Asimov_Wieczny bart

WIECZNY BARD by Issak Asimov

Wieczny Bard
(The Immortal Bard)
Autor : Issac Asimov
Przeło

ż

ył: Eloa

HTML : ARGAIL

- O tak, -powiedział dr Phineas Welch, -Mog

ę

sprowadzi

ć

duchy znanych

zmarłych osób.
Gdyby nie to,

ż

e był troch

ę

pijany, pewnie by tego nie powiedział.

Oczywi

ś

cie, było to całkowicie w dobrym stylu, upi

ć

si

ę

troch

ę

na dorocznym

przyj

ę

ciu gwiazdkowym.

Scott Robertson, młody wykładowca literatury, poprawił na nosie okulary i
rozejrzał si

ę

wokół, by upewni

ć

si

ę

,

ż

e obecni tam ludzie si

ę

przesłyszeli. -

Ale

ż

drze Welch.

- Mówi

ę

prawd

ę

. I nie tylko duchy. Mog

ę

sprowadzi

ć

równie

ż

ciała.

- Nie powiedziałbym,

ż

eby to było mo

ż

liwe - powiedział karc

ą

co Robertson.

- Czemu nie? Kwestia prostej transferencji temporalnej.
- Ma pan na my

ś

li podró

ż

w czasie? Ale to jakby, ee, dosy

ć

niezwykłe.

- Nie je

ś

li wie si

ę

jak.

- No wi

ę

c - jak, drze Welch?

- My

ś

li pan,

ż

e panu to zdradz

ę

? - fizyk zapytał zimno. Rozgl

ą

dał si

ę

chwiejnie w poszukiwaniu nast

ę

pnego drinka, lecz

ż

adnego nie znalazł.

-Sprowadziłem ich ju

ż

wielu. - dodał. - Archimedesa, Newtona, Galileusza.

Biedacy.
- Nie podobało si

ę

im tutaj? Wydaje mi si

ę

,

ż

e powinni by

ć

zafascynowani

stanem naszej dzisiejszej nauki. -powiedział Robertson. Ta rozmowa zaczynała mu
si

ę

podoba

ć

.

-Ale

ż

byli. Naprawd

ę

. Szczególnie Archimedes. Prawie oszalał z rado

ś

ci,

kiedy opowiedziałem mu o niej troch

ę

, u

ż

ywaj

ą

c topornej Greki, któr

ą

udało mi

si

ę

na szybko przyswoi

ć

, ale nie... Nie...

- Co poszło nie tak?
- To po prostu inna kultura. Nie mogli przywykn

ąć

do naszego sposobu

ż

ycia.

Stali si

ę

bardzo samotni i bardzo si

ę

bali. Byłem zmuszony odesła

ć

ich

spowrotem.
- Przykro mi to słysze

ć

.

- Tak. Wielkie umysły, lecz nie mog

ą

ce si

ę

przystosowa

ć

. Niezbyt uniwersalne.

A wi

ę

c spróbowałem z Szekspirem.

- Co?! -krzykn

ą

ł Robertson. To było co

ś

bli

ż

szego jego osobie.

- Nie krzycz, mój chłopcze. -powiedział Welch. -To oznaka złych manier.
- Powiedział pan,

ż

e sprowadził Szekspira?

- Tak powiedziałem. Potrzebowałem kogo

ś

z uniwersalnym umysłem; kogo

ś

, kto

znał ludzi wystarczaj

ą

co by móc

ż

y

ć

pomi

ę

dzy nimi o wieki z dala od swoich

czasów. Człowiekiem tym był Szekspir. Mam jego autograf. Dał mi jako pami

ą

tk

ę

,

rozumie pan.
- Ma pan przy sobie? -zapytał Robertson z rozbieganym wzrokiem.
- Gdzie

ś

tutaj. -Welch przeszukiwał jedn

ą

po drugiej kieszenie swej

kamizelki. -O, znalazłem.
Wykładowca otrzymał mały kawałek tektury. Na jeden jego stronie widniał napis
"L. Klein i synowie, Artykuły Gospodarstwa Domowego". Na drugiej, ko

ś

lawymi

literami kto

ś

napisał "Willm Shakesper".

Robertsona nawiedziła nieoczekiwana my

ś

l. - Jak on wygl

ą

dał?

- Wcale nie jak na obrazach. Łysy z brzydkimi w

ą

sami. Mówił z silnym

irlandzkim akcentem. Oczywi

ś

cie, bardzo si

ę

starałem by przedstawi

ć

mu nasze

czasu z jak najlepszej strony. Powiedziałem mu,

ż

e bardzo cenimy jego sztuki i

ż

e wci

ąż

s

ą

wystawiane. Powiedziałem mu nawet,

ż

e uwa

ż

amy je za najlepsze dzieła

literatury angielskiej, mo

ż

e nawet

ś

wiatowej.

- Dobrze. Dobrze... - powtarzał Robertson z zapartym tchem w piersiach.
- Powiedziałem mu,

ż

e ludzie napisali całe tomy opracowa

ń

jego sztuk.

Strona 1

Asimov_Wieczny bart

Oczywi

ś

cie chciał jaki

ś

zobaczy

ć

, wi

ę

c przyniosłem mu jeden z biblioteki.

- No i?
-Och, był wprost zafascynowany. Oczywi

ś

cie miał kłopoty z nowoczesnymi idiomami

i nawi

ą

zaniami do wydarze

ń

datuj

ą

cych si

ę

po roku 1600, ale pomogłem mu.

Biedaczek. Nie wydaje mi si

ę

,

ż

e kiedykolwiek oczekiwał takiego uznania. Ci

ą

gle

powtarzał - "Bo

ż

e miej zmiłowanie! Czegó

ż

to nie wyci

ą

gn

ę

li ze słów mych przez

te wieków pi

ę

cioro? Człek wy

żąć

mo

ż

e, jak mi

ę

si

ę

wydaje, powód

ź

cał

ą

ze szmaty

wilgotnej."
- Nie powiedział by przecie

ż

czego

ś

takiego.

- Dlaczego nie? Pisał sztuki tak szybko jak tylko mógł. Goniły go terminy.
Napisał "Hamleta" w mniej ni

ż

sze

ść

miesi

ę

cy. Ta historia była ju

ż

znana. On

tylko j

ą

troch

ę

podszlifował.

- To samo robi

ą

ze zwierciadłem w teleskopie. Tylko je "troch

ę

podszlifowuj

ą

". - powiedział nerwowo wykładowca.

Fizyk zignorował go. Zobaczył samotn

ą

szklank

ę

napełnion

ą

koktajlem, stoj

ą

c

ą

na

ladzie par

ę

stóp dalej, i przesun

ą

ł si

ę

w jej stron

ę

. - Powiedziałem

Wiecznemu Bardowi,

ż

e prowadzimy nawet zaj

ę

cia na temat jego pisarstwa.

- Ja sam takie prowadz

ę

!

- Wiem. Zapisałem go na pana kursy wieczorowe. Nigdy nie widziałem człowieka
tak bardzo pragn

ą

cego dowiedzie

ć

si

ę

, co pomy

ś

l

ą

o nim przyszłe pokolenia, jak

biedny Bill. Bardzo si

ę

przykładał.

- Zapisał pan Williama Szekspira na moje zaj

ę

cia? - wymamrotał Robertson.

Nawet jako pijana fantazja my

ś

l ta go uderzyła. Ale czy na pewno była to tylko

pijana fantazja? Zaczynał sobie przypomina

ć

jakiego

ś

łysego człowieczka o

dziwnej wymowie...
- Oczywi

ś

cie nie pod jego prawdziwym nazwiskiem. - powiedział dr Welch. -Nie

wa

ż

ne, pod jakim go zapisałem. To była pomyłka i tyle. Jedna wielka pomyłka.

Biedaczek. - Trzymał ju

ż

koktajl w dłoni i potrz

ą

sn

ą

ł nad nim głow

ą

.

- Dlaczego to była pomyłka? Co si

ę

stało?

- Musiałem go odesła

ć

do roku 1600. - odburkn

ą

ł pot

ę

piaj

ą

co Welch. -Jak pan

my

ś

li, jak wielkie upokorzenie jest w stanie znie

ść

człowiek?!

- O jakim upokorzeniu pan mówi?
Dr Welch odstawił koktajl. - Ano, ty po

ż

ałowania godny głupcze, oblał go

pan.

Oryginał wzi

ę

ty ze zbioru "Isaac Asimov, The Complete Stories, Volume I"

Strona 2