Język kościoła jest przez Renatę Przybylską zaliczany do stylów funkcjonalnych współczesnej polszczyzny. Nazywa go ona stylem religijnym. Styk religijny – to odmiana języka, którym posługują się ludzie w obrębie różnorakich zachowań religijnych i który służy im do mówienia o świecie transcendentalnym. Odrębność języka religijnego wynika nie tylko z tematyki, ale i z funkcji wypowiedzi religijnych. Najważniejszą z nich jest umożliwienie człowiekowi kontaktu z sacrum. Jest on wewnętrznie bardzo zróżnicowany.

Gatunki stylu religijnego

Obejmuje teksty związane z obrzędowością kościelną takie jak” kazania, listy pasterskie, modlitwy, pieśni religijne, pisma święte, teksty liturgiczne. W szerszym rozumieniu styl religijny występuje w katechezie, a także w mediach” prasie, radio, telewizji oraz literaturze podejmujących problematykę religii. Dotychczas nie dokonano jednak pełnej systematyzacji gatunków języka religijnego.

Wyróżniki stylu r. wg Marii Wojtak:
a) w warstwie przedstawieniowej: ideocentryzm w opozycji do antropocentryzmu języka świeckiego, idealizm, psychologizm w widzeniu człowieka w opozycji do fizykalizmu i biologizmu w życiu potocznym, symboliczne widzenie świata i wspólnotowe widzenie człowieka, postawa kontemplacyjna i dialogowość
b) w warstwie językowego ukształtowania wypowiedzi: specjalne słownictwo i frazeologia religijna, archaiczność, zachowawczość w wykorzystaniu środków stylistycznych, szczególne wykorzystanie metafor, symboli, przypowieści, paradoksów.

Język religijny według Ireny Bajerowej:
język religijny jest odmianą języka ogólnego, ale niektórzy naukowcy kwestionują to twierdzenie, a ttwierdząc, że jest to jednak język w pewien sposób ograniczony i zarówno treściowo jak i pod względem szerokości zasięgu społecznego. Bajerowa przyjmuje, że język religijny jest jedną z odmian języka ogólnego, jest pograniczną odmianą, którą wyróżniamy na zasadzie funkcji jaką pełni ta odmiana w życiu społecznym, służy ona życiu religijnemu. W znaczeniu węższym język religijny to język rytualny (w chrześcijaństwie – liturgiczny), język modlitw prywatnych, tekstów uważanych za „święte”, język katechezy i kazań a także język bezpośrednio dotyczący spraw religijnego życia wspólnoty. W znaczeniu szerszym język religijny obejmuje różne teksty metareligijne, jak historia religii, psychologia religii, różne działy religioznawstwa.