”Ojcze Święty, obawiamy się o spotkanie w Asyżu”

Środa, 26 Styczeń 2011 19:57

W związku z zapowiedzą zwołania w październiku br. międzyreligijnego spotkania w Asyżu, w

25 lat po „Asyżu 1986”, 11 stycznia br. grupa włoskich katolików (wśród nich prof. Roberto de

Mattei), napisała list otwarty do Benedykta XVI. „Z przestrachem wracamy więc myślą do

wydarzeń sprzed 25 lat, przypominając sobie widok zabitych kur leżących na ołtarzu św. Klary -

zgodnie z plemiennym rytuałem, i figurę Buddy umieszczoną nad ołtarzem w kościele św.

Piotra, nad relikwiami biskupa Wiktoryna, męczennika, który w IV w. oddał życie za wiarę.(…)

To właśnie ów „duch Asyżu”, który później długo był ubarwiany w mediach i sferach Kościoła

skorych do relatywizmu, wprowadził zamęt. Wydał nam się obcy Ewangelii i Kościołowi

Chrystusowemu, który nigdy, przez dwa tysiące lat, taką drogą nie szedł. Pragnęliśmy zatem

przywołać ironiczne uwagi pewnego francuskiego dziennikarza: „W obecności tak wielu religii

łatwiej uwierzyć, że albo wszystkie one są wartościowe, albo że wszystkie są bez

znaczenia.(…)”. Poniżej prezentujemy tekst listu.

Ojcze Święty, obawiamy się o spotkanie w Asyżu

Wasza Świątobliwość,

jesteśmy grupą katolików niewymownie wdzięcznych Ojcu Świętemu jako pasterzowi Kościoła

powszechnego za dzieło dokonane w ostatnich latach; dziękujemy Waszej Świątobliwości za

wielki szacunek dla ludzkiego rozumu, za wydanie „Motu proprio Summorum pontificum”, za

owocną relację z anglikanami, którzy na nowo jednoczą się z Kościołem katolickim, i za wiele

innych spraw.

Ośmieliliśmy się napisać do Ojca Świętego po tym, jak dowiedzieliśmy się – krótko po

masakrze chrześcijan koptyjskich w Egipcie – o zamiarze zwołania w październiku

międzyreligijnego spotkania w Asyżu, w 25 lat po „Asyżu 1986”.

Pamiętamy wszyscy to wydarzenie sprzed tylu już lat.

Wydarzenie niebywale medialne, które – niezależnie od intencji i deklaracji osoby, która za nie

odpowiadała – miało następstwa niepodważalne, powodujące w świecie katolickim

indyferentyzm i relatywizm religijny.

To od tego czasu we wspólnocie chrześcijan nasiliło się przekonanie, jakoby znane od wieków

nauczanie Kościoła – „jednego, świętego, katolickiego i apostolskiego”, na temat jedyności

Zbawiciela, należało w pewnym sensie odłożyć do archiwum.

Doskonale przypominamy sobie przedstawicieli wszystkich religii zgromadzonych w katolickiej

świątyni, w kościele Santa Maria degli Angeli, stojących w szeregu z gałązką oliwną w ręku: tak

jakby chcieli powiedzieć, że pokój nie przychodzi przez Chrystusa, ale – jednakowo – przez

założycieli wszystkich wierzeń (Mahometa, Buddy, Konfucjusza, Kali, Chrystusa…).

Mamy w pamięci modlitwę muzułmanów w Asyżu, w mieście Świętego, który za jeden z celów

obrał sobie nawrócenie wyznawców islamu.

Pamiętamy modlitwę animistów, ich przywoływanie duchów żywiołów, a także modlitwy innych

wierzących czy przedstawicieli religii nieteistycznych, jak dżinizm.

1 / 5

”Ojcze Święty, obawiamy się o spotkanie w Asyżu”

Środa, 26 Styczeń 2011 19:57

Ta „wspólna” modlitwa – niezależnie od jej celu – chcąc nie chcąc przyczyniła się do tego, że

wielu uwierzyło, iż wszyscy modlą się do „tego samego Boga”, choć o różnych imionach.

Tymczasem Pismo Święte mówi jasno: „Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną” (1

przykazanie); „Ja jestem Drogą, Prawdą i Życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej, jak tylko

przeze mnie” (J 14, 6).

Piszący oczywiście nie przekreślają dialogu z kimkolwiek, bez względu na wyznawaną religię.

Żyjemy w świecie i każdego dnia rozmawiamy, dyskutujemy, kochamy, nawet tych, którzy nie

są chrześcijanami, ale ateistami, wątpiącymi czy wyznawcami innych religii. Jednak to nie

przeszkadza nam wierzyć, że sam Bóg przyszedł na ziemię, zgodził się pójść na śmierć właśnie

po to, by wskazać nam Drogę i Prawdę, a nie jedną z wielu możliwych dróg i prawd. Chrystus

jest dla nas, chrześcijan, Zbawicielem: Jedynym Zbawicielem świata.

Z przestrachem wracamy więc myślą do wydarzeń sprzed 25 lat, przypominając sobie widok

zabitych kur leżących na ołtarzu św. Klary – zgodnie z plemiennym rytuałem – i figurę Buddy

umieszczoną nad ołtarzem w kościele św. Piotra, nad relikwiami biskupa Wiktoryna,

męczennika, który w IV w. oddał życie za wiarę.

Pamiętamy katolickich kapłanów, którzy podporządkowali się obrzędom inicjacyjnym innych

religii: wstrząsający obraz tym bardziej że o ile „głupotą” jest chrzcić dorosłego, który nie wierzy

w moc chrztu, o tyle absurdem jest, żeby katolicki kapłan poddawał się obrzędowi, który nie

reprezentuje dla niego żadnej wartości ani pożytku. Postępując w ten sposób, przekazuje się

pewną informację, a mianowicie, że obrzędy – wszelakie – są jedynie pustymi ludzkimi gestami.

Że wszelkie koncepcje boskości są sobie równe. Że wszelkie moralności – bez względu na

religie, z których się wywodzą –są zamienne.

To właśnie ów „duch Asyżu”, który później długo był ubarwiany w mediach i sferach Kościoła

skorych do relatywizmu, wprowadził zamęt. Wydał nam się obcy Ewangelii i Kościołowi

Chrystusowemu, który nigdy, przez dwa tysiące lat, taką drogą nie szedł. Pragnęliśmy zatem

przywołać ironiczne uwagi pewnego francuskiego dziennikarza: „W obecności tak wielu religii

łatwiej uwierzyć, że albo wszystkie one są wartościowe, albo że wszystkie są bez znaczenia.

Widząc w ten sposób jednocześnie tylu bogów, można się zastanawiać, czy oni wszyscy nie są

równowartościowi czy jest wśród nich tylko jeden, prawdziwy. Sarkastyczny paryżanin [sceptyk i

ateista] będzie naśladował sceptycznego kolekcjonera, którego przyjaciel dopiero co strącił

jakiegoś bożka z mensy, a on na to: «O ja nieszczęsny, przecież to mógł być prawdziwy Bóg»”.

Zmieszani, pociechę znaleźliśmy wówczas w licznych wypowiedziach papieży, którzy zawsze

potępiali tego rodzaju „dialog”.

Kongres wszystkich religii był już wcześniej organizowany w Chicago w 1893 r., i w Paryżu w

1900 roku. Jednak Ojciec Święty Leon XIII zakazał katolikom uczestnictwa w nich.

Tę samą postawę przyjął Pius XI, papież, który potępił ateizm komunistyczny i nazistowski, i

który jednocześnie potępiał jakiekolwiek próby jednoczenia ludzi w imię jakiegoś

2 / 5

”Ojcze Święty, obawiamy się o spotkanie w Asyżu”

Środa, 26 Styczeń 2011 19:57

niesprecyzowanego i niejasnego wymiaru religijnego, bez Chrystusa.

Jego Świątobliwość pisał wówczas w swojej encyklice „Mortalium Animos" [O popieraniu

prawdziwej jedności religiiFrancesco Agnoli] (Objawienie Pańskie 1928 r.) właśnie w kwestii

kongresów ekumenicznych: „Przekonani, że bardzo rzadko tylko znajdzie się człowiek, który nie

miałby w sobie uczucia religijnego, widocznie żywią nadzieję, że mimo wszystkich różnic

zapatrywań religijnych nie trudno będzie, by ludzie przez wyznawanie niektórych zasad wiary,

jako pewnego rodzaju wspólnej podstawy życia religijnego, w braterstwie się zjednali. W tym

celu urządzają zjazdy, zebrania i odczyty z nieprzeciętnym udziałem słuchaczy i zapraszają na

nie dla omówienia tej sprawy wszystkich, bez różnicy, pogan wszystkich odcieni, jak i

chrześcijan, ba, nawet tych, którzy – niestety – odpadli od Chrystusa, lub też uporczywie

przeciwstawiają się Jego Boskiej naturze i posłannictwu. Katolicy nie mogą żadnym

paktowaniem pochwalić takich usiłowań, ponieważ one zasadzają się na błędnym

zapatrywaniu, że wszystkie religie są mniej lub więcej dobre i chwalebne, o ile, że one w równy

sposób, chociaż w różnej formie, ujawniają i wyrażają nasz przyrodzony zmysł, który nas

pociąga do Boga i do wiernego uznania Jego panowania. Wyznawcy tej idei nie tylko są w

błędzie i łudzą się, lecz odstępują również od prawdziwej wiary, wypaczając jej pojęcie i krok po

kroku popadają w naturalizm i ateizm…”.

Z dystansu już możemy powiedzieć, że Pius XI miał rację, nawet na poziomie zwykłej

celowości. Jaki był w rzeczywistości skutek „Asyżu 1986”, mimo słusznych deklaracji Papieża

Jana Pawła II mających zapobiec tego typu interpretacji?

Jakie jest przesłanie, które przekazują znowu sami organizatorzy, media, a także wielu

nowoczesnych duchownych chcących wstrząsnąć Tradycją Kościoła?

To, co dotarło do wielu chrześcijan za pośrednictwem obrazu, który zawsze jest najbardziej

sugestywny, a także za pośrednictwem gazet i telewizji – jest bardzo jasne: relatywizm religijny,

który staje się równoznaczny z ateizmem.

Jeśli wszyscy modlą się „razem” – stwierdziło wielu – wówczas wszystkie religie stają się sobie

„równe”: ale jeśli tak jest, to żadna z nich nie jest prawdziwa.

W tamtym czasie Wasza Świątobliwość jako kardynał i prefekt Kongregacji Nauki Wiary wraz z

kard. Giacomo Biffim i wieloma innymi, znalazł się w grupie wyrażających poważne obawy.

Stąd też w kolejnych latach Wasza Świątobliwość nie uczestniczył nigdy w podobnych

inicjatywach wspólnoty św. Idziego.

W istocie, tak jak Wasza Świątobliwość napisał w książce pt. „Wiara, prawda, tolerancja.

Chrześcijaństwo a religie świata”, krytykując indyferentystyczny ekumenizm, dla katolików

„powinno być jasne, że nie ma „religii” w ogólności, że nie istnieje jakaś wspólna koncepcja

Boga i wspólna wiara w Niego, że różnica dotyczy nie tylko przesłania zmieniających się

obrazów i form konceptualnych, ale ostatecznych wyborów”.

Wasza Świątobliwość całkowicie zgadza się zatem z Leonem XIII i Piusem XI co do zagrożenia

prowadzącego – poprzez działania takie jak w Asyżu w 1986 r. – do synkretyzmu i religijnego

3 / 5

”Ojcze Święty, obawiamy się o spotkanie w Asyżu”

Środa, 26 Styczeń 2011 19:57

indyferentyzmu.

Niebezpieczeństwo ukazane również przez ojców Soboru Watykańskiego II, którzy w „Unitatis

Redintegratio” w kwestii ekumenizmu nie z innymi religiami, ale z innymi „chrześcijanami”,

sugerowali ostrożność: „Nie można wszakże uznać współudziału w świętych czynnościach

(communicatio in sacris) za środek, który bez zastrzeżeń należałoby stosować dla przywrócenia

jedności chrześcijan”. Wasza Świątobliwość nauczał w tym czasie – choć nie zawsze był

rozumiany nawet przez katolików – że dialog odbywa się i może się odbywać nie między

teologiami, ale między kulturami; nie między wyznaniami, ale między ludźmi, w świetle tego, co

wszystkich nas wyróżnia: rozumu ludzkiego.

W oderwaniu od pogańskiego panteonu starożytności, nie narażając na niebezpieczeństwo

czystości wiary w imię teologicznego kompromisu; nie zezwalając, by Objawienie, które nie jest

naszym, zostało zmanipulowane przez ludzi i teologów pragnących pogodzić to, co do

pogodzenia nie jest; nie dając możliwości, by Chrystus, „znak sprzeciwu”, został usytuowany na

tym samym poziomie co Budda czy Konfucjusz, którzy zresztą nigdy nie mówili, że są Bogiem.

Z tych też powodów pragniemy przedstawić Waszej Świątobliwości nasze niepokoje.

Obawiamy się, że cokolwiek Ojciec Święty powie, telewizja, gazety i wielu katolików

zinterpretują to, odnosząc się do przeszłości i panoszącego się indyferentyzmu; że cokolwiek

Ojciec Święty stwierdzi, wydarzenie to będzie odczytane jako ciąg dalszy manipulacji osobą

Franciszka, zmienionego przez współczesnych ekumenistów w irenistę i synkretyka bez wiary.

Już teraz się to dzieje…

Boimy się, że cokolwiek Ojciec Święty powie, gwoli wyjaśnienia, do prostych wiernych – takich

jak my – na całym świecie dotrze jeden fakt (bo tylko taki będzie przekazywany np. w telewizji):

Namiestnik Chrystusa nie tylko rozmawia, dyskutuje, prowadzi dialog z przedstawicielami

innych religii, ale także modli się z nimi. Zupełnie jakby sposób i cel modlitwy były obojętne.

I wielu niesłusznie uwierzy, że Kościół poszedł na kompromis, że uznał – zgodnie z myślą New

Age – iż modlitwa zanoszona do Chrystusa, Allaha, Buddy czy Manitu jest w gruncie rzeczy tym

samym. Że animistyczna i muzułmańska poligamia, hinduskie kasty czy politeistyczny

spirytualizm animistyczny mogą iść w parze z chrześcijańską monogamią, prawem miłości i

przebaczenia oraz Bogiem Trójjedynym.

Ale tak jak Wasza Świątobliwość pisał we wspomnianej już książce: „Przy nieróżnicowaniu

religii oraz uznaniu, że wszystkie one oczywiście dają się rozróżnić, ale mimo wszystko są

sobie równe, niemożliwe jest pójście do przodu”. Wasza Świątobliwość, sądzimy, że nowy

„Asyż 1986” nie przyczyni się do uratowania ani jednego chrześcijanina na Wschodzie: ani w

komunistycznych Chinach, ani w Korei Północnej, ani w Pakistanie czy w Iraku… Wielu

wiernych natomiast nie pojmie, dlaczego właśnie w tych krajach w dalszym ciągu ludzie giną

męczeńską śmiercią, by nie wyrzec się spotkania nie z jakąś religią, ale z Chrystusem. Tak

samo jak apostołowie.

W obliczu prześladowań możliwe są rozwiązania polityczne, dyplomatyczne, dialog nieoficjalny i

4 / 5

”Ojcze Święty, obawiamy się o spotkanie w Asyżu”

Środa, 26 Styczeń 2011 19:57

oficjalny: niech wszystkie one będą podejmowane najskuteczniej jak to możliwe.

Z serdecznością Waszej Świątobliwości i pragnieniem pokoju dla wszystkich ludzi.

Jednakże bez otwierania, przed tymi, którzy pragną siać zamęt i wzmagać relatywizm religijny,

przedpola wszystkich relatywizmów – możliwości, w tym także tej medialnej, równie dla nich

interesującej jak powtórka „Asyżu 1986”.

Z synowskim oddaniem

Francesco Agnoli

Lorenzo Bertocchi

Roberto de Mattei

Corrado Gnerre

Alessandro Gnocchi

Camillo Langone

Mario Palmaro

Za:

http://www.piotrskarga.pl/ps,6518,5,0,1,I,informacje.html

Nadesłał: Jacek

5 / 5