Pod

Pod

Pod

Pod

powiekami…

powiekami…

powiekami…

powiekami…

by Rainw

by Rainw

by Rainw

by Rainwoman

oman

oman

oman

„

Pod powiekami” by Rainwoman

2

Od dobrych kilku minut sun

ę

li leniwie w korku i jedynym plusem całej sytuacji

było to,

ż

e Wiktor bez przeszkód mógł co rusz zerka

ć

na Ew

ę

. Od razu zauwa

ż

ył,

ż

e

przygryza doln

ą

warg

ę

i nerwowo pociera o siebie kciukami, a na domiar wszystkiego

jej wpatrzony przed siebie wzrok wydaje si

ę

nieobecny. Mógł sobie wyobrazi

ć

jakie

my

ś

li kł

ę

bi

ą

si

ę

teraz w głowie kobiety i gdyby nie fakt,

ż

e obiecał siostrze, i

ż

zjawi

ą

si

ę

na jej urodzinach, zawróciłby na

ś

wiatłach i odjechał w przeciwnym kierunku.

Kiedy w ko

ń

cu zatrzymali si

ę

na czerwonym

ś

wietle, delikatnie odgarn

ą

ł Ewie

z policzka kosmyk jasnych włosów i zało

ż

ył za ucho, przywołuj

ą

c j

ą

tym gestem

z powrotem w rzeczywisto

ść

.

- Przepraszam – odezwała si

ę

cicho, kr

ę

c

ą

c przy tym głow

ą

, wyra

ź

nie

niezadowolona z faktu,

ż

e przyłapał j

ą

na zamy

ś

leniu.

M

ęż

czyzna nie odpowiedział, ale dostrzegła na jego ustach cie

ń

u

ś

miechu i to

sprawiło,

ż

e rozlu

ź

niła mi

ęś

nie twarzy…

Gdyby mogła wybiera

ć

, wła

ś

nie takim chciałaby Wiktora zawsze pami

ę

ta

ć

.

Przymkn

ę

ła na chwil

ę

oczy, próbuj

ą

c odtworzy

ć

pod powiekami jego portret –

intryguj

ą

ce grafitowe oczy w ciemnej oprawie rz

ę

s, g

ę

ste brwi, nad nimi wci

ąż

gładkie, wysokie czoło i krótkie, zawsze nienagannie uło

ż

one ciemne włosy. Do

ść

długi nos i w

ą

skie usta dodawały jego twarzy ostro

ś

ci, a dwudniowy zarost na mocno

zarysowanej szcz

ę

ce dodatkowo jeszcze surowo

ś

ci. Dopiero kiedy si

ę

u

ś

miechał

jego twarz łagodniała… Tak jak teraz.

Nigdy si

ę

do tego nie przyznała, ale od razu zwróciła na niego uwag

ę

, tak jak reszta

kole

ż

anek z biura. Wysoki, postawny, z jak

ąś

tajemnic

ą

w oczach, starał si

ę

nie

wyró

ż

nia

ć

, ale kobiety i tak wodziły za nim rozmarzonym wzrokiem. Rudowłosa

Justyna z działu kadr od razu pu

ś

ciła w obieg informacj

ę

o jego statusie wolnego

samca i kilka szczebiotliwych panienek próbowało zwróci

ć

na siebie jego uwag

ę

, ale

bez efektu. U

ś

miechał si

ę

, czasami nawet po

ś

wi

ę

cał im chwil

ę

rozmowy, po czym

zwyczajnie odchodził, zostawiaj

ą

c je nierzadko w pół słowa, z szeroko otwartymi

ustami. Z racji tego,

ż

e Wiktor był bratem narzeczonej Roberta – najlepszego

przyjaciela jej m

ęż

a, wiedziała o nim wi

ę

cej ni

ż

reszta, ale nie czuła si

ę

w obowi

ą

zku,

by informowa

ć

o tym poluj

ą

ce na niego samice. Po miesi

ą

cu pora

ż

ek która

ś

z nich

zawyrokowała wreszcie,

ż

e najpewniej jest gejem, skoro nie leci na

ż

adn

ą

z nich, na

co roze

ś

miała si

ę

wtedy gło

ś

no,

ś

ci

ą

gaj

ą

c na siebie uwag

ę

kole

ż

anek. Te karc

ą

ce

spojrzenia zapiekły niemal jak policzek, ale zbyła je wzruszeniem ramion. M

ęż

atka,

„

Pod powiekami” by Rainwoman

3

do tego cicha i niepozorna, wtapiała si

ę

w otoczenie niczym kameleon. Nie była z ich

ligi, wi

ę

c i jej zdanie nie było dla nich niczym istotnym. Zainteresowały si

ę

ni

ą

dopiero

wtedy, kiedy przyszedł za ni

ą

do pokoju taszcz

ą

c na r

ę

kach ci

ęż

kie pudła

z dokumentacj

ą

z archiwum, której potrzebowała do przygotowania analizy danych

za ostatnie dwa lata. Obskoczyły j

ą

, wytrzeszczały oczy, udaj

ą

c fałszywe

zainteresowanie jej sprawami. Znała ich gr

ę

i wiedziała,

ż

e nie o ni

ą

tu chodzi, wi

ę

c

nie starała si

ę

nawet odpowiada

ć

. Tymczasem Wiktor postawił pudła na wskazanym

przez ni

ą

biurku, posłał kobietom niewymuszony u

ś

miech a potem otworzył szeroko

drzwi i powiedział,

ż

e ch

ę

tnie pomo

ż

e jej przekopa

ć

si

ę

przez reszt

ę

kartonów, które

tak długo przygotowywała do wyniesienia z archiwum. Pierwszy raz poczuła nad nimi

przewag

ę

i to j

ą

bawiło. Wiedziała,

ż

e zaczn

ą

plotkowa

ć

, jak tylko zamknie za sob

ą

szklane drzwi, ale to nie miało teraz znaczenia...

Którego

ś

popołudnia wpadła na niego w markecie, robi

ą

c zwykłe zakupy, jak zawsze

sama. Pchała przed sob

ą

zapakowany do połowy wózek, którym prawie go

staranowała. Fakt,

ż

e to wła

ś

nie on stał si

ę

jej ofiar

ą

ogłuszył j

ą

na tyle,

ż

e

z wra

ż

enia zapomniała j

ę

zyka w buzi. Dopiero po chwili zorientowała si

ę

w swojej

gafie i jak idiotka plotła trzy po trzy, wywołuj

ą

c tym szeroki u

ś

miech na jego ustach.

Nie tylko pomógł jej zapakowa

ć

wszystko do samochodu, ale jeszcze w ramach

zado

ść

uczynienia wymusił na niej zaproszenie na kaw

ę

, na której zupełnie straciła

poczucie czasu. Ju

ż

dawno z nikim tak swobodnie nie rozmawiała o ksi

ąż

kach, które

były jej pasj

ą

, o kinie, na które ci

ą

gle brakowało jej czasu i wreszcie o fotografii,

o której on opowiadał tak interesuj

ą

co. Telefon od Michała sprowadził j

ą

szybko na

ziemi

ę

. Wrócił z pracy i denerwował si

ę

brakiem obiadu, a ona od ponad dwóch

godzin siedziała i rozmawiała w najlepsze z tym nieznajomym m

ęż

czyzn

ą

jak

z najlepszym przyjacielem. Musiał dostrzec to,

ż

e si

ę

spłoszyła, bo kiedy

odprowadzał j

ą

do samochodu kilkakrotnie pytał, czy wszystko w porz

ą

dku. Bała si

ę

odpowiedzie

ć

, wi

ę

c tylko przytakiwała głow

ą

, a potem odjechała układaj

ą

c w głowie

jakie

ś

gładkie kłamstwo dla m

ęż

a…

Kiedy jechali z Michałem na imprez

ę

do Roberta, zastanawiała si

ę

czy Wiktor tam

b

ę

dzie. Wtedy pierwszy raz przyłapała si

ę

na tym,

ż

e o nim my

ś

li…

- Jeste

ś

ś

pi

ą

ca? – zdziwiony ton jego głosu sprawił,

ż

e Ewa powoli podniosła

powieki, wpatruj

ą

c si

ę

w drog

ę

przed nimi.

„

Pod powiekami” by Rainwoman

4

- Nie, sło

ń

ce mnie razi – skłamała, si

ę

gaj

ą

c do torebki po ciemne okulary, za którymi

skryła si

ę

szybko.

K

ą

tem oka dostrzegła,

ż

e spogl

ą

da na ni

ą

, ale wła

ś

nie rozbłysło zielone

ś

wiatło

i sznur samochodów ruszył, wi

ę

c on tak

ż

e skupił si

ę

na je

ź

dzie. Westchn

ę

ła tylko

cicho, odwracaj

ą

c głow

ę

w bok i ponownie przymkn

ę

ła powieki.

- Nie chcesz tam jecha

ć

, prawda? – Bardziej stwierdził, ni

ż

zapytał i mo

ż

e dlatego

poczuła,

ż

e nie musi mu odpowiada

ć

.

- Posłuchaj, zło

ż

ymy Adzie

ż

yczenia, wypijemy zwyczajow

ą

kaw

ę

i wymówimy si

ę

czym

ś

, dobrze? – Nakrył jej dło

ń

swoj

ą

i delikatnie

ś

cisn

ą

ł palce. U

ś

miechn

ę

ła si

ę

i otworzyła oczy, odwracaj

ą

c ku niemu twarz. Wiktor prowadził, wi

ę

c nie mógł patrze

ć

na ni

ą

przez cały czas, ale ten gest był czym

ś

wi

ę

cej i odczytała go wła

ś

ciwie.

- Twoi rodzice nie b

ę

d

ą

tym zachwyceni – odparła, zaciskaj

ą

c mocno usta.

- To ich problem, nie mój – dodał tak mi

ę

kko, jakby ta my

ś

l sprawiła mu nagł

ą

rado

ść

…

To Ada pierwsza dostrzegła,

ż

e wodzi za Ew

ą

wzrokiem. Zap

ę

dziła go wtedy do

kuchni i powiedziała kilka ostrych słów, ale nie przej

ą

ł si

ę

ż

adnym z nich. Uznał,

ż

e

siostra jak zwykle przesadza, wtedy wydawało mu si

ę

,

ż

e panuje nad sytuacj

ą

. Czy

ju

ż

wówczas si

ę

mylił?...

Michał do niej nie pasował. Ni

ż

szy od niego, bardziej kr

ę

py,

ś

miał si

ę

gło

ś

no i do

ść

rubasznie, ale poza tym wydawał si

ę

raczej gburowaty. Znali si

ę

z Robertem od

dziecka i przyja

ź

nili niemal przez całe

ż

ycie. Było po nich wida

ć

,

ż

e znaj

ą

si

ę

jak łyse

konie, bo czasami zdawali si

ę

mówi

ć

do siebie jakim

ś

kodem i zawsze wtedy

wybuchali

ś

miechem. Ewa niewiele mówiła, wyra

ź

nie skr

ę

powana do

ść

niewybrednym zachowaniem m

ęż

a, zwłaszcza kiedy alkohol zacz

ą

ł mu szumie

ć

w głowie. Zupełnie nie przypominała siebie z przed dwóch tygodni, kiedy przy kawie

opowiadała o swoich ulubionych ksi

ąż

kach i filmach. Tutaj była zahukana, niepewna

siebie, cie

ń

kobiety, i wida

ć

było,

ż

e tylko czeka na moment, w którym b

ę

dzie mogła

wróci

ć

do domu. Powiedział wtedy Robertowi,

ż

eby przystopował nieco z alkoholem,

ale m

ęż

czyzna machn

ą

ł tylko r

ę

k

ą

i pu

ś

cił jego słowa mimo uszu…

Od razu zorientował si

ę

,

ż

e gdzie

ś

znikn

ę

ła. Znalazł j

ą

w ogrodzie, chodziła boso po

trawie, cho

ć

wieczór był do

ść

chłodny. Zdj

ą

ł marynark

ę

, zarzucił jej na ramiona

i wtedy dostrzegł to przera

ż

enie w jej oczach. Nie zastanawiał si

ę

długo, tylko złapał

j

ą

za r

ę

k

ę

i poci

ą

gn

ą

ł w najdalszy k

ą

t ogrodu – znał to miejsce jak własn

ą

kiesze

ń

.

„

Pod powiekami” by Rainwoman

5

Dr

ż

ała i wygl

ą

dała tak, jakby miała si

ę

za chwil

ę

rozpłaka

ć

. Co wtedy zrobił? Pochylił

si

ę

, zajrzał jej gł

ę

boko w oczy i powiedział przepraszam. Nie zrozumiała i nie zd

ąż

yła

zareagowa

ć

, kiedy przykrył jej usta swoimi…

Pół godziny pó

ź

niej parkowali ju

ż

przed ogrodzeniem niedu

ż

ego, pi

ę

trowego domu

na przedmie

ś

ciach, a g

ę

sto ustawione przy ulicy samochody zdradzały,

ż

e na

urodzinow

ą

imprez

ę

Ady przyjechało wi

ę

cej osób, ni

ż

si

ę

spodziewali. Kiedy si

ę

gał

do baga

ż

nika po kwiaty, dostrzegł niewyra

ź

ne spojrzenie Ewy, którym omiotła cał

ą

posesj

ę

. Klikn

ą

ł pilotem, zamkn

ą

ł samochód i zrównał si

ę

z ni

ą

na chodniku, by

woln

ą

r

ę

k

ą

otoczy

ć

j

ą

w talii.

- Chod

ź

my, miejmy to wreszcie za sob

ą

– Westchn

ę

ła cicho, stawiaj

ą

c krok ku niskiej

furtce z zawieszon

ą

na

ś

rodku złot

ą

skrzykn

ą

na listy, na której widniały litery M.M.

Czarneccy i nieco ni

ż

ej A.R. Por

ę

ba.

Skrzywiła si

ę

lekko, u

ś

wiadamiaj

ą

c sobie,

ż

e kolejny raz b

ę

dzie musiała stan

ąć

twarz

ą

w twarz z demonami przeszło

ś

ci i nie tylko i nie była z tego powodu

szcz

ęś

liwa.

Wiktor nacisn

ą

ł na klamk

ę

, furtka ust

ą

piła i pu

ś

cił Ew

ę

przodem. W tej letniej,

fiołkowej sukience do kolan wygl

ą

dała bardzo dziewcz

ę

co. Podmuch wiatru rozwiał

jej si

ę

gaj

ą

ce do ramion, jasne włosy, odsłaniaj

ą

c smukł

ą

szyj

ę

. Doł

ą

czył do niej na

schodach, tu

ż

przed drzwiami, zza których dobiegał

ś

miech i odgłosy rozmów.

Wcisn

ą

ł dzwonek i czekali. Za chwil

ę

w progu pojawiła si

ę

wysoka brunetka.

- Wiktor, Ewa, ciesz

ę

si

ę

,

ż

e wreszcie dotarli

ś

cie – U

ś

miechn

ę

ła si

ę

jeszcze szerzej

i zaprosiła ich do

ś

rodka. M

ęż

czyzna wystawił przed siebie bukiet kwiatów i niewielk

ą

torebk

ę

z prezentem, ale pu

ś

cił Ew

ę

przodem,

ż

eby jako pierwsza zło

ż

yła

ż

yczenia

solenizantce. Nie słyszał tego co mówiła, bo zdawała si

ę

szepta

ć

co

ś

Adzie na ucho,

a potem obj

ę

ła j

ą

za szyj

ę

i serdecznie wy

ś

ciskała.

- Siostrzyczko, spełnienia marze

ń

, po prostu – dodał od siebie i przygarn

ą

ł brunetk

ę

ramieniem, wyciskaj

ą

c na jej policzku pocałunek.

- Dzi

ę

kuj

ę

– Poklepała go po ramieniu i zajrzała do torebki, a potem u

ś

miechn

ę

ła si

ę

jeszcze szerzej.

- Bardzo wam dzi

ę

kuj

ę

i naprawd

ę

doceniam to,

ż

e przyjechali

ś

cie – Spojrzała na

niepewn

ą

min

ę

Ewy. – Chod

ź

cie dalej, impreza jest na tarasie, czekałam ju

ż

tylko na

was – dodała i uj

ę

ła blondynk

ę

pod rami

ę

, prowadz

ą

c j

ą

w gł

ą

b domu. Drog

ę

zast

ą

pił

im nagle wysoki szatyn, w jasnych spodniach i białej koszuli z krótkim r

ę

kawem. Na

„

Pod powiekami” by Rainwoman

6

widok Ewy jego twarz st

ęż

ała gwałtownie, a usta zacisn

ę

ły si

ę

mocno, zwłaszcza

kiedy dostrzegł za jej plecami wysokiego bruneta w czarnej marynarce.

- Taaak, masz tupet, Wiktor - sykn

ą

ł przez zaci

ś

ni

ę

te z

ę

by.

- Cze

ść

szwagier, tobie raczej te

ż

go nie brakuje – Przybyły błyskawicznie odparował

atak.

- Robert… prosz

ę

ci

ę

– Brunetka zbli

ż

yła si

ę

do niego i poło

ż

yła mu na piersi swoj

ą

drobn

ą

, opalon

ą

dło

ń

. – To moje urodziny, uszanuj to prosz

ę

. Wiedziałe

ś

,

ż

e

zaprosiłam Ew

ę

– Ada przemawiała do niego łagodnym głosem, jak do dziecka.

Spojrzał na ni

ą

i jego twarz natychmiast si

ę

wygładziła. U

ś

miechn

ą

ł si

ę

nawet i obj

ą

ł

ż

on

ę

ramieniem.

- Dobrze kochanie, ju

ż

dobrze, przepraszam – Pochylił si

ę

i pocałował j

ą

w czubek

nosa.

- Chod

ź

cie na taras, zaraz podam co

ś

na ciepło – Solenizantka odwróciła si

ę

w stron

ę

przybyłych go

ś

ci i posłała Ewie przepraszaj

ą

cy u

ś

miech. – A ty chod

ź

ze

mn

ą

do kuchni, pomo

ż

esz mi – Zagarn

ę

ła m

ęż

a ramieniem i poci

ą

gn

ę

ła za sob

ą

,

w przeciwn

ą

stron

ę

domu. Wiktor tylko na to czekał, bo stan

ą

ł przy Ewie jeszcze

bli

ż

ej i obj

ą

ł ramieniem.

- Jestem przy tobie, chod

ź

– Ruszył do przodu, zmierzaj

ą

c w stron

ę

szeroko

otwartych tarasowych drzwi…

Ich przybycie okrzykni

ę

to gło

ś

nymi powitaniami i cho

ć

Ewa odpowiadała co

ś

i nawet

próbowała si

ę

u

ś

miecha

ć

, czuła si

ę

napr

ęż

ona jak struna, tu

ż

przed zerwaniem.

Wszystko w niej krzyczało,

ż

eby zawróci

ć

i uciec st

ą

d, jak najdalej si

ę

da… Wiktor

czuwał przy niej, jakby czytał w jej my

ś

lach jak w otwartej ksi

ąż

ce. Usiedli za stołem,

łowi

ą

c skupione spojrzenia rodziców, siedz

ą

cych pod drugiej stronie. Wiktor skin

ą

ł na

ojca i u

ś

miechn

ą

ł si

ę

do matki, ale nawet na moment nie wypuszczał dłoni Ewy.

Spi

ę

ła si

ę

znowu, kiedy gospodarze doł

ą

czyli do go

ś

ci, ale wzmocnił tylko bardziej

swój u

ś

cisk. Spojrzała na niego wreszcie i dostrzegł w jej zielonych oczach

wdzi

ę

czno

ść

. Pochylił si

ę

i pocałował j

ą

w skro

ń

.

- Kochani, skoro jeste

ś

my ju

ż

w komplecie, pora wznie

ść

wreszcie toast za zdrowie

naszej solenizantki – Senior rodu podniósł si

ę

z krzesła i zaintonował zwyczajowe sto

lat. Z lekkim fałszem doł

ą

czyła do niego reszta go

ś

ci i ku rozbawieniu Ady,

od

ś

piewali cało

ść

, a potem ka

ż

dy pochylał si

ę

nad stołem,

ż

eby stukn

ąć

si

ę

z ni

ą

kieliszkiem. Kiedy z powrotem opadli na krzesła, co rusz kto

ś

wyrywał si

ę

z jak

ąś

zabawn

ą

histori

ą

, próbuj

ą

c jeszcze bardziej rozbawi

ć

towarzystwo, które i bez tego

„

Pod powiekami” by Rainwoman

7

t

ę

tniło rado

ś

ci

ą

. Ewa czuła na sobie ci

ęż

kie spojrzenie Roberta, ale nawet nie

próbowała zerka

ć

w jego stron

ę

,

ż

eby nie prowokowa

ć

go do niewybrednych

zaczepek. Chciała przebrn

ąć

przez to z godno

ś

ci

ą

i spokojem, je

ś

li to w ogóle było

jeszcze mo

ż

liwe…

Odetchn

ę

ła nieco, kiedy kto

ś

wł

ą

czył w ko

ń

cu muzyk

ę

i na trawniku przed tarasem

zaroiło si

ę

od ta

ń

cz

ą

cych par. Wi

ę

kszo

ść

kobiet zrzuciła eleganckie obuwie i ta

ń

czyły

na boso, pl

ą

saj

ą

c rado

ś

nie i beztrosko. Alkohol i panuj

ą

cy na dworze upał jeszcze

bardziej rozlu

ź

nił towarzystwo i teraz potworzyło si

ę

w nim kilka grupek. Niektórzy

ta

ń

czyli, niektórzy stali i rozprawiali o czym

ś

gło

ś

no. Wiktor uwa

ż

nie obserwował jak

Ewa pochłania kolejny kieliszek szampana, którego nast

ę

pn

ą

ju

ż

butelk

ę

Ada

postawiła na stole w srebrnym kubełku z lodem. Senior Czarnecki dosiadł si

ę

do

syna i zacz

ą

ł dyskutowa

ć

z nim o czym

ś

. Nie chciała im przeszkadza

ć

, wi

ę

c wstała

od stołu.

- Co

ś

si

ę

stało? – Wiktor spojrzał na ni

ą

niepewnie. Pokr

ę

ciła tylko głow

ą

i u

ś

miechn

ę

ła si

ę

słabo.

- Id

ę

do toalety, zaraz wracam – dodała cicho. Przytakn

ą

ł tylko głow

ą

i odprowadził j

ą

wzrokiem…

Zawsze darzył ojca szacunkiem. Odk

ą

d pami

ę

tał, był dla niego ostoj

ą

spokoju

i m

ą

dro

ś

ci

ż

yciowej. Jednak kiedy powiedział rodzicom o Ewie i o tym ile dla niego

znaczy, to wła

ś

nie ojciec oponował najbardziej, podczas gdy matka nie odezwała si

ę

słowem. Zdziwiła go zaci

ę

to

ść

, z jak

ą

senior próbował wybi

ć

mu ten zwi

ą

zek z głowy

i oskar

ż

enia, które wysyłał pod adresem Ewy. Był głuchy na wszelkie argumenty

syna i ranił go ka

ż

d

ą

obelg

ą

pod jej adresem. Najbardziej jednak zabolały go słowa,

który padły z ust ojca, kiedy pokój opu

ś

ciła matka i zostali w nim ju

ż

tylko we dwójk

ę

.

- Je

ś

li tak bardzo chciałe

ś

j

ą

pieprzy

ć

, trzeba było nadal robi

ć

to po cichu i bez

konsekwencji. Ka

ż

dy m

ęż

czyzna potrzebuje si

ę

wyszumie

ć

, ale nigdy potem nie

układa sobie

ż

ycia z tak

ą

kobiet

ą

…

Przemyła twarz wod

ą

, oparta o umywalk

ę

i spojrzała na swoje odbicie w lustrze.

Szampan szumiał jej w głowie, ale potrzebowała tego. Skoro przyszła do jaskini lwa,

musiała mie

ć

w sobie sił

ę

, by si

ę

z tym zmierzy

ć

i nawet Wiktor nie mógł jej w tym

wyr

ę

czy

ć

. Pr

ę

dzej czy pó

ź

niej i tak doszłoby do tej konfrontacji, wi

ę

c nie było po co

tego odwleka

ć

.

„

Pod powiekami” by Rainwoman

8

Wychodz

ą

c z toalety usłyszała podniesione głosy dochodz

ą

ce z kuchni. Od razu

rozpoznała głos Roberta, który wyrzucał co

ś

ż

onie. Wyłapała te

ż

swoje imi

ę

i to

wystarczyło, by wła

ś

nie tam skierowała kroki. Zatrzymała si

ę

w progu, łowi

ą

c

wzburzone spojrzenie szatyna, opartego tyłem o kuchenn

ą

szafk

ę

.

- O wilku mowa… - odezwał si

ę

na jej widok i zacisn

ą

ł dłonie na blacie. Stoj

ą

ca przy

zlewie Ada odwróciła si

ę

i złowiła skupion

ą

min

ę

Ewy.

- Potrzebujesz czego

ś

? – U

ś

miechn

ę

ła si

ę

lekko.

- Bynajmniej, po prostu usłyszałam,

ż

e rozmawiacie o mnie, wi

ę

c zajrzałam – odparła

Ewa bez emocji.

- To dobrze słyszała

ś

, bo w głowie mi si

ę

nie mie

ś

ci, jak po tym wszystkim do czego

doprowadziła

ś

, masz jeszcze czelno

ść

tu w ogóle przyj

ść

! – Robert poderwał si

ę

,

jakby zamierzał do niej podej

ść

, ale

ż

ona powstrzymała go, łapi

ą

c mokr

ą

r

ę

k

ą

za

przedrami

ę

.

- Robert, daj spokój, to nie nasza sprawa. Dlaczego nie mo

ż

esz przesta

ć

do tego

wraca

ć

? – Starała si

ę

brzmie

ć

łagodnie, ale niezbyt jej to wyszło.

- Wystarczy,

ż

e pracujemy wszyscy w tej samej firmie, ale to nie znaczy,

ż

e musz

ę

tolerowa

ć

j

ą

w moim domu – dodał ostro.

- W naszym domu, kochanie – Mał

ż

onka poprawiła go z wyra

ź

nym naciskiem.

– A gdyby

ś

zapomniał, dzisiaj s

ą

moje urodziny i to ja zaprosiłam Ew

ę

, wi

ę

c daj ju

ż

temu spokój, dobrze?

- Nie, Ada, nie powstrzymuj go – O

ś

mielona wypitym szampanem blondynka przyj

ę

ła

prowokacyjn

ą

postaw

ę

. – Najwyra

ź

niej nie minie mu, je

ś

li nie zrówna mnie z ziemi

ą

i nie przysypie gór

ą

kamieni – dodała z moc

ą

. – W ko

ń

cu Michał to dla niego niemal

brat… Szkoda tylko,

ż

e nie zna go tak dobrze, jak ja…

- Ewa, nie zaogniaj tego, prosz

ę

. Znasz Roberta, wiesz,

ż

e…

- Wiem Ada, bardzo dobrze wiem, ale nie mam zamiaru chowa

ć

si

ę

przed nim po

k

ą

tach – dodała ostro. – Ju

ż

nigdy nie zamierzam si

ę

przed nikim chowa

ć

… Ju

ż

do

ść

…

- Byłaby

ś

ś

wietna w rolach dramatycznych – M

ęż

czyzna dodał cynicznym tonem zza

ramienia

ż

ony. – Min

ę

ła

ś

si

ę

z powołaniem, kobieto…

Ewa zagryzła tylko mocniej usta i oderwała si

ę

od

ś

ciany, z zamiarem odej

ś

cia.

- Pami

ę

taj,

ż

e ty te

ż

masz na sumieniu

ś

mier

ć

tego człowieka! – rzucił za ni

ą

w

ś

ciekle.

„

Pod powiekami” by Rainwoman

9

Zatrzymała si

ę

, sparali

ż

owana sensem słów, które uderzyły w ni

ą

jak rozp

ę

dzony

poci

ą

g… Odwróciła si

ę

powoli. Co

ś

w jej twarzy, w jej szeroko otwartych zielonych

oczach powstrzymało jednak Roberta od zabrania głosu. Zadr

ż

ały jej usta, zaszkliły

si

ę

łzy, ale ani jedna nie spłyn

ę

ła po policzku. Walczyła z zaci

ś

ni

ę

tym gardłem,

staraj

ą

c si

ę

za wszelk

ą

cen

ę

oddycha

ć

. Przełkn

ę

ła z trudem i łapczywie wci

ą

gn

ę

ła

powietrze do płuc.

- Ada, mo

ż

esz poprosi

ć

Wiktora? Nie chc

ę

zwraca

ć

na siebie uwagi, zaczekam na

niego przed domem, przepraszam – powiedziała cicho nieswoim głosem.

- Dobrze si

ę

czujesz? Jeste

ś

blada jak

ś

ciana? – Solenizantka podeszła i poło

ż

yła jej

dłonie na ramionach, ale Ewa pokr

ę

ciła przecz

ą

co głow

ą

i cofn

ę

ła si

ę

o krok.

- Wszystko w porz

ą

dku… Wiktor powinien był jednak przyj

ść

sam – dodała tylko.

- Tak ci

ę

prosiłam, Robert – Ada odwróciła si

ę

i odezwała si

ę

do m

ęż

a z wyrzutem,

po czym wyszła, zostawiaj

ą

c tych dwoje samych. Przez chwil

ę

mierzyli si

ę

jeszcze

wzrokiem, ale zaraz potem kobieta odwróciła si

ę

z zamiarem wyj

ś

cia. Zatrzymała si

ę

jednak w pół obrotu i jeszcze raz spojrzała na gospodarza.

- Nie mów o rzeczach, o których nie masz poj

ę

cia – dodała z moc

ą

i wyszła z kuchni,

zostawiaj

ą

c m

ęż

czyzn

ę

w totalnym osłupieniu…

Wiktor złapał j

ą

w progu, z trosk

ą

zagl

ą

daj

ą

c w oczy, pełne ju

ż

teraz łez.

- To Robert? Co on ci zrobił? – odezwał si

ę

podniesionym głosem.

- Chod

ź

my ju

ż

… Zostaw go, jest

ś

lepy… Szkoda na niego czasu – Przytrzymała go

za rami

ę

, kiedy chciał odszuka

ć

szwagra i rozmówi

ć

si

ę

z nim. Przez chwil

ę

walczył

ze sob

ą

, czuj

ą

c,

ż

e powinien stan

ąć

w jej obronie i wygarn

ąć

Robertowi to, co od

dawna mu si

ę

nale

ż

ało, ale wiedział,

ż

e nie obeszłoby si

ę

bez widowiska, a wła

ś

nie

tego Ewa starała si

ę

unikn

ąć

. Otoczył j

ą

ramieniem i przyci

ą

gn

ą

ł do siebie.

- Wiktor, przykro mi, próbowałam… Przepraszam… - Usłyszał za plecami głos siostry

i poczuł na ramieniu jej dło

ń

.

- Po

ż

egnaj od nas rodziców i go

ś

ci – odparł tylko, wychodz

ą

c z Ew

ą

na zewn

ą

trz.

Dr

ż

ała w jego ramionach i widział jak bardzo walczy ze sob

ą

,

ż

eby nie wybuchn

ąć

.

Czuł si

ę

winny, bo to on nalegał,

ż

eby tu przyjechali. Naiwnie s

ą

dził,

ż

e rodzinna

atmosfera załagodzi w ko

ń

cu stare konflikty, ale si

ę

przeliczył. Robert nadal bardzo

osobi

ś

cie podchodził do całej sprawy i najwyra

ź

niej nie zamierzał odpu

ś

ci

ć

…

Był

ś

rodek nocy kiedy do niego zadzwoniła. Od razu wiedział,

ż

e co

ś

si

ę

stało. Jej

głos brzmiał inaczej, ni

ż

zwykle. Wsiadł w samochód i odebrał j

ą

z parku przed jej

„

Pod powiekami” by Rainwoman

10

blokiem. Mimo chłodu, siedziała w samej sukience i skórzanych klapkach, jakby

wybiegła z mieszkania w po

ś

piechu. Dr

ż

ała i miała mokre policzki, ale dopiero kiedy

dotarli do niego, dostrzegł krew na jej ustach i otarcia na twarzy. Gdyby dostrzegł to

od razu, z pewno

ś

ci

ą

wtargn

ą

łby do jej mieszkania i własnor

ę

cznie wytłumaczyłby

Michałowi,

ż

e

ż

ona nie jest workiem do bicia i je

ś

li ma ochot

ę

na sparring, to on jest

ch

ę

tny. Ale nie pozwoliła mu wróci

ć

. Błagała wr

ę

cz,

ż

eby tego nie robił. Tej nocy

u

ś

wiadomił sobie w jakim koszmarze tkwi od lat ta drobna, delikatna kobieta, dla

której on - chyba od samego pocz

ą

tku - pod

ś

wiadomie czuł,

ż

e byłby gotów zrobi

ć

wszystko…

W drodze powrotnej nie zamienili ze sob

ą

słowa. Ewa znowu zapadła w to dziwne

odr

ę

twienie, które tak cholernie go przera

ż

ało, bo wiedział,

ż

e nie ma z ni

ą

wtedy

ż

adnego kontaktu. Poło

ż

ył si

ę

przy niej i poczekał, a

ż

za

ś

nie, a potem ostro

ż

nie

zsun

ą

ł si

ę

z łó

ż

ka, ubrał, wsiadł w samochód i odjechał…

Przed domem siostry było ju

ż

pusto, ale

ś

wiatła w oknach upewniły go,

ż

e

domownicy wci

ąż

jeszcze nie

ś

pi

ą

. Nie podszedł do drzwi, tylko od razu ruszył na tył

budynku, na taras, na którym Ada sprz

ą

tała wła

ś

nie reszt

ę

szkliwa ze stołu,

a szwagier układał w mistern

ą

piramid

ę

ogrodowe krzesła. M

ęż

czyzna dostrzegł go

we wła

ś

ciwym momencie,

ż

eby uchyli

ć

si

ę

od ciosu, z jakim ten do niego

wystartował.

- Ty skurwielu, nigdy nie odpu

ś

cisz? Ile jeszcze b

ę

dziesz j

ą

gn

ę

bił? – Wiktor rzucił

mu w

ś

ciekle w twarz, po czym znowu wyprowadził cios, który tym razem trafił w cel,

mimo bloku, jakim napr

ę

dce zasłonił si

ę

Robert. Szwagier nie był mu jednak dłu

ż

ny,

bo naparł niemal natychmiast, trafiaj

ą

c go w łuk brwiowy. Wiktor poczuł jak skóra pali

go w tym miejscu jak ogie

ń

, a potem co

ś

ciepłego i lepkiego zalewa mu oko i niemal

w tej samej chwili usłyszał krzyki siostry, która pojawiła si

ę

wła

ś

nie na tarasie.

- Wariaci!… Odbiło wam? – Złapała swojego m

ęż

a za rami

ę

i z niewiarygodn

ą

wr

ę

cz

sił

ą

popchn

ę

ła w kierunku pi

ę

trowo ustawionych krzeseł.

- Uspokój si

ę

… Co ty wyprawiasz, Wiktor? Oszalałe

ś

? – krzyczała na brata, staj

ą

c

mu na drodze. – Nie powiniene

ś

był si

ę

z ni

ą

wi

ą

za

ć

, ta kobieta jest fatalna. Ju

ż

jeden siedzi przez ni

ą

w wi

ę

zieniu, ty te

ż

chcesz? – Panika w jej głosie nieco go

otrze

ź

wiła.

- Nie mów słów, których nie b

ę

dziesz mogła potem cofn

ąć

– ostrzegł j

ą

. – Nie wiesz

nic o Ewie, nic!

Ż

adne z was nie wie – Teraz sam podniósł głos. – A ten idiota – twój

„

Pod powiekami” by Rainwoman

11

m

ąż

, niech lepiej trzyma si

ę

od niej z daleka, bo nie r

ę

cz

ę

za siebie – Wysun

ą

ł przed

siebie dło

ń

i wycelował palcem w Roberta.

- Zupełnie ci odbiło, co ty w niej widzisz? – Ada kr

ę

ciła z niedowierzaniem głow

ą

. –

Chcesz sko

ń

czy

ć

tak, jak Michał? Ciebie te

ż

w ko

ń

cu pu

ś

ci kantem i jeszcze wmówi,

ż

e to twoja wina.

- Milcz Ada, zamknij si

ę

… - wysyczał, czuj

ą

c,

ż

e w

ś

ciekło

ść

nakrywa go czerwon

ą

fal

ą

. – Je

ś

li kto

ś

jest tu ofiar

ą

, to jest ni

ą

wła

ś

nie Ewa… Przez lata znosiła pijackie

wybryki m

ęż

a, starała si

ę

utrzyma

ć

ten zwi

ą

zek, a on jej kosztem walczył jedynie ze

swoimi demonami.

- Przesta

ń

pierdoli

ć

, Wiktor… Zdradziła go ! Z tob

ą

! Nie próbuj teraz dorabia

ć

do

tego

ż

adnej teorii. To zwykła dziwka – Robert pozbierał si

ę

i podszedł do niego,

jedynie po to,

ż

eby mimo stoj

ą

cej mi

ę

dzy nimi kobiety, dosta

ć

kolejny strzał w praw

ą

cz

ęść

twarzy. Siła uderzenia była tak du

ż

a,

ż

e zwalił si

ę

na taras, przewracaj

ą

c

stoj

ą

ce za sob

ą

krzesła.

- Powiedz tak jeszcze raz, a zostanie po tobie jedynie napis na skrzynce – zagroził

mu Wiktor z w

ś

ciekłym wyrazem twarzy. – Nic o nas nie wiesz, nic…Odtr

ą

cała mnie

od samego pocz

ą

tku… To ja jej chciałem! Ja!!! Rozumiesz? – wykrzyczał, stoj

ą

c nad

szwagrem. - To od pocz

ą

tku była wył

ą

cznie moja wina – wychrypiał obcym głosem.

- Wiktor, wyno

ś

si

ę

… Ju

ż

… Po prostu si

ę

wyno

ś

, bo dzwoni

ę

na policj

ę

– Ada

odepchn

ę

ła go mocno i to go otrze

ź

wiło.

- Pójd

ę

… Mo

ż

esz by

ć

tego pewna, ale najpierw wyrównam rachunki z twoim m

ęż

em

– rzucił jej w twarz. – Wyja

ś

nimy sobie wszystko raz na zawsze i nigdy wi

ę

cej nie

b

ę

dziemy ju

ż

do tego wraca

ć

. Nigdy, rozumiesz? I nie postawi

ę

ju

ż

wi

ę

cej nogi w tym

domu, mo

ż

esz by

ć

o to spokojna.

Na pi

ę

trze domu rozbłysło

ś

wiatło i kto

ś

mocował si

ę

z oknem, próbuj

ą

c zorientowa

ć

si

ę

co dzieje si

ę

na dole.

- Co ty chcesz od Roberta? Z czego chcesz go rozlicza

ć

? Jezu, Wiktor, opami

ę

taj

si

ę

, człowieku! Do tego wszystkiego pobudziłe

ś

jeszcze rodziców! – Znowu go

popchn

ę

ła, mówi

ą

c coraz bardziej

ż

ałosnym głosem.

- Niech twój kochany m

ąż

przyzna si

ę

wreszcie z kim Michał pił tej feralnej nocy,

kiedy potr

ą

cił tego nieszcz

ęś

nika, co? – wykrzyczał ponad ramieniem siostry.

- Przecie

ż

alkohol to najlepsze lekarstwo na wszystkie problemy, prawda? Czy

ż

nie

tak brzmiała wasza maksyma? – wydzierał si

ę

dalej, patrz

ą

c z w

ś

ciekło

ś

ci

ą

na

przeciwnika, który stał ju

ż

teraz o własnych siłach i rozcierał obolał

ą

szcz

ę

k

ę

.

„

Pod powiekami” by Rainwoman

12

- Przyjechał tu i płakał jak dziecko, miałem go wyrzuci

ć

? – Szwagier przemówił

wreszcie z gniewem w głosie.

- Pozwoliłe

ś

mu si

ę

ur

ż

n

ąć

i nie pokusiłe

ś

si

ę

nawet o to,

ż

eby zabra

ć

mu kluczyki,

kiedy wsiadał do auta. Powiedz, poklepałe

ś

go jeszcze po ramieniu zanim odjechał?

- wysyczał Robertowi w twarz.

- Je

ś

li ktokolwiek ma

ś

mier

ć

tego niewinnego człowieka na sumieniu to tylko Michał

i ty. Ewy do tego nie mieszaj – Wiktor wymin

ą

ł osłupiał

ą

siostr

ę

i znowu ruszył do

szwagra. Zatrzymał si

ę

tu

ż

przed nim i ci

ęż

ko oddychaj

ą

c mierzył go wzrokiem.

W drzwiach do tarasu zamajaczyła czyja

ś

sylwetka i m

ęż

czyzna mógł si

ę

jedynie

domy

ś

la

ć

,

ż

e

ś

wiadkiem całego zaj

ś

cia stał si

ę

równie

ż

jego ojciec, ale nie zaprz

ą

tał

sobie tym teraz głowy.

- Pochwalił ci si

ę

, kiedy pierwszy raz j

ą

uderzył? – Usta mu dr

ż

ały, zdradzaj

ą

c jak

wiele kosztuje go to wyznanie. – No, powiedz? Opowiedział ci, jak bardzo poczuł si

ę

po tym m

ę

ski?

Szok i niedowierzanie maluj

ą

ce si

ę

na twarzy Roberta były odpowiedzi

ą

. Ojciec

wysun

ą

ł si

ę

teraz z cienia i patrzył na obu stoj

ą

cych naprzeciw siebie m

ęż

czyzn

z zaci

ę

t

ą

min

ą

, ale nie odezwał si

ę

słowem.

- Twój najlepszy przyjaciel, ten dla którego gotowy jeste

ś

zgnoi

ć

kobiet

ę

, któr

ą

kocham – zabił moje dziecko… Rozumiesz? – Wiktor złapał Roberta za koszul

ę

na

piersi i potrz

ą

sn

ą

ł nim, wyrywaj

ą

c kilka guzików i rozrywaj

ą

c biały materiał, a potem

odepchn

ą

ł od siebie i otarł dłoni

ą

wci

ąż

zalewaj

ą

c

ą

mu oko krew. Dyszał, walcz

ą

c

z w

ś

ciekło

ś

ci o ka

ż

dy oddech.

- Jezu, Wiktor…O czym ty mówisz? Robert… powiedz co

ś

– Ada stała wci

ąż

na

tarasie, z niedowierzaniem przenosz

ą

c wzrok z m

ęż

a na brata i na odwrót.

- Tamtego wieczoru powiedziała mu,

ż

e od niego odchodzi… Nie s

ą

dziła,

ż

e zrobi jej

krzywd

ę

kiedy dowie si

ę

,

ż

e jest w ci

ąż

y, ale ten bydlak mimo to j

ą

uderzył, a potem

cisn

ą

ł ni

ą

o

ś

cian

ę

. Kiedy zacz

ę

ła krwawi

ć

.… po prostu uciekł. Ci

ą

g dalszy sam

sobie dopowiedz - dodał ciszej i odsun

ą

ł si

ę

od Roberta z wyrazem obrzydzenia na

twarzy, a potem zszedł z tarasu na trawnik. Tam opadł na kolana i przymkn

ą

ł oczy,

oddychaj

ą

c gło

ś

no. Czuł,

ż

e coraz bardziej kr

ę

ci mu si

ę

w głowie…

Chwil

ę

potem kto

ś

przyło

ż

ył mu do czoła co

ś

mi

ę

kkiego i wilgotnego. Nie słyszał,

kiedy Ada zbli

ż

yła si

ę

do niego, trawa stłumiła odgłos jej kroków.

- Nie ruszaj si

ę

, mocno krwawisz – głos jej dr

ż

ał, cho

ć

brzmiał ju

ż

bardziej znajomo,

ni

ż

przed chwil

ą

. – Nie jestem lekarzem, ale na mój gust to nadaje si

ę

tylko do

„

Pod powiekami” by Rainwoman

13

szycia. – Otworzył oczy i napotkał jej zatroskane spojrzenie, łzy spływały jej po

twarzy.

- Poczekaj, przynios

ę

r

ę

cznik – Odeszła w kierunku domu, kr

ę

c

ą

c na boki głow

ą

. Bez

słowa min

ę

ła siedz

ą

cego na brzegu kamiennej posadzki m

ęż

a, który próbował

zatrzyma

ć

j

ą

, wyci

ą

gaj

ą

c ku niej r

ę

k

ę

. Odtr

ą

ciła j

ą

jednak. W drzwiach na taras

wymin

ę

ła jeszcze ojca i znikn

ę

ła we wn

ę

trzu domu.

- Wiktor…- Robert pierwszy przerwał milczenie.

- Nic do mnie nie mów, bo nie r

ę

cz

ę

za siebie – sykn

ą

ł przez z

ę

by.

- Nie wiedziałem…

- Zamknij si

ę

… Po prostu si

ę

zamknij – rzucił jeszcze i wstał z kolan.

Podszedł do tarasu i odło

ż

ył na płytki zakrwawion

ą

ś

cierk

ę

. Napotkał wzrokiem

powa

ż

ne spojrzenie ojca – przez chwil

ę

obaj mierzyli si

ę

wzrokiem, ale Wiktor

odpu

ś

cił pierwszy. Zszedł stopie

ń

ni

ż

ej i pochylił si

ę

nad Robertem z dłoni

ą

zaci

ś

ni

ę

t

ą

w pi

ęść

, jakby zamierzał go jeszcze dobi

ć

.

Gło

ś

ne westchnienie ojca otrze

ź

wiło go. Opu

ś

cił r

ę

k

ę

, cho

ć

nadal zaciskał j

ą

w pi

ęść

.

- Gdybym dopadł do wtedy pierwszy, by

ć

mo

ż

e to ja siedziałbym teraz za zabicie

człowieka… Michał ma szcz

ęś

cie… Cholernie wielkie szcz

ęś

cie…

Ż

yje…

Kiedy Ada wróciła na taras, zastała tam ju

ż

tylko swojego m

ęż

a. Siedział z głow

ą

schowan

ą

w ramionach .

- Gdzie Wiktor?

- Poszedł – sapn

ą

ł gło

ś

no i dopiero uniósł głow

ę

. – Ada… musisz mi uwierzy

ć

…nie

miałem poj

ę

cia, o tym co działo si

ę

u nich w domu…- posłał jej błagalne spojrzenie.

Chwil

ę

mu si

ę

przygl

ą

dała, ale jej twarz nie wyra

ż

ała nic. Potem bez słowa weszła do

budynku. Musiała zadzwoni

ć

do brata, martwiła si

ę

o niego…

Kiedy wrócił do domu, za oknem ju

ż

ś

wiatło. Opatrunek nad okiem znacznie

ograniczał mu pole widzenia lewego oka.

Ś

rodki przeciwbólowe przestawały ju

ż

działa

ć

i chocia

ż

starał si

ę

zachowywa

ć

cicho, był pewien,

ż

e obudził Ew

ę

, kiedy

niezdarnie upu

ś

cił na podłog

ę

w łazience pudełko z lekarstwami.

- O Bo

ż

e, co ci si

ę

stało? – Bosa, w samej koszuli, zbli

ż

yła si

ę

do niego z trosk

ą

ogl

ą

daj

ą

c jego obolał

ą

twarz i mocno zaciskaj

ą

c usta.

- Ciiiii, nic mi nie b

ę

dzie – Obj

ą

ł j

ą

ramieniem i delikatnie do siebie przycisn

ą

ł. Bolała

go głowa, w ustach czuł kwa

ś

ny posmak i miał

ś

wiadomo

ść

,

ż

e wygl

ą

da tak marnie,

jak si

ę

czuje.

„

Pod powiekami” by Rainwoman

14

- Kto ci to zrobił? Jezu, Wiktor… Co si

ę

stało? Gdzie ty byłe

ś

? – Ostro

ż

nie

przesuwała palcami po jego twarzy, staraj

ą

c si

ę

,

ż

eby nie urazi

ć

go jeszcze bardziej.

W kieszeni marynarki znowu rozbrzmiała komórka. Nie odebrał jej. Mógł si

ę

jedynie

domy

ś

la

ć

,

ż

e to Ada, dobijała si

ę

do niego przez pół nocy, ale nadal nie miał ochoty

z ni

ą

rozmawia

ć

.

- Ju

ż

nigdy wi

ę

cej nie b

ę

d

ę

nalegał, na to,

ż

eby

ś

my tam poszli, obiecuj

ę

– wyszeptał,

całuj

ą

c czubek jej głowy. Westchn

ę

ła ci

ęż

ko i mocniej splotła r

ę

ce za jego plecami.

- Nie musiałe

ś

…ja…

- Ciiii… Wszystko jest ju

ż

dobrze – sykn

ą

ł, kiedy chciał potrze

ć

policzkiem jej czoło

i ból rozszedł si

ę

po szcz

ę

ce pal

ą

cym strumieniem.

- Musimy jecha

ć

na pogotowie, trzeba zrobi

ć

prze

ś

wietlenie, mo

ż

e masz jakie

ś

złamania… - wpatrywała si

ę

w niego z czuło

ś

ci

ą

i łzami w oczach.

- Ju

ż

byłem, jest w porz

ą

dku – Westchn

ą

ł ci

ęż

ko.- Boli, bo musi bole

ć

, ale przejdzie –

Starał si

ę

u

ś

miechn

ąć

, ale nawet z tym miał problemy.

Telefon znowu si

ę

rozdzwonił. Odsun

ą

ł si

ę

od Ewy i wyj

ą

ł go z kieszeni. Tak jak

przypuszczał kilkana

ś

cie nieodebranych poł

ą

cze

ń

pochodziło z telefonu siostry, ale

kilka razy dzwonili tak

ż

e rodzice.

- To Ada… Odbior

ę

w ko

ń

cu i powiem,

ż

eby ju

ż

wi

ę

cej nie dzwoniła – sapn

ą

ł

zm

ę

czony.

- Nie ka

ż

jej w ten sposób – Ewa

ś

ci

ą

gn

ę

ła mocno brwi, robi

ą

c zatroskan

ą

min

ę

. –

Nie ka

ż

jej za Roberta, to nie jej wina… Odbierz i porozmawiaj z ni

ą

– dodała ciszej

i wyszła z łazienki, daj

ą

c mu woln

ą

r

ę

k

ę

. Telefon zamilkł, wi

ę

c niewiele my

ś

l

ą

c sam

wybrał numer Ady i czekał na poł

ą

czenie, wpatruj

ą

c si

ę

w swoje odbicie w lustrze.

Tak sponiewierany nie był si

ę

ju

ż

od bardzo dawna.

- Wiktor? Odezwij si

ę

, prosz

ę

– Przera

ż

ony głos siostry wzbudził w nim poczucie

winy. – Rodzice nie spali cał

ą

noc, ojciec wszystko słyszał i … Oboje bardzo si

ę

tym

przej

ę

li.

- Jestem ju

ż

w domu, wła

ś

nie wróciłem ze szpitala. Miała

ś

racj

ę

, nie obeszło si

ę

bez

szycia – odparł zm

ę

czonym głosem. Usłyszał jak westchn

ę

ła z uczuciem ulgi.

- Przepraszam ci

ę

, bardzo. Bardzo ci

ę

przepraszam… Przykro mi, nie miałam

o niczym poj

ę

cia i…

- Wiem, ale zostawmy to ju

ż

, dobrze? Potrzebuj

ę

czasu Ada… Oboje z Ew

ą

potrzebujemy teraz czasu…

- Dobrze, dobrze Wiktor, tylko … Powiedziałe

ś

,

ż

e ju

ż

nigdy…

„

Pod powiekami” by Rainwoman

15

- Blefowałem Ada… Chciałem ci

ę

przestraszy

ć

, ale wiesz,

ż

e nie dam rady bez

ciebie… Tylko nie nalegaj, nie teraz…

- Kocham ci

ę

braciszku… pami

ę

taj,

ż

e jestem, nawet jak mnie nie ma – szepn

ę

ła

jeszcze i rozł

ą

czyła si

ę

.

Odło

ż

ył telefon na umywalk

ę

i pochylił si

ę

,

ż

eby pozbiera

ć

leki z podłogi, ale wtedy

jak na zawołanie zjawiła si

ę

Ewa i powstrzymała go.

- Id

ź

, połó

ż

si

ę

, pozbieram to i zaraz przynios

ę

ci co

ś

przeciwbólowego – dodała

cicho.

Posłuchał jej, a kiedy łykn

ą

ł wreszcie tabletk

ę

, zasn

ą

ł szybciej, ni

ż

si

ę

tego

spodziewał. Le

ż

ała przy nim, wpatruj

ą

c si

ę

w jego zmieniony profil, jakby uczyła si

ę

go na pami

ęć

, a potem zamykała oczy i próbowała odtworzy

ć

pod powiekami jego

portret…