Lois McMaster Bujold

GRA

Dla Mamy

Z podziękowaniami dla Charlesa Marshalla za pomoc w zrozumieniu zagadnień

związanych z inżynierią

arktyczną oraz Williama Magaarda za cenne informacje na temat wojen i gier

wojennych

Rozdział pierwszy

- Służba na statku! - wykrzyknął rozradowany kadet stojący w kolejce cztery

osoby przed Milesem. Twarz

rozjaśniał mu coraz szerszy uśmiech, gdy przebiegał wzrokiem plastikową

kartkę z przydziałem, trzymaną w

lekko drżących dłoniach. - Będę młodszym oficerem do spraw uzbrojenia na ce-

sarskim krążowniku „Komandor

Vorhalas”. Mam niezwłocznie udać się na lądowisko w bazie Tanery, skąd wy-

ruszę na orbitę. - Popędzony

mocnym kuksańcem następnego w kolejce ustąpił mu miejsca. Odszedł na bok,

podskakując radośnie i

pomrukując z zadowolenia, co bynajmniej nie licowało z powagą stanowiska,

jakie miał objąć.

- Chorąży Plause. - Podstarzały sierżant siedzący za biurkiem obrzucił zebra-

nych spojrzeniem, w którym udało

mu się w jakiś sposób pogodzić znudzenie z władczością. Bez pośpiechu sięgnął

po kolejny pakiet dokumentów,

ujmując go delikatnie dwoma palcami. Ciekawe, jak długo zajmuje to stanowisko

w Cesarskiej Akademii

Wojskowej, zastanawiał się Miles. Ile setek, a może tysięcy młodych oficerów

przemaszerowało przed jego

biurkiem i obdarzonych łaskawym spojrzeniem ruszyło budować swoje kariery?

Czy po kilku latach służby

wszyscy upodabniali się do siebie? Takie same jasnozielone mundury, identyc-

zne błękitne plastikowe prostokąty

na kołnierzykach - lśniące oznaki awansu. I to samo pożądliwe spojrzenie; ab-

solwenci najbardziej elitarnej

akademii Cesarstwa z głowami nabitymi wizjami chwały, jaką dać może tylko ar-

mia. „My nie maszerujemy ku

przyszłości, ale ją atakujemy i zmieniamy”.

Plause podszedł do biurka, przyłożył kciuk do pieczęci zabezpieczającej, a

następnie otworzył kopertę.

- No i...? - zapytał stojący tuż przed Milesem Ivan Vorpatril. - Nie trzymaj

nas w niepewności.

- Szkoła językowa - odparł Plause, nie przerywając czytania.

Już teraz Plause znał perfekcyjnie cztery główne języki Barrayaru.

- Jako uczeń czy nauczyciel? - dopytywał się Miles.

- Uczeń.

- Ach tak... W takim razie to musi być kurs języków galaktycznych. A potem na

pewno zainteresuje się tobą

wywiad. Tak czy inaczej nie skończysz na tej planecie - stwierdził Miles.

- No, nie wiadomo - zaoponował Plause. - Skąd wiesz, że nie posadzą mnie w

jakiejś betonowej komórce, gdzie

będę programować komputery translacyjne, aż oślepnę? - Jednak błysk w jego

oczach zdradzał, że sam nie

wierzy w te słowa.

Miles litościwie nie napomknął o głównej niedogodności pracy dla wywiadu: o

tym, że Plause będzie pracować

dla szefa Cesarskiej Służby Bezpieczeństwa, Simona Illyana, człowieka, który

pamiętał wszystko. Chociaż przy

stanowisku, jakie obejmie, być może Plause nigdy nie dostąpi wątpliwej przy-

jemności bezpośredniego

współpracowania z Illyanem.

- Chorąży Lobachik.

Lobachik był jednym z najsumienniejszych ludzi, jakich Miles kiedykolwiek

spotkał; zawsze serio - zero

poczucia humoru. Toteż Miles nie zdziwił się ani trochę, gdy Lobachik ot-

worzył kopertę i zduszonym głosem

oznajmił:

- Służba bezpieczeństwa. Rozszerzony kurs ochrony i działań kontrwywi-

adowczych.

- A... szkoła dla straży pałacowej - powiedział z zainteresowaniem Ivan,

zerkając ponad ramieniem Lobachika.

- To spory zaszczyt - dodał Miles. - Zwykle Illyan rekrutuje swoich uczniów

spośród ludzi z dwudziestoletnim

stażem, obwieszonych medalami.

- Może cesarz Gregor poprosił Illyana o kogoś bardziej zbliżonego do niego

wiekiem - zasugerował Ivan. - Dla

rozruszania stetryczałego otoczenia. Te dinozaury o pomarszczonych twarzach,

które zwykle podsyła mu Illyan,

każdego wpędziłyby w depresję.

Lobachik, nigdy nie przyznawaj się, że masz poczucie humoru. W CesBez-ie

oznacza to automatyczną

degradację.

Jeśli tak, doszedł do wniosku Miles, to Lobachik nie musi martwić się o

utratę stanowiska.

- I naprawdę poznam osobiście cesarza? - spytał Lobachik, spoglądając nerwowo

na Milesa i Ivana.

- Pewnie będziesz go oglądać codziennie przy śniadaniu - oznajmił Ivan. -

Biedny sukinsyn. - Ciekawe, kogo

miał na myśli, zastanawiał się Miles, Gregora czy Lobachika? Zdecydowanie

Gregora, doszedł do wniosku.

- Wy, Vorowie znacie go... Jaki on jest?

Miles zauważył złośliwy błysk w oku Ivana, który już otwierał usta, by za-

bawić się kosztem przerażonego

kadeta, toteż odparł szybko:

- Cesarz jest bardzo bezpośrednim i otwartym człowiekiem. Na pewno świetnie

się dogadacie.

Lobachik, nieco uspokojony, skierował się w kierunku wyjścia, po drodze

jeszcze raz wertując rozkazy.

- Chorąży Vorpatril - wyczytał sierżant. - Chorąży Vorkosigan.

Ivan i Miles odebrali swoje przydziały, po czym odeszli na bok i dołączyli do

kolegów.

Ivan otworzył swoją kopertę.

- Ha! Dostałem przydział do kwatery głównej w Vorbarr Sultana. Jeśli chcecie

wiedzieć, to będę adiutantem

komandora Jollifa, szefa pionu operacyjnego. - Pokiwał głową i odwracając ar-

kusz na drugą stronę, dodał: -

Wygląda na to, że zaczynam już jutro.

- Uuu - wtrącił się kadet, który miał służyć na statku. Ciągle jeszcze lekko

podrygiwał z zadowolenia. - Ivan

będzie sekretarką. Musisz się pilnować. Już widzę, jak generał Lamitz prosi,

żebyś usiadł mu na kolanach...

Ivan zbył kąśliwą uwagę obscenicznym gestem.

- Zazdrośnik, zwykły zazdrośnik. Będę żył sobie jak cywil. Praca od siódmej

do siedemnastej, własne

mieszkanie w mieście. A chciałbym zauważyć, że na tym swoim statku nie uświ-

adczysz żadnej dziewczyny. -

Ivan przemawiał pozornie radosnym i spokojnym tonem, ale nie zdołał ukryć

rozczarowania. Miał nadzieję, że

zostanie skierowany do służby na statku. Wszyscy o tym marzyli.

Miles również. Okręt. Ostatecznie dowództwo - jak jego ojciec i dziadek, i

ich przodkowie i... Marzenie,

nadzieja, pragnienie... Jeszcze chwilę zwlekał z otwarciem koperty, powodow-

any zarówno strachem, jak i

obawą przed rozwianiem ostatniej nadziei. W końcu przycisnął kciuk do piec-

zęci zabezpieczającej i z przesadną

uwagą otworzył zamknięcie. Pojedyncza karta plastikowa, sterta dokumentów po-

dróżnych... Krótka chwila na

przebiegnięcie wzrokiem tych kilku linijek rozkazu i... to by było tyle,

jeśli chodzi o powściągliwość. Miles

zamarł w bezruchu i z niedowierzaniem jeszcze raz przeczytał krótki tekst.

- No i co, kuzynie? - Zagadnął Ivan, spoglądając w dół na przydział Milesa.

- Ivan - wydusił Miles - może mam lekką sklerozę, ale o ile sobie przypomi-

nam, w trakcie szkolenia naukowego

nie mieliśmy żadnego kursu meteorologii, prawda?

- Mieliśmy matematykę piątego stopnia, ksenobotanikę - wyliczał Ivan, drapiąc

się w zamyśleniu po głowie. -

Była też geologia i podstawy terraformowania gruntów. A... na pierwszym roku

był kurs meteorologii lotniczej.

- Tak, ale...

- No i jaki numer wykręcili ci tym razem? - wtrącił Plause gotów do złożenia,

zależnie od odpowiedzi, gratulacji

lub kondolencji.

- Mam być kierownikiem zespołu meteorologicznego w bazie Lazkowski. Gdzie, do

diabła, jest baza

Lazkowski? Nigdy nie słyszałem o tym miejscu!

Sierżant siedzący na biurkiem podniósł głowę, słysząc te słowa, i ze

złośliwym uśmiechem oznajmił:

- A ja słyszałem, sir. Baza mieści się na Wyspie Kiryła, gdzieś koło kręgu

polarnego. To zimowa baza

szkoleniowa dla piechoty. Słyszałem, że gryzipiórki nazywają ją Krainą Wiec-

znego Lodu.

- Piechota?! - powtórzył Miles.

Ivan uniósł w zdumieniu brwi i spojrzał na Milesa.

- Piechota? Dlaczego właśnie ty? To nie fair.

- Rzeczywiście - przyznał słabo Miles. Świadomość licznych ułomności ciała,

jakimi obdarzył go los, spłynęła

nań niczym zimny prysznic.

Lata wyrafinowanych tortur medycznych zdołały prawie całkowicie skorygować

poważne deformacje, które

omal nie zabiły Milesa tuż po narodzeniu. Prawie. Niegdyś przykurczony niczym

żaba, teraz stał już prawie

prosto. Kości, do niedawna kruche jak kreda, w końcu zostały trochę

wzmocnione. W dzieciństwie karzeł ledwo

wystający nad ziemię, dzięki wytrwałej rehabilitacji zdołał osiągnąć prawie

cztery stopy dziewięć cali wzrostu.

Aż do samego końca pozostawała kwestia wątpliwego wyboru: im dłuższe kości,

tym bardziej łamliwe, a lekarz

Milesa nadal utrzymywał, że ostatnie sześć cali było fatalną pomyłką. Miles

po kolejnym złamaniu nogi

przyznał mu w końcu rację, lecz wtedy było już za późno. Byłe nie być mutan-

tem, byle... teraz i tak nie miało to

już znaczenia. Gdyby tylko pozwolili Milesowi wykazać się w służbie cesar-

skiej, już on by sprawił, że

zapomnieliby o jego słabości. Wydawało się, że jest to jedyne możliwe w tej

sytuacji rozwiązanie.

Na pewno w Cesarskiej Służbie Bezpieczeństwa znalazłaby się z setka zajęć, w

których jego dziwny wygląd i

ukryte słabości nie stanowiłyby żadnej przeszkody. Mógłby zostać adiutantem

albo tłumaczem w służbie

wywiadowczej. Albo nawet oficerem zbrojeniowym na jakimś okręcie, gdzie pra-

cowałby przy komputerze.

Wszyscy wiedzieli, że ma ograniczony wybór, powinni to zrozumieć. Więc dlac-

zego piechota? Ktoś tu grał nie

fair. A może to zwykła pomyłka? Nie pierwsza i nie ostatnia. Po dłuższej

chwili Miles ocknął się z zamyślenia i

mocniej ściskając kartkę w dłoni, ruszył w kierunku drzwi.

- Gdzie idziesz? - zapytał Ivan.

- Muszę zobaczyć się z majorem Cecilem.

- Ach tak? Powodzenia. - Ivan demonstracyjnie westchnął.

Czyżby na twarzy sierżanta, pochylonego nad stertą papierów, malował się

skrywany uśmiech?

- Chorąży Draut - oznajmił donośnym głosem. Kolejka przesunęła się do przodu.

Kiedy Miles wszedł do biura majora Cecila i zasalutował, ten pochylał się nad

biurkiem podwładnego i

tłumaczył mu coś, pokazując na ekran holowidu.

Zobaczywszy Milesa, rzucił okiem na chronometr i rzekł:

- Ha, nie minęło nawet dziesięć minut. Wygrałem zakład. - Zasalutował na pow-

itanie, gdy tymczasem podoficer,

uśmiechając się kwaśno, wyciągnął z kieszeni zwitek banknotów i wyłuskawszy z

niej banknot jednomarkowy,

wręczył go bez słowa swojemu szefowi. Major tylko z pozoru był w doskonałym

humorze. Skinął głową w

kierunku drzwi i podwładny wyszedł z pomieszczenia, zabierając ze sobą plas-

tikową kartkę, którą wypluł jego

holowid.

Major Cecil był mężczyzną około pięćdziesiątki - szczupłym, spokojnym i

bystrym. Nawet bardzo bystrym.

Chociaż nominalnie nie był szefem działu personalnego, gdyż stanowisko to pi-

astował oficer wyższy rangą,

odpowiedzialny za prace administracyjne, Miles już dawno doszedł do wniosku,

że to właśnie Cecil rządzi w

kadrach. To przez jego ręce przechodziły wszystkie przydziały dla absolwentów

Akademii i on ostatecznie o

wszystkim decydował. Miles zawsze uważał go za człowieka przystępnego i wy-

rozumiałego, w którym żyłka

nauczycielska dominowała nad wojskową. Był szczerze oddany armii, a przy tym

zachował zdrowy rozsądek.

Aż do dzisiaj Miles ufał mu bezgranicznie.

- Sir - zaczął ostrożnie. Gestem pełnym rozpaczy wyciągnął przed siebie

kartkę z nieszczęsnym rozkazem. - Co

to jest?

Cecil schował banknot jednomarkowy do kieszeni i spojrzał na Milesa wzrokiem,

w którym czaiły się iskierki

rozbawienia.

- Chcesz, żebym ci to przeczytał, Vorkosigan?

- Sir, protestuję... - Miles szybko ugryzł się w język i zaczął od początku:

- Mam kilka pytań na temat mojego

przydziału.

- Oficer-meteorolog, baza Lazkowski - wyrecytował major Cecil.

- A więc to nie pomyłka? Dostałem właściwą kopertę?

- Jeśli to właśnie jest napisane na twojej kartce, to tak.

- Czy... czy zdaje pan sobie sprawę, że cała moja znajomość meteorologii

ogranicza się do pobieżnych

informacji na temat lotniczych prognoz pogody?

- Tak. - Major nie zamierzał ustąpić.

Miles zamilkł. Odsyłając swojego podwładnego, Cecil dawał mu do zrozumienia,

że może liczyć na szczerą

rozmowę.

- Czy to jest jakaś kara? - Co ja panu zrobiłem, dodał w myślach.

- Ależ skądże, żołnierzu - zaoponował łagodnie Cecil. - To zupełnie normalny

przydział. A może oczekiwałeś

czegoś niezwykłego? Moim zadaniem jest obsadzanie wakujących stanowisk. Muszę

przydzielać pracowników

tam, gdzie są potrzebni.

- Ale tu znacznie lepiej pasowałby absolwent jakiejś uczelni technicznej. -

Miles nerwowo rozprostował palce

dłoni, z trudem panując nad swoim głosem. - Znacznie lepiej. Kadet z Akademii

nie nadaje się do tej roboty.

- Owszem - zgodził się major.

- W takim razie dlaczego? - spytał Miles, znacznie ostrzejszym tonem, niż wy-

padało.

Cecil westchnął i wyprostował się.

- Wiesz doskonale, Vorkosigan, że byłeś najbaczniej obserwowanym kadetem,

który kiedykolwiek przestąpił

progi tej uczelni, nie wykluczając samego cesarza Gregora...

Miles skinął głową.

- Mimo że w niektórych sprawach wykazałeś się niezwykłą błyskotliwością, to w

wielu innych okazywałeś

słabość. I nie mam tu na myśli twoich problemów ze zdrowiem, chociaż wszyscy

oprócz mnie uważali, że to one

właśnie spowodują, iż pożegnasz się z Akademią przed upływem pierwszego roku.

Pamiętam, że byłeś

zdumiewająco wrażliwy na te...

Miles żachnął się:

- Ból to ból, sir. Nie robiłem tego na pokaz.

- I bardzo dobrze. Ale twoja najbardziej niebezpieczna słabość leży w...

jakby to określić... niesubordynacji.

Zbyt często próbujesz dyskutować z przełożonymi.

- Wcale nie - wyrwało się Milesowi, ale natychmiast przywołał się do

porządku.

Cecil wykrzywił usta w półuśmiechu.

- Powiedzmy. No i jeszcze ten twój mocno irytujący zwyczaj traktowania ofi-

cerów starszych stopniem, tak

jakby byli twoimi, hmm... - Cecil urwał, szukając w myśli właściwego słowa.

- Kolegami? - zaryzykował Miles.

- Służącymi - poprawił Cecil. - Chcesz, żeby wypełniali twoje rozkazy. Vorko-

sigan, jesteś urodzonym

manipulantem. Przyglądam się tobie od ponad trzech lat i stwierdzam, że

sposób, w jaki zachowujesz się w

grupie, jest fascynujący. Niezależnie od tego, czy jesteś przywódcą, czy

podwładnym, w jakiś sposób zawsze

doprowadzasz do tego, że twoje sugestie i pomysły są realizowane.

- Czy zachowywałem się aż tak lekceważąco, sir? - Miles poczuł, że w okoli-

cach żołądka robi mu się zimno.

- Przeciwnie. Biorąc pod uwagę twoje pochodzenie, zaiste zdumiewające jest

to, jak świetnie udało ci się ukryć

tę wrodzoną arogancję. No ale, Vorkosigan... - Cecil w końcu uderzył w

poważniejszy ton - ...służba imperium

to nie tylko Akademia. Na uczelni twoi koledzy szanowali cię, ponieważ tam

inteligencja jest mile widziana.

Zawsze wybierano cię na przywódcę zespołu podczas zadań strategicznych z tego

samego powodu, z którego

nikt nie chciał mieć ciebie w swojej drużynie, gdy chodziło o czysto fizyczną

rywalizację - ci młodzi napaleńcy

chcieli wygrywać. Zawsze. W każdej sytuacji.

- Sir, przecież nie przetrwam, jeśli będę robić to samo co zwykli ludzie!

- Rzeczywiście - rzekł Cecil, przechylając głowę. - Ale mimo to musisz się

nauczyć, jak dowodzić zwykłymi

ludźmi. I pracować pod ich rozkazami! Vorkosigan, to nie jest żadna kara i na

pewno nie zrobiłem tego dla

żartu. Od wyboru, jakiego dokonam, zależy nie tylko życie naszych wspaniałych

oficerów, ale także niewinnych

ludzi, którzy będą z nimi pracować. Jeśli przydzielę jakieś zadanie komuś,

kto się do niego nie nadaje, jeśli nie

docenię jakiegoś pracownika lub przeciwnie - przecenię go, ryzykuję stratę

nie tylko jego samego, ale i innych,

którzy znajdą się w pobliżu. Wracając do sedna naszej rozmowy: za sześć mie-

sięcy (o ile nie będzie żadnych

nieplanowanych opóźnień) Cesarska Stocznia Orbitalna zakończy budowę okrętu

„Książę Serg” i przekaże go

do eksploatacji.

Miles głośno przełknął ślinę.

- Będzie twój - oznajmił Cecil, odpowiadając na niewypowiedziane pytanie. -

Najnowsza, najszybsza i

najbardziej śmiercionośna jednostka, jaką Jego Cesarska Wysokość kiedykolwiek

wysłał w kosmos. Okręt o

najdalszym zasięgu. Będzie mógł przebywać w przestrzeni międzyplanetarnej

dłużej niż jakikolwiek pojazd,

który wybudowaliśmy do tej pory. A co za tym idzie, członkowie jego załogi

będą przebywać razem i grać sobie

wzajemnie na nerwach przez okres o wiele dłuższy niż w przypadku standar-

dowych statków. Najwyższe

dowództwo już zajęło się opracowaniem profilów psychologicznych związanych z

tym zagadnieniem.

- A teraz posłuchaj mnie uważnie. - Cecil pochylił się do przodu, a Miles

naśladując go, uczynił to samo. - Jeśli

przetrwasz sześć miesięcy na daleko wysuniętej, odizolowanej od świata

placówce lub, mówiąc bez ogródek,

jeśli wytrzymasz w Krainie Wiecznego Lodu, przekonasz mnie, że dasz sobie

radę z każdym wyzwaniem, jakie

postawi przed tobą służba w armii. Poprę twoją prośbę o przeniesienie na

„Księcia”. Ale jeśli to schrzanisz, to

ani ja, ani nikt inny nie będzie mógł już nic dla ciebie zrobić. Płyń albo

giń, żołnierzu.

Lataj, skorygował w myśli Miles. Chcę latać.

- Sir... jak okropne jest to miejsce?

- Nie chciałbym cię zniechęcać, chorąży Vorkosigan - odparł uprzejmie Cecil.

Też pana kocham, majorze, pomyślał Miles.

- Ale... piechota? Moje kalectwo... i z nim mogę próbować służyć armii jak

najlepiej, ale trudno udawać, że go

nie ma. Może będzie lepiej, jeśli od razu rzucę się z okna i zaoszczędzę

wszystkim czasu. - Cholera! Po co

pozwalali mi przez trzy lata zajmować miejsce na jednej z najbardziej pres-

tiżowych uczelni na Barrayarze, skoro

od razu po jej ukończeniu zamierzają mnie zlikwidować? - Zawsze sądziłem, że

moja ułomność zostanie w jakiś

sposób uwzględniona.

- Oficer-meteorolog jest pracownikiem technicznym, żołnierzu - pocieszył go

major. - Nikt nie zamierza spuścić

ci na głowę batalionu ludzi, by zrównali cię z ziemią. Wątpię, czy znajdzie

się w armii jakiś oficer chętny do

wyjaśnienia admirałowi, dlaczego wracasz z placówki w worku foliowym. - Ton

jego głosu wyraźnie się

ochłodził, gdy dodał: - W tym twoja nadzieja, mutancie.

Nie przemawiały przez niego prywatne uprzedzenia, ale chęć wypróbowania

Milesa. Cecil nie dawał za

wygraną. Miles pochylił głowę i odrzekł:

- Mogę być i mutantem, jeśli pomoże to innym mutantom.

- Wiedziałeś, że są inni, prawda? - Cecil spojrzał na niego uważniej, a w

jego oczach pojawił się jakby błysk

zrozumienia.

- Od lat, sir.

- Hmm. - Cecil uśmiechnął się blado, wstając zza biurka, i wyciągnął do

Milesa prawą dłoń. - W takim razie

życzę powodzenia, lordzie Vorkosigan.

Miles uścisnął rękę majora.

- Dziękuję, sir. - Szybko przerzucił stertę dokumentów podróżnych załączonych

do rozkazu, układając je we

właściwej kolejności.

- Gdzie się teraz udasz? - zapytał Cecil.

Znowu go sprawdza. Chyba robi to odruchowo. Miles odparł bez zastanowienia:

- Do archiwum Akademii.

- A!

- Po podręcznik meteorologii i inne potrzebne materiały.

- Bardzo dobrze. A propos, ten, kogo masz zmienić, zostanie jeszcze kilka ty-

godni po twoim przybyciu, by

wprowadzić cię we wszystko.

- Jestem strasznie wdzięczny za tę uprzejmość, sir - odparł Miles, nie kryjąc

ironii.

- Nie chcemy pozbawiać cię wszelkich szans, żołnierzu.

Zostawimy ci jedną, taką malutką, dodał w duchu Miles.

- Za to również jestem wdzięczny, sir. - Po tych słowach zasalutował niedbale

i wyszedł.

Ostatni etap drogi na Wyspę Kiryła Miles odbył na wielkim, sterowanym automa-

tycznie frachtowcu w

towarzystwie znudzonego pilota rezerwy i osiemdziesięciu ton ładunku. Większą

część podróży spędził,

zapamiętale wkuwając wszelkie dostępne informacje na temat pogody. A ponieważ

ze względu na

wielogodzinne postoje w dwóch ostatnich portach załadunkowych czas lotu uległ

znacznemu wydłużeniu, gdy

frachtowiec wylądował wreszcie na lotnisku bazy Lazkowski, Miles stwierdził

mile zaskoczony, że w swoich

studiach meteorologicznych posunął się znacznie dalej, niż zakładał.

Wrota doku przeładunkowego otwarły się, wpuszczając do środka rozmyte światło

słońca skłaniającego się

nisko nad horyzontem. Temperatura na dworze mimo pełni lata nie przekraczała

plus pięciu stopni. Oczom

Milesa ukazali się pierwsi mieszkańcy wyspy: grupa ubranych na czarno

żołnierzy z ładowarkami, dowodzona

przez kaprala o zmęczonym wyglądzie, który zmierzał w kierunku frachtowca.

Wyglądało na to, że nikt nie

oczekiwał nowego oficera meteorologicznego. Miles włożył futrzaną kurtkę i

ruszył ku grupce ludzi.

Kilku mężczyzn w czerni widziało, jak zeskoczył z rampy, i całkiem otwarcie

wymieniało uwagi na jego temat.

Posługiwali się barrayarską greką, regionalnym dialektem, który mimo iż wy-

wodził się z Ziemi, przez długie

lata Okresu Izolacji całkowicie zatracił swoje oryginalne brzmienie. Zmęczony

podróżą Miles dostrzegł znajome

spojrzenia pełne wrogiej ciekawości i zdecydował, że najlepiej będzie udawać,

iż nie rozumie języka szyderców,

i nie reagować na ich zaczepki. Poza tym Plause i tak wielokrotnie mu powtar-

zał, że jego grecki akcent jest

fatalny.

- A cóż to jest? Jakiś dzieciak?

- Zawsze przysyłali nam gówniarzy, ale ten to dopiero kurdupel!

- Hej, to wcale nie dzieciak. To jakiś cholerny karzeł. Pewnie przy porodzie

akuszerka upuściła go z wrażenia.

Tylko popatrzcie, toż to prawdziwy mutant!

Z dużym wysiłkiem Miles opanował się, by nie spojrzeć na dowcipnisiów. Ci na-

tomiast, przekonani, że ich nie

rozumie, nie krępowali się i coraz głośniej komentowali dziwny wygląd przy-

bysza.

- A po co ma na sobie mundur?

- Pewnie to nasza nowa maskotka.

Nawet dziś prastare zabobonne lęki, zakorzenione od dawna w genach, nadal są

żywe, pomyślał ze smutkiem

Miles. Mogą zatłuc cię na śmierć bez żadnego powodu, nie wiedząc nawet, dlac-

zego cię nienawidzą,

powodowani jedynie zbiorową psychozą i panicznym strachem przed wszystkim, co

odmienne i dziwne. Miles i

tak mógł mówić o dużym szczęściu, ponieważ zawsze chroniła go pozycja ojca.

Ale co mieli powiedzieć inni

dziwacy, którzy nie mieli takiego poparcia? Ledwie dwa lata temu na Starówce

w Vorbarr Sultana miało miejsce

tragiczne wydarzenie: banda pijanych chuliganów wykastrowała rozbitą butelką

po winie bezdomnego kalekę.

Mówiono wówczas o dużej wrażliwości społecznej, gdyż zdarzenie to nie zostało

pominięte milczeniem, tylko

wywołało głośny skandal. A ostatnie dzieciobójstwo w okręgu Vorkosiganów

jeszcze dobitniej podkreślało

tragizm całej sytuacji. Racja, pozycja społeczna czy ranga wojskowa bywały

przydatne i Miles zamierzał dzięki

nim osiągnąć jak najwięcej, zanim jego czas dobiegnie końca.

Miles rozsunął poły kurtki, tak by widoczny był kołnierzyk munduru z dystynk-

cjami oficerskimi.

- Witam, kapralu. Mam zameldować się u porucznika Ahna, głównego meteorologa

bazy. Gdzie mogę go

znaleźć?

Miles poczekał, aż podoficer zasalutuje, co nastąpiło z pewnym opóźnieniem,

ponieważ kapral wytrzeszczał na

niego oczy ze zdumienia. Po dłuższej chwili w końcu dotarło do niego, że

Miles naprawdę jest oficerem.

Dopiero wówczas zasalutował i odezwał się:

- Proszę mi wybaczyć... eee, co pan mówił, sir?

Miles łaskawie odpowiedział na powitanie i spokojnym tonem powtórzył prze-

mowę.

- A... porucznik Ahn. No tak. Zwykle ukrywa się... znaczy się, przebywa w

swoim biurze. W głównym budynku

administracyjnym. - Kapral wskazał dwupiętrowy gmach wykonany z pre-

fabrykatów, wyrastający sponad rzędu

magazynów do połowy zagrzebanych w śniegu. Kompleks budowlany znajdował się

na końcu pola startowego,

jakiś kilometr od miejsca, w którym stali. - Nie sposób go przeoczyć. To

najwyższy budynek w bazie.

A przy tym, zauważył Miles, wyróżniający się na tle innych górą sprzętu tele-

komunikacyjnego, wystającego z

dachu pod różnymi kątami. Świetnie.

I co teraz, zastanawiał się. Czy mam powierzyć swój bagaż tym głupkom i mod-

lić się, żeby dotarł za mną do

miejsca przeznaczenia? A może przeszkodzić im w pracy i oddelegować jedną z

ładowarek do przewiezienia

rzeczy? W myślach dojrzał siebie, jak przyczepiony do dziobu pojazdu sunie ku

przeznaczeniu wraz z połową

tony zimowej bielizny, pakowanej po dwa tuziny w paczce, numer serii

#6774932. Stwierdził, że bezpieczniej

będzie załatwić to samemu, więc przerzucił torbę podróżną przez ramię.

- Dziękuję, kapralu - odezwał się, po czym pokuśtykał powoli we wskazanym ki-

erunku, w pełni świadom, że

klamry na nogach ukryte pod spodniami muszą wytrzymać dodatkowy ciężar. Po

drodze okazało się, że budynki

znajdują się znacznie dalej, niż oczekiwał, ale mimo to zacisnął zęby i bez

problemów zdołał przejść cały

dystans bacznie obserwowany przez grupkę zebraną przy statku.

Baza wyglądała na całkowicie opuszczoną. I nic dziwnego - przeważającą część

jej mieszkańców stanowili

żołnierze piechoty, którzy przybywali tu na szkolenia w dwóch grupach w

zimie. Obecnie na miejscu znajdował

się jedynie podstawowy personel, a większość stałych pracowników właśnie

teraz, w trakcie krótkiego lata,

wyjeżdżała na urlopy. Miles dotarł do gmachu administracji, nie napotykając

po drodze ani jednego mieszkańca

bazy.

Zgodnie z odręcznym napisem, umieszczonym na płytce holowidu w holu, biura

kierownictwa i dział

kartograficzny były zamknięte. Miles ruszył w górę jedynym korytarzem,

znajdującym się po prawej stronie od

wejścia. Szukał jakiegoś czynnego biura, jakiegokolwiek pokoju, w którym

mógłby uzyskać informacje.

Większość drzwi po obu stronach korytarza była zamknięta, a światła

wygaszone. W końcu dotarł do gabinetu

oznaczonego tabliczką „Księgowość”, gdzie zastał mężczyznę w czarnym mundurze

porucznika. Oficer siedział

za biurkiem, wpatrując się w ekran holowidu, na którym widniały długie

kolumny danych. Co chwila z jego ust

wydobywały się ciche przekleństwa.

- Gdzie jest dział meteorologiczny? - zapytał Miles, wtykając głowę w drzwi.

- Dwójka - odparł lakonicznie porucznik, wskazując palcem na sufit. Nie od-

wrócił się nawet, a jedynie jeszcze

bardziej nachylił nad biurkiem i ponownie zaklął. Miles cicho wycofał się na

korytarz.

Po krótkich poszukiwaniach dotarł na drugie piętro, gdzie w końcu znalazł in-

teresujący go gabinet. Na

zamkniętych drzwiach widniał wyblakły napis. Przystanął przed nimi, zdjął

torbę z ramienia i przykrył ją kurtką.

Następnie przyjrzał się sobie krytycznym wzrokiem. Czternastogodzinna podróż

nie wpłynęła najlepiej na jego

samopoczucie i wygląd. Jednak po wnikliwej inspekcji stwierdził z zadowole-

niem, że udało mu się uchronić

mundur wyjściowy przed zabrudzeniem, a także eleganckie oficerki. Wygładził

czapkę i wsunął ją za pas. Dla

tej chwili przebył pół planety i poświęcił pół życia. Miał za sobą trzy lata

morderczego szkolenia, aczkolwiek

zdawał sobie sprawę, że pobyt w Akademii był jedynie przygrywką, suchą za-

prawą przed prawdziwym życiem

w armii. I dopiero dziś Miles poczuł, że obejmując swoje pierwsze kierownicze

stanowisko, staje oko w oko z

rzeczywistością. A tu liczyło się pierwsze wrażenie, zwłaszcza w jego przy-

padku. Wziął głęboki oddech i

zapukał.

Zza drzwi dobiegł mocno przytłumiony głos, który Miles uznał za zaproszenie.

Otworzył drzwi i wszedł do

gabinetu.

Jego oczom ukazała się ściana zabudowana od podłogi po sufit błyskającymi i

migającymi komputerami i

monitorami holowidów. Cofnął się odruchowo, gdy uderzyła go fala gorąca. W

pomieszczeniu panował

tropikalny upał. Gabinet pogrążony był w półmroku, jedyne światło dawała

poświata emitowana przez monitory.

Wyczuwając jakiś ruch po lewej stronie, Miles odwrócił się i zasalutował.

- Chorąży Miles Vorkosigan melduje się na służbie - oznajmił i spojrzał tam,

gdzie spodziewał się zobaczyć

przełożonego, ale jego wzrok napotkał jedynie powietrze.

Źródło ruchu znajdowało się bowiem o wiele niżej. Na podłodze, oparty plecami

o konsoletę komunikacyjną

siedział nieogolony mężczyzna około czterdziestki, odziany jedynie w biel-

iznę. Dziwny osobnik uśmiechnął się

szeroko do Milesa, wzniósł w górę butelkę wypełnioną do połowy bursztynowym

płynem i wymamrotał:

- Cześć, chłopcze. Kocham cię - następnie powoli osunął się na podłogę.

Miles wpatrywał się w niego z namysłem przez długą chwilę.

Mężczyzna zaczął chrapać.

Miles przykręcił ogrzewanie, zdjął bluzę i przykrył kocem porucznika Ahna

(albowiem nim był pijany

mężczyzna), po czym oddał się ponurym rozmyślaniom, próbując ocenić sytuację.

Miał nadzieję, że w sztabie

bazy uzyska pomoc. Z tego, co się zorientował, wszystkie dane komputerowe, z

wyjątkiem obrazów

przesyłanych na bieżąco przez satelitę, pochodziły z kilkunastu urządzeń po-

miarowych rozmieszczonych wokół

całej wyspy. Nawet jeśli kiedyś istniały jakieś instrukcje postępowania,

teraz ich tu nie było. Po kilkunastu

minutach bezmyślnego obserwowania skulonego na podłodze porucznika Miles

uznał, że czas zapoznać się z

zawartością biurka Ahna i plikami komputerowymi.

Odkrycie kilku interesujących faktów wpłynęło pozytywnie na zmianę stosunku

Milesa do ludzkiego wraku

spoczywającego u jego stóp. Porucznik Ann miał za sobą dwadzieścia lat służby

i zaledwie tygodnie dzieliły go

od emerytury. Ostatni awans spotkał go dawno, dawno temu. A jeszcze więcej

czasu minęło od dnia, w którym

znalazł się w bazie. Wyglądało na to, że Ahn od piętnastu lat pełni funkcję

jedynego meteorologa na Wyspie

Kiryła.

Ten nieszczęsny idiota wylądował na tym piekielnym lodowcu, gdy miałem sześć

lat, pomyślał Miles i

wzdrygnął się, uświadamiając sobie, ile to już czasu minęło. Trudno było

stwierdzić, czy alkoholizm Ahna był

przyczyną czy skutkiem zesłania w to miejsce. No cóż, jeśli wytrzeźwieje do

jutra na tyle, by wprowadzić mnie

we wszystko, to dobrze, rozumował Miles. A jeśli nie, Miles znał co najmniej

tuzin sposobów, nie zawsze

delikatnych, na zmuszenie porucznika do zapoznania go z nowymi obowiązkami.

Wystarczy, żeby Ahn zdołał

przekazać swojemu zmiennikowi najważniejsze informacje techniczne, a potem

mógł sobie spokojnie trwać w

błogiej nieświadomości do czasu, aż załadują go na statek lecący do domu.

Podniesiony na duchu włożył z powrotem bluzę, wepchnął swoje rzeczy pod bi-

urko i ruszył na poszukiwania.

Miał nadzieję, że w budynku znajdzie się chociaż jeden przytomny i trzeźwy

oficer, który zna się na swojej

robocie. A może tutaj pracuje się zupełnie inaczej. Kto wie, może całą bazą

dowodzą kaprale? Wówczas

musiałby odszukać jakiegoś w miarę inteligentnego kaprala i dowiedzieć się, o

co tu chodzi.

W holu na parterze zauważył człowieka. W pierwszej chwili zobaczył jedynie

bladą sylwetkę na tle otwartych

drzwi wejściowych. Gdy truchtający osobnik zbliżył się do niego, Miles

stwierdził, że jest to wysoki, mocno

zbudowany mężczyzna, ubrany w przepocone spodnie od dresu, podkoszulek i buty

do biegania. Najwyraźniej

wrócił właśnie z krótkiego treningu: ot, pięciokilometrowa przebieżka plus

kilkaset pompek na deser. Siwe

włosy, stalowe spojrzenie; Miles doszedł do wniosku, że ma przed sobą sa-

dystycznego sierżanta, pewnie

specjalistę od musztry. Mężczyzna zatrzymał się na moment i spojrzał w dół,

starając się zamaskować

zdziwienie nieprzyjemnym skrzywieniem ust.

Miles wyprostował się jak struna, podniósł hardo głowę i bez zmrużenia powiek

odwzajemnił twarde spojrzenie.

Jego oponent wydawał się całkowicie ignorować dystynkcje Milesa, który nie

tłumiąc dłużej rozdrażnienia,

warknął:

- Czy ktoś dowodzi tym cholernym zoo? A może wszyscy wzięli sobie urlop?

W oczach mężczyzny pojawił się nagły błysk, jakby słowa Milesa niczym

krzemień skrzesały go w stalowych

źrenicach. W głowie Milesa natychmiast zapaliło się ostrzegawcze światełko,

ale język zrobił już swoje. „Jak

leci, sir - pisnął histerycznie człowieczek ukryty w jego głowie, wijąc się z

przerażenia. - To ja, pańska

najnowsza ofiara”. Miles mocno zacisnął usta, by w panice nie wydobyło się z

nich żadne nieostrożne słowo. W

ściągniętej twarzy, która groźnie pochyliła się nad nim, nie dostrzegł śladu

rozbawienia.

Dowódca bazy spojrzał na Milesa i wdychając powietrze przez rozszerzone,

szlachetnie uformowane nozdrza,

ryknął:

- Ja tu dowodzę, żołnierzu!

Zanim Miles znalazł w końcu drogę do nowej kwatery, znad odległego pomruku-

jącego morza nadeszła gęsta

mgła. Baraki oficerów i wszystkie okoliczne budynki spowiła szara, mroźna

pierzyna. Miles uznał to za zły

omen.

O Boże! To będzie bardzo długa zima!

Rozdział drugi

Kiedy następnego ranka (zgadując, że mniej więcej o tej porze ma szansę

trafić na początek zmiany) Miles

zjawił się w biurze Ahna, ku swemu zdziwieniu zastał porucznika w pełni sił -

trzeźwego i w mundurze. Inna

sprawa, że jego wygląd pozostawiał wiele do życzenia: ziemista cera i charkot

wydobywający się z krtani Ahna

przy każdym oddechu były widomymi skutkami pijaństwa z zeszłego wieczoru. Po-

rucznik zwisał bezwładnie z

krzesła, wpatrując się oczami wąskimi jak szparki w ekran holowidu, na którym

widniała komputerowo

barwiona mapa pogody. Holograf powiększał się lub zmniejszał, reagując na

sygnały emitowane przez pilota,

który spoczywał w lekko drżącej, wilgotnej dłoni Ahna.

- Dzień dobry. - Miles litościwie zniżył głos do półszeptu i delikatnie

zamknął za sobą drzwi.

- Hę? - Ahn spojrzał na niego tępo i odruchowo odsalutował.

- Kim pan jest...eee, żołnierzu?

- Jestem pańskim zastępcą. Czy nikt nie poinformował pana o moim przyjeździe?

- A tak! - Twarz Ahna rozjaśniła się. - Świetnie. Proszę wejść. - Ponieważ

Miles był już w środku, uśmiechnął

się tylko półgębkiem. - Miałem powitać pana na lotnisku - ciągnął porucznik.

- Wcześnie pan przybył. Ale za to

trafił tu pan bez trudu.

- Przyleciałem już wczoraj, sir.

- O? W takim razie dlaczego nie zameldował się pan u mnie?

- Zameldowałem się, sir.

- O! - Ahn, zezując, spojrzał na Milesa z zaniepokojeniem. - Naprawdę?

- Obiecał pan, że dziś rano zapozna mnie dokładnie z wyposażeniem biura - do-

dał Miles, czując, że nie można

przepuścić takiej okazji.

- Aha. - Ahn zamrugał gwałtownie, walcząc z opadającymi powiekami. - To do-

brze. - Zaniepokojenie jakby

nieco zelżało. - No cóż... - Porucznik potarł twarz dłońmi i rozejrzał się

wokół. Nie licząc jednego ukradkowego

spojrzenia, w ogóle nie zwrócił uwagi na intrygującą fizjonomię Milesa. Uznał

zapewne, że wszelkie obowiązki

towarzyskie zostały odwalone już wczoraj i od razu przeszedł do omawiania

przeznaczenia urządzeń

umieszczonych na frontowej ścianie gabinetu.

Na początek Miles dowiedział się, że wszystkie komputery mają swoje żeńskie

imiona. Pomijając nieco

dziwaczny nawyk przemawiania do maszyn, tak jakby były istotami z krwi i

kości, Ahn całkiem nieźle radził

sobie z objaśnieniem Milesowi szczegółów jego nowej pracy. Co prawda, infor-

macje podawał raczej

chaotycznie i zdarzało mu się zapadać znienacka w niepokojący trans, ale

Miles umiejętnie naprowadzał go na

właściwe tory, zadając pytania i cały czas sporządzając notatki. Po krótkiej

chwili chaotycznych poszukiwań

Ahn zdołał nawet znaleźć dyski proceduralne, które następnie umieścił w ki-

eszeniach odpowiednich urządzeń.

Następnie zaparzył kawę w automatycznym ekspresie o dźwięcznym imieniu „Geor-

gette”, schowanym

dyskretnie w szafce narożnikowej, po czym zabrał Milesa na dach budynku i po-

kazał mu mieszczący się tam

ośrodek zbierania danych.

Porucznik nie bawił się w szczegółowe omawianie przeznaczenia wszystkich

zgromadzonych na dachu

mierników, rejestratorów i próbników. Najwyraźniej w miarę upływu dnia ból

głowy dokuczał mu coraz

bardziej. W pewnym momencie oparł się ciężko o nierdzewną barierkę otaczającą

automatyczną stację

nadawczo-odbiorczą i zapatrzył przed siebie zamyślonym wzrokiem. Miles

posłusznie dreptał za Ahnem, który

co kilka minut zmieniał pozycję, kontemplując kolejno cztery strony świata.

Miles podejrzewał, że to zamglone

spojrzenie nie miało odzwierciedlać zachwytu nad cudami wszechświata, lecz

raczej zwiastowało nadchodzące

wymioty.

Poranne niebo było czyste i przejrzyste. Słońce stało wysoko nad horyzontem.

Nic szczególnego, doszedł do

wniosku Miles. Tkwiło tam od drugiej nad ranem. Na tej szerokości geografic-

znej trwał właśnie dzień polarny.

Korzystając z tego, że znajduje się w jednym z najwyższych punktów wyspy,

Miles obejrzał dokładnie całą bazę

i otaczającą ją równinę.

Wyspa Kiryła miała owalny kształt, siedemdziesiąt kilometrów szerokości i

jakieś sto sześćdziesiąt długości.

Według mapy najbliższy ląd znajdował się w odległości ponad stu pięćdzie-

sięciu kilometrów. Pofałdowane i

brudnobrązowe - te dwa określenia najlepiej opisywały wygląd wyspy i bazy.

Większość budynków, łącznie z

barakami oficerskimi, w których znajdowała się kwatera Milesa, stanowiły

nędzne lepianki o dachach pokrytych

torfem. Najwyraźniej nikt tu nie słyszał o czymś takim jak terraformowanie

gruntów. Wyspa zachowała swój

dziewiczy charakter, gdzieniegdzie tylko widać było ślady eksploatowania dóbr

naturalnych, nie zawsze zresztą

z dbałością o ekologię. Opustoszałe w lecie baraki, przeznaczone dla

żołnierzy piechoty, pokryte były długimi,

grubymi wałkami torfu. Wypełnione wodą koleiny znaczyły trasy prowadzące do

pól strzelniczych, torów z

przeszkodami i poligonów zrytych pociskami.

Na południu rozciągało się morze; jego stalowoszara powierzchnia nie prze-

puszczała najsłabszych promieni

słonecznych. Daleko na północy widać było ciemną linię drzew i tundrę roz-

pościerającą się u stóp gór

wulkanicznych.

Miles uczestniczył kiedyś w zimowych manewrach wojskowych w Black Escarpment,

górzystej krainie

położonej w głębi drugiego kontynentu Barrayaru. Pamiętał mnóstwo śniegu i

morderczych wzniesień, ale

przynajmniej powietrze było tam suche i rześkie. Na Wyspie Kiryła nawet w

środku lata czuło się wilgoć

niesioną od strony morza. Miles miał wrażenie, że wciska się ona wszystkimi

porami pod rozpiętą kurtkę i

przenika na wskroś jego ciało, penetrując bezlitośnie blizny po złamaniach.

Wzdrygnął się, próbując strząsnąć z

siebie drobne kropelki mgły, ale bezskutecznie.

Ahn, ciągle przewieszony przez barierkę, obejrzał się za siebie, obserwując

dziwne podrygi Milesa.

- No więc, powiedz mi, eee... żołnierzu, czy jesteś krewnym tego Vorkosigana?

Gdy zobaczyłem twoje

nazwisko na formularzu, zastanawiałem się, czy masz z nim coś wspólnego.

- To mój ojciec - odparł lakonicznie Miles.

- Dobry Boże! - Porucznik zamrugał oczami i odruchowo wyprostował się jak

struna, po czym z pozorną

beztroską ponownie oparł niedbale o barierkę. - Dobry Boże - powtórzył.

Zaczął nerwowo zagryzać wargi, a w

jego oczach pojawił się błysk nieskrywanej ciekawości. - Jaki on naprawdę

jest?

Cóż za niedorzeczne pytanie, pomyślał Miles z irytacją. Admirał książę Aral

Vorkosigan. Kolos najnowszej

historii Barrayaru. Zdobywca Komarru, bohater tragicznej ucieczki spod Esco-

baru. Przez szesnaście lat lord

regent małoletniego cesarza Gregora, a potem jego zaufany premier. Pogromca

rokoszu Vordariana, zwycięzca

w trzeciej wojnie cetagandańskiej, polityk trzymający twardą i bezlitosną

ręką Barrayar przez ostatnie

dwadzieścia lat. Vorkosigan.

Widziałem, jak stojąc na nabrzeżu w Vorkosigan Surleau - wspominał w myślach

Miles - obserwował moje

zmagania ze ślizgaczem i zataczając się ze śmiechu, wykrzykiwał różne

wskazówki. Widziałem, jak pijany w

trupa (w porównaniu z nim, Ahn, byłeś wczoraj trzeźwy jak świnia) szlochał

żałośnie, pociągając nosem, tej

nocy, gdy dowiedzieliśmy się, że major Duvallier został skazany na śmierć za

szpiegostwo i stracony.

Widziałem go czerwonego z wściekłości, o krok od wylewu, gdy zobaczył ra-

porty, w których szczegółowo

wyliczono wszystkie idiotyczne działania, będące przyczyną ostatnich zami-

eszek w noc przesilenia letniego. I

widziałem go o poranku, zaspanego, w rozciągniętej piżamie, gdy przeciągając

się i ziewając, zawracał głowę

matce, żeby znalazła mu dwie skarpetki do pary. Jego nie da się opisać, Ahn.

Jest jedyny w swoim rodzaju.

- Troszczy się o Barrayar - powiedział na głos Miles, gdy zreflektował się,

że przeciągające się milczenie

zaczyna niepokoić Ahna. - Ciężko mu dorównać. - Zwłaszcza gdy jego jedyny

następca jest zdeformowanym

mutantem.

- Tak właśnie myślałem - rzekł Ahn, wzdychając ciężko ze współczuciem. A może

to była tylko kolejna fala

mdłości?

Miles doszedł do wniosku, że współczucie Ahna nie przeszkadza mu. W przeci-

wieństwie do większości ludzi

porucznik nie traktował Milesa z pełnym wyższości politowaniem i, o dziwo,

nie odnosił się do niego ze

wstrętem. Pewnie dlatego, że jestem jego zastępcą, uznał Miles. Nawet gdybym

miał dwie głowy i tak powitałby

mnie, skacząc do góry z radości.

- I to właśnie zamierzasz robić? Kontynuować dzieło swojego staruszka? - za-

gadnął Ahn, po czym, rozglądając

się niepewnie, dodał, zniżając głos: - Tutaj?

- Jestem Vorem - odrzekł niecierpliwie Miles. - Służę cesarzowi. W każdym ra-

zie próbuję. Wszędzie tam, gdzie

mnie wyślą. Zawsze jestem na służbie.

Ahn wzruszył z pogardą ramionami. Miles nie był pewien, czy gest ten miał

komentować jego postawę, czy też

dziwny kaprys armii, która zesłała go na Wyspę Kiryła.

- No cóż - bąknął Ahn i wyprostował się, ciężko stękając. - Nie było dziś

żadnych ostrzeżeń przed wah-wah.

- Jakich ostrzeżeń?

Ahn ziewnął i od niechcenia wbił szereg liczb do formularza komputerowego, w

którym co godzinę zapisywano

aktualne prognozy pogody. Miles mógłby przysiąc, że porucznik wymyślił je na

poczekaniu.

- O wah-wah. Nikt nie opowiedział ci o wah-wah?

- Nie.

- To pierwsza rzecz, jaką powinni byli zrobić. Te wah-wah to cholernie nie-

bezpieczna rzecz.

Miles zaczął się zastanawiać, czy aby czasem Ahn się z niego nie nabija. Jak

wiedział z doświadczenia, nawet

mimo stopnia oficerskiego mógł paść ofiarą żartów nowych współpracowników. A

już sama myśl o porażce

sprawiała mu ból.

Ahn ponownie przychylił się przez barierkę, wskazał palcem przed siebie i

powiedział:

- Widzisz te sznury rozwieszone między budynkami? Są potrzebne podczas wah-

wah. Idąc, trzymasz się ich,

żeby cię nie porwało. A jeśli nie zdołasz się utrzymać, nawet nie próbuj cze-

goś się łapać. Widziałem wielu

facetów, którzy w ten sposób połamali sobie nadgarstki. Po prostu zwiń się w

kulkę i niech cię pcha.

- Co to jest, do diabła, ten wah-wah?

- Potężny wiatr. Przychodzi nagle. Kiedyś w siedem minut z martwej ciszy pow-

stał wicher gnający z prędkością

stu sześćdziesięciu kilometrów na godzinę, a temperatura z plus dziesięciu

stopni spadła do minus dwudziestu.

Może trwać od dziesięciu minut do dwóch dni. Zazwyczaj wah-wah przychodzi do

nas z północnego zachodu.

Gdy ma nadejść, zwykle dwadzieścia minut wcześniej stacja na wybrzeżu prze-

syła nam ostrzeżenie. Wtedy

włączamy syrenę alarmową i wszyscy wiedzą, że muszą uważać, by nie dać się

zaskoczyć bez ciepłej odzieży

albo dalej niż piętnaście minut drogi od najbliższego bunkra. Na poligonach

jest pełno bunkrów dla kadetów. -

Machnął ręką we wskazanym kierunku. Widać było, że nie żartuje. - Jak

usłyszysz syrenę, to biegnij i szukaj

schronienia. Jeśli porwie cię wiatr i wrzuci do morza, to przy twoim wzroście

nigdy cię nie znajdą!

- W porządku - rzekł Miles, postanawiając w duchu, że przy najbliższej spo-

sobności sprawdzi wiarygodność

tych przerażających informacji w raportach pogodowych. Wyciągając szyję,

zerknął na raport Ahna. - Te liczby,

które wpisał pan tu przed chwilą... Skąd je pan wziął?

Ahn spojrzał ze zdumieniem na formularz.

- No, przecież to właściwe dane.

- Nie kwestionuję ich dokładności - ciągnął cierpliwie Miles. - Chciałbym

tylko wiedzieć, skąd je pan

wytrzasnął. Jutro pan tu jeszcze będzie, by mi pomóc, mógłbym spróbować zro-

bić to sam.

Ahn machnął ręką, jakby odpędzał natrętną muchę.

- No więc...

- Chyba nie bierze ich pan z głowy, prawda? - W głowie Milesa zaczęło się

rodzić straszliwe podejrzenie.

- Nie! - odparł z całą mocą Ahn. - Wcześniej nie zastanawiałem się nad tym,

ale teraz gdy o to spytałeś... Cóż,

myślę, że wszystko zależy od tego, jak pachnie powietrze danego dnia. - Tu

głęboko odetchnął, demonstrując

stosowaną metodę.

Miles zmarszczył nos i zaczął wąchać. Chłód, zapach soli od morza, wilgoć i

lekka rosa. Gorące zawirowania

powietrza wokół migocących i warczących przyrządów. Trudno jednak na pod-

stawie doznań zapachowych

ustalić temperaturę otoczenia, ciśnienie powietrza lub jego wilgotność, nie

mówiąc już o prognozie na następne

osiemnaście godzin. Popukał palcem w aparaturę meteorologiczną i spytał:

- Czy to urządzenie ma jakiś automatyczny nos, który weryfikuje dane, jakie

uzyska pan swoją metodą?

Ahn był autentycznie zbity z tropu.

- Przepraszam, oficerze Vorkosigan. Naturalnie mamy standardowe programy kom-

puterowe do opracowywania

prognoz, ale prawdę mówiąc, nie korzystałem z nich od wielu lat. Ich prognozy

nie są wystarczająco dokładne.

Miles gapił się bezmyślnie na Ahna i w końcu dotarła do niego przerażająca

prawda. Porucznik wcale nie

żartował, a jego dane nie były wyssane z palca. Pozornie absurdalna metoda

naprawdę działała. Piętnastoletnie

doświadczenie Ahna pozwalało mu ze stuprocentową trafnością określać warunki

pogodowe panujące na

Wyspie Kiryła. Niestety Miles nie miał najmniejszych szans odrobić takich

zaległości. I szczerze mówiąc, wcale

by nie chciał.

Później tego samego dnia w archiwum bazy Miles sprawdził wszystkie rewelacje,

jakimi uraczył go Ahn.

Porucznikowi powiedział, że chce się zorientować w swoich obowiązkach, co nie

odbiegało daleko od prawdy.

Jak się okazało, Ahn bynajmniej nie przesadzał w swoich opowieściach o wah-

wah. A co gorsza, miał racje

także w kwestii komputerowych prognoz. System automatyczny opracowywał lo-

kalne prognozy z dokładnością

rzędu osiemdziesięciu sześciu procent. W przypadku zapowiedzi tygodniowych

wartość ta spadała do

siedemdziesięciu trzech procent. Natomiast magiczny nos Ahna miał

dziewięćdziesięciosześcioprocentową

skuteczność, a dla prognoz długoterminowych trafność jego szacunków wynosiła

dziewięćdziesiąt cztery

procent. Kiedy Ahn wyjedzie, dokładność zapowiedzi synoptycznych spadnie o

jedenaście-dwadzieścia jeden

procent. Nie można oczekiwać, że nikt tego nie zauważy, pomyślał Miles.

Najwyraźniej stanowisko oficera meteorologicznego w Krainie Wiecznego Lodu

było związane ze znacznie

większą odpowiedzialnością, niż przypuszczał. Tutaj pogoda to sprawa życia i

śmierci. A facet, który lada dzień

zostawi mnie na wyspie z sześcioma tysiącami uzbrojonych mężczyzn, każe mi

węszyć w poszukiwaniu wah-

wah, zakończył ponure rozmyślania Miles.

Piątego dnia, kiedy Miles zaczął już dochodzić do przekonania, że być może

niesłusznie odniósł nieco złe

pierwsze wrażenie, Ann wpadł w kolejny ciąg. Miles czekał w biurze na niego i

jego czarodziejski nos ponad

godzinę, ale ponieważ porucznik się nie pojawił, w końcu zdał się na rutynowe

odczyty, które wypluł z siebie

komputer. Wpisał dane do raportu i ruszył na poszukiwania.

W końcu znalazł Ahna w jego pokoju w barakach oficerskich. Porucznik leżał

rozwalony na łóżku, pochrapując

- wokół niego unosił się smród zwietrzałej... chyba owocowej brandy. Miles

wzruszył bezradnie ramionami.

Mimo potrząsania i poszturchiwania bezwładnego cielska porucznika i wrzeszc-

zenia mu prosto do ucha, Ahn ani

drgnął. Jęknął tylko protestujące i zagrzebał się jeszcze głębiej w cuchnącą

pościel. Miles z pewnym trudem

powstrzymał się od bardziej gwałtownych działań i postanowił działać. I tak

lada dzień zostanie sam.

Pokuśtykał w kierunku garażu. Wczoraj Ahn zabrał go na kontrolę techniczną

pięciu zdalnie sterowanych stacji

meteorologicznych, położonych najbliżej bazy. Dzisiaj mieli odwiedzić sześć

pozostałych. Do rutynowych

podróży po Wyspie Kiryła stosowano pojazd przystosowany do poruszania się w

każdym terenie, zwany scat-

cat. Miles przekonał się, że jazda nim sprawia równie dużą frajdę jak

prowadzenie sanek anty grawitacyjnych.

Scat-caty były małymi pojazdami o obłych kształtach, pomalowanymi opalizującą

farbą. Nie były wywrotne, z

łatwością przedzierały się przez tundrę i gwarantowano, że wytrzymają napór

wiatru wah-wah. Z tego, co

zrozumiał Miles, personel bazy miał już dosyć wyławiania sanek antygrawitacy-

jnych z odmętów lodowatego

morza.

Garaż mieścił się w takim samym głęboko okopanym bunkrze co większość in-

stytucji bazy Lazkowski, tyle że

ten był większy. Miles podszedł do kaprala Olneya, który poprzedniego dnia

wyekwipował go na wyprawę z

porucznikiem Ahnem. Towarzyszący mu technik, który wyprowadził z podziemnego

parkingu scat-cata i

zaparkował go przed wejściem, też wydał się Milesowi znajomy. Na pierwszy

rzut oka wszyscy pracownicy

bazy wyglądali tak samo - ciemne włosy, słuszny wzrost, czarny mundur. Dop-

iero gdy mężczyzna odezwał się,

Miles rozpoznał go po charakterystycznym akcencie. Był to jeden z szyderców,

których spotkał na lotnisku w

dniu przylotu na wyspę. Miles opanował się, żeby nie rzucić jakiejś kąśliwej

uwagi.

Idąc za radą Ahna, przed podpisaniem spisu wyposażenia pojazdu Miles uważnie

go przeczytał i sprawdził, czy

wszystko znajduje się na swoim miejscu. Zgodnie z przepisami wszystkie scat-

caty musiały mieć kompletny

zestaw ratunkowy, pozwalający przetrwać na mrozie. Kapral z lekką pogardą ob-

serwował, jak Miles niezdarnie

szuka kolejnych pozycji z listy. No i co z tego, że się grzebię, pomyślał

Miles z irytacją. Jestem tu nowy i

zielony jak groszek. Tylko w ten sposób mogę się czegoś nauczyć. Z trudem się

hamował. Wcześniejsze bolesne

doświadczenia nauczyły go, że nieopanowanie to jego najpoważniejsza wada.

Spokojnie, tłumaczył sobie.

Skoncentruj się na tym, co robisz. Nie zwracaj uwagi na cholernych gapiów.

Przecież zawsze towarzyszyła ci

widownia. I pewnie już zawsze tak będzie.

Miles rozpostarł płachtę mapy na pokrywie scat-cata i przedstawił kapralowi

planowaną trasę podróży. To też,

według Ahna, było częścią standardowej procedury bezpieczeństwa. Olney

mruknął coś, co miało oznaczać, że

przyjął do wiadomości przemowę Milesa, spoglądając nań ze śmiertelnym

znudzeniem; starannie wyważonym,

tak by Miles musiał je zauważyć, ale zbyt subtelnym, by mógł ostro zarea-

gować.

Technik w czarnym kombinezonie (jak się okazało, nazywał się Pattas) zajrzał

Milesowi przez zdeformowane

ramię, ściągnął usta i odezwał się:

- Och, sir. - I znowu za pozornie pełnymi szacunku słowami kryła się ironia.

- Jedzie pan do Stacji Dziewiątej?

- Tak, a o co chodzi?

- Jeśli chce mieć pan pewność, że wiatr nie porwie pańskiego scat-cata,

proszę zaparkować go w tej niecce, koło

stacji. - Gruby paluch puknął w miejsce oznaczone na mapie niebieskim kolo-

rem. - Na pewno zauważy ją pan.

Wtedy nie będzie miał pan żadnych problemów z uruchomieniem scat-cata.

- Przecież zasilacze tych silników są dostosowane do pracy w przestrzeni kos-

micznej - zdziwił się Miles. - Jakim

cudem mogą nie zapalić?

Jedno oko Olneya tajemniczo rozbłysło, ale kapral natychmiast przybrał obo-

jętny wyraz twarzy.

- Tak, ale przy nagłym ataku wah-wah, może zdarzyć się, że wiatr porwie scat-

cata.

Ja odlecę dużo wcześniej, pomyślał Miles, ale powiedział:

- Podobno te pojazdy są tak ciężkie, że nie ruszy ich nawet wah-wah.

- Racja, ale może je wywrócić - wymamrotał Pattas.

- Rozumiem. Dziękuję za ostrzeżenie.

Kapral Olney nagle zaczął się krztusić, a gdy Miles odjeżdżał sprzed garażu,

Pattas pożegnał go energicznym

machaniem.

Miles poczuł, że policzek wykrzywia mu znajomy tik. Wziął głęboki oddech i

poczekał, aż przestanie się trząść

z wściekłości, po czym skierował scat-cata w głąb lądu. Dodał gazu i ruszył

przez nagie pustkowie porośnięte

gdzieniegdzie podobnymi do paproci krzewami. W Cesarskiej Akademii półtora

roku, a może i dłużej, bez

przerwy musiał udowadniać swoją przydatność do służby, ciągle i od nowa każdy

cholerny człowiek, którego

spotkał na swojej drodze, obserwował go bacznie, szukając najmniejszego pot-

knięcia. Trzeci rok, znacznie

bardziej ulgowy, być może go rozpuścił, ale teraz z powrotem poznał smak by-

cia odmieńcem. Czy tak już

będzie zawsze, na każdym nowym stanowisku? Pewnie tak, pomyślał z goryczą i

mocniej przycisnął pedał gazu.

Z drugiej strony, decydując się na tę grę, wiedział, że upokorzenia staną się

jej nieodłączną częścią.

Pogoda była wyjątkowo ładna, blade słońce jarzyło się niespotykanym pod tą

szerokością geograficzną

blaskiem, toteż kiedy Miles dotarł do Stacji Szóstej, położonej na wschodnim

wybrzeżu wyspy, prawie już minął

ponury nastrój. W końcu był sam; tylko on i praca, którą miał wykonać, i taka

odmiana wydała mu się całkiem

miła. Żadnych kąśliwych uwag. Spokój i cisza - niepopędzany ironicznymi

spojrzeniami mógł spokojnie zrobić,

to co do niego należało. Dokładnie sprawdził wszystkie zasilacze i próbniki,

szukając najmniejszych oznak

korozji, zużycia czy uszkodzenia. Nawet gdy zdarzyło mu się upuścić jakieś

narzędzie, nie było tu nikogo, kto

mógłby wygłosić sarkastyczną uwagę na temat nieporadnych mutantów. A niepo-

radność, podobnie jak i

nerwowe tiki, zniknęła szybko, gdy zabrakło krytykantów. Miles zakończył

wkrótce inspekcję, rozprostował

ciało i głęboko odetchnął wilgotnym powietrzem, rozkoszując się rzadką chwilą

samotności. Pozwolił sobie

nawet na krótki spacer brzegiem morza i obserwację małych stworzeń licznie

zamieszkujących plażę.

Po przyjeździe do Stacji Ósmej okazało się, że zniszczony jest jeden z prób-

ników - higrometr. Kiedy Miles

uporał się w końcu z jego naprawą, uświadomił sobie, że przygotowany przed

wyprawą plan zajęć był

stanowczo zbyt optymistyczny. Kiedy odjeżdżał ze Stacji Ósmej słońce chyliło

się już ku zachodowi, a niebo

zaczął ogarniać zielonkawy półmrok. Gdy dotarł do Stacji Dziewiątej,

położonej na kamienistej równinie

poprzecinanej fragmentami tundry, zrobiło się zupełnie ciemno.

Miles włączył małą latarkę i sprawdził na mapie lokalizację Stacji Dzie-

siątej. Mieściła się w górach, wciśnięta

pomiędzy lodowce. Doszedł do wniosku, że penetrowanie jej po ciemku nie

będzie bezpieczne i lepiej poczekać

te cztery godziny do wschodu słońca. Przez nadajnik poinformował bazę, odda-

loną o sto sześćdziesiąt

kilometrów na południe, o zmianie planów. Człowiek, który przyjął jego

zgłoszenie, nie wydawał się nim

specjalnie zainteresowany. I dobrze.

Korzystając z braku publiczności, Miles nie przepuścił nadarzającej się

szansy i obejrzał dokładnie fascynujący

sprzęt upakowany w tylnej części scat-cata. Uznał, że lepiej zrobić to teraz,

niż później mordować się w środku

śnieżycy. Dwuosobowy namiot w kształcie kopuły po rozstawieniu okazał się

całkiem obszerny, zwłaszcza dla

jednej osoby rozmiarów Milesa. W zimie namiot uszczelniało się dodatkowo ubi-

tym śniegiem. Miles ustawił go

po zawietrznej stronie scat-cata, zaparkowanego zgodnie z zaleceniami w

niewielkim wgłębieniu, kilkaset

metrów od stacji położonej na małym występie skalnym.

Dopiero wówczas zdał sobie sprawę z tego, jak krucho wygląda namiot w

porównaniu ze scat-catem. Przed

oczyma pojawił mu się jak żywy holograf typowego wah-wah, który pokazał mu

kiedyś Ahn. Szczególne

wrażenie zrobił na nim obraz przenośnej latryny niesionej wiatrem z

prędkością kilkuset kilometrów na godzinę.

Ahn nie potrafił mu powiedzieć, czy w momencie gdy zrobiono to ujęcie, ktoś

znajdował się w latrynie. Miles

postanowił więc dodatkowo zabezpieczyć swoje tymczasowe schronienie, przypi-

nając je krótkim łańcuchem do

pojazdu. Usatysfakcjonowany osiągniętym rezultatem wpełzł do środka.

Wyposażenie wnętrza było pierwszorzędne. Miles zamontował pod sufitem żarówkę

grzewczą, po czym usiadł

zadowolony, rozkoszując się jej ciepłym blaskiem. Także racje żywnościowe

były dość obfite. Na wyciąganej

płytce termicznej podgrzał tackę z gotową porcją gulaszu, warzyw i ryżu, a z

małej paczuszki proszku

przygotował zdumiewająco smaczny napój owocowy. Po kolacji uprzątnął resztki

jedzenia, po czym wyciągnął

się na wygodnym materacu i wsunął dysk książkowy do przeglądarki, zamierzając

zabić czas do świtu

przyjemną lekturą.

Ostatnim tygodniom, a raczej latom, towarzyszyło duże napięcie i nerwowość.

Dworska powieść rodem z

Kolonii Beta nagrana na dysku, który poleciła mu księżna, miała się nijak do

stylu życia Barrayarczyków,

wojskowego drylu, kalectwa czy nawet pogody panującej na zewnątrz, toteż

Miles nawet nie zauważył, kiedy

pogrążył się we śnie.

Obudził się znienacka, mrugając nieprzytomnie. Wokół panowały egipskie ciem-

ności, które rozjaśniał jedynie

blady blask żarówki. Miał wrażenie, że spał bardzo długo, jednak przez

przezroczyste fragmenty kopuły namiotu

nie wpadało żadne światło. Gardło ścisnęła mu panika. Cholera! Mniejsza z

tym, że zaspał - nie spieszył się na

żaden egzamin. Spojrzał na podświetloną tarczę chronometru.

Zgodnie z jego odczytem był środek dnia.

Elastyczne ścianki namiotu wygięły się do wewnątrz. Wnętrze namiotu skurczyło

się do jednej trzeciej

początkowych wymiarów, a podłogę pokrywały wielkie zmarszczki. Miles os-

trożnie dotknął palcem chłodnego

plastiku pod stopami. Ugiął się pod naciskiem niczym masło, ale zagięcia nie

zniknęły. Cóż, do diaska...?

Okropnie bolała go głowa, piersi uciskał dziwny ciężar; powietrze było wil-

gotne i zatęchłe. Zupełnie jakby...

część tlenu zniknęła, a na jego miejsce pojawił się dwutlenek węgla. Miles

poczuł nagły zawrót głowy i

zachwiał się, jakby grunt usunął mu się spod nóg.

I to właśnie się zdarzyło chwilę później. Podłoga przechyliła się ostro w

jedną stronę, a jego stopy tkwiły na

samej krawędzi. Miles gwałtownie odskoczył do tyłu. Walcząc z paniką wywołaną

niedotlenieniem, opadł z

powrotem na materac, starał się opanować przyspieszony oddech i zmusić do

szybszego myślenia.

Jestem żywcem pogrzebany, pomyślał. Wpadłem w jakieś ruchome piaski, a raczej

ruchome błoto. Czyżby tych

dwóch sukinsynów w bazie celowo naraziło mnie na niebezpieczeństwo? Wdepnąłem

w to jak w masło, myślał

roztrzęsiony.

No może nie w masło, tylko dżem, poprawił się po chwili namysłu. Przypomniał

sobie, że chociaż rozłożenie

namiotu zajęło mu dłuższą chwilę, nie zauważył, by scat-cat pogrążył się

głębiej w błocie. Ale przecież było

ciemno, więc mógł nie spostrzec zagrożenia. Pomyśleć, że gdyby zaplanował so-

bie dłuższy postój, jeszcze by

smacznie spał, podczas gdy...

Spokojnie, tłumaczył sobie, czując, jak ogarnia go przerażenie. Niewykluc-

zone, że od powierzchni gruntu i

świeżego powietrza dzieli go zaledwie kilka centymetrów... albo metrów,

spokojnie! Na oślep pomacał wokół

siebie w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby posłużyć za sondę. Przypomniał so-

bie, że ma przecież długi,

składany, ostro zakończony próbnik do lodu. Owszem, ma - schowany bezpiecznie

w scat-cacie. Razem z

krótkofalówką spoczywał, jak Miles szybko obliczył, jakieś dwa i pół metra na

zachód i w dół od miejsca, w

którym znajdował się obecnie. To właśnie scat-cat ściągał go w dół. Sam

namiot mógłby unosić się spokojnie na

powierzchni bagna, które, jak się okazało, kryło się pod tundrą. Miles zas-

tanawiał się, czy gdyby w jakiś sposób

zdołał odczepić łańcuch, namiot zostałby wypchnięty. Pewnie tak, ale nie

wystarczająco szybko. Miał wrażenie,

że płuca wypełnia mu gęsta wata. Musi jak najszybciej wydostać się na pow-

ierzchnię, w przeciwnym razie po

prostu się udusi. Jak w łonie matki albo w grobowcu. Ciekawe, czy rodzice

przylecą na wyspę, by obejrzeć

doczesne szczątki swego jedynaka, rozmyślał ponuro Miles. Kiedy odkopią go

spod błota; ciężka koparka na

poduszce powietrznej wyciągnie z bagna scat-cata i namiot... znajdą zamrożone

zwłoki, zobaczą groteskowo

otwarte usta, rozerwą plastik niczym upiorną imitację macicy... spokojnie!!!

Zerwał się i zaczął czołgać ku górnej części namiotu, w kierunku ciężkiego

dachu. Stopy zapadały mu się w

podłogę, ale zdołał jakoś oderwać jeden z drutów konstrukcji podtrzymującej

kopułę, który zgiął się pod

nieprawdopodobnym kątem. Ciężkie powietrze i wysiłek niemalże go zabiły. W

końcu namacał ręką górną

krawędź wejścia do namiotu i zdołał rozsunąć zamek na kilka centymetrów.

Natychmiast uświadomił sobie, że

tym samym przyspieszył własną śmierć. Był przekonany, że czarne błoto wleje

się lada moment do środka

namiotu, zalewając go po czubek głowy. Na szczęście przez szczelinę przedo-

stały się jedynie pojedyncze

brunatne krople, które spadły na podłogę z mokrym piaskiem. Natychmiast

nasunęło mu się oczywiste

porównanie: tak jak myślałem, ta wyspa to jedno wielkie gówno!

Przepchnął przez szczelinę odłamany drut. Metal powędrował w górę, aż w

końcu, napotykając opór, wyśliznął

się ze spoconych dłoni. Żadne kilka czy kilkanaście centymetrów - co najmniej

metr, a może i więcej,

wystarczająco wiele, aby prowizoryczna sonda okazała się za krótka. Wyciągnął

drut z błota, ale po chwili

ponowił próbę. Czyżby opór stawał się słabszy? A może drut przebił się aż do

powierzchni gruntu? Miles

poruszał drutem w górę i w dół, ale błoto, które natychmiast zalewało ślad po

metalu, blokowało przejście.

Może od szczytu namiotu do... dzieliła go odległość mniejsza niż jego skromny

wzrost?... Ile czasu zajmie

przekopanie się, jak szybko powstały otwór z powrotem zaleje błoto? Miles

poczuł, że robi mu się ciemno przed

oczami, coraz bledsze światło ogrzewacza nie miało z tym nic wspólnego.

Wykręcił żarówkę termiczną i

schował ją do kieszeni kurtki. Ciemności, które zapadły, sprawiły, że zadrżał

ze strachu. Może nie ze strachu,

tylko z powodu dwutlenku węgla, który wdychał. W końcu podjął decyzję: teraz

albo nigdy.

Bez zastanowienia schylił się, zdjął buty i pasek, a następnie jednym ruchem

rozsunął zamek u wejścia do

namiotu. Zaczął kopać - niczym pies szybko poruszał rękoma, odrzucając za

siebie mokre kupki błota. Po chwili

zaczerpnął głęboki haust powietrza i przeciskając się przez wąski otwór,

ruszył ku górze.

Kiedy w końcu poczuł nad głową powiew wiatru, był półprzytomny. Serce waliło

mu niczym młotem, przed

oczami latały czerwone plamki. Powietrze! Wypluł z ust kawałki zielska,

czarną breję i energicznie zamrugał

powiekami, próbując bezskutecznie pozbyć się z twarzy choć części błota. Po

krótkiej szarpaninie zdołał

wyszarpnąć z ziemi najpierw jedną, a potem także drugą rękę i spróbował pod-

ciągnąć się, żeby wypełznąć na

powierzchnię jak żaba. Dopiero teraz zdał sobie sprawę z przeraźliwego zimna.

Błotnista maź oblepiała mu nogi,

zamykając w lodowatym uścisku. Z całej siły odepchnął się od dachu namiotu,

ale posunął się zaledwie o

centymetr, natomiast namiot pogrążył się jeszcze głębiej w topieli,

pozbawiając go ostatniego oparcia. Teraz

pozostawało mu już tylko liczyć na siłę własnych rąk. Mocno chwycił dłońmi

najbliższy krzew i odrobinę się

podciągnął. Milimetr po milimetrze, jeszcze trochę. Łapczywie wdychał zimne

powietrze, które raniło mu gardło

niczym brzytwa. Uścisk lodowatej masy nabierał mocy. W geście rozpaczy

ostatni raz podkurczył nogi i

odepchnął się. W górę!

Poczuł, że nogi wyślizgują się z butów i spodni, a biodra przesuwają ku

górze. Wypełzł na powierzchnię i padł

na ziemię twarzą do góry, rozpościerając szeroko ręce i nogi, żeby nie zapaść

się z powrotem w zdradliwy grunt.

Przed oczami miał szare, skłębione niebo. Koszula i kalesony, jedyne, co mu

pozostało, ociekały szlamem.

Stracił jedną skarpetę termiczną, buty i spodnie.

Z nieba zaczęła padać brudnobiała maź.

Znaleźli go wiele godzin później. Leżał skulony w małej wnęce za konsoletą

komunikacyjną przy stacji meteo,

przyciskając do łona ledwo żarzącą się żarówkę. Na pokrytej smugami błota

twarzy widniały ciemne sińce

wokół oczu, uszy i palce u stóp pokrywał lód. Zdrętwiałe, posiniałe palce

szarpały niby w hipnotycznym transie

dwa kable, wystukując bez przerwy magiczny kod SOS. Kod, który miał dotrzeć

do biura meteorologicznego w

bazie wraz z setką innych danych napływających ze stacji; który miał zostać

odebrany, gdyby ktoś raczył

zauważyć zakłócenia w odczycie przychodzącym z tej właśnie stacji lub zwrócić

uwagę na asynchroniczny wzór

białego szumu monitorów.

Jeszcze kilka minut po tym, jak wyjęli Milesa z nędznej kryjówki, jego palce

wystukiwały szalony rytm. Gdy

próbowali wyprostować bezwładne ciało, z kurtki munduru odpadły wielkie płaty

lodu, a z ust jeszcze długo

wydobywał się jedynie chrapliwy syk. Tylko źrenice oczu płonęły jak pochod-

nie.

Rozdział trzeci

Miles pływał zanurzony w zbiorniku termicznym umieszczonym w ambulatorium

bazy i rozważał sposoby

zemsty na dwóch niedoszłych mordercach. A gdyby tak zwiesić ich głową w dół z

sanek antygrawitacyjnych tuż

nad powierzchnią morza? Nie, lepiej zakopać ich w błocie po szyję i zostawić

tam podczas szalejącej śnieżycy...

Jednak gdy rozgrzał się i sanitariusz wyjął go ze zbiornika, po ponownym zba-

daniu przez lekarza i zjedzeniu

lekkiego posiłku Miles poczuł, że wściekłość opuszcza go, i zdołał spojrzeć

na całą sprawę bardziej

obiektywnie.

To, co się wydarzyło, nie było próbą zabójstwa, w związku z czym nie było

sensu powiadamiać o wszystkim

Simona Illyana, przerażającego szefa Cesarskiej Służby Bezpieczeństwa, prawej

ręki jego ojca. Myśl o

przyjeździe na wyspę oficerów o ponurych spojrzeniach, którzy zabraliby tych

dwóch żartownisiów daleko stąd,

była miła, ale niepraktyczna. To tak jakby chciał zabić mysz za pomocą

działka maserowego. A poza tym, gdzie

na całej planecie Służba Bezpieczeństwa znalazłaby miejsce gorsze od tego? Po

namyśle doszedł do wniosku, że

sabotażyści zakładali, iż jego scat-cat pogrąży się w ruchomym błocie,

podczas gdy on będzie dokonywał

inspekcji stacji. Wówczas musiałby wzywać na pomoc ciężki sprzęt z bazy, co

miało go upokorzyć. Upokorzyć,

ale nie zabić. Nie przewidzieli, bo nikt tego nie mógł przewidzieć, że Miles

wpadnie na „genialny” pomysł z

łańcuchem, który jak się okazało w końcowym rozrachunku, niemal przypłacił

życiem. Dlatego całą sprawę

można było zgłosić co najwyżej żandarmerii, a prawdę mówiąc, wystarczyłaby

rozmowa z dowódcą bazy.

Miles siedział w opustoszałej sali szpitalnej i zwiesiwszy nogi z łóżka,

bawił się od niechcenia resztką jedzenia

na tacy. Do pomieszczenia wszedł sanitariusz i spojrzał na rozbabrane

jedzenie.

- Doszedł już pan do siebie?

- Poniekąd - odparł posępnie Miles.

- Nie dokończył pan obiadu.

- Jak zwykle. Zawsze dają mi za dużą porcję.

- A tak, chyba jest pan trochę, eee... - Sanitariusz wpisał coś do karty

Milesa, po czym sprawdził jego uszy i

nachylił się, by wprawnymi palcami obmacać palce stóp. - Wygląda na to, że

wyjdzie pan z tego w jednym

kawałku. Ma pan szczęście.

- Leczycie tu wiele ofiar odmrożeń? - A może jestem jedynym idiotą, któremu

się to przytrafiło, dodał w

myślach. Sądząc po braku pacjentów, tak.

- O, tak. Kiedy zjawią się pierwsi rekruci, wszystkie łóżka będą zajęte. Odm-

rożenia, zapalenia płuc, złamania,

kontuzje, szok termiczny... w zimie mamy sporo roboty. Człowiek przy człow-

ieku - pełno pechowych kadetów.

No i kilku pechowych instruktorów, którzy przy okazji też zrobili sobie

krzywdę. - Pielęgniarz wyprostował się i

dopisał jeszcze kilka linijek do raportu, po czym oznajmił: - Obawiam się,

sir, że został pan wyleczony.

- Obawiam? - powtórzył skonsternowany Miles.

Sanitariusz niepewnie przestąpił z nogi na nogę, niczym policjant, którego

oddelegowano do przekazania złych

wieści rodzinie ofiary. Spojrzał na Milesa wzrokiem, który mówił: „Kazali mi

powiedzieć, że to nie moja wina”.

- Natychmiast po wyjściu ze szpitala ma się pan stawić w biurze komendanta

bazy.

A może by tak mały nawrót choroby, pomyślał przelotnie Miles. Nie. Lepiej jak

najszybciej mieć za sobą

najgorsze.

- Powiedz mi żołnierzu: czy ktoś tu już kiedykolwiek utopił scat-cata?

- No pewnie. Młodziaki tracą co roku kilka. Nie mówiąc o innych, które zdarza

się im nieźle podtopić.

Inżynierowie strasznie na nich psioczą. Komendant odgrażał się, że jak

jeszcze raz ktoś straci scat-cata, to mu...

ehm! - Sanitariusz gwałtownie się rozkaszlał.

Pięknie, pomyślał Miles. Po prostu cudownie. Nie musiał specjalnie wysilać

wyobraźni, by wiedzieć, co go

czeka.

Miles ruszył szybkim krokiem do swej kwatery. Zamierzał zmienić ubranie, gdyż

uznał, że pojawienie się w

piżamie szpitalnej u komendanta nie zwiększy jego szans. Tu jednak pojawił

się mały problem. Stwierdził, że

czarny mundur wyglądał zbyt niechlujnie, a z kolei zielony wyjściowy uniform

był zbyt oficjalny i prezentował

się odpowiednio jedynie w kwaterze głównej w Vorbarr Sultana. No a spodnie od

codziennego munduru, jak

również buty spoczywały nadal w bagnach koło stacji meteorologicznej. Nies-

tety obecnie dysponował tylko

jedną zmianą każdego typu uniformu. Zapasowe mundury wysłał tranzytem i

jeszcze nie dotarły do bazy.

Co gorsza, Miles nie mógł pożyczyć ubrania od któregoś ze współpracowników.

Nosił mundury szyte na miarę,

a koszt każdego kompletu przekraczał czterokrotnie cenę standardowego.

Wiązało się to z koniecznością szycia

takiego ubrania, które na pozór nie różniłoby się niczym od zwykłego munduru,

a jednocześnie za pomocą

sprytnych krawieckich sztuczek choć w części ukrywałoby kalectwo Milesa.

Miles zaklął cicho i wciągnął

spodnie munduru wyjściowego oraz wyglansowane na wysoki połysk oficerki.

Przynajmniej nie widać było

klamer na nogach.

”Generał Stanis Metzov, dowódca bazy” - głosiła tabliczka na drzwiach. Od

czasu pierwszego niefortunnego

spotkania Miles pilnie unikał komendanta. Mimo iż o tej porze roku w bazie

znajdowało się niewielu

pracowników, w towarzystwie Ahna nie było to trudne - Ahn bowiem unikał

wszystkich. Teraz jednak Miles

zaczął żałować, że nie nawiązał bliższych kontaktów z innymi oficerami.

Zrozumiał, że skazywanie się na

dobrowolną izolację i skoncentrowanie wyłącznie na nowych obowiązkach było

błędem. W ciągu pięciu dni,

które minęły od jego przyjazdu, przy okazji jakiejś rozmowy na pewno ktoś

wspomniałby o morderczych

właściwościach bagien Wyspy Kiryła.

Kapral obsługujący konsoletę komunikacyjną w sekretariacie wpuścił Milesa do

wewnętrznego biura. Miles

zastanawiał się gorączkowo, jak zatrzeć niemiłe wrażenie, jakie wywarł na

Metzovie pierwszego dnia, i odkryć

zalety u generała, jeśli w ogóle takowe miał. W obecnej sytuacji Miles

potrzebował sojuszników. Generał

Metzov siedział za biurkiem i patrzył bez cienia uśmiechu, jak Miles salutuje

na powitanie.

Dziś komendant ubrany był w czarny mundur roboczy. Znając jego umiłowanie do

munduru, ten wybór musiał

oznaczać, iż generał ustawił się na pozycji wojownika. Generał zrezygnował

prawie ze wszystkich odznaczeń,

przypinając do koszuli jedynie trzy skromne ordery otrzymane podczas wojny,

za to uniform był nieskazitelnie

czysty i wyprasowany. Mimo to wygląd dowódcy i tak robił wrażenie. Pozbawione

dodatków medale

nieodparcie przyciągały oko i Miles w duchu zazdrościł Metzovowi tak

doskonałego wyczucia. Komendant

wyglądał dokładnie na tego, kim był: urodzonego wojownika i przywódcę, skrom-

nego, lecz w swej skromności

wielkiego.

No nie wiem, czy należało wkładać ten mundur, pomyślał Miles, gdy generał

spojrzał ironicznie na wręcz

nieprzyzwoicie eleganckie spodnie i obejrzał dokładnie całą jego niewielką

postać. Uniesione w górę brwi

sugerowały, że Metzov uznał Milesa za jeszcze jednego arystokratycznego lalu-

sia z kwatery głównej. Niech i

tak będzie, doszedł do wniosku Miles, po czym zdecydował się skierować zaint-

eresowanie komendanta na inne

tory i zagadnął:

- Słucham, sir.

Metzov zacisnął usta i odchylił się na oparcie krzesła.

- Widzę, chorąży Vorkosigan, że znaleźliście jakieś spodnie. O, i... buty do

konnej jazdy. Oczywiście wiecie, że

na wyspie nie ma żadnych wierzchowców.

Podobnie jak w kwaterze głównej, dodał w myślach poirytowany Miles. To nie ja

zaprojektowałem te cholerne

kamasze! Ojciec wpadł niegdyś na wspaniały pomysł, że oficerowie powinni no-

sić takie buty, choć nie bardzo

było wiadomo, czego mieliby dosiadać: koników morskich, czarnych koni, a może

konia trojańskiego? Nie

znajdując ciętej riposty na zaczepkę generała, Miles zdecydował się na pełne

wyniosłości milczenie. Stał

wyprostowany z dumnie uniesioną brodą.

- Sir?

Metzov klasnął w dłonie i pochylił się do przodu. W jego oczach pojawił się

stalowy błysk.

- Zostawiłeś scat-cata w miejscu, które na mapie jest wyraźnie oznaczone jako

Strefa Inwersji Zmarzliny, w

wyniku czego dopuściłeś do zniszczenia sprawnego, w pełni wyekwipowanego po-

jazdu. Czy w Cesarskiej

Akademii nie uczą już czytania map, a może teraz macie już tylko kursy dy-

plomacji i savoir-vivre'u? Pewnie

instruują was, jak zachować się na herbatce u damy?

Miles przypomniał sobie mapę oglądaną w garażu. Widział ją jak na dłoni.

- Obszary zamalowane na niebiesko oznaczono inicjałami S.I.Z, ale nigdzie nie

podano znaczenia tych symboli.

Nie zauważyłem też, żeby mapa miała jakąkolwiek legendę.

- Rozumiem zatem, że nie zapoznałeś się z instrukcjami. Od kiedy Miles zna-

lazł się na wyspie, nie robił nic

innego, jak tylko czytał setki instrukcji: wykaz procedur meteorologicznych,

specyfikacje techniczne aparatury...

- Jakimi instrukcjami, sir?

- Regulaminem bazy Lazkowski.

Miles usiłował sobie gwałtownie przypomnieć, czy kiedykolwiek widział taki

dysk.

- Chyba... jak sądzę, porucznik Ahn wręczył mi ten regulamin przedwczoraj

wieczorem. - W rzeczywistości Ahn

zjawił się w kwaterze Milesa z całym kartonem dysków, które wysypał mu na

łóżko. Oznajmił, że poczynił

pewne przygotowania do wyjazdu, w związku z czym uznał, że może przekazać

Milesowi skromną biblioteczkę.

Przed snem Miles zdołał przeczytać zaledwie dwa dyski o tematyce meteoro-

logicznej, porucznik zaś wrócił do

siebie, aby zająć się bardziej rozrywkową częścią przygotowań. Nazajutrz rano

Miles ruszył na objazd stacji...

- I jeszcze go nie przeczytałeś?

- Nie, sir.

- Dlaczego?

Wrobiono mnie, zaskomlał w myślach Miles. Czuł na plecach ciekawy wzrok

podwładnego generała, który nie

otrzymawszy polecenia wyjścia, stał przy drzwiach i przysłuchiwał się roz-

mowie z nieskrępowanym

zainteresowaniem. Komendant zrobił to specjalnie; chciał publicznie upokorzyć

Milesa. Gdybym tylko

przeczytał ten cholerny regulamin! - myślał Miles. Chyba nie dałbym się wtedy

nabrać tym sukinsynom z

garażu. A może tak? Nieważne, i tak sam odpowiem za to, co się stało.

- Nie mam żadnego wytłumaczenia, sir.

- No cóż, chorąży...W rozdziale trzecim regulaminu bazy Lazkowski znajdziesz

pełny opis wszystkich stref

wiecznego lodu oraz metody omijania takich obszarów. Może między jedną a

drugą herbatką znalazłbyś chwilę

czasu, żeby zapoznać się z tą publikacją?

- Rozkaz, sir. - Miles z trudem zachował kamienną twarz. Rzecz jasna, komen-

dant mógłby nawet obedrzeć go ze

skóry nożem wibracyjnym, ale bez świadków. Niestety, w przypadku Milesa,

szacunek, jakim tradycyjnie

darzono mundurowych na Barrayarze, z ledwością równoważył głęboko zakorzen-

ione, silne uprzedzenia

względem istot upośledzonych i kalekich. Dlatego publiczne upokorzenie na oc-

zach ludzi, którymi miał

dowodzić, stawało się jawnym aktem sabotażu - przypadkowym czy może umyślnym?

A tymczasem generał dopiero się rozgrzewał.

- Być może tam u was nadal odsyła się tabuny vorowskich lalusiów na ciepłe

posadki do kwatery głównej, ale w

rzeczywistym świecie, gdzie toczy się prawdziwa walka, nie ma miejsca dla

trutniów. Ja musiałem własnymi

rękoma torować sobie drogę na szczyt. Widziałem ofiary rokoszu Vordariana,

gdy jeszcze nie było cię na

świecie, żołnierzu...

Jeszcze zanim się urodziłem, sam zostałem ofiarą dyktatury Vordariana, po-

myślał Miles. Jego irytacja

gwałtownie rosła. Soltoksin, gaz, który niemal uśmiercił ciężarną matkę

Milesa, a jego samego uczynił kaleką,

był trucizną stosowaną jedynie w armii.

...I brałem udział w tłumieniu rewolty na Komarze. Wy, smarkacze, którzy nie-

dawno wstąpiliście do armii, nie

macie pojęcia, czym jest prawdziwa walka. Czasy pokoju osłabiły armię. Jeśli

potrwają jeszcze dłużej, a nie daj

Boże, nastąpi jakiś kryzys, nie znajdzie się nikt, kto będzie potrafił stawić

czoło wrogowi. Nikt z was nie wie, co

to jest prawdziwy wycisk!

Miles zmrużył oczy z ledwie maskowaną wściekłością. To może Jego Cesarska Wy-

sokość powinien dla wygody

swoich oficerów i zabezpieczenia ich karier wzniecać co kilka lat jakąś

wojnę? - pomyślał sarkastycznie.

Wzdrygnął się lekko, słysząc słowa „prawdziwy wycisk”. Czyżby tu tkwiło roz-

wiązanie zagadki, dlaczego ten

doskonały oficer został zesłany na Wyspę Kiryła?

Metzov nie spuszczał z tonu, płynąc na fali samouwielbienia.

- W prawdziwej walce wyposażenie żołnierza gra doniosłą rolę. Może przechylić

szalę zwycięstwa na jego

korzyść. Ten, kto gubi swój sprzęt, staje się bezużyteczny. Mężczyzna bez

broni jest wart równie niewiele jak

kobieta - jeśli chodzi o wojnę technologiczną jest bezużyteczny! A ty,

żołnierzu, straciłeś swoją broń!

Miles uśmiechnął się ponuro w duchu na myśl, iż ciągnąc ten logiczny wywód,

generał lada chwila udowodni,

że uzbrojona kobieta jest warta tyle samo co mężczyzna... Chociaż nie. Taka

myśl nigdy nie postanie w głowie

Barrayarczyka starej daty.

Metzov nagle uspokoił się i zniżył głos, zmieniając temat na bardziej

przyziemny. Miles z trudem powstrzymał

się od westchnienia ulgi.

- Zgodnie ze zwyczajami panującymi w tej bazie człowiek, który dopuści do za-

topienia scat-cata w bagnach, jest

zobowiązany osobiście wydobyć go z błota. Gołymi rękoma. Naturalnie w twoim

przypadku, oficerze, nie jest to

możliwe. Głębokość, na którą udało ci się wepchnąć scat-cata, jest od wczoraj

nowym rekordem bazy. Niemniej

o czternastej stawisz się do dyspozycji porucznika Bonna z działu technic-

znego, a on sam zadecyduje, jak cię

wykorzystać.

To przynajmniej było uczciwe postawienie sprawy. A przy okazji może się cze-

goś nauczę, pomyślał Miles. Miał

nadzieję, że przesłuchanie zaraz się skończy. No już, dalej... pozwól mi

odejść, modlił się w myślach. Jednak

generał milczał. Obserwował Milesa spod zmrużonych powiek.

- Za zniszczenia, jakich dokonałeś na stacji meteo - zaczął powoli, pochy-

lając się nad biurkiem. Miles mógł

przysiąc, że źrenice generała rozjarzyły się na czerwono, a kąciki ust nie-

dostrzegalnie uniosły ku górze w

złośliwym uśmiechu - za karę przez tydzień będziesz nadzorował wszystkie

prace konserwacyjne w bazie.

Cztery godziny dziennie dodatkowo, oprócz codziennych obowiązków. Codziennie

o piątej masz meldować się

u sierżanta Neuve z działu konserwacyjnego.

Kapral, który nadal tkwił na swoim posterunku, za plecami Milesa, wydał z

siebie zduszone westchnienie.

Tłumiony śmiech czy przerażenie, zastanawiał się Miles.

Ale to niesprawiedliwe! - jęknął w duchu. Miał tak niewiele czasu, by nauczyć

się czegokolwiek od Ahna, zanim

ten wyjedzie z bazy, a teraz jeszcze to...

- Sir, zniszczenia, jakich dokonałem na stacji, nie były skutkiem głupiego

wypadku, tylko sprawą życia lub

śmierci!

Metzov obdarzył Milesa lodowatym spojrzeniem i rzucił:

- Sześć godzin dziennie, chorąży Vorkosigan.

Miles nie mógł dłużej zapanować nad wściekłością i wysyczał przez zaciśnięte

zęby:

- Naprawdę wolałby pan teraz tłumaczyć się przed zwierzchnikami, gdybym za-

marzł tam na śmierć?

Zapadła śmiertelna cisza. Milczenie pęczniało niczym padlina w letni dzień.

- Możesz odejść, żołnierzu - warknął w końcu Metzov. W jego oczach tlił się

przerażający błysk.

Miles zasalutował, obrócił się na pięcie i wymaszerował z gabinetu sztywny

jakby kij połknął... albo jak

zamrożony trup. Czuł, jak krew pulsuje mu w uszach, a policzek wykrzywia zna-

jomy tik. Minął kaprala, który

udawał zaabsorbowanego bez reszty wycieraniem kurzu w sekretariacie. W końcu

dotarł do drzwi i znalazł się

na korytarzu. Nareszcie sam!

Zaczął przeklinać własną głupotę - najpierw po cichu, potem na głos. Naprawdę

starał się odnosić z szacunkiem

do oficerów starszych stopniem. I cóż z tego - źródłem kłopotów zawsze było

jego cholerne pochodzenie,

wiedział to z całą pewnością. Lata oglądania w domu rodzinnym tabunów

niższych rangą oficerów, generałów i

admirałów odbijały się teraz gorzką czkawką. Te wszystkie długie godziny,

kiedy siedząc cicho jak mysz pod

miotłą, przysłuchiwał się niekończącym się naradom i dyskusjom

najważniejszych ludzi w państwie... Być może

to właśnie sprawiło, że Miles nie potrafił teraz spojrzeć na swoich zwierzch-

ników okiem przeciętnego kadeta.

Zwykły żołnierz, patrząc na swego dowódcę, powinien widzieć w nim istotę nie-

mal boską, a nie... przyszłego

podwładnego. A nieopierzeni młodzi oficerowie zawsze byli swego rodzaju pod-

ludźmi, niegodnymi

najmniejszego spojrzenia admiralicji.

Niemniej, w przypadku Metzova, coś tu nie gra, rozumował Miles. Spotykał już

tego typu ludzi, mających różne

orientacje polityczne. Ci, którzy trzymali się z dala od polityki - czyli

większość - byli wspaniałymi żołnierzami.

Natomiast ultrakonserwatywne skrzydło armii przestało mieć jakiekolwiek

wpływy w dniu upadku junty

oficerów odpowiedzialnej za fatalną w skutkach inwazję na Escobar, co

zdarzyło się ponad dwadzieścia lat

temu. Mimo to Miles wiedział, że jego ojciec nadal bierze pod uwagę realne

niebezpieczeństwo buntu

prawicowej części armii, która może pewnego dnia zechcieć obronić cesarza

Gregora przed jego własnym

rządem.

Czyżby więc ten nieuchwytny polityczny zapaszek unoszący się wokół Metzowa

sprawił, że Miles zadrżał z

przerażenia? Nie, z pewnością nie. Rasowy polityk próbowałby wykorzystać

Milesa do własnych celów, a nie

bezwzględnie go niszczyć. A może po prostu jesteś wkurzony, bo urażono twoją

ambicję, każąc ci grzebać w

ściekach? - tłumaczył sobie Miles. Generał wcale nie musi być politycznym ek-

stremistą, by czerpać niekłamaną

sadystyczną radość ze znęcania się nad jednym z Vorów. Może w przeszłości sam

doznał upokorzeń od jakiegoś

aroganckiego lorda. Względy polityczne, społeczne, genetyczne... wręcz nieo-

graniczona ilość możliwości.

Miles otrząsnął się z zadumy i pokuśtykał do swojej kwatery, żeby zmienić

mundur na roboczy, a następnie

poszukać działu inżynieryjnego. Pogrążył się głębiej niż jego scat-cat, więc

w zasadzie nie miał już wyboru.

Pozostawało mu jedynie unikać Metzova przez następne sześć miesięcy. Miles

uznał, że nie powinno być to

trudne - w końcu, nawet Ahn świetnie sobie z tym radził.

Przygotowaniami mającymi na celu zlokalizowanie scat-cata kierował porucznik

Bonn. Był to szczupły

mężczyzna koło trzydziestki, o ponurej ospowatej twarzy i ziemistej cerze,

zaczerwienionej od stałego

przebywania na mrozie. Miał bystre brązowe oczy i dłonie zniszczone pracą.

Miles szybko zrozumiał, że

sarkastyczna pobłażliwość, z jaką odnosił się do niego porucznik, nie była

powodowana osobistymi

uprzedzeniami, gdyż człowiek ten kpił sobie ze wszystkich i wszystkiego. Bonn

i Miles krążyli po błotnistym

terenie, podczas gdy dwóch techników w czarnych izolowanych kombinezonach

czekało cierpliwie w kabinie

poduszkowca, zaparkowanego bezpiecznie na pobliskiej platformie skalnej.

Słońce blado przebijało przez

chmury i jak zwykle wiał zimny wilgotny wiatr.

- Musimy spróbować gdzieś tutaj, sir - zasugerował Miles po chwili namysłu.

Oceniając na oko odległości i

kąty, próbował ustalić położenie miejsca, które bądź co bądź widział zaledwie

przelotnie w półmroku. - Myślę,

że powinien pan spuścić sondę co najmniej na dwa metry w dół.

Porucznik Bonn spojrzał na Milesa bez cienia uśmiechu, po czym zanurzył długi

metalowy próbnik w błocie, ale

prawie natychmiast poczuł opór. Miles uniósł do góry brwi ze zdziwienia. Nie-

możliwe, żeby scat-cat samoistnie

wypłynął prawie na powierzchnię...

Bonn nie wydawał się wcale zdumiony takim obrotem sprawy. Całym ciężarem

ciała uwiesił się na metalowym

pręcie i zaczął nim kręcić. Powoli sonda przebijała się przez zaporę.

- Na co pan natrafił? - zagadnął Miles,

- Lód - mruknął porucznik. - Gruby na jakieś trzy centymetry. Pod cienką

warstwą ziemi wszędzie jest lód. Coś

jak zamarznięte jezioro, tyle że są to zmrożone bagna.

Miles ostrożnie postawił stopę na wskazanym miejscu. Wilgotne, ale twarde.

Dokładnie tak samo jak tamtego

wieczora, gdy rozbijał tu namiot.

Bonn spojrzał na niego i dodał:

- Grubość pokrywy lodowej zmienia się zależnie od pogody. Może mieć kilka

centymetrów albo sięgać aż do

jądra planety. W środku zimy można tu spokojnie wylądować frachtowcem. No,

ale w lecie lód topnieje.

Zależnie od temperatury, w kilka godzin pozornie twarda powierzchnia zmienia

się w wodę i odwrotnie.

- Tak... chyba wiem, co ma pan na myśli.

- Proszę pchać - rzekł Bonn i Miles, uchwyciwszy z całych sił metalową sondę,

zaczął wciskać jaw ziemię. Z

głośnym trzaskiem pręt przebijał się przez warstwę lodu. Dopiero teraz do-

tarło do Milesa, że gdyby tamtej nocy

temperatura spadła jeszcze o kilka stopni, nigdy w życiu nie zdołałby się

wygrzebać spod zlodowaciałej

pokrywy. Aż wzdrygnął się na tę myśl i szybko zapiął pod szyję futrzaną

kurtkę.

- Zimno? - zagadnął Bonn.

- Nie, tylko o czymś pomyślałem.

- Świetnie. Może powinien pan robić to częściej. - Bonn wcisnął przycisk na

rączce pręta, i ukryta w nim sonda

dźwiękowa zaczęła wydawać przenikliwe piski. Na wydruku wyraźnie widać było

jasny obły kształt

spoczywający kilka metrów poniżej. - Mamy go - stwierdził Bonn, rzucając ok-

iem na liczby, które pojawiły się

na ekranie. - Ale głęboko, nie? Kazałbym ci, żołnierzu, odkopywać go łyżeczką

do kawy, ale wtedy nie

skończyłbyś do zimy. - Westchnął głęboko i spojrzał z rozmarzeniem na Milesa,

jakby oczyma wyobraźni

widział tę scenę.

Miles też potrafił to sobie wyobrazić, więc odparł ostrożnie:

- Tak, sir.

Wyciągnęli pręt na powierzchnię, a ślad po nim natychmiast zalało gęste

błoto. Bonn oznaczył miejsce, w

którym natrafili na scat-cata, i machnął ręką na techników.

- Tutaj, chłopcy!

Żołnierze wyskoczyli z kabiny i stanęli na masce poduszkowca, natomiast Bonn

i Miles wycofali się na

bezpieczny grunt koło stacji meteorologicznej.

Pojazd uniósł się w powietrze i zawisł nad błotnistą niecką. Z jego wnętrza

wysunęło się wzmocnione,

przystosowane do pracy w trudnych warunkach wiertło z łopatami zgarniającymi

i wbiło w powierzchnię ziemi.

Z otworu bryznęły we wszystkich kierunkach strugi błota, fragmenty roślin i

lód. Po chwili wiertło wyryło w

ziemi szlamisty krater, na którego dnie zalśniła maska scat-cata. Ściany

wykopu od razu zaczęły osuwać się i

zalewać pojazd, ale operator koparki szybko zacisnął łopaty na znalezisku i

zaczął wycofywać wiertło. Scat-cat z

soczystym mlaśnięciem wynurzał się powoli z otchłani, ciągnąc za sobą zwi-

sające z łańcucha resztki namiotu.

Operator poduszkowca ostrożnie złożył swój ładunek na stałym gruncie, po czym

wylądował obok.

Bonn i Miles podeszli do mokrych szczątków.

- Chyba nie był pan w namiocie, gdy to się zdarzyło, oficerze Vorkosigan? -

zagadnął Bonn, trącając stopą

ociekającą błotem kupkę.

- Owszem, byłem, sir. Chciałem poczekać do świtu, ale... zasnąłem.

- No, ale wydostał się pan, zanim scat-cat zaczął tonąć?

- Niezupełnie. Gdy się obudziłem, namiot był już pod ziemią.

Bonn uniósł brwi do góry.

- Jak głęboko?

Miles uniósł dłoń do brody.

Bonn spojrzał na niego ze zdumieniem.

- I jak się pan wydostał?

- Miałem spore trudności. Ale z pomocą adrenaliny, jakoś się udało. Musiałem

zostawić tam spodnie i buty. A

propos, może mógłbym ich poszukać?

Bonn machnął przyzwalająco ręką, wobec czego Miles podszedł do niecki. Os-

trożnie ominął błotniste zaspy,

powstałe z wyrzuconej przez koparkę ziemi, utrzymując bezpieczną odległość od

szybu, który szybko napełniał

się wodą. Udało mu się znaleźć jeden oblepiony szlamem but, ale nigdzie nie

było widać drugiego. Przez

moment zastanawiał się, czy nie zachować go, na wypadek gdyby kiedyś amputow-

ano mu jedną nogę, ale

doszedł do wniosku, że przy swoim pechu na pewno nie byłaby to właściwa noga.

Westchnął przeciągle i wrócił

do porucznika.

Bonn zerknął na szczątki kamasza zwisające z dłoni Milesa.

- Mógł pan zginąć - oznajmił, jakby dopiero teraz zdał sobie z tego sprawę.

- I to na wiele sposobów. Mogłem udusić się w namiocie, utonąć w błocie albo

zamarznąć, czekając na ratunek.

Bonn spojrzał na niego bystro.

- Czyżby?

Spokojnym krokiem oddalił się od zdewastowanego namiotu, jakby chciał mu się

przyjrzeć z pewnej odległości.

Miles ruszył za nim. Kiedy znaleźli się poza zasięgiem słuchu żołnierzy, Bonn

zatrzymał się i spojrzał na

bagnistą kotlinę. Rzucił niby od niechcenia:

- Słyszałem, rzecz jasna nieoficjalnie, jakoby pewien mechanik z garażu, naz-

wiskiem Pattas, przechwalał się

przed swoimi kolegami, że to on pana wrobił. A pan był na tyle głupi, że w

ogóle nie zorientował się w sytuacji.

Nie wiem, czy byłoby mu tak do śmiechu, gdyby... pan zginął.

- Gdybym zginął, jego przechwałki nie miałyby żadnego znaczenia - stwierdził

sucho Miles. - Czego nie

wykryłby wywiad wojskowy, na pewno znalazłaby Cesarska Służba Bezpieczeństwa.

- Wiedział pan, że został pan wystawiony? - zagadnął Bonn, wbijając wzrok w

horyzont.

- Tak.

- To dlaczego nie wezwał pan agentów CesBez-u?

- Nie wie pan? Proszę pomyśleć.

Bonn spojrzał badawczo na Milesa, jakby spodziewał się doznać olśnienia, kon-

templując jego zdeformowaną

postać.

- Coś mi tu nie gra, Vorkosigan. Dlaczego pozwolili panu służyć w armii?

- A jak pan myśli?

- Bo jest pan Vorem.

- Trafiony zatopiony.

- No to dlaczego jest pan tutaj? Vorowie pracują zwykle w sztabie generalnym.

- O tej porze roku w Vorbarr Sultana jest wyjątkowo ładnie - zgodził się

Miles. Ciekawe co słychać u kuzyna

Ivana, pomyślał odruchowo. - Ale ja chciałem służyć na statku.

- I nie mógł pan sobie tego załatwić? - spytał z niedowierzaniem porucznik.

- Powiedziano mi, że muszę sobie zasłużyć. Dlatego jestem tutaj. Mam udowod-

nić swoją przydatność dla armii.

Albo... dowieść, że jestem bezużyteczny. Ściąganie tu brygady specjalnej z

CesBez-u, żeby przetrząsnęła całą

bazę w poszukiwaniu domniemanych spiskowców - których wedle mojej opinii

wcale tu nie ma - to nie

najlepsza metoda na uzyskanie tego, do czego dążę. Chociaż sama myśl,

przyznaję, jest niezwykle kusząca. -

Przy tym, dodał w duchu Miles, moje argumenty są zbyt słabe. Tylko moje słowo

przeciwko ich tłumaczeniom.

Nawet gdybym doprowadził do wszczęcia oficjalnego śledztwa, rozumował, i zna-

lazł przekonujące dowody, to

cała afera z tym związana zaszkodziłaby mi znacznie bardziej niż tych dwóch

sabotażystów. A żadna zemsta nie

jest warta utraty „Księcia Serga”.

- Personel garażu podlega bezpośrednio działowi inżynieryjnemu. Jeśli do ak-

cji wkroczy Cesarska Służba

Bezpieczeństwa, też zostanę w to wmieszany - stwierdził beznamiętnie Bonn.

- Może pan załatwić to we własnym zakresie. Skoro otrzymuje pan nieoficjalnie

różne informacje, równie

dobrze może je pan także puszczać w obieg. A poza tym ma pan tylko moje słowo

na to, że wszystko zdarzyło

się tak, jak opisałem. - Miles pobawił się chwilę bezużytecznym teraz butem,

po czym cisnął go z powrotem w

moczary.

Bonn uważnie obserwował jak kamasz tonie w brązowawej mazi.

- Słowo vorowskiego lorda?

- W obecnych zdegenerowanych czasach znaczy niewiele - zauważył Miles z

kwaśnym uśmiechem. - Każdy to

panu powie.

- Hmm. - Bonn potrząsnął głową i ruszył w kierunku poduszkowca.

Nazajutrz rano Miles stawił się w hali konserwacyjnej, gdzie zaczynał się

właśnie drugi etap naprawy scat-cata -

czyszczenie zalepionej błotem aparatury. Słońce od wielu godzin stało wysoko

na niebie, świecąc oślepiającym

blaskiem, ale każdy skrawek ciała przypominał Milesowi, że jest dopiero piąta

rano. Dopiero po godzinie pracy

zaczął się rozgrzewać i mógł skupić się na robocie.

O wpół do siódmej do hali z kamienną twarzą wkroczył porucznik Bonn, przy-

prowadzając Milesowi dwóch

pomocników.

- O! Kapral Olney i szeregowy Pattas. Znowu się spotykamy. - Miles powitał

przybyszów sarkastycznym

uśmiechem. Mężczyźni spojrzeli po sobie niepewnym wzrokiem. Miles natomiast

zachowywał się, jakby nic się

nie stało.

Natychmiast też pogonił wszystkich, nie wykluczając siebie, do roboty. Siłą

rzeczy wszelkie rozmowy

ograniczyły się do krótkiej wymiany uwag na tematy ściśle związane z wykony-

waną pracą. Gdy czas kary

dobiegł końca i Miles miał zameldować się u porucznika Ahna, scat-cat i

większość aparatury były w lepszym

stanie niż przed wypadkiem.

Uprzejmie pożegnał pomocników - widać było, że niepewność co do zamiarów

Milesa doprowadzała ich niemal

do szaleństwa. No cóż, pomyślał Miles, jeśli do tej pory nie domyślili się, o

co chodzi, to znaczy, że są

nieuleczalnie głupi. Miles pomyślał z goryczą, że znacznie łatwiej idzie mu

dogadywać się z ludźmi

inteligentnymi, takimi jak porucznik Bonn. Cecil miał rację: jeśli nie będzie

potrafił dowodzić także idiotami,

nigdy nie uda mu się zaistnieć w służbie cesarskiej. Tym bardziej w Krainie

Wiecznego Lodu.

Następnego dnia, trzeciego z siedmiu, które miał spędzić, odrabiając karne

godziny, Miles oddał swoją osobę do

dyspozycji sierżanta Neuve. Ten zaś oddał do dyspozycji Milesa scat-cata

załadowanego sprzętem, dysk z

nagranymi instrukcjami obsługi oraz harmonogram prac konserwacyjnych kanali-

zacji bazy Lazkowski. No cóż,

kolejne pouczające doświadczenie, pomyślał Miles. Ciekawe, czy generał Metzov

osobiście wpadł na ten

genialny pomysł. Znając go, Miles był pewien, że tak. Z drugiej strony nie

było tak źle, ponieważ znowu dostał

dwóch, tych samych pomocników. Najwyraźniej Olney i Pattas także nie mieli

wcześniej do czynienia z tą

specyficzną pracą, toteż przynajmniej nie mogli drwić z ignorancji Milesa.

Podobnie jak i on, musieli najpierw

przeczytać wszystkie instrukcje. Miles w radosnym nastroju zasiadł do wku-

wania instrukcji i procedur, a widząc

ponure twarze pomocników, popadł bez mała w euforię.

Inna rzecz, że wszystkie urządzenia do czyszczenia kanałów mogły wprawić w

lekki zawrót głowy, a

bezsprzecznie stanowiły nie lada wyzwanie. Przepłukiwanie rur wodą pod wy-

sokim ciśnieniem często dawało

zaskakujące efekty. Płyny czyszczące zawierały sporo substancji chemicznych o

właściwościach

wykorzystywanych do celów bynajmniej nie pokojowych - niektóre z nich po-

trafiły w ułamku sekundy

rozpuścić ludzkie ciało. W ciągu następnych trzech dni Miles poznał infra-

strukturę bazy Lazkowski znacznie

dokładniej, niż miałby na to ochotę. Dokonawszy kilku obliczeń, ustalił nawet

strategiczny punkt bazy, miejsce,

w którym wystarczyło założyć jeden dobrze spreparowany ładunek wybuchowy, aby

wysadzić wszystko w

powietrze. Jeśli, rzecz jasna, ktoś poczułby ochotę, żeby to zrobić.

Szóstego dnia Miles został skierowany ze swoją ekipą do odetkania rowu kanal-

izacyjnego, biegnącego pod

jednym z poligonów. Kiedy przybyli na miejsce, bez trudu namierzyli miejsce

awarii. Po jednej stronie drogi

biegnącej nad kanałem rozpościerało się spore jezioro; po drugiej natomiast w

głębokim rowie płynął niemrawo

wąski strumyczek.

Miles wyjął z bagażnika scat-cata długi, wysuwany pręt i zanurzył go w mętnej

wodzie. Z tej strony nic nie

blokowało odpływu, zatem zator musiał znajdować się przy drugim wylocie. Cu-

downie. Wręczył sondę

Pattasowi, przeszedł na drugą stronę drogi i zajrzał do kanału. Na oko rura

miała jakieś pół metra średnicy.

- Daj mi latarkę - powiedział przez ramię do Olneya. Zdjął kurtkę, zostawił

ją w scat-cacie, po czym zaczął

dokładnie oglądać wnętrze kanału. Skierował światło latarki na ściany prze-

kopu, szukając pęknięcia. Ponieważ

kanał lekko skręcał w bok, nie mógł dojrzeć miejsca uszkodzenia. Westchnął

głęboko, patrząc na postawnego

Olneya i równie szerokiego w barach Pattasa. Chyba nigdy nie był równie

daleki od służby na statku... no może

tylko w czasach, gdy włóczył się po górach Dendarii. Ziemia i woda przeciw

ogniowi i powietrzu. Jak na razie

zebrał cholerną ilość energii yin i potrzebowałby ze stu lat, by zrównoważyć

ją elementami yang. Chwycił

mocniej latarkę i wpełzł na czworakach do kanału.

Lodowata woda w mgnieniu oka przeniknęła przez nogawki munduru, niemal

paraliżując mięśnie. Wilgoć

przedostała się też przez jedną z rękawiczek i poraziła dłoń.

Miles powrócił na chwilę myślą do Olneya i Pattasa. W ostatnich dniach

współpraca z nimi układała się całkiem

nieźle, aczkolwiek wzajemne kontakty były chłodne. Miles nie miał jednak

złudzeń, że taki układ zawdzięcza

jedynie autorytetowi porucznika Bonna, który musiał nieźle postraszyć tych

dwóch idiotów. A przy okazji,

ciekawe, czym Bonn zasłużył sobie na szacunek podwładnych? - zastanawiał się

Miles. Uznał, że warto o tym

pomyśleć. Bonn był świetny w tym, co robił, to pewne. Ale co jeszcze?

Miles minął zakręt, ale gdy światło latarki padło na obiekt, który blokował

ujście, cofnął się gwałtownie, klnąc

pod nosem. Zatrzymał się na chwilę, by złapać oddech, po czym wrócił do

znaleziska, obejrzał je dokładnie i

ruszył w kierunku wyjścia. Wyszedł z kanału, stanął na dnie rowu i z

chrzęstem kości wyprostował się

gwałtownie. Kapral Olney przechylił się przez barierkę wiaduktu i zagadnął:

- No i co, panie chorąży?

Miles skrzywił usta, nadal walcząc z zadyszką.

- Znalazłem parę butów.

- Tylko tyle? - zapytał Olney.

- Ich właściciel ma je nadal na nogach.

Rozdział czwarty

Miles wezwał przez nadajnik w scat-cacie głównego patologa bazy, dodając,

żeby ten zabrał ze sobą zestaw do

sekcji, worek na zwłoki i karetkę. Następnie przy pomocy swoich współpra-

cowników zablokował górny wylot

rury plastikową tablicą informacyjną znalezioną na pobliskim opustoszałym po-

ligonie. Ponieważ i tak był już

przemoczony i zziębnięty do szpiku kości, wpełzł ponownie do kanału i ob-

wiązał liną anonimowe obute kostki.

Gdy wyszedł z rury, na zewnątrz czekał już lekarz i sanitariusz.

Doktor - wysoki, łysiejący mężczyzna - zerkał podejrzliwie w kierunku wlotu

kanału.

- Cóż pan tam znalazł, panie chorąży? Co się stało?

- Z tej strony niewiele widać. Zobaczyłem jedynie nogi, sir - oznajmił Miles.

- Musiał się zaklinować na dobre i

zablokować przepływ wody. Przypuszczam, że jest cały pokryty osadem ze

ścieków. Zresztą zobaczymy

wszystko dokładnie, gdy go wyciągniemy.

- A cóż on tam, u diabła, robił? - Lekarz podrapał się po pokrytej piegami

łysinie.

Miles rozłożył ręce.

- To chyba jakaś osobliwa forma samobójstwa. Powolna i ryzykowna śmierć - jak

to zwykle bywa przy

utonięciu.

Doktor uniósł wysoko brwi, kiwając potakująco głową. Olney, Pattas i sanitar-

iusz zabrali się do wyciągania

zwłok, ale ponieważ były zbyt ciężkie, Miles i lekarz także musieli chwycić

linę. Powoli z otworu wlotowego

kanału wyłoniły się nogi ofiary.

- Ależ utknął - zauważył patolog, głośno posapując. W końcu ciało wysunęło

się z rury, rozpryskując dokoła

fontanny brudnej wody. Pattas i Olney odsunęli się na bezpieczną odległość, a

Miles uwiesił się ramienia

lekarza. Zwłoki odziane w namoknięty czarny mundur roboczy przybrały dziwny

trupio niebieski odcień.

Nieboszczyka zidentyfikowano na podstawie naszywek na kołnierzyku i zawar-

tości kieszeni: był to szeregowiec

z działu zaopatrzeniowego. Na ciele nie dostrzeżono żadnych widocznych ran,

jedynie kilka siniaków na

ramionach i zadrapania na dłoniach.

Lekarz włączył dyktafon i przystąpił do wstępnych oględzin zwłok. Brak złamań

czy pęcherzy po porażaczu

nerwów. Wstępna diagnoza: śmierć wskutek utonięcia, hipotermii, tudzież obu

tych czynników. Zgon nastąpił

nie wcześniej niż dwanaście godzin temu. Doktor wyłączył dyktafon i rzucił

przez ramię:

- Stuprocentową pewność zyskam po sekcji.

- Czy takie wypadki zdarzają się tu często? - zapytał ostrożnie Miles.

Patolog spojrzał na niego z politowaniem i odparł:

- Co roku na moim stole sekcyjnym ląduje paru idiotów. Zresztą czego można

oczekiwać, jeśli upchnie się na

bezludnej wyspie pięć tysięcy osiemnastolatków i każe się im bawić w wojnę.

Muszę jednak przyznać, że ten

tutaj załatwił się w całkiem oryginalny sposób. Nigdy ich wszystkich nie

upilnujesz.

- Więc uważa pan, że zabił się sam? - zagadnął Miles. Z drugiej strony pomysł

zamordowania kogoś i

wepchnięcia zwłok do wąskiej rury wydawał się niedorzeczny.

Lekarz podszedł do wlotu kanału, przykucnął i zajrzał do środka.

- Tak by wyglądało. Mógłby pan jeszcze raz tu spojrzeć? Tak na wszelki wy-

padek.

- Dobrze. - Miles miał nadzieję, że nigdy więcej nie będzie już musiał

zwiedzać kanałów. Nigdy nie

przypuszczał, że czyszczenie rur może być tak... ekscytujące. Doszedł aż do

przeciekającego fragmentu pod

drogą, sprawdzając uważnie każdy centymetr, ale znalazł jedynie małą latarkę,

którą musiał upuścić

nieboszczyk. Tak więc szeregowiec wszedł do kanału naumyślnie. Miał w tym

jakiś cel. Ale jaki? Po co czołgać

się w takim miejscu w środku nocy, na dodatek podczas burzy? Miles wrócił na

powierzchnię i wręczył latarkę

lekarzowi. Następnie pomógł mu załadować ciało do worka, po czym Olney i Pat-

tas usunęli tymczasową

blokadę i odnieśli ją z powrotem na poligon. Brązowa woda ruszyła z głuchym

chlupotem przez odblokowaną

rurę i zaczęła powoli napełniać rów po drugiej stronie szosy. Patolog

przystanął koło Milesa i, przewieszeni

przez barierkę wiaduktu, wspólnie obserwowali, jak poziom wody w małym

jeziorku powoli opada.

- Myśli pan, że na dnie może leżeć drugi? - spytał Miles lekko zaniepokojony.

- W porannym raporcie zgłoszono zaginięcie jednego szeregowca - oznajmił dok-

tor - więc pewnie nie. - Wyraz

jego twarzy wskazywał, że wcale nie jest taki pewien własnych słów.

Jednak gdy woda opadła, ich oczom nie ukazał się kolejny trup, a jedynie na-

mokła kurtka szeregowca.

Najwyraźniej przed zejściem do kanału zdjął ją i przerzucił przez barierkę

pomostu, skąd później spadła do

wody. Patolog zapakował ją do karetki wraz ze zwłokami właściciela.

- Wcale się pan nie przejął tą sprawą - zauważył Pattas, gdy Miles odprawił

lekarza i wrócił w pobliże kanału.

Pattas był niewiele starszy od Milesa.

- Nigdy nie miałeś do czynienia ze zwłokami?

- Nie. A pan?

- Tak.

- Gdzie?

Miles zawahał się. Pomyślał o tym, co wydarzyło się w ciągu ostatnich trzech

lat. Kilka miesięcy spędzonych z

dala od domu rodzinnego, podczas których brał udział w bratobójczej walce,

przypadkiem dostając się w szeregi

kosmicznej floty najemników, nie było czymś godnym wzmianki, zwłaszcza w

sercu bazy wojskowej.

Regularne oddziały cesarskiej armii darzyły szczerą nienawiścią wszelkiej

maści najemników. Z drugiej strony

kampania na Tau Verde nauczyła Milesa, że istnieje duża różnica pomiędzy teo-

rią a praktyką, między wojną a

grą wojenną, a śmierć bywa bardziej zaraźliwa niż wirus.

- Kiedyś - odparł na głos. - Kilka razy.

Pattas wzdrygnął się i odwrócił na pięcie.

- No cóż - rzucił przez ramię, oddalając się. - Przynajmniej nie boi się pan

pobrudzić rąk... sir.

Miles zmarszczył brwi i pomyślał: Nie, tego się nie boję.

W harmonogramie prac oznaczył kanał jako „oczyszczony”, po czym wsiadł do

scat-cata i wrócił wraz z

ujarzmionymi Pattasem i Olneyem do bazy, do sierżanta Neuve'a z działu kon-

serwacji. Stamtąd udał się wprost

do baraków oficerskich. W tej chwili niczego nie pragnął bardziej niż

gorącego prysznica.

Człapał powoli korytarzem w kierunku swojej kwatery, gdy otworzyły się jakieś

drzwi i wysunęła się głowa

innego oficera, który zagadnął:

- Chorąży Vorkosigan to pan?

- Tak.

- Niedawno ktoś do pana dzwonił. Zapisałem numer.

- Telefon? - Miles zatrzymał się w pół kroku. - Skąd?

- Z Vorbarr Sultana.

Miles poczuł, że robi mu się zimno. Czyżby w domu zdarzyło się coś nie-

dobrego?

- Dzięki - rzucił i wrócił korytarzem do kabiny, w której mieściła się ogól-

nie dostępna konsola wideofoniczna.

Opadł ciężko na krzesło i odczytał zarejestrowaną wiadomość. Na wydruku po-

jawił się numer, którego nie znał.

Wpisał go wraz z kodem dostępu na klawiaturze holowidu. Po dłuższej chwili i

kilku sygnałach dźwiękowych

ekran holowidu rozjarzył się i ukazała się nań przystojna twarz jego kuzyna

Ivana. Ivan uśmiechnął się szeroko i

powiedział:

- O, Miles! Miło cię widzieć.

- Ivan! Gdzie ty, do cholery, jesteś? Co to za miejsce?

- To moje mieszkanie. Moje - nie mojej matki. Pomyślałem, że chciałbyś je zo-

baczyć.

Miles był zbity z tropu. Miał wrażenie, jakby przez przypadek połączył się z

jakimś światem równoległym czy

innym kosmicznym wymiarem. Vorbarr Sultana, tak. Sam tam kiedyś mieszkał - w

poprzednim wcieleniu. Eony

temu.

Ivan wysunął nóżkę holowidu i zaczął obracać ekranem wokół siebie z zawrotną

szybkością.

- Apartament jest w pełni umeblowany. Dostałem go po pewnym oficerze szta-

bowym, którego przeniesiono na

Komarr. To prawdziwa okazja. Wprowadziłem się zaledwie wczoraj. Widzisz

balkon?

Miles doskonale widział balkon skąpany w złotych promieniach popołudniowego

słońca. Sponad letniej mgiełki

wynurzała się niczym bajkowe miasto panorama Vorbarr Sultana. Z barierki

balkonu spadały kaskady

nienaturalnie purpurowych kwiatów. Miles poczuł, że zaraz zacznie się ślinić

albo wybuchnie płaczem.

- Ładne kwiatki - wydusił.

- Taa. Dostałem je od swojej dziewczyny.

- Dziewczyny? - A tak, dawno, dawno temu gatunek ludzki dzielił się na dwie

płci. Jedna z nich pachniała

znacznie lepiej od drugiej. - Której?

- Tatyi.

- Znam ją? - Miles rozpaczliwie próbował sobie przypomnieć ową dziewczynę.

- Nie. To nowa.

Ivan przestał w końcu wymachiwać płytką holowidu i na ekranie pojawiła się z

powrotem jego twarz. Miles

zdołał przywołać do porządku rozdygotane zmysły.

- No i jaka tam u was pogoda? - zagadnął Ivan, zbliżając twarz do monitora. -

Jesteś mokry? Co ty robiłeś?

- Sekcję... kanałów - palnął Miles.

- Co!? - Ivan uniósł brwi ze zdziwienia.

- Nic takiego - westchnął Miles. - Słuchaj, cieszę się, że widzę znajomą

twarz i tak dalej... - rzeczywiście cieszył

się, ale radości towarzyszył dziwny, nieumiejscowiony ból - ...ale tutaj mamy

zwykły dzień pracy.

- Ja skończyłem służbę kilka godzin temu - wtrącił Ivan. - A niedługo

zabieram Tatyę na kolację. Masz

szczęście, że mnie zastałeś. No to powiedz mi szybko, jak ci się wiedzie w

piechocie.

- Och, wspaniale. Baza Lazkowski to jest dopiero... - Miles nie zamierzał wy-

jaśniać dokładnie, co miał na myśli.

- Żadna tam... przechowalnia dla nadprodukcji Vorów, jak kwatera główna.

- Robię, co do mnie należy! - obruszył się Ivan. - Tobie też by się tu podo-

bało. Zajmujemy się przetwarzaniem

informacji. To naprawdę fajna robota - mam dostęp do wszystkich danych per-

sonelu sztabu. Czuję się, jakbym

siedział na dachu świata. To wymarzone miejsce dla ciebie.

- Zabawne. Ja natomiast odniosłem wrażenie, że baza Lazkowski byłaby wymarzo-

nym miejscem dla ciebie,

Ivanie. Czyżby zamienili nam przydziały?

Ivan podrapał się po nosie i zachichotał. Natychmiast jednak spoważniał i do-

dał:

- Wiesz... uważaj tam na siebie, dobra? Nie wyglądasz najlepiej.

- Miałem pracowity i raczej niezwykły poranek. Gdybyś się rozłączył, mógłbym

wziąć gorący prysznic.

- Tak. Dobrze. No to trzymaj się.

- Baw się dobrze na kolacji.

- Uhm. Cześć.

Głos z innego świata. Chociaż z drugiej strony Vorbarr Sultana znajdowała się

zaledwie kilka godzin lotu

statkiem suborbitalnym. Teoretycznie Miles był zadowolony z rozmowy z kuzy-

nem, ponieważ przypomniała

mu, że nie cały świat skurczył się do rozmiarów spowitej ołowianymi chmurami

Wyspy Kiryła. Jednak siedząc

tutaj, trudno było w to uwierzyć.

Miles z trudem koncentrował się na prognozach pogody, nad którymi miał

spędzić resztę dnia. Na szczęście szef

nie zwracał na niego żadnej uwagi. Od czasu wypadku ze scat-catem Ahn prak-

tycznie nie odzywał się do

Milesa, zachowując nabrzmiałe winą, nerwowe milczenie. Po zakończeniu służby

Miles udał się prosto do

lecznicy.

Lekarz jeszcze pracował, a przynajmniej sprawiał takie wrażenie, siedząc przy

konsolecie, kiedy Miles wsunął

głowę w uchylone drzwi gabinetu i zagadnął:

- Dobry wieczór, sir.

Doktor uniósł głowę i spytał:

- Słucham? O co chodzi?

Mimo nieprzyjaznego tonu, Miles uznał te słowa za zaproszenie i wśliznął się

do środka.

- Ciekawy byłem, co pan odkrył przy sekcji zwłok tego żołnierza, którego dziś

rano wyciągnęliśmy z kanału.

Lekarz wzruszył ramionami.

- Nie było wiele do odkrycia. Potwierdziłem jego tożsamość. Przyczyną śmierci

było utonięcie. Wszystkie

dowody fizyczne i fizjologiczne - sposób ułożenia ciała, hipotermia, krwawe

wybroczyny - wskazują na to, iż od

momentu gdy utkwił w tej rurze do chwili śmierci, nie upłynęło więcej niż pół

godziny. Uznałem to za

nieszczęśliwy wypadek.

- No tak. Ale dlaczego?

- Dlaczego? - Lekarz spojrzał na niego zdumiony. - To jego trzeba pytać,

dlaczego się załatwił!

- Nie chciałby pan dowiedzieć się prawdy?

- A po co?

- No, nie wiem... po prostu, żeby wiedzieć. Żeby się upewnić.

Lekarz obrzucił Milesa lodowatym spojrzeniem.

- Nie kwestionuję pana kompetencji, sir - dodał pospiesznie Miles. - Ale ten

wypadek jest cholernie dziwny. Nie

jest pan ciekaw?

- Już nie - odparł lekarz. - Cieszę się, że to nie samobójstwo albo

zabójstwo, a co do szczegółów... cóż wygląda

na to, że główną przyczyną tej śmierci była zwykła głupota, czyż nie?

Miles zastanawiał się, czy gdyby utonął wraz ze scat-catem, doktor wygłosiłby

podobne epitafium na jego cześć.

- Chyba tak, sir.

W chwilę później Miles stał na lodowatym wietrze przed szpitalem i nadal tar-

gały nim wątpliwości. Rzecz jasna,

zwłoki szeregowca nie były jego własnością. W tym wypadku nie obowiązywała

zasada zatrzymywania

znaleziska przez odkrywcę. Miles przekazał sprawę odpowiednim władzom i teraz

była już poza jego zasięgiem.

Mimo to...

Do zmroku zostało jeszcze kilka godzin, a poza tym Miles i tak nie spał do-

brze, nieprzyzwyczajony do dnia

trwającego prawie dwadzieścia godzin. Wrócił więc do siebie, przebrał się w

dres, koszulkę i buty sportowe i

poszedł pobiegać.

Opustoszała droga ciągnęła się bez końca przez bezludne poligony. Słońce

powoli zmierzało ku zachodowi.

Miles szybko zrezygnował z biegu na rzecz szybkiego marszu, który wkrótce

zmienił się w wolny spacer. Przy

każdym kroku klamry na nogach ocierały się z chrzęstem o nogawki. Miles zam-

ierzał w najbliższym czasie

poddać się operacji wymiany kruchych kości nóg na syntetyczne implanty. Jeśli

okaże się, że nie zdoła

wytrzymać aż sześciu miesięcy na wyspie, wówczas taki zabieg może okazać się

całkiem niezłą wymówką, by

stąd uciec. Od strony formalnej nie było przeszkód, jednak taki wybieg nie

wydawał mu się zbyt uczciwy.

Zauważył rów z wodą... nie, tamten był trochę dalej. Na półkilometrowym

płaskim odcinku drogi pod ziemią

przebiegały cztery kanały. Miles odnalazł właściwy, przystanął na mostku i

oparłszy się o barierkę, spojrzał w

dół na brudnoszary strumień wody wypływającej z rury. Tu na miejscu nie było

nic intrygującego. Więc

dlaczego, dlaczego...?

Miles ruszył przed siebie wznoszącą się lekko do góry drogą, przyglądając się

uważnie jej nawierzchni,

barierkom i zaroślom paproci rosnącym na poboczu. Doszedł do zakrętu, po czym

zawrócił, kontrolując drugą

stronę szosy. Tak doszedł do pierwszego kanału, ale nie odkrył niczego inter-

esującego czy dziwnego.

Ponownie przechylił się przez barierkę i popadł w zadumę. No dobrze, czas na

logiczną ocenę faktów. Jakież to

przemożne uczucia pchnęły szeregowca do tego, by spenetrować rurę kanaliza-

cyjną, co wiązało się z

oczywistym zagrożeniem? Gniew? Przed czym uciekał? Przed strachem? Co go zgu-

biło? Pomyłka? Miles był

ekspertem od pomyłek. A jeśli żołnierz wszedł do złego kanału...?

Pod wpływem impulsu Miles zszedł po niskiej skarpie do rowu przy pierwszym

kanale. Szeregowiec albo

sprawdzał po kolei wszystkie odpływy - a jeśli tak, to czy zaczynał od strony

bazy, czy też od strony poligonu? -

albo w ciemnościach, podczas ulewy pomylił wejścia i trafił do niewłaściwego

kanału. W razie potrzeby Miles

był gotów przeszukać wszystkie cztery rury, ale szczerze mówiąc, wolałby

trafić od razu na właściwą. Ta, przy

której znajdował się teraz, była nieco szersza od tamtej, która okazała się

dla szeregowca śmiertelną pułapką.

Miles wyjął ze schowka w pasku latarkę, wsunął się do wnętrza kanału i zaczął

sprawdzać go centymetr po

centymetrze.

- A!!! - W połowie drogi, pod szosą, znalazł to, czego szukał. Pod łukowatym

sklepieniem rury ktoś przykleił

taśmą małą paczuszkę opakowaną w nieprzemakalną folię. Ciekawe. Wysunął się z

kanału i usiadł na brzegu

rury, zwieszając nogi nad rowem z wodą, tak żeby nie dojrzał go żaden człow-

iek przechodzący drogą. Położył

paczkę na kolanie i dłuższą chwilę zwlekał z otwarciem, napawając oczy jej

widokiem, jakby była prezentem

urodzinowym. Czyżby w środku znajdowały się narkotyki? A może jakaś mała kon-

trabanda, tajne dokumenty

czy też pieniądze? Osobiście Miles stawiał na tajne dokumenty, aczkolwiek

trudno mu było sobie wyobrazić,

aby na wyspie istniały jakiekolwiek utajnione dane - no może z wyjątkiem ra-

portów o wydajności pracy.

Narkotyki też byłyby niezłe, ale gdyby paczuszka zawierała materiały szpie-

gowskie, stałby się bohaterem

CesBez-u, Miles układał już w myślach plan tajnego śledztwa, które na pod-

stawie drobnych wskazówek i

odtworzenia pozornie niespójnych faktów z życia nieboszczyka miało do-

prowadzić go Bóg jeden wie jak daleko

- kto wie, czy nie do szefa całej siatki. A potem dramatyczne aresztowania,

może pochwała od samego Simona

Illyana... Paczuszka była ciężka i nieforemna, ale uginała się lekko pod na-

ciskiem dłoni - czyżby plastikowe

karty? Z bijącym głośno sercem Miles otworzył w końcu pakiet i... zamarł zdu-

miony. Z jego ust wydobyło się

stłumione prychnięcie, ni to jęk, ni śmiech.

Ciasteczka. Kilka tuzinów małych herbatników nadziewanych owocami kandyzow-

anymi, w polewie makowej -

tradycyjne danie spożywane w dzień letniego przesilenia. Półtoramiesięczne,

zatęchłe ciasteczka. Zginąć dla

czegoś tak trywialnego...

Miles, znając doskonale codzienne życie w barakach bazy, potrafił wyobrazić

sobie całą historię, jaka wiązała

się z tym znaleziskiem. Szeregowiec otrzymał paczuszkę od ukochanej, matki

czy siostry, i chciał ją uchronić

przed zachłannymi kolegami, którzy rozebraliby ją w kilka sekund. Pewnie

chłopak, rozpaczliwie tęskniąc za

domem, wydzielał sobie maleńkie racje przysmaku, czyniąc z tego osobliwy,

masochistyczny rytuał, z każdym

kęsem przełykając łzy radości i smutku. A może schował ciastka na jakąś

wyjątkową okazję.

Potem przez dwa dni bez przerwy lało i żołnierz zaczął się niepokoić, czy wo-

doodporne opakowanie wytrzyma

napór deszczu. Poszedł więc, by zabrać swój skarb, w ciemnościach pomylił ka-

nały, wszedł w pośpiechu do

drugiego i zbyt późno zdał sobie sprawę z fatalnego w skutkach błędu...

Smutna historia. Rzewna, tylko że nic z niej nie wynikało. Miles westchnął

głęboko, zawinął ciastka w folię i

ruszył truchtem do bazy, by przekazać je lekarzowi.

Ten skomentował znalezisko Milesa krótkim stwierdzeniem: - No, tak. Zginął

przez własną głupotę. -

Bezmyślnie ugryzł ciasteczko i prychnął.

Następnego dnia Miles zakończył pracę w dziale konserwacyjnym. Jego

najciekawszym odkryciem w

meandrach kanalizacji bazy pozostał topielec - może to i dobrze? Nazajutrz z

długiego urlopu wrócił jeden z

pracowników biura meteorologicznego. Miles szybko odkrył, że kapral jest

wręcz nieprzebraną skarbnicą

wszystkich tych informacji, które Miles bezskutecznie próbował sobie przys-

woić w ciągu ostatnich dwóch

tygodni. Niestety brakowało mu fenomenalnego nosa Ahna.

Ahn, o dziwo, opuścił Krainę Wiecznego Lodu o własnych siłach, trzeźwy jak

świnia. Miles odprowadził go na

lotnisko, wstrząsany wątpliwościami - nie wiedział, czy powinien smucić się,

czy cieszyć z wyjazdu szefa. Ahn

natomiast wyglądał na szczęśliwego i promieniował wręcz radością.

- No i gdzie się pan uda po powrocie do domu? - zagadnął go Miles.

- W okolice równika.

- Tak? Ale gdzie dokładnie?

- Gdziekolwiek, byle pod równikiem - odrzekł triumfalnie Ahn.

Miles pomyślał ponuro, że Ahn ma przynajmniej na tyle rozsądku, by wybrać

miejsce, gdzie grunt nie usunie

mu się znienacka spod nóg.

Porucznik przystanął na chwilę w połowie trapu i spojrzał w dół na Milesa.

- Strzeż się Metzova - rzucił.

Trochę za późno na takie ostrzeżenia, pomyślał Miles. A przy tym zabrzmiało

to irytująco lakonicznie. Obrzucił

Ahna pytającym spojrzeniem.

- Wątpię, by uwzględniał mnie w swoich planach towarzyskich.

Ahn niespokojnie przestąpił z nogi na nogę.

- Nie to miałem na myśli.

- A co?

- No... nie wiem. Kiedyś widziałem...

- Co?

Ahn potrząsnął głową.

- Nic. To było dawno temu. W czasach rewolty na Komarze działo się mnóstwo

dziwnych rzeczy. Tak czy

inaczej, lepiej, żebyś schodził mu z drogi.

- Miałem już do czynienia z zatwardziałymi służbistami.

- Och, tu nie chodzi o służbistość. On ma w sobie coś takiego... może być

niebezpieczny. Lepiej nie próbuj z

nim walczyć, dobrze?

- Ja miałbym walczyć z Metzovem? - powtórzył Miles ze zdumieniem. Najwy-

raźniej Ahn nie był tak trzeźwy,

jak na to wyglądał. - Niech pan nie żartuje. Przecież skoro skierowano go do

szkolenia rekrutów, nie może być

aż taki zły.

- Metzov nimi nie dowodzi. Chłopcy przyjeżdżają z własnymi szkoleniowcami, a

ci podlegają innemu dowódcy.

Metzov odpowiada tylko za stały personel bazy. Jesteś upartym małym sukinsy-

nem, Vorkosigan. Po prostu...

nigdy go nie przyciskaj, bo będziesz żałował. Nie powiem nic więcej. - Ahn

demonstracyjnie zacisnął usta i

ruszył w górę trapu.

Już żałuję, chciał krzyknąć Miles. No cóż, karny tydzień dobiegł końca i

nawet jeśli Metzov chciał upokorzyć

Milesa, kierując go do prac fizycznych, nie osiągnął swego celu, gdyż praca w

dziale konserwacji okazała się

całkiem interesująca. Co innego zatopienie scat-cata - to było upokarzające.

Ale za to Miles mógł winić

wyłącznie siebie. Jeszcze raz pomachał Ahnowi, który zniknął w czeluściach

statku towarowego, wzruszył

ramionami, po czym, przecinając pole startowe, skierował się ku budynkowi ad-

ministracyjnemu.

Dopiero gdy kapral wyszedł z biura na lunch, Miles poddał się pokusie

sprawdzenia podejrzeń, które zaszczepił

mu w głowie Ahn, i wywołał na konsolecie akta Metzova. Lakoniczny wykaz dat

przydziałów i awansów

komendanta nie zawierał wielu użytecznych informacji, aczkolwiek między wer-

sami ukryty był kawał historii

Barrayaru.

Metzov wstąpił do armii jakieś trzydzieści pięć lat temu. Jego okres świet-

ności, zapełniony ciągłymi awansami,

przypadł w czasach podboju planety Komarr, przeszło ćwierć wieku temu.

Rozgałęziony system kanałowy

Komarru był jedyną bramą łączącą Barrayar z większym, galaktycznym zespołem

tuneli. Już wcześniej władze

Barrayaru przekonały się o niezwykłym, strategicznym znaczeniu Komarru. W

pierwszej połowie wieku

oligarchia rządząca Komarrem została przekupiona przez flotę wojenną Ceta-

gandy, która wykorzystała kanały

skokowe tej planety, żeby napaść na Barrayar. Całe pokolenie Barrayarczyków

zmarnowało najlepsze lata,

zanim w końcu zdołano odeprzeć napastników. A krwawa nauczka, jaką kraj

wyniósł z tej wojny, obróciła się na

korzyść ojca Milesa. Nieuniknionym efektem ubocznym obrony bram Komarru było

to, że Barrayar

przekształcił się z zaściankowego, ślepego zaułka wszechświata w niezbyt

liczną, ale znaczącą siłę galaktyczną.

Z konsekwencjami tej transformacji ojczyzna borykała się nadal.

Metzov zdołał w jakiś sposób znaleźć się po właściwej stronie konfliktu

wewnątrzpaństwowego, jaki zdarzył się

dwie dekady temu - Vordarian próbował siłą przejąć wpływy w państwie i ode-

brać władzę pięcioletniemu

wówczas imperatorowi i jego regentowi. Początkowo Miles sądził, że to

niewłaściwe ulokowanie sympatii

politycznych sprawiło, iż niewątpliwie dobry oficer skończył swą karierę, we-

getując wśród lodów Wyspy

Kiryła. Jednak wyglądało na to, że gwoździem do trumny kariery wojskowej Met-

zova było jakieś wydarzenie

podczas rewolty na Komarze, która wybuchła cztery lata później. W ogólnie do-

stępnych aktach nie było o tym

ani słowa, umieszczono natomiast odnośnik do innego pliku. Opatrzonego kodem

dostępu CesBez-u, jak

stwierdził z goryczą Miles. I to by było tyle.

A może jednak nie? Zaciskając usta z zaaferowania, Miles wprowadził inny kod.

- Sztab szkoleniowy, biuro admirała Jollifa - zaczął oficjalnie Ivan, którego

twarz pojawiła się na płytce

holowidu umieszczonej na konsolecie. Natychmiast jednak zorientował się, z

kim rozmawia, i rzucił: - O, cześć

Miles! Co słychać?

- Prowadzę małe śledztwo i sądzę, że mógłbyś mi pomóc.

- Wiedziałem, że nie dzwonisz do mnie do sztabu generalnego tylko po to, by

porozmawiać o pogodzie. No to

czego potrzebujesz?

- Eee... czy jesteś teraz sam?

- Tak. Staruszek utknął na zebraniu. Mamy tu niezły rejwach - w Hegen Hub, w

stacji Vervain zatrzymano

frachtowiec zarejestrowany na Barrayarze. Jako przyczynę podano podejrzenie o

szpiegostwo.

- Możemy go odzyskać? Odbić siłą?

- Nie przez Pol. Na razie żadne okręty wojenne Barrayaru nie mogą korzystać z

ich kanałów skokowych.

- Myślałem, że jesteśmy w dobrych stosunkach z planetą Pol.

- O tyle, o ile. Ponieważ jednak rząd Vervainu odgraża się, że zerwie

stosunki dyplomatyczne z Polem, Polianie

stali się bardzo ostrożni. A najśmieszniejsze w tym wszystkim jest to, że ów

frachtowiec wcale nie jest naszym

statkiem szpiegowskim. Wygląda na to, że oskarżenie od początku do końca

spreparowano.

Polityczne aspekty zarządzania kanałami skokowymi. Strategia wykorzystywania

okrętów skokowych. Właśnie

do takich zadań przygotowywano Milesa w Cesarskiej Akademii, Nie mówiąc już o

tym, że na tych wszystkich

okrętach i w stacjach kosmicznych było na pewno ciepło. Miles westchnął

zazdrośnie.

Ivan zmrużył oczy, jakby dopiero teraz dotarło do niego znaczenie pytania

Milesa.

- Dlaczego chcesz wiedzieć, czy jestem sam?

- Chcę, żebyś przesłał mi pewien plik. Nic aktualnego, to tylko informacje

historyczne - przekonywał Miles,

rozwijając taśmę kodową.

- Aha. - Ivan zaczął już wystukiwać podany kod, lecz nagle przerwał. -

Zwariowałeś? To plik CesBez-u. Nie

mogę go otworzyć!

- Ależ możesz! Przecież tam właśnie pracujesz, no nie?

Ivan uśmiechnął się złośliwie i pokręcił głową.

- Nie, nie. Cały system akt służby bezpieczeństwa został opatrzony

specjalnymi zabezpieczeniami. Nie można

przesyłać z niego żadnych danych, chyba że przez kabel dekodujący, który mu-

sisz osobiście podłączyć do

konsolety. Żeby uzyskać zgodę, trzeba złożyć specjalne podanie. Musiałbym

tłumaczyć się, dlaczego chcę

skorzystać z tych plików, i zdobyć autoryzację dostępu. Masz taką auto-

ryzację? Nie? Tak właśnie myślałem.

Miles skrzywił się z niezadowoleniem.

- Na pewno możesz wywołać ten plik w swoim systemie wewnętrznym.

- Tak. Ale nie mogę połączyć systemu wewnętrznego z zewnętrznym, żeby

przesłać ci te dane. Wygląda na to,

że nie masz dziś szczęścia.

- Czy w twoim gabinecie jest konsoleta dostępu do systemu wewnętrznego?

- Pewnie.

- W takim razie - ciągnął Miles niecierpliwym tonem - wywołaj plik, a potem

przestaw swoje biurko tak, żeby

oba holowidy mogły się ze sobą komunikować, dobrze?

Ivan podrapał się niepewnie po głowie.

- I to zadziała?

- Spróbuj! - Miles bębnił niecierpliwie palcami po biurku, czekając, aż Ivan

przesunie biurko w odpowiednie

miejsce i ustawi ostrość obrazu na ekranie. Sygnał miał sporo zakłóceń, ale

dał się odczytać. - No i widzisz!

Teraz zacznij przewijać tekst.

Plik okazał się prawdziwą skarbnicą fascynujących informacji. Zawierał ra-

porty ze śledztwa prowadzonego

przez służbę bezpieczeństwa w związku z tajemniczą śmiercią więźnia podle-

gającego Metzovowi - rebelianta z

Komarru, który zabił swojego strażnika, a sam zginął podczas próby ucieczki.

Gdy CesBez zażądał wydania

ciała Komarrczyka w celu przeprowadzenia autopsji, Metzov przesłał w odpow-

iedzi urnę z prochami i list z

przeprosinami: gdyby powiedziano mu wcześniej, że należy zachować ciało, i

tak dalej. Oficer prowadzący

sprawę węszył w poszukiwaniu śladów niedopuszczalnych tortur, które być może

przeprowadzono w odwecie za

zamordowanie strażnika, jednak nie zdołał zebrać wystarczających dowodów, aby

uzyskać zgodę na

przesłuchanie za pomocą serum prawdy Barrayarczyków związanych z tą sprawą.

Wśród domniemanych

świadków znajdował się młody podoficer o znajomo brzmiącym nazwisku Ahn. Po

oficjalnym umorzeniu

sprawy agent, który się nią zajmował, złożył protest, ale na tym się skońc-

zyło. Jeśli istniały jeszcze jakieś

informacje związane z tym wydarzeniem, to znajdowały się one w głowie Simona

Illyana, a Miles nie miał

najmniejszego zamiaru tam grzebać. Tak czy inaczej kariera Metzova w wojsku

została, dosłownie i w

przenośni, zamrożona.

- Miles. - Ivan wiercił się niespokojnie. - Myślę, że naprawdę nie powinniśmy

tego robić. To plik z serii

„pomódl się, zanim zaczniesz czytać”.

- Skoro nie powinniśmy czytać tych danych, to dlaczego w ogóle mamy do nich

dostęp? Przecież bez

odpowiedniego kabla nie można błyskawicznie skopiować tego pliku. Żaden

szpieg z prawdziwego zdarzenia

nie byłby tak głupi, żeby siedzieć godzinami w samym środku sztabu general-

nego, grzebiąc w tajnych aktach, i

czekać, aż go złapią i zastrzelą.

- Dobra, wystarczy. - Ivan jednym ruchem dłoni usunął plik z ekranu. Obraz na

monitorze Molesa zaczął

gwałtownie falować, gdy Ivan przepychał biurko na stare miejsce. Po chwili do

uszu Milesa dobiegło dziwne

skrobanie - to jego kuzyn nerwowo zacierał ślady na dywanie.

- Zapamiętaj sobie, nie miałem z tym nic wspólnego.

- Spokojnie. Nie jesteśmy szpiegami - argumentował łagodnie Miles. - Jed-

nak... uważam, że ktoś powinien

poinformować Illyana o tym małym niedopatrzeniu w systemie zabezpieczeń.

- Na pewno nie ja!

- Dlaczego? Przekaż mu to jako własne, czysto teoretyczne przypuszczenie.

Może zasłużysz na oficjalną

pochwałę. Naturalnie ani słowa o tym, że udało nam się praktycznie wykorzys-

tać to niedopatrzenie. Chociaż

mógłbyś wytłumaczyć, że sprawdzaliśmy słuszność twojej teorii, no nie?

- Rujnujesz moją karierę - oznajmił ponurym tonem Ivan. - Nie chcę więcej

oglądać twojej twarzy na moim

holoekranie. No, chyba że w domu.

Miles wykrzywił usta w kwaśnym uśmiechu i pozwolił rozłączyć się Ivanowi.

Przez chwilę siedział w bezruchu,

wpatrując się w migoczące, kolorowe holografy pogodowe i rozmyślając o komen-

dancie bazy i różnych

dziwnych wypadkach, jakie mogły się przytrafić opornym więźniom.

Tak czy inaczej, wszystko to zdarzyło się dawno temu. Za kilka lat Metzov

odejdzie na emeryturę i jako

zasłużony weteran dołączy do grona podobnych mu zgryźliwych staruchów. Jeśli

więc chodziło o Milesa, to

nawet jeżeli nie rozgryzie generała, z pewnością go przeżyje. Przypominał so-

bie, że jego głównym zadaniem w

bazie Lazkowski była ucieczka z tejże bazy, najlepiej bez wzbudzania podejr-

zeń. Prędzej czy później Metzov

przejdzie do historii.

W następnych tygodniach Miles stopniowo przyzwyczajał się do życia na wyspie,

a nawet pogodził z losem.

Duży wpływ na tę postawę miał przyjazd pięciu tysięcy kadetów, w związku z

czym status Milesa wzrósł

gwałtownie, czyniąc zeń w oczach oficerów niemalże człowieka. Dni stawały się

coraz krótsze - spadł pierwszy

śnieg, a pewnego dnia przeszedł łagodny wah-wah. Oba te zjawiska Miles prze-

widział z odpowiednim

wyprzedzeniem.

Jednak największą radość sprawiła Milesowi utrata niechlubnego miana

największego idioty na wyspie (które

zyskał, zatapiając scat-cata). Palmę pierwszeństwa przejęło od niego kilku

kadetów, którym udało się wzniecić

pożar w barakach, gdy zabawiali się podpalaniem puszczanych bąków. Nazajutrz

po tym niefortunnym

wydarzeniu odbyło się szkolenie przeciwpożarowe, na którym Miles zasugerował,

że być może powinni

wyeliminować z menu potrawkę z fasoli, aby zapobiec podobnym zagrożeniom w

przyszłości. Metzov

skwitował tę propozycję lodowatym spojrzeniem, ale po zebraniu jeden z ofi-

cerów zaopatrzeniowców

pogratulował Milesowi pomysłu.

Tak właśnie wyglądało codzienne życie w szeregach cesarskiej armii. Miles

przywykł do pracy w biurze meteo;

przesiadywał tam godzinami, studiując teorię chaosu, wydruki i ściany. Miał

za sobą trzy miesiące służby -

jeszcze trzy i będzie wolny. Zbliżała się noc polarna.

Rozdział piąty

Przeraźliwy dźwięk wyrwał Milesa z głębokiego snu, lecz dopiero gdy na wpół

ubrany rzucił się ku drzwiom,

jego zaspany umysł skojarzył, że źródłem hałasu nie jest syrena ostrzegająca

przed zbliżającym się wah-wah.

Zatrzymał się z jednym butem w ręce. Nie wyglądało to również na alarm prze-

ciwpożarowy lub niespodziewany

atak wroga, zatem cokolwiek by się działo, nie podlegało jego wydziałowi.

Rytmiczne wycie nagle zamilkło.

Rzeczywiście, pomyślał Miles, milczenie jest złotem.

Rzucił okiem na podświetloną tarczę chronometru. Był późny wieczór. Miles

położył się spać zaledwie dwie

godziny temu, po powrocie z męczącej wyprawy w głąb wyspy, gdzie, zmagając

się ze śnieżycą, naprawiał

jakieś uszkodzenie na Ósmej Stacji meteo. Na konsolecie komunikacyjnej umi-

eszczonej nad łóżkiem nie migała

czerwona lampka ostrzegawcza, która zwykle oznaczała niespodziewane kłopoty w

bazie, zatem Miles mógł

spokojnie wrócić do łóżka. Jednak cisza nie dawała mu spokoju. Założył drugi

but i wytknął głowę na korytarz.

Z sąsiednich pokojów wyjrzeli inni oficerowie, głośno zastanawiając się nad

przyczyną alarmu. Na korytarzu

pojawił się porucznik Bonn, który szedł gdzieś szybkim krokiem, wkładając po

drodze ciepłą kurtkę. Na jego

twarzy malowało się zaniepokojenie przemieszane z irytacją.

Miles chwycił kurtkę i pobiegł za Bonnem.

- Potrzebuje pan pomocy, poruczniku?

Bonn spojrzał na niego z góry, zacisnął usta i odparł:

- Być może.

Miles zadowolony, że Bonn uznał go za osobę przydatną, ruszył wraz z nim do

wyjścia.

- Co się stało?

- Jakiś wypadek w magazynie z substancjami toksycznymi. Jeśli to ten, o

którym myślę, to szykują się niezłe

kłopoty.

Przez podwójne drzwi wyszli z ogrzewanego baraku oficerskiego w lodowate ob-

jęcia nocy. Pod butami Milesa

chrzęścił świeży śnieg, zwiewany lekkimi powiewami wschodniego wiatru. Gwi-

azdy nad jego głową

przyćmiewały swym blaskiem jasność latarni rozstawionych na terenie bazy.

Miles wsiadł wraz z Bonnem do

jego scat-cata; para dobywająca się z ust od razu oszroniła okna pojazdu,

więc porucznik włączył odmrażanie

szyb, a następnie dodał gazu i skierował scat-cata na zachód.

Kilka kilometrów za ostatnimi polami ćwiczebnymi ujrzeli rząd ziemianek

pokrytych torfem, do połowy

zagrzebanych w śniegu. W pobliżu jednego z bunkrów stało zaparkowanych kilka

pojazdów - scat-catów, jeden

należał do komendanta straży pożarnej, reszta do służby medycznej. Pomiędzy

nimi widać było słabe błyski

latarek. Bonn zaparkował, wyłączył silnik i wysiadł ze scat-cata. Miles

ruszył za nim szybkim krokiem po

ubitym lodzie.

Główny lekarz bazy dyrygował dwoma sanitariuszami, niosącymi do karetki ciało

zapakowane w worek foliowy

i rannego żołnierza, który wstrząsany dreszczami okropnie kasłał.

- Jak tylko stamtąd wyjdziecie, wyrzućcie wszystko, co macie na sobie, do

niszczarki - wykrzykiwał doktor. -

Koce, pościel, bandaże - wszystko. Zanim zajmiecie się jego złamaną nogą,

wszyscy pod prysznic! Pełne

odkażanie! Dostał środek przeciwbólowy, więc wytrzyma, a nawet jeśli nie -

zignorujcie go i dokładnie się

umyjcie. Ja też już tam idę. - Lekarz prychnął z irytacją i odwrócił się na

pięcie.

Bonn skierował się ku wejściu do bunkra.

- Nie otwierać! - wykrzyknęli jednocześnie lekarz i strażak. - W środku

nikogo już nie ma - dodał medyk. -

Ewakuowaliśmy wszystkich.

- Co tu się właściwie wydarzyło? - rzucił Bonn, próbując zeskrobać szron z

okienka w drzwiach wejściowych,

by zobaczyć wnętrze magazynu.

- Kilku chłopców przesuwało zapasy, żeby zrobić miejsce dla nowej dostawy,

która przyleci jutro - wyjaśnił

krótko strażak, porucznik Yaski. - W pewnym momencie ładowarka przewróciła

się i przygniotła nogę jednego z

żołnierzy.

- To wymagało niezłej... pomysłowości - zauważył Bonn, najwyraźniej odtwar-

zając w myślach szczegóły

budowy ładowarki.

- Musieli zupełnie zgłupieć - wtrącił zniecierpliwiony lekarz. - No, ale nie

to jest najgorsze. Przewozili kilka

beczek z fetainą i co najmniej dwie z nich otworzyły się przy upadku.

Paskudztwo rozlało się po całym

pomieszczeniu. Zabezpieczyliśmy magazyn najlepiej, jak umieliśmy. A jeśli

chodzi o sprzątanie - dodał,

wzdychając - to już wasz problem. Ja wracam do bazy. - Wyglądał, jakby miał

ochotę pozbyć się nie tylko

ubrania, ale i własnej skóry. Pomachał na pożegnanie i pospieszył do scat-

cata, by wrócić do szpitala i wraz z

sanitariuszami i ofiarami wypadku poddać się dekontaminacji.

- Fetaina! - wykrzyknął z przerażeniem Miles. Bonn pospiesznie odsunął się od

drzwi. Fetaina była trucizną

mutagenną stosowaną przez terrorystów, ale, o ile Miles dobrze pamiętał,

nigdy do tej pory nie korzystało z niej

wojsko. - Sądziłem, że wyszła już z użycia. - Na wykładach na temat broni

chemicznej i biologicznej w

Akademii ledwo o niej wspomniano.

- To prawda, jest przestarzała - zgodził się kwaśno Bonn. - Zaprzestano jej

produkcji jakieś dwadzieścia lat

temu. Z tego, co się orientuję, mamy tutaj ostatnie zapasy tej trucizny na

całym Barrayarze. Cholera, te beczki

nie powinny się otworzyć przy upadku, nawet gdyby wyrzucono je z wahadłowca.

- Ale te tutaj mają co najmniej dwadzieścia lat - zauważył szef straży pożar-

nej. - Pewnie zżera je rdza.

- A jeśli tak - Bonn podniósł głowę - to co z pozostałymi beczkami?

- No właśnie? - przytaknął Yaski.

- Czy fetaina nie ulega czasem zniszczeniu pod wpływem ciepła? - zagadnął

nerwowo Miles, sprawdzając

dyskretnie kierunek wiatru, by nie stanąć czasem na drodze oparom wydoby-

wającym się z bunkra. - Słyszałem,

że rozkłada się na nieszkodliwe substancje.

- No, niezupełnie nieszkodliwe - stwierdził porucznik Yaski. - Ale przynajm-

niej nie rozwalają ci DNA.

- Poruczniku Bonn, czy w magazynie znajdują się jakieś materiały wybuchowe? -

zapytał Miles.

- Nie, tylko fetaina.

- A gdyby tak wrzucić przez drzwi kilka bomb plazmowych, czy cała fetaina

zdąży się rozłożyć, zanim stopi się

dach?

- Na pewno nie chciałby pan doczekać tej chwili. Gdyby dach lub podłoga

stopiły się i fetaina wydostała się na

lód... Ale można by ustawić miny tak, żeby stopniowo nagrzewały pomieszc-

zenie, a wraz z nimi wrzucić do

środka kilka kilogramów neutralnej plazmy uszczelniającej, wówczas bunkier

prawdopodobnie uszczelniłby się

sam. - Bonn zamilkł i tylko poruszał ustami, dokonując w myśli stosownych ob-

liczeń. - Tak... to mogłoby

zadziałać. W zasadzie to jedyny w miarę bezpieczny sposób, by pozbyć się tego

świństwa. Zwłaszcza gdy

pozostałe beczki też zaczną tracić szczelność.

- Wszystko zależy od kierunku wiatru - wtrącił porucznik Yaski. Obejrzał się

w kierunku bazy, po czym spojrzał

pytająco na Milesa.

- Przewidujemy lekki wiatr ze wschodu i spadek temperatury aż do siódmej rano

- oznajmił Miles. - Potem wiatr

zmieni kierunek na północny i zacznie przybierać na sile. Około osiemnastej

warunki pogodowe zaczną sprzyjać

powstaniu wah-wah.

- W takim razie musimy zacząć natychmiast - podsumował Yaski.

- Dobrze - Bonn przejął inicjatywę. - Ja zbiorę swoją załogę, a pan niech

skrzyknie swoich ludzi. Wezmę plany

bunkra, obliczę optymalną szybkość uwalniania ładunku. Za godzinę spotkam się

z panem i szefem zaopatrzenia

w budynku administracji.

Bonn zostawił na straży bunkra sierżanta straży pożarnej. Miles nie

zazdrościł strażakowi, ale obiektywnie

patrząc, ten nie miał tak źle, a gdyby na dworze zrobiło się jeszcze zimniej,

mógł schować się w scat-cacie.

Miles natomiast wrócił z Bonnem do bazy, żeby wstąpić do biura i jeszcze raz

sprawdzić prognozę na kilka

najbliższych godzin.

Miles przepuścił najnowsze dane przez komputery pogodowe, aby przedstawić

Bonnowi jak najdokładniejsze

informacje na temat kierunków wiatru, przewidywanych na najbliższą bar-

rayarską dobę, to jest 26, 7 godziny.

Ale zanim komputer wyrzucił z siebie wydruk, Miles zobaczył przez okno, że

Bonn i Yaski wychodzą z

budynku administracyjnego, a po chwili znikają w ciemnościach. Czyżby szli

spotkać się z szefem zaopatrzenia

gdzie indziej? Zastanawiał się, czy nie podążyć za nimi, ale gdy spojrzał na

gotowy wydruk, stwierdził, że

najnowsza prognoza nie różni się wiele od poprzednich, więc nie było sensu

informować o niej żadnego z

oficerów. A poza tym, czy naprawdę musiał patrzeć, jak neutralizują rozlaną

truciznę? Oczywiście mogło to być

całkiem interesujące i pouczające, ale z drugiej strony nie miałby nic do ro-

boty w magazynie. Ponadto dręczyły

go wątpliwości, czy będąc jedynym dzieckiem swoich rodziców - a w przyszłości

prawdopodobnie ojcem

kolejnego księcia Vorkosigana - może wystawiać się na tak poważne ryzyko ze

zwykłej ciekawości. Wiatr

zgodnie z przewidywaniami zmienił kierunek, więc bazie nie groziło bezpośred-

nie niebezpieczeństwo. Tylko

czy czasem pod tym pozornie logicznym wytłumaczeniem nie kryje się zwykłe

tchórzostwo? - pomyślał Miles.

Nie, rozwaga jest cnotą - zawsze tak mu mówiono.

Ponieważ jednak senność zupełnie go opuściła, a był tak podekscytowany, że na

pewno nie zdołałby ponownie

zasnąć, pokręcił się trochę po biurze i nadgonił papierkową robotę, której w

związku z niespodziewaną awarią

Stacji Ósmej nie zdążył wykonać przed południem. Po godzinie bębnienia w

klawiaturę stwierdził, że wypełnił

już wszystkie formularze i naprawdę nie ma nic więcej do roboty. Wziął się co

prawda do odkurzania półek, ale

szybko stwierdził, że to czysty idiotyzm, i postanowił wracać do łóżka. Wtedy

jednak zauważył za oknem ostry

błysk reflektora scat-cata zajeżdżającego przed budynek.

Bonn i Yaski wrócili do bazy. Już? - pomyślał ze zdziwieniem. Poszło im tak

szybko, a może jeszcze nie

zaczęli? Oderwał plastikową kartkę z wydrukiem najnowszych danych o kierunku

wiatru i zbiegł po schodach

na dół do centrum technicznego bazy, które znajdowało się na końcu korytarza.

W biurze Bonna było ciemno, natomiast korytarz przecinała blada struga świ-

atła wydobywającego się spod

zamkniętych drzwi gabinetu komendanta. Światło i szmer rozmowy, a raczej os-

trej dyskusji. Miles chwycił

mocniej wydruk i wszedł do pomieszczenia.

Yaski odwrócił głowę i spojrzał na Milesa.

- Wyślijcie Vorkosigana. On już jest mutantem, czyż nie?

Miles zasalutował pospiesznie i natychmiast zaprotestował:

- Nie jestem, proszę pana. Trujący gaz, z którym ostatnio miałem do czyni-

enia, poczynił w moim organizmie

szkody teratogeniczne, ale nie uszkodził samych genów. Jeśli kiedyś będę miał

dzieci, będą równie zdrowe jak

pańskie. A gdzie mnie pan chce wysłać?

Metzov spojrzał groźnie na Milesa, ale nie podjął niepokojącej sugestii rzu-

conej przez Yaskiego. Miles bez

słowa wręczył Bonnowi wydruk. Porucznik zerknął na plastikową kartkę,

zmarszczył brwi i schował ją do

kieszeni spodni.

- Oczywiście założą odzież ochronną - ciągnął Metzov. - Nie jestem szalony.

- Rozumiem, sir. Ale moi ludzie odmówią wejścia do bunkra nawet w kombinezo-

nach ochronnych - odrzekł

Bonn spokojnym, beznamiętnym głosem. - I wcale im się nie dziwię. Uważam, że

w przypadku fetainy

standardowe zabezpieczenia nie wystarczą. Ze względu na ciężar cząsteczkowy

ta trucizna ma niezwykle

wysoką zdolność przenikania. Przechodzi dosłownie przez wszystko.

- Nie dziwi się pan? - powtórzył Metzov ze zdumieniem. - Poruczniku, przecież

wydał pan rozkaz. Przynajmniej

miał pan to zrobić...

- Tak, sir, ale...

- Ale pozwolił pan, żeby zobaczyli pana niezdecydowanie. Słabość. Do cholery!

Skoro wydaje pan rozkaz, to ma

to być rozkaz, nie prośba.

- Po co odzyskiwać tę substancję? - wtrącił żałosnym tonem Yaski.

- Bo przekazano ją pod naszą opiekę. To nasze zadanie - warknął Metzov. -

Takie mamy rozkazy. Nie możemy

wymagać od kogoś posłuszeństwa, jeśli sami nie stosujemy się do poleceń

zwierzchników.

- Na pewno w laboratorium chemicznym mają przepis na fetainę - zagadnął

pospiesznie Miles. Dopiero teraz

zdał sobie sprawę, do czego zmierza Metzov. - W razie potrzeby mogą przygo-

tować świeżą mieszankę.

- Zamknij się, Vorkosigan - rzucił cicho zdesperowany Bonn, a generał

stwierdził tylko:

- Jeszcze jedna uwaga, żołnierzu, i oskarżę cię o niesubordynację.

Miles uśmiechnął się uspokajająco. Opanuj się, „Książę Serg” czeka, skarcił

się w duchu. Był przekonany, że

generał Metzov mógłby spokojnie wypić całą rozlaną truciznę i nie dostałby

nawet pryszczy na nosie... idealnie

wykrojonym rzymskim nosie.

- Czyżbyście nigdy nie słyszeli o pewnym miłym sposobie, stosowanym w starych

dobrych czasach na wojnie,

poruczniku? Przypomnę, że żołnierz, który odmówił wykonania rozkazu, był

natychmiast rozstrzeliwany -

Metzov zwrócił się do Bonna.

- Ja... nie sądzę, bym mógł grozić w ten sposób swoim ludziom, sir - wyjąkał

Bonn.

A poza tym, dodał w myślach Miles, nie jesteśmy przecież na wojnie. Chyba

że...

- Oficerowie - zaczął Metzov tonem pełnym pogardy - a kto tu mówi o grożeniu?

Rozstrzelać - to właśnie

powiedziałem! Zastrzelcie jednego, a reszta od razu zmieni zdanie.

Miles stwierdził, że wcale nie podoba mu się poczucie humoru, jakie reprezen-

tował Metzov. No, chyba że

generał mówił poważnie...

- Sir, fetaina jest silną substancją mutagenną - argumentował z uporem Bonn.

- Nie jestem wcale przekonany,

czy nawet najpoważniejsza groźba skłoni resztę do zmiany zdania. Ta dyskusja

nie ma sensu. Sam... nie bardzo

wierzę w słuszność pańskiej decyzji.

- Właśnie widzę. - Metzov spojrzał na porucznika lodowatym wzrokiem.

Przeniósł spojrzenie na Yaskiego,

który głośno przełknął ślinę i wyprostował się jak struna. Miles udawał, że

jest niewidzialny.

- Skoro nadal zamierzacie udawać, że jesteście oficerami, musicie nauczyć

się, jak wymuszać posłuszeństwo na

swoich ludziach - stwierdził Metzov. - Za dwadzieścia minut stawicie się wraz

ze swoimi oddziałami przed

budynkiem administracji. Urządzimy sobie małą staromodną lekcję dyscypliny.

- Sir... nie chce pan chyba kogoś rozstrzelać, prawda? - wtrącił spanikowany

sierżant Yaski.

Metzov wykrzywił usta w sardonicznym uśmiechu.

- Wątpię, by zaistniała taka potrzeba. - Następnie zwrócił się do Milesa. -

Oficerze, jaka temperatura panuje

teraz na dworze?

- Jest pięć stopni poniżej zera, sir - zameldował Miles, uważając, żeby nie

wyrwać się z kolejną głupią uwagą.

- A wiatr?

- Wschodni; prędkość dziewięć kilometrów na godzinę, sir.

- Doskonale - stwierdził Metzov z diabolicznym błyskiem w oku. - Panowie,

możecie się rozejść. Zobaczymy,

czy tym razem będziecie potrafili wypełnić moje polecenie.

Generał Metzov stał koło metalowego masztu sztandarowego przed budynkiem ad-

ministracyjnym bazy ubrany

w futrzaną kurtkę i grube rękawice i spoglądał na pogrążoną w półmroku drogę.

Czegóż on wypatruje? -

zastanawiał się Miles. Dochodziła północ. Yaski i Bonn ustawiali swoich

żołnierzy w szyku defiladowym -

mniej więcej piętnastu mężczyzn w kombinezonach termicznych i grubych

kurtkach.

Miles wzdrygnął się, chociaż nie było mu zimno. Na ściągniętej twarzy Metzova

malowała się złość. Ale

również zmęczenie i starość... i strach. W tym momencie przypominał Milesowi

jego dziadka, gdy ten miał zły

dzień, chociaż w rzeczywistości Metzov był młodszy nawet od jego ojca. Miles

był późnym dzieckiem księcia

Arala, w związku z czym w rodzie Vorkosiganów utworzyła się swego rodzaju

przepaść pokoleniowa. Jego

dziadek, stary generał książę Piotr, czasami sprawiał wrażenie, jakby był

żywcem przeniesiony z ubiegłego

wieku. A propos, w tamtych czasach nieodłącznym atrybutem karnych apeli były

gumowe pałki pokryte

ołowiem. Ciekawe, czy Metzov zechce tak dalece odwołać się do tradycji Bar-

rayaru?

Metzov uśmiechnął się ponuro, zobaczywszy jakiś ruch na drodze, i odwrócił

się do Milesa. Przerażająco

uprzejmym tonem zagadnął:

- Wiesz, żołnierzu, na starej dobrej Ziemi wiedzieli, co robią, podtrzymując

cichą rywalizację pomiędzy różnymi

formacjami wojskowymi. Kiedy wybuchał jakiś bunt, a żandarmeria danych służb

nie radziła sobie ze swymi

podopiecznymi, zawsze można było użyć wojsk lądowych do pacyfikowania ma-

rynarzy i vice versa. My

niestety wprowadziliśmy ujednoliconą służbę i to, jak się okazuje, jest

największą wadą naszej armii.

- Bunt! - wykrzyknął Miles, zapominając, iż miał się nie odzywać niepytany. -

Sądziłem, że chodzi o strach

przed zatruciem fetainą.

- Tak było, ale dzięki niefortunnej postawie Bonna, teraz to kwestia zasad. -

Mięsień na szczęce Metzova zaczął

rytmicznie pulsować. - Czasami w Nowej Armii - słabej armii - coś takiego

musi się zdarzyć.

Typowe zrzędzenie weterana Starej Służby; banda staruchów przechwalająca się

tym, jacy to oni byli twardzi w

dawnych czasach.

- Zasad? Jakich zasad, sir? Tu chodzi o usunięcie odpadów! - wykrztusił Miles

- Nie, mamy do czynienia ze zbiorową odmową wypełnienia rozkazu, żołnierzu.

Każdy prawnik powie ci to

samo - bunt! Na szczęście tego typu problemy można łatwo rozwiązać,

postępując szybko. Rebelię należy tłumić

w zarodku.

Źródłem ruchu na drodze okazał się pluton żołnierzy piechoty, odzianych w

białe stroje maskujące, którzy

maszerowali w kierunku bazy pod dowództwem jednego z podoficerów sztabowych.

Miles rozpoznał w nim

sierżanta z najbliższego otoczenia Metzova. Był to stary weteran, który

służył pod rozkazami generała od

czasów rewolty na Komarze, a później towarzyszył swemu mentorowi na kolejnych

stanowiskach.

Miles spostrzegł, że kadeci zostali wyposażeni w śmiercionośne porażacze ner-

wów - broń ręczną o typowo

miejscowym zastosowaniu, której używano głównie do utrzymywania dyscypliny.

Przez cały okres szkolenia na

temat broni żołnierze bardzo rzadko dostępowali zaszczytu chociażby wzięcia

do ręki załadowanego pistoletu,

toteż dzisiaj rozpierało ich niemal wyczuwalne nerwowe podniecenie.

Sierżant rozstawił swój oddział w szyku stosowanym do rażenia wroga krzyżowym

ogniem, wokół sztywno

wyprostowanych buntowników, i ostrym tonem wydał rozkaz. Żołnierze zaprezen-

towali broń i przeładowali ją -

srebrne, rozszerzone przy wylocie lufy zalśniły blado w blasku światła pa-

dającego z okien budynku. Ludzie

Bonna wyraźnie zadrżeli, twarz ich dowódcy stała się trupio blada, tylko oczy

miotały błyskawice.

- Rozebrać się - wysyczał Metzov.

W szeregach żołnierzy zapanowało przerażenie. Patrzyli z niedowierzaniem na

dowódcę, tylko dwóch czy trzech

niższych stopniem posłusznie zaczęło ściągać ubrania. Pozostali, spoglądając

po sobie niepewnie, po chwili do

nich dołączyli.

- Kiedy nabierzecie rozumu i zaczniecie słuchać przełożonych - ciągnął Metzov

donośnym głosem - możecie się

ubrać i wracać do pracy. Przemyślcie to sobie. - Cofnął się kilka kroków,

skinął na sierżanta i stanął w pozycji

„spocznij”. - To ich ostudzi - mruknął cicho, ale Miles usłyszał jego słowa.

Metzov sprawiał wrażenie, jakby nie

oczekiwał, że będzie stać tu dłużej niż pięć minut. Myślami był już przy

gorącej herbacie i ciepłym gabinecie.

Miles zauważył, że w szeregach personelu bazy znajduje się cała greckojęzyc-

zna kadra, która tak gnębiła go w

pierwszych dniach po przyjeździe, a także Olney i Pattas. Pozostałych

żołnierzy znał z widzenia - z niektórymi

rozmawiał w związku ze śledztwem w sprawie śmierci topielca, innych ledwie

znał. Piętnastu nagich mężczyzn

zatrzęsło się z zimna, gdy wiatr zaczął omiatać śniegiem ich gołe stopy. Na

piętnastu oszołomionych twarzach

pojawiło się przerażenie. Spłoszonym wzrokiem spoglądali na wycelowane w ich

stronę porażacze nerwów.

Poddajcie się, wyszeptał bezgłośnie Miles. To nie jest tego warte. Ale pięt-

naście par oczu spojrzało na niego

pogardliwie i skryło pod powiekami w geście desperackiego uporu.

Miles przeklinał w duchu nieznanego wynalazcę, który odkrył nowe zastosowanie

fetainy, jako śmiercionośnej

broni, nie za to, co zrobił, ale za wpływ, jaki wywarł tym odkryciem na psy-

chikę Barrayarczyków. Mógł się

założyć, że fetaina nigdy nie została użyta i nigdy nie zostanie. Każdy, kto

próbowałby to zrobić, musiałby

wystąpić przeciw sobie samemu i skręcać się w moralnych męczarniach.

Yaski stał za swoimi żołnierzami i wyglądał na śmiertelnie przerażonego. Bonn

z wzrokiem utkwionym przed

siebie zaczął ściągać rękawice i kurtkę.

Nie, nie, nie! - rozległ się przeraźliwy krzyk w głowie Milesa. Jeśli ich

poprzesz, nigdy się nie poddadzą.

Utwierdzisz ich w przekonaniu, że postępują słusznie. Fatalny błąd, fa-

talny... Bonn zrzucił resztę ubrań, zrobił

kilka kroków, dołączył do szeregu, stanął na baczność i utkwił wzrok w Metzo-

vie. Oczy generała zwęziły się ze

wściekłości.

- Widzę, że podjęliście decyzję - wysyczał. - W takim razie zamarznijcie na

śmierć!

Jakim cudem wszystko potoczyło się tak szybko i w tak fatalnym kierunku? -

zastanawiał się Miles. Chyba

nadszedł czas, by przypomnieć sobie o obowiązkach w biurze i zwiewać stąd ile

sił w nogach. Gdyby tylko ci

trzęsący się głupcy odpuścili sobie, przeżyłby tę noc bez skazy na życiory-

sie. Nie miał tu nic do roboty...

Metzov spojrzał nagle na Milesa.

- Vorkosigan, jeśli nie zamierzasz wziąć broni i przydać się do czegoś, to

możesz już odejść.

A więc mógł odejść, ale czy na pewno? Ponieważ nie zareagował na sugestię

generała, podszedł do niego

sierżant i wcisnął mu w dłonie porażacz nerwów. Miles odruchowo chwycił broń,

próbując zmusić swój nagle

rozmiękły umysł do konstruktywnego myślenia. Zachował dostatecznie dużo roz-

sądku, żeby sprawdzić, czy

bezpiecznik porażacza jest zablokowany, po czym bezwładnie skierował lufę

broni na nagich mężczyzn.

To nie żaden bunt, myślał. Zaraz dojdzie tu do prawdziwej masakry.

Jeden z uzbrojonych żołnierzy nerwowo zachichotał. Jak im wytłumaczono to

niedorzeczne polecenie? I czy w

ogóle zdawali sobie sprawę, z tego co robią? Osiemnaste, dziewiętnastolat-

kowie - czy znali pojęcie

zbrodniczego rozkazu? A jeśli tak, czy wiedzieli, jak nań zareagować?

A Miles - czy on wiedział?

Problem tkwił w tym, że cała sytuacja była dwuznaczna. Nie do końca spełniała

definicję zbrodniczego rozkazu,

jaką Miles poznał w trakcie nauki w Akademii. W połowie semestru jego ojciec

osobiście prowadził

jednodniowe seminarium na ten temat dla starszych kadetów. Będąc regentem wy-

dał specjalny dekret cesarski,

w którym podano definicję zbrodniczego rozkazu, wymieniono sytuacje, w

których polecenie zwierzchnika

kwalifikuje się jako taki rozkaz, oraz wyszczególniono metody reagowania nań.

Do dekretu załączono obszerną

dokumentację, w której znajdowały się nagrania holograficzne symulacji opar-

tych na faktach historycznych i

opracowania znanych zbrodniczych rozkazów wydawanych w przyszłości, w tym

obszerny esej na temat

masakry w dniu przesilenia, która rozegrała się już za czasów admirała.

Nieodmiennie w trakcie tej części

wykładu kilku kadetów wypadało z sali, tłumiąc wymioty.

Pozostali wykładowcy szczerze nienawidzili Dnia Vorkosigana. Zawsze potem

przez kilka tygodni nie mogli

dać sobie rady z kadetami. Zresztą między innymi dlatego admirał Vorkosigan

zaplanował swoje szkolenie na

początek roku akademickiego; jeszcze się nie zdarzyło, by nie musiał wracać

do Akademii kilka tygodni później,

aby przekonywać jakiegoś doprowadzonego na skraj załamania nerwowego elewa,

że nie warto rzucać

Akademii tuż przed końcem studiów. W seminarium mogli brać udział tylko

uczniowie Akademii, ale z tego, co

wiedział Miles, ojciec zamierzał nagrać treść wykładu na holowidzie, tak by

był dostępny dla każdego żołnierza.

Wiele informacji, które zawarł w swoim programie, było rewelacją nawet dla

Milesa.

Ale tym razem... Gdyby personel bazy stanowili cywile, postępowanie Metzova

byłoby bez wątpienia

niesłuszne. Z kolei w czasie wojny, w obliczu wrogiego ataku, Metzov miał

prawo, a nawet obowiązek zrobić to,

co zrobił. A tu nie wiadomo było, jak traktować całą sytuację. Niesubordy-

nacja żołnierzy przyjęła formę bierną.

W pobliżu nie było obcych wojsk. Nie istniało też fizyczne zagrożenie życia

mieszkańców bazy (z wyjątkiem

życia samych buntowników), aczkolwiek gdy wiatr przybierze na sile, może stać

się niebezpiecznie. Nie jestem

na to gotowy, jeszcze nie - myślał z rozpaczą Miles. Co robić? Moja kari-

era...

Zaczęła ogarniać go klaustrofobiczna panika, jakby wsadził głowę w ciasny

tunel i nie mógł jej wyjąć. Porażacz

nerwów leciutko drgał w jego dłoniach. W świetle reflektora parabolicznego

widział, że Bonn nadal trzyma się

prosto, ale mróz odebrał mu wszelką ochotę na dyskusje. Uszy, palce i stopy

buntowników powoli pokrywały

się białym osadem. Jeden z żołnierzy zgiął się wpół wstrząsany dreszczami,

ale ani myślał się wycofać. Czy

sztywny kark Metzova nagnie się do sytuacji? Czy do głosu dojdą wątpliwości?

W pewnym momencie Milesa naszła szalona myśl, żeby odbezpieczyć broń i

zastrzelić generała. No dobrze,

pomyślał natychmiast, a co potem? Wystrzelać wszystkich żołnierzy piechoty?

Dorwą go, zanim zdoła

wszystkich obezwładnić.

Kto wie, zastanawiał się ponuro, czy nie jestem w tym gronie jedynym

mężczyzną przed trzydziestką, który

kiedykolwiek, w boju lub przypadkowo, zabił wroga. Kadeci mogą zacząć strze-

lać ze zwykłej ciekawości lub

głupoty. Wiedzą zbyt mało, by się pohamować. To, co wydarzy się w ciągu najb-

liższej pół godziny, będzie się

nam śniło do końca naszych dni.

Doszedł do wniosku, że nie będzie robić nic na własną rękę. Będzie słuchać

rozkazów i tyle. A propos, ciekawe,

w jakie kłopoty wpakuje się, słuchając rozkazów? Każdy dowódca, z jakim miał

do tej pory do czynienia,

powtarzał mu, że powinien pracować nad swoją subordynacją, No i jak, oficerze

Vorkosigan? - wtrącił złośliwy

duszek zamieszkujący jego głowę. Na pewno spodoba ci się służba na statku.

Pomyśl tylko - ty i duchy twoich

zamarzniętych kumpli. Przynajmniej nie będziesz czuł się samotny...

Miles ścisnął mocniej porażacz i odwrócił głowę, tak by nie widzieli go

żołnierze i czujny Metzov. W kącikach

oczu zakręciły mu się łzy (to wszystko przez mróz), zamazując pole widzenia.

Usiadł na ziemi. Ściągnął rękawiczki i buty. Rozpiął kurtkę i koszulę, które

opadły bezwładnie na ziemię. Zdjął

spodnie, bieliznę termiczną i złożył je na pozostałych ubraniach, a na

wierzchu ostrożnie położył broń. Ruszył

przed siebie. Klamry na nogach niczym sople lodu wrzynały mu się w łydki.

- Nie znoszę biernego oporu - mamrotał pod nosem. - Nienawidzę!

- Co ty, do cholery, robisz, żołnierzu? - warknął Metzov, gdy Miles

przekuśtykał przed nim.

- Chcę skończyć tę maskaradę, sir - odparł spokojnie Miles. Nawet teraz kilku

zmarzniętych buntowników

odsunęło się od niego, jakby obawiali się, że jego kalectwo może być za-

raźliwe. Wśród nich nie było jednak

Pattasa. Ani Bonna.

- Bonn próbował też tej sztuczki i teraz tego żałuje. Ty też nie wygrasz,

Vorkosigan - ostrzegł drżącym głosem

Metzov.

Powinieneś dodać „chorąży”, zauważył w myślach Miles. Zobaczył, że na twar-

zach kadetów pojawia się lekka

konsternacja. Nie, Bonnowi się nie udało. Ale Miles był być może jedynym z

zebranych tu ludzi, którego

osobista interwencja mogła odnieść sukces. Wszystko zależało od tego, jak

dalece pogrążył się już Szalony

Metzov.

Miles skierował swoje słowa do Metzova, ale mówił tak, żeby i piechota dobrze

go usłyszała.

- Istnieje niewielka możliwość, że Cesarska Służba Wojskowa nie podejmie

śledztwa w sprawie śmierci

porucznika Bonna i jego ludzi - zakładając, że sfałszuje pan raport i sprepa-

ruje dowody, zwalając wszystko na

nieszczęśliwy wypadek. Natomiast gwarantuję panu, że Cesarska Służba Bezpiec-

zeństwa na pewno zainteresuje

się moją śmiercią.

Metzov skrzywił się i rzekł:

- A jeśli nie będzie żadnych świadków?

Sierżant stał sztywno wyprostowany u boku generała. Miles pomyślał o Ahnie -

pijanym, małomównym Ahnie.

Co takiego widział porucznik wiele lat temu, gdy na Komarze działy się

straszliwe rzeczy? Czy był ocalałym

świadkiem, który zapłacił cenę za swoje życie? A może był współwinny?

- Obawiam się, sir, że ma tu pan co najmniej dziesięciu świadków. - Wskazał

głową na żołnierzy uzbrojonych w

porażacze nerwów - srebrne owale; z miejsca gdzie teraz stał, wyglądały na

znacznie większe, niczym

śmiercionośne półmiski. Miles naocznie przekonał się o prawdziwości

twierdzenia, iż punkt widzenia zależy od

punktu siedzenia. Teraz widział wszystko jasno jak na dłoni. Żadnych nie-

domówień czy dwuznaczności.

- A może zamierza pan rozstrzelać swój pluton egzekucyjny, a na końcu zabić i

siebie? - ciągnął. Służba

bezpieczeństwa przesłucha każdego i przeszuka wyspę centymetr po centymetrze.

Nie zamknie mi pan ust.

Żywy czy nie, będę dowodem pańskiej winy - przemówię sam, lub przez nich, a

nawet przez pana. - Złapały go

nagłe dreszcze. Zdumiewające, jak morderczy w tej temperaturze bywa lekki

powiew wiatru. Miles z trudem

opanował drżenie głosu. Nie chciał, by generał nieopatrznie uznał je za objaw

strachu.

- Niewielka to dla was pociecha, chorąży, jeśli zamarzniecie na śmierć. -

Sarkazm bijący ze słów generała

niczym pocisk uderzył w rozedrgane struny nerwów Milesa. Ten człowiek nadal

stawiał się na wygranej pozycji.

Musiał być obłąkany!

Miles poczuł, jak jego gołe stopy przenika dziwne ciepło. Rzęsy pokryły się

cienką warstwą lodu. Jeśli chodzi o

zamarzanie na śmierć, został liderem peletonu - winił za to swój niewielki

wzrost i masę. Całe ciało zaczynało

pokrywać się fioletowogranatowymi plamami.

W zasypanej śniegiem bazie było cicho jak na cmentarzu. Miles miał wrażenie,

że słyszy odgłos płatków śniegu

padających na zlodowaciałą ziemię. Słyszał ciche drżenie kości swych

towarzyszy i porażone strachem ciężkie

oddechy kadetów. Czas zdawał się zwalniać swój bieg.

Mógłby zaszantażować Metzova, zniszczyć jego zadufanie, rzucając kilka aluzji

na temat wydarzeń na

Komarze... Mógł powołać się na stanowisko i pozycję społeczną swego ojca...

Mógł... Do cholery! Metzov,

wściekły czy nie, musiał zdawać sobie sprawę, że przesadził. Blef z karnym

apelem nie zadziałał, a generał

wpadł we własne sidła, broniąc autorytetu kosztem życia podwładnych. „On ma w

sobie coś takiego... może być

niebezpieczny. Lepiej nie próbuj z nim walczyć...”. Trudno było przeniknąć

przez sadyzm malujący się w

oczach Metzova i odkryć tkwiący pod nim nagi strach. Na pewno tam jednak

był... Metoda kija nie zadziała.

Generał wydawał się składać wyłącznie z uporu. Może w takim razie pokazać

marchewkę...?

- Proszę pomyśleć, sir - zagadnął Miles. Starał się, żeby jego słowa zabrz-

miały łagodnie i zachęcająco. - Proszę

rozważyć, co pan zyska, wycofując się z tej sytuacji. W tej chwili ma pan w

ręku dowody na istnienie

buntowniczego... jakby to powiedzieć?... spisku. Może nas pan wszystkich

aresztować i postawić przed sądem.

To najlepsza zemsta, jaką można sobie wymyślić - nic pan nie traci, a wiele

zyskuje. Moja kariera będzie

skończona, zostanę zdegradowany, a może nawet pójdę do więzienia - naprawdę,

chyba wolałbym zginąć! A

Cesarska Służba Wojskowa ukarze pozostałych. Wszystko idzie po pańskiej

myśli.

Miles od razu spostrzegł, że jego argumenty trafiły w cel - zwężone źrenice

straciły wilczy blask, sztywny kark

generała jakby nieco sflaczał. Teraz musiał tylko rozluźnić pętlę i uważać,

by jej znowu nie zacisnąć i nie

spowodować nowego napadu szału u Metzova; poczekać spokojnie, aż...

Metzov ruszył w jego kierunku otoczony obłokiem pary, w jaki zamienił się

jego oddech. Masywna postać

wydawała się jeszcze większa w przyćmionym świetle. Zniżył głos i wysyczał

cicho, tak by słyszał go tylko

Miles:

- Typowa odpowiedź vorowskiego słabeusza. Twój ojciec był za miękki dla tej

hołoty z Komarru. Jego słabość

kosztowała życie wielu naszych ludzi. Sąd wojskowy dla syneczka admirała - to

mogłoby załamać tego

świętoszkowatego sukinsyna, nie?

Miles przełknął głośno lodowatą ślinę. Ci, którzy nie znają historii, po-

myślał, są skazani na jej powtarzanie.

Jednak wyglądało na to, że tych, którzy ją znają, czeka taki sam los.

- Zneutralizuj tę cholerną fetainę - wyszeptał tonem pełnym desperacji - a

przekonasz się.

- Wszyscy jesteście aresztowani - oznajmił nagle Metzov podniesionym tonem.

Teraz wyraźnie się garbił. -

Ubierać się.

Buntownicy stali bez ruchu sparaliżowani nagłą ulgą. Spojrzeli niepewnie na

porażacze nerwów, po czym

zesztywniałymi z zimna rękoma zaczęli wkładać ubrania. Miles jednak już

chwilę wcześniej zobaczył dalszy

ciąg tej awantury w oczach Metzova. Ich wyraz przypomniał mu sentencję, którą

często powtarzał ojciec: „Broń

jest narzędziem, które ma zmusić twojego wroga do zmiany zdania”. Tu pier-

wszym i jedynym polem bitwy był

umysł, a wszystko inne czyniło tylko niepotrzebny zamęt.

Porucznik Yaski skorzystał z zamieszania, jakie wywołał dramatyczny gest

Milesa i cicho wymknął się do

budynku administracyjnego, żeby pilnie zadzwonić w kilka miejsc. Przekonał

dowódcę piechoty, lekarza

naczelnego i zastępcę Metzova, by przyszli z odsieczą i spróbowali przekonać

Metzova do zmiany zdania albo

ułagodzili jego gniew. Zanim jednak dotarli na plac manewrowy, Miles, Bonn i

reszta żołnierzy byli już ubrani i

pod lufami porażaczy maszerowali, potykając się co chwilę, w kierunku

aresztu.

- Czy powinienem panu za to podziękować? - zapytał Milesa Bonn, szczękając

zębami. Ręce zwiesili

bezwładnie wzdłuż tułowia, nogi uginały się pod nimi. Szli, wspierając się

nawzajem.

- Mamy to, czego chcieliśmy, no nie? Generał zgodził się zaplazmować fetainę

w magazynie, zanim rano wiatr

zmieni kierunek. Nikt nie zginie. Nikt nie zmieni się w mutanta. Wygraliśmy,

przynajmniej tak sądzę -

powiedział Miles, a z jego odrętwiałych ust wydobył się głuchy chichot.

- Nie przypuszczałem - wycharczał Bonn - że kiedykolwiek spotkam kogoś

bardziej szalonego niż Metzov.

- Nie zrobiłem więcej od pana - zaprotestował Miles. - Tyle tylko, że mnie

się udało. Chyba. I tak rano wszystko

będzie wyglądać inaczej.

- Tak. Gorzej - podsumował ponuro Bonn.

Miles zerwał się z pryczy jak oparzony, gdy skrzypienie drzwi wyrwało go z

niespokojnej drzemki. Do celi

wszedł Bonn. Miles potarł dłonią szczękę pokrytą rzadkim zarostem.

- Która godzina, poruczniku?

- Już rano. - Bonn był blady, nieogolony i przybity - tak samo czuł się

Miles. Opadł z powrotem na pryczę z

jękiem tłumionego bólu.

- Co się dzieje?

- Wszędzie pełno jest agentów wywiadu wojskowego. Przylecieli z kontynentu,

dowodzi nimi jakiś kapitan.

Metzov prawdopodobnie już go urabia. Jak na razie, zajęli się zbieraniem

zeznań.

- A co z fetainą?

- Też się nią zajęli. - Bonn prychnął pogardliwie. - Właśnie wracam z maga-

zynu - kazali mi potwierdzić

wykonanie roboty. Bunkier wygląda teraz jak ogromny piekarnik.

- Oficerze Vorkosigan, jest pan potrzebny - wtrącił strażnik, który eskor-

tował Bonna. - Proszę pójść ze mną.

Miles z trudem wstał i pokuśtykał do drzwi.

- Zobaczymy się później, poruczniku.

- W porządku. A przy okazji, gdyby zobaczył pan po drodze kogoś ze śnia-

daniem, proszę użyć swoich

politycznych wpływów, żeby mi je przyniósł, dobrze?

Miles uśmiechnął się słabo.

- Spróbuję.

Ruszył za strażnikiem krótkim korytarzem. Areszt bazy Lazkowski trudno byłoby

nazwać zakładem o

zaostrzonym rygorze. Gdyby nie drzwi, które otwierały się tylko z zewnątrz, i

brak okien, wyglądałby jak

zwykła kwatera mieszkalna. Ekstremalne warunki pogodowe stanowiły lepsze za-

bezpieczenie niż najsilniejsze

pole siłowe, a szerokie na pięćset kilometrów lodowate morze otaczające wyspę

ze wszystkich stron nie dawało

żadnych szans na ucieczkę.

W biurze służby bezpieczeństwa bazy panował tego ranka niezły tłok. Przy

drzwiach stało dwóch ponurych

drabów, a w gabinecie znajdowali się jeszcze dwaj inni przybysze: porucznik i

zwalisty sierżant w eleganckich

mundurach z insygniami Cesarskiej Służby Bezpieczeństwa: symbolicznym okiem

Horusa. Służba cesarska, nie

wojskowa, zauważył Miles. Ta sama, która chroniła jego rodzinę, od kiedy

ojciec Milesa rozpoczął karierę

polityczną. Miles powitał agentów z nieukrywaną radością.

Miejscowy tajniak wyglądał na mocno znękanego. Konsoleta na jego biurku bez

przerwy migała lampkami.

- Oficerze Vorkosigan, proszę odcisnąć na tym swoją dłoń.

- Dobrze, a co podpisuję?

- To tylko dokumenty podróżne, sir.

- Co? A... - Miles zatrzymał wpół drogi odzianą w plastikową rękawiczkę dłoń.

- Którą?

- Może być prawa, sir.

Miles z pewnym trudem zdołał ściągnąć rękawiczkę lewą, zdeformowaną ręką.

Naga dłoń zalśniła od

leczniczego żelu, którym pokryto ją, żeby wyleczyć odmrożenia. Była obrz-

miała, pokaleczona i pokryta

czerwonymi plamami, ale lekarstwo chyba zaczęło już działać - przynajmniej

palce trochę się zginały. Miles

musiał trzykrotnie przykładać okaleczoną dłoń do płytki identyfikacyjnej, nim

komputer potwierdził w końcu

jego tożsamość.

- Teraz pan. - Urzędnik zwrócił się do porucznika z CesBez-u. Ten posłusznie

przycisnął dłoń do płytki, a

komputer wydał z siebie potwierdzające piknięcie. Porucznik podniósł rękę do

twarzy, spoglądając podejrzliwie

na lepką zawiesinę, która przykleiła się do jego dłoni. Rozejrzał się bezrad-

nie w poszukiwaniu ręcznika, a nie

znalazłszy go, ukradkiem wytarł dłoń o spodnie, tuż koło eleganckiego

futerału na broń.

Miejscowy pracownik nerwowo przetarł płytkę rękawem munduru i wcisnął przy-

cisk interkomu.

- Cieszę się, że was widzę, panowie - Miles zwrócił się do oficera wywiadu. -

Szkoda, że was tu nie było

wczoraj w nocy.

Porucznik nie odwzajemnił uśmiechu.

- Jestem tylko kurierem, oficerze. Nie wolno mi rozmawiać o pańskiej sprawie.

Drzwi od wewnętrznego gabinetu uchyliły się i pojawił się w nich Metzov. W

ręce trzymał plik plastikowych

wydruków. Tuż za nim do biura wsunął się kapitan Cesarskiej Służby Wojskowej,

który skinął ostrożnie głową

swojemu odpowiednikowi z CesBez-u.

Generał był w świetnym nastroju - niewiele brakowało, a na jego twarzy po-

jawiłby się uśmiech.

- Dzień dobry, oficerze Vorkosigan. - Spojrzał beztrosko na agentów Cesar-

skiej Służby Bezpieczeństwa.

Cholera, zaklął w myślach Miles. Powinien prawie sikać po nogach ze strachu

na widok cesarskich tajniaków. -

Wygląda na to, że w tej sprawie jest pewien haczyk, o którym nie wiedziałem.

Kiedy jakiś Vor bierze udział w

buncie wojskowym, automatycznie zostaje oskarżony o zdradę stanu.

- Co? - pisnął Miles, usilnie starając się przywrócić normalne brzmienie swo-

jemu głosowi. - Poruczniku, chyba

nie jestem aresztowany przez CesBez, prawda?

Porucznik wyjął z kieszeni parę kajdanek i przypiął Milesa do przedramienia

wielkiego sierżanta. Zgodnie z

tym, co napisano na naszywce jego munduru, nazywał się Overholt, co w umyśle

Milesa automatycznie

zabrzmiało jak Overkill*.[* Nieprzetłumaczalna gra słów: Overkill oznacza w

j. ang. okrutne zabójstwo.] Jeśliby

sierżant podniósł rękę, Miles zawisłby na kajdankach bezradnie jak kociątko.

- Zostaje pan zatrzymany do czasu zakończenia śledztwa - oznajmił porucznik

oficjalnym tonem.

- Ile to potrwa?

- Nie wiadomo.

Porucznik skierował się do wyjścia, za nim podążył sierżant, wlokąc za sobą

Milesa.

- Gdzie mnie zabieracie? - wykrzyknął rozpaczliwie Miles.

- Do kwatery głównej.

Vorbarr Sultana!

- Muszę zabrać swoje rzeczy...

- Pański pokój został już opróżniony.

- Czy jeszcze tu wrócę?

- Nie wiem, sir.

Gdy jechali scat-catem na lotnisko, na niebie nad Krainą Wiecznego Lodu w

żółciach i szarościach budził się

nowy dzień. Suborbitalny wahadłowiec CesBez-u wyglądał na opustoszałym beton-

owym pasie startowym

niczym jastrząb, który przez pomyłkę wylądował w gnieździe gołębia. Czarny,

smukły groźny kształt sprawiał

wrażenie, jakby mógł przekroczyć barierę dźwięku, nie ruszając się z miejsca.

Pilot był gotowy do lotu, silniki

pracowały niecierpliwie.

Miles niezdarnie wspiął się po trapie za sierżantem o wyglądzie zawodowego

mordercy; zimne kajdanki wpijały

mu się w nadgarstki. Północno-wschodni wiatr niósł ze sobą małe drobinki

lodu. W ciągu dnia temperatura

ustabilizuje się, doszedł do wniosku, przywołując w pamięci poranne wykresy

wilgotności. Dobry Boże,

pomyśleć, że jeszcze niedawno marzył jedynie o ucieczce z tej wyspy.

Ostatni raz odetchnął mroźnym powietrzem i właz statku zatrzasnął się za nim

z cichym sykiem. Wewnątrz

panowała głucha, ciężka cisza, której nie zmącił nawet szum silników.

Jednak przynajmniej nie było zimno.

Rozdział szósty

Jesień w Vorbarr Sultana to wyjątkowo piękna pora roku, a ten dzień był tego

najlepszym dowodem.

Przejrzyste, błękitne niebo, lekka, chłodna bryza - nawet wyczuwalne opary

smogu pachniały jakby łagodniej.

Jesiennych kwiatów nie zdusiły jeszcze przymrozki, natomiast drzewa sprowad-

zone z Ziemi przybrały już

jesienne barwy. Miles zdołał dojrzeć jedno z takich drzew, gdy prowadzono go

z zakratowanego pojazdu służby

bezpieczeństwa do tylnego wejścia ogromnego prostokątnego gmachu, w którym

mieściła się kwatera główna

CesBez-u. Po drugiej stronie ulicy rósł sprowadzony z Ziemi klon. Srebrnosz-

ary pień i rdzawe liście - tylko tyle

zobaczył, zanim zamknęły się ciężkie drzwi budynku, ale starał się zachować

ten widok w pamięci. Nie

wiedział, czy nie widzi drzewa po raz ostatni.

Porucznik wywiadu zorganizował przepustki, dzięki którym Miles i Overholt bez

problemów przeszli przez

strzeżone drzwi. Przemierzali nieskończoną plątaninę korytarzy, aż w końcu

dotarli do holu, gdzie znajdowały

się dwa cylindry transportowe. Wsiedli do tego, który zmierzał na wyższe

piętra budynku. W pierwszej chwili

Miles poczuł ulgę, ponieważ nie zabierano go od razu do superstrzeżonego

aresztu, mieszczącego się w

podziemiach gmachu. Zaraz jednak zaczął tego żałować, gdyż uświadomił sobie,

co go czeka na górze.

Weszli do jednego z biur na piętrze. Tam funkcjonariusz skierował ich do

wewnętrznego gabinetu. W

pomieszczeniu stała olbrzymia konsoleta, a przy niej, studiując ekran

holowidu, siedział szczupły mężczyzna o

miłej twarzy i ciemnych włosach siwiejących na skroniach, ubrany po cywil-

nemu. Spojrzał na towarzyszy

Milesa i rzekł:

- Dziękuję, panowie. Możecie odejść.

Overholt rozpiął Milesowi kajdanki, a porucznik spytał:

- Czy to bezpieczne, sir?

- Tak sądzę - odparł sucho mężczyzna.

A co ja mam powiedzieć? - pomyślał Miles z przerażeniem. Funkcjonariusze

wyszli i został sam na dywaniku.

Od wczoraj nie mył się ani nie golił i nadal miał na sobie lekko śmierdzący

czarny kombinezon. Miles miał

wrażenie, jakby nie zdejmował go od wieków, choć w rzeczywistości było to

zaledwie wczoraj. Twarz ogorzała

od mrozu, opuchnięte dłonie i stopy w plastikowych rękawiczkach leczniczych -

palce nóg powyginane w

przedziwny sposób. Nie miał butów. Podczas dwugodzinnego lotu z Wyspy Kiryła

drzemał trochę, wycieńczony

ostatnimi wydarzeniami, ale sen nie przyniósł ukojenia. Drapało go w gardle,

w zatokach czuł ucisk, jakby

wypchano je watą, a piersi bolały przy każdym oddechu.

Simon Illyan, szef Cesarskiej Służby Bezpieczeństwa Barrayaru, skrzyżował

ręce na piersi i taksował Milesa

wzrokiem. Miles miał dziwne wrażenie deja vu.

Na Barrayarze nie było nikogo, kto nie bałby się tego człowieka, aczkolwiek

niewielu widziało jego twarz.

Illyan pieczołowicie podtrzymywał tę opinię, która tylko częściowo była

schedą po jego przerażającym

poprzedniku, legendarnym szefie CesBez-u Negrim. Hlyan i jego departament

dbali o bezpieczeństwo ojca

Milesa od przeszło dwudziestu lat i tylko raz, w pamiętną noc zamachu ga-

zowego, nie wywiązali się ze swojego

zadania. Miles nie potrafił wymienić nikogo, kogo Illyan by się obawiał, z

wyjątkiem księżnej. Spytał kiedyś

ojca, czy jest to związane z wypadkiem z soltoksinem, ale ten nie odpowiedz-

iał. Prawdopodobnie jednak o

wszystkim zadecydowało pierwsze wrażenie, jakie wywarła na nim księżna. Miles

przez całe życie do czasu

wstąpienia do wojska nazywał Illyana wujkiem Simonem. Potem było już tylko

„sir”.

Teraz, spoglądając w oczy Illyana, Miles stwierdził, iż w końcu rozumie, czym

różni się irytacja od wściekłości.

Illyan zakończył lustrację, potrząsnął głową i warknął.

- Cudownie! Po prostu cudownie!

Miles odchrząknął i odezwał się:

- Czy... naprawdę jestem aresztowany, sir?

- To będzie zależało od wyników śledztwa - westchnął Illyan, odchylając się

na oparcie krzesła. - Od drugiej w

nocy siedzę nad tą sprawą. Po całej służbie plotki niosą się z szybkością

połączeń holowidowych. Fakty niczym

wirus ulegają mutacji co kilkadziesiąt minut. Nie wiem, czy byłbyś w stanie

wymyślić coś bardziej

widowiskowego, by popełnić społeczne samobójstwo. Chociaż, kto wie? Może

lepsza byłaby próba

zamordowania cesarza scyzorykiem w trakcie uroczystości urodzinowych albo,

powiedzmy, zgwałcenie owcy

na Wielkim Placu w godzinach szczytu? - Sarkazm w jego głosie mieszał się ze

szczerym współczuciem. -

Pokładał w tobie tyle nadziei. Jak mogłeś go tak zawieść?

Nie trzeba było wyjaśniać, kim był ów „on”. Vorkosigan.

- Nie... nie wiem, czy to zrobiłem, sir.

Na konsolecie Illyana rozbłysło jakieś światełko. Westchnął głęboko, spojrzał

ostro na Milesa i wcisnął

przycisk. Drugie drzwi do gabinetu, ukryte w ścianie po prawej stronie bi-

urka, rozsunęły się cicho i do środka

weszło dwóch mężczyzn w zielonych mundurach.

Premier, admirał książę Aral Vorkosigan nosił mundur równie naturalnie jak

niedźwiedź futro. Był mężczyzną

średniego wzrostu; krępy, siwowłosy, o mocnych rysach. Twarz miał poznaczoną

licznymi bliznami niczym

zwykły rzezimieszek, ale jego szare oczy zdawały się przenikać na wylot

każdego, na kogo spoglądał.

Towarzyszył mu adiutant - wysoki, jasnowłosy porucznik Jole. Miles spotkał

Jole'a podczas ostatniej przepustki,

przed wyjazdem na wyspę. Teraz Jole stał się typowym, modelowym wręcz ofi-

cerem. Odważny i błyskotliwy -

służył w marynarce, został odznaczony za odwagę i szybkość podejmowania de-

cyzji, którymi wykazał się

podczas niebezpiecznego wypadku na pokładzie. W okresie rekonwalescencji

przewijał się przez różne

departamenty kwatery głównej, gdzie szybko zauważył go premier i awansował na

osobistego adiutanta. A przy

tym jeszcze cholernie przystojny - mógłby nagrywać propagandowe dyski,

zachęcające do wstąpienia do armii.

Miles wzdychał z bezsilnej zazdrości za każdym razem, gdy go widział. Jole

był nawet gorszy od samego Ivana,

którego, mimo że przykuwał wzrok posępną urodą, na pewno nie można było

posądzić o błyskotliwość.

- Dziękuję, Jole - mruknął książę Vorkosigan, spojrzawszy na Milesa. - Spot-

kamy się w moim gabinecie.

- Tak jest, sir. - Jole spojrzał zaniepokojony na Milesa i pozostałych

mężczyzn, po czym wyszedł z

pomieszczenia.

Illyan ciągle trzymał rękę na przycisku konsolety.

- Czy jesteś tu oficjalnie? - zapytał księcia.

- Nie.

Illyan przesunął jakąś dźwignię na pulpicie. Miles doszedł do wniosku, że mu-

siał wyłączyć sprzęt nagrywający.

- Doskonale - odparł lekko protekcjonalnym tonem.

Miles zasalutował ojcu, ten jednak zignorował oficjalne powitanie i objął

syna, ściskając go bez słów. Potem

zasiadł na jedynym wolnym krześle, skrzyżował ręce, założył nogę na nogę i

odezwał się:

- Kontynuuj, Simonie.

Illyan przygryzł w zamyśleniu wargę. Miles podejrzewał, że czuje się wy-

trącony z równowagi nagłym

przerwaniem tego, co miało zapewne być wstępem do bardziej dociekliwego

przesłuchania.

- Dobrze, zapomnijmy o plotkach - odezwał się w końcu do Milesa. - Co na-

prawdę zdarzyło się wczoraj na tej

cholernej wyspie?

Miles opisał wydarzenia ostatniej nocy, poczynając od wycieku fetainy i

kończąc na swoim aresztowaniu,

zatrzymaniu czy jak to nazwać. Starał się zachować neutralność i obiektywizm.

Podczas całej relacji jego ojciec

nie odezwał się ani słowem, ale cały czas bawił się trzymanym w dłoni piórem

świetlnym.

Gdy Miles skończył, w gabinecie zapadła głucha cisza. Światłopis, którym

ojciec bezmyślnie pukał w kolano,

doprowadzał Milesa do szaleństwa. Niechże go w końcu odłoży, myślał z iry-

tacją. W końcu książę wsunął pióro

do kieszonki na piersi (dzięki ci, panie Boże, westchnął z ulgą Miles), od-

chylił się do tyłu, rozprostował palce i

rzekł:

- Niech pomyślę. Twierdzisz więc, że Metzov tak po prostu przeskoczył sobie

wszystkie obowiązujące przepisy

i zmusił kadetów, by zostali jego plutonem egzekucyjnym?

- Wziął tylko dziesięciu. Nie wiem, czy zgłosili się dobrowolnie, czy nie.

Nie było mnie przy tym.

- Kadeci - powtórzył książę z pociemniałą twarzą. - Chłopcy.

- Bełkotał coś, że to tak jak spór wojska z marynarką na starej dobrej Ziemi.

- Hę? - wtrącił Illyan.

- Z tego, co słyszałem, kiedy po kłopotach podczas rewolty na Komarze przeni-

esiono go na wyspę, nie był zbyt

zrównoważony, a piętnaście lat odosobnienia na pewno nie wpłynęło korzystnie

na jego psychikę - zauważył

Miles, po czym dodał z wahaniem: - Czy... generał Metzov będzie w ogóle

przesłuchiwany w związku ze swoją

działalnością na wyspie, sir?

- Z tego, co mówisz - rzekł admirał Vorkosigan - wynika, że generał Metzov

wciągnął pluton osiemnastolatków

w wydarzenia, które z łatwością można by zakwalifikować jako masowe tortury i

morderstwo.

Miles skinął w milczeniu głową. Nadal czuł na całym ciele ślady szalonych

poczynań Metzova.

- Jeśli to prawda, to na całej planecie nie znajdzie dziury dość głębokiej,

by skryć się przed moim gniewem. Na

pewno zajmiemy się Metzovem. - Ton głosu księcia był przerażająco poważny.

- A co z Milesem i pozostałymi buntownikami? - zapytał Hlyan.

- Obawiam się, że ich przypadek to zupełnie inna sprawa

- Albo i dwie - zauważył Illyan.

- Aha. Dobrze, opowiedz mi, Milesie, o ludziach z drugiej strony barykady.

- To głównie podoficerowie, panie. Większość pochodzenia greckiego.

Illyan skrzywił się.

- Dobry Boże, czy ten człowiek nie ma żadnego wyczucia politycznego?

- Z tego, co widziałem, nie. Podejrzewałem, że z tym będzie duży problem. -

Rzeczywiście Miles zastanawiał się

nad tym aspektem sprawy jeszcze w areszcie na wyspie, kiedy po wyjściu sani-

tariuszy leżał bezsennie na

pryczy. Przyszło mu wówczas do głowy, że zawiłości polityczne mogą mieć w tym

przypadku kluczowe

znaczenie. Ponad połowa buntowników przymarzających do betonu placu apelowego

należała do

greckojęzycznej mniejszości. Ich śmierć wywołałaby ogólnokrajowe reperkusje.

Narodowościowi separatyści

wznieciliby zamieszki, a może nawet posunęli do przemocy, chcąc udowodnić, iż

wyznaczenie Greków do

usunięcia toksycznej substancji było ze strony generała aktem rasistowskim.

Kolejne zgony, chaos

rozprzestrzeniający się lotem błyskawicy po całej planecie... czyżby czekała

nas powtórka z masakry w dniu

przesilenia? - Pomyślałem, że jeśli zginę wraz z nimi, nikt nie będzie mógł

zarzucić, że za tym aktem przemocy

kryje się wasz rząd lub oligarchia Vorów. Stwierdziłem, że jeśli przeżyję -

wygram, ale jeśli umrę, to też będzie

to swego rodzaju zwycięstwo, a przynajmniej przysłużę się naszej sprawie.

Taka... jakby strategia.

Największy strateg, jaki narodził się na Barrayarze w tym wieku, potarł w za-

myśleniu posiwiałe skronie.

- Cóż., jakby... No, tak.

- No właśnie. - Miles głośno przełknął ślinę. - I co teraz? Zostanę oskarżony

o zdradę stanu?

- Po raz drugi w ciągu czterech lat? - spytał sarkastycznie Illyan. - Do di-

abła, nie. Nie chcę znów przez to

przechodzić. Trzeba cię będzie gdzieś ukryć, dopóki cała sprawa nie przy-

cichnie. Jeszcze nie wiem gdzie -

Wyspę Kiryła mamy już z głowy.

- Cieszę się, że to słyszę - odparł z zadowoleniem Miles. - A co z po-

zostałymi?

- Kadetami? - zapytał Illyan.

- Podoficerami. Moimi... współtowarzyszami w buncie.

Illyan skrzywił się, słysząc to określenie.

- Byłoby wysoce niesprawiedliwie, gdybym opuścił kolegów, chowając się pod

skrzydłem przywilejów

vorowskich, i zostawił ich na pastwę losu - dodał Miles.

- Publiczny skandal związany z procesem zniszczyłby sformowaną z takim trudem

koalicję partii centrowych

twojego ojca. Twoje skrupuły, Milesie, są godne podziwu, ale nie wiem, czy

możemy sobie na nie pozwolić.

Miles spojrzał spokojnie na premiera.

- Sir?

Książę Vorkosigan ssał w zamyśleniu dolną wargę.

- Tak, mógłbym na mocy specjalnego dekretu wycofać oskarżenie przeciwko tym

ludziom. To jednak będzie

kosztować. - Pochylił się do przodu i spojrzał wymownie na Milesa. - Musisz

na zawsze pożegnać się ze służbą.

I bez oficjalnego procesu wszędzie będzie aż gęsto od plotek. Po tym wszyst-

kim żaden dowódca nie zechce cię

w swoich szeregach. Nikt ci nie zaufa, nikt nie uwierzy, że mógłbyś być ofi-

cerem - prawdziwym oficerem, nie

figurantem chronionym specjalnymi przywilejami. Nie mogę wymagać od żadnego

dowódcy, by wcielił cię do

swoich oddziałów i cały czas czuł na karku gorący oddech twoich protektorów.

Miles głośno odetchnął.

- W pewnym sensie oni byli moimi ludźmi. Zróbcie to. Wycofajcie oskarżenia.

- Rozumiem więc, że rezygnujesz ze swojego patentu oficerskiego? - indagował

Illyan. Wyglądał, jakby zaraz

miał zwymiotować.

Miles też czuł się podle - było mu zimno i niedobrze.

- Tak - odrzekł cicho.

Illyan, który dotychczas gapił się bezmyślnie na konsoletę, podniósł wzrok.

- Miles, skąd dowiedziałeś się o podejrzanych działaniach Metzova podczas re-

wolty na Komarze? Ta sprawa

miała kod bezpieczeństwa służby bezpieczeństwa.

- A to... Ivan nie powiedział o drobnym przecieku w archiwum plików służby?

- Co?

Przeklęty Ivan!

- Czy mogę usiąść, sir? - zapytał słabym głosem. W głowie rozszalały mu się

dzikie tam-tamy, a cały pokój

falował przed oczami. Nie czekając na pozwolenie, Miles usiadł na dywanie po

turecku. Ojciec poruszył się

niespokojnie, jakby chciał mu pomóc, ale się powstrzymał. - Sprawdzałem akta

Metzova w związku z czymś, co

powiedział porucznik Ahn. Przy okazji, gdy zajmiecie się Metzovem, radzę w

pierwszej kolejności przesłuchać

Ahna. On wie więcej, niż mówi. Przypuszczam, że znajdziecie go gdzieś w oko-

licach równika.

- Moje archiwum, Miles!

- A, tak... No cóż, wygląda na to, że jeśli ustawi się konsoletę opatrzoną

kodem bezpieczeństwa, tak by jej ekran

znajdował się naprzeciw pulpitu z wyjściem zewnętrznym, to można odczytać

wszystkie pliki CesBez-u z

każdego punktu sieci holowidowej. Naturalnie trzeba mieć w sztabie generalnym

zaufaną osobę, która

odpowiednio zestroi konsolety i wywoła interesujące nas pliki. No i nie można

kopiować danych. Myślałem, że

wiedział pan o tym.

- Najlepsze zabezpieczenie - wydusił z siebie książę Vorkosigan, ku zdzi-

wieniu Milesa chichocząc pod nosem.

Illyan wyglądał, jakby zjadł cytrynę.

- Jak... - zaczął. Urwał, spojrzał niepewnie na księcia i powtórzył: - Jak na

to wpadłeś?

- To było oczywiste.

- Twierdziłeś, że przez nasze zabezpieczenia nie prześliźnie się nawet mucha

- wymruczał premier,

bezskutecznie tłumiąc rozbawienie. - Najdroższe i najnowocześniejsze systemy

bezpieczeństwa. Odporne na

najbardziej zaawansowane wirusy, najlepszy sprzęt monitorujący. A wystarczyło

dwóch chorążych...!

Dotknięty do żywego Illyan warknął:

- Nie twierdziłem, że system jest odporny na idiotów!

Książę otarł łzy i westchnął.

- No tak, czynnik ludzki. Naprawimy to niedopatrzenie, Milesie. Dziękuję ci.

- Jesteś, chłopcze, niczym cholerna rozregulowana armata - strzelasz we

wszystkich kierunkach i nikt nie może

cię opanować - oznajmił ponuro Illyan, wychylając się zza biurka, by dojrzeć

Milesa, który rozsiadł się na

dywanie w niedbałej pozycji. - Biorąc pod uwagę twoje ostatnie ekscesy, a i

wcześniejszą wyprawę z tymi

cholernymi najemnikami, uważam, że areszt domowy nie załatwi sprawy. Nie

zasnę spokojnie, dopóki nie ujrzę

cię w więziennej celi z rękoma skrępowanymi na plecach.

Miles, który dałby teraz wszystko, by przespać się chociaż z godzinę,

wzruszył tylko ramionami. Może uda się

przekonać IIlyana, by już teraz wprowadził groźbę w życie?

Książę Vorkosigan siedział cicho, ale błysk w oku dowodził, że nad czymś

głęboko się zastanawia. Illyan też to

zauważył i urwał w pół słowa.

- Simonie - odezwał się książę - nie ma wątpliwości, że Cesarska Służba Bez-

pieczeństwa musi w dalszym ciągu

mieć oko na Milesa. Dla jego i mojego dobra.

- Oraz dla dobra cesarza Barrayaru - wtrącił sucho Illyan - i wszystkich

niewinnych ludzi, którzy przez

przypadek staną na drodze Milesa.

- Ale, czyż jest lepsza, bardziej bezpośrednia i skuteczniejsza metoda upil-

nowania mojego syna niż wcielenie go

do CesBez-u?

- Co? - wykrzyknęli równocześnie Illyan i Miles. Obaj byli równie przerażeni

tym pomysłem.

- Chyba żartujesz - rzucił Illyan, a Miles dodał: - CesBez nigdy nie był moim

wymarzonym miejscem pracy.

- Tu nie chodzi o twoje preferencje, ale uzdolnienia. Pamiętam, że major Ce-

cil zasugerował mi kiedyś taką

możliwość. Ale masz rację, nie marzyłeś o takim przydziale.

Podobnie jak o posadzie meteorologa za kręgiem polarnym, dodał w myślach

Miles.

- Pozwól, że przypomnę twoje własne słowa - rzekł Illyan. - Po tej sprawie na

Wyspie Kiryła nie zechce go

żaden dowódca. Nie wyłączając mnie.

- Żaden, do którego mógłbym się zwrócić z taką propozycją. Z wyjątkiem cie-

bie. - Książę wykrzywił twarz w

kwaśnym uśmiechu. - Tobie, Simonie, zawsze ufałem.

Widać było, że Illyan jest w kropce. Musiał czuć się jak genialny taktyk,

który stwierdza nagle, że misternie

ułożony plan obraca się przeciw niemu.

- Takie rozwiązanie miałoby wiele korzyści - ciągnął książę łagodnym, przeko-

nującym tonem. - Możemy

rozpowszechnić pogłoskę, że przeniesienie Milesa jest swego rodzaju

nieoficjalną, wewnętrzną karą, niechlubną

degradacją. W ten sposób zamkniemy usta moim politycznym przeciwnikom, którzy

w innym razie próbowaliby

wyciągnąć jakieś korzyści z całego zamieszania. Za jednym zamachem utniemy

także wszelkie podejrzenia o

popieranie buntów, gdyż żadna armia nie może pozwolić sobie na taką opinię.

- To naprawdę jest kara - zauważył Miles. - Nawet jeśli nieoficjalna i

wewnętrzna.

- Naturalnie - zgodził się książę Vorkosigan. - Lecz, nie... no cóż, nie

prawdziwa degradacja.

- Czy można mu zaufać? - zapytał Illyan tonem pełnym wątpliwości.

- Myślę, że tak. - Uśmiech księcia niepokojąco przypominał błysk ostrza noża.

- Służba będzie umiała

wykorzystać jego talenty. A potrzebuje ich bardziej niż jakikolwiek inny de-

partament.

- Talent do zauważania rzeczy oczywistych?

- Nie do końca oczywistych. Wielu oficerom można powierzyć życie cesarza, ale

jego honor - tylko wybranym.

Po chwili wahania Illyan podniósł w końcu dłoń w geście kapitulacji. Książę

Vorkosigan rozsądnie nie

oczekiwał, że szef bezpieczeństwa okaże daleko posunięty entuzjazm, więc

spojrzał na Milesa i powiedział:

- Chyba potrzebna ci wizyta w szpitalu.

- Potrzebuję łóżka.

- To może łóżko w szpitalu?

Miles kaszlnął i zamrugał załzawionymi oczami.

- Może być.

- Chodź, poszukamy czegoś odpowiedniego.

Miles wstał i podchodząc do ojca niepewnym krokiem, wsparł się na jego

ramieniu.

- A tak w ogóle, to jak ci się wiodło na wyspie, oficerze Vorkosigan? - za-

gadnął książę. - Twoja matka

narzekała, że rzadko łączyłeś się z domem.

- Byłem zajęty. A w ogóle... morderczy klimat, paskudny krajobraz, a jedna

trzecia mieszkańców, nie

wyłączając mojego bezpośredniego zwierzchnika, nie trzeźwiała ani na chwilę.

Średni iloraz inteligencji nie

przekraczał średniej temperatury otoczenia, w promieniu pięciuset kilometrów

nie było żadnej kobiety, a

dowódcą bazy był niebezpieczny psychopata. Poza tym... było cudownie.

- Wygląda na to, że od ćwierć wieku nic się nie zmieniło.

- Byłeś tam? - Miles spojrzał ze zdumieniem na ojca. - I mimo to pozwoliłeś,

by mnie tam wysłali?

- Kiedyś, zanim zostałem dowódcą krążownika „Generał Vorkraft”, przez pięć

miesięcy byłem komendantem

bazy Lazkowski. W tym okresie moja kariera tkwiła, że tak powiem, w polityc-

znym dołku.

”Że tak powiem”.

- I jak ci się podobało?

- Niewiele pamiętam. Przez większość czasu byłem pijany. Każdy ma swój sposób

na przeżycie w Krainie

Wiecznego Lodu. Muszę przyznać, że ty radziłeś sobie lepiej niż ja.

- Cieszę się, że mi o tym powiedziałeś. Teraz czuję się trochę lepiej.

- Tak właśnie myślałem. Dlatego wspomniałem ci o tym. Tamte czasy nie są

czymś, czym mógłbym się chwalić.

Miles spojrzał na ojca i spytał:

- Czy... czy zeszłej nocy postąpiłem słusznie?

- Tak - odparł krótko książę. - Słusznie. Może nie najrozsądniej. Za kilka

dni na pewno dojdziesz do wniosku, że

mogłeś zachować się inaczej, ale wtedy zrobiłeś to, co musiałeś. Ja staram

się nie zastanawiać nad słusznością

rozkazów, które kiedyś wydałem.

Po raz pierwszy od wyjazdu z Wyspy Kiryła Miles poczuł coś na kształt dumy.

Miles myślał, że ojciec zabierze go do dobrze znanego Cesarskiego Szpitala

Wojskowego, zespołu klinik

odległego o kilka kilometrów od centrum, ale znaleźli ambulatorium znacznie

bliżej - kilka pięter niżej w tym

samym gmachu kwatery głównej Cesarskiej Służby Bezpieczeństwa. Ambulatorium

było małe, ale świetnie

wyposażone w kilka gabinetów lekarskich, sale szpitalne i cele, w których

przebywali chorzy więźniowie lub

chronieni świadkowie. Była także sala operacyjna i zamknięte na klucz pomi-

eszczenie opatrzone niepokojącym

napisem „Sala przesłuchań chemicznych”. Illyan musiał zawiadomić personel

szpitala o spodziewanej wizycie,

gdyż na korytarzu czekał na nich sanitariusz. Wkrótce przybył też lekko za-

dyszany lekarz. Zanim zajął się

Milesem, obciągnął mundur i służbiście zasalutował księciu Vorkosiganowi.

Miles zauważył, że doktor sprawia wrażenie osoby, która znacznie częściej

stresuje innych swoją obecnością,

niż sama denerwuje się jakimś spotkaniem. Czyżby więc wyraźny lęk, z jakim

lekarz odnosił się do jego ojca,

wynikał z aury okrucieństwa, którą nawet po tylu latach roztaczał wokół sie-

bie książę? A może chodziło o

władzę, dawne sukcesy albo osobistą charyzmę, która sprawiała, że nawet

najpotężniejsi płaszczyli się przed

księciem jak zbite psy? Miles też czuł wyraźnie tę promieniującą siłę, jednak

nie miała ona nań tak dojmującego

wpływu.

To pewnie kwestia przyzwyczajenia, doszedł do wniosku. Były lord regent miał

zwyczaj wracać na

dwugodzinny obiad do swojej rezydencji, przestrzegał tego niezależnie od ak-

tualnej sytuacji w kraju, nawet w

burzliwych czasach wojny. Ale tylko Miles znał prawdziwy obraz tych chwil.

Potężny człowiek w zielonym

mundurze przegryzał szybko jakąś kanapkę, a resztę czasu spędzał na podłodze

swojego salonu, gdzie bawił się

z kalekim synem, rozmawiał z nim i czytał mu bajki. Czasami, gdy Miles za-

mykał się w sobie i histerycznie

odmawiał poddania się jakiejś bolesnej nowej terapii, tak że nawet jego matka

i sierżant Bothari nie mogli do

niego dotrzeć, to właśnie ojciec potrafił swoją stanowczością przekonać go do

kolejnej serii morderczych

naciągań nóg, kuracji w komorze hiponatryskowej, jeszcze jednej operacji lub

serii dożylnych zastrzyków.

„Jesteś Vorem - powtarzał. - Nie możesz terroryzować poddanych swoimi humo-

rami, lordzie Milesie”.

Przenikliwy zapach szpitalny i widok lekarza uruchomiły całe pokłady wspom-

nień. Nic dziwnego, pomyślał

Miles, że nie potrafiłem bać się Metzova. Gdy książę Vorkosigan wyszedł, w

szpitalu zrobiło się nagle

przeraźliwie pusto.

Wyglądało na to, że niewiele działo się w tym tygodniu w sztabie generalnym

Cesarskiej Służby

Bezpieczeństwa. W ambulatorium panował spokój, przerywany sporadycznymi wizy-

tami pracowników sztabu,

którzy przychodzili po tabletki od bólu głowy, lekarstwa na przeziębienie lub

środki łagodzące kaca. Pewnego

wieczoru w klinice pojawiło się kilku pracowników technicznych, którzy

pokręcili się koło laboratorium,

naprawili jakąś usterkę i po trzech godzinach wyszli. Lekarz zdołał zdusić w

zarodku zapalenie płuc Milesa,

zanim przerodziło się w galopujące suchoty. Miles posłusznie poddał się

sześciodniowej kuracji antybiotykowej,

spędzając czas na rozmyślaniach i planowaniu szczegółów przepustki, którą

powinien dostać po wyjściu ze

szpitala.

- Dlaczego nie mogę wrócić do domu? - żalił się matce, kiedy przyszła z wi-

zytą. - Nikt mi niczego nie mówi.

Jeśli nie jestem aresztowany, dlaczego nie puszczą mnie do domu? A jeśli jes-

tem więźniem, dlaczego nie

zamkną mnie pod kluczem? Czuję się, jakby wtrącono mnie do lochu.

Księżna Cordelia Vorkosigan wydała z siebie prychnięcie nielicujące z jej wy-

sokim urodzeniem.

- Tak właśnie jest, dzieciaku.

Mimo ironicznego tonu jej głos z płaskim betańskim akcentem zabrzmiał w

uszach Milesa niczym anielskie

pienia. Księżna dumnie odrzuciła głowę do tyłu. Dziś włożyła krwistoczerwoną

perukę, zaczesaną do tyłu, z

luźnymi lokami spływającymi na plecy. Intensywna czerwień włosów pasowała do

rdzawego żakietu ze

srebrnym haftem i szerokich spódnic - typowego stroju kobiet z rodu Vorów.

Inteligentne szare oczy i ruchliwa

twarz sprawiały miłe wrażenie, tak że mało kto dostrzegał, iż księżna nie

odznacza się wybitną urodą. Mimo że

od ponad dwudziestu lat wiodła życie w cieniu sławnego męża - typowy los

vorowskiej matrony - nadal

sprawiała wrażenie, jakby cały ten blichtr Barrayaru niewiele ją obchodził,

aczkolwiek Miles wiedział, że w

głębi ducha identyfikowała się z tragicznym losem swej nowej ojczyzny.

Więc dlaczego, tak jak moja matka, nigdy nie miałem ambicji zostania kapita-

nem statku? - zastanawiał się

Miles. Kapitan Cordelia Naismith w Betańskim Zwiadzie Astronomicznym pra-

cowała nad wprowadzeniem

ślepego skoku, jako jednej z metod pokonywania kanałów skokowych wszechświ-

ata. Robiła to ze względów

humanitarnych, czysto naukowych i ekonomicznych, a zresztą kto wie, jaka była

prawdziwa przyczyna.

Dowodziła sześćdziesięcioosobową załogą okrętu badawczego, z dala od domu i

wsparcia rodzimej planety. Z

pewnością było jej czego zazdrościć, pomyślał Miles. Już choćby hierarchia

władzy, tak ważna w Barrayarze,

byłaby czystą fikcją w Kolonii Beta, a polecenia sztabu - przedmiotem speku-

lacji i zakładów całego personelu.

- Co słychać na zewnątrz? - zagadnął Miles. - Tutaj jest równie zabawnie, jak

w izolatce na oddziale zakaźnym.

Ustalili w końcu, czy jestem rebeliantem?

- Chyba nie - rzekła księżna. - Pozostali - porucznik Bonn i reszta - zostali

zdegradowani. Nie odeszli w

niesławie, ale pozbawiono ich wszystkich przywilejów, no i przede wszystkim

utracili status cesarskiego wasala,

który chyba wiele znaczy dla tutejszych mężczyzn...

- Czyli są niejako rezerwistami - stwierdził Miles. - A co z Metzovem i kade-

tami?

- Sporo stracił. Też został zdegradowany.

- Zostawili go na wolności? - żachnął się Miles.

Księżna wzruszyła ramionami.

- Nie było żadnych ofiar. Przekonano Arala, że sąd wojenny i tak nie

nałożyłby wyższej kary. Zdecydowali, że

nie będą pociągać do żadnej odpowiedzialności kadetów.

- Hmm, chyba satysfakcjonuje mnie taka decyzja. A co... ze mną?

- Oficjalnie pozostajesz więźniem CesBez-u. Na czas nieokreślony.

- Czyli jednak loch? - Miles zacisnął dłoń na kołdrze, palce nadal miał

opuchnięte. - Ile czasu mam tu siedzieć?

- Tyle, ile potrzeba, by kara odniosła swój psychologiczny skutek.

- Jaki? Taki, że oszaleję? Jeszcze parę dni i będą mieli swój skutek!

Księżna skrzywiła usta.

- Zostaniesz tu tak długo, aż wojskowi Barrayaru uznają, że zostałeś właści-

wie ukarany za, hmm... przestępstwo,

którego się dopuściłeś. Dopóki tkwisz w tym raczej ponurym budynku, można

utrzymywać ich w przekonaniu,

że jesteś tu poddawany - no, wiesz... temu, co wedle ich mniemania powinno

dziać się w takim miejscu. Gdyby

pozwolono ci chodzić po mieście ze śpiewem na ustach, trudno byłoby pod-

trzymywać iluzję, że wisisz przykuty

za nogi do ściany lochu.

- To wszystko wydaje się takie... nierzeczywiste. - Miles oparł się wygodniej

o poduszki. - Ja chciałem tylko

służyć w armii.

Szerokie usta księżnej rozciągnęły się w przelotnym uśmiechu.

- Zatem jesteś gotów do przemyślenia innego sposobu zarabiania na życie, ko-

chanie.

- Bycie Vorem to więcej niż praca.

- Tak, to patologia. Obsesyjna chęć podtrzymywania iluzji. Miles, galaktyka

jest wielka i znajdziesz w niej inne,

nierzadko ciekawsze miejsca, w których mógłbyś służyć.

- Więc dlaczego ty zostałaś tutaj? - odgryzł się Miles.

- Ach, to. - Księżna uśmiechnęła się blado. - Cóż, niektórym ludziom nie

sposób odmówić.

- Skoro mówimy już o tacie, to czy zamierza mnie odwiedzić?

- Hmm - nie. Przez pewien czas chce trzymać się na dystans. Nie chce, żeby

ludzie myśleli, że popiera twoją

niesubordynację i używa politycznych wpływów, by wyciągnąć cię spod lawiny.

Uznał, że najlepiej będzie, jeśli

oficjalnie będzie na ciebie wściekły.

- A jest?

- Naturalnie, że nie. Więcej... ma chyba jakieś szeroko zakrojone plany co do

twojej osoby związane z reformą

społeczno-polityczną kraju. Uważa, że przy twoim solidnym wykształceniu wo-

jskowym, mimo wrodzonego

upośledzenia, możesz przysłużyć się Barrayarowi.

- Tak, wiem.

- Więc nie martw się. Ojciec gotów wykorzystać i twój niepokój.

Miles westchnął głęboko.

- Chcę coś robić. Chcę swoje ubrania.

Jego matka zacisnęła usta i potrząsnęła bezradnie głową.

Wieczorem Miles zadzwonił do Ivana.

- Gdzie jesteś? - spytał podejrzliwie Ivan.

- W areszcie szpitalnym.

- Nie chcę mieć z tym nic wspólnego - oznajmił sucho Ivan i rozłączył się.

Rozdział siódmy

Następnego poranka Miles został przeniesiony do innego pomieszczenia.

Zaprowadzono go do kwatery

znajdującej się zaledwie piętro niżej niż szpital, czym rozwiał wszelkie

nadzieje Milesa na ujrzenie nieba. Oficer

otworzył drzwi jednego z mieszkań zwykle wykorzystywanych do przechowywania

świadków incognito. I, jak

zauważył ponuro Miles, politycznych persona non grata. Czyżby życie w więzi-

eniu upodabniało człowieka do

kameleona, tak że po pewnym czasie zlewał się z tłem i przestawano go zau-

ważać?

- Jak długo tu zostanę? - zapytał strażnika.

- Nie wiem, panie chorąży - odparł mężczyzna i wyszedł.

Na środku pokoju ktoś położył torbę podróżną Milesa wypchaną ubraniami oraz

pudełko, do którego

pospiesznie wrzucono resztę jego rzeczy - wszystkie przedmioty, które służyły

mu na Wyspie Kiryła,

przesączone wilgotnym zapachem morza i arktycznym chłodem. Miles pobieżnie

przejrzał pudełko, żeby

upewnić się, czy niczego nie brakuje. Wyglądało na to, że nie - zapakowano

nawet jego podręczną biblioteczkę

meteorologiczną. Następnie rozejrzał się po mieszkaniu. Umieszczono go w jed-

nopokojowej klitce umeblowanej

sprzętami sprzed dwudziestu lat - kilka wygodnych krzeseł, łóżko i aneks

kuchenny zabudowany pustymi

szafkami, półkami i kredensami. Żadnych śladów poprzedniego lokatora; zapom-

nianych ubrań, drobiazgów czy

bibelotów.

Bez wątpienia mieszkanie zostało naszpikowane pluskwami. Każda gładka pow-

ierzchnia mogła kryć w sobie

czujnik holowizyjny połączony z urządzeniem podsłuchowym, które znajdowało

się pewnie poza pokojem.

Ciekawe, czy je włączono, zastanawiał się Miles. Może Illyan nawet nie zawra-

cał sobie głowy kontrolowaniem

jego poczynań? To byłoby jeszcze gorsze.

Na korytarzu rezydował strażnik, a pod sufitem umieszczono zdalnie sterowane

monitory, ale wyglądało na to,

że wszystkie pozostałe apartamenty są puste. Miles odkrył, że może wychodzić

z mieszkania i bez przeszkód

zwiedzać te części budynku, które nie należą do strefy najwyższego bezpiec-

zeństwa, jednak gdy próbował wyjść

na zewnątrz, przy drzwiach wejściowych zatrzymali go strażnicy i uprzejmie,

lecz stanowczo wyjaśnili, że jest

to niemożliwe. Miles zastanawiał się, czy nie spróbować ucieczki, spuszczając

się po linie z dachu, ale szybko

doszedł do wnioskuj że pewnie zaraz by go zastrzelono, i tylko narobiłby kło-

potów jakiemuś, Bogu ducha

winnemu, strażnikowi.

Kiedy tak wałęsał się bez celu po budynku, natknął się na oficera służby bez-

pieczeństwa, który odprowadził go

do mieszkania, wręczył garść kuponów do restauracji znajdującej się w gmachu

i dał do zrozumienia, że lepiej

by było, gdyby poza godzinami posiłków Miles nie wychodził ze swojej kwatery.

Po wyjściu urzędnika Miles

przeliczył szybko kupony, mając nadzieję, że z ich liczby wywnioskuje długość

swojego pobytu w areszcie. Gdy

okazało się, że bonów jest ponad setka, wzdrygnął się z przerażeniem.

Rozpakował pudełko i torbę, wyprał wszystko, co się dało, w pralni akustyc-

znej, żeby ostatecznie usunąć z

odzieży paskudny odór Krainy Wiecznego Lodu, powiesił mundury do wyschnięcia,

wypastował buty,

porozkładał pozostałe rzeczy na półkach, wziął prysznic i przebrał się w

świeży mundur. Minęła zaledwie

godzina. A co z pozostałymi? Próbował czytać, ale nie mógł skoncentrować się

na treści książki, więc

ostatecznie zasiadł na najwygodniejszym z krzeseł, zamknął oczy i wyobrażał

sobie, że pozbawiona okien,

hermetycznie zamknięta klitka, do której go wsadzono, jest kabiną na statku

kosmicznym. Odlot.

Dwa dni później siedział na tym samym krześle i jadł bez apetytu restaura-

cyjną kolację, gdy usłyszał dzwonek

do drzwi.

Mocno zdziwiony poderwał się z miejsca i pokuśtykał do drzwi. Miał nadzieję,

że nie znajdzie za nimi plutonu

egzekucyjnego, chociaż kto wie?

Kiedy zobaczył czekających za progiem dwóch oficerów CesBez-u w zielonych

mundurach, którzy patrzyli na

niego bez uśmiechu, był już niemal pewien, że jego podejrzenia były słuszne.

- Przepraszam, oficerze Vorkosigan - mruknął jeden i minąwszy Milesa, zaczął

przeszukiwać skanerem pokój.

Miles zamrugał oczami ze zdumienia, ale gdy zobaczył, kto stoi na korytarzu

za strażnikami, zrozumiał, o co

chodzi. Na polecenie oficera posłusznie rozłożył ręce na boki i poddał się

kontroli.

- Czysty, sir - rzucił oficer, a Miles wiedział, że strażnik nie może się

mylić. Ci ludzie nigdy nie robili niczego

po łebkach, nawet w sercu siedziby CesBez-u.

- Dziękuję. Proszę nas teraz zostawić samych. Możecie zaczekać na korytarzu -

oznajmił trzeci mężczyzna.

Tajniacy skinęli głową, wyszli z pokoju i zajęli pozycje po obu stronach

drzwi.

Ponieważ zarówno przybysz, jak i Miles mieli na sobie galowe zielone mundury,

powitali się krótkim salutem,

aczkolwiek uniform gościa był pozbawiony wszelkich oznaczeń wojskowych czy

cywilnych. Mężczyzna był

średniego wzrostu, szczupły. Miał ciemne włosy i intensywnie brązowe oczy. Na

pozbawionej zmarszczek

młodej twarzy pojawił się krzywy uśmiech.

- Sir - zagaił oficjalnie Miles.

Cesarz Gregor Vorbarra wykonał nieznaczny ruch głową i Miles przekręcił klucz

w drzwiach. Mężczyzna

wyraźnie się odprężył.

- Cześć, Miles.

- Witam. Eee... - Miles ruszył niepewnie w kierunku foteli. - Witaj w moich

skromnych progach. Włączyli

podsłuch.

- Prosiłem, żeby tego nie robili, ale nie zdziwiłbym się, gdyby Illyan mnie

nie posłuchał. Dla mojego dobra -

stwierdził sarkastycznie Gregor i podszedł do Milesa, wymachując trzymaną w

ręce plastikową torebką, z której

dobiegał cichy brzęk. Zasiadł na większym krześle, zwolnionym właśnie przez

Milesa, oparł wygodnie plecy,

przewiesił nogę przez poręcz i westchnął rozdzierająco, jakby uszło z niego

całe powietrze. Skinął głową na

torbę i oznajmił: - Przyniosłem wytworny środek znieczulający.

Miles zajrzał do środka torebki. Dwie butelki wina. Niesamowite, ale były już

schłodzone!

- Niech cię Bóg błogosławi. Teraz najchętniej w ogóle bym nie trzeźwiał. Skąd

wiedziałeś? A przy okazji, jakim

cudem udało ci się dostać do mnie? Sądziłem, że nikt nie może się ze mną wi-

dywać. - Miles schował jedną

butelkę do lodówki i wyciągnął z szafki pokryte grubą warstwą kurzu szklanki.

Gregor wzruszył ramionami.

- Nie zdołaliby mnie powstrzymać. Przekonywanie innych do mojej woli idzie mi

coraz lepiej. Aczkolwiek

założę się, że Illyan zrobił wszystko, żeby moja wizyta tutaj miała charakter

wyłącznie prywatny. I tak muszę

wyjść przed dwudziestą piątą. - Przygarbił się nagle, jakby przytłoczony

codziennym nawałem obowiązków. - A

poza tym zgodnie z religią twojej matki za odwiedzanie chorych i więźniów

przysługuje jakaś niebiańska

nagroda, a z tego, co słyszałem, ty kwalifikujesz się do obu kategorii.

Ach, więc to matka nakłoniła Gregora do tej wizyty, pomyślał Miles. Powinien

był domyślić się tego, widząc

butelki opatrzone etykietą prywatnych piwnic Vorkosiganów. Na Boga - wiedz-

iała, czego mi trzeba, pomyślał z

uznaniem. Natychmiast przestał beztrosko potrząsać butelką i potraktował ją z

należnym szacunkiem. Ostatnie

dni tak wyostrzyły jego poczucie samotności i opuszczenia, że nawet nie ra-

ziła go nadopiekuńczość rodzicielki -

przeciwnie był jej szczerze wdzięczny. Otworzył wino, napełnił kieliszki i

zgodnie z barrayarską etykietą

zaczerpnął pierwszy łyk. Ambrozja! Rozsiadł się w drugim fotelu i zagadnął:

- Tak czy inaczej, cieszę się, że cię widzę.

Miles przyjrzał się uważnie staremu towarzyszowi zabaw. Gdyby dzieląca ich

różnica wieku była choć trochę

mniejsza, pewnie popadliby w schemat przybranych braci. Książę i księżna Vor-

kosigan zostali oficjalnymi

opiekunami Gregora w czasach chaosu i przemocy, gdy w kraju wybuchł rokosz

Vordariana. Strzegli go przed

obcymi, aczkolwiek dworskie dzieci zostały uznane za bezpieczne towarzystwo i

mogły bez ograniczeń

kontaktować się z przyszłym cesarzem. Miles, Ivan i Elena byli rówieśnikami,

natomiast Gregor, już jako

dziecko poważny ponad wiek, godził się uczestniczyć w zabawach młodszych.

Gregor podniósł kieliszek do ust i pociągnął łyk wina.

- Przykro mi, że masz kłopoty.

Miles przekrzywił głowę.

- Mały żołnierz, to i kariera nieduża. Miałem nadzieję, że wyrwę się z tej

planety. Chciałem służyć na statku.

Gregor ukończył Cesarską Akademię Wojskową dwa lata przed tym, jak wstąpił do

niej Miles. Pokiwał głową

ze zrozumieniem.

- Jak my wszyscy.

- Ty przez rok latałeś statkiem kosmicznym - zauważył Miles.

- Głównie po orbicie. Takie patrole na niby, w otoczeniu floty okrętów Cesar-

skiej Służby Bezpieczeństwa.

Szybko takie udawanie stało się prawdziwą katorgą. Udawanie, że jest się ofi-

cerem, że wykonuje się jakąś pracę,

podczas gdy tak naprawdę swoją obecnością przysporzyłem tylko pracy innym...

ty miałeś przynajmniej do

czynienia z prawdziwymi zagrożeniami.

- Zapewniam cię, że większości z nich nie miałem w planach.

- Coraz częściej dochodzę do wniosku, że w tym tkwi sedno problemu - ciągnął

Gregor. - Twój ojciec, mój, nasi

dziadkowie - wszyscy przeszli przez szkołę życia, brali udział w prawdziwych

akcjach, nie tak jak ja. - Machnął

lekceważąco ręką.

- Ale to nie był ich wybór - zaprotestował Miles. - Kariera wojskowa mojego

ojca zaczęła się w dniu, w którym

szwadron śmierci Szalonego Yurija napadł na jego dom i wymordował większość

rodziny - miał wtedy jakieś

jedenaście lat. Wolałbym zginąć, niż przechodzić taką inicjację. Nie sądzę,

by ktokolwiek chciał w ten sposób

zaczynać karierę.

- Hmm. - Gregor zapadł się głębiej w fotel. Miles wiedział, że cesarz czuje

się równie przytłoczony wyczynami

swego legendarnego ojca, księcia Serga, jak on sam chwałą księcia Vorkosi-

gana. Natychmiast też przypomniał

sobie o drugiej stronie medalu, tym, co w duchu nazywał „dwoma twarzami

Serga”. Jedna - być może jedyna,

jaką znał Gregor - przedstawiała nieżyjącego bohatera, męczennika, który

zginął na polu walki, albo, jak głosiła

inna wersja, zaginął podczas jednej z wypraw na orbitę. Za drugą krył się

Serg - tyran: szalony dowódca i

sadystyczny sodomita, którego przedwczesna śmierć podczas szalonej inwazji na

Escobar była być może dla

Barrayaru najszczęśliwszym zrządzeniem losu. Miles zastanawiał się, czy Gre-

gor kiedykolwiek poznał tę

ciemniejszą stronę osobowości ojca. Nikt, kto znał Serga, nigdy o nim nie

opowiadał, a już na pewno nie książę

Vorkosigan. Miles spotkał kiedyś jedną z ofiar Serga i miał nadzieję, że Gre-

gor nigdy nie będzie miał takiej

okazji.

Uznał, że bezpieczniej będzie zmienić temat rozmowy.

- Chyba już wszyscy wiedzą o moich perypetiach, ale powiedz, jak ty żyłeś

przez te trzy miesiące. Żałowałem,

że nie mogę być na twoim przyjęciu urodzinowym. Na Wyspie Kiryła urodziny

świętuje się, upijając w trupa,

więc dzień ten nie różni się praktycznie niczym od pozostałych.

Gregor skrzywił się i westchnął.

- Za dużo uroczystości, godziny stania na baczność. Sądzę, że bez problemu

połowę moich obowiązków mógłby

przejąć plastikowy manekin i nikt nie zauważyłby różnicy. Poza tym mnóstwo

godzin straconych na

wysłuchiwanie ofert matrymonialnych, którymi zasypują mnie niezliczeni do-

radcy.

- Prawdę mówiąc, trudno się im dziwić - stwierdził Miles. - Załóżmy, że jutro

giniesz pod kołami lotniaka z

herbatą. Natychmiast zaczyna się walka o sukcesję. Na poczekaniu mogę

wymienić co najmniej sześciu

kandydatów, tu w imperium, którzy mają mniejsze lub większe pretensje do

tronu. W razie czego pojawiłoby się

o wiele więcej pretendentów. Pamiętaj, że spora ich część z czystej złośli-

wości wda się w tę grę, po to tylko, by

zobaczyć, jak inni odpadają z wyścigu. Na pewno nie obejdzie się bez mordów

na tle politycznym. Między

innymi właśnie dlatego do tej pory nie wyznaczono twojego oficjalnego

następcy.

Gregor spojrzał uważnie na Milesa.

- Przecież sam masz spore szansę na tron.

- Z takim ciałem? - prychnął Miles. - Komuś musiałoby bardzo zależeć na

zniszczeniu przeciwnika, żeby

wyznaczył mnie. A wtedy zostaje mi jedynie ucieczka z domu - jak najdalej

stąd. Więc zrób mi tę przyjemność -

ożeń się, ustatkuj i szybko wyprodukuj co najmniej sześciu małych Vorbarrów.

Gregor wyglądał na jeszcze bardziej przybitego.

- To jest pomysł. Ucieczka. Ciekawe, jak daleko zdołam zbiec, zanim dorwie

mnie Illyan?

Jak na komendę obaj zadarli głowy do góry, chociaż Miles nie był wcale pe-

wien, czy pluskwy zamontowano

właśnie w suficie.

- Lepiej, żeby był to Illyan niż kto inny. - Boże, ta rozmowa zeszła na

dziwne tory, pomyślał.

- Jeśli dobrze pamiętam, to pewien chiński cesarz właśnie tak zrobił - uciekł

gdzieś, gdzie nikt go nie znał, i

zarabiał na życie, zamiatając ulice. Zresztą nie on jeden - te niezliczone

szeregi książąt i hrabiów prowadzących

sklepy czy restauracje. Mówię ci, ucieczka jest możliwa!

- Od czego? Od bycia Vorem? To tak jakbyś chciał uciec od własnego cienia. -

Przez chwilę, gdy zapadną

ciemności, myślisz, że ci się udało, ale potem... dodał w myślach Miles i

zajrzał jeszcze raz do torby Gregora. -

O! Przyniosłeś planszę do gry w taktygo! - Wcale nie miał ochoty na partyjkę

taktygo; już jako nastolatek

znudził się tą grą, ale mimo wszystko było to lepsze od bezowocnej dyskusji.

Wyciągnął planszę i rozłożył na

stole z udawanym entuzjazmem. - Jak za starych dobrych czasów. -Okropieństwo!

Gregor uniósł się z krzesła i wykonał pierwszy ruch. Udawał, że ma ochotę

sprawić przyjemność Milesowi,

który udawał zainteresowanie grą, by zabawić Gregora, udającego... Miles z

rozpędu pokonał Gregora w kilku

ruchach i stwierdził, że jeśli podstęp ma mieć szansę powodzenia, powinien

bardziej przyłożyć się do gry. W

drugiej rundzie poszło już lepiej, ponieważ zdołał przykuć uwagę Gregora i

oderwać go od niepokojących myśli.

W tym czasie napoczęli drugą butelkę i już wkrótce Miles poczuł pierwsze

skutki działania prezentu od matki.

Język odmawiał mu posłuszeństwa, powieki co chwilę opadały, a cały intelekt

gdzieś wyparował, tak że

następną rundę oddał Gregorowi prawie bez walki.

- Chyba po raz pierwszy, od kiedy skończyłeś czternaście lat, wygrałem z tobą

- westchnął Gregor z ledwie

skrywaną satysfakcją, kiedy gra weszła w spokojniejszą fazę. - Cholera! Pow-

inieneś być oficerem!

- Ojciec twierdzi, że taktygo nie jest dobrą grą wojenną - zauważył Miles. -

Za mało przypadku i

nieoczekiwanych wydarzeń, które nadawałyby jej znamiona autentyczności. Mimo

to lubię tę grę. - Miles cenił

taktygo za to, że grając, można się było odprężyć. Nie wymagała większego

wysiłku umysłowego - ot,

schematyczne ruchy, trochę kalkulacji i logiki i łatwa do przewidzenia

strategia.

- Skoro tak twierdzisz. - Gregor spojrzał na Milesa. - Nadal nie rozumiem,

dlaczego wysłali cię na Wyspę

Kiryła. Przecież już dowodziłeś prawdziwą flotą kosmiczną. To, że okręty

należały do bandy cholernych

najemników, nie ma najmniejszego znaczenia.

- Cicho! Oficjalnie to nigdy się nie zdarzyło, a w moich aktach wojskowych

nie ma o tym ani słowa. No i

dobrze. Dowódcy nie byliby zachwyceni. A poza tym, nie tyle dowodziłem den-

dariańskimi najemnikami, ile

zahipnotyzowałem ich. Bez kapitana Tunga, który uznał, że może wykorzystać

moje żądania do własnych

celów, wszystko mogłoby skończyć się o wiele gorzej. W każdym razie na pewno

o wiele szybciej.

- Myślałem, że Illyan wykorzysta ich w mądrzejszy sposób - rzekł Gregor. -

Chociaż zrobiłeś to zupełnie

przypadkowo, bądź co bądź przeciągnąłeś ukradkiem na stronę Barrayaru organi-

zację wojskową z prawdziwego

zdarzenia.

- Tak, a oni nawet o tym nie wiedzieli. Tak czy inaczej, teraz jest to wielka

tajemnica. Daj spokój, od początku

było wiadomo, że wcielenie ich do wydziału Illyana jest czystą fikcją. - Czy

to samo będą mówić o moim

przydziale do sekcji Illyana? - pomyślał natychmiast Miles. - Illyan jest

zbyt ostrożny, by dać się wmanewrować

w międzygalaktyczną awanturę militarną. Obawiam się, że zależy mu jedynie na

trzymaniu Wolnej Najemnej

Floty Dendarii jak najdalej od Barrayaru. Najemnicy wnoszą w życie społec-

zeństwa tylko chaos.

- A poza tym ich liczebność jest raczej śmieszna - mniej niż tuzin okrętów,

trzy czy cztery setki ludzi. Jak na

podstawową tajną, sześcioosobową komórkę do zadań specjalnych, jest ich

stanowczo za dużo, chociaż mogliby

brać udział w takich zadaniach. Jeśli zaś chodzi o operacje kontynentalne, to

mają za mało ludzi. Nie są

oddziałami naziemnymi, stacjonują w kosmosie. Ich specjalnością były blokady

kanałów skokowych - to łatwe

operacje, niewymagające dużej ilości sprzętu, a przeciwnik - zwykle nieuzbro-

jeni cywile - niegroźny. Zresztą

właśnie w takiej sytuacji spotkałem ich po raz pierwszy. Nasz frachtowiec

został zatrzymany przez ich blokadę,

tyle że w tym wypadku posunęli się za daleko. Nadal drżę ze strachu, gdy

przypomnę sobie, jak niewiele wtedy

brakowało. Choć często zastanawiam się, czy gdybym wtedy wiedział to, co

teraz... - Miles urwał i potrząsnął

bezradnie głową. - Może to tak jak z lękiem wysokości. Gdy jesteś na górze,

nie wolno patrzeć w dół, bo strach

cię sparaliżuje i spadniesz. - Miles nigdy nie przepadał za wspinaczką.

- Z militarnego punktu widzenia, jak miały się te doświadczenia do pobytu w

bazie Lazkowski? - zapytał Gregor

z zainteresowaniem.

- Och, istnieją pewne podobieństwa - zgodził się Miles. - I tu, i tu

zajmowałem się rzeczami, o których nie

miałem najmniejszego pojęcia i potencjalnie niebezpiecznymi. Z obu miejsc

zdołałem się wyrwać i oba w jakiś

sposób mnie okaleczyły. Eskapada z najemnikami była chyba gorsza. Straciłem

Bothariego, a w pewnym sensie

i Elenę. W Krainie Wiecznego Lodu udało mi się przynajmniej przeżyć i nikt

nie zginął.

- Może robisz postępy? - zasugerował Gregor.

Miles potrząsnął w milczeniu głową i zajął się kieliszkiem. Powinien był zor-

ganizować jakąś muzykę. Głucha

cisza, która zapadła w pomieszczeniu, była przytłaczająca. Miał nadzieję, że

sufit pokoju nie zostanie w nocy

opuszczony i nie zgniecie go podczas snu. Zakładał jednak, że CesBez ma

lepsze metody na opornych

więźniów. To tylko złudzenie... sufit nadal tkwił na swoim miejscu. W razie

czego jestem na tyle niski, że może

zdołam się schować, pomyślał ponuro.

- Przypuszczam, że nie powinienem... - zaczął Miles z wahaniem - prosić cię,

żebyś pomógł mi się stąd

wydostać? Zawsze miałem opory przed korzystaniem z przywilejów cesarskich.

Jakbym grał nie fair.

- Prosisz jednego więźnia CesBez-u, by uwolnił drugiego? Brązowe oczy Gregora

rozświetliły iskierki ironii. -

Ja zawsze czuję się głupio, gdy trafiam głową w mur mojej, wydawałoby się

nieograniczonej, władzy cesarskiej.

Twój ojciec i Illyan stoją przy moich bokach niczym dwa nawiasy. - Ścisnął

mocno dłonie, podkreślając gestem

ostatnie słowa.

To ukryte fluidy tego pomieszczenia, uznał Miles. Gregor też czuł tę dziwną

presję.

- Gdybym tylko mógł, tobym ci pomógł - dodał Gregor przepraszającym tonem. -

Ale Illyan postawił sprawę

jasno - chce, żebyś zniknął wszystkim z oczu. Przynajmniej na jakiś czas.

- Jakiś czas - powtórzył Miles. Przełknął ostatni łyk wina i stwierdził, że

ma już dość na dzisiaj. Wielu

twierdziło, że alkohol działa przygnębiająco. - Jaki? Do diabła, jeśli cho-

ciaż jeden dzień dłużej posiedzę tu

bezczynnie, to służba bezpieczeństwa będzie mogła włączyć do swoich archiwów

pierwszy zarejestrowany na

holowidzie przypadek samozapalenia - dodał, wskazując palcem na sufit. - Nie

muszę... nie mogę opuszczać

tego budynku, ale chcę coś robić! Jakieś prace biurowe, porządkowe - jestem

specjalistą od przepychania rur -

cokolwiek. Ojciec uzgodnił z Illyanem, że weźmie mnie do swojego wydziału -

nikt inny mnie nie chciał - więc

musiał wymyślić dla mnie jakąś pracę. Przecież nie zakładał, że będę tylko

mmm... mama... maskotką. -

Szybkim ruchem napełnił kieliszek i wychylił go do dna, żeby opanować

jąkanie. Znowu powiedział za dużo.

Cholerne wino!

Gregor, który zdążył w tym czasie wybudować małą wieżę z pionków, zburzył ją

jednym ruchem dłoni.

- Och, bycie maskotką nie jest takie złe - zauważył, grzebiąc palcem w stosie

pionków. - Zobaczę, co da się

zrobić. Ale nic nie obiecuję.

Miles nie wiedział, czy zmianę swojej sytuacji zawdzięczał cesarzowi, plusk-

wom, czy puszczonym w ruch

kołom (miażdżącym z chrzęstem wszystko, co stanęło im na drodze), niemniej

jednak już dwa dni później dostał

pracę asystenta szefa straży budynku. Typowe biurowe zajęcie przy konsolecie

komputerowej: ustalanie

harmonogramów pracy, wypełnianie list płac czy aktualizacja plików. Przez

pierwszy tydzień zajęcie to było

całkiem interesujące, ale potem gdy nauczył się już wszystkiego, stało się

nudne. Zanim miesiąc dobiegł końca,

Miles miał serdecznie dosyć ogłupiającej i banalnej pracy. Zastanawiał się,

co go tu trzyma - lojalność czy

zwykła głupota? Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że strażnicy, podobnie jak

ich podopieczni, spędzali w

więzieniu całą dobę. A skoro Miles był teraz jednym z nich, to jego obowiąz-

kiem było niedopuszczenie do

własnej ucieczki. Ze strony Illyana stanowiło to cholernie sprytne posunięcie

- gdyby Miles chciał naprawdę

uciec, nikt, oprócz niego samego, nie zdołałby go powstrzymać. Kiedyś natknął

się na okno i wyjrzał na

zewnątrz. Padał drobny deszcz ze śniegiem.

Miles zaczynał już tracić nadzieję na wyjście z aresztu przed Świętem Zimy.

Ciekawe, ile czasu potrzeba, by

świat o mnie zapomniał, dumał ponuro. Gdybym popełnił samobójstwo, pewnie w

oficjalnym raporcie podano

by, że zostałem zastrzelony podczas próby ucieczki, rozmyślał. Zastanawiał

się, co chce osiągnąć Illyan -

pozbawić go zdrowych zmysłów czy tylko stanowiska w wydziale?

Upłynął kolejny miesiąc. Miles postanowił, że w ramach rozwoju duchowego

poświęci każdą wolną godzinę na

zapoznanie się z obszerną wojskową biblioteką holowizyjną. Zdecydował, że

zachowa porządek alfabetyczny.

Zbiór nagrań był zaiste zaskakujący. Szczególnie ubawił go trzydziestomi-

nutowy film (zajmujący miejsce w

rubryce „Higiena”), w którym wyjaśniano, jak prawidłowo brać prysznic. No

cóż, pomyślał, niewykluczone, że

niektórzy rekruci z głębokiej prowincji naprawdę potrzebowali takich instruk-

cji. Kiedy kilka tygodni później

zadzwoniono do niego z poleceniem stawienia się w gabinecie Illyana, dotarł

do litery L i właśnie zapoznawał

się z nagraniem „Laserowy; karabin model D67 - okablowanie zasilające, kon-

serwacja i naprawa”.

Od ostatniej pokutnej wizyty Milesa biuro szefa Cesarskiej Służby Bezpiec-

zeństwa praktycznie się nie zmieniło

- ta sama urządzona po spartańsku klitka bez okien, zdominowana przez us-

tawioną na środku olbrzymią

konsoletę, która znacznie lepiej nadawałaby się do pilotowania okrętu

skokowego - jedyną innowacją były dwa

krzesła, których zabrakło ostatnim razem. Jedno z nich pozostawiono puste, co

napełniło Milesa nową nadzieją.

Może, pomyślał, tym razem nie czeka mnie dywanik? Drugie krzesło zajmował

mężczyzna w zielonym

mundurze, opatrzonym insygniami kapitańskimi i emblematem CesBez-u.

Interesujący człowiek z tego kapitana, zauważył Miles, obejrzawszy go ukrad-

kiem podczas salutowania

Illyanowi. Mężczyzna miał z wyglądu jakieś trzydzieści pięć lat. Coś w jego

twarzy, ten nieuchwytny sarkazm,

przypominał Milesowi Illyana, aczkolwiek oblicze kapitana nie było tak po-

godne. Blady, mocno zbudowany,

mógłby spokojnie uchodzić za pomniejszego urzędnika, człowieka spędzającego

większość czasu za biurkiem.

Chociaż taka aparycja mogła być również skutkiem wielu lat spędzonych w

kabinie statków kosmicznych.

- Oficerze Vorkosigan, to jest kapitan Ungari. Kapitan należy do mojego ze-

społu galaktycznego. Ma

dziesięcioletnie doświadczenie w zbieraniu informacji dla tego wydziału. Jego

specjalnością jest szacowanie

zasobów militarnych.

Ungari skinął uprzejmie głową na potwierdzenie słów Illyana. Fachowym wzrok-

iem obejrzał Milesa od stóp do

głów, a Miles od razu zaczął się zastanawiać nad wynikiem tej oceny. Ciekawe,

jaką wartość wywiadowczą

może mieć skarłowaciały żołnierz? Na wszelki wypadek wyprostował się jednak,

by wyglądać na wyższego.

Ungari zachował kamienną twarz, tak że nie sposób było nic z niej wyczytać.

Illyan odchylił się na oparcie obrotowego fotela.

- No i jak tam, oficerze? Czy miał pan ostatnio jakieś wiadomości od najem-

ników dendariańskich?

- Sir? - Miles wzdrygnął się nerwowo. Takiego pytania nie oczekiwał. - Ostat-

nio... nie. Jakiś rok temu

otrzymałem wiadomość od Eleny Bothari... to znaczy Bothari-Jesek. Ale to była

czysto prywatna sprawa... eee,

życzenia urodzinowe.

- Tak, wiem - przytaknął Illyan.

Czyżby, sukinsynie?

- A od tego czasu nic?

- Nie, sir.

- Hmm. - Illyan wskazał ręką wolny fotel. - Usiądź, Milesie. - Zaczął mówić

szybciej i mniej oficjalnym tonem.

Czyżby w końcu miał przejść do sedna sprawy? - Zajmijmy się astrografią. Jak

mówią: geografia jest matką

strategii - zagadnął Illyan, wciskając jakieś przyciski na klawiaturze.

Na płytce holowidu pojawiła się trójwymiarowa kolorowa mapa kanałów i bram

skokowych, która, gdyby nie

jaskrawa kolorystyka, przypominałaby do złudzenia przestrzenny model cząstec-

zki chemicznej. W tym wypadku

zamiast atomów występowały bramy miejscowych przestrzeni terytorialnych, a

rolę wiązań pełniły kanały

skokowe. Mapa miała stanowić raczej zwięzłe źródło informacji, a nie wyska-

lowany model wszechświata. Illyan

ustawił zbliżenie fragmentu schematu i na ekranie pojawiła się pusta kula

wypełniona czerwonymi i niebieskimi

kropkami, od której w nieprawdopodobnych kierunkach odchodziły cztery linie

proste, prowadzące do bardziej

złożonych kuł - całość wyglądała jak przekrzywiony krzyż celtycki.

- Coś ci to przypomina?

- To jest chyba centrum Hegen Hub, prawda?

- Tak. - Illyan wręczył Milesowi pilota sterującego ekranem. - A teraz, ofi-

cerze, opisz nam strategiczne

znaczenie Hegen Hub.

Miles odchrząknął i zaczął:

- Jest to układ planetarny wokół podwójnej gwiazdy, w którym nie ma żadnych

zamieszkanych planet, a jedynie

kilka stacji kosmicznych i satelitów siłowych. Nie ma tam niczego interesu-

jącego. Jak wiele innych połączeń

skokowych, miejsce to służy jedynie jako droga tranzytowa i gdyby nie intere-

sujące otoczenie, byłoby

całkowicie bezużyteczne. Hegen Hub ratuje sąsiedztwo czterech lokalnych

przestrzeni terytorialnych, w których

znajdują się zamieszkane planety. - W trakcie wykładu Miles podświetlał

kolejno omawiane miejsca.

- Aslund. Aslund jest tak jak i Barrayar ślepym zaułkiem wszechświata, a He-

gen Hub to jedyna brama łącząca tę

planetę z większą siecią galaktycznych połączeń. Hegen Hub jest tym dla As-

lund, czym przejście Komarr dla

naszej planety.

- Obszar Jacksona - tutaj Hegen Hub jest jednym z pięciu wyjść z lokalnej

przestrzeni terytorialnej. Za

Obszarem Jacksona leży połowa zbadanej galaktyki.

- Vervain. Ta planeta ma dwa wyjścia - jedno do Hub, drugie do sektorów kos-

micznych kontrolowanych przez

Imperium Cetagandańskie.

- I czwarty region - to oczywiście, nasz, hmm, dobry sąsiad: Republika Pol,

która z kolei ma połączenie z

naszym własnym punktem transferowym - Komarrem. Ponadto przez Komarr mamy

proste wyjście do

cetagandańskiej części kosmosu. Od kiedy podbiliśmy tę planetę, ta ścieżka

jest ściśle kontrolowana, a często

całkowicie niedostępna dla ruchu wychodzącego z Cetagandy. - Miles spojrzał

na Illyana, szukając

potwierdzenia swoich słów. Ten z kolei popatrzył na Ungariego, który pozwolił

sobie na nieznaczne uniesienie

brwi. I co to miało niby znaczyć?

- Strategia zarządzania kanałami skokowymi. Diabelska kocia kołyska - mruknął

posępnie Illyan i zerknął na

schemat błyskający na ekranie. - Czterech graczy, jedna plansza. To nie pow-

inno być trudne...

- Tak czy inaczej - Illyan wyciągnął dłoń po pilota i opadł z powrotem na fo-

tel ze stęknięciem - Hegen Hub jest

prawie pewnym, potencjalnym źródłem kłopotów dla czterech sąsiednich układów.

Przejście to, poprzez Pol,

obsługuje dwadzieścia pięć procent naszego ruchu handlowego. A mimo że Ver-

vain jest niedostępny dla

wojennych okrętów Cetagandy, podobnie jak Pol dla naszych, to Cetagandanie

kierują większość wychodzącego

ruchu pasażerskiego właśnie przez tę bramę - ruch wchodzący odbywa się przez

Obszar Jacksona. Każde

wydarzenie - dajmy na to, wojna - które doprowadzi do zatkania Hegen Hub, ud-

erza z równą mocą w nas i

Cetagandan.

- A ponadto po latach kompletnego braku zainteresowania i utrzymywania stanu

domyślnej neutralności w tym

pustym regionie zaczęły dziać się dziwne rzeczy - powiedziałbym, że mają tam

miejsce nasilone ruchy wojsk.

Wygląda na to, że cztery regiony wzięły się do roboty. Rząd Pol obsadził wo-

jskiem wszystkie sześć stacji

skokowych wychodzących na Hub, a co jeszcze bardziej mnie niepokoi, zrobił to

kosztem osłabienia stacji

skierowanych w naszą stronę. Znając ich chorobliwą podejrzliwość i daleko

posuniętą ostrożność, z jaką

podchodzą do Barrayaru od czasów inwazji na Komarr, takie posunięcie jest

zdumiewające. Konsorcjum

Obszaru Jacksona robi to samo ze swojej strony, a władze Vervainu wynajęły

najemną flotę, która przyjęła

nazwę Wojowników Randalla.

- Wszystkie te posunięcia spowodowały wybuch prawdziwej paniki na Aslund,

która z oczywistych względów

ma najwięcej do stracenia. Rząd planety wywalił ponad połowę rocznych fun-

duszy przeznaczonych dla wojska

na uzbrojenie głównej stacji skokowej. Do diabła, zrobili z niej fortecę! A

żeby nie dać się zaskoczyć w trakcie

przygotowań, wynajęli też ludzi. Chyba ich znasz - kiedyś zwano ich Wolną Na-

jemną Flotą Dendarii. - Illyan

urwał, uniósł brwi i czekał na reakcję ze strony Milesa.

A więc o to chodziło? - pomyślał Miles. Odetchnął głęboko i rzekł:

- Niegdyś byli specjalistami od blokad. To ma sens, jak sądzę. Kiedyś zwano

ich Wolną Najemną Flotą

Dendarii, dlaczego kiedyś? Czy coś się zmieniło?

- Ostatnio wrócili do swojej oryginalnej nazwy i teraz każą nazywać siebie

najemnikami Osera.

- To dziwne. Dlaczego?

- No właśnie. - Illyan zacisnął usta. - Jedno z wielu pytań, na które nie

znamy odpowiedzi. Są jednak pilniejsze

pytania - choćby to, czy coś ich łączy z Cetagandą. To martwi mnie znacznie

bardziej. Jeśli w tym regionie

zapanuje chaos, ucierpimy na tym nie tylko my, ale i Cetagandanie. Ale jeżeli

sytuacja wróci do normy i okaże

się, że Cetagandą przejęła kontrolę nad Hegen Hub? Ha! To już zupełnie inna

sprawa. Wówczas mogliby

dyktować nam warunki, a nawet zupełnie zablokować ruch do i z Barrayaru -

dokładnie tak samo, jak my

zrobiliśmy z ich tranzytem przez Komarr. A gdy obejmą kontrolę nad kanałem

skokowym Komarr - Cetagandą,

to nagle okaże się, że blokują połowę z naszych czterech głównych kanałów ga-

laktycznych. Dzieje się coś

niepokojącego, ktoś nie mówi wszystkiego - a takimi metodami posługują się

właśnie Cetagandanie. Nie mam

dowodów, ale gdybym tylko mógł złapać ich lepkie łapy pociągające za

sznurki... To muszą być oni, nawet jeśli

jeszcze nie pojawili się na horyzoncie. - Illyan potrząsnął w zamyśleniu

głową. - Gdyby skok przez Obszar

Jacksona stał się niemożliwy, wówczas wszyscy musieliby nakładać drogi przez

Imperium Cetagandańskie...

pieniążki, no tak!

- Albo przez Barrayar - zauważył Miles. - Dlaczego Cetaganda miałaby wyświ-

adczać nam taką uprzejmość?

- Jest jedno rozwiązanie - prawdę mówiąc, wymyśliłem ich z dziewięć, ale to

akurat nadaje się dla ciebie, Miles.

Jak najskuteczniej opanować tunel skokowy?

- Blokując go równocześnie z obu stron - wyrecytował automatycznie Miles.

- No właśnie. Między innymi dlatego Pol zawsze starała się nie dopuścić do

koncentracji naszych sił w Hegen

Hub. Ale przypuśćmy, że ktoś na Pol rozpuściłby pogłoskę, której uciszenie

kosztowało mnie swego czasu sporo

nerwów. Załóżmy więc, że rozeszłaby się wieść, iż najemnicy dendariańscy są

prywatną armią pewnego

barrayarskiego lorda. Jaka byłaby ich reakcja?

- Pomyśleliby, że chcemy ich zaatakować - stwierdził Miles. - Zaczną

panikować, szaleć ze strachu, a być może

posuną się do zawiązania tymczasowego przymierza z, powiedzmy, Cetagandą?

- Bardzo dobrze. - Illyan pokiwał głową.

Kapitan Ungari do tej pory przysłuchiwał się rozmowie z miną człowieka, który

widział już wszystko, teraz

spojrzał na Milesa przychylniejszym okiem, a nawet posunął się do skinięcia

głową na znak aprobaty.

- Jednak nawet jeśli Dendarianie będą postrzegam jako strona niezależna -

ciągnął Illyan - to i tak przyczynią się

do destabilizacji w tym rejonie. Cała ta sprawa jest mocno niepokojąca - bez

żadnej przyczyny napięcie wzrasta

z dnia na dzień. Wystarczy iskra - jeden błąd, jeden śmiertelny wypadek - by

uruchomić nieopanowaną spiralę

chaosu. Muszę zdobyć informacje!

Illyan zawsze był spragniony informacji jak kania dżdżu. Zwrócił się do Unga-

riego:

- I co pan o tym myśli, kapitanie? Da sobie radę?

Ungari nie spieszył się z odpowiedzią.

- Nie wiedziałem, że jego kalectwo tak rzuca się w oczy.

- Tym razem może okazać się zaletą. Przy nim stanie się pan praktycznie

niewidzialny. To świetny kamuflaż -

tak jak koń zasłaniający podkradającego się człowieka.

- Być może. Ale czy poradzi sobie z takim obciążeniem? Nie będę miał wiele

czasu na niańczenie go. - Ungari

posługiwał się typowym wielkomiejskim językiem, właściwym dla kadry oficer-

skiej, aczkolwiek nie nosił

charakterystycznej odznaki absolwenta Akademii.

- Admirał twierdzi, że tak. Dlaczego miałbym mu nie wierzyć?

Ungari zerknął na Milesa.

- A jest pan pewien, że nie przemawiają przez niego... osobiste względy?

Pobożne życzenia, to miał pan na myśli, prawda? - skonkludował w duchu Miles.

- Jeśli tak, zdarzyłoby się to po raz pierwszy - zaprotestował Illyan, ale w

powietrzu zawisła druga część zdania;

„Zawsze musi być ten pierwszy raz”. Illyan obrócił się na fotelu i wbił

przenikliwy wzrok w Milesa. - Miles, czy

myślisz, że w razie potrzeby mógłbyś jeszcze raz wcielić się w rolę admirała

Naismitha? Na krótki czas?

Miles przeczuwał, że to pytanie musi paść, ale i tak wzdrygnął się, gdy

usłyszał je wypowiedziane na głos.

Wskrzesić tę dawno pogrzebaną postać... Illyan, to nie była rola filmowa.

- Pewnie - odezwał się po chwili. - Mogę jeszcze raz zagrać Naismitha. Znac-

znie gorsza jest postać, którą gram

na co dzień.

Illyan zdobył się na blady uśmiech, biorąc te słowa za dowcip. Miles nie

podzielał jednak jego

rozradowania.Gdybyś tylko wiedział... Gdybyś wiedział, jak to jest... W

trzech czwartych to rzeczywiście była

zwykła blaga i bzdura, ale w jednej czwartej... coś więcej. Wcielenie zeń,

ciało astralne, iluzja? Niemożliwy do

opanowania stan alfa... Czy da radę zrobić to jeszcze raz? A może wiedział

już zbyt wiele, żeby... „Spojrzysz w

dół i spadasz”. Może tym razem rzeczywiście chodzi tylko o odegranie roli?

Illyan przechylił się na oparcie

krzesła, złożył dłonie i opuścił je na kolana.

- Doskonale, kapitanie Ungari. Należy do pana. Proszę wykorzystać go, jak pan

uzna za stosowne. Wasza misja

ma na celu zebranie informacji na temat kryzysu w Hegen Hub. Ponadto, jeśli

będzie to możliwe, wykorzystacie

oficera Vorkosigana do usunięcia ze sceny najemników dendariańskich. Jeżeli

trzeba będzie skusić ich

fikcyjnym kontraktem i zapłacić jakąś zaliczkę, skorzystajcie z tajnego konta

operacyjnego. Wiecie, czego

oczekuję. Niestety nie mogę dać wam bardziej szczegółowych instrukcji, gdyż

nie wiem, co będziecie musieli

robić.

- Nic nie szkodzi, sir - odparł Ungari z nieśmiałym uśmiechem.

- Hmm. Cieszcie się więc niezależnością, póki ją macie. Jeden błąd i możecie

się z nią pożegnać - rzucił Illyan

pozornie beztroskim tonem, ale jego oczy patrzyły twardo. Następnie zwrócił

się do Milesa: - Miles, będziesz

występował jako admirał Naismith podróżujący incognito. Damy do zrozumienia,

że wracasz do floty

Dendarian. W momencie gdy kapitan Ungari uzna, że powinieneś wcielić się w tę

rolę, on sam będzie udawać

twojego ochroniarza. W ten sposób nie straci kontroli nad sytuacją. Zdaję so-

bie sprawę, że kapitan nie może

dbać równocześnie o powodzenie misji i twoje bezpieczeństwo, więc oprócz

niego dostaniesz prawdziwego

ochroniarza. Taki układ zapewni Ungariemu swobodę ruchów, a jednocześnie

stanowić będzie przykrywkę, na

wypadek gdyby ktoś zainteresował się, dlaczego macie własny statek. Mamy pi-

lota skokowego, a okręt

zdobyliśmy w... no, nieważne gdzie, i nic ich nie łączy z Barrayarem. Statek

jest zarejestrowany w Obszarze

Jacksona, co idealnie pasuje nam do tajemniczej przeszłości admirała Nais-

mitha. Rzecz jasna to wszystko

nieprawda, ale brzmi tak przekonująco, że nikt nie zechce doszukiwać się

prawdy. - Urwał, po czym dodał: -

Naturalnie, masz słuchać kapitana Ungariego. Ale chyba nie muszę ci o tym

przypominać. - Illyan obdarzył

Milesa spojrzeniem lodowatym jak noc polarna na Wyspie Kiryła.

Miles posłusznie uśmiechnął się, dając do zrozumienia, że przyjmuje warunki

umowy.Będę grzeczny, sir! Tylko

pozwól mi wydostać się z tej planety! Jednak czy awans z ducha na przynętę

był wyróżnieniem?

Rozdział ósmy

Victor Rotha - przedstawiciel handlowy. To prawie tak jak stręczyciel. Miles

spojrzał podejrzliwie na odbicie

swojego nowego wcielenia, które patrzyło na niego znad płytki holowidowej w

kabinie. Niby zwykłe, proste

lusterko, a coś tu nie gra. A przy okazji, ciekawe, skąd Illyan wytrzasnął

ten statek, zastanawiał się. Betańskie

dzieło, zapchane po sufit efektownym sprzętem. W nagłym przypływie dobrego

humoru Miles próbował

wyobrazić sobie, co by się stało, gdyby nawaliło oprogramowanie wyszukanej

dźwiękowej szczoteczki do

zębów.

Rotha miał na sobie niewyszukane ubranie, stosowne do miejsca, z którego rze-

komo pochodził. Miles od razu

zrezygnował z betańskiego sarongu, ponieważ był stanowczo za ciepły jak na

warunki pogodowe panujące w

stacji kosmicznej Pol Six. Zachował natomiast zielone, luźne spodnie, które

przewiązał pasem od sarongu, i

włożył sandały zgodne z trendami mody obowiązującymi w Kolonii Beta. Zielona

koszula z taniego sztucznego

jedwabiu pochodziła z Escobaru, podobnie jak workowata, kremowa marynarka.

Zbieranina różnych stylów i

fasonów, typowa dla kogoś, kto urodził się w Kolonii, ale większą część życia

spędził, wałęsając się po całej

galaktyce. Świetnie, mruknął do siebie. Chodził w kółko po ogromnej kabinie

właściciela, mamrocząc pod

nosem, by przypomnieć sobie dawno nieużywany betański akcent.

Wczoraj bez żadnych kłopotów zacumowali w porcie Pol Six. Również trzyty-

godniowa podróż z Barrayaru

przebiegła bez żadnych problemów. Ungariemu odpowiadał ten tryb pracy.

Większość czasu kapitan wywiadu

spędził na robieniu zdjęć i liczeniu wszystkiego, co wpadło mu w oko:

okrętów, oddziałów wojsk, strażników -

cywilnych i wojskowych. Udało im się wymyślić wiarygodne powody, żeby zatrzy-

mać się w czterech z sześciu

portów skokowych między Pol a Hegen Hub. Ungari, rzecz jasna, cały czas pra-

cowicie liczył, mierzył, szacował

i ślęczał nad komputerem, wpisując wszystkie zebrane dane. A teraz dotarli w

końcu do ostatniego (lub jeśli

patrzeć z drugiej strony - pierwszego) przyczółka na Pol - bramy na Hegen

Hub.

Niegdyś Pol Six trudno było uznać za port skokowy z prawdziwego zdarzenia -

był to po prostu awaryjny dok z

łączem komunikacyjnym. Nikt jeszcze nie wymyślił skutecznego sposobu na prze-

syłanie wiadomości przez

kanał skokowy - jedyną metodą było przewożenie ich na statkach skokowych. W

najbardziej rozwiniętych

regionach galaktyki okręty wykonywały skoki co godzinę, a nawet częściej, po

to, by można było wyemitować

maksymalnie skupioną wiązkę, która z prędkością światła przemknie do innej

stacji kosmicznej w danej

przestrzeni terytorialnej, gdzie jedne wiadomości zostaną odebrane, a inne

przesłane z powrotem. Taki przepływ

informacji był najszybszy. W mniej nowoczesnych strefach należało po prostu

uzbroić się w cierpliwość i

czekać, nierzadko całymi tygodniami, aż na horyzoncie pojawi się jakiś

statek, modląc się przy tym, żeby nie

zapomniał zrzucić poczty.

Obecnie Pol Six nie była już tylko punktem na mapie, ale w pełni wyposażoną i

dobrze strzeżoną stacją. Ungari

aż zacierał ręce z podekscytowania, gdy rozpoznawał i zliczał okręty ma-

rynarki wojennej Pol, zacumowane

jeden przy drugim wokół nowej budowli. Podeszli do lądowania zygzakami, żeby

dokładnie obejrzeć każdą

stronę portu i wszystkie okręty kołyszące się w dokach.

- Tu twoim głównym zadaniem - oznajmił Milesowi Ungari - będzie odwrócenie

uwagi ewentualnych

obserwatorów od mojej osoby. Masz kręcić się tu i tam, a nie sądzę, żebyś

miał jakieś kłopoty z wzbudzeniem

zainteresowania. Wykorzystasz swoją fałszywą tożsamość. Przy odrobinie

szczęścia może nawet nawiążesz

jakieś interesujące znajomości. Nie licz jednak na to, że od razu wpadnie ci

w ręce coś wielkiego - to nie na tym

polega.

Miles rozłożył na łóżku walizkę z próbkami handlowymi i sprawdził, czy

wszystko jest na swoim miejscu. No

tak, jestem zwykłym komiwojażerem, pomyślał, spoglądając na kilka błyszc-

zących (jak mu się zdawało -

złowieszczo) sztuk broni ręcznej z wymontowanym zasilaniem. Obok znajdował

się rząd holodysków z

nagraniami reklamującymi bardziej zaawansowane uzbrojenie. A jeszcze

ciekawszy - można by nawet

powiedzieć, śmiertelnie interesujący - zbiór dysków spoczywał w kieszeni ma-

rynarki. Śmierć - hurt i detal. Mam

wszystko, czego chcecie, pomyślał Miles.

W doku cumowniczym Miles natknął się na swojego ochroniarza. Dlaczego, na

Boga, Illyan musiał przydzielić

do tej misji właśnie sierżanta Overholta? Z tego samego powodu, dla którego

wysłał go na Wyspę Kiryła,

odpowiedział sobie natychmiast - Illyan ufał sierżantowi. Niemniej Miles był

z lekka zakłopotany perspektywą

współpracy z człowiekiem, który kiedyś go aresztował. A co myślał o tym Over-

holt? Szczęśliwie olbrzym nie

był gadatliwy.

Overholt, tak jak i Miles, ubrany był po cywilnemu w ciuchy niezdradzające

pochodzenia. Jedynie na nogach

miał nie sandały, lecz kryte buty nad kostkę. Wyglądał dokładnie tak, jak

powinien - ochroniarz udający turystę.

Właśnie takiego człowieka zatrudniłby drobny handlarz bronią - Victor Rotha.

„Funkcjonalny i dekoracyjny -

miksuje, kroi na plasterki, wyciska sok...”. Każdy z osobna wyróżniał się z

tłumu, a razem, no cóż... Ungari miał

rację. Taka para na pewno nie umknie niczyjej uwadze.

Miles ruszył przodem przez tunel wyjściowy do budynku portu Pol Six. Znaleźli

się w hali przylotów, gdzie

dostali się w ręce celników. Miles został dokładnie przeszukany podobnie jak

jego walizka z próbkami, a

Overholt musiał pokazać pozwolenie na ogłuszacz. Teraz mogli już spokojnie

zapoznawać się z rozlicznymi

atrakcjami stacji kosmicznej. Mieli jedynie omijać niektóre korytarze

strzeżone przez wartowników, które, jak

poinformował ich Ungari, prowadziły do stref zmilitaryzowanych. Kapitan

zaznaczył, że to jego terytorium i

Miles nie powinien na nie wchodzić.

Czekając na pierwszego kontrahenta, przechadzał się wolno po budynku, roz-

koszując się pobytem w prawdziwej

stacji kosmicznej. Tutejszy port nie był wprawdzie tak nowoczesny jak lotni-

sko w Kolonii Beta, lecz mimo to

Miles czuł się, jakby znalazł się w samym środku strumienia galaktycznej

technokultury. Zupełnie inaczej niż na

prowincjonalnym Barrayarze. W budynku zastosowano najnowocześniejsze roz-

wiązania - prawie niezauważalna

sztuczna atmosfera stwarzała lekko przerażające wrażenie. Miles był prze-

konany, że w przypadku alarmu

dekompresyjnego natychmiast dostanie klaustrofobii. Centralnym miejscem

lotniska była hala przylotów,

otoczona ze wszystkich stron niezliczonymi sklepami, hotelami i restau-

racjami.

Miles zauważył po drugiej stronie hali dziwaczne trio. Wielki mężczyzna w

luźnym ubraniu, które doskonale

nadawało się do ukrywania broni, lustrował salę niespokojnym wzrokiem. Miles

doszedł do wniosku, że musi

być bardziej profesjonalną wersją sierżanta Overholta. Mężczyzna i sierżant

zmierzyli się wzrokiem, po czym

udawali, że nie dostrzegają siebie nawzajem. Blady człowieczek - zapewne pra-

codawca olbrzyma, dreptał w

cieniu towarzyszącej mu kobiety.

Nie była wysoka, ale za to niezwykle atrakcyjna. Drobna figura i jasne,

prawie białe włosy, przylegające płasko

do głowy, nadawały jej wygląd elfa. Czarny kombinezon, który iskrzył się nic-

zym naładowany prądem i spływał

miękko po jej ciele, wyglądał nienaturalnie w świetle dnia. Lepiej pasowałby

na wystawne przyjęcie. Czarne

pantofle na wysokim obcasie dodawały jej wzrostu, aczkolwiek nie było jej to

potrzebne. Usta w kolorze ostrej

czerwieni idealnie pasowały odcieniem do połyskliwego szala, który otulał

alabastrową szyję nieznajomej i

spadał na nagie plecy. Kobieta wyglądała... luksusowo.

Zauważyła zafascynowane spojrzenie, jakie utkwił w niej Miles. Uniosła wysoko

brodę i dumnie odwróciła

wzrok.

- Victor Rotha? - Miles podskoczył ze strachu, słysząc znienacka cichy głos

za swoimi plecami.

- A... pan Liga? - Odwrócił się i spojrzał na nieznajomego. Blady mężczyzna o

szczurzej twarzy z wysuniętą

szczęką i ciemnymi włosami - tak wyglądał człowiek, który twierdził, że

potrzebuje broni dla strażników

pracujących w jego asteroidalnej stacji kopalnianej. Skąd Ungari wytrzasnął

tego Ligę? - pomyślał Miles, ale

zaraz stwierdził, że nie chce wiedzieć.

- Zorganizowałem zaciszne pomieszczenie, gdzie będziemy mogli spokojnie

porozmawiać - oznajmił Liga z

uśmiechem, wskazując głową wejście do pobliskiego hotelu. - Ach - dodał - wy-

gląda na to, że dziś rano wszyscy

robią interesy. - Spojrzał na intrygujące trio, które tymczasem rozrosło się

do kwartetu i właśnie wychodziło z

lotniska. Poły szala łopotały niczym flaga w rytm szybkich kroków blondynki.

- Kim jest ta kobieta? - spytał Miles.

- Nie wiem - odrzekł Liga. - Ale znam jej towarzysza - to pański główny

konkurent na tym terenie. Jest agentem

House Fell, konsorcjum zbrojeniowego z Obszaru Jacksona.

Z miejsca, w którym stali, mężczyzna wyglądał bardziej na biznesmena w śred-

nim wieku.

- Pol pozwala pracować u siebie ludziom z Obszaru? - zdziwił się Miles. -

Sądziłem, że stosunki między tymi

planetami są mocno napięte.

- Między Pol, Aslundem i Vervainem - tak - zgodził się Liga. - Natomiast kon-

sorcjum Obszaru Jacksona trąbi

wszem wobec o swojej neutralności. Chcą czerpać zyski ze wszystkich stron.

No, ale to nie jest najlepsze

miejsce na polityczne dyskusje. Pójdziemy, dobrze?

Tak jak przypuszczał Miles, Liga zaprowadził go do pokoju hotelowego wy-

najętego specjalnie w celu

przeprowadzenia tej rozmowy. Miles usiadł i rozpoczął prezentację. Zasypał

Ligę danymi na temat samej broni i

informacjami o warunkach zamówienia i terminach dostaw.

- Miałem nadzieję - wtrącił Liga - że przedstawi mi pan coś bardziej... pro-

fesjonalnego.

- Pozostały towar zostawiłem na statku - wyjaśnił Miles. - Nie chciałem

zawracać nim głowy poliańskim

celnikom. Ale mogę pokazać panu wszystko na holowidzie. - Miles wyjął dyski z

opisem ciężkiej broni. - Rzecz

jasna, to nagranie wyłącznie szkoleniowe, bo, jak pan wie, w przestrzeni

terytorialnej Pol osoby prywatne nie

mogą posiadać tego typu broni.

- Na terytorium Pol - owszem - zgodził się Liga. - Ale poliańskie prawo nie

obowiązuje w Hegen Hub.

Przynajmniej na razie. Wystarczy odlecieć z Pol poza strefę kontroli ruchu,

która ma tu szerokość dziesięciu

tysięcy kilometrów, i można całkowicie legalnie handlować, czym się tylko

chce. Problem w tym, jak wwieźć

zakupiony towar z powrotem w przestrzeń terytorialną Pol.

- Trudności transportowe to moja specjalność - oznajmił butnie Miles. - Rzecz

jasna za małą dopłatą.

- Eee... W porządku. - Liga włączył szybkie przewijanie katalogu broni. - Te

ciężkie łuki plazmowe... czym

różnią się od standardowych porażaczy nerwów?

Miles wzruszył ramionami.

- To zależy, czy chce pan unicestwić tylko ludzi czy ludzi i inne obiekty.

Mogę zaoferować panu porażacze po

bardzo korzystnej cenie. - Tu wymienił sumę w poliańskiej walucie.

- Ostatnio zaproponowano mi tańsze urządzenie o tej samej mocy - rzucił od

niechcenia Liga.

- Nie wątpię - mruknął Miles. - Trucizna - jeden kredyt, antidotum - sto.

- Co to miało niby znaczyć, hę? - zainteresował się Liga.

Miles odsunął połę marynarki i z wewnętrznej kieszeni wyjął małą tabliczkę

holograficzną. Wsunął ją do

kieszeni holowidu.

- Proszę spojrzeć na to. - Na ekranie pojawiła się mała postać i zaczęła się

obracać. Od stóp do głów ubrana była

w błyszczącą siatkę, która opinała jej ciało jak druga skóra.

- Trochę przewiewne jak na bieliznę - stwierdził sceptycznie Liga.

Miles obdarzył go zbolałym uśmiechem.

- To, na co pan patrzy, jest przedmiotem pożądania każdej armii w tej galak-

tyce. Mamy przed sobą najnowszą

jednoosobową sieć ochronną, zabezpieczającą przed porażaczem nerwów.

Najnowsze odkrycie technologiczne

Kolonii Beta.

Liga otwarł szeroko oczy.

- Nigdy nie słyszałem, żeby coś takiego pojawiło się na rynku.

- Oficjalnie nie. Ten towar pochodzi z prywatnej przedsprzedaży. - Kolonia

Beta poprzestała na

rozreklamowaniu paru swoich ostatnich wynalazków. Jeśli chodzi o prace

badawczo-rozwojowe zawsze była

kilka kroków w przedzie w stosunku do reszty wszechświata, a jej osiągnięcia

w tej dziedzinie od wielu pokoleń

budziły zazdrość mniej rozwiniętych technicznie sąsiadów. Z czasem Kolonia

będzie sprzedawać swoje

najnowsze odkrycie na terenie całej galaktyki, ale na razie...

Liga oblizał nerwowo wystającą wargę.

- Moi ludzie często korzystają z porażaczy nerwów.

Strażnicy przemysłowi? Czemu by nie?

- Mam ograniczony zapas sieci ochronnych. Kto pierwszy, ten lepszy.

- A cena?

Miles wymienił kwotę w betańskich dolarach.

- Żartuje pan! - Liga podskoczył gniewnie na krześle nieważkościowym.

Miles spojrzał na niego z politowaniem.

- Proszę o tym pomyśleć. Jeśli pańska... organizacja nie unowocześni pierwsza

swojego uzbrojenia, postawi to

was w bardzo niekorzystnej sytuacji. Jestem pewien, że potrafi pan sobie to

wyobrazić.

- Będę... musiał się zastanowić. Czy mógłbym wziąć ten dysk, żeby pokazać go

mojemu... hmm... szefowi?

Miles skrzywił usta.

- Tylko niech pana z nim nie złapią.

- Oczywiście. - Liga raz jeszcze odtworzył nagranie, ponownie wpatrując się z

zafascynowaniem w migoczącą

postać na ekranie, po czym schował dysk do kieszeni.

Świetnie. Przynęta została zarzucona i ukryta w mrocznej topieli. Teraz

trzeba było tylko czekać, co się na nią

złapie - płotki czy gigantyczne żarłacze. Miles zaliczył Ligę do piskorzy. No

cóż, od czegoś musiał zacząć.

Kiedy znaleźli się z powrotem w głównej hali lotniska, Miles mruknął zanie-

pokojony do Overholta:

- Czy dobrze wypadłem?

- Idealnie, sir - przyznał z zapałem Overholt.

Może i tak. Miles lubił, gdy wszystko szło zgodnie z planem. Niemalże czuł,

jak się stapia z ugrzecznioną

osobowością Victora Rothy.

Na lunch poszli do restauracji ze stolikami umieszczonymi na zewnątrz - po

to, by wszyscy ewentualni

obserwatorzy mogli ich sobie dokładnie obejrzeć. Miles zamówił kanapkę ze

sztucznym białkiem i pozwolił

swoim skołatanym nerwom na chwilę odprężenia. Wszystko układało się po jego

myśli. Na pewno tym razem

nie groziło mu takie szaleństwo jak...

- Admirał Naismith?!

Miles omal nie udławił się odgryzionym właśnie kęsem. Natychmiast obrócił

głowę, żeby zidentyfikować źródło

zdumionego głosu. Overholt zerwał się na równe nogi, aczkolwiek miał na tyle

przytomności, by powstrzymać

się od natychmiastowego sięgnięcia po ukryty pod ubraniem ogłuszacz.

Przy ich stoliku przystanęło dwóch mężczyzn. Jednego z nich Miles nie znał,

ale drugi... cholera! Znał tę twarz -

kwadratowa szczęka, ciemna karnacja, postawa elegancka i oszczędne gesty.

Mimo młodego wieku i cywilnych

ubrań nie sposób było nie rozpoznać w nieznajomym zawodowego żołnierza. Jak

on się nazywał...! Jeden z

komandosów Tunga, dowódca załogi bojowego okrętu zaczepno-obronnego. Ostatnio

Miles widział go w

zbrojowni „Triumpha”, gdzie przygotowywali się do walki na pokładzie. Clive

Chodak.

- Przykro mi, ale chyba się pan myli - zareagował instynktownie Miles. - Na-

zywam się Victor Rotha.

Chodak zamrugał z niedowierzaniem oczami.

- Co? Och, przepraszam! Myślałem... to znaczy, jest pan bardzo podobny do ko-

goś, kogo niegdyś znałem. -

Dopiero teraz zauważył Overholta. Spojrzał na Milesa świdrującym wzrokiem. -

Możemy dosiąść się do panów?

- Nie! - zaprotestował ostro Miles ogarnięty paniką. Nie, zaraz, zaraz -

próbował się opanować. Nie powinien z

góry skreślać tego kontaktu. Nastąpiła komplikacja, na którą powinien był się

przygotować. Z drugiej strony,

czy powinien przedwcześnie, bez pozwolenia Ungariego wprowadzać do gry postać

Naismitha...? - To znaczy,

nie tutaj - sprostował pospiesznie.

- Rozumiem, proszę pana. - Chodak skinął głową i wraz z mocno zaintrygowanym

towarzyszem szybko odszedł

od stolika. Tylko raz obejrzał się za siebie i natychmiast odwrócił wzrok.

Miles z trudem opanował się, by nie

zawyć z wściekłości. Dwaj mężczyźni weszli do hali przylotów, żywo gestyku-

lowali, jakby się kłócili.

- Czy dobrze wypadłem? - zagadnął Miles tonem rozpaczy.

Overholt nie miał zadowolonej miny.

- Nie bardzo - odparł i marszcząc brwi, spojrzał w kierunku, w którym odeszli

mężczyźni.

Nie minęła nawet godzina, kiedy Chodak odnalazł Milesa w doku cumowniczym, na

pokładzie jego własnego

betańskiego statku. Ungari nie wrócił jeszcze z rekonesansu.

- On twierdzi, że chce z panem mówić - oznajmił Overholt. Wraz z Milesem ob-

serwowali na holoekranie tunel

wyjściowy, w którym, niecierpliwie przestępując z nogi na nogę, czekał Cho-

dak. - Jak pan myśli, czego on

naprawdę chce?

- Pewnie porozmawiać ze mną - powiedział Miles. - I niech mnie diabli, jeśli

ja też nie mam na to ochoty.

- Jak dobrze pan go zna? - spytał Overholt, taksując Chodaka wzrokiem pełnym

wątpliwości.

- Niezbyt dobrze - przyznał Miles. - Był kompetentnym podoficerem. Znał się

na sprzęcie, umiał trzymać w

ryzach swoich ludzi, w razie zagrożenia nie wpadał w panikę. - W rzeczywis-

tości, jak przypominał sobie teraz

Miles, spotykał tego mężczyznę tylko przelotnie i wyłącznie na gruncie zawo-

dowym... aczkolwiek wiele z tych

spotkań miało miejsce w momentach krytycznych, o które nie było trudno,

zważywszy na fakt, że na pokładzie

okrętu wrzała bratobójcza walka. Nie był jednak pewien, czy podświadomość

gwarantowała mu wystarczające

bezpieczeństwo w przypadku człowieka, którego nie widział niemal cztery lata.

- Rzecz jasna, trzeba go

sprawdzić skanerem. Ale myślę, że powinniśmy go wpuścić i zobaczyć, co ma nam

do powiedzenia.

- Skoro tak pan sobie życzy - rzekł obojętnie Overholt.

- Właśnie tak.

Chodak nie bronił się przed przeszukaniem. Miał przy sobie jedynie zarejes-

trowany ogłuszacz. Miles pamiętał

jednak, że Chodak był specjalistą od wałki wręcz, a tej broni nie można mu

było skonfiskować. Overholt

wprowadził gościa do małego pomieszczenia, które łączyło w sobie funkcje mesy

i pokoju wypoczynkowego dla

starszych oficerów - Betańczycy nazwaliby je salonem.

- Panie Rotha. - Chodak skinął głową na powitanie. - Miałem... hmm, nadzieję,

że będziemy mogli porozmawiać

w cztery oczy. - Tu spojrzał podejrzliwie na Overholta. - Chyba że znalazł

pan godnego następcę sierżanta

Bothariego.

- W żadnym wypadku - rzucił Miles, po czym wyszedł wraz z Overholtem na kory-

tarz i zanim odezwał się,

poczekał, aż drzwi zamkną się z cichym sykiem.

- Chyba nie jest pan mile widziany, sierżancie - oznajmił, nie precyzując,

kto nie życzy sobie jego obecności. -

Lepiej niech pan poczeka na zewnątrz. Oczywiście może pan obserwować przebieg

rozmowy na monitorze.

- To nie jest dobry pomysł - zaprotestował Overholt. - A jeśli on rzuci się

na pana?

Miles nerwowo zabębnił palcami po nodze.

- Istnieje taka możliwość. Ale naszym następnym przystankiem jest Aslund, a

tam właśnie stacjonują

Dendarianie - przynajmniej tak twierdzi Ungari. Chodak może dysponować inter-

esującymi informacjami.

- Jeśli powie panu prawdę.

- Kłamstwa też są użyteczne - rzekł Miles bez przekonania i nie czekając na

reakcję Overholta, wrócił do salonu.

Skinął głową gościowi i usiadł za stołem.

- Kapralu Chodak...

Chodak rozpromienił się.

- Pamięta pan?

- O tak. Hmm... czy nadal należy pan do Dendarian?

- Tak, sir. Teraz jestem sierżantem.

- Wspaniale. Wcale mnie to nie dziwi.

- I... no... Teraz nazywamy się najemnikami Osera.

- Tak słyszałem. A czy to dobrze, czy źle, to okaże się później.

- Pod jakim nazwiskiem pan się ukrywa?

- Victor Rotha - jestem handlarzem bronią.

- To niezła przykrywka - pochwalił Chodak.

Miles zaproponował szybko kawę, żeby ukryć znaczenie pytania, jakie zamierzał

zadać.

- A co pan robi w Pol Six? Myślałem, że Den... flota została wynajęta do

pracy na Aslund.

- Na stacji Aslund mieszczącej się tutaj, w Hub - sprostował Chodak. - Chodzi

jedynie o kilkudniowy lot w

granicach systemu. Przynajmniej jak na razie. Kontrakt rządowy. - Potrząsnął

z niesmakiem głową.

- Poza harmonogramem i za dodatkową opłatą?

- Trafił pan w dziesiątkę. - Chodak bez wahania wziął od Milesa filiżankę z

kawą i głośno siorbiąc, umoczył usta

w napoju. - Nie mogę zostać długo. - Odstawił filiżankę na stół. - Obawiam

się, że przez przypadek

wyświadczyłem panu niedźwiedzią przysługę. Byłem tak zdumiony, widząc pana w

restauracji... Nieważne.

Przyszedłem, żeby pana ostrzec. Zamierza pan dołączyć do floty?

- Obawiam się, że nie mogę zdradzić swoich planów nawet panu, sierżancie.

Chodak spojrzał na Milesa bacznym wzrokiem.

- Zawsze był pan bardzo tajemniczy.

- Jest pan doświadczonym, zaprawionym w boju żołnierzem, czyżby był pan

zwolennikiem frontalnego ataku?

- Broń Boże, sir! - zaprotestował ze śmiechem Chodak.

- Załóżmy, że mówi pan prawdę. Przyjmuję, że jest pan agentem floty, zapewne

jednym z wielu rozsianych po

całym terenie Hegen Hub. Mam nadzieję, że nie jedynym, bo to by oznaczało, że

podczas mojej nieobecności

organizacja zupełnie zeszła na psy. - Prawdę mówiąc, Miles był przekonany, że

biorąc pod uwagę liczbę

potencjalnych graczy w tej rozgrywce, co najmniej połowa mieszkańców Pol Six

była różnej maści szpiegami.

Nie mówiąc już o podwójnych agentach - czy należało liczyć ich podwójnie?

- Dlaczego tak długo pana nie było? - zapytał Chodak tonem pełnym wyrzutu.

- To nie moja wina - rzekł Miles. - Przez dłuższy czas pozostawałem więźniem

w miejscu, o którym wolałbym

nie mówić. Uciekłem stamtąd zaledwie trzy miesiące temu. - Cóż, i tak można

było opisać Wyspę Kiryła.

- Ależ, sir! Mogliśmy pana odbić...

- Nie, nie mogliście - wtrącił ostro Miles. - To była wyjątkowo delikatna

sprawa i została załatwiona tak jak

trzeba. Ale potem musiałem... zająć się pewnymi działaniami niezwiązanymi z

flotą Dendarian. Bardzo różnymi

działaniami. Przykro mi, ale wy nie jesteście jedynym problemem, z jakim

muszę się borykać. Jednak niepokoił

mnie brak wiadomości. Komandor Jesek powinien był kontaktować się ze mną

częściej.

- Komandor Jesek nie jest już dowódcą. Jakiś rok temu komitet złożony z

kapitanów-właścicieli oraz admirała

Osera podjął decyzję o restrukturyzacji pionu dowodzenia i zmianach fi-

nansowych. Inicjatorem tego posunięcia

był admirał Oser.

- A co z Jesekiem?

- Został zdegradowany do stanowiska głównego inżyniera floty.

Miles potrafił to sobie wyobrazić.

- To nie taka zła wiadomość. Jesek nigdy nie miał tak wybujałych ambicji jak,

powiedzmy, Tung. A właśnie - co

z Tungiem?

Chodak potrząsnął głową.

- Z szefa sztabu przerobiono go na oficera do spraw personalnych. Takie

sztucznie stworzone stanowisko.

- To niezbyt... rozsądne posunięcie.

- Oser nie ufa Tungowi. A Tung też nie przepada za Oserem. Od ponad roku Oser

próbuje się go pozbyć, ale

Tung mimo upokorzeń trzyma się mocno... Hmm. Niełatwo jest się go pozbyć.

Oser nie może sobie pozwolić -

przynajmniej na razie - na zdziesiątkowanie personelu, a wielu ważnych ludzi

stoi po stronie Tunga.

Miles uniósł brwi.

- Pan też?

- Zasłużył na szacunek. Uważam, że jest świetnym oficerem - odparł wymijająco

Chodak.

- Ja także.

Chodak nieznacznie skinął głową.

- Sir... chodzi o to... człowiek, z którym widział mnie pan w restauracji,

jest moim zwierzchnikiem. Jest też

jednym z ludzi Osera. Musiałbym chyba go zabić, żeby nie doniósł o naszym

spotkaniu.

- Nie zamierzam wszczynać wojny domowej w szeregach własnej organizacji -

uspokoił go Miles. Przynajmniej

na razie, dodał w myślach. - Uważam, że znacznie ważniejsze jest to, żeby nie

dowiedział się o naszej obecnej

rozmowie. Niech sobie donosi. Zawierałem już układy z Oserem i były one

korzystne dla każdej ze stron.

- Nie wiem, czy Oser podziela pańską opinię. Chyba sądzi, że wystawił go pan

do wiatru.

Miles roześmiał się nieco sztucznie.

- Co? Podczas wojny na Tau Verde podwoiłem liczebność jego floty. I chociaż

był zaledwie trzecim oficerem,

dowodził większą armią niż wtedy, gdy dowodził. Po prostu dostał mniejszy ka-

wałek większego tortu.

- Ale strona, której nas wynajął i której mieliśmy początkowo służyć, prze-

grała.

- Niezupełnie. Wymuszony przez nas rozejm przyniósł korzyści obu stronom.

Jeśli nie liczyć pewnej utraty

twarzy, to wygrali wszyscy. A co, Oser nie czuje się zwycięzcą, jeśli nie ma

przegranych?

Chodak spojrzał na Milesa posępnie.

- Obawiam się, że on tak właśnie to widzi, sir. Twierdzi, sam to słyszałem,

że nas pan oszukał. Nigdy nie był

pan admirałem, a nawet oficerem. Gdyby Tung nie namieszał mu w głowie, admi-

rał wykopałby pana na zbity

pysk. - Chodak popatrzył na Milesa z wyrzutem. - Kim pan naprawdę był?

Miles uśmiechnął się łagodnie.

- Zwycięzcą. Nie pamiętasz?

Chodak wyjąkał bez przekonania:

- No... tak.

- Niech rewizjonistyczne opowieści biednego Osera nie zatruwają ci myśli.

Byłeś tam i znasz prawdę.

Chodak pokręcił z zakłopotaniem głową.

- Wcale nie potrzebuje pan mojego ostrzeżenia, prawda? - Podniósł się do wy-

jścia.

- Nigdy nie wiadomo. A... uważaj na siebie. Innymi słowami, chroń swój tyłek.

Będę o tobie pamiętał. Do

zobaczenia.

- Sir. - Chodak skinął głową. Overholt, który czekał na korytarzu, przy-

brawszy pozę, jak mu się zdawało,

cesarskiego strażnika, odprowadził sierżanta do wyjścia ze statku.

Miles został w salonie i bawiąc się bezmyślnie filiżanką, rozmyślał o pewnych

zdumiewających

podobieństwach, jakie przyszły mu na myśl, gdy porównał rozgrywki personalne,

jakie miały miejsce w Wolnej

Najemnej Flocie Dendarii, z podstępnymi metodami zdobywania władzy

stosowanymi przez wielu

przedstawicieli barrayarskiej klasy Vorów. Czyżby najemna armia była po

prostu zminiaturyzowaną i

uproszczoną wersją, jakby laboratoryjnym modelem prawdziwego życia? Jeśli

tak, to szkoda, że Oser nie brał

udziału w rokoszu Vordariana - zobaczyłby, jak bawią się duzi chłopcy. Jakk-

olwiek było, Miles nie mógł

pozwolić sobie na niedocenienie potencjalnych zagrożeń i komplikacji. Śmierć

zawsze jest taka sama -

ostateczna. Nie ma znaczenia, czy nastąpi w wyniku miniaturowego konfliktu,

czy wojny międzyplanetarnej.

Jaka śmierć?! - przywołał się do rozsądku Miles. Co go obchodzili najemnicy

dendariańscy czy Oseranie? Oser

miał rację, twierdząc, że wszystko było jednym wielkim oszustwem. Jedyne, co

mogło dziwić, to to, że tak

późno zdał sobie sprawę z mistyfikacji. Miles nie potrafił wyobrazić sobie

żadnego pretekstu, który

upoważniałby go do natychmiastowego mieszania się w sprawy Dendarian. Prze-

ciwnie, jego zaangażowanie w

wewnętrzne rozgrywki najemników może pociągnąć za sobą niebezpieczne polityc-

zne następstwa. Niech Oser

weźmie sobie flotę - w końcu był pierwszy.

Ale w najemnej armii mam trzech zaufanych popleczników, odezwało sięalter ego

Milesa. Można powiedzieć,

moje prywatne ciało polityczne. Jak łatwo można by wśliznąć się z powrotem w

skórę Naismitha...

Tak czy inaczej, taka decyzja nie należała do Milesa. Musiał ją podjąć Un-

gari.

Ungari od razu wypomniał to Milesowi, gdy wrócił z portu i Overholt wtajem-

niczył go w szczegóły rozmowy z

Chodakiem. Kapitan był człowiekiem opanowanym, więc tylko drobiazgi pozwoliły

domyślić się, że jest

wściekły - ostry ton głosu, głębsze zmarszczki wokół oczu i ust.

- Naraził się pan na zdemaskowanie. Nie wolno odkrywać fałszywej tożsamości!

To pierwsza zasada

przetrwania w tym biznesie.

- Sir, chciałbym zauważyć, że się nie zdemaskowałem - wtrącił spokojnie

Miles. - Zrobił to Chodak. Nie jest

głupi, zorientował się, co uczynił. Przeprosił najlepiej, jak umiał. - Chodak

rzeczywiście potrafił działać

subtelniej, niż mogłoby się na pierwszy rzut oka wydawać. W obecnej chwili

znalazł się w punkcie, z którego

miał swobodny dostęp do obu, prawdopodobnie zwalczających się odłamów Dendar-

ian, i mógł opowiedzieć się

za wygranym, niezależnie, kto się nim okaże. Ciekawe, czy zrobił to celowo,

czy przez przypadek? Chodak był

sprytny albo miał szczęście, a w każdym przypadku mógł być użytecznym zwolen-

nikiem obozu Milesa. Obozu?

Jakiego obozu? - pomyślał Miles w przebłysku zdrowego rozsądku. Po tym, co

się dziś stało, Ungari nie dopuści

go nawet w pobliże najemników!

Ungari wpatrywał się posępnie w płytkę holowidu, na której odtwarzano właśnie

rozmowę Milesa z

najemnikiem.

- Jestem coraz bliższy uznania, iż przywrócenie do życia osoby Naismitha jest

zbyt niebezpieczne. Jeśli koteria

pałacowa tego pańskiego Osera rzeczywiście działa tak, jak opisał to ten

facet, możemy wyrzucić za burtę całą

bajkę, którą ułożył sobie Illyan. Od razu wiedziałem, że jest zbyt prosta, by

mogła się sprawdzić. Jak pan to

sobie wyobraża? Wmaszeruje pan do Dendarian i rozkaże im, żeby stąd znikali?

- Ungari przemierzał tam i z

powrotem pokój, w zdenerwowaniu uderzając pięścią o dłoń. - Trudno, może cho-

ciaż Victor Rotha przyda nam

się do czegoś. Najchętniej odesłałbym pana do kwatery...

Niesamowite, jak często powtarzali to zdanie Milesowi zwierzchnicy...

- Ale Liga chce jeszcze raz spotkać się z Rothą dziś wieczorem. Być może zam-

ierza zamówić nasz fikcyjny

towar. Niech pan gra na zwłokę - chcę, żeby skontaktował pana ze swoim sze-

fem. Może nawet uda się dotrzeć

na samą górę tej organizacji.

- Dla kogo pracuje Liga? Ma pan jakieś podejrzenia?

Ungari przestał dreptać po pokoju i rozłożył ręce w geście bezradności.

- Cetagandanie? Obszar Jacksona? A może kto inny? Jest pół tuzina po-

tencjalnych kandydatów. Siatka CesBez-

u na tym terenie nie jest zbyt szczelna. Ale jeśli zdołamy dowieść, że

przestępcza organizacja Ligi jest

marionetką w rękach Cetagandan, to na pewno Illyan nie będzie szczędził środ-

ków na wysłanie pełnoetatowego

agenta, żeby spenetrował ich szeregi. Więc do dzieła! Niech pan poszuka w

swoim worku jak najwięcej

interesujących przynęt. Łapówki, przekupstwo - wszystko jest dozwolone, by-

leby odkrył pan, kto za tym stoi. Ja

już prawie skończyłem swoje zadanie, a Illyan czeka z niecierpliwością na in-

formacje, czy stacja Aslund w

Hegen Hub może zostać wykorzystana jako nasza baza obronna.

Miles wcisnął dzwonek przy drzwiach pokoju hotelowego. Serce łomotało mu

głośno w piersi. Odchrząknął i

wyprostował się. Overholt obserwował pusty korytarz.

Drzwi rozsunęły się, ukazując widok, który wprawił Milesa w zdumienie.

- A, pan Rotha - odezwał się chłodny głos. Jego właścicielką była blondynka,

którą widział rano na lotnisku.

Teraz miała na sobie obcisły kombinezon z czerwonego jedwabiu, z głębokim

dekoltem w szpic i sztywną

błyszczącą krezą wokół szyi. Czarne szpilki zastąpiła czerwonymi zamszowymi

kozaczkami na wysokim

obcasie. Obdarzyła Milesa olśniewającym uśmiechem.

- Przepraszam - rzucił odruchowo Miles. - Musiałem pomylić pokoje.

- Nie, nie. - Szczupła dłoń skinęła na niego gestem niedopuszczającym odmowy.

- Przybył pan punktualnie.

- Miałem spotkać się tutaj z panem Ligą

- Tak, ale postanowiłam go zastąpić. Proszę wejść. Nazywam się Livia Nu.

Przynajmniej nie miałaby gdzie ukryć broni, pomyślał Miles. Wszedł do środka

i bez zdziwienia odkrył, że w

jednym z kątów pokoju stoi ochroniarz tajemniczej damy. Mężczyzna skinął

Overholtowi, a ten odwzajemnił

powitanie. Obaj ochroniarze mierzyli się wzrokiem jak marcowe koty. A co z

trzecim mężczyzną? Tu

najwyraźniej go nie było.

Kobieta podeszła do sofy wodnej i usadowiła się na niej w egzaltowanej pozie.

- Czy pan Liga pracuje dla pani? - zagaił Miles. Raczej nie, pomyślał. Liga

twierdził, że nie zna tej kobiety.

Blondynka odparła z udawanym wahaniem:

- W pewnym sensie...

W takim razie jedno z nich kłamało. Chociaż niekoniecznie - jeśli kobieta

znajdowała się na wyższych

szczeblach organizacji Ligi, ten mógł nie chcieć przedstawiać jej Milesowi.

Cholera!

...ale proszę uważać mnie za przedstawiciela handlowego.

Boże! W Pol Six było aż gęsto od szpiegów!

- Jakiej firmy?

- Ach - uśmiechnęła się. - Jedną z zalet prowadzenia interesów z drobnymi do-

stawcami jest stosowana przez

nich zasada niezadawania pytań. Jedną z niewielu zalet.

- Rozumiem, że polityka zamkniętych ust obowiązuje w House Fell. Ale oni mają

przewagę w postaci stałej i

bezpiecznej bazy. Nauczyłem się, że trzeba być ostrożnym, sprzedając broń

ludziom, którzy wkrótce mogą ją

wykorzystać przeciw mnie.

Kobieta otwarła szeroko błękitne oczy.

- A któż miałby do pana strzelać?

- Różni wykolejeńcy - wykręcił się Miles. Niedobrze. W ogóle nie miał kon-

troli nad tą rozmową. Spojrzał

niespokojnie na Overholta, który stał jak zahipnotyzowany pod bacznym

spojrzeniem swojego przeciwnika.

- Musimy porozmawiać - stwierdziła kobieta, poklepując zachęcająco leżącą

koło niej poduszkę. - Usiądź,

Victorze. A... - zwróciła się do swojego ochroniarza - może zaczekasz na

zewnątrz?

Miles usiadł ostrożnie na brzegu sofy, zastanawiając się w myślach nad

wiekiem swojej rozmówczyni. Cerę

miała gładką i porcelanową. Tylko skórę wokół powiek znaczyły ledwo widoczne

zmarszczki. Miles

przypomniał sobie wytyczne Ungariego: „łapówki, przekupstwo...”.

- Ty też powinieneś wyjść - zwrócił się do Overholta.

Sierżant zawahał się, ale po chwili namysłu uznał najwyraźniej, że lepiej

mieć oko na uzbrojonego olbrzyma.

Skinął głową potakująco, po czym wyszedł na zewnątrz.

Miles uśmiechnął się przyjacielsko, przynajmniej tak mu się zdawało. Kobieta

celowo przybrała uwodzicielską

pozę, więc Miles ostrożnie wsparł się na poduszkach i spróbował wyglądać cza-

rująco. Spotkanie rodem z

historii szpiegowskich, które, jak twierdził Ungari, w rzeczywistości nigdy

się nie zdarzają. Może jemu nigdy się

nie zdarzały, pomyślał Miles, po czym, spojrzawszy na blondynkę, dodał w

myślach: Masz całkiem ostre ząbki,

panienko.

Jej dłoń zniknęła w głębokim rozcięciu przy szyi (Miles nawet nie starał się

odwrócić wzroku) i wyjęła stamtąd

mały, znajomy dysk. Następnie kobieta nachyliła się nad stołem, aby wsunąć

dysk do odtwarzacza i minęła

dłuższa chwila, zanim Miles zdołał opanować się na tyle, żeby skupić uwagę na

ekranie. Ponownie patrzył na

małą migocącą sylwetkę wyginającą się na wszystkie strony. Zatem blondynka

rzeczywiście była szefową Ligi.

Świetnie, to jest już jakiś punkt zaczepienia.

- Ten wynalazek jest naprawdę godny uwagi, Victorze. Skąd się o nim dowiedz-

iałeś?

- Przez czysty przypadek.

- Ile takich sieci możesz nam dostarczyć?

- Ściśle ograniczoną liczbę. Powiedzmy pięćdziesiąt. Nie jestem producentem.

Czy Liga wspomniał pani o

cenie?

- Jest raczej wysoka, prawda?

- Jeśli znajdzie pani innego dostawcę, który sprzeda pani ten towar za niższą

cenę, z przyjemnością oddam pani

sieci za taką cenę, a nawet spuszczę jeszcze dziesięć procent. - Miles siedz-

iał jak na szpilkach.

Jego odpowiedź najwyraźniej rozbawiła kobietę, która wydała z siebie cichy

pomruk zadowolenia.

- Pięćdziesiąt to za mało.

- Ale jeżeli odpowiednio wcześnie nabędzie pani ten produkt, to nawet tyle

może przynieść spore zyski. Może

pani na przykład sprzedawać zainteresowanym rządom informacje na temat tych

sieci czy schematy budowy.

Sam zamierzam dorobić się w ten sposób - trzeba się spieszyć, bo gdy potrzeby

rynku zostaną zaspokojone, cena

spadnie. Pani też może tak zrobić.

- Dlaczego sam nie wykorzystasz tego pomysłu? Czemu nie sprzedasz swojego

towaru bezpośrednio

zainteresowanym państwom?

- Skąd pani wie, że tak nie zrobiłem? - odparł Miles z uśmiechem. - Proszę

jednak pamiętać, że poruszam się po

bardzo rozległym terenie. Przyleciałem tu przez Barrayar i Pol. Aby wydostać

się z Hub, muszę zahaczyć o

Obszar Jacksona albo Imperium Cetagandańskie. Niestety, niezależnie od trasy,

jaką wybiorę, istnieje spore

ryzyko, że mój towar zostanie skonfiskowany, a ja nie otrzymam żadnej rekom-

pensaty. - Nagle Miles zrozumiał,

skąd Barrayar zdobył tę kopię promocyjną sieci ochronnej. Czyżby Victor Rotha

istniał naprawdę; jeśli tak, to

gdzie się teraz podziewał? I jak Illyan zdobył ich statek?

- Więc wozisz wszystko ze sobą?

- Tego nie powiedziałem.

- Hmm. - Kobieta znowu się uśmiechnęła. - Mógłbyś zdobyć na dziś wieczór je-

den egzemplarz?

- Jaki rozmiar panią interesuje?

- Mały. - Przejechała palcem zakończonym długim paznokciem po swoim ciele od

piersi do uda, jakby chciała

obrazowo pokazać, o jaki rozmiar jej chodzi.

Miles westchnął przeciągle.

- Niestety te kombinezony są dostosowane do wymiarów standardowego żołnierza.

Zmniejszenie rozmiaru

stanowi spore wyzwanie - prawdę mówiąc, sam nad tym pracuję.

- Cóż za zaniedbanie ze strony producenta.

- W pełni się z panią zgadzam, obywatelko Nu.

Spojrzała na niego uważniej. Być może mu się tylko zdawało, ale jej uśmiech

stał się jakby mniej szczery.

- W każdym razie wolę sprzedaż hurtową, większych partii. Jeśli pani organi-

zacja nie jest finansowo

przygotowana na taki zakup...

- To da się załatwić.

- Mam nadzieję, że szybko. Wkrótce lecę dalej.

Kobieta mruknęła pod nosem:

- Nie wiadomo... - po czym podniosła wzrok i spytała znienacka - a gdzie się

teraz wybierasz?

Ungari i tak musi przedstawić oficjalny plan lotu, pomyślał Miles.

- Na Aslund - odparł.

- Hmm... tak, musimy dojść do porozumienia. Koniecznie.

Czy to błękitne przepastne spojrzenie określa się mianem wabiącego? Efekt był

niesamowity - osłabiający

czujność, wręcz hipnotyczny. W końcu spotkałem kobietę, której prawie

dorównuję wzrostem, a nie wiem

nawet, po czyjej jest stronie, pomyślał z rozgoryczeniem Miles. Właśnie on,

bardziej niż ktokolwiek inny, nie

powinien popełnić błędu powodowany bezsilnością czy chwilową słabością.

- Czy mógłbym spotkać się z pani szefem?

- Z kim? - Zmarszczyła z niezadowoleniem brwi.

- Mężczyzną, z którym widziałem panią dziś rano na lotnisku.

- Więc już go widziałeś?

- Proszę umówić mnie na spotkanie. Powinniśmy poczynić w końcu jakieś us-

talenia. Dolary betańskie, pamięta

pani?

- Najpierw przyjemność, potem interesy, dobrze? - Miles poczuł jej gorący od-

dech tuż przy swoim uchu.

Czyżby blondynka próbowała go urobić? Po co? Ungari powtarzał, że nie wolno

mu się zdemaskować. Victor

Rotha na pewno nie miałby oporów - wziąłby wszystko, co mu oferowano. Plus

dziesięć procent.

- Nie musi pani tego robić - wydusił Miles. Jego serce waliło stanowczo zbyt

szybko.

- Nie wszystko, co robię, robię dla pieniędzy - wymruczała kobieta.

Po co miałaby uwodzić małego obleśnego handlarza bronią? - myślał gorączkowo

Miles. Przecież nie miała w

tym żadnej przyjemności! Może po prostu się jej podobam? - doszedł do

wniosku, ale natychmiast wyobraził

sobie reakcję Ungariego, gdyby zaserwował mu taką wymówkę. Kobieta objęła go

za szyję. Jego ręka

bezwiednie powędrowała ku jej lśniącym włosom. Tak jak sobie wyobrażał, było

to wysoce podniecające

wrażenie dotykowe...

Dłoń kobiety zacisnęła się mocniej wokół jego szyi. Miles zareagował od-

ruchowo - zerwał się na równe nogi...

...i teraz sterczał na środku pokoju jak idiota. W ułamku sekundy zrozumiał,

że to, co wziął za próbę uduszenia,

było zwykłą pieszczotą. W takiej pozycji, nawet gdyby chciała, nie mogła zro-

bić mu krzywdy.

Kobieta wyprostowała się i przewiesiła rękę przez oparcie sofy.

- Victorze! - wykrzyknęła rozbawionym tonem. - Przecież nie chciałam zatopić

zębów w twojej szyi!

Miles czuł, że twarz mu płonie ze wstydu.

- Muszę już iść - wydukał piskliwym głosem. Odchrząknął głośno, żeby pokryć

zmieszanie. Szybko wyciągnął

rękę w kierunku odtwarzacza, by wyciągnąć zeń dysk. Kobieta uczyniła ruch,

jakby chciała złapać go za rękę,

ale natychmiast cofnęła dłoń, udając obojętność. Miles podszedł do drzwi i

nerwowo wcisnął przycisk.

Gdy tylko drzwi się rozsunęły, ujrzał Overholta. Od razu zrobiło mu się lżej

na duchu. Gdyby ochroniarz

zniknął, Miles od razu wiedziałby, że został wystawiony. Rzecz jasna, po fak-

cie, ale zawsze.

- Może później - wymamrotał w kierunku kobiety. - Gdy odbierze pani towar.

Moglibyśmy się gdzieś wybrać. -

Jaki towar? Co ja opowiadam? - myślał rozpaczliwie.

Blondynka potrząsnęła głową z niedowierzaniem. Jeszcze na końcu korytarza w

uszach Milesa dźwięczał jej

melodyjny śmiech.

Miles zerwał się ze snu, gdy kabinę zalał strumień ostrego światła. W drzwi-

ach stał Ungari w pełnym

rynsztunku. Za nim Miles dojrzał zaspanego pilota skokowego, który w samej

tylko bieliźnie dreptał nerwowo w

miejscu.

- Ubierzesz się później - warknął Ungari do pilota. - Teraz tylko wyprowadź

nas z doku i wywieź poza granicę

dziesięciu tysięcy kilometrów. Za chwilę przyjdę do ciebie i ustalę kurs -

dodał cicho, jakby tłumaczył samemu

sobie. - Jak tylko będę wiedział, gdzie, do cholery, mamy lecieć. No, ruszaj

się!

Pilot wyskoczył jak oparzony. Ungari przysiadł na łóżku Milesa:

- Vorkosigan, co, u diabła, zdarzyło się w tym hotelu? - zapytał.

Miles potarł oczy oślepiony światłem i morderczym spojrzeniem Ungariego.

Zdołał jakoś przemóc nagłą

potrzebę naciągnięcia kołdry na głowę.

- Hę? - wychrypiał zaspanym głosem.

- Właśnie poinformowano mnie, z zaledwie kilkuminutowym wyprzedzeniem, że cy-

wilna służba

bezpieczeństwa Pol Six wystawiła nakaz aresztowania Victora Rothy.

- Ale ja nawet nie dotknąłem tej pani! - zaprotestował Miles, czując nagłą

słabość.

- Ciało Ligi znaleziono w pokoju, w którym miałeś się z nim spotkać.

- Co?!

- Koroner właśnie ustalił przypuszczalny czas zgonu, który dokładnie pokrywa

się z godziną waszego spotkania.

Niedoszłego spotkania. Lada chwila nakaz aresztowania zostanie opublikowany w

sieci i już nas stąd nie

wypuszczą.

- Ale to nie ja. W ogóle nie spotkałem się z Ligą, widziałem się z jego sze-

fową Livia Nu. Przecież gdybym go

zamordował, od razu bym pana o tym powiadomił!

- Dziękuję - rzekł lodowatym tonem Ungari. - Miło mi to słyszeć - dodał

jeszcze ostrzej. - Naturalnie, zostałeś

wrobiony.

- Kto... - No tak. Livia Nu znalazła sposób na odebranie Lidze ściśle tajnego

dysku. Tylko jeżeli nie była

szefową Ligi ani członkinią poliańskiej organizacji przestępczej, to w takim

razie kim? - Musimy poznać więcej

szczegółów. To może być początek czegoś większego.

- To może być koniec naszej misji. Cholera! A na dodatek nie możemy teraz

wracać przez Pol na Barrayar. Ta

droga jest dla nas zamknięta. Gdzie więc mamy lecieć? - myślał na głos Un-

gari. - Chcę lecieć na Aslund.

Niedawno zerwali umowę ekstradycyjną z Pol, tyle że... te twoje komplikacje z

najemnikami. Wiedzą, że Rotha

to w rzeczywistości Naismith, a zawdzięczamy to twojej nieostrożności.

- Z tego, co mówił Chodak, nie wynika, żeby czekali na admirała Naismitha z

otwartymi ramionami - przyznał

pokornie Miles.

- Stacja kosmiczna Konsorcjum Obszaru Jacksona nie zawarła z nikim umowy o

ekstradycji. Całą konspirację

możemy sobie wsadzić gdzieś - zarówno Rotha, jak i Naismith są spaleni. Tak,

zostaje jedynie konsorcjum. Tam

przeskoczę statkiem, przemknę się ukradkiem i wrócę na Aslund na własną rękę.

- A co ze mną, sir?

- Ty i Overholt musicie się odłączyć i wrócić do domu.

Dom. I powrót na tarczy.

- Sir... ucieczka nie wygląda dobrze. A może okopiemy się tutaj i oczyścimy

Rothę z zarzutów? Udowodnimy,

że jest czysty, a wtedy nadal będę mógł działać pod tą przykrywką. Niewykluc-

zone, że moja ucieczka jest

właśnie tym, o co chodziło naszym wrogom.

- Trudno mi sobie wyobrazić, żeby ktoś wiedział o moim informatorze w po-

liańskiej służbie bezpieczeństwa.

Uważam, że ktoś chce nas uziemić w porcie - podsumował Ungari i dla

podkreślenia słuszności swojej decyzji

uderzył pięścią w dłoń. - Konsorcjum - właśnie tak. - Podniósł się i głośno

stukając obcasami, wyszedł na

pokład. Chwilę później Miles poczuł lekkie wibracje i szum w uszach. Kilka

przytłumionych trzasków i okręt

opuścił port Pol Six.

Miles odezwał się głośno do pustych ścian swojej kabiny:

- A jeśli wzięli pod uwagę każdą z możliwości? Ja bym tak zrobił. Potrząsnął

głową z powątpiewaniem, po czym

ubrał się i dołączył do Ungariego.

Rozdział dziewiąty

Miles stwierdził, że stacja skokowa Konsorcjum Obszaru Jacksona różni się od

Pol Six jedynie rozmaitością

dóbr oferowanych przez portowych sprzedawców. Stał właśnie przed automatem do

sprzedaży dysków

książkowych w holu dworcowym, do złudzenia przypominającym jego odpowiednik w

Pol Six, i nieuważnie

przerzucał olbrzymi katalog nagrań pornograficznych. No może nie całkiem

nieuważnie - kilka razy

zatrzymywał się na dłużej przy pozycjach, które go zaintrygowały, a często

wręcz wprawiły w osłupienie. Z

godnością zmusił się do oderwania wzroku od jakże interesującego zbioru i

przeskoczył do sekcji wojskowej,

gdzie ku jego rozczarowaniu liczba oferowanych dysków była nad wyraz skąpa.

Wsunął kartę kredytową do maszyny, a ta wypluła z siebie trzy płytki. Wcale

nie był aż tak zainteresowany

„Szkicem strategii trygonalnej stosowanej w wojnach Minosa IV”, ale zapowia-

dało się, że podróż do domu

będzie długa i monotonna, a sierżant Overholt na pewno nie zaliczał się do

wymarzonych towarzyszy podróży.

Miles schował dyski i głośno westchnął. Cała ta misja była zwykłą stratą

czasu i energii.

Ungari „sprzedał” statek Victora Rothy wraz z pilotem i mechanikiem pod-

stawionemu człowiekowi, który w

rzeczywistości miał go po kryjomu zwrócić Cesarskiej Służbie Bezpieczeństwa.

Miles bezwstydnie płaszczył się

przed Ungarim, próbując zainteresować go jedną ze swoich propozycji wyk-

orzystania Rothy, Naismitha lub

chociaż chorążego Vorkosigana, ale w trakcie tych podchodów nadeszła super-

tajna wiadomość z kwatery

głównej CesBez-u, przeznaczona wyłącznie dla Ungariego. Ungari wyszedł

szybko, by odkodować przesyłkę, a

gdy wrócił pół godziny później, jego twarz była trupio blada.

Natychmiast też zmienił plany i w niecałą godzinę opuścił port na statku

handlowym lecącym do stacji Aslund w

Hub. Nie chciał ujawnić treści wiadomości ani Milesowi, ani Overholtowi. Nie

pozwolił Milesowi lecieć ze

sobą, a tym bardziej kontynuować na własną rękę obserwacji wojskowych w kon-

sorcjum.

Ungari zostawił Milesa na głowie Overholta ivice versa . Trudno było

stwierdzić, który z nich miał być

dowódcą. Overholt zachowywał się bardziej jak niańka niż podwładny i z uporem

przekonywał Milesa, że nie

powinni ruszać się z pokoju hotelowego, skutecznie torpedując jego zamiary

bliższego przyjrzenia się

konsorcjum. Aktualnie czekali na przybycie statku - handlowego liniowca,

który miał ich zabrać na Escobar.

Tam mieli się stawić w ambasadzie Barrayaru, skąd prawdopodobnie odeślą ich

najbliższym statkiem do domu.

Do domu, gdzie nie mieli się czym pochwalić.

Miles rzucił okiem na chronometr. Do wejścia na pokład zostało jeszcze

dwadzieścia minut, a nie bardzo było

wiadomo, co z nimi zrobić. Równie dobrze mogli gdzieś usiąść. Spojrzał z nie-

skrywaną irytacją na sierżanta,

który towarzyszył mu niczym cień, i powoli poczłapał w głąb sali odlotów.

Overholt niechętnie ruszył za nim.

Miles nie mógł uwolnić się od wspomnienia Livii Nu. Odrzucając jej erotyczne

zaproszenie, stracił szansę

przeżycia największej przygody, jaka kiedykolwiek mvi się przydarzyła. Jednak

dobrze pamiętał, że na jej

twarzy nie malowało się gwałtowne uczucie. Sam zresztą by się zaniepokoił,

gdyby jakaś kobieta zakochała się

od pierwszego wejrzenia w osobniku tak wątpliwej urody jak Victor Rotha.

Błysk w jej oczach przypominał

bardziej spojrzenie żarłoka na widok niezwykłych przystawek przyniesionych

przez kelnera. Miał wrażenie, że

aby wizja ta była pełna, brakowało mu jedynie zielonej pietruszki wystającej

z uszu.

Mimo że ubierała się jak kurtyzana i zachowywała stosownie do tego stroju,

nie miała w sobie ani krzty

służalczości i poniżającej chęci zaspokojenia klienta. Pod maską bezsilności

kryła się moc - i to go właśnie

niepokoiło najbardziej.

Była taka piękna.

Kurtyzana, przestępczyni, szpieg - kim właściwie była Livia Nu? To pytanie

nie dawało mu spokoju. A przede

wszystkim do kogo należała? Była szefową Ligi, jego konkurentką... a może

przeznaczeniem? Czy sama

zamordowała małego człowieczka? Miles coraz bardziej był przekonany, że bez

względu na profesję kobieta

stanowi kluczowy element układanki rozsypanej w Hegen Hub. Powinni byli ją

śledzić, a nie uciekać. Stracił coś

więcej niż seks. Bez wątpienia wspomnienie spotkania z Livia Nu będzie go

dręczyć jeszcze długi czas.

Miles zadarł głowę, by sprawdzić, kto stanął mu na drodze. Dwóch agentów kon-

sorcjum - oficerów cywilnej

służby bezpieczeństwa, poprawił się szybko w myślach. Stanął jak wryty i

uniósł hardo brodę. Co się dzieje?

- Tak, panowie?

Olbrzym spojrzał na giganta, który chrząknął i odezwał się:

- Pan Victor Rotha?

- A jeśli tak, to co?

- Zaoferowano nagrodę za pańską głowę. Jest pan oskarżony o zamordowanie nie-

jakiego Sydneya Ligi. Może

pan przebić stawkę.

- Być może tak zrobię. - Miles prychnął z irytacją. - Kto płaci za moje

aresztowanie?

- Człowiek o nazwisku Cavilo.

Miles potrząsnął ze zdumieniem głową.

- Nawet go nie znam. Czy przypadkiem nie jest pracownikiem poliańskiej służby

bezpieczeństwa?

Oficer rzucił okiem na ekran z raportem trzymany w dłoniach.

- Nie - odparł, po czym dodał gawędziarskim tonem: - Polianie rzadko robią z

nami interesy. Uważają, że

powinniśmy oddawać im przestępców za darmo. Tak jakbyśmy chcieli ich z powro-

tem!

- No, no. Wygląda na to, że jest popyt i podaż. - Miles głośno wypuścił powi-

etrze z płuc. Illyan nie będzie

zachwycony tym niespodziewanym wydatkiem. - Jaką sumę zaoferował Cavilo za

moją osobę?

Oficer ponownie spojrzał na wyświetlacz i gwizdnął cicho przez zęby.

- Dwadzieścia tysięcy dolarów betańskich. Musi mu bardzo na panu zależeć.

Miles wydał z siebie zduszony jęk.

- Nie mam przy sobie takiej kwoty.

Oficer wyciągnął paralizator.

- No cóż, w takim razie...

- Muszę załatwić kilka spraw.

- Będzie pan musiał załatwić je z aresztu.

- Ale spóźnię się na statek!

- Całkiem możliwe - zgodził się oficer. - Biorąc pod uwagę czas i tak

dalej...

- Przypuśćmy, że Cavilo chce tylko mojego aresztowania, a później wycofa zle-

cenie.

- Wówczas straci pokaźną zaliczkę.

Sprawiedliwość w Obszarze Jacksona była zaiste ślepa. Sprzedawali ją każdemu,

kto gotów był zapłacić.

- Czy mogę zamienić słowo ze swoim asystentem?

Oficer odął wargi i otaksował Overholta podejrzliwym spojrzeniem.

- Tylko szybko.

- I co pan sądzi, sierżancie? - Miles przemówił wolno, odwracając się do

Overholta. - Wygląda na to, że ich

zlecenie nie obejmuje pańskiej osoby...

Overholt był spięty, zaciśnięte usta mogły być oznaką gniewu, ale w oczach

czaiła się panika.

- Gdyby udało nam się dotrzeć na statek...

Niedokończone zdanie zawisło w powietrzu. Rząd Escobaru podobnie jak Polianie

odnosił się z dezaprobatą do

prawa w rozumieniu Konsorcjum Obszaru Jacksona. Gdyby Miles dotarł na okręt,

tym samym znalazłby się na

terytorium Escobaru, a kapitan jednostki na pewno nie paliłby się do wydania

go przeciwnikom. Czy ten Cavilo

byłby zdolny do zapłacenia takiej kwoty, żeby władze portu zatrzymały cały

escobarski liniowiec? W takim

wypadku w grę wchodziłaby astronomiczna suma.

- Spróbuj - mruknął cicho.

Pierwszy kopniak sierżanta posłał paralizator olbrzymiego oficera w powie-

trze. Overholt w ułamku sekundy

okręcił się tak, że jego potężna pięść wylądowała na głowie drugiego

mężczyzny. Miles nie czekał na dalszy

rozwój wypadków. Co sił w nogach uciekał przez ogromną halę odpraw w kierunku

doków. W pewnym

momencie zauważył trzeciego tajniaka, ubranego po cywilnemu. Rozpoznał go po

błysku siatki siłowej, którą

tamten cisnął prosto pod jego nogi. Mężczyzna parsknął śmiechem, obserwując

rozpaczliwe wysiłki Milesa,

który próbował zwinąć się w kulę, by chronić delikatne kości. Miles uderzył o

podłogę lotniska z impetem, który

wycisnął mu całe powietrze z płuc. Syknął przez zaciśnięte zęby, tłumiąc jęk

bólu, ogarniającego jego ciało, od

poobijanej klatki piersiowej po poparzone kostki u nóg spętane siecią.

Przekręcił się tak, żeby dostrzec, jak

rozwija się sytuacja z tyłu.

Mniejszy tajniak stał pochylony, trzymając się rękoma za głowę. Jego

towarzysz rozglądał się wokół siebie w

poszukiwaniu paralizatora. Nie trzeba było specjalnej dedukcji, aby

wywnioskować, że stosik ubrań leżący

bezwładnie na chodniku musi być sierżantem Overholtem.

Właściciel paralizatora spojrzał na Overholta, potrząsając w zdumieniu głową,

po czym przekroczył bezwładne

ciało i ruszył w kierunku Milesa. Drugi otrząsnął się z oszołomienia, wyjął

swój paralizator, zaaplikował

leżącemu serię wstrząsów i nie oglądając się za siebie, ruszył za

towarzyszem. Najwyraźniej nikt nie był

zainteresowany nabyciem sierżanta Overholta.

- Za stawianie oporu przy aresztowaniu należy się dziesięcioprocentowa

dopłata - oznajmił Milesowi

beznamiętnie najbardziej wygadany agent. Miles usiłował go kopnąć butem o

ciężkiej podeszwie. Paralizator

niby maczuga opadł na jego głowę.

Gdy po raz trzeci rozbłysnął jasnym płomieniem, zaczął krzyczeć, przy siódmym

uderzeniu stracił przytomność.

Odzyskał czucie stanowczo za wcześnie - dwóch ludzi w mundurach ciągnęło

gdzieś jego bezwładne ciało.

Miles nie mógł powstrzymać niekontrolowanych drgawek. Coś dziwnego stało się

z jego oddechem - łapał

powietrze płytkimi haustami, które nie dawały płucom wystarczającej ilości

tlenu. Na całym ciele czuł dziwne

mrowienie. Mijane cylindry transportowe i korytarze jawiły się przed jego oc-

zami jak w kalejdoskopie - miał

wrażenie, że są ich tysiące. W końcu się zatrzymali. Żołnierze zwolnili

ucisk, a Miles opadł bezwładnie na

kolana, które natychmiast się pod nim ugięły, i padł twarzą na zimną po-

sadzkę.

Znad pulpitu sterowniczego z konsoletą spojrzał nań oficer cywilnej służby

bezpieczeństwa. Czyjaś dłoń

chwyciła Milesa za włosy i podniosła na moment jego głowę - momentalnie ośle-

pił go czerwony błysk skanera

okulistycznego. Miał wrażenie, że błyski bombardują źrenice. Ktoś chwycił

jego drżące dłonie i przycisnął do

czegoś w rodzaju płytki identyfikacyjnej - gdy je puścił, Miles z powrotem

opadł na ziemię niby stos starych

szmat. Dokładnie przetrząśnięto mu kieszenie, a ich zawartość: ogłuszacz,

karty identyfikacyjne, bilety i

pieniądze wrzucono bez ładu i składu do plastikowego worka. Miles jęknął ci-

cho, gdy w ślad za nimi do torby

powędrowała też biała marynarka, a wraz z nią wszystkie interesujące gadżety.

Worek zapieczętowano plombą,

na której odciśnięto jego kciuk.

Pracownik aresztu wyciągnął szyję ponad biurkiem i spoglądając na Milesa, za-

pytał:

- Czy chce się wykupić?

- Ugh... - wycharczał Miles, gdy znowu podniesiono za włosy jego głowę.

- Twierdził, że tak - podpowiedział usłużnie jeden z tajniaków, którzy go

aresztowali.

Kierownik potrząsnął głową ze zniecierpliwieniem.

- Musimy zaczekać, aż wyjdzie z szoku. Chyba trochę przedobrzyliście,

chłopcy. Przecież to karzełek.

- Tak, ale był z wielkim facetem, który sprawił nam sporo kłopotu. Ten mały

mutant to chyba jego szef, więc

uznaliśmy, że powinien zapłacić za obu.

- Całkiem słusznie - pochwalił oficer. - No tak, to potrwa jakiś czas.

Wrzućcie go do chłodni, niech

przetrzeźwieje. Trudno z nim rozmawiać, gdy się tak trzęsie.

- Nie wiem, czy to dobry pomysł. Co prawda wygląda dziwacznie, ale może

próbować jakichś gierek. Nie

wiadomo, czy nie zechce się wykupić.

- Hmm. - Kierownik obrzucił Milesa taksującym spojrzeniem. - No dobra, w

takim razie weźcie go do

poczekalni, tam gdzie siedzą ci wszyscy technicy Marda. Są spokojni, nic mu

nie zrobią. A poza tym wkrótce

ich stamtąd zabieramy.

Miles znowu poczuł silne szarpnięcie. Dwaj żołnierze wzięli go pod ramiona i

wyciągnęli z gabinetu. Próbował

zmusić nogi do nadążania za krokami wartowników, ale te w ogóle nie reagowały

na jego perswazje, a jedynie

drgały spazmatycznie. Miles stwierdził, że klamry na nogach działają jak

wzmacniacz - wydawały się

potęgować działanie paralizatora. Niewykluczone jednak, że tak oszałamiające

skutki dało współdziałanie siatki

obezwładniającej i paralizatora. Mimo kłopotów ze wzrokiem Miles zdołał zau-

ważyć, że znaleźli się w długim

pomieszczeniu podobnym do baraków wojskowych. Przy naprzeciwległych ścianach

stały dwa rzędy pryczy.

Żołnierze złożyli jego bezwładne ciało na wolnym łóżku w mniej zaludnionej

części pomieszczenia. Nie

zachowywali się z przesadną brutalnością - starszy próbował ułożyć Milesa w

miarę wygodnie, rozprostować

przykurczone kończyny. Na koniec okrył kocem ciągle drgające ciało, po czym

obaj żołnierze wyszli.

Przez dłuższy czas nic nie przeszkadzało Milesowi w delektowaniu się nadprzy-

rodzonymi i nieoczekiwanymi

doznaniami fizycznymi. Miał wrażenie, że spróbował już wszystkiego, co zao-

ferowano mu w katalogu agonii,

chociaż szybko przekonał się, że paralizator odkrył w jego ciele receptory i

zwoje nerwowe, których istnienia w

ogóle nie podejrzewał. Nie był to ból, na którym można by skoncentrować całą

uwagę, ale wrażenie niemal

solipsystyczne.*[* Solipsyzm - pogląd filozoficzny, głoszący, że istnieje

tylko jednostkowy podmiot poznający,

a cała rzeczywistość jest jedynie kompleksem jego wrażeń.] Trwał w stanie

dziwnego zawieszenia, który byłby

całkiem przyjemny, gdyby nie te wycieńczające pseudoepileptyczne drgawki...

Przed jego oczami zamajaczyła jakaś twarz. Znajoma twarz.

- Gregor! Miło cię widzieć - wymamrotał zupełnie idiotycznie Miles. Natychmi-

ast otworzył szerzej oczy. Czuł,

że jego pozbawione kontroli ręce chwytają rozpaczliwie za poły bladoniebi-

eskiej więziennej bluzy, którą miał na

sobie Gregor. - Co ty tu, u diabła, robisz!? - wysyczał.

- To długa historia.

- Aha! - Miles z trudem uniósł się z pryczy i półleżąc, rozejrzał się nie-

przytomnym wzrokiem dookoła, jakby

spodziewał się ujrzeć skrytobójców, halucynacje czy Bóg wie co jeszcze. -

Boże! Gdzie...

Gregor łagodnie popchnął go.

- Uspokój się! - rzekł, a szeptem dodał: - Zamknij się! Musisz odpocząć. Nie

wyglądasz najlepiej.

Prawdę mówiąc, Gregor też nie wyglądał na okaz zdrowia. Gdy usiadł na skraju

pryczy, Miles zauważył

zmęczenie i bladość malujące się na jego twarzy. Szczękę cesarza znaczyły

ciemne kropki zarostu, a zwykle

krótko ostrzyżone i elegancko ułożone włosy zbiły się teraz w jeden kołtun. W

brązowych oczach tliła się

nienaturalna nerwowość i skrywane przerażenie. Miles z trudem stłumił

narastające uczucie paniki.

- Nazywam się Greg Bleakman - oznajmił szybko Gregor.

- Ja nie pamiętam swojego aktualnego nazwiska - mruknął Miles. - Ach, tak -

Victor Rotha, tak mi się wydaje.

Ale jak ci się udało wyjechać z...

Gregor rozejrzał się podejrzliwie dookoła.

- Ściany mają uszy, no nie?

- Pewnie tak - przyznał beztrosko Miles. Mężczyzna zajmujący sąsiednią pryczę

obdarzył ich spojrzeniem, które

zdawało się mówić: „Boże, chroń mnie od tych dupków”, po czym odwrócił się i

nakrył głowę poduszką. - Ale...

hmm... czy znalazłeś się tu dobrowolnie?

- Niestety. A nawet na własne życzenie. Pamiętasz, jak żartowaliśmy na temat

ucieczki z domu?

- Tak?

- No cóż. - Gregor wziął głęboki oddech. - Okazuje się, że to był naprawdę

fatalny pomysł.

- Czemu nie pomyślałeś o tym wcześniej?

- Bo... - urwał, gdy zauważył, że drzwi do aresztu się uchylają. Pojawiła się

w nich głowa wartownika, który

krzyknął:

- Pięć minut!

- O cholera!

- Co? Co?

- Idą po nas.

- Kto idzie? Po kogo? Gregor... Greg, co się tu, do diabła, dzieje?

- Zaciągnąłem się na frachtowiec, tak mi się przynajmniej wydawało, ale

wyrzucili mnie tutaj bez dania racji. I

bez zapłaty - tłumaczył szybko Gregor. - Wystawili mnie. Zostałem goły i we-

soły - nie miałem przy sobie nawet

pół marki. Chciałem sobie załatwić miejsce na jakimś statku powrotnym, ale

zanim zdążyłem, aresztowali mnie

za włóczęgostwo. Prawo Obszaru Jacksona jest naprawdę chore - dodał refleksy-

jnym tonem.

- Wiem, wiem. I co dalej?

- Najwyraźniej tutaj takie łapanki są na porządku dziennym. Wygląda na to, że

jakiś przedsiębiorczy sukinsyn

sprzedaje pracowników technicznych Aslundczykom. Ci potrzebują siły roboczej

do różnych prac na swojej

stacji w Hub. Wiesz, ona pracuje poza rozkładem...

Miles mrugnął z niedowierzaniem.

- Niewolnicy?

- Poniekąd. Problem w tym, że po skazaniu zostaniemy automatycznie zesłani na

stację Aslund. Większości

więźniów nie robi to żadnej różnicy. Nie płacą nam... im, ale mają wikt i

zakwaterowanie, a poza tym

schronienie przed jacksoniańską służbą bezpieczeństwa. Tak więc wychodzą na

zero, nie mają ani więcej, ani

mniej niż przed aresztowaniem. Większość myśli, że któregoś dnia zaczepi się

na jakimś statku i ucieknie ze

stacji. Tam brak pieniędzy nie jest traktowany jak przestępstwo kryminalne.

Miles zwiesił ciężko głowę na piersi.

- Zabierają cię stąd?

W oczach Gregora pojawił się wyraz napięcia, cesarz starał się jednak

zachować kamienną twarz.

- I to zaraz.

- Boże! Nie mogę pozwolić, żeby...

- Ale jakim cudem zdołałeś mnie tu znaleźć? - Gregor obejrzał się za siebie,

gdzie grupy odzianych na niebiesko

kobiet i mężczyzn powoli zbierały się do wyjścia. - Czy jesteś tu po to...

Miles rozejrzał się nerwowo po pomieszczeniu. Mężczyzna z sąsiedniej pryczy

leżał teraz na boku i obserwował

ich znudzonym wzrokiem. Był dosyć niski...

- Hej, ty! - Miles zwlekł się z łóżka i podczołgał do sąsiada. - Chcesz uciec

z tej wycieczki?

Mężczyzna spojrzał na Milesa z nieznacznym zainteresowaniem.

- Jak?

- Zamienimy się. Weźmiesz moje ciuchy i karty identyfikacyjne. Ja zajmę twoje

miejsce, a ty moje.

Więzień spojrzał podejrzliwie.

- Gdzie tkwi haczyk?

- Nie ma żadnego haczyka. Mam sporo forsy. Wkrótce miałem wykupić się z

więzienia. - Miles urwał. - Co

prawda stawiałem opór przy aresztowaniu, więc wyjdzie trochę drożej...

- A... - Oto haczyk. Ciekawość mężczyzny zdawała się z wolna wzrastać.

- Proszę! Nie mogę opuścić mojego... przyjaciela. No już! - W pomieszczeniu

narastał szmer, gdyż robotnicy

zaczęli gromadzić się przy wyjściu. Gregor nerwowo chodził dookoła pryczy

nieznajomego.

Mężczyzna odął w zamyśleniu wargi, po czym odparł:

- Nie. Na pewno wpadłeś w o wiele gorsze kłopoty niż to. Nie chcę mieć z tym

nic wspólnego. - Usiadł na

pryczy, zamierzając wstać i dołączyć do szeregu.

Miles, nadal kucając przy pryczy, wzniósł ręce w błagalnym geście.

- Proszę...

Gregor bez żadnego uprzedzenia rzucił się na więźnia. Szybkim ruchem przydu-

sił go ramieniem i ściągnął na

podłogę za pryczą, gdzie nikt nie mógł ich dojrzeć. Co za szczęście, pomyślał

Miles, że arystokracja barrayarska

przekonała rząd do wprowadzenia obowiązkowego szkolenia wojskowego dla swoich

potomków. Miles wstał,

żeby zasłonić przed ewentualnymi obserwatorami to, co działo się za pryczą.

Dobiegały stamtąd ciche odgłosy

uderzeń, a po chwili pod pryczą przeleciała błękitna bluza więźnia i

wylądowała u stóp Milesa. Miles schylił się

szybko i wciągnął ją na własną zieloną koszulę z jedwabiu. Jak się okazało,

bluza była trochę za długa. W kilka

sekund później na podłodze wylądowały niebieskie spodnie, które także

założył. Jeszcze jakieś szuranie - to

ciało nieprzytomnego mężczyzny zostało wepchnięte pod pryczę - i oczom Milesa

ukazał się nieco zadyszany i

przeraźliwie blady Gregor.

- Nie mogę zawiązać tych cholernych troków - rzucił Miles. Sznurki wysuwały

mu się z drżących dłoni.

Gregor sprawnie zawiązał troki i podwinął przydługie nogawki spodni.

- Musisz wziąć jego karty identyfikacyjne. Inaczej nie dostaniesz jedzenia

ani talonów - wyszeptał, po czym

rzucił się na pryczę i spoczął w wyszukanej pozie.

Miles zajrzał do kieszeni nowego ubrania i wyjął stamtąd standardowy identy-

fikator komputerowy.

- W porządku - oznajmił, wykrzywiając twarz w dziwnym grymasie. - Teraz chyba

zemdleję.

- Nie. - Gregor chwycił go mocno za łokieć. - Zwrócisz na siebie uwagę.

Ruszyli w kierunku wyjścia i ostrożnie wmieszali się w rozgadany tłum

więźniów. Przy drzwiach stał zaspany

wartownik, który sprawdzał skanerem identyfikatory.

...dwadzieścia trzy, dwadzieścia cztery, dwadzieścia pięć. To wszyscy. Zabrać

ich.

Grupę przejęli następni strażnicy. Ci nie mieli na sobie mundurów konsorcjum,

ale złotoczarne liberie jakiegoś

pomniejszego klanu z Obszaru Jacksona. Miles spuścił głowę, gdy wychodzili z

aresztu, żeby nikt go nie

rozpoznał. Cały czas chwiał się na nogach i tylko mocny uścisk Gregora

zmuszał go do marszu. Przeszli przez

kilka korytarzy, potem zjechali w dół cylindrem transportowym. Miles z trudem

zapanował nad niesfornym

żołądkiem, który podczas jazdy podszedł mu do gardła. Znaleźli się w kolejnym

korytarzu. A jeśli ten cholerny

identyfikator ma system lokalizacji położenia? - pomyślał nagle Miles. Pozbył

się go w następnej windzie - mała

karteczka odfrunęła w dal. Potem port, tunel wyjściowy, krótkie kołysanie

elastycznej rury załadunkowej i oto

znaleźli się na statku. Gdzie pan jest, sierżancie Overholt? - pisnęła dusza

Milesa.

Okręt nie był jednostką skokową, ale statkiem kursującym w obrębie jednego

systemu i z tego względu był

dosyć mały. Zaraz po wejściu na statek więźniów podzielono według płci i ro-

zlokowano w małych

czteroosobowych kajutach po przeciwnych stronach korytarza. Strażnicy nie in-

terweniowali, gdy robotnicy

porozchodzili się po całym holu - każdy miał sam wybrać sobie kwaterę.

Miles dokonał w myśli szybkich obliczeń, po czym szepnął do Gregora:

- Jeśli się pospieszymy, może uda się zrobić tak, żebyśmy byli sami w kaju-

cie. - Szybko podszedł do

najbliższych drzwi i niecierpliwie walnął w przycisk otwierający. Jakiś

więzień zamierzał do nich dołączyć, ale

szybko wycofał się, gdy usłyszał groźne: „Spadaj!”. Drzwi zasunęły się cicho.

Kabina była brudna i pozbawiona wygód takich jak pościel, ale przynajmniej

działała kanalizacja. Miles nalał

sobie ciepławej wody i w tym momencie usłyszał trzaśniecie zamykanej śluzy.

Statek odpływał od nabrzeża.

Chwilowo byli bezpieczni. Ale jak długo?

- Jak myślisz, kiedy ocknie się ten facet, którego pobiłeś? - zagadnął Gre-

gora, który przysiadł na jednej z pryczy.

- Nie wiem. Nigdy wcześniej nie próbowałem nikogo udusić - rzekł Gregor. Wy-

glądał na chorego. - Kiedy

objąłem go ramieniem... poczułem coś dziwnego. Nie wiem, czy nie złamałem mu

karku.

- Gdy go zostawiliśmy, jeszcze oddychał - stwierdził Miles. Podszedł do dru-

giej koi i z obrzydzeniem szturchnął

ją palcem. Ani śladu pluskiew czy pcheł. Ostrożnie usiadł na krawędzi łóżka.

Najgorsze drgawki miał już za

sobą, ale nadal trząsł się lekko, a kolana miał jak z waty. - Kiedy się

ocknie... to znaczy, gdy go znajdą,

przytomnego albo nie, szybko połączą tę sprawę z moim zniknięciem. Powinienem

był zostać, a po wykupieniu

się z więzienia odszukać ciebie i też wykupić z niewoli. Oczywiście, jeśli

sam zdołałbym wydostać się na

wolność. To był głupi pomysł. Dlaczego mnie nie powstrzymałeś?

Gregor popatrzył na Milesa ze zdumieniem.

- Myślałem, że wiesz, co robisz. Przecież stoi za tobą Illyan.

- Z tego, co wiem, to nie.

- Ale miałeś przecież pracować w departamencie Illyana! Sądziłem, że wysłano

cię, żebyś mnie znalazł. Czy

jesteś pewien... to na pewno nie jest akcja ratunkowa?

- Nie! - Miles energicznie potrząsnął głową i natychmiast pożałował tego

gestu. - Chyba powinieneś jeszcze raz

opowiedzieć mi wszystko od początku.

- Spędziłem tydzień na Komarze. Pod kopułą. Rozmowy na wysokim szczeblu -

omawialiśmy strategię

wykorzystywania kanałów skokowych. Nadal próbujemy przekonać rząd Escobaru,

żeby pozwolił na tranzyt

naszych okrętów wojennych. Powstał pomysł, żeby pozwolić im na zamykanie pod

kluczem naszej broni na czas

przelotu przez ich terytorium. Jednak sztab generalny uważa, że to za duże

ustępstwo, a oni twierdzą, że za małe.

Podpisałem kilka porozumień, w zasadzie wszystkie papiery, które podtykała mi

nasza Rada Ministrów...

- Na pewno mój ojciec zmusił cię, byś je uważnie przeczytał.

- No pewnie. Tak czy inaczej, po południu odbył się przegląd wojsk, a wiec-

zorem uroczysta kolacja. Skończyła

się dość wcześnie, bo kilku negocjatorów musiało zdążyć na statki. Wróciłem

do kwatery - mieszkałem w

jakimś mieszczańskim domu na starówce. Taka wielgachna kamienica na skraju

kopuły, niedaleko lotniska. Mój

apartament znajdował się na jednym z wyższych pięter. Nie mogłem wytrzymać

pod tą kopułą - wychodziłem na

balkon, ale to wcale nie pomagało. W tym miejscu nietrudno nabawić się klaus-

trofobii.

- Tak samo czują się mieszkańcy Komarru, gdy znajdą się na otwartym terenie -

zauważył Miles. - Znałem

kiedyś jednego Komarrczyka, który miał problemy z oddychaniem - coś jakby

atak astmy - za każdym razem,

gdy wychodził na świeże powietrze. Typowa reakcja psychosomatyczna.

Gregor wzdrygnął się. Siedział z opuszczoną głową wpatrzony w czubki własnych

butów.

- W każdym razie zauważyłem... że nigdzie nie ma żadnych strażników. W moim

przypadku to coś

niespotykanego. Nie wiem, czemu zostałem sam, wcześniej pilnował mnie jakiś

człowiek. Pewnie myśleli, że

już śpię. Było już po północy, a mimo to nie mogłem zasnąć. Stałem na balk-

onie przechylony przez balustradę i

rozmyślałem, co by było, gdybym tak wychylił się ciut za daleko... - Gregor

zawiesił głos.

- Szybko byłoby po wszystkim - wtrącił oschle Miles. O tak, dobrze znał ten

stan duszy.

Gregor spojrzał na niego spod półprzymkniętych powiek i uśmiechnął się

ironicznie.

- Masz rację. Byłem trochę wstawiony.

Byłeś bardzo wstawiony, poprawił w myśli Miles.

- Szybko - no tak. Rozbiłbym sobie głowę. Na pewno bardzo by bolało, ale to

tylko chwila. A może wcale by nie

bolało? Tylko uderzenie gorąca...

Milesem wstrząsnęły dreszcze - resztki działania paralizatora.

- Przeszedłem na drugą stronę barierki. Trzymałem się kwiatów. I wtedy uświa-

domiłem sobie, że skoro nikt nie

widział, jak wchodzę na górę, równie dobrze mogę niezauważony zejść na dół.

Czułem się wolny - zupełnie

jakbym umarł. Zacząłem schodzić. Nikt mnie nie zatrzymywał. Cały czas oczeki-

wałem, że ktoś jednak to zrobi.

- Wylądowałem w załadunkowej części lotniska. W barze. Nałgałem temu facetowi

- to był jakiś niezależny

handlowiec - że jestem nawigatorem statków kosmicznych. Kiedy służyłem w ma-

rynarce, rzeczywiście pełniłem

tę funkcję. Wytłumaczyłem mu, że zgubiłem swój identyfikator i boję się bar-

rayarskiej służby bezpieczeństwa.

Uwierzył mi - albo chciał uwierzyć. Nieważne. Zatrudnił mnie na swoim statku.

Zanim nastał dzień, w chwili

gdy mój ordynans pewnie dobijał się do drzwi kwatery, my już znajdowaliśmy

się na orbicie.

Miles w zadumie ssał kciuki.

- Patrząc z punktu widzenia Cesarskiej Służby Bezpieczeństwa, po prostu wypa-

rowałeś z idealnie strzeżonego

pokoju. Żadnego listu pożegnalnego, żadnych śladów - a wszystko na dodatek

miało miejsce na Komarze.

- Polecieliśmy prosto na Pol, a stamtąd bez przystanków do konsorcjum. Na

początku nie radziłem sobie

najlepiej. Myślałem, że to będzie fajna przygoda. A okazało się, że jest in-

aczej. Ale nie bałem się, sądziłem, że

Illyan jest już na moim tropie i lada chwila mnie dorwie.

- Komarr. - Miles ze znużeniem potarł skronie. - Czy masz pojęcie, co tam mu-

siało się dziać, gdy zniknąłeś? Na

pewno wytłumaczono Illyanowi, że padłeś ofiarą jakiegoś politycznego por-

wania. Założę się, że postawił na

nogi wszystkich swoich ludzi i połowę armii. Pewnie teraz rozbierają kopułę

na drobne części, byle tylko cię

znaleźć. Uciekłeś dalej, niż zamierzałeś. Oni w ogóle nie pomyśleli, żeby

szukać cię poza Komarrem! Pewnie

zrobili to dopiero... - Miles szybko policzył coś na kartce. - No nie. Tak

czy inaczej, już tydzień temu Illyan

powinien był powiadomić wszystkie zagraniczne placówki. Ha! Założę się, że to

właśnie ta wiadomość

wprawiła Ungariego w panikę, wtedy gdy w pośpiechu uciekaliśmy z portu. Więc

powiadomił Ungariego. Nie

mnie. - Nie mnie, powtórzył w duchu. Nikt mnie nawet nie bierze pod uwagę. -

Ale komunikat o twoim

zaginięciu powinien pojawić się we wszystkich mediach...

- I pojawił się, ale w nieco innej formie - stwierdził Gregor. - Wydano

oficjalne oświadczenie, że jestem chory i

odpoczywam w samotności w Vorkosigan Surleau. Nie chcieli dopuścić do szer-

zenia się niepokojących plotek.

Miles potrafił to sobie wyobrazić.

- Gregor, jak mogłeś coś takiego zrobić! Na Barrayarze wszyscy muszą szaleć z

niepokoju.

- Przykro mi - rzekł posępnie Gregor. - Wiedziałem, że źle robię... prawie od

samego początku. Jeszcze zanim

wytrzeźwiałem, już byłem pewien, że palnąłem głupstwo.

- To dlaczego nie wysiadłeś na Pol i nie zgłosiłeś się do barrayarskiej amba-

sady?

- Miałem nadzieję, że jeszcze... do diabła! - urwał w pół słowa. - Przecież

nie jestem ich niewolnikiem!

- Sztubacki wygłup - wymruczał Miles przez zaciśnięte zęby.

Gregor poderwał gwałtownie głowę, ale nic nie powiedział.

Miles dopiero teraz zaczął sobie w pełni zdawać sprawę z sytuacji, w jakiej

się znaleźli. Świadomość ta ciążyła

mu niczym ołowiana kula. Jestem jedynym człowiekiem w całym wszechświecie,

który wie, co się stało z

cesarzem Barrayaru, pomyślał z rozpaczą. Jeśli cokolwiek stanie się Gregor-

owi, ja będę jego następcą. Co

gorsza, jeśli coś mu się przytrafi, wszyscy pomyślą, że to ja... Jeśli w He-

gen Hub odkryją prawdziwą tożsamość

Gregora, zacznie się piekielna licytacja. Jacksonianie zechcą wziąć go dla

zwykłego okupu. Rządy Aslund,

Vervainu i Pol mogą chcieć wykorzystać Gregora po to, by wzmocnić swoją po-

zycję we wszechświecie. Ale

najgroźniejsi są Cetagandanie - jeśli przechwycą cesarza potajemnie, Bóg je-

den wie, co zechcą z nim zrobić;

niewykluczone, że poddadzą go jakimś wyrafinowanym torturom psychicznym czy

praniu mózgu. A jeśli zrobią

to otwarcie - będą mieli w ręku potężną kartę przetargową. Na razie obaj le-

cieli statkiem, nad którym nie mieli

żadnej kontroli - w każdej chwili Miles mógł wpaść w łapy tajniaków z Ceta-

gandy - mogą go aresztować albo i

gorzej...

Miles przypomniał sobie, że jest teraz oficerem Cesarskiej Służby Bezpiec-

zeństwa - nieważne, że

zdegradowanym i upokorzonym. A jako taki był zobowiązany zapewnić bezpiec-

zeństwo cesarzowi.

Imperatorowi - żywemu symbolowi Barrayaru. Tyle że był nim teraz Gregor,

którego na siłę wciśnięto w ciasne

ramy boskiej ikony. Miles miał wątpliwości, komu należy się pierwszeństwo:

cesarzowi-władcy czy cesarzowi-

przyjacielowi. Obu, doszedł do wniosku. Teraz należy do mnie. Jest zbiegłym

więźniem, przechwyconym przez

diabli wiedzą jakich wrogów, na skraju załamania, o krok od samobójstwa i

należy tylko do mnie.

Miles zdusił w sobie histeryczny chichot.

Rozdział dziesiąty

Kiedy sensacyjne wrażenia fizyczne - skutki bliskiego spotkania z paraliza-

torem zaczęły ustępować, Miles mógł

w końcu jasno myśleć i doszedł do wniosku, że powinien się ukryć. Jeśli jego

obecność nie zostanie wykryta,

Gregor jako oficjalny niewolnik będzie miał zapewniony wikt, zakwaterowanie i

bezpieczeństwo podczas lotu

na stację Aslund. Być może... Miles stwierdził, że do swojego wykazu ży-

ciowych doświadczeń powinien dodać

nowy punkt. Powiedzmy zasadę numer 27B - nigdy nie podejmuj ważnych taktyc-

znych decyzji, gdy masz

drgawki.

Miles rozejrzał się po kajucie, szukając miejsca, w którym mógłby się

schować. Doszedł do wniosku, że okręt

nie został specjalnie zaprojektowany do przewozu więźniów, pomieszczenie nie

było celą, ale raczej tanią

kabiną turystyczną. Puste szafki pod kojami były za duże i zbyt rzucające się

w oczy. Na środku podłogi

znajdowała się otwarta klapa, pod którą mieścił się mały schowek z tablicą

sterowniczą, przewodami

elektrycznymi i klimatyzacyjnymi oraz siatka grawitacyjna - długa, wąska

kiszka. Głosy na korytarzu

przyspieszyły decyzję. Miles szybko położył się w schowku - wciągnął powie-

trze i ułożył ręce blisko ciała, by

zmieścić się w małej wnęce.

- Zawsze byłeś dobry w zabawie w chowanego - zauważył Gregor i zamknął klapę.

- Wtedy byłem mniejszy - wymamrotał Miles zduszonym głosem. W plecy i

pośladki wbijały mu się rury i kable

elektryczne. Gregor zasunął sztaby i Milesa otoczyły ciemności i głucha

cisza. Czuł się jak w trumnie. Albo jak

zasuszony kwiatek. Niczym próbka laboratoryjna pod szkiełkiem. Jednym słowem,

zapuszkowany oficer.

Rozległ się syk otwieranych drzwi i po chwili podłoga kajuty ugięła się pod

ciężarem, wciskając Milesa jeszcze

bardziej w kłębowisko przewodów. Miles zastanawiał się, czy przybysz usłyszy

stłumiony pogłos, dobywający

się spod podłogi.

- Baczność, techniku - odezwał się głos strażnika, a potem do uszu Milesa do-

biegły stłumione trzaski i szelesty,

gdy żołnierz przewracał materace i otwierał szafki. No tak, od początku

wiedziałem, że szafki są do niczego,

pomyślał Miles.

- Gdzie on jest? - Sądząc po kierunku, z którego dobiegły odgłosy szurania,

Miles wydedukował, że Gregor

został popchnięty na ścianę. Zapewne unieruchomiono go, wykręcając rękę na

plecach.

- Kto? - odezwał się stłumionym głosem Gregor. Oznaczało to, że stał przy-

ciśnięty twarzą do ściany.

- Twój mały przyjaciel - mutant.

- Ten śmieszny facecik, który wszedł tu za mną? Nie jest moim przyjacielem.

Poszedł sobie.

Kolejne odgłosy, po których rozległ się stłumiony krzyk. Pewnie ręka Gregora

powędrowała jeszcze ciut wyżej,

wywnioskował Miles.

- Gdzie poszedł?

- Nie wiem! Nie wyglądał najlepiej. Niedawno ktoś mu nieźle dołożył paraliza-

torem. Nie wiem dlaczego - mnie

przy tym nie było. Wyszedł stąd kilka minut przed odlotem.

Dobry chłopiec, pomyślał Miles. Może jest i przygnębiony, ale nie głupi.

Miles zacisnął usta. Leżał z głową

przekrzywioną na bok. Jeden policzek miał wciśnięty w podłogę, drugi wszedł w

bliski kontakt z czymś, co do

złudzenia przypominało tarkę do sera.

Jeszcze więcej uderzeń.

- Dlaczego? On wyszedł! Nie bijcie mnie!

Stłumione warknięcia strażników, trzask paralizatora, gwałtownie wciągane

powietrze i wreszcie głuchy łoskot

ciała padającego na koję. Teraz Miles usłyszał głos drugiego strażnika:

- Powinniśmy byli zawrócić do konsorcjum, gdy okazało się, że mamy pasażera

na gapę.

- To ich problem. Ale dla pewności lepiej przeszukajmy cały statek. Wydział

aresztowań pogonił wszystkim

kota w związku z tym karłem.

- Pogonił czy jemu pogoniono?

- Ha. To jest pytanie.

Ciężkie kroki - sądząc po odgłosach wydawane przez dwie pary butów - zadud-

niły po podłodze, zmierzając w

kierunku wyjścia. Drzwi zasunęły się z cichym sykiem i zapadła cisza. Miles

popadł w przygnębienie.

Stwierdził, że zanim Gregor oprzytomnieje na tyle, by otworzyć pokrywę, on

dorobi się imponującej kolekcji

siniaków. Przy każdym oddechu czuł ucisk w płucach. Pęcherz domagał się

swoich praw. No dalej, Gregor...

Miles doszedł do wniosku, że po przybyciu na stację Aslund musi jak najszyb-

ciej oswobodzić Gregora.

Wiedział, że zakontraktowani niewolnicy są zsyłani do najniebezpieczniejszej

i najbrudniejszej roboty.

Pracowali w warunkach urągających przyzwoitości, narażeni na promieniowanie

radioaktywne, przy

minimalnych lub żadnych zabezpieczeniach - czekały ich niekończące się dni

morderczej, trudnej i

niebezpiecznej pracy. Chociaż z drugiej strony był to idealny kamuflaż, który

wrogowie nieprędko odkryją.

Miles zdecydował, że natychmiast gdy odzyskają swobodę ruchów, powinni

znaleźć Ungariego - człowieka z

kartami kredytowymi i kontaktami; a potem... no cóż, potem bezpieczeństwo

Gregora będzie leżało w rękach

Ungariego. Tak, plan był prosty i spójny. Nie ma żadnych podstaw do wpadania

w panikę.

A jeśli nas rozdzielą? - pomyślał ze strachem Miles. Czy Gregor odważy się

uciec i zaryzykować...?

Miles usłyszał cichy szmer, po którym jego oczom ukazała się rozszerzająca

się smuga światła, a w końcu

podniosła się pokrywa.

- Poszli sobie - wyszeptał Gregor. Miles, sycząc z bólu, powoli wysunął się z

wnęki i wpełzł na podłogę.

Spokojnie, tłumaczył sobie, nie wszystko naraz. Wstanę za chwilę...

Gregor przyciskał dłoń do zaczerwienienia na policzku. Z zakłopotaniem

opuścił rękę.

- Porazili mnie paralizatorem. To... nie było aż tak straszne, jak myślałem.

- Jego mina nie wskazywała jednak,

by był z siebie zadowolony.

- Nie włączyli największej mocy - oznajmił bezlitośnie Miles. Twarz Gregora

stężała. Podał Milesowi rękę i

podniósł go do pionu. Miles niepewnie podszedł do łóżka i opadł na nie

ciężko. Przedstawił Gregorowi swój

plan odszukania Ungariego.

Cesarz wzruszył obojętnie ramionami.

- Dobrze. Tak będzie szybciej, niż gdybyśmy zastosowali mój plan.

- Twój plan?

- Myślałem, żeby skontaktować się z konsulatem na Aslund...

- No tak - odezwał się ponuro Miles. - W takim razie chyba... w ogóle nie

potrzebujesz mojej pomocy.

- Z tym sam dałbym sobie radę. Skoro zaszedłem już tak daleko. Ale... potem

wpadłem na inny pomysł.

- Naprawdę?

- Pomyślałem, żeby... nie kontaktować się z konsulatem. Skoro już tu jesteś,

to ten pomysł jest równie dobry. -

Gregor położył się na koi i utkwił wzrok w suficie. - Jedno jest pewne. Taka

okazja już nigdy się nie powtórzy.

- Żeby uciec z Barrayaru? A zdajesz sobie sprawę, ilu ludzi w kraju przypłaci

życiem twoją wolność?

Gregor prychnął pogardliwie.

- Jeśli wziąć za punkt odniesienia rokosz Vordariana - to będzie około sied-

miuset czy ośmiuset ludzi.

- Nie uwzględniłeś Komarru.

- No tak. To zwiększa stawkę - przyznał Gregor, wykrzywiając usta w ironic-

znym uśmiechu. - Nie martw się,

nie mówię poważnie. Chciałem... chciałem się tylko przekonać. Udałoby mi się,

prawda?

- No pewnie! Co do tego nie mam żadnych wątpliwości.

- Ja miałem.

- Gregor. - Miles nerwowo przebierał palcami po kolanach. - Robisz to dla sa-

mego siebie. Masz w ręku

prawdziwą władzę. Mój ojciec walczył o to przez cały okres regencji. Postaraj

się być bardziej asertywny!

- No dobrze. A czy ty, oficerze, posłuchałbyś mojego rozkazu, gdybym jako

twój zwierzchnik kazał ci wysiąść

na stacji Aslund i zapomnieć, że kiedykolwiek mnie widziałeś?

Miles głośno przełknął ślinę.

- Major Cecil zawsze powtarzał, że mam kłopoty z subordynacją.

Gregor stłumił śmiech.

- Stary dobry Cecil. Pamiętam go. - Nagle spoważniał, podniósł się na łokciu

i dodał: - Ale skoro nie potrafię

rządzić jednym, raczej niewielkim oficerem, to jak mam dowodzić armią czy

rządem? Tu nie chodzi o władzę.

Świetnie pamiętam wszystko, co powiedział mi na temat władzy twój ojciec.

Znam jej wszystkie dobre i złe

strony. Z czasem dowiem się, czy chcę sprawować rządy, czy nie. Problem w

tym, czy mam w sobie

wystarczająco wiele siły, by udźwignąć to brzemię. Pamiętasz, jak fatalnie

zachowałem się cztery lata temu, gdy

Vordrozda i Hessman uknuli tę podłą intrygę?

- Uważasz, że mógłbyś jeszcze raz popełnić ten sam błąd? Zaufać fałszywemu

pochlebcy?

- Nie, na pewno nie.

- Więc o co chodzi?

- Muszę stawać się lepszy. Inaczej bardziej zaszkodzę Barrayarowi, niż gdyby

kraj w ogóle nie miał cesarza.

Miles przypomniał sobie, co Gregor opowiadał o balansowaniu na krawędzi balk-

onu na Komarze. Czyżby

naprawdę zrobił to nieświadomie? Miles zazgrzytał zębami ze złości.

- Gdy mnie pytałeś, czy posłuchałbym twego rozkazu, odpowiedziałem nie jako

oficer, lecz jako lord

Vorkosigan. I przyjaciel.

- Rozumiem.

- Posłuchaj - nie potrzebujesz mojej pomocy. Przynajmniej takiej, jaką mogę

ci zaoferować - a właściwie nie ja,

lecz Illyan. Ale poczułbym się lepiej, gdybyś ją przyjął.

- Zawsze miło jest czuć się potrzebnym - zgodził się Gregor. Uśmiechnęli się

do siebie i w spojrzeniu Gregora

nie było już ironii. - A poza tym... przyjemnie jest mieć jakieś towarzystwo.

Miles skinął głową.

- Święte słowa.

Przez kolejne dwa dni Miles spędził większość czasu pod podłogą lub w jednej

z szafek. Jak się okazało, była to

zbędna ostrożność, ponieważ kabinę przeszukano jeszcze tylko raz, i to

niedługo po pierwszej wizycie. Dwa

razy Gregora odwiedzili współwięźniowie, a on też, na sugestię Milesa, udał

się z rewizytą. Miles doszedł do

wniosku, że biorąc pod uwagę obecną sytuację, Gregor radzi sobie całkiem

nieźle. Cesarz automatycznie dzielił

racje żywnościowe na dwie części. Nie komentował tego ani nie narzekał, ale

gdy Miles zaproponował, by

zostawiał sobie większą porcję, kategorycznie odmówił. Gdy okręt wylądował na

stacji Aslund, Gregor dołączył

do pozostałych zesłańców. Miles został na statku; czekał z jego opuszczeniem

do ostatniej chwili. Nie mógł

ujawniać swojej obecności za wcześnie, ale z drugiej strony denerwował się,

że nie zdąży wysiąść i okręt ruszy

w dalszą podróż wraz z nim.

Kiedy Miles zdecydował się w końcu ostrożnie wyjrzeć na zewnątrz, okazało

się, że korytarz jest ciemny i

pusty. Z tej strony nikt nie pilnował tunelu wyjściowego. Miles celowo

zachował błękitny kombinezon - uznał,

że w obrębie stacji ten strój jest czymś naturalnym i nosząc go, ma większe

szansę wtopić się w tłum

robotników.

Ostrożnie wyszedł z kajuty i omal nie krzyknął ze strachu, gdy zobaczył, że

koło wejścia do tunelu kręci się

jakiś człowiek w złotoczarnym mundurze. W rękach trzymał parującą plastikową

filiżankę, a ogłuszacz zawiesił

przy boku. Czerwone oczy wartownika spojrzały na Milesa bez zainteresowania.

Miles, nie zwalniając kroku,

obdarzył go słabym uśmiechem. Wartownik się skrzywił. Najwyraźniej pilnował,

by na statek nie dostali się

żadni intruzi, natomiast schodzący na ląd w ogóle go nie interesowali.

Na końcu tunelu znajdował się dok przeładunkowy, gdzie pracowało kilku mecha-

ników w kombinezonach.

Miles wziął głęboki oddech i ostentacyjnym krokiem ruszył brzegiem doku, nie

rozglądając się na boki, jakby

wiedział dokładnie, dokąd zmierza. Ot, zwykły goniec, idzie coś doręczyć.

Nikt go nie zatrzymywał.

Podniesiony na duchu stwierdził, że pójdzie tam, gdzie go oczy poniosą, nie

wybierając specjalnie kierunku.

Szeroka rampa prowadziła do wielkiej hali zastawionej wszelkim sprzętem, po-

między którym poruszały się

ekipy robocze w różnobarwnych kombinezonach. Na środku znajdowała się stacja

paliwowa dla myśliwców i

dok naprawczy, a wokół stało pełno urządzeń w różnych fazach produkcji.

Słowem wszystko to, co tak

interesowało Ungariego. Miles pomyślał przelotnie, że gdyby dopisało mu

szczęście, to... nie, niemożliwe.

Nigdzie ani śladu Ungariego przebranego za robotnika. Po hali kręciło się

sporo kobiet i mężczyzn w

granatowych mundurach wojskowych Aslundu, ale nie wyglądali na podejrzliwych

strażników, raczej na

zapracowanych inżynierów. Miles pewnym krokiem przemierzył halę i dotarł do

kolejnego korytarza.

Na końcu korytarza znajdował się mały mostek widokowy okolony szybą z

przezroczystego pleksiglasu.

Rozciągał się stamtąd całkiem niezły widok na stację. Miles postawił jedną

nogę na mostku i przechylił przez

barierkę, ale źle oceniwszy odległość, o mało nie stracił równowagi, dlatego

cofnął się, klnąc pod nosem. Na

horyzoncie zauważył błyszczący kompleks handlowej stacji skokowej. Nawet w

tej chwili cumował w niej jakiś

okręt. Wyglądało więc na to, że stacja wojskowa jest całkowicie odrębną jed-

nostką i nie ma połączenia,

przynajmniej chwilowo, z resztą kompleksu. Nic więc dziwnego, że więźniowie

mogli swobodnie poruszać się

po całym terenie. Miles wpatrywał się przed siebie wzrokiem pełnym łagodnej

rezygnacji. No cóż, najpierw

należało znaleźć Ungariego, a o resztę będę martwił się później, doszedł do

wniosku. Coś się wymyśli. Odwrócił

się i...

- Hej, ty! Do ciebie mówię, kurduplu!

Miles zamarł w bezruchu. Mając w pamięci ostatnie doświadczenia, opanował

jakoś chęć natychmiastowej

ucieczki i postarał się nadać swojej twarzy wyraz uprzejmego zdziwienia.

Głos, który go zatrzymał, należał do

potężnego mężczyzny ubranego w brązowy kombinezon, który, jak Miles zdążył

zauważyć, był uniformem

kadry kierowniczej. Mężczyzna nie miał broni. Wyglądał na poirytowanego.

- Tak, proszę pana? - odezwał się Miles.

- Potrzebny mi jest właśnie ktoś taki jak ty. - Dłoń mężczyzny opadła ciężko

na ramię Milesa. - Chodź ze mną.

Nie mając większego wyboru, Miles ruszył za nieznajomym. Ze wszystkich sił

starał się zachować spokój, a

nawet udawać, że jest lekko niezadowolony z tego nagłego zaanektowania jego

osoby.

- Czym się zajmujesz? - zagadnął mężczyzna.

- Rurami - odparł Miles.

- Świetnie!

Dotarli do skrzyżowania dwóch niewykończonych korytarzy. W sklepieniu ziała

ogromna wyrwa, a gołe mury

przygotowano do obłożenia panelami, które leżały na podłodze.

Kierownik wskazał wąską szparę między dwoma ściankami.

- Widzisz tę rurę?

Szary kolor przewodu wskazywał, że był to fragment kanalizacji, rura

powietrzno-grawitacyjna. Koniec

przewodu niknął gdzieś w ciemnościach.

- Tak.

- Gdzieś za tą ścianą jest przeciek. Wejdź tam i znajdź go, bo inaczej trzeba

będzie zdzierać całą tę cholerną

boazerię.

- Ma pan latarkę?

Mężczyzna pogrzebał w kieszeni kombinezonu i wyjął małą latarkę.

- Dobra - westchnął Miles. - Instalacja jest już podłączona?

- Prawie. To cholerstwo nie przeszło ostatniej próby ciśnieniowej.

Dzięki Bogu, pomyślał z ulgą Miles, w środku będzie tylko powietrze. Może

mimo wszystko miał trochę

szczęścia.

Wśliznął się do przewodu i zaczął uważnie oglądać gładką powierzchnię rury,

macając jej ścianki i nasłuchując.

Siedem metrów od wejścia natrafił w końcu na przeciek - lekki powiew zimnego

powietrza z prawie

niewidocznego pęknięcia. Potrząsnął głową, z trudem obrócił się w ciasnej

rurze, wybijając przy tym stopą

dziurę w boazerii. Zdumiony wystawił głowę przez otwór i rozejrzał się po ko-

rytarzu. Oderwał róg jednego

panelu i obracając go w dłoniach, obejrzał uważnie.

Hałas zwrócił uwagę dwóch elektryków, którzy mocowali instalację oświetlen-

iową.

- Co ty tu, do cholery, robisz? - spytał jeden z nich, ubrany w brązowy kom-

binezon. Ton jego głosu wróżył

kłopoty.

- Kontrola jakości - odparł bez namysłu Miles. - Wygląda na to, że macie

problem.

Miles myślał początkowo, żeby poszerzyć dziurę, przez którą mógłby wyjść na

korytarz i wrócić pieszo do

punktu wejścia, ale widząc niezadowolone miny elektryków, czym prędzej się

wycofał i popełzł z powrotem

kanałem.

- Znalazłem przeciek w sektorze szóstym - poinformował kierownika brygady.

Wręczył mu oderwany fragment

boazerii i dodał: - Jeśli to są panele z łatwo palnej płyty pilśniowej, to

wasz projektant specjalnie się nie wysilił.

Jeżeli jednak zamawialiście płyty z włókna silikonowego, to na waszym miejscu

zebrałbym kilku dryblasów z

paralizatorami i złożył wizytę waszemu dostawcy.

Kierownik zaklął głośno. Zacisnął usta, chwycił najbliższy panel i mocno go

wykręcił. W ręku został mu

kawałek płyty wielkości pięści.

- A niech to szlag! Ile tych paneli zostało już zamontowanych?!

- Dużo - usłużnie poinformował go Miles, po czym szybko odwrócił się na

pięcie, żeby uciec, zanim wściekły

robotnik, który chwilowo mamrocząc pod nosem przekleństwa, odrywał kolejne

fragmenty boazerii, wymyśli

mu następną robotę. Ruszył pędem, nie oglądając się za siebie, i dopiero za

następnym zakrętem zatrzymał się

zdyszany i ociekający potem.

Minęło go dwóch uzbrojonych mężczyzn w szarobiałych mundurach. Jeden odwrócił

się i spojrzał na Milesa,

który szedł dalej jak gdyby nigdy nic. Mimo potężnej pokusy powstrzymał się

od odwrócenia głowy.

Najemnicy dendariańscy! Albo Oseranie! Skąd się wzięli tu na stacji, ilu ich

było? Gorączkowe pytania kłębiły

mu się w głowie. Ci dwaj byli pierwszymi, na jakich natknął się na stacji.

Czy nie powinni znajdować się gdzieś

w terenie na patrolu? Miles gorzko żałował, że nie może wpełznąć z powrotem

za boazerię i ukryć się tam

niczym szczur w kanale.

Skoro jednak większość najemników była mu teraz wroga, to przecież nadal mógł

liczyć chociaż na jednego

sojusznika - prawdziwego Dendarianina, nie Oseranina. Gdyby tylko zdołał

nawiązać kontakt. Gdyby odważył

się... Elena - powinien odszukać Elenę. Wspomnienia wróciły z całą mocą.

Miles ostatni raz widział Elenę cztery lata temu, gdy zostawiał ją w szere-

gach najemników jako żonę Baza

Jeseka i uczennicę Tunga. Wówczas była to najlepsza ochrona, jaką mógł jej

zapewnić. Ale od czasów gdy

rządy we flocie przejął Oser, nie miał żadnych wiadomości od Baza - czyżby

Oser zabronił im kontaktować się

ze światem zewnętrznym? Teraz Baz został zdegradowany, a Tung ośmieszony i

pozbawiony wszelkich

wpływów - ale co się stało z Eleną? Jaką pozycję zajmowała obecnie we flocie?

A w jego sercu? Odpowiedź na to pytanie nie była łatwa. Kiedyś Miles kochał

ją do szaleństwa. Kiedyś znała go

lepiej niż ktokolwiek. Jednak w miarę upływu czasu myślał o niej coraz

rzadziej. Jej postać rozmyła się we

wspomnieniach, podobnie jak żal po śmierci jej ojca, sierżanta Bothariego,

stępił się w natłoku codziennego

życia. Czasami tylko dopadało go tępe ukłucie bólu, niby mrowienie starej

blizny. Chciał jeszcze raz (a może

nie?) zobaczyć Elenę. Porozmawiać z nią. Raz jeszcze jej dotknąć...

Wracając do rzeczywistości, przypomniał sobie o mniej romantycznym aspekcie

ewentualnego spotkania.

Wiedział, że Elena rozpozna Gregora, przecież spędzili wspólnie całe dzie-

ciństwo. Może więc udałoby się

stworzyć drugą linię obrony cesarza?

Ponowne zetknięcie z Eleną byłoby niezręczne - no dobrze, nie niezręczne, ale

bolesne. Jednak na pewno

przyniosłoby lepsze skutki niż bezskuteczne i niebezpieczne wałęsanie się po

stacji. Teraz, ustaliwszy główne

założenia planu, Miles musiał przejść do jego realizacji. Ciekawe, jak dalece

najemnicy darzą jeszcze zaufaniem

admirała Naismitha? Warto byłoby poznać odpowiedź na to pytanie, pomyślał.

Musiał znaleźć miejsce, z którego mógłby obserwować otoczenie, samemu nie

będąc widzianym. Istniało wiele

sposobów wtopienia się w otoczenie, nawet tam gdzie nie można było się ukryć.

Niebieski kombinezon stanowił

doskonałe przebranie, jednak biorąc pod uwagę swój wyróżniający się wzrost -

a konkretnie karłowatość - Miles

nie mógł polegać na tak oczywistym przebraniu. Potrzebował... no tak! Potrze-

bował narzędzi, dajmy na to takiej

skrzyneczki, jaką zauważył właśnie przed sobą. Należała do mężczyzny w

brązowym kombinezonie, który

zostawił ją w przejściu przed drzwiami do łazienki. W chwilę później Miles

znikał za zakrętem ze skrzynką w

dłoni.

Kilka pięter dalej natknął się na korytarz prowadzący do restauracji. To

miejsce wydało mu się obiecujące.

Każdy musiał jeść, więc prędzej czy później każdy musiał znaleźć się w tym

korytarzu. Zapach jedzenia

wywołał prawdziwą burzę w jego żołądku, który stanowczo protestował przeciwko

zmniejszonym racjom

żywnościowym, jakimi karmiono go w ostatnich dniach. Miles zignorował burc-

zenie w brzuchu i zabrał się do

pracy. Zdjął ze ściany panel, włożył okulary ochronne i demonstracyjnie trzy-

mając w ręku skanery

diagnostyczne, zabrał się do pozorowania naprawy kabli i tablicy rozdzielc-

zej. Wybrał świetne miejsce - widział

stąd cały korytarz.

Na podstawie dobiegających z restauracji zapachów, Miles wydedukował, że

daniem dnia jest dzisiaj wyjątkowo

smakowita wołowina syntetyczna, chociaż kucharz musiał prowadzić jakieś

bardzo dziwne eksperymenty z

warzywami. Ślinka mu ciekła na myśl o takich smakołykach, aczkolwiek musiał

uważać, żeby nie pociekła za

daleko, gdyż zetknięcie wilgoci z wiązką ręcznej lutownicy laserowej mogłoby

dać nieprzyjemne skutki.

Jednocześnie obserwował mijających go ludzi. Stwierdził, że bardzo niewielu z

nich nosiło ubrania cywilne,

wobec czego dobrze zrobił, wkładając na ciuchy Rothy niebieski mundur.

Większość przechodniów miała na

sobie kombinezony i uniformy w różnych kolorach - odpowiadających zapewne

stanowiskom pracy. Było sporo

błękitnych i zielonych bluz, a także kilka niebieskich mundurów armii Aslundu

- jednak zwykle nosili je

żołnierze niżsi rangą. Czyżby więc najemnicy dendariańscy, to jest Osera,

stołowali się gdzie indziej? Miles był

już gotów do opuszczenia swojego posterunku - jeszcze chwila i jego pseudo-

naprawy skończyłyby się

nieodwracalnym uszkodzeniem sprzętu - gdy wtem zobaczył dwóch ludzi w szaro-

białych uniformach. Nie

zatrzymywał ich jednak, ponieważ nie był to nikt, kogo znałby choćby z

widzenia.

Miles szybko obliczył swoje szansę. Stwierdził, że wśród kilku tysięcy najem-

ników, którzy przebywali obecnie

na stacji skokowej Aslund, znalazłoby się zaledwie kilkuset, których znał z

widzenia, a jeszcze mniej takich,

których nazwiska coś mu mówiły. W niewykończonej stacji wojskowej cumowało

tylko kilka statków najemnej

floty. A jeszcze należało się zastanowić, komu z tego mocno ograniczonego ze-

społu można było zaufać. Co

najwyżej pięciu ludziom. Miles przepuścił kolejną czwórkę w szarobiałych mun-

durach, chociaż był prawie

pewien, że rozpoznał blondynkę w średnim wieku, która była jednym z mecha-

ników na „Triumphie” i z tego, co

pamiętał, stała po stronie Tunga. Ale czy nadal tak było? Głód doskwierał mu

coraz bardziej.

Zapomniał o nim natychmiast, gdy zobaczył ogorzałą twarz mężczyzny zmier-

zającego na czele kolejnej grupy

najemników w kierunku restauracji. Był to sierżant Chodak. Może fortuna

spojrzała w końcu na mnie

łaskawszym okiem, pomyślał Miles. Gdyby chodziło tylko o niego zaryzykowałby,

ale ryzykować

bezpieczeństwo Gregora...? Na wahania było jednak zbyt późno, ponieważ Chodak

też zauważył Milesa. Ze

zdumienia zrobił oczy wielkie jak spodki, ale natychmiast się opanował.

- Przepraszam, sierżancie - zawołał Miles, pukając palcem w tablicę

rozdzielczą. - Czy mógłby pan na to

spojrzeć?

- Zaraz przyjdę - Chodak zwrócił się do swojego towarzysza, mężczyzny w mun-

durze aslundzkiego szeregowca.

Kiedy znalazł się przy Milesie i obaj stanęli twarzą do ściany, pochylając

głowy, Chodak szepnął:

- Zwariowałeś? Co ty tu robisz? - Pominięcie zwyczajowego tytułu „sir” świ-

adczyło o wielkim zdenerwowaniu

sierżanta.

- To długa opowieść. Powiem krótko, potrzebuję twojej pomocy.

- Ale jak się tu dostałeś? Admirał Oser porozstawiał strażników w całym por-

cie przeładunkowym, nawet mysz

się nie prześliźnie. A wszyscy szukają ciebie.

Miles uśmiechnął się z wyższością.

- Mam swoje sposoby. - I pomyśleć, że jeden z jego planów zakładał przedosta-

nie się właśnie do tego portu.

Doprawdy, rację mają ci, którzy twierdzą, że Bóg opiekuje się głupcami i

wariatami. - A teraz muszę dotrzeć do

pani komandor, Eleny Bothari-Jesek. Albo prosto do komandora Jeseka. Czy ona

jest tutaj?

- Powinna być. „Triumph” stoi w doku, ale z tego, co wiem, komandor Jesek

wyszedł razem z szefem

mechaników.

- No dobrze, skoro nie ma Eleny, to może Tung. Albo Arde Mayhew czy porucznik

Elli Quinn. Ale prawdę

mówiąc, wolałbym spotkać się z samą Eleną. Powiedz jej - ale tylko jej - że

jestem tu z naszym starym

przyjacielem Gregiem. I poproś, żeby spotkała się ze mną w ciągu godziny w

kwaterach robotników najemnych.

W celi Grega Bleakmana. Dasz radę?

- Oczywiście, sir - przytaknął Chodak i szybko ruszył do restauracji. Wy-

glądał na mocno zaniepokojonego.

Miles pospiesznie poupychał rozgrzebane kable, założył z powrotem zdjęty

panel, po czym ruszył przed siebie,

wymachując skrzynką z narzędziami. Starał się wyglądać naturalnie, chociaż w

głębi ducha czuł się tak, jakby

miał na głowie czerwoną lampkę ostrzegawczą. Nie zdjął okularów ochronnych i

starał się iść z pochyloną

głową, wybierając najmniej zatłoczone korytarze. Jego żołądek głośno domagał

się swoich praw. Elena da wam

jeść, uspokajał rozwścieczone wnętrzności. Później. Im dalej szedł, tym

częściej natykał się na ludzi w

niebieskich i zielonych kombinezonach. Wywnioskował z tego, że zbliża się do

kwater robotników.

W chwilę później stanął przed komputerową tablicą informacyjną. Zawahał się

przez moment, po czym wpisał

na klawiaturze nazwisko: Bleakman, G. Na ekranie pojawiła się odpowiedź: mo-

duł B, kabina 8. Szybko odnalazł

moduł, a stanąwszy przed kabiną, spojrzał na chronometr - Gregor powinien już

wrócić ze zmiany - i zapukał.

Drzwi rozsunęły się, wpuszczając go do środka. Od razu zauważył Gregora -

siedział na pryczy, kiwając się

sennie. Cesarz zajmował jednoosobową kabinę, która stwarzała pewne złudzenie

prywatności, chociaż była tak

mała, że poruszanie się po niej sprawiało trudność. Jednak z psychologicznego

punktu widzenia prywatność była

większym luksusem niż przestrzeń. Nawet niewolnicy muszą mieć odrobinę

szczęścia; są zbyt niebezpieczni,

żeby można było pozwolić sobie na doprowadzenie ich na skraj wytrzymałości.

- Jesteśmy uratowani - obwieścił Miles. - Właśnie nawiązałem kontakt z Eleną.

- Usiadł ciężko na skraju pryczy.

Napięcie, w którym żył od ładnych paru dni, teraz zelżało w tym pozornie bez-

piecznym miejscu i czuł niemal

fizyczną słabość.

- Elena jest tutaj? - Gregor przesunął dłonią po włosach. - Sądziłem, że szu-

kasz tego swojego kapitana

Ungariego.

- Elena jest pierwszym etapem na drodze do Ungariego. A może i jedynym ra-

tunkiem, jeśli Ungari zawiedzie.

Byłoby o wiele łatwiej, gdyby Ungari nie trzymał się tak kurczowo zasady „Nie

wie lewica, co czyni prawica”.

Ale tak czy inaczej, poradzimy sobie. - Spojrzał na Gregora z niepokojem. -

Wszystko w porządku?

- Zapewniam cię, że kilka godzin zakładania instalacji oświetleniowych nie

zrujnuje mojego zdrowia - odparł

opryskliwie Gregor.

- A więc to robiłeś? Wyobrażałem sobie coś o wiele...

No tak, Gregor nie wyglądał źle. Więcej, znając cesarza, który nawet radość

okazywał bardzo oszczędnie, Miles

był niemal pewien, że Gregorowi podoba się rola przymusowego robotnika. Może

co roku powinniśmy zsyłać

go na jakieś dwa tygodnie do kopalni soli, pomyślał. Wtedy byłby naprawdę

szczęśliwy. Ta myśl rozbawiła go i

usunęła w cień zmartwienia.

- Trudno mi wyobrazić sobie Elenę Bothari w roli najemnego żołnierza - odez-

wał się Gregor.

- Chyba jej nie doceniasz - rzekł posępnie Miles. Ponownie dopadła go fala

wątpliwości. Prawie cztery lata. On

sam zmienił się nie do poznania przez ten czas. A Elena? Przez te lata życie

też jej nie rozpieszczało. „Czasy się

zmieniają. A my wraz z nimi...”. Nie, koniec z wątpliwościami.

Pół godziny oczekiwania nie wpłynęło najlepiej na psychikę Milesa. Było to

wystarczająco dużo czasu, by

napięcie zdążyło przekształcić się w znużenie, a jednocześnie zbyt mało, żeby

porządnie odpocząć. Miles był

boleśnie świadom potrzeby zachowania czujności, ale jasność myślenia i czu-

jność rozmywały się w jego umyśle

niczym horyzont we mgle. Raz po raz zerkał na chronometr. Godzina to stanow-

czo zbyt duży margines czasu.

Powinien był określić termin spotkania co do minuty. Ale nie wiedział prze-

cież, jakie przeciwności i przeszkody

musi pokonać Elena, by przybyć do kabiny Gregora.

Miles zamrugał mocno oczami, gdy zorientował się, że zasypia na siedząco. W

tej samej chwili drzwi do celi

rozsunęły się, chociaż Gregor nie przycisnął guzika zwalniającego blokadę.

- Jest tutaj, panowie!

Wąskie przejście i korytarz wypełniał spory tłumek najemników w szarobiałych

mundurach. Miles nie musiał

nawet zerkać na wycelowane w siebie ogłuszacze i paralizatory, by zrozumieć,

że ta kudłata banda nie jest

oddziałem Eleny. Adrenalina z trudnością przebijała się przez opary

zmęczenia. No i co? - pomyślał. Mam być

ruchomym celem? Nie próbował stawiać oporu, a jedynie w geście obrony

przysunął się do ściany. Gregor

zdobył się na desperacki gest i zrywając się na równe nogi, zdołał mimo cias-

noty pomieszczenia wymierzyć cios

karate w dłonie najbliższego najemnika, posyłając jego ogłuszacz w powietrze.

Dwóch mężczyzn natychmiast

chwyciło cesarza w łapy i docisnęło do ściany, aż Miles skrzywił się z bólu.

Następnie zabrali się do niego i spętali dokładnie siatką obezwładniającą.

Wokół jego ciała rozbłysło pole siłowe

o mocy zdolnej unieruchomić rozwścieczonego słonia. Hej chłopcy, chyba prze-

ceniacie moje możliwości,

pomyślał złośliwie Miles.

Podekscytowany dowódca grupy krzyknął do mikrofonu umieszczonego pod mankie-

tem koszuli.

- Mamy go, sir!

Miles uniósł ironicznie brwi. Dowódca poczerwieniał i wyprostował się jak

struna, unosząc nieznacznie dłoń,

jakby chciał zasalutować. Miles uśmiechnął się pobłażliwie. Żołnierz zacisnął

gniewnie wargi. Ha, dałeś się

nabrać, co? - pomyślał Miles.

- Zabrać ich - warknął dowódca.

Dwóch ludzi wzięło Milesa pod ramiona i wyciągnęło z kabiny, unosząc, tak że

jego stopy dyndały groteskowo

kilka centymetrów nad ziemią. W ślad za nim popchnięto pojękującego Gregora.

Gdy mijali poprzeczną odnogę

korytarza, Miles dojrzał kątem oka napiętą twarz sierżanta Chodaka, która za-

raz zniknęła w półmroku.

Teraz klął w duchu własną naiwność. Myślałeś, że znasz się na ludziach, pom-

stował w myślach. Wydawało ci

się, że masz zdolności w tym kierunku. Akurat. Powinieneś był... Słowa te

dźwięczały w jego uszach niczym

szydercze echo.

Kiedy minęli ogromny dok cumowniczy i przeszli przez niski tunel, Miles

wiedział już gdzie się znajdują. Byli

na „Triumphie” - mały pancernik, który w razie konieczności pełni rolę okrętu

flagowego floty, najwyraźniej

znowu służył swoim panom. Przed awanturą na Tau Verde kapitanem, a zarazem

właścicielem statku był Tung;

ale zważywszy na obecne okoliczności, pewnie nie pełnił już tej funkcji. Oser

zawsze preferował swojego

„Wędrowca” - czy więc chodziło tu o jakąś demonstrację polityczną? Korytarze

pod pokładem były boleśnie

znajome. Zapach ludzi, metalu, maszyn. I to wgniecenie w sklepieniu, ślad po

bliskim spotkaniu z głową

Milesa... nadal tam było. Myślałem, że zapomniałem więcej, pomyślał z żalem

Miles.

Nasze przybycie miało być chyba utrzymane w tajemnicy, doszedł do wniosku,

widząc, jak para komandosów

spieszy przodem, by oczyścić korytarze z niepożądanych obserwatorów. Zanosiło

się zatem na bardzo prywatną

pogawędkę. I dobrze, taka sytuacja mu odpowiadała. Najchętniej w ogóle nie

spotykałby się z Oserem, ale skoro

już musiało dojść do konfrontacji, zamierzał obrócić ją na swoją korzyść. W

głowie układał sobie zdanie,

którym się przedstawi - Miles Naismith, najemnik międzyplanetarny i tajem-

niczy przedsiębiorca, przybyły do

Hegen Hub w celu... no właśnie, w jakim celu? No i jest jeszcze jego posępny,

pełen wiary przyjaciel - będzie

musiał znaleźć jakieś wiarygodne usprawiedliwienie obecności Gregora.

Minęli salę narad, strategiczne jądro „Triumpha”, i zostali wprowadzeni do

jednego z położonych naprzeciwko

pokoju odpraw. Płytka holowidu umieszczona na środku błyszczącego stołu kon-

ferencyjnego była ciemna i

głucha. Równie posępny i milczący był admirał Oser, siedzący u szczytu stołu

w towarzystwie jasnego

blondyna, który, jak uznał Miles, musiał być zaufanym porucznikiem dowódcy.

Nigdy wcześniej go nie widział.

Obu więźniów usadzono siłą na krzesłach, po czym odsunięto od stołu, tak aby

widoczne były ich dłonie i stopy.

Oser rozkazał, by wszyscy żołnierze opuścili pomieszczenie oprócz jednego

wartownika.

Admirał niewiele się zmienił przez ostatnie cztery lata. Twarz o ptasich

rysach zachowała szczupłość, a ciemne

włosy nieznacznie tylko posiwiały na skroniach. Miles zawsze uważał, że Oser

jest wysokim mężczyzną, teraz

jednak stwierdził ze zdumieniem, że był niższy od Metzova. Zresztą Oser przy-

pominał mu czymś generała.

Może to, że obaj mieli podobną budowę ciała i byli w podobnym wieku? A może

chodziło o mordercze

czerwone błyski w oku?

- Miles - mruknął Gregor pod nosem. - Co takiego zrobiłeś temu facetowi?

- Nic! - zaprotestował Miles scenicznym szeptem. - Przynajmniej nie naumyśl-

nie.

Gregor nie wyglądał na uspokojonego tą odpowiedzią.

Oser położył obie dłonie na blacie stołu i pochylił się do przodu, nie odry-

wając od Milesa świdrującego

spojrzenia. Gdyby miał ogon, pomyślał Miles, pewnie biłby nim teraz o ziemię.

- Co tutaj robisz? - Admirał nie bawił się w grzecznościowe wstępy.

Przecież sam mnie tu ściągnąłeś! - odpyskował w myślach Miles. Wiedział, że

musi być twardy, aczkolwiek

zdawał sobie sprawę, że nie prezentuje się najlepiej. Ale admirał Naismith

nie przejmował się takimi

drobiazgami, dla niego liczyły się fakty, a nie wygląd. Naismith w razie

potrzeby gotów był nawet przemalować

się na niebiesko. Odpowiedział zatem wyniośle:

- Zostałem wynajęty do przeprowadzenia wywiadu wojskowego w Hegen Hub dla

pewnego cywila, który posyła

tamtędy swoje statki. - Tak właśnie należało zrobić. Na początek, gdy roz-

mówca jest najbardziej podejrzliwy,

podsunąć mu wiarygodne fakty. - Ponieważ mój zleceniodawca nie zamierza wy-

syłać ekspedycji ratunkowych,

woli zawczasu znać aktualną sytuację, żeby w razie zamieszek odwołać swoich

obywateli z niebezpiecznego

regionu. A przy okazji sprzedałem trochę broni. To świetna przykrywka.

Źrenice admirała zwęziły się niebezpiecznie.

- Nie pracujesz dla Barrayaru...?

- Barrayar ma własnych agentów.

- Podobnie jak Cetaganda. Aslund obawia się ekspansji Cetagandan.

- I słusznie.

- Barrayar jest równie blisko.

- Osobiście, opierając się na sporym doświadczeniu... - Tu Miles pokonał opór

siatki siłowej i zdołał lekko się

ukłonić. Oser był tak zaskoczony, że odruchowo by odwzajemnił kurtuazyjny

gest, ale w ostatniej chwili się

powstrzymał - ... uważam, że Barrayar nie stanowi żadnego zagrożenia dla As-

lundu, przynajmniej w

najbliższych latach. Żeby kontrolować Hegen Hub, Barrayar musi przejąć kon-

trolę nad Pol. Biorąc pod uwagę,

że w tej chwili poddaje terraformowaniu swój drugi kontynent, a wkrótce ot-

wiera planetę Sergyar, Barrayar

cierpi aktualnie na nadmiar granic. A jeszcze dochodzi problem utrzymania w

ryzach krnąbnego Komarru. Tak

więc militarna wycieczka na Pol byłaby w tej chwili poważnym przeciążeniem

zasobów ludzkich Barrayaru.

Taniej wychodzi przyjaźń, a przynajmniej zachowanie neutralności.

- Polianie obawiają się także ataku ze strony Aslundu.

- Oni nie zaatakują, co najwyżej będą się bronić przed atakiem. Utrzymywanie

pokojowych stosunków z Pol jest

łatwe i tanie. Wystarczy po prostu nic nie robić.

- A Vervain?

- Jeszcze nie sprawdziłem tej planety. Jest następna na mojej liście.

- Czyżby? - Oser odchylił się na oparcie i założył ręce - gest ten nie miał

jednak nic wspólnego z odprężeniem. -

Ponieważ jesteś szpiegiem, mógłbym kazać cię zlikwidować.

- Przecież nie jestem agentem waszych wrogów - odparł Miles z pozornym spoko-

jem. - Jestem neutralnym

przyjacielem, a może nawet potencjalnym sojusznikiem.

- A dlaczego interesujesz się moją flotą?

- Moje zainteresowanie Dend... najemnikami jest czysto akademickie. Jesteście

po prostu częścią układanki.

Powiedz mi, jak wygląda wasza umowa z Aslundem? - zagadnął obojętnie Miles.

Oser otwarł już usta, żeby odpowiedzieć, ale natychmiast zrozumiał, że został

podpuszczony i zacisnął gniewnie

wargi. Gdyby teraz ktoś postawił na stole bombę zegarową, wzbudziłaby ona

mniejsze zainteresowanie wśród

najemników niż pojawienie się Milesa.

- Daj spokój - Miles przerwał w końcu przeciągającą się ciszę. - Nic nie mogę

wam zrobić - jestem sam, tylko z

jednym człowiekiem.

- Dobrze pamiętam, co się zdarzyło, gdy poprzednio pojawiłeś się na horyzon-

cie. Wdarłeś się w przestrzeń

terytorialną Tau Verde, mając zaledwie czterech ludzi. Cztery miesiące

później dyktowałeś warunki. Zatem co

knujesz tym razem?

- Chyba przeceniasz mój wpływ. Wtedy jedynie pomogłem ludziom pójść w kie-

runku, w którym i tak chcieli

iść. Odegrałem, że tak powiem, rolę przewodnika wycieczki.

- Ja tego tak nie odebrałem. Odzyskanie władzy, którą wówczas utraciłem,

zabrało mi ponad trzy lata. Przecież

to była moja flota!

- Trudno jest zadowolić wszystkich. - Miles zauważył kątem oka przerażone

spojrzenie Gregora. Przypomniał

sobie, że cesarz nigdy nie miał okazji poznać jego drugiego wcielenia - admi-

rała Naismitha, więc nic dziwnego,

że był zaszokowany. Miles postanowił spuścić trochę z tonu. - Przecież nie

stała ci się żadna krzywda.

Oser jeszcze mocniej zacisnął zęby.

- A kim on jest? - Wskazał kciukiem na Gregora.

- Greg? To mój adiutant - odparł szybko Miles, widząc, jak przyjaciel otwiera

już usta, żeby się odezwać.

- Nie wygląda mi na adiutanta. Powiedziałbym, że jest oficerem.

Gregor wydawał się wyraźnie uradowany tym nieoczekiwanym komplementem.

- Wygląd zewnętrzny często bywa mylący. Choćby taki Tung - jest komandorem, a

wygląda jak zapaśnik.

Oser zmroził Milesa wzrokiem.

- No właśnie. Przy okazji, jak długo korespondujesz z kapitanem Tungiem?

Miles poczuł nagły skurcz żołądka i zrozumiał, że wspominanie o Tungu było

poważnym błędem. Mimo to

uznał, że lepiej będzie, jeśli nie okaże swego zaniepokojenia, i odparł

chłodnym, lekko ironicznym tonem:

- Gdybym miał kontakt listowny z Tungiem, nie trudziłbym się przyjazdem na

stację Aslund, prawda?

Oser oparł łokcie na stole i splótłszy palce, przez minutę wpatrywał się w

Milesa w milczeniu. W końcu uniósł

dłoń i skinął na wartownika, który natychmiast wyprężył się jak struna.

- Wyrzucić ich za burtę - powiedział.

- Co? - wrzasnął Miles.

- Ty - palec wskazał teraz milczącego porucznika - pójdziesz z nimi. Dopil-

nujesz wykonania rozkazu. Skorzystaj

z wyjścia od strony portu, jest najbliżej. A jeśli on - tu palec powędrował w

kierunku Milesa - spróbuje się

odezwać, wyrwij mu język. To jego najbardziej niebezpieczny organ.

Wartownik zdjął sieć siłową z kostek Milesa i postawił go.

- Nie chcesz nawet podać mi serum prawdy? - spytał Miles zdumiony nieoczeki-

wanym obrotem sprawy.

- Żebyś zatruł uszy moim śledczym? Nie ma mowy! Ostatnią rzeczą, której teraz

pragnę, jest to, żebyś

rozmawiał z kimkolwiek. Jeszcze tego mi brakowało, żeby szeregi mojego wywi-

adu zaczął toczyć robak

nielojalności. Cokolwiek zamierzałeś powiedzieć, jest groźne, więc najlepiej

zneutralizować jad twoich słów,

pozbawiając cię powietrza. Prawie udało ci się mnie przekonać. - Oser niemal

trząsł się z wściekłości.

No tak, a szło nam tak dobrze...

- Ale ja... - Wartownik zmusił Gregora do wstania z krzesła. - Nie musisz...

Do sali weszli następni wartownicy, schwycili więźniów za ręce i nogi i w ten

sposób wynieśli na korytarz.

- Ale... ja...

- Drzwi sali konferencyjnej zamknęły się z cichym sykiem.

- Nie poszło nam najlepiej - zauważył Gregor. Na jego bladej twarzy malowała

się istna mieszanka uczuć:

obojętność, konsternacja i irytacja. - Masz jeszcze jakieś fantastyczne po-

mysły?

- To ty eksperymentowałeś z lataniem bez skrzydeł. Nie sądzę, by to było

gorsze niż, powiedzmy, nurkowanie w

przestrzeni kosmicznej.

- Zrobiłem to, bo chciałem. - Na widok śluzy Gregor zaczął się gwałtownie

wyrywać. - Nie dla chorego kaprysu

bandy... - teraz powstrzymywało go już trzech komandosów - ... cholernych

wieśniaków!

Miles nie panował już nad ogarniającą go paniką. Zaraz otworzą właz...

- Wiecie co? - wykrzyknął głośno. - Zaraz wyrzucicie przez tę śluzę prawdziwą

fortunę!

Dwaj strażnicy ciągle szarpali się z Gregorem, ale trzeci zainteresował się

słowami Milesa.

- Jak dużą fortunę?

- Ogromną - oznajmił Miles. - Starczy wam na kupienie własnej floty.

Porucznik zostawił Gregora i podchodząc do Milesa, wyjął z pochwy nóż wibra-

cyjny. Cóż za potworna

dosłowność w interpretowaniu rozkazów, pomyślał z przerażeniem Miles, gdy po-

rucznik sięgnął ku jego twarzy,

by chwycić język. Prawie mu się udało - złowieszcze ostrze noża zawisło

zaledwie centymetry od nosa - gdy

Miles z całej siły wbił zęby w grube palce oprawcy i począł wyrywać się z

uścisku ramion strażnika. Sieć siłowa

oplatająca jego ramiona i tors jęknęła i zatrzeszczała, ale nie dała się

rozerwać. Miles rzucił się do tyłu,

uderzając ciałem w krocze stojącego za nim mężczyzny, który aż zawył z bólu,

gdy został trafiony polem

siłowym. Zwolnił uścisk, a Miles rzucił się na ziemię, atakując kolana poruc-

znika. Nie był to na pewno

klasyczny rzut judo, ale porucznik zachwiał się mocno.

Dwaj strażnicy, którzy mocowali się z Gregorem, stanęli jak wryci - byli

równie zszokowani barbarzyńskim

zachowaniem porucznika, co dziwaczną, beznadziejną obroną Milesa. Nic więc

dziwnego, że nie zauważyli, jak

z poprzecznego korytarza wysunął się mężczyzna w skórzanej kurtce, który

wycelował w ich kierunku

ogłuszacz i wypalił. Ciała komandosów wygięły się pod nieprawdopodobnym

kątem, wstrząsane uderzeniami

ładunków z ogłuszacza, po czym obaj padli niczym kłody na podłogę. Strażnik,

który trzymał Milesa, próbował

złapać go z powrotem, mimo że ten wił się jak piskorz, i zauważył nieznanego

przeciwnika dopiero, gdy wiązka

lasera przecięła mu twarz.

Miles rzucił się na leżącego porucznika i zdołał przygnieść go do ziemi. Sta-

rał się przycisnąć pętającą go sieć do

twarzy mężczyzny, ale ten zrzucił go z siebie bez żadnych problemów. Poruc-

znik podniósł się na kolana gotów

do ataku, gdy doskoczył do niego Gregor i kopnął z całej siły w szczękę. W

tej samej chwili w głowę porucznika

trafiła seria z ogłuszacza i mężczyzna zwalił się bez przytomności na ziemię.

- Kawał cholernie dobrej roboty - wydyszał Miles do sierżanta Chodaka, gdy na

korytarzu zapadła w końcu

cisza. - Chyba nawet nie widzieli, kto ich zaatakował. - Więc jednak dobrze

go oceniłem, dodał w myśli. Mimo

wszystko nie straciłem zmysłu oceniania ludzi. Dzięki ci, sierżancie.

- Wy też radziliście sobie nieźle, jak na facetów z rękoma związanymi na ple-

cach - rzekł z uznaniem Chodak i

potrząsając z rozbawieniem głową, podszedł, by uwolnić ich z sieci siłowych.

- Co za drużyna - podsumował Miles.

Rozdział jedenasty

Do uszu Milesa dobiegł tupot ciężkich butów. Westchnął głęboko, przygotowując

się na spodziewane spotkanie.

Elena.

Miała na sobie roboczy mundur oficera floty najemnej - szarobiała marynarka z

kieszeniami, spodnie i buty za

kostkę wieńczące jej długie, długie nogi. Ta sama wysoka, szczupła postać, ta

sama aksamitna blada twarz,

brązowe włosy rozświetlone jaśniejszymi iskierkami, pięknie wykrojony

arystokratyczny nos i mocno

zarysowana szczęka. Obcięła włosy, pomyślał Miles, stojąc w miejscu jak idi-

ota. Zniknęła kaskada czarnych

prostych włosów, opadających na kark. Teraz przycięte krótko, przylegały

gładko do głowy, tylko wokół

policzków, czoła i na karku wystawały dłuższe kosmyki - proste, praktyczne,

twarzowe... i wojskowe uczesanie.

Szybkim krokiem podeszła do Milesa, Gregora i czterech Oseran.

- Dobra robota, Chodak. - Uklękła przy najbliższym ciele i dotknęła palcem

szyi mężczyzny szukając tętna. -

Nie żyją?

- Nie, są tylko ogłuszeni - wyjaśnił Miles.

Spojrzała z niejakim żalem na otwarte drzwi komory śluzowej.

- Chyba nie powinniśmy wyrzucać ich na zewnątrz?

- Nie, chociaż oni nie mieli takich oporów. Musimy jednak usunąć ich z

widoku, żeby nie odkryto za wcześnie

naszej ucieczki - rzekł Miles.

- Racja. - Wstała i skinęła na Chodaka, który wraz z Gregorem zabrał się do

wrzucania ciał do śluzy. Na widok

jasnowłosego porucznika zmarszczyła brwi. - Co prawda niektórym wyprawa w

kosmos bez okrętu dobrze

zrobiłaby na psychikę.

- Możesz zorganizować ucieczkę?

- Po to tu jesteśmy. - Odwróciła się do trzech żołnierzy, którzy niepewnie

wyjrzeli z mroku. Czwarty stał na

straży u wylotu bocznego korytarza. - Wygląda na to, że mamy szczęście -

zwróciła się do nich. - Pójdziecie

przodem i utorujecie nam przejście - tylko zróbcie to dyskretnie. Potem zni-

kajcie. Nie było was tutaj i o niczym

nie wiecie.

Komandosi skinęli w milczeniu głowami i rozeszli się. Zanim oddalili się,

Miles usłyszał cichy szept:

- To był ON?

- Tak...

Miles, Gregor i Elena wsunęli się do śluzy obok ciał i przymknęli wewnętrzne

drzwi. Chodak trzymał wartę na

zewnątrz. Elena pomogła Gregorowi ściągnąć buty jednemu z nieprzytomnych Os-

eran, podczas gdy Miles zdjął

niebieski kombinezon więzienny i próbował doprowadzić do porządku pogniecione

ubranie Victora Rothy, które

po czterech dniach intensywnej eksploatacji prezentowało się wręcz fatalnie.

Miles też chętnie zamieniłby

cienkie sandały na solidne buty wojskowe, ale wszystkie, które miał do dyspo-

zycji, były sporo za duże.

Gregor wciągnął na siebie szarobiały mundur i ciężkie buty. Wymienili z Ełeną

spojrzenia pełne niedowierzania.

- To naprawdę ty. - Elena potrząsnęła głową w zdumieniu. - Co tu robisz?

- Znalazłem się tutaj przez pomyłkę - rzekł Gregor.

- Czyżby. Czyją?

- Obawiam się, że moją - wtrącił Miles. Ku jego niezadowoleniu Gregor nie

oponował.

Elena wykrzywiła usta w nieśmiałym uśmiechu. Miles nie chciał pytać, co miała

znaczyć ta mina. Pospieszna

rzeczowa rozmowa ani trochę nie przypominała żadnej z chwytających za serce

wersji ich pierwszego spotkania,

które roił sobie w głowie.

- Lada chwila, gdy ci faceci się nie zameldują, gdzie trzeba, ruszy za nami

pościg - mruknął Miles. Zebrał dwa

ogłuszacze, sieć siłową oraz nóż wibracyjny i zatknął je za pas. Po chwili

uwolnił także Oseran od kart

kredytowych, przepustek, identyfikatorów i gotówki, wypychając zdobyczami ki-

eszenie swoje i Gregora.

Dopilnował też, żeby cesarz pozbył się więziennej karty identyfikacyjnej. Ku

nieopisanej radości u jednego ze

strażników znalazł także połowę balonika, którym raczył się ukradkiem od

czasu do czasu. Z pełnymi ustami

podążył za Eleną, która wyprowadziła ich ze śluzy. Chciał podzielić się swoją

zdobyczą z Gregorem, ale ten

potrząsnął przecząco głową. Pewnie zjadł obiad w restauracji.

Chodak pospiesznie wygładził mundur na Gregorze, po czym ruszyli przed siebie

korytarzem. Miles znalazł się

w środku grupki - częściowo po to, żeby nie rzucać się w oczy, ale także dla

własnego bezpieczeństwa. Taka

konspiracja wydała mu się mocno przesadzona, ale zanim zdołał popaść w para-

noję, dotarli do cylindra

transportowego. Wsiedli doń i zjechali kilka pokładów w dół - znaleźli się w

wielkiej śluzie załadunkowej

doczepionej do wahadłowca. Jeden z członków komanda Eleny przyklejony do ści-

any niczym ćma skinął

niezauważalnie głową. Chodak nieznacznie zasalutował Elenie i poszedł za ko-

mandosem. Miles i Gregor

podążyli za dziewczyną. Przeszli do kapsuły towarowej przez elastyczny tunel

łączący „Triumpha” z

jednostkami podległymi. Przejście ze sztucznego pola grawitacyjnego okrętu

matki na teren, gdzie działała tylko

siła bezwładności, było bardzo gwałtowne. Popłynęli w powietrzu do kabiny pi-

lota. Elena zamknęła za nimi

śluzę wejściową i niecierpliwym gestem poleciła Gregorowi, by zajął miejsce

przy desce rozdzielczej.

Miejsca pilota i jego zastępcy były zajęte. Arde Mayhew powitał Milesa skrzy-

wieniem ust, które miało chyba

oznaczać uśmiech, i zasalutował niedbale. Miles rozpoznał drugiego mężczyznę

po charakterystycznej łysej

czaszce, zanim ten zdążył się odwrócić.

- Witaj, synu. - W uśmiechu Ky Tunga więcej było sarkazmu niż radości. -

Witaj z powrotem. Niespecjalnie ci

się spieszyło. - Tung nie zamierzał kłopotać się salutowaniem.

- Cześć, Ky. - Miles skinął głową potężnemu Euroazjacie. Tung w ogóle się nie

zmienił. Ciągle wyglądał

bezwiekowo - mógł mieć czterdziestkę, ale równie dobrze i sześćdziesiątkę.

Nadal miał posturę starożytnego

czołgu. Ciągle też wolał obserwować, niż mówić, co zawsze wzbudzało w innych

nieokreślony niepokój, jakby

podejrzewali, że Tung umie czytać w ich sumieniach.

Pilot Mayhew odezwał się do mikrofonu systemu nadawczo-dyspozycyjnego:

- Kontrola lotów. Zgłaszam, że odkryłem, dlaczego na mojej tablicy świeciła

się ta czerwona lampka. Nawalił

czujnik ciśnienia, ale wszystko jest już w porządku. Jesteśmy gotowi do odcu-

mowania.

- Najwyższy czas, C2 - odparł głos z wieży kontrolnej. - Masz wolną drogę.

Sprawne dłonie pilota uruchomiły mechanizm odłączający tunel przejściowy i

włączyły dysze korygujące. W

akompaniamencie syków i szczęków wahadłowiec oderwał się od statku-matki i

wszedł na ustaloną trajektorię

lotu. Mayhew wyłączył mikrofon systemu nadawczego i wydał z siebie głębokie

westchnienie ulgi.

- Jesteśmy bezpieczni. Przynajmniej na razie.

Elena oparła się o futrynę za plecami Milesa, który chwycił się poręczy, żeby

nie przewrócić się podczas

gwałtownego przyspieszania statku.

- Mam nadzieję, że się nie mylisz - odezwał się Miles. - Ale dlaczego

sądzisz, że jesteśmy bezpieczni?

- On miał na myśli to, że możemy bezpiecznie rozmawiać - rzuciła Elena. -

Bezpieczeństwo w szerszym

znaczeniu to zupełnie inna sprawa. Nasza jednostka odbywa rutynowy lot, tyle

że z kilkoma pasażerami na gapę.

Wiemy, że jeszcze nie zgłoszono twego zaginięcia, w przeciwnym razie wieża

kontrolna nie wypuściłaby nas z

portu. Oser najpierw będzie cię szukać na „Triumphie” i terenie stacji. Gdy

poszukiwania zaczną zataczać

szersze kręgi, być może uda nam się nawet przemycić cię z powrotem na „Trium-

pha”.

- To jest plan B - wyjaśnił Tung, obracając się na fotelu, tak by widzieć

Milesa. - Może nawet plan C. Plan A

zakładał, że twoja ucieczka spowoduje znacznie więcej zamieszania, w związku

z czym zamierzaliśmy

przerzucić cię bezpośrednio na „Ariela”, który aktualnie znajduje się na

stacji zewnętrznej, a następnie ogłosić

rewolucję. Cieszę się, że udało nam się zadziałać trochę... hmm, mniej ży-

wiołowo.

Miles głośno wciągnął powietrze.

- Boże! Mogło być jeszcze gorzej niż za pierwszym razem. Wciągnięty w przys-

pieszającą spiralę wydarzeń, nad

którymi nie miałby żadnej kontroli, obsadzony siłą w roli przywódcy bun-

towników i wystawiony na pastwę

wroga, jako niezamierzony bohater... wizja była przerażająca. - O nie. Koniec

ze spontanicznością.

- A więc... - zagaił Tung, bawiąc się od niechcenia palcami. - Jaki jest twój

plan?

- Słucham?

- Twój plan - powtórzył Tung, przesadnie akcentując głoski.

- Mówiąc inaczej, dlaczego tu jesteś?

- Oser pytał mnie o to samo - westchnął Miles. - Uwierzysz, że znalazłem się

tutaj przez zwykły przypadek?

Oser nie uwierzył. Ciekawe dlaczego?

Tung odął z niedowierzaniem wargi.

- Przypadkowo? Może... te twoje „przypadki”... już dawno doszedłem do

wniosku, że w przedziwny sposób

ściągają ci na kark wyjątkowo przemyślnych i utalentowanych wrogów. Przy

okazji są stanowczo zbyt

wyrafinowane, by można było uznać je za zrządzenie losu, muszą zatem wynikać

z nieświadomej woli. Gdybyś

tylko trzymał się mnie, synu... Moglibyśmy... A może jesteś zwykłym opor-

tunistą? W takim razie radzę ci

zastanowić się nad pewną niepowtarzalną okazją, zanim podejmiesz decyzję o

ponownym przejęciu najemników

dendariańskich.

- Nie odpowiedziałeś na moje pytanie - zauważył Miles.

- A ty na moje - odgryzł się Tung.

- Nie chcę najemników dendariańskich.

- Ale ja tak.

- Och. - Miles zamilkł. - W takim razie dlaczego nie zbierzesz lojalnych ci

ludzi i nie założysz własnej floty? Już

kiedyś tak się zdarzyło.

- A może podryfujemy sobie w przestrzeni kosmicznej? - Tung ułożył palce

dłoni na kształt rybich płetw i wydął

policzki.

- Oser kontroluje sprzęt. A także mój statek. „Triumph” jest wszystkim, czego

dorobiłem się przez ponad

trzydzieści lat kariery wojskowej. I straciłem go przez twoje machinacje.

Ktoś jest mi zatem winien okręt. Jeśli

nie Oser, to... - Tung zawiesił głos i spojrzał znacząco na Milesa.

- Chciałem dać ci flotę handlową - rzekł Miles bez przekonania. - Jakim cudem

ty, stary wyjadacz, dałeś ją sobie

odebrać?

Tung popukał się palcem w serce, dając do zrozumienia, że czuje się dot-

knięty.

- Na początku - przez jakieś półtora roku od opuszczenia Tau Verde - wszystko

szło dobrze. Zdobyłem dwa

śliczne kontrakciki w Eastnet - drobne operacje wojskowe, sukces gwarantow-

any. No może nie do końca,

chwilami było nieciekawie, ale poradziliśmy sobie.

Miles rzucił okiem na Elenę.

- Tak, słyszałem o tym.

- Przy trzecim zleceniu zaczęły się kłopoty. Baz Jesek coraz częściej

zajmował się sprzętem i naprawami - on

jest naprawdę świetnym mechanikiem. Zgodziłem się, żeby przejął tę działkę,

natomiast Oser zajął się sprawami

administracyjnymi - początkowo myślałem, że doszło do tego przypadkowo, ale

potem przekonałem się, że objął

to stanowisko celowo. Wydawało mi się, że taki układ jest dobry - każdy miał

robić to, na czym znał się

najlepiej. Tyle że Oser nie pracował dla nas, lecz przeciwko nam. Choćby taki

przykład: w sytuacji gdy ja

wynająłbym skrytobójców, Oser kazał zatrudnić partyzantów.

- Sporo się napracowaliśmy przy tym trzecim zleceniu. Baz był pochłonięty bez

reszty robotą, a ja leżałem w

szpitalu. Gdy w końcu wszystko wróciło do normy, okazało się, że Oser przyjął

kolejne zlecenie, jedno ze

swoich ulubionych - ochronę kanałów skokowych. Wówczas wydawało mi się, że to

niezły pomysł. Ale Oser

wykorzystał ten kontrakt do własnych celów. Życie toczyło się spokojnie,

żadnych walk czy wojen... - Tung

chrząknął niepewnie. - To mnie nudziło i osłabiło moją czujność. Oser

podszedł mnie tak sprytnie, że gdy się

obudziłem z marazmu, było już za późno. Wprowadził tę reorganizację fi-

nansową...

- Już sześć miesięcy wcześniej mówiłam ci, żebyś mu nie ufał - zauważyła

Elena z wyrzutem. - Po tym, jak

próbował mnie uwieść.

Tung wzruszył niepewnie ramionami.

- Cóż, trudno mu się dziwić.

- Jak to? Trudno się dziwić, że chciał przelecieć żonę dowódcy? - W oczach

Eleny pojawiły się złowrogie

błyski. - Żonę innego mężczyzny? Zrozumiałam wtedy, że nie jest uczciwy.

Skoro moja przysięga znaczyła dla

niego tyle co nic, to jego własna też była niewiele warta.

- Twierdziłaś, że pogodził się z twoją odmową - tłumaczył się Tung. - Gdyby

nadal cię napastował, na pewno

bym zareagował. Sądziłem, że to ci pochlebia, a gdy będziesz miała dość, po

prostu go zignorujesz.

- Insynuujesz więc, że jestem zwykłą kokietką? Piękne dzięki - warknęła

Elena.

Miles ukradkiem ugryzł się w dłoń, wspominając własne aspiracje w tej ma-

terii.

- Być może badał grunt pod swe przyszłe działania - wtrącił głośno. - Być

może szukał słabych punktów w

waszej linii obrony. A tym razem ich nie znalazł.

- Hmm. - Elena nieco się rozpogodziła, słysząc taką opinię. - Tak czy inac-

zej, Ky nie mógł nam pomóc, a ja

miałam dosyć odgrywania roli Kasandry. Rzecz jasna nie mogłam powiedzieć o

niczym Bazowi. Chcę tylko

przypomnieć, że dwulicowość Osera nie była niespodzianką dla niektórych z

nas.

Tung zmarszczył brwi z niezadowoleniem.

- Zważywszy na to, że zachował kilka własnych statków, nie musiał specjalnie

się fatygować. Wystarczyło, że

przekonał do swoich racji połowę pozostałych kapitanów-właścicieli. Auson

głosował za nim. Mógłbym udusić

tego sukinsyna.

- Sam się do tego przyczyniłeś. Nie trzeba było tak jęczeć na temat „Trium-

pha” - zauważyła Elena, ciągle lekko

urażona. - Auson bał się, że pozbawisz go funkcji kapitana.

Tung wzruszył ramionami.

- Kiedy byłem zastępcą szefa sztabu do spraw taktycznych, a w czasie walk

faktycznym dowódcą, nie

przypuszczałem, że mógłby przejąć mój okręt. Cieszyłem się, że „Triumph” jest

wykorzystywany do walk w

równym stopniu jak inne statki korporacji. Myślałem, że mogę spokojnie poc-

zekać na twój powrót. - Ciemne

oczy spojrzały z wyrzutem na Milesa - I wtedy wszystko byśmy wyprostowali.

Ale ty nigdy nie wróciłeś.

- Powrót legendarnego króla, co? - mruknął Gregor, który zafascynowany

przysłuchiwał się rozmowie. Spojrzał

na Milesa ze zdumieniem.

- Powinieneś uczyć się na moich błędach - odgryzł się Miles. Gregor wyraźnie

spochmurniał.

Miles spojrzał na Tunga i rzekł:

- Czy Elena nie wyprowadziła cię z błędu?

- Próbowałam - przyznała ponuro Elena. - Chociaż... w głębi duszy... chyba

sama miałam nadzieję. Myślałam, że

może... porzucisz inne zajęcia i wrócisz do nas.

Mogłem na przykład wylecieć z Akademii, dodał w myślach Miles, a głośno pow-

iedział:

- Nie były to zajęcia, z których mógłbym zrezygnować, nie ryzykując własnej

głowy.

- Teraz wiem.

- Za pięć minut - odezwał się Arde Mayhew - muszę podjąć decyzję: albo cumuję

na stacji przerzutowej, albo

lecę do „Ariela”. Co robimy?

- Wystarczy jedno słowo i przy twoim boku stanie ponad setka oficerów i tech-

ników - Tung zwrócił się do

Milesa. - Cztery statki.

- Dlaczego przy moim, a nie twoim?

- Gdybym mógł, to dawno bym już to zrobił. Jednak nie mogę dzielić floty, nie

mając pewności, że zdołam z

powrotem ją scalić. Ale jeśli dowódcą zostaniesz ty, z twoją reputacją, która

urosła już do rozmiarów legendy...

- Dowódca czy marionetka? - Przed oczami znowu stanęła mu wizja pacynki nab-

itej na dzidę.

Tung rozłożył ręce w geście bezradności.

- Jak sobie życzysz. Większość oficerów opowie się po stronie wygrywającej.

To znaczy, że jeśli mamy ruszyć

całą sprawę, jak najszybciej musimy udowodnić, że właśnie my jesteśmy zwy-

cięzcami. Oser ma po swojej

stronie drugie tyle lojalnych oficerów, ludzi, których będziemy musieli pok-

onać w prawdziwej walce, jeśli nie

zechce się poddać. Coraz częściej dochodzę do wniosku, że dobrze zaplanowany

zamach rozwiązałby całą

sprawę i ocalił wiele istnień.

- Cudownie. Chyba zbyt długo pracowałeś u boku Osera, Ky. Zaczynasz myśleć

tak samo jak on. Powtarzam raz

jeszcze - nie przybyłem tu, by przejąć dowodzenie nad flotą najemną. Mam inny

cel. - Miles zdołał powstrzymać

się od wymownego spojrzenia na Gregora.

- Co może być ważniejsze?

- Co powiesz na zapobieżenie wybuchowi planetarnej wojny domowej? Może nawet

międzygwiezdnej?

- To nie moja sprawa. - Odpowiedź Tunga zabrzmiała prawie jak dowcip.

Lecz prawdę mówiąc, czemu miałyby obchodzić go wewnętrzne utarczki na Bar-

rayarze?

- Ale stanie się twoja, gdy znajdziesz się po stronie przegranej. Płacą ci

tylko za zwycięstwo, najemniku. A jak

wydasz swoją pensję, gdy cię zabiją?

Wąskie brwi Tunga stały się ledwo widoczne pod zmarszczonym czołem.

- Jak możesz tak mówić?! Czyżbyśmy z góry stali na straconych pozycjach?

Ja - owszem, jeśli nie odstawię Gregora do domu w jednym kawałku, pomyślał

ponuro Miles.

- Przykro mi, ale nie mogę o tym rozmawiać. Teraz muszę dostać się na... -

Pol była dla niego zamknięta, stacja

konsorcjum niedostępna, a Aslund po prostu niebezpieczny - ...Vervain. -

Spojrzał szybko na Elenę. - Zawieźcie

nas na Vervain.

- Pracujesz dla Vervainczyków? - zapytał Tung.

- Nie.

- To dla kogo? - Tung bezwiednie ścisnął dłonie. Zżerała go nieopisana cieka-

wość i symbolika tego gestu była

jasna - gotów był wycisnąć informacje z Milesa, jeśli nie po dobroci, to

siłą.

Elena też zauważyła ten gest.

- Ky, odczep się - rzekła ostro. - Skoro Miles chce lecieć na Vervain, to tam

poleci.

Tung spojrzał na Elenę i Mayhewa.

- Po czyjej stronie jesteście - jego czy mojej?

Elena uniosła wyniośle brodę.

- Oboje stoimy murem za Milesem. Baz też.

- A ty pytałeś, po co mi jesteś potrzebny. - Tung spojrzał z desperacją na

Milesa, wskazując ruchem głowy parę

buntowników. - Czyżby toczyła się tu jakaś gra o większą stawkę, o której

wiedzą wszyscy oprócz mnie?

- Ja nic nie wiem - rzekł niewinnie Mayhew. - Po prostu robię to, co Elena.

- Co to jest? Wojsko czy towarzystwo wzajemnej adoracji?

- Co za różnica? - zauważył złośliwie Miles.

- Przybywając tutaj, naraziłeś nas na niebezpieczeństwo - protestował Tung. -

Pomyśl! My ci pomagamy, ty

uciekasz, a my zostajemy sami, wystawieni na gniew Osera. Jest pełno świad-

ków. Gwarancje bezpieczeństwa

daje zwycięstwo, a nie półśrodki.

Miles obrzucił Elenę spojrzeniem pełnym udręki. W obliczu ostatnich doświ-

adczeń jego wyobraźnia malowała

mu przed oczami mocno realistyczne wizje dziewczyny wyrzucanej przez śluzę

powietrzną przez

demonicznych, złowieszczych komandosów. Tung wyraźnie zadowolony ze skutku,

jaki na Milesie wywarła

jego przemowa, rozsiadł się wygodnie w fotelu, nie przejmując się piorunu-

jącym spojrzeniem Eleny.

Gregor wiercił się niespokojnie.

- Myślę... że możecie liczyć na Naszą opiekę (Miles zauważył, że podobnie jak

on, Elena także zrozumiała

podtekst tej wypowiedzi, i wiedziała, że Gregor użył liczby mnogiej do ok-

reślenia własnej, cesarskiej, osoby.

Tung i Mayhew, na szczęście, nie wychwycili takich niuansów). - Dopilnujemy,

żebyście nie byli stratni.

Przynajmniej finansowo.

Elena skinęła głową ze zrozumieniem. Tung pochylił się ku niej i wskazując

palcem Gregora, zapytał

zaczepnym tonem.

- No dobra, kim jest ten facet?

Elena w milczeniu potrząsnęła głową.

Tung syknął cicho.

- Nie widzę, jak miałbyś to zrobić, chłopcze. A jeśli będziesz mógł się zaop-

iekować jedynie naszymi zwłokami?

- Ryzykujemy własne życie dla znacznie mniejszych stawek - wtrąciła Elena.

- Mniejszych niż co? - warknął Tung.

Mayhew poprawił słuchawkę w uchu i zapatrzony przed siebie odezwał się:

- Czas podjąć decyzję.

- Czy tym statkiem możemy dostać się na drugą stronę systemu? - zapytał Miles

- Nie. Nie mamy wystarczająco paliwa - stwierdził Mayhew.

- Ten okręt jest zbyt wolny i niedostatecznie uzbrojony - dodał Tung.

- Będziesz musiał przeszmuglować nas przez system bezpieczeństwa Aslundu do

miejsca, gdzie kursują statki

regularnych linii pasażerskich - odparł Miles nieszczęśliwym głosem.

Tung spojrzał po swoich opornych współpracownikach i westchnął.

- Oni bardziej interesują się tymi, którzy przylatują, niż wylatującymi.

Myślę, że da się to zrobić. Lądujemy,

Arde.

Gdy Mayhew zacumował kapsułę w hangarze przylotowym stacji skokowej Aslund,

Miles, Gregor i Elena

zostali zamknięci w kabinie pilota, gdzie ułożyli się płasko na podłodze.

Tung i Mayhew wyszli na zewnątrz,

aby „zobaczyć, co da się zrobić”, jak określił to mgliście Tung. Po chwili

Miles usiadł i zaczął nerwowo bębnić

palcami po podłodze, wzdrygając się przy każdym uderzeniu, syku czy

szczęknięciu towarzyszącym pracy

automatycznych ładowarek, które umieszczały w luku towarowym kapsuły ładunek

zamówiony przez

najemników. Z niejaką zazdrością obserwował Elenę, na której odgłosy te nie

robiły najmniejszego wrażenia.

Kiedyś ją kochałem, pomyślał. A kim jest teraz?

Czy miał wybór, czy mógł nie zakochać się raz jeszcze w tej samej, a jednoc-

ześnie zupełnie nowej osobie? Mógł

przynajmniej spróbować. Teraz była twardsza i nie miała oporów przed

mówieniem, co leży jej na wątrobie - to

dobrze, ale z drugiej strony w jej sercu zagościła dziwna gorycz, która

sprawiała mu niemal fizyczny ból.

- Jakie były dla ciebie te cztery lata? Byłaś szczęśliwa? - odezwał się z wa-

haniem. - Pomijając, rzecz jasna, to

zamieszanie z restrukturyzacją władzy. Czy Tung dobrze cię traktuje? Miał być

twoim opiekunem. Miałaś odbyć

praktyczne szkolenie i nauczyć się tego, co mnie wpychano do głowy w salach

wykładowych...

- O, tak. Jest świetnym mentorem. Zasypuje mnie setką informacji, uczy tak-

tyki, historii - teraz potrafiłabym

samodzielnie przeprowadzić całą akcję wojskową albo poprowadzić patrol zwi-

adowczy. Nauczyłam się

wszystkiego - logistyki, czytania i przygotowywania map, metod atakowania i

wycofywania się, znam procedury

awaryjnego uruchamiania wahadłowca i umiem go prowadzić, a nawet wylądować,

choć może nie robię tego

zbyt delikatnie. W zasadzie mogłabym pełnić funkcje związane z moją fikcyjną

rangą, przynajmniej w

marynarce. Tung lubi dzielić się swoją wiedzą.

- Odniosłem wrażenie, że panują między wami nieco... napięte stosunki.

Pochyliła głowę.

- Teraz wszędzie panują napięte stosunki. Trudno, jak to ująłeś, pomijać

zamieszanie w strukturach dowodzenia.

Myślę... że nie potrafię tak do końca wybaczyć Tungowi, że nie przewidział

takiego rozwoju sytuacji. Wcześniej

sądziłam, że jest nieomylny.

- No tak, w dzisiejszych czasach łatwo o błąd w ocenie - powiedział Miles,

nie bardzo wiedząc, jak zareagować.

- Hmm... a co słychać u Baza? - Na końcu języka miał pytanie: „Czy mąż dobrze

cię traktuje?”, ale poskromił

wścibstwo.

- W porządku - odparła obojętnym tonem. - Ale czuje się niepewnie. Ta walka o

władzę bardzo go rozbiła;

myślę, że on nie potrafi zrozumieć takiej perfidii i wyrafinowania. W głębi

serca jest mechanikiem, nie

oficerem: jest praca, to ją wykonuje... Tung sugeruje, że gdyby Baz nie zako-

pał się tak wśród swoich maszyn, to

mógłby przewidzieć ten rozłam na szczycie, a może nawet mu zapobiec. Ale to

nie tak. On nigdy nie zniżyłby

się do walki z Oserem jego tchórzliwymi metodami. Dlatego usunął się w cień,

w miejsce, gdzie... przynajmniej

na razie, może działać w zgodzie z własnym sumieniem. Ta schizma miała niszc-

zący wpływ na morale

wszystkich członków załogi.

- Przykro mi - rzekł Miles.

- I słusznie. - Jej głos załamał się nagle, ale natychmiast opanowała się i

ciągnęła twardym tonem: - Baz myśli,

że cię zawiódł, ale to ty pierwszy, nie wracając, zawiodłeś nas. Nie możesz

oczekiwać, że w nieskończoność

będziemy podtrzymywać iluzję.

- Iluzję? - powtórzył Miles. - Wiedziałem, że... będzie ciężko, ale uznałem,

że zdołacie unieść role, które

wyznaczył wam los. Że utrzymacie przy sobie flotę.

- Własna flota jest szczytem marzeń Tunga. Kiedyś myślałam, że także i moim,

ale gdy przyszło do zabijania...

Nienawidzę Barrayaru, ale lepiej służyć Barrayarowi niż niczemu... albo włas-

nemu ego.

- A komu służy Oser? - wtrącił zaciekawiony Gregor. Czuł się mocno niepewnie,

słysząc tę dwuznaczną

afirmację swojej ojczyzny.

- Oser służy Oserowi. On sam twierdzi, że wszystko, co robi, robi dla floty.

Ale flota służy Oserowi, więc jest to

obieg zamknięty - wyjaśniła Elena. - Flota to nie ojczyzna. Jest punktem we

wszechświecie - żadnych domów,

dzieci. Chętnie pomogę mieszkańcom Aslundu - potrzebują wsparcia. Biedna,

zastraszona planeta.

- Ty i Baz... i Arde mogliście odejść, zacząć pracę na własny rachunek -

zaczął Miles.

- Jak? - zapytała Elena. - Oddałeś nam Dendarian pod opiekę. A Baz był już

raz uciekinierem i nie chciał zostać

nim znowu.

No pewnie, wszystko to moja wina, pomyślał Miles. Cudownie!

Elena zwróciła się do Gregora. Na jego twarzy malował się wyraz idealnej

obojętności.

- Ciągle jeszcze nie wyjaśniłeś mi, co tutaj robisz. Poza mieszaniem się w

nie swoje sprawy. Czy to jakaś tajna

misja dyplomatyczna?

- Sam jej wyjaśnij - rzucił Miles do Gregora. Z trudem powstrzymywał się od

zgrzytania zębami. A może

opowiesz jej o balkonie? - pomyślał złośliwie.

Gregor wzruszył ramionami i starannie omijając wzrokiem twarz Eleny, powiedz-

iał:

- Podobnie jak Baz jestem zbiegiem. I tak jak on, szybko zrozumiałem, że

ucieczka nie jest rozwiązaniem.

- Sama więc widzisz, dlaczego tak ważne jest, żeby jak najszybciej odstawić

Gregora do domu - wtrącił się

Miles. - Na Barrayarze myślą, że zaginął albo został porwany. - Miles przed-

stawił Elenie okrojoną wersję

spotkania z Gregorem w areszcie konsorcjum.

- No tak! - Elena odęła pogardliwie wargi. - Teraz przynajmniej rozumiem,

dlaczego chcesz się go pozbyć. Jeśli

w twoim towarzystwie stanie mu się coś złego, wszystkie piętnaście frakcji

politycznych zakrzyknie jak jeden

mąż: zdrada stanu!

- Tak, o tym też pomyślałem - warknął Miles.

- Pierwszą ofiarą będzie centrystyczny rząd twojego ojca - ciągnęła Elena. -

Zakładam, że militaryści od razu

staną za księciem Vorinnisem i skumają się z przeciwnymi centralizacji lib-

erałami. Frakcja francuskojęzyczna

opowie się za Vorvillem, Rosjanie poprą Vortugalowa - a przy okazji, czy on

jeszcze żyje?

- Idioci ze skrajnie prawicowej frakcji izolacjonistów z księciem - „precz z

kanałami skokowymi” - Vortifranim

na czele zaczną walczyć z antyvorowska frakcją progalaktyczną, która żąda

spisania konstytucji - dodał

ponurym tonem Miles. - I będzie to walka na śmierć i życie.

- Książe Vortifrani przeraża mnie. - Elena zadrżała. - Słyszałam, jak

przemawia.

- Tak, potrafi przekonać do swych racji słuchaczy - przytaknął Miles. -

Mniejszość grecka z kolei na pewno

wykorzysta moment, by wszcząć powstanie...

- Przestańcie! - odezwał się Gregor cicho. Siedział pochylony z głową schow-

aną w dłoniach.

- Sądziłam, że na tym polega twoja praca - powiedziała sucho Elena. Gdy zo-

baczyła jednak wyraz jego twarzy,

spuściła z tonu i dodała łagodniej: - Szkoda, że nie mogę zaoferować ci

stanowiska we flocie. Moglibyśmy

przecież wykorzystać zawodowych oficerów do szkolenia reszty załogi.

- Zaciągnąć się do floty najemnej? - zainteresował się Gregor. - To jest

myśl...

- No pewnie. Pełno naszych ludzi wywodzi się z szeregów regularnych armii.

Niektórzy odeszli z wojska

legalnie.

Gregor spojrzał przed siebie rozmarzonym wzrokiem i odruchowo pogładził rękaw

swojej szarobiałej koszuli.

- Gdybyś to ty, Miles, był dowódcą...

- Nie! - wykrzyknął rozpaczliwie Miles.

Gregor od razu spochmurniał.

- Tylko żartowałem.

- To nie było śmieszne - stwierdził Miles, wstrzymując oddech i modląc się w

myślach, żeby Gregor nie nadał

swoim marzeniom rangi rozkazu. - To i tak nie ma teraz znaczenia. Musimy do-

stać się do konsulatu Barrayaru

na stacji Vervain. Mam nadzieję, że nadal tam jest. Od wielu dni nie mam

stamtąd żadnych wieści - co się dzieje

na Vervainie?

- Z tego, co wiem, bez zmian, jeśli pominąć narastającą paranoję - odparła

Elena. - Vervain pcha wszystkie siły

nie w stacje, ale w swoją flotę...

- I całkiem słusznie, zważywszy na fakt, że muszą chronić kilka kanałów -

zauważył Miles.

- Tylko że dzięki temu Vervainczycy stali się w oczach Aslundu potencjalnymi

agresorami. Na Aslundzie działa

pewna frakcja polityczna, która wręcz domaga się zaatakowania Vervainu,

jeszcze zanim ich nowa flota pokaże

się na horyzoncie. Szczęśliwie na razie większą popularnością cieszą się tam

strategie obronne. Oser wyznaczył

horrendalnie wysoką cenę za nasz udział w takim ataku. Nie jest głupi, wie,

że gdyby do niego doszło, rząd

Aslundu nie udzieli nam poparcia. Vervain wynajął flotę najemną, która w ra-

zie ataku ma przyjąć na siebie

pierwsze uderzenie. Zresztą właśnie dlatego Aslundczycy pomyśleli o zatrudni-

eniu nas. Tamci nazywają się

Wojownikami Randalla, chociaż z tego, co wiem, ów Randall już nimi nie

dowodzi.

- Powinniśmy unikać spotkania z tą flotą - wtrącił gwałtownie Miles.

- Słyszałam, że ich nowy drugi oficer pochodzi z Barrayaru. Może oni udzieli-

liby wam pomocy?

- Czyżby ktoś z ludzi Illyana? To mi wygląda na jego robotę - odezwał się za-

myślony Gregor.

A więc tam udał się Ungari? - pomyślał Miles, a głośno powiedział:

- Tak czy inaczej, trzeba uważać.

- I kto to mówi - mruknął Gregor pod nosem.

- Dowódca Wojowników nazywa się Cavilo.

- Jak? - wykrzyknął Miles.

Elena uniosła ze zdziwieniem cienkie brwi.

- Po prostu Cavilo. Nikt nie wie, czy to jego prawdziwe nazwisko, czy pseu-

donim...

- Cavilo jest człowiekiem, który chciał mnie, to znaczy Victora Rothę, kupić

na stacji konsorcjum. Oferował

dwadzieścia tysięcy betańskich dolarów.

- Dlaczego? - spytała zdumiona Elena.

- Nie wiem. - Miles jeszcze raz wyliczył sobie w myślach ewentualne cele po-

dróży: Pol, konsorcjum... nie,

cokolwiek zrobił, wypadało na Vervain. - Ale wiem, że powinniśmy schodzić z

drogi najemnikom zatrudnionym

przez Vervain. Prosto ze statku pójdziemy do konsulatu i zamelinujemy się

tam, aż przyjadą po nas ludzie

Illyana. Koniec, kropka. Dobrze?

Gregor westchnął głęboko.

- Dobrze.

Koniec z zabawą w tajnego agenta, przykazał sobie Miles. Ostatnim razem omal

nie doprowadził do

zamordowania Gregora i teraz doszedł do wniosku, że nie zamierza starać się

więcej niż potrzeba.

- Patrzcie, jakie to dziwne - odezwał się nagle Gregor, patrząc na Elenę, a

raczej jej nowe wcielenie. - Pomyśleć,

że masz więcej praktycznego doświadczenia w walce niż my.

- Razem wzięci - sprostowała sucho Elena. - Tak... działania wojenne... no

cóż, są znacznie głupsze, niż sobie

wyobrażałam. Skoro dwie grupy ludzi poświęcają tak wiele zaangażowania i

wysiłku, żeby spotkać się w boju,

dlaczego nie można wysłać jednej dziesiątej tych ludzi, żeby ze sobą poroz-

mawiali i pokojowo rozwiązali spór?

Niestety, ta metoda nie sprawdza się w przypadku wojny partyzanckiej - dodała

z westchnieniem. - Partyzant to

wróg, który rządzi się własnymi zasadami i to bardziej do mnie przemawia.

Skoro już zamierzasz grać nie fair,

to dlaczego nie zeszmacić się do końca? Ten trzeci kontrakt... Jeśli jeszcze

kiedykolwiek mam brać udział w

takiej wojnie, to chcę być po stronie agresorów.

- Ciężko doprowadzić do pokoju, gdy przeciwnicy nie mają żadnych zahamowań -

zauważył Miles. - Wojna nie

kończy się sama z siebie, chyba że jedna ze stron zostanie rozbita w drobny

mak. Jej celem jest doprowadzenie

do zawarcia pokoju - lepszego niż ten, z którym zaczynaliście.

- Więc ten, kto dłużej będzie bezwzględny, wygrywa? - podsumował sarkastyc-

znie Gregor.

- Nie... historia uczy, że tak nie jest. Skoro to, co robisz podczas wojny,

upodla cię tak, że każdy kolejny pokój

jest gorszy... - Głosy dochodzące z korytarza sprawiły, że Miles zamilkł w

pół zdania, jednak okazało się, że to

tylko Tung i Mayhew wrócili z rekonesansu.

- Chodźcie - ponaglił ich Tung. - Jeśli Mayhew nie wróci na czas, może mieć

nieprzyjemności.

Przeszli do przedziału towarowego, gdzie Mayhew trzymał paletę nieważkościową

z przymocowanymi kilkoma

plastikowymi skrzynkami.

- Twój przyjaciel może udawać żołnierza floty - oznajmił Milesowi Tung. - Dla

ciebie przygotowałem pudło.

Żeby być w zgodzie z legendą, powinienem przemycić cię w zwiniętym dywanie,

ale obawiam się, że

stracilibyśmy kontekst historyczny, gdyż kapitan frachtowca jest mężczyzną.

Miles podejrzliwie obejrzał pudło. Nigdzie nie mógł dostrzec otworów wentyla-

cyjnych.

- Gdzie mnie zabieracie?

- Mamy pewien nieformalny stały układ, na mocy którego nasi oficerowie wywi-

adu mogą niezauważeni

opuszczać statek i wracać na niego. Ten kapitan frachtowca kursującego na lo-

kalnych trasach jest właścicielem

swojego statku - to Vervainczyk, ale już trzykrotnie dla nas pracował.

Zabierze cię tam, gdzie potrzebujesz, i

pomoże przejść przez kontrolę celną. Potem musisz radzić sobie sam.

- Jak duże niebezpieczeństwo grozi wam w związku z naszą ucieczką? - zanie-

pokoił się Miles.

- Nieduże - uspokoił go Tung. - Wszystko zostało dopracowane. Kapitan myśli,

że ma przewieźć kolejnych

agentów floty i na pewno będzie trzymał gębę na kłódkę. Zanim wróci tu z pow-

rotem na ewentualne

przesłuchanie, upłynie wiele dni. Sam załatwiałem z nim wszystko, więc nie ma

pojęcia o istnieniu Eleny i Arde.

- Dziękuję - powiedział Miles głosem łamiącym się ze wzruszenia.

Tung skinął głową i westchnął.

- Szkoda, że nie zostałeś z nami. Aż żal pomyśleć, jakim mógłbyś być żołnier-

zem, gdybym cię szkolił przez te

lata.

- Jeśli przez pomoc nam stracicie pracę - dodał Gregor - Elena wie, jak się z

nami skontaktować.

Tung skrzywił twarz.

- Jakimi nami?

- Lepiej, żebyś nie wiedział - wtrąciła Elena, która pomagała Milesowi

ulokować się w skrzynce.

Miles zdał sobie sprawę, że po raz ostatni znajduje się tak blisko Eleny.

Uścisnęła go mocno, a potem podeszła

do Gregora i zrobiła to samo - mocny siostrzany uścisk.

- Pozdrów ode mnie swoją matkę - zwróciła się do Milesa. - Często o niej

myślę.

- Dobrze. I, hmm... pozdrów ode mnie Baza. Powiedz, że nie mam do niego żalu.

Najważniejsze jest twoje,

wasze bezpieczeństwo. A Deridarianie są... byli... nieistotni... naiwnym mar-

zeniem, a może iluzją - nie potrafił

wydusić z siebie tego, co chciał powiedzieć, ale czuł, że najbliższe prawdy

było to ostatnie określenie - ...fajną

przygodą - zakończył niepewnie.

Spojrzenie, jakim go obdarzyła, było chłodne, ostre, nieokreślone - nie, nie

miał się co oszukiwać. Wiedział

dokładnie, co sobie pomyślała - „idiota” albo jeszcze gorzej. Usiadł w pudle,

pochylając głowę na kolana i

czując się jak królik doświadczalny w drodze do laboratorium i pokornie

czekał, aż Mayhew zamocuje pokrywę.

Przesiadka odbyła się bez przeszkód. Miles i Gregor znaleźli się w małej, ale

wygodnej kabinie, przeznaczonej

dla nadliczbowych pasażerów. W trzy godziny po wejściu na pokład statek oder-

wał się od nabrzeża stacji

Aslund. W końcu poczuli się bezpiecznie - z dala od komandosów Osera... Miles

musiał przyznać, że Tung

sprawdził się jako przyjaciel.

Był naprawdę wdzięczny za możliwość umycia się, doprowadzenia do porządku

ubrania, zjedzenia porządnego

posiłku i spokojnego snu. Nieliczna załoga okrętu starannie omijała korytarz

prowadzący do ich kajuty, przez

cały czas podróży nikt do nich nie zajrzał. Miles wiedział, że ma przed sobą

co najmniej trzy dni spokoju - trzy

dni ponownego pokonywania Hegen Hub, znowu pod innym nazwiskiem. Następny

przystanek - konsulat

Barrayaru na stacji Vervain.

O, Boże! - pomyślał ze zgrozą. Dopiero teraz uświadomił sobie, że po dotarciu

do konsulatu będzie musiał

napisać raport z całej ekspedycji. Szczery raport, napisany w oficjalnym

stylu (suchym jak pieprz - sądząc z

tego, co miał okazję zobaczyć) obowiązującym w Cesarskiej Służbie Bezpiec-

zeństwa. Zakładając, że Ungari

podróżował tą samą trasą, jego sprawozdanie będzie zawierać kolumny

szczegółowych, obiektywnych danych,

które można zanalizować na sześć różnych sposobów. A co w tym czasie policzył

Miles? Nic, siedziałem w

pudle, pomyślał. Nie miał nic do zaoferowania, jeśli nie brać pod uwagę prze-

lotnego widoku przeróżnych

funkcjonariuszy tajnych służb, którzy zdawali się czyhać na niego za każdą

gwiazdą. Może w takim razie należy

skupić się na tajnych służbach? - zastanawiał się. Opinia marnego podoficera.

No tak, sztab generalny będzie

zachwycony.

Miles mimo wszystko postanowił zrobić w głowie małe podsumowanie niedawnych

wydarzeń. Z tego, co do tej

pory zobaczył, nie wynikało, żeby źródłem problemów w Hegen Hub była Pol.

Konsorcjum fanatycznie wręcz

starało się trzymać z dala od wszelkich działań wojskowych. Tak więc, jedyną

planetą, która była wystarczająco

słaba i nieprzygotowana na ewentualny atak i podbój przez Obszar Jacksona

była Aslund, aczkolwiek ze

względu na brak terenów rolniczych i gruntów terraformowanych nie wydawała

się stanowić łakomego kąska.

Ponadto Aslundczyków opanowała taka paranoidalna panika, że już przez to samo

stawali się niebezpieczni,

choć z drugiej strony nie przygotowali się jeszcze na odparcie ataku wroga, a

flota najemna, którą wynajęli do

obrony, była niczym bomba zegarowa. Wystarczy iskra i najemnicy rozbiją się

na wrogie sobie frakcje. Nie, z

tej strony nic realnego nie groziło. Hasło do ataku, energia potrzebna do

wprowadzenia takiej destabilizacji w

regionie musiały, drogą eliminacji, pochodzić z lub zza Vervainu. Tylko jak

dowiedzieć się... Nie, Miles

przerwał raptownie kalkulacje, przypominając sobie, że miał skończyć z

działalnością szpiegowską. Problemem

Vervainu musiał się wobec tego zająć kto inny. Natomiast Miles zajął się roz-

patrywaniem dość nierealnego

pomysłu, żeby przekonać Gregora, by dekretem cesarskim zwolnił go z pisania

raportu. Zastanawiał się, czy

Illyan dostosowałby się do takiego zarządzenia. W głębi serca czuł, że nie.

Gregor był bardzo cichy. Kiedy przebierał się ze skradzionego munduru Dendar-

ian w cywilne ciuchy pożyczone

od Arde Mayhewa (z lekkim żalem, jak zauważył Miles), Miles ostentacyjnie wy-

ciągnął się na koi i założywszy

ręce za głowę, uśmiechał się głupawo, aby pokryć zdenerwowanie i zmartwienie.

Przykrótkie spodnie, koszula i

marynarka wisiały na Gregorze jak na wieszaku. Strój ten, a także wielkie ci-

enie pod oczami nadawały mu

wygląd nieudacznika, co skłoniło Milesa do podjęcia pewnego postanowienia:

powinien trzymać przyjaciela z

dala od balkonów i dachów.

Gregor zauważył spojrzenie Milesa i odezwał się:

- Wiesz co? Byłeś naprawdę niesamowity w roli admirała Naismitha. Jak zu-

pełnie obca osoba.

Miles podniósł się na łokciu.

- Naismith to ja, tylko że bez klamer na nogach. Bez kalectwa. On nie musi

być przyjemnym małym Vorem; nie

musi być żadnym Vorem. I nie ma problemów z okazywaniem posłuszeństwa, bo nie

jest niczyim podwładnym.

- Zauważyłem - przyznał Gregor, składając mundur najemnika na modę bar-

rayarską. - Żałujesz, że musiałeś

odejść z floty?

- Tak... Nie... Nie wiem. - Z całego serca. Ogniwa łańcucha władzy rozciągały

się w dwóch kierunkach. Ale

wystarczyło pociągnąć jeszcze ciut mocniej, a łańcuch pękłby na dwoje. - Ty

natomiast chyba nie żałujesz

opuszczenia szeregów niewolników?

- Nie... rzeczywistość wyglądała zupełnie inaczej, niż sobie wyobrażałem. Ale

ta bójka przy śluzie powietrznej

była przerażająca. Zupełnie obcy ludzie próbowali mnie zabić, choć nawet nie

wiedzieli, kim jestem. Gdyby

chcieli zamordować cesarza Barrayaru... tak, to zrozumiałe. Ale to... będę

musiał wiele sobie przemyśleć.

- To tak jakby ktoś kochał cię dla ciebie samego, tylko trochę inaczej - zau-

ważył Miles w przypływie

wisielczego humoru.

Gregor spojrzał na niego ostro.

- Spotkanie z Eleną też było dziwne. Oddana córeczka Bothariego... zmieniła

się.

- Miałem nadzieję, że tak będzie - wyznał Miles.

- Chyba jest bardzo przywiązana do swojego męża - zbiega.

- Tak - uciął krótko Miles.

- To też planowałeś?

- To nie zależało ode mnie. Ale przewidziałem taki obrót sprawy - to wynikało

z jej charakteru. Zasady

lojalności, którym jest wierna, ocaliły nam głowy, więc chyba... nie powinie-

nem żałować, że je wyznaje,

prawda?

Gregor uniósł brwi i spojrzał wymownie na przyjaciela.

Miles stłumił ogarniającą go irytację i dodał:

- Tak czy inaczej, mam nadzieję, że nic się jej nie stanie. Oser udowodnił,

że potrafi być groźny. A jedynym

zabezpieczeniem Eleny i Baza jest Tung i ta resztka szacunku, jaką ma wśród

podwładnych.

- Dziwi mnie, że nie przyjąłeś oferty Tunga - rzekł Gregor lekko urażonym

tonem. - Ranga admirała. Ominąłbyś

te wszystkie żmudne barrayarskie stopnie kariery.

- Oferta Tunga? - Miles prychnął pogardliwie. - Słyszałeś go? Sądziłem, że

tata nauczył cię, żeby uważnie

czytać wszystkie umowy. Tung nie oferował mi dowództwa, tylko udział w walce,

gdzie szansa zwycięstwa

wynosiła jeden do pięciu. On szukał sojusznika, żołnierza pierwszej linii

obrony albo ciała armatniego, a nie

dowódcy.

- Ach, tak. - Gregor usiadł na koi. - No właśnie. Mimo to nadal zastanawiam

się, czy zasłaniałbyś się tą pełną

godności wymówką, gdyby mnie tam nie było. - Jego oczy spojrzały przenikliwie

na Milesa.

Miles mało nie zakrztusił się, słysząc tę insynuację. Sam bowiem myślał, by

interpretację prawdopodobnego

zamiaru Illyana „Wykorzystajcie oficera Vorkosigana do odciągnięcia najem-

ników dendariańskich z Hegen

Hub” rozszerzyć o... Nie!

- Nie. Gdybym nie spotkał ciebie, byłbym teraz w drodze na Escobar z

sierżantem-nianią Overholtem u boku. A

ty zapewne nadal zajmowałbyś się instalowaniem oświetlenia. -Oczywiście,

gdyby po wyjściu z aresztu

konsorcjum nie okazało się, że tajemniczy Cavilo - komandor Cavilo? - ma inne

plany względem mnie.

Miles zastanawiał się, co się stało z Overholtem. Może zgłosił się do kwatery

głównej albo odszukał Ungariego,

lub dostał się w łapy Cavila. A może ruszył moim tropem. Szkoda, że ja nie

mogę ruszyć jego tropem do

Ungariego. Nie, takie rozumowanie nie miało sensu. Wydarzenia biegły nieprze-

widywalnymi ścieżkami, a poza

tym i tak było już prawie po wszystkim.

- Jest już prawie po wszystkim - powtórzył głośno Miles. Gregor potarł jas-

noszarą bliznę na twarzy - ślad po

spotkaniu z ogłuszaczem.

- Tak, chyba masz rację. Ale mało brakowało, a byłbym całkiem niezłym elek-

trykiem.

Prawie po wszystkim, powtarzał w myślach Miles, gdy kapitan frachtowca wy-

prowadził jego i Gregora przez

tunel do doku cumowniczego stacji Vervain. Vervainczyk zachowywał się nerwowo

i był wyraźnie spięty. A

przecież, skoro już trzykrotnie szmuglował szpiegów, wydawałoby się, że pow-

inien wiedzieć, co robi.

Jaskrawo oświetlony dok cumowniczy był typowym obiektem tego typu - przes-

tronna, zimna pieczara, którą

wyposażono bardziej z myślą o robotach niż ludziach. W tej chwili nie było tu

zresztą żadnych łudzi, a

wszystkie maszyny wyłączono. Miles domyślił się, że kapitan specjalnie wybrał

taki moment, chociaż gdyby to

on dowodził wyprawą, wolałby raczej ukryć się podczas chaosu panującego

podczas załadowywania czy

cumowania okrętu. Kapitan omiatał niespokojnym spojrzeniem wszystkie kąty po-

mieszczenia i Miles

odruchowo powędrował za nim wzrokiem. Zatrzymali się koło opustoszałej budki

wartowniczej.

- Tu zaczekamy - oznajmił kapitan. - Zaraz przyjdą ludzie, którzy będą was

eskortować przez resztę drogi. -

Oparł się o ściankę budki i przez następne kilka minut wystukiwał na niej

piętą nerwowy rytm. W pewnym

momencie bębnienie ustało, a mężczyzna wyprostował się i zaczął nasłuchiwać.

Kroki. Z pobliskiego korytarza wyszło pół tuzina mężczyzn. Miles zesztywniał,

widząc, że mają na sobie

mundury. Na ich czele stal jakiś oficer, ale sądząc po ubiorze, nie należeli

ani do cywilnej, ani wojskowej służby

bezpieczeństwa Vervainu. Brązowe mundury robocze z krótkim rękawem, czarne

patki i lampasy, krótkie czarne

buty. W rękach mieli odbezpieczone ogłuszacze. „Jeśli coś wygląda jak brygada

pościgowa, gada jak brygada

pościgowa i strzela jak brygada pościgowa...”.

- Miles - mruknął Gregor podejrzliwie. - Czy to było w scenariuszu? - Teraz

lufy ogłuszaczy były wycelowane

w ich głowy.

- Przecież trzy razy mu się udało - powiedział niepewnie Miles. - Dlaczego za

czwartym miałoby być inaczej?

Kapitan uśmiechnął się półgębkiem i schodząc z linii strzału, poinformował

ich uprzejmie:

- Udało mi się dwa razy. Za trzecim zostałem złapany.

Miles jęknął z rozpaczy i tłumiąc przekleństwa, powoli podniósł ręce. Gregor

z idealnie obojętnym wyrazem

twarzy poszedł w jego ślady. Punkt dla niego, pomyślał Miles. Umiejętność

zachowania zimnej krwi to jedna z

niewielu zalet życia pod obstrzałem spojrzeń całego narodu.

Tung ich wystawił. Sam, bez niczyjej pomocy. Czy wiedział o tym? A może ich

sprzedał? Nie...!

- Tung twierdził, że można panu zaufać - Miles zwrócił się do kapitana.

- Co mi tam Tung - prychnął mężczyzna. - Ja mam rodzinę, mój panie.

Pod osłoną ogłuszaczy do Milesa i Gregora podeszło dwóch żołnierzy (Boże,

znowu komandosi, pomyślał z

rozpaczą Miles), którzy ustawili ich twarzą do ściany i skrupulatnie przeszu-

kali, uwalniając od całego

„nadbagażu”: z trudem zdobytej broni, sprzętu i niezliczonych identyfika-

torów. Dowódca grupy rzucił okiem na

łup, po czym przemówił do mikrofonu ukrytego w mankiecie koszuli:

- Tak, to ludzie Osera. Mamy ich.

- Tu Cavilo. Dobra robota - odpowiedział wysoki głos. - Zaraz tam będę.

No tak, pomyślał Miles, a więc takie mundury noszą Wojownicy Randalla. Tylko

czemu nigdzie nie ma

Vervainczyków?

- Proszę wybaczyć - Miles zagadnął uprzejmie oficera. - Wydaje mi się, że

mylnie biorą nas panowie za

szpiegów Aslundu.

Oficer zmierzył go zimnym spojrzeniem i prychnął pogardliwie.

- Chyba teraz nie jest najlepszy moment na ujawnianie naszej prawdziwej

tożsamości, co? - zapytał szeptem

Gregor.

- To ciekawy pomysł - mruknął Miles. - Ale może najpierw dowiedzmy się, czy

oni mają zwyczaj

rozstrzeliwania szpiegów.

Echo szybkich kroków zwiastowało pojawienie się kolejnego przybysza.

Żołnierze stanęli na baczność. Gregor

też odruchowo przybrał wojskową postawę, co wyglądało dziwacznie, wziąwszy

pod uwagę, że miał na sobie

stare ciuchy Arde Mayhewa. Natomiast Miles, który na widok przybysza rozdz-

iawił usta ze zdziwienia, na

pewno nie wyglądał, jak przystało na oficera. Natychmiast jednak przywołał

się do porządku, starając się ocalić

resztki godności.

Pięć stóp wzrostu plus kilkanaście centymetrów horrendalnie wysokich obcasów.

Złota aureola włosów wokół

pięknie wymodelowanej głowy. Spartański brązowoczarny mundur, podkreślający

idealną sylwetkę. Livia Nu.

Oficer zasalutował.

- Komandorze Cavilo.

- W porządku, poruczniku... - Błękitne oczy spojrzały na Milesa z autentyc-

znym zdumieniem, które natychmiast

jednak zniknęło pod maską pozornej obojętności. - Victorze, kochanie, dlac-

zego...? - Jej głos przesycony był

słodyczą i rozbawieniem. - Cóż za niespodzianka! Nadal sprzedajesz naiwnym

cudowne kombinezony?

Miles rozłożył ręce.

- Oto cały mój bagaż, proszę pani. Trzeba było kupować, gdy jeszcze coś

miałem.

- Zastanawiam się... - Urwała i uśmiechnęła się pod nosem, taksując ich

spojrzeniem. Miles czuł się mocno

niepewnie, widząc złowieszczy błysk w jej oczach, ale Gregor był do głębi

wstrząśnięty.

Więc nie nazywasz się Livia Nu i nie jesteś przedstawicielem handlowym? - po-

myślał z wyrzutem. Ale w takim

razie po co dowódca najemnej floty Vervainu spotykał się w największej tajem-

nicy na stacji Pol z

przedstawicielem najbardziej wpływowego domu Konsorcjum Obszaru Jacksona? Na

pewno nie chodziło tu o

zwykły handel bronią.

Livia Nu uniosła rękę i przemówiła do mikrofonu w mankiecie:

- Izba chorych, „Dłoń Kurina”. Mówi Cavilo. Wysyłam wam na przesłuchanie parę

więźniów. Być może sama

zajmę się jednym z nich - dodała, po czym się rozłączyła.

Kapitan frachtowca wystąpił do przodu. Na jego twarzy strach walczył o lepsze

z zaciętością.

- A co z moją żoną i synem? Udowodnij, że nic im nie jest.

Cavilo spojrzała nań od niechcenia.

- Możesz mi się jeszcze przydać. Niech ci będzie. - Skinęła na jednego z

żołnierzy i powiedziała: - Zabierz tego

człowieka na „Kurina” i pokaż mu rodzinę na monitorze. Potem przyprowadź go z

powrotem. Masz szczęście,

zdradliwy kapitanie. Mam dla ciebie jeszcze jedną robotę. Zarobisz nią na...

- Ich wolność? - dopowiedział z nadzieją kapitan.

Kobieta zmarszczyła lekko brwi.

- Nie zasłużyłeś na podwyżkę. Zarobisz na kolejny tydzień ich życia.

Kapitan posłusznie ruszył za żołnierzem. Tylko mocno zaciśnięte pięści i za-

cięty wyraz twarzy świadczyły o

gniewie, który go przepełniał.

Co do diabła? - zastanawiał się Miles. Nie wiedział zbyt wiele o zwyczajach

panujących na Vervainie, ale był

przekonany, że nawet w tym kraju prawo nie dopuszczało przetrzymywania w

charakterze zakładników

niewinnych członków rodziny opornego wspólnika.

Po odejściu kapitana Cavilo raz jeszcze włączyła mikrofon.

- Ochrona „Dłoni Kurina”? Ach, świetnie. Wysyłam wam naszego milutkiego

podwójnego agenta. Puśćcie mu

nagranie zarejestrowane przed tygodniem w celi szóstej. To powinno wzmocnić

jego motywację. Naturalnie nie

mówcie mu, że to nagranie archiwalne. Bez odbioru.

Miles gorączkowo zastanawiał się, co naprawdę stało się z rodziną kapitana.

Byli wolni czy martwi? A może

przeniesiono ich gdzie indziej? I co się tutaj działo?

Kolejne kroki na korytarzu - ciężki, miarowy tupot. Cavilo skrzywiła się

złośliwie, ale zaraz przywołała na twarz

słodki uśmiech, by powitać następnego przybysza.

- Stanis, mój drogi. Spójrz, co tym razem wpadło nam w sieci. To ten mały

renegat z Beta, który na stacji Pol

próbował handlować kradzioną bronią. Wygląda na to, że nie jest wcale wolnym

strzelcem.

Miles był tak zaskoczony, że zdołał tylko zdobyć się na idiotyczne

spostrzeżenie, iż ciemny mundur

Wojowników prezentuje się całkiem nieźle na generale Metzovie. Bardzo

żałował, że nie potrafi mdleć na

zawołanie, gdyż ta umiejętność byłaby teraz jak znalazł.

Generał Metzov był równie zdumiony, ale natychmiast w stalowoszarych oczach

zapaliły się iskierki

niepokojącej radości.

- Cavie, on wcale nie jest Betańczykiem.

Rozdział dwunasty

- To Barrayarczyk. I nie taki sobie zwykły obywatel. Musimy jak najszybciej

się nim zająć - ciągnął Metzov.

- W takim razie kto go tu przysłał? - Cavilo spojrzała z namysłem na Milesa,

jakby niedowierzała, że niepozorny

karzeł może być kimś ważnym.

- Bóg - oznajmił Metzov natchnionym głosem. - Bóg mi go zesłał. - Taka ek-

statyczna radość nie wróżyła

Milesowi niczego dobrego. Nawet Cavilo uniosła w zdumieniu brwi.

Metzov zwrócił w końcu uwagę na Gregora.

- Dobrze, zabierzemy go i jego... hmm, ochroniarza... - Zawiesił głos.

Na ilustracjach na banknotach wykonanych sporo lat temu trudno było dopatrzyć

się podobieństwa do oryginału,

ale Gregor wielokrotnie pojawiał się w różnych audycjach holowizyjnych. Co

prawda, ubrany był wówczas

nieco inaczej, ale... Miles był w stanie odtworzyć proces myślowy, który od-

bywał się teraz w głowie Metzova.

„Skądś znam tę twarz, nie pamiętam tylko nazwiska...”. Może nie rozpozna Gre-

gora. A jeśli tak, może nie

uwierzy własnym oczom.

Gregor, który przybrał pozę urażonej godności, zagadnął cicho Milesa:

- Czy to kolejny z twoich starych znajomych?

I właśnie spokojny wyważony ton głosu i elokwentny styl wyrażania się ot-

worzyły klapkę w mózgu generała.

Metzov zaczerwieniony z emocji, zbladł gwałtownie. Odruchowo rozejrzał się

wokoło - szukając Illyana, jak

sądził Miles.

- Hmm, to generał Stanis Metzov - wyjaśnił Miles.

- Ten z Wyspy Kiryła?

- Tak.

- Aha. - Gregor spojrzał obojętnie, jakby ta informacja nie miała żadnego

znaczenia.

- Gdzie twoja ochrona, sir? - zapytał z niepokojem Metzov, ledwie maskując

autentyczne przerażenie.

Właśnie na nią patrzysz, pomyślał ponuro Miles.

- W pobliżu, jak sądzę - odparł Gregor lodowatym tonem. - Nie będzie was kło-

potać, jeśli pozwolicie Nam

odejść w spokoju.

- Kim jest ten facet? - zapytała Cavilo, niecierpliwie stukając obcasem.

- Co - wyrwał się Miles - co pan tu robi?

Metzov zdobył się na odrobinę sarkastycznego humoru.

- A co miał zrobić mężczyzna w moim wieku, pozbawiony cesarskiej emerytury -

oszczędności całego życia?

Miałeś pewnie nadzieję, że zaszyję się gdzieś w kącie i zdechnę z głodu. Otóż

nie.

Miles uznał, że to nie najlepszy moment na wypominanie generałowi jego

czynów.

- Cóż., po Wyspie Kiryła to spora poprawa - zaryzykował. W głowie kotłowała

mu się dzika gmatwanina myśli.

Metzov słuchający rozkazów kobiety? Wewnętrzna dynamika jego wyobrażeń o

strukturze dowodzenia musiała

być zaiste fascynująca. Stanis, mój drogi?!

Metzov nie wyglądał jednak na zachwyconego.

- Kim oni są? - powtórzyła Cavilo.

- Władza. Pieniądze. Broń strategiczna - znaczą więcej, niż możesz sobie wyo-

brazić - odparł Metzov.

- Kłopoty - dodał Miles. - Większe niż możesz sobie wyobrazić.

- Ty to osobna kwestia, mutancie - warknął Metzov.

- Pozwolę sobie nie zgodzić się z panem, generale - wtrącił Gregor swoim

najlepszym cesarskim tonem. Mimo

iż czuł, że nie ma przewagi w tej rozmowie, starannie ukrywał wszelkie obawy.

- Musimy natychmiast zabrać ich na „Dłoń Kurina”. Nie mogą stać tak na widoku

- zwrócił się Metzov do

Cavilo. Spojrzał na oddział żołnierzy. - Tam gdzie jest wielu słuchaczy.

Dokończymy tę rozmowę w bardziej

zacisznym miejscu.

Eskortowani przez komandosów wyszli z pomieszczenia. Miles czuł utkwione w

sobie spojrzenie Metzova -

czujne i taksujące, ostre niczym nóż. Minęli kilka innych doków, aż w końcu

dotarli do największego, w którym

cumował jakiś statek. Sądząc po liczbie wartowników, był to okręt flagowy.

- Zabrać ich do ambulatorium na przesłuchanie - zaordynowała Cavilo, gdy u

wlotu tunelu wejściowego powitał

ich oficer dyżurny.

- Chwileczkę - wtrącił Metzov. Rozejrzał się niespokojnie wokoło, niemal

podskakując ze zdenerwowania. -

Czy macie jakiegoś strażnika, który byłby ślepy i głuchy?

- Nie sądzę! - Cavilo spojrzała pogardliwie na swego nienaturalnie podekscy-

towanego podwładnego. - W takim

razie zaprowadź ich do aresztu.

- Nie - zaprotestował ostro Metzov. Miles był przekonany, że generałem tar-

gają potworne wątpliwości, czy

wypada umieścić cesarza w więziennej celi. Metzov spojrzał na Gregora i spy-

tał śmiertelnie poważnie: - Czy

dasz mi słowo, panie... to znaczy, sir?

- Co? - wykrzyknęła Cavilo. - Czyś ty oszalał, Stanis?!

- Słowo - wtrącił wyniośle Gregor - jest obietnicą, jaką składają sobie wro-

gowie wyższego stanu. To kwestia

honoru. Jestem skłonny uznać, że jesteście ludźmi honoru. Ale czy tym samym

stawiacie się w pozycji Naszego

wroga?

Miles z uznaniem słuchał tego perfekcyjnego pokazu dyplomacji lub, jak kto

woli, bezwstydnego

wazeliniarstwa. Metzov spojrzał przelotnie na Milesa i zacisnął wargi.

- Pańskiego być może nie. Ale nie ma pan wielkiego wyboru ani mądrych dorad-

ców.

Na twarzy Gregora nie malowały się żadne uczucia.

- Nie zawsze mam wpływ na dobór swoich znajomych. Podobnie jak doradców.

- Do mojej kabiny - oznajmił nagle Metzov, powstrzymując ręką Cavilo, która

już chciała zaprotestować. - Na

razie. Tam przeprowadzimy rozmowę w cztery oczy. Bez świadków, bez podsłuchu

służby bezpieczeństwa. A

potem, Cavie, podejmiemy decyzję.

Cavilo spojrzała nań wściekle, ale nie protestowała.

- Dobrze, Stanis. Odmeldować się. - Wygięła dłoń w geście przesadnej kur-

tuazji i odprawiła ich skinięciem.

Metzov postawił pod drzwiami swojej kabiny dwóch wartowników, a resztę oddz-

iału odprawił. Kiedy drzwi od

kajuty się zamknęły, związał Milesa sznurem siłowym i posadził na podłodze.

Następnie z beznadziejnie

oczywistą kurtuazją podsunął Gregorowi wyściełany fotel stojący przy konsole-

cie komunikacyjnej - najlepsze

siedzisko, jakim dysponował w mocno spartańskim pomieszczeniu.

Cavilo usiadła po turecku na łóżku i z zainteresowaniem przyglądała się far-

sie rozgrywającej się przed jej

oczami, próbując odkryć klucz do przedziwnego zachowania generała.

- Dlaczego małego związałeś, a dużego zostawiłeś nieskrępowanego?

- Skoro to cię martwi, możesz odbezpieczyć swój ogłuszacz - powiedział oschle

Metzov. Dysząc ciężko,

przystanął na środku kabiny i wspierając ręce na biodrach, przyjrzał się

uważnie Gregorowi. Po chwili

potrząsnął głową, jakby nadal nie dowierzał własnym oczom.

- A ty czemu tego nie zrobisz?

- Jeszcze nie zdecydowałem, czy w jego obecności należy wyciągać broń.

- Przecież jesteśmy sami, Stanis - zauważyła złośliwie Cavilo. - Czy byłbyś

tak uprzejmy i wyjaśnił mi swoje

dziwne zachowanie? I lepiej użyj przekonujących argumentów.

- A tak. To jest - oznajmił triumfalnie, wskazując na Milesa - lord Miles

Vorkosigan, syn premiera Barrayaru,

księcia Arala Vorkosigana - przypuszczam, że musiałaś o nim słyszeć.

Cavilo zmrużyła oczy z niedowierzaniem.

- To co w taki razie robił w Pol Six w przebraniu betańskiego handlarza

bronią?

- Nie jestem pewien. Ostatnie wieści, jakie doszły mnie na jego temat,

mówiły, że został umieszczony w areszcie

Cesarskiej Służby Bezpieczeństwa. Naturalnie nikt nie traktował tego serio.

- Zostałem skazany na odosobnienie - skorygował Miles. - Dosłowne.

- A ten - palec Metzova powędrował w kierunku Gregora to cesarz Barrayaru,

Gregor Vorbarra. Nie mam

pojęcia, co tutaj robi.

- Jesteś pewien? - Ta informacja wyprowadziła z równowagi nawet opanowaną

Cavilo. Gdy Metzov skinął w

milczeniu głową, w jej oczach pojawił się błysk zainteresowania. Spojrzała

raz jeszcze na Gregora, jakby

widziała go po raz pierwszy w życiu. - Naprawdę? To doprawdy interesujące.

- Ale co stało się z jego ochroną? Musimy postępować bardzo ostrożnie, Cavie.

- Ile on jest dla nich warty? Albo spytam inaczej - ile najwięcej możemy za

niego dostać?

Gregor uśmiechnął się cynicznie.

- Jestem Vorem, proszę pani. A raczej jednym z Vorów. Ryzyko zawodowe jest

wkalkulowane w życie każdego

Vora. Na pani miejscu nie zakładałbym, że moja osoba jest bezcenna.

Miles zgodził się w duchu z tą gorzką opinią. Pamiętał, że dopóki Gregor nie

został imperatorem, był

praktycznie nikim. Ale trzeba było przyznać, że świetnie gra swoją rolę.

- Tak, mamy spore szansę - odezwał się Metzov. - Ale jeśli stworzymy sobie

wroga, którego nie będziemy w

stanie pokonać...

- Jeżeli zatrzymamy go w charakterze zakładnika, poradzimy sobie z nimi bez

trudu - zauważyła Cavilo.

- Na waszym miejscu - wtrącił Miles - wybrałbym rozsądniejszą możliwość. Czy

nie lepiej byłoby, gdybyście

szybko i bezpiecznie odstawili nas do domu i załapali się na wysoce lukraty-

wne „dowody wdzięczności” i miano

ludzi honoru? Wszyscy zyskują, nikt nie traci.

- Lukratywne? - W oczach Metzova pojawił się błysk zachłanności. Zamyślił się

głęboko i po chwili mruknął

pod nosem: - Ale co oni tutaj robią? I gdzie jest ten podstępny wąż Illyan?

Wszystko jedno, muszę dostać

mutanta. Cholera! Trzeba to rozegrać twardo albo od razu dać sobie spokój. -

Spojrzał nieprzytomnie na Milesa.

- Vorkosigan... no tak. Cóż znaczy dla mnie Barrayar i armia, która po

trzydziestu pięciu latach wbiła mi nóż w

plecy. - Wyprostował się władczo, ale, jak zauważył Miles, nadal nie potrafił

się zdobyć na wyciągnięcie broni

w obecności cesarza. - Tak, wsadź ich do aresztu, Cavie.

- Nie tak szybko - zaprotestowała Cavilo. Nieoczekiwany obrót sytuacji dał

jej do myślenia. - Jeśli chcesz,

wyślij do pudła małego. Jest nikim, czy nie tak mówiłeś?

Jedyny syn najpotężniejszego przywódcy wojskowego na Barrayarze tym razem nie

znalazł rozsądnej riposty.

Gdyby, gdyby...

- W porównaniu ze swoim znamienitym towarzyszem - wyjaśnił szybko Metzov,

czując, że jego przemyślny

plan lada chwila spali na panewce.

- Doskonale. - Cavilo wsunęła do kabury ogłuszacz, który od dłuższego czasu

trzymała od niechcenia w dłoni.

Odsunęła drzwi i zwróciła się do wartowników: - Umieśćcie go - wskazała Gre-

gora - w kabinie dziewiątej, na

pokładzie G. Zablokujcie wyjście systemu nadawczo-dyspozycyjnego, zamknijcie

drzwi na klucz i postawcie

przy nich wartownika z ogłuszaczem. Dopilnujcie jednak, żeby dostał wszystko,

czego sobie zażyczy -

zaordynowała, po czym, zwracając się do Gregora, dodała: - To najlepsza

kwatera gościnna, jaką dysponujemy

na „Dłoni Kurina”, panie...

- Możesz mówić mi po imieniu. Nazywam się Greg - wtrącił Gregor.

- Greg. Ładne imię. Kabina dziewiąta sąsiaduje z moją. Wrócimy do tej roz-

mowy, kiedy... hmm... trochę się

odświeżysz. Może przy kolacji. Stanis, dopilnuj, by Greg czuł się u nas jak

najlepiej, dobrze? - Obdarzyła obu

mężczyzn olśniewającym uśmiechem i wyszła z pomieszczenia. Po chwili wsunęła

głowę z powrotem i

wskazując na Milesa, dodała: - Jego zabierzcie do aresztu.

Miles ruszył za Cavilo eskortowany przez drugiego strażnika, który popędzał

go wymownym ruchem dłoni

uzbrojonej w ogłuszacz. Miał również paralizator, na szczęście wyłączony.

Na podstawie fragmentów pomieszczeń widzianych po drodze Miles wywnioskował,

że „Dłoń Kurina” jest

okrętem o wiele większym od „Triumpha”, dzięki czemu ma znacznie lepsze wa-

runki do prowadzenia walk

zaczepno-obronnych, aczkolwiek przez swe rozmiary musi być wolniejsza i mniej

zwrotna. Wkrótce przekonał

się, że areszt pokładowy jest również większy i znacznie lepiej strzeżony.

Prowadziło do niego tylko jedno

wejście, za którym znajdowała się wartownia z monitorami kontrolnymi, a dop-

iero z niej wychodziły dwa ślepe

korytarze, w których mieściły się cele.

Z pomieszczenia strażników wychodził właśnie kapitan frachtowca, eskortowany

przez dowódcę oddziału.

Mijając Cavilo, spojrzał na nią ponuro.

- Jak widzisz mają się nieźle - zagadnęła go Cavilo. - Ja dotrzymałam wa-

runków umowy, kapitanie. Teraz ty

musisz zrobić to, co do ciebie należy.

A może by tak wsadzić kij w mrowisko, pomyślał Miles i odezwał się:

- Widział pan nagranie z kamery, kapitanie. Dlaczego nie zażąda pan zobac-

zenia ich na własne oczy?

Cavilo z wściekłością zacisnęła zęby, ale natychmiast opanowała się i przy-

wołała na twarz sztuczny uśmiech.

Kapitan wyraźnie się zdenerwował.

- Co?! - wysyczał gniewnie. - No dobra, które z was kłamie?

- Kapitanie, nie mogę zaoferować panu nic ponadto, co pan zobaczył -

oznajmiła Cavilo. - Zaryzykował pan,

więc musi pan uwierzyć mi na słowo.

- W takim razie - warknął kapitan - on jest ostatnim punktem naszej umowy.

Prawie niezauważalnie przesunęła dłonią po nodze i strażnicy od razu wycelow-

ali ogłuszacze w Vervainczyka.

- Wyprowadzić go! - powiedziała.

- Nie!

- Dobrze - oznajmiła pozornie spokojnym tonem. - W takim razie zamknijcie go

w celi numer sześć.

Kapitan odwrócił się niepewnie, nie wiedząc, czy stawiać opór, czy posłusznie

poddać się przeciwnikowi.

Cavilo tymczasem odepchnęła brutalnie strażnika, który stał pomiędzy nią a

więźniem. Żołnierz zaskoczony

niespodziewanym uderzeniem zatoczył się i upadł na podłogę. Cavilo zauważyła

kątem oka zdziwione

spojrzenie Milesa i uśmiechnęła się pogardliwie, jakby chciała powiedzieć:

„Patrz tylko, sukinsynie, co teraz

zrobię”. Płynnym, wyważonym ruchem sięgnęła ku kaburze, otwarła ją jednym

ruchem dłoni, wyjęła porażacz,

po czym bez pośpiechu wycelowała go w głowę kapitana i nacisnęła spust.

Mężczyzna skręcił się w

paroksyzmie bólu i padł martwy na pokład.

Kobieta podeszła do zwłok i w zamyśleniu szturchnęła je czubkiem buta, a po-

tem podniosła wzrok na Milesa,

który stał z otwartymi ustami jak skamieniały.

- Następnym razem będziesz trzymać buzię na kłódkę, prawda, mały człowieczku?

Miles odruchowo zamknął usta. Musiałaś mi udowodnić... pomyślał z żalem.

Teraz przynajmniej już wiedział,

kto zabił Ligę. Potrafił sobie doskonale wyobrazić, jak zginął ten Polianin o

szczurzej twarzy. Wiedział, że

zapamięta do końca życia ten pożądliwy, okrutny wyraz twarzy, gdy bez

zmrużenia oka zabiła kapitana - widok,

który go przerażał i fascynował zarazem. Ciekawe, kogo naprawdę chciałaś

zabić, kochanie? - zadawał sobie

pytanie.

- Tak, proszę pani - wykrztusił, czując, że zaczyna drżeć na całym ciele.

Dopiero teraz dotarło do niego w pełni

to, co przed chwilą zobaczył. Gdyby tylko trzymał język za zębami...

Cavilo tymczasem weszła do wartowni i podeszła do strażnika, który - ska-

mieniały z przerażenia - tkwił na

swoim stanowisku przy konsolecie.

- Wyjmij dysk z nagraniem z kamery umieszczonej w kabinie Metzova, ten, na

którym zarejestrowano ostatnie

pół godziny. Daj mi go i włóż do nagrywarki nowy. Nie, nie odtwarzaj go

teraz! - Szybko chwyciła dysk i

włożyła go do kieszeni koszuli. - Wsadź go do celi czternastej - poleciła,

wskazując Milesa. - Albo nie - umieść

go w trzynastce, jeśli jest wolna. - Na moment w dziwnym grymasie odsłoniła

śnieżnobiałe zęby.

Strażnicy jeszcze raz zrewidowali Milesa, a następnie założyli mu kartotekę i

sporządzili identyfikator. Cavilo

obojętnym tonem poinformowała ich, by w rubrykę „nazwisko”, wpisali Victor

Rotha.

Gdy miano go zabrać do celi, do pomieszczenia weszło dwóch mężczyzn w far-

tuchach lekarskich. Przynieśli

nosze nieważkościowe, na których umieścili ciało zabitego. Cavilo przyglądała

się temu bez większego

zainteresowania, a po chwili oznajmiła Milesowi zmęczonym głosem:

- Przekonałeś mnie o nieprzydatności mojego podwójnego agenta. Doprawdy bar-

barzyński wybryk, lecz

mogłam przynajmniej wykorzystać go do dania nauczki głupcowi. Nie mam zwyc-

zaju utrzymywania

bezużytecznych jednostek. Dlatego sugeruję, byś poważnie zastanowił się nad

tym, w jaki sposób możesz być

dla mnie przydatny - rzecz jasna, mówiąc przydatny, nie mam na myśli wyk-

orzystania cię w charakterze

zabawki Metzova. - Urwała i uśmiechnęła się lekko. - Choć muszę przyznać, że

generał niezwykle podniecił się

tą perspektywą. A przy okazji, muszę dowiedzieć się, dlaczego twój widok tak

go uradował.

- Do czego jest ci potrzebny „drogi Stanis”? - odezwał się Miles tonem zac-

zepki. Wiedział, że to ryzykowne

zagranie, ale musiał gdzieś dać upust rozpierającej go bezsilnej wściekłości.

Metzov w roli romantycznego

kochanka? Nie, to absurdalne.

- Jest doświadczonym dowódcą wojsk lądowych.

- Co ma do roboty oficer piechoty we flocie międzygwiezdnej zajmującej się

ochroną kanałów skokowych?

- Nic, ale - uśmiechnęła się słodko - on jest taki zabawny. I chyba ta odpow-

iedź była szczera.

- Są gusta i guściki - mruknął pod nosem Miles, tak żeby nikt nie usłyszał.

Może powinien ostrzec ją przed

Metzovem? Niewykluczone jednak, że to Metzova należało ostrzec przed nią.

Nadal głowił się nad tym dylematem, gdy masywne drzwi celi zamknęły się za

nim z hukiem.

Miles w kilka minut zapoznał się z wyposażeniem nowej kwatery - cela dwa na

dwa metry nie stwarzała wielu

możliwości. Całe wyposażenie stanowiły dwie wyściełane ławki i przenośna toa-

leta. Żadnej, najskromniejszej

nawet przeglądarki dysków, która wyrwałaby myśli z bagna samooskarżeń zale-

wających mu duszę.

Mały sprasowany batonik żywnościowy, który jakiś czas później wsunięto do

celi przez otwór w drzwiach

chroniony polem siłowym, był jeszcze obrzydliwszy (choć wydawało się, że nie

jest to możliwe) niż jego

odpowiednik podawany w areszcie na Barrayarze. W smaku przypominał karmę dla

psów. Po dłuższym żuciu,

rozmoczony śliną dał się dzielić na glutowate porcje, jeśli dysponowało się

mocnymi zębami. Ponieważ żołądek

każdego normalnego człowieka wzdragał się przed przyjęciem takiego paskudz-

twa, spożycie batonika

gwarantowało trwałą niedyspozycję. Był przy tym zapewne pożywny jak wszyscy

diabli. Miles zastanawiał się,

co też na kolację dostał Gregor i czy było to równie naszpikowane sub-

stancjami odżywczymi jak jego nędzny

posiłek.

Tak niewiele brakowało. Nawet w tej chwili konsulat Barrayaru znajdował się

na wyciągnięcie ręki - nie więcej

niż kilometr i kilka pokładów, i strzeżonych drzwi stąd. Gdyby tylko móc się

stąd wydostać... gdyby trafiła się

szansa, rozmarzył się Miles. Z drugiej strony ogarnęły go wątpliwości - zas-

tanawiał się, ile czasu minie, zanim

Cavilo zdecyduje się na oficjalne pogwałcenie norm dyplomatycznych i zacznie

wywierać nacisk na konsulat. Z

tego, co widział w wartowni, nie miała problemów z szybkim podejmowaniem de-

cyzji. Na pewno zleciła już

obserwację konsulatu i wszystkich znanych barrayarskich agentów na stacji

Vervain. Miles z niemałym trudem

wyrwał zęby z lepkiej masy i westchnął.

Cyfrowy zamek przy drzwiach zaczął cicho pikać, zwiastując rychłe odwiedziny.

Przesłuchanie? Tak szybko? -

pomyślał z lekkim przerażeniem. Zakładał, że zanim Cavilo weźmie się do

niego, najpierw spróbuje wybadać

Gregora. Może mam być królikiem doświadczalnym, obiektem ćwiczeń dla nie-

doświadczonych podwładnych.

Przełknął głośno ślinę i z gardłem ściśniętym strachem (a może to tylko ka-

wałek batonika?) wyprostował się,

aby z godnością powitać oprawców.

W drzwiach stanął generał Metzov. Ciemny mundur Wojowników nadawał mu wygląd

pełny godności i

skuteczności.

- Na pewno nie będzie mnie pan potrzebował? - zapytał strażnik, który został

na korytarzu.

Metzov spojrzał z namysłem na Milesa, który poczuł się nagle maleńki. Wymięta

i brudna koszula Victora

Rothy, spodnie wypchane na kolanach i gołe stopy - strażnicy zabrali mu san-

dały - nadawały mu wygląd jak

najdalszy od wojskowego szyku.

- Nie sądzę - odezwał się generał. - Przecież się na mnie nie rzuci.

Cholerna racja, pomyślał z żalem Miles. Metzov puknął palcem w mikrofon

schowany w mankiecie koszuli.

- Zawołam cię, gdy skończę.

- Tak jest, sir. - Drzwi zasunęły się z sykiem. Cela wydała się naraz bardzo

ciasna. Miles podciągnął stopy na

łóżko i odruchowo przybrał obronną pozycję. Metzov stał bez ruchu na środku

pomieszczenia. Dłuższą chwilę

taksował Milesa wzrokiem pełnym satysfakcji, po czym bez pośpiechu usadowił

się na drugiej pryczy.

- No, no - zagaił, wykrzywiając złośliwie usta. - Cóż za odwrócenie ról.

- Myślałem, że je pan kolację z cesarzem - rzekł Miles.

- Pani komandor Cavilo, jak to kobieta, gubi się nieco w obliczu stresu. Gdy

się uspokoi, na pewno właściwie

wykorzysta i doceni moją znajomość obyczajów barrayarskich - oświadczył Met-

zov spokojnym tonem.

Czyli krótko mówiąc, nie zostałeś zaproszony, pomyślał Miles.

- Zostawił pan cesarza sam na sam z tą kobietą? - Gregor, pilnuj się!

- Gregor to żadne zagrożenie. Obawiam się, że specyficzne wychowanie uczyniło

zeń słabego człowieka.

Milesa aż zatkało z oburzenia.

Metzov oparł się o ścianę i zaczął od niechcenia bębnić palcami po kolanie. -

No więc, powiedzcie mi, chorąży

Vorkosigan - jeśli nadal jesteście chorążym. O ile znam życie, zachowaliście

swój stopień i pensję. Nie ma

sprawiedliwości na tym świecie. No więc, co tutaj robisz? I co on ma z tym

wspólnego?

Miles zamierzał pierwotnie odmówić zeznań, podając jedynie swoje nazwisko,

stopień i numer klasyfikacyjny.

Niestety nie przewidział, że przesłuchiwać będzie go Metzov, który znał już

wszystkie te dane. Zresztą należało

się zastanowić, czy Metzov rzeczywiście jest wrogiem. Barrayaru, rzecz jasna,

nie osobistym wrogiem Milesa,

albowiem co do tego nie było żadnych wątpliwości. Ciekawe, czy Metzov trak-

tuje osobno te dwie sprawy?

- Cesarz stracił kontakt ze swoją ochroną. Mieliśmy nadzieję, że odnajdziemy

ich poprzez tutejszy konsulat

Barrayaru. - Idealna odpowiedź, pomyślał. Nie powiedział nic, co nie byłoby

oczywiste, a jednocześnie trudno

byłoby zarzucić mu kłamstwo.

- A ty skąd tu przyleciałeś?

- Z Aslundu.

- Nie udawaj głupka, Vorkosigan. Znam Aslund. Kto cię tu przysłał? I nie

próbuj kłamać. I tak wyduszę

wszystko z kapitana frachtowca.

- Nie sądzę. Został zabity przez Cavilo.

- Co? - Generał był autentycznie zaskoczony, ale szybko ukrył zmieszanie. -

Mądrze zrobiła. Był jedynym

świadkiem, który wiedział, gdzie polecieliście.

Czy Cavilo myślała tymi samymi torami, gdy chwyciła za porażacz? Niewykluc-

zone. Ale kapitan frachtowca

był także jedynym dostępnym świadkiem, który wiedział, skąd przylecieli. Może

Cavilo nie była zatem tak

groźna, jak mogło wydawać się na pierwszy rzut oka.

- Spytam raz jeszcze - powiedział Metzov spokojnym tonem. Zachowywał się tak,

jakby miał czas co najmniej

do końca świata. - Jakim cudem znalazłeś się tu wraz z cesarzem?

- A jak pan myśli? - Miles odbił piłeczkę, dostosowując się do leniwego tempa

rozmowy.

- Naturalnie musi chodzić o jakąś polityczną intrygę - stwierdził Metzov

tonem nie pozostawiającym miejsca na

żadne wątpliwości.

Miles jęknął z politowaniem.

- O tak, naturalnie - przyznał sarkastycznie i wyprostował się. - A jak pan

sobie wyobraża ową przemyślną - czy

raczej, zważywszy na obecny stan rzeczy - idiotyczną siatkę konspiracyjną,

która uknuła szczwany plan

przerzucenia nas tutaj z Aslundu bez żadnego wsparcia? Ja wiem, jak było na-

prawdę, bo brałem udział w tych

wydarzeniach, ale ciekaw jestem, jak to wygląda z punktu widzenia osoby pos-

tronnej. - Na przykład

zawodowego paranoika, dodał w myślach. - Z przyjemnością wysłucham pańskiej

opinii.

- No cóż... - Metzov najwyraźniej wpadł w sidła przekonania o własnej nieo-

mylności. - W jakiś sposób udało ci

się odseparować cesarza od jego ochrony. Albo chcesz go zamordować, albo pod-

dać praniu mózgu, tak by służył

twoim celom.

- To jedyne rozsądne wytłumaczenie, no nie? - Miles jęknął z rozpaczą i op-

arłszy o ścianę, zaczął powoli

osuwać się na podłogę.

- A może zostałeś wysłany z tajną - czyli niehonorową - misją dyplomatyczną.

Jakieś układy na boku.

- Ale co w takim razie stało się z ochroną Gregora? - wtrącił Miles. - Na

pańskim miejscu bym uważał, mogą

być niedaleko.

- Aha! Więc prawdziwa jest moja pierwsza hipoteza!

- Czyżby? A widział pan gdzieś moją ochronę? - zapytał pogardliwie Miles.

- Może to prywatna intryga Vorkosiganów... Nie, admirał nie posunąłby się do

takich działań. Wystarczy, że na

Barrayarze ma pełną kontrolę nad Gregorem.

- Dobrze, że pan zauważył. Właśnie miałem o tym przypomnieć.

- Pokręcona intryga pokręconego umysłu. Czyżbyś śnił o zajęciu miejsca ce-

sarza, mutancie?

- To nie byłby sen, ale prawdziwy koszmar. Proszę spytać Gregora.

- Zresztą to i tak nie ma znaczenia. Gdy tylko Cavilo wyda pozwolenie, ekipa

medyczna już tak się tobą zajmie,

że wszystko wyśpiewasz. A tak przy okazji, szkoda, że wynaleziono serum

prawdy. Z przyjemnością osobiście

wydusiłbym z ciebie zeznania. Połamałbym ci wszystkie kości, aż zacząłbyś

mówić... lub krzyczeć. Teraz już się

nie schowasz - tu generał wykrzywił z obrzydzeniem usta - pod spódnicą tatu-

sia, Vorkosigan. - Zamyślił się, po

czym dodał triumfalnym tonem: - Może jednak mam szansę. Załóżmy, jedna kość

dziennie, dopóki nie połamię

ci wszystkich.

W ciele ludzkim znajduje się dwieście sześć kości, przeliczył szybko Miles.

Illyan zdąży chyba odnaleźć nas w

ciągu dwustu sześciu dni?

Metzov jednak nie zamierzał od razu wcielać w życie swoich zamierzeń, po-

nieważ na razie zajęty był

przeżywaniem własnej wielkości. Tej rozmowy pełnej dwuznaczników raczej nie

można było nazwać

przesłuchaniem. Ale skoro generał nie zamierzał wydusić z Milesa zeznań ani

poznęcać się nad nim z czystej

przyjemności, to po co tu przyszedł?

Kochanka go wyrzuciła, dopadło go poczucie wyobcowania i samotności, więc

postanowił porozmawiać z kimś

znajomym. Choćby nawet wrogiem. Takie wytłumaczenie miało sens. Z wyjątkiem

krótkiego wypadu na

Komarr, w czasach rewolty, Metzov prawdopodobnie nigdy nie opuszczał Bar-

rayaru. Jego życie upłynęło w

ograniczonym, uporządkowanym i przewidywalnym świecie, jakim była armia ce-

sarska. Tymczasem teraz

znalazł się poza znanym terenem, nagle przyszło mu dokonywać wyborów, o

jakich nawet nigdy nie marzył.

Boże, pomyślał z obrzydzeniem Miles. Maniak dręczony nostalgią za domem.

Fascynująca perspektywa.

- Zaczynam przypuszczać, że przez przypadek wyświadczyłem panu przysługę -

zagaił Miles. Skoro Metzov był

w nastroju do zwierzeń, dlaczego nie pociągnąć go za język, rozumował. - Cav-

ilo z całą pewnością jest o wiele

atrakcyjniejsza niż pański poprzedni zwierzchnik.

- To prawda.

- Czy płaca też jest lepsza?

- Nie ma takiego miejsca, gdzie płaciliby gorzej niż w cesarskiej armii -

prychnął Metzov.

- A i praca ciekawa. Na Wyspie Kiryła każdy dzień był podobny do poprzed-

niego. Tu nigdy nie wiadomo, co się

wydarzy. A może szefowa ufa panu na tyle, by informować o swoich zamiarach?

- Jestem kluczową postacią jej planów. - Metzov uśmiechnął się z nieukrywanym

zadowoleniem.

- Sypialniany wojownik? Myślałem, że oddał pan swoje serce piechocie. Nie za

późno na zmianę obiektu uczuć?

Metzov spojrzał ponura

- Nie bądź taki dosłowny, Vorkosigan.

Miles wzruszył ramionami.Szkoda, że tylko ja jestem tu szczery.

- Z tego, co pamiętam, nie darzył pan dużym szacunkiem żołnierzy płci

żeńskiej. Wygląda więc na to, że zmienił

pan zdanie.

- Bynajmniej. - Metzov wyprostował się z godnością. - W ciągu najbliższych

sześciu miesięcy zamierzam zostać

dowódcą Wojowników Randalla.

- Czy obraz i głos z tej celi są odbierane na monitorach w wartowni? - zaint-

eresował się Miles. Nie miał co

prawda nic przeciwko temu, by generał osobiście wykopał pod sobą dołek, ale

lepiej wiedzieć, na czym się stoi.

- Teraz nie.

- A więc Cavilo zamierza przejść na emeryturę?

- Są inne metody odsunięcia jej na boczny tor. Zawsze przecież może raz

jeszcze zdarzyć się nieszczęśliwy

wypadek - taki sam, jaki Cavilo zafundowała Randallowi. Ponieważ była na tyle

głupia, by paplać o tym w

łóżku, niewykluczone, że doprowadzę do jej aresztowania i skazania.

Ty głupku! - pomyślał Miles. To nie była zwykła paplanina, tylko ostrzeżenie.

Miles wzdrygnął się z

obrzydzeniem, gdy próbował wyobrazić sobie łóżkowe dyskusje Metzova i Cavilo.

- Musicie mieć ze sobą wiele wspólnego. Nic dziwnego, że tak świetnie się wam

układa.

Metzov natychmiast stłumił rozbawienie i warknął:

- Nie mam nic wspólnego z tą dziwką. Byłem cesarskim oficerem. - Na wspomni-

enie dawnych czasów generał

uśmiechnął się nieśmiało. - Trzydzieści pięć lat służby. A oni przekreślili

to jednym ruchem ręki. No cóż,

wkrótce przekonają się, że popełnili błąd.

Generał rzucił okiem na chronometr.

- Ciągle nie wiem jak wyjaśnić twoją obecność w tym miejscu. Jesteś pewien,

że nie chcesz mi nic więcej

powiedzieć? Przypominam, że to prywatna rozmowa. Później dostaniesz się w

łapy Cavilo i jej hipostrzykawki.

Miles zorientował się, że Cavilo i Metzov uprawiali dobrze znaną zabawę w

dobrego i złego gliniarza. Tyle że

nie ustalili wcześniej, komu przypadnie jaka rola, wobec czego oboje wybrali

rolę złego policjanta.

- Jeśli naprawdę chce pan pomóc, proszę zaprowadzić Gregora do konsulatu Bar-

rayaru. Lub przynajmniej

przesłać im wiadomość, że cesarz jest na tym statku.

- Kiedyś być może poszedłbym na to. Oczywiście nie za darmo - rzekł sucho

Metzov, utkwiwszy wzrok w

Milesie. Ciekawe, czy Miles niepokoił go w równym stopniu, jak on Milesa? W

końcu, gdy przeciągająca się

cisza stała się nie do zniesienia, generał wezwał strażnika, po czym wyszedł.

Nie próbował już rzucać czczych

pogróżek, aczkolwiek Miles uznał za taką ponure stwierdzenie: - Do zobaczenia

jutro, Vorkosigan.

Też nie rozumiem, co tutaj robisz, pomyślał Miles, gdy drzwi się zasunęły, a

piknięcie zamka oznajmiło, że

zostały zablokowane. Najwyraźniej szykowała się jakaś operacja lądowa. Czyżby

Wojownicy Randalla chcieli

poprowadzić do ataku wojska vervainskie? Cavilo spotkała się w tajemnicy z

wysokim urzędnikiem Konsorcjum

Obszaru Jacksona. Dlaczego? Czy po to, by zdobyć sobie przychylność lub co

najmniej neutralność konsorcjum

na wypadek spodziewanej wojny? Tak, to miało sens, lecz dlaczego Vervain nie

zaangażowała się osobiście w

takie rozmowy? Może chce w razie czego wyprzeć się wszelkich ustaleń.

I jeszcze jedno, kto wie, czy nie najważniejsze pytanie - kto lub co jest ce-

lem ataku? Z pewnością nie stacja

konsorcjum ani jej odległa planeta macierzysta, Obszar Jacksona. Pozostają

więc Aslund albo Pol. Aslund jako

ślepy zaułek wszechświata nie ma znaczenia strategicznego i trudno dopatrzyć

się ewentualnych korzyści

płynących z zagarnięcia tej planety. Jeśli inwazja miałaby mieć jakikolwiek

sens, należało najpierw zająć Pol,

odciąć Aslund od Hegen Hub (przy aktywnej pomocy konsorcjum) i w wolnym cza-

sie podporządkować sobie

osłabioną planetę. Problemem był Barrayar położony bezpośrednio za Pol - im-

perium tylko czeka na okazję

zawiązania aliansu z nerwowym sąsiadem, gdyż tym samym zyskuje punkt wypadowy

do Hegen Hub. Otwarta

napaść na Pol pchnie tę planetę prosto w ramiona Barrayaru. Nie, jednak As-

lund, tylko że...

To wszystko nie ma najmniejszego sensu, pomyślał zniechęcony Miles. Takie

spekulowanie było równie

męczące, jak myślenie o Gregorze pozostawionym na pastwę Cavilo czy strach

przed przyobiecanym

przesłuchaniem chemicznym. Nic z tego nie rozumiem, podsumował Miles. To nie

ma najmniejszego sensu.

Cały nocny cykl strawił na wałkowaniu w myślach problemu Hegen Hub i

związanych z nim zawiłości

strategicznych. Na drugim planie bez przerwy tkwiła w jego umyśle wizja Gre-

gora obiadującego z Cavilo. Czy

naszpikowała go ogłupiającymi prochami? A może ugościła paskudnymi batonikami

żywnościowymi? Lub

przeciwnie, podała steki i szampana? Czy Gregor został poddany torturom...

albo uwiedziony? Przed oczami

stanęła mu jak żywa czerwona suknia Cavilo alias Livii Nu. Może Gregor świet-

nie się bawił? Miles wiedział, że

doświadczenie Gregora w sprawach damsko-męskich było niewiele większe niż

jego. Chociaż z drugiej strony

ładnych parę lat nie miał kontaktu z przyjacielem, więc kto wie, czy cesarz

nie utrzymuje teraz przy dworze

całego haremu. Po namyśle odrzucił jednak tę myśl. Gdyby tak było, Ivan na

pewno wyczułby pismo nosem i

szeroko komentował domniemane podboje imperatora. Swoją drogą ciekawe, czy

Gregor potrafił obronić się

przed tą starą jak świat metodą wywierania nacisku?

Cykl dzienny upłynął Milesowi na oczekiwaniu na moment, w którym zostanie

zabrany na przesłuchanie.

Zastanawiał się, jak też wyglądać będzie jego pierwsze spotkanie z serum

prawdy; debiut po drugiej stronie

hipostrzykawki natryskowej. I jak Cavilo i Metzov zareagują na wstrząsającą

prawdę o międzyplanetarnej

odysei Milesa i Gregora? W stosownych odstępach czasu wrzucono do celi trzy

kostki żywnościowe, po czym

ponownie przygaszono światła i zaczęła się kolejna noc. Minęła cała doba, a

przesłuchania, jak nie było, tak nie

było. Miles niepokoił się takim obrotem sprawy. Nadal znajdowali się na

stacji Vervain; nie słyszał żadnych

dźwięków czy drgań, które świadczyłyby o tym, że statek wyleciał z zatoki.

Miles próbował zabić czas

ćwiczeniami fizycznymi, które zważywszy na ograniczone wymiary celi, przy-

brały formę dziwacznego

dreptania w miejscu: dwa kroki, zwrot, dwa kroki, zwrot... i tak bez końca.

Efekt był daleki od oczekiwanego -

dorobił się jedynie zawrotów głowy i spływających po twarzy strug potu, które

bynajmniej nie poprawiły jego

samopoczucia.

Minął kolejny dzień i kolejna tak zwana noc (regulowana intensywnością oświ-

etlenia celi). Przez szczelinę w

drzwiach wpadło kolejne glutowate „śniadanie”. Miles zaczął się zastanawiać,

czy jego oprawcy nie manipulują

w jakiś sposób czasem, sztucznie zwalniając lub przyspieszając jego bieg po

to tylko, by zmylić jego zegar

biologiczny i wyczerpać odporność nerwową. Doszedł jednak do wniosku, że nie

mieli potrzeby aż tak

zajmować się jego osobą.

Obgryzł paznokcie u dłoni... potem u stóp. Wyciągnął z koszuli pojedyncze

nitki osnowy i czyścił nimi zęby.

Później wpadł na pomysł, by wiązać na nich supełki, najpierw dla zabawy, ale

szybko uznał, że mógłby w ten

sposób przesłać jakąś wiadomość. Zastanawiał się, czy udałoby mu się przeka-

zać pismem węzełkowym wołanie

o pomoc, krótką informację: „Pomocy! Jestem więźniem...”, a następnie

umieścić malutkie niby-frędzle na

rękawie czyjejś koszuli. Naturalnie potencjalny „kurier” musiałby zjawić się

w jego celi, a na to tracił już powoli

nadzieję. Gdy po wielu trudach zdołał zasupłać maleńkie P, O i M, powiesił

nitkę na gwoździu i odsunął się

kilka kroków, żeby ocenić rezultat swojej pracy. Zatroskany potarł brodę, po

czym jednym ruchem ręki zerwał

nitkę, obracając w mikroskopijny zielony kłębek swój przekaz dla świata.

Następnie wyciągnął z koszuli kolejną

nitkę i zabrał się od nowa do pracy.

W chwilę później lampka umieszczona w zamku drzwi zaczęła migotać i cicho

popiskiwać. Miles zerwał się na

równe nogi. Dopiero wówczas zdał sobie sprawę z tego, jak bardzo pogrążył się

w niemal hipnotycznym transie

wywołanym izolacją. Nie miał pojęcia, ile czasu minęło od dnia aresztowania.

Do celi weszła Cavilo, jak zwykle elegancka i szykowna w mundurze Wojowników.

Przykazała strażnikowi, by

został na korytarzu i zamknęła za sobą drzwi. Zanosiło się na kolejną

pogawędkę w cztery oczy. Miles

rozpaczliwie próbował zebrać myśli i przypomnieć sobie, dlaczego właściwie

znalazł się w tej celi.

Cavilo usiadła naprzeciw Milesa. Wybrała dokładnie to samo miejsce co Metzov

i podobnie jak on przybrała

pozornie przyjacielską pozę; nachylona lekko do przodu, dłonie splecione na

kolanach, mową ciała starała się

przekazać swoje zainteresowanie i współczucie dla nieszczęśnika, z którym

przyszło jej rozmawiać. Miles usiadł

po turecku na łóżku, niemal wtulił się w ścianę za swoim plecami, czując, że

z góry została mu przydzielona

pozycja przegranego.

- Lordzie Vorkosigan - zaczęła, utkwiwszy wzrok w suficie - nie wyglądasz

najlepiej.

- Pobyt w izolatce najwyraźniej mi nie służy - odparł zachrypłym, dawno

nieużywanym głosem. Odchrząknął i

dodał: - Myślę, że przydałaby mi się przeglądarka dysków - Niemal słyszał

zgrzyt zardzewiałych trybów, które z

trudem zaczęły obracać się w jego głowie. - Albo jeszcze lepiej - godzina

ćwiczeń dziennie. - Wówczas mógłby

wyjść z tej przeklętej celi między ludzi... ludzi, których można przekupić...

- Liczne problemy zdrowotne

zmuszają mnie do prowadzenia bardzo zdyscyplinowanego i regularnego trybu ży-

cia. W przeciwnym razie

muszę liczyć się z komplikacjami i pogorszeniem stanu zdrowia. Jeśli moje

ciało nie otrzyma codziennej dawki

ruchu, grozi mi paraliż.

- Hmm... Zobaczymy, co da się zrobić. - Cavilo przeciągnęła dłonią po krót-

kich włosach i spojrzała na Milesa. -

Dobrze, lordzie Vorkosigan. Opowiedz mi o swojej matce.

- Hę? - Chwyt niczym z najlepszego przesłuchania wojskowego - nagły, nie-

spodziewany zwrot. - Dlaczego?

Uśmiechnęła się wdzięcznie.

- Opowieści Grega bardzo mnie zainteresowały.

Opowieści Grega? Czyżby jednak wstrzyknięto mu serum?

- Co... co chce pani wiedzieć?

- Cóż... rozumiem, że księżna Vorkosigan nie pochodzi z waszego świata, tylko

jest Betanką, która poślubiła

przedstawiciela waszej arystokracji.

- Vorowie są kastą wojskową... ale tak, ma pani rację.

- A jak ją przyjęła klasa panująca - czy jak tam się nazywacie? Podobno Bar-

rayarczycy to wielcy szowiniści i

planetarni nacjonaliści.

- To prawda - przyznał szczerze Miles. - Większość Barrayarczyków, a dotyczy

to przedstawicieli wszystkich

klas, nie najlepiej wspomina pierwsze spotkanie z ludźmi spoza naszej

planety, jakie nastąpiło po ponownym

odkryciu Barrayaru, gdy Okres Izolacji dobiegł końca. Były to atakujące wo-

jska Cetagandy i pozostawiły po

sobie nie najlepsze wrażenie, które mimo upływu lat i czterech pokoleń po-

zostaje nadal żywe w naszej pamięci.

- A jednak nikt nie kwestionował wyboru, jakiego dokonał twój ojciec.

Miles dumnie uniósł głowę, by ukryć zakłopotanie.

- Był dojrzałym człowiekiem... - I lordem Vorkosiganem, dodał w myśli. Tak

jak ja teraz. Czemu nie mogę być

taki jak on?

- I jej przeszłość nie miała żadnego znaczenia?

- Była... jest Betanką. Najpierw służyła w Zwiadzie Astronomicznym, potem w

regularnej armii. Gdy spotkała

mojego ojca, Kolonia Beta właśnie dała łupnia naszym wojskom, które próbowały

zrealizować z gruntu

poroniony pomysł podbicia Escobaru.

- Więc chociaż była wrogiem, jej wojskowa przeszłość okazała się atutem, i

właśnie ona pomogła jej zdobyć

szacunek i akceptację u ziomków męża?

- Prawdopodobnie. Poza tym wzmocniła jeszcze swoją pozycję, a nawet zyskała

lokalną sławę w walkach, które

miały miejsce podczas rokoszu Vordariana; tamtego roku przyszedłem na świat.

Kilkakrotnie prowadziła do

boju oddziały lojalne cesarzowi i zastępowała swego męża. - A jakby tego było

mało, osobiście odpowiadała za

bezpieczeństwo pięcioletniego wówczas imperatora. I wykazała się znacznie

większą skutecznością niż jej syn,

który nie potrafił jak dotąd uchronić dwudziestopięcioletniego Gregora przed

niebezpieczeństwem. Mówiąc bez

ogródek, całkowicie schrzanił sprawę. - Od tego czasu nikt już nie próbował

wchodzić jej w drogę.

- Hmm. - Cavilo oparła się o ścianę i mruknęła bardziej do siebie niż do

Milesa: - Więc ktoś już to zrobił. To

znaczy, że jest to możliwe

Co jest możliwe?Miles przetarł twarz dłonią, próbując skoncentrować się i

zmusić do myślenia.

- Co słychać u Gregora?

- Jest całkiem zabawny.

Gregor Posępny - zabawny? No tak, prawie zapomniał, że podobnie jak inne

cechy charakteru Cavilo, także

poczucie humoru w jej wykonaniu było raczej przewrotne.

- Miałem na myśli jego zdrowie.

- Na pewno jest w lepszej formie niż ty.

- Mam nadzieję, że ma lepsze wyżywienie.

- Czyżby smak prawdziwego wojskowego życia był dla ciebie zbyt trudny do

przełknięcia, lordzie Vorkosigan?

Jadłeś to samo co moi żołnierze.

- Niemożliwe - odparł Miles, podnosząc demonstracyjnie nadgryzioną bryłkę. -

Już dawno by się zbuntowali.

- O Boże! - Westchnęła na widok nędznej namiastki śniadania. - O to ci

chodzi? Myślałam, że dawno wycofano

je z użytku. Jakim cudem trafiły do ciebie? Ktoś najwyraźniej postanowił

trochę zaoszczędzić. Chyba powinnam

zmienić twoje menu, prawda?

- Tak, byłbym bardzo zobowiązany - rzucił szybko Miles i zamilkł. Zorientował

się, że niezauważalnie temat

rozmowy zszedł na jego osobę, podczas gdy on wolał rozmawiać o cesarzu. Mu-

siał dowiedzieć się, ile Cavilo

zdołała wyciągnąć z Gregora.

- Nie wiem, czy zdaje sobie pani sprawę - zaczął ostrożnie - że może pani do-

prowadzić do wybuchu potężnego

międzyplanetarnego konfliktu między Vervainem a Barrayarem.

- Nie sądzę - stwierdziła Cavilo pewnym siebie tonem. - Jestem przyjaciółką

Grega. Ocaliłam go przed

wpadnięciem w łapy tajnej policji Vervainu. Obecnie znajduje się pod moją ku-

ratelą i pozostanie tu, dopóki nie

znajdziemy sposobu, by oddać go ojczyźnie.

Miles zamrugał oczami ze zdumienia.

- To Vervain ma tajną policję z prawdziwego zdarzenia?

- O tyle, o ile - odparła wymijająco Cavilo. - Barrayar natomiast, owszem.

Prawdę mówiąc, barrayarska policja

bardzo niepokoi Stanisa. CesBez musi przechodzić teraz ciężkie chwile po tym,

jak w tak niefortunny sposób

stracili powód swego istnienia. Obawiam się, że reputacja, jaką się szczy-

cili, była mocno przesadzona.

Wcale nie, odpowiedział w duchu Miles. To ja jestem służbą bezpieczeństwa, a

przecież wiem, gdzie jest

Gregor. Więc z technicznego punktu widzenia CesBez ma kontrolę nad aktualnymi

wydarzeniami... lub raczej

wydarzenia przejęły władzę nad służbą bezpieczeństwa. Miles nie wiedział, czy

śmiać się, czy płakać.

- Skoro zatem jesteśmy w takiej dobrej komitywie - rzekł Miles - to dlaczego

siedzę pod kluczem?

- Rzecz jasna dla własnego bezpieczeństwa. Przecież sam słyszałeś, jak gen-

erał Metzov odgrażał się, że... co to

on mówił? Ach, że połamie ci wszystkie kości. - Cavilo westchnęła głęboko i

dodała: - Niestety wygląda na to,

że drogi Stanis przestał być dla mnie użyteczny.

Miles zbladł, gdy przypomniał sobie, co jeszcze powiedział wówczas Metzov.

- Dlatego, że jest nielojalny? - zapytał trwożliwie.

- Bynajmniej. Nielojalność, odpowiednio sterowana, częstokroć bywa bardzo

przydatna. Ale lada dzień cała

sytuacja strategiczna może ulec drastycznym, niewyobrażalnym, zmianom.

Zwłaszcza po tym, jak wiele czasu

zmarnowałam, trzymając go przy swoim boku. Mam nadzieję, że nie wszyscy Bar-

rayarczycy są tak nudni jak

Stanis. - Uśmiechnęła się gorzko. - Naprawdę, chcę w to wierzyć.

Pochyliła się do przodu i dodała poważnym tonem:

- Czy to prawda, że Gregor uciekł z domu, ponieważ nie mógł znieść swoich do-

radców i ich nacisków, by ożenił

się ze znienawidzoną kobietą?

- Nic o tym nie wiem - odparł Miles autentycznie zdumiony. Zaraz, zaraz - co

to Gregor chciał zrobić...? Musi

zapamiętać sobie, by nigdy nie wchodzić w drogę cesarzowi. - Chociaż ta kwes-

tia rzeczywiście była poruszana.

Wielu ludzi w kraju obawia się, że bezpotomna śmierć cesarza spowodowałaby

wybuch poważnych walk

pomiędzy różnymi frakcjami politycznymi.

- Cesarz nie ma żadnego następcy?

- Partie nie mogą dogadać się w tym względzie. Jedyną osobą, którą popierają

wszyscy, jest właśnie Gregor.

- Więc ożenek cesarza ucieszyłby jego doradców?

- Podejrzewam, że skakaliby z radości. Aaa... - Miles od początku rozmowy

czuł się niepewnie, lecz teraz

niczym uderzenie paralizatora dotarł do niego prawdziwy cel tego przesłucha-

nia: - Pani komandor... chyba nie

myśli pani o tym, żeby zostać cesarzową Barrayaru?

Kokieteryjny uśmiech zniknął, a na jego miejscu pojawiła się zaciętość.

- Ja? Nie, ale Greg - owszem. - Wyprostowała się dumnie, najwyraźniej

rozdrażniona tępym niedowierzaniem,

jakie malowało się na twarzy Milesa. - Dlaczego nie? Jestem właściwej płci i

mam za sobą najwyraźniej

docenianą w waszym kraju przeszłość wojskową.

- Ile ma pani lat?

- Lordzie Vorkosigan! Cóż za niegrzeczne pytanie! - Jej błękitne oczy

rozjarzyły się wewnętrznym blaskiem. -

Gdybyśmy byli po tej samej stronie, moglibyśmy zdziałać wiele dobrego.

- Pani komandor, nie sądzę, żeby rozumiała pani Barrayar. Tym bardziej jego

mieszkańców. - Prawdę mówiąc,

w historii Barrayaru zdarzały się już czasy, w których styl rządzenia pre-

ferowany przez Cavilo byłby jak

najbardziej na miejscu. Chociażby epoka rządów terroru cesarza Szalonego

Yurija. Tyle że przez ostatnie

dwadzieścia lat rząd nie robił nic innego, tylko zwalczał następstwa tamtych

wydarzeń.

- Potrzebuję twojej pomocy - oznajmiła Cavilo. - Bardzo by mi się przydała.

Ty też mógłbyś na tym zyskać.

Mogę tolerować twoją neutralność, ale aktywny opór uznam za poważny problem.

Twój problem. No, no, nie

powinniśmy jednak z góry nastawiać się do tej sprawy negatywnie, nie sądzisz?

- Co stało się z żoną i dzieckiem kapitana frachtowca? Czy raczej wdową i

sierotą po nim? - wycedził Miles

przez zaciśnięte zęby.

Cavilo wyraźnie zawahała się, zanim odrzekła:

- Ten człowiek był zdrajcą. Najgorszym, jakiego można sobie wyobrazić. Dla

pieniędzy sprzedał swoją planetę.

Został przyłapany na szpiegowaniu. Z moralnego punktu widzenia nie ma żadnej

różnicy między skazaniem

kogoś na śmierć a wykonaniem wyroku.

- Racja. Tak stoi w wielu kodeksach karnych. Co jednak z różnicą między eg-

zekucją a morderstwem? Vervain

nie znajduje się w stanie wojny. To, co zrobił ten człowiek, mogło być

przestępstwem, za które powinien zostać

osadzony w areszcie, sądzony, skazany na więzienie lub terapię społeczną.

Jakoś nie przypominam sobie, by

stawał przed sądem.

- Barrayarczyk dyskutuje o prawie? Cóż za niezwykły widok!

- Co stało się z jego rodziną?

Na moment się zamyśliła.

- Ci zdradzieccy Vervainczycy zażądali ich uwolnienia. Naturalnie, nie mogłam

powiedzieć mu, że to zrobiłam,

bo straciłabym nad nim kontrolę.

Kłamała czy mówiła prawdę? Tak czy inaczej, nie przyzna się do błędu, po-

myślał Miles. To jej metoda:

najpierw zdobywa przewagę nad przeciwnikiem i zastrasza go, tak żeby nie miał

odwagi spojrzeć w jej duszę i

zobaczyć, że w rzeczywistości nie czuje się wcale pewnie. Znam ten wyraz

twarzy, doszedł do wniosku.

Paranoicy ze skłonnościami morderczymi są równie pospolici jak szczury. Jeden

z nich przez siedemnaście lat

był moim ochroniarzem. Przez krótką chwilę Cavilo sprawiała wrażenie starej,

dobrze znanej przyjaciółki, ale to

wszystko pozory. Miles wiedział, że musi udawać przekonanego, ale nie zas-

traszonego.

- To prawda - odezwał się powoli. - Wydawanie rozkazu, którego samemu nigdy

by się nie wykonało, jest

zwykłym tchórzostwem, nie licującym z rangą oficera. Pani zaś na pewno nie

jest tchórzem. Tego jestem

pewien. - Tak, to był ten ton - naturalny i przekonujący, a jednocześnie

lekko pogardliwy, żeby nie nabrała zbyt

szybko podejrzeń.

Cavilo uniosła drwiąco brwi, jakby chciała zapytać: „A kim ty jesteś, żeby

mnie osądzać?”. Ale widać było, że

nie jest już taka spięta. Spojrzała na chronometr i wstała.

- Muszę już iść i zastanowić się nad naszą ewentualną współpracą. Zakładam,

że znasz teoretyczne objawy tak

zwanego syndromu więźnia. Na pewno chciałbyś sprawdzić swoją wiedzę i zobac-

zyć, czy potrafisz połączyć

teorię z praktyką.

Miles zmusił się do krzywego uśmiechu. Jej uroda, energia, a nawet skom-

plikowana osobowość mogły

fascynować. Czy Gregor rzeczywiście był... pod wpływem Cavilo? Jakkolwiek

było, nie widział jej w akcji, nie

był przy tym, jak wyciągnęła porażacz i... Co powinien zrobić dobry oficer

Cesarskiej Służby Bezpieczeństwa i

jakiej broni użyć, aby odeprzeć tak specyficzny zamach na osobę cesarza?

Uwieść uwodzicielkę? Perspektywa

rzucenia się w ramiona Cavilo dla dobra cesarza wydała mu się równie po-

ciągająca jak nakrycie własnym ciałem

odbezpieczonego granatu dźwiękowego.

Poza tym miał spore wątpliwości co do swoich szans w tym względzie. Spojrzał

na drzwi, które właśnie

zasunęły się za Cavilo, i z opóźnieniem zorientował się, że zapomniał przy-

pomnieć jej, żeby zmieniła jego racje

żywnościowe.

Cavilo jednak nie zapomniała. W porze lunchu drzwi do celi otworzyły się i

oczom Milesa ukazał się wózek

zastawiony półmiskami z pięcioma wykwintnymi daniami, a także dwoma butelkami

wina i kawą z ekspresu w

charakterze odtrutki. Wózek pchał przed sobą starszy stopniem adiutant o

twarzy, na której nie malowały się

żadne uczucia. Miles nie przypuszczał, by tak jadali podwładni Cavilo. Trudno

było mu sobie wyobrazić oddział

zadowolonych, sytych smakoszy sposobiących się do bitwy ze śpiewem na us-

tach... glutowate baloniki na

pewno znacznie lepiej wpływały na podniesienie poziomu agresji.

Uwaga rzucona mimochodem do kelnera zaskutkowała tym, że przy następnym po-

siłku na wózku oprócz

zwykłych delikatesów pojawiła się także zgrabna paczuszka, w której Miles

znalazł czystą zmianę ubrań -

świeżą bieliznę, mundur Wojownika, pozbawiony insygniów i przystosowany do

jego niewielkiego wzrostu,

oraz wygodne kapcie, a także podręczny zestaw toaletowy. Miles umył się par-

tiami w maleńkiej umywalce

przenośnej toalety, ogolił i przebrał. Po dokonaniu tych ablucji w końcu poc-

zuł się jak istota ludzka. Oto zalety

współpracy, pomyślał z zadowoleniem. Cavilo nie bawiła się w subtelności.

Ciekawe, skąd się tu zjawiła, zadumał się Miles. Musiała mieć spore doświ-

adczenie wojskowe i lata służby we

flocie najemnej za sobą. Z pewnością też dłuższy czas spędziła w szeregach

Wojowników, bo nawet biorąc pod

uwagę specyficzne metody, do jakich odwoływała się, by przyspieszyć swoją

karierę, dotarcie na sam szczyt

musiało zabrać jej sporo czasu. W tej kwestii coś więcej mógłby pewnie pow-

iedzieć Tung. Na pewno nieraz

powinęła jej się noga. Szkoda, że nie ma tu Tunga, pomyślał z żalem. Do di-

abła, szkoda, że nie ma tu Illyana!

Im dłużej obserwował Cavilo, tym bardziej był przekonany, że jej ekstrawa-

gancki i afektowany styl bycia

stanowił zamierzoną pozę, która miała działać na podwładnych niczym makijaż

sceniczny - oślepiać i

onieśmielać. Wyważony efekt mógł dawać całkiem niezłe skutki, tak jak w przy-

padku pewnego generała -

rówieśnika dziadka Milesa, który zwykł używać pistoletu plazmowego w charak-

terze laski. Miles wiedział z

pewnych źródeł, że pistolet zwykle nie był załadowany, jednak spełniał swoje

zadanie - przyciągał powszechną

uwagę. Albo jak pewien podoficer z klasy Vorów, który przy każdej okazji po-

kazywał się z zabytkowym

sztyletem u boku. Stał się on jego znakiem rozpoznawczym, atrybutem. Dobrze

obliczone działanie

psychologiczne w przypadku wizerunku publicznego, jaki stworzyła sobie Cav-

ilo, zostało mocno

przejaskrawione. Być może przyczynę tak wyrazistego kamuflażu stanowił fakt,

że w głębi duszy była małą

przestraszoną kobietką. Akurat, nie licz na to, pomyślał Miles, przywołując

resztki rozsądku.

Złapał się na tym, że jedno spotkanie z tą kobietą, a nawet myśl o niej

rozbiły zupełnie jego tok myślenia i

odciągnęły od planów strategicznych, które miał ułożyć. Skup się, oficerze!

Pomyśl, czy Cavilo zapomniała już

o Victorze Rothu? Czy Gregor uraczył ją wyssaną z palca wymówką, by wytłumac-

zyć przypadkowe spotkanie z

Milesem na stacji Pol? Gregor prawdopodobnie skołował ją, istniała jednak i

druga możliwość, że to jej, a nie

Milesowi powiedział całą prawdę o swojej ucieczce. Być może rzeczywiście ist-

niała owa znienawidzona

narzeczona, ale Gregor nie ufał Milesowi na tyle, by o niej opowiedzieć.

Miles zaczynał powoli żałować

swojego opryskliwego zachowania.

Kiedy w celi rozległ się cichy pisk zamka zapowiadający kolejną wizytę, Miles

nadal nie mógł uporać się ze

swoimi myślami, które wirowały mu w głowie niczym rozpędzona karuzela, i po-

dobnie jak ona zmierzały

donikąd. W końcu podjął decyzję: uda uległość i obieca wszystko, w zamian

zażąda spotkania z Gregorem.

W drzwiach pojawiła się Cavilo. Tym razem przyszedł z nią jakiś żołnierz,

który od razu wydał się Milesowi

znajomy. Jeden z komandosów, którzy go aresztowali? Nie...

Mężczyzna wsunął głowę do środka, spojrzał na Milesa, po czym wyraźnie

zaskoczony odwrócił się do Cavilo.

- Tak, to rzeczywiście on. Admirał Naismith, ten sam, który uczestniczył w

wojnie na Tau Verde. Wszędzie

poznam tego kurdupla - dodał ciszej. - Co pan tu robi?

Miles zamienił w wyobraźni brązowo-czarny mundur mężczyzny na szaro-białe

barwy Dendarian. Tak. W

wojnie o Tau Verde brało udział kilka tysięcy najemników. A przecież po bit-

wie nie rozpłynęli się we

wszechświecie.

- Dziękuję. To wszystko, sierżancie - oznajmiła Cavilo i kładąc dłoń na

ramieniu mężczyzny, delikatnie

wypchnęła go z celi. Ten rzucił na odchodnym znamienną uwagę, która zdawała

się zawisnąć wymownie w

powietrzu po jego wyjściu.

- Powinna go pani zatrudnić. To prawdziwy geniusz...

Cavilo wróciła po chwili i stanęła w progu z rękoma na biodrach i uniesioną

brodą. Spojrzała na Milesa i spytała

ze zdumieniem graniczącym z podziwem:

- Powiedz mi, ile ty masz naprawdę twarzy?

Miles rozłożył ręce i uśmiechnął się nieśmiało. Otwierał już usta, żeby

gładką gadką kupić sobie wolność...

...gdy kobieta obróciła się nagle i wyszła bez słowa, mamrocząc coś cicho pod

nosem.

Co teraz? Miles walnął pięścią w ścianę w geście bezradności, ale plastikowa

płyta nawet się nie ugięła,

natomiast jego dłoń bardzo ucierpiała w tym starciu.

Rozdział trzynasty

Jeszcze tego samego popołudnia wszystkie trzy osobowości Milesa dostały

szansę na rozruszanie się. W tym

celu zaprowadzono go do małej pokładowej sali gimnastycznej, która na czas

jego pobytu została zamknięta dla

innych użytkowników. Przez godzinę ćwiczył na przeróżnych urządzeniach, jed-

nocześnie kontemplując

wyposażenie sali pod kątem przydatności na wypadek ewentualnej ucieczki oraz

obliczając w głowie kierunki i

odległości do pilnie strzeżonych drzwi. Z łatwością wymyślił co najmniej

tuzin sposobów obezwładnienia

strażnika i wydostania się z sali, chociaż każda z tych metod zakładała, że

zbiegiem będzie człowiek silny i

wyprostowany - dajmy na to taki Ivan, a nie delikatny, krótkonogi Miles. W

pewnym momencie przyłapał się

nawet na tym, że żałuje, iż nie jest swoim kuzynem, co dobitnie świadczyło o

ogromie desperacji, jaka go

ogarnęła.

Wracając do celi trzynastej pod czujnym okiem strażnika, Miles zauważył

nowego więźnia, którego właśnie

przeszukiwano w wartowni. Był nim wymizerowany mężczyzna o dzikim spojrzeniu

i niegdyś jasnych włosach,

teraz wilgotnych i pociemniałych od potu i brudu. Miles rozpoznał tego człow-

ieka, a odkrycie to było dla niego

równie szokujące jak diametralna zmiana wyglądu więźnia. Porucznik Osera, on

był bowiem nowym

aresztantem, przeszedł zadziwiającą transformację - do niedawna morderca o

kamiennej twarzy, teraz wrak

człowieka.

Miał na sobie tylko szare spodnie, nagiego torsu nie skrywała żadna koszula.

Na skórze miał liczne rany od

paralizatora, a na ramieniu drobne różowe kropki, ślady po zastrzykach hipos-

trzykawką. Mężczyzna mamrotał

coś pod nosem, trząsł się spazmatycznie i drżał na całym ciele. Wszystko

wskazywało na to, że właśnie wrócił z

przesłuchania.

Miles patrzył na niego z niedowierzaniem, a w pewnym momencie chwycił lewą

dłoń porucznika, żeby

sprawdzić... - tak, były tam: ślady jego własnych zębów, pamiątka po zeszło-

tygodniowej bójce w śluzie

powietrznej „Triumpha”. No cóż, milczący porucznik najwyraźniej przemówił.

Strażnicy szturchnęli Milesa, zmuszając go do wyjścia z wartowni. Miles

posłusznie ruszył do swojej celi,

oglądając się co chwila przez ramię, aż drzwi pomieszczenia zasunęły się i

znowu został sam.

Co ty tutaj robisz?W całym Hegen Hub nie było pewnie człowieka, który nie za-

dawałby sobie tego pytania, ale

niewielu znało nań odpowiedź. Miles mógł się założyć, że oserański porucznik

udzielił odpowiedzi - bądź co

bądź ludzie Cavilo stanowili jeden z najlepszych oddziałów kontrwywiadowczych

w całym Hub. Ale jak

najemnikom Osera udało się tak szybko wytropić jego i Gregora? Ile czasu

zajęło ludziom Cavilo namierzenie i

zgarnięcie szpiega? Rany na jego ciele nie powstały więcej niż dwadzieścia

cztery godziny temu...

Pozostawało jeszcze najważniejsze pytanie: czy Oseranin trafił na stację Ver-

vain przypadkowo, poszukując

zbiegów w kolejnych portach, czy też przywiodły go tu bardzo dokładne

wskazówki - innymi słowy, czy Tung

zdradził, a Elena została aresztowana? Miles zadrżał na całym ciele, po czym

zerwał się na równe nogi i zaczął

nerwowo przemierzać celę. Czyżbym skazał na śmierć swoich przyjaciół? - po-

myślał z przerażeniem.

Tak czy inaczej, to co wiedział Oser, teraz wiedziała także Cavilo - oboje

poznali tę dziwną mieszankę prawdy,

kłamstwa, plotek i niedomówień. A w związku z tym Miles być może niesłusznie

podejrzewał Gregora o

zdradzenie sekretu „admirała Naismitha” szefowej najemników. (Bez wątpienia

weteran spod Tau Verde miał

tylko potwierdzić to, co Cavilo wiedziała już wcześniej). Niestety taki obrót

sprawy oznaczał również, iż Cavilo

zorientowała się, że Gregor nie mówi jej wszystkiego. Oczywiście, jeśli rzec-

zywiście tak robił. Kto wie, czy w

tym czasie naprawdę nie zakochał się w pięknej pani komandor. Miles poczuł

pulsowanie w skroniach i miał

wrażenie, że lada chwila natłok myśli rozsadzi mu czaszkę.

W środku cyklu nocnego przyszli po niego strażnicy. Zbudzili go i kazali się

ubierać. Miles był przekonany, że

tym razem zabiorą go w końcu na przesłuchanie. Skulił się ze strachu, gdy

przypomniał sobie trzęsącego się

Oseranina. Nic więc dziwnego, że starał się, jak mógł, odwlec moment wyjścia

z celi: umył się od stóp do głów,

po czym ubrał z przesadną pedanterią, wygładzając każdy szew i zagniecenie

munduru, aż w końcu strażnicy

zaczęli się niecierpliwić i wymownie stukać palcami o paralizatory. No tak,

pomyślał Miles, już niedługo

przerobią mnie na śliniącego się idiotę. Chociaż z drugiej strony, cokolwiek

powie pod wpływem serum prawdy,

to i tak nie może już pogorszyć obecnej sytuacji. Był niemal pewien, że Cav-

ilo wie już wszystko, co on mógłby

jej wyjawić. Wzgardliwie strząsnął z ramion dłonie strażników i wyszedł z

celi, starając się zachować tyle

godności, ile potrafił z siebie wykrzesać.

Strażnicy zaprowadzili go przez uśpiony statek do windy, z której wysiedli w

miejscu oznaczonym napisem:

„Pokład G”. Miles wzmógł czujność. Pamiętał, że właśnie tutaj umieszczono

Gregora. Zatrzymali się przed

drzwiami kabiny opatrzonymi jedynie numerem 10A. Strażnicy nacisnęli dzwonek

i po chwili drzwi rozsunęły

się, ukazując wnętrze kajuty.

Przy konsolecie komunikacyjnej siedziała Cavilo - jasnoblond włosy rozświet-

lone blaskiem lampy niczym

migotliwa aureola zdawały się rozjaśniać całe pomieszczenie. Miles doszedł do

wniosku, że znalazł się w

osobistym gabinecie pani komandor, przylegającym do jej prywatnych pokojów,

wobec czego nadstawił pilnie

uszu i oczu, mając nadzieję, że wpadnie na ślad cesarza. Mimo środka nocy

Cavilo miała na sobie mundur.

Miles stwierdził z niekłamanym zadowoleniem, że nie tylko on nie dosypia w

ostatnich dniach, a nawet

wmawiał sobie, że dostrzega na twarzy kobiety ślady zmęczenia. Cavilo demon-

stracyjnie wyjęła ogłuszacz z

kabury i położyła go na biurku w zasięgu ręki, po czym odprawiła strażników.

Miles wyciągnął szyję i rozglądał

się niespokojnie po kajucie, szukając pojemnika z serum prawdy. Kobieta tymc-

zasem przeciągnęła się i

wygodnie rozsiadła w fotelu. Miles poczuł zapach perfum, cięższy i bardziej

agresywny niż mgiełka, którą

otaczała się, grając Livie Nu. Przełknął głośno ślinę.

- Siadaj, lordzie Vorkosigan.

Posłusznie zajął wskazane miejsce. Cavilo taksowała go uważnym spojrzeniem, a

Miles stwierdził, że coś

dziwnego dzieje się z jego nosem. Swędzenie, początkowo delikatne, przybrało

rozmiary katastrofy. Z niemałym

trudem powstrzymał dłonie, które już wędrowały ku twarzy. Nie zamierzał dać

się zaskoczyć z palcem w nosie.

- Twój cesarz jest w potwornych kłopotach, mały vorowski lordzie. Jeśli

chcesz go ocalić, musisz wrócić do

najemników i przejąć władzę. Gdy pokonasz Osera i zostaniesz ich dowódcą,

przekażemy ci dalsze instrukcje.

Miles wzdrygnął się nerwowo.

- Jak to? Kto mu zagraża? - wykrztusił. - Pani?

- Ależ nie! Greg jest moim przyjacielem. Miłością mojego życia. Dla niego

zrobię wszystko. Poświęcę nawet

swoją karierę - dodała z fałszywym uśmiechem. Miles prychnął pogardliwie, a

Cavilo skrzywiła się

nieprzyjemnie i dodała: - Jednak... jeśli czasem wpadłoby ci do głowy

podjęcie innych działań, niż określone w

naszych instrukcjach, powinieneś wiedzieć, że tym samym wpakujesz Gregora w

niewyobrażalne wręcz

tarapaty. W ręce o wiele gorszych wrogów.

Gorszych niż ty? To chyba niemożliwe.

- Dlaczego chce pani, żebym stanął na czele najemników dendariańskich?

- Tego nie mogę ci powiedzieć. - Otworzyła szeroko oczy, jakby w głębi ducha

śmiała się z własnego,

złośliwego żartu. - To niespodzianka.

- Dobrze. A w jaki sposób pomoże mi pani zrealizować owo przedsięwzięcie?

- Zapewnię ci transport do stacji Aslund.

- Tylko tyle? A ludzie, broń, statki, pieniądze?

- Powiedziano mi, że takie rzeczy potrafisz załatwić we własnym zakresie. Z

przyjemnością zobaczę, jak sobie

radzisz.

- Oser mnie zabije. Już próbował to zrobić.

- Cóż, muszę zaryzykować.

Ty? No pięknie, moja pani!

- Czyli ma pani nadzieję, że zginę - skonkludował Miles. - A jeśli mi się

powiedzie? - Czuł, że oczy zaczynają

mu łzawić i lada chwila nastąpi katastrofa. Dałby wszystko, żeby móc podrapać

się w nos, który wyczyniał

najdziksze harce.

- Podstawą planowania strategicznego, mały Vorze - wyjaśniła uprzejmie - nie

jest wybranie ścieżki wiodącej do

zwycięstwa, ale takie działanie, by wszystkie drogi prowadziły do zwycięstwa

jest idealnie. Każde rozwiązanie

ma sens: zginiesz czy wygrasz, potrafię to wykorzystać. Pragnę jeszcze raz

podkreślić, że wszelkie

przedwczesne próby nawiązania kontaktu z Barrayarem będą bardzo niemile widz-

iane. Bardzo.

Cóż za zgrabna definicja strategii.Miles stwierdził, że musi ją sobie zapa-

miętać.

- Wobec tego chcę, żeby rozkaz wydał mi mój pan i władca. Chcę rozmawiać z

Gregorem.

- Nie, nie. To będzie twoja nagroda, jeśli odniesiesz sukces.

- Mój poprzednik, który uwierzył w takie obiecanki, skończył z kulą w głowie.

Może więc oszczędzimy sobie

czasu, i od razu mnie pani zastrzeli? - Miles pociągnął nosem i mocno zamru-

gał powiekami. Miał wrażenie, że

łzy wypłyną mu przez nozdrza.

- Nie chcę cię zabijać. - Cavilo kokieteryjnie zmrużyła oczy, lecz natychmi-

ast wyprostowała się i przybrała

groźną minę. - Lordzie Vorkosigan, nigdy nie przypuszczałam, że zalejesz się

łzami.

Miles głośno wciągnął powietrze i rozłożył bezradnie ręce. Cavilo, autentyc-

znie zdumiona, sięgnęła do kieszeni

koszuli i pogardliwym gestem rzuciła mu chusteczkę. Chusteczkę przesiąkniętą

intensywnym zapachem perfum.

Bez słowa przycisnął ją do twarzy.

- Przestań ryczeć, ty tchó... - Dalsze słowa zagłuszyło głośne kichnięcie,

które uruchomiło lawinę prychnięć i

kichnięć.

- Nie płaczę, ty dziwko! Jestem uczulony na twoje cholerne perfumy! - wykrz-

tusił Miles pomiędzy kolejnymi

atakami kaszlu.

Cavilo przyłożyła dłoń do czoła i zaczęła chichotać. Śmiała się serdecznie i

szczerze, co Miles stwierdził z

niemałym zdumieniem. W końcu miał okazję zobaczyć prawdziwą twarz pani admi-

rał i potwierdzić swoje

podejrzenia. Zaiste Cavilo miała szatańskie poczucie humoru.

- O, Boże! - wykrztusiła. - Zdaje się, że właśnie wymyśliłam nową broń

chemiczną. Szkoda, że nigdy nie... no,

dobrze.

Nos Milesa furkotał niczym werbel. Cavilo potrząsnęła bezsilnie głową i przy-

cisnęła jakiś przycisk na

konsolecie.

- Myślę, że trzeba natychmiast wysłać cię w tę misję, inaczej gotów jesteś mi

tu eksplodować.

Miles zgięty wpół spojrzał załzawionymi oczyma na swoje stopy w lekkich

kapciach.

- A mógłbym chociaż dostać porządne buty?

Zamyśliła się, po czym odparła stanowczym tonem:

- Nie. Obserwowanie, jak dajesz sobie radę bez żadnych ułatwień, będzie znac-

znie bardziej interesujące.

- Nie mogę pojawić się w tym mundurze na Aslundzie. Będę niczym kot wpuszc-

zony między psy -

zaprotestował. - Nieopatrznie zastrzeli mnie pierwszy lepszy żołnierz.

- Nieopatrznie... celowo... Boże! Przed tobą naprawdę ekscytujące chwile. -

Odblokowała zamek i otworzyła

drzwi.

Do środka weszli strażnicy i wyprowadzili kichającego i prychającego Milesa.

Jeszcze na korytarzu słyszał

głośny śmiech Cavilo.

Kolejne pół godziny spędził zamknięty w maleńkiej kabinie statku o niewielkim

zasięgu, borykając się z

fatalnymi skutkami alergii. Dostał się tutaj przez śluzę przejściową prosto z

„Dłoni Kurina”, tak że ani na chwilę

nie postawił stopy na stacji Vervain. Nie miał więc żadnej możliwości uciec-

zki.

Pospiesznie sprawdził kabinę. Łóżko i toaleta niepokojąco przypominały wypo-

sażenie celi, w której spędził

poprzednie dni. Służba na statku, no tak. Niezmierzone horyzonty wszechświ-

ata, ha! Chwała Cesarskiej Służby

Bezpieczeństwa - to akurat nie. Stracił Gregora... Może i jestem mały, ale

stojąc na ramionach gigantów, jestem

wielki. Walił w drzwi, próbował przywołać kogoś przez interkom. Żadnej reak-

cji.

Cóż za niespodzianka, pomyślał z ironią.

Mógł co prawda zagrać wszystkim na nosie, demonstracyjnie wieszając się na

pasku, ale działanie takie

przyniosłoby bardzo krótkotrwały efekt. Poza tym w całej kajucie nie było ani

jednego gwoździa, który można

by w tym celu wykorzystać.

Dobrze. Mały statek kurierski był o wiele bardziej zwrotny niż przyciężki

frachtowiec, w którym wraz z

Gregorem spędzili trzy dni, przemierzając układ. Niestety brakowało mu szyb-

kości wielkich okrętów, więc

Miles (wraz z admirałem Naismithem) miał co najmniej półtora dnia na prze-

myślenie całej sytuacji.

Cóż za niespodzianka! Boże!

Oficer i strażnik przyszli po Milesa dokładnie wtedy, kiedy zgodnie z jego

obliczeniami statek powinien znaleźć

się na granicy przestrzeni terytorialnej stacji Aslund. Ale nie jesteśmy

jeszcze w porcie, pomyślał ze

zdziwieniem. Czy nie za wcześnie na taką wizytę? Przyspieszony oddech, zwykła

reakcja na uderzenie

adrenaliny, wyprowadzał go z równowagi; starał się oddychać spokojnie i zmu-

sić otępiały umysł do czujności i

jasnego myślenia. Rzecz jasna, osiągnął przeciwny skutek, a wiedział przy

tym, że żadna, nawet największa

dawka adrenaliny w niczym mu nie pomoże. Nieznajomy oficer zaprowadził go

wąskimi korytarzami do sali

nawigacyjnej.

Tam za konsoletą komunikacyjną siedział kapitan Wojowników, który dyskutował

z drugim oficerem. Pilot i

mechanik zajęci byli przy swoich stanowiskach.

- Jeśli wejdą na pokład, aresztują go, więc automatycznie dostanie się na

teren stacji - tłumaczył drugi oficer.

- Ale jeśli go aresztują, równie dobrze mogą aresztować i nas. Powiedziała,

że mamy dostarczyć go na stację.

Nie mówiła nic o dowiezieniu go w jednym kawałku i nie kazała, żebyśmy dali

się internować - protestował

kapitan.

Głośnik na konsolecie wydał z siebie serię trzasków, po czym rozległ się

głos:

- Jednostka patrolowa „Ariel”, Kontraktowe Siły Pomocnicze Marynarki Aslundu

ze stacji Aslund przy Hegen

Hub, wzywa okręt C6-WG. Zatrzymajcie się i otwórzcie śluzę wejściową w celu

przyjęcia na pokład

inspektorów kontroli celnej. Stacja Aslund zastrzega sobie prawo do

odmówienia pozwolenia na wejście do

portu, jeśli nie będziecie współpracować z naszymi funkcjonariuszami. - Głos

zachichotał złośliwie i dodał

gawędziarskim tonem: - A ja zastrzegam sobie prawo do ostrzelania waszej jed-

nostki, jeśli natychmiast nie

zatrzymacie się i nie powitacie nas serdecznie. Koniec z kantowaniem,

chłopcy! - Gdy niewidoczny interlokutor

zmienił ton na żartobliwy, Miles odniósł wrażenie, że skądś zna ten głos.

Bel?

- Zmniejszyć moc - rozkazał kapitan i gestem dłoni nakazał drugiemu oficerowi

wyłączenie głośników systemu

nadawczo-dyspozycyjnego. - Hej, ty, Rotha! - krzyknął do Milesa. - Chodź no

tutaj.

A więc znowu jestem Rothą, pomyślał Miles i przywoławszy na twarz uniżony

uśmiech, podszedł do kapitana.

Niby mimochodem rzucił okiem na ekran holowidu, z trudem tłumiąc zżerającą go

ciekawość. „Ariel”? Tak, to

on - na monitorze widział wyraźnie połyskliwy kształt krążownika produkcji

illyrikańskiej. Czy jego dowódcą

nadal był Bel Thorne? Jak mam się dostać na ten statek?

- Nie wyrzucajcie mnie tutaj! - zaprotestował gwałtownie. - Oseranie polują

na mnie. Przysięgam, nie

wiedziałem, że te łuki plazmowe były uszkodzone!

- Jakie łuki plazmowe? - zainteresował się kapitan.

- Jestem handlarzem bronią. Sprzedałem im trochę łuków plazmowych. Bardzo

tanio. Okazuje się, że niestety

mają pewną wadę: często blokują się przy ładowaniu i wybuchają w rękach. Nie

wiedziałem o tym, sam kupiłem

je hurtowo.

Kapitan Wojowników odruchowo rozprostował palce prawej dłoni, jakby próbował

wyobrazić sobie skutki

stosowania takiej broni. Nieświadomie wytarł dłoń o spodnie, koło kabury z

własnym łukiem plazmowym.

Spojrzał na Milesa z nieprzyjemnym grymasem, po czym się odezwał:

- Dobra, niech tam mu będzie. Poruczniku, weźcie z kapralem tego małego mu-

tanta do śluzy wyjściowej,

zapakujcie go do kapsuły ratunkowej i wystrzelcie ze statku. Wracamy do domu.

- Nie! - zaprotestował Miles słabym głosem, gdy żołnierze ujęli go pod rami-

ona. Tak! Nie podda się tak łatwo.

Zapierał się nogami, uważając przy tym, żeby nie stawiać zbyt silnego oporu,

gdyż skończyć się to mogło

połamaniem kruchych kości. - Nie możecie wyrzucić mnie w przestrzeń...? „Ar-

iel”, o mój Boże!...

- Och, nie martw się. Najemnicy z Aslundu przechwycą cię - pocieszył go kapi-

tan. - Chyba. Jeśli, naturalnie, nie

pomylą cię z bombą, i nie zechcą ostrzelać plazmą czy coś w tym stylu - do-

dał, uśmiechając się lekko na myśl o

skutkach takiej pomyłki. Następnie odwrócił się i włączając system nadawczo-

dyspozycyjny wyrecytował

monotonnym głosem: - „Ariel”? Tu C6-WG. Zdecydowaliśmy, że... hmm, zmieniamy

plan lotu i wracamy na

stację Vervain. W związku z tym nie ma potrzeby, byśmy przechodzili kontrolę

celną. Aha, mamy dla was

drobny podarunek. Naprawdę malutki. Sami zdecydujecie, co z nim zrobić...

Drzwi do sali dowodzenia się zamknęły. Żołnierze zaciągnęli Milesa w głąb ko-

rytarza, po czym skręcili i

wepchnęli go do luku pasażerskiego. Kapral przytrzymał wierzgającego Milesa,

porucznik tymczasem otworzył

szafkę i wyjął z niej kapsułę ratunkową.

Tą szumną nazwą, jak się okazało, opatrzono małą nadmuchiwaną jednostkę pod-

trzymującą życie. Prosta

konstrukcja pozwalała na rozłożenie kapsuły w kilka sekund i schronienie się

w jej wnętrzu na wypadek awarii

systemu ciśnieniowego lub konieczności natychmiastowego opuszczenia statku.

Popularna nazwa tych urządzeń

znacznie lepiej oddawała ich prawdziwe przeznaczenie: „idioten-balonen”. Bo

rzeczywiście obsługiwać mógł je

nawet idiota - zero elektroniki, nie licząc bipera lokalizacyjnego, i zapas

powietrza wystarczający na kilka

godzin. Proste jak drut, odporne na głupotę, niepolecane klaustrofobikom,

były jednocześnie jedną z

najskuteczniejszych i najtańszych jednostek ratujących życie. Oczywiście pod

warunkiem, że w okolicy

znajdowały się jakieś statki, które mogły zabrać rozbitków.

Miles westchnął przeciągle i posłusznie dał się wtłoczyć do lekko wilgotnego,

cuchnącego plastikiem wnętrza

kapsuły. Wartownik wyszarpnął zatyczkę, a mała gumowa płachta automatycznie

napełniła się powietrzem i

uszczelniła. Natychmiastowe skojarzenie z namiotem zatopionym w bagnach Wyspy

Kiryła sprawiło, że Miles

jęknął z przerażenia. Tymczasem jego oprawcy podtoczyli kapsułę do luku śluzy

powietrznej. Sieknięcie, łomot,

mocny przechył i po chwili Miles wylądował w przestrzeni kosmicznej, otoczony

nieprzeniknionymi

ciemnościami.

Owalna kapsuła miała nie więcej niż metr średnicy, przy czym większość jej

wnętrza wypełniał zwinięty w

kłębek Miles. Jego żołądek i błędnik ostro protestowały przeciwko niekon-

trolowanym wstrząsom i wygibasom.

„Ekspedytor” nie patyczkował się z ładunkiem i posłał go za burtę jednym

potężnym kopniakiem, toteż kapsuła

huśtała się na wszystkie strony i wirowała wokół własnej osi. Miles po omacku

próbował natrafić na lampkę, w

końcu przycisnął na chybił trafił najbliższy guzik i wnętrze kapsuły zalało

zielonkawe, mdłe światło.

W pojemniku panowała idealna cisza, zakłócana jedynie cichym syczeniem apa-

ratu oczyszczającego powietrze i

chrapliwym oddechem nieszczęsnego podróżnika mimo woli. No tak... pomyślał

Miles, i tak jest lepiej niż

ostatnim razem, gdy próbowano wyrzucić mnie za burtę. Miał sporo czasu, by

rozważyć dokładnie wszystkie

możliwości rozwoju sytuacji, założywszy, że „Ariel” nie zechce przechwycić

kapsuły. Właśnie odrzucił

przerażającą możliwość znalezienia się pod obstrzałem dział okrętowych i po-

godził się z porzuceniem na wieki

we wszechświecie i powolną śmiercią w oparach dwutlenku węgla, gdy poczuł, że

kapsuła została chwycona

przez ramię dźwigu ściągającego.

Urządzenie musiał obsługiwać jakiś paralityk, gdyż minęło parę minut, zanim

Miles poczuł, że siła

bezwładności ustępuje, a do jego uszu zaczynają docierać dźwięki z zewnątrz.

Kapsuła została bezpiecznie

ulokowana w śluzie powietrznej okrętu. Miles usłyszał szum otwieranych drzwi

i stłumione głosy. Krzyknął, po

czym przyjął pozycję embrionalną, aby jak najlepiej znieść dzikie skoki kap-

suły, która zaczęła toczyć się po

podłodze. Gdy w końcu zatrzymała się w miejscu, usiadł, odetchnął głęboko i

zaczął wygładzać zagniecenia na

mocno sponiewieranym mundurze.

Przez plastikowy materiał poczuł lekkie uderzenia, a po chwili usłyszał za-

niepokojony głos:

- Jest tam kto?

- Tak! - odkrzyknął.

- Chwileczkę...

Szczęk, zgrzyty towarzyszące rozszczelnianiu kapsuły trwały dłuższą chwilę. W

końcu rozległ się syk

spuszczanego powietrza i materiał sflaczał. Miles przedarł się przez spowi-

jające go fałdy plastiku i wstał na

drżących nogach, prezentując typowy, pozbawiony wszelkiej gracji i godności

wygląd szczura lądowego na

pokładzie.

Znajdował się w małym magazynie, otoczony przez trzech żołnierzy w szaro-

białych mundurach, którzy

wycelowali w jego głowę ogłuszacze i porażacze nerwów. Z boku stał smukły

oficer, sądząc po naszywkach na

kołnierzu - kapitan, i wspierając stopę na wielkim blaszanym pojemniku, ob-

serwował Milesa.

Elegancki mundur i krótko przycięte brązowe włosy sprawiały, że trudno było

określić płeć kapitana - mógł być

mężczyzną o delikatnej urodzie, lecz równie dobrze wyjątkowo zdeterminowaną

kobietą. Ta dwuznaczność była

zamierzona, albowiem Bel Thorne był betańskim hermafrodytą, jednym z ostat-

nich potomków istot, które

powstały w ubiegłym stuleciu w wyniku społeczno-genetycznego eksperymentu,

zakończonego zresztą

niepowodzeniem. Sceptycyzm, z jakim Thorne obserwował pojawienie się Milesa,

ustąpił miejsca zdumieniu,

gdy kapitan rozpoznał starego znajomego.

Miles skrzywił się i zagadnął:

- Witaj, Pandoro. Bogowie zesłali ci dar z niebios. Niestety tkwi w nim pe-

wien haczyk.

- Czyż nie jest tak zawsze? - Na twarzy Thorne'a pojawiła się nieskrywana ra-

dość. Hermafrodyta podszedł

szybko do Milesa i zaczął z entuzjazmem potrząsać jego dłonią. - Miles! -

wykrzyknął i odsunąwszy przyjaciela

na wyciągnięcie ramion, pochylił głowę i spojrzał uważnie w jego twarz. - Co

pan tu robi?

- Skąd ja wiedziałem, że właśnie o to spytasz w pierwszej kolejności? -

westchnął Miles.

Co ma znaczyć ten mundur Wojowników?

- Dzięki Bogu, że nie wyznajesz zasady „Najpierw strzelać, a później zadawać

pytania” - rzucił Miles, strząsając

róg okłapłej kapsuły, który zaplątał mu się wokół stopy. Żołnierze byli mocno

zdezorientowani, ale nie

opuszczali luf karabinów. - Ach... - zaczął Miles, patrząc na nich wymownie.

- Spocznij, panowie - zaordynował Thorne. - Wszystko w porządku.

- Chciałbym, żeby tak było - zauważył Miles i dodał: - Bel, musimy poroz-

mawiać.

Kabina Thorne'a na „Arielu” wywarła na Milesie takie samo wrażenie jak inne

miejsca związane z najemnikami

- niby znajoma, a jednocześnie jakby inna. Kształty, dźwięki, zapachy - całe

wnętrze „Ariela” wyzwoliły

kaskadę wspomnień. Kajuta kapitańska była teraz przeładowana rzeczami Bela:

tony dysków książkowych,

broń, pamiątki z wojny, a wśród nich na honorowym miejscu na wpół stopiony

hełmofon, który niegdyś ocalił

Thorne'owi życie, a teraz został przerobiony na lampkę. I klatka z egzotyc-

znym zwierzątkiem przywiezionym z

Ziemi, które, jak twierdził Thorne, nazywało się „chomik”.

Delektując się prawdziwą herbatą z prywatnych zapasów Thorne'a, Miles przed-

stawił mu wersję wydarzeń

według admirała Naismitha, zbliżoną do historii, jaką uraczył Tunga i Osera:

badanie zdolności strategiczno-

obronnych Hegen Hub, tajemniczy zleceniodawca i tak dalej. Naturalnie w opow-

ieści tej nie było miejsca na

Gregora ani najmniejszą nawet wzmiankę o Barrayarze. Miles Naismith

przemawiał z czystym betańskim

akcentem. Pobyt wśród Wojowników Randalla opisał najwierniej, jak potrafił.

- Więc nasi przeciwnicy złapali porucznika Lake'a - stwierdził Thorne, gdy

Miles opowiedział mu o spotkaniu z

jasnowłosym porucznikiem w areszcie na „Dłoni Kurina”. - Nie mogli wybrać le-

piej, jednak... no cóż, wygląda

na to, że znowu trzeba będzie zmieniać wszystkie kody.

- Owszem. - Miles odstawił filiżankę i pochylił się do przodu. - Mój praco-

dawca zatrudnił mnie nie tylko po to,

bym dokonał stosownych obserwacji, ale także upoważnił do przedsięwzięcia

wszelkich możliwych działań

mających zapobiec wybuchowi wojny w Hegen Hub. - No, powiedzmy. - Niestety

obawiam się, że jest już na to

za późno. Jak to wygląda z waszego punktu widzenia?

Thorne wzruszył ramionami.

- Ostatni raz byliśmy w porcie ponad pięć dni temu, to jest wtedy, gdy As-

lundczycy wprowadzili obowiązek

kontrolowania statków przed wejściem do doku. Wszystkie mniejsze okręty

zostały skierowane do

całodobowego patrolowania przestrzeni terytorialnej. Im bliżej końca budowy

stacji wojskowej, tym nasi

pracodawcy stają się bardziej przewrażliwieni na punkcie sabotażu - bomba,

atak biologiczny...

- Nie będę się spierał na ten temat. A jak się mają, że tak powiem, sprawy

wewnętrzne floty?

- Mówisz, panie, o pogłoskach na temat twojej rzekomej śmierci, życia, czy

też zmartwychwstania? Już

przebrzmiały - wszystkie czternaście wersji, a jedna bardziej niewiarygodna

od drugiej. Dementowałem

wszystkie plotki - no wie pan, mówiłem, że widziano pana tu czy tam... ale

potem Oser aresztował Tunga.

- Co? - Miles zagryzł wargę. - Tylko Tunga? A co z Eleną, Mayhewem i Cho-

dakiem?

- Tylko Tunga.

- To nie ma sensu. Skoro aresztowali Tunga, to na pewno podali mu serum

prawdy i musiał wyśpiewać

wszystko, a tym samym wydać Elenę. Chyba że zostawiono ją na wolności jako

przynętę.

- Gdy zabrali Tunga, zrobiło się bardzo nerwowo. Ludzie są na granicy wytrzy-

małości i lada dzień wybuchną.

Sądzę, że gdyby Oser aresztował również Elenę i Baza, byłaby to kropla, która

przelałaby czarę wściekłości. Z

drugiej strony nie odpuścił Tungowi i nie przywrócił mu stanowiska. Zachowuje

się nieobliczalnie. Oser robi, co

może, żeby rozdzielić grupę starych przyjaciół - to dlatego tkwimy tutaj już

przeszło tydzień. Gdy ostatni raz

widziałem Baza, tak go zżerała frustracja, że gotów był wdać się w otwartą

walkę. A przecież to ostatnia rzecz,

jaką by zrobił.

Miles wolno wypuścił powietrze.

- Walka... dokładnie tego chce pani admirał Cavilo. To dlatego wysłała mnie

tutaj niczym prezent gwiazdkowy,

w tej cholernej kapsule - puszce Pandory. Jest jej wszystko jedno, czy wy-

gram, czy przegram, byle tylko w

szeregach wroga zapanował chaos, który wykorzysta do zaprezentowania światu

niespodzianki.

- Domyślasz się, panie, co może być tą niespodzianką?

- Nie. Wojownicy wyraźnie szykują się do jakiegoś ataku lądowego. Wysłanie

mnie właśnie tutaj sugeruje, że

ich celem jest

Aslund, co sprzeczne jest z wszelką logiką wojskową. Jednak równie dobrze

może chodzić o coś zupełnie

innego. Myśli tej kobiety biegną nieprawdopodobnie zawiłymi ścieżkami. Chol-

era! - Nerwowo postukał

zwiniętą pięścią o otwartą dłoń. - Muszę porozmawiać z Oserem. I tym razem

musi mnie wysłuchać. Wszystko

sobie przemyślałem. Być może tylko naszej współpracy Cavilo nie uwzględniła w

swoich planach, nie

przyporządkowała do gałęzi drzewa strategicznego, obwieszonego pułapkami,

które na mnie czekają... Bel, czy

możesz połączyć mnie z Oserem przez konsoletę komunikacyjną?

Thorne zagryzł usta i zamyślił się. Po chwili podjął decyzję.

- Tak, myślę, że dam radę. „Ariel” jest najszybszym statkiem floty. W razie

potrzeby zdążymy uciec.

Miles odetchnął głęboko i usiadł w fotelu w sali dowodzenia „Ariela”. Po roz-

mowie z Thorne'em umył się i

przebrał w uniform najemników, pożyczony od najmniejszej kobiety na statku.

Przydługie nogawki spodni

wcisnął do butów, które o dziwo były nań prawie dobre. Szeroki pasek ukrył

agrafkę, którą musiał spiąć zbyt

obszerną koszulę. Luźna marynarka prezentowała się całkiem nieźle, szczegól-

nie gdy siedział. Postanowił, że

kwestiami ubioru zajmie się później, więc na razie dokonał tylko niezbędnych

poprawek. Skinął głową

Thorne'owi.

- W porządku, włącz system.

Po krótkim buczeniu i kilku błyskach na płytce holowidu pojawiła się ptasia

twarz admirała Osera.

- Tak, o co chodzi?... To ty?! - Głośno zazgrzytał zębami, a dłoń zwisająca

luźno przy boku zaczęła gwałtownie

przebierać po przyciskach na konsolecie.

Tym razem nie może wyrzucić mnie za burtę, ale nic nie stoi na przeszkodzie,

żeby się wyłączył, pomyślał

Miles. Trzeba szybko wyłożyć kawę na ławę.

Miles skłonił głowę z kurtuazją i uśmiechnął się.

- Dzień dobry, admirale Oser. Właśnie zakończyłem inspekcję sił Vervainu w

regionie Hegen Hub. Płynie z niej

jeden wniosek... jesteście w poważnych tarapatach.

- Jak dostałeś się na ten kodowany kanał? - ryknął Oser. Strzeżony przepływ

informacji, podwójne

zabezpieczenie kodowe - gdzie jest oficer łącznościowy? Sprawdzić to natych-

miast!

- Ustali to pan w kilka minut, ale do tego czasu nie może się pan rozłączyć -

zauważył Miles. - Pański wróg nie

siedzi jednak tutaj, lecz na stacji Vervain. Nie Pol czy Obszar Jacksona, a

już na pewno nie ja jestem pańskim

przeciwnikiem. Proszę zauważyć, że powiedziałem stacja Vervain - nie planeta.

Zna pan niejaką Cavilo? To

pańska przeciwniczka, stacjonuje dokładnie po drugiej stronie układu.

- Spotkałem ją raz czy dwa - oznajmił Oser. Na jego twarzy pojawił się wyraz

czujności i oczekiwania, wyraźnie

czekał na powrót swoich techników i informacje, jakie zdobyli.

- Twarz anioła, umysł rozwścieczonej mangusty, prawda?

Oser nieznacznie skrzywił usta.

- Widzę, że znasz ją?

- O, tak. Ucięliśmy sobie kilka razy pogawędkę. Były bardzo... pouczające.

Obecnie informacja jest

najcenniejszym artykułem handlowym w Hegen Hub. Przynajmniej ta, którą ja po-

siadam. Chcę dojść z panem

do porozumienia.

Oser uniósł dłoń i na moment wyłączył obraz. Gdy po chwili z powrotem pojawił

się na ekranie, jego twarz

miała morderczy wyraz.

- Kapitanie Thorne, to bunt!

Thorne przechylił się, tak by kamera holowizyjna objęła jego twarz i oznajmił

beztroskim tonem.

- Nie, proszę pana. Wcale nie. Chcemy jedynie ocalić pański odkryty kark, że

się tak wyrażę. Niech pan

posłucha tego człowieka. Zna fakty, o których my nie mamy zielonego pojęcia.

- Zna fakty, dobrze - mruknął Oser i dodał cicho: - Cholerni Betańczycy,

zawsze trzymają się razem...

- Admirale Oser, niezależnie od tego, czy pan pokona mnie, czy ja pana, obaj

przegramy - rzucił szybko Miles.

- Nie wygrasz - stwierdził Oser. - Nie przejmiesz mojej floty. Nie z „Arie-

lem”.

- Skoro już pan o tym wspomniał, chciałbym zauważyć, że „Ariel” to dopiero

przygrywka. Ale ma pan rację,

pewnie bym z panem nie wygrał. Mogę natomiast narobić potwornego zamieszania.

Mogę skłócić pańskich

ludzi i zniechęcić pańskiego zleceniodawcę. Proszę pamiętać, że każdy

wystrzelony nabój, każdy zniszczony

sprzęt i każdy ranny czy zabity żołnierz to w walce takiej jak ta niepowetow-

ana strata. Jedynym zwycięzcą

zostaje Cavilo, ponieważ ona nie traci niczego. I właśnie dlatego odesłała

mnie tutaj. Czy sądzi pan, że uzyska

pan jakiekolwiek korzyści, postępując dokładnie tak, jak życzy sobie pański

przeciwnik?

Miles umilkł zadyszany. Oser w milczeniu poruszał szczęką, jakby przeżuwał

argumenty rzucone przez Milesa.

- Co ty będziesz z tego miał? - spytał w końcu.

- Ach, mam wrażenie, że w tej grze, admirale, przydzielono mi rolę niebez-

piecznej zmiennej. Nie biorę w niej

udziału dla zysku. - Miles skrzywił się ponuro i dodał: - W związku z tym nie

mają dla mnie znaczenia

zniszczenia, jakie mogę poczynić.

- Założę się, że informacje, które masz od Cavilo, są gówno warte - powiedz-

iał Oser.

Zaczyna się targować - złapał haczyk, złapał haczyk...

Miles stłumił ogarniające go radosne podniecenie i zrobił posępną minę.

- Wszystko, co mówi Cavilo, należy traktować bardzo ostrożnie. Ale, hmm... co

uroda, to uroda. Poza tym

znalazłem jej słaby punkt.

- Cavilo nie ma słabych punktów.

- Czyżby? A paranoidalne dążenie do wykorzystywania wszystkiego i wszystkich

do własnych celów? Stawianie

na pierwszym miejscu własnych interesów?

- Nie mam pojęcia, w jaki sposób cechy te miałyby czynić ją wrażliwszą.

- I właśnie dlatego powinien pan natychmiast wciągnąć mnie na listę płac.

Potrzebuje pan mojego świeżego

spojrzenia.

- Zatrudnić ciebie! - Oser niemal wyszedł z siebie ze zdumienia.

No tak, efekt zaskoczenia został osiągnięty, pomyślał z zadowoleniem Miles.

Przynajmniej jeden element

taktyczny...

- Z tego, co słyszałem, ma pan wakat na stanowisku szefa sztabu do spraw tak-

tycznych.

Zdumienie przerodziło się w osłupienie, a to z kolei ustąpiło miejsca

rozbawieniu graniczącemu niebezpiecznie

ze wściekłością.

- Jesteś obłąkany!

- Nie, po prostu strasznie mi się spieszy. Admirale, jak na razie nie doszło

pomiędzy nami do niczego, czego nie

można by naprawić. Jak na razie, podkreślam. Zaatakował mnie pan - bo nie

można nazwać tego inaczej - i teraz

oczekuje pan, że mu odpłacę pięknym za nadobne. Niestety, nie jestem tu na

wakacjach i nie mam czasu, żeby

zajmować się osobistymi rozgrywkami czy planować tak czasochłonne zabawy jak

zemsta.

Oczy admirała zwęziły się.

- A co z Tungiem?

Miles wzruszył ramionami.

- Skoro tak panu na tym zależy, może trzymać go pan pod kluczem. Naturalnie

nie należy czynić mu krzywdy. -

I proszę nie powtarzać mu tego, co powiedziałem, dodał w myślach.

- Załóżmy, że każę go powiesić...

- No, tak... tego nie można by już cofnąć. - Miles zawiesił głos. - Powiem

wprost - zamknięcie Tunga w areszcie

jest równie poronionym pomysłem, jak odcinanie sobie prawej dłoni tuż przed

bitwą.

- Jaką bitwą? Z kim?

- Tego nie wie nikt. To jest właśnie ta niespodzianka Cavilo. Aczkolwiek

wymyśliłem kilka możliwych

odpowiedzi na to pytanie i chętnie bym je komuś wyjawił.

- Naprawdę? - Oser wyglądał, jakby kazano mu zjeść cytrynę. Miles znał dobrze

tę minę, widywał ją nieraz na

twarzy Illyana, dlatego poczuł się niemal jak w domu.

- Jeśli nie chce pan mnie zatrudnić - ciągnął - to może ja zatrudnię pana?

Mój... sponsor upoważnił mnie do

przedstawienia panu bardzo korzystnej oferty, kompleksowego kontraktu, na

ogólnie przyjętych warunkach:

premie, zwrot kosztów utrzymania sprzętu, ubezpieczenie... - Illyan,

słyszysz, jak pięknie wciskam kit? -

Umowa taka nie stałaby w sprzeczności z interesami Aslundu. Mógłby pan zaro-

bić dwa razy na jednym locie i

nie musiałby pan zmieniać pracodawcy. Marzenie każdego najemnika.

- Jakie dajesz gwarancje?

- Wydaje mi się, że to ja powinienem zadać to pytanie. Zacznijmy od drobnych

udogodnień. Ja nie wzniecę

buntu, a pan nie będzie próbował wyrzucić mnie za burtę. Oficjalnie przyjmie

mnie pan do swojej floty, tak żeby

każdy wiedział, że jestem po waszej stronie, a ja podzielę się z panem posia-

danymi informacjami. - Wiele

mglistych obietnic spowodowało, że informacje nie prezentowały się zbyt oka-

zale. Żadnych liczb czy danych o

ruchach wojsk - tylko niejasne zamiary i płynny przegląd topografii umysłu:

tu lojalność, tam ambicja, a w

innym jeszcze miejscu - zdrada. - Musimy poważnie porozmawiać, wymienić

spostrzeżenia. Niewykluczone, że

pański punkt widzenia może wnieść wiele nowego i uwypuklić sprawy, które um-

knęły mojej uwadze. To będzie

punkt wyjściowy naszej współpracy.

Oser zacisnął wargi z irytacją. Z jednej strony wydawało się, że przekonały

go argumenty Milesa, z drugiej - nie

opuszczała go podejrzliwość.

- Chciałbym podkreślić - dodał Miles - że ja znacznie bardziej ryzykuję niż

pan.

- Myślę...

Miles dosłownie wpił się spojrzeniem w usta Osera, czekając w napięciu na

jego słowa.

- Myślę, że jeszcze będę gorzko tego żałować - zakończył Oser, wzdychając

głośno.

Szczegółowe negocjacje zajęły przeszło pół dnia, a ich koniec zbiegł się z

przybyciem „Ariela” do portu. Gdy

opadły pierwsze emocje, Thorne popadł w głęboką zadumę, która zanim zamilkły

silniki statku, przerodziła się

w stan bliski transowi medytacyjnemu.

- Nie wiem, dlaczego mamy wierzyć Oserowi i co mogłoby go powstrzymać przed

aresztowaniem nas,

potraktowaniem ogłuszaczami i powieszeniem - odezwał się Thorne, wstając z

fotela. Mówił półgłosem, mając

na uwadze uszy ciekawskich żołnierzy kręcących się w pobliżu luku cumownic-

zego „Ariela”.

- Ciekawość - rzekł Miles stanowczym tonem.

- No dobrze, w takim razie może nas ogłuszyć, przesłuchać i dopiero potem

powiesić.

- Nawet gdyby wstrzyknął mi serum prawdy, to i tak nie powiem mu nic innego,

niż zamierzałem. - Plus parę

innych interesujących faktów, dodał w myślach. - Pewnie miałby też mniej

wątpliwości. To tyle, jeśli chodzi o

zalety tej możliwości.

Szczęk i syk uszczelnianych tuneli elastycznych przyłączanych do statku uwol-

nił Milesa od dalszego stąpania po

śliskim gruncie dość nędznej argumentacji. Sierżant z załogi „Ariela” od-

ważnie wszedł do tunelu, aczkolwiek

stanął tak, żeby nie znaleźć się na ewentualnej linii strzału.

- Oddział, ustawić się w szeregu! - rozkazał. Sześciu żołnierzy sprawdziło i

odbezpieczyło ogłuszacze. Thorne i

sierżant mieli także porażacze nerwów. Miles pochwalił w myślach rozsądek,

jakim kierowali się przy doborze

uzbrojenia - ogłuszacze miały okiełznać emocje przeciwnika, a porażacze przy-

pomnieć mu, że każdy błąd może

okazać się bardzo kosztowny. Miles nie był uzbrojony. W hołdzie, czy raczej

na złość Cavilo, włożył z

powrotem lekkie kapcie. Z Thorne'em u boku stanął na czele małej procesji i

dumnym krokiem powiódł ją przez

elastyczny rękaw do prawie wykończonego doku cumowniczego stacji wojskowej

Aslundu.

Oser dotrzymał słowa i pojawił się w otoczeniu swoich ludzi, którzy mieli być

świadkami rozmowy, ale przede

wszystkim stanowili ochronę admirała. Żołnierzy było około dwudziestu, a ich

broń stanowiła niemal lustrzane

odbicie uzbrojenia ludzi z „Ariela”.

- Przebili nas liczebnością - mruknął cicho Thorne.

- To wszystko kwestia nastawienia - równie cicho odparł Miles. - Zachowuj się

tak, jakbyś miał za plecami całe

imperium. - I nie oglądaj się za siebie, mogą iść za nami. Powinni to zrobić.

- Im więcej ludzi mnie zobaczy, tym

lepiej.

Sam Oser stał w swobodnej pozie z wyrazem boleści na twarzy, jakby cierpiał

na niestrawność. Przy jego boku

Miles dostrzegł... Elenę! Nie miała broni i stała sztywno wyprostowana.

Obdarzyła Milesa podejrzliwym

spojrzeniem - nie wątpiła w szczerość jego czynów, ale najwyraźniej nie podo-

bały się jej metody, jakimi się

posługiwał. Co głupiego wymyśliłeś tym razem? - zdawało się pytać jej

spojrzenie. Miles skinął jej szybko i

nieco ironicznie, po czym zasalutował Oserowi.

Admirał z wyraźnym wahaniem też oddał mu honory i rzucił:

- Dobrze, admirale, zapraszam na pokład „Triumpha”.

- W porządku. Ale może najpierw zrobimy sobie małą wycieczkę po tej stacji,

dobrze? Oczywiście nie nalegam

na zwiedzenie obszarów ściśle tajnych, ale ostatnim razem, gdy tu byłem...

drastycznie skrócono mój pobyt.

Proszę przodem, admirale.

- Ależ nie. Pan pierwszy, admirale - warknął Oser przez zaciśnięte zęby.

Obchód przerodził się w prawdziwe widowisko. Miles trzy kwadranse wędrował po

stacji, ciągnąc za sobą

wściekłą obstawę. Nie odmówił sobie zajrzenia do restauracji, gdzie właśnie

podawano obiad i panował

potworny ścisk; nie ominął też żadnej okazji, by zatrzymywać i głośno

pozdrowić znanych z imienia Dendarian.

Każdego napotkanego nieznajomego obdarzał olśniewającym uśmiechem, tak że po

niecałej godzinie cała stacja

wręcz kipiała od plotek, a wszyscy nie mówili o nikim innym, jak tylko o

Milesie.

W trakcie wycieczki napotkali także ekipę robotniczą z Aslundu, która pra-

cowicie zdzierała ze ścian panele, a

Miles naturalnie nie odmówił sobie przyjemności głośnego skomentowania ich

pracy i wyrażenia pochwał.

Elena skorzystała z chwilowej nieuwagi Osera i nachyliwszy się, wysyczała

Milesowi do ucha niecierpliwe:

- Gdzie Gregor?!

- Nieważne. Prędzej czy później wróci do domu, inaczej zawisnę na najbliższej

gałęzi - wyszeptał Miles. -

Opowiem ci później, To długa historia.

- Dobry Boże! - Elena demonstracyjnie przewróciła oczami.

Gdy gwałtownie pociemniała twarz Osera uświadomiła Milesowi, że zbliżył się

niebezpiecznie do granic

wytrzymałości generała, zakończył eskapadę i pozwolił zaprowadzić się z pow-

rotem na „Triumpha”. Zgodnie z

poleceniem Cavilo nie próbował nawet skontaktować się z Barrayarem, uznał

jednak, że jeśli po tak

spektakularnym występie na stacji Ungari nie będzie potrafił go odnaleźć, to

albo jest ślepy i głuchy, albo

zasługuje na rozstrzelanie. Gdyby teraz w hali odlotów odbył się taniec go-

dowy stada papug, przypuszczalnie

przyciągnąłby mniej uwagi niż występ Milesa.

W doku cumowniczym zajmowanym przez „Triumpha” nadal trwały ostatnie prace

wykończeniowe. Gdy

grupka najemników z Milesem na czele przechodziła przez wielką halę, wielu

robotników w brązowych,

jasnoniebieskich i zielonych kombinezonach obserwowało ich z rusztowań. Nawet

ubrani w granatowe mundury

technicy wojskowi, którzy zakładali instalację elektryczną, przerwali na

chwilę pracę zdumieni niezwykłą

paradą, a gdy za chwilę wrócili do swojej roboty, okazało się, że trzeba od

nowa sprawdzać wszystkie kable i

połączenia. Miles zrezygnował tym razem z entuzjastycznych powitań, gdyż

obawiał się, że szczęka Osera

napięta do granic wytrzymałości nie wytrzyma kolejnej błazenady i rozpęknie

się na dwoje. Koniec z

występami, czas przejść do konkretów. Zwłaszcza że zawsze istniało niebez-

pieczeństwo, iż następny rzut kostką

diametralnie zmieni układ sił i oddziałek najemników w jednej chwili zmieni

się ze straży honorowej w

więzienną.

Wysoki sierżant Thorne'a, który maszerował przy boku Milesa, z zaciekawieniem

oglądał postęp prac w doku.

- Najpóźniej jutro automatyczne ładowarki będą gotowe do pracy - zauważył. -

To powinno bardzo usprawnić

obsługę statków... O, cholera! - Jego dłoń opadła błyskawicznie na głowę

Milesa i pchnęła go na ziemię.

Wykonując półobrót, sierżant sięgnął drugą ręką do kabury, lecz zanim dobył

broni, błękitny trzeszczący

strumień ładunków z porażacza nerwów uderzył go w pierś, dokładnie w miejsce,

gdzie przed sekundą była

głowa Milesa. Miles, padając na podłogę, poczuł silny odór ozonu, rozgrzanego

plastiku i palonego ciała.

Szybko przeturlał się, umykając przed drugim strumieniem ładunków, który ud-

erzył o podłogę, rozpryskując się

na wszystkie strony. Rykoszet dosięgną! wyciągniętej ręki Milesa, który zawył

z bólu.

Podpełzł do leżącego bezwładnie sierżanta i szybko wsunął się pod niego,

okrywając się kurtką. Podkurczył nogi

i głowę, tak by ciało żołnierza chroniło go przed ostrzałem. Kolejna seria

przeszyła powietrze, a dwa następne

strzały trafiły prosto w ciało zabitego. Mimo że Milesa chronił szeroki tors

żołnierza, poczuł potężne uderzenie,

gorsze nawet od porażenia paralizatorem.

Do jego uszu dochodziły przytłumione odgłosy: krzyki, tupot nóg, uderzenia i

terkot ogłuszaczy. Spośród

chaotycznych krzyków wybił się głos.

- Jest tam na górze! Łapcie go! - i drugi, ochrypły: - To ty go zobaczyłeś

pierwszy! Sam go łap! - O pokład

uderzyły kolejne ładunki.

Ciało zabitego sierżanta całym ciężarem wbijało się w twarz Milesa, z okro-

pnej rany dobywał się paskudny

fetor. Miles szczerze żałował, że w chwili ataku nie stał koło kogoś

lżejszego. Jednocześnie przestał się dziwić

Cavilo, która gotowa była wydać dwadzieścia tysięcy dolarów betańskich na

siłowy kombinezon ochronny. Ze

wszystkich przerażających rodzajów broni, jakie znał, ta była zdecydowanie

najpaskudniejsza. Zawsze bał się,

żeby nie zostać postrzelonym w głowę - postrzał z porażacza rzadko bywał

śmiertelny, za to załatwiał człowieka

na całe życie, zmieniając go w zwierzę lub warzywo. Intelekt był jedynym at-

utem Milesa, uzasadniającym jego

istnienie. Pozbawiony zdrowych zmysłów mógł równie dobrze...

Do jego uszu dobiegł trzask porażacza, lecz tym razem strzelano do kogo in-

nego. Zaraz też usłyszał stłumione

materiałem i ciałem sierżanta słowa:

- Ogłuszacze! Weźcie ogłuszacze! Musimy dostać go żywego! - „Sam go złap!” -

rozbrzmiewało w głowie

Milesa. Czuł, że powinien wstać i włączyć się do walki. Jednak jeśli to on

był celem zamachowca, a wszystko na

to wskazywało, gdyż morderca nie ostrzeliwałby przecież trupa, to powinien

zostać w ukryciu. Jeszcze mocniej

podkurczył ręce i nogi.

W pewnym momencie strzały ucichły. Ktoś ukląkł przy ciele sierżanta i zabrał

się do ściągania go z Milesa.

Dopiero po chwili Miles przypomniał sobie, że żeby wydostać się z kryjówki,

musi najpierw rozpiąć kurtkę

zabitego żołnierza. Zdrętwiałymi palcami zaczął mocować się z guzikami.

Nad jego głową zamajaczyła blada i ściągnięta strachem twarz Thorne'a. Kapi-

tan, wy sapał łapiąc z trudem

oddech:

- Nic panu nie jest, admirale?

- Chyba nie - wydukał Miles.

- Chciał pana zabić - oznajmił Thorne. - Tylko pana.

- Zauważyłem - mruknął Miles. - Na szczęście tylko lekko mnie przysmażył. -

Thorne podał mu rękę i pomógł

usiąść. Miles trząsł się na całym ciele jak po uderzeniu paralizatorem.

Drżącą dłonią dotknął delikatnie ciała

sierżanta. Każdy następny dzień mojego życia zawdzięczam tobie, pomyślał, a

nie znam nawet twojego

nazwiska. - Jak się nazywa ten człowiek?

- Collins.

- Collins? Dziękuję.

- To był porządny człowiek.

- Wiem.

Podszedł do nich mocno przestraszony Oser.

- Admirale Naismith, nie miałem z tym nic wspólnego.

- Naprawdę? - Miles zamrugał powiekami. - Bel, pomóż mi wstać... - Jak się

natychmiast okazało był to błąd,

gdyż nogi ugięły się pod nim i upadłby, gdyby nie pomocne ramię Thorne'a.

Zrobiło mu się słabo i niedobrze,

miał wrażenie, że jest chory. Gdzie jest Elena? - pomyślał spanikowany. Nie

miała broni...

Znajdowała się tuż obok - razem z jakąś kobietą w mundurze floty najemnej

wlekły w ich kierunku bezwładne

ciało mężczyzny, ubranego w granatowy uniform armii Aslundu. Każda z kobiet

chwyciła jedną nogę oficera i

gdy z wyraźnym wysiłkiem ciągnęły go, bezwładne ręce mężczyzny stukały o

drewnianą podłogę. Żołnierz był

ogłuszony, a może martwy. W końcu opuściły nogi mężczyzny u stóp Milesa -

zachowywały się niczym lwice

przynoszące upolowany łup swoim kociętom. Miles spojrzał w dół na jakże zna-

jomą twarz jeńca.Generale

Metzov, a cóż pan tu robi?

- Rozpoznaje pan tego mężczyznę? - Oser zapytał oficera armii Aslundu, który

właśnie podszedł do nich. - Czy

to pański człowiek?

- Nie znam go. - Aslundczyk przyklęknął i sprawdził dokumenty nieprzytomnego

mężczyzny. - Ma ważną

przepustkę...

- Mógł mnie zabić i spokojnie uciec niezatrzymywany przez nikogo - powiedz-

iała Elena do Milesa. - Ale on

nadal strzelał do ciebie. Dobrze, że się schowałeś.

Triumf rozsądku czy załamanie nerwowe?

- Tak. Owszem - bąknął Miles. Jeszcze raz spróbował stanąć o własnych siłach,

lecz znowu zachwiał się i musiał

oprzeć się o Thorne'a. - Mam nadzieję, że go nie zabiłaś.

- Tylko ogłuszyłam - odrzekła Elena, pokazując broń. Bez wątpienia jakiś

bystry żołnierz rzucił jej ogłuszacz,

gdy zaczęła się strzelanina. - Pewnie ma złamany nadgarstek.

- Kto to jest? - wtrącił Oser niemal uprzejmym tonem, co Miles zauważył z

niemałym zdziwieniem.

- Ach, admirale - zaczął Miles z udawanym uśmiechem - przecież mówiłem, że

dostarczę wam tylu informacji,

ilu pański wywiad nie zebrałby przez cały miesiąc. Chciałbym przedstawić

panu... - tu Miles zamierzał wykonać

kurtuazyjny gest, naśladujący kelnera podnoszącego srebrny klosz znad tacy z

daniem wieczoru, ale

spazmatyczny ruch dłoni przypominał bardziej odganianie muchy - ...generała

Stanisa Metzova, zastępcę

dowódcy Wojowników Randalla.

- Od kiedy to oficerowie sztabu podejmują się skrytobójczych zamachów?

- Proszę wybaczyć, nie dodałem, że pełnił tę funkcję trzy dni temu, a to

mogło ulec zmianie. Był zamieszany w

plany Cavilo. Wygląda na to, że pan, ja i on mamy randkę z hipostrzykawką.

Oser spojrzał na niego ze zdumieniem.

- Zaplanowałeś to?

- A jak pan myśli, po co przez ostatnią godzinę włóczyłem się po stacji?

Właśnie po to, żeby wykurzyć go z

kryjówki - oznajmił niemal radośnie Miles, lecz jego myśli nie były tak we-

sołe: Musiał tropić mnie od samego

początku. Chyba zaraz zwymiotuję. Czyżbym nie był wcale tak bystry, ale po

prostu niewiarygodnie głupi?

Sądząc po minie Osera, admirał zadawał sobie dokładnie to samo pytanie.

Miles utkwił spojrzenie w bezwładnym ciele Metzova i zamyślił się głęboko.

Czy Metzov został wysłany przez

Cavilo, czy działał całkowicie na własną rękę? A jeśli spełniał rozkaz Cav-

ilo, to czy uwzględniła możliwość, że

generał dostanie się w ręce wroga żywy? Zakładając, że nie, należało podejr-

zewać, iż w pobliżu kręcił się drugi

zabójca. Czy jego celem miał być, po zabójstwie Milesa, Metzov, czy też sam

Miles, gdyby Metzov nie zdołał

go zabić? A może obaj? Miles poczuł, że zaraz zwariuje. Doszedł do wniosku,

że powinien usiąść gdzieś w

spokoju i rozpisać wszystko w formie schematu.

Na miejsce strzelaniny przybyła służba medyczna.

- A tak, ambulatorium - zauważył słabo Miles. - Chyba odpocznę trochę, zanim

mój stary przyjaciel dojdzie do

siebie.

- Naturalnie - zgodził się Oser, potrząsając głową, jakby nadal nie mógł

uwierzyć w to, co się stało.

- Myślę, że naszemu więźniowi należy nie tylko uniemożliwić ucieczkę, ale

również zapewnić ochronę. Nie

jestem pewien, czy miał przeżyć ten zamach.

- Oczywiście - przytaknął posłusznie Oser.

Miles podtrzymywany przez Thorne'a i Elenę ruszył powoli w kierunku tunelu

prowadzącego na pokład

„Triumpha”.

Rozdział czternasty

Miles, trzęsąc się jak galareta, siedział na łóżku w ambulatorium „Triumpha”,

w przeszklonym pomieszczeniu,

które na co dzień pełniło funkcję komory bioizolacyjnej, i obserwował Elenę,

która przywiązywała generała

Metzova do krzesła sznurem siłowym. Gdyby nie to, że planowane przesłuchanie

wiązało się z niebezpiecznymi

komplikacjami, Miles czułby w tej chwili złośliwe zadowolenie z takiej zami-

any ról. Zaraz po strzelaninie Elena

oddała broń, ale za dźwiękoszczelnymi, półprzeźroczystymi drzwiami stało

dwóch strażników uzbrojonych w

ogłuszacze, którzy od czasu do czasu zerkali do środka. Miles wspiął się na

wyżyny elokwencji, zanim udało mu

się ograniczyć audytorium tego wstępnego przesłuchania do trzech osób: sie-

bie, Eleny i Osera.

- Czy ten człowiek ma w ogóle jakieś ciekawe informacje? - narzekał Oser

poirytowanym tonem. - Bądź co

bądź, dał się złapać.

- Zapewniam pana, że to, co wie, jest na tyle interesujące, iż powinien pan

solidnie się zastanowić, zanim

podzieli się pan tymi informacjami z innymi - rzekł Miles. - Poza tym

wszystko nagramy.

Metzov siedział z zaciśniętymi ustami. Nie wyglądał najlepiej i nie wydawał

się chętny do współpracy.

Uszkodzony nadgarstek pokrywał elegancki opatrunek. Jego milczenie można było

złożyć na karb szoku po

ogłuszeniu, aczkolwiek oczywiste było, że ten stan nie potrwa długo i wszyscy

doskonale o tym wiedzieli.

Zwykła kurtuazja kazała im nie męczyć więźnia pytaniami przed podaniem serum

prawdy.

- Czy nadal uważa pan, że powinniśmy to robić? - spytał Milesa Oser; nie da-

wał za wygraną.

Miles spojrzał przelotnie na swoje drżące dłonie.

- Jeśli nie obejmuje to operacji na otwartym mózgu, to tak. Róbcie, co do was

należy. Mam podstawy, by

przypuszczać, że w tym wypadku czas odgrywa istotną rolę.

Oser skinął na Elenę, która uniosła pojemnik z serum prawdy, odmierzyła dawkę

i przycisnęła dyszę do szyi

Metzova. Generał przymknął oczy zrozpaczony, a po chwili rozluźniły się jego

mocno zaciśnięte dłonie.

Mięśnie twarzy sflaczały, a następnie ułożyły się w idiotyczny, niekontrolow-

any uśmiech. Ta transformacja

sprawiała bardzo niemiłe wrażenie; straciwszy kontrolę nad własną twarzą,

Metzov wyglądał, jakby nagle

postarzał się o kilkanaście lat.

Elena sprawdziła źrenice i puls przesłuchiwanego.

- W porządku, panowie. Teraz należy do was. - Podeszła do drzwi i oparłszy o

framugę, stanęła z założonymi

rękoma. Z wyrazu jej twarzy nic nie można było wyczytać.

Miles wyciągnął zapraszająco dłoń i rzekł:

- Proszę zaczynać, admirale.

Oser skrzywił się nieznacznie.

- Dziękuję panu, admirale. - Podszedł do Metzova i demonstracyjnie utkwił

wzrok w jego twarzy. - Generale

Metzov, czy nazywa się pan Stanis Metzov?

Metzov uśmiechnął się głupawo.

- Tak, to ja.

- Aktualnie pełni pan funkcję zastępcy dowódcy Wojowników Randalla, prawda?

- No.

- Kto wysłał pana w celu zabicia admirała Naismitha?

Na twarzy Metzova pojawił się wyraz radosnego zdumienia.

- Kogo?

- Proszę nazywać mnie Milesem - wtrącił Miles. - W jego towarzystwie posługi-

wałem się... pseudonimem. -

Zdawał sobie sprawę, że szansa przejścia przez to przesłuchanie bez ujawni-

ania swojej tożsamości była równie

duża jak możliwość, że śniegowy bałwan przetrwa w nietkniętym stanie skok do

centrum Słońca, jednak nie

zamierzał nawarstwiać problemów.

- Kto wysłał pana w celu zabicia Milesa?

- Oczywiście Cavie. Widzicie, on uciekł. A ona ufała tylko mnie... ufała...

dziwka.

Miles uniósł brwi.

- W rzeczywistości to Cavilo kazała mi tu wrócić - poinformował Osera. - To

oznacza, że generał Metzov został

wrobiony. Tylko w jakim celu? Sądzę, że czas, bym ja przejął przesłuchiwanie

więźnia.

Oser wykonał kurtuazyjny gest i cofnął się kilka kroków. Miles zwlókł się z

pryczy i stanął tak, by Metzov go

widział. Chociaż euforia wywołana przez serum prawdy znacznie osłabiała

reakcję, to na widok Milesa generał

prychnął gniewnie, po czym uprzejmie wykrzywił twarz w parodii uśmiechu.

Miles zdecydował, że najpierw zada pytanie, które od dawna nie dawało mu

spokoju.

- Kto lub co było celem ataku naziemnego, który planowaliście?

- Vervain - oznajmił Metzov.

Nawet Oser, zwykle opanowany, otworzył usta ze zdumienia. W ciszy, która za-

padła po tym wyznaniu, Miles

niemal słyszał, jak krew uderza mu do głowy.

- Przecież pracujecie dla Vervainu - wydukał Oser.

- Boże! Nareszcie wszystko rozumiem! - Miles chciał podskoczyć z radości, ale

tylko zatoczył się, wpadając na

Elenę, która podbiegła, by go złapać. - Tak. Tak. Tak!

- To nienormalne - rzekł Oser. - Więc taką niespodziankę szykowała Cavilo!

- Założę się, że nie tylko taką. Cavilo dysponuje o wiele większymi siłami

niż my, ale i tak są one

niewystarczające do zajęcia zamieszkanej, cywilizowanej planety, jaką jest

Vervain. Przy takim wyposażeniu

mogą co najwyżej prowadzić wojnę podjazdową - szybkie ataki z powietrza.

- W takim razie co jest waszym celem? - ciągnął Miles podekscytowanym głosem.

- Banki... muzea sztuki... banki genów... zakładnicy...

- Toż to zwykłe piractwo! - stwierdził Oser. - Co, u diabła, zamierzaliście

zrobić z całym tym łupem?

- W drodze powrotnej chcieliśmy zostawić wszystko w Obszarze Jacksona - zgod-

nie z życzeniem

Jacksończyków.

- A jak chcieliście uciec rozwścieczonym siłom lotniczym Vervainu? - wtrącił

Miles.

- Napadniemy na Vervainczyków, zanim zdążą skompletować nową flotę. Cetagan-

dańskie okręty zaczepne

przytrzymają ich w doku orbitalnym. To proste - nie będą mogli wykonać żad-

nego ruchu.

Tym razem powiało grozą.

- I to jest niespodzianka Cavilo - szepnął Miles. - Tak, oto intryga godna

jej umysłu.

- Inwazja... cetagandańska? - Oser bezwiednie zaczął ssać kciuk.

- Boże, wszystko pasuje! - Miles zaczął nerwowo chodzić po pokoju. - Jaka

jest jedyna pewna metoda przejęcia

przejścia skokowego? Należy je zablokować równocześnie z obu stron. To nie

Vervain zatrudnił najemników

Cavilo, to Cetaganda! - Odwrócił się i wyciągnął palec w stronę generała,

który cały czas gorliwie kiwał

potakująco głową. - Teraz widzę jak na dłoni, jaką rolę miał pełnić Metzov.

- Rolę pirata? - prychnął Oser.

- Nie - kozła ofiarnego.

- Co?!

- Zapewne nie wiedział pan, że ten człowiek został wydalony z Cesarskich Sił

Barrayaru za brutalność.

Oser zamrugał oczami.

- Z armii Barrayaru? Naprawdę musiał sobie na to zasłużyć.

Miles stłumił irytację i odrzekł:

- Owszem. Wybrał sobie, hmm... niewłaściwą ofiarę. W każdym razie czy nie

widzi pan, o co tu chodzi?

Cetagandańska flota wojenna wskakuje w przestrzeń terytorialną Vervainu na

zaproszenie Cavilo - lub raczej na

sygnał, który da do ataku. Jednocześnie Wojownicy napadają na Vervain. Ceta-

gandanie z dobroci serca „bronią”

planety przed podłymi najemnikami. Wojownicy uciekają w popłochu, zostawiając

Metzova w charakterze kozła

ofiarnego - rzucają go na pożarcie wilkom. Uważaj, Betańczyk nie użyłby

takiej przenośni.- W geście „dobrej

woli” Cetagandanie wieszają go publicznie, żeby wszyscy właściwie zrozumieli

ich tok myślenia: „Widzicie, ten

barrayarski diabeł chciał was zniszczyć. Imperium Barrayarskie zagraża wam,

potrzebujecie zatem wybawiciela

- i oto jesteśmy”.

- A Cavilo dostaje wynagrodzenie z trzech źródeł za jedną robotę. Płacą jej

Vervainczycy, płacą Cetagandanie i

wreszcie - płaci rząd Obszaru Jacksona, któremu dostarczyła na tacy cały łup

z Vervainu. Wszyscy wygrywają,

rzecz jasna oprócz Vervainu. - Urwał zadyszany.

Oser zdawał się przychylać do tych argumentów i wyglądał na coraz bardziej

zaniepokojonego.

- Czy myśli pan, że Cetagandanie chcą przebić się do Hegen Hub? A może

wystarczy im podporządkowanie

sobie Vervainu?

- Naturalnie, że nie poprzestaną na Vervainie. Ta planeta to jedynie wstęp do

zajęcia głównego celu

strategicznego, jakim jest Hegen Hub. Dlatego planują całą tę farsę ze „złymi

najemnikami”. Cetaganda chce

spacyfikować Vervain przy minimalnym nakładzie sił i środków. Prawdopodobnie

uczynią go czymś w rodzaju

„współpracującej prowincji” - zatrzymają kontrolę nad kanałami komunikacy-

jnymi, a na samej planecie będą

bywać raz do roku. W ciągu jednego pokolenia przejmą kontrolę nad gospodarką

Vervainu. Pytanie brzmi, czy

Cetaganda zatrzyma się na Pol? Czy przy okazji zechcą przejąć i tę planetę,

czy zostawią ją w charakterze

buforu między sobą a Barrayarem? Słowem - wybiorą gwałt czy zaloty? Jeśli

zdołają sprowokować Barrayar do

przeprowadzenia bezprawnego ataku przez Pol, to Polianie mogą nawet dobrowol-

nie zawiązać sojusz z

Cetaganda! - Znów ruszył w nerwowy spacer po sali.

Oser wyglądał, jakby ugryzł zgniłe jabłko i połknął toczącego je robaka.

- Nie zostałem wynajęty do przejęcia Imperium Cetagandańskiego. Zakładałem,

że w najgorszym wypadku,

gdyby coś nie wypaliło, będę musiał bić się z najemnikami zatrudnionymi przez

Vervain. Lecz jeśli

Cetagandanie stawią się w pełni sił w Hub... znajdziemy się w pułapce. Do-

ciśnięci do muru w ślepym zaułku. - I

z ręką w nocniku, pomyślał Miles. - Nie wiem, czy nie powinniśmy myśleć o

ucieczce, dopóki jest gdzie

uciekać.

- Ale, admirale Oser... - zaprotestował Miles, a wskazując na Metzova, dodał:

- Gdyby plany te były aktualne,

Cavilo nigdy nie spuściłaby go z oczu, gdyż on za dużo wie. Niewykluczone, że

planowała, iż generał zginie w

trakcie zamachu, ale musiała również uwzględniać możliwość, że wyjdzie z tego

cało i zostanie przesłuchany -

tak jak robimy to teraz. Jestem przekonany, że te zamiary należą już do

przeszłości. Musi istnieć jakiś nowy

plan. - I chyba wiem, czego dotyczy, dodał w myślach. - Istnieje jeszcze...

jeden czynnik. Kolejne „x” w

równaniu. - Gregor. - Jeśli moje przypuszczenia są słuszne, to Cavilo ma

teraz niezły kłopot z inwazją

Cetagandan.

- Admirale Naismith, skłonny jestem zgodzić się z panem, że Cavilo potrafi

przechytrzyć każdego - ale nie

Cetagandan. Oni znaleźliby ją na końcu wszechświata. Nie sądzę, by Cavilo

zabrnęła aż tak daleko. Życia by jej

nie starczyło, żeby wydać wszystko, co może zarobić na takiej intrydze. A

poza tym, jakie zyski mogłyby

przewyższyć potrójną zapłatę?

Ale jeśli wymyśliła sobie, że Cesarstwo Barrayaru uchroni ją przed zemstą,

biorąc pod uwagę możliwości naszej

służby bezpieczeństwa, zastanawiał się Miles.

- Myślę, że istnieje sposób uniknięcia odpowiedzialności i ona też go zna -

powiedział. - Jeśli wszystko odbędzie

się tak, jak sobie planuje, to rzeczywiście zyska potężnego protektora... i

zgarnie cały łup.

To może się udać. Jeśli rzeczywiście Cavilo zdołała opętać Gregora i założy-

wszy, że dwaj niewygodni

świadkowie w osobach Milesa i Metzova pozabijają się nawzajem. Cavilo porzuci

flotę, umknie wraz z

Gregorem tuż przed nosem Cetagandan i zjawi się na barrayarskim dworze jako

„wybawczyni” cesarza. Jeśli

jeszcze otumaniony Gregor przedstawi ją jako swoją „narzeczoną” i matkę-

założycielkę całego pokolenia

przyszłych książąt... romantyczny aspekt całej historii zapewni jej poparcie

społeczeństwa, a co za tym idzie

przeważy ewentualne protesty twardogłowych doradców. Miles miał pełną świado-

mość, że historia jego własnej

matki przetarła szlak dla takiego scenariusza. Ona jest naprawdę gotowa to

zrobić, pomyślał z narastającym

przerażeniem. Cesarzowa Barrayaru - Jej Wysokość Cavilo. Musiał przyznać, że

sam tytuł brzmiał nieźle. I

wiedział, że Cavilo jest zdolna zdradzić wszystkich, łącznie z własną flotą,

dla kariery...

- Miles, wyglądasz tak... - odezwała się zaniepokojona Elena.

- Kiedy? - rzucił Oser. - Kiedy Cetagandanie mają zaatakować? - Metzov

spojrzał na niego nierozumiejącym

wzrokiem, więc powtórzył pytanie.

- To wie tylko Cavie - zachichotał generał. - Cavie wie wszystko.

- Myślę, że lada chwila - wtrącił Miles. - Może nawet teraz, zważywszy na mój

pobyt tutaj. Cavilo chciała, żeby

nasza sprzeczka sparaliżowała działania De... floty.

- Być może - mruknął Oser. - To co w takim razie mamy robić...?

- Zaszliśmy już za daleko. Wszystko zacznie się najdalej jutro. Punktem wy-

jściowym będzie brama skokowa

stacji Vervain. I jej sąsiedztwo - przestrzeń terytorialna Vervainu. Musimy

znaleźć się bliżej. Trzeba przerzucić

flotę na drugą stronę systemu - uniemożliwić atak wojsk Cavilo. Zablokować

ją...

- Spokojnie! Nie rzucę się z motyką na słońce - nie mogę przeprowadzić sa-

mobójczego ataku na Imperium

Cetagandańskie! - zaprotestował ostro Oser.

- Nie ma pan innego wyjścia. Prędzej czy później i tak dojdzie do konfron-

tacji. Jeśli pan nie wykorzysta chwili,

zrobią to oni. Jedyne miejsce, w którym można ich zatrzymać, to brama

skokowa. Potem stanie się to

niemożliwe.

- Ale jeśli zabiorę swoją flotę z Aslundu, Vervainczycy pomyślą, że chcemy

ich zaatakować.

- I dobrze. To ich zaniepokoi i zmobilizuje do działania. Jeśli jednak swoją

wrogość skierują na nas... Wówczas

tylko wyświadczymy przysługę Cavilo. Cholera! Bez wątpienia uwzględniła to w

swoich planach

strategicznych.

- Przypuśćmy - jeśli, jak pan twierdzi, Cetagandanie rzeczywiście przesz-

kadzają jej w nowych planach - że

Cavilo nie wyśle sygnału do ataku?

- Nie. Ona nadal ich potrzebuje, tyle że teraz wykorzysta ich do innych

celów. Zapewnią jej bezpieczną

ucieczkę, a także zamiast niej wymordują świadków. Ale ich wygrana nie jest

jej do niczego potrzebna. Wręcz

odwrotnie, w obecnej sytuacji sądzę, że byłoby jej na rękę, gdyby cała in-

wazja skończyła się fiaskiem. Jeśli jej

zamiary są tak długofalowe, jak przypuszczam.

Oser potrząsnął energicznie głową, jakby gest ten miał mu pomóc uporządkować

myśli.

- Dlaczego?

- Naszą jedyną nadzieją i jedyną szansą Aslundu jest to, że uda nam się zła-

pać Cavilo i zdołamy unieruchomić

Cetagandan w stacji Vervain, zanim wykonają skok. Nie, chwileczkę... musimy

kontrolować oba końce kanału

skokowego Hegen Hub-Vervain. Dopóki nie nadejdą posiłki.

- Jakie posiłki?

- Wojska Aslundu i Pol zdadzą sobie sprawę z zagrożenia, gdy na horyzoncie

pojawią się uzbrojeni

Cetagandanie. A jeśli Pol stanie po stronie Barrayaru, to Barrayar będzie

mógł wysłać przez ich przestrzeń

terytorialną swoje siły. Cetagandan można pokonać - warunkiem jest zachowanie

właściwej kolejności.- Tylko

czy Gregor wyjdzie żywy z tego zamieszania? Niejedna droga do zwycięstwa,

lecz wszystkie...

- Czy Barrayarczycy włączą się w konflikt?

- Och, myślę, że tak. Wasz kontrwywiad na pewno zauważył pewne zmiany - czyż

nie stwierdziliście

ożywionych działań barrayarskiego wywiadu w Hegen Hub w ostatnich dniach?

- Tak, teraz gdy pan o tym wspomniał... rzeczywiście. Czterokrotnie wzrosła

liczba zakodowanych wiadomości

przesyłanych z Hub.

I dzięki Bogu, pomyślał Miles. Może nie wszystko jest jeszcze stracone.

- Udało wam się złamać któryś z kodów? - zapytał Miles od niechcenia. Uznał,

że trzeba kuć żelazo, póki

gorące.

- Jak dotychczas, tylko jeden - najprostszy.

- Świetnie. To jest, chciałem powiedzieć - fatalnie.

Oser stał z założonymi rękami. Dłuższą chwilę milczał, ssąc w zamyśleniu

dolną wargę. Miles natychmiast

przypomniał sobie inną sytuację, w której admirał był równie głęboko po-

grążony w myślach - tak samo

wyglądał zaledwie tydzień temu, tuż przed tym, jak kazał wyrzucić Milesa

przez śluzę powietrzną.

- Nie - odezwał się w końcu Oser. - Dziękuję za wszystkie informacje, które

mi pan przekazał. Myślę, że w

nagrodę daruję panu życie. Wracając do sedna sprawy - chyba jednak mimo

wszystko opuścimy Hub. Tej walki

nie jesteśmy w stanie wygrać. Na takie fanatyczne poświęcenie może zdobyć się

jedynie jakaś otumaniona

propagandą armia planetarna, która ma za sobą siłę całego kraju. Moja flota

jest doskonałym narzędziem

taktycznym, a nie jakąś cholerną barykadą zbudowaną z trupów. Nie jestem, jak

pan to określił, kozłem

ofiarnym.

- Nie kozłem ofiarnym, lecz awangardą, czołem ataku.

- Tyle że za tym czołem nie stoi żadna armia.

- Czy to twoje ostatnie słowo, panie? - spytał Miles drżącym głosem.

- Tak. - Oser wcisnął przycisk mikrofonu umieszczonego na nadgarstku i

zwrócił się do strażnika na korytarzu:

- Kapralu. Ci ludzie idą do aresztu. Poinformujcie wartowników, że mają

gości.

Kapral zasalutował przez szybę i Oser się rozłączył.

- Ależ, sir. - Elena podeszła do admirała, wyciągając błagalnie dłonie. Nagle

wykonała niezauważalny ruch

dłonią i w sekundę później przy szyi Osera znalazł się pojemnik z serum

prawdy. Otworzył szeroko oczy,

zacisnął gniewnie wargi i zamachnął się, jednak zanim cios doszedł celu, ad-

mirał znieruchomiał.

Strażnicy zauważyli dziwne zachowanie Osera i sięgnęli po ogłuszacze, lecz

Elena szybko chwyciła w

powietrzu dłoń dowódcy i demonstracyjnie ucałowała ją z szacunkiem. Strażnicy

od razu się odprężyli; sądząc

po minach zaczęli wymieniać między sobą sprośne uwagi, jednak Miles był zbyt

roztrzęsiony, żeby zadać sobie

trud i odczytać ich słowa z ruchu warg.

Oser kołysał się niepewnie i chwiał, próbując zwalczyć ogarniającą go sła-

bość. Elena opuściła rękę admirała i

biorąc go za nadgarstek, dyskretnie obróciła, tak że teraz oboje stali ple-

cami do drzwi. Na twarzy Osera

zamajaczył charakterystyczny uśmiech, przez chwilę jeszcze mięśnie mimiczne

gięły się w niekontrolowanych

skurczach, po czym uśmiech zagościł na dobre na jego obliczu.

- Zachowywał się tak, jakby nie wiedział, że jestem uzbrojona - stwierdziła

Elena, potrząsając z niesmakiem

głową i chowając hipostrzykawkę do kieszeni.

- Co teraz? - syknął spanikowany Miles, widząc, jak kapral nachyla się i zac-

zyna grzebać w zamku.

- Myślę, że pójdziemy do aresztu. Tam jest Tung - rzekła Elena.

- Ach... - O, cholera, nigdy nam się nie uda, pomyślał Miles. Wiedział jed-

nak, że trzeba próbować. Strażników,

którzy tymczasem weszli do środka, obdarzył olśniewającym uśmiechem i pomógł

im rozwiązać Metzova, który

chwilowo przykuł całą uwagę żołnierzy i sprawił, że nie zauważyli nienatural-

nej wesołości Osera. Gdy patrzyli

w inną stronę, nieznacznie kopnął Metzova, tak że generał o mało nie stracił

równowagi.

- Lepiej weźcie go pod ręce, ledwie trzyma się na nogach - rzucił głośno. Sam

miał nogi jak z waty, ale zdołał

jakoś dotrzeć do drzwi i stanąć tak, żeby strażnicy z Metzovem wyszli pier-

wsi. Ruszył za nimi, a pochód

zamykała Elena podtrzymująca słaniającego się Osera. Usłyszał, jak dziewczyna

powtarza cicho: „no chodź,

malutki, chodź”, jakby wołała przerażonego kotka.

Krótki spacerek do aresztu okazał się najdłuższym, jaki kiedykolwiek odbył.

Zwolnił na chwilę kroku, a gdy

zrównał się z Eleną, szepnął jej do ucha:

- No dobrze, wejdziemy do aresztu, a tam natkniemy się na najlepszych ludzi

Osera. I co wtedy?

Dziewczyna przygryzła nerwowo wargę.

- Nie mam pojęcia.

- Tego właśnie się obawiałem. Skręćmy tutaj - rzucił i w chwilę później zni-

knęli za rogiem najbliższego

korytarza.

Zaniepokojony strażnik odwrócił się i zawołał:

- Sir?

- Idźcie dalej, chłopcy - odkrzyknął Miles - Wsadźcie tego szpiega za kratki,

a potem zameldujcie się w kabinie

admirała.

- Tak jest, sir.

- Do przodu - wymamrotał Miles. - I uszy do góry... Kroki żołnierzy cichły w

oddali.

- Gdzie teraz? - zapytała Elena, a gdy Oser kolejny raz potknął się, dodała:

- Już nie mogę.

- Może do kabiny admirała? - zasugerował Miles. Z jego twarzy nie znikał nie-

samowity uśmiech. Szalony

postępek Eleny dał mu impuls do działania. Wiedział, że oto nadeszła jego

chwila. Nawet eskadra myśliwców

nie mogłaby go teraz powstrzymać. Czuł, że jego głowa jest lekka jak piórko -

w końcu pozbył się dręczących,

natrętnych wątpliwości. Monotonne „być może”, które od dawna zatruwało mu

umysł, w końcu wyparte zostało

przez „na pewno”. Nadszedł czas. Czas działania.

Może... Jeśli...

Po drodze minęli kilku podwładnych Osera, który obecnie kiwał monotonnie

głową. Miles miał nadzieję, że

żołnierze wezmą ten tik za odpowiedź na pozdrowienia. Zapewne tak było, bo

nikt nie odwrócił się i nie

krzyknął alarmująco: „Hej, co się dzieje?”. Po pokonaniu dwóch pokładów i

kilku skrętach znaleźli się w dobrze

znanych korytarzach królestwa oficerów. Minęli kabinę kapitana (Miles przy-

pomniał sobie, że już niedługo

czeka go przeprawa z Ausonem) i stanęli przed drzwiami kwatery Osera. Elena

przycisnęła bezwładną dłoń

admirała do identyfikatora przy zamku i weszli do środka. Dopiero gdy. drzwi

pomieszczenia się zasunęły,

Miles uświadomił sobie, że cały czas wstrzymywał oddech.

- I znowu wpakowaliśmy się w kłopoty - stwierdziła Elena, opierając się ple-

cami o drzwi. - Czy ponownie

opuścisz nas bez słowa?

- Nie tym razem - odparł Miles. - Zapewne zauważyłaś, że podczas rozmowy w

ambulatorium nie wspomniałem

o pewnym ważnym aspekcie.

- Gregor.

- Właśnie. Cavilo przetrzymuje go w charakterze zakładnika na swoim okręcie

flagowym.

Elena przygarbiła się ze strachu.

- I co, chce go ofiarować Cetagandanom w charakterze premii?

- Nie. Jeszcze gorzej. Chce za niego wyjść za mąż.

Elena otworzyła usta ze zdumienia.

- Co?! Miles, to niemożliwe. Nie mogłaby wymyślić czegoś tak nieprawdopodob-

nego, chyba że...

- Chyba że pomysł ten zasiałby w jej głowie Gregor. Sądzę, że tak właśnie

było. Nie tylko zasiał, ale nawoził i

podlewał. Nie jestem tylko pewien, czy zrobił to dla zabawy, czy naprawdę ma

poważne zamiary. Cavilo

dopilnowała, żebym nie miał z nim żadnego kontaktu. Powiedz mi, co o tym

myślisz? Znasz przecież Gregora

tak samo dobrze jak ja.

- Trudno wyobrazić sobie, by Gregor zakochał się bez pamięci. Zawsze był...

hmm, raczej opanowany. Jakby

sprawy seksu w ogóle go nie interesowały. W porównaniu, powiedzmy, do Ivana.

- To chyba nie najlepsze porównanie.

- Tak, tak, masz rację. No to w porównaniu choćby do ciebie. Miles nie był

pewien, czy powinien uznać to

stwierdzenie za komplement.

- Gdy byliśmy młodsi, Gregor miał ograniczone możliwości w tej kwestii. To

znaczy, mam na myśli brak

prywatności. Zawsze miał na karku CesBez. To może zniechęcić każdego

mężczyznę - może z wyjątkiem

ekshibicjonistów.

Elena kiwnęła głową i poruszyła ręką, jakby dla podkreślenia nieskazitelnego

wizerunku cesarza.

- No tak, a on się do nich nie zaliczał.

- Cavilo z pewnością zadbała o to, by pokazać się mu z jak najlepszej strony.

Elena oblizała w zamyśleniu usta.

- Czy ona jest ładna?

- O tak, jeśli gustujesz w złotowłosych maniakalnych morderczyniach, owład-

niętych żądzą władzy.

Przypuszczam, że jej urodę można nazwać porażającą. - Na wspomnienie dotyku

wspaniałych włosów Cavilo

odruchowo zacisnął dłoń, po czym bezwiednie wytarł ją o spodnie.

Elena wyraźnie odprężyła się.

- Nie przepadasz za nią?

Miles spojrzał ostrożnie na dziewczynę, która niczym Walkiria patrzyła nań

podejrzliwie.

- Jak na mój gust, jest za niska.

Elena wykrzywiła ironicznie twarz.

- Akurat ci wierzę. - Pociągnęła rozdygotanego Osera w kierunku krzesła i

pchnęła go na nie. - Niedługo trzeba

będzie go związać.

W pokoju rozległo się brzęczenie systemu przywoławczego. Miles podszedł do

konsolety komunikacyjnej i

włączył głośnik.

- Tak? - odezwał się spokojnym, lekko znudzonym głosem.

- Melduje się kapral Meddis, sir. Wsadziliśmy vervainskiego agenta do celi

dziewiątej.

- Dziękuję, kapralu. A przy okazji... - Miles uznał, że warto zaryzykować. -

Zostało nam trochę serum prawdy.

Może przyprowadzilibyście na przesłuchanie kapitana Tunga?

Elena, która stanęła tak, aby nie objęła jej kamera holowizyjna spojrzała z

nadzieją na Milesa.

- Tunga, sir? - W głosie strażnika słychać było powątpiewanie. - Czy mogę w

takim razie prosić o pozwolenie na

dołączenie do mojego oddziału kilku dodatkowych żołnierzy?

- Naturalnie... Poszukajcie sierżanta Chodaka - powinien mieć kilku ludzi do

zadań specjalnych. Zresztą on sam

chyba pełni dziś dyżur awaryjny? - Spojrzał na Elenę, która ułożyła kciuk i

palec wskazujący na kształt litery O.

- Tak sądzę, sir.

- Świetnie. Zróbcie to. Bez odbioru. - Miles wyłączył się i dłuższą chwilę

wpatrywał się w konsoletę, jakby

znienacka przemieniła się w lampę Aladyna. - Chyba dziś nie jest jeszcze

dzień mojej śmierci. Sądzę, że w

boskim planie leży, żebym dotrwał do pojutrza.

- Naprawdę?

- Tak. Za dwa dni będę miał znacznie większą, bardziej widowiskową i real-

niejszą szansę rozwalenia w

drobiazgi całego układu. Przy okazji pociągnę za sobą tysiące istnień ludz-

kich.

- Nie wpadaj mi teraz w jeden z tych twoich samobójczych nastrojów. Nie ma na

to czasu. - Szturchnęła

wymownie jego dłoń pojemnikiem z serum prawdy. - Lepiej zastanów się, jak nas

wyciągnąć z tego bagna.

- Tak jest, proszę pani - powiedział Miles potulnie, pocierając odruchowo

dłoń. A gdzież się podziało „mój

panie”? - pomyślał. Żadnego szacunku, zupełnie żadnego... Jednak mimo to czuł

się dziwnie spokojny. - Przy

okazji, dlaczego Oser aresztował Tunga za zaaranżowanie mojej ucieczki, a nie

przymknął ciebie, Arde,

Chodaka i reszty?

- Twoja ucieczka nie była powodem aresztowania. Przynajmniej tak mi się wy-

daje. Oser drażnił się z Tungiem,

co, jak się zdaje, stanowi ostatnio jego ulubioną rozrywkę. Obaj byli na mo-

stku kapitańskim, co samo w sobie

jest już dosyć niezwykłe, i w pewnym momencie Tung stracił panowanie nad sobą

i próbował uderzyć Osera.

Prawdę mówiąc, nie próbował, ale zrobił to - powalił admirała na deski i

byłby go udusił, gdyby nie interwencja

ochrony.

- Więc to aresztowanie nie ma nic wspólnego z nami?- Co za ulga!

- Nie... nie jestem pewna. Nie było mnie przy tym. Niewykluczone, że Tung ce-

lowo zaatakował Osera, żeby

odwrócić jego uwagę od twojej ucieczki - powiedziała, wskazując głową admi-

rała, który nadal uśmiechał się

promiennie. - Dobrze, co z nim teraz robimy?

- Dopóki nie przyjdzie Tung, nie będziemy go krępować. Udamy grupę wesołych

przyjaciół - rzekł Miles. - Ale

na miłość boską, pilnuj, żeby nikt z nim nie rozmawiał.

Zadźwięczał dzwonek u drzwi. Elena wstała szybko i stanęła za krzesłem Osera,

kładąc jedną dłoń na jego

ramieniu i starając się sprawiać wrażenie, jakby była z admirałem w jak

najlepszej komitywie. Miles tymczasem

podszedł do drzwi i zwolnił blokadę, otwierając je.

Na korytarzu stał Ky Tung w otoczeniu sześciu podenerwowanych ochroniarzy.

Tung miał na sobie

jaskrawożółtą piżamę więzienną, a wściekłość z jego twarzy biła intensywnym

blaskiem niczym światło

supernowej. Gdy zauważył Molesa, gniew momentalnie ustąpił miejsca niepewnemu

zdumieniu.

- Dziękuję, kapralu - powiedział Miles. - Po zakończeniu przesłuchania mamy

zamiar przeprowadzić małą,

nieformalną naradę sztabową. Byłbym bardzo wdzięczny, gdyby nikt nam nie

przeszkadzał. Proponuję, żeby

pański oddział pełnił straż w stosownym oddaleniu od tego pomieszczenia. Na

wypadek gdyby kapitan Tung

znowu zachowywał się niestosownie, chciałbym, żeby towarzyszył nam... O, na

przykład sierżant Chodak i ktoś

z pańskich ludzi. - Mówiąc „pańskich”, spojrzał na Chodaka, tak aby nikt nie

miał wątpliwości, o kogo chodzi.

Chodak pojął aluzję.

- Tak jest, sir. Żołnierzu, za mną marsz.

Awansuję cię na porucznika, pomyślał Miles i odsunął się na bok, wpuszczając

do środka sierżanta, wybranego

przezeń człowieka i Tunga. Oddziałek na korytarzu przez chwilę miał całkiem

niezły widok na rozradowanego

Osera, ale zaraz drzwi zasunęły się z sykiem.

Tung również zauważył admirała. Bezpardonowo odepchnął strażników i podszedł

do Osera.

- I co, sukinsynie? Co ty sobie... - urwał w pół zdania, gdy zauważył, że

Oser gapi się na niego z głupkowatym

uśmiechem, wyraźnie nie reagując na zaczepkę. - Co mu się stało?

- Nic. - Elena wzruszyła ramionami. - Myślę, że mała dawka serum ma bardzo

korzystny wpływ na jego

osobowość. Szkoda, że jej działanie wkrótce się skończy.

Tung odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął śmiechem. Odwrócił się, chwycił

Milesa za ramiona i mocno

potrząsnął.

- Ty to zrobiłeś, ty mały...! Wróciłeś! Znowu jesteśmy w grze!

Człowiek Chodaka zrobił krok do przodu. Na jego twarzy malowała się konster-

nacja, widać było, że nie bardzo

wie, co ma robić. Chodak położył mu rękę na ramieniu, w milczeniu pokręcił

głową i wskazał gestem ścianę

przy drzwiach. Sam schował ogłuszacz do kabury i założywszy ręce, stanął przy

wejściu. Po chwili wahania

żołnierz zajął miejsce po drugiej stronie drzwi.

- Patrz i ucz się - mruknął cicho Chodak. - Potraktuj to jako dar od losu.

- Nie miałem na to wielkiego wpływu - odparł ostrożnie Miles. Entuzjastyczne

powitanie nieco go przeraziło. -

A poza tym jeszcze nie wiadomo, czy weźmiemy udział w tej rozgrywce. -

Przykro mi, Ky, pomyślał. Tym

razem nie mogę zostać twoim dowódcą. Musisz się dostosować. Starannie ukry-

wając uczucia, zdjął dłonie

Tunga ze swoich ramion i dodał chłodnym tonem: - Ten twój vervainski kapitan

wsadził mnie prosto w łapy

Cavilo. Cały czas zastanawiam się, czy był to tylko wypadek przy pracy.

- Och! - Tung cofnął się gwałtownie, jakby Miles zdzielił go prosto w

żołądek.

Miles właśnie tak się czuł. Nie. Tung nie był zdrajcą. Jednak Miles wiedział,

że nie może sobie pozwolić na

stratę ostatniego punktu zaczepienia.

- Powiedz mi, Ky, co to było - zdrada czy fuszerka?- A przy okazji, czy nadal

bijesz żonę?

- Fuszerka - wymamrotał biały jak ściana kapitan. - Cholera! Zabiję tego

zdradzieckiego...

- Nie musisz. Zrobił to już kto inny - oznajmił Miles lodowatym tonem. Tung

uniósł brwi w geście zdziwienia

przemieszanego z podziwem.

- Przybyłem do Hegen Hub w związku z pewnym kontraktem - ciągnął Miles -

który obecnie jest nieaktualny i

wątpię, czy w ogóle da się go zrealizować. Nie wróciłem po to, żeby mianować

cię dowódcą Dendarian - Tung z

trudem panował nad mimiką twarzy, na której odmalowywały się coraz to nowe

uczucia - chyba że zechcesz

podporządkować się moim rozkazom. Do mnie należeć będzie wybór priorytetów i

zadań. Twoim zadaniem

będzie jedynie ich realizacja.- No i kto kogo będzie tu mianował dowódcą Den-

darian? Najwyraźniej Tung nie

miał takich wątpliwości.

- Jako mój sojusznik... - zaczął kapitan.

- Nie sojusznik. Zwierzchnik. To albo nic - stwierdził Miles. Tung stał jak

wmurowany, próbując pogodzić się z

całkowicie nieprzewidzianym obrotem spraw. W końcu odezwał się tonem pełnym

rezygnacji:

- No cóż, wygląda na to, że mały synek tatusia stał się mężczyzną.

- Nie znasz nawet połowy faktów. Wchodzisz w to czy nie?

- Wobec tego chciałbym je poznać - rzekł Tung i dodał: - Jestem po twojej

stronie.

Miles uniósł hardo podbródek.

- Świetnie.

- Świetnie - powtórzył Tung. Zacięty wyraz jego twarzy świadczył o tym, że

kapitan podjął ostateczną decyzję.

Miles odetchnął głęboko.

- Dobrze. Ostatnim razem nie powiedziałem ci wszystkiego. Teraz powinieneś

poznać prawdę. - Nerwowym

krokiem zaczął przemierzać pokój. Nadal drżał na całym ciele, aczkolwiek nie

były to tylko skutki działania

porażacza. - Rzeczywiście pracuję na zlecenie niezależnego pracodawcy, ale

moim zadaniem nie jest

przeprowadzenie „rozpoznania wojskowego”, jak powiedziałem Oserowi. To była

tylko zasłona dymna.

Natomiast to, co mówiłem o konieczności zapobieżenia planetarnej wojnie do-

mowej, jest prawdą. Pracuję dla

Barrayaru.

- Barrayar zwykle nie korzysta z usług najemników - zauważył Tung.

- Nie jestem zwykłym najemnikiem. Zatrudnia mnie barrayarska Cesarska Służba

Bezpieczeństwa. - Boże, w

końcu cała prawda! - Mam znaleźć i odbić zakładnika. Przy okazji chciałbym

powstrzymać inwazję floty

Cetagandan, która lada chwila wpadnie do Hegen Hub. Dlatego naszym drugim za-

daniem będzie, utrzymanie

kontroli nad obu krańcami kanału skokowego Vervainu oraz jak największym

sąsiadującym z nim obszarem, do

czasu gdy na miejsce przybędą siły Barrayaru.

Tung odchrząknął.

- Drugie zadanie? A jeśli wojska Barrayaru się nie zjawią? Po drodze muszą

przelecieć przez Pol... Jak by to

ująć, zwykle ważniejsze są działania strategiczno-taktyczne niż odbijanie

jakiegoś zakładnika, prawda?

- Biorąc pod uwagę, kim jest ów zakładnik, założę się, że przybędą na czas.

Ponieważ porwany został cesarz

Barrayaru, Gregor Vorbarra. Znalazłem go, potem straciłem z oczu, a teraz

muszę odesłać go do domu. Zapewne

rozumiesz, że spodziewam się znacznego wynagrodzenia za wykonanie tego zada-

nia.

Na obliczu Tunga malował się wyraz podniosłego zadowolenia.

- Ten chuderlawy, znerwicowany głupek, z którym byłeś tu ostatnio - to był

on, prawda?

- Tak, to on. Mówiąc między nami, to właśnie ja i ty wepchnęliśmy go prosto w

objęcia admirał Cavilo.

- O, cholera. - Tung potarł nerwowo czoło. - Z miejsca odsprzeda go Cetagan-

danom.

- Nie sądzę. Cavilo chce zgarnąć nagrodę za oddanie go Barrayarczykom.

Tung otwarł usta, zamknął je, po czym uniósł do góry palec.

- Chwileczkę...

- To skomplikowana sprawa - dodał ponuro Miles. - I dlatego właśnie zamierzam

scedować część działań, to jest

pilnowanie kanału skokowego, na ciebie. Ja zaś zajmę się uwolnieniem zakład-

nika.

- To proste jak drut. Najemnicy dendariańscy. Jest nas przecież aż pięć

tysięcy. Nic, tylko stanąć bez żadnego

wsparcia naprzeciw armii Imperium Cetagandańskiego. Czyżbyś przez cztery lata

zapomniał prostych

rachunków?

- Pomyśl o chwale. O waszej reputacji. Pomyśl, jak wspaniale będzie wyglądać

ten epizod w annałach waszej

floty.

- Prędzej na pomniku ku czci nieznanego żołnierza, jakim stanę się po tej

bitwie. Będziesz szukał po całym

wszechświecie atomów moich zwłok - bo tylko tyle po mnie zostanie! Zapłacisz

za mój pogrzeb, synu?

- Żebyś wiedział. Załatwię ci pogrzeb marzeń - sztandary, piękne tancerki i

tyle piwa, że twoja trumna popłynie

na nim aż do Walhalli.

Tung westchnął.

- Piwo wypij sobie sam. A łódka z moją trumną niech się kołysze na falach

wina śliwkowego. No dobrze. -

Urwał i dłuższą chwilę w milczeniu pocierał twarz. - Najpierw należy zmienić

sytuację alarmową floty. Od tej

chwili zamiast dobowego obowiązuje jednogodzinny termin gotowości bojowej.

- Nie są przygotowani? - zaniepokoił się Miles.

- Jesteśmy wojskiem obronnym. Ustaliliśmy, że mamy co najmniej trzydzieści

sześć godzin na przygotowanie

się do odparcia ataku, niezależnie od miejsca w obrębie Hub, z którego

nadejdzie potencjalne zagrożenie. A

raczej tak zdecydował Oser. Potrzeba mi około sześciu godzin na przygotowanie

ludzi do nowej sytuacji

alarmowej.

- Dobrze, to zrobisz w drugiej kolejności. Najpierw masz pogodzić się z kapi-

tanem Ausonem. Dajcie sobie buzi i

po krzyku.

- Może pocałować mnie w tyłek! - zaperzył się Tung. - Ten pustogłowy...

- Jest nam potrzebny do pilotowania „Triumpha”, podczas gdy ty będziesz

zajęty w sali taktycznej. Nie możesz

równocześnie robić obu tych rzeczy. Na kilka godzin przed akcją nie mogę re-

organizować całej floty. Co

innego, gdybym miał tydzień czy dwa... Niestety, nie mam. Należy przekonać

ludzi Osera, żeby zajęli się swoją

robotą. Jeśli będę miał w garści Ausona - Miles uniósł dłoń i zacisnął ją wy-

mownie - to poradzę sobie i z

pozostałymi. W ten czy inny sposób.

Tung wyraźnie wzbraniał się przed zajęciem jednoznacznego stanowiska. W końcu

warknął obcesowo:

- Dobrze. - Niedawny entuzjazm zastąpił wymuszony uśmiech. - Ale oddam roczną

pensję, żeby zobaczyć, jak

przekonujesz go, by ucałował Thorne'a.

- Nie wszystko naraz. Jeden cud dziennie wystarczy.

Kapitan Auson, którego Miles zapamiętał jako potężnego mężczyznę, niewiele

zmienił się przez te cztery lata,

może tylko jeszcze trochę przybrał na wadze. Wmaszerował dziarskim krokiem do

kabiny Osera, omiótł

spojrzeniem wycelowane w jego stronę lufy ogłuszaczy i zatrzymał się w pół

kroku, zaciskając potężne pięści.

Dopiero wtedy zauważył Milesa, który przysiadł na skraju blatu konsolety

komunikacyjnej (był to z jego strony

celowy chwyt psychologiczny, mający zamaskować niski wzrost, miał bowiem świ-

adomość, że siedząc na

zwykłym krześle, wygląda niczym pięciolatek ledwie wystający zza stołu).

Gniewne spojrzenie momentalnie

zmieniło się w prawdziwe przerażenie.

- O, cholera! To znowu ty!

- Czemu nie? - Miles zdziwił się uprzejmie. Cisi obserwatorzy z ogłuszaczami,

w osobach Chodaka i jego

podwładnego, z trudem stłumili złośliwe uśmieszki. - Nadszedł czas działania.

- Nie możesz zabrać... - Auson urwał w pół słowa, zauważywszy Osera. - Co mu

zrobiłeś?

- Powiedzmy, że skorygowałem jego podejście do sprawy. A jeśli chodzi o

flotę, to już jest moja. - No, prawie.

W każdym razie mocno nad tym pracuję, dodał w myślach. - Czy zechcesz stanąć

po stronie zwycięzcy? Udział

w działaniach zbrojnych wiąże się naturalnie z otrzymaniem stosownej premii.

A może mam przekazać

dowództwo „Triumpha”...

Auson spojrzał na Tunga i wyszczerzył wściekle zęby.

...Belowi Thorne'owi?

- Co? - nie wytrzymał Auson. Tung skrzywił się z wyimaginowanego bólu.

Miles krótko uciął pretensje:

- Zapewne pamiętasz, jak awansowałeś z kapitana „Ariela” na dowódcę „Trium-

pha”, prawda, kapitanie?

Auson wskazał na Tunga.

- A co z nim?

- Mój pracodawca zamierza wyasygnować kwotę równą rynkowej wartości „Trium-

pha”, która to suma zostanie

przekazana Tungowi jako jego część w udziałach floty. W zamian admirał Tung

zrzeknie się wszystkich praw

do tego statku. Mianuję Tunga szefem sztabu do spraw taktycznych, a ciebie

kapitanem „Triumpha”. Ponadto w

ramach refundacji środków, jakie zainwestowałeś we flotę, otrzymasz sumę

równą wartości „Ariela”,

pomniejszoną o koszty zastawu. Oba okręty przejdą na własność floty.

- I ty się na to zgodziłeś? - zapytał Auson Tunga.

Miles przeszył Tunga morderczym spojrzeniem, tak że ten wydukał posłusznie:

- Taaa... k.

Auson nadal nie był przekonany.

- Tu nie chodzi tylko o pieniądze. - Urwał i w chwilę później dodał: - Jaka

premia? I co ma znaczyć udział w

działaniach zbrojnych?

Wahanie oznacza zgodę, pomyślał Miles, a głośno spytał:

- Wchodzisz w to czy nie?

Na okrągłej twarzy Ausona pojawił się chytry wyraz.

- Tak... jeśli on mnie przeprosi...

- Co? Ten zakuty łeb myśli sobie, że...

- Tung, mój drogi, przeproś tego człowieka - wycedził Miles przez zaciśnięte

zęby - żebyśmy mogli wziąć się do

roboty. W przeciwnym razie „Triumph” zyska dowódcę, który jednocześnie będzie

kapitanem i pierwszym

oficerem. Przyznam, że ten pomysł bardzo mi się podoba.

- No pewnie, mały zakochany betański dwupłciowiec - warknął Auson. - Zawsze

zastanawiałem się, z której

strony wolałby cię przelecieć...

Miles uśmiechnął się pobłażliwie i wyciągnął rękę w geście pojednania.

- No już, spokojnie. - Skinął na Elenę, która powoli schowała ogłuszacz i

wzięła do ręki porażacz nerwów.

Wycelowała go w głowę Ausona.

Jej uśmiech wydał się Milesowi znajomy. Zupełnie jakby widział sierżanta

Bothariego... albo, gorzej - Cavilo.

- Czy już ci mówiłam, Auson, że brzmienie twojego głosu wyprowadza mnie z

równowagi? - zagadnęła

uprzejmie.

- Nie strzelisz do mnie - mruknął mocno zaniepokojony Auson.

- Nie będę jej przeszkadzał - skłamał Miles. - Potrzebuję twojego statku.

Byłoby miło, aczkolwiek nie jest to

warunek konieczny, żebyś to ty nim dowodził. - Szybko obejrzał się na swojego

ewentualnego szefa sztabu. No i

co, Tung? - pomyślał.

Tung powoli otworzył usta i z przesadną kurtuazją wyrzucił z siebie

przeprosiny. W uroczystych słowach prosił

Ausona o wybaczenie za błędy, jakie popełnił w przeszłości, a które związane

były z niedoskonałościami jego

charakteru, intelektu, pochodzenia, wyglądu... Miles widząc, że twarz Ausona

przybiera niepokojący odcień

purpury, przerwał tę wyliczankę i przywołał Tunga do porządku.

- Streszczaj się, dobrze?

Tung zaczerpnął głęboki oddech i zaczął jeszcze raz:

- Auson, czasami niezły z ciebie sukinsyn, ale gdy trzeba, umiesz się bić jak

mało kto. Razem braliśmy udział w

wielu szalonych, niebezpiecznych i ryzykownych eskapadach. Jesteś najlepszym

kapitanem floty i zawsze

życzyłbym sobie pracować właśnie z tobą.

Auson pokiwał głową z uznaniem.

- No, to są szczere przeprosiny. Bardzo ci dziękuję. Naprawdę doceniam to, że

troszczysz się o moje

bezpieczeństwo. Jak sądzisz, czy ta wyprawa będzie bardzo szalona, niebez-

pieczna i ryzykowna?

Chichot, jaki zamiast odpowiedzi wydał z siebie Tung, zmroził Milesowi krew w

żyłach.

Kapitanowie-właściciele byli pojedynczo wprowadzani do kwater admiralskich,

gdzie następnie zależnie od

nastawienia przekonywano ich, namawiano, szantażowano lub przekupywano, aby

przystali na nowe warunki

współpracy. Gdy w końcu ostatni z nich opuścił pomieszczenie, Miles miał

chrypkę, potężny ból gardła i usta

suche jak pieprz. Jedynie kapitan „Wędrowca” stawiał fizyczny opór, w związku

z czym ogłuszono go i

związano, a jego zastępcy przedstawiono propozycję nie do odrzucenia: albo

wybierze natychmiastowy awans i

patent kapitański, albo może szykować się na dłuższy wypad w przestrzeń kos-

miczną bez statku, wyrzucony

przez śluzę powietrzną. Naturalnie wybrał tę pierwszą możliwość, chociaż jego

spojrzenie mówiło wymownie:

„Zobaczycie, pewnego dnia...”. Milesowi było wszystko jedno, pod warunkiem,

że ów dzień nastąpi po

rozgromieniu Cetagandan.

Potem przenieśli się do większej sali konferencyjnej, położonej po drugiej

stronie korytarza, gdzie odbyła się

najdziwniejsza narada sztabu, w jakiej Miles kiedykolwiek uczestniczył. Osera

pokrzepiono kolejną dawką

serum prawdy i usadzono na szczycie stołu - wyglądało to tak, jakby na

krześle siedziały zabalsamowane,

szeroko uśmiechnięte zwłoki. Nie był on jedynym opornym uczestnikiem zebrania

- co najmniej dwóch innych

przywiązano do krzeseł i zakneblowano. Tung pozbył się żółtej piżamy i włożył

szary mundur roboczy, a na

insygnia kapitańskie pospiesznie nałożył belki komandorskie. Krótka przemowa

taktyczna, jaką wygłosił,

spotkała się z bardzo różnymi reakcjami słuchaczy: od niedowierzania po

zachwyt, jednak zdecydowana

większość chciała jedynie wiedzieć, co każdy z nich ma robić, toteż

przekrzykiwali się wzajemnie, zasypując

komandora setką pytań. Wszystkie protesty Tung uciął jednym przekonującym ar-

gumentem, który wzbudził

szmer przerażenia wśród zebranych - uzmysłowił im bowiem, że jeśli dobrowol-

nie nie mianują się obrońcami

kanału skokowego, to niewykluczone, że później będą zmuszeni odpierać

wewnątrz tego kanału zorganizowany

atak Cetagandan. Stwierdzenie, że „zawsze może być gorzej” nigdy nie za-

wodziło i przekonywało nawet

najbardziej opornych.

W połowie zebrania Miles, masując obolałe skronie, nachylił się do Eleny i

szepnął:

- Zawsze odbywa się to w taki sposób? A może zapomniałem już, jak barwne by-

wają dyskusje kapitanów?

Elena odęła w zamyśleniu wargi.

- Nie, dawniej znacznie hojniej szafowali epitetami - odparła.

Miles skrzywił się z niesmakiem.

W ciągu całego spotkania złożył setki bezpodstawnych obietnic i mocno na-

ciąganych przyrzeczeń, ale w końcu

przeforsował swoje życzenie i zebrani rozeszli się do swoich zajęć. Oser i

kapitan „Wędrowca” zostali

odprowadzeni pod strażą do aresztu. Tung zatrzymał się jeszcze chwilę i

obrzucił ironicznym spojrzeniem

brązowe filcowe kapcie Milesa.

- Synu, jeśli zamierzasz dowodzić moimi ludźmi, to proszę zrób uprzejmość

staremu żołnierzowi i włóż

normalne buty.

W końcu wszyscy wyszli i w sali została tylko Elena.

- Chcę, żebyś jeszcze raz przesłuchała generała Metzova - zwrócił się do niej

Miles. - Wyciągnij z niego

wszystkie możliwe informacje na temat taktycznych działań Wojowników - kody,

okręty samodzielne i

wchodzące w skład regularnej floty, ostatnie znane pozycje, szczegóły dotyc-

zące poszczególnych najemników i

wszystko, co wie na temat Vervainczyków. Potem wytnij wszystkie aluzje do mo-

jej prawdziwej tożsamości,

jakie być może mu się wymkną, i prześlij nagranie do sztabu szkoleniowego,

przy czym przypomnij im, że nie

wszystko, co generał uważa za wiarygodne, jest takie naprawdę. Taka infor-

macja z pewnością im pomoże.

- Dobrze.

Miles westchnął głęboko i oparł ciężko głowę na rękach złożonych na blacie

opustoszałego stołu.

- Wiesz co? Wszyscy ci planetarni patrioci, jak Barrayarczycy - to znaczy my

- w ogóle niczego nie pojmują.

Nasi oficerowie myślą, że najemnicy to ludzie bez honoru, których można ku-

pować i sprzedawać jak warzywa

na targu. Ale honor to luksus, na który może sobie pozwolić tylko człowiek

wolny. Dobry oficer w służbie

cesarza nie jest związany słowem honoru, jest tylko związany. Ilu z tych uc-

zciwych ludzi zginie za kłamstwa,

które im sprzedałem? To dziwna gra.

- Czy dzisiaj zmieniłbyś coś?

- Wszystko... nic. Gdybym musiał, nakłamałbym drugie tyle i to bez zmrużenia

oka.

- Mówienie z betańskim akcentem przychodzi ci bez zmrużenia oka - zauważyła

Elena.

- A więc rozumiesz. Czy robię dobrze? Zakładając, że wszystko skończy się

szczęśliwie. Porażka jest

jednoznaczna z tym, że robię źle.- Nie jedna droga do piekła, ale wszyst-

kie...

Uniosła ze zdziwieniem brwi.

- Oczywiście, że tak.

Miles spojrzał na nią badawczo.

- Więc ty...- ta, którą kocham - ...moja barrayarska pani, która tak nien-

awidzisz swojej ojczyzny, jesteś jedyną

osobą w Hub, którą mogę z czystym sumieniem poświęcić dla sprawy.

Przechyliła głowę, ważąc te słowa.

- Dziękuję ci, mój panie. - Podniosła się i idąc do wyjścia, przelotnie dot-

knęła jego głowy.

Miles zadrżał.

Rozdział piętnasty

Miles wrócił do kabiny Osera, żeby jeszcze raz przeczytać wszystkie pliki

zapisane w konsolecie

komunikacyjnej. Chciał choć w części nadgonić braki związane ze znajomością

sprzętu i personelu, jako że oba

te elementy uległy znacznym zmianom od czasu jego ostatniego pobytu wśród na-

jemników dendariańskich.

Poza tym zamierzał także zapoznać się z obrazem sytuacji w Hub widzianym ok-

iem wywiadu Dendarian, czyli

aslundzkiego. W tym czasie przyniesiono mu kanapkę i kawę, które pochłonął

automatycznie, nie przykładając

wagi do smaku. Stwierdził, że nawet kawa nie jest już w stanie postawić go na

nogi, aczkolwiek jeszcze jakoś

się trzymał.

Jak tylko wystartujemy, padnę na łóżko Osera, obiecał sobie. Wiedział, że

przynajmniej część z trzydziestu

sześciu godzin lotu tranzytowego musi poświęcić na sen, w przeciwnym razie po

przybyciu na miejsce stanie się

dla swoich współpracowników nie cennym nabytkiem, ale zbędnym balastem. A

czekało go spotkanie z Cavilo,

która nawet w najbardziej sprzyjających okolicznościach sprawiała, że czuł

się jak nieopierzony młokos.

Nie mówiąc już o Cetagandanach. Miles przypomniał sobie słynny historyczny

trójstopniowy wyścig

zbrojeniowo-taktyczny.

Pociski balistyczne powietrze-powietrze stosowane początkowo do walki w

przestrzeni kosmicznej szybko stały

się przestarzałe i zostały wyparte przez broń laserową i pola masowe. Pola

masowe przeznaczone do osłaniania

statków przed meteorami i innego rodzaju śmieciami kosmicznymi, które pędziły

z szybkością do pół C,

odbijały wszystkie pociski. Natomiast broń laserowa stała się bezużyteczna w

momencie, gdy na rynek

wprowadzono Połykacz Mieczy, betański wynalazek, który wykorzystywał energię

ostrzału wroga jako własne

źródło zasilania. Podobną koncepcję zastosowano w zwierciadle plazmowym

stosowanym w czasach rodziców

Milesa - twierdzono wówczas, że działa ono w identyczny sposób w przypadku

broni plazmowej o średnim

zasięgu. Już dekadę później uzbrojenie plazmowe uznano za nieskuteczne.

Najbardziej obiecującą bronią w przypadku walk powietrznych stała się w

ostatnich latach grawitacyjna lanca

implozyjna, w której wykorzystano zmodyfikowaną technologię wiązki zgar-

niającej. Jak dotychczas różne

sztuczne pola grawitacyjne nie były w stanie zapewnić ochrony przed tą

bronią. Wiązka implozyjna uderzająca

w ciało stałe rozrywała je na drobne strzępy. Nietrudno wyobrazić sobie, co

się działo, gdy taka wiązka trafiła w

człowieka.

Niestety przy olbrzymich prędkościach i odległościach kosmicznych zakres

zasysania energii lancy implozyjnej

był kompromitujące mały - zaledwie kilkanaście kilometrów. Obecnie okręty

walczące ze sobą musiały

zmniejszać prędkość, zbliżyć się do siebie i wykonać sporo trudnych manewrów.

Biorąc pod uwagę małą

objętość tuneli skokowych, taktyka walki powietrznej zatoczyła wielkie koło i

znowu zbliżyła się to klasycznej

walki wręcz. Jedynym wyjątkiem było to, że walka w zwartych formacjach ułat-

wiała tak zwane ataki ekranów

słonecznych, czyli skupionych jąder atomów. Wyglądało więc na to, że do łask

znowu wrócił abordaż.

Przynajmniej do czasu, aż z diabelskich warsztatów zakładów zbrojeniowych wy-

jdzie na światło dzienne kolejna

niespodzianka. Miles zatęsknił przez moment za starymi dobrymi czasami mło-

dości swego dziadka, kiedy to

ludzie zabijali się nawzajem bez najmniejszych problemów z odległości

pięćdziesięciu tysięcy kilometrów.

Czysta porcja energii, parę iskier i po bólu.

Wpływ nowych imploderów na natężenie ognia artyleryjskiego mógł być bardzo

interesujący, zwłaszcza w

tunelu skokowym. Obecnie mała siła w niewielkiej przestrzeni mogła dać równie

wiele mocy na metr

kwadratowy jak znacznie większy przeciwnik, który nie mógł zmniejszyć swoich

rozmiarów do objętości

skuteczniejszej w walce. Jednak wielkość rezerw ludzkich nadal przemawiała na

korzyść silniejszego. Wielka

armia, która nie musiała liczyć się ze stratami, mogła bić się do czasu, aż w

jej szeregach pozostanie niewielu

żołnierzy, zdolnych jednakże pokonać jeszcze słabszego przeciwnika. Cetagan-

dańscy gem-lordowie nie mieli w

tym względzie przesadnych skrupułów, chociaż trzeba przyznać, że zawsze w

pierwszych szeregach posyłali na

śmierć szeregowców, albo jeszcze lepiej, obywateli zaprzyjaźnionych planet.

Miles potarł napięty kark.

W kabinie rozległo się brzęczenie blokady wejściowej. Miles podszedł do pul-

pitu konsolety i przyciskiem

otworzył drzwi. W progu stał nieśmiało szczupły ciemnowłosy mężczyzna po

trzydziestce, ubrany w szarobiały

mundur najemnika z insygniami pracownika technicznego.

- Mój panie? - odezwał się cicho.

Baz Jesek - główny inżynier floty. Niegdyś zbiegły żołnierz Cesarskich Sił

Barrayaru, wasal Milesa, w czasach

gdy ten posługiwał się tytułem lorda Vorkosigana. A oprócz tego mąż kobiety,

którą Miles kochał. Kiedyś...

Nadal. Baz, niech to diabli! Miles odchrząknął i zaczął niepewnie:

- Proszę wejść, komandorze Jesek. - Baz bezszelestnie wsunął się do środka.

Zachowywał się niepewnie, jakby

miał coś na sumieniu.

- Wróciłem właśnie ze statku pomocniczego i powiedziano mi, że tu jesteś. -

Barrayarski akcent dobrze

słyszalny w jego głosie jeszcze cztery lata temu, teraz zatarł się i

wygładził.

- Tak, przynajmniej chwilowo.

- Ja... jest mi bardzo przykro, że nie wszystko teraz wygląda tak jak w dniu,

w którym nas opuściłeś, mój panie.

Czuję się, jakbym roztrwonił posag Eleny, który otrzymała od ciebie. Nie zda-

wałem sobie sprawy z

konsekwencji ekonomicznych zabiegów wprowadzanych przez Osera, dopóki...

Nie... nie ma żadnego

usprawiedliwienia.

- Ten człowiek oszukał także Tunga - przypomniał Miles. Czuł się podle,

wysłuchując przeprosin Baza. - Z tego,

co zrozumiałem, walka nie toczyła się fair.

- Nie było żadnej walki, mój panie - rzekł powoli Baz. - I w tym cały prob-

lem. - Wyprostował się i oznajmił: -

Przyszedłem, żeby złożyć rezygnację, mój panie.

- Rezygnacja nie została przyjęta - odparł natychmiast Miles. - Po pierwsze,

wasal nie może zrezygnować z tej

funkcji, po drugie, gdzie ja teraz znajdę kompetentnego inżyniera

okrętowego... - spojrzał na chronometr - ...w

dwie godziny. I po trzecie, po trzecie... potrzebuję świadka, który stanie po

mojej stronie, gdyby coś poszło źle.

Albo jeszcze gorzej. Musisz udzielić mi wszystkich informacji na temat możli-

wości wyposażenia, jakim

dysponuje flota, a potem pomóc wykorzystać je praktycznie. Ja natomiast muszę

zapoznać cię ze szczegółami

akcji. Oprócz Eleny tylko tobie mogę zaufać na tyle, żeby powiedzieć ci całą

prawdę.

Nakłonienie skromnego technika, żeby zechciał usiąść, sprawiło Milesowi nie-

mało trudności. Kiedy w końcu

dopiął swego, przedstawił mu ekspresowy skrót swoich przygód w Hegen Hub, po-

mijając milczeniem jedynie

żałosną próbę samobójstwa podjętą przez Gregora; to była prywatna sprawa ce-

sarza i nie zamierzał zawieść jego

zaufania. Nie był specjalnie zdziwiony, gdy odkrył, że Elena nie powiedziała

nikomu o jego poprzednim, raczej

chwilowym powrocie i nieudanej ucieczce, a Baz uznał za oczywiste, że przyc-

zyną jej milczenia była osoba

ukrywającego się imperatora. Kiedy Miles dobiegł do końca swej opowieści,

poczucie winy, które gnębiło Baza,

niemal całkowicie zniknęło, ustępując miejsca wyraźnemu zaniepokojeniu.

- Jeśli cesarz zginie - jeżeli nie wróci - na Barrayarze na wiele lat zapa-

nuje chaos - stwierdził Baz. - Może już

lepiej, żeby uratowała go ta Cavilo, niż miałbyś, panie, ryzykować...

- Moje słowa. Właśnie tak zamierzałem postąpić - wtrącił Miles. - Szkoda

tylko, że nie wiem, co o tym

wszystkim myśli sam Gregor. - Urwał. - Jeżeli stracimy Gregora i przegramy

bitwę w tunelu skokowym, to

Cetagandanie staną u naszych drzwi dokładnie wtedy, gdy wewnętrzne rozgrywki

w kraju sięgną zenitu. Będzie

to dla nich pokusa nie do odparcia. Pomyśl, cóż za wyzwanie - zawsze pragnęli

Komarru. Staniemy oko w oko z

kolejną inwazją cetagandańską. Tym razem będzie ona równie niespodziewana dla

nas, jak i dla nich. Nawet

jeśli wolą atakować zgodnie z długofalowym planem, to na pewno nie prze-

puszczą takiej okazji - okazji, która

być może trafia się raz na wiele wieków.

Obaj mężczyźni poruszeni tą wizją zabrali się do przeglądania specyfikacji

technicznych, a Miles od razu

przypomniał sobie powiedzenie pewnego starożytnego polityka: „Szukając

gwoździa, zgubiono podkowę...”.

Dotarli niemal do końca przeglądu wyposażenia, gdy włączył się ekran holowidu

i ujrzeli na nim twarz oficera

łącznikowego.

- Admirale Naismith? - Żołnierz spojrzał z wyraźnym zainteresowaniem na

Milesa, po czym powiedział: - W

doku cumowniczym jest pewien człowiek, który chce z panem rozmawiać.

Twierdzi, że ma ważne informacje.

Miles szybko wyrzucił z głowy ponure przeświadczenie, że oto objawił się „za-

pasowy” zabójca Cavilo.

- Podał swoje dane? - spytał.

- Kazał przekazać, że nazywa się Ungari, sir. Tylko tyle nam powiedział.

Miles głośno odetchnął. W końcu przybyła odsiecz! A może ktoś sprytnie

podszył się pod kapitana, aby zostać

wpuszczonym na statek?

- Czy możesz pokazać mi go na holowidzie? Ale tak, żeby nie widział, że jest

filmowany.

- Naturalnie, sir. - Twarz oficera zniknęła, a na ekranie pojawił się obraz

luku cumowniczego „Triumpha”.

Kamera holowizyjna wykonała najazd na dwóch mężczyzn w kombinezonach pra-

cowników technicznych z

Aslundu. Miles odetchnął z ulgą. Kapitan Ungari. I, niech Bóg go błogosławi,

sierżant Overholt.

- Dziękuję, oficerze. Niech ktoś przyprowadzi tych ludzi do mojej kabiny. -

Spojrzał na Baza i dodał: -

Powiedzmy, za dziesięć minut. - Rozłączył się i wyjaśnił szybko Bazowi: - To

mój zwierzchnik z CesBez-u.

Dzięki Bogu! Ale... nie wiem, czy potrafię mu wyjaśnić twój dość szczególny

status uchodźcy. To znaczy, on

jest ze służby bezpieczeństwa, nie żandarmerii i nie sądzę, by twój stary

nakaz aresztowania znajdował się w tej

chwili na pierwszym miejscu ich priorytetów, jednak... Myślę, że będzie

prościej, jeśli nie będziesz się pchał im

przed oczy, dobrze?

- Hmm... - mruknął Baz. - Rozumiem, że mam się odmeldować i zająć pil-

niejszymi sprawami?

- Nie żartuję, Baz... - Przez chwilę Miles miał ochotę powiedzieć Bazowi,

żeby zabierał Elenę i wiał stąd gdzie

pieprz rośnie, ale rzekł tylko: - Wkrótce zacznie się prawdziwe szaleństwo.

- Jakże mogłoby być inaczej, skoro dowodzi nami Szalony Miles - odparł Baz z

szerokim uśmiechem. Ruszył w

kierunku wyjścia.

- Nie jestem tak nieobliczalny jak Tung. Dobry Boże, czyżby przylgnęło do

mnie takie przezwisko?

- Ach, to tylko taki stary żart. Zna go zaledwie kilku najstarszych najem-

ników dendariańskich - rzucił Baz i

przyspieszył kroku.

A jest ich naprawdę niewielu, pomyślał Miles. Ten dowcip bynajmniej go nie

śmieszył. Baz zniknął za

drzwiami.

Ungari. W końcu ktoś, kto się wszystkim zajmie. Gdyby tylko był tu ze mną

Gregor, rozmyślał, mógłbym już

teraz skończyć całą tę przygodę. No, ale przynajmniej dowiem się, jak na

ostatnie wydarzenia zapatruje się

Nasza Strona. Dopiero teraz poczuł, jak bardzo jest zmęczony i złożył głowę

na ramionach, na pulpicie

konsolety. Uśmiechał się przy tym szeroko. Pomoc w końcu nadeszła.

Miles drzemał krótką chwilę, aż brzęczyk przy drzwiach wyrwał go z niespoko-

jnego snu. Szybko przetarł

zaspaną twarz i wcisnął przycisk na konsolecie, mówiąc:

- Proszę wejść.

Rzucił okiem na chronometr i ze zdumieniem stwierdził, że błogi stan nieświa-

domości trwał zaledwie cztery

minuty. Czuł, że najwyższy czas na zwolnienie tempa.

Do pokoju wszedł Chodak i dwóch innych Dendarian, a za nimi kapitan Ungari i

sierżant Overholt. Obaj

Barrayarczycy mieli na sobie ciemnobrązowe kombinezony, noszone przez kadrę

kierowniczą na Aslundzie. Bez

wątpienia mieli przy sobie odpowiednie identyfikatory i przepustki. Miles

powitał ich szczęśliwym uśmiechem.

- Sierżancie Chodak, proszę zaczekać ze swoimi ludźmi na zewnątrz. - Chodak

był najwyraźniej rozczarowany,

że tym razem nie będzie uczestniczył w interesującym spotkaniu. - I proszę

sprawdzić, czy pani komandor Elena

BothariJesek jest już wolna. Jeśli tak, niech do nas dołączy. Dziękuję.

Ungari zaczekał, aż drzwi za żołnierzami się zamkną, po czym niecierpliwie

ruszył w kierunku Milesa. Ten

wstał i zasalutował zwierzchnikowi.

- Cieszę się, że pana...

Przerwał, gdy zauważył, że Ungari nie odpowiada na żołnierskie pozdrowienie.

Ku jego zdumieniu kapitan

chwycił go za poły i podniósł do góry. Miles czuł, że z trudem powstrzymuje

się, by nie przesunąć dłoni na jego

szyję.

- Vorkosigan, ty idioto! W jaką cholerną grę wplątałeś się tym razem?!

- Znalazłem Gregora, sir. Ja...- Tylko nie mów mu, że przedtem go zgubiłeś. -

Właśnie przygotowuję

ekspedycję, która ma go odbić. Tak się cieszę, że mnie pan znalazł. Jeszcze

godzina i spóźniłby się pan.

Moglibyśmy wymienić się informacjami i...

Ungari bynajmniej nie zwolnił uścisku, a jego usta nadal były zaciśnięte jak

imadła.

- Wiemy, że znalazłeś cesarza. Wpadliśmy na wasz ślad w areszcie konsorcjum.

Ale potem trop urywał się

znienacka.

- Dlaczego nie skontaktował się pan z Eleną? Byłem przekonany, że pan to

zrobi - proszę posłuchać... Może

zechce pan usiąść?- I, do cholery, postawić mnie na ziemi? Ungari wyraźnie

nie przejmował się tym, że Miles z

trudem sięga palcami stóp podłogi. - Chciałbym dowiedzieć się, jak sprawa wy-

gląda z waszego punktu

widzenia. To dla mnie bardzo ważne.

Ungari puścił Milesa i ciężko dysząc, usiadł na wskazanym fotelu, a raczej

ostrożnie przycupnął na jego skraju.

Gestem nakazał Overholtowi przyjęcie pozycji „spocznij”. Miles z wyraźną ulgą

stwierdził, że Overholt wrócił

do formy, chociaż na pewno był zmęczony i spięty. Jednak, bądź co bądź, kiedy

ostatni raz widział sierżanta, ten

leżał bez życia na środku holu stacji konsorcjum.

- Kiedy sierżant Overholt doszedł do siebie, ustalił, że zabrano cię do

aresztu konsorcjum, ale kiedy tam dotarł,

ciebie już nie było. Myślał, że to oni gdzieś was wysłali, natomiast pra-

cownicy aresztu byli przekonani, że to on

jest odpowiedzialny za wasze zniknięcie. Rozdawał łapówki na prawo i lewo i w

końcu dowiedział się

wszystkiego od przymusowego robotnika, którego pobiliście. Niestety dopiero

następnego dnia, kiedy ten

człowiek był w stanie mówić...

- Czyli żyje - stwierdził Miles. - To dobra wiadomość. Grę... martwiliśmy się

o niego.

- Tak, tak. Początkowo Overholt nie skojarzył nazwiska ze spisu niewolników z

osobą cesarza, nie był bowiem

informowany o jego zniknięciu.

Przez twarz sierżanta przemknął wyraz irytacji na wspomnienie niesprawiedli-

wości niektórych dowódców.

- Dopiero gdy spotkał się ze mną, odkryliśmy całą prawdę. Jeszcze raz

prześledziliśmy całą historię i

sprawdziliśmy wszystkie miejsca, w których byłeś, z nadzieją, że wpadniemy na

jakiś ślad. I gdy dotarliśmy do

aresztu, zrozumiałem, że zaginionym więźniem jest właśnie cesarz Gregor.

Straciliśmy wiele dni.

- Byłem pewien, że skontaktuje się pan z Eleną Bothari-Jesek. Ona wiedziała,

gdzie się udaliśmy. Wie pan

przecież, że ona jest moim wasalem, ta informacja znajduje się w aktach.

Ungari obdarzył Milesa morderczym spojrzeniem, ale nie skomentował ani słowem

własnego zaniedbania.

- Dopiero kiedy pierwsza fala agentów Barrayaru dotarła do Hub, mogliśmy roz-

począć szeroko zakrojone

poszukiwania...

- Mój Boże! Więc w domu cały czas wiedzieli, że Gregor jest w Hub. Bałem się,

że Illyan niepotrzebnie skieruje

wszystkie siły na Komarr lub, nie daj Boże, na Escobar.

Ungari znowu zacisnął pięści.

- Vorkosigan, co zrobiłeś z cesarzem?!

- Jest w bezpiecznym miejscu, ale grozi mu poważne niebezpieczeństwo. - Miles

przerwał, po czym po namyśle

dodał: - To znaczy chwilowo nic mu nie jest, ale sytuacja może ulec zmianie

wraz z taktycznymi...

- Wiemy, gdzie jest. Trzy dni temu nasz agent wytropił go w szeregach Wo-

jowników Randalla.

- Pewnie minąłem się z nim o włos - stwierdził Miles. - Byłem w areszcie,

więc i tak nie mieliśmy szansy

natknąć się na siebie... no i co w związku z tym zamierzacie zrobić?

- Formujemy grupę ratunkową; nie wiem, ilu ludzi wejdzie w jej skład.

- Co z pozwoleniem na przejście przez przestrzeń terytorialną Pol?

- Nie sądzę, żeby przejmowali się takimi drobiazgami.

- Musimy ostrzec naszych ludzi! Nie mogą siłą przebić się przez Pol! Prze-

cież...

- Oficerze, Vervain przetrzymuje naszego cesarza! - zacietrzewił się Ungari.

- Nie zamierzam tłumaczyć...

- To nie Vervain przetrzymuje Gregora, ale komandor Cavilo - wtrącił niecier-

pliwie Miles. - Nie robi tego z

pobudek politycznych, ale dla własnych celów. Sądzę - nie jestem całkowicie

pewien - że rząd Vervainu nie ma

zielonego pojęcia o jej „gościu”. Trzeba wytłumaczyć naszej grupie ratun-

kowej, że nie może posunąć się do

aktów przemocy, dopóki nie rozpocznie się inwazja cetagandańska.

- Co?

Miles zawahał się, lecz kontynuował:

- To znaczy, że nic pan nie wie o inwazji cetagandańskiej? - Urwał. - No cóż,

pańska ignorancja w tej sprawie

wcale nie oznacza, że Illyan niczego się nie domyśla. Nawet jeśli nasi ludzie

nie zauważyli podejrzanych ruchów

wojsk na terytorium cesarstwa, to wystarczy, żeby służba bezpieczeństwa po-

liczyła wszystkie okręty wojenne

Cetagandy, które opuściły bazy, a uświadomi sobie, że szykuje się coś

wielkiego. Nie wierzę, że nawet w

obecnej sytuacji, gdy zniknięcie Gregora wzbudziło taką panikę, nikt w całym

kraju nie śledzi wydarzeń w

innych częściach galaktyki. - Ungari siedział jak wmurowany, toteż Miles bez

przeszkód kontynuował

przemowę. - Podejrzewam, że flota cetagandańska zajmie w pierwszej kolejności

przestrzeń terytorialną

Vervainu, a następnie, przy cichej pomocy komandor Cavilo, opanuje Hegen Hub.

Wszystko rozegra się bardzo

szybko. Zamierzam przerzucić Wolną Najemną Flotę Dendarii na drugą stronę

systemu i stawić opór najeźdźcy

przy vervainskim tunelu skokowym. Chciałbym zatrzymać ich inwazję do chwili,

gdy przybędzie odsiecz, czyli

eskadra wysłana na pomoc Gregorowi. Mam nadzieję, że oprócz zespołu negocja-

cyjnego w jej skład wejdą także

okręty wojenne... A tak przy okazji, czy ma pan jeszcze ten pusty formularz

kontraktu najemniczego, który

otrzymał pan od Illyana?

- Ty, mój panie - zaczął Ungari, gdy w końcu odzyskał głos - nigdzie nie

polecisz, ale udasz się prosto do naszej

kryjówki na stacji Aslund. Tam zaczekasz spokojnie - cicho jak mysz pod mi-

otłą - aż przybędą ludzie Illyana i

zabiorą cię z moich oczu!

Miles uprzejmie zignorował ten nierozsądny wybuch emocji.

- Na pewno zebrał pan sporo danych do raportu, który miał pan przedstawić Il-

lyanowi. Może mógłbym

wykorzystać część tych informacji?

- Napisałem już raport, ale został na stacji Aslund. Mam tam wszystko: dane

na temat ruchów sił powietrznych i

flot najemnych, informacje o rozmiarach oddziałów, lecz...

- Znam te wszystkie dane. - Miles postukał niecierpliwie dłonią o pulpit kon-

solety Osera. - Cholera! Szkoda, że

zamiast uganiać się za mną, nie spędził pan ostatnich dwóch tygodni na stacji

Vervain.

Ungari zazgrzytał zębami.

- Vorkosigan, teraz wstaniesz i pójdziesz grzecznie ze mną i sierżantem Over-

holtem. Jeśli wolisz, Overholt może

wynieść cię stąd siłą.

Miles spojrzał kątem oka na sierżanta, który najwyraźniej myślał już o użyciu

przemocy.

- To poważny błąd, sir. O wiele gorszy niż ten, który popełnił pan, nie kon-

taktując się z Eleną. Proszę poczekać,

aż zapoznani pana z aktualną sytuacją strategiczną...

Tego było już za wiele dla Ungariego.

- Overholt, bierz go! - wrzasnął.

Sierżant rzucił się na Milesa, ten jednak zdołał włączyć przycisk alarmowy na

konsolecie komunikacyjnej.

Szybko wyrwał fotel lotniczy z podłogi i zasłonił się przed ciosami. W kilka

sekund później drzwi do kabiny

rozsunęły się z sykiem i do środka wpadł Chodak, dwaj strażnicy, a na końcu

Elena. Overholt, który gonił

Milesa wokół pulpitu konsolety, znalazł się dokładnie na linii strzału

ogłuszacza. Chodak otworzył ogień i

sierżant momentalnie zwalił się na ziemię, a Miles odruchowo jęknął. Ungari

zerwał się na równe nogi, ale jego

zapędy natychmiast ostudził widok czterech luf ogłuszaczy wycelowanych w jego

głowę. Miles czuł, że zaraz

się rozpłacze lub, co gorsza, wybuchnie śmiechem, a żadna z tych możliwości

nie była w obecnej sytuacji

pożądana. Wobec tego wyprostował się i poczekał, aż oddech wróci mu do normy.

- Sierżancie Chodak, zabierzcie tych mężczyzn do aresztu na „Triumphie”.

Wsadźcie ich do celi... sąsiadującej z

celą Metzova i Osera - polecił.

- Tak jest, admirale.

Ungari milczał dumnie, jak przystało na schwytanego szpiega, i dał się pok-

ornie wyprowadzić z pomieszczenia,

chociaż gdy spojrzał na Milesa, żyły na jego szyi pulsowały wściekle.

I nawet nie mogę podać mu serum prawdy, pomyślał z żalem Miles. Agent o

takiej pozycji jak Ungari na pewno

miał wszczepiony implant, który uaktywniał się pod wpływem serum, powodując

reakcję alergiczną na tę

substancję. W takim przypadku zwyczajowa dawka specyfiku nie powodowała u

przesłuchiwanego euforii, ale

szok anafilaktyczny i śmierć. Chwilę później do kabiny weszli dwaj kolejni

żołnierze i wynieśli nieprzytomnego

Overholta na noszach nieważkościowych.

Gdy wszyscy opuścili pomieszczenie, Elena odezwała się:

- Dobrze, a teraz powiedz mi o co tu chodzi?

Miles westchnął głęboko.

- To był, niestety, mój szef z Cesarskiej Służby Bezpieczeństwa, kapitan Un-

gari. Nie był w ugodowym nastroju.

W oczach Eleny pojawiły się iskierki rozbawienia.

- Dobry Boże, Miles! Metzov, Oser, Ungari - jesteś doprawdy utrapieniem dla

swoich dowódców. Tylko co

zrobisz, gdy trzeba będzie ich wszystkich wypuścić?

Miles potrząsnął ponuro głową.

- Nie mam najmniejszego pojęcia.

W ciągu godziny flota odleciała ze stacji Aslund. Zgodnie z zaleceniem Milesa

zachowano absolutną ciszę w

eterze, co naturalnie wpędziło Aslundczyków w prawdziwą panikę. Miles siedz-

iał w centrum komunikacyjnym

„Triumpha” i ze stoickim spokojem wysłuchiwał kolejnych komunikatów, żądań i

próśb pracowników stacji.

Postanowił, że da się ponieść naturalnemu biegowi wydarzeń i nie będzie in-

terweniować, chyba że Aslundczycy

otworzą do nich ogień. Wiedział, że dopóki nie oswobodzi Gregora, musi za

wszelką cenę zwodzić Cavilo, tak

by myślała, że wszystko idzie po jej myśli.

Naturalny bieg wydarzeń dawał bowiem większą gwarancję zrealizowania jego

planów niż postępowanie

zgodne z ustalonym schematem. Sądząc po informacjach napływających przez kon-

soletę komunikacyjną,

Aslundczycy wypracowali sobie trzy możliwe wytłumaczenia tego nagłego ruchu.

Pierwsze zakładało, że flota

najemna opuszcza Hub w związku z otrzymaniem tajnej informacji o spodziewanym

ataku. Druga teoria głosiła,

że najemnicy odlatują, żeby przyłączyć się do któregoś z wrogów Aslundu; na-

tomiast zgodnie z trzecią,

najbardziej katastroficzną wersją, flota zamierzała pierwsza zaatakować

któregoś z potencjalnych wrogów

planety, przy czym wszelkie konsekwencje takiego ataku wygarbowano by na ple-

cach Aslundczyków. W

związku z tym wszystkie wojska Aslundu postawiono w stan najwyższej goto-

wości: wezwano dodatkowe

oddziały, ściągnięto dodatkowe siły do Hub i uaktywniono rezerwy. Aslundczycy

w szybkim tempie nadrabiali

stratę, za jaką uważali nagły odwrót floty najemnej.

Miles odetchnął z ulgą, gdy ostatni okręt floty Dendarian opuścił rejon As-

lundu i wydostał się na otwartą

przestrzeń. Zanim Aslundczycy oprzytomnieli na tyle, by wysłać za nimi grupę

pościgową, było już za późno.

Naturalnie ewentualne okręty pościgowe w końcu wpadną na flotę najemną w

pobliżu wejścia do tunelu

skokowego Vervainu, ale wtedy łatwiej będzie przekonać niedawnych so-

juszników, aby wsparli siły Dendarian

w walce przeciwko Cetagandanom.

Najważniejsza była teraz synchronizacja działań i czas. Miles zdawał sobie

sprawę, że jeśli Cavilo nie wysłała

jeszcze Cetagandanom ustalonego sygnału, to nagły ruch okrętów Dendarian może

ją odwieść od tego zamiaru.

A wówczas najemnicy powstrzymają inwazję bez oddania jednego strzału. Idealny

manewr wojenny, zgodnie z

najlepszą definicją admirała Arala Vorkosigana. Rzecz jasna, rozpęta się

wtedy wielka awantura polityczna, a

wielu w kraju będzie mnie ścigać z żądzą mordu w oczach, ale mam nadzieję, że

tatuś zrozumie wyższą

konieczność, rozmyślał Miles. Gdyby wydarzenia potoczyły się zgodnie z takim

scenariuszem, jego taktyczne

cele zostałyby znacznie okrojone. Wówczas musiałby jedynie przeżyć i ocalić

Gregora, co w zestawieniu z

obecną sytuacją wydawało się rozkosznie, absurdalnie wręcz łatwe. Problem

tylko w tym, czy Gregor chce być

ocalony...

Miles, ziewając, doszedł do wniosku, że drzewo strategii, które zasadził,

będzie uzupełniać o dalsze gałęzie w

miarę rozwoju wydarzeń. Na razie udał się do kabiny Osera, padł na łóżko i

przespał jak kamień dwanaście

godzin.

Obudziła go oficer do spraw łączności, która skontaktowała się z nim za po-

mocą konsolety komunikacyjnej.

Miles w samej bieliźnie poczłapał do pulpitu i padł ciężko na fotel.

- Tak, słucham?

- Prosił pan, żeby zawiadamiać go o aktualnej sytuacji na stacji Vervain.

- Tak, dziękuję.

Miles przetarł zaspane oczy i spojrzał na chronometr. Do przybycia na miejsce

zostało dwanaście godzin.

- Czy zauważono jakieś podejrzane poruszenie na stacji lub w tunelu skokowym

Vervainu?

- Jeszcze nie, sir.

- Dobrze. Nadal trzymajcie rękę na pulsie. Muszę wiedzieć wszystko o ruchu

wychodzącym ze stacji. Jakie jest

aktualne opóźnienie przekazu między nami a stacją?

- Trzydzieści sześć minut, sir.

- Hmm. Świetnie. Proszę przesłać mi ostatnią informację. - Ziewając prze-

raźliwie, Miles oparł się ciężko o

pulpit konsolety i spojrzał na ekran holowidu. Na płytce pojawiła się twarz

wysokiego rangą oficera armii

Vervainu, który żądał wyjaśnienia niespodziewanych ruchów floty oserańskiej/

dendariańskiej. Treść tego

przekazu była zbliżona do rozpaczliwych komunikatów słanych przez As-

lundczyków. Nigdzie ani śladu Cavilo.

Miles połączył się ponownie z kobietą pełniącą dyżur przy systemie nadawczo-

odbiorczym. - Proszę przekazać

nadawcom, że ich wiadomość bardzo ucierpiała po przetworzeniu przez nasz

deszyfrator i jest niezrozumiała.

Niech natychmiast prześlą ją jeszcze raz z odpowiednio wzmocnionym sygnałem

nadawczym.

- Tak jest, sir.

Następne siedemdziesiąt minut Miles poświęcił na doprowadzenie się do

porządku. Wziął prysznic, przebrał się

w idealnie dopasowany mundur (nie zapomniał o butach), który przyniesiono,

gdy spał, i zjadł przyzwoite

śniadanie. Do sali dowodzenia dotarł akurat w chwili, gdy rozpoczął się drugi

przekaz. Tym razem u boku

vervainskiego oficera stała w buńczucznej pozie sama komandor Cavilo. Oficer

jeszcze raz powtórzył

komunikat. Najwyraźniej skorzystano z rady Milesa i wzmocniono sygnał, gdyż

tym razem głos mężczyzny

brzmiał znacznie donośniej i ostrzej. Gdy skończył, Cavilo dodała:

- Natychmiast wyjaśnijcie wasze zachowanie, w przeciwnym razie uznamy was za

agresora i podejmiemy

działania odwetowe.

Tego tylko było trzeba Milesowi. Rozparł się wygodnie w fotelu i wygładził

mundur Dendarian, upewnił się

przy tym, że kamera holowizyjna uchwyci dokładnie jego admiralskie naszywki.

- Proszę włączyć system nadawczy - zwrócił się do operatorki, po czym przy-

brał najstosowniejszy, jak mu się

wydawało, wyraz twarzy: śmiertelna powaga i zero uczuć.

- Mówi admirał Miles Naismith, dowódca Wolnej Najemnej Floty Dendarii. Dalsze

słowa są przeznaczone

wyłącznie dla uszu pani komandor Cavilo. Wypełniłem swoją misję co do joty,

zgodnie z pani rozkazami.

Pragnę przy tym przypomnieć o nagrodzie, jaką mi pani obiecała. Jakie są

dalsze instrukcje? Odbiór.

Oficer przepuściła nagranie przez szyfrator.

- Sir - zagadnęła nieśmiało. - Jeśli ta informacja jest poufna, czy powin-

niśmy nadawać ją przez ogólnodostępny

kanał wojskowy Vervainu? Vervainczycy będą musieli odkodować wiadomość i

przetworzyć sygnał, więc jej

treść usłyszy wiele uszu.

- I o to chodzi, pani porucznik - wyjaśnił Miles. - Proszę przesłać wiado-

mość.

- Ach, tak... A gdy - jeśli - odpowiedzą, to co mam zrobić? Miles spojrzał na

chronometr.

- Zanim dotrze do nas ich odpowiedź, powinniśmy już znaleźć się w rejonie

zakłóceń otaczającym bliźniacze

słońca. Stracimy łączność co najmniej na trzy godziny.

- Mogę wzmocnić sygnał, sir, i przedrzeć się przez...

- Nie, nie, pani porucznik. Tam będą potworne zakłócenia. Prawdę mówiąc,

można spokojnie założyć, że

będziemy niedostępni co najmniej przez cztery godziny. Ale proszę postarać

się, żeby wszystko wyszło

naturalnie. Dopóki Cavilo może mnie dorwać przez system nadawczo-odbiorczy,

proszę zachowywać się jak

wyjątkowo niekomunikatywny oficer komunikacyjny.

- Tak jest, sir - odparła z uśmiechem. - Rozumiem.

- Tak trzymać. Powtarzam: oczekuję maksymalnej nieskuteczności, niekompe-

tencji i ślamazarności. Rzecz

jasna, dotyczy to tylko łączności z Vervainem. Na pewno pracowała pani z

kadetami. Proszę przypomnieć sobie

ich wyczyny.

- Tak jest, sir.

Miles opuścił pomieszczenie i udał się na poszukiwanie Tunga.

Gdy operatorka odezwała się ponownie, wraz z Tungiem siedział w sali taktyc-

znej „Triumpha” zatopiony w

lekturze dysku taktycznego.

- Sir, na stacji Vervain zaszły zmiany. Wstrzymano cały wychodzący ruch

okrętów. Statki wlatujące do portu nie

dostają pozwolenia na cumowanie. Poza tym trzykrotnie wzrosła liczba zakodow-

anych komunikatów

przesyłanych kanałami wojskowymi. A przez tunel skokowy przeszły właśnie

cztery potężne okręty wojenne.

- W jakim kierunku? Do Hub czy na Vervain?

- Na Vervain, panie.

Tung odchylił się na oparcie.

- Po potwierdzeniu danych proszę przesłać je przez komputer do mapy taktyc-

znej.

- Tak jest, sir.

- Dziękuję - zakończył Miles. - Proszę nadal śledzić wydarzenia. Proszę także

monitorować wszystkie

komunikaty przesyłane ogólnodostępnym pasmem cywilnym. Jeśli pojawią się

jakieś plotki, chcę wiedzieć o

nich pierwszy.

- Dobrze, sir. Bez odbioru.

Tung włączył urządzenie, które w żartach nazywano „aktualizowaną mapą tak-

tyczną”. Na ekranie pojawił się

różnobarwny schemat, który zaraz został uzupełniony danymi przesłanymi przez

operatorkę. Dłuższą chwilę

studiował obraz czterech okrętów wojennych, które opuściły stację.

- Zaczęło się - stwierdził ponuro. - Miałeś rację.

- A nie uważasz, że to my jesteśmy przyczyną takiego pośpiechu?

- Nie. Nie ruszaliby tych okrętów ze stacji, gdyby nie były pilnie potrzebne

gdzie indziej. Lepiej zabieraj swój

tyłek... to znaczy przenieś się na „Ariela”, synu.

Miles nerwowo zagryzł wargę i spojrzał na schemat tego, co w myślach nazywał

swoją „małą flotą”. Siedział w

sali taktycznej „Ariela”. Na ekranie pojawił się obraz samego „Ariela” i

dwóch innych statków - najszybszych,

jakimi dysponowała flota Dendarian. Jego osobista eskadra ofensywna: szybka,

zwrotna, zdolna do

gwałtownych zmian kursu i potrzebująca niewiele miejsca na odwrót. Siłą

rzeczy, okręty te mieściły niewiele

uzbrojenia, ale jeśli wszystko odbędzie się tak, jak zakładał Miles, to uży-

cie broni będzie niepotrzebne, a nawet

niewskazane.

Obecnie w sali taktycznej „Ariela” znajdowała się mocno okrojona załoga:

Miles, Elena, która miała pełnić

funkcję oficera komunikacyjnego, i Arde Mayhew, odpowiedzialny za całą resztę

wyposażenia. Krąg

najbliższych współpracowników zebrał się na prywatną naradę. Miles

postanowił, że jeśli dojdzie do prawdziwej

walki, jego miejsce w sali taktycznej obejmie Thorne, który na razie rządził

w sali nawigacyjnej. On sam

planował w takiej sytuacji ukryć się we własnej kabinie i popełnić seppuku.

- Dobrze, obejrzyjmy sobie stację Vervain - zwrócił się do Eleny, która

siedziała w sąsiednim fotelu. Kobieta

dotknęła klawiszy na pulpicie i ekran głównego holowidu, umieszczony na

środku pomieszczenia, rozjaśnił się,

ukazując nowy obraz. Schemat celu ich ataku był przeładowany kolorami i

przecinającymi się liniami, które

odpowiadały ruchom statków, pozycjom linii zasilających przeróżne systemy

ofensywne i obronne i kanałom

komunikacyjnym. Dendarianie znajdowali się teraz w odległości niecałego mili-

ona kilometrów od stacji, co

odpowiadało mniej więcej trzem sekundom świetlnym. Zbliżali się jednak do

niej coraz wolniej, ponieważ Mała

Flota, która wysforowała się dwie godziny do przodu w stosunku do reszty

statków Dendarian, zaczęła zwalniać.

- Bez wątpienia są bardzo podekscytowani - odezwała się Elena. Podniosła dłoń

do słuchawki umieszczonej w

uchu i dodała: - Bez ustanku nawołują nas do nawiązania kontaktu.

- Ale nadal wstrzymują się z zaatakowaniem naszych jednostek - zauważył

Miles, nie odrywając wzroku od

schematu. - Cieszę się, że rozumieją, gdzie leży prawdziwe zagrożenie. Do-

brze. Powiedz im, że w końcu

rozwiązaliśmy nasze problemy z łącznością, lecz nie zapomnij podkreślić, że

zanim skontaktuję się z

kimkolwiek, najpierw muszę porozmawiać z komandor Cavilo.

- Hmm... chyba w końcu podeszła do konsolety. Widzę, że przesyłają wiadomość

ustalonym kanałem.

- Spróbuj ustalić, skąd ją wysłano. - Miles stanął za Eleną i obserwował, jak

sprawdza sieć komunikacyjną.

- Źródło sygnału przesuwa się...

Miles przymknął oczy, modląc się w duchu, lecz natychmiast otworzył je z pow-

rotem, gdy Elena triumfalnie

wykrzyknęła:

- Mam ich! Tutaj - to ten mały statek.

- Sprawdź jego kurs i profil energetyczny. Czy zbliża się do kanału

skokowego?

- Wręcz przeciwnie - oddala. - Ha!

- To szybki okręt, choć nieduży. Statek kurierski klasy Sokół - ciągnęła

Elena. - Jeśli jej celem jest Pol... i

Barrayar, to będzie musiała przeciąć nasz kurs.

Miles odetchnął głęboko.

- Dobrze, dobrze. Zaczekała, aż będzie mogła połączyć się ze mną kanałem,

którego nie mogą kontrolować jej

vervainscy zwierzchnicy. Podejrzewałem, że tak zrobi. Ciekawe, jakich kłamstw

im naopowiadała? Minęła

punkt, zza którego nie ma już odwrotu. Mam nadzieję, że o tym wie. - Za-

praszającym gestem rozłożył ręce i

utkwił wzrok w nowej linii, która pojawiła się na splątanym schemacie ruchu

powietrznego. - No, kochana.

Chodź do mnie.

Elena spojrzała na niego z ironicznym uśmiechem.

- Przeszli. Twoja ukochana zaraz pojawi się na monitorze trzecim.

Miles jednym ruchem dopadł fotela przed wskazanym ekranem i usiadł naprzeciw

płytki holowidu, która

właśnie zaczęła się rozjaśniać. Wiedział, że nadeszła chwila, w której musiał

zacząć czerpać z najgłębszych

pokładów samokontroli. Zanim na ekranie pojawiły się idealne rysy Cavilo,

szybko przybrał wyraz twarzy, który

miał oznaczać lekko pobłażliwe zainteresowanie. Ukradkiem wytarł spocone

dłonie w spodnie.

Błękitne oczy Cavilo błyszczały triumfalnie, ale trzymała się w ryzach, za-

ciskając usta i mocno ściągając brwi.

Okręty Milesa tak samo zaciskały się wokół jej statku.

- Lordzie Vorkosigan, cóż pan tu robi?

- Wypełniam pani rozkazy. Kazała mi pani przejąć dowództwo nad Dendarianami.

Chciałbym również

nadmienić, że ani razu nie kontaktowałem się z Barrayarem.

Sześciosekundowa zwłoka czasowa, jakiej potrzebowała wiązka informacji, by

dotrzeć do odbiorcy i przekazać

jego słowa nadawcy, dawała obu rozmówcom sporo czasu na przemyślenie odpow-

iedzi.

- Nie kazałam ci przelatywać na drugą stronę Hub.

Miles uniósł brwi w udawanym zdziwieniu.

- Nie jestem tak tępy, jak się pani wydaje. Przecież to oczywiste, że moja

flota jest pani potrzebna, tam gdzie

prowadzi pani akcję, czyż nie?

Tym razem Cavilo zwlekała z odpowiedzią zbyt długo, by można było złożyć to

na karb opóźnienia przekazu.

- Nie otrzymałeś wiadomości od Metzova? - zapytała.

O włos! Cóż za fantastyczna plątanina dwuznaczności.

- Nie. A co, wysłała go pani jako gońca?

Cisza.

- Tak!

Kłamstwo za kłamstwo.

- Nigdy do mnie nie dotarł. Może dał nogę? Na pewno zorientował się, że

ulokowała pani swoje uczucia w innej

osobie. Pewnie zadekował się w jakimś barze portowym i zalewa robaka. - Miles

westchnął przejmująco, jakby

szczerze współczuł nieszczęsnemu kochankowi.

Cavilo słuchała go z zainteresowaniem, które momentalnie przerodziło się we

wściekłość, gdy dotarły do niej

sugestie Milesa.

- Ty idioto! Dobrze wiem, że go przymknąłeś!

- Tak, i zachodzę w głowę, dlaczego pani do tego dopuściła. Jeśli był to wy-

padek przy pracy, powinna była pani

zabezpieczyć się przed takimi wpadkami.

Oczy kobiety przypominały szparki. Nagle zmieniła front i zaczęła się tłumac-

zyć:

- Bałam się, że Stanis ulegnie emocjom i przestanie być wiarygodny. Dlatego

dałam mu jeszcze jedną szansę,

żeby mógł dowieść, że się mylę. Wysłałam za nim cień, który miał go zabić,

gdyby on próbował zabić ciebie.

Ale gdy Metzov zniknął, ten głupek stracił orientację.

No tak, wystarczyło zamienić tryb oznajmujący na przypuszczający, a

stwierdzenie to można by uznać za

zbliżone do prawdy. Miles żałował, że nie ma przed oczami raportu tego agenta

CesBez-u, który przeniknął do

szeregów Wojowników.

- No i widzi pani? Potrzeba pani ludzi, którzy potrafią myśleć samodzielnie.

Takich jak ja.

Cavilo gniewnie odrzuciła głowę do tyłu.

- Ty moim podwładnym? Wolałabym przespać się z wężem!

Interesujący pomysł.

- Lepiej niech się pani przyzwyczaja do tej myśli. Chce pani wejść do świata,

który jest dla pani obcy, a ja znam

go doskonale. Vorkosiganowie stanowią integralną część klasy wyższej Bar-

rayaru. Może pani skorzystać z usług

doskonałego przewodnika.

Cisza.

- No, właśnie. Próbuję... muszę ocalić waszego cesarza, a ty blokujesz jego

drogę do wolności. Jazda stąd!

Miles spojrzał ukradkiem na mapę taktyczną.Tak trzymać. Dobrze, dobrze, chodź

tu do mnie.

- Pani komandor, jestem pewien, że oceniając moją osobę, pominęła pani pewien

bardzo ważny szczegół.

Cisza.

- Pozwól, że objaśnię ci swoje stanowisko, mały Barrayarczyku. Mam twojego

cesarza. Sprawuję nad nim

absolutną kontrolę.

- Świetnie. W takim razie niech on wyda mi rozkazy.

Cisza, ale stanowczo krótsza niż poprzednio.

- Poderżnę mu gardło na twoich oczach. Przepuść mnie!

- No to proszę lecieć! - Miles wzruszył ramionami. - Ale musi się pani liczyć

z poważnymi konsekwencjami.

Kobieta wykrzywiła twarz.

- Blefujesz!

- Bynajmniej. Gregor żywy jest wart znacznie więcej dla pani niż dla mnie.

Tam gdzie się pani udaje, bez niego

będzie pani nikim. Jest pani przepustką do naszego świata. A nie wiem, czy

zdaje sobie pani sprawę, że jeśli

Gregor umrze, następnym cesarzem Barrayaru mogę być ja. - A to, powiedzmy...

Nie był to jednak czas na

zagłębianie się w szczegóły zawikłanych losów barrayarskiej sukcesji.

Cavilo zastygła w bezruchu.

- On... on twierdził, że nie ma następcy. Ty też tak mówiłeś.

- Nikt nie został wyznaczony na jego następcę. I to tylko dlatego, że mój

ojciec nie chce zostać oficjalnym

sukcesorem, a nie z braku odpowiednich kandydatów. Ignorowanie więzów krwi

nie oznacza, że ich nie ma. Ja

jestem jedynym spadkobiercą swojego ojca, a on nie będzie żył wiecznie.

Zatem... ma pani wolną rękę. Proszę

ze mną walczyć, rzucać groźby. Proszę dać mi imperium, a zanim każę panią

stracić, pięknie pani podziękuję.

Cesarz Miles I - i jak to brzmi? Lepiej niż cesarzowa Cavilo? - Miles bawił

się w najlepsze. - A może uda nam

się nawiązać współpracę? Vorkosiganowie zawsze stawiali charakter ponad po-

chodzenie. Moc, która stoi za

tronem - mój ojciec ma w rękach tę władzę od wielu, może zbyt wielu lat. Gre-

gor na pewno o tym wspominał.

Nie uda się pani wysadzić go z siodła trzepotaniem rzęs. Ojciec jest odporny

na kobiece sztuczki. Ale ja znam

wszystkie jego słabości i wiem, jak je wykorzystywać. To może być moja wielka

szansa. Przy okazji, milady -

czy robi pani jakąś różnicę, którego cesarza pani poślubi?

Zwłoka przekazu pozwoliła mu obejrzeć całą gamę uczuć, jakie kolejno odma-

lowywały się na twarzy Cavilo,

gdy do jej uszu docierały zgrabne kłamstewka Milesa. Niepokój, panika i w

końcu podsycony nutką

niedowierzania podziw.

- Wygląda na to, że cię nie doceniłam. No, cóż... Wasze statki mogą prze-

prowadzić nas w bezpieczne miejsce.

Tam będziemy musieli poważnie porozmawiać.

- Zawiozę panią w bezpieczne miejsce, ale na pokładzie „Ariela”. Tu od razu

będziemy mogli zacząć rozmowy.

Cavilo zaniepokoiła się i spojrzała groźnie w kamerę.

- Nie ma mowy!

- Dobrze, pójdźmy na kompromis. Wykonam rozkazy, które wyda mi Gregor, ale

tylko on. Tak jak

powiedziałem, milady, musi się pani do tego przyzwyczaić. Dopóki nie zyska

pani stosownej pozycji społecznej,

żaden Barrayarczyk nie będzie słuchać pani rozkazów. Jeśli chce pani grać w

tę grę, musi pani poznać zasady.

Im dalej będzie pani brnęła, tym sprawy będą się bardziej komplikować. Może

również wybrać pani walkę, ale

wtedy ja zgarniam całą pulę.- Graj na czas, Cavilo! Nie daj się!

- Sprowadzę Gregora - oznajmiła.

Miles odchylił się głęboko na oparcie, przetarł twarz rękoma i pomasował

skronie, żeby choć trochę ukoić nerwy

napięte jak postronki. Trząsł się na całym ciele. Mayhew patrzył na niego

mocno zaniepokojony.

- Cholera - zaklęła cicho Elena. - Gdybym cię nie znała, pomyślałabym, że

terminowałeś u Szalonego Yurija!

Ten wyraz twarzy... Może nie wszystko zrozumiałam z tej chorej dyskusji, ale

jeśli się nie mylę, to w ciągu kilku

minut zgodziłeś się na zamordowanie Gregora, zaoferowałeś się, że przyprawisz

mu rogi, oskarżyłeś swojego

ojca o homoseksualizm, zawiązałeś spisek przeciwko niemu i wreszcie

sprzymierzyłeś się z Cavilo. Co

planujesz na bis?

- To zależy od rozwoju sytuacji. Sam nie mogę się doczekać, co będzie dalej -

przyznał Miles. - Czy byłem

przekonujący?

- Byłeś przerażający.

- To dobrze. - Ponownie wytarł dłonie o spodnie. - Zanim dojdzie do walki

okrętów, musi odbyć się bitwa na

umysły - między mną a Cavilo. Ona jest w gorszej pozycji. Jeśli tylko zdołam

zaciemnić jej obraz, zasypać ją

słowami, zalać argumentami, osaczyć tysiącami możliwości i jeżeli zdołam

przyciągnąć jej uwagę na tyle, by

spuściła wzrok z jedynego scenariusza, który jest prawdziwy...

- Zaczyna się przekaz - wtrąciła ostrzegawczo Elena.

Miles wyprostował się i spojrzał przed siebie. Na płytce holowidu pojawiła

się twarz Gregora. Najwyraźniej

cesarz żył i miał się nieźle. Na moment jego oczy rozwarły się szeroko, ale

natychmiast przybrał obojętny wyraz

twarzy.

Zza jego ramienia wyjrzała nieco rozmazana sylwetka Cavilo.

- Kochanie, powiedz mu, czego oczekujemy.

Miles wykonał najgłębszy ukłon, na jaki mógł sobie pozwolić, nie narażając

swego kręgosłupa na złamanie.

- Sir, oddaję pod twoje rozkazy Wolną Najemną Flotę Dendarii. Jesteśmy do

Twojej wyłącznej dyspozycji.

Gregor spojrzał za siebie, wyraźnie szukając wzrokiem ekranu taktycznego, po-

dobnego do tego, z którego

korzystano na pokładzie „Ariela”.

- Na Boga, przejąłeś ich, Miles. Jesteś supermanem. - Chwilowy przebłysk hu-

moru natychmiast zamaskował,

przyjmując pozę pełną wyniosłej oficjalności. - Dziękuję, lordzie Vorkosigan.

Przyjmuję na służbę wasze

oddziały.

- Jeśli zechciałbyś, sir, osobiście przybyć na pokład „Ariela”, mógłbyś

oficjalnie przejąć dowodzenie nad armią.

Cavilo wysunęła głowę ponad ramieniem cesarza i niecierpliwie wtrąciła:

- I oto wyszła cała jego perfidia. Pozwól, Gregor, że odtworzę ci to, co

mówił kilka minut temu. - Wysunęła

dłoń, wcisnęła jakiś przycisk na konsolecie i Miles ujrzał na ekranie własną

osobę oraz nagranie natchnionej

przemowy, którą wygłosił przed chwilą. Nagranie, jakżeby inaczej, zaczynało

się od uwagi o braku sukcesora, a

kończyło ofertą zajęcia przez Milesa miejsca cesarskiego oblubieńca. Żadnej

cenzury czy korekty - wszystko

odtworzono dokładnie tak, jak się odbyło.

Gregor był autentycznie zainteresowany nagraniem. Przechylił głowę i z ka-

miennym wyrazem twarzy wysłuchał

popisu Milesa aż do jego kompromitującego końca.

- Czemu cię to dziwi, Cavie? - przemówił łagodnym tonem, biorąc kobietę za

rękę i spoglądając jej głęboko w

oczy. Sądząc z wyrazu jej twarzy, rzeczywiście była zdziwiona, ale niekoniec-

znie słowami Milesa. - Wszyscy

wiedzą, że kalectwo lorda Vorkosigana doprowadziło go do szaleństwa! Od lat

opowiada wszystkim, którzy

chcą go słuchać, takie głupoty. Naturalnie ufam mu tylko tyle, ile trzeba...

Dzięki, Gregor. Zapamiętam to sobie.

...ale dopóki, dbając o swoje interesy, dba także o nasze, jest wartościowym

sojusznikiem. Dom Vorkosiganów

zawsze miał duży wpływ na politykę wewnętrzną Barrayaru. Jego dziadek, książę

Piotr, wywalczył tron dla

mojego dziadka, cesarza Ezara. W razie konieczności staną się równie silnymi

wrogami, więc wolałbym,

żebyśmy mieli ich po swojej stronie.

- Dlaczego? Eksterminacja Vorkosiganów jest równie dobrym pomysłem -

stwierdziła Cavilo, spoglądając na

Milesa.

- Kochanie, czas działa na naszą korzyść. Ojciec Milesa jest starym człow-

iekiem, a on sam to mutant. Nie

zapewni ciągłości rodu, a ludność Barrayaru nigdy nie przystanie na mutanta

na cesarskim tronie. Książę Aral

wie o tym doskonale, a i Miles zdaje sobie z tego sprawę, nawet jeśli się do

tego nie przyznaje. Natomiast gdyby

chciał, mógłby sprawić nam sporo kłopotów. Interesująca równowaga sił, co,

lordzie Vorkosigan?

Miles ponownie wykonał głęboki ukłon.

- Dużo się nad tym zastanawiałem. - Ty najwyraźniej też, dodał w myślach.

Ukradkiem zerknął na Elenę, która

już na początku monologu Gregora na temat licznych zwyrodnień Milesa zsunęła

się z krzesła na podłogę i teraz

siedziała, zasłaniając usta ręką i krztusząc się ze śmiechu. Zza szarego

rękawa zauważyła spojrzenie Milesa i

opanowała chichot, po czym z powrotem usiadła na krześle.

- No to co, Cavie? Dołączymy do mojego przyszłego wielkiego wezyra, dobrze?

Od tej chwili przejmuję

dowodzenie nad jego flotą, a twoje życzenie... - tu odwrócił się i ucałował

głowę Cavilo, która ciągle

spoczywała na jego ramieniu - ...będzie dla mnie rozkazem.

- Czy to na pewno jest rozsądne? Sam mówiłeś, że to psychol!

- Błyskotliwy, nerwowy, kapryśny, tak, ale dopóki bierze leki, nie jest

groźny. Przypuszczam, że ze względu na

liczne podróże zaniedbał chwilowo leczenie i stąd to dziwne zachowanie.

Zwłoka przekazu uległa znacznemu skróceniu, co wskazywało na zbliżanie się do

siebie obu statków.

- Dwadzieścia minut do spotkania, sir - rzuciła na boku Elena.

- Sir, przejdziesz na nasz statek, czy ja mam się udać na twój? - zapytał

uprzejmie Miles.

Gregor wzruszył ramionami.

- To zależy od komandor Cavilo.

- Wasz okręt - wtrąciła natychmiast Cavilo.

- Czekam.- W pełnej gotowości.

Cavilo przerwała połączenie.

Rozdział szesnasty

Miles obserwował na ekranie holowidu, jak pierwszy Wojownik Randalla w zbroi

kosmicznej wchodzi przez

rękaw do luku cumowniczego „Ariela”. Zaraz za potężnym komandosem pojawiło

się czterech następnych,

którzy szybko omietli skanerami wąski korytarz, przekształcony chwilowo w ko-

morę przejściową zamkniętą z

obu stron pneumatycznymi drzwiami. Nie znaleźli żadnych przeciwników, celów

czy broni automatycznej.

Komora była całkowicie czysta. Zdezorientowani żołnierze stanęli niepewnie

wokół wejścia do rękawa.

W otworze pojawił się Gregor. Miles nie był bynajmniej zdziwiony, gdy zobac-

zył, że Cavilo nie dała cesarzowi

zbroi kosmicznej. Gregor miał na sobie codzienny mundur Wojowników,

pozbawiony wszelkich insygniów;

jedyne wątpliwe zabezpieczenie stanowiły buty, ale nawet one by nie pomogły,

gdyby jeden z potężnych

komandosów nadepnął mu na odcisk. Zbroja bojowa była cudownym wynalazkiem:

odporna na ogłuszacze i

porażacze nerwów, a także większość trucizn i substancji biologicznych,

chroniła (do pewnego stopnia) przed

atakiem broni plazmowej i promieniowaniem radioaktywnym i miała wbudowane

uzbrojenie, mały komputer

taktyczny oraz urządzenia telemetryczne. Była idealna do walki wręcz. Miles

przypomniał sobie jednak, że gdy

pierwszy raz przechwycił „Ariela”, miał znacznie mniejszą załogę, niewiele

broni i ani jednej zbroi. Pamiętał

także, że wówczas kluczową rolę odegrało zaskoczenie.

Za Gregorem w luku pojawiła się Cavilo. Też miała na sobie zbroję kosmiczną,

aczkolwiek zdjęła na chwilę

hełmofon i trzymała go pod pachą niczym uciętą głowę. Rozejrzała się po

pustym korytarzu i wzruszyła

ramionami.

- No, dobra, gdzie tkwi haczyk? - zapytała donośnym głosem.

Skoro pytasz... pomyślał Miles i wcisnął przycisk na pilocie, który trzymał w

ręku.

Stłumiona eksplozja zatrzęsła ścianami korytarza. Od łuku z hukiem oderwał

się elastyczny rękaw.

Automatyczne drzwi, reagując na nagły spadek ciśnienia, natychmiast zasunęły

się, odcinając dopływ powietrza.

Świetny system, pomyślał Miles. Wcześniej kazał sprawdzić go technikom i

upewnił się, jaki efekt da

zainstalowanie min na zaciskach cumowniczych. Rzucił okiem na monitory. Okręt

Cavilo powoli obsuwał się w

dół, odpadając od ściany „Ariela”. Ten sam wybuch, który odepchnął go od

okrętu Dendarian, jednocześnie

zniszczył wszystkie czujniki i mechanizmy. Cavilo została pozbawiona

wszelkiej pomocy i broni, którą z

pewnością ukryła na pokładzie - przynajmniej do czasu, aż spanikowany pilot

odzyska kontrolę nad jednostką.

Jeśli odzyska.

- Nie spuszczaj go z oka, Bel. Nie chcę, żeby nas zaskoczył - zaordynował

Miles, łącząc się przez system

nadawczo-odbiorczy z Thorne'em, który przebywał w sali taktycznej „Ariela”.

- Jeśli pan chce, wysadzę go w powietrze...

- Poczekaj chwilę. Tu na dole mamy niezłe zamieszanie.Boże, dopomóż!

Cavilo nerwowo wcisnęła na głowę hełmofon, a jej mocno zdezorientowani ludzie

ustawili się wokół niej w

szyku obronnym. Pełna gotowość bojowa, ale żadnego celu. Miles stwierdził, że

musi dać im chwilę na dojście

do siebie, żeby nie zaczęli strzelać na oślep, jednak na tyle krótką, aby nie

pomyśleli, że...

Obejrzał się za siebie, na swój własny sześcioosobowy oddziałek odziany w

zbroje kosmiczne, i założył

hełmofon. Wiedział, że liczebność przeciwnika nie ma znaczenia. Gdy chodziło

o odbicie jednego

nieuzbrojonego zakładnika, równie dobrze sprawdzały się tysiące żołnierzy z

bronią jądrową jak jeden człowiek

z kijem golfowym. Miles uświadomił sobie ze smutkiem, że sprowadzenie całej

sytuacji do skali mikro nie robi

żadnej różnicy w jakości. Niezależnie od okoliczności zawsze istniała szansa,

że schrzani całą akcję. Miał jednak

jednego asa w rękawie: działko plazmowe, ukryte w dalszej części korytarza.

Skinął głową Elenie, nakazując

przyciągnięcie armatki. Nie była to zabawka, która sprawdzała się w pomieszc-

zeniach zamkniętych, aczkolwiek

niszczyła wszystko w zasięgu strzału. Miles obliczył, że przy odrobinie

szczęścia w przypadku, gdyby ludzie

Cavilo zdecydowali się na samobójczy atak, za pomocą działka mógłby uniesz-

kodliwić przynajmniej jednego z

nich. Nie chciał bowiem dopuścić do walki wręcz.

- Idziemy - wydał polecenie przez nadajnik na konsolecie. - Pamiętajcie o

szyku. - Wcisnął jakiś przycisk i

pneumatyczne drzwi oddzielające jego grupę od oddziału Cavilo zaczęły się

rozsuwać. Otwierały się powoli, tak

by przerazić, ale nie zaskoczyć przeciwnika.

Uaktywniono wszystkie kanały komunikacyjne i dodatkowo włączono głośnik na

korytarzu. Miles wiedział, że

jeśli jego plan ma się powieść, bezwzględnie musi mieć pierwsze słowo w nad-

chodzącej rozgrywce.

- Cavilo! - krzyknął. - Zdezaktywujcie broń i stańcie bez ruchu albo rozwalę

Gregora na atomy!

Język ciała to cudowna rzecz. Zdumiewające, jak wiele uczuć może wyrażać

ludzkie ciało skryte w masywnej,

nieprzezroczystej zbroi. Najmniejsza opancerzona postać stanęła bez ruchu z

rozłożonymi ramionami. Zamilkła i

przez kilka cennych sekund nie była zdolna do żadnych reakcji. Przyczyna była

łatwa do przewidzenia - Miles,

po prostu, wyjął jej z ust pierwsze, jakże ważne, słowa. „No i co masz na

swoją obronę, kochanie?” Wykonał

desperackie posunięcie, ale nie miał innego wyjścia. Po długich rozmyślani-

ach, w trakcie których doszedł do

wniosku, że problem zakładnika jest z logicznego punktu widzenia nierozwiązy-

walny, wybrał jedyne możliwe

wyjście: zrzucił cały problem na głowę Cavilo.

Jak na razie, udało mu się zrealizować pierwszą część planu, czyli unie-

ruchomił przeciwnika. Nie chciał jednak,

by stan ten trwał wiecznie.

- Rzuć to, Cavilo! Wystarczy jeden nerwowy ruch i cesarska narzeczona zmieni

się w osobę bez żadnego

znaczenia. A w chwilę później nie będziesz już nawet osobą. Uważaj, bo zaczy-

nasz mnie naprawdę

denerwować.

- Mówiłeś, że jest niegroźny - syknęła Cavilo do Gregora.

- Wygląda na to, że lekarze zupełnie odpuścili sobie jego terapię - podsu-

mował Gregor mocno niepewnym

głosem. - Nie, zaraz... on tylko blefuje. Zaraz ci to udowodnię.

Z rozłożonymi dłońmi Gregor podszedł prosto do armatki plazmowej. Usta Milesa

ukryte za hełmofonem

otwarły się z wrażenia. Gregor, Gregor, Gregor... powtarzał monotonnie w

myślach.

Gregor utkwił spojrzenie w Elenie. Szedł równym, miarowym krokiem. Zatrzymał

się dopiero, gdy piersią

dotknął muszki na końcu lufy działa. Jego czyn zahipnotyzował wszystkich.

Miles tak zapatrzył się na

rozgrywającą się scenę, że dopiero po dłuższej chwili zdołał przesunąć palec

te kilka strategicznych

centymetrów i wcisnąć przycisk zamykający drzwi pneumatyczne.

Przesłona nie była przystosowana do stopniowego zamykania, toteż w mgnieniu

oka zatrzasnęła się z hukiem.

Zza zamkniętych drzwi doleciały krzyki, strzały i echo kanonady plazmowej.

Cavilo w ostatniej chwili

powstrzymała jednego ze swych ludzi przed zdetonowaniem miny, umieszczonej na

ścianie w zamkniętej

komorze. Potem zapadła głucha cisza.

Miles opuścił łuk plazmowy i zdjął hełmofon.

- Dobry Boże! Tego nie przewidziałem. Gregor, jesteś geniuszem!

Gregor wyciągnął przed siebie rękę i delikatnie jednym palcem odsunął na bok

muszkę działa.

- Nie masz się czego bać - rzekł Miles. - Nie uzbroiliśmy ani tej armaty, ani

żadnej innej broni. Nie chciałem

ryzykować przypadkowego postrzału.

- Wiedziałem - mruknął Gregor, po czym odwrócił głowę i spojrzał na

zatrzaśnięte drzwi. - A co byś zrobił,

gdyby przerażenie odebrało mi władzę w nogach i nie mógłbym się ruszyć?

- Nawijałbym dalej. Próbował wypracować kompromis. Miałem w rękawie kilka in-

nych niespodzianek. Za

drugimi drzwiami schowałem oddział wyposażony w ostrą broń. W ostateczności

gotów byłem się poddać.

- Tego właśnie się obawiałem.

Zza drzwi pneumatycznych słychać było przytłumione głosy.

- Elena, zajmij się tym - rzucił Miles. - Dokończ dzieła. Postaraj się złapać

Cavilo żywcem, ale nie chcę, żeby

ucierpiał przy tym ktoś z Dendarian. Nie ryzykuj i nie wierz niczemu, co ci

powie.

- Rozumiem. - Elena niedbale zasalutowała i dołączyła do swojego oddziału,

który zabrał się do ładowania

broni. Przez nadajnik w hełmofonie skontaktowała się z dowódcą oddziału zac-

zajonego z drugiej strony

korytarza oraz z kapitanem jednego z myśliwców „Ariela”, który zbliżał się do

okrętu.

Miles delikatnie popchnął Gregora w głąb korytarza; chciał jak najszybciej

usunąć cesarza z niebezpiecznej

strefy.

- Idziemy do sali taktycznej, tam opowiem ci o wszystkim. Musisz podjąć pewne

decyzje.

Weszli do windy międzypokładowej i pojechali na wyższy poziom. Z każdym poko-

nywanym metrem Miles

odczuwał coraz większą ulgę, ponieważ tym samym Gregor oddalał się od Cavilo.

- Dopóki nie zobaczyłem cię na własne oczy - zaczął Miles - najbardziej

martwiłem się tym, że Cavilo naprawdę

zrobiła to, czym się tak chełpiła - to znaczy zawróciła ci w głowie. Wydawało

się oczywiste, że pomysły,

którymi tryskała, pochodziły od ciebie. Nie miałem pojęcia, co zrobić w

takiej sytuacji - jedynym rozsądnym

wyjściem byłoby udawanie, że jej wierzę, do czasu aż mógłbym cię przekazać w

ręce ekspertów na Barrayarze.

Jeśli przeżyłbym wystarczająco długo, żeby to zrobić. Nie wiedziałem, czy i

kiedy przejrzysz jej plany.

- Och, od razu wiedziałem, co szykuje - oburzył się Gregor. - Patrzyła na

mnie takim samym głodnym wzrokiem

co niegdyś Vordrozda. I kilku pomniejszych kanibali. Na kilometr czuję smród

pochlebcy żądnego władzy.

- Mój pan przewyższa mnie mądrością. - Miles wykonał dłonią schowaną w zbroi

gest pełen kurtuazji. - Czy

wiesz, że sam sobie ocaliłeś życie? Nawet gdybym nie przybył ci na odsiecz,

Cavilo i tak odstawiłaby cię

bezpiecznie do domu.

- To nic takiego - zaprotestował Gregor. - Musiałem jedynie udawać, że nie

mam ani krzty honoru. - Miles

uświadomił sobie, że w oczach Gregora nie ma w ogóle radości ani dumy.

- Nie da się oszukać uczciwego człowieka - stwierdził niepewnie Miles. - Tym

bardziej kobiety. Co byś zrobił,

gdyby rzeczywiście odwiozła cię na Barrayar?

- To zależy. - Gregor utkwił wzrok w przeciwległej ścianie. - Gdyby zdołała

cię zabić, ja zabiłbym ją. - Spojrzał

w bok, gdy wysiedli z windy. - Tak jest lepiej. Może... może istnieje jakiś

sposób, by dać jej szansę?

Miles zamrugał ze zdumienia oczami.

- Na twoim miejscu byłbym ostrożny z dawaniem jej jakichkolwiek szans. Nawet

bardzo niewielkich. Myślisz,

że zasługuje na to? Czy zdajesz sobie sprawę z tego, co zrobiła, jak wielu

ludzi zdradziła?

- Częściowo. Ale...

- Ale co?

Gregor zniżył głos do prawie niesłyszalnego szeptu.

- Szkoda, że w prawdziwym życiu nie ma takich kobiet.

...i tak właśnie przedstawia się aktualna sytuacja taktyczna w rejonie Hegen

Hub i przestrzeni terytorialnej

Vervainu - oznajmił Miles na zakończenie swojej przemowy do Gregora. Znajdow-

ali się w opustoszałej sali

odpraw „Ariela”. Za drzwiami stał na straży Arde Mayhew, pilnując, by nikt

nie przeszkadzał im w rozmowie.

Miles zaczął swój wykład, jak tylko Elena zameldowała, że wszyscy ludzie

wroga zostali unieszkodliwieni i

znaleźli się pod kluczem. W tym czasie zdjął niewygodną zbroję i przebrał się

w szary mundur Dendarianina.

Zbroję pożyczył od tej samej kobiety, która wcześniej oddała mu swój zapasowy

mundur, więc z przyczyn

oczywistych nie mógł skorzystać z instalacji sanitarnej wbudowanej w kombine-

zon.

Na środku stołu stał ekran holowidu - obraz na płytce zatrzymano. Miles

żałował, że nie można zastosować

stopklatki w czasie rzeczywistym i zatrzymać na moment wydarzeń, które

pędziły w zastraszającym tempie.

- Sam się przekonasz, że najwięcej braków w danych zdobywanych przez nasz wy-

wiad dotyczy szczegółowych

informacji na temat sił cetagandańskich. Mam nadzieję, że te ubytki choć

częściowo wypełnią Vervainczycy -

jeśli zdołamy przekonać ich do współpracy, a i Wojownicy być może puszczą

parę z gęby i w ten czy inny

sposób podzielą się z nami informacjami. - Teraz, sir, decyzja należy do cie-

bie. Walczymy czy uciekamy? W

każdej chwili możemy wycofać „Ariela” z floty i odwieźć cię do domu. Brak

tego okrętu nie ma większego

znaczenia dla brudnej i gwałtownej walki, jaka ma się rozegrać w tunelu

skokowym. Tam liczy się nie prędkość,

ale uzbrojenie i środki defensywne. Nie mam żadnych wątpliwości, którą możli-

wość wybraliby mój ojciec i

Illyan.

- Nie - zaprotestował Gregor. - Nie ma ich tutaj, więc ich opinia nie jest

najważniejsza.

- Racja. Załóżmy więc, że decydujemy się na gorszą możliwość. Czy w takim wy-

padku zechcesz przejąć

dowodzenie nad całym tym bałaganem? Nie tylko nominalnie, ale i praktycznie.

Gregor uśmiechnął się nieśmiało.

- Cóż za pokusa. Nie sądzisz jednak, że jest pewną... arogancją dowodzenie

wojskiem w bitwie, jeśli nigdy nie

walczyło się samemu?

Miles lekko poczerwieniał.

- Ja, ja też, hmm, stanąłem przed podobnym dylematem. Ale oboje znamy człow-

ieka, który może temu zaradzić

- to Ky Tung. Jak tylko wrócimy na „Triumpha”, musimy z nim porozmawiać. -

Urwał. - A poza tym jest wiele

innych rzeczy, w których możesz nam pomóc. Jeśli oczywiście zechcesz.

Gregor potarł z namysłem szczękę i spojrzał podejrzliwie na Milesa.

- Jakich rzeczy, lordzie Vorkosigan?

- Zalegalizuj istnienie Wolnej Najemnej Floty Dendarii. Powiedz Vervainc-

zykom, że są oficjalną flotą osłonową

Barrayaru. Ja mogę tylko blefować, a twoje słowa stanowią prawo. Możesz do-

prowadzić do zawiązania

oficjalnego sojuszu obronnego między Barrayarem i Vervainem, a może także As-

lundem, jeśli zdołamy

przekonać ich do współpracy. Największe znaczenie mają twoje, wybacz, że to

powiem, możliwości

dyplomatyczne, a nie wojskowe. Leć na stację Vervain i zawrzyj z nimi układ.

Mam na myśli prawdziwy układ,

a nie spisany na papierze.

- Dekownik ulokowany bezpiecznie z dala od linii frontu - podsumował z go-

ryczą Gregor.

- Być może, jeśli po drugiej stronie skoku okaże się, że wygraliśmy. W prze-

ciwnym razie front sam przyjdzie do

ciebie.

- Wolałbym być zwykłym żołnierzem. Jakimś marnym porucznikiem dowodzącym

garstką ludzi.

- Z moralnego punktu widzenia nie ma znaczenia, czy odpowiadasz za kilku

ludzi, czy za kilka tysięcy.

Nieważne, ilu by zginęło, strata byłaby równie dotkliwa.

- Chcę wziąć udział w bitwie. Być może to dla mnie jedyna szansa, by zmierzyć

się z prawdziwym

niebezpieczeństwem.

- Nie wystarczy ci dreszczyk emocji, gdy fanatyczni zabójcy czyhają na ciebie

każdego dnia? Chcesz więcej?

- Chcę aktywnie uczestniczyć w walce, a nie być biernym obserwatorem. To jest

prawdziwe życie.

- Dobrze. Jeśli naprawdę uważasz, że najlepiej przysłużysz się wszystkim,

którzy nadstawiają karku w tej

wojnie, jako jakiś tam oficer, to naturalnie zrobię wszystko, co w mojej

mocy, żeby ci w tym dopomóc -

oświadczył desperacko Miles.

- Auu - mruknął Gregor. - Potrafisz zadawać śmiertelne ciosy językiem. - Ur-

wał. - Układy polityczne, mówisz?

- Gdybyś był tak łaskaw, sir.

- Och, przestań - westchnął Gregor. - Odegram rolę, którą mi wyznaczyłeś. Ro-

bię to od urodzenia.

- Dziękuję. - Przez moment Miles chciał przeprosić Gregora, zaoferować mu

jakieś pocieszenie, ale szybko

zrezygnował z tego zamiaru. - Kolejną niewiadomą w tej grze są Wojownicy Ran-

dalla. Ale jeśli się nie mylę,

znajdują się teraz w kompletnej rozsypce. Zastępca ich dowódcy zniknął bez

śladu, a pani admirał opuściła ich

w najgorszym momencie - a przy okazji, ciekawe, dlaczego Vervainczycy pozwo-

lili jej odlecieć?

- Powiedziała im, że udaje się na rozmowy z tobą, zasugerowała, że może prze-

ciągnąć ciebie i twoją armię na

ich stronę. Przypuszczam, że po spotkaniu zamierzała wskoczyć swoim szybkim

stateczkiem kurierskim w sam

środek zamieszania.

- Hmm. Niewykluczone, że nieświadomie utorowała nam drogę - czy nadal

zaprzecza wszelkim związkom swej

armii z Cetagandą?

- Myślę, że Vervainczycy jeszcze nie zrozumieli, iż Wojownicy torują drogę

Cetagandanom. Gdy opuszczaliśmy

stację Vervain, oni nadal składali wszystkie niepowodzenia, jakie najemnicy

odnieśli przy obronie kanału

skokowego po stronie cetagandańskiej, na karb ich niekompetencji.

- Na pewno podsuwano im spreparowane dowody, żeby nadal tak myśleli. Założę

się, że większość

Wojowników nie miała pojęcia o zdradzie, w przeciwnym razie nie dałoby się

utrzymać jej w tajemnicy.

Wszelkie układy, jakie najwyższa kadra zawarła z Cetagandanami, zostały za-

pomniane w momencie, gdy Cavilo

zajęła się realizacją swoich snów o imperium. Czy zdajesz sobie sprawę, że to

twoja zasługa? Jednym

pociągnięciem zrujnowałeś planowaną inwazję cetagandańską.

- No nie - zaprotestował Gregor. - Włożyłem w to trochę więcej wysiłku.

Miles zdecydował, że nie będzie drążyć tematu.

- Nieważne. W każdym razie musimy - powinniśmy - unieruchomić Wojowników.

Albo zablokować ich

działania, albo przynajmniej sprawić, żeby nie znaleźli się za plecami po-

zostałych uczestników gry.

- Świetnie.

- Sugeruję, żebyśmy zabawili się w starą grę w dobrego i złego gliniarza. Z

przyjemnością wcielę się w złego.

Cavilo wprowadziło dwóch strażników z ręcznymi miotaczami laserowymi. Kobieta

nadal miała na sobie zbroję

kosmiczną, teraz mocno pogiętą i poobijaną, natomiast pozbyła się hełmofonu.

Z kombinezonu usunięto

uzbrojenie i odłączono systemy komunikacyjne, jednak zablokowano wszystkie

zapięcia, w związku z czym

zbroja zmieniła się w szczelne niczym sarkofag stukilogramowe więzienie. Na-

jemnicy ustawili unieruchomioną

kobietę przy stole konferencyjnym i cofnęli się. Cavilo wyglądała niczym

statua z ruchomą głową, jak

niedokończone i ułomne dzieło Pigmaliona.

- Dziękuję, panowie. Możecie odejść - rzucił Miles. - A pani, komandor

Bothari-Jesek, proszę zostać.

Cavilo pokręciła jasnozłotą głową w geście biernego oporu, gdyż przy mocno

ograniczonej swobodzie ruchów

nie była w stanie wyraźniej zademonstrować swojej wrogości. Gdy żołnierze

wyszli z sali, spojrzała na Gregora

wzrokiem pełnym furii.

- Ty żmijo! - warknęła. - Ty bękarcie!

Gregor siedział za stołem, podparłszy brodę dłońmi. Gdy kobieta się odezwała,

powoli uniósł głowę i rzekł

zmęczonym głosem:

- Komandor Cavilo, zanim skończyłem sześć lat, straciłem rodziców w wyniku

intrygi politycznej. Na pewno

słyszałaś o tym, badając moją przeszłość. Naprawdę myślałaś, że masz do

czynienia z amatorem?

- Cavilo, od początku grałaś w niewłaściwej lidze - zaczął Miles, obchodząc

kobietę dokoła i mierząc ją

spojrzeniem pełnym zainteresowania, jakby była pucharem wygranym w jakichś

zawodach. Cavilo kręciła

głową w obie strony, by nadążyć za nim wzrokiem. - Powinnaś była trzymać się

pierwszego zleceniodawcy.

Albo drugiego, a może trzeciego? Nieważne którego... powinnaś trzymać się

jakiegoś, jakiegokolwiek, punktu

zaczepienia. Ale skrajny egocentryzm sprawił, że stałaś się słaba. Byłaś nic-

zym piórko na wietrze, każdy mógł

cię złapać. No cóż, Gregor - a musisz wiedzieć, że nie podzielam jego opinii

- uważa, że należy dać ci szansę

zapracowania na nędzny żywot.

- Brak ci odwagi, żeby wyrzucić mnie przez śluzę powietrzną! - Oczy rozbłysły

jej wściekłością.

- Nie zamierzałem tego robić. - Miles zauważył, że Cavilo doprowadza do

szaleństwo jego monotonny spacer,

więc wykonał wokół niej jeszcze jedną rundkę. - Nie. Wybiegając spojrzeniem

do przodu, myślę, że gdy się to

wszystko skończy, mógłbym wydać cię Cetagandanom. W charakterze nagrody-

niespodzianki, która nic nas nie

będzie kosztować, a z pewnością wpłynie na zmianę ich nastawienia. Założę

się, że przyjmą cię z otwartymi

ramionami, prawda? - Zatrzymał się przed nią i uśmiechnął szeroko.

Na jej twarzy widać było wielkie napięcie, a szyja pokryła się nabrzmiałymi

żyłami.

- Ale jeśli postąpisz zgodnie z naszą wolą - odezwał się Gregor - zagwaran-

tuję ci, że po zakończeniu bitwy

będziesz mogła bezpiecznie opuścić Hegen Hub przez Barrayar. Ty i ci z twoich

ludzi, którzy przeżyją i zechcą

odejść wraz z tobą. Zyskasz ponad dwumiesięczną przewagę nad pościgiem roz-

wścieczonych Cetagandan,

którzy z pewnością ruszą za tobą.

- Prawdę mówiąc - dodał Miles - jeśli odegrasz rolę, jaką ci wyznaczymy, może

nawet zostaniesz bohaterką.

Czyż to nie cudowny pomysł?

Ponure spojrzenie, jakim obdarzył go Gregor, nie było do końca udawane.

- Dorwę cię! - wysyczała Cavilo.

- To najlepszy układ, jaki możemy ci zaproponować. Ratunek. Pomoc i nowe ży-

cie daleko stąd. Masz na to

słowo Simona IIlyana. Daleko stąd, ale pilnie obserwowana.

Oczy Cavilo rozbłysły sprytem, widać było, że niepewność i wyrachowanie

wypierają powoli wściekłość.

- Czego ode mnie chcecie?

- Niewiele. Po tej awanturze oddaj całą władzę nad resztką swoich ludzi wy-

branemu przez siebie oficerowi.

Zapewne jakiemuś vervainskiemu łącznikowi - bądź co bądź to oni ci płacą.

Wprowadzisz swojego następcę w

struktury władzy Wojowników, a sama udasz się na odpoczynek do aresztu

pokładowego „Triumpha”.

- Kiedy to się skończy, nie będzie ani jednego Wojownika!

- Owszem, istnieje taka możliwość - przyznał Miles. - Zamierzałaś się ich

pozbyć. Ale musisz zrozumieć, że nie

doczekasz się lepszej oferty. Albo to, albo Cetagandanie. Ich tolerancja na

zdradę dotyczy wyłącznie

przypadków, gdy zdrada działa na ich korzyść.

Cavilo wyglądała, jakby chciała splunąć, ale zamiast tego się odezwała:

- Dobrze. Ustąpię. Masz ten swój układ.

- Dziękuję.

- Ale... - jej oczy wyglądały niczym błękitne sople lodu, gdy przemówiła ni-

skim, jadowitym tonem: -

...dostaniesz jeszcze nauczkę, mały człowieczku. Teraz jesteś na szczycie,

ale kiedyś spadniesz.

Powiedziałabym, że za dwadzieścia lat, ale wątpię, czy pożyjesz tak długo. Z

czasem przekonasz się, jak

niewiele warci są twoi lojalni przyjaciele. Żałuję, że nie zobaczę, jak

przeżują cię i wyplują na śmietnik -

zobaczysz, zostaniesz hamburgerem!

Miles zawołał żołnierzy czekających przed drzwiami.

- Zabrać ją! - rozkazał, ale zabrzmiało to niemal jak prośba o ratunek. Gdy

więźniarka wyszła, odwrócił się i

zobaczył, że Elena przygląda mu się z zainteresowaniem.

- Boże, gdy słucham tej kobiety, przechodzą mnie ciarki. - Wzdrygnął się.

- Tak? - rzucił Gregor, który nadal siedział za stołem. - Mimo to wydaje się,

że całkiem dobrze się rozumiecie.

Ty też tak myślisz, prawda?

- Gregor! - oburzył się Miles. - Elena? - zwrócił się do przyjaciółki, z

nadzieją, że stanie w jego obronie.

- Oboje jesteście bardzo skomplikowani - powiedziała niepewnie Elena. - I...

hmm, raczej niewysocy. - Miles

spojrzał na nią wściekle, więc pospiesznie dodała: - Tu chodzi bardziej o

zasadę niż konkretne zachowanie.

Gdybyś był opętany na punkcie władzy, a nie...

- Tak, tak, szalony, ale inaczej... Dobrze, mów dalej.

...to też mógłbyś uknuć taką intrygę. Miałam wrażenie, że nieźle się bawisz,

rozpracowując jej knowania.

- Chyba powinienem podziękować za komplement. - Skulił się, gdy dotarło do

niego, że za dwadzieścia lat może

być taki sam jak Cavilo. Chory z wściekłości i cyniczny. Opancerzona dusza, w

której jedyne emocje budzi

żądza władzy, intrygi i własny geniusz. Stalowa zbroja kryjąca w sobie ni-

eszczęśliwego potwora.

- Wracajmy na „Triumpha” - rzucił szybko. - Mamy sporo pracy.

Miles przemierzał niespokojnym krokiem kabinę Osera na pokładzie „Triumpha”.

Gregor stał oparty o pulpit

konsolety komunikacyjnej i obserwował go uważnie.

...naturalnie Vervainczycy nabiorą podejrzeń, ale ponieważ czują na karku

gorący oddech Cetagandan, zrobią

wszystko, żeby uwierzyć. I zawrzeć układ. Z pewnością przedstawisz go z jak

najkorzystniejszej strony, żeby

szybko dojść do porozumienia. Ale pamiętaj, żeby nie obiecać im więcej, niż

chcemy dać...

- A może pojedziesz ze mną w charakterze suflera? - wtrącił złośliwie Gregor.

Miles przystanął i chrząknął niepewnie.

- Przepraszam. Wiem, że znasz się na dyplomacji o wiele lepiej ode mnie.

Zawsze gdy jestem zdenerwowany,

plotę co mi ślina na język przyniesie.

- Tak, wiem.

Miles zdołał powstrzymać się od komentarzy, aczkolwiek nie mógł ustać w

miejscu, więc milcząco snuł się po

kajucie, dopóki ciszy nie przerwał brzęczyk.

- Dostarczyłem więźniów zgodnie z zamówieniem - z interkomu dobiegł głos

sierżanta Chodaka.

- Dziękuję, proszę wejść. - Miles nachylił się nad pulpitem i wcisnął przy-

cisk otwierający drzwi.

Chodak i jego ludzie wprowadzili do środka kapitana Ungariego i sierżanta

Overholta. Więźniowie rzeczywiście

dostarczeni zostali zgodnie z zamówieniem Milesa: umyci, ogoleni, uczesani i

ubrani w szare mundury

Dendarian opatrzone insygniami zgodnymi z rangą każdego z nich. Widać było,

że taka zmiana wyglądu

bynajmniej ich nie cieszy.

- Dziękuję, sierżancie. Pan i pańscy ludzie możecie odejść.

- Odejść? - powtórzył Chodak niepewnym głosem. Wyraźnie miał wątpliwości co

do słuszności tej decyzji. - Na

pewno nie chcesz, sir, żebyśmy przynajmniej poczekali na korytarzu? Pa-

miętasz, sir, co zdarzyło się ostatnio?

- Tym razem nie ma takiej potrzeby.

Spojrzenie Ungariego mówiło, że kapitan na miejscu Milesa nie byłby taki

pewny. Chodak z ociąganiem

podszedł do drzwi i cały czas mierząc z ogłuszacza w dwóch więźniów, powoli

wyszedł z sali.

Ungari wziął głęboki oddech i ryknął:

- Vorkosigan! Ty zbuntowany mały mutancie! Za to, co zrobiłeś, postawię cię

przed sądem, obedrę ze skóry,

wypcham trocinami i ustawię w muzeum...

Barrayarczycy nie zauważyli jeszcze Gregora, który nadal stał cicho oparty o

konsoletę. Miał na sobie zwykły

mundur najemników dendariańskich, bez żadnych szlifów, albowiem na całym

statku nie znaleziono żadnych

odznaczeń należnych cesarskiej osobie.

- Och, sir... - Miles spojrzał na cesarza, a czerwony ze złości Ungari

podążył za nim wzrokiem.

- Obawiam się, kapitanie Ungari, że będzie musiał pan ustawić się w kolejce,

ponieważ pańskie uczucia

względem Milesa podziela bardzo wiele osób - rzucił Gregor z lekkim

uśmiechem.

Ungari westchnął głęboko, ale żeby oddać mu sprawiedliwość, trzeba

podkreślić, że wśród wielu uczuć, które

malowały się na jego twarzy, najwyraźniej przebijała niesamowita ulga.

- Sir...

- Proszę o wybaczenie, kapitanie - rzekł Miles. - Potraktowałem pana i

sierżanta Overholta dosyć bezwzględnie,

ale uznałem, że mój plan ocalenia Gregora jest... hmm, jakby to powiedzieć...

nieco zbyt delikatny jak... jak...-

Na wasze nerwy. - Uznałem, że sam muszę ponieść odpowiedzialność.- Naprawdę,

lepiej, że nie widzieliście, co

zrobiłem. Sam też czułem się lepiej bez waszej opieki.

- Chorążowie nie mogą osobiście odpowiadać za tak ważne operacje. Od tego są

ich dowódcy - warknął Ungari.

- Simon Hlyan od razu by mi to wytknął, gdyby twój plan - choćby nie wiem jak

delikatny - nie powiódł się...

- W takim razie proszę przyjąć moje gratulacje. Uratował pan cesarza - pow-

iedział ze złością Miles. - On zaś,

jako pański przełożony, chciałby wydać panu kilka poleceń, oczywiście, jeśli

może pozwolić sobie na taką

arogancję.

Ungari zacisnął zęby z wściekłości. Z widocznym trudem zdołał oderwać wzrok

od Milesa i zwrócić się do

Gregora:

- Sir?

- Ponieważ pan i sierżant Overholt jesteście jedynymi funkcjonariuszami

służby bezpieczeństwa w obrębie kilku

milionów kilometrów - odezwał się Gregor - nie liczę tu lorda Vorkosigana,

który ma inne obowiązki - do czasu

gdy przybędą posiłki, mianuję was moimi bezpośrednimi podwładnymi. W razie

potrzeby będziecie pełnić

funkcje gońców. Zanim opuścimy „Triumpha”, macie podzielić się wszystkimi in-

formacjami, które posiadacie, z

funkcjonariuszami wywiadu Dendarian. Teraz są oni moimi cesarskimi, eee...

...uniżonymi sługami - podpowiedział Miles.

...wojskiem - dokończył Gregor. - Mundury, które macie na sobie (Ungari

spojrzał na szary strój z wyraźnym

obrzydzeniem), są uniformem obowiązującym w tej flocie i odtąd macie je

obowiązek nosić. Odzyskacie

barrayarskie uniformy, gdy ja odzyskam swój.

- Gdy będziecie wybierać się na stację Vervain - wtrącił się Miles - oddam do

dyspozycji Gregora jeden z

małych krążowników floty - „Ariela” oraz szybszy z dwóch naszych statków

kurierskich. Jeśli cesarz oddeleguje

was do innych zadań, proponuję, żebyście zostawili mu „Ariela”, a sami

skorzystali z mniejszego okrętu.

Kapitan „Ariela”, Bel Thorne, jest moim najlojalniejszym współpracownikiem

wśród Dendarian.

- Nadal chcesz mnie odsunąć od głównego nurtu wydarzeń, co, Miles? - zagadnął

Gregor tonem zaczepki.

Miles skłonił się lekko i odrzekł:

- Jeśli wszystko pójdzie nie tak, musimy mieć kogoś, kto nas pomści. I kto

dopilnuje, żeby wszyscy

Dendarianie, którzy przeżyją tę jatkę, otrzymali godziwą zapłatę. Przynajm-

niej tyle jesteśmy im winni.

- Tak - przyznał Gregor.

- Poza tym napisałem osobisty raport z ostatnich wydarzeń i chcę, żeby do-

starczył go pan Simonowi Illyanowi -

ciągnął Miles. - Proszę go wziąć, na wypadek gdybym... gdyby widział się pan

z nim pierwszy. - Wręczył

Ungariemu dysk z danymi.

Ungari był wyraźnie skołowany nieoczekiwanym obrotem spraw.

- Stacja Vervain? Sir, bezpieczny możesz być tylko na Pol Six.

- Ale na stacji Vervain mam do wykonania pewną misję, a co za tym idzie, ma

ją i pan, kapitanie. Chodźmy.

Wszystko wyjaśnię panu po drodze.

- Sir, zostawiasz Vorkosigana bez dozoru? - żachnął się Ungari. - Z tymi

wszystkimi najemnikami? To oznacza

kłopoty.

- Przykro mi, kapitanie - odezwał się Miles do zdezorientowanego Ungariego -

że nie mogę, nie mogę... -słuchać

pańskich rozkazów , to miał na myśli, ale nie dokończył zdania. - Jednak mam

ważniejsze sprawy na głowie.

Muszę przygotować najemników do walki, a jednocześnie nie zdradzić się ze

swoimi planami przed wrogami.

Nie jestem taki sam jak... była komandor Wojowników. Musi nas coś różnić -

może właśnie to. Grę... cesarz

wie, o co mi chodzi.

- Hmm - mruknął Gregor. - Tak, kapitanie Ungari. Oficjalnie nadaję chorążemu

Vorkosiganowi funkcję naszego

przedstawiciela w szeregach Dendarian. Robię to na własną odpowiedzialność.

Takie oświadczenie powinno

rozwiać pańskie wątpliwości.

- Tu nie chodzi o mnie, sir!

Gregor zawahał się nieznacznie.

- Dobrze, w takim razie wątpliwości co do zgodności z racją stanu Barrayaru.

Nawet Illyan będzie musiał się z

tym pogodzić. Czas na nas, kapitanie.

- Sierżancie Overholt - odezwał się Miles - aż do odwołania będzie pan oso-

bistym ochroniarzem i adiutantem

cesarza.

Overholt wyraźnie zaniepokoił się tym niespodziewanym awansem.

- Sir - szepnął ukradkiem do Milesa - nie mam odpowiedniego przeszkolenia!

Miał na myśli kurs dla straży pałacowej wymagany przez Simona Illyana i przez

niego osobiście prowadzony; z

jego absolwentów rekrutowała się najbliższa straż Gregora.

- Proszę mi wierzyć, sierżancie, że wszyscy tu mamy ten sam problem - mruknął

Miles. - Proszę robić, co w

pańskiej mocy.

W sali taktycznej „Triumpha” trwała ożywiona działalność - nie było wolnego

fotela, a na wszystkich ekranach

holowidów migały obrazy odzwierciedlające aktualne ruchy każdego statku i

całej floty. Miles stał niepewnie za

plecami Tunga i czuł się całkowicie nie na miejscu. Przypomniał sobie jeden z

dowcipów, jaki krążył niegdyś po

Akademii: „Zasada nr 1: Nie próbuj przeprogramować komputera taktycznego,

jeśli nie masz pewności, że jesteś

od niego mądrzejszy. Zasada nr 2: Komputer taktyczny jest zawsze mądrzejszy”.

I to była prawdziwa walka? Ta ciasna salka, oślepiające światła, wytarte fo-

tele? Może dowódcy rzeczywiście nie

powinni zajmować się wszystkim? Nawet w tej chwili serce waliło mu jak mło-

tem. W tak rozbudowanej sali

taktycznej bardzo łatwo było nabawić się bólu głowy od ilości podawanych

danych i zupełnie zgłupieć. Sztuka

polegała bowiem na tym, żeby przyjmować do wiadomości jedynie ważne infor-

macje, a inne wyrzucać, by nie

zaśmiecały umysłu, oraz zawsze pamiętać, że mapa niekiedy nie jest identyczna

z obszarem, który opisuje.

Miles musiał sobie co chwilę przypominać, że w tym miejscu nie on dowodzi.

Miał tylko przyglądać się, jak

robi to Tung, i uczyć od niego, jako że metody Tunga różniły się znacznie od

tych, jakich uczono w Cesarskiej

Akademii Wojskowej na Barrayarze. Miles miał prawo przejąć dowodzenie jedynie

wtedy, gdyby zaszły jakieś

ważne polityczno-strategiczne zmiany sytuacji zewnętrznej, które usunęłyby w

cień wewnętrzne priorytety

taktyczne... Modlił się, żeby nigdy nie doszło do takiej sytuacji, gdyż

wówczas musiałby zrobić coś, co miało

znacznie prostszą, ale brzydszą nazwę: zdradzić swoich ludzi.

W pewnym momencie jego uwagę zwróciła mała skokowa jednostka zwiadowcza,

która zmaterializowała się

nagle u wejścia do tunelu skokowego. Na ekranie holowidu taktycznego była to

zaledwie różowa kropeczka,

poruszająca się z wolna w spirali ciemności. Natomiast na teleekranie widać

było smukły kadłub statku,

zawieszonego jakby pomiędzy migającymi, odległymi gwiazdami. Z punktu

widzenia pilota jednostki okręt był

jakby przedłużeniem jego własnego ciała. Natomiast na jeszcze innym ekranie

holowizyjnym zjawisko

przedstawiono w postaci niezliczonych danych telemetrycznych i szeregów liczb

- ideał bliski myśli platońskiej.

Który z tych obrazów jest prawdziwy? Wszystkie... Żaden.

Z głośnika na konsolecie Tunga dobiegł głos:

- Przynęta na Rekina Jeden zgłasza się do Floty Jeden. Macie dziesięć minut.

Przygotujcie się do spotkania z

wiązką przechwytującą.

Tung uruchomił nadajnik i odparł:

- Flota gotowa do skoku. Okręty będą pokonywać tunel kolejno.

Pierwsza jednostka Dendarian, czekająca u wejścia do kanału skokowego, przy-

jęła pozycję wyjściową, jej

sylwetka rozbłysła jasno na ekranie holowidu taktycznego (chociaż na teleek-

ranie nie zaszły żadne zmiany), po

czym zniknęła. Trzydzieści sekund później podążył za nią kolejny statek,

aczkolwiek było to wyraźne

naruszenie przepisów bezpieczeństwa, jeśli chodzi o odstęp pomiędzy skokami.

Próba zdematerializowania

dwóch statków w tym samym miejscu i czasie mogła się skończyć stratą obu jed-

nostek i potężną eksplozją.

Kiedy komputer taktyczny przetworzył telemetrię wiązki przechwytującej

Przynęty na Rekina, obraz na ekranie

obrócił się tak, że ciemny wir przestrzeni reprezentujący (lecz bynajmniej

nie obrazujący) tunel skokowy został

zamieniony na obraz wiru wyjściowego z tegoż tunelu. Poza nim widniała gmat-

wanina kropek, kresek i plamek,

które odpowiadały ruchom manewrujących, lecących czy cumujących okrętów; Ce-

tagandanie na wojskowej

stacji planetarnej Vervainu - bliźniaczej odpowiedniczce stacji w Hub, gdzie

Miles wysłał Gregora. W końcu

zobaczyli cel swojej wyprawy. Naturalnie wszystko to kłamstwa, gdyż obraz do-

cierał z ponad

dziesięciominutowym opóźnieniem.

- No tak - skomentował Tung. - Ale bajzel! No to lecimy...

W pomieszczeniu rozległ się ryk alarmu skokowego. Nadeszła kolej „Triumpha”.

Miles uchwycił się kurczowo

oparcia fotela Tunga, chociaż doskonale wiedział, że wrażenie ruchu jest

czysto iluzoryczne. Przez głowę

przemknęły mu pędem myśli, urywki snów, marzenia. Trwało to chwilę, a może

godzinę, nie sposób było

określić czasu. Ucisk w żołądku i potężne mdłości, które dopadły go chwilę

później, nie miały nic wspólnego z

marzeniami. Skok się udał. W pomieszczeniu zapadła głucha cisza, gdyż wszyscy

dochodzili do siebie, ale po

chwili podjęto rozmowy dokładnie w tym miejscu, w którym przerwano je kilka

minut temu.Witajcie na

Vervain. Zapraszamy do skoku do samego piekła.

Ekran taktyczny zamigotał i na moment zgasł, a po chwili na monitorze po-

jawiły się nowe dane, dostosowane do

zmiany pozycji statku. Aktualnie wejście do tunelu skokowego tkwiło w samym

środku stacji i otoczone było

cienką nitką okrętów Marynarki Wojennej Vervainu oraz statków najemników

przejętych przez Vervainczyków.

Było już po pierwszej próbie ataku Cetagandan, ale wróg został odparty i na

razie czekał poza zasięgiem dział na

posiłki. Nieprzerwany strumień okrętów Cetagandy napływał z innego kanału

skokowego Vervainu.

Kanał ten niemal od razu wzięto siłą, gdyż z punktu widzenia najeźdźcy była

to jedyna droga do systemu. Mimo

że niespodziewany atak Cetagandan kompletnie zaskoczył Vervainczyków, to

mieli szansę na odparcie

przeciwnika i zrobiliby to, gdyby nie trzy statki Wojowników, które najwy-

raźniej nie zrozumiały rozkazu i

zamiast atakować, zaczęły się wycofywać. Cetagandanie wzmocnili więc swoje

przyczółki i zaczęli wchodzić w

przestrzeń terytorialną Vervainu przez kanał skokowy.

Drugi tunel skokowy, ten, który pokonał Miles, był lepiej przygotowany do

obrony, przynajmniej do czasu gdy

spanikowani Vervainczycy zabrali stamtąd cały sprzęt i umieścili na orbicie

własnej planety. Miles nie winił ich

za to, wybór był bardzo trudny, dlatego nic dziwnego, że postawili na obronę

własnego kraju. Tyle że teraz

Cetagandanie panoszyli się praktycznie bez przeszkód po całym układzie i nie

przejmując się okopaną ze

wszystkich stron planetą, dążyli do przejęcia kanału skokowego Hegen Hub.

Zwykle najpopularniejszą metodą atakowania kanału skokowego było wzięcie go

podstępem, przekupstwem czy

fortelem, słowem oszukując. Drugi sposób także zakładał użycie podstępu i

polegał na wysłaniu znacznych sił

naokoło, inną drogą (jeśli takowa istniała) do danej przestrzeni terytorial-

nej. Trzecia metoda to atak frontalny:

wysyłano przodem samobójczą jednostkę, która tworzyła tak zwany ekran słonec-

zny, to znaczy szczelną

warstwę nuklearnych minipocisków, powodujących powstanie fali poprzecznej,

która zmiatała wszystko, co

znajdowało się w polu jej rażenia, najczęściej także ów atakujący statek. Ni-

estety ekrany słoneczne były bardzo

kosztowne, krótkotrwałe i miały mały zasięg. Cetagandanie próbowali najwidoc-

zniej połączyć wszystkie trzy

sposoby, skoro do tej pory w przestrzeni wokół miejsca ataku unosiła się

paskudna mgła radioaktywna, a

Wojownicy pierzchali gdzie pieprz rośnie.

Istniał jednakże jeszcze jeden sposób rozprawienia się z problemem frontal-

nego ataku na tunel skokowy:

należało rozstrzelać oficera, który wpadł na taki pomysł. Miles miał cichą

nadzieję, że drogą dedukcji

Cetagandanie zdecydują się właśnie na to.

Godziny wlokły się bez końca. Miles zablokował fotel i siedział ze wzrokiem

utkwionym w centralnym ekranie,

aż oczy zaszły mu łzami i niemal wpadł w hipnotyczny trans. Wtedy zerwał się

z fotela i zaczął krążyć bez celu

między stanowiskami.

Cetagandanie przegrupowywali siły. Nagłe i niespodziewane przybycie floty

Dendarian wprowadziło w ich

szeregi chwilowe zamieszanie; musieli zmienić plany i zamiast ostatecznego

ataku na spanikowanych

Vervainczyków zdecydowali się wykonać jeszcze jeden błyskawiczny nalot, który

miał zrujnować i tak już

napięte nerwy przeciwnika. Kosztowna metoda. W tym momencie Cetagandanie

mieli co najmniej kilka

możliwości utrzymania w tajemnicy swojej liczebności czy też ruchów wojsk.

Natomiast broniący się najemnicy

dendariańscy swoim zachowaniem sugerowali, że po drugiej stronie tunelu

skokowego mają ukryte dodatkowe

siły (Kto wie, jak liczne? Z pewnością nie Miles). Przez krótką chwilę Miles

żywił nadzieję, że sama groźba

wystarczy, by Cetagandanie odstąpili od inwazji.

- Nie - powiedział Tung, gdy Miles podzielił się z nim tą optymistyczną

myślą. - Zaszli już za daleko. Rachunek

strat jest tak wysoki, iż nie mogą już udawać, że tak sobie tylko żartowali.

Nie mogą oszukać samych siebie.

Gdyby tak się stało, dowódca, który wydał rozkaz ataku, zostałby natychmiast

odesłany do domu i postawiony

przed sądem wojennym. Teraz będą walczyć do końca, choćby dlatego że admi-

ralicja zrobi wszystko, by

przykryć ich krwawiące tyłki sztandarem zwycięstwa.

- To... podłe.

- Taki jest system, synu, i nie dotyczy tylko Cetagandan. Po prostu ma sporo

wad fabrycznych i tyle. A poza tym

- Tung uśmiechnął się ponuro - jeszcze nie wszystko stracone. Spróbujemy

przekonać ich do zmiany

zapatrywań.

Siły Cetagandy ruszyły; kierunek i tempo, w jakim pokonywały przestrzeń, wy-

raźnie zdradzały ich zamiary.

Taktyka polegała na atakowaniu poszczególnych okrętów przez trzy, cztery

statki wroga i odbieraniu

przeciwnikowi zwierciadeł plazmowych. Dendarianie i Vervainczycy zamierzali

robić podobnie z maruderami

wroga. Po obu stronach znalazło się także kilku szalonych kapitanów, którzy

wyposażeni w nowe lance

implozyjne wykazywali się niezdrową brawurą. Wyszukiwali cele, których mogli

dosięgnąć ową bronią o

niewielkim zasięgu rażenia. Miles ponadto próbował śledzić ruchy okrętów Wo-

jowników, ponieważ nie

wszystkie miały na swych pokładach doradcę z Vervainu, a znacznie lepiej

byłoby, gdyby Wojownicy znaleźli

się przed siłami cetagandańskimi, a nie za plecami Dendarian.

Ciche szmery głosów i pracujących komputerów w sali taktycznej nie zmieniły

się, jak można by tego

oczekiwać. Miles podświadomie czekał na fanfary, łoskot werbli, granie kobz,

cokolwiek, co oficjalnie

rozpoczęłoby ten taniec ze śmiercią. Wiedział jednak, że jeśli kiedykolwiek

ostateczność wedrze się do tego

przytulnego pomieszczenia, to będzie to wydarzenie nagłe i nieodwołalne.

Na międzypokładowym - tak, tak, nadal znajdowali się na okręcie - holowidzie

komunikacyjnym pojawiła się

twarz oficera, który oznajmił Tungowi zdyszanym głosem:

- Tu areszt, sir. Musicie mieć się na baczności. Mieliśmy wypadek. Uciekł ad-

mirał Oser, a przy okazji uwolnił

wszystkich innych więźniów.

- Cholera! - zaklął Tung. Spojrzał na Milesa i wskazując na monitor, powiedz-

iał: - Zajmij się tym. Złap Ausona.

- Następnie odwrócił się z powrotem do ekranu taktycznego i wymamrotał: - Coś

takiego nie mogłoby się

zdarzyć za moich czasów.

Miles wsunął się na wolny fotel i za pomocą konsolety komunikacyjnej połączył

się z mostkiem kapitańskim

„Triumpha”.

- Auson! Wiadomo coś na temat Osera?

Na ekranie pojawiła się twarz poirytowanego Ausona.

- Tak. Pracujemy nad tym.

- Wyślij dodatkowe oddziały strażników do sali taktycznej, maszynowni i na

swój mostek. Nie mamy teraz

czasu na takie zabawy.

- Komu to mówisz? Widzimy jak na dłoni tych cetagandańskich bękartów! - Auson

się rozłączył.

Miles zabrał się do sprawdzania wewnętrznych kanałów bezpieczeństwa; przerwał

pracę tylko na chwilę, gdy na

korytarzu pojawił się uzbrojony po zęby oddziałek strażników. Ktoś musiał

pomóc Oserowi w ucieczce,

najpewniej jakiś lojalny oserański oficer lub grupa oficerów. To z kolei

skłaniało do głębokiego zastanowienia

nad lojalnością strażników. Ciekawe, czy Oser jest skłonny do zwarcia

szeregów z Metzovem albo Cavilo? Na

korytarzu złapano kilku najemników dendariańskich, aresztowanych w związku z

różnymi sprawami

dyscyplinarnymi, i odprowadzono ich z powrotem do aresztu; kilku innych

wróciło do cel dobrowolnie. W

magazynie urządzono zasadzkę na domniemanego szpiega, ale poza tym nie wy-

darzyło się jeszcze nic naprawdę

niebezpiecznego...

- Jest!!!

Miles włączył głośnik. Z bocznego luku „Triumpha” oderwał się mały wahadłow-

iec transportowy i powoli

zaczął się oddalać od okrętu-matki.

Miles szybko przełączył się na kanał przeciwpożarowy.

- Nie strzelać, powtarzam, nie strzelać do tego wahadłowca!

- Eee... - odezwał się niepewny głos. - Tak jest, sir. Nie strzelać.

Miles odniósł niepokojące wrażenie, że technik bynajmniej nie zamierzał ot-

wierać ognia do uciekiniera.

Najwyraźniej ucieczka była doskonale zaplanowana i zsynchronizowana w czasie,

w związku z tym później

trzeba będzie przeprowadzić prawdziwe polowanie na czarownice, by znaleźć

zdrajcę.

- Połącz mnie z tą jednostką! - krzyknął do oficera

komunikacyjnego.Zapomniałem powiedzieć, żebyś wysłał

strażnika do doku cumowniczego wahadłowców... za późno.

- Próbuję, sir, ale nikt nie odpowiada.

- Ilu ludzi jest na pokładzie?

- Kilku, nie wiemy dokładnie...

- Połącz mnie. Nawet jeśli się nie odzywają, to na pewno słuchają.

- Znalazłem wolny kanał, ale nie mam pojęcia, czy po drugiej stronie ktokol-

wiek słucha.

- Spróbuję. - Miles zaczerpnął głęboki oddech i zaczął: - Admirale Oser!

Proszę zawrócić wahadłowiec i wrócić

na „Triumpha”. Tam jest bardzo niebezpiecznie, a pan pcha się w sam środek

strefy ostrzału. Proszę wracać, a

osobiście gwarantuję, że nic się panu nie stanie...

Tung przystanął za Milesem i zauważył:

- Próbują przebić się na „Wędrowca”. Cholera, jeśli im się uda, kompletnie

rozbiją nasz szyk obronny.

Miles spojrzał na komputer taktyczny.

- Nie sądzę. Przecież umieściliśmy „Wędrowca” w grupie zapasowej, ponieważ

nie wierzyliśmy w jego

skuteczność, prawda?

- Tak, ale jeśli „Wędrowiec” da nogę, co najmniej trzech innych kapitanów-

właścicieli podąży jego śladem.

- Racja. Wojownicy uciekną, mimo że dowodzi nimi Vervainczyk, i będziemy ugo-

towani. - Miles raz jeszcze

rzucił okiem na ekran taktyczny. - Nie sądzę, by to zrobił. Admirale Oser!

Czy pan mnie słyszy?

- Akurat! - mruknął Tung i wrócił na swoje stanowisko, żeby kontrolować ruchy

Cetagandan. Cztery ich statki

zajęły miejsce na skraju formacji Dendarian, a inne starały się przebić do

środka szyku, najwyraźniej

wypracowując sobie pozycję do ataku implozyjnego. Podczas tych manewrów ceta-

gandański artylerzysta

przypadkowo wystrzelił i wiązka laserowa dosięgła samotnego wahadłowca,

zmieniając go w jasną kulę ognia.

- Dopiero gdy opuścił „Triumpha”, zorientował się, że Cetagandanie

przystąpili do ataku - szepnął Miles. -

Dobry plan, lecz fatalna synchronizacja... Mógł zawrócić... ale wolał

postawić na swoim. - Oser sam był sobie

winien, przekonywał się. Jednak ten argument nie poprawił mu nastroju.

Cetagandanie wcale nie przerwali ataku, lecz wręcz przeciwnie - kontynuowali

go z wielkim zacietrzewieniem.

Szala przechylała się lekko na korzyść Dendarian. Wiele okrętów najeźdźców

mocno ucierpiało, a z jednego

zostały tylko pogięte blachy. Kanały komunikacyjne Dendarian i Wojowników

rozgrzały się do czerwoności od

nawału meldunków. Najemnicy nie stracili jeszcze ani jednej jednostki, ale

przepadło mnóstwo uzbrojenia i

sprzętu - wróg zniszczył większość instrumentów nawigacyjnych, systemów pod-

trzymujących życie, osłon.

Następny atak mógł okazać się ostatnim.

Mogą pozwolić sobie na poświęcenie trzech okrętów za nasz jeden. Jeśli nie

zrezygnują, jeśli nadal będą

nacierać, bez wątpienia wygrają, rozmyślał Miles. Musimy czekać na posiłki.

Mijały kolejne godziny, a Cetagandanie powoli szykowali się do kolejnego ud-

erzenia. Miles kilkakrotnie udawał

się na odpoczynek do małej kajuty przy sali taktycznej, przeznaczonej do tego

właśnie celu, ale był zbyt

podekscytowany, żeby wzorem Tunga zapaść w natychmiastową, krótką, lecz

treściwą drzemkę. Wiedział przy

tym, że Tung nie udaje zmęczenia po to, żeby podnieść morale wśród załogi -

nikt nie potrafiłby imitować tak

potężnego chrapania.

Na ekranie widać było, jak kolejne siły wspierające dołączają do Cetagandan

ze wszystkich stron systemu

Vervain. Celowo zwlekali, podejmując starannie obliczone ryzyko. Im dłużej

czekali, tym więcej sił mogli

zgromadzić, lecz jednocześnie dawali przeciwnikowi czas na pozbieranie się po

uderzeniu. Bez wątpienia na

okręcie flagowym Cetagandan musiał znajdować się komputer taktyczny, który

obliczał krzywą

prawdopodobieństwa, szukając najlepszego punktu przecięcia dwóch zmiennych:

„My” i „Oni”. Gdyby tylko

cholerni Vervainczycy nie mieli takich oporów przed atakowaniem z własnej

bazy planetarnej napływających

posiłków wroga...

A tymczasem wróg był znowu gotów do akcji. Tung obserwował uważnie ekrany

swoich urządzeń, wystukiwał

różne dane na klawiaturze, wydawał rozkazy, oceniał, szacował, korygował po-

zycje... a w krótkich chwilach

przerwy bezwiednie zaciskał pięści. Miles nieświadomie naśladował ruchy

palców Tunga i rozpaczliwie

próbował zrozumieć i odtworzyć jego tok myślenia. W miarę jak kolejne czu-

jniki i nadajniki ulegały

uszkodzeniu, na ekranach pojawiało się coraz mniej danych, a obraz sytuacji

stawał się zamazany. Cetagandanie

minęli pierwszą linię oporu i uderzyli... statek Dendarian eksplodował,

kolejny, pozostałe rozpaczliwie uciekały

z pola rażenia, trzy okręty Wojowników przedarły się... sytuacja wyglądała

coraz gorzej.

- Zgłasza się Przynęta na Rekina Trzy. - Przez szum informacyjny przebił się

niespodziewanie donośny głos, aż

Miles podskoczył na fotelu. - Oczyśćcie ten tunel skokowy. Nadchodzi pomoc.

- Rychło w czas - warknął Tung, ale natychmiast zabrał się do przegrupowy-

wania szyku, tak by statki osłoniły

niewielki obszar przestrzeni przed odłamkami, pociskami i statkami wroga wy-

posażonymi w lance implozyjne.

Jednostki cetagandańskie ruch ten wyraźnie zbił z tropu, manewry okrętu Den-

darian znamionowały rychłe

zmiany. Być może najemnicy dendariańscy zbierali się do odwrotu... być może

nadarzała się fantastyczna

okazja...

- A cóż to, do diabła, jest? - wykrzyknął Tung, gdy u wylotu kanału skokowego

pojawił się dziwny, ogromny

twór, który na dodatek zaczął przyspieszać. Włączył ekran. - Jest za duży,

żeby poruszać się tak szybko. I jest za

szybki jak na takie rozmiary.

Miles od razu rozpoznał profil energetyczny jednostki, zanim jeszcze jej

obraz pojawił się na monitorze.

Wybrali się na niezłą wycieczkę, pomyślał, a głośno powiedział;

- To „Książę Serg”. Przybyło wsparcie z Barrayaru. - Westchnął głęboko i do-

dał: - Przecież obiecałem, że...

Tung zaklął okrutnie pełen nieskrywanego podziwu dla kolosa, który pojawił

się na horyzoncie. Za nim

nadciągały kolejne statki: Aslundczycy, flota Pol, a wszystkie błyskawicznie

ustawiały się w formacji

bynajmniej nie obronnej, lecz ofensywnej.

Szyk cetagandański zdawał się falować, jakby w niemym krzyku rozpaczy. Jeden

z okrętów wyposażony w

dyszę implozyjną odważnie zaatakował „Księcia Serga”, ale zanim zdołał

wystrzelić, został rozpłatany na pół,

ponieważ lance implozyjne „Księcia” ponad trzykrotnie przekraczały mocą

sprzęt cetagandański. Alianci zadali

pierwszy śmiertelny cios.

Drugi nadszedł przez łącze informacyjne - na wspólnym paśmie komunikacyjnym

nadano komunikat wzywający

Cetagandan do złożenia broni, w przeciwnym razie zostaną zniszczeni. Odezwę

wydano w imieniu

Zjednoczonej Floty Hegen Hub, a podpisali się pod nią główni dowódcy

sprzymierzonych: cesarz

GregorVorbarra i admirał książę Aral Vorkosigan.

Przez moment Miles był przekonany, że Tung zemdleje. Oddychał szybko, a potem

zakrzyknął w upojeniu:

- Aral Vorkosigan! Tutaj? A niech to diabli! - Po czym dodał nieco ciszej: -

Jakim cudem udało im się ściągnąć

go tutaj? Gdybym mógł poznać go osobiście...!

Tung, prawdziwy fanatyk historii wojskowości, był, jak przypomniał sobie

Miles, jednym z najgorętszych

wielbicieli admirała i nawet zerwany ze snu potrafił przytoczyć każdy znany

szczegół kampanii, w których brał

udział jego idol.

- Zobaczę, co da się zrobić - obiecał Miles.

- Jeśliby ci się udało, synu... - Z wyraźnym trudem Tung zdołał w końcu oder-

wać myśli od swojego ulubionego

konika, czyli badania militarnej historii wszechświata, a zająć się jej twor-

zeniem, co trzeba przyznać, było ściśle

związane z owym hobby.

Jednostki cetagandańskie zaczęły się wycofywać, najpierw w panicznym

bezładzie, potem w bardziej

zorganizowanym szyku. „Książę Serg” i jego eskadra nie zwlekali ani mil-

isekundy i natychmiast ruszyli za

uciekinierami - atakowali i uniemożliwiali zorganizowanie jakiejkolwiek

obrony, niszczyli wszelkich

maruderów. Kolejne godziny przyniosły prawdziwy pogrom Cetagandan, gdyż do

ofensywy włączyli się w

końcu Vervainczycy i rezygnując z obrony orbity, zachęceni sukcesem aliantów

ruszyli do ataku. Atak ten był

bezlitosny, gdyż mścili się za wielomiesięczne zastraszanie i przerażenie,

jakie wzbudzili w nich Cetagandanie.

Dobijanie wroga, naprawianie sprzętu i ratowanie ludzi było tak absorbujące,

że dopiero po paru godzinach

Miles uświadomił sobie, że dla floty Dendarian wojna już się skończyła. Wyk-

onali swoją robotę.

Rozdział siedemnasty

Przed opuszczeniem sali taktycznej Miles przezornie skontaktował się z

ochroną „Triumpha”, żeby zorientować

się, jak postępują poszukiwania zbiegłych aresztantów. Oser, kapitan

„Wędrowca”, dwóch innych oserańskich

oficerów oraz komandor Cavilo i generał Metzov nadal byli uznani za zaginio-

nych.

Miles był niemal pewien, że to wypadek, który widział na monitorze holowidu,

zmienił Osera i jego oficerów w

pył radioaktywny, nie wiedział jednak, czy na pokładzie wahadłowca był także

Metzov i Cavilo. Byłaby to

prawdziwa ironia losu, gdyby Cavilo zginęła z rąk Cetagandan. Aczkolwiek bez

wątpienia równie znamienne

byłoby, gdyby straciła życie z rąk Vervainczyków, Wojowników Randalla, As-

lundczyków, Barrayarczyków, czy

jakiegokolwiek innego narodu, który oszukała podczas swej krótkiej, choć

błyskotliwej kariery w Hegen Hub.

Jeśli rzeczywiście zginęła, był to zasłużony koniec, ale Miles nie chciał po-

godzić się z myślą, że w takim

przypadku ostatnie, powodowane gniewem słowa Cavilo nabierały znaczenia

klątwy zza grobu. Powinien był

bardziej obawiać się Metzova. Powinien, ale tego nie zrobił. Wzdrygnął się

nerwowo i poprosił strażnika, by

odprowadził go do kabiny.

Po drodze minął dok cumowniczy, w którym wylądował właśnie wahadłowiec z ran-

nymi. „Triumph”,

stanowiący trzon (a w istocie jedyny element) grupy rezerwowej, nie odniósł

żadnych poważniejszych

uszkodzeń, ponieważ jego ekrany osłonowe odparły wszelkie pociski wystrzelone

przez wroga. Niestety inne

jednostki nie miały tyle szczęścia. W przypadku walk w przestrzeni kosmicznej

proporcje na listach ofiar są

zwykle odwrócone w stosunku do walk lądowych - liczba zabitych przekracza

znacznie liczbę rannych -

aczkolwiek przy odrobinie szczęścia, jeśli uda się uchronić przed zniszc-

zeniem systemy podtrzymujące życie,

żołnierze mają szansę wygrzebać się z ran. Z niejakim wahaniem Miles zmienił

zdanie i podążył za procesją

rannych. Oczywiście zdawał sobie sprawę, że w ambulatorium niewiele może

pomóc.

Jak zauważył, na „Triumpha” odesłano wyłącznie ciężej rannych. Personel me-

dyczny od razu zajął się trzema

dotkliwie poparzonymi żołnierzami i jednym z poważną raną głowy. Kilku ludzi

było przytomnych i ci musieli

poczekać na swoją kolej - leżeli na noszach pod namiotami tlenowymi z oczami

zamglonymi bólem, otumanieni

środkami przeciwbólowymi.

Miles starał się zamienić z każdym żołnierzem kilka słów. Niektórzy patrzyli

nań nierozumiejącym wzrokiem,

inni wydawali się doceniać ten gest - z tymi siedział dłużej, próbując poci-

eszać i dodawać otuchy. Potem stanął

przy drzwiach i w milczeniu obserwował ambulatorium. Zewsząd otaczały go zna-

jome, przerażające zapachy,

typowe dla szpitala polowego w czasach wojny: smród środków odkażających,

krwi, spalonego mięsa, uryny,

urządzeń. W końcu poczuł, że wyczerpanie czyni go zupełnie bezużytecznym.

Miał wrażenie, że zaraz się

rozpłacze, a jego mózg wyprany jest z wszelkich myśli. Ociężale ruszył do wy-

jścia. Łóżko - tylko o tym teraz

marzył. Jeśli ktoś będzie go potrzebować, znajdzie go.

Wbił cyfry kodu na zamku kabiny Osera. Przelotnie pomyślał, że skoro jest to

teraz jego kwatera, powinien

zmienić kod. Westchnął i wszedł do środka. Gdy tylko przekroczył próg, ud-

erzyły go dwa raczej niefortunne

fakty. Po pierwsze, odprawiwszy strażnika przed wejściem do ambulatorium, za-

pomniał zawołać go z

powrotem, a po drugie - kabina nie była pusta. Zanim zdołał wycofać się na

korytarz, drzwi zasunęły się i mógł

tylko walić w nie bezsilnie pięścią.

Krwista czerwień malująca się na twarzy generała Metzova tak przykuwała uwagę

swą intensywnością, że Miles

ledwie zauważył srebrny łuk porażacza nerwów wycelowany w swoją głowę.

Metzov zdobył jakimś cudem nieco za mały szary mundur Dendarian. Komandor

Cavilo, stojąca za nim, też

miała na sobie uniform najemników, tym razem za duży. Metzov był wściekły,

ale i wyraźnie pewny siebie,

Cavilo natomiast wyglądała... dziwnie. Zdawała się rozbawiona, ale w jakiś

gorzki, ironiczny sposób. Na jej szyi

wykwitały ciemne siniaki, nie miała żadnej broni.

- Mam cię - wyszeptał Metzov triumfalnym tonem. - W końcu. - Z morderczym

uśmiechem wstał, ruszył w

kierunku Milesa i przypierając go do ściany, zacisnął potężną dłoń na jego

szyi. Rzucił na ziemię porażacz i

drugą ręką chwycił go za szyję - najwyraźniej zamierzał go udusić.

- Nigdy ci się nie uda... - zaczął Miles, ale zaraz poczuł, że z płuc uchodzi

mu całe powietrze i zaczął się dusić.

Czuł, jak jego krtań ugina się pod naciskiem i lada chwila pęknie. W głowie

mu tętniło i miał wrażenie, że

pęknie czaszka pozbawiona dopływu krwi. Tym razem nie miał szans na prze-

konanie Metzova do zmiany

zdania...

Cavilo cichutko podeszła do Metzova i niczym kot jednym płynnym ruchem chwy-

ciła porażacz nerwów, po

czym stanęła z boku.

- Stanis, kochanie - zagadnęła słodkim głosem. Metzov pochłonięty morderczym

zajęciem nawet się nie

odwrócił. Cavilo, wyraźnie parodiując sztywny sposób mówienia generała, wyre-

cytowała: - Rozsuń nogi,

dziwko, albo rozwalę ci łeb!

Metzov odwrócił głowę, a jego źrenice rozszerzyły się ze zdumienia. Ośle-

piający błękitny strumień ładunków

trafił go prosto między oczy. W ostatnim paroksyzmie zacisnął dłonie na szyi

Milesa, tak że kości krtani,

chociaż wzmocnione plastikowymi implantami, niemal pękły pod morderczym na-

ciskiem, ale w sekundę później

generał upadł ciężko na podłogę. Miles poczuł charakterystyczny smród ciała

przypalonego ładunkiem

elektrochemicznym.

Stał jak skamieniały pod ścianą, bojąc się wykonać najmniejszy ruch. Powoli

przeniósł wzrok z trupa na Cavilo.

Jej usta wykrzywiły się w uśmiechu niewymownej satysfakcji. Czy Cavilo cy-

towała generała? Co też robili w

trakcie długich godzin ukrywania się i oczekiwania w kabinie Osera? Cisza się

przedłużała.

- Nie... - zaczął chrapliwie Miles. Przełknął ślinę, odchrząknął i wy-

chrypiał: - Nie uznaj tego, broń Boże za

wymówkę, ale co cię powstrzymuje przed zastrzeleniem mnie?

Cavilo prychnęła i rzekła:

- Lepsza szybka zemsta niż żadna. Jeszcze lepsza jest powolna i okrutna, ale

najpierw muszę się z tego wyplątać.

Pewnego dnia, dzieciaku... - Uniosła porażacz nerwów, jakby zamierzała

umieścić go w kaburze, ale zmieniła

zdanie i opuściła dłoń z bronią luźno wzdłuż boku. - Przyrzekłeś, vorowski

lordzie, że wyprowadzisz mnie

bezpiecznie z Hegen Hub. Zaczęłam już wierzyć, że jesteś tak głupi, że rzec-

zywiście dotrzymasz danego słowa.

Nie uznaj tego, broń Boże, za wymówkę. Ale, załóżmy, że Oser dałby nam więcej

niż ten jeden porażacz, albo

porażacz dał mnie, a kod do kabiny Stanisowi, a nie odwrotnie, lub zabrał nas

ze sobą, tak jak go prosiłam... no

cóż, wszystko mogło się potoczyć zupełnie inaczej.

I to jak.Powoli, bardzo, bardzo ostrożnie Miles podszedł do konsolety komu-

nikacyjnej i wezwał straż. Cavilo

obserwowała go uważnym wzrokiem. Po kilku chwilach, gdy ochrona nie pojawiła

się, podeszła do niego.

- Wiesz, nie doceniłam cię - powiedziała.

- Ja zawsze cię doceniałem.

- Wiem. Nie jestem do tego przyzwyczajona... Dziękuję.

Powoli opuściła porażacz nerwów na ciało Metzova. Potem uśmiechnęła się sze-

roko, objęła Milesa i mocno

pocałowała. Idealnie wymierzyła czas: zanim zdołał zareagować, do środka

wpadła ochrona pod wodzą Eleny i

sierżanta Chodaka.

Miles wyszedł z wahadłowca „Triumpha” i przez krótki elastyczny rękaw wszedł

na pokład „Księcia Serga”. Z

zazdrością rozejrzał się po czystym, przestronnym, pięknie oświetlonym kory-

tarzu i spojrzał na ustawionych w

szeregu na baczność członków straży honorowej oraz eleganckich oficerów w

zielonych mundurach Cesarskich

Sił Barrayaru. Niepewnym spojrzeniem obrzucił swój własny szarobiały uniform

Dendarian. W porównaniu z

tym okrętem „Triumph”, duma i statek flagowy Wolnej Najemnej Floty Dendarii,

wydawał się czymś nie

wartym wspomnienia, ciasną, starą i poobijaną krypą.

Tak, tylko że nie wyglądalibyście tak pięknie, gdybyśmy nie nadstawili

naszych karków, pomyślał Miles.

Tung, Elena i Chodak też rozglądali się niepewnie dookoła, niczym turyści z

prowincji. Miles szybko przywołał

ich do porządku, żeby godnie odpowiedzieli na powitalne saluty gospodarzy.

- Komandor Natochini, pierwszy oficer „Księcia Serga” - przedstawił się bar-

rayarski oficer. - Porucznik

Yegorov, zabierze pana, admirale Naismith, i panią komandor Bothari-Yesek na

spotkanie do admirała

Vorkosigana. Ja natomiast oprowadzę pana, komandorze Tung, po „Księciu Sergu”

i z przyjemnością odpowiem

na wszystkie pańskie pytania. Naturalnie, jeśli nie będą dotyczyć rzeczy

tajnych.

- Naturalnie. - Szeroka twarz Tunga promieniała niezwykłym blaskiem. Komandor

niemal pękał z zadowolenia.

- Po naszej wycieczce i waszym zebraniu spotkamy się wszyscy z admirałem Vor-

kosiganem na lunchu w mesie

oficerskiej - ciągnął Natochini. - Ostatni raz gościliśmy kogoś na obiedzie

dwanaście dni temu - naszym gościem

był prezydent Pol i jego eskorta.

Upewniwszy się, że najemnicy doceniają zaszczyt, jaki ich spotkał, barrayar-

ski oficer poprowadził

promieniejącego Tunga i Chodaka w głąb okrętu. Zanim wyszli, Miles usłyszał,

jak Tung, chichocząc, mówi do

siebie:

- Lunch z admirałem Vorkosiganem - ho, ho, ho...

Porucznik Yegorov zaprowadził Milesa i Elenę w przeciwnym kierunku.

- Pochodzisz z Barrayaru, pani? - zagadnął Elenę.

- Mój ojciec był wiernym wasalem i sługą zmarłego księcia Piotra przez osiem-

naście lat - odparła Elena. - Zmarł

w służbie księcia.

- Rozumiem - rzekł z szacunkiem porucznik. - W takim razie zna pani tę rodz-

inę. - I to wszystko tłumaczy,

Miles przełożył sobie w myślach słowa oficera.

- Owszem.

Porucznik spojrzał nieco podejrzliwie na „admirała Naismitha”.

- Ty, panie, jak rozumiem, jesteś Betańczykiem?

- Z pochodzenia - mruknął Miles z idealnym betańskim akcentem.

- Zapewne zauważy pan, że my, Barrayarczycy, podchodzimy do wielu spraw

trochę bardziej oficjalnie, niż jest

to przyjęte w Kolonii - rzekł oficer. - Musi pan wiedzieć, że książę jest

przyzwyczajony do okazywania

należnego jego randze szacunku i poważania.

Miles z rozbawieniem słuchał jak oddany oficer próbuje w uprzejmy sposób pow-

iedzieć mu: „Mów do niego

«sir», nie wycieraj nosa rękawem i nie próbuj prowadzić tych waszych

pogawędek o równości”.

- Być może książę wyda się panu nieco groźny - ostrzegł Yegorov.

- Zadziera nosa, co?

Oficer wzdrygnął się i rzekł:

- To wielki człowiek.

- A tam... Założę się, że jeśli wlejemy w niego kilka butelek wina, to się

wyluzuje i zacznie opowiadać świńskie

kawały.

Yegorov zatrząsł się z oburzenia, ale nie powiedział nic, tylko uśmiechnął

się niepewnie. Elena, z trudem kryjąc

rozbawienie, nachyliła się do Milesa i zrugała go scenicznym szeptem:

- Admirale, zachowuj się!

- Och, dobrze, dobrze - Miles westchnął z udawaną rezygnacją.

Ponad głową Milesa porucznik uśmiechnął się do Eleny z wdzięcznością.

Miles z zachwytem oglądał wymuskane i schludne korytarze okrętu. Pomijając

już to, że „Książę Serg” był

okrętem nowym, to zbudowano go, mając na uwadze nie tylko ewentualne wojny,

ale i spotkania

dyplomatyczne, toteż jednostka została zaprojektowana tak, by nic nie tracąc

na użyteczności wojskowej, mogła

w razie potrzeby pełnić rolę latającego pałacu cesarskiego. Mijając jeden z

bocznych korytarzy, zauważył

młodego chorążego, który kierował wymianą paneli ściennych. Nie... na Boga,

oni dopiero instalowali te panele!

„Książę Serg” wyleciał poza orbitę z robotnikami na pokładzie, zauważył

Miles. Obejrzał się za siebie i spojrzał

z nagłą zazdrością na chorążego. Gdyby nie los i generał Metzov, pomyślał, ja

byłbym na jego miejscu. Gdybym

tylko przetrwał bez kłopotów na Wyspie Kiryła te marne sześć miesięcy...

Weszli na pokład oficerski. Porucznik Yegorov poprowadził ich przez przed-

pokój do spartańsko urządzonej

kabiny dowódcy, która była dwukrotnie większa od wszystkich takich sal, jakie

Miles kiedykolwiek widział na

okręcie barrayarskim. Gdy drzwi rozsunęły się, ujrzeli admirała księcia Arala

Vorkosigana, który siedział za

pulpitem konsolety.

Miles wszedł do środka na drżących nogach. Aby pokryć zakłopotanie i strach,

zagadnął pozornie lekkim tonem:

- Hej, wy imperialne lalusie, zupełnie zejdziecie na psy, jeśli będziecie

pławić się w takim luksusie!

- Ha! - Admirał Vorkosigan zerwał się zza pulpitu i pospieszył w ich kie-

runku. No tak, przecież on ma tak

mokre oczy, że nic nie widzi, pomyślał przelotnie Miles, gdy admirał zamknął

go w mocnym uścisku. Miles

skrzywił się, gwałtownie zamrugał powiekami i głośno przełknął ślinę, gdy

jego twarz zapadła się w miękkie

fałdy rękawa zielonego munduru. Zdołał jakoś opanować emocje i prawie doszedł

do siebie, zanim książę w

końcu rozluźnił uścisk i odsunął go od siebie na wyciągnięcie rąk, taksując

uważnym, pełnym troski

spojrzeniem: - Nic ci nie jest, chłopcze?

- Wszystko w porządku. Jak minął ci skok?

- W porządku - odparł książę. - Musisz wiedzieć, że były chwile, w których

wielu moich doradców chciało cię

rozstrzelać. I były momenty, kiedy się z nimi zgadzałem.

Porucznik Yegorov, któremu nie dane było oficjalnie zaanonsować nowo przy-

byłych (Miles w ogóle nie słyszał

jego słów i był pewien, że ojciec też nie zwrócił na nie uwagi), stał jak

wryty z szeroko otwartymi ustami.

Porucznik Jole lekko się skrzywił, wstał zza drugiego biurka i litościwie wy-

prowadził osłupiałego Yegorova za

drzwi.

- Dziękuję, poruczniku. Admirał docenia pańską pomoc. Na razie to wszystko...

- Jole obejrzał się przelotnie za

siebie, uniósł w zamyśleniu brwi i wyszedł za Yegorovem. Zanim drzwi się

zasunęły, Miles zobaczył, że

złotowłosy porucznik siada w swobodnej pozie na fotelu w poczekalni, jak ktoś

przygotowany na długie

czekanie. Czasami Jole umiał się znaleźć.

- Elena. - Z wyraźnym ociąganiem książę oderwał się od Milesa i podszedł do

kobiety, ujmując jej dłonie: -

Dobrze się czujesz?

- Tak, sir.

- To mnie cieszy... bardziej niż możesz sobie wyobrazić. Cordelia przesyła ci

uściski i najlepsze życzenia.

Kazała mi powtórzyć, gdybym cię spotkał... zaraz, zaraz, żebym nie

przekręcił. To było jedno z jej betańskich

powiedzonek... aha: Dom jest tam, gdzie jeśli wrócisz, muszą cię wpuścić.

- Jakbym słyszała jej głos - uśmiechnęła się Elena. - Proszę jej podziękować.

I powiedzieć... że będę pamiętać.

- Dobrze. - Książę Vorkosigan zmienił temat i wskazując na dodatkowe krzesła

przy konsolecie, zaproponował:

- Siadajcie. - Sam zajął swoje miejsce. Przez krótką chwilę jakby się od-

prężył, ale zaraz na jego twarz powróciło

zwykłe napięcie. Musi być bardzo zmęczony, uświadomił sobie Miles. Przez mo-

ment książę wyglądał na

śmiertelnie chorego. Gregor, będziesz miał się z czego tłumaczyć, dodał w

myślach. Gregor zresztą pewnie

dobrze o tym wiedział.

- Jak przebiega zawieszenie broni? - zagadnął Miles.

- Dziękuję, dobrze. Wszystkie statki Cetagandan wróciły przez tunel skokowy,

tam skąd przybyły, z wyjątkiem

tych, które mają uszkodzony napęd Necklina, systemy kontrolne lub rannych pi-

lotów - a najczęściej wszystko

naraz. Pozwolimy im naprawić dwie jednostki, tak by z mocno okrojoną załogą

mogły przeskoczyć do siebie,

reszty natomiast nie da się uratować. Zakładam, że za sześć tygodni będzie

można wznowić, w ograniczonym

zakresie, ruch handlowo-pasażerski.

Miles pokiwał głową.

- I tak kończy się wojna pięciodniowa. Nigdy nie widziałem z tak bliska floty

cetagandańskiej. Cały ten wysiłek

i ofiary zakończyły się powrotem do status quo sprzed wojny.

- Nie dla każdego. Wielu starszych oficerów z Cetagandy odwołano do stolicy,

gdzie muszą wytłumaczyć się

przed cesarzem ze swoich „niedozwolonych wybryków”. Ich los jest już przesąd-

zony.

Miles prychnął pogardliwie.

- Raczej wytłumaczyć się z porażki. „Niedozwolone wybryki”. Kto w to

uwierzy?! Po co w ogóle bawią się w

taką mistyfikację?

- To sprawa delikatnej materii, synu. Pokonany wróg powinien mieć szansę na

zachowanie twarzy. Nie wolno

jednak pozwolić, żeby zachował cokolwiek innego.

- Rozumiem, że przechytrzyłeś Polian. Ale przez cały czas myślałem, że to Si-

mon Illyan we własnej osobie

przybędzie tu, by sprowadzić nas, synów marnotrawnych, do domu.

- Bardzo chciał przylecieć, ale nie możemy obaj jednocześnie opuścić kraju.

Lada chwila mętna zasłona, jaką

zamaskowaliśmy nieobecność Gregora, spadnie i wszyscy odkryją prawdę.

- A właśnie - jak wam się udało ukryć jego zniknięcie?

- Znaleźliśmy młodego oficera bardzo podobnego do Gregora i wytłumaczyliśmy

mu, że uknuto morderczy

spisek na życie cesarza, a jego chcemy wykorzystać w charakterze przynęty.

Złoty chłopak, od razu się zgodził.

Spędził, wraz ze swoją ochroną, której wcisnęliśmy tę samą bajeczkę, kilka

tygodni w Vorkosigan Surleau.

Udawał cesarza na urlopie, miał zapewnione wszystkie wygody, oprócz poczucia

bezpieczeństwa. W końcu, gdy

nie dało się już dłużej wyciszać zaniepokojonych głosów napływających ze

stolicy, wysłaliśmy go na wycieczkę

na wieś. Ludzie wkrótce odkryją prawdę, o ile już tego nie zrobili, ale teraz

kiedy odnaleźliśmy Gregora,

będziemy mogli przedstawić im jakiekolwiek wiarygodne wytłumaczenie. Takie,

jakie on uzna za stosowne. -

Książę Vorkosigan zmarszczył lekko brwi, jednak gest ten wcale nie oznaczał

niezadowolenia.

- Byłem naprawdę zdziwiony - rzekł Miles - ale i szczęśliwy, że tak szybko

udało ci się przeprowadzić naszą

flotę przez Pol. Bałem się, że nie zechcą was przepuścić, dopóki nie zobaczą

na horyzoncie Cetagandan. A

wtedy byłoby już za późno.

- No, tak. Właśnie dlatego rozmawiasz teraz ze mną, a nie z Simonem. Będąc

premierem i byłym regentem mam

wszelkie prawa, żeby złożyć oficjalną wizytę państwową na Pol. Przedstawi-

liśmy im wykaz pięciu znaczących

not dyplomatycznych, o które zabiegali u nas od lat, i zaproponowaliśmy, żeby

omówić to zagadnienie podczas

wizyty.

- Wszystko odbyło się bardzo formalnie, oficjalne rozmowy na najwyższym

szczeblu i tak dalej, więc nikt nie

mógł się dziwić, że postanowiliśmy połączyć tę wizytę z dziewiczym rejsem

„Księcia Serga”. Zainstalowaliśmy

się na orbicie Pol, skąd wahadłowcem dojeżdżaliśmy na przeróżne spotkania i

przyjęcia (odruchowo pomasował

brzuch na wspomnienie niekończących się godzin obżarstwa). Ja cały czas

próbowałem przekonać ich władze,

by pozwoliły nam przejść przez ich przestrzeń terytorialną do Hegen Hub, po-

nieważ nie chciałem robić tego siłą.

Na szczęście wkrótce nadeszła wiadomość o napaści Cetagandan na Vervain. W

tym momencie uzyskanie

pozwolenia na tranzyt stało się zwykłą formalnością, przecież znajdowaliśmy

się zaledwie kilka dni drogi od

centrum wydarzeń. Natomiast przekonanie Aslundczyków do poparcia Polian - no,

to była o wiele trudniejsza

sprawa. Wyczyn Gregora zasługuje na uznanie. Vervainczycy nie stanowili żad-

nego problemu, ponieważ z

Cetagandą na karku sami szukali sojuszników.

- Z tego, co słyszałem, Gregor zdobył na Vervainie sporą popularność.

- Założę się, że nawet w tej chwili w ich stolicy odbywają się uroczystości

na jego cześć. - Książę Vorkosigan

spojrzał na chronometr. - Dostali bzika na jego punkcie. Być może dobrze zro-

biliśmy, pozwalając mu na obsługę

działa w sali taktycznej „Księcia Serga”. Przynajmniej z dyplomatycznego

punktu widzenia. - Książę

Vorkosigan był wyraźnie rozkojarzony.

- Cóż... zdziwiłem się, że zabrałeś go ze sobą do strefy walk. Nie przypuszc-

załem, że to zrobisz.

- Skoro już o tym wspomniałeś, musisz wiedzieć, że sala taktyczna „Księcia

Serga” była prawdopodobnie

najlepiej chronionym pomieszczeniem w całej przestrzeni terytorialnej Ver-

vainu. To, to był...

Miles z wyraźnym zafascynowaniem przyglądał się swojemu ojcu, który próbował

wydusić z siebie słowa

„absolutnie bezpieczny pomysł”, ale nie był w stanie skłamać. W końcu wybawił

go z kłopotu, kończąc:

- To był pomysł Gregora, prawda? Wydał rozkaz i musieliście wziąć go na

pokład.

- Ale poparł go całkiem dobrymi argumentami - tłumaczył się książę Vorkosi-

gan. - Propaganda robi swoje.

- Myślałem, że masz zbyt wiele... zdrowego rozsądku, by narażać go na takie

niebezpieczeństwo.

Książę badawczo oglądał swoje dłonie.

- Nie mogę powiedzieć, by ten pomysł mnie zachwycił. Ale skoro złożyłem

przysięgę na wierność cesarzowi...

Najbardziej dwuznaczny moralnie moment życia każdego opiekuna czy strażnika

nadchodzi wtedy, gdy wydaje

mu się, że znalazł racjonalne wytłumaczenie pokusy zostania władcą marione-

tek. Zawsze wiedziałem, że ta

chwila musi... nie. Wiedziałem, że jeśli ta chwila nigdy nie nadejdzie, to

znaczy, że moja przysięga jest nic nie

warta. - Urwał. - Tak czy inaczej, to był moment przełomowy. Jak odcięcie

pępowiny.

A więc Gregor zmusił cię do posłuszeństwa?Jaka szkoda, że nie mogłem zmienić

się w muchę i siedzieć tu na

ścianie, gdy do tego doszło.

- A przecież powinienem umieć się z tym pogodzić, zważywszy na wieloletnie

doświadczenia z własnym synem

- dodał nostalgicznie książę.

- Hmm... a jak tam twoje wrzody?

Książę skrzywił się boleśnie.

- Lepiej nie pytaj. - Uśmiechnął się lekko. - Ostatnio czuję się lepiej. W

zasadzie mógłbym w końcu zjeść coś

porządnego zamiast tej nędznej leczniczej papki.

Miles odchrząknął.

- Co słychać u kapitana Ungariego? - zapytał. Książę Vorkosigan spojrzał na

niego z niesmakiem.

- Nie mogę powiedzieć by był z ciebie zadowolony.

- Nie zamierzam przepraszać. Popełniłem mnóstwo błędów, ale na pewno nie było

błędem to, że nie

posłuchałem jego rozkazu i nie zaczekałem na stacji Aslund.

- Najwyraźniej nie - przyznał książę, utkwiwszy wzrok w przeciwległej

ścianie. - Jednak... to tym bardziej

przekonuje mnie, iż regularna służba to nie miejsce dla ciebie. To tak jakbyś

próbował wcisnąć w szyjkę butelki

kwadratowy korek - a nawet gorzej. Jakbyś chciał przepchnąć wielbłąda przez

ucho igielne.

Miles poczuł, że ogarnia go lekka panika.

- Nie wyrzucisz mnie z armii, prawda?

Elena, która do tej pory oglądała własne paznokcie, uznała za stosowne się

wtrącić.

- Jeśli nawet, to zawsze możesz zostać najemnikiem. Tak jak generał Metzov.

Wydaje mi się, że komandor

Cavilo będzie potrzebować nowej załogi. - Miles z trudem stłumił jęk roz-

paczy, ale Elena uśmiechnęła się

niewinnie.

- Wiecie, niemal żałowałem, że generał Metzov został zabity - rzucił książę

Vorkosigan. - Zanim powstało całe

to zamieszanie ze zniknięciem Gregora, myśleliśmy, żeby wystąpić o jego ek-

stradycję.

- Ha! Więc w końcu ustaliliście, że śmierć więźnia podczas rewolty na Komarze

była w istocie morderstwem?

Tak właśnie podejrzewałem...

Książę uniósł do góry dwa palce.

- Dwa morderstwa.

Miles zamilkł wstrząśnięty.

- Mój Boże! Czyżby zatem zanim zniknął, zdołał odnaleźć biednego Ahna? - Nie-

mal zapomniał o istnieniu

żałosnego meteorologa.

- Nie, my go znaleźliśmy. Aczkolwiek dopiero po wyjeździe Metzova. I rzeczy-

wiście, więzień z Komarru został

zakatowany na śmierć. Nie do końca celowo, najwyraźniej miał jakieś ukryte

wady wrodzone. Jednak to

morderstwo nie było, jak początkowo uznaliśmy, zemstą za śmierć strażnika,

ale dokładnie odwrotnie. Ów

strażnik - kapral z Barrayaru, osobiście brał udział w torturowaniu więźnia

lub przynajmniej wydał taki rozkaz.

Jak twierdzi Ahn, w pewnym momencie dopadły go wyrzuty sumienia i zagroził

Metzovowi, że poinformuje o

wszystkim sztab generalny.

- Metzov zamordował go w jednym ze swoich ataków szału, po czym zmusił Ahna,

żeby pomógł mu ukryć

prawdę i rozpowszechnić historyjkę o rzekomej ucieczce. Tak więc Ahn znalazł

się w pułapce. Metzov

szantażował go, lecz jednocześnie obawiał się, gdyż ten mógł świadczyć prze-

ciw niemu, gdyby prawda

kiedykolwiek ujrzała światło dzienne. Połączyła ich szczególnego rodzaju

zależność... tyle że Ahn w końcu

zdołał się z niej wyrwać. Kiedy znaleźli go agenci Illyana, był niemal uszc-

zęśliwiony i sam zaproponował, by

podać mu serum prawdy.

Miles szczerze współczuł swojemu byłemu szefowi.

- Czy coś mu teraz grozi?

- Chcieliśmy, aby zeznawał na procesie Metzova... Illyan uważał nawet, że

całą sprawę moglibyśmy obrócić na

naszą korzyść i zyskać wdzięczność rządu Komarru. Przedstawilibyśmy im tego

idiotę strażnika jako bohatera.

Metzov zostałby powieszony w geście dobrej woli cesarza i jako dowód, że

wobec prawa wszyscy - czy to

Barrayarczycy, czy Komarrczycy - są równi... śliczny scenariusz, prawda? -

Książę Vorkosigan skrzywił się z

niesmakiem. - Ale teraz... myślę, że po prostu wyciszymy całą sprawę. Znowu.

Miles westchnął głęboko.

- Metzov. Kozioł ofiarny do samego końca. Musiał mieć wyjątkowo fatalną

karmę... inna sprawa, że w pełni

sobie na nią zasłużył.

- Lepiej nie proś o sprawiedliwość, bo będzie ci dana.

- Doświadczyłem tego na własnej skórze, sir.

- Czyżby? - Książę uniósł brwi. - Hmm...

- A skoro mowa o sprawiedliwości - rzucił Miles. - Martwi mnie kwestia

zapłaty najemnikom dendariańskim.

Ponieśli spore straty, znacznie większe niż normalnie. A mają tylko moje

słowo, żadnej umowy na piśmie.

Jeśli... jeśli cesarstwo nie pomoże mi w zrealizowaniu złożonych im obietnic,

zostanę zwykłym

krzywoprzysięzcą.

Książę uśmiechnął się nieznacznie.

- Już o tym pomyśleliśmy.

- Czy Illyan wydobędzie z budżetu finansującego tajne operacje dodatkowe fun-

dusze?

- Prędzej zbankrutuje, niż zdoła pokryć te wydatki. Ale ty przecież, hmm,

masz przyjaciela na wysokim

stanowisku. Wydamy ci czek kredytowy finansowany z awaryjnego źródła Cesar-

skiej Służby Bezpieczeństwa,

do tego dojdą fundusze marynarki i prywatne dochody cesarza. Mam nadzieję, że

później zdołamy przepchnąć

przez Radę Ministrów i Radę Książąt specjalny dekret i uzyskamy umorzenie

tego długu. A teraz pokaż mi

rachunki.

Miles wyjął z kieszeni mały dysk.

- Proszę, sir. Przygotowała go główna księgowa floty Dendarian. Pracowała nad

tym przez całą noc. Niektóre

uszkodzenia zostały dopiero wstępnie oszacowane. - Położył dysk na pulpicie

konsolety.

Książę uniósł nieznacznie do góry kącik ust.

- Szybko się uczysz, chłopcze... - Włożył dysk do przeglądarki. - Po lunchu

przygotuję ci czek. Będziesz mógł

zabrać go ze sobą przed odlotem.

- Dziękuję, sir.

- Sir - wtrąciła Elena, nachylając się nad biurkiem. - Co się teraz stanie z

flotą Dendarian?

- Co tylko będziecie chcieli. Bylebyście nie kręcili się tak blisko Bar-

rayaru.

- A więc znowu zostaniemy porzuceni?

- Porzuceni?

- Kiedyś wcieliłeś nas do sił cesarskich, przynajmniej tak myślałam... Baz

też. A potem Miles nas opuścił i... na

tym koniec.

- To zupełnie jak z Wyspą Kiryła - zauważył Miles. - Co z oczu, to i z serca

- dodał żałosnym tonem. -

Przypuszczam, że przeżywali podobny upadek morale.

Książę Vorkosigan zmierzył go ostrym spojrzeniem.

- Los Dendarian - podobnie jak twoja przyszła kariera wojskowa, Milesie -

jest szczegółowo omawiany.

- Czy ja będę mógł wziąć udział w tej dyskusji? A oni?

- Damy ci znać. - Książę oparł ręce o blat pulpitu i podniósł się z miejsca.

- To wszystko, co mogę teraz

powiedzieć, nawet tobie. Idziemy na lunch, oficerowie?

Miles i Elena także wstali z ociąganiem.

- Komandor Tung nic nie wie o moim prawdziwym pochodzeniu - ostrzegł Miles. -

Jeśli sobie życzysz, to mogę

nadal odgrywać przed nim rolę admirała Naismitha.

Książę uśmiechnął się złośliwie.

- Illyan i kapitan Ungari zapewne woleliby, żeby nie niszczyć tej użytecznej

fałszywej tożsamości, która może

się nam jeszcze kiedyś przydać. Kto wie do czego? A poza tym chciałbym cię

zobaczyć w tej roli.

- Muszę zatem cię ostrzec, że admirał Naismith jest raczej... niepokorny.

Elena i książę Vorkosigan wymienili ponad głową Milesa znaczące spojrzenia i

wybuchnęli śmiechem. Miles

czekał w milczeniu, aż się uspokoją, próbując przywołać na twarz resztki god-

ności. Czekał tak stanowczo zbyt

długo.

Podczas lunchu admirał Naismith zachowywał się z uprzedzającą grzecznością,

tak że nawet porucznik Yegorov

nie mógł mu zarzucić żadnego uchybienia.

Kurier rządu Vervainu położył czek kredytowy na biurku komendanta stacji

planetarnej. Miles pokwitował

odbiór bonu odciskiem kciuka, skanografem siatkówki oka oraz kulfoniastym

podpisem admirała Naismitha,

zupełnie różnym od wystylizowanej sygnatury chorążego Vorkosigana.

- Robienie interesów z tak zacnymi dżentelmenami to czysta przyjemność -

stwierdził, chowając czek do

kieszonki zapinanej na guzik.

- Tylko tyle możemy dla was zrobić - krygował się komendant stacji skokowej.

- Nie ma pan pojęcia, co czułem,

gdy uświadomiłem sobie, że kolejny atak Cetagandan może być zarazem ostatni.

Byłem gotów oddać życie za

ojczyznę, ale wtedy właśnie pojawili się Dendarianie i nas ocalili.

- Nie zrobiliby tego bez pomocy innych - odparł kurtuazyjnie Miles. - My

tylko pomogliśmy wam utrzymać

przyczółek do czasu pojawienia się ciężkiego sprzętu.

- Ale gdybyśmy nie dali rady, to Zjednoczona Flota Hegen Hub - czy jak pan

nazywa „ciężki sprzęt” - nie

mogłaby wskoczyć w przestrzeń terytorialną Vervainu.

- Naturalnie zapłaciliśmy za to wysoką cenę - rzucił Miles.

Komendant stacji spojrzał na chronometr.

- No tak, rząd mojej planety w najbliższym czasie wyrazi swą wdzięczność w

bardziej bezpośredniej formie.

Teraz powinniśmy udać się na uroczystości, admirale. Czy mogę panu

towarzyszyć?

- Oczywiście. - Miles wstał i ruszył do wyjścia, ukradkiem dotykając dłonią

„bezpośredniej formy

wdzięczności” ukrytej w kieszonce. Medale, ha! Medalami nie zapłacę za na-

prawy statków, pomyślał.

Przystanął przy oszklonym tarasie widokowym. Jego uwagę przykuła rozległa

panorama stacji skokowej, ale i

odbicie własnej sylwetki. Po chwili namysłu doszedł do wniosku, że wyjściowe

szarości Oseran/Dendarian są

jak najbardziej na miejscu - szara aksamitna tunika z białą lamówką i sre-

brnymi guzikami na ramionach, do tego

spodnie w tym samym odcieniu i buty z syntetycznego zamszu. Wmawiał sobie, że

strój ten czyni go wyższym, i

zastanawiał się, czy nie nosić go na co dzień.

Z tarasu rozpościerał się widok na flotyllę przeróżnych statków - jednostki

Dendarian, Wojowników, Vervainu i

Zjednoczonej Floty. Nie było pomiędzy nimi „Księcia Serga”. W tej chwili

okręt znajdował się na orbicie

Vervainu, a na jego pokładzie przedstawiciele Barrayaru, Vervainu, Aslundu i

Pol prowadzili rozmowy na

wysokim - dosłownie i w przenośni - szczeblu, dopracowując szczegóły traktatu

o przyjaźni, współpracy

militarnej, handlu, obniżeniu taryf tranzytowych i tak dalej. Gregor, z tego,

co słyszał Miles, spisywał się

znakomicie zarówno podczas kurtuazyjnych rozmów, jak i wtedy, gdy przy-

chodziło do twardych targów.Lepiej

ty niż ja, chłopcze. Plan remontów prowadzonych na stacji skokowej Vervain

zmieniono tak, by umożliwić

najemnikom naprawę ich jednostek - Baz pracował na okrągło, przez całą dobę.

Miles z trudem oderwał się od

podziwiania widoku i podążył za komendantem.

Zatrzymali się w małym korytarzyku prowadzącym do sali odpraw, gdzie miała

odbyć się ceremonia, ponieważ

nie wszystko było jeszcze gotowe. Najwyraźniej Vervainczycy chcieli zgotować

im wielkie wejście. Komendant

wszedł do sali, by pomóc w przygotowaniach. Zgromadzona publiczność nie była

zbyt liczna, ponieważ

większość pracowników stacji zajmowała się pilnymi naprawami, jednak gospo-

darze zdołali wcisnąć do salki

dostatecznie wielu ludzi, by nikt nie mógł ich posądzić o brak szacunku dla

gości. Miles również zebrał mały

pluton tych Dendarian, którzy nie odnieśli poważniejszych ran. Postanowił, że

w swej mowie doceni ich udział

w uroczystości.

Czekając na rozpoczęcie, zobaczył komandor Cavilo, która przybyła ze swoją

barrayarską strażą honorową. Z

tego, co wiedział, Vervainczycy nie mieli pojęcia, że owa straż ma przy sobie

naładowaną broń i w razie próby

ucieczki więźniarki ma rozkaz strzelać bez ostrzeżenia. Dwie kobiety o

posępnych twarzach, ubrane w zapasowe

mundury armii Barrayaru, pilnowały Cavilo przez całą dobę, pani komandor na-

tomiast całkiem nieźle udawało

się kompletnie ignorować ich obecność.

Wyjściowy mundur Wojowników był elegantszą wersją uniformu roboczego. Przemi-

eszane odcienie brązu,

czerni i bieli nasunęły Milesowi skojarzenie z umaszczeniem owczarka

niemieckiego. Ta suka potrafi gryźć,

przypomniał sobie. Cavilo uśmiechnęła się i podeszła do Milesa. Powiało od

niej śmiercionośnym zapachem

perfum, chyba się w nich kąpała.

Miles skinął uprzejmie głową, po czym sięgnął do kieszeni i wyjął dwa filtry

alergiczne. Wcisnął po jednym do

każdego nozdrza, gdzie pod wpływem wilgoci wkładki rozszerzyły się, blokując

dopływ toksycznych substancji.

Miles pociągnął na próbę nosem, by sprawdzić, czy zabezpieczenie działa. Pra-

cowało bez zarzutu. Filtry były

zbudowane tak, że blokowały dostęp o wiele mniejszych cząsteczek niż trujące

molekuły tych cholernych

perfum. Miles wypuścił powietrze przez usta.

Cavilo obserwowała go z tłumioną wściekłością.

- Niech cię diabli! - syknęła.

Miles wzruszył ramionami i niewinnie rozłożył dłonie, jakby chciał pow-

iedzieć: „O co ci znowu chodzi?”.

- Czy jesteś gotowa do odlotu z resztką swojej floty?

- Zbieramy się natychmiast po zakończeniu tej durnej imprezy. Musiałam

zostawić sześć okrętów, nie nadają się

do skoku.

- Cóż za rozwaga. Nawet jeśli Vervainczycy nie zdążą poznać twojej prawdziwej

twarzy, to założę się, że

Cetagandanie, gdy zorientują się, że nie mogą cię złapać, z przyjemnością

poinformują ich, co z ciebie za ziółko.

Na twoim miejscu unikałbym tych stron.

- Tak właśnie zamierzam zrobić. Choćbym za całą wieczność ujrzała znowu to

miejsce, to i tak będzie za

wcześnie. To samo tyczy się twojej osoby, mutancie. A jeśli nie ciebie oso-

biście, to... - Z goryczą potrząsnęła

głową.

- Przy okazji - dodał Miles. - Tym razem to Dendarianie dostali trzykrotną

zapłatę za jedną operację. Najpierw

zapłacili im ich pierwsi zleceniodawcy, Aslundczycy, potem Barrayarczycy, a

na końcu także wdzięczne

społeczeństwo Vervainu. Każda ze stron zgodziła się pokryć wszystkie nasze

wydatki, co daje całkiem godziwy

zysk.

Kobieta syknęła z wściekłości.

- Módl się, żebyśmy się już nigdy nie spotkali.

- W takim razie do widzenia...

W tym momencie drzwi sali odpraw otworzyły się i zostali zaproszeni do

środka. Miles zastanawiał się, czy

Cavilo wykrzesa z siebie wystarczająco dużo humoru, by przyjąć medal w

imieniu floty Wojowników, którą

osobiście, własnymi intrygami rozbiła w drobny mak? Jak się okazało, zrobiła

to bez zmrużenia oka.

Mój pierwszy medal, pomyślał Miles, gdy komendant stacji przypinał mu odznac-

zenie do piersi, wygłaszając

przy tym zaiste krępującą przemowę ku chwale odznaczonego. I nawet nie mogę

nosić go w kraju! Medal,

mundur i ich właściciela - admirała Naismitha, trzeba będzie lada dzień oddać

do lamusa. Czy już na zawsze?

Życie chorążego Vorkosigana nie było nawet w połowie tak atrakcyjne. A jed-

nak... zasady żołnierskiego życia

były wszędzie podobne. Jeśli cokolwiek różniło go od Cavilo, to tylko cel,

któremu zdecydowali się służyć.No i

sposób, w jaki służyli. Nie wszystkie ścieżki, ale jedna...

Kiedy w kilka tygodni później Miles przyleciał na Barrayar na przepustkę,

Gregor zaprosił go na lunch do

pałacu cesarskiego. Usiedli przy stole z kutego żelaza w Ogrodach Północnych,

które zostały zaprojektowane

osobiście przez cesarza Ezara, dziadka Gregora. W lecie ten zakątek okrywał

cień, teraz słońce delikatnie

przebijało się przez młode listki, przynosząc ze sobą pierwszy powiew wiosny.

Strażnicy ulokowali się tak, że

byli kompletnie niewidoczni, a słudzy czekali w pobliżu, by pojawić się, gdy

Gregor wciśnie przycisk

przywoływacza. Najedzony trzema daniami Miles siorbał wrzącą kawę i zastan-

awiał się, czy nie przypuścić

ataku na drugi kawałek ciasta, który schował się pod cienką warstewką kremu.

Bał się jednak, że przecenił

własne siły. To, czym go tu uraczono, biło na głowę więzienne racje, którymi

się niegdyś dzielili, nie mówiąc

już o balonikach dla psów serwowanych przez Cavilo.

Gregor też zdawał się nabrać nowego spojrzenia na sprawy.

- Wiesz co? Stacje kosmiczne są naprawdę nudne. Te wszystkie korytarze - nar-

zekał, spoglądając poza fontannę,

na ceglaną ścieżkę niknącą w gęstwie kwiatów. - Oglądając Barrayar każdego

dnia, zapomniałem jaki jest

piękny. Trzeba zapomnieć, żeby sobie przypomnieć. Jakie to dziwne.

- Bywały chwile, że nie pamiętałem nazwy stacji, na której akurat się

znajdowałem - przyznał Miles z ustami

pełnymi ciasta i kremu. - Luksusowe dobra to inna rzecz, ale stacje w rejonie

Hegen Hub mają budowę raczej

czysto użytkową. - Skrzywił się z obrzydzeniem.

Rozmowa toczyła się wokół niedawnych wydarzeń w Hegen Hub. Gregor wyraźnie

się ucieszył, gdy Miles

wyznał mu, że on też nie wydał żadnego rozkazu w sali taktycznej „Triumpha”,

a jego zadanie sprowadzało się

do rozwiązania, na polecenie Tunga, wewnętrznego kryzysu bezpieczeństwa.

- Większość oficerów kończy swą pracę w momencie, gdy zaczyna się prawdziwa

walka. Bitwa zwykle toczy

się zbyt szybko, by kadra oficerska mogła mieć jakikolwiek wpływ na jej prze-

bieg - zapewnił go Miles. - Kiedy

zaprogramujesz już komputer taktyczny i, daj Boże, masz w pobliżu człowieka z

cudownym wyczuciem walki,

to nie zostaje ci już nic, jak tylko włożyć ręce do kieszeni i przyglądać

się. Ja miałem Tunga, a ty... hmm.

- Bardzo głębokie kieszenie - dokończył Gregor. - Nie mogę przestać o tym

myśleć. Dopóki już po fakcie nie

zajrzałem do ambulatorium, wszystko wydawało mi się takie nierzeczywiste.

Dopiero wtedy uświadomiłem

sobie, że jedno malutkie światełko oznacza straconą rękę żołnierza, a inne

odmrożone płuca...

- Trzeba wystrzegać się tych światełek. Potrafią zwieść cię i pozornie

uspokoić - przyznał Miles. - Jeśli sobie na

to pozwolisz. - Odgryzł kolejny kęs ciasta, popił kawą i dodał: - Nie pow-

iedziałeś Illyanowi o swojej małej

przygodzie na balkonie, prawda? - To było stwierdzenie, a nie pytanie.

- Powiedziałem mu, że się upiłem i zszedłem po murze na dół.

- Gregor pilnie przyglądał się kwiatom. - A... skąd wiesz?

- Kiedy wymienia twoje imię, w jego oczach nie dostrzegam skrywanego prze-

rażenia.

- Ja... nie chciałem mówić mu wszystkiego. A teraz nie zamierzam wszystkiego

popsuć. Ty też mu nie

powiedziałeś i jestem ci za to naprawdę wdzięczny.

- Nie ma za co. - Miles ponownie zajął się filiżanką z kawą. - Ale w zamian,

proszę, wyświadcz mi przysługę.

Porozmawiaj z kimś.

- Z kim? Przecież nie z Illyanem, a tym bardziej nie z twoim ojcem.

- A co powiesz na moją matkę?

- Hmm... - Gregor w końcu zabrał się do swojego kawałka tortu, w którym od

dłuższego czasu grzebał

bezmyślnie widelcem.

- Ona jest prawdopodobnie jedyną istotą ludzką na Barrayarze, która przed-

kłada Gregora-człowieka nad

Gregora-cesarza. Myślę, że wszystkie nasze stanowiska i zaszczyty traktuje

jak dziecinne wymysły. A wiesz, że

potrafi dotrzymać tajemnicy.

- Pomyślę o tym.

- Nie chcę być jedynym, który... no, po prostu jedynym. Wiem, kiedy coś

przerasta moje możliwości.

- Naprawdę? - zdziwił się Gregor, krzywiąc ironicznie usta.

- Tak, tak. Tylko że zwykle się z tym kryję.

- Dobrze, porozmawiam z nią - oznajmił Gregor.

Miles patrzył na niego w milczeniu.

- Przyrzekam - dodał Gregor.

Dopiero teraz Miles się odprężył, czując niewyobrażalną ulgę.

- Dziękuję - rzucił, patrząc łakomym wzrokiem na kolejny kawałek tortu. Te

porcje doprawdy były filigranowe.

- Jak się teraz czujesz?

- O wiele lepiej. - Gregor znowu rysował widelcem po cieście szlaczek.

- Naprawdę? Teraz pionowe linie.

- Nie wiem. W przeciwieństwie do tego biedaka, którego podstawili na moje

miejsce, ja nie zgłosiłem się

dobrowolnie do tej roli.

- W pewnym sensie wszyscy Vorowie pochodzą z przymusowego zaciągu.

- Ale każdy oprócz mnie może spokojnie odejść i nikt nie odczuje straty.

- Nie tęskniłbyś za mną choć odrobinę? - zapytał żałośnie Miles. Gregor

prychnął, a Miles rozejrzał się wokół

siebie. - W porównaniu do Wyspy Kiryła ten przydział nie wydaje się taki ok-

ropny.

- To spróbuj przewracać się w łóżku w bezsenne noce i zastanawiać, kiedy

twoje geny zaczną produkować ci w

głowie koszmary. Tak jak stryjecznemu dziadkowi, Szalonemu Yurijowi, albo

księciu Sergowi. - Spojrzał ostro

na Milesa.

- Wiem, jakie... hmm... problemy miał książę Serg - zaczął ostrożnie Miles.

- Chyba wszyscy wiedzieli. Oprócz mnie.

Aha! Więc to było zapalnikiem, który pchnął Gregora do desperackiej próby sa-

mobójczej. Jest klucz, jest zamek

- wystarczy przekręcić! Dokonawszy tego odkrycia, Miles starał się opanować

triumfalny wyraz twarzy.

- Kiedy odkryłeś prawdę?

- Podczas konferencji na Komarze. Do tej pory słyszałem tylko aluzje, ale

składałem je na karb wrogiej

propagandy.

Zatem balansowanie na poręczy balkonu było natychmiastową reakcją na szok.

Gregor nie miał nikogo, komu

mógłby się zwierzyć i kto spełniłby rolę zaworu bezpieczeństwa...

- Czy on naprawdę osobiście torturował...?

- Nie wszystkie plotki na temat księcia Serga są prawdziwe - rzucił niepewnie

Miles. - Aczkolwiek prawda... jest

równie niedobra. Moja matka zna ją całą. Była naocznym świadkiem tych wszyst-

kich szaleństw, jakie

rozgrywały się podczas inwazji na Escobar. Nawet ja nie znam wszystkich fak-

tów, ale ona ci o tym opowie.

Spytaj ją szczerze, a uzyskasz szczerą odpowiedź.

- To chyba cecha rodzinna - stwierdził Gregor. - Kolejna.

- Ona wytłumaczy ci, jak bardzo się od niego różnisz. Pamiętaj, że nigdy nie

słyszałem żadnych przykrych uwag

na temat pochodzenia twojej matki. Sam pewnie noszę w sobie tyle samo genów

Szalonego Yuri ja co i ty -

przecież też jestem jego potomkiem.

Gregor skrzywił się.

- Czy to miało podnieść mnie na duchu?

- Nie, to raczej potwierdzenie, iż nieszczęścia chodzą parami.

- Boję się władzy... - rzekł Gregor cichym, zamyślonym tonem.

- Nie, wcale nie boisz się władzy, ale tego, że dzierżąc ją, mógłbyś kogoś

skrzywdzić - stwierdził Miles w

nagłym przebłysku olśnienia.

- Hmm... strzał prawie w dziesiątkę.

- Prawie?

- Boję się, że to mi się spodoba. Krzywdzenie ludzi. Tak jak jemu.

Jemu - księciu Sergowi. Jego ojcu.

- Bzdury - rzekł Miles. - Pamiętam, że mój dziadek przez wiele lat próbował

przekonać cię do polowań. Radziłeś

sobie całkiem nieźle, przypuszczam, że uznałeś to za jeden ze swoich

vorowskich obowiązków, ale wiem, że za

każdym razem, gdy spudłowałeś i goniliśmy ranne zwierzę, byłeś bliski wymi-

otów. Niewykluczone, że masz

skłonność do perwersji, ale na pewno nie do sadyzmu.

- To, co czytałem i... słyszałem - rzekł Gregor - jest tak piekielnie

fascynujące. Nie mogę przestać o tym myśleć.

Nie potrafię o tym zapomnieć.

- Masz głowę nabitą horrorami, bo świat jest pełen potworności. Choćby to, co

Cavilo robiła w Hegen Hub.

- Gdybym udusił ją podczas snu - a miałem taką szansę - żadne z tych okrop-

ieństw by się nie zdarzyło.

- Jeśli żadne z tych okropieństw by się nie zdarzyło, to nie warto byłoby

pozbawiać jej życia. Obawiam się, że

brzmi to jak jakiś czasoprzestrzenny paradoks. Strzała sprawiedliwości

zmierza tylko w jednym kierunku. Nie

możesz żałować, że nie udusiłeś jej od razu. Co innego potem...

- Nie... nie. Zostawię to Cetagandanom, jeśli potrafią ją złapać.

- Gregor, przykro mi, ale obawiam się, że w kartach historii nie ma miejsca

dla szalonego cesarza Gregora.

Prędzej zwariują twoi doradcy.

Gregor spojrzał na wzór wyrysowany na polewie tortu i westchnął.

- Obawiam się, że straże mocno by się zaniepokoiły, gdybym próbował rozkwasić

ci ten tort na twarzy.

- Owszem. Powinieneś to zrobić, gdy byliśmy dziećmi - wtedy nie byłoby prob-

lemu. Tortowa sprawiedliwość

zmierza w jednym kierunku - zażartował Miles.

Następnie obaj mężczyźni zajęli się rozpatrywaniem różnych, dziwnych i

perwersyjnych możliwości

wykorzystania patery z tortem, co doprowadziło ich do łez. Miles stwierdził,

że tego, co Gregorowi trzeba teraz

najbardziej, to walki na torty, choćby tylko słownej. Kiedy się w końcu

uspokoili, a kawa zupełnie już ostygła,

Miles odezwał się:

- Wiem, że pochlebstwa doprowadzają cię do szaleństwa, ale, cholera, jesteś

naprawdę dobry w tym, co robisz.

Zresztą po rozmowach z Vervainczykami sam musiałeś dojść do takiego wniosku,

choćbyś sam przed sobą nie

chciał się przyznać. Tak trzymaj, dobrze?

- Postaram się. - Gregor zaatakował widelcem ostatni kawałek ciasta. - Ty też

nie zbaczaj z kursu.

- Dobrze, bez względu na to, jaki będzie kręty. Właśnie na ten temat mam roz-

mawiać po południu z Simonem

Illyanem. - W końcu zdecydował się na kolejną dokładkę tortu.

- Ta perspektywa niespecjalnie cię cieszy, co?

- Przecież mnie nie zdegraduje. W armii nie ma niższego stopnia niż chorąży.

- W takim razie musi być z ciebie zadowolony.

- Nie wyglądał na szczęśliwego, gdy wręczyłem mu swój raport. Odniosłem

wrażenie, że cierpi na niestrawność.

I nie był specjalnie rozmowny. - Spojrzał bystro na Gregora, gdy w głowie

zrodziło mu się nagłe podejrzenie. -

Wiesz coś, prawda? Powiedz mi!

- Nie wolno mi się wtrącać do struktur władzy - odparł sentencjonalnie Gre-

gor. - Może awansujesz? Słyszałem,

że zwolniło się stanowisko dowódcy bazy na Wyspie Kiryła.

Miles się wzdrygnął.

Wiosna w cesarskiej stolicy Vorbarr Sultana była równie piękna jak jesień.

Miles doszedł do takiego wniosku,

gdy zatrzymał się na chwilę przed wejściem do masywnego, ponurego gmachu, w

którym mieściła się kwatera

główna Cesarskiej Służby Bezpieczeństwa. Ziemskie klony nadal rosły wzdłuż

ulicy, ale teraz ich gałęzie

pokryły się delikatnymi zielonymi listkami, błyszczącymi w popołudniowych

promieniach słońca. Barrayarska

roślinność zwykle nie była tak kolorowa - przeważały odcienie przydymionej

czerwieni i brązu. Miles

zastanawiał się, czy kiedykolwiek dane mu będzie odwiedzić Ziemię.

Strażnikom przy drzwiach okazał stosowne przepustki. Ich twarze były znajome,

w budynku nadal pracowała ta

sama załoga co podczas wyjątkowo długiej zimy, kiedy Miles pracował w jednym

z tutejszych biur. Trudno mu

było uwierzyć, że było to zaledwie kilka miesięcy temu. Ciągle jeszcze mógł

wyrecytować z pamięci całą listę

płac. Wymienił uprzejmości z ochroniarzami, a ci, będąc nieodrodnymi pra-

cownikami służby bezpieczeństwa,

nie zadali pytania, które mieli na końcu języka: „Gdzie pan się podziewał?”.

Miles nie dostał eskorty, co było

dobrym znakiem. Ostatecznie teraz znał już drogę do biur Illyana.

Przemierzał dobrze znane odnogi labiryntu korytarzy i wind. Kapitan zajmujący

biurko w sekretariacie Illyana

od niechcenia skinął głową na powitanie, ale nawet nie podniósł głowy znad

pulpitu konsolety komunikacyjnej.

Gabinet szefa nic się nie zmienił, podobnie jak jego ogromna konsoleta komu-

nikacyjna. A sam Illyan... -

wyglądał na zmęczonego, był jakby bledszy. Z pewnością przydałby mu się

krótki spacer w wiosennym słońcu.

Przynajmniej włosy zachowały szarobrązowy odcień, a ich właściciel nie osi-

wiał, jak obawiał się Miles. Styl, w

jakim się nosił, też nie uległ zmianie - Illyan nadal preferował proste ubra-

nia, które bardziej kamuflowały, niż

podkreślały jego pozycję.

Illyan bez słowa wskazał najbliższe krzesło, co Miles uznał za kolejny dobry

znak, i spokojnie dokończył to, nad

czym najwyraźniej pracował. Dopiero po dłuższej chwili uniósł wzrok i

spojrzał na gościa. Nachylił się nad

pulpitem i opierając o blat łokcie, splótł palce. Spojrzał na Milesa z nie-

jakim obrzydzeniem, jakby miał przed

oczami zmienną, która psuje mu cały wykres, i zastanawiał się, czy da się

ocalić całą pracę, zaliczając

wadliwego osobnika do kategorii błędów eksperymentalnych.

- Chorąży Vorkosigan - odezwał się. - Wygląda na to, że nadal masz pewien

problem z niesubordynacją.

- Wiem, sir. Przykro mi.

- Czy ty już zawsze będziesz ograniczać się do mówienia, jak jest ci przykro?

- Nic na to nie poradzę, sir, skoro zwierzchnicy wydają mi złe rozkazy.

- Jeśli nie potrafisz wypełniać moich rozkazów, to nie możesz pracować w moim

wydziale.

- Cóż, myślałem, że postąpiłem zgodnie z pańskim życzeniem. Chciał pan mieć

wojskowe rozpoznanie Hegen

Hub i zrobiłem je. Chciał pan wiedzieć, skąd bierze się destabilizacja w re-

gionie - dowiedziałem się. Chciał pan,

żeby najemnicy dendariańscy zniknęli z Hub i z tego, co wiem, odlecą w ciągu

najbliższych trzech tygodni.

Żądał pan wyników i dostarczyłem ich.

- Przekroczyły moje oczekiwania - mruknął Illyan.

- Przyznaję, nie otrzymałem rozkazu, żeby ratować Gregora, ale uznałem, że

tego właśnie oczekujesz, sir.

Illyan spojrzał na Milesa podejrzliwie, jakby w jego twarzy doszukiwał się

ironii - i sądząc po zaciśniętych

wargach, znalazł ją. Miles starał się nie zdradzać żadnych uczuć, aczkolwiek

w obecności „kamiennej twarzy”

Illyana był to niemały wysiłek. - Z tego, co pamiętam - oznajmił Illyan (a

dzięki wszczepowi biologicznemu

miał niesamowitą pamięć) - taki rozkaz wydałem kapitanowi Ungariemu. Ty

miałeś tylko jedno polecenie.

Pamiętasz je? - Ton, jakim zadano pytanie, przywodził na myśl czułą matkę,

która pyta sześcioletniego synka,

czy pamięta, jak się wiąże sznurówki. Prześcignięcie Illyana w sarkazmie było

równie niebezpieczne i trudne jak

próba oszukania go.

- Tak. Miałem słuchać kapitana Ungariego - odrzekł z wahaniem Miles.

- No właśnie. - Illyan odchylił się na oparcie. - Ungari był dobrym, godnym

zaufania oficerem. Gdybyś zawalił

misję, pociągnąłbyś go za sobą na dno. Teraz ten człowiek jest na skraju

załamania nerwowego.

Miles niepewnie próbował protestować.

- Podejmował dobre decyzje, przynajmniej w sprawach, które dotyczyły jego

osoby. Nie można go za to winić,

sir. Po prostu... w pewnym momencie sytuacja stała się na tyle poważna, że

nie mogłem już dłużej odgrywać roli

chorążego, tam gdzie potrzebny był lord Vorkosigan. - Albo admirał Naismith.

- Hmm... - zaczął Illyan. - Ale teraz nie mam cię komu przydzielić. Jak mam

skazać kolejnego lojalnego

pracownika na zaprzepaszczenie swej kariery?

Miles zastanowił się chwilę, po czym odparł:

- A nie mógłbym pracować bezpośrednio dla pana, sir?

- Piękne dzięki! - prychnął Illyan.

- Nie miałem na myśli... - Miles chciał się wytłumaczyć, ale przerwał, gdy

spostrzegł, że w brązowych oczach

Hlyana czają się iskierki rozbawienia. Podpuszczasz mnie dla sportu, no nie?

- pomyślał.

- Szczerze mówiąc, ta możliwość była brana pod uwagę. Nie muszę chyba doda-

wać, że nie ja ją

zaproponowałem. Jednak agent galaktyczny musi mieć dużą niezależność. Zastan-

awialiśmy się, czy nie

wykorzystać tej twojej dość wątpliwej zalety... - Przerwał, gdy na konsolecie

zapaliło się światełko. Sprawdził

coś na pulpicie i wcisnął guzik. Drzwi w ścianie po prawej stronie rozsunęły

się i do gabinetu wszedł Gregor.

Jeden ze strażników, którzy mu towarzyszyli, został na korytarzu, podczas gdy

drugi przeszedł cicho przez pokój

i zajął stanowisko za drzwiami, w sekretariacie. Obie pary drzwi zamknęły się

z sykiem. Illyan wstał, skinął

krótko głową i podsunął cesarzowi krzesło, po czym, wykonując namiastkę ce-

sarskiego pokłonu, sam usiadł za

biurkiem. Miles, który także się poderwał na nogi, zasalutował przyjacielowi

i opadł z powrotem na fotel.

- Mówiłeś mu już o Dendarianach? - Gregor zagadnął Illyana.

- Właśnie do tego dochodziłem - odrzekł Illyan.

Stopniowo.

- Co z Dendarianami? - zapytał Miles, nie kryjąc podniecenia, a jednocześnie

próbując udawać młodszą wersję

nieprzeniknionego Illyana.

- Zdecydowaliśmy, że włączymy ich do naszych sil powietrznych - oznajmił Il-

lyan. - Ty, zachowując tożsamość

admirała Naismitha, zostaniesz oficerem łącznikowym.

- Kontraktowi najemnicy? - upewnił się Miles, nie wierząc własnym

uszom.Naismith wiecznie żywy!

Gregor skrzywił się i sprostował:

- Osobista Flota Cesarska. Myślę, że jesteśmy im winni coś więcej niż tylko

zapłatę za to, co zrobili dla nas - i

dla Nas - w Hegen Hub. Poza tym udowodnili swoją, hmm... przydatność, jeśli

chodzi o docieranie do miejsc,

które ze względu na ograniczenia polityczne są niedostępne dla naszej floty.

Miles uznał, że dziwna mina, jaka malowała się na twarzy IIlyana, nie oznacza

dezaprobaty, lecz raczej

ubolewanie nad budżetem wydziału.

- Simon ma zadbać o to, by rzeczywiście mieli, co robić - ciągnął Gregor. - W

końcu musimy mieć jakieś

powody, by wcielić ich do naszych sił.

- Sądzę, że prędzej przydadzą się w operacjach szpiegowskich czy tajnych ak-

cjach - dodał pospiesznie Illyan. -

Ten kontrakt nie jest rzecz jasna licencją na rozbójnictwo, czy nie daj Boże,

listem kaperskim. Przeciwnie,

twoim pierwszym zadaniem będzie rozbudowanie ich sekcji wywiadowczej. Wiem,

że dysponujecie

odpowiednimi funduszami. Podeślę wam paru ekspertów.

- Tym razem nie będą to pseudo-ochroniarze, prawda, sir? - zaniepokoił się

Miles.

- Może spytam kapitana Ungariego, czy nie zechce zgłosić się na ochotnika? -

odparł Illyan, zaciskając wargi. -

Nie. Będziesz miał pełną swobodę - Boże dopomóż. W końcu, jeśli cię gdzieś

nie wyślę, to zostaniesz tutaj.

Więc nawet jeśli Dendarianie nie przydadzą się do niczego, już dla tej jednej

przyczyny gra jest warta świeczki.

- Myślę, że nieufność Simona należy złożyć wyłącznie na karb twojego młodego

wieku - mruknął

dwudziestopięcioletni Gregor. - Czujemy, że przyszedł czas, by pozbył się

tych uprzedzeń.

Tak, to właśnie było cesarskie „My” - wyczulone barrayarskie ucho Milesa nie

mogło nie zauważyć delikatnej

zmiany intonacji. Illyan też to usłyszał. Czołowy manipulator sam został wma-

newrowany, więc tym razem

nieodłączny sarkazm był nasycony czymś jeszcze, czyżby akceptacją?

- Razem z Aralem dwadzieścia lat pracowaliśmy na to, żeby nie musieć pra-

cować. Równie dobrze możemy więc

przejść w końcu na emeryturę. - Urwał. - W tym biznesie, chłopcy, to określa

się mianem sukcesu. Nie będę

protestować... - a prawie niesłyszalnie dodał: - ... gdy w końcu zabiorą mi z

głowy ten cholerny wszczep!

- Hmm, nie wyjeżdżaj jeszcze do nadmorskiego kurortu dla emerytów - rzucił

Gregor. Nie prosił, nie kazał ani

nie wycofywał się ze swojej decyzji - najwyraźniej ufał Illyanowi. Gregor

spojrzał na Milesa - czyżby na jego

szyję? Siniaki po bliskim spotkaniu z łapami Metzova stały się prawie

niewidoczne. - Czy rozmawialiście o tej

drugiej sprawie? - zapytał Illyana.

Ten rozłożył ręce.

- Zostawiam to tobie - odparł, po czym otworzył szufladę biurka i zaczął w

niej grzebać.

- Cóż, uznaliśmy - Uznaliśmy - że jesteśmy ci coś winni, Miles - rzekł Gre-

gor.

Miles nie był pewien, czy lepiej będzie zastosować metodę: „Ach to nic

takiego!” czy może „Ojej, co masz dla

mnie?”, więc siedział w milczeniu, przywołując na twarz wyraz lekko nerwowego

zainteresowania.

Illyan podniósł głowę znad szuflady i rzucił w kierunku Milesa jakiś czerwony

przedmiot.

- Masz. Jesteś porucznikiem, jeśli ma to dla ciebie jakieś znaczenie.

Miles złapał małe trójkątne szlify porucznikowskie. Był tak zaskoczony, że

wyrzucił z siebie pierwsze słowa,

jakie przyszły mu na myśl:

- No tak, to dopiero początek problemów z niesubordynacją.

Illyan spojrzał na niego pobłażliwie.

- Nie ekscytuj się. Dziesięć procent chorążych dostaje awans po pierwszym

roku służby. To wasze vorowskie

towarzystwo i tak uzna twoją promocję za nepotyzm.

- Wiem - odparł słabo Miles. Niezrażony rozpiął kołnierzyk i przyczepił doń

nowe naszywki.

- Ale twój ojciec będzie znał prawdę. Podobnie jak Gregor i... ja - dodał Il-

lyan łagodniejszym tonem.

Miles podniósł głowę i zobaczył, że po raz pierwszy od początku rozmowy szef

Cesarskiej Służby

Bezpieczeństwa patrzy mu prosto w oczy.

- Dziękuję.

- Zasłużyłeś sobie. Nigdy nie dam ci niczego, na co sobie nie zasłużysz.

Obejmuje to także nagany.

- Nie mogę się już doczekać, sir.