skanuj0002


ïż




I ' l.
i â

I
:i
Polaryskop kołowy składa się: ze źródła światła Ż, z polaryzatora P, analizatora A (będącego drugim połaryzatorem) i zespołu rejestrującego E. Ponadto pomiędzy polaryzatorem a analizato-
i..
i!-
Przez wprowadzenie do ukÅ‚adu optycznego ćwierćfalówek C, i C, uzyskuje siÄ™ Å›wiatÅ‚o spolaryzowane koÅ‚owo, nie majÄ…ce uprzywilejowanego kierunku (pÅ‚aszczyzny) drgaÅ„ (rys. 6.3). W przypadku polaryzacji koÅ‚owej drgania promienia Å›wietlnego zachodzÄ… w dwóch wzajemnie prostopadÅ‚ych pÅ‚aszczyznach. Amplitudy drgaÅ„ sÄ… jednakowe. Jeżeli amplitudy drgaÅ„ sÄ… różne, to mówi siÄ™ o polaryzacji eliptycznej.
Rys. 6.3. Działanie polaryskopu kołowego
PromieÅ„ Å›wietlny liniowo spolaryzowany po przejÅ›ciu przez ćwierćfalówkÄ™ C, zostaje rozszczepiony na dwa promienie drgajÄ…ce w dwóch prostopadÅ‚ych pÅ‚aszczyznach. Po przejÅ›ciu przez model M promienie Å›wietlne zostajÄ… spolaryzowane eliptycznie. Ponieważ drgania eliptyczne można przedstawić w postaci sumy dwóch drgaÅ„ spolaryzowanych koÅ‚owo, otrzymuje siÄ™ po przepuszczeniu promieni przez nastÄ™pnÄ… ćwierćfaiówkÄ™ C, drgania spolaryzowane liniowo w dwóch prostopadÅ‚ych do siebie kierunkach.
Ustawiony odpowiednio analizator A sprowadza te drgania do jednej pÅ‚aszczyzny i w efekcie otrzymuje siÄ™ polaryzacjÄ™ liniowÄ…. Ten rodzaj polaryzacji powoduje znikanie we wzorze (6.6) czynnika sin2« i w efekcie na ekranie widać tylko obraz izochrom (nie wystÄ™pujÄ… izokliny).
Dwójiomność wymuszona jest zjawiskiem zachodzÄ…cym w niektórych materiaÅ‚ach przeźroczystych pod wpÅ‚ywem obciążenia. PromieÅ„ Å›wiatÅ‚a spolaryzowanego padajÄ…cy prostopadle na pÅ‚ytkÄ™ pÅ‚asko-równolegÅ‚Ä… zostaje rozszczepiony na dwa promienie przesuniÄ™te w fazie, których drgania zachodzÄ… w dwóch wzajemnie prostopadÅ‚ych pÅ‚aszczyznach. Zachodzi to tylko w przypadku obciążenia ukÅ‚adu i powstania naprężeÅ„ w pÅ‚ytce, Wartość przesuniÄ™cia jest proporcjonalna do różnicy naprężeÅ„ głównych w pÅ‚ytce. W przypadku braku naprężeÅ„ (obciążeÅ„) przesuniÄ™cie nie wystÄ™puje. IlustracjÄ™ tego zjawiska przedstawia rys. 6.4.
6.3.2. Zasady elastooptycznych pomiarów naprężeń
NieuporzÄ…dkowane drgania promieni Å›wietlnych wychodzÄ…cych ze źródÅ‚a Å›wiatÅ‚a Z po przejÅ›ciu przez polaryzator zostajÄ… sprowadzone do jednej pÅ‚aszczyzny, tzw. pÅ‚aszczyzny polaryzacji (rys. 6.2). Spolaryzowana wiÄ…zka Å›wiatÅ‚a pada nastÄ™pnie na model M ustawiony prostopadle do kierunku biegu promieni i rozszczepia siÄ™ w każdym punkcie modelu na dwa spolaryzowane promienie skÅ‚adowe. PÅ‚aszczyzny drgaÅ„ tych promieni sÄ… do siebie prostopadÅ‚e i zgodne z kierunkami naprężeÅ„ głównych Ä… i cr, w danym punkcie modelu. Promienie skÅ‚adowe przebiegajÄ… przez model z różnymi prÄ™dkoÅ›ciami K, i V2, co w wyniku daje ich przesuniÄ™cie liniowe ÂÄ„5, które zachowujÄ… po opuszczeniu pÅ‚ytki modelowej, biegnÄ…c z jednakowÄ… prÄ™dkoÅ›ciÄ… V.
Doświadczalnie wykazano, że różnica prędkości rozszczepionych promieni spolaryzowanej wiązki światła jest proporcjonalna do różnicy naprężeń głównych w danym punkcie modelu.
k, -Tj = C(ct, - ot)    (6.1)
Odpowiadające przesunięcie liniowe S wzrasta z grubością# modelu:
S = Cg{a,-a j),    (6.2)
61



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
skanuj0012
skanuj0032

więcej podobnych podstron