Księga Ozeasza

Rozdział 1

Rozdział 2

Rozdział 3

Rozdział 4

Rozdział 5

Rozdział 6

Rozdział 7

Rozdział 8

Rozdział 9

Rozdział 10

Rozdział 11

Rozdział 12

Rozdział 13

Rozdział 14

Rozdział 1

1

Słowo Pańskie skierowane do Ozeasza, syna Beeriego, za dni królów judzkich: Ozjasza,

Jotama, Achaza i Ezechiasza oraz króla izraelskiego Jeroboama, syna Joasza.

2

Gdy

rozpoczął Pan przemawiać przez Ozeasza, rzekł do niego: Idź, a weź za żonę kobietę, co
uprawia nierząd, i [bądź ojcem] dzieci nierządu; kraj bowiem uprawiając nierząd - odwraca
się od Pana.

3

Poszedł więc i wziął za żonę Gomer, córkę Diblaima, a ta poczęła i urodziła

mu syna.

4

I rzekł Pan do niego: Nadaj mu imię Jizreel, bo niewiele czasu upłynie, a

pomszczę na domu Jehu krwawe zbrodnie w Jizreel i kres położę królestwu domu Izraela.

5

W owym dniu złamię łuk Izraela na równinie Jizreel.

6

Poczęła znowu i porodziła córkę.

Rzekł do niego [Pan]: Nadaj jej imię Lo-Ruchama - bo domowi Izraela nie okażę już więcej
litości ani im nie przebaczę.

7

Domowi jednak Judy okażę swą litość, znajdą ratunek we

mnie, w Panu, Bogu swoim. Nie ocalę ich jednak przy pomocy łuku i miecza ani też wojny,
koni czy jeźdźców.

8

Gdy przestała karmić córkę - Lo-Ruchama - poczęła znowu i

porodziła syna.

9

Rzekł Pan: Nadaj mu imię Lo-Ammi, bo wy nie jesteście mym ludem, a

Ja nie jestem waszym Bogiem.

Rozdział 2

1

Liczba synów Izraela będzie jak piasek nadmorski, którego nie można zmierzyć i nie

można zliczyć. A zamiast ich nazywać: Lud nie mój, będą im mówić: Dzieci żyjącego
Boga.

2

Złączą się wówczas synowie Judy z synami Izraela i ustanowią sobie jedną głowę;

z [całego] kraju się zbiorą, bo wielki będzie dzień Jizreel.

3

Mówcie do braci swoich: Mój

lud, a do swych sióstr: Umiłowana.

4

Spór prowadźcie z waszą matką, prowadźcie spór!

Ona bowiem już nie jest moją żoną, a Ja już nie jestem jej mężem. Winna usunąć znaki
nierządu ze swej twarzy i spośród swych piersi ozdoby cudzołożnicy.

5

W przeciwnym

razie - obnażę ją zupełnie i stanie się taką jak w dzień swych urodzin; uczynię ją podobną
do pustyni, sprawię, że będzie jak ziemia wyschnięta, że zginie śmiercią z pragnienia.

6

Dzieciom jej nie okażę litości, bo są to dzieci nieprawe.

7

Matka ich bowiem uprawiała

nierząd, okryła się hańbą ta, co je poczęła; mówiła bowiem: Pobiegnę za swymi
kochankami, co chleb mi dają i wodę, wełnę, len, oliwę i napój.

8

Dlatego zamknę jej drogę

cierniami i murem otoczę, tak że nie znajdzie swych ścieżek.

9

Za kochankami swymi

pobiegnie, ale ich nie dogoni; pocznie ich szukać, ale nie znajdzie. Wtedy powie: Pójdę i
wrócę do mego męża pierwszego, bo wówczas lepiej mi było niż teraz.

10

Zapomniała już o

tym, że to Ja właśnie dałem jej zboże, moszcz, świeżą oliwę, <że nie skąpiłem srebra ni
złota, z którego czyniono Baala>.

11

Dlatego wrócę i zabiorę swoje zboże w odpowiedniej

chwili i swój moszcz we właściwej porze, odejmę moją wełnę i len, co miały okryć jej
nagość.

12

Potem obnażę ją przed oczami kochanków, i nikt jej nie wyrwie Mi z ręki.

13

Położę kres wszystkim jej zabawom, świętom, dniom nowiu, szabatom i wszystkim
uroczystym zebraniom.

14

Zniszczę jej winnice i sady figowe, o których mówiła: Oto zapłata

moja, jaką mi dali moi kochankowie. W gąszcz je obrócę i będą się nimi pasły polne
zwierzęta.

15

Ześlę na nią karę za dni Baalów, gdy im paliła kadzidła, a zdobna w swe

kolczyki i naszyjniki biegała za swymi kochankami, a o Mnie zapomniała <wyrocznia
Pana>.

16

Dlatego chcę ją przynęcić, na pustynię ją wyprowadzić i mówić jej do serca.

17

Oddam jej znowu winnice, dolinę Akor uczynię bramą nadziei - i będzie Mi tam uległa jak
za dni swej młodości, gdy wychodziła z egipskiego kraju.

18

I stanie się w owym dniu -

wyrocznia Pana - że nazwie Mnie: Mąż mój, a już nie powie: Mój Baal.

19

Usunę z jej ust

imiona Baalów i już nie będzie wymawiać ich imion.

20

W owym dniu zawrę z nią

przymierze, ze zwierzem polnym i ptactwem powietrznym, i z tym, co pełza po ziemi. Łuk,
miecz i wojnę wyniszczę z jej kraju, i pozwolę jej żyć bezpiecznie.

21

I poślubię cię sobie

[znowu] na wieki, poślubię przez sprawiedliwość i prawo, przez miłość i miłosierdzie.

22

Poślubię cię sobie przez wierność, a poznasz Pana.

23

W owym dniu - wyrocznia Pana,

odpowiem na pragnienia niebios, a one odpowiedzą na pragnienia ziemi;

24

ziemia zaś

odpowie pragnieniu zboża, wina i oliwy; a one odpowiedzą pragnieniu Jizreel.

25

Rozsieję

go po kraju, zlituję się nad Lo-Ruchamą, powiem do Lo-Ammi: Ludem moim jesteś, a on
odpowie: Mój Boże!

Rozdział 3

1

Pan rzekł do mnie: Pokochaj jeszcze raz kobietę, która innego kocha, łamiąc wiarę

małżeńską. Tak miłuje Pan synów Izraela, choć się do bogów obcych zwracają i lubią
placki z rodzynkami.

2

Nabyłem ją za piętnaście [syklów] srebrnych, za chomer i letek

jęczmienia.

3

I rzekłem do niej: Przez wiele dnia będziesz u mnie, nie będziesz uprawiała

nierządu, ani należała do <innego> mężczyzny, a ja się również nie zbliżę do ciebie.

4

Wiele dni bowiem synowie Izraela będą bez króla i bez zwierzchnika, bez ofiary i bez steli,
bez efodu i posążków.

5

Lecz potem się nawrócą synowie Izraela i będą szukać Pana

Boga swego i króla swego, Dawida; z drżeniem pospieszą do Pana, do Jego dóbr u kresu
dni.

Rozdział 4

1

Słuchajcie słowa Pana, synowie Izraela, On bowiem spór wiedzie z mieszkańcami kraju,

gdyż zaginęły wierność i miłość i znajomość Boga na ziemi.

2

Przeklinają, kłamią, mordują

i kradną, cudzołożą, popełniają gwałty, a zbrodnia idzie za zbrodnią.

3

Dlatego kraj jest

okryty żałobą i więdną wszyscy jego mieszkańcy, zarówno zwierz polny, jak ptactwo
powietrzne, a nawet ryby morskie marnieją.

4

Nikt nie powinien sądzić ani też nikt ganić -

[a jednak] przeciw tobie, kapłanie, skargę podnoszę.

5

Ty się potykasz we dnie <i w nocy>,

wraz z tobą potyka się prorok - do zguby prowadzisz swój naród.

6

Naród mój ginie z

powodu braku nauki: ponieważ i ty odrzuciłeś wiedzę, Ja cię odrzucę od mego
kapłaństwa. O prawie Boga twego zapomniałeś, więc Ja zapomnę też o synach twoich.

7

Im liczniejsi się oni stają, tym bardziej mnożą się grzechy; na hańbę zmienili swą Chwałę.

8

Z grzechu ludu mojego się żywią, zabiegają o to, by czynił nieprawość.

9

Lecz los kapłana

będzie taki jak i los narodu: pomszczę jego złe postępowanie, zapłatę oddam za jego
uczynki.

10

Jeść będą, lecz się nie nasycą, będą uprawiać nierząd, lecz nie wzrosną w

liczbę, bo opuścili Pana, by uprawiać

11

nierząd. Wino i moszcz odbierają rozum.

12

Lud

mój zasięga rady u swojego drewna, a jego laska daje mu wyrocznię; bo go duch nierządu
omamił - opuścili Boga swojego, aby cudzołożyć.

13

Na szczytach gór składają ofiary,

spalają kadzidła na wzgórzach, pod dębem, topolą i terebintem, bo dobrze się czują w ich
cieniu. Dlatego wasze córki uprawiają nierząd, synowe wasze również cudzołożą.

14

Czyż

nie będę karał córek waszych za nierząd ani waszych synowych za cudzołóstwo? Lecz
oni sami obcują też z nierządnicami, nawet ofiary składają z nierządnicami sakralnymi, i
tak lud nierozumny dąży ku swej zgubie.

15

Jeśli ty, Izraelu, uprawiasz nierząd, niechaj

przynajmniej Juda zostanie bez winy! Nie chodźcie do Gilgal, nie wstępujcie do Bet-Awen
ani nie przysięgajcie słowami: Na życie Pana!

16

Izrael oporny jak krowa narowista - jakże

go Pan paść może niby jagnię na rozległej niwie?

17

Efraim z bożkami związał się

przyjaźnią, zostaw go!

18

Zasiadł w gronie pijaków, a ci uprawiają nierząd i więcej cenią

hańbę niż swoją Chwałę.

19

Porwie ich wicher na skrzydłach swoich, zawstydzeni zostaną

z powodu swoich ołtarzy.

Rozdział 5

1

Słuchajcie tego, kapłani, zechciej to pojąć, domu Izraela, domu królewski, natęż swą

uwagę - przecież na straży Prawa ty stoisz. Ale wy sidłem jesteście dla Mispa i siecią
rozpiętą nad Taborem.

2

Zabrnęliście głęboko w zdrożności, moja kara dosięgnie was

wszystkich.

3

Znam Ja Efraima - nie ukryje się Izrael przede Mną, bo tyś uprawiał nierząd,

Efraimie, Izrael się splamił.

4

Czyny ich bowiem im nie dozwalają powrócić do Boga

swojego; bo duch nierządu mieszka w ich wnętrzu, a nie znają Pana.

5

Pycha Izraela

świadczy przeciw niemu, nieprawość do upadku wiedzie Efraima, z nim razem upada też
Juda.

6

Ze stadem owiec i wołów przychodzą, by szukać Pana, lecz Go nie znajdują, bo

On się od nich odsunął.

7

Byli niewierni dla Pana, zrodzili synów nieprawych - teraz On

niszczy i pustoszy ich pole.

8

Dmijcie w róg w Gibea, a w Rama [dmijcie] w trąbę, uderzcie

na alarm w Bet-Awen - wypłoszcie Beniamina!

9

Efraim stanie się pustynią w dniu karania.

Przeciw pokoleniom Izraela podaję zapowiedź pewną.

10

Książęta Judy podobni są do

tych, co przesuwają miedzę; wyleję na nich falę mego gniewu.

11

Efraim jest ciemięzcą -

łamie Prawo, z upodobaniem biegnie za nicością.

12

Stanę się jak mól dla Efraima, jak

próchnica dla domu Judy.

13

Spostrzegł Efraim swoją niemoc, a Juda zobaczył swą ranę. I

pospieszył Efraim do Asyrii, zwrócił się Juda do wielkiego króla, lecz on was nie może
uleczyć ani uwolnić od rany.

14

Ja bowiem jestem lwem dla Efraima, młodym lwem - dla

domu judzkiego; Ja rozszarpię, a potem odejdę, uniosę [zdobycz], i nikt nie ocali.

15

Pójdę i

wrócę do mojej siedziby, aż w pokucie szukać będą mego oblicza i w swym nieszczęściu
będą za Mną tęsknić.

Rozdział 6

1

Chodźcie, powróćmy do Pana! On nas zranił i On też uleczy, On to nas pobił, On ranę

zawiąże.

2

Po dwu dniach przywróci nam życie, a dnia trzeciego nas dźwignie i żyć

będziemy w Jego obecności.

3

Dołóżmy starań, aby poznać Pana; Jego przyjście jest

pewne jak świt poranka, jak wczesny deszcz przychodzi On do nas, i jak deszcz późny, co
nasyca ziemię.

4

Cóż ci mogę uczynić, Efraimie, co pocznę z tobą Judo? Miłość wasza

podobna do chmur na świtaniu albo do rosy, która prędko znika.

5

Dlatego ciosałem ich

przez proroków, słowami ust mych zabijałem, a Prawo moje zabłysło jak światło.

6

Miłości

pragnę, nie krwawej ofiary, poznania Boga bardziej niż całopaleń.

7

Ale już w Adam

złamali przymierze i niewiernymi się tam okazali.

8

Gilead to miasto przestępców pełne jest

krwawych śladów.

9

Kapłani podobni do zgrai zbójeckiej, mordują oni na drodze do

Sychem, popełniają czyny haniebne.

10

Widziałem w Betel rzeczy straszliwe, bo tam

Efraim uprawia nierząd, Izrael tam się plami.

11

<Dla ciebie, Judo, również rozpocznie się

żniwo, gdy los narodu odmienię,

Rozdział 7

1

gdy Izraela uleczę>. Jawną się stanie wina Efraima, a razem z nią występki Samarii, bo

oni kłamliwie działają, złodziej wchodzi <do wnętrza>, a na zewnątrz plądruje zgraja
rabusiów.

2

Zupełnie tego nie biorą do serca, że Ja pamiętam wszystkie ich występki;

osaczają ich własne uczynki, obecne przed moim obliczem.

3

W swej przewrotności

rozweselali królów i książąt w swojej obłudzie.

4

Wszyscy oni są cudzołożnikami, są jak

piec rozżarzony ogniem, który piekarz zaprzestał podsycać, by miesić ciasto, póki nie
skwaśnieje.

5

W dniu naszego króla zasłabli książęta na gorączkę od wina; wyciąga on

rękę z szydercami,

6

bo wobec niego są pełni podstępu. Gniew ich przez całą noc uśpiony,

rankiem wybucha jak płomień ognia.

7

Wszyscy się żarzą jak piec rozpalony i pożerają

nawet swoich sędziów. Padają wszyscy ich królowie, żaden z nich nie woła do Mnie.

8

Z

narodami się zmieszał Efraim i jest podobny do podpłomyka, którego nie odwrócono.

9

Siłę

jego pochłaniają obcy, a on nic o tym nie wie; przyprószyła mu włosy siwizna, a on nic o
tym nie wie.

10

Pycha Izraela świadczy przeciw niemu, lecz nie wracają do Pana Boga

swego, i mimo wszystko Jego nie szukają.

11

Efraim jest jak gołąb naiwny i głupi: wzywają

Egipt, idą do Asyrii.

12

Nad idącymi rozciągnę sieć moją i schwytam wszystkie jak ptaki

powietrzne, wymierzę karę za ich nieprawości.

13

Biada im, że uciekli daleko ode Mnie.

Zguba ich czeka za bunt podniesiony; chcę ich wyzwolić, lecz kłamią przeciwko Mnie.

14

Nie wołają do Mnie z głębi swego serca, gdy krzyk podnoszą na swoim posłaniu; nacinają
sobie skórę z powodu zboża i wina, lecz wobec Mnie są pełni oporu.

15

Ja umacniałem ich

ramię, a przecież przewrotne swe plany przeciw Mnie skierowali.

16

Zwrócili się ku Baalom,

stali się jak łuk zawodny. Mieczem pobici legną ich książęta z powodu swoich języków
złośliwych, i pośmiewiskiem staną się w Egipcie.

Rozdział 8

1

Róg do ust przyłóż jak stróż w domu Pańskim! Złamali bowiem moje przymierze i

zbuntowali się przeciw memu Prawu.

2

Wołają do Mnie: My znamy Ciebie, Boże Izraela!

3

Izrael odrzucił to, co jest dobre, więc nieprzyjaciel będzie go ścigał.

4

Oni ustanawiali sobie

królów, ale beze Mnie. Książąt mianowali - też bez mojej wiedzy. Czynili posągi ze srebra
swego i złota - na własną zagładę.

5

Odrzucam cielca twojego, Samario, gniew mój się

przeciw niemu zapala; jak długo jeszcze nie będą mogli być uniewinnieni

6

synowie

Izraela? Wykonał go rzemieślnik, lecz nie jest on bogiem; w kawałki się rozleci cielec
samaryjski.

7

Oni wiatr sieją, zbierać będą burzę. Zboże bez kłosów nie dostarczy mąki,

jeśliby nawet dało, zabierze ją obcy.

8

Izrael został pochłonięty; teraz on wśród narodów -

jest jak sprzęt bez wartości.

9

Pobiegli do Asyrii jak osioł dziki, samotny: Efraim kupił sobie

sprzymierzeńców.

10

Niech sobie kupują między narodami, lecz ich rozproszę i wkrótce

przestaną namaszczać królów i książąt.

11

Wiele ołtarzy Efraim zbudował, ale mu służą

jedynie do grzechu.

12

Wypisałem im moje liczne prawa, lecz je przyjęli jako coś obcego.

13

Lubią ofiary krwawe i chętnie je składają, lubią też mięso, które wówczas jedzą, lecz Pan
nie ma w tym upodobania. Wspominam wtedy na ich przewinienia i karzę ich za grzechy -
niech wrócą znów do Egiptu!

14

Zapomniał Izrael o swym Stworzycielu i pobudował pałace;

twierdz warownych wiele wzniósł Juda - lecz ześlę ogień na jego miasta i pochłonie
wszystkie ich zamki.

Rozdział 9

1

Nie ciesz się, Izraelu, nie krzycz z radości jak inne narody, bo opuściłeś Boga swego

uprawiając nierząd, umiłowałeś zapłatę nieczystą na wszystkich klepiskach zbożowych.

2

Klepiska, tłocznie nie dadzą żywności, moszczu zabraknie.

3

Nie będą oni mieszkać dłużej

w ziemi Pańskiej, Efraim musi wracać do Egiptu - w Asyrii będą jedli pokarmy nieczyste.

4

Nie będą wina wylewać na ofiarę dla Pana ani też krwawych ofiar Jemu składać; chleb ich
się stanie tak jak chleb żałoby, kto go spożyje - już nieczysty będzie; bo chleb ich będzie
tylko dla nich - do domu Pańskiego nie wejdzie.

5

Cóż uczynicie w dzień święta, w

uroczysty dzień Pański?

6

Tak, oni muszą wędrować do Asyrii; Egipt ich zbierze, a Memfis

pogrzebie, oset pokryje skarby ich ze srebra, a ich namioty porosną cierniami.

7

Oto

nadchodzą dni kary, zbliża się dzień odpłaty; Izrael woła: Głupcem jest prorok, a mąż
natchniony szaleje. Tak jest z powodu wielkiej winy twojej i ogromu twojej wrogości.

8

Efraim czatuje obok namiotu proroka, na wszystkich jego drogach zastawiono sidła, nawet
i w domu swego Boga jest prześladowany.

9

Wykopali mu dół głęboki, jak wtedy w Gibea,

lecz [Pan] pamięta ich nieprawości i karać będzie ich grzechy.

10

Jak winne grona na

pustyni, tak Izraela znalazłem; jak na pierwszy owoc figowego drzewa na waszych
przodków patrzyłem: lecz przyszli do Baal-Peor i oddali się hańbie, i stali się wstrętni jak
to, co kochali.

11

Jak ptak uleci chwała Efraima: nie będzie urodzin, ciąży ni poczęcia,

12

a

choćby nawet wychowali synów, będą ich pozbawieni, nim jeszcze dorosną: biada im
samym, kiedy się od nich oddalę.

13

Efraim - jak widzę - czyni zwierzyną dziką swoje

dzieci, Efraim musi swoich synów wydać zabójcy.

14

Daj im, o Panie, co tylko dać

zechcesz - łono, które roni, i piersi wyschnięte!

15

Cała ich złość dokonała się w Gilgal, tam

też zacząłem ich nawiedzać z powodu czynów nieprawych. Wyrzucę ich z mego domu,
nie będą ich więcej miłował. Wszyscy ich książęta są buntownikami.

16

Efraim powalony na

ziemię, wyschły jego korzenie - nie przynoszą już więcej owocu; a nawet gdy porodzą, Ja
sprawię, że umrze drogi owoc ich łona.

17

Mój Bóg ich odrzuci, gdyż Go nie słuchali: błąkać

się będą między narodami.

Rozdział 10

1

Izrael był jak dorodny krzew winny, przynoszący wiele owoców: lecz gdy owoc jego się

mnożył, wzrastała liczba ołtarzy; im lepiej działo się w kraju, tym wspanialsze budowano
stele.

2

Ich serce jest obłudne, muszą pokutować! On ich ołtarze rozwali i stele powywraca.

3

Powiedzą wtedy: My nie mamy króla, bośmy się Pana nie bali - zresztą, cóż nam król

pomoże?

4

Nieustanne słowa, pochopne przysięgi, zawierane przymierza, a sąd się pleni

jak chwast trujący pośród bruzd na polach.

5

Z powodu cielca w Bet-Awen mieszkańców

Samarii ogarnie trwoga; chodzi w żałobie jej naród, lamentują kapłani, bojąc się o jego
blask, że mu zostanie odjęty.

6

On sam zostanie zabrany do Asyrii jako danina dla

Wielkiego Króla; Efraim okryje się hańbą, Izrael zawstydzi się z powodu swego zamysłu.

7

Upadnie Samaria, a król jej jest niby piana na powierzchni wody.

8

Zniszczone będą

wyżyny Bet-Awen - grzech Izraela. Ciernie i osty wyrosną na ich ołtarzach. Wtedy
powiedzą górom: Przykryjcie nas! a wzgórzom: Padnijcie na nas!

9

Od dni Gibea

grzeszysz, Izraelu! Dotąd się nie zmienili - czyż nie dosięgnie wojna przestępców z
Gibea?

10

Przyjdę, aby im karę wymierzyć; ludy przeciw nim się zbiorą, by ich ukarać za

podwójną winę.

11

Efraim jest jak pojętna jałowica, która chętnie pracuje przy młocce; Ja

mu sam włożę jarzmo na wspaniałą szyję, sam Efraima zaprzęgę, orać będzie Juda,
Jakub zaś będzie bronował.

12

Posiejcie sobie sprawiedliwość, a zbierzecie miłość;

karczujcie nowe ziemie! Nadszedł czas, by szukać Pana, aż przyjdzie, by sprawiedliwości
was nauczyć.

13

Dlaczego uprawiacie zło, zbieracie nieprawość i spożywacie owoce

kłamstwa? Ponieważ nadzieję złożyłeś w twych rydwanach i mnóstwie twoich wojowników
-

14

w miastach twoich podniesie się wrzawa, zburzone będą wszystkie twoje twierdze, jak

Szalman zniszczył Bet-Arbel w czasie wojny, gdy matka została rozsiekana wraz z
dziećmi.

15

Tak ci uczynię, domu Izraela; za twoją złość niezmierzoną: zginie na zawsze

król Izraela.

Rozdział 11

1

Miłowałem Izraela, gdy jeszcze był dzieckiem, i syna swego wezwałem z Egiptu.

2

Im

bardziej ich wzywałem, tym dalej odchodzili ode Mnie, a składali ofiary Baalom i bożkom
palili kadzidła.

3

A przecież Ja uczyłem chodzić Efraima, na swe ramiona ich brałem; oni

zaś nie rozumieli, że troszczyłem się o nich.

4

Pociągnąłem ich ludzkimi więzami, a były to

więzy miłości. Byłem dla nich jak ten, co podnosi do swego policzka niemowlę - schyliłem
się ku niemu i nakarmiłem go.

5

Powrócą do Egiptu i Aszszur będzie ich królem, bo się nie

chcieli nawrócić.

6

Miecz będzie szalał w ich miastach, wyniszczy ich dzieci, a nawet pożre

ich twierdze.

7

Mój lud jest skłonny odpaść ode Mnie - wzywa imienia Baala, lecz on im nie

przyjdzie z pomocą.

8

Jakże cię mogę porzucić, Efraimie, i jak opuścić ciebie, Izraelu?

Jakże cię mogę równać z Admą i uczynić podobnym do Seboim? Moje serce na to się
wzdryga i rozpalają się moje wnętrzności.

9

Nie chcę, aby wybuchnął płomień mego

gniewu i Efraima już więcej nie zniszczę, albowiem Bogiem jestem, nie człowiekiem;
pośrodku ciebie jestem Ja - Święty, i nie przychodzę, żeby zatracać.

10

Pójdą śladami

Pana, który zagrzmi, jak [ryczy] lew. A kiedy zagrzmi - zbiegną się Jego synowie z
zachodu,

11

jak ptactwo przylecą z Egiptu, i z asyryjskiej ziemi jak gołębie; sprawię, że

wrócą do swoich siedzib - wyrocznia Pana.

Rozdział 12

1

Efraim otoczył Mnie kłamstwem, oszustwem - dom Izraela, lecz Juda zna jeszcze Boga i

nazywa się ludem Świętego.

2

Efraim pasie się wiatrem, za wichrem wschodnim wciąż

biega; pomnaża kłamstwa i gwałty, zawiera przymierze z Asyrią, a do Egiptu wywozi
oliwę.

3

Pan wiedzie spór z Izraelem, ukarze postępki Jakuba i odpłaci za jego uczynki.

4

Już w łonie matki oszukał on brata, w pełni sił będąc, walczył nawet z Bogiem.

5

Walcząc z

Aniołem, zwyciężył, płakał i błagał Jego o łaskę - spotkał Go w Betel i tam z Nim
rozmawiał.

6

Pan jest Bogiem Zastępów, Pan jest imieniem, które wspominał.

7

Ty zaś

powróć do Boga swojego - strzeż pilnie miłości i prawa i ufaj twojemu Bogu!

8

Kanaan ma

w ręku fałszywą wagę, w oszustwie jest rozmiłowany.

9

Powiedział Efraim: Stałem się

bogaty i zgromadziłem dla siebie majątek - lecz z jego pracy nic nie pozostanie z powodu
grzechów przezeń popełnionych.

10

Jam jest Pan, Bóg twój, od ziemi egipskiej, dozwolę ci

jeszcze zamieszkać w namiotach, jak było za dni Spotkania.

11

Mówiłem do proroków,

mnożyłem widzenia i przez proroków głosiłem przypowieści.

12

W Gileadzie panuje

nieprawość i kłamstwo się gnieździ; w Gilgal składają ofiary cielcom, dlatego ołtarze ich
będą jak stos kamieni pośród bruzd na polach.

13

Jakub uszedł na pola Aramu, Izrael dla

kobiety oddał się na służbę i dla kobiety stał się stróżem stada.

14

Lecz Pan wyprowadził

Izraela z Egiptu przez proroka, i również przez proroka otoczył go opieką.

15

Efraim bardzo

Go rozgniewał, lecz On odpowiedzialność za krew zwróci na niego i za zniewagę Pan
jego mu odpłaci.

Rozdział 13

1

Gdy Efraim przemawiał, panował przestrach. Wiele on znaczył w Izraelu, lecz przez

Baala zgrzeszył i zginął.

2

A teraz grzeszą dalej: odlewają ze srebra posągi - bożków

według swego pomysłu, to wszystko robota rzemieślników. Mówią: Należy im składać
ofiary i ludzie całują cielce.

3

Dlatego będą podobni do chmur na świtaniu, do rosy, która

prędko znika, lub staną się jak źdźbło porwane z klepiska czy jak dym, który wychodzi
przez okno.

4

A to Ja jestem Pan, Bóg twój od ziemi egipskiej, innego Boga poza Mną ty

nie znasz, nie ma prócz Mnie wybawcy.

5

Na pustyni, w kraju posuchy cię pasłem.

6

Kiedy

ich pasłem, byli nasyceni, lecz w tej sytości unieśli się pychą i o Mnie zapomnieli.

7

Stanę

się dla nich jak lew, jak czyhająca na drodze pantera.

8

Rzucę się na nich jak

niedźwiedzica, kiedy straci młode, rozerwę powłokę ich serca, ciała ich pożrą psy, a dziki
zwierz rozerwie na strzępy.

9

Wyniszczę ciebie, Izraelu, i kto ci przyjdzie z pomocą?

10

Gdzież jest twój król, aby cię ratował we wszystkich twych miastach, gdzie sędziowie
twoi? O nich to mówiłeś: Dajcie mi króla i książąt!

11

Dałem ci króla w swym gniewie i

zabiorę go znowu w swej zapalczywości.

12

Nieprawość Efraima - wybornie ukryta, grzech

jego bezpiecznie schowany.

13

Ogaranęły go bóle rodzenia, lecz on jest dzieckiem

upartym: czas nadszedł, a on nie opuszcza matczynego łona.

14

Czy mam ich wyrwać z

Szeolu? albo od śmierci wybawić? Gdzie twa zaraza, o Śmierci, gdzie twa zagłada,
Szeolu? Litość sprzed moich oczu się skryje.

15

Choćby [Efraim] pięknie kwitnął wśród

braci, przyjdzie nagle od Pana wiatr wschodni, powieje z pustyni, wysuszy źródła, i
wyschną studnie; splądruje jego ziemię i wszystkie rzeczy drogocenne.

Rozdział 14

1

Samaria odpokutuje za bunt przeciw Bogu swojemu: poginą od miecza, dzieci ich będą

zmiażdżone, a niewiasty ciężarne rozprute.

2

Wróć, Izraelu, do Pana Boga twojego,

upadłeś bowiem przez własną twą winę.

3

Zabierzcie ze sobą słowa i nawróćcie się do

Pana! Mówcie do Niego: Przebacz nam całą naszą winę, w ten sposób otrzymamy dobro
za owoc naszych warg.

4

Asyria nie może nas zbawić - nie chcemy już wsiadać na konie

ani też mówić "nasz Boże" do dzieła rąk naszych. U Ciebie bowiem znajdzie litość sierota.

5

Uleczę ich niewierność i umiłuję ich z serca, bo gniew mój odwrócił się od nich.

6

Stanę

się jakby rosą dla Izraela, tak że rozkwitnie jak lilia i jak topola rozpuści korzenie.

7

Rozwiną się jego latorośle, będzie wspaniały jak drzewo oliwne, woń jego będzie jak woń
Libanu.

8

I wrócą znowu, by usiąść w mym cieniu, i zboża uprawiać będą, winnice sadzić,

których sława będzie tak wielka, jak wina libańskiego.

9

Co ma jeszcze Efraim wspólnego z

bożkami? Ja go wysłuchuję i Ja nań spoglądam, Ja jestem jak cyprys zielony i Mnie
zawdzięcza swój owoc.

10

Któż jest tak mądry, aby to pojął, i tak rozumny, aby to

rozważył? Bo drogi Pańskie są proste: kroczą nimi sprawiedliwi, lecz potykają się na nich
grzesznicy.