Julianna Morris

Randka z milionerem

PROLOG

- Panno Cox, miło mi panią zawiadomić, że właśnie

wygrała pani randkę z miliarderem - oświadczył radosny głos
w słuchawce.

Zdumiona Beth zamrugała oczami i podejrzliwie

przyjrzała się słuchawce, nim znów przyłożyła ją do ucha.

- Słucham?
- Tu radiostacja muzyczna KLMS. Wygrała pani weekend

w romantycznej Victorii w Kolumbii Brytyjskiej. Pani
towarzyszem będzie Kane O'Rourke, najbardziej pożądany
kawaler w Seattle!

Zaskoczona Beth siadła na krześle. Niestety, nie trafiła i

znalazła się na podłodze.

- Auu! - jęknęła.
- Wszystko w porządku, panno Cox?
- Niezupełnie, właśnie wylądowałam na podłodze. W

słuchawce rozległ się chichot

-

Słyszeli

państwo?

Nasza

wina,

przed

zakomunikowaniem

nowiny

powinniśmy

poprosić

zwyciężczynię, żeby usiadła. Panno Cox, czy już uwierzyła
pani w swoje szczęście?

- Nie, ja... nie.
- Kochani, ona po prostu zaniemówiła! - Mężczyzna

znów radośnie zachichotał. Najwyraźniej wydawało mu się, że
jest niezwykle dowcipny.

- Czy jestem na antenie? - ostrożnie spytała Beth.
- Tak. Przed chwilą wylosowaliśmy pani nazwisko. Beth

wcale nie była taka pewna, że czuje się z tego powodu
szczęśliwa. Pewna była natomiast tego, że nie zgłaszała się do
żadnego konkursu. Wiedziała o nim, bo ostatnio ludzie nie
mówili o niczym innym. Wiedziała też, kim jest Kane

O'Rourke. W końcu połowa miasta pracowała dla niego.
Istotnie był nadzwyczaj atrakcyjnym mężczyzną, a firma,
którą zarządzał w Crockett, mieście w stanie Waszyngton,
była jednym z najpoważniejszych pracodawców. .

- Panno Cox, czy mogłaby pani coś powiedzieć

słuchaczom? Pewnie chcieliby wiedzieć, co pani myśli o tej
niezwykłej nagrodzie.

- Myślę, że jestem.

Przez otwarte drzwi zauważyła biegnącą w kierunku jej

domu sąsiadkę, wymachującą przenośnym odbiornikiem.

- O Boże, wygrałaś! - wrzasnęła Carol, wpadając do

domu. Podbiegła i wyrwała jej słuchawkę z ręki. - Halo?
Jestem Carol Holt, najlepsza przyjaciółka Beth.

Carol szczebiotała coś bez sensu do słuchawki, a Beth

usiłowała wszystko sobie poukładać w głowie. No tak, to
pewnie Carol zgłosiła ją do konkursu. Dwa tygodnie
wcześniej tyle o nim mówiła, żałowała, że jako mężatka sama
nic może wziąć udziału i próbowała namówić Beth do
zgłoszenia się.

Boże, pomyślała Beth, rozcierając pulsujące skronie. Nie

miała najmniejszej ochoty na jakikolwiek wyjazd z
kimkolwiek. Przed kilkoma laty straciła w wypadku
narzeczonego i nadal czuła przejmującą pustkę i ból. Nie
zwracając uwagi na rozgorączkowany głos przyjaciółki,
sięgnęła po leżący na stoliku stary egzemplarz gazety, w
której zamieszczono informacje o konkursie i zdjęcie Kane'a
O'Rourke'a. Jego spojrzenie wyraźnie świadczyło, że to
mężczyzna, który zwykle dostaje to, czego chce.

Wszyscy, całe miasto pewnie pomyśli, że zwariowała, ale

nie miała najmniejszego zamiaru skorzystać z "wygranej"
randki.

ROZDZIAŁ PIERWSZY
„Wylosowana dziewczyna nie chce randki z miliarderem".

Kane O'Rourke patrzył ze zgrozą na wielki tytuł w gazecie.

- Zabiję go - wydusił wreszcie.
- Kogo chcesz zabić? - spytała Shannon, szefowa działu

zajmującego się kontaktami z mediami.

- Twojego brata.
- To także twój brat. A dokładnie, o którego ci chodzi i

czym cię zdenerwował... w tym tygodniu?

- Patrick. Wpakował mnie w ten przeklęty konkurs jego

stacji radiowej. Nie chciałem brać w tym udziału i wyraźnie
mu to powiedziałem. A teraz spójrz.

Podał siostrze gazety. Shannon uniosła brwi.

- Sam sobie jesteś winien. Przecież powiedziałeś: „Co

tylko chcesz", gdy poprosił o przysługę. Kiedy zorientowałeś
się, o co mu naprawdę chodzi, powinieneś po prostu odmówić.
Ty jednak ciągle traktujesz nas jak dzieci, którymi musisz się
opiekować.

- To wcale nie tak. Wiem przecież, że stacja ma kłopoty -

odpowiedział Kane zirytowany - dlatego gdy Patrick mnie
poprosił... Och. dajmy zresztą temu spokój.

Rodzeństwo ciągle mu zarzucało, że usiłuje odgrywać rolę

ojca i wtrąca się do ich życia, a przecież on, jako najstarszy,
próbował tylko się nimi opiekować.

- Po prostu przeczytaj to. Zerknęła do gazety.
- Nie ma ochoty się z tobą spotkać? - spytała rozbawiona.
- To wcale nie jest śmieszne. Zdajesz sobie sprawę, jak

niezręczna jest ta sytuacja dla mnie i dla stacji Patricka?

- Mógłbyś oświadczyć się tej pani. Może wtedy

zmieniłaby decyzję?

- Mnie to nie śmieszy. Nie ożenię się i kropka. Mam tak

dość kłopotów, a ty zachowujesz się jak nieznośny bachor i
nawet nie próbujesz mi pomóc.

Shannon oddala mu gazetę, nic przestając się uśmiechać.

- Pojedź i pogadaj z nią. Na zdjęciu dziewczyna wygląda

całkiem interesująco. Może jest już z kimś zaręczona albo jest
jakiś inny, poważny powód tej odmowy, a tylko gazeta robi z
tego sensację, żeby przyciągnąć czytelników.

Kane spojrzał na zdjęcie Bethany Cox. Niezbyt wyraźne,

ale dziewczyna nie sprawiała wrażenia wariatki ani dziwaczki.
Można by powiedzieć nawet, że jest ładna. A z artykułu
wynikało, że to osoba rozsądna, wiec powinna zrozumieć, jak
ważna jest ta sprawa dla jego brata. Patrick popełnił w
przeszłości parę błędów, a teraz, miał wreszcie szansę odnieść
sukces. Mógłby osiągnąć go sam, bez pieniędzy Kane'a,

- Nic potrafię tego dobrze załatwić - mruknął Kane. -

Lepiej, żebyś ty do niej pojechała.

Shannon roześmiała się i pokręciła głową.

- Po pierwsze, to ty uważasz, że jesteś jedyną osobą, która

potrafi wszystko załatwić, wiec załatw i to. Po drugie, każda
prawdziwa kobieta miałaby prawo wpaść w złość, gdybyś
próbował załatwić taką sprawę przez gońca, zamiast zjawić się
osobiście.

- Jesteś moją siostrą, a nie gońcem.
- Na jedno wychodzi. - Shannon pochyliła się z poważną

miną. - Kane, masz rację, że to poważny problem dla
radiostacji. Kiepska reklama. Ale jeśli dziewczyna odmówiła,
bo wychodzi za mąż, potrafię to obrócić na naszą korzyść.
Jeśli powód jest inny, lepiej namów ją na spotkanie. Tylko
bądź czarujący. Ostatecznie która samotna kobieta odmówi
randki z uroczym, samotnym miliarderem?

Kane spojrzał raz jeszcze na Bethany Cox, spoglądającą

na niego ze zdjęcia. Złożył gazetę i schował do teczki.
Uśmiechnął się.

- Słusznie, zamierzam to sprawdzić.

Beth wbiła łopatkę w ziemię, drugą ręką chwyciła

wyjątkowo uparty chwast, który wyrósł w zupełnie
nieodpowiednim miejscu. Pochyliła się jeszcze bardziej i
szarpnęła. W tej chwili przy krawężniku zatrzymał się jakiś
samochód. Nic oczekiwała żadnej wizyty, więc nawet nie
spojrzała w tamtym kierunku.

- Panna Cox?

Zielsko niespodziewanie poddało się, a Beth z trudem

utrzymała równowagę. Otrzepała szorty i koszulkę z ziemi i
odwróciła głowę, Dostrzegła przede wszystkim eleganckie
pantofle i nogawki spodni z ostrym kantem. Spojrzała wyżej i
zdumiona wytrzeszczyła oczy.

Kane O'Rourke.
Oczywiście widywała go już nieraz, ale zawsze tylko z

daleka, gdy przemawiał lub przyjmował nagrody.

- Słucham?

Kane wyciągnął rękę.

- Dzień dobry. Jestem Kane O'Rourke. Podobno jesteśmy

umówieni na randkę.

Beth zamrugała oczami. Czyżby nie czytał gazet? Przecież

tylko o tym pisały, jakby to była jakaś wielka sprawa. No cóż.
reporter miejscowej gazety rozdmuchał wszystko okropnie.
Szczerze mówiąc, co takiego nadzwyczajnego było w tym, że
odmówiła?

Nadał trzymał wyciągniętą rękę. Beth westchnęła cicho.

Była umazana ziemią i nie mogła tak po prostu podać mu ręki.

- Przepraszam, lepiej żeby pan mnie nie dotykał. Mam

brudne ręce.

Otrzepała dłonie i zaczęła się podnosić.

- Nie szkodzi - powiedział, pomagając jej wstać.

Był silny. Nim się spostrzegła, uniósł ją w górę. Mimo że

należała do wysokich kobiet, jej oczy znalazły się na
wysokości jego brody. Uniosła głowę i spojrzała bacznie. Miał

niebieskie oczy, czarne włosy, władcze spojrzenie i zmysłowe
usta. Niewątpliwie był pociągający. Przełknęła ślinę. Od
śmierci Curta to pierwszy mężczyzna, który naprawdę zrobił
na niej duże wrażenie.

- W czym mogłabym panu pomóc? - spytała, starając się

uwolnić rękę.

- Jest upał, więc chciałbym prosić o szklankę wody... i

chwilę rozmowy.

Domyślała się, o czym chce rozmawiać. Pewnie jego

zdaniem osobiście powinna mu powiedzieć, że nie chce żadnej
randki. Tylko jak miałaby to zrobić? Nie można przecież
najzwyczajniej zadzwonić do znanego miliardera i pogadać
sobie z nim. Nawet próbowała, ale bezskutecznie.

- Zgoda - powiedziała ostrożnie.
- Zaprosi mnie pani do środka?
- Oczywiście.

Wreszcie uwolni! jej rękę. Beth szybko się odwróciła.

Czuła, że jej ciało pokryła gęsia skórka, a oddech stał się
niepokojąco przyspieszony. Była zła na siebie. Przecież nie
jest już podlotkiem, żeby tak reagować na widok pierwszego
lepszego atrakcyjnego mężczyzny. Ma w końcu dwadzieścia
sześć lat i wystarczająco dożo doświadczeń z przeciwną płcią,
by powściągnąć emocje.

O'Rourke wszedł za nią po schodach. W mieszkaniu było

chłodno. Przez otwarte okna wpadał wietrzyk znad Puget
Sound.

- Ładnie tutaj.

Wzruszyła ramionami. Dobrze wiedziała, że dom jest

mały, stary i w oczach kogoś tak zamożnego jak Kane
O'Rourke musi wyglądać żałośnie. Dla niej jednak ten dom
był spełnieniem marzeń z dzieciństwa spędzonego wśród
obcych. Był jej i to liczyło się najbardziej.

- Mówię szczerze, panno Cox - dodał cicho. Odwróciła

się zaskoczona. Widać obserwował ją i wyczuł

niedowierzanie.

- Rozumiem. - Zarumieniła się, co nie zdarzyło się już od

lat. Nic miała przecież powodu, żeby czuć się zakłopotana.
Nie zgodziła się na randkę. Wielka rzecz. Podeszła do
śniadaniowego stolika.

- Może mrożonej herbaty? Świeżo zaparzona.
- Chętnie.

Jej serce nadal biło nierównym rytmem. Odetchnęła

głęboko, żeby odzyskać równowagę ducha. Nie spodziewała
się tej wizyty.

Umyła ręce i starając się robić wrażenie osoby

opanowanej, sięgnęła po dzbanek, z zamrażalnika wyjęła
kostki lodu. Postawiła na stoliku dwie szklanki, wsypała lód i
zalała herbatą.

- Z cukrem? - spytała zadowolona, ze powiedziała to

spokojnym głosem.

- Nie, dziękuję.

Przyglądał się jej z rozbawieniem.

- Nadal mi pani nie dowierza, prawda? - zapytał od

niechcenia.

Beth niemal wypuściła dzbanek z ręki.

- Słucham?
- Zupełnie nie ma pani do mnie zaufania. Czy tak jest w

stosunku do wszystkich, czy tylko do mnie?

- Ufam wielu osobom - odparła, nie kryjąc wcale niechęci

- i nie mam powodu, żeby traktować pana inaczej. Na pewno
jest pan miłym człowiekiem.

- Jednak nie chce się pani ze mną umówić.

No tak najwyraźniej nie lubił owijać niczego w bawełnę.

- Cóż, aktualnie z nikim się nic spotykam, wiec nie chodzi

o pana. Ja po prostu...

Uniosła ręce i opuściła je w geście bezradności. Nie miała

ochoty mówić o swoich prywatnych sprawach, o tym, że od
śmierci Curta kilkakrotnie nawet umówiła się na randkę, lecz
za każdym razem było beznadziejnie. Zresztą czy mogło być
inaczej? W końcu przeżyła już miłość swojego życia, a to nie
zdarza się dwa razy. Dlatego właśnie nie szukała nikogo na
pocieszenie.

Westchnęła cicho i podała gościowi szklankę z napojem.

- Mam nadzieję, panie O'Rourke, że lubi pan herbatę z

dodatkiem mięty. Ta jest z mojego ogródka.

- Wspaniale.

Kane przyglądał się Bethany Cox. Miała wyrazistą twarz i

sylwetkę pełną ekspresji. Szczupła, z długimi nogami,
ciemnoblond włosy splecione w krótki warkocz. Nie była w
jego typie, ale mogła się podobać. I miała cudowne oczy -
ciepły odcień złocistego koniaku. Patrzył w nie wprost
zafascynowany.

Zdawał sobie sprawę, że nie będzie łatwo. Beth wyraźnie

była uparta i starała się rozmawiać uprzejmie. lecz na dystans.
Zwykle unikał trudnych kobiet; życie i tak było wystarczająco
skomplikowane. Do diabła. Dlaczego nie powiedziała na
przykład, że wychodzi za mąż, zamiast tego, że się z nikim nie
spotyka?

- Proszę... mów mi Kane - zaryzykował, starając się

przywołać uśmiech, który jego najmłodsza siostra nazwała
kiedyś zniewalającym. Tym razem jednak nie zrobił wrażenia.
- Czy mógłbym mówić do pani Bethany, a może raczej Beth?

- Raczej Beth, choć nie widzę powodu, żebyśmy mówili

sobie po imieniu, jeśli więcej się już nie zobaczymy. - Uniosła
zaczepnie brodę.

Zacisnął zęby. Musi zdobyć się na cierpliwość. Co prawda

Beth Cox była wyjątkowo uparta, ale w jej słowach nie było
agresji. Po prostu mówiła szczerze i otwarcie.

- Nie wiadomo, co los przyniesie. Może jeszcze

zostaniemy przyjaciółmi - powiedział powoli.

- Nie sądzę. - Pokręciła przecząco głową. Zaskoczony

Kane aż uniósł brwi. Zaproponował jej właśnie, żeby
wkroczyła w jego życie, a ona odmówiła. Zirytowany
pomyślał, że widać słówko ,nie" musi być jej ulubionym.

Nie będzie randki.
Nie będzie przyjaźni.
Nie...
Dotychczas

życie

go

rozpieszczało.

Nie

był

przyzwyczajony, żeby ktokolwiek mu odmawiał, dlaczego
wiec ona nie chciała się zgodzić? Była młoda, samotna i na
pewno zależało jej na wygranej w konkursie. Gdy spojrzała na
niego po raz pierwszy, dostrzegł w jej oczach zainteresowanie.
Nie była więc tak obojętna, za jaką próbowała uchodzić.

- Mówisz z wielkim przekonaniem. Czy jest we mnie coś

odpychającego? - spytał zaczepnie.

- Nie.
- Więc dlaczego? Wzruszyła lekko ramionami.
- Powiedzmy, że gram w innej lidze. Spójrz na siebie. Jest

gorące sobotnie popołudnie, wolny dzień, a ty wbiłeś się w
garnitur. Wyglądasz, jakbyś wybierał się na pogrzeb. - W tym
momencie ugryzła się w język. - Przepraszam, garnitur jest
bardzo elegancki.

- Na pogrzeb?

No nie! Dlaczego właściwie siedzi w kuchni tej obcej

kobiety i pozwala się obrażać? Prawda, rodzina też nieraz
robiła złośliwe uwagi na ten temat, ale to nie znaczy, że wolno
tak gadać komuś obcemu. Spojrzał na Beth ubrana w
wygodny, bawełniany podkoszulek z logo jakiejś drużyny
baseballowej i musiał przyznać, że istotnie, w porównaniu z
nią sprawia wrażenie wyjątkowo sztywnego.

- Bardzo przepraszam - powtórzyła Beth skruszonym to

nem. - Zapylałeś i odpowiedziałam bez zastanowienia. Curt
mawiał, że to moja największa wada.

- Kim jest Om? Lekko zamrugała oczami.
- Mój narzeczony. Zginął w górach kilka lat temu. Bral

udział w niebezpiecznej akcji ratunkowej.

- Współczuję.
- W każdym razie - powiedziała szybko Beth - ja twoim

zdaniem pewnie wyglądam jak postać z innego świata.

Kane przymknął oczy w zamyśleniu. Zaintrygowała go.

Dawno nic spotkał kobiety, która nie starałaby się zrobić na
nim wrażenia. W końcu był przyzwyczajony do damskich
gierek i niezbyt na ogół subtelnego domagania się
komplementów.

- Wyglądasz świetnie - powiedział, zdejmując marynarkę.

Raz jeszcze przyjrzał się Beth. Miała około dwudziestu

pięciu lat, czyli jakieś dziesięć, dwanaście mniej niż on.
Dlaczego wycofała się z randki? Albo zabrakło jej pewności
siebie, albo nagle przypomniała sobie narzeczonego, choć to
już dawna sprawa.

- Panno Cox... Beth - zaczął po chwili. - Jeśli chodzi o ten

wyjazd, to zapewniam, że od początku były zarezerwowane
osobne pokoje hotelowe. To było oczywiste, tym bardziej że
muszę dbać" o swoją reputację.

- Mój Boże, nigdy nie przyszło mi do głowy... -

zareagowała niezwykle gwałtownie. - Dobrze wiem. że jestem
ostatnią, która mogłaby cię zainteresować... pod tym
względem. To oczywiste.

Kane zmarszczył brwi i zaskoczony potrząsnął kostkami

lodu w szklance. Coraz mniej z tego wszystkiego rozumiał.
Kobiety, z którymi do tej pory miewał do czynienia, zawsze
niezachwianie były pewne, że potrafią zainteresować każdego
mężczyznę.

- Dlaczego tak sądzisz? - spytał w końcu. Wzruszyła

ramionami.

- Twój gust w sprawie kobiet nie jest chyba dla nikogo

tajemnicą.

- Wydawało mi się, że nie jesteś typem osoby, która czyta

rubryki towarzyskie.

- Masz rację, ale ludzie mówią różne rzeczy.

Beth spojrzała na swoją spraną koszulkę i szorty. Pod

różnymi względami nie była „tym typem". Była realistką.
Wiedziała, że nie jest ładna. Nawet Curt spoglądał z
zainteresowaniem na kobiety hojniej obdarzone przez naturę.
A Kane O'Rourke na co dzień spotyka się z tymi
najpiękniejszymi. Stojąc obok niego, musi wyglądać po prostu
śmiesznie.

Nagle Kane sięgnął po jej dłoń. Poczuła dreszcz. Cały

ranek pracowała w ogrodzie i teraz skóra na jej rękach była
szorstka, a mimo to w porównaniu z jego silną ręką okazała
się niezwykle drobna i delikatna. Kontrast był tym bardziej
zaskakujący, że miała do czynienia z człowiekiem, o którego
paznokcie z pewnością dbała manikiurzystka, a dłonie miał
niezwykłe delikatne, bo zarabiał na życie, przerzucając
dokumenty.

- Może i bywam trochę nadęty, ale generalnie jestem

przyzwoitym człowiekiem - powiedział cicho. - Moja rodzina
to potwierdzi. Jeśli chcesz, możesz do nich zadzwonić.
Oczywiście siostry i bracia pewnie cię poinformują, że za
bardzo nimi rządzę - uśmiechnął się przepraszająco – ale
jestem najstarszy z nich i czuję się za wszystkich
odpowiedzialny. Choć zdaniem Shannon nie zawsze mam
rację, a tylko tak mi się wydaje.

Beth poczuła ukłucie w sercu. Zawsze marzyła o tym, by

należeć do dużej rodziny. Wszystko jedno, czy byłaby
najmłodsza, najstarsza czy średnia.

- Ile was jest w rodzinie? - spytała. Uśmiechnął się.
- Czterech braci i cztery siostry. No i mama. Oczywiście,

tylko ona uważa, że jestem wspaniały.

- Oczywiście - powtórzyła Beth, nie umiejąc oprzeć się

jego uśmiechowi. Choć tak naprawdę nie mogła wiedzieć, jak
to jest, gdy matka uważa cię za osobę doskonałą, bo przecież
nic znała swoich rodziców.

Miał miły głos i lekki irlandzki akcent; czytała gdzieś, że

jego rodzice przybyli do Stanów tuż przed jego urodzeniem.
Kane był przykładem spełnienia się amerykańskich marzeń.
Syn ubogich imigrantów osiągnął sukces i zdobył fortunę z
szybkością meteoru. I udało mu się to, mimo że musiał
zapewnić opiekę owdowiałej matce i licznemu rodzeństwu.
Na dodatek był tak przystojny, że zapierało dech w piersiach.

Dość, powiedziała sobie Beth. Otrząsnęła się i uwolniła

rękę z uścisku. Nie mogła ulec jego urokowi. Niestety, jej
kontakty z mężczyznami od dawna ograniczały się tylko do
zwykłych, nic nieznaczących spotkań towarzyskich i długo
hamowane uczucia domagały się swoich praw.

- Musi być przyjemnie mieć dużą rodzinę - stwierdziła.

Nerwowym ruchem zabrała obie szklanki i zaniosła je do
zlewu. Woda popłynęła cienką strużką. No tak, czeka ją
kolejna naprawa. Wszystkie rury były stare i ciągle sprawiały
kłopoty. Do tej pory usiłowała naprawiać usterki
samodzielnie, żeby oszczędzić trochę pieniędzy.

Jej życie było spokojne, ale nie samotne czy nudne. Miała

przyjaciół, udziały w małej firmie. Nie potrzebowała więcej, a
już na pewno nic chciała, żeby Kane O'Rourke zburzył jej
spokój, który z takim trudem wywalczyła. Zacisnęła palec na
ścierce do naczyń i potarła nieusuwalną plamę na
staroświeckim zlewie.

- Nie rozumiem, dlaczego przystąpiłaś do konkursu, jeśli

nie zamierzałaś jechać - zapytał Kane.

- Nie przystąpiłam - odpowiedziała, odwracając głowę. -

Zgłosiła mnie moja sąsiadka, Carol. Gdy powiedziałam, że nie
jadę, poczuła się urażona. Jest mężatką, ale myślę, że mimo to
podkochuje się w tobie.

Nie zgłosiła się do konkursu osobiście, ciekawe, czy jest

jakiś punkt regulaminu, który w tej sytuacji pozwoliłby mu się
wycofać. Zastanawiał się przez chwilę. Szybko jednak
porzucił tę myśl. Żeby nie wywoływać sensacji, najlepiej
byłoby przekonać Beth do wyjazdu na „weekend z
miliarderem, osobne pokoje zapewnione" - jak główną
nagrodę reklamowała stacja radiowa.

Następnym razem, gdy Patrick, poprosi go o przysługę,

dostanie po uszach.

- Dlaczego w takim razie nic skontaktowałaś się ze mną,

nim oficjalnie odmówiłaś?

- Dzwoniłam i do radia, i do twojej firmy, ale nie

doczekałam się żadnej odpowiedzi. Poza tym przecież nie
składałam oficjalnych oświadczeń. To ten reporter nachodził
mnie tak długo, że wreszcie powiedziałam - nie jadę.

Do diabła. Będzie musiał porozmawiać sobie z

pracownikami. Dobrze, że próbują go ochraniać, ale tym
razem przesadzili.

- Beth, muszę ci to wyjaśnić. Nie chciałem być nagrodą w

konkursie radiowym, ale mój brat, Patrick, który jest
właścicielem stacji, uznał, że to będzie świetna reklama.

Odwróciła się.

- Właścicielem jest twój brat?
- Tak. Kupił ją i zaczął nadawać muzykę country. Wiesz,

próbuje znaleźć dla siebie miejsce na radiowym rynku w
Seattle. a konkursy z atrakcyjnymi nagrodami są bardzo
ważne w tej branży.

- Dlatego wymyślił nagrodę w postaci randki z

miliarderem? Coś takiego.

- Tak. Wiesz, jak to jest w rodzinie - mruknął. -

Zgadzamy się na najgłupsze pomysły, żeby sobie wzajemnie
pomóc. Oczywiście, nie uważam, że wyjazd z tobą jest głupi -
dodał szybko, widząc, że się najeżyła - ale dziwacznie się
czułem jako nagroda, a teraz, gdy nie zgodziłaś się na wyjazd,
jest jeszcze gorzej.

- Trzeba było od razu odmówić.
- To samo mówi Shannon.
- Twoja siostra?
- Tak.

Kane zaklął pod nosem. Zwykle łatwiej było mu

zrozumieć kobiety, teraz jednak zupełnie nie wiedział, co
myśleć o Beth Cox ani też o swoim stosunku do niej.
Przyglądał się jej baczniej, niż wymagała tego sytuacja.
Przede wszystkim była zbyt młoda i chyba zbyt niewinna. A
on w życiu kierował się zasadą - żadnych zabaw z osobą,
która potem mogłaby cierpieć.

Chrząknął.

- W każdym razie twoja odmowa zaszkodzi radiostacji.

Dałbym Patrickowi niezbędne środki na rozkręcenie interesu,
ale on chce coś osiągnąć własnymi siłami. Kiedyś, jako
nastolatek, wpakował się w kłopoty i teraz chyba próbuje
przede wszystkim sam sobie udowodnić, że się zmienił.

Beth westchnęła.

- Współczuje twojemu bratu, ale nie rozumiem, co ja

mam z tym wspólnego. Niech wybierze kogoś innego.

Kane z trudem powstrzymał cisnące się na usta słowa

wściekłości.

- To nie działa w ten sposób. Reklamodawcy bardzo

zwracają uwagę na sposób traktowania słuchaczy, ci jego już
dzwonią z pytaniami, czy konkurs nie był jakimś oszustwem.

Zauważył, że Beth jest poruszona sytuacją. Widać to, co

napisali o niej w gazecie, było prawdą - nie należała do osób

obojętnych na sprawy innych. Podobno działała w
organizacjach charytatywnych w Crockett, a przede
wszystkim w Ośrodku Pomocy Rodzinie. Być może
darowizna na rzecz tej organizacji mogłaby załatwić sprawę.

- Dobrze - powiedział powoli. - Co sądzisz o dotacji dla

lego ośrodka pomocy, który usiłujesz wspierać?

- Słucham?
- Dotacja za twój wyjazd.

Wyjął książeczkę czekową i pióro. Tak, to będzie

rozwiązanie najlepsze dla wszystkich. Niech sobie ludzie
gadają, co chcą, ale pieniądze najskuteczniej rozwiązują
problemy.

- To śmieszne.
- Ja tak nie myślę. - Zależało mu, żeby mieć problem z

głowy. - Randka się odbędzie, a ty przekażesz ośrodkowi
czek. Dopilnuj tylko, by zachowali dyskrecję - dodał. - Zresztą
wpisałem późniejszą datę, wiec będzie wyglądało, że
pieniądze wpłaciłem już po naszym wyjeździe.

Beth spojrzała z niechęcią na kawałek papieru trzymany

przez Kane'a.

- Próbujesz mnie topić.
- Staram się tylko, żeby wszyscy byli zadowoleni. Poza

tym nie wydaje mi się, że weekend w moim towarzystwie to
straszne nieszczęście.

Nie wyciągnęła ręki, więc położył czek na stole.

- W przyszłym tygodniu mamy być w Victorii. Ktoś się Z

tobą skontaktuje w sprawie przygotowań.

Wyszedł. Beth zacisnęła dłonie.

- Staram się, żeby wszyscy byli zadowoleni - zirytowana

powtórzyła pod nosem, naśladując jego ton. Nie musiał dbać o
jej dobre samopoczucie. Świetnie dawała sobie radę sama.

Sięgnęła po czek, chcąc go podrzeć, i nagle zamarła.

Wypisana kwota miała dużo zer! Wystarczyłoby na wszystkie

najpilniejsze potrzeby ośrodka i jeszcze trochę by zostało. Z
drugiej jednak strony ludzie tacy jak Kane O'Rourke są
przekonani, że mogą dowolnie kupować i sprzedawać innych.
Wściekle zgniotła papier i wyszła na werandę.

- Panie O'Rourke, nie zauważył pan chyba, że nie

powiedziałam „tak".

Zawrócił w stronę werandy.

- Chcesz więcej pieniędzy?
- Czy pan naprawdę myśli, że wystarczy strzelić palcami i

wszyscy pobiegną, gdzie pan każe? Ja nie pracuję u pana i nie
robię tego, na co nie mam ochoty. Nigdzie nie pojadę.

Kane z trudem zachował powagę. Beth przypominała mu

rozwścieczonego kociaka z najeżoną sierścią. Ciągle go
atakowała. Randka na pewno nie będzie nudna.

- Pojedziesz - stwierdził z przekonaniem. - Jesteś

inteligentna i chcesz pomagać ludziom. W końcu przyznasz,
że te pieniądze mogą zrobić dużo dobrego i jeden weekend nie
jest zbyt wygórowaną ceną.

- Jesteś apodyktycznym, aroganckim tyranem.
- Owszem - zgodził się - lecz dość miłym.

Często słyszał takie zarzuty ze strony rodziny i nie robiło

to na nim wrażenia, więc tym bardziej nie miał zamiaru
przejmować się właśnie teraz.

- Mogę zatrzymać czek i nie pojechać - zagroziła.

Roześmiał się. Po prostu nie mógł się powstrzymać.

Wreszcie ktoś - poza rodziną - ośmielał mu się przeciwstawić.
W innych okolicznościach pewnie mogliby się zaprzyjaźnić,
jednak on mieszkał w Seattle, ona w Crockett, a jego tryb
życia był zbył szalony dla normalnych ludzi.

- Traktuj poważnie to, co mówię - warknęła.
- Kobiety zawsze traktuję poważnie. Oprócz tego znam

się na ludziach i coś mi mówi, że jesteś zbyt uczciwa, żeby tak
postąpić.

Wyglądało na to, że chętnie by się z nim pokłóciła. Kane

podszedł bliżej, pochylił się i zajrzał jej w oczy. Na pewno nie
powinien jej pocałować, choć zupełnie nie mógł sobie
przypomnieć dlaczego. Nie rozumiał też, dlaczego tak go
pociągała. Znał wiele ładniejszych i zgrabniejszych kobiet, ale
żadna tak szybko go nie zainteresowała. Dotknął jej warkocza.

- Ktoś skontaktuje się z tobą w sprawie przygotowań.

Uniosła brodę.

- O nie, skontaktuj się osobiście. Nie załatwiaj ze mną

niczego za pośrednictwem personelu. Uprzedzam, jeśli zwróci
się do mnie ktoś inny, zrywam umowę.

Kane był pełen podziwu. Widać było, że Beth nie żartuje.

Miała w ręku czek na pokaźną kwotę, a mimo to nie
zrezygnowała z ustalania reguł gry.

Do pioruna! Coraz bardziej mu się podobała.

ROZDZIAŁ DRUGI

- Nie wiedziałam, że potrafisz być aż tak czarujący -

oznajmiła Shannon, wchodząc do gabinetu Kane'a w
poniedziałek rano i rzucając gazetę na biurko.

- Już to widziałem - westchnął Kane.

Trudno zresztą było nie zauważyć tytułu wydrukowanego

wielką czcionką: „Wdzięk miliardera: «MOŻE» zamiast
«NIE»"? A niżej ich zdjęcie, na którym patrzy prosto w oczy
Beth Cox, sięgając do jej warkocza przerzuconego przez
ramię. Niezwykle sugestywne. Jedynym pocieszeniem było to,
że artykuł zamieszczono na stronie poświęconej plotkom, a
nie na

okładce.
W tej samej chwili odezwał się brzęczyk na biurku.

- Słucham?
- Przyszła panna Cox i chce z panem rozmawiać.

W głosie asystentki słychać było rozbawienie. Kane

jęknął. Świetnie. Nie tylko dostarczył pracownikom niezłej
zabawy, ale jeszcze sprawił, że Beth pewnie ma żal o
naruszenie jej prywatności. I co najważniejsze, nie mógł mieć
do niej o to pretensji. Też nie lubił rozgłosu, czających się
fotoreporterów i ludzi wypytujących o sprawy, które nie
powinny ich obchodzić.

- Poproś pannę Cox.
- Z wielką przyjemnością poznam kobietę, która ośmieliła

się odmówić Kane'owi O'Rourke'owi - powiedziała Shannon z
szerokim uśmiechem.

- Natychmiast wyjdź albo cię zwolnię.
- Braciszku, nie zrobisz tego.

Otworzyły się drzwi i do gabinetu jak wicher wpadła Beth

z groźną miną.

- Nie wystarczyło ci, że dałeś mi czek. Musiałeś jeszcze

zaprosić fotografa i zawiadomić dziennikarzy.

- Niczego takiego nie zrobiłem.
- Na pewno ci uwierzę - syknęła i rzuciła w jego stronę

podarty czek. - Weź sobie te pieniądze. Aż tak bardzo ich nie
potrzebujemy.

Kane wyszedł zza biurka i zbliżył się do niej. Sam

wiedział, że pokpił sprawę. Powinien do niej zadzwonić, gdy
tylko zobaczył artykuł w gazecie. Nie wiedział jednak, co
powiedzieć, ani jaka może być jej reakcja.

- Uwierz mi, nie wiedziałem, że był tam fotograf.

Przysięgam. Przecież zrobił to zdjęcie już po moim wyjściu z
twojego domu. Nie mogłem przecież przewidzieć, że
wybiegniesz za mną.

Zawahała się. Wyglądało na to, że mówi szczerze. Do

diabła. Przez całe życie starała się nauczyć wreszcie panować
nad sobą, ale najwyraźniej jej się to nie udawało. Gdy tylko
zobaczyła tekst w gazecie, zamiast się nad wszystkim
zastanowić, natychmiast przyjechała do Seattle i wystąpiła z
oskarżeniami.

- Niechętnie to mówię - odezwała się kobieta siedząca na

sofie - ale ja mu wierzę.

- A kim pani jest? - spytała Beth, choć podobieństwo do

Kane'a było uderzające.

- Shannon O'Rourke - Kobieta wstała, wyciągając rękę na

powitanie i porozumiewawczo uśmiechając się do Beth. - Ten
zwariowany facet to mój brat. Pracuję u niego jako dyrektor
do spraw kontaktów z mediami. Proszę nie traktować go zbyt
ostro, miał trudny tydzień. Niezwykle ciężko zniósł pani
publiczną odmowę pójścia na randkę.

Zwariowany facet tylko jęknął. Już się zdążył

przyzwyczaić, że siostra nie traktuje go z należytym
szacunkiem.

- Przykro mi, nie chciałam, żeby to była sprawa publiczna

- wyjaśniła Beth - ale przysłali kogoś z gazety i dręczyli mnie

pytaniami. W końcu się zdenerwowałam i powiedziałam, że
nie zamierzam jechać, a reporter zrobił z tego wielką sprawę.

- Dokładnie tak samo było ze zdjęciem. Zrobili je, nie

pytając nas o zgodę - wtrącił Kane. - Chodźmy teraz na lunch.
Omówimy sytuację.

- Świetny pomysł - powiedziała Shannon z wyraźnym

zadowoleniem. - Umieram z głodu.

- Ty wcale nie jesteś zaproszona. Zdaje się, że cię właśnie

przed chwilą wyrzuciłem z pracy?

Beth otworzyła usta ze zdziwienia, ale Shannon tylko się

roześmiała.

- Nie przejmuj się. Zwalnia mnie przynajmniej raz w

tygodniu - wyjaśniła. - Miło było cię poznać. Musimy
koniecznie się spotkać któregoś dnia. opowiem ci straszne
historie na temat mojego brata. Chyba się już przekonałaś, że
potrafi być męczący, prawda?

- Słuchaj nieznośna smarkulo, tylko mi utrudniasz...

Shannon beztrosko pomachała ręką i wybiegła z pokoju.

pozostawiając delikatny zapach drogich perfum. Mina

Kane'a była najlepszym dowodem, że tak naprawdę ubóstwia
siostrę. Beth poczuła ostre ukłucie zazdrości. Czy ją też
mógłby ktoś tak traktować? Szybko odpędziła przykrą myśl.
Nie ma sensu marzyć o czymś nierealnym.

- Masz ochotę zjeść coś w „Space Needle", czy może

gdzieś indziej? ,,McCormick i Schmick" mają dobre dania
rybne.

Pytanie szybko ściągnęło ją na ziemię.

- Dziękuję, nie mam ochoty na lunch. Przepraszam, że tak

ostro zareagowałam.

- Musisz coś zjeść.
- Nie jestem odpowiednio ubrana, by iść do lokalu. Zjem

coś później.

- Twój strój jest idealny, ale jeśli nie chcesz, możemy

zjeść coś tu, w biurze. Przy okazji moglibyśmy omówić plany
wyjazdu do Victorii. Nalegałaś przecież, żebyśmy to ustalili
osobiście. - I nie czekając na jej odpowiedź, Kane podniósł
słuchawkę. - Zamów dwie kanapki do biura... tak, dla mnie to,
co zwykle - zasłonił mikrofon i spojrzał na Beth - na co masz
ochotę?

Znów pomyślała, że ten facet nie słucha niczego, co nie

jest po jego myśli. Może to dobra zasada w interesach, ale z
pewnością nie ułatwia zdobywania przyjaciół.

- Żółty ser i indyk - powiedziała, rozsiadając się na sofie.

Było jasne, że mają zjeść razem lunch, czy jej się to podoba,
czy nie. W tej sytuacji mogła przynajmniej zamówić to, co
lubiła.

Kane zażądał szybkiej dostawy i odłożył słuchawkę.

- Zawsze dostajesz to, czego chcesz, prawda? - spytała.
- Nie zawsze... Cóż, prawie zawsze - dodał z niepewnym

uśmiechem.

Wpadając jak burza do biura, Beth była naprawdę

rozeźlona artykułem, teraz jednak już się trochę uspokoiła. No
cóż, dotychczas wiodła spokojne życie i nie była
przyzwyczajona do plotek na swój temat i własnych zdjęć w
gazecie. Tego ranka najbardziej jednak zaskoczył ją tłum
klientek w sklepie „Dla mamy i dziecka", którego była
współwłaścicielką. Wspólniczka śmiała się, że ostatnie
wydarzenia były najlepszą reklamą i dzięki nim zwiększyła się
sprzedaż. Beth poczuła się okropnie niezręcznie, dostrzegając
znaczące spojrzenia i uniesione brwi kobiet. Do tego
wszystkie zazdrościły jej, że Kane tak bardzo zabiega, by
zmieniła zdanie. I tylko ona wiedziała, że wcale mu na niej nie
zależy, że chce tylko na pomóc bratu. Jej duma została
urażona.

- Jeszcze się gniewasz? - spytał Kane.

Beth wzruszyła ramionami. Niewątpliwie miał w sobie

wiele uroku, ale nie chciała tak łatwo dać za wygraną.

- Właśnie się nad tym zastanawiam.
- Starasz się być twarda, co?

Zesztywniała. Dziecko wychowywane przez obcych ludzi

albo jest twarde, albo nie przetrwa. Przez wszystkie te lata
nauczyła się stąpać mocno po ziemi i nie liczyć na nikogo.
Tylko Curt potrafił sprawić, że była naprawdę sobą. Kiedy
zmarł, jej świat nagle się zawalił. Nie chciała przeżyć czegoś
takiego raz jeszcze.

- Tak, jestem twarda - mruknęła. - Nie zapominaj o tym.

Kane przestał się kpiąco uśmiechać.

- Co ja takiego powiedziałem? - zapytał ze zdziwioną

miną.

- Nic.
- Nie wierzę.

Beth spojrzała na niego z wyrzutem.

- Gdy ktoś mówi „nie", dobrze wychowani ludzie udają,

że rzeczywiście tak jest i zmieniają temat rozmowy.

- Tak powinienem zrobić?
- Oczywiście. - Wyraz jej twarzy zdradzał, jak bardzo jest

zirytowana.

Kane roześmiał się. Ciekawe, czy zdawała sobie sprawę,

jak bardzo nastroje odbijały się na jej twarzy.

- Rodzina często twierdzi, że zachowuje się jak walce

drogowy - zaczął.

- A nie przyszło ci do głowy, że mogą mieć rację?
- Po prostu chcę, żeby wszystko było wykonywane

sprawnie i szybko. Nie ma w tym nic złego.

Z niesmakiem odwróciła wzrok.

- Nie, chyba że jesteś osobą, którą cała ta sprawność

wykańcza.

- Nikogo nie wykańczam... - przerwał, słysząc pukanie do

drzwi.

Naprawdę nie mógł zrozumieć, dlaczego członkowie jego

rodziny czy osoby takie jak Beth są aż tak uparte. Dlaczego
nikt nie chciał jego pomocy? Przecież, miał więcej pieniędzy,
niż byłby w stanie kiedykolwiek wydać.

Przyniesiono zamówione kanapki i Kane zaproponował,

by zjedli przy biurku. Zaoferował Beth swój wygodny fotel,
ale odmówiła.

- Nie mogę uwierzyć, że jesz zwykłe kanapki ze sklepu -

stwierdziła, gdy podał jej opakowanie z zamówioną porcją.

- To niezbyt wyrafinowane jak na miliardera.

Uniósł brew. W dniu, kiedy się po raz pierwszy spotkali,

wyraźnie dała mu do zrozumienia, że jest nadęty. Teraz
jeszcze zarzuciła mu, że prowadzi ekstrawagancki styl życia.
Co do tego nie miała najwyraźniej wątpliwości.

- A ty pewnie myślałaś, że całymi dniami objadam się

kawiorem, popijając go szampanem?

Beth wzruszyła ramionami. Spojrzał na nią spod oka.

Miała na sobie zieloną bluzkę bez rękawów i spódnicę, która
podkreślała szczupłą talię. Jej rysujące się pod cienkim
materiałem piersi były drobne, a mimo to Kane nie mógł
uwolnić się od natrętnej myśli, jak wspaniałe są pewnie w
dotyku.

- Jeśli nie muszę jeść służbowego lunchu lub obiadu,

najczęściej zadowalam się kanapką.

- Żartujesz? Uśmiechnął się smutno.
- Nie. Tak właśnie wygląda to moje bajkowe życie.
- Mhm - mruknęła Beth.

Wbrew sobie chyba zaczynała lubić Kane'a. Był

wprawdzie zbyt apodyktyczny i arogancki, by się z nim
zaprzyjaźniła, ale mieli przecież tylko spędzić razem weekend.

A potem przekaże pieniądze ośrodkowi pomocy, oczywiście
jeśli Kane zechce wypisać nowy czek.

Jakby czytając w jej myślach. Kane wytarł serwetką palce

i sięgnął po książeczkę czekową.

- Powinienem wypisać ci nowy czek - oświadczył.
- Eee... Dobrze.

Sprawiał wrażenie rozbawionego, co znów ją zirytowało.

Podpisany czek szybko schowała do torebki. Nieważne, że
pieniądze były na szczytny cel, i tak miała uczucie, że
pozwoliła się przekupić.

- Jeśli nie masz nic przeciwko temu - powiedział Kane -

zamówiłem limuzynę, która w sobotę rano zawiezie nas do
Port Angeles. Tam wsiądziemy na prom do Victorii. Trochę
pozwiedzamy, noc spędzimy w hotelu „Empress" i wrócimy w
niedzielę po południu.

- Dlaczego nie możemy pojechać własnym samochodem?
- Zgodnie z regulaminem mamy podróżować limuzyną.

Brat uznał, że będzie to atrakcyjniejsze dla uczestniczek
konkursu.

- Daj spokój z regulaminem. To zbędna przesada.
- Radio płaci za wszystko, a Patrickowi na tym zależy. W

takich sprawach jest uparty.

- Ale...
- Nie męcz mnie już.

I Kane zajął się kanapką. Najwyraźniej nie lubił, żeby ktoś

krzyżował mu plany nawet w tak drobnych sprawach. Pewnie
weźmie ze sobą komórkę i laptop, by w każdej wolnej chwili
móc pracować, nawet w limuzynie. W końcu zapracowanemu
miliarderowi na pewno niełatwo jest rzucić wszystko, żeby
spędzić weekend w Victorii w Kolumbii Brytyjskiej,
szczególnie z kobietą taką jak ona. Może gdyby była
seksowna jak Julia Roberts lub Marilyn Monroe, nie miałby
nic przeciwko temu. Beth westchnęła ze smutkiem, ale zaraz

powiedziała sobie, że przecież zupełnie jej nie zależy na
zainteresowaniu Kane'a O'Rourke'a.

- Beth?

Nagle zdała sobie sprawę, że coś do niej mówił, a ona

nawet na to nie zwróciła uwagi,

- Tak?
- Pytałem, czy masz jakieś specjalne życzenia, o których

powinienem wiedzieć. Myślę o restauracjach i tym, co
chciałabyś robić.

- Może być cokolwiek.

Kane rzucił jej zniecierpliwione spojrzenie.

- Mogłabyś powiedzieć coś więcej. To są całe dwa dni i

chciałbym, żebyś spędziła je przyjemnie. Powinniśmy
zaplanować to, co cię interesuje.

Beth odłożyła plastikowy widelec, odsunęła na bok resztki

kanapki i sałatki.

- Ustalmy jedno. To nic jest randka, ale...
- Ale co? - nic krył rozbawienia.
- To nie ma nic wspólnego z randką - powtórzyła. - Jadę

do Victorii tylko po to, żeby pomoc ośrodkowi, a ty żeby
pomóc bratu. To wszystko.

Jasno chyba postawiła sprawę. Kane nie powinien się

spodziewać, że będzie nim zainteresowana jako mężczyzną,
dała też jasno do zrozumienia, że wie. iż on również nie jest
nią zainteresowany. Takie postawienie sprawy powinno
wszystko ułatwić. Nie będzie niezręcznych sytuacji, które
mogłyby popsuć weekend, a właściwie skomplikować go
jeszcze bardziej. Rozsądek nakazywał Beth nie interesować
się Kane'em, niestety zupełnie inne zdanie na ten temat miało
jej ciało. A wydawałoby się, że po wszystkim, co przeszła w
swoim dwudziestosześcioletnim życiu - łącznie ze śmiercią
narzeczonego - tak nieodpowiedni mężczyzna nie wzbudzi w
niej żywszego bicia serca.

- Muszę już wracać do pracy - oświadczyła.
- Do sklepu w Crockett? Beth spojrzała zdumiona.
- Skąd o tym wiesz? Kazałeś mnie śledzić? Kane bez

słowa wskazał gazetę leżącą na biurku.

- W tym ostatnim artykule podali mnóstwo szczegółów -

przerwał na chwilę i wziął głęboki oddech. - Wiesz, że pojadą
z nami fotografowie, żeby robić zdjęcia w Victorii? Może
nawet będzie ekipa telewizyjna. W końcu konkurs ma
wypromować radiostację Patricka. Aha, będę musiał ogłosić,
że jednak pojedziesz, więc niewykluczone, że reporterzy znów
cię zaczną nachodzić.

Wzniosła oczy do góry.

- Jakby kiedykolwiek przestali!
- Cóż, nic na to nie poradzimy. Odprowadzę cię teraz do

samochodu.

- Nie - powiedziała pospiesznie. - Dam sobie radę.

Udawał, że nie usłyszał, co powiedziała. Przez całą drogę

do garażu czuła na sobie zaciekawione spojrzenia

pracowników Kane'a. on jednak zupełnie nie zwracał na to
uwagi. Zastanawiała się, czy można się przyzwyczaić do
ciągłego bycia w centrum zainteresowania - Pewnie dzieje się
to stopniowo, aż w końcu przestaje się zauważać wścibskie
spojrzenia. Kane pomógł jej wsiąść. Uśmiechnął się.

- Przyjadę w sobotę rano. Musimy wyruszyć o szóstej,

żeby zdążyć na prom.

Zmusiła się do uśmiechu.

- Świetnie. Więc jesteśmy umówieni punkt szósta.

Mógłbyś coś dla mnie zrobić?

- Jasne.
- Nie wkładaj garnituru. Kane roześmiał się.

Ku własnemu zaskoczeniu już nie mógł się doczekać

weekendu. Pomyślał nagle, że zdarzają się gorsze rzeczy, niż
spędzenie czasu z kobietą, która nie myśli o małżeństwie i

która nie próbuje usidlić mężczyzny tylko dlatego, że ma on
wypchany portfel. Przed wyjazdem czekało go jednak
mnóstwo pracy. Zupełnie tego nie rozumiał, ale im więcej
zarabiał, tym mniej miał wolnego czasu. Ostatnio jego
weekendy były po prostu dodatkowymi dwoma dniami, które
przeznaczał na załatwienie zaległych spraw. Nawet czas
przeznaczony na posiłek traktował jak stracony. Nie pamiętał
już, kiedy ostatnio zdarzyło mu się jeść lunch, nie czytając
równocześnie sprawozdań. Musiał jednak przyznać, że ten
spędzony w towarzystwie Beth był bardzo miły. I nic go nie
mogło popsuć - ani jej upór. ani ten piekielny konkurs.

Była sobota, piąta rano. kiedy rozległ się przeraźliwy

terkot budzika. Beth z trudem otworzyła oczy.

- Zamknij się - warknęła.

Dzwonek terkotał dalej, więc nakryła głowę poduszką.

Nigdy nic lubiła poranków, a już szczególnie wtedy, gdy
miała za sobą niewiele ponad dwie godziny snu. Po chwili
dołączył dźwięk telefonu. Beth jęknęła. Podniosła słuchawkę,
zrzucając przy okazji budzik na podłogę. Rozległ się dziwny
dźwięk i prześladowca ostatecznie zamilkł.

- Słucham? - wymamrotała do słuchawki.
- Jeszcze jesteś w łóżku?
- A, to ty, Emily.

Była to jej wspólniczka ze sklepu z odzieżą. Świetnie im

się współpracowało, choć Emily należała do tych irytujących
osób. które budzą się o wschodzie słońca, No cóż, miała dla
kogo tak radośnie wstawać - dla zakochanego w niej męża.
ukochanej córki i kolejnego dziecka w drodze. Do tej pory
Beth nie zazdrościła jej tego, ale w ostatnich dniach coś się
zaczęło zmieniać. Nagle poczuła, że chce jeszcze czegoś od
życia. Wtuliła głowę w poduszkę i próbowała sobie
uświadomić, od kiedy przestała jej wystarczać dotychczasowa,
wygodna egzystencja.

- Tak, to ja - potwierdziła Emily. - Musisz wstać. Masz

tylko godzinę, żeby zrobić się na bóstwa

Beth skrzywiła się.

- Godzina to za mato. Potrzebny byłby cud.
- Nie przesadzaj - Emily westchnęła. - Jesteś bardzo

atrakcyjną kobietą.

- I mówi to ktoś o twarzy anioła - odparła Beth. - Dobrze,

pogadamy, jak wrócę.

Odłożyła słuchawkę i wyskoczyła z pościeli, ziewając i

przeciągając się. Z przyjemnością poczuła na gołej skórze
chłodne, poranne powietrze. Spakowana torba czekała już w
pokoju - Beth poszła do łazienki, stanęła przed lustrem,
obrzucając się badawczym spojrzeniem.

- Przydałby się trochę lepszy biust - mruknęła do siebie.

Nie miała złej figury, ale jakoś nie pociągała mężczyzn.
Prawdę

mówiąc, niewielkie miała doświadczenie w tej kwestii. I

nawet narzeczeństwo nic nie zmieniło. Była to wyłącznie jej
wina Curt chciał, żeby posunęli się dalej, pragnął się z nią
kochać, ale ona uparła się, że wszystko powinno być
tradycyjnie, łącznie z nocą poślubną. Teraz mogła tylko
żałować, że nie robili tego choćby setki razy. Przynajmniej
miałaby co wspominać i łatwiej byłoby teraz uwolnić myśli od
Kane'a O'Rourke'a.

- Przynajmniej jestem naturalną blondynką - pocieszyła

się, patrząc w lustro i unosząc zaczepnie brodę,

Pięćdziesiąt pięć minut później, kiedy kończyła malować

rzęsy, zadźwięczał dzwonek u drzwi. Chwyciła torebkę i torbę
podróżną, ruszyła do wyjścia.

- Jestem gotowa - oświadczyła.

Za drzwiami stał Kane z bukietem kwiatów w jednej ręce.

Druga nonszalancko wsunął do kieszeni dżinsów. Spojrzała
zdumiona, że ubranie może aż tak zmienić człowieka. Biała

sportowa koszulka podkreślała jego ramiona, które teraz
wydawały się jeszcze szersze i bardziej muskularne. Wyglądał
zdecydowanie młodziej i co tu kryć - seksowniej.

Dostrzegł chyba jej badawcze spojrzenie, bo sięgając po

torbę, zapytał:

- Czy coś nie tak?
- Tak... to znaczy nie.

Podał jej kwiaty. Przestała mu się przyglądać i wzięła

bukiet - stokrotki i mak, żółte róże.

- Dziękuję.

Serce waliło jej mocno. Kane O'Rourke zawsze, nawet

ubrany w garnitur, robił duże wrażenie na kobietach, a kiedy
miał na sobie dżinsy, każda chyba gotowa byłaby zapomnieć o
zasadach moralnych. Szczególnie wtedy, gdy wręczał
stokrotki. W pierwszej chwili bukiet zrobił na niej wrażenie,
potem jednak pomyślała, że to prawdopodobnie tylko dla
reklamy i ogarnął ją smutek.

Przy krawężniku stała czarna limuzyna, a za nią czarny

chevrolet. W otwartym oknie zauważyła kamerę. Bez
wątpienia dziennikarze. Dobrze, że Kane ją uprzedził i że jest
tak wcześnie. Miała nadzieję, że sąsiedzi jeszcze śpią i
niczego nie zauważą. Jednak nadzieja szybko się rozwiała, w
oknie domu po przeciwnej stronie ulicy dostrzegła
ciekawskich. Po prostu cudownie, pomyślała zrezygnowana.
Pospiesznie wsunęła się do wnętrza samochodu i opadła na
miękkie, skórzane poduszki. Obok położyła kwiaty. Oparła
się, starając się siedzieć prosto i nieruchomo.

- To po prostu śmieszne - mruknęła do siebie.

Kane tymczasem podał szoferowi torbę Beth i usiadł obok.

- Co jest śmieszne?
- Wyrzucanie takich pieniędzy na samochód. Kane stłumił

uśmiech.

- Odrobina luksusu to nic złego. Oprócz tego będziemy

mieli czas, żeby porozmawiać.

- O tak. świetny pomysł. Gdybyśmy jeszcze mieli choć

jeden wspólny temat do rozmowy.

- Coś się znajdzie.

Kane rozprostował nogi i wygodnie rozłożył ramiona.

Domyślał się, że Beth należy do osób, które rano są nieco
zirytowane. Ciekawe, co mógłby zrobić, żeby budziła się w
lepszym nastroju? Dobrze wiedział, jaka jest odpowiedź. A
przecież wcale nie miał zamiaru sprawdzać, czy udałoby mu
się poprawić jej humor. Tylko dlaczego ona działa na niego w
ten sposób? Dlaczego miał ochotę całować ją przez najbliższe
sto kilkadziesiąt kilometrów?

ROZDZIAŁ TRZECI

- Nie do wiary, że zabieramy limuzynę do Victorii -

oświadczyła Beth, wchodząc na pokład pasażerski. - To się
nazywa konsumpcja na pokaz.

Kane wzruszył ramionami.

- Tak się łatwiej podróżuje. Jeśli jednak wolisz, możemy

tak jak inni pasażerowie podróżować pieszo. Po prostu nie
skorzystamy z limuzyny.

- Masz na myśli spacer z naszymi przyzwoitkami? -

Rzuciła znaczące spojrzenie w stronę ekipy filmowej,
ciągnącej po stromych schodkach ciężki sprzęt.

- Przecież rozmawialiśmy o tym, że bez fotografów się

nie obejdzie.

- Zupełnie jakbym miała cokolwiek do powiedzenia w tej

sprawie.

Roześmiał się. No tak, miała rację. Mogła zrezygnować z

wyjazdu i z pieniędzy na działalność charytatywną, ale on by
przecież nie ustąpił tak łatwo. Szukałby sposobu, żeby
zmieniła zdanie. Co innego kłopotliwy artykuł w gazecie, a co
innego urażona duma i zagrożenie interesów brata.

Przeszli na dziób i stanęli wśród pasażerów obserwujących

z przejęciem, jak prom odbija od nabrzeża. Nad nimi z
krzykiem krążyły mewy, a fale stawały się coraz większe.

Beth oparła się o barierkę, w zamyśleniu obserwując

horyzont. Zimny, poranny wiatr przepędził wkrótce
pasażerów. Zostali we dwoje, nie licząc upartej ekipy
filmowej, która na szczęście ustawiła się w pewnej odległości.
Wreszcie mogli swobodnie rozmawiać, bez obawy, że każde
słowo zostanie nagrane.

- Nie jest ci zimno?
- Nie, i nie musisz marznąć na pokładzie tylko dlatego, że

ja tu zostałam - mruknęła.

Kane oparł łokcie na barierce obok niej.

- Nie marznę, ale moje ubranie jest cieplejsze.
- Czyżby z moim ubraniem było coś nie w porządku? -

spytała Beth, zaczepnie unosząc głowę.

- Nie. Wyglądasz doskonale - powiedział nieco

chrapliwym tonem.

Pewnie to chłodny wiatr sprawił, że jej piersi tak wyraźnie

rysowały się pod cienką, zieloną bawełnianą koszulką. Białe
szorty podkreślały kształtne biodra i długie nogi. Nie
wyróżniała się niczym specjalnym, a jednak miała w sobie
jakąś niewymuszoną elegancję, coś, czego Kane dotychczas
nie dostrzegał u kobiet,

- Wytłumacz mi - zaczął, odwracając wzrok w kierunku

niebieskozielonych fal - co jest takiego strasznego w tym, że
razem jedziemy na randkę.

- Mówiłam ci już, to nie jest...
- Randka - dokończył za nią. - Wiem. Nieważne, jak

nazwiesz ten wyjazd, ale ciągle jesteś na „nie".

Beth potarła kark i ramiona, jakby wreszcie poczuła chłód.

- Mam ustabilizowane życie i nie brakuje mi do szczęścia

konkursów ani randek z bajki.

Ciekawe. Kane podejrzewał, że nie była całkiem szczera

ani w stosunku do niego, ani do siebie. Ludzie zwykle marzą o
czymś więcej, niż już osiągnęli, nawet jeśli nie bardzo wiedzą,
na czym to „coś" ma polegać.

- Jesteś szczęśliwa?

Opierając wyzywająco ręce na biodrach, rzuciła mu

wrogie spojrzenie.

- Nie twoja sprawa.
- Ciszej. - Położył jej palec na ustach i wskazał w stronę

reporterów. - Nie powinni widzieć, że się kłócimy. Nie będzie
to dobra reklama dla mojego brata.

- Mhm. - Odchyliła głowę do tyłu, przywołując na usta

słodki, sztuczny uśmiech. - A czy to będzie dobra reklama,
jeśli ugryzę cię w palec?

Kane wybuchnął śmiechem. Beth była bystra i zuchwała

zupełnie jak jedna z jego sióstr. Gdyby tak mogło pozostać,
gdyby mógł myśleć o niej jak o młodszej siostrze. Żadnych
zdrożnych myśli, po prostu miła dziewczyna. Jednak zbyt
długo żył w celibacie. Ostatnio całkowicie pogrążył się w
pracy i zaniedbał życie towarzyskie. Miał już dość kobiet
kręcących się wokół w nadziei, że uzna którąś z nich za
doskonałą kandydatkę na żonę miliardera. A przecież
pieniądze nie są celem, tylko środkiem, dzięki nim mógł
zadbać o rodzinę. Jednak te kobiety o tym nie wiedziały.

Ciągłe nic mógł zapomnieć, jak czuł się mając

dziewiętnaście lat, gdy wydawało mu się, że cały świat należy
do niego.

I nagle wszystko się zawaliło. Pamiętał ból i cierpienie po

śmierci ojca, a także wszechogarniający lęk, gdy spoglądał na
matkę i rodzeństwo, zastanawiając się, co przyniesie
najbliższa przyszłość.

Nisko nad nimi przeleciała mewa, krążyła przez chwilę,

nim odleciała z krzykiem.

- Powiedziała, że jesteśmy zwariowani - szepnął Kane.
- Czy dlatego, że jedziemy do Victorii, czy że jedziemy

razem?

- Nigdy się nie poddajesz, prawda? Nie miałaś ochoty na

wyjazd, więc teraz nie może być przyjemnie. Spróbujmy
chociaż udawać, że się zaprzyjaźniliśmy. Chyba nie proszę o
zbyt wiele?

Westchnęła i odgarnęła z twarzy włosy rozwiane przez

wiatr.

- Po prostu niezręcznie się czuję. Chodzenie na randki

nigdy nie było moim ulubionym zajęciem, a od wypadku
Curta - wzruszyła ramionami - nie miałam na to ochoty.

Curt, narzeczony, który zginął w czasie górskiej

wspinaczki, a właściwie podczas ratowania komuś życia.
Kane czuł przygnębiający kontrast między sobą i tym drugim.
Tak niewielu jest na świecie bohaterów, a właśnie Beth
musiała być zaręczona z jednym z nich. Spojrzał na nią,
starając się odgadnąć, jak wielki ból wywołało to
wspomnienie.

- Jak dawno temu to się stało?
- Niecałe pięć lat. - Spojrzała gdzieś w przestrzeń. - To

nie jest tak, że moje życie zatrzymało się w tym momencie.
Tęsknię za nim, ale kochał mnie i na pewno nie chciałby, bym
przestała normalnie żyć tylko dlatego, że go tu nie ma.

- Jednak uważasz, że już się nie zakochasz, że nigdy nie

wyjdziesz za mąż. - Kane uniósł brwi - Myślę, że nie masz
racji.

Gwałtownym ruchem odwróciła się w stronę morza.

Widział tylko jej profil.

- Ciekawa opinia jak na człowieka, który oficjalnie mówi

dziennikarzom, że nie zamierza się żenić - powiedziała,
powoli cedząc słowa.

Śmiech Kane'a zaskoczył Beth.

- Co cię tak rozśmieszyło?
- Pomyślałem o nas, o dwojgu zagorzałych przeciwnikach

małżeństwa zmuszonych do wspólnej podróży. Czy to nie
doskonały układ? Możemy trochę pozwiedzać, zjeść dobrą
kolację, miło spędzić czas bez zbędnych nadziei i oczekiwań.
W związku z tym na pewno się ucieszysz, że zmieniłem naszą
rezerwację w hotelu „Empress" z „romantycznego
apartamentu na poddaszu" na zwykły apartament.

- Co za ulga - powiedziała nie całkiem szczerze.

Emily opowiadała jej o tym hotelu; zatrzymała się tam

kiedyś z mężem. Beth nagle poczuła żal, że nie zobaczy tego
niezwykłego apartamentu. Według Emily określenie
„romantyczne" nie oddawało wszystkiego. Pokoje ponoć były
niezwykłe piękne, umeblowane antykami, stały tam nawet
łóżka Z baldachimami. Beth nigdy nie spała w takim łóżku i
mogłoby to być przyjemne. Chociaż może bardziej
odpowiednie na miesiąc miodowy albo rocznice ślubu. To jej
jednak nie groziło.

- Wszystko sobie wyjaśniliśmy? - upewnił się Kane.
-

Jasne.

Przepraszam,

chyba

byłam

trochę

przewrażliwiona. Po prostu wszyscy ostatnio tylko o tym ze
mną chcieli rozmawiać. O romantycznej randce z tobą. Teraz
widzę, że nie ma w tym absolutnie nic romantycznego. Jak się
nad tym dobrze zastanowić, to co może być romantycznego w
wyjeździe z kimś zupełnie obcym?

Kane roześmiał się.

- Co chcesz przez to powiedzieć?
- Widzisz, zazwyczaj ludzie są sobie obcy, dopóki się nie

poznają. I w tym celu właśnie idą na randkę.

Wyraźnie zakłopotana Beth aż zmarszczyła nos.

- Dobrze wiesz, co mam na myśli.
- Czyżby?
- Myślę o randce dwóch osób, które wcześniej nie zdążyły

się poznać i wzajemnie się nie pociągają - powiedziała bardzo
poważnie.

- Aha. - Kane przysunął się bliżej, dotykając jej

ramieniem. - Więc nie jesteśmy dla siebie atrakcyjni?

- Oczywiście, że nie.
- Jestem mężczyzną, a ty kobietą. To chyba nie najgorszy

początek.

- Shannon miała rację - powiedziała. - Potrafisz być

męczący.

- To tylko takie gadanie młodszej siostry. Wiesz, jak to

bywa w rodzinie.

- Chyba nie wiem. Widzisz, wychowywałam się w

rodzinach zastępczych. O ile mi wiadomo, nie mam żadnych
krewnych, nikogo.

Jej głos wyraźnie świadczył o tym, że nie najlepiej

wspominała dzieciństwo. Trudno mu było wyobrazić sobie
zupełny brak krewnych. Śmierć ojca była dla niego wielką
stratą, ale przynajmniej nie został sam.

- Więc dlatego ten ośrodek pomocy rodzinie jest dla

ciebie tak ważny? - spytał cicho. - Czasem myślę, że ludzie
pozbawieni rodziny, doceniają ją bardziej niż inni.

Beth owinęła kosmyk włosów wokół palca i wzruszyła

ramionami.

- Lubię się angażować, ale nie jestem żadną działaczką.

Nie ma nic złego w tym, że próbuję pomagać.

- Masz rację. - Kane odetchnął głęboko. Zagłębili się w

osobiste tematy o wiele bardziej, niż zamierzał. - Może
tymczasem miałabyś ochotę na filiżankę gorącej kawy? Na
pewno uda mi się namówić kogoś z ekipy, żeby nam
przyniósł.

- Nie wątpię - odpowiedziała oschłym tonem - ale lepiej

będzie, jeśli sami po nią pójdziemy i oszczędzimy wszystkim
kłopotu.

Pod pokładem było ciepło i gwarno, dzieci biegały, dorośli

prowadzili głośne rozmowy, przekrzykując hałas silników.
Kane włożył okulary przeciwsłoneczne, żeby trudniej go było
rozpoznać. Zamówili kawę i słodkie bułeczki. Udało im się
nawet znaleźć wolny stolik. Niestety kawa okazała się
paskudna

- Przepraszam, że byłam taka rozdrażniona - powiedziała

Beth, patrząc mu w oczy. - Po prostu nie lubię rano wstawać.

- Domyśliłem się.

- A ty zawsze wcześnie wstajesz?
- Mhm - odpowiedział Kane, odsuwając na bok filiżankę.

- Zwykle przed piątą. Potem poranny trening, i jadę do pracy
na siódmą.

Beth wzdrygnęła się z niesmakiem.

- O piątej rano? - upewniła się takim tonem, jakby

chodziło o środek nocy. - Ja ubóstwiam długo spać. To
prawdziwy luksus zostać dłużej w łóżku, szczególnie gdy jest
zimno lub pada deszcz.

Kane zauważył, że stara się rozmawiać z nim jak z kimś

obcym, bez najmniejszego osobistego zaangażowania.
Podejrzewał jednak, że Beth - chociaż starała się tego nie
okazać - tak naprawdę nie traktowała go całkiem obojętnie.
On niestety nie potrafił zapanować nad emocjami. Gdyby nie
to, że jest znacznie od niego młodsza i do tego po takich
przejściach, mogliby przeżyć zmysłowy romans, jak mu się to
dawniej zdarzało.

- Lubisz deszczowe dni?
- Lubię słuchać deszczu - roześmiała się. - Tak naprawdę

nie jestem zbyt skomplikowana. Najbardziej lubię proste
rozrywki, czytanie, górskie wspinaczki, pracę w ogrodzie.

Kane'owi, który od dawna nie zajmował się takimi

sprawami, nagle wydały mu się one bardzo pociągające. Na
wspinaczkę czy ogród nie miał czasu, a czytał tylko analizy,
sprawozdania i dziesiątki notatek. Słuchając Beth, wyobraził
sobie wspólny, spokojny poranek w łóżku, niespieszny seks i
czas na zastanowienie. Zaskakujące myśli, jak na człowieka,
który dotychczas pracował czternaście godzin na dobę.

- Próbowałeś się kiedyś zdrzemnąć w ciągu dnia? Kane

wyczuł, że chciała powiedzieć coś więcej, może nawet
zasugerować, że powinien zwolnić tempo życia.

- Nigdy - odpowiedział szybko. - Chyba zbyt się

przejmuję obowiązkami.

- Niedobrze - stwierdziła. Upiła łyk kawy i spojrzała na

niego podejrzliwie. - Ale jutro nie musimy chyba tak wcześnie
wstać?

- Nie, możesz spać tak długo, jak zechcesz. Odetchnęła z

wyraźną ulgą.

- Cieszę się. Nie wyobrażam sobie wstawania o piątej

dwa dni z rzędu.

- Mogłabyś, gdybyś tylko chciała. Wszystko zależy od

twojego nastawienia - powiedział Kane. - Moja mama mówi,
że nawet jeśli ma się żelazne zasady, trzeba je czasem nagiąć.

- Czy to irlandzkie powiedzenie?
- Istotnie mama stamtąd pochodzi - przyznał. Jego matka

nie miała łatwego życia, wiele wycierpiała, dlatego starał się,
żeby teraz miała pełny komfort. Ale ona zgadzała się tylko na
znikomą część tego, co gotów był jej ofiarować.

- Byłeś kiedyś w Irlandii? Pokręcił głowa.
- Shannon jeździ z mamą co roku. Ja nigdy nie miałem na

to czasu. Może kiedyś.

Beth zmarszczyła czoło. Dokończyła słodką bułeczkę,

złożyła papierowe opakowanie, starannie wytarła ze stołu
kropelkę kawy. Patrząc na to, Kane przypomniał sobie
porządek w jej domu.

- Nie rozumiem - powiedziała w końcu. - Masz tyle

pieniędzy, setki pracowników, którzy dbają o twoje sprawy, i
nie możesz znaleźć czasu na podróże?

- Jestem zajęty zarabianiem pieniędzy. Uniosła brwi.
- Świetnie. Kiedy stwierdzisz, że ci już wystarczy? Kane

nie miał wątpliwości, że jej zdziwienie jest szczere.

W pierwszej chwili nie wiedział, co odpowiedzieć. Nagle

uświadomił sobie, że zgromadził już więcej, niż byłby w
stanie wydać, a mimo to nie przestawał zarabiać. Dlaczego?
W którym momencie powinien uznać, że zapewnił wreszcie
całej rodzinie bezpieczną przyszłość? Beth nie była pierwszą

osobą, która pytała, ile pieniędzy mu wystarczy, dlaczego
więc dopiero teraz poważnie zastanowił się nad tym?

- Nie... nie zależy mi tylko na pieniądzach - próbował

wyjaśnić. - Stworzyłem firmę i nie zostawię jej tylko po to,
żeby się bawić. Nie mogę pozwolić, by ludzie stracili pracę.

Ostatni argument nawet dla niego nie brzmiał zbyt

przekonująco.

- Czy wyjazd na urlop oznacza dla ciebie wyłącznie

porzucenie pracy?

- Któregoś dnia wyjadę - powiedział tonem, który

oznaczał, że sprawa jest zamknięta. Jego pracownicy dobrze
wiedzieli, że w takich chwilach nie ma co wdawać się z nim w
dyskusję.

- Uważaj, bo możesz nie zdążyć, jeśli najpierw dopadnie

cię wylew lub zawal - mruknęła. - I na co ci się przyda fura
dolarów, jeśli wylądujesz na cmentarzu?

Beth nie była jego pracownicą i najwyraźniej nie przejęła

się groźnym tonem.

W tej samej chwili przez megafon rozległ się komunikat

wzywający pasażerów do powrotu do samochodów.
Dopływali do portu.

- Panie O'Rourke - podszedł do nich jeden z członków

ekipy filmowej. - Czas zejść do samochodu.

- Idźcie pierwsi. Zejdziemy za kilka minut, chyba że

zdecydujemy się opuścić prom na piechotę.

- Ależ, panie O'Rourke, mamy filmować całą randkę -

zaprotestował.

Kane miał już dość opieki ekipy, wiedział też, że i Beth

nie była tym zachwycona,

- Powiedziałem, że macie iść przodem - powiedział ostro.

- Nie musicie fotografować nas, gdy idziemy po schodach lub
rozmawiamy z celnikiem.

Zaskoczeni filmowcy odsunęli się na tyle, że mógł

swobodnie rozmawiać z Beth. Ale spokój nie trwał długo.

- O Boże - rozległ się głos jakiejś kobiety. – Poznałam

ich, to miliarder i jego dziewczyna. Nie chciała jechać, a
jednak ją namówił!

Do diabła. Zaczęły błyskać flesze, ludzie przepychali się,

prosząc o autograf. Nikt już nie zwracał uwagi na drugi
komunikat wzywający pasażerów do samochodów. Beth z
przyklejonym do twarzy uśmiechem podpisywała kolejne
kartki, myśląc tylko o tym, że Patrick nieźle musiał zadbać o
reklamę ich weekendu w Victorii. Wyglądało na to, że
wszyscy już o nich wiedzą. A najbardziej intrygowało ludzi,
że Beth początkowo odmówiła. Jak widać dzięki temu Patrick
zyskał dodatkową, darmową reklamę.

- Dlaczego nie chciałaś jechać? - wypytywała kobieta,

która ich rozpoznała. - Jest wspaniały i bogaty. Jak mogłaś
odmówić?

Beth przełknęła ślinę i wzięła głęboki oddech. Z natury

była osobą spokojną i życzliwą ludziom, ale zupełnie nic
bawiło jej takie zainteresowanie.

- Sąsiadka zgłosiła mnie do tego konkursu, więc nie

przyszło mi do głowy, że należy mi się jakaś nagroda. - Nie
była to do końca prawda, ale nikt nie musiał wiedzieć.

Tymczasem rozległy się głosy, że pewnie przewróciło jej

się w głowie, jeśli nie chciała takiej nagrody. Beth zerknęła na
Kane'a. Ciekawe, jak się czuł jako „nagroda". Dopiero teraz
zdała sobie sprawę, że jej publiczna odmowa musiała go
bardzo upokorzyć. Ku jej zaskoczeniu Kane wcale jednak nie
wydawał się urażony zachowaniem tłumu. Był raczej
sfrustrowany.

- Panie i panowie, proszę pozwolić przejść - powiedział

oficer, który pojawił się nie wiadomo skąd z dwoma
marynarzami. - Panie O'Rourke, proszę za mną. Pani również.

Najlepiej będzie, jeśli zejdą państwo na brzeg w pierwszej
kolejności.

Przepychanie się przez tłum nie było zbyt zabawne. Kane

objął Beth jedną ręką i przycisnął ją do swego boku. Zadrżała.

- Nie przejmuj się - szepnął. - Przywykniesz.
- Do czego? - Jej głos zabrzmiał niepewnie.
- Do zainteresowania twoją osobą. Na szczęście to szybko

zazwyczaj mija. Będzie spokój, gdy tylko zejdziemy ze statku.

Jego słowa zabrzmiały tak, jakby od tej chwili już zawsze

musiała pozwalać obcym robić sobie zdjęcia, a przynajmniej
jakby jej zależało na popularności.

Prom zacumował. Marynarze zablokowali wyjście,

przepuścili ich, zatrzymując pozostałych pasażerów.

- A gdzie są reporterzy i szofer? - spytała Beth, gdy

zbliżali się do kontroli celnej.

- Nic mnie to nie obchodzi - mruknął. - Może bez nich

będziemy mieć chwilę spokoju. Znajdą nas w hotelu szybciej,
niż myślisz.

Celnik zajął im tylko kilka minut. Gdy opuścili budynek.

Beth głęboko odetchnęła świeżym powietrzem i z radością
rozejrzała się wokół. Minęło kilka lat od jej ostatniego pobytu
w Victorii, którą miejscowi ludzie nazywali „bardziej
angielską niż Anglia". Miasto było piękne - od wielkich
budynków parlamentu, przez doki aż po kosze kwitnących
kwiatów zawieszone na żeliwnych latarniach ulicznych.

- Chodźmy stąd. Może nas nie zauważą - zaproponował

Kane. - Im dłużej będziemy bez nich, tym lepiej.

Beth skinęła głową. Pospiesznie zeszli na przystań. Za

sobą usłyszeli gwizdy i okrzyki. Pasażerowie promu nadal ich
obserwowali. Mimo że odległość była spora, nie stracili
zainteresowania i ciągle robili zdjęcia.

- Krępuje mnie takie specjalne traktowanie - stwierdziła

Beth, zagryzając wargę. - Może ty się już przyzwyczaiłeś, ale
ja nie. Powinniśmy poczekać i zejść z promu ze wszystkimi.

- To nie było specjalne traktowanie, raczej środki

bezpieczeństwa - odpowiedział Kane. - Ale masz rację,
moglibyśmy im to jakoś zrekompensować. Dać skromną
nagrodę - dodał z szatańskim uśmiechem.

- Jaką nagrodę?
- Na przykład taką - odpowiedział, obejmując ją w pasie.

Obrócił ja i spojrzał w oczy. Kiedy poczuł jej

przyspieszony oddech, upewnił się, że Beth Cox na pewno nie
była tak obojętna, jak udawała.

- Myślę, że mały pocałunek byłby wspaniałą nagrodą.

Będą przekonani, że zaczyna nas łączyć prawdziwe uczucie.

Nerwowo zwilżyła wargi końcem języka.

- To miałoby być dla nich takie ekscytujące?
- Zależy, czy i ty mnie pocałujesz.
- Nie sądzisz, że spoliczkowanie też może zrobić

wrażenie? Zawahał się. Najchętniej przyznałby, że wolałby
pocałunek, ale to mogłoby się źle skończyć. Zadał sobie
przecież wiele trudu, by przekonać Beth, że ich wyjazd nie
jest żadną prawdziwą randką. Tyle że czuł się jak nastolatek
na randce, i to z dziewczyną, po której nie wiadomo czego się
spodziewać. Do tej pory zazwyczaj spotkania z kobietami
okazywały się śmiertelnie nudne, a przecież zawsze umawiał
się w najdroższej restauracji w Seattle. Po raz pierwszy od
niepamiętnych czasów dobrze się bawił.

- Beth, zróbmy małe przedstawienie.

Z psotnym uśmiechem objęła go za szyję.

- Tak dobrze?
- Świetnie - odpowiedział ochrypłym głosem. Ciśnienie

pewnie mu podskoczyło jak diabli. Nie sadził. że jeszcze
potrafi tak reagować. Dotknął wargami jej ust i poczuł zapach

kawy. Najchętniej objąłby ją mocniej, ale byli w końcu w
publicznym miejscu. Przez kilka sekund nie odrywał warg od
jej ust, wreszcie uniósł głowę.

- To... było interesujące - stwierdziła Beth z

nieodgadniona miną.

- Czyli dobrze się stało, że nie zdecydowałaś się mnie

spoliczkować?

Uśmiechnęła się tajemniczo.

- Jeszcze nie wiem.
- Ale powiesz mi, gdy już będziesz wiedzieć?
- Panie O'Rourke, proszę się nie martwić. Na pewno pan

pierwszy się dowie.

ROZDZIAŁ CZWARTY

- Co mamy dalej w planach? - spytała Beth. Nadal lekko

się obejmowali.

- Powiedziałaś, co chciałabyś robić, wiec zaplanowaliśmy

wycieczkę do ogrodów Butchart - odpowiedział, niechętnie
puszczając jej ramię. - Potem wrócimy na podwieczorek do
hotelu „Empress". Lunch zjemy gdzieś po drodze.

- Dużo przyjemniej byłoby pozwiedzać na własną rękę -

stwierdziła Beth.

Kane uśmiechnął się.

- Myślisz o tym, żeby uciec reporterom i mieć prawdziwą

randkę?

Obawiał się, że słysząc słowa „prawdziwa randka", Beth

znów zrobi aferę.

- Musimy zaczekać na limuzynę - dodał szybko.
- Komu ona potrzebna? - Złapała go za rękę i pociągnęła

w stronę przystani. - Kupmy bilety na autobusową wycieczkę
po mieście. Zobaczymy zamek Craigdarroch i mnóstwo
innych ciekawych miejsc na wybrzeżu.

- Nie słyszałem o tym zamku.
- To elegancki, stary budynek.

W Seattle było wiele starych budynków, tyle że Kane

nigdy specjalnie nie interesował się zabytkami. Pozwolił
jednak, żeby Beth go prowadziła.

- Dlaczego nazywają go zamkiem?
- Nie wiem. Może dlatego, że jest tam mnóstwo pokoi i

wieżyczek.

Wytłumaczenie było proste, natomiast zupełnie nie

potrafił zrozumieć, dlaczego nadal myślał o pocałunku. To
było jednak silniejsze od niego. Może dlatego, że przy Beth
czul się o wiele młodszy. Po raz pierwszy od śmierci ojca.

Czekali na światłach, żeby przejść na drugą stronę

ruchliwego skrzyżowania w pobliżu hotelu „Empress". Trzeba

przyznać, że imponujący budynek wyglądał jak potężny
wartownik strzegący portu. Całe zresztą miasto wyglądało
niezwykle malowniczo z domkami przypominającymi
lukrowane ciasteczka, z wiszącymi koszami kwiatów i
kolorowo ubranymi turystami. Nagle dostrzegł ekipę
reporterów zdążających w ich kierunku, a za nimi limuzynę.
Bez słowa chwycił Beth za rękę i pociągnął ją w boczną
uliczkę.

- Autobusy odjeżdżają sprzed hotelu - zaprotestowała.
- Tak, ale grozi nam nieproszone towarzystwo.

Beth spojrzała przez tłum turystów i spostrzegła limuzynę.

Za nią jechał czarny chevrolet, z którego wychylił się do
połowy jeden z reporterów, nerwowo przyglądając się
tłumowi. Na szczęście spoglądał w kierunku hotelu.

Chichocząc, pobiegli przed siebie i ukryli się za kamienną

wieżą dzwonnicy. Kane oparł się jedną ręką o ścianę. Na jego
twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

- Tu jest jakieś muzeum - powiedziała Beth, łapiąc

oddech. - Moglibyśmy zajrzeć.

- Myślałem, że wybieramy się do zamku. Nie musimy

jechać autobusem, możemy przecież wziąć taksówkę. Potem
zaplanujemy resztę dnia.

Beth pokręciła głową z politowaniem. Nic znała zbyt

dobrze Kane'a O'Rourke'a, ale nie miała wątpliwości, że jego
życie zawsze jest dokładne, ze wszystkimi szczegółami
zaplanowane.

- Niczego nie musimy planować. Jesteśmy przed

wspaniałym muzeum, wiec po prostu wejdźmy do środka.

I nie czekając na zgodę, ruszyła w kierunku wejścia. Kant

bez słowa podążył za nią. Może i brakowało mu
spontaniczności, ale był dżentelmenem. Musiała przyznać, że
nie znała dotąd mężczyzn, dla których dobre maniery były tak
oczywiste jak oddychanie.

Kane kupił bilety i wjechali windą na jedno z wyższych

pięter. Beth nie była wprawdzie w Victorii całe lata, ale
dobrze pamiętała Królewskie Muzeum Kolumbii Brytyjskiej.
Najpierw zaprowadziła więc Kane'a do swojej ulubionej
ekspozycji. Było to zrekonstruowane miasteczko, łącznie ze
stacją kolejową i kinem wyświetlającym nieme filmy.

- Przyznasz, że świetnie zrobione - szepnęła, stojąc na

peronie z zamkniętymi oczami. Podłoga drżała pod jej
stopami, jakby właśnie przejeżdżał pociąg. Słychać było
gwizd lokomotywy.

Kane spojrzał na Beth. Jej wyraz twarzy zaintrygował go

bardziej, niż którykolwiek z muzealnych eksponatów.
Wyglądała, jakby cofnęła się do dawnych czasów. Ciekawe,
czy pocałunek przywróciłby ją do rzeczywistości. Po raz
kolejny powtórzył sobie, że nie są na randce i nie powinien jej
całować. Nie byli parą i nigdy nie będą razem.

Usiedli w nastrojowo przyciemnionej sali, w której

wystawione były plemienne maski. Z głośników dobiegała
indiańska muzyka, a głos lektora opowiadał legendy
pierwotnych mieszkańców Ameryki. Gdy Beth zaczęła się
wiercić na niewygodnym krześle, Kane przyciągnął fotel z
holu, usiadł i wziął ją po prostu na kolana. W pierwszej chwili
zesztywniała, potem jednak wygodnie oparła się o jego pierś.
Znalazła się zbyt blisko, żeby mógł się powstrzymać. Nie
namyślając się ani chwili, pocałował ją w kark. Poczuł
delikatny zapach jej skóry.

- Kane... nie.

Na tle muzyki i głosu lektora nieśmiały sprzeciw Beth był

ledwo słyszalny.

- Chcę tylko, żeby było ci wygodnie - szepnął jej do ucha.

Czuł narastające z każdą sekundą pożądanie, a

jednocześnie zdawał sobie sprawę, że nie może pozwolić

sobie na romans, mając reporterów na karku. Poza tym Beth
nie była kobietą, dla której reputacja to sprawa bez znaczenia.

Zwiedzający wchodzili i wychodzili, nie zwracając na

nich uwagi. Siedzieli więc, słuchając kolejnych opowieści,
dopóki nie zjawiła się grupa rozgadanych uczniów,
zanudzających nauczycieli pytaniami. Beth wyśliznęła się z
jego objęć i ruszyli do działu poświęconego ewolucji
człowieka. Minęło jeszcze sporo czasu, nim narastający głód
zmusił ich do opuszczenia muzeum.

- Jestem pewien, że w hotelu „Empress" musi być jakaś

restauracja - oznajmił Kane, gdy wyszli z budynku na
oświetloną słońcem ulicę.

- Pewnie tak, ale równie dobrze możemy sobie kupić po

hot dogu. Będzie więcej czasu na zwiedzanie - powiedziała
zdecydowanie.

- Nie masz ochoty na elegancki lunch? - spyta!

zdziwiony. Kobiety, z którymi dotąd się spotykał, z pewnością
wolałyby jakieś wykwintne danie serwowane do tego na
delikatnej porcelanie przez eleganckiego kelnera.

- Hot dogi też są dobre.
- Pewnie tak - zgodził się bez przekonania.

Beth uśmiechnęła się, choć w głębi duszy uważała, że nie

ma powodów do zadowolenia. Nie powinna całować się z
Kane'em ani rozmawiać z nim na tematy osobiste. Chyba
opuścił ją zdrowy rozsądek. Kane O'Rourke jest zbyt
czarujący i troskliwy, jeśli nie będzie ostrożna, może się w
nim zakochać. Na samą myśl o tym przeszedł ją dreszcz. Nie
chciała miłości. To uczucie zbyt mocno kojarzyło się jej z
cierpieniem. Poza tym nie byli dla siebie. Co mogło połączyć
ją, samotną, skromną dziewczynę i niewyobrażalnie bogatego,
otoczonego kochającą rodziną Kane'a? Doszła do wniosku, że
pomysł z pospiesznym zjedzeniem hot dogów chyba
rzeczywiście nie był najlepszy. W biurze może i wystarczały

mu gotowe kanapki, ale teraz pewnie miał ochotę na coś
bardziej wyrafinowanego.

- Dobrze, chodźmy do hotelu, jeśli ci na tym zależy -

zaproponowała, a Kane skinął głową.

Było jej łatwiej myśleć o nim jako o zepsutym bogaczu,

który nie ma pojęcia, jak żyją zwykli ludzie.

Gdy tylko Beth zaproponowała lunch w restauracji, Kane

zaczął żałować, że nie zdecydował się jednak na hot doga.
Przedtem była radosna i roześmiana, teraz nagle jej twarz stała
się poważna i smutna. Kane odchrząknął i zaczął mówić:

- Jeden z moich pracowników przyjechał tu wcześniej i

zameldował nas w hotelu. Dostarczył też nasze klucze. Może
obejrzymy pokoje, a potem zdecydujemy, co dalej?

- W porządku.
- Coś nie tak?
- Przecież mówię, że wszystko w porządku.

Zmusiła się do uśmiechu. Kane zacisnął zęby. Ta kobieta

była niemożliwa, ale to nie zmieniało faktu, że pragnął jej
coraz bardziej. Wiele by dał, żeby znów była taka jak
przedtem i żeby jej uśmiech był szczery.

Lubił wyzwania. Może więc powinien tak to potraktować?

Podświadomie zdawał sobie sprawę, że jego rozumowanie nie
do końca jest logiczne, ale najwyraźniej o Beth Cox nie
potrafił myśleć rozsądnie. Czuł się przy niej równie pewnie,
jak rozbitek bez łodzi ratunkowej.

Kiedy Beth poszła obejrzeć swój pokój, przeprowadził

kilka rozmów telefonicznych, zamówił lunch do pokoju... oraz
kilka specjalnych, dodatkowych usług. Zaprosił ją, gdy
wszystko było gotowe. Beth weszła, rozejrzała się dookoła i
wybuchnęła śmiechem.

Pokój został pospiesznie ozdobiony paprociami i

kwiatami, a na miękkim dywanie rozłożono obrus w czerwoną
kratę. Wielka plastikowa mrówka zaglądała do koszyka

pełnego hot dogów. Obok, z poważną miną stał kelner z
serwetką na przedramieniu, trzymając w ręku butelkę
lodowatego musującego, jabłkowego cydru.

- Wiesz, jak ugościć dziewczynę - powiedziała, nie

przestając się uśmiechać.

- Wszystko dla szanownej pani - oświadczył Kane. Wziął

butelkę z rąk kelnera, wręczając mu w zamian banknot o
znacznym nominale.

- Dziękuję, damy już sobie radę.
- Dobrze, proszę pana. - Wychodząc, kelner zabrał

plastikową mrówkę. - Nie będzie przeszkadzać - wyjaśnił,
mrużąc porozumiewawczo oko.

Beth usiadła na obrusie ze skrzyżowanymi nogami.

- Nieźle musiałeś się napracować - stwierdziła z lekka

złośliwością.

- Wystarczyło zadzwonić. A przy okazji, w kuchni kręcą

dla nas lody w ręcznej maszynce.

- Naprawdę? Nie sądziłam, że jeszcze ktoś robi to ręcznie.

Wzruszył ramionami.

- Obiecałem im taki napiwek, że natychmiast pobiegli

szukać maszynki.

- Musi być przyjemnie mieć aż tyle pieniędzy -

stwierdziła Beth bez cienia zazdrości.

Kane zmarszczył czoło, wróciło uczucie niepewności. To

śmieszne. Beth jest taka młoda, dlaczego więc traci przy niej
pewność siebie? Może dlatego, że potrzebowała tego, czego
nie mógł, jej ofiarować? Natychmiast odpędził od siebie tę
myśl. Zwykle nie tracił czasu na bezsensowne zastanawianie
się, tylko energicznie ruszał do przodu, żeby zająć się tym, co
było do zrobienia.

W całym hotelu nie znaleziono plastikowych kubków,

więc nalał cydr do kryształowych kieliszków do szampana..

- Za przyjaźń - zaproponował, podając jej jeden. Zrobiła

nieco zaskoczoną minę. Stuknęli się kieliszkami.

- Ale my wcale nie jesteśmy przyjaciółmi - stwierdziła po

chwili.

Kane, siedząc na podłodze, pochylił się i oparł wygodnie

na łokciu.

- Przecież jestem w dżinsach. nie w garniturze. Pamiętasz,

kiedy się poznaliśmy, dałaś do zrozumienia, że między innymi
z powodu mojego garnituru nie możemy się zaprzyjaźnić.
Właściwie nie podałaś żadnych innych powodów. Aż tak
bardzo ci się nie podobał?

- Ależ nie, był ładny.
- Idealny na pogrzeb, jeśli dobrze pamiętam twoje słowa.

Beth ugryzła hot doga. Nie wiedziała, co ma odpowiedzieć

na przekomarzania Kane'a. Powtarzała sobie, że powinna

trzymać dystans, ale piknik na dywanie skutecznie w tym
przeszkadzał. Ilu tak zamożnych mężczyzn zdecydowałoby się
na zwykle hot dogi w apartamencie ekskluzywnego hotelu?

- Czy nie moglibyśmy po prostu pogodzić się z faktem, że

jesteśmy zupełnie innymi ludźmi? - spytała. - Nic nas nie
łączy, no może to, że musimy wspólnie spędzić ten weekend.

Kane zacisnął usta.

- Nic zdawałem sobie sprawy, że spędzanie czasu ze mną

może być tak bolesnym obowiązkiem.

Nim odpowiedziała, dokończyła hot doga.

- To nie tak. Nie o to chodzi... - głos jej zamarł i

wzruszyła ramionami.

Kane O'Rourke po prostu jej nie rozumiał. Pewnie przez

całe życie nie musiał się niczego obawiać. Miał wszystko -
dużą rodzinę, miłość, poczucie bezpieczeństwa. Ławo jest
ryzykować, gdy można liczyć na pomoc najbliższych. Ona raz
się zdecydowała i skończyło się to strasznym cierpieniem,
które o mało jej nie zabiło. To prawda, że miłość zawsze

wiąże się z ryzykiem, ale Beth nie mogła go podjąć.
Musiałaby przecież sama przed sobą przyznać, że Kane jest
bardzo atrakcyjny i to właśnie stanowi problem. Gdyby znał
jej myśli, pewnie uznałby, że zwariowała lub próbuje
upolować bogatego męża. Ale byłoby to śmieszne
przypuszczenie, bo pasowali do siebie jak orzeł i wróbel.
Tymczasem Kane był najwyraźniej dotknięty.

Westchnęła.

- Jesteś wspaniałym facetem - powiedziała, starając się,

żeby zabrzmiało to jak stwierdzenie faktu, a nie komplement.

- Musisz jednak szczerze przyznać, że jestem ostatnią

osobą, którą zaprosiłbyś na wspólny weekend.

- Nie byłbym tego taki pewien - odburknął Kane. - Miło

być z tobą, przynajmniej dopóki nie zaczynasz się czepiać.

- Wcale się nie czepiam.
- Oczywiście, że tak. Na dodatek kpisz z mego garnituru.
- I wymownie wzruszył ramionami.

Zirytowana pchnęła jego ramię. Nim się zorientowała,

odwrócił się, pochwycił jej rękę i nagle wylądowała na
plecach, mając nad sobą jego roześmiana twarz. W oczach
mężczyzny czaiło się coś, czego wołałaby nie widzieć.

- Kane?

Cydr z jej kieliszka popłynął cienką strugą, mocząc ich

oboje. Obserwował, jak chłodna kropla spływa jej po
policzku. Widząc pochylającego się Kane'a, Beth przymknęła
oczy. W chwilę później chwycił językiem kropelkę i zlizał jej
ślad.

- Mmm, pyszne - szepnął. Dotknął palcami jej włosów i

znalazł kolejne krople, które powoli zebra! końcem języka.

Beth poczuła zimny dreszcz. Kane tymczasem powoli,

zmysłowo poszukiwał następnych słodkich kropli. Nie sądziła,
że można tak powoli zbliżać się do pocałunku. Chciała

zaprotestować, lecz w tym właśnie momencie dotknął
wargami jej ust. Poczuła jego język i zapomniała o protestach.

Od dawna z nikim się nie całowała, a nigdy jeszcze nie

czuła pocałunku wszystkimi zmysłami. Kane delikatnie
głaskał jej rękę, potem powoli przesunął dłoń po jej piersi,
objął ją w pasie. Oczekiwanie na to, co będzie dalej, miało w
sobie więcej erotyzmu niż same pieszczoty. Poruszyła się
niespokojnie. Czuła się dziwnie. Okropnie i cudownie
zarazem.

- Spokojnie - szepnął Kane.

Czuła na sobie ciężar jego ciała. Był znacznie od niej

większy, a jednak było to przyjemne.

- Kane? Myślę, że nie... że nie powinniśmy... słowa

uwięzły jej w gardle.

- Spokojnie - szepnął Kane, całując jej kark. Nie chciał,

żeby w lej chwili zaprzątały ją jakieś niepotrzebne myśli.
Myślenie prowadzi do pytań, a on nie miał teraz na nie ochoty.

Z jednej strony cudownie było przekonać się, że tak

szybko reaguje na pieszczoty, z drugiej jednak czuł się winny.
Beth była dziewicą. Co do tego nie miał wątpliwości. Nie
chciał posunąć się za daleko, gdy jednak poczuł na ramionach
jej dłonie, marzył tylko o jednym - by go dotykała,
doprowadzając cale jego ciało do szaleństwa. Już zapomniał,
jak cudowne mogą być takie chwile. Zupełnie nie rozumiał,
dlaczego Beth tak na niego działała. Owszem, była atrakcyjna,
ale poznał w końcu już setki atrakcyjnych kobiet. Jej figura
wcale nie była idealna, ale przypomniały mu się słowa ojca,
gdy jako szesnastolatek uganiał się za biuściastymi
cheerliderkami:

- Synu, pamiętaj, że więcej, niż mieści się w dłoni, to

zbędny nadmiar. I tak się zmarnuje.

Nigdy wcześniej Kane nie zgadzał się z tą opinią. dopiero

teraz pomyślał, że ojciec mógł mieć rację. Nim jego ręka

znów powędrowała ku jej piersi, przypomniało mu się jeszcze
jedno powiedzenie Kenana O'Rourke'a:

- Nie spiesz się. Z prawdziwymi kobietami postępuj

powoli, z rozwagą. Z nimi warto być na dłużej.

Uniósł głowę i spojrzał jej w twarz.

- Nawet nie próbuj przepraszać - powiedziała Beth, nim

zdążył się odezwać. Dobrze, że go uprzedziła, bo właśnie
zamierzał to zrobić.

- Co więc powinienem powiedzieć?
- Nie wiem. po prostu nie przepraszaj.
- Cóż, sprawy zaszły może trochę za daleko.
- Słusznie. Dosyć tego.

Próbowała go odepchnąć, nie miała jednak tyle siły.

Posłusznie się odsunął.

- Chciałam ci pójść na rękę i myślałam, że jakoś

przetrwam ten weekend - oświadczyła - ale tego nie muszę
znosić.

Kane potarł twarz, myśląc, że chyba miał szczęście. Mogła

go przecież spoliczkować, choć zupełnie nie rozumiał,
dlaczego nagle stała się taka szorstka. Boże, kobiety są
absolutnie nieprzewidywalne.

- Znosić czego?
- Głupiego męskiego przekonania, że to oni decydują, jak

daleko można się posunąć, bo biedne kobietki nie potrafią
panować nad sobą.

- Tego nie powiedziałem.
- Mhm.

Bem zacisnęła zęby. Owszem, polubiła nawet Kane'a

O'Rourke'a, ale za nic nie poszłaby z nim do łóżka. Nie
posunęłaby się dalej niż do pocałunku, bo byłoby to tak samo
bezpieczne, jak zabawa dynamitem.

- Chciałam ci tylko powiedzieć, że doskonałe panowałam

nad sobą, gdy przestałeś mnie całować.

I mówiła prawdę. Chwyciła go wprawdzie wtedy za

ramiona, żeby trochę się uspokoić, ale przeszkodził jej
pocałunkiem. Wzięła głęboki oddech, usiadła i bezwiednie
poprawiła koszyk z hot dogami. Pomyślała, że przez resztę
weekendu będzie musiała bardziej uważać. Szczytem głupoty
byłoby zadurzyć się w jednym z najbogatszych ludzi. Zresztą
sam Kane prawdopodobnie by ją wyśmiał. Nie mogła sobie
pozwolić na takie ryzyko. Od tej chwili oboje powinni
trzymać ręce przy sobie.

- Zresztą to bez znaczenia - dodała Beth, splatając dłonie

na wypadek, gdyby jednak nic mogła nad nimi zapanować.
Nie była pewna, czy ma większą ochotę przytulić się do piersi
Kane'a, czy go uderzyć.

- Wiem, że po prostu jestem teraz pod ręką, ale gdy

nadejdzie poniedziałek, wrócisz do dotychczasowego życia
towarzyskiego. Wolałabym więc, żeby nie powtórzyło się to,
co zdarzyło się przed chwilą.

Kane otworzył usta i zamknął je bez słowa. Czy Beth

naprawdę myśli, że pocałował ją tylko dlatego, że była pod
ręką? A może ma go za jakiegoś erotomana, który nie może
wytrzymać bez kobiety nawet przez jeden weekend?
Zirytowany zamierzał powiedzieć jej prawdę, ale powstrzymał
go wyraz jej oczu. Nie mógł jej upokorzyć, a byłoby jeszcze
gorzej, gdyby przyznał, że choć nie była w jego typie, miał
ochotę ją pocałować już od chwili, gdy się poznali. Z
pewnością wywiązałaby się dyskusja i musiałby się przyznać,
że woli bardziej obfite kształty. A wtedy poczułby się jak
smarkacz, który ma bardzo powierzchowny stosunek do
kobiet.

- Moje życie towarzyskie jest bardzo skromne -

odpowiedział chłodno. - Jestem zbyt zajęty. I nigdy nie staram
się wykorzystać kobiety tylko dlatego, że akurat znalazła się w
pobliżu. Za kogo ty mnie masz?

- Za bogatego, silnego i zdolnego zdobyć każdą kobietę.
- Jak widać nic każdą - powiedział, spoglądając na nią

wymownie.

Udała, że tego nie dostrzega.

- Chcesz jeszcze hot doga? - spytała.
- Nie o tym marze.
- W koszyka jest jeszcze sałatka ziemniaczana. Kane

przyjrzał się jej uważnie.

- Jeśli nie wyraziłem się jasno, powiem wprost - marzę o

tym, żeby spędzić z tobą resztę weekendu, gniotąc pościel w
sypialni. Jest tam wielkie łóżko i sprężysty materac.
Chciałabyś coś powiedzieć na ten temat?

Beth przełknęła ślinę, choć nie wyglądała na tak

zaskoczoną, jak się spodziewał.

- Czy nie powinniśmy już iść do ogrodów Butchart? Musi

tam być wyjątkowo pięknie o tej porze roku.

- Nie chcesz zaczekać na ręcznie kręcone lody? - zapytał,

starając się mówić mniej uwodzicielskim głosem.

- Nie - odpowiedziała szybko. - Na pewno nie. Westchnął.
- Obawiałem się. że tak odpowiesz.

ROZDZIAŁ PIĄTY
Beth zgodziła się w końcu pojechać taksówką, dzięki

czemu nie mogli się dalej sprzeczać. Szczerze mówiąc, była
dość zakłopotana. Nie wierzyła, że mógłby żywić do niej
jakieś uczucia, choć jego stwierdzenie, że chciałby spędzić z
nią weekend w łóżku, dodało jej pewności siebie. Z drugiej
strony zupełnie nie rozumiała, jak to się stało, że straciła
kontrolę nad rozmową. Zaledwie dala mu do zrozumienia, że
złości ją jego arogancja, a już po chwili rozmowa zeszła na
temat prześcieradeł.

- Wszystko w porządku? - spytał. Siedział obok niej,

obrzydliwie przystojny i zrelaksowany. - Jeśli chcesz, jeszcze
raz mogę cię przeprosić.

Spojrzała na niego ze złością.

- Powiedziałam ci już...
- ...żebym nie przepraszał - dokończył za nią. - Ale ojciec

zawsze mi powtarzał, że powinienem się zachowywać jak
dżentelmen, dlatego zapytałem. Po prostu chciałem się
upewnić.

Beth spojrzała badawczo w stronę taksówkarza, który

wyraźnie zaciekawiony co i raz zerkał na pasażerów.

- U mnie wszystko w porządku, wprost rewelacyjnie. Nie

widać?

Kane wzruszył nieznacznie ramionami. Był bardzo

opanowany. Beth pomyślała, że nic nie wyszło z jej planu,
żeby zachowywać się przyjaźnie, ale utrzymywać
jednocześnie dystans. Ładny dystans, pocałunki na dywanie.
Byli tak blisko, że nie udałoby się wcisnąć między nich nawet
karty kredytowej. Właśnie - pieniądze. Powinna częściej
pamiętać, że jest obrzydliwie bogaty i nic ma pojęcia o życiu
przeciętnych ludzi. To powinno jej pomóc.

Gdy dojechali na miejsce i podał jej rękę przy wysiadaniu,

starała się być chłodna i spokojna. Wyraźnie jednak nie było
to w jej stylu, bo już po chwili poprosiła:

- Opowiedz mi coś więcej, o swoim ojcu. Tęsknisz za

nim?

Kane spojrzał zdumiony, że Beth tak szybko udało się

wrócić do chłodnej rozmowy. Mógł się tego spodziewać, bo
podejrzanie cicho zachowywała się podczas jazdy.

- No cóż, tata przywykł do ciężkiej pracy, ale w Irlandii

trudno było znaleźć jakiekolwiek zajęcie. Ciułał więc każdy
grosz, żeby zabrać rodzinę do Ameryki. Mama była wtedy w
siódmym miesiącu ciąży.

- Rejs musiał być dla niej wyjątkowo męczący.
- Tak, ale chcieli, żebym się tu urodził i dostał

amerykańskie obywatelstwo.

- Irlandia jest piękna - powiedziała, zasłaniając oczy od

słońca. - Rodzice nigdy nie żałowali wyjazdu?

Pokręcił głową.

- Mama czasem tęskni za rodzinnymi stronami, ale

jedyne, czego nie może przeboleć, to wypadek, w którym
zginął ojciec - powiedział ochrypłym głosem.

Nawet po latach nie opuszczało go wspomnienie tego

strasznego lata. W takich chwilach czuł złość, której nie
potrafił ukryć.

- Musiało ci być ciężko - powiedziała cicho Beth. W jej

głosie dosłyszał tylko współczucie. Ani śladu zaczepnego
tonu.

- Pracował wtedy jako drwal. Tamtego lata ja też miałem

pracować w lesie, ale okazało się, że musze wyjechać na
studencką praktykę.

- Miał niebezpieczne zajęcie - stwierdziła.
- Tak - odpowiedział krótko.

Nie chciał już rozmawiać o śmierci ojca. Dręczyły go

wyrzuty sumienia, że ważniejsza była dla niego kariera niż
praca z ojcem. Może i nie zapobiegłby wypadkowi, ale
przynajmniej byłby wtedy z tatą.

- Musiał być wspaniałym człowiekiem - powiedziała

Beth.

- Dlaczego tak myślisz? Położyła mu dłoń na ramieniu,
- Bo wychował wspaniałego syna.

Jej słowa podziałały na rany wspomnień jak kojący

balsam. Zapragnął znów ją pocałować, ale powstrzymał się i
ruszył ścieżką z Beth trzymającą go pod rękę. Podobało mu
się, że nie rozwlekała w nieskończoność tematu. Podobało mu
się również, że jego pieniądze wyraźnie nie miały dla niej
znaczenia. Chyba że mogły pomóc innym ludziom.

Do diabła, naprawdę musi ją pocałować. Albo to zrobi,

albo do końca życia będzie żałował, że nie miał odwagi. A
żałowanie nigdy nie wychodziło mu najlepiej.

- Muszę cię pocałować - oświadczył desperacko. Kroki

Beth na chwilę straciły rytm.

- Myślałam, że już wyjaśniliśmy tę kwestię,
- Próbuję się opanować, ale to silniejsze ode mnie.
- Więc musisz bardziej się starać.

Kane zachował złośliwy komentarz dla siebie. Pomyślał,

że cierpliwie poczeka na odpowiednią chwilę, ale nagle
uświadomił sobie, że w tym momencie nie postępuje jak
prawdziwy dżentelmen. Spotkanie z Beth okazało się dla
niego dobrą lekcją. Nigdy wcześniej nie spotkał kobiety, która
mogłaby mu się oprzeć. Jego pieniądze zawsze działały jak
afrodyzjak i dodawały mu atrakcyjności. Ta zasada nie
dotyczyła jednak Beth.

Minęło ich dwoje biegnących, roześmianych dzieci. Za

nimi podążali rodzice, wołając, żeby zwolniły i były ostrożne.
Kane i Beth odsunęli się na bok, robiąc im przejście,

- Nie wiem, jak ludziom się to udaje - mruknął Kane. -

Co?

- Wychowywać dzieci. Skąd biorą na to czas i energię?

Beth uniosła brew.

- Nie każdy pracuje osiemnaście godzin na dobę.

Niektórzy mają jeszcze czas na inne sprawy.

- Wcale tyle nie pracuję - zaprotestował.

Rzuciła mu figlarne spojrzenie. Zauważył to i westchnął.

- Może czternaście, ale i tak nie miałbym czasu na

zajmowanie się dziećmi.

Ani na normalne życie, dodał w myślach. W towarzystwie

Beth czuł to o wiele bardziej. Przypomniał sobie, jak opisała
leniwy poranek z deszczem padającym za oknem. Zatęsknił za
taką chwilą i za jej domem. Cichym i eleganckim jak jego
właścicielka. Może była młoda, ale pewnie mogłaby go
nauczyć, jak cieszyć się życiem.

- Domyślam się, że chciałabyś mieć dzieci - powiedział

jakby od niechcenia. Jej twarz stała się niezwykle poważna.

- Nawet dziesięcioro. Przynajmniej tak myślałam, nim...

no wiesz.

Wiedział. Nim zginął jej narzeczony.

- Myślałam o adoptowaniu kilkorga - powiedziała cicho -

tyle że dzieci potrzebują obojga rodziców. A tego nie
mogłabym im zapewnić.

- Myślę, że każde dziecko byłoby przy tobie szczęśliwe.

Nawet bez ojca - powiedział z przekonaniem.

Zaczerwieniła się.

- Dzięki.
- Naprawdę tak myślę. - Zatrzymał się i spojrzał jej w

oczy. - Jeszcze nie spotkałem kogoś takiego jak ty.

To było nawet miłe, ale nie mogła dać się zwieść

komplementom. Kam O'Rourke był czarującym mężczyzną i

łatwo przychodziły mu miłe słówka. Już się zorientował, że
robił na niej wrażenie, więc tym bardziej powinna uważać.

- Chodźmy do fontanny - zaproponowała. - Jest naprawdę

piękna.

Ruszyli ścieżką, aż doszli do miejsca, skąd widać było

gigantyczną fontannę. Wydawało się, że tryska z naturalnego
jeziora.

- Nie do wiary, że to nie jezioro, tylko zatopiona dawna

kopalnia odkrywkowa - powiedziała Beth.

Kane zmarszczył nos.

- Naprawdę?
- Nie wiedziałeś? - Oparła się o barierkę i obserwowała

wodę tryskającą z zielonego jeziora. - Burchartowie chcieli
jakoś uatrakcyjnić okolicę, wiec założyli te ogrody.
Zdumiewające, co można osiągnąć odrobiną wysiłku.

- I pieniędzy - dodał.
- Zawsze najpierw myślisz o pieniądzach? - W jej głosie

dosłyszał nutkę ironii.

- Czasem o innych sprawach. - Obrzucił spojrzeniem jej

sylwetkę, nic pomijając piersi.

Kiedy

zauważyła

jego

spojrzenie,

pomyślała

przygnębiona, że pewnie nigdy jeszcze nie spotkał kobiety z
tak skromnym biustem. Odsunęła włosy z twarzy.

- Chodźmy do restauracji na podwieczorek. Na lunch nie -

zjedliśmy wiele i jestem już głodna.

Kane uśmiechnął się lekko.

- Za to w czasie lunchu zajęliśmy się...
- Podwieczorek przy herbacie to w Victorii tradycja.

Typowo angielski zwyczaj - szybko wtrąciła Beth. Była zła na
siebie, że wspomniała o lunchu, który zakończył się
pocałunkami.

Gdy usiedli w jednej z ogrodowych restauracji, starała się

podtrzymać miły, swobodny nastrój. Popijając herbatę,

mówiła o kwiatach i krajobrazie, a kiedy Kane zaproponował
powrót do Victorii taksówką, namówiła go, żeby skorzystali z
autobusu wycieczkowego, który wracał właśnie do miasta.
Wsiedli razem z grupą rozbawionych i rozgadanych
emerytów.

Było późne popołudnie. Przez okno wpadały do autobusu

ciepłe promienie słoneczne. Beth walczyła z ogarniającą ją
sennością.

- Nowożeńcy? - zagadnęła ich pogodna starsza pani z

niezwykle oryginalną fryzurą w marchewkowym kolorze.
Odcień tym bardziej rzucał się w oczy, że kobieta miała co
najmniej osiemdziesiąt lat.

- Na razie tylko się spotykamy - wyjaśnił z uśmiechem

Kane - ale nigdy nic nie wiadomo.

- Wiadomo - mruknęła Beth. - Skończy się na jednej

randce.

Czerwonowłosa pani poklepała ją po ręce.

- Nie trać nadziei, kochanie. Wyobraź sobie, że już pięciu

panów z tej grupy mi się oświadczyło, ale ja mam oko na
jeszcze innego.

Ruchem głowy wskazała dystyngowanego pana wspartego

na lasce.

- Robi wrażenie - przyznała Beth - ale chyba jest nieco

oschły, jeśli rozumie pani. co mam na myśli. Może ktoś
weselszy byłby bardziej odpowiedni?

- Nie. - Kobieta pochyliła się i szeptała konspiracyjnym

tonem: - Tacy jak ten są najlepsi w łóżku. Możesz mi wierzyć.
Założę się, że ten twój potrafi być jak dynamit, gdy zostajecie
sam na sam.

Beth z trudem powstrzymała się od spojrzenia na Kane'a.

Dziwne, kilka dni temu powiedziałaby, że jest oschły i nadęty,
teraz jednak nie była już taka pewna.

- Nie znamy się jeszcze zbyt dobrze - powiedziała.

- Ależ oczywiście, że się znamy. - Kane objął ramiona

Beth z diabolicznym wyrazem twarzy. - Przy niej czuję się jak
pod napięciem.

- A nie mówiłam? - zachichotała starsza pani. -

Wyglądasz na takiego. Mógłbyś konkurować nawet z Elvisem

- Naprawdę? - upewnił się Kane z wyraźnym

zadowoleniem.

Od dawna nie zastanawiał się, jak działa na kobiety.

Angażował się wyłącznie w krótkotrwałe związki i nie mógł
sobie przypomnieć takiego, który miał dla niego jakieś
większe znaczenie. Odkąd był nastolatkiem - nie miał czasu
zadręczać się, czy jest atrakcyjny.

- Więc jak, przypominam ci Elvisa? - szepnął do ucha

Beth.

Odsunęła się.

- Elvis nie żyje.
- Elvis jest wieczny! - zawołał ktoś z boku.

I wszyscy w autobusie zaczęli dyskusję na temat Presleya.

Kane był rozczarowany, bo już nie mógł przekomarzać się z
Beth. Kątem oka obserwował, jak rozmawia z siedzącymi
obok. Okazywała ludziom zainteresowanie i dzięki temu
bardzo szybko nawiązywała kontakty. Nim dojechali do portu,
dostała już kilka adresów i obietnic korespondowania. Kobieta
o marchewkowych włosach mrugnęła znacząco do Kane'a i
ruszyła w stronę dystyngowanego dżentelmena, którego
upatrzyła sobie na przyszłego męża.

- Myślę, że go usidli - stwierdził Kane przyciszonym

głosem, widząc, jak starszy pan promienieje na jej widok.

- Może potrzebuje właśnie kogoś takiego jak ona -

powiedziała Beth z uśmiechem.

Na widok tego uśmiechu przyszła mu do głowy szalona

myśl, że być może on z kolei potrzebuje właśnie jej. Poza tym,
gdyby nawet znalazł czas na założenie rodziny, nie mógł

zapominać, że jest znacznie starszy od Beth i do tego zbyt
zajęty prowadzeniem interesów. Nie był człowiekiem, na
jakiego zasługiwała i z pewnością nie potrafiłby dorównać jej
bohaterskiemu narzeczonemu.

- Chodźmy teraz na Government Street - zaproponowała

Beth, ciągnąc go za rękę. - Tam jest nie tylko herbaciarnia, ale
i sklep, w którym sprzedają przyprawy i inne fajne drobiazgi.

Włączyli się w tłum turystów kręcących się w po

ruchliwej ulicy handlowej. W pewnej chwili, Kane objął Beth,
wyjaśniając, że nie chce, by rozdzielił ich potok
przechodniów. Zdziwiła się lekko, ale nie protestowała. A
kiedy weszli do herbaciarni, zaproponował, by zrobiła zakupy,
on zaś stanie w kolejce po napoje.

- Mógłbyś wziąć dla mnie herbatę brzoskwiniową, jeśli

maja?

- Będą mieli - zapewnił.

Domyśliła się, że gotów jest dodatkowo zapłacić, żeby

tylko dostać to, czego zażąda.

- Jeśli nie mają. nie rób im kłopotu. Kane westchnął z

irytacją.

- Nie doceniasz tego, że pieniądze wszystko ułatwiają.

Może by ci się to spodobało?

Pokręciła przecząco głową.

- Chyba zapomniałeś, że jutro wracam do mojego

normalnego świata. Pieniądze są potrzebne, ale musi być jakaś
równowaga między tym, czego się chce, a tym, co można
dostać.

Stojąc w kolejce, obserwował, jak chodzi po sklepie,

ogląda towary i wybiera jakieś drobiazgi. Bez najmniejszego
uszczerbku dla portfela mógłby wykupić cały sklep. Był zły,
że nie pozwalała mu na to, w czym był najlepszy - na
wydawanie pieniędzy. Widział, jak odkłada na półkę
luksusowe przedmioty, które zwykłe rozdawał jako nic

nieznaczące prezenty, i miał coraz większą ochotę ofiarować
je wszystkie Beth. Doceniał to, że nie jest chciwa, lecz
zupełnie nie wiedział, jak postępować z taką osobą.

Zamówił napoje, zapłacił za zakupy, które zrobiła, i czekał

na nią przy małym stoliku. Przyszła kilka minut później
zaczerwieniona po sprzeczce z kasjerem.

- Powiedział, że już za to zapłaciłeś. - Wymownym

gestem uniosła torby. - Nie przyszłam tu po to, byś płacił za
moje zakupy.

- Nawe! tak nic pomyślałem.
- Kane, ale tak nie można.
- Dlaczego? Przynajmniej był ze mnie jakiś pożytek. Beth

usiadła i po raz pierwszy spojrzała na niego aż tak badawczo.
Czyżby naprawdę uważał, że musi kupować ludziom różne
rzeczy, bo inaczej nie ma z niego pożytku? Gdy mówił o
śmierci ojca, wyraźnie czuł się winny. Czyżby wmówił sobie,
że pieniędzmi może odkupić grzech, którego nie popełnił?

- Wolałabym, żebyś pomógł mi nosić zakupy, a nie płacił

za nie.

- Pomogę, oczywiście.
-

Wiedziałam, że to powiesz. Jesteś jedynym

prawdziwym dżentelmenem, jakiego znam.

- Na pewno nie. Twój narzeczony musiał być kimś

wyjątkowym.

Upiła łyk herbaty wspaniale pachnącej brzoskwiniami.

- Curt był dobrym człowiekiem, chociaż czasem

nierozważnym.

Była lojalna wobec zmarłego i starała się nie myśleć o nim

w taki sposób, ale nie mogła zapomnieć, że wielokrotnie
zdarzało mu się ranić jej uczucia i przeważnie nawet nie
zdawał sobie z tego sprawy. Po jego śmierci nie była w stanic
normalnie żyć przez kilka tygodni.

- Nigdy nie wiedziałam, czy ryzykował życie, mając na

względzie innych, czy dla własnej przyjemności. Kochał
niebezpieczeństwo. Był ochotnikiem w straży pożarnej i
ratownikiem górskim. Początkowo wydawało mi się to bardzo
atrakcyjne, ale potem zaczęłam się zastanawiać, jak będzie
wyglądać nasza przyszłość, jeśli założymy rodzinę.

- Jakoś byś sobie poradziła - wtrącił Kane. - Jesteś zbyt

uparta, żeby się tak łatwo poddać.

- Nie wiem, czy to miał być komplement - roześmiała się.
- Oczywiście.

W jego spojrzeniu było tyle ciepła, że zaniepokoiła się, iż

rozmowa zmierza w niewłaściwym kierunki Postanowiła
zmienić temat. Wprawdzie Kane O'Rourke nie potrzebował jej
aprobaty, ale chciała dać mu do zrozumienia, że jej zdaniem
jest sympatyczny.

- Jesteś bardzo zajęty - powiedziała powoli - a jednak

pomogłeś bratu z konkursem radiowym. Ładny gest. Niewiele
osób zdobyłoby się na to.

- Nie mogłem odmówić Patrickowi, choć paskudnie się

czułem jako nagroda. Mówiłem ci. że jako nastolatek miał
poważne kłopoty. Teraz stara się coś w życiu osiągnąć i nigdy
o nic nie prosi Zrozumiałem więc, że sprawa musi być dla
niego ważna.

Beth uśmiechnęła się lekko. Przemawiał jak ojciec

rodziny. No tak, życie zmusiło go, by zaopiekował się
młodszym rodzeństwem. Przez lata dbał o nich i teraz nie
mógł się pogodzić z faktem, że chcą żyć na własny rachunek.

- Wiem, że nie okazałam szczególnej wdzięczności z

powodu wygrania tego wyjazdu, teraz jednak jest przyjemnie i
cieszę się, że mnie namówiłeś.

Roześmiał się.

- Niezupełnie tak było.

Przypomniała sobie o czeku, ale chyba nie to miał na

myśli.

- Racja, zmusiłeś mnie niemal siłą.
- Niektórych trzeba zmusić do tego, co dla nich dobre.
- Ja też lubię się bawić, a w Victorii nic byłam od bardzo

dawna.

Przed drzwiami herbaciarni zatrzymali się na chwilę, żeby

oczy przyzwyczaiły się do słońca. Kane zapytał, gdzie
chciałaby zjeść kolację.

- Niedaleko hotelu jest restauracja. Mają włoską kuchnię i

owoce morza.

- Brzmi obiecująco.

Wrócili do hotelu. Przebrali się i spacerowym krokiem

poszli wzdłuż brzegu w stronę restauracji. Beth czuła nu sobie
spojrzenia Kane'a. Po raz pierwszy miała uczucie, że ktoś
naprawdę jej pragnie. Wytłumaczyła sobie jednak, że to
zasługa zielonej, luźnej sukienki z jedwabiu, którą włożyła na
tę okazję. Przecież trudno byłoby się jej równać z kobietami,
które zwykle mu towarzyszyły.

- Jak sądzisz, gdzie są reporterzy? - spytała, gdy Kane

przysuwał jej krzesło w restauracji.

- A kogo to może obchodzić?
- Przecież zależy ci na reklamie radiostacji brata. Nic

przepadam za reporterami, ale rozumiem, że mogą w tym
pomóc.

Kane skrzywił się.

- Znajdą nas rano. Nie sądzę, żeby potrzebowali aż tylu

zdjęć kobiety i mężczyzny idących ulicą lub oglądających
kwiaty.

Możliwe, ale Kane nie był przeciętnym mężczyzną i do

tego randka była niecodzienna. Nie mogła przestać o tym
myśleć nawet podczas spaceru, na jaki się wybrali po kolacji.
Noc była bezksiężycowa. Szli przez park Thunderbird, a Kane

trzymał jej dłoń, splatając palce. Zatrzymali się przy
ustawionych tam indiańskich totemach.

- Tak naprawdę to niewiele wiem na temat Indian - przy -

znała Beth,

Kane uśmiechnął się i pociągnął ją w najciemniejszy

zakątek niewielkiego parku.

- Wiem, co łączy ich z innymi ludźmi. - Co?
- Właśnie to - powiedział, przytulając ją mocno.

Była zaskoczona, lecz wcale nie miała zamiaru się bronić.

Długo czekał na tę chwilę. Gdy dotknął wargami jej ust,
powoli uniosła ręce i zarzuciła mu je na szyję. Objął jej
drobne piersi, szybko rozpiął guziki i delikatnie zaczął
całować napięte sutki. Oparła się mocniej na jego ramionach,
potem powoli uniosła się, oplatając go w pasie nogami.
Odchyliła się do tyłu. Kane nie przestawał całować jej piersi.

- Nie powinniśmy tego robić - szepnęła.
- Wiem, ale jesteś taka słodka.

W oddali rozległy się głosy nadchodzących ludzi. Kane

gwałtownie się wyprostował. Próbował zapiąć jej guziki.

- Już raz ci powiedziałam, nie próbuj przepraszać -

uprzedziła go Beth roztrzęsionym głosem.

Kane przymknął oczy, modląc się, żeby nie przyłapał ich

jakiś fotograf.

- Masz rację - szepnął. - To był błąd. Nie powinienem

tego robić.

- Cieszę się, że się rozumiemy - oznajmiła Beth, ruszając

w stronę oświetlonej alejki. Potknęła się, a Kane przytrzymał
ją lekko za łokieć.

Gdy dotarli do hotelu „Empress", Beth z uniesioną

wysoko głową przeszła przez elegancki hol i zatrzymała się
przed windą. Była wściekła, ale nie z powodu pocałunku.
Najbardziej rozzłościł ją fakt, że Kane znów siebie obwiniał, a
to, co się stało, nazwał błędem. Idąc do parku wiedziała, że

będzie chciał ją pocałować. Gdyby nie miała na to ochoty, po
prostu nie poszłaby. Ale jej ciało buntowało się przeciw
samotności. Najgorsze zaś było to, że pragnęła Kane'a
O'Rourke'a, a przecież nie było szans na żaden związek.

ROZDZIAŁ SZÓSTY
Która może być godzina, zastanawiał się Kane, mrużąc

oczy przed światłem wpadającym przez okno sypialni. Było
stanowczo za jasno. Potarł bolące skronie, sięgnął po zegarek i
jęknął.

- To niemożliwe!

Opadł z powrotem na pościel i zasłonił oczy. Przez

ostatnie dwie noce spał niewiele. Ciągle zastanawiał się nad
sobotnim wieczorem. Gdy doszli do hotelu, Beth nie odezwała
się już ani słowem, tylko poszła prosto do pokoju i głośno
zamknęła za sobą drzwi. Następnego dnia była równie mało
rozmowna. Pozowała do zdjęć, uśmiechała się na zawołanie,
lecz gdy zostawali sami, traktowała go z chłodną
uprzejmością.

Dlaczego powiedział, że całowanie jej było błędem?

Pewnie i było, ale kobiety nie lubią słyszeć takich słów,
szczególnie tak niewinne jak Beth. Po powrocie chciał do niej
zadzwonić, spróbować wszystko wyjaśnić, ale co miałby
powiedzieć - nie mógł znaleźć żadnego sensownego
usprawiedliwienia.

Sięgnął do tyłu i wyrzucił poduszkę spod głowy. Było ma

tym bardziej przykro, że nawet mimo tego sobotniego
nieporozumienia dawno tak przyjemnie nie spędzał czasu.
Beth miała niezwykłe poczucie humoru, była rozsądna i pełna
zrozumienia. Wspaniale czul się w jej towarzystwie. Kiedy
weekend się skończył, nie wiedział, czy się cieszyć, czy
martwić. Beth poruszyła w nim głęboko skrywane uczucia.
Kusiło go, by ponownie się z nią spotkać.

Nagle zadźwięczał dzwonek u drzwi. Nim się zdecydował

wstać, rozległ się zgrzyt zamka. Nie był to dzień, kiedy
przychodziła sprzątaczka, więc to pewnie ktoś z rodziny.
Pomyślał, że najwyższy już czas odzyskać kilka kompletów
kluczy krążących wśród członków klanu O'Rourke'ów. W

końcu nie musieli mieć nieograniczonego dostępu do jego
mieszkania.

- Kane, żyjesz? - rozległ się głos Shannon i po chwili

siostra wpadła do pokoju. - Widzę, że tak - dodała dość
obojętnym tonem. Pod pachą trzymała plik gazet.

- Nie przyszło ci do głowy, że mogę spać? - spytał

groźnie. Spojrzała na zegarek.

- O dziewiątej? Przecież codziennie, nie wyłączając

niedziel, zjawiasz się przy biurku o siódmej. Jesteś
pracoholickim do kwadratu.

Oskarżenia siostry nie zrobiły na nim wrażenia. O wiele

mocniej poruszyła go opinia Beth na ten temat.

- Nie powinnaś tu tak wpadać bez uprzedzenia. W końcu

mogłem nie być sam.

- Nie ma obawy, wcześniej napisaliby o tym reporterzy -

stwierdziła, uśmiechając się szelmowsko. Rzuciła mu na łóżko
plik gazet. - I do tego wiedzieliby z kim.

- Przestań.

Kane sięgnął po pierwszą gazetę i na pierwszej stronie

ujrzał duże zdjęcie, na którym stali z Beth na promie. On
pochylał się w jej kierunku, a oboje wyglądali na bardzo sobą
zainteresowanych. Nad zdjęciem widniał tytuł: „Randka
miliardera".

- Nie jest tak źle - mruknął. - To niedzielne wydanie,

pewnie nie mieli o czym pisać.

- Zajrzyj więc do dzisiejszego porannego wydania.

Widząc serię zdjęć z portu, na których całował Beth, Kane aż
zagwizdał. Tytuł był prosty, ale niezwykle wymowny: „A
jajaj!", a poniżej: „W Victorii zakwitła miłość". Wyraźnie
dawano do zrozumienia, że oto Kane, najlepsza partia w
Seattle, już wkrótce nie będzie do wzięcia. Westchnął.

- Beth nie będzie tym zachwycona.

Mina jego siostry świadczyła, że to nie wszystko i że inne

wiadomości z pewnością nie poprawią mu nastroju.

- Wyrzuć to - zasugerował.
- Także telewizja wielokrotnie informowała już o tym, a

w radiostacji Patricka bez przerwy dzwonią telefony.
Słuchacze

wypytują

o

najdrobniejsze

szczegóły.

Pomyśleliśmy więc, że mógłbyś się jeszcze parę razy spotkać
z Beth, żeby podtrzymać zainteresowanie. Zrozum, to nie
pomysł Patricka, on by cię o to na pewno nie poprosił, ale
takiej popularności nic da się kupić za żadne pieniądze.

Kane znów spojrzał na zdjęcia. Właściwie były

zwyczajne, choć sugerowały, że między parą rozwija się
intymna zażyłość. Nie jest źle. Przynajmniej dzięki nim miał
pretekst, by spotkać się z Beth. Gdy obiecywał sobie, że nie
będzie żadnych więcej przysług dla Patricka, dobrze wiedział,
że to tylko pobożne życzenia. Jednak dla zasady choćby, jego
opór powinien trwać trochę dłużej.

- Idź już - powiedział do siostry. - I powiedz mojej

asystentce, żeby się mnie dzisiaj nie spodziewała.

- Umrze na serce z wrażenia.
- Shannon!
- Już idę, idę.

Shannon kiwnęła ręką i zniknęła za drzwiami. Kane

odczekał chwilę i wyskoczył z łóżka. Piętnaście minut później
siedział w swoim mercedesie i jechał do Crockett w stanie
Waszyngton.

Beth bujała się na hamaku, spoglądając na bezchmurne

niebo. W cieniu było jeszcze chłodno, ale na popołudnie
zapowiadał się solidny upał. Właściwie nic powinna mieć
pretensji do Kane'a. To ona była winna, że nie mogła sobie
poradzić z samą sobą. Gdyby przed laty jej ciało tak
reagowało na Curta, nic czekałaby na ślub - którego i tak
przecież nic było - tylko poszłaby z nim do łóżka. Poruszyła

się niespokojnie. Szkoda, ze nie ma kota, który leżałby teraz
zwinięty obok niej. Hamaki i mruczące koty powinny być
sprzedawane w komplecie.

- Do diabła - mruknęła Kane całkowicie zburzył jej

poglądy na temat własnego ciała. Przy nim, po raz. pierwszy
w życiu, czuła się atrakcyjna i pożądana. Pogrążyła się w
myślach i nawet nic usłyszała odgłosów otwieranej furtki.

- Widzę, że masz ładny ogródek - powiedział Kane.

Dlaczego nic była zaskoczona? Przecież zupełnie się go się
spodziewała. Jak zwykle świetnie się prezentował, choć tym
razem zjawił się w dżinsach i bawełnianej koszulce. Ona z
kolei miała na sobie znoszone szorty i bluzę z rękawami
obciętymi powyżej łokci. Najodpowiedniejszy strój do brudnej
pracy

- za dwie godziny z innymi ochotnikami miała pomagać

w malowaniu mieszkania jakiegoś podopiecznego ośrodka
pomocy rodzinie.

- Czemu zawdzięczam ten zaszczyt? - spytała ironicznie.
- Czyżbyś dzisiaj nie poszedł do pracy? Kane tylko

wzruszył ramionami i usiadł obok niej na hamaku. Rzucił
kilka gazet i leniwie się przeciągnął. Beth pomyślała, że jako
przepracowany biznesmen był już niezwykle interesujący, ale
jako facet wypoczywający na hamaku stał się podwójnie
atrakcyjny.

- Domyślam się. że nie czytałaś gazet - raczej stwierdził,

niż zapytał.

Beth uniosła głowę.

- Pewnie nie spodoba mi się to, co przeczytam? -

domyśliła się.

- To zależy od twojego poczucia humoru. Sprawdź sama.

Beth sięgnęła po gazety z bijącym sercem. Szybko je

przejrzała. Nie, nie było tak źle, na pewno nie gorzej, niż się
spodziewała przed wyjazdem. Ostatecznie była na randce z

jednym z najbogatszych i najprzystojniejszych mężczyzn w
Ameryce. Nic dziwnego, że ludzie chcą wiedzieć, co będzie
dalej.

- Mogło być gorzej - powiedziała.
- I to o wiele - przyznał Kane.
- Więc dlaczego tu się zjawiłeś?

Po raz pierwszy od chwili, gdy się poznali, nie wiedział,

co powiedzieć. Beth spojrzała na niego podejrzliwie.

- Kane?
- Cóż, w radiostacji nie nadążają odpowiadać na telefony.

Informacja, że być może mamy romans, zelektryzowała
wszystkich. Shannon podczas porannej wizyty stwierdziła, że
nawet w telewizji coś o tym mówili.

Beth gwałtownie uniosła się na łokciach.

- Ale chyba nic wiedzą o... parku?
- Nie. Przynajmniej na razie. Mógłbym poprosić

Shannon. żeby się dowiedziała, czy coś do nich dotarło.
Chyba jednak nic chcesz jej wtajemniczać?

- Niech to zostanie między nami. Kane milczał przez

dłuższą chwilę.

- W sprawie tamtego wieczoru... - zaczął wreszcie. -

Chciałbym wyjaśnić.

- Mam już dość wyjaśnień - przerwała. Westchnął

głęboko.

- Musisz zrozumieć, że nazwałem to błędem tylko ze

względu na niebezpieczeństwo węszących wszędzie
reporterów. Z powodu każdego, nawet najmniejszego
drobiazgu potrafią człowieka ośmieszyć. Ty oczywiście nie
musisz się przejmować rozpuszczanymi przez nich plotkami.

Zerknął na nią. Jej spojrzenie mówiło nader wyraźnie, że

mu nie dowierza. Cóż, uraził jej kobiecą dumę.

- W każdym razie ludzie interesują się naszym...

romansem. Namiętnie słuchają radiostacji Patricka.

- Ciągle o tym mówią?
- Tak. Całą drogę ich słuchałem. Teraz debatują, czy

dojdzie do naszego ślubu i omawiają inne podobne bzdury -
dodał z niesmakiem.

Beth spojrzała wymownie.

- Współczuję ci. Pewnie myślą, że musiałeś zwariować,

skoro zainteresowałeś się kimś takim jak ja.

Kane zdał sobie sprawę, że znów niezręcznie się wyraził.

- Myślę, że raczej są zaskoczeni. Że tak poprawił mi się

gust Wolałbym jednak nie występować w nagłówkach gazet.
Unikałem tego, jak mogłem, a teraz oboje jesteśmy w centrum
zainteresowania.

Nie wydawała się tym zirytowana, więc odetchnął z ulgą.

- Dzięki temu stacja Patricka może odnieść sukces.

Patrick zresztą uważa, że pomoglibyśmy jeszcze bardziej,
gdyby widziano nas jeszcze kilka razy. I tak będą się nami
interesować, więc nie byłoby żadnego dodatkowego kłopotu. -
Taki udawany romans na pokaz?

- Nie tylko - odpowiedział cicho Kane.

Wziął kolejny głęboki wdech i rozejrzał się wokół. Dom

był niewielki, lecz stał na sporej działce, której koniec
przylegał do zagajnika. Wokół skalnego ogródka bujnie rosły
kwiaty, a ze środka miniaturowego stawu porośniętego liliami
tryskała fontanna. Po przeciwnej stronie zauważył grządki
warzywne. Widać było, że Beth poświęcała ogrodowi sporo
czasu i wysiłku.

- Chciałbym, żebyśmy się zaprzyjaźnili - powiedział po

prostu. - Nie ma w tym żadnego udawania. Lubię być z. tobą.
Czuję się inny, lepszy, jak dawniej, nim wszystko tak się
skomplikowało.

Wyciągnął się leniwie i pomyślał o stercie dokumentów

czekających na biurku. Zatrudniał wielu pracowników. Może
już czas przekazać im część obowiązków? Nie wszystko

będzie załatwione dokładnie tak, jak on by to zrobił, ale to
jeszcze nie jest nieszczęście. Zwłaszcza że w tym czasie
mógłby leżeć na hamaku i cieszyć się letnim dniem w
towarzystwie przyjaciółki.

- Co ty na to, Beth? Na pewno zniosłabyś moje

towarzystwo przez jakiś czas. Było nam razem miło, dopóki
wszystkiego nie zepsułem.

Beth odwróciła się na bok. Nie miała złudzeń. Chwilowo

stała się obiektem jego zainteresowania, ale nic z tego nie
mogło wyniknąć. Nawet przyjaźń.

Hamak gwałtownie się poruszył, a po chwili poczuła, że

źdźbło trawy łaskocze jej bosą stopę.

- Przestań - zażądała.
- Jeśli powiesz, o czym myślisz.
- Myślę, że się ośmieszę.
- Chyba raczej ja. Wszyscy będą mówić, że uganiam się

za dziewczyną, która mogłaby być moją córką.

Odwróciła się do niego, unosząc z irytacją brwi.

- Mam dwadzieścia sześć lat. a nie szesnaście. Jesteś o

wiele za młody, żeby być moim ojcem.

Roześmiał się.

- I tak między nami jest jedenaście lat różnicy. To za

dużo.

- Nieprawda.
- Będą mnie nazywać pedofilem.
- Nie masz się czym przejmować? Kane wzruszył

ramionami.

- Rodzina chciała, żebym się z tobą skontaktował, ale tym

razem sam także szukałem pretekstu do spotkania. Nie
podobał mi się sposób, w jaki rozstaliśmy się wczoraj. Byłaś
dotknięta i zła, a ja nic nie mogłem poradzić. Zwykle potrafię
wszystko wyjaśnić.

Beth westchnęła i podparła policzek wierzchem dłoni. Nie

wiedziała. co robić. Chciała pomóc Kane'owi, żeby on z kolei
pomógł bratu. Zawsze uważała, że rodzina jest ważna, z tego
samego powodu działała w ośrodku pomocy. Z drugiej strony,
od czasu poznania Kane'a jej wygodne, bezpieczne życie
bardzo się skomplikowało.

- Dobrze - zgodziła się niechętnie. - Ale za godzinę idę

pomagać w malowaniu czyjegoś mieszkania, odłóżmy więc
rozmowę na później.

- A czy będą mieć coś przeciwko temu, że

przyprowadzisz kogoś ze sobą?

Spojrzała zaskoczona. Mimo starań nie mogła sobie

wyobrazić Kane'a O'Rourke'a w zachlapanym farbą ubraniu i z
pędzlem w ręku.

- Kiedy mówię o malowaniu - wyjaśniła - mam na myśli

wiadra pełne farby, a nie rozwieszanie obrazów na wystawie
malarstwa z uroczystym przyjęciem na koniec.

- Domyśliłem się. Crockett to miła miejscowość, ale

trudno spodziewać się tu otwarcia galerii. Mogę iść, prawda?

- Owszem, im więcej ludzi, tym weselej. Wszyscy

przychodzą na ochotnika. Aha, zapowiedział się też jakiś
reporter, żeby to opisać, więc jeśli się tam pojawisz, przy
okazji pomożesz bratu. Tyle że to praca nie w twoim stylu.
Brudna i ciężka.

Machnął ręką.

- Możesz mi wierzyć, że dam sobie radę. Nie rozumiem

tylko, dlaczego nie wynajmiecie fachowca za pieniądze, które
ofiarowałem.

- Pamiętasz, to nie miało tak wyglądać, że zapłaciłeś mi,

żebym z tobą wyjechała - zaczerwieniła się, choć właśnie tak
to się odbyło. - Dlatego wpisałeś na czeku późniejszą datę.
Rozmawiałam z dyrektorem ośrodka. Powiedział, żeby na
razie o tym nie mówić. Zależy mu na pomocy ochotników.

Jeśli teraz się zaangażują, to w przyszłości również chętnie
przyjdą.

- Słusznie - stwierdził Kane. - Czy przedtem moglibyśmy

tylko pójść na lunch? Nie zjadłem śniadania i umieram z
głodu.

Skinęła głową i zsunęła się z hamaka.

- Dobrze. Włożę buty i spotkamy się przed domem. Kane

przyglądał się Beth idącej w stronę budynku. Dobrze się stało,
że nie zaprosiła go do środka. Jej zgrabna figura za bardzo
pobudzała zmysły.

- Opanuj się - powiedział cicho do siebie.

Właściwie żałował, że zaproponował lunch, bo w bujaniu

się na hamaku z atrakcyjną dziewczyną było coś niezwykle
podniecającego. Ale nie mógł się oprzeć myśli, że jedenaście
lat, to jednak duża różnica. Beth mogła uważać inaczej, ale w
przeciwieństwie do niego nie miała żadnego doświadczenia.
Miała natomiast miękkie, serce i usiłowała wszystkim
pomagać, podczas gdy on był zimnym biznesmenem Z
talentem wyłącznie do zarabiania pieniędzy. Był cynikiem, a
ona idealistką. Zasługiwała na kogoś lepszego niż znużony
pracoholik. Nagle pomyślał o ojcu. Na pewno polubiłby Beth i
uznał, że jest świetną kandydatką na żonę.

Dziewięć godzin później Kane czyścił malarskie wałki.

Początkowo niezręcznie czuł się w grupie wolontariuszy, ale
jego ujmujący sposób bycia szybko zyskał mu sympatię, a już
szczególnie pod koniec pracy, gdy zamówił pizzę dla
wszystkich pracujących.

- Czy każdą sprawę załatwiasz pieniędzmi? - spytała, gdy

byli przez chwilę sami.

Reporter odjechał już zadowolony, że zdobył ciekawsze

informacje, niż się spodziewał.

- Pieniądze mają dar przekonywania - stwierdził Kane,

chlapiąc wodą wokół zlewu.

- Może, ale tutaj ludzie chcą po prostu pomagać innym.

Tego pieniądze nie załatwią. Czasem mogą nawet być
przeszkodą.

Otworzył usta, jakby chciał zaprzeczyć, ale zrezygnował i

znów zajął się myciem.

Beth zrobiło się smutno. Kane widać przyzwyczaił się do

tego, że ludzie potrzebują go wyłącznie z powodu pieniędzy.

Zapomniał, że on sam też może być komuś potrzebny.

Chyba to właśnie było przyczyna jego konfliktów z rodziną. A
przecież był życzliwym człowiekiem, jednym z najlepszych,
jakich miała okazję poznać!. Pomyślała, że teraz zakończenie
ich krótkiej znajomości będzie dla niej dużo trudniejsze. Sama
sobie jest winna, bo niepotrzebnie igrała z ogniem. Dotknęła
jego ręki.

- Posłuchaj, ci ludzie polubili cię. nim zafundowałeś im

pizzę - powiedziała cicho. - To było miłe, ale niepotrzebne.

- Nie wiem, o czym mówisz.
- Wiesz doskonale.

Kane zacisnął zęby. ale wystarczyło, by spojrzał na Beth, i

napięcie minęło. Jej spojrzenie wyrażało prawdziwa troskę.
Możliwe, że mu nie ufała i uważała go za zepsutego bogacza,
ale przywiązywała też wagę do tego. co on czuje. Sprawiło mu
to przyjemność, a jednocześnie zrozumiał nagle, że
zdobywanie fortuny z myślą o przyszłości rodziny
przesłaniało mu radość życia i stawało się coraz bardziej
uciążliwym obowiązkiem, Beth za to angażowała się we
wszystko bez reszty. We wszystko oprócz miłości. Ale jeśli
się wreszcie zakocha, to można tylko pozazdrościć
szczęściarzowi.

- Przynajmniej dzięki tej pizzie możemy być sami -

mruknął. - Poza tym mylisz się, pieniądze pomagają. Dzięki
nim zapewniłem mamie wygodne życie.

- Jak często ją widujesz?

- Dwa razy w miesiącu. Latem częściej. Przynoszę jej

polne kwiaty, takie jakie dostawała od ojca. Ile razy je widzę,
zatrzymuję się, żeby zerwać bukiet.

Beth uśmiechnęła się.

- Mogę się założyć, że te kwiatki znaczą dla niej więcej

niż najdroższe meble, które dostała od ciebie. Nie zdajesz
sobie sprawy, jakie to może być dla niej ważne. Starł jej z
podbródka plamkę farby.

- Beth, mówimy o zwykłych kwiatkach, które znajduje

przy drodze.

- Dobrze, nie bądź uparty. Powiedz lepiej, czy znasz jej

ulubiony kolor. A co lubi Shannon?

Brzmiało to jak jakiś test i Kane nie widział w tym sensu,

ale patrząc w oczy Beth, odpowiedział:

- Ulubionym kolorem mamy jest niebieski. Shannon woli

zielony, lubi muzykę klasyczną, białą czekoladę i orzechy. Nie
wiem tylko, dlaczego pytasz. To przecież drobiazgi.

Beth uśmiechnęła się smutno i potrząsnęła głową.

- Czasem drobiazgi są dużo ważniejsze. Widzisz, Curt

miał się ze mną ożenić, ale nie wiedział, w którym miesiącu
się urodziłam, a co dopiero mówić o ulubionym kolorze.
Szczerze mówiąc, gdy coś go zainteresowało, stawałam się dla
niego niewidzialna. Kochał mnie, ale czasem marzyłam, żeby
pamiętał również o drobnych sprawach. Po prostu nigdy dla
nikogo nie czułam się ważna.

Kane był zaskoczony.

- Może nie powinienem tego mówić, ale z twojego

powodu niewiele spałem przez ostatnie dwie noce - przyznał
cicho. - Ostatni raz tak się zachowywałem z powodu kobiety,
gdy miałem szesnaście lat. Wtedy jeszcze nie panowałem nad
hormonami.

- Nie wierzę w ten twój brak opanowania.

- A w sobotę wieczorem? Ostrożność, kultura, słowa ojca

o traktowaniu kobiet, wszystko nagle stało się nieważne. W
tamtej chwili po prostu musiałem cię całować.

Spojrzeli sobie w oczy. Bez namysłu przyciągnął ją i

pocałował. Wiedział, że nie powinien tego robić. Mógł jej
ofiarować tytko przelotną przygodę, a Beth przecież nie
należała do osób szukających nic nieznaczących miłostek.
Jednak było mu przy niej tak dobrze.

Nagle błysnęło ostro światło.

- Świetne zdjęcie. Dziękuję - zawołał reporter, który

niespodziewanie znów się pojawił.

- Do diabła - zaczął Kane, gotów ruszyć za nim, ale Beth

chwyciła go za rękę i pokręciła przecząco głową.

- To tylko pogorszy sprawę. Zresztą, pewnie tego właśnie

potrzebował twój brat. Dobrego zdjęcia na okładkę. Ludzie
będą mieli o czym mówić.

- Przecież nie pocałowałem cię dla reklamy -

odpowiedział ostro. - Po prostu jesteś tak atrakcyjna, że nie
mogłem się powstrzymać.

- Aha.

Beth nie wiedziała, co o tym myśleć. Nie znała go na tyle,

by wiedzieć, jak daleko mógł się posunąć dla dobra rodziny.
Zresztą był to jeden z powodów, dla których go podziwiała.

ROZDZIAŁ SIÓDMY
Następnego dnia rano Kane wkroczył do gabinetu swojej

asystentki i spojrzał na nią z wyrzutem. Była jak zawsze
elegancka i nieskazitelna, ale na jego widok uśmiechnęła się
dwuznacznie. Było to nad wyraz nieprofesjonalne
zachowanie.

- Wziąłem wczoraj dzień wolnego - powiedział wyniośle.

- Chciałem poświęcić trochę czasu na własne sprawy. Chyba
mi wolno?

- To będzie szok dla całej zachodniej półkuli. Usiłował

rzucić jej mordercze spojrzenie, ale nie wytrzymał i sam się w
końcu uśmiechnął.

- No dobrze. Powiedzmy, że pewne sprawy stały się

ważniejsze niż praca. Dziś zgłoszę się do szpitala, żeby mi
wymienili poglądy na życie.

- Powiedzmy, że nie wierzę.

Libby była zaskoczona jego zachowaniem i wcale nie

kryła zdumienia. Zupełnie się tym nie przejął. Tyle już uwag
słyszał na temat swojego stylu życia, że spływały po nim jak
woda po kaczce. Chyba że mówiła to Beth. Właściwie nie
rozumiał, dlaczego zależy mu na opinii tej chudej,
małomiasteczkowej panienki. Owszem, była bystra, życzliwa,
z poczuciem humoru, ale jak dla niego zbyt młoda i niewinna.

Westchnął. Nic powinien myśleć o małżeństwie z nią, bo

zasługiwała na kogoś, kto miałby dla niej czas. Nie powinien
też angażować się w przełomy romans, bo zgodnie z tym, co
wpoił mu ojciec, istnieją zasady, których prawdziwy
mężczyzna musi się trzymać. Pozostawała wiec tylko
przyjaźń. Tyle że zupełnie nie mógł zapomnieć jej
pocałunków ani dotyku jej ciała,

- Przy okazji - powiedział, idąc do drzwi swojego

gabinetu. - Za godzinę wychodzę. Odwołaj wszystkie moje
spotkania na najbliższe dwa tygodnie. Biorę więcej wolnego.

Libby otworzyła usta. ale nie udało jej się wydusić

najmarniejszego nawet słowa.

- Słyszałaś?

Przynajmniej jedna kobieta zaniemówiła z jego powodu.

Była to miła odmiana, bo siostry i matka nigdy tak nie
reagowały. Musiał przyznać, że kobiety w jego rodzinie miały
anielskie uśmiechy, lecz wybuchowe charaktery. Beth nie
różniła się od nich pod tym względem.

Asystentka niepewnie skinęła głową.

- Co mamy zrobić ze sprawami, które czekają na pilne

załatwienie?

Kane błyskawicznie podjął decyzję. Jeśli chce normalnie

żyć, musi z kimś podzielić się obowiązkami.

- Neil da sobie radę. Od dawna o tym marzy.

Neil był jednym z młodszych braci Kane'a. Ukończył

Harvard i potrafił prowadzić negocjacje handlowe, jakby miał
nerwy ze stali. Do tego znał filie firmy w Niemczech i Japonii.

- Przygotuję upoważnienie do podpisywania dokumentów

- powiedziała Libby.

- Świetnie. W czasie mojej nieobecności może też

korzystać z gabinetu, chyba że masz coś przeciwko temu.

- Oczywiście, że nie.

Kane zawahał się. Przypomniał sobie nagle, że Libby i

Neil umówili się kiedyś na randkę, ale tylko raz. Widać
spotkanie musiało być nieudane, bo od tego czasu byli do
siebie wrogo nastawieni.

- Jesteś pewna? - spytał cicho.

Nie chciałby sprawić jej przykrości, była cennym

pracownikiem, poza tym traktował ją jak jeszcze jedną siostrę.
Libby przybrała oficjalny uśmiech i skinęła głową.

- Szefie, za bardzo się pan przejmuje. Życzę przyjemnego

wypoczynku.

Pomyślał o Beth o jej cichym domu i ogródku.

Uśmiechnął się.

- Dziękuję, Libby. Na pewno będzie przyjemnie.

Beth prężyła się pod natryskiem. Chłodna woda spływała

po jej ciele. Jak na kogoś, kto lubi długo spać, wstała dziś
wyjątkowo wcześnie. Było to tym dziwniejsze, że wzięła
właśnie kilka dni wolnego. Od samego rana pracowała w
ogródku, potem przejrzała lokalną gazetę. Było tam
oczywiście jej ostatnie zdjęcie w ramionach Kane'a. Trochę
przykro jej było, że zainteresowano się nią tylko ze względu
na niego.

- Dlaczego znów się z nim całowałam? - mruknęła do

siebie. - Jestem zupełną idiotką.

Kane był inny, niż mogłoby się z pozoru wydawać. Pod

klasycznym, eleganckim garniturem krył się mężczyzna, przy
którym zaczynała tęsknić za tym, co kiedyś utraciła. To było
nierozsądne. Był miły i lubiła go, nic więcej. Gdy wychodziła
spod natrysku, zadźwięczał dzwonek u drzwi. Pospiesznie
owinęła się szlafrokiem i pobiegła. To pewna Emily. Jej
wspólniczka zaglądała czasem o tej porze. Beth otworzyła
drzwi i cofnęła się gwałtownie.

Za drzwiami stal uśmiechnięty Kane, trzymający w rękach

dwie papierowe torebki.

- Kawa i słodkie bułeczki. Pomyślałem, że powinniśmy

przedyskutować nasz następny krok.

Beth szczelniej owinęła się szlafrokiem.

- Jaki krok?
- Nasz romans na niby.
- Wczorajszy wieczór nie wystarczy?

Spojrzał na jedwabny szlafrok, który kusząco podkreślał

jej ponętne kształty. Przechwyciła jego spojrzenie i
zaczerwieniła się.

- Co masz na myśli?

- Widziałeś dzisiejszy artykuł? - Nie.
- Zaraz ci pokażę.

Poszła do kuchni, gdzie zostawiła na stole gazetę, a kiedy

odwróciła się, wpadła wprost na Kane'a. Przytrzymał ją za
ręce, żeby nie upadła, a na widok rozchylonego szlafroka
uśmiechnął się. Podsunęła mu gazetę pod nos i gorączkowo
poprawiła strój.

Ten facet jest nie do zniesienia, pomyślała. Szczerze

mówiąc, kiedy zgodziła się udawać, że łączy ich romans,
wiedziała, że będzie ją nachodził. Musi to przeczekać. Cała
sprawa powinna się zakończyć, gdy Kane zaprosi jakąś inną
kobietę do opery, na koncert czy gdzieś, gdzie zwykłe się
umawia. Odsunęła mokry kosmyk z czoła i spojrzała na
Kane'a przeglądającego gazetę.

- Okropne, prawda? - spytała.
- Nie jest tak źle - zapewnił.
- Miliarder uwodzi miejscową piękność - zacytowała

Beth, wznosząc oczy do góry. - To nie jest według ciebie
gruba przesada?

- Dlaczego? Przecież jestem miliarderem.
- Ale ja nie jestem pięknością.
- Myślę, że jesteś. Stuknęła się palcem w czoło.
- Zbadaj sobie wzrok.
- Jest doskonały.

Kane zmiął gazetę i odłożył ją na stół. Uważał, że tytuł

jest w porządku, o wiele lepszy niż poprzednie. Oczywiście
wolałby, żeby pocałunki były ich osobistą sprawą. Owszem,
miał ochotę całować Beth, ale me na oczach publiczności.
Natomiast jeśli chodzi o urodę... Gdy ujrzał Beth w obcisłym,
jedwabnym szlafroku, który podkreślał jędrne piersi i zarys
bioder, uznał, że to widok niezwykle prowokujący. Chrząknął.
starając się nie dać tego po sobie poznać.

- Nie powinnaś otwierać drzwi tak ubrana. To zbyt

kuszący widok.

Wzruszyła ramionami.

- Zwykle tego nie robię, ale myślałam, że to moja

wspólniczka. Emily Carleton - wyjaśniła. Starała się nie
zwracać wagi na to, że natarczywie jej się przygląda. - Kiedy
urodziła córkę, sprzedała mi połowę udziałów. Wzięłam teraz
tydzień urlopu, bo lada dzień powinna urodzić następne
dziecko i mogę długo nie mieć okazji do odpoczynku.

- Rozumiem. Przyniosę kawę z pokoju.

Gdy wrócił do kuchni, Bem znów w skupieniu czytała

gazetę. Nie znał jeszcze kobiety tak wrażliwej na
komplementy.

Może nie jest Miss Świata, ale w czym taka Miss jest od

niej lepsza? Owszem, Beth nie miała imponującego biustu,
lecz była z natury dobrym człowiekiem. Taka kobieta
zasługiwała na kogoś wspaniałego. Kane niestety za takiego
się nie uważał, ale przynajmniej czuł się świetnie w jej
towarzystwie.

- Kawy? - spytał, wyjmując z torebki plastikowy kubek z

pokrywką. - Nie wiedziałem, jaką lubisz. Wziąłem więc z
mlekiem i cappuccino.

- Poproszę cappuccino.

Upita łyk, potem zajęła się słodką bułką. Po chwili

spojrzała na niego i westchnęła.

- Nie wracasz do pracy?
- Wolałbym zostać z tobą.
- Ale ten artykuł już zrobił dobrą reklamę i radio twojego

brata na pewno zyskało wielu słuchaczy. Nic musimy dłużej
udawać.

- Ja niczego nie udaję. Naprawdę chciałbym, żebyśmy

zostali przyjaciółmi. Spotkajmy się jeszcze kilka razy, żeby

wszyscy uwierzyli, że to romans. Tylko my będziemy
wiedzieć, że chodzi o przyjaźń.

Beth była zupełnie zdezorientowana. Kane z pewnością

nie miał czasu na przyjaźnienie się z kimś takim jak ona. Bez
wątpienia nie interesował go też prawdziwy romans. W końcu
miała lustro i zdawała sobie sprawę z własnego wyglądu.

- To się nie uda - powiedziała powoli. - Zupełnie nie

rozumiem, dlaczego wszyscy uwierzyli, że mogłeś się we
mnie zakochać.

- Może raczej ludzie zadają sobie pytanie, jak ty mogłaś

się we mnie zakochać - sprostował Kane. - Jesteś cudowną
kobietą, a ja tylko facetem z dużymi pieniędzmi.

Beth nie mogła uwierzyć, że powiedział to zupełnie

szczerze. Chociaż z drugiej strony wielokrotnie podkreślał, że
pieniądze to wszystko, co ma do zaoferowania.

- Nie mów tak. Jesteś wspaniałym, inteligentnym

mężczyzną. Dbasz o rodzinę, pracowników i nie zapominasz
nawet o polnych kwiatkach dla mamy. Ma dodatek jesteś
najprzystojniejszym mężczyzna, jakiego spotkałam w życiu!

Uśmiechnął się.

- Dlaczego w takim razie nie chcesz, żebyśmy zostali

przyjaciółmi?

- Tego nie powiedziałam.
- Czyli przyjaźnić się możemy. tylko romans jest

wykluczony - podsumował.

Miała ochotę potrząsnąć nim z wściekłości i jednocześnie

całować go. Czuła się rozdarta. Już po raz drugi spokój jej
stabilizowanego życia był zagrożony. W obecności Kane'a
czuła się wspaniale, ale z tego mogło wyniknąć tylko
cierpienie.

- Nie możemy zostać nawet przyjaciółmi - próbowała

argumentować rozsądnie. - Mieszkamy na przeciwnych
brzegach Puget Sound.

- Też tak myślałem, ale przypomniałem sobie, że istnieje

coś takiego jak drogi.

- Poza tym jesteś bardzo bogaty - mówiła dalej - a ja

jestem właścicielką zaledwie połowy sklepu z ciuchami dla
dzieci i kobiet w ciąży.

- Świetnie. - Skinął energicznie głową. - Oboje więc

jesteśmy ludźmi biznesu. Dzięki temu mamy dodatkowe
tematy do rozmów, choć i tak nie powiedzieliśmy sobie jesz -
cze wszystkiego.

- Ty mnie w ogóle nie słuchasz! - zawołała Beth.
- Nieprawda. Słyszę każde słowo i próbuję cokolwiek

wyjaśnić.

- Nic ma co wyjaśniać. Nigdy nie miałam rodziny, a ty

masz bardzo dużą. Lubisz wcześnie wstawać, a ja nienawidzę
poranków.

Rzucił jej leniwe spojrzenie.

- Mógłbym sprawić, żebyś je polubiła.

Propozycja całkiem ją zaskoczyła. Przez chwilę próbowała

sobie to wyobrazić, jednak szybko doszła do wniosku, że nie
mówił poważnie, chciał jedynie pomóc bratu.

- Beth, co ty na to? - spytał cicho. - Spędźmy razem

trochę czasu. Niech sobie ludzie myślą, co chcą.

Propozycja była niepokojąca. W końcu Kane O'Rourke

był chodzącą pokusą.

- No dobrze, ale żadnych więcej pocałunków.
- Tego nie mogę obiecać.
- Dlaczego?

Kane przeciągnął palcem po jej przegubie.

- Bo nie łamię obietnic, a wątpię, czy tej mógłbym do -

trzymać. Ubieraj się i ustalimy plany na dziś.

- Myślałam o tym, żeby wziąć małego kotka -

powiedziała bez zastanowienia.

- Świetnie. - Kane już wyciągnął telefon komórkowy. -

zadzwonię do asystentki. Na pewno w tej okolicy są hodowcy
kotów. Myślałaś o jakiejś konkretnej rasie?

Skinęła głową.

- O dachowcu.

Miał tak zaskoczoną minę, że aż się uśmiechnęła.

- Nigdy nie słyszałem o takich.
- Wiesz, to taki uliczny kot, który potrzebuje domu -

wyjaśniła cierpliwie.

Pomysł z kotem przyszedł jej do głowy zupełnie

niespodziewanie. Może podświadomie chciała mieć coś
żywego obok siebie, coś, co mruczałoby, wylegując się z nią
na hamaku. Nie planowała tego wcześniej. Po prostu lubiła
zwierzęta.

- Skąd wziąć ulicznego kota? Nie będziemy przecież na

niego polować w jakiejś podejrzanej okolicy - powiedział z
przejęciem. - Dziki kot może być niebezpieczny. Trzeba go
złapać i najpierw oswoić.

Beth nie mogła już się opanować i wybuchnęła szczerym

śmiechem na cały głos.

- Naprawdę jesteś z innego świata. Kane, bezpańskie koty

można wziąć ze schroniska. To w Crockett jest bardzo dobre.

- Domyślam się, że im też pomagasz.
- Pomagałam zbierać datki. Potrzebny im nowy budynek.

Utrzymanie weterynarza też kosztuje. Wszystkie zwierzęta są
tam szczepione i leczone.

Kane pokręcił głową z podziwu. Miał coraz większą

ochotę przytulić Beth.

- Dobrze. Ubierz się wreszcie i chodźmy do tego

schroniska wybierać twojego przybłędę.

Kiedy zniknęła za drzwiami, Kane popijał stygnącą kawę,

uśmiechając się do siebie. No tak, dawniej wiedziałby, co to

jest dachowiec. Kiedy zdążył się aż tak zmienić, że kot
kojarzył mu się już tylko z drogim, rasowym okazem?

Znajomość z Beth nie może skończyć się tylko na

przyjaźni. Za bardzo jej pragnął. W porównaniu z nią innym
kobietom brakowało niewymuszonej radości, zaraźliwego
śmiechu i szczerego uporu. Czuł, że przy niej stara się być
lepszym człowiekiem. Takiej przyjaźni potrzebował. Może nie
muszą stać się kochankami? Zastanawiał się nad tym przez
całą drogę do schroniska, gdzie dziesiątki kotów i psów
zamkniętych w Watkach spoglądały na nich z nadzieją.

Widząc, że Beth zagląda do każdej klatki ze łzami w

oczach, Kane jęknął. Najchętniej zabrałaby wszystkie
zwierzęta. Co prawda powiedziała, że chce małego kotka, ale
już po chwili miała na rękach wielkie szare kocisko, które
donośnym mruczeniem okazywało zadowolenie. Kartka na
drzwiach klatki informowała, że potwór nazywa się Smoke i
już od roku czeka na życzliwą osobę.

- Ogłoszę w firmie - odezwał się po chwili Kane - żeby

każdy się zastanowił, czy nie chciałby wziąć ze schroniska
jakiegoś zwierzaka. Poniosę wszelkie koszty i pozwolę
pojechać w godzinach pracy.

- Naprawdę to zrobisz? - spytała z nadzieją w oczach. Był

gotów zgodzić się na wszystko, byleby osuszyć jej łzy.

Nagłe spomiędzy krat wysunęła się łapa i chwyciła Beth

za kosmyk włosów.

- Miau! - zaczepił ich mały kotek, jakby żądał

natychmiastowego zabrania go do domu,

Beth spojrzała z uśmiechem na pasiastą kulkę futra.

- Jak myślisz, Smoke? - zwróciła się do kota, który

siedział u niej na rękach. - Dogadasz się z młodszym
braciszkiem, prawda?

Szary kot ziewnął i schował głowę w zgięcie jej łokcia.

Był łagodny i do pełni szczęścia potrzebował jedzenia, miłości
i ciepłego miejsca do snu.

Nim Beth zdążyła się zaprzyjaźnić z kolejnymi kotami,

Kane poprowadził ją do holu, gdzie uparł się zapłacić.
Pasiasty kociak nie był zachwycony kartonowym pudlem, w
którym został umieszczony na czas podróży, natomiast starszy
kot ułożył się wygodnie i zasnął. Beth miała coraz bardziej
nieszczęśliwą minę, słuchając przejmującego miauczenia
pręgowanego stworka. W końcu otworzyła karton, a
uwolniony kociak wspiął się jej na kolana, uspokoił i zajął
myciem pyszczka.

- Jesteś cudowny - powiedziała Beth i podrapała go pod

brodą.

Po raz pierwszy w życiu Kane zazdrościł kotu. Oba

stworzenia miały zapewnioną miłość, pieszczoty i opiekę.

- Pewnie potrzebne im są jedzenie, żwirek i miski? Beth

drgnęła.

- Słusznie. Zupełnie o tym zapomniałam. Tam dalej jest

sklep zoologiczny. Zatrzymaj się, a ja pobiegnę i kupię
wszystko, czego potrzeba kotom.

- Żaden problem - powiedział z uśmiechem - ale pozwól,

że ja się tym zajmę.

- Weź moją portmonetkę.
- Przecież to tylko trochę jedzenia dla kotów. Lepiej

zostań i pilnuj, żeby dzieciom nic się nie stało - zaproponował,
wysiadając z samochodu.

- Nie potrzebuję już mieć dzieci - szepnęła pręgowanemu

kotu do ucha - bo teraz mam ciebie.

W odpowiedzi ziewnął, ułożył się na boku i zasnął.
Po chwili Beth usłyszała odgłos otwieranego bagażnika.

Za - niepokojona zauważyła, że Kane i jeden ze sprzedawców
kilkakrotnie wracali do sklepu po pakunki.

- Co ty kupiłeś? - spytała, gdy wreszcie trochę zasapany

usiadł za kierownicą.

- Tylko kilka niezbędnych rzeczy.
- Kane, nie możesz, kupować wszystkiego.
- Beth - odpowiedział, naśladując jej zirytowany ton. -

Mogę kupować, co chcę, a już na pewno wolno mi dawać
prezenty naszym nowym podopiecznym.

Dotknął palcem czubka jej nosa i roześmiał się.

- Przy tobie człowiek nie może się nudzić. Pomyślała, że

jest tylko uprzejmy, bo tak naprawdę musiało mu być
strasznie nudno. Najpierw zaciągnęła go do pracy w ośrodku,
gdzie malował przez dziewięć długich godzin, teraz musiał
odwiedzić schronisko dla zwierząt i sklep zoologiczny. Tak,
atrakcje nie miały wprost końca. Dla niej nie było to nudne,
ale nic wyobrażała sobie, że Kane'a mogą cieszyć tak zwykłe
sprawy. Ona była zadowolona ze swego życia, przy - najmniej
do chwili, gdy on w nie wkroczył. Obawiała się jednak, że gdy
Kane na stałe wróci do Seattle, nie będzie już umiała cieszyć
się drobiazgami jak dawniej.

Po powrocie do domu stwierdziła, że kupił dosłownie

wszystko: zapas puszek z jedzeniem, zabawki, domki do
spania, środki przeciw pchłom i dwie elektryczne,
samoczyszczące się kuwety.

- Powiedzieli, że są rewelacyjne - mruknął Kane, gdy

zaprotestowała.

Siadł na podłodze i uważnie studiował instrukcję. Po

chwili złożył oba urządzenia i napełnił je żwirem.

- Gdzie mam je postawić? Muszą być blisko gniazdka z

prądem.

Beth pokręciła głową z niedowierzaniem i zaprowadziła

go do zapasowej sypialni. Nigdy nie przyszłoby jej do głowy,
że Kane O'Rourke będzie instalował kocie kuwety.
Tymczasem on nie protestował, nie dawał po sobie poznać, że

to zajęcie jest poniżej jego godności. Po prostu zrobił, co
należało. Dziwne. Miał tyle pieniędzy, a nie bał się ubrudzić
rąk.

Ale to nie był koniec niespodzianek. Wkrótce potem,

kiedy zdrzemnęli się na hamaku, koty po prostu wskoczyły za
nimi. Smoke zwinął się na brzuchu Kane'a. a kociak ułożył się
na włosach Beth.

ROZDZIAŁ ÓSMY
Następnego ranka Beth nie mogła oprzeć się ciekawości i

włączyła radio. Stacja KLMS podawała właśnie najnowsze
informacje na temat planów małżeńskich Kane'a. Beth zatkało.
Czy słuchacze naprawdę wierzą, że Kane mógłby się zakochać
w kimś takim jak ona? Przecież są dorośli, a radiostacja
próbowała im wcisnąć jakieś bajki.

- Wiele wskazuje na to, że Kane O'Rourke porzuci stan

kawalerski - mówił podnieconym głosem prowadzący. -
Widziano go wczoraj w Crockett w towarzystwie uroczej
panny Cox. W schronisku dla bezdomnych zwierząt wybrali
dwa koty. To chyba dobry znak.

Dalej dziennikarz wychwalał wspaniałe warunki w

schronisku - niewątpliwie wpływ Kane'a. Bez dwóch zdań to
dobry człowiek i byłby doskonałym mężem dla odpowiedniej
kobiety. Cóż. tyle że ona nie była odpowiednią kandydatką.
Nagle uświadomiła sobie, że pewnego dnia usłyszy
wiadomość o jego ślubie. Tym razem prawdziwą. Zwykle nie
obchodziły jej takie uroczystości dotyczące znanych osób,
jednak w tym wypadku będzie inaczej. Kane ją całował,
obejmował, śmiał się z nią. Przy nim czuła się piękna i
pożądana.

Sprężysta, futrzana kulka skoczyła na parapet i głośno

miaucząc, obserwowała wronę. Beth roześmiała się i
pogłaskała kociaka, który od niedawna nosił dumne imię
Razzle.

- Lepiej jej nie zaczepiaj. Jest od ciebie dwa razy większa.

Razzle nadal bacznie przyglądał się ptakowi, a Beth po raz
kolejny w ciągu ostatniej godziny spojrzała na zegarek.
Zdążyła już popracować w ogrodzie, sprzątnąć cały dom i
wziąć prysznic. Wszystko przez Kane'a, który napomknął, że
może wpadnie na chwilę około dziesiątej. W rezultacie nie
spała już od świtu, zastanawiając się, czy mówił serio.

Powtarzała sobie, że nie ma to żadnego znaczenia, ale gdy
usłyszała pukanie do drzwi, serce zabiło jej szybciej.

Wkroczył uśmiechnięty z doniczką w ręku.

- Kocia mięta - wyjaśnił. - Myślisz, że spodoba się

maluchom?

- Na pewno. Co najmniej tak jak grające piłeczki do

zabawy. Wiesz, że hałasowały nimi przez całą noc?

- Przepraszani. Tego nie przewidziałem.
- Cóż, sama chciałam kota - przyznała z uśmiechem.

Kane zdał sobie sprawę, że coraz częściej uczestniczy w jej
codziennym życiu i że każda wspólna chwila sprawia mu
radość. Chrząknął.

- Wspominałaś, że interesujesz się baseballem. Mam

bilety do łoży na niedzielny mecz. Chyba że masz inne plany
na weekend.

- Loża? - zmarszczyła nos niezadowolona. - Nie było

normalnych biletów?

- Nie wolałabyś raz pójść z fasonem? Unikniesz łupinek

od orzechów i plam po coli.

- Wolę się czuć jak na meczu, a nie siedzieć w oszklonej

loży - odpowiedziała stanowczo i ruszyła z doniczką do
kuchni.

Kane pokręcił głową. Musiał przyznać, że Beth jest

niepowtarzalna. Ciągle go czymś zaskakiwała. Jego rodzina
bardzo chciała ją poznać. Wszyscy byli ciekawi kobiety, która
potrafi mu się sprzeciwić. Tym bardziej że Shannon zdążyła
już wszystkim opowiedzieć o poranku, kiedy to Beth wpadła
jak grom do jego biura.

- A tak przy okazji - zaczął - nasza rodzina spotyka się

zawsze w niedzielę wieczorem. Mama chce, żebyśmy przyszli
po meczu na kolację.

Ku jego zaskoczeniu Beth wyraźnie się zaniepokoiła.

- Chyba nie myśli, że naprawdę coś nas łączy?

- Nie - zapewnił szybko. - Niczego takiego nie dałem jej

do zrozumienia. Oczywiście marzy o kolejnych wnukach.
Teraz może rozpieszczać tylko dziewczynki mojej
najmłodszej siostry.

Beth bez słowa odwróciła się i odkręciła kran nad zlewem.

Z rur dobiegło coś w rodzaju stęknięcia i fontanna wody
trysnęła w stronę sufitu. Beth krzyknęła i odskoczyła do tyłu.
Górna część zaworu została jej w ręku.

- Psiakrew! - warknęła pod nosem.
- „Psiakrew" nie pomoże! - zawołał Kane, podbiegając do

zlewu. - Weź garnek, odwróć dnem do góry. Niech woda
płynie do zlewu. Ja spróbuję to zakręcić.

- Nic nie musisz robić - odpowiedziała, odgarniając

mokre włosy z twarzy. - Dam sobie radę.

Burknął coś do siebie, klęknął i otworzył szafkę pod

zlewem. Beth tymczasem przykryła fontannę największym
garnkiem, jaki znalazła. Była już cała mokra, a wyglądało na
to, że Kane też tak będzie wyglądał za chwilę. Pomyślała, że
mężczyźni są niemożliwi. Uważają, że znają się na wszystkim
i potrafią naprawić każdą rzecz.

- Mogę sama to zrobić - upierała się.

Tymczasem woda spod garnka pryskała na boki, chlapiąc

ich oboje i nie oszczędzając podłogi. Jedynie sufit był
bezpieczny. Spojrzała w dół. Mokra koszula przykleiła się do
Kane'a, podkreślając muskulaturę.

- Jeśli kobieta potrzebuje pomocy, nie mogę jej tak

zostawić - powiedział z głębi szafki. - Do diabła, nie dam rady
przekręcić tych zaworów. Kiedy ostatnio zakręcałaś tu wodę?

- Nigdy. Nie było takiej potrzeby,
- Od dawna mieszkasz w tym domu?
- Ponad cztery lata.

Beth przypomniała sobie dzień po śmierci Curta, gdy

zdecydowała, że musi jakoś ułożyć sobie życie. Szybko
podjęła decyzję i wprowadziła się tu w przeciągu miesiąca.

- Jest lepiej - dobiegł ją stłumiony głos. - Jeden daje się

odrobinę przekręcić.

Strumień wody zmniejszył się, wreszcie przestało nawet

kapać. Beth ostrożnie zdjęła garnek, potrząsnęła głową, żeby
pozbyć się kropli spływających po policzku. Kane wyczołgał
się z szafki. Spojrzała na niego.

- Domyślam się, że nie wziąłeś ubrania na zmianę?
- Nie - przyznał. - Spróbujmy jakoś usunąć tę wodę.

Kiedy wrzucała do pralki stertę mokrych ręczników, usłyszała
telefoniczną rozmowę Kane'a.

- Tu O'Rourke. Zawołaj Milesa. Miles? Tu Kane. Przyślij

hydraulika na Jacobson South numer 551.

Beth natychmiast zamachała ręką i pokręciła głową

przecząco. Nie zwracał jednak na nią uwagi.

- Niech weźmie rurki i złączki potrzebne do instalacji

kuchennego zlewu. - Spojrzał jeszcze raz na stary zlew i
uniósł brwi. - I nowy zlew.

- Chwileczkę! - zawołała Beth. - Na to się nie zgadzam.

Kane odwrócił się, żeby lepiej słyszeć Milesa.

- Tak. Całość do wymiany, łącznie z zaworami

odcinającymi wodę. Ktoś inny może pojechać po zlew. Będzie
szybciej. - Przez chwilę słuchał. - Nie wiem. Nowy,
dwukomorowy, dobrej jakości.

Beth oparła ręce na biodrach. Spojrzała na Kane'a i

stwierdziła, że wyrwanie mu telefonu z ręki raczej się nie uda.
Zaczekała więc, aż skończył rozmawiać.

- Co ty sobie wyobrażasz? - spytała wściekle. Rozpiął

mankiety i zawinął rękawy.

- Wzywam hydraulika. W Crockett Mill jest nasza

brygada remontowa.

- W żadnym wypadku. Zadzwoń i odwołaj. Spojrzał

zaskoczony.

- Nic z tego. Ta instalacja pochodzi chyba jeszcze z lat

trzydziestych. Trzeba ją porządnie naprawić. Sporo mogę
zrobić sam, ale przecież nic jestem specjalistą.

Beth westchnęła przeciągle.

- Wiem, że to jest stare. Ale potrafię sama rozwiązywać

własne problemy.

- Wiem o tym. Po prostu chcę sprowadzić kogoś, kto

zrobi to szybciej. Możesz mi wierzyć, że długo trzeba szukać
hydraulika do takiej pracy.

- My, zwykli ludzie, potrafimy przetrwać drobne

katastrofy - Możemy nawet przeżyć dzień lub dwa bez wody
w kuchni. A naprawy robię sama.

- Wymieniałaś kiedyś rurę pod budynkiem? Wiesz, że

taki żeliwny zlew waży chyba ze sto kilo? - pytał. - Nie
poradzisz sobie sama.

Przerwał mu dzwonek do drzwi.

- Jeśli to twój hydraulik, będzie musiał odejść.

Kane pokręcił głową. Zupełnie nie mógł zrozumieć,

dlaczego kobiety, a Beth w szczególności, potrafią być tak
uparte. Przecież chciał tylko, żeby jego pracownik coś
naprawił. Tak samo pomagał matce i siostrom i nie miały nic
przeciwko temu. Westchnął. Szczerze mówiąc, zazwyczaj nie
chciały jego pomocy, on jednak uważał, że jeśli pojawia się
problem, powinien się tym zająć. Teraz, też nie proponował w
końcu brylantowej kolii, tylko pomoc hydraulika.

- Cześć, Nick - usłyszał głos Beth z sąsiedniego pokoju. -

Widzę, że Katie śpi jak aniołek.

- Jest zupełnie jak jej mama - odpowiedział niski głos.

Kane zajrzał do pokoju. W drzwiach wejściowych stał

mężczyzna z jasnowłosym dzieckiem przytulonym do
ramienia. To nie mógł być hydraulik.

- Co się stało? Jesteś cała mokra.
- Mała awaria w kuchni, ale uratowaliśmy dom, nim

zdążył odpłynąć.

- My?
- Nie jestem sama - wyjaśniła zakłopotana, zapraszając

gestem do zajęcia miejsca na kanapie.

- Witam - powiedział Kane, wchodząc do pokoju.

Skrzyżował ręce na piersi. Miał ochotę jak najszybciej pozbyć
się lego człowieka. Szczególnie teraz, gdy mokra koszulka
podkreślała piersi Beth. Nick jednak wcale nie wydawał się
zainteresowany jej biustem.

- Nick Carleton, a to Kane O'Rourke - przedstawiła ich

sobie.

Nick skinął głową.

- Potrzebna wam pomoc? - spytał. - Mam narzędzia w

samochodzie.

Beth uśmiechnęła się.

- Byłoby miło, jeśli nie jesteś zbyt...
- Nie potrzebujemy pomocy - przerwał Kane. Oparła ręce

na biodrach i spojrzała na niego ze złością.

- Kane!
- Beth! - zaczął tym samym tonem. - Dlaczego zgadzasz

się na pomoc Nicka, a na moją nie?

- Nick jest przyjacielem.
- A ja to co? - zaprotestował. - Myślałem, że już to

ustaliliśmy.

- Chętnie pomogę - wtrącił się Nick pospiesznie. - Tym

bardziej że Beth, zawsze kiedy tego potrzebujemy, zajmuje się
Katie, no i jest wspólniczką mojej żony. Pracuje więcej, niż
powinna, szczególnie teraz, gdy Emily jest w ciąży.

- Właśnie, jak Emily się czuje? - spytała Beth. - Mówiła,

że jeszcze kilka dni mogę nie przychodzić do sklepu.

Nick uśmiechnął się szeroko. Było jasne, że myślał tylko o

jednej kobiecie, a z Beth łączyły go wyłącznie przyjacielskie
stosunki.

- Jest dzielna - odpowiedział Nick - ale ja już się

denerwuję. Lekarz mówi, że do porodu jeszcze ponad tydzień.
Dzisiaj kręciłem się trochę po sklepie, ale w końcu mnie
wyrzuciła, bo podobno przeszkadzam.

- Nie zapomnij, że chętnie zajmę się Katie, jak przyjdzie

czas rozwiązania.

- Będę pamiętał. - Zerknął na Beth. - Wracając do

naprawy, u nas w domu sam wszystko remontowałem, więc
nie ma problemu.

Kane przecząco pokręcił głową. Chciał być osobiście

odpowiedzialny za naprawę.

- Już się tym zająłem. Nick wzruszył ramionami.
- Jak wolisz.
- Obu was mam dosyć - stwierdziła nagle Beth. - Sama się

tym zajmę. Możecie obaj znikać - dodała, wskazując na drzwi.

- Zupełnie jak moja żona. Dlatego tak świetnie się

dogadują. - Nick uśmiechnął się porozumiewawczo do Kane'a
i po prostu posłuchał polecenia.

Kane jednak wcale nie miał zamiaru pójść w jego ślady.

Beth tupnęła nogą.

- Ty też.
- Nie. Nie mam nic innego do roboty, wiec mogę się zająć

zlewem.

Beth westchnęła.

- Wy, mężczyźni, myślicie, że bez was zawaliłby się

świat. Kane uśmiechnął się. Coraz bardziej lubił
przekomarzanie

się z nią. Spojrzał na jej długie, gęste włosy, z których

spływała woda.

- Czy masz coś, co mógłbym na siebie włożyć? - zapytał

ochrypłym głosem, starając się skupić na czymś innym.

Beth uniosła brodę.

- Jeśli zmieścisz się w moje ciuchy, chyba się zastrzelę.

Skłamałam. Zastrzelę ciebie.

Roześmiał się. - Aż tak?

- Owszem, ale jeśli zawiniesz się w koc. wrzucę twoje

obranie do pralki i włączę wirowanie.

- To już wolę - zostać w mokrym.

Nie miał najmniejszej ochoty paradować owinięty w koc,

gdy zjawi się jego pracownik. Właśnie w tej chwili nadjechała
ciężarówka z logo firmy O'Rourke'a.

- Nadeszła pomoc - mruknął.
- Powiedz, żeby odjechali.
- Nie powiem, a ty musisz się przebrać.
- Dlaczego? Nie jestem bardziej mokra niż ty.
- W moim przypadku nic ma to takiego znaczenia - i

wymownie wskazał na jej koszulkę.

Spojrzała w dół i aż jęknęła. Dlaczego akurat dziś nie

włożyła stanika?

- Nie przejmuj się - powiedział. - Mnie się podoba, a Nick

jest zdaje się tak zadurzony w swojej żonie, że nie zwróciłby
uwagi nawet na dziewczynę z „Playboya", gdyby taka
pojawiła się w jego własnej sypialni.

- Nie mam nic do pokazania - stwierdziła.
- Mnie się podoba to, co widzę - zapewnił i musnął

wierzchem dłoni jej sterczące piersi - Moglibyśmy odesłać
hydraulika i... - Przyciągnął Beth do siebie drugą ręką i
pocałował. Zrobiło jej się gorąco.

Drzwi ciężarówki zatrzasnęły się z hukiem, psując nastrój.

- Włóż coś suchego - szepnął Kane.

Zadźwięczał dzwonek u drzwi. Beth pobiegła do sypialni,

a Kane poszedł otworzyć. Gdy się przebrała i zeszła na dół,

panowie dyskutowali o stanie tej prawdziwie muzealnej
instalacji.

- Słusznie. Trzeba wymienić całość - zgodził się

hydraulik.

- Mam zamiar sama się tym zająć - oznajmiła.
- Trochę się stawia - poinformował Kane, z uśmiechem

mrużąc oko do hydraulika. - Uparta się, że od nikogo nie chce
pomocy.

Beth najchętniej by go kopnęła. Najwyraźniej bawiła go

cała sytuacja. Hydraulik uśmiechnął się życzliwie.

- Z przyjemnością pomogę. Pewnie pani nie pamięta, ale

kilka lat temu Curtis Martin, pani narzeczony, uratował z
pożaru mojego szwagra. Panie O'Rourke, ja to zrobię bez
wynagrodzenia.

- Jestem bardzo wdzięczna, ale naprawdę nie trzeba -

powiedziała.

Kane zauważył dziwny wyraz jej twarzy.

- Czy możemy porozmawiać? - Chwycił ją za rękę i

pociągnął za sobą do ogródka. Niezręcznie pogłaskał jej
dłonie. Chciał ją pocieszyć, ale i sprawić, by zapomniała, że
kiedyś kochała innego.

- Beth, nie jestem bohaterem. Mogę tylko pomóc w

naprawie zlewu. Uważam, że jesteśmy przyjaciółmi, nawet
jeśli ty to widzisz inaczej.

Spojrzała na niego.

- Bohaterem? O czym ty mówisz?
- Takim - zawahał się - jak twój narzeczony. O nim

myślałaś przed chwilą, prawda?

Beth przyjrzała mu się bardzo uważnie. Niczego nie

rozumiał, ale nie mogła w końcu tego od niego oczekiwać.
Kochała Curta, wiecznego chłopca zajętego własnymi
sprawami. Może w miarę upływu czasu stałby się
odpowiedzialnym ojcem rodziny, nie wyobrażała sobie

jednak, że mógłby poświęcić własne marzenia dla dobra matki
i rodzeństwa.

- Nie myśl, że jesteś od niego gorszy - powiedziała cicho.

- Podejmowałeś w życiu decyzje, które wymagają ogromnej
odwagi. Chciałeś zostać inżynierem, prawda? Jednak po
śmierci ojca porzuciłeś studia, zacząłeś pracować, żeby pomóc
rodzinie.

- Cóż to przecież najbliżsi - wyjaśnił zdziwiony, że ktoś

mógłby postąpić inaczej.

- Wiem i mam nadzieję, że to doceniają.
- Raczej ciągle narzekają. Zupełnie jak ty.

Nie roześmiała się. Rozumiała więcej, niż sądził.

- Ciężko pozwolić im odejść? - spytała. - Dawniej ciągle

byłeś im potrzebny, a teraz są dorośli i chcą być samodzielni.

- Jeszcze nie są całkiem dorośli. Zachichotała.
- Kane, będzie z ciebie staroświecki ojciec, który nie

chce, żeby córka chodziła na randki przed trzydziestką, a syn
nie dostanie samochodu, dopóki nie zacznie pracować.

- Panno Cox, czyżby to były oświadczyny? Uśmiechnęła

się.

- No dobrze, skoro i tak jesteś cały mokry, możesz zająć

się zlewem.

Kane pogłaskał kciukiem jej wargi, a potem odwrócił się i

poszedł do kuchni. Lubił, gdy Beth tak z nim rozmawiała.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
Dopiero w piątek Beth miała czas, żeby wszystko, co się

zdarzyło, przemyśleć. Spodziewała się. że koszmar
hydraulicznych przeróbek wystraszy Kane'a, on jednak zjawił
się w czwartek i siedział u niej przez cały dzień. Na następny
dzień planowali wypożyczyć łódkę od Carletonów, niestety,
zaledwie Kane przyjechał, zadzwonili do niego z biura z
prośbą o pilny przyjazd. Zdążył jeszcze przypomnieć Beth o
niedzielnym meczu i kolacji z rodziną na wypadek, gdyby
wcześniej nie mogli się zobaczyć.

Smoke spał spokojnie na jej kolanach, a Razzle buszował

w kuchni. Beth wypuszczała koty do ogródka tylko wtedy,
gdy mogła wyjść razem z nimi. Zwykle lubiła tam przebywać,
lecz dziś, bez Kane'a, jakoś nie miała na to ochoty. Rozległ się
dzwonek do drzwi, kot otworzył jedno oko i miauknął z
żalem, gdy przełożyła go na poduszkę.

- Przepraszam - powiedziała.

Poczuła przyspieszone bicie serca. To mógł być Kane.

Może sprawa nie była tak poważna i zdecydował się wrócić
do Crockett?

- Panno Cox, czy pani i pan O'Rourke pokłóciliście się? -

spytał reporter, podsuwając jej mikrofon. - Wrócił do Seattle
niespełna godzinę po przyjeździe tutaj, prawda?

- Ja... nie, nie pokłóciliśmy się - odpowiedziała, cofając

się instynktownie przed błyskiem fleszów.

- Ostatnio przecież spędzaliście razem dużo czasu. Co się

nagle stało?

Zmarszczyła brwi.

- Dwaj jego pracownicy mieli wypadek samochodowy -

odpowiedziała pospiesznie. - Wrócił do Seattle, żeby spotkać
się z ich rodzinami i w miarę możliwości pomóc.

Niezbyt ich to interesowało. Ważny był wyłącznie romans.

- Czy już się oświadczył?

- Kiedy planujecie ślub?

Zadawali pytania, nie czekając na odpowiedź. Beth

mocniej przytrzymała drzwi.

- Jesteśmy wyłącznie przyjaciółmi - oświadczyła. - To

wszystko.

Rozległy się okrzyki niedowierzania. Ktoś z tyłu

pomachał zdjęciem, na którym całowała się z Kane'em.

- Co pani na to? Pan O'Rourke chyba chce czegoś więcej.

- To są osobiste sprawy. Nie mam nic do dodania. Starannie
zamknęła za sobą drzwi. Reporterzy dali jej się we znaki już
wtedy, gdy postanowiła nie uczestniczyć w wygranej randce,
nie spodziewała się jednak takiej histerii z powodu kilku
spotkań i pocałunków.

Nagle z kuchni dobiegł ją podejrzany hałas. To nie mógł

być Razzle. Ruszyła pospiesznie i ujrzała fotografa robiącego
zdjęcia kwiatom stojącym na stole.

- Co pan tu robi? - spytała rozzłoszczona.
- Pan O'Rourke je przyniósł, prawda?
- Wtargnął pan na teren prywatny - oświadczyła

lodowatym tonem. - To jest przestępstwo - dodała i sięgnęła
po telefon.

Połączyła się z policją, ale fotograf nie czekał. Dyżurny

policjant przyjął zgłoszenie i obiecał przysłać wóz patrolowy.
Beth od razu poczuła się raźniej. Nagle dotarło do niej, że
fotograf nie zamknął drzwi, a Razzle gdzieś zniknął.
Przeszukała dom. Ani śladu. W ogródku też go nie było.
Krzyczała jego imię na całą okolicę, aż rozbolało ją gardło.
Bez rezultatu. Usiadła na schodku przy tylnych drzwiach,
próbując powstrzymać łzy. Zdążyła już pokochać tego
śmiesznego kociaka. Pocieszała się, że kiedy zgłodnieje, może
wróci, jednak nie było to wcale takie pewne. Wyraźnie nie
miała w życiu szczęścia i nie najlepiej lokowała, uczucia.

Zadzwonił telefon. Dzwonił kilkakrotnie, nim wreszcie

wzięła się w garść.

- Słucham?
- Beth? Wszystko w porządku? Podobno miałaś kłopot z

reporterami? - pytał niecierpliwie Kane.

Stłumiła szloch. Nie chciała go martwić. I tak miał ciężki

dzień.

- Tak. W porządku.
- Poznaję po głosie, że jednak nie.

Po policzkach spłynęły jej dwie duże łzy.

- Nie znasz mnie na tyle, żebyś tak łatwo rozpoznał. Co z

tymi ludźmi, którzy zostali ranni?

- Obaj leżą na oddziale intensywnej terapii, ale rokowania

są dobre.

- Och, to dobrze.

Kane nadal był zaniepokojony. Beth wyraźnie miała

zmieniony głos. Czyżby reporterzy aż tak bardzo
wyprowadzili ją z równowagi? Zdecydował, że nie dopuści,
by to się powtórzyło. Ludzie, którzy nachodzili jego rodzinę,
mieli potem poważne problemy.

- Powiedz co się naprawdę stało - poprosił. Usłyszał

szloch i aż poderwał się z krzesła.

- Razzle jakoś się wydostał z domu i nigdzie nie mogę go

znaleźć.

- Natychmiast do ciebie przyjadę.
- Nie. Jesteś zmęczony i niewiele możesz zrobić -

powiedziała załamanym głosem.

- Poczekaj, kochanie. Zaraz będę.

Bez wahania zadzwonił po firmowy helikopter. Nim silnik

zdążył się rozgrzać, Kane zadzwonił jeszcze w kilka miejsc.
Był gotów poruszyć niebo i ziemię, żeby tylko odnaleźć kota.

Gdy Kane zadzwonił do drzwi Beth, odpowiedziała mu

cisza. Obszedł dom dookoła i znalazł ją siedzącą na schodku
pod tylnymi drzwiami. Usiadł obok.

- Jednak jesteś - powiedziała cicho, jakby nie wierzyła, że

naprawdę się zjawi. - Nie powinieneś. Miałeś bardzo męczący
dzień.

- To bez znaczenia - odpowiedział. Nie pytając o

pozwolenie, posadził ją sobie na kolanach. - Nie martw się,
kochanie. Znajdziemy go.

Westchnęła i objęła go rękami za szyję.

- Jest strasznie ciekawski. Pewnie wybiegł, gdy ten

fotograf wtargnął do kuchni.

Kane zesztywniał.

- Fotograf tu się dostał?

Był wściekły. Jego mogli śledzić, ale nie pozwoli

nachodzić Beth. Postanowił to omówić z szefem ochrony.

- Nic takiego już się nie powtórzy - zapewnił spokojnym

tonem.

- Myślisz, że Razzle znajdzie drogę do domu? Jest taki

mały, mieszka tu od niedawna, może nie pamiętać.

- Jestem pewien, że sobie poradzi - powiedział, gładząc

jej kark.

Beth powoli otworzyła oczy. Leżała we własnym łóżku, a

poranne słońce zaglądało przez szparę między zasłonami.
Nadal miała na sobie szorty i bawełnianą koszulkę. Smoke,
zwinięty w kłębek, opierał się o jej plecy. Powoli
przypominała sobie ostatni wieczór, nagle cicho otworzyły się
drzwi.

- Wiem, że nie lubisz rano wstawać, ale pomyślałem, że

ta wizyta cię ucieszy - powiedział Kane.

Usłyszała głośne miauknięcie nad uchem, a przed jej

zaspanymi oczami pojawiła się ręka trzymająca kociaka.

- Razzle! - zawołała. Odwróciła się do Kane'a. - Jednak

udało ci się go znaleźć.

Uśmiechnął się.

- Mówiłem ci. ze go odzyskamy.
- Gdzie był?
- Moi ludzie wyśledzili reporterów, którzy byli tu

wczoraj. Wygląda na to, że Razzle postanowił zwiedzić
furgonetkę ekipy telewizyjnej, ale kierowca tego nie
zauważył.

- Musiał znaleźć go później, dlaczego go nie odwiózł?
- Myślę, że się bał - sucho stwierdził Kane. - Teraz jest

jeszcze bardziej przestraszony. Zastanawia się, czy nie
przenieść się do innego stanu. Ja chciałem mu zaproponować
wyjazd do innego kraju, ale mój szef ochrony ma miękkie
serce - dodał z uśmiechem.

Beth roześmiała się. Była naprawdę wdzięczna. Kane jak

widać nie tylko zmobilizował całą okolicę do poszukiwań jej
ulubieńca, ale zorganizował jej ochronę. Przede wszystkim
jednak znalazł czas, żeby ją pocieszyć, mimo że miał na
głowie mnóstwo ważniejszych spraw.

- Kane, jesteś cudowny.
- Dlaczego tak sądzisz? - spytał, bawiąc się jej lokiem. -

Oczywiście, nie mam nic przeciwko temu, żebyś mnie tak
nazywała.

- Po pierwsze, znalazłeś kota, a po drugie, przyjechałeś w

sytuacji, gdy ktoś inny mógłby mnie uznać za
rozhisteryzowaną idiotkę.

Pokręcił głową.

- Nie zachowałaś się głupio. Najważniejsze, że moi ludzie

znaleźli kota.

Oparła dłoń na jego ręce.

- Od dawna nikt nie zrobił dla mnie nic podobnego. Kane

milczał przez chwilę, potem pochylił się i pocałował ją w
czoło.

- Kochanie, myślę, że wiele osób chętnie by ci pomogło.

Jeszcze nie spotkałem nikogo tak życzliwego jak ty.

- Nieprawda. Mam okropny charakter.
- Owszem, i jesteś uparta - dodał Kane. Pochylił się i

pocałował ją w usta. - Nie masz pojęcia, co się ze mną dzieje,
gdy tak na mnie patrzysz.

Beth postawiła kota na łóżku.

- Przygotuję jakieś śniadanie - powiedziała szybko.

Sytuacja zaczynała wymykać się spod kontroli.

Kane usiadł na łóżku. Nadal nie był w stanie jasno sobie

powiedzieć, czego oczekiwał od Beth. ani jak miał wobec niej
postępować. Przyjaźń? Na pewno. Była radosna, bystra i
dawała mu poczucie spokoju, którego już dawno nie zaznał.
Bliski związek? Choć bronił się przed tym, coraz; bardziej
czul, że jest zakochany. Dotychczas uważał, że w jego życiu
nie ma miejsca na małżeństwo, lecz ostatnio zaczynał się
wahać. Pomyślał też, że być może różnica wieku nie ma tak
wielkiego znaczenia, jeśli dwoje ludzi jest ze sobą
szczęśliwych. Razzle zwinął się w kłębek. Kane w zamyśleniu
podrapał go za sterczącymi uszami.

W pobliżu stadionu powstał ogromny korek. Kane jednak

był dobrym kierowcą i zręcznie manewrował wśród innych
samochodów. Beth obserwowała to z uśmiechem. Widać ze
wszystkim radził sobie świetnie, a jednocześnie nie był z tego
powodu specjalnie dumny. Po prostu nie przywiązywał do
tego wagi. Przyzwyczajony do ciężkiej pracy, nigdy nie nabrał
manier zarozumiałego miliardera.

- Słuchałeś dziś radiostacji brata? - spytała, gdy

zaparkowali i ruszyli w stronę bramy stadionu. - Audycję na
nasz temat rozpoczęli marszem weselnym.

- Słyszałem to. Już im powiedziałem, że mocno

przesadzają. Beth roześmiała się i pokręciła głową. Wśród
setek kibiców

idących do wejścia nikt nie zwracał na nich uwagi.

Baseball był ważniejszy niż jakiś tam romans miliardera. Kane
zatrzymał się przed kioskiem spożywczym.

- Weźmy sobie frytki z czosnkiem - zaproponował.
- W żadnym wypadku. Roześmiał się.
- Dlaczego? Boisz, się, że będziemy się całować? Jeśli

zjemy je oboje, zapach nie będzie przeszkadzał.

- Bardzo śmieszne. Przecież później idziemy na kolację

do twojej rodziny. Nie chcę im chuchać czosnkiem.

- Już dobrze - powiedział, obejmując ją w pasie.

Beth była zadowolona. Nie wyróżniali się w tłumie. Kane

miał na sobie szorty i nowiutką koszulkę drużyny Mariners.
której Beth zawzięcie kibicowała, do tego czapka baseballowa
z

daszkiem

opuszczonym

na

czoło

i

okulary

przeciwsłoneczne. Nikt nie był w stanic go rozpoznać. Beth
też chętnie włożyłaby szorty, ale z powodu czekającej ich
wizyty zdecydowała się na spodnie i cienki sweterek. Przez
ramię przerzuciła sportowy plecak.

Spodziewała się, że pójdą na górne trybuny, Kane jednak

zaprowadził ją na miejsca blisko ławki drużyny Mariners.
Spojrzała na niego zaskoczona.

- Nie mieli innych biletów.

Dobrze wiedziała, że to kłamstwo. Nie chciał się jednak

przyznać, że zdobył je z trudem dzięki znajomościom Libby.

- Nie powinieneś - powiedziała, kręcąc głową.

Kane usiadł obok niej, kryjąc uśmiech. Wdać było, że

Beth się cieszy, mogąc siedzieć tak blisko ulubionej drużyny.

- Byłeś już kiedyś na meczu? - spytała po chwili.
- Przychodzimy raz do roku.

Zawsze w czerwcu Kane kupował karnet biletów dla

pracowników i ich rodzin. Starał się, żeby wszyscy dobrze się
bawili i nie miał czasu spoglądać na boisko. Dziś wiedział, że
przede wszystkim będzie spoglądał na Beth.

Zaczął się mecz. Beth bardzo go przeżywała, zaciskała

pięści, wstawała i krzyczała z innymi. Kane nigdy nie miał
czasu, żeby pasjonować się baseballem, dziś jednak mecz
zaczął go wciągać. Wkrótce i on wstawał i wydawał okrzyki
razem z tłumem kibiców, a gdy W końcu Mariners wygrali
osiem do zera, Beth objęła go i pocałowała z radości.

- Powinniśmy już iść - powiedziała, łapiąc oddech.
- Halo, panno Cox - rozległ się nagle jakiś głos.

Odwrócili się oboje. W pierwszej chwili Kane pomyślał z
irytacją, że wypatrzył ich jakiś reporter, jednak był to jeden z
zawodników.

- Słucham? - spytała zaskoczona.
- Drobny upominek od drużyny! - zawołał, rzucając jej

piłkę. Beth chwyciła ją w locie. Na piłce podpisali się wszyscy
zawodnicy.

- To ty załatwiłeś - powiedziała z uśmiechem. Kane

wzruszył tylko ramionami.

- Żaden problem. To zasługa mojej asystentki. Zdaje się,

że zna żonę jednego z graczy.

Kane nie mógł wymyślić lepszego prezentu. Beth

ucałowała go serdecznie i wrzuciła piłkę do plecaka.

Tłum wyraźnie się przerzedził, mimo to musieli jeszcze

trochę poczekać, żeby móc spokojnie opuścić parking. Beth
przypomniała sobie nagle o czekającym ich spotkaniu. Co
prawda Kane dał słowo, że nie idzie tam jako jego przyszła
żona, ale i tak chciała wypaść jak najlepiej. Nerwowo
spojrzała w lusterko.

- Dlaczego mi nie powiedziałeś, że mam włosy w

nieładzie?

- Bo nie masz.
- Chyba niedowidzisz - powiedziała zdenerwowana. -

Dlaczego się śmiejesz?

- Jeszcze nigdy nie słyszałem, żebyś się przejmowała

włosami. Coś takiego...

- Wyglądam, jakbym właśnie wstała z łóżka.
- Masz dobrą fryzurę. Lubię, jak włosy luźno spadają ci

na ramiona.

Poczuła się zdezorientowana. Czego właściwie od niej

chciał? Za każdym razem, kiedy powtarzała sobie, że
spotykają się tylko dla reklamy, kierował rozmowę na Tematy
osobiste.

Wjechali na podjazd niezbyt okazałego budynku, który

wyraźnie pochodził z tego samego okresu, co jej mały domek.

- To dom twojej matki? - spytała zdziwiona. Spodziewała

się czegoś nowoczesnego i bardziej na pokaz, a nic takiego
zacisznego miejsca z gankiem dookoła domu.

- Tak. Nie zgadza się na nic większego. Mówi, że i tak

jest dla niej za duży. Chyba że dam jej wnuki, które będą ją
odwiedzać. Przepada za dziećmi.

Pomógł Beth wysiąść z samochodu. Przez otwarte okna

starego domu dobiegł ich śmiech.

- Pewnie wszyscy już tu są - domyśliła się. Nerwowo

poprawiła sweter. Starała się nie zwracać uwagi na nagły
ucisk w żołądku. Powtarzała sobie, że Kane przywiózł ją tu
jako zwykłą znajomą, a nie, żeby oficjalnie przedstawić
rodzinie.

- Tak, na pewno są wszyscy - powiedział spokojnie. - Nie

masz się czym denerwować. Po prostu chcą poznać
dziewczynę, która odważyła się mi odmówić.

- Od razu mi ulżyło - stwierdziła z przekąsem. Kane wziął

ją pod ramię.

- Gwarantuję, że cię polubią.

Weszli do środka. Z różnych stron słychać było rozmowy i

śmiechy. Tak jak Beth się spodziewała, wszyscy w klanie
O'Rourke'ów dobrze się prezentowali. Czułe się przytłoczona
nawet wtedy, gdy matka Kane'a zaciągnęła ją do kuchni.

- Kochanie - zaczęła starsza pani z ciepłym uśmiechem.
- Od czasu śmierci ojca mój syn po raz pierwszy wygląda

na szczęśliwego.

- Ależ my nie... To nie tak. Kane chyba powiedział, że nic

nas nie łączy?

Peggy O'Rourke zachichotała.

- Słyszałam te bzdury, ale znam swego syna. Widzę, co

się z nim dzieje. Nie obchodzi mnie, czy ma na tyle zdrowego
rozsądku, żeby się z tobą ożenić, ale od tej chwili należysz do
naszej rodziny,

Beth poczuła łzy w oczach.

- Bardzo mi miło.
- Daj spokój. Znam się na ludziach. Masz mówić do mnie

mamo. Jak wszyscy. Prawda, Kane?

Beth odwróciła się. Kane stał w drzwiach i uśmiechał się.

- Słusznie - zgodził się. - Shannon kazała mi zapytać, czy

mogłaby pomóc ci przy kolacji.

- Tylko nie Shannon! - zawołała Peggy z udawanym

przerażeniem. - Moja najstarsza córka jest niewątpliwie
uzdolniona - zwróciła się do Beth - ale z pewnością nie w
sprawach domowych.

- Wystarczy, żeby Shannon spojrzała w stronę kuchni, a

potrawy zaczynają się przypalać - dodał Kane.

- Wszystko słyszałam - zawołała Shannon. dając mu

klapsa. - Nie masz szacunku dla drugiego człowieka.

- Przyganiał kocioł garnkowi - odgryzł się Kane. Reszta

rodzeństwa ze śmiechem przyłączyła się do kłótni, przy okazji
wynosząc półmiski do jadalni.

Patrick O'Rourke zjawił się w ostatniej chwili, pocałował

matkę i uśmiechnął się do Beth.

- Witaj, Beth. Cieszę się, że mogę cię wreszcie poznać.

Dzięki tobie rozkwitają moje interesy.

- Raczej dzięki twojej audycji - odpowiedziała. - Jestem

pionkiem bez znaczenia w tej kampanii reklamowej.

- Jak to bez znaczenia? - zaprzeczył Kane. przysuwając

jej szarmancko krzesło. - Wywróciłaś do góry nogami całe
moje życie.

Rozległy się śmiechy. Nikt jego słów nie traktował

poważnie. Po prostu byli dużą, hałaśliwą rodziną, o jakiej
Beth zawsze marzyła. Widać było, że dobrze im ze sobą. Nie
wiedziała, jak się powinna zachowywać, bo sama nigdy nic
miała prawdziwej rodziny. Tymczasem ulubionym tematem
rozmów przy stole okazało się starokawalerstwo Kane'a.

- Jako najstarszy syn powinieneś ożenić się pierwszy -

stwierdziła Shannon, sięgając po marchewkę. - Taka jest
tradycja.

- Ja na pewno nie będę pierwszy - zastrzegł Patrick. -

Mam zamiar pozostać kawalerem do końca życia. Jednak
przyznaję, że Beth byłaby wspaniałą szwagierką.

Zrobił oko do Beth, która miała ochotę schować się pod

stół.

- Nie dokuczaj jej - upomniała go Peggy. Kane ścisnął

porozumiewawczo kolano Beth.

- Wyobrażają sobie, że w ten sposób są dla ciebie mili -

Szepnął. - Nie miej im tego za złe.

Owszem, miała im za złe, ale z zupełnie innego powodu.

Najwidoczniej nie rozumieli, że Kane nigdy nie wziąłby jej
pod uwagę jako przyszłej żony. Musiałby zdarzyć się cud. To
było bolesne, nie wierzyła, że Kane mógłby ją kiedykolwiek
pokochać. Nawet nie miała odwagi marzyć o takim
zakończeniu historii.

- Wiesz, Beth - odezwał się Neil - jestem naprawdę

zadowolony, że Kane poświęca ci tyle czasu. Dzięki temu
mam wreszcie szansę rządzić naszym imperium.

Mówił żartem, ale było jasne, że podobnie jak reszta

rodzeństwa bardzo liczył się z bratem. Kane zajął miejsce
ojca, choć jego nadopiekuńczość dawała się we znaki reszcie
rodzeństwa.

- Tylko nie puść mnie z torbami - ostrzegł Kane. - Parę

milionów straty jakoś zniosę, ale staraj się, żeby szkody były
minimalne.

- Dzięki moim decyzjom już jesteś bogatszy, i to o więcej

niż kilka milionów. Beth, trzymaj go z dala ode mnie, a w
ciągu miesiąca podwoję jego pieniądze.

To były żarty, ale możliwość straty lub zysku milionów

dolarów wywoływała w niej zbyt duży stres.

- Przyniosę trochę wody - powiedziała, wskazując na

pusty dzbanek.

- Patrick przyniesie, jest najbliżej - zaoponowała

Shannon, ale Beth pokręciła przecząco głową.

Gdy zniknęła w kuchni. Kane zmarszczył czoło.

Zauważył, że nie czuła się wśród nich swobodnie, a tak mu
zależało na tym, by nabrała pewności siebie. Zrobiło się cicho.

- Nie mieliśmy nic złego na myśli - zapewniła Shannon. -

Sprawiliśmy jej przykrość?

- Zaraz się zorientuję - odpowiedział.

Beth siała w drzwiach, spoglądając na trawnik za domem.

Kane objął ją, z upodobaniem wciągając zapach jej włosów.

- Czasem mnie też działają na nerwy - szepnął. - Nigdy

nie ma chwili spokoju.

- Nie powinnam tu przychodzić.

Pomyślał, że nie jest to najlepsze miejsce na rozmowę we

dwoje, bo za chwilę zacznie zaglądać ktoś z rodzeństwa,
zapraszając ich z powrotem do stołu.

- Musiałaś przyjść - zapewnił zdecydowanie. - Wolałabyś,

żebym samotnie odpierał ich docinki?

- Przecież cię uwielbiają.
- Czasami doprowadzają mnie do szału. Chwilę spokoju

mam dopiero wtedy, gdy pójdą spać. Dlatego tak lubię twój
cichy dom.

Roześmiała się.

- Lubisz pękające rury i rozhisteryzowane koty?
- Ubóstwiam.

Powtarzała sobie, że żarty na temat jej i Kane'a nie były

złośliwe. Wiedzieli, że nie jest jego narzeczoną ani kochanką.

Gdzieś z tyłu ktoś chrząknął. Kane zerknął przez ramię.

Patrzyło na nich dziewięć par oczu. Jęknął.

- Beth, kochanie - powiedziała jego matka. - Wiem, że

trzeba czasu, żeby się do nas przyzwyczaić. Nie poddawaj się
tak łatwo.

Beth wzięła głęboki oddech i spróbowała się uśmiechnąć.

- W porządku. Wasza grupka to nic w porównaniu z

hordą reporterów, którzy rzucili się na mnie z pytaniem,
dlaczego nie chciałam pójść na randkę z miliarderem.

Roześmiali się i zaczęli wracać do jadalni. Kane spojrzał

na nią z czułością.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

- Chyba ten jest już ostatni - powiedziała Peggy, podając

Beth talerz do wytarcia.

Beth uparta się. żeby jej pomóc, Przynajmniej miała czym

zająć ręce. Kane z braćmi wyniósł do schowka dostawki do
siołu, które teraz nie były już potrzebne, a przy okazji
dyskutowali zawzięcie na temat europejskich drużyn
piłkarskich. Beth z przyjemnością słuchała żartobliwej kłótni.
W domu jej opiekunów nie było żadnych sprzeczek, tylko
chłód i ciągle obrażanie się.

- Proszę was, zmieńcie wreszcie temat - powiedziała

Kathleen, wycierając do połysku dębowy blat stołu. Choć
najmłodsza w rodzinie, miała już trzyletnie córki bliźniaczki.

- Dziewczyny nie lubią sportu - stwierdził Neil.
- Nie zawsze. Beth jest kibicem Mariners - wtrącił Kane,

pociągając ją obok siebie na kanapę.

Bracia natychmiast stwierdzili, że to niesprawiedliwe. Ich

znajome nie interesowały się sportem, a Kane ma za dużo
szczęścia.

- Domyślam się, że radiostacja ma teraz więcej słuchaczy,

- Beth zmieniła temat, chcąc skończyć przekomarzania. -
Więc opłaciło się urządzić konkurs.

- Najważniejsze, że podwoiła się liczba reklam -

pochwalił się Patrick. - Jestem ci wdzięczny, że tak dzielnie
wszystko zniosłaś. Przykro mi z powodu wizyty reporterów,
ale najważniejsze, że kot się znalazł.

- Można było tego uniknąć, gdybyś pozwolił mi

zainwestować w radiostację - zauważył Kane.

- W żadnym wypadku.
- Cichy wspólnik to nic złego.
- Kane, chyba nie potrafisz milczeć w żadnej sprawie -

wtrąciła się Beth. - Patrick chce samodzielnie coś osiągnąć.
Daj mu szansę.

- Dlaczego nie można tego zrobić w prostszy sposób?
- Niczego cennego w życiu nie osiąga się prosto -

wyjaśniła spokojnie. - Nikt nie ceni tego, co łatwo przyszło.

Kane szeroko otworzył oczy. Zupełnie jakby słyszał słowa

ojca. Rozejrzał się wokół po uśmiechniętych twarzach.
Wyraźnie spodobało im się. że Beth broni niezależności
Patricka, a przy okazji każdego z nich. Zgoda, trudno mu było
pogodzić się z ich samodzielnością. Zamiast wtrącać się w ich
życie, powinien stać z boku, gotów do pomocy, jeśli będą jej
potrzebować. Powinien też głośno przyznać, że Patrick
odniósł sukces. Ale marzył tylko o tym, żeby przytulić Beth i
zabrać ją z tego domu.

- Powinniśmy już jechać do Crockett. Wieczorem prom

rzadko kursuje.

- Szkoda, że nie zgodziłeś się, żebym przyjechała swoim

samochodem - powiedziała Beth. - Jazda tam i z powrotem
dwa razy jednego dnia to stanowczo za dużo.

Sprzeczali się o to już kilkakrotnie, w końcu ustąpiła. Był

równie uparty jak ona.

- Możesz zostać u mnie - zaproponowała Peggy. - Bardzo

lubię mieć towarzystwo.

- Beth pewnie chce wrócić do zwierzaków - wyjaśnił

Kane. - Od niedawna ma dwa koty i bardzo się nimi
przejmuje.

Przed odjazdem Beth przypomniała mu o warzywach z jej

ogródka, które przywieźli dla jego matki. Kiedy Kane wniósł
ciężkie pudło do kuchni. Peggy chwyciła go za rękę.

- Oświadczysz się jej wreszcie?

Pani O'Rourke miała zwyczaj mówić wprost, co jej leży na

sercu. Kane westchnął.

- To nie takie proste.
- Wystarczy otworzyć usta i powiedzieć: kocham cię,

zostań moją żoną.

Uśmiechnął się,

- Powiedz, czy to ojciec ci się oświadczył, czy raczej było

na odwrót?

Roześmiała się.

- Zastanawiam się, co zrobić - powiedział zatroskanym

tonem. - Ma za sobą ciężkie przeżycia. Może jeszcze za
wcześnie?

- Nie będziesz wiedział, dopóki nie zapytasz.
- A jeśli odmówi? Łatwo jej to przychodzi.
- Rozumiem.

Uniosła jego brodę i spojrzała mu głęboko w oczy jak

dawniej, gdy był jeszcze dzieckiem.

- Kochasz ją. Nie mylę się, prawda?
- Tak - przyznał niepewnym głosem.

Gdy wrócił do pokoju, pożegnał się z rodzeństwem.

- Nie przejmuj się. Coś wymyślę - szepnął, całując matkę.

Peggy uśmiechnęła się porozumiewawczo.

- Jesteś jak ojciec. Też nigdy się nie poddawał.

Kiedy wjechali na autostradę, Kane usłyszał ciężkie

westchnienie Beth.

- Przepraszam, że się wtrąciłam do rozmowy z Patrickiem

- powiedziała Beth. - Nie powinnam zabierać głosu.

Pokręcił przecząco głową.

- Nie uważam tego za wtrącanie się. Może nie było to dla

mnie specjalnie miłe, ale miałaś rację.

Przez chwilę panowała cisza.

- Kane, jeśli chcesz być dla nich jak ojciec, musisz

wiedzieć, kiedy pozwolić im wyfrunąć spod twoich skrzydeł

- Okropne uczucie. Jak człowiek zrobi wszystko dobrze,

nagle nikomu nie jest potrzebny. Mam tyle pieniędzy.
Chciałbym, żeby dzięki temu było im łatwiej.

- Mylisz się, jeśli uważasz, że pieniądze to wszystko, co

możesz im dać - powiedziała cicho. - Widzę, jak się do ciebie

odnoszą. Czują, że mają w tobie oparcie. Dzięki temu łatwiej
im działać.

- Nie powinnaś mówić takich rzeczy - stwierdził

ochrypłym głosem - bo mam ochotę natychmiast cię całować.

- Lepiej z tym zaczekaj. Zastanów się jeszcze.

Porozmawiamy jutro.

Zrozumiał, że go nie odrzucała. Po prostu chciała, żeby

był pewny swoich uczuć. I wtedy przyszedł mu do głowy
pomysł na oświadczyny. Musi jednak najpierw wszystko
ustalić z Patrickiem, a potem pozostanie już tylko modlić się,
żeby powiedziała: tak.

Patrick spoglądał z niedowierzaniem znad stosu

kompaktów leżących na biurku.

- Co chcesz zrobić?
- Oświadczyć się przez radio.
- To bardzo ryzykowne. A jeśli odmówi?
- Dziękuję, że mi przypomniałeś o tej niemiłej

możliwości. Jakoś mi to nie przyszło do głowy - powiedział z
sarkazmem.

Przypomniał sobie, jak wiele się wydarzyło od czasu, gdy

jakaś Bethany Cox odmówiła randki z miliarderem - głównej
nagrody w konkursie radiowym. Wtedy poczuł się urażony i
długo zastanawiał się, co ją do tego skłoniło. Teraz już
wiedział, że jeśli Beth zdecyduje się odrzucić jego
oświadczyny, nie będzie się przejmowała zdaniem innych.

Spojrzał na brata.

- Patrick, ona nie wierzy, że jest dla mnie wystarczająco

piękna i atrakcyjna.

- Chyba żartujesz. Uważam, że to ty jesteś dla niej zbyt

paskudny, ale jeśli jej to nie przeszkadza, to już naprawdę nie
moje zmartwienie.

Kane roześmiał się.

- Posłuchaj, chcę ją przekonać, że jest dla mnie ważna. I

to tak, że gotów jestem publicznie zaryzykować odrzucenie
oświadczyn - tłumaczył. - Co ty na to?

Patrick uśmiechnął się promiennie.

- Co by się nie działo, radiostacja będzie miała znakomitą

reklamę.

Dochodziła jedenasta, a Kane się nie zjawił. Beth

bezskutecznie próbowała o tym nie myśleć. W niedziele i
poniedziałki sklep był nieczynny, więc nie miała powodu,
żeby wychodzić z domu. Nie miała też nic pilnego do
zrobienia. Myślała o poprzednim wieczorze. Robiła sobie
wyrzuty, że wtrąciła się do rodzinnej rozmowy. Kane
wcześniej czy później zorientowałby się, jak ma postępować.
Pewnie wyłącznie przez grzeczność przyjął jej przeprosiny,
ale wreszcie zdał sobie sprawę, że ona do nich nic pasuje.
Zresztą i tak od początku nie miała na to żadnych szans.

Podskoczyła na krześle, słysząc nagły dzwonek telefonu.

Mógł to być Kane albo jej ciężarna wspólniczka.

- Słucham?
- Czy rozmawiam z Beth Cox? Głos Wydał jej się

znajomy. - Tak.

- Świetnie. Tu radio KLMS, transmitujemy tę rozmowę w

całym rejonie Seattle.

Beth z irytacją ścisnęła słuchawkę. Reklamowe wygłupy

przestały ją bawić.

- Ja nie...
- Proszę chwileczkę zaczekać - powiedział mężczyzna

radosnym tonem. - Jest tu ktoś, kto chciałby zadać pani bardzo
ważne pytanie.

Tuż obok domu Beth stała zaparkowana furgonetka, a w

jej wnętrzu zdenerwowany Kane ściskał mikrofon.
Prowadzący audycję poprawił słuchawki i z uśmiechem dał
mu znak, unosząc kciuk do góry.

- Beth? Tu Kane.
- O, cześć.

Mówiła cicho, wiec nie mógł rozpoznać, w jakim jest

nastroju. Właściwie nie miało to znaczenia. Przyjechał się
oświadczyć i nic miał zamiaru przyjąć odmowy.

- Bethany Cox, zakochałem się w tobie. Nie śpię po

nocach. Wyjdziesz za mnie?

Usłyszał tylko sapnięcie i jakiś głuchy odgłos.

- Kochanie, co się tam stało? - dopytywał się gorączkowo.

Nie było odpowiedzi. Bez namysłu rzucił się więc do drzwi
samochodu. Zaskoczony reporter zdążył jeszcze zabrać mu
mikrofon.

Kane zastał Beth na podłodze w kuchni. Z oszołomioną

miną rozcierała sobie siedzenie.

- Co się słało? - spytał, klękając obok.
- Nie trafiłam na krzesło - odpowiedziała cicho. - I telefon

się rozleciał.

- Kochanie, to drobiazg. Naprawimy. Ostrożnie pomógł

jej wstać i przytulił do siebie.

- Powinienem zrobić to inaczej - szepnął. - Kwiaty i

szampan przy świecach. Tradycyjne oświadczyny z klękaniem
na kolano. Pomyślałem jednak o czymś niecodziennym, bo i
ty jesteś wyjątkowa.

Beth nadal czuła, że kręci się jej w głowie. Jeszcze do niej

nie dotarły oświadczyny.

- Nie jestem wyjątkowa.
- Nic mów takich rzeczy. Owinęłaś mnie sobie wokół

palca, gdy tylko się poznaliśmy.

Oparta mu policzek na piersi. Czuła bicie jego serca.

Miała mu wiele do powiedzenia, ale najpierw chciała się
zupełnie uspokoić, żeby logicznie myśleć. Kane głaskał jej
włosy, plecy, potem zaczął rozcierać stłuczone miejsce.

- Patrick mówi, że jestem zbyt paskudny dla tak

atrakcyjnej dziewczyny jak ty.

- Nie jestem nadzwyczajnie atrakcyjna - zaprzeczyła,

jakby prowokując go do dalszych zapewnień. Pomyślała o
jego rodzinie. - Na twojej rodzinie też nie zrobiłam
najlepszego wrażenia.

- Złe wrażenie? O czym ty do diabła mówisz? Przecież

oni przepadają za tobą.

- Byli dla mnie mili - przyznała - ale jestem przy nich jak

z innego świata. Należycie do śmietanki towarzyskiej. Ja na
pewno nie.

Kane prychnął niezadowolony.

- Wyższe sfery? Nie Beth. Jesteśmy zwykłymi ludźmi.

irlandzkimi imigrantami, którzy zjawili się w tym kraju, mając
tylko kilka centów przy duszy - powiedział, całując ją w rękę,
- Wiesz, że mama już przegląda reklamy sukien ślubnych i
planuje wesele? Uważa, że jesteś najsłodsza pod słońcem.
Wydziedziczy mnie, jeśli się nie pobierzemy. - Uśmiechnął
się. - Oczywiście jeszcze nie wie, że jesteś taka uparta. Założę
się jednak, że to też uzna za zaletę. - Spojrzał jej w oczy z
miłością.

Zrozumiała, że już podjęła nieodwołalną decyzję. Jeśli za

niego nie wyjdzie, będzie cierpiała i żałowała, że nie są razem.
Postanowiła jednak wyjaśnić jeszcze jedną Wątpliwość, która
ją dręczyła.

- Czy przypadkiem nie chcesz tego ślubu, żeby pomóc

bratu? Zainteresowanie będzie większe niż z powodu randki.

- Skąd ci przyszedł do głowy tak idiotyczny pomysł?? -

zawołał Kane. rozzłoszczony nie na żarty.

- Przez całe dorosłe życie pomagałeś braciom i siostrom.
- Odtąd mogą już o siebie zadbać sami Jedyną osobą,

której chcę pomagać, jest najbardziej uparta, nierozsądna,
nieznośna kobieta, jaką znam.

- A dzieciom?
- Jakim dzieciom? - spytał zaskoczony.
- Zakładam, że będziemy mieli dzieci, choć na początek

może wystarczy jedno. Czy nimi też zamierzasz się
opiekować? A przy okazji, mówienie kobiecie, że się nią
zaopiekujesz, nie brzmi najlepiej.

Kane zauważył wreszcie uśmiech na jej twarzy i sam

roześmiał się głośno.

- Więc co mam powiedzieć? Czyżbym zachował się jak

jaskiniowiec? To pewnie dziedziczne.

Pogłaskała go po policzku i uśmiechnęła się czarująco.

- Może ustalmy od razu, że wzajemnie będziemy się sobą

opiekować.

Nie wyobrażał sobie lepszego rozwiązania. Beth mogła

być wszystkim - partnerką, żoną, matką i kochanką.
Najbardziej naturalnie interesowało go to ostatnie.

- Doskonale - szepnął, obejmując dłońmi jej twarz. - Czy

jest jeszcze coś ważnego, o czym powinienem wiedzieć?

Zmarszczyła nos, zastanawiając się.

- Tak. Kocham cię, Kane. Dzień, kiedy wygrałam ten

głupi konkurs, okazał się najpiękniejszy w moim życiu.

Kane przycisnął ją do siebie. Może Beth wygrała konkurs,

ale to on zdobył prawdziwą nagrodę.

EPILOG

- Kochanie, zamknij oczy.
- Nie będę wtedy nic widzieć. Kane roześmiał się.
- O to właśnie chodzi.

Trzymając pannę młodą na rękach, zdołał nacisnąć guzik

windy.

- Tylko mi nic mów. że zamiast weselnej kolacji

pojedziemy na piknik i hot dogi - powiedziała Beth, gdy
winda ruszyła. Nie otwierając oczu. pocałowała Kane'a w
szyję.

Ślub wzięli dość szybko - zaledwie miesiąc po

oświadczynach, choć wydawało się. że przygotowania i
przymiarki trwały w nieskończoność. Jego matka przejrzała
wszystkie poradniki i czasopisma z tej dziedziny. Jeszcze
bardziej przejęte byty siostry. Beth znosiła to z uśmiechem.
Jedynie Kane wiedział, że miała już serdecznie dość. Wreszcie
czekanie się skończyło. Miał żonę tylko dla siebie. Tylko ich
dwoje, wielkie łóżko i nikogo z rodziny. Zrobił Beth
niespodziankę i na miesiąc miodowy wynajął całe piętro w
hotelu.

- Nie będzie pikniku - stwierdził. - Co powiesz na taki

początek - butelka Dom Perignon i truskawki?

- Drogie.

Roześmiał się. Pomyślał, że Beth nigdy nie będzie dobrze

się czuła w roli żony miliardera.

- Pani O'Rourke, czy już wspominałem, że jest pani

bardzo piękna?

- Nie przez ostatnie pięć minut. Czy już mogę otworzyć

oczy?

- Musisz jeszcze chwilkę poczekać.

Drzwi windy rozsunęły się. Zaniósł Beth do schodów,

które prowadziły jeszcze wyżej. Skinął głową ludziom z

ochrony, pilnującym, by nikt im nie przeszkadzał, i wszedł do
pokoju.

- Czy to już koniec świata?
- Nie, ale możesz otworzyć oczy. Beth krzyknęła z

zachwytu.

- Cudowne miejsce!
- Tu mieliśmy nocować na pierwszej randce, oczywiście

w osobnych pokojach.

Delikatnie ją pocałował i położył na łożu z baldachimem.

Wyglądała pięknie i uśmiechała się radośnie. Miał wielką
ochotę zaproponować, żeby zostali w łóżku. Z trudem się
opanował.

- Wpuszczę trochę świeżego powietrza - powiedział,

cofając się, żeby otworzyć okno.

Beth spojrzała na niego. Nie mogła uwierzyć, że są razem

i jej życie tak się zmieniło w ciągu ostatniego miesiąca.
Zrzuciła ciężką spódnicę od ślubnego stroju i rozejrzała się
wokół. Była w wiktoriańskim apartamencie na szczycie
hotelu. Dziesiątki kremowych róż rozsiewały delikatny
zapach. Jedyna krwistoczerwona leżała na stoliku obok
wiaderka z szampanem i truskawkami.

Sięgnęli po kieliszki.

- Gdybyś wolała, mogliśmy zdecydować się na większą

uroczystość - powiedział Kane, całując ją w usta. - Nie
musieliśmy wracać do Victorii.

Pokręciła głową.

- Bardzo chciałam tu przyjechać, podobnie jak ty. Tak jest

świetnie.

Udało im się utrzymać prasę z daleka. Zgodzili się jedynie

na zdjęcia po ceremonii ślubnej, dzięki temu uroczystość
odbyła się w gronie rodzinnym - tylko rodzina Kane'a i
kilkoro przyjaciół Beth. w tym Emily z Nickiem, ich córka i
nowo narodzony synek. Przyjęcie odbywało się w hotelowej

sali bankietowej, jednak Kane szybko zaproponował Beth.
żeby się wymknęli i świętowali tylko we dwoje.

Beth ostrożnie powiesiła suknię ślubną. Były to stare

koronki wyszywane kryształowymi koralikami, a do tego
halka z jedwabnej krepy. Sięgnęła po koszulę nocną złożoną
na poduszce i poszła do łazienki. Nie obawiała się już, że jej
ciało może się wydać Kane'owi nieatrakcyjne, ale i tak czuła
nerwowy ucisk w żołądku. Miłość fizyczna ciągle była dla
niej czymś tajemniczym. Koszulka z białej satyny, którą
dostała w prezencie od Shannon, podkreślała kształty, nie
pozostawiając wątpliwości, co się pod nią kryje. Beth
przełknęła ślinę i otworzyła drzwi.

Kane spojrzał z podziwem na żonę. Łagodne światło

zabarwiło jej skórę na złoty kolor.

- Jeszcze szampana? - spytał zmienionym głosem.

Zaprzeczyła ruchem głowy.

- Zostawiłam suknię w łazience. Zabiorę ją.
- Zaczekaj. - Kane zatrzymał żonę. wyciągając rękę. -

Wiesz, że cię kocham i bardzo cię pragnę. Chodzi o to, że
trochę się denerwuję - powiedział cicho. - Od czego
chciałabyś zacząć?

Beth spojrzała na niego zaskoczona. Nie żartował.

- Zacznijmy od tego - szepnęła, zsuwając powoli jedno z

ramiączek koszuli, potem drugie. Gładka tkanina płynnym
ruchem zsunęła się na dywan.

Kane cofnął się o krok. Nie mógł oderwać wzroku od

Beth.

- Marzyłem o tej chwili - przyznał. - A teraz pewnie

dostanę ataku serca. Właśnie dlatego starsi panowie nic
powinni żenić się z młodymi, seksownymi dziewczynami.

Betu roześmiała się.

- Kochanie, przecież nie jesteś stary. Masz dopiero

trzydzieści siedem lat.

- Pocieszyłaś mnie. Może rzeczywiście jeszcze trochę

pożyję.

Podszedł, uniósł ją i położył na łóżku.

- Wszystko dzieje się tak szybko - szepnęła Beth - i nie

zdążyłam porozmawiać z tobą na ten temat, ale... nie biorę
pigułek.

- Bardzo się z tego cieszę - stwierdził z satysfakcją. Oboje

czuli narastające podniecenie.

- Mogę? - spytała, rozpinając mu koszulę. - Czekałam

dwadzieścia sześć lat na taką chwilę.

Pochylił się nad nią i zaczął całować.
Dużo później Beth położyła wygodnie głowę na ramieniu

Kane'a.

- Przepraszam - szepnęła.
- Za co? - spytał zdziwiony.
- Było mi tak dobrze, że nie czekałam na ciebie.

Roześmiał się.

- Nie przepraszaj. Dla mężczyzny to wspaniałe uczucie

gdy wie, że tak działa na kobietę. Zresztą za chwilę znów było
ci dobrze.

- Zawsze tak będzie?

Kane przyciągnął ją do siebie.

- Będzie jeszcze lepiej.
- Nie wiem, czy to możliwe.

Spojrzał jej głęboko w oczy.

- Nie mów tyle i pocałuj mnie.

Uśmiechnęła się i pierwszy raz bez sprzeciwu zrobiła to, o

co ją prosił.