ks. ROMAN PINDEL

Sprawa Medjugorie

W pewnym oœ

rodku formacji zorganizowano sesję poœ

więconš Biblii, którš

prowadził wybitny specjalista w tej dziedzinie i doskonały popularyzator
zarazem. Przybyło 10 osób. Sesja poœ

więcona objawieniom prywatnym i Biblii

zgromadziła ponad 60 uczestników. Spotkania traktujšce o uzdrowieniu
wewnętrznym przycišgajš tysišce. Te fakty stanowiš bardzo ważne tło dla
omówienia zagadnienia objawień prywatnych, a Medjugorie w szczególnoœ

ci.

Fakty
Od 24 czerwca 1981 roku do roku 1991 do małej miejscowoœ

ci w Chorwacji,

Medjugorie, przybyło około 18 milionów pielgrzymów, zaœ

swoim wpisem w

tych i następnych latach poœ

wiadczyło swój pobyt 45 tys. księży, ponad 200

biskupów, w tym 10 kardynałów

2

. Ogromna większoœ

ć swój pobyt tam przeżyła

w sposób pozytywny. Wielu przystšpiło do sakramentu pojednania, wielu
uczestniczyło z przejęciem w różnych nabożeństwach i spotkaniach. Wielu
czeka z niecierpliwoœ

ciš na kolejne publikowanie “

orędzia Gospy z Medjugorie”

.

Duża częœ

ć pielgrzymów trwa w postawie postu i modlitwy. Jesteœ

my œ

wiadkami

powstania swoistego “

ruchu Medjugorie”

, którego widocznym przejawem sš

liczne pielgrzymki oraz periodyki zajmujšce się propagowaniem samego
miejsca oraz orędzi.
Uczestnikami pierwszego “

objawienia” było szeœ

cioro Chorwatów, póŸ

niej

następnych czworo oraz dwoje jeszcze innych. Niektóre z tych osób przestały
mieć widzenia. Oprócz orędzi przekazywanych przez “

Gospę”

dla wszystkich,

“

widzšcy”

otrzymujš także “

tajemnice”

. Treœ

ci objawień, w formie kolejnych

“

przesłań”

, publikuje się w wielu językach, w periodykach poœ

więconych samemu

Medjugorie, bšdŸ też w innych czasopismach religijnych. W Krakowie
wychodzš dwa pisma zajmujšce się wyłšcznie rozpowszechnianiem orędzi z
Medjugorie, obronš prawdziwoœ

ci objawień, propagowaniem wyjazdów oraz

pewnš formacjš w kierunku pobożnoœ

ci Maryjnej. Jest to “

Znak Pokoju”

,

wydawany przez grupę osób zwišzanych z ks. Stanisławem Kaniš SchP, a
drukowany w Wydawnictwie Zakonu Pijarów, oraz “

Echo Maryi Królowej

Pokoju”

, będšce polskš wersjš włoskiego pisma, a wydawane przez osobę

prywatnš. Największy wpływ na rozpowszechnianie orędzi, poza
wymienionymi, majš także Radio Maryja

oraz miesięcznik “

List”

.

Publikowane kolejne “

orędzia” majš okreœ

lonš formę literackš, a więc

powtarzajšce się formuły w rodzaju: “

Dziękuję, że odpowiedzieliœ

cie na moje

wezwanie”

. Cechuje je także stała tonacja uczuciowa, którš tworzy między

innymi serdeczny zwrot “

Drogie dzieci”

. Z punktu widzenia teologii treœ

ci orędzia

sš proste i koncentrujš się na tematach, takich jak pokój, nawrócenie, pokuta,
modlitwa, post.
Wobec tych faktów obserwuje się w Koœ

ciele katolickim trzy typy postaw:

entuzjazm u niemal wszystkich, którzy odwiedzili Medjugorie, kwestionowanie
autentycznoœ

ci objawień, wyrażone dotšd publicznie przez stosunkowo

niewielkš liczbę biskupów i księży (w tej liczbie sš osoby odpowiedzialne
bezpoœ

rednio za rozeznanie autentycznoœ

ci objawień) oraz powœ

cišgliwoœ

ć ze

strony niemal wszystkich liczšcych się teologów. Kontrowersję wywołuje
szereg okolicznoœ

ci, jak na przykład nie spotykana dotšd długoœ

ć trwania

objawień (od 24 czerwca 1981 roku do dziœ

) i zapowiedŸ

ze strony “

widzšcych”

, że

objawienia trwać będš aż do końca ich życia. Spokojnš ocenę utrudnia także
napięcie między duchownymi franciszkańskimi, sprawujšcymi posługę
duszpasterskš w Medjugorie, a biskupami diecezji, na terenie której to wszystko
się dokonuje.
W ocenie obiektywnej, nie kwestionujšc szczeroœ

ci przeżyć religijnych

zwišzanych z Medjugorie, od samego poczštku wysuwa się wiele zastrzeżeń,
które poddajš w wštpliwoœ

ć autentycznoœ

ć objawień. Wiele niepokoju wzbudziła

odpowiedŸ

, jakiej miała udzielić “

Gospa”

w Medjugorie dwom franciszkanom

wydalonym z zakonu i suspendowanym przez biskupa. Mieli oni usłyszeć, że
wina nie jest po ich stronie, ale biskupa, który zbyt pochopnie wymierzył karę.
Życzliwy wobec Medjugorie Kard. Franjo Franić (arcybiskup Splitu i
Makarskiej) przyznał, że jest to

“

wielki błšd”

, ale ze strony franciszkanów, którzy

powołujšc się na Matkę Bożš, zbagatelizowali decyzję biskupa i sprawujš dalej
sakramenty.
Ten sam biskup w rozmowie, którš przeprowadził z nim ks. A. Strus SDB,
stwierdził: “

Trzeba zajšć się poważnie i krytycznie badaniem treœ

ci i formy

orędzia. Młodzi œ

wiadkowie Ťobjawieńť nie zawsze referujš dosłownie orędzie

Matki Bożej, czasem podajš swoje myœ

li, nieraz powtarzajš orędzia otrzymane

przed rokiem czy trzema laty w sposób nieco odmienny”

3

. W tej sytuacji musi

budzić zastrzeżenie wydawanie, rozpowszechnianie i przyjmowanie orędzi jako
pochodzšcych od Matki Bożej. Wszystko to jest w kontekœ

cie kolejnych

orzeczeń Koœ

cioła, w których powtarza się, że nie można stwierdzić, iż mamy do

czynienia z objawieniem pochodzšcym od Matki Bożej.

Ocena wydarzeń w Medjugorie
Oficjalne stanowisko Koœ

cioła wobec Medjugorie otwiera list ówczesnego

biskupa diecezji Mostar (bp Pavao Żanić) z 25 marca 1985 roku do proboszcza

w Medjugorie, w którym stwierdza, iż “

w Medjugorie nie chodzi o objawienia

Matki Bożej”

. Ocena taka opierała się na rezultatach badań powołanej komisji

diecezjalnej, opublikowanych 24 marca 1984 roku.
Ta piętnastoosobowa komisja dała także wówczas wytyczne odnoœ

nie do

zachowania się duszpasterzy w sytuacji, w której trwać miało dalsze badanie
autentycznoœ

ci “

objawień”

:

1. Unikać oœ

wiadczeń i publikacji niekrytycznych i pochwalnych na temat

“

objawień”

,

2. Nie powinno się organizować pielgrzymek do Medjugorie,
3. Nie wyróżniać w jakiœ

sposób œ

wiadków “

objawień”

i nie pozwalać, by

występowali w koœ

ciołach, zanim nie ukaże się oficjalne orzeczenie,

4. Powstrzymywać się od udzielania wyjaœ

nień prasie.

4

“

Problemem Medjugorie”

zajmowała się także Komisja Episkopatu Jugosławii

(od 18 stycznia 1987 do 10 kwietnia 1991 roku). Ostatecznie ogłosiła ona, że w
oparciu o dotychczasowe badania nie można stwierdzić, aby w Medjugorie
miały miejsce zjawiska i objawienia pochodzenia nadprzyrodzonego. Zwrócono
przy tym uwagę na fakt, że Medjugorie stało się miejscem modlitwy, i
przybywajšcy tam z różnych powodów ludzie wymagajš opieki
duszpasterskiej

5

.

Kolejne stanowisko Koœ

ścioła w sprawie Medjugorie wyraziła Kongregacja

Nauki Wiary w dniu 23 marca 1996. Stanowi jš odpowiedŸ

ź na zapytanie w

sprawie organizowania pielgrzymek do Medjugorie. Ponieważ rozstrzygnięcia
tego typu przynależš do kompetencji miejscowego biskupa lub odpowiedniej
Konferencji Episkopatu, więc Kongregacja wpierw przypomniała stanowisko
biskupów byłej Jugosławii z 10 marca 1991 roku:

Na podstawie przeprowadzonych dotšd badań nie można stwierdzić, że chodzi
o objawienia nadprzyrodzone. Jednak obecnoœ

ć licznych wiernych, którzy z

różnych miejsc przybywajš do Medjugorie, pod wpływem wiary czy innych
racji, wymaga uwagi i troski duszpasterskiej w pierwszym miejscu od biskupa
diecezjalnego, ale też wraz z nim, innych biskupów, tak aby w Medjugorie i w
zwišzku z Medjugorie było krzewione zdrowe nabożeństwo do NMP, według
nauki Koœ

cioła. Biskupi podadzš też w tym celu odpowiednie wytyczne

szczegółowe natury liturgiczno–

pasterskiej. Jednoczeœ

nie przez swoje Komisje

będš dalej badać, w ich całoœ

ci, fakty z Medjugorie.

Po tym przypomnieniu Kongregacja dodała:

Z tego, co tu powiedziano, wynika, że nie należy organizować oficjalnych, tak
parafialnych, jak diecezjalnych pielgrzymek do Medjugorie, rozumianego jako
miejsce autentycznych objawień maryjnych, bo byłoby to niezgodne z tym, co
stwierdzili poprzednio biskupi byłej Jugosławii w oœ

wiadczeniu, któreœ

my tu

zacytowali.

6

Ostatnie stanowisko Pasterza Koœ

cioła lokalnego, odnoœ

nie do Medjugorie,

pochodzi z dnia 2 paŸ

dziernika 1997 roku. Jest to odpowiedŸ

miejscowego

biskupa, którym jest obecnie Radko Perić, na zapytanie redaktora naczelnego
“

Famille Chrétienne”

. Po przypomnieniu wczeœ

niejszego orzeczenia Komisji

Diecezjalnej Deklaracji Konferencji Episkopatu i wypowiedzi Kongregacji
Nauki Wiary pisze on:

Na podstawie poważnych studiów, dotyczšcych tej sprawy, prowadzonych
przez 30 naszych uczonych (3 komisje), w oparciu o moje pięcioletnie
doœ

wiadczenie biskupie w Diecezji, bioršc pod uwagę gorszšce

nieposłuszeństwo zwišzane z tš sprawš, kłamstwa pojawiajšce się od czasu do
czasu w ustach “

Madonny”

, niezwykłe powtórzenia “

orędzi”

od ponad 16 lat,

dziwny sposób, w jaki “

kierownicy”

duchowi”

tak zwanych “

widzšcych”

prowadzš

ich przez œ

wiat, czynišc im propagandę, oraz praktykę, że “

Madonna”

zjawia się

na

fiat

(niech przybędzie!) “

widzšcych”

—

moje przekonanie i stanowisko nie jest

tylko

: Non constat de supernaturalitate,

lecz:

Constat de non

supernaturalitate

zjawień

i

objawień

w

Medjugorie

.

Po czym dodaje:

Jestem jednak otwarty na badania, które chciałaby podjšć Stolica Œ

więta jako

najwyższa Instancja Koœ

cioła Katolickiego, aby wydać najwyższy i ostateczny

osšd sprawy, i to jak najprędzej, ze względu na dobro dusz oraz ze względu na
czeœ

ć

Koœ

cioła

i

czeœ

ć

dla

Matki

Bożej.

Tak więc miejscowy biskup zmienił ocenę z “

nie jest pewne, że zjawisko ma

charakter nadprzyrodzony”

na “

jest pewne, że wydarzenie nie ma charakteru

nadprzyrodzonego”

—

jak należałoby rozumieć użyte przez niego sformułowania

łacińskie.
Obok wypowiedzi oficjalnych Koœ

cioła znane jest także wiele mówišce

“

zalecenie”

dla pasterzy

. Jest to wypowiedŸ

sekretarza Kongregacji Nauki

Wiary przy okazji wizyty

ad

limina

polskich biskupów. Zawarta jest w

szeœ

ciu punktach:

1. Nadal obowišzuje, że nim czego nadprzyrodzonego nie można się w tych
objawieniach dopatrywać,
2. Należy informować wiernych, że Medjugorie jest miejscem modlitwy, a
nie objawień,
3. Nadal obowišzuje zakaz urzšdzania oficjalnych pielgrzymek,
4. To, co

mówi istota objawiajšca się —

“

Gospa”

—

zawiera sprzecznoœ

ci, jest więc

niepoważne, podobnie postawa i wypowiedzi “

widzšcych”

,

5. Aktualny ordynariusz Mostaru zajmuje stanowisko negatywne,
6. Wobec rozpowszechnionej szeroko propagandy i popularnych
pielgrzymek sprawa jest poważna i delikatna, i wymaga roztropnego
postępowania.

7

Ocena więc, jakš należałoby przyjšć na zasadzie posłuszeństwa wobec
autorytetu Koœ

cioła, brzmi: w Medjugorie można modlić się, tak jak w wielu

miejscach, które wierzšcy odkryli jako sprzyjajšce modlitwie i nawróceniu.
Dotychczasowe badania, odnoœ

nie samych “

Objawień w Medjugorie”

, prowadzš

jednak do wniosku, że nie sš one autentyczne. Można przypuszczać, że cała
złożona sprawa będzie jeszcze badana, a być może nigdy nie doczeka się
ostatecznej oceny, co do autentycznoœ

ci samych objawień i orędzi.

W podsumowaniu stanowiska Koœ

cioła trzeba najpierw zauważyć, że w

przypadku wielu wiernych i duchownych bardzo często ma miejsce
pomieszanie dwóch różnych spraw: “

dobrych owoców”

zwišzanych z Medjugorie

oraz uznanie objawień za autentyczne. Te pierwsze stanowiš jednak tylko jeden
z elementów oceny autentycznoœ

ci objawień prywatnych. Potrzeba jeszcze

innych kryteriów, by uznać, że rzeczywiœ

cie Matka Boża ukazuje się w

Medjugorie i że przekazywane orędzia od Niej pochodzš.
Przeciętny wierny winien iœ

ć za ocenš osób kompetentnych w tej sprawie i

przyjšć postawę posłuszeństwa wobec odpowiednich przełożonych.Tymczasem
wydaje się, że pomimo deklarowanej uległoœ

ci wobec Koœ

cioła tak “

widzšcych”

,

jak i duszpasterzy z Medjugorie, to posłuszeństwo jest największym
problemem.
Reakcje na ocenę Koœ

cioła

Wobec takiej oficjalnej oceny Medjugorie można spotkać różne
postawy.Publikacje powstałe w œ

rodowisku zafascynowanym Medjugorie starajš

się minimalizować znaczenie orzeczeń miejscowego biskupa, posuwajšc się do
przypisywania mu złej woli. Tak w niewielkiej ksišżeczce, mimo
tytułu

Pasterze Koœ

cioła o Medjugorie

, nie zamieszczono pełnego tekstu z

negatywnš ocenš uprawnionych do tego dwóch kolejnych ordynariuszy.
Kluczowa zaœ

dla sprawy wypowiedŸ

komisji Episkopatu Jugosławii, na którš

powołuje się Kongregacja Nauki Wiary, znalazła się na końcu i to w formie
aneksu. Na pierwszej stronie tekstu (s. 5)

umieszczono natomiast pierwszš

ocenę Medjugorie biskupa Zanicia (z roku 1981), z której on sam póŸ

niej się

wycofał. Na następnej stronie (s. 6) w przypisie “

ujawniono”

przyczynę złego

nastawienia tegoż biskupa. Miał się on poczuć dotknięty tym, że
“

Gospa”

upomniała go przez “

widzšcych”

.

W pozycji tej zamieszczono listę biskupów, którzy odwiedzili Medjugorie (z
polskich wymieniony jest Zbigniew Kraszewski) oraz wypowiedzi biskupów
dostrzegajšcych bšdŸ

dobre owoce Medjugorie (m.in. Prymas Józef Glemp), bšdŸ

wyrażajšcych przekonanie, co do autentycznoœ

ci objawień. Te dwie ostatnie

grupy wypowiedzi zostały pomieszane ze sobš i robiš wrażenie na czytelniku,
iż spora liczba biskupów publicznie, zaœ

Ojciec Œ

więty prywatnie, kwestionujš

ocenę biskupa miejsca i komisji Episkopatu Jugosławii.
Rzadko kiedy wydawnictwo koœ

cielne (a takim jest Wydawnictwo Księży

Marianów) wydaje tak skandalizujšcš pozycję na temat Koœ

cioła, bo też

jawi się on jako miejsce intryg między biskupami, które zresztš sš
“

tuszowane”

(s. 6–

7, 34–

39). Czytelnik dowiaduje się, ze zgrozš, że sam Jan

Paweł II stwierdza, że w Korei i Jugosławii “

sš biskupi, którzy nie wierzš…

”

(s.

30). Papież zaœ

na lewo i prawo wypowiada swojš aprobatę w stosunku do

Medjugorie (ale tylko jego zwolennikom!), przy czym jedna z “

widzšcych”

nie ujawnia jeszcze całej treœ

ci rozmowy z Papieżem (s. 29). Zapewne dla

celów propagandowych podkreœ

la ksišżka fakt, że kard. Franjo Kuharić 15

stycznia 1992 nadał Maryi tytuł “

Królowej Pokoju”

(s. 26), gdy tymczasem

wierni odmawiajšcy “

Litanię loretańskš”

już od dawna zwracajš się do Niej,

używajšc tego tytułu. Słusznie też pozycja ta nie ma koœ

cielnego

imprimatur

,

bo nie jest to po prostu autentyczne “

nauczanie Pasterzy”

.

Po ostatniej wypowiedzi biskupa Pericia rozpowszechnia się, dla jego
“

zneutralizowania”

, list sekretarza Kongregacji Nauki Wiary, bpa T. Bertone, z

dnia 26 maja 1998 roku do biskupa Saint–

Denis i La Reunion oraz dołšczony do

tego komentarz Daniela Ange’

a. Wyjaœ

nienie biskupa Bertone powtarza wczeœ

niej

przyjęte stanowisko Kongregacji Nauki Wiary z dnia 23 marca 1996 roku.
Najnowsze stanowisko biskupa Pericia zostaje okreœ

lone jako “

osobiste zdanie

biskupa Mostaru, które, jako Ordynariusz miejsca, ma prawo wyrażać, ale jest
ono i pozostaje jego opiniš prywatnš”

. Komentarzem jest stwierdzenie, że

pielgrzymki prywatne do Medjugorie sš dozwolone “

pod warunkiem, że nie będš

traktowane jako orzekanie o prawdziwoœ

ci wydarzeń, które wymagajš jeszcze

badań ze strony Koœ

cioła”

.

W zupełnie innym duchu utrzymany jest obszerny wywiad, jakiego udzielił na
temat objawień maryjnych biskup Henri Brincard (diecezja Puy–

en–

Velay),

asystent Stowarzyszenia Dzieł Maryjnych. Kilkakrotnie przypomina o zasadzie,
że decydujšcy głos ma biskup diecezji, w której dokonujš się objawienia.
Pytajšcych o Medjugorie odsyła do decyzji biskupa Mostaru oraz do
odpowiedzi Kongregacji Nauki Wiary na zapytanie biskupów Francji odnoœ

nie

pielgrzymek do Medjugorie. Na kolejne pytanie o sposób przeżywania
pielgrzymek do miejsc objawień, wcišż nie uznanych za autentyczne, daje
odpowiedŸ

jednoznacznš: “

Należy pozostawać w relacji do biskupa miejsca i

postępować według jego wskazań. Jemu przede wszystkim przysługuje
rozeznanie co do tego, jak spożytkować to, co pozytywne i dobre. Według
mnie, byłoby czymœ

bardzo groŸ

nym poddać publicznej dyskusji jego intencje,

obiektywnoœ

ć jego badań oraz obowišzywalnoœ

ć posłuszeństwa wobec niego”

8

.

Wskazuje także dalej biskup Henri Brincard szacunek i uległoœ

ć wobec decyzji

biskupa miejsca, jako przejaw autentycznej miłoœ

ci do Koœ

cioła, której

przeciwieństwem sš próby wywierania nacisku na biskupa Mostaru.
W powodzi literatury pochwalnej, niekiedy z poważnymi błędami językowymi
i teologicznymi, rzadko zdarza się publikacja krytyczna wobec wydarzeń w
Medjugorie. W języku polskim pierwszš

9

znanš mi pozycjš było opracowanie,

autorstwa ks. Jana Wójtowicza, pt.

Problem: Medjugorie

(Przemyœ

l 1996).

Tezš

tej ksišżki jest stwierdzenie, iż rzekome objawienia w Medjugorie sš
kontynuacjš fałszywych objawień z Garabandal, tyle że w formie bardziej
wyrafinowanej. W jednym i drugim wypadku chodzi o odcišgnięcie uwagi
wiernych od autentycznych objawień w Fatimie i Lourdes

10

.

Swoistym “

wydarzeniem”

było oœ

wiadczenie “

grupy księży profesorów”

z

Przemyœ

la, które opublikowano w “

Biuletynie KAI”

z dnia 7 kwietnia 1998

roku. Przesłali je podpisani pod oœ

wiadczeniem autorzy w zwišzku z

pobytem w Polsce w styczniu 1998 o. Slavko Barbaricia OFM,
duszpasterza z Medjugorie,. Upatrujš oni w jego 30 wystšpieniach w całej
Polsce próbę “

montowania opinii wiernych za objawieniami”

właœ

nie w

sytuacji najbardziej krytycznej wypowiedzi biskupa miejsca pod adresem
Medjugorie. Poruszyła ich szczególnie wypowiedŸ

o. Barbaricia, iż “

Ojciec

Œ

więty prywatnie stwierdził, że wierzy w autentycznoœ

ć objawień w

Medjugorie”

(Kraków, 13 styczeń 1998), co też zostało nagłoœ

nione przez

œ

rodki masowego przekazu, a faktycznie nie odpowiada to prawdzie.
Po numerze “

W drodze”

(z czerwca 1998), w którym umieszczono różne opinie

na temat Medjugorie, na uwagę zasługuje opracowanie autorstwa o. Cypriana
Klahsa OP, zatytułowane Medjugorie –

wštpliwoœ

ci Koœ

cioła

11

. Prostuje ono

wiele błędnych, a bardzo rozpowszechnionych opinii lub uproszczeń i warte

jest szerszej publikacji, jako że Biuletyn KAI dociera do wšskiego grona
odbiorców.
Perspektywy
W kręgach osób zaangażowanych w Medjugorie wysuwa się sugestie, że
przecież wobec wszystkich uznanych objawień prywatnych były na poczštku
zastrzeżenia. Wobec tego –

wycišgajš one wniosek –

“

objawienia w Medjugorie”

sš

autentyczne, bo…

biskup miejscowy im się sprzeciwia (dodajmy, że jest to już

drugi biskup diecezjalny). Jest to rozumowanie co najmniej karkołomne.
Tymczasem po prostu, biskupowi, który pozostajšc w jednoœ

ci z Papieżem

posiada charyzmat rozeznawania tego, co nowe w Koœ

ciele, należy się

posłuszeństwo. Zaœ

historie kolejnych autentycznych objawień pokazujš, jak

błogosławione owoce przynosi to posłuszeństwo. Do biskupa Koœ

cioła

lokalnego odnoszš się bowiem w pierwszym rzędzie słowa œ

w. Pawła: “

Ducha nie

gaœ

cie, proroctwa nie lekceważcie! Wszystko badajcie, a co szlachetne —

zachowujcie! Unikajcie wszystkiego, co ma choćby pozór zła”

(1 Tes 5,19–

22).

Przyjmujšc nawet za autentyczne i trwałe pozytywne zmiany w życiu wielu
osób pod wpływem pobytu w Medjugorie (“

dobre owoce”

), trzeba jednak

zapytać, czy nie ma w nich nadmiernego i szkodliwego przywišzania do tego
miejsca i “

orędzi”

, co przeszkadza im w przyjęciu w uległoœ

ci i spokoju decyzji

biskupa miejsca, a także utrudnia im samym dalszy postęp duchowy. Œ

w. Jan od

Krzyża w wielu miejscach wskazuje na wiarę jako jedyny œ

rodek do

zjednoczenia z Bogiem, a wszelkie przywišzania do nawet autentycznych
natchnień pochodzšcych od Boga uważa za szkodliwe. Dla niego najpewniejszš
drogš do Boga jest ignorowanie nawet autentycznych “

objawień, wizji i mów

nadprzyrodzonych”

12

.

Wielu pasterzy Koœ

cioła, uznajšc istnienie dobrych owoców u wielu wiernych

pod wpływem pobytu w Medjugorie, dostrzega równoczeœ

nie poważne

niebezpieczeństwo powstania “

Koœ

cioła Medjugorie”

, w którym podstawowym

kryterium prawdy byłoby uznanie lub nieuznanie autentycznoœ

ci

objawień.Bardzo pouczajšce dla mnie były wydarzenia, jakie miały miejsce po
ogłoszeniu noty Kongregacji Nauki Wiary odnoœ

nie do “

objawień”

Vassuli Ryden.

Na wiadomoœ

ć o ich zakwestionowaniu wielu “

nawróconym”

zawalił się ich “

œ

wiat

wiary”

. Usłyszałem: “

Teraz to już w nic nie wierzę”

. Inni usiłowali podważać

autentycznoœ

ć samego dokumentu, domagajšc się, by

gazety publikowały go

wraz z faksymile kardynała Ratzingera.

Wiele zamętu spowodowało bardzo

nielojalne zachowanie się znanego “

zwolennika Medjugorie”

, ks. R.

Laurentina. Ktoœ

inny domagał się, by to sam kard. Ratzinger osobiœ

cie

przeczytał “

całš Vassulę”

i “

przekonał się”

, gdy w jakiejœ

publikacji wyczytał, że sam

prefekt Kongregacji nie czytał tego “

dzieła”

. Majšc w pamięci to doœ

wiadczenie,

niekiedy pytam: A co zrobisz, jeżeli Koœ

ciół zakwestionuje ostatecznie

autentycznoœ

ć Medjugorie?

W zwišzku z tym wszystkim, co zostało dotšd napisane, pojawia się
niezmiernie ważne pytanie: co z osobami, które przeżyły duchowe dobro i
zaangażowały się w pobożnoœ

ć zwišzanš z Medjugorie? Kolejne orzeczenia

Koœ

cioła, które przytaczaliœ

my, jeżeli się je czyta spokojnie i bez uprzedzeń,

wskazujš także pewnš perspektywę. Jeżeli ktoœ

poruszony czy to orędziami, czy

samym pobytem w Medjugorie, przeżył autentyczne nawrócenie, winien
zmierzać drogš rozwoju życia duchowego, jaka jest wspólna wszystkim
chrzeœ

cijanom, a opisana przez uznanych autorów teologii życia wewnętrznego.

Od zawsze proponuje się w Koœ

ciele tradycyjne œ

rodki wzrostu: Eucharystia,

czytanie Pisma Œ

więtego, kierownictwo duchowe. Nie można też mówić o

autentycznym wzroœ

cie bez coraz większego umiłowania Koœ

ciołazałożonego

przez Chrystusa, a kierowanego przez pasterzy.
Tymczasem w niektórych publikacjach z kręgu “

pobożnoœ

ci Medjugorie”

znaleŸ

ć można błędy natury teologicznej, które rzutujš póŸ

niej na formację

ludzi je czytajšcych. Tak np. “

Gospa”

miała powiedzieć Jelenie: “

chciałabym

poprowadzić cię drogš uœ

więcenia”

. O. Tomislav Vlaœ

ić widzi spełnienie tej

“

zapowiedzi”

, kiedy pisze: “

Rzeczywiśœ

cie, można stwierdzić u tej dziewczynki

silny rozwój duchowy, który charakteryzuje się mnogoœ

ciš doœ

wiadczeń”

13

.

Tymczasem autentyczny rozwój duchowy nie mierzy się iloœ

ciš doœ

wiadczeń, ale

wzrostem wiary, nadziei i miłoœ

ci. Jeżeli jednak osoby nawrócone pod wpływem

przeżyć w Medjugorie otrzymujš tego typu “

formację”

, nie dziwi ani fakt

poszukiwania przez wiele z nich jedynie kolejnych wrażeń duchowych, ani ich
duchowy zastój i fanatyzm na tle objawień.
We właœ

ciwym kierunku zdaje się zmierzać publikacja typu Adorujcie sercem

mojego Syna (jej autorem jest o. Slavko Barbarić), w której znaleŸ

ć można

krótkš szkołę modlitwy oraz szereg wzorcowych adoracji Najœ

więtszego

Sakramentu w oparciu przede wszystkim o słowo Boże. Uważny i otwarty
czytelnik takiej ksišżki ma szansę odkrycia mocy Ewangelii i zobaczenia jej
bogactwa. Być może nawet zacznie czytać Pismo Œ

więte, a z czasem odkryje, że

orędzia, które go poruszyły, stanowiš okruchy pięknej całoœ

ci, jakš jest Biblia.

Będzie też wspominał orędzia jako “

mleko duchowe”

, cieszšc się z mocy, jakš

daje “

pokarm stały”

, a którym może być tylko słowo Boże (por. 1 Kor 3,2).

Dla dobra całego “

ruchu Medjugorie”

koniecznym jest także, by wszelkie jego

publikacje były sprawdzane pod względem teologicznym. Trzeba, by osoby
zapewne szczerze szukajšce Boga, a zwišzane z Medjugorie, poznawały
zdrowš, współczesnš mariologię, a więc Maryję w Biblii, w historii zbawienia,
pokornš Służebnicę Pana poœ

ród pielgrzymujšcego ludu Bożego. Mnożenie

samych orędzi i koncentrowanie się na nich jest jakimœ

echem dawnej,

przedsoborowej teologii, w której zastanawiano się bardziej nad przywilejami i

tytułami Najœ

więtszej Maryi Panny, a zapominano o Jej ewangelicznym obrazie i

wzorze dla wierzšcych. Nie może wreszcie w pełnej i zdrowej formacji
zabraknšć takich tematów, jak Chrystus, Koœ

ciół, sakramenty, teologia życia

duchowego.

Ks. Roman Pindel

1

Niniejszy tekst stanowi przeredagowany fragment ksišżki pt. Ducha nie

gaœ

cie, proroctwa nie lekceważcie, która ukazała się nakładem Wydawnictwa

M. Powstała ona na bazie sesji “

Słowo Boże a objawienia prywatne”

, która

odbyła się w Centrum Formacji w Krakowie w maju 1997 roku. Tak sesja,
jak i ksišżka ukazujš “

problem Medjugorie”

w kontekœ

cie słowa Bożego i

innych objawień.

2

Podaję dane za: Siostra Emmanuel, D. Nodan, Pasterze Koœ

cioła o

Medjugorie, Warszawa 1997, 8. 18.

3

Por. A. Strus, Czy Medjugorie jest znakiem Boga dla współczesnego œ

wiata?,

“

Tygodnik Powszechny”

nr 24/1985 (z dnia 16.06).

4

Tamże.

5

Por. A. Strus, dz.cyt.

6

Por. “

Słowo Powszechne”

z dnia 26.05.1991. Tekst deklaracji przytacza “

Znak

Pokoju”

nr 111 (z dnia 25.04.1997), 15.

7

Cyt. za: “

Rycerz Niepokalanej”

483 (1996) 9, 281n. Stanowisko to referuje

także “

Znak Pokoju”

nr 111 (z dnia 25.04.1997), 11n.

8

“

Biuletyn KAI”

, nr 14(317) z dnia 7 kwietnia 1998, 15.

9

“

Biuletyn KAI”

, nr 14 (317) z dnia 7 kwietnia 1998, 15.

10

Por. J. Wójtowicz, Problem: Medjugorie, dz. cyt., 41.

11

“

Biuletyn KAI”

, 45 (346) z dnia 10 listopada 1998, 27–

30.

12

Por. Droga na Górę Karmel, Księgi druga (zwłaszcza II, 21,11).

13

Otwórzcie swoje serca Maryi Królowej Pokoju. Kazania Ojców

Franciszkanów: Tomislava Vlaœ

icia i Slavka Barbaricia, Kraków 1989, 18.

W Drodze nr 1/99
http://www.mateusz.pl/wdrodze/nr305/305-08.htm

strona główna