Lamb Charlotte Trudna milosc

CHARLOTTE LAMB

Trudna miłość

Harlequin

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg

Madryt • Mediolan • Paryż • Sydney

Sztokholm. • Tokio • Warszawa

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Rozglądając się na bazarze za prezentem dla matki,

Annis zobaczyła nagle afisz koncertowy. Stanęła jak

wryta pośrodku wąskiej, krętej uliczki, tak że o mało

nie wpadła pod przejeżdżającą taksówkę. Rozzłosz-

czony kierowca wykrzykiwał coś po grecku. Z trudem

oderwała wzrok od nazwiska wydrukowanego ogrom-
nymi literami na afiszu i wyjąkała:

- Przepraszam.

Twarz kierowcy złagodniała.

- Ach, ci Anglicy - powiedział pod nosem do siebie

tak, jakby to wszystko wyjaśniało. Gdyby Annis w

ogóle się nie odezwała, sam zgadłby zapewne jej

narodowość. W jasnoniebieskiej, płóciennej sukience o

prostym kroju wyglądała na klasyczną Angielkę:

niebieskie oczy, szczupła sylwetka, długie nogi, jasne,

upięte w koczek włosy, delikatna, niemal alabastrowa

cera. Kierowca taksówki w uśmiechu wyszczerzył zęby.

- Podwieźć panią, lady?

Annis zrezygnowała z zakupów, teraz stać ją było

tylko na powrót do hotelu. Skinęła potakująco głową i

wsiadła to taksówki. Staruszka trzeszczała za każdym

razem, gdy kierowca brawurowo pokonywał zakręty,

pędząc do placu Syntagma i hotelu Grand Bretagna.

Zachowywał się przyjaźnie. Znał angielski i mówił

bez przerwy niemal tak szybko, jak jechał, ale prawie

nic z tego do Annis nie docierało. Kiedy na nią

spoglądał, odpowiadała machinalnie uśmiechem i za-

niepokojona myślała tylko o jednym.

Niepotrzebnie się przejmuję, uspokajała samą siebie.

TRUDNA MIŁOŚĆ

Koncert odbędzie się jutro wieczorem, a wycieczka

autokarowa, z którą zwiedzała Grecję, opuszczała

Ateny już o siódmej rano. Orkiestra jeszcze pewnie

była w drodze. Annis dobrze wiedziała, jak bardzo

podczas każdego tournee są napięte wszystkie te-

rminy. Muzycy powinni zjawić się na miejscu dopiero

po jej odjeździe z Aten, a jeśli nawet przyjadą

wcześniej, zamieszkają w innym hotelu, których tu

jest bez liku. Z pewnością nie natknie się na nikogo.

Mieszkała wraz z Loveday w dużym, dwuosobowym

pokoju. Przyjaciółka nieprędko wróci jednak do hotelu,

pojechała z Carlem odwiedzić starego przyjaciela

rodziny, mieszkającego nad morzem, w Vouliagmeni,

jakieś dwadzieścia parę kilometrów na południe od
Aten.

- Jedź z nami, Annis - prosił Carl. - Petros jest

bardzo gościnny. Zapowiedział barbecue nad basenem,
czy to nie wspaniale?

Annis nie czułaby się dobrze z wizytą u kogoś, kogo

nie znała. Co innego Loveday i Carl, którzy wszędzie

czuli się swobodnie i nic nie było w stanie zakłócić ich

spokoju ducha. Pochodzili z zamożnej rodziny i

wyrośli na bardzo pewnych siebie młodych ludzi.

Annis zazdrościła im, ale naśladować nie potrafiła.

Uśmiechnęła się więc przepraszająco do Carla.

- Dzięki za zaproszenie, ale przyrzekłam sobie

pożegnalny spacer po Atenach. Widziałam ładną

biżuterię, będzie świetnym prezentem dla matki.

- Nie powinnaś chodzić nigdzie daleko w tym

upale - powiedziała zaniepokojona Loveday. Była

rudowłosa i, podobnie jak Annis, miała delikatną cerę.

Chroniąc się przed udarem, musiała zawsze coś nosić

na głowie i bardzo uważała, by nie pozostawać zbyt

długo na słońcu.

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Nie martw się, wezmę kapelusz - odrzekła Annis

z uśmiechem.

- Weź koniecznie - nalegał Carl. On i Loveday byli

bliźniakami, wprawdzie nie identycznymi, lecz bardzo

podobnymi, o jednakowych płomiennych włosach,

zielonobrązowych oczach i nieodpornej na słońce
cerze.

- Postaram się iść w cieniu - przyrzekła Annis. Nie

martwcie się o mnie. Miłej zabawy i do zobaczenia

jutro na śniadaniu.

- Kawę z bułką nazywasz śniadaniem? - skrzywił

się Carl. - A potem trzeba będzie z pustym brzuchem

jechać taki kawał drogi przez góry, aż do Koryntu.

- Myślisz tylko o jedzeniu - drażniła go Loveday.

- Ta wycieczka to był przecież twój pomysł!

- Mój, i do tego znakomity, prawda, Annis? - Carl

się roześmiał. - Gdybym was nie namówił na ten

wyjazd, leżałybyście teraz plackiem na plaży w Hisz-

panii, dziko znudzone, i smażyły na słońcu jak na
patelni.

- To by było wspaniale - westchnęła Loveday.

- A propos plaży i morza, czy nie powinniśmy już

jechać? - zwróciła się do brata. - Chętnie jeszcze bym

się wykąpała. Przy naszym hotelu przydałby się basen.

Annis miała ochotę na pływanie, ale i tak z przyjem-

nością spędzi te kilka godzin sama. Na wycieczce

trochę czasu dla siebie bardzo się liczy - pomyślała.

Dla rodzeństwa nie miało to znaczenia. Widocznie

jako bliźniaki przywykli do ciągłego przebywania w
towarzystwie.

Jeszcze przed wyjściem na spacer pożegnała Carla i

Loveday na stopniach hotelu. Teraz, po powrocie,

żałowała, że się z nimi nie zabrała. Nie zobaczyłaby

wówczas afisza i nie wiedziałaby ani o koncercie, ani

o tym, kto przyjeżdża do Aten.

Weszła do windy i wcisnęła guzik na piąte piętro.

TRUDNA MIŁOŚĆ

Usiłowała myśleć o czymś innym. Dlaczego w ogóle

miałaby się przejmować jutrzejszym koncertem?

Orkiestra występowała przecież w Londynie i Annis

nigdy tak emocjonalnie na to nie reagowała.

Drzwi się otworzyły i wyszła z windy, wpadając na

czekającego przy drzwiach mężczyznę.

- Przepraszam - wykrzyknęli odruchowo oboje, po

czym podnieśli na siebie wzrok. Dziewczyna zbladła, a

rysy mężczyzny wyraźnie stężały.

- To ty! - powiedział, a jego głos przeraził Annis

do głębi. Przesunęła się pod ramieniem mężczyzny i

zaczęła biec wzdłuż korytarza. Klucz do pokoju, który

znajdował się blisko windy, trzymała w garści, lecz

roztrzęsionymi rękoma nie zdołała szybko otworzyć

zamka. Mężczyzna dogonił ją na progu.

- Tym razem już mi nie uciekniesz.

Pchnął Annis w głąb pokoju, zatrzasnął drzwi nogą

i stanął, przyglądając się jej uważnie, jakby nie w pełni

wierząc własnym oczom. Dziewczyna zareagowała

identycznie. Spotkanie się w Atenach, w tym samym

hotelu i tak daleko od Londynu było wręcz

niepodobieństwem!

Utkwiwszy wzrok w podłodze, Annis miała nadal

przed oczyma obraz mężczyzny: wrogie spojrzenie,
smagłą, delikatnie zarysowaną twarz - twarz człowieka

mocnego i równocześnie wrażliwego, zacięte usta i

przejmujący, lodowaty wzrok.

Jest nie ten sam - pomyślała zaskoczona. A czego

mogła się spodziewać po dwóch lata niewidzenia? W

miarę upływu czasu każdy się przecież zmienia. Sama

była o dwa lata starsza, musiał więc spostrzec ślady,

które w tym czasie pozostawiły udręka i samotność.

Ale jego trudno było poznać. Schudł, był spięty, a z

zaciętej twarzy emanowała surowość.

Jest teraz kimś obcym, nieznanym. A może nigdy

go naprawdę nie znałam? - zadrżała.

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Co tutaj właściwie robisz? - zapytał ostro

mężczyzna.

- Jestem... spędzam urlop - odpowiedziała zalęk-

niona.

- Urlop? - powtórzył, jakby zaskoczony.
- Z wycieczką zwiedzam autokarem Grecję. - Zwil-

żyła językiem zaschnięte wargi. Czytała kiedyś, że

mówienie o byle czym rozładowuje napiętą atmosferę.
- Trzy dni temu przylecieliśmy samolotem do Aten,

zrobiliśmy już wycieczki do Pireusu i Sounionu,

zwiedziliśmy galerie i muzea, tak jak to robią wszyscy

turyści. - Mówiła dalej szybko, uśmiechając się
niepewnie. - Najbardziej podobał mi się Partenon.

Kiedy przyjechaliśmy, był prawie niewidoczny, cały

we mgle, ale już tam, na samym wzgórzu, wyglądał

bajecznie. Podobały mi się także Plaka i bazar.

Stał, patrząc na nią, gdy ciągnęła dalej.

- A... a jutro jedziemy na dwa dni do Koryntu.
- Jedziemy?

Annis spojrzała na mężczyznę zaskoczona.

- Z kim tutaj jesteś? - zapytał szorstko.
- Już mówiłam, z wycieczką autokarową.

Odwróciła się, nie mogąc znieść dłużej jego wzro-

ku. W lustrze stojącym na toaletce zobaczyła odbicie

swej bladej twarzy z błyszczącymi oczyma.

Wyglądam jakbym miała gorączkę, pomyślała. Muszę

wziąć się w garść. Teraz, gdy stał tak blisko, nie

mogła jasno myśleć. Wrogość odbijająca się na twarzy

mężczyzny była nie do zniesienia. Zasłużyłam sobie

na nią, przyznała w myśli, ale ta jego postawa sprawia,

że wszystko staje się jeszcze trudniejsze.

- Nie spędzasz przecież urlopu sama. Z kim

przyjechałaś? Czy z tym, dla którego mnie rzuciłaś?

- Mówiąc to, zaczął zbliżać się do niej.

Na dźwięk tych słów cofnęła się jak spoliczkowana.

TRUDNA MIŁOŚĆ

Patrzyła na mężczyznę przerażona, jak zaszczute

zwierzę na myśliwego.

- Nie bój się, nie dotknę cię nawet palcem.

- Skrzywił cynicznie usta. - Kiedyś może miałem

ochotę nawet cię zamordować, ale to było dawno

temu i już mi przeszło. Nic mnie, do diabła, nie

obchodzi, czy jesteś nadal z facetem, z którym odeszłaś,

czy się go pozbyłaś i masz następnego. Zapytałem

tylko ze zwykłej ciekawości.

Na pogardę brzmiącą w głosie mężczyzny dziew-

czyna odpowiedziała ze złością:

- Jak śmiesz tak mówić!
- Prawda w oczy kole? - odparował drwiąco.
- To nieprawda, nie jestem taka - wyszeptała,

wiedząc, że wszelkie tłumaczenia są daremne. Miał

prawo mieć do niej żal, na jego miejscu czułaby to
samo.

- A jaka? - Omiótł szybko wzrokiem cały pokój.

Annis zdawała sobie sprawę z tego, że oba przygoto-

wane do snu łóżka nie mogły ujść jego uwagi. Ściągnął

brwi i zacisnął usta.

- Mam wierzyć, że nie mieszkasz razem z nim?
- Jestem tu z przyjaciółką z biura. - Annis przebiegła

przez pokój i otworzyła drzwi szafy. - Czy nie widzisz,

że są to same damskie rzeczy? Zajrzyj do szuflad,

zobacz, co leży pod poduszkami. Damskie piżamy.

- Wierzę ci. - Wzruszył ramionami. - No to

dlaczego nie jesteście razem? Pokłóciłaś się z nim?

Zamierza ciągnąć ten temat, pomyślała Annis z

goryczą.

- Przestań - wyszeptała. - Przepraszam za to, co

się stało. Ale w żaden sposób nie mogę ci tego

wyjaśnić, przykro mi. Idź już, proszę, i zostaw mnie

samą.

Stała z pochyloną głową i ze zwieszonymi rękoma.

Przez dłuższy czas mężczyzna pozostawał bez ruchu,

TRUDNA MIŁOŚĆ

przyglądając się dziewczynie. Annis słyszała urywany

oddech, wyczuwała jego wściekłość. Bała się tego, co

może nastąpić.

- Tylko list. Nie odważyłaś się spojrzeć mi w oczy.

Po prostu napisałaś, że wszystko między nami

skończone, i zniknęłaś. Nie zasłużyłem na to, abyś

powiedziała, co się stało i dlaczego zrywasz? Na

Boga, dlaczego nie spotkałaś się ze mną i wszystkiego

nie wyjaśniłaś?

Annis stała nieporuszona, bojąc się spojrzeć na

mężczyznę. Odpowiedziała tak cichym głosem, że

musiał wytężyć słuch, by zrozumieć jej słowa.

- Bałam się. Spójrz na siebie. W złości jesteś

przerażający.

Ta ciemna strona jego charakteru uwidaczniała się

także w muzyce, którą tworzył, w ponurych, surowych

tonach, kiedy to słowa nie są w stanie skryć siły

witalnej kompozytora, agresji tkwiącej głęboko w jego
psychice.

- Przerażający? - wybuchnął. - Próbujesz zrzucić

winę na mnie, jak typowa kobieta? Wszystkiemu jest

zawsze winien mężczyzna! A ty jesteś bez winy?

Oczywiście, jakże mogłoby być inaczej, jesteś bez

skazy, jesteś tylko ofiarą, skończoną niewinnością!

- Tego nie twierdzę. Nie oskarżam cię. Jesteś na

mnie zły, przykro mi. Upłynęły już przecież dwa lata,

wszystko skończone. Czy nie możemy zapomnieć?

- Zapomnieć? - warknął, z jakiegoś powodu jeszcze

bardziej rozzłoszczony. - Nie, Annis, nie mogę, do

diabła, zapomnieć! Rzuciłaś mnie bez żadnego wyjaś-
nienia i od tamtej pory tkwi to we mnie jak zadra,

doprowadza do szału. Ciągle się zastanawiam, dlaczego

tak postąpiłaś. - Zbliżył się do niej z roziskrzonymi
oczyma. - Muszę wiedzieć, muszę.

Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Oboje zamilkli.

- Twoja przyjaciółka? - zapytał cicho.

TRUDNA MIŁOŚĆ

Zanim odpowiedziała, usłyszeli z korytarza jakieś

greckie słowa, a po chwili ktoś otworzył kluczem

drzwi. W progu stanęła pokojówka ze stosem czystych

ręczników. Zaskoczona, przepraszając zaczęła się

wycofywać. Annis szybko zareagowała:

- Zmienia pani ręczniki? Proszę wejść...

Zdawała się nie widzieć ponurego spojrzenia swego

towarzysza. Pokojówka weszła do łazienki, a Annis

zwróciła się do milczącego mężczyzny:

- Zostaw mnie samą. Przykro mi, ale nie mam nic

więcej do powiedzenia. Muszę iść wcześniej spać,

jutro wyjeżdżamy o świcie.

Przez chwilę Annis bała się, że gość nie posłucha.

Spojrzał na dziewczynę tak, jakby próbował utrwalić

w pamięci jej obraz lub go na zawsze wymazać - i

wyszedł z pokoju.

Drżąc z wrażenia, Annis stała jeszcze chwilę w

bezruchu, oszołomiona. A więc znów go zobaczyła!

Był tutaj, rozmawiał z nią. I... odszedł. Nie mogła w to

uwierzyć.

Pokojówka opuściła łazienkę, uśmiechnęła się do

Annis nie ukrywając ciekawości i wychodząc odezwała

się po angielsku:

- Dobranoc pani.

Annis odwzajemniła się machinalnym uśmiechem.

Przez dwa lata często wyobrażała sobie, że go znów

zobaczy, ale nigdy nie przyszło jej do głowy, iż

spotkanie może mieć tak przykry przebieg. Wymarzyła

sobie zupełnie inny scenariusz, mimo że była pewna,

iż on zachowa się nieprzyjaźnie, wręcz wrogo. Już

dwa lata temu wiedziała, że może ją znienawidzić, i

nic na to nie mogła poradzić.

Tak bardzo chciała cofnąć czas, wrócić do tego, co

było kiedyś. Ale czasu, podobnie jak rzeki, zawrócić

się nie da. Trzeba godzić się z faktami i żyć dalej. Tak

robiła przez ostatnie dwa lata. To, co się wówczas

TRUDNA MIŁOŚĆ

wydarzyło, było jak koszmarny wypadek, z którego

wyszła żywa, lecz okaleczona. Aby żyć dalej, trzeba

umieć uporać się z przeszłością, ale przedtem - dojść

do porozumienia z samą sobą. W pewnym stopniu

Annis to się udało. Odzyskiwała powoli radość życia i

pewność siebie. Dziś jednak się okazało, że ten jej

cały świat, tak mozolnie ze skorup posklejany, rozpadł

się na nowo.

Gdy około północy Loveday weszła na palcach do

pokoju, Annis leżała bez ruchu, udawała, że śpi.
Bardziej niż przedtem żałowała teraz, że nie pojechała
do Vouliagmeni.

Następnego ranka LoVeday, spojrzawszy na Annis,

wykrzyknęła:

- Wyglądasz okropnie! Jesteś chora?
- Coś mi chyba wczoraj zaszkodziło - skłamała

Annis.

- Mam tabletki na niestrawność. Jedzenie w Grecji

jest tak dobre, że nie sądzę, aby były mi potrzebne. -

Loveday woziła ze sobą całą aptekę. Wyciągnęła

jakieś lekarstwo i podała Annis. - Lepiej nic nie jedz,
dopóki nie wy dobrzejesz - dodała.

Annis i ,tak nie byłaby w stanie niczego przełknąć.

Teraz już nie będzie musiała się tłumaczyć, dlaczego

pozostawi śniadanie nietknięte. Trudniej było znieść
zaniepokojone spojrzenia Loveday i Carla. Nienawi-

dziła kłamstwa.

Westchnęła. Przecież od chwili poznania nie powie-

działa im całej prawdy. Zadawali jej sporo osobistych

pytań, na niektóre odpowiadała wymijająco. Pozwalała,

by pod pewnymi względami mieli o niej mylne

wyobrażenie, i to już było właściwie kłamstwem.

Loveday i Carl znali ją od niedawna, ale byli

przekonani, że znają na wylot. Życie Annis - w wersji,

którą podała - nie było bogate w wydarzenia.

Mieszkała z matką w Manchesterze, potem przeniosły

TRUDNA MIŁOŚĆ

się do Londynu, aby matka mogła tam roztoczyć

opiekę nad chorowitym starszym bratem, który rzadko

podnosił się z łóżka. Nie wymagał stałej opieki, był po

prostu coraz słabszy w wyniku długotrwałej,

nieuleczalnej choroby. Potrzebował przede wszystkim

kogoś bliskiego, serdeczności, a pani Hilton była

szczęśliwa, że ma się o kogo troszczyć. Bardzo kochała

swego jedynego brata. Gdy zachorował, postanowiła

sprzedać dom i przenieść się do niego.

Przeprowadzka do Londynu nastąpiła w dobrym

momencie dla Annis. Początkowo zamierzała pozostać

w Manchesterze, później jednak, po dramatycznych

przejściach, poczuła potrzebę natychmiastowego wyjaz-
du. Przyjęła z zadowoleniem propozycję matki i także

przeniosła się do Londynu. Obie zamieszkały w ob-

szernym, wiktoriańskim domu wuja w Croydon.

Annis była dobrą sekretarką, bez trudu znalazła więc

pracę w centrum Londynu, w agencji reklamowej. Tam

poznała Loveday, zatrudnioną w dziale sztuki. Carl

pisał teksty reklamowe. Firmę założył ich wuj. Od

początku stosunki między całą trójką układały się

bardzo dobrze, mimo że różniło ich wychowanie.

Annis pochodziła z niezamożnej rodziny, podczas gdy
w domu Loveday i Carla pieniędzy było pod
dostatkiem.

O siódmej rano mieli zająć miejsca w autokarze

stojącym przed hotelem. Ateny tętniły już życiem -

było słychać klaksony, samochody objeżdżające plac

Syntagma połyskiwały w słońcu, które po jednej

stronie placu ginęło w liściach palm Ethnicos Kipos,

parku narodowego, i odbijało się w szybach gmachu
Vouli, greckiego parlamentu.

Wraz z innymi pasażerami Annis stanęła obok

autokaru. Nie tylko ona miała pobladłą twarz i

znużone oczy. Jedna z Amerykanek głośno ziewnęła i,
przepraszając, powiedziała:

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Poszłam późno spać. Chcieliśmy przez chwilę

popatrzeć na nocne życie Aten. Skończyło się na tym,

że bawiliśmy się świetnie niemal do rana, i spałam

tylko cztery godziny. Czuję się fatalnie. Okropne te
wczesne pobudki.

- W Koryncie zostaniemy dwa dni, będzie się pani

mogła tam wyspać - powiedział Paddy, pilot wycieczki,

usłyszawszy ostatnie zdanie.

Loveday przyglądała się prostej, białej fasadzie

hotelu.

- Zastanawiam się, kiedy go zbudowano.
- Jest wiktoriański - odpowiedział Carl. Właśnie

pytałem o to Paddy'ego. Mówi, że hotel jest z roku

1862. Postawiono go na skale, tak że można dość

bezpiecznie w nim mieszkać podczas trzęsienia ziemi.

- Czy tutaj są trzęsienia ziemi? - zapytała nerwowo

Loveday.

- Od czasu do czasu, chyba niewielkie, więc się z

góry nie zamartwiaj. Podczas drugiej wojny światowej -

ciągnął dalej Carl - Niemcy zajęli ten hotel na swą

kwaterę główną, gdyż wiedzieli, że jest mocny jak
forteca.

- Zbyt elegancki jak na fortecę - oponowała

Loveday, mrużąc w słońcu oczy utkwione w fasadzie
budynku. - Spójrzcie na balkon drugiego piętra. Tam

stoi mężczyzna.

Annis spojrzała w górę i zdrętwiała. Zobaczyła

Raphaela. Zejdzie na dół i zrobi scenę?

- Chyba go poznaję - mówiła dalej Loveday - a ty,

Carl?

Brat spojrzał w górę i potrząsnął głową.

- Nie, nie sądzę. Czy myślisz, że to jakiś gwiazdor

filmowy? - zapytał żartobliwie, a Loveday zrobiła do

niego minę.

- Tego nie powiedziałam, ale znam tę twarz

TRUDNA MIŁOŚĆ

- upierała się. - Czy ten facet, tam na górze, nie jest
super? - zwróciła się do przyjaciółki.

Annis stała milcząca. Loveday marzycielsko wes-

tchnęła.

- Uwielbiam takich mężczyzn - wysokich, szczup-

łych, o czarnych oczach i śniadej cerze.

- Południowcy - orzekł z przekąsem Carl. - Ten to

pewnie kelner z Jiotelu.

- Coś ty! W takim szlafroku? To gość, musi

mieszkać w wielkim apartamencie, z takim dużym

balkonem... Może to grecki milioner? - zmyślała Love-
day. - Milioner ze wspaniałym jachtem i małą wyspą

przy wybrzeżu Grecji... - Podekscytowana spoglądała

nadal na mężczyznę. - Patrzcie, przygląda się nam.

Jestem pewna, że patrzy na mnie. Och, gdybyśmy

zostali tutaj jedną noc dłużej, mogłabym go spotkać,

zjeść wspólną kolację...

- Ale masz fantazję. - Carl rzucił siostrze roz-

bawione spojrzenie.

Loveday nie dała jednak za wygraną.

- Popatrz sam. Wychylił się przez balustradę i mi

się przygląda. Zaprzecz, jeśli to nieprawda!

- Ten facet patrzy na ciebie, bo się na niego gapisz

- odpowiedział brat.

Annis wsiadła do autokaru pierwsza, zadowolona,

że wreszcie odjeżdżają. Loveday i Carl weszli chwilę

później, a Loveday, podniecona, wykrzykiwała:

- Wyobraź sobie, że to jest... Nie, nigdy nie

zgadniesz! Portier powiedział mi, że to jest Raphael
Leon, kompozytor!

- Naprawdę? - Annis udawała zaskoczoną.
- Czy się przypadkiem nie zaziębiłaś? - pytała z

niepokojem Loveday. - Może dlatego całą noc bolał

cię brzuch. Złapałaś jakąś infekcję.

- Czuję się dobrze - odparła cicho Annis. - Już są

wszyscy na miejscach, czemu autokar nie rusza?

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Pilot i kierowca oglądają mapę - powiedział Carl.

- Mam nadzieję, że to nie jest zły znak. Jeszcze by

tego brakowało, żeby kierowca nie znał drogi.

- Wyobraź sobie, Raphael Leon w tym samym

hotelu! - ciągnęła swoje Loveday, ignorując uwagę

brata. Spojrzała zniecierpliwiona na przyjaciółkę.

- Wiesz chyba, kto to jest? - zapytała.
- Tak - przyznała Annis.
- Napisał tę świetną muzykę do filmu... no wiesz...

Jak się ten film nazywał? Wszyscy to nucą od lat,

płyta była przebojem. Pamiętam tę muzykę. Idzie to
tak... - Loveday zaczęła śpiewać, a Carl zatkał sobie
uszy.

- Przestań, proszę. Zaraz mnie głowa rozboli.
- „Podróż do najodleglejszej z gwiazd" - powie-

działa bezbarwnie Annis.

- Tak, to właśnie ten film. Widziałaś go? Ja na nim

byłam - wykrzyknęła Loveday.

- Była i nic nie zrozumiała, jeśli mnie. pamięć nie

myli. - Carl dokuczał siostrze.

- Przestałbyś już wreszcie. To był chyba kiepski

film, ale z fantastyczną muzyką. Raphael Leon jest nie

tylko dyrygentem, lecz także kompozytorem.

Przyjechał do Aten na dzisiejszy koncert. Szkoda, że

wyjeżdżamy. Po koncercie wrócilibyśmy do hotelu, on

by przyszedł, poprosilibyśmy, żeby zjadł z nami

kolację, i... - ciągnęła rozmarzona Loveday.

- Przestań! - Annis przerwała szorstko, chwilę

potem gorzko żałując, że nie ugryzła się w język.

Loveday i Carl odwrócili się i spojrzeli na nią
zaskoczeni. Poczuła, że się czerwieni i wyjąkała:

- Przepraszam, Loveday. Przerwałam ci dlatego, że

głowa mnie boli.

- Nic się nie stało. Ale to do ciebie niepodobne, tak

naskoczyć na mnie. Jesteś na pewno chora. Zaraz

TRUDNA MIŁOŚĆ

po przyjeździe do Koryntu poprosimy Paddy'ego, żeby

wezwał do ciebie lekarza.

- Zobaczymy, jak będę się czuła, gdy dojedziemy

- odpowiedziała szybko Annis. Autokar ruszył. Z ulgą

oparła się na siedzeniu, zamykając oczy. - Spróbuję

trochę pospać - dodała.

I rzeczywiście spała, gdy przejeżdżali przez wzgó-

rza w drodze do Teb, miasta słynnego w starożytnej

Grecji, a dziś ruchliwego centrum handlowego dla
miejscowych rolników i hodowców. Gdy zatrzymali

się na chwilę na szybką kawę, Annis otworzyła oczy.

- Jak się czujesz? - spytał Carl.
- Dobrze, dziękuję - uśmiechnęła się do niego.

- Przepraszam, byłam w złym nastroju.

- O tak nieprzyzwoicie wczesnej porze nikt nie

może mieć dobrego humoru - dodał, ciepło na nią

spoglądając. Cały Carl, pomyślała. Z jednej strony

leniwy, niedbały i arogancki, z drugiej - praktyczny

i czuły. Miała do Carla zaufanie i bardzo go lubiła.

Nie była w nim jednak zakochana, choć to roz

wiązałoby większość problemów.

Zjedli lunch w małej tawernie pod Koryntem, której

właścicielem był - jak się okazało - szwagier kierowcy
autokaru. Jedzenie podano skromne, lecz bardzo

smaczne. Gołąbki z liści winogronowych, kebab z

jagnięcia i wiejska sałata z pieczywem w postaci

płaskich, okrągłych placków, a na deser miodowe

ciastka i świeże winogrona zbierane z krzewów

rozpiętych nad tarasem tawerny.

Gdy pili bardzo słodką i mocną kawę z malutkich

filiżanek, Loveday - rozglądając się po skąpanej w

słońcu okolicy - westchnęła:

- Jak pięknie! Pomyślcie, my tutaj, a reszta haruje

w agencji jak woły!

Na te słowa reszta osób przy stole zaczęła się

TRUDNA MIŁOŚĆ

śmiać. Annis niemal żałowała swego przyjazdu.

Otworzyły się zabliźnione rany.

W drodze do hotelu zwiedzili słynny Kanał Koryn-

cki. Jedni poszli potem na spacer wokół ruin staro-

żytnego Koryntu, inni odpoczywali przed kolacją w
pokojach hotelowych.

Następnego, bardzo upalnego przedpołudnia, wy-

posażeni w kapelusze, a niektórzy nawet w staromodne
parasole, zwiedzali Korynt. W tym miejscu na rynku,

w którym święty Paweł zwracał się do Koryncjan,

wysłuchali wykładu Paddy'ego na temat historii miasta.

Po lunchu w hotelu część osób korzystała ze sjesty,

reszta poszła po zakupy i na dalsze zwiedzanie.

Loveday, Annis i Carl szukali pamiątek i prezentów.

Przed kolacją zdecydowali się jeszcze na krótką kąpiel
w basenie hotelowym. Loveday kupiła nowe bikini.

Przymierzyła je zaraz po przyjściu do hotelu i uznała

za zbyt skąpe.

- Zejdź na dół, Annis. Włożę stary kostium i zaraz

cię dogonię - powiedziała poirytowana.

O tej porze nad basenem było pusto, wszyscy

przebierali się do kolacji. Po Carlu też ani śladu. Na

leżance Annis zostawiła bawełniany sarong i skoczyła

do wody. Płynąc wolno poczuła nagle, że czyjaś ręka

łapie ją za stopy i ciągnie w dół.

Próbowała się oswobodzić, odwracając w stronę

atakującego. W niebieskiej, rozświetlonej wodzie

zobaczyła roześmianego Carla. Puścił ją i na powierz-

chnię wody wynurzyli się razem.

- Chyba zwariowałeś - wykrztusiła Annis.
- Nie mogłem oprzeć się pokusie, przepraszam.
- Masz dziwaczne pomysły. Zobaczymy, czy teraz

będzie ci tak wesoło. - Wzbiła wokół Carla fontannę
wody.

- Sama tego chciałaś. - To mówiąc złapał Annis*

wpół i pociągnął. Straciła grunt pod nogami.

TRUDNA MIŁOŚĆ

Wyrywała się, śmiejąc, a Carl nie zwracał na to

żadnej uwagi. Przewracali się w wodzie jak barasz-

kujące delfiny i dopiero gdy padł na nich cień kogoś

stojącego z tyłu za Annis, na brzegu basenu, Carl,

zaskoczony, puścił ją. Obejrzała się roześmiana, sądząc

że ujrzy Loveday.

To nie była przyjaciółka i Annis od razu zrozumiała,

dlaczego Carl tak nagle się uspokoił. Na brzegu
basenu stał Raphael Leon i ponurym, wręcz złym

wzrokiem obserwował ich wodne igraszki.

ROZDZIAŁ DRUGI

Carl poznał go od razu.

- To ten facet, którego poderwała sobie Loveday -

wymamrotał po cichu.

Annis zaniosła się gwałtownym, niemal histerycznym

śmiechem. Obaj mężczyźni spojrzeli na nią - Carl ze

zdumieniem, a Raphael z nie tajoną złością. Odwróciła

się i, żeby zebrać myśli, zaczęła szybko płynąć w stronę

przeciwległego brzegu basenu.

To, że Raphael może przyjechać aż tutaj, nie

przeszło jej nawet przez myśl. Nie powiedziała mu, w

którym hotelu zatrzymają się w Koryncie, ale to

nieduże miasto. Stojąc na balkonie zobaczył pewnie

wczoraj nazwę biura podróży wymalowaną na auto-

karze. Wystarczyło parę telefonów, żeby dowiedzieć

się, gdzie będą ulokowani w Koryncie.

Dlaczego tutaj przyjechał? Położyła się i zaczęła

unosić na powierzchni wody, patrząc w szafirowe

niebo. Była siódma wieczór, słońce już tak nie prażyło.

Lekko zadrżała.

Co zamierzał zrobić? Nienawidził jej, co do tego nie

miała żadnych wątpliwości. Jego pojawienie się w

Koryncie zapowiadało dalsze kłopoty.

Zesztywniała, gdy dobiegł ją głos Raphaela. Była

jednak za daleko, aby usłyszeć, co powiedział.

Roześmiał się. Po chwili do Annis dotarł jeszcze inny

głos - kobiecy, egzaltowany. Loveday, pomyślała.
Szybko podpłynęła do brzegu basenu i wyszła z wody.

Stali w trójkę, rozmawiając, i nie zauważyli Annis

idącej w ich kierunku. Wzięła z leżanki sarong i owinęła

TRUDNA MIŁOŚĆ

go wokół siebie, a potem zaczęła wykręcać włosy,

przysłuchując się rozmowie.

- O koncercie dowiedzieliśmy się dopiero tego

ranka, którego opuszczaliśmy Ateny - mówiła właśnie

Loveday. Z lekko zaróżowioną twarzą i błyszczącymi

oczyma zwróciła się do Raphaela: - Jestem pana

wielbicielką.

- Dziękuję - odpowiedział uśmiechając się Raphael.

Annis była wielokrotnie świadkiem prawionych mu

komplementów. Dobrze znała ten ton, ten uśmiech

będący wyrazem szacunku i wystudiowanej uprzej-

mości, uśmiech, który urzekał teraz Loveday!

- Czy często dyryguje pan poza Anglią? - zapytał

Carl, nieco ubawiony podekscytowaniem siostry.

- Tak - przytaknął Raphael. - Tym razem jeździłem

po Europie przez ostatnie sześć tygodni.

- To musi być męczące.
- Bardzo. - Głos Raphaela zabrzmiał jakby ostrzej.

Annis patrzyła z boku na jego twarz. Dopiero teraz

zauważyła oznaki znużenia - podkrążone oczy,

zmarszczki wokół ust, bladość przebijającą spod śniadej

cery. Wiedziała dobrze, jak bardzo wyczerpują go

tournee. Zawodowy muzyk żyje w ciągłym napięciu.

Stałe stresy na próbach i koncertach, ciągłe podróże.

Raphael przekroczył dopiero czterdziestkę. Ile jeszcze

wytrzyma, prowadząc taki tryb życia? Annis przygryzła

wargę, zaniepokojona.

- Czy koncertuje pan w Koryncie? - zapytała

Loveday.

- Nasze tournee skończyło się w Atenach - odrzekł.

- Mam teraz kilka dni odpoczynku.

- Zostaje pan tutaj?

Annis wstrzymała oddech. Powiedz, proszę, że nie,

pomyślała. Raphael jednak przytaknął.

- Zamierzam objechać Peloponez, zwiedzić naj

ciekawsze wykopaliska, Mykeny i Argos.

TRUDNA MIŁOŚĆ

Loveday zawołała zadowolona:

- Tam właśnie jedziemy! W autokarze są wolne

miejsca, może zabierze się pan z nami? Mamy świetnego

pilota, jest pół-Grekiem i zna na wylot historię tego

kraju. A w każdym ze zwiedzanych miejsc są lokalni
przewodnicy.

Annis była przerażona perspektywą wspólnej po-

dróży. Carl też nie wyglądał na zachwyconego. Do tej

pory wszystko układało się między nimi znakomicie,

czuł, że towarzystwo sławnego kompozytora może

pogorszyć atmosferę.

Raphael przez chwilę jakby się zastanawiał.

- Kusi mnie pani - odpowiedział. - Za propozycję

dziękuję, ale mam wynajęty samochód. Obdarzył

Loveday tym swoim zawodowym uśmiechem. Na

widok reakcji przyjaciółki Annis poczuła wzbierającą

złość. Nie na miejscu byłby żal do Loveday, która nie

miała pojęcia, że jest to jego zwykłe i nic nie znaczące
zachowanie. Na widok tak doskonałego okazu męs-

kiego gatunku Loveday reagowała przecież zupełnie

naturalnie. Annis zapragnęła w tym momencie uderzyć
Raphaela.

- Och, jaka szkoda - stwierdziła Loveday. - Bylibyś-

my zachwyceni pańskim towarzystwem.

- Ja też byłbym szczęśliwy - zapewnił ją szarmancko.

Rzuciła mu figlarne spojrzenie.
- Może jeszcze natkniemy się gdzieś na pana?
- Z pewnością - rzekł Raphael, patrząc z ukosa na

Annis, aby się przekonać, jak to przyjmie.

Zdążyła się już opanować. Nie spoglądając na

Raphaela odwróciła się i zaczęła iść w stronę hotelu.

Zobaczyła to Loveday i zawołała:

- Poczekaj! Chcę cię przedstawić panu Leonowi...
- Proszę mi mówić po imieniu. Jestem Raphael -

przerwał.

- Cóż za romantyczne imię - powiedziała dziew-

TRUDNA MIŁOŚĆ

czyna wzdychając. - Mam na imię Loveday, a to są

mój brat i przyjaciółka Annis.

Raphael wyciągnął rękę. Annis podała mu swoją.

- Pracujemy w jednej firmie - wyjaśniła Loveday.

- Jest to agencja, może słyszałeś o niej? Quayland,
Corris i Worth. Mój stryj, Dan Worth, był jednym

z założycieli. Reklamujemy same poważne firmy,

musiałeś widzieć nasze ogłoszenia w gazetach i perio

dykach. Czy jeździsz nowym orage? Prowadziliśmy

całą kampanię prasową tego wozu. Jestem graficzką,

a Carl pisze teksty. Wymyślił już kilka znanych
sloganów. Nigdy jednak nie reklamowaliśmy jeszcze

żadnej orkiestry. Byłoby to interesujące, prawda, Carl?

Loveday paplała po to, aby jak najdłużej zatrzymać

Raphaela. Annis rozumiała ją, był typem mężczyzny,

który bardzo podobał się kobietom. Jego męski urok

był dla nich wyzwaniem.

Takie sceny widywała wielokrotnie. Chętnie ostrzeg-

łaby Loveday przed Raphaelem, ale to by ją zdradziło.

Raphael zwrócił się do Annis:

- Co robisz w tej agencji?
- Jestem sekretarką - odpowiedziała i spojrzała na

Loveday. - Idę się przebrać przed kolacją. Zrobiło się

późno.

Odeszła szybko. Wzięła prysznic, wysuszyła włosy

i powoli robiła makijaż.

Po co tutaj przyjechał? Zastanawiała się. Żeby ją

zranić, wziąć odwet za to, co zrobiła? Mógł jej

zatruwać życie, dręczyć ją i prześladować. Nie, to nie

leżało w charakterze Raphaela. Bywał arogancki,

apodyktyczny i wyciskał siódme poty z muzyków, z

którymi pracował - po to, aby osiągnąć jak najlepsze

wyniki. Równocześnie był jednak bardzo wrażliwy i

potrafił być czuły i miły. Nie widziała, żeby
kiedykolwiek zachowywał się złośliwie lub lekceważąco.

Co teraz zamierza? Co robi tutaj, w hotelu? Aż

TRUDNA MIŁOŚĆ

podskoczyła, gdyż w tej właśnie chwili ktoś zapukał

do drzwi. Odetchnęła z ulgą, słysząc głos Loveday.

- Otwórz. Przepraszam, nie mam ze sobą klucza.

Późno, muszę się spieszyć. - Weszła do łazienki, skąd

nadal docierał do Annis jej podniecony głos. - Szkoda,

że nie możemy siedzieć z Raphaelem przy kolacji. To

wspaniale spotkać go tutaj. Czy nie jest super? Ale

uważaj, jest mój, zobaczyłam go pierwsza. Jak myślisz,

czy mu się spodobałam? Gdy wróciłaś do hotelu

i Carl poszedł się przebrać, rozmawialiśmy jeszcze

przy basenie. Zadawał mi moc pytań.

Po pewnym czasie Loveday wyszła z łazienki

zawinięta w duże prześcieradło kąpielowe, z mokrymi

włosami wijącymi się wokół zaróżowionej twarzy.

Annis zapytała:

- Co go interesowało?

Loveday włączyła suszarkę do włosów i prze-

krzykując szum zawołała:

- Co mówiłaś?

Siląc się na obojętność Annis powtórzyła pytanie.

- Och, interesowały go różne rzeczy. I ja, Carl, ty

też. - Loveday odłożyła suszarkę i popatrzyła w lustro.

- No i jak wyglądam?

- Wyglądasz świetnie - odpowiedziała Annis. Była

przestraszona. Raphael zadawał pytania. O co mu

chodziło? Całkiem serio myślała o tym, by uciec

- natychmiast wyjechać i wrócić do Londynu. Ale co

im powiedzieć? Musi wymyślić jakiś powód. Złe

samopoczucie? Choroba? Nie, musiałabym symulować

coś poważnego...

Loveday zaczęła grzebać w szafie.

- W co mam się ubrać? W czym będę wyglądała

najlepiej?

- Włóż tę jedwabną zieloną sukienkę - zapropo-

nowała Annis, szykując się do wyjścia z pokoju.
- Schodzę na dół. Do zobaczenia na kolacji. - Nie

TRUDNA MIŁOŚĆ

mogła już dłużej słuchać piania Loveday na temat
Raphaela.

W barze dołączyła do grupy znajomych z autokaru,

wzięła kieliszek greckiej retsiny - pachnącego żywicą

białego wina, które już zdążyła polubić. Usiadła,

przysłuchując się rozmowom.

Do jadalni przeszła wraz z innymi, bojąc się zostać

sama, w razie gdyby pojawił się Raphael. Loveday i

Carl przyszli chwilę później. Podano kolację. Ich

grupa jadła gotowy zestaw potraw. Mimo że nie z

karty, jedzenie było dobre. Najpierw na stole znalazł

się rosół z kurczaka, o smaku cytrynowym. Potem

podano makaron z mięsem, przypominający spaghetti

po bolońsku, a na deser - świeże, zielone figi lub lody.

Annis wybrała figi, były doskonałe. Po wypiciu

maleńkich porcji kawy przenieśli się z jadalni nad

oświetlony basen, popijając grecką brandy i obserwując

księżyc wiszący nad ginącym w mroku parkiem
hotelowym.

Raphaela nigdzie nie spotkali. Loveday była niepo-

cieszona.

- Może poszedł wcześnie spać, musiał być bardzo

zmęczony - rzucił Carl, zniecierpliwiony. - Albo

z przyjaciółmi wyszedł gdzieś na obiad. Taki sławny

facet ma wszędzie znajomych. Zastanawiające, co on
w ogóle robi w tym hotelu, powinien zatrzymać się
w luksusowym. - Wstał. - Pogram w ping-ponga,

muszę wytrząść trochę kolacji. Idziecie ze mną,
dziewczyny?

Loveday zerwała się ochoczo.

- Pójdę do łóżka, chce mi się spać - odpowiedziała

Annis.

- Postaram się wrócić po cichu, żeby cię nie obudzić

- przyrzekła Loveday.

- Mam nadzieję, że tym razem wzięłaś klucz.
- Tak - roześmiała się Loveday. Okręciła klucz na

TRUDNA MIŁOŚĆ

palcu i wrzuciła go do małej srebrnej torebki. - Wejdę

tak, abyś się nie obudziła - powtórzyła.

Było jeszcze za wcześnie, żeby iść spać. Po odejś-

ciu Loveday i Carla Annis postanowiła przejść się po

parku hotelowym. Idąc wąskimi, żwirowanymi

ścieżkami słuchała głosu cykad i wdychała woń

kwiatów. Na zakręcie zobaczyła nagle tuż przed sobą

ciemną sylwetkę mężczyzny. Był to Raphael w

wieczorowym garniturze i bielejącej w mroku koszuli.

- Sama? - zapytał drwiąco. - A gdzie Carl? Nie

opowiadaj, że nie jest twoim chłopakiem. Gadatliwa

siostrzyczka zwierzyła mi się, że marzy o tym, byście

się pobrali.

- Na pewno nic takiego nie mówiła! - zawołała

Annis. W ogóle nie było o tym mowy. Przyjaźnili się,
ale nie byli kochankami.

- Zabroniłaś jej mówić? - Głos Raphaela zabrzmiał

jadowicie.

- Nie! - wykrzyknęła.
- No tak, zbyt wiele im o sobie nie mówiłaś

- przyznał. - O nas nie wiedzą nic. Ale co sobie

pomyślą, gdy się wszystko wyda?

Groźba ukryta w głosie Raphaela rozzłościła Annis.

- Nie próbuj mnie szantażować! A co ty tutaj

robisz? Dlaczego nie wracasz do Aten i do Londynu?

- prawie krzyczała. - Jedź, gdzie chcesz, ale zostaw
mnie w spokoju!

Odwróciła się i chciała odbiec. W tym właśnie

momencie duża ćma uderzyła ją skrzydełkami w twarz.

Krzyknęła przerażona. Od dziecka bała się nocnych
motyli.

- Co się stało? - Raphael zbliżył się szybko i objął

ją ramieniem.

- Ćma - wyszeptała.
- Ćma? - W świetle księżyca zobaczył jej pobladłą

TRUDNA MIŁOŚĆ

twarz i drżące wargi. - Pamiętam, że zawsze bałaś się
ciem.

Przytulił ją mocno do siebie. Annis wyrywała się.

- Przykro mi, że cię zraniłam. Przepraszam. Ale,

zrozum, nie miałam wyboru.

- Dlaczego? - szybko zapytał.
- Wracajmy do hotelu - prosiła. - Nie mam ci już

nic więcej do powiedzenia. Między nami wszystko

skończone.

- Nie dla mnie. - Był rozzłoszczony. - Nie puszczę

cię dopóki nie powiesz, dlaczego mnie rzuciłaś. - Ujął

w dłonie jej twarz i pochylił się. Dziewczyna zaczęła

się szamotać.

- Muszę przynajmniej wiedzieć jedno. - To mówiąc

zaczął ją całować.

Pod Annis ugięły się nogi. Przeszłość powróciła w

ułamku sekundy. Raphael przyciągał ją do siebie coraz

bliżej, ich złączone ciała tworzyły wspólny cień. Wyjął
delikatnie grzebyki z włosów dziewczyny, tak że

rozsypały się na ramiona. Pieścił kark i ramiona. Jego

ręka zsuwała się powoli w dół, aż wreszcie objęła

pierś. Annis bezwolnie poddała się fali ogarniającego

ją pożądania.

W pewnej chwili Raphael podniósł głowę. Oboje

oddychali nierówno.

- Nie całowałabyś mnie tak, gdybym ci był oboję-

tny - powiedział, kiedy zaczęła powracać do rzeczy-

wistości. Nie powinnam pozwolić mu się pocałować,

pomyślała.

- Nigdy nie mówiłam, że twoje pieszczoty są mi

obojętne - wyszeptała. - Zawsze byłeś pociągający.

Ale seks to nie wszystko, prawda? W małżeństwie jest

potrzebne pełne zaangażowanie. Jeszcze nie jestem do
tego gotowa.

- Ale byłaś. - Potrząsał nią, rozzłoszczony. - Byłaś.

Oboje chcieliśmy małżeństwa, aż do ostatniego tournee.

TRUDNA MIŁOŚĆ

Wyjechałem wtedy tylko na miesiąc, a kiedy wróciłem,

ciebie już nie było. Co się stało?

- Już ci mówiłam. Zmieniłam zdanie. To wszystko

- mówiła zdesperowana Annis.

- Co z tym mężczyzną? Wiem od Loveday, że

Carla poznałaś dopiero niedawno, więc to nie był on.

A więc kto? Gdzie jest? Dlaczego nie wyszłaś za
niego? - Raphael nie dawał za wygraną.

Annis nie miała siły dłużej się spierać.

- A więc kolekcjonujesz mężczyzn. I kiedy jeden ci

się znudzi, wtedy go zostawiasz i bierzesz innego?

Odpowiedziała udręczona:

- Tak. Robię właśnie tak. Chcę wrócić do hotelu.

Na litość boską, przestań się nade mną znęcać. Nie

trać czasu i energii, wracaj do Londynu i zostaw mnie

wreszcie. Mam dość.

- Tak, masz dość.

Roześmiał się gorzko. Ujął mocno ramiona dziew-

czyny; poczuła się zagrożona. Gdy byli razem,

zakochani w sobie i bardzo szczęśliwi - świat wokół

zdawał się nie istnieć. Raphael był radosny, czuły i

opiekuńczy. A teraz - stojąc z wściekłością w oczach

- wygląda tak, jakby chciał jej zrobić krzywdę.

- Posłuchaj uważnie - powiedział z groźbą w głosie.

- Z twojej winy mam za sobą dwa lata pełne udręki,

a ty mówisz, że masz dość? Musisz jeszcze wiele

przecierpieć, żebyś zrozumiała, na co mnie naraziłaś.

Myślisz, że ci daruję?

Tego Annis się nie spodziewała. Nie przyszło jej do

głowy, że Raphael tak ciężko odchoruje ich rozstanie.

Znając jego styl życia była przekonana, że już dawno

o niej zapomniał, że nadal pasjonuje się swą pracą,

która mu zajmuje prawie cały czas i wszystkie myśli.

Była przekonana, że znajdzie się wiele wielbicielek,

które go ukoją i pomogą zapomnieć.

- Prze... - zaczęła nieśmiało.

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Jeśli jeszcze raz mnie przeprosisz, to cię uderzę!

- wykrzyknął.

Półprzytomna, pozostawiając za sobą mrok i drzewa

skąpane w księżycowej poświacie, pobiegła przez
park do hotelu.

W pokoju Loveday szczotkowała włosy.

- Gdzie byłaś? - zapytała natychmiast, gdy Annis

stanęła w drzwiach. - Mówiłaś, że idziesz prosto do

łóżka.

- Było tak ciepło, że poszłam jeszcze na spacer

- odpowiedziała zadyszana. Złapała piżamę i weszła

szybko do łazienki, tak aby Loveday nie zauważyła
jej wzburzenia.

- Z kim byłaś? - dopytywała się śmiejąc przy-

jaciółka.

- Sama spacerowałam przy księżycu.
- Sama?Co za marnotrawstwo księżyca!- Loveday

była coraz bardziej rozbawiona, a Annis zatrzasnęła za

sobą drzwi. Pocałunki Raphaela wstrząsnęły nią. Pod

strumieniem wody uspokajała się powoli.

Wróciła do pokoju. Loveday czytała w łóżku jakąś

powieść.

- Jestem zbyt zmęczona, aby czytać. - Annis

ziewnęła głośno, żeby uniknąć dalszych pytań.

- Ja też. - Loveday odłożyła książkę i zgasiła

światło.

Nazajutrz wstały wcześnie. Czekała je długa droga

do Myken i innych wykopalisk na Peloponezie. Jak

zwykle, ranek był najchłodniejszą porą dnia. Kiedy

opuszczały Korynt, niebieskawe cienie drzew kładły
się na drodze. Potem zniknęły, a rozgrzana ziemia

zaczęła wydzielać zapach aromatycznych ziół. Mimo

klimatyzacji powietrze w autokarze niemal stało.

Loveday nie przestawała mówić o Raphaelu. Na

śniadaniu go nie widzieli.

- Mam nadzieję, że jeszcze nie wyjechał.

TRUDNA MIŁOŚĆ

W Mykenach autokar zatrzymał się na zboczu, skąd

droga prowadziła pod górę do Lwiej Bramy

- głównego wejścia do ruin starożytnego grodu. Idąc

skupili się wokół pilota i miejscowego przewodnika,

którzy opowiadali historię Myken. Carl biegał z apa

ratem i robił mnóstwo zdjęć. Prosił dziewczęta, aby

mu pozowały przed słynną bramą i na pozostałościach
murów obronnych twierdzy.

Widok był stąd cudowny. Loveday z nieodłącznym

szkicownikiem usiadła na murze i zaczęła rysować.
Annis obserwowała ją przez chwilę, a potem poszła

posłuchać opowiadania przewodnika o grobowcach
Agamemnona i Klitajmestry.

- Oczywiście - mówił - chociaż odkrycie tych

grobowców nastąpiło w wyniku badań prowadzo

nych przez Schliemanna w Mykenach, wiemy dziś

dużo więcej o historii Grecji. Wiadomo też, że

grobowce pochodzą z innego okresu niż uprzednio
ustalono...

Annis spacerowała wachlując się białym, słom-

kowym kapeluszem. Upał był niesamowity. Usiadła w
cieniu pod murem.

- Dobrze się czujesz? - zapytał Carl, pochylając się

nad nią.

- Tak, ale jest strasznie gorąco - żaliła się.
- W tej niebieskiej sukience jest ci do twarzy

- powiedział Carl. - Uśmiech, proszę. - Zrobił

zdjęcie, po czym wyciągnął rękę i pomógł jej wstać.

- Idziemy teraz zobaczyć groby podobne do uli. Czy
przyszło ci kiedyś na myśl, jak wiele w archeologii

ma się do czynienia ze śmiercią? Same grobowce,

groby, cmentarzyska i te wszystkie przedmioty zwią

zane z kultem chowania zmarłych. Aż ciarki chodzą
po grzbiecie.

Schodząc w dół do Lwiej Bramy, Annis zachybotała

się nagle na obluzowanym kamieniu.

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Uważaj! - Carl objął ją ramieniem. - Nie chcesz

chyba stłuc kolana i popsuć sobie całej wycieczki.

U stóp wzgórza spotkali Loveday.

- Zgadnijcie, kogo widziałam! - zawołała na ich

widok.

- Znów ten facet? - Carl skrzywił się. - Czy on za

nami jeździ?

- Kto wie? - kokieteryjnie odpowiedziała. Sama

myśl wyraźnie jej pochlebiała.

Annis spoglądała na przejeżdżający obok nich

samochód. Za kierownicą siedział Raphael. Ich oczy

spotkały się, ale zanim odwrócił wzrok, zdążyła

zauważyć ich lodowaty wyraz. Zrobiło jej się przykro.

Szli teraz całą grupą do Grobowca Agamemnona,

zwanego także Skarbcem Atreusza, znajdującego się u

stóp wzgórza, poza granicami mykeńskiego grodu. Po

dToóze przewodnik zwracać im trwagę na resztki

murów cyklopich. Zbudowane z ogromnych głazów

kamiennych, idealnie do siebie dopasowanych, były

uważane za kładzione rękami olbrzymów.

Grobowiec Agamemnona jest budowlą podziemną,

z wielką kopułą podobną do pszczelego ula, wzniesioną
ze starannie ułożonych kamieni. Przewodnik długo im

o niej opowiadał, była wspaniałym dziełem

starożytnych architektów i budowniczych. Cała grupa

weszła teraz do grobowca i podziwiała od środka

konstrukcję sklepienia. Wąskim przejściem zaczęli

przechodzić do najciemniejszej części budowli, do
grobu.

- Nie znoszę takich rzeczy - rzuciła nagle Loveday i

pędem wybiegła na zewnątrz.

- Co się stało? Źle się poczuła? - zapytała Annis

Carla.

- To chyba klaustrofobia. Wyjdę i zobaczę, co się z

nią dzieje.

Annis chciała iść z Carlem, ale poprosił, aby

TRUDNA MIŁOŚĆ

posłuchała, co mówi przewodnik, który poprowadził

grupę w głąb grobowca.

Podążyła za resztą. Właśnie przewodnik oświetlał

zapałką mroczne przejście. Po chwili płomyk zgasł i

turyści szli po ciemku. Niektórzy chichotali przy tym

nerwowo. Annis poczekała, aż wszyscy przejdą,

odwróciła się i nagle wpadła na kogoś w ciemnościach.

- Przepraszam. - Ledwo zdążyła to powiedzieć,

szóstym zmysłem wyczuła, kto koło niej stoi.

- Już ci mówiłem, przestań w stosunku do mnie

używać tego słowa - usłyszała głos Raphaela. Przy-

trzymał ją za ramiona i odwrócił, przypierając plecami

do kamiennej ściany.

- Zostaw mnie! - krzyknęła przestraszona.

Zbliżył się jeszcze bardziej, wargami dotknął jej ust

i wyszeptał:

- Postanowiłem, że od dziś będziesz jechała ze mną.
- Nie - pokręciła przecząco głową.
- Nie zamierzam być dłużej świadkiem twych flirtów

z Carlem Worthem. Opuścisz grupę. Zrobisz to,
albo... - przerwał nagle, słysząc zbliżające się kroki.

Wchodziła następna grupa turystów, było słychać

głos innego przewodnika.

- Jesteśmy teraz we wnętrzu grobowca - mówił,

oświetlając zapałką kamienne ściany. W tej chwili

Annis wyrwała się Raphaelowi i pobiegła za swoją

grupą, która właśnie opuszczała mroczne wnętrze

i wychodziła na zewnątrz, na słońce.

Loveday i Carl siedzieli już w autokarze.

- Idiotka ze mnie. Wiem, że to głupie, ale nie

cierpię mrocznych, podziemnych miejsc - uśmiechając

się powiedziała Loveday. - Nie znoszę nawet londyń-
skiego metra.

- Można było dostać gęsiej skórki - dodała Annis.

Siadając, przez szybę autokaru zobaczyła Raphaela

otwierającego drzwi białego mercedesa. Zagryzła wargi.

TRUDNA MIŁOŚĆ

Co chciał powiedzieć w chwili, gdy do grobowca

przybyła nowa grupa turystów? Że muszę zrobić to, co

mi każe, albo... Albo co?

ROZDZIAŁ TRZECI

- Annis, czy coś się stało? - zapytał przy kolacji

Carl. - Cały dzień jesteś czymś zaabsorbowana.

Rzuciła mu szybkie, ostrożne spojrzenie, zasta-

nawiając się, czy czegoś nie zauważył lub nie usłyszał.

- Wszystko w porządku. Czemu pytasz?
- Kiedy wyjeżdżaliśmy z Londynu, byłaś naszą

wycieczką bardzo podekscytowana. Ale od chwili

wyjazdu z Aten, tak, od tamtego tanka, stałaś, się

przesadnie spokojna. Czy źle się czujesz? A może upał
jest zbyt dokuczliwy?

- Tak, i chyba zrobiło się jeszcze goręcej. - Zoba-

czyła serdeczne spojrzenie Carla i uśmiechnęła się do
niego.

- Masz rację. Właśnie przed chwilą to sobie

pomyślałem. Sam źle znoszę wilgoć w powietrzu- Ty

Annis, z twoją delikatną cerą, musisz bardzo uważać

na słońcu.

- Zawsze noszę kapelusz.
- Zauważyłem, robisz rozsądnie. - Carl wachlował

się białą serwetką. - To dopiero początek czerwca, a

jak tu musi być w lipcu?

- Upalniej! - Annis roześmiała się i nagle, w drugim

końcu sali, dojrzała utkwione w niej twarde spojrzenie
szarych, zimnych oczu. Z przyspieszonym biciem

serca odwróciła szybko wzrok. Raphael musiał dopiero

przed chwilą wejść do jadalni. Wyczułaby jego

TRUDNA MIŁOŚĆ

obecność, gdyby był tu wcześniej. Po przyjściu

rozejrzała się po sali i odetchnęła z ulgą, upewniwszy

się, że go nie ma. Później się nie rozglądała. Od-

prężyła się, zjadła spokojnie kolację i rozmawiała z

innymi turystami siedzącymi przy tym samym, długim
stole.

- Powinniśmy tutaj przyjechać wiosną - stwierdził

Carl.

Annis kiwnęła potakująco głową. Odpowiadała na

zadawane jej pytania, nie bardzo wiedząc, co mówi.

Nagle Loveday nachyliła się do niej przez stół z

błyskiem w oczach.

- Jest tutaj! - szepnęła. - Popatrz, o tam, przy

drzwiach! Mam nadzieję, że go posadzą gdzieś
blisko nas.

Nie spoglądając w stronę Raphaela, Annis przytak-

nęła przyjaciółce. Pochyliła głowę nad talerzykiem,

jedząc dalej krem cytrynowy, żeby się czymś zająć i

ukryć pragnienie, by Raphael usiadł jak najdalej od
nich.

Nie musiała patrzeć w jego stronę, aby wiedzieć, co

zrobi.

Loveday informowała dalej podnieconym szeptem.

- Szef sali prowadzi go do stołu pod oknem.

Raphael nie chce tam usiąść. Kręci przecząco głową i

się rozgląda. Patrzy właśnie w naszą stronę. Dojrzał

pusty stół obok nas i...

- Zamknij się, Loveday! - rzucił ostro Carl. -

Zachowujesz się jak sprawozdawca sportowy na
Wimbledonie.

- Idzie tutaj - nie zważając na słowa brata Loveday

mówiła dalej. Nagle upuściła serwetkę. Pochyliła się,

aby ją podnieść.

Annis patrzyła uparcie w talerzyk, na resztki

TRUDNA MIŁOŚĆ

bladożółtego kremu. Czuła, że Raphael stoi tuż przy

ich stole. Usłyszała nieco zadyszany głos Loveday.

- Dziękuję. Jestem taka niezdarna, zawsze coś

upuszczam. Jak twój urlop? Czy bawi cię oglądanie
tych wszystkich wykopalisk?

- Niektórych - stwierdził sucho Raphael. - Dobry

wieczór.

Słysząc nieco podniesiony głos, Annis wiedziała, że

Raphael zwraca się teraz przez stół do niej i Carla.

- Dobry wieczór - Carl odezwał się grzecznie, ale

bez entuzjazmu.

Annis udała, że nie słyszy. Nie podniosła głowy.

Niemal w tej samej chwili Loveday ściągnęła uwagę

Raphaela na siebie, mówiąc szybko:

- Ale dziś upał, prawda? Na szczęście mamy basen,

nie wiem, jak byśmy bez niego wytrzymali. Nie

widziałam cię tam jeszcze. Czy pływasz?

- Pływam, ale kiedy byłem w wodzie, was nigdzie

nie widziałem - odpowiedział Raphael. - Czy to ostatni

wieczór? Jutro wyjeżdżacie?

- Tak, jeszcze na koniec spędzimy kilka dni nad

morzem, kąpiąc się i opalając przed powrotem do
domu. A ty? - Loveday zwróciła się do Raphaela.

- Jeszcze nie zdecydowałem, co będę robił - odrzekł,

a Annis wyczuła w jego głosie jakąś groźną nutę.

Podniosła głowę i spojrzała na Raphaela szeroko

otwartymi niebieskimi oczyma. Poczuła ucisk w żołąd-

ku. Co chciał dać jej do zrozumienia, gdy spotkali się

przed południem w Mykenach? Powiedział, że albo

ona opuści grupę i pojedzie z nim, albo... Albo co?

Albo co się stanie?

Gróźb wielu mężczyzn można nie traktować poważ-

nie, na ogół blefują. Ale nie dotyczy to pogróżek

TRUDNA MIŁOŚĆ

Raphaela. Zawsze stanowił zagrożenie. Miał ciemną

stronę charakteru, dobrze ukrytą pod warstwą dobrych

manier. Otoczenie dostrzegało tylko jego męski urok.

Nigdy nie było wiadomo, co zrobi. Jego słów nie

mogła więc bagatelizować.

- Po kolacji obejrzysz chyba greckie tańce - z na-

dzieją w glosie powiedziała Loveday, zwracając się do
Raphaela. - Dzisiaj są tutaj występy nocne, or-

ganizatorzy wycieczki przyrzekli nam dobrą rozrywkę.

- Wiem - roześmiał się. - Prosili, żebym zagrał.
- Koniecznie! Marzę o tym, aby usłyszeć, jak

wykonujesz swe utwory! - przerwała mu Loveday.

- To bardzo miła propozycja. Ale gra na fortepianie

to moja praca, tak zarabiam na chleb, a tutaj chcę mieć

chwilę wytchnienia, jestem na urlopie.

- Oczywiście, masz rację, dobrze rozumiem. - Lo-

veday nie była w stanie ukryć swego rozczarowania.

- Wielka szkoda, prawda? - zwróciła się do Annis.
- Byłybyśmy zachwycone!

Annis nadal milczała. Loveday szturchnęła ją pod

stołem. Dziewczyna powoli podniosła głowę i po-

słusznie odpowiedziała:

- Tak.

Raphael przyglądał się jej uważnie, z krzywym

uśmiechem na ustach.

- Czy naprawdę chcesz, żebym dla ciebie zagrał?

- zapytał.

Zrozumiała ukryty podtekst, wiedziała, co Raphael

ma na myśli mówiąc te słowa z drwiącym wyrazem
twarzy. Nie zagra dla Loveday, ale zrobi to dla niej,

jeśli będzie go usilnie prosiła.

- Zagraj, proszę. Oszalejemy obie z zachwytu.

- Loveday promieniała. Nie pojmowała nic, bo

TRUDNA MIŁOŚĆ

oczywiście nie mogła wiedzieć, o co tutaj chodzi.

Sądziła zapewne, że prośba większej liczby osób

przeważy szalę.

Annis spojrzała na przyjaciółkę, a potem, wojow-

niczo, na Raphaela. Dlaczego nie miałby spełnić

życzenia Loveday?

- Proszę, zagraj dla nas - powiedziała słodkim

głosem.

Skrzywił się.

- Pod warunkiem, że powiesz, co mam zagrać

- zwrócił się do Annis. - Pójdziesz tam ze mną,

będziesz przy mnie stała i przewracała kartki nut.

Na te słowa oczy dziewczyny posmutniały. Mogła

się przecież od początku spodziewać, że sama jej

prośba Raphaelowi nie wystarczy!

Na odpowiedź nie czekał. Odwrócił się, usiadł przy

stole obok i zaczął studiować menu. Loveday spojrzała
na Annis z nie ukrywanym oburzeniem. Zrobiła się

czerwona. Jak wszyscy rudowłosi, wybuchała nagle,
ale na krótko.

- Hej, co tu się właściwie dzieje? Wpadł ci w oko?

Ja go zobaczyłam pierwsza, jest mój! Wyłącz się, Annis!

- Sama wciągnęłaś mnie przecież do rozmowy, nie

chciałam mieć z tym nic do czynienia - rzekła Annis,

biorąc do ręki filiżankę mocnej i słodkiej kawy,

przyniesioną właśnie przez kelnera.

- Nie musiałaś zaczynać z nim flirtować!
- Nie flirtowałam - rzuciła rozgniewana Annis.

Obawiała się, że Raphael może usłyszeć tę wymianę

zdań.

- Tym razem ci uwierzę. Mężczyznom, zwłaszcza

tym z południa, najbardziej podobają się blondynki o
niebieskich oczach. - Loveday ciągnęła dalej.
- Dlaczego tak na nie lecą? Ktoś powinien się zająć

TRUDNA MIŁOŚĆ

badaniami psychologicznymi tego zjawiska. Poważnie

myślę o tym, żeby sobie rozjaśnić włosy i zrobić się na

blondynkę. Uważaj, Annis. Sama powiem Ra-

phaelowi, co ma grać, i będę mu przewracała nuty. A

ty zostaniesz z Carlem i nie będziesz się tą całą sprawą

w ogóle interesowała, dobrze? Jeśli pomyśli, że jesteś

dziewczyną Carla, da spokój tej historii.

- Bardzo uprzejmie dziękuję, to miło z twej strony

- odpowiedział Carl, nieco skwaszony.

Annis uśmiechnęła się do niego.

- Loveday bezwstydnie nami manipuluje, prawda?
- Bezwstydnie! To najwłaściwsze określenie. Ale

oczywiście chętnie zabawię się dziś w twego chłopaka.

- Uśmiechnął się szeroko. - Co mamy więc robić,

Loveday? Całować się i ściskać po kątach? Chętnie

piszę się na to)

- Głupi jesteś - odpowiedziała siostra z czułością.

- Chodzi tylko o to, żeby Raphael zobaczył, że jest

tobą zajęta.

Annis spoglądała na tył ciemnej głowy przy sąsied-

nim stole, zastanawiając się, jak Raphael zareaguje na

plany Loveday. Miała niejasne wrażenie, że tym razem

nie wszystko będzie po myśli przyjaciółki.

Skończyli kawę. Annis podniosła się i ruszyła do

wyjścia z sali. Loveday i Carl po chwili dołączyli do

niej. Występy miały się rozpocząć dopiero za godzinę,

tak aby wszyscy mogli spokojnie dokończyć kolację.

Większość grupy poszła nad basen.

Annis, Loveday i Carl wyszli na przesiąknięte

wilgocią wieczorne powietrze i usiedli wraz z innymi

nad wodą, dzieląc się ostatnimi wrażeniami. Po

męczącym zwiedzaniu wszyscy czekali z utęsknieniem

na wyjazd nad morze i leniwe opalanie się na plaży.

Zanim wrócili do hotelu obejrzeć występy, słońce

TRUDNA MIŁOŚĆ

zaszło, a na ciemnym niebie pokazały się księżyc i

pierwsze gwiazdy. Annis kusiło, by uciec stąd prosto

do pokoju i położyć się do łóżka, ale bała się, że

Raphael może tam za nią pójść.

Na sali Loveday wybrała stolik tuż obok kwad-

ratowego parkietu. Annis usiadła między nią a Carlem,

modląc się, aby jakaś osoba z ich grupy zajęła

pozostałe, czwarte miejsce przy stole. Ktoś chciał

nawet zabrać puste krzesło, ale Loveday na to nie

pozwoliła.

- Przepraszam, to miejsce jest zajęte - powiedziała.
- Dla kogo je rezerwujemy? - zapytał zdziwiony

Carl. - Czy mam zgadywać? Przecież ten facet w ogóle

nie zechce usiąść z nami. Przestań prześladować
biedaka - zwrócił się do siostry.

Loveday zrobiła się czerwona jak burak.

- Wcale go nie prześladuję. Jest samotny i musi mu

być smutno, o nic więcej mi nie chodzi.

- Słyszałaś, Annis? - Carl roześmiał się głośno. -

Jest taki samotny i smutny, a ona na faceta nie poluje.

Jest tylko dla niego miła, o nic więcej jej nie chodzi!

Annis nie chciała się włączać do tej rodzinnej

sprzeczki. Przyglądała się niewielkiej lokalnej orkiestrze,

strojącej instrumenty. Występy rozpoczęły się od

skocznego greckiego tańca. Na salę wbiegli kelnerzy

ubrani w stroje ludowe. Zaczęli w takt muzyki krążyć

po parkiecie, przytupując nogami i śpiewając. Na-

kłaniali równocześnie widzów do klaskania, wybijania

rytmu i wspólnej zabawy. Następnie wyjaśniono

gościom, skąd pochodzi taniec grecki, a jeden z tan-

cerzy pokazał w zwolnionym tempie wszystkie kroki.
Teraz turyści zostali zaproszeni na parkiet.

- Chodźmy - powiedział Carl, podrywając Annis

TRUDNA MIŁOŚĆ

i Loveday z krzeseł. Spletli wyprostowane ręce i zaczęli

tańczyć. Utworzył się łańcuch tancerzy. Tak razem

wybiegli z parkietu, krążąc między stolikami i wciągając

resztę siedzących do tanecznego korowodu.

Na salę wszedł Raphael. Stojąc obserwował tań-

czących. Annis napotkała jego spojrzenie, ale natych-

miast odwróciła głowę. Wiele dałaby za to, aby znać

jego myśli. Zamknięta, ściągnięta twarz Raphaela

zdradzała tylko jedno: że może spodziewać się

kłopotów.

Loveday także go zobaczyła. Kiedy tańcząc zbliżyli

się do Raphaela, puściła Annis i chwyciła go za rękę,

wciągając do wspólnej zabawy. Obdarzył ją uśmiechem,

a następnie zza półprzymkniętych powiek spojrzał na

Annis i wyciągnął do niej rękę. Nie miała wyjścia. By

nie przerwać łańcucha, musiała podać mu swoją.

Kiedy zacisnął chłodne palce na jej dłoni, poczuła

dreszcz przebiegający ciało. Na twarzy Raphaela

malowała się satysfakcja. Czuł, jak dziewczyna drży.

Było widać, że sprawia mu to przyjemność.

Zdawała sobie sprawę z tego, że Raphael obserwuje

uważnie każdą, nawet najmniejszą jej reakcję. Im

bardziej próbowała mu się wymykać, tym większą

okazywała słabość i łatwiej mógł ją prześladować.
Gdyby udało się przekonać go o tym, że stał się jej już

zupełnie obojętny, wówczas zostawiłby ją zapewne w

spokoju. Nie kochał, lecz nienawidził. W oczach

Raphaela odbijała się chęć odwetu, zranienia Annis tak

samo, jak ona to niegdyś uczyniła. I za to nie mogła go

winić. Pragnienie zemsty, w cywilizowanych

społeczeństwach ścigane przez prawo, ale nigdy nie

wytępione, to przecież zwykły, ludzki odruch.

Raphael pochodził z południa. Mając ojca Hiszpana

wychowywał się i uczył w Hiszpanii. Dzięki matce

TRUDNA

MIŁOŚĆ

Angielce znał świetnie angielski, a po studiach

filologicznych i muzycznych w Madrycie kształcił się
nadal w Oxfordzie.

Raphael reprezentował odmienną kulturę. Jego

reakcje były znacznie bardziej skrajne niż u urodzonych
w obszarze zimniejszego klimatu. Miał gorącą krew,

był spontaniczny i porywczy. Ta jego odmienność

fascynowała Annis od samego początku, od chwili,

gdy się po raz pierwszy spotkali. Z ciekawością

obserwowała jego reakcje, pasję i wybuchowość.

Ciemne strony charakteru Raphaela odbijały się

zarówno w muzyce, którą komponował, jak i w jego

oczach. To jej wtedy nie przeszkadzało.

Teraz Annis była poważnie zaniepokojona, wręcz

przerażona. Dziś, znając jego wrodzone cechy charakte-

ru, wiedziała dobrze, że żadnych poczynań Raphaela

przewidzieć się nie da.

Nie mogła nawet na chwilę zapomnieć ani demonicz-

nego spojrzenia, ani ostrego, przejmującego głosu, gdy

mówił:

- Albo zrobisz to, co ci każę, albo...

Albo co zrobi? Annis chciała znać ciąg dalszy tej

ukrytej groźby, ale oczywiście nie miała odwagi go

zapytać. Po prostu za bardzo bała się odpowiedzi.

Chwilę później ludowy taniec grecki się skończył.

Wszyscy opuścili ramiona przerywając łańcuch i stali

roześmiani, klaszcząc. Greccy tancerze jeszcze raz się

ukłonili i śmiejąc się wybiegli z sali. Orkiestra zaczęła

grać współczesnego walca. Większość gości zeszła z

parkietu, pozostało na nim niewiele par.

Raphael przytrzymał Annis za rękę. Zaskoczona,

poczuła, że mocno obejmuje ją wpół.

Przez głowę przebiegła jej myśl, że Raphael zacznie

TRUDNA MIŁOŚĆ

zaraz ją całować, tutaj, na parkiecie, na oczach

wszystkich. Przeraziła się. Zrobiła się czerwona.

Stawiając mu opór zaczęła drżeć na całym ciele, a

źrenice jej niebieskich oczu rozszerzyły się ze strachu.

Raphael spoglądał na nią drwiąco.

- Uważaj, Annis! - szepnął dziewczynie do ucha.

- Twój chłopak zaraz zauważy, jakie na tobie robię

wrażenie, i zacznie się zastanawiać, co to oznacza.

Zesztywniała, wbiła wzrok w ziemię, jeszcze bardziej

przerażona następstwem jego słów. Nie czekając na to,
co Annis mu odpowie, Raphael pociągnął ją na środek

parkietu i zaczął prowadzić w rytmie walca. Była tak

zdenerwowana, że nie bardzo wiedziała, co tańczy.

Potykała się przy obrotach, tak że aby utrzymać

równowagę, musiała się na nim wesprzeć. Raphael

objął ją mocno ramieniem, ścisnął wymykającą mu się

dłoń dziewczyny i przyciągnął Annis do siebie tak

mocno, że ich ciała zetknęły się od ramion w dół.

Czuła każdy ruch, który wykonywał.

- Wiesz, że jutro nie wyjeżdżasz z nimi. - Zbliżył

twarz i szeptał jej wprost do ucha. W tym momencie,

pod wpływem jego dotyku, Annis poczuła dreszcz

pożądania. Reagowała na zbliżenie całym ciałem.

Poczuła nagle żar w piersiach, serce waliło jak opętane,

a nogi zaczęły się pod nią uginać, kiedy Raphael

przycisnął ją jeszcze mocniej w intymnym uścisku.

Dalsze myślenie o nim, jego bliskości i dotyku było

niepodobieństwem! Annis poczuła, że musi wyrwać

się z tego szalonego, pełnego uniesienia transu, w który

Raphael ją wciągał. Wróciła myślami do ostatniego
zdania wypowiedzianego przez Raphaela.

- Wyjeżdżam - wyszeptała, próbując mu się przeciw

stawić. Stykając się z nim w tańcu niemal całym ciałem,

poczuła, jak nagle zesztywniał.

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Pojedziesz ze mną!
- Nie, do niczego mnie nie zmusisz, przestań grozić

- powiedziała cicho, świadoma obecności wielu obcych

ludzi tuż obok nich.

Tańczyli dalej. Raphael poderwał ją nagle do góry,

tak że stopy dziewczyny straciły kontakt z ziemią. W

powietrzu zatoczył jej ciałem pełny krąg. Kloszowa

spódnica Annis zafalowała wokół jej nóg. Wszyscy

tańczący obok na parkiecie przyglądali się tym

ewolucjom z uśmiechem, przekonani, że to tylko

dobra zabawa. Byli zupełnie nieświadomi wściekłości

ogarniającej Raphaela, pasji, której dawał upust

podrzucając dziewczynę i zataczając nią kręgi. Annis

była bliska zawrotu głowy.

Raphael opuścił ją wreszcie na ziemię, stopami

dotknęła parkietu. Zachwiała się i oparła o niego,

niezbyt przytomna. Pochylił się teraz nad nią i w dzikim

porywie przywarł wargami do jej ust. Wydawało się,

że wyciska na nich rozżarzoną pieczęć. Puścił szybko

dziewczynę. Półprzytomna Annis drżała na całym ciele.

Zaczęły do niej docierać śmiechy. Zdała sobie

sprawę z tego, że pary na parkiecie cały czas przy-

glądały się im. Jedni się uśmiechali, inni nawet bili

brawo, tak jakby sądzili, że ten gorący pocałunek,

szalony taniec, a także sposób, w jaki Raphael unosił

ją nad ziemią, były częścią widowiska przedstawianego

ku uciesze publiczności. Annis była zbyt oszołomiona

i zagniewana na Raphaela, by zważać na otoczenie i na
to, co ludzie sobie o nich pomyślą. Miała dostatecznie

dużo własnych zmartwień. Musiała myśleć nie o

ludziach, lecz o samej sobie, i zastanowić się, co

począć dalej.

Chwilę później umilkły ostatnie tony muzyki. Annis

odsunęła się od Raphaela. Próbował ją przytrzymać,

TRUDNA MIŁOŚĆ

ale wyrwała się spod jego wyciągniętej ręki i szybko

zbiegła z parkietu. Nie była w stanie od razu wrócić do

stolika i stanąć twarzą w twarz z przyjaciółmi. Już

niemal widziała oskarżające spojrzenie, jakim obdarzy

ją Loveday. Opuściła więc pospiesznie salę i poszła

szukać toalety.

W toalecie na szczęście było pusto. Przed jednym z

luster usiadła na fotelu wybitym różowym aksamitem.

Zobaczyła zmienioną twarz i zagryzła wargi, z trudem

powstrzymując się od łez. W każdej chwili mógł tutaj

ktoś wejść, nie mogła więc się rozpłakać. Nie powinna

zwrócić na siebie niczyjej uwagi. Musiała wyglądać

normalnie, by nie dać nikomu powodu do plotek i
komentarzy.

Swym zachowaniem Raphael doprowadził Annis do

prawdziwej rozpaczy. Co miała z tym wszystkim
począć? Co zrobić? Jeśli, jakby nigdy nic, pojedzie

dalej autokarem, nie da się już dłużej ukryć faktu, że

za nią jeździ i ją prześladuje. Loveday stanie się

podejrzliwa i zazdrosna, zacznie sądzić, że Annis z

premedytacją chce go jej odebrać. Jedynym sposobem

wyjaśnienia Loveday, dlaczego Raphael za nią jeździ,

byłoby opowiedzenie przyjaciółce całej historii. A na

to, by mówić o przeszłości, Annis zdobyć się nie

mogła. Byłoby to zbyt bolesne.

Z drugiej strony, jeśli nic nie powie o tym, co ją

łączyło z Raphaelem, on sam wcześniej czy później
zapewne opowie wszystko Loveday i Carlowi, którzy

wówczas się dowiedzą, jak byli okłamywani. Zniszczy

to przyjaźń całej trójki i dalsza praca Annis w agencji

reklamowej stanie się niemożliwa. Znów będzie musiała

gdzieś się przenosić, zacząć układać sobie życie od

nowa, gdzie indziej. Sama myśl o tym bardzo ją

przygnębiła. Annis nie znosiła zmian. Przywyknięcie

TRUDNA MIŁOŚĆ

zarówno do życia w Londynie, jak i do nowej pracy,

zajęło jej wiele czasu.

Drzwi do toalety nagle się otworzyły. By ukryć

zmienioną twarz, Annis spuściła głowę i udawała, że

szuka czegoś w kosmetyczce. Po chwili się opanowała.

Podniosła głowę i machinalny uśmiech zastygł jej na

wargach na widok wchodzącej Loveday.

- Nic dziwnego, że tu się ukrywasz! - wybuchnęła

Loveday. - Ale dałaś przedstawienie. Co za popis!

Taniec buźka przy buźce. Uwiesiłaś się na Raphaelu i

otoczyłaś go jak boa dusiciel! A potem ten ognisty

pocałunek! - Przerwała, oddychając głośno. Zrobiła się
purpurowa, a orzechowe oczy Loveday aż pozieleniały

ze złości.

- Bardzo cię przepra... - zaczęła mówić Annis, ale

Loveday ostro jej przerwała. - Tylko mi nie mów, że

przepraszasz i że jest ci przykro! Jesteś fałszywa. Tak

samo kłamałaś mówiąc, że ci na nim nie zależy. Jeśli

się zakochałaś, to trudno, nic na to chyba nie
poradzisz, ale przynajmniej w stosunku do mnie

mogłabyś zachowywać się uczciwie.

Pod wpływem pełnego pogardy spojrzenia przyjació-

łki twarz Annis jakby się skurczyła.

- Loveday, nie mogę ci tego wyjaśnić, ale..., ale nie

jest tak, jak myślisz. Nie miej do mnie żalu, bardzo

proszę! Nie chciałam odbierać ci Raphaela. Zupełnie

nie wiem, co powiedzieć...

- Najlepiej prawdę - warknęła Loveday.

Annis zakryła twarz rękoma, zaczęły jej drżeć

ramiona i wybuchnęła tłumionym łkaniem. Chciała
wyrzucić wreszcie z siebie całą prawdę, zresztą

zwierzenie się komukolwiek przyniosłoby jej wielką

ulgę, ale nadal nie była w stanie opowiedzieć wszyst-

TRUDNA MIŁOŚĆ

kiego. Nie zniosłaby dociekliwych pytań zadawanych

przez Loveday, nie mogłaby patrzeć prosto w oczy

rozżalonej przyjaciółce.

Milczały obie. Loveday podeszła do Annis, wycią-

gnęła rękę i ujmując podbródek podniosła do góry

twarz dziewczyny. Annis nie spojrzała na nią. Zacis-

nęła mocno powieki. Czuła jednak, że Loveday

przygląda się jej uważnie, widzi zapuchnięte powieki i

ślady łez na policzkach. Odsunęła się, drżącą ręką

przetarła oczy i pociągnęła nosem, szukając równo-

cześnie chusteczki w torebce. Loveday wyciągnęła

kawałek różowej bibuły z wiszącego na ścianie
pojemnika.

- Masz - odezwała się nieprzyjaźnie.

Annis wytarła zapuchnięte, czerwone oczy, a potem

nos. W lustrze napotkała wzrok Loveday. Przyjaciółka

się skrzywiła.

- Przepraszam, że tak na ciebie naskoczyłam. Jeśli

wpadł ci w oko, nic na to nie poradzisz. No cóż, nie
ruszywszy nawet palcem ten prawdziwy mister sek-

sapilu ściął nas obie z nóg! - Roześmiała się z przy

musem i usiadła na fotelu obok Annis. Zaczęła oglądać

się w lustrze.

Zupełnie bez entuzjazmu przesuwała spojrzenie

orzechowych oczu po rudych włosach, owalnej twarzy

i całej postaci.

- Nie mam u niego żadnych szans - stwierdziła po

chwili. - Nie pociągam go. Od samego początku

bardziej interesuje się tobą. Nie sądź, że tego nie

zauważyłam! Jak myślisz, dlaczego ciągle sprawdzałam,
jaki jest twój stosunek do niego? Dobrze widziałam,

że nie odrywa wzroku od ciebie.

Annis zrobiła się czerwona. Zwiesiła głowę. Loveday

przyglądała się uważnie przyjaciółce.

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Nie przejmuj się, nie jestem przecież ani głupia,

ani ślepa. Ale za każdym razem mówiłaś, że Raphael

cię nie interesuje. Wierzyłam ci. I dlatego prosiłam,

żebyś się starała trzymać od niego z daleka. Sądziłam,

że... A zresztą nieważne. Co się stało, to się nie

odstanie. Nie ma w tym przecież twojej winy, że tak

obie wyglądamy. - Wskazała na lustro.

- Lepiej zrób coś z sobą, nim wrócimy na salę -

zaproponowała nieco łagodniejszym tonem. Annis

przytakująco skinęła głową.

Pod wzrokiem Loveday opryskała twarz letnią

wodą, aby zmniejszyć opuchnięcie, ostrożnie przemyła

ją i osuszyła, a potem nałożyła trochę jasnego

podkładu. Przypudrowała się i umalowała.

- Nie on jeden jest przecież na świecie. - Loveday

powiedziała to tak, że Annis aż się roześmiała.

- Jest jak marynarz w porcie. Dziś tutaj, a jutro

gdzie indziej - dorzuciła Annis. - Żadna z nas już go
prawdopodobnie nigdy nie zobaczy. Zresztą jutro

wyjeżdżamy z Koryntu.

- Masz rację - przytaknęła Loveday. - Raphael nie

jest wart tego, abyśmy się o niego sprzeczały.

Przepraszam cię.

- Zapomnijmy o wszystkim. - Annis uśmiechnęła

się do niej w lustrze. - Jak wyglądam? Czy już
normalnie?

- Wyglądasz dobrze - odpowiedziała Loveday.

Wróciły razem na salę. Raphael siedział przy

fortepianie, dyrektor hotelu stał obok, przerzucając plik
nut.

- Zapomniałam, że ma grać - powiedziała Loveday.

- Prosił, byś ty mu przewracała nuty.

- Nie jestem wcale potrzebna, tylko żartował. Żadne

nuty mu nie są potrzebne. Całe koncerty gra z pamięci.

TRUDNA MIŁOŚĆ

Loveday spojrzała na Annis z ukosa.

- Skąd to wszystko wiesz? - zapytała.

Dziewczyna się zaczerwieniła. Jeszcze jedno po-

tknięcie! Wruszyła ramionami. Unikając wzroku

Loveday rzuciła mimochodem:

- Widocznie gdzieś o tym czytałam.

Przechodziły przez salę, kierując się do stolika.

Raphael zobaczył je i niecierpliwym gestem zaczął

przywoływać do siebie Annis.

- A dopiero co mówiłaś, że cię nie potrzebuje

- zaśmiała się sucho Loveday.

Dyrektor hotelu też patrzył w stronę Annis. Zdała

sobie sprawę z tego, że prośby Raphaela zignorować

nie może. Ociągając się podeszła do fortepianu.

- Zagram to. - Raphael wyjął nuty z rąk dyrektora

hotelu.

- Mój ulubiony utwór - odrzekł dyrektor.

Annis rzuciła okiem na nazwisko kompozytora

figurujące na okładce nut. Nic jej nie mówiło.

- Świetny współczesny kompozytor grecki - widząc

to odpowiedział Raphael.

Dyrektor hotelu uśmiechał się z zadowoleniem.

- Czy znasz ten utwór? - zapytała niepewnie Annis.

Wiedziała, że Raphael zagra wszystko, ale zazwyczaj

wolał przedtem przestudiować nuty.

- Był napisany trzy lata temu do filmu, którym się

zajmowałem.

Dyrektor skłonił się przed Raphaelem i zapytał:

- Czy już mogę zapowiedzieć publiczności pański

występ, maestro?

Było widać, że Raphaela bawi ten górnolotny

zwrot. Skinął potakująco głową.

- Tak, jestem gotowy.

Dyrektor hotelu podszedł do orkiestry, która właśnie

TRUDNA MIŁOŚĆ

grała do tańca, i coś powiedział. Raphael spojrzał na
Annis.

- Czy dobrze się czujesz? - zapytał.
- Czemu pytasz? - Dziewczyna rzuciła mu krótkie,

niepewne spojrzenie.

- Bo marnie wyglądasz. - Mówił nadal ostrym

tonem, ale z jego oczu przebijała troska. - Dobrze

wiesz, że upały nie są dla ciebie, po kiego licha

zwiedzasz Grecję w lecie? Powinnaś tutaj przyjechać

wiosną.

- Ze względu na agencję tylko o tej porze roku

mogliśmy wyjechać całą trójką.

- Czy jesteś sekretarką tego Wortha?
- Tak - odrzekła bezbarwnym głosem.
- A więc całe dni przesiadujesz z nim w firmie? -

warknął Raphael.

- Tak - odparła Annis. W tym momencie orkiestra

przestała grać. Dziewczyna odetchnęła z ulgą. Dyrektor

hotelu sprawdził mikrofon, chrząknął i bardzo po-

prawną angielszczyzną zaczął zapowiadać recital.

Reszta gości opuściła parkiet. Raphael poprawił się

na stołku, zginając długie, silne palce.

- Gotowa? - zapytał Annis z oczyma utkwionymi

już w pierwszej stronicy nut.

- Tak - odpowiedziała cicho.

Kiedy umilkły powitalne brawa, Raphael zaczął

grać łagodnie brzmiący, elegijny utwór. Annis stała

obok, słuchając muzyki i przewracając nuty. Nauczyła

się je czytać jeszcze jako dziecko, biorąc lekcje

fortepianu. Nie była zbyt utalentowana. Naukę muzyki

zarzuciła więc z tego względu już jako nastolatka, ale

nadal pamiętała nuty i z przyjemnością grała sobie od

czasu do czasu. Prawdziwą pasją stały się natomiast

wszelkie kontakty z muzyką. Porzuciła wprawdzie

TRUDNA MIŁOŚĆ

lekcje, ale nadal była aż tak zafascynowana muzyką,

że pragnęła pozostać w świecie muzycznym. I tak

poznała Raphaela.

Była sekretarką orkiestry manchesterskiej, gdy

Raphael zaczął regularnie dawać gościnne występy

dyrygenckie. Sam koncertował wówczas za granicą i

jako wirtuoz pianista grał z innymi orkiestrami.

Komponował też muzykę do filmów. Wszystkie te

zajęcia nie pozwalały mu wiązać się z orkiestrą

manchesterską na co dzień. Jej stałym dyrygentem był

pan w podeszłym wieku, którego męczyła ciągła

praca. Aby więc dać mu chwile wytchnienia, an-

gażowano od czasu do czasu innych dyrygentów na

gościnne występy. Wśród nich najbardziej popularny

stał się Raphael.

Matka Raphaela, Angielka, pochodziła z bardzo

starej manchesterskiej rodziny, która - odkąd sięgnąć

pamięcią - mieszkała w jednej z najbardziej szacownych

dzielnic miasta, w okazałym wiktoriańskim domu,
otoczonym pięknym, starym ogrodem. Po śmierci

dziadka Raphael odziedziczył, jako jedyny wnuk, tę

siedzibę rodową i ilekroć wracał do Manchesteru,

tylekroć w niej mieszkał. Podzielił dom na dwa

mieszkania. Sobie zatrzymał piętro, a pozostałą część

domu oddał siostrze i jej rodzinie, złożonej z męża i

dwojga dzieci. Annis bardzo się bała pierwszego

spotkania z siostrą Raphaela, Carmel, ale od razu obie

dziewczyny przypadły sobie ogromnie do serca.

Często spędzali razem rodzinne wieczory - kolacja,

gra w karty, rozmowa, a potem Raphael grał dla nich
na fortepianie. Carmel jako dziecko uczono gry na

flecie, ale, podobnie jak Annis, zarzuciła później
uprawianie muzyki.

- Szybko się zorientowałam, że nigdy nie dorównam

TRUDNA MIŁOŚĆ

Raphaelowi. - Carmel zwierzała się Annis. - A w żad-

nym razie nie chciałam być od niego gorsza! Dlatego

przerzuciłam się na haftowanie.

Przez chwilę Annis zastanawiała się nawet, czy

Carmel nie zazdrości bratu talentu i sławy, ale szybko

tę myśl odrzuciła. Nigdy w stosunkach między Carmel
a Raphaelem nie wyczuła ani nuty zazdrości, ani

jakiegokolwiek żalu. Kochali się bardzo. Carmel była

młodsza od brata o dwanaście lat. Był samotnym

chłopcem i pojawienie się w domu małej istotki

zachwyciło go. Od początku był siostrą oczarowany.
Poznawszy lepiej rodzeństwo Annis zorientowała się,

że Raphael otacza siostrę wręcz ojcowską opieką. Ich

własny ojciec zmarł, gdy Carmel miała cztery lata.

Wtedy szesnastoletni Raphael został głową rodziny.

Carmel wyszła bardzo wcześnie za mąż. Barry był

sprzedawcą samochodów. Przystojny, miał wiele

uroku, ale słaby charakter. Wydawał pieniądze bez

umiaru, tak że małżeństwo nie miało ich nigdy zbyt
wiele.

Burza oklasków oderwała Annis od wspomnień.

Spojrzała na Raphaela w chwili, gdy się podnosił i

kłaniał rozentuzjazmowanej publiczności. Na chwilę

Annis zapomniała, gdzie się znajduje.

Raphael spojrzał na nią z ukosa, podnosząc brwi.

- Zamyśliłaś się nad czymś? - zapytał drwiącym

tonem.

- Myślałam właśnie o Carmel. - Dziewczyna

odruchowo powiedziała prawdę. - Co dzieje się z twoją

siostrą? Jak się czuje?

Spojrzenie Raphaela zrobiło się wręcz lodowate.

- Sądziłem, że już nigdy o nią nie zapytasz.

Uderzyła ją gorycz w jego głosie. Miał rację, powinna

zapytać o Carmel i jej rodzinę od razu, przy pierwszej

TRUDNA MIŁOŚĆ

okazji, ale zawiodły nerwy. Sala nadal biła brawo.

Raphael skłonił się ponownie.

- Carmel nie czuje się dobrze - odpowiedział kątem

ust.

- Tak mi jest przy... - zaczęła Annis.
- Prosiłem cię, żebyś tego więcej nie mówiła! To

fałsz - syknął. Twarz dziewczyny pokryła się bladością.

- To prawda! Bardzo lubię Carmel.
- Tak bardzo ją lubisz, że z chwilą gdy ode mnie

odeszłaś, więcej się do niej nie odezwałaś!

Po tej pełnej jadu uwadze Annis poczuła łzy

zbierające się pod powiekami.

- Nie mogłam! Jest przecież twoją siostrą i wiem,

jak by się wówczas czuła. Ale nadal bardzo ją lubię.

Napotkała wzrokiem spojrzenie jego pociemniałych

oczu.

- Oczywiście nadal bardzo lubiłaś Carmel, ale nie

odwiedziłaś jej, bo nie mogłaś znieść myśli, że możesz

natknąć się na mnie. Czy o to chodziło?

Nic nie odpowiedziała. Przy publiczności ciągle

bijącej brawo Raphael odwrócił się do fortepianu i

zaczął machinalnie zbierać rozrzucone nuty. Z zaciś-

niętymi wargami powiedział:

- Carmel nigdy się nie skarży. Już taka jest.
- Wiem - odrzekła Annis łagodnie, obserwując

Raphaela z ukosa. Dostrzegła ból widoczny na jego

twarzy. Patrzył tępo na jakieś kartki z nutami.

- Nadejdzie taki dzień, że tego już nie będę w stanie

znieść. Carmel jest taka krucha i... - Urwał na widok

podchodzącego dyrektora hotelu, który z promiennym

uśmiechem wyciągał do niego rękę.

- To było cudowne! Zrobił nam pan wielką przyjem-

ność. Dziękuję, bardzo dziękuję. Nasi goście chętnie;

by jeszcze pana posłuchali. Proszę się zgodzić i zagrać.?

TRUDNA MIŁOŚĆ

Może coś niewielkiego? Wiem, że jest pan tutaj tylko
na urlopie, lecz...

- Zagram innym razem - odpowiedział Raphael.

- Przykro mi, ale dziś jestem już zmęczony. - Skłonił

się raz jeszcze publiczności, która ponownie zaczęła

bić brawo. Odwrócił się do Annis, ujął ją za łokieć
i wyprowadził z sali. Była ciepła, księżycowa noc

Annis szła posłusznie obok Raphaela, ale gdy tylko

znaleźli się w parku hotelowym, odsunęła się od niego

i stanęła bez ruchu, patrząc w księżycowe niebo.

- Pójdę już do siebie, zrobiło się późno.
- Jeszcze nie teraz. Jest coś, co chcę wiedzieć. Czy

rzuciłaś mnie ze względu na Carmel?

- Słucham? - zesztywniała.
- Wiesz przecież, o czym mówię. Dlatego nie

chciałaś wyjść za mnie? Barry mi powiedział, że zna

chyba przyczynę. Opuściłaś mnie dlatego, że nie

chcesz być obarczona chorą szwagierką i opiekować

się nią podczas mych częstych wyjazdów.

Annis poczuła nagły przypływ wściekłości. Kto jak

kto, ale właśnie Barry tak ją oskarżał? W bezsilności

zacisnęła kurczowo dłonie.

- I ty w to uwierzyłeś? Jak śmiałeś pomyśleć, że się

odwrócę od chorej dziewczyny? Byłam zawsze szczęś-

liwa, gdy mogłam zrobić coś dla Carmel. Jej choroba
nie ma absolutnie nic wspólnego z naszym rozstaniem.

To było... - W porę się powstrzymała. Dwa lata temu

przysięgła sobie nigdy, ale to nigdy, nie wyjawić
Raphaelowi przyczyny odejścia. Postanowiła, że bez

względu na to, jak będzie rozgoryczona, nigdy mu nie

powie czegoś, czego mogłaby potem gorzko żałować.

- Mówiłam ci, dlaczego - odpowiedziała spokojnie.

-1 nie chcę rozmawiać dłużej na ten temat. - Odwróciła

TRUDNA MIŁOŚĆ

się, chcąc odejść w stronę hotelu, lecz Raphael złapał

ją za ramiona i obrócił twarzą do siebie.

- Ale ja chcę o tym mówić! W liście napisałaś, że

kogoś spotkałaś, że jest inny mężczyzna! Gdzie on
jest?

- Puść mnie, proszę. - Drżała na całym ciele. -

Pozwól mi już iść.

- Nie teraz. Nie pozwolę ci odejść dopóty, dopóki

nie poznam całej prawdy. Spójrz na mnie, Annis.

Spójrz i powiedz mi prosto w oczy, że jestem ci

obojętny.

Uświadomiła sobie, że nie potrafi skłamać w tę

ciemną, upojną noc, z poświatą księżycową ukazującą

wyraźne, piękne rysy twarzy Raphaela. Zrozumiała, że

jeśli nawet zdobędzie się na słowa kłamstwa, nie

będzie w stanie ukryć prawdziwych uczuć przed jego

wnikliwymi oczyma. Wiedziała, że ma do zrobienia
tylko jedno: musi przed nim uciec.

Odwróciła się szybko i pobiegła przez mroczny

park. Gdzieniegdzie promienie światła księżycowego

odbijały się na kamiennych ścieżkach. Czuła grozę

wiszącą w powietrzu. W parku panowała niesamowita

wręcz cisza. Nie było słychać nawet cykad. Powietrze

było nieruchome, liści na drzewach nie poruszał nawet

najmniejszy powiew wiatru. Było parno. Nagle

chmura przesłoniła księżyc i zrobiło się bardzo
ciemno.

Annis wbiegła szybko do hotelu. Na schodach

zobaczyła, że Raphael ją dogania.

Dobiegła do drzwi pokoju, otworzyła je i wpadła do

środka. Zatrzasnęłaby mu drzwi przed nosem, gdyby

nie rzucił się w przód. Zdążył wpaść za nią do pokoju.

- Idź sobie, proszę! Zostaw mnie! - krzyczała.

TRUDNA MIŁOŚĆ

Raphael miał nieprzejednany wyraz twarzy.

- Czy tego rzeczywiście chcesz?
- Tak, bardziej niż kiedykolwiek - odparła z mocą,

mimo że wypowiadane słowa raniły ją samą.

W pewnym sensie mówiła mu prawdę. Od chwili

nieoczekiwanego spotkania w Grecji zastanawiała się

poważnie, czy ich związku nie da się odnowić mimo
tego, co się stało. Ale po rozmowie z Raphaelem

dzisiejszego wieczoru, po tym, co usłyszała, pojednanie

wydawało się bardziej nierealne niż przed spotkaniem.

Nie było sposobu, aby mogła wrócić do Raphaela.

- Nie wierzę ci - powiedział zachrypniętym głosem,

podchodząc do niej.

Annis walczyła jak dzika kotka, ale był silniejszy.

Przyciągnął ją do siebie bardzo blisko i, w gniewie,

spieczonymi wargami wycisnął na jej ustach gorący

pocałunek. Wyrwała się, odchylając głowę. Opór

jeszcze bardziej spotęgował gwałtowność Raphaela.

Trzymając mocno Annis, całował ją coraz gwałtowniej.

W tej chwili dziewczyna poczuła, jak wszystko

zaczyna wokół nich drgać i falować. Podłoga zadrżała

pod jej stopami. Annis zamknęła oczy.

- Co się tutaj, do diabła, dzieje? - zapytał.
Annis spoglądała na niego osłupiała, nic, ale to

absolutnie nic nie pojmując.

I w tym właśnie momencie świat zupełnie oszalał.

Nastąpił potężny wstrząs, potem huk. Cały pokój

zakołysał się i zawirował. Raphael zdążył jeszcze

mocno objąć Annis, zanim ziemia usunęła im się spod
nóg.

Oboje runęli w dół.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Annis ocknęła się w ciemnościach, cała zesztywniała.

Miała wrażenie, że całą noc przespała w skurczonej

pozycji. Sądziła najpierw, że jest w domu w Croydon.

Było bardzo zimno, zadrżała. Widocznie koce zsunęły

się z łóżka. Trzeba je podnieść i się przykryć. W tym

momencie poczuła, że nie może się poruszyć. Chyba

jestem jeszcze niezbyt przytomna, pomyślała, szeroko

ziewając. Podniosę koce, jak tylko dojdę do siebie.

Było niesamowicie ciemno. Nic nie mogła dojrzeć.

Czuła się tak, jakby oślepła. Mimo że musiała to być

głęboka noc, słyszała jakieś głosy, stłumione i odległe.

Nie mogła rozróżnić słów. Gdzieś w oddali ludzie
krzyczeli.

Annis natężyła słuch. Nie, to nie były krzyki, lecz

jęki i nawoływania. A może wszystko jest wytworem

jej wyobraźni? - pomyślała.

Nie miała pojęcia, dlaczego czuje się tak dziwnie.

Czy jest chora? Czy może... Pamięcią wróciła nagle do

innej, bezksiężycowej nocy, kiedy była w pułapce,

przerażona. Serce zaczęło mocno kołatać. Tamtej nocy

było jej strasznie zimno, trzęsła się jak liść i nie

wiedziała, co się wokół dzieje. Dziś już znała te

objawy szoku. Przeżyła go kiedyś. Czyżby jeszcze raz

miał się powtórzyć? Nie wiedziała, czy dzieje się coś

na jawie, czy przeżywa koszmarny sen. Do takich

snów zdążyła się już przyzwyczaić, do koszmarów

powracających co noc. Przebudziłam się, czy jeszcze

śpię? - zastanawiała się. Jeśli wszystko dzieje się na

jawie, to skąd te niespokojne nawoływania i jęki? Kto

TRUDNA MIŁOŚĆ

woła? Ludzie na ulicy? Pewnie pijani, pomyślała.

Krzyczą w jakimś obcym języku. Próbowała zrozumieć.

Nagle wyłowiła pojedyncze greckie słowo. Grecy!

I nagle wszystko stało się jasne. Przypomniała sobie

wydarzenia ostatniej nocy. Trzęsienie ziemi.
Spadanie.

Podświadomie zajęczała w szoku i z bólu. - A Ra-

phael? - Spadał wraz z nią, ale gdzie był teraz? Stracił

przytomność? Czy jest jeszcze żywy?

Łzy nabiegły Annis do oczu i stoczyły się po

policzkach. Musi znaleźć Raphaela! Musi się sama stąd

wydostać, przywołać pomoc i odszukać go. Próbowała

się poruszyć, jęknęła z bólu, traciła przytomność.

Resztkami sił zapanowała nad sobą. Nie, nie była w

stanie nic zrobić. Ból był przeszywający. Zrozumiała, że

jest ranna, nie pamiętała jednak, kiedy i jak to się

stało. Z przerażeniem poczuła, że jest przyciśnięta

czymś ciężkim, co leży w poprzek brzucha.

Próbowała wyciągnąć przed siebie drżącą rękę i

poczuła, jak drzazga wbija się jej w palec. Drewno!

Sprawdzała po omacku dalej - drewniana belka!

Znajdowała się w pułapce, przygnieciona belką z sufitu

lub podłogi. Może uda mi się jakoś wysunąć, pomyś-

lała. Po kilku ostrożnych ruchach znów jęknęła z bólu.

To noga, nie mogła nią poruszyć.

Pomoc. Była potrzebna pomoc. Musiała zacząć

wołać, dać znać innym^ że jest tutaj, pod gruzami.

Nabrała głęboko powietrza i zaczęła wzywać pomocy.

Po paru chwilach przestała i zamilkła. Nie mogła

oddychać i nie mogła dłużej wołać. Leżała tak z falującą

piersią, kaszląc i się dusząc. Powietrze było gęste od

kurzu i gryzącego dymu.

Ogarnęła ją panika. Uprzytomniła sobie, że jest

żywcem pogrzebana, leży pod rumowiskiem hotelu i

brak jej tlenu. Spadająca belka przygniotła ją, ale

jednocześnie ocaliła życie, ponieważ osłoniła przed

TRUDNA MIŁOŚĆ

zwałami lecącego z góry gruzu, który w przeciwnym

razie zmiażdżyłby ją. Ale co się stanie, gdy resztka

tlenu się wyczerpie?

Annis znów zaczęła oddychać szybko, przerażona,

że za chwilę może zacząć się dusić, i nagle zdała sobie

sprawę z tego, że działa powodowana strachem.

Spróbowała się opanować. Tylko spokój może mnie

uratować, pomyślała. Żeby przeżyć, musiała zachować

przytomność umysłu. Przez chwilę leżała spokojnie,

aż bicie serca się uspokoiło.

Postanowiła teraz sprawdzić, co jej właściwie jest.

Na rękach miała zdartą skórę, były pokaleczone.

Czuła także wilgoć spływającą z czoła wzdłuż twarzy.

W kącikach ust poczuła słony smak. Krew.

Lewą nogą mogła poruszać swobodnie, za każdym

razem jednak, kiedy próbowała przesunąć prawą,

okazywało się to niemożliwe. Czy noga była złamana?

Każdy, najmniejszy nawet ruch powodował nieznośne

cierpienie. Wyglądało na to, że ma także połamane

żebra, ponieważ każdy oddech wywoływał ostry ból w

piersiach. Po tej diagnozie pomyślała: mogło być
gorzej.

I nagle uprzytomniła sobie, że może być jeszcze

gorzej. Wyobraźnia dziewczyny zaczęła pracować jak

szalona. A co się stanie, jeśli budynek zawali się

zupełnie? Odpowiedź nasuwała się sama: zostanie

zgnieciona i spotka ją niechybnie śmierć.

Wciągając powietrze do płuc, Annis zaczęła się

znów dławić. Całą siłą woli uspokoiła się i zaczęła
oddychać spokojniej.

Nie, o śmierci myśleć nie może.

Nagle usłyszała w pobliżu jakiś dziwny odgłos.

Wytężyła słuch. Powtórzył się, bardzo cicho. Chyba

ktoś niedaleko głośno wciąga do płuc powietrze -

pomyślała. Serce zabiło jej żywiej. Nie jest sama.

Jakiś człowiek jest w pobliżu. Oddycha!

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Czy jest tutaj ktoś? - wyszeptała.

Przełknęła ślinę i próbowała mówić znowu, tym

razem głośniej.

- Halo, kto tutaj jest?

Nie było odpowiedzi. Odwróciła głowę w stronę, z

której dochodziły odgłosy. Przy każdym ruchu czuła

osypujący się gruz. Na moment znieruchomiała,

próbując przebić wzrokiem panujące ciemności. W

pierwszej chwili nie widziała nic. Gdy oczy się

przyzwyczaiły, dojrzała nieopodal jakby ludzki kształt,

leżące ciało.

- Halo, halo! Kto tutaj jest? - zawołała głośniej.

Głucha cisza panowała nadal. Na myśl, że obok

leży ktoś ciężko ranny, nieprzytomny lub nawet

umierający, zaczęła trząść się z przerażenia. Opanowała

nerwy. Wyciągnęła rękę. W panującym mroku trudno

było ocenić odległość między nią a leżącą nieruchomo

postacią. Po chwili, która wydała się jej bardzo,

bardzo długa, dotknęła czegoś czubkami wyciągniętych
palców. To skóra - pomyślała. Skóra zimna i mokra od
potu.

Annis delikatnie przesunęła palce wzdłuż nierucho-

mego ciała. Wyczuła kształt policzka, oczodoły, usta,

a wreszcie nozdrza, z których wydobywało się ciepłe
powietrze.

Zaczęła spazmatycznie płakać. Poznałaby tę twarz

zawsze i wszędzie. Znała ją tak dokładnie, jak swoją

własną. Dotknęła palcami ust leżącego i łkając zaczęła

wymawiać jego imię.

- Raphaelu... najdroższy... kochany.. Nie umieraj,

proszę. Nie umieraj, nie przeżyję tego. Czy mnie

słyszysz? Raphaelu, to ja...

Pod jej palcami usta leżącego zaczęły się nieznacz-

nie poruszać. Nagle, z bijącym sercem, zdała sobie

sprawę z tego, że Raphael lekko muska wargami jej
palce.

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Dzięki ci, Boże! - wyszeptała.

Po chwili poczuła, że Raphael unosi nieco głowę j

obraca w jej stronę, tak jakby teraz on chciał przebić

wzrokiem panujące ciemności.

- Annis?

Jego głos był bardzo słaby. Przeraziła się. Czy

Raphael byl poważnie ranny?

- Boli cię coś? - zapytał.

Powiedziała mu o swej diagnozie. Kończąc, z po-

nurym humorem dodała:

- Miałam szczęście.
- Szczęście? - powtórzył. Próbował się chyba

roześmiać i zaczął bardzo kasłać.

- Mogło być gorzej.
- Rzeczywiście? - wyszeptał słabym głosem.
- A co z tobą? - zapytała Annis. - Nadal jesteś w.

jednym. kawałku?. - Próbowała żartować, ale

panicznie bała się odpowiedzi Raphaela.

- Jeszcze nie wiem.

Annis zorientowała się, że Raphael mówi z trud-

nością.

- Chyba... - Odetchnął boleśnie i dokończył: - lepiej

wiedzieć najgorsze.

Leżała przysłuchując się w ciemności jego ostrożnym

ruchom. Sprawdzał, gdzie jest ranny. Jej nerwy były

napięte do ostatnich granic. Czy jest w ciężkim stanie?

A może nawet umiera? Ach, gdyby tylko mogła się

dostać do niego, zająć się nim! Czekanie stało się

prawdziwą torturą.

- No więc... - Usłyszała niepewny głos Raphaela.

- Chyba mam połamane nogi. Obie.

Annis zagryzła wargi, żeby się nie rozpłakać.

Usłyszała chrapliwy oddech Raphaela. Po chwili, z

wysiłkiem, powiedział:

- Coś jest nie w porządku z ramieniem. W piersiach

boli jak diabli, musiałem złamać sobie żebra. Mam

TRUDNA MIŁOŚĆ

zakrwawioną twarz. I chyba cały jestem poharatany, od

stóp do głów. A poza tym wszystko jest w porządku.

Odetchnęła z ulgą. Bała się, że będzie gorzej.

- A jakie masz dla mnie d o b r e wiadomości? -

zażartowała. Usłyszała słaby śmiech Raphaela.

- Że nadal żyję - odpowiedział.

W tej chwili poczuła się dziwnie. Zamknęła oczy,

zrobiło jej się słabo. Po jakimś czasie usłyszała

natarczywy głos Raphaela. Powtarzał jej imię.

- Wszystko w porządku - odezwała się z wysiłkiem.

Teraz on odetchnął z ulgą.

- Czy zemdlałaś?
- Zrobiło mi się słabo, ale już przeszło.

Oboje zamilkli. Z oddali słyszeli teraz ludzkie głosy,

a także inne dźwięki - stukot i warkot maszyn,

odgłosy uderzeń w mur.

- Zaczęli odkopywać - stwierdził Raphael.

Nagle Annis zawołała:

- Zupełnie zapomniałam o Loveday i Carlu! Gdy

nastąpiło trzęsienie, byli w sali, na dole. Hotel runął na

nich całym ciężarem!

- Uspokój się - powiedział ostro Raphael. - Prze-

stań wyobrażać sobie najgorsze. Sądzę, że nic im się

nie stało. Przebywali na dole, ale pamiętaj, że byli z

nimi miejscowi Grecy, którzy już jakieś trzęsienie

ziemi chyba przeżyli. Na pewno wcześniej się zorien-

towali, co się dzieje, i w porę ostrzegli angielskich

turystów. To tylko my byliśmy w tym czasie zbyt

zajęci, żeby zwrócić uwagę na taki drobiazg, jak

trzęsienie ziemi...

Zaczął się śmiać, a Annis była szczęśliwa, że w

ciemności Raphael nie może dostrzec poruszenia na

jej twarzy. Śmiech urwał się nagle, a z gardła

Raphaela wydobył się jęk.

- Co to było? - spytała zaniepokojona.

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Nic - odpowiedział przytłumionym głosem, z

którego przebijał ból.

- Czy jest ci zimno? - Szczękała zębami. - Potwornie

marznę, czy to nie dziwne? Dzisiaj był taki upał... A

teraz ogromnie się ochłodziło. Och, gdybyśmy mogli

się poruszać!

- Nie możemy - stwierdził Raphael zmęczonym

głosem. - Spowodowalibyśmy lawinę gruzu.

Annis trzęsła się nadal.

- Jak myślisz, ile im czasu zajmie...
- Dotrą do nas najwcześniej, jak to tylko będzie

możliwe - powiedział łagodnie, uspokajająco. Jego

głos powoli zanikał w oddali.

Dziwne - pomyślała, przecież nie głuchnę. Może

zasypiam?

Gdzieś nad nimi coś trzasnęło. Jakieś odgłosy nagle

ją oprzytomniły. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę z

tego, że leżała zemdlona.

- Raphaelu! - krzyknęła z przerażeniem.
- Tu jestem, kochanie!

Głos Raphaela był teraz bardziej wyraźny, moc-

niejszy. Odwróciła ku niemu głowę i nagle dostrzegła

wyraźnie blady kształt jaśniejący w ciemnościach.

- Widzę cię! - zawołała i zobaczyła, że jego wargi

się poruszają. Raphael się uśmiechał.

- Ja też cię widzę.
- Muszę wyglądać okropnie.

Zaśmiał się, a właściwie był to szczególny rodzaj

charkotu, przypominający śmiech.

- Prawdziwa kobieta! Tak jakby twój wygląd miał

jakieś znaczenie. - Oddychał głośno, nierówno. -

Używają lamp łukowych - dodał.

- A może to światło dzienne? Jak długo tutaj

jesteśmy? - zapytała.

- Nie wiem.

Annis leżała, patrząc, jak światło przesuwa się

TRUDNA MIŁOŚĆ

w dół, w ich stronę. Tak, to nie świt, lecz sztuczne

światło, pomyślała.

- Masz rację. Pracują przy lampach łukowych.

Raphael nie odpowiadał. Oddech miał bardzo słaby.

Przeraziła się.

- Nie umieraj!

Nie było odpowiedzi. Stracił przytomność lub zasnął.

Leżała nadal bez ruchu, wsłuchując się w jego oddech.

Słabo, ale oddychał. Słuchała tak intensywnie, jakby

to mogło podtrzymać jego życie. Co chwilę sama

zapadała w półsen.

Odgłosy nad ich głowami były coraz wyraźniejsze i

bliższe. Uderzenia mechaniczne ustały i ktoś zaczął

wołać po grecku, a następnie po angielsku.

- Halo, jesteśmy tutaj! Halo! - odkrzyknęła Annis.

Usłyszała jakiś głos.

- Jak się macie? - Ktoś pytał, co im jest. - Lekarz

zejdzie do was niedługo, da zastrzyki przeciwbólowe.
- Głos zamilkł i znów zapanowała cisza.

Kilka minut później Raphael się ocknął. Nie

pamiętał o swych kontuzjach. Próbując nieco zmienić

pozycję ciała, jęknął z bólu.

- Mieliśmy gościa - powiedziała Annis. - I za

chwilę zjawi się jeszcze jeden, lekarz z zastrzykami.

- Nigdy w życiu nie czekałem z taką niecierpliwością

na żaden zastrzyk - mruknął Raphael. - Nie znoszę
tego, ale... - Urwał nagle i Annis dotknęła jego
policzka.

- Wiem. Ból bardzo męczy, prawda? - uśmiechnęła

się do Raphaela i w tej właśnie chwili oboje usłyszeli

odgłosy kopania wprost nad głowami. Spadł płat

tynku, tworząc w świetle lamp kremowy obłok pyłu, a

po chwili tuż obok nich rozbił się kawał gruzu. Annis

się przeraziła.

- Ostrożniej! - zawołała. Zapadła cisza, jakiś głos ją

uspokajał. Kopanie znów się rozpoczęło. Na dół

TRUDNA MIŁOŚĆ

docierało coraz więcej światła. Annis i Raphael widzieli

teraz wyraźnie nie tylko siebie, lecz także fragmenty

przesuwających się w górze niebieskich ubrań ratow-

ników. Spadło jeszcze trochę gruzu. Annis krzyknęła,

gdyż coś ją uderzyło.

Raphael ze złością zawołał:

- Do diabła, uważajcie! Czy chcecie ją zabić?

Nad leżącymi widniał okrągły otwór. Ukazała się

w nim czyjaś głowa. Poznali, że to Grek. Miał

oliwkową skórę, czarne włosy i ciemne oczy. Mówił

słabo po angielsku.

- Nie możemy was jeszcze stąd wyciągnąć, to

niebezpieczne. Za dużo... Czy mnie rozumiecie?

Opuszczą mnie zaraz w dół i dam wam zastrzyki

przeciwbólowe. Nie denerwujcie się, to już długo nie
potrwa.

Twarz lekarza zniknęła w górze. Po chwili Annis

zobaczyła, jak w białym kitlu i z kaskiem opuszcza się

powoli w dół, przywiązany w pasie liną. Ukląkł obok

dziewczyny, bez słowa zbadał ją, a następnie włożył

jej kask na głowę.

- Ochroni panią w razie gdyby jeszcze spadał gruz

- powiedział. Wskazując na leżącą w poprzek belkę,
zapytał: - Czy mocno przygniata?

- Nie, właściwie wcale, i na szczęście zatrzymuje

większość osuwającego się gruzu. Ale gdyby dało się

ją podnieść, mogłabym się wysunąć.

- To niemożliwe - odrzekł z przepraszającym

uśmiechem. - Jeszcze nie teraz. Wkrótce ratownicy
będą mogli użyć maszyn i wtedy belkę się podniesie.

Dam pani teraz zastrzyk, nie będzie bolało. - Z małego

plastykowego sterylizatora wyjął strzykawkę i zrobił

zastrzyk, dezynfekując uprzednio ramię. Założył

opatrunek i zanim zajął się Raphaelem, przykrył ją

kocem, na którym położył cienką folię termiczną.

Od samego początku Annis wiedziała, że Raphael

TRUDNA MIŁOŚĆ

jest w znacznie gorszym stanie niż ona sama. Ton

głosu lekarza się zmienił, dziewczynę ogarnął strach.

Na ile groźne są rany Raphaela?

Ze ściśniętym sercem słuchała w napięciu pytań,

które zadawał lekarz, i krótkich, urywanych od-
powiedzi Raphaela.

- Czy może pan wreszcie zrobić mi ten zastrzyk?

- spytał ostro Raphael. Musi bardzo cierpieć, pomyś

lała.

Bez słowa lekarz dał zastrzyk, pocieszył, że wszystko

będzie w porządku i że nie ma czym się przejmować.

Annis zaczęła ogarniać fala spokoju. Było jej ciepło,

środek przeciwbólowy zaczynał działać. Wszystko

będzie dobrze, nie ma czym się martwić, pomyślała.

Lekarz owinął Raphaela kocem i folią.

- Jak pan się teraz czuje? - zapytał.
- Dziękuję za pomoc i przepraszam, że tak wybuch-

nąłem - odrzekł Raphael.

- Rozumiem, wiem, że musi pana bardzo boleć.

- Lekarz zamykał torbę. - Już jest wam obojgu lepiej,

prawda? To dobrze. Proszę spokojnie leżeć, zanim
was stąd nie wydobędziemy. Muszę już iść, inni

pacjenci czekają. - Pociągnął lekko linę, w otworze

ukazała się jakaś twarz. Lekarz powiedział coś po
grecku.

Annis szybko zapytała:

- Doktorze, zanim pan stąd wyjdzie... W hotelu byli

także moi przyjaciele, Worthowie, Loveday i Carl. Czy

pan wie, co się z nimi stało?

- Przykro mi, ale niestety nie wiem - odpowiedział

lekarz. - Zajmuję się tylko rannymi. Wiem jednak, że

większość Anglików zdążyła w porę opuścić hotel. O

ile się orientuję, wiele osób było blisko wyjścia, gdy

zaczęło się trzęsienie. Zaledwie kilka zostało przywa-

lonych. Nie mieliście państwo szczęścia!

Annis wydawało się, że dziwnie na nią spoglądał.

TRUDNA MIŁOŚĆ

Uprzytomniła sobie, że lekarz się zastanawia, co oboje
robili na górze, w jej sypialni, gdy nastąpił wstrząs. W

tym momencie dotarło do niej, że nie tylko lekarz

zdaje sobie z tego sprawę. Prędzej czy później

wszyscy się dowiedzą, że była z Raphaelem! Zaczną

się spekulacje na ten temat. A co sobie pomyśli

Loveday? Z niepokojem myślała o czekającym ją

spotkaniu z przyjaciółką.

Lekarz mocował linę do pasa. Uśmiechnął się na

pożegnanie.

- Niedługo będzie po wszystkim. Wkrótce was stąd

wyciągniemy.

- Dziękuję, doktorze.
- Jesteś już szczęśliwa? - warknął Raphael.

Zdziwiona spojrzała na niego, zaskoczona ostrością

głosu.

- Czuję się znacznie lepiej. Zastanawiam się, co

nam zaaplikował. Morfinę? Czy po niej człowiek

czuje się lekki i zrelaksowany?

- Nie mam pojęcia. Najważniejsze, że lek działa.

Ale miałem na myśli nie to, lecz Wortha. Cały czas

zżera cię przecież niepokój o tego faceta.

Nie bardzo wiedziała, o co chodzi Raphaelowi.

Zdziwił ją drwiący ton.

- Carl to przecież przyjaciel...
- Przyjaciel? - Głos Raphaela był lodowaty.
- Tak, jest mym przyjacielem. I jego siostra też.

Odkąd pracuję w agencji, są bardzo dobrzy dla mnie i

się przyjaźnimy.

Raphael odchrząknął i zapytał:

- Kiedy to się zaczęło?

Wstępuje znów na niebezpieczny grunt, westchnęła

Annis.

- Czy możemy więcej nie mówić o przeszłości?

- wyszeptała i nawet ta jej uwaga była błędem, gdyż
Raphael znów ostro zaatakował.

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Dlaczego tak bardzo nie chcesz mówić o prze-

szłości? Co tak cię niepokoi? Czy ta przeszłość, która

należała do mnie, czy późniejsza?

- Nie teraz, proszę! - Po lekarstwie czuła się

raźniej, lekko oszołomiona jak po paru kieliszkach

wina, ale na Raphaela lek tak, niestety, nie podziałał.

Nadal węszył jak myśliwski pies, tropiący zwierzynę

na obcym sobie terenie.

- A dlaczego nie? - agresywnie zapytał. - Mamy

teraz dużo czasu. Oczywiście wolałbym robić z tobą

zupełnie coś innego, ale żadne z nas nie może się

nawet poruszyć, więc jest to wykluczone...

Poczerwieniała, wiedząc, co Raphael ma na myśli.

Kątem oka nieprzyjaźnie ją obserwował.

- Może zagramy w słówka? - zakpił. - Lubisz

przecież tę grę. Jesteś w niej dobra. Dlatego nie mogę

zupełnie zrozumieć, czemu wtedy, zanim uciekłaś,

napisałaś list, a nie powiedziałaś mi prosto w twarz,

co myślisz.

Znów próbował ją zdenerwować. Ale Annis była

zdecydowana. Nie, nie pozwoli mu otworzyć zabliź-

nionej rany. Brak jej było sił. Nie odczuwała wprawdzie

teraz skutków kontuzji spowodowanych trzęsieniem,

ale tkwił w niej nadal stary ból i żaden środek nie był

w stanie go uśmierzyć. Czuła się fatalnie. Była bardzo

zmęczona. Wiedziała, że nie znajdzie siły na dalszą

walkę z Raphaelem na słowa. Był silniejszy, okrutny,

za każdym razem trafiał ją celnie.

Spróbowała zmienić temat.

- Chciałabym usłyszeć coś więcej o ostatnim

tournee. Chyba było przyjemne? Co sądzisz o Turcji?

Byłeś w Stambule? Piękne są tam meczety, prawda?

Zawsze marzyłam o tym, żeby zobaczyć Błękitny

Meczet. Na zdjęciach, które widziałam, jego wnętrze

wyglądało bajecznie. Lataliście samolotami, prawda?

Wymarzyłam sobie podróż statkiem przez Bosfor.

TRUDNA MIŁOŚĆ

Chciałabym wówczas ujrzeć zachodzące słońce i ciemne
sylwetki strzelistych minaretów w Stambule na tle

Wonącego nieba.

Raphael wykrzywił się w cierpkim uśmiechu.

- Pozostałaś nadal marzycielką?
- Tak - odpowiedziała. Jego

oczy nagle złagodniały.
- Płynąłem przez Bosfor i widziałem Stambuł na

tle zachodzącego słońca. To było cudowne.

Uśmiechnęła się.

- Gdzie jeszcze wiodła trasa tournee?
- Byliśmy w Paryżu - wyszeptał, a jej serce mocniej

zaabiło.

Czekał, aż dziewczyna coś powie. Ponieważ nie

mogła wydobyć z siebie głosu, ciągnął dalej:

- Ale tylko dwadzieścia cztery godziny, bardzo

Krótko. Ledwie widziałem miasto. Zatrzymaliśmy się

w tym samym hotelu, co kiedyś. Pamiętasz?

Westchnęła.

- Spędziliśmy wtedy cudowny tydzień. Czy przy-

pominasz sobie koncert w lewobrzeżnym Paryżu, jak

spacerowaliśmy całą noc, jedliśmy na mieście kolację,

a potem rozmawialiśmy z grupą studentów? Przecho-

dziliśmy przez mosty, oglądając Sekwanę. Czy pa-

miętasz śniadanie w małym bistrze na tyłach Boulevard
Saint Michel? Od ulicznej sprzedawczyni kupiłen
czerwone róże, jedną włożyłem ci we włosy. Przypo-
minasz to sobie?

- Musiałam wyglądać bardzo głupio, chodząc w

biały dzień po Paryżu z różą za uchem. - Uśmiechnęła

się.

- Czy chcesz wiedzieć, jak wyglądałaś? - zapytał

takim głosem, że aż zaczęła głośniej oddychać.

Raphael obrzucił ją drwiącym spojrzeniem.

- Co się stało? Oddychasz tak, jak byś odbyła bieg

maratoński.

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Przestań. - Odwróciła głowę, żeby ukryć spłonioną

twarz.

- Na razie nic na to nie mogę zaradzić, jestem

unieruchomiony. Odłóż podniecenie na później, a

udowodnię, czego ci brakuje.

Nie odpowiedziała. Postanowiła udawać, że śpi.

Zamknęła oczy i zaczęła regularnie oddychać. Raphael

mówił łagodnym głosem:

- Jesteś dla mnie tajemnicą. Nic nie rozumiem- Ale

nie dam ci spokoju, muszę znać odpowiedz na

wszystkie pytania. Wcześniej czy później powiesz mi

prawdę o tym, dlaczego mnie opuściłaś i dla kogo!

Nadal udawała, że śpi. Po leku uspokajającym,

który dostała, przychodziło to jej z łatwością.

- Masz szczęście, trzeba będzie poczekać.

Po dłuższej chwili zapytał cieplejszym głosem:

-Jak się czujesz?

Już go nie usłyszała. Zasnęła.

Wrócił znów dawny, koszmarny, uporczywie po-

wtarzający się sen. Krzyknęła ze strachu, pot spływał

jej wzdłuż twarzy.

- Co się stało? - Głos Raphaela był pełen niepokoju.

Zlał się z jej snem, w którym zawsze była rozdarta

między chęcią biegnięcia do niego a ucieczką. We śnie

powtarzał się ten sam konflikt, który przeżyła dwa lata

temu i przed którym uciekała do dziś na jawie.

- Annis! - Raphael zawołał znowu i wyrwał ją z

dręczącego snu. Obudziła się i oprzytomniała.

Zobaczyła wyraźnie twarz Raphaela. Było jasno. Pełny

dzień.

- Czy długo spałam? - wyszeptała.
- Parę godzin. Dlaczego krzyczałaś? Czy dręczył

cię jakiś koszmar? Mówiłaś coś...

- Co? - spytała zaniepokojona.
- Nie mogłem nic zrozumieć. Raz chyba wypowie-

działaś imię mojej siostry.

TRUDNA MIŁOŚĆ

Zwrócił się do Annis.

- Jeśli odeszłaś ze względu na chorobę Carmel, to

czemu się o nią jeszcze niepokoisz? Wydawałaś się nią

zmartwiona, płakałaś przez sen. Co to było?

- Nie pamiętam. Która godzina? Mój zegarek jest

chyba rozbity, nie chodzi.

- Już prawie siódma - odpowiedział Raphael. Był

zły, wiedział, że Annis umyślnie zmienia temat.

- Spędziliśmy tutaj noc?
- Tak, całą. Sami we dwoje, a ja nie mogłem się

ruszyć nawet o centymetr! Zmarnowana okazja!

- Nie jesteśmy sami. Wokół są przecież ludzie,

którzy próbują nas stąd wydostać.

- Ale jesteś rzeczowa.

W tej właśnie chwili z góry zaczął osypywać się pył,

a przez znacznie powiększony otwór nad nimi dostało

się ostre, oślepiające światło reflektorów.

Pod żółtymi kaskami Annis zobaczyła uśmiechnięte

twarze ratowników, zadowolonych, że wreszcie się
przebili.

Podnieśli powoli belkę, wyjęli Annis i wynieśli na

powietrze. Owiniętą kocami wsunięto ją do czekającej

karetki. Była półprzytomna, czuła, że dostaje jakiś

zastrzyk. Niepokoiła się o Raphaela. Gdzieś z boku

usłyszała, jak Raphael mówi po agnielsku:

- Doktorze, martwię się tylko o ręce. Zdrętwiały,

są całe we krwi, jedną nie mogę w ogóle poruszać.

Lekarz powiedział coś uspokajającego. W tym

momencie Raphael wybuchnął:

- Czy pan nie rozumie? Moje ręce - to moje życie!

Jestem pianistą. Jeśli nie będę mógł poruszać palcami,

będę skończony!

Annis była przerażona. Och, tylko nie ręce. Przez

całą noc nic jej o nich nawet nie wspomniał, a równo-

cześnie musiał szaleć z niepokoju. Dla Raphaela

muzyka była czymś najważniejszym na świecie. W razie

TRUDNA MIŁOŚĆ

niepowodzeń w niej zawsze szukał ucieczki. Dzięki tej

jego pasji Annis była pewna, że Raphael szybko

zapomni o ich rozstaniu, właśnie w muzyce znajdując

ukojenie. Jeśli nie będzie mógł grać, wszystko się w

nim wypali. Umrze od środka, pomyślała.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Dopiero następnego dnia Annis zobaczyła Loveday i

Carla, i dowiedziała się, co się z nimi działo. Leżała w

prywatnej klinice w Atenach. Powiedziano jej, że

Raphael jest tu także, ale żadne z nich nie może

Opuszczać łóżka. Niektóre z pielęgniarek znały trochę

angielski, lecz pytania Annis o stan Raphaela zbywały

zdawkową odpowiedzią, że mu nic nie grozi. Nie udało

jej się zdobyć angielskiej gazety, chciała Przynajmniej
z prasy dowiedzieć się czegoś o jego stanie. Przez całą

dobę otrzymywała środki uspokajające. Dużo spała.

Następnego popołudnia w godzinach odwiedzin

Przyszli do niej Loveday i Carl, niosąc ogromny
bukiet kwiatów.

Annis słuchała właśnie z taśmy Rachmaninowa *

wykonaniu Raphaela. Słuchawki na uszach odgradzały

ją od całego świata zewnętrznego - tak że nie od razu

zauważyła, iż drzwi do pokoju się otworzyły. Loveday

i Carl stanęli obok łóżka.

Na ich widok Annis ściągnęła szybko słuchawki.

- Jak to cudownie, że was widzę! Co się z wami

działo? Czy zdążyliście wyjść z hotelu przed trzęsieniem?

Wyglądali zupełnie normalnie, byli cali i zdrowi. Po

powitalnych pocałunkach położyli kwiaty na łóżku.

Ąnnis wdychała z przyjemnością ich zapach.

- Dziękuję, są piękne! Siadajcie i mówcie o sobie.
- Ważne jest to, jak ty się czujesz! - stwierdził Carl

widząc obandażowane żebra i nogę w gipsie, a także
Wszystkie skaleczenia i zadrapania w miejscach,

TRUDNA MIŁOŚĆ

których nie zasłaniała biała, bawełniana nocna ko-
szula.

- Mogło być gorzej - odpowiedziała lekko Annis.

Tam, pod gruzami była blisko śmierci, teraz nie

chciała, by rozczulali się nad nią.

- Jesteś biedna, ale dzięki Bogu, że to tak się

skończyło - orzekł Carl.

- Ciągle sobie powtarzam, że mogło być gorzej.

Grunt, że żyjemy.

- Nie mów o tym więcej! Sama myśl mnie przeraża

- powiedziała Loveday. Usiadła na brzegu łóżka.
- Masz wylew pod okiem.

- Wiem, po wyjściu ze szpitala będę musiała nosić

ciemne okulary.

Loveday dziwnie spojrzała na Annis.

- Mam nadzieję, że to nie Raphael podbił ci oko.
- Nie bądź śmieszna!
- Ciągle się zastanawiam, co robiliście oboje na

górze. - Loveday wpatrywała się uważnie w twarz

Annis. Dziewczyna zaczerwieniła się, ale nic nie

odpowiedziała.

- Miałaś przecież o tym nie wspominać - z przyganą

w głosie zwrócił się do siostry Carl.

- Gdyby... gdyby została z nami, nie wylądowałaby

teraz w szpitalu, no nie? - Loveday spojrzała na Annis.
- Przepraszam cię, nie zwracaj na mnie uwagi,

zachowuję się okropnie.

- Nic mi nie mówicie, co się z wami działo - Annis

zmieniła temat.

- Po pierwszym małym wstrząsie - opowiadał Carl

- przybiegli kelnerzy i wygonili nas z sali do parku.

Nie uszliśmy daleko. Hotel zatrząsł się w posadach

i rozpadł jak domek z kart. Nie mieliśmy wówczas

pojęcia, że byłaś w środku.

- A potem sprawdzili listę gości i okazało się, że nie

ma ani ciebie, ani Raphaela - dodała sucho Loveday.

TRUDNA MIŁOŚĆ

Annis szybko zapytała:

- Co z wycieczką? Czy pojechaliście nad morze?
- Tak - odpowiedział Carl. Wszystko odbywa się

zgodnie z planem. Pozwolono nam odwiedzić cię w

Atenach, Paddy nas tutaj przywiózł. Robi zakupy,
potem po nas przyjedzie.

- Pozdrówcie ode mnie resztę grupy. Czy wszyscy

są zadowoleni?

- Prosili, by cię uściskać, martwili się o ciebie.

Odpoczywają teraz po zwiedzaniu i po dodatkowych
emocjach.

Z torby Loveday wystawała gazeta.

- Czy mogę ją obejrzeć? - zapytała Annis. W hotelu

podobno nie mają żadnej angielskiej prasy.

- Zatrzymaj sobie. - To mówiąc Loveday rzuciła

gazetę na łóżko. - Czy zawiadomiłaś matkę?

- Tak, rano pozwolili mi zatelefonować. Chciała

natychmiast przylecieć do Aten, ale jej obiecałam, że

za tydzień powinnam być już w domu. Tak orzekli

lekarze. Będę obandażowana jak mumia egipska, a na

obu lotniskach będą mnie wozić na wózku.

- Kiedy zamierzasz wrócić do pracy? - zapytał Carl

i szybko dodał: - Nie zrozum mnie źle, w żadnym razie

cię nie popędzam. Damy sobie radę bez ciebie, ale

będzie nam cię brakowało.

- Jeszcze nie wiem, ale chyba niedługo, jak tylko

zdejmą gips. Nie byłoby mi łatwo wskakiwać do metra

z taką sztywną nogą, ale w razie napadu byłaby to

świetna broń!

Wizyta dobiegła końca.

- Nie będziemy mogli cię więcej odwiedzać - stwier

dził Carl. - Do Aten przyjedziemy dopiero w drodze

powrotnej do domu. Skontaktujemy się ze szpitalem,

by się upewnić, że wszystko jest w porządku. Do
zobaczenia w Londynie. - Pochylił się i pocałował ją.

TRUDNA MIŁOŚĆ

Loveday też ją uściskała i oboje wyszli. Annis

poczuła się nagle bardzo osamotniona.

Westchnęła i wzięła do ręki gazetę. Zobaczyła

fotografię Raphaela z pałeczką dyrygencką w ręku i
wielki nagłówek: Słynny kompozytor żywcem po-
grzebany, a pod spodem, mniejszymi literami: Trzę-

sienie ziemi w Grecji, hotel się zawalił. Annis szybko

przebiegła wzrokiem treść artykułu. Znali tylko te

same fakty, co ona. Nic więcej. Autor artykułu

wspominał też, że podobno z rękoma kompozytora jest

coś nie w porządku.

Gdyby coś się stało z rękoma Raphaela - pocieszała

się zrozpaczona Annis - przecież nadal mógłby

zajmować się muzyką. Pracowałby jako dyrygent, ale

wiedziała, że gry na fortepianie nic nie będzie w stanie

mu zrekompensować.

Następnego dnia poprosiła pielęgniarkę, żeby ją

zawiozła do Raphaela. Gdy przekraczała próg, serce

biło jej mocno.

Pokój Raphaela był pełen kwiatów. Ma przecież

wszędzie tylu wielbicieli, pomyślała.

Dzień dobry - powitała go nieśmiało.

Pielęgniarka zostawiła ich samych.

- Za chwilę wrócę - ostrzegła, podnosząc do góry

obie dłonie.

- To znaczy za dziesięć minut - objaśnił Raphael.

Zwężonymi oczyma uważnie przyglądał się dziew-

czynie. Annis ręką zasłoniła twarz.

- Wiem, że mam podbite oko, ale wylew już się

zmniejsza. A jak ty się czujesz?

Raphael wyglądał przerażająco. Było widać liczne

skaleczenia na twarzy, a także na wygolonej części

głowy. Miał zabandażowaną klatkę piersiową, na

jedno ramię i obie nogi założono gips. Annis rzuciła
wzrokiem na ręce. Były w bandażach.

- Kiepsko, co? - zapytał.

TRUDNA MIŁOŚĆ

- O nie, wyglądasz doskonale - zapewniła dziew-

czyna, przełykając łzy.

- Kłamczucha - powiedział i uśmiechnął się czule.
- Czy ktoś cię odwiedzał? - zapytała po chwili.
- Prawie cały czas śpię. Dają mi środki przeciw-

bólowe i uspokajające. Rozmawiałem z Carmel przez

telefon. Wiesz, że przyjechać nie może. Barry ofiarował

się, że przyleci, ale nie chciałem, żeby zostawiał ją

samą z dziećmi. A co z tobą? Miałaś z pewnością

wizytę Carla Wortha?

Udała, że nie słyszy. Patrzyła na kwiaty.

- Chyba tłumy przyjaciół chcą cię odwiedzać.
- Poprosiłem, żeby tego na razie nie robili. Niech

poczekają, aż będę w lepszej formie.

- Jeśli źle się czujesz, to może już sobie pójdę?
- Gdybym nie chciał cię widzieć, nie byłoby cię

tutaj - odpowiedział.

Annis zobaczyła leżące słuchawki.

- Możesz przynajmniej słuchać muzyki.
- Tak, to jedno mogę robić, nie ogłuchłem, a to

byłaby ostateczność.

- Beethoven był głuchy.

- Nie jestem Beethovenem! - warknął.

Spojrzała na jego zabandażowane ręce.
- Co z nimi?
- Jeszcze nie wiadomo. Musieli operować i nie

wiedzą, czy operacja się udała.

Zagryzła wargi.

- Mam nadzieję, że tak.
- Dziękuję. - Był wyraźnie zły, że wspomniała o

rękach. Widocznie próbował o nich nie myśleć.

- Podobno za tydzień będę mogła wrócić do domu.
- Zostań - powiedział szorstkim głosem. - Zostań

tak długo, jak ja tu będę - dodał.

W tej chwili weszła pielęgniarka. Uśmiechała się,

mówiąc:

TRUDNA MIŁOSC

- Koniec wizyty.
- Przyjdź jutro - poprosił Raphael. Annis

wiedziała, że nie może odmówić.

W następne dni tygodnia wizyty dziewczyny u Ra-

phaela stawały się coraz dłuższe. Rozmawiali i słuchali

muzyki. Annis czytała na głos, gdyż Raphael nie mógł

utrzymać w rękach książki. Nie znał prawie wcale

greckiego, tak więc oglądanie lokalnej telewizji nie

miało większego sensu. Na stoliku przy łóżku leżał

stos książek i Annis przeczytała mu kilka z nich. Ciągle

się dopytywał, czy miała wizytę Loveday i Carla. Kiedy

powiedziała, że są zbyt daleko od Aten, by

przyjeżdżać i że to jest przecież ich urlop, Raphael

rzucił kpiąco:

- No cóż, ten twój romans jest raczej nieciekawy.
- Już ci mówiłam, Carl jest tylko moim przyjacielem.
- Czy mu się zwierzasz?
- Co masz na myśli?
- Opowiadałaś mu o facecie, dla którego mnie

rzuciłaś?

Annis się rozzłościła. Raphael nie przestawał być

natarczywy.

- Nie - ucięła. - Czy możemy zmienić temat?
- Dobrze. - Przesuwał teraz swymi szarymi oczyma

po całej sylwetce dziewczyny. Poczuła, jak robi się jej

nagle gorąco, uprzytomniła sobie, że jest ubrana tylko

w bawełnianą nocną koszulę przykrytą jasno-
niebieskim, cienkim szlafrokiem.

- Ale masz seksowny strój. - Raphael odezwał się

takim głosem, że aż się roześmiała. Wiedziała, że

żartuje.

- Wszystko, co miałam ze sobą, przepadło, gdy

hotel się zawalił. A tę koszulę kupiła mi Loveday. Nie
wiedziała, czy chcę mieć coś eleganckiego, czy prak-

tycznego, więc...

- Więc wybrała coś praktycznego?

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Tak, bawełna jest dobra w tym klimacie, pod

nylonem skóra się poci, a jedwab jest zbyt drogi.

- Mam jedwabną piżamę - powiedział Raphael.
- Ciebie na to stać.
- Nie lepi się do ciała, sprawdź sama. - Widząc, że

dziewczyna się czerwieni, Raphael roześmiał się

drwiąco.

Annis z ulgą przyjęła pojawienie się pielęgniarki,

która pomogła jej wrócić do pokoju. Dziewczyna nie

korzystała już z wózka. Lekarz zalecił krótkie spacery

z laską, ale żeby nic się jej nie stało po wyjściu z

pokoju, za każdym razem miała przy sobie pielęg-

niarkę.

Loveday i Carl odwiedzili Annis w dniu swego

wyjazdu z Grecji.

- Przykro mi, że cię tutaj zostawiamy. - Czy nie

mogliby przetransportować cię do szpitala w Londynie?

- To już nie ma sensu, z każdym dniem czuję się

coraz lepiej - odpowiedziała Annis.

- I znacznie lepiej wyglądasz. Przyjedź więc do

domu najwcześniej, jak będziesz mogła, dobrze?

Będziemy tęsknili.

Następnego dnia zapytała lekarza, kiedy będzie

mogła wrócić do Londynu. Odrzekł, że jak tylko

załatwią wszystkie formalności. Podzieliła się tą

informacją z Raphaelem. Prosił, aby jeszcze nie

wracała.

- Mój stary znajomy, który ma willę na jednej

z tutejszych wysp, zaproponował mi, żebym tam

odbył rekonwalescencję...

Przerwała mu.

- Wiem, co chcesz zaproponować. To na nic. -

Myśl o mieszkaniu sam na sam z Raphaelem, przez

kilka tygodni pod jednym dachem, przeraziła Annis.

- Zastanów się, proszę. Spójrz na moje ręce! Czego

się boisz? Co ty do diabła sobie myślisz, że co zrobię

TRUDNA MIŁOŚĆ

ci w tym stanie? Nie mogę chodzić ani pływać. Nie

mogę nawet czytać. Co mam więc robić przez cały

czas? Leżeć i smażyć się na słońcu? To zresztą też nie

jest zdrowe. Mam godzinami słuchać samemu muzyki?

Annis, ja tam zwariuję!

W jego głosie było słychać panikę, strach i złość.

Annis zrobiło się żal Raphaela. Dałaby wiele, żeby

móc zostać i opiekować się nim, sprawić, by długie

tygodnie rekonwalescencji spędził w spokoju. Ale nie

mogła ryzykować. A co będzie, jeśli zjawią się jacyś

odwiedzający? Może się wówczas znaleźć w bardzo

kłopotliwej sytuacji.

- Chyba ktoś będzie mógł z tobą pojechać - ode-

zwała się niepewnie.

- Nie chcę nikogo innego - odrzekł uparcie i z deter-

minacją zacisnął szczęki.

Annis odwróciła się. Nie, nie mogę się zgodzić,

pomyślała.

- Masz tak wielu znajomych i przyjaciół.
- Słuchaj, najbliższe tygodnie będą dla mnie kosz-

marnie trudne do zniesienia, zwłaszcza czekanie na

wyrok, czy będę mógł nadal grać, czy nie. Konieczny

jest więc spokój. Nie chcę widzieć nikogo, kto będzie

usilnie starał się być taktowny. Nie życzę sobie

przebywać w towarzystwie ludzi, którzy mogą chodzić

na spacery lub pływać, podczas gdy ja będę leżał

nieruchomo jak kłoda! A już najmniej ze wszystkiego
potrzebna mi kobieta, która będzie usiłowała

zachowywać się uwodzicielsko za każdym razem, gdy

nią

spojrzę!

też

musisz

przejść

rekonwalescencję, nie będziesz mogła ani spacerować,

ani pływać. Oboje lubimy tę samą muzykę, lubisz

czytać na głos, zawsze ci to sprawiało przyjemność.

Przecież urlop w tym klimacie będzie idealny dla nas
obojga!

Annis zagryzła wargi, próbując wymyślić jakąś

TRUDNA MIŁOŚĆ

sensowną odpowiedź, ale taką, która nie rozzłości go

jeszcze bardziej. Wtedy właśnie dostrzegła błagalne
spojrzenie Raphaeia i strach widoczny w jego oczach.

- Zgódź się, Annis, proszę - powiedział swym

niskim, schrypniętym głosem. - Czy mam cię błagać?

Jak więc mogła odmówić?

Szpital opuścili dopiero po jakichś dziesięciu dniach,

gdy lekarze orzekli, że stan Raphaeia pozwala na

podróż. Na małą wyspę polecieli prywatnym od-

rzutowcem, należącym do znajomego Raphaeia, który

udostępniał im swą willę. Raphael nie wspomniał, że

jest to bogaty grecki armator. Annis zorientowała się

dopiero wtedy, kiedy zobaczyła jego nazwisko wyma-

lowane na kadłubie odrzutowca, którym mieli lecieć.

Silvia Diandrosa, wielkiego miłośnika muzyki, poznała

kiedyś w Londynie, gdy przyszedł po koncercie za

kulisy do Raphaeia, żeby mu pogratulować.

Raphaeia wniesiono na pokład na noszach. Annis

weszła sama, podpierając się laską. Byli jedynymi

pasażerami tego luksusowo wyposażonego samolotu.

Podczas zaledwie półgodzinnego lotu częstowano ich
kawiorem i szampanem.

Gdy kołowali w powietrzu przed lądowaniem, przez

okno samolotu Annis oglądała rozciągające się pod

nimi morze. Było ciemnoniebieskie, roziskrzone w

słońcu. Z dużej wysokości mała, górzysta wyspa

wyglądała wręcz nierealnie. W dole rozpościerały się

zielone doliny, szare skały i rudawe wrzosowiska.

Na małym lotnisku czekały na nich tylko dwie

osoby: miejscowy lekarz i pielęgniarka. Oboje weszli

na pokład samolotu, żeby się upewnić, czy Annis i

Raphaeia można bezpiecznie przetransportować do

karetki zaparkowanej tuż obok wyjścia z samolotu.

Kiedy odjeżdżali, Annis z niepokojem dostrzegła

bladość Raphaeia. Miał zamknięte oczy, a na czole

TRUDNA MIŁOŚĆ

widniał kroplisty pot. Droga była wyboista. Musiał

odczuwać boleśnie każdą nierówność.

- Czy to daleko? - zapytała Annis pielęgniarkę

siedzącą obok nich z tyłu karetki.

- Jakieś dziesięć minut, ale drogi są tutaj okropne,

nie będzie to przyjemna jazda. - Pielęgniarka była

Greczynką o ciemnych włosach i czarnych oczach. Po

angielsku mówiła biegłe. Lekarz odjechał od razu, a

pielęgniarka miała z nimi pozostać w willi na wypadek
gdyby

potrzebowali

pomocy. Przedstawiła się

imieniem. Było dość długie i brzmiało obco, Annis go

nie zapamiętała.

- Czy dużo ludzi mieszka na wyspie? - zapytała.
- Jakieś pięć tysięcy osób. - Pielęgniarka mówiła

cichym, miękkim głosem. - Kilka kilometrów stąd jest

małe miasteczko. - Wskazała ręką w tył, w stronę
lotniska. - Liczy około tysiąca mieszkańców. Tam

praktykuje doktor Spiriatou. Na wybrzeżu jest parę

miejscowości rybackich, w sezonie przyjeżdża trochę

turystów. Jest jeszcze kilka mniejszych wiosek w głębi
wyspy, rozproszonych w górach. Mieszkańcy zajmują

się uprawą winorośli i oliwek, hodują kozy i sprzedają

ser i mleko, mają po kilka kur... W ten sposób starają

się zarobić na życie.

- Czy pani tu stale mieszka? Mówi pani świetnie po

angielsku.

- Miło mi to słyszeć. Wychowałam się tutaj, na

wyspie, i już w szkole uczyłam się angielskiego. Po

śmierci ojca matka zawiozła mnie do Anglii, gdzie

mieszka moja siostra, która wyszła za mąż za

angielskiego dziennikarza. Chodziłam tam rok do

szkoły, a potem zaczęłam praktykować jako pielęg-
niarka w szpitalu w Manchesterze.

- W Manchesterze? - Annis spojrzała zaskoczona. -

Ja stamtąd pochodzę!

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Co za zbieg okoliczności! A gdzie pani tam

mieszkała?

Przez chwilę rozmawiały z ożywieniem o znanych

im miejscach.

- Przepraszam - powiedziała Annis. - Nie umiem

wymówić pani imienia. Mai..., Malnxth...

- Proszę do mnie mówić Melina, tak będzie prościej.
- Ja mam na imię Annis. Powiedz mi, proszę, czy

zatrudnił cię Raphael, czy też ten grecki armator, do

którego należy willa?

- Przysłał mnie tutaj pan Diandros. Wie, że

pochodzę z wyspy. Pracuję dla niego w Atenach, ma

tam swoją centralę, a ja należę do zespołu pielęgniarek

obsługujących linię okrętową. Jako personel medyczny

pływamy na zmianę na statkach pasażerskich lub
pracujemy w gmachu centrali w Atenach. Czasami pan
Diandros daje nam prywatne zlecenia.

- Bardzo to miło z jego strony, że przysłał cię tutaj

do opieki nad panem Leonem.

Melina spojrzała na Annis zdziwiona.

- Już tutaj byłam. Pan Diandros zadzwonił i poin

formował o przyjeździe pana Leona. Poprosił mnie,

żebym wraz z doktorem Spiriatou odebrała gościa
z samolotu.

- Spędzasz urlop na wyspie? Melina

potrząsnęła przecząco głową.
- Nie, opiekowałam się tutaj Dioną Munthe.

- Tą sławną śpiewaczką? Czytałam gdzieś, że jest

chora. Czy mieszka na wyspie?

- Diona Munthe od miesiąca przebywa w willi

pana Diandrosa.

Ta wiadomość była dla Annis bardzo przykrym

zaskoczeniem. Spojrzała w stronę Raphaela. Czy wie,

że Diona Munthe jest tutaj? Może pan Diandros

zapomniał mu o tym powiedzieć.

Annis kilka razy widziała na scenie Dionę Munthe.

TRUDNA MlŁO$Ć

Była bardzo ładną kobietą, po trzydziestce. Miała

długie, czarne włosy, zmysłową figurę i zielone oczy,

odziedziczone zapewne po ojcu, pół-Niemcu, pół--

Amerykaninie, który ożenił się z młodą Greczynką

pracującą u niego jako gospodyni. Diona Munthe stała

się jedną z najpopularniejszych śpiewaczek od chwili

swego debiutu przed kilku laty w tytułowej roli

Carmen w operze Bizeta. Od tamtej pory sława jej

rozprzestrzeniła się na cały świat.

- Czy Diona Munthe pozostaje nadal w willi?

- zapytała zaniepokojona Annis, gdyż śpiewaczka

miała opinię osoby wyniosłej i wymagającej, a miesz

kanie z kimś takim pod jednym dachem nie może

należeć do przyjemności.

- Tak, jeszcze tutaj mieszka, ale jutro przenosi się

do małego domku w pobliżu. - Melina uśmiechnęła się
do Annis. - Ta wyspa jest biedna, ale nawet tutaj życie

się poprawia. Grecy, zwłaszcza z Aten, zaczęli

przyjeżdżać na weekendy i spodobało im się tutaj. We

wsiach na wybrzeżu pobudowali małe domki i w

przystani trzymają jachty. Cały wolny czas spędzają na

wyspie, żeglując i pływając. Staliśmy się popularni.

Ceny domków na wyspie poszły w górę, ostatnio

pobudowano wiele nowych. Taki właśnie domek

wynajął pan Diandros dla Diony Munthe i jej służącej.

- Czy będziesz mieszkała z nimi?
- Nie, pani Munthe czuje się już dobrze. Nie

potrzebuje mnie, więc gdy pan Diandros dowiedział

się o kłopotach pana Leona i koniecznej rekon-

walescencji, zaofiarował mu swą willę i moje usługi.
- Melina roześmiała się. - Jak tak dalej pójdzie, to

do końca życia zostanę na wyspie! Pan Diandros

zna wielu słynnych ludzi, a im zdarza się choro

wać...

Karetka nagle stanęła.

- Jesteśmy już przy bramie. Jest sterowana elek-

TRUDNA MIŁOŚĆ

tronicznie, musimy troszkę poczekać - wyjaśniła
Melina.

Po chwili ruszyli, a przez małe okienko karetki

Annis zobaczyła trawniki okolone cyprysami, sosny i

drzewa oliwne. Dom był olśniewająco biały, pokryty

czerwonym dachem. Wzdłuż frontu biegł ocieniony
taras podparty kolumnami, a z kamiennych mis zwisały

przepiękne, kolorowe kwiaty.

Raphael otworzył oczy. Annis uśmiechnęła się do

niego.

- Jesteśmy na miejscu.
- Czuję się bardzo zmęczony - powiedział niemal

przepraszająco.

- To była długa podróż dla pana. - Raphael spojrzał

na mówiącą te słowa pielęgniarkę tak, jakby jej

przedtem w ogóle nie widział.

Kierowca karetki z pomocnikiem wnieśli Raphaela

na noszach do domu, Melina pomogła Annis wysiąść z

karetki i przejść przez taras.

W tym momencie dobiegł je kobiecy głos - głęboki,

słodki i bardzo egzaltowany.

- Drogi maestro! Słyszałam, że podczas tego

okropnego trzęsienia ziemi był pan w Koryncie,

zakopany pod gruzami, być może martwy. Płakałam,

maestro, płakałam! To niemożliwe - powiedziałam

sobie. Taka piękna muzyka nie może umrzeć. I kiedy

dotarły do mnie wieści, że pan żyje, lecz jest bardzo

chory, od razu zaproponowałam Diandrosowi, żeby

wypożyczył panu tę willę. - Czuję się już lepiej
- mówiłam - oddaj, proszę, ten dom mistrzowi!

Stając w drzwiach Annis zobaczyła piękną Dionę

Munthe klęczącą przy noszach. W jej pozie było coś

teatralnego. Z gracją pochyliła głowę i złożyła

pocałunek na zabandażowanej ręce Raphaela.

- Zdrowiej nam, maestro, tak byśmy wszyscy mogli

nadal słuchać twej pięknej muzyki!

TRUDNA MIŁOŚĆ

Annis przypomniało to scenę z jakiejś opery.

Spojrzała ze zdziwieniem na Raphaela. Był wręcz

zachwycony! No cóż, kto nie byłby, widząc tak piękną

i ponętną kobietę składającą hołd - klęczącą u jego

boku i całującą po rękach z prawdziwym
uwielbieniem!

- To miło z pani strony - rzekł Raphael. - Jak

zawsze jest pani dobra i wielkoduszna, jak zawsze...

Zirytowana Annis spojrzała na Melinę. Ich oczy

spotkały się i widać było, że obie dostrzegają sztuczność
tej sceny.

Po chwili Diona Munthe zdała sobie sprawę z ich

obecności. Spojrzała na obie kobiety.

- A to kto? - zapytała podnosząc się z kolan. To

też robiła z gracją, zawsze świadoma utkwionych

w niej oczu publiczności, pewna, że jest centralną

postacią na scenie.

Raphael dokonał prezentacji.

- Annis także była ranna podczas trzęsienia i przy

jechała tutaj na rekonwalescencję.

Annis uśmiechnęła się grzecznie i wyciągnęła rękę,

ale Diona gest ten zignorowała.

- Diandros nic nie mówił, że przywozisz ją ze sobą!
- Widocznie zapomniał uprzedzić - powiedział

uśmiechając się Raphael.

Oczy Diony zwęziły się, przebijała z nich otwarta

wrogość.

Nie zdziwiło to Annis. Dobrze znała reakcje

śpiewaczek na każdą ewentualną konkurencję. W świe-

cie muzyki Raphael był postacią zarówno bardzo się

liczącą, jak i wpływową, a jego sława rosła z roku na

rok. Diona stała wprawdzie na szczycie swej kariery,

ale była sprytna i z pewnością nie pomijała żadnych

szans, by swą pozycję jeszcze bardziej umocnić. Taka

znajomość, jak z Raphaelem, w ich świecie bardzo się

liczy. Musiała więc być zadowolona, że ma szansę

TRUDNA MIŁOŚĆ

pobytu na wyspie, w tak romantycznym miejscu, sam

na sam z Raphaelem, i wykorzystania swego wpływu

na chorego i słabego muzyka. Annis była przekonania,

że Diona Munthe tak to sobie wykalkulowała.

A może chciała mieć z nim także romans?

Annis zatrzęsła się nie tylko z zazdrości, lecz także

ze złości. Była przekonana, że jej obecność na wyspie

przed niczym Diony nie powstrzyma. Była zbyt

wyrachowana i bezwzględna, aby się wycofać ze

względu na obecność innej kobiety.

Nie, nie zostanę tutaj ani chwili dłużej, nie będę

uczestniczyła w tym trójkącie! - pomyślała Annis

rozgoryczona. Wyjeżdżam stąd natychmiast, jak to

tylko będzie możliwe.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Następnego ranka Annis obudziła się wcześnie. W

szpitalu przyzwyczaiła się do hałasów - salowe,

pielęgniarki, lekarze i goście przewijali się od rana do

nocy. Tutaj było cicho. Po chwili wyłowiła uchem

szum pobliskiego morza, odległe szczekanie psów i

gdakanie kur. W willi ktoś otwierał okiennice.

Spojrzała na zegarek. Dochodziła już dziewiąta!

Usiadła ostrożnie i spuściła nogi z łóżka. Mycie i

ubieranie się było operacją skomplikowaną i długo-

trwałą. Ze względu na obandażowane żebra i gips na

nodze nie mogła się wykąpać. Wieczorem wypakowano

i ułożono jej rzeczy. Nie było ich wiele. Raphael

nalegał, by przed wyjazdem zrobiła zakupy na jego

koszt. Nie miała pieniędzy, gdyż wszystko straciła

podczas trzęsienia. Musiała więc pożyczyć od Ra-

phaela. Przed wyjazdem z Aten rozmawiała telefonicz-

nie z matką, która obiecała, że jej od razu wyśle

pieniądze. Annis miała zamiar szybko zwrócić zaciąg-

nięty dług.

Kupiła niewiele: sandały, bieliznę, dwa kostiumy

kąpielowe, kilka cienkich sukienek letnich, dwie pary

szortów, pasujące do nich koszulki i bawełniane

spodnie. Melina przysłała na górę młodą Greczynkę,

Irenę, która pomogła Annis się rozpakować. Irena

mówiła tylko po grecku, tak że obie dziewczyny

musiały porozumiewać się na migi.

TRUDNA MIŁOŚĆ

Annis tak bardzo nie chciała stąd wyjeżdżać, nie

zobaczyłaby już nigdy więcej Raphaela, ale sama

myśl o tym, że będzie musiała przyglądać się, jak

uwodzi go Diona, napawała ją obrzydzeniem.

Otworzyła okiennice. Oślepiło ją słońce. Przez

otwarte okno docierał zapach kwiatów, słonego

morskiego powietrza i słaby, miły aromat parzonej
kawy.

Ktoś zapukał do drzwi.

- Proszę!
- Dzień dobry. - Melina, ubrana już w śnieżnobiały

strój pielęgniarski pojawiła się w drzwiach.

- Nie powinnaś mi pozwolić tak długo spać!

Straciłam prawie cały ranek.

- Usłyszałam, jak otwierasz okiennice. Zejdziesz

na dół na śniadanie, czy wolisz zjeść tutaj?

- Wolałabym jeść na tarasie.
- Czy pomóc ci przy schodzeniu ze schodów?
- Chyba dam sobie radę, ale bądź przy mnie,

dobrze? - Annis uśmiechnęła się do Meliny. - W razie

czego mnie podtrzymasz. Czy Raphael już wstał?

- Tak, jakąś godzinę temu zadzwonił po śniadanie.

- Melina patrzyła, jak Annis idzie przez pokój.

- Zupełnie dobrze radzisz sobie chodząc z laską. Czy

już ci pokazywałam, jak korzystać z domowego

telefonu, gdybyś czegoś potrzebowała?

- Tak, ale nawet nie przyszło mi do głowy, żeby użyć

tego urządzenia - śmiejąc się odpowiedziała Annis.

Idąc korytarzem usłyszała nagle niski głos Raphaela,

a zaraz potem perlisty śmiech Diony. Obie zesztyw-

niały.

- Nie traci czasu - stwierdziła Melina.
- Kiedy ma stąd odjechać?
- O jedenastej.

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Chyba że zostanie.
- Pan Diandros polecił Dionie się wyprowadzić.

Nie zechce mu się przeciwstawiać. Służąca wraz z

bagażem jest już w domku, a po panią Munthe wróci

samochód. Będzie jednak mieszkała niedaleko stąd, w

każdej chwili może przyjść z wizytą!

- To miło - stwierdziła ponuro Annis.

Zjadła śniadanie na tarasie. Melina, po wypiciu

tylko filiżanki kawy, wstała mówiąc:

- Muszę zrobić masaż panu Leonowi. Codzienna

terapia jest niezbędna. W bezruchu łatwo o zanik

mięśni. Później, po południu, tobie też zrobię masaż.

- Tak bym chciała popływać! - Annis dostrzegła

prześwitującą wśród drzew niebieską wodę basenu.

- Szkoda, że nie możesz. Ale już niedługo zdejmą

ci gips.

Następną godzinę Annis spędziła na tarasie prze-

glądając bez większego zainteresowania stare amery-

kańskie czasopisma.

Zaczynała się już porządnie nudzić, gdy zobaczyła

Dionę Munthe i Melinę wychodzące przed dom. Diona

wyglądała świetnie w jedwabnym turkusowym

spodnium, które nadawało jej cerze złoty odcień. Na

widok Annis się zatrzymała.

- Chcę zamienić z tobą kilka słów - rzuciła,

równocześnie w niegrzeczny sposób odsyłając Melinę
po zostawiony w domu kapelusz.

- Pan Leon powiedział mi, dlaczego przywiózł cię

tutaj. Uważał to za swój obowiązek, gdyż oboje

byliście zasypani. Ale nie sądź, że jesteś taka bardzo

cwana zmuszając go do opieki nad sobą tylko dlatego,

że jesteś daleko od domu i nie masz pieniędzy.

- Wcale nie chciałam, żeby się czuł za mnie

odpowiedzialny - wybuchnęła Annis.

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Tylko nie kłam. Wiem sama, jak łatwo jest

owinąć sobie mężczyznę dookoła palca. Oni są tacy

łatwowierni. Ale twoje gierki już się skończyły. Nie

chcę, żebyś tu się kręciła i mi przeszkadzała. Wiem,

że przeżyłaś ostatnio ciężkie chwile, dlatego z własnej

kieszeni opłacę ci tygodniowy pobyt w jakimś przy

zwoitym hotelu i kupię bilet powrotny do domu.

Annis spojrzała na Dionę zdumiona.

- Czy pani rzeczywiście myśli, że się na to zgodzę?;

W tej chwili podeszła do nich Melina.
- To hojna zapłata - powiedziała szybko Diona.

- Przemyśl sobie. Odpowiesz mi jutro, tutaj na lunchu.
- Odwróciła się, wzięła kapelusz z rąk Meliny i wsiadła
do samochodu.

Upokorzona Annis stała nieruchomo.

- O czym ona mówiła? - zapytała Melina.
- Zachowała się okropnie.
- Nie przejmuj się, zawsze tak się zachowuje.

Podpierając się laską Annis weszła powoli do domu.

Miała straszny żal do Raphaela. Jak śmiał dać Dionie

do zrozumienia, że to Annis namówiła go, żeby ją ze

sobą zabrał! Powie mu zaraz, co sobie o nim myśli, i

zażąda natychmiastowego odwiezienia do Aten. Nie

zostanie tutaj ani dnia dłużej. Nie zostałaby ani
godziny, gdyby miała dokąd iść. A może w miasteczku,

o którym mówiła Melina, jest jakiś hotel? Może mają
wolny pokój?

Weszła zadyszana do pokoju Raphaela. Siedział

przy otwartych drzwiach balkonowych w fotelu na

kółkach, z książką w ręku. Uśmiechał się zapraszająco.

- Zastanawiałem się właśnie, kiedy się zjawisz.

Zatrzasnąwszy drzwi za sobą, Annis weszła w głąb

pokoju i spojrzała na niego.

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Jak śmiałeś naopowiadać tej kobiecie tyle

kłamstw? - wybuchnęła. - Oskarżyła mnie o to, że cię

zmusiłam, byś mnie tutaj przywiózł. Przeciesz wiesz,

że chciałam wracać do domu.

- Nic Dionie o tobie nie mówiłem.
- Nie przerywaj mi, jeszcze nie skończyłam. Błagałeś

mnie, żebym z tobą przyjechała, bo nie wiedziałeś, że

ona tu będzie. Teraz mnie już nie potrzebujesz, więc

próbujesz się pozbyć, a Diona z przyjemnością podjęła

się wykonać brudną robotę! Powtórzyła mi wszystko,

co mówiłeś! Zaraz się wyprowadzam do hotelu i będę

tam dopóty, dopóki nie uda mi się dostać do Aten, a
potem do domu!

- W hotelu nie ma miejsc - warknął Raphael.
- Skąd wiesz? Czy już próbowałeś mnie tam

ulokować? - zapytała podejrzliwie.

- Nie i nie zamierzam. Ale Diandros chciał tam

umieścić Dionę ze służącą i to mu się nie udało.

Wszystkie pokoje są zajęte. Dlatego wynajął dla niej
domek weekendowy.

- Kiedy będę mogła odlecieć do Aten? - zapytała

Annis.

- Zostajesz tutaj.
- Nie zostanę ani chwili, wracam do domu.
- Bez paszportu?
- To nie moja wina, że go straciłam. Muszą mi

wydać nowy.

- Na to trzeba czasu. Trzeba sprawdzić w Anglii,

kim jesteś, a to potrwa. - Raphael zmienił ton. -

Usiądź, proszę. Wyglądasz tak, jakbyś miała za chwilę

upaść.

Rzeczywiście, ledwo trzymała się na nogach. Pode-

szła do krzesła i ciężko na nie opadła.

- Jesteś jeszcze bardzo słaba. Potrzebny ci od-

TRUDNA MIŁOŚĆ

poczynek i dobra opieka. Nie chcesz chyba narobić

matce kłopotu i wracać w takim stanie do Londynu.

No i przed naszym wyjazdem z Aten powinnaś była

załatwić sobie paszport.

- Chciałam, ale zapomniałam. To twoja wina, tak

mnie popędzałeś, żeby tu przyjechać.

- Oczywiście, wszystko moja wina.
- Jak zwykle! - Annis była wściekła.
- Jędza! - Był teraz cały w uśmiechach. Gniew

Annis powoli się rozpływał. I jak można się na niego

gniewać, gdy patrzy takim czułym wzrokiem?

- Skontaktuję się z naszą ambasadą. Zadzwonić,

czy lepiej napisać? - zastanawiała się głośno. - Będę

musiała wypełnić jakiś formularz i dać im zdjęcie.

- Dowiem się, jak to zrobić - obiecał spokojnie

Raphael.

- Ile czasu to zabierze? - zapytała.
Wzruszył ramionami i książka, którą trzymał na

kolanach, spadła na podłogę. Annis próbowała ją

przyciągnąć laską.

- Zostaw, i tak do szału doprowadza mnie prze

kładanie stronic tymi zabandażowanymi rękoma.

A może mi poczytasz? - Uśmiechał się teraz szeroko.
- Masz taki miły i czysty głos.

Ten komplement zrobił jej dużą przyjemność, wie-

działa, że nie jest zdawkowy. Zawsze wtedy, kiedy

Raphael był zbyt zmęczony, aby słuchać muzyki lub

oglądać telewizję, lubił, gdy mu czytała siedząc obok na

kanapie lub zwinięta w kłębek na dywanie u jego stóp.

To przypomnienie uderzyło ją, patrzyła na trzymaną

w ręku książkę nie widząc jej.

Właśnie wtedy, kiedy mu czytała, pocałował ją po

raz pierwszy. Aby załatwiać sprawy organizacyjne,

towarzyszyła orkiestrze podczas trasy koncertowej

TRUDNA MIŁOŚĆ

w Holandii. Były to dla Annis bardzo pracowite dni.

Na nogach od rana do nocy załatwiała dziesiątki

spraw. Dla członków orkiestry była kimś w rodzaju
matki i niewolnicy zarazem.

Po ostatnim koncercie urządzono przyjęcie. Annis

była już tak zmęczona, że postanowiła wrócić wcześniej
do siebie do pokoju. W windzie spotkała Raphaela. On

także wymknął się z przyjęcia. Miał twarz szarą ze

zmęczenia.

- Jesteś chory? - spytała zaniepokojona.
- Nie, skonany.
- Zaśniesz, gdy tylko przyłożysz głowę do poduszki.
- To nie takie proste. Najpierw muszę się odprężyć,

wrócić z przestworzy na ziemię. Poczytam sobie z

godzinę.

Zatrzymali się przed drzwiami jego pokoju.

- A może byś mi poczytała? Bardziej lubię słuchać

niż czytać, to mnie szybciej uspokaja. - Spojrzał na

wahającą się dziewczynę. - Czy myślisz, że ja specjalnie
pod tym pretekstem chcę cię wciągnąć do siebie?

- Nie - zaprzeczyła. Nic takiego nie przyszło jej w

ogóle do głowy.

W pokoju nalał szampana, usiedli obok siebie na

kanapie i Annis przez pół godziny czytała na głos

poezję, sama przy tym prawie zasypiając. Oparła mu
bezwiednie głowę na ramieniu, przytulił ją. Kiedy

skończyła czytać, nachylił się nad nią i delikatnie

pocałował w usta.

Była zbyt oszołomiona, żeby zareagować. Raphael

Leon, światowa sława, bożyszcze publiczności sal

koncertowych. Nigdy nie przypuszczała, że taki

człowiek może się nią zainteresować.

Podniosła głowę i spojrzała na niego nieśmiało.

- Też jesteś chyba bardzo zmęczona, kochanie

TRUDNA MIŁOŚĆ

- powiedział. - Idź, połóż się, dziękuję ci, bardzo mi

pomogłaś, masz uroczy głos.

Wróciła do swego pokoju niezbyt przytomna.

Wiele dni później uświadomiła sobie, że tego właśnie

wieczoru zakochała się w Raphaelu. Czy już wówczas

odwzajemniał jej uczucie? - zastanawiała się, patrząc
teraz na niego.

- O czym myślisz? - zapytał Raphael.

Zmieszała się.

- Właściwie o niczym, ja... pomyślałam, czy nie

wyciągnąć cię na słońce.

- Dobry pomysł - stwierdził. Annis pomogła mu

wyjechać fotelem na balkon.

Miała właśnie zacząć czytać, gdy Raphael powie-

dział:

- Melina pokazała mi nasz rozkład zajęć. Oboje

będziemy mieli masaże i nadal te specjalne ćwiczenia,

które robiliśmy w szpitalu. Ta dziewczyna nie da nam

próżnować, ma zadatki na tyrana. Zastanawiam się,

dlaczego wszystkie pielęgniarki mają takie dyktatorskie

zapędy?

- To wynika z rodzaju pracy, którą wykonują

- odpowiedziała Annis podnosząc książkę. - Czy

zacząć ci czytać?

- Proszę. - Usadowił się wygodnie w fotelu, jak

mały chłopiec, któremu mama obiecała opowiedzieć

bajkę.

Po smacznym lunchu Melina zarządziła odpoczynek.

O trzeciej zrobiła Annis masaż, a potem oboje z
Raphaelem wykonywali pod jej kierunkiem specjalne

ćwiczenia.

W ten sposób czas upłynął szybko prawie aż do

kolacji. I tym razem potrawy były proste, lecz bardzo
smaczne.

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Uwielbiam grecką kuchnię - zwróciła się Annis

do Meliny. - Wszystko jest pieczone na grillu lub na

rożnie i podawane z sałatą lub z ryżem. Łatwo tutaj

zachowywać dietę.

- Pod warunkiem że nie pokochasz miodowych

ciasteczek - roześmiała się Melina.

Po kolacji pozostali w trójkę na tarasie, obserwując

słońce zachodzące powoli za drzewami i słuchając

głosu cykad.

Annis była zupełnie odprężona fizycznie. Myślami

wróciła jednak do chwil, o których chciała zapomnieć,

lecz nie była w stanie.

Jej kontakty z Raphaelem, początkowo tak niewinne,

przerodziły się w gorące uczucie. Dopiero gdy go

poznała bliżej, zorientowała się, jak bardzo złożoną

ma psychikę. W ciągu paru sekund z jednej skrajności

przechodził w drugą, czuły i delikatny przeradzał się

nagle w pasjonata. Za każdym razem, gdy się spotykali,

ujawniały się nowe cechy jego charakteru, niektóre z

nich niepokoiły dziewczynę.

Kiedyś Raphael wrócił z trasy koncertowej o dzień

wcześniej. Przyjechał do Annis o północy i zobaczył

wychodzącego mężczyznę. Zadzwonił do drzwi i z furią

zapytał:

- Kto to jest?

Zaskoczona, spytała:
- O czym ty mówisz?
- Nie próbuj kłamać! Widziałem, jak od ciebie

wychodził - wykrzyknął zmienionym nie do poznania

głosem. - Od kiedy to trwa? Czy od dawna spotykasz

się z nim za moimi plecami?

Wreszcie Annis zrozumiała, o co mu chodzi.

- Masz na myśli Jacka? - zapytała drżącym głosem,

przerażona wybuchem złości Raphaela.

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Nie obchodzi mnie jego imię, ty mała wstrętna

oszustko! - krzyknął. Złapał dziewczynę za ramiona

i z furią zaczął nią gwałtownie potrząsać.

W tym momencie otworzyły się drzwi sypialni i

dziewczęcy głos powiedział:

- Proszę pana, Jack jest moim chłopakiem.

Raphael odwrócił głowę i puścił Annis. W drzwiach

stała Tracy, osiemnastoletnia maszynistka z biura.

Uśmiechała się niepewnie.

- Zostałam na noc u Annis, bo uciekł mi ostatni

pociąg do domu. Byliśmy z Jackiem w teatrze i na

kolacji, zrobiło się późno... Zadzwoniłam do Annis i

zgodziła się, żebym spędziła tu noc. Jack mnie

odwiózł i przed chwilą wyszedł...

- Wszystko w porządku, Tracy - odezwała się

Annis. - Kładź się do łóżka.

Dziewczyna z widoczną ulgą wymknęła się z pokoju,

zamykając za sobą drzwi. Raphael spojrzał na Annis z

krzywym uśmiechem.

- Pewnie mnie nienawidzisz. A co teraz mogę

powiedzieć? Że zbyt pochopnie cię osądziłem? Tak,

powinienem przecież wiedzieć, że nie jesteś z gatunku

tych kobiet, które oszukują...

- Tak, powinieneś to wiedzieć - odpowiedziała

Annis, przestraszona gwałtownością Raphaela.

Ujął jej ręce i podniósł do ust, całował z pochyloną

głową.

- Zobaczyłem jakiegoś wychodzącego mężczyznę

i dźgnęła mnie zazdrość. Nie zastanawiałem się, nie

pomyślałem, czy to w ogóle możliwe, że mnie

zdradzasz. Od razu wpadłem w szał. Przepraszam cię,

Annis. Zachowałem się jak głupiec.

Annis nie była w stanie dłużej się na niego złościć,

Uśmiechnęła się na myśl, że takie objawy zazdrości

TRUDNA MIŁOŚĆ

oznaczają, że Raphael musi bardzo ją kochać. Spojrzała

na niego. Zaczął ją całować, przyciskając do siebie

drżącymi rękoma.

W tym momencie coś się między nimi zmieniło. Po

raz pierwszy tak wyraźnie ujawniło się pożądanie
Raphaela. Annis zobaczyła, jak przytulony do niej

drży, czuła, jak bardzo rozpalona jest jego skóra.

- Zląkłem się, że sypiasz z kimś innym - rzekł

Raphael zduszonym głosem. - Wydaje mi się, że już

całe wieki czekam na to, by kochać się z tobą.

Dostałem nagle szału widząc innego mężczyznę,

pomyślałem sobie... To było głupie, wiem, że byś

mnie nie oszukiwała. Pragnę cię, Annis. Nie zniosę

tego dłużej. Jeśli chcesz czekać, aż staniemy się

małżeństwem, to bierzmy ślub od razu.

Nie było to łatwe zadanie. Kalendarz koncertów

miał zapełniony na wiele tygodni naprzód. Z rozkładem

zajęć Raphaela w ręku spędzili wiele czasu, próbując

między koncerty i objazdy wstawić termin ślubu. I

cała sprawa skończyła się tak, że Annis uciekła od

niego na długo przedtem, nim nastąpił ten dzień.

Wtedy, kiedy pisała do niego list, że wszystko

skończone, że wyjeżdża z innym mężczyzną, wykorzys-

tała świadomie chorobliwą zazdrość Raphaela. Ten

sławny i pewny siebie muzyk ujawnił przed Annis
inne, skrywane cechy charakteru - niepewność,

zwątpienie i obawę przed utratą dziewczyny. Annis

miała pewność, że Raphael uwierzy łatwo w to, że ona

kocha kogoś innego.

Melina ziewnęła i podniosła się z krzesła, przerywając

senny, urokliwy spokój greckiego wieczoru. Annis

oderwała się od wspomnień, wróciła do rzeczywistości

i rozejrzała się wokół.

- Zasnęłaś na siedząco? - zapytała serdecznie

100

TRUDNA MIŁOŚĆ

Melina. - Ja też prawie spałam. Chyba pora iść do

łóżka.

Spod półprzymkniętych powiek Raphael przyglądał

się Annis. Spojrzała na niego, zmieszała się i odwróciła

wzrok. O czym rozmyślał? Czy obserwował ją cały

czas, gdy wspominała przeszłość, przypominając sobie

dawne, wspólne chwile? Czy jej twarz zdradzała ukryte

myśli?

Jak długo jeszcze - zapytywała się w duchu -

wytrzymam tutaj tę zdradziecką, tak bardzo bolesną

intymność?

Następnego dnia w południe wąż powrócił do

Edenu. Annis usłyszała warkot silnika i przez okno

sypialni zobaczyła Dionę Munthe wchodzącą po

stopniach na taras. Z promiennego uśmiechu na

twarzy Annis odgadła od razu, że jest przeznaczony

dla Raphaela. Wyszedł właśnie przed dom powitać

gościa.

- Kochany! - Diona zamruczała jak kotka i przez

otwarte okno Annis usłyszała wyraźnie odgłos pocałun-

ku. Zatrzasnęła okno i usiadła przed toaletką,

spoglądając na siebie w lustrze. Twarz miała spiętą,

skórę rozpaloną, a oczy świeciły zimnym blaskiem.

Czy uda mi się stawić czoło Dionie przez cały czas?

Ten gatunek kobiet Annis znała aż za dobrze. Często je

widywała. Drapieżne wielbicielki talentów i profes-

jonalne śpiewaczki, które nie przebierając w środkach

Próbują się zbliżyć do najbardziej sławnych mężczyzn.

Takich kobiet wokół Raphaela było zawsze pełno, a on

nie miał jak uciec przed nimi, gdyby nawet tego

chciał! Teraz, w swym fotelu na kółkach, też nigdzie

utiec nie może. Jest - dosłownie - doskonałym,,
nieruchomym celem wszelkich ataków.

TRUDNA MIŁOŚĆ

101

Annis byłaby zazdrosna o każdą kobietę, która

próbowałaby zainteresować sobą Raphaela. Gdyby

jednak miała pewność, że inna kobieta kocha go

równie mocno jak ona, że Raphael byłby szczęśliwszy

z inną kobietą, zagryzłaby zęby i to zniosła. Ale w tym

wypadku ani przez sekundę nie wierzyła, że Diona jest

zakochana w Raphaelu lub że rzeczywiście zależy jej

na nim. Jest jedynie ambitną oportunistką. W świecie

muzycznym Raphael ma duże wpływy. Mógłby pisać

dla niej wspaniałą muzykę i wprowadzić w świat

liczących się ludzi.

Annis powoli pokonała schody pomagając sobie

laską. Och, jak chciała się już pozbyć gipsu, prze-

szkadzał jej coraz bardziej. U stóp schodów zobaczyła

bardzo zdenerwowaną Melinę. Ten stan ducha pielęg-

niarki nauczyła się poznawać po ściągniętych brwiach,

które stawały się jakby gęstsze i czarniejsze. Zaciśnięte

wargi dziewczyny tworzyły jedną linię.

- Jest tutaj - powiedziała ze złością do Annis.
- Wiem, widziałam z okna.
- Wygoniła mnie! - syknęła Melina. Na policzkach

dziewczyny ukazały się dwie czerwone plamy. - Od-

pędziła mnie jednym ruchem ręki, jak jakaś hrabina!

Proszę nas zostawić samych, powiedziała. Nie jest
nam pani potrzebna.

Melina zacisnęła dłonie w pięści i dyszała ze złości.

- Z jaką przyjemnością bym jej... - przerwała,

słysząc, że Annis się śmieje. - To nie jest wcale
zabawne - dodała nieco urażona.

- Nie, ale ty jesteś zabawna. Twoja mina. Masz

oczywiście rację, ale nie daj się Dionie wyprowadzić z
równowagi! Nie rób jej tej przyjemności, nic jest tego
warta.

Melina zastanowiła się przez chwilę.

102

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Masz rację - kiwnęła głową. - Nie jest tego warta.

Ale mężczyźni są tak głupio łatwowierni! Pan Leon

siedzi tam z błogim uśmiechem na twarzy, podczas
gdy ona przy nim klęczy, patrzy czule w oczy, prawi
komplementy i traktuje jak bóstwo. A on nie zdaje

sobie sprawy z tego, że to wszystko są tylko sztuczki,

puste słowa i gesty. Czy nie przejrzy na oczy? Czy jest

ślepy? Przecież nie może być aż tak beznadziejnie
naiwny!

- Raphaela zawsze otaczają takie kobiety - stwier-

dziła poważnie Annis, starając się zachować nie-

przeniknioną twarz, mimo że opis sceny między

Raphaelem i Dioną ugodził ją do żywego. - Gdzie się

tylko ruszy, od razu kobiety rzucają mu się w ramiona,

nie zdając sobie sprawy z niestosowności takiego

zachowania. Raphael miał wiele czasu, by do tego

przywyknąć, a teraz zawsze spodziewa się jawnej
adoracji.

Nie był zaskoczony, że zakochałam się w nim,

pomyślała Annis. Zachowywał się przy tym w sposób
bardzo pewny siebie. Zdumiewające, nieprawdopodob-

ne było tylko to, że wybrał właśnie mnie.

Melina spoglądała z ciekawością na Annis.

- Oboje stanowicie dla mnie zagadkę. Ty mu nigdy

nie pochlebiasz i traktujesz jak normalnego człowieka,

a nie jak sławnego artystę. Czasami myślę, że będąc

razem, oboje jesteście szczęśliwi...

Annis zaczerwieniła się. Odwróciła wzrok.

Melina ciągnęła dalej.

- A czasami wyglądacie, jakbyście się nienawidzili.

- Zatrzymała się, czekając na jakieś wyjaśnienie.

Co mogę jej powiedzieć, pomyślała Annis. Wcześniej

czy później Melina domyśli się prawdy. Lepiej więc

chyba, żeby wiedziała.

TRUDNA MIŁOŚĆ

103

- Znamy się od dawna - rzekła opanowanym,

spokojnym głosem i wyszła na taras.

Raphael wypoczywał na miękkiej leżance, z głową

na podifszce, w pełni zrelaksowany. Obok, na drugiej

kanapce, leżała Diona ze szklanką koktajlu z różowego

szmapana w ręku.

Drwiącymi oczyma Raphael patrzył w stronę Annis,

obserwując uważnie obojętne i beznamiętne spojrzenie

dziewczyny. Wiedziała, że oszukać się nie dał - widziała
rozbawienie na twarzy - ale go zlekceważyła. Annis

pragnęła zwieść tylko Dionę. Śpiewaczka rzuciła jej
lodowate spojrzenie.

- Annis poznałaś już wczoraj, prawda? - Raphael

zwrócił się do Diony, która bez słowa kiwnęła

głową.

Annis przysunęła się do stołu i nalała sobie do

szklanki lemoniadę z lodem.

- Może chcesz koktajl z szampana? - zapytał

Raphael. - Irena za chwilę przyniesie.

Annis potrząsnęła przecząco głową.

- Nie, dziękuję, lemoniada z lodem jest w tym

upale najlepsza. - Nie chciała pić szampana, przez

następne kilka godzin wizyty Diony musi zachować

trzeźwofć umysłu.

- A więc jedziesz na festiwal do Szwecji? - zapytała

Diona Raphaela, nie zwracając uwagi na Annis.

- To zależy, ile czasu potrwa moja rekonwalescencja.
Nagle Diona wydała z siebie odgłos przypominający

gruchanie gołębia.

- Biedaku! Nawet nie zagrasz na fortepianie! Co za

szczęście, że będziesz mógł przynajmniej kom-

ponować! Jeśli ci potrzebny ktoś do pisania nut, będę

zaszczycona mogąc ci pomóc.

- Nie sądzę, abym był w nastroju do komponowania

104

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Odpowiedział sucho Raphael. - Za propozycję

pomocy bardzo dziękuję.

Teraz Diona zaczęła opowiadać o swej pracy

- 0 operach, w których śpiewała, i festiwalach,

w których brała udział. Mówiła o ulubionych utworach
i kompozytorach.

Tych wszystkich opowiadań, w których na każdym

kroku przewijał się ogromny egocentryzm Diony,

Raphael słuchał spokojnie. Annis wydawało się nawet,

że całe to samouwielbienie śpiewaczki go bawi.

Chwilę później przyszła Irena, oznajmiając, że lunch

czeka. Diona wstała i sama zaczęła popychać fotel

Raphaela. Nieco dalej na tarasie ustawiono duży stół.

Był nakryty tylko dla trzech osób. Zazwyczaj jadła z

nimi także Melina, ale dziś widocznie chciała się

trzymać z daleka. Tak więc Annis przypadło w udziale

krojenie mięsa na talerzu Raphaela.

- Ja to zrobię - zdecydowała Diona, wyrywając

nóż i widelec z rąk Annis.

Raphael zaprotestował.

- Sama zajmij się od razu jedzeniem, nie czekaj na

mnie - zwrócił się do Diony.

Spod długich, sztucznych rzęs śpiewaczka rzuciła

mu powłóczyste spojrzenie.

- Jesteś taki troskliwy, kochanie.

Nadal wyraźnie ignorowała Annis. Wtrącając się,

Raphael dał Dionie do zrozumienia, że usługuje mu

Annis i że to ona może poczekać z jedzeniem. Jest

tutaj najmniej ważna.

2 zaciśniętymi zębami Annis kroiła mięso na talerzu

Raphaela. Pozostała dwójka nie zwracała na nią

żadnej uwagi. Diona rozmawiała z Raphaelem.

otwarcie z nim flirtując. Uśmiechała się czule, dotykała

ręką, gdy chciała coś podkreślić, muskała palcami

TRUDNA MIŁOŚĆ

105

jego policzek, gdy żartował. Annis udawała, że tego

nie widzi. Jadła milcząc, z nosem utkwionym w talerzu.

Zrobiło się jej bardzo przykro. Diona jest taka

efektowna, oboje z Raphaelem mają z sobą wiele

wspólnego... Była zazdrosna.

Przypomniała sobie inne, podobne okazje. Podczas

przyjęć, na które chodzili, zawsze czuła się osamot-

niona. Raphaela otaczały piękne kobiety, rywalizując

między sobą o jego względy. W takich okolicznościach

Annis czuła się źle. Jestem taka przeciętna i nieatrak-
cyjna, nie mam żadnych zalet ani talentów. Co mam

właściwie do zaoferowania Raphaelowi? - zapytywała

samą siebie.

Lunch ciągnął się w nieskończoność. Wreszcie Irena

podała kawę. Annis pomogła Raphaelowi podnieść

filiżankę do ust. Ich oczy się spotkały.

- Jesteś taka milcząca - powiedział.

Rzuciła mu niechętne spojrzenie. Przecież rozmawiał

tylko z Dioną.

- Milcząca? - powtórzyła głośno.

Diona wybuchnęła swym perlistym, operowym

śmiechem. Dotknęła ręką głowy Annis.

- Kochany, nie wprowadzaj jej w zakłopotanie!

Powinniśmy pamiętać, że rozmawiamy sami! To, co

dla nas obojga jest interesujące, dla obcych jest
nudne, prawda?

Annis spłonęła rumieńcem. W środowisku, do

którego należeli Raphael i Diona, była intruzem, ale
nikt nigdy oprócz Diony tego jej wprost nie powiedział.

Uwaga śpiewaczki bardzo ją zabolała.

- Czy nudzisz się, Annis? - zapytał Raphael. Bawiło

go rozzłoszczone spojrzenie dziewczyny. Znów skorzys

tał z okazji, żeby ją dręczyć, wiedział, że w obecności

Diony mu się nie przeciwstawi.

106

TRUDNA MIŁOŚĆ

Nagle przy stole zjawiła się Melina.

- Pora na odpoczynek - oznajmiła.

Raphael zrobił przepraszający gest w stronę Dionjl

- Muszę słuchać poleceń, widzisz, jak mną tutaj

rządzą.

- Pozbądź się ich obu, kochany - odpowiedziała

mu słodkim głosem Diona, całując czule. Annis

wiedziała, że artyści ciągle się ściskają i całują, ale ten

pocałunek był inny - w usta, długi, zmysłowy. Annis

ogarnęła złość, odwróciła się w drugą stronę.

Melina też była zirytowana. Nagłym ruchem od-

ciągnęła fotel Raphaela, zmuszając w ten sposób

Dionę do przerwania pocałunku. Ze złości śpiewaczka

zrobiła się czerwona.

Melina i Raphael zniknęli, Diona siedziała dalej,

coraz bardziej rozwścieczona. Spojrzała na Annis.

pytając:

- No i co? Przemyślałaś moją ofertę?

Annis wstała od stołu.

- Tak, i moja odpowiedź brzmi „nie" - od

powiedziała odchodząc powoli.

Usta Diony wykrzywiły się w złym uśmiechu. Nagle

niespodziewanym ruchem wysunęła przed siebie nogę.

Annis się potknęła. Padając krzyknęła głośno z prze-

rażenia.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Annis miała dużo szczęścia. Kilkanaście centymetrów

dalej, a byłaby upadła na marmurową podłogę i

wylądowała z powrotem w szpitalu, na czym zapewne

zależało Dionie. Przewracając się, zdała sobie sprawę

z grożącego niebezpieczeństwa i całym ciałem rzuciła

się w bok, trafiając szczęśliwie na jedną z miękkich

leżanek ustawionych wokół tarasu.

Upadła ciężko i przez chwilę leżała tak oszoło-

miona, że nie była w stanie zobaczyć, co robi Diona.

Nagle znalazła się przy niej Melina. Pomogła Annis

się podnieść.

- Co się stało? Co sobie zrobiłaś? Boli cię? - pytała

zaniepokojona.

- Chyba nic mi się nie stało - odpowiedziała

niepewnie Annis. Nadal nie mogła utrzymać równo-
wagi. - Miałam miękkie lądowanie - dodała, próbując

wykrzesać z siebie iskierkę humoru.

- Jak to się stało? Potknęłaś się? - dopytywała się

Melina.

- Tak, potknęłam.

Diona Munthe jest chyba nienormalna, pomyślała

Annis. Podłożyła nogę umyślnie, żeby zrobić mi

krzywdę?

- Gdzie jest Diona? - spytała.

Melina odwróciła się i spojrzała w stronę podjazdu.

- Właśnie wsiada do samochodu - odrzekła z nieuk

rywanym zadowoleniem. - Wiedziałam, że się wyniesie,

jak tylko pan Leon stąd odejdzie. Dzięki Bogu, że

108

TRUDNA MIŁOŚĆ

odjechała. Chodźmy lepiej do twego pokoju, musisz

się położyć.

- Nie bez powodu Raphael nazywa cię tyranem -

żartowała Annis.

- Czy tak rzeczywiście powiedział? Od samego

początku postanowiłam być surowa, w przeciwnym

razie nie słuchałby wskazówek. Chciałby już niemal

biegać, a jeszcze nie może się nawet poruszać. Jeśli

chce w ogóle chodzić, musi się stosować do mych

poleceń. To bardzo ważne.

- Czy będzie normalnie chodził? - zapytała zanie-

pokojona Annis.

- Po złamaniu obu nóg to nie takie proste. Musi być

cierpliwy, cały czas ćwiczyć mięśnie, żeby utrzymać je

w dobrej formie. Pan Leon dobrze wie, że mam rację,
ale, jak większość mężczyzn, jest niecierpliwy.

- Boi się przyszłości - stwierdziła Annis. Na myśl,

że Raphael może być niezdolny do chodzenia lub

grania na fortepianie, zabolało ją serce.

Melina uśmiechnęła się do niej.

- Nie możemy pozwolić, by zawczasu się zamart

wiał. Musi się nauczyć cieszyć każdym dniem. Jestem

zadowolona, że jesteś tutaj, Annis. Będąc w pobliżu

bardzo ułatwiasz mi pracę. Podtrzymujesz pana Leona

na duchu. Potrzebuje cię.

Tych słów Annis wolałaby nie usłyszeć. I bez

obciążenia odpowiedzialnością za powrót Raphaela do

zdrowia było jej ciężko powziąć decyzję, czy

wyjechać, czy też zostać.

- A co z jego rękoma? Jakie są szanse? - spytała.
- Jeszcze nie wiadomo. Ze ścięgnami różnie bywa.

Operacje na nich raz się udają, a raz nie. Wyniku nie

da się przewidzieć. Pan Leon będzie mógł z pewnością

posługiwać się rękoma, ale czy uda mu się nadal grać

jak kiedyś, nie wiadomo. Sądzę, że nawet chirurg,

który go operował, nie założyłby się o to.

TRUDNA MIŁOŚĆ

109

Annis porozmawiała jeszcze chwilę z Meliną, po

czym poszła do siebie. Przy zamkniętych okiennicach

i wśród niebieskawych cieni, błądzących po pokoju w

ociężałym słońcu greckiego popołudnia, spała przez

godzinę.

Nagle się obudziła. Wyrwała się z koszmaru. Leżała

pod gruzami, zasypana, z ustami pełnymi pyłu,

oślepła. Usiadła na łóżku i z bijącym sercem

rozejrzała się nieprzytomnie po pokoju. Z ulgą

uzmysłowiła sobie, gdzie się znajduje. Zlana potem

pokuśtykała do łazienki, zimną wodą obmyła twarz,

kark i ręce.

Przy kolacji Melina zapytała:

- Czy mogłabym mieć dziś wolny wieczór? Chcia

łabym z kimś się spotkać.

Annis uśmiechnęła się.

- Masz randkę? Przystojny?

Melina zaczerwieniła się.

- Dla mnie tak. - Była zmieszana. Jej grecki akcent

stał się wyraźniejszy niż zazwyczaj.

- Masz prawo do wolnego wieczoru - orzekł

Raphael.

- Dziękuję. Wrócę koło dziesiątej, jeszcze zanim

się położycie. - Wstała i poszła. Annis i Raphael

zostali przy kawie, obserwując z tarasu księżyc

wschodzący na jasnogranatowym niebie.

- Chcesz czegoś posłuchać? - zapytała Annis

Raphaela. Wybrała jego ulubione utwory Szopena i

bez słowa przez godzinę słuchali muzyki.

- Miałem dziś telefon od Barry'ego - powiedział

nagle Raphael. Spojrzała na niego.

- Czy gorzej z Carmel?
- Chciał tylko pożyczyć pieniądze. Mówił, że jest

mu potrzebny nowy samochód, a na koncie ma zbyt

mało. Wydaje mi się jednak, że nie mówi prawdy, sam

nie wiem, dlaczego. Ciągle mu nie dowierzam

11o

TRUDNA MIŁOŚĆ

i to mnie niepokoi. Carmei ma wystarczająco dużo

Własnych kłopotów, by mąż miał jej sprawiać nowe!

Annis rozejrzała się po ogrodzie skąpanym w księ-

życowej poświacie.

- Carmei mu ufa, prawda? - spytała.
- Tak, z każdym dniem bardziej na niego liczy -

odpowiedział ponuro Raphael. - Do sprzątania i
pomocy przy dzieciach przychodzi kobieta, a codzien-

nie na parę godzin zatrudniają pielęgniarkę, która

zajmuje się Carmei. Barry pracuje nadal sześć dni W

tygodniu, ale kiedy Carmei źle się czuje, wtedy zostaje

w domu i zarządza wszystkim.

- Nie lubisz go.
- Zawsze byłaś spostrzegawcza w takich sprawach.

Nigdy nie lubiłem Barry'ego, za bardzo się różnimy.

Ale, trzeba przyznać, nie jest mu łatwo i się nie

uskarża, przynajmniej przede mną. Carmef Polega na

nim, widzi w nim oparcie. Nie chciałem, żeby tak

wcześnie wychodziła za mąż. Mniej bym się o nią

martwił, gdyby wybrała innego faceta. Nadal nie mam

przekonania do Barry'ego, nigdy go nie polubię. Jest

zbyt gładki. Każdemu potrafi Wcisnąć samochód i go

zagadać, a ja nie uważam tego za szczególnie

pozytywną cechę charakteru. znam wiele osób, które

uważają, że Barry ma Wiele wdzięku, ale to są
zazwyczaj tylko kobiety.

Spojrzał na Annis spod oka.

- A co ty o nim sądzisz? Od samego początku nie

lubiłaś Barry'ego, Prawda?

Skinęła milcząco głową.

- Dlaczego?
- Nie wiem, chyba instynktownie. Wtedy nic nie

mogłam mu zarzucić...

- A teraz możesz? - Oczy Raphaela się zwęziły.
- Tak, teraz mogę, bo go poznałam bliżej. Mój

instynkt na ogół nie zawodzi.

TRUDNA MIŁOŚĆ

111

- Kobieca intuicja - potwierdził. - Szkoda, że

Carmel jej nie miała. Co ona widzi w Barrym?

- Miłość kieruje się własną logiką.
- Co logika ma do miłości? Nic.

Annis wstała, żeby zmienić płytę. Nastawiła koncert

fortepianowy Czajkowskiego. Kiedy wróciła, zoba-

czyła, że Raphael ma zamknięte oczy. Pochyliła się,

by mu odgarnąć włosy z czoła. Otworzył oczy i,

zanim zdążyła się wyprostować, objął ją ramieniem.

- Puść mnie.

Poczuła wargi Raphaela na szyi. Zamknęła oczy.

- Przestań, proszę. - Próbowała się uwolnić. Wargi

Raphaela błądziły po jej skórze. Odchylił sukienkę

i zaczął wodzić ustami po piersiach dziewczyny.

Annis znieruchomiała, gdy jego usta zaczęły się

przesuwać w dół między piersiami. Podniosła ręce i

ujęła w dłonie jego ciemną głowę. Zamierzała

odepchnąć Raphaela, ale poczuła, jak ogarnia ją

pożądanie. Podobnie jak tony muzyki, jej od dawna

tłumione uczucia przybierały na sile. Nadal trzymała
w dłoniach jego głowę, zanurzając palce we włosy.

Usta Raphaela zatoczyły pełny łuk na jej piersiach.

Annis nie nosiła biustonosza. Przestała go wkładać po

wypadku, gdyż ramiączka urażały poranione ciało.

Raphael odsunął sukienkę jeszcze dalej, wargami

objął sutki dziewczyny. Delikatne ruchy języka

podniecały Annis, lecz równocześnie przenikała ją

niemal macierzyńska czułość. Jak dziecko Raphael

wtulał głowę w jej piersi, szukając ukojenia.

Pochyliła się i ucałowała jego skronie. Głowa

Raphaela opadła na poduszkę, wypuścił dziewczynę z

objęć i spojrzał na nią zmęczonym wzrokiem.

- Nie oszukujmy się! Na razie nie nadaję się jeszcze

do niczego, jestem słaby jak nowo narodzone dziecię.

- Biedny Raphael.

11Z

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Nie kpij ze mnie! Poczekaj, aż wyzdrowieję,

a wtedy zobaczymy, kto będzie śmiał się ostatni.

Pochyliła się i pocałowała go w usta. Wstrząśnięta

wrażeniem, jakie na niej wywierał, usiadła z dala na

kanapce. Raphael uważnie ją obserwował. Drżała z

podniecenia, pożądanie ogarnęło całe ciało.

Raphael leżał w milczeniu.

- Kiedy wreszcie powiesz mi całą prawdę? - zapytał.

- Kłamałaś?

Annis nie odpowiedziała.

- Wiem, że w twym życiu nie ma innego mężczyzny.

Nie ma i nie było. Wymyśliłaś to wszystko, żeby

ukryć prawdziwą przyczynę odejścia. Dlaczego nadal

nic nie chcesz powiedzieć?

Milczała. Raphael ciągnął dalej.

- Gdybym wiedział, o co chodzi, pomógłbym ci.

Powiedz mi teraz, proszę.

- Nie - rzekła Annis po długim milczeniu. - Nie

mogę. Zapomnij o wszystkim.

- Mam zapomnieć? Przez całe dwa lata próbowa-

łem, ale się nie udało. Rzuciłaś mnie, gdy byłem w

tobie zakochany. Nic takiego mi się przedtem nie

zdarzyło. Widocznie mnie nie kochałaś, ale mimo to

trudno ci wymazać sprawę z pamięci.

Odpoczął chwilę.

- Odkąd spotkaliśmy się w Atenach, widzę, że

nadal cię pociągam. Czy tylko pożądanie między

nami pozostało? Czy nic więcej nas nie łączyło? Może

pragnęłaś tylko pieniędzy i sławy? Spotykam mnóstwo

kobiet, którym na tym zależy. Sam nic dla nich nie

znaczę. A jak było z tobą? Zostałem tylko zdobycznym
trofeum i niczym więcej? Czy odegrałaś tę rolę na mój

użytek, żeby zdobyć prywatnego Oscara?

Rękoma zakryła uszy.

- Przestań, proszę. - Po twarzy zaczęły spływać jej

łzy.

TRUDNA MIŁOŚĆ

W tym momencie ruchome światła reflektorów

przebiły ciemności. Wracała Melina.

- W porę się zjawia - powiedział ze złością Raphael.

- Jesteś pewnie zachwycona.

Annis sięgnęła po laskę, wstała i skierowała się w

stronę drzwi wejściowych. Była wykończona.

- Znów uciekasz - stwierdził gorzko.
- Dobranoc.
- Miłych snów.

Gdyby wiedział, jakie miała sny! Od wypadku

często śniło się jej trzęsienie, teraz cały przeżyty

koszmar wracał prawie co noc.

W następne dni Annis unikała Raphaela na każdym

kroku, rzadko przebywali sami. W wolne wieczory

Meliny chroniła się w pokoju, udając, że jest już

śpiąca. Raphael jej nie zatrzymywał.

Dużo ćwiczyli pod kierunkiem Meliny. Niemal co

dzień Raphaela odwiedzała Diona. Annis nie brała

udziału w tych spotkaniach.

Któregoś dnia wchodząc do salonu zastała Dio-nę

przy fortepianie. Grała nieznany utwór. To muzyka
Raphaela, pomyślała Annis. Komponuje dla Diony?

Raphael siedział tuż obok śpiewaczki i nucił. W

pewnej chwili Diona przestała grać i powiedziała
podekscytowana:

- Kochany, to znakomita muzyka do tekstów!

Jesteś cudowny. - Pochyliła się i pocałowała go.

Annis wyszła z salonu tak cicho, jak weszła. W ogóle

jej nie zauważyli.

Poczuła się bardzo samotna. Liczyła dni do zdjęcia

gipsu, coraz bardziej jej przeszkadzał. Raphael z dnia

na dzień też był w gorszym humorze. Wypogadzał się

tylko wtedy, kiedy oboje z Dioną pracowali przy
fortepianie.

Na kilka dni przed umówioną w Atenach wizytą

114

TRUDNA MIŁOŚĆ

u specjalisty Raphael i Diona spędzili razem cały

wieczór, mówiąc tylko o muzyce i całkowicie ignorując

obecność Annis. Było za wcześnie, żeby iść spać. W
sypialni dziewczyna też nie chciała siedzieć. Tkwiła

więc uparcie na tarasie, patrząc w ciemne niebo i

licząc gwiazdy. Zażyłość Raphaela z Dioną przeży-

wała boleśnie.

- Kiedy poczujesz się lepiej, musimy zacząć razem

pracować - mówiła Diona z prowokującym uśmie
chem. Miała na myśli nie tylko muzykę. - Trzeba

zorganizować wspólny koncert. Ty zagrasz jedną ze

swych sonat, a ja zaśpiewam twoje nowe melodie. Są

wspaniałe! Właśnie takie powinny być współczesne

pieśni, dramatyczne. - Roześmiała się radośnie. - Są
idealne dla mojego głosu.

Annis nadal obserwowała gwiazdy. Była pełna

wewnętrznego bólu.

Po wyjściu Diony Raphael zwrócił się do dziewczyny:

- Czy zawsze musisz być taka niegrzeczna?

Ta krzycząca niesprawiedliwość odjęła jej mowę.

Patrzyła na Raphaela z otwartymi ustami, chwytała
powietrze jak ryba bez wody.

- To ja jestem niegrzeczna? Siedzę tutaj co wieczór,

podczas gdy ty się zabawiasz z Dioną, a mnie traktujesz
jak powietrze!

- Nigdy nawet nie spróbowałaś włączyć się do

rozmowy.

- Kiedy? Przecież bez przerwy mówicie tylko o

muzyce!

- Swego czasu słyszałem, że lubisz muzykę.
- Tak, ale tylko słuchać. Nie znam wcale tych

ludzi, o których mówicie, nie wiem nawet, nad czym

w tej chwili pracujesz. Diona świetnie zdaje sobie z

tego sprawę, triumfuje...

- Nie musisz być o nią zazdrosna - powiedział

Raphael. - Jest tylko koleżanką, nikim więcej. Razem

TRUDNA MIŁOŚĆ

115

pracujemy, to wszystko. Diona świetnie zna się na

muzyce. Wyczuwa, czy słowa i muzyka łączą się razem.

Czyżby Raphael nie zdawał sobie sprawy z tego, jak
bardzo Dionie na nim zależy? Pewnego dnia

śpiewaczka wyciągnie pazury. A może doszedł do

wniosku, że jest mu potrzebna żona o tak bliskich

zainteresowaniach, żona z jego własnego świata?

ROZDZIAŁ ÓSMY

Następnego ranka Melina bardzo późno obudziła

Annis, odciągając zasłony i wpuszczając słońce do
pokoju.

- Śniadanie do łóżka - powiedziała wesoło, trzy-

mając tacę w rękach.

- Która to godzina? - Annis spojrzała z obawą na

zegarek. - Nie powinnaś mi pozwolić tak długo spać!

- Dlaczego? Przecież to twój urlop. Wyskakuj z łóż-

ka i biegnij do łazienki. Śniadanie czeka. Muszę iść

teraz do pana Leona, dziś także dłużej śpi. Co robiliście
razem ostatniej nocy? - Melina odwróciła się śmiejąc.

Jako pielęgniarka wie dobrze, że nie mogliśmy nic

robić, pomyślała Annis, ale nawet ta żartobliwie

wypowiedziana sugestia bardzo ją poruszyła.

Po wyjściu Meliny piła kawę, patrząc w okno i

obserwując przezroczyste niebo. Widoczność była

znakomita. Jakby to było dobrze - westchnęła -

gdybym moje życie mogła widzieć równie wyraźnie.

Usłyszała ciche pukanie. W drzwiach stanął Raphael,

podpierając się dwiema laskami. Ostatnio zręcznie się

nimi posługiwał. Annis uśmiechnęła się na widok jego
zadowolonej z siebie miny.

- Niedługo będziesz biegał z laskami - powiedziała.
- I grał w golfa!
- Nie dasz rady utrzymać kija!
- A od czego są moje laski? - To mówiąc oparł się

na jednej z nich i zaczął wymachiwać drugą.

TRUDNA MIŁOŚĆ

117

Śmiała się, ale była nieco zaniepokojona.

- Bądź ostrożny.

Raphael wyprostował się, oparł na obu laskach i

spojrzał ciepło na dziewczynę.

- Z przepaską na włosach i w niebieskiej koszulce

wyglądasz zupełnie jak Alicja z Krainy Czarów.

- Nie lubiłam nigdy tej książki, przerażała mnie.
- Sądzę, że nie podobała ci się w niej cała bezsen-

sowność - powiedział. - Brak logiki, wszystko na
opak. Ty, Annis, jesteś ogromnie rzeczowa. Chcesz,

żeby wszystko było na swoim miejscu. Lubisz gładko

układać sobie życie, masz niezwykłe poczucie ładu.

- A więc jestem bardzo nudna - orzekła smętnie.
- Nudna? Nie jesteś nudna, to niedobre określenie.

Jesteś zaskakująca, nie można przewidzieć, jak się
zachowasz. Raz bywasz praktyczna i rzeczowa, a raz

jesteś rozmarzoną romantyczką. Nie ma sposobu, by

zgadnąć, kiedy jaka będziesz. - Wzrok Raphaela

stwardniał. - Na przykład nie spodziewałem się, że tak

całkiem bez ostrzeżenia znikniesz z mego życia...

Zagryzła wargi. Gdybym tylko mogła wyznać

Raphaelowi prawdę, pomyślała. Być może mylę się,

przewidując jego gwałtowną reakcję. Wybuchnie jak

wulkan i będzie krzyczał tak, że go usłyszy każdy na

milę stąd? Gdybym porozmawiała z nim spokojnie i

wszystko wytłumaczyła...

- Dlaczego mnie rzuciłaś? - zapytał tak nagle, że aż

podskoczyła. Często zaskakiwał ją tym, że wpadał w

tok jej myśli.

- Czy zraził cię mój tryb życia?

Po raz pierwszy Annis zdała sobie sprawę, że to też

stało się po części powodem jej ucieczki.

- Niełatwo jest zwykłej kobiecie być żoną sławnego

mężczyzny.

118

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Niełatwo jest zwykłemu mężczyźnie być sławnym

mężczyzną. Jak wiesz, nie zawsze byłem sławny. Stało się

to dość szybko i trudno było się przyzwyczaić. Muzycy,

wszyscy artyści, żyją jak ptaki, w ciągłym ruchu. Przed

każdą moją podróżą byłaś zdenerwowana i smutna. Nic

na to poradzić nie mogę, wyjazdy są częścią mojej pracy.

Sam już nie lubię tych ciągłych tournee, życia na walizkach,
w hotelach. W miarę upływu czasu to przestawało być

zabawne. Cieszyłem się na myśl powrotu do domu,

którego, jak wiesz, nigdy nie sprzedałem. Dom w Man

chesterze miał być naszą bazą. Gdybyśmy mieli dzieci,

zostawałabyś w domu z nimi lub jechała ze mną.

Rzuciła mu krótkie spojrzenie.

- Wiem, że to egoizm - mówił dalej Raphael - mieć

zarówno ciebie, jak i muzykę. Kocham muzykę i nie

jestem w stanie zmienić swego trybu życia nawet dla
ciebie...

- Wiem o tym - odpowiedziała z westchnieniem.

Raphael nigdy nie był zdolny do kompromisów. Zbyt

dobrze go znała, aby wiedzieć, jaka będzie jego

reakcja, gdy dowie się prawdy o przyczynach zerwania.

Byłby zbyt rozzłoszczony, żeby baczyć na jakiekolwiek
konsekwencje.

Usłyszeli głos Meliny. Wołała, że śniadanie czeka na
Raphaela na tarasie. Zwrócił się do Annis.

- Czy zejdziesz zaraz na dół?
- Chyba zostanę dziś w łóżku - odrzekła unikając

jego wzroku.

Przez chwilę stał milcząc, wreszcie wybuchnął:

- A rób sobie, co chcesz!

Drzwi zamknęły się z trzaskiem. Annis miała oczy

pełne łez. Nie, nie może teraz powiedzieć mu prawdy,

szalałby z wściekłości, za duże ryzyko.

TRUDNA

MIŁOŚĆ

119

Długo leżała patrząc w niebo. Kiedy Melina wróciła

po tacę, Annis zerwała się szybko.

- Zgadnij, kto właśnie podjechał wielką limuzyną,

żeby zabrać ukochanego maestro na przejażdżkę po
wyspie?

Annis odpowiedziała sztywno:

- Diona Munthe.

- Zgadłaś, otrzymujesz pierwszą nagrodę.

Annis wyjrzała przez okno. Cała radość poranka

gdzieś się ulotniła.

- Czy tutaj jest dużo do zwiedzania? - zapytała.
- Zrobią małą rundkę, która skończy się w jej

domku. Diona chce mieć pana Leona dla siebie. Co ma

pisać dla niej? Pieśni? Operę? Mówiłam ci, jak ona

działa. Z wyrachowaniem. Podczas choroby bez

przerwy wisiała przy telefonie. Dzwoniła do mężczyzn

na całym świecie. Ale pan Diandros otrzyma rachunek
za te telefony!

- Może poprosi Dionę, żeby zapłaciła.
- Sam zapłaci, stać go na to. Jest mały i gruby,

bywa nieprzyjemny, ale za to jest bardzo bogaty. Czy

sądzisz, że pozwolił Dionie mieszkać w willi tylko

dlatego, że była chora?

Melina uśmiechnęła się cynicznie i sama odpowie-

działa na swoje pytanie:

- Nie sądzę.
- Ubiorę się. - Annis miała nadzieję, że zanim

zejdzie na dół, Diona z Raphaelem już odjadą. Nie

chciała patrzeć, jak go wywozi ta śpiewająca pirania.

Melina, z tacą w ręku, odwróciła się.

- Mam pomysł. Ponieważ mój pacjent znika, będę

miała trochę wolnego czasu. Może się przejedziemy?

Niewiele tutaj zdążyłaś zobaczyć.

- Świetnie.

120

TRUDNA MIŁOŚĆ

Dzień był piękny, szkoda było go marnować. Oprócz

drogi z lotniska do willi, Annis nie widziała prawie nic.

Ubrała się i zeszła na dół, przekonana, że Raphael i

Diona już pojechali. Zastała jednak śpiewaczkę,

właśnie dopijała kawę. Spojrzała wrogo na Annis.

- Jeszcze tutaj jesteś?
- Jak widzisz.
- Tracisz czas, odczep się wreszcie od Raphaela.

Mówiła dużo przykrych rzeczy, ale dziewczyna prawie

jej nie słuchała.

Z domu wyszedł Raphael, podpierał się dwiema

laskami. Diona wstała i wsunęła mu rękę pod ramię,

promiennie się uśmiechając. Szli oboje w stronę
Annis.

- Jedziesz z nami? - zapytał Raphael.
- Nie, zabiera mnie Melina.
- Chodź, kochany, nie możemy tracić czasu - słod-

kim głosem ponaglała Diona. - Potem będzie za

gorąco na zwiedzanie wyspy.

Melina wybiegła z domu, ubrana w krótkie różowe

szorty i wydekoltowaną czarną bluzkę.

- Przepraszam, że czekałaś - zwróciła się do Annis.
- Wyglądasz świetnie.
- Ty też.
Annis miała na sobie zielono-białą bawełnianą

sukienkę. Ze względu na gips nie mogła włożyć stroju

plażowego. Zazdrościła Melinie. Obie poszły do
samochodu.

- Czy nie masz nic przeciwko temu, że się z kimś

po drodze spotkamy? - zapytała Melina.

- Z kim?
- Z pewnym młodym człowiekiem. - Melina zrobiła

tak niewinną minę, że Annis aż się roześmiała.

- On z nami nie pojedzie - dodała Melina. - Pomyś

lałam sobie, że możemy gdzieś wpaść na lunch. Ale jeśli nie chcesz...

- Oczywiście, że chcę go poznać. Jak ma na imię?
- Yanni. Jego rodzina prowadzi małą tawernę.
- I tam się zatrzymamy na lunch?
- Tak. - Melina śmiała się.
- Gdzie go poznałaś? - zapytała Annis.
- Nasze rodziny mieszkały obok siebie, gdy byłam mała. Jego matka

lubi moją mamę.
Wsiadły do samochodu sportowego. Był zdezelowany, ale gdy Melina

uruchomiła starter, ruszył z rykiem, jak wóz wyścigowy.

To świetny samochód - stwierdziła - chociaż jest

dość stary. Georgi, brat Yanniego, ma mały warsztat

i sam mi go wyszykował.

Przez godzinę jechały wzdłuż wybrzeża, mijając wioski rybackie

skupione wokół mól. Przy malutkich portach nieliczni turyści
spacerowali w szortach i koszulach, siedzieli w kawiarniach pod gołym
niebem, rozmawiając i popijając kawę, lub zaglądali do sklepików.

Słońce grzało już mocno, przez otwarty dach samochodu wiatr

chłodził rozgrzane ciała dziewcząt.

W jednej z miejscowości nad brzegiem morza zatrzymały się na kawę.

W pobliskich sklepach dla turystów Annis kupiła niedrogie prezenty i

wróciła do stolika, przy którym siedziała Melina nad szklanką wody z
lodem.

Jesteś

gotowa?

Pojedziemy

teraz

tawerny

Yanniego.

Wróciły do samochodu i od morza skręciły w głąb lądu, w wąską,

kamienistą drogę. Pięła się pod górę. Po obu stronach ciągnęły się

kwitnące wrzosowiska. Nad nimi unosiły się setki hałaśliwych

pszczół. Na

121

TRUDNA MIŁOŚĆ

122

zboczach pagórków rozciągały się gaje oliwne, a z

cienia przed starymi, białymi kościółkami ubrani na

czarno księża przyglądali się przejeżdżającym.

Gdzieniegdzie w cieniu sosen kryły się domki z ogró-
dkami.

- Jest tutaj dużo ładniej niż w tych wszystkich

miejscowościach turystycznych na wybrzeżu - powie-

działa rozmarzona Annis.

- To typowo grecki krajobraz. Bardzo go lubię.
- Nie do porównania z Manchesterem! - Annis i

Melina roześmiały się.

Kiedy dotarły do tawerny, dochodziło południe.

Spod tarasu zaczął je obszczekiwać pies. Gdy poznał

Melinę, zbliżył się merdając wesoło ogonem. Z niskiego,

pomalowanego na biało domu wyszła teraz cała

rodzina. Melina przedstawiła Annis, która przywitała

się z niskim, czarnowłosym ojcem, pulchną, uśmiech-

niętą matką, siostrą, mówiącą trochę po angielsku, i

Yannim. Był bardzo przystojny, miał typowo grecką

urodę, ciemnowłosy i brązowooki, z oliwkową cerą.

- Melina uczy mnie angielskiego - powiedział do

Annis, ściskając jej rękę. Przywitał się mówiąc: - Jak

się czujesz?

- Dziękuję, dobrze, a jak ty?
- OK - odpowiedział bardzo z siebie zadowolony.

Cała rodzina przyglądała się Annis uważnie, coś

tam szeptali, Melina im potakiwała.

- O co chodzi? - zapytała Annis.
- Powiedzieli, że wyglądasz jak typowa Angielka.
- Czy to miał być komplement?

Melina roześmiała się i zamieniła kilka słów z

gospodarzami.

- Tak, komplement, bo masz cerę jak angielska

róża.

TRUDNA MIŁOŚĆ

123

Cała rodzina śmiała się serdecznie, Annis zrobiła

się czerwona.

Obie dziewczyny reprezentowały skrajnie różne typy

urody. Przejeżdżając wybrzeżem ściągały na siebie

spojrzenia młodych mężczyzn. Angielscy turyści

przyglądali się tylko Melinie, Grecy zaś nie mogli

oderwać oczu od Annis.

Jadły lunch na tarasie, w cieniu winorośli rozpiętych

na drewnianych żerdziach. Słońce przezierało przez

liście, tworząc jasne cętki na twarzach jedzących, na

stole i podłodze.

Lunch rozpoczął się od ogromnych pomidorów

faszerowanych ryżem z papryką. Potem było duszone

mięso jagnięcia z zieloną sałatą wymieszaną z kawał-
kami domowej roboty ostrego owczego sera, a na

deser dostały zielone figi. Potrawy podawał Yanni.

Obsługiwał on także grupę amerykańskich turystów.
Przybyli autokarem ze statku wycieczkowego, który

zawinął na jeden dzień do portu na wyspie.

- Ta tawerna ma bardzo dobrą opinię - powiedziała

Melina z dumą. - Przyjeżdża tutaj wiele osób,

zwłaszcza podczas weekendów.

- Nic dziwnego, jedzenie jest świetne - stwierdziła

Annis.

Tutaj, w górach, było chłodniej niż nad samym

morzem." Mimo to jednak w miarę upływu czasu

robiło się jej coraz cieplej. Rozgrzana dobrym jedze-

niem i słodkim greckim winem zrobiła się senna.

Ziewnęła.

- Chyba wypiłam za dużo wina.
- Wracajmy, odpoczniesz w domu. - Melina weszła

do domu, by pożegnać się z Yannim. Podczas jej

nieobecności odjechali amerykańscy turyści, narzekając

na długą drogę przed nimi. Tawerna opustoszała,

124

TRUDNA MIŁOŚĆ

zapanowała cisza. Annis drzemała na krześle w cieniu

winorośli.

Zjawiła się Melina.

- Jedziemy?

Annis wstała. Yanni podał jej laskę i podprowadził

do samochodu.

- Czy on może z nami jechać? - spytała Melina.
- Oczywiście.
- Dziś idziemy na tańce - dodał Yanni.
- Mam wolny wieczór - uzupełniła Melina. Yanni

usiadł z tyłu. Odjeżdżając pomachali całej

rodzinie żegnającej ich z tarasu.

W dół, w stronę morza, zjeżdżali szybko, aż za

szybko. Przy pokonywaniu ostrych zakrętów Annis

zapierało dech.

- Nie bój się, jedziemy bezpiecznie - zapewniła ją

Melina.

Annis odniosła wrażenie, że dziewczyna popisuje

się przed chłopakiem i chociaż była chyba dobrym

kierowcą, Annis odetchnęła z ulgą, gdy zjechali z gór i

znaleźli się na płaskiej drodze prowadzącej wzdłuż

wybrzeża.

Powrót do domu zajął im nie więcej niż pół godziny.

Po drodze mieli przygody. Raz samochód o mało nie

wyskoczył z drogi, gdy Melina ostro skręciła, żeby nie

najechać staruszka jadącego na ośle samym środkiem,

potem wpadli w tak dużą dziurę, że Annis była

przekonana, iż złamie się tylna ośka, jeszcze później

Melina przegoniła stado kur z taką szybkością, że aż

fruwały w powietrzu, a w pewnej chwili samochód znów

o mało co nie wypadł z drogi, gdy dziewczyna
próbowała wyprzedzić inny, powolniejszy wehikuł,

który miał nieszczęście się przed nimi znaleźć.

Wszystkie te incydenty Yanni witał wybuchami

TRUDNA MIŁOŚĆ

125

głośnego śmiechu. Annis zamknęła oczy i, blada ze

strachu, zaczęła się modlić.

Przez całą drogę Melina rozmawiała bez przerwy z

Yannim. Dopiero gdy dojeżdżali do willi, zorien-

towała się, że Annis jest bardzo milcząca. Przypisała

to tylko zmęczeniu.

- Ta wyprawa trwała za długo - orzekła. - Mam

wyrzuty sumienia. Powinnaś iść od razu do łóżka

i zjeść kolację u siebie w pokoju. - A potem powiedziała

coś po grecku do Yanniego.

Gdy tylko samochód zatrzymał się przed domem,

Yanni wyskoczył, otworzył drzwi od strony Annis i -

zanim się zorientowała, co się dzieje - wyniósł ją na

rękach z samochodu i zaczął wnosić na stopnie tarasu.

Trzymała go kurczowo za szyję i prosiła, żeby puścił.

- Jestem za ciężka, postaw mnie!

Yanni nie rozumiał, co do niego mówiła. Śmiał się

od ucha do ucha, pokazując białe zęby.

- OK, ślicznotko! - wykrzyknął z wyraźnie amery

kańskim akcentem, tak że Annis nie mogła po

wstrzymać się od śmiechu.

Na widok Raphaela stojącego nieruchomo na tarasie

śmiech zamarł jej na ustach. Wyglądał jak chmura

gradowa, tak że aż Yanni się speszył i zatrzymał.

- Gdzie byłyście cały dzień? - spytał Raphael. -

Kim jest ten facet?

- Puść mnie, Yanni - poprosiła Annis spokojnym

głosem. Na tarasie Yanni posadził ją na jednym z

krzeseł stojących obok stołu. Melina podbiegła do niej

przynosząc laskę zostawioną w samochodzie.

Annis spojrzała na rozzłoszczonego Raphaela i

spokojnie powiedziała:

- Yanni jest przyjacielem Meliny, byłyśmy na lunchu

u jego rodziny.

126

TRUDNA MIŁOŚĆ

Wygląd Raphaela się nie zmienił.

- Czemu się złościsz na mnie? - spytała cicho.

Nagle zauważyła, że w oczach Raphaela odbijają

się zarówno złość, jak i ból. Zorientowała się, że coś

jest nie w porządku.

- Co się stało? - zapytała. Raphael

odrzekł zdławionym głosem:
- Carmel jest znów na oddziale reanimacji.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Wieczorem odlecieli do Aten tym samym odrzutow-

cem, który ich przywiózł na wyspę. Przed wyjazdem,

czekając na Annis, Raphael załatwił wiele spraw przez
telefon.

Umówił się z lekarzem specjalistą na pospieszną

wizytę. Pan Diandros zaoferował mu swój samolot nie

tylko do Aten, lecz także na przelot później do Anglii.

- Zaoszczędzimy w ten sposób cały dzień - po

wiedział Raphael. - W Londynie będziemy jutro
wieczorem.

Annis zaczęła się pakować, pomagała jej w tym

Melina.

- Co właściwie dolega siostrze pana Leona? - spy-

tała.

- Od czterech lat choruje na nerki. Sądziłam, że jej

stan jest na tyle ustabilizowany, iż może prowadzić

niemal normalne życie. Widocznie się myliłam.

- Czy ma dzieci?
- Dwoje. Sylvia ma osiem lat, a Robert sześć.

Byłoby straszne, gdyby straciły matkę.

- Nie martw się zawczasu. Medycyna zrobiła

ostatnio ogromne postępy w leczeniu chorób nerek. -

Melina domknęła walizkę. - Szkoda, że wyjeżdżasz,

będzie mi ciebie brakowało.

- Mnie też. Kiedy przyjedziesz do Anglii, będziesz

musiała nas koniecznie odwiedzić. - Annis podała jej
swój adres. - Napisz do mnie. I zawiadom o ślubie z

Yannim. Przyjadę, jeśli mnie zaprosisz.

128

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Oczywiście.

Pożegnały się czule na tarasie. Z dużej kolorowej

torby plażowej Annis wyjęła pakiecik i podała gq
Melinie.

- To prezent dla ciebie. Dziękuję za wszystko.

Jesteś świetną pielęgniarką, powiem to panu Diand-

rosowi, gdy tylko go zobaczę w Londynie.

Raphael wręczył Melinie kopertę.

- Do widzenia. Dziękuję za opiekę. Proszę sobie

kupić jakiś ładny prezent ode mnie. Annis ma rację,

jesteś doskonałą pielęgniarką.

Nie czekając na odpowiedź zszedł sam po schodach,

Annis kuśtykała za nim.

- Chodź szybciej - poganiał ją Raphael. - Nie

mamy czasu na dłuższe pożegnania.

Już w samochodzie dodał:

- To dobrze, że miałaś podarunek dla Meliny. Nie

byłem przygotowany, dałem jej tylko czek, mimo że
nie jest to najbardziej elegancki prezent. Co jej dałaś?

- Czerwoną jedwabną bluzkę. Widziała ją na

wystawie i bardzo się jej podobała. Kupiłam dzisiaj, w

tajemnicy przed Meliną, tak jakbym przewidziała, że

wcześniej wyjedziemy.

- Chciałbym, żebyś umiała przewidzieć, co będzie

z Carmel - powiedział smutnym głosem. Annis położyła

mu rękę na ramieniu.

- Będzie lepiej, zobaczysz. Miewała już przecież

takie pogorszenia.

- Tak, ale tym razem to jest kryzys. - Zamilkł.

Widocznie nie chciał mówić więcej, więc Annis nie

pytała.

Noc spędzili w hotelu Grand Bretagna, w pokojach

obok siebie. Słyszała, jak Raphael do późna miota się

po pokoju, niczym zwierzę w klatce. Bał się z pewnością
jutra.

Rano pojechali do kliniki. Każde z nich, lekarz

TRUDNA MłLOSC

129

badał z osobna. Annis poszła na pierwszy ogień. Już

wcześniej Melina zdjęła jej bandaże z żeber, teraz z

nogi usunięto gips.

Na wyjście Raphaela od lekarza czekała w klinice,

pijąc jedną kawę po drugiej. Trwało to bardzo długo.

Była coraz bardziej zdenerwowana. Nagle ukazał się
w drzwiach, wyprostowany, bez gipsu na nogach i bez

lasek. A co z rękami? - pomyślała. Zobaczyła, że nie

są zabandażowane. Czekała w napięciu, co Raphael jej
powie.

Podszedł bliżej, zatrzymał się i nagle twarz mu się

rozpromieniła. Wiedziała już, że wynik badania jest

pomyślny. Rzuciła mu się, szczęśliwa, w ramiona.

Raphael pochylił się, pocałował mocno w usta i spojrzał

na nią, zadowolony.

- Jest dobrze, jest cholernie dobrze! Mogę grać! W

pomieszczeniu dla personelu jest pianino. Lekarz mnie
tam zaprowadził. I grałem! Trochę jeszcze niezdarnie,

ale grałem. Po kilku tygodniach ćwiczeń będę grał jak
przedtem.

- To cudownie. Jestem taka szczęśliwa. A co z

nogami, z żebrami?

- W porządku. Czeka mnie jeszcze fizykoterapia,

to wszystko.

- Mnie też. Lekarz stwierdził, że jestem w dobrej

formie.

Do centrum Aten wracali taksówką.

- Jak to dobrze, że dziś lecimy do domu. Nie mogę

się już doczekać. Och - wykrzyknęła nagle Annis. -

Nie mogę jechać, nie mam paszportu!

- Masz. Chyba zapomniałem ci o tym powiedzieć.

Spod gruzów wydobyto nie uszkodzony sejf hotelowy,

w którym były paszporty turystów, twój też. Odesłali

go panu Diandrosowi, a on przysłał mnie.

Annis spojrzała uważnie na Raphaela.

- Kiedy to było?

130

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Z tydzień temu.
- I nic mi nie mówiłeś? - zapytała zdumiona.
- Musiałem widocznie zapomnieć.

Z wrażenia Annis aż zaniemówiła, ale nie na długo.

- Jak mogłeś nie powiedzieć o tak ważnej sprawie!

Źrebiłeś to umyślnie!

- A właściwie dlaczego miałbym to zrobić? - Spoj-

rzał na nią z ukosa. Po chwili nachylił się i szepnął jej
do ucha: - Kierowca ci się przygląda.

- Nic mnie to nie obchodzi!

Nagle Raphael pochylił się do przodu i rzucił parę

słów po grecku. Taksówka zwolniła, dojechała do

krawężnika i się zatrzymała. Wysiedli.

Annis zobaczyła, że do placu Syntagma jeszcze nie

dojechali.

- Co robisz? Gdzie jest nasz hotel? - zapytała.

-. Nk. wm jak ty, ak. ja jestem "Ltes&mvi ^odwj.

Już południe. Kilka przecznic stąd jest świetna
restauracja. Z akwarium wybierzesz sobie homara i ci

go przyrządzą tak, jak będziesz chciała.

- I stanie mi w gardle! - Annis krzyknęła roz

złoszczona. Odwróciła się i, przebiegając jezdnię

między samochodami, wpadła do parku. Po chwili

dogonił ją Raphael, zadyszany po nadmiernym

wysiłku.

^ Poczekaj, Annis - zawołał. Rzuciła mu lodowate

spojrzenie.

- Zostaw mnie, nigdzie nie pójdę. Jestem na ciebie

naprawdę zła. Zmusiłeś mnie do pozostania na wyspie,

oszukałeś. Przecież od dawna wiedziałeś, że paszport

się znalazł!

s Potrzebowałem cię - powiedział wyciągając rękę.

Odtrąciła ją gniewnie.

^ I dlatego spędzałeś tyle czasu z Dioną?

-^ Zazdrosna?

-- O kogo? O ciebie? Nie rozśmieszaj mnie i nie

TRUDNA MIŁOŚĆ

131

kłam. Nie potrzebowałeś mnie, lecz chciałeś zmusić,

bym została na wyspie po to, żebyś mógł się nadal

nade mną znęcać!

- Co to? Nagle stałem się wrogiem publicznym

numer jeden? Dlaczego mnie nienawidzisz? Nigdy nie

wiem, jak się zachowasz. W szpitalu byłaś taka miła,
a teraz... No dobrze, po powrocie do Londynu

pożegnamy się. Na zawsze. - Odwrócił się i poszedł

w stronę hotelu.

Gdy była już w swoim pokoju, Raphael przyniósł

jej paszport i bez słowa wyszedł.

Wzięła prysznic, a potem zeszła na dół na lunch.

Zrobiła się głodna.

Wracając ujrzała Raphaela siedzącego w holu na

skórzanej kanapie. Wyglądał bardzo źle, był smutny.

Podeszła i usiadła obok.

- Masz jakieś nowe wiadomości? - zapytała.
- Telefonowałem do szpitala. Powiedzieli mi, że są

powody do obaw. Czy nie mogą mówić po ludzku, że

Carmel jest w ciężkim stanie? Przecież nie jestem

dzieckiem. Muszę być przygotowany na najgorsze.

- Nie wyobrażaj sobie tego - poprosiła Annis.

Zrobiło się jej bardzo przykro. W takiej chwili nie

może go przecież zostawić samego.

Raphael ujął rękę dziewczyny i pocałował. Spojrzał

na nią z uczuciem.

- Dziękuję ci, że jesteś przy mnie. Nie wiem, co

bym bez ciebie zrobił. Czy zostaniesz ze mną w

Manchesterze, dopóki... dopóki nie dowiem się, co z
Carmel?

- Jeśli zechcesz, zostanę. Wynajmę pokój w hotelu

w pobliżu szpitala.

- Nie. Pojedziesz ze mną do domu. Sprowadzę

dzieci...

- Skąd? - spytała zaskoczona.

132

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Są u mojej kuzynki w Birmingham. Czy zajmiesz

się nimi przez kilka dni?

Annis milczała.

Twarz Raphaela stężała.

- Wiem, że zbyt wiele od ciebie wymagam. Zapom-

nij, że prosiłem.

- Oczywiście, że się nimi zajmę.
- Dziękuję. Kamień spadł mi z serca. Powinny być

blisko matki, w razie gdyby... Gdyby chciała je

zobaczyć, jeśli odzyska przytomność. Dzieci muszą

być przerażone, nie wiedzą, co się dzieje. Ani matki,
ani ojca.

- Co z nim? - spytała zaskoczona, a zarazem

przerażona.

Raphael patrzył tępo przed siebie. Nie odpowiadał.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Raphael zmarszczył czoło.

- Nie mówiłem? Musiałem przecież coś powiedzieć.

Annis zaprzeczyła ruchem głowy. Była blada i bardzo

zdenerwowana.

- Myślałem, że powiedziałem ci wtedy, kiedy Carmel

straciła przytomność. Na pewno!

- O... - zrobiła długą przerwę. - Nawet nie

wspomniałeś... - Zawiesiła głos i przełknęła ślinę.

Wciąż jeszcze to imię nie mogło przejść jej przez usta.

Przywodziło na myśl zbyt przykre skojarzenia.

Wolała, aby cała sprawa była nadal zamknięta głęboko

w pamięci. Przemogła się wreszcie i spróbowała jeszcze
raz.

- Nic mi nie mówiłeś o... Barrym. Czy coś mu się

stało? Miał wypadek?

- Nie było żadnego wypadku. - Ze słów Raphaela

zaczynała przebijać wściekłość.

- To dlatego... - Przerwał na dźwięk głosu, który

dobiegł ich z tyłu, z zatłoczonego holu hotelowego.

Był to wysoki głos kobiety, mówiła być może specjalnie

tak przenikliwie i ostro, by Raphael usłyszał.

- Popatrz tam. Czy to nie jest ten..., jakże on się

nazywa? No wiesz, ten kompozytor. Z hiszpańskim
nazwiskiem. Tak, jestem pewna, że to on! Objeżdżał z

orkiestrą całą Europę. Wszędzie, dokąd przyjeż-

dżaliśmy, już był wcześniej. Weźmy od niego autograf!

Jenny, nie sądzisz, że wygląda bombowo? Lubię

południowców...

Annis spojrzała za siebie i zobaczyła dziewczynę

134

TRUDNA MIŁOŚĆ

z dużym biustem, ubraną w obcisłe spodnie i pur-

purową koszulę. Badawczo im się przyglądała.

Raphael się nie odwrócił.

- Nie można tutaj w ogóle rozmawiać - rzucił

rozeźlony. - Za duży tłok. Jeszcze ktoś usłyszy, o
czym mówimy. - Wstał i pociągnął Annis za sobą,

kierując się w stronę windy i nie zważając na odgłos

szybkich, zbliżających się kroków.

- Nie oglądaj się - rozkazał. Chwilę później znaleźli

się w windzie, która ruszyła w górę.

- Cały kłopot polega na tym - zaczął - że jeśli jesteś

postacią publiczną, to wszyscy wokół uważają cię za

swą prywatną własność, a dziennikarzy bawi cudze

życie. Mnie mogą nagabywać i opisywać, ale Carmel

muszą zostawić w spokoju, w żadnym razie nie może

się znaleźć pod ich ostrzałem. Co by było, gdyby ona i
dzieci przeczytali o sobie na pierwszych stronach
gazet?

Dojechali na właściwe piętro. Raphael szybko

otworzył drzwi swego pokoju i wpuścił dziewczynę do

luksusowego apartamentu, który zamówił mu grecki

armator. Stojąc, Annis rozglądała się zaskoczona. Nie

wiedziała, że apartament Raphaela jest aż tak duży.

Ubawiło ją to. Oczywiście, potraktowano go jak

gwiazdora. Niczego innego spodziewać się nie mogła.

- Siadaj, Annis, jesteś bardzo blada. - Wskazał ręką

na wyściełaną kanapę pod oknem wychodzącym na
plac Syntagma. Jak lunatyczka przeszła przez pokój i

posłusznie usiadła. Raphael chodził w furii po pokoju.

Zdenerwowany, z rękoma w kieszeniach i z pochyloną

głową, zaczął mówić:

- Wczoraj dowiedziałem się o wszystkim telefonicz-

nie od mojej kuzynki. Poczułem się jak znokautowany.
- Zatrzymał się przy oknie. Nie patrzył na siedzącą

dziewczynę, lecz skierował wzrok gdzieś ku górze. Po

TRUDNA MIŁOŚĆ

135

chwili dodał: - Trzy dni temu Barry uciekł z domu z

dziewczyną, która opiekowała się dziećmi. Annis aż

jęknęła. Raphael spojrzał na nią.

- Dlatego Carmel... - Przerwał, nie mogąc wydobyć

z siebie głosu.

- ... dostała ataku - Annis dokończyła za niego

zaczęte zdanie.

- Tak - potwierdził. Wymknęli się oboje, gdy

dzieci były w szkole. Sprzątaczce, która akurat była w

domu, powiedzieli, że idą tylko na chwilę po zakupy.

Carmel spała. Przyszedł umówiony lekarz, żeby

pobrać jej krew na rutynowe badanie. Sprzątaczka

wpuściła go do domu i zostawiła samego. Na stoliku w

holu leżał list. Lekarz zobaczył, że jest adresowany do

Carmel, więc go jej zaniósł. Otworzyła, przeczytała i...

Gdyby lekarza przy tym nie było, zapewne już by nie

żyła! Barry z dziewczyną dobrze wiedzieli, co jej

zagraża. Jak sobie pomyślę, co mogłoby się stać...

Dzieci same musiałyby dostać się jakoś ze szkoły do
domu, tutaj znalazłyby list, dałyby go matce i...

Możesz sobie chyba wyobrazić szok, który by przeżyły,

widząc jak Carmel...

Annis wzięła Raphaela za rękę.

- Przestań, proszę.

Z ciężkim westchnieniem usiadł koło niej.

- Coś we mnie pękło, Annis! Jak Barry mógł tak

postąpić! Ostatnie lata nie były dla niego łatwe, ale

robiłem wszystko, by im było lżej. Nie musiał płacić

za mieszkanie, ja wynająłem opiekunkę do dzieci, tę

przeklętą dziewczynę, opłacałem sprzątaczki. Mam

pieniądze, dla mnie to nie problem. Wiedziałem, że
Barry'ego na to nie stać, a byłem przekonany, że

kocha moją siostrę. Przyznaję, nigdy nie poświęcałem

mu więcej czasu i uwagi. Należymy do różnych

światów i nie mamy wspólnego języka. Barry nie jest

człowiekiem wartościowym. Szasta pieniędzmi na

136

TRUDNA MIŁOŚĆ

prawo i lewo, zawsze tkwi po uszy w długach, jest

samolubny i ma słaby charakter. Byłem jednak

przekonany, że kocha Carmel. Nigdy nie przychodziło

mi do głowy, że któregoś dnia może opuścić żonę i
dzieci.

- A mnie przychodziło - stwierdziła Annis. Raphael

spojrzał na nią zaskoczony.

- Nigdy mi nie mówiłaś, że nie ufasz Barry'emu!
- Nie mogłam - ciężko westchnęła. - Wiedziałam,

jak bardzo kochała go Carmel. Sądziłam, że jeśli się

dowie, iż jej mąż ugania się za inną kobietą, ostatecznie

się załamie.

Raphael zesztywniał. Spojrzał uważnie na Annis.

- Skąd ci to przyszło do głowy? - zapytał powoli.

Zorientowała się, że Raphael zaczyna rozumieć ukryty

sens jej słów.

Tak długo Annis milczała.

Tak bardzo na każdym

kroku uważała, by nigdy nikomu nic na ten temat nie

wspomnieć, że teraz, właśnie w tej chwili, poczuła

ogromną ulgę.

- Barry się mną interesował - powiedziała. - Za

wsze.

Głos jej drżał, przebijała w nim tłumiona przez lata

pretensja do samej siebie, czuła się tak, jakby zrobiła

jakiś błąd. Ale nie było w tym jej winy. Nie znosiła

Barry'ego. Nie chciała przebywać z nim nigdy sam na

sam, nie cierpiała, gdy kręcił się w pobliżu. Czasami

jednak Annis ogarniało zwątpienie: a może była w tym

jednak jakaś część jej winy? Może powinna całą

sprawę obrócić w żart, powstrzymać Barry'ego?

Czy Raphael będzie na nią zły? Mężczyźni często

sądzą, że wina leży zawsze po stronie kobiet, że

kobiety prowokują ubiorem, zachowaniem, wręcz

tym, że w ogóle istnieją!

Annis siedziała nieruchomo. Raphael był blady jak

ściana, a na jego twarzy malowała się taka wściekłość,

TRUDNA MIŁOŚĆ

137

jakiej nigdy u niego nie widziała. Na kogo jest zły? -

myślała. Na mnie, czy na Barry'ego? Wreszcie Raphael się

odezwał:

- Mów dalej, wyczuwam, że to nie wszystko.

Widziała, że opanowuje się z trudem. Skoro już

zaczęła mówić, słowa lały się strumieniem jak lawa, która

przebiła się przez skorupę Ziemi.

- Za każdym razem gdy wyjeżdżałeś, prosiłeś, żebym

odwiedzała Carmel, a ja nie byłam w stanie ci odmówić

i wyznać, że nie chcę chodzić do twego domu. Nie

mogłam odmówić twojej siostrze, gdy dzwoniła do

mnie zapraszając na kolację, lunch lub na herbatkę

z dziećmi. Odwiedzałam ją, bo co mogłam innego

uczynić? Byłam w pułapce. Wyczerpałam wszystkie

wymówki. Składałam więc wizyty Carmel, starając

się trzymać jak najdalej od Barry'ego, nigdy ani na
chwi\ę nie zostawałam i mm sam na sam. Ale był

diabelsko sprytny. Zawsze nalegał, aby mnie odwozić

do domu, a kiedy mówiłam, że wolę wezwać taksówkę,

Barry zwracał się do Carmel, prosząc ją czule, żeby
mi przemówiła do rozsądku.

Annis zaczęła drżeć na całym ciele.

- To było straszne! Zupełnie nie wiedziałam, co

robić. Czułam się tak, jakbym chodziła po bardzo

cienkim lodzie. Jeszcze jeden nierozważny krok, a lód

się załamie, a ja zniszczę życie Carmel, twoje i dzieci...

Barry świetnie zdawał sobie z tego sprawę i był

pewien, że nikomu nic nie powiem. Powiedział mi to

wprost, gdy po raz pierwszy próbował zaciągnąć mnie

do łóżka...

- Do łóżka? - wykrzyknął Raphael. Był siny z

wściekłości.

- Tak. - Skinęła głową. - Myślałeś, że chciał mi

tylko skraść całusa? Dobrze wiedział, czego chce, i

dokładnie mi to uzmysłowił. Dziesiątki razy mówiłam

mu „nie" i trzymałam się od niego z daleka. Zawsze

138

TRUDNA MIŁOŚĆ

jednak, wcześniej czy później, przyłapywał mnie

samą, toczyła się między nami zacięta, bezgłośna

walka. Nie mogłam głośno protestować ani wołać,

gdyż zwróciłoby to uwagę Carmel. Barry'ego to nawet

bawiło. Mówisz, że ma słaby charakter? Barry? Jest

człowiekiem bez żadnych skrupułów, dla mnie był
bezlitosny! Raphael nie pozwolił Annis mówić dalej.

- Dlaczego, na Boga, nic mi nie powiedziałaś? Nie

doniósłbym nic Carmel, lecz zrobił z niego prawdziwą

miazgę!

- Właśnie taką twoją reakcję przewidywałam - od-

rzekła Annis wzdychając. - I właśnie dlatego nie

mogłam ci się poskarżyć.

- Żeby chronić tego łobuza? - zapytał.
- Nie. - Potrząsnęła przecząco głową. - Oczywiście

że nie dlatego, lecz po to, by chronić Carmel. Raz

zagroziłam mu, że opowiem ci o wszystkim. Wyśmiał

mnie. Odpowiedź miał przygotowaną. Jeśli się dowiesz
i dojdzie do awantury między nim a tobą, nie będziecie

mogli mieszkać dłużej pod jednym dachem. On i

Carmel się wyprowadzą. Będą musieli egzystować w

małym, wynajętym mieszkaniu, w bardzo złych

warunkach. I to zabije Carmel. Dokładnie tak to

planował.

- Co za drań! Wstrętny szantażysta! - Ręce

Raphaela zwinęły się w pięści. Nagle coś mu przyszło

na myśl. Spojrzał na dziewczynę z nie ukrywanym

przerażeniem.

- Annis, czy on... czy ty i on...?
- Nie! - wykrzyknęła. - Nigdy. Nie pozwoliłam mu

się nawet dotknąć, na jego widok robiło mi się

niedobrze. To właśnie ze względu na Barry'ego

musiałam od ciebie odejść.

Do Raphaela dotarła wreszcie cała prawda.

- To był ten powód!

TRUDNA MIŁOŚĆ

139

- Tak, dlatego cię opuściłam - odpowiedziała

zgnębiona dziewczyna.

Po chwili Raphael zerwał się na równe nogi. Długimi

krokami zaczął przemierzać pokój, chodził z jednego

końca w drugi. Nie patrzył na Annis. Miał kamienną

twarz, ale oczy ciskały błyskawice. Przeraziła się, nie

wiedziała, o czym Raphael myśli, i co zrobi.

Zatrzymał się nagle tuż przed dziewczyną i spojrzał

na nią wrogo.

- Wolałaś raczej uciec ode mnie niż powiedzieć, co

ten drań z tobą robi?

- Przykro mi, że tak się stało - szepnęła zdener-

wowana.

- Jest ci przykro? Przykro? - wybuchnął.
- Spróbuj mnie zrozumieć, proszę. - Annis chciała

go uspokoić. - Co miałam robić? Byłam w pułapce.
Tak samo czułam się wtedy, jak później, po trzęsieniu,

zasypana pod gruzami. Byłam zupełnie sama, nie

widziałam żadnego wyjścia z sytuacji. Ogarnęło mnie

przerażenie. Czy naprawdę nie możesz sobie tego

wyobrazić?

- Mogłaś mi zaufać!
- Nie mogłam, przecież wtedy Carmel dowiedziała-

by się o wszystkim! Gdybym została i wyszła za

ciebie, nie miałabym chwili spokoju w tym domu. Za

każdym razem, podczas każdego wyjazdu, Barry

mógłby mnie napastować. Uwierz mi, długo nad tym

myślałam. Prosiłam cię, żebyś mnie zabierał ze sobą

na tournee, ale ciągle odmawiałeś. I chyba wiem,

dlaczego. Dlatego, że wiedziałeś, jak bardzo lubię

moją pracę w Manchesterze, i chciałeś, żebym miała

nadal swoje własne życie i obowiązki zawodowe,

żebym się nie czuła dodatkiem do ciebie...

- Tak, bo sądziłem, że zależy ci na samodzielności!
- Miałeś rację, wiedziałam, że jeśli rzucę pracę i

będę z tobą podróżowała, to inni sobie pomyślą, że

140

TRUDNA MIŁOŚĆ

jestem zaborcza, że cię pilnuję i nie daję ci odejść na

krok od siebie. Nikt z orkiestry nie zabiera z sobą żony

na tournee. Potrząsnął głową.

- Ale w takich okolicznościach...
- Nie byłoby to dobre rozwiązanie. Zastanawiałam

się też, czy nie prosić cię, byśmy sobie kupili inny
dom, gdzie indziej, ale - pomyśl - czy mogłam

proponować ci, żebyś opuścił własną rodzinną siedzibę?
Dom, który tak kochasz? Zarówno ty, jak i Carmel, od

razu pomyślelibyście, że nie chcę go dzielić z nią.

Uraziłabym twoją siostrę, a to jest ostatnia rzecz, jaką

chciałabym zrobić! Do Carmel jestem bardzo

przywiązana.

- Ona też cię lubi - powiedział Raphael już nieco

spokojniej.

- Nadal? - Annis się uśmiechnęła. - Sądziłem, że

przestała, z chwilą gdy cię opuściłam. Oboje jesteście
w stosunku do siebie tak niezwykle lojalni.

- Carmel widzi więcej niż inni ludzie. To dziwne,

ale ona zamartwiała się o ciebie znacznie wcześniej,

zanim jeszcze mnie opuściłaś. Obawiała się, że jesteś

chora, wyglądałaś na roztrzęsioną nerwowo. - Roze-

śmiał się smutno. - Dzięki Bogu, że nie znała
przyczyny!

- I nigdy jej nie pozna - stwierdziła stanowczo

Annis, podnosząc oczy.

- Ale teraz - spojrzał na nią - kiedy Barry'ego już

nie ma...

- Pomyśl, Carmel może winić nie męża, lecz tę

dziewczynę, za to, że go jej zabrała. Gdybyś powiedział

o mnie, wówczas musiałaby sobie uświadomić, że nie

jest to pierwszy raz, że wina może leżeć po stronie

Barry'ego, że nie był jej wierny. Obawiam się, że

mimo twych zapewnień o mojej niewinności, Carmel

może zmienić swój stosunek do mnie. Kiedy się

TRUDNA MIŁOŚĆ

141

dowie o całej sprawie, skończy się nasza przyjaźń. Barry

będzie nas dzielił do końca życia, bo Carmel go kocha.

Twej siostrze wystarczy jedno zmartwienie, nie obciążaj

jej innym. Obiecaj, proszę, że nic nie powiesz.

- Chyba masz rację. - Skinął głową. Nie znam się

na kobiecej psychologii. Nie wiem, co myślicie, przecież

nawet ciebie nie rozumiałem.

- Nie mogłeś, bo nie znałeś faktów.
- Tak, byłem nieświadom tego, co się dzieje. Nie

ufałaś mi na tyle, żeby się zwierzyć! - I znów patrzył
na Annis tym swoim ponurym wzrokiem, który ją

przerażał.

- Kiedy mnie opuściłaś, zawiadamiając, że wyjeż-

dżasz z innym mężczyzną, cały mój świat się zawalił.

Czy masz pojęcie, jaką krzywdę mi zrobiłaś? Wy-

chodziłem z siebie, żeby cię odnaleźć i dowiedzieć się,

kim jest ten facet. Gdybym znalazł was oboje, wówczas

zabiłbym go gołymi rękami!

W obliczu takiego gniewu Annis była niemal pewna,

że Raphael mógłby to uczynić, że w furii byłby zdolny

nawet do popełnienia morderstwa.

- Nie mogłem pracować ani spać, nie mogłem

nawet myśleć o niczym innym!

Spojrzała na niego ze smutkiem.

- Opuściłam cię, bo nie było innego wyjścia. Tak

bardzo mi przykro...

- Nie używaj więcej tego słowa, bo jeszcze cię

uderzę!

Jego wściekłość zupełnie ją obezwładniła. Bywał

groźny, ale takiego nigdy go jeszcze nie widziała.

- Miałaś kogoś innego? - zapytał nagle.

Zaczęła się jąkać.

Raphael pochylił się nad Annis.

- Tym razem powiesz prawdę!

Nie była w stanie wymówić ani słowa, zrobiła tylko

przeczący ruch głową.

142

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Czy zdradzałaś mnie z kimś, odkąd się roz

staliśmy?

Ponownie zaprzeczyła tylko ruchem głowy. Raphael

zbliżył się, złapał Annis za ramiona i szarpnął w

górę, stawiając na nogi.

- Spójrz mi w oczy!

Bała się go tak panicznie, że nie była w stanie

podnieść wzroku. Po chwili ujął mocno podbródek
dziewczyny w obie ręce i zwrócił jej twarz ku sobie.

Tym razem Annis już nic nie ukrywała, w oczach jej

odzwierciedlało się całe uczucie do jedynego mężczyzny,

którego kochała.

Usta Raphaela znalazły się na jej wargach, poddała

się.

Objęła go za szyję, w porywie pożądania zapomi-

nając o wszystkim.

Miłość do Raphaela tłumiła w sobie zbyt długo.

Pękła teraz cienka skorupka, Annis przestała udawać,

załamały się wszelkie opory. Całowała go mocno,

porywczo, głaszcząc po włosach, twarzy i karku. Pod

palcami czuła żar bijący z jego ciała. Słyszała

przyspieszone bicie serca, czuła pulsującą żyłę na szyi.

Najdroższy mój, najdroższy - szeptała.

Raphael spojrzał głęboko w niebieskie oczy dziew
czyny.

- Powiedz, że mnie kochasz i że zawsze kochałaś.
- Kocham i nigdy cię kochać nie przestałam -

wyszeptała dziewczyna składając usta do pocałunku.

Wargi Raphaela z całą siłą przylgnęły do ust dziew-

czyny. Zaczął ją pieścić. Przesuwał ręką wzdłuż ciała.

Annis drżała z emocji i pożądania. Jej ręce błądziły po
plecach Raphaela, z szerokich ramion przesunęły się

w dół, do szczupłych pośladków.

Nie odrywając ust od warg dziewczyny, Raphael

nagle uniósł ją w górę. Trzymała go mocno, wiedziała,

TRUDNA MIŁOŚĆ

143

co on zaraz uczyni. Z pożądania serce biło jej jak

oszalałe.

Raphael zaniósł Annis do sypialni i położył na

łóżku. Ukląkł przy niej i przez chwilę przyglądał się,

podniecony. Odpiął trzy białe guziki od sukienki. Z

zaschniętymi, rozchylonymi wargami dziewczyna

obserwowała uważnie jego wszystkie ruchy. Kiedy

wsunął rękę pod sukienkę, poderwała się i z mocą

przywarła do Raphaela, dysząc ciężko.

Odsunął ją od siebie.

- Powoli, kochanie, powoli.

Zaczął pieścić jej piersi. Zamknęła oczy. ppchylił się

nad nią i językiem zaczął drażnić różowe sutki.

Odrzucała głowę na boki, nie mogąc znieść tej ostrej

pieszczoty. Z twarzą tuż nad piersiami dziewczyny

Raphael uniósł ją nieco, zsunął sukienkę najpierw z

ramion, a potem wzdłuż nóg. Leżała z zamkniętymi

oczami, nieprzytomna z rosnącego pożądania.

- Przebacz mi, proszę - wyszeptała. - Daruj, ale

nie zniosę dłużej twego gniewu. - Nie chciała, by

kochał ją teraz pełen wewnętrznej wściekłości.

Raphael podniósł się z kolan i spojrzał na Annis.

- Mam ci przebaczyć? Za to, że zostawiłaś mnie

bez jednego słowa wyjaśnienia? To nie takie łatwe.

Przeszedłem piekło, ale to mógłbym ci wybaczyć.

Nigdy jednak nie daruję tego, że nie powiedziałaś mi o

Barrym. Gdybyś mi zaufała, moglibyśmy położyć kres

tej sprawie. Poruszyłbym niebo i ziemię, żeby cię

przed nim uchronić, powinnaś była o tyrn wiedzieć.

- Wiedziałam, już ci tłumaczyłam...
- Wiem, wiem, najdroższa! - Raphael położył palec

na ustach dziewczyny. - Byłaś w nieznośnej sytuacji.

Czy sądzisz, że nie zdaję sobie z tego sprawy? Ale

gdybyś mnie naprawdę kochała...

144

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Jak możesz tak mówić! Czy nie widzisz, że

właśnie z miłości opuściłam ciebie?

Dziewczynie pociekły łzy po twarzy.

- Nie płacz, kochanie. - Całował jej wilgotne rzęsy.

- Sprawiasz, że zaczynam sam siebie nienawidzieć.

Nie zrozumiałaś, to ja powinienem błagać cię o prze
baczenie. Wierzę, że mnie kochałaś, a mimo to

opuściłaś dla dobra Carmel. Jak więc mogę cię o to

obwiniać? To czysty egoizm stawiać się na pierwszym

miejscu, przed własną siostrą, podczas gdy ty za

chowujesz się tak wspaniałomyślnie! Zraniłaś mnie,

szkoda, że mi nie zaufałaś na tyle, by się zwierzyć.

Mam żal nie do ciebie, lecz do siebie.

- To nie była sprawa zaufania - zaprzeczyła.
- Wiem, chodziło o mój piekielny temperament.

Byłaś na tyle dorosła, żeby wiedzieć, co trzeba zrobić,

lecz w twoich oczach ja nie byłem na tyle dojrzały,

byś mogła zwrócić się do mnie.

Spojrzała nieco zaskoczona na Raphaela. Jego

reakcje zawsze ją zdumiewały, z jednej skrajności

przechodził natychmiast w drugą. Gdy w grę wchodziły

uczucia, nigdy nie mógł się opanować. Dlatego Annis
o niczym nie powiedziała. Ale kochała Raphaela

takiego, jaki był.

- To nie jest sprawa dojrzałości - rzekła z łagodnym

uśmiechem. - Po prostu taki jesteś, zarówno w muzyce,

jak i w życiu. Wszystko albo nic. I nie chcę, żebyś był

inny. Kocham cię takiego, jaki jesteś, najdroższy.

- Dotknęła ręką policzka Raphaela i czule się do

niego uśmiechnęła. - Zapomnijmy o Barrym i za

cznijmy myśleć o nas samych.

Przyciągnął do siebie jej rękę i pocałował, z oczyma

pełnymi uwielbienia i pożądania.

- Przed odlotem samolotu mamy jeszcze dużo czasu.

- Tak, dużo czasu - przytaknęła.

Raphael zaczął rozpinać koszulę.

TRUDNA MIŁOŚĆ

145

W Manchesterze wylądowali w ulewnym deszczu.

Kiedy wprost z lotniska jechali do szpitala, opustoszałe

ulice miasta wyglądały jak rwące potoki.

Carmel była przyłączona do sztucznej nerki. Nie-

przytomna. Znajdowała się na oddziale intensywnej

terapii. Pielęgniarka powiedziała im jednak, że mogą

chorą zobaczyć.

- Czy tym razem atak był poważny? - zapytał

Raphael głosem pełnym obaw. Pielęgniarka obdarzyła
go profesjonalnym uśmiechem.

- Jest ciężko chora, ale z podobnych ataków już

wychodziła. Trudno powiedzieć coś konkretnego.

Proszę się skontaktować jutro z lekarzem specjalistą,

może on będzie mógł udzielić bliższych wyjaśnień.

Annis wzięła Raphaela za rękę. Ścisnął mocno jej

dłoń.

- Chodźmy do Carmel - zaproponowała.

Dziewczyna leżała woskowo blada, z nabrzmiałą

twarzą, zamkniętymi oczami i bezbarwnymi wargami.

Raphael stał trzymając nadal rękę Annis.

- Dzięki Bogu, że jesteś ze mną. Bez ciebie tego nie

zniósłbym - wyszeptał.

- Zawsze będę przy tobie - odpowiedziała Annis.

Jakby na dźwięk jej głosu chora podniosła powieki. Jej

spojrzenie zatrzymało się na Annis. Potem przeniosła
wzrok na Raphaela, zaskoczona. Po twarzy chorej

przebiegł cień uśmiechu.

- Hej, siostrzyczko - odezwał się Raphael. - Zobacz,

kogo przyprowadziłem.

Annis nachyliła się nad chorą.

- Dzień dobry, Carmel.

Usta chorej poruszyły się bezdźwięcznie. Raphael

rozumiał, o co chodzi siostrze.

- Jesteśmy z Annis znów razem. Już na dobre. Po

tym wypadku w Grecji zdaliśmy sobie sprawę, że

jesteśmy sobie przeznaczeni - zażartował. Po chwili

146

TRUDNA MIŁOŚĆ

jednak spoważniał. - Pobierzemy się jak tylko

wydobrzejesz, abyś mogła uczestniczyć w weselu.

Wracaj więc szybko do domu, gdyż spieszno mi

włożyć obrączkę na palec Annis.

Chora z trudem się uśmiechnęła. Tym razem to

Annis odczytała z ruchów warg Carmel, że jest
zadowolona.

- Sprowadzamy dzieci do domu - powiedział

Raphael. - Annis u nas zamieszka i zajmie się nimi.

O dzieciaki nie musisz się więc niepokoić, będą pod

dobrą opieką.

Carmel spojrzała na Annis.

- Dziękuję - wyszeptała cichutko.
- Twoje dzieci są wspaniałe. Cieszę się, że będę z

nimi.

Słysząc te słowa, Carmel jakby odetchnęła z ulgą.

Zamknęła oczy.

Kilka minut później kazano im opuścić chorą. Do

szpitala wrócili następnego ranka, jeszcze przed

wyjazdem po dzieci. Na korytarzu zatrzymała ich

pielęgniarka. U Carmel był lekarz specjalista, trzeba

było poczekać.

- Muszę z nim pomówić - stwierdził Raphael.

Usiedli przed pokojem chorej. Po chwili drzwi się
otworzyły. Wyszedł lekarz z grupą studentów. Spojrzał

na Raphaela, poznał go i zatrzymał się, wyciągając

rękę.

- To pan Raphael Leon, prawda? Dzień dobry.

Wielka to dla mnie przyjemność poznać pana. Mam

sporo pańskich nagrań, jestem wielbicielem pańskich
utworów.

Raphael się skłonił.

- Dziękuję, to bardzo miło z pańskiej strony. -

Odczekał chwilę, a potem powiedział:

- Pan doktor był właśnie u mojej siostry. Jak się

czuje? Czy jest pan zadowolony ze stanu jej zdrowia?

TRUDNA MIŁOŚĆ

147

- Zadowolony nie jestem, ale też się nie martwię.

Od wczoraj stan pacjentki wyraźnie się poprawił.

Jeśli tak dalej pójdzie, będą powody do zadowolenia.

Jest nadal bardzo poważnie chora, ale jej życiu już

nie zagraża niebezpieczeństwo. - Lekarz spojrzał na
zegarek. - Przepraszam, muszę skończyć obchód.

Było miło pana poznać. Przyniosę pańskie płyty, czy

złoży pan na nich swój autograf?

- Z przyjemnością - odpowiedział Raphael.

Grupa lekarzy ruszyła dalej. Annis i Raphael zostali

na korytarzu.

- To może potrwać jeszcze z pół godziny - ostrzegła

ich pielęgniarka.

- Nie szkodzi, poczekamy - odrzekł Raphael.

Wzruszyła ramionami i poszła. Raphael westchnął.

Annis wsunęła dłoń w jego rękę i gdy tak siedzieli

ramię przy ramieniu, ze splecionymi rękami, Raphael

rzucił jej pełne miłości spojrzenie. Nie musieli nic

mówić, rozumieli się bez słów. Szczęśliwi, siedzieli w

milczeniu, czekając spokojnie.

* * *

Sześć miesięcy później Annis w przybrudzonych

dżinsach i białym swetrze klęczała przed wielkim

pudłem. Mozolnie zdejmowała opakowanie, a siedząca

obok niej Carmel usiłowała zgadywać, co jest w środku

przesyłki.

- Gigantyczny toster? Duży rożen ogrodowy? A

może naturalnej wielkości statua Diony Munthe?

- Ciii... - uciszyła ją ze śmiechem Annis, zdejmując

ostatnią warstwę opakowania i zaglądając do środka.

- Och!
- Co tam jest? - spytała Carmel. Wstała z krzesła i

podeszła do pudła, żeby się przekonać, co się w nim
znajduje.

- Jakiś posąg.
- Ale nie Diony.

148

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Dzięki Bogu - roześmiała się Carmel.

Annis włożyła ręce do pudła i wyciągnęła posąg.

Przyglądały mu się obie.

- Jest piękny - powiedziała Annis. - Jak myślisz,

czy to art nouveau?

- Nie, późniejszy - oceniła po namyśle Carmel.
- Chyba masz rację. Jest z pewnością z okresu po

pierwszej wojnie światowej, z późnych lat dwudziestych.

Będzie prezentował się znakomicie w salonie muzycz-
nym Raphaela. - Annis oglądała opakowanie. - Ale

kto go przysłał? Chwilę później znalazła w środku

bilet i przeczytała. - Od Giinthera. To słynny niemiecki

kompozytor, zaprzyjaźniony z Raphaelem.

- Ten posąg wygląda na wschodnioeuropejski.

Podoba mi się - powiedziała Carmel, przesuwając ręką

po ciemnych, gładkich powierzchniach kamienia.

Annis obserwowała Carmel. Dziewczyna była

zrelaksowana i wyglądała zdrowo. Z oczu nie przebijał

smutek. Zaczyna przychodzić do siebie, pomyślała

Annis. Coraz rzadziej nawiedzają ją złe nastroje,

dzięki Bogu. Barry zostawił oczywiście pustkę po

sobie w jej życiu. W małżeństwie szukała oparcia, a

kiedy mąż odszedł, zaczęła polegać na sobie. Zdawała

sobie sprawę, że dzieci jej teraz bardzo potrzebują.

Brakowało im ojca. Zranił ich uczucia i przeraził

ucieczką. Dla dobra dzieci Carmel musiała ukrywać

ból. Początkowo jej śmiech i dzielne zachowanie się

były tylko fasadą, w miarę jednak upływu czasu Annis

zauważyła, że dziewczyna się odpręża i zaczyna

spontanicznie cieszyć się życiem.

Przez ostatnie miesiące Raphael starał się usilnie

być jak najbliżej domu, w razie gdyby Carmel go

potrzebowała. Annis była zadowolona, że bardziej

zajmuje się siostrą niż nią. Uważała to za słuszne.
Oboje z Raphaelem postanowili odłożyć swój ślub aż

do chwili, w której Carmel będzie się czuła znacznie

TRUDNA MIŁOŚĆ

149

lepiej. Wiele przebywali razem, gdyż Annis zamieszkała

w domu Raphaela, pomagając Carmel i dzieciom

przystosować się do życia bez ojca.

Z czasem Annis i Raphael stawali się coraz bardziej

rozdrażnieni, napięci i sfrustrowani. Coraz częściej

chcieli przebywać sam na sam, pragnęli jak najszybciej

założyć własny dom i zacząć wspólne życie, równo-

cześnie jednak nie zakłócając świeżej stabilizacji w życiu
Carmel.

Rozwiązanie ich problemu przyszło z nieoczekiwanej

strony. Ze strony samej Carmel.

Raphael miał od dawna zaplanowaną dwumiesięczną

trasę koncertową w Południowej Ameryce na początek

marca. Na odwołanie wyjazdu było już za późno.
Annis i Raphael właśnie ubolewali, że będ/ie im

ciężko się rozstać, gdy Carmel ni stąd ni zowąd

zapytała:

- Dlaczego nie chcecie potraktować tego wyjazdu

jako podróży poślubnej?

Spojrzeli na nią, zaskoczeni.

- W przeciwnym razie będziecie z dala od siebie

przez całe miesiące - powiedziała Carmel. - A przecież

oboje nie lubicie rozłąki.

- Tak, nie lubimy. - Raphael wziął Annis za rękę i

przytrzymał ją mocno.

Annis spojrzała zaniepokojona na Carmel.

- A co będzie z tobą? Nie możemy przecież oboje

wyjechać...

- Nie martwcie się o mnie, dam sobie radę.

Postanowiłam wrócić do pracy.

- Co masz na myśli? - zapytał zaskoczony Raphael.
- Załatwiłam sobie zajęcie w biurze architektoni-

cznym, jako recepcjonistka. Przez trzy dni w tygodniu.

To lekka praca, siedząca. Będę tylko odbierała
telefony, uśmiechała się i i rozmawiała z interesan-
tami.

150

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Carmel, jeśli nie masz pieniędzy, chętnie ci pomogę

- zaofiarował się Raphael.

Siostra potrząsnęła przecząco głową.

- To nie tylko sprawa pieniędzy. Chcę po prostu

czymś się zająć, nie jestem przecież inwalidką. Muszę

tylko na siebie uważać, nie przemęczać się i przyjmować

lekarstwa. Jestem już znużona ciągłym przebywaniem

w czterech ścianach. Czekam z radością na rozpoczęcie

tej pracy. W biurze wszyscy są mili, a zwłaszcza szef.
Pan już nieco łysawy, ale z uroczym uśmiechem. Nie

musisz się więc o mnie troszczyć, braciszku.

- A co będzie z dziećmi? - zapytała Annis.
- Cały dzień spędzają w szkole, jeśli będę po-

trzebowała, wezmę kogoś do pomocy na weekendy.

Dam sobie radę! - Mówiąc to Carmel wyglądała na

zdeterminowaną. - Muszę uporządkować swoje życie,

nie chcę już dłużej korzystać z ciągłej opieki innych.

Za bardzo szukałam oparcia w Barrym, kiedy był tutaj.

Może właśnie dlatego tak trudne było jego życie? Czy

kiedykolwiek o tym pomyśleliście? Nie byłam dla

niego prawdziwą żoną i nie byłam dla moich dzieci

prawdziwą matką. Nie jestem zupełnie skazana na

innych,

lecz

skakaliście

koło

mnie,

rozpuszczaliście, tak że zrobiłam się zupełnie bezradna

i zachowywałam się jak ciężko chora. Teraz wszystko

będzie inaczej. Ja będę zarządzała własnym życiem,

opiekowała się dziećmi i podejmowała wszelkie decyzje.

Muszę wziąć się w garść, zanim będzie za późno.
- Carmel zwróciła się do brata. - Nie próbuj mnie

powstrzymywać.

Raphael spojrzał na nią z podziwem.

- Nie odważyłbym się.

Carmel się roześmiała.
- No to zabierajmy się od razu do listy.
- Listy? Jakiej? - zapytali jednocześnie Annis

i Raphael.

TRUDNA MIŁOŚĆ

151

- Chodzi o wykaz tego, co jest do zrobienia. Na

początek, jaki to ma być ślub? Z pompą? Cichy?

- Carmel uśmiechnęła się do brata. - Decydujesz nie

ty, lecz twoja przyszła żona. Powiedz mi, Annis, jaki

chcesz mieć ślub?

- Cichy - odpowiedziała rozmarzona Annis. W koś-

ciele, w białej sukni i tylko z rodziną i najbliższymi

przyjaciółmi. Będą grały organy i...

- Druhną będę ja! - zawołała mała Sylvia, która

właśnie wróciła ze szkoły. Dopiero co skończyła

dziewięć lat, ale jak na swój wiek była bardzo dojrzała,

chyba ze względu na długotrwałą chorobę matki.

Wszyscy się roześmieli.

- A kto będzie niósł tren? Kto będzie paziem?

- zapytała Carmel, patrząc na sześcioletniego Roberta.

Przerażony chłopiec skrył się za oparciem krzesła

i zawołał:

- Nie będę paziem, nie będę!
- Skreśl pazia - powiedział rozbawiony Raphael.

- Gdybym ja sam był na jego miejscu, też bym nie

chciał. Inne wasze propozycje akceptuję. Wolałbym

cichy ślub.

Mogli się byli domyślić, że kiedy prasa się dowie o

projektowanym małżeństwie Raphaela, wszystkie ich

plany spalą na panewce i o cichym ślubie nie będzie

mogło być mowy.

Gdy tylko w kronice towarzyskiej ukazała się

wzmianka o dacie ślubu, Annis i Raphael zaczęli

odbierać telefony i listy od przyjaciół i wielbicieli

talentu Raphaela, z prośbą o zaproszenie na tę

uroczystość. Z dnia na dzień telefonów i listów

przybywało, a dom wypełniał się prezentami. Musieli

więc zorganizować ogromne przyjęcie. Gości ze

strony Raphaela było na liście całe mnóstwo, ze strony

zaś Annis figurowała tylko bliska rodzina i kilku

przyjaciół.

152

TRUDNA MIŁOŚĆ

- Czy bardzo jesteś niezadowolona, że wszystko

wymknęło się spod naszej kontroli?

- Nie twoja wina, że jesteś sławny. - Pocałowała

go. - To jeden dzień, szybko minie, a potem będziemy
mieli tylko siebie. - Mówiąc te słowa Annis za-

stanawiała się, na ile się sprawdzą w przyszłości ze

względu na publiczne życie RaphaeJa.

Wszedł do pokoju, gdy obie z Carmel przyglądały

się posągowi przysłanemu z Niemiec.

- Od kogo? - zapytał Raphael, dotykając zimnego

kamienia.

- Od Giinthera - odpowiedziała Carmel. - Idę

nastawić herbatę.

Zwykle Annis ubiegłaby dziewczynę, ale już nauczyła

się tego nie robić.

Raphael przeczytał bilet od Giinthera.

- Muszę mu od razu podziękować. Na ślubie się nie

zjawi, wyjeżdża do Nowego Jorku na koncert Diony,

który odbędzie się w następny czwartek.

- Powinieneś też jechać - bez chwili zastanowienia

rzuciła Annis. - To są przecież twoje utwory, tak długo

pracowaliście z Dioną nad nimi. Gdybyśmy się nie

pobierali, mógłbyś polecieć do Nowego Jorku w

drodze do Rio. Orkiestrą powinieneś dyrygować ty, a
nie Gunther.

Od dłuższego czasu sprzeczali się na ten temat.

Raphael położył rękę na ramieniu Annis.

- Nie zaczynaj znowu. Recenzje przeczytam potem.

Już ci mówiłem, niech Diona, rozhisteryzowana przed

premierą, wyładowuje się na Giintherze, a nie na

mnie. Miałem tego dość przez ostatni miesiąc prób.

Nie masz pojęcia, jaka ona bywa męcząca. Ciągle się

na coś uskarża, chce, żeby bez przerwy prawić jej

komplementy...

kobieta

jest

emocjonalną

terrorystką!

- Biedny Gunther. - Annis nie była już zazdrosna

TRUDNA MIŁOŚĆ

153

o Dionę, wiedziała, że nie musi. Po kilku godzinach

prób z Dioną Raphael przychodził do domu zupełnie

wykończony, marząc o spokojnym wieczorze w towa-

rzystwie Annis. Słuchali jego ulubionej muzyki lub

sam grał.

- To tygrysica, nie kobieta. Wysysa całą moją

energię. Uciekam do domu, do ciebie, i dopiero przy

tobie odżywam.

Annis gładziła jego czarne, gęste włosy.

- Nie mogę się doczekać wspólnych dwóch tygodni

po ślubie - narzekał. - Jest nam potrzebny urlop tylko

we dwoje. To ostatnie pół roku było dla nas
wszystkich trudne, ale ty potrzebujesz odpoczynku

bardziej niż ja. Bałaś cudowna w stosunku do Carmel i

dzieci. Jesteś przemęczona, kochanie.

- To było przyjemne, mimo że czasami rzeczywiście

męczące.

- Lubisz być pożyteczna - stwierdził Raphael

patrząc z czułością w niebieskie oczy Annis. - A ja...
ja potrzebuję cię jak nikt inny w świecie.

jeszcze dwa dni - pomyślała Annis - i będziemy

mężem i żoną.

- Jeszcze dwa dni - powiedział Raphael - i będziesz

tylko moja. - Pocałował ją z uniesieniem.

Od bardzo dawna Annis pragnęła należeć do

Raphaela. Dziś nie mogła wręcz uwierzyć, że za dwa

dni to się stanie.

Uwierzyła dopiero wtedy, kiedy szła powoli wzdłuż

głównej nawy w stronę przyszłego męża, przy trium-

falnym dźwięku organów, w promieniach wiosennego

słońca wpadających przez witrażowe okna dużego,

wiktoriańskiego kościoła w Manchesterze, znajdującego

się tuż obok rodzinnego domu Raphaela.

To nie był cichy ślub, jaki sobie wymarzyła. W

ławach kościelnych siedziało wiele osób. Jej matka,
krewni, znajomi, przyjaciele i koledzy Ra-

1>I

TRUDNA MIŁOSC

phaela. Przed kościołem zgromadziła się liczna rzesza
jego wielbicieli.

Annis prowadził do ołtarza stary wuj. Był bardzo

słaby, musiał się podpierać laską.

Wśród zaproszonych znaleźli się także Loveday i

Carl.

Loveday była pierwszą druhną. W długiej, atłasowej

sukni wyglądała wspaniale. Morelowy odcień sukni,

którą wybierały razem z Annis, harmonizował dos-

konale z rudymi włosami dziewczyny i rzucał ciepłe

światło na jej zazwyczaj bladą twarz. Były także dwie
malutkie druhny: Sylvia i kuzyneczka Annis. Obie
ubrane identycznie jak Loveday i wszystkie trzy

trzymały w ręku wiktoriańskie bukieciki. Kwiaty

miały także we włosach. Annis też miała we włosach

żywe kwiaty, umieszczone w perłowym stroiku, spod

którego opadał długi welon.

Ciemne włosy Raphaela połyskiwały w promieniach

słońca. Annis wydawał się wyższy niż zazwyczaj.

Dziś wyglądał wręcz obco.

Nagle Annis poczuła się bardzo niepewnie. Serce

podeszło jej do gardła. Idąc zachwiała się, aż stary wuj

spojrzał na nią niespokojnie. Zagryzła wargi walcząc

ze łzami. Spojrzała w bok i zobaczyła czuły wzrok

Carmel, która w ten sposób starała się dodać jej

otuchy, rozumiała panikę, która ogarnęła dziewczynę.

I wtedy Raphael się odwrócił, szukając jej wzrokiem.

Annis zobaczyła, jak na jej widok z radości

rozszerzają się źrenice jego oczu. Oczywiście nie widział

przedtem wspaniałej wiktoriańskiej sukni. Długa, suta

spódnica, zrobiona z ogromnej ilości materiału,

kołysała się na trzech sztywnych halkach. Do góry

stanika, przybranego falbankami i naszytymi perłami,

był przypięty maleńki bukiecik drobnych różowych

różyczek. Spódnicę pokrywała piękna koronka, ściąg-

TRUDNA MIŁOŚĆ

155

nięta w kilku miejscach bukiecikami bladoróżowych

różyczek i atłasowymi kokardami. Annis zdecydowała

się na ten romantyczny styl, gdyż wiedziała, że taka

suknia powinna spodobać się Raphaelowi. Wyglądała

dobrze przy jej gładkich, jasnych włosach, szczupłej
sylwetce i cienkiej talii.

Oczywiście, nie była wcale pewna, czy jej strój

ślubny spodoba się Raphaelowi, aż do chwili, w której

napotkała jego zachwycone spojrzenie.

Obdarzył Annis ciepłym uśmiechem. Odwzajemniła

uśmiech i z oczami pełnymi uwielbienia zrobiła ostatni

krok, żeby się z nim połączyć przed ołtarzem.

Wuj cofnął się, a ręka Raphaela odszukała jej dłoń.

Przyszły mąż władczym gestem zacisnął rękę dziew-

czyny w swojej dłoni.

Nadeszła wreszcie chwila, w której mogli rozpocząć

wspólne życie.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Lamb Charlotte Trudna miłość
LAMB CHARLOTTE Trudna miÅ‚oÅ›Ä‡
Lamb Charlotte Strach przed miloscia
Lamb Charlotte Strach przed miłością
Hughes Charlotte Gra o milosc
169 Lamb Charlotte Zabawa w chowanego
Lamb Charlotte Zabawa w chowanego
587 Hughes Charlotte Gra o milosc
Lamb Charlotte Zabawa w chowanego
285 Lamb Charlotte Zgubne namiętności 03 Mroczne dziedzictwo
14 Co tam u Janielskich Trudna milość styczeń,09
0285 Lamb Charlotte Mroczne dziedzictwo
Lamb Charlotte Mroczne dziedzictwo
LAMB CHARLOTTE Cicha przystań
0198 Lamb Charlotte Odzyskana namiętność

więcej podobnych podstron