sciaga nr 1, ETYMOLOGIA I GENEZA TERMINU DYDAKTYKA:


ETYMOLOGIA I GENEZA TERMINU DYDAKTYKA:

Nazwa dydaktyka pochodzi z j.greckiego, w którym

didaktikos znaczy”pouczający”, a didasko „uczę”.

Po raz pierwszy użyto jej w 1613 r w Niemczech.

W tym roku Stelwag i Jung opracowali :Krótkie sprawo-

zdanie z dydaktyki, czyli nauczanie Ratychiusza”.

Uważali oni dydaktykę za szkołę nauczania.

J.A.Komeński w 1697 r opublikował „Wielka dydaktyka,

przedstawiająca uniwersalną sztukę nauczania wszystkich

wszystkiego”. Dydaktyka wg Komeńskiego to sztuka

nauczania i wychowania. Na początku 19 wieku Herbart

określił dydaktykę jako teorię nauczania wychowującego,

przekazywanie wiedzy głównie w teorii. Na przełomie

19 i 20 wieku Dewey- przedstawiciel nowego wychowania

uważał nie tylko dydaktykę, jako teorię nauczania, ale przede

wszystkim jako teorię uczenia się-uczniowie sami dochodzić

do wiedzy, rozwijać umiejętność praktycznego działania.

DYDAKTYKA JEST TEORIĄ NAUCZANIA I ZARAZEM

UCZENIA SIĘ: Obecnie uważa się, że nauczanie wiąże się

ściśle z uczeniem, tworzą zintegrowaną całość-proces nauczania-

uczenia się. Czynniki, które łączą ten proces, to: wspólny cel,

stosowanie metod, form organizacyjnych, środków. Nauka o

nauczaniu i uczeniu się, to system poprawnie uzasadnionych

twierdzeń i hipotez dotyczących procesu zależności i prawi-

dłowości nauczania-uczenia się oraz sposobów kształcenia

tego procesu przez człowieka.

ZWIĄZEK DYD. OGÓLNEJ Z SZCZEGÓŁOWYMI:

Dydaktyka jako teoria o nauczaniu-uczeniu się obejmuje

swoimi badaniami wszystkie przedmioty i szczeble pracy

szkolnej, dlatego tj.dydakt.ogólna. Dydaktyki szczegółowe

tzw. metodyki nauczania poszczególnych przedmiotów są

teoriami nauczania i uczenia odpowiednich przedmiotów na

określonych szczeblach nauczania, np. motodyka naucza-

nia matematyki. Jedynie metodyka nauczania początkowego

wywodzi swą nazwę od szczebla pracy dydaktycznej, tzn.

szkoły 1-3 szk.podstaw. Dyd. Ogólna jest ściśle powiązana

ze wszystkimi metodykami nauczania, opiera się na wynikach

badań prowadzonych przez przedstawicieli dydaktyk

szczegółowych oraz formułuje uogólnienia, które są podstawą
teoretyczną wszystkich metodyk.

PROCES NAUCZANIA-UCZENIA SIĘI JEGO CECHY:

Przez proces nauczania-uczenia się rozumiemy zbiór powiązanych

ze sobą czynności ucznia i nauczyciela warunkujących się wzajemnie

i podporządkowanych realizacji wspólnego celu, którym jest wywo-

łanie u dzieci i młodzieży pewnych zamierzonych i względnie

trwałych zmian. Przedmiotem badań dydaktyki jest analiza tak

zrozumiałego procesu , łącznie z czynnikami, które go wywołują,

warunkami w jakich przebiega, a także rezultatami do których

prowadzi. W procesie nauczania- uczenia się sprawą nadrzędną

jest osiągnięcie określonego celu stosując odpowiednie treści i

metody, formy organizacyjne i środki. Głównym zadaniem

dydaktyki jest wykrywanie charakterystycznych dla tego procesu

prawidłowości oraz ustalenie opartych na nim norm postępowania.

Charakterystyczne cechy procesu nauczania-uczenia się:

Składa się z mniej lub bardziej obszernych zbiorów czynności

Nauczania-uczenia się, uczenie się jest ściśle powiązane z nau-

czaniem, co powoduje, że czynności uczenia się będąc inspirowane

kierowane i oceniane przez nauczyciela równocześnie same modyfikują

jego postępowanie, w przeciwieństwie do jednorazowych aktów

nauczania-uczenia się jest systematyczne, zamierzone i długotrwałe,

uczenie się zmierza do wcześniej zaplanowanych rezultatów

postawionych przez programy nauczania.

W wyniku nauczania-uczenia się uczniowie będąc pod kierunkiem

nauczyciela osiągają w mniejszym lub większym stopniu wyznaczone

cele kształcenia. Cechy tego procesu: systematyczność, planowość,

ukierunkowanie na wynik, długotrwałość, instytucjonalność.

Cechy okazjonalnego aktu nauczania-uczenia się: przypadkowość,

krótkotrwałość.

OBSERWACJA JAKO METODA BADAŃ DYDAKTYCZNYCH:

Obserwacja, to celowa czynność, polegająca na planowym i

systematycznym postrzeganiu faktów, zdarzeń , procesów i zjawisk,

ich gromadzeniu i interpretowaniu, stanowi ona celowe i systematyczne

postrzeganie badanego przedmiotu, procesu lub zjawiska. Postacie

obserwacji: częściowa i całościowa, jednostkowa i grupowa, bezpośrednia

i pośrednia, ciągła i nieciągła, czynna i bierna, swobodna i otwarta.

Warunki poprawności obserwacji: celowa, planowa, dokładna, obiektywna.

Kryteria podziału obserwacji: treść obserwacji, liczna obserwowanych osób,

Liczba obserwatorów, czas prowadzenia obserwacji, aktywność obserwatora,

uszczegółowienie obserwacji i stopień zapisu danych obserwacyjnych.

PODSTAWOWE ZAŁOŻENIA EKSPERYMENTU JAKO

METODY BADAŃ DYDAKTYCZNYCH:

Eksperyment pedagogiczny to zabieg badawczy, polegający na

celowym wywoływaniu danego zjawiska w określonych warunkach

oraz zbadanie jego przebiegu. Jest on wyższą metodą obserwacji.

Istotną jego cechą jest to, że przebiega on w warunkach celowo

zmienionych w tym celu, aby można było dokładnie zbadać określony

proces. Eksperyment to wywoływanie lub zmiana przebiegu zjawisk

lub procesów dydaktycznych przez wprowadzenie jakiegoś czynnika

i obserwowanie powstałych pod jego wpływem skutków. Nowy czynnik

jest zmienną niezależną a spowodowane zmiany zmienną zależną.

Eksperyment laboratoryjny : polega na wywoływaniu procesu, który

ma być zbadany, można ten proces powtarzać dowolną ilość razy celem

dokładniejszego ustalenia i zamierzenia określonych zależności.

Eksperyment naturalny: w tym przypadku nie wywołujemy badanego

procesu , gdyż przebiega od tego, czy go badamy czy nie. Stanowi on

pośrednie ogniwo między zwykłą obserwacją a eksperymentem

laboratoryjnym. Stanowi on podstawę badań pedagogicznych.



Wyszukiwarka