PROGRAM POZNAŃSKI

W DOMU BOŻYM I RODZINIE JEZUSA kl. I

BLISCY SERCU JEZUSA kl. II

JEZUSOWA WSPÓLNOTA SERC kl. III

POWOŁANI PRZEZ BOGA OJCA kl. IV

UMIŁOWANI W JEZUSIE CHRYSTUSIE kl. V

Kl. I Poznań

14. LIST PANA BOGA DO LUDZI

Cele lekcji

Uczeń powinien:

• Wiedzieć, że Pismo Święte jest listem Boga do ludzi;

• Znać podział Pisma Świętego na Stary i Nowy Testament;

• Rozumieć, że przez słowa Pisma Świętego Bóg w szczególny sposób mówi do człowieka.

Środki dydaktyczne

koperty z listami zaadresowane do kilkorga dzieci, torba na listy, Pismo Święte, serwetka, świeca, zapałki, podręcznik, karty pracy

Metody

drama, praca z podręcznikiem, indywidualne wypełnianie kart pracy, piosenka

Przebieg lekcji

1. Modlitwa „Zdrowaś Maryjo” poprzedzona prośbą do Maryi, byśmy potrafili słuchać Boga tak jak Ona.

2. Drama: Wybieramy jedno z dzieci, które będzie odgrywało rolę listonosza. Dziecko otrzymuje torbę z listami, które rozdaje koleżankom i kolegom. Listy zawierają:

• życzenia imieninowe,

• życzenia świąteczne,

• pozdrowienia z wakacji'

• informacja o wypadku,

• informacja o terminie przyjazdu.

Dzieci odczytują głośno otrzymane wiadomości.

Rozmowa z uczniami:

• Jakie wiadomości zawierały przeczytane listy i w jaki nastrój nas wprowadzały?

• Jakie inne wiadomości mogą zawierać listy?

• Po co ludzie piszą listy?

5. Podsumowując odpowiedzi, uświadamiamy uczniom, że ludzie piszą listy, aby przekazać sobie różne informacje. Pan Bóg tez napisał do nas list. Zobaczmy, jak ten list się nazywa? Odpowiedź znajdziemy rozwiązując ćwiczenie 1 z karty pracy (rebus).

6. Pokazujemy uczniom egzemplarz Pisma Świętego i mówimy, że składa się ono z dwóch części - z jakich? - odpowiedź uczniowie znajdują rozwiązując ćwiczenie 2 z karty pracy polegające na wybraniu z worka odpowiednich literek i uzupełnieniu nimi słów.

7. W egzemplarzu Pisma Świętego pokazujemy części zawierające Stary i Nowy Testament. Mówimy, że Stary Testament opisuje wydarzenia z czasów przed narodzeniem Pana Jezusa, a Nowy Testament mówi o wydarzeniach z życia Pana Jezusa i Apostołów.

8. Kładziemy Pismo Święte na serwetce obok świecy. Rozmawiamy o szacunku należnym Pismu Świętemu:

• Dlaczego miejsce, na którym kładziemy Pismo Święte jest takie wyjątkowe, uroczyste?

• Kto przemawia do nas przez słowa Pisma Świętego?

9. Wyjaśniamy znaczenie słów wypowiadanych przy zapalaniu świecy przed czytaniem Pisma Świętego: „Światło Chrystusa” i „Bogu niech będą dzięki”.

10. Wprowadzając w znaczenie tekstu Łk 11,28 mówimy dzieciom, że Bóg daje pewną obietnicę tym, którzy będą słuchać Jego słów.

11. Uroczyste czytanie (w postawie stojącej i przy zapalonej świecy) fragmentu z Pisma Świętego: Łk 11,28.

12. Analizujemy przeczytany tekst:

• Jak nazywa Bóg tych, którzy słuchają Słowa Bożego?

• Co oprócz słuchania Słowa Bożego powinniśmy robić?

• Gdzie dziś możemy słuchać i czytać Słowo Boże?

13. Zachęcamy dzieci do odszukania Pisma Świętego w domu i poproszenia rodziców o wspólne przeczytanie fragmentu.

14. Utrwalenie dwóch ostatnich katechez:

• W jaki sposób Bóg przemawia do człowieka? (Można powrócić do schematu zamieszczonego w podręczniku po prawej stronie).

15. Zadanie domowe: Ćwiczenie 3 z karty pracy polegające na pokolorowaniu dowolną kredką pól oznaczonych kropką (dla chętnych).

Kl. I Poznań

31. CO NIEZWYKŁEGO WYDARZYŁO SIĘ NAD WODAMI JORDANU?

Cele lekcji

Uczeń powinien:

• znać nazwę rzeki i imię osoby, która w tej rzece udzieliła chrztu Jezusowi;

• umieć opowiedzieć o chrzcie Jezusa;

• wiedzieć, że w czasie chrztu Jezusa Bóg objawił się w Trzech Osobach: Ojca, Syna i Ducha Świętego.

Środki dydaktyczne

mapa Palestyny, karta pracy, podręcznik

Metody

rozmowa kierowana, indywidualne wypełnianie kart pracy, praca z podręcznikiem

Przebieg lekcji

1. Modlitwa.

2. Odwołujemy się do informacji z ostatniej lekcji na temat wody:

• Do czego ludziom potrzebna jest woda?

• Co daje ludziom woda?

3. Wyjaśniamy, że w kraju Pana Jezusa woda, szczególnie woda w rzece, miała bardzo duże znaczenie; była ludziom bardzo potrzebna. Jak nazywała się rzeka, której wody były tak ważne, uczniowie dowiadują się rozwiązując ćwiczenie 1 z karty pracy. Zadanie polega na odszukaniu w nurtach rzeki liter i wpisaniu ich w kratki.

4. Na mapie Ziemi Świętej pokazujemy Jordan. Opowiadamy, że rzeka płynie przez środek kraju; nawadnia pola; nad jej brzeg od wieków przychodzili pasterze z owcami. Nad rzeką więc zawsze można było spotkać bardzo wiele osób. Wśród nich był człowiek, który wyróżniał się ubiorem i tym, o czym mówił. Jak miał na imię - uczniowie dowiadują się rozwiązując ćwiczenie 2 z karty pracy, polegające na zapisaniu liter ukrytych w roślinach rosnących nad rzeką. Litery należy czytać od góry rośliny.

5. Na podstawie ilustracji Jana Chrzciciela zamieszczonej na karcie pracy uczniowie mówią, jak chodził ubrany. Dopowiadamy, że Jan nosił tylko szorstkie szaty i prowadził bardzo surowe życie - jadł bardzo mało i tylko rośliny i owady, które znalazł oraz bardzo dużo się modlił. Pytamy:

• Czym się zajmował Jan nad brzegami Jordanu, skoro mówimy o nim Jan Chrzciciel?

6. Wyjaśniamy uczniom, że Jan nauczał ludzi, iż oczekiwany przez nich Zbawiciel już się narodził i jest blisko. Gdy ludzie pytali, co mają robić, by dobrze przygotować się na jego przyjście, mówił, że muszą nawrócić się. Tych, którzy chcieli zmienić swoje życie na lepsze, chrzcił polewając wodą z Jordanu. Był to znak nawrócenia i gotowości na przyjście Zbawiciela, który miał uwolnić ich od zła, od grzechu. Zobaczmy, co wydarzyło się pewnego razu nad brzegami Jordanu.

7. Wszyscy otwierają podręczniki i przyglądają się ilustracji przedstawiającej chrzest Pana Jezusa.

8. Rozmawiając o ilustracji, pytamy:

• Kto przyszedł nad rzekę? (Dopowiadamy, że Jezus nie miał żadnego grzechu i nie potrzebował nawrócenia, nie musiał zmieniać swego postępowania, bo zawsze był dobry).

• Co robił Jan?

• Jaki napis jest nad głową Pana Jezusa?

• Kto mógł powiedzieć te słowa?

• Jaki znak widzimy nad Jezusem? (Krótko wyjaśniamy, że gołębica jest znakiem Ducha Świętego, który zstąpił na Jezusa).

9. Wyjaśniamy, że w czasie chrztu Jezusa objawił się Bóg w Trzech Osobach: Ojciec, który przemówił i nazwał Jezusa Synem umiłowanym; Jezus - Syn Boży, który przyjął chrzest oraz Duch Święty, który zstąpił na Jezusa.

10. Wspólnie uczymy się modlitwy: „Chwała Ojcu...” (słowa znajdują się w podręczniku).

11. Uczniowie wykonują ćwiczenie 3 z karty pracy.

Kl. II Poznań

19. CZY POTRAFIMY SŁUCHAĆ ?

Cele lekcji

Uczeń powinien:

• znać fragment historii Samuela;

• rozumieć, jak ważne w naszym życiu jest słuchanie Pana Boga i bliskich;

• umieć powiedzieć, na czym polega uważne słuchanie.

Środki dydaktyczne

podręcznik, karty pracy

Metody

m. słowne: pogadanka, krzyżówka, opowiadanie biblijne;

m. zajęć praktycznych: wypełnianie kart pracy

Przebieg lekcji

1. Spotkanie rozpoczynamy osobista modlitwą uczniów.

2. Informujemy uczniów, że tematem lekcji jest umiejętność słuchania. W związku z tym poznają historię chłopca, który może być dla nich wzorem. Uczniowie wykonują ćwiczenie 1 z kart pracy. Zadanie polega na rozwiązaniu krzyżówki, której hasłem jest imię Samuel.

3. Przybliżamy uczniom historię Samuela, który bardzo pragnął zostać kapłanem tak jak Heli:

Samuel jako mały chłopiec pomagał w świątyni wykonując proste czynności takie jak: przynoszenie drewna, wody czy ścieranie kurzu z pięknych złotych świeczników. Najbardziej lubił, kiedy wieczorem Heli czytał mu opowieści o stworzeniu świata, Mojżeszu i innych wielkich postaciach. Kapłan Heli spał w pokoju obok pokoju Samuela. Jeśli potrzebował czegoś w nocy wołał Samuela. Pewnego wieczoru Samuel zasnął, aż tu nagle usłyszał głos „Samuelu!” Poderwał się i pobiegł do Helego. „Jestem - powiedział - czegoś potrzebujesz?” Heli odpowiedział: „Ja cię nie wzywałem, idź spać”. Samuel wrócił i położył się do snu. Zanim usnął znów usłyszał: „Samuelu!” I znów pobiegł do Helego: „Jestem, jak wołałeś”. Ale Heli odrzekł: „Ja ciebie nie wzywałem”. Samuel wrócił, choć był pewien, że ktoś go wołał. I za chwilę znów wszystko się powtórzyło. Samuel wstał i pobiegł do Helego. Wtedy Heli rozpoznał, że to głos Boga i poradził Samuelowi, żeby, kiedy znów usłyszy ten głos, powiedział: „Mów Panie, sługa Twój słucha”. Samuel wrócił na posłanie. Leżał i słuchał, słuchał... Usłyszał wołanie: „Samuelu, Samuelu!” Usiadł na łóżku i powiedział: „Panie mów, twój sługa słucha”. I rozmawiał z nim Bóg.

4. Pytamy:

• Kto jest bohaterem historii?

• Do czego był gotowy mały Samuel?

• Czego możemy nauczyć się od niego?

Podkreślamy, jak ważna jest nasza gotowość do słuchania Pana Boga i ludzi. Samuel słuchał nie tylko przy pomocy uszu, on otworzył swoje serce.

Zapraszamy uczniów do modlitwy o umiejętność słuchania Boga i ludzi.

Prosimy o samodzielne odczytanie tekstu modlitwy znajdującej się w podręczniku. Analizując tekst, pytamy:

• O co prosi autor modlitwy?

• Jakiej umiejętności chce się nauczyć?

Pomocą są ilustracje znajdujące się w podręczniku.

8. Uzmysławiamy dzieciom, że kiedy słuchamy, powinniśmy być skupieni. Utrwaleniem treści lekcji jest ćwiczenie 2 z kart pracy. Polega ono na pokolorowaniu tych rysunków, które ukazują właściwą postawę słuchania.

9. Propozycja zadania domowego: ćwiczenie 3 z kart pracy. Zadanie polega na odnalezieniu odpowiedzi, jakiej udzielił Samuel, gdy usłyszał głos Boga.

Kl. II Poznań

30. KOGO PAN JEZUS NAZYWA SWOIMI PRZYJACIÓŁMI?

Cele lekcji

Uczeń powinien:

• wiedzieć, kim jest przyjaciel;

• wskazać, kogo Pan Jezus nazywa swoimi przyjaciółmi;

• podać sposoby odpowiadania Panu Jezusowi na Jego przyjaźń;

Środki dydaktyczne

karty pracy, podręcznik ucznia, kartki A4

Metody

m. słowne: praca z podręcznikiem, pogadanka, „5 z 25”;

m. zajęć praktycznych: wypełnianie kart pracy

Przebieg lekcji

1. Katechezę rozpoczynamy modlitwą w intencji przyjaciela.

2. Przypominamy wiadomości dotyczące przyjaźni, poznane podczas ostatniego spotkania:

• Kogo nazywamy przyjacielem?

(Można odwołać się do prac plastycznych, które wykonali uczniowie na ostatniej lekcji).

3. By dowiedzieć się, kogo Pan Jezus nazywa swoimi przyjaciółmi, odczytujemy tekst z Pisma Świętego (J 15,14) znajdujący się w podręczniku ucznia. Rozmawiamy na temat usłyszanego Słowa Bożego:

• Kogo Pan Jezus nazywa swoimi przyjaciółmi?

(Dążymy do tego, by uczniowie dostrzegli, że przyjacielem Jezusa jest każdy, kto wypełnia wolę Pana Boga).

4. W dalszej części katechezy poszukujemy odpowiedzi na pytanie:

• W jaki sposób możemy odpowiedzieć Panu Jezusowi na Jego przyjaźń?

W tym celu pracujemy metodą „5 z 25”. Uczniowie wykonują ćwiczenie 1 z kart pracy. W pierwszym etapie zapoznają się z listą wypisanych elementów pod kątem jej kompletności (wypisanych jest 20 czynności, mogą dopisać jeszcze 5 własnych). Następnie prosimy, by każdy uczeń spośród wszystkich (także tych dopisanych przez siebie) wybrał tylko pięć, które uważa za najważniejsze. Te elementy należy podkreślić i uporządkować według ważności (można to uczynić poprzez napisanie przy nich cyfry od 1 do 5, gdzie 1 odpowiada najważniejszemu elementowi.

5. Dzielimy uczniów na grupy. Każda z osób zespołu czyta podkreślone przez siebie elementy. Zadaniem grupy jest ustalenie wspólnej listy pięciu elementów. Po zakończonej pracy odczytujemy jej efekty. Możemy stworzyć jeszcze listę klasową (z pewnością wiele elementów powtórzy się; listę można zapisać na tablicy).

6. W podsumowaniu akcentujemy elementy najczęściej powtarzające się. Zachęcamy uczniów do życia w przyjaźni z Panem Jezusem. Zwracamy uwagę na ilustrację znajdującą się w podręczniku ucznia. Wyjaśniamy, że Chrystus pragnie być przyjacielem wszystkich dzieci na całym świecie.

7. W celu utrwalenia omawianej treści uczniowie wykonują ćwiczenie 2 z kart pracy. Polega ono na zrobieniu ramki wokół tych ilustracji, które obrazują przyjazną postawę człowieka wobec Pana Jezusa.

Kl. IV Poznań

18. CZŁOWIEK POWOŁANY DO ISTNIENIA

Cele lekcji

Uczeń powinien:

• wiedzieć, że Bóg wyróżnił człowieka spośród innych stworzeń;

• rozumieć, co znaczą pojęcia: proch ziemi i tchnienie Boga;

• umieć wyjaśnić, na czym polega podobieństwo człowieka do Pana Boga.

Metody

pokaz, praca z tekstem

Środki dydaktyczne

podręcznik, rysunki wykonane przez dzieci

Przebieg lekcji

1. Na wstępie spotkania rozwieszamy w klasie prace dzieci przedstawiające ich autoportrety.

2. Następnie prosimy uczniów, by odgadli, kogo przedstawiają poszczególne rysunki. Odgadywanie powinno mieć następujący przebieg - pytamy:

• Kogo przedstawia ta ilustracja?

Dzieci mogą udzielić następujących odpowiedzi (przykładowo):

a - To jest Marysia.

b - to jest portret Marysi.

bądź też nie rozpoznać narysowanej osoby.

W przypadku odpowiedzi „a” pytamy Marysię:

• Marysiu, czy to jesteś ty?

Po twierdzącej odpowiedzi dziwimy się, że są w klasie dwie Marysie. Wspólnie z dziećmi odkrywamy, że to jest jedynie rysunek, obraz przedstawiający Marysie, a nie ona sama.

3. Na zakończenie zabawy zwracamy uwagę na to, że przy niektórych rysunkach mieliśmy trudności z rozpoznaniem osoby. Wynika to z tego, że obraz człowieka różni się od niego samego. Portret jest jedynie podobny do przedstawionej na nim osoby.

4. W tym punkcie lekcji stawiamy główne pytanie, na które będziemy szukać odpowiedzi:

• Do kogo podobny jest człowiek?

5. Prosimy dzieci, aby przeczytały fragment Rdz 1,26-27 i odpowiedziały na pytanie:

• Jakie są różnice w opisie powołania do istnienia człowieka i świata?

Odpowiedzi uczniów zapisujemy na tablicy. Powinny to być słowa: „uczyńmy”, „na obraz Boga”, „niech panuje”.

Wyjaśniamy, że używając zwrotu „uczyńmy” zamiast „niech się stanie”, Bóg wyróżnia człowieka spośród innych stworzeń. Powołuje go do istnienia w sposób odmienny, specjalny, bo człowiek nie jest rzeczą tak jak otaczający świat, lecz jest osobą.

6. Prosimy dzieci, aby na podstawie przeczytanego tekstu powiedziały:

• Do kogo podobny jest człowiek?

• Co powierzył mu Bóg?

• W czym człowiek podobny jest do Boga?

W odpowiedzi na ostatnie pytanie może pomóc tekst Ps 8,6-9.

7. Podsumowując, stwierdzamy, że Pan Bóg stworzył człowieka, to znaczy, że za sprawą Boga człowiek pojawił się na ziemi. Bóg powołał go do istnienia, do życia. Uczynił podobnym do siebie, bo obdarował człowieka zdolnością do panowania, władania tym światem. W ten sposób Bóg wywyższył, wyróżnił go spośród wszystkich stworzeń.

8. Czytamy tekst Rdz 2,4b.7.

9. Wskazujemy, że również ten tekst mówi o szczególnym wyróżnieniu człowieka spośród innych istot żywych. Człowiek otrzymał od Pana Boga Jego tchnienie, Jego życie. Otrzymał życie Boże, czyli duszę nieśmiertelną. To również czyni go podobnym do Boga.

10. Prosimy, by uczniowie przeczytali tekst zawarty w bloku refleksyjnym.

11. Modlitwa - podziękowanie za to, co w nas jest dobrem.

Zadanie domowe

1. Podziękuj rodzicom za przekazane Tobie życie.

2. Dla chętnych: Ułóż wiersz diamentowy zatytułowany „Człowiek”. Postaraj się napisać w nim, co możesz powiedzieć o człowieku na podstawie dzisiejszej katechezy.

Kl. IV Poznań

44. KIM BYLI PROROCY

Cele lekcji

Uczeń powinien:

• wiedzieć, kogo nazywamy prorokiem;

• umieć wymienić imiona trzech proroków omawianych na lekcji, tj. Eliasza, Izajasza, Jeremiasza;

• znać zadania, jakie mieli do spełnienia prorocy.

Metody

rozmowa kierowana, praca z podręcznikiem, praca w grupach ( to jest metoda? MŁ)

Środki dydaktyczne

Podręcznik ucznia, magnetofon, kaseta z muzyką refleksyjną

Przebieg lekcji

1. Modlitwa.

2. Rozmawiamy na temat sposobów komunikowania się, pytamy:

3. Stwierdzamy, że bez względu na osiągnięcia współczesnej techniki, które służą naszemu komunikowaniu się, i tak wiarygodność przekazywanych informacji zależy przede wszystkim od człowieka.

4. Pytamy:

5. Wskazujemy, że takimi osobami, przez które Bóg przekazywał Swoje słowo ludziom byli również prorocy.

6. W celu określenia zadań proroków uczniowie zapoznają się z pierwszym fragmentem tekstu z bloku interpretacyjnego. Każdy po przeczytaniu indywidualnie wypełnia schemat (na promieniach dzieci zapisują zadania wynikające z misji proroka):

ZADANIE 1 ZADANIE 2

7. Kilku uczniów odczytuje to, co zapisali. W ich wypowiedziach szczególnie podkreślamy następujące cechy misji proroka: powołanie przez Boga, głoszenie słowa Bożego, objaśnianie woli Bożej, wzywanie do nawrócenia, przygotowywanie ludzi na przyjście Mesjasza, tłumaczenie historii, przewodzenie narodowi w trudnych momentach dziejów.

8. W celu bliższego zapoznania się z działalnością trzech proroków, którzy odegrali bardzo ważną rolę w narodzie izraelskim: Eliasza, Izajasza i Jeremiasza, przystępujemy do pracy w grupach.

9. Dzielimy klasę na trzy (lub wielokrotność tej liczby) grupy. Zadaniem każdej z nich jest przeczytanie jednego z fragmentów Pisma Świętego zamieszczonych w bloku biblijnym oraz krótkiej informacji na temat danego proroka zamieszczonej w bloku interpretacyjnym. Na tej podstawie uczniowie mają odpowiedzieć na następujące pytania:

Grupa I (prorok Eliasz)

1. O co prosił Eliasz Boga?

2. W jaki sposób Bóg odpowiedział na jego prośbę?

3. Co uczynił lud?

4. Na czym polegało posłannictwo Eliasza?

Grupa II (prorok Izajasz)

1. O czym miał przypominać ludowi Izajasz?

2. Na czym polegało posłannictwo Izajasza?

Grupa 3 (prorok Jeremiasz)

1. Przez kogo został wybrany Jeremiasz?

2. W czyim imieniu będzie przemawiał?

3. Kto będzie cały czas z nim?

4. Na czym polegało posłannictwo Jeremiasza?

10. Reprezentanci poszczególnych grup przedstawiają efekty swojej pracy. W podsumowaniu zwracamy uwagę na najistotniejsze elementy posłannictwa omawianych proroków.

11. Wskazujemy, że nauczanie proroków nie zawsze było przyjmowane przez tych, do których było kierowane. Mimo to prorocy nie ustawali w głoszeniu słów Boga. Nawet gdy groziły im niebezpieczeństwa i śmierć, nie zapominali o głoszeniu prawdy oraz wierności obietnicom Pana Boga.

12. Prosimy uczniów o chwilę refleksji, zastanowienia się nad swoim postępowaniem (może temu towarzyszyć cicha muzyka refleksyjna):

• Czy zawsze mówię prawdę?

• W jakich sytuacjach zdarza mi się rozminąć z prawdą?

• Co robię, by naprawić mój błąd?

• Na ile poprzez moje słowa mogę innych przybliżać do Boga?

Kl. V Poznań

27. NOWY TESTAMENT - źródło Objawienia

Cele lekcji

Uczeń powinien:

• wiedzieć, że księgi Nowego Testamentu zawierają Objawienie Boże;

• wiedzieć, że księgi Nowego Testamentu są Dobrą Nowiną o zbawieniu;

• rozumieć, że Bóg wzywa człowieka do udzielenia odpowiedzi wiary na Objawienie;

• umieć podać przykłady odpowiedzi człowieka na objawienie;

• zaufać objawiającemu się Bogu.

Metody: metoda słowna: praca z książką, słowa-klucze, wiersz diamentowy; metoda oglądowa: praca z ilustracją

Środki dydaktyczne: podręcznik

Przebieg lekcji

1. Pierwsza część lekcji ma na celu uświadomienie, iż wiedzę, którą posiadamy o sobie i innych, czerpiemy z informacji uzyskanych od innych ludzi, z ich słów, czynów, zachowań, postaw. Pytamy:

• Jak masz na imię?

• Skąd znasz swoje imię?

Zwracamy uwagę, że sami nie jesteśmy w stanie odkryć niektórych prawd o sobie i muszą nam je przekazać inni ludzie.

Pytamy:

• Który z waszych kolegów najlepiej umie jeździć na rowerze?

• Który z waszych kolegów wie najwięcej na temat historii miejscowości, w której mieszka?

• Który z waszych kolegów ma poczucie humoru?

• Skąd wiecie, że on to potrafi, umie?

Podsumowując, wskazujemy, że możemy dowiedzieć się, jaki jest drugi człowiek, na podstawie jego słów, czynów, zachowań.

2. Kolejna część lekcji ma na celu przypomnienie i pogłębienie rozumienia pojęcia Objawienia Bożego.

3. Przedstawiamy problem:

• W jaki sposób ludzie mogą poznać Boga?

Uczniowie rozwiązują ten problem w oparciu o wiedzę uzyskaną na wcześniejszym etapie edukacyjnym, zwłaszcza w kl. 4, na podstawie rysunku zamieszczonego na lewym marginesie oraz korzystając z tekstu zamieszczonego w bloku interpretacyjnym (pierwszy akapit) i tekstu Hbr 1,1-2a.

4. Zastanawiamy się:

• Kto i dlaczego mógł nam najpełniej objawić Boga?

• W jaki sposób Pan Jezus objawił nam Boga?

(W trakcie wypowiedzi uczniów odwołujemy się do wniosków z pierwszej części lekcji).

Uzupełnieniem lub podsumowaniem wypowiedzi uczniów może być tekst drugiego akapitu bloku interpretacyjnego.

5. Czytamy 1 J 1,5 i 1 J 1,3-4.

Uczniowie w grupach 4-osobowych wybierają 4 słowa, które są kluczowe, najważniejsze dla tego tekstu i zapisują je na tablicy,

Przedstawiciel grupy podaje uzasadnienie.

W podsumowaniu zwracamy uwagę na to, że Bóg pragnie przekazać człowiekowi Prawdę o sobie i o człowieku. Prawdę, która ma pomóc mu w zjednoczeniu z Bogiem.

Uzupełnieniem przekazanych treści może być odczytanie kolejnego akapitu bloku interpretacyjnego.

6. Odwołując się do treści poprzedniej lekcji pytamy:

• Skąd znamy fakty z życia Chrystusa (Jego słowa, czyny)?

Potwierdzeniem i uzupełnieniem wypowiedzi uczniów jest odczytanie kolejnego akapitu tekstu z bloku interpretacyjnego.

Podkreślamy, że księgi Nowego Testamentu są dla nas źródłem Objawienia.

7. Czytamy KKK 142 i KKK 143 i odpowiadamy na pytanie:

• Czego Bóg oczekuje od ludzi, którym się objawia poprzez księgi Nowego Testamentu?

8. Formułujemy problem:

• Jak odpowiadamy wiarą na Boże Objawienie zawarte w Nowym Testamencie?

Odpowiedź uczniowie zapisują w formie wiersza diamentowego (zob. załącznik). Zadanie mogą wykonywać indywidualnie lub w grupach. Pomocą może być tekst zamieszczony w bloku refleksyjnym i ilustracja na prawym marginesie podręcznika.

Ochotnicy odczytują rezultaty swojej pracy. Pozostali uczniowie i nauczyciel mogą zadawać pytania, jeśli treści zawarte w wierszu są dla nich niezrozumiałe i wymagają wyjaśnienia.

W podsumowaniu podkreślamy zaufanie Panu Bogu i związane z tym postępowanie zgodne z Jego wolą. Zwracamy uwagę, że wiarę wyrażamy przez naszą pobożność i codzienne postępowanie.

9. Modlitwa: Wierzę w Ciebie Boże żywy,

W Trójcy Jedyny, prawdziwy,

Wierzę, cos objawił, Boże,

Twe słowo mylić nie może.

ZAŁĄCZNIK

Budowa wiersza diamentowego:

rzeczownik

przymiotnik przymiotnik

nazwa czynności nazwa czynności nazwa czynności

rzeczownik rzeczownik rzeczownik rzeczownik

nazwa czynności nazwa czynności nazwa czynności

przymiotnik przymiotnik

rzeczownik

Przykład:

wiara

ufna codzienna

modlenie się słuchanie szukanie

Komunia św. Pismo św. sakramenty Msza św.

poznawanie pomaganie uczenie

wytrwała mocna

Bóg

Kl. V Poznań

31. DOBRA NOWINA O KRÓLESTWIE BOŻYM

Cele lekcji

Uczeń powinien:

• wiedzieć, kto zapoczątkował i ogłosił nadejście Królestwa Bożego;

• wiedzieć, jakie znaki zapowiadały panowanie Boga w świecie;

• rozumieć, że warunkiem przynależności do Królestwa Bożego jest nawrócenie i wiara, przyjęcie Ewangelii;

• umieć podać przykłady działań podejmowanych przez siebie dla budowania Królestwa Bożego.

Metody: metoda słowna: praca z książką, słowa-klucze (zmodyfikowane); metoda zajęć praktycznych: zmodyfikowany pamiętnik

Środki dydaktyczne: małe kartki, arkusz szarego papieru podzielony na 3 kolumny, u góry napis DOBRA NOWINA

Najradośniejsze wydarzenie w życiu DOBRA NOWINA Najradośniejsze słowa

Przebieg lekcji

1. Odwołujemy się do istniejącej w Internecie strony zatytułowanej „codobrego” [pisownia oryginalna]. Odwiedzający tę stronę mogą na niej umieścić opis radosnych wydarzeń ze swojego życia.

2. Proponujemy uczniom, aby stali się internautami i na kartkach napisali, jakie było najradośniejsze wydarzenie w ich życiu. Zapis powinien być w formie hasła lub związku wyrazowego.

Chętne osoby mogą odczytać swoje wypowiedzi. Karteczki przyklejamy w pierwszej kolumnie arkusza szarego papieru.

Następnie prosimy, aby uczniowie na karteczce zapisali najważniejsze, najradośniejsze słowa, jakie usłyszeli w swoim życiu.

Chętne osoby czytają zapis ze swojej kartki. Wszystkie karteczki przyklejamy w trzeciej kolumnie.

3. Kolejny etap lekcji ma na celu uświadomienie uczniom, jakie dobre słowa usłyszeli i jakich wydarzeń świadkami byli ludzie, którzy spotkali się z Panem Jezusem.

Czytamy teksty: Mt 4,17 i Mt 4,23-24

Analizując teksty, zastanawiamy się:

• Co na stronie internetowej mogliby wpisać ludzie, do których przyszedł Jezus? (Co dobrego uczynił Chrystus? Co dobrego usłyszeli ludzie?)

Prosimy, aby słowa-hasła, które są odpowiedzią na pytania, uczniowie wybrali z przeczytanych tekstów.

Na podstawie wypowiedzi uczniów wpisujemy w środkowej części arkusza hasła: EWANGELIA O KRÓLESTWIE BOŻYM, UZDROWIENIA, NAUCZANIE.

4. W celu wyjaśnienia, co oznaczają uzdrowienia i czym jest Ewangelia, czytamy teksty zamieszczone w bloku interpretacyjnym i na marginesach podręcznika.

5. W podsumowaniu stwierdzamy, że głoszenie Ewangelii i uzdrowienia zwiastowały nadejście Królestwa Bożego na ziemi. Zapoczątkował je Jezus Chrystus, aby wszyscy ludzie mogli osiągnąć zbawienie.

6. Na podstawie przeczytanych tekstów określamy warunki potrzebne do wejścia i udziału ludzi w Królestwie Bożym. Zastanawiamy się:

• Co jest warunkiem wejścia do Królestwa Bożego?

W środkową kolumnę arkusza wpisujemy: NAWRÓCENIE

7. Odczytujemy tekst Prefacji o Jezusie Chrystusie Królu Wszechświata zamieszczony w bloku refleksyjnym. Pytamy:

• Jakie są cechy Królestwa Bożego?

Odpowiedzi wpisujemy w środkową kolumnę arkusza i komentujemy.

8. Podsumowaniem tej części lekcji może być odczytanie tekstu z bloku refleksyjnego.

9. Propozycja zadania domowego: wymień konkretne działania, które powinien podjąć człowiek, który chce przyczyniać się do rozwoju Królestwa Bożego.

PROROK

---