antyk 11, Antyk XIX wiek pne do V wieku naszej ery


Antyk XIX wiek pne do V wieku naszej ery.

Babilon: 2000 pne, „Gilgameusz i Eunmalisz”

Grecja:
a) epika- Homer, rapsodowie, oidowie- śpiewacy

b) liryka- Symonides, Tyrtejos, Safona, Tespis

c) dramat- Ajschylos, Sofokles, Eurypides, Arystoteles

d) filozofia- Sokrates, Arystoteles, Zenon z Kition (stoicyzm)

Rzym:

a) literatura: Wergiliusz, Horacy, Owidiusz

b) filozofia: Seneka, Marek Aureliusz

Okresy rozwoju poezji i literatury:

Literatura grecka:

inny podział:

2. Literatura rzymska

-jest opowieścią o stałej warstwie fabularnej i wyrażającej wierzenia danej społeczności . Wyrażają: lęk, niepokój, radość.

Funkcje mitu:

Rodzaje mitów:

Bohaterowie mitów:

bogowie, półbogowie, ludzie, demony, herosi

Forma mitów wyraża się przez metafory, alegorie i symbole.

Pojęcia etymologiczne i bohaterowie mitów:

Achilles- wojownik walczący pod Troja, odporny na rany dzięki kąpieli w Styksie; pięta Achillesa- w przenośni słaby punkt, Achilles ginie postrzelony w piętę, która nie była pomoczona wodami Styksu (za nią trzymała go matka).

Pandora- jedna z bogiń, trzymała w swojej puszcze wszystkie smutki świata; oznacza miejsce pełne nieszczęścia.

Herkules- bohater, za zabicie dzieci skazany na 12 prac; oznacza herkulesową siłę.

Ariadna- córka Minosa, uratowała życie Tezeusza, dając mu za radą Dedala nić, którą znaczył drogę z labiryntu; oznacza sposób wyjścia z kłopotów.

Augiasz- król, posiadał olbrzymią stajnię, z której od 30 lat nie usuwano nieczystości; Herkules przepuścił przez ową stajnie potok i wyczyścił wszystko w jeden dzień; oznacza symbol nieusprawiedliwionej buty.

Penelopa- miała córkę, która została strącona do Tartaru, została tam żoną Hadesa. Penelopa uprosiła bogów i Kora wyszła z podziemi. Jednak przedtem zjadła kilka nasion granatu i na 3 miesiące musi powracać do swojego męża. Wtedy na Ziemi panuje zima.

Prometeusz- ukradł z rydwanu boga słońca Heliosa promyk i zaniósł go ludziom. Za karę codzienne sęp wyjada mu wątrobę a w nocy ona znowu odrasta. Oznacza heroiczne poświęcenie.

Ikar- syn Dedala, w ucieczce z Krety wykorzystał skrzydła ptaków; zginął bo wbrew poleceniom ojca wzniósł się za wysoko; oznacza pęd do wiedzy, bunt...

Nike- bogini zwycięstwa.

Chaos, Uranos, Gaja, Okeanos, cyklopi, Kronos, Reja, Dzeus, Hades, Posejdon, Hera, Demeter, Hestia, Hektor,...

Homer- poeta grecki; żył w VIII wieku pne; pochodził prawdopodobnie z Azji Mniejszej; przypuszczalny twórca „Iliady” i „Odysei”.

Epos- najstarszy gatunek epicki, wywodzący się z ludowych podań o legendarnych lub historycznych bohaterach z plemiennej przeszłości; są to dłuższe utwory, najczęściej źródłem eposy były mity, podania i baśnie.

Wyznaczniki eposu homeryckiego:

Achilles „szybkonogi”

Hektor „mężny”

mściwy, porywczy, uparty, dumny, nieustępliwy, gniewny, dziki, zacięty, pewny siebie, okrutny, nieuczciwy, oddany przyjaciel

odważny, szlachetny, kochający, potrafił opanować lęk, wybrał postawę odpowiedzialności za swoje czyny, walcząc tak jakby mógł odmienić swój los, umiał pogodzić się z losem

Obydwaj znają swoje przeznaczenie; wiedzą, że czeka ich rychła śmierć. Cechuje ich męstwo i odwaga, waleczność, troska o honor i pragnienie sławy pośmiertelnej.

O wyniku pojedynku decyduje nie osobiste męstwo, ale przeznaczenie „los Hektora dobiegł swego kresu”

Arystoteles pomysłodawca dramatu satyrowego.

1. Poezja jest sztuka naśladowczą, nie wytwarza bowiem przedmiotów realnych, lecz tylko ich słowne podobieństwo.

W poezji istnieją rozmaite gatunki, które różnią się ze względu na sposób naśladowania.

Poezja działa na odbiorcę nie dlatego, ż e przedstawiane przedmioty są odpowiednikami rzeczywistości, lecz dlatego, że sposób ich przedstawienia rozbudza emocje odbiorcy.

Sofokles 496- 406 pne; tragediopisarz grecki, 120 sztuk, zachowało się 7; najważniejsze „Antygona”, „Król Edyp”, „Elektra”; zwrócił uwagę na przeżycia bohaterów:

Cechy dramatu (od drama - dziać się) antycznego:

1. Rzędy w teatrze były przeznaczone dla kapłanów boga

Dionizje - zabawy, 1. Dzień obchody, 2. Konkurs dytyrambiczny, 3,4,5 tetralogia (3 tragedie i 1 dramat satyrowy)

teatry znajdowały się koło miejsc kultu

Wyróżniki dramatu:

Rola chóru:

Prolog- rozmowa dwóch sióstr- ekspozycja dramatu (dialog)

Parodos- chór starców tebańskich, pieśń na wejście, radość z odparcia wroga.

Epizodion I - scena dialogowa, Kreon ogłasza wydany przez siebie zakaz grzebania ciała; wejście strażnika i informacja o pogrzebaniu ciała Polinejkesa przez nieznanego sprawcę (ciało jego brata walczącego po stronie Teb zostało pochowane).

Stasimon I - pieśń chóru; pochwała ludzkiego rozumu, który może ujarzmić przyrodę, nie może pokonać śmierci.

Epizodion II - wzrasta napięcie dramatyczne, strażnik przyprowadza Antygonę, która pochwycił na grzebaniu ciała poległego brata.

Stasimon II - wypowiedz chóru na temat tragicznego losu rodu Labdakidów.

Epizodion III - Hajman prosi o łaskę dla Antygony.

Stasimon III - chór sławi potęgę Erosa.

Epizodion IV - chór odprowadza Antygonę do lochu śmierci

Stasimon IV -

Epizodion V - pojawienie się Tyrezjasza

Stasimon V - pieśń chóru na cześć patrona Teb

Exodos- Zwiastun wchodzi z wiadomością o samobójstwie syna, który na wieść o śmierci Antygony odbiera sobie życie. Kreon dowiaduje się, że Eurydyka popełnia samobójstwo.

1. Konflikt tragiczny w „Antygonie”:

Dysproporcje między winą tragiczną a karą:

Wergiliusz 70 -19 rok pne - syn zamożnego garncarza, protektorat mecenasa Oktawiana Augusta, rozwinął swoje zdolności twórcze; na nagrobku ma napis:

„opiewałem pastwiska, wieś, wodzów”

Horacius (Horacy) 65 pne w Wenuzie - 8 ne pod Rzymem; syn wyzwolonego niewolnika, studiował w Rzymie i Atenach, po czym walczył w armii Brutusa; bitwa pod Filipi; był wyższym urzędnikiem, początkowo miał mecenasa (Oktawian August) dzięki poparciu Wergiliusza; pierwsze utwory satyryczne później liryczne; napisał: „Sztuka poetycka”, jako liryk podejmował tematy o miłości, wesołych biesiadnikach, przyjaźni, ojczyźnie oraz refleksje filozoficzne . Oparł się na filozofii Epikura i stoików - mistrz satyry.

O co poeta prosi Apollina:

„Biblia” - jest wyrazem monoteizmu

Pojęcie słowa:

Biblia składa się ze:

Biblia jest trójjęzyczna:

Autorzy Biblii; ST: Salomon, Mojżesz, Dawid, anonimowe, NT: Jan, Marek, Łukasz, Mateusz

Przekłady:

Przekłady polskie:

Gatunki w Biblii: hymny, psalmy, poematy, przypowieści, eposy, kazania, modlitwy, dialogi filozoficzne, listy, kroniki

„Księga Rodzaju”- opis kolejnych czynności Boga - Stwórcy w ciągu 6 dni.

ziemia, niebo, światłość, ciemność, dzień, noc

woda, ląd, niebo, morze, rośliny

drzewa owocowe

gwiazdy, czas

zwierzęta

człowiek

„Księga Hioba” - autorstwo anonimowe; miejsce powstania Judea; akcja w Adonii; układ:

Monolog i dysputa z przyjaciółmi:

Poemat o mądrości i monolog Hioba

Mowy Boga - Eliasz i prozatorski epilog

Arystotelowska koncepcja losów:

Postawa Hioba jako lekcja godności ludzkiej, wierności Bogu, cierpliwości i godności, oraz winy człowieczej i odpowiedzialności.

Hiob przywrócony do dawnego stanu, żyje w dostatku, wśród potomstwa. Stał się symbolem cierpienia oraz katastrofy, tragedii i nieszczęścia. Dzieje Hioba są też symbolem ludzkiego heroizmu i cierpienia jako nieodzownego elementu życia i określenia pełni człowieczeństwa. Cierpienia uszlachetnia człowieka, pozwala zrozumieć innych (wątki u romantyków i poetów okupacyjnych.

„Księga Psalmów”

Psalm to utwór poetycki o charakterze modlitewno-hymicznym; psalmy zbudowane są z wersetów a werset to całość treściowa zbudowana z dwóch lub trzech członów.

Wyróżniamy psalmy: błagalne, dziękczynne, pochwalne, filozoficzne, mądrościowe,...

Przypowieści biblijne - przysłowie, maksyma, aforyzm; utwór narracyjny o treści pouczającej; ubogi w postacie, zdarzenia i realia, mający jednak ukryte znaczenie alegoryczne, symboliczne, odnoszące się do ogólnych prawideł egzystencji człowieka, ludzkich postaw, wobec przypadków życiowych.

„Księga Koheleta”

„wszystko marność i gonienie za wiatrem ( venitas venitatum et venitas)”

-podejmuje motyw rozważań na temat życia człowieka jego szczęścia i egzystencji. Mottem księgi jest powyższy cytat. Człowiek jest istota kruchą i przemija, podczas gdy Ziemia trwa wiecznie. Prawo przemijania powoduje, że człowiek nie zaznaje szczęścia, a życie jest tylko „gonieniem za wiatrem”

„Apokalipsa św. Jana” powstała w latach 94 - 96 ne za panowania cesarza Dominicjana; wzorowana na wcześniejszych tekstach Ezechiela, Daniela i Zachariasza - z greckiego apokalypssos - objawienie, odsłonięcie; to szczególny rodzaj opowieści biblijnej opisującej tajemnicę czasów ostatecznych. W NT jest ostatnią księgą Biblii, zamykającą całość historii świętej. Katastrofizm; obraz kresu ludzkości, sąd boży, śmierć...



Wyszukiwarka