)

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY

L

e

nobia

By

wa

ł

y

takie dni

,

kied

y

Lenobii zupełnie nie b

y

ła potrzebna

przerwa przewid

z

iana dla profe

s

orów

,

nazywana godziną

pr

z

ygotowawc

z

ą

,

co oznaczało, że prze

z

bitą godzinę

nie musiała się zajmować

ż

adnymi uczniami.

Ale to akurat nie był jeden z tych dni

.

T

e

raz Lenobia

n

i

e

mo

g

ła się doczekać

,

gd

y

wre

sz

cie nad

e

jdzie

piąta lekcja - jej godzina przygotowawcza

.

A gdy ju

ż

nad

es

zła

,

marz

y

ła

,

b

y

trwała jak najdłużej

.

Kiedy zadźw

i

ęc

z

ał dzwonek na

piątą go

d

zinę le

k

cyjną, Lenobia pośpiesznie opuśc

i

ła wyb

i

eg.

Wybieg

,

na

kt

órym

n

ada

l

a

depci płci m

ęs

kiej machali mieczami

i

wy

puszczali strzał

y

do tarcz.

- Proszę dać Bonnie godzin

ę

wolnego

–

powiedziała Travisowi

,

kiedy go mija

ła.

-

I mieć na oku adeptów. Nie chcę

,

żeby

denerwowa

li

konie.

- Tak

,

proszę pan

i.

Niektó

r

zy trakt

u

ją konie jak d

u

że p

sy

-

odparł

kowboj i obdarz

y

ł adeptów stalowym spojrzeniem

.

- A

to ni

e

ps

y

.

-

Mu

s

zę odpo

c

ząć od pilno

w

ania adeptó

w

. Nie sądziłam

,

ż

e

t

y

l

u

niej

e

żdżących uczn

i

ów fascynuje s

i

ę końmi

.

-

Leno

b

ia pokręciła

głową ze zmęczeniem.

27

0

- Niech pani odpocznie. Porozmawiam z Dariusem i Starkiem.

Powinni lepiej pilnować tych dzieciaków.

- Nie mogę się z tym nie zgodzić - mruknęła Lenobia i czując

zaskakującą wdzięczność

,

że Travis zamierza wygłosić kazanie

dwóm wojownikom, wyszła na zewnątrz, napawając się nocną ciszą.

Jej ławka stała pusta, bo uczniowie przebywali w budynku szkolnym.

Zerwał się delikatny wiatr i było niezwykle ciepło jak na późną zimę.
Lenobię ucieszyła i pogoda, i samotność. Usiadła, rozprostowała ramiona
i zrobiła bardzo długi wydech.

Właściwie nie żałowała

,

że zaproponowała wojownikom

prowadzenie zajęć na swoim terenie, lecz trudno jej było
przyzwyczaić się do ciągłego napływu adeptów - i to nie jeżdżących

konno. Miała wrażenie, że ilekroć odwracała głowę, jakiś uczeń właśnie
zboczył z wybiegu do stajni. Tego dnia znalazła aż trzech z buziami
rozdziawionymi jak rybie pyski

,

gapiących się na ciężarną klacz,

która była niebezpiecznie blisko rozwiązania

,

a przez to stała się

niespokojna i drażliwa i z pewnością nie miała nastroju na rybie
towarzystwo. Prawdę powiedziawszy

,

klacz próbowała nawet ugryźć

jednego z chłopców, który powiedział

,

że chciał ją tylko pogłaskać.

"Rzeczywiście, jakby była dużym psem"

,

mruknęła Lenobia pod nosem.

Ale to i tak było lepsze niż ten głupi trzecioformatowiec, który wpadł na
genialny pomysł i założył się z kolegami, że podniosą kopyto Bonnie,
a potem będą zgadywać, ile ważyło. Bonnie się wystraszyła

,

kiedy jeden

z adeptów wrzasnął, że ma wielkie kopyta. Ponieważ stała z uniesioną nogą

,

straciła równowagę i upadła na kolana.

Całe szczęście, że znajdowali się na wysypanym trocinami wybiegu,

a nie na niebezpiecznym

,

bo kaleczącym betonie.

Travis, który właśnie zajmował się niewielką grupką zwykłych uczniów

poznających zasady treningu konia z ziemi,

271

rozprawił się z tamtą dwójką błyskawicznie

.

Lenobia uśmiechnęła się,

przypomniawszy sobie

,

jak po kolei chwycił każdego za kołnierz

i wrzucił prosto w stos końskiego nawozu, oznajmiając, że jest
niemal tak samo wielki jak kopyto Bonnie

.

Następnie uspokoił klacz

,

gładząc ją delikatnie

,

sprawdził jej kolana i podał suszone jabłko,

które chyba zaws

z

e miał w kieszeni, po czym jakby nigdy nic wrócił

do swoich zajęć z adeptami

.

"

Dobrze sobie radzi z uczniami - pomyślała Lenobia. - Prawie tak

samo dobrze jak z końmi"

.

Prawdę powiedziawszy

,

Lenobia dochodziła do wniosku

,

że Travis

okazał się cennym nabytkiem dla jej stajni

.

Zaśmiała się cicho:

Neferet przeżyje bolesne rozczarowanie

.

Śmiech szybko jednak zamarł jej na ustach, a zamiast niego poczuła

ucisk w żołądku prześladujący ją od dnia

,

kiedy poznała Travisa

i jego konia

.

"To dlatego, że on jest człowiekiem - wytłumaczyła

sobie w milczeniu. - Po prostu nie jestem przyzwyczajona do
towarzystwa ludzkiego mężczyzny

"

.

Tyle już zapomniała

.

Jak spontanicznie potrafią się śmiać.

Jaką świeżą przyjemność czerpią z tego, co jej wydaje się
stare i zwyczajne

,

jak na przykłady wschód słońca

.

Jak krótko

i intensywnie żyją.

"Dwadzieścia siedem

,

proszę pani

"

. Przeżył dwadzieścia

siedem lat

,

patrząc na wschody słońca, a ona oglądała je od

ponad dwustu czterdziestu lat

.

On zapewne będzie je chłonął

jeszcze przez trzydzieści, może czterdzieści lat, a potem umrze

.

Ich żywot jest taki krótki.

W niektórych wypadkach bywa jeszcze krótszy

.

Niektórzy nie

dożywają nawet dwudziestu jeden wiosen

,

a co tu mówić o długich

latach oglądania wschodów słońca

.

"Nie!" Lenobia uciekała od tamtych wspomnień. I kowboj

ich nie obudzi. Zamknęła za nimi drzwi w dniu, kiedy została

272

naznaczona - w tamtej okropnej, a równocześnie wspaniałej chwili.
Te drzwi więcej nie zostaną otwarte - teraz ani nigdy.

Neferet znała niektóre szczegóły z jej przeszłości. Kiedyś

się przyjaźniły, Lenobia oraz najwyższa kapłanka. Rozmawiały ze sobą,
a Lenobia wierzyła, że mogą się sobie zwierzać. Rzecz jasna to była

fałszywa przyjaźń. Jeszcze zanim Kalona stanął u boku Neferet,
Lenobia zaczęła zdawać sobie sprawę, że coś jest nie tak z najwyższą
kapłanką - coś złego i niepokojącego.

'

- Ona jest kompletnie zepsuta - szepnęła Lenobia w noc. - Ale nie

pozwolę, żeby mnie złamała, Drzwi pozostaną zamknięte. Na zawsze.

Usłyszała łoskot ciężkich kopyt Bonnie uderzających

o zimowy trawnik, zanim jeszcze poczuła powiew umysłu
wielkiej klaczy. Lenobia oczyściła umysł i wysłała ciepłe powitalne myśli.
Bonnie zarżała tak głębokim głosem, że równie dobrze mógł pochodzić

od stworzenia, którego mianem uczniowie często ją nazywali –
od dinozaura. Lenobia się zaśmiała. Nadal się śmiała, kiedy Travis
podprowadził Bonnie do jej ławki z żeliwnym oparciem.

- Nie mam nic dobrego dla ciebie - uśmiechnęła się do

klaczy i pogłaskała ją po szerokim miękkim pysku

.

- Proszę, szefowo. - Travis rzucił jej jabłkowy przysmak i usiadł

na drugim krańcu ławki.

Lenobia chwyciła przekąskę i podała klaczy na wyciągniętej dłoni.

Bonnie zabrała ją zaskakująco delikatnie jak na tak ogromne zwierzę.

- Normalny koń pochorowałby się po takiej ilości jedzenia, jaką pan

jej podaje.

- To duża dziewczyna i lubi sobie od czasu do czasu

przekąsić łakoć - powiedział Travis. Na dźwięk słowa „Łakoć" klacz
postawiła uszy w kierunku swojego pana. Lenobia pokręciła głową.

273

- Rozpieszczona jak nic - zauważyła, lecz w jej głosie

słychać było rozbawienie.

Travis wzruszył szerokimi ramionami.
- Lubię ją rozpieszczać. Zawsze tak robiłem i zawsze będę robił

.

-

Ja też wychodzę z podobnego założenia, jeśli chodzi o Mujaji.

- Lenobia pogłaskała Bonnie po szerokim czole

.

- Niektóre klacze wymagają szczególnego traktowania

.

- Ach, więc przy pani klaczy to szczególne traktowania, a przy

mojej rozpieszczanie?

Lenobia popatrzyła na Travisa i ujrzała uśmiech w jego oczach.
- Oczywiście

-

odparła.

- Oczywiście - powtórzył

.

- Teraz przypomina mi pani moją mamuśkę

.

Lenobia uniosła brwi.
- Muszę powiedzieć, panie Foster, że to brzmi niezwykle dziwnie.
Wybuchnął głośnym śmiechem, serdecznym i radosnym, śmiechem,

który przywiódł jej na myśl wschody słońca.

- To komplement, proszę pani

.

Moja mamuśka zawsze wyznawała zasadę,

że albo będzie po jej myśli, albo wcale nie będzie. Była uparta,
ale i tak prawie zawsze miała rację.
- P r a w i e zawsze? - zapytała dobitnie

.

Znowu się zaśmiał

.

.

- No widzi pani, gdyby mamuśka tu była, powiedziałaby dokładnie to samo.

- Tęskni pan za nią

,

prawda? - zagadnęła, przyglądając się jego opalonej

twarzy o wyrazistych rysach. "Wygląda na więcej lat, ale z korzyścią",
pomyślała.

- Prawda - odparł cicho

.

- To wiele o niej mówi - stwierdziła Lenobia

.

- Wiele dobrego.

-

Rain Foster była dobra.

274

Lenobia uśmiechnęła się i pokręciła głową.

-

Rain

F

oster. To n

i

e

z

w

y

kłe

i

mię.

-

Nie, jeśli było się dzieckiem kwiatem z lat sześćdzie

si

ątych

–

odparł Travis.

-

Ale Lenobia

,

to dopiero niezwy

k

łe imię.

Odpowiedź popłynęła z ust Lenobii bez zastanowienia:
- Nie, jeśli było się dzieckiem os

i

emnastowiecznej

dziewczyny o wielkich marzeniach. - Ledwie wypowiedziała te
słowa, zamknęła usta i swoją niewyparzoną buzię.
- Nie jest pani czasem zmęczona tak długim życiem

?

Pytanie ją zaskoczyło

.

Oczekiwała

,

że będzie zdumiony

a

lbo zszokowany

,

kiedy usłyszy

,

że Lenobia urodziła się po

n

ad

dwieście lat wcześniej. On jednak wyda

w

ał się tylko za

i

nteresowany.

I z jakichś przyczyn to jego zainteresowanie uspoko

i

ło ją na tyle,

że odpowiedziała szczerze i bez uników:

- Gdybym nie miała koni, chyba byłabym bardzo zmę

c

zona życiem.

Pokiwał głową, jakby to było dla niego całkiem logiczne.

-

Osiemnasty wiek. ..

-

powiedział po chwili. - Nie

ź

le. Wi

e

le się

zmieniło od tamtego czasu

.

-

Ale nie konie.

- Konie i szczęście.
Uśmiechnęła się i spojrzała mu w oczy. Znowu uderzył ją

i

ch kolor

-

zdawał się zmieniać, jaśnieć.

- Pana oczy ... - powiedziała. - Zmieniają barwę.
Kąciki ust Travisa uniosły się w uśmiechu.
- Tak. Moja mamuśka mawiała

,

że może dzięki temu

c

zytać we mn

i

e

jak w książce.

Lenobia nie była w stanie odwrócić wzroku, chociaż

o

garnęło ją

zdenerwowanie.

Na szczęście właśnie tę chwilę wybrała Bonnie, żeb

y

trą

c

ić ją

pyskiem. Lenobia pogłaskała klacz po czole

,

próbując

j

e

dnocześnie

uciszyć kakofonię uczuć, jakie pobudziła obec

n

ość tego mężczyzny.

"Nie, nie pozwolę na taki absurd".

275

Przybrała chłodną minę i przeniosła wzrok z klaczy na

kowboja

.

- Panie Foster, dlaczego jest pan tutaj, a nie pilnuje moich stajni

przed wścibskimi adeptami?

Oczy mu natychmiast pociemniały i znów stały się bezpiecznie,

zwyczajnie brązowe.

- Rozmawiałem z Dariusem i Starkiem - wyjaśnił

,

a jego ciepły

głos przybrał rzeczowe brzmienie.

-

Jestem pewien, że pani koniom

nic nie grozi do końca tej lekcji, ponieważ dwóch niezwykle złych
wampirów szkoli uczniów w walce wręcz, kładąc ogromny nacisk
na zwalanie przeciwnika z nóg

.

- Poprawił kapelusz. - Najwyraźniej

ci dwaj tak samo jak pani nie lubią

,

kiedy adepci zaczynają załazić

za skórę, więc zamierzają zająć im każdą wolną chwilę

.

- Och, to dobni wiadomość - ucieszyła się Lenobia.
- Tak

.

Ja też tak uważam. Więc pomyślałem sobie, że przyjdę tutaj

i zaoferuję pani coś niezwykle przyjemnego

.

"Czy ten człowiek ze mną flirtuje?" Lenobia zdusiła w sobie nerwowy

dreszcz i wbiła w Travisa opanowany chłodny wzrok.

- Coś przyjemnego? Nic takiego nie przychodzi mi do głowy

.

Była pewna, że oczy mu pojaśniały

,

ale patrzył na nią tak samo

niewzruszenie jak ona na niego.

-

No cóż

,

sądziłem, że to będzie dla pani oczywiste.

Chciałem zaproponować pani przejażdżkę - powiedział i zamilkł na chwilę.
- Na Bonnie - dodał

.

- Na Bonnie?
- Na Bonnie. Mojej klaczy. Srokatej dziewoi, która stoi obok i trąca

właśnie panią pyskiem. Na tej, co lubi łakocie.

-

Wiem, kto to Bonnie - warknęła Lenobia.

- Pomyślałem sobie, że może będzie chciała się pani na niej przejechać.

Dlatego przyprowadziłem ją już osiodłaną - wyjaśnił. Lenobia się nie
odezwała, poprawił zatem ka

pelusz i chyba poczuł się zakłopotany.

276

- Kiedy muszę się zrelaksować, przypomnieć sobie

,

że mam się

uśmiechać i oddychać, wsiadam na grzbiet Bonnie i ruszam galopem.
Szybkim. Bonnie nieźle się rusza jak n

i

l taką dużą dziewczynę

,

ale to trochę tak jak dosiadanie wielkiej góry, więc

z

awsze mnie to

bawi. Pomyślałem

,

że pani poczuje się podobnie ...

- Zawahał się

,

a potem dodał: - Jeśli pani nie chce, zaprowadzę ją do środka.

Bonnie trąciła ją w ramię, jak gdyby sama też proponowała jej jazdę.

To zaważyło na decyzji. Lenobia jeszcze nigdy nie odmó

w

iła koniowi

i żaden człowiek, jakkolwiek skrępowana czuła się jego zachowaniem

,

nie mógł tego zmienić.

-

Być może ma pan rację - powiedziała, po czym wstała, wyjęła mu

z rąk lejce

i

przerzuciła je przez szeroki grzbiet klaczy.

Travis poderwał s

i

ę na nogi.

- Podsadzę panią.

-

Nie ma takiej potrzeby

.

Lenobia odwróciła

s

ię do niego plecami i cmoknęła językiem na

Bonnie, by klacz podeszła do tyłu ławki. Poruszając się z wdziękiem
będącym wynikiem ponad dwu

s

tu lat praktyki

,

Lenobia weszła z zi

e

mi

na ławkę

,

stamtąd na oparcie

,

bez wahania wsunęła nogę w strzemię

,

a drugą przerzuciła nad grzbietem klaczy i usiadła w siodle. Od razu
zauważyła, że Travis

s

krócił strzemiona szerokiego siodła kowbojskiego

,

żeby pasowały do jej znacznie krótszych nóg

,

więc chociaż siodło było

za duże, siedziała całkiem wygodnie

.

Popatrzyła w dół na Travisa

i musiała się uśmiechnąć, bo wydawał się tak daleko.

Jego uśmiech mówił: "Wiem

"

.

-

Stąd wszystko wygląda inaczej

:

- powiedziała

.

-

Oczywiście

.

Niech pani się przejedzie na Bonnie

.

Ona prz

y

pomni

pan

i

,

jak się odd

y

cha i uśmiecha. Ach

,

i jeszc

z

e jedno, pani Lenobio:

byłbym wdzięczny, gdyby nie mówiła pani więcej do mnie ‘pan’.

277

-

Uchylił kapelusza i z uśmiechem dodał przeciągle: - O ile nie ma

pani nic przeciwko temu.

Lenobia t

y

lko unio

s

ła bre

w,

a potem ścisnęła kolanami

boki klacz

y

i cmoknęła tak samo

,

jak wcześniej słyszała

,

że robił Travis.

Bonnie zareagowała be

z

w

a

hania i od razu ruszyła gładko. Wiatr

nadal się wzmagał

,

a ciepłe nocne powietrze przy

w

odziło Lenobii

na my

ś

l wiosnę

.

U

ś

miechnęła się.

-

Mo

ż

e ta dług

a,

mroźna zima jest już za nami

,

moja droga.

Może jednak

i

dzie wiosna

.

Bonnie nastawiła uszy do tyłu, nasłuchując

,

a Lenobia poklepała

ją po szerokiej szyi. Skierowała klacz na północ i ruszyła wzdłuż
kamiennego muru. Minęła

z

łamane drze

w

o

, ś

wiadka tylu cierpień,

dalej stajnie oraz w

y

bieg. Jechały na zmianę stępem i kłusem,

aż do miejsca

,

gdzie wschodnia ściana muru łączyła się z północną,

tworząc róg czworokąta otaczającego teren szkoły. Zanim tam
dotarły

,

Lenobia zdążyła już z

g

rać się z rytmem kroku Bonnie

i wyczuć jej ufno

ś

ć. Zawróciła klacz tak

,

by stanęła przodem

do kierunku

, z

którego przyjechały.

-

No dobrze

,

moja droga. To teraz pokaż, co potrafisz.

-

Lenobia pochyliła się w siodle, ścisnęła kolana, wbiła pięty

i głośno cmoknęła

,

jednocześnie uderzając końcem lejców

w

mas

yw

ny zad klaczy.

Bonnie wystrzeliła niczym koń wyścigowy z boksu startowego.

-

Ha! - zawołała Lenobia.

-

Tak jest! Biegniemy!

Olbr

z

ymie kopyta Bonnie wbijały się w z

i

emię

,

a Lenobia czuła

potężne uderzenia jej serca. Ciepłe nocne powietrze

z

wiało jej włosy do tyłu. Lenobia pochyliła się jeszcze bardziej

do przodu

,

zachęcając Bonnie, by poszła na całość

-

by dała

z s

i

ebie wszystko.

Klacz odpowiedziała przyspieszeniem, które wydawało

s

ię niemożliwe dla zwierzęcia ważącego dziewięćset kilogramów.

278

Kiedy wiatr gwizdał dookoła, unosząc długie srebrne
włosy Lenobii i grzywę klaczy w tym magicznym tańcu spajającym
jeźdźca i wierzchowca, Lenobii przypomniało się stare przysłowie
perskie: "Tchnienie nieba można znaleźć pomiędzy uszami konia".

- Doskonale! Po prostu doskonale! - krzyknęła i przywarła do

szyi pędzącej klaczy.

Z poczuciem szczęścia, wolności i zachwytu Lenobia poruszała się

w rytm kroków klaczy. Nie zdawała sobie sprawy, że się śmieje w
głos, dopóki nie zwolniła, robiąc kółko, i nie zatrzymała w końcu
spoconej dyszącej klaczy obok Travisa i ławki.

- Jest cudowna! - Lenobia zaśmiała się ponownie i pochyliła,

by uściskać wilgotną szyję Bonnie.

-

Mówiłem

,

że lepiej się pani poczuje po takiej przejażdżce –

odparł Travis. Chwycił uździenicę Bonnie i zawtórował Lenobii
śmiechem

.

- Cóż mogłoby być lepszego? To było wspaniałe!
- Jak jazda na wielkiej górze?
- Właśnie tak. Na wielkiej, pięknej, mądrej i wspaniałej

górze! - Lenobia znów uścisnęła Bonnie

. -

Wiesz co

,

moja piękna?

Ty naprawdę zasługujesz na te wszystkie łakocie! - powiedziała
do klaczy.

Travis tylko się zaśmiał

.

Lenobia przełożyła nogę przez siodło, żeby zsunąć się z grzbietu Bonnie

,

lecz ziemia była zdecydowanie dalej

,

niż się spodziewała. Zachwiała się

i z pewnością by się przewróciła, gdyby Travis mocno nie podtrzymał jej
za łokieć.

-

Spokojnie... spokojnie, dziewczyno - szepnął

,

jakby mówił do

przestraszonego źrebięcia. - Ziemia jest daleko od jej grzbietu.
Trzeba uważać

,

bo można się poturbować.

Lenobia zaśmiała się

,

bo jeszcze czuła w sobie adrenalinę po galopie.

279

- To nieważne! Ta jazda była warta upadku. Ta jazda

była warta wszystkiego!

-

Tak właśnie jest z niektórymi dziewczynami

.

Lenobia po

d

niosła wzrok

.

Oczy wysokiego kowboja pojaśniały

i już nie miały orzechowej barwy

.

Teraz były upstrzone oliwkową

zielenią

,

charakterystyczną

,

jasną i zdecydowanie znajomą

.

Lenobia nawet się nie zastanawiała

.

Zrobiła

:

krok do przodu

i znalazła się w jego objęciach

.

Travis też chyba przestał myśleć

,

bo upuścił lejce

i

przyciągnął Lenobię do siebie

.

Ich usta spotkały się

z desperacją

,

która była w połowie namiętnością

,

a w połowie

wątpliwością

.

Lenobia mogła to jeszcze przerwać

,

ale nie zrobiła tego

.

Dała się ponieść emocjom

.

Nie, nawet więcej

.

Lenobia odpowiedziała

na żarliwość Travisa własną namiętnością

,

a jego wątpliwości

rozwiała swoim pożądaniem i pragnieniem

.

Pocałunek trwał na tyle długo

,

że przypomniała sobie

,

jaki on jest i jak smakuje. Musiała przyznać przed sobą

,

że się za nim stęskniła

- i to rozpaczliwie.

A potem wróciło jej myślenie.
Odsunęła się nieznacznie

,

a on wypuścił ją ze swoich ciepłych ramion.

-

Nie

-

odezwała się

,

próbując zapanować nad oddechem. - To

niemożliwe

.

Ja nie mogę.

Piękne, nakrapiane oliwkowo oczy Travisa wydawały się

oszołomione .

.

- Lenobio, porozmawiajmy. To coś

,

czego nie możemy zignorować.

My chyba .

.

.

- Nie! - Lenobia przywołała swoje zimne opanowanie, którym

szczyciła się od niezliczonych lat, chowając pod maską chłodu i gniewu
swoje pragnienia

,

lęki oraz namiętności. - Nie próbuj niczego zakładać

.

Ludzie są zafascynowani naszym gatunkiem

.

To, co czułeś

,

poczułby

każdy mężczyzna

,

gdybym go pocałowała. - Lenobia zmusiła się

do śmiechu,

ale tym razem był to śmiech zupełnie pozbawiony radości.

2

8

0

- I właśnie dlatego nie mam w zwyczaju całować ludzkich
mężczyzn. To się już więcej nie powtórzy

.

.

.

Nie patrząc ani na Travisa, ani na Bonnie

,

odmaszerowała

w stronę stajni

.

Była odwrócona do nich plecami

,

więc nie

mogli widzieć, że przycisnęła rękę do ust

,

by powstrzymać

cisnący się na nie szloch. Otworzyła drzwi stajni z takim
rozmachem, że uderzyły w kamienną ścianę

.

Nie zatrzymała

się

.

Od razu ruszyła do swojego pokoju nad boksami

,

zamknęła

za sobą drzwi i przekręciła klucz w zamku.

Dopiero wtedy pozwoliła sobie na płacz.

)

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY

Neferet

Wszystko szło bardzo dobrze.
Czerwoni adepci powodowali rozmaite problemy.
Dallas nienawidz

i

ł Rephaima z taką mocą, że było to po

prostu urocze.

Gaja była rozdrażniona w związku z tym, że ludzie zajęli

się jej trawnikiem. Była tak bardzo rozdrażniona, że nawet
zapomniała zamknąć na klucz boczne wej

ś

cie dla obsługi

i jeden z bezdomnych

,

którzy często nawiedzali Cherry Street,

miał od

w

agę zapuścić się na Utic

a

Street i wejść na teren

szkoły.

- Smok, który widzi Kruki Prześmiewców w każdym

zakamarku i cieniu

,

niemal przeciął go na pół. - Neferet aż

mruczała z zadowolenia

.

Po chwili postukała się w brodę z namysłem

.

Była bardzo

niezadowolona z przyjazdu Tanatos. Plusem wtrącania
się Najwyższej Rady b

y

ło to

,

że wszyscy ci szczególni adepci

zostali wtłoczeni do jednej klasy

,

co działało jak suche gałązki

na ogień.

-

Chaos! - zaśmiała się Neferet.

-

Ktoś niedługo

musi wybuchnąć.

2

8

2

Ciemność, która stała się jej

.

nieodłącznym towarzyszem

,

p

rzysunęła się bliżej

,

oplatając jej czule nogi.

Podczas ostatniej przerwy Neferet podsłuchała rozmowę

d

wóch beznadziejnych przyjaciółek Zoey. Wychodziło na to

,

ż

e Bliźniaczki

,

Shaunee i Erin, pokłóciły s

i

ę, a

i

ch konflikt

w

pływa na całą grupę.

- Oczywiście, że tak

-

prychnęła Neferet

.

-

Żadne

z

nich nie jest na tyle silne, żeby utrzymać się samotnie. Zbi

j

ają się

w stado jak barany próbujące uciec wilkowi.

Neferet zamierzała przyglądać się z radością

,

jak rozwi

n

ie się

ten mały dramacik

.

- Być może w chwili kryzysu zaprzyjaźnię się z Erin ...

- rozmyślała na głos.

Uśmiechnęła się i odsunęła ciężkie aksamitne story za

s

ła

n

iające

potężne okno i chroniące jej prywatny pokój przed

w

ścibskimi

oczami całej szkoły. Otworzyła okno i wciągnęła

d

o płuc świeże

ciepłe powietrze

.

Zamknęła oczy

,

otwor

z

y

ł

a natomiast zmysły

.

Próbowała w

y

czuć w wietrze coś wię

c

ej niż tylko znajomy zapach

kadzidła ze świątyni i świeżo

s

koszonej zimowej trawy.

Otworzyła swój umysł na zapachy

e

mocji krążących po Domu Nocy,

unoszących się ód jego

m

ieszkańców

.

Miała doskonałe wyczucie, i to zarówno w dosłownym

,

j

ak i przenośnym sensie. Niekiedy potrafiła nawet czytać cu

d

ze myśli

.

Innym razem jedynie odbierała emocje. Ale jeśli

b

yły odpowiednio

silne albo jeśli umysł danej osoby odpo

w

iednio słaby

,

udawało jej się

nawet dostrzec obrazy

,

wize

r

unki myśli krążące jej po głowie.

Było łatwiej, jeśli znajdowała się blisko tej osoby, fizycz

n

ie

oraz mentalnie. Chociaż przesianie nocy też było możliwe,

z

właszcza jeśli była to noc tak wypełniona emocjami jak ta

.

Neferet się skoncentrowała.
Tak, wyczuwała smutek

.

Przeczesała go i rozpoznała ba

n

alne

uczucia Shaunee

,

Damiena

,

a także Smoka, chociaż

2

83

wampiry były trudniejsze do odszyfrowania niż adepci czy
ludzie.

Myśli Neferet skierowały się ku ludziom. Próbowała rozgryźć

Afrodytę - posmakować choćby cienia emocj

i

tej dziewczyny

,

lecz poniosła porażkę

.

Afrodyta była dla niej

zupełnie nie czytelna, tak samo jak Zoey

.

-

Trudno

.

-

Pohamowała irytację.

-

Mam tu jeszcze innych l

u

dzi

w Domu Nocy

.

Pomyślała o Rephaimie. O silnie zarysowanych liniach

jego twarzy tak bardzo podobnej do jego ojca. Pomy

ś

lała

o uczuciu

,

dzięki któremu otrzymał ludzką postać.

Znowu nic.
Nie była w stanie znaleźć Rephaima, chociaż była pewna

,

że jest pełen łatwych do odczytania emocji. Dziwne

.

Ludzie

byli dla niej zwykle łatwą ofiarą

.

Ludzie

.

.

.

Neferet się uśmiechnęła i skupiła uwagę na znacznie ciekawszym

człowieku. Na kowboju, którego starannie wybrała dla biednej

,

kochanej sfrustrowanej Lenobii

.

Co to ona powiedziała, kiedy się poznał

y

i jeszcze sądziła,

że Neferet jest jej przyjaciółką? A tak

.

Neferet przypomniała sobie.

Rozmawiały o partnerach ludzkich i o t

y

m

,

że żadna nie pragnie

takiego. Neferet się nie przyznała

,

że ich obecność mrozi jej krew

w żyłach - że nigdy by nie pozwoliła, aby człowiek dotknął jej
bezkarnie. Ale wysłuchała zwierzeń Lenobii: "Niegdyś kochałam
ludzkiego chłopaka. Kiedy go straciłam, mało nie pogrążyłam się
w rozpaczy

.

To się nigdy już nie może powtórzyć, więc wolę się

trzymać z dala od ludzi".

Neferet zamknęła ocz

y

, wzięła głęboki oddech i wbiła długie

szpiczaste paznokcie w lewą dłoń

.

Kiedy krew wezbrała i zaczęła

kapać

,

Neferet podała ją przenikliwym cieniom i pomyślała

o kowboju, którego przeszczepiła na glebę uwalanego końskim
nawozem wybiegu Lenobii

.

284

Uż

y

c

z

mi tera

z

moc

y

,

c

iemności,

Bym w nim uczucia mogła dostrzec.

Ból

,

jaki czuła

.

w dłoni

,

był nicz

y

m w porównaniu z na-

p

ływem lodowatej mocy, jaką otr

z

ymała

.

Zapanowała nad

n

ią i skierowała ją ku stajniom. Jej cierpienie od razu zostało

n

agrodzone

.

Poczuła

c

iepło i współczucie kowboja - jego

r

adość i pragnienie. Zaśmiała s

i

ę głośno

,

kiedy

w

yczuła

,

że

j

est zraniony i zdezorientowany, zwłaszcza że dotarło do niej

r

y

koszetem coś

,

co mogłob

y

być tylko złaman

y

m sercem Le

n

obii

.

- Cudownie! Wsz

y

stko idzie zgodnie z moimi pla

n

ami!

Z ro

z

targnieniem odsunęła najbardziej agresy

w

ne macki

ci

emno

ś

ci

,

po cz

y

m polizał

a

dłoń

,

b

y

zamk

n

ąć rany

.

- Chwilowo to wszystko. Później będz

i

e więcej

-

po

w

ied

z

iała

i

z

aśmiała

s

i

ę,

widząc

,

jak ni

e

chętnie macki pr

z

e

r

y

waj

ą

karm

i

enie

się j

e

j kr

wi

ą. Tak łat

w

o mogła nimi mani

p

ulować

.

"One

w

iedzą

,

że je

s

tem tak napra

w

dę wierna

i

ofia

r

owuję siebie tylko jemu

,

białemu bykowi

. -

Już na samą

m

yśl o nim

,

o jego nie

sa

mow

i

tej

moc

y

,

Neferet zad

r

żała z tę

sk

not

y

.

-

On jest tym wsz

y

stkim

,

cz

y

m po

w

inien być bóg

.

Tyle się mogę od niego nauczyć

"

.

Neferet podjęła decyzję. Poda jakąś

w

ymó

w

kę

w

ścibski

e

j

Tanatos i

wy

mknie si

ę z

e szkoł

y

przed

św

item. Musi poby

ć

w

to

w

arz

y

stwie białego byka

-

musi wchłonąć

w

ięcej jego

mocy

.

Z

a

mknęła ocz

y

i

z

aczęła

w

d

y

chać nocne po

w

i

e

trze

,

dając

s

ię

ponie

ść

m

yś

lom o

sw

oim p

ar

tner

ze,

któr

y

m b

y

ł

a sa

ma

ci

emność

.

W tej chwili Neferet sądziła

,

że jest niemal s

z

czę

ś

liwa

.

I

w

ted

y

o n a jej pr

z

eszkodziła

.

O n a za

w

sze musiała jej

przeszkodzić

.

Shaunee

,

poważnie. Nie możesz tu zostać.

285

Neferet unio

s

ła war

gę

w pogardliwym uśmieszku

,

otworz

y

ł

a

oc

zy

i spojrzała pr

z

ez okno na znajdujący

s

ię w dole chodnik

.

Zoey chwyciła czarnoskórą koleżankę za rękę i najwy

ra

źniej

próbowała ją zatrzymać

,

nie pozwalając j

e

j wyjść na parking.

-

Słuchaj

,

ja naprawdę próbowałam

,

ale dzisiaj było piekło.

Piek

ł

o

,

rozumies

z?

Więc idę teraz po torbę z r

z

eczami z tuneli,

k

t

órą zostawiłam w busie, a potem wprowadzam się do mojego

dawnego pokoju w szkole.

.

- Ni

e rób t

eg

o

,

pro

sz

ę

.

-

Muszę.

E

rin bez przer

wy

mnie rani

.

- Ne

f

eret miała

wrażenie

,

że dziewczyna jest bliska łez. Jej

s

łabość wywoływała

w niej obrzydzenie

.

–

Zresztą jakie to ma znaczenie?

-

Jest

eś

jedn

ą

z na

s

!

-

Neferet n

i

ena

w

idziła szczer

e

j

sy

mpatii

wy

czu

w

alnej

w

g

ł

o

s

i

e

Zo

ey

.

-

Możesz

s

ię wści

e

kać na Erin

.

Możecie pr

z

esta

ć

b

y

ć najlepszymi przyjaciółkami

.

Ale ni

e

możesz pozwolić

,

żeby całe twoje życie rozpadło się z takiego powodu!

-

N

i

e

moje

ży

cie si

ę

rozp

a

da

,

t

y

lko je

j

- odp

a

rła Shaunee.

-

Więc bądź od niej leps

z

a

.

Bądź sobą i może w ten sposób pokażesz

Erin

,

jak ma znowu zostać twoją przyjaciółką

.

-

Ale już ni

e

bliźniaczką .

.

.

-

Shaunee odez

wa

ła się t

a

k cicho

,

ż

e N

efer

e

t led

w

o ją usł

y

s

z

ała

. -

Ni

e

chcę b

y

ć już niczyją bliźniaczką.

Chc

ę

być po prostu sobą.

-

I t

a

k właśnie powinno być

-

uśmiechnęła się Zoey.

-

Idź n

a s

zóstą lekcję

,

a ja porozma

w

iam z Erin

,

ob

i

ecuję.

N

adal nale

ży

ci

e

obie d

o

nasz

e

go kręgu

,

a to mu

s

i co

ś

znacz

y

ć.

Shaunee powoli pokiwała głową

.

- Okej. Pod warunkiem

,

że

z

nią pogadasz.

- Pog

a

dam

.

N

eferet

z

nó

w

uśmiechnęła się z pogardą

,

bo Zoe

y

przytuliła

kole

ż

ankę

,

która po chwili ruszyła z powrotem ścieżką

286

prowadzącą do głównego budynku szkoły. Tsi Sgili spodziewała się,
że Zoey pójdzie razem z nią

,

lecz nie. Zoey zwiesiła ramiona

i potarła czoło, jakby bola

ł

a ją głowa

. "

Gdyby ta mała suka nie

wtrącała się w sprawy innych, nie miałaby tylu zmartwień na głowie",
pomyślała Neferet

,

przyglądając się, jak Zoey schodzi z chodnika

i kopie głośno puszkę, którą bez wątpie

n

ia wyrzucił któryś

z tych ludzkich specjalistów od trawnika. Neferet uśmiechnęła się

,

wiedząc

,

jaką reakcję wywołają porozrzucane śmieci u drobiazgowej

Gai

.

Puszka zatrzyma

ł

a się pod wystającym na zewnątrz korzeniem

starego dębu

-

jednego z wielu, które porastały teren szkoły.

Ogołoco

n

e z liści gałęzie poruszyły się w silnym podmuchu

ciepłego wiatru, niemal zasłaniając jej widok Zoey

.

Zupełnie jakby

próbowały ją chro

n

ić

,

gdy schyliła się, żeby podnieść puszkę

.

Chronić ją ...

Neferet otworzyła szeroko oczy. A może Zoey faktycznie

przydałaby się ochrona? Drzewa jej nie zapewnią - ze względu na tę
nieznośną dziewczynę

,

która potrafi komunikować się z ziemią. Ale Zoey

by nie wiedz

i

ała

,

że powinna wezwać żywioł

,

gdyby na skutek

nagłego porywu wiatru

–

nagłego wypadku- gałąź się oderwała się

i spadła na nią.

Zanim Zoey by się zorientowała

,

co się dzieje

,

byłoby już za późno.

Neferet: nawet się nie zawahała. Wbiła paznokcie w różowe blizny,

które się jeszcze nie zagoiły. Przytrzymała dłoń, zbierając w niej krew,

i powiedz

i

ała

:

Pij i wypełnij moje żądanie
Niech szybko gałąź się odłamie.
Ukrusz ją, wyrwij

,

ciśnij nią w dół.

Zabij nią Zoey

,

złam ją na pół!

287

Przygotowała się na ból, który pojawiał

.

się zawsze, gdy ciemność

karmiła się jej krwią

,

lecz ku jej zaskoczeniu nic takiego

nie nastąpiło. Przeniosła wzrok z drzewa na dłoń. Klejące
macki ciemności pełzły wokół niej, ale nie zbliżały się do krwi

.

Ogromna musi być ofiara,
Gdy o coś takiego się starasz.

Neferet poczuła w umyśle odpowiedź i rozpoznała w niej

echo mocy swojego partnera.

Czego chcesz ode mnie sam?
Co w ofierze złożyć mam?

Odpowiedź znowu się pojawiła pośród myśli Neferet

.

Gdy życie komuś zabrać chcesz,
W ofierze inne życie złożysz też.

Zoey zawsze powoduje jakieś problemy! Neferet z trudem

powstrzymała irytację i złagodziła ton głosu, żeby nie urazić
swojego partnera.

Zmieniam więc szybko moje żądanie,
Śmierć nie jest dobrym rozwiązaniem.
Przeraź ją mocno, potłucz jej

'

ciało,

Lecz linię życia zachowaj całą.

Macki ciemności z bolesną niefrasobliwością podpełzły

do krwi zebranej w dłoni Neferet

.

Nawet nie drgnęła. Nie

krzyknęła. Uśmiechnęła się tylko i wskazała na drzewo.

Moja krew jest już twoja,
Niech się dzieje wola moja!

288

Ciemność wystrzeliła z okna Neferet i imitując wiatr

,

okręciła się wokół konarów potężnego dębu. Macki ciemno

ś

ci

niczym bicz oplotły naj niższą zwisającą gałąź. Rozległ się
okropny wspaniały trzask! Gałąź złamała się i zaczęła spadać
w dół

,

a zszokowana Zoey stała z otwartymi ustami i patrzyła

bezradnie na to

,

co się dzieje

.

Pomimo tego

,

co powiedział jej partner

,

Neferet przez

jedną wyjątkową chwilę wierzyła

,

że Zoey faktycznie zginie.

A potem, nagle i niespodziewanie, na scenę wpadło coś

zamazanego i powaliło Zoey na ziemię, a ogromny konar
spadł z hukiem

,

nie robiąc nikomu krzywdy. Neferet przyglądała

się z niedowierzaniem, jak Aurox i Zoey powoli wyplątują się
z bezładnej kotłowaniny, jaką się stali, gdy ratował ją przed
katastrofą,

Neferet wydała z siebie dźwięk okropnego zdegustowania

,

odwróciła się od okna i zaciągnęła ciężkie zasłony

.

-

Przekażcie mojemu partnerowi

,

że mógł ją nieco bardziej

poturbować - odez

w

ała się Neferet do wijących się czarnych

macek

,

który stały się jej nieodłącznymi towarzyszami

.

Wiedziała, że przekażą to białemu bykowi jeśli nie
dosłownie, to przynajmniej sens tego, co powiedziała

.

- Wydaje mi się

,

że moja krew jest warta coś więcej niż tylko

poturlanie

s

ię po ziemi

,

chociaż doceniam, jak mądrym posunięciem

było przybycie Auroksa na ratunek. Dzięki temu moje stworzenie
będzie bohaterem w oczach tych głupich adeptów

-

dodała

,

po czym

otworzyła szeroko szmaragdowe ocz

y,

doznała bowiem olśnienia.

-

Jakaż to cudowna komplikacja, że głupią adeptką, k

t

óra widzi

bohatera w moim narzędziu, jest nikt inny jak Zoey Redbird!

Ciemność obiła

s

ię jej o nogi

,

bo Neferet wyszła ze swojego pokoju

,

uśmiechając się przebiegle

,

i udała się na poszukiwanie Tanatos

.

*

289

Zoey

A więc zrobiłam dobry uczynek - właściwie nawet dwa.

Przekonałam Shaunee, żeby nie opuszczała tuneli, i podniosłam
śmieć. Trzymałam właśnie w ręku puszkę i myślałam o tym,
jak fajnie byłoby napić się schłodzonej coli, kiedy nagle potężny
podmuch wiatru

-

szalejącego wariacko przez całą noc - uderzył

w drzewo i rozległ się trzask

.

Złamała się gigantyczna gałąź

wisząca prosto nad moją głową! Nie miałam czasu na nic,
tylko zamarłam w miejscu i patrzyłam z przerażeniem na
spadający konar. A potem on walnął mnie w bok, nisko i mocno,
tak jak widziałam setki razy na boisku. Nie mogłam oddychać,
miałam wrażenie, że przycisnęła mnie do ziemi tona facetów.

- Złaź! - jęknęłam, próbując zrzucić z siebie jego nogę.
Udało mi się na tyle

,

że coś mruknął i zsunął się ze mnie.

Kiedy przestał mnie przygniatać, mogłam wreszcie złapać
oddech. Uniosłam się na łokciach do pozycji półsiedzącej

.

Mój umysł pracował na zwolnionych obrotach. Kątem oka
dostrzegłam wielką gałąź, nadal kołyszącą się po uderzeniu
o ziemię. "Mogła mnie zabić", pomyślałam i podniosłam wzrok,

żeby spojrzeć na tego - kimkolwiek był - komu byłam winna
ogromną wdzięczność.

Wpatrywały się we mnie opalizujące oczy. W chwili gdy

nasz wzrok się spotkał, Aurox uniósł ręce i zrobił krok do tyłu,

jakby się obawiał, że rzucę się na niego.

Ciepło rozeszło się od wiszącego mi na piersi kamienia

proroczego i napełniło moje ciało gorącem nasilonym po dotknięciu

skóry Auroksa. Chyba mi się tylko wydawało, lecz miałam wrażenie,
że ciepło bijące od kamienia nadal wypełnia mnie całą

,

chociaż

Aurox już mnie przecież nie dotykał

.

- Patrolowałem.
- Tak

-

powiedziałam i odwróciłam wzrok, udając, że jestem,

ach, tak zajęta strzepywaniem trawy i liści z koszuli.

290

Tymczasem

p

róbowa

ł

am zapanować na

d

plątaniną myś

l

i. -

Sporo patrolujes

z.

- Zobaczyłem cię po

d

d

r

zewem

.

-

Aha

. -

Nadal str

ze

pywałam z s

i

ebie traw

ę

i co tam

jeszcze

,

a mój umysł w tym cza

s

ie k

r

zyczał: .Aurox uratował

ci życ

i

e!"

.

-

Nie chciałem się do ciebie zbliżać

,

ale u

s

łyszałem

,

jak gałąź się łami

e

.

Nie wierzył

e

m, że zdążę

-

rzekł A

u

rox

drżącym głosem

.

D

opiero wtedy na ni

e

go spojrzałam

.

Wydawał się

potężn

i

e zakłopotany. I kiedy tak na niego patrzyłam, jak sto

i

,

wyg

l

ądając jak kretyn zupeł

n

i

e

nie na miejscu

,

zdałam sobie nagle

s

prawę

, ż

e bez względu na to

,

kim naprawdę jest, w tym momencie

jest po

p

rost

u

chłopakiem

,

tak samo niepewnym jak ka

ż

dy inny

na

s

tolatek

.

Zde

n

e

r

w

o

wan

i

e i po

t

worny niepokój

,

które cz

u

łam od

pierwsze

j

chwi

l

i, kiedy go

z

obaczyłam

,

zaczęł

y

powoli blednąć.

-

Cieszę się, że jednak zdążyłeś

-

powied

z

iałam spokojnym głosem

,

trzymając emocje na wodz

y

.

Ost

a

tnie

,

na co miałam ochotę,

to gwałtowne wkroczenie Starka

.

.

- I możesz opuścić ręce

,

przec

i

eż cię

nie ugr

y

zę ani nic takiego

.

Op

u

ścił ręce i włożył je do kieszeni dżinsów

.

- Nie chciałem cię przewrócić. Nie chciał

e

m w

y

rząd

z

ić ci k

r

zywdy

.

-

Dopiero ta gałą

ź

dałaby mi popalić.

A

mane

w

r był niezły

,

spodobałby się Heathowi ..

. -

Ugry

z

łam się w język

,

ledwo

wypowiedziałam te słowa. Czy ja oszalałam, że

b

y wspominać przy

nim Heatha?

Aurox wydawał się komp

l

etnie skoł

o

wany.

- To

z

naczy chciałam ci podzięko

w

ać

,

że mnie ur

a

towałeś

-

dodałam z westc

h

nieniem.

-

Nie ma

z

a co

-

odparł, mrugając szybko

.

Zaczęłam wstawać, więc podał mi rękę. Spojrzałam

n

a jego dłoń:

wy

d

awała się zupełn

i

e norma

ln

a

.

Nie miała żadnych śladów kopyt

.

291

Wsunęłam w nią palce

.

Kiedy nasze dłonie się zetknęły, zrozumiałam,

że wcześniej wcale sobie tego nie wyobraziłam. Jego dotyk wydzielał
takie samo ciepło jak kamień proroczy.

Kiedy tylko podniosłam się na nogi

,

zabrałam rękę.

- Dzięki - powiedziałam. - Po raz drugi.
- Nie ma za co. - Prawie się uśmiechnął. - Po raz drugi.

- Pójdę lepiej na lekcję - przerwałam ciszę, która zakradła się

między nas. - Muszę skończyć czyszczenie klaczy

.

- A ja muszę kontynuować patrolowanie

.

- Czyli chodzisz tylko na pierwszą lekcję?

-

zapytałam.

- Tak

,

na polecenie Neferet

.

Pomyślałam, że jego głos zabrzmiał dziwnie. Nie wyczułam w nim
smutku

,

raczej rezygnację i pewne zażenowanie.

- W takim razie do zobaczenia jutro na pierwszych zajęciach.- Nie
wiedziałam, co jeszcze mogłabym dodać

.

Aurox skinął głową

.

Odwróciliśmy się i każde ruszyło w swoją stronę,

lecz coś, co wiązało się z pierwszą lekcją

,

nie dawało mi spokoju.

W końcu przystanęłam.

- Aurox, poczekaj

. -

Zaintrygowany wrócił do ułamanej gałęzi.

- Hm

.

.. to pytanie, które dzisiaj napisałeś ... było prawdziwe?

-

Prawdziwe?

-

No ... To znaczy naprawdę nie wiesz, kim jesteś?

Zawahał się i miałam wrażenie, że minęła wieczność, zanim się

odezwał. Widziałam, że usilnie myśli, być może zastanawia się

nad tym, co może wyjawić, a czego nie. Już zamierzałam

rzucić jakiś (fałszywy) frazes w rodzaju

"

nie martw się, nikomu nie

powiem", kiedy rzekł:

-

Wiem, kim powinienem być. Ale nie wiem, czy tak naprawdę

właśnie nim jestem.

292

Nasze spojrzenia się spotkały i wtedy dostrzegłam smutek
w jego oczach.

-

Mam nadzieję

,

że Tanatos pomoże ci znaleźć odpowiedź na

twoje pytanie

.

- Ja też mam taką nadzieję. - I zaskoczył mnie, dodając - Nie

jesteś zła, Zoey.

- No cóż

,

może nie jestem najmilszą dziewczyną na

świecie, ale staram się nie być wredna.

Pokiwał głową

,

jakbym powiedziała coś sensownego.

- No dobrze

,

muszę naprawdę iść. Powodzenia w patrolowaniu.

-

Uważaj, jak będziesz przechodziła pod drzewami - odparł i odbiegł.

Popatrzyłam na drzewo

.

Dziki

,

szalony wiatr przeobraził się

w delikatny

,

ledwie zauważalny wiaterek

.

Stary dąb wydawał się

mocny i niezniszczalny

.

Ruszyłam na zajęcia

,

myśląc

,

jak mylące

bywają pozory.

)

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI

Zoey

Zamierzałam wrócić na zajęcia. Na szóstą lekcję. Naprawdę.

Mimo moich ostatnich wybryków nie jestem typem wagarowicza.
To nigdy nie miało dla mnie sensu. Bo niby co, na drugi dzień
zadanie domowe tajemniczo zniknie? A do tego dochodzi jeszcze
cudowny bonus w postaci poważnych kłopotów .

.

Dlatego mówię NIE wszystkim zostawaniom po lekcjach i innym

dziwacznym oraz kompletnie nieskutecznym szkolnym systemom
karania

,

które wpychają dobre dzieciaki do jednej sali z recydywistami

i członkami szkolnych gangów

.

I to niby ma zapobiec dalszym problemom

?

Tak czy inaczej, byłam już w połowie drogi do stajni, kiedy z cieni

sąsiadujących z chodnikiem zmaterializowała się nagle Tanatos.
Aż podskoczyłam i położyłam rękę na sercu

,

jakbym chciała się upewnić

,

że nie wyskoczy mi z klatki piersiowej.

- Nie chciałam cię przestraszyć

-

powiedziała.

-

No cóż, to był dość przerażający dzień -

'

odparłam, po czym

przypomniałam sobie, jak wiatr ją omiatał w klasie, kiedy wkurzyła się
na Dallasa. - Czy masz dar komunikacji z powietrzem? - Tanatos uniosła
brew, a wtedy przy

pomniałam sobie także, jak super groźna i potężna się

wtedy wydawała.

294

- Oczywiście na

.

dobrą sprawę to nie mój interes. Nie chciałam

być niegrzeczna

.

- Nie jest niegrzecznie pytać, a moja bliskość z powietrzem nie

jest tajemnicą. Jednak to nie jest prawdziwy dar

.

Nie potrafię wezwać

żywiołu, chociaż często pojawia się wtedy, gdy jest mi potrzebny.
Uważam, że powietrze jest mi tak bliskie ze względu na mój
prawdziwy dar.

- Komunikacji ze śmiercią? - Teraz byłam naprawdę

zaintrygowana. - Wydawało mi się, że to duch będzie blisko ciebie
z tego powodu.

- To rzeczywiście wydaje się logiczne

,

ale mój dar wyłącznie

pomaga zmarłym przejść w Zaświaty

,

a niekiedy także pocieszać

żywych, którzy zostali ze swoją rozpaczą - wyjaśniła Tanatos.
Szłyśmy powoli, łapiąc wspólny rytm. - Zmarli poruszają się jak wiatr,
a przynajmniej tak ja ich widzę. Są eteryczni, przezroczyści. Wydaje się,
że nie mają cielesnej powłoki, chociaż w rzeczywistości są bardzo realni.

- Jak wiatr - zauważyłam

,

dostrzegając analogię. - On też jest

prawdziwy. Porusza rzeczami, chociaż go nie widać.

- Właśnie. Dlaczego pytasz o powietrze?
-

'

Bo dzisiaj się zachowywało jak szalone. Zastanawiałam się,

czy poczułaś coś dziwnego.

-

Jakby ktoś nim manipulował?

- O, tak.
- Nie, nie mogę powiedzieć

,

że czułam

,

jakby ktoś manipulował

powietrzem. - Tanatos popatrzyła na gałęzie najbliższego drzewa

,

którymi wiatr poruszał delikatnie

,

leniwie

,

w rytm jakiejś niesłyszalnej

melodii

. -

Wszystko wydaje się takie spokojne

.

-

To prawda

-

przyznałam i zaczęłam myśleć

,

że może to jednak nie

żywioł powietrza był odpowiedzialny za złamanie konaru, który niemal
zwalił mnie z nóg. "Nie bądź

tak beznadziejnie paranoidalna", napomniałam się

stanowczo.

295

Następne słowa wypowiedziane przez Tanatos sprawiły,

że zupełnie wyleciały mi z głowy wszystkie dziwne wiatry
i paranoje.

-

Zoey, mam do ciebie dwie sprawy

.

Najpierw chciałam cię o coś

zapytać

,

a potem poprosić cię o wybaczenie

.

- Możesz mnie pytać, o co chcesz

.

-

"

Tylko będę bardzo ostrożna,

zanim ci odpowiem", dodałam w myślach

. -

Ale nie wiem, do czego

ci moje wybaczenie.

- Najpierw pytanie

,

później ci wyjaśnię

.

Chciałam zapytać,

czy przyłączyłabyś się jutro do dyskusji w klasie. - Tanatos uniosła
rękę, żeby mnie powstrzymać, bo już otw

i

erałam usta, by powiedzieć:

"Jasne, nie ma sprawy

"

. - Powinnaś wiedzieć

,

że dyskusja będzie

dotyczyła tego, jak się uporać ze śmiercią rodzica.

Nagle zaschło mi w gardle. Przełknęłam ciężko ślinę.

-

To będzie dla mnie trudne

,

bo jeszcze nie uporałam się ze

śmiercią mojej mamy

.

Tanatos pokiwała głową.
- Zdaję sobie z tego sprawę

-

powiedziała z sympatią. - Ale kilkoro

innych uczniów też nie uporało się ze stratą rodzica

,

chociaż tylko

twoja strata jest skutkiem śmierci.

- Hę?

-

Trzy inne osoby zadały takie samo pytanie jak ty.

- Naprawdę

?

- Tak

.

Musisz wiedz

i

eć, że to powszechne zjawisko dla tych

z nas

,

którzy przejdą Przemianę

.

Choć nie jesteśmy

nieśmiertelni

,

żyjemy dłużej od naszych rodziców. Wielu z nas,

wkraczając w wampirskie życie

,

zrywa więzi ze śmiertelnymi

z dzieciństwa, bo w ten sposób nieuchronna strata bliskich osób
staje się mniej bolesna. Inni utrzymują kontakty z ludźmi
z przeszłości, dzięki czemu jest im łatwiej na początku

.

296

- Ani jedno, ani drugie mnie nie dotyczy. Nie jestem

w

ampirem, a moja mama nie umarła ot tak, ze starości, tylko

została zamordowana.

- Byłaś z nią bardzo związana?
Zamrugałam, nie chcąc się rozpłakać.

-

Nie. Przez ostatnie trzy lata nie bardzo

.

- Więc najgorsze dla ciebie jest to, jak umarła?
Zanim odpowiedziałam na to pytanie, zastanowiłam się

głęboko

.

- Częściowo chyba tak

.

Gdybym wiedziała dokładnie,

co się stało, pomogłoby mi to zamknąć ten rozdział

.

Ale jest

jeszcze coś: teraz, kiedy jej nie ma, nie istnieje

j

uż szansa na

to, że jeszcze kiedyś będziemy blisko

.

- Ta szansa minęła jedynie w tym życiu

.

Jeśli twoja

mama zaczeka w Zaświatach

,

tam się spotkacie - odparła Tanatos.

- Czy ona znała boginię?

Uśmiechnęłam się, tym razem przez łzy.

-

Mama nie znała Nyks

,

ale Nyks znała moją mamę

.

Bogini zesłała mi sen tej nocy, kiedy mama zginęła. Zobaczyłam,
jak wita mamę w Zaświatach.

- A więc powinnaś poczuć się lżej na duszy

.

Pozostaje ci tylko

niepewność co do okoliczności jej śm

i

erci

.

-

Morderstwa - poprawiłam Tanatos.

-

Mama została zabita

.

Zaległa dłuższa cisza

.

- A jak dokładnie zginęła? - zapytała Tanatos po chwili.
- Policja mówi

,

że zabili ją narkomani

,

którzy włamali

się do domu babci

.

Mama akurat do niej przyjechała i weszła

im w drogę. - Mój głos wydawał się pusty

,

był taki jak całe moje

wnętrze.

- Nie

,

pytam o to

,

jak zadano jej śmierć. Jakie odniosła rany?

Przypomniałam sobie

,

jak babcia mówiła, że to było brutalne

morderstwo, lecz mama nie cierpiała

.

297

Przypomniałam sobie cień

,

który przeszedł po twarzy babci, gdy mi o tym

opowiadała. Znowu przełknęłam ciężko ślinę

.

-

Zamordowano ją brutalnie

.

Tyle dowiedziałam się od babc

i

.

-

Babcia widziała jej cia

ł

o?

-

Babcia ją zn

a

lazła.

- Zoey

,

czy sądzi

s

z

,

że twoja babcia porozmawiałab

y

z

e

mną o t

y

m

morder

s

twie?

-

Na pewno. A dlaczego

?

Co b

y

z tego prz

y

szło

?

-

Nie chcę ci robić n

i

epotrzebnych nadziei

,

ale jeśli

ś

mierć je

s

t

g

w

ałto

w

na

,

zosta

wi

a odc

i

sk na zi

e

mi i nieki

e

d

y

potrafię dotrzeć do

obrazów zbrodni

.

-

Zobacz

y

łab

yś,

jak mama zginęła

?

- Być może. Nie mam jednak pewności.

N

ajpie

r

w musiałab

y

m

zap

y

tać

tw

oj

ą

babcię

,

do

w

i

e

dzie

ć s

ię

,

cz

y

to w ogóle możl

i

we.

- Nie mog

ę

zag

w

aranto

w

a

ć, i

le babcia po

w

ie

.

W tej chwili prze

s

trzega

rytuału siedmiu dni oc

z

y

s

zczeni

a

po

ś

mierci

.

- Zau

w

aż

y

łam p

y

tające

s

pojrzenie Tanatos

, w

ięc wyja

ś

niłam

:

-

Babci

a

należ

y

do starsz

y

zn

y

plemiennej Czirokezów

,

pi

e

lęgnuje pradawną wiarę i wszystk

i

e rytu

a

ły

.

- W t

a

kim razi

e

powinnam z nią poro

z

mawiać n

i

ezwłocznie

,

w przeciwnym razie nie ma co lic

z

yć na wskrzes

z

enie obr

a

zó

w ś

mierci

t

w

ojej mam

y

.

Ile dni upł

y

nęło od morderstwa?

-

Z

g

inęła

w

ubie

g

ł

y

cz

w

artek

w

noc

y.

Tanatos pokiwa

ł

a głową

.

-

Jutro minie piąta doba od jej

ś

mierci.

M

uszę porozmawia

ć

z twoją

babcią jeszcze dzisiaj.

-

Dobrze. Zabio

r

ę cię na jej lawendową farmę

,

al

e

wiem

,

że nie chc

e,

b

y k

tokolwiek tam chodził

,

dopóki ni

e

przepro

w

ad

z

i oczyszczenia.

- Z

oe

y,

c

zy tw

oj

a

b

a

bcia m

a

telefon komórko

wy?

- Ma

.

.

.

Chcesz do niej zad

z

wonić

?

298

Usta Tanatos w

y

gi

ę

ły się

w

delikatn

y

m u

ś

mie

c

hu.

-

Mam

y

dwud

z

iesty pierwsz

y

wiek

,

Zoe

y

. Nawet ja to

dostrzegam.

Czując się jak kompletna kretynka

,

wyrecytowałam z pamięci

numer do babci. Tanato

s

zapisała go w

s

woim iPh

o

nie.

-

Zadzwonię

,

al

e

wolałab

y

m zrobi

ć t

o n

a os

obno

ś

ci.

Spojr

ze

n

i

e Tanatos mó

w

iło

,

że ni

e c

hce

,

że

b

y

m sł

ys

z

ał

a

;

jak

i

e p

y

tania będ

z

ie

z

adaw

a

ła babc

i, w

ięc s

zy

bko poki

w

ałam

głową.

-

Rozumiem. Nie ma sprawy. I t

a

k muszę i

ś

ć na lekcję.

-

Mogę najpi

e

r

w

pro

s

ić c

ię

o w

y

baczeni

e?

-

Ocz

yw

iście. T

y

lko z

a

co

?

-

Z

a

to

, ż

e po

w

iedziałam niepr

aw

d

ę

. Ch

c

i

a

łam

, że

b

yś

mi wybacz

ył

a

,

i j

e

dnocześnie chciał

a

b

y

m ci

ę

prosi

ć, ż

eb

yś

to

,

co ci powiem,

zatrzyma

ła

wyłąc

z

nie dla si

e

bie. Nie zdradzaj tego

a

ni swojemu

wojownikowi

,

ani najl

e

pszej przyjaci

ó

łce

.

-

Okej

.

Docho

wa

m tajemnic

y.

- Kied

y

Stark

z

ap

y

tał

,

czy w

id

zę

ciemno

ść

otac

za

jącą Neferet

i c

ze

rwon

yc

h adeptó

w

Dalla

s

a

,

moja od

p

owied

ź

b

y

ła kłamstwem.

-

To

z

naczy

, ż

e widzi

sz

ci

e

mność

?

-

Wid

z

ę

.

Pokr

ęc

iłam gło

wą

.

-

Musi

s

z popro

s

ić o

wy

bacz

e

ni

e S

tark

a

,

Reph

ai

ma i Ste

v

ie Rae

.

To oni widzą ciemność

, w

ięc

i

ch

t

o kłam

s

t

w

o najbardziej

z

aboli.

-

N

i

e mogą

s

ię dowied

z

ieć. D

a

ła

ś

mi słowo

,

że utr

z

ym

as

z to

w

t

a

jemnic

y

.

-

Dlacz

e

go

?

Dl

a

czego ja mogę

w

iedzieć

,

a o

n

i

n

i

e?

Tana

t

o

s

nie ud

z

ieliła mi proste

j

odpo

w

iedzi

,

t

y

lko za

czę

ła mówić

:

-

Prz

e

żyłam już prawi

e

pięćset lat. Przez wię

k

s

z

ość t

e

go cza

s

u

codziennie miałam do czynien

i

a

z

e śmierc

i

ą

.

299

Widziałam ciemność. Widziałam rzeź, jakiej dokonywała

,

widziałam cenę

,

widziałam pozostałości

.

Rozpoznaję macki

ciemności i dobrze znam jej cienie. Być może dlatego, że
obserwuję ją od tak dawna, widzę także jej przeciwieństwo,
które osłabia siłę ciemności

,

powoduje jej upadek

.

- O czym ty mówisz

?

! - Miałam ochotę krzyczeć.

-

O tobie

,

Zoey Redbird. Jest w tobie coś

,

czego ciemność nie

może dotknąć

.

Dlatego twoim przeznaczeniem jest stanąć na czele

bitwy ze złem.

- Nie zamierzam stać na czele żadnej bitwy

.

Ty to zrób.

Poproś Dariusa

.

Albo nawet Starka

.

Kurczę

,

ściągnij Sgiach

i strażników! Oni wszyscy są przywódcami. Są wojownikami
i wiedzą

,

jak walczyć

.

Ja nie wiem nic

.

Nie wiem nawet

,

co mam zrobić bez mamy - zakończyłam

,

z trudem łapiąc

oddech i trzymając się za serce.

Tanatos się nie odzywała, a kiedy spojrzała na mnie swoimi

ciemnymi oczami

,

w końcu udało mi się wydobyć z siebie

spokojniejszy głos

.

-

Ja tego nie chcę - powiedziałam. - Chcę tylko być

normalną nastolatką.

-

Być może po części dlatego właśnie, że nie chcesz,

spadło to na twoje barki, młoda najwyższa kapłanko. Być
może władza, jaka się z tym wiąże, nie zdeprawuje cię w żaden

sposób

.

.

- Zupełnie jak Frodo ... - szepnęłam bardziej do siebie niż

do Tanatos.

-

On nigdy nie chciał tego przeklętego pierścienia

.

- J

.

R

.

R

.

Tolkien. Dobre książki, rewelacyjne filmy.

Spojrzałam na Tanatos.
- No tak

,

wiem

.

Mamy dwudziesty pierwszy wiek

.

Zapewne

posiadasz kablówkę.

-

Oczywiśc

i

e

,

że posiadam kablówkę

.

- To super dla ciebie, ale może wrócimy do sprawy Powiernika

Pierścienia. O ile dobrze pamiętam, a pamiętam,

300

bo chyba z tysiąc razy widziałam pełną wersję kinową

,

Frodo

zostaje praktycznie zrujnowany przez pierścień

,

którego wcale

nie chce.

-

I dlatego właśnie udaje mu się ocalić świat od ciemności

-

odparła Tanatos

.

Poczułam

,

jak po plecach prz

e

chodzi mi lodowaty dreszcz.

-

Nie chcę umierać

.

Nawet po to

,

żeb

y

uratować świat

.

-

Śmierć i tak do nas wszystkich przyjdzie.

-

Nie jestem Powiernikiem Pierścienia - pokręciłam głową

.

-

Jestem zwykłą dziewcz

y

ną.

-

Dziewczyną

,

która już wydarła ciemności swoje życie,

i to nie raz.

-

No dobra, skoro to wiesz i skoro wiesz

,

że Neferet stoi

po stronie ciemności, bo w i d z i s z to na własne oczy, dlaczego
udajesz, że tak nie jest?

-

Jestem tu po to, żeby raz na zawsze rozwiązać sprawę Neferet

i strony, po której stoi.

- Więc powiedz Najwyższej Radzie

,

że otacza ją ciemność!

-

Ma zostać delikatnie napomniana

,

a później wrócić

,

być może jako silniejsza osoba

,

która wyrządzi jeszcze więcej złego?

A jeśli ona naprawdę została partnerką ciemności?
Jeśli to prawda

,

Najwyższa Rada musi wystąpić przeciwko

niej z całą mocą. A żeby tak się stało

,

potrzebne nam niezbite

dowody na to

,

że Neferet odwróciła się całkowicie i na zawsze od Nyks.

- A więc po to tu jesteś. Żeby zdobyć te dowody.
- Tak

.

- Nie powiem nikomu o tym

,

że widzisz ciemność.

I mówię szczerze: przygotuj się, żeby zobaczyć cały obraz
sytuacji

.

Przygotuj się na znalez

i

enie dowodów, bo wiem całą duszą,

że Neferet całkowicie przeszła na drugą stronę- powiedziałam
i o mały włos nie dodałam, że Neferet stała się nieśmiertelna.

301

Ale nie. To akurat Tanatos musi odkryć sama.

-

I wybaczam ci. Tylko obiecaj, że będziesz miała otwarte oczy,

a kiedy nadejdzie pora, dopilnujesz, żeby Najwyższa Rada
zrobiła co trzeba.

-

Daję ci słowo.

-

Dziękuję,

Tanatos wybrała numer do mojej babci, a ja w końcu wróciłam

na szóstą lekcję.

Shaunee

Shaunee nie miała wcześniej pojęcia, jak okropnie jest

n i e b y ć bliźniaczką Erin. Zupełnie jakby to jedno - że Erin
nie jest już jej najlepszą przyjaciółką

-

zmieniło całkowicie

jej życie.

To było takie cholernie skomplikowane.
Kiedy właściwie Shaunee przestała być Shaunee, a stała

się jedną z Bliźniaczek? Nie miała pojęcia. Zostały naznaczone
tego samego dnia i zjawiły się w Domu Nocy w Tulsie
o tej samej godzinie. I od razu się zaprzyjaźniły. Shaunee
uważała, że to dlatego, że są jak duchowe siostry, i wcale
nie miało znaczenia, że ona jest czarna, a Erin biała. Że ona
pochodzi z Connecticut, a Erin z Tulsy. Zaprzyjaźniły się
i Shaunee przestała czuć się taka samotna. Zwłaszcza że już
nigdy nie musiała być sama. Dosłownie. Dzieliły pokój, miały
taki sam plan lekcji, chodziły na te same imprezy i nawet
umawiały się wyłącznie z chłopakami, którzy się kumplowali.

Shaunee siedziała sama w autobusie. Słyszała, że gdzieś

z tyłu Erin śmieje się z Kramishą. Przez sekundę mała podła
myśl wkradła się jej do głowy: "Widać, że zamieniła mnie
na inną czarnoskórą przyjaciółkę". Ale Shaunee od razu odpędziła
od siebie takie bzdury. Nie chodziło przecież o kolor skóry.

302

Chodziło o to

,

żeby nie być samą. Szczyt ironii, bo to

,

że doszła do takiego wniosku

,

doprowadziło ją właśnie do

samotności.

-

Hej, mogę usiąść koło ciebie?

Shaunee przestała się wpatrywać w jaśniejące powoli za

oknem niebo i przeniosła wzrok na stojącego w przejściu

Damiena.

- Tak, pewnie.

-

Dzięki. - Usiadł obok i położył między nogami ciężką

torbę z książkami

.

- Mam tyyyyyle zadane. Ty też?

- Tak. Chyba. Słuchaj, widziałeś Zo na szóstej lekcji?
- Na szóstej nie. Ona ma jazdę konną, a ja zajęcia biznesowe,

ale widziałem ją zaraz po szkole. A co

?

Coś się stało?

- Wyglądała okej?
- Okej? To znaczy fizycznie okej czy w sensie, że

n

i

ezestresowana?

- Ona jest zawsze zestresowana. Fizycznie.

-

Wszystko było okej

.

Co jest grane?

- Nic

-

powiedziała Shaunee.

-

Tylko ... widziałam ją

_

na początku szóstej lekcji. Rozmawiałyśmy przy parkingu,

a potem rozeszłyśmy się do klas.

-

Shaunee zaczęła się

wpatrywać w Damiena, zastanawiając się, czy powinna powiedzieć

mu prawdę. - Czułeś może coś dziwnego w powietrzu?

Damien przechyli

ł

głowę.

- Nic dziwnego nie czułem. To znaczy wiało dzisiaj,

ale to nic nadzwyczajnego w Oklahomie. No wiesz, jesteśmy
stanem, w którym "wiatr smaga równiny"

-

zaśpiewał.

- Wiem, panie z broadwayowskich musicali. Chciałam

powiedzieć

,

że wiatr naprawdę ostro dmuchał

,

kiedy rozstałam się

z Zo

,

i wydawało mi się, że ktoś coś mówił o spadających

gałęziach .

..

- Faktycznie spadła gałąź - wtrącił Stark

,

który razem

z Zoey zajmował właśnie siedzenie przed nimi.

303

- Dmuchało psychodelicznie - odezwała się Stevie Rae

i usiadła wraz z Rephaimem w rzędzie naprzeciwko

. -

Ale to tak jakbym mówi

ł

a

,

że ryż jest biały.

-

A co to niby

-

miało znaczyć, do nędznej dupy?

-

Afrodyta zmusiła Zoey

,

żeby się przesunęła, i sama przycupnęła

na krawędzi siedzenia

.

Darius zliczył obecnych

,

usiadł za

kiero

w

nicą i ruszył

.

- To oznacza

,

palantko

,

że Damien wie

,

że wiało

,

bo ma

dar komunikacji z wiatrem

.

A ryż jest biały. Nie rozumiem

,

czego można nie załapać w tej analogii

-

powiedziała Ste

v

ie Rae.

- Po

.

Prostu. Milcz - zakomenderowała Afrodyta

.

- Ryż może być też brązowy

-

odezwała się Shaunee

.

Afrodyta uniosła brew.

- Czyżbyś właśnie rzuciła sarkastyczną uwagę na temat

'

swojej bliźniaczk

i

?

-

Tak

.

- Shaunee spojrzała na Afrodytę bez mrugnięcia.

-

Najwyższy czas - odparła Afrodyta, po czym prychnęła

i odwróciła wzrok

.

- A jeśli chodzi o wiatr

-

zaczęła Zoey.

-

Dzisiaj wiał jak szalony.

Nawet złamał gałąź jednego z tych starych dębów

. -

Wzruszyła

ramionami.

-

Tylko jak powiedział Damien

,

w Oklahomie często wieje.

A właśnie

,

Damien! Wiedziałeś, że Tanatos ma niewielki dar

komunikacji z wiatrem?

-

Ojeju! Ale faktycznie

,

wcale mnie to nie dziwi! Widzieliście,

jaka zrobiła się superstraszna, kiedy Dallas rzucił w klasie te swoje
idiotyczne komentarze? Nie mogłem uwierzyć...

-

Shaunee się wyłączyła

,

lecz cały czas obserwowała Zoey.

Czekała, aż ta powie coś

-

cokolwiek

-

o tym, co się naprawdę

wydarzyło, kiedy spadła gałąź

.

Shaunee bowiem wiedziała.

Wi

d

ziała całe to zdarzenie.

304

Autobus podskakiwał na wybojach, zmierzając ku budynkowi

dworca

,

a Shaunee zrozumiała

,

że Zoey nie zamierza niczego mówić.

"Okej

,

może przed chwilą powiedziała Starkowi

,

co się stało: że

zostałaby zmiażdżona przez spadający konar

,

gdyby nie uratował

jej Aurox

".

Kiedy zatrzymali się na przejeździe kolejowym

jak superhiperkretyni w mikrobusiku i rozmowy na chwilę zamarły,
Shaunee się odezwała:

- Nie wydaje wam się dziwne, że Aurox chodzi na jedne zajęcia,

a przez resztę dnia nic nie robi, tylko patroluje teren szkoły jak
jakiś andro

i

d?

- To nie jedyna dziwna rzecz w tym facecie - zauważyła Afrodyta.

- Ale to żadne zaskoczenie, w końcu jest zabawką Neferet.

-

Nie uważam, żeby uprawiali seks - powiedz

i

ała Zoey.

-

Dlaczego?

-

Shaunee p

r

zyjrzała się jej badawczo.

-

Nie wiem

-

odparła Zoey z nonszalancją.

-

Chyba dlatego,

że Neferet nie sprawia takiego wrażenia

.

Zachowuje się raczej,

jakby był jej niewolnikiem.

- Neferet się zachowuje, jakby cały świat był jej niewolnikiem

-

zakpił Stark.

- Mogę się założyć, że Pani Oko Martwej Ryby jest wkurzona tym,

że cała nas

z

a grupa została zabrana z jej klasy - powiedziała Afrody

t

a.

- Oczywiście, że tak. Zwłaszcza że Tanatos jest naprawdę dobrą

nauczycielką - oznajmiła Stevie Rae. - A właśnie - zwróciła się do
Afrodyty. - Nie podobało mi się

,

że dzisiaj na lekcji tak beznadziejnie

wyrażałaś się o naszym bardzo krótkim i bardzo aseksualnym
Skojarzen

i

u. Tak się składa, że ono mnie także dotyczyło,

i mogę ci powiedzieć, że ja też nie miałam z tego takiej frajdy
jak pitbull w stadzie kotów.

-

Proszę, tylko nie mów

,

że właśnie zaprezentowałaś mi

kolejną z tych swoich debilnych ana

l

ogii

-

prychnęła Afrodyta.

305

Shaunee nie włączyła się do sprzeczki, która trwała przez

całą drogę, dopóki nie zatrzymali się przed dworcem. Przez
cały ten czas przyglądała się Zoey. Zanim wysiedli z autobusu,
była pewna dwóch rzeczy

.

Po pierwsze

,

że Stark nie ma zielonego

pojęcia o tym, że Aurox uratował życie Zoey.
Po drugie, że ona by nie wiedziała tego wszystkiego o Auroksie,
Starku i Zoey, gdyby nadal pozostawała bliźniaczką Erin,
ponieważ byłaby tak zajęta stanowieniem połowy drugiej osoby,
że nie przykładałaby uwagi do nikogo i niczego innego.

Shaunee nie miała bladego pojęcia, o co chodzi pomiędzy

Zoey i Auroksem, ale wiedziała, że będzie miała oczy i uszy
otwarte i jeśli można to rozpracować, właśnie ona to zrobi.
Sama. Samodzielnie. I nagle okazało się, że to wcale nie wydaje
jej się takie straszne. Uśmiechnęła się - po raz pierwszy,
odkąd przestała stanowić uzupełnienie Erin.

JEST TO TŁUMACZENIE OFICJALNE
SKOPIOWANE Z KSIĄŻKI A WIĘC NIE
ODPOWIADAM ZA BŁĘDY W
TEKŚCIE JAK RÓWNIEŻ BŁĘDY
ORTOGRAFICZNE ITP. LILI2412

CODZIENNIE NOWY ROZDZIAŁ LUB NAWET KILKA
ROZDZIAŁÓW



POZDRAWIAM CHOMICZKI

LILI2412