Podstawowe definicje - linienie i przeobrażanie krewetek, grupa serrata
1.Budowa zewnętrzna krewetki
Rostrum
Karapaks
Odwłok, podbrzusze składające się z 6 segmentów
Szypułka (antennal peduncle) składająca się z 3 segmentów
Styloceryt
Antennule
Wici (flagella)
Skafoceryt (antennal scale)
Antenna
Maksilipedy (maxilliped) - pierwsza i druga para
Maksilipedy (maxilliped) - trzecia para
Pereopody - 5 par, dwie pierwsze zakończone szczypcami, kolejne pazurami/kolcami
Pleopody - 5 przydatków służących do pływania, samica przytrzymuje nimi jaja
Endopod - część składowa każdej pleopody
Egzopod - część składowa każdej pleopody
Uropody - 2 sztuki
Telson - przykrycie odbytu
Przyjęto się uważać, że krewetki są dobrym antidotum na porost glonów i mchów. Owszem do diety tych skorupiaków zalicza się glony, jednak w akwariach borykających się z problemem wszelkich zakwitów w 99% mamy do czynienia z występowaniem amoniaku, azotynów lub azotanów oraz znacznym niedoborem tlenu rozpuszczonego w wodzie (do tego dochodzą oczywiście fosforany). Wszystkie te związki są w nadmiarze zabójcze dla krewetek – dlatego glony zawsze powinny być pod ścisłą kontrolą w zbiornikach, w których trzymamy te małe żyjątka. Powinniśmy też pamiętać, że wymagają krystalicznie czystej wody, bogatej w tlen, wolnej od metali ciężkich (szczególnie miedzi) oraz innych substancji chemicznych. Dla dobrego ich samopoczucia zbiornik musi być gęsto obsadzony roślinami i zawierać powinien liczne kryjówki. Jeżeli decydujemy się na akwarium ogólne z rybami, to nie dobieramy ryb, które mogą zmieścić w swoich pyskach te bezkręgowce (z pewnością skonsumują je) oraz takich, których w warunkach naturalnych pożywienie stanowią skorupiaki (drapieżników). Neonki, mikrorazbory, kiryski oraz otoski wydają się bezpiecznymi współtowarzyszami. Zestresowane krewetki często tracą barwy oraz wyskakują z akwariów, a samice inkubujące pod ogonem jaja mogą je porzucić. Pamiętamy również o filtrach gąbkowych (żeby zapobiec odfiltrowaniu co mniejszych osobników), grzałce i oświetleniu niezbędnych do prawidłowego rozwoju. Krewetki są żyjątkami stadnymi. Pewniej czują się w większej grupie. Przyjęto zasadę, że na każde 5 krewetek (oczywiście karłowatych) powinno przypadać 20 litrów wody.
Linienie – nieodzownym elementem wzrostu krewetek jest zrzucanie przez nie pancerza (zwane wylinką). Krewetki wówczas mogą zachowywać się nieco inaczej niż na co dzień – stają się apatyczne, nie mają apetytu, ukrywają się wśród roślin lub innych elementów dekoracyjnych. Szczęściarze, którym udało się zaobserwować moment pozbywania się starego, „za małego” pancerza, widzieli, jak krewetka w energicznych ruchach zgina się w pół, dotykając praktycznie głową swojego ogona. Po wylince krewetki mają w zwyczaju ukrywać się jeszcze do czasu stwardnienia nowego pancerza, no chyba, że są samicami, które właśnie osiągnęły dojrzałość płciową. Te ostatnie przystępują wówczas niezwłocznie do kopulacji . Porzuconego pancerza nie odławiamy – jest on cennym źródłem wapnia dla krewetek.
Przeobrażenie zupełne a niezupełne- są to dwa typy metamorfozy skorupiaków, które również dotyczą naszych krewetek. Przeobrażenie niezupełne występuje wówczas, gdy z jaja wylęga się miniaturowa krewetka (rozmiary około milimetra lub dwóch) przypominająca wyglądem swoich rodziców. Przystępuje ona od razu do żerowania, jednak nie jest jeszcze w pełni dojrzała. Jej poszczególne narządy (przede wszystkim płciowe) będą się stopniowo rozwijały podczas kolejnych wylinek. Krewetka taka nie wymaga przenoszenia do słonawej wody – w pełni ukształtuje się w wodzie słodkiej. Przeobrażenie zupełne występuje wówczas, gdy z jaja wylęga się larwa – miniaturowy pływik (o ciele niesegmentowanym, z trzema parami odnóży), który opada na dno, lub wisi pod powierzchnią wody. W zależności od gatunku krewetki, larwy do dalszego rozwoju mogą potrzebować wody zasolonej lub nie oraz przystępują od razu do żerowania (żywią się drobniutkim planktonem oraz materią organiczną). Po przejściu przez kilka etapów larwalnych następuje przeobrażenie w postać dorosłą.
Grupa serrata – Grupa krewetek pochodzących z Chin o wspólnych cechach morfologicznych. Cechy te zostały zweryfikowane i usystematyzowane przez Y. CAI i N. K. NG, a w roku 1999 opisane i opublikowane w Journal of Natural History (33,1603-1638). Zgodnie z tym opisem cechami charakterystycznymi dla krewetek z tej grupy są:
długi styloceryt (łuska wychodząca z boku podstawy pierwszego segmentu antennuli), który wyraźnie wykracza poza pierwszy segment antennuli (segmentów mamy 3),
płytki kostne – kolce (tzw. zęby grzbietowe) na górnej części rostrum,
endopod pierwszej pleopody u samców ma charakterystyczny, dobrze rozwinięty „wyrostek” (appendix interna),
samice składają duże rozmiarowo jaja,
okres larwalny w tej grupie jest skrócony.
Do grupy serrata zaliczane są gatunki: Caridina serrata, Caridina cantonensis (od niego pochodzą odmiany barwne Bee, Red Crystal, Tiger), Caridina sphyrapoda, Caridina ananoensis, Caridina apodosis, Caridina yulinica, Caridina wamingensis, Caridina mutata, Caridina trifasciata i inne. Ta przynależność wciąż ulega zmianie, spowodowane jest to ciągłymi badaniami oraz „trendami” naukowców w danym momencie. A jaką wartość mają te informacje dla przeciętnego hodowcy i miłośnika tych skorupiaków? Właściwie żadną. Cechy morfologiczne praktycznie są niewidoczne gołym okiem, natomiast wzajemne krzyżowanie się gatunków z grupy serrata jest nie potwierdzone naukowo („szkodliwe” krzyżowanie się). Dodatkowo dzikie okazy z tej grupy są niedostępne w sklepach, a jedynie selektywnie hodowane odmiany barwne. Moim zdaniem całe zamieszanie dotyczy tego, że wzajemne krzyżowanie się krewetek typu Bee i Tiger powoduje bezpowrotny powrót do form dzikich (niestety nie działa tu zasada łączenia barw), a tego nikt z nas nie chce. Zatem pamiętajmy: nie trzymamy razem krewetek Red Crystal, odmian barwnych Bee i Tiger.
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
więcej podobnych podstron