42

Cytat Doko³a niego wszyscy spali - Azjaci i Libijczycy. Tylko Pentuer stoj¹c na z³amie ska³y przys³oni³ rêk¹ oczy i gdzieœ patrzy³. - Pentuerze!... Pentuerze!... - zawo³a³ Ramzes. - Czy widzisz tê oazê?... Zerwa³ siê i przybieg³ do kap³ana, który mia³ troskê na twarzy. - Widzisz oazê?... - To nie oaza - odpar³ Pentuer - to b³¹kaj¹cy siê w pustyni duch jakiegoœ kraju, którego ju¿ nie ma na œwiecie... Ale tamto - tam... - jest naprawdê!... - doda³ wskazuj¹c rêk¹ w stronê po³udnia. - Góry?... - zapyta³ ksi¹¿ê. - Przypatrz siê lepiej. Ksi¹¿ê wpatrywa³ siê, nagle rzek³: - Zdaje mi siê, ¿e ta ciemna masa podnosi siê... Muszê mieæ zmêczony wzrok. - To jest Tyfon - szepn¹³ kap³an. - Tylko bogowie mog¹ nas uratowaæ, je¿eli zechc¹... Istotnie Ramzes uczu³ na twarzy powiew, który nawet wœród pustynnego upa³u wyda³ mu siê ciep³y. Powiew ten, zrazu bardzo delikatny, wzmaga³ siê, by³ coraz cieplejszy, a jednoczeœnie ciemna smuga podnosi³a siê na niebie z zadziwiaj¹c¹ szybkoœci¹. - Có¿ zrobimy? - spyta³ ksi¹¿ê. - Te ska³y - odpar³ kap³an zas³oni¹ nas przed zasypaniem, ale nie odpêdz¹ ani kurzu, ani gor¹ca, które wci¹¿ roœnie. A za dzieñ lub dwa... - Wiêc Tyfon tak d³ugo wieje? - Czasami trzy i cztery dni... Tylko niekiedy zrywa siê na parê godzin i nagle pada jak sêp przeszyty strza³¹. Ale trafia siê to bardzo rzadko... Ksi¹¿ê sposêpnia³, choæ nie straci³ odwagi. Kap³an zaœ, wydobywszy spod szaty ma³y flakonik z zielonego szk³a, mówi³ dalej: - Masz tu eliksir... Powinien wystarczyæ ci na kilka dni... Ile razy uczujesz sennoœæ albo strach, wypij kropelkê tego. Tym sposobem wzmocnisz siê i przetrzymasz... - A ty?... a inni?... - Los mój jest w rêkach Jedynego. Reszta zaœ ludzi... Oni nie s¹ nastêpcami tronu! - Nie chcê tego p³ynu - rzek³ ksi¹¿ê odsuwaj¹c fIakonik. - Musisz go wzi¹æ!... - krzykn¹³ Pentuer. - Pamiêtaj, ¿e w tobie lud egipski z³o¿y³ swoje nadzieje... Pamiêtaj, ¿e nad tob¹ czuwa jego b³ogos³awieñstwo... Czarna chmura podnios³a siê ju¿ do po³owy nieba, a gor¹cy wicher d¹³ tak gwa³townie, ¿e ksi¹¿ê i kap³an musieli zejœæ pod ska³ê. - Lud egipski?... b³ogos³awieñstwo?... - powtarza³ Ramzes. Nagle zawo³a³: - To ty rok temu przemawia³eœ do mnie w nocy z ogrodu?... By³o to zaraz po manewrach... - Tego dnia, kiedy litowa³eœ siê nad ch³opem, który powiesi³ siê z rozpaczy, ¿e mu kana³ zepsuto - odpar³ kap³an. - Ty uratowa³eœ mój folwark i ¯ydówkê Sarê przed t³umem, który chcia³ j¹ ukamienowaæ?... - Ja - rzek³ Pentuer. - Ale ty wkrótce uwolni³eœ z wiêzienia niewinnych ch³opów i nie pozwoli³eœ Dagonowi drêczyæ ludu twego nowymi podatkami. Za ten lud - mówi³ kap³an - za mi³osierdzie, jakie zawsze okazywa³eœ mu, dziœ jeszcze b³ogos³awiê ciebie... Mo¿e tylko ty jeden ocalejesz tutaj, ale pomnij... pomnij, ¿e ocala ciê uciœniêty lud egipski, który od ciebie czeka zbawienia. Cytat




Dokoła niego wszyscy spali - Azjaci i Libijczycy. Tylko Pentuer stojąc na złamie skały przysłonił ręką oczy i gdzieś patrzył.
- Pentuerze!... Pentuerze!... - zawołał Ramzes. - Czy widzisz tę oazę?...
Zerwał się i przybiegł do kapłana, który miał troskę na twarzy.
- Widzisz oazÄ™?...
- To nie oaza - odparł Pentuer - to błąkający się w pustyni duch jakiegoś kraju, którego już nie ma na świecie... Ale tamto - tam... - jest naprawdę!... - dodał wskazując ręką w stronę południa.
- Góry?... - zapytał książę.
- Przypatrz siÄ™ lepiej.
Książę wpatrywał się, nagle rzekł
- Zdaje mi się, że ta ciemna masa podnosi się... Muszę mieć zmęczony wzrok.
- To jest Tyfon - szepnął kapłan. - Tylko bogowie mogą nas uratować, jeżeli zechcą...
Istotnie Ramzes uczuł na twarzy powiew, który nawet wśród pustynnego upału wydał mu się ciepły. Powiew ten, zrazu bardzo delikatny, wzmagał się, był coraz cieplejszy, a jednocześnie ciemna smuga podnosiła się na niebie z zadziwiającą szybkością.
- Cóż zrobimy? - spytał książę.
- Te skały - odparł kapłan zasłonią nas przed zasypaniem, ale nie odpędzą ani kurzu, ani gorąca, które wciąż rośnie. A za dzień lub dwa...
- Więc Tyfon tak długo wieje?
- Czasami trzy i cztery dni... Tylko niekiedy zrywa się na parę godzin i nagle pada jak sęp przeszyty strzałą. Ale trafia się to bardzo rzadko...
Książę sposępniał, choć nie stracił odwagi. Kapłan zaś, wydobywszy spod szaty mały flakonik z zielonego szkła, mówił dalej:
- Masz tu eliksir... Powinien wystarczyć ci na kilka dni... Ile razy uczujesz senność albo strach, wypij kropelkę tego. Tym sposobem wzmocnisz się i przetrzymasz...
- A ty?... a inni?...
- Los mój jest w rękach Jedynego. Reszta zaś ludzi... Oni nie są następcami tronu!
- Nie chcę tego płynu - rzekł książę odsuwając fIakonik.
- Musisz go wziąć!... - krzyknął Pentuer. - Pamiętaj, że w tobie lud egipski złożył swoje nadzieje... Pamiętaj, że nad tobą czuwa jego błogosławieństwo...
Czarna chmura podniosła się już do połowy nieba, a gorący wicher dął tak gwałtownie, że książę i kapłan musieli zejść pod skałę.
- Lud egipski?... błogosławieństwo?... - powtarzał Ramzes. Nagle zawołał
- To ty rok temu przemawiałeś do mnie w nocy z ogrodu?... Było to zaraz po manewrach...
- Tego dnia, kiedy litowałeś się nad chłopem, który powiesił się z rozpaczy, że mu kanał zepsuto - odparł kapłan.
- Ty uratowałeś mój folwark i Żydówkę Sarę przed tłumem, który chciał ją ukamienować?...
- Ja - rzekł Pentuer. - Ale ty wkrótce uwolniłeś z więzienia niewinnych chłopów i nie pozwoliłeś Dagonowi dręczyć ludu twego nowymi podatkami.
Za ten lud - mówił kapłan - za miłosierdzie, jakie zawsze okazywałeś mu, dziś jeszcze błogosławię ciebie... Może tylko ty jeden ocalejesz tutaj, ale pomnij... pomnij, że ocala cię uciśnięty lud egipski, który od ciebie czeka zbawienia.