śmierć to jeszcze nie koniec

Nie my kazaliśmy postawić pod sceną tych ochroniarzy - powiedział Nick Cave w piątek, 23 maja, wywołany długimi, gromkimi brawami przez stojącą publiczność.
Wczoraj było tu małe zamieszanie i dlatego dziś sprowadzili tych pieprzonych stróżów porządku. My nie mamy z tym nic wspólnego, ale mogę wam powiedzieć jedno:
was jest więcej niż ochroniarzy!. Salę Kongresową wypełniły dźwięki Do You Love Me?, a maestro zstąpił z estrady w tłum, który natychmiast radośnie ruszył do
przodu. Masywni faceci stali pod sceną niczym posągi, bojąc się poruszyć. A Nick śpiewał i tańczył z fanami. Zrobił na mnie zupełnie inne wrażenie niż roku temu w
Londynie w Brixton Academy. Tam wydawał się bardziej zamknięty w sobie i zdystansowany do publiczności, choć zdobył się na bardzo żywiołowy występ. W
połowie bisów stwierdził nagle, że na tym koniec i po prostu sobie poszedł. Przed przyjazdem do Polski podobno zastrzegł, że nie udzieli żadnego wywiadu. Zacząłem
już podejrzewać go o artystyczną abnegację - "Ja jestem tu, a wy jesteście tam, a reszta guzik mnie obchodzi". Jednak udając się na drugi, piątkowy koncert Krwawego
Australijczyka, wiedziałem już o prawie idyllicznej atmosferze występu czwartkowego. Widzowie wkroczyli na scenę, a grupa The Bad Seeds grała dalej - ku zgrozie
organizatorów i władz Sali Kongresowej. Cave tańczył z dziewczynami, biegał wśród publiczności i wręcz zachęcał gości do czynnego udziału w imprezie. Coś
niebywałego! W piątek zaczęło się jednak inaczej. Pod sceną stało kilkunastu smutnych panów o aparycji Schwarzeneggera i sex appealu Stallone'a. Artysta kręcił się
nerwowo po obrzeżu estrady, jak gdyby namawiając nas do powstania z miejsc - ale nikt się nie poruszył. Koncert zresztą nie zagrzewał specjalnie do rockowej reakcji:
Nick śpiewał głownie repertuar z płyty The Boatman's Call, przypominając od czasu do czasu balladowe perełki ze swojej przeszłości: Stranger Than Kindness,
Nobody's Baby Now, The Carny i - na koniec właściwej części - The Weeping Song. Było wspaniale. Kameralnie, nastrojowo i tajemniczo. Czerwone obicia foteli
kojarzyły się z krwią, czerwone zasłony z tyłu sceny z Czarną Chatą mordercy Boba, a nad wszystkim unosił się niewidzialny Upiór Złamanego Serca. Rozpacz i
Oszustwo, ohydne bliźniaczki zwane Miłością zapukały do mych drzwi.... Och, Nick, gdzie byłeś rok temu, kiedy w przerażającej naiwności poszedłem otworzyć??? Let
Love In nie był zresztą jedynym utworem, który podsycił mój mizoginizm i przypomniał słowa jednej z ostatnich piosenek mistrza - Idiot Prayer: Jeśli spotkamy się w
piekle, znaczy to, że na nie zasłużyłaś. Tego utworu Mr Cave nie zaśpiewał, ale za to na bis uraczył nas przebojem Do You Love Me? Przypomniał mi się Londyn.
Wtedy, słuchając tego utworu, trzymałem kogoś za rękę. Teraz zacisnąłem dłoń w pięść. Do you love me...? like I love you? Potem było The Mercy Seat. Dzięki za
ostrzeżenie, Nick. Wprawdzie I am not afraid to die, ale wiem, że death is not the end. Ktoś wbiegł na scenę i odtańczył cały utwór. Gdy jeden z ochroniarzy
sprowadzał go stamtąd potem, Nick czuwał, żeby odbyło się to kulturalnie. Następnie wziął w ramiona jakąś dziewczynę i przetańczył z nią The Ship Song,
jednocześnie śpiewając. Where The Wild Roses Grow. Nie było Kylie Minogue, na szczęście. Znakomicie zastąpił ją Blixa Bargeld, ku ogólnej radości. Padaliśmy ze
śmiechu, gdy panowie patrzyli sobie czule w oczy. Krwawy Australijczyk potrafi być także zabawny. Na koniec Stagger Lee. Koło się zamknęło. W Londynie Nick
przywitał się tym numerem, w Warszawie zaśpiewał go na pożegnanie. Dał z siebie wszystko. Pokazał, że chociaż powoli staje się Cohenem, wciąż ma w sobie
rockowy dynamit. I że warto żyć chociażby po to, żeby móc czasem uścisnąć jego Red Right Hand.

TOMASZ BEKSIŃSKI

Nick Cave Sala Kongresowa, Warszawa, 23 maja 1997

Tylko Rock 8/1997