INTERAKCJE - opracowanie eMKa

48. KOBIECY I MĘSKI STYL KOMUNIKOWANIA

• Właściwości wokalne i konstrukcje lingwistyczne

- właściwości wokalne - aspekty wytwarzania dźwięku związane są u ludzi z fizjologicznym mechanizmem wydawania głosu.

- wysokość tonu głosu - wyższy u kobiet, niższy u mężczyzn; niekoniecznie wynika z fizjologii, mogą mieć wpływ czynniki społeczne; mężczyźni dysponują szerszą gamą głosów jednak korzystają tylko z męskich, by nie stać się pośmiewiskiem; kobiece tony postrzegane są jako mniej wiarygodne

- konstrukcje lingwistyczne - określenie odnoszące się do wyborów podejmowanych przez ludzi w trakcie komunikacji, takich jak używanie pytań dodanych, wyrażeń asekuracyjnych oraz wyrażeń zaprzeczających; wzory lub nawyki związane z mową, lecz nie odnoszą się do specyficznego doboru słów

- oznaki wypowiedzi o charakterze propozycji - częste wśród kobiet, osłabiają wysyłane komunikaty, dlatego kobiety uważane są za niestabilne, niekompetentne etc. Często jest to stereotyp.

- pytanie dodane - „..nie sądzisz?”

- dobór słów:

- język kolorów - kobiety stosują bardziej zróżnicowane słownictwo odnośnie kolorów, niż mężczyźni; obecnie tendencja ta ulega zmianie, hipoteza o związku z wychowaniem i kulturą.

- przekleństwa i slang związany z seksem - kobiety używają więcej przekleństw, niż myślą mężczyźni, mężczyźni mniej, niż myślą kobiety; związek z rewolucją seksualną, używane najczęściej w otoczeni własnej płci.

• Kobiety i mężczyźni w rozmowie

- typ I, Edelsky: interakcja uporządkowana, każdy rozmówca czeka na swoją kolej, występują monologi, interakcja jest hierarchiczna, na charakter rozmowy wpływają: subtelność tematu, różnica statusów uczestników, poprzedni ich interakcje

- typ II: współpraca, a nie rywalizacja, bardzo dynamicznie zmienia się kolejność, mówienie równoczesne, wspólne odpowiedzi i śmiech,

Kobiety mają tendencję do prowadzenia rozmów drugiego typu.

- ASYMETRIE - ON SWOJE, ONA SWOJE: asymetria wynika z dążenia do innych celów wśród kobiet i mężczyzn, kobiety mają potrzebę potwierdzenia, współczucia, zrozumienia, mężczyźni - rozwiązania

Styl kobiecy

Styl męski

Staranność i poprawność mowy Krótsze zdania, częste wyolbrzymienia, porównania, metafory Rzadkie używanie form bezosobowych Używanie różnych czasów Wypowiedzi łagodzące ocenę Wciąganie do rozmowy innych, zachęcanie do kontynuowania tematu Dłuższe utrzymanie kontaktu wzrokowego z rozmówcą, minimalizacja przestrzeni i dystansu Duża zdolność jednoczesnego analizowania informacji werbalnych i nie werbalnych Częste ujawnianie stanów emocjonalnych W momencie zaniepokojenia mówienie o kilku sprawach naraz Częste rozmowy na tematy osobiste Dużo czasu na analizę różnych punktów widzenia Tematy rozmów proponowane przez kobiety podejmowane są tylko w 36% Tematem rozmów są inni ludzie i powiązania między nimi Informowanie o niewiedzy Czekanie na możliwość włączenia się do rozmowy Język służy do porozumiewania, tworzenia więzi Udzielanie rad w celu przekonania o uczuciach Niechętne demonstrowanie wiedzy Utrzymywanie stałego kontaktu z przyjaciółkami

Niezbyt staranna artykulacja, dużo błędów gramatycznych Dłuższe zdania, rzadkie wyolbrzymienia, porównania i metafory Częste używanie form bezosobowych Częste użycie czasu teraźniejszego Wyraźne podawanie własnej oceny i nastawienia Założenie, że gdy ktoś ma coś do powiedzenia sam wtrąci się do rozmowy Krótki kontakt wzrokowy, dystans do rozmówcy Koncentracja na werbalnej lub niewerbalnej stronie wypowiedzi Milczenie w zdenerwowaniu, zamykanie się w sobie Ukrywanie stanów emocjonalnych W zaniepokojeniu mówienie o jednej konkretnej rzeczy Niechętne rozmawianie o sobie Powaga w trakcie rozmowy Szybkość podejmowania twierdzeń Tematy rozmów proponowanych przez mężczyzn podejmowane są w 100% Niechętne przyznawanie się do niewiedzy Narzucanie planu rozmowy Chęć górowania nad rozmówcą Demonstrowanie wiedzy Automatyczne udzielanie rad

58. PRZYWÓDZTWO ZORIENTOWANE NA DZIAŁANIA I NA RELACJE W GRUPIE

(odsyłam także do pytania 57 - w dużej mierze chodzi tu o model Fiedlera)

• Tym, co przesądza o wyborze stylu przywództwa jest motywacja kierującego. W tym przypadku dzieli się ich na

- zorientowanych na działania - orientujących się na zadania, przede wszystkim praca powinna być wykonana, przy czym, uczucia podwładnych nie są przedmiotem ich zainteresowania

- zorientowanych na relacje - orientujących się na dobre stosunki z ludźmi, nawiązanie i podtrzymywanie tych stosunków uważają za ważny czynnik skutecznego kierowania.

• Trzy wymiary sytuacji decydują o stopniu trudności w kierowaniu grupą:

- struktura zadania: im wyższy stopień strukturalizacji tym łatwiejsza rola lidera (stół i fotony)

- władza lidera: siła władzy, legitymizacja, zasoby

- stosunki w grupie: im przyjaźniej tym lepiej

• Badania wykazały, że kierownik zorientowany na zadania lepiej radzi sobie w sytuacjach skrajnych. W warunkach umiarkowanych lepsze efekty osiąga zespół kierowany przez kierownika nastawionego na ludzi. Reasumując tak kierownicy zorientowani na ludzi jak i kierownicy zorientowani na zadania osiągają dobre wyniki, ale zależy to od sytuacji, w której działają. W tym modelu efektywność zależy od sytuacji i jest wypadkową tych trzech czynników.

59. STYLE PRZYWÓDZTWA (MODEL Herseya i Blancharda)

• Modele przywództwa: (Cambell, Dunnette, Lawler, Weick)- obejmuje całość sytuacji , przedstawi cechy członków grupy jako czynnik wpływający na zachowania przywódcy, od których zależy skuteczność grupy

• Podejście sytuacyjne do kwestii przywództwa - próba wyróżnienia w każdej sytuacji, tych czynników, które wpływają na skuteczność określonego stylu.

Teorie te skupiają uwagę na następujących czynnikach

• wymaganiach wynikających z zadania

• oczekiwaniach i zachowaniach kolegów

• cechach, oczekiwaniach i zachowaniach podwładnych

• kulturze i zasadach polityki organizacji

• Ewolucyjna teoria przywództwa Herseya i Blancharda

- najskuteczniejszy styl przywództwa zależy od dojrzałości podwładnych, która jest definiowana jako pragnienie osiągnięć, chęć brania na siebie odpowiedzialności oraz doświadczenie i umiejętności związane z zadaniem. Teoria ta uważa, iż stosunki między kierownikiem a podwładnymi przechodzą przez cztery fazy rozwoju i dojrzewania podwładnych, i że kierownicy powinni zmieniać styl przywództwa odpowiednio do warunków każdej fazy.

- stosunki między kierownikiem, a podwładnym przechodzą przez 4 fazy w miarę rozwoju pracowników. Kierownicy powinni odpowiednio do tego rozwoju zmieniać swój styl przywództwa.

Zachowanie przywódcy

Duży nacisk na wzajemne stosunki; mały nacisk na zadania 3	Duży nacisk na wzajemne stosunki; duży nacisk na zadania 2
Mały nacisk na wzajemne stosunki; mały nacisk na zadania 4	Mały nacisk na wzajemne stosunki; duży nacisk na zadania 1

Zachowania

zorientowane

na

wzajemne

stosunki

(zachowania

wspierające)

Zachowania zorientowane na zadania

(wytyczne kierunków)

Faza 1 - w początkowej fazie „gotowości” najodpowiedniejsze są zachowania kierownika, zorientowane głównie na zadania. Pracowników trzeba uczyć ich zadań i zapoznawać z regulaminami oraz procedurami obowiązującymi w organizacji.

Faza 2 - w miarę uczenia się przez podwładnych ich zadań utrzymywanie zachowań zorientowanych na zadanie pozostaje nadal konieczne, ponieważ podwładni nie potrafią jeszcze samodzielnie funkcjonować.

Jednakże w miarę coraz bliższego poznawania pracowników wzrasta zaufanie przywódcy i jego poparcie, pragnie on też zachęcić pracowników do dalszych wysiłków. I wtedy właśnie przywódca powinien w większym stopniu zacząć uwzględniać zachowania nastawione na wzajemne stosunki.

Faza 3 - pracownicy mają większe umiejętności i zaczyna pojawiać się motywacja do osiągnięć. Czynnie dążą do zwiększenia swojego zakresu odpowiedzialności. Przywódca nie musi już w takim stopniu wydawać dyrektyw. Przywódca nadal powinien jednak wspierać pracowników i okazywać im życzliwość.

Faza 4 - w miarę stopniowego nabierania przez podwładnych wiary w siebie, samodzielności i doświadczenia przywódca może ograniczyć wsparcie i zachęty. W tej fazie podwładni już ani nie potrzebują ani nie oczekują bezpośredniego nadzoru ze strony kierownika. Działają na własną rękę.

60. SIECI KOMUNIKACJI W GRUPIE

Sieci są tworzone w wyniku poznawczego porządkowania rzeczywistości. Sieć komunikacji potrzebuje czasu, by powstać i zmienia się wraz z jego upływem. Wszyscy członkowie grupy maja swoje miejsce w sieci. jeżeli ktoś jest wykluczony nie oznacza to tylko, że on nie ma dostępu do informacji, lecz także, że grupa nie korzysta z jego zasobów wiedzy.

• sieć - schemat powiązań komunikacyjnych miedzy członkami grupy.

- formalna - opisuje przebieg komunikacji, jaki powinien występować w grupie np. notki służbowe, raporty

- nieformalna - opisuje rzeczywisty przebieg komunikacji w grupie; powoduje spadek efektywności komunikowania np. kiedy mówi Pani profesor i jednocześnie studenci rozmawiające ze sobą, to żadna z tych komunikacji nie jest w pełni efektywna.

- obejmująca wszystkie kanały - teoretyczny model sieci, w której pomiędzy wszystkimi członkami grupy przebiegają szlaki komunikacyjne. Sprzyja on odczuwaniu przez nich satysfakcji, ale zmniejsz ich skuteczność w rozwiązywaniu problemów, ponieważ wiel połączeń ma charakter hamujący.

- scentralizowana - sieć komunikacyjna, w której nie są uruchamiane niektóre możliwe połączenia między członkami grupy. informacje są przekazywane do bossy zajmującej punkt centralny, która dokonuje ich selekcji i przesyła dalej tylko te informacje, które uzna za istotne.

• Jaki wpływ na komunikowanie grupy mają poszczególne rodzaje sieci?

zdecentralizowane	scentralizowane
- rozwiązywanie problemów złożonych	- rozwiązywanie problemów prostych
- większe współdziałanie
- sprzyja spójności grupy - każda jednostka musi się angażować w większą ilość interakcji

Stopień centralizacji wpływa na produktywność oraz poziom satysfakcji.

Żadna z powyższych sieci nie obejmuje wszystkich możliwych połączeń, bo to zmniejszałoby efektywność.

duży nacisk

mały nacisk

duży nacisk

mały nacisk

---