ĆWICZENIE 6
KOORDYNACJA
KOORDYNACJA
wrodzona,
nabyta
-ogólna,
-szczegółowa /jednostronne wyćwiczenie., wielostronne wyćwiczenie/.
SkładNIKI koordYNACJI: Wskaźniki wyznaczające koordynacje- przestrzeń, czas, warunki-standardowe lub zmienne.
POziomy koordYNACJI- ćwiczenia, w których ważny jest ruch w przestrzeni /nie ważny jest czas/, oceniana Dokładność ruchu w przestrzeni i w jak najkrótszym Czas. (skok w dal), ocenia się przestrzeń, czas i zmieniające się war. (tyczka, gry).
Koordynacja ruchowa- wykonywane w określonym czasie i przestrzeni
I poziom oceniany jest ruch w przestrzeni - dokładność nie czas
II poziom - oceniana jest dokładność ruchu w jak najkrótszym czasie
III poziom - oceniana jest dokładność ruchu w jak najkrótszym czasie i przy zmieniających się warunkach
Koordynacja ruchowa- def. Gilewicz- zdolność człowieka do wykonywania złożonych aktów ruchowych .Zdolność człowieka do przestawienia się z 1 ściśle skoordynowanych ruchów na 2 . Zdolność szybkiej realizacji nowych aktów ruchowych.
Koordynacja ruchowa zależy od stanu centralnego systemu nerwowego.
Zdolności koordynacyjne Określają one możliwości organizmu w zakresie wykonywania dokładnych i precyzyjnych ruchów w zmieniających się warunkach zewnętrznych (zmiany kierunku, płaszczyzn i osi ruchu).
Czynnikiem podstawowym integrującym ten typ zdolności, a zarazem wyraź- nieodróżniającym je od uprzednio omawianych jest ich podłoże biologiczne: funkcje centralnego układu nerwowego i narządów zmysłów, a szczególnie zdolność neuronów do zapamiętywania informacji i ich odtwarzania w procesie sterowana ruchami.
Koordynacja nerwowo -mięśniowa
Siła mięśni to właściwość ich skurczu, regulowana funkcjami nerwowo - mięśniowymi. Zależy ona także od pewnych cech budowy mięśnia szkieletowego, np. przekroju fizjologicznego. Mięśnie pierzaste warunkują większą siłę niż wrzecionowate, ponieważ przy podobnej grubości posiadają większy przekrój fizjologiczny.
Wielkość wyzwalanej siły maksymalnej mięśnia podczas oporu zewnętrznego zależy także od stopnia wstępnego rozciągnięcia włókien mięśniowych oraz od wielkości kątów, jakie tworzą między sobą dźwignie kostne w stawach.
Pokonywanie oporu zewnętrznego przez skurcz mięśniowy może się odbywać nie tylko za pomocą siły, ale także szybkości. Największa szybkość skurczu obserwowana jest wówczas, kiedy obciążenie mięśnia równa się zeru. Napięcie mięśnia zwiększa się wraz z obciążeniem, a więc maleje ze wzrostem szybkości skurczu.
Ilość pracy maksymalnej wykonywanej w jednostce czasu jest dla mięśnia wielkością stałą, ponieważ moc (M) jest iloczynem prędkości (s/t) i siły (F) to wzrost siły oporu pociągnie za sobą zmniejszenie prędkości, czyli skrócenie drogi skurczu w jednostce czasu. Uzyskanie większej szybkości jest możliwe tylko przy równoczesnym zredukowaniu obciążenia mięśnia, na które składa się wielkość ciężaru przyłożonego do dźwigni kostnej oraz ciężar samej dźwigni. Także czas potrzebny do osiągnięcia maksymalnej prędkości jest skorelowany ujemnie z obciążeniem. Udoskonalenie koordynacji nerwowo - mięśniowej sprzyja nie tylko ulepszeniu wyników, lecz również obniża zapotrzebowanie tlenowe w czasie wykonywania określonego ćwiczenia.
KOORDYNACJA WROKOWO-RUCHOWA:
CZAS REAKCJI PROSTEJ:
ARTYKUŁ O KOORDYNACJI
Skok w dal z miejsca - próba mocy (siły nóg):
a) wykonanie
Testowany staje za linią, po czym z jednoczesnego odbicia obunóż wykonuje skok w dal na odległość.
b) pomiar
Skok mierzony w cm, wykonuje się dwukrotnie. Liczy się wynik skoku lepszego. Długość skoku zawarta jest pomiędzy linią skoku a ostatnim śladem pięt.
c) uwagi
Skok z upadkiem w tył na plecy jest nieważny i należy go powtórzyć.
d) sprzęt i pomoce
Taśma miernicza.