Justyna Piecyk Zebra i tęcza

26.06.2013

ABCbaby.pl - Bajki-pomagajki i inne, dobre rozwiązania dla rodziców

www.abcbaby.pl/?page=StructurePrint&id=209

1/2

Zebra i tęcza

Justyna Piecyk "Zebra i tęcza"

ZASTOSOWANIE BAJKI wg jej autora:

Zebra i tęcza" pisana byla z myslą o dzieciach chorych głównie na nowotwory, ukazuje proces
słabniecia dziecka podczas chemioterapii- odpadanie pasow na grzbiecie zebry to wypadanie
wlosów dziecka, które także traci siły, a dzięki deszczowi odzyskuje je z powrotem. Może być to
też ogólnie bajka adresowana do chorych dzieci i ich rodziców.

TEKST BAJKI

Pewna malutka, rozbrykana Zebra obudziła się o świcie. Wyjrzała przez okno swojego pokoiku i
na niebie zobaczyła piękną, wielobarwną tęczę. Zauroczona tym widokiem postanowiła odnaleźć jej
początek i wdrapać się na sam jej szczyt. Oczywiście nie powiedziała nic rodzicom, bo pomyślała,
że i tak zajęci swoimi sprawami nie zauważą jej nieobecności.

Maleńkie kropelki deszczu migoczące wszystkimi kolorami doprowadziły ją, aż do samego
podnóża tęczy. Zeberka zaczęła swoją wspinaczkę i nawet nie obejrzała się za siebie. Nie
zauważyła też swoich rodziców, którzy zaniepokojeni jej nieobecnością, znaleźli małe ślady kopytek
na ziemi i pobiegli za nią.

Mama już dosięgała tęczy krzycząc: „Zejdź na dół córeczko!”, gdy nagle brzeg łuku zaczął kurczyć
się do góry. Zeberka odwróciła głowę i zobaczyła za sobą przepaść. Mogła już teraz tylko iść do
przodu, bo cały tył tęczowej drogi zniknął za nią. Zaczęło brakować jej sił. Zauważyła też, że
piękne, czarne pasy na jej skórze zaczynają opadać jeden po drugim w dół, tak, że stała się całkiem
biała. Miała już dosyć, ale nie mogła się teraz zatrzymać, droga za nią ciągle się skracała.. Słońce
było tak blisko, że zrobiło jej się niedobrze z gorąca. Nic już nie chroniło jej bladej skóry przed
promieniami.

Nagle zaczął padać drobniutki deszczyk, jego delikatne kropelki spadały jedna po drugiej na
Zeberkę. Bo musicie wiedzieć, że aby na niebie powstała tęcza potrzebne są oprócz promieni
słońca, także i krople deszczu. Zeberka zaczęła powoli nabierać nowe mocy.

Najpierw nie miała siły nawet się napić, ale krople spadające na jej skórę orzeźwiały ją i chłodziły.
Zauważyła też zarysy pasów, które utraciła podczas wędrówki, coraz śmielej posuwała się do
przodu. Nagle, przed sobą w dole usłyszała głos mamy:

-„Córeczko jestem tutaj, wracaj już do mnie!”

Szła w kierunku tego głosu, aż zobaczyła rodziców. Pobiegła do nich ile tylko miała sił w nogach.
Na pyszczkach mieli łzy.

-„Dlaczego płakaliście?” – zapytała z niepokojem.

-„Tak bardzo się o Ciebie martwiliśmy. Baliśmy się, że już do nas nigdy nie wrócisz. Obiecaj, że już
nigdy i nigdzie nie będziesz uciekać”.

Zeberka z radością pokiwała głową na znak zgody i wrócili razem do domu.