Role p³ciowe

Socjalizacja i rozwój

redakcja:

Mariola Chomczyñska-Rubacha

Renata Szczepanik

Wy¿sza Szko³a Humanistyczno-Ekonomiczna w £odzi

P³eæ jako zmienna ró¿nicuj¹ca

orzeczenie stopnia demoralizacji

nieletnich dziewcz¹t i ch³opców

Pojêcie „demoralizacja” u¿ywane jest w jêzyku potocznym, który nadaje mu œcis³y

zwi¹zek z problematyk¹ moralnoœci cz³owieka. Bardzo czêsto wspó³wystêpuje z okre-

œleniami stanowi¹cymi o „zepsuciu moralnym”, „upadku obyczajowym” oraz degenera-

cji spo³ecznej itp. Okreœleniem „demoralizacja” pos³uguj¹ siê tak¿e przedstawiciele wielu

dyscyplin naukowych, a wœród nich kryminologia, pedagogika, psychologia i socjologia

i jest ono najczêœciej uto¿samiane z takimi pojêciami, jak nieprzystosowanie spo³eczne,

wykolejenie, zaniedbanie moralne i inne. Uwagê jednak¿e zwraca fakt, ¿e jak dot¹d nie

wypracowano jasnej definicji tego terminu, mimo i¿ od wielu lat u¿ywa siê tego okreœle-

nia m.in. w odniesieniu do nieletnich, wobec których stosuje siê œrodki s¹dowe.

Problemy definicyjne pojêcia demoralizacji

Okres nieletnioœci traktuje siê jako czas przeznaczony do wdra¿ania jednostki do

samodzielnego ¿ycia w spo³eczeñstwie, bez wpadania w konflikty, naruszania norm spo-

³ecznych i praw innych ludzi. Kryminolodzy podkreœlaj¹, ¿e wiêkszoœæ norm prawno-

karnych pokrywa siê z norami moralnymi i/lub ma w nich silne oparcie. Dlatego te¿,

demoralizacjê pojmuje siê jako specyficzny stan struktur poznawczych prowadz¹cy do

nierespektowania norm moralnych, co z kolei sprzyja ³amaniu norm prawnokarnych

(B³achut i in., 2004: 320). Literatura kryminologiczna podaje tak¿e, ¿e zachowania wska-

zuj¹ce na groŸbê powstania, istnienia lub pog³êbiania siê stanu demoralizacji nieletniego

s¹ traktowane jako sygna³ wyst¹pienia potencjalnych zachowañ przestêpczych i dlatego

wymagaj¹ dzia³añ sformalizowanych agend kontroli spo³ecznej.

162

W próbie zdefiniowania pojêcia „demoralizacja” wydaje mi siê za s³uszne przyto-

czenie pogl¹du Czes³awa Czapówa, który uznaje, ¿e demoralizacja stanowi pewn¹ formê

czy te¿ odmianê procesu nieprzystosowania spo³ecznego, w którym nastêpuje stopniowe

kszta³towanie siê podatnoœci na spo³eczne i podkulturowe wp³ywy antagonistyczno-de-

strukcyjne, a nastêpnie przyswojenie sobie tych wp³ywów. Jednoczeœnie Czapów wspo-

mina o koniecznoœci wskazania na rodzaj, czas i przyczyny demoralizacji. W ten sposób

mamy do czynienia ze zwichniêt¹ socjalizacj¹ (która dokonuje siê w konsekwencji bardzo

niekorzystnych czynników rodzinnych, urazowych, b¹dŸ chorobowych) i z socjalizacj¹

destrukcyjno-antagonistyczn¹ (bêd¹c¹ wynikiem oddzia³ywania przestêpczej rodziny, która

socjalizuje dziecko zgodnie z wyznawanymi przez siebie wartoœciami i celami, które po-

zostaj¹ w jaskrawej sprzecznoœci z zasadami spo³ecznie aprobowanymi) (Czapów, 1978).

Niew¹tpliwie, w rozpatrywaniu pojêcia „demoralizacja”, koncentruje siê uwagê na

wp³ywie destrukcyjnym, jakiej podlega zarówno sama osoba (zdemoralizowana), jak

równie¿ osoby, które podlegaj¹ jej wp³ywom demoralizuj¹cym. Demoralizacjê nale¿y

wiêc rozumieæ jako zaburzony stan osobowoœci, cechuj¹cy siê negatywnym stosunkiem

do norm i zasad spo³ecznych, wynikaj¹cy z niew³aœciwego oddzia³ywania œrodowiska.

Pojêcie to nie znajduje precyzyjnego opracowania ani w teorii, ani w praktyce reso-

cjalizacyjnej, mimo i¿ jest stale u¿ywane w odniesieniu do m³odych ludzi, wobec których

stosuje siê okreœlone œrodki s¹dowe z powodu ich demoralizacji. Ka¿da próba precyzji

pojêcia demoralizacji mo¿e siê spotkaæ ze s³uszn¹ krytyk¹, poniewa¿ jak dot¹d brakuje

precyzyjnych, wystandaryzowanych narzêdzi oceny i pomiaru stopnia, jednak¿e to w³a-

œnie pojêcie demoralizacji, a nie np. nieprzystosowania spo³ecznego zosta³o wprowadzo-

ne do literatury prawniczej.

Po raz pierwszy pos³u¿ono siê tym terminem w projekcie Ustawy o zapobieganiu

i zwalczaniu przestêpczoœci nieletnich z roku 1968. Od tego czasu okreœlenie demorali-

zacji w odniesieniu do nieletnich funkcjonuje w konstruktach prawnych oraz praktyce

stosowania prawa. Co ciekawe, mimo i¿ Ustawa o postêpowaniu w sprawach nieletnich

u¿ywa tego pojêcia, jako podstawy do podjêcia kroków prawnych wobec dziecka, to nie

definiuje go. I tak, jeden z pierwszych artyku³ów Ustawy mówi o spo³ecznym obowi¹z-

ku przeciwdzia³ania „istnieniu okolicznoœci œwiadcz¹cych o demoralizacji, a w szcze-

gólnoœci naruszanie zasad wspó³¿ycia spo³ecznego, pope³nienie czynu zabronionego,

systematyczne uchylanie siê od obowi¹zku szkolnego lub kszta³cenia zawodowego, u¿y-

wanie alkoholu lub innych œrodków w celu wprowadzenia siê w stan odurzenia, upra-

wianie nierz¹du, udzia³ w grupach przestêpczych” (art. 4, § 1 Ustawy, 2001).

Podejmuj¹c decyzjê w sprawie nieletniego i jego demoralizacji, stosuj¹cy prawo po-

siada wiele mo¿liwoœci indywidualnych poszukiwañ dowodowych (analiza szeregu do-

wodów w postaci rozmaitych opinii psychologiczno-pedagogicznych, psychiatrycznych,

medycznych oraz wywiadów œrodowiskowych). Brak jasnych kryteriów okreœlenia demo-

ralizacji, szczególnie zaœ kryterium granicy, od której dane zachowanie nale¿y traktowaæ

jako przejaw demoralizacji, mo¿e skutkowaæ subiektywizmem w analizie i decyzjach

sêdziów. ród³em tego¿ mog¹ byæ odczucia i opinie wynikaj¹ce z ich w³asnego doœwiad-

czenia czy okreœlonego systemu wartoœci ¿yciowych.

Renata Szczepanik

163

Wyniki badañ wskazuj¹, i¿ najczêstszymi podstawami przyjmowanymi przez sêdziów

przy orzekaniu o demoralizacji nieletnich s¹ „uniwersalne kryteria ocen funkcjonuj¹ce

w spo³eczeñstwie” oraz „osobiste odczucia i w³asna ocena przypadku” (Harasimiak, 2001:

197). Dopiero w nastêpnej kolejnoœci sêdziowie wskazuj¹ na opinie psychologiczno-pe-

dagogiczne, z wniosków których korzystaj¹.

Szczególnej arbitralnoœci oceny rozstrzygaj¹cego o demoralizacji i jego stopniu sprzy-

ja ujêcie w zestawie przejawów demoralizacji w Ustawie zagadnienie „naruszania zasad

wspó³¿ycia spo³ecznego”. Jest to pojêcie o bardzo wysokim stopniu ogólnoœci. O du¿ym

zró¿nicowaniu zdañ osób stosuj¹cych prawo na ten temat œwiadcz¹ wyniki badañ G. Ha-

rasimiaka, wed³ug których wiêkszoœæ sêdziów rozumie przez to „zachowania wykracza-

j¹ce poza przyjête w danej spo³ecznoœci”. Niektórzy badani sêdziowie wskazywali na

„wulgarny oraz agresywny stosunek wobec rodziców, nauczycieli”, kolejno zaœ znalaz³y

siê takie wskazania jak: zak³ócanie spokoju, ubli¿anie, chamstwo i wulgarne zachowa-

nie siê (tam¿e: 178).

Uwagi metodologiczne

Podstawowym celem moich badañ by³o wykazanie, ¿e p³eæ osoby nieletniej ró¿nicuje

treœæ orzeczeñ o rodzaju i stopniu demoralizacji, bêd¹cej podstaw¹ kierowania nieletnich

dziewcz¹t i ch³opców do tego samego typu placówki resocjalizacyjnej. Przedmiot badañ

skupia³ uwagê jedynie na przejawach demoralizacji nieletnich, które w sposób bezpo-

œredni stanowi³y podstawê dla orzeczenia placówki resocjalizacyjnej, jak¹ jest m³odzie-

¿owy oœrodek wychowawczy (MOW).

Badania przeprowadzono w 2005 roku. Analizie poddano dokumentacjê wychowa-

nek i wychowanków dwóch ³ódzkich MOW. Zbadano akta osobowe, a szczególnie te

dokumenty, które stanowi³y charakterystykê przejawów demoralizacji nieletnich i dawa³y

podstawê dla kierowania nieletnich do instytucji resocjalizacyjnej. Analizowanymi do-

kumentami by³y uzasadnienia postanowieñ s¹du rodzinnego i nieletnich orzekaj¹cych

œrodek wychowawczy w postaci umieszczenia w placówce resocjalizacyjnej, orzeczenia

o potrzebie kszta³cenia specjalnego oraz opinie rodzinnych oœrodków diagnostyczno-kon-

sultacyjnych (RODK) na zlecenie s¹du, orzekaj¹cych stopieñ demoralizacji nieletniego.

Dodatkowo przeanalizowa³am okresowe opinie m³odzie¿owego oœrodka wychowawcze-

go do s¹du oraz tzw. indywidualne plany pracy resocjalizacyjnej.

Badaniem objê³am nieliczn¹ grupê wychowanków – ³¹cznie 65 osób

1

(27 nieletnich

ch³opców z I MOW i 38 nieletnich dziewcz¹t z III MOW w £odzi). Œredni wiek badanych

1

Bada³am tylko teczki osobowe nieletnich, którzy w roku 2004 zostali z ró¿nych przyczyn skreœleni z listy

wychowanków. Wybór tylko tych teczek podyktowany by³ m.in. kompletnoœci¹ dokumentacji.

P³eæ jako zmienna ró¿nicuj¹ca orzeczenie stopnia demoralizacji nieletnich dziewcz¹t i ch³opców

164

nieletnich w chwili przyjêcia do MOW wynosi³ 15,5 lat u dziewcz¹t i 14,8 lat u ch³op-
ców. Badani pochodzili z rejonów ca³ej Polski. Dominuj¹cym miejscem zamieszkania
by³o ma³e miasto (51,9% badanych), kolejno wielkie miasto (33,3%) i wieœ (14,8%).

Przejawy demoralizacji nieletnich dziewcz¹t i ch³opców

Uzyskane wyniki badañ w zakresie przejawów demoralizacji zawarto w postaci 19 ka-

tegorii zachowañ. Wœród ogó³u nieletnich dziewcz¹t dominowa³y takie przejawy demo-
ralizacji, jak: nieprzystosowanie szkolne (w tym opóŸnienia i wagary), picie alkoholu,
stosowanie przemocy i agresji, ucieczki z domu, kontakt ze œrodowiskiem przestêpczym,
palenie papierosów, wulgarne zachowanie siê, arogancja i buta. Co ciekawe, wyniki
badañ wskazuj¹ na stosunkowo niski odsetek nieletnich siêgaj¹cych po papierosy. Para-
doksalnie jednak¿e zwi¹zane jest to nie tyle z nisk¹ skal¹ wystêpowania podobnych zacho-
wañ, ile z rozpowszechnieniem tego zjawiska wœród nieletnich. Sytuacja taka powoduje
swoist¹ neutralizacjê zjawiska palenia papierosów przez dorastaj¹ce osoby w stosunku do
ich silniejszych przejawów demoralizacji. Dok³adne dane ilustruje tabela 1.

Dla stwierdzenia istotnoœci ró¿nic pomiêdzy nieletnimi dziewczêtami i ch³opcami

w poszczególnych objawach zastosowano test t-Studenta. Wyniki zawarte w tabeli wska-
zuj¹, ¿e w przypadku 12 objawów ró¿nice pomiêdzy p³ciami okaza³y siê istotne statycz-
nie. Ch³opcy wykazuj¹ wiêksze nasilenie w zakresie nastêpuj¹cych przejawów demora-
lizacji: kradzie¿ (p < 0,001), dokonywanie rozbojów, udzia³ w destrukcyjnych grupach
rówieœniczych (p < 0,003) oraz wandalizm (p < 0,02). Natomiast demoralizacja nielet-
nich dziewcz¹t przyjmuje szczególne nasilenie w postaci alkoholizowania siê, nieprzy-
stosowania szkolnego, za¿ywania narkotyków, zachowañ autodestrukcyjnych, zachowañ
seksualnych z doros³ymi (p < 0,001) oraz podejmowania wczesnych inicjacji seksual-
nych (p < 0,01).

Szczegó³owa analiza postanowieñ s¹dowych pozwoli³a na stwierdzenie, ¿e nieletnie

dziewczêta najczêœciej dokonywa³y kradzie¿y zazwyczaj samodzielnie, b¹dŸ w parze
z kole¿ank¹ lub w towarzystwie doros³ego mê¿czyzny. Najczêœciej kradzionymi przed-
miotami by³y: ¿ywnoœæ, kosmetyki, ubrania lub alkohol.

U ch³opców dominowa³a kradzie¿ z w³amaniem, a najczêœciej kradzionymi rzecza-

mi by³y: no¿e, sprzêt gospodarstwa domowego, sprzêt ogrodniczy i elektroniczny (w tym
telefony komórkowe). Nieletni ch³opcy dokonywali czynów karalnych zawsze w zorga-
nizowanej grupie (rówieœniczej lub doros³ych przestêpców), b¹dŸ na zlecenie paserów.

Wobec jednego badanego nieletniego podstawê umieszczenia go w placówce reso-

cjalizacyjnej stanowi³y 43 czyny karalne (rozboje, kradzie¿e z w³amaniem oraz napady
na starsze osoby w klatkach schodowych), dokonane w okresie niespe³na 2 lat.

Renata Szczepanik

165

Tabela 1.

Przyczyny kierowania nieletnich dziewcz¹t i ch³opców do placówki resocjalizacyjnej

* Wskazywano na: ostry makija¿, farbowanie w³osów, odrosty, prowokuj¹ce ubranie

** M.in. handel narkotykami, rozpylenie gazu w szkole, podpalenia, gwa³t na ma³oletniej

Dane nie sumuj¹ siê do 100%

ród³o: opracowanie w³asne

Objawy demoralizacji w orzecznictwie

s¹dowym

Nieletnie

dziewczêta

(%)

Nieletni

ch³opcy

(%)

Poziom istotnoœci

ró¿nic

(t-Studenta)

W³óczêgostwo, ¿ebractwo

13,1

7,4

ni

Notoryczne k³amstwo

5,2

7,4

ni

Arogancja, wulgarne zachowanie, buta

31,6

7,4

t = 3,91
df = 26 p

<

0,001

Lekcewa¿enie autorytetów doros³ych

21,0

18,5

ni

Nieprzystosowanie szkolne

71,0

63,0

t = 3,91
df = 26 p

<

0,001

Alkoholizowanie siê

55,2

40,7

t = 3,91
df = 26 p

<

0,001

Nadu¿ywanie leków

13,1

11,1

ni

Za¿ywanie narkotyków

34,2

18,5

t = 3,31
df = 26 p

<

0,001

Palenie papierosów

21,0

37,0

ni

Udzia³ w destrukcyjnych grupach rówieœniczych

dokonuj¹cych wspólnie czynów karalnych

2,6 18,5

t = –2,12
df = 26 p

<

0,01

Zachowania autodestrukcyjne

34,2

18,5

t = 3,61
df = 26 p

<

0,001

Wyzywaj¹cy wygl¹d*

7,8

0

ni

Stosowanie przemocy i agresja

(w tym wymuszenia, szanta¿)

36,8 40,7

ni

Kontakt ze œrodowiskiem przestêpczym

34,2

44,4

ni

Kontakt ze œrodowiskiem narkomañskim

5,2

7,4

ni

Ucieczki z domu

39,5

44,4

ni

Zachowania seksualne z

doros³ymi

26,3

0

t = 3,91
df = 26 p

<

0,001

Wczesne inicjacje seksualne

13,8

3,7

t = 2,12
df = 26 p

<

0,01

Wywieranie demoralizuj¹cego wp³ywu

5,2

14,8

ni

Czyny karalne: kradzie¿

26,3

70,4

t= –3,61
df = 26 p

<

0,001

Czyny karalne: rozbój

10,5

44,4

t= –2,43
df = 26 p

<

0,003

Czyny karalne: wandalizm

0

18,5

t= –2,43
df = 26 p

<

0,02

Inne** 0

22,2

t= –2,73
df = 26 p

<

0,01

P³eæ jako zmienna ró¿nicuj¹ca orzeczenie stopnia demoralizacji nieletnich dziewcz¹t i ch³opców

166

U ch³opców czêœciej mia³o miejsce wi¹zanie siê w destrukcyjne grupy rówieœnicze

o charakterze przestêpczym. Kontynuacj¹ takich zachowañ ch³opców jest obserwowane

w MOW d¹¿enie do tworzenia podkultury i pos³ugiwania siê git jêzykiem i symbolami

przestêpczymi.

Stopieñ demoralizacji nieletnich w orzeczeniach s¹dowych

Jak ju¿ wspomnia³am wczeœniej, samo pojêcie „demoralizacja” nie zosta³o sprecy-

zowane w Ustawie o postêpowaniu w sprawach nieletnich, jednak¿e najmniej precyzyj-

nym pojêciem jest „stopieñ demoralizacji”. Przewa¿nie ocena stopnia demoralizacji prze-

prowadzana jest na podstawie wystêpowania rodzaju i liczby przejawów demoralizacji

(por. Budrewicz, 1997: 169). Jednak¿e, jak ju¿ podkreœla³am, podobna praktyka grozi

subiektywizmem i arbitralnoœci¹ os¹du zachowania danej jednostki. Uwagê zwraca brak

narzêdzi pomiaru, co nie pozwala na obiektywne stwierdzenie, co jest znacznym, co

œrednim, a co niskim stopniem demoralizacji. Mimo to, w wielu opiniach i uzasadnie-

niach wskazuje siê na „niski”, „œredni”, „umiarkowany”, „œredniozaawansowany” oraz

„wysoki” stopieñ demoralizacji, „z tendencjami zwy¿kowymi” lub do „pog³êbiania siê”.

Niektóre uzasadnienia s¹dowe zawiera³y szeroki katalog aspo³ecznych zachowañ, inne

ogranicza³y siê do wskazania kilku z nich. Nie wszystkie decyzje sêdziów pokrywa³y siê

z prognozami resocjalizacyjnymi opinii psychologiczno-pedagogicznych RODK (suge-

ruj¹cymi np. dozór kuratorski czy umieszczenie w placówce socjalizacyjnej). Zarówno

uzasadnienia s¹dowe, jak opinie sporz¹dzone przez zespó³ psychologów i pedagogów

w sposób nie znajduj¹cy jasnego uzasadnienia i kryterium, pos³ugiwa³y siê okreœlaniem

„stopnia demoralizacji”.

Niektóre z nich pomijaj¹ okreœlenie stopnia demoralizacji, skupiaj¹c uwagê jedynie

na objawach tej¿e:

Przypadek 33 (k)
wiek w dniu badania: 15,8; orzeczenie: demoralizacja
przebywanie w towarzystwie osób ze œrodowisk przestêpczych, ucieczki
z domu, wagary, niepos³uszeñstwo wobec rodziców, wczesne rozpoczêcie
po¿ycia seksualnego

Przypadek 1 (k)
wiek w dniu badania: 16,7; orzeczenie: demoralizacja
zaniedbywanie obowi¹zku szkolnego, spo¿ywanie alkoholu, przebywanie
w godzinach nocnych poza domem w towarzystwie doros³ych mê¿czyzn,
w¹chanie kleju, ucieczki z domu, poszukuje satysfakcji w kontaktach kole-
¿eñskich, od IV klasy pije alkohol, pali papierosy oraz próbuje narkotyków,
dopuœci³a siê czynu karalnego (art. 124, § 1 kw) (wybi³a szyby okienne w skle-
pie o wartoœci 150 z³).

Renata Szczepanik

167

Przypadek 3 (k)
wiek w dniu badania: 16,3; orzeczenie: demoralizacja
przebywa poza domem, porzuci³a szko³ê, nie stosuje siê do poleceñ swojej
babki (rodzina zastêpcza), jest wobec niej ordynarna, spo¿ywanie alkoholu

Przypadek 20 (k)
wiek w dniu badania: 15,9; orzeczenie: demoralizacja (opinia RODK)
nie kontynuuje nauki, niepos³uszna, arogancka, nonszalancka, manifestuje
swoj¹ przewagê, skoncentrowana na w³asnych problemach, kieruje siê do-
raŸnymi impulsami i potrzebami, nie korzysta z doœwiadczeñ z przesz³oœci,
brak d³ugodystansowych celów

Przypadek 6 (m, nieletni)
wiek w dniu badania: 16,1; orzeczenie: demoralizacja
nie realizuje obowi¹zku szkolnego, pali papierosy, przebywa w zdemorali-
zowanym œrodowisku, wywiera demoralizuj¹cy wp³yw na otoczenie

Przypadek 14 (m)
wiek w dniu badania: 16,2; orzeczenie: demoralizacja
spo¿ywa alkohol, porzuci³ szko³ê, uczestniczy w bójkach chuligañskich,
liczne kradzie¿e (czyny karalne), zachowania agresywne, zastraszanie i groŸ-
by wobec doros³ych, czyn karalny: rozbój (napad na kobietê i kradzie¿
telefonu komórkowego).

Znaczna czêœæ analizowanych orzeczeñ zawiera³a informacje o stopniu demoralizacji:

Przypadek 4 (k)
wiek w dniu badania: 16,9; orzeczenie: demoralizacja w stopniu œrednio-
zaawansowanym
k³amstwo, opór, palenie papierosów, lekcewa¿enie autorytetów, alkoholi-
zowanie siê palenie marihuany, kontakt ze zdemoralizowanymi rówieœni-
kami, w ra¿¹cy sposób zaniedbuje obowi¹zek szkolny, porzuci³a szko³ê,
utrzymuje kontakty z doros³ymi kryminalistami, wraca póŸno lub nie wra-
ca na noc do domu, lekcewa¿y swoj¹ opiekunkê, ucieczki z domu, czyn
karalny (art. 119, § 1 kw) kradzie¿ z Realu: 3 stroje k¹pielowe, 2 dezodoran-
ty na kwotê 177 z³., czyn karalny (art. 119, § 1 kw) kradzie¿ z Realu: buty
sportowe marki Reebok na kwotê 159 z³.

Przypadek 4 (m)
wiek w dniu badania: 15,1; orzeczenie: demoralizacja w znaczeniu
podkulturowym z tendencj¹ do pog³êbiania siê (opinia RODK)
podkreœla lojalnoœæ z podkultur¹ chuligañsko-przestêpcz¹; z grup¹ rówie-
œnicz¹ dokonywa³ kilkunastu w³amañ do domków na dzia³kach, dokonu-
j¹c kradzie¿y oraz dewastacji, dokona³ kradzie¿y kompletu no¿y kuchen-
nych oraz siekiery

P³eæ jako zmienna ró¿nicuj¹ca orzeczenie stopnia demoralizacji nieletnich dziewcz¹t i ch³opców

168

Przypadek 11 (m)
wiek w dniu badania: 16,6; orzeczenie: proces demoralizacji rozpoczêty
z tendencj¹ do pog³êbiania siê
uwarunkowany niekorzystnymi wp³ywami œrodowiskowymi, w szczegól-
noœci zaœ silnym wp³ywem negatywnych grup rówieœniczych, wobec nad-
u¿ywania alkoholu oraz œrodków wziewnych konieczne jest podjêcie terapii
uzale¿nieñ, w okresie luty 1999 – paŸdziernik 2000 nieletni dokona³ 14 czy-
nów karalnych (z art. 278 kk, tj. kradzie¿ z w³amaniem)

Przypadek 26 (m)
wiek w dniu badania: 15,7; orzeczenie: demoralizacja umiarkowana
wymuszanie pieniêdzy od m³odszych dzieci, niechêæ wobec kontynuowa-
nia nauki szkolnej, dokona³ gwa³tu na ma³oletniej siostrze

Przypadek 27 (m)
wiek w dniu badania: 14,6; orzeczenie: stopieñ demoralizacji œredni bez
tendencji zwy¿kowych
w ci¹gu wakacji dokona³ 4 czynów karalnych (dzia³aj¹c w grupie rówieœni-
czej) – kradzie¿e; od pi¹tej klasy pali regularnie papierosy, dokona³ samo-
uszkodzeñ, czêste ucieczki z domu tzw. giganty, za¿ywa alkohol

Przypadek 16 (m)
wiek w dniu badania: 14,6; orzeczenie: demoralizacja znacznego stopnia
porzuci³ szko³ê, alkoholizuje siê, przebywa w œrodowisku osób zdemorali-
zowanych, w¹cha klej i za¿ywa œrodki odurzaj¹ce, rozprowadza narkotyki
wœród ma³ych dzieci, rozpyli³ gaz ³zawi¹cy w szkole, czym wywo³a³ pani-
kê (art. 51 kw)

W ogóle analizowanych opinii psychologiczno-pedagogicznych RODK dominowa³

w¹tek impulsywnoœci nieletnich, nieumiejêtnoœci formu³owania d³ugofalowych celów,

¿ycia na granicy „jawy i nierealnoœci”, postaw roszczeniowych, d¹¿enia do natychmia-

stowego zaspokajania potrzeb bie¿¹cych, zani¿onej samooceny, stosunkowo rzadko –

sk³onnoœci do dzia³añ odwetowych. W przypadku 14,8% nieletnich ch³opców zareje-

strowano zaburzenia psychiatryczne (zaburzenia zachowania i emocjonalne na tle or-

ganicznego uszkodzenia oœrodka uk³adu nerwowego), s¹d zaœ zobowi¹za³ placówki

resocjalizacyjne do zapewnienia opieki poradni zdrowia psychicznego. W dokumen-

tach 11,1% ch³opców zanotowano wysoki poziom psychotyzmu (impulsywnoœæ, agre-

sja, negatywny stosunek do œwiata), który w sposób znacz¹cy skutkowa³ zachowaniami

skrajnie antyspo³ecznymi. W opinii orzekaj¹cej o demoralizacji tylko wobec jednej

nieletniej (przypadek 5 (k), wiek w dniu badania: 16,3, orzeczenie: demoralizacja) za-

stosowano zapis o osobowoœci psychopatycznej (akcentowano niski poziom lêku, nad-

miern¹ agresjê, stosowanie przemocy, szanta¿u, znêcanie siê nad innymi).

Mimo ¿e rodzinne doœwiadczenia i uwarunkowania zaburzonego spo³ecznie zacho-

wania nie stanowi¹ przedmiotu niniejszych rozwa¿añ, warto podkreœliæ, ¿e w wiêkszoœci

analizowanych opinii o domu rodzinnym nieletnich pojawia³ siê w¹tek brutalnej prze-
mocy fizycznej ojca wobec matki i dzieci (51,6%), a nawet molestowania seksualnego.

Renata Szczepanik

169

Podleganie gwa³tom seksualnym mia³o miejsce w dzieciñstwie lub w m³odszym wieku

dojrzewania (ze strony wujka, brata, pijanego kolegi ojca). W jednej z opinii znalaz³o siê

nastêpuj¹ce sformu³owanie:

[...] dokonany na niej gwa³t [ojciec] w dzieciñstwie, skutkowa³ facylitacj¹
podjêcia ¿ycia seksualnego ju¿ kilka lat póŸniej.

W opisie charakteru i stopnia demoralizacji nieletnich dziewcz¹t w 26,3% analizowa-

nych opinii pojawia siê zapis o tzw. „demoralizacji w sferze obyczajowej”. Podobnego

zapisu nie znalaz³am w ¿adnym analizowanym przypadku nieletnich ch³opców. Zacho-

wania sk³adaj¹ce siê na ten rodzaj orzekanej demoralizacji by³y nastêpuj¹ce:

Przypadek 33 (k)
wiek w dniu badania: 15,8; orzeczenie: zdemoralizowana w stopniu
œredniozaawansowanym w sferze obyczajowej
po¿ycie seksualne rozpoczê³a w wieku 11 lat, przebywa³a poza domem na
okres 2–3 tygodni; znajdowa³a siê w domku na dzia³ce, w którym przeby-
wa³a wraz z doros³ym mê¿czyzn¹, w wieku 14 lat pod wp³ywem alkoholu
przy³apana przez policjê na uprawianiu seksu z doros³ym mê¿czyzn¹, uczest-
niczy³a w pobiciu pasa¿era PKP (sprawc¹ pobicia by³ jej 22 letni ch³opak,
ale ona utrzymuje, ¿e ten by³ tylko œwiadkiem)

Przypadek 3 (k)
wiek w czasie badania: 16,3; orzeczenie: demoralizacja w sferze
obyczajowej (opinia RODK)
przebywa w towarzystwie mê¿czyzn z marginesu spo³ecznego, którzy j¹
nak³aniaj¹ do zdobywania pieniêdzy dla nich z ich przeznaczeniem na za-
kup i spo¿ycie alkoholu

Przypadek 11 (k)
wiek w czasie badania: 13,9; orzeczenie: demoralizacja obyczajowa
czerpie korzyœci z nierz¹du, wulgaryzm seksualny

Przypadek 34 (k)
wiek w czasie badania: 15,5; orzeczenie: stopieñ demoralizacji umiarko-
wany z tendencj¹ do pog³êbiania siê w zakresie obyczajowoœci
dokona³a czynu karalnego (art. 124, § 1) z doros³ym kochankiem (kradzie¿
metalowej kasety z kwot¹ 8500 z³otych z firmy, istnieje wysokie prawdo-
podobieñstwo, i¿ ¿ycie seksualne rozpoczê³a w wieku 12–13 roku ¿ycia –
w trakcie czêstych libacji nieletnia by³a nagabywana przez rodziców do
wspó³¿ycia seksualnego z pijanymi kolegami

Przypadek 26 (k)
wiek: 16,6; okresowa opinia MOW do s¹du
niepokoj¹ce rozbudzenie zainteresowaniem ze strony starszych mê¿czyzn,
czêsto ¿onatych; zawi¹zuje krótkie zwi¹zki, nastawione na zysk (pieni¹dze

P³eæ jako zmienna ró¿nicuj¹ca orzeczenie stopnia demoralizacji nieletnich dziewcz¹t i ch³opców

170

przeznacza na u¿ywki, nocleg), „randki” w samochodzie za 50 z³ (w ten
sposób zdobywa pieni¹dze na u¿ywki)

Przypadek 26 (k)
wiek w czasie badania: 15,9; orzeczenie: demoralizacja w stopniu
œredniozaawansowanym
przebywanie w melinach pijackich w towarzystwie doros³ych mê¿czyzn
z marginesu spo³ecznego

Przypadek 10 (k)
wiek w dniu badania: 13,7; orzeczenie: zagro¿enie demoralizacj¹
ulega wp³ywom napotkanych przypadkowo mê¿czyzn

Przypadek 5 (k)
wiek w czasie badania: 15,9; orzeczenie: demoralizacja
wykazuje nadmierne zainteresowanie p³ci¹ odmienn¹, wobec ch³opców jest
prowokuj¹ca

Tylko w jednym przypadku analizowanych orzeczeñ nieletnich ch³opców znalaz³

siê zapis o zachowaniu seksualnym nieletniego.

Przypadek 17 (m)
wiek w dniu badania: 13,5; orzeczenie: stopieñ demoralizacji: œredni bez
tendencji zwy¿kowych (opinia RODK)
dba o wygl¹d zewnêtrzny, przejawia zainteresowania seksualne (mówi o sil-
nym zwi¹zaniu siê z rówieœnic¹: dziewczynka bez cech nieprzystosowania
spo³ecznego, pochodz¹ca z dobrego wychowawczo domu, uczennica szko³y
prywatnej

Podsumowanie

Przytoczony wczeœniej artyku³ Ustawy wymienia siedem zachowañ œwiadcz¹cych

o demoralizacji, przy czym u¿ywa s³owa „w szczególnoœci”, daj¹c w ten sposób mo¿li-

woœci zakwalifikowania tak¿e innych nad te wskazane w ustawie. Badania wskazuj¹, ¿e

sêdziowie s¹dów rodzinnych i nieletnich pos³uguj¹ siê doœæ bogatym katalogiem za-

chowañ m³odzie¿y uznawanych za patologiczne spo³ecznie. Zachowania stanowi¹ce

podstawê do zastosowania okreœlonego œrodka wychowawczego ró¿nicuj¹ nieletnich:

dziewczêta i ch³opców. Ró¿nicê tê widaæ najbardziej w zakresie dwóch przejawów:

czynów karalnych oraz uprawiania nierz¹du.

Uwagê zwracaj¹ wyniki badañ G. Harasimiaka nad sêdziami s¹dów rodzinnych i nie-

letnich. Badani sêdziowie, na pytanie o zró¿nicowanie wystêpowania charakterystycz-

nych dla ch³opców i dziewcz¹t przejawów demoralizacji wskazywali przede wszystkim

na uprawianie nierz¹du. Tej kategorii zachowañ zdemoralizowanych sêdziowie nie przy-

pisuj¹ wcale nieletnim ch³opcom. Badaj¹cy uzna³ wynik za jednoznaczny: poniewa¿

Renata Szczepanik

171

sêdziowie podkreœlali specyfikê takiego zachowania, st¹d „trudno siê dziwiæ opinii wy-

ra¿onej przez sêdziów” (Harasimiak, 2001: 188–189). Jednoczeœnie interesuj¹ce s¹ te

wyniki badañ, które ukazuj¹ rozumienie przez sêdziów „uprawianie nierz¹du”. Okazuje

siê bowiem, ¿e uprawianie nierz¹du nie dla wszystkich sêdziów oznacza prostytuowanie

siê. W sk³ad innych zachowañ ujmowanych przez nich w tê kategoriê przejawu demora-

lizacji, wesz³y: podjêcie wspó³¿ycia przed 16 rokiem ¿ycia (nawet nieodp³atnie lub bez

nastawienia na korzyœci) oraz czêste wspó³¿ycie przypadkowe. Maj¹c to na wzglêdzie,

nale¿y przypuszczaæ, i¿ nieletni ch³opcy objêci zainteresowaniem s¹du nie przejawiaj¹

w ogóle powy¿szych zachowañ seksualnych.

Równie¿ w literaturze naukowej, jeszcze do niedawna, problem prostytucji rozpa-

trywany by³ tylko i wy³¹cznie w odniesieniu do dziewcz¹t, a wœród dominuj¹cego czyn-

nika ekonomicznego pojawia³y siê tak¿e: awanturnictwo, chêæ „innego” ¿ycia, potrzeba

czêstej zmiany partnerów seksualnych itp. (tam¿e). Wspó³czeœnie problem prostytucji po-

dejmowany jest nie tylko w odniesieniu do nieletnich dziewcz¹t. Bogate studium prostytu-

cji wspó³czesnych nieletnich przedstawia m.in. J. Kurzêpa (2001), wskazuj¹c na wzrost

liczby nieletnich ch³opców podejmuj¹cych prostytucjê hetero- i homoseksualn¹.

Istotnym sk³adnikiem zachowañ aspo³ecznych nieletnich ch³opców jest dzia³anie

grupowe. Nieletni wykazuj¹ wyraŸne tendencje do wi¹zania siê w zorganizowane grupy

przestêpcze. Nieletnie dziewczêta rzadko lub wcale nie s¹ dopuszczane do tych grup

(je¿eli ju¿ dzia³aj¹ w grupach przestêpczych, to wraz z doros³ymi kryminalistami, czêsto

kochankami). Jednoczeœnie nieletnie dziewczêta czêsto deklaruj¹ przynale¿noœæ do pod-

kultur przestêpczych organizowanych przez ch³opców, co przejawia siê m.in. w licznych

aktach samodestrukcyjnych (sznyty). Porównanie uzyskanych przeze mnie wyników ba-

dañ z badaniami nad przejawami demoralizacji nieletnich kierowanych ju¿ do zak³adu

poprawczego (np. Budrewicz, 1997) sk³oniæ mo¿e do wysuniêcia przypuszczenia, ¿e

nieletni ch³opcy umieszczani s¹ w placówkach resocjalizacyjnych za ten sam rodzaj

i nasilenie stopnia demoralizacji, za który nieletnie dziewczêta kierowane s¹ ju¿ do po-

prawczaków. Co wiêcej, wskazywana przez Budrewicz liczba np. czynów karalnych

nieletnich dziewcz¹t umieszczonych w zak³adach poprawczych by³a wci¹¿ ni¿sza, ni¿

chocia¿by przedstawiona przeze mnie liczba czynów karalnych bêd¹cych udzia³em nie-

letnich ch³opców (tab. 1), umieszczonych w placówce resocjalizacyjnej. Powy¿sze stwier-

dzenie nale¿y traktowaæ jednak¿e z du¿¹ ostro¿noœci¹, poniewa¿ wymaga ono dalszych

badañ empirycznych na reprezentatywnej próbie.

Niew¹tpliwie podstawowe „narzêdzie” oceny stopnia i rodzaju demoralizacji funk-

cjonuj¹ce w Polsce pod postaci¹ artyku³u 4 Ustawy o postêpowaniu w sprawach nielet-

nich sprzyja tworzeniu orzeczeñ, uwarunkowanych m.in. tradycyjnym postrzeganiem

przez sêdziów ról i zachowañ spo³ecznych przypisywanych poszczególnym p³ciom.

Problematyka odpowiedniej diagnozy stopnia i rodzaju nieprzystosowania spo³ecz-

nego dzieci i m³odzie¿y w Polsce pozostaje w sferze wielu w¹tpliwoœci. Praktyka polska

pokazuje, ¿e kierowanie m³odzie¿y do w³aœciwych instytucji resocjalizacyjnych opiera

siê przede wszystkim o rodzaj i ciê¿ar pope³nionego czynu oraz ogóln¹ demoralizacjê

P³eæ jako zmienna ró¿nicuj¹ca orzeczenie stopnia demoralizacji nieletnich dziewcz¹t i ch³opców

172

jednostki, a badania (por. tak¿e: Harasimiak, 2001) wskazuj¹, ¿e nie zawsze ich decyzje

s¹ odzwierciedleniem opinii psychologiczno-pedagogicznych

2

.

S¹d i oœrodki diagnostyczne rzadko b¹dŸ wcale nie bior¹ pod uwagê w³aœciwoœci

osobowoœciowych nieletniego. Zreszt¹, jak s³usznie wskazuje B. Urban (2003), nawet

gdyby s¹d stosowa³ odpowiednie kryteria kwalifikacyjne, to i tak pozostaje kwestia braku

zró¿nicowanych oddzia³ywañ resocjalizacyjnych w poszczególnych typach zak³adów.

Bibliografia

B³achut J., Gaberle A., Krajewski K. (2004), Kryminologia, Wydawnictwo Arche, Gdañsk.

Borowski R., Wysocki D. (2001), Instytucje wychowania resocjalizuj¹cego, Novum,

P³ock.

Budrewicz I. (1997), Œrodowiskowe uwarunkowania zachowañ przestêpczych nieletnich

dziewcz¹t, Wydawnictwo Wy¿szej Szko³y Pedagogicznej w Bydgoszczy,

Bydgoszcz.

Czapów Cz. (1978), Wychowanie resocjalizuj¹ce, PWN, Warszawa.

Harasimiak G. (2001), Demoralizacja jako podstawowe pojêcie postêpowania z nielet-

nimi, Wydawnictwo S.N., Szczecin.

Kowalczyk-Jamnicka M., Grabarska M. (2003), Wybrane uwarunkowania zachowañ

dewiacyjnych nieletnich dziewcz¹t, [w:] So³tysiak T., Sudar-Malukiewicz J.

(red.), Zjawiskowe formy patologii spo³ecznych oraz profilaktyka i resocja-

lizacja nieletnich, Wydawnictwo Akademii Bydgoskiej im. Kazimierza Wiel-

kiego, Bydgoszcz.

Kurzêpa J. (2001), M³odzie¿ pogranicza – „œwinki”, czyli o prostytucji nieletnich, Kra-

ków.

Pytka L. (1995), Pedagogika resocjalizacyjna, Wy¿sza Szko³a Pedagogiki Specjalnej

im. M. Grzegorzewskiej, Warszawa.

Urban B. (2003), Typologia zaburzeñ w zachowaniu jako warunek skutecznej profilakty-

ki i resocjalizacji m³odzie¿y, [w:] So³tysiak T., Sudar-Malukiewicz J. (red.),

Zjawiskowe formy patologii spo³ecznych oraz profilaktyki i resocjalizacji

m³odzie¿y, Wydawnictwo Akademii Bydgoskiej im. Kazimierza Wielkiego,

Bydgoszcz.

Ustawa o postêpowaniu w sprawach nieletnich po nowelizacji z 15 wrzeœnia 2000 roku

(2001), wprowadzenie: K. Gromek, stan prawny na dzieñ 31 stycznia 2001,

Warszawa.

2

Pedagogiczne dzia³ania sêdziów dla nieletnich czêsto s¹ doœæ kontrowersyjne, np. w £odzi kilka lat temu jedna

z sêdziów zaordynowa³a wobec nieletniego dilera, który rozprowadza³ narkotyki po szko³ach – œrodek wycho-

wawczy w postaci przeprowadzenia przez niego serii pogadanek o szkodliwoœci za¿ywania narkotyków na

lekcjach wychowawczych w ³ódzkich szko³ach œrednich.

Renata Szczepanik