Stephani Hecht -

The Drone Vampire 00 -

Blood Fever

Tłumacz: VampireEve

Korekta: Isiorek

Korekta całości: sylwikr

Tłumaczenie dla: Translations_Club

Rozdział 1

„

Witaj w świecie wampirów

.

Może ci się wydawać, iż ze względu na

swoją nieśmiertelność, posiadaną nadludzką siłę i wiele innych
niespotykanych talentów, jesteś wyjątkowy. Wręcz przeciwnie. Stworzono
cię wampirem, a nie takowym się urodziłeś, a zatem to czyni z ciebie

Drona. Oznacza to, iż nie dysponujesz żadnymi prawami, żadnymi

przywilejami. W skrócie: jesteś niczym.”

.

A zatem stałeś się wampirem. Szybka broszura

instruktażowa dla początkujących

*****

To zabawne, że w jednej chwili możesz być w posiadaniu dosłownie

wszystkiego, by utracić to w zaledwie ułamku sekundy. Po całym swym
istnieniu wypełnionym ciężką pracą, nadludzkim treningiem i
wymagającym stylem życia, wszystko co osiągnął, wyślizgnęło się Ryanowi

przez palce w momencie, gdy ktoś dmuchnął w gwizdek. Przeznaczony, by

mieć cały świat u swych stóp mężczyzna wszystko stracił. Teraz nie posiadał
zupełnie niczego. Był niczym. Jego przyszłość malowała się jako posępny

obraz pustki. Dzięki popieprzonemu poczuciu humoru przeznaczenia, Ryan

znalazł się ponownie w małej rodzinnej mieścinie, wracając tu z

podkulonym ogonem.

Dziś miał być jego pierwszy dzień w fabryce samochodów.

Był to ten sam zakład pracy, w jakim zatrudniali się wszyscy

mężczyźni w tym mieście. Tu także pracował ojciec Ryana, nim nie nadszedł
feralny dzień sprzed trzech miesięcy, kiedy to mężczyzna upadł na linię

montażową i zmarł na atak serca. Jego syn uważał, że łamie stereotyp i

będzie jednym z nielicznych, którym udało się stąd wyrwać, tymczasem

siedział właśnie w biurze brygadzisty, mając na sobie parę brudnych
jeansów, ciężkiego obuwia do pracy, czerwony daszek „Red Wings” oraz
flanelową koszulę, szykując się na stawienie czoła pierwszemu dniu przy tej
samej cholernej linii montażowej.

Nic.

Brygadzista uśmiechnął się łobuzersko, całkiem, jakby mógł usłyszeć

myśli Ryana. On sam nie był niczym więcej niż zwyczajnym zerem. Przy

swoich dwustu pięćdziesięciu funtach wagi, na jakie składał się głównie

tłuszcz, facet zdawał się przyćmiewać swą osobą to obskurne, śmierdzące
biuro. Nazywał się Aaron i nienawidził Ryana od momentu, kiedy wspólnie

uczęszczali do szkoły.

–

Założę się, że nigdy nie sądziłeś, że się tutaj znajdziesz? – Na

pryszczatej, nalanej twarzy brygadzisty wykwitł diabelski uśmieszek. Jego
przetłuszczone brązowe włosy zostały zaczesane na boki w stylu Richiego

Cunninghama, pomijając fakt, że Aaron liczył sobie zaledwie lekko ponad

dwadzieścia lat.

Ryan zmienił ustawienie stóp, starając się nie skrzywić, gdy ruch ów

przywołał ból w chorym kolanie.

Jedyne, co miał chęć odpowiedzieć temu kolesiowi, brzmiało:

„Porozumiałem się właśnie ze znajomymi spod Psychic Network, one zaś
mnie uprzedziły, że coś podobnego w ogóle nastąpi. Ale czego można się

spodziewać za 2.99 $ za minutę, by być z nimi szczerym? Przyspieszyłem

zatem naszą pogawędkę, aby oszczędzić kilka dolców.”

Nie, żeby Ryan kiedykolwiek dzwonił pod infolinię doradztwa

duchowego, której numer zaczynał się na 900, po prostu odezwał się w nim
wewnętrzny sarkazm. Nie telefonował także na inne numery spod 900.

Cóż... No może raz albo dwa, ale który facet tego nie robił?

Odpowiadając brygadziście, postarał się o znudzony wyraz twarzy.

–

Po prostu pokaż mi, gdzie będę pracował.

Jednak Aaron uczepił się tematu, jak pies jakiejś kości i nie zamierzał

tak łatwo odpuścić.

Gruba połać smalcu pochyliła się nad rozklekotanym zielonym

biurkiem, krzyżując ręce na piersi. Facet włożył na siebie koszulę z krótkim
rękawem pod garnitur, która była tak tania, że Ryan mógł dostrzec

prześwitujący spod spodu podkoszulek, rozciągający się na masywnym
brzuchu. Do górnej części stroju dołączono czarne spodnie od garnituru

oraz krawat, który bez dwóch zdań stanowił prezent od jego mamusi.

Na zapleczu Ryan mógłby wyżyć się na maszynach produkcyjnych,

mieszając dźwięki uderzeń z przekleństwami i krzykami pracowników.

Powietrze przesiąkło zapachem metalu, oleju silnikowego oraz potu.

Chłopak znał ten aromat lepiej niż dobrze. Jego ojciec wracał do domu

każdego wieczora, obficie go z siebie wydzielając. Wnętrzności młodego

mężczyzny ścisnęły się, kiedy uświadomił sobie, że on także będzie
powtarzał ten proceder zupełnie jak tata, i zapewne umrze w tej kupie łajna

tak samo jak on.

–

Po co ten pośpiech? – Wargi Aarona wygięły się w łobuzerskim

uśmieszku. – Nie codziennie siedzę sobie czyściutki, stając się bohaterem
we własnym biurze.

Ten komentarz zabolał, jednak Ryan nie zamierzał dać tego po sobie

poznać temu kutasowi. Spojrzał w dół na swoje buty robocze, wciskając

dłonie w kieszenie jeansów. Kosmyk jego brązowych włosów uwolnił się
samoczynnie spod przedniej części daszku, wpadając mu do oczu. Chłopak

skupił na nim swoją uwagę, aby nie musieć patrzeć na brygadzistę. Aby

zachować poczytalność, darował sobie kolejny wewnętrzny komentarz,
traktujący o tym, co naprawdę zamierzał powiedzieć, a czego zrobić się nie

odważył.

„Wolę to, niż bycie dupkiem, którego nakryto na tym, jak

masturbował się w łazience w ósmej klasie.”

Ryan zachował jednak ciszę.

Aaron kontynuował:

–

Świadomość tego, że byłeś tak blisko wyrwania się z tego życia,

musi naprawdę boleć. – Koleś uniósł kciuk i palec wskazujący, formując
pomiędzy nimi niewielką szparę.

Ryan spostrzegł, że palce jego rozmówcy były brudne i zabarwione na

pomarańczowo od serowych chrupek.

– Przez całe liceum byłeś wielką gwiazdą hokejową. A potem

oddelegowano cię do koledżu z pełną wyprawką tylko dlatego, że uważano
cię za złotego chłopca. Wszystkie te profesjonalne drużyny wręcz zabijały

się, żeby położyć na tobie swoje łapska. To wszystko się jednak skończyło,

kiedy doznałeś kontuzji. Znalazłeś się zatem ponownie tutaj, w naszym
małym miasteczku, gdzie twój brat i przyjaciele pocą się każdego dnia. To
musi boleć, bycie tobą.

Owszem, tak właśnie było, jednak Ryan wolałby zostać przeklęty, niż

przyznać to temu dupkowi.

–

Myślę, że po prostu nie było mi to pisane.

„

Boże, chcę zabić tego palanta, a potem popełnić samobójstwo, żeby

zmienić swój pożałowania godny los. Ale znając moje szczęście, obaj
skończymy w piekle, a moją karą będzie męczenie się z nim, jako

współlokatorem, przez całą wieczność.”

Aaron roześmiał się, przesuwając językiem po przednich zębach.

– Spójrzmy prawdzie w oczy: nigdy byś tego nie osiągnął. Byłeś

przegrany w liceum i jesteś przegrany również teraz.

Ryan wrócił myślami do licealnych czasów.

Jeśli którykolwiek z nich mógł pretendować do miana przegranego,

to właśnie Aaron. Jako członek drugiego składu drużyny footballowej, ten
spasiony dupek wyżywał się na każdym mniejszym niż on posturą. I w

rzeczy samej, uosabiał górę smalcu, którą można by rozłożyć na większość

uczniów liceum Hadley. Pewnego dnia Ryan wpadł na niego, gdy ten

spuszczał łomot Chrisowi Deanowi, perkusiście szkolnego zespołu.

Interweniując, przewrócił stoliki na Aarona, który upadł tyłkiem na ziemię
w sali od chemii. Od tego dnia dupek stał się jego śmiertelnym wrogiem,

mimo iż Ryan zyskał jednocześnie dozgonną przyjaźń Chrisa.

Chłopak chętnie powtórzyłby scenariusz ze skopywaniem grubego

tyłka, jednak Aaron był obecnie jego brygadzistą, a on sam desperacko
potrzebował tej roboty, w związku z czym zamknął się, ładując sobie ręce w

kieszenie.

Przełożony odepchnął swoje ogromne cielsko od biurka, tocząc się w

kierunku drzwi. Gdy tylko je otworzył, natężenie dźwięków docierających od

strony fabryki stało się wprost nie do wytrzymania. Ryan wyciągnął z

kieszeni parę zatyczek do uszu, jakie dał mu przed wyjściem z domu brat, po
czym wkroczył w swoje nowe życie.

*****

Ryan wysiadł z ciężarówki, po czym na chwiejnych nogach skierował

się w stronę domu. Mimo iż minęło już pięć wyczerpujących dni w fabryce,
nowa sytuacja wciąż nie stawała się prostsza dla jego ciała. Nie tylko jego

mózg próbował się przyzwyczaić do pracy na nocnej zmianie, ale jego dłonie

były tak przemęczone i zdrętwiałe, że przypominały surowego hamburgera.

Chłopak siłował się z klamką przez kilka sekund, zanim zdołał

otworzyć drzwi. Ból czynił jego ręce bezużytecznymi, a palce zwinęły się w

ochronne szpony. Będąc szczerym, bolał go każdy cal ciała, zarówno poprzez
powtarzanie każdej czynności w nieskończoność przez długie godziny, jak i
przez ostre szarpnięcia maszyn, których doznawał za każdym razem, gdy

spuścił z oka jakąś zasuwę. Pomimo cierpienia, nie ośmielił się zwolnić albo
odpuścić. Dysponował jedynie minutą, by wykonać robotę, jaka wymagała

tak naprawdę siedemdziesięciu sekund. Wiedział, ile czasu na to potrzeba,

gdyż nakrył się na liczeniu tych cennych sekund w swojej głowie, znowu i od
nowa, coraz bardziej pogrążając się w swoim zajęciu.

Było to gorsze niż fizyczny ból, ten stres związany z podołaniem

pracy, która zdawała się nie mieć końca. Kiedy już udało mu się sprostać
jakiemuś zadaniu, czekało na niego kolejne, a potem kolejne i kolejne...
Paniczne uczucie lęku oraz strachu, nieustannie związywało w węzeł jego

żołądek.

Aaron byłby wniebowzięty, mogąc zwolnić Ryana. Niemożność

sprostania obowiązkom przy linii produkcyjnej, byłaby świetnym

pretekstem dla tego spasionego dupka. Ryan prędzej by umarł, niż dałby mu
tę satysfakcję.

Odnalazł mamę siedzącą przy kuchennym stole i czekającą na niego,

jak każdego ranka przez ostatnich pięć dni. Mimo iż sama wyprowadziła się
z rodzinnego domu po tym, jak zmarł ojciec, by zamieszkać z jego

podstarzałą babcią, wciąż przemierzała całe miasto, aby być tu dla niego,

kiedy wróci do domu. Miska gorącej wody z Epson Salts oraz filiżanka kawy
stały tuż przed nią. Chłopak powłócząc nogami, doczłapał się do stołu, i

zanim posadził swój tyłek na krześle, wsunął dłonie w kojące ciepło cieczy.

W budynku panowała cisza, jego brat, Matt, pracował na pierwszej

zmianie, a zatem już wyszedł do fabryki. Ryan oraz jego matka, siedzieli w
ciszy: ona gapiła się na jego wycieńczone dłonie, on zaś patrzył na nią.

Boże, kiedy jego mama tak strasznie się postarzała? Mimo że

brązowe włosy związała w ciasny kucyk, młody mężczyzna wciąż mógł
dostrzec szare pasma wkradające się pomiędzy nie. Miała te same piwne
oczy co on, tylko że jej okalały zmarszczki. Jej wargi ściągała troska i

zdaniem własnego syna wyglądała zdecydowanie zbyt blado. Ponieważ
włożyła na siebie swój roboczy kitel, chłopak wiedział, iż jest już gotowa

udać się do pracy w supermarkecie.

Cierpienie przepełniło Ryana, sprawiając, że jego klatka piersiowa

ścisnęła się od natłoku emocji. Mama nie powinna już pracować. Być może,

gdyby on sam wszystkiego nie spieprzył doznając kontuzji, zarabiałby dość,
żeby wysyłać część do domu, aby ona sama mogła przejść na emeryturę, jak

na to zasługiwała.

– Tak mi przykro, kochanie – wymamrotała wreszcie.

Ryan poczuł, jak jego oddech przyspiesza, kiedy twarz rodzicielki

przepełniła desperacja i poczucie winy.

–

Nie masz za co przepraszać, mamo. Jeśli ktokolwiek powinien to

zrobić, to właśnie ja. Dla ciebie powinienem się bardziej postarać.

–

Och, kochanie. – Łzy sprawiły, że jej oczy pojaśniały. – To nie twoja

wina. Miałam jedynie nadzieję, że nie porzucisz koledżu. Zasługujesz na coś
lepszego niż to.

Uniósłszy mokrą rękę, Ryan ujął matkę za policzek.

– Nic nie szkodzi. I tak nie chciałem tam zostać po tym, jak

nabawiłem się kontuzji. Trzymali mnie w drużynie jedynie ze współczucia, a
ojciec nauczył mnie czegoś więcej, niż żerowania na cudzej dobroci.

Łza spłynęła po policzku mamy.

– Zawsze pragnęłam dla ciebie czegoś więcej.

– Wiem, że ty i tata staraliście się najlepiej, jak potrafiliście. Nie

winię za cokolwiek żadnego z was.

– Ten mężczyzna z Kanady znowu dzwonił. Naprawdę chce, żebyś

tam pojechał i pracował dla jego szkoły hokejowej. Obiecał zapłacić ci dwa

razy więcej niż w fabryce.

Boże, jak strasznie go to kusiło. Brakowało mu hokeja tak bardzo, iż

czasem odbierał to jak fizyczny ból. Tęsknił za sztucznym chłodem
lodowiska, odgłosem wydobywającym się spod łyżew zagłębiających się w
lód, widokiem drżącego, w wyniku uderzających w bandy ciał, szkła.
Brakowało mu nawet zapachu szatni. To życie jednak odeszło i lepiej będzie

o nim zapomnieć. Nie było sensu obracać się w środowisku czegoś, czego on

sam nie mógł tak naprawdę posiadać.

– To miejsce jest strasznie daleko stąd. – Ryan wzruszył sztucznie

ramionami, aby pokazać swą udawaną obojętność. – Nie chcę przebywać tak
daleko od domu ani zostawiać ciebie, babcię i Matta.

– Opuściłeś dom, kiedy wyjechałeś do koledżu.

– To było co innego. Mogłem przyjeżdżać na weekendy. Ta szkoła nie

mieści się tuż przy granicy, ale daleko na północy. Nie będę mógł wrócić,

jeśli nagle będziecie mnie potrzebować.

Mama skubnęła nerwowo obrus.

–

O to chodzi. Za miesiąc nie będzie tu nikogo, do kogo mógłbyś

wracać. Przekrzywiając głowę na bok, chłopak zastanawiał się, czy to nie
zmęczenie sprawia, iż słyszy to, co słyszy.

–

O czym ty mówisz? Matt i ja mieszkamy razem. Mój brat pracuje w

fabryce od pięciu lat i nigdzie się nie wybiera.

–

Wczoraj został powołany do wojska – wyznała matka, złączając

dłonie tak mocno, że aż pobielały jej kłykcie. – Wyjeżdża w następnym
miesiącu.

– Dlaczego miałby to robić? – Szok. Serce Ryana biło szaleńczo w

klatce piersiowej.

–

W obliczu toczącej się wojny musi się przecież liczyć z tym, że

mogą go gdzieś przenieść.

–

Tak jak ty, twój brat posiada własną dumę. Jego zdaniem, to dobry

sposób na to

,

by zarobić na koledż.

Młody mężczyzna odwrócił wzrok, a poczucie winy jeszcze bardziej

go przytłoczyło. Gdyby wyjechał do Kanady, byłby w stanie wysłać Mattiego
do szkoły. Mimo iż brat ukończył liceum wcześniej od Ryana, nigdy nie krył

się z tym, że pragnął lepszej edukacji. Ich rodzina nie dysponowała jednak

podobnymi ekstra środkami, by obu im to umożliwić.

–

Dlatego właśnie tym bardziej powinienem zostać z tobą i babcią.

Kiedy Matty wyjedzie, kto się o was zatroszczy?

W oczach mamy pojawił się smutny wyraz.

–

Babcia nawet już nas nie poznaje. Nie mogę się już nią zajmować,

ponieważ Alzheimer tak mocno nad nią zapanował, że nie mam innego
wyboru, niż oddać ją do domu opieki.

Te wiadomości nieszczególnie zaskoczyły Ryana. Babcia, od wielu lat,

nie zachowywała się jak dawniej.

–

A co z tobą? Nie mogę zostawić cię samej. Na wargach matki

wykwitł słaby uśmiech.

–

Umiem o siebie zadbać. – Kobieta ostrożnie ujęła jedną z jego

pokrytych odciskami dłoni i ucałowała ją. – Jedyne, do czego nie mogę
dopuścić, to patrzenie, jak marnujesz sobie życie. Mogę zamieszkać z moją

siostrą na Florydzie. Będzie miło uciec od tutejszych zim.

– Wiesz co, mamo? Przemyślę to.

Ulga odmalowująca się na jej twarzy była rozdzierająca.

–

Dziękuję ci. To mi na razie wystarczy. – Poklepała jego ramię. – Idź

do łóżka. Wyglądasz na skonanego.

Nie trzeba mu było tego dwa razy powtarzać.

Ryan wdrapał się po schodach w kierunku swojej sypialni. Stanowiła

ona to samo pomieszczenie, jakie zajmował od chwili swoich narodzin.

Jedyna różnica polegała na tym, że plakaty znanych zawodników, które

zwykły przyozdabiać wszystkie ściany, zostały zdarte. Wetknięto je na tył

szafy, gdzie spoczęły ze wszystkimi jego trofeami.

Nie kłopocząc się nawet rozbieraniem, Ryan opadł na łóżko.

Zasnął, zanim jego głowa dotknęła poduszki.

Rozdział 2

„

Zasada numer czterdzieści pięć: Nie możesz przemieniać człowieka

bez zgody Wampirzego Zwierzchnictwa do Spraw Regulacji. Nie tylko
skupia to uwagę ludzi na kwestii naszej bytności, ale zaburza liczebność

lokalnej populacji żywicieli. Liczebność wampirów nie może przewyższać

liczebności istot ludzkich. Taka sytuacja po prostu nie ma zastosowania.
Przede wszystkim, nie opłaca się utrzymywać większego zagęszczenia
drapieżników niż ofiar.”

A zatem stałeś się wampirem. Szybka broszura

instruktażowa dla początkujących.

*****

Później, tej samej nocy, nastrój Ryana nadal się nie poprawiał.

Chłopak siedział przy stoliku usytuowanym w najdalszym kącie baru,
starając się ze wszystkich sił nie zwracać uwagi na wyrażające współczucie

spojrzenia lokalnych mieszkańców, rzucane pod jego adresem. Żeby jeszcze

bardziej pogorszyć sprawę, po godzinie od ich wspólnego przyjazdu do

knajpy, Chris zniknął gdzieś z długonogą blondynką i do tej pory nie wrócił.

Ryan szczerze wątpił w to, że zobaczy jeszcze dziś wieczorem swojego

przyjaciela. Nie, żeby go to szczególnie obchodziło. Miał przecież swojego
dobrego kumpla, Jacka Danielsa, żeby dotrzymywał mu towarzystwa.

Chłopak bawił się szkłem, wpatrując się w mokry pierścień, jaki

powstał w miejscu zetknięcia szklanicy z brązowym blatem. Ludzie wokoło

rozmawiali głośno, przekrzykując dźwięki debiutującej kapeli, imitującej
styl lat osiemdziesiątych i dającej z siebie wszystko na małej scenie. Niewiele

osób zdobyło się na odwagę, aby zaludnić zakurzony, niewielki parkiet

taneczny. Większość zgromadziła się przy tarczach do gry w rzutki oraz
stołach bilardowych. Lokal cuchnął zwietrzałym piwem, popcornem,

tłustymi frytkami oraz samotnością. Życie toczyło się wokół Ryana, mimo iż
on sam czuł, że wszystko, czego kiedykolwiek pragnął, coraz bardziej

wymyka mu się z rąk.

–

O mój Boże, nie zamierzasz chyba pozwolić im się nad sobą użalać?

Na równi zaskoczony, co rozdrażniony tym, że przerwano mu tę

małą, żałosną imprezę, chłopak uniósł wzrok, cicho jęcząc. Kiedy spostrzegł,

że to Elizabeth, natychmiast się uśmiechnął. Ze swoimi tlenionymi blond
włosami, czerwonymi paznokciami i ciężkim makijażem, była od niego o
dziesięć lat starsza. Urodziła się w tym mieście i pracowała w tutejszym

barze od chwili, kiedy skończyła szkołę średnią. Jako że nie miała własnych

dzieci, matkowała wszystkim, dorastającym w tej mieścinie, nowym
pokoleniom. Kobieta odstawiła na bok swoją tacę i zasiadła obok Ryana.

–

Są zgromadzeniem ludzi bez przyszłości, którzy nie mają nic

lepszego do roboty niż plotkowanie. – Elizabeth rzuciła przez ramię

nieprzyjemne spojrzenie, na co część poszukujących sensacji spuściła wzrok.

–

To nic takiego. – Chłopak wychylił shota, krzywiąc się, kiedy

alkohol zajął ogniem jego gardło. – Zaczynam się do tego przyzwyczajać.

–

Daj im tydzień albo coś koło tego, a znajdą sobie inny temat do

wałkowania.

Ryan westchnął, rozważając słowa Liz. W tej mieścinie plotki nigdy

nie cichły. Nadal dyskutowano o wydarzeniach, jakie miały miejsce trzy

dekady temu. Chłopak uniósł swoją pustą szklanicę i wykonał pytający gest

pod adresem kelnerki. Ona jedynie pokręciła głową.

–

Nie wydaje mi się, tygrysie. – Odebrała mu naczynie z rąk. – Masz

już dość na dziś.

–

No weź. – Ryan wiedział, że musi wyglądać żałośnie, ale przestało

go to już obchodzić. - Nie będę prowadził. Podwiózł mnie tutaj Chris.

–

Chris? – Elizabeth uniosła na niego brew. – Masz na myśli tego

samego Chrisa, który niedawno opuścił lokal z największą dziwką miesiąca?

–

Cholera. – Chłopak ułożył głowę na stole. – I jak, do diabła, dostanę

się teraz do domu?

–

Natychmiast przestań! – Liz warknęła w wyrazie frustracji i walnęła

pięścią w blat.

Ryan zadarł głowę, zaskoczony.

–

Przestać, ale co?

–

Skończ z tym użalaniem się nad sobą. To staje się niemodne.

–

Naprawdę łatwo ci mówić – odparował mężczyzna, a złość sprawiła,

że zamiast powiedzieć to spokojnym tonem, warknął każde słowo z osobna

.

Kim ona jest, żeby mnie osądzać? – Nie masz pojęcia, przez co przechodzę.

- Serio? – Z jej piersi wyrwał się szyderczy śmiech. – A zatem,

wydaje ci się, że Wielki Ryan jest jedyną osobą na tym świecie, jaka snuje
marzenia i plany? Nie tylko twoje życie się spieprzyło.

–

O Boże. Jeśli to kolejny wykład w stylu

:

zbierz-tyłek-w

troki-i-się-ogarnij, to naprawdę, nie mam na to teraz ochoty. – Chłopak

przytknął do oczu nasady obu dłoni. – Nie chodzi tylko o hokej. Cała rodzina
mnie opuszcza.

– Być może robią to dlatego, że nie chcą oglądać, jak partaczysz sobie

życie.

–

Bo tak właśnie jest. Nie mam już przed sobą żadnego życia.

Kilku lokalnych patriarchów odwróciło się, aby spojrzeć w ich stronę.

–

Jesteś jednym z najmądrzejszych facetów, jakich znam, i nadal

możesz osiągnąć bardzo wiele. – Spojrzenie Elizabeth ociepliło się. – Matty

mówił mi o ofercie pracy, jaką otrzymałeś z Kanady. Czemu nie miałbyś
zostać trenerem? To, że nie możesz już więcej grać, nie znaczy, że twoja
kariera w tej branży dobiegła końca. Wyjmij głowę z tyłka i zabieraj się z

tego miasta. Jeśli nie zrobisz tego teraz, będziesz żałował przez resztę
swojego życia.

–

Spójrz, skoro robota w fabryce była dobra dla mojego ojca, czemu

nie miałaby być dobra także dla mnie?

–

Istnieje coś więcej niż fucha w fabryce. – Rozglądając się wokoło,

Liz ściszyła głos: – Dzieją się tu złe rzeczy.

–

Tak, tak. To pewnie jedna z najnowszych przebojowych historii

krążących po mieście – powiedział Ryan z sarkazmem. – To musi być wielka

tragedia.

Niebieskie oczy Elizabeth wypełniły się wściekłością, a z jej gardła

wydobył się warkot.

–

Zapomnij, że cokolwiek ci mówiłam.

Chłopak sięgnął w jej stronę i złapał ją za nadgarstek dosłownie w

ostatniej chwili. Wstając, otoczył ją ramionami i ucałował w czubek głowy.

Liz była jedną z najbardziej lubianych przez niego osób i wolałby raczej
odrąbać sobie prawą rękę, niż ją zranić. I, do diabła, należało mu się.
Nieprzyjemny aromat taniego sprayu do włosów sprawił, że Ryan prawie się

zakrztusił, jednak nie odsunął się od przyjaciółki.

–

Wybacz, że zachowałem się jak totalny dupek.

–

Byłeś nim – zgodziła się Elizabeth, mamrocząc coś przy jego piersi.

Młody mężczyzna roześmiał się.

–

Czy spojrzysz na mnie znowu przychylnym wzrokiem, jeśli

zadzwonię do tej szkoły hokejowej z samego rana?

–

Obiecujesz? – Liz odsunęła się od niego, nagradzając go

przychylnym spojrzeniem.

–

Słowo skauta. – Chłopak uniósł dwa palce.

Kobieta parsknęła śmiechem, klepiąc go po ręku.

–

Wykopali cię ze „Skautów”.

–

Ej, a co mogłem poradzić na to, że mieli dość radykalne podejście

do tych, którzy używali bomb wiśniowych na terenie obozu?

–

Już wtedy byłeś utrapieniem. – Elizabeth cmoknęła go w policzek,

nie przejmując się tym, że zostawia tam ślad po szmince. – Lepiej tam

zadzwoń.

–

Zrobię to – obiecał Ryan, i po raz pierwszy naprawdę nosił się z

podobnym zamiarem.

Słyszał o kilku zawodnikach, którzy, tak jak on, doznali kontuzji i

zostali trenerami. Szkoła hokejowa w Kanadzie będzie idealnym miejscem,

by zacząć realizować swój plan. Mimo iż nie mógł już grać, lód nadal
przyzywał chłopaka, który tęsknił do tego, by włożyć ochraniacze i ślizgać się
na łyżwach po zmrożonej tafli. Mógł to zrobić. Mógł być kimś.

Nagle poczuł, jakby zdjęto mu z ramion tysiąc funtów ciężaru. Nie

musiał umrzeć w fabryce jak jego ojciec. Nadal istniała dla niego jakaś

przyszłość. Zgoda, nie stanowiła ona może tego, o czym zawsze marzył, ale
na swój cholerny sposób wydawała się czymś lepszym niż to, co spotykało go
teraz. Do diabła, mógł nawet zmienić życie jakiegoś dzieciaka. Ta myśl

sprawiła, że po raz pierwszy od wielu tygodni, Ryan zaznał szczęścia.
Przyglądając się, jak Elizabeth wraca z powrotem do baru, nie mógł

powstrzymać szerokiego uśmiechu.

Z rozmyślań wyrwał go ściszony damski głos:

–

Dlaczego tak nagle się rozpromieniłeś? Przyglądałam ci się od

godziny i jakąś sekundę temu zamieniłeś się w Gusa Szczęściarza.

Ciemnowłosa lisica stała naprzeciwko stolika chłopaka, prześlizgując

po jego sylwetce oceniającym spojrzeniem. Czarna słomka od drinka tkwiła

pomiędzy jej pełnymi czerwonymi wargami, ona sama zaś bawiła się nią,
sugestywnie pieprząc Ryana swym lubieżnym wzrokiem. Jej jedwabiste loki

zebrano w staranny kok tak, że odsłoniła się smukła biała szyja, przewiązana

jedynie czarną opaską. Pełne, zachęcająco wypięte piersi, wprost wylewały
się z mocno wydekoltowanego czerwonego topu, jaki dziewczyna miała na

sobie. Bluzkę pozbawiono rękawów, uwidaczniając w ten sposób kremowe

ramiona nieznajomej. Spojrzenie chłopaka powędrowało w kierunku jej nóg,
chwaląc krótką spódniczkę, jaka je przykrywała. Krew płynąca w żyłach
Ryana, natychmiast odpłynęła w dół ciała. O dobry Boże, ta kobieta włożyła

na siebie również kabaretki i czarne szpilki. Będą idealne, żeby przepasać

cię nimi w talii, gdy pozbawię cię zmysłów, kochanie.

Dziewczyna zapatrzyła się w niezliczoną ilość szklanek stojących

naprzeciwko chłopaka, po czym złączyła wargi w geście wyrażającym

niezadowolenie. Ryan poczuł, jak jego policzki okrywa rumieniec, kiedy
uświadomił sobie, że najprawdopodobniej upił się do nieprzytomności i
powinien jakoś się od tego wyłgać, po czym odpłynąć ku zielonym

pastwiskom trzeźwości. Zamiast odejść, nieznajoma nadal tkwiła

naprzeciwko niego i bawiła się słomką.

Przekrzywiając głowę, poprosiła go cichym gestem o pozwolenie do

dotrzymania chłopakowi towarzystwa. Ryan podniósł się i odsunął dla niej

krzesło. Upewniając się, że lalunia siedzi wygodnie, wrócił na swoje miejsce.

Jej wargi wygięły się w uśmiechu. Mężczyzna uciekł spojrzeniem ku pełnym

czerwonym ustom brunetki, które wyglądały tak, jakby zabarwiło je coś, co

jadła, być może truskawki. Kobieta pozwoliła sobie ujawnić przed nim
jedynie fragment śnieżnobiałych zębów, zanim ukryła je ponownie przed

jego wzrokiem.

–

Jestem szczęśliwy, ponieważ właśnie spłynęło na mnie objawienie –

wyjaśnił Ryan.

Nieznajoma uniosła na to stwierdzenie jedną ze swoich idealnych

brwi, po czym przysunęła swoje krzesło tak blisko chłopaka, że prawie

usiadła mu na kolanach.

–

Czy to objawienie dotyczyło sporej dawki brudnego, wyuzdanego

seksu? – Wyszeptała do jego ucha, nasyconym żądzą głosem.

Mężczyzna podskoczył odrobinę, kiedy brunetka ukąsiła go w płatek

ucha. Jej zęby wydawały się w dziwny sposób ostre, choć bolesne doznanie
zniknęło, kiedy dziewczyna zastąpiła je delikatnym muśnięciem

jedwabistego języka.

–

Nie – wydyszał Ryan, po czym się skrzywił.

O tak, zrobił się tam naprawdę nabrzmiały. Z reguły, ciężko go było

podniecić. Nie istniały po prostu żadne kobiety, które okazywałby mu choć
cień zainteresowania po tym, jak minęły czasy jego świetności. Boże,

upłynęły już całe miesiące, odkąd z kimś się przespał. Nie uświadamiał sobie

tego faktu, nim seksualnie nie eksplodował.

Jej dłoń znalazła się jakimś cudem tuż przy górnej partii uda

chłopaka. Jej paznokcie drażniły go przez jeansy, a palce zacisnęły się wokół

członka. Ryan rzucił zaniepokojone spojrzenie w kierunku baru, obawiając

się o to, iż ktoś zobaczy, jak nieznajoma serwuje mu robótkę ręczną. Wtedy

jednak jej ręka ucisnęła jego penisa z naprawdę sporą siłą i chłopak przestał
się nagle przejmować cudzym wzrokiem. Dziewczyna pochyliła się w stronę

jego karku, umiejscawiając tam gorące pocałunki i zadrapując jego skórę
zębami.

–

Auć, twoje zęby są naprawdę ostre.

Ryan nigdy nie był szczególnym fanem sado-maso. W pierwszych

latach koledżu zajmował pokój z chłopakiem, który lubował się w BDSM.

Nigdy nie oceniał za to swojego przyjaciela, choć niespecjalnie mu się to

podobało. Jednak, w jakimś sensie, potrafił wyobrazić sobie siebie samego,
chłostanego

przez

tę

cizię.

Otaczała

ją

niebezpieczna

aura

niedopowiedzianych obietnic zakazanego dotyku i mrocznych fantazji.

Członek Ryana zrobił się jeszcze twardszy.

Z piersi dziewczyny wydobył się uwodzicielski chichot.

–

Czy chcesz, żebym przestała?

–

Nie, do diabła.

–

Wyjdźmy stąd – zasugerowała.

Chłodne palce zacisnęły się wokół dłoni mężczyzny, za którą,

brunetka wyciągnęła go z siedzenia i powiodła w kierunku drzwi. On szedł
za nią jak potulne zwierzątko, którym stał się za sprawką swojego kutasa,

cały czas gapiąc się na jej tyłek, opinany przez obcisły materiał jej miniówki.

Ryan oblizał swoje wargi. Przyrzekł sobie, że nim minie godzina, urządzi

sobie ucztę z tej uroczej dupci.

*****

Sable i jej partner, Eric, penetrowali autem ulice niewielkiego

miasteczka przez większą część nocy, z mizernym skutkiem. Para, wyjętych
spod prawa Droneów, uciekła z miejsca przetrzymywania i teraz wszyscy z

„Wampirzego Zwierzchnictwa do Spraw Regulacji” szukali uciekinierów. Ta

dwójka słynęła z zabijania ludzi i ostatnie, czego było trzeba zwierzchnictwu,
to ludzki rząd dmuchający im w kark. O tak, ta typowa dla wampirów gra

słów, nabrała nowego znaczenia.

Jeszcze bardziej pogarszał całą sytuację fakt, że nowonarodzeni

odczuwali usilną potrzebę potwierdzania teorii, że koncepcja Droneów jest

dla słabeuszy oraz głupców.

Eric i Sable należeli do „Patrolu Przegranych”, niedostatecznie

wyspecjalizowanej

i

niedofinansowanej

jednostki

„Wampirzego

Zwierzchnictwa do Spraw Regulacji”. Zaledwie jeden krok dzielił ich od

przestępców, a dwa od ludzkiej drogówki. Reszta resortu skutecznie nimi
pogardzała.

Eric nieco zwolnił, tak by Sable mogła jeszcze dokładniej prześwietlać

spojrzeniem ulice, upewniając się, że nie zauważa choćby śladu wampirzej

obecności. Póki co, wszystkie ich poszukiwania szły na marne. Puste szosy,

jedna oświetlona droga i trzy kościoły. Była to typowa mała zapadła dziura,

wiejąca nudą. N-u-d-ą.

Sable pozwoliła sobie głośno westchnąć, co nie umknęło uwadze jej

partnera.

–

Wydawało mi się, że poczujesz się tutaj jak w domu – zauważył

radosnym tonem. – Miasto, w którym się wychowywałaś, musiało być

podobne do tego.

Kącik warg wampirzycy powędrował ku górze, tak że ukazał się jej

kieł.

–

To były inne czasy i inna osoba.

Jej usposobienie zdawało się nie zniechęcać Erica.

–

O tak, zapomniałem. Jesteś teraz martwą wampirzycą o imieniu

Sable, która nigdy nie nosiła imienia Jane. Nigdy nie uczęszczałaś do

prywatnej szkoły średniej pod patronatem baptystów, nie pracowałaś na

kręgielni i nie spędzałaś większości wieczorów, popijając piwo z tubylcami.
– Parsknął. – Kogo próbujesz o tym przekonać: mnie czy siebie?

Sable zapatrzyła się w okno, nie decydując się na udzielenie

odpowiedzi. Tej nocy, kiedy została wampirem, jej pan Corbin, nadał jej

inne imię, łudząc się, że dzięki temu jego podopieczna lepiej przystosuje się
do nowego życia. Następnie zabrał ją od jedynego domu, jaki kiedykolwiek

poznała, wdrażając w mroczny, pełen przemocy świat podobnych do nich

kreatur. Corbin próbował wszystkiego, łącznie z biciem, żeby pozbawić ją

wspomnień i uczynić z niej zimnokrwistego zabójcę, jakiego służby pragnął.

Żadna z tych technik nie zdała egzaminu. Ku obrzydzeniu jej pana, gdzieś

głęboko w środku, Sable pozostała dawną dziewczyną z sąsiedztwa.

Przypominała bardziej Peggy Sue niż wampirzycę. Jedno, do czego nigdy nie
wróciła, to ludzkie imię.

–

Nieważne, jak miałam na imię – wymamrotała w mrok nocy. – Ta

dziewczyna umarła wiele lat temu.

Eric obdarzył partnerkę znaczącym spojrzeniem, zatrzymując się na

jej ciemnej bluzie z kapturem, wygodnych spodniach i skończywszy na
Conversach. Na noskach noszonych przez nią trampek widniał napis:

„Ugryź mnie, a potem zgiń”, wypisany kulkowym piórem. Całości tej

strasznej przestrogi miała dopełniać uśmiechnięta emotikonka.

–

O tak, ponieważ faktycznie wyglądasz niczym martwa wampirzyca

o imieniu Sable.

Dawna Jane zamarzyła nagle o tym, aby mieć na sobie skórzane

spodnie, które lubiły wkładać wszystkie wampiry płci żeńskiej. Albo

ostatecznie zrobić z włosami coś bardziej spektakularnego, niż splecenie ich

w warkoczyki w stylu Heidi.

–

Zamknij się – warknęła, wiedząc, jak żałośnie to zabrzmiało.

Prawda bolała ją jednak do tego stopnia, że nie potrafiła zdobyć się

na bardziej elokwentną wypowiedź.

Eric sięgnął ku jednemu z jej warkoczyków, którym potrząsnął.

–

Szczerze, Sable, mógłbym podrzucić cię do jednego z tutejszych

barów i pasowałabyś doskonale do tych małomiasteczkowych panienek. –

Tu wskazał w kierunku lokalu usytuowanego po drugiej stronie ulicy.

Pokaźna

liczba

samochodów

sugerowała

Sable,

że

to

najpopularniejsze miejsce spotkań w Hadley. Wampirzyca westchnęła. Fakt

faktem, w takim barze czułaby się jak w domu. Nie zaglądając nawet do
środka, mogła założyć się, że mają tam ze dwa stoły do bilardu i
maksymalnie trzy tarcze do rzutków. Hamburgery na pewno okazałyby się

przepyszne, a frytki tak tłuste, że wywołałyby zawał serca. Sable spędziła
wiele nocy w knajpie takiej jak ta wraz z trzema młodszymi braćmi, zanim

została przemieniona. Patrząc w stronę lokalu, odczuła tak silną tęsknotę za

rodzeństwem, że utkwiła ona gulą w jej przełyku. Wampirzyca zamrugała,
gdy pole widzenia przesłoniły jej łzy.

–

Czy istnieje jakiś powód, dla którego wciąż mnie werbalnie

atakujesz? – Kilka płatków śniegu upadło na ziemię, czyniąc ten wieczór

jeszcze bardziej spokojnym, cichym i emanującym samotnością.

–

Odkąd nasz klan przeprowadził się w tę okolicę, zaczęłaś pękać.

Zajęło mi moment uświadomienie sobie, że dzieje się tak z powodu twej
tęsknoty za domem.

Łagodny ton głosu Erica ścisnął Sable za serce. Wyglądało na to, że

mimo iż utraciła trzech ludzkich braci, zyskała kolejnego. Ten okazał się być

wysokim na sześć stóp wampirem z krótką blond wojskową fryzurą,
chłodnymi niebieskimi oczami i predyspozycjami do zostania zabójcą, a w

rzeczywistości, stanowiącym uosobienie pluszowego misia.

–

Nie musisz się o mnie martwić. Ja... – Jakaś para właśnie

opuszczała bar. Mężczyzna szedł przed siebie na chwiejnych nogach,

prowadzony przez jakąś kobietę. Dzięki wzrokowi o wiele lepszemu niż

ludzki, Sable od razu rozpoznała tę dziwkę.

–

Minx – powiedziała, wyciągając sai i szykując się do walki.

Nie musiała mówić nic więcej. Eric zawrócił wóz, podjeżdżając ku

parkingowi umiejscowionemu w pobliżu lokalu. Sable modliła się jedynie o

to, aby zdążyli na czas.

Rozdział 3

„

Zasada numer szesnaście: Teraz, kiedy stałeś się nieśmiertelny,

musisz odciąć się od ludzkiej przeszłości. Tak, to oznacza również twoją
rodzinę. Po upływie kilku dekad twoi bliscy zaczną zauważać, że się nie

starzejesz, a zatem pojawią się pytania. Ostatnia rzecz, jakiej potrzebuje

Wampirze Zwierzchnictwo do Spraw Regulacji, to właśnie pytania. W
przeciwnym razie zarząd będzie musiał uporać się z brudną robotą,

polegającą na eliminowaniu tych, którzy nas podejrzewają.”

A zatem stałeś się wampirem. Szybka broszura

instruktażowa dla początkujących.

*****

Ryan wyszedł na zimne nocne powietrze w towarzystwie tajemniczej

kobiety. Postawiwszy jedynie kilka kroków, uświadomił sobie, że jest
bardziej niż trochę pijany. Ściszony, gardłowy chichot wykradł się z ust

nieznajomej, kiedy Ryan potknął się i o mały włos nie upadł. Bardziej

rozbawiona niż rozdrażniona jego niezdarnością, dziewczyna nadal wiodła

go jak najdalej od baru. Zaintrygowany jej zachowaniem, Ryan pociągnął ją

za rękę, aby w ten sposób zatrzymać.

–

Jak masz na imię?

Ciemnowłosa kobieta obdarzyła go uśmiechem, który nie sięgnął

jednak jej oczu. Chłopak cofnął się, zaskoczony zmianą, jaka zaszła w
wyrazie jej spojrzenia. Stało się teraz zimne, wręcz drapieżne. Gdzieś dalej

rozległ się ściszony dźwięk, który można by traktować jako krzyk.

Towarzyszył mu śmiech, tak mroczny i zimny, że Ryan poczuł, jak wzdłuż
kręgosłupa przebiega mu dreszcz. Zrobiło mu się chłodno w środku, kiedy

próbował pozbyć się złego przeczucia. Ciemność wydała mu się nagle

przerażająca i przepełniona niepokojem, jakby czaiło się w niej coś
niebezpiecznego.

Nieznajoma skierowała pod jego adresem pytające spojrzenie, a jej

brew wygięła się w niemym pytaniu. Pokręciwszy uprzednio głową, Ryan

spróbował się rozluźnić.

–

Wybacz. – Starał się przyoblec oblicze w uśmiech, mimo iż wiedział,

że ponosi klęskę. – To był długi tydzień.

Dziewczyna przylgnęła do niego ciałem, po czym oplotła jego biodra

swoimi i otarła się o niego raz, a potem drugi, przyozdabiając to wszystko

seksownym chichotem.

–

Nie zmienisz chyba zdania odnośnie zabawienia się ze mną,

prawda?

Nawet jeśli rozsądniejsza część chłopaka kazała mu odejść, to ta

napalona mówiła, żeby został. Jak zawsze wygrała ta druga, mimo iż Ryan

nadal odczuwał coś na kształt napięcia w podbrzuszu. Oglądane z bliska usta

brunetki, sprawiały wrażenie jeszcze bardziej czerwonych, choć słabe

oświetlenie parkingowe powinno temu przeczyć. Teraz przypominały
mężczyźnie już nie truskawki, a krew.

–

Wciąż nie zdradziłaś mi swojego imienia. – Szatański chichot

znowu rozbrzmiał po jego lewej stronie, nosząc znamię echa roznoszącego

się na wietrze, ale będąc wciąż słyszalnym.

Ryan nakazał sobie ruchem głowy nie zwracać na niego uwagi. To

alkoholowe zamroczenie powodowało, iż widział i słyszał rzeczy, jakie

naprawdę nie istniały. Cholera, chłopak musiał wypić o wiele więcej, niż

sądził, skoro cierpiał na halucynacje. To, czego potrzebował, to pogodzić się
ze stratą i odejść, zanim zrobi z siebie żałosnego dupka. Starał się zatem
uwolnić rękę z uścisku nieznajomej, ale ona jedynie go wzmocniła, wbijając

mu paznokcie w skórę.

–

Moje imię nie jest dla ciebie istotne, byczku. Nie będziesz żył na tyle

długo, aby móc mnie nim tytułować.

Okej, to było zbyt zwariowane, nawet jak na gust Ryna.

Paznokcie dziewczyny nadal wbijały się w jego nadgarstek, a nagłe

uczucie wilgoci powiedziało mu, że ta suka przebiła naskórek aż do krwi.

Chłopak nigdy dotąd nie cofał się przed walką, ale z jakiegoś abstrakcyjnego

powodu jego stopy uważały inaczej. Coś w tej laluni zapalało wszystkie
ostrzegawcze lampki. Do diabła, ta cizia robiła coś więcej niż tylko to: jej

diaboliczne usposobienie okazało się czymś poważniejszym niż ostrzegawcze

lampki, gwizdki i syreny mgielne. Instynkt nakazał mu walkę, ale ojciec

nauczył jego brata, Matta, i jego samego, że prawdziwy mężczyzna nigdy nie

uderzy kobiety. Postanawiając zmienić taktykę, Ryan uruchomił swój urok

osobisty.

–

Widzisz, piękna, właśnie przypomniałem sobie, że muszę iść do

pracy – skłamał bez większych trudności, decydując się na swój najbardziej
czarujący uśmiech żigolaka.

Brunetka odpowiedziała ściśnięciem jego ręki tak mocno, że aż kości

pisnęły na znak protestu. No dobrze, to by było na tyle z urokiem osobistym.

Ervin krzyknął w dość dziewczęcy sposób, starając się uwolnić stopy,
ponieważ ból powodował, iż miękły mu kolana. Jakich sterydów by ta mała

nie używała, jej więzień chętnie by ich spróbował, ponieważ można je było

śmiało zaliczyć do najlepszego towaru.

–

Co tam upolowałaś, Minx? – Zapytał inny głos w ciemności.

Ervin westchnął w poczuciu ulgi, gdy uświadomił sobie, że ktoś

jeszcze przebywa na parkingu i będzie mógł mu pomóc. Wszelkie nadzieje
umarły jednak natychmiast, gdy tylko spojrzał w oczy nowo przybyłego. Były

one ciemne jak noc, a ich wyraz przypominał spojrzenie drapieżcy, rzucone

na ofiarę tuż przed atakiem. I to właśnie Ryan odgrywał rolę owej ofiary.
Mężczyzna miał długie, brudne blond włosy związane w luźny kucyk. Musiał
chorować na to samo upodobanie do fetyszu, co jego znajoma, choć sam

ubierał się na czarno od stóp do głów.

Poruszając się z tak niesamowitą prędkością, że Ervin nie zorientował

się nawet, iż oprawca się do niego zbliża, facet chwycił go za poły od koszuli i

przyszpilił do ściany. Ryan syknął z bólu, wywołanego uderzeniem pleców o

twarde cegły oraz wyrwaniem dłoni ze szponów diablicy.

Wpijając się palcami w nadgarstek napastnika, chłopak próbował

oswobodzić się z tego uścisku, jednak ten facet okazał się zbyt silny. Cholera,

wydawał się silniejszy niż ktokolwiek, z kim Ervin się dotąd mierzył.

Niepokój, który do tej pory zagnieżdżał się w jego podbrzuszu, przeszedł od
ostrzegawczego kłucia do cholernego inferno. Wargi mężczyzny wygięły się

w uśmieszku, a Ryan dziwił się, jak ktokolwiek może być w ogóle zdolny do
tak ostentacyjnej manifestacji własnego tryumfu.

–

Zadałem ci pytanie, Minx. Co tam upolowałaś?

Oczy brunetki zwęziły się niebezpiecznie.

–

Nie powinieneś używać naszych imion, nie pamiętasz?

–

W porządku – wydyszał Ervin. – Nie będę żył na tyle długo, by was

nimi tytułować.

Zarówno kobieta, jak i jej przyjaciel zaserwowali mu zaskoczone

spojrzenia. Nie ulegało wątpliwości, że żadna z ich wcześniejszych ofiar

dotąd z nimi nie żartowała. Ryan nie miał odwagi mówić im, że nie jest

faktycznie takim ironistą, a jedynie obezwładniający strach wywołuje u
niego przejaw głupoty. Z ust kolesia wydobył się ściszony pomruk, który

zmienił się wkrótce w głośny warkot. Nawet jeśli Ervin zamierzał wygłosić

kolejny komentarz, nie byłby do tego zdolny. Strach sprawił, że nie mógł już
z siebie nic więcej wydusić. Facet ponownie uderzył jego ciałem w ścianę

budynku, raz za razem warcząc, niczym dzikie zwierzę. Dźwięk ten nie miał

w sobie nic ludzkiego. Przypominał bardziej pieśń bojową potwora.

To. Nie. Było. Nic. Dobrego.

Instynkt ponownie dał o sobie znać, przez co Ryan raz jeszcze wpił

się palcami w rękę, która przyszpilała go do muru. Ona jednak nawet nie

drgnęła. Równie dobrze chłopak mógłby siłować się ze stalową belką. W

końcu napastnik zwolnił swój uchwyt, ale tylko po to, żeby cisnąć Ervinem o

ziemię. Każdy nerw w jego ciele zaprotestował, kiedy doszło do kontaktu z
twardą nawierzchnią.

Ryan starał się jakoś oswobodzić, ale facet rzucił się na niego i w ten

sposób, jeszcze raz go unieruchomił. Bez względu na to, jak bardzo by

próbował, chłopak nie potrafił zepchnąć z siebie ciężaru. Kiedy koleś rozwarł
w końcu wargi, Ervin o mało nie zsikał się w majtki. Ten gość miał kły. I to

wcale nie te podrabiane z plastiku, ale prawdziwe. Najwyraźniej był też

gotowy ich użyć. Ich ostre jak brzytwa końcówki, zdawały się świecić w
blasku księżyca i obficie spływała z nich ślina.

–

Nie ruszaj się, byczku – zażądał facet.

Gdyby tylko Ryan stanął o własnych nogach i mógłby spojrzeć w dół

na swoje ciało, z radością wykonałby to polecenie. Dlaczego ta dwójka

wyzywali go od krów? Czyżby niemożność grania na co dzień w hokeja,

sprawiła, że przytył? Skup się, idioto. Jesteś o dwie sekundy od zostania
przekąską, a przejmujesz się tym, jak wielki jest twój tyłek? Diaboliczny

śmiech kobiety przeciął chłodne, zasnute mrokiem powietrze, a to z kolei
sprawiło, że strach Ervina zmienił się w gniew.

– Jeśli wydaje wam się, że poddam się bez walki, to jesteście w

wielkim błędzie – warknął chłopak, uderzając w oprawcę ze wszystkich sił

głową.

Dzięki wszystkim ciosom, jakie zarobił przez długie lata gry jako

bramkarz hokejowy, Ryan ledwo co poczuł. Natomiast jego rywal, bez

wątpienia musiał ciężko to znieść. Zawył wściekle i zsunął się ze swojej

ofiary, ujmując głowę między obie dłonie. Ervin nie planował stania o

własnych siłach na tyle długo, aby odtańczyć taniec zwycięstwa. Usiadł na

czworakach, a potem przeniósł ciężar ciała na stopy, żeby móc w ten sposób
uciec.

Jedyne ostrzeżenie, jakie otrzymał, to rozlegający się w powietrzu

syk, po którym rzuciła się na niego brunetka. Chłopak wylądował na plecach

i po raz kolejny przyszpilono go do ziemi. Ryan odkrył ze zdziwieniem, że
towarzyszka faceta jest nawet silniejsza niż on sam. Ervin zdołał odwrócić

głowę na czas, aby ujrzeć błysk jej kłów.

–

Czym ty, do cholery, jesteś? – Wydyszał.

Czerwone wargi wygięły się w okrutnym uśmieszku.

–

Twoim najgorszym koszmarem, który właśnie staje się

rzeczywistością.

Wampir. W chwili, kiedy ów wyraz napłynął do jego umysłu,

mężczyzna natychmiast go odrzucił. One nie istniały. Ale z drugiej strony,
stanowiło to jedyne logiczne wytłumaczenie.

Atakując tak szybko jak kobra, wampirzyca zatopiła kły w jego szyi.

Ugryzienie nie przypominało tych zmysłowych rzeczy, jakie Ervin oglądał w
filmach. Zamiast tego okazało się bolesne i brutalne. Skrywało w sobie
prymitywną żądzę, przywodząc na myśl dzikie zwierzę pastwiące się nad

ofiarą. Skóra i mięśnie rozerwały się za jednym zamachem, a krew

wypłynęła z ciała Ryana. Minx musiała bez wątpienia uszkodzić jakąś ważną
arterię, ponieważ chłopak bardzo szybko się wykrwawiał. Zdając sobie

sprawę z tego, że jedynie sekundy dzielą go od śmierci, postanowił walczyć.

Ramię wampirzycy znajdowało się blisko jego ust. Świadomość tego,

że jej kolacja stawia opór, zapewne nieźle ją wkurzy. Również warcząc, Ervin

rzucił się do ataku niczym doberman. Mimo iż jego zęby były zaokrąglone i

typowo ludzkie, poczuł, jak jej skóra ustępuje pod jego ukąszeniem. Z ust
Minx wydobył się skowyt bólu, natomiast Ryan nie mógł powstrzymać się
od radosnego chichotu. Krew wypełniła jego jamę ustną, a jej smak wydawał

się naprawdę dziwny. Nie był metaliczny i cierpki jak u ludzi, ale ostry i
przypominający jeszcze coś, czego chłopak nie umiał zidentyfikować.

Pociemniało mu przed oczami. Wiedział, że kiedy straci

przytomność, już nigdy się nie obudzi. Ryan leżał na śniegu i mimo że

powinien czuć zimno i wilgoć przesączające się przez odzież, po jego
członkach rozchodziło się jedynie ciepło. Gdy wargi mężczyzny odsunęły się
od ramienia wampirzycy, wszystkie kończyny dziwnie mu się rozluźniły.

Powietrze pachniało czymś cierpkim, a zapach ten wydzielała bez wątpienia

jego własna krew.

–

Napiłeś się mojej krwi – poskarżyła się diablica. – Nie masz

bladego pojęcia, co właśnie zrobiłeś. To jedynie doda nam frajdy.

Ryan przymknął powieki i zaczerpnął drżący oddech. Nabrał

powietrza jeszcze raz, a potem przestał oddychać na dobre.

Rozdział 4

„

Zasada numer siedemnaście: Jeśli natkniesz się na zdziczałego

wampira, musisz go natychmiast wyeliminować. W żadnym razie nie wolno
ci dopełnić jego transformacji poprzez podanie mu twojej krwi. Ci, którzy

nie podporządkują się temu prawu, podlegają karze grzywny, karze

cielesnej, groźbie więzienia, a nawet unicestwieniu.”

A zatem stałeś się wampirem. Szybka broszura

instruktażowa dla początkujących .

*****

Sable biegła w stronę leżącego na ziemi człowieka tak szybko, jak

mogła, Eric zaś starał się ze wszystkich sił dotrzymać jej tempa. Jej wzrok

zogniskował się na biednym mężczyźnie oraz tamtej suce. Wampirzyca,

która siedziała okrakiem na swojej ofierze, nie zauważyła nawet, że ktoś się
do niej zbliża. Za bardzo pochłaniało ją wgryzanie się w gardło bezbronnego

chłopaka. Nie próbował on już stawiać jej oporu, a jego ciało leżało

nieruchomo, co sprawiło, iż w głowie Sable pojawiły się najgorsze myśli.

Przybyli za późno. Wampir o blond włosach nadal trzymał się na uboczu,

ujmując w dłonie swą poranioną twarz oraz jęcząc. Spomiędzy jego palców

wypływała krew, co powiedziało Sable o tym, iż mężczyzna złamał mu nos.
Jeden zero dla człowieka.

–

Sukinsyn – stwierdził Eric po cichu, aby nie alarmować

napastników o obecności sił Zwierzchnictwa.

Jego partnerka wątpiła jednak, by cokolwiek dało się usłyszeć przy

tych gardłowych piskach oraz dźwiękach głośnego pożywiania się Minx.

–

Jest strasznie brutalna.

Mężczyzna wciąż się nie poruszał, a Sable poczuła coś na kształt

smutku. Przyglądała się sposobowi, w jaki stawiał czoła napastniczce, a

także podziwiała jego odwagę. Większość ludzi zamierała w bezruchu oraz
zalewała się łzami, kiedy przyszło im stanąć twarzą w twarz z atakującym

wampirem. Ale nie ten facet, on spuścił im najpierw niezły łomot.

–

Minx zawsze była skłonną do mordu dziwką. Dlaczego dzisiaj

miałoby być choć trochę inaczej?

Sable uniosła w pogotowiu swoje sai, była to para bliźniaczych ostrzy,

które złączono razem rękojeścią. Mimo iż o wiele lepiej czuła się z glockiem,
nie mogli przecież ryzykować wymiany ognia. Ostatnie, czego potrzebowali,
to kolejni ludzie zamieszani w to gówno.

–

Przez to będzie ciężej ją zabić – odparł Eric niezadowolonym

tonem, wyciągając własną broń, czyli minę odłamkową.

–

Zajmę się nią, a ty weź na siebie jej chłopca – zabaweczkę.

Dwójka renegatów spojrzała wreszcie w kierunku swoich wrogów w

momencie, kiedy Sable i jej partner zbliżyli się na tyle, aby nawiązać walkę.

Spojrzenie wampirzycy spotkało się ze spojrzeniem rywalki i w oczach tej

pierwszej odmalował się obłęd. Nie zatrzymując się nawet, żeby sycić się
tym widokiem, Sable rzuciła się na Minx. Ona również wyskoczyła w
powietrze, tak, że spotkały się w połowie drogi, stanowiąc teraz plątaninę

szponów, ostrzy, pięści i kłów. Sable mogła wyczuć zapach ludzkiej krwi w
oddechu renegatki, co z jakiegoś powodu jedynie podsyciło jej wściekłość.

Dźwięki świadczące o walce toczonej przez Erica, wymieszały się z jej

własnym warkotem, kiedy upadła boleśnie na pokrytą śniegiem ziemię. Cały

zapas tlenu uciekł z jej płuc, jako że Minx naparła z całej siły na ciało
rywalki.

Jest silna, diabelnie silna. Utrzymaj się w grze, dziewczyno, albo

będzie to twoje ostatnie „hurra”.

Skręciwszy biodra, Sable próbowała zrzucić z siebie napastniczkę, ale

ta przywarła do niej niczym jeździec dosiadający byka. Wampirzyca

zacisnęła dłonie wokół gardła rywalki i zwarła je na nim niczym kleszcze.
Korzystając raz jeszcze ze sposobu z wykręcaniem sylwetki, Sable z trudem
wierzgała stopami. Panika zagnieździła się w jej martwym sercu, kiedy

uścisk Minx przybrał na sile, pozbawiając ją resztek powietrza. Będąc
wampirem czy nie, musiała oddychać, a teraz widziała przed oczami jedynie

gwiazdy świadczące o niedotlenieniu mózgu. Jej sai zostało odepchnięte

gdzieś poza zasięg rąk, a kiedy podjęła próbę sięgnięcia ku niemu, napotkała

jedynie żwir i mokry śnieg. Obraz zaczął rozmazywać się przed oczami

Sable, która stopniowo zwalniała uścisk wokół Minx. Renegatka posiadała

ponadnaturalną, nawet jak dla trudnej do zabicia wampirzycy, siłę, co teraz

powoli przynosiło zamierzone skutki.

Cholera, zostanę zabita przez największą dziwkę w wampirzej

społeczności. To będzie dla mnie ogromny zaszczyt.

Przymykając powieki, Sable usłyszała odgłos do złudzenia

przypominający gwizd, co sprawiło, że raz jeszcze otworzyła oczy. Stało się

to na tyle szybko, by mogła zobaczyć, jak ktoś uderza Minx w bok głowy

płytką chodnikową. Przykładając dłoń do poranionego gardła, młoda
wampirzyca spojrzała w stronę swego wybawiciela, spodziewając się, że

będzie to Eric.

To był człowiek.

Jak zdołał wstać i znowu walczyć, Sable nie miała pojęcia. Jeśli jej

własna szyja wydawała się być w koszmarnym stanie, to w porównaniu z

szyją obrońcy, jej stan przypominał jedynie ugryzienie komara. Otwarta i
całkowicie porozrywana, nadal wyrzucała z siebie krew, a bladość

mężczyzny sugerowała, że nie pozostało mu jej znowu tak wiele. Sable

wykonała krok w kierunku nowego sojusznika z zamiarem udzielenia mu
pomocy, kiedy Minx raz jeszcze powaliła go na ziemię, przyszpilając go do
podłoża.

–

Nie! – Wrzasnęła wampirzyca nosząca kiedyś imię Jane, czując, że

odzywa się w niej instynkt obronny.

Ten człowiek ją ocalił, a zatem ona powinna uczynić to samo.

Odszukała płytkę chodnikową i ujęła ją mocno w obie dłonie.

Trzymając ją z całej siły, uderzała nią Minx raz za razem. Gdyby ta

ostatnia była człowiekiem, najpewniej by w ten sposób zginęła, a tak jedynie

się wycofała. Nie zamierzając czekać na lepszą okazję, Sable chwyciła

upuszczoną broń, zamachnęła się nią i wbiła jedno z ostrzy głęboko w serce
rywalki.

Przekręciła sai gwałtownym ruchem, wyciągając je z rany i zatapiając

stopę w piersi renegatki, by odsunąć ją możliwie jak najdalej od mężczyzny.

Ciało Minx zajęło się ogniem od środka, a bijący od niego płomień rozjaśnił
blaskiem mroczną aleję. Kolejny pożar wybuchł z boku, świadcząc o tym, że

Eric również rozprawił się z blondynem. Wkrótce światło zgasło, a jedynym

dowodem na istnienie tamtej dwójki, były dwie kupki popiołu leżące na
śniegu. Kiedy Sable pochyliła się, żeby złapać oddech, spostrzegła, że ostry

zimowy wiatr układa oba stosy w luźne okręgi.

–

Czy wszystko z tobą okej? – Głos Erica brzmiał ostro, jakby

lodowate powietrze trawiło go w ogniu.

Jego partnerka skinęła głową.

–

A z tobą?

–

Ten dupek kopnął mnie w jaja.

Sable popatrzyła w stronę przyjaciela. Ten kulił się właśnie, z trudem

zaczerpując oddech. Eric spuścił głowę, a mimo to jego znajoma wiedziała,
że prawdopodobnie z oczu ciekną mu łzy. Kopała w przeszłości w jaja tylu

facetów, iż mogła przewidzieć typową dla nich reakcję.

Dając im obojgu nieco czasu i przestrzeni dla odzyskania zranionej

dumy, wampirzyca podeszła do człowieka, obracając go na plecy. Powieki

chłopaka pozostawały przymknięte, a Sable zrozumiała, że nigdy więcej ich

już nie otworzy. Świadomość, że zdołał jej wcześniej pomóc, nosiła znamię

cudu. Ludzie nie wykazywali zdolności do regeneracji. Żołądek młodej

wampirzycy ścisnął się boleśnie, kiedy oceniła spojrzeniem spustoszenie,
jakie poczyniła jej krajanka. Gardło chłopaka wyglądało tak, jakby ucztowała

na nim sfora wygłodniałych psów. Sable widywała już różne przypadki w
trakcie swojej pracy dla Wampirzego Zwierzchnictwa do Spraw Regulacji,
ale ten zasługiwał na miejsce w co najmniej pierwszej dziesiątce spośród

tych najgorszych.

–

Biedaku – wyszeptała. – Nie miałeś żadnych szans, a i tak

próbowałeś mnie ocalić. – Jego ciemne włosy okazały się mokre od śniegu
oraz krwi.

Wampirzyca odsunęła je na bok z jego twarzy.

–

Zadzwonię po ekipę sprzątającą – zaoferował się Eric, wstając z

ziemi na chwiejnych nogach.

Sable już otwierała usta, żeby mu odpowiedzieć, kiedy coś przykuło

jej uwagę i kazało się powstrzymać. Oddechy, jej i przyjaciela, unosiły się w

powietrzu mroźną parą ze względu na zadyszkę obojga oraz niską
temperaturę otoczenia. Teraz słaba mgiełka wydobywała się również
spomiędzy warg człowieka. Biorąc pod uwagę to, co stało się z jego szyją, ten

facet nie powinien przecież oddychać. Wampirzyca zbliżyła się do niego na
tyle, by przekonać się, że poraniona skóra już zaczęła się zrastać. Nieśmiałe

bicie serca, które docierało do super wrażliwych na dźwięki uszu Sable,

sugerowało, że chłopak wraca do życia. A to oznaczało tylko jedną rzecz.

Nagle pojawiła się odpowiedź na pytanie, jakim cudem ofiara zdołała

podnieść się z podłoża i zaatakować Minx.

–

Lepiej powiedz ekipie sprzątającej, żeby zwlekła tu swoje tyłki –

powiedziała do Erica. – On się przemienia.

Jej jasnowłosy partner natychmiast się spłoszył, co sprawiło, że o

mały włos nie upuścił swojego telefonu komórkowego, który wyciągnął z

kieszeni.

–

Jak? Jedynym sposobem na to, żeby stworzyć nowego wampira jest

przecież wymiana krwi.

–

Możemy martwić się tym później. Teraz musimy skupić się na

poważniejszym problemie. Jeśli nie podamy mu krwi, jego przemiana stanie

się o wiele bardziej zaawansowana, a on sam zmieni się w zdziczałego
krwiopijcę.

Jedynym sposobem, by do tego dopuścić, było pozostawienie

nowonarodzonego samego sobie bez pełnego przewodnictwa. W rezultacie

powstawała jednostka tak bardzo żądna posoki, że bardziej zbliżona do

zwierzęcia niż czegokolwiek innego. Doprowadzeni do szaleństwa przez
swoje pragnienie, zdziczali mordowali wszystkich i wszystko, co stawało im

na drodze. Cierpienie takiego wampira kończyło się dopiero wtedy, gdy on

sam zostawał zabity.

–

Zobacz, czy możesz sprawdzić, kim on jest – zażądał Eric. –

Wampirze Zwierzchnictwo do Spraw Regulacji będzie próbowało ustalić,

jakie miał koneksje w swoim ludzkim świecie, by móc jakoś uprzątnąć ten

bałagan.

Sable sięgnęła do kieszeni człowieka, wyciągając stamtąd jego portfel.

Spoglądając spiesznie na prawo jazdy, zdołała stwierdzić, iż ofiara

wywodziła się z tych stron i nazywała się Ryan. Wampirzyca starała się nie

patrzeć na zdjęcie chłopaka. Nie chciała oglądać go szczęśliwszym niż teraz,

skoro planowała go wyeliminować. Jego dane osobowe coś jej wreszcie
przypomniały, a wówczas Sable głośno jęknęła.

–

O mój Boże. To Ryan Ervin. Był początkującym bramkarzem

hokejowym w ,,Ferris State”.

Eric zaszczycił przyjaciółkę rozdrażnionym spojrzeniem.

–

I co z tego?

–

I co z tego? – Powtórzyła za nim, wściekła z powodu jego

ignorancji. – Wytrzymał najdłużej w historii bez przepuszczenia bramki.
Przed tym, jak odniósł kontuzję, zapowiadał się na najlepszego bramkarza w

historii. Bliskiego nawet samemu Patrickowi Royowi.

Partner pokazał Sable środkowy palec.

–

I to niby miało mi zaimponować?

Z gardła wampirzycy wydobył się warkot.

–

Jesteś strasznym frajerem. Zastanawiam się, czy ktokolwiek inny

zgodziłby się na to, by z tobą pracować.

–

To nie ja zachowuję się jak nawiedzona fanka, podniecając się

jakimś człowiekiem.

Sable zaczerpnęła emanujący rozdrażnieniem oddech, uświadamiając

sobie, że popełnia błąd. Mimo zapachu krwi oraz alkoholu bijącego od

Ryana, wciąż otaczał go ostry aromat.

Dlaczego ten mężczyzna wydaje mi się aż tak atrakcyjny?

Wstrzymaj się, bardzo cię proszę. Będziesz najpewniej musiała go zabić, a

zatem ostatnie, czego ci trzeba, to się nim interesować.

Na głos wampirzyca powiedziała tylko:

–

Proszę cię. Gdybym została fanką hokeja, zapewne zadurzyłabym

się w napastniku, a nie bramkarzu. Nie sądzę, żebyśmy musieli go jeszcze
zabijać. Już sprawia wrażenie silnego, a kiedy przejdzie pomyślnie przez

przeobrażenie, stanie się dla nas dobrym żołnierzem.

–

Nie musimy rekrutować żołnierzy w taki sposób. Dlaczego się tak

nad nim rozklejasz? – Brew Erica wygięła się w pytającym geście. – Chyba ci
się nie podoba, prawda?

Sable uświadomiła sobie, że gładzi wolną dłonią włosy chłopaka.

Ryan, jakie ładne imię.

Wampirzyca cofnęła rękę, starając się zachowywać odpowiednio,

jednak zaledwie jeden rzut oka na twarz partnera powiedział jej, że ani

trochę go nie nabrała. Nie mogło być wątpliwości odnośnie tego, że podobał

się jej ten ludzki mężczyzna. W końcu ją uratował, mimo iż mogło go to
kosztować własne istnienie. Sable była mu winna to samo, nawet, jeśli miało
ją to wpędzić w kłopoty ze strony Erica oraz Wampirzego Zwierzchnictwa do

Spraw Regulacji.

Powieki Ryana uniosły się, ukazując parę najcieplejszych brązowych

oczu, jakie wampirzyca kiedykolwiek widziała. Nie mogąc oderwać od niego

spojrzenia, skuliła się nad jego ciałem w jeszcze bardziej opiekuńczy sposób,

ignorując parsknięcie wyrażające odrazę, jakie dobiegło jej uszu od strony

kolegi. Usta chłopaka otwierały się i zamykały, całkiem jakby on sam

próbował coś powiedzieć, ale nie mógł, ponieważ nie pozwalało mu na to
rozerwane gardło. Strach przebiegł przez jego oblicze, kiedy oczy mężczyzny

zrobiły się większe i Ryan podjął się wysiłku dotknięcia swoich ran.

Sable ujęła jego dłonie, pochylając się nad nim i szepcząc:

–

W porządku, Ryan. Jesteś bezpieczny, a ja sprawię, że poczujesz się

lepiej. – Po tym nastąpiło kilka pełnych napięcia chwil, kiedy chłopak
zdawał się jej nie wierzyć.

Następnie jednak opuścił ręce, skinąwszy głową. Wow, chyba jej ufał.

Nikt inny tego wcześniej nie robił. Pozostałe wampiry patrzyły na Sable

pokpiwając, albo dlatego, że należała kiedyś do Corbina, albo dlatego, że
zachowywała się w bardzo niewampirzy sposób. Ryan natomiast musiał się
przecież zorientować, iż jest przedstawicielką tego samego gatunku, co jego

oprawcy. Wiedział, kim jest, a mimo to pozwolił się jej dotknąć i pocieszyć.

Starając się ocalić tego człowieka, dawna Jane podjęłaby właściwą decyzję,
nawet, jeśli oznaczało to zwrócenie się przeciwko Wampirzemu

Zwierzchnictwu do Spraw Regulacji.

Sable uniosła swój nadgarstek, otwierając usta i przygotowując się na

przegryzienie kłami własnej żyły.

Eric rzucił się na partnerkę, opuszczając jej rękę w dół.

–

Co ty, do diabła, wyprawiasz? – Jego głos brzmiał ostro, jakby ktoś

znowu wymierzył mu kopniaka w jaja.

–

Zamierzam dopełnić jego transformacji – odpowiedziała

wampirzyca tak spokojnym głosem, jakby mówiła o czymś, co robi każdego

dnia.

–

To wbrew prawu. Wiesz, co powinniśmy zrobić.

Szczęka Erica była napięta. Jeszcze nigdy nie udało się Sable

doczekać podobnej reakcji ze strony przyjaciela. Może i postępował
względem niej nadopiekuńczo, ale nieprzestrzeganie przez nią zasad,

doprowadzało go do szaleństwa. Musiało się to wiązać z jego militarną

przeszłością.

–

Wiem, co powinniśmy zrobić, i wcale się na to nie zgadzam. –

Rozkazy mówiły wyraźnie, aby zabijać każdego, kto przechodził przez proces

przeobrażenia.

–

A zatem ja to zrobię – zadeklarował się jasnowłosy wampir,

wyciągając swoją minę odłamkową.

–

Nie! – Jego partnerka rzuciła się na człowieka, ochraniając go

własnym ciałem. Nie wiedziała, kogo bardziej zszokowała jej reakcja: ją
samą, przyjaciela, czy ludzkiego chłopaka.

Po kilku pełnych napięcia chwilach, Eric westchnął opuszczając broń.

Sable odetchnęła z ulgą, siadając i nadal trzymając opiekuńczo jedną rękę na
klatce piersiowej Ryana.

–

Czy zdajesz sobie sprawę z tego, co się z tobą stanie, jeśli Wampirze

Zwierzchnictwo do Spraw Regulacji dowie się, co zrobiłaś? – Spytał jej

partner zrezygnowanym tonem.

–

Tak, i wcale mnie to nie obchodzi. – Składając tę deklarację,

wampirzyca popatrzyła w oczy leżącego na ziemi chłopaka.

–

Dobrze się zastanów, zanim się na to zdecydujesz – zachęcił ją Eric.

– Jeśli dopełnisz jego przemiany własną krwią, staniesz się jego panią. A to

będzie oznaczało, że będziesz z nim związana na wieki. Będziesz musiała
zająć się jego inicjacją, jak mamy w zwyczaju, a także upewnić się, że twój
chłoptaś odnajdzie się w naszym świecie. Będziesz władała tym

żółtodziobem.

–

Wiem. – Sable pogładziła policzek Ryana.

Na twarzy jej partnera wykwitł nieprzyjemny grymas.

–

O Boże, nie myliłem się. Spodobał ci się.

–

A nawet jeśli, to co?

Oblicze Erica nieco złagodniało.

–

Kiedy to zrobisz, nie będzie już odwrotu.

–

Rozumiem i zamierzam ponieść ten koszt.

–

Jeśli jesteś tak strasznie zdeterminowana, żeby go ocalić, pozwól, że

to ja ofiaruję mu krew.

Oferta przyjaciela wzruszyła wampirzycę, ale z drugiej strony, jakaś

część niej poczuła zazdrość. Ryan należał tylko do niej. Żaden inny wampir
nie będzie mógł go tknąć. Sable spuściła wzrok, pozwalając partnerowi

odczytać jej wewnętrzny dylemat.

–

Nie. On uratował mnie, a zatem jestem za niego odpowiedzialna.

Jeśli potrzebujesz pomocy, zadzwoń po ekipę sprzątającą.

–

Żeby go zmienić, będziesz musiała napić się krwi z jego żyły. – Eric

wygiął jedną brew pod jej adresem. – Czy myślisz, że będziesz w stanie się

do tego zmusić? Nie wbijałaś w nikogo kłów, odkąd stałaś się członkinią

naszego klanu.

Sable oblała się rumieńcem, gdyż świadomość konieczności

ugryzienia człowieka przeraziła ją. Szczerze powiedziawszy, myśl o

pieszczotliwym dotknięciu szyi Ryana tuż przed wbiciem w nią kłów,

sprawiła, że dziewczyna poczuła ból i wilgoć między nogami. Starając się ze
wszystkich sił zachować neutralny wyraz twarzy, odpowiedziała:

–

Myślę, że dam sobie radę.

Tym razem, kiedy Sable uniosła nadgarstek do ust, Eric nie wykonał

żadnego ruchu, żeby ją powstrzymać. Zatapiając kły w delikatnej skórze,
skrzywiła się odrobinę na ten ostry ból. Gdy krew wreszcie wypłynęła,

wampirzyca skierowała strumień ku wargom Ryana.

Obdarzając ją spojrzeniem wyrażającym po części strach, a po części

niepewność, chłopak się cofnął.

–

Pij – błagała go Sable. – Zaufaj mi. – Zrozumiała, że jego wampirzy

instynkt przybrał na sile, wypierając ten ludzki, gdy poczuła, jak język
młodego mężczyzny kilkakrotnie pieści jej skórę tuż przed tym, jak jego usta
wypełniła jej krew.

Wampirzyca przymknęła powieki, gdy przepłynęła przez nią fala

przyjemności.

Rytuał wymiany płynów zawsze był bardzo zmysłowy, ale nigdy aż

tak. Okazał się tak intymny, jakby Ryan wysysał z niej nie tylko krew, ale

również ciało i duszę. Sable wzdrygnęła się, modląc się o to, aby Eric nie

zorientował się, iż traci nad sobą kontrolę. Gdyby miała orgazm tylko
dlatego, że nowonarodzony wypija z niej krew, jej partner nigdy by jej nie

odpuścił.

–

Muszę cię ukąsić, Ryan. – Kiedy oczy chłopaka rozszerzyła panika,

wampirzyca szybko dodała: – Przysięgam, że tym razem to będzie delikatne.
Nie skrzywdzę cię.

Jej partner jęknął.

–

Pospiesz się. Cała ta urocza gadka wpędzi mnie w śpiączkę

cukrzycową.

Sable już pochylała się, aby ukąsić swojego nowego podwładnego,

kiedy on złapał ją za nadgarstek obiema dłońmi. Jego wargi wyszeptały coś

na kształt „nie”. Wampirzyca jęknęła na znak frustracji.

–

Nie rozumiesz. Jeśli nie przeprowadzimy rytuału do końca, nigdy

nie będziesz w pełni przeobrażony.

Tym razem usta Ryana zdawały się szeptać: „no i?”

Eric roześmiał się, a przyjaciółka odprawiła go machnięciem dłoni,

każąc mu się zamknąć. To jeszcze bardziej go rozbawiło. Sable starała się go

zignorować i zaczęła od nowa:

–

Jeśli nie pozwolisz mi przeprowadzić się przez przemianę, staniesz

się obłąkanym zabójcą.

Chłopak wzruszył ramionami, sugerując, że niewiele go to obchodzi.

–

Zmieniłem zdanie, powinnaś przemienić go dla czystej rozrywki. –

Eric śmiał się tak bardzo, że ledwo to z siebie wydusił.

Sable rzuciła koledze nieprzyjemne spojrzenie przez ramię, a potem

skupiła całą uwagę na upierdliwcu leżącym pod nią.

–

A zatem jesteś mięczakiem? – Wzięła Ryana pod włos jak każdego

innego gościa, jakiego znała, kwestionując jego męskość. – Boisz się jednej
małej dziewczyny jak ja?

Zbolałe spojrzenie towarzyszyło niemej deklaracji chłopaka.

Przekręt podziałał, ponieważ tym razem, kiedy wampirzyca pochyliła

się w jego stronę, wzdrygnął się, ale nie stawiał jej już oporu. Sable

pociągnęła za jego koszulkę tak, że pokazała się dzięki temu nieuszkodzona
część ciała Ervina. Na jeden krótki moment dawna Jane zawahała się. Od tej
chwili, jej i jego życie, już nigdy nie będą takie same. Kiedy jednak wciągnęła

w nozdrza jego męski zapach, zrozumiała, że musi to zrobić.

Nie mogąc się powstrzymać, złożyła na skórze delikatny pocałunek, a

następnie zatopiła w nią swoje kły. Gdy tylko jego krew dotknęła jej języka,
Sable pojęła, że wpadła w tarapaty. Była to najsłodsza, najbardziej subtelna

rzecz, jakiej kosztowała w całym swoim życiu oraz po nim, i odkryła, że
nigdy nie będzie miała dość tego smaku. Wzdłuż kręgosłupa wampirzycy
przebiegł dreszcz, gdy poczuła, jak owa esencja wypełnia jej krwiobieg oraz

całą ją. Stłamszony ból zaczął budować się między udami Sable i

natychmiast stwardniały jej sutki.

Mimo to, pozwoliła sobie na jeden maleńki łyk, po czym niechętnie

odsunęła się od Ryana. W obliczu utraty krwi, jakiej chłopak wcześniej

doświadczył, Sable zaczerpnęła od niego tylko tyle, żeby dokończyć rytuał.

Starczyło to jednak do tego, aby mogła poczuć, jak jego witalność przelewa

się przez jej żyły. Przymykając powieki, rozkoszowała się tym zbliżonym do
orgazmu doznaniem, związanym z połączeniem jej krwi z krwią chłopaka.

Tak bardzo zatracona w obecnej chwili, wampirzyca nie zorientowała

się nawet, że Ryan zmienia pozycję na kucki. Gdy syknął pod jej adresem,

Sable natychmiast zwróciła głowę w jego stronę. Nowonarodzony sługa
obnażał zęby. Ich końcówki zaczęły się wydłużać, lśniąc w świetle księżyca.

Transformacja właśnie się dokonywała, a zatem Ervin, będący teraz bardziej

zwierzęciem niż człowiekiem, zaatakuje najbliższe źródło pożywienia, jakim
będzie zapewne jego nowa pani.

Eric zrobił krok z zamiarem udzielenia pomocy partnerce, jednak

ramię Ryana wystrzeliło w jego kierunku i odtrąciło go. Przelatując przez

całą ulicę, przyjaciel Sable uderzył w najbliższy budynek. Stracił

przytomność, nim w ogóle zetknął się z podłożem. Nowonarodzony odwrócił
się i zaatakował wampirzycę, opadając płasko na jej plecy. Ona zdołała

jedynie rzucić okiem na błysk jego kła, nim ten zatopił się w jej żyle szyjnej.

*****

–

Jedź szybciej, zanim stracimy ich oboje!

–

Potrzebuję dwóch kolejnych woreczków z krwią, głąbie!

–

Do diabła, co ona sobie wyobrażała? O mały włos jej nie zabił.

Odległe głosy wydawały się Ryanowi całkiem obce. Stopniowo

pochłaniała go mgła nieprzytomności. Chłopak starał się unieść powieki, ale

nie miał na to dość siły. Cały jego świat zamienił się w czerwone opary
cierpienia oraz strachu. Łagodne kołysanie, które zakłócało, od czasu do
czasu, podskakiwanie na wybojach, powiedziało mu, iż znajduje się w jakimś

pojeździe, choć nie potrafił wymyślić, gdzie dokładnie. Głosy przekonały go

o tym, że został ranny, a ktoś skrzywdził kobietę.

Krótkie

przebłyski

świadomości

wróciły

do

niego

w

zdefragmentowanych obrazach. Potrafił zwizualizować sobie walkę oraz

scenę, gdy seksowna brunetka wbiła mu kły w szyję, potem zaś pamiętał, jak
leży na ziemi, umierając. Wtedy nawiedziło go kolejne wspomnienie,

związane z inną nieznajomą. Ta miała łagodne niebieskie oczy, ciemne
włosy oraz ślicznie wyrzeźbione kości policzkowe. Jej dotyk wydawał się

niezmiernie delikatny. Po tym, dziewczyna za coś się na niego wściekła.

Ryan nie mógł sobie jednak za nic przypomnieć, co do tego doprowadziło.
Jedyne, co pamiętał, to że ślicznotka na coś się wkurzyła, jej różowe wargi
wydęły się delikatnie, a błękitne oczy ciskały gromy.

Nieznajoma musiała wciąż być gdzieś w pobliżu, ponieważ w

powietrzu unosił się zapach jaśminu. Chłopak umiał także stwierdzić
obecność jej ciała, zupełnie jakby powiązano je jakoś z jego własnym.

Obezwładniająca potrzeba, aby ją dotknąć, przejęła kontrolę nad Ryanem,

który wyciągnął rękę, szukając po omacku dłoni dziewczyny.

–

Trzymajcie go nieruchomo! Wyrwie kroplówki.

–

Próbuję, ale mi się stawia. Jest silny jak każdy nowonarodzony.

Czego szuka?

–

Szuka Sable. Jest jego panią. – Coś wślizgnęło się w palce chłopaka.

Nawet nie patrząc w tamtym kierunku, Ervin zdawał sobie sprawę z

tego, że to jej dłoń. Wczepił się w nią, jakby miało od tego zależeć jego życie,
a chwilę później uświadomił sobie, że jest zimna i bezwładna.

–

Ale to nie powstrzymało go przed tym, żeby praktycznie pozbawić

jej krwi – wtrącił się inny głos.

Ten należał do stanowczego gościa. Do umysłu Ryana natychmiast

napłynął obraz krótko obciętego blondyna. Mężczyzna wysilił się jeszcze

bardziej, aby przypomnieć sobie więcej szczegółów. Gość towarzyszył Sable i
nazywał się Eric.

Za moment pojawiło się następne wspomnienie, które napełniło

chłopaka przerażeniem i strachem. To on skrzywdził dziewczynę.

Zaatakował ją i pogryzł tak samo, jak Minx pogryzła jego. To on sprawił, że

krwawiła.

–

Co ja, do diabła, narobiłem?

We wnętrzu wozu zapadła ciężka cisza, która świadczyła o tym, że

wszystkich zgromadzonych zszokował jego nagły wybuch. Ryan próbował

unieść powieki i przeprosić ich za to, co zrobił, ale wtedy kolejna fala bólu

przelała się przez jego żołądek. Ostatnia rzecz, jaką pamiętał, zanim stracił
przytomność, okazała się jego własnym krzykiem. O dziwo, nie brzmiał on

wcale jak ludzki.

Rozdział 5

„

Zasada numer dziewięćset osiemdziesiąt sześć: ,,Od tej pory

wszystkie Droney będą zobowiązane do życia w klanach. Zmniejszy to dalsze
skażenie rasy. Karą za niedostosowanie się będzie odsiadka w jednym z

naszych więzień.”

A zatem stałeś się wampirem. Szybka broszura

instruktażowa dla początkujących.

*****

Następnym razem, kiedy Ryan się obudził, leżał w miękkim łóżku,

które nie podskakiwało przez cały czas. Towarzyszyła mu kojąca cisza oraz

zapach medykamentów, charakterystyczny dla wszystkich szpitali. Ervin
nadstawił uszu, aby stwierdzić, czy nikogo przy nim nie ma, ale jedyne, co

zdołał wychwycić, to pikanie kroplówki, syk powietrza wdmuchiwanego w

rurki oraz odgłos kroków żuka spacerującego po parapecie.

Unosząc delikatnie powieki, mężczyzna skrzywił się, ponieważ

światło praktycznie wypalało dziury w jego siatkówkach. Jasne i intensywne,

przyprawiło go o ból głowy. Do diabła, czego oni tutaj używali?

Tysiącwatowych żarówek? Mrugnąwszy kilka razy, Ryan wreszcie otworzył

oczy, mimo iż ból w skroniach nie ustąpił. Pulsował do rytmu bicia jego
serca, a zatem chłopak uniósł dłoń, aby rozmasować miejsce powyżej

oczodołów i móc się swobodnie rozejrzeć.

Znajdował się w jakimś niewielkim szpitalu, lecznicy czy czymś

bardzo do nich zbliżonym. Była to bez wątpienia prywatna placówka
medyczna i wcale nie ta sama duża urazówka, jaka mieściła się trzydzieści

minut drogi od jego rodzinnego miasta. Jedynie pół tuzina łóżek stało po

każdej ze stron sterylnego białego pomieszczenia. Mimo iż oddział wyglądał
na opustoszały, Ryan wiedział, że to mylny osąd. Chociaż nie widział nikogo

z personelu, zorientował się, że są gdzieś blisko, ponieważ mógł praktycznie
czuć zapach krwi krążącej w ich żyłach.

Aromat ten przypomniał mu o tym, iż on sam stracił wcześniej sporo

własnej. Mężczyzna uniósł ręce do karku, spodziewając się wejść w kontakt
cielesny z bandażem. Gdy dotknął własnej zaleczonej skóry, serce zabiło mu

ze strachu i niepewności. Jakim cudem, do cholery, wyzdrowiał tak szybko?

Nie było tu nawet wybrzuszenia, które świadczyłoby o istnieniu blizny.
Nawet gdyby trzymano tu Ryana od miesiąca, nie istniała możliwość, aby

doszedł do siebie w tak krótkim czasie.

Chyba że nie jestem już dłużej człowiekiem. Chłopak pokręcił na to

głową, bo przecież wszystkie te zwariowane wspomnienia to tylko rezultat
halucynacji wywołanych szokiem. Racja? Żuk ponownie zaczął chrobotać na

parapecie, w związku z czym Ervin skierował w jego stronę całą swoją
uwagę. Mimo iż znajdował się on w przeciwległym krańcu pomieszczenia,

Ryan potrafił rozpoznać nawet najdrobniejszy szczegół budowy ciała owada,

łącznie z włoskami na jego odnóżach. Młody mężczyzna zamrugał

bezwiednie oczami, biorąc kilka urywanych oddechów, gdyż doznał

najwyraźniej szoku. Co tu się, do diabła, wyprawiało? Niby skąd mógł nagle
słyszeć kroki żuka? I niby od kiedy był w stanie wyczuć zapach czyjejś krwi?

Wysunął na próbę język, którym przesunął po swoich zębach.

– O słodki, kurwa, Jezu, mam kły – krzyknął. Ze zwinnością, jakiej

nie mógłby normalnie osiągnąć nawet wtedy, gdy grywał jeszcze w hokeja,
Ryan zeskoczył z łóżka i zaczął przemierzać salę. – Nie, to niemożliwe. –

Zaśmiał się chrapliwie, co można by uznać za przejaw histerii. – Wampiry

nie istnieją. Nie wierzę w Świętego Mikołaja, Zębową Wróżkę, duchy, a już
na pewno, do cholery, nie wierzę w wampiry.

–

Zatem lepiej zacznij. – Łagodny głos rozległ się za plecami

chłopaka. – To znaczy, wierzyć w wampiry. Święty Mikołaj faktycznie nie

istnieje, ale spotkałam kilka duchów i od czasu do czasu również wróżek.

Nawet się nie odwracając, Ervin zdołał stwierdzić, że to Sable.

Zdradzał ją subtelny zapach jaśminu. Nowonarodzony wampir zaczerpnął
powietrze, przymykając powieki i rozsmakował się w tej woni, a kiedy to

nastąpiło, jego pierś opuścił niski warkot. Mimo iż jego świat właśnie legł w
gruzach, ciało Ryana od razu zareagowało na obecność wampirzycy. Cieszył
się, że szare dresy, w które ktoś go przebrał, były luźne z przodu. Wtedy

przypomniał sobie, że Sable poczęstowała go swoją krwią tuż przed tym,

nim napiła się jego własnej, po czym wysłała go na krótki rekonesans do
krainy niebytu.

Ervin odwrócił się w stronę nowej pani.

–

Coś ty mi, do cholery, zrobiła?

Wampirzyca zmieniła w międzyczasie ubranie i miała teraz na sobie

czarną bluzę z kapturem oraz jeansy. Jej włosy utrzymywała w niechlujnym

koku spinka. Kilka kosmyków odłączyło się od całości, nadając dziewczynie

wręcz niewinny widok. Wampiry? Jasne. Ta mała wyglądała bardziej jak
studentka koledżu niż stworzenie nocy.

– Uratowałam ci życie. – Sprawiała wrażenie urażonej.

Ale to przecież nie ona została zmuszona do ocknięcia się w

wampirzej rzeczywistości. Och, nie zapomnijmy także o duchach i wróżkach.

Takie szczegóły wydają się być niezwykle istotne, kiedy okazujesz się być
częścią fabuły jakiegoś komiksu. Postanawiając nie dopuścić do tego, by

zdominował go sarkazm, chłopak darował sobie ten temat i zamiast tego

zapytał:

–

Jak niby ocaliłaś mi życie?

–

Minx rozpoczęła twoją przemianę. Gdybym jej nie dokończyła,

wtedy musielibyśmy cię wyeliminować.

Nagły przypływ złości przepełnił Ryana, który przypomniał sobie

sprawczynię tego, co go spotkało.

–

Co się z nią stało?

–

Zabiłam ją.

Słowa te sprawiły, że nowonarodzony badał spojrzeniem jej twarz w

poszukiwaniu jakichkolwiek oznak wyrzutów sumienia bądź poczucia winy,

ale nie znalazł tam niczego podobnego. Jej piękne błękitne oczy wydawały

się zimne jak lód. Strach kazał sercu Ryana przyspieszyć swój rytm. Nie

umknęło jego uwadze, iż Sable zaledwie chwilę wcześniej wspominała o jego

ewentualnej egzekucji. To była zimna suka. Nie przypominała tej samej

osoby, która głaskała go po włosach i szeptała do jego uszu słowa
pocieszenia.

–

Spójrz – powiedział, jako że naszła go jakaś odkrywcza myśl. Nie

było sensu wspominać ponownie o ewentualnej eliminacji. – Po prostu

cofnij to, co wcześniej zrobiłaś, i wszyscy rozejdziemy się w pokoju,
zapominając o całej sprawie. I tak nikt by mi nie uwierzył. Nazwaliby mnie

świrem i zamknęli w wariatkowie wraz z Dziadkiem Jackiem, a to ostatnie

miejsce, w których chciałbym się znaleźć. On oszukuje w grze w szachy.

Kącik ust Sable uniósł się do góry, jakby ona sama miała się

uśmiechnąć, ale wtedy jej wargi ponownie się złączyły.

–

Nie mogę tego cofnąć. Uwierz mi, że zrobiłabym to, gdyby tylko

istniała taka możliwość. Niestety transformacja to bilet w jedną stronę. Nie

ma już odwrotu.

–

No dobra, w takim razie zawieź mnie do domu. Muszę iść do pracy,

o ile jeszcze jej nie straciłem.

Wampirzyca pokręciła głową.

–

Nie mogę tego zrobić.

Złość zaczęła dominować strach, kiedy Ervin poczuł się bezradny i

pozbawiony samokontroli. Kły zaczęły się wydłużać, a z piersi wydobył się

warkot.

–

Oczywiście, że możesz. Po prostu sprowadź tu wóz, jakim się tu

dostaliśmy, i mnie odwieź. To naprawdę proste.

Po raz pierwszy od momentu ich spotkania, jej twarz odzwierciedlała

jakieś emocje. Czoło Sable przecięła zmarszczka, a spod dolnej wargi błysnął

kieł.

–

Nie, to nie takie proste.

Ryan zrobił trwożny krok naprzód.

–

Niby czemu nie?

–

Nie jesteś tą samą osobą, jaką byłeś przedtem. Jesteś jednym z nas,

wampirem. Nie możemy wychodzić za dnia, musimy pić krew, żeby przeżyć,

a co gorsza: posiadamy całą rzeszę wrogów, którzy z wielką przyjemnością

wybiliby nas w pień. Nie jesteś już sobą, Ryanie. Stałeś się kimś innym,
można by rzec, potworem.

–

No i? – Odpysknął. Kolejne słowa bardziej przypominały syk, co na

tyle zaskoczyło Ervina, że cofnął się, ale szybko doszedł do siebie. – Rodzina

wciąż by mnie akceptowała. Zrozumieliby.

Wampirzyca warknęła na znak frustracji.

–

A czy zrozumieliby, gdybyś zaatakował ich z powodu łaknienia

krwi?

–

Jasne, to byłaby dla nas kolacja podobna do tych w Święto

Dziękczynienia.

Sable tupnęła nogą, a uwadze Ryana nie umknęło, jak słodko

wyglądała, kiedy się złościła. Musiała być bez wątpienia bardzo namiętna.

Ciekawość zżerała chłopaka, gdy zastanawiał się, czy przekładało się to na

umiejętności w sypialni. Myśl ta ostudziła nieco jego wściekłość i pozwoliła

zaczerpnąć kilka głębokich oddechów.

Wampirzyca zrobiła to samo.

–

Ryanie. – Bez wątpienia próbowała uspokoić głos. – Dając ci do

wypicia swoją krew i dokańczając twoją transformację, sprawiłam, że stałam

się za ciebie odpowiedzialna. Moim obowiązkiem jest nauczyć cię, jak

przetrwać w naszym świecie.

–

A co, jeśli nie chcę tu przynależeć? – Spytał ostrym tonem.

–

Wtedy bez wątpienia zginiesz. Jeśli nie zabiją cię łowcy wampirów

lub Wampirze Zwierzchnictwo do Spraw Regulacji, to stanie się tak z

powodu twojego pragnienia – odpowiedziała chłodno Sable.

–

Co z moją mamą i bratem? Nie mogę ich tak po prostu opuścić.

Nowa pani sięgnęła ku dłoniom Ryana i ujęła je w swoje własne.

–

Musisz trzymać się z dala od nich, żeby chronić ich przed sobą i

naszymi wrogami.

Ervin wyzwolił się z jej uścisku.

–

Muszę jechać do nich do domu. Na pewno się o mnie martwią. Jak

długo byłem nieprzytomny?

–

Tylko jeden dzień i noc. – Chłopak dotknął swego gardła.

Wydawało się, że powinien wracać do siebie o wiele dłużej.

Jakby czytając mu w myślach, Sable dodała:

–

Wampiry zdrowieją o wiele szybciej niż ludzie.

Ryan już miał ponownie zaprotestować, że nie istnieje coś takiego jak

wampiry, kiedy przesunął językiem po swoim kle i darował sobie sprzeczkę.

–

Posłuchaj, jestem ci naprawdę wdzięczny, że ocaliłaś mi życie i

bardzo przepraszam, że cię zaatakowałem. Ale nie mogę tu zostać. Mam
rodzinę i zobowiązania. Nie mogę wypiąć się do nich plecami.

Wykradając się z pomieszczenia, chłopak zaczął szukać drogi

ucieczki. Odgłos kroków wampirzycy uświadomił mu, że go śledziła. Na

równi denerwowało go to, co bawiło.

–

Nie możesz sobie pójść – krzyknęła.

–

Czemu nie? – Odpowiedział, nawet nie zwalniając. Znajdował się

teraz w długim, kompletnie opustoszałym korytarzu z jasnymi ścianami i
podłogą. Mijał po drodze kilkoro drzwi, jednak były zamknięte na cztery
spusty. Ryan wyczuwał za nimi obecność innych osób oraz przypominające

komputer urządzenia, wywołujące imiona kolejnych wampirów w danych

pokojach. – Chyba nie jestem tu więźniem, prawda?

–

Oczywiście, że nie. – Głos Sable emanował bólem. – Jesteśmy

Droneami. Wierzymy w wolność, nie tak jak Czyści.

Ervin skręcił za róg, odkrywając kolejny długi korytarz.

–

Nie spodziewam się, że wtajemniczysz mnie w to, kim są Droney

oraz Czyści.

–

Czyści to istoty, które urodziły się wampirami. Ich rodzice należą

do naszego gatunku i potrafią z reguły dowieść swoich korzeni na kilka

pokoleń wstecz. Są najczystszymi stworzeniami z naszego rodzaju, zgodnie z

tym, co sugeruje nazwa. Natomiast bycie Dronem oznacza, że kiedyś byłeś
człowiekiem i przemieniono cię w wampira.

Ryan przystanął dla zabawy i spróbował otworzyć jedne z drzwi.

Okazały się zamknięte, zatem podjął podróż korytarzem na nowo. Zaczynał

czuć się jak mysz w labiryncie, a jedyne, czego mu brakowało, to cholernego
serca i końca tej wędrówki.

–

A zatem co macie przeciwko Czystym?

–

Nie chodzi o to, co my mamy przeciwko nim, ale co oni mają

przeciwko nam. Uważają nas za skazę na swojej doskonałości.

Chłopak rzucił Sable spieszne spojrzenie. Nie wyglądała na zmęczoną

szybkim marszem. Jedyną rzeczą, która sugerowała pośpiech, okazał się

spoczywający w niewłaściwym miejscu sznurek w jej kapturze. Jedna
końcówka była bowiem dłuższa od drugiej, a Ryan złapał się na tym, iż

marzy, aby to naprawić. Wstrzymał się przed tym, ponieważ zdawał sobie

sprawę z tego, że gdy jej dotknie, będzie musiał przyciągnąć ją bliżej, a
następnie przyszpilić do ściany i całować do utraty zmysłów. Ervin odwrócił
wzrok na tyle szybko, by wampirzyca nie zdołała się zorientować, że gapi się

na nią z pożądaniem w oczach.

Hej, stary, wróć proszę do sedna problemu. Właśnie stałeś się

stworzeniem nocy i jedyne, o czym możesz myśleć, to twój kutas?

– Są snobami, co?

Sable przyspieszyła kroku tak, że szła teraz u jego boku. Towarzyszył

jej ten jaśminowy zapach, który sprawił, że kły nowonarodzonego znowu

zaczęły się wydłużać. Tym razem jednak nie spowodowała tego złość.

Grymas wykrzywił twarz wampirzycy, kiedy odpowiedziała:

–

Są czymś więcej. Wprowadzili szereg regulacji oraz zasad, jakich

musimy przestrzegać. Możemy pracować jedynie w konkretnych zawodach,
mieszkać w specjalnych miejscach i nie wolno nam mieć dzieci.

–

Cudownie. Nie tylko noszę halloweenowy kostium, ale stałem się

obywatelem drugiej kategorii. To się nazywa mieć szczęście.

Ryan skręcił za trzeci róg, o mały włos nie odtańczając tańca

zwycięstwa. Znalazł chyba drzwi wyjściowe. Na zewnątrz panowała noc,
więc nie musiał się obawiać o nieznośne słońce. Teraz musiał jedynie

odszukać drogę do domu.

Dotykając łagodnie jego ramienia, Sable poprosiła:

–

Nie idź. Muszę cię najpierw nauczyć, jak się pożywiać i na co

uważać.

Wyraz zatroskania na jej twarzy sprawił, że złość do reszty opuściła

chłopaka, choć nie można powiedzieć tego samego o jego determinacji.

–

Poradzę sobie. Umiem o siebie zadbać.

Dłoń wampirzycy nadal spoczywała na jego ramieniu, tak, że mógł

usłyszeć przyspieszone bicie jej serca. Czy to możliwe, by mu się podobała?

Czy wszyscy opiekunowie chcą ze wszystkich sił bronić swoich

podwładnych? Być może Sable mogłaby to jakoś sprawdzić. Czy mogłoby się

wydarzyć cokolwiek gorszego niż to? Zabito go już przecież w ten weekend.

Jedna z rąk Ryana wystrzeliła w stronę wampirzycy, układając się na

jej krzyżu, by dzięki temu przyciągnąć ją bliżej do bolącego członka.

Dziewczyna sapnęła zaskoczona, jednak nie cofnęła się. Zamiast tego złapała

go za drugie ramię, by również zbliżyć go do siebie. Chłopak przywarł
niespiesznie do jej ust swoimi, by dać jej czas na protesty oraz odsunięcie się
od niego. Sable nie uczyniła niczego podobnego, natomiast oblizała wargi w

wyrazie zadowolenia. Wreszcie Ryan znalazł się tak blisko niej, by
pochwycić jej usta w czułym pocałunku. Mimo iż nowonarodzony wampir

bardzo tego pragnął, myśląc wręcz o przyszpileniu jej do podłogi, to starał

się zachowywać nad sobą kontrolę. Nie chciał zniszczyć nastroju swoim
pośpiechem. Kosztowało go to jednak wiele trudu. Dawna Jane smakowała

słodko i dekadencko. Jej smukłe ramiona zwarły się na karku podwładnego,
a ona sama pozwoliła sobie na ciche westchnienie.

Nie mogąc się dłużej powstrzymywać, Ryan wsunął język pomiędzy

jej wargi, aby jeszcze lepiej jej skosztować. Tym razem, gdy jego narząd
smaku wszedł w kontakt z kłami, nie odrzuciło go to, ponieważ należały one

do Sable. Zamiast tego, mężczyzna zrobił się jeszcze twardszy, gdy wyobraził

sobie, co mogłaby z nimi zrobić. Ciepłe ciało wampirzycy zbliżyło się do
niego, a jej płaski brzuch napierał na jego erekcję, co sprawiło, że Ryan

ledwo stłumił jęk.

Nie odrywając od niej ust, zaczął całować jej policzki, linię szczęki

oraz szyję. Dziewczyna odrzuciła głowę do tyłu, by zapewnić mu w ten
sposób lepszy dostęp. Jej przyspieszony puls przyciągał go niczym magnes.

Wysunąwszy język na zewnątrz, świeżo opierzony wampir lizał tętnicę
szyjną Sable znowu i od nowa. Jej skóra okazała się taka jedwabista,

delikatna i wrażliwa. Wystarczyłby jedynie niewielki nacisk, a kły Ryana

zatopiłyby się w jej ciało i krew wampirzycy zrosiłaby narząd jego smaku.

Nie będąc jeszcze zdolnym się opamiętać, Ervin ukąsił ją z taką

samą czułością, z jaką ją całował. Sable uczyniła coś zupełnie

nieprzewidywalnego. Ścisnąwszy mocno jego ramiona, szarpnęła biodrami
wzdłuż jego miednicy, wywołując w ten sposób wspaniałe tarcie. Nie takiej
reakcji spodziewał się Ryan. Część niego sądziła, że wampirzyca uderzy go w

twarz tuż przed tym, nim kopnie go w tyłek, by upadł na krawężnik.
Tymczasem wyglądała tak, jakby naprawdę podobało jej się to, co z nią

robił. Jej krew spływała w dół gardła chłopaka, stanowiąc mieszaninę

słodyczy i pikanterii. Natychmiast uzależniając się od jej smaku, Ryan
przełknął chciwie kolejną porcję.

Świadomość spłynęła na niego niczym kopniak w brzuch. Co on

takiego wyprawiał? Odsunął się od Sable możliwie jak najszybciej, aż oboje

potknęli się niezdarnie, o mały włos nie upadając.

–

O cholera.

Odsunąwszy się o krok do tyłu, wampirzyca uniosła dłoń do swojej

szyi, starając się zatamować krwotok z dwóch małych nakłuć.

–

Nic się nie stało. Uruchomiły się po prostu twoje naturalne

instynkty.

Ryan wskazał na jej ranę.

–

Naturalne instynkty? Nie ma w tym nic naturalnego.

–

Nic się nie stało, naprawdę. – Głos Sable drżał niebezpiecznie przy

krawędziach.

Jej nowy podwładny nie zwrócił się bezpośrednio do niej, ponieważ

za bardzo pochłaniała go zabawa w maminsynka. Pochylił się, obejmując się

rękoma w talii i zaczął powtarzać bez końca:

–

O cholera. O-cholera-o-cholera-o-cholera-o-cholera...

Prostując się i próbując ocalić resztki męskości, Ryan otworzył drzwi,

szarpiąc za nie mocniej, niż było to konieczne. Dzięki ci, nowa super siło
wampirów. Chłopak uciekł przed siebie w mrok, łudząc się, że ciemność

zamaskuje wszystkie jego lęki.

*****

Sable wzdrygnęła się, kiedy drzwi zatrzasnęły się z głuchym

łoskotem. Część niej pragnęła pójść za Ryanem, skopać jego niewdzięczny

tyłek i ściągnąć go tu z powrotem. Druga część natomiast marzyła o tym, by

udać się teraz do własnego pokoju z kubłem lodów i wypłakiwać sobie oczy.
Ervin nie tylko zostawił ją po tym, jak pocałował ją i ukąsił, ale zachowywał
się tak, jakby podobne zachowanie napawało go wstrętem. Sable zdawała

sobie sprawę z tego, że nie jest seksbombą pokroju Minx, ale nie była

przecież taka zła, prawda?

Dawne skargi Corbina zadźwięczały w jej głowie.

Nie jesteś niczym specjalnym. Inny facet nawet by cię nie chciał.

Mógłbym zastąpić cię zaledwie w godzinę i nawet bym tego nie żałował.

Unosząc palce do ust i rozmyślając o ostatnim pocałunku z Ryanem,

wampirzyca wzdrygnęła się. Nie istniał przed nim mężczyzna, który tak

bardzo by ją pociągał. Całe jej ciało śpiewało z rozkoszy, gdy tylko ją objął.
Kiedy wargi Ervina złączyły się z jej własnymi, Sable straciła nad sobą

panowanie. Potem jednak odepchnął ją od siebie i zaczął wariować.

Auć!

– Czy zamierzasz tak po prostu pozwolić mu odejść? – Spytał Eric zza

pleców przyjaciółki.

Dawna Jane skrzywiła się z powodu złości wyczuwalnej w jego głosie,

a także dlatego, że właśnie wyobraziła sobie, iż jej partner musiał wszystko
widzieć i słyszeć.

–

Ryan potrzebuje czasu, aby uporać się z tym, co się z nim stało. –

Eric stanął teraz przed nią, w związku z czym nawiązali kontakt wzrokowy.

–

A co jeśli nie wróci? Kiedy pragnienie krwi przejmie nad nim

kontrolę i zaatakuje jakiegoś człowieka, co wówczas zrobisz? Albo jeszcze
lepiej, jak twój kochaś zachowa się, kiedy Wampirze Zwierzchnictwo pojawi
się u jego drzwi i zabierze go stamtąd siłą? Jeśli ten nowonarodzony nie

zgodzi się zostać członkiem społeczności Droneów, zostanie osadzony w
więzieniu. Jeśli myślał, że ludzkie mamry są złe, to będzie bez wątpienia w

niezłym szoku, kiedy trafi do naszego.

Eric mówił do przyjaciółki w taki a nie inny sposób, ponieważ uważał,

że lekkomyślnie dała odejść swojemu podwładnemu. Bolesny skurcz ścisnął

ją za gardło, gdy pozwoliła sobie coraz bardziej wściekać się na partnera za

jego oskarżenia, na Ryana za bycie tak upartym oraz na siebie za swoją
pobłażliwość. Jeden pocałunek Ervina i już gotowa była ofiarować mu

wszystko, czego pragnął.

Żaden człowiek, wampir lub inne nadnaturalne stworzenie, nie

kręciło jej w równym stopniu co on. Nie działo się tak dlatego, że Sable stała
się panią Ryana. Kryło się w tym coś jeszcze, co śmiertelnie ją przerażało.

Myśl o tym, że jakiś facet znowu mógł kontrolować jej emocje, czyniła ją

słabą i super podatną na wpływy.

–

Hej! – Eric pstryknął palcami przed nosem przyjaciółki,

wybudzając ją w ten sposób z transu. – Czy możesz się skupić na jedną
cholerną chwilę? Mimo iż nasz umysł jest naprawdę wszechstronny, ty

zdajesz się używać jednej pieprzonej komórki.

–

On ma na imię Ryan – ucięła Sable, odpychając dłoń partnera. –

Czemu się ode mnie nie odwalisz?

Gdyby chodziło o kogoś innego, wampirzyca mogłaby uznać, że Eric

jest zazdrosny, ale nie w tym przypadku. Zachowywał się tak, ponieważ
uważał, że odpowiada za nią jak starszy brat za swoją siostrę.

–

Otrzymałem właśnie telefon od Zwierzchnictwa – odparł.

W jego oczach czaił się mrok, a szczęka była napięta. Może i wściekał

się na Sable, ale ona znała go na tyle dobrze, by orientować się, kiedy czymś
się martwi.

–

Wiedzą już, że kogoś przemieniłaś i życzą sobie widzieć cię w

głównej kwaterze.

Dawna Jane poczuła się jak kojot z kreskówki, który zaliczył nagle

porządny cios w głowę. Mimo iż nie spadł na nią wielotonowy odważnik, to

był to wielotonowy kłopot, który wydawał się dziesięć razy gorszy od
tamtego ciężaru.

–

Och? – Pisnęła.

–

Och – mruknął Eric. – Musimy uspokoić twojego

nowonarodzonego, zanim ściągnie na nas jeszcze większe zainteresowanie

Zwierzchnictwa. Jeśli odkryją, co zrobiłaś, zgnijemy wszyscy w więzieniach.

–

Przepraszam, że naraziłam grupę na niebezpieczeństwo. Pójdę się

przyszykować i pojadę do kwatery. – Czując się przytępiona od czubka

głowy po koniuszki palców u stóp, Sable wykręciła się na pięcie i zaczęła
kierować się w stronę swojego pokoju.

Ostatni wampir, jakiego znała, a jaki odwiedził Zwierzchnictwo,

nigdy nie wrócił. Prawda przedstawiała się tak, że żaden jej krewniak,
którego chciało widzieć dowództwo, nie pokazał się tu z powrotem.

Wampirzyca zatrzymała się na chwilę i zapytała:

–

Czy mógłbyś poszukać Ryana? Po prostu przyglądaj mu się przez

kilka dni, zanim nie zdecyduje się wrócić. – Sable nie odwróciła się za siebie,

ponieważ nie była teraz w stanie patrzeć na przyjaciela.

Gdyby zobaczyła wpisany na jego obliczu strach oraz obawę, co na

pewno miało teraz miejsce, stałoby się to dla niej jeszcze trudniejsze.

–

Oczywiście, że to zrobię. – Głos jej partnera załamał się. – Jesteś

pewna, że nie chcesz, żebym poszedł z tobą?

Wampirzyca pokręciła głową.

–

Musisz myśleć o Misty i reszcie klanu. Nie poradzą sobie bez ciebie.

–

Ale...

Sable zwróciła się twarzą do Erica, unosząc jedną dłoń na znak

przerwania tej dyskusji.

–

Wiem, iż uważasz, że to może być wyprawa w jedną stronę, ale

możesz się mylić. Zapominasz, że Corbin jest teraz szefem Zwierzchnictwa.

–

To może nic nie znaczyć.

Wampirzyca uśmiechnęła się, choć nie czuła się na siłach.

–

Ależ sądzę, że mój pan nadal żywi do mnie ciepłe uczucia. Służyłam

mu przecież przez dziesięć lat.

Rozdział 6

„

Zasada numer tysiąc dwadzieścia sześć: Począwszy od dnia

dzisiejszego, liczba wszystkich Droneów zostanie dokładnie oszacowana.
Niezgłoszenie nowego osobnika Wampirzemu Zwierzchnictwu do Spraw

Regulacji będzie równoznaczne z karą więzienia. Opłata w wysokości tysiąca

dolarów będzie uiszczana w momencie przyłączenia do społeczności.”

A zatem stałeś się wampirem. Szybka broszura

instruktażowa dla początkujących.

*****

Ryan przycisnął policzek do drzwi od swojej sypialni i głośno

odetchnął. Krew – znajdująca się tak blisko i tak strasznie przyzywająca.

Musisz się powstrzymać. To przecież twój brat i możesz go w ten

sposób zabić. Ale ona pachnie tak cudownie… Założę się, że nie mogłaby

już pachnieć lepiej.

– Skończ z tym, dupku – wyszeptał. – Nie zaatakujesz Matta. To by

było coś złego.

Wcale nie. Byłoby pysznie i zabawnie.

Ervin słyszał i wyczuwał obecność młodzieńca kręcącego się po

domu. Kiedy ten zatrzymał się przed zamkniętymi drzwiami, kły w ustach

Ryana wydłużyły się, a koniuszki jego palców zamieniły się w szpony.
Pragnienie otwarcia drzwi i rzucenia się na kolejną przekąskę okazało się tak

silne, że nowonarodzony wydrapał ślady w drewnie.

–

Ryan, czy wszystko gra?

Nawet jeśli chłopak zdawał sobie sprawę z tego, że Matt jest tuż obok,

wciąż trzymał się od niego na dystans.

– Tak. –

Nie, wcale nie. Jestem głodny i jeśli zgodzisz się służyć mi za

posiłek, będę ci bardzo wdzięczny. Dziękuję. – Dalej mam kaca.

– Na pewno? – W głosie młodszego z Ervinów kryło się

powątpiewanie. – Mówisz trochę niewyraźnie.

To, dlatego, że mam ogromne kły i marzę o tym, by zatopić je w

twoim gardle. Cofnij się, do cholery.

– Wszystko gra. Zaschło mi w gardle.

–

Jesteś pewien? Mogę nie iść dzisiaj do pracy.

Pragnienie krwi Matta stało się tak przemożne, że Ryan obnażył kły i

syknął. Do diabła, kolejny syk. Jestem wampirem czy królewską kobrą?
Szpony chłopaka zatopiły się głębiej w drewno i aż dziw, że nie przebiły go

na wylot.

– Idź do pracy. Poradzę sobie.

Po drugiej stronie zapadła cisza, a świeżo upieczony krwiopijca

zdawał sobie sprawę z tego, że brat mruży powieki w wyrazie troski. Obaj

tak bardzo przypominali ojca ze swoimi brązowymi oczami i włosami. Teraz

jednak sytuacja się zmieniła. Ryan posiadał kły, których nie powstydziłby się
doberman oraz pożądał ludzkiej krwi.

–

Na serio, nic ci nie jest? – Naciskał Matt. Gałka w drzwiach

odrobinę się przekręciła, a Ryan musiał z całej siły zaprzeć się plecami o

drewno. – Co się z tobą, do diabła, dzieje?

–

Po prostu stąd spieprzaj. – Starszy z Ervinów walczył z

pragnieniem krwi brata oraz świadomością jego bliskości tak bardzo, że

słowa, jakie opuściły jego usta, brzmiały niczym cios w twarz. – Radziłem
już sobie bez twojej pomocy. Nie potrzebuję cię. – Zdawał sobie sprawę z

tego, że zachowywał się chamsko i podle, ale musiał zmusić Matta do
odejścia.

Teraz rozumiał, co miała na myśli Sable, mówiąc, że stanie się

zagrożeniem dla własnej rodziny.

Zapadła głucha cisza i brat przestał napierać na drzwi od sypialni

Ryana. Nowonarodzony nadal jednak wyczuwał jego obecność. Co więcej,
słyszał przyzywające go bicie jego serca. Zagryzając własną wargę tak

mocno, że aż pociekła krew, chłopak zlizał odrobinę cennego płynu. Być

może robiąc to, powstrzyma się przed wyważeniem drzwi i rzuceniem się na
Matta, by pozbawić go życiodajnej cieczy.

–

Jak długo jeszcze potrwa ten żałosny wyskok? – Spytał wreszcie

młodszy z Ervinów. – Wiem, że przez kilka ostatnich miesięcy było ci

naprawdę ciężko, ale nie możesz żyć przeszłością.

Rozległo się jeszcze pojedyncze uderzenie w drewnianą

powierzchnię, a potem uszu wampira dobiegł odgłos oddalających się
kroków brata. Ryan nie odprężył się, zanim nie usłyszał, jak zatrzaskują się
frontowe drzwi, a potem uruchamia się silnik ciężarówki Matta. Opadłszy na

kolana, mężczyzna oparł czoło na drewnie, starając wziąć się w garść. Nie
było mowy, aby udało mu się pokonać wszystkie instynkty i zachować

dawne życie. Co zatem powinien zrobić? Wtedy w jego głowie pojawiła się

odpowiedź. Sable. Jeśli Ryan do niej wróci, ta pomoże mu, jak obiecała.

Sama myśl o dziewczynie wzmogła bolesne łaknienie. Problem

polegał na tym, że nie chodziło o pożywienie ani krew. Ból wyczuwalny w
podbrzuszu nie miał nic wspólnego z pizzą czy hamburgerami, a dotyczył

wampirzycy z kręconymi brązowymi włosami i przenikliwymi niebieskimi

oczami. Mimo że Ryan zerwał ich związek, teraz walczył z obezwładniającym
pragnieniem, żeby do niej wrócić. Pokonawszy pieszo kilka mil zakurzoną

drogą, chłopak zdołał złapać stopa u dzieciaka jadącego ciężarówką. Dwa

razy w ciągu dziesięciomilowej przejażdżki, Ervin musiał hamować się przed
poproszeniem nastolatka o zawrócenie i odwiezienie go z powrotem do

Sable.

Przetarłszy twarz ręką, Ryan jęknął. Co takiego, do cholery, ta laska

zrobiła mu, gdy napiła się jego krwi? Nigdy wcześniej nie czuł takiej więzi z
jakąkolwiek kobietą. Zajęty hokejem, miłością swojego życia, młody

mężczyzna skakał z kwiatka na kwiatek. Był typem, który lubił przelotne
znajomości i nigdy dotąd tego nie żałował. W przypadku Sable męczyło go

poczucie winy oraz coś jeszcze. Nie tylko nie podziękował jej przecież za

pomoc, ale o mały włos jej nie zabił. Następnie spłoszył się jak dziewczynka,

kiedy wampirzyca go pocałowała. Rysy jej twarzy wykrzywiło cierpienie, co

do żywego zraniło Ryana, który czuł się źle z tym, iż choćby na sekundę
wpędził ją w dyskomfort. Chłopak umarłaby, aby ponownie ją zobaczyć.

Wzdychając ciężko, Ervin otarł usta dłonią i podniósł się z ziemi.

Schodząc na dół po schodach, skierował się w stronę kuchni. Niezliczone

okna usytuowane w tym pomieszczeniu miały zwinięte rolety, a zatem
nowonarodzony udał się w ich kierunku. Był to ogromny błąd. Gdy tylko

światło słoneczne padło na jego skórę, ta zajęła się ogniem. Ryan syknął

boleśnie, gdy zapach palącego się ciała wypełnił powietrze. Uciekając
stamtąd szybciej niż sprinter olimpijski, wbiegł do pokoju, zatrzaskując za

sobą drzwi, by w ten sposób znaleźć się w przyjemnych ciemnościach.

Ervin podbiegł do umywalki, odkręcając kurek z zimną wodą, by

następnie polać nią ramię, czyli ten fragment nabłonka, jaki najbardziej się

spalił. Chłopak odczuł wyraźną ulgę, kiedy skóra okazała się jedynie
czerwona i ciepła w dotyku. Przyglądając się spływającej po ciele cieczy,

Ryan przypomniał sobie, jak bardzo zaschło mu w ustach. Jeden łyk na

pewno nie zaszkodzi, prawda? Nie targały nim już przecież takie mdłości.
Wampir napełnił szklankę wodą i uniósł ją do ust.

Dziwnie znajomy głos zalecił:

–

Gdybym był tobą, nie robiłbym tego.

Ervin podskoczył spłoszony, wylewając zawartość naczynia na

znajomego Sable, Erica. Ten wcale nie wyglądał na rozbawionego. Wyraz

obrzydzenia, jakie odmalowało się na jego obliczu, gdy patrzył na swoją

przesiąkniętą wodą czarną podkoszulkę, przestraszyłby chłopaka, gdyby ten

nie czułby się tak odwodniony.

–

Jezu Chryste! – Krzyknął Ryan, starając się uchronić szklankę

przed roztrzaskaniem. – Czy wampirza etykieta nie mówi nic o pukaniu?

Eric sięgnął po ręcznik, którym zaczął się wycierać.

–

Byłbym kulturalny i czekałbym na zewnątrz, aż wyjdziesz, gdyby

nie świeciło słońce. Nie wydaje mi się, żeby twój brat chciał przestąpić nad
kupką popiołu w drodze do pracy.

Twarz Ervina przecięła zmarszczka.

–

Obrzydliwe! Całkiem udana wizualizacja, stary.

–

Taaa. Witaj w naszym świecie. Kupki popiołu, ofiarne stosy i

ścinanie głów to dla nas chleb powszedni.

Ryan nie był przyzwyczajony do tego, aby to względem niego

używano sarkazmu i teraz pojął nareszcie, jak wkurzające może to być.

–

Gdzie jest Sable? – Próbował ze wszystkich sił mówić w sposób

nonszalancki, jednak kpiący uśmieszek na twarzy Erica powiedział mu, że
nie poszło mu zbyt dobrze.

Ukłucie niechcianej zazdrości przeniknęło chłopaka, kiedy

uświadomił sobie, jak mogą wyglądać stosunki Sable z jasnowłosym
wampirem.

Wielkolud odrzucił ręcznik na bok i przeciągnął dłonią przez swoją

czuprynę.

–

Sable na pewno znalazłaby się tutaj, gdyby mogła. Uwierz mi, że ja

też bym tego chciał. Nie lubię spędzać całego wolnego czasu z dala od Misty.

Misty? To imię żeńskie, co oznacza, że ten osiłek ma żonę albo

dziewczynę. Fakt ten uczynił Ryana wyraźnie zadowolonym.

– Nie potrzebuję niańki, więc możesz stąd iść, kiedy zapragniesz.

Krzyżując ramiona na piersiach, Eric oparł się o ladę.

–

Dzieciaku, myślę, że nikt nie potrzebuje niańki bardziej niż ty. Poza

tym powiedziałem ci już, że wzeszło słońce. Podoba ci się to czy nie, musisz
tkwić tu ze mną do wieczora.

Ryan

miał

już

zasugerować,

by

wielkolud

użył

filtra

przeciwsłonecznego, gdy nagle coś zakłuło go boleśnie w brzuch. Chłopak

opadł na kolana niczym tona cegieł, odczuwając wstyd z racji istnienia
świadka dla jego słabości. Eric pozostał na swoim miejscu, nie starając się
pocieszyć Ervina, za co ten mógłby go nawet pocałować. W ten sposób

pozwalał mu ocalić resztkę godności.

Kiedy najboleśniejszy skurcz ustąpił, Ryan usiadł pośladkami na

posadzce i zaczerpnął kilkakrotnie powietrze.

–

Co teraz? Czy mam zacząć sypiać w trumnie? Unikać pizzy oraz

krzyży? Przenieść się do Nowego Orleanu? Zacząć udzielać wywiadów?

Eric uśmiechnął się, po czym zbliżył do małej plastikowej chłodziarki

stojącej na ladzie. Wyciągnąwszy z niej woreczek z krwią, cisnął go do

Ervina, który bez trudu złapał go jedną ręką.

–

Nie sypiamy w trumnach, nigdy nie byłem w Mardi Gras i

uwielbiam pizzę. Mimo to radziłbym ci przejść na dietę płynną przez kilka

nadchodzących tygodni, tak by twój organizm przyzwyczaił się do zmian.

Nie martw się, mamy broszury instruktażowe dla wszystkich

nowonarodzonych. Dostarczę ci kopię, kiedy wrócimy do siedziby naszego
klanu.

Ryan uśmiechnął się tuż przed tym, nim uświadomił sobie, że kolega

Sable mówi śmiertelnie poważnie.

–

Serio macie broszury instruktażowe dla nowych?

–

Jasne. Jak niby mielibyście się nauczyć wszystkich zasad? Panowie

mogą również sporo was nauczyć. A teraz pij. Wyglądasz koszmarnie.
Wszyscy świeżo upieczeni krwiopijcy potrzebują przez pierwsze kilka

tygodni sporo krwi.

Ervin otworzył woreczek. Wydawał się zimny, a wyobraźnia

podpowiadała, jak wspaniale musiała smakować jego zawartość. Ta myśl

sprawiła, że o mały włos nie odrzucił go na bok, jednak coś w środku go
przed tym powstrzymało. Zanim uświadomił sobie, co robi, trzymał

opakowanie w ustach, a jego kły wydłużyły się dwukrotnie, wbijając w

plastik. Westchnienie ulgi opuściło jego wargi, kiedy płyn wypełnił jego usta.

Jedna z brwi Erica powędrowała w górę.

–

Polecałbym kubek, ale skoro planujesz zachowywać się jak

barbarzyńca, nie ma sprawy.

Ryan odpowiedział mu wzruszeniem ramion. Teraz, kiedy przyssał

się do woreczka, nie zamierzał przerywać, by powiedzieć wampirowi, gdzie

może sobie schować swój kubek. Jasnowłosy osiłek usiadł obok niego na

ziemi, przewiercając go uważnym spojrzeniem.

–

Skoro masz czym zajętą buzię i nie możesz pyskować, muszę

powiedzieć ci kilka rzeczy. – Ton głosu Erica zmienił się, zabarwiony troską.

– Sable nie pojawiła się tutaj, ponieważ musi odpowiedzieć za to, co zrobiła.

Ervin próbował spytać, co to takiego może być, ale wyszedł z tego

jedynie bełkot.

Blondyn kontynuował swoją przemowę:

–

Zwierzchnictwo zabroniło tworzenia kolejnych Droneów.

Woreczek wreszcie opustoszał, a zatem Ryan cisnął nim o ziemię.

–

Ale to nie jej wina. Już się przemieniałem. Jeśli już się na kogoś

wściekają, powinni winić Minx.

Eric pokręcił głową.

–

Jedyne, czego trzeba naszemu Zwierzchnictwu, to kolejne wampiry.

W ich mniemaniu Sable złamała podstawowe wytyczne.

–

Co zatem miała zrobić?

–

Rozkaz mówi o zabiciu do połowy przemienionych wampirów –

odpowiedział jasnowłosy gigant, jednak wyraz jego twarzy świadczył o tym,

co myśli na ten temat.

Ryan pojął, że jego buzia otworzyła się w szoku, a zatem spiesznie ją

zamknął.

–

Żartujesz, prawda? To rodzaj zagrywki względem nowicjuszy,

racja?

–

Chciałbym żartować, dzieciaku. Rzucono cię w nową rzeczywistość,

a ta jest brutalna. To nie Zwierzchnictwa powinieneś się obawiać. Gorsze są

elfy, zmiennokształtni, harpie oraz demony, które wprost marzą o tym, by

cię załatwić.

Ervin zacisnął mocniej dłonie na prawie pustym woreczku. Ten wydał

z siebie ciche plaśnięcie.

–

Dlaczego nas nienawidzą?

Eric wzruszył ramionami.

–

A któż to wie? Być może wampiry obszczały im kiedyś podwórko.

Nie liczy się już jednak, dlaczego. Musimy po prostu wziąć się w garść i

przetrwać.

–

A zatem istnieje jeszcze jeden powód, dla którego według Sable

powinienem opuścić swoją rodzinę – wyszeptał Ryan bardziej do siebie. –
Jeśli tu zostanę, ściągnę na nich te kreatury. – Desperacja zagnieździła się

niczym ołowiana kula w jego żołądku. Chłopak pokręcił głową w wyrazie

niedowierzania, gdy dotarł do niego sens słów blondyna. – Powiedziałeś
"zmiennokształtni"? Jak wilkołaki?

Eric parsknął głośno.

–

Oczywiście, że nie. – Ervin westchnął z ulgą. Wampir kontynuował:

– Wilki są naszymi sojusznikami, przynajmniej jeśli idzie o Droneów.

Nienawidzą Czystych tak samo jak my. Powinieneś obawiać się szakali, ci
eliminują wszystkie wampiry.

Ta kropla przelała czarę goryczy.

Ryan zaczął się śmiać i nie przypominało to wcale zwyczajnego

chichotu. Był to maniakalny, wysoki dźwięk świadczący o tym, jak się czuł.

Pomiędzy kolejnymi wybuchami histerii, usta chłopaka opuszczały

zdefragmentowane zdania:

–

...Pieprzone wampiry… Wypiłem jej krew… wilkołaki...

Wielkolud zmarszczył czoło, zaniepokojony.

–

Ej, dzieciaku...

Ervin przerwał mu, krztusząc się:

–

Uświadomiłem coś sobie dzisiejszego ranka. Moje kolano ma się o

wiele lepiej. Najlepsi specjaliści w kraju nie zdołali go naprawić, tymczasem

jedna gorąca wampirzyca załatwiła sprawę. Pierwsza moja myśl brzmiała:

świetnie, teraz mogę wrócić do gry. Odzyskałem dawne życie. Potem jednak
pojąłem, że nic z tego nie wyjdzie, ponieważ już pierwszego dnia moja
drużyna zostanie pozbawiona bramkarza, który zmieni się w kupkę popiołu,

gdy padną na niego promienie słońca.

Eric machnął dłonią w geście wyrażającym zniecierpliwienie.

–

Musisz wziąć się w garść. Jeśli Sable wróci, będę potrzebował

jednego z was w pełni władz umysłowych.

Ryan natychmiast się uspokoił.

–

Co miałeś na myśli, mówiąc ,,jeśli wróci”? Czyżby groziło jej jakieś

niebezpieczeństwo?

–

Tak. – Blondyn popatrzył na niego karcąco. – Czy ty w ogóle

słuchałeś, co mówiłem na temat Wampirzego Zwierzchnictwa do Spraw

Regulacji?

–

Myślałem, że ją po prostu upomnieli albo coś takiego. – Ervin

poderwał się z ziemi. – I co? Będziemy tu tak siedzieć? Musimy iść jej
pomóc.

Eric wskazał w kierunku okien.

–

Nie możemy teraz wyjść. Słońce załatwi nas, nim zdołamy postawić

choćby trzy kroki na zewnątrz.

Jęk frustracji opuścił usta Ryana, który uderzył następnie pięścią w

drzwi.

–

A zatem co zrobimy? Nie możemy siedzieć tu z założonymi rękami.

Jak mogłeś pozwolić jej odejść?

–

Nie chwytasz – uciął blondyn. – Nie podlegasz już ustrojowi

demokratycznemu. W chwili, kiedy stałeś się wampirem, zaczęły cię

dotyczyć prawa i ograniczenia Zwierzchnictwa. To samo tyczy się mnie. Jeśli

próbowałbym zatrzymać Sable, wymierzyliby mi karę. Nie mogę zostawić
Misty bez ochrony.

–

Wasze głupie Zwierzchnictwo nie może się tak panoszyć. To nadal

Ameryka. – Ryan starał się stłumić potrzebę opuszczenia domu, nawet jeśli

wiedział, że Eric ma rację w kwestii słońca.

Prawie pierwotna potrzeba chronienia tamtej kobiety sterowała

wszystkimi jego emocjami. Okazała się tak przemożna, że ręce drżały mu w

furii.

–

Zwierzchnictwo powstało jeszcze przed Stanami Zjednoczonymi.

Do diabła, dzieciaku, niektórzy jego członkowie są od nich starsi. –

Wielkolud położył dłoń na ramieniu Ervina, starając się go pocieszyć. – Gdy

tylko zajdzie słońce, wrócimy do naszej kolonii. Jeśli znam Sable, to będzie
tam już na nas czekała.

–

Lepiej żeby tak było. – Ryan złożył gorzką obietnicę. – W

przeciwnym razie pożałują dnia, kiedy zostałem przemieniony.

Rozdział 7

„

Zasada numer sto trzydzieści cztery: ,,Droneom nie wolno się

rozmnażać. Rasa Czystych nie będzie tolerowała kolejnej generacji

podwładnych. Niezastosowanie się do tej wytycznej oznacza karę pięciu lat

pozbawienia wolności, tak dla kobiet jak i dla mężczyzn, oraz przymusową

sterylizację.”

A zatem stałeś się wampirem. Szybka broszura

instruktażowa dla początkujących.

*****

Po upływie wieczności, jaką wydawał się dzień spędzony na

przemierzaniu w tę i z powrotem pomieszczenia oraz bezproduktywnych

dyskusjach, słońce wreszcie zaszło i mężczyźni mogli w końcu wrócić do
kolonii Droneów. Gdy tylko Ryan dostrzegł stary magazyn, jaki dostosowali

do swych potrzeb jego pobratymcy, wiedział, że Sable jest w środku. Więź,
która czyniła niemożliwością ich rozdzielenie, najwidoczniej pozwalała
również chłopakowi wyczuć, gdzie znajdowała się jego pani. Wiedział też, że

cierpiała. Warcząc, Ervin zacisnął kły na myśl o tym, że ktokolwiek mógłby

ją skrzywdzić. Gdzieś głęboko w sobie, mimo całej irracjonalności tego, co

czuł do osoby, którą spotkał raz w życiu, zdawał sobie sprawę, że nie stłumi

pierwotnej potrzeby, by chronić Sable.

Wyskoczywszy z samochodu, nim ten się w pełni zatrzymał, Ryan

zignorował protesty Erica. Spiesząc się do swojej pani, nie zauważył
obecności intruzów, nim ci nie znaleźli się na nim. Para silnych dłoni
powaliła go na twardą ziemię. Zerkając do góry, chłopak dostrzegł dwóch

kolesi w ciemnych okularach przeciwsłonecznych ubranych w uniformy
podobne do służb SWAT. Jeden z nich uśmiechał się, prezentując wszem i

wobec rząd kłów.

–

Tylko nie to. Znowu. Czy wy, wampiry, nie macie nic innego do

roboty, niż atakowanie takich jak wy

? –

Wysapał Ervin, próbując stawić im

czoła

.

Gdzieś na lewo, Eric przeklinał i spluwał śliną, pozwalając przyszpilić

się do ściany przez kolejnych krwiopijców.

–

Nie musicie go eliminować – błagał jasnowłosy osiłek, rezygnując z

walki. – Mamy go pod kontrolą i nie istnieje ryzyko ujawnienia.

– Nie martw się o swojego małego nowonarodzonego – powiedział

jeden z kolesi. – Corbin zdecydował, że może żyć, ponieważ Sable za niego
zapłaciła.

– Jeśli ją skrzywdzisz, zabiję cię – zagroził Ryan.

Czerwony obłok wściekłości przesłonił mu wizję, a głos brzmiał

grobowo. Furia zawładnęła ciałem chłopaka, czyniąc z niego bardziej

potwora niż człowieka, natomiast on sam odkrył, że pragnie uczepić się

mroczniejszej części swojej natury. Musiał nauczyć tych dwóch, iż płaci się

za dotknięcie czegoś, co należy do niego.

Typek nastąpił z całej siły na jego nadgarstek, przyszpilając go do

gleby. Tak bardzo wściekły, Ryan początkowo nic nie poczuł. Ucisk jednak

przybrał na sile, jako że tym razem nadepnięto na niego piętami. Chłopak
zagryzł zęby, żeby nie zapłakać z bólu. Nie chciał dawać tym dupkom
satysfakcji. Ten z jego oprawców, który mówił w imieniu reszty, wyciągnął

coś ze swojej kieszeni. Rzecz przypominała zapalniczkę lub coś bardzo do
niej podobnego, a Ervin pojął, że wcale nie chodzi o zapalenie papierosa.

– Nie musisz się do tego uciekać – zaczął Eric, używając tonu głosu,

który sugerował chęć załagodzenia całej sytuacji.

– Co się dzieje? – spytał Ryan.

Nie przychodziło mu to z łatwością, jednak starał się nie okazywać

strachu.

Koleś odpowiedział:

–

Po prostu naznaczamy śmiecia. Wszystkie Droney są zobowiązane

nosić znak. No dalej, sprzeciw się nam. Karą jest śmierć, a ja z

przyjemnością oczyściłbym świat z kolejnego pasożyta.

Szok przeniknął ciało chłopaka. Te żądne krwi dupki planowały

właśnie napiętnować go, jakby był ich kociakiem. Mimo że Ervin śmiertelnie

bał się tego, co mogą mu zrobić, prędzej umarłby, niż dałby im o tym znać.
W związku z tym popatrzył im kpiąco w oczy.

–

Lepiej bierzcie się do roboty. Ta cała pogawędka zaczyna mnie

nudzić. – Ryan odkrył z szokiem, że naprawdę nie obchodzi go, co się z nim

stanie

.

Jedyne, na czym mu zależało, to dostanie się do Sable, ponieważ czuł,

że ona go potrzebuje.

Wampir przyłożył pieczęć do nadgarstka Ryana, który cieszył się, że

oprawcy nadal mocno go trzymają, ponieważ on sam przeżywał katusze, a
jego ciało wygięło się w łuk. Okej, to cholernie bolało. Było to coś więcej niż

zwykłe ukłucie. Okazało się najgorszym bólem, jakiego Ervin kiedykolwiek

doświadczył, nie licząc cierpienia, jakie zadano mu w dniu, kiedy go
przemieniono.

Przygryzłszy policzek od środka tak mocno, że aż poczuł smak krwi,

świeżo upieczony wampir zdołał powstrzymać się przed szlochem. Nawet

nie jęknął, nie chcąc ofiarować im choćby tego. Po tym, co zrobili dla niego
Sable i Eric, nie zamierzał ich zawieść, rozklejając się przy tych wampirach.

Zapach palącej się skóry wypełnił jego nozdrza, mieszając się z

aromatem potu oraz brudu pokrywającego jego ciało. Wreszcie jeden z

dupków zabrał pieczęć i wraz ze swoim koleżką zeszli z pleców Ryana. Jeden

z nich, podnosząc się, kopnął chłopaka w głowę, drugi zaś w żebra. Ervin nie
otrzymał nawet sposobności, żeby wylizać się ze swoich ran, jako że od razu
po wstaniu z gleby zachwiał się, upadając na ziemię i obrzucił spojrzeniem

oba wampiry. Z jego piersi wykradł się warkot, a on sam skulił się do pozycji
bojowej, na wypadek, gdyby ci dwaj zechcieli znowu zaatakować. Zły,

rozjuszony i przerażony rozumiał już, co czuje tygrys zapędzony w róg

klatki.

Eric podszedł do niego, układając dłoń na jego barku. Czy miało go to

powstrzymać przed atakiem, czy pocieszyć – Ryan nie wiedział. Nie, żeby

istniało zagrożenie, iż zmieni się w ninję, który skopie komuś tyłek. Za

bardzo dokuczały mu mdłości i zawroty głowy. Kły oraz warkot były bardziej

na pokaz. Nie oznaczało to jednak, że nie użyje ich, jeśli spróbują jeszcze raz
zabrać Sable.

Na jego szczęście, kolesie chyba z nim skończyli. Podeszli do dwóch

czekających na nich Hummerów, a ten, który wcześniej mówił za

wszystkich, rzucił przez ramię:

–

A tak w ogóle, Eric, Corbin każe przekazać Misty powitanie

Z piersi Erica wydobył się stłumiony warkot, ale on sam przezornie

trzymał gębę na kłódkę i nie dał nic po sobie poznać. Wraz z Ryanem

patrzyli, jak wozy odjeżdżają, opuszczając parking tak szybko, że ich opony

rozrzuciły wokoło żwir oraz kurz. Dopiero wówczas Ervin pozwolił sobie

przywrzeć do ściany, trzymając dłoń w ochronnym geście wokół nadgarstka.
Starając się zebrać na odwagę, by popatrzyć na tamto miejsce, chłopak

rozwinął palce. Napiętnowano go literą „D”, która raziła bielą na tle
czerwonej skóry.

– Przykro mi, dzieciaku – powiedział Eric. – Robią to wszystkim

Droneom, żebyśmy nie próbowali podawać się za Czystych. Gdy nas znaczą,

boli jak diabli, ponieważ szybko zdrowiejemy i muszą rozgrzać pieczęć do

naprawdę wysokiej temperatury.

– Nie żartuj – jęknął Ryan. – To się nie liczy. Chcę tylko znaleźć

Sable.

Jasnowłosy osiłek przytaknął, otwierając drzwi wiodące do

magazynu. Ervin wdarł się do środka, nie czekając na swego towarzysza. Nie

skierował kroków w stronę szpitala, ale zamiast tego zagłębił się bardziej w

kampus, intuicja podpowiadała mu, że tam właśnie przebywa jego pani.

Gdy pokonywał kolejne korytarze, ściany zmieniały stopniowo odcień

z bieli na szarość. Naliczył niezliczoną ilość krwiopijców – część płci
męskiej, a część żeńskiej – którzy wyglądali na zszokowanych, patrząc, jak
biegnie przed siebie. Ryan nie zaszczycił ich choćby przelotnym

spojrzeniem. Musiał po prostu dostać się do swojej kobiety. Nie zatrzymał
się nawet wtedy, gdy dostrzegł grupkę bawiących się dzieci, które wydawały

się czymś niestosownym w miejscu do tego stopnia zbiurokratyzowanym.

Liczyła się tylko Sable.

Serce podpowiadało chłopakowi, że więź, jaka łączy go z jego panią,

jest czymś więcej niż poddaństwem. To było coś pierwotnego, silniejszego.
Dziewczyna należała do niego, a on sam zniszczyłby każdego, kto stanąłby

pomiędzy nimi. Mimo że normalnie by od niej uciekł, teraz biegł w jej

stronę. Kryło się w tym coś więcej i Ervin świetnie wiedział o tym, że już
nigdy nie pozwoli jej odejść.

Wreszcie podszedł do odpowiednich drzwi i wszedł do środka,

odnajdując tam malutkie pomieszczenie z łóżkiem ulokowanym w
centralnej jego części. Sable leżała na brzuchu, a wysoka kobieta w
lekarskim kitlu stała nad nią. Jej dziwne brązowe włosy upięto w luźny kok,

który pasował do wyrazu jej szarych oczu, które ciskały gromy pod adresem

Ryana.

– Kim jesteś? – Zapytała.

– Jestem Ryan – odpowiedział wysuwając szyję, by móc w ten sposób

otrzymać lepszy widok na swoją panią, ale lekarka okazała się zbyt wysoka.

– Jej Ryan? Ten, o którym tyle słyszałam? – Skrzyżowała ramiona na

swojej szczupłej piersi, nadal nie odsuwając się na bok.

Mimo że chłopak pragnął ze wszystkich sił przesunąć kobietę na bok,

powstrzymał się przed tym.

– Tak, jej Ryan.

Nieznajoma zlustrowała go wzrokiem, oceniając jego rany. Oprócz

naznaczenia go, tamte wampiry nieźle skopały mu tyłek.

–

Jesteś ranny

.

Ervin podszedł do łóżka Sable, ale pani doktor stanęła z boku, łapiąc

go za ramię i oglądając jego znamię.

–

Jesteś lekarzem? – Zapytał chłopak, po części z sarkazmem

.

Biorąc pod uwagę sposób, w jaki Czyści traktowali Droney, nie

zapowiadało się na to, żeby marnowali czas i pieniądze na szkolenie kogoś

na internistę.

– Tak się składa, że tak. – Szok musiał odmalować się na twarzy

nowonarodzonego, ponieważ paniusia kontynuowała: – Stosowne

wykształcenie zdobyłam jeszcze jako człowiek. A teraz siadaj. Muszę

przyłożyć coś do tego oparzenia. Zapewne piecze jak wszyscy diabli.

Faktycznie tak było, ale kto martwiłby się sobą w takiej sytuacji? Gdy

on sam wciąż próbował popatrzeć na Sable przez ramię pani doktor, ta

wreszcie westchnęła i opuściła jego rękę. Odsuwając się na bok, spytała:

–

Oto i ona. Ranna, ale żywa. A teraz pozwolisz mi się sobą zająć?

Ryan nie odpowiedział, ponieważ widok pleców Sable sprawił, iż głos

uwiązł mu w gardle. Rozdarta, poplamiona krwią odzież leżała w rogu
pomieszczenia. Gula urosła w gardle chłopaka, gdy ten uświadomił sobie, że

to ta sama bluza z kapturem, jaką dziewczyna miała na sobie ubiegłej nocy.
Te dupki potraktowały ją jak największą kryminalistkę. Jej plecy stanowiły

mieszaninę nacięć i pręg, i zdobiły dosłownie każdy fragment skóry. Jęcząc

gardłowo, Ervin opadł na kolana przy jej łóżku. Wysunął drżącą dłoń z
zamiarem dotknięcia Sable, ale od razu ją cofnął, obawiając się, że tylko
mocniej ją zrani. Jej powieki pozostawały opuszczone, natomiast ona sama

nie dawała jakichkolwiek oznak, iż zdaje sobie sprawę z jego obecności.

– Kto jej to zrobił? – Spytał ostrym tonem.

– Wampirze Zwierzchnictwo do Spraw Regulacji – Odpowiedziała

lekarka. – A dokładniej niejaki Corbin.

– Gdzie znajdę owego Corbina? – Złość zaczęła targać Ryanem.

– Wyjście stąd i pozwolenie się zabić nie jest dobrym rozwiązaniem.

– Nie obchodzi mnie, że zginę, jeśli tylko ten dupek pójdzie w moje

ślady. – Ostatnie słowa chłopak wypowiedział z warkotem, czując, jak
znowu wydłużają się jego kły.

Już po raz drugi w ciągu ostatniej godziny Ervin zareagował

podobnie, co uświadomiło mu, że naprawdę zamienił się w drapieżnika.

Świetnie, lepiej być przygotowanym, kiedy nadejdzie pora, żeby

rozszarpać gardło Corbina.

Ryan podniósł się z klęczek i udał w stronę drzwi.

– Zapomnij o tym, sam go znajdę

.

Chłopak pojął przelotnie, że nie jest już dłużej człowiekiem, a furia

zamienia go w kogoś zupełnie innego. W coś pierwotnego i niebezpiecznego,

choć nie miało to dla niego żadnego znaczenia. Jedyne, co się liczyło,
wiązało się z jego kobietą. Ktoś schwycił go jednak w talii i powstrzymał

przed wyjściem z sali. Ryan ponownie warknął, tym razem robiąc to z
wyrachowaniem, co zabrzmiało bardzo władczo.

–

Wyjdź stąd i pozwól się zabić, dzieciaku, a wtedy ofiara Sable

będzie znaczyła tyle co nic – mówił łagodnie do jego ucha jakiś głos.

Eric. To on go przytrzymywał, starając się wydobyć go z transu. Ervin

nadal borykał się z drzemiącym w nim potworem i mimo że nie czuł się

gotowy wysłuchiwać jakichkolwiek argumentów, przestał wyrywać się z

objęć blondyna.

–

Moja – warknął. – On jej dotknął, a ona jest moja.

Przyjaciel Sable wytrzymał jego spojrzenie. Kryjące się tam

zrozumienie nieco uspokoiło chłopaka.

– Tak, jest twoja i kiedyś będziesz miał okazję ją pomścić, ale nie

teraz.

– Obiecujesz?

Kiwając powoli głową, Eric przyrzekł:

– Obiecuję.

To, co wydarzyło się później, do końca pozbawiło go złości. To była

Sable. Jej głos brzmiał słabo i niewyraźnie, ale odezwała się i tylko to miało

jakiekolwiek znaczenie.

–

Ryan, czy to ty?

Jasnowłosy olbrzym wyswobodził go z uścisku, a chłopak pognał w

stronę łóżka. Opadłszy ponownie na kolana, splótł palce dziewczyny ze
swoim, używając wolnej dłoni, aby gładzić ją po włosach. Jej oczy wypełniały

łzy, a Ervin nie wiedział, czy dzieje się tak dlatego, że cierpi, czy też dlatego,

że przyszedł do niej po tym, jak wszystko dla niego zaryzykowała.

–

Wróciłeś – wydyszała

.

Jej skóra wyglądała na bardzo bladą, a pod oczami majaczyły sińce.

Ryan spostrzegł maleńką plamkę brudu na jednym z płatków jej nosa.

– Oczywiście, że wróciłem. I tym razem nigdzie się nie wybieram –

obiecał Sable, całując opuszki jej palców. Nadal gładził jej kosmyki,
zatrzymując się na moment, by bawić się luźnymi lokami przesłaniającymi
jej twarz. – Tak będzie lepiej. Wszyscy będą bezpieczni.

Jej głos brzmiał słabo, jakby mówienie sprawiało jej ból:

–

Co powiedziałeś swojej rodzinie?

Ryan poczuł się przyjemnie zaskoczony, wyczuwając szczerą troskę w

głosie swojej pani. Gdzieś w sobie wiedział, że naprawdę martwiła się o to, iż

straci kontakt z matką i bratem.

– Zanim się tutaj przeprowadziłem, zaproponowano mi pracę w

charakterze trenera w Kanadzie. Powiem im po prostu, że się zgodziłem i

tym samym wyjechałem ze Stanów. – Nawet jeśli chłopak musiałby później

cierpieć, będzie to niczym w porównaniu z bólem, jakiego doświadczyłby,

tracąc na chwilę zmysły i atakując mamę lub Matta.

Jej wargi wygięły się w uśmieszku, jednak chwilę po tym dziewczyna

zmarszczyła brwi w trosce, wyraźnie się smucąc.

– Przykro mi, że nie możesz dłużej z nimi być. Bycie z dala od tych,

których się kocha, boli jak cholera, a ja wiem, że o nic podobnego się nie
prosiłeś.

– Kiedy zacznę za nimi za bardzo tęsknić, zawsze mogę przecież do

nich zadzwonić. – Ryan przywarł ustami do ust Sable, nie mogąc się
powstrzymać przed pragnieniem nawiązania z nią kontaktu cielesnego.

Mimo iż pojmował, że nie ma prawa tego robić po tym, co uczynił jej

wcześniej, nie potrafił odmówić sobie pieszczenia tych warg. Zwycięski

dreszczyk przebiegł nawet przez jego ciało, kiedy dziewczyna nie
zaprotestowała, a otworzyła szerzej buzię, tak by on mógł wsunąć tam język.
Chłopak przymknął powieki i rozkoszował się jej zapachem oraz dotykiem.

Nie liczyło się nawet to, że lekarka oraz blondyn wciąż przebywali w
pomieszczeniu, bacznie się im przyglądając. Gdyby nie to, że Sable była

ranna, wdrapałby się na jej łóżko i ostrzej z nią zabawił. Odsuwając się od

niej z żalem, Ryan pocałował ją w czubek nosa.

– Idź spać. Wyglądasz strasznie blado.

– Mną się nie martw – wymamrotała. – Wampiry szybko wracają do

formy. Jutro wszystkie ślady na mych plecach znikną.

– Nie kłóć się ze mną, kobieto. – Uśmiechnął się, dostając kuksańca

za wydanie jej polecenia. – Będę na ciebie czekał, kiedy już się obudzisz. –

Wampirzyca zamknęła ukontentowana oczy.

Ervin nie oderwał od niej wzroku, żeby popatrzeć na pozostałych

zgromadzonych, dopóki jej oblicze nie złagodniało, a oddechy nie stały się

bardziej rytmiczne.

–

Wybacz, że byłem wcześniej tak zajęty zachowywaniem się jak

idiota, że nie spytałem, jak masz na imię – powiedział do pani doktor.

– Jestem Dahlia – odpowiedziała, podchodząc ponownie do

chłopaka i kładąc mu rękę na ramieniu.

Gdy zaczęła wcierać w znamię maść, ból wywołany napiętnowaniem

stopniowo ustawał. Ryan otrzymał również sposobność, aby lepiej przyjrzeć
się lekarce. Okazała się wysoką, klasyczną pięknością, która zachowywała się

dość wyniośle. Właśnie taki typ kobiet podobał się Ervinowi, zanim on sam
pojął, że lubi brązowe kręcone włosy, piegi oraz czarne bluzy z kapturami ze

sznurkami. Po upływie całego życia, spędzonego na uganianiu się za

paniami o imieniu Ginger, nagle odkrył, że pragnie Maryanne.

–

Dziękuję, że się nią zajęłaś, Dahlio – powiedział, kiedy skończyła

opatrywać jego ranę. – Czy mówiła prawdę, twierdząc, że rano poczuje się

lepiej?

–

Tak, będzie całkowicie zdrowa w ciągu paru godzin i nie zostanie jej

żadna blizna. Potrzeba jej po prostu trochę krwi.

–

Może napić się tyle, ile chce ode mnie. – Chłopak skrzyżował

spojrzenie z Erickiem. Facet opierał się o drzwi i przypatrywał całej scence z

normalnym wyrazem twarzy. – To nie może się nigdy więcej powtórzyć. Nie

możemy stać obok i patrzeć, jak wykorzystuje się w taki sposób nasze

kobiety.

Osiłek uśmiechnął się łobuzersko.

–

My? A zatem jesteś teraz jednym z nas?

–

Cóż, miałem zapisać się do sekty Scientologów, ale oblałem test

psychologiczny – odparował Ryan. – A zatem odmówili przyjęcia mnie w
swoje szeregi.

Dahlia wybuchła śmiechem.

–

Lubię cię. Nie ma za wielu, którzy ośmieliliby się droczyć z

Erickiem. To wstrętny dupek w szczytowej życiowej formie.

–

A jaki jest w tej najgorszej? – Zachichotał chłopak.

–

Mógłby odstraszyć napaloną morską wiedźmę, tak że uciekłaby do

swego legowiska – odpowiedziała pani doktor z łobuzerskim błyskiem w

oku.

–

Wasze wyznania miłości chwytają za serce – parsknął Eric.

–

Wiesz, że cię cenię i szanuję. Jak my wszyscy tutaj. Myślisz, że

dlaczego stajemy za tobą murem? Moje pytanie do ciebie jako przywódcy

brzmi: co planujesz zrobić z tym, co uczyniono Sable?

Blondyn westchnął, wyraźnie zmęczony.

–

Zaprzestań swoich sztuczek, kobieto. To nie jest dobra pora.

–

A kiedy będzie? Kiedy Misty wróci do domu w podobnym stanie? –

Głos Dahlii emanował emocjami, a Ryan czuł się poruszony, widząc lśniące

w jej oczach łzy. Lekarka wskazała ze zniecierpliwieniem na chorą. – Czy

wiesz, że kiedy Sable służyła Corbinowi, kazał ją przymusowo
wysterylizować? Większość kobiet Droneów, jakie badałam, poddano

podobnym procedurom. Zrobią to samo twojej córce i będzie to dopiero
początek.

Oboje zaniemówili, wstrzymując oddech i popatrzyli z troską na

nowonarodzonego. Ten pokręcił ledwo zauważalnie głową. Ervin

przypomniał sobie o grupce dzieci, jakie minął w drodze do pokoju swojej

pani i wówczas spłynęło na niego olśnienie. Nic dziwnego, że Eric
zareagował tak gwałtownie, kiedy tamci dwaj wspomnieli o Misty.

–

Myślałem, że Droney nie mogą się rozmnażać.

–

Fizycznie możemy, zabraniają nam tego jedynie procedury

Zwierzchnictwa – odpowiedział z goryczą wielkolud. – Wsadzili mnie i moją

żonę, Evę, do więzienia za niezastosowanie się do ich wytycznych. Umarła

tam pięć lat temu.

Ryan miał już powiedzieć, jak bardzo mu przykro, kiedy uświadomił

sobie, jak pusto brzmiałyby podobne słowa. Mimo iż znał Sable zaledwie od
kilku dni, myśl o utracie jej napawała go przerażeniem. Mógł sobie jedynie

wyobrazić cierpienie, jakiego doświadczył Eric.

–

Możesz ją pomścić – zaproponował zamiast tego. – Stanę u twego

boku i będziemy walczyć razem.

Blondyn zaśmiał się gorzko.

–

My dwaj przeciw Zwierzchnictwu? Mielibyśmy większą szansę na

przeżycie, spacerując ramię w ramię po plaży i podziwiając wschód słońca.

–

Nie posunąłbym się tak daleko wspierając cię, ale chcę postawić się

tym dupkom. I jeśli dzięki temu przestaliby nami pomiatać, to nic więcej

mnie nie usatysfakcjonuje.

–

Teraz już wiem na pewno, że go lubię. – Dahlia skrzyżowała

ramiona na piersiach, uśmiechając się diabolicznie pod adresem Erica. –

Myślę, że powinieneś powiedzieć mu o tylnej części kampusu.

–

Jeszcze nie. – Blondyn zacisnął szczękę, wysyłając ostrzegawcze

spojrzenie lekarce. – Dopiero do nas dołączył. Nie wiemy jeszcze, czy
możemy mu ufać. Już raz nas opuścił.

–

I wrócił. – Kobieta wypuściła z ust urywany, emanujący

zniecierpliwieniem oddech.

–

A jaką mamy niby pewność, że nie zrobi tego ponownie? Co więcej,

skąd niby wiemy, że nie powie Zwierzchnictwu o tym, co zobaczy?

–

Coś mówi mi, że nie musimy się o to martwić – odpowiedziała

Dahlia. Jej wzrok skupił się na Ryanie, a wtedy spojrzenie dziewczyny
złagodniało. – Zależy ci na Sable, prawda nowonarodzony?

–

Szczerze powiedziawszy, nie wiem, o co tu chodzi. – Ervin ścisnął

mocno luźno zwisające palce swojej pani. – Wiem tylko, że zabiję każdego,

kto jej to zrobił, z waszą pomocą albo bez niej.

Nastała pełna napięcia cisza, kiedy wszyscy czekali na odpowiedź

Erica. Wampir uciskał nasadę swego nosa kciukiem i palcem wskazującym.

–

Pomyślę o tym. A teraz zabierz ode mnie ten ciężar, Dahlio. –

Jasnowłosy wampir wbiegł z pokoju, zanim ktokolwiek zdołał wtrącić

choćby słowo.

Lekarka westchnęła.

–

Cóż, to zawsze jakiś początek. Myślę, że wpływasz łagodząco na jego

usposobienie, nowonarodzony.

–

A tak z ciekawości, jak długo jeszcze wy tutaj będziecie nazywać

mnie nowonarodzonym? – To określenie poważnie zaczęło wkurzać Ryana.

–

Z reguły określamy tak nowe wampiry przez pierwsze pięć lat. –

Mówiąc to, lekarka zdawała się rozkoszować tą świadomością.

Chłopak jęknął.

–

Powiedz mi, jak mogę ofiarować Sable trochę krwi, a potem zostaw

mnie, bym utonął w morzu braku własnej wartości.

Dahlia zmierzwiła mu włosy. Zrobiła to, jakby był jakimś

dzieciakiem, który wtrąca od czasu do czasu urocze komentarze.

–

Reszta klanu na pewno cię pokocha.

–

Świetnie, zostanę Miss Publiczności wybraną przez grupę

wampirów. Mama będzie ze mnie naprawdę dumna.

Pani doktor wybuchła śmiechem.

–

Czy zawsze trzymasz gdzieś w zanadrzu takie inteligentne riposty?

–

To zabawne, ale dokładnie o to samo pytała pani Grimmins.

–

A kto to taki? – Kobieta uniosła jedną brew.

–

Moja dyrektorka z liceum. Spędziłem sporo czasu w jej gabinecie. –

Ryan studiował wzrokiem plecy swojej pani.

Być może dawał się ponieść wyobraźni, ale skóra częściowo zarosła

już bliznami.

–

Czemu nie dziwi mnie to, że byłeś młodocianym kryminalistą? –

Dahlia wrzuciła część zbędnych bandaży do czarnej lekarskiej torby, którą
następnie zatrzasnęła. – A zatem, zawsze jesteś takim ironistą, czy tylko w

ten sposób godzisz się z pewnymi sprawami?

–

To i to – stwierdził Ervin. – Wydawało mi się, że moje wcześniejsze

życie było popieprzone, ale nic nie równa się z tym, co spotkało mnie w
ciągu ostatnich kilku dni. Nie, żebym nie okazywał Sable wdzięczności. Po

postu muszę się do tego przyzwyczaić.

–

Na początku to nieco przerażające – przyznała lekarka, a jej głos

zabarwiło współczucie. – Kiedy zostałam przemieniona, wieki zajęło mi

dostosowanie się, ale nie miałam dobrego pana. Ty dostałeś Sable, a ona się
tobą zaopiekuje.

–

Nigdy wcześniej tego nie robiła?

–

Zamierzam zdradzić ci pewien sekret, nowonarodzony, ale lepiej

nie piśnij jej w tej kwestii choćby słówka. – Dahlia rzuciła zaniepokojone

spojrzenie w kierunku drugiej kobiety, żeby upewnić się, że ta nadal śpi. –
Jesteś pierwszym człowiekiem, którego Sable w ogóle przemieniła. Cóż,

jesteś pierwszym, z którego żyły się napiła. Do tej pory używała wyłącznie

woreczków.

Wyznanie to zachwiało psychiką Ryana. Okazało się, że stanowił

pierwszą osobę, jaka została przemieniona przez wampirzycę, która

natychmiast go w ten sposób zdominowała. Przerażało go to odrobinę,

ponieważ ten fakt oznaczał, że ona także odczuwa względem niego tak samo
obezwładniającą więź. Chłopak nadal nie czuł się pewnie, pytając:

–

Dlaczego twoim zdaniem to zrobiła?

–

Sądzę, że dlatego, że się jej podobasz. Musiałeś zrobić coś, co jej

zaimponowało.

–

Nic szczególnego, chyba że masz na myśli leżenie na ziemi i

spektakularne wykrwawianie się. – Wargi Ryana opuścił gorzki śmiech.

–

Kryło się w tym coś więcej, mimo że widziałam osobiście, jak

szybko traciłeś krew. Czy wiesz, że byłeś pierwszą osobą, o jaką spytała,

kiedy przywlokły ją tu osiłki Corbina? Mimo że bez wątpienia cierpiała,
wciąż przejmowała się tobą w pierwszej kolejności. Sable nie pozwoliła sobie

nigdy na podobne zachowanie od chwili, kiedy ją przemieniono.

–

Cudownie. – W tym momencie chłopak czuł się jak dupek i marzył

o tym, by walić głową w jakiś mur dotąd, aż wbije tam odrobinę mądrości. –

Odpłaciłem jej za wdzięczność, uciekając od niej.

–

Nie rób takiej smutnej miny – zażartowała Dahlia. – Odkryłeś po

prostu, że jesteś wampirem. To dość duże przeżycie dla każdego z nas.
Wszyscy świrujemy. Sable wcale cię za to nie wini.

–

Zachowałem się jak prawdziwy palant. – Ryan nie zamierzał

usprawiedliwiać się równie łatwo. – Ugryzłem ją i ześwirowałem. Na pewno

czuła się wtedy jak milion dolarów. Boże, powinna mnie nienawidzić, a nie

martwić się o mój żałosny tyłek.

–

Nie nienawidzi cię. Wręcz przeciwnie. Pomiędzy waszą dwójką

istnieje prawdziwa więź. – Pani doktor spojrzała na niego sugestywnie.

Ervin uświadomił sobie, że jego palce muskają ramię chorej.

Wiedząc, iż dolewa oliwy do ognia, nie zamierzał cofnąć ręki i pozbawiać się

przyjemności, jaką dawało gładzenie jej jedwabistej skóry.

–

Czy wszyscy panowie czują coś podobnego do swoich

podwładnych? – Zbłąkany lok jej kręconych włosów kusił Ryana, opadłszy

na białą poduszkę, a zatem jedyne, co on sam mógł zrobić, to unieść go ku

swojej twarzy i powąchać.

–

Nie, część panów może przejawiać instynkt ochronny, ale bardzo

rzadko pojawia się taka relacja jak twoja i Sable. Są wreszcie opiekunowie,

którzy traktują swoich nowonarodzonych jak kociaki i znęcają się nad nimi.
To właśnie przeżyła twoja wampirzyca.

–

Kto był jej panem? – Wolna dłoń Ervina zatopiła się w materac,

kiedy pomyślał o kimś, kto mógłby jej wyrządzić krzywdę.

–

Corbin.

Sposób, w jaki Dahlia wypluła jego imię, mówił o tym, że ta dwójka

nie darzyła się szczególną miłością.

–

Ten sam Corbin, który ją pobił?

–

Ten sam. Nie ograniczał się jednak tylko do tego. Przez długie lata

kontrolował ją i zmuszał do służalczego niewolnictwa.

Z gardła chłopaka wydobył się stłumiony warkot. Dahlia rzuciła mu

ostre spojrzenie.

–

Uspokój się. Nie powiedziałam ci tego po to, żebyś znowu

zachowywał się jak macho. Dzielę się z tobą tymi informacjami, abyś mógł

lepiej zrozumieć Sable. Będzie starała się stłamsić to, co rodzi się pomiędzy
wami, ponieważ przerażeniem napawa ją myśl, że może ponownie pozwolić
się zranić.

- A zatem co sugerujesz, że powinienem zrobić, żeby jej pomóc, poza

przyniesieniem głowy Corbina na tacy? – Ryan uśmiechnął się, wiedząc, że
zachowuje się jak prawdziwy drapieżnik, ale miał to gdzieś.

Jedynie dotykanie Sable, oddychanie jej zapachem mogło

powstrzymać go przed posunięciem się odrobinę za daleko.

–

Bądź cierpliwy w stosunku do niej. Kiedy się od ciebie odsunie, nie

rezygnuj. – Dahlia popatrzyła na niego. Ogrom emocji emanujących z jej

spojrzenia zaskoczył chłopaka. Ta lekareczka martwiła się o jego panią i to
wcale nie z powodu obrażeń na jej plecach, ale ze względu na rany, jakie

zadano jej duszy. – Obiecaj mi to.

–

Obiecuję. – Ryan zdziwił się, kiedy mówiąc to, praktycznie

wykrztusił każdą pojedynczą literę.

–

Dziękuję ci. – Dahlia pociągnęła nosem. Gdyby chłopak znał ją

nieco lepiej, oskarżyłby ją o zbytnie rozczulanie się. – Opuszczę was teraz,

żebyś mógł ją nakarmić. – To dość intymne doświadczenie, a ja nigdy nie

należałam do wścibskich osób.

–

Czekaj. – Ervin spanikował. – Nie powiedziałaś mi, jak się to robi.

–

Przez pierwsze kilka razów sam będziesz musiał nagryźć swój

nadgarstek. – Kobieta podniosła dłoń, żeby zademonstrować właściwy

obszar skóry oraz swoje kły. – Gdy to nastąpi, ona poczuje się zdrowa na

tyle, by zrobić to o własnych siłach.

Myśl o ustach wampirzycy ssających jakikolwiek rejon jego ciała,

uczyniła Ryana twardym jak skała. Chłopak wiercił się niespokojnie, żywiąc
nadzieję, że pani doktor nie uzna go za chorego perwersa, który napala się

na nieprzytomne dziewczyny. Na szczęście chyba niczego nie zauważyła,
ponieważ podniosła swoją torbę i opuściła pomieszczenie z głośnym

stukotem butów na wysokim obcasie. Jej całkiem sensowna szara spódnica

błąkała się pomiędzy łydkami lekarki, a biały fartuch lekko za nią powiewał.

–

Być może będziesz chciał zamknąć drzwi, kiedy Sable napije się z

twojej żyły – zawołała jeszcze. – Tak jak mówiłam, to dość intymne
doświadczenie. Nie będzie ci się podobało, że cały klan widzi, jak wy dwoje

się migdalicie.

–

Może pani liczyć na naprawdę profesjonalne sceny łóżkowe, pani

doktor – zawołał chłopak, rozbawiony jej aluzjami.

Miło było wiedzieć, że istnieje choć kilka wampirów, które potrafią

żartować. Drzwi zamknęły się za Dahlią z cichym kliknięciem, zostawiając
Ryana samego z Sable.

Wampirzyca jęknęła z wycieńczenia, co ponownie skierowało uwagę

Ervina w jej stronę. Unosząc nadgarstek do ust, nowonarodzony wkłuł się w
skórę na tyle szybko, by nie musieć zastanawiać się nad tym, co właśnie

zrobił. Nie bolało za bardzo, ponieważ umysł chłopaka zajmowała troska o

swoją panią. Ryan ssał kilkakrotnie, nim krew nie płynęła w końcu

swobodnie, a on sam mógł przyłożyć rękę do ust dziewczyny.

Na początku zmartwił się, iż nie zacznie pić. Być może z racji tego, że

był nowonarodzonym, jego krew nie wydawała się jej dostatecznie silna. Co

gorsza, co stanie się, jeśli uzna ją za bezwartościową?

Wtedy jednak Ervin spostrzegł, iż język Sable wysuwa się spomiędzy

warg, by zlizać nieco płynu. Chłopak wzdrygnął się, podniecony. Jej narząd
smaku serwował mu jedwabiste uczucie przypominające gorące tchnienie

powietrza. Wkrótce usta wampirzycy kompletnie do niego przywarły, ssąc

słabo jego nadgarstek.

Przymykając powieki, Ryan próbował kontrolować żądzę, jaka

przepełniła jego ciało. Jego penis reagował na każde pojedyncze

pociągnięcie, wibrując w pragnieniu zagłębienia się głęboko w Sable. Czy tak

właśnie miał teraz reagować? Czy tak będzie działo się również wtedy, gdy
dziewczyna będzie w pełni przytomna i pozwoli pożywiać mu się ze swojej
szyi?

Oczy wampirzycy wreszcie się otworzyły, a Ervin złapał się na tym, że

spogląda prosto w nie.

Kryła się tam żądza. Nawet w tak słabej kondycji, Sable pragnęła go

tak samo mocno jak on jej. Jej język tańczył na skórze chłopaka, który ledwo
stłumił jęk. Rozmyślając ponownie o ich zbliżeniu na korytarzu, Ryan

przypomniał sobie, jakim wspaniałym uczuciem jest możliwie jak najbliższy

kontakt z jej napierającym na niego ciałem. Kiedy dziewczyna zaczęła się od
niego odsuwać, przyłożył delikatnie dłoń do jej buzi, by ją w ten sposób

powstrzymać.

–

Napij się jeszcze – zachęcił ją. – Chcę, żebyś poczuła się lepiej,

byśmy mogli dokończyć to, co zapoczątkowaliśmy w holu.

Wracając do pożywiania się, Sable obdarzyła go słabym uśmiechem.

Po upływie kilku minut, wampirzyca przesunęła językiem po jego ranie,

żeby zatamować w ten sposób krwawienie, po czym westchnęła
usatysfakcjonowana. Ryan nie czuł się inaczej niż ona. Nadal był na tyle
pobudzony, że chętnie rozdarłby coś na kawałki, ale tak długo, jak jego pani

wymagała opieki, tylko to się dla niego liczyło.

–

Położysz się razem ze mną? – Spytała Sable.

–

Jasne – odpowiedział, mimo iż jego wewnętrzny głos krzyczał:

Boże, nie!

Ostatnia rzecz, jakiej potrzebował jego członek, to bliskość z nią.

Musiał opuścić salę, znaleźć najbliższy prysznic i spędzić pod nim co
najmniej trzy godziny. Być może wtedy udałoby mu się kontrolować żądzę.

Dziewczyna potrzebowała jednak poczucia komfortu, a zatem Ryan
postanowił dla niej cierpieć. Wdrapał się obok niej na posłanie, upewniając

się, że kładzie się na pościeli, aby nie czuć tak bardzo zapraszającego ciepła

jej ciała. Chłopak poruszył się ostrożnie nie tylko po to, żeby nie odnowić
ran swojej pani, ale również po to, żeby nie wejść w kontakt ze swoją
nabrzmiałą erekcją.

Splatając palce z jego własnymi, Sable rozkazała:

–

A teraz śpij. Jeśli postanowiłeś być tym, który mnie karmi, będziesz

potrzebował odpoczynku.

O dziwo, Ervin pragnął jej posłuchać. Powieki zaczęły mu ciążyć, a po

ciele rozpłynęła się dziwna błogość. Miło leżało się obok wampirzycy.

Odpływając w niebyt, Ryan dumał nad tym, jak wspaniale będzie budzić się

przy niej każdego ranka. Nigdy wcześniej nie czuł czegoś takiego względem

żadnej kobiety i w pewnym sensie bardzo mu się to podobało.

Zaspanie opuściło chłopaka w momencie, gdy tylko jego wzrok padł

na rzeczy wiszące na ścianach pomieszczenia. Była tu niezliczona ilość
plakatów związanych z hokejem. Wszystkie przedstawiały napastników, a

żaden bramkarza.

–

Czuję się urażony – jęknął, jednak Sable nie usłyszała go, ponieważ

zdążyła już zasnąć.

Jej wargi wykrzywiał uśmiech satysfakcji, który ujął Ervina za serce.

Nawet jeśli Sable przepadała za graczami środka pola, zdradzając w ten

sposób jego idee, i tak był w niej po uszy zakochany. Chyba miał kłopoty.

Całując dziewczynę w czubek nosa, sam pozwolił sobie usnąć. Za

każdym razem, gdy zaczerpnąłn oddech, czuł jej zapach. Mimo że musiał
porzucić rodzinę, ponownie zaatakowały go wampiry i stał się

nowonarodzonym, nie opuszczało go poczucie satysfakcji.

Rozdział 8

„

Zasada numer siedemset pięćdziesiąt cztery: ,,Odradza się Droneom

bratania się z przedstawicielami innych nadludzkich gatunków. Regulacja ta

dotyczy: czarownic, ghuli, wilkołaków, zombi, elfów, harpii, gargulców,

kuboldów, demonów i krasnoludów.”

A zatem stałeś się wampirem. Szybka broszura

instruktażowa dla początkujących.

*****

Obudziło go wspaniałe doznanie wywołane gładzeniem po plecach.

Ryan uniósł powieki, powitany przez pochylającą się nad nim twarz Sable.

Kolory wróciły na jej policzki, nadając im różany odcień, a jej pełne wargi

lekko się rozwarły. Wyraz oczu wampirzycy okazał się bardzo osobliwy, a
chłopak modlił się o to, żeby kierowało nią pożądanie, a w najgorszym razie

przynajmniej zainteresowanie.

–

Jak się dzisiaj czujesz? – Zapytał, ona zaś nadal głaskała go po

plecach. Dobrze, że Ervin leżał na brzuchu, bo jego członek również

wybudził się ze snu i zdecydował, że ma chęć na pieszczoty.

– Cudownie i to dzięki tobie. – Wzrok Sable spoczął na licznych

śladach po ugryzieniach zdobiących jego ramiona. W ciągu dnia Ryan

musiał kilkakrotnie wstawać i częstować swoją panią własną krwią. – Te
rany powinny się już zasklepić. Chyba ofiarowałeś mi za dużo.

– Dahlia powiedziała, że musisz pożywiać się parę razy, aby

całkowicie wydobrzeć.

–

Powinieneś wezwać kogoś, kto mógłby ci pomóc.

–

Nie! – Chłopak skrzywił się, jako że przepełniła go fala złości i

zazdrości, którą udało mu się stłumić z pewnym opóźnieniem.

Myśl związana z wizją dziewczyny pożywiającej się z cudzej żyły

sprawiła, że poczuł się władczy. Ona należy do mnie i nikt jej nigdy nie
dotknie. Ryan zamrugał, zdziwiony swoją reakcją. Od kiedy to stał się

jaskiniowcem z instynktem alfy?

Wampirzyca przerwała głaskanie go po plecach i posłała mu uważne

spojrzenie.

–

To, że jestem twoją panią, nie oznacza, że musisz służyć mi niczym

niewolnik. To nie ma nic wspólnego z głupimi horrorami z telewizji. Nie

jesteś moim Renfieldem.

Ervin wkładał wszystkie swoje siły w to, by powstrzymać się przed

gapieniem na Sable. Czy nie zdawała sobie sprawy z tego, jak pociągająca
jest dla niego? Chłopak zaczął myśleć o dziwnym sposobie, w jaki czasami
postrzegała siebie, a owa niepewność czyniła jej rysy mniej idealnymi. Co

takiego zrobił jej Corbin, że stała się ślepa na fakt swojej doskonałości?

–

Postąpiłem tak, ponieważ nie mogłem znieść myśli, że znajdzie się

w tobie krew innego mężczyzny. Nie dzieje się tak, ponieważ czuję się

względem ciebie uległy, a dlatego, że gdy tylko inny facet choćby cię tknie,

będę chciał rozedrzeć go na strzępy. – Wnętrzności Ryana ścisnął skurcz,
gdy tylko słowa te opuściły jego krtań.

Cudownie, teraz pewnie dziewczyna ucieknie z wrzaskiem, ponieważ

jej nowonarodzony wykształcił w sobie niechciane umiejętności natręta.

Wargi dawnej Jane rozwarły się, a oczy powiększyły w szoku.

–

Serio?

–

Kiedy tylko zobaczyłem, co ten sukinsyn ci zrobił, musieli mnie

trzymać. – Ervin sięgnął ręką, by pogłaskać wampirzycę po plecach,
przypominając sobie o ranach, jakie widniały na nich ubiegłej nocy.

Jego serce poszybowało w przestworza, kiedy jego pani nie

zesztywniała ani się od niego nie odsunęła.

Jej oblicze przyozdobił natomiast figlarny uśmieszek.

–

Żaden mężczyzna nigdy nie chciał chronić mojej czci. Będę musiała

się do tego przyzwyczaić. Uważaj albo zbytnio mnie rozpieścisz.

Chichocząc, Ryan przyjął pozycję bardziej wyprostowaną, aby

zerknąć, jak goją się jej rany. Skóra okazała się gładka i nieskazitelna. Nie
widniały na niej choćby zaczerwienienia pozostałe po uderzeniach bata.

Biała pościel okrywała dziewczynę w pasie, a nowonarodzony musiał

zaczerpnąć powietrze, przypomniawszy sobie o tym, że Sable jest naga i

zaledwie cale od niego. Nie przestawał przesuwać palców w górę i w dół jej

kręgosłupa, tym razem jednak nie dlatego, że pragnął się przekonać, czy

wampirzyca wydobrzała, ale dlatego, że jej satynowa skóra zupełnie go

obezwładniała.

Dzięki nowo nabytym wyostrzonym zmysłom, Ryan umiał wyczuć

bijące od niej pożądanie, co dodało mu odwagi, żeby spytać:

–

Czy mogę cię pocałować?

*****

Serce zaczęło dudnić w piersi Sable pod wpływem tego pytania.

Chciała odpowiedzieć Ryanowi coś dowcipnego i seksownego, ale jej wargi

zwarły się, całkiem jakby posmarowano je klejem. Dziewczyna postanowiła
zatem zrobić kolejną najbardziej logiczną rzecz, jaka się jej nasunęła.
Otępiona skinęła głową. Chłopak odpowiedział łobuzerskim uśmieszkiem,

na co wnętrzności Sable skurczyły się sugestywnie. Boże, takim uśmiechem
jak ten, mógłby wstrzymać ruch uliczny.

Delikatnie zadarłszy głowę, wampirzyca przymknęła powieki i

czekała na to, aż Ryan przywrze do niej ustami. O mały włos nie

podskoczyła, kiedy poczuła, jak jego język pieści jej plecy. Już otworzyła
buzię, by zaprotestować, ale zamiast tego zdobyła się jedynie na jęk

rozkoszy. Jego narząd smaku wydał się jej taki gładki i gorący, a każde

jedwabiste pociągnięcie serwowało jej ciału rozkoszne dreszcze. Do jasnej

Anielki, chłopak zbliżał się do jej pośladków, a jedyne, co je okrywało, to

cienka pościel. Co będzie, jeśli ją ściągnie?

Wtedy jednak jego palce przesunęły się w górę po żebrach, delikatnie

muskając bok jej piersi i nagle Sable przestało interesować, że jest naga. O
dziwo, w tym momencie przepełniło ją poczucie szczęścia. Ryan poruszył

się, a dziewczyna poczuła nacisk jego napierającej na jej biodro erekcji. Nie
kłamał – naprawdę jej pragnął. Tak samo mocno, jak ona pragnęła jego.

–

Cudownie smakujesz – wydyszał. – Chcę schrupać każdy cal twego

ciała.

Pościel nagle zniknęła, a palec Ervina zatańczył tuż przy pośladkach

jego pani, w następnej kolejności wsuwając się pomiędzy jej uda.

–

Jesteś taka mokra, taka ciasna – stwierdził. Sable oblała się

rumieńcem. – Dobry Boże, kobieto. Doprowadzasz mnie do szaleństwa.
Nigdy wcześniej nie pożądałem nikogo tak mocno, jak pożądam teraz ciebie.

– Jeden palec wślizgnął się w nią głęboko, ona zaś wygięła plecy w łuk,

wpijając się dłońmi w materac.

Rzuciwszy nerwowe spojrzenie w kierunku drzwi, wampirzyca

przypomniała sobie, że po kampusie kręci się kilka tuzinów ich

pobratymców. Każdy z nich mógł wejść tutaj w dowolnym momencie i ich

nakryć.

Ryan zauważył jej nerwowość i zapewnił ją:

–

Ubiegłej nocy zamknąłem drzwi na klucz. Nie chciałem, żeby

ktokolwiek przyszedł tutaj, kiedy spaliśmy, i zobaczył cię w takim stanie.

Chronił ją. Troszczył się o nią. Sable nie mogła sobie przypomnieć,

kiedy ktoś ostatnio tak ją traktował. Jego palec wyślizgnął się z niej tylko po

to, by za chwilę zastąpiły go dwa. Przeciągłe westchnienie opuściło pierś

dziewczyny, gdy jej ciało dostosowywało się do jego dotyku. Czyjś gorący
oddech połaskotał ją w ucho, po czym Ervin pochylił się ku wampirzycy, by
leciutko skubnąć je zębami.

–

Odwróć się w moją stronę – wyszeptał.

Zdając sobie sprawę z tego, że w ten sposób będzie jeszcze bardziej

dla niego wyeksponowana, dawna Jane zawahała się przez moment. Wtedy
jednak jego język ponownie przesunął się w dół jej kręgosłupa, a palce

chłopaka znowu się w nią zagłębiły. Zdołało to dostatecznie zainteresować

Sable perspektywą tego, co stanie się z nią, kiedy zwróci się do Ryana
twarzą. Wykonawszy zatem jego polecenie, dziewczyna zacisnęła powieki i
czekała na jego ruch.

Jej jedyny dotychczasowy kochanek, Corbin, zawsze robił wszystko

co w jego mocy, żeby udowodnić jej, jak niedoskonałe jest jej ciało. Jej piersi

były za małe, pośladki pozbawione jędrności, jej skóra zbyt blada, a lista
coraz bardziej się wydłużała. Podobny do Ervina przystojniak spał zapewne
z niezliczoną rzeszą kobiet. Wampirzyca wiedziała, że nie może się z nimi

równać.

Jego palec przemieścił się po jej brzuchu.

–

Jesteś taka piękna.

Powieki Sable uniosły się w szoku. Chłopak gapił się na nią, a ciemne

od pożądania brązowe, emanujące uczciwością oczy nie mogły kłamać. Jej

serce napełniło się radością, gdy uzmysłowiła sobie, że Ryan naprawdę tak

uważa. Szarpiąc go za czarną koszulkę, dziewczyna przyciągnęła go do

pocałunku. Istniało tyle słów, jakie pragnęła mu powiedzieć, ale nigdy by się
na to nie ośmieliła. Zamiast tego próbowała przekazać je pocałunkiem, przez

cały czas modląc się o to, aby jej nadzieje nie okazały się płonne. Ostatni raz,
kiedy podobnie jej na kimś zależało, natknęła się na Corbina, który zdradził
ją na każdy z możliwych sposobów. Dziewczyna nie zdołałaby chyba dłużej

żyć, gdyby Ryan postąpił podobnie.

Ervin kreślił leniwe okręgi na jej żebrach, zatrzymując się tuż poniżej

piersi. Gdy podobna procedura powtórzyła się kilkakrotnie, Sable nie mogła
już tego dłużej znieść. Wygięła plecy w niemym błaganiu, on zaś spełnił jej

prośbę. Ujmując jej pierś w dłoń, ucisnął łagodnie delikatną skórę, po czym
wykręcił jej sutek pomiędzy opuszkami.

Wampirzyca pisnęła do wnętrza jego ust, a jej pocałunki stały się

bardziej desperackie. Ukąsiła Ryana w dolną wargę, wysysając wypływającą
z niej krew. Jęknąwszy głośno, chłopak zmienił pozycję, tak, że teraz nad nią

górował. Jedna z jego nóg umiejscowiła się pomiędzy udami Sable, a

materiał jego jeansów drażnił jej super wrażliwą na dotyk skórę. Nie
zdoławszy się powstrzymać, dziewczyna otarła się o niego biodrami, a tarcie

to wysyłało dreszcze rozkoszy w głąb jej ciała.

Ervin przerwał ich pieszczotę, kierując usta ku jej szyi oraz linii

szczęki. Kiedy dotarł do miejsca, gdzie mógł wyczuć puls, zatrzymał się i
polizał je kilkakrotnie, drażniąc się z nią, krążąc w tym rejonie. Wampirzyca

napięła mięśnie w oczekiwaniu na ukąszenie. Póki co, Ryan podrapał ją
jedynie koniuszkiem kła, zmierzając teraz w kierunku jej obojczyka.

–

Możesz mnie ugryźć. Nie przeszkadza mi to. To wspaniałe… och! –

Chłopak zaczął ssać jeden z jej sutków, przerywając jej w połowie zdania i

sprawiając, że Sable nie zdołała dokończyć swojej myśli.

Gdy jego język zatoczył tam kilka okręgów, ponownie skierował się w

dół jej ciała, a jego usta wypalały w tamtym miejscu ognistą ścieżkę. Gdy
tym razem chłopak sięgnął między uda wampirzycy, jej jestestwo uosabiało
jedną wielką rozedrganą masę. Dziewczyna kilkakrotnie zaszlochała,

zagryzając dolną wargę, by powstrzymać się od krzyku. To, że była
niedoświadczona, nie obligowało jej do tego, by robiła z siebie pośmiewisko

na oczach Ryana. Sable zmusiła się do kontrolowania swoich emocji.

Naprawdę mogła tego dokonać.

Gdy tylko jego narząd smaku znalazł się w tamtym miejscu, dawna

Jane wiedziała, że nie wytrwa w swoim postanowieniu. Jęk rozkoszy opuścił
jej usta, zanim ona sama zdołała go stłumić. Kiedy Ervin schwycił jej

łechtaczkę między swoje zęby i zaczął ją delikatnie ssać, Sable nie

przejmowała się już więcej tym, jak to brzmi. Na wszystkie świętości świata,
nigdy nie przeżyła czegoś podobnego.

–

Jakim cudem jesteś w tym taki dobry? – Zapytała, łapiąc kochanka

obiema dłońmi za włosy i przyciągając go bliżej siebie. – Czekaj! Nie sądzę,
żebym chciała znać odpowiedź. Po prostu nie przestawaj. – Chichocząc,
chłopak spełnił jej prośbę, doprowadzając swoją panią nie do jednego, a do

dwóch orgazmów.

Kiedy wampirzyca szczytowała po raz drugi, krzyknęła tak głośno, że

zapewne usłyszał ją każdy jej pobratymiec w kampusie, ale ona miała go w

poważaniu.

Pociągnąwszy Ryana za koszulkę, zażądała:

–

Ściągaj ubrania.

On obdarzył ją łobuzerskim uśmieszkiem, podnosząc się z klęczek.

–

Czy to bezpośredni rozkaz od mojej pani?

–

Tak, właśnie tak. A teraz, masz się mnie posłuchać.

Wstając z posłania, chłopak rozebrał się z zadziwiającą prędkością.

Kiedy był już nagi, stanął w nogach łóżka, tak by mogła dobrze mu się

przyjrzeć. Jej wzrok błądził po jego mocno zbudowanej klatce piersiowej,

kierując się ku płaskiemu brzuchowi, by w końcu spocząć na wielkim
przyrodzeniu. Na główce penisa Ryana formowała się wydzielina, a Sable

nie mogła stłumić nagłego pragnienia. Doczołgawszy się do krańca

materaca, dziewczyna podniosła się do pozycji na czworaka, by móc sięgnąć
przed siebie i zlizać płyn. Jego słony smak sprawił, że jej łono skurczyło się
w odpowiedzi. Odczekawszy kilka sekund, ponowiła całą procedurę,

oblizując czubek jego członka. Kiedy Ervin syknął, wsuwając dłoń we włosy

dziewczyny, ta spięła się, oczekując tego, że szarpnie jej głową do przodu,
zmuszając do tego, by wzięła go głębiej w usta. Zamiast tego, kochanek

pogłaskał ją delikatnie po włosach, nie ruszając się i pozwalając jej przejąć

inicjatywę. Niespodziewana siła wstąpiła w Sable, doprowadzając do
podekscytowania, kiedy uświadomiła sobie, że choć raz to ona będzie wiodła

prym w seksualnych zabawach. Myśl ta dodała jej odwagi i sprawiła, że

zdecydowała się wziąć penisa chłopaka do buzi.

Mruknęła z rozkoszy, smakując go. Jego członek okazał się gorący i

śliski od wydzieliny przedwytryskowej oraz jej śliny, wsuwając się i

wysuwając bez trudu z jej ust. Oddech Ryana przyspieszył, on sam zaś

wymamrotał coś, co bardziej nieśmiałą kobietę doprowadziłoby do

rumieńca. Natomiast Sable zrobiła się jedynie jeszcze wilgotniejsza, gdy

tylko wyobraziła sobie, jakim uczuciem będzie możliwość usłyszenia, jak
chłopak szepcze te same słowa do jej uszu, wchodząc w nią.

Po kilku sekundach Ervin odsunął się od swojej pani i spojrzał na nią

z góry. Emocje emanujące z jego spojrzenia okazały się tak sugestywne, że

nie istniała sposobność, żeby udawał.

–

Jeśli teraz nie przestaniesz, ja także nie zamierzam tego uczynić i

kiedy dojdę, chcę być w tobie.

Nowonarodzony odczekał, aż kochanka skinie głową, a wówczas

wdrapał się na łóżko, siadając tuż przed nią. Delikatnie ułożył ją tak, że

leżała na plecach, po czym nakrył ją swoją sylwetką. Sable poczuła, że Ryan
porusza się bardzo powoli, tak żeby nie mogła ani przez chwilę sądzić, że do
czegoś się ją zmusza. Słodko - gorzki ból wypełnił jej serce, gdy uświadomiła

sobie, że „jej” wampir powstrzymuje się, by ona sama nadal mogła wszystko

kontrolować. Nie tracąc z nią kontaktu wzrokowego, Ervin rozdzielił jej uda
swoim własnym, po czym wślizgnął się w nią jednym gładkim ruchem.

Odrzuciwszy głowę do tyłu, syknął z rozkoszy, wypełniając kochankę.
Cofnąwszy biodra, wszedł w nią jeszcze raz, a wtedy oboje jęknęli.

–

Błagam, więcej – prosiła Sable, oplatając go dolnymi kończynami w

talii.

–

Będzie o wiele więcej, przysięgam.

Tę prośbę także spełnił. Na początku poruszał się powoli, następnie

przyspieszając, gdy tylko oboje zbliżyli się do krawędzi. Pot zrosił ich ciała,

wypełniając pomieszczenie zapachem seksu. Wiedząc, że wkrótce dojdzie,

wampirzyca zadarła głowę do góry, eksponując w ten sposób swoją szyję.

Nigdy wcześniej nie chciała, żeby ktokolwiek się z niej pożywiał, jednak z
Ryanem pragnęła tego każdą cząstką siebie. Przyjąwszy zaproszenie,

nowonarodzony zatopił kły w jej karku, nie przestając się w niej poruszać.
Gdy tylko jej krew wypełniła jego usta, oboje dobrnęli do szczytu. Chłopak
jęknął w jej szyję, nadal pijąc jej posokę. Tymczasem jego nasienie wypełniło

jej ciało.

Dawna Jane nigdy dotąd nie doświadczyła silniejszego orgazmu.

Chwytając go w miejscu u nasady głowy, dziewczyna przyciągnęła Ryana do
siebie, pozwalając mu nadal się pożywiać. Wraz z każdym ruchem jego

krtani nowy dreszcz wstrząsał jestestwem Sable. Uznając, że dłużej tego nie
zniesie, niespiesznie pozwoliła sobie skończyć z seksualnym uniesieniem.

Jej kochanek nadal zatapiał w nią kły, mimo iż nie pił już jej krwi. Można by
zatem uznać, że nie chciał przerwać ich kontaktu. Wreszcie, po upływie

kilku sekund zasklepił ranę pociągnięciem języka i przeniósł ciężar ciała na

łokcie, by móc popatrzeć wampirzycy w oczy. Czułość emanująca z jego
spojrzenia wyprawiała dziwne rzeczy z jej żołądkiem.

–

Nie mogę uwierzyć w to, co właśnie zrobiłem – wygłosił.

Sable poczuła się tak, jakby ktoś wymierzył jej cios w brzuch. Jej

nowonarodzony miał wątpliwości. Oczywiście, musiał je mieć. Czego się

spodziewała? Kwiatów i poezji? Była idiotką, myśląc, że jakiś facet dostrzeże
w niej coś więcej.

–

Przepraszam – szepnęła, a wstyd nadał tonowi jej głosu szorstkie

brzmienie. – Nie musimy tego więcej robić. Będę cię szkolić, ale nasza

znajomość nabierze profesjonalnego charakteru.

–

Nie o to mi chodziło. – Ervin pocałował dziewczynę w czubek nosa i

raz jeszcze obdarzył ją ulubionym przez nią uśmiechem. – Nie mogę

uwierzyć w to, że posunąłem się tak daleko i zakochałem się w tobie, a znam
cię zaledwie parę dni.

Jej oddech przyspieszył.

–

Nie mówisz poważnie. – Mimo iż Sable nie pozwoliła sobie na życie

nadzieją, nie mogła nic poradzić na to, że zauważyła, iż Ryan nadal patrzy

się na nią z takim samym uwielbieniem jak wcześniej. Nawet jeśli widziała
już patrzących tak na inne kobiety mężczyzn, nie sądziła, że choćby za

milion lat ktoś spojrzy tak na nią.

–

Niech Bóg ma nas w swojej obronie, ale tak właśnie jest. – Chłopak

zadarł głowę. – Ty zapewne uważasz, że jestem jedynie jakimś

popieprzonym narodzonym, który żywi względem ciebie niezdrowe
poddańcze uczucie.

–

Nie uważam, że jesteś popieprzony – powiedziała, nie pozwalając

sobie na odsłanianie się ze swoimi uczuciami. Cisza, która zapadła po tej

deklaracji, wisiała dziwnie w powietrzu. Sable uświadomiła sobie, że
mogłaby bez trudu zakochać się w Ervinie, co cholernie wręcz ją przeraziło.

Na jego obliczu wykwitł delikatny rumieniec.

–

Widzisz, nic się nie stanie, jeśli nie podzielasz moich uczuć.

Zapewne czuję coś takiego dlatego, że jesteś moją panią. – Chłopak podniósł

się z posłania i zaczął spiesznie się ubierać. – To musi dziać się ze

wszystkimi nowymi wampirami.

Przyciągnąwszy okrycie do swojej klatki piersiowej, dziewczyna

gapiła się na niego ze stale narastającą paniką. Naprawdę pragnęła podzielić

się z nim swoimi emocjami, ale owo wyznanie urosło jej grudą w gardle.

Ty głupia idiotko! – Krzyczał głos w jej głowie. – Psujesz to

wszystko. Jak ci się wydaje, ile czasu minie, zanim inny wampir go usidli?
Nie pozwól mu odejść.

Tymczasem Ryan właśnie otwierał drzwi z zamiarem porzucenia

swojej pani. Zatrzymał się tylko po to, żeby krzyknąć przez ramię:

–

Nie przejmuj się szkoleniem mnie. Eric powiedział mi, że weźmie

mnie pod swoje skrzydła. Usunę ci się z drogi. – Jego twarz stała się zimną,
pozbawioną wyrazu maską, na co wnętrzności dawnej Jane ścisnęły się w

supeł. Wolałaby chyba, żeby się od niej odizolował. Mogła znieść jego złość,
ale ta cała powściągliwość to coś zupełnie innego.

Nawet jeśli Ryan nie trzasnął drzwiami, to skrzywił się, jakby właśnie

to uczynił. Dźwięk kliknięcia zamka zabrzmiał tak nieuchronnie.
Przekręciwszy się na bok, dziewczyna przyciągnęła do piersi poduszkę.

Pachniała jej wampirem i mimo iż powinna odrzucić ją na bok, nie potrafiła

się do tego zmusić. Zamiast tego trzymała ją jeszcze bliżej siebie, by móc
wdychać jego zapach, a następnie zrobiła coś, czego odmawiała sobie przez

blisko dziesięć lat – zapłakała.

Nie szlochała z powodu samej siebie. Łkała, ponieważ wiedziała, że

zraniła Ryana i z racji ich więzi dzieliła jego cierpienie, które okazało się
naprawdę obezwładniające. On faktycznie ją kochał. To także ją cholernie

przerażało.

*****

Cudownie poradziłeś sobie z byciem cierpliwym i wyrozumiałym, ty

debilu. Wystarczył zaledwie jeden przejaw twojej pieprzonej dumy i

wszystkie porady Dahlii wywietrzały ci z tej durnej głowy. Kretyn!
Kretyn! Kretyn!

– Tatuś prosił, żebym ci to dała.

Ryan zerknął przed siebie, na równi rozdrażniony, co szczęśliwy.

Siedział w sporej kafeterii, myśląc o Sable oraz o tym, jak spieprzył ich

relacje. Cieszyło go dosłownie wszystko, co mogło doprowadzić to żałosne

jednoosobowe przyjęcie do końca. Jakaś mała dziewczynka trzymała przed
nim sporą rozmiarami książkę, która ciążyła w jej szczupłych ramionach.

Kiedy Ervin nie wykonał żadnego ruchu z zamiarem odebrania

przedmiotu, mała zaczęła tupać nogą. Wyglądała na jakieś siedem lat i miała

długie brązowe włosy, które kończyły się na wysokości talii. Splątane i
skręcone świadczyły o tym, iż nie czesano ich od dobrych kilku tygodni.

Mimo iż jej odzież wydawała się czysta, to czerwony top kompletnie nie

pasował do różowych szortów. Na jej pulchnym policzku widniała
rozmazana plama, a nad górną wargą dało się zauważyć niewielki siniak.

Nie było wątpliwości co do tego, że mimo iż wychowywano ją z troską,

brakowało tu kobiecej ręki. To musiała być Misty Erica.

Zaskoczony

jej

wyglądem

w

stylu

czy-nie-jestem-najbardziej-uroczą-osobą-jaką-kiedykolwiek-widziałeś,

chłopak natychmiast się uśmiechnął, choć jego zły nastrój powinien
wywołać z goła inną reakcję.

Mała odwzajemniła uśmiech, ukazując tym samym parę niewielkich

kłów oraz rozkoszne dołeczki. Ryan był bardziej niż dumny, że nie okazał

strachu, widząc ostre zęby w ustach tak niewinnie wyglądającej istoty jak
ona.

–

Co to takiego? – Spytał, odbierając z jej rąk opasły tom.

Misty wdrapała się na stojące obok niego krzesło, odgarniając z

twarzyczki kosmyki, których nie powstydziłaby się nawet szanująca się
cyganka.

–

To przewodnik z zasadami – odpowiedziała, jakby rozmawiała z

jakimś idiotą. – Wszyscy musimy się ich nauczyć.

Chłopak zerknął na okładkę. Była ona czarna i wypisano na niej na

czerwono tytuł brzmiący: „A zatem stałeś się wampirem. Krótka broszura

instruktażowa dla początkujących”. Czytał ten napis kilkakrotnie, żeby
upewnić się, że nie bawią się z nim w jakąś gierkę. Przewrócił nawet kilka
stron. Chyba mówili poważnie. Młody mężczyzna pokręcił na to głową,

zastanawiając się po cichu nad odpowiedzią, całkiem jakby poddano go

jakiemuś testowi.

– Nie mogę uwierzyć, że jest prawdziwa – wymamrotał do siebie.

–

Och, jest wiele rzeczy, o jakich zwykli ludzie nie mają bladego

pojęcia. – Brązowe oczy Misty rozpaliło podekscytowanie. – Czy wiesz, że

potwór z Loch Ness mieszka w rzece Detroit?

Ryan odciągnął spojrzenie od książki, a jego wargi rozwarły się w

szoku. Wróciwszy do siebie, spytał:

–

Skoro mieszka w Detroit, a nie w Szkocji, czy nie powinno się go

nazywać Potworem z Detroit?

–

Nie. – Mała zrobiła taką minę, jakby uważała go za strasznego

głupka. – Ma na imię Snuggles.

–

Snuggles – powtórzył Ervin głucho. – Jak inaczej mógłby się

nazywać?

Potwór morski w rzece Detroit? Naprawdę, ta mała robiła z niego

idiotę. Ale z drugiej strony, czy to, co widział przez te kilka dni, nie powinno
sugerować, iż wszystko jest możliwe? Ryan skwitował to zaprzeczającym

ruchem głowy. Wampiry i wilkołaki to jedno, ale żyjące dinozaury – drugie.

Nowonarodzony ponownie skupił się na broszurze. Być może coś w

niej zawartego pomoże mu się uporać z tym, co mu się przytrafiło. Misty
towarzyszyła mu przez cały czas, odchodząc jedynie po to, żeby przynieść

sobie kolorowankę oraz kredki. Siedzieli razem, ciesząc się kojącą ciszą.

Po upływie pół godziny, Sable podeszła do nich bezgłośnie i stanęła

za swoim wampirem. Jej dłoń pogładziła jego kark, on zaś musiał zmusić się
do tego, by nadal spoglądać w dół. Było to niezwykle trudne, ponieważ, gdy

tylko go dotknęła, natychmiast rozbudziła w nim żądzę.

Misty zerwała się z siedzenia i zarzuciła ramiona wokół talii

dziewczyny.

–

Sable! Chciałam przyjść i spotkać się z tobą nieco wcześniej, ale

tatuś powiedział, że śpisz.

–

Widzę, że masz nowego przyjaciela – odpowiedziała wampirzyca.

–

Ma na imię Ryan i myślę, że jest słodziutki – odpowiedziała mała ze

szczerością charakterystyczną wyłącznie dla siedmiolatek.

Ervin poczuł, że się rumieni, ale wciąż nie spoglądał w górę. Nie

potrafił patrzeć w oczy swojej pani po tym, jak zrobił z siebie błazna.

Zdecydował zatem, że głupia broszura to najciekawsza rzecz, jaką widział w

życiu. Nie szkodzi, że czytał jedno zdanie znowu i od nowa.

–

Też uważam, że jest słodki – wyznała Sable szeptem. Obie

zachichotały, nim starsza z nich dodała: – A teraz idź po szczotkę, żebym
mogła rozczesać ci włosy.

Misty zeskoczyła z krzesła, a dawna Jane zajęła jej miejsce.

Wszystkie zakończenia nerwowe w ciele Ryana kazały mu odwrócić

się w stronę kochanki, przytulić ją, wziąć w posiadanie, jednak on sam

zignorował owo pragnienie. Jej zapach zatańczył przy jego nozdrzach, tylko
zwiększając cierpienie. Do diabła, czy Sable zauważyła, jak bardzo na niego
działa? Prawdopodobnie właśnie po to się tutaj zjawiła, żeby z łatwością

omotać go sobie wokół palca. Nic z tego, kochanie. Nie pozwolę ci się znowu
odtrącić.

– Ryan...

Chłopak przerwał jej, zanim zdołała wypowiedzieć na głos tę marną

wymówkę:

–

Czy w rzece Detroit naprawdę żyje morski potwór?

Wampirzyca westchnęła, sfrustrowana.

–

Czy możesz na mnie spojrzeć? Proszę.

Nowonarodzony niechętnie spełnił jej polecenie. Zauważył, że

dziewczyna przebrała się i miała teraz na sobie różową bluzę z kapturem,

tym razem na suwak. Była ona rozpięta na tyle, by ukazywać spod spodu
czarny stanik. Jedno ramię pozostawało odkryte, prezentując wszem i

wobec kremową skórę. Ślinka napłynęła do ust Ryana, kiedy przypomniał

sobie, jak wspaniale smakuje.

–

Przepraszam za wcześniej – powiedziała Sable.

–

Nie musisz – odpowiedział bez emocji. – Twój nowonarodzony

zrozumiał przesłanie. Nie czujesz do mnie tego samego, co ja do ciebie.

–

Do diabła, właśnie że się mylisz. Po prostu nie jest mi łatwo

przyznać się do tego tak jak ty.

Ervin odchylił się na krześle, decydując się wreszcie na to, by spojrzeć

na swoją panią. Na jej policzkach wykwitły rumieńce, a w oczach czaił się

strach. Nie mogąc oprzeć się pokusie, Ryan wyciągnął rękę i pogładził ją po
licu. Kiedy wampirzyca przywarła do niego, zamiast się od niego odsunąć,

wstąpiły w niego nowe nadzieje. W kafeterii było pełno ludzi, a on i Sable

musieli przyciągać uwagę, jednak nic go to nie obchodziło. Liczyła się tylko
ona.

–

Co sprawia, że tak bardzo boisz się miłości? – Powiedział chłopak

możliwie jak najciszej, obawiając się, że jeśli zrobi to głośniej, czar pryśnie.

Po kilku pełnych napięcia sekundach uznał, że nie doczeka się już

odpowiedzi.

Jednak jego kochanka wymamrotała:

–

Mój pan, Corbin.

Natychmiast zagnieździła się w nim złość.

–

Ten sam dupek, który cię pobił? – Mimo iż Dahlia już mu to

zdradziła, podobne wyznanie z ust Sable sprawiło, że targnęła nim

wściekłość.

–

Tak. – Dziewczyna otarła się policzkiem o dłoń Ryana, całkiem

jakby poszukiwała jego dotyku. – Poznałam go dwa tygodnie przed tym, jak
mnie przemienił. Nie miałam bladego pojęcia, z kim mam do czynienia.
Byłam jedynie głupią studentką koledżu, którą podniecał fakt, że

zainteresował się nią starszy facet. Powinnam domyślić się, że mnie

wykorzysta. Pochodziłam z małego miasteczka, dlaczego zatem ktoś taki
miałby mnie pragnąć?

–

Potrafię wymyślić kilka powodów. – Używając kciuka, chłopak otarł

łzę, jaka zrosiła jej policzek.

–

Łaziłam za nim niczym szczeniaczek nawet wtedy, kiedy mnie

przemienił. Dopiero po tym, jak ograniczył mi wolność osobistą i kazał
wysterylizować, zrozumiałam, z jakim potworem mam do czynienia. Nigdy

nic dla niego nie znaczyłam. Byłam jedynie kolejną zdobyczą, kolejną

kobietą, jaką mógł sobie podporządkować.

Wnętrzności Ryana ścisnęły się, kiedy przypomniał sobie o tym, że

pierwszy raz, kiedy zobaczyła go Sable, on szedł za Minx w nadziei na

przygodny seks. Nic dziwnego, że jego pani mu nie ufała. Zapewne uważała

go za taką samą męską dziwkę jak Corbin. Tymczasem bardzo odbiegało to
od prawdy. Przed poznaniem kobiety swojego życia Ervin nigdy nie

interesował się długotrwałymi relacjami. Fakt, że dziewczyna go odtrącała,
niósł w sobie pełne ironii przesłanie i okazał się tym, na co nowonarodzony
zasługiwał.

–

Jeśli chcesz, mogę cię na jakiś czas opuścić – zaoferował drżącym

głosem. – Będę czekał tak długo jak trzeba, żeby udowodnić ci, że moje

uczucia są prawdziwe.

–

Potrzebuję czasu, ale nie chcę, żebyś zostawiał mnie samą. – Sable

obdarzyła go słabym uśmiechem. – Nie ma powodu, dla którego nie
mogłabym cieszyć się twoim ciałem, decydując w międzyczasie, co do ciebie

czuję.

Ryan powinien czuć się urażony tym, że jego kochanka pragnie być z

nim tylko dla korzyści cielesnych, ale zamiast tego przepełniło go
podekscytowanie. Chłopak postanowił, że postara się przekonać ją do tego,

ile wzajemnie dla siebie znaczą, a w międzyczasie będą uprawiać dziki seks.
Ervin nie był tak podniecony od momentu, gdy reprezentował stan
Michigan w finałach. Potrzeba, by dotknąć Sable, całkiem go obezwładniła,

w związku z czym pociągnął ją na swoje kolana. Jej oczy rozwarły się w

szoku, kiedy dotknęła plecami jego nabrzmiałego członka, a wargi rozchyliły
się, gdy wykradło się spomiędzy nich zaskoczone westchnienie. Ryan nie

mógł się już dłużej powstrzymywać. Przyciągnął ją jeszcze bliżej do siebie i
zaatakował jej usta namiętnym pocałunkiem.

Jako że wampirzyca się od niego nie odsunęła, przepełniła go

prawdziwa męska duma. Sable chwyciła jego włosy w garście i oddała mu

całą tę namiętność, wysuwając język i przeciągając nim po jego kłach. To

działanie sprawiło, że jego członek jeszcze bardziej zesztywniał i
nowonarodzony nie mógł odmówić sobie wypchnięcia bioder w przód, by

otrzeć się o jej tyłeczek.

Jedno z nich pisnęło, drugie krzyknęło „do diabła!”, ale żadne się nie

zatrzymało.

–

A co jeśli wróci Misty? – Spytał Ryan między pocałunkami.

–

Wysłałam ją po szczotkę do włosów – kochanka zachichotała. – Nie

wróci przez długie godziny, ponieważ nienawidzi, jak się ją czesze.

Pieścili się przez kilka minut niczym para napalonych nastolatków,

nim wreszcie Ervin zdecydował się od niej odsunąć.

–

Wracajmy do twojego pokoju. Chcę ciebie nagiej i leżącej na

plecach. Zamierzam rozsunąć ci szeroko nogi, żeby móc na ciebie

popatrzeć... na całą ciebie. – Na jego słowa wampirzycą wstrząsnął dreszcz,
a zatem chłopak kontynuował: – Pragnę oglądać cię mokrą i napaloną na

mnie. Twoje soki smakowały tak wybornie, że będę musiał zatrzymać się

przy nich na sekundę. A potem będę kąsał, lizał i ssał każdy cal twojego
ciała, nim nie zaczniesz wykrzykiwać mojego imienia. Dopiero wówczas się

nad tobą ulituję i będę pieprzył cię do utraty tchu.

Sable pisnęła, przeciągając palcem po płatku nosa kochanka. Wargi

dziewczyny nabrzmiały od jego pocałunków, a włosy kompletnie poplątały
się od szarpania za nie.

Wampirzyca nie związała ich tak jak zawsze. Zamiast tego spływały

swobodnie wzdłuż jej ciała, a Ryan podziwiał to, jak seksownie wyglądały

wcześniej na tle poduszki.

–

Być może zabiorę cię do pokoju – wydyszała, z trudem łapiąc

oddech – rozbiorę cię i upewnię się, że pokryłam pocałunkami każdy nowo
odsłonięty obszar. Następnie pchnę cię na plecy, wdrapię się na ciebie i
przyjmę cię w siebie. Będę ujeżdżać cię tak długo i mocno, że kiedy skończę,

nie będziesz nawet pamiętał swojego imienia.

Podnosząc się z miejsca tak szybko, że o mały włos nie upadł na

ziemię, chłopak pociągnął kochankę za ramię, biegnąc w stronę drzwi. Sable

zaśmiała się gardłowo, co wydało mu się tak bardzo erotyczne, że palce u

stóp prawie mu się podkurczyły. Kiedy dotarli do progu pomieszczenia, Eric
wyrósł nagle spod ziemi i zagrodził im drogę. Zatrzymując się przed nim
gwałtownie, wampirzyca wpadła na plecy Ryana, wzdychając ze

zniecierpliwienia, co nie umknęło uwadze jej przyjaciela.

Brew wielkoluda powędrowała do góry, on sam natomiast skrzyżował

ramiona na klatce piersiowej, opierając się o ramę drzwi. Wyglądając tak,
jakby zupełnie go to nie obchodziło, zachował znudzony wyraz twarzy.

–

Czy zapoznajesz się z broszurą? – Spytał sugestywnie Ervina.

–

Tak, jestem grzecznym, małym nowonarodzonym – odpowiedział

tamten, dbając o to, by pozbawić swój głos gorączkowego wydźwięku. – A

teraz możesz nas puścić? Sable musi coś mi pokazać.

–

Coś? – Powtórzył za nim blondyn z emanującym zrozumieniem

uśmieszkiem, przenosząc spojrzenie na swoją partnerkę. – Powiedz mi,

Sable, co to jest to „coś”?

Dziewczyna warknęła gardłowo.

–

Doskonale wiesz, co to takiego. A teraz puść nas, żebyśmy mogli

zająć się swoimi sprawami.

– Obawiam się, że musi to trochę poczekać. Muszę ukraść twojego

nowonarodzonego na kilka minut.

Ryan rzucił wielkoludowi chłodne spojrzenie.

– A

zatem masz zamiar wziąć mnie wreszcie na tył kampusu i pokazać

arsenał z bronią oraz centrum szkoleniowe

?

Eric zwęził oczy w wyrazie podejrzliwości.

–

Jak się o tym dowiedziałeś? Czy to Sable ci o tym powiedziała?

– Może i jestem nowonarodzonym, ale nie jestem głupi –

odpowiedział chłopak szorstko. – Sable nie musiała niczego mi mówić.
Zdołałem wywnioskować to z rozmowy twojej i pani doktor

.

Wampirzyca

wystąpiła

naprzód,

stając

pomiędzy

dwoma

mężczyznami. Gapiąc się na swojego partnera, dźgnęła go palcem w klatkę

piersiową.

–

Ostatnim razem, kiedy sprawdzałam, to ja byłam panią Ryana i nie

wydaje mi się, żeby był już gotów do szkolenia. Dopiero przeszedł przemianę
i jest jeszcze osłabiony. Nadal jest na płynnej diecie.

–

Boże, dzięki – warknął Ervin. – Naprawdę wiesz, jak pozbawić

faceta męskości.

Sable zaszczyciła go sugestywnym spojrzeniem.

–

Nie masz pojęcia, na co się piszesz. Nie będą oszczędzać cię tylko

dlatego, że jesteś nowy.

–

I wcale tego nie chcę. Muszę upewnić się, że jestem gotów na to,

żeby zmusić tych dupków do zapłaty za to, co ci zrobili.

–

Czy nie słyszałeś tego, co powiedziałam? – Syknęła wampirzyca. –

Eric trenuje Droneów od trzech lat. Wytrą tobą podłogę, a będzie to dopiero
rozgrzewka.

–

Jeśli to sprawi, że będę lepiej walczył, bardzo chętnie się na to

zgodzę – sprzeczał się z nią kochanek.

Wytrzymał wzrok dawnej Jane, sugerując jej tym samym, że nie

ustąpi.

W spojrzeniu dziewczyny dało się zauważyć złość. Po chwili ona sama

odepchnęła dłonie Ryana.

–

Świetnie, idź i daj się zabić. Nic mnie to nie obchodzi. – Sable

wybiegła, mamrocząc coś na temat głupiej męskiej dumy.

Młody mężczyzna westchnął ciężko, przyglądając się, jak ukochana

odchodzi. Później na pewno za to zapłaci. Przecierając twarz dłonią, zwrócił
się w stronę Erica.

–

No dobrze, zaczynajmy.

Blondyn poprowadził go korytarzem, aż dotarli do tylnej części

kampusu. Na samym końcu mieściły się dwuskrzydłowe drzwi. Po obu ich

stronach stali ciemnowłosi mężczyźni, pilnując wejścia. Obaj byli wysocy i

mocno zbudowani. Zostali uzbrojeni po zęby. Mieli pistolety zamocowane

przy biodrach oraz kilka noży i sztyletów wetkniętych w kieszenie. Skoro
taki ekwipunek prezentowali publicznie, Ryan mógł jedynie zgadywać, co

chowają w zanadrzu.

–

Ten tutaj to Micah. – Eric wskazał na jednego z drągali. Teraz,

kiedy znaleźli się bliżej, Ervin mógł stwierdzić, że wskazany mu facet ma
chłodne niebieskie oczy, których uwadze nic nie zdoła umknąć. Zwęziły się

one nieco, kiedy on sam przyjrzał się bliżej nowo przybyłemu. Nie chcąc

pokazać swojej słabości, chłopak odwzajemnił owo spojrzenie.

–

A ten tutaj to Zeke. – Eric pomachał do kolejnego wielkoluda, który

zerkał na nich spod przymrużonych powiek, jakby cała ta sytuacja jedynie
go nudziła. Ryan wiedział, że to tylko poza. Mięśnie goryla były napięte,

całkiem jakby on sam czuwał, zawsze gotowy odpowiednio zareagować.

Żaden z mężczyzn nie odstąpił od drzwi, a zatem przyjaciel Sable

zapytał:

–

Czy zamierzacie nas wpuścić, czy będziecie dalej gapić się na

chłopaka Sable?

Leniwy uśmieszek uformował się na twarzy Micah, który

zaprezentował tym samym swoje kły.

–

Wpuścimy was, ale pod jednym warunkiem. Gramy jutro przeciwko

wilkom, a nasz bramkarz zrezygnował. Oglądałem grę Ryana, kiedy był
jeszcze człowiekiem, i wydał mi się naprawdę świetnym zawodnikiem. Może

się nam przydać.

Eric zmarszczył nos, jakby wdepnął właśnie w coś śmierdzącego.

–

Najpierw Sable, a teraz wy. Czy istnieje jakiś wampir, który nie jest

fanem hokeja?

Ervin także był w szoku. Wymamrotał zatem:

–

Macie tutaj drużynę?

–

Jasne. – Micah wzruszył ramionami. – Wampiry też grywają w

hokeja.

–

To prawda – dodał Zeke. Jego głos brzmiał nieco grobowo,

sugerując, że rzadko go używał. – Musimy jedynie grywać nocami.

–

Jasne, z chęcią z wami zagram – obiecał Ryan. Zrobiłby wszystko,

żeby wyminąć tę dwójkę i zacząć szkolenie. Nagle zatrzymał się, kiedy

spłynęło na niego olśnienie. – Wilki to chyba nie nazwa drużyny? To
naprawdę monstrualnych rozmiarów psy... – Obaj mężczyźni uśmiechnęli

się leniwie, a chłopak jęknął.

–

Walczą w ludzkiej formie – zapewnił Micah. – Nie ma szans, żeby

znaleźli dostatecznie duże łyżwy, żeby wsunąć je sobie na łapy.

Z jakiegoś powodu obaj goryle uznali, że to najzabawniejsza rzecz na

świecie. Zaczęli skrzeczeć niczym para srok.

Eric wywrócił na to oczami, przeciskając się między nimi.

–

Idioci – stwierdził.

Pchnął drzwi i ukazał oczom Ryana bazę szkoleniową w całej jej

okazałości.

Chłopak gapił się przed siebie. Nigdy nie podejrzewał, że spotka się z

czymś do tego stopnia profesjonalnym. Po jednej stronie sali ułożono maty.

Na ścianach wisiały różnego rodzaju bronie, a kilka tuzinów Droneów
walczyło w parach. Ich buty do tenisa piszczały na skórzanej powierzchni
mat, a od czasu do czasu rozlegał się czyjś jęk, kiedy nieproszona dłoń

trafiała w czyjeś podbrzusze, pachwinę albo twarz.

Stłumiony odgłos wystrzału z pistoletów sugerował, że po drugiej

stronie grubej bielonej ściany mieści się strzelnica. Ryan był w stanie

wyczuć zapach prochu wymieszany z aromatem potu. Kolejne wampiry

siedziały na prowizorycznych trybunach, przysłuchując się mężczyźnie,
który pisał coś na tablicy. Ervin nie miał co do tego pewności, że wyglądało
to na spotkanie w celu ustalenia strategii.

Chłopak uśmiechnął się. Kiedy grał w hokeja, rozsadzająca jego żyły

adrenalina sprawiała, że był prawie na haju. Teraz czuł to samo, a nawet coś

więcej. Szczerze powiedziawszy, wydawało mu się, że może opanować świat.

–

Gotowy, żeby zacząć? – Eric sprawiał wrażenie rozbawionego tym

podekscytowaniem.

Ryan uśmiechnął się, wiedząc, że jego uśmiech jest diaboliczny.

–

Nie mogę się doczekać.

Rozdział 9

„

Zasada numer tysiąc osiemset siedemdziesiąt dziewięć: Jeśli nakryje

się jakiegokolwiek Dronea na gromadzeniu broni z zamiarem zdrady stanu,

cały klan zostanie wyeliminowany. Nie będzie procesu, odwołań, ostrzeżeń.
Każda kobieta, mężczyzna, dziecko zostaną zastrzeleni, a kampus zrównany

z powierzchnią ziemi.”

A zatem stałeś się wampirem. Szybka broszura

instruktażowa dla początkujących.

*****

Trzy miesiące później

Ryan był wreszcie w domu.

Sable uśmiechnęła się nerwowo do siebie, poprawiając włosy.

Chłopak opuścił ją zaledwie kilka godzin temu, ale dla niej stanowiło to

wieczność. Jako że został oficjalnym członkiem drużyny hokejowej
Droneów, znikał na dwie albo trzy noce w tygodniu, a wampirzyca zaczęła

nienawidzić tych momentów, zwłaszcza kiedy pełniła straż i nie mogła

przyglądać się rozgrywkom. Borykając się z suwakiem w bluzie z kapturem,

dziewczyna starała się nie myśleć o tym, jak ważny stał się dla niej Ryan.

–

Czekasz na swojego nowonarodzonego?

Sable zerwała się z miejsca, układając dłoń na pistolecie, zanim

zorientowała się, czyj to głos.

–

Cholera, Dahlio! Ile razy mam ci powtarzać, żebyś się do mnie nie

zakradała?

Kiedy pani doktor uśmiechnęła się, opierając o ścianę, dawna Jane

westchnęła. Wyglądało na to, że jej przyjaciółka nigdzie się nie wybiera i

planuje się z nią podroczyć.

–

Być może powinnaś przywiązywać większą wagę do tego, co dzieje

się w twoim otoczeniu, zamiast rozmyślać o życiowym partnerze.

–

Nie jest moim życiowym partnerem – zaprzeczyła Sable

automatycznie.

Kłóciła się o to z Dahlią i samą sobą tyle razy w ciągu ostatnich kilku

tygodni, że jej umysł przełączył się na autopilota. Zaprzeczała, znowu

zaprzeczała i jeszcze raz zaprzeczała. Może, ale tylko może, kryło się w tym
ziarnko prawdy.

– Rozumiem. – Ton głosu lekarki świadczył o tym, że nie rozumie ani

trochę. – Co tak bardzo cię na niego wkurzyło? To, że trenuje dwa razy ciężej

niż jakikolwiek z żołnierzy Erica, stając się jednym z najwyżej przez niego
cenionych wojowników?

Sable odwróciła się w stronę przyjaciółki, nie mogąc odczytać wyrazu

jej twarzy.

–

Nie.

–

A może chodzi o to, że umie pleść warkocze i jemu jednemu Misty

pozwala rozczesywać włosy?

Dawna Jane zerknęła na młodą wampirzycę, która bawiła się z grupą

innych dzieci. Mimo iż jej warkocz był splątany i luźny, zrobiono go z
prawdziwym zaangażowaniem.

–

Nie.

–

A zatem musi chodzić o to, że Ryan zawsze chwyta się każdej pracy

realizującej interesy naszego klanu, bez względu na to jak brudna i

uwłaczająca jest. Daję słowo, ten chłopak sypia zapewne po trzy godziny
dziennie. Nieustannie się dla nas poświęca, a ty gasisz jego zapał. Masz
rację. To dupek. Co ja sobie myślałam?

Sable skrzyżowała ramiona na piersiach, rzucając swojej znajomej

mroczne spojrzenie.

–

Nie zrozumiesz tego.

–

Nie? – Dahlia chwyciła ją za ramię i odwróciła w swoją stronę. W

jej oczach pojawiły się niebezpieczne iskry. – Byłam tutaj, gdy usługiwałaś
Corbinowi. Leczyłam cię za każdym razem, kiedy zrobił ci krzywdę. Czy

zdajesz sobie sprawę, że nadal oglądam te obrażenia w swoich snach? Do tej

pory, kiedy czuję zapach przypalonej skóry, myślę o tych wszystkich razach,
kiedy ten dupek traktował cię papierosem. – Normalnie panująca nad

swymi emocjami lekarka szybko spojrzała gdzie indziej, całkiem jakby ten

przejaw słabości wpędzał ją w niezręczność.

Złość Sable nagle stopniała. Dziewczyna wiedziała, że przyjaciółka

troszczy się o nią, ale nie do tego stopnia. Jej sztywność i zjadliwe

komentarze stanowiły metodę trzymania się na dystans.

–

Przepraszam – powiedziała dawna Jane. – Nie miałam o tym

pojęcia.

–

Pomogłam ci uciec przed tamtym tyranem. – Głos Dahlii drżał. –

Jednak nie uwolnisz się przed nim, nim nie zdecydujesz się ponownie

komuś zaufać. Jeśli stracisz Ryana, Corbin wygra.

Drużyna hokejowa wdarła się przez dwuskrzydłowe drzwi, psując

nastrój panujący w pomieszczeniu. Pani doktor wytarła policzki kilkoma

spiesznymi posunięciami dłoni i zdobyła się na udawany uśmiech.

–

Wygląda na to, że wrócili bracia Hansonowie.

Sable była zaskoczona po raz drugi w tak krótkim czasie.

–

Nie miałam pojęcia, że oglądałaś Slap Shot.

–

Żartujesz? To klasyk. Lepiej pójdę sprawdzić, czy któryś z nich nie

jest ranny.

Sable odmachnęła jej niechętnie, zbyt zajęta wypatrywaniem Ryana

w grupie wampirów, żeby poświęcić przyjaciółce choćby chwilę uwagi.
Chłopak wreszcie pojawił się w progu, z ogromną torbą przerzuconą przez

jedno ramię i ze swoimi bramkarskimi ochraniaczami wiszącymi na drugim

barku. Ervin śmiał się z czegoś, co powiedział Micah, a serce wampirzycy

podskoczyło, kiedy ujrzała jego obezwładniający uśmiech. Musieli chyba

wygrać potyczkę, ponieważ cała drużyna zdawała się mieć świetny nastrój i

wszyscy poklepywali się po plecach.

Ryan póki co nie zauważył swojej kochanki, a zatem ta mogła mu się

przyglądać bez najmniejszego trudu. Sposób, w jaki odpowiadał innym
mężczyznom, żartując z nimi, udowadniał, jak bardzo zżył się z nimi,
zyskując ważne miejsce w klanie. Więcej niż kilka kobiet stojących w

pobliżu, rzucało pod jego adresem przychylne spojrzenia, a jedna z nich
zbliżyła się do Ervina, ucinając sobie z nim pogawędkę.

Sable poczuła natychmiastowy przypływ zazdrości, a jej kły wydłużyły

się, gotując się do walki. On jest mój. Tknij go, a stracisz rękę. Dahlia miała

rację. Dziewczyna musiała szybko zatrzymać przy sobie Ryana. Nie tylko w
łóżku, jak udawało się jej to przez ostatnie trzy miesiące, ale w każdym
możliwym sensie. Musiała roztoczyć wokół niego swój zapach i ukąsić go w

kark tak mocno, by każda wampirzyca, jaka się do niego zbliży, od razu

wiedziała, że należy do innej.

Ta dziwka nadal zagadywała jej mężczyznę. Stosując tanie chwyty,

włożyła na siebie czarne skórzane spodnie, które okazały się tak obcisłe, że

każdy wokoło mógł przekonać się, że miała na sobie stringi. Sable nigdy nie
zdołała zmusić się do noszenia tego typu majtek, ponieważ czuła się w nich
nieco skrępowana. Lala postarała się także o obcisły czerwony top, który

również nie pasował do stylu dawnej Jane – był tak krótki, że ukazywał

większą część brzucha. Dziewczyna obawiała się o to, że gdyby ona sama
ubrała się w coś takiego, świeciłaby stanikiem zawsze wtedy, gdy

poruszyłaby się w niewłaściwą stronę. Włosy tej paniusi także nie
przypominały loków Sable. Okazały się długie i ciemnoczerwone niczym

płomienie. Lalunia niczym ich nie związała i luźne kosmyki ocierały się

właśnie o Ryana.

Kobieta była piękna, seksowna i napalona. Sable wydała się sobie

nijaka, przeciętna i bojąca się choćby do niej porównywać. Wstrzymała

oddech, czekając na to, jak jej partner zareaguje na czysty seks majaczący
mu przed oczami. Chłopak obdarzył panusię uprzejmym uśmiechem,
potrząsnął jej dłonią i zostawił ją samą, kierując się ku kwaterom, jakie

dzielił ze swoją ukochaną. Zatrzymał się tylko po to, aby po raz ostatni
pomachać drużynie.

Wampirzyca wypuściła z ust powietrze, które nieświadomie tam

przytrzymywała. Uśmiechnęła się do samej siebie. Poszła w ślad za Ryanem,

przystając na moment koło podrywającej go wcześniej laluni.

–

Jeśli dotkniesz go choćby raz, pożałujesz.

Na kobiecie nie zrobiło to żadnego wrażenia, zamiast tego

uśmiechnęła się łobuzersko.

–

Każdy wie o tym, że jeszcze go nie naznaczyłaś. Przyszła pora na to,

żebyś podzieliła się swoim chłopcem - zabaweczką.

Warcząc, Sable wykonała ruch z zamiarem zaatakowania rywalki.

Zamierzała wytargać tę dziwkę za włosy i użyć ich, żeby ją nimi oplątać.

Micah stanął między nimi obiema, spoglądając to na jedną, to na

drugą.

–

Hej, Terin – zagadał, dbając o podtekst – jestem naprawdę głodny

po meczu, a ty wiesz, co mam na myśli. Czy masz chęć odwiedzić mnie w

moim pokoju i pomóc mi się z tym uporać?

Paniusia nagle straciła jakiekolwiek zainteresowanie Sable. Jej wargi

wygięły się w uwodzicielskim uśmieszku.

–

Wiesz, że tak.

Oddalili się ramię w ramię, a tuż przed odejściem Micah rzucił

dawnej Jane spojrzenie z rodzaju jesteś-mi-winna-przysługę. Wampirzyca
skinęła na znak podziękowania, ponownie kierując się w ślad za Ryanem.
Dotarłszy wreszcie do ich pokoju, nie mogła powstrzymać uśmiechu. Jego

ubrania walały się po całym pomieszczeniu, a z łazienki dobiegał odgłos

uruchomionego prysznica. Wyciągnąwszy się na łóżku, Sable czekała, aż
kochanek skończy się kąpać. To, że tak szybko przyzwyczaiła się do jego

nieustannej obecności, wciąż ją dziwiło. Szczerze powiedziawszy, urodziła

się po to, by spoczywać w jego otaczających ją ramionach i zasypiać
przytulona do jego ciepłego ciała. Każdego ranka, kiedy zasypiali, szeptał:
„kocham cię”.

Nigdy nie przestał tego powtarzać, mimo iż ona nigdy nie

odwzajemniała tej deklaracji. Sable za bardzo obawiała się wypowiadać

podobne słowa na głos. Zamiast tego starała się pokazać Ryanowi, co czuje,
na inne sposoby. Zawsze upewniała się co do tego, że zaspokaja go w łóżku,
że jest najedzony, wypieszczony i otoczony troską.

Wbrew wcześniejszemu postanowieniu, jakaś niewielka część niej

nadal przypominała jej o Corbinie i napawała obawą, że jej podopieczny
będzie śmiał się z niej całkiem jak on. Było to bardzo głupie, ponieważ nie

przypominał go pod żadnym względem. Miał swoją wartość, wrodzone

poczucie dumy, siłę. Jednym słowem okazał się idealny. Sable położyła dłoń

na swoim ściskającym się boleśnie żołądku. Nie, musiała mu powiedzieć.

Była to winna im obojgu.

Woda przestała wreszcie płynąć i po upływie kilku minut, Ryan

wyszedł w końcu z łazienki. Biały ręcznik przepasał go nisko na biodrach, a

jego ciemne włosy zaczesano do tyłu. Wampirzyca przewróciła się na
brzuch, aby jeszcze lepiej delektować się jego widokiem. Niewielkie kropelki
wody wciąż przywierały do jego klatki piersiowej, co zmusiło kochankę

Ervina do oblizania ust.

–

Jak tam mecz? – Spytała emanującym emocjami głosem.

Pomimo swego podenerwowania, słodki ból już zagnieżdżał się w jej

ciele, a ona sama natychmiast zrobiła się mokra. Kochali się dwa razy

dziennie, a dziewczyna nadal nie potrafiła się nim nasycić.

–

Graliśmy z goblinami. – Wargi chłopaka wykrzywił grymas. –

Jeden z nich trafił mnie obślizgłym pyskiem w twarz. Musiałem ją umyć.

Sable nie mogła nic poradzić na chichot, jaki opuścił jej usta.

–

Skoro było tak źle, czemu nie umyłeś się w szatni?

–

Zrobiłem to, ale to cholerstwo jest trudne do usunięcia... Ten goblin

okazał się wstrętnym dupkiem.

Podniósłszy się z posłania, dziewczyna zbliżyła się do Ryana. Kiedy

jego spojrzenie ociepliło się, poczuła coś na kształt przyjemnego

ukontentowania. W jego oczach odmalowała się namiętność, a kły wydłużyły

się tak bardzo, że wystawały znad dolnej wargi. Dreszcz przebiegł wzdłuż
kręgosłupa Sable. Mimo iż tamta paniusia paradowała przed jej wampirem,

ani razu tak na nią nie spojrzał. Zarzuciwszy ramiona na kark chłopaka,

dziewczyna przywarła do niego całym swoim odzianym od stóp do głów

ciałem. Czuła, jak jego erekcja napiera na jej podbrzusze przez jego ręcznik.

–

Wygraliście? – Wyszeptała mu do ucha.

Gdy ciałem Ryana wstrząsnął kolejny dreszcz, wampirzyca znowu

delektowała się swoim tryumfem.

Na jego ustach wykwitł krzywy uśmieszek.

–

Jasne, że wygraliśmy. Zeke strzelił nawet hat-tricka.

Wyginając plecy tak, by ich sylwetki jeszcze bardziej się do siebie

zbliżyły, Sable otarła się biodrami o członek Ervina. Przestań go

napastować i wyznaj mu prawdę.

– A jak tam mój bramkarz? Rozegrał dobre spotkanie?

Gardłowy jęk opuścił pierś Ryana tuż przed tym, nim on sam chwycił

pośladki kochanki obiema rękoma, jeszcze bardziej ją do siebie przyciągając.

Bardzo ciężko trenował pod pieczą Erica, o wiele ciężej niż jakikolwiek z jego
żołnierzy. Dzięki temu ciało chłopaka zrobiło się jeszcze bardziej

muskularne niż przed jego wstąpieniem do tej społeczności. Okej, nie

istnieje chyba powód, dla którego nie mogłabym wyznać mu prawdy w
czasie gorącego, namiętnego stosunku? Któż zdołałby oprzeć się tej
twardej jak skała sylwetce?

– Bardzo dobre – wymruczał, kąsając Sable delikatnie w dolną

wargę. – Puściłem tylko jednego gola i to wtedy, kiedy tamten dupek mnie
obślinił. Czy to znaczy, że dostanę nagrodę?

Wampirzyca sięgnęła między nich i ściągnęła ze swojego kochanka

ręcznik. Przesuwając palcami po jego brzuchu i ciesząc się twardością jego

nowo wykształconych mięśni, drażniła się z nim przez kilka sekund, zanim

chwyciła jego przyrodzenie i delikatnie je ścisnęła. Ryan przymknął powieki
i wypchnął biodra w przód, żeby zapewnić jej tym samym lepszy dostęp.

–

Moim zdaniem zdecydowanie zasłużyłeś na nagrodę. – Sable

ucisnęła raz jeszcze jego penisa, po czym wychyliła się w przód i polizała

prawy mięsień jego torsu.

Chichocząc seksownie, kierowała się w dół ciała kochanka, schodząc

coraz niżej i niżej, aż musiała opaść na kolana. Jego przyrodzenie znalazło

się idealnie na wysokości twarzy dziewczyny, która postanowiła wykorzystać

tę pozycję i wziąć je do buzi. Jęknęła, delektując się jego słonym smakiem.
Nigdy nie cieszyło jej robienie dobrze Corbinowi i decydowała się na to
jedynie wtedy, gdy ją do tego przymuszono. Jednak z Ryanem dawało jej to

wiele radości i nigdy się nim nie nasycała. On również zdawał się nie mieć

jej dość.

Odsuwając się nieco od chłopaka, użyła języka, aby przeciągnąć nim

od spodu po prąciu, czym zasłużyła sobie na kolejny seksowny jęk.

Nowonarodzony pachniał świeżością mydła do kąpieli, ale oprócz jej
aromatu unosiła się wokół niego unikalna ostra woń, jaka go
charakteryzowała. Odróżniłaby go po niej od innego faceta, nawet gdyby

była ślepa.

Mój! – To słowo zabłysło w umyśle Sable z taką mocą, jakby ktoś

wykrzyczał jej je do ucha. Wiedziała, że Ryan należał do niej i to nie tylko z

racji tego, że była jego panią, ale dlatego że go kochała. O dziwo, owa myśl

już jej nie przerażała. Przez te kilka tygodni zdołała lepiej go poznać,

przekonać się, jakim dobrym żołnierzem się staje, jaką cierpliwość okazuje

względem Misty i że zawsze jako pierwszy stara się pomóc ich społeczności.

Co więcej, kiedy na nią patrzył, wampirzyca dostrzegała czułość w
spojrzeniu Ervina. Rozsmakowywała się w pożądaniu płynącym w jego

żyłach, ciesząc się kojącym uściskiem jego ramion każdej nocy.

Ten facet ją kochał i nie miało się to nigdy zmienić. Wiedziała to.

Całując jego penisa po raz ostatni, Sable podniosła się z klęczek, tak

by móc spojrzeć w oczy kochanka.

–

Kocham cię – powiedziała cichutko, obawiając się, że jeśli zrobi to

zbyt głośno, czar pryśnie.

Ryan nie odpowiedział, a jego oblicze nie wyrażało sobą żadnych

emocji. Serce dziewczyny waliło jak młot ze strachu, a każde pojedyncze
uderzenie niosło ze sobą kolejną milisekundę ciszy. A co jeśli czekała z tym

zbyt długo? Co jeśli się pomyliła i on się w niej odkochał? Co jeśli bawił się z
nią przez cały ten czas? Wampirzyca myślała, że umrze z lęku.

–

Po czymś takim nie możesz się już rozmyślić.

Kochanek uczynił kilka kroków naprzód, zmuszając ją tym samym do

cofnięcia się. Serce Sable znowu zaczęło walić, tym razem jednak z
podniecenia. Sposób, w jaki patrzył na nią Ryan, miał w sobie coś
pierwotnego. Całkiem jakby drapieżnik przypatrywał się swojej ofierze i,

dobry Boże, dawna Jane cieszyła się mogąc pretendować do tej roli.

–

Wiem, że nie mogę się rozmyślić.

Ervin nadal kroczył do przodu, a ona nadal się cofała. On przypierał

ją do muru, ona dawała się przypierać. Wreszcie stanęli pod ścianą.

Kochanek położył jedną rękę obok głowy ukochanej, schylając się w

kierunku jej szyi. Pocierając kłem o delikatną skórę, radował się, widząc, jak
Sable drży.

–

Kiedy cię naznaczę, będziesz moja na wieki.

Przyparł ją do muru, ściągając z niej bluzę i odrzucając ją na bok.

Sutki wampirzycy sterczały pod cienkim topem oraz stanikiem, które miała

na sobie, pragnąc jego dotyku. Chwytając za krawędź jej podkoszulki,
ściągnął jej ją przez głowę, eksponując tym samym czarny koronkowy

biustonosz. Oczekując jakiegoś inteligentnego komentarza ze strony

chłopaka, Sable przymknęła powieki i czekała. Kiedy zamiast tego poczuła,
jak jego język przemieszcza się leniwie po jej piersiach, uniosła je w szoku.

Chłodne powietrze musnęło jej sutki i wampirzyca pojęła ze

zdziwieniem, że Ryanowi udało się jakimś cudem rozpiąć jej stanik, który

nowonarodzony właśnie z niej zdejmował. Nim dziewczyna otrzymała

sposobność, żeby spytać, jak tego dokonał, on już ssał jedną z wypustek jej
piersi. Zaskoczenie ustąpiło miejsca przenikającemu aż do kości pożądaniu,

kiedy jego narząd smaku delektował się wrażliwą na bodźce skórą.
Chwytając w garści jego włosy, Sable wygięła plecy w łuk, dając mu lepszy
dostęp. Ervin przemieścił dłoń po jej brzuchu, wkładając ją do spodni

kochanki. Pocierając palcami jej pulsującą łechtaczkę, chłopak drażnił się z

nią przez chwilę, wreszcie wsuwając jeden z nich do wnętrza jej kobiecości.

Tłumiąc szloch, wampirzyca przywarła do niego całym ciałem.

Rzeczy, jakie wyprawiał Ryan ze swoimi rękoma i ustami, powinny zostać

zabronione. Nowonarodzony znalazł właściwy rytm, pompując w niej

palcami, a jednocześnie kąsając, liżąc i ssąc jej piersi. Po trzech tygodniach,

odkąd zostali kochankami, Ervin wiedział już doskonale, jak to robić,

jakiego nacisku użyć i kiedy się wycofać. Doprowadzenie Sable do orgazmu
nie zajęło mu dużo czasu. Całując jej pierś ostatni raz, chłopak uniósł głowę,

żeby móc spojrzeć na swoją panią.

–

Będę żył i umrę dla ciebie – przyrzekł tuż przed tym, nim zdarł z

niej spodnie od dresu.

W jego oczach zapłonął ogień, kiedy młody mężczyzna dostrzegł

czarne koronkowe majteczki. Mimo iż dziewczyna nadal nie mogła zmusić

się do wkładania stringów, kupiła sobie kilka par skąpych fig. Wsunąwszy

w nie jedną rękę od tyłu, Ryan złapał Sable za pośladek. Kontakt
ciało-ciało okazał się tak podniecający, że wampirzyca nie mogła
powstrzymać się przed ocieraniem się biodrami o przyrodzenie wampira. To

jej jednak nie wystarczyło. Pragnęła pełnego połączenia. Wcisnąwszy kciuki

pod boczne krawędzie majtek, poruszyła tyłeczkiem tak, że bielizna upadła
na ziemię.

Ryan odsunął się od kochanki na tyle, żeby odkopać je na bok, po

czym przyszpilił ją do ściany. Łapiąc za jedną z jej nóg, uniósł ją i przepasał
się nią w pasie tak, że jej mokra kobiecość znalazła się naprzeciwko jego
erekcji. Dziewczyna próbowała nadziać się na jego członek, ale on schwycił

ją za biodro i tym samym unieruchomił. Sable pozwoliła sobie na jęk

frustracji, która emanowała z niej, zanim nie popatrzyła w oczy swojego
wampira. Emanowała z nich czysta miłość, która zarówno ją ujmowała, co

przerażała.

–

Od tej pory każda sekunda mojego życia będzie poświęcona tobie –

obiecał jej Ryan, zamykając wargi dawnej Jane w namiętnym pocałunku.

Mój Boże, gdyby dziewczyna nie była wcześniej mokra, stałaby się

taka właśnie w tym momencie. Jego napinające się mięśnie stanowiły

jedyne ostrzeżenie, po którym Ervin wślizgnął się w nią, kąsając ją
jednocześnie w szyję. Ugryzienie okazało się mocne i emanujące dzikością,
niosąc w sobie zamiar ostatecznego naznaczenia Sable. Miało być formą

ostrzeżenia przed jakimkolwiek kontaktem. Wampirzyca oplotła go w talii
nogami, chcąc tym samym pomóc mu uporać się z jej ciężarem, nawet jeśli

chłopak nie potrzebował pomocy. Dysponował ogromną siłą, która

pozwalała mu utrzymać ją w objęciach.

Warcząc tuż przy gardle ukochanej, poruszył się w niej szybkim i

zdecydowanym ruchem. Wampirza natura przejęła nad nimi kontrolę, a
więź stała się tak silna, że żadne z nich nie pamiętało o delikatności.

Paznokcie Sable wbijały się w plecy kochanka, a jej kły wydłużyły się pod

wpływem jego zapachu. Spoglądając łakomym wzrokiem na jego ramię,
dziewczyna oblizała wargi, nie mogąc się już dłużej oprzeć. Kiedy ukąsiła

Ryana, ten jęknął i doszedł w jej wnętrzu. Jej ugryzienie okazało się tak

mocne i desperackie jak jego. Wampirzyca czuła, jak gorąca sperma Ervina
rozlewa się po jej ciele, pijąc w międzyczasie jego krew i sama także

szczytując.

–

O tak, kochanie – wyszeptał jej do ucha. – Przyjmij ją całą.

Przemieszczając język wokół miejsca naznaczonego zębami, Sable

pocałowała ów punkcik. Partner nadal w niej pozostawał i żadne z nich nie

wykonało żadnego ruchu. Wampirzyca nie chciała, aby ta chwila dobiegła

kiedykolwiek końca. Tępy wibrujący ból wypływał z miejsca, gdzie ukąsił ją

Ryan, to jednak wlało w jej serce ulgę, oznaczając, iż są związani na wieki.

Strach przestał istnieć, a zastąpiła go pełna satysfakcji błogość.

Ervin nareszcie zmienił pozycję, pozwalając Sable ześlizgnąć się ze

swojego członka. Ujmując jej twarzyczkę w obie dłonie, pocałował ją czule w
czubek nosa.

–

Nie musiałaś tego robić.

–

Wiem, że nie musiałam. – Ciężkie kroki rozległy się na korytarzu,

ale oni je zignorowali. – Mówiłam poważnie, twierdząc, że cię kocham.

Na jego obliczu wykwitł krzywy uśmieszek.

–

Tak długo czekałem na to, żeby to usłyszeć.

–

Wiem, przepraszam.

–

Nie masz za co, warto było czekać.

Kroki zbliżyły się jeszcze bardziej, a chwilę później ktoś zaczął walić

pięścią w drzwi.

–

Mamy wizytę ze Zwierzchnictwa – zawołał Eric. – Chcę, żebyście

oboje przy tym byli. Za pięć minut w moim biurze.

Dreszcz

niepokoju

spłynął

wzdłuż

kręgosłupa

Sable.

Niezapowiedziana wizyta Zwierzchnictwa nie oznaczała nigdy niczego
dobrego. Mroczne spojrzenie Ryana świadczyło o tym, iż podziela obawy

swojej kochanki. Oboje spiesznie się ubrali, zachowując przy tym ciszę i
pognali do biura Erica.

*****

Ryan szedł w ślad za Sable korytarzem, a słodki smak jej krwi nadal

rozpływał się w jego ustach. Uniósłszy rękę do karku, chłopak skrzywił się.
Dziewczyna ukąsiła go naprawdę mocno, ale przecież on uczynił to samo.
Spłynęło na niego poczucie satysfakcji. Czuł, iż wampirza część jego natury

każe mu gryźć ją od momentu, kiedy po raz pierwszy byli razem. Zawsze
opierał się tej pokusie, przypominając sobie wyjaśnienia Erica mówiące o

tym, jak mocno zżywają się ze sobą wampiry. Nie chcąc zrobić czegoś wbrew

woli Sable, trzymał się z boku, czekając, aż ona da mu znać, iż jest gotowa.

Wychwytując to z fragmentów rozmów oraz przysłuchując się jej

mamrotaniu podczas snu, chłopak potrafił wyobrazić sobie, co jego
kochanka przeżyła, zanim odważyła się odejść od Corbina. Zacisnąwszy

dłonie w pięści, Ryan warknął gardłowo, ponieważ narastało to w nim

zawsze wtedy, gdy pomyślał o tym, iż ktoś skrzywdził jego kobietę. Krew
wypłynęła z jego rąk, gdy paznokcie mężczyzny wydłużyły się do postaci

szponów.

Rzuciwszy partnerowi zaniepokojone spojrzenie przez ramię,

wampirzyca przystanęła i zwróciła się do niego twarzą.

–

Uspokój się. Nie wiemy przecież nawet, co agent Zwierzchnictwa

ma nam do powiedzenia.

Nie chcąc pokazać po sobie prawdziwego powodu swojego

zdenerwowania, Ryan zmusił się do tego, by się odprężyć. Dzięki sugestiom

ukochanej i rzetelnemu szkoleniu Erica wiedział, jak trzymać w ryzach

wampirzą część swojej natury.

–

Jestem spokojny.

–

Nie, nie jesteś – zawołał blondyn z końca korytarza. Mimo iż na

jego wargach błąkał się beztroski uśmieszek, dało się wyczuć ukryte pod nim

zdenerwowanie. – Jesteś nadal gwałtowny jak zawsze. Nie wydaje mi się,

żebym cię tego kiedykolwiek oduczył.

–

Pieprz się – odkrzyknął Ervin, zdobywając się samemu na udawany

grymas szczęśliwości.

–

Nie stanie się to bez względu na to, jak bardzo się upiję. A jeśli już o

tym mowa – Eric skierował swoją uwagę na Sable – czy twój kochaś

powiedział ci, że ciężko przeżył świadomość tego, że wampiry mogą upijać
się tak samo jak ludzie? Zdaje się, że Zeke i Micah zabrali go do baru i

postanowili mu to zademonstrować.

–

Kiedy wrócił do pokoju i zaczął śpiewać piosenkę przewodnią z

„Brady Bunch”, chyba udało mi się na to wpaść – odpowiedziała sztywno

wampirzyca.

Znajdowali się już pod biurem Erica, ale żadne z nich nie wykonało

najmniejszego ruchu celem wejścia do jego środka. Blondyn zaczerpnął

powietrze, gapiąc się sugestywnie na drzwi.

–

Jeśli mnie zabiorą, proszę, zaopiekujcie się Misty.

–

Nie zabiorą cię – odpowiedział Ryan dosadnym tonem. –

Zdecydowaliśmy już, że jeżeli kiedykolwiek się na to odważą, będziemy z
nimi walczyć, nim ostatni z nas polegnie. Jesteś naszym przywódcą nie

dlatego, że jesteś najsilniejszy i najbardziej popularny, ale dlatego, że

wszyscy troszczymy się o ciebie i szanujemy cię. Ta grupa nie przeżyłaby bez

twego przewodnictwa.

Unosząc głowę do góry, Eric spojrzał wreszcie na swojego rozmówcę.

Wdzięczność emanująca ze spojrzenia olbrzyma przywitała Ervina.

–

Ja także nie przeżyłbym bez tej grupy – powiedział blondyn

gardłowo. Kręcąc głową, jakby sentymentalizm nie przychodził mu ze

szczególną łatwością, sięgnął w kierunku klamki. – Kiedy wejdziemy do

środka, pozwólcie mi zająć się rozmową. Zapewne jesteśmy w mniejszości
liczebnej, ale Zwierzchnictwo nie podejrzewa, iż stawimy mu opór. Wedle

tego co myślą, jesteśmy nadal starannie kontrolowanymi Droneami.

Możemy obrócić to na naszą korzyść.

Czekał, aż wyrażą zgodę, po czym otworzył drzwi i wszedł do środka.

Sable wraz z Ryanem poszli w jego ślady, krocząc u jego boku. Spodziewając
się sporego tłumu, Ervin zdziwił się, kiedy zobaczył jedynie jedną kobietę

siedzącą za biurkiem Erica. Miała szczupłą budowę ciała i blond włosy,

ściągnięte w kucyk. Była naprawdę piękna – z pełnymi policzkami i twarzą
jak u porcelanowej lalki. Dawny Ryan pożądałby jej i nie wątpił w to, że

wielu facetów podziela jego entuzjazm. Jasne, błękitne oczy blondynki nie
posiadały żadnego wyrazu, za to usta przypominały cienką kreskę wywołaną
złością. A może chodziło raczej o strach? Przyjrzawszy się nieznajomej

bliżej, Ervin zdołał dostrzec pot zraszający jej czoło.

–

Toni – wydyszała Sable, nie stosując się do prośby Erica mówiącej o

powierzeniu mu rozmowy.

Dawna Jane wyglądała tak, jakby ktoś ją uderzył; jej twarz pobladła,

a oczy rozszerzyło zatroskanie.

–

Znasz ją? – Spytał Ryan, również łamiąc zasadę związaną z

milczeniem.

–

Tak, zastąpiła mnie po tym, jak opuściłam Corbina.

–

Och. – Chłopak nie wiedział, czy ma się bać tej dziewczyny, czy też

może jej współczuć.

Wielkolud rzucił im spojrzenie z rodzaju: bardzo się cieszę, że

wypełniacie moje polecenia.

Do tego momentu Ervin nie miał pojęcia o tym, że spojrzenia są w

stanie zastępować sarkazm. Zamknąwszy się ostatecznie, chłopak

wyprostował się i przyjął pozycję prawdziwego wojownika.

–

Po co tu przyszłaś, Toni? – Spytał kobiety Eric.

Odsunął sobie krzesło i usiadł naprzeciwko niej.

Mimo że kierował pod jej adresem oceniające spojrzenie, Toni wcale

się go nie ulękła. Ryan wbrew sobie podziwiał niezłomność jej charakteru.

Nie każdy potrafił postawić się przywódcy Droneów.

–

Po pierwsze – odpowiedziała wampirzyca ostrym tonem – nikt ze

Zwierzchnictwa nie może wiedzieć o tym, że tutaj przyszłam. Gdyby Corbin

odkrył prawdę, zabiłby mnie.

Wargi wielkoluda wygięły się w diabolicznym uśmieszku, ukazując

kły.

–

Serio? Kiedy ostatni raz sprawdzałem, nie podcierałaś sobie nawet

tyłka bez zgody Corbiego.

Na policzkach Toni pojawiły się rumieńce, co stanowiło jedyny

dowód tego, jak bardzo ubodła ją uwaga Erica.

–

To, że muszę kłaść się w łóżku Corbina ilekroć on tego zapragnie,

nie oznacza, że jest mi bliski. Potrafi zdobywać to, czego pożąda, bez

względu na środki. Sable powinna ci już o tym opowiedzieć.

Teraz to szef Droneów się zarumienił. Zacisnął mocno szczękę i

spojrzał na swoją partnerkę. Była ona zbyt zajęta gapieniem się na gościa,

żeby zdawać sobie z tego sprawę. Ryan coraz bardziej się niepokoił, kiedy

odkrył, że oddech jego kochanki staje się nierówny i przerywany, a ona sama
robi wszystko co w jej mocy, żeby utrzymać go pod kontrolą. Wizyta Toni

musiała najwyraźniej przywołać złe wspomnienia. Mimo że chłopak

najbardziej w świecie pragnął podejść do Sable i ją pocieszyć, zwalczył to
pragnienie.

–

Ale nadal pracujesz u jego boku – odparował Eric. – Jak możesz tak

w ogóle mówić? Jesteś Dronem, tak jak my.

–

Postanowiłam zapomnieć o swoich rządach i zrobić to, co słuszne. –

Kiedy blondynka przetarła dłonią twarz, Ervin spostrzegł, że jej ręka drży.

–

A my mamy uwierzyć w tę nagłą przemianę? – Kłócił się wielkolud.

–

Tak – syknęła Toni.

Nie wykonawszy uprzednio najmniejszego ruchu, Eric spytał:

–

Dlaczego?

–

Ponieważ moje życie nie jest już nic warte. – W błękitnych oczach

blondynki pojawiły się wreszcie jakieś emocje i był to przede wszystkim

wstyd. – Jestem skończona, mam dość. Już dłużej tego nie zniosę, dlatego

też odkryłam, że nim to wszystko się skończy, mogę równie dobrze zrobić
jeszcze coś dobrego.

Sable uczyniła krok w przód.

–

Nie mówisz poważnie, Toni. Możesz porzucić go tak samo jak ja.

Chodź i zostań z nami.

Z piersi blondynki wyrwał się urywany śmiech.

–

Corbin powiedział mi, że nie pozwoli na to, aby opuściła go kolejna

kobieta. Zagroził, że jeśli podejmę taką próbę, zabije nie tylko mnie, ale
każdego, kto mi pomagał.

–

Znajdziemy jakieś wyjście – powiedziała Sable łagodnie.

–

Nie. – Blondynka potrząsnęła mocno głową. – Jestem gotowa, by to

się skończyło. Po tym wszystkim, co Corbin mi zrobił, nie chcę żyć w bólu, z

koszmarami i poczuciem winy. Nie mogę mu już nic ofiarować. Pragnę

uczynić jedną dobrą rzecz przed swoją śmiercią. Dlatego też przyszłam tutaj,
żeby was ostrzec.

–

Ostrzec nas przed czym? – Spytał Eric, a ton jego głosu stał się o

wiele delikatniejszy niż wcześniej.

Toni złączyła przed sobą dłonie.

–

Corbin wie, że szkolicie się, żeby zorganizować powstanie. Planuje

zjawić się tutaj i zabić wszystkich z was.

Ta szokująca nowina sprawiła, że w pomieszczeniu zapadła cisza. Czy

Zwierzchnictwo naprawdę nosiło się z zamiarem wpadnięcia tu i zniszczenia

całego klanu? Jedno spojrzenie na twarz Erica powiedziało im wszystkim, że

to faktycznie możliwe. Ich przywódca był przerażony, szczerze przerażony.
Coś na kształt pierwotnego strachu przeszyło ciało Ryana.

–

Kiedy? – Zdołał w końcu wydusić wielkolud.

W oczach Toni stanęły łzy.

–

Za mniej niż sześć godzin.

–

O mój Boże – wyszeptał Eric. – Jak więc ewakuujemy kampus?

Blondynka pokręciła ze smutkiem głową.

–

Przepraszam. Starałam się zjawić tutaj wcześniej, ale nie mogłam

się wymknąć. Wiem, że to nie wystarczy, ale starałam się ze wszystkich sił. –

Kiedy zaczerpnęła drżący oddech, w jej oczach zalśniły łzy.

Ryan czuł, że to nietypowe zachowanie dla nieznajomej. Żeby przeżyć

tak długo pod tyrańskimi rządami Corbina, dziewczyna musiała wykształcić
w sobie dystans.

Sable podbiegła do Toni, ujęła jej dłoń i delikatnie ją ścisnęła.

–

Świetnie sobie poradziłaś. Nasz klan jest ci dłużny.

–

Nigdy nie chciałam z nim żyć – wyznała blondynka. Jej emanujące

obłędem oblicze zwracało się prosto w stronę dawnej Jane. – Kiedy

odeszłaś, on mną ciebie zastąpił. Z tego powodu przez bardzo długi czas
szczerze cię nienawidziłam. Czy mi to kiedyś wybaczysz?

Ryan spuścił wzrok, czując się nagle jak intruz. Eric musiał podzielać

jego zdanie, ponieważ nabrał głośno powietrze w płuca i wtrącił:

–

Toni, nie mogę dopuścić do tego, byś do niego wróciła. Jeśli ten

szatan odkryje, co uczyniłaś, zabiję cię i to wcale nie w miły sposób.

Niska dziewczyna wstała z miejsca, prostując ramiona.

–

Muszę wrócić. Jeśli tego nie zrobię, Corbin zorientuje się, że

zjawiłam się tutaj, żeby was ostrzec i zaatakuje wcześniej. Wasza grupa
potrzebuje każdej minuty na ewakuację i odejście na tyle daleko, żeby

Zwierzchnictwo nie mogło was wytropić.

–

Nie mogę tak po prostu siedzieć i patrzeć, jak się poświęcasz –

sprzeczał się Eric.

Toni okrążyła biurko i stanęła z nim twarzą w twarz.

–

Nie może zabić mnie, bo już i tak przez niego nie żyję. Pozwól mi

zrobić jedną dobrą rzecz w swoim życiu. Wiem, że są tutaj dzieci. Jeśli
poczuję, że im pomogłam, będę mogła umrzeć szczęśliwie.

Wielkolud spojrzał w bok, nic nie odpowiadając.

Blondynka położyła mu dłonie na barkach i wyszeptała:

–

Proszę?

Po upływie kilku sekund Eric wreszcie skinął sztywno głową, mimo że

wciąż wlepiał wzrok w ziemię. Toni poklepała go przyjacielsko po ramieniu,

mijając próg pomieszczenia i zamykając za sobą drzwi.

Przywódca klanu przeciągnął ręką po twarzy, warcząc:

–

Idźmy zmobilizować cały klan. Musimy zabrać stąd dzieci najdalej

jak to możliwe, by Zwierzchnictwo nie mogło ich wytropić.

Ryan wraz z Sable przytaknęli i poszli w ślad za Erickiem,

opuszczając jego biuro.

Rozdział 10

Zapisek znaleziony na odwrocie książki „A zatem stałeś się

wampirem. Szybka broszura instruktażowa dla początkujących”,

porzuconej w Kampusie Droneów w Hadley: Pieprzcie się razem ze swoimi
zasadami. Możecie wsadzić je sobie tam, gdzie nie dochodzi słońce.
Pozdrowienia i całuski – Ryan Ervin, kiedyś nowonarodzony.

*****

– Musicie jechać! – Krzyknął Ryan, trzaskając drzwiami

odremontowanego szkolnego autobusu. – Ruszajcie!

Pojazd jechał jako pierwszy w długim konwoju busów, które

przewoziły dzieci oraz cywilnych członków klanu. Uzbrojony strażnik

siedzący na przednim siedzeniu machnął gwałtownie ręką. Był jednym z

tuzina wampirzych wojowników, których wysłano wraz z transportem w

celach ochronnych. Ervin schował swoje M16 do pokrowca na plecy i patrzył
w ślad za odchodzącymi pobratymcami. Micah i Zeke trwali u jego boku,

obaj w pełnym ekwipunku bojowym.

Głowa Misty wychyliła się z jednego z okien.

–

Ryan – zawołała dziewczynka, wyciągając do niego rękę.

Chłopak podbiegł do jadącego pojazdu. Kiedy znalazł się w końcu w

jego pobliżu, ten nadal jechał przed siebie, a zatem wampir musiał
dotrzymywać mu kroku.

–

Czego chcesz? – Spytał małą wampirzycę.

Jej długie włosy zwisały luźno, splątane, ponieważ Ryan nie miał

czasu, żeby je uczesać. Naprawdę powinienem coś z nimi zrobić. Teraz ona

odjeżdża, Bóg wie gdzie, z bałaganem na głowie. Wiatr pochwycił jej

kosmyki i smagał nimi Misty po buzi.

– Zaopiekuj się moim tatusiem – błagała, wyciągając jeszcze mocniej

rękę.

Ervin zdołał dostrzec wypalone w jej młodej skórze D. Jest za młoda,

żeby tak ją traktować. Jest za młoda, żeby uciekać. Jej dziecięce rysy

twarzy wykrzywiała troska.

– Nie pozwól mu umrzeć.

Ryan rozprostował górną kończynę, nim ich palce nie połączyły się na

jedną cenną sekundę.

–

Obiecuję, że nie dopuszczę, by coś mu się stało. – Chłopak nie

umiał już nadążyć za pojazdem, który wkrótce zabrał dziewczynkę poza jego

zasięg.

Przystając, żeby złapać oddech, wampir przyglądał się, jak Misty

odjeżdża, stając się w końcu zupełnie niewidoczna.

Zeke zbliżył się do towarzysza, stając obok niego.

–

Nie uczesałem jej – wydyszał Ryan, nadal zdyszany po biegu.

–

Nic nie szkodzi. Jestem pewien, że Misty nie ma o to żalu –

zapewnił go wielkolud tym swoim grobowym tonem głosu.

Ervin pokręcił głową.

–

Właśnie, że szkodzi. Ona zniknęła, a ja prawdopodobnie nigdy

więcej jej nie zobaczę. Nie uczesałem jej.

Zeke zacisnął szczękę i patrzył w ślad za niewidocznym już

konwojem. Wszystko, co po nim zostało, to chmura kurzu. Ci, którzy tu

pozostali, wiedzieli, że prawdopodobnie nie spotkają się z resztą klanu.
Zostając tutaj i stawiając możliwie jak najdłużej opór Zwierzchnictwu,

dawali przyjaciołom czas na ucieczkę, jednak miało ich to słono kosztować.

Wszyscy czuli głęboko w swoich sercach, że nie przeżyją ataku.

Prostując się, Ryan postanowił wziąć się w garść.

–

Chodźmy. Eric oczekuje nas na dachu.

Zeke obrzucił jeszcze drogę ostatnim długim spojrzeniem, po czym

skinął głową i ruszył w ślad za towarzyszem. Wrzask dobiegający od strony

tylnego wejścia do budynku wzmógł czujność obu Droneów. Odgłos

przypominał pisk samochodowych opon i docierał do ich uszu od północy.

Zarówno Zeke jak i Ryn gnali co sił w nogach – młodszy wampir z przodu,
starszy z tyłu. Za rogiem spotkali się z Sable oraz Ericiem, którzy również

postanowili zidentyfikować źródło hałasu. Wszyscy wyciągnęli pistolety w
gotowości.

–

Czy myślicie, że przystąpili już do ataku? – Spytał Ervin.

–

Nie wydaje mi się – odpowiedział szef oddziału. – To tylko jedno

auto.

Tak faktycznie było. Ciemny SUV wreszcie się zatrzymał, a z jego

wnętrza wysiadł powoli wysoki mężczyzna, unosząc w górę dłonie. Światło

księżyca podświetliło ostre rysy jego sylwetki, tańcząc na ogolonej głowie.
Jego ciemną skórę skrapiał obficie pot, a w brązowych oczach czaiła się
obawa. Mimo że facet miał na sobie ciemny uniform służb Zwierzchnictwa,

to pokrywała go gęsto krew.

–

Cholera, jest naprawdę wielki – wyszeptał Zeke i tak

optymistycznym tonem.

–

Nazywam się Jonas – zawołał mężczyzna basem. – Szukam Erica.

–

No to go znalazłeś – odpowiedział przywódca Droneów, robiąc krok

naprzód. – Czego chcesz?

–

Twojej pomocy – odparł wielkolud, a w tonie jego głosu pojawił się

pośpiech.

Facet sięgnął dłonią na przednie siedzenie, wyciągając stamtąd

niewielkie zawiniątko.

Po upływie kilku sekund Ryan zdołał dostrzec, że Jonas trzyma w

objęciach jakąś kobietę. Okazała się nieprzytomna, a intensywny zapach

krwi świadczył o tym, że została poważnie ranna. Sable jęknęła zaskoczona,
a wtedy Ervin dostrzegł długie blond włosy. To była Toni, a Corbin
najwyraźniej odkrył, że go zdradziła. Eric skinął na Zeke i Ryana, żeby udali

się w tamtym kierunku z zamiarem udzielenia pomocy, a on i jego dawna
partnerka dalej trzymali ich na muszce.

–

Mam jeszcze jednego rannego Dronea na tylnym siedzeniu. – Jonas

zachwiał się odrobinę, kiedy Zeke zabrał od niego Toni.

Zarówno ona jak i mężczyzna zostali pocięci i pogryzieni w wielu

miejscach.

Ervin ostrożnie zbliżył się do pojazdu i otworzył tylne drzwiczki.

Młody chłopiec leżał zwinięty na kanapie, a jego powieki pozostawały
przymknięte. Blond włosy dzieciaka pokrywała przyschnięta krew, która

gromadziła się także w pobliżu jego warg. Rozciągnąwszy się na długość

sylwetki na siedzeniu, Ryan starał się wybudzić młodzieńca, ale ten jedynie
pisnął i zwinął się w kłębek. Cofnąwszy się o krok, wampir przyszpilił Jonasa
wzrokiem.

–

Co się, do diabła, stało?

–

Corbin czekał już na Toni, kiedy wróciła. Nie ucieszyło go, że

opuściła go bez pozwolenia, zdecydował się więc na ukaranie jej. – Ervin
popatrzył na rannego chłopca.

Pod pokrywą z krwi jego włosy miały ten sam odcień co Toni. Jego

oczy pozostawały przymknięte, ale Ryan założyłby się o to, że są tak samo

błękitne jak jej. Obrzydzenie i niedowierzanie przepełniło go całego, kiedy

odkrył, jak kara spotkała blondynkę.

Jonas kontynuował swoją przemowę zduszonym głosem:

–

Corbin uprowadził młodszego, ludzkiego brata Toni. Mimo że

dziewczyna nie widziała go od dziesięciu lat, zawsze czuwała nad nim z

oddali i szczerze go kochała. Ten dzieciak to wszystko co miała, i Corbin

zdawał sobie z tego sprawę.

–

O mój Boże – wydyszała Sable. – Czy chcesz nam powiedzieć, że ten

diabeł przemienił brata Toni?

–

Przywiązał ją do krzesła i kazał patrzeć na to, jak sam rozpoczyna

przemianę. – Jonas wyglądał na szczerze wściekłego. – Kiedy transformacja
się rozpoczęła, rozwiązał ją i zostawił tych dwoje w zamkniętym pokoju.

Toni nie miała innego wyboru niż dokończyć proces przemiany, żeby
Brenden nie zdziczał. Biedny dzieciak nie umiał nad sobą zapanować i

zabrał jej za dużo krwi. Kiedy wreszcie udało mi się do nich dotrzeć, ona

była już w tym stanie. – Wielkolud wskazał na Toni, nadal leżącą bezwładnie
w objęciach Zeke. – Nie wiedziałem, gdzie jeszcze mógłbym ich zabrać.
Pamiętam, że macie swojego lekarza.

–

Skąd mamy wiedzieć, że to nie pułapka? – Spytał podejrzliwie Eric.

–

Nie możecie tego wiedzieć – odparł Jonas i znowu się zachwiał. Nie

ulegało wątpliwości, że on także ofiarował Brendenowi sporo własnej krwi.
– Toni zjawiła się u was, żeby przestrzec was przed zbliżającym się atakiem.

Mam nadzieję, że to nakłoni was do tego, by zająć się nią i jej bratem. Jeśli

chcecie, odejdę, ale nie odtrącajcie ich.

Dahlia przedarła się przebojem przez tłum, który zdołał się już tutaj

zebrać i popatrzyła znacząco na Erica.

–

Zabieram ich do swojej kliniki. Wszystkich troje. Jeśli wam to

przeszkadza, wyślijcie za nami strażnika.

Przywódca odwzajemnił jej spojrzenie, po czym skinął niechętnie

głową.

Ryan sięgnął rękoma do wnętrza wozu i wydobył stamtąd Brendena.

Dzieciak okazał się lekki i cholernie młody, liczył sobie prawdopodobnie

osiemnaście, w najlepszym wypadku dziewiętnaście lat. Kiedy Ervin
transportował go do kliniki, ten otworzył w końcu oczy.

–

To nie był sen, prawda? – Wyszeptał. – Naprawdę ją skrzywdziłem.

–

Idź dalej spać – zachęcił go wampir. – Wszystko się jakoś ułoży.

–

O cholera. – Głos dzieciaka nabrał histerycznego wydźwięku. – Co

się, do licha, ze mną dzieje?

Rozmawiając przez chwilę o uczuciu deja vi, dotarli w końcu do

części szpitalnej kampusu. Ryan ułożył chłopaka na najbliższej kozetce. Zeke

umiejscowił Toni na tym samym łóżku co jej brata. Teraz, kiedy przemiana
już się zakończyła, Brenden nie stwarzał już zagrożenia, a jej bliskość mogła

mu pomóc. Dahlia zachęciła Jonasa, żeby zajął posłanie ulokowane na

prawo od tej dwójki. Gigant wykonał polecenie, zwracając się twarzą w
stronę Toni i jej brata, jakby czując ciągłą potrzebę, by ich doglądać.

Brenden spoglądał na swoją siostrę, a w jego oczach jawił się strach.

–

Kiedy dorosłem, zacząłem jej szukać. Pracowałem na dwóch

etatach, żeby opłacić prywatne śledztwo. Każdy twierdził, że to strata czasu,

a ona sama nie żyje. Ale ja wiedziałem. Wiedziałem, że nie umarła.

Wydobrzeje?

–

Potrzebuje trochę krwi, ale poza tym nic jej nie będzie – pocieszyła

go lekarka, gromadząc kolejne medykamenty. – Idź spać, nowonarodzony,

ja będę ją dla ciebie chronić.

Zarzuciwszy jedno ramię wokół jej talii, Brenden westchnął donośnie

i zamknął oczy. Ryan przypatrywał się temu wszystkiemu z przerażeniem w
oczach. Mógł sobie jedynie wyobrazić koszmar, jaki przeżywała blondynka,

patrząc na transformację swojego brata. Cały klan tak wiele zawdzięczał tej

kobiecie. Ervin odwrócił się, żeby zobaczyć, jak trzyma się Sable. Gapiła się
na tę scenkę, a po jej policzkach spływały łzy.

Wiedząc o tym, że kochanka będzie wstydziła się chwili słabości,

otoczył ją ramieniem i powiódł z powrotem na dach, gdzie zasłona z

ciemności mogła zapewnić jej niewidoczność.

*****

Ryan wiercił się, krzywiąc, kiedy asfalt wylany na dachu wpił mu się

w brzuch. Leżący na prawo Eric zdawał się nie czuć żadnego dyskomfortu.

Przywódca nie poruszał się pod wojskowym mundurem – jedynie jego oczy

bacznie obserwowały otoczenie, a klatka piersiowa unosiła się przy każdym
oddechu. Wielkolud przypominał Ervinowi kobrę tuż przed atakiem –

śmiertelnym i trującym.

Sable przyczołgała się do nich i usadowiła u boku kochanka.

–

Skontaktowaliśmy się z konwojem. Przed tamtym incydentem

zdołali dotrzeć do drugiego punktu kontrolnego.

Eric zareagował na tę informację lakonicznym skinieniem głowy.

Ryan nie miał bladego pojęcia, gdzie zmierzają Misty oraz reszta klanu.

Jedynie przywódca dysponował takimi wiadomościami. W ten sposób

chcieli ograniczyć możliwość, że któreś z nich zostanie złapane i
torturowane z zamiarem zdobycia takiej wiedzy.

Jaka to cudowna świadomość, pomyślał do siebie Ervin. Zaledwie

rok temu leżałem w swoim pokoju w akademiku i zastanawiałem się nad

tym, na jaką imprezę się wybrać. Teraz zaś jestem żołnierzem, gotowym

poświęcić się dla innych.

Chłopak przypomniał sobie Misty i pojął, że podobna ofiara jest tego

warta. Mikrofon wsunięty w ucho Erica zbudził się do życia, kiedy jeden ze

strażników złożył raport:

–

Czyści zostali wypatrzeni. Zbliżają się pieszo od północy.

Ryan popatrzył w tamtą stronę. Teren od północy porastały gęsto

drzewa, dlatego też Zwierzchnictwo musiało zdecydować się na atak z

tamtego kierunku. Dzięki wyczulonym wampirzym zmysłom, chłopak

potrafił wyczuć ich już z odległości kilkuset jardów. Było ich zaledwie

czterdziestu i zakradali się do kampusu z wyciągniętą przed siebie bronią.

Mieli ze sobą ciężką broń palną oraz naboje, ponieważ wbrew temu, co
mówią mity, wampiry bardzo łatwo giną od rany postrzałowej. Należy się

jedynie upewnić, że będzie to strzał w głowę.

Kolejna cudowna myśl.

Eric nie odpowiedział nic na głos, zamiast tego skinął głową dwóm

snajperom rozlokowanym na przeciwległych krańcach dachu. Ci wyciągnęli
swoje M16, gotowi na oddanie strzału. Pełne napięcia sekundy mijały, kiedy

strzelcy szykowali się do ataku. Pomimo nocnego chłodu Ryan poczuł, jak

wzdłuż kręgosłupa spływa mu pot. Cisza zdawała się rozsadzać czaszkę
wampira, gdy wszyscy zgromadzeni czekali na rozpoczęcie akcji obronnej
kampusu. W końcu padły dwa krótkie wystrzały.

Ervin skupił uwagę na atakujących, czekając na ich reakcję. Dwóch

Czystych upadło na ziemię niczym tona cegieł, gdy pociski rozerwały im

czaszki. Podwójna łuna rozświetliła nocne niebo, gdy słudzy Zwierzchnictwa
zamieniali się od środka w proch. Pozostali najeźdźcy unieśli broń,

rozglądając się na boki w poszukiwaniu źródła rażenia.

Rozległy się następne dwa strzały. Kolejne dwa wampiry upadły na

glebę, stając w płomieniach. Czyści panikowali, próbując zidentyfikować
atakujących. Zwierzchnictwo nie doceniło klanu Droneów. Mimo że u stóp

leżały im popioły ich pobratymców, oni sami wciąż wyglądali na

zaskoczonych. Podbudowywało to morale obrońców kampusu.

Dwa wystrzały, dwa ciała, dwie ogniste łuny.

Najeźdźcy naprawdę się teraz pieklili. Jeden z nich strzelił nawet z

karabinu maszynowego, kierując ogień w stronę drzew. Eric dał znak trzem

Droneom uzbrojonym w granatniki. Ci przygotowali się do ataku, czekając

na dyspozycje swojego przywódcy.

Czyści sprawiali wrażenie przestraszonych, ale wciąż brnęli naprzód.

Rozdzielili się na niewielkie grupki, zamiast przeć przed siebie jedną zwartą
ścianą. Kiedy znaleźli się w polu rażenia, Eric wskazał w ich stronę dwoma

palcami. Trzech snajperów skinęło głowami, uzbrajając granatniki.

Jasna łuna opromieniła najeźdźców, gdy ci zorientowali się w tym, co

się stało. Krzyki przerażenia mieszały się ze strachem. Ryan uśmiechnął się,

czując, jak drzemiący w nim drapieżnik właśnie budzi się do życia.

Snajperzy zdjęli blisko połowę sługusów Zwierzchnictwa. Zapach dymu,
prochu i palącej się skóry wypełnił powietrze. Las ulokowany za plecami
Czystych stanął w ogniu, dodając całej scenie rzezi jeszcze więcej

makabryzmu.

–

Teraz! – Krzyknął Eric, podrywając się z ziemi.

Uniósłszy broń, zaczął oddawać strzały w stronę tłumu wrogów.

Wszystkie Droney poszły w ślad za swoim szefem, wstając i celując w

najeźdźców. Ervin wypatrzył agenta Zwierzchnictwa, który go naznaczył.
Wspomnienie znamienia zdobiącego maleńkie ramię Misty wypełniło umysł

chłopaka, wzmagając pragnienie zemsty. Nie chodziło już o Ryana, ale o

dziecko i każdego innego członka klanu, jakiego skrzywdził ten wampir.
Starając się o jak największą precyzję, młody Drone zdjął agenta strzałem

prosto w głowę.

Sable pozbyła się następnego z nich, a kochanek zaadresował jej

uśmiech. Dziewczyna odwzajemniła go. Jej skóra błyszczała w blasku ognia.

Jej działanie powodowane było radosną wendettą, ale Ryan nie winił jej,

wiedząc, że nareszcie może pomścić to, co się jej przytrafiło. Sable mogła
nareszcie wcisnąć im wszystkie ich zasady i prawa głęboko w tyłek.

Ervin żałował tylko tego, że Corbina nie było w grupie atakujących. Z

chęcią utrzymałby go przy życiu, żeby odpłacić mu za wszystko, co zrobił

jego kobiecie. Rozdrażniony, ale nie zrezygnowany Ryan zmusił się do tego,
by zaakceptować taki stan rzeczy. Nadal planował być tym, który uśmierci

szefa Zwierzchnictwa. Będzie musiał po prostu poczekać na inną okazję.

Jedynie garstka Czystych nadal kręciła się pod kampusem, nie

próbując nawet stawiać im oporu. Zbyt przerażeni i zszokowani mobilizacją
Droneów przypominali bezładną krzątaninę ciał. W końcu jeden z nich dał
znak do odwrotu i wkrótce ocalali biegli w kierunku zadrzewień.

Podwładni Erica stali kilkanaście sekund w kompletnej ciszy, nim

wreszcie dotarło do nich, iż tym razem wygrali. Po jakimś czasie ktoś

krzyknął radośnie, a reszta dołączyła do niego, obwieszczając zwycięstwo.
Sable zarzuciła ramiona na szyję Ryna, on natomiast przyjął ciepło, jakie

oferował uścisk wampirzycy. Ich pobratymcy również obściskiwali się,
przybijając sobie piątki.

–

Bardzo cię kocham. – Dawna Jane objęła swego kochanka jeszcze

mocniej.

–

Takie zapewnienie nigdy mi się nie znudzi. – Odwzajemnił

pieszczotę. – Ja też cię kocham. A teraz zabierajmy się stąd.

*****

Ryan siedział na tylnym siedzeniu vana, Sable zaś znajdowała się tuż

obok, opierając mu głowę na ramieniu. Towarzyszyli im Eric, Toni i

Brenden. Blondynka przytulała brata, układając sobie jego potylicę na
kolanach i głaszcząc go po włosach. Do jej przedramienia przyczepiono

kroplówkę, która podawała jej krew. Nowoprzemieniony wampir spał
spokojnie, zdając się uspokajać pod wpływem obecności siostry. Jonas

siedział po drugiej stronie, ułożywszy rękę na spuście pistoletu, mimo że
jego oczy wydawały się zamknięte, a on sam wyglądał, jakby odpoczywał.

–

Tak strasznie się myliłam – powiedziała Toni słabiutkim głosem.

–

Odnośnie czego? – Spytał Ryan.

–

Miałam coś do stracenia. – Blondynka zaczerpnęła drżący oddech.

Agonia drzemiąca w jej oczach nadawała jej wygląd stulatki. – Nigdy nie

myślałam, że ten drań zaatakuje moją rodzinę. To był głupi błąd i teraz
straciłam Brendena.

–

Nie straciłaś go. – Ervin wskazał na syna marnotrawnego. – Leży

tutaj, w twoich ramionach.

–

Ale teraz jest wampirem i to Dronem. Jakie to życie?

Przyciągając Sable mocniej do siebie, Ryan pocałował ją w czubek

głowy.

–

W pewnym sensie już się do tego przyzwyczaiłem. Nie zamieniłbym

się z nikim za żadne skarby świata.

Toni wywróciła oczami, parskając.

–

Czy wy dwoje zawsze jesteście tak obrzydliwi?

–

Tak – odpowiedział Eric, przyjmując połączenie telefoniczne.

–

Wiem, że to wszystko jest teraz nieco przytłaczające. – Dawna Jane

próbowała pocieszyć koleżankę. – Ale z czasem stanie się prostsze.

Oblicze Toni zmieniło się w lodową maskę.

–

Jedynym sposobem, by sprawy stały się prostsze, jest zabicie

Corbina. Ten sukinsyn zapłaci za to, co zrobił mojemu bratu. Nawet jeśli ja

sama także zginę.

Okej, rozgorączkowanie i pasja nie pasowały do tej panienki.

Zapewne nie przyjęłaby zaproszenia na ślub. Fakt ten przypomniał Ryanowi

o tym, co miał powiedzieć.

–

Hej, Sable – powiedział, przelotnie ją całując. – Wyjdziesz za mnie?

Niebieskie oczy wampirzycy zrobiły się wielkie od szoku, a jej wargi

opuściło zduszone westchnienie.

–

Wampiry się nie pobierają.

–

A od kiedy cię to w ogóle obchodzi? No więc tak czy nie?

Ująwszy jego twarz w obie dłonie, dziewczyna posłała mu tak

kochające spojrzenie, że on sam nagle stał się na dziesięć stóp wysoki.

–

Oczywiście, że tak. Kocham cię, Ryan.

Pocałowali się z taką pasją, że musiało to ująć nawet chłodną w

obejściu Toni.

–

Jesteście obrzydliwi – przypomniała im blondynka, choć

zabrzmiało to bardzo chłodno.

Okej, może jednak nie zmienili jej postawy. Eric zatrzasnął klapkę

telefonu.

–

Konwój dotarł do bezpiecznej kryjówki. Możemy do nich dołączyć.

–

A co z moim bratem, Jonasem i mną? – Toni wzmocniła uścisk

wokół Brendena.

–

Gdyby nie wasze ostrzeżenie moja córka by dziś zginęła. Mój klan

jest wam winny dozgonną wdzięczność, a ja sam zapraszam was, byście do

nas dołączyli.

–

Gdzie nasz klan będzie teraz żył? – Sable przytuliła się mocniej do

Ryana i splotła palce z jego własnymi.

–

Jestem w kontakcie z przywódcą innego klanu. Oni również stali się

świadkami małego incydentu dzisiejszej nocy i musieli opuścić swój dom.
Połączymy nasze siły i osiedlimy się w magazynie w Detroit.

–

Detroit? – Ryan uniósł sceptycznie brew. – To miasto jest strasznie

zatłoczone, musi tam być sporo Czystych. Na pewno szybko dowiedzą się o

naszej obecności.

Eric pokręcił głową.

–

Detroit kontrolują wilkołaki. Czyści nie postawią tam nogi, gdyż

wiedz, że nie są tam mile widziani. To idealne miejsce na naszą kryjówkę.

–

Wilki nie będą miały nic przeciwko?

Słaby uśmiech wykwitł na wargach Toni.

–

Wilki będą tym zachwycone, ponieważ to nieźle wkurzy Czystych.

Ryan przytknął.

– To chyba ma sens. A zatem mam ostatnie pytanie. Czy w rzece

Detroit naprawdę żyje morski potwór?

Eric rzucił mu kpiące spojrzenie, a reszta wampirów zaniosła się

śmiechem.