Red Garnier

Gra pozorów

Tłu​ma​cze​nie:

Anna Sa​wisz

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Mol​ly De​va​ney na gwałt po​trze​bo​wa​ła su​per​me​na. Sama nie da​wa​ła so​bie

rady.

Przez ostat​nie dwa ty​go​dnie ca​ły​mi no​ca​mi prze​wra​ca​ła się w łóż​ku z boku na

bok, ob​se​syj​nie my​śląc o tym, co się sta​ło. Mo​dli​ła się, wzdy​cha​ła. Musi coś
z tym zro​bić. I to jak naj​szyb​ciej.

Pięt​na​ście nocy pie​kiel​nych mąk. A wszyst​ko po to, by dojść do wnio​sku, że

ktoś musi jej po​móc.

Wie​dzia​ła kto. Bo​ha​ter jej ma​rzeń z cza​sów, gdy ona mia​ła trzy, a on sześć lat.

Gdy osie​ro​co​na Mol​ly i jej sio​stra Kate za​miesz​ka​ły w oka​za​łej po​sia​dło​ści jego
ro​dzi​ców w San An​to​nio. Ju​lian John Gage.

Okej, fa​cet nie jest świę​ty. Ko​bie​ciarz do szpi​ku ko​ści. Może mieć każ​dą, kie​dy

tyl​ko ze​chce. I ko​rzy​sta z tego peł​ny​mi – je​śli tak moż​na po​wie​dzieć – gar​ścia​mi.

A ją to cza​sem boli.
W kwe​stii pod​ry​wów jest nie​re​for​mo​wal​ny. Jako szef PR w „San An​to​nio Da​-

ily”, trud​ny dla współ​pra​cow​ni​ków. Czu​pur​ny brat, krnąbr​ny syn. Ale dla Mol​ly
Ju​lian John Gage był kimś nad​zwy​czaj​nym. Naj​lep​szym przy​ja​cie​lem, nie​do​ści​-
gnio​nym wzo​rem męż​czy​zny. Je​dy​ną oso​bą na świe​cie, z któ​rą moż​na szcze​rze
po​roz​ma​wiać i któ​ra po​tra​fi jej wy​tłu​ma​czyć, co po​win​na zro​bić, by zdo​być jego
iry​tu​ją​co rze​czo​we​go i przy​ziem​ne​go star​sze​go bra​ta.

Pro​blem w tym, że mo​ment był chy​ba nie naj​lep​szy. Wtar​gnię​cie w nie​dziel​ny

po​ra​nek do czy​je​goś miesz​ka​nia to kiep​ski po​mysł. Czu​ła jed​nak, że stra​ci​ła już
za dużo cza​su. Chcia​ła się na​tych​miast prze​ko​nać, że Gar​rett, star​szy brat Ju​lia​-
na, ją ko​cha. Ina​czej umrze z roz​pa​czy.

Niech tyl​ko Ju​lian prze​sta​nie się na nią ga​pić jak na ja​kieś dzi​wa​dło. Robi to

od kil​ku mi​nut. Ści​ślej od mo​men​tu, gdy zwie​rzy​ła mu się z pro​ble​mu i wy​ja​wi​ła
plan. Fa​cet stał ska​mie​nia​ły, jak sta​ro​żyt​ny po​sąg w no​wo​cze​snym miesz​ka​niu.

– Czy ja do​brze ro​zu​miem? – ode​zwał się w koń​cu za​chryp​nię​tym gło​sem. –

Pro​sisz mnie o po​moc w uwie​dze​niu mo​je​go wła​sne​go bra​ta?

– Ja chy​ba nie uży​łam ta​kie​go sło​wa – zwró​ci​ła mu uwa​gę Mol​ly, prze​ry​wa​jąc

na mo​ment ner​wo​wy marsz wo​kół sto​li​ka. – Mó​wi​łam coś o uwie​dze​niu?

– A nie mó​wi​łaś? – Ju​lian sta​rał się przy​po​mnieć so​bie jej sło​wa wy​po​wie​dzia​ne

pięć mi​nut temu.

Wes​tchnę​ła. Też mia​ła trud​no​ści z pa​mię​cią. Gdy uj​rza​ła w otwar​tych

drzwiach żywe uoso​bie​nie kla​sycz​ne​go pięk​na, z na​gim tor​sem, na chwi​lę za​po​-
mnia​ła ję​zy​ka w gę​bie. Jego spodnie od pi​ża​my były na tyle cien​kie, że nie dało
się nie za​uwa​żyć ciem​ne​go trój​ką​ta bie​gną​ce​go od pęp​ka w dół i… Czyż​by ni​g​dy
do​tąd nie wi​dzia​ła pół​na​gie​go męż​czy​zny?

Z tym, że Ju​lian nie jest ot ta​kim so​bie męż​czy​zną. Wy​glą​dał jak młod​sza ko​pia

Da​vi​da Bec​kha​ma.

Młod​sza i bar​dziej sma​ko​wi​ta. Na szczę​ście ich wza​jem​na przy​jaźń teo​re​tycz​-

nie uod​por​ni​ła ją na jego wdzię​ki.

– Może i po​wie​dzia​łam, nie pa​mię​tam – przy​zna​ła po​jed​naw​czo i po​no​wi​ła wę​-

drów​kę po po​ko​ju. – Po pro​stu zda​łam so​bie spra​wę, że jak nie zro​bię cze​goś
spek​ta​ku​lar​ne​go, ja​kaś dzium​dzia go​to​wa sprząt​nąć mi go sprzed nosa. Ju​lian, ja
go mu​szę mieć, a ty je​steś spe​cem od pod​ry​wu. Po​wiedz, co mam ro​bić?

Jego zie​lo​ne oczy roz​bły​sły.
– Po​słu​chaj, Molls. Nie wiem, jak ci to wy​tłu​ma​czyć – za​czął mó​wić, do​łą​cza​jąc

do niej w ner​wo​wym prze​mie​rza​niu po​ko​ju. – Do​ra​sta​li​śmy ra​zem. Ja i moi bra​-
cia pa​mię​ta​my, jak cho​dzi​łaś z pie​lu​chą w majt​kach. Gar​rett już ni​g​dy nie spoj​-
rzy na cie​bie ina​czej. Dla nie​go za​wsze bę​dziesz ma​leń​ką młod​szą sio​strzycz​ką.

– Okej, ro​zu​miem, już ni​g​dy nie wy​zwo​lę się z pam​per​sów. Ale mam pew​ne

pod​sta​wy, aby są​dzić, że Gar​rett zmie​nił na​sta​wie​nie do mnie. Czy na​praw​dę
mó​wił ci, że wciąż wi​dzi we mnie tyl​ko tam​te​go bo​ba​sa? Ju​lian, ja skoń​czy​łam
dwa​dzie​ścia trzy lata! Miał czas za​uwa​żyć, że wy​ro​słam na by​wa​łą w świe​cie,
sek​sow​ną mło​dą damę.

Z nie​złym biu​stem, któ​ry cał​kiem przy​jem​nie pie​ści​ło się na balu prze​bie​rań​-

ców, do​da​ła w my​ślach nie bez dumy.

Ju​lian pa​trzył na nią z miną, któ​rą z pew​no​ścią trud​no by​ło​by okre​ślić jako

roz​e​mo​cjo​no​wa​ną.

– Two​ja sio​stra Kate jest, ow​szem, mło​dą damą. Ale ty? – mó​wił, bez​li​to​śnie

tak​su​jąc wzro​kiem hi​pi​sow​ską spód​ni​cę w bo​ho​ma​zy i spra​ną ko​szul​kę na ra​-
miącz​kach. Za​nu​rzył pal​ce w jej wło​sach, któ​rych pa​sem​ka w słoń​cu wy​pło​wia​ły.
– Na Boga, Mol​ly, czy ty nie masz lu​stra? Wy​glą​dasz, jak​by cię ktoś prze​pu​ścił
przez ma​szyn​kę.

– Ju​lian! – wy​krzyk​nę​ła ura​żo​na, z tru​dem ła​piąc od​dech. – Przyj​mij do wia​do​-

mo​ści, że za czte​ry ty​go​dnie otwie​ram w No​wym Jor​ku in​dy​wi​du​al​ną wy​sta​wę
mo​ich prac. Nie mam cza​su dbać o wy​gląd! A poza tym nie masz pra​wa wy​ty​kać
mi, jak je​stem ubra​na, kie​dy sam sto​isz obok pra​wie goły i…

Urwa​ła, gdy z głę​bi miesz​ka​nia do​biegł od​głos za​my​ka​nych drzwi. Zo​ba​czy​ła,

że ktoś się do nich zbli​ża i ode​bra​ło jej głos. Tym kimś była oczy​wi​ście ko​bie​ta.

Z sy​pial​ni Ju​lia​na wy​szła naj​bar​dziej dłu​go​no​ga i naj​ja​śniej​sza chy​ba na świe​-

cie blon​dyn​ka w szkar​łat​nych szpil​kach, odzia​na w ko​szu​lę Ju​lia​na, pod któ​rą nie
dało się nie za​uwa​żyć im​po​nu​ją​cych pier​si. Dzier​ży​ła pod pa​chą mi​nia​tu​ro​wą
zło​tą ko​per​tów​kę.

No tak, tej to nikt nie prze​pu​ścił przez ma​szyn​kę…
– Będę już szła – oświad​czy​ła Ju​lia​no​wi zdu​szo​nym szep​tem. – Zo​sta​wi​łam ci

na po​dusz​ce nu​mer te​le​fo​nu. Miło było cię po​znać. Mam na​dzie​ję, że po​ży​czysz
mi tę ko​szu​lę. Moja su​kien​ka stra​ci​ła nie​co fa​son… – Za​śmia​ła się ci​chut​ko.

Ju​lian stał jak za​mu​ro​wa​ny, nie mo​gąc ode​rwać od niej wzro​ku. Ona zaś opu​-

ści​ła miesz​ka​nie. Gdy za​trza​snę​ły się drzwi win​dy, Mol​ly spoj​rza​ła na Ju​lia​na.

– Ju​lian! Czy ty na​praw​dę nie po​tra​fisz od​pu​ścić żad​nej ba​bie? Mu​sisz się

prze​spać z każ​dą?

Wście​kła, pchnę​ła go lek​ko. On jed​nak po​zo​stał nie​po​ru​szo​ny. Praw​dzi​wy be​-

ton.

– Nie roz​ma​wia​my o moim ży​ciu uczu​cio​wym, ale o two​im – za​uwa​żył po chwi​-

li, chwy​ta​jąc jej dłoń i śmie​jąc się. – A mo​je​go bra​ta nie wzru​sza twój wi​ze​ru​nek
gło​du​ją​cej ar​tyst​ki.

Ode​pchnę​ła go i ru​szy​ła ko​ry​ta​rzem.
– Daj mi tyl​ko ko​szu​lę, a mój po​ża​ło​wa​nia god​ny, po​zba​wio​ny po​lo​tu i sek​su wi​-

ze​ru​nek z pew​no​ścią na​tych​miast cu​dow​nie się od​mie​ni! – krzy​cza​ła.

– Do li​cha, Mol​ly, daj spo​kój! Molls, ko​cha​nie. Wra​caj. Po​sta​ram się le​piej cię

zro​zu​mieć, do​brze? Daj mi szan​sę! Obo​je wie​my, że je​steś pięk​na i mo​żesz mieć
gdzieś swój wy​gląd!

Do​go​nił ją i za​cią​gnął z po​wro​tem do sa​lo​nu. Mol​ly pa​trzy​ła na nie​go i jej

gniew stop​nio​wo mi​jał. Bie​dak, sam nie wie, co ma z nią zro​bić. Na Ju​lia​na Joh​na
do​praw​dy nie spo​sób się dłu​go zło​ścić.

Wie​dzia​ła, że zro​bił​by dla niej wszyst​ko, dla​te​go do nie​go przy​szła. Wie​dzia​ła,

że nie po​trak​tu​je jej jak wrzód na swo​im kształt​nym tył​ku. Tyl​ko przy nim czu​ła
się pew​nie i bez​piecz​nie. No, może jesz​cze przy star​szej sio​strze, któ​ra od
śmier​ci ro​dzi​ców pra​wie za​stę​po​wa​ła jej mat​kę. Roz​piesz​cza​ła ją, po​ma​ga​ła
w na​uce, wy​cho​wy​wa​ła, ko​cha​ła jak mama i tata ra​zem wzię​ci.

Fakt, że Ju​lian ode​grał w jej ży​ciu po​dob​ną jak Kate rolę, wie​le mówi o czło​-

wie​ku, któ​ry chce na ze​wnątrz ucho​dzić tyl​ko za play​boya. Któ​rym zresz​tą – nie
da się ukryć – był. Ale dla niej to przede wszyst​kim przy​ja​ciel.

– Po​słu​chaj – po​wie​dzia​ła, uwal​nia​jąc dłoń z uści​sku i ru​mie​niąc się na wspo​-

mnie​nie po​ca​łun​ku, jaki skradł jej Gar​rett. – Wiem, że trud​no ci to zro​zu​mieć,
ale bar​dzo ko​cham two​je​go bra​ta i…

– Od kie​dy to, do cho​le​ry? Obo​je wie​my, Molls, że to wku​rza​ją​cy sztyw​niak.
– Może przed​tem taki był, ale te​raz jest inny – rzu​ci​ła w obro​nie uko​cha​ne​go.
– Przed​tem? Przed czym?
– Przed tym… za​nim… zda​łam so​bie spra​wę…
Że mnie chce. Jak mnie po​ca​ło​wał, do​koń​czy​ła w my​ślach. Po​czu​ła ucisk w żo​-

łąd​ku. Od​su​nę​ła wło​sy opa​da​ją​ce jej na twarz i spró​bo​wa​ła po​now​nie:

– Nie umiem tego wy​ja​śnić, ale za​szła w nim prze​mia​na. Czu​ję, że on mnie też

ko​cha. Ju​lian, nie śmiej się, ja to czu​ję.

Ja​koś nie po​tra​fi​ła spoj​rzeć mu w oczy, więc opa​dła na po​bli​ską skó​rza​ną ka​-

na​pę. Pa​nu​ją​cą przez chwi​lę ci​szę prze​rwał jego śmiech:

– Ni​g​dy w to nie uwie​rzę!
Mol​ly wstrzy​ma​ła od​dech, gdy za​uwa​ży​ła, że na jego twa​rzy obok roz​ba​wie​nia

ma​lu​je się tak​że szorst​kość. Ni​g​dy nie wi​dzia​ła, by Ju​lian się zło​ścił, ale tym ra​-
zem był na​praw​dę zły. Okej, mniej​sza z tym. Ona musi zdo​być Gar​ret​ta. I to już.

– Po​słu​chaj, Ju​lian, je​śli mamy po​waż​nie roz​ma​wiać, pro​si​ła​bym cię, że​byś na​-

rzu​cił ja​kiś T-shirt. Chy​ba nie roz​da​łeś wszyst​kich? Wi​dok mę​skie​go cia​ła po​wo​-

du​je… no po pro​stu wzma​ga moją chęt​kę na Gar​ret​ta – po​wie​dzia​ła.

– Do​brze wiesz, że bra​tu da​le​ko do mnie – od​parł, prę​żąc mu​sku​ły.
– Nie tak zno​wu.
– Roz​ło​żył​bym go na czte​ry ło​pat​ki w pięć se​kund.
– Pro​ooszę cię… Je​dy​na rzecz, w ja​kiej je​steś od nie​go lep​szy, to tech​ni​ki pod​-

ry​wu i ob​ra​ża​nia lu​dzi. Nie za​po​mnę ci tego, co po​wie​dzia​łeś o moim wy​glą​dzie.

– A więc nie do​tar​ło do cie​bie, że je​steś pięk​na? To też po​wie​dzia​łem.
Ju​lian opadł na fo​tel i przez chwi​lę obo​je mil​cze​li, pa​trząc w dal.
– Masz ra​cję – ode​zwał się po chwi​li, od​zy​sku​jąc ener​gię. – Je​stem lep​szy w te

kloc​ki, niż obaj moi bra​cia ra​zem wzię​ci. Z tym, że Lan​don jest żo​na​ty, więc nie
oglą​da się za ko​bie​ta​mi.

Za​ło​żył ręce za gło​wę i wy​cią​gnął się wy​god​nie.
– Okej, więc za​baw​my się tro​chę kosz​tem sta​re​go Gar​ret​ta. On za​wsze był

tak śmiesz​nie opie​kuń​czy wo​bec cie​bie i Kate. Mio​tał​by się wście​kle jak po​stać
z kre​skó​wek, gdy​by się do​wie​dział, że się z kimś spo​ty​kasz. Zwłasz​cza z kimś
o mar​nej re​pu​ta​cji. To nie musi być na se​rio. Wy​star​czy, jak po​zwo​lisz Gar​ret​to​-
wi uwie​rzyć, że ja​kiś łaj​dus świa​ta poza tobą nie wi​dzi. Po​draż​nij się z nim tro​-
chę.

Mol​ly była za​chwy​co​na, że Ju​lian pod​chwy​cił jej po​mysł. Pod​sko​czy​ła i kla​snę​ła

w ręce.

– Świet​nie! Tyl​ko… czy ja znam ko​goś ta​kie​go?
– Wła​śnie na nie​go pa​trzysz. – Ju​lian uśmiech​nął się, mru​żąc groź​nie oczy.

Po tych sło​wach Mol​ly wy​glą​da​ła na wstrzą​śnię​tą, a Ju​lian za​czął się za​sta​na​-

wiać, czy w ogó​le po​wi​nien był je wy​po​wie​dzieć. Co z jego no​wym pla​nem?

– Prze​pra​szam, chy​ba się prze​sły​sza​łam. – Drgnę​ła, ści​ska​jąc z ca​łych sił skó​-

rza​ną po​dusz​kę. – Pro​po​nu​jesz, że zo​sta​niesz moim chło​pa​kiem czy jak?

– Coś w tym ro​dza​ju – przy​znał z uśmie​chem.
Był opa​no​wa​ny i spo​koj​ny, ale w mó​zgu kłę​bi​ły mu się my​śli, któ​rych pew​nie

kie​dyś po​ża​łu​je. Na ra​zie spra​wia​ły mu przy​jem​ność.

– Co przez to ro​zu​miesz? – za​py​ta​ła.
Nie mógł nie za​uwa​żyć, jak wspa​nia​le wy​glą​da​ła. Była zszo​ko​wa​na i za​sko​czo​-

na, jak​by wła​śnie zdo​by​ła głów​ną wy​gra​ną w Lot​to.

Dla tych cho​ler​nie nie​bie​skich, roz​sze​rzo​nych zdu​mie​niem oczu mógł​by zro​bić

wszyst​ko. Zdo​być każ​dy szczyt w naj​wyż​szych gó​rach. W ży​ciu nie wi​dział tak
peł​ne​go wy​ra​zu, a jed​no​cze​śnie nie​win​ne​go, spoj​rze​nia. Czuł się jak su​per​men.
Nikt, na​wet mat​ka, nie ob​da​rzy​ła go ni​g​dy tak peł​nym po​dzi​wu i uczu​cia wej​rze​-
niem, jak te​raz Mol​ly.

– Chcia​łem przez to po​wie​dzieć, że ja z ni​kim nie „cho​dzę”, Mol​ly. Ja po pro​stu

mie​wam ko​chan​ki. Z przy​jem​no​ścią więc po​uda​ję tro​chę two​je​go chło​pa​ka.

– Zgry​wasz się, Ju​les – po​wie​dzia​ła i spo​chmur​nia​ła. Sie​dząc nie​ru​cho​mo na

ka​na​pie, pa​trzy​ła na nie​go ba​daw​czo.

Fak​tycz​nie, mógł​by się z tego śmiać, ale w głę​bi du​szy był śmier​tel​nie po​waż​-

ny.

– Rze​czy​wi​ście, lu​bię so​bie cza​sem po​żar​to​wać, ale cie​bie trak​tu​ję wy​jąt​ko​wo

se​rio – za​pew​nił.

– Czy​li je​steś go​tów uda​wać za​ko​cha​ne​go?
Ski​nął gło​wą. Z tru​dem po​wstrzy​my​wał się, by nie po​gła​skać jej po twa​rzy.
– Źle się sta​ło, Moo, że spo​tka​łaś u mnie tę dziew​czy​nę. To dla mnie bez zna​-

cze​nia…

Po​de​rwa​ła się na rów​ne nogi, cha​otycz​nie po​trzą​snę​ła bu​rzą wło​sów i tur​ku​-

so​wy​mi ko​ra​la​mi. Była jak w tran​sie. Oczy jej błysz​cza​ły. Jego pro​po​zy​cja chy​ba
do​pie​ro te​raz do niej do​tar​ła w ca​łej roz​cią​gło​ści.

– A więc Gar​rett zo​ba​czy nas ra​zem i bę​dzie pie​kiel​nie za​zdro​sny! O tak, Ju​-

lian, to ge​nial​ny po​mysł! Jak my​ślisz, po ja​kim cza​sie zro​zu​mie, że mnie ko​cha?
Po dwóch dniach? Po ty​go​dniu?

Ju​lian pa​trzył na nią w mil​cze​niu. Wy​glą​da​ła na śmier​tel​nie za​ko​cha​ną. Czy

na​praw​dę tak jest?

Gdy o tym my​ślał, czuł się co​raz bar​dziej za​kło​po​ta​ny. Bar​dzo by chciał, by

ktoś mą​dry po​wie​dział mu, co tu jest gra​ne. Czy to ja​kiś głu​pi dow​cip? Mol​ly ma​-
rzy o jego star​szym bra​cie? Na​praw​dę?

On jest od niej dzie​sięć lat star​szy! A poza tym bra​cia Gage’owie zo​sta​li wy​-

cho​wa​ni w po​czu​ciu, że sio​stry De​va​ney są poza ich za​się​giem. Gar​rett za​wsze
trzy​mał się wy​zna​czo​nych re​guł. Czyż​by tym ra​zem je zła​mał, da​jąc Mol​ly do
zro​zu​mie​nia, że mu się po​do​ba?

Kom​plet​nie zbi​ty z tro​pu Ju​lian za​czął so​bie po​wo​li wszyst​ko po​rząd​ko​wać.
A więc Gar​rett był za​wsze na​do​pie​kuń​czy w sto​sun​ku do sióstr De​va​ney.

Dziew​czyn​ki zo​sta​ły sie​ro​ta​mi, gdy ich oj​ciec, za​trud​nia​ny przez Gage’ów ochro​-
niarz, zgi​nął na po​ste​run​ku. Bro​nił ojca Ju​lia​na przed ata​kiem uzbro​jo​nych ban​-
dy​tów wy​na​ję​tych przez mek​sy​kań​ską ma​fię. Oj​ciec Ju​lia​na ujaw​nił w wy​da​wa​-
nej przez sie​bie ga​ze​cie na​zwi​ska i ciem​ne spraw​ki jej przy​wód​ców. Je​dy​nym,
któ​ry wy​szedł żywy z tej krwa​wej łaź​ni, był to​wa​rzy​szą​cy ojcu Gar​rett. Mor​der​-
cy do​sta​li do​ży​wo​cie, a on od dwu​dzie​stu lat żył w pie​kle wspo​mnień, żalu i po​-
czu​cia winy.

Gdy owdo​wia​ła mat​ka przy​gar​nę​ła osie​ro​co​ne dziew​czyn​ki, Gar​rett czuł się

w obo​wiąz​ku chro​nić je – szcze​gól​nie Mol​ly – na​wet przed żar​ta​mi i do​cin​ka​mi
Ju​lia​na. Obo​je, Mol​ly i Ju​lian, mie​li mu to za złe. Uzna​li Gar​ret​ta za nie​ule​czal​-
ne​go sztyw​nia​ka.

Te​raz więc trud​no było uwie​rzyć, że Mol​ly mo​gła na​gle zbzi​ko​wać na jego

punk​cie.

O co tu cho​dzi, do cho​le​ry?
Ju​lian i Mol​ly byli przy​ja​ciół​mi na śmierć i ży​cie. Nu​me​ry jego te​le​fo​nów – do

pra​cy, na ko​mór​kę i do domu – wid​nia​ły na pierw​szych miej​scach w jej no​te​sie.
Mol​ly czę​sto po​wta​rza​ła, że od ro​man​tycz​nych unie​sień woli przy​jaźń, któ​ra jest
trwal​sza niż nie​jed​no współ​cze​sne mał​żeń​stwo.

Usły​szaw​szy dziś jej kil​ka​krot​ne za​pew​nie​nie, że ko​cha Gar​ret​ta, Ju​lian uznał,

że musi ra​to​wać Mol​ly, bo sy​tu​acja wy​glą​da na po​waż​ną. Musi do​po​móc jej
w zro​zu​mie​niu, że w isto​cie wca​le nie jest za​ko​cha​na w Gar​ret​cie. Ko​niec. Krop​-
ka.

– Ja my​ślę, że to nam zaj​mie ja​kiś… mie​siąc – od​po​wie​dział w koń​cu, pa​trząc

Mol​ly głę​bo​ko w oczy. Jak​by sta​rał się wy​son​do​wać głę​bię jej rze​ko​mej mi​ło​ści.
Zna​jąc jej ro​man​tycz​ny cha​rak​ter…

Boże, w jej gło​wie roz​brzmie​wa te​raz dźwięk we​sel​nych dzwo​nów. Wy​glą​da

na za​ko​cha​ną po uszy. Kur​czę, to mu się nie po​do​ba.

– My​ślisz, że on na to pój​dzie? – za​py​ta​ła Mol​ly nie​pew​nym gło​sem. – Tak trud​-

no go cza​sem roz​szy​fro​wać…

– Mol​ly, ża​den nor​mal​ny fa​cet nie bę​dzie spo​koj​nie pa​trzył, jak brat ostrzy so​-

bie ape​tyt na jego uko​cha​ną.

– Na​praw​dę? Zro​bisz to dla mnie? – Mol​ly przy​war​ła do nie​go i po​ca​ło​wa​ła

w nie​ogo​lo​ny po​li​czek. – Ju​les, dzię​ku​ję ci, je​steś cu​dow​ny!

Ju​lian ze​sztyw​niał zszo​ko​wa​ny. Był nagi od pasa w górę i jej uści​ski spo​wo​do​-

wa​ły, że za​czął się dziw​nie czuć tu i ów​dzie. Ona jest taka cie​pła, pach​ną​ca, słod​-
ka… A na do​miar złe​go nie prze​sta​je traj​ko​tać z usta​mi wtu​lo​ny​mi w jego szy​ję:

– Je​stem szczę​ścia​rą, że po​ja​wi​łeś się w moim ży​ciu, Ju​les. Nie wiem, jak ci

dzię​ko​wać za wszyst​ko, co dla mnie ro​bisz.

Czy ona mówi to po​waż​nie? Bo jej sło​wa bu​dzi​ły w nim zgo​ła po​tę​pień​cze my​-

śli. Usi​ło​wał so​bie na​gle przy​po​mnieć imio​na wszyst​kich do​tych​cza​so​wych ko​-
cha​nek, w po​rząd​ku al​fa​be​tycz​nym, ale to nie po​ma​ga​ło. Wziął głę​bo​ki od​dech i,
pró​bu​jąc uciec przed jej wzro​kiem, mruk​nął:

– Jesz​cze mi nie dzię​kuj, Mol​ly. Zo​ba​czy​my, jak to się uda, do​brze?
– Musi się udać. Je​stem pew​na, że jesz​cze w tym mie​sią​cu będę no​sić na pal​cu

pier​ścio​nek za​rę​czy​no​wy.

Prze​wró​cił ocza​mi, wciąż nie mo​gąc uwie​rzyć, że to się dzie​je na​praw​dę.
– Jesz​cze nie pla​nuj we​se​la. Pa​mię​taj, w tym mie​sią​cu cho​dzisz ze mną. Od​wa​-

gi, dziew​czy​no, bo moja ro​dzi​na na pew​no nie bę​dzie tym za​chwy​co​na.

– A to niby dla​cze​go? – spy​ta​ła, bio​rąc się pod boki. – Nie je​stem cie​bie war​ta?
– Nie, Mol​ly. To ja nie je​stem war​ty cie​bie.

ROZDZIAŁ DRUGI

– Ro​bisz mnie w ko​nia, pa​skud​ni​ku, wiem o tym.
Ju​lian roz​parł się w fo​te​lu ob​ro​to​wym i usi​ło​wał za​cho​wać po​wa​gę, pa​trząc,

jak brat ner​wo​wo krą​ży po im​po​nu​ją​cej sali kon​fe​ren​cyj​nej na ostat​nim pię​trze
sie​dzi​by „San An​to​nio Da​ily”. Gage’owie byli wy​daw​ca​mi tego pi​sma od lat trzy​-
dzie​stych ubie​głe​go wie​ku.

– Bra​cisz​ku, wiem, że je​stem od cie​bie młod​szy. Ale nie za​po​mi​naj, że je​stem

też sil​niej​szy i dam ci to od​czuć, je​śli na​dal bę​dziesz mnie wku​rzał.

– A więc po​waż​nie mó​wisz, że sy​piasz z na​szą małą Molls?
– Tego nie po​wie​dzia​łem. Po pro​stu się spo​ty​ka​my, a ona wkrót​ce się do mnie

wpro​wa​dzi.

Tego ostat​nie​go nie uzgod​nił z Mol​ly, ale uznał za do​bry po​mysł. Brat po​czer​-

wie​niał i Ju​lian już wie​dział. Tra​fio​ny. Gar​rett po​si​niał, a po​tem zbladł.

Ju​lian i Mol​ly usta​li​li pew​ne ogól​ne za​sa​dy – nie będą się w tym cza​sie spo​ty​-

kać z ni​kim in​nym, będą so​bie pu​blicz​nie oka​zy​wać uczu​cia i ni​ko​mu nie wy​ja​-
wią, że to tyl​ko gra. Ju​lia​no​wi bar​dzo to od​po​wia​da​ło. Na​wia​sem mó​wiąc, od​po​-
wia​da​ło mu wszyst​ko, co draż​ni Gar​ret​ta.

Nie miał nic prze​ciw​ko bra​tu, ale fa​cet był prze​sad​nie ho​no​ro​wy i ja​kiś taki…

czci​god​ny. Te​raz na przy​kład, gdy naj​star​szy brat Lan​don udał się w dłu​gą po​-
dróż po​ślub​ną, Gar​rett de​mon​stra​cyj​nie oka​zy​wał, że dźwi​ga na swo​ich bar​kach
cię​żar ca​łe​go świa​ta. No, przy​naj​mniej cię​żar pro​wa​dze​nia ro​dzin​nej fir​my.

Bra​cia bar​dzo się w za​sa​dzie ko​cha​li, ale Ju​lian już od daw​na szu​kał oka​zji, by

tro​chę ode​grać się na Gar​ret​cie.

Ze​msta jest za​wsze słod​ka. Ju​lian na​pa​wał się tą my​ślą przez całą ostat​nią

noc. Z sa​tys​fak​cją przy​glą​dał się więc, jak star​szy brat prze​ry​wa na​gle marsz po
po​ko​ju i sta​je na​prze​ciw, py​ta​jąc groź​nie:

– A od kie​dy to in​te​re​su​je​cie się sobą?
– A, ja​koś tak nie​daw​no za​czę​li​śmy świn​tu​szyć w ese​me​sach. O, wła​śnie do

mnie na​pi​sa​ła – do​dał, z non​sza​lan​cją spo​glą​da​jąc na wy​świe​tlacz ko​mór​ki. – Ta
dziew​czy​na mnie krę​ci!

Uda​wał, że od​pi​su​je na dwu​znacz​ny ko​mu​ni​kat, choć wła​śnie pi​sał po pro​stu:

„Ko​leś już wie. Za​czy​na świ​ro​wać. Opo​wiem ci przy ko​la​cji”.

Gar​rett spoj​rzał na nie​go z miną mor​der​cy.
– Kate o tym wie?
– Ra​czej tak, to w koń​cu jej sio​stra. Chy​ba że jest zbyt za​ję​ta or​ga​ni​za​cją ko​-

lej​nej im​pre​zy dla klien​ta.

Wła​śnie na​de​szła od​po​wiedź Mol​ly: „Kate i Gar​rett do​brze się z sobą do​ga​du​-

ją”.

„Mam na​dzie​ję, że nie na​dep​ną​łem jej na od​cisk?” – od​pi​sał Ju​lian.
„Nie​ste​ty, ko​cha​nie. Uwa​żaj, wła​śnie wy​ma​chu​je ku​chen​ną łyż​ką, może cię za​-

bić”.

Ko​cha​na dow​cip​na Mol​ly. Ja​sny pro​my​czek w jego ży​ciu.
– O co tu cho​dzi? – spy​tał Gar​rett pod​mi​no​wa​ny.
– A o co ma cho​dzić?
– O to, że od dwu​dzie​stu lat mat​ka, Lan​don i ja sta​ra​li​śmy się ci wpo​ić, że

w przy​pad​ku Mol​ly De​va​ney masz trzy​mać łapy przy so​bie. Nie do​tar​ło? Je​śli ją
skrzyw​dzisz, to cię wy​dzie​dzi​czy​my.

Ju​lian ki​wał gło​wą uspo​ka​ja​ją​co.
– Do​tar​ło, do​tar​ło. Sły​sza​łem set​ki razy i te​raz też sły​szę. – Po​chy​lił się nad

sto​łem kon​fe​ren​cyj​nym i spoj​rzał na bra​ta wil​kiem. – Ale po​słu​chaj. Ja. Mam. To.
Gdzieś. Do​tar​ło?

Gar​ret​to​wi do​słow​nie opa​dła szczę​ka. Wstrzy​mał od​dech, moż​na było mieć

wra​że​nie, że za chwi​lę pęk​nie. Lub za​cznie bęb​nić we wła​sną pierś, jak Tar​zan.

– Po​roz​ma​wiam z Mol​ly. Wy​tłu​ma​czę jej, ja​kie głup​stwo ma za​miar po​peł​nić.

A je​śli ją skrzyw​dzisz, Ju​lian, je​śli jej spad​nie choć je​den włos z gło​wy…

Ju​lian je​dy​nie nad​ludz​kim wy​sił​kiem utrzy​mał na twa​rzy ma​skę spo​ko​ju. Wró​-

cił pa​mię​cią do swo​ich na​sto​let​nich cza​sów, gdy on i Mol​ly usi​ło​wa​li się do sie​bie
zbli​żyć. I za każ​dym ra​zem, kie​dy ich przy​jaźń zmie​rza​ła ku bar​dziej ro​man​tycz​-
nej for​mie, ro​dzi​na wpa​da​ła w pa​ni​kę. Za​czy​na​ły się szan​ta​że emo​cjo​nal​ne,
prze​śla​do​wa​nia, pró​by od​da​le​nia ich od sie​bie. Jego na​wet kil​ka​krot​nie wy​sy​ła​-
no na parę mie​się​cy za gra​ni​cę, bo po​dob​no wpa​try​wał się w Mol​ly w spo​sób,
któ​re​go nikt – ani Kate, ani Lan​don, ani mat​ka – nie apro​bo​wał.

Ju​lian uda​wał, że go to nie ob​cho​dzi. A gdy do​rósł, uwie​rzył, że jest play​boy​-

em. Wro​bio​no go w tę rolę, nie dano mu wy​bo​ru. Wmó​wio​no, że może mieć każ​-
dą ko​bie​tę. Poza Kate i Mol​ly.

I z roku na rok ta pro​sta re​gu​ła czy​ni​ła jego ży​cie bar​dziej sa​mot​nym i nie​-

szczę​śli​wym. Czuł się jak po​chwy​co​ny w klat​kę lew, jak spę​ta​ny byk.

A te​raz brat po raz enty każe mu trzy​mać się z dala od naj​bliż​szej ko​bie​ty na

świe​cie. Na​ra​stał w nim od daw​na tłu​mio​ny gniew. To jego ży​cie, jego przy​-
szłość. Nikt nie bę​dzie mu dyk​to​wał, jak ona ma wy​glą​dać. Nie​za​leż​nie od tego,
co my​śli Mol​ly, nikt nie ma pra​wa in​ge​ro​wać w jego los. Ani w los tej drob​nej ru​-
dej dziew​czy​ny. Co kogo ob​cho​dzi, że nosi się z cy​gań​ska, we wło​sach ma pa​-
sem​ka, a pal​ce czę​sto uwa​la​ne far​bą?

Po​sta​no​wił wy​ko​rzy​stać oka​zję, jaką mia​ło być uda​wa​nie jej part​ne​ra do zba​-

da​nia swo​ich praw​dzi​wych uczuć w sto​sun​ku do niej. Wstał, po​wo​li pod​szedł do
bra​ta i po​ło​żył mu rękę na ra​mie​niu.

– Od​wal się, Gar​rett. Nie chcę jej skrzyw​dzić, ale i cie​bie wo​lał​bym nie uszko​-

dzić, więc trzy​maj się z dala od nas.

Po czym zła​pał ma​ry​nar​kę i opu​ścił re​dak​cję.

– Nie mogę w to uwie​rzyć, Mol​ly. Wiem, że mnie wkrę​casz.

W prze​past​nej kuch​ni De​va​ney​ów Kate de​ko​ro​wa​ła świe​żo upie​czo​ne ciast​ka,

Mol​ly zaś pi​ło​wa​ła pa​znok​cie, nie mo​gąc opa​no​wać pod​nie​ce​nia na myśl, że dziś
jest pierw​szy wie​czór jej „związ​ku” z Ju​lia​nem. Nie mo​gła się do​cze​kać miny
Gar​ret​ta, gdy uj​rzy ich ra​zem.

– Nie żar​tu​ję, przy​się​gam. Mo​żesz za​dzwo​nić do Ju​lia​na i za​py​tać.
Kate pod​nio​sła w górę szpa​tuł​kę do na​kła​da​nia kre​mu. Ciem​no​ru​de wło​sy mia​-

ła zwią​za​ne w dość cha​otycz​ny wę​zeł. W bia​łym ku​chen​nym far​tusz​ku wy​glą​da​ła
tak pięk​nie i sek​sow​nie, że Mol​ly nie po​tra​fi​ła się na nią gnie​wać. Ko​cha​ła sio​-
strę do nie​przy​tom​no​ści.

Kate De​va​ney była oso​bą peł​ną ży​cia. Przez cały dzień krę​ci​ła się jak fry​ga,

ro​biąc roz​ma​ite rze​czy. To tłu​ma​czy​ło suk​ces jej ca​te​rin​go​wej fir​my. Była cu​-
dow​ną ku​char​ką, jak więk​szość osób ko​cha​ją​cych ży​cie. Wy​so​ka, ko​bie​ca, opa​-
lo​na, ufna i ra​do​sna. Je​dy​ne, co Mol​ly mia​ła jej za złe, to cał​ko​wi​cie zbęd​ne i nie​-
udol​ne pró​by ukry​cia buj​ne​go biu​stu.

– Ty i Ju​lian? Jako para? Nie wie​rzę. Wszyst​kie jego dziew​czy​ny są ta​kie…
– Nie kończ, bo cię znie​na​wi​dzę – wark​nę​ła Mol​ly.
– Do​brze, już nic nie mó​wię. Ale wiesz, co mia​łam na my​śli – po​wie​dzia​ła Kate,

pa​ku​jąc ciast​ka do po​je​dyn​czych to​re​bek z ce​lo​fa​nu.

Mol​ly wsta​ła i zer​k​nę​ła w lu​stro na ko​ry​ta​rzu. Przy​po​mnia​ła so​bie, co wczo​raj

Ju​lian po​wie​dział o jej wy​glą​dzie.

– Masz ra​cję – przy​zna​ła. – One wy​glą​da​ją ina​czej. Są wy​so​kie, zgrab​ne, sek​-

sow​ne i by​wa​łe.

Ale ja mam to gdzieś, bo nie cho​dzi mi o Ju​lia​na, a o Gar​ret​ta, do​koń​czy​ła

w my​ślach. Jej usta cią​gle pa​mię​ta​ły ten go​rą​cy po​ca​łu​nek. Za​czer​wie​ni​ła się
i po​trzą​snę​ła gło​wą, aby ode​gnać tam​to wspo​mnie​nie.

– O Jezu, ty na​praw​dę się za​ko​cha​łaś! – za​wo​ła​ła Kate ze śmie​chem. – Wiesz,

lu​bię Ju​lia​na, ale uwa​żam, że tyl​ko ko​bie​ta nie​speł​na ro​zu​mu może za nie​go
wyjść. Nie chcia​ła​bym, że​byś to ty oka​za​ła się tą głu​pią, Moo.

Mol​ly już omal nie za​czę​ła za​pew​niać sio​stry, że ab​so​lut​nie nie za​mie​rza za​ko​-

chi​wać się w Ju​lia​nie Joh​nie. Nie zna​ła fa​ce​ta rów​nie na​sta​wio​ne​go na za​li​cza​nie
jak naj​więk​szej licz​by ko​biet. W porę przy​po​mnia​ła so​bie, że prze​cież od dziś
ma uda​wać jego dziew​czy​nę. Czy ra​czej, zgod​nie z jego sło​wa​mi, ko​chan​kę. Po​-
dzię​ko​wa​ła nie​bio​som za to, że ni​g​dy nie bę​dzie na​cię​ciem nu​mer 1 000 347 na
słup​ku pod​trzy​mu​ją​cym bal​da​chim łóż​ka Ju​lia​na Joh​na Gage’a.

– Ale co się wła​ści​wie sta​ło? – spy​ta​ła Kate, uno​sząc brwi. – Tak na​gle, po pro​-

stu…?

– Ude​rzy​ło mnie, ja​kim idio​tą by​łem, nie za​uwa​ża​jąc, że mała Mol​ly jest

wprost stwo​rzo​na dla mnie – prze​rwał jej głę​bo​ki ba​ry​ton, na dźwięk któ​re​go
ra​mio​na Mol​ly po​kry​ły się gę​sią skór​ką.

Ju​lian za​mknął za sobą drzwi, a ona zmar​twia​ła na myśl, że znów wi​dzi ją

w ro​bo​czych ciu​chach. Zresz​tą nie​waż​ne. To jest Ju​lian John, nie za​le​ży jej na
nim. Niech so​bie da​lej uwa​ża, że wy​pa​dła z mik​se​ra. Po co to zmie​niać? Cho​ciaż
głu​pio wy​glą​da​ją jej pla​my z far​by w ze​sta​wie​niu z czy​stym ele​ganc​kim gar​ni​tu​-

rem i non​sza​lanc​ko prze​krzy​wio​nym kra​wa​tem od Guc​cie​go. On jest tak sek​-
sow​nie roz​czo​chra​ny, chcia​ło​by się go schru​pać żyw​cem. Nie ona, nie​któ​re inne
ko​bie​ty. No, może na​wet wszyst​kie.

Ona musi za​cho​wać zdro​wy roz​są​dek.
– Co​kol​wiek mówi o mnie Kate, nie wierz jej, Mo​pey – zwró​cił się do niej z ło​-

bu​zer​skim, do​brze jej zna​nym od dzie​ciń​stwa uśmie​chem. – To wszyst​ko dla​te​-
go, że kie​dyś wpa​dłem jej w oko.

Ob​jął ją w pa​sie i skło​nił swo​ją ja​sną gło​wę. To sta​ło się tak szyb​ko, że mie​rzą​-

ca pół​to​ra me​tra wzro​stu Mol​ly na​wet się nie zo​rien​to​wa​ła, gdy Ju​lian pod​niósł
ją, okrę​cił, moc​no przy​tu​lił do po​tęż​nej pier​si i do​słow​nie zmiaż​dżył jej war​gi
w po​ca​łun​ku. Na​mięt​nym i wpaw​nym.

Och! Oooch!
Nie​wiel​ka, jesz​cze spraw​na część jej mó​zgu na​ka​zy​wa​ła go ode​pchnąć. Nikt

nie ma te​raz pra​wa jej ca​ło​wać oprócz Gar​ret​ta. Ale Ju​lian ca​ło​wał tak samo
wspa​nia​le jak jego brat. Na​wet le​piej, bo bez po​śpie​chu, nie ukrad​kiem. No
i miał świe​ży od​dech z po​wo​du mię​to​wej pa​sty do zę​bów. Nie zio​nął wiń​skiem.

Przy​ci​snął war​gi do jej ust tak de​li​kat​nie, że stra​ci​ła kon​tro​lę. Była jak za​hip​-

no​ty​zo​wa​na. Świat prze​wró​cił się do góry no​ga​mi, a ona roz​glą​da​ła się w po​szu​-
ki​wa​niu ser​ca, któ​re ktoś jej wła​śnie skradł. Pio​no​wą po​sta​wę utrzy​my​wa​ła je​-
dy​nie dzię​ki uf​no​ści w siłę Ju​lia​na, któ​ry w ra​zie upad​ku na pew​no by ją pod​trzy​-
mał.

Po elek​try​zu​ją​cej se​kun​dzie, bo tyle pew​nie trwał po​ca​łu​nek, Ju​lian coś po​wie​-

dział. To chy​ba było „cześć”.

– Cześć – wy​ją​ka​ła w od​po​wie​dzi, kom​plet​nie za​mro​czo​na. – Co tu ro​bisz, J.J.?
Pa​trzy​ła na jego war​gi. Co w nich jest, że czu​je się tak wspa​nia​le?
– Nic ta​kie​go, bu​łecz​ko z dyni – od​rzekł, pa​ku​jąc so​bie do ust cia​stecz​ko. – Po

pro​stu spraw​dzam, co u mo​jej dziew​czy​ny. Za​pła​cisz mi za to „J.J.”, Molls – szep​-
nął jej do ucha, kle​piąc ją w ty​łe​czek. Nie lu​bił tego swo​je​go dzie​cię​ce​go prze​-
zwi​ska.

– J.J.? – Kate od​wró​ci​ła się do nich, dzier​żąc szpa​tuł​kę ni​czym miecz. – My​śla​-

łam, że nie lu​bisz tej ksyw​ki.

– To praw​da, nie lu​bię. Ale mała Mol​ly może mnie tak na​zy​wać. Oczy​wi​ście

tyl​ko wte​dy, kie​dy ma ocho​tę na nie​win​ne​go klap​sa.

Cała ra​dość Mol​ly ze słod​kiej ze​msty wy​pa​ro​wa​ła.
Za​czer​wie​ni​ła się. Było jej wstyd. Sio​stra bę​dzie ją te​raz uwa​żać za mi​ło​śnicz​-

kę tan​det​nej per​wer​sji.

– Ko​cha​nie, jest do​pie​ro po​po​łu​dnie. Nie da​łeś mi szan​sy, że​bym się wy​szy​ko​-

wa​ła na spo​tka​nie z tobą. Nie każ​dej z nas przy​cho​dzi to ot, tak. – Po​sła​ła mu
zza ple​ców Kate spoj​rze​nie, któ​re mo​gło​by za​bić. – Te​raz mu​sisz tro​chę na mnie
za​cze​kać. Do​trzy​maj to​wa​rzy​stwa Kate i jej szpa​tuł​ce.

– Mam lep​szy po​mysł, bu​łecz​ko. Po​mo​gę ci się ubie​rać. Co ty na to, hm?
Za​nim zdą​ży​ła od​po​wie​dzieć, po​szedł za nią do sy​pial​ni, zo​sta​wia​jąc onie​mia​łą

Kate po​środ​ku kuch​ni.

– Prze​stań na​zy​wać mnie bu​łecz​ką – syk​nę​ła Mol​ly.
– To ty za​czę​łaś. Po co ci było to J.J.? Wiesz, że tego nie zno​szę.
– A ty nie ca​łuj mnie bez ostrze​że​nia, jak przed chwi​lą!
– Ostrze​gam, je​śli jesz​cze raz po​wiesz do mnie J.J., na​tych​miast cię po​ca​łu​ję.

Z ję​zycz​kiem! A może tego wła​śnie chcesz?

Ga​pi​ła się na nie​go, bła​ga​jąc los, by te mo​ty​le w jej brzu​chu nie​co się uspo​ko​-

iły. Nie po​tra​fi​ła nie po​my​śleć o tym, co Ju​lian robi ję​zy​kiem tym wszyst​kim ko​-
bie​tom…

– Czy to ja​sne, Molls? – za​py​tał, dwo​ma pal​ca​mi od​wra​ca​jąc jej gło​wę tak, by

mu​sia​ła na nie​go spoj​rzeć.

Spoj​rza​ła, ale wy​łącz​nie na jego war​gi, i po​ki​wa​ła gło​wą na znak zgo​dy. Z tru​-

dem po​wstrzy​ma​ła się, by nie od​po​wie​dzieć: Tak, J.J.

Jęk​nę​ła i ode​pchnę​ła go.
– Ale dla​cze​go po​wie​dzia​łeś przy niej o tych klap​sach? – po​skar​ży​ła się, po​cie​-

ra​jąc skro​nie.

– Bo cza​sa​mi od​no​szę wra​że​nie, że ich pra​gniesz. – Trzep​nął ją lek​ko w po​śla​-

dek, po czym zmie​nił te​mat. – Po​wie​dzia​łem two​je​mu uko​cha​ne​mu, że się do
mnie wpro​wa​dzasz. Co ty na to, mój mały Pi​cas​so?

– Był za​zdro​sny.
– Chciał wa​lić gło​wą w ścia​nę. – Ju​lian uśmiech​nął się zło​śli​wie.
– No to świet​nie – od​par​ła Mol​ly, otwie​ra​jąc szu​fla​dę z bie​li​zną.

ROZDZIAŁ TRZECI

– Co jesz​cze mó​wił mój uko​cha​ny? – za​py​ta​ła, gdy w dro​dze do miesz​ka​nia Ju​-

lia​na za​trzy​ma​li się, by coś zjeść.

Ju​lian był wiecz​nie głod​ny. Nic dziw​ne​go, taka góra mię​śni po​trze​bu​je sta​łe​go

do​pły​wu glu​ko​zy i in​nych rze​czy. Fa​cet gra w pił​kę noż​ną, ko​szy​ków​kę, upra​wia
ka​ja​kar​stwo i wspi​nacz​kę. Ta wspa​nia​ła mu​sku​la​tu​ra i pięk​ny zło​ci​sty od​cień
skó​ry nie bio​rą się prze​cież z sie​dze​nia ca​ły​mi dnia​mi za biur​kiem.

Był świet​nie zbu​do​wa​ny i tak spraw​ny, że zwy​cię​stwo w dzie​się​cio​bo​ju przy​-

szło​by mu rów​nie ła​two, jak licz​ne pod​bo​je łóż​ko​we. Hm, a swo​ją dro​gą cie​ka​-
we, kie​dy Gar​rett za​cią​gnie ją do łóż​ka…

– Po​cze​kaj tu – po​wie​dział do niej Ju​lian, z tru​dem par​ku​jąc aston mar​ti​na

przed ba​rem z mro​żo​ny​mi jo​gur​ta​mi.

Po​pro​si​ła o mlecz​ny kok​tajl Oreo z wi​śnia​mi. Gdy wró​cił, za​uwa​ży​ła, że na

jego kub​ku ktoś wy​pi​sał nu​mer te​le​fo​nu.

Ju​lian uru​cho​mił sil​nik.
– Skąd tu się wziął ten nu​mer? – spy​ta​ła.
Bez​rad​nie roz​ło​żył ręce.
– Nie wiem, ja go nie za​ma​wia​łem.
Cóż moż​na po​ra​dzić na to, że ja​kaś kel​ner​ka czy ka​sjer​ka za​gię​ła na nie​go pa​-

rol i na​pi​sa​ła mu swój nu​mer te​le​fo​nu w na​dziei, że się do niej ode​zwie?

– Pew​nie wpa​dłeś ko​muś w oko – stwier​dzi​ła Mol​ly, krę​cąc gło​wą z nie​do​wie​-

rza​niem.

– My​śla​łem, że to​bie.
Ro​ze​śmia​ła się, bio​rąc do ust wi​sien​kę.
– Nie od​po​wie​dzia​łeś mi na py​ta​nie, co mó​wi​ła mi​łość mo​je​go ży​cia – przy​po​-

mnia​ła mu.

– Coś tam bą​kał o wal​ce, po​je​dyn​ku. O świ​cie.
– Tyl​ko pro​szę cię, nie zrób ze mnie wdo​wy jesz​cze przed ślu​bem!
– Ślub! No pro​szę, za​czy​na​my uży​wać wiel​kich słów.
– Ślub i mał​żeń​stwo to zwy​kłe sło​wa.
– Zwy​kłe, ale wiel​kie.
Mol​ly pa​trzy​ła na nie​go po​dejrz​li​wie, ssąc wi​sien​kę. Uśmie​chał się, tak ja​koś

sek​sow​nie. Jak​by znał ja​kiś nie​zna​ny jej se​kret. Chy​ba, mó​wiąc o wal​ce, nie miał
na my​śli swo​ich mię​śni? Prze​szedł ją na​gły dreszcz. Po​czu​ła ucisk w żo​łąd​ku.
Spo​kój, tyl​ko spo​kój.

Gdy wy​ła​do​wy​wa​li jej wa​liz​ki, spadł deszcz. Jak na iro​nię wło​ży​ła na sie​bie

coś, co Ju​lian mógł​by uznać za ele​ganc​kie i świa​to​we. A te​raz te ciu​chy ża​ło​śnie
le​pi​ły się do cia​ła i ocie​ka​ły wodą.

Nie to, żeby jej za​le​ża​ło na wy​glą​dzie. Chcia​ła po pro​su po​ka​zać, że Mol​ly De​-

va​ney jest ko​bie​tą suk​ce​su, stać ją na mar​ko​we ubra​nia. A że na co dzień ubie​ra
się ra​czej wy​god​nie niż ele​ganc​ko to zu​peł​nie inna spra​wa. Nie sza​ta zdo​bi czło​-
wie​ka.

Ale dla​cze​go znów ma gę​sią skór​kę? Z po​wo​du zmo​czo​nych ciu​chów, zim​ne​go

mle​ka czy też pod​eks​cy​to​wa​nia? Roz​my​śla​ła, jak to bę​dzie – miesz​kać u Ju​lia​na.
Ma na​dzie​ję, że od​stą​pi jej ja​kiś wol​ny po​kój. Prze​cież wkrót​ce wy​sta​wa, a ona
musi jesz​cze do​koń​czyć dwa ob​ra​zy.

Gdy sta​nę​li przed bu​dyn​kiem, Ju​lian za​py​tał, czy może jej coś po​ka​zać. Zgo​dzi​-

ła się. Edu​ar​do, je​den z por​tie​rów, za​jął się do​star​cze​niem wa​li​zek na dwu​na​ste
pię​tro. Ju​lian w tym cza​sie po​pro​wa​dził ją do dru​giej win​dy i na​ci​snął gu​zik z li​-
te​rą P.

Za​je​cha​li na pod​da​sze, gdzie po otwar​ciu win​dy po​wi​ta​ła ich wiel​ka ja​sna

prze​strzeń pen​tho​use’u, z okna​mi od pod​ło​gi po wy​so​ki su​fit. Pach​nia​ło świe​żą
far​bą.

– Boże, a co to ta​kie​go? – za​wo​ła​ła.
Spoj​rzał na nią błysz​czą​cy​mi z dumy ocza​mi.
– Tak się skła​da, że tu będą moje biu​ra – od​parł.
– Co? „Da​ily” wy​no​si się z cen​trum?
Ro​dzi​na Gage’ów po​sia​da​ła naj​le​piej pro​spe​ru​ją​cy kon​cern pra​so​wy sta​nu

Tek​sas. Wy​da​wa​li parę ty​tu​łów ga​zet, za​rzą​dza​li kil​ko​ma ka​na​ła​mi te​le​wi​zji ka​-
blo​wej i in​for​ma​cyj​ny​mi por​ta​la​mi in​ter​ne​to​wy​mi. Lo​ko​mo​ty​wą ca​łe​go przed​się​-
wzię​cia był uka​zu​ją​cy się dru​kiem dzien​nik „San An​to​nio Da​ily”. Już trze​cie po​-
ko​le​nie pro​wa​dzi​ło ten biz​nes. Do​tych​czas kon​cern zaj​mo​wał kil​ka bu​dyn​ków
w cen​trum mia​sta.

– Nie, tyl​ko ja się tu prze​nio​sę, Molls – od​parł Ju​lian po dłuż​szym na​my​śle.
Mol​ly za​uwa​ży​ła, że mó​wił to ze smut​kiem. Coś nie​do​bre​go musi się dziać

w ro​dzin​nym biz​ne​sie.

– Twoi bra​cia o tym wie​dzą, Ju​les? – spy​ta​ła ostroż​nie.
– Wkrót​ce się do​wie​dzą.
Po​trze​bo​wa​ła kil​ku mi​nut na prze​tra​wie​nie tej szo​ku​ją​cej in​for​ma​cji. Fakt, Ju​-

lian za​wsze był bun​tow​ni​kiem, czar​ną owcą. Pa​mię​ta​ła, że kil​ka razy wy​sy​ła​no
go za gra​ni​cę, choć nie wie​dzia​ła, co prze​skro​bał. Strasz​nie za nim wów​czas tę​-
sk​ni​ła. Bar​dzo czę​sto pła​ka​ła.

A te​raz pa​trzy​ła, jak cho​dził po swo​im no​wym biu​rze. Stą​pał po ro​ze​sła​nych

na pod​ło​dze pla​sti​ko​wych plan​de​kach, spraw​dzał prze​wo​dy elek​trycz​ne. Dla​cze​-
go, u li​cha, chce opu​ścić re​dak​cję po​pu​lar​nej ga​ze​ty i kwit​ną​cą fir​mę wy​daw​ni​-
czą?

Był w niej sze​fem re​kla​my i PR-u. To naj​lep​szy ka​wa​łek tor​tu. Taka sama pen​-

sja i tyle samo kasy z udzia​łów w fir​mie jak w przy​pad​ku bra​ci. Za to dużo mniej​-
sza od​po​wie​dzial​ność, cie​kaw​sza pra​ca i wię​cej cza​su na ży​cie ero​tycz​ne i na
hob​by w ro​dza​ju pi​lo​to​wa​nia ces​sny czy upra​wia​nia ulu​bio​nych spor​tów. Dla​cze​-
go po​rzu​ca „San An​to​nio Da​ily”?

– My​śla​łam, że je​steś szczę​śli​wy, ro​biąc to co do​tych​czas – po​wie​dzia​ła, gdy

na​po​tka​ła jego wzrok.

Przez chwi​lę pa​trzył przez okno.
– Je​stem nie​spe​cjal​nie za​do​wo​lo​ny ze swo​je​go ży​cia, ale to nie zna​czy, że je​-

stem nie​szczę​śli​wy. Po​trze​bu​ję tyl​ko zmia​ny.

Po​czu​ła się za​wie​dzio​na. Do​pie​ro te​raz dzie​li się z nią tak istot​ną in​for​ma​cją?

My​śla​ła, że jest mu bliż​sza…

Ale Ju​lian był za​wsze pe​łen re​zer​wy w kwe​stii emo​cji. Stąd nie​któ​rzy po​dej​-

rze​wa​li go o ich cał​ko​wi​ty brak.

– Od jak daw​na to pla​nu​jesz? – spy​ta​ła.
– Od kil​ku lat. A może od po​cząt​ku? – usły​sza​ła.
Uśmiech​nął się do niej ze szcze​rym za​do​wo​le​niem. Ona zaś po​czu​ła się roz​-

dar​ta. Z jed​nej stro​ny chcia​ła przy​kla​snąć jego pla​nom. Na​resz​cie! Z dru​giej zaś
stro​ny po​czu​wa​ła się do lo​jal​no​ści wo​bec resz​ty jego ro​dzi​ny. A im z pew​no​ścią
odej​ście Ju​lia​na się nie spodo​ba.

Na przy​kład Gar​rett, któ​re​mu od​da​ła dwa ty​go​dnie temu ser​ce, na pew​no bę​-

dzie wal​czył z ca​łych sił, by za​trzy​mać Ju​lia​na w fir​mie.

To nie​sa​mo​wi​te szczę​ście – mieć na sta​no​wi​sku sze​fa re​kla​my i PR-u oso​bę

tak zna​ko​mi​cie uło​żo​ną, a jed​no​cze​śnie nie​co ta​jem​ni​czą, nie​po​spo​li​tą, cha​ry​-
zma​tycz​ną. Po odej​ściu Ju​lia​na „Da​ily” może stra​cić na​wet po​ło​wę re​kla​mo​daw​-
ców.

Za​my​ślo​na snu​ła się po pu​stej prze​strze​ni i omal nie wpa​dła na ścia​nę.
– Bę​dziesz mu​siał czymś wy​peł​nić te bia​łe po​wierzch​nie – wy​rwa​ło się jej nie​-

spo​dzie​wa​nie.

– Wie​dzia​łem, że to po​wiesz – za​chi​cho​tał w od​po​wie​dzi.
– Ja​sne, od po​nad dwu​dzie​stu lat wiesz, że nie lu​bię pu​stych ścian. – Skrzy​wi​ła

się.

Wy​cią​gnął ra​mię i po​gła​dził zmarszcz​kę, jaka po​ja​wi​ła się na jej no​sie.
– To na​ma​luj mi tu coś. Ja​kiś mu​ral. Cała ta ścia​na jest do two​jej dys​po​zy​cji.
Spoj​rza​ła na bez​kre​sną po​wierzch​nię.
– Zwa​rio​wa​łeś? Moje ob​ra​zy już osią​ga​ją pię​cio​cy​fro​we kwo​ty. Taki mu​ral

kosz​to​wał​by co naj​mniej sto pięć​dzie​siąt ty​się​cy. Mu​sia​ła​bym mu po​świę​cić kil​ka
mie​się​cy. Mu​szę to uzgod​nić z moim wy​staw​cą.

Jej wy​staw​ca był nie​gdyś wy​staw​cą Andy’ego War​ho​la. To je​den z naj​bar​dziej

ob​rot​nych wła​ści​cie​li ga​le​rii, po​tra​fią​cy sprze​dać na​wet wy​jąt​ko​wo eks​tra​wa​-
ganc​kie no​wo​cze​sne dzie​ło. To tak​że je​den z przy​ja​ciół Ju​lia​na.

– Zo​staw Black​sto​ne’a w spo​ko​ju. Zga​dzam się na sto pięć​dzie​siąt ty​się​cy.
Za​tka​ło ją.
– Coś ty? Ju​les, nie mogę cię tak ob​cią​żyć! Czu​ła​bym się, jak​bym ob​ra​bo​wa​ła

naj​lep​sze​go przy​ja​cie​la.

– To wła​śnie może być za​baw​ne, Molls. Na​ma​luj za te pie​nią​dze coś na​praw​dę

pięk​ne​go. Tak pięk​ne​go jak ty.

Uśmiech​nął się szar​manc​ko, a jej za​krę​ci​ło się w gło​wie. Czy od wła​śnie za​-

war​te​go nie​sa​mo​wi​cie ko​rzyst​ne​go kon​trak​tu, czy od tego, że na​zwał ją pięk​ną,
nie ob​ra​ża​jąc jed​no​cze​śnie jej sty​lu ubie​ra​nia się? Trud​no po​wie​dzieć.

– Świet​nie! – za​wo​ła​ła. Zła​pa​ła go za koł​nie​rzyk ko​szu​li i uca​ło​wa​ła w szczę​-

kę. – Kie​dy mogę za​cząć?

– Choć​by ju​tro – od​parł, krę​cąc szy​ją, jak​by od tego po​ca​łun​ku zła​pał go

skurcz.

Mol​ly nie mo​gła uwie​rzyć we wła​sne szczę​ście. Taka po​wierzch​nia do za​ma​lo​-

wa​nia! Jej pierw​szy mu​ral!

Choć i do tej pory nie mo​gła na​rze​kać. Nie​daw​no jej ob​ra​zy po​ja​wi​ły się

w pry​wat​nych zbio​rach i w kil​ku po​waż​nych ga​le​riach. Za​li​cza​no ją ostat​nio do
gro​na naj​bar​dziej po​pu​lar​nych mło​dych twór​ców. Może te​raz do szczę​ścia
w sztu​ce do​łą​czy rów​nież szczę​ście w mi​ło​ści?

Oczy​wi​ście dzię​ki po​mo​cy Ju​lia​na.
W jego miesz​ka​niu Mol​ly wy​bra​ła dla sie​bie jed​ną z go​ścin​nych sy​pial​ni, urzą​-

dzo​ną w pa​ste​lo​wej nie​bie​sko-zie​lo​nej to​na​cji. Usta​wi​ła na pół​kach ko​sme​ty​ki.
Zdję​ła wil​got​ne ubra​nie, wzię​ła prysz​nic i prze​bra​ła się w noc​ną ko​szu​lę. Był to
fak​tycz​nie sta​ry T-shirt Ju​lia​na, któ​ry jego mat​ka prze​zna​czy​ła nie​gdyś na cha​ry​-
ta​tyw​ną zbiór​kę odzie​ży, a ona ukrad​kiem wy​cią​gnę​ła ze ster​ty sta​rych ciu​chów.
Ju​lian tego na pew​no nie pa​mię​ta.

Wy​szła na ko​ry​tarz, by mu po​wie​dzieć do​bra​noc. Mia​ła na​dzie​ję, że za​pro​po​-

nu​je jej wspól​ne obej​rze​nie ja​kie​goś fil​mu, jed​nak drzwi jego sy​pial​ni były za​-
mknię​te. Roz​cza​ro​wa​na wró​ci​ła do łóż​ka. Sen nie przy​cho​dził, przez kil​ka go​-
dzin ga​pi​ła się bez​myśl​nie w prze​strzeń.

My​śla​ła o Gar​ret​cie. O jego ciem​nych wło​sach, gra​fi​to​wych oczach, czar​nych

rzę​sach. I o tym, jak – o mój Boże – po​ca​ło​wał ją dwa ty​go​dnie temu. Nie spo​sób
za​po​mnieć ta​kie​go po​ca​łun​ku. Ze snem moż​na się więc po​że​gnać.

Tam​te​go wie​czo​ru sta​ły z Kate na ta​ra​sie re​zy​den​cji Gage’ów, pa​trząc na ko​-

ro​wód prze​bie​rań​ców.

– Wiesz, chy​ba chcę zo​stać sta​rą pan​ną – po​wie​dzia​ła w pew​nym mo​men​cie

Mol​ly, a Kate się ro​ze​śmia​ła.

– Co ty mó​wisz? Je​steś ślicz​na, każ​dy fa​cet bę​dzie szczę​śli​wy, mo​gąc cię po​ślu​-

bić.

– Moż​li​we, ale mnie ża​den fa​cet nie od​po​wia​da – od​rze​kła Mol​ly, po​ka​zu​jąc

sio​strze zdję​cie bra​ci Gage’ów na wy​świe​tla​czu iPho​ne’a. Sza​ro​oki po​waż​ny
Lan​don, ciem​no​wło​sy do​stoj​ny Gar​rett i Ju​lian, bóg sek​su, jej ulu​bie​niec. No, ten
to na pew​no nie na​da​je się na męża…

– Chy​ba cię ro​zu​miem – po​wie​dzia​ła Kate, tę​sk​nym wzro​kiem wpa​tru​jąc się

w fo​to​gra​fię.

Nie​ła​two jej było od​gry​wać wo​bec młod​szej Mol​ly rolę sio​stry i mat​ki jed​no​-

cze​śnie. Kie​dy zo​sta​ły same, była prze​cież za​le​d​wie na​sto​lat​ką. Wpraw​dzie mat​-
ko​wa​ła im Ele​anor Gage, ale to była su​ro​wa ko​bie​ta. A dziew​czyn​kom trud​no
było dys​ku​to​wać z oso​bą, któ​ra za​pew​nia​ła im byt. To​też Mol​ly szu​ka​ła cie​pła
i opar​cia je​dy​nie w star​szej sio​strze, zwłasz​cza gdy Ju​lian dłu​go prze​by​wał za

gra​ni​cą. Może przez to Kate nie uło​ży​ła so​bie ży​cia? Nie mia​ła męża ani dzie​ci?

– Ty też za​słu​gu​jesz na ko​goś war​to​ścio​we​go – szep​nę​ła Mol​ly.
– No to chodź, może ko​goś znaj​dzie​my – uśmiech​nę​ła się do niej Kate i prze​-

szła do sali, gdzie od​by​wał się bal.

Mol​ly wsty​dzi​ła się okrop​ne​go jej zda​niem ko​stiu​mu. Ju​lian ka​zał jej się prze​-

brać za dziew​kę z karcz​my. W cia​snym gor​se​cie eks​po​nu​ją​cym biust czu​ła się
jak gwiaz​da por​no. Po​wie​dzia​ła więc sio​strze, że za​raz do niej do​łą​czy, ale nie
mia​ła ta​kie​go za​mia​ru. Zo​sta​ła na ta​ra​sie, gdzie było ciem​no i mo​gła do woli od​-
dy​chać wo​nią ogro​du.

Przy ba​lu​stra​dzie ktoś stał, a po​tem ru​szył w jej kie​run​ku. Zor​ro? Upiór

w ope​rze?

Kto​kol​wiek to był, wy​glą​dał świet​nie. Cały w czer​ni – pe​le​ry​na, ma​ska na gór​-

nej czę​ści twa​rzy przy​kry​wa​ją​ca rów​nież wło​sy, czar​ne buty. No i ten uśmiech…
To pew​nie Ju​lian, nikt inny tak się nie uśmie​cha. Jak głod​ny wilk. Aż chcia​ło​by się
być tym ja​gnię​ciem, któ​re za chwi​lę po​żre.

Do​strze​gła, że gapi się na jej de​kolt i po​czu​ła, jak po jej wnę​trzu roz​le​wa się

prze​dziw​ne cie​pło.

– No, no, no… – mru​czał gru​bym gło​sem, zbli​ża​jąc się. Chy​ba za dużo wy​pił.

Zu​peł​nie nie jak Ju​lian…

Uśmiech​nął się z uzna​niem. W ręce trzy​mał drin​ka, a gdy uniósł go do ust,

Mol​ly za​uwa​ży​ła, że kie​li​szek jest pu​sty. Za​klął pod no​sem, po​krę​cił gło​wą i od​-
wró​cił się do wyj​ścia, mru​cząc, że chy​ba zwa​rio​wał.

– Nie zo​sta​wisz mnie tu sa​mej, praw​da? – za​wo​ła​ła za nim fi​glar​nie.
Za​trzy​mał się, po czym od​wró​cił, od​sta​wił kie​li​szek i za​czął za​głę​biać w mrok,

w któ​rym się schro​ni​ła.

Już się nie uśmie​chał. Coś w jego na​pię​tej po​sta​wie spo​wo​do​wa​ło, że ser​ce za​-

czę​ło jej wa​lić jak sza​lo​ne. Szyb​ciej i szyb​ciej. Spo​sób, w jaki ten czło​wiek się
po​ru​szał, bu​dził jej strach.

To chy​ba nie jest Ju​lian…
– Co…? – za​czę​ła.
Przy​cią​gnął ją tak gwał​tow​nie, że otwo​rzy​ła usta ze zdu​mie​nia. Jed​nym ru​-

chem od​su​nął jej ręce i zbli​żył twarz. Mol​ly wstrzy​ma​ła od​dech.

Było bar​dzo ciem​no. Nie wi​dzia​ła oczu ta​jem​ni​cze​go nie​zna​jo​me​go, ale czu​ła

ich prze​ni​kli​we jak la​ser spoj​rze​nie głę​bo​ko w środ​ku. Ser​ce w niej za​trze​po​ta​-
ło, gdy fa​cet wy​dał z sie​bie nie​ar​ty​ku​ło​wa​ny dźwięk, ro​dzaj dud​nią​ce​go jęku.
Coś tak mę​skie​go, że nogi się pod nią ugię​ły. Do​tknął jej usta​mi. Lek​ko, wła​ści​-
wie to było mu​śnię​cie. Ale Mol​ly po​czu​ła eks​plo​zję po​żą​da​nia. Każ​dą ko​mór​kę
jej cia​ła ogar​nę​ło na​gle nie​zwy​kłe cie​pło.

Roz​chy​li​ła usta, z któ​rych wy​rwał się ci​chy jęk. Za​wsty​dzi​ła się, ale jemu to się

chy​ba spodo​ba​ło. Przy​warł war​ga​mi do jej ust.

Ca​ło​wał ją za​bor​czo, a jej cia​ło ogar​nę​ła roz​kosz. Ser​ce biło jej tak, jak​by

chcia​ło wy​sko​czyć z pier​si i po​szy​bo​wać w ko​smos. Jego pal​ce wbi​ły się w jej po​-
ślad​ki, przy​cią​gał ją do sie​bie co​raz sil​niej. Bli​żej i bli​żej. Wci​snął jej ję​zyk

w usta, mru​cząc bło​go.

Pach​niał wi​nem i Mol​ly bły​ska​wicz​nie po​czu​ła się pi​ja​na. Pi​ja​na nim, zwa​rio​-

wa​na na jego punk​cie. Po​że​ra​li się na​wza​jem, cał​kiem do​słow​nie. Za​czął pie​ścić
jej ra​mio​na, a ona my​śla​ła, że za chwi​lę umrze. Choć ni​g​dy jesz​cze nie czu​ła się
tak oży​wio​na, tak ści​śle ze​spo​lo​na z ja​ką​kol​wiek ludz​ką isto​tą.

Jak​by na​gle za​lał ich po​top, a ona pła​wi​ła się w naj​roz​kosz​niej​szych od​czu​-

ciach. Na na​gim ra​mie​niu po​czu​ła do​tknię​cie me​ta​lu. Pier​ścień? Otwo​rzy​ła oczy
i na​gle zda​ła so​bie spra​wę, że męż​czy​zną, któ​ry ją ca​łu​je, jest… Gar​rett?

Jak to moż​li​we?
On? Za​wsze taki opie​kuń​czy? Wy​da​wać by się mo​gło, że ni​g​dy nie do​tknął jej

na​wet jed​nym pal​cem, a tu… Ju​lian to co in​ne​go, czę​sto ją gła​skał, kle​pał. A Gar​-
rett tyl​ko w ra​zie ko​niecz​no​ści – gdy trze​ba było ją po​cie​szyć, albo pod​trzy​mać
za ło​kieć, by nie upa​dła. I każ​de​mu z tych rzad​kich przy​pad​ków to​wa​rzy​szył me​-
ta​licz​ny do​tyk pier​ście​nia, któ​ry no​sił.

Te​raz też. Ca​ło​wał ją, jak​by miał za​miar zjeść żyw​cem, a na pal​cu dło​ni, któ​ra

na​mięt​nie pie​ści​ła jej ra​mię, gła​dzi​ła oboj​czyk i de​kolt, dało się wy​czuć pier​-
ścień, jak znak fir​mo​wy.

Wy​mam​ro​tał coś, ale bi​cie jej ser​ca za​głu​sza​ło wszyst​kie inne dźwię​ki. Jego

głos za​brzmiał obco i szorst​ko. Mol​ly na​gle zda​ła so​bie spra​wę, że oto męż​czy​-
zna, któ​re​go – po​dob​nie jak po​zo​sta​łych bra​ci Gage’ów – przez całe ży​cie uwa​-
ża​ła za nie​ty​kal​ne​go, zlek​ce​wa​żył do​tych​cza​so​we za​ka​zy. Ca​ło​wał ją tak, jak​by
od siły tego po​ca​łun​ku za​le​ża​ło całe jego ży​cie. Nogi ugię​ły się pod nią. Mu​sia​ła
się o nie​go oprzeć, a jed​no​cze​śnie usi​ło​wa​ła rzu​cić okiem na fe​ral​ny pier​ścień.

Tak, zga​dza się. Pla​ty​no​wa ob​ręcz i oko z błę​kit​na​we​go bry​lan​tu. Ta​kie coś

Gar​rett za​wsze nosi na pal​cu.

A więc to on tak bez​wstyd​nie ści​ska te​raz jej pierś.
I robi to bar​dzo do​brze, jego do​tyk jest nie​sa​mo​wi​cie pod​nie​ca​ją​cy. Po​czu​ła

cie​pło na​wet mię​dzy uda​mi.

Jęk​nął ża​ło​śnie, czu​jąc, że ona, zszo​ko​wa​na, sztyw​nie​je w jego ra​mio​nach. Nie

ba​cząc na to, przy​ci​snął ją do sie​bie jesz​cze moc​niej. Nie mógł ode​rwać się od
jej ust, jak​by był w nich ukry​ty po​tęż​ny ma​gnes.

– Ciii… – usły​sza​ła na​gle. Uspo​ka​jał ją jak dzi​kie zwie​rząt​ko. Tu​lił jak bez​cen​-

ny skarb.

Wsu​nął ko​la​no mię​dzy jej uda, by je roz​chy​lić. Wpraw​ną dłoń skie​ro​wał tam,

gdzie mię​dzy ko​ron​ka​mi nie​zli​czo​nych ha​lek ona wła​śnie wil​got​nia​ła. Cie​pło jego
pal​ców prze​ni​ka​ło bie​li​znę. Chcia​ła te​raz tyl​ko tego cie​pła, przy​jem​no​ści, emo​-
cji.

– Och – wes​tchnę​ła, a jej cia​ło za​sty​gło w ocze​ki​wa​niu. Jego pal​ce po​wo​li kre​-

śli​ły kół​ka wo​kół jej czu​łe​go miej​sca. Nie mo​gła uwie​rzyć, że to się dzie​je na​-
praw​dę. Czu​ła coś w ro​dza​ju go​rą​cych i świe​tli​stych wy​ła​do​wań at​mos​fe​rycz​-
nych.

Do​ty​kał jej, jak​by na​le​ża​ła do nie​go. Jak​by wie​dział o niej wszyst​ko, jak​by ją

ko​chał. Nie spo​dzie​wa​ła się aż ta​kiej re​ak​cji ze swo​jej stro​ny.

Ni​g​dy nie czu​ła w sto​sun​ku do męż​czyzn z rodu Gage’ów żad​ne​go ro​man​tycz​-

ne​go uczu​cia. To byli jej opie​ku​no​wie, pra​wie bra​cia, jak mó​wi​ła Kate. Kom​plet​-
nie poza za​się​giem, nie​do​stęp​ni. Ale ten…

Ten jej pra​gnął i naj​wi​docz​niej miał za nic to, co mówi Kate. Czy kto​kol​wiek

inny. A Mol​ly nie zda​wa​ła so​bie spra​wy, że jest w sta​nie aż do tego stop​nia za​po​-
mnieć się w jego ra​mio​nach.

Jej cia​ło było te​raz ku​kieł​ką w rę​kach ar​ty​sty lal​ka​rza. Nie po​tra​fi​ła po​wstrzy​-

mać chra​pli​wych dźwię​ków, gdy bez​wied​nie po​da​wa​ła mu jak na tacy swo​je cia​-
ło. Jej wnę​trze dy​go​ta​ło i skrę​ca​ło się jak ty​siąc sprę​żyn. Strach mie​szał się
w jej ser​cu z tę​sk​no​tą i pra​gnie​niem.

Jęk​nął i na​chy​lił się do jej ucha, gry​ząc je lek​ko. Głę​bo​kie dźwię​ki, ja​kie przy

tym wy​da​wał, po​ru​sza​ły ko​niusz​ki jej ner​wów. Jego żar​łocz​ne usta wę​dro​wa​ły
te​raz wzdłuż jej szyi, a go​rą​ce pal​ce mi​strzow​sko po​czy​na​ły so​bie z miej​scem
mię​dzy no​ga​mi. Wie​dzia​ły, gdzie do​tknąć, gdzie do​ci​snąć.

I wte​dy sta​ła się rzecz naj​gor​sza. Mol​ly nie mo​gła jej po​wstrzy​mać. Eks​plo​do​-

wa​ła. Ni​g​dy wcze​śniej nie prze​ży​ła or​ga​zmu. Chcia​ło się jej krzy​czeć. Za​wsty​-
dzo​na, ode​pchnę​ła go, szep​cząc go​rącz​ko​wo:

– Nie do​ty​kaj mnie. Nie od​zy​waj się do mnie! To się nie mo​gło stać! Tego nie

było!

Ze​rwa​ła z twa​rzy swo​ją idio​tycz​ną ma​secz​kę, od​rzu​ci​ła ją i wy​bie​gła.
Na​stęp​ne​go dnia Gar​rett uda​wał, że nic się nie sta​ło. Do​kład​nie tak, jak mu

na​ka​za​ła. Chcia​ła po​roz​ma​wiać o tym z Ju​lia​nem, ale ten le​czył gi​gan​tycz​ne​go
kaca i był w kiep​skim na​stro​ju. Tłu​mi​ła więc to wszyst​ko w so​bie przez kil​ka​na​-
ście dni. Ale dłu​żej się nie dało. Zo​sta​ła sek​su​al​nie roz​bu​dzo​na i trze​ba było coś
z tym zro​bić. Choć​by po​pła​kać so​bie w łóż​ku, ci​chut​ko, w sa​mot​no​ści.

Dla​cze​go to się sta​ło? Dla​cze​go on ją po​ca​ło​wał?
Dla​cze​go w porę go nie ode​pchnę​ła? Dla​cze​go nie może tego wszyst​kie​go

prze​żyć jesz​cze raz?

Gar​rett ujaw​nił swo​je uczu​cia. Pod​da​ła się im, ale na ko​niec stchó​rzy​ła.
Ża​ło​wa​ła, że nie dała mu do zro​zu​mie​nia, jak bar​dzo było jej do​brze z tymi do​-

ty​ka​mi i po​ca​łun​ka​mi. Bo te​raz była prze​ko​na​na, że od​na​la​zła swo​ją dru​gą po​ło​-
wę. Roz​pacz​li​wie pra​gnę​ła znów z nim być.

Prze​ły​ka​ła łzy, mię​to​sząc po​dusz​kę. W koń​cu po​ło​ży​ła się na brzu​chu.
– Śpij, Mol​ly – mó​wi​ła do sie​bie. – A ju​tro Gar​rett się prze​ko​na, co utra​cił.
Ale te sło​wa tyl​ko uświa​do​mi​ły jej, że to ona na wła​sne ży​cze​nie utra​ci​ła oka​-

zję, któ​ra może się nie po​wtó​rzyć.

Ju​lian do​brze wie​dział, dla​cze​go nie może spać, dla​cze​go czu​je się tak dziw​nie

i dla​cze​go ży​cie jest ostat​nio ta​kie okrop​ne.

To wszyst​ko wina Mol​ly De​va​ney.
Ta dziew​czy​na do​pro​wa​dza go do sza​leń​stwa.
Naj​pierw wy​sko​czy​ła z tym Gar​ret​tem, a te​raz śpi za ścia​ną, przez co on

wier​ci się nie​spo​koj​nie w łóż​ku, sfru​stro​wa​ny do gra​nic moż​li​wo​ści.

Dziś pa​da​ło. Gdy przy​je​cha​li do nie​go, Mol​ly była cała mo​kra. Nie po​wi​nien

był wte​dy na nią pa​trzeć, ale za​bra​kło mu sil​nej woli. Te​raz przed ocza​mi tań​-
czy​ły mu jej kształt​ne pier​si, z na​prę​żo​ny​mi, wi​docz​ny​mi przez wil​got​ny ma​te​riał
sut​ka​mi. A kie​dy nie​spo​dzie​wa​nie po​ca​ło​wa​ła go w po​dzię​ce za za​mó​wie​nie mu​-
ra​lu, mu​siał uru​cho​mić wszyst​kie siły, by się po​wstrzy​mać przed po​chwy​ce​niem
jej w ra​mio​na i ca​ło​wa​niem…

I te wi​śnie z kok​taj​lu… Wiel​ki Boże, jak ona je słod​ko roz​gry​za​ła! Jak to się

sta​ło, że tam, w sa​mo​cho​dzie, nie chwy​cił jej twa​rzy w dło​nie i nie wy​ssał z ust
każ​dej z tych nie​szczę​snych wi​sie​nek.

La​ta​mi wzra​stał w prze​ko​na​niu, że je​dy​na dziew​czy​na, któ​rej pra​gnie i któ​rą

sza​nu​je, nie jest dla nie​go. Była do​bra, czy​sta i mą​dra. Miał trzy​mać się od niej
z dala. Chro​nić ją. A te​raz do​szło do tego, że ona pra​gnie Gar​ret​ta. Jego bra​ta.

Na samą myśl o tym po​czuł mdło​ści. Boże, to prze​cież nie​wy​obra​żal​ne!
Gdy mu o tym po​wie​dzia​ła, my​ślał, że go wpusz​cza w ma​li​ny, że chce wzbu​dzić

w nim za​zdrość. Za​wsze był pe​wien, że je​śli Mol​ly za​ko​cha się w któ​rym​kol​wiek
z bra​ci Gage’ów, wy​bór pad​nie na nie​go i tyl​ko na nie​go. Na in​nych na​wet nie
spoj​rza​ła.

Cała ro​dzi​na była prze​ko​na​na, że on się po​do​ba Mol​ly. Mat​ka, Lan​don, Gar​-

rett, Kate… Pa​mię​tał te nie​zli​czo​ne ka​za​nia. „Mu​sisz być dla niej do​bry.” „Masz
ją sza​no​wać, łapy przy so​bie!” No to sza​no​wał. I był grzecz​nym chłop​cem.

To było pie​kło. Ból w pa​chwi​nie, ile​kroć się uśmiech​nę​ła. Nie, to nie mia​ło nic

wspól​ne​go z przy​jaź​nią. A jesz​cze mniej z bra​ter​stwem.

La​ta​mi ma​rzył o niej. Gdy się​gnął po pierw​szą w ży​ciu ko​bie​tę – jed​ną spo​śród

wie​lu chęt​nych – za​miast roz​ko​szy po​czuł ból. My​ślał, że czę​sty seks ule​czy go
z tę​sk​no​ty. Ale nic z tego – z każ​dą za​li​czo​ną ko​bie​tą bar​dziej pra​gnął Mol​ly. Bo
żad​na z przy​god​nych mi​ło​stek nie była nią.

Żad​na nie mo​gła się na​wet z nią rów​nać.
Te​raz chciał po​sta​wić wszyst​ko na jed​ną kar​tę. Miał taki plan: udo​wod​ni mat​-

ce i bra​ciom, że da so​bie radę bez nich. Do​wiódł już, że ni​g​dy nie skrzyw​dził
Mol​ly, a więc na nią za​słu​gu​je. Te​raz miał po​ka​zać, że zro​bi wszyst​ko, by ją zdo​-
być. Na​wet, je​śli bę​dzie trze​ba, ze​rwie wszel​kie kon​tak​ty z ro​dzi​ną.

Je​śli Mol​ly ma się zwią​zać z męż​czy​zną, to bę​dzie nim on, Ju​lian. Czy to się

komu po​do​ba, czy nie.

A tym​cza​sem Mol​ly…
Musi jej te​raz po​ka​zać, że to on jest tym je​dy​nym. Do​koń​czyć to, co roz​po​czął

w nocy, gdy trwał bal ma​sko​wy.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Było już do​brze po pół​no​cy, a wspo​mnie​nie po​ca​łun​ku Gar​ret​ta i emo​cje zwią​-

za​ne z fak​tem, że no​cu​je Ju​lia​na, wciąż nie po​zwa​la​ły jej za​snąć. Mol​ly wsta​ła
z łóż​ka i na bo​sa​ka po​drep​ta​ła do kuch​ni. Może znaj​dzie coś ła​god​nie usy​pia​ją​-
ce​go, wa​le​ria​nę lub ru​mia​nek?

Za​miast tego zna​la​zła wspa​nia​le zbu​do​wa​ne​go pół​na​gie​go fa​ce​ta. No, te​raz to

już na pew​no nie za​śnie do rana.

Ju​lian, po​chy​lo​ny, za​glą​dał do lo​dów​ki, a Mol​ly ser​ce za​mar​ło w pier​si. Świa​tło

wy​do​by​wa​ją​ce się z wnę​trza lo​dów​ki wspa​nia​le pod​kre​śla​ło każ​dy szcze​gół
rzeź​by jego nad​zwy​czaj​ne​go cia​ła.

Tak, to jest Ju​lian John Gage. Sek​sow​ny play​boy, nie​bez​piecz​ny sa​miec. Na

pew​no nie nie​win​ny przy​ja​ciel dzie​cin​nych lat.

Do​sta​ła go​rącz​ki na samą myśl, że na miej​scu Ju​lia​na po​wi​nien znaj​do​wać się,

rów​nież pra​wie nagi, Gar​rett. Gar​rett z jej nie​daw​nych ma​rzeń i ro​jeń o po​ca​-
łun​kach.

Hor​mo​ny nie słu​cha​ją ro​zu​mu. Zro​zu​mia​ła to, gdy na ca​łym cie​le po​czu​ła go​-

rą​ce ukłu​cia nie​wi​dzial​nych mi​nia​tu​ro​wych szpi​le​czek.

Z tru​dem po​wstrzy​my​wa​ła się przed mu​śnię​ciem pal​ca​mi mię​śni ple​ców Ju​lia​-

na, przed zba​da​niem ich struk​tu​ry, ukła​du włó​kien. Przez chwi​lę wma​wia​ła so​-
bie, że to skrzy​wie​nie za​wo​do​we, za​chwyt ma​lar​ki na wi​dok pięk​na.

Ale to nie było ano​ni​mo​we pięk​no. To był Ju​lian John. Jak​że chęt​nie do​tknę​ła​by

jego ust i spraw​dzi​ła, na czym po​le​ga ich ma​gicz​na wła​dza. Po​ca​ło​wa​ła​by go na​-
wet, by spraw​dzić, czy pa​mięć jej nie za​wo​dzi…

Mol​ly, ty roz​pust​ni​co, wszyst​ko ci się po​my​li​ło. Prze​cież ko​chasz Gar​ret​ta! –

skar​ci​ła się w my​ślach.

Z tru​dem prze​łknę​ła śli​nę. Czy na​praw​dę chcia​ła na​pa​sto​wać Ju​lia​na w jego

wła​snej kuch​ni? Co, u li​cha, się z nią dzie​je?

Prze​cież nie może się bez koń​ca uspra​wie​dli​wiać, że tam​ta ma​ska​ra​da prze​-

wró​ci​ła jej ży​cie do góry no​ga​mi! Cią​gle my​śli o ca​ło​wa​niu, do​ty​kach, piesz​czo​-
tach, pra​gnie​niach. Gar​rett obu​dził w niej świa​do​mą swe​go cia​ła ko​bie​tę i od
tego mo​men​tu ona prze​sad​nie re​agu​je na wi​dok każ​de​go roz​ne​gli​żo​wa​ne​go
męż​czy​zny. Na​wet Ju​lia​na.

Ciesz się, Gar​rett. Zro​bi​łeś ze mnie nim​fo​man​kę. Tego chcia​łeś? – po​my​śla​ła.
– Za​po​mnia​łeś, że masz go​ścia? – za​py​ta​ła na głos.
– Cho​le​ra, Mol​ly, my​śla​łem, że śpisz.
– Lu​dzie cho​rzy na bez​sen​ność nie śpią, Ju​les.
Po​win​na te​raz wró​cić do sy​pial​ni jak​by ni​g​dy nic. W koń​cu dla ar​tyst​ki wi​dok

na​gie​go cia​ła to chleb po​wsze​dni. Co naj​wy​żej może po​wie​dzieć, że przy​szła tu

po​szu​kać zió​łek.

– Na​pij się mle​ka, mnie za​wsze po​ma​ga. – Wy​cią​gnął w jej kie​run​ku kar​ton,

z któ​re​go już zdą​żył wy​pić kil​ka ły​ków.

Przy​tknę​ła war​gi do miej​sca, któ​re​go przed chwi​lą do​ty​ka​ły jego usta.
– Za zim​ne – po​wie​dzia​ła, od​da​jąc mu kar​ton i sta​ra​jąc się za wszel​ką cenę nie

za​uwa​żać jego ma​syw​ne​go, a jed​no​cze​śnie je​dwa​bi​ście gład​kie​go tor​su.

Ju​lian wy​pro​sto​wał się, a ona po raz pierw​szy od​czu​ła, że jest taki… wiel​ki,

groź​ny. Taki mę​ski.

– Wra​cam do łóż​ka – oświad​czył, cho​wa​jąc mle​ko do lo​dów​ki.
– Mogę po​ło​żyć się z tobą? – wy​rwa​ło się Mol​ly.
Wie​dzia​ła, że sa​mot​na noc bę​dzie dla niej kosz​ma​rem. Na​wie​dzi ją fa​cet

w ma​sce. I Ju​lian w sli​pach z bia​łej ba​weł​ny. Tak bar​dzo chcia​ła obej​rzeć ra​zem
z nim film, wtu​lić się w nie​go i na​resz​cie za​snąć. Po​czuć się bez​piecz​nie, jak
w dzie​ciń​stwie. W koń​cu od cze​go są przy​ja​cie​le?

– Nie – uciął Ju​lian, nie pa​trząc na nią.
– Ju​les, nie bądź głu​pi.
– Nie kła​dę się do łóż​ka z ko​bie​tą, z któ​rą nie sy​piam.
– Ale ja to nie ko​bie​ta. Je​stem Mol​ly.
– No wła​śnie.
– Po pro​stu włóż ja​kieś spodnie, ja przy​nio​sę swo​ją po​dusz​kę… Nie bądź taki!
Za​pa​dło mil​cze​nie, po czym Ju​lian od​da​lił się ko​ry​ta​rzem.
– Do​bra​noc, Molls! – rzu​cił.
Mol​ly, prze​kli​na​jąc go, wdra​pa​ła się na swo​je łóż​ko. Do rana nie zmru​ży​ła oka.
Na​stęp​na noc nie była wie​le lep​sze, trze​cia też nie. Fa​cet nie da​wał się na​mó​-

wić na wspól​ne span​ko. Dzi​wi​ło ją to, ale jesz​cze bar​dziej była roz​cza​ro​wa​na,
że Gar​rett nie prze​ja​wiał naj​mniej​szej chę​ci uda​rem​nie​nia jej „związ​ku” z Ju​lia​-
nem.

Za​ko​cha​ny tak się nie za​cho​wu​je!
Gar​rett jest tym spo​śród trzech bra​ci, któ​ry naj​moc​niej stą​pa po zie​mi. Może

więc po​trze​bu​je do​dat​ko​wych bodź​ców, by wła​ści​wie za​re​ago​wać?

Mol​ly fan​ta​zjo​wa​ła na te​mat sek​sow​nych ciu​chów, któ​re mo​gły​by zwró​cić jego

uwa​gę. Może wło​żyć zno​wu ten ko​stium karcz​mar​ki, by mu się przy​po​mnieć?
Ale jaka dziew​czy​na o zdro​wych zmy​słach chcia​ła​by no​sić coś ta​kie​go? Żad​na.
Z wy​jąt​kiem oczy​wi​ście Mol​ly De​va​ney. I to tyl​ko na wy​raź​ne żą​da​nie Ju​lia​na.

Siód​me​go po​ran​ka w domu Ju​lia​na do​szła do wnio​sku, że nie​po​trzeb​nie się za​-

mę​cza. Nie śpi po no​cach, prze​pra​co​wu​je się, ma​lu​jąc mu​ral. Czy aby nie prze​-
sa​dzi​ła z tym za​an​ga​żo​wa​niem w nowy „zwią​zek”? W do​dat​ku pra​wie nie wi​du​je
Gar​ret​ta, za to nie​mal cały czas spę​dza z Ju​lia​nem Joh​nem.

Gdy​by jesz​cze czę​ściej ze​chciał tkwić pół​na​go przed otwar​tą lo​dów​ką…
Cho​ciaż sia​da​nie rano do śnia​da​nia w luź​no tka​nych lnia​nych spoden​kach ścią​-

ga​nych sznur​kiem też było nie​złe. Pra​wie wszyst​ko było przez nie wi​dać.

Mol​ly czu​ła się wte​dy, jak​by ku​pi​ła so​bie i od​pa​ko​wa​ła ba​to​nik, któ​re​go nie

może zjeść.

Jego sam​czość przy​tła​cza​ła, była wszech​obec​na. Nie po​zwa​la​ła na spo​koj​ny

sen.

Przy śnia​da​niu Ju​lian czy​tał ga​ze​tę, a Mol​ly prze​rzu​ca​ła prze​sył​ki re​kla​mo​we.

Śmiał się, że jest je​dy​ną zna​ną mu oso​bą, któ​ra je oglą​da. Po​tem Mol​ly za​zwy​-
czaj wsta​wa​ła, by do​lać so​bie kawy. Ła​pa​ła go wów​czas na ga​pie​niu się na jej
wy​sta​ją​ce spod T-shir​ta nogi. Ni​g​dy nie czu​ła się bar​dziej świa​do​ma swej ko​bie​-
co​ści, niż gdy z fi​li​żan​ką w dło​ni wra​ca​ła do sto​łu, a on z po​dzi​wem śle​dził każ​dy
jej krok.

Dziś Ju​lian wró​cił do swo​je​go ulu​bio​ne​go te​ma​tu za​cze​pek: jej wy​glą​du. Tym

ra​zem jed​nak nie wy​śmie​wał ubrań. Po​wie​dział coś o wie​le bar​dziej… in​tym​ne​-
go.

– Wiesz, bez żad​nej pla​my z far​by na cie​le wy​glą​dasz jak goła – rzu​cił z we​so​-

łym bły​skiem w oku.

Goła? Nie wie​dzia​ła, dla​cze​go żo​łą​dek skur​czył się jej na​gle bo​le​śnie. Myśl, że

mógł​by ją oglą​dać nagą, spo​wo​do​wa​ła za​męt. Po​ma​cha​ła mu na po​że​gna​nie nie​-
co oszo​ło​mio​na.

Wie​czo​rem szy​ko​wa​ła się pa​ra​pe​tów​ka u Lan​do​na i jego żony Beth. Byli parą

od dwóch lat, ale ja​koś za​nie​dba​li te wszyst​kie ry​tu​ały w ro​dza​ju mie​sią​ca mio​-
do​we​go i tak da​lej. Nie mie​li na to cza​su. Wła​ści​wie ich ślub było ro​dza​jem kon​-
trak​tu – Lan​do​no​wi po​mógł w roz​wo​ju biz​ne​su, a Beth mo​gła dzię​ki po​zy​cji mę​-
żat​ki od​zy​skać opie​kę nad sy​nem z pierw​sze​go mał​żeń​stwa, Da​vi​dem. Do​pie​ro
póź​niej za​ko​cha​li się w so​bie na za​bój i te​raz byli jed​nym z naj​lep​szych mał​-
żeństw, ja​kie zna​ła Mol​ly.

Dziś wie​czo​rem Ju​lian i Mol​ly mie​li wy​stą​pić po raz pierw​szy na fo​rum ro​dzin​-

nym jako para.

Gar​rett zo​ba​czy ich ra​zem i zo​rien​tu​je się, ja​kim był idio​tą, wy​pusz​cza​jąc

Mol​ly z rąk.

Musi więc wy​glą​dać olśnie​wa​ją​co. Po​je​cha​ła do domu, do Kate, prze​brać się.

W pro​gu po​wi​tał ją za​pach cy​na​mo​nu, kar​da​mo​nu i in​nych do​mo​wych aro​ma​tów.
Ser​ce ści​snę​ło się jej na wi​dok przy​tul​ne​go miesz​kan​ka, ja​kie z sio​strą zaj​mo​wa​-
ły. Na​wet jej sta​ry plu​szo​wy miś tkwił wciąż wśród ko​lo​ro​wych po​du​szek, pod
lam​pą od Tif​fa​ny’ego.

Po zim​nym ka​wa​ler​skim wnę​trzu, w ja​kim prze​by​wa​ła pra​wie ty​dzień, tu na​-

resz​cie po​czu​ła się u sie​bie. Po​sta​no​wi​ła, że prze​wie​zie do Ju​lia​na kil​ka ró​żo​-
wych po​du​szek, by ocie​plić jego miesz​ka​nie. No i obo​wiąz​ko​wo za​bie​rze swo​ją
ulu​bio​ną mie​szan​kę ziół na sen.

– Co u cie​bie sły​chać?
Kate sta​ła obok ku​chen​ki w swo​im nie​śmier​tel​nym far​tusz​ku, z po​waż​ną miną.

Wło​sy za​wią​za​ła w koń​ski ogon. Jak zwy​kle czymś za​ję​ta, wul​kan ener​gii.

– Przy​je​cha​łam za​brać tro​chę ciu​chów. Do sa​mo​cho​du Ju​lia​na nie zmie​ści​ło się

zbyt wie​le.

Kate nie zmie​ni​ła wy​ra​zu twa​rzy. Mol​ly chcia​ła ją uści​snąć, ale bar​dzo trud​no

przy​tu​lić ko​goś, kto trzy​ma w ręku gar​nek.

Ro​zej​rza​ła się po ku​chen​nym bla​cie i zgar​nę​ła do pa​pie​ro​wej tor​by kil​ka sma​-

ko​wi​cie wy​glą​da​ją​cych muf​fi​nów. Za​bie​rze je do Ju​lia​na.

– Dla​cze​go mi to ro​bisz? Te ba​becz​ki mia​łam za​nieść na przy​ję​cie do Lan​do​na.

To​bie ju​tro upie​kę inne, okej, Moo? – za​py​ta​ła Kate znie​cier​pli​wio​nym to​nem.

– W po​rząd​ku – burk​nę​ła Mol​ly, zwra​ca​jąc sio​strze to​reb​kę z ciast​ka​mi.

Chcia​ła wyjść, ale coś ją za​sta​no​wi​ło. Spoj​rza​ła w nie​bie​skie, po​dob​ne do jej
wła​snych, oczy Kate.

Za​wsze były z sobą bar​dzo bli​sko. Obie były uta​len​to​wa​ne ar​ty​stycz​nie. Mol​ly

po​tra​fi​ła w od​osob​nie​niu pra​co​wać ca​ły​mi mie​sią​ca​mi nad swo​imi ob​ra​za​mi.
W ten spo​sób ra​dzi​ła so​bie z lę​ka​mi. Kate wo​la​ła pra​cę wśród lu​dzi i dla lu​dzi.
Ko​niec koń​ców mia​ły dla sie​bie na​wza​jem co​raz mniej cza​su.

Kate za​wsze wspie​ra​ła Mol​ly, była jed​nak dys​kret​ną opie​kun​ką. I być może

z tego po​wo​du pra​wie w ogó​le nie roz​ma​wia​ły na te​ma​ty mę​sko-dam​skie. Zu​peł​-
nie jak​by jed​na przed dru​gą chcia​ła uda​wać, że fa​ce​ci dla nich nie ist​nie​ją.
A może na​praw​dę nie ist​nie​li? W koń​cu ich re​la​cje z brać​mi Gage’ami były tak
bli​skie, że może dla in​nych męż​czyzn nie było w ich ży​ciu miej​sca?

Dla Mol​ly przy​jaźń z Ju​lia​nem war​ta była stu ro​man​sów z in​ny​mi fa​ce​ta​mi. Nie

od​czu​wa​ła tu żad​nych bra​ków. Aż do owe​go wie​czo​ru, kie​dy to jego brat po​ka​-
zał jej, jak bar​dzo jest upra​gnio​na…

Za​słu​gu​je na mi​łość męż​czy​zny, ale jak po​wie​dzieć o tym Kate? Prze​cież uda​-

je, że jest za​in​te​re​so​wa​na Ju​lia​nem, nie Gar​ret​tem. Trud​no, jest za wcze​śnie na
szcze​re sio​strza​ne zwie​rze​nia.

– Ju​lian nie zno​si mo​je​go sty​lu ubie​ra​nia się – rzu​ci​ła. Żo​łą​dek ści​snął się jej na

wspo​mnie​nie jego słów, że jej wi​ze​ru​nek „gło​du​ją​cej ar​tyst​ki” nie po​wa​li Gar​ret​-
ta na ko​la​na.

– Ja​koś mnie to nie dzi​wi – od​par​ła Kate z miną pod ty​tu​łem „a nie mó​wi​łam?”.
– I co? Za​do​wo​lo​na je​steś? – od​burk​nę​ła Mol​ly. – Je​śli chcia​łaś mi zro​bić przy​-

krość, to ci się uda​ło.

W mgnie​niu oka po​sta​no​wi​ła, że dziś bę​dzie wy​glą​dać tak samo oka​za​le jak

tam​ta blon​dy​na, któ​rą wi​dzia​ła u Ju​lia​na. Niech wszy​scy wi​dzą, że ona też po​-
tra​fi!

– Wiesz, Mol​ly, nie ro​zu​miem cię. Nie od​zy​wasz się przez kil​ka dni, nie koń​-

czysz ob​ra​zów, któ​re po​win​naś od​dać na wy​sta​wę. A te​raz po tym, jak przez kil​-
ka lat bła​ga​łam cię, że​byś za​dba​ła o wy​gląd, na​gle po​sta​na​wiasz to zro​bić? Bo
on cię o to po​pro​sił? Co się z tobą dzie​je? Co się dzie​je z wami? Mar​twię się!
Nie mo​głam spać dziś w nocy, mu​sia​łam za​dzwo​nić do Gar​ret​ta.

– Gar​rett? No i co on na to?
– Obie​cał mi, że z tobą po​roz​ma​wia i że​bym się nie mar​twi​ła. Ja po pro​stu nie

mogę zro​zu​mieć, jak mo​głam prze​oczyć, że mię​dzy wami coś się ro​dzi. Wie​dzia​-
łam, że kie​dyś do tego doj​dzie, ale mia​łam na​dzie​ję, że tro​chę póź​niej, jak obo​je
doj​rze​je​cie.

– Nie​waż​ne. Po​wiedz, jak Gar​rett za​re​ago​wał. Był zły? Za​tro​ska​ny? Za​zdro​-

sny?

A może ten idio​ta jest tak pe​wien jej uczuć, że w ogó​le nie za​re​ago​wał? Uwa​-

ża, że ją trzy​ma w gar​ści? No to trze​ba dać mu na​ucz​kę! Za​gra​my ostrzej, mój
pa​nie. Już Ju​lian się o to po​sta​ra dziś wie​czo​rem!

– Nie pa​mię​tam do​kład​nie, co mó​wił. Ale ja nie po​tra​fi​łam ukryć skrę​po​wa​nia.

Wiesz, Moo, ja do tej pory uwa​ża​łam, że je​steś jesz​cze dzie​wi​cą…

Mol​ly spu​ści​ła wzrok.
– Je​stem dzie​wi​cą – wy​szep​ta​ła. – To zna​czy by​łam – po​pra​wi​ła się – przed Ju​-

le​sem.

– Boże, i jaki był ten pierw​szy raz? Bo​la​ło? Czy on cię aby nie skrzyw​dził?
To peł​ne tro​ski py​ta​nie spra​wi​ło, że Mol​ly po​czu​ła się jak w po​trza​sku. Trud​-

no: skła​ma​ła, musi brnąć da​lej.

– Nie chciał spra​wić mi bólu, ale wiesz, jak to jest… – bąk​nę​ła nie​wy​raź​nie.
– Za​bi​ję go! – krzyk​nę​ła Kate.
– Nie, nie, było cu​dow​nie, on był jak… – Roz​pacz​li​wie usi​ło​wa​ła so​bie wy​obra​-

zić, jak Ju​lian John upra​wia z nią seks. Może ła​twiej bę​dzie wy​obra​zić so​bie
Gar​ret​ta? – Było świet​nie – do​koń​czy​ła po​śpiesz​nie. – Ale mimo to jego kry​ty​ka
mo​je​go ubio​ru ura​zi​ła moją dumę – zmie​ni​ła te​mat. – Je​stem w krop​ce, Kate.
Z jed​nej stro​ny chcia​ła​bym mu po​ka​zać, że stać mnie na ele​gan​cję, a z dru​giej
nie chcę, żeby po​my​ślał, że bar​dzo się tym przej​mu​ję. Po​mo​żesz mi się ubrać?

– Tak, żeby mu​siał od​szcze​kać to, co po​wie​dział?
– Wła​śnie! – za​wo​ła​ła Mol​ly, ci​ska​jąc w sio​strę trzy​ma​ną w ręku ró​żo​wą po​-

dusz​ką.

Już wy​obra​ża​ła so​bie minę Ju​lia​na, gdy ją zo​ba​czy. Na pew​no ni​g​dy wię​cej nie

po​wie jej, by ku​pi​ła so​bie nowe lu​stro. A Gar​rett? Bę​dzie gorz​ko ża​ło​wał, że nie
spę​dził z nią ostat​nich dwóch ty​go​dni. A mógł. Na uści​skach i piesz​czo​tach.

– Do​bra, po​mo​gę ci w prze​mia​nie o sto osiem​dzie​siąt stop​ni. Ale wiesz co,

Molls?

– Słu​cham? – Mol​ly już grze​ba​ła w sza​fach w po​szu​ki​wa​niu ciu​chów, na wi​dok

któ​rych każ​dy fa​cet osza​le​je. Nie mia​ła tego wie​le. Zna​la​zła na​to​miast bar​dzo
ład​ną su​kien​kę w sza​fie Kate. Oglą​da​ła ją pod świa​tło, cie​sząc oczy po​ły​skli​wo​-
ścią sza​fi​ro​we​go je​dwa​biu.

– Ma jesz​cze met​kę – za​uwa​ży​ła.
– Ode​tnij ją – po​wie​dzia​ła Kate lek​ko zde​ner​wo​wa​na.
– Ale to jest nowe. Nie mogę jej wło​żyć.
– Ow​szem, mo​żesz. Trzy​ma​łam ją na spe​cjal​ną oka​zję. To​bie bę​dzie w niej

świet​nie, Moo.

– Mo​gła​byś już nie mó​wić do mnie Moo? Czu​ję się wte​dy jak kro​wa. – Mol​ly ze

smut​kiem od​wie​si​ła su​kien​kę. – Po​ży​czę ją kie​dyś od cie​bie, ale do​pie​ro po tym,
jak ty ją wło​żysz. Na spe​cjal​ną oka​zję.

Sio​stry uśmiech​nę​ły się do sie​bie, a już po chwi​li Mol​ly wy​bra​ła z gar​de​ro​by

Kate inną su​kien​kę – czar​ną, do​pa​so​wa​ną, z głę​bo​kim wy​cię​ciem z tyłu.

Po dniu spę​dzo​nym z Kate, któ​ra po​mo​gła jej zro​bić się na bó​stwo i po za​pa​ko​-

wa​niu przy​go​to​wa​nych przez sio​strę prze​ką​sek do ma​łe​go do​staw​cza​ka jej fir​-

my ca​te​rin​go​wej, Mol​ly wró​ci​ła z bi​ją​cym ser​cem do miesz​ka​nia Ju​lia​na.

Wło​sy mia​ła spię​te klam​rą w kształ​cie krysz​ta​ło​we​go mo​ty​la. Za​le​d​wie kil​ka

ko​smy​ków opa​da​ło jej na skro​nie. Za​zwy​czaj no​si​ła wło​sy roz​pusz​czo​ne, ale ich
spię​cie pod​kre​śla​ło uro​dę jej dość wy​dat​nych ko​ści po​licz​ko​wych i peł​nych ust.

Nie​śmia​ło po​pro​si​ła boya, by po​mógł jej wnieść prze​wie​zio​ne płót​na. Chło​pak

ga​pił się na nią, jak​by wi​dział ją po raz pierw​szy. Spa​ni​ko​wa​na mia​ła ocho​tę od​-
wró​cić się na pię​cie, wró​cić do domu, za​ło​żyć ulu​bio​ną cy​gań​ską spód​ni​cę i wiel​-
kie kol​czy​ki.

Ale nie. Te​raz musi uda​wać pew​ną sie​bie. I god​ną po​żą​da​nia.
Gar​ret​to​wi na pew​no spodo​ba się tak ob​ci​sła suk​nia. Sko​ro pod​nie​cił go wy​uz​-

da​ny ko​stium karcz​mar​ki…

A je​śli Ju​lia​no​wi się nie spodo​ba? Po​czu​ła nie​ocze​ki​wa​ny ucisk w żo​łąd​ku. Dla​-

cze​go? A zresz​tą czy to waż​ne? Nie ubra​ła się dla nie​go, ani tro​chę.

Za​czerp​nę​ła tchu, po​ma​cha​ła na po​wi​ta​nie por​tie​ro​wi i na​ci​snę​ła gu​zik win​dy.
Niech się dzie​je, co chce…

Ju​lian spoj​rzał na nią i omal nie wy​pu​ścił z rąk bu​tel​ki uni​ka​to​we​go wina, rocz​-

nik 1951.

Na wi​dok prze​pięk​ne​go eg​zo​tycz​ne​go stwo​rze​nia po​dob​ne​go do Mol​ly, był

w sta​nie za​po​mnieć, że bu​tel​ka jest war​ta ty​sią​ce do​la​rów.

Je​zus Ma​ria! Już po​ran​ny wi​dok tego ślicz​ne​go, wspa​nia​le po​ru​sza​ją​ce​go się

ru​dziel​czy​ka odzia​ne​go w sta​ry roz​cią​gnię​ty T-shirt przy​pra​wił go o ból gło​wy.

Ale te​raz…
Był pe​wien, że żad​na z mo​de​lek, ak​to​rek czy na​wet księż​ni​czek, z ja​ki​mi się

spo​ty​kał, nie może się z nią rów​nać.

Mol​ly De​va​ney wy​glą​da​ła jak bo​gi​ni sek​su przy​po​mi​na​ją​ca każ​de​mu męż​czyź​-

nie, że w pro​stej li​nii po​cho​dzi od ne​an​der​tal​czy​ka.

Osłu​piał. Nie po​tra​fił na​wet ogar​nąć wzro​kiem ca​ło​ści, sku​piał się więc na

szcze​gó​łach.

A więc na wy​my​ka​ją​cych się spod nie​dba​łe​go wę​zła ko​smy​kach wło​sów o ty​-

cja​now​skiej bar​wie, któ​re oka​la​ły słod​ką jak u lal​ki twarz. Na cu​dow​nych ustach
w kształ​cie ser​ca, po​cią​gnię​tych brzo​skwi​nio​wym błysz​czy​kiem. Na dys​kret​nych
per​ło​wych kol​czy​kach, któ​re za​stą​pi​ły no​szo​ne na co dzień cięż​kie zło​te koła.
Oczach, któ​re, pod​kre​ślo​ne srebr​no​sza​rym cie​niem, wy​da​wa​ły się jesz​cze bar​-
dziej nie​bie​skie i więk​sze niż zwy​kle.

Była tak ele​ganc​ka, że chęt​nie na​tych​miast za​wió​zł​by ją swym od​rzu​tow​cem

do Mo​na​ko i po​sa​dził obok sie​bie przy sto​li​ku do gry w ba​ka​ra​ta.

No i ta su​kien​ka. De​kolt uka​zu​ją​cy skra​wek por​ce​la​no​wej skó​ry mię​dzy pier​-

sia​mi, któ​rych chcia​ło​by się na​tych​miast po​sma​ko​wać. Kró​ciut​ka opi​na​ją​ca bio​-
dra spód​nicz​ka, któ​rą chcia​ło​by się po pro​stu być.

Mol​ly była naj​we​sel​szym, naj​szczę​śliw​szym dziec​kiem, ja​kie spo​tkał. Traj​ko​ta​-

ła i chi​cho​ta​ła bez prze​rwy. Szcze​gól​nie gdy byli we dwo​je. A te​raz wy​ro​sła na
ko​bie​tę, z któ​rą już nie ma żar​tów. Z któ​rą trze​ba ro​bić same waż​ne i po​waż​ne

rze​czy. O cho​le​ra!

To bę​dzie dłu​uugi wie​czór.
Od​sta​wił bu​tel​kę i stwier​dził, że drżą mu ręce.
– Coś się sta​ło z two​imi ciu​cha​mi? – za​py​tał, dzi​wiąc się, że sło​wa prze​szły mu

przez ści​śnię​te gar​dło.

– Tak – przy​zna​ła, kła​dąc rękę na bio​drze. – Były za mało sek​sow​ne i za bar​-

dzo ob​cia​cho​we. Sam tak mó​wi​łeś.

Za​milkł, nie wie​dząc, co ma te​raz zro​bić. Wy​rzu​cić tę oszust​kę za drzwi, py​ta​-

jąc, gdzie się po​dzia​ło rude, wiecz​nie po​pla​mio​ne far​bą i po​tar​ga​ne stwo​rze​nie?
Czy za​cią​gnąć tę mło​dą damę do łóż​ka i na​ro​bić jej na cie​le ta​kich ma​li​nek, by
nie mo​gła się ni​ko​mu po​ka​zać przez ty​dzień? Nie. Nie zro​bi ani jed​ne​go, ani
dru​gie​go.

Może kie​dyś, może póź​niej…
Ja​sny gwint, ona się tak ubra​ła dla Gar​ret​ta? Wło​ży​ła na​wet szpil​ki!
– A więc uwa​żasz, że te​raz je​steś sek​sow​na i świa​to​wa? – spy​tał zja​dli​wie.
– Od​wal się, Ju​les – od​par​ła, po​ka​zu​jąc mu ró​żo​wy ję​zy​czek. – Wiem, że wy​glą​-

dam świet​nie. Mu​sisz to przy​znać.

– Mógł​bym się wy​po​wie​dzieć, gdy​bym zo​ba​czył resz​tę su​kien​ki. No wła​śnie,

gdzie ona jest, ta resz​ta?

– Nie po​do​ba się? W po​rząd​ku, nie wło​ży​łam tego dla cie​bie.
Mi​nąw​szy go, we​szła do sy​pial​ni, gdzie za​czę​ła cho​wać dro​bia​zgi do ma​łej

wie​czo​ro​wej to​reb​ki. Ju​lian za​trzy​mał się w pro​gu i przy​glą​dał się jej po​ślad​-
kom. Po​żą​dał jej, zda​wał so​bie z tego spra​wę.

Nie był tak za​krę​co​ny na punk​cie żad​nej ko​bie​ty. Mógł​by od​dać ży​cie, by tyl​ko

przez chwi​lę mieć Mol​ly. By móc ssać jej sut​ki, aż za​bo​li go szczę​ka. Żeby roz​-
pu​ścić jej wło​sy i pa​trzeć, jak opa​da​ją – ko​smyk po ko​smy​ku – na kark i ra​mio​na.
Li​zać ro​wek mię​dzy pier​sia​mi, a po​tem prze​cho​dzić ni​żej i ni​żej, aż do naj​czul​-
sze​go punk​tu. I tam po​zo​stać przez resz​tę nocy. Uczto​wać, świę​to​wać, czcić ją
jak bo​gi​nię.

Znał tę dziew​czy​nę jak sie​bie sa​me​go, a jed​nak chciał​by ją po​znać jesz​cze le​-

piej.

Wie​dział, że na śnia​da​nie jada płat​ki z mle​kiem mig​da​ło​wym. Wie​dział, że jak

ją na​cho​dzi wena twór​cza, po​tra​fi się za​mknąć w pra​cow​ni na kil​ka mie​się​cy, nie
wi​du​jąc ni​ko​go. Poza nim i Kate. Wie​dział, że pierw​sze za​ro​bio​ne – nie​ma​łe –
pie​nią​dze od​da​ła na dom dziec​ka. Że po​tra​fi​ła dwa​dzie​ścia razy prze​wi​jać
i oglą​dać od nowa ja​kąś wzru​sza​ją​cą sce​nę z po​pu​lar​ne​go se​ria​lu.

Wie​dział, że cze​ka na jego po​chwa​ły, że nie jest tak do koń​ca pew​na swo​jej

atrak​cyj​no​ści.

Chciał​by ją ob​sy​pać sło​wa​mi za​chwy​tu. Chciał​by, żeby wie​dzia​ła, jak bar​dzo

jej pra​gnie. Za​brać ją do raju, bo tam prze​cież jest jej miej​sce. Jak każ​de​go
anio​ła.

Nie zro​bi tego jed​nak. Nie te​raz.
– Czu​ję na ple​cach twój wzrok, Ju​les – ostrze​gła go Mol​ly, bru​tal​nie prze​ry​wa​-

jąc te roz​my​śla​nia. Pew​nie po​czu​ła uno​szą​cy się w po​wie​trzu te​sto​ste​ron.

– Je​steś tak ską​po ubra​na, że oba​wiam się o cie​bie. Za​pa​le​nie płuc mu​ro​wa​ne

– po​wie​dział.

– Na​praw​dę? – Ro​ze​śmia​ła się. – Trosz​czysz się o moje zdro​wie? Czy ra​czej

o swo​je ego, któ​re nie po​zwa​la ci przy​znać, że na​resz​cie nie wy​glą​dam, jak​by
mnie ktoś wrzu​cił do blen​de​ra?

Za​ci​snął usta. A więc cią​gle czu​je się ura​żo​na.
– Je​śli nie chcesz, żeby się cie​bie dziś cze​pia​li, za​rzuć na sie​bie cho​ciaż ja​kiś

swe​te​rek – do​ra​dził to​nem sta​re​go do​bre​go przy​ja​cie​la.

– Prze​cież jest po​nad trzy​dzie​ści stop​ni, dla​cze​go mia​ła​bym się wbi​jać w swe​-

ter?

– Czy mu​szę ci przy​po​mi​nać, że ak​tu​al​nie je​steś moją dziew​czy​ną? Na​le​żysz

do mnie i nie ży​czę so​bie, żeby ja​kiś łaj​dak ga​pił się na two​je… hm… wa​lo​ry.

– Ju​les, ja mam tyl​ko metr pięć​dzie​siąt wzro​stu! Nikt mnie nie za​uwa​ży. Może,

mam taką na​dzie​ję, z wy​jąt​kiem Gar​ret​ta. Oświad​czy mi się i bę​dzie​my mieć ra​-
zem mnó​stwo dzie​ci.

Po moim tru​pie!
– Nie za​mie​rzam wyjść na fra​je​ra, Molls. To jest ro​dzin​ne przy​ję​cie. Jako moja

nowa dziew​czy​na bę​dziesz przy​ku​wać uwa​gę.

– No to mo​żesz się wy​ka​zać, spusz​cza​jąc man​to nie​po​żą​da​nym za​lot​ni​kom. Po​-

ćwi​czysz mu​sku​ły.

– A że​byś wie​dzia​ła – syk​nął, chwy​ta​jąc ją za ra​mio​na. – A wiesz, dla​cze​go?
– Oświeć mnie.
– Bo cała ta ban​da, zna​jo​mi Lan​do​na, part​ne​rzy biz​ne​so​wi, za​wsze krę​ci​ła się

wo​kół cie​bie jak sta​do wy​głod​nia​łych be​stii. Tyl​ko ty tego nie za​uwa​ża​łaś. Ty je​-
steś ja​kaś dziw​na, Mol​ly.

Fak​tycz​nie, Mol​ly za​wsze wy​da​wa​ła się śle​pa na fa​ce​tów. Nie tyl​ko na nie​go,

ale na wszyst​kich in​nych też. Śli​ni​li się na jej wi​dok, a ona pa​trzy​ła w dal, za​to​-
pio​na w my​ślach o swo​im ma​lar​stwie.

Mia​ła tyle za​pro​szeń na im​pre​zy, na kon​cer​ty. Ni​g​dy z nich nie ko​rzy​sta​ła.
– Na​praw​dę tak uwa​żasz?
– Uwa​żam, że nie po​win​naś się zmie​niać ani tro​chę, żeby przy​cią​gnąć fa​ce​ta.

Je​śli są​dzisz, że dla nie​go mu​sisz zre​zy​gno​wać ze swo​jej toż​sa​mo​ści, to zna​czy,
że Gar​rett na cie​bie nie za​słu​gu​je. Ani ża​den inny.

Chy​ba do​tknął ja​kiejś czu​łej stru​ny, bo Mol​ly przy​ci​snę​ła to​reb​kę do brzu​cha.

Pa​trzy​ła na nie​go roz​sze​rzo​ny​mi cie​ka​wo​ścią źre​ni​ca​mi.

– A więc w su​mie – ode​zwa​ła się po chwi​li – przy​zna​jesz, że do​brze wy​glą​dam?
Ju​lian stał sztyw​ny, jak​by po​łknął kij. Musi jej od​po​wie​dzieć. Wi​nien jest jej

praw​dę. Musi scho​wać za​zdrość do kie​sze​ni, choć ta za​zdrość go za​bi​ja.

Za​bi​ja go, bo jej pra​gnie i musi z tym po​cze​kać.
– Ob​róć się tro​chę – po​le​cił, krę​cąc w po​wie​trzu pal​cem.
Po​słu​cha​ła go. Tak, on za​raz tu umrze. Ona ma taki faj​ny ty​łe​czek, że pra​wie

się go czu​je w gar​ści.

Musi coś zro​bić. Do​tknąć, po​wie​dzieć, co​kol​wiek. W koń​cu za​ło​żył jej za ucho

je​den z opa​da​ją​cych, mie​dzia​nych ko​smy​ków.

– Tak jest, ma​leń​ka – po​wie​dział szorst​ko. – Wy​glą​dasz cał​kiem, cał​kiem. Aż za

do​brze.

ROZDZIAŁ PIĄTY

– Są​dzisz, że Gar​ret​to​wi też się spodo​ba moja su​kien​ka?
Je​cha​li do Lan​do​na i Beth, a to py​ta​nie Mol​ly brzę​cza​ło Ju​lia​no​wi w gło​wie jak

na​tręt​na mu​cha.

– Bez wąt​pie​nia, Mo​pey. Wy​glą​dasz fan​ta​stycz​nie – od​parł z ocią​ga​niem, czu​le

ści​ska​jąc jej rękę. – Od​pręż się.

Z tym, że te​raz to on po​trze​bo​wał re​lak​su. Mógł​by oczy​wi​ście osią​gnąć go za

po​mo​cą al​ko​ho​lu, ale nie za​mie​rzał po​wta​rzać błę​du z balu ma​sko​we​go. Gdy,
pod​pi​ty, utra​cił kon​tro​lę i za​cho​wał się jak szes​na​sto​let​ni ga​moń wo​bec pierw​-
szej dziew​czy​ny.

O nie, dzi​siaj musi być w for​mie. Dziś musi spro​stać za​da​niu i po​ka​zać ca​łej

ro​dzi​nie, że są z Mol​ly ra​zem. Nie za​wieść jej. Tro​chę się oba​wiał, czy mu się
uda. Czuł, że w pier​si nosi coś w ro​dza​ju bom​by ze​ga​ro​wej. Ale musi nad nią za​-
pa​no​wać. Tyl​ko spo​kój. No i cier​pli​wość.

Ła​two po​wie​dzieć. Mol​ly za​ko​cha​ła się w jego bra​cie, a gdy się o tym do​wie​-

dział, utra​cił zdro​wy roz​są​dek i zdol​ność chłod​nej kal​ku​la​cji.

Jego pla​ny ży​cio​we za​czę​ły się nie​spo​dzie​wa​nie speł​niać, i to w szyb​kim tem​-

pie. Z tym, że nie​zu​peł​nie zgod​nie z jego za​mia​ra​mi. Dziew​czy​na, z któ​rą chciał
się zwią​zać, za​ko​cha​ła się w jego bra​cie. Nie wy​obra​żał so​bie, że za​zdrość
może aż tak bar​dzo bo​leć…

Żeby się ode​rwać od przy​krych roz​my​ślań, za​czął so​bie wy​obra​żać szcze​gó​ły

dzi​siej​sze​go wie​czo​ru.

„Mamo, po​zwól, że ci przed​sta​wię Mol​ly. Znasz ją? Tak, to ta dziew​czy​na, któ​-

rej za​bro​ni​łaś mi do​ty​kać. A te​raz do​ty​kam jej ca​ły​mi no​ca​mi. I ona bar​dzo to
lubi. Po​zwo​lisz, że się na chwi​lę od​da​li​my? Wła​śnie mamy ocho​tę iść w krza​ki
i się ko​chać”.

Ale na​wet ta​kie my​śli nie przy​no​si​ły ulgi.
Po​ma​gał Mol​ly wy​siąść z sa​mo​cho​du i jesz​cze raz onie​miał na wi​dok jej cu​-

dow​nych nóg, bu​rzy ru​dych wło​sów i wspa​nia​łej li​nii szyi i kar​ku.

– Molls?
– Tak?
Chciał jej znów po​wie​dzieć, że ślicz​nie wy​glą​da, ale tyl​ko lek​ko po​ca​ło​wał

wierzch jej dło​ni.

– Damy radę – mruk​nął, a jej uśmiech po​dzia​łał na nie​go jak bal​sam.
Trzy​ma​jąc się za ręce, we​szli do pię​tro​we​go pa​ła​cy​ku. W holu po​wi​ta​ły ich

dźwię​ki har​fy. Przy​ję​cie było ka​me​ral​ne – tyl​ko ro​dzi​na, naj​bliż​si przy​ja​cie​le. No
i oczy​wi​ście uko​cha​ne ol​brzy​mie ma​sti​fy Lan​do​na, roz​par​te na dy​wa​nie w rogu
prze​past​ne​go sa​lo​nu.

Może cho​ciaż je​dze​nie bę​dzie do​bre… Za ca​te​ring od​po​wia​da​ła fir​ma, któ​rą

wspól​nie pro​wa​dzi​ły Kate i Beth.

Gdy tyl​ko Mol​ly i Ju​lian we​szli do sa​lo​nu, zo​sta​li roz​dzie​le​ni. Mol​ly oto​czy​ły

sio​stra i jej wspól​nicz​ka, za​sy​pu​jąc gra​dem py​tań, na​to​miast Ju​lia​na do​rwa​ła
mat​ka. Nie zdą​żył na​wet wziąć kie​lisz​ka wina z roz​no​szo​nej przez kel​ne​ra tacy.

– Synu, ko​cha​ny synu! – krzy​cza​ła do nie​go już z da​le​ka. – Co ja sły​szę, J.J.? Ty

i Mol​ly?

– Mamo, po co aż dwa imio​na? – od​parł zi​ry​to​wa​ny.
– Do​brze już, od​po​wiedz mi po pro​stu na py​ta​nie. Wiesz, że mam zszar​ga​ne

ner​wy, a two​je po​stę​po​wa​nie na pew​no mi nie po​ma​ga.

W ci​cho​ści du​cha Ju​lian cie​szył się, pa​trząc, jak ostat​nie ro​dzin​ne new​sy roz​-

draż​ni​ły tę sta​tecz​ną na​do​pie​kuń​czą ma​tro​nę. Po​tra​fi​ła wy​słać go do Hisz​pa​nii,
Fran​cji, na​wet Ro​sji i Afry​ki, by nie mógł cie​szyć się to​wa​rzy​stwem naj​lep​szej
przy​ja​ciół​ki. Ka​za​ła mu trzy​mać się z dala od je​dy​nej ko​bie​ty, na któ​rej mu za​le​-
ża​ło. Te​raz go pew​nie wy​dzie​dzi​czy…

Z per​wer​syj​ną przy​jem​no​ścią cze​kał na speł​nie​nie jej od​wiecz​nych gróźb. Ko​-

chał mat​kę, a jed​no​cze​śnie wal​ka z nią spra​wia​ła mu ra​dość. Wraz z resz​tą ro​-
dzi​ny od dzie​ciń​stwa bez​u​stan​nie ka​ra​ła go za nie​po​peł​nio​ne grze​chy. To bo​la​ło.

W koń​cu trze​ba było się zbun​to​wać. Nie po​zwo​lić na wy​rzą​dza​nie jesz​cze

więk​szych krzywd i zła.

Spoj​rzał w jej zwę​żo​ne wście​kło​ścią oczy i lek​ko po​ca​ło​wał w po​li​czek.
– Py​tasz, mamo, czy Mol​ly jest ze mną? Tak, to praw​da. Na​resz​cie mo​żesz

speł​nić swo​je groź​by i mnie wy​dzie​dzi​czyć.

Zszo​ko​wa​na tą su​ge​stią Ele​anor Gage wzdry​gnę​ła się. Z tru​dem ła​pa​ła od​-

dech.

Chciał ją za​pew​nić, że nie za​mie​rza ko​rzy​stać ze spad​ku po ojcu. Ma swo​je

wła​sne oszczęd​no​ści, a do tego po​mysł na do​brze pro​spe​ru​ją​cy biz​nes. Za​miast
tego tyl​ko się jed​nak uśmiech​nął, by osła​bić na​pię​cie.

– Wie​dzia​łaś, mamo, że któ​re​goś dnia do tego doj​dzie.
Jej zie​lo​ne oczy roz​bły​sły gnie​wem. Ju​lian cze​kał na dal​sze oskar​że​nia, ale

mat​ce naj​wy​raź​niej wprost za​bra​kło słów. Pa​trzy​ła na nie​go, jak​by mia​ła przed
sobą po​two​ra. Chciał​by, żeby praw​dzi​wa mi​łość Mol​ly mu to zrów​no​wa​ży​ła, by
to wszyst​ko, co się dzie​je, nie było tyl​ko przed​sta​wie​niem.

Chciał, by Mol​ly na​le​ża​ła do nie​go na​praw​dę.
Musi jed​nak za​cze​kać, a to może po​trwać, aż ona zo​rien​tu​je się, że Gar​rett to

po​mył​ka. Nie pa​su​ją do sie​bie w naj​mniej​szym stop​niu.

– Je​śli my​ślisz, że po​zwo​lę ci po​trak​to​wać tę dziew​czy​nę tak, jak trak​tu​jesz

wszyst​kie inne swo​je na​łoż​ni​ce, Ju​lia​nie Joh​nie, to się my​lisz. Mol​ly uwa​żam za
swo​ją cór​kę!

Po​ki​wał gło​wą. Ro​zu​miał po​sta​wę mat​ki. Dwa​dzie​ścia lat temu jako mło​da

wdo​wa z trój​ką ma​łych sy​nów przy​ję​ła pod dach cór​ki De​va​neya. Czu​ła się od​po​-
wie​dzial​na za śmierć ich ojca. Ta od​po​wie​dzial​ność za​owo​co​wa​ła twar​dym kur​-
sem w wy​cho​wa​niu sy​nów.

Nie mo​gła do​pu​ścić, by któ​ryś z nich skrzyw​dził dziew​czyn​ki. Nie po​tra​fi​ła

jed​nak zro​zu​mieć, że Ju​lian wca​le nie miał za​mia​ru krzyw​dzić Mol​ly. Tak jak te​-
raz nie chce krzyw​dzić mat​ki.

Po pro​su pra​gnie Mol​ly i nic go nie po​wstrzy​ma.
– Dla​cze​go tak mi nie ufasz, mamo? – Przy​krył ręką jej upier​ście​nio​ną dłoń. –

Po​zwól nam na​resz​cie być szczę​śli​wy​mi. Ni​g​dy nie skrzyw​dził​bym Mol​ly, ni​g​dy.
I boli mnie, że ty my​ślisz ina​czej.

– Nie mogę w to uwie​rzyć! – traj​ko​ta​ła Beth w prze​ciw​le​głym koń​cu sa​lo​nu. –

Wy​jeż​dża​my z Lan​do​nem na dwa mie​sią​ce, wra​ca​my, i co? Ty cho​dzisz z Ju​lia​-
nem!

– Na​wet wię​cej, Beth. – Mol​ly nie​cier​pli​wie za​ma​cha​ła ręką. – Ja u nie​go

miesz​kam.

Za ple​ca​mi Beth do​strze​gła Lan​do​na. Jesz​cze je​den po​ka​zo​wy eg​zem​plarz

przed​sta​wi​cie​la rodu Gage’ów. Mó​wił coś do Ju​lia​na, pa​trząc w stro​nę Mol​ly. Po
chwi​li do​łą​czył do nich Gar​rett. Mol​ly mo​gła się do woli przy​glą​dać jego sze​ro​-
kim ba​rom. Już wy​obra​ża​ła so​bie ich ko​lej​ny po​ca​łu​nek…

Me​lan​cho​lij​nie pa​trzy​ła na trój​kę bra​ci. Każ​de​go z nich na swój spo​sób uwiel​-

bia​ła. Blask świec igrał z ja​sny​mi wło​sa​mi Ju​lia​na, bu​dząc jej czu​łość. Opo​wia​dał
te​raz pew​nie bra​ciom te wszyst​kie ba​jecz​ki o ich związ​ku. Z jego nie​dba​łą pozą
kon​tra​sto​wa​ła wy​pro​sto​wa​na jak stru​na syl​wet​ka ciem​no​wło​se​go Gar​ret​ta.
Czyż​by już za​czy​nał być za​zdro​sny? Lan​don był z nich trzech naj​bar​dziej zre​lak​-
so​wa​ny, pew​ny sie​bie. Za​ko​cha​ny, co chwi​la rzu​cał spoj​rze​nie w stro​nę Beth.

– Lan​don mówi, że to było nie​unik​nio​ne – szep​nę​ła Be​tha​ny kon​fi​den​cjo​nal​nie,

na​chy​la​jąc się do Mol​ly. – Wca​le nie był za​sko​czo​ny, kie​dy do​wie​dział się o tym
od Gar​ret​ta.

– Na​praw​dę? – Dla Mol​ly był to jed​nak szok.
Czy na​praw​dę ktoś mógł​by po​waż​nie my​śleć, że ona i Ju​lian… Że to coś wię​cej

niż przy​jaźń?

To prze​cież śmiesz​ne. Mol​ly w ogó​le nie lu​bi​ła się uma​wiać z chło​pa​ka​mi, a Ju​-

lian to ra​so​wy play​boy.

Poza tym cała ro​dzi​na Gage’ów – no, może ostat​nio poza Gar​ret​tem – uwa​ża​ła

ją za dziec​ko.

Oszo​ło​mio​na przy​glą​da​ła się trzem męż​czy​znom. Po​win​na wiel​bić spoj​rze​niem

Gar​ret​ta, ale dziw​nym tra​fem jej wzrok wciąż sku​piał się na Ju​lia​nie, któ​ry chy​-
ba bra​ciom coś wy​ja​śniał. Był tak spo​koj​ny, mę​ski, pew​ny sie​bie… Za​wi​nię​te do
łok​ci rę​ka​wy ko​szu​li uka​zy​wa​ły moc​ne opa​lo​ne przed​ra​mio​na.

Chcia​ła prze​nieść wzrok na uko​cha​ne​go, ale w tym mo​men​cie Ju​lian od​wró​cił

się i spoj​rzał na nią. Jak wilk na Czer​wo​ne​go Kap​tur​ka. Oczy z sza​ro​zie​lo​nych
zmie​ni​ły się na zło​to​zie​lo​ne.

Po​wie​dział coś do Gar​ret​ta i znów na nią spoj​rzał.
Zro​zu​mia​ła. Przed​sta​wie​nie czas za​cząć. Mu​szą te​raz obo​je zro​bić wszyst​ko,

by wzbu​dzić za​zdrość Gar​ret​ta. Taki jest plan. Ge​nial​ny w swej pro​sto​cie.

Gdy jed​nak Ju​lian za​czął się do niej zbli​żać tym swo​im ty​gry​sim kro​kiem, nogi

się pod nią ugię​ły. Pa​trzył na nią tak, że po​czu​ła się po​żą​da​na, jak tam​tej nocy,
gdy po​ca​ło​wał ją Gar​rett. Znów obu​dzi​ła się w niej ko​bie​ta.

Boże, ten chło​pak po​tra​fi za​wró​cić w gło​wie! Jest nie​bez​piecz​nie atrak​cyj​ny.

W do​dat​ku wszy​scy w tej sali wie​rzą, że jest jej fa​ce​tem.

– Za​tań​czy​my? – Wy​cią​gnął do niej dłoń.
– Tu nie ma gdzie tań​czyć, głup​ta​sku – skrzy​wi​ła się.
– Chodź, Mo-Mo. Gra mu​zy​ka, nic wię​cej nam nie trze​ba.
Uśmiech​nę​ła się i po​da​ła mu rękę. Do​tyk jego pal​ców od​czu​ła jak lek​kie wy​ła​-

do​wa​nie elek​trycz​ne. Pchnę​ło ją ono w jego ra​mio​na. Przy​lgnę​ła do nie​go bez​-
wol​nie.

Omal nie za​klę​ła, czu​jąc, jak w jed​nej se​kun​dzie ide​al​nie wpa​so​wa​ła się w jego

sil​ne cia​ło. Znikł ja​ki​kol​wiek dy​stans. Jego cie​pło ogar​nia​ło ją ze wszyst​kich
stron. Była roz​ko​ja​rzo​na, a jed​no​cze​śnie czu​ła we wnę​trzu ro​dzaj dziw​nej nad​-
wraż​li​wo​ści.

– Nie​zły je​steś – szep​nę​ła mu z uśmie​chem. – Czy Gar​rett na nas pa​trzy?
– Nie wiem, Mol​ly. Ja pa​trzę na cie​bie – od​parł szorst​ko, jak w mi​ło​snej pio​sen​-

ce w sty​lu co​un​try.

Ta za​ba​wa w dom z Ju​lia​nem za​czy​na być nie​bez​piecz​na. Jest zbyt przy​jem​na,

ła​two za​po​mnieć, że to tyl​ko uda​wa​nie. Zbyt ła​two.

Po​czu​ła się nie​zręcz​nie. Może dla​te​go, że Gar​rett za​pew​ne oglą​da ich ta​niec.

W każ​dym ra​zie po​wi​nien oglą​dać. Mol​ly czu​ła się, jak​by Zie​mia prze​sta​ła się
ob​ra​cać i jak​by nie tyl​ko Gar​rett, ale cały świat przy​glą​dał się, jak ona tań​czy
z Ju​lia​nem. I ko​ły​sał się w rytm dźwię​ków har​fy pły​ną​cych z sa​lo​nu Lan​do​na
i jego żony.

– Je​stem pew​na, że pa​trzy – szep​nę​ła, przy​su​wa​jąc usta do ucha Ju​lia​na. Opar​-

ła się o jego pierś. – My​ślę, że mo​gli​by​śmy te​raz się od​da​lić i wró​cić po chwi​li
nie​co po​tar​ga​ni, z ubra​nia​mi w nie​ła​dzie. Albo za​mknąć się na kwa​drans w ja​-
kiejś sza​fie. Niech so​bie wy​obra​ża Bóg wie co.

Po​czu​ła, jak mię​śnie na​pi​na​ją mu się pod ko​szu​lą.
– Jak so​bie ży​czysz – od​parł, na​chy​la​jąc się do jej ucha i draż​niąc war​ga​mi

jego ko​niu​szek.

Nie spo​dzie​wa​ła się ta​kich słów. Po​dob​nie jak nie spo​dzie​wa​ła się tej na​głej

de​li​kat​nej piesz​czo​ty. Za​drża​ła, jak​by w jej wnę​trzu wy​ro​iły się ro​bacz​ki świę​to​-
jań​skie. Usi​ło​wa​ła uspo​ko​ić sza​lo​ne bi​cie ser​ca.

– Na​praw​dę? – za​py​ta​ła ostroż​nie. – Uwa​żasz, że to do​bry po​mysł?
Spoj​rzał na nią czu​le spod cięż​kich po​wiek, czym po​now​nie na​ru​szył jej rów​no​-

wa​gę. Tak samo pa​trzył za​ko​cha​ny męż​czy​zna na bo​ha​ter​kę jej ulu​bio​ne​go se​-
ria​lu.

I tak ma na nią pa​trzeć Gar​rett pod ko​niec tego wie​czo​ru.
– Taaa… – Ju​lian po​wo​li prze​cią​gnął opusz​kiem kciu​ka po jej dol​nej war​dze. –

Za​wsze lu​bi​łem za​ba​wy w sza​fie. Chodź, zgu​bi​my się.

Chy​ba ni​g​dy w ży​ciu nie bie​gła tak szyb​ko jak te​raz, gdy Ju​lian cią​gnął ją ko​ry​-

ta​rzem. Bie​gła​by jesz​cze szyb​ciej, ale prze​szka​dzał jej w tym gwał​tow​ny
śmiech. Po​czu​ła się wol​na, mia​ła prze​moż​ną chęć na​pso​cić, za​ba​wić się. A gdy
jesz​cze spoj​rza​ła ką​tem oka na sek​sow​nie uśmiech​nię​te​go Ju​lia​na, za​pra​gnę​ła
na​tych​miast rzu​cić mu się w ra​mio​na. I ca​ło​wać go. Tak bar​dzo była pod​eks​cy​-
to​wa​na.

On na​gle za​trzy​mał się i we​pchnął ją do ma​łe​go ga​bi​ne​tu przy scho​dach, któ​-

re​go więk​szość po​wierzch​ni zaj​mo​wa​ło ogrom​ne ma​ho​nio​we biur​ko. Za​mknął
drzwi, a Mol​ly ser​ce prze​sta​ło bić. Ogar​nę​ły ją ciem​ność i cał​ko​wi​ta ci​sza. Świe​-
ży ko​rzen​ny za​pach mę​skiej wody po go​le​niu ude​rzył ją w noz​drza z taką siłą,
jak​by miał wy​pa​lić płu​ca. Nie mo​gła ustać spo​koj​nie. Usta jej zwil​got​nia​ły, z tru​-
dem prze​ły​ka​ła śli​nę.

– Masz przy so​bie szmin​kę? – za​py​tał Ju​lian.
Oczy Mol​ly przy​wy​kły do mro​ku i do​strze​gła, że roz​piął ko​szu​lę pod szy​ją. Wi​-

dok jego opa​lo​nej krta​ni, oboj​czy​ka i czę​ści tor​su po​wo​do​wał, że jesz​cze trud​-
niej było jej ze​brać my​śli. Ob​li​za​ła war​gi i, nie​wie​le my​śląc, przy​lgnę​ła do nie​go.

Nie dba​jąc o przy​zwo​itość, za​rzu​ci​ła mu ręce na szy​ję i moc​no po​ca​ło​wa​ła go

w po​li​czek. Z ca​łych sił tu​li​ła się do jego tor​su. Za​czę​ła scho​dzić war​ga​mi w dół.
Po​wi​nien być za​sko​czo​ny, stał jed​nak nie​ru​cho​mo, nie da​jąc nic po so​bie po​znać.
Na​wet tego, czy jesz​cze żyje.

Ależ nie, żyje, bez obaw. I to jak! Cie​pło jego cia​ła prze​ni​ka​ło ubra​nie i roz​-

prze​strze​nia​ło się w po​wie​trzu. Prze​ni​ka​ło jej cia​ło do szpi​ku ko​ści. Upo​jo​na do​-
ty​kiem jego na​prę​żo​nej pod jej war​ga​mi skó​ry Mol​ly po​kry​wa​ła po​ca​łun​ka​mi
jego oboj​czyk. Za​sta​na​wia​ła się przy tym, czy nie czas włą​czyć do ak​cji rów​nież
ję​zyk.

– Mol​ly? – wy​chry​piał ni​skim to​nem.
– Mmm… – W od​po​wie​dzi zło​ży​ła de​li​kat​ny po​ca​łu​nek w za​głę​bie​niu u pod​sta​-

wy szyi.

– Nie mu​sisz ca​ło​wać. Mo​żesz mnie po pro​stu po​ma​zać szmin​ką.
Mi​nę​ła chwi​la, nim do​tar​ła do niej treść tego szep​tu. Szczę​śli​wie – może na​-

wet zbyt szczę​śli​wie – wę​drów​ka jej ust po wszyst​kich ścię​gnach jego szyi wła​-
śnie do​bie​gła koń​ca. Szy​ja Ju​lia​na była ob​fi​cie wy​sma​ro​wa​na błysz​czy​kiem
w brzo​skwi​nio​wym ko​lo​rze. Nikt, a zwłasz​cza Gar​rett, nie bę​dzie miał naj​mniej​-
szych wąt​pli​wo​ści, że fa​cet zo​stał przez nią nie​mal za​ca​ło​wa​ny na śmierć.

Po jego sło​wach otrzeź​wia​ła. Zmie​sza​na gwał​tow​nie od​sko​czy​ła. Na po​licz​ki

wy​pełzł jej ru​mie​niec, w któ​rym sku​pi​ło się chy​ba całe cie​pło jej cia​ła.

– Co mó​wisz? Ale ja na​wet nie wiem, gdzie zo​sta​wi​łam to​reb​kę. Pew​nie ma ją

Beth.

Mu​siał wy​czuć w jej gło​sie za​że​no​wa​nie, bo przy​cią​gnął ją znów do sie​bie.
– Ciii… okej, jedź da​lej, to też do​bra me​to​da – szep​nął to​nem jesz​cze bar​dziej

ochry​płym niż po​przed​nio.

Tym ra​zem Mol​ly się za​wa​ha​ła. Pa​li​ły ją po​licz​ki. Jak​by dla za​chę​ty Ju​lian roz​-

piął ko​lej​ny gu​zik ko​szu​li. Pa​trzy​ła na to, zda​jąc so​bie spra​wę, jak nie​wie​le uwa​-
gi po​świę​ca​ła do​tych​czas szcze​gó​łom. Temu, z ja​kim wdzię​kiem po​ru​sza​ją się

jego pal​ce. Jak od​de​chy ich oboj​ga od​bi​ja​ją się od ścian ma​leń​kie​go po​ko​ju, wy​-
peł​nia​jąc go cie​płem. Jak jego oczy świe​cą w ciem​no​ści – zu​peł​nie jak​by miał
w nie wmon​to​wa​ny la​ser. Jak całe jej cia​ło prze​ni​ka lek​ki go​rą​cy dresz​czyk. I jak
ła​two by​ło​by jej to wszyst​ko zlek​ce​wa​żyć, gdy​by nie to, że prze​cież wi​dzia​ła, jak
on wy​glą​da pra​wie nago.

– Te​raz ca​łuj mnie tro​chę ni​żej – po​le​cił.
Ko​szu​lę miał już cał​ko​wi​cie roz​pię​tą. Tcha​wi​ca Mol​ly za​ci​snę​ła się nie​mal zu​-

peł​nie. Ko​la​na się pod nią ugi​na​ły. Ju​lian mógł​by słu​żyć za mo​del kla​sycz​nej rzeź​-
by cia​ła. Z bli​ska wy​glą​dał na jesz​cze le​piej zbu​do​wa​ne​go. Praw​dzi​wy atle​ta.
Do​strze​ga​ła te​raz każ​de wgłę​bie​nie i wy​pu​kłość po​szcze​gól​nych mię​śni.

Do​sta​ła dresz​czy i przez chwi​lę nie mo​gła się po​ru​szyć. Ju​lian po​ło​żył więc

dło​nie z tyłu jej gło​wy i de​li​kat​nie za​chę​cił, by się znów na​chy​li​ła. Gdy zbli​ża​ła
usta do jego tor​su, po​czu​ła, że od​pi​na klam​rę i roz​pusz​cza jej wło​sy.

Szyb​kie jak bły​ska​wi​ca drże​nie prze​szy​ło ją od skó​ry na czub​ku gło​wy po ko​-

niusz​ki pal​ców u stóp. Drżąc, po​chy​li​ła się i zło​ży​ła dość bez​na​mięt​ny i nie​śmia​ły
po​ca​łu​nek u dołu jego szyi. Wstrzy​my​wa​ła od​dech i sta​ra​ła się opa​no​wać drże​-
nie. Ju​lian stał nie​ru​cho​mo. Cie​ka​we, czy on też wstrzy​mu​je od​dech.

– Zejdź ni​żej – usły​sza​ła po chwi​li. Po​wie​dział to ci​cho i spo​koj​nie.
Za​mknę​ła oczy i lek​ko przy​ci​snę​ła usta do moc​no na​pię​tej skó​ry jego brzu​cha.

Czu​ła, jak pod jej do​ty​kiem na​prę​ża​ją się mię​śnie, a ją coś ści​ska w głę​bi trze​wi.
Dla​cze​go tak się chwie​je? Z tru​dem utrzy​my​wa​ła pio​no​wą po​sta​wę, a w mó​zgu
kłę​bi​ły się sza​lo​ne my​śli. Czu​ła się jak na​sto​lat​ka, któ​rej uda​je się skraść pierw​-
szy po​ca​łu​nek. Jak nie​grzecz​na dziew​czyn​ka, któ​rą ni​g​dy przed​tem nie była. To
wszyst​ko oczy​wi​ście dla​te​go, że chce wzbu​dzić za​zdrość Gar​ret​ta. Musi to cią​-
gle mieć na uwa​dze.

Wspól​ny plan jej i Ju​lia​na jest zna​ko​mi​ty. Na pew​no za​dzia​ła.
– Ni​żej, ko​cha​nie – ode​zwał się znów Ju​lian.
Usłu​cha​ła go au​to​ma​tycz​nie, tak wiel​kie mia​ła do nie​go za​ufa​nie. Bez wa​ha​nia

wy​peł​nia​ła jego po​le​ce​nia, trzy​ma​jąc się in​struk​cji. Na mo​ment gdzieś w tyle
gło​wy po​ja​wi​ła się wąt​pli​wość. Jak niby Gar​rett ma zo​ba​czyć, że ca​ło​wa​ła Ju​lia​-
na tak​że po że​brach? Jed​nak ma​rząc o za​zdro​snym spoj​rze​niu Gar​ret​ta, bez​re​-
flek​syj​nie scho​dzi​ła usta​mi co​raz ni​żej. Ser​ce wa​li​ło jej jak mło​tem, gdy na​gle
zro​zu​mia​ła, że Ju​lian za​czy​na od​pi​nać tak​że spodnie.

Za​sko​czo​na i zmie​sza​na unio​sła gło​wę. Ju​lian śmiał się na​chy​lo​ny nad nią. Jego

oczy błysz​cza​ły w mro​ku, gdy za​pi​nał roz​po​rek.

– Je​steś taka na​iw​na i nie​win​na, Mol​ly. Za​sta​na​wia​łem się, kie​dy się zo​rien​tu​-

jesz, że cię wkrę​cam – po​wie​dział.

– Ty pa​lan​cie! – krzyk​nę​ła, pod​no​sząc się.
Po​licz​ki jej pło​nę​ły. Chcia​ła go ode​pchnąć, ale on ści​snął ją w ta​lii i przy​cią​gnął

do sie​bie.

– O nie, ko​cha​na. Mu​si​my jesz​cze po​pra​co​wać. Te​raz nad tobą – rzekł ze

śmie​chem.

Roz​wi​chrzył jej wło​sy tą swo​ją szczu​płą dło​nią, a Mol​ly za​mil​kła. W gar​dle ją

du​si​ło, czu​ła się nie​pew​nie. Bez​bron​na, cał​ko​wi​cie zda​na na nie​go. Na​wet lek​kie
mu​śnię​cia w kark od​czu​wa​ła, jak​by prze​szy​wał ją prąd. Od ce​bu​lek wło​sów do
głę​bi mó​zgu. Wy​zwa​lał ad​re​na​li​nę.

Jego cie​pły pach​ną​cy mię​tą od​dech przy​pra​wiał ją o za​wrót gło​wy. Co się z nią

dzie​je, u li​cha?

To Ju​lian tak na nią dzia​ła. Nie Gar​rett. Ju​lian.
Ner​wo​wo za​czerp​nę​ła tchu, a jego pal​ce do​tar​ły do czub​ka jej gło​wy, po czym

za​czę​ły się ze​śli​zgi​wać z po​wro​tem na kark. Po​chy​lał się ku niej, był co​raz bli​-
żej.

Była jak ska​mie​nia​ła.
– Ju​lian… co ty ro​bisz? – szep​nę​ła.
– Nic ta​kie​go, chcę mieć tro​chę two​jej szmin​ki tak​że na ustach. Tyl​ko tro​chę.
Oto​czył jej twarz dłoń​mi, a Mol​ly po​czu​ła pul​so​wa​nie w brzu​chu.
– Ju​lian… – Sta​ra​ła się wy​swo​bo​dzić gło​wę. Przy​pad​ko​wo trą​ci​li się przy tym

no​sa​mi, ale jego to nie znie​chę​ci​ło. Prze​ciw​nie. Do​tknął usta​mi jej warg, a ona
roz​chy​li​ła je z wes​tchnie​niem.

Nogi się pod nią ugię​ły, cia​ło sta​ło się go​rą​ce.
Ogar​nę​ło ją ta​kie po​żą​da​nie, że zie​mia za​chwia​ła się pod sto​pa​mi. Na​wet po​-

ca​łu​nek Gar​ret​ta nie zro​bił na niej ta​kie​go wra​że​nia. Chcia​ła wię​cej, głę​biej,
moc​niej. Nie po​win​na tego czuć!

Ale czu​ła, do​bry Boże, czu​ła. I to jak!
Jego bli​skość osza​ła​mia​ła, fa​scy​no​wa​ła po​nad wszel​ką mia​rę. Ni​g​dy ni​cze​go

nie pra​gnę​ła tak jak te​raz po​ca​łun​ków Ju​lia​na. Tu i te​raz, w tym cia​snym po​ko​-
iku. Każ​da ko​bie​ta chcia​ła​by być ca​ło​wa​na przez ta​kie​go boga sek​su, ale nie
każ​dej to się przy​tra​fia​ło. Mol​ly na​wet nie mo​gła o tym ma​rzyć.

Ju​lian nie ca​ło​wał jej jed​nak. Ra​czej się z nią draż​nił. Mia​ła po​czu​cie, że uno​si

się w po​wie​trzu. Było w tym coś zna​jo​me​go, a jed​no​cze​śnie cał​ko​wi​cie no​we​go.
Od​kry​cie, że two​je cia​ło po​tra​fi coś, o co byś go ni​g​dy nie po​dej​rze​wa​ła. To było
jak prze​bu​dze​nie. Tak, to wła​ści​we sło​wo: prze​bu​dze​nie.

To Ju​lian John wy​rwał ją ze snu.
Musi ją te​raz po​ca​ło​wać. Pro​szę, po​ca​łuj mnie…
Znów roz​chy​li​ła war​gi. Tym​cza​sem…
– No, chy​ba mam już na so​bie wy​star​cza​ją​co dużo two​jej szmin​ki. Chodź, Mo-

Mo. Wyjdź​my stąd.

Otwo​rzył drzwi. Wpa​da​ją​ce świa​tło wy​do​by​ło z mro​ku za​rys jego po​tęż​nej syl​-

wet​ki.

Ale ona nie mo​gła się ru​szyć. Nogi mia​ła jak z waty, ko​la​na z ga​la​re​ty. Mru​ga​-

ła, ale nie mo​gła przy​zwy​cza​ić wzro​ku do świa​tła.

Nie mo​gła na​wet zła​pać tchu.
– J.J., po​cze​kaj – wy​rwa​ło się jej na​gle.
Za​trzy​mał się. Ich oczy spo​tka​ły się i to było jak im​puls elek​trycz​ny. Za​czął za​-

my​kać drzwi, a jej ser​ce po​wo​li roz​pa​da​ło się na ka​wał​ki. Znów ogar​nę​ła ich
ciem​ność.

Mol​ly czu​ła się jak pi​ja​na. Na​dzie​ją, uczu​cia​mi, wy​cze​ki​wa​niem.
– Co po​wie​dzia​łaś? – spy​tał Ju​lian ła​god​nie. Nie​bez​piecz​nie ła​god​nie.
– Po​wie​dzia​łam „J.J.” – przy​zna​ła, wstrzy​mu​jąc od​dech.
Zro​bił krok w jej kie​run​ku. Jego oczy świe​ci​ły jak la​tar​nie, a ona sły​sza​ła tyl​ko

w uszach dud​nie​nie wła​sne​go pul​su. Z nie​zwy​kłą pre​cy​zją oparł dło​nie o ścia​nę
po obu stro​nach jej gło​wy. Za​mknął jak w klat​ce i po​chy​lił się do przo​du.

– Po​wtórz to, Mol​ly. Po​wiedz mi to pro​sto w twarz. Jesz​cze raz.
Czu​ła tę​sk​no​tę, głód, pra​gnie​nie. Wszyst​ko.
Wie​dzia​ła, że nie cier​pi, jak się go tak na​zy​wa. Musi być wście​kły. Całe jej cia​-

ło prze​cho​dził dreszcz. On się nią bawi, w coś gra. Ona też by tak chcia​ła, ale
dla niej jest to coś wię​cej niż gra. Czyż​by…?

Może po​win​na go prze​pro​sić, że uży​ła tego znie​na​wi​dzo​ne​go prze​zwi​ska?
Może wca​le nie chcia​ła być ca​ło​wa​na przez Ju​lia​na Joh​na, bo pra​gnę​ła Gar​ret​-

ta? A może po pro​stu stra​ci​ła gło​wę?

Chy​ba tak, bo na​gle, mię​dzy jed​nym a dru​gi ury​wa​nym od​de​chem, usły​sza​ła

swój wła​sny głos:

– Po​wie​dzia​łam J.J.

Za​pa​dła głu​cha ci​sza. Ju​lian pa​trzył na nią sze​ro​ko otwar​ty​mi ze zdzi​wie​nia

ocza​mi. Nie spo​dzie​wał się usły​szeć tego, co wła​śnie usły​szał.

Mol​ly musi po​nieść karę.
– Pa​mię​tasz, co ci gro​zi za na​zy​wa​nie mnie J.J.? – za​py​tał.
Uśmiech​nę​ła się naj​pierw nie​pew​nie, po czym wy​zy​wa​ją​co i ku​szą​co.
A więc ta mała żmij​ka tego chce!
– No to będę mu​siał znów cię po​ca​ło​wać – po​wie​dział po​wo​li, po​chy​la​jąc się

jesz​cze ni​żej.

– Oookej, Ju​les – wy​ją​ka​ła, pra​wie pi​snę​ła, roz​pacz​li​wie chwy​ta​jąc za pod​wi​-

nię​te do łok​ci rę​ka​wy jego ko​szu​li.

Ujął jej twarz w dło​nie.
– Okej, Ju​les? Tyl​ko tyle masz mi do po​wie​dze​nia? Do​brze, a więc sama tego

chcia​łaś!

Roz​po​czął ła​god​nie, do​tknął war​ga​mi jej ust. Ale w tym mo​men​cie ogar​nę​ło go

po​żą​da​nie. Przy​warł do niej i ich usta gwał​tow​nie się po​łą​czy​ły.

Po​mru​ku​jąc, za​czął ję​zy​kiem szu​kać jej ję​zy​ka. Jęk​nę​ła ci​cho i po chwi​li po​-

czuł, że i jej ję​zyk przy​łą​czył się do gry. Sma​ko​wa​ła jak brzo​skwi​nia. A on bar​-
dzo lu​bił brzo​skwi​nie.

Nie prze​ry​wa​jąc po​ca​łun​ku, prze​su​nął ręce na za​głę​bie​nie w dole jej ple​ców

i przy​cią​gnął do sie​bie peł​ne krą​gło​ści cia​ło Mol​ly. Po​czuł na pier​si jej twar​de
sut​ki. Wbi​ła pa​znok​cie w jego ra​mio​na, a on czuł ból zmie​sza​ny z eu​fo​rią. Na​-
brzmia​ły czło​nek na​pie​rał na za​mek w spodniach, jak​by chciał jak naj​prę​dzej
przy​lgnąć do tych prze​pysz​nych bio​der.

Do​słow​nie przy​szpi​lił ją do ścia​ny. Dy​sza​ła za​sko​czo​na. Po​ca​ło​wał ją jesz​cze

moc​niej. Tra​cił pa​no​wa​nie nad swo​im cia​łem, gdy Mol​ly unio​sła dło​nie, tar​mo​-

sząc jego wło​sy i mru​cząc coś pro​sto w jego usta.

Czu​ła się nie​sa​mo​wi​cie. Nie​sa​mo​wi​cie.
A on ni​g​dy ni​ko​go nie po​żą​dał tak bar​dzo. Mol​ly, jego mała dziew​czyn​ka z cy​-

ga​ne​rii ar​ty​stycz​nej. Chciał, by się dla nie​go ro​ze​bra​ła, by stra​ci​ła gło​wę tak
samo jak on dla niej. Ale czy ona tego chce? Czy zda​je so​bie spra​wę, jak bar​dzo
po​waż​nie on trak​tu​je to, co jest mię​dzy nimi?

– Mol​ly – mruk​nął czu​le, po czym za​czął wy​ty​czać usta​mi wil​got​ną ścież​kę

w dół jej szyi.

– Nie prze​sta​waj – po​pro​si​ła. – Po​zwól mi po​uda​wać jesz​cze tro​chę.
Za​czął coś po​dej​rze​wać.
– Niech ci się nie wy​da​je, że na moim miej​scu jest tu mój brat – ostrzegł, po​-

now​nie wsu​wa​jąc ję​zyk w jej usta.

Nie​zno​śna myśl, że Mol​ly robi to wszyst​ko, by wzbu​dzić za​zdrość Gar​ret​ta,

wszyst​ko ze​psu​ła. Po​czuł dła​wie​nie w gar​dle. Ale jej szczu​płe ra​mio​na cią​gle go
obej​mo​wa​ły. Z twa​rzy nie zni​kał wy​raz od​da​nia. Pa​trzy​ła na nie​go z uwiel​bie​-
niem. Tra​cił zmy​sły.

– No, te​raz je​steś uczci​wie wy​ca​ło​wa​na, Mol​ly – po​wie​dział, trzy​ma​jąc jej

twarz w dło​niach.

Ob​li​za​ła war​gi.
– Chy​ba mu​si​my wyjść. Niech mój brat zo​ba​czy, że do​ty​ka​li​śmy się, gdzie to

tyl​ko moż​li​we – do​koń​czył.

– Nie żar​tuj so​bie ze mnie, Ju​lian.
Czuł, jak drżą mu uda. Z tru​dem po​wstrzy​my​wał się, by nie chcieć wię​cej. Nie

zro​bić wię​cej. Z nią.

– Chciał​bym tyl​ko wie​dzieć, Mol​ly, czy ca​ło​wa​li​śmy się dla Gar​ret​ta, czy też

dla​te​go, że chcia​łaś to ro​bić ze mną.

– Każ​da ko​bie​ta chcia​ła​by to ro​bić z tobą, Ju​les. Nie mogę uwie​rzyć, że to zro​-

bi​łam. Po co? To głu​pie i sza​lo​ne – od​par​ła, a ma​li​no​wy za​pach jej szam​po​nu
draż​nił go w noz​drza.

– I co z tego? – Po​ca​ło​wał ją w czu​bek gło​wy, by się uspo​ko​iła. – Chy​ba z naj​-

bliż​szym przy​ja​cie​lem moż​na ro​bić rze​czy głu​pie i sza​lo​ne? Bo niby z kim in​-
nym?

– Nie chcia​łam tego – po​wie​dzia​ła, wtu​la​jąc czu​bek nosa w jego szy​ję. – To

wszyst​ko two​ja wina. Je​steś ta​kim spe​cem od uwo​dze​nia, więc nie od​chodź, po​-
trzy​maj mnie jesz​cze tro​chę. Pach​niesz tak bo​sko…

Raz, dwa, trzy, czte​ry, pięć…
Moż​na tak li​czyć w nie​skoń​czo​ność, a ni​g​dy nie bę​dzie dość. Ni​g​dy dość cza​-

su, kie​dy moż​na trzy​mać ją w ra​mio​nach. Być z nią. Uto​nąć w niej.

– Nie uwo​dzi​łem cię, Mol​ly. Nie po​win​naś była na​ma​wiać mnie do po​ca​łun​ku.

Te​raz nie mogę się już po​wstrzy​mać. – Ob​jął dłoń​mi jej pier​si, przy​gry​za​jąc lek​-
ko ko​niu​szek jej ucha. – Te​raz mam ocho​tę ca​ło​wać cię tak dłu​go, aż ze​mdle​jesz
mi w ra​mio​nach. Aż po​wiesz, o co ci na​praw​dę cho​dzi, bo wy​da​je mi się, że te​-
raz nie bar​dzo wiesz…

– Hej, wy dwo​je tam! Skoń​czy​li​ście już czy mamy we​zwać straż po​żar​ną?

Głę​bo​ki ba​ry​ton, któ​ry prze​rwał Ju​lia​no​wi cu​dow​ny wy​wód, cał​ko​wi​cie otrzeź​-

wił Mol​ly. Drzwi otwo​rzy​ły się gwał​tow​nie. Sta​li za nimi Lan​don i Gar​rett. Ale
o ile pierw​szy z roz​ba​wie​niem przy​glą​dał się scen​ce, któ​ra uka​za​ła się jego
oczom, to dru​gi nie wy​glą​dał na za​do​wo​lo​ne​go.

„Te​raz bę​dzie uwa​żał mnie za dziw​kę” – taka ża​ło​sna myśl prze​bie​gła przez

gło​wę Mol​ly.

Po​licz​ki jej za​pło​nę​ły, a Ju​lian za​sło​nił ją wła​snym cia​łem. Go​rącz​ko​wo usi​ło​wa​-

ła po​pra​wić fry​zu​rę i wy​gła​dzić po​mię​tą su​kien​kę.

– Już wy​cho​dzi​my, tyl​ko zo​staw​cie nas w spo​ko​ju, pa​lan​ty – po​wie​dział Ju​lian

spo​koj​nie i sta​now​czo.

Mol​ly go po​dzi​wia​ła. Sama nie wy​du​si​ła​by ani sło​wa.
Chcia​ła, by Gar​rett po​my​ślał, że ona z Ju​lia​nem ba​rasz​ku​ją so​bie gdzieś na

osob​no​ści, ale – na Boga – nie chcia​ła, żeby ich na tym przy​ła​pał!

– Wy​bacz​cie, ale to mat​ka nas przy​sła​ła – wy​ja​śnił Lan​don. – Ja nie prze​pa​dam

za mi​sja​mi tego ro​dza​ju.

– Do​brze, że ka​za​ła nas szu​kać tyl​ko wam dwóm, a nie wszyst​kim obec​nym na

przy​ję​ciu! – od​ciął się Ju​lian, za​trza​sku​jąc im drzwi przed no​sem.

Spoj​rzał na Mol​ly przez ra​mię.
– Wszyst​ko w po​rząd​ku?
– Tak – od​par​ła, do​pro​wa​dza​jąc się do po​rząd​ku. Cią​gle nie mo​gła uwie​rzyć,

że Ju​lian do​tknął jej pier​si!

– Cho​dzi​ło o to, żeby cię zo​ba​czył w lek​kim nie​ła​dzie, Molls. I uda​ło się.
Jego głos brzmiał spo​koj​nie, aż za​nad​to. Po​dał jej klam​rę, a ona drżą​cy​mi rę​-

ka​mi spię​ła wło​sy. Mimo wszyst​ko czu​ła się nie​swo​jo. No i wciąż była pod​nie​co​-
na. Co on ta​kie​go mó​wił, za​nim mu prze​rwa​no? Gdy do​ty​kał jej biu​stu?

– Ja​sne, Ju​les. Wy​szło zna​ko​mi​cie, le​piej być nie mo​gło. Je​steś mi​strzem. Mi​-

strzem two​rze​nia za​mę​tu. Dzię​ki. – Sta​ra​ła się to mó​wić tak, jak​by cho​dzi​ło
o pra​wi​dło​wo wy​ko​na​ny kon​trakt biz​ne​so​wy.

Otwo​rzy​ła drzwi i ru​szy​ła w stro​nę bra​ci Gage’ów, któ​rzy wciąż sta​li – nie​-

wzru​sze​nie ni​czym war​tow​ni​cy – na koń​cu ko​ry​ta​rza.

Uśmiech​nę​ła się do oby​dwóch, uda​jąc, że jest dum​na z tego, co się sta​ło.
Czu​ła wzrok Ju​lia​na na swo​ich ple​cach. Wie​dzia​ła, że stał cią​gle w drzwiach

ga​bi​ne​tu. Ma​rzy​ła te​raz tyl​ko o tym, by zna​leźć ja​kieś ci​che miej​sce i ochło​nąć.

Do​go​nił ją Gar​rett.
– Mol​ly, chciał​bym z tobą po​roz​ma​wiać w czte​ry oczy – po​wie​dział. – Masz ju​-

tro czas?

Za​sko​czo​na spoj​rza​ła w jego uko​cha​ne oczy i za​la​ła ją fala emo​cji. Pal​mę

pierw​szeń​stwa dzier​ży​ło wśród nich po​czu​cie winy.

– Ja​sne – od​rze​kła drżą​cym gło​sem. – Wpad​nę w po​łu​dnie do two​je​go biu​ra.
A więc plan wy​pa​lił. Uda​ło się przy​cią​gnąć jego uwa​gę.
Oszo​ło​mio​na szła przez tłum go​ści w stro​nę Kate i Beth. Po​win​na się cie​szyć

z osią​gnię​cia celu. Gar​rett spra​wiał wra​że​nie, że za​le​ży mu na ju​trzej​szej roz​-
mo​wie. Pew​nie z tru​dem ukry​wa za​zdrość. Prze​cież tego wła​śnie chcia​ła, czyż
nie?

Ale nie. Nie moż​na ra​do​wać się zwy​cię​stwem, gdy w gło​wie ko​ła​cze się myśl:

„I coś ty zro​bi​ła naj​lep​sze​go?”.

Co ją skło​ni​ło, by tak ku​sić Ju​lia​na? Czy tak po​stę​pu​je ko​bie​ta za​ko​cha​na

w kimś in​nym?

– Co ci się sta​ło? – za​wo​ła​ła na jej wi​dok Kate.
Mol​ly po​sta​no​wi​ła ni​cze​go nie ukry​wać. Grze​chów i błę​dów ukryć i tak się nie

da.

– Zna​leź​li​śmy so​bie z Ju​lia​nem ustron​ne przy​tul​ne gniazd​ko. Bar​dzo ci po​le​-

cam coś ta​kie​go, Kate. Było cu​dow​nie, do​pó​ki ci dwaj idio​ci nam nie prze​rwa​li –
po​wie​dzia​ła, pa​trząc na Gar​ret​ta i Lan​do​na.

Do​strze​gła Ju​lia​na, któ​ry wła​śnie wcho​dził do sa​lo​nu. Ręce w kie​sze​niach, ja​-

sne wło​sy w nie​ła​dzie. Sek​sow​ny – to nie​wła​ści​we okre​śle​nie. Wy​tar​mo​szo​ny,
spo​nie​wie​ra​ny. Cia​cho. Ze smu​ga​mi brzo​skwi​nio​wej szmin​ki na opa​lo​nej skó​rze.
Wszę​dzie – na krta​ni, na szczę​ce, wo​kół ust.

– Ju​lian, co ci się sta​ło? – Tym ra​zem Beth przy​wi​ta​ła go za​tro​ska​nym okrzy​-

kiem.

Ju​lian bez sło​wa wy​ce​lo​wał wzrok w Mol​ly, któ​rą za​czę​ły piec na​brzmia​łe

usta. Pie​kło ją mię​dzy no​ga​mi, pa​rzy​ły ją pier​si, te same, któ​re nie​daw​no pie​ścił.
Była cała w ogniu. Przy​po​mnia​ły się jej jego jaw​nie sek​su​al​ne alu​zje.

– Za​ba​wi​li​śmy się tro​chę z Mol​ly w po​ko​iku przy scho​dach. Wszyst​ko w po​-

rząd​ku, ko​cha​nie?

Jego głos, wy​star​cza​ją​co ochry​pły, by przy​po​mi​nać sło​wa wy​po​wie​dzia​ne

w ciem​no​ściach, wpra​wił w drże​nie jej prze​wraż​li​wio​ne zmy​sły.

Gdy Kate i Beth w mil​cze​niu sta​ra​ły się prze​tra​wić to, co wła​śnie usły​sza​ły, Ju​-

lian ba​daw​czo przy​glą​dał się twa​rzy Mol​ly. Może to wszyst​ko za​szło za da​le​ko?

Usi​ło​wa​ła zmu​sić się do uśmie​chu, by ja​koś za​że​gnać ogar​nia​ją​ce wszyst​kich

skrę​po​wa​nie. Na szczę​ście Ju​lian tak​że się uśmiech​nął, po swo​je​mu, jak głod​ny
wilk. Po​czu​ła ulgę.

On też się chy​ba od​prę​żył. Oto​czył ją ra​mie​niem i przy​cią​gnął do sie​bie. Wtu​-

la​jąc się w nie​go, mia​ła pew​ność, że co​kol​wiek się zda​rzy, wszyst​ko bę​dzie do​-
brze. Przy​naj​mniej do​pó​ki ma przy so​bie Ju​lia​na.

– Wiesz, że cię ko​cham, praw​da? – wy​szep​ta​ła, cmo​ka​jąc go w po​li​czek.
Nie po raz pierw​szy usły​szał od niej te sło​wa. Ale tym ra​zem spoj​rzał na nią

i spo​waż​niał. Po​tem po​ca​ło​wał ją w skroń i dość szorst​kim to​nem, wprost do
ucha, by nikt inny nie usły​szał, od​po​wie​dział:

– Ja cie​bie też.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Na​stęp​ne​go dnia Mol​ly je​cha​ła win​dą na naj​wyż​sze pię​tro sie​dzi​by „San An​to​-

nio Da​ily”.

Wy​glą​da​ło na to, że Gar​rett za​mie​rza coś zro​bić z za​ist​nia​łą sy​tu​acją. Py​ta​nie

tyl​ko – co?

I jak ona ma na to za​re​ago​wać?
Na dzi​siej​sze spo​tka​nie za​ło​ży​ła swo​je naj​więk​sze kol​czy​ki i naj​oka​zal​sze

bran​so​le​ty. Za​wsze tak ro​bi​ła, gdy chcia​ła do​dać so​bie pew​no​ści, po​ka​zać się
jako oso​ba zde​cy​do​wa​na, wręcz aro​ganc​ka. Ener​gicz​nym kro​kiem szła ko​ry​ta​-
rzem w kie​run​ku biur za​rzą​du.

– Mol​ly! – za​wo​ła​ła na jej wi​dok zza ol​brzy​mie​go biur​ka asy​stent​ka Ju​lia​na. –

Nie wie​dzia​łam, że masz przyjść. Ju​lian wy​szedł na lunch.

Mol​ly po​wi​ta​ła star​szą ko​bie​tę ser​decz​nym uści​skiem. Pani Watts pra​co​wa​ła

z Ju​lia​nem od za​wsze. Cza​sem dla żar​tu Mol​ly na​ma​wia​ła ją do wy​cią​gnię​cia go
z ja​kie​goś waż​ne​go ze​bra​nia pod byle pre​tek​stem.

– Dziś mam spo​tka​nie z Gar​ret​tem, pani Watts – od​par​ła. Po​czu​ła mdło​ści. Do​-

praw​dy, wo​la​ła​by te​raz być na lun​chu z Ju​lia​nem.

Sie​dzą​ca nie​da​le​ko za po​dob​nie wiel​kim biur​kiem mło​da asy​sten​ta Gar​ret​ta

za​pro​wa​dzi​ła ją do sze​fa.

– Pan​na De​va​ney, pa​nie Gage – za​anon​so​wa​ła ją, a Mol​ly bez​wied​nie się wy​-

pro​sto​wa​ła.

Wy​so​ki, ciem​no​wło​sy i bar​czy​sty Gar​rett stał przy oknie z rę​ka​mi w kie​sze​-

niach. Onie​śmie​lał ją. Twarz miał nie​od​gad​nio​ną, pra​wie nie​ru​cho​mą, je​śli nie li​-
czyć zdaw​ko​we​go ofi​cjal​ne​go uśmie​chu.

– Mol​ly, chy​ba nie mu​szę ci mó​wić, dla​cze​go tu się zna​la​złaś – za​czął. – I dla​-

cze​go Kate – wska​zał na sio​strę Mol​ly sie​dzą​cą za biur​kiem – i ja chce​my z tobą
po​mó​wić.

A więc to nie bę​dzie roz​mo​wa tak cał​kiem w czte​ry oczy.
Gdy Mol​ly zda​ła so​bie z tego spra​wę, rzu​ci​ła Gar​ret​to​wi nie​za​do​wo​lo​ne spoj​-

rze​nie. Ten czło​wiek w ni​czym nie przy​po​mi​na dziś na​mięt​ne​go ko​chan​ka z tam​-
tej pa​mięt​nej nocy. Jest taki chłod​ny, obo​jęt​ny, opa​no​wa​ny. W jego oczach, gdy na
nią pa​trzy, trud​no by​ło​by się do​szu​kać choć​by iskier​ki cie​pła.

Czyż​by się tak dra​ma​tycz​nie co do nie​go po​my​li​ła? Czy był wte​dy aż tak pi​ja​-

ny, że za​do​wo​lił​by się pierw​szą lep​szą „dziew​ką”? Jak może tu stać obok niej
spo​koj​nie, sztyw​no jak​by po​łknął kij, po tym, jak wczo​raj przy​ła​pał ją z Ju​lia​nem?
Prze​cież na​wet Ju​lian, ten jej chłod​ny i po​wścią​gli​wy ni​by​brat, w każ​dym spoj​-
rze​niu ob​da​rzał ją więk​szym uczu​ciem. Mało po​wie​dzia​ne…

Ale dość o tym. Nie ma co po​rów​ny​wać z sobą tych fa​ce​tów. Są jak woda

i ogień.

Po​win​na raz na za​wsze wbić so​bie do tej pu​stej mó​zgow​ni​cy, że wczo​raj​sze

ob​ła​pia​nie się z Ju​lia​nem to był je​den wiel​ki błąd. Prze​cież mo​gła prze​wi​dzieć,
że nie​roz​waż​ne ku​sze​nie ta​kie​go lwa sa​lo​no​we​go jak Ju​lian skoń​czy się tym,
czym się skoń​czy​ło. Cho​ciaż na​wet on nie po​wi​nien był po​su​nąć się aż tak da​le​-
ko.

A może po​wi​nien?
Gdy po wszyst​kim po​ło​ży​ła się spać, prze​cho​dzi​ła ist​ne mę​czar​nie. Jego sło​wa,

do​tyk, po​ca​łun​ki spo​wo​do​wa​ły, że po​czu​ła coś, cze​go nie za​zna​ła ni​g​dy do​tąd.
Na​wet tam​tej pa​mięt​nej ma​ska​ra​do​wej nocy…

Nie, to nie​moż​li​we.
Czyż​by czu​ła to samo za każ​dym ra​zem, kie​dy ja​kiś – obo​jęt​nie jaki – fa​cet ją

ca​łu​je? Nie.

Co się więc z nią dzie​je?
– By​ła​byś ła​ska​wa wy​ja​śnić nam, co jest mię​dzy tobą a Ju​lia​nem? – Py​ta​nie

Gar​ret​ta prze​rwa​ło jej roz​my​śla​nia.

Nie mo​gła uwie​rzyć, że ode​zwał się do niej ta​kim to​nem. Wy​god​nie roz​sia​dła

się na krze​śle i skrzy​żo​wa​ła ra​mio​na z gło​śnym brzę​kiem bran​so​let.

I to ma być jej brat​nia du​sza, spi​sko​wiec z balu prze​bie​rań​ców?
Gar​rett nie wy​glą​da na za​zdro​sne​go. Ani tro​chę. Trze​ba po​rzu​cić idio​tycz​ne

pla​ny po​ślu​bie​nia go. Pew​nie po​czuł do niej chwi​lo​wą sła​bość z po​wo​du ko​stiu​mu
kar​czem​nej dziew​ki.

Jak mo​gła tak się dać oma​mić?
– Na​praw​dę nie wie​cie? – za​py​ta​ła. – Mam wam to opo​wie​dzieć ze szcze​gó​ła​-

mi?

Na​ra​sta​ła w niej iry​ta​cja. Gdzie się po​dział jej ko​cha​nek prze​bie​ra​niec? Gdzie

się po​dzia​ła na​mięt​ność, któ​rą ją za​ra​ził? Czy to był tyl​ko sen? A może głu​pi
żart?

Nie do​cze​ka​ła się od​po​wie​dzi na swo​je py​ta​nie, jej złość się​gnę​ła więc ze​ni​tu.

Cie​ka​we, czy Ju​lia​na też mają za​miar tak prze​słu​chi​wać?

– Je​ste​śmy parą, Gar​rett – wy​pa​li​ła na​gle, uno​sząc dum​nie gło​wę. – Je​stem

jego dziew… no, ko​chan​ką. I w ży​ciu nie by​łam tak szczę​śli​wa.

To ostat​nie aku​rat było praw​dą. Z Ju​lia​nem za​wsze było jej do​brze. Ko​cha​ła

go szcze​rze, pa​so​wa​li do sie​bie, ra​zem się ba​wi​li, żar​to​wa​li, pso​ci​li. Jed​no sta​ło
mu​rem za dru​gim.

Dziś rano też je​dli ra​zem śnia​da​nie i za​śmie​wa​li się do roz​pu​ku. Na​wet noc​na

„wpad​ka” bu​dzi​ła w nich tyl​ko roz​ba​wie​nie.

– Zda​jesz so​bie spra​wę – po​wie​dział Gar​rett ci​cho – że przez wszyst​kie te lata

moja mat​ka, Kate, Lan​don i ja tego się naj​bar​dziej oba​wia​li​śmy? Że ty i Ju​lian
wy​ko​na​cie taki skok na głów​kę i któ​reś z was – mam na my​śli szcze​gól​nie cie​bie,
Mol​ly – może zo​stać przy tym po​tur​bo​wa​ne?

Mol​ly zmarsz​czy​ła czo​ło. Co on wy​ga​du​je? Dla​cze​go nie zrzu​ci tej ob​łud​nej

ma​ski?

Prze​cież sam, wte​dy, na balu…
– Dla​cze​go tak my​ślisz o mnie i Ju​lia​nie? – spy​ta​ła wy​zy​wa​ją​co.
Gar​rett spoj​rzał na nią z bez​brzeż​nym zdu​mie​niem, jak​by wąt​pił w jej po​czy​-

tal​ność.

– Dla​te​go – po​śpie​szy​ła mu z po​mo​cą Kate – że kie​dyś by​li​ście sobą za​uro​cze​-

ni, Molls. Nie przyj​mo​wa​łaś do wia​do​mo​ści, że on jest dla cie​bie jak brat. Kie​dy
ci to po​wie​dzia​łam, ry​cza​łaś jak bóbr. Mar​twi​łaś się, że nie bę​dziesz go mo​gła
po​ślu​bić.

– Kate, ja mia​łam wte​dy dzie​sięć lat! – Mol​ly jęk​nę​ła i prze​wró​ci​ła ocza​mi.
– Ale ni​g​dy w ży​ciu tak nie pła​ka​łaś jak wte​dy.
– Bo go gdzieś wy​sła​li i to było pod​łe!
– No wła​śnie – pod​su​mo​wał Gar​rett.
– Nie ro​zu​miem, co to was ob​cho​dzi! – Rzu​ci​ła mu gniew​ne spoj​rze​nie. – Je​ste​-

śmy so​bie bli​scy od sa​me​go po​cząt​ku.

Mol​ly zna​ła tę opo​wieść – po​wta​rza​ną jej ty​sią​ce razy przez Ele​anor Gage,

przez Lan​do​na, Kate, Gar​ret​ta i sa​me​go Ju​lia​na – na pa​mięć.

Mia​ła trzy lata, gdy przy​by​ła z Kate za​miesz​kać w re​zy​den​cji Gage’ów. Za​pre​-

zen​to​wa​no je ca​łej ro​dzi​nie, służ​bie i do​mow​ni​kom. Mol​ly była cał​ko​wi​cie po​-
chło​nię​ta trzy​ma​nym w buzi wiel​kim li​za​kiem. Spe​szo​na tym Kate bez​sku​tecz​nie
sta​ra​ła się ją prze​ko​nać do od​da​nia li​za​ka.

Na​gle wzrok Mol​ly padł na zie​lo​no​okie​go blon​da​ska, któ​ry przy​glą​dał się jej

roz​ba​wio​ny. Przy​drep​ta​ła do nie​go, wy​ję​ła z buzi li​za​ka i z uśmie​chem mu go po​-
da​ła. Ju​lian mimo za​ka​zu mat​ki przy​jął od dziew​czyn​ki pre​zent i wło​żył go do
ust. Tak na​ro​dzi​ła się ich przy​jaźń.

A te​raz Mol​ly pa​trzy​ła na Gar​ret​ta i unio​sła brwi. Czyż​by za​po​mniał o hi​sto​rii

z li​za​kiem? Cała ro​dzi​na śmia​ła się wte​dy, że z Mol​ly moż​na tyl​ko po do​bro​ci…

– Mol​ly – Kate zło​ży​ła ręce w bła​gal​nym ge​ście – chcę mieć pew​ność, że ty

wiesz, co ro​bisz. Ju​lian czę​sto zmie​nia part​ner​ki. Ni​g​dy nie miał sta​łej dziew​czy​-
ny. Po​ry​wasz się na coś, co cię prze​ro​śnie, Moo!

– Ja nie je​stem dla nie​go week​en​do​wą mi​łost​ką, Kate – bro​ni​ła sie​bie i Ju​lia​na

Mol​ly.

Zu​peł​nie jak​by za​po​mnia​ła, że bro​ni gry, któ​ra w za​my​śle mia​ła do​pro​wa​dzić

Gar​ret​ta do wy​bu​chu za​zdro​ści.

– Dla​cze​go cią​gle my​śli​cie, że Ju​lian chce mnie skrzyw​dzić? On jest dla mnie

bar​dzo do​bry! Je​stem pew​na, że w ra​zie po​trze​by bez wa​ha​nia od​dał​by mi ner​-
kę. Albo na​wet dwie!

– Wi​dzę, że na​praw​dę je​steś w nim za​ko​cha​na – stwier​dzi​ła Kate z ro​sną​cym

za​tro​ska​niem.

Mol​ly źle się czu​ła, oszu​ku​jąc sio​strę. Ale jak mo​gła wy​ja​wić praw​dę o isto​cie

swo​jej re​la​cji z Ju​lia​nem, sko​ro sama nie po​tra​fi​ła zro​zu​mieć, dla​cze​go się z nim
wczo​raj tak na​mięt​nie ca​ło​wa​ła?

Od po​cząt​ku tego dziw​ne​go związ​ku była bom​bar​do​wa​na nie​po​ję​ty​mi emo​cja​-

mi. Nie spa​ła po no​cach, roz​wa​ża​jąc bez koń​ca roz​ma​ite „co by było, gdy​by?”

i inne dy​le​ma​ty.

Po ta​kiej nocy każ​de zwy​kłe „dzień do​bry” było tor​tu​rą. On cza​ro​wał sek​sow​-

ny​mi pi​ża​ma​mi, rzeź​bą klat​ki pier​sio​wej. Tak chcia​ło​by się do niej przy​tu​lić, po​-
czuć bli​skość…

Po​gu​bi​ła się w uczu​ciach. Na brak suk​ce​sów za​wo​do​wych na​rze​kać nie mo​-

gła. Chcia​ła jesz​cze zna​leźć w ży​ciu mi​łość. Wi​docz​nie czło​wiek za​wsze cze​goś
chce, do cze​goś dąży. Te​raz in​stynk​tow​nie czu​ła, że to, cze​go szu​ka, jest bli​sko.
Nie po​tra​fi​ła jed​nak tego uchwy​cić, na​zwać i czu​ła się roz​go​ry​czo​na.

Li​czy​ła, że Gar​rett roz​pa​li dziś w niej na nowo iskier​kę na​dziei, że jej ży​cie na​-

bie​rze sen​su. Że po dzi​siej​szym spo​tka​niu bę​dzie mo​gła upo​rząd​ko​wać my​śli
w gło​wie i emo​cje w ser​cu.

Za​miast tego spo​tkał ją atak. Na nią i na Ju​lia​na. Mu​sia​ła go bro​nić.
– Ju​lian ni​g​dy by mnie nie skrzyw​dził – oświad​czy​ła, wsta​jąc. – Je​śli kie​dy​kol​-

wiek uj​rzy​cie, że ja przez nie​go pła​czę, pro​szę bar​dzo, mo​że​cie mnie za​bić.
Upo​waż​niam was do tego.

– Ja bym ra​czej za​bił jego – od​parł Gar​rett oschle.
Mol​ly spoj​rza​ła na tego do​rod​ne​go męż​czy​znę, któ​ry wy​warł tak duży wpływ

na jej ży​cie. Za​wsze czuł się od​po​wie​dzial​ny za śmierć jej ojca, choć ni​g​dy nikt
go o to nie ob​wi​niał. Cią​głe po​czu​cie winy po​wo​do​wa​ło, że na​wet jego uśmiech
był dość smut​ny. Za wszel​ką cenę sta​rał się chro​nić Kate i Mol​ly. Ale chro​nić
Mol​ly przed Ju​lia​nem? Tego już za wie​le. Bez Ju​lia​na nie mo​gła​by żyć, jak bez
po​wie​trza. Był jej pry​wat​nym bo​ha​te​rem dużo wcze​śniej, niż po​zna​ła to sło​wo
i jego zna​cze​nie.

Gar​rett jest do​brym czło​wie​kiem. Jako mąż na pew​no był​by wier​ny i ko​cha​ją​-

cy. Ale czy na​praw​dę musi się za​mro​czyć al​ko​ho​lem, by zro​bić to, co zro​bił na
balu ma​sko​wym?

Te​raz już sama nie wie​dzia​ła. Może to wszyst​ko było tyl​ko złu​dze​niem i nikt

jej tam, na ta​ra​sie, nie ca​ło​wał?

A gdy​by te​raz mu​sia​ła wy​bie​rać mię​dzy Gar​ret​tem a Ju​lia​nem, nie mia​ła​by

wąt​pli​wo​ści. Bo​ha​ter jej dzie​ciń​stwa zo​stał​by zde​cy​do​wa​nym zwy​cięz​cą.

– Czy wy ma​cie ja​kiś pro​blem z Ju​lia​nem? – spy​ta​ła ob​ra​żo​na. – Obo​je cią​gle

mu coś za​rzu​ca​cie. Na jego miej​scu prze​sta​ła​bym się do was od​zy​wać.

Skie​ro​wa​ła się ku drzwiom, ale głos Gar​ret​ta ją za​trzy​mał.
– Ten ga​ga​tek jest moim bra​tem. Ko​cham go, ale czu​ję się też w obo​wiąz​ku

chro​nić cie​bie.

– Jak będę po​trze​bo​wa​ła ochro​ny, na pew​no się do cie​bie zwró​cę. Ju​lian jest

ostat​nim czło​wie​kiem na świe​cie, przed któ​rym trze​ba mnie chro​nić. – Chwy​ci​ła
za klam​kę. – Ale sko​ro ko​chasz bra​ta, to może po​sta​raj się, żeby nie od​cho​dził
z „Da​ily”! A zresz​tą ja mu się nie dzi​wię. Nikt nie jest w sta​nie pra​co​wać, jak go
cią​gle kry​ty​ku​ją. To świet​nie, że się zde​cy​do​wał.

– Co ta​kie​go?
– Do​brze usły​sza​łeś! – krzyk​nę​ła i, rzu​ca​jąc Kate spoj​rze​nie pod ty​tu​łem „nie

rób mi tego ni​g​dy wię​cej”, wy​bie​gła z biu​ra.

– Mol​ly! – Gar​rett po​dą​żył za nią i ści​snął ją za ra​mię. – Mój brat na​praw​dę

od​cho​dzi? Do​kąd?

– Prze​pra​szam, Gar​rett, śpie​szę się – od​par​ła, sta​ra​jąc się wy​rwać.
– Po​wiedz, on od​cho​dzi z wy​daw​nic​twa?
– Mu​sia​łeś coś źle zro​zu​mieć – ucię​ła Mol​ly, zła, że chlap​nę​ła coś bez za​sta​no​-

wie​nia.

– Nie, ja wiem, że jemu jest tu źle. Spo​dzie​wa​łem się tego. Ro​zu​miem, że nie

chcesz zdra​dzić, do​kąd się prze​no​si, ale od​po​wiedz mi przy​naj​mniej: ko​chasz
go?

Mol​ly pa​trzy​ła na męż​czy​znę, któ​re​go po​dob​no jesz​cze nie​daw​no ko​cha​ła, za​-

sta​na​wia​jąc się, dla​cze​go czu​je w gar​dle po​kaź​nej wiel​ko​ści gulę. Dla​cze​go naj​-
chęt​niej te​raz by się po​pła​ka​ła?

Bo od​po​wiedź na to py​ta​nie brzmi tak. Ty​siąc razy tak. Ko​cha Ju​lia​na na wie​le

róż​nych spo​so​bów, któ​rych na​wet nie umie po​na​zy​wać. I oba​wia się, że mi​łość
przy​ja​ciel​ska jest tyl​ko jed​ną z wie​lu.

Ju​lian za​trzy​mał się koło drzwi swo​je​go ga​bi​ne​tu. Wi​dział ich. Mol​ly z tą „mi​-

ło​ścią jej ży​cia”. Na​resz​cie ra​zem.

Wi​dział ich po​że​gna​nie. Jego brat trzy​mał jej rękę na ra​mie​niu, a ona po​chy​li​ła

twarz. Może pła​ka​ła?

Krew się w nim za​go​to​wa​ła, oczy roz​bły​sły zim​ną fu​rią. Mol​ly osią​gnę​ła swój

cel. Po​ćwi​czy​ła so​bie wczo​raj na nim, Ju​lia​nie. Wzbu​dzi​ła za​zdrość Gar​ret​ta,
któ​ry na​gle do​strzegł w niej cu​dow​ną, sek​sow​ną, do​ro​słą ko​bie​tę.

Może po​wi​nien się te​raz wy​co​fać do swo​je​go ga​bi​ne​tu? Niech jego naj​lep​sza

przy​ja​ciół​ka cie​szy się, że jest piesz​czo​na przez tego, kogo pra​gnie.

A zresz​tą, to wszyst​ko jest śmiesz​ne. Nie​waż​ne.
Wła​śnie, że waż​ne. Bar​dzo waż​ne.
Sam się dzi​wił, że mimo drżą​cych nóg po​tra​fił po​dejść i spo​koj​nie za​gad​nąć

bra​ta:

– Nie chciał​bym wam prze​ry​wać czu​łe​go sam na sam, ale oświad​czam, że je​śli

na​tych​miast nie prze​sta​niesz ob​ła​piać Mol​ly, stłu​kę cię tak, że cię ro​dzo​na mat​-
ka nie po​zna.

Gar​rett ze​sztyw​niał.
– Co się z tobą dzie​je, Ju​les?
Zdzi​wio​na Mol​ly od​wró​ci​ła się w stro​nę Ju​lia​na, a on za​zgrzy​tał zę​ba​mi. Wy​-

cią​gnął do niej rękę i spoj​rzał w za​czer​wie​nio​ne oczy. Albo pła​ka​ła, albo jest bli​-
ska pła​czu. Dla​cze​go? Za​ci​snął war​gi. Był zły. Na nią, na sie​bie, na to całe za​-
mie​sza​nie, w któ​re zo​stał wma​new​ro​wa​ny.

Niech​że się to wszyst​ko samo roz​wią​że!
Mógł​by się oczy​wi​ście po​słu​żyć do​brze so​bie zna​ny​mi i spraw​dzo​ny​mi w licz​-

nych ro​man​sach sztucz​ka​mi, ale nie chciał. Mol​ly to je​dy​na dziew​czy​na, któ​ra go
na​praw​dę zna, sza​nu​je. Do​ce​nia. Przy niej chciał być sobą, nie sto​so​wać głu​pich
za​gry​wek.

– Jaki dziś mamy dzień, Mol​ly?
– Hm? – za​py​ta​ła nie​wy​raź​nie, po​cią​ga​jąc no​sem.
– Jaki dzień?
Po​da​ła datę, a on ski​nął gło​wą i szep​nął jej do ucha:
– No wła​śnie. A więc wciąż je​steś moją dziew​czy​ną. Nie pa​mię​tasz? Uma​wia​li​-

śmy się na mie​siąc. Praw​da?

Ob​ser​wo​wał jej re​ak​cję, ale ona tyl​ko bez​rad​nie mru​ga​ła po​wie​ka​mi. Spoj​rzał

na Gar​ret​ta i znów za​la​ła go krew. Gar​rett, jego brat.

Na​gle po​czuł do nie​go od​ra​zę.
Mol​ly spoj​rza​ła na Ju​lia​na ocza​mi peł​ny​mi łez.
– Masz ra​cję – od​po​wie​dzia​ła. – Za​bierz mnie do domu. Dzię​ku​ję za spo​tka​nie

– zwró​ci​ła się do Gar​ret​ta. – Prze​myśl to, co ci mó​wi​łam, okej?

Gar​rett przy​tak​nął, a Ju​lian zła​pał Mol​ly za ło​kieć i po​pro​wa​dził do biur​ka

swo​jej asy​stent​ki, któ​rej wy​dał sze​reg po​le​ceń. Po czym wsiadł z Mol​ly do win​dy.

W sa​mo​cho​dzie żad​ne z nich się nie ode​zwa​ło.
– Po​wiedz mi, co on ci zro​bił – za​żą​dał Ju​lian, gdy zna​leź​li się w jego miesz​ka​-

niu. – Dla​cze​go pła​ka​łaś?

Mol​ly przy​glą​da​ła mu się sze​ro​ko otwar​ty​mi ocza​mi. Wy​glą​da​ła na za​gu​bio​ną

i bez​bron​ną.

– Co się dziś z tobą dzie​je? – szep​nę​ła zmie​sza​na.
– On na cie​bie nie za​słu​gu​je, Mol​ly! Znam fa​ce​ta, któ​ry sza​le​je za tobą, któ​ry

zro​bił​by wszyst​ko, żeby z tobą być. Skła​mał​by, oszu​kał, okradł…

– Masz na my​śli mo​je​go do​staw​cę ar​ty​ku​łów ma​lar​skich? – za​drwi​ła. – Od​le​-

cia​łeś kom​plet​nie? O kim mó​wisz?

– Zgad​nij.
– Nie mam po​ję​cia, o co ci cho​dzi!
– Za​bi​ję go za to, że do​pro​wa​dził cię do pła​czu – oświad​czył Ju​lian, sia​da​jąc na

ka​na​pie i z gło​śnym hu​kiem zrzu​ca​jąc buty. – Mam na jego punk​cie ob​se​sję, Mol​-
ly. Je​stem mak​sy​mal​nie wku​rzo​ny, jak ni​g​dy w ży​ciu.

Skrzy​żo​wa​ła ręce na pier​siach. No tak, on jest wku​rzo​ny, ale nie wie, jak to

wy​glą​da z jej stro​ny. Że mia​no​wi​cie za​chcia​ło się jej pła​kać, bo na​gle ją olśni​ło,
że to, co się wy​da​rzy​ło na ma​ska​ra​dzie, było ułu​dą. Że za​ko​cha​ła się w ja​kimś
in​nym, wy​my​ślo​nym przez sie​bie Gar​ret​cie. Bo ten praw​dzi​wy, po​dob​nie jak każ​-
dy fa​cet, któ​re​go spo​tka​ła w ży​ciu, bled​nie w ze​sta​wie​niu z Ju​lia​nem. Pod każ​-
dym moż​li​wym wzglę​dem.

Ale jak ma te​raz wy​tłu​ma​czyć Ju​lia​no​wi, na sza​cun​ku któ​re​go tak bar​dzo jej

za​le​ży, że wszyst​ko schrza​ni​ła? Że nie za​ko​cha​ła się w jego bra​cie? Że fa​cet,
któ​re​go na​praw​dę ko​cha, jest nie​osią​gal​ny? Bo prze​strze​ga ją przed nim jego
brat i jej wła​sna sio​stra. Bo wszy​scy się boją, że ją skrzyw​dzi.

Może i mają ra​cję, ale ona wo​la​ła​by być głu​cha, niż słu​chać tej ich ga​da​ni​ny.
Te​raz mil​cza​ła, przy​gry​za​jąc war​gi. Nie może się zwie​rzyć ze swej roz​pa​czy

je​dy​ne​mu czło​wie​ko​wi, któ​ry ją zro​zu​mie. Ju​lia​no​wi.

– Wy​tłu​macz mi, co ty w nim wi​dzisz? – cią​gnął. – Co on ma ta​kie​go, że jemu

wy​pła​ku​jesz się na ra​mie​niu, a mnie ni​g​dy?

O Boże, co się z nią dzie​je?
Nogi się pod nią ugi​na​ją na wi​dok tych za​gnie​wa​nych zie​lo​nych oczu. On jest

taki przy​stoj​ny, na​wet gdy się wście​ka. A tak wście​kłym jak te​raz jesz​cze go nie
wi​dzia​ła. Moż​na by po​my​śleć, że jest za​zdro​sny…

Tak bar​dzo pra​gnę​ła jego bli​sko​ści. Chcia​ła mieć wo​kół sie​bie jego za​pach,

czuć do​tyk dło​ni. Wszę​dzie. Dać się za​mknąć w klat​ce zbu​do​wa​nej z jego sil​nych
mię​śni. Chy​ba przy​jaźń prze​sta​ła jej wy​star​czać…

Pra​gnę​ła cze​goś wię​cej.
– Od​po​wiesz mi, Mol​ly? – pie​klił się Ju​lian.
Na​wet gdy​by chcia​ła, nie da​ła​by rady. Ze ści​śnię​te​go gar​dła nie mo​gła wy​do​-

być ani jed​ne​go sło​wa. Pier​si jej na​gle stward​nia​ły. Nogi się pod nią ugię​ły. Czu​ła
się dziw​nie, drża​ła. Z tru​dem śle​dzi​ła, co on do niej mówi.

– Nie umiem ci od​po​wie​dzieć, Ju​les, okej? – Ner​wo​wo za​ma​cha​ła ręką. – Może

wku​rzy​ła mnie jego na​do​pie​kuń​czość? To, że chce być na​szą przy​zwo​it​ką? Za​-
kła​da, że jak nas prze​sta​nie pil​no​wać, to zro​bi​my coś złe​go. A prze​cież nic nie
ro​bi​my, praw​da? Ty się rzu​casz na wszyst​ko, co się ru​sza, ale dla mnie je​steś
tyl​ko przy​ja​cie​lem. Tak czy nie? Może po pro​stu Gar​rett uwa​ża, że tak trze​ba,
że tak jest szla​chet​nie? Przez wzgląd na mo​je​go ojca, któ​ry ura​to​wał mu ży​cie –
do​koń​czy​ła ci​cho, jak​by de​fi​ni​tyw​nie że​gna​ła się ze złu​dze​nia​mi.

Spoj​rze​nie Ju​lia​na mo​gło​by w tej chwi​li sto​pić lody Ala​ski.
– Gar​rett od​py​chał cię ode mnie, bo wie​dział, że… Bo wie​dział, że ja… – Twarz

mu spo​chmur​nia​ła, a dło​nie za​ci​snę​ły się w pię​ści.

Mol​ly nie mo​gła za​po​mnieć, jak jesz​cze wczo​raj te same dło​nie pie​ści​ły jej

pier​si, a usta szep​ta​ły pod​nie​ca​ją​ce za​klę​cia.

Ju​lian wstał i ner​wo​wo prze​cze​sał wło​sy pal​ca​mi.
– A co z nim i Kate? Mol​ly, czy ty na​praw​dę nie wi​dzisz, jak ona na nie​go pa​-

trzy? Prze​cież wy obie, do ja​snej cho​le​ry, star​tu​je​cie do tego sa​me​go fa​ce​ta!

Mol​ly bez​rad​nie mru​ga​ła po​wie​ka​mi, osłu​pia​ła.
– Kła​miesz! Skąd mo​żesz wie​dzieć, co czu​je Kate?
– Tak się skła​da, że po​tra​fię roz​po​znać po​żą​da​nie w czy​imś spoj​rze​niu. A Kate

znam od ma​łe​go.

Mol​ly była prze​ra​żo​na. Jej sio​stra ko​cha Gar​ret​ta? Od jak daw​na? To nie​moż​-

li​we!

– Ju​les, ty nic nie ro​zu​miesz. Mię​dzy mną a Gar​ret​tem coś za​szło. Ca​ło​wa​li​śmy

się pew​nej nocy i to było… ma​gicz​ne.

– Ca​ło​wał cię? – Ju​lian za​marł.
Mol​ly za​wsty​dzo​na lek​ko ski​nę​ła gło​wą, po czym skry​ła twarz w dło​niach.
– Ni​g​dy nie czu​łam się z ni​kim tak ze​spo​lo​na. No chy​ba że z tobą. Tam​tej nocy

wy​da​wa​ło mi się, że zna​la​złam w nim brat​nią du​szę.

Ale to było złu​dze​nie i dla​te​go te​raz je​stem taka po​gu​bio​na, do​da​ła w my​ślach.
– Ty żar​tu​jesz, Mol​ly – po​wie​dział Ju​lian po chwi​li. – Po​wiedz to te​raz, za​raz.

Po​wiedz, że to był żart.

Mo​gła so​bie wy​obra​zić, co Ju​lian czu​je w tym mo​men​cie. Wczo​raj ca​ło​wał ją

nie​przy​tom​nie, a dziś do​wia​du​je się, że ona ro​bi​ła to samo z jego bra​tem.

A ona? Co się z nią dzie​je? Dla​cze​go nie czu​ła nic, pa​trząc dziś na Gar​ret​ta?
– Te​raz już ni​cze​go nie je​stem pew​na – przy​zna​ła, opa​da​jąc na ka​na​pę. – To

sta​ło się w cza​sie tej okrop​nej ma​ska​ra​dy. By​łam prze​bra​na za bez​wstyd​ną
dziew​kę, sam mi ka​za​łeś. By​łam na ta​ra​sie, on pod​szedł, był cały na czar​no. My​-
śla​łam na​wet, że to ty. A po​tem ro​bi​li​śmy ra​zem ta​kie… in​tym​ne rze​czy. I po
pier​ście​niu po​zna​łam, że to Gar​rett.

Za​pa​dło prze​cią​ga​ją​ce się mil​cze​nie.
Na​gle Ju​lian ru​szył jak sza​lo​ny na ko​ry​tarz. Mol​ly zmar​twia​ła. Sama była dość

im​pul​syw​na i w trud​nych chwi​lach li​czy​ła na jego opa​no​wa​nie. Ale te​raz?

Trze​ba tyl​ko mieć na​dzie​ję, że nie po​biegł po broń czy coś w tym ro​dza​ju.
Chcia​ła już za nim wy​biec, wy​tłu​ma​czyć, że to był tyl​ko po​ca​łu​nek, gdy na​gle

wró​cił. Miał po​sza​rza​łą twarz. Z kie​sze​ni wy​jął coś błysz​czą​ce​go.

– Czy to był ten pier​ścień, Mol​ly?

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Pa​trzy​ła na pier​ścień i na​gle opa​no​wa​ło ją strasz​li​we prze​czu​cie.
– Sk-kąd to masz? – wy​ją​ka​ła.
Prze​cież Gar​rett nosi ten pier​ścień na co dzień. To sta​ry ro​dzin​ny klej​not, pla​-

ty​na i bry​lant, wart pew​nie mi​lio​ny.

– To jest mój pier​ścień. Mój. Za​ło​ży​li​śmy się o coś, ja​kiś mie​siąc temu, i wy​gra​-

łem. – Ju​lian uśmiech​nął się zło​śli​wie. – Od tej pory no​szę go cza​sa​mi, żeby go
wku​rzyć.

Mol​ly krew od​pły​nę​ła z twa​rzy. Ser​ce biło jak sza​lo​ne. Wy​cho​dzi na to, że na

balu ma​sko​wym pier​ścień na​le​żał już do… Tak, kie​dy ów nie​zna​jo​my roz​ko​chał
ją w so​bie, ca​łu​jąc do utra​ty tchu.

Wiel​kie nie​ba! A więc to Ju​lian ochry​płym gło​sem szep​tał jej wte​dy do ucha te

wszyst​kie nie​przy​zwo​ite sło​wa? To jego dłu​gie pal​ce do​ty​ka​ły jej tak wy​zy​wa​ją​-
co?

Ju​lian, jej bo​ha​ter i obroń​ca. Naj​bliż​szy przy​ja​ciel. Jej mło​dzień​cza mi​łość. Mi​-

łość na całe ży​cie…

– Nie uwie​rzę – szep​nę​ła. – Nie mia​łeś świa​do​mo​ści, że to wła​śnie mnie ca​łu​-

jesz?

Mu​siał wie​dzieć. Na​gle po​czu​ła się upo​ko​rzo​na. Wie​dzia​ła, że po​win​na te​raz

odejść, ale nie była w sta​nie. Bez​rad​nie ki​wa​ła gło​wą.

– Nie ro​zu​miem – szep​ta​ła.
Te jego po​ca​łun​ki… Trzy razy ją ca​ło​wał, za każ​dym ra​zem ina​czej. Pierw​szy

raz – pi​jac​ko i gwał​tow​nie. Dru​gi – de​mon​stra​cyj​nie, przed Kate. Trze​ci – na
osob​no​ści, w ciem​nym ga​bi​ne​cie, gdzie coś chcie​li ro​ze​grać… Jak mo​gła być
taka głu​pia?

– Nie ro​zu​miem – po​wta​rza​ła co​raz bar​dziej go​rącz​ko​wo.
Pod​szedł i chwy​cił ją za ra​mię. Wi​dać było, jak trud​no mu się opa​no​wać.
– A ja chy​ba ro​zu​miem – wy​sa​pał. – My​śla​łaś, że ja je​stem Gar​ret​tem i po​zwo​-

li​łaś ca​ło​wać się aż do opuch​nię​cia warg. Po​zwo​li​łaś wło​żyć so​bie rękę mię​dzy
nogi, ma​cać po biu​ście…

– Prze​stań, prze​stań!
Od​sko​czy​ła od nie​go gwał​tow​nie. Uświa​do​mi​ła so​bie na​gle, że on, któ​ry był

dla niej wszyst​kim, jest w sta​nie ro​bić jej to, o czym te​raz mówi. To, i jesz​cze
wię​cej. Jak​by to nic nie zna​czy​ło. Nic.

Taki niby-przy​ja​ciel! Pod​stęp​nie wkradł się w jej in​tym​ność, a po​tem był w sta​-

nie po​ma​gać jej w uwo​dze​niu swo​je​go wła​sne​go bra​ta!

– Jak śmia​łeś? – wy​buch​nę​ła. – Zro​bi​łeś ze mną to wszyst​ko i nic nie po​wie​-

dzia​łeś?

– A co mia​łem mó​wić? Że to był mój błąd? Że po​nio​sło mnie na wi​dok two​ich

nie​bie​skich oczu i wy​zy​wa​ją​cej kiec​ki? Ka​za​łaś mi ni​ko​mu nic nie mó​wić, a po​-
nie​waż by​łem wsta​wio​ny, uzna​łem, że to świet​ny po​mysł. Na​stęp​ne​go dnia uda​-
wa​łaś, że nic się nie sta​ło, a mnie było w to graj. Przy​naj​mniej mo​głem ja​koś
dojść do sie​bie.

– Dojść do sie​bie, idio​to? Po tym, jak za​mor​do​wa​łeś na​szą przy​jaźń? – Ode​-

pchnę​ła go i po​szła w stro​nę swo​jej sy​pial​ni. – Po​zwo​lisz, że się spa​ku​ję. Ty świ​-
nio! Jak mo​głeś się zgo​dzić, że po​mo​żesz mi uwieść Gar​ret​ta po tym, jak mnie
do​ty​ka​łeś? Rzy​gać mi się chce, jak o to​bie my​ślę!

Trza​snę​ła drzwia​mi. Opar​ła się o nie ple​ca​mi i za​łza​wio​ny​mi ocza​mi wpa​try​-

wa​ła w łóż​ko. Po​win​na na​tych​miast opu​ścić do miesz​ka​nie. Tak, ale Ju​lian John
musi ją od​wieźć. Albo Kate po nią przy​je​chać. A żad​ne​go z tych dwoj​ga nie
chcia​ła​by te​raz o nic pro​sić. Prę​dzej by umar​ła.

Gdy po​my​śla​ła, że pię​tro wy​żej cze​ka​ją na nią roz​po​czę​te mu​ra​le, ko​lo​ro​wy

raj, zro​bi​ło jej się na du​szy jesz​cze cię​żej. Ni​g​dy do​tąd nie zda​rzy​ło jej się nie
do​koń​czyć dzie​ła. A te​raz musi to zo​sta​wić. Przez tego dup​ka!

No do​bra, do​koń​czy je wie​czo​rem, może na​wet bę​dzie ma​lo​wać całą noc.

A rano odej​dzie.

Wciąż nie mo​gła w to uwie​rzyć. On cały czas wie​dział… Ca​ło​wał ją, bo wie​-

dział, jak ła​two ją pod​nie​cić. Za​kpił so​bie z niej.

Tak, ten pięk​ny po​ca​łu​nek na ma​ska​ra​dzie te​raz wy​da​wał się jej szy​der​stwem.

Jej naj​lep​szy przy​ja​ciel, któ​ry był dla niej wszyst​kim…

Na​gle całe ży​cie za​czę​ło się jej prze​wi​jać przed ocza​mi. I w każ​dej naj​szczę​-

śliw​szej chwi​li to​wa​rzy​szył jej za​wsze ten sam czło​wiek – Ju​lian John. Uśmie​chał
się do niej, po​cią​gał za ucho, wi​chrzył jej wło​sy, wo​ził sa​mo​cho​dem. Po​war​ki​wał
na nią, prze​ko​ma​rzał się z nią, ła​sko​tał. A ile prze​zwisk jej nadał! Mo-Po, Mo​pey,
Moo, Molls, Mo-Mo, Moo-Moo…

Po​czu​ła mdło​ści. Przy​sia​dła, drżąc, na brze​gu łóż​ka. Przy​ci​snę​ła do pier​si po​-

dusz​kę i za​czę​ła głę​bo​ko od​dy​chać. To jed​nak nie po​ma​ga​ło. Czu​ła pust​kę, była
wy​czer​pa​na wła​sną głu​po​tą. Ni​g​dy w ży​ciu nic tak jej nie za​bo​la​ło. Na​wet licz​ne
wy​jaz​dy Ju​lia​na.

Ale nie za​mie​rzam te​raz przez nie​go pła​kać, po​my​śla​ła, wspo​mi​na​jąc nie​daw​-

ne sło​wa Kate.

Za​ci​snę​ła zęby i zwi​nę​ła się w kłę​bek. Czu​ła, jak​by całe jej wnę​trze za​mie​ni​ło

się w cia​sny wę​zeł. Nie mo​gła się uwol​nić od wspo​mnień ba​lo​wej nocy.

Jego usta, spra​gnio​ne i pew​ne sie​bie, chra​pli​wy dźwięk, gdy ca​ło​wał jej pier​si,

jak​by zo​sta​ły stwo​rzo​ne spe​cjal​nie dla nie​go. Jęki roz​ko​szy, gdy przy​gry​zał ko​-
niu​szek jej ucha. To, jak pró​bo​wał ją uci​szyć.

Jak mo​gła się nie zo​rien​to​wać?
Po​cząt​ko​wo była pew​na, że to on. Ten uśmiech głod​ne​go wil​ka… Ale po​tem ca​-

ło​wał ją tak na​mięt​nie, zu​peł​nie nie po przy​ja​ciel​sku. Dla​cze​go to mu​siał być on?
Nie umie utrzy​mać rąk przy so​bie czy co?

Mu​siał po nią się​gnąć?

Gdy mia​ła trzy​na​ście lat, przy​rze​kła so​bie, że już ni​g​dy nie wy​le​je z po​wo​du

Ju​lia​na Joh​na ani jed​nej łzy. Zna​czył dla niej zbyt wie​le, dzię​ki nie​mu czu​ła się
bez​u​stan​nie jak ra​to​wa​na przez bo​ha​te​ra księż​nicz​ka. Przy​rze​kła zwal​czyć
w so​bie to mło​dzień​cze za​uro​cze​nie, bo wszy​scy wo​kół wma​wia​li jej, że on ją
kie​dyś skrzyw​dzi. A prze​cież wszy​scy nie mogą się my​lić.

I te​raz sta​ło się. Za​kpił so​bie z niej.
Do​pro​wa​dził do eks​ta​zy, chcia​ła już pra​wie dla nie​go umie​rać. Uzna​ła go za

swo​ją dru​gą po​łów​kę. Tak, ten czło​wiek jako je​dy​ny na świe​cie po​tra​fił do​pro​wa​-
dzić do tego, że oto roz​pa​dła się na ty​siąc ka​wał​ków. I już chy​ba ni​g​dy nie po​-
zbie​ra się do kupy.

Bo na​wet ich przy​jaźń, naj​ja​śniej​sza i naj​bar​dziej sta​ła rzecz w jej ży​ciu, zo​-

sta​ła znisz​czo​na.

Ju​lian naj​chęt​niej te​raz coś by znisz​czył.
Jak sza​le​niec go​dzi​na​mi prze​mie​rzał po​kój. Za​zdrość krą​ży​ła w jego ży​łach

jak tru​ci​zna. Przy​po​mi​nał so​bie, jak Mol​ly ję​cza​ła w trak​cie ich pierw​sze​go po​-
ca​łun​ku. Jej cia​ło było wte​dy ni​czym har​fa, na któ​rej tyl​ko on po​tra​fił grać. A te​-
raz oka​zu​je się, że po​my​li​ła go z Gar​ret​tem, że to o nie​go cho​dzi​ło.

O jego bra​ta. Fa​ce​ta, któ​ry dziś ją po​cie​szał. Któ​ry od ty​go​dni był obiek​tem jej

po​żą​da​nia.

Fa​ce​ta, któ​re​go on, Ju​lian, naj​chęt​niej by te​raz za​mor​do​wał.
Przed ocza​mi prze​wi​ja​ły mu się sce​ny dzi​siej​sze​go dnia. Ból w oczach Mol​ly,

gdy usły​sza​ła jego spro​sto​wa​nie. Gdy do​wie​dzia​ła się, że to on ją tam​tej nocy ca​-
ło​wał i że to jego do​tyk spo​wo​do​wał, że eks​plo​do​wa​ła. Boże, wy​glą​da​ła nie​mal
na roz​cza​ro​wa​ną, że to nie był Gar​rett!

Zgrzy​tał zę​ba​mi, wście​kły, że nie wy​ja​śnił jej ca​łe​go zaj​ścia na​stęp​ne​go dnia

po balu. I po​zwo​lił, by tę​sk​ni​ła za po​ca​łun​ka​mi Gar​ret​ta, pod​czas gdy to były
jego po​ca​łun​ki! Nie​waż​ne, że za​bro​ni​ła o tym mó​wić. Trze​ba było jej nie słu​-
chać. Gdy​by tak zro​bił, dziś mógł​by wprost nie wy​pusz​czać jej z ob​jęć. I nie po​-
trzeb​ny był​by do tego ża​den idio​tycz​ny fał​szy​wy pre​tekst.

Mógł​by te wszyst​kie – bez​sen​ne od trzech ty​go​dni – noce spę​dzić ra​zem z nią

w łóż​ku. I to nor​mal​nie, a nie jak ja​kiś ma​niak sek​su​al​ny.

Czy ona na​praw​dę nie za​uwa​ży​ła, że on od dwu​dzie​stu lat sza​le​je na jej punk​-

cie?

Były przez te lata chwi​le, gdy chciał wy​rzu​cić ją z my​śli i ser​ca, ale to się nie

uda​wa​ło. Okej, więc ją w koń​cu po pi​ja​ku po​ca​ło​wał, a po​tem nie wy​pro​wa​dził
jej z błę​du. To było nie​grzecz​ne? A moż​na się było po nim spo​dzie​wać cze​goś in​-
ne​go? Ona też nie jest bez winy. Mo​gła mu wy​znać, że ca​ło​wa​ła się z jego bra​-
tem. Czy że tak się jej przy​naj​mniej wy​da​wa​ło.

Obo​je za​cho​wa​li się głu​pio. I te​raz czu​ją się głu​pio.
Wście​kły, udrę​czo​ny i znie​sma​czo​ny rzu​cił się na łóż​ko. Czuł się bez​sil​ny. Za​ło​-

żył spodnie od pi​ża​my, wszedł pod koł​drę, ale sen nie przy​cho​dził. Ju​lian prze​-
wra​cał się z boku na bok.

Może po​wi​nien był jej po​wie​dzieć? Ale czym tu się chwa​lić? Po​ca​łu​nek po pi​ja​-

ku… Le​piej było o nim za​po​mnieć i da​lej me​to​dycz​nie re​ali​zo​wać swój plan.

Bo prze​cież te​raz z ca​łe​go pla​nu nici, praw​da?
Nie, on tego nie wy​trzy​ma. Siła spo​ko​ju, tak go prze​cież na​zy​wa​ją. Tak, ale

nie wte​dy, gdy cho​dzi o Mol​ly. Ona jest jego pię​tą Achil​le​sa. Ale też źró​dłem naj​-
więk​szej siły. Wszyst​ko, co w ży​ciu osią​gnął, za​wdzię​cza tej nie​zwy​kłej mie​dzia​-
no​wło​sej dziew​czy​nie i de​ter​mi​na​cji, by po​ka​zać ro​dzi​nie, że jest jej wart.

Od​rzu​cił koł​drę i za​czął się prze​cha​dzać po miesz​ka​niu. Świa​tło księ​ży​ca

wdzie​ra​ło się przez okna sa​lo​nu.

Drzwi do sy​pial​ni Mol​ly były uchy​lo​ne. Po​cze​kał chwi​lę, po czym pchnął je

z ca​łej siły.

Łóż​ko było pu​ste. A więc nie no​cu​je tu. Prze​szu​kał całe miesz​ka​nie, cen​ty​metr

po cen​ty​me​trze. Bez re​zul​ta​tu. Ani śla​du Mol​ly.

Ser​ce ło​mo​ta​ło mu, jak​by chcia​ło wy​sko​czyć z pier​si. Na​ci​snął gu​zik win​dy.

Spraw​dzi jesz​cze pod​da​sze. Nie po​tra​fił opa​no​wać go​ni​twy my​śli. Ich kon​klu​zja
była jed​na: Ona ode​szła, ode​szła, ode​szła. Zo​sta​wi​ła cię, ty idio​to!

Gdy jed​nak win​da pod​je​cha​ła wy​żej i otwo​rzy​ły się jej drzwi, Ju​lian uj​rzał Mol​-

ly.

Le​ża​ła na mar​mu​ro​wej po​sadz​ce jego no​we​go biu​ra ubra​na tyl​ko w ob​szer​ną

roz​pi​na​ną ko​szu​lę. Spa​ła z dłoń​mi pod le​wym po​licz​kiem, a jej wło​sy two​rzy​ły na
pod​ło​dze wiel​ką pla​mę czer​wie​ni. Na​pa​wał się tym wi​do​kiem. Wi​do​kiem ko​bie​-
ty, któ​rą ko​chał całe ży​cie, od pierw​sze​go spo​tka​nia.

Boże, prze​cież nie po​win​na spać na pod​ło​dze. Na​le​ży się jej przy​zwo​ite łóż​ko,

po​dusz​ki, je​dwab​na po​ściel. I ko​cha​ją​cy męż​czy​zna u boku. Mi​łość, któ​rą bę​dzie
mo​gła wy​ra​żać w każ​dym ze swo​ich ob​ra​zów.

Przy​klęk​nął obok. Boże, ona jest tak pięk​na, aż bolą oczy. Na przed​ra​mie​niu

ma smu​gę zie​lo​nej far​by. Mu​siał się po​wstrzy​mać, by jej nie ze​trzeć. Ręką,
a jesz​cze le​piej usta​mi.

Wo​kół śpią​cej wa​la​ły się tub​ki po far​bach. Prze​niósł wzrok na ścia​nę i zdał so​-

bie spra​wę, że Mol​ly usi​ło​wa​ła do​koń​czyć ma​lo​wa​nie. Ser​ce mu się ści​snę​ło.

A więc chce odejść. Na do​bre.
Wła​śnie te​raz, gdy jego fir​ma JJG En​ter​pri​ses ma za kil​ka dni otwo​rzyć biu​ro

i przy​jąć pierw​szych pra​cow​ni​ków. Te​raz, gdy za​czął się oswa​jać z jej sta​łą
obec​no​ścią. Kie​dy oży​wi​ła pu​ste ścia​ny.

Chce odejść, gdy on jest o krok od speł​nie​nia jed​ne​go ze swych ma​rzeń –

otwar​cia wła​snej fir​my, i gdy jest go​tów sku​pić się na na​stęp​nym ma​rze​niu. Na
dzie​le​niu z Mol​ly resz​ty ży​cia.

Po​gła​dził ją po po​licz​ku, a ona wes​tchnę​ła, za​to​pio​na we śnie, od​prę​żo​na.

Wziął ją na ręce i za​niósł do win​dy. Była lek​ka jak piór​ko i cie​pła jak kur​cząt​ko.
Kie​dy jed​nak ci​chy gong win​dy za​sy​gna​li​zo​wał do​tar​cie na po​ziom miesz​ka​nia,
cia​ło Mol​ly od​zy​ska​ło swój cię​żar. Jej dłu​gie ciem​no​zło​te rzę​sy za​trze​po​ta​ły.

Ich spoj​rze​nia spo​tka​ły się. Jej było tę​sk​ne, ro​ze​spa​ne. Ju​lian na​piął mię​śnie

i mo​dlił się, by nie przy​wi​ta​ła go sło​wa​mi: „Na​tych​miast mnie puść”.

Wzmoc​nił uścisk, przy​go​to​wa​ny na naj​gor​sze. Jed​nak Mol​ly nie krzy​cza​ła, nie

wierz​ga​ła, nie żą​da​ła, by ją po​sta​wić na zie​mi. Za​miast tego przy​war​ła do nie​go
moc​niej i za​czę​ła ci​chut​ko łkać.

– Mol​ly, Mol​ly, tak mi przy​kro. Nie płacz, pro​szę – szep​tał prze​ra​żo​ny. – Prze​-

pra​szam cię, nie po​wi​nie​nem…

– Nie, Ju​les, to ja cię prze​pra​szam. Nie​po​trzeb​nie się unio​słam. Ja… Taka je​-

stem g-głu​pia. Po​win​nam była cię roz​po​znać. Wie​dzieć, że to ty.

Ju​lian miał opi​nię twar​dzie​la i ko​za​ka, ale wi​dok pła​czą​cej Mol​ly go prze​ra​-

stał. Idąc za gło​sem in​stynk​tu, za​niósł ją do swo​jej sy​pial​ni. Przy​siadł na brze​gu
łóż​ka i tu​lił jej drżą​ce cia​ło.

– Wy​bacz mi, po​wi​nie​nem był od razu ci się przy​znać i prze​pro​sić – mó​wił, gła​-

dząc dło​nią jej ple​cy.

– Nie, nie, to moja wina – upie​ra​ła się, do​słow​nie pa​rząc mu od​de​chem gar​dło.

– Jak mo​głam nie wie​dzieć, nie zda​wać so​bie spra​wy? Z po​cząt​ku my​śla​łam, że
to ty. Ale po​tem ten pier​ścień… Dla​cze​go mi nie po​wie​dzia​łeś, że go no​sisz?

– Ko​cha​nie, by​łem pe​wien, że mnie po​zna​łaś. Że re​agu​jesz tak na piesz​czo​ty,

bo my​ślisz, że to ja. Chcia​łem na​wet wte​dy z po​cząt​ku opu​ścić ta​ras, ale za​wo​ła​-
łaś mnie, pa​mię​tasz?

Te​raz, tu​ląc jej cie​płe i bez​bron​ne cia​ło, miał po​dob​ne od​czu​cia co tam, na ta​-

ra​sie, gdy ona naj​wi​docz​niej była spra​gnio​na jego do​ty​ku. Chciał ją chro​nić,
ubie​gać się o nią, uczy​nić ją swo​ją, ko​chać ją. Spra​wić, by już ni​g​dy na​wet nie
po​my​śla​ła o in​nym męż​czyź​nie.

Trzy​mał w dło​niach jej twarz, ko​ły​sał le​ciut​ko i ocie​rał jej łzy opusz​kiem pal​ca.
– Skąd ci przy​szedł do gło​wy ten Gar​rett, Mol​ly? Nie wi​dzisz, jak ja na cie​bie

pa​trzę? Jak bar​dzo cię pra​gnę? Wszy​scy wo​kół zdą​ży​li już to za​uwa​żyć, a ty nie?
Czy na​praw​dę uwie​rzy​łaś, że do​po​mo​gę ja​kie​mu​kol​wiek fa​ce​to​wi cię zdo​być?
Prze​cież całe ży​cie dą​ży​łem do tego, że​byś była moja!

Spoj​rza​ła na nie​go ocza​mi roz​sze​rzo​ny​mi zdu​mie​niem, jak​by rze​czy​wi​ście do​-

pie​ro te​raz do​tar​ło do niej, że jej pra​gnie. Po​ło​ży​ła mu rękę na kar​ku i po​ca​ło​-
wa​ła go. Le​ciut​ko.

– Ko​cham cię. Umar​ła​bym, gdy​bym mia​ła cię stra​cić. Już ra​czej da​ła​bym so​bie

od​rą​bać rękę. Wolę nie móc ma​lo​wać, niż żyć bez cie​bie – szep​ta​ła go​rącz​ko​wo.

Przy​ci​snę​ła war​gi do jego ust, a Ju​lian po​czuł coś w ro​dza​ju wstrzą​su. Na​prę​-

żył się, ser​ce za​czę​ło bić jak sza​lo​ne. Na​ra​sta​ło w nim po​żą​da​nie.

Mol​ly cof​nę​ła twarz. Jej oczy błysz​cza​ły jak dwie la​tar​nie. Nie po​tra​fi​ła ukryć

pra​gnie​nia. Ju​les klęk​nął.

– Chcesz mnie? – wy​krztu​sił po dłuż​szej chwi​li, gdy nie mógł wy​do​być z sie​bie

gło​su, trzy​ma​jąc w dło​niach jej twarz.

War​gi drża​ły mu od jej po​ca​łun​ków. Chciał ją wy​kraść, ocza​ro​wać, zdo​być,

splą​dro​wać. Ona musi być jego. Tyl​ko jego. Nie chce już żyć bez niej. Ani se​kun​-
dy dłu​żej.

– Chcesz mnie, Mol​ly? – po​wta​rzał szep​tem. – Chcesz być ze mną?
Pal​ca​mi ob​jął jej bio​dra i przy​cią​gnął ją moc​niej.

Ski​nę​ła gło​wą, roz​pacz​li​wie wal​cząc o od​dech.
– Mu​szę cię ca​ło​wać, do​ty​kać, ko​chać się z tobą – mó​wił, ukła​da​jąc ją na ple​-

cach i ob​ser​wu​jąc.

Szyb​ko wnik​nął ję​zy​kiem w jej go​rą​ce usta. Po​czuł na​głą roz​kosz, pod​dał się

emo​cjom.

Była mu zna​jo​ma, bli​ska, a jed​no​cze​śnie eg​zo​tycz​na. Upoj​na i eks​cy​tu​ją​ca.

Tyle wspo​mnień dzie​ciń​stwa i mło​do​ści – li​za​nie pod koł​drą tego sa​me​go li​za​ka,
wspól​ne opie​ka​nie pian​ki cu​kro​wej nad pal​ni​kiem, włó​cze​nie się po mu​ze​ach,
pierw​sze do​bre wino, wy​pra​wa do Mo​na​ko. Tak, to wszyst​ko ona. Mol​ly.

Jego uko​cha​na ży​wio​ło​wa Mol​ly. Ko​cha ją prze​cież, pra​wie od​kąd żyje na tym

świe​cie.

Na​pro​wa​dził ją de​li​kat​nie na to, by no​ga​mi oplo​tła jego bio​dra. I wte​dy ona

na​gle go do​sia​dła. Nie​mal nic nie wa​ży​ła, ale była roz​pa​lo​na. Gła​ska​ła jego
wspa​nia​łą mu​sku​la​tu​rę, mru​cząc:

– Prze​pra​szam, Ju​les, za to, co mi się wy​rwa​ło.
– Ciii, ja też cię prze​pra​szam. Po pro​stu wy​bacz​my so​bie. Je​steś moja, Mol​ly.

Już się nie mogę do​cze​kać, żeby w cie​bie wejść. – Igrał z jej ję​zy​kiem. Znie​ru​-
cho​mia​ła, wi​dząc jego erek​cję, po​tem za​czę​ła się za​lot​nie ki​wać. Spra​wia​ło mu
to bo​le​sną roz​kosz.

Za​czął roz​pi​nać jej ko​szu​lę, ona po​sta​no​wi​ła go w tym wy​rę​czyć. Miał wol​ne

ręce, ujął więc jej twarz w dło​nie i za​czął nią de​li​kat​nie ko​ły​sać. Koń​cem kciu​ka
pie​ścił gór​ną war​gę. Ni​g​dy do​tąd nie wi​dział w oczach żad​nej ko​bie​ty ta​kie​go
po​żą​da​nia. Ta​kich emo​cji. Jej usta były so​czy​ste, na​brzmia​łe po​ca​łun​ka​mi.

Po​ło​żył ją na łóż​ku. Li​zał jej łyd​ki, ko​la​na, do​ty​kał, pa​trzył na nią. Nie mógł się

na​sy​cić jej na​go​ścią.

Chciał ro​ze​wrzeć jej szczu​płe uda, chciał sły​szeć, jak ję​czy, dy​szy. Wi​dzieć

i czuć, jak się pod nim wije. Chciał, by dzię​ki nie​mu za​zna​ła naj​więk​szej przy​jem​-
no​ści, jaka ist​nie​je na tym świe​cie. Wszyst​ko w nim wrza​ło, a prze​cież jesz​cze
na​wet nie za​czął prze​cho​dzić do rze​czy. Ni​g​dy nie my​ślał, że moż​na aż tak bar​-
dzo po​żą​dać ko​bie​ty. Czcić ją i wiel​bić.

Mol​ly mo​co​wa​ła się z ostat​ni​mi gu​zi​ka​mi.
– Nie mogę od​piąć tego cho​ler​stwa. Po​móż mi, Ju​les!
Za​klął w my​ślach i po​śpie​szył z po​mo​cą. Nad​miar cie​le​snej żą​dzy z jed​nej,

a du​cho​we​go unie​sie​nia z dru​giej stro​ny po​wo​do​wał bo​le​sne roz​dar​cie.

Ner​wo​wo szar​pał gu​zi​ki.
– Czy to przy​pad​kiem nie jest moja sta​ra ko​szu​la?
Mol​ly przy​tak​nę​ła, a jego nic już nie po​wstrzy​ma​ło przed roz​dar​ciem tego nie​-

szczę​sne​go okry​cia. Gu​zi​ki la​ta​ły w po​wie​trzu. Jego oczom uka​za​ła się cu​dow​na
kre​mo​wa skó​ra, któ​rą naj​chęt​niej po​żarł​by na​tych​miast.

– Chcesz tak, Mol​ly? – py​tał, uj​mu​jąc war​ga​mi je​den z na​prę​żo​nych sut​ków.
Ob​ró​cił ją na bok, uło​żył się przo​dem do niej. Rę​ka​mi ujął jej po​ślad​ki i przy​-

cią​gnął ku so​bie. Cie​szył się do​ty​kiem jej pier​si.

– Tak, tak chcę! – od​po​wia​da​ła, od​chy​la​jąc się do tyłu, gdy jego ję​zyk krą​żył

wo​kół su​tek.

Nie umiał​by jej od​mó​wić, ni​g​dy. Chciał mieć pew​ność, że ona chce jego, i tyl​ko

jego. Jako czło​wie​ka, jako ko​chan​ka. I żeby ona też mia​ła tę pew​ność. Wy​glą​da​-
ło na to, że oboj​gu jest do​brze w tym łóż​ku, w któ​rym on w bez​sen​ne noce my​-
ślał tyl​ko o tym, kto śpi za ścia​ną.

Nie, te​raz już nie da się po​wstrzy​mać. Po raz pierw​szy w ży​ciu bę​dzie się za

chwi​lę ko​chał z ko​bie​tą. „Ko​chał” we wła​ści​wym tego sło​wa zna​cze​niu.

Ser​ce biło mu w ocze​ki​wa​niu tego, co ma się stać. Tego, o czym ma​rzył całe

ży​cie. Cze​goś prze​ło​mo​we​go, nie​od​wra​cal​ne​go. Po​ło​żył Mol​ly z po​wro​tem na
ple​cach, ści​ska​jąc jej cu​dow​ne uda, ca​łu​jąc dłu​go i nie​śpiesz​nie.

– Pra​gnę cię. Je​steś mi po​trzeb​na. Je​steś do​sko​na​ła w każ​dym calu. Czu​ję, jak​-

bym na​resz​cie od​na​lazł swo​je miej​sce.

– Ju​les, ja… je​stem dzie​wi​cą.
Od​dy​cha​ła cięż​ko. Do​tknę​ła jego opuch​nię​tych ust, a on uca​ło​wał ko​niu​szek jej

pal​ca.

– Ko​cha​nie, na​wet nie wiesz, co to dla mnie zna​czy – mó​wił, za​szczy​co​ny, że to

on bę​dzie dla niej tym pierw​szym. – Będę się sta​rał być ostroż​ny. Ale mu​sisz mi
mó​wić, je​śli coś bę​dzie nie tak. Och, Mol​ly, spójrz tyl​ko.

Była te​raz kom​plet​nie naga. Smu​kłe nogi, zgrab​ne bio​dra i dwie do​sko​na​łe

krą​gło​ści z ró​żo​wy​mi punk​ci​ka​mi, któ​re zda​wa​ły się wpa​try​wać w nie​go, jak​by
pro​sząc, by je pie​ścił aż do rana.

– Chcesz, że​bym cię da​lej ca​ło​wał? – za​py​tał, ści​ska​jąc de​li​kat​nie obie pier​si.
Mol​ly dy​go​ta​ła, a on wziął w usta je​den z sut​ków, ręką zaś się​gnął do jej brzu​-

cha i ni​żej.

– Je​steś taka wil​got​na – mruk​nął, wkła​da​jąc pa​lec tro​chę głę​biej. – Boję się, że

mogę skoń​czyć, za​nim za​cznę na do​bre.

Wy​gię​ła cia​ło, przy​ci​ska​jąc pier​si jesz​cze bar​dziej do nie​go. Ję​cza​ła ci​cho, nie​-

spo​koj​nie. Uniósł gło​wę i na​po​tkał jej nie​bie​skie spoj​rze​nie, aż cięż​kie od po​żą​-
da​nia. Prze​su​nął się w dół jej cia​ła, umie​ścił gło​wę mię​dzy jej no​ga​mi i po​ca​ło​wał
to ukry​te miej​sce. Krzyk​nę​ła i zła​pa​ła go za wło​sy.

– Prze​stań, pro​szę cię, prze​stań, bo ina​czej…
Uniósł gło​wę. Dy​szał ogar​nię​ty eks​ta​zą. Chciał, by wszyst​ko wy​pa​dło jak naj​-

le​piej, by za​pa​mię​ta​ła ten pierw​szy raz do koń​ca ży​cia. W tym celu mu​siał jed​-
nak ha​mo​wać na​tu​ral​ne re​ak​cje wła​sne​go cia​ła. Tak jak je po​wścią​gał aż do dzi​-
siej​sze​go wie​czo​ru.

– Bo ina​czej co? – spy​tał, po​cie​ra​jąc no​sem o jej no​sek. – Je​steś już go​to​wa?
Ski​nę​ła gło​wą, dy​sząc.
Chciał te​raz po​chło​nąć tę ko​bie​tę. Na​zna​czyć każ​dy cen​ty​metr jej cia​ła. Na

za​wsze. Za​nu​rzy​ła pal​ce w jego wło​sach i ca​ło​wa​ła jego usta, ko​niu​szek nosa,
szczę​kę.

– Tak też jest do​brze, Ju​les – szep​ta​ła. – Ale chcia​ła​bym cię po​czuć w środ​ku.

Tak bar​dzo tego pra​gnę​łam, od daw​na. Czę​sto się za​sta​na​wia​łam, jak to jest.
I czy ja od tego nie umrę…

Wsu​nę​ła pal​ce mię​dzy ich cia​ła i do​tknę​ła jego stward​nia​łe​go człon​ka. Wzię​ła

go w dłoń, po​czu​ła się jego wła​ści​ciel​ką.

– Chcę cie​bie. I chcę jego – do​da​ła, prze​su​wa​jąc dło​nią wzdłuż pe​ni​sa.
Jego cia​ło na​prę​ży​ło się tak na​gle i bo​le​śnie, że omal nie za​klął. Chwy​cił ją za

nad​garst​ki i przy​szpi​lił jej dło​nie nad gło​wą. Po​ca​ło​wał.

– Jak jesz​cze raz zro​bisz coś ta​kie​go, mogę już nie być w sta​nie wejść w cie​bie

– ostrzegł.

– Tyl​ko nie to – jęk​nę​ła, wi​jąc się pod nim.
Był za​chwy​co​ny jej otwar​to​ścią, mile za​sko​czo​ny siłą jej po​żą​da​nia. Naj​szyb​-

ciej, jak tyl​ko po​tra​fił, wło​żył pre​zer​wa​ty​wę. Mol​ly przy​glą​da​ła się temu za​fa​-
scy​no​wa​na, nie dał jej jed​nak wie​le cza​su. Przy​gwoź​dził ją swym cię​ża​rem. Nie
mógł się już do​cze​kać.

Ona musi być moja, moja, moja.
– Chcesz, że​bym wszedł? – spy​tał, gdy ob​ję​ła no​ga​mi jego bio​dra.
– Tak, pro​szę – szep​nę​ła.
Wszedł w nią po​wo​li i de​li​kat​nie, po​ko​nu​jąc mi​li​metr po mi​li​me​trze opór jej

cia​ła.

– Prze​pra​szam, spra​wiam ci ból – mó​wił, pa​trząc, jak Mol​ly leży nie​ru​cho​mo

pod nim z sze​ro​ko otwar​ty​mi ocza​mi. – Sta​raj się nie sta​wiać opo​ru, za​ufaj mi –
szep​tał, co​fa​jąc się co ja​kiś czas, by po​pie​ścić jej pier​si i spra​wić, by się roz​luź​-
ni​ła. – Od​daj mi się, Mol​ly. Bądź moja.

Pie​ścił pal​cem jej łech​tacz​kę. Stop​nio​wo za​nu​rzał się w niej co​raz głę​biej. Nie​-

ocze​ki​wa​nie Mol​ly unio​sła bio​dra i w tym mo​men​cie on wy​dał z sie​bie krzyk roz​-
ko​szy, a ona jęk bólu i za​sko​cze​nia. Wszyst​ko na​raz. Po​tem gwał​tow​nie uci​chli
i za​mar​li w cał​ko​wi​tym ze​spo​le​niu. On pul​so​wał w niej, ona szczel​nie otu​la​ła go
swo​im cia​łem.

Za​czął się wy​co​fy​wać, ca​łu​jąc ją w usta.
– Leż spo​koj​nie, ko​cha​nie – szep​tał. – Nie chciał​bym ci spra​wić bólu.
– Te​raz jest już okej, Ju​lian – uspo​ko​iła go. – Rób tak da​lej.
– Na​wet nie wiesz, Mol​ly, co ty ze mną wy​pra​wiasz – po​skar​żył się.
Po​ru​szał się w niej na​dal, po​wo​li i de​li​kat​nie, aż do chwi​li, gdy za​mknę​ła oczy

i wy​da​ła z sie​bie nie​kon​tro​lo​wa​ny jęk, a pa​znok​cia​mi bez​wied​nie za​czę​ła dra​pać
jego ple​cy.

Otwo​rzy​ła oczy i pa​trzy​ła, jak ją ob​ser​wu​je. Chcia​ło się jej krzy​czeć, pła​kać.

Czu​ła, że od​la​tu​je, umie​ra. Roz​kosz po​zwo​li​ła za​po​mnieć o nie​daw​nym bólu.

Ju​lian wpa​try​wał się w nią z pa​sją, jak​by miał ją po​żreć żyw​cem. Gła​dził jej

skó​rę, pie​ścił pier​si. Do​ty​kiem ję​zy​ka przy​wra​cał do ży​cia każ​dy ka​wa​łek jej cia​-
ła. Po​wta​rzał w kół​ko, że ją uwiel​bia, pra​gnie jej, ko​cha na za​bój.

Ona też go pra​gnę​ła. Chcia​ła Ju​lia​na Joh​na Gage’a tyl​ko dla sie​bie.
Obo​je po​czu​li, że są jed​ną i tą samą isto​tą.

Nie mo​gli się sobą na​sy​cić, cią​gle im było mało.
Po za​le​d​wie dwóch go​dzi​nach drzem​ki Mol​ly przy​ła​pa​ła Ju​lia​na na tym, że jego

gło​wa zjeż​dża po​dej​rza​nie ni​sko, a pal​ce znów gme​ra​ją mię​dzy jej roz​rzu​co​ny​mi
uda​mi. Miauk​nę​ła ci​cho i z re​zy​gna​cją opar​ła gło​wę o po​dusz​kę.

Cała za​ba​wa za​czę​ła się od po​cząt​ku. Tym ra​zem do​pro​wa​dził ją do szczy​to​-

wa​nia za po​mo​cą ję​zy​ka.

Po na​stęp​nej go​dzi​nie znów coś ją obu​dzi​ło. Mia​ła wra​że​nie, że w łóż​ku,

oprócz ich dwoj​ga, znaj​du​je się jesz​cze coś. W po​szu​ki​wa​niu tego cze​goś na​-
tknę​ła się na jego na​brzmia​łe przy​ro​dze​nie. Za​mar​ła, ale to nic nie dało. Ju​lian
zdą​żył się obu​dzić, mruk​nął coś i uniósł twarz w po​szu​ki​wa​niu jej ust. Tym ra​-
zem wszedł w nią, gdy obo​je le​że​li na boku i – po​sił​ku​jąc się słod​ki​mi słów​ka​mi –
do​pro​wa​dził Mol​ly do or​ga​zmu.

Roz​ba​wie​ni wzię​li wspól​ny prysz​nic, po czym wró​ci​li do łóż​ka. O pią​tej nad ra​-

nem, gdy przez za​sło​ny za​czę​ły się prze​dzie​rać pierw​sze pro​mie​nie świa​tła,
Mol​ly znów obu​dzi​ła się w ob​ję​ciach Ju​lia​na. Nie mo​gła już za​snąć. Drża​ła na
ca​łym cie​le i mru​cza​ła za​do​wo​lo​na. Nie po​tra​fi​ła się po​wstrzy​mać. Do​ty​ka​ła go,
ca​ło​wa​ła, za​cze​pia​ła. Wdy​cha​ła świe​ży za​pach jego skó​ry umy​tej my​dłem o woni
drew​na san​da​ło​we​go.

– Ju​les, śpisz? – nie wy​trzy​ma​ła w koń​cu.
– Już nie – szep​nął pół​przy​tom​nie.
Było to nie​by​wa​le sek​sow​ne.
– Ja cią​gle je​stem goła – stwier​dzi​ła pro​wo​ku​ją​co, sia​da​jąc na łóż​ku.
– Do​my​ślam się, o co ci cho​dzi, Molls – mruk​nął po​waż​nie, otwie​ra​jąc oczy.
Za​nim zdo​ła​ła się zo​rien​to​wać, prze​wró​cił ją na ple​cy i z po​mru​kiem god​nym

lwa za​czął ją tor​tu​ro​wać ła​skot​ka​mi. Śmia​ła się i pisz​cza​ła.

– Prze​stań, wiesz, że tego nie​na​wi​dzę! – krzy​cza​ła hi​ste​rycz​nie.
Nie po​słu​chał jej i ta męka trwa​ła jesz​cze do​bre pół mi​nu​ty. W koń​cu obo​je

bez tchu, ro​ze​śmia​ni, opa​dli na po​dusz​ki.

– Je​steś pew​na? – za​py​tał, ca​łu​jąc ją na dzień do​bry. – Nie chciał​bym, żeby cię

znów bo​la​ło.

– Tak, je​stem.
– Pa​trz​cie, pa​trz​cie, jaki z mo​jej ma​łej Mol​ly nie​na​sy​co​ny dia​be​łek! – Uśmiech​-

nął się swo​im gry​ma​sem głod​ne​go wil​ka.

Znów za​czął draż​nić jej sut​ki i tym ra​zem było to już trud​ne do znie​sie​nia.
– Dzię​ku​ję ci za ten dar – szep​tał, wę​dru​jąc usta​mi od jed​nej pier​si do dru​giej.

– Cały czas ży​łem w stra​chu, że ktoś mi sprząt​nie cie​bie sprzed nosa. A tak bar​-
dzo cię pra​gną​łem.

To nie​ocze​ki​wa​ne, nie​co chro​pa​we wy​zna​nie po​dzia​ła​ło na nią jak na​głe włą​-

cze​nie świa​tła. Wtu​li​ła się gwał​tow​nie w jego ra​mio​na. Jego go​rą​cy mo​kry ję​zyk
wy​pra​wiał nie​sa​mo​wi​te rze​czy.

– Och, Ju​les, nie rób tego, chy​ba że… no wiesz…
– Tak, wiem – mruk​nął jej wprost do ucha. – Mam cię, złot​ko.
Mol​ly od​wró​ci​ła się i po​ca​ło​wa​ła go, po​cząt​ko​wo le​ni​wie, po​tem z wiel​ką za​-

bor​czo​ścią.

– O nie – po​wie​dzia​ła z pew​nym za​kło​po​ta​niem. – Te​raz moja ko​lej. Za​mę​czę

cię.

Ka​za​ła mu się po​ło​żyć na wznak, a on le​żał po​słusz​nie. Po​że​ra​ła wzro​kiem

jego wspa​nia​le zbu​do​wa​ne cia​ło. Po​ło​żył so​bie ręce pod gło​wą i ła​ska​wie po​zwa​-
lał się do​ty​kać i roz​piesz​czać, ni​czym ja​kiś suł​tan. A jej ręce błą​dzi​ły po im​po​nu​-
ją​cej mu​sku​la​tu​rze jego pier​si, aż do​tar​ły do sed​na spra​wy.

Z tru​dem obej​mo​wa​ła jego oka​za​łą mę​skość.
– Chcę cię tam po​ca​ło​wać, Ju​les – oświad​czy​ła, jak​by cho​dzi​ło o po​li​za​nie li​za​-

ka.

– To prze​stań ga​dać i przejdź do rze​czy – od​parł. Oczy mu po​ciem​nia​ły, noz​-

drza roz​sze​rzy​ły.

– Czy tak? – spy​ta​ła ostroż​nie, skła​da​jąc czu​ły po​ca​łu​nek na sa​mym czub​ku.
Ni​g​dy nie za​po​mni pul​su​ją​ce​go bla​sku, jaki wte​dy do​strze​gła w jego oczach.

Po​ru​szył bio​dra​mi, ręce sta​rał się jed​nak trzy​mać przy so​bie.

– Do​brze, Ju​les? Tak jak lu​bisz? A może…?
– O tym ma​rzy​łem całe ży​cie – od​rzekł chro​po​wa​tym gło​sem. – Co​dzien​nie.

Rano, w po​łu​dnie i wie​czo​rem. A ty? Też o mnie my​śla​łaś? – spy​tał, wpla​ta​jąc
pal​ce w jej wło​sy.

– Tak bar​dzo, że na​wet nie spoj​rza​łam na żad​ne​go fa​ce​ta, Ju​les – wy​szep​ta​ła

mu pro​sto w usta.

Po​czu​ła, jak po tych sło​wach jego cia​łem wstrzą​snął dreszcz.
– Ja my​śla​łem o to​bie co​dzien​nie. Nie mó​wiąc już o no​cach.
– Chcę cię znów po​czuć w so​bie – oświad​czy​ła.
Bo musi się prze​ko​nać, że to wszyst​ko dzie​je się na​praw​dę. Bo trud​no uwie​-

rzyć, że fa​cet o tak obłęd​nym cie​le może pra​gnąć dziew​czy​ny tak zwy​czaj​nej jak
ona. Może tak na nią pa​trzeć. Że ten jej bo​ha​ter, przy​ja​ciel i ulu​bie​niec jest jed​-
no​cze​śnie jej ko​chan​kiem.

Sta​rał się nie spra​wić jej bólu, a ją za​la​ła fala mi​ło​ści, po​żą​da​nia i wszyst​kie​go,

cze​go za​wsze pra​gnę​ła za​znać. Po la​tach bli​sko​ści na​resz​cie tra​fi​ła w uko​cha​ne
ra​mio​na.

Znów po​szła za nim na skraj prze​pa​ści.
Po go​dzi​nie le​że​li splą​ta​ni w łóż​ku i wspo​mi​na​li swo​je na​sto​let​nie przy​go​dy.

Gdy Mol​ly w koń​cu uda​ło się za​snąć, była to naj​szczę​śliw​sza drzem​ka jej ży​cia.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Słoń​ce wdzie​ra​ło się już na ca​łe​go do sy​pial​ni, gdy Mol​ly za​ry​zy​ko​wa​ła otwo​-

rze​nie naj​pierw jed​ne​go, po​tem dru​gie​go oka. Stwier​dziw​szy, że mi​nę​ła już dzie​-
sią​ta, jęk​nę​ła sen​nie i za​czę​ła się prze​cią​gać. Sta​ra​ła się przy tym nie do​tknąć
Ju​lia​na.

Jego jed​nak nie było już w łóż​ku. Na po​dusz​ce zna​la​zła kar​tecz​kę.
„Dzień do​bry, Pi​cas​so.
Przyj​dziesz do mnie na górę? Fir​ma star​tu​je w po​nie​dzia​łek i mu​szę spraw​-

dzić, czy wszyst​ko jest go​to​we. Mam na​dzie​ję, że nie bę​dziesz mi mia​ła za złe
dru​gie​go ko​mu​ni​ka​tu, któ​ry zo​sta​wi​łem ci w in​nym miej​scu. Twój Ju​lian”.

Dru​gi ko​mu​ni​kat od​na​la​zła nie​mal na​tych​miast. Za​uwa​ży​ła coś na swo​im le​-

wym po​ślad​ku. Po​de​szła do lu​stra, by prze​czy​tać na​ma​lo​wa​ne tam przez Ju​lia​na
trzy li​te​ry: JJG. A więc ozna​ko​wał ją jak kro​wę. Z tym, że użył do tego jej wła​-
snej far​by.

Omal nie po​pła​ka​ła się ze śmie​chu. Pierw​szy raz w ży​ciu obu​dzi​ła się w tak

zna​ko​mi​tym hu​mo​rze. Nie ro​zu​mia​ła, jak mo​gła prze​żyć do​tych​cza​so​we ży​cie
obok tego czło​wie​ka i nie za​uwa​żyć bra​ku wszyst​kie​go, co dziś sta​ło się jej
udzia​łem.

Wy​glą​da​ło na to, że mi​nio​nej nocy Ju​lian otwo​rzył spe​cjal​ne pu​deł​ko, w któ​rym

gro​ma​dzi​li i ukry​wa​li przez lata swo​je uczu​cia. Te​raz te uczu​cia do​słow​nie roz​-
sa​dza​ły jej pierś.

Wzię​ła prysz​nic, owi​nę​ła się ręcz​ni​kiem i po​dą​ży​ła w stro​nę sza​fy, żeby wy​-

brać coś do ubra​nia. Zde​cy​do​wa​ła się na krót​ką, bia​łą, dżin​so​wą spód​nicz​kę
i ko​ron​ko​wą bia​łą bluz​kę. Zro​bi​ła kawę i za​wi​nę​ła w ser​wet​kę dwa pod​grza​ne
w pie​cy​ku ro​ga​li​ki. Za​nio​sła to do win​dy.

Mo​gła​by to ro​bić co​dzien​nie. To bar​dzo wy​god​ne, gdy mąż ma biu​ro w tym sa​-

mym domu, w któ​rym miesz​ka​cie. Mo​że​cie krą​żyć tam i z po​wro​tem. Spo​ty​kać
się mię​dzy waż​ny​mi po​sie​dze​nia​mi, ca​ło​wać się do upa​dłe​go. Od sa​me​go wy​-
obra​ża​nia so​bie ta​kie​go ży​cia za​ró​żo​wi​ły się jej po​licz​ki.

Za​nie​mó​wi​ła na wi​dok tego, co zo​ba​czy​ła na gó​rze. Miej​sce prze​szło grun​tow​-

ną prze​mia​nę. Nie za​uwa​ży​ła tego wie​czo​rem, tak bar​dzo była po​chło​nię​ta pra​-
cą nad mu​ra​lem. Lśnią​ca mar​mu​ro​wa po​sadz​ka, chro​mo​wa​ne lam​py, no​wiut​kie
biur​ka i kom​pu​te​ry. Na​tknę​ła się na punkt re​cep​cyj​ny, w tle któ​re​go jej ko​lo​ro​wy
mu​ral ra​do​śnie wi​tał go​ści.

Ma​lo​wi​dło wy​ma​ga​ło jesz​cze do​pra​co​wa​nia, ale przede wszyst​kim chcia​ła uj​-

rzeć Ju​lia​na. Po​czu​ła mro​wie​nie na samą myśl o tym, że za chwi​lę on ją po​ca​łu​je,
a ona po​czu​je bli​skość krzep​kie​go bar​czy​ste​go cia​ła.

Do​bie​gły ją ja​kieś gło​sy. Ktoś się z kimś kłó​cił.

Obe​szła wy​sta​ją​cy ka​wa​łek ścia​ny i zo​ba​czy​ła Ju​lia​na. Miał na so​bie spodnie

kha​ki, któ​re za​zwy​czaj wkła​dał w week​en​dy, ale w jego po​sta​wie nie dało się
wy​czuć cha​rak​te​ry​stycz​ne​go dla week​en​du re​lak​su.

Wte​dy do​strze​gła dru​gą oso​bę. To był Gar​rett.
Za​mar​ła.
Ju​lian wy​glą​dał na wście​kłe​go. Noz​drza mu drga​ły, pal​ce ści​skał ja​kiś dziw​ny

skurcz. Jak​by się przy​mie​rzał do du​sze​nia ko​goś.

Okej. Nie o ta​kim po​ran​ku ma​rzy​ła pod prysz​ni​cem. O co im po​szło? I co tu

robi Gar​rett? Prze​cież nic nie wie o no​wej fir​mie Ju​lia​na…

Za​raz, za​raz… O nie. Nie​ee!
Te​raz już nie mia​ła wąt​pli​wo​ści, cze​go do​ty​czy spór obu dżen​tel​me​nów. Jej

wła​sne sło​wa wró​ci​ły do niej ry​ko​sze​tem. Ni​czym klą​twa.

„Nikt nie jest w sta​nie pra​co​wać, gdy go cią​gle kry​ty​ku​ją. Do​brze, że się zde​-

cy​do​wał”.

O nie, tyl​ko nie to!
Jej wzmian​ka o tym, że Ju​lian opusz​cza ro​dzin​ną fir​mę, prze​stra​szy​ła wczo​raj

Gar​ret​ta nie na żar​ty.

Mol​ly za​chwia​ła się i po​pa​rzy​ła kawą. Syk​nę​ła z bólu, a męż​czyź​ni od​wró​ci​li

się w jej kie​run​ku. Spoj​rza​ła na Gar​ret​ta, in​stynk​tow​nie uni​ka​jąc wzro​ku Ju​lia​-
na.

Nie chcia​ła wi​dzieć, jak się zło​ści. Spę​dzi​li wszak ra​zem tak cu​dow​ną hip​no​-

tycz​ną noc. Prze​cież nie po​wi​nien być bar​dzo zły. Jest ogól​nie wy​lu​zo​wa​nym
czło​wie​kiem. Za​raz bę​dzie się z tego śmiał. Nie zdra​dzi​ła chy​ba żad​ne​go wiel​-
kie​go se​kre​tu?

A może jed​nak? A je​śli…?
– Nie wie​dzia​łam, Ju​les, że mamy go​ścia. – Usi​ło​wa​ła się uśmiech​nąć.
– Mnie też trud​no w to uwie​rzyć, bo to ty spra​wi​łaś, że się tu zja​wił.
Jego głos był dziw​nie mięk​ki, ja​kiś taki śli​ski i ra​czej chłod​ny. Mol​ly po​czu​ła na

kar​ku gę​sią skór​kę.

– Ju​les – za​czę​ła nie​pew​nie – ja go nie za​pra​sza​łam. Gar​rett, może chcesz

moją kawę, sko​ro już tu je​steś?

Da​ła​by wie​le, by to nie dzia​ło się na​praw​dę. Chcia​ła za​cza​ro​wać ten po​ra​nek,

żeby był bar​dziej po​dob​ny do tego, któ​ry so​bie wy​ma​rzy​ła. A je​śli Gar​rett weź​-
mie od niej kawę, Ju​lian może się​gnie po tę dru​gą. Po​tem po​czę​stu​ją się ro​ga​li​-
ka​mi i ja​koś pój​dzie…

– Przy​nio​słaś kawę uko​cha​ne​mu, Mol​ly? – szy​dził Ju​lian. – Szko​da, bo on wła​-

śnie wy​cho​dzi. Praw​da, bra​cisz​ku?

Spo​dzie​wa​ła się, że te​raz Ju​lian ob​ró​ci wszyst​ko w żart. To jed​nak nie na​stą​pi​-

ło.

– O czym ty, do cho​le​ry, mó​wisz? – wy​buch​nął Gar​rett.
Mol​ly pa​trzy​ła na nie​chcia​ne kub​ki z kawą. Czyż​by Ju​lian za​mie​rzał za​ba​wić

się kosz​tem jej głu​po​ty? Ujaw​nić, że po​my​li​ła obu bra​ci? A może wie​rzy w jej mi​-
łość do Gar​ret​ta?

Ręce jej drża​ły, gdy sta​wia​ła kawę i ro​ga​li​ki na naj​bliż​szym biur​ku. Fakt, nie​-

po​trzeb​nie się wy​ga​da​ła. Naj​ła​twiej by​ło​by uciec te​raz w hi​ste​rię, ale mu​sia​ła
mieć na uwa​dze, by przede wszyst​kim nie wy​rzą​dzić szko​dy Ju​lia​no​wi i jego po​-
czy​na​niom.

Mu​szą dać jej tro​chę cza​su, a ona wszyst​ko wy​ja​śni. Tyl​ko kil​ka mi​nut.
– Ga​dasz coś bez sen​su – cią​gnął Gar​rett, po czym zwró​cił się do Mol​ly. – Dzię​-

ki za wczo​raj​sze spo​tka​nie i za to, że nas o tym wszyst​kim po​wia​do​mi​łaś.

Za​mu​ro​wa​ło ją. Nie spo​dzie​wa​ła się, że Gar​rett po​wie to w obec​no​ści Ju​lia​na.

Nie mo​gła uwie​rzyć, że wszyst​ko po​sy​pa​ło się tak bły​ska​wicz​nie.

Mia​ła ocho​tę chlu​snąć w Gar​ret​ta kawą. Za karę, że ze​psuł tak cu​dow​nie za​-

po​wia​da​ją​cy się po​ra​nek. Te​raz Ju​lian uwa​ża ją za szpie​ga i do​no​si​ciel​kę.

Aby nie mu​sieć od​po​wia​dać, uda​wa​ła, że jest bar​dzo za​ję​ta usu​wa​niem kawy,

któ​ra wy​la​ła się jej na nad​gar​stek. Gar​rett dzię​ko​wał jej w do​brej wie​rze, była
na​wet w jego gło​sie odro​bi​na cie​pła, ale to nie zmie​nia​ło fak​tu, że ją wko​pał.

Te​raz Ju​lian bę​dzie uwa​żał, że ona szyb​ciej mówi, niż my​śli.
– Za​sta​nów się, za​nim zro​bisz jesz​cze ja​kieś więk​sze głup​stwo. – Gar​rett wes​-

tchnął, zwra​ca​jąc się do Ju​lia​na, po czym skie​ro​wał się do win​dy.

Mol​ly zro​bi​ła po​rzą​dek z reszt​ką wy​la​nej kawy i po​czu​ła na​gły przy​pływ ener​-

gii. Czym się te​raz za​jąć? Sko​ki ze spa​do​chro​nem? Ka​ja​kar​stwo gór​skie? Wspi​-
nacz​ka na Mo​unt Eve​rest?

Ar​ty​ści są z na​tu​ry nad​mier​nie emo​cjo​nal​ny​mi sa​mot​ni​ka​mi, czę​sto bez​bron​-

ny​mi wo​bec kon​flik​to​wych sy​tu​acji. Mol​ly sta​ra​ła się za​cho​wać spo​kój. Go​rącz​-
ko​wo li​czy​ła se​kun​dy, któ​re mi​nę​ły od wyj​ścia Gar​ret​ta, a w trak​cie któ​rych Ju​-
lian w mil​cze​niu się jej przy​glą​dał.

Pięć​dzie​siąt.
Wy​trzy​mał pięć​dzie​siąt cho​ler​nych se​kund. A ona mia​ła ocho​tę wejść pod

krze​sło, wmie​szać się mię​dzy po​sta​cie swo​je​go mu​ra​lu albo po pro​su wyć ile
tchu w płu​cach.

Bo wła​śnie do​tar​ło do niej, jak wiel​ki błąd po​peł​ni​ła. Jak bar​dzo za​szko​dzi​ła

Ju​lia​no​wi.

On ni​ko​mu nie ufał. Tyl​ko jej. Boże, te​raz ro​dzi​na nie da mu spo​ko​ju. Będą mu

su​szyć gło​wę, by wra​cał do „Da​ily”. Tym ra​zem wpraw​dzie już nie mogą go po
pro​stu ze​słać za gra​ni​cę, jak ro​bi​li za​wsze, gdy im pod​padł, ale na pew​no zjed​-
no​czą siły, by wy​wie​rać na nie​go pre​sję.

Co ona zro​bi​ła naj​lep​sze​go?
Cze​ka​ła, aż Ju​lian się ode​zwie, a ser​ce wa​li​ło jej jak osza​la​łe. Każ​da se​kun​da

ocze​ki​wa​nia trwa​ła wie​ki.

Miał roz​pię​tą pod szy​ją ko​szu​lę, a na pal​cu zna​ny jej z balu ma​sko​we​go pier​-

ścień. Dło​nie co chwi​la za​ci​ska​ły mu się w pię​ści.

– Wsy​pa​łaś mnie przed moim bra​tem – po​wie​dział ła​god​nie. Za ła​god​nie. Po​-

dej​rza​nie ła​god​nie.

Wstrzy​ma​ła od​dech, czu​jąc w klat​ce pier​sio​wej na​głe ukłu​cie. Te spo​koj​ne sło​-

wa za​bo​la​ły ją tak samo, jak gdy​by na​zwał ją kłam​czu​chą, oszust​ką, idiot​ką, gdy​-

by oświad​czył, że ostat​nia noc była po​mył​ką. Może na​wet bar​dziej. Bo za​wsty​-
dza​ły jesz​cze moc​niej.

Prze​cież mo​gła się tego spo​dzie​wać…
– To nie jest tak, jak my​ślisz, Ju​les – wy​ją​ka​ła, ale on miał na​dal tak nie​przy​ja​-

zną i prze​ra​ża​ją​cą minę, że wo​la​ła za​milk​nąć i wbić wzrok w pod​ło​gę.

Jego wy​pu​co​wa​ne do po​ły​sku buty zda​wa​ły się do niej przy​bli​żać.
Uniósł jej twarz i zmu​sił, by spoj​rza​ła w jego – świ​dru​ją​ce ją na wy​lot – oczy.
– Wsy​pa​łaś mnie przed moim bra​tem, Mol​ly – po​wtó​rzył. – Jak mo​głaś?
Doj​mu​ją​ce, peł​ne wy​rzu​tu spoj​rze​nie zie​lo​nych oczu spo​wo​do​wa​ło, że jej pu​sty

żo​łą​dek ści​snął się bo​le​śnie. Po​czu​ła mdło​ści.

– Ja nie chcia​łam! Tak mi się wy​rwa​ło. Wy​rwa​ło, ro​zu​miesz? I co? Bę​dziesz

mnie te​raz za to nie​na​wi​dził?

– Nie​na​wi​dził? Prze​cież ja cię ko​cham jak wa​riat, Mol​ly! I nie mogę uwie​rzyć,

że sta​nę​łaś po ich stro​nie. Prze​ciw​ko mnie.

W roz​pa​czy prze​cze​sy​wał wło​sy pal​ca​mi. Cof​nął się gwał​tow​nie, jak​by chciał

być jak naj​da​lej od tego wszyst​kie​go.

– Chcesz wie​dzieć, dla​cze​go chcia​łem po​rzu​cić świet​nie pro​spe​ru​ją​cą, war​tą

oko​ło mi​liar​da do​la​rów fir​mę, Mol​ly? Okej, po​wiem ci. Bo do​pó​ki je​stem zwią​za​-
ny z moją ro​dzi​ną, nie mogę zwią​zać się z tobą.

Pa​trzył na nią, a na jego twa​rzy ma​lo​wa​ło się coś w ro​dza​ju okru​cień​stwa. Był

na​dą​sa​ny i po​nu​ry. Jego wzrok mógł​by za​bi​jać.

– Wte​dy, kie​dy przy​szłaś pro​sić mnie o po​moc w zdo​by​ciu in​ne​go fa​ce​ta… Tego

dnia po​my​śla​łem: „Dość. Do dia​bła z całą tą moją ro​dzi​ną”. Po​sta​no​wi​łem, że nie
po​zwo​lę, żeby na​dal nisz​czy​li moje ży​cie, żeby cią​gle sta​wa​li mię​dzy mną a tobą,
Moo.

Owo „Moo” wy​da​ło się Mol​ly w tym mo​men​cie dziw​nie nie​sto​sow​ne. Za​-

brzmia​ło tak… czu​le, ko​bie​co, sek​sow​nie. Pięk​nie. Nie mia​ła cza​su się jed​nak
nad tym za​sta​na​wiać, bo resz​ta jego wy​po​wie​dzi ją po​ra​zi​ła.

Jego głos, twarz wy​krzy​wio​na bó​lem. Czu​ła się, jak​by ktoś przy​kła​dał jej do

roz​pa​lo​nej skó​ry so​ple lodu. Oczy wy​peł​ni​ły się łza​mi. Każ​de sło​wo ra​ni​ło.

– Dzie​siąt​ki razy ka​za​li mi wy​jeż​dżać za gra​ni​cę, gro​zi​li wy​dzie​dzi​cze​niem,

spi​sko​wa​li, nie cof​nę​li się przed ni​czym, żeby mnie znie​wo​lić. Ale ja już mam
dość. Nie będę tań​czył, jak mi za​gra​ją. Chcę być z tobą.

Roz​ło​żył bez​rad​nie ręce i wpa​try​wał się w nią, jak​by chciał przy​gwoź​dzić ją

wzro​kiem. Za​ci​skał zęby tak moc​no, że za​czę​ła się oba​wiać, czy nie pęk​nie mu
kość żu​chwy. Bo jej wła​śnie pę​ka​ło ser​ce.

– Taki był plan – cią​gnął. – Mój plan. Osią​gnąć nie​za​leż​ność fi​nan​so​wą, żeby

już nikt nie mógł mi mó​wić, co mam ro​bić. Czy mogę, czy nie mogę cię ko​chać,
Mol​ly. Cho​le​ra, nie mogę uwie​rzyć, że mnie wy​da​łaś. Jemu.

Zro​bił taki ruch, jak​by chciał ro​ze​rwać na so​bie ko​szu​lę, po czym pod​szedł do

ogrom​ne​go okna.

Mol​ly po​czu​ła żal. Żal za jego mi​ło​ścią, za we​so​ły​mi iskier​ka​mi w zie​lo​nych

oczach. To wszyst​ko skoń​czo​ne. Te​raz nad​szedł czas gnie​wu i bu​rzy.

I to z jej winy.
Łza spły​nę​ła jej po po​licz​ku, a w gło​wie dźwię​czał mo​no​log Ju​lia​na. Po​wta​rza​ła

go so​bie wciąż od nowa, aż po​ja​wi​ła się dru​ga łza, po​tem trze​cia. Nie mo​gła ich
po​wstrzy​mać.

Ju​lian ją ko​chał, te​raz już to wie. Boże. Cały ten czas za​le​ża​ło mu na niej, pra​-

gnął jej, tak jak ona w ci​cho​ści pra​gnę​ła jego. I zro​bił coś kon​kret​ne​go, żeby mo​-
gli być ra​zem…

Ta naj​praw​dziw​sza na świe​cie mi​łość i męż​czy​zna, któ​ry ją wy​zna​wał, mógł

na​le​żeć do niej…

Dziś po​wi​nien być naj​szczę​śliw​szy dzień jej ży​cia. Nie​ste​ty, oka​zał się naj​gor​-

szym. Do​wie​dzia​ła się, że w cią​gu kil​ku go​dzin moż​na wszyst​ko zdo​być, a po​tem
wszyst​ko stra​cić. Bo​le​sna lek​cja.

Mia​ła ocho​tę do​ko​nać ja​kie​goś sa​mo​oka​le​cze​nia. Wy​drzeć so​bie z pier​si ser​-

ce, by go prze​ko​nać, że na​le​ży ono do nie​go.

– Prze​pra​szam cię, Ju​les – po​wie​dzia​ła, ści​ska​jąc bo​lą​cy brzuch. – Nie wie​-

dzia​łam, że to tak wy​glą​da. Ina​czej trzy​ma​ła​bym gębę na kłód​kę.

– Ufa​łem ci, Mol​ly – prze​rwał jej, wy​ma​chu​jąc rę​ka​mi. – Znasz mnie le​piej niż

moja ro​dzi​na. Le​piej niż kto​kol​wiek. Wy​ja​wia​łem ci wszyst​ko. Każ​dą myśl, każ​de
pra​gnie​nie i…

Od​da​lił się od niej o jesz​cze kil​ka kro​ków i wsu​nął pal​ce we wło​sy.
– Na​dal mo​żesz mi ufać, Ju​les! Raz zda​rzy​ło mi się być nie​ostroż​ną, i to

wszyst​ko. Prze​cież chy​ba nie po​zwo​lisz, żeby Gar​rett zmu​sił cię do cze​goś, cze​-
go nie chcesz, praw​da?

Za​trzy​mał się. Miał taki pu​sty nie​obec​ny wzrok, że aż za​drża​ła. Zro​zu​mia​ła,

że nie tyl​ko już ni​g​dy jej nie za​ufa, ale że na​wet nie bę​dzie pró​bo​wał.

Prze​sta​ło mu za​le​żeć.
Chłod​ny dy​stans. To było w ich re​la​cjach coś no​we​go. I nie​po​ko​ją​ce​go.
Stał od​wró​co​ny do niej ple​ca​mi, a ona mia​ła ocho​tę wy​rwać się stąd, za​mknąć

w swej pra​cow​ni i już ni​g​dy jej nie opu​ścić. Spę​dzić resz​tę ży​cia wśród farb,
pędz​li i szta​lug. Jak mnisz​ka.

Ale ży​cie bez Ju​lia​na nie bę​dzie ży​ciem. Musi tu zo​stać i sta​rać się od​krę​cić

to, co się sta​ło. Ju​lian jest jej naj​więk​szym skar​bem, naj​wyż​szą war​to​ścią, któ​ra
na​da​je ży​ciu sens. Musi jej wy​ba​czyć.

A więc zo​sta​ła, jak​by ją ktoś przy​mu​ro​wał do pod​ło​gi. Tu, gdzie Ju​lian pa​trzył

na nią jak na oszust​kę.

– Ju​les? – spró​bo​wa​ła ci​cho, gdy uzna​ła, że on już zbyt dłu​go w mil​cze​niu spo​-

glą​da w okno.

Prze​cią​gnął dło​nią po wło​sach i za​trzy​mał ją na kar​ku. Pa​trzył w pod​ło​gę.
– Przy​znaj się, Mol​ly, mia​łem być dla cie​bie na​gro​dą po​cie​sze​nia? Cią​gle my​-

ślisz o tym, żeby być z Gar​ret​tem?

Otwo​rzy​ła usta, by za​prze​czyć, ale nie po​tra​fi​ła wy​dać z sie​bie nic oprócz zdu​-

mio​ne​go sap​nię​cia. Py​ta​nie za bar​dzo ją za​bo​la​ło, by na nie od​po​wia​dać.

Czy on na​praw​dę nie zda​je so​bie spra​wy z jej uwiel​bie​nia? Czy mógł uwie​rzyć,

że ostat​nią noc spę​dzi​ła z nim dla za​ba​wy?

– Gdy​by to na​praw​dę Gar​rett ca​ło​wał cię wte​dy na ma​ska​ra​dzie, by​ła​byś tu

te​raz ze mną? Czy ra​czej po​szła​byś za nim? – py​tał na​tar​czy​wie.

Od​wró​cił się lek​ko w jej stro​nę, opu​ścił ra​mio​na. Wo​la​ła​by już chy​ba, by rzu​cił

się na nią z no​żem, za​miast pa​trzeć zim​no i wy​ga​dy​wać ta​kie rze​czy.

Naj​chęt​niej da​ła​by mu w twarz za to, że mógł coś ta​kie​go choć​by po​my​śleć.

Nie mia​ła jed​nak na to siły, była zdru​zgo​ta​na.

Prze​cież w tam​tym po​ca​łun​ku była ma​gia. A ma​gia to do​me​na Ju​lia​na. Ni​ko​go

wię​cej. On jest ten je​den, je​dy​ny.

Nie mo​gła wy​krztu​sić z sie​bie ani sło​wa. Nie umia​ła po​wstrzy​mać łez.
Nie przy​pusz​cza​ła, że kie​dyś ko​goś zdra​dzi, skrzyw​dzi. Była mło​da, we​so​ła,

lu​bi​ła ma​lo​wać, cie​szy​ła się ży​ciem. Każ​de​go owa​da, któ​ry wle​ciał do jej po​ko​ju,
wy​rzu​ca​ła za okno. Żad​ne​go ni​g​dy nie za​bi​ła. Dla Ju​lia​na da​ła​by so​bie wy​łu​pić
oczy, od​ciąć ręce (choć prze​cież po​tem nie mo​gła​by już ma​lo​wać). Od​da​ła​by mu
każ​dy na​rząd do prze​szcze​pu, gdy​by za​szła taka po​trze​ba.

Da​ła​by mu wszyst​ko, jak choć​by tego li​za​ka daw​no, daw​no temu.
– Ju​lian, pro​szę cię, nie bądź śmiesz​ny. Ja cię ko​cham – oznaj​mi​ła, ocie​ra​jąc

łzy.

Po​śpie​szy​ła z od​po​wie​dzią, by nie nie​cier​pli​wić go jej bra​kiem. Ale on wła​śnie

ścią​gał win​dę. Dum​ny i upar​ty, jak każ​dy Gage.

– Zbie​raj swo​je rze​czy, Mol​ly, od​wio​zę cię do domu. Uznaj​my, że skoń​czy​łaś

ma​lo​wać mu​ral.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Ju​lian rzu​cił się w wir pra​cy. Czas wol​ny wy​peł​niał spor​ta​mi, któ​re upra​wiał

z upo​rem ma​nia​ka. W cią​gu dwóch ty​go​dni nie po​ka​zał się ani razu w sie​dzi​bie
„San An​to​nio Da​ily”. Na​wet nie za​niósł bra​ciom wy​po​wie​dze​nia.

Co​dzien​nie od szó​stej rano do szó​stej po po​łu​dniu za​su​wał w JJG En​ter​pri​ses.

Fir​ma wła​śnie roz​po​czę​ła dzia​łal​ność. A po go​dzi​nach wio​sło​wał, wy​ma​chi​wał
ra​kie​tą, bie​gał, wspi​nał się i szy​bo​wał w prze​stwo​rzach.

O pół​no​cy spo​co​ny wra​cał do domu, jadł coś, ką​pał się i kładł do łóż​ka, by spać

jak za​bi​ty. Ale na​wet wte​dy nie mógł się uwol​nić od wspo​mnień.

Ko​chał się z Mol​ly, ca​ło​wał jej usta. A po​tem my​ślał o jej zdra​dzie. Ni​g​dy nie

przy​pusz​czał, że po​zbie​ra​ny fa​cet, za ja​kie​go się uwa​żał, może do​pro​wa​dzić się
do ta​kie​go sta​nu.

Za każ​dym ra​zem, gdy mi​jał w biu​rze jej mu​ral, miał ocho​tę roz​wa​lić ścia​nę.

To ma​lo​wi​dło było ta​kie ja​sne, żywe, wy​mow​ne. Jak Mol​ly. Nie za​wa​hał​by się
użyć bul​do​że​ra, gdy​by nie za​in​we​sto​wał tu mi​lio​nów.

Co tam mi​lio​ny! On w to biu​ro za​in​we​sto​wał swo​je cho​ler​ne ser​ce, wszyst​kie

pla​ny wspól​ne​go ży​cia z Mol​ly. A te​raz nie miał ocho​ty rano wstać z łóż​ka…

Na​wet uko​cha​ne miesz​ka​nie, nie​gdyś jego azyl, te​raz go draż​ni​ło. Na każ​dym

kro​ku bu​dzi​ły się w nim wspo​mnie​nia.

Po​dusz​ki pach​nia​ły jej szam​po​nem. Tu i ów​dzie znaj​do​wał jej rze​czy – ko​lo​ro​-

we ma​ga​zy​ny, za​po​mnia​ny pę​dzel, sło​dzik w kuch​ni, tuż obok jego ulu​bio​ne​go
mio​du. No i te cho​ler​ne ziół​ka na sen.

Ży​cie bez Mol​ly było pu​ste. Prze​ko​ny​wał się o tym na każ​dym kro​ku. Ona wro​-

sła w ten dom, w roz​kład dnia. Cia​stecz​ka, któ​re przy​no​si​ła od Kate, ese​me​sy
przy​po​mi​na​ją​ce o róż​nych mniej lub bar​dziej waż​nych wy​da​rze​niach. Na​gra​nie
na se​kre​tar​ce. „Za​po​mnia​łeś mi po​wie​dzieć cześć, kre​ty​nie. Za​dzwoń!”.

Naj​chęt​niej za​po​mniał​by, że kie​dy​kol​wiek znał tę ko​bie​tę. Że jej pra​gnął. Że

był go​tów prze​wró​cić dla niej swo​je ży​cie do góry no​ga​mi…

Sko​ro nie umiał jej wy​ba​czyć, do​brze by​ło​by cho​ciaż nie pa​mię​tać. Jej śmie​-

chu, sztur​chań​ców, kuk​sań​ców. Tego, jak spra​wia​ła, że jego cia​ło czu​ło, że żyje.
Miał ko​cha​nek na pęcz​ki, ale seks ni​g​dy nie dał mu ta​kiej ra​do​ści jak tej nocy,
któ​rą z nią spę​dził.

Nie umiał za​po​mnieć. I wła​ści​wie nie chciał.
Z upo​rem god​nym ma​so​chi​sty ty​sią​ce razy wra​cał my​ślą do tych chwil. Ję​czał,

cier​piał, ale było mu słod​ko. Wi​dział w snach rude wło​sy roz​rzu​co​ne na jego po​-
dusz​ce. I były to, mimo doj​rza​łe​go wie​ku, mo​kre sny.

Ty​sią​ce razy mó​wi​ła mu, że go ko​cha. Wie​dział, że go ko​cha. Jako przy​ja​cie​la,

jako „przy​szy​wa​ne​go” bra​ta.

Ale czy to jest praw​dzi​wa mi​łość? Ju​lian był w niej, znał każ​dy za​ka​ma​rek jej

cia​ła, każ​dy se​kret. Wie​dział, gdzie jej do​tknąć, jak po​bu​dzić. Wie​dział, co lubi
jeść, cze​go się boi, na​wet – gdzie ma ła​skot​ki. Może ona jed​nak wo​la​ła​by spę​-
dzić tę noc z Gar​ret​tem?

Gar​rett.
Krew go​to​wa​ła mu się w ży​łach, ile​kroć po​my​ślał o bra​cie. Na​wet wie​dząc, że

Mol​ly za​ko​cha​ła się w Ga​ret​cie wsku​tek po​mył​ki, że to jego, Ju​lia​na, po​ca​łu​nek
za​po​cząt​ko​wał to „uczu​cie”, czuł taką za​zdrość, że le​d​wie wi​dział na oczy. Trud​-
no było mu uwie​rzyć w zdra​dę Mol​ly, w do​no​si​ciel​stwo. Dla​cze​go to zro​bi​ła?

Czy lata czy​stej wspa​nia​łej przy​jaź​ni nic dla niej nie zna​czy​ły?
Roz​pacz​li​wie – i bez​sku​tecz​nie – po​szu​ki​wał w pa​mię​ci ja​kich​kol​wiek śla​dów

bli​sko​ści Mol​ly z Gar​ret​tem. Wi​docz​nie mu​siał coś prze​oczyć.

Wi​ze​ru​nek Mol​ly w jego wspo​mnie​niach łą​czył się z jed​nym i tyl​ko jed​nym

męż​czy​zną. Z nim sa​mym. No, nie za​wsze był męż​czy​zną. Ala na​wet jako chło​-
piec był uwa​ża​ny za jej chłop​ca.

„Ju​les, Ju​les, weź mnie na ba​ra​na!”.
A jak Kate chcia​ła ob​da​rzyć sio​strę mat​czy​nym po​ca​łun​kiem, gdy ta zro​bi​ła

so​bie „kuku”, Mol​ly wska​zy​wa​ła na Ju​lia​na i mó​wi​ła: „Nie, ja chcę, żeby on mnie
po​ca​ło​wał”.

A po​tem, gdy była już na​sto​lat​ką: „Ju​les, na​ucz mnie sur​fo​wa​nia. Za​wie​ziesz

mnie na lek​cję ry​sun​ku, Ju​les?”

A jako do​ro​sła ko​bie​ta: „Kawy? Her​ba​ty? Za​dzwoń do mnie, ja jesz​cze żyję.

Do​brze wiesz, że tyl​ko trud​no mi się ode​rwać od ma​lo​wa​nia”.

A te​raz jest sam.
Cho​ler​na sa​mot​ność.
Oto cały on: lu​zac​ki play​boy ze zła​ma​nym ser​cem.

Słoń​ce ja​śnia​ło, a Mol​ly dzi​wi​ła się, że nie roz​pa​da się w jego bla​sku jak wam​-

pi​rzy​ca. Po ty​go​dniach za​mknię​cia w pra​cow​ni moż​na by się spo​dzie​wać, że pod
wpły​wem dzia​ła​nia pro​mie​ni UV za​cznie z niej ob​ła​zić skó​ra. Może zresz​tą za​-
słu​ży​ła so​bie na coś ta​kie​go.

Przy​naj​mniej na pew​no tak my​śli Ju​lian.
Zmru​ży​ła oczy z nad​mia​ru świa​tła i spoj​rza​ła na ko​per​tę, któ​rą trzy​ma​ła

w spo​co​nych dło​niach.

Roz​po​zna​ła cha​rak​ter pi​sma asy​stent​ki Ju​lia​na, pani Watts. Aha, więc do tego

do​szło. Lata przy​jaź​ni, sza​lo​na mi​ło​sna noc. A te​raz ko​mu​ni​ku​ją się z sobą za
po​śred​nic​twem se​kre​tar​ki i tra​dy​cyj​nej pocz​ty.

Za​mknę​ła skrzyn​kę pocz​to​wą i przy​sia​dła na traw​ni​ku obok chod​ni​ka przed

do​mem. Bez​myśl​nie ga​pi​ła się na bia​łą ko​per​tę.

Jej ese​me​sy po​zo​sta​wa​ły bez od​po​wie​dzi.
Jej te​le​fo​ny były au​to​ma​tycz​nie prze​kie​ro​wy​wa​ne na pocz​tę gło​so​wą.
Mia​ła ocho​tę za​bić Ju​lia​na za ten głu​pi upór, a jed​no​cze​śnie wie​dzia​ła, że i jej

na​le​ży się po​tęż​ny klaps. Za nie​trzy​ma​nie ję​zy​ka za zę​ba​mi.

Ju​lian jest mało wy​lew​nym czło​wie​kiem. Chłod​ny i opa​no​wa​ny. Tyl​ko nie​licz​ni

wy​bra​ni zna​ją jego praw​dzi​we ob​li​cze. Mol​ly na​le​ża​ła do tej gru​py. Zna​ła go le​-
piej niż kto​kol​wiek.

Wie​dzia​ła, że nie zno​si roz​mów o po​li​ty​ce, za to uwiel​bia pta​sie mlecz​ko. Jest

fa​na​ty​kiem spor​tu. Gdy​by nie pro​wa​dził fir​my, z pew​no​ścią całe dnie spę​dzał​by
na je​zio​rze, sur​fu​jąc ze swo​im nie​od​par​tym wdzię​kiem na de​sce. Spra​wiał wra​-
że​nie, że tak na​praw​dę nie na​le​ży do swo​jej ro​dzi​ny. W ogó​le ni​g​dzie nie na​le​ży.

I wła​śnie dla​te​go tak bar​dzo ża​ło​wa​ła tego, co mu zro​bi​ła.
Całe ży​cie ma​rzył o wol​no​ści, a przez nią jego ro​dzin​ka wzmo​gła nad nim kon​-

tro​lę. Spę​ta​ła go, uwią​za​ła. Te​raz już ni​g​dzie nie po​le​ci. Przez nią, Mol​ly. Wy​-
rzą​dzi​ła krzyw​dę czło​wie​ko​wi, któ​re​go ko​cha​ła przez całe ży​cie. Tak moc​no
i w każ​dy moż​li​wy spo​sób. Jak tyl​ko ko​bie​ta może ko​chać męż​czy​znę.

Ju​lian ni​g​dy ni​ko​go do sie​bie nie do​pusz​czał. A ją – ow​szem. Na​wet spra​wia​ło

mu to przy​jem​ność. Za​le​ża​ło mu na niej. Chro​nił ją.

A ona przy​pad​ko​wo zdra​dzi​ła jego pla​ny czło​wie​ko​wi, o któ​rym Ju​lian są​dzi, że

jest jej wy​bran​kiem.

Nie wi​dzia​ła go od dwóch ty​go​dni. Nie było dnia, by nie sta​ra​ła się na​pra​wić

swo​je​go błę​du. Ode​sła​ła mu na​wet co do gro​sza ho​no​ra​rium za nie​do​koń​czo​ny
mu​ral. Do​łą​czy​ła do tego no​tat​kę, że ni​g​dy nie zda​rzy​ło się jej nie ukoń​czyć pra​-
cy i że pro​si o szan​sę, by mo​gła to zro​bić.

Set​ki razy za​czy​na​ła pi​sać, że go ko​cha, że pro​si o wy​ba​cze​nie, ni​g​dy jed​nak

nie mia​ła od​wa​gi wy​słać mu tek​stów tego typu. Po​prze​sta​ła więc na tym – czy​sto
biz​ne​so​wym – prze​ka​zie, w na​dziei, że po​zwo​li on na na​wią​za​nie kon​tak​tu.

Drżą​cą ręką roz​ry​wa​ła ko​per​tę. Wy​padł z niej po​dar​ty na drob​ne ka​wał​ki

czek na sto pięć​dzie​siąt ty​się​cy do​la​rów, któ​ry mu wy​sła​ła. Nie do​łą​czył żad​nej
not​ki. Był tam tyl​ko jej wła​sny li​ścik, po​dar​ty po​dob​nie jak czek.

Przez chwi​lę mia​ła wra​że​nie, że pęk​nie jej ser​ce.
Oczy wy​peł​ni​ły jej się łza​mi. Ukry​ła twarz w dło​niach. W tym mo​men​cie usły​-

sza​ła, że obok ha​mu​je sa​mo​chód.

– Mol​ly? – spy​ta​ła Kate nie​spo​koj​nym to​nem.
Za​sło​ni​ła twarz wło​sa​mi, szyb​ko wsu​nę​ła skraw​ki pa​pie​ru z po​wro​tem do ko​-

per​ty i ze​rwa​ła się na rów​ne nogi. Otar​ła po​licz​ki.

– Cześć, po​mo​gę wam – za​pro​po​no​wa​ła, nie pa​trząc na dziew​czy​ny. Po​de​szła

do ich fir​mo​wej fur​go​net​ki i za​czę​ła z niej wyj​mo​wać pu​ste tace. Do​brze wie​-
dzia​ła, że nie spusz​cza​ją z niej oka.

Beth po​dą​ży​ła za nią do kuch​ni.
– Mol​ly? – za​gad​nę​ła tro​skli​wie.
– Cześć, Beth – od​par​ła Mol​ly, mo​dląc się w du​chu, by nie było wi​dać jej za​-

czer​wie​nio​nych oczu.

Nie chcia​ła ni​czy​jej li​to​ści.
– Wiesz, Ju​lian wpadł do nas któ​re​goś dnia. Chciał po​roz​ma​wiać z Lan​do​nem.

Zre​zy​gno​wał z pra​cy w „Da​ily”.

– To do​brze. – Mol​ly ski​nę​ła gło​wą, tra​cąc od​dech.

Beth uważ​nie się jej przy​glą​da​ła. Mol​ly wie​dzia​ła, że Beth to do​bra, cięż​ko do​-

świad​czo​na przez los ko​bie​ta. Za​nim spo​tka​ła wła​ści​we​go męż​czy​znę, prze​ży​ła
kosz​mar roz​wo​du. Może ona ją zro​zu​mie?

Prze​cież wie, co czu​je ko​bie​ta, któ​rą ktoś od​rzu​cił. Mol​ly czu​ła się do​kład​nie

tak jak jej wła​sny li​ścik, po​dar​ty na ka​wał​ki. Zwie​rzyć się z tego Beth?

Ale co wte​dy po​czu​je Kate? Mol​ly nie chcia​ła spra​wiać sio​strze przy​kro​ści.
Po​peł​ni​ła błąd i sama musi so​bie z tym po​ra​dzić. Prze​cież Kate tyle razy

ostrze​ga​ła ją przed Ju​lia​nem.

– Wiesz co? – Beth lek​ko ści​snę​ła rękę Mol​ly, jak​by chcąc do​dać jej otu​chy. –

Nie wiem, czy cię to po​cie​szy, ale on też nie czu​je się naj​le​piej.

– Fakt, wca​le mnie to nie cie​szy – od​par​ła Mol​ly, spusz​cza​jąc wzrok.
Na pier​si czu​ła stu​to​no​wy cię​żar. Czu​ła się jak nędz​ny ro​bak. Ostat​nią rze​czą,

ja​kiej pra​gnę​ła, było to, by i Ju​lian cier​piał.

– Ale dzię​ki, Beth.
Po po​łu​dniu do​koń​czy​ła dwa ostat​nie płót​na na wy​sta​wę w Black​sto​ne Gal​le​ry

w No​wym Jor​ku. Wy​szły tak ja​koś mrocz​nie, de​pre​syj​nie. Świet​nie od​da​wa​ły jej
na​strój. Nie mia​ła jed​nak wyj​ścia, mu​sia​ła je wy​słać, bo nie zdą​ży​ła​by na​ma​lo​-
wać dwóch no​wych.

W nocy le​ża​ła na wznak w łóż​ku. Oczy mia​ła su​che, sze​ro​ko otwar​te. W ja​-

kimś mo​men​cie za ścia​ną usły​sza​ła głos Kate:

– Źle z nią… Co ro​bi​my?
Mol​ly mia​ła za​miar de​li​kat​nie za​su​ge​ro​wać sio​strze, by ona i jej te​le​fo​nicz​ny

roz​mów​ca, kim​kol​wiek jest, ła​ska​wie od​pie​przy​li się od jej ży​cia. Za​miast tego
po​ło​ży​ła na gło​wie po​dusz​kę i jęk​nę​ła.

– Mol​ly! – za​wo​ła​ła sio​stra zza drzwi.
– Wszyst​ko sły​sza​łam, Kate. Wy​obraź so​bie, że mam zdro​we uszy, a nie miesz​-

ka​my prze​cież w zam​ku z gru​by​mi mu​ra​mi – wark​nę​ła Mol​ly ze zło​ścią, od​rzu​-
ca​jąc po​dusz​kę.

Ma​te​rac jęk​nął, gdy Kate przy​sia​dła na brze​gu łóż​ka i wzię​ła sio​strę za rękę.
– Prze​pra​szam cię, Moo. My​ślę, że bar​dzo się my​li​li​śmy co do cie​bie i Ju​lia​na.
– Prze​ciw​nie, cały czas mie​li​ście ra​cję. – Mol​ly od​su​nę​ła się, cof​nę​ła rękę

i wsu​nę​ła ją so​bie pod po​li​czek. Nie mia​ła te​raz ocho​ty na ża​den fi​zycz​ny kon​-
takt.

No chy​ba żeby…
– Mol​ly, my mamy pe​wien plan. Gar​rett, Lan​don, Beth i ja. Jak ci go wy​ja​wię,

bę​dziesz z nami współ​pra​co​wać?

– Je​śli mam przy oka​zji kła​mać albo uda​wać ko​goś, kim nie je​stem, to nie licz

na mnie.

– Nie, Moo, to na​praw​dę do​bry plan – mó​wi​ła Kate, uśmie​cha​jąc się. – Mu​sisz

tyl​ko dzia​łać zgod​nie z in​struk​cją, któ​rą ci wy​ślę w ten week​end. To cię za​pro​-
wa​dzi do Ju​lia​na.

– Ja go nie​na​wi​dzę.
– Na​praw​dę?

– To naj​bar​dziej wku​rza​ją​cy pa​lant na świe​cie.
– Do​brze, jak so​bie chcesz.
Drgnie​nie ma​te​ra​ca oznaj​mi​ło, że Kate zbie​ra się do wyj​ścia. Mol​ly pod​sko​-

czy​ła na łóż​ku. Ser​ce za​czę​ło jej ży​wiej bić. Wy​cią​gnę​ła rękę, by za​pa​lić lam​pę.

Na​gle wy​rwa​ło się jej:
– Ja nie by​łam z nim na​praw​dę, Kate. To wszyst​ko była gra, kłam​stwo. Po​my​li​-

łam się i my​śla​łam, że to Gar​rett po​ca​ło​wał mnie w cza​sie balu ma​sko​we​go. Głu​-
pia, wy​my​śli​łam so​bie, że Ju​lian po​mo​że mi wzbu​dzić za​zdrość Gar​ret​ta i on się
zgo​dził, a ja zda​łam so​bie spra​wę… – traj​ko​ta​ła go​rącz​ko​wo.

– Wiem – ucię​ła Kate, pa​trząc na nią od drzwi ze zro​zu​mie​niem.
Wró​ci​ła, sia​dła na łóż​ku, wy​cią​gnę​ła rękę i po​gła​ska​ła sio​strę po wło​sach.
– Na​praw​dę my​śla​łaś, że ja w to wszyst​ko wie​rzę? Śmia​ła​bym się z tego, gdy​-

bym się tak nie mar​twi​ła. Nie wy​glą​da​li​ście na ko​chan​ków, ani tro​chę.

– Ale to wła​śnie Ju​lian ca​ło​wał mnie na ma​ska​ra​dzie. Wszyst​ko mi się po​mie​-

sza​ło. Ser​cem go roz​po​zna​łam, ale mózg nie mógł, a może nie chciał przy​jąć
tego do wia​do​mo​ści. Wiem tyl​ko, że chcia​łam od​na​leźć tego fa​ce​ta i chcia​łam
być z Ju​lia​nem. – Mó​wi​ła co​raz bar​dziej nie​skład​nie. – To jego wina. To przez
nie​go w ży​ciu nie spoj​rza​łam na in​ne​go męż​czy​znę. Nie mam do​świad​cze​nia.
Chy​ba tyl​ko mi się wy​da​wa​ło, że chcę, żeby Gar​rett był za​zdro​sny. Na​praw​dę
chcia​łam, żeby to Ju​lian był za​zdro​sny…

– Wiem, wiem, uspo​kój się, Mol​ly. Je​ste​ście dla sie​bie stwo​rze​ni. Mu​sisz być

z nim. Nie mie​li​śmy ra​cji, sta​ra​jąc się was roz​dzie​lić. Gar​rett bar​dzo się tym
mar​twi. Ju​lian się za​ha​ro​wu​je, nic nie je, z ni​kim nie roz​ma​wia. Nie słu​cha na​-
wet mat​ki, któ​ra chce go prze​pro​sić za całe wy​rzą​dzo​ne zło. On na​praw​dę cier​-
pi, Mol​ly. A ty go prze​cież pra​gniesz, praw​da?

– Nie masz po​ję​cia, jak bar​dzo. – Mol​ly ki​wa​ła gło​wą jak au​to​mat. Elek​try​zo​-

wa​ła ją sama myśl, że mo​gła​by go zo​ba​czyć, po​roz​ma​wiać. Do​tknąć choć​by koń​-
cem naj​mniej​sze​go pa​lusz​ka.

Za​wsze ma​rzy​ła o wła​snej ro​dzi​nie, bo sama pra​wie nie zna​ła ro​dzi​ców. Po​-

rzu​ci​ła jed​nak te ma​rze​nia, bo wmó​wio​no jej, że nie bę​dzie się mo​gła zwią​zać
z Ju​lia​nem. Te​raz na​dzie​ja od​ży​ła.

Mol​ly otwo​rzy​ła oczy.
– Dla​cze​go tak na​gle wszy​scy chce​cie nam po​móc? – spy​ta​ła po​dejrz​li​wie. – Po

tym wszyst​kim?

– Bo ja cię ko​cham, Mol​ly. A ty ko​chasz jego. I on ko​cha cie​bie. Wszy​scy ko​-

cha​my was obo​je.

– Tak bar​dzo za nim tę​sk​nię, Kate. – Mol​ly ści​snę​ła dłoń sio​stry.
– Wiem, Moo. Wiem.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

To był pięk​ny dzień, jak​by stwo​rzo​ny, by go spę​dzić w domu nad je​zio​rem. Go​-

rą​ce i wietrz​ne dni peł​ni lata by​wa​ją w Tek​sa​sie trud​ne do prze​ży​cia, to​też ro​-
dzi​na Gage’ów uda​ła się w ostat​ni week​end mie​sią​ca do swo​jej po​sia​dło​ści w Ca​-
ny​on Lake.

Ju​lian ani my​ślał je​chać z nimi, ale Lan​don na​le​gał, więc się w koń​cu zgo​dził.

Głów​nie po to, by tro​chę po​pły​wać i po​jeź​dzić na nar​tach wod​nych.

Po ca​łym dniu spę​dzo​nym na upra​wia​niu spor​tów będą go bo​la​ły naj​wy​żej mię​-

śnie, a nie ser​ce.

Wła​śnie bra​cia ści​ga​li się na sku​te​rach wod​nych. Ju​lian skie​ro​wał swój po​jazd

w stro​nę wid​nie​ją​ce​go na brze​gu bu​dyn​ku re​zy​den​cji. Ko​lum​ny ta​ra​su ob​ro​śnię​-
te były ró​żo​wo kwit​ną​cym pną​czem. Od stro​ny je​zio​ra po​sia​dłość koń​czy​ła się
małą pry​wat​ną przy​sta​nią i po​mo​stem.

Ju​lian roz​po​zna​wał już na​wet syl​wet​kę mat​ki. Sta​ła na ta​ra​sie i na​le​wa​ła

z dzban​ka le​mo​nia​dę żo​nie Lan​do​na, Beth, i jej sy​no​wi z pierw​sze​go mał​żeń​-
stwa, Da​vi​do​wi.

Ju​lian gwał​tow​nie skrę​cił, zo​sta​wia​jąc za sobą smu​gę bia​łej pia​ny. Za​trzy​mał

sku​ter przy po​mo​ście, wy​sko​czył z nie​go, przy​wią​zał do pa​li​ka i, zna​cząc dro​gę
mo​kry​mi pla​ma​mi, za​czął zbli​żać się do ta​ra​su.

Opadł na krze​sło i ode​brał z rąk mat​ki szklan​kę le​mo​nia​dy.
– Lan​don mówi, że nie masz za​mia​ru wra​cać do „Da​ily”- po​wie​dzia​ła mat​ka

bez zbęd​nych wstę​pów. – Czy ty wiesz, co ro​bisz?

Przy​tak​nął ru​chem gło​wy. Nie za​mie​rzał się tłu​ma​czyć. Z Lan​do​nem umó​wił

się w ten spo​sób, że usłu​ga​mi swo​jej fir​my JJG En​ter​pri​ses bę​dzie wspie​rał dzia​-
łal​ność ro​dzin​ne​go kon​cer​nu pra​so​we​go. Bę​dzie ob​słu​gi​wał klien​tów „Da​ily”, ale
jako wol​ny strze​lec.

Ele​anor do​tknę​ła swo​je​go mi​ster​nie upię​te​go koka i zro​bi​ła bła​gal​ną minę zbi​-

te​go psia​ka.

– Ja mam już po​nad ty​siąc po​ten​cjal​nych wła​snych klien​tów, mamo – ode​zwał

się Ju​lian. – „Da​ily” to dla mnie prze​szłość. Te​raz dzia​łam na wła​sny ra​chu​nek.

Mat​ka nie drą​ży​ła te​ma​tu, a Ju​lian wie​dział, że za​wdzię​cza to jej po​czu​ciu

winy.

Mia​ła wy​rzu​ty su​mie​nia, że przez tyle lat sta​ra​ła się izo​lo​wać go od Mol​ly. Nie

na​le​ga​ła na​wet ostat​nio, by go uka​rać za odej​ście z fir​my po​zba​wie​niem udzia​-
łów w ro​dzin​nym fun​du​szu po​wier​ni​czym. Je​dy​nym jej środ​kiem od​dzia​ły​wa​nia
była te​raz ła​god​na per​swa​zja.

Ocie​ka​ją​cy wodą bra​cia też wy​szli już na brzeg i usie​dli na ta​ra​sie. I wte​dy

wła​śnie z głę​bi domu wy​ło​ni​ła się ru​do​wło​sa po​stać z sa​la​ter​ką w rę​kach.

Ju​lian ze​sztyw​niał, po​dob​nie zresz​tą jak Gar​rett.
Rude wło​sy lśni​ły w słoń​cu, roz​wie​wa​ne przez wiatr. Przez mo​ment Ju​lian my​-

ślał, że to Mol​ly. Ser​ce pod​sko​czy​ło mu w pier​si, bi​jąc nie​przy​tom​nie. Po​czuł
ulgę, stwier​dza​jąc, że to Kate.

Uspo​ko​ił się, a Gar​rett wstał, wziął z rąk dziew​czy​ny sa​łat​kę, szep​cząc jej

przy tym coś do ucha.

– Cześć, Ju​lian – uśmiech​nę​ła się Kate. – By​łeś tak za​ję​ty cały po​ra​nek, że nie

mia​łam oka​zji się z tobą przy​wi​tać.

– Ale te​raz już się przy​wi​ta​łaś, więc masz spo​koj​ne su​mie​nie – od​rzekł.
Do​pie​ro po chwi​li zo​rien​to​wał się, że to od​zyw​ka god​na sta​re​go zrzę​dy. No

cóż, jesz​cze musi dziś tro​chę po​wio​sło​wać, by cał​ko​wi​cie po​zbyć się fru​stra​cji.

Już bo​la​ły go wszyst​kie mię​śnie, ale wi​dać krą​ży​ła w nich wciąż ja​kaś reszt​ka

ener​gii. Trze​ba ją do​brze spo​żyt​ko​wać. Zmu​sić się do ta​kie​go wy​sił​ku, by po​tem
kom​plet​nie na nic nie mieć siły.

Służ​ba wnio​sła na stół tace z ka​nap​ka​mi i wino. Ro​dzi​na po​grą​ży​ła się w po​ga​-

węd​ce, a Ju​lian w mil​cze​niu pa​trzył, czy z głę​bi domu nie wy​chy​nie aby dru​gi ru​-
dzie​lec. Za​pro​si​li Kate, więc gdzie, u li​cha, po​dzie​wa się Mol​ly?

Ku​si​ło go, by o to za​py​tać. Gdzie ona jest, jak się mie​wa i cze​mu, do cho​le​ry,

go zdra​dzi​ła? Ni​g​dy do​tąd nie zda​rzy​ło mu się wy​trzy​mać dwu​dzie​stu trzech dni,
czte​rech go​dzin i trzy​dzie​stu dwóch i pół mi​nu​ty bez roz​mo​wy z nią. Te dni i mi​-
nu​ty cią​gnę​ły się nie​mi​ło​sier​nie.

Wy​da​wa​ło mu się, że całe lata mi​nę​ły od ich ostat​nie​go spo​tka​nia. Ob​se​syj​nie

od​li​czał ten czas, naj​bar​dziej za​faj​da​ny w jego ży​ciu.

– Nic nie zjesz? – za​py​ta​ła Kate.
Sie​dzia​ła z boku, a on czuł na so​bie jej uważ​ny wzrok.
Spoj​rzał na sa​ła​tę w sa​la​ter​ce. Za​zwy​czaj, gdy ją spo​ży​wa​li ra​zem, Mol​ly wy​-

ja​da​ła z niej wszyst​kie grzan​ki, on zaś – ro​dzyn​ki.

Po​krę​cił gło​wą. Nie był głod​ny.
Beth i Lan​don sku​ba​li sa​ła​tę, czu​le ści​ska​jąc się za ręce, a Ju​lian czuł, jak​by

w żo​łąd​ku miał gra​nat, któ​ry za​raz wy​buch​nie. Jego naj​star​szy brat ma na​praw​-
dę tro​skli​wą żonę i faj​ne dziec​ko. Ota​czał obo​je czu​ło​ścią i opie​ką. Ro​dzi​na oba​-
wia​ła się, że po tra​gicz​nej śmier​ci pierw​szej żony i dziec​ka Lan​don na do​bre za​-
mknie się w so​bie. Ale Beth po​tra​fi​ła go otwo​rzyć, tak jak otwie​ra się pu​deł​ko
z gwiazd​ko​wym pre​zen​tem.

I w środ​ku zna​la​zła bry​lant.
Za​zwy​czaj Ju​lian lu​bił przy​glą​dać się ich szczę​ściu, ale dziś było to dla nie​go…

trud​ne.

Bo je​dy​na oso​ba, z któ​rą on mógł​by być szczę​śli​wy, była nie​obec​na.
– Kate, jak się mie​wa na​sza dro​ga Mol​ly? – za​py​ta​ła mat​ka. – Ża​łu​ję, że nie

mo​gła przy​je​chać.

Po jaką cho​le​rę mat​ka o tym wspo​mi​na? Ju​lian z za​ci​śnię​ty​mi war​ga​mi wpa​try​-

wał się w pu​stą szklan​kę po le​mo​nia​dzie. Wie​le dał​by za to, by w ma​gicz​ny spo​-
sób wy​peł​ni​ła się ona te​raz wód​ką.

– Ona też ża​ło​wa​ła – od​par​ła Kate. – Ma wy​sta​wę w No​wym Jor​ku, mu​sia​ła po​-

le​cieć na wer​ni​saż.

Ju​lian sta​rał się nie my​śleć, jak okrop​na musi być dla Mol​ly sa​mot​na wy​pra​wa

na otwar​cie pierw​szej w ży​ciu in​dy​wi​du​al​nej wy​sta​wy.

Sie​dzi pew​nie te​raz w sa​mo​lo​cie, ktoś ją za​ga​du​je. W ga​le​rii cze​ka​ją na nią

mi​ło​śni​cy jej twór​czo​ści, ko​lek​cjo​ne​rzy. A ona sa​mot​nie musi świę​to​wać tak klu​-
czo​wy mo​ment w swo​jej ar​ty​stycz​nej ka​rie​rze.

Sta​rał się nie my​śleć, że to on po​wi​nien te​raz być przy niej. Krę​cił się nie​spo​-

koj​nie, po​cie​sza​jąc my​ślą, że Mol​ly ma przy so​bie cho​ciaż Jo​sha Black​sto​ne’a,
swo​je​go wy​staw​cę.

Ten sta​ry zna​jo​my Ju​lia​na był bez​względ​nym okrut​ni​kiem i dia​błem wcie​lo​-

nym, ale przy​naj​mniej uczci​wie i przy​zwo​icie trak​to​wał ar​ty​stów. Szcze​gól​nie
Mol​ly, któ​rą już daw​no wziął pod swo​je opie​kuń​cze skrzy​dła, gdy tyl​ko Ju​lian na​-
kło​nił ją, by przed​sta​wi​ła mu kil​ka swo​ich prac.

Black​sto​ne rzu​cił na nie okiem, oce​nił jako świe​że i od​waż​ne. A po​tem już się

ja​koś po​to​czy​ło.

– Za​wsze bar​dzo po​do​ba​ły mi się jej płót​na, moja dro​ga – mat​ka jak​by mi​mo​-

cho​dem zwró​ci​ła się do Kate. – Są ta​kie ja​sne, sło​necz​ne. Jak ona sama. Na
pew​no zdo​bę​dzie wy​so​ką po​zy​cję na ryn​ku sztu​ki.

Nowy te​mat roz​mo​wy dziw​nie go roz​draż​nił.
– A pa​mię​ta​cie? Jako dziew​czyn​ka zbie​ra​ła ko​lo​ro​we opa​ko​wa​nia, a po​tem

owi​ja​ła nimi dla za​ba​wy pnie drzew? – ode​zwał się Gar​rett to​nem peł​nym po​dzi​-
wu.

– Ach tak, na​zy​wa​ła je cu​kier​ko​wy​mi drze​wa​mi – przy​po​mniał Lan​don, uno​-

sząc kie​li​szek z wi​nem. – Po​dob​no zdję​cie jed​ne​go z nich ma być na tej wy​sta​-
wie. Jako jed​na z jej „wcze​snych prac”.

– A pa​mię​ta​cie tę re​cen​zję? – włą​czy​ła się Beth. – Wiesz, Lan, tę, w któ​rej re​-

cen​zent na​pi​sał, że Mol​ly mo​gła​by na​szki​co​wać co​kol​wiek na pa​pie​ro​wej ser​-
wet​ce, pod​pi​sać swo​im na​zwi​skiem, a po​tem tym ry​sun​kiem za​pła​cić nie tyl​ko za
ko​la​cję, ale ku​pić za nie​go całą tę re​stau​ra​cję. Po​dob​no Pi​cas​so tak kie​dyś zro​-
bił.

Z gło​śnym zgrzy​tem Ju​lian od​su​nął krze​sło i ze​rwał się na rów​ne nogi. Twarz

po​ciem​nia​ła mu od gnie​wu.

Wziął w rękę swo​ją szklan​kę i z miną pod ty​tu​łem „wsadź​cie to so​bie wszyst​ko

gdzieś” de​mon​stra​cyj​nie od​wró​cił się z za​mia​rem opusz​cze​nia ro​dzin​ne​go zgro​-
ma​dze​nia.

– Ju​lian, mój dro​gi – za​wo​ła​ła mat​ka. – Po​wiedz z ła​ski swo​jej służ​bie, że już

mogą przy​nieść cia​sto.

Spoj​rzał na swo​ją pu​stą szklan​kę i z hu​kiem od​sta​wił ją na stół.
– Sama im to po​wiedz – wark​nął.
Roz​bie​ra​jąc się w dro​dze z mo​krych ciu​chów, po​dą​żył w stro​nę po​mo​stu, gdzie

na ław​ce miał przy​go​to​wa​ne świe​że ubra​nie. Sły​szał, jak ro​dzi​na cią​gle gada
o pra​cach Mol​ly, ja​kie to są niby za​dzi​wia​ją​ce, wspa​nia​łe…

A on są​dził za​wsze, że to Mol​ly jest naj​wspa​nial​szym dzie​łem sztu​ki. Spo​sób,

w jaki żyje, od​dy​cha, wy​peł​nia jego ży​cie ko​lo​ra​mi i pa​sją, czy​ni je war​to​ścio​-
wym…

Boże, ile by dał, by za​po​mnieć, co ta ko​bie​ta dla nie​go zna​czy!
Do​tarł do ław​ki, ale jego ubrań na niej nie było.
– Gdzie się do cho​le​ry po​dzia​ły moje rze​czy? – za​wo​łał w stro​nę gru​py na ta​ra​-

sie.

– Prze​pra​szam, to ja scho​wa​łam je do dom​ku go​ścin​ne​go, żeby nie za​mo​kły –

wy​ja​śni​ła prze​stra​szo​na Kate, ła​piąc się za gło​wę.

Prze​wró​cił ocza​mi i za​czął iść ścież​ką w stro​nę nie​co od​da​lo​nej od głów​ne​go

bu​dyn​ku drew​nia​nej chat​ki. Za​trza​snął za sobą jej drzwi i pod​szedł do sza​fy.

I wte​dy ką​tem oka do​strzegł ja​kąś po​stać. Mol​ly. Sta​ła w oknie i wy​glą​da​ła jak

księż​nicz​ka z ba​śni.

Roz​pusz​czo​ne wło​sy, sek​sow​na su​kien​ka z od​kry​ty​mi ra​mio​na​mi, błysz​czą​ce

san​da​ły, wiel​kie kol​czy​ki, bran​so​le​ty i uśmiech od ucha do ucha.

Na ten wi​dok jego cia​ło zbu​dzi​ło się do ży​cia. Dwa​dzie​ścia trzy po​ża​ło​wa​nia

god​ne dni bez​u​stan​nej męki nie zdo​ła​ły go wpro​wa​dzić na do​bre w stan odrę​-
twie​nia. Odrę​twie​nie i Mol​ly – te dwa po​ję​cia wy​klu​cza​ły się na​wza​jem.

Ju​lian po​czuł, jak​by ktoś wci​snął w nim ja​kiś gu​zik wa​run​ku​ją​cy do​pływ ener​-

gii. Po​czuł przy​pływ ad​re​na​li​ny, umysł bły​ska​wicz​nie od​zy​skał przy​tom​ność
i daw​ną bły​sko​tli​wość. Ju​lian był świa​do​my każ​de​go szcze​gó​łu jej wy​glą​du. Por​-
ce​la​no​wa cera, ja​sno​nie​bie​skie oczy, lśnią​ce wło​sy, drob​ne bia​łe ząb​ki, któ​re
nie​gdyś ką​sa​ły go w mi​ło​snej grze.

– A, to ty – stwier​dził ze ści​śnię​tym gar​dłem.
Coś za​zgrzy​ta​ło, a w nie​go jak​by strze​lił pio​run. Uświa​do​mił so​bie bo​wiem na​-

gle, że oto ktoś za​mknął drzwi na klucz. Od ze​wnątrz.

– Ja – po​twier​dzi​ła spo​koj​nie Mol​ly.
I na​gle prze​sta​ło się dla niej li​czyć, że Ju​lian pew​nie w ogó​le nie chciał tu

przyjść, nie chciał być z nią.

Nie​waż​ne, że pa​trzy na nią z wy​rzu​tem, że nie​świa​do​mie przy​jął po​zy​cję

obron​ną, że za​ci​snął war​gi. Moż​li​wość zo​ba​cze​nia go po tylu bo​le​snych dniach
spra​wi​ła, że po​czu​ła ra​dość, że na​resz​cie za​czę​ła nor​mal​nie od​dy​chać.

On tak wspa​nia​le wy​glą​da…
Opa​lo​ne cia​ło po​kry​te kro​pel​ka​mi wody. Sze​ro​ka, atle​tycz​nie zbu​do​wa​na, nie​-

sa​mo​wi​cie sek​sow​na pierś. Szczu​pła ta​lia i bio​dra, któ​rych kształt pod​kre​śla​ła
ob​le​pia​ją​ca je mo​kra tka​ni​na, uwy​dat​nia​ją​ca rów​nież ten – może naj​waż​niej​szy –
szcze​gół jego cia​ła, dzię​ki któ​re​mu nie​daw​no po​łą​czy​li się w jed​no.

Pa​trzy​ła na nie​go za​chwy​co​na. Za​uwa​ży​ła, że uro​sły mu wło​sy. Przy​stoj​ny

grec​ki bo​żek, męż​czy​zna, któ​re​go ko​cha. I któ​ry nie chce mieć z nią nic wspól​-
ne​go…

Czu​ła za​pach drzew, dębu czy ce​dru. Drża​ła z pod​nie​ce​nia, ale tak​że wstrzą​-

sał nią żal.

– Sły​sza​łem, że mia​łaś wy​sta​wę – po​wie​dział obo​jęt​nie.
Mia​ła sza​lo​ną ocho​tę wszyst​ko mu opo​wie​dzieć, bo daw​niej był je​dy​nym czło​-

wie​kiem, któ​ry umiał jej słu​chać. Chcia​ła po​chwa​lić się świet​ny​mi re​cen​zja​mi,
tym, że ucho​dzi w śro​do​wi​sku za fe​no​men ka​rie​ry w tak mło​dym wie​ku. Że
wszy​scy uwa​ża​ją ją za dziec​ko szczę​ścia, któ​re​mu los dał wszyst​ko.

Ale to nie​praw​da.
Nie dał jej tego, cze​go naj​bar​dziej pra​gnę​ła.
– Wczo​raj wró​ci​łam z jej otwar​cia – po​wie​dzia​ła nie​śmia​ło. – Ob​ra​zy się po​do​-

ba​ły, no może z wy​jąt​kiem dwóch ostat​nich. Po​dob​no są do​łu​ją​ce.

– Ty za​wsze ma​lo​wa​łaś same ra​do​sne rze​czy – za​uwa​żył, po czym za​ci​snął

war​gi i ro​zej​rzał się wo​kół z wy​ra​zem nie​sma​ku na twa​rzy.

Pod​szedł do sza​fy i za​czął gwał​tow​nie ścią​gać z wie​sza​ków swo​je ubra​nia.
Prze​bie​rał się, nie zwa​ża​jąc na jej obec​ność. Gdy gwał​tow​nym ru​chem ścią​-

gnął mo​kre spoden​ki, Mol​ly przez chwi​lę wi​dzia​ła jego na​gie po​ślad​ki. Za​ło​żył
ulu​bio​ne spodnie kha​ki i ko​szul​kę polo, któ​rą tym ra​zem za​piął po samą szy​ję.

Po​tem pod​szedł do drzwi i za​czął się mo​co​wać z zam​kiem. Za​klął pod no​sem,

gdy nie uda​ło mu się go sfor​so​wać, i od​wró​cił w jej stro​nę.

– A więc te​raz je​steś po​ry​wa​czem, Molls? – spy​tał zło​śli​wie. – To ja​kaś two​ja

nowa sztucz​ka?

– Fak​tycz​nie, te​raz mam zwy​czaj po​ry​wać, tor​tu​ro​wać i okra​dać klien​tów, któ​-

rzy nie po​zwo​li​li mi do​koń​czyć za​mó​wie​nia – od​po​wie​dzia​ła.

Pod​szedł do okna i za​czął nim szar​pać tak gwał​tow​nie, że szy​by omal nie wy​-

pa​dły z ram. Za​cho​wy​wał się jak wię​zień, któ​ry za wszel​ką cenę chce się wy​do​-
stać na wol​ność. Mol​ly pa​trzy​ła na to zroz​pa​czo​na.

– Po​słu​chaj, to nie był mój po​mysł, ale uwa​żam, że jest ka​pi​tal​ny – po​wie​dzia​ła.
– Z jed​nym za​strze​że​niem – za​uwa​żył z szel​mow​skim uśmie​chem, bez tru​du

otwo​rzył bo​wiem za​mek dru​gie​go okna.

Nie za​uwa​żył, nie​ste​ty, że jest ono za​mknię​te tak​że od ze​wnątrz.
– Ja​sna cho​le​ra!
– Ro​zu​miem, że nie chcesz ze mną roz​ma​wiać – rze​kła ci​cho Mol​ly – ale ja

mam ci coś do po​wie​dze​nia i w tej sy​tu​acji mu​sisz mnie wy​słu​chać. Po co sztur​-
mu​jesz te okna? Chcesz tu wpu​ścić tro​chę świe​że​go po​wie​trza? Te okna za​pro​-
jek​to​wa​ła two​ja mat​ka, żeby unik​nąć wła​mań.

Mol​ly wska​za​ła na so​lid​ne me​ta​lo​we ramy.
– Sko​ro oko​licz​ni pi​ja​cy ich nie sfor​so​wa​li, to​bie też się nie uda.
– Co to za idio​tyzm? Naj​pierw chcą, że​bym się trzy​mał z da​le​ka od cie​bie,

a te​raz za​my​ka​ją ra​zem z tobą?

Krą​żył po po​miesz​cze​niu, po​trzą​sa​jąc gło​wą, jak uwię​zio​ny w klat​ce lew.
Mol​ly mia​ła ocho​tę przy​tu​lić go i uspo​ko​ić, jak ro​bi​ła to wie​le razy przed​tem.
Ale te​raz on uwa​ża ją za zdraj​czy​nię. Nie otwo​rzy się przed nią ni​g​dy wię​cej.
– Two​ja ro​dzi​na uświa​do​mi​ła so​bie, że nas uniesz​czę​śli​wia​li. Chcą na​pra​wić

ten błąd. To zna​czy: uniesz​czę​śli​wia​li mnie – sko​ry​go​wa​ła Mol​ly. – Ju​les, pro​szę
cię, po​patrz na mnie, chcę ci coś po​wie​dzieć. Czy mam znów na​zwać cię J.J., że​-

byś ja​koś za​re​ago​wał?

– Na​wet nie pró​buj mnie pro​wo​ko​wać – ostrzegł, za​trzy​mu​jąc się i za​ci​ska​jąc

dło​nie.

– Bo co? Po​ca​łu​jesz mnie?
– Nie, urzą​dzę ci praw​dzi​we pie​kło. Skoń​czy​łem z ca​ło​wa​niem cię, Mol​ly.
Tej znie​wa​gi nie mo​gła pu​ścić pła​zem.
– A kto mówi, że ja bym tego chcia​ła – za​drwi​ła.
– Kto mówi? Te za​mknię​te drzwi to mó​wią! – od​parł, zgrzy​ta​jąc zę​ba​mi ze zło​-

ści.

Spoj​rza​ła na nie​go groź​nie, ale w głę​bi du​szy była prze​ra​żo​na. Wy​glą​da na to,

że po​nio​sła sro​mot​ną klę​skę. On nie ży​czy so​bie jej obec​no​ści, nie mó​wiąc już
o po​ca​łun​kach. Po​sta​no​wi​ła się jed​nak nie pod​da​wać.

– Ra​czysz mnie wy​słu​chać, J.J.? – krzyk​nę​ła. – Chcę wszyst​ko na​pra​wić.
Utkwił wzrok w su​fi​cie, na prze​mian za​ci​ska​jąc i roz​luź​nia​jąc pię​ści.
– No do​brze – wy​chry​piał po dłuż​szej chwi​li. – Słu​cham cię, do ja​snej cho​le​ry.

Mów.

– Tam​te​go dnia Gar​rett we​zwał mnie do biu​ra. Chciał po​roz​ma​wiać o na​szej

re​la​cji.

– Na​szej? To zna​czy czy​jej? Jego i two​jej? – spy​tał, ści​ska​jąc ramę okien​ną tak

moc​no, że po​bie​la​ły mu pal​ce. Czo​ło oparł o szy​bę.

– Two​jej i mo​jej, Ju​les. To chy​ba ja​sne! Więc ja mu po​wie​dzia​łam…
Od​wró​cił się do niej bły​ska​wicz​nie.
– Po​wie​dzia​łaś mu, że od​cho​dzę z „Da​ily”, umoż​li​wi​łaś mo​jej ro​dzi​nie uni​ce​-

stwie​nie pla​nów, któ​re snu​łem od lat. Co mu jesz​cze po​wie​dzia​łaś? Sprze​da​łaś
mnie, żeby mu się przy​po​do​bać, praw​da?

– Wie​rzysz w to? Na​praw​dę? – za​py​ta​ła.
W jej gło​sie brzmia​ło prze​ra​że​nie, ale mia​ła to gdzieś. Ból prze​sła​niał wszyst​-

ko.

Ju​lian rzu​cił jej su​ro​we i zim​ne spoj​rze​nie, któ​re jed​nak obu​dzi​ło w niej iskier​-

kę na​dziei.

– Po​słu​chaj, Ju​les, mnie jest bar​dzo przy​kro – po​wie​dzia​ła ła​mią​cym się gło​-

sem, wy​cią​ga​jąc ręce w bła​gal​nym ge​ście. – Nie zro​bi​łam tego ce​lo​wo. By​łam
wście​kła na nich, bo zno​wu ostrze​ga​li mnie przed tobą. Stra​ci​łam gło​wę. Pro​-
szę, bła​gam, po​móż mi. Tak cię ko​cham. Nie znio​sę tego dłu​żej.

– To była po​uf​na in​for​ma​cja, nie po​win​naś była dzie​lić się nią z ni​kim. A już

szcze​gól​nie z nimi, Moo. – Ju​lian po​trzą​sał gło​wą, prze​cze​su​jąc pal​ca​mi wło​sy. –
Po​słu​chaj, te​raz nie mogę o tym z tobą roz​ma​wiać. Je​stem za bar​dzo wku​rzo​ny,
że ty…

Mol​ly zro​bi​ła krok w jego stro​nę i na​gle się za​trzy​ma​ła. Ser​ce jej sta​nę​ło.
Ju​lian wes​tchnął i cof​nął się o kil​ka kro​ków, z któ​rych każ​dy wy​da​wał się dy​-

stan​sem nie do od​ro​bie​nia. W koń​cu usiadł na pa​ra​pe​cie, a Mol​ly – sa​mot​na
i zra​nio​na – opa​dła na ka​na​pę w kwiat​ki.

Ude​rzy​ło ją, że nie od​po​wie​dział na jej mi​ło​sne wy​zna​nie. Nie za​le​ży mu już na

niej?

Przy​po​mnia​ły się jej jego słyn​ne mi​ło​sne pod​bo​je, dziew​czy​ny ko​lek​cjo​no​wa​ne

na pęcz​ki. Cie​ka​we, czy i te​raz, gdy ona po​świę​ci​ła się pra​cy i stwo​rzy​ła swo​je
naj​bar​dziej prze​ra​ża​ją​ce dzie​ła, ktoś go po​cie​sza?

Uwiedź go, pod​po​wia​dał jej we​wnętrz​ny głos. Może ci wy​ba​czy.
Sama zaś oce​ni​ła ten po​mysł jako tan​det​ny. Nie w jej sty​lu. Poza tym on nie

daje naj​mniej​szych sy​gna​łów, że ona go po​cią​ga. Ni​g​dy nie łą​czył ich czy​sty seks.
Za​wsze jesz​cze była przy​jaźń, wspól​na za​ba​wa, za​ufa​nie…

Za​ufa​nie.
Daw​no temu Mol​ly nie​chcą​cy stłu​kła jed​ną z ulu​bio​nych krysz​ta​ło​wych fi​gu​rek

Ele​anor Gage. Ju​lian po​ma​gał jej wów​czas skle​ić bi​be​lo​cik, któ​ry jed​nak cią​gle
nie od​zy​ski​wał daw​ne​go kształ​tu.

Mol​ly po​my​śla​ła te​raz, że wła​śnie zdru​zgo​ta​ła za​ufa​nie Ju​lia​na jak owe​go nie​-

szczę​sne​go szkla​ne​go del​fi​na, czy co to tam było. Tam​tą fi​gur​kę w koń​cu wy​rzu​-
co​no do śmie​ci. Aż strach po​my​śleć…

Za​czę​ła się za​sta​na​wiać nad swo​im ży​ciem. Za​wsze uwa​ża​ła się za oso​bę sil​-

ną, nie stro​nią​cą od ry​zy​ka, ale te​raz źró​dło, z któ​re​go czer​pa​ła siłę, wy​ga​sło.
A ona czu​ła się bez​rad​na i za​gu​bio​na.

Słoń​ce chy​li​ło się ku za​cho​do​wi, wy​peł​nia​jąc po​kój zło​ta​wym ku​rzem. Mol​ly

za​sta​na​wia​ła się, czy ja​kaś ko​bie​ta gła​ska​ła wczo​raj Ju​lia​na po tej jego ja​snej
czu​pry​nie. Czy ja​kaś ko​bie​ta o dłu​gich no​gach mo​del​ki i wspa​nia​łym biu​ście czu​-
ła na so​bie do​tyk jego prze​pięk​nych rąk? Czy wzdy​cha​ła, gdy ją ca​ło​wał? Ach, te
jego po​ca​łun​ki…

– Sy​piasz te​raz z kimś? – wy​rzu​ci​ła z sie​bie.
Nie mo​gła się po​wstrzy​mać. Za​zdrość ją roz​sa​dza​ła.
– Ja​koś nie mam ocho​ty na seks, od​kąd… – Spoj​rzał na nią, zły na sie​bie na to

nie​spo​dzie​wa​ne wy​nu​rze​nie. – Nie – wark​nął w koń​cu w od​po​wie​dzi.

Z ulgą opar​ła się o tył ka​na​py.
– A ty? – za​py​tał.
– Ja​sne, że nie! – za​wo​ła​ła obu​rzo​na.
Pa​trzył na nią spod przy​mru​żo​nych po​wiek. Obo​je uspo​ko​ili się i w po​ko​ju za​-

pa​dła taka ci​sza, że moż​na by usły​szeć spa​da​ją​cy na pod​ło​gę pa​pie​rek.

Nie mo​gąc wy​trzy​mać ma​gne​tycz​ne​go spoj​rze​nia Ju​lia​na, za​czę​ła się bacz​nie

przy​glą​dać swo​im sto​pom. Boże, jak strasz​nie jej bra​ko​wa​ło tych oczu w ko​lo​-
rze dę​bo​wych li​ści!

– Po​sta​no​wi​li nas tu za​mknąć na noc, czy jak? – spy​tał, roz​glą​da​jąc się po przy​-

tul​nym wnę​trzu drew​nia​ne​go dom​ku, jak​by wciąż szu​kał moż​li​wo​ści ewa​ku​acji.

Mol​ly od​nio​sła wra​że​nie, że jest mu po​trzeb​na jak dziu​ra w mo​ście.
– Zda​je się, że w lo​dów​ce jest tro​chę je​dze​nia i pi​cia – szep​nę​ła przy​gnę​bio​na.

– No i bu​tel​ka szam​pa​na.

Po co, u li​cha, o tym wspo​mnia​ła? Nie wy​glą​da na to, by mie​li co opi​jać.
Nie do​ce​nia​ła god​no​ści i am​bi​cji Ju​lia​na. Po​dob​nie zresz​tą jak swo​jej wła​snej.

Te​raz za wszel​ką cenę chcia​ła​by za​po​mnieć, że przed chwi​lą o coś go pro​si​ła.

Naj​chęt​niej zwi​nę​ła​by się w kłę​bek z po​dusz​ką pod gło​wą, za​snę​ła i ni​g​dy się nie
obu​dzi​ła.

Oczy za​szły jej mgłą. Spoj​rza​ła na Ju​lia​na, ale on wciąż wy​glą​dał przez okno.

Nie​przy​stęp​ny, zim​ny jak głaz. Umie​ra​ła z chę​ci, by ją oto​czył ra​mio​na​mi, ale
mu​sia​ła się za​do​wo​lić przy​tu​le​niem po​dusz​ki z wy​ha​fto​wa​ną mą​dro​ścią typu
„Dom jest tam, gdzie two​je sny”.

Za​ci​snę​ła po​wie​ki i usi​ło​wa​ła so​bie wy​obra​zić, że Ju​lia​na tu nie ma. Nie było

to ta​kie zno​wu trud​ne. Ni​g​dy nie czu​ła się tak sa​mot​na…

Z roz​my​ślań wy​rwał ją jego głos. Ci​chy i z lek​ka ochry​pły. Za​brzmiał nie​mal

jak piesz​czo​ta.

– Pa​mię​tasz, jak ob​la​łaś dru​gie po​dej​ście do pra​wa jaz​dy, Mol​ly?
Po​ki​wa​ła gło​wą, nie mo​gąc wy​do​być gło​su.
– A pa​mię​tasz, jak po​ży​czy​łaś sa​mo​chód Lan​do​na, żeby tro​chę po​ćwi​czyć

i roz​bi​łaś go?

Ski​nę​ła gło​wą jesz​cze szyb​ciej, bo gar​dło mia​ła jesz​cze bar​dziej ści​śnię​te.
– Wy​cią​gnę​łaś mnie z fi​na​łów ko​szy​ków​ki, a ja na​pra​wi​łem tę ga​blo​tę. Zro​bi​-

łem to tak, że nikt się nie zo​rien​to​wał. Za​osz​czę​dzi​łem ci se​rii ka​zań mo​jej mat​-
ki i bra​ta. Ja ni​g​dy cię nie wy​da​łem. Ni​g​dy.

Za​mknę​ła oczy i mo​dli​ła się, by Ju​lian nie do​strzegł łez na jej rzę​sach. Zresz​tą

pły​nę​ły też już po po​licz​kach, mo​czy​ły po​dusz​kę.

– Prze​pra​szam – rzu​ci​ła przez zęby i otwo​rzy​ła oczy. – Ty za​wsze by​łeś bo​ha​-

te​rem. A ja oka​za​łam się czar​nym cha​rak​te​rem.

Za​śmiał się iro​nicz​nie. Za​milkł. Trwał w bez​ru​chu, opar​ty o fu​try​nę, pa​trząc

w dal. Pew​nie ma​rzył, by zna​leźć się jak naj​da​lej stąd. Jak naj​da​lej od niej.

– Czy gdy​by​śmy się nie prze​spa​li, na​dal był​byś moim naj​lep​szym przy​ja​cie​lem?

Roz​ma​wiał​byś te​raz ze mną? – za​py​ta​ła.

– Te​raz kum​pluj się z Gar​ret​tem – od​parł ci​cho, cią​gle pa​trząc za okno.
No nie, na to nie za​słu​ży​ła. Gniew, któ​ry wzbie​rał w niej od ja​kie​goś cza​su, na​-

resz​cie zna​lazł uj​ście. Sko​czy​ła na rów​ne nogi, trzę​sąc się ze zło​ści.

– Wiesz co, Ju​les? Idź do dia​bła. Przy​cze​pi​łeś się do je​dy​ne​go po​waż​ne​go błę​-

du w moim ży​ciu. Two​ja spra​wa, wol​no ci. Ale przy​po​mnij so​bie, że ja za​wsze
mu​rem sta​łam za tobą. Mia​łeś we mnie coś w ro​dza​ju pry​wat​nej che​er​li​der​ki.
Gdy​byś miał fan​klub, by​ła​bym jego pre​ze​ską. Ży​łam w prze​ko​na​niu, że nie ma
na świe​cie dru​gie​go czło​wie​ka tak wspa​nia​łe​go, nie​sa​mo​wi​te​go i wy​jąt​ko​we​go
jak ty. Ale je​śli wie​rzysz, że by​ła​bym w sta​nie świa​do​mie cię skrzyw​dzić, to zna​-
czy, że je​steś idio​tą. I nie za​słu​gu​jesz na moją przy​jaźń. A tym bar​dziej na mi​-
łość!

Była zbyt obo​la​ła i zbyt zmę​czo​na, by o co​kol​wiek pro​sić. Za​wsze my​śla​ła, że

jej zwią​zek z Ju​lia​nem wszyst​ko wy​trzy​ma. Że obo​je są po​tęż​ni i nie​zwy​cię​że​ni.

A oto te​raz sie​dzą tu​taj jak dwo​je ob​cych so​bie lu​dzi, pra​wie wro​gów. Tak jak​-

by ni​g​dy nic dla sie​bie nie zna​czy​li.

Nie od​po​wie​dział jej. Cią​gle, mak​sy​mal​nie spię​ty, pa​trzył w okno. Wi​dzia​ła

jego pro​fil.

Wes​tchnę​ła i opa​dła na ka​na​pę. Była zmę​czo​na dwu​dzie​sto​trzy​dnio​wą po​nie​-

wier​ką, se​rią bez​sen​nych nocy. Ma​rzy​ła o mi​ło​ści, zna​la​zła ją, a po​tem utra​ci​ła
wszyst​ko, co w jej ży​ciu było naj​cen​niej​sze. I to w cią​gu za​le​d​wie kil​ku ty​go​dni.

Od​wró​ci​ła się na dru​gi bok. I jesz​cze raz, i jesz​cze. Aż w koń​cu przy​szedł sen.
W nocy kil​ka razy otwie​ra​ła oczy. Ju​lian wciąż nie​ru​cho​mo sie​dział w oknie.

Chy​ba w ciem​no​ściach pa​trzył na nią.

– Po​wi​nie​neś się tro​chę prze​spać, Ju​les – po​wie​dzia​ła mu za któ​rymś ra​zem,

już o brza​sku. – Ju​tro też bę​dziesz mógł mnie nie​na​wi​dzić.

Pod​szedł do niej i okrył ją ko​cem.
– Lu​dzie cho​rzy na bez​sen​ność nie śpią, Molls – po​wie​dział.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

O siód​mej rano usły​szał, że ktoś mo​cu​je się z za​suw​ką. Za​czął się skra​dać

w stro​nę drzwi, przy​go​to​wa​ny do spo​tka​nia z co naj​mniej po​two​rem.

Całą noc zma​gał się z dia​bel​ską al​ter​na​ty​wą: wziąć Mol​ly w ra​mio​na czy też

wy​bić pię​ścią któ​rąś cho​ler​ną szy​bę. Nie zro​bił jed​nak ani jed​ne​go, ani dru​gie​-
go. Nie chciał dać swej ro​dzi​nie sa​tys​fak​cji.

Nie zro​bi nic, cze​go oni by się po nim spo​dzie​wa​li.
Co so​bie my​śle​li? Że on i Mol​ly będą coś świę​to​wać? Je​dy​nej oka​zji do świę​to​-

wa​nia do​star​czył​by Ju​lia​no​wi po​tęż​ny cios wy​mie​rzo​ny w szczę​kę bra​ta.

I wła​śnie tego do​ko​nał, gdy za​suw​ka ustą​pi​ła, a za drzwia​mi uka​zał się Gar​-

rett. Cios był tak sil​ny, że bra​ci​szek wy​lą​do​wał na zie​mi z głu​chym ło​sko​tem.

Na wi​dok śred​nie​go Gage’a le​żą​ce​go na pod​ło​dze Mol​ly ze​sko​czy​ła z ka​na​py.
– Od daw​na swę​dzia​ła cię ręka, co? – krzyk​nę​ła. – Cią​gle o tym ga​da​łeś.
Zmie​sza​ny Ju​lian roz​pro​sto​wy​wał pal​ce. Bo​la​ło. Gar​rett miał twar​dą gło​wę.
– Zga​dza się – przy​znał, po czym spoj​rzał na roz​cią​gnię​te​go u jego stóp bra​ta

i trą​cił go bu​tem. – Do​brze ci tak, su​kin​sy​nu.

– Mamy wspól​ną mat​kę, kre​ty​nie – od​ciął się Gar​rett, sia​da​jąc i wy​cie​ra​jąc za​-

krwa​wio​ne usta rę​ka​wem ko​szul​ki.

– Jadę do domu – oznaj​mi​ła Mol​ly, kie​ru​jąc się w stro​nę ta​ra​su.
Tam wy​ję​ła z to​reb​ki Kate ja​kieś klu​cze, a po chwi​li sa​mo​chód do​staw​czy fir​-

my ca​te​rin​go​wej opu​ścił te​ren po​sia​dło​ści.

Ju​lian chciał ją do​go​nić, chciał wyć, kłó​cić się z nią. Po​ziom ad​re​na​li​ny w jego

krwi prze​kro​czył wszel​kie me​dycz​ne nor​my.

Gar​rett usi​ło​wał wstać, ale Ju​lian przy​gwoź​dził jego ple​cy ko​la​nem.
– Nie waż się wię​cej wtrą​cać do mo​je​go ży​cia. Ono nie na​le​ży do cie​bie ani do

mat​ki. Do ni​ko​go, poza mną. I gdy​by​śmy chcie​li się z Mol​ly zejść, zro​bi​li​by​śmy
to bez two​jej idio​tycz​nej po​mo​cy.

– Ona cię ko​cha, Ju​les. Praw​dzi​wy z cie​bie du​pek – jęk​nął Gar​rett, roz​cie​ra​jąc

szczę​kę.

– Rzuć to na pierw​szą stro​nę ju​trzej​sze​go wy​da​nia ga​ze​ty, bra​cisz​ku. Może ją

na​wet ku​pię.

Ju​lian po​śpie​szył do drzwi i, nie od​wra​ca​jąc się, po​ka​zał Gar​ret​to​wi środ​ko​wy

pa​lec.

– Co? Chcesz mnie spro​wo​ko​wać? – Star​szy brat za​czął pod​wi​jać rę​ka​wy, gło​-

śno zgrzy​ta​jąc zę​ba​mi.

– Zejdź mi z dro​gi – ostrzegł Ju​lian.
– Mol​ly cię nie zdra​dzi​ła, ty im​be​cy​lu! Coś jej się wy​rwa​ło w zło​ści. Chcia​ła cię

bro​nić, nie ro​zu​miesz?

Ju​lian nie słu​chał. Był nie​spo​koj​ny, nie​roz​waż​ny, złość w nim ki​pia​ła.
Całą noc. Całą noc, cen​ty​metr po cen​ty​me​trze, oglą​dał jej kre​mo​wą skó​rę,

lśnią​ce wło​sy, roz​chy​lo​ne usta. Całą noc trwa​ła tor​tu​ra ha​mo​wa​ne​go po​żą​da​nia.

– Wiesz, że ta dziew​czy​na ko​cha cię nad ży​cie, praw​da? A może nie wiesz? –

mę​czył go Gar​rett.

Ju​lian pa​trzył na bra​ta. Dał​by wszyst​ko, żeby to była praw​da. Chciał być pew​-

ny, że ona ni​g​dy nie wy​bie​rze in​ne​go.

– A ty ko​chasz ją tak bar​dzo, że dla niej ola​łeś ro​dzi​nę – cią​gnął Gar​rett.
– Bo ona jest moja – wy​pa​lił nie​spo​dzie​wa​nie Ju​lian. – Za​wsze była i za​wsze

bę​dzie. Dała mi tego cho​ler​ne​go li​za​ka, a ja go wzią​łem. Od tam​tej chwi​li jest
moja, Gar​rett. Moja.

– Okej, to co tu jesz​cze ro​bisz?
Ju​lian po​tarł so​bie skro​nie. W uszach brzmia​ły mu jej sło​wa: „Pro​szę, bła​gam,

po​móż mi. Tak cię ko​cham. Nie znio​sę tego wszyst​kie​go dłu​żej”.

Gdy​by tyl​ko mógł zy​skać pew​ność, że Mol​ly ko​cha wła​śnie jego…
A nie jego bra​ta.
– Po​zwo​lisz jej odejść? – na​ci​skał Gar​rett. – Są​dzisz, że taka przy​zwo​ita

dziew​czy​na by​ła​by z tobą bez mi​ło​ści?

Ju​lian spoj​rzał w kie​run​ku dro​gi, któ​rą od​je​cha​ła Mol​ly.
– Sęk w tym, że ona ze mną nie była.
– O czym ty mó​wisz?
– O Mol​ly. My tyl​ko tak uda​wa​li​śmy. Ona chcia​ła… cie​bie.
Le​d​wie to po​wie​dział, żo​łą​dek ści​snął mu się z bólu.
– Aaa… więc o to cho​dzi! – Gar​rett ro​ze​śmiał się gło​śno, co u nie​go było rzad​-

kie. – Nie​ee, Ju​les, Mol​ly mnie nie chce. Umiem się zo​rien​to​wać, kie​dy la​ska na
mnie leci.

Spoj​rzał w kie​run​ku Kate, któ​ra roz​ma​wia​ła z jego mat​ką koło molo. Jego oczy

za​pło​nę​ły. Drgnął, gdy uświa​do​mił so​bie, że jest ob​ser​wo​wa​ny.

– Mol​ly ko​cha cię od za​wsze, ty pa​lan​cie – cią​gnął. – Już jako dziew​czyn​ka mó​-

wi​ła, że za cie​bie wyj​dzie. Chcia​ła cię wziąć na bal ma​tu​ral​ny, jako part​ne​ra.
Kate wy​per​swa​do​wa​ła jej to, prze​ko​ny​wa​ła, że po​win​na trak​to​wać cię jak bra​ta.
Mol​ly pła​ka​ła po ką​tach. Nie po​szła na bal. Raz się na​wet spa​ko​wa​ła i chcia​ła
wy​je​chać! Wy​obra​żasz so​bie? I jesz​cze mat​ka w tym wszyst​kim…

Ju​lian za​sę​pił się. On, by za​po​mnieć o Mol​ly, ro​man​so​wał z dzie​siąt​ka​mi dziew​-

czyn. Ona wy​bra​ła od​mien​ną tak​ty​kę – nie chcia​ła na​wet spoj​rzeć na in​ne​go
chło​pa​ka. Aż do po​ca​łun​ku na ma​ska​ra​dzie, któ​ry obu​dził w niej ko​bie​tę.

Boże, gdy​by o tym wszyst​kim wie​dział wcze​śniej!
Krwa​wi​ło mu ser​ce. Pa​trzył na bra​ta.
– Dla​cze​go wy wszy​scy, głup​cy, nie za​uwa​ży​li​ście, że ja ją też ko​cham?
– No do​bra, to po​na​wiam py​ta​nie: co ty tu jesz​cze ro​bisz?
– Udzie​lasz mi mą​drych rad, a sam z nich nie ko​rzy​stasz – stwier​dził Ju​lian, za​-

uwa​żyw​szy, że Gar​rett znów gapi się na sto​ją​cą przy po​mo​ście Kate. – Prze​cież
nie je​stem śle​py. Dla​cze​go nic z tym nie zro​bisz?

– Róż​ni​ca mię​dzy nami po​le​ga na tym, że ty za​wsze za​słu​gi​wa​łeś na Mol​ly, a ja

ni​g​dy nie będę za​słu​gi​wał na Kate.

Ju​lian czuł się cho​ry z tę​sk​no​ty. Przy​po​mi​nał so​bie Mol​ly z ostat​niej nocy: jak

bez​bron​nie wy​glą​da​ła we śnie, jak drża​ła, jak przy​krył ją ko​cem. A mógł wła​-
snym cia​łem.

„Gdy​byś miał fan​klub, by​ła​bym jego pre​ze​ską”.
Tak cu​dow​nie na nie​go pa​trzy​ła, a on za​cho​wał się jak idio​ta. Na​wet jej nie

wy​słu​chał. Po​zwo​lił za​zdro​ści nad sobą za​pa​no​wać.

Na myśl, że mógł​by ją utra​cić na za​wsze, ser​ce za​czę​ło sza​lo​ny wy​ścig. Nie,

ni​g​dy. Mol​ly oka​za​ła się mą​drzej​sza od nie​go. Ona nie przy​cze​pi​ła​by się do jego
jed​ne​go błę​du. Jest po​nad to.

Musi spo​wo​do​wać, by wró​ci​ła. I to już na całe ży​cie. Mała Moo, jego Mo-Po,

Mo​pey, Molls, Pi​cas​so. Jego Mol​ly. Je​dy​na ko​bie​ta, któ​rej pra​gnie.

Na​wet je​śli ma skó​rę po​ma​za​ną far​bą, za krót​kie spód​nicz​ki z fal​ban​ka​mi

i ten swój bez​po​śred​ni spo​sób by​cia, przy​spa​rza​ją​cy tylu kło​po​tów.

Nie wy​da​ła go Gar​ret​to​wi spe​cjal​nie. Po pro​stu jest zbyt pro​sto​li​nij​na. A on –

ze swo​ją głu​pią dumą, zło​ścią i za​zdro​ścią – spo​wo​do​wał, że ode​szła.

– Masz ra​cję – od​po​wie​dział bra​tu z prze​ko​na​niem. – Za​słu​gu​ję na Mol​ly. Przy​-

naj​mniej za​słu​gi​wa​łem.

Ru​szył żwi​ro​wą ścież​ką. Naj​chęt​niej po​biegł​by za nią, ale aston mar​tin bę​dzie

chy​ba jed​nak szyb​szy.

– A ja przy​ło​żę so​bie wo​re​czek z lo​dem – za​wo​łał za nim szy​der​czo Gar​rett,

do​ty​ka​jąc obo​la​łej szczę​ki.

– Mam lep​szy po​mysł. Po​proś o to Kate – od​krzyk​nął Ju​lian.
Po​biegł do sa​mo​cho​du. Jak tyl​ko uj​rzy Mol​ly, ze​rwie z niej ubra​nie. A po​tem

bę​dzie ją ką​sał, pod​szczy​py​wał, li​zał. Aż ona za​cznie go bła​gać, by prze​stał. I on
prze​sta​nie. Ale tyl​ko po to, by po chwi​li za​cząć od nowa.

Nie czuł już bólu. Każ​da ko​mór​ka jego mó​zgu była po​chło​nię​ta tyl​ko jed​nym:

jed​nym sło​wem, jed​ną my​ślą, jed​nym imie​niem.

Za​je​chał przed jej dom, wy​jął ze schow​ka klucz, otwo​rzył drzwi i gło​śno za​-

trza​snął je za sobą.

Po chwi​li uj​rzał Mol​ly. Le​ża​ła na łóż​ku twa​rzą do dołu. Jak​by pła​ka​ła albo była

bar​dzo zmę​czo​na. Gdy wszedł, usia​dła.

Zero kol​czy​ków, bran​so​let. Zero uśmie​chu. Oczy jak szty​le​ty. To jed​nak go nie

po​wstrzy​my​wa​ło. Ko​chał ją i pra​gnął. Musi od​wró​cić złą pas​sę.

Za​czął zbli​żać się do niej jak tam​tej nocy na balu ma​sko​wym. Z de​ter​mi​na​cją,

jaką tyl​ko męż​czy​zna może się wy​ka​zać, gdy opę​ta go mi​łość, po​żą​da​nie, ko​bie​-
ta. Jego ko​bie​ta.

– Idź się kłó​cić z bra​tem – po​wie​dzia​ła po​ryw​czo.
– Wolę kłó​cić się z tobą, Moo.
– Ale ja nie wolę. Już ni​g​dy nie będę się z tobą kłó​cić.
Uśmiech​nął się roz​bra​ja​ją​co i pod​niósł ręce do góry, jak​by trzy​ma​ła go na

musz​ce.

– Je​stem za. Po​gódź​my się. Co ty na to?
Otwo​rzy​ła usta, ale za​raz za​mknę​ła je z po​wro​tem. Ju​lian po​sta​no​wił wy​ko​rzy​-

stać ten mo​ment za​wa​ha​nia.

– Prze​pra​szam cię, ko​cha​nie – po​wie​dział, zbli​ża​jąc się do niej.
Po​trzą​snę​ła gło​wą.
– To nie wy​star​czy. Po​wi​nie​neś przy​nieść mi bu​kiet. A przed do​mem ma stać

cię​ża​rów​ka peł​na kwia​tów.

– Ale ty je​steś za​chłan​na, Moo! Do​bra, ku​pię ci całą kwia​ciar​nię, jak tyl​ko

będę miał wol​ne ręce.

Wa​ha​ła się przez chwi​lę, po czym ką​ci​ki jej ust le​d​wo za​uwa​żal​nie się pod​nio​-

sły.

– Prze​cież nie masz za​ję​tych rąk.
– Licz do trzech – po​wie​dział, pa​trząc w jej bla​do​nie​bie​skie oczy.
– Je​den – wy​szep​ta​ła.
Omal nie padł na ko​la​na z wdzięcz​no​ści. Z tru​dem do​bie​ra​jąc sło​wa, prze​pro​-

sił jesz​cze raz za swo​ją za​zdrość i brak roz​sąd​ku. Tłu​ma​czył się, że nie mógł
znieść na​wet my​śli o jej nie​wier​no​ści.

– Ju​les, prze​cież ja nie ca​ło​wa​łam jego, tyl​ko cie​bie. Od razu czu​łam, że mam

do czy​nie​nia z brat​nią du​szą.

– Chcę z tobą spę​dzić resz​tę ży​cia, Mol​ly. Chcę za​wsze być dla cie​bie tym

pierw​szym i naj​waż​niej​szym. Bo ty je​steś moja.

– Dwa, trzy! – wy​rzu​ci​ła z sie​bie jed​nym tchem. – Ko​cham cię – mruk​nę​ła, rzu​-

ca​jąc mu się w ra​mio​na.

Przy​ci​snął war​gi do jej ust. Wes​tchnę​ła i za​nu​rzy​ła pal​ce w jego wło​sach. Po​-

czuł, jak jej pa​znok​cie wcze​pia​ją się w jego po​ty​li​cę. Chwy​cił ją za po​ślad​ki,
a usta​mi sma​ko​wał aro​mat mię​ty i ja​błek.

– Tak mi cię bra​ko​wa​ło – mru​czał.
– A ja mia​łam ocho​tę za​bić cię za ten głu​pi upór.
– Ciii. Te​raz masz być dla mnie miła, bo ina​czej… Po​wiedz mi, pro​szę, że nie

pła​ka​łaś prze​ze mnie – szep​tał mię​dzy po​ca​łun​ka​mi.

– Ja​kieś je​de​na​ście razy – od​par​ła.
– Te​raz na​le​ży ci się re​kom​pen​sa​ta. Za każ​dy raz go​dzi​na tego – po​wie​dział,

piesz​cząc jej pier​si.

– Nie, to było ra​czej trzy​dzie​ści pięć razy – sko​ry​go​wa​ła Mol​ly.
– Bie​dac​two. Za​raz, za​raz. Po​zwól, że po​li​czę do​kład​nie. Ile razy?
– Set​ki razy – za​mknę​ła spra​wę, opla​ta​jąc no​ga​mi jego bio​dra.
– No to spo​ro mam ro​bo​ty.
Mol​ly za​drża​ła. Jej pier​si na​brzmia​ły, jak​by mia​ły pęk​nąć. Cze​ka​ła na nie​go,

mo​dli​ła się o tę chwi​lę. Chcia​ła, by do niej wró​cił. Jej je​dy​ny męż​czy​zna.

Fakt, cza​sa​mi bywa trud​ny, ale to jej chło​pak. Ju​lian John Gage. Obłęd​ny fa​cet.
Te​raz jest tu, w jej ra​mio​nach. I już nie odej​dzie.
Ścią​gnę​ła mu ko​szu​lę przez gło​wę, a on zdjął jej ko​ron​ko​we maj​tecz​ki.

– Bę​dziesz się ze mną ko​chać? – wy​mam​ro​tał.
Wdarł się w nią, a ona krzyk​nę​ła gło​śno. Z ra​do​ści, z roz​ko​szy.
– Ju​les, ko​chaj mnie. Po​wiedz, że mnie ko​chasz.
– Jak wa​riat. Ni​g​dy nie miej co do tego wąt​pli​wo​ści. Ko​cham cię. Czczę, uwiel​-

biam. Cie​bie i tyl​ko cie​bie, Mol​ly – szep​tał, trzy​ma​jąc w dło​niach jej twarz i pa​-
trząc w oczy.

Te sło​wa za​pro​wa​dzi​ły ją na skraj prze​pa​ści. Ru​nę​li w nią ra​zem z siłą hu​ra​ga​-

nu. A gdy bu​rza usta​ła, ca​ło​wa​li się dłu​go i nie​śpiesz​nie.

– Za​wsze, jak mnie ca​łu​jesz, przy​po​mi​na mi się ten pierw​szy raz – wes​tchnę​ła,

wspo​mi​na​jąc ma​ska​ra​dę. – Po​win​nam była po​znać, że ca​łu​je mnie play​boy.

– Mu​sisz się do tego przy​zwy​cza​ić, Mo​pey. Play​boy za​ko​cha​ny w żo​nie to ewe​-

ne​ment w ska​li świa​to​wej.

Na dźwięk sło​wa „żona” ser​ce jej za​mar​ło.
– Co to ma zna​czyć?
Uśmiech​nął się po swo​je​mu, jak głod​ny wilk, po czym wsu​nął jej na pa​lec pier​-

ścień.

Ten, któ​ry zna​ła z ma​ska​ra​dy.
– Praw​dzi​wy do​sta​niesz ju​tro. A ten ma świad​czyć o mo​ich uczci​wych za​mia​-

rach.

– Nie wąt​pię. – Ro​ze​śmia​ła się, pa​trząc na ich na​gie cia​ła. Do​pie​ro po chwi​li

do​tar​ło do niej, że dzie​je się coś waż​ne​go.

– Chcę, że​byś zo​sta​ła moją żoną – wy​szep​tał, pa​trząc jej w oczy. – Wyj​dziesz

za mnie?

– Jak so​bie ży​czysz – od​po​wie​dzia​ła po pro​stu. Bo w jego spoj​rze​niu do​strze​-

gła praw​dzi​wą mi​łość.

Ty​tuł ory​gi​na​łu: Wrong Man, Ri​ght Kiss
Pierw​sze wy​da​nie: Har​le​qu​in De​si​re, 2013
Re​dak​tor se​rii: Ewa Go​dyc​ka
Ko​rek​ta: Ur​szu​la Go​łę​biew​ska

© 2013 by Red Gar​nier
© for the Po​lish edi​tion by Har​per​Col​lins Pol​ska sp. z o.o., War​sza​wa 2015, 2017

Wy​da​nie ni​niej​sze zo​sta​ło opu​bli​ko​wa​ne na li​cen​cji Har​le​qu​in Bo​oks S.A.
Wszyst​kie pra​wa za​strze​żo​ne, łącz​nie z pra​wem re​pro​duk​cji czę​ści lub ca​ło​ści dzie​ła w ja​kiej​kol​wiek
for​mie.
Wszyst​kie po​sta​cie w tej książ​ce są fik​cyj​ne.
Ja​kie​kol​wiek po​do​bień​stwo do osób rze​czy​wi​stych – ży​wych i umar​łych – jest cał​ko​wi​cie przy​pad​ko​we.

Har​le​qu​in i Har​le​qu​in Go​rą​cy Ro​mans są za​strze​żo​ny​mi zna​ka​mi na​le​żą​cy​mi do Har​le​qu​in En​ter​pri​-
ses Li​mi​ted i zo​sta​ły uży​te na jego li​cen​cji.
Har​per​Col​lins Pol​ska jest za​strze​żo​nym zna​kiem na​le​żą​cym do Har​per​Col​lins Pu​bli​shers, LLC. Na​zwa
i znak nie mogą być wy​ko​rzy​sta​ne bez zgo​dy wła​ści​cie​la.
Ilu​stra​cja na okład​ce wy​ko​rzy​sta​na za zgo​dą Har​le​qu​in Bo​oks S.A.
Wszyst​kie pra​wa za​strze​żo​ne.

Har​per​Col​lins Pol​ska sp. z o.o.
02-516 War​sza​wa, ul. Sta​ro​ściń​ska 1B, lo​kal 24-25

www.har​le​qu​in.pl

ISBN: 978-83-276-2885-5

Kon​wer​sja do for​ma​tu MOBI:
Le​gi​mi Sp. z o.o.

Spis treści

Strona tytułowa
Rozdział pierwszy
Rozdział drugi
Rozdział trzeci
Rozdział czwarty
Rozdział piąty
Rozdział szósty
Rozdział siódmy
Rozdział ósmy
Rozdział dziewiąty
Rozdział dziesiąty
Rozdział jedenasty
Strona redakcyjna