http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom1.html[2016-02-11 14:59:17]

Wall Street i rewolucja bolszewicka w Rosji

Powinniśmy ją [Rosję] zamienić w pustynię

zasiedloną białymi Negrami, którym damy

taką tyranię, jaka nie śniła się najgorszym

despotom wschodu - Lew Trocki

Niejednokrotnie komunistyczna propaganda przedstawia "rewolucję październikową" 1917 roku wyłącznie jako wynik oddolnego,
zbiorowego wysiłku proletariatu, uciskanego i wyzyskiwanego przez "klasy rządzące". Wszystko to miało się dziać w sposób
spontaniczny, jedynie dzięki entuzjazmowi i zaangażowaniu "klas pracujących" oraz talentowi takich przywódców jak Lenin-Uljanow
/Blank/ czy Trocki /Bronstein/. Sama też

"rewolucja październikowa" określana jest często mianem "rosyjskiej" dla podkreślenia tego,

iż rzekomo była ona wyłącznym dziełem samych Rosjan, czy też wręcz "prostym wynikiem całej historii Rosji". Jak się jednak okazuje
rewolucja bolszewicka nie była ani "rosyjską", ani też "proletariacką", gdyż jej celem nie była wcale poprawa bytu narodu
rosyjskiego, a wręcz przeciwnie jego destrukcja, zaś przebieg tej rewolucji był wcześniej dokładnie zaplanowany a potem stale
kontrolowany i finansowany z zewnątrz przez międzynarodowy kapitał. Zawodowi rewolucjoniści (w ogromnej większości nie będący
Rosjanami) wykorzystali kilka czynników do przeporwadzenia swego planu, ale uczynili oni to jedynie dla swoich własnych,
partykularnych celów. Przede wszystkim wykorzystali nieudolność i brak zdecydowania władz carskiej Rosji, w których zabrakło
niestety ludzi pokroju A.Stołypina, zaś w otoczeniu cara działały często osoby bądz niekompetentne bądź wręcz sabotujące celowo
otrzymywane polecenia. Obdarzony administracyjnym talentem A.Stołypin , piastujący od 1906 r urząd premiera Rosji, był
człowiekiem wyjątkowo silnej woli i odwagi. Stanowił więc on dla masonów śmiertelne zagrożenie, dlatego usiłowano go
wielokrotmie zabić, począwszy od roku 1906 kiedy podłożono bombę w jego letniej rezydencji. Ostatecznie został zastrzelony w 1911
r. podczas galowego przedstawienia w teatrze w Kijowie przez żydowskiego prawnika Mordechaja Bogrowa ([8] str. 24). Wrogowie
Rosji wykorzystali też niezadowolenie i ciężkie położenie społeczeństwa rosyjskiego będące wynikiem bezsensownej, długotrwałej i
niszczącej naród wojny oraz złych stosunków społecznych panujących w dawnym imperium a także chwiejność i brak siły charakteru
samego cara, który w tą wojnę dał się wciągnąć a potem zabrakło mu woli by ją przerwać.

Na przykład

car

odmówił wysłuchania

ofert

pokojowych swego kuzyna Wilhelma II. Podtrzymanie zobowiązań wobec Londynu i Paryża było w jego oczach

sprawą honoru i jak się okazuje o wiele ważniejsze niż dbanie o interes własnego państwa i narodu.

Do bardzo istotnych

przyczyn upadku Imperium Rosyjskiego oprócz wymienionych wyżej nalezy dodać także

turański czynnik cywilizacyjny

oraz upadek

moralno-etyczny znacznej części rosyjskich elit – podobnie jak to miało też miejsce z elitami we Francji. Jak pisze Romuald
Gładkowski

:

“Rewolucję zawsze poprzedza rozkład narodu, “kryzys obywatelski”. Siły rewolucyjne dochodzą do głosu wówczas, gdy narodowi zaczyna
brakować politycznych autorytetów. Działanie twórcze, służące rozwojowi kraju, zostaje zastąpione agitacją. To nie burdy uliczne
stanowią główne niebezpieczeństwo dla narodu, ale AIDS ideologiczny, którym bez wątpienia jest filozofia liberalizmu. To zabójcza dla
narodu próba służenia dwom panom na raz, którą podsyca interwencja ukrytych sił, jak sprzysiężenia masońskie i międzynarodowe
organizacje. Siła rewolucyjnego sprzysiężenia jest zawsze większa niż widać to na pierwszy rzut oka. (…) Odpowiedzialność ponosi

Nowy Porzadek Swiata

http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom1.html[2016-02-11 14:59:17]

liberalizm duchowy elity narodu, który nie pozwala dostrzec powagi sytuacji. Uśpiony liberalizmem naród nagle staje przed groźbą
pożarów i bandytyzmu. Jest zaskoczony i bezradny. Impet każdej rewolucji jest zaskoczeniem dla narodu. Jej zdyscyplinowane i
bezwzględne oddziały, choć początkowo nieliczne, są w stanie rozbroić i opanować chwiejnych i chaotycznych, cichych i otwartych,
zwolenników filozofii liberalizmu, urastając w ciągu jednej nocy w potęgę.” ([16] str. 28)

. [...]

"Masoński slogan: "Wszyscy ludzie są

braćmi” rozlegał się tak we Francji z roku 1789, jak i w Rosji z roku 1917. Wyrośli na turańszczyźnie Rosjanie byli mniej patriotyczni od
Francuzów. Naród rosyjski nie posiadał głów koronowanych ukształtowanych na rzymskich zasadach, na zdobyczach

cywilizacji łacińskiej

.

Dlatego też, najpierw nihilizm Nieczajewa, a później bolszewizm Lenina, mogły się jedynie tam przyjąć. Pomimo wielu starań, łaciński
Zachód oparł się nihilistom i bolszewikom. Turańska Rosja nie była w stanie tego uczynić i została pochłonięta. Do głosu doszło żydostwo
pochodzenia niemieckiego, które utworzyło czerwoną arystokrację. Bolszewizm, ze swoim socjalizmem państwowym, popartym przez
interbankierów, poszedł śladami Babeufa. Bolszewicy realizowali plany jakobinów punkt po punkcie. Pięcioramienna gwiazda , symbol
syjonizmu, była na czapkach bolszewików od początków rewolucji. ([17] str. 41)

.

Faktem jest, że bardzo duża część społeczeństwa rosyjskiego wychowana i ukształtowana na turańszczyźnie dała się z czasem łatwo
zmanipulować i omamić bolszewickiej propagandzie, dlatego też tak duże początkowe poparcie "mas" dla głoszonych przez nich
haseł. Także sporo dawnych carskich oficerów przesło na stronę bolszewików. Wszystko to razem wpłynęło na pozniejsze ostateczne
zwycięstwo "Czerwonych" .

Prof. Antony C. Sutton poświęcił problemowi finansowania rewolucji bolszewickiej w Rosji przez elity bankierskie z Wall Street swoją
pracę zatytułowaną

"Wall Street and the Bolshevik Revolution"

. Powstała ona

w oparciu o liczne dokumenty rządowe i

inne źródła, znajdujące się między innymi w archiwach Departamentu Stanu USA. Badania Suttona

pozwalają obalić także inną legendę mówiącą o tym, że Rosja 1917 roku była krajem bardzo

zacofanym, co miało być jednym z decydujących czynników warunkujących wybuch rewolucji

właśnie w tym kraju. Okazuje się, że już wówczas funkcjonowały setki średnich i wielkich

przedsiębiorstw przemysłowych wokół Moskwy, Petersburga, Niżnego Nowogrodu, Samary czy

Omska. Istotną rolę w gospodarce rosyjskiej odgrywały także ogromne bogactwa naturalne. Dla

przykładu można podać, iż w 1900 r. pola naftowe Baku wydobywały więcej ropy naftowej niż Stany
Zjednoczone, a w 1901 r. więcej niż połowę całego światowego wydobycia ([2] str. 149).

Zaczęła się

także pojawiać zaawansowana technologia w takich dziedzinach jak: lotnictwo, produkcja

samochodów, chemia przemysłowa, kolejnictwo i budowa portów morskich. Wszystko to zostało

przerwane przez wybuch rewolucji. Kadry fachowców zaczęły uchodzić za granicę, brakowało

wykwalifikowanej siły roboczej, masowo zamykano zakłady przemysłowe. W przededniu 1920 roku

gospodarka nie osiągnęła w niektórych dziedzinach nawet jednej czwartej swojej aktywności z roku
1917

([3] str. 124). Tak więc rewolucja bolszewicka 1917 roku nie była spowodowana wyłącznie spontanicznym wybuchem

niezadowolenia "mas". W świetle przedstawionych dalej faktów można się raczej skłaniać to przypuszczenia, iż została ona
przeprowadzona według wcześniejszych wytycznych międzynarodowej finansjery. Choć z pozoru wyglądało to na paradoks, że w
czasie rewolucji bolszewickiej niektórzy z najbogatszych i najbardziej wpływowych ludzi na świecie finansowali ruch występujący
otwarcie (przynajmniej oficjalnie) na rzecz likwidacji wielkich fortun osobistych, to jak słusznie zauważył Garry Allen [6] str. 165):

"Jedynym logicznym krokiem jest uznać, że jeżeli finansowali oni komunizm, nie bojąc się go, to musiało tak być dlatego, że go
kontrolowali. Czyż może być inne sensowne wyjaśnienie?"

Okazuje się, że tak było w istocie, jak pisze Romuald Gładkowski ([4] str. 32):

Nowy Porzadek Swiata

http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom1.html[2016-02-11 14:59:17]

"Pierwsze poufne spotkanie w który ustalono dyrektywy dotyczące sposobu rozegrania rewolucji bolszewickiej, rewolucji, która wstrząśnie
światem, odbyło się 14 lutego 1916 roku w Nowym Jorku. Wzięły w nim udział 62 osoby, z których aż 50 było weteranami rewolucji z
1905 roku. Śmiało można powiedzieć, że inżynierami rewolucji bolszewickiej z 1917 roku byli: Jakub H.Schiff, Felix Warburg, Otto H.
Kahn, M.L.Schiff, Max Breitung, Isaac Seligman, M.Guggenheim oraz Kuhn, Loeb & Co. Wiosną 1917 roku Jakub H.Schiff rozpoczął
rozpoczął hojniej finansować Leivę Bronsteina-Trockiego. Jego inwestycja w rewolucję bolszewicką miała osiągnąć zawrotną sumę około
20 milionów dolarów."

Tenże Jakub Schiff po zdetronizowaniu Romanowych wysłał w dniu 19 marca 1917 r. następującą depeszę do ministra spraw
zagranicznych Miliukowa ([5] str. 384):

"Niech pan pozwoli, że jako nieprzejednany wróg tyrańskiej autokracji, prześladującej bezlitośnie mych współwyznawców, złożę
powinszowania za pańskim pośrednictwem ludowi rosyjskiemu z powodu czynu, którego dokonał tak wspaniale i życzenia pańskim
kolegom z nowego rządu i panu, byście mieli pełne powodzenie w wielkim zadaniu, któregoście się podjęli z takim patriotyzmem. Niech
was Bóg błogosławi."

Jest to przykład wielkiego zakłamania i hipokryzji, gdyż już w kwietniu 1917 r. J.Schiff złożył publiczne oświadczenie, że rewolucja
powiodła się dzięki jego finansowemu poparciu. Ponadto w tym samym czasie zaczął on finansowanie Trockiego. Według "New York
Journal-American" z 3 lutego 1949 r. wnuk Jakuba Schiffa, John Schiff, oceniał, że jego dziadek "utopił" około 20 milionów dolarów
na rzecz ostatecznego triumfu bolszewików w Rosji ([6] str. 164).

Należy pamiętać, że wartość dolara była wówczas o wiele większa

niż obecnie. W przeliczeniu na dzisiejsze pieniądze suma ówczesnych 20 milionów dolarów odpowiadałaby mniej więcej jednemu
miliardowi dolarów w dniu dzisiejszym. Tak więc przy analizowaniu podawanych w poniższym artykule dolarowych sum należy
pomnożyć każdą z nich przez około 50 aby uzyskać choćby przybliżone odniesienie do czasów obecnych.

Na marginesie można

również przypomnieć, że Jakub Schiff podpisywał depeszę do prezydenta USA W.Wilsona. zastrzegającą się przeciw oddaniu Polsce
Śląska bez plebiscytu ([5] str. 387).

Warto zauważyć jeszcze jeden fakt, otóż na początku marca 1917 roku rosyjski rząd liberalny

Kiereńskiego-Adlera kazał zwolnić z internowania na Syberii, Stalina i Kamieniewa-Rosenfelda. Przybyli oni do Petersburga 12 marca
, Lenin - 3 kwietnia, zaś Trocki z uwagi na czasowe internowanie w kanadyjskim Halifax, na początku maja ([3] str. 96). Nie było to
przypadkowe, gdyż jedną z pierwszych decyzji Rządu Tymczasowego było zezwolenie na powrót z zesłania wszystkich więźniów
politycznych z Syberii i wygnańców z zagranicy. To z pozoru dziwne działanie rządu Kiereńskiego-Adlera wynikało
najprawdopodobniej z tego, że realizował on jedynie powierzone mu wcześniej zadanie, polegające na doprowadzeniu Rosji do stanu
rewolucyjnego wrzenia. Wedle opinii Grigorija Aronsona rewolucja lutowa w Rosji była bowiem dziełem rosyjskich lóż masońskich
afiliowanych do "Wielkiego Wschodu Francji", co po latach potwierdził również sam Kiereński. Przewodnikiem duchowym Aleksandra
Kiereńskiego był mistrz loży B'nai B'rith na Rosję - Sliozberg, a sam Kiereński był masonem 32° w Obrządku Szkockim ([17] str. 40). Co
więcej zdaniem Aronsona wszyscy członkowie Rządu Tymczasowego byli masonami ([9] str. 6).

W wyniku tej tragicznej w skutkach

decyzji, z Syberii sprowadzono 80 000 ludzi, zaś ze Szwajcarii, Francji, Skandynawii, USA, Argentyny i innych krajów dalsze 10 000. W
sumie w okresie od od kwietnia do lipca 1917 r. przybyło do Rosji 90 000 ludzi, w większości o sympatiach lewicowych.

Jak pisze

Frank L.Britton ([8] str. 43):

"Te 90 000 uchodźców stanowiło serce zbliżającej się bolszewickiej rewolucji. Prawie wszyscy byli zawodowymi rewolucjonistami i z
małymi wyjątkami byli również Żydami . Stalin Swierdłow i Zinowiew byli między zesłańcami z Syberii, Lenin, Martow, Radek i
Kamieniew powrócili ze Szwajcarii. Trocki powrócił z setką swoich żydowskich braci z East Side w Nowym Jorku. Wszyscy oni byli
spadkobiercami rewolucji. Do ich powrotu rewolucja była kierowana przez podrzędnych przywódców. Teraz powróciła elita!"

Nowy Porzadek Swiata

http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom1.html[2016-02-11 14:59:17]

Do tego dochodziło poparcie ze strony dużej części małomiasteczkowych Żydów w Rosji szacowanych na 1.5 milona , którzy w
nadchodzącej rewolucji widzieli wypełnienie się czasów mesjańskich. Tak więc dzięki różnym zakulisowym działaniom, niemal w
jednym czasie różne grupy zawodowych rewolucjonistów zostały przerzucone do Petersburga celem rozpoczęcia i pokierowania
przebiegiem wcześniej zaplanowanej rewolucji.

Wśród nich największą rolę odegrały grupy Lenina i Trockiego, za których plecami

działał Izrael Lazarewicz Gelfond , występujący pod pseudonimem "Parvus". Ten fanatyczny zwolennik marksistowskiej rewolucji
permanentnej i jednocześnie "geszefciarz na skalę międzynarodową" był głównym pośrednikiem między rządem niemieckim i grupą
zawodowych rewolucjonistów. Przygotowania do wybuchu rewolucji bolszewickiej były wcześniej doskonale znane, między innymi
rządom USA i Wielkiej Brytanii. Przykładowo rząd brytyjski wezwał swoich obywateli do opuszczenia Rosji na ponad sześć tygodni
przed jej wybuchem. Z kolei liczne raporty Departamentu Stanu USA wskazywały wyraźnie na coraz słabszą pozycję rządu Kiereńskiego
i coraz intensywniejsze przygotowania bolszewików do przejęcia władzy. 28 listopada 1917 r. prezydent USA W.Wilson wydał
polecenie, aby nie ingerować w rewolucję bolszewicką. Tym niemniej 15 lutego 1918 r. zalecono ambasadorowi USA w Petersburgu
utrzymywanie poufnych kontaktów z władzami bolszewickimi. O przychylne przyjęcie nowopowstałego państwa bolszewickiego stale
zabiegał doradca i "alter ego" prezydenta W.Wilsona, pułkownik Mandel-House

/własciwe nazwisko Mendel-Hans/

([1] str. 45).

Trocki i Lenin wracają do Rosji w celu zakończenia rewolucji

W sierpniu 1914 roku znany zawodowy rewolucjonista i jednocześnie członek loży masońskiej Wielki Wschód ([15] str. 96) , Leiva
Brontstein, który występował pod pseudonimem "Leon Trocki", został wydalony z Berlina. We wrześniu 1916 roku na hiszpańską
granicę odwieźli go Francuzi. ([4] str. 33). Wkrótce potem posiedział chwilę w hiszpańskim więzieniu, nawiasem mówiąc w bardzo
wygodnych warunkach. Ostatecznie 13 stycznia 1917 roku, na pokładzie parowca Monserrat, przypłynął wraz ze swoją rodziną do
Nowego Jorku. Wkrótce po przybyciu do Stanów Zjednoczonych podjął pracę w nowojorskim "Nowym Mirze" - rosyjskojęzycznej
gadzinówce socjalistycznej. Istnieje kilka wersji na temat jego ówczesnych dochodów. Jak wspomina sam Trocki w "Moim życiu"
między styczniem a marcem 1917 roku dostał on 310 dolarów od swoich współpracowników, które przekazał dalej pięciu
wynędzniałym emigrantom, którzy wracali do Rosji. Mówi się też o tygodniowych zarobkach Trockiego wynikających z jego pracy w
"Nowym Mirze" w wysokości 12 dolarów na tydzień, do czego miały dochodzić skromne środki uzyskiwane z wykładów. Trocki
przebywał w Nowym Jorku przez trzy miesiące - od stycznia do marca 1917 roku - co w sumie dawałoby oficjalny dochód w
wysokości 244 dolarów ([1] str. 22). Okazuje się jednak, że jego wydatki przekraczały i to znacznie tą sumę. Wcześniej Trocki
podróżował przecież z rodziną przez Europę, opłacił miejsce w wygodnej celi podczas swojego aresztu w Hiszpanii, a potem podróż
do USA.

W czasie swojego pobytu w Nowym Jorku zajmował wraz z rodziną wspaniały apartament, opłacony na trzy miesiące z

góry, z telefonem i lodówką (wtedy niezwykłą rzadkością) i jeździł po mieście limuzyną z własnym szoferem, a w marcu 1917 roku
wywiózł z USA 10 000 dolarów w złocie "kieszonkowego"

([1] str. 23). Co ciekawe ten rewolucjonista-egalitarysta nie dopuszczał by

jego własny szofer jadał posiłki z jego rodziną.

Wymienione fakty wskazują jednoznacznie, że Trocki musiał mieć bardzo bogatych i

wpływowych opiekunów. W swoich wystąpieniach Trocki wcale nie ukrywał swoich prawdziwych celów. W czasie jednego ze swych
wystąpień w pomieszczeniach redakcji "Nowego Miru" podkreślał on, że nowy rząd liberalny Kiereńskiego-Adlera

"nie reprezentuje

celów rewolucyjnych, i będzie miał krótki żywot, aby ustąpić miejsca tym, którzy rzeczywiście zdemokratyzują Rosję." Z kolei na
zgromadzeniu publicznym w parku Harlem River powiedział, że: "Jutro wracam do Rosji, aby obalić tam rząd tymczasowy i aby
przerwać wojnę przeciw Niemcom ..." ([3] str. 89). Jak się wkrótce okazało jego zapowiedzi zaczęły się spełniać.

W dniu 26 marca 1917

roku Trocki zaopatrzony dzięki interwencji prezydenta USA Woodrow Wilsona, w amerykański paszport opuścił Nowy Jork na
pokładzie statku "Kristianiafjord" wraz z grupą 265 zawodowych rewolucjonistów, z których zdecydowana większość pochodziła z

Nowy Porzadek Swiata

http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom1.html[2016-02-11 14:59:17]

dzielnicy Lower East Side w Nowym Jorku ([4] str. 34). Wśród osób towarzyszących Trockiemu w tej podróży byli między innymi
amerykański komunista Lincoln Steffens, Leiba Fiszelew i przyjaciel prezydenta Wilsona, Charles R. Crane, który w latach 1890 i 1930
nie mniej niż 23 razy przebywał w Rosji. Według opinii Williama Dodda, byłego ambasadora USA w Niemczech, tenże Crane "zrobił
wiele dla rewolucji Kiereńskiego, która utorowała drogę komunizmowi" ([1] str. 26).

Jak zauważył Sutton, Trocki został zaopatrzony w

paszport amerykański z wizą tranzytową brytyjską i wizą wjazdową do Rosji, zresztą ku późniejszemu zdumieniu poselstwa
amerykańskiego w Sztokholmie. Można więc stwierdzić, że prezydent W.Wilson był tym, który pośrednio "umożliwił Trockiemu wjazd
do Rosji z amerykańskim paszportem" ([1] str. 25). Po zawinięciu statku "Kristianiafjord" do Halifaxu, Kanadyjczycy aresztują Trockiego
3 kwietnia 1917 r. jako "niemieckiego więźnia wojennego". Kanada była bowiem w stanie wojny z Niemcami, a skoro Trocki
obiecywał, że drogą rewolucji obali legalny rząd w Rosji i zawrze z Niemcami pokój, więc potraktowano to również jako zagrożenie
dla własnego kraju. Wraz z Trockim zatrzymano jego żonę, dwóch synów oraz pięciu innych rewolucjonistów. Ich nazwiska zachowały
się w ówczesnych kanadyjskich dokumentach (zostały one tam podane w pisowni angielskiej):

Nickita Muchin, Leiba Fisheleff,

Konstantin Romanchanco, Gregor Teheodnovski, Gerchon Melintchansky, Leon Bronstein Trotsky ([1] str. 25). Wkrótce jednak na skutek
interwencji Departamentu Stanu USA ([1] str. 34) i innych nacisków, Kanadyjczycy byli zmuszeni puścić Trockiego wolno, dzięki
czemu mógł on bez przeszkód kontynuować swoją dalszą podróż do Rosji. Miał w tym też spory udział najbliższy doradca Białego
Domu, pułkownik Mandel House (Mendel-Hans), Żyd, mason i iluminat oraz "szara eminencja" prezydenta USA W.Wilsona ([6] str.
161)

.

Wielką kampanię na rzecz uwolnienia Trockiego prowadził także Robert M.Coulter, liberał i mason w jednej osobie, będący od

roku 1897 ministrem poczty kanadyjskiej ([1] str. 31). Ponadto należy pamiętać, iż osobistym opiekunem Trockiego był z nim
podróżujący L.Steffens, który utrzymywał stały kontakt między prezydentem W.Wilsonem, Ch.R.Crane oraz Trockim, co też ułatwiło
całą sprawę.

Tak więc rewolucjoniści Trockiego mogli już bez przeszkód połączyć się z grupą Lenina by wspólnie pokierować

rewolucją bolszewicką w Rosji. Warto jeszcze wspomnieć o jednym fakcie. Przy zatrzymanym Trockim władze kanadyjskie znalazły 10
000 dolarów w złocie, których bezpośrednie pochodzenie nie jest całkiem jasne.

Istnieje tutaj kilka możliwości. Przed swoim wyjazdem

ze Stanów Zjednoczonych otrzymał on 500 000 funtów szterlingów od madame Fels z domu Rothschild, żony znanego producenta
mydła, miliardera i lidera ruchu komunistycznego w USA, Józefa Felsa. Później, na pamiątkę tego wsparcia syn Felsów był gorąco
przyjmowany w Związku Radzieckim, gdy przebywał tam od 1931 do 1932 roku ([3] str. 97-98). Co więcej gdy wcześniej, bo w 1907
roku, Lenin zorganizował w Londynie zjazd bolszewików, koszta tego zjazdu pokrył również Józef Fels ([4] str. 23). Wiadomo też, że
na wiosnę 1917 r. Trocki zaczyna być finansowany przez przez Jakuba Schiffa z "Kuhn, Loeb & Co." , a później także za pośrednictwem
Maxa Warburga w Hamburgu i Olofa Aschberga z banku

"Nya Banken" ze Sztokholmu

([7] str. 141). Istnieją też ściśle rodzinne jego

powiązania z interbankierami, które mogły dodatkowo ułatwić przekazywanie funduszy. Trocki był ożeniony z córką

Abrahama

Giwatowco (Jivotowski), który początkowo posiadał

swój prywatny bank w Kijowie, a po wybuchu rewolucji przeniósł się Sztokholmu

i tam kontynuował prowadzenie swoich interesów. ([1] str. 37). Jak widać możliwości pochodzenia owych 10 000 dolarów jest wiele,
co nie zmienia faktu, że zarówno Trocki jak i inni zawodowi rewolucjoniści nigdy nie mogli narzekać na brak środków finansowych.

Drugim obok USA inkubatorem zawodowych rewolucjonistów była Szwajcaria. Choć wiosna 1917 r. była ustaloną porą ich powrotu do
Rosji, to z powodu wojny miedzy Niemcami a Rosją nie było to łatwe. Jednak mieli oni dobrych opiekunów w rządzie niemieckim i w
sferach bezpośrednio z nim związanych w osobach: Theobalda Hollweg-Bethmana (potomka znanej frankfurckiej rodziny
bankierskiej), Artura Zimmermanna, Izraela Lazarewicza Gelfonda-Parvusa, Jakuba Furstenberg-Ganeckiego, oraz znanego bankiera
Maxa Warburga.

W kwietniu 1917 r. grupa 32 rewolucjonistów z Leninem na czele wyruszyła z Berna, by poprzez Niemcy, Szwecję i

Finlandię przedostać się do Rosji. W grupie tej poza Leninem znajdowali się miedzy innymi: Krupska, Zinowiew-Apfelbaum,
Sokolnikow, Radek-Sobelson ([1] str. 39). Dotarli oni do Petersburga w nocy 16 kwietnia 1917 r ([10] str. 41). Kilka miesięcy później
ich śladem przybyła kolejna grupa prawie 200 rewolucjonistów z Martowem-Cederbaumem i Akselrodem ([1] str. 42).

Zdaniem

Nowy Porzadek Swiata

http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom1.html[2016-02-11 14:59:17]

niektórych autorów to właśnie

Gelfond zasugerował Ludendorfowi i niemieckiemu kanclerzowi T.Hollweg-Bethmanowi, że Lenin

powinien zostać wysłany z powrotem do Rosji w zaplombowanym wagonie ([11] str. 277).

Uważają też oni, iż Gelfond-Parvus był

drugim, po Marksie, inspiratorem Lenina. Tak między innymi podsumował jego rolę M.A. Landau w swojej książce "Lenin" ([11] str.
276):

"To nie Lenin był tym który zapoczątkował rewolucyjną ideę rad, która prawie zdobyła świat, ale Parvus, Parvus Sułtana i Wilhelma II,
Parvus spekulant, który dorobił się na wojnie, Parvus, który stworzył słynną teorię, że z socjalistycznego punktu widzenia Niemcy mają
prawo do zwycięstwa, ponieważ posiadają najsilniejszy proletariat i najbardziej rozwinięty przemysł"

W drugiej połowie XIX wieku Gelfond działał w rewolucyjnych kręgach w Odessie. W 1886 roku wyjechał za granicę, zapałał nagłą
sympatią do Niemiec i został członkiem Niemieckiej Partii Socjal-Demokratycznej. Później brał on udział u boku Trockiego w
nieudanej rewolucji 1905 r. i wraz z nim redagował broszurę "Permanentna rewolucja". Gelfond znał praktycznie wszystkich
przywódców środowiska rewolucyjnego, a ponadto wdał się w robienie różnych podejrzanych interesów w Kopenhadze,
Sztokholmie, Konstantynopolu i w Sofii, zarabiając na tym ogromne pieniądze. Istnieje nawet przypuszczenie, że był on emisariuszem
tajnych towarzystw, będących spadkobiercami

Iluminatów

Weishaupta

([11] str. 277). W kilka miesięcy po wybuchu wojny 1914 r.

Gelfond poprosił o audiencję u ambasadora niemieckiego w Konstantynopolu, deklarując się jako "socjalista" i jednocześnie
"niemiecki patriota", gotów świadczyć swe usługi. Po tym został przyjęty w Berlinie przez wysokiego urzędnika niemieckiego sztabu
generalnego, Riezlera. Wkrótce poprzez niemieckiego ambasadora w Kopanhadze, Gelfond przedstawił na piśmie swój plan dotyczący
rewolucji w Rosji. Zakładał on między innymi: sparaliżowanie rosyjskich transportów kierowanych w stronę frontu, ożywienie
separatyzmów narodowych na Ukrainie i Kaukazie, zainicjowanie tworzenia komitetów rewolucyjnych i dostarczenie środków
umożliwiających zarówno podjęcie kontaktów ze środowiskami rewolucyjnymi Odessy i Nikołajewa jak też pomoc socjaldemokratom i
rewolucjonistom w takich krajach jak Szwajcaria, Włochy, Dania i Szwecja.

Jak podsumował niemiecki ambasador w Kopenhadze:

"Gelfond ocenia, że potrzeba około 20 milionów rubli, aby zorganizować całkowicie rewolucję w Rosji." ([3] str. 85-86). Plan został
zaakceptowany a Gelfond stał

głównym architektem polityki Berlina na wschodnim froncie, od chwili gdy zapadła decyzja

likwidacji wschodniego frontu, za pomocą rewolucji w Rosji.

W marcu 1915 roku otrzymał on od bankierów rezydujących w

Niemczech pierwszą kwotę 500 000 marek, żądając by koszty następnych obciążały rząd niemiecki. Oczywiście nie działał on sam.
Następnym w hierarchii był Jakub Furstenberg-Ganecki, pełniący rolę pośrednika między Gelfondem a rządem niemieckim. Ganecki
miał w swoim otoczeniu dalszych współpracowników, między innymi swoją krewną Eugenię Sumenson, adwokata z Petersburga
M.Kozłowskiego, K.Moora i W.Worowskiego. Okazuje się, że Lenin otrzymywał od grupy Gelfonda wielokrotnie stałe wpłaty i to już
podczas swojej podróży powrotnej do Petersburga poprzez Niemcy i Szwecję. Przykładowo w jednym ze swoich listów potwierdza
odbiór 2000 rubli przekazanych przez Kozłowskiego. Po pierwszym nieudanym zamachu stanu w lipcu 1917 r. , gdy Lenin ukrywał się
na przedmieściach Petersburga, a potem przy granicy fińskiej, Rząd Tymczasowy opublikował wiele z tych przechwyconych listów,
oskarżając go o zdradę stanu jako agenta niemieckiego finansowanego przez Niemcy ([3] str. 91). Lenin usiłował się tego wyprzeć
jednak czynił to bardzo nieudolnie. Przykładowo oświadczył on, że ledwie zna Furstenberg-Ganeckiego, choć zrobił go przecież swoim
sekretarzem do spraw handlu zagranicznego.

Dopiero pucz bolszewicki w pażdzierniku 1917, uratował ukrywającego się przed

sądem Lenina.

Jak pisze Pierre de Villemarest ([3] str. 91):

"Ten Lenin z lata 1917 roku, po swej pierwszej porażce, jest bardzo różny od swej legendy. Drżący ze strachu, zgolił brodę i niezręcznymi
liścikami groził swoim oskarżycielom. Nie jest człowiekiem do walki na barykadach. To dobre dla proletariatu. Jego "geniusz" jest tylko
sprytem zmieniającym na taktykę i strategię machinacje i ambicje zasłaniające się doktryną - pretekstem. Rewolucja jego i towarzyszy
zawdzięcza wszystko imperialistom i kapitalistom ..."

Nowy Porzadek Swiata

http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom1.html[2016-02-11 14:59:17]

Mimo chwilowych trudności nie brakuje mu środków finansowych. I tak przykładowo w grudniu 1917 roku uszczuplone konta Lenina i
Trockiego zostają wzbogacone o 15 milionów marek, a "niemieckie pieniądze" będą płynąć ciągle do Petersburga i Moskwy aż do
lata 1918 roku ([3] str. 91). Jednak jak się później okaże banki znajdujące się na terenie Niemiec stanowiły w większości przypadków
tylko jeden z kanałów przerzutowych gotówki przekazywanej przez międzynarodową finansjerę.

O tym jak Niemiecki Sztab

Generalny i Bank Rzeszy troszczyli się w tym okresie o bolszewików świadczyć może chociażby treść kilku przykładowych
dokumentów przedstawionych poniżej ([13] str. 8):

Polecenie Banku Rzeszy

z dnia 2 marca 1917 r. do reprezentantów

wszystkich niemieckich banków w Szwecji:

„Podajemy niniejszym do wiadomości, że drogą przez Finlandię przyjdą żądania pieniądza na cele propagandy

pokojowej w Rosji. Wyjdą one od osób następujących: Lenin, Zinowiew, Kamieniew, Trocki, Sumenson,

Kozłowski, Kołłontaj i Merkalin, dla których otwarto rachunki z naszym poleceniem nr 275, w agencjach

prywatnych przedsiębiorstw niemieckich w Szwecji, Norwegii i Szwajcarii. Wszystkie te żądania powinny mieć

jeden z następujących podpisów: Distrachu lub Milkenberg. Żądanie zaopatrzone jednym z tych podpisów, winno

być spełnione bez zwłoki.

Niemieckie Biuro Wywiadowcze

w sprawie składu Komitetu Wykonawczego Sowietów:

12 stycznia 1918 r.

Do Komisarza Spraw Zagranicznych

Na polecenie miejscowego oddziału Niemieckiego Sztabu Generalnego, oddział wykonawczy podał nazwiska i

charakterystyki głównych kandydatów do ponownego wyboru na członków do Centralnego Komitetu
Wykonawczego.

Sztab Generalny poleca nam domagać się ponownego wyboru następujących osób: Trocki, Lenin,

Zinowiew, Kamieniew, Joffe, Swierdłow, Łunaczarski, Kołłontaj, Fabricius, Martow, Stiekłow, Goldman, Frunze,

Lander, Milk, Preobrażeński, Sollers, Studer, Goldberg, Afanasow, Wołodarski, Raskolnikow, Stuchka, Peters i
Neubut.

Proszę poinformować przewodniczącego Rady, o życzeniu Sztabu Generalnego.

Naczelnik Biura: Agasfer (pseudonim mjr Luberta)

Adiutant: Heinrich.

Bank Rzeszy nr 2

(bardzo poufne!)

8 stycznia 1918 r.

Do Komisarza Ludowego Spraw Zagranicznych

Otrzymałem dzisiaj wiadomość ze Sztokholmu, że przesłano 50 milionów rubli w złocie do dyspozycji

przedstawicieli Komisarzy Ludowych. Kredytu tego udzielono rządowi rosyjskiemu w tym celu, by pokryć koszty

utrzymania Czerwonych Gwardii i agitatorów w kraju. Rząd cesarski uważa za rzecz odpowiednią przypomnienie

Radzie Komisarzy Ludowych, konieczność wzmożenia jej propagandy w kraju, gdyż wrogie dla obecnego rządu

Nowy Porzadek Swiata

http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom1.html[2016-02-11 14:59:17]

stanowisko w południowej Rosji i Syberii, niepokoi rząd cesarski. Jest bardzo ważnym, by wszędzie wysyłać

doświadczonych ludzi w celu umocnienia jednolitego rządu.

Przedstawiciel Banku Rzeszy:

G. von Schanz

Kontrwywiadowcze Biuro

Głównej Kwatery Wojennej 16 stycznia 1918 r.

Do Rady Komisarzy Ludowych:

Podaję do wiadomości Rady Komisarzy Ludowych, że osobistym zezwoleniem Najwyższego Wodza, przeszło

przez nasz front 10 oficerów niemieckich i 250 podoficerów - którzy udali się na nasze wewnętrzne fronty - część

oficerów niemieckich udała się na front doński, część na front przeciw Dutowi, część do Syberii wschodniej i

Transbajkału (...)

Interbankierzy wspierają rewolucję

Jak przypomniał A.C.Sutton w latach 1900-1914 wysuwają się na czoło w Ameryce i na świecie dwie potęgi finansowe: Rockefellerów
i Morganów. Rockefellerowie poczynając od swego imperium naftowego "Sandard Oil", przejmują kontrolę nad rynkami miedzi , stali
, tytoniu oraz centrów bankowych, w szczególności "National City Bank" i "U.S. Trust Company" jak też jedno z największych
przedsiębiorstw ubezpieczeniowych na świecie "Equitable Life and Mutual " w Nowym Jorku ([3] str. 65). Z kolei Morganowie rządzą
przemysłem stoczniowym, elektrycznością, kauczukiem, jak również centrami bankowymi - "National Bank of Commerce" i "Chase
National Bank" oraz firmami ubezpieczeniowymi. Klejnotami ich fortuny są "General Electric" oraz "Guaranty Trust Company". Z grupą
Morgana jest także zrzeszona poprzez "American International Corporation" (AIC) firma Kuhn, Loeb & Co. ([3] str. 123). Oprócz dwóch
wymienionych potęg finansowych dużą rolę odgrywa dynastia bankierska Warburgów, reprezentowana przez trzech
braci.

Jeden z nich, Paul Moritz Warburg, zostaje wysłany w 1907 r. z Niemiec do Stanów Zjednoczonych.

Żeniąc się ze szwagierką

Jakuba Schiffa

staje się wspólnikiem

w najpotężniejszej firmie bankowej Ameryki

"

Kuhn, Loeb & Co". Kilka lat później Paul

M.Warburg zostaje jednym z administratorów scentralizowanego, prywatnego systemu bankowego w USA znanego pod nazwą

Federal Reserve System

, będąc jednocześnie udziałowcem lub dyrektorem takich firm jak: Western Union, Westinghouse, Wells Fargo,

Union Pacific, Baltimore and Ohio, Kuhn, Loeb & Co, American I.G. Chemical Co. (I.G. Farben), Ansco Corp, National Railways of Mexico,
International Acceptance Bank, Westinghouse Acceptance Co., Warburg Company of Amsterdam i wielu innych. Nie darmo więc senator
Robert L.Owen zarzucił P.M.Warburgowi, że ten był amerykańskim przedstawicielem klanu

Rothschildów

.

Drugi

z braci, Max Warburg

pozostaje w Niemczech by zarządzać rodzinnym bankiem

"Max Warburg & Co" w Hamburgu, będąc także w ścisłych związkach z

"

Kuhn, Loeb & Co".

Później będzie on też ekspertem finansowym niemieckiej delegacji na konferencji pokojowej w Paryżu w 1919 r.

(

[12] str. 100).

Trzeci z braci -

Felix żeni się z córką Jakuba Schiffa - Fredą, zostając również członkiem "

Kuhn, Loeb & Co"

.

Wedle

niektórych ocen Warburgowie

wraz z Jakubem Schiffem z "Kuhn, Loeb & Co." tworzyli finansową grupę,

która aż do wydania wojny przez Amerykę, to jest do kwietnia 1917 r., była "najpotężniejszym

łącznikiem między politycznymi sferami Berlina i Waszyngtonu. Ten potężny syndykat działał
najenergiczniej przeciwko Entencie między 1914 a 1917 rokiem". (

[14] str. 97).

Wprawdzie zgodnie z

obowiązującym prawem międzynarodowym kraje neutralne takie jak USA (do kwietnia 1917 r.) nie mogły formalnie udzielać

Nowy Porzadek Swiata

http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom1.html[2016-02-11 14:59:17]

pożyczek dla walczących stron, to jak wskazują dokumenty Departamentu Stanu USA zarówno "National City Bank" , kontrolowany
przez Rockefellera i Stilmana, jak i "Guranty Trust", kontrolowany przez Morgana, zwiększyły je już wtedy w sposób znaczący ([1] str.
53).

Międzynarodowi bankierzy pragnęli bowiem utrzymać Rosję w stanie wojny z Niemcami, aby ją osłabić do tego stopnia, by po

zakończeniu wojny ogromny rosyjski rynek wpadł w ręce intermonopoli. Realizując własną politykę neokolonialną popierali oni
walczące strony, postępując dokładnie tak jak niegdyś zalecał Adam Weishaupt.

Jak się szacuje, zanim Amerykanie wysłali swoje

oddziały wojskowe do Europy, banki z USA udzieliły pożyczek na sumę 2500 milionów dolarów aliantom i "tylko" 45 milionów
Niemcom, co prawdopodobnie w dużym stopniu przesądziło o wyniku wojny ([7] str. 138). Niektóre szczegółowe dane na temat
pożyczek udzielanych wówczas Niemcom zostały w 1919 r. przedstawione przez amerykański wywiad senackiej komisji Overmana.
Opierały się one na zeznaniach Karla Heynena, który w 1915 r. przebył do USA, gdzie asystował dr. Albertowi w negocjacjach
finansowych prowadzonych na rzecz rządu niemieckiego Pierwsza pożyczka w wysokości 400 000 dolarów miała miejsce we wrześniu
1914 r. i została udzielona przez "Kuhn, Loeb & Co". Równolegle 25 milionów marek zostało zdeponowanych przez Maxa Warburga
w Hamburgu, który był również powiązany finansowo z "Kuhn, Loeb & Co" . Wedle opinii wyrażonej przez Karla Heynena firma
"Kuhn, Loeb & Co" była uważana za "naturalnych bankierów rządu niemieckiego i Reichsbanku".

Druga pożyczka w wysokości 1,3

miliona dolarów została przekazana przez Johna Simona, agenta "Suedeutsche Diskonto-Gesellschaft", na zabezpieczenie niemieckich
czarterów morskich. Trzecia w wysokości 3 milionów dolarów pochodziła z "Chase National Bank" J.P.Morgana, zaś czwarta w
wysokości 1 miliona dolarów z "Mechanics and Metals National Bank" ([1] str. 64).

Co ciekawe fundusze te służyły też w części do

finansowania szpiegostwa niemieckiego, szczególnie na terenie USA i Meksyku, pod przykrywką spółki handlowej "Amsinck & Co",
która była zależna finansowo od "Guaranty Trust Company" Morgana.

Odpowiedzialnym za te siatki szpiegowskie był Franz von

Papen, przyszły niemiecki kanclerz

([3] str. 75). Firma "Guaranty Trust Company" odegrała też kluczową rolę w zakamuflowanych

operacjach finansowych, dzięki którym "Deutsche Bank" poprzez swoje filie w Ameryce Południowej, uzyskał środki w wysokości
prawie 5 milionów funtów ([1] str. 66).

Jak już wspomniano wcześniej interbankierzy równolegle wspierali także drugą stronę.

W

negocjowaniu pożyczek dla carskiej Rosji brał między innymi udział

Olof Aschberg, który jak się później okazało nagle "zmienił

front" i zaopiekował się finansami bolszewickimi. Aschberg był właścicielem założonego w 1912 roku "Nya Banken" w Sztokholmie.
Był on także pośrednikiem w interesach prowadzonych przed i po rewolucji przez "Guaranty Trust Co." Morgana na terenie Rosji

([1]

str. 170).

W lecie 1916 roku Aschberg przebywał w Nowym Jorku, reprezentując zarówno "Nya Banken" jak i carskiego ministra

finansów Pierre Barka, w celu uzyskania 50 milionów dolarów pożyczki dla Rosji

([1] str. 58).

W czasie gdy owe pożyczki były

rozpisywane w Nowym Jorku "Nya Banken" pośredniczył w przekazywaniu funduszy pomiędzy rządem niemieckim a bolszewikami.
Poświadczają to zarówno zachowane dokumenty jak i korespondencja w postaci 29 telegramów przesyłanych pomiędzy
Sztokholmem i Petersburgiem, które dotyczą finansowania bolszewików. Telegramy oznaczone numerami 10 i 11 informują między
innymi o transferach środków finansowych z wykorzystaniem "Nya Banken" w Sztokholmie zaś telegram nr 14, "Banku Rosyjsko
Azjatyckiego" w Petersburgu, wskazując jednocześnie na osoby bezpośrednio odpowiedzialne za nadzór nad powyższymi operacjami.
Są nimi znani już z wcześniejszego omówienia bliscy współpracownicy Gelfonda-Parvusa: Jakub

Furstenberg-Ganecki i jego krewna

Eugenia Sumenson.

Jak konkluduje Michael Futrell w swojej pracy "Northern Underground" , Eugenia Sumenson otrzymała od

Ganeckiego, poprzez "Nya Banken" w ciągu zaledwie kilku miesięcy prawie milion rubli

([1] str. 59). Inny dokument wskazuje jak w

wyniku działań grupy w skład której wchodzili: Gelfond-Parvus, Furstenberg-Ganecki (Sztokholm) oraz M.Kozłowski i E.Sumenson
(Petersburg), przekazano na rzecz zawodowych rewolucjonistów fundusze rzędu dwóch milionów rubli z Berlina, poprzez "Diskonto-
Gesellschaft", do Sztokholmu, a następnie do "Banku Syberyjskiego" w Petersburgu ([1] str. 60). Jak się okazuję zarówno od "Nya
Banken" jak i

"Banku Rosyjsko Azjatyckiego" biegną też pewne bezpośrednie nitki do finansjery z Wall Street.

W powiązaniu z Olofem

Aschbergiem działał bowiem John McGregor Grant, który w 1917 r był przedstawicielem "Banku Rosyjsko-Azjatyckiego" poprzez
firmę "MacGregor Grant Company" zlokalizowaną w jakże znanych okolicach

120 Broadway

w Nowym Jorku. Bank ten był

Nowy Porzadek Swiata

http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom1.html[2016-02-11 14:59:17]

finansowany zarówno przez "Guranty Trust" Morgana w USA jak i "Nya Bank" w Szwecji

([1] str. 58). Grant działał jednocześnie jako

pełnomocnik Dymitra Rubensteina , dyrektora byłego "Banku Rosyjsko-Francuskiego" w Petersburgu i osobistego przyjaciela Grigorija
Rasputnia. Po wybuchu rewolucji Rubenstein przenosi się do Sztokholmu, działając tam jako agent finansowy bolszewików.
Kolejnym "bolszewickim bankierem" był szwagier Trockiego-Bronsteina i Kamieniewa-Rosenfelda , Abraham Giwatowco. Posiadał on
niegdyś prywatny bank w Kijowie, a po rewolucji zainstalował się w Sztokholmie. Giwatowco był też członkiem syndykatu, w skład
którego wchodzili inni jego pobratymcy tacy jak: Denisow z byłego "Banku Syberyjskiego", Borys Kamenka z "Banku Azowsko-
Dońskiego" oraz Dawidow z "Banku Handlu Zagranicznego". Innymi bankierami, wspierającymi bolszewików byli: Gregory Lassine,
oraz Stifter i Jakub Berlin, działający za pośrednictwem swojego agenta, Izydora Kona ([1] str. 121-122). Postacią wartą wymieniania
jest też Gregory Benenson, który miał z bolszewikami umowę dotyczącą wymiany 60 milionów rubli na 1,5 miliona funtów
szterlingów oraz Jakub Rubin. Ten ostatni jako obywatel amerykański oraz członek partii socjalistycznej i jednocześnie prezes banku
"Rubin Brothers" w Nowym Jorku, zaoferował swoją pomoc w "utworzeniu rządu sowieckiego" w Odessie ([1] str. 104).

Jeśli chodzi o

dalsze losy "Nya Banken", to w 1918 roku alianci wpisali na na "czarną listę" za wspieranie pieniędzmi kajzerowskich Niemiec. Wtedy
"Nya Banken" przekształcił się w "Svensk Ekonomiebolaget", ale nadal pozostał on pod kontrolą Olofa Aschberga. Z Aschbergiem
ściśle współpracowali także: były dyrektor w Siemens-Schukert w Petersburgu - Krassin, pierwszy minister finansów w bolszewickim
rządzie - Karol Furstenberg oraz przedstawiciel "Guaranty Trust Company" z Nowego Jorku - Max May

([1] str. 57).

Gdy w 1922 roku

założono pierwszy sowiecki bank pod nazwą "RusKomBank", kierowanie nim powierzono również Aschbergowi. Jak się przypuszcza
stało się tak z powodu jego zażyłej przyjaźni z bolszewickim dygnitarzem Maksymem Litwinowem-Finkelsteinem, który występował
też pod nazwiskiem Mayer Moisewicz Wallach. Litwinow był między innymi pierwszym bolszewickim ambasadorem w Wielkiej
Brytanii. Za pośrednictwem "RusKomBanku" zapłacił on Wielkiej Brytanii trzy miliony funtów jako rekompensatę za straty jakie firmy
brytyjskie poniosły w wyniku bolszewickiej nacjonalizacji.

([4] str. 41). W banku tym znaleźli się szybko byli carscy bankierzy, którzy

teraz bez żadnego zakłopotania zaczęli pracować dla bolszewików.

Dyrektorem działu zagranicznego "RusKomBanku" został

wspomniany już wcześniej Max May z "Guaranty Trust Company", co pozwoliło mu reprezentować w tym sowieckim banku interesy
finansjery z Wall Street.

W 1924 roku "RusKomBank" zmienił nazwę na "WnieszTorg", zaś Aschberg, został usunięty ze stanowiska, jak

się oficjalnie utrzymuje, z powodu nadużyć finansowych

([1] str. 63).

Wiele cennych informacji na temat finansowania rewolucji

bolszewickiej, można także znaleźć w licznych dokumentach, których przetłumaczone fragmenty były przesyłane do Departamentu
Stanu USA za pośrednictwem amerykańskiego ambasadora w Rosji, Davida R.Francisa. Dla przykładu można wymienić kilka z nich
([12] str. 332):

Dokument nr 1 - datowany na dzień 18 lutego 1914 r.

W dokumencie tym niemiecki rząd cesarski poleca wszystkim niemieckim bankom, które prowadzą interesy za granicą, by ustanowiły swe filie w
miejscowościach Lulea i Haparanda i Valdo na granicy fińskiej oraz w Bergen i w Amsterdamie. Ponadto

zarządy instytucji bankowych

zostały zobowiązane do zabezpieczenia bardzo bliskich i całkowicie tajnych powiązań z "bankami amerykańskimi i

fińskimi". Zalecano w tym wypadku "Nya Banken" w Sztokholmie, bankowe biuro Furstenberga i

przedsiębiorstwo handlowe "Waldemar Hansen" z Kopenhagi, jako te firmy, które utrzymują kontakty z Rosją. Jak

zauważył ambasador Francis w swoim komentarzu do tego dokumentu, tworzenie tych struktur finansowych

rozpoczęło się już w lutym 1914 r., czyli na pięć miesięcy przed rozpoczęciem wojny.

Dokument nr 2 - datowany na dzień 9 czerwca 1914 r.

Podpisany jako "doktor Fisher" i adresowany do wszystkich przedstawicielstw dyplomatycznych w krajach

sąsiadujących z Rosją, Francją, Włochami i Norwegią. Dokument ten informuje o otwarciu specjalnych kredytów

przeznaczonych dla dodatkowych potrzeb o charakterze wojskowym we wszystkich oddziałach niemieckich
banków w Szwecji, Norwegii, Szwajcarii i Stanach Zjednoczonych.

Dokument nr 3 - datowany na dzień 2 listopada 1914 r.

Nowy Porzadek Swiata

http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom1.html[2016-02-11 14:59:17]

Podpisany jako "Risser" i zaadresowany do przedstawicieli "Nya Banken" oraz "Diskonto Gesellschaft" i

"Deutsche Bank". Informuje on między innymi o fakcie prowadzenia rozmów z upoważnionymi do tego agentami

bolszewickimi w osobach Zenzinowa i Łunaczarskiego. Rozmowy te dotyczyły zaproponowanego przez tych
agentów projektu wsparcia finansowego dla propagandy rewolucyjnej, przy czym zleceniodawcy postawili

bezwzględny warunek by owa propaganda dotyczyła sił rosyjskich aktywnych na froncie. W dokumencie tym

podkreślono także, że Zenzinow i Łunaczarski byli w kontakcie "Niemieckim Bankiem Imperialnym" poprzez
bankierów: Dymitra Rubensteina, Maxa Warburga i Gelfonda-Parvusa.

Dokument nr 6 - datowany na dzień 18 czerwca 1917 r. w Kopenhadze

Podpisany jako "Svensen" i zaadresowany do niejakiego Ruffnera , informuje o przekazaniu z "Diskonto
Gesellschaft" sumy 315 000 marek na konto Lenina w Kronsztadzie.

Dokument nr 7 - datowany na dzień 8 września 1917 r. w Sztokholmie

Podpisany jako "Svenson" i zaadresowany do niejakiego Farsena w Kronsztadzie, informuje o przekazaniu na

żądanie Lenina, "wskazanej w poprzednim liście osobie" , sumy 207 000 marek.

Dokument nr 8 - datowany na dzień 16 czerwca 1917 r. w Genewie

Podpisany jako "Kriek" i zaadresowany do Furstenberga w Sztokholmie, informuje o zapłaceniu sumy 32 000

franków na publikacje socjalistycznych broszur. Jak wynika z dalszej części tego dokumentu, broszury te miały

przypuszczalnie być przewiezione później do Rosji i zapewne tam rozpowszechniane.

Dokument nr 9 - datowany na dzień 21 września 1917 r.

Podpisany przez J.Furstenberg-Ganeckiego i zaadresowany do Rafaela Scholnickana w miejscowości Haparanda w

Szwecji. Jego treść brzmiała następująco: "Drogi towarzyszu! Dyrekcja banku Max Warburg zawiadamia, zgodnie

z depeszą dyrekcji syndykatu westfalsko-reńskiego, że został otwarty rachunek bieżący na przedsięwzięcie
towarzysza Trockiego."

Dokument nr 10 - datowany na dzień 2 października 1917 r.

Podpisany przez J.Furstenberg-Ganeckiego i zaadresowany do niejakiego Antonowa w miejscowości Haparanda w

Szwecji, informuje o przekazaniu, na żądanie "towarzysza Trockiego", sumy 400 000 koron. Jak stwierdza

ambasador Francis w wyjaśnieniu załączonym do tego dokumentu, Antonow był dowódcą oddziałów

bolszewickich, które zajęły Petersburg.

Dokument nr 11

W Departamencie Stanu USA znalazł się również dokument opatrzony indeksem 861.00/5339, który zawiera raport datowany na dzień 13 listopada
1918 r. mówiący o udziale bankierów i firm żydowskich w finansowaniu rewolucji bolszewickiej w Rosji ([1] str. 186). Raport ten stwierdza
między innymi, że rewolucja ta została zaplanowana w lutym 1916 r., a w jej przeprowadzeniu i sfinansowaniu byli zaangażowani: Jakub Schiff, Felix
Warburg, Otto H.Kahn, Mortimer L.Schiff, Jerome J.Hanauer, Max Breitung, Isaac Seligman, Gugenheim oraz firma "Kuhn, Loeb & Co." . Ponadto
stwierdza on, że w kwietniu 1917 r. Jakub Schiff złożył publiczne oświadczenie, że rewolucja powiodła się dzięki jego finansowemu wsparciu oraz
wskazuje na to , że na wiosnę 1917 r. tenże Schiff zaczął finansować Trockiego. Raport zawiera także wiele różnorodnych informacji na temat: roli
"syndykatu westfalsko-reńskiego" oraz Olofa Aschberga z "Nya Banken" w Sztokholmie, finansowania Trockiego przez Maxa Warburga, jak również
opisuje działania Paula Warburga, Judusa Magnesa, oraz firm: "Kuhn, Loeb & Co." i " Speyer & Co."

Misja Wall Street pod szyldem "Czerwonego Krzyża" i eksport rewolucji

Wkrótce międzynarodowi bankierzy uznali, że trzeba po raz kolejny wesprzeć rewolucję bolszewicką. Rosja stanowiła przecież
ogromny rynek surowców, nie można było więc pozostawić tak łakomego kąska bez odpowiedniej opieki. W sierpniu 1917 r. wysłano

Nowy Porzadek Swiata

http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom1.html[2016-02-11 14:59:17]

do Petersburga specjalną misję pod szyldem amerykańskiego "Czerwonego Krzyża". Przy czym w jej blisko trzydziestoosobowym
składzie można było się doliczyć ledwie kilku lekarzy i parę osób z personelu pomocniczego, reszta to wysłannicy i przedstawiciele
finansjery z Wall Street. To właśnie głównie dzięki niej amerykański "Czerwony Krzyż" miał swe fundusze, szczególnie od 1910 r.,
kiedy to otrzymał 2 miliony dolarów od kilku nowojorskich finansistów. W zamian za to był on przez nich kierowany. Przykładowo
prezesem rady amerykańskiego "Czerwonego Krzyża" był Henry P.Davison, jeden z współudziałowców J.P.Morgana. W istocie cała ta
misja miała niewiele wspólnego z amerykańskim "Czerwonym Krzyżem" , będąc jedynie kamuflażem dla pewnych zakulisowych
działań ze strony finansjery z Wall Street. Jak pisze Pierre de Vilemarest" ([3] str. 105):

"W taki oto sposób "Morgan", "Anaconda" (trust miedzi), America Tobacco", Guaranty Trust" i wspólnicy lub zausznicy Felixa Frankfurtera
, grupa Harrimana (który do 1929 zbił fortunę na manganie z ZSRR), Ivy Lee (dyrektor do spraw publicznych u Rockefellerów), Hary
Hopkins (tak jak Harriman, przyszły wtajemniczony małego kółka F.D.Roosevelta) i inni dostarczyli rzeczywiście zdolnych ludzi , którzy
zorganizowali tę "misję humanitarną" w Petersburgu."

Koszty całej tej wyprawy pokrył William Boyce Thomson oraz firma "International Harvester Co.", która przeznaczyła na ten cel 200
000 dolarów

([1] str. 73). William B. Thomson reprezentował interesy rodziny Guggenheim, władającej

amerykańskimi kopalniami i tamtejszym rynkiem wydobycia miedzi. Był on także akcjonariuszem w
"Chase National Bank", a w 1914 r. pełnił funkcję dyrektora nowojorskiego "Banku

Rezerwy Federalnej"

(

Federal Reserve Bank of New Jork

)

([1] str. 90). Już po przybyciu wspomnianej misji do Petersburga,

dołączono nieoficjalnie do jej składu jeszcze dwie osoby: Fredericka M.Corse reprezentującego

"National City Bank" oraz Herberta A. Magnusona. Zatrudniono także trzech tłumaczy w osobach:

kapitana Ilowajskiego, Borysa Reinsteina (późniejszego sekretarza Lenina i szefa biura rewolucyjnej

propagandy) oraz Aleksandra Gumberga. Gumberg, występujący także pod nazwiskami Berg i

Michaił Gruzenberg, był bratem bolszewickiego ministra, Zorina. Później Gruzenberg-Gumberg

działał jako agent bolszewicki w Skandynawii, a po wydaleniu stamtąd, znalazł zatrudnienie w
Stanach Zjednoczonych jako doradca jednego z wiceprezesów "Chase National Bank" oraz w firmie

"Floyd Odlum of Atlas Co." ([1] str. 78).

Jak już wspomniano interbankierzy pragnęli utrzymać Rosję w stanie wojny z

Niemcami, aby ją w ten sposób osłabić, a potem przejąć kontrolę nad jej ogromnymi rynkami. Popierano więc początkowo zarówno
Kiereńskiego jak i bolszewików.

W czasie swojego pobytu w Petersburgu wraz z misją amerykańskiego

"Czerwonego Krzyża" , W.B.Thomson zgodził się wesprzeć Kiereńskiego sumą 1 miliona dolarów,

która w dużej części została przeznaczona na propagandę. Jej głównym celem było utwierdzenie

społeczeństwa rosyjskiego w konieczności kontynuowania wojny przeciw Niemcom. Poprzez liczne
biura propagandowe, gazety i plakaty głoszono hasło "Walcz z kajzerem i uratuj rewolucję"

(

[1] str.

98).

Jednocześnie tenże W.B.Thomson zachęcał do tego samego bolszewików, przekazując im 1

milion dolarów.

W obu przypadkach środki finansowe zostały przelane przez firmę J.P.Morgana na osobiste konto

W.B.Thomsona w "National City Bank". Było to możliwe, gdyż jak się okazuje oddział "National City Bank" w Petersburgu do którego
wpłynęły te pieniądze, był jedynym zagranicznym i krajowym bankiem, który został pominięty w dokonanej przez bolszewików
nacjonalizacji

(

[1] str. 83). Tak więc

dopóki nie zniszczono moralnie i fizycznie antybolszewickich armii, dopóty bolszewicy "walczyli z

niemieckim najeźdźcą". Jednak z chwilą, gdy sytuacja została opanowała przez Armię Czerwoną: Trocki, Joffe, Karakhain i Rosenfeld-
Kamieniew, udali się z wielkim pośpiechem do Brześcia Litewskiego aby podpisać pokój z Niemcami (

[4] str. 38)

.

W grudniu 1917 r.

Thomson opuścił Petersburg, udając się do Londynu, gdzie wraz z Thomasem W.Lamontem, wspólnikiem J.P.Morgana, namawia rząd
brytyjski do wsparcia ruchu bolszewickiego. Ich starania zostają uwieńczone powodzeniem, w wyniku czego B.Lockhart zostaje
wysłany do Petersburga, a M.Litwinow nieoficjalnie uznany jako przedstawiciel Sowietów. Na ten nagły zwrot w polityce Wielkiej
Brytanii miał spory wpływ także brytyjski premier David Lloyd George . Jak ujawnił brytyjski historyk Donald McCormick, Lloyd

Nowy Porzadek Swiata

http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom1.html[2016-02-11 14:59:17]

George był zamieszany w międzynarodowy przemyt broni, prowadzony z Paryża przez sir Bazylija Zacharowa, który od 1917 r.
dostarczał także broń i amunicję bolszewikom. Zacharow, dzięki swoim rozległym koneksjom, wpływał w sposób zakulisowy tak
dalece na politykę międzynarodową, że przywódcy alianccy konsultowali z nim swoje zamierzenia. Nieraz spotykał się on w swoim
paryskim domu z takimi osobistościami jak choćby: Woodrow Wilson, Lloyd George i Georges Clemenceau.

(

[1] str. 93). Za plecami

Lloyd George'a działał także Lord Milner , który wraz z Cecilem Rhodesem był organizatorem pierwszych stowarzyszeń elitarnych
zwanych "Okrągłymi Stołami". Stały się one podporą kół fabianistycznych. Rozsiewaniem bolszewickiej propagandy zajmowały się
między innymi wyznaczone do tego celu agendy Ludowego Komisariatu Spraw Zagranicznych, zarządzanego przez Trockiego.
Należały do nich: Biuro Prasowe kierowane przez Karola Radka-Sobelsona oraz Biuro Zagranicznej Rewolucyjnej Propagandy
kierowane przez Borysa Reinsteina. Do jego współpracowników należeli między innymi John Reed, Albert Rhys Wiliams, Philip Price,
Louis Bryant oraz Robert Minor.

We Francji skutecznie reklamował Trockiego jego stary przyjaciel Jacques Sadoul. Pomagano też

materialnie w rozpowszechnianiu literatury bolszewickiej na terenie Niemiec i Austrii, do czego wykorzystywano między innymi
samoloty amerykańskie

(

[3] str. 109).

Po powrocie do Stanów Zjednoczonych W.B. Thomson usilnie wzywał do poparcia dla

powstającego rządu bolszewickiego.

Na początku 1918 r. ukazała się nawet, sygnowana jego nazwiskiem, publikacja "Prawda o Rosji i

bolszewikach", gloryfikująca Lenina. Została ona wydana przez spółkę "Russian-American Publication Society", finansowaną przez
Maxa Warburga i przemysłowca Stinnesa, która zajmowała się publikowaniem i drukowaniem antycarskich broszur i wywrotowych
pamfletów w języku rosyjskim

(

[1] str. 72). Jednocześnie na terenie USA probolszewicką propagandę prowadzili: Ludwig Martens,

Grigorij Weinstein i przywódca partii socjalistycznej w Nowym Jorku - Miszka Hillkowicz, który kazał siebie nazywać Morris Hillquit.
Tenże Hillquit-Hillkowicz, był emigrantem z Litwy. Po przyjeździe do Stanów Zjednoczonych został prawnikiem. W 1888 r. wstąpił do
partii socjalistycznej, stając się wkrótce jednym z najbardziej jej wpływowych członków. W 1917 r. został przywódcą partii
socjalistycznej w Nowym Jorku, co wcale nie przeszkodziło mu w latach 1920-tych być dyrektorem "International Union Bank"

(

[1]

str. 24).

Z kolei w 1919 r. utworzono organizację "Zjednoczeni Amerykanie", której oficjalnym celem miała być walka z komunizmem.

Jednymi z jej założycieli byli Allen Walker z "Guaranty Trust Co" oraz Otto H. Kahn reprezentujący firmę bankierską "Kuhn, Loeb &
Co", mocno zaangażowaną w finansowanie rewolucji bolszewickiej.

Okazało się jednak, że nie było to przypadkowe, gdyż w istocie

celem tej organizacji było wychwycenie i zneutralizowanie radykalnych działaczy antykomunistycznych na terenie USA. Rozsiewano
przy tym różne niewiarygodne plotki w rodzaju: "Bolszewicy wejdą do Nowego Jorku za dwa lata"

, co miało dodatkowo zniechęcić

opinię publiczną do "antykomunistycznych radykałów". Cel osiągnięto, gdyż ludzie przestali słuchać rzeczowych ostrzeżeń przed
niebezpieczeństwem bolszewickim, a przebiegle zaaranżowany "antykomunistyczny hałas" odwracał uwagę opinii publicznej od
kwestii ratowania za wszelką cenę bolszewickiego państwa (

[4] str. 44).

Również w 1919 r. utworzono okolicach 110 West 40 Street

w Nowym Jorku tzw. "Biuro Sowieckie", pełniące

funkcję ambasady, które jednocześnie zajmowało się wymianą carskiego złota na

amerykańskie dolary, ignorując przy tym oficjalne embargo na jakiekolwiek dostawy dla bolszewików. Jak się okazuje w 1919 r.,
mimo tego embarga, amerykańskie firmy wysłały bolszewikom towarów i żywności na sumę przekraczającą 25 milionów dolarów

(

[4] str. 39).

Szefem "Biura Sowieckiego" został Ludwig Martens, posiadający obywatelstwo niemieckie, który do tego czasu był także

wiceprezesem firmy "Weinberg & Posner" zlokalizowanej w budynku przy

120 Broadway

. Jak stwierdzono w jednym z raportów

wywiadu brytyjskiego, fundusze na utrzymanie owego biura pochodziły częściowo od kurierów bolszewickich przewożących z Rosji
diamenty w celu ich sprzedaży w USA - takich jak John Reed i Michaił Gruzenberg-Gumberg, a częściowo od nowojorskich firm takich
jak choćby "Guaranty Trust Co."

(

[1] str. 115).

W 1920 roku "Biuro Sowieckie" zatrudniało ponad trzydzieści osób, a znajdujące się w

nim departamenty handlu, nauczania, informacji itd. były w istocie parawanem skrywającym działalność szpiegowską, która została
później zdemaskowana. W zespole tym figurowali między innymi wspomniani już wcześniej B.Weinstein i M.Hilquit-Hilkowicz oraz
Keneth Durant - wspierający niegdyś pułkownika

Mandel-House'a

, a także John Reed, współpracownik organu komunistycznego

"Masses", pracujący jednocześnie dla magazynu "Metropolitan", zależnego od grupy Morgana

(

[3] str. 82). "Biuro Sowieckie" miało

Nowy Porzadek Swiata

http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom1.html[2016-02-11 14:59:17]

też wsparcie ze strony znanego komunisty Felixa Frankfurtera, będącego asystentem amerykańskiego sekretarza wojny, Bakera.
Później Frankfurter został także jednym z sędziów Sądu Najwyższego

(

[1] str. 201). W skład personelu "Biura Sowieckiego" wchodził

też

dr Juliusz Machabeusz-Hammer

("Maccabi" znaczy po hebrajsku "Młot") , który wraz z rodziną zrobił ogromną fortunę się na

lukratywnych kontraktach ze Związkiem Sowieckim

(

[1] str. 117). Urodził się on w 1874 r. w Rosji, skąd wyemigrował do Stanów

Zjednoczonych. Jako wpływowy członek amerykańskiej Socjalistycznej Partii Pracy, której emblematem był robotnik trzymający w
dłoni młot, nazwał swojego najstarszego syna:

Armand Hammer

("Hammer" znaczy w języku angielskim także "Młot").

Juliusz

Hammer był z zawodu lekarzem i swego czasu czerpał spory dochód z nielegalnego przerywania ciąży, za co został skazany i spędził
cztery lata (od 1919 do 1923 r.) w amerykańskim więzieniu Sing-Sing. Od 1907 r. znał on osobiście Lenina, z którym spotkał się po
raz pierwszy na międzynarodowym zjeździe socjalistów w Stuttgarcie i ta znajomość okazała się być bardzo trwała.

W 1921 r. Lenin w

swoim liście skierowanym do członków KC partii bolszewickiej pisał między innymi

(

[4] str. 41):

"Wczoraj Reinstein poinformował mnie, że amerykański milioner Hammer, urodzony w Rosji

(przebywający obecnie w więzieniu za nielegalne przerywanie ciąży; właściwie mówi się, iż za jego

komunistyczne poglądy), jest gotów przekazać robotnikom uralskim jeden milion pudów zboża na

bardzo korzystnych warunkach (5%) i przejąć uralskie bogactwa na komisową sprzedaż w Ameryce.

Syn Hammera (i partner), lekarz z zawodu, obecnie przebywa w Rosji i przywiózł Siemaszko, jako

prezent, instrumenty chirurgiczne wartości 60 tysięcy dolarów. Odwiedził on Ural z Martensem i

postanowił odbudować uralski przemysł.

Oficjalne sprawozdanie będzie sporządzone przez

Martensa."

Lenin

W dniu 24 stycznia 1923 roku,

J. Hammer

po odsiedzeniu wyroku opuścił więzienie Sing-Sing i udał

się wraz z synem Armandem do Związku Sowieckiego, gdzie obaj zaangażowali się w rozbudowę

sowieckiego przemysłu. Uzyskane za swe usługi sowieckie ruble, wymieniali na poszukiwane na

Zachodzie skóry, futra, kawior oraz na unikalne kolekcje dzieł sztuki i rękodzielnictwa. Jak pisze
R.Gładkowski (

[4] str. 42):

"Dzięki ścisłej współpracy z Kremlem, Hammerowie stali się posiadaczami bezcennych ikon, koron,

bereł, w ogóle, biżuterii, czy dzieł sztuki skonfiskowanych, czy jak kto woli - zrabowanych, carskiej

rodzinie Romanowych i rosyjskim bojarom. Było tych drogocenności tak dużo, iż Hammerowie mogli

otworzyć popularną Galerię Hammera. Z czasem, poprzez tę galerię rząd Związku Sowieckiego

pozbywał się wszystkiego, co "godziło w dobre imię komunizmu". W liście z dnia 24 maja 1922 roku

Lenin nawoływał członków Politbiura do "szczególnie troskliwej opieki nad rozwojem inicjatywy

podjętej przez Hammerów, ponieważ dzięki nim bolszewicy będą mogli się wkręcić w kręgi

amerykańskiego businessu i wykorzystać ten fakt na wszelkie sposoby". Jednocześnie Lenin wydał

polecenie F. Dzierżyńskiemu i wszystkim członkom Politbiura, aby zachowali w ścisłej tajemnicy

bolszewickie koneksje z Hammerami. Oznaczało to, iż posiadający tę słodką tajemnicę, spoza kręgu
członków Politbiura, mieli być wysłani na tamten świat."

Oczywiście

Hammerowie

nie byli jedynymi biorącymi udział w tej grabieży. Jak twierdzą niektórzy bezcenną kolekcję znaczków

zabitego cara ukradł z pałacu osobiście sam Trocki. Ponoć spoczywa ona dotychczas w sejfach jednego z banków w Nowym Jorku. Z
kolei najlepszą na świecie kolekcję rosyjskich monet zebraną przez Ks. Georgija Michajłowicza, zrabowano i przewieziono do USA,
celem jej rozprzedania bogatym numizmatykom. Zrabowano również znajdujące się w bibliotece w Ermitażu tzw. Kodeks Synajtikus
oraz Koran Omara zalany jego własną krwią, które były uważane najcenniejsze książki świata. Kodeks sprzedano oficjalnie Muzeum
Brytyjskiemu za 100 000 funtów szterlingów, zaś Koran zniknął bez śladu. Znanym pośrednikiem w sprzedaży zrabowanych w

Nowy Porzadek Swiata

http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom1.html[2016-02-11 14:59:17]

cerkwiach i u osób prywatnych kosztowności był żyd Soll Barnato. Ich ilość była tak duża, że jednostką pomiarową nie był karat,
lecz drewniana skrzynka do cygar

(

[9] str. 15).

Na ratunek bolszewikom - otwarcie drogi do eksploatacji rosyjskich bogactw

W 1918 r. bolszewicy zdołali przejąć kontrolę jedynie nad niewielką częścią Rosji. Do utrzymania swojego stanu posiadania
potrzebowali oni stałego wsparcia w postaci zagranicznego uzbrojenia, importowanej żywności, zewnętrznej pomocy finansowej i
dyplomatycznej, a przede wszystkim zagranicznej wymiany handlowej. Jak już wspomniano wcześniej pierwszy krokiem dla
uzyskania odpowiedniego zagranicznego wsparcia dyplomatycznego i finansowego było założenie "Biura Sowieckiego" w Nowym
Jorku. Za tym poszły starania mające na celu umożliwienie transferu funduszy koniecznych do zakupu niezbędnych dóbr, jak również
umożliwienie ich wwozu do Rosji. We wszystkich tych działaniach bolszewicy mieli zawsze wparcie ze strony finansistów i prawników
z Wall Street, dla których otwierały się nowe rynki zbytu i możliwości eksploatacji ogromnych bogactw znajdujących się w Rosji.
Przykładowo gdy prof. G.Łomonosow, będący jednym z ekspertów "Biura Sowieckiego", potrzebował dokonać transferu środków
finansowych w wysokości 25 000 dolarów od rezydującego w Norwegii Michaiła Gruzenberga, uzyskał natychmiastową pomoc
Thomasa T. Chadbourne ze znanej firmy prawniczej z Wall Street oraz przedstawicieli Departamentu Stanu USA (

[1] str.

146). Głównym narzędziem ułatwiającym gospodarcze i finansowe wspieranie bolszewików była

"American International

Corporation" (AIC).

"AIC" została założona w 1915 r. w Nowym Jorku w oparciu o kapitały J.P.Morgana, J.A.Stillmana i Rockefellerów,

a jej główne biuro mieściło się przy

120 Broadway

. Wkrótce "AIC" stała się korporacją o wymiarze międzynarodowym, przejmując

wiele innych firm w Stanach Zjednoczonych i za granicą oraz tworząc swoje przedstawicielstwa w Ameryce Południowej, Azji,
Australii i Europie. Warte podkreślenia są też ścisłe powiązania "AIC" z elitą bankową Wall Street, gdyż wśród jej dyrektorów można
znaleźć wielu reprezentantów takich firm i banków jak: "National City Bank", "Kuhn, Loeb & Co.", "Du Pont" , "Stone & Webster" czy
też "Federal Reserve Bank of New York"

.

Pozycja "AIC" była tak silna, że już w styczniu 1918 r. (zaledwie dwa miesiące po wybuchu

rewolucji) ówczesny Sekretarz Stanu USA, Robert Lansing, zasięgał jej opinii na temat polityki jaka powinna być prowadzona w
stosunku reżimu sowieckiego (

[1] str. 132).

Grupa przemysłowców z okolic

120 Broadway

, przy głównym udziale firm: "Guggenheim

Brothers", "Sinclair Gulf. Corp." i "J.G.White Engineering Corp." , założyła też "Amerykańsko-Rosyjski Syndykat Przemysłowy" (

[1] str.

136).

W celu koordynacji działań mających na celu przejęcie kontroli nad bogactwami Rosji, w dniu 1 maja 1918 r. finansiści z Wall

Street zainspirowali utworzenie "Amerykańskiego Komitetu Pomocy i Współpracy z Rosją Sowiecką", stanowiącego kolejne źródło
nacisków na amerykańską politykę zagraniczną. Prezesem tego komitetu został dr Frank J.Goodnow z "John Hopkins University",
stanowisko wiceprezesa objął William B.Thomson, skarbnikiem został G.P.Whalen z "Vacuum Oil Company" , a w jego składzie można
też znaleźć: H.Forda, F.C.Howe, jak też kilku senatorów i dwóch członków Izby Reprezentantów. Wkrótce po swoim powstaniu,
komitet ten zwrócił się do Departamentu Stanu USA, o utworzenie w jego łonie "wydziału rosyjskiego", co miało pomóc w nawiązaniu
oficjalnych stosunków z Sowietami. Ponadto T.L.Chadbourme, C.M.Woolley i J.F.Dulles przedłożyli Departamentowi Stanu specjalne
memorandum, wskazujące na konieczność "zorganizowania bliższych i bardziej przyjacielskich stosunków handlowych pomiędzy USA i
Rosją". (

[1] str. 156). Uzasadniano taką konieczność między innymi "zagrożeniem ze strony Niemiec" , argumentując tym, że przy

braku aktywnych działań ze strony firm amerykańskich, stworzy się możliwość eksploatacji gospodarczej Rosji właśnie przez Niemcy.

Urabiano przy tym opinię publiczną,

rozpowszechniając w prasie różne kłamliwe statystyki mówiące na przykład o tym, że "sowiecki

rząd jest reprezentowany przez 90 % społeczeństwa rosyjskiego, a pozostałe 10 % to przedstawiciele byłych klas rządzących i
posiadających".

Powyższe działania

przyniosły w końcu efekt i w krytycznym dla bolszewików

momencie nadeszła dla nich pomoc.

Dużą rolę w zawieraniu pierwszych transakcji z firmami amerykańskimi odegrało wspomniane "Biuro Sowieckie" w Nowym Jorku. W

Nowy Porzadek Swiata

http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom1.html[2016-02-11 14:59:17]

okresie od maja 1919 do stycznia 1920 zawarto ich dziewięć, a ich przedmiotem było wyposażenie wojskowe, żywność, ubrania, buty
itp. W transakcjach tych uczestniczyła też firma "Weinberg & Posner", której wiceprezesem był Ludwig Matrens - jednocześnie szef
"Biura Sowieckiego" .

Największym zamówieniem stał się kontrakt o wartości 10 milionów dolarów z firmą "Morris & Co." z Chicago

na dostawę do Związku Sowieckiego blisko 25 000 ton produktów żywnościowych

(

[1] str. 157). Poniżej przedstawiono pełną listę

kontraktów zawartych przez "Biuro Sowieckie" z firmami z USA w omawianym okresie .

Kontrakty zawarte w 1919 r. przez "Biuro Sowieckie" w Nowym Jorku z firmami z USA ([1] str. 158).

Data kontraktu

Firma

Przedmiot kontraktu

Wartość

10 maja 1919

F. Mayer Boot & Shoe

buty

1 201 250 $

7 lipca 1919

Milawukee Shaper Co.

urządzenia mechaniczne

45 071 $

23 lipca 1919

Eline Berlow N.Y.

buty

3 000 000 $

24 lipca 1919

Fischmann & Co.

ubrania

3 000 000 $

30 lipca 1919

Kempsmith Mfg. Co.

urządzenia mechaniczne

97 470 $

sierpień 1919

Steel Sole Shoe & Co.

buty

58 750 $

29 września 1919

Weinberg & Posner

urządzenia mechaniczne

3 000 000 $

27 października 1919

LeHigh Machine Co.

maszyny drukarskie

4 500 000 $

22 stycznia 1920

Morris & Co. Chicago

produkty żywnościowe

10 000 000 $

Jednym z głównych środków

płatniczych używanych przez bolszewików było carskie złoto i diamenty. Począwszy od 1920 r. carskie

ruble i sztaby złota były przewożone do Norwegii, gdzie w imieniu bolszewików działał Michaił Gruzenberg-Gumberg oraz do
Szwecji gdzie pomocą służył im Olof Aschberg.

Ze Skandynawii złoto było przewożone statkami do Niemiec i USA. Dla przykładu

można wymienić trzy transporty morskie, które na pokładzie wymienionych jednostek dostarczyły ten cenny kruszec do USA

(

[1] str.

159):

S.S. Gauthod - 216 skrzyń (ponad 10 ton złota)

S.S. Carl Line - 216 skrzyń (ponad 10 ton złota)

S.S. Ruhlewa - 108 skrzyń (ponad 5 ton złota)

Organizowaniem tych przewozów zajmował się między innymi Robert Dollar - magnat czarterów morskich z San Francisco, będący
jednocześnie jednym z dyrektorów "AIC" , jak również firma "Guaranty Trust Co." Morgana. W połowie lat 1920-tych każdy z
transportów trafiających do "Guranty Trust Co." zawierał przeciętnie 540 skrzyń , co dawało ponad 20 ton złota o wartości około 15
milionów dolarów. W przypadku zaś wysyłek organizowanych przez Roberta Dollara i Olofa Aschberga

wartość przewożonego

jednorazowo złota osiągała nawet 20 milionów dolarów

(

[1] str. 165).

Tak więc w aspekcie czysto handlowym, rewolucja bolszewicka

w Rosji okazała się być dla interbankierów świetnym interesem.

Z nawiązką odzyskali oni swoje pieniądze włożone w to

przedsięwzięcie, a ogromne zasoby naturalne Rosji stwarzały dodatkowe możliwości wzbogacenia się. Według rosyjskiego generała
A.Gulewicza (

[6] str. 165):

"Pan Bachmetiew, były ambasador Cesarstwa Rosyjskiego w Stanach Zjednoczonych mówi nam, że bolszewicy po zwycięstwie przelali
pomiędzy rokiem 1918 a 1922 około 600 milionów rubli w złocie na rzecz Kuhn, Loeb & Co. [firmy J.Schiffa]"

Oczywiście wszystko to działo się kosztem ogromnych wyrzeczeń i ofiar ponoszonych przez społeczeństwo rosyjskie. Brakowało

Nowy Porzadek Swiata

http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom1.html[2016-02-11 14:59:17]

odzieży i produktów żywnościowych, do roku 1920 produkcja przemysłowa spadła do 13% wielkości z roku 1913, a ówczesny
wskaźnik cen w Rosji wzrósł ponad 16 000 razy pomiędzy latami 1917 i 1920. Plony zbóż spadły z 74 milionów ton w 1916 r. do 30
milionów ton w 1920 r (

[6] str. 165).

Wedle niektórych szacunków w latach 1920-21 tylko na skutek głodu zmarło 5 milionów ludzi

.

Jak pisze R.Gładkowski (

[4] str. 42):

"Międzynarodowi bankierzy przystąpili do intensywnej eksploatacji gigantycznych połaci Euroazji.

Morgan z Rockefellerem poczęli organizować w Związku Sowieckim mordercze pięciolatki. Ideę

humanizmu zrównano z powszechną kolektywizacją. J.P. Morgan, Rothschildowie, czy

Rockefellerowie nie zrezygnowali z własnych fortun dla dobra bliźnich. Zmusili jednak setki milionów
ludzi do niewolniczej pracy. (...)

Bankierów i bolszewików łączyła wspólna cecha: internacjonalizm.

Trocki mógł zaprzysiąc carskich generałów w celu zbudowania Armii Czerwonej i mógł wykończyć

wielce patriotyczny i ściśle niepodległościowy ruch Armii Zielonej, która dysponując 700 000

żołnierzy

desperacko walczyła zarówno z czerwonymi, jak i z białymi; jako, że biali zostali stworzeni

po to, aby zdezorientować Rosjan, i tym samym, zwiększyć szansę bolszewików na końcowe

zwycięstwo. Interbankierzy i interrewolucjoniści utopili we krwi wolnościowy zryw rosyjskich

patriotów. Jednak bolszewizmu trącącego rusycyzmem nie można było sprzedać światu. Zatem, reżym

bolszewicki przemianowano na partię komunistyczną, a Związkowi Sowieckiemu dano konstytucję

bazującą na internacjonalistycznym "Manifeście komunistycznym" Karola Marksa. Na tego rodzaju

bazie można już było przystąpić do budowy ogólnoświatowego rządu, z ogólnoświatową policją,

armią, szkolnictwem i ogólnoświatowym ateizmem."

Literatura:

1. A.C.Sutton -

"Wall Street and Bolshevik Revolution"

- Arlington House 1974.

2. A.C.Sutton - "America's Secret Establishment" - Liberty House Press 1986.

3. P.Villemarest - "Źródła finansowe komunizmu i nazizmu" - Warszawa 1997.

4. R.Gładkowski -

"Myślącym pod rozwagę"

- Toronto 1984.

5. H.Rolicki - "Zmierzch Izraela" - Warszawa 1932.

6. W.T.Still - "Nowy Porządek Świata" - Poznań 1995.

7. ks. J.A.Cervera - "Pajęczyna władzy" - Wrocław 1997.

8. F.L.Britton - "Za plecami komunizmu" - Wrocław 1996.

9. W.Uszkujnik - "Paradoksy historii" - Gdańsk 1996.

10. N.H.Webster - "The Socialist Network" - London 1926.

11. N.H.Webster - "World Revolution" - London 1921.

12. O.M.O'Grady - "The Beasts of the Apocalypse" - First Amendment Press 2001.

13. S.Żochowski, H.Pająk - "Rządy zbirów 1940-1990" - Lublin 1997.

14. H.A.Gwyne - "Przyczyna wrzenia światowego" - Poznań 1996.

15. Encyklopedia Białych Plam, tom XIV - Radom 2004.

Nowy Porzadek Swiata

http://w.kki.com.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom1.html[2016-02-11 14:59:17]

16. R.Gładkowski -

"Credo in Unum Deum"

- Toronto 1988.

17. R.Gładkowski -

"Non Serviam"

- Toronto 1987.