61.Mała konstytucja z 20.II.1919r. Naczelnik Państwa i rząd.

Mała konstytucja, powierzając stanowisko Naczelnika
Państwa Józefowi Piłsudskiemu, stanęła na stanowisku
koncentracji władzy państwowej w Sejmie Ustawodawczym.
Wyrażało się to w wyposażeniu sejmu we władzę suwerenną,
w nieokreśleniu jego kadencji i uzależnieniu od niego
organów wykonawczych, Naczelnika Państwa i ministrów.
Sejm Ustawodawczy stawał się w ten sposób źródłem
wszelkiej władzy. Jego głównym zadaniem było uchwalenie
ustawy zasadniczej – konstytucji (stąd nazwa Sejm
Ustawodawczy, czyli Konstytuanta). Sejmowi przysługiwało
wyłączne uprawnienie do uchwalania ustaw, które ogłaszał
marszałek sejmu za kontrasygnatą prezydenta ministrów i
właściwego ministra. Naczelnik Państwa i ministrowie zostali
podporządkowani sejmowi. Naczelnik Państwa reprezentował
państwo w stosunkach międzynarodowych i stał na czele
administracji cywilnej i wojskowej. Za swą działalność ponosił
odpowiedzialność przed sejmem. Każdy jego akt państwowy
wymagał dla swej ważności kontrasygnaty właściwego
ministra. Na podstawie porozumienia z sejmem Naczelnik
Państwa powoływał rząd. Ministrowie indywidualnie, a rząd
solidarnie odpowiadali za swą działalność przed sejmem. W
chwili zagrożenia bytu państwowego, spowodowanego
niepowodzeniami w wojnie z Rosją Radziecką, utworzona
została ustawą z 1 lipca 1920r. Rada Obrony Państwa,
specjalny organ rządowo- parlamentarny o charakterze
przejściowym.

Powołanie

Rady

Obrony

Państwa

spowodowało ograniczenie uprawnień sejmu. W jej skład
weszli: Naczelnik Państwa jako przewodniczący, marszałek
Sejmu Ustawodawczego, 10 posłów wybranych przez sejm i
reprezentujących

stronnictwa

sejmowe,

premier,

3

ministrów, 3 przedstawicieli wojska mianowanych przez
Naczelnego Wodza. Rada decydowała o wszystkich sprawach
związanych z prowadzeniem i zakończeniem wojny oraz
zawarciem pokoju.