospiesznie notatek do kolumny towarzyskiej. Jakby wreszcie cały świat nie miał się kiedyś skończyć – wcześniej czy później!

Wszystko to nie miało dla Mayne’a najmniejszego znaczenia, dopóki Josie – jego własna, rozkoszna, roześmiana Josie – znajdowała się tam, gdzie być powinna.

W jego ramionach.

Epilog

Trzy lata później

– Jasna cholera! – jęknęła Josie. – To okropne! To gorsze niż cokolwiek w świecie! Jestem wykończona! Już po mnie, mówię wam!

I znów zaczęła wrzeszczeć z bólu.

Tess objęła ją ramieniem.

– Wszystko będzie dobrze, naprawdę, kochanie! Możesz mi wierzyć. Uspokój się!

– Uspokój się! Uspokój! – Josie odwróciła się raptownie. – Przestań się śmiać!

– Wcale się nie śmieję – odparła Griselda, poważniejąc natychmiast. – Wspomniałam tylko Imogen, że...

– To nie pora na rozmówki! – warknęła Josie. – Ja naprawdę... – Urwała. – O... oj... ojej! A niech to wszyscy diabli!

Rozległo się stukanie do drzwi i Annabel je otworzyła.

– A, to ty, Mayne! – rzuciła beztrosko.

– Słyszałem jej krzyki. – Twarz miał śmiertelnie bladą, oczy nieprzytomne. – Aż tak ją boli? ... Mogę ją zobaczyć?

– Czemu nie! Nic się jeszcze nie dzieje. Za wcześnie na to. Powtarzamy Josie, że trzeba poczekać kilka godzin, ale sam wiesz, jaka ona jest: nie ma za grosz cierpliwości!

Annabel szerzej otworzyła drzwi. Oczom męża ukazała się Josie, zgięta wpół, czepiająca się kurczowo Tess, jakby jej starsza siostra była zbawczą tratwą podczas sztormu.

– Josie... – wykrztusił Mayne ochrypłym głosem, podchodząc do żony. – Dobrze się czujesz? ...

– Dobrze?! Ja tu umieram! Umieram, rozumiesz?!

Tess odsunęła się nieco. Mayne objął żonę ramionami.

– Zrobiłbym dla ciebie wszystko! Może... może ci pomasować plecy?

Imogen uśmiechnęła się szeroko do Annabel.

– Czy to nie cudowne, że od czasu do czasu mężczyzna traci całą swą godność i nie udaje już wielkiego pana na zamku?

Annabel, której mąż całkiem dosłownie był panem na zamku, parsknęła gardłowym, zaraźliwym śmiechem.

– Po każdym dziecku Ewan zaklina się, że nigdy już nie narazi mnie na takie katusze!

– W takim razie lepiej, że masz tę ciężką zasuwę na drzwiach sypialni! – zauważyła nieco ironicznie Imogen. – Chociaż nie bardzo rozumiem, czemu jesteś taka okrąglutka, Annabel, jeśli żyjesz w czystości!

Annabel uśmiechnęła się od ucha do ucha.

– Taką już mam figurę! – odparła.

Ale ruch jej ręki, która opiekuńczym gestem spoczęła na brzuchu, mówił całkiem co innego.

Mayne poczuł się znacznie lepiej, gdy miał znów Josie w objęciach. Przedtem przeżywał katusze, krążąc po korytarzu i wiedząc, że jego ukochana cierpi.

– Jestem przy tobie! – szepnął jej do ucha.

– Wcale mi się to nie podoba! – pożaliła się Josie, opierając mu głowę na ramieniu. – Chciałabym, żeby już było po wszystkim!

– Nie tak prędko! – odparła Tess. – Przed nami jeszcze parę godzin oczekiwania. Mayne, naprawdę powinieneś stąd wyjść!

– Nie ma mowy! – odparł szwagier. – Jeśli Josie musi tak cierpieć jeszcze przez wiele godzin, nie ruszę się od niej ani na krok! – Jego oczy miały uparty, stanowczy wyraz. – Chyba tu zbyt tłoczno!

Nie mówiąc ani słowa więcej, pociągnął żonę w kierunku luksusowo urządzonej garderoby obok sypialni małżeńskiej. Drzwi zamknęły się za nimi.

– Na litość boską! – zaniepokoiła się Tess. – Czy możemy im na to pozwolić?

– Stoi tam łóżko – zauważyła Annabel. – Może Mayne ją namówi, żeby się położyła i zdrzemnęła.

Do sypialni weszła Griselda.

– Gdzie się podziała Josie?!

– Mayne zabrał ją do garderoby na małe przytulanko – odparła uspokajającym tonem Annabel. – Usiądź wygodnie, kochanie!

– Przecież to nie ja się spodziewam! – zaprotestowała cicho Griselda. Ponieważ jednak tuliła w ramionach złotowłosego aniołka, z westchnieniem ulgi opadła na fotel.

Zza drzwi garderoby dał się słyszeć głos Josie. Znowu krzyczała i przeklinała.

– Zachowuję się znacznie kulturalniej, ilekroć przychodzi mój czas – oświadczyła Annabel.

Imogen roześmiała się jej w nos.

– Mówię szczerą prawdę! – zapewniała ją siostra. – Jeśli zdarzyło mi się zakląć... to bardzo rzadko!

– Ja nie mogłam kląć, choćbym nie wiem jak chciała – wspominała Imogen. – Nie byłam w stanie złapać tchu! Duszności mnie dręczyły od początku ciąży. Uważam, że jedno dziecko to stanowczo dosyć! Rafe jest tego samego zdania. Kiedy mi pozwolili zobaczyć się z nim po porodzie, wydawał się starszy o dziesięć lat!

– A ty, Annabel, jak długo się męczyłaś, zanim urodził się Samuel? – spytała Griselda. – Nadal okropnie mi wstyd, że zostawiłyśmy cię samą w Szkocji! Powinnyśmy były zostać przy tobie razem z Imogen.

– Miałam przecież Nanę! – odparła Annabel. – Jej zdaniem należy bawić położnicę rozmową, żeby zapomniała o strachu. Opowiadała mi strasznie pikantne anegdotki! Próbowałam przed chwilą powtórzyć Josie jedną z nich, ale obrzuciła mnie wyzwiskami. Prawdę mówiąc, tak klęła, że akuszerka zgorszyła się i wyszła.

W tej chwili zza drzwi garderoby znowu dotarł do nich pełen wzburzenia głos Josie. Tess chciała się podnieść, ale Annabel chwyciła ją za ramię i powstrzymała.

– Josie jest o wiele spokojniejsza w obecności Mayne’a... a ma przed sobą kilka godzin oczekiwania. Przecież jej poród dopiero się zaczął! Czułaby się znacznie lepiej, gdyby nie traciła tyle energii na przeklinanie!

W tym samym czasie Josie leżała na niewielkim łóżku w garderobie, wiercąc się i próbując znaleźć pozycję, w której plecy by jej tak nie dokuczały. Bolały jak diabli... Nawet w przerwach między skurczami, które stawały się coraz częstsze.

– Tak boli, że nie możesz wytrzymać? – spytał chrapliwym głosem Mayne.

Siedział obok żony, trzymając ją za ręce tak mocno, jak tylko mógł. Zwichrzone włosy sterczały mu na wszystkie strony. Josie ryknęłaby śmiechem, gdyby jej tak nie bolało.

– Nie jest aż tak źle – odparła, zaciskając zęby. Z niewiadomego powodu czuła, że powinna wygiąć plecy w łuk, co też uczyniła. – Ale jak pomyślę, że to jeszcze kilka godzin... Nie zniosę tego!

– Może to nie będzie trwało tak długo – stęknął Mayne i zbladł jeszcze bardziej.

Josie jakoś nie mogła skupić się na rozmowie. Miała wrażenie, że jej ciało... usiłuje wykręcić się podszewką do góry! Jak mogłaby wytrzymać coś takiego przez pięć kolejnych godzin?!

– Poród Griseldy trwał aż dziesięć godzin! – jęknęła i ścisnęła męża za ręce tak mocno, że czuła, jak kości się przesuwają.

– Jestem przy tobie! – zapewnił ją.

Oczy miał takie piękne i tak czule na nią spoglądał, że Josie chciała się do niego uśmiechnąć... ale nie mogła. Sił jej starczało tylko na to, by znów wygiąć plecy w łuk. Ciężko dyszała.

– Nie ma nawet przerw między skurczami! – poskarżyła się w chwilę później.

– Może zawołać twoje siostry? – spytał Mayne, nie ruszając się z miejsca.

Rozumiała mowę jego oczu jeszcze lepiej niż to, co podszeptywało jej własne serce. Jeśli Tess, Imogen i Annabel tu wtargną, każą mu wyjść... i nie będą już oboje razem!

– Powiedziały, że to jeszcze długo potrwa – odezwała się. – Ale ja już... już...

Urwała nagle.

Mayne odgarnął jej włosy z czoła.

– Co takiego, kochanie?

– Sama nie wiem... Ja... ja...

Mayne pochylił się nad nią.

– Najmilsza, co...?

W następnej sekundzie odruchowo zerwał się na równe nogi. Josie nadal trzymała go za rękę.

– Nie! – sapnęła.

Wiedziona instynktem, wparła się stopami w łóżko. Znowu wygięła plecy w łuk, ściskając z całej siły rękę męża.

– Tess! – wrzasnął Mayne, nie odrywając wzroku od swojej pięknej, ociekającej potem żony. – Chodźcie tu wszystkie! Sprowadźcie akuszerkę!

Słyszał śmiech dolatujący zza drzwi i nagle puścił rękę Josie, nie zważając na to, czy żona tego chce, czy nie.

Drzwi otworzyły się i dał się słyszeć głos Annabel:

– Ależ, Mayne! Musisz zrozumieć, że to jeszcze za wcześnie...

Było jednak o sekundę za późno. Kiedy Annabel weszła, hrabia trzymał już na rękach malutkie, upaćkane stworzonko, które mrugało śmiesznie długimi rzęsami – po tacie – i wydawało gniewne okrzyki, jako że odziedziczyło także coś po mamie. A Mayne, ten wykwintny światowiec, spoglądał na swą malutką córeczkę i miał łzy w oczach. Josie siadła na łóżku i wyciągnęła ręce.

Annabel natychmiast zamknęła drzwi.

– Imogen, Tess! – zawołała.

Obie siostry, które właśnie bawiły się z dzidziusiem Griseldy, spojrzały na nią.

– Zapewniałyśmy ją, że to jeszcze kilka godzin!

Tess zerwała się na równe nogi.

– Chcesz powiedzieć, że...?

– Zadzwoń na służbę! – poleciła jej Annabel. – Dziecko już jest!

– Boże święty! – wrzasnęła Tess i pociągnęła za sznur od dzwonka tak mocno, że został jej w ręku.

Akuszerka władczym gestem odsunęła damy na bok i wkroczyła do garderoby. Wszystkie stłoczyły się za jej plecami, ale Tess powstrzymała Imogen.

– Zostawmy ich na chwilę samych! – szepnęła.

Griselda odniosła swego malca do pokoju dziecinnego, ale siostry nie były już w stanie dłużej czekać. Annabel otworzyła znów drzwi, a Imogen i Tess zaglądały jej przez ramię.

Josie, oparta o wezgłowie niewielkiego łóżka, wyglądała tak cudownie, jak tylko może wyglądać kobieta, która uwinęła się z urodzeniem dziecka w czterdzieści minut. W ramionach tuliła kruszynkę, która spoglądała na nią z zainteresowaniem i oburzeniem równocześnie, jakby nie była pewna, co sądzić o własnej matce. A na brzegu łóżka, jedną ręką obejmując żonę, drugą zaś delikatnie dotykając córki, siedział Garret Langham, hrabia Mayne.

Wydawał się taki uszczęśliwiony, że serce Annabel stopniało na jego widok.

Bez słowa objęła ramionami Tess oraz Imogen i wszystkie trzy siostry stały tak bez ruchu, uśmiechając się i popłakując ze szczęścia.

– Ona jest cudownie piękna! – oznajmiła im Josie, a oczy błyszczały jej jak gwiazdy. – To najpiękniejsze dziecko, jakie widziałam! Wygląda zupełnie jak Garret!

– Nic podobnego! – zaprotestował Mayne, muskając palcem policzek córki. – Jest podobna jak dwie krople wody do swojej mamy!

– Jak ją nazwiecie? – spytała Annabel.

Jej dopiero co urodzona siostrzenica zaczęła zawzięcie ssać własną piąstkę; nie ulegało wątpliwości, że z entuzjazmem przyssie się do matczynej piersi.

– Cecily – odparła Josie. – Po cioci Mayne’a.

– To najwspanialszy dar, jaki kiedykolwiek otrzymałem – stwierdził świeżo upieczony tata i oczy znów mu podejrzanie zwilgotniały.

– Jaka szkoda, że nie ma z nami mamy! – westchnęła Tess.

Wszystkie stłoczyły się wokół dziecka, przykucnąwszy przy łóżku. Malutka Cecily zacisnęła rączkę wokół palca Annabel. Imogen miała taką minę, jakby zastanawiała się, czy nie złamać zasady „Jedno dziecko to stanowczo dosyć!”

– Jestem przekonana, że ona nas obserwuje! – zauważyła po cichu Annabel.

– Byłabym bardzo szczęśliwa, gdybym znała naszą mamę... ale przecież to wy, wszystkie trzy, wychowałyście mnie! – oświadczyła Josie. – Dzięki wam zawsze czułam się bezpieczna i kochana. – Zaczęła płakać, roniąc łzy na kocyk, którym okryta była Cecily. – Jak ja się wam za to odwdzięczę? ... Jakimś cudem spełniły się wszystkie moje marzenia! Nigdy jeszcze nie byłam tak szczęśliwa jak teraz!

W chwilę później Cecily przechodziła z jednych objęć w drugie. Nie było końca uściskom i łzom radości. Malutka rozglądała się dokoła sennym wzrokiem. I nagle dotarło do niej, że wcale jej się to nie podoba! A jeśli ona nie czuje się usatysfakcjonowana, jakim prawem ci wszyscy ludzie zachowują się tak, jakby nastał raj na ziemi?! Coś tu było nie w porządku! Jak najbardziej nie w porządku! I nikt nie zwracał na to uwagi!

Nabrała powietrza w płuca i wrzasnęła z oburzeniem.

Postanowiła dać lekcję Josie i Garretowi, którzy – jak wszyscy młodzi rodzice – musieli się jeszcze wiele nauczyć! Przede wszystkim tego, że kiedy w nasze życie wkracza mały tyran, dotychczasowa beztroska kończy się bezpowrotnie.

Ale dopiero wówczas zjawia się prawdziwe, głębokie szczęście – i pozostaje z nami na zawsze.