JAYNE ANN KRENTZ

KOWBOJ

Harlequin

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg

Istambuł • Madryt • Mediolan • Paryż • Praga • Sofia

Sydney • Sztokholm • Tajpej • Tokio • Warszawa

PROLOG

- Margaret, obiecaj mi, że będziesz uważać na

siebie - powiedziała z nagłą troską Sarah Fleetwood

Trace. Zajęta była zdejmowaniem strojnej ślubnej

sukni. W tej skomplikowanej czynności pomagały jej
dwie najlepsze przyjaciółki. Radosny nastrój Sarah
ulotnił się na moment, a piwne oczy spoważniały,
kiedy patrzyła na Margaret Lark.

- Nie martw się o mnie, Sarah - odparła z uśmie­

chem Margaret, starannie składając welon. - Obiecu­

ję, że będę się rozglądała, przechodząc przez jezdnię,

liczyła kalorie i nie wdawała się w rozmowy z nie­
znajomymi mężczyznami.

Katherine Inskip Hawthorne, pracowicie odpinają­

ca rząd drobnych guziczków na plecach Sarah, za­
chichotała.

- Nie daj się zwariować, Margaret. Nic się nie

stanie, jeśli pogadasz sobie z paroma nieznajomymi

mężczyznami, zwłaszcza gdyby byli przystojni. Tylko

rób to dyskretnie.

Sarah wydała pełen dezaprobaty pomruk, potrząsa­

jąc głową, aż brązowe włosy rozsypały się lśniącą falą.

6 • KOWBOJ

Brylanty osadzone w pięknych, starej roboty kol­

czykach, słały tęczowe błyski.

- Mówię wam, to nie żarty - powiedziała poważ­

nie. - Mam przeczucie, Margaret... - urwała i zmar­

szczyła brwi, usiłując sprecyzować, co dokładnie czuje.

- Po prostu proszę, żebyś przez jakiś czas bardzo

uważała, dobrze?

- Kochana, przecież znasz mnie i wiesz, że zawsze

jestem ostrożna - zdziwiła się Margaret. -I dlaczego

miałoby mi się coś przydarzyć właśnie wtedy, kiedy

wyjedziesz na miesiąc miodowy?

- Sama nie wiem, i w tym cały problem - powie­

działa cicho Sarah. - Mam tylko przeczucie, a pamię­

taj, że intuicja nigdy mnie nie myli.

- Daj spokój tej swojej intuicji, przynajmniej

w dniu ślubu - wtrąciła Kate z błyskiem w zielonych

oczach. - Zresztą nie wyobrażam sobie, by mogła

normalnie funkcjonować po tych radosnych przeży­

ciach i szampanie.

Margaret uśmiechnęła się, pomagając przyjaciółce

wyplątać się z obfitych fałdów sukni.

Właśnie, skoro już mowa o przeżyciach, to świeżo

upieczony małżonek pewnie nie może się ciebie do­

czekać. Lepiej pospiesz się, Sarah, zanim Gideon

wpadnie tu, by cię porwać. On jest dobry w odnaj-

dywaniu zaginionych rzeczy.

Sarah wahała się jeszcze, nie spuszczając zatros-

kanego wzroku z przyjaciółki. Dopiero po chwili na jej

twarz powrócił radosny uśmiech.

Cała ta wystawna ceremonia była pomysłem Gideona. Teraz musi trochę poczekać.

On nie wygląda mi na kogoś, kto miałby cierp-

liwość czekać kiedy nie ma na to ochoty - zauważyła

KOWBOJ • 7

Margaret, wręczając Sarah dżinsy i bluzkę w kolorze

pigwy.

- Odnoszę dokładnie takie samo wrażenie - za­

chichotała Kate. - Pod tym względem Gideon przy­

pomina Jareda. Sarah, naprawdę zamierzasz spędzić

podróż poślubną na poszukiwaniu skarbów? Nie ma­

cie lepszych pomysłów?

- Ten jest najlepszy - oznajmiła pogodnie Sarah,

podchodząc do lustra, by umalować wargi.

Jej spojrzenie spotkało się w lustrze ze spojrzeniem

Margaret, pełnym szczerego zachwytu dla szczęścia

przyjaciółki.

- Masz nadzieję odnaleźć kolejny skarb klasy

Kwiatów Fleetwood?

Sarah dotknęła brylantowych kolczyków, które

ciągle jeszcze miała w uszach.

- Nie ma drugiego takiego skarbu. Przecież kiedy

ich szukałam, znalazłam Gideona.

- A co zrobiłaś z pozostałymi trzema parami

Kwiatów? - zapytała z zaciekawieniem Kate.

- Gideon oczywiście ukrył je w bezpiecznym miejscu.

A tę parę wybrał dla mnie na ślub. - Sarah z satysfakcją

obróciła się przed lustrem, dopinając guziki bluz­

ki. - No, dobrze, jestem gotowa - oświadczyła i czułe

uściskała przyjaciółki. - Dziękuję wam, dziewczyny. Nie

wiem, co bym bez was zrobiła. Nawet nie zdajecie sobie

sprawy, jak bardzo jesteście dla mnie ważne.

Margaret poczuła dławiący ucisk w gardle. Szybko

zamrugała, kryjąc łzy.

- Nie musisz nic mówić. Rozumiemy - powiedzia­

ła cicho.

- Tak, nie musisz nic mówić - uśmiechnęła się

wzruszona Kate. - Przyjaźń na śmierć i życie, prawda?

8 • KOWBOJ

- Prawda. I nic jej nie zniszczy. - Wyrazista twarz

Sarah odbijała całą gamę uczuć. - Nie uważacie, że

kobieca przyjaźń jest czymś wyjątkowym?

- Tak, bardzo wyjątkowym - przyświadczyła Mar­

garet. - Mąż taki jak Gideon Trace jest również kimś

wyjątkowym. Dlatego nie każ mu już dłużej czekać

- ponagliła, wręczając przyjaciółce torebkę.

- Dobrze, dobrze, nie będę. - Oczy Sarah zabłysły.

W salonach hotelu kłębił się ciągle tłum weselnych

gości, złożony głównie z ludzi, których wspólną pasją

było wszystko, co wiąże się z pisaniem i wydawaniem

książek. Rozmawiali, popijając szampana. Część krę­

ciła się na parkiecie w takt muzyki granej przez mały,

lecz dobry zespół.

Kiedy trzy młode kobiety wyszły z windy, natych­

miast ruszyło im na spotkanie dwóch wysokich, sil­

nych mężczyzn. Jeden z triumfującą miną ujął dłoń

Sarah, a drugi, błysnąwszy białymi zębami w uśmie­

chu, podał ramię Kate.

Margaret stanęła cicho z boku, przyglądając się

mężczyznom, którzy zawładnęli sercami jej dwóch

najlepszych przyjaciółek. Na pierwszy rzut oka trudno

było dostrzec, co Jared i Gideon mogą mieć ze sobą

wspólnego.

A jednak czuło się, że byli ulepieni z tej samej gliny.

Obaj byli męscy w dawnym, niemal zapomnianym

sensie tego słowa - twardzi jak stal, o niemal aroganc­

kim sposobie bycia, bujnej naturze, która nie dawała

się wtłoczyć w żadne schematy, tak jak nie da się

zamknąć w klatce dzikiego zwierzęcia. Jednocześnie

należeli do mężczyzn, na których można liczyć w każ­

dej rozgrywce z losem.

KOWBOJ • 9

Margaret spotkała tylko jednego mężczyznę, nale­

żącego do tego samego gatunku. Szaleństwo, jakiemu

uległa przed rokiem, i druzgocąca klęska tego związku

zniszczyły jej dobrze zapowiadającą się karierę w świe­

cie biznesu i zostawiły w duszy nie zagojone blizny.

- Wykończyłaś mnie tym czekaniem - powiedział

z udawanym wyrzutem Gideon do żony. - Na całe

życie mam dosyć ślubnych uroczystości.

- To był przecież twój pomysł, kochanie - przypo­

mniała słodkim głosem, muskając wargami jego zdecy­

dowanie zarysowaną szczękę. - Mnie wystarczyłby

szybki ślub w Las Vegas.

- Przyznaję, sam tego chciałem. Ale już przynaj­

mniej teraz nie wystawiaj mnie na próbę.

- Dobrze, jedźmy, tylko powiedz mi wreszcie dokąd.

Gideon uśmiechnął się tajemniczo.

- Powiem, jak wsiądziemy do samochodu. Pożeg­

nałaś się z rodziną?

- Tak.

- Dobrze. - Zerknął na Jareda. - Urywamy się

stąd. Dzięki, że zechciałeś być naszym drużbą.

- Nie ma sprawy. - Jared krótko uścisnął mu rękę.

Obaj mężczyźni popatrzyli sobie w oczy. - Czekam na

was na wyspie Ametyst. Poszukamy tej skrzynki

złotych monet, o której ci mówiłem.

- Załatwione - uśmiechnął się Gideon. - Chodź,

Sarah.

Pozostała trójka długo odprowadzała ich wzrokiem.
- Co to za złote monety? - zwróciła się Kate do

Jareda.

- Nie mówiłem ci, że mój piracki przodek zakopał

gdzieś na wyspie skrzynię ze skarbem? - zdziwił się.

10 • KOWBOJ

- Nie.

- Widocznie musiało mi to wylecieć z głowy. Nie­

stety, szanowny Roger Hawthorne nie raczył zostawić

żadnych wskazówek, więc specjalnie się tym nie za­

jmowałem. Dopiero kiedy usłyszałem, że Trace jest

zawodowym poszukiwaczem skarbów, zaproponowa­

łem mu, żebyśmy spróbowali odnaleźć te monety.

Kate uśmiechnęła się radośnie.

- W takim razie mamy świetny pretekst, aby ściąg­

nąć do nas Gideona i Sarah. Mam nadzieję, że ty też

przyjedziesz, Margaret?

- Oczywiście. Nie przepuściłabym takiej okazji.

Ale teraz wybaczcie, mam zamówiony taniec z pew­

nym dżentelmenem.

- Z interesującym dżentelmenem? - zapytała czuj­

nie Kate.

- Bardzo interesującym - zaśmiała się Margaret.

- Szkoda tylko, że jest dla mnie trochę za młody

- wskazała ruchem ręki na chłopca, który przepychał

się ku nim przez tłum. Dziesięcioletni David Haw­

thorne był pomniejszoną kopią swojego ojca - z tymi

samymi ciemnymi włosami, szarymi oczami i zniewa­

lającym, lekko aroganckim uśmiechem.

- Czy pani już jest wolna, panno Lark? - zapytał,

chyląc przed nią uprzejmie głowę.

- Jestem wolna, panie Hawthorne.

Kilka godzin później Margaret wysiadła z taksówki

na Pierwszej Alei, przed eleganckim budynkiem, gdzie

mieścił się jej apartament. Przyspieszyła kroku, idąc ku

wejściu. Lato w Seattle nigdy nie było zbyt upalne,

a rześki powiew znad Zatoki Elliott sprawił, że wieczór

był niemal chłodny.

KOWBOJ • 11

Kobieta w średnim wieku, ze szczekającym pies­

kiem, kręcącym się jej koło nóg, otworzyła szklane

drzwi.

- Piękny wieczór, prawda, panno Lark? - zagad­

nęła, uśmiechając się serdecznie.

- Bardzo piękny, pani Walters. Przyjemnego spa­

ceru z Gretchen - powiedziała Margaret, zerkając na

suczkę, przekrzywiającą łepek na dźwięk swego imie­

nia. A jednak uśmiech przyszedł jej z trudnością. Nagle

poczuła się dziwnie zmęczona i osamotniona.

Emocje opadły, weselne przyjęcie skończyło się,

obie przyjaciółki wyjechały. Nieprędko je zobaczy - a

kiedy spotkają się znowu, wszystko może wyglądać

zupełnie inaczej, pomyślała melancholijnie.

Jeszcze do niedawna spędzały razem każdą wolną

chwilę. Wystarczyło, by po powrocie z pracy któraś

sięgnęła do telefonu, a już po chwili szły na lody.

Niemal z rozrzewnieniem wspominała sobotnie wy­

prawy do ulubionej kafejki w centrum, gdzie plot­

kowały i godzinami dyskutowały o wątkach, intrygach

i postaciach swoich nowych książek. Już nie będzie

mogła zadzwonić i pogadać, choćby nawet w środku

nocy - teraz, kiedy Sarah miała swojego poszukiwa­

cza skarbów, a Kate swojego pirata.

Nie, takiej przyjaźni nic nie osłabi, nawet małżeńst­

wo, pomyślała, bojowo potrząsając głową. Początkowo

wszystkie trzy zbliżył do siebie fakt, iż pisały romanse,

ale stopniowo nawiązała się prawdziwa, głęboka przy­

jaźń, która wytrzymała próbę czasu. Było jednak

oczywiste, że teraz jej formy muszą ulec zmianie.

Zresztą rok temu to ona właśnie była bliska małżeń­

stwa. Do dziś prześladowały ją myśli, co by było,

gdyby została żoną Rafe'a Cassidy'ego.

12 • KOWBOJ

Odpowiedź nie była prosta. Z pewnością pożałowa­

łaby tego kroku. Być szczęśliwą z tym człowiekiem

oznaczało zmienić jego osobowość, ale to nie udało się

jeszcze żadnej kobiecie. Rafe Cassidy był nierefor-

mowalny i sam ustanawiał dla siebie prawa.

Boże, czy musi akurat teraz myśleć o nim? Wszystko

przez ślub Sarah, który przypomniał jej nie spełnione

marzenia.

Winda zatrzymała się. Margaret, szperając w toreb­

ce w poszukiwaniu kluczy, szła przez korytarz, wy­

ściełany miękką szarą wykładziną. Przez świetlik koło

jej drzwi wpadały ostatnie promienie słońca, wydoby­

wając piękno bukietu różowawych kwiatów, pysz­

niącego się na małym stoliku.

Kiedy tylko otworzyła i weszła do holu, od razu

wyczuła, że coś jest nie w porządku. Zamarła w bez­

ruchu, nasłuchując i czujnie wpatrując się w półmrok

salonu. Z początku nie widziała nic, ale po chwili

dostrzegła zarys odzianych w szare spodnie długich

nóg, spoczywających na jej stoliczku do kawy. Zdobiły

je wytworne, ręcznie zdobione kowbojskie buty z sza­

rej skóry. Obok leżał niedbale rzucony perłowoszary

stetson.

Drobne włoski na karku Margaret zjeżyły się nagle.

„Obiecaj, że będziesz na siebie uważać" - za­

brzmiały jej nagle w mózgu ostrzegawcze słowa Sarah.

Instynktownie cofnęła się o krok.

- Nie uciekaj ode mnie, Maggie. Tym razem nie

pozwolę ci uciec.

Zamarła, porażona głębokim, nieco szorstkim i tak

boleśnie znajomym brzmieniem tego głosu. Jeszcze rok

temu na sam jego dźwięk drżała w radosnym oczeki­

waniu. Jeszcze rok temu mówił do niej okrutne,

KOWBOJ » 13

bezlitosne słowa, które jak sztylety wbijały się w jej

serce.

- Co tu robisz? - wyszeptała zdławionym głosem.

Rafe Cassidy uśmiechnął się lekko, jeszcze dalej

wyciągając długie nogi.

- Znasz odpowiedź, Maggie. Jest tylko jeden po­

wód, dla którego mogłem tu przyjść, prawda? Przy­

szedłem po ciebie.

ROZDZIAŁ

1

- Jak się tu dostałeś, Rafe?

Nie było to może najmądrzejsze pytanie, ale jedyne,

które się jej nasuwało w tych okolicznościach.

- Twoja sąsiadka z drugiego końca korytarza

ulitowała się nade mną, kiedy powiedziałem jej, jaki

szmat drogi przebyłem, by się z tobą zobaczyć. Na
szczęście masz dobry zwyczaj i wychodząc, zosta­
wiasz u niej drugie klucze. Słowem, wpuściła mnie
do środka.

- Żałuję, że nie zostawiłam tych kluczy komuś

innemu, kto miałby więcej rozumu - burknęła Mar­
garet.

- Maggie, przestań się boczyć i wejdź. Musimy

porozmawiać.

- Nie, Rafe. Nie mamy już sobie nic do po­

wiedzenia.

Nadal tkwiła w miejscu, podświadomie obawiając

się wyjść poza ciepły krąg światła, padającego z holu.

- Boisz się mnie, Maggie? - Głos Rafe'a był dźwię­

czny i zarazem aksamitny jak ciemność. Lekki, połu-
dniowo-zachodni akcent podkreślał wrażenie, jakie

KOWBOJ » 15

sprawiał Cassidy. To był głos rewolwerowca, który

w samo południe posyła celnym strzałem wroga do

piekła.

Margaret milczała uparcie. Już raz miała do czynie­

nia z tym człowiekiem - i przegrała.

Rafe z leniwym i drapieżnym zarazem uśmiechem

sięgnął za siebie i zapalił lampkę przy fotelu. Łagodne

światło rozbłysło na ciemnokasztanowych gęstych

włosach i uwydatniło surowe rysy o nieprzejednanym

wyrazie. Marynarka szarego garnituru zwisała z opar­

cia. Z rozcięcia białej koszuli wyzierała opalona szyja.

Szczupłą talię opinał pas z efektowną, połyskującą

srebrem i turkusami klamrą.

- Nie musisz się mnie obawiać, Maggie. Już nie.

Wreszcie wróciła jej zdolność ruchów. Powoli wesz­

ła do salonu, zamykając za sobą drzwi.

- Nie muszę ci chyba tłumaczyć, że nie życzę

sobie twojej obecności? - powiedziała chłodno,

rzucając małą, złotą torebkę na biały, lśniący sto­

liczek.

- Jeszcze zdążysz mnie wyrzucić. Ale najpierw

musimy pogadać. Myślę, że powinnaś zrobić sobie

drinka. Kiedy uspokoisz nerwy, będziemy mogli nor­

malnie porozmawiać.

Odruchowo zerknęła na szklankę, którą obracał

w dłoni, i z irytacją dostrzegła, że znalazł jej żelazny

zapas szkockiej whisky. Nikt w tym domu nie pił

whisky poza Rafe'em Cassidym i jej ojcem. Przez

moment miała ochotę odmówić, ale wiedziała, że

wszelki opór nie ma sensu. O wezwaniu policji nawet

nie miała co marzyć. Rafe wyjdzie z jej mieszkania

dopiero wtedy, kiedy będzie miał na to ochotę. W tej

sytuacji łyk czegoś mocniejszego dobrze by jej zrobił.

16 • KOWBOJ

Może zdołałaby opanować niepokojące dreszcze prze­

biegające co chwila wzdłuż kręgosłupa...

Usta mężczyzny drgnęły w pełnym satysfakcji

uśmiechu, kiedy dostrzegł, że zamierza go posłuchać.

Miękkim ruchem zdjął nogi ze stolika i kocim krokiem

podążył za Maggie do eleganckiej szaro-białej kuchni.

Tam, jak stary bywalec, sięgnął do szafki i wyjął

szklaneczkę.

- Nigdy nie lubiłem tego obrazu - zauważył mi­

mochodem, zerkając na kolaż nad stołem. - Dla mnie

to są oprawione w ramy śmieci z odzysku.

- Różniły nas nie tylko poglądy na temat sztuki, nie

uważasz? - rzuciła cierpko.

- Och, nieprawda, mieliśmy wiele wspólnego,

Maggie - odparł beztrosko. - Zwłaszcza w nocy

- dodał, obrzucając ją wymownym spojrzeniem zło-

tobrązowych oczu. Zawsze, kiedy tak na nią patrzył,

miała wrażenie, że jest ofiarą wielkiego, drapieżnego

kota.

- Owszem, bo tylko wtedy byłeś łaskaw zauważyć,

że jesteśmy razem - przypomniała mu gorzko. - A ile

razy nocą budziłam się w pustym łóżku, a potem

znajdowałam ciebie, siedzącego w salonie i przerzuca­

jącego papiery.

- Rzeczywiście, trochę za dużo wtedy pracowałem.

- Łagodnie powiedziane! Rafe, miałeś istną obsesję

na punkcie „Cassidy and Company". Żadna kobieta

nie byłaby w stanie odciągnąć cię od spraw firmy.

- Dobrze, ale teraz wszystko się zmieniło. Świetnie

wyglądasz, Maggie. Naprawdę.

Margaret zadrżała ręka trzymająca szklaneczkę,

tyle było w jego głosie hamowanej namiętności.

KOWBOJ • 17

- Niewiele się zmieniłeś, Rafe - powiedziała cicho.

Niebezpieczny, uwodzicielski, męski. Prawdziwy

kowboj...

- W końcu minął zaledwie rok - wzruszył ramio­

nami.

- Mam wrażenie, że wszystko działo się wczoraj

- szepnęła mimo woli.

- Mylisz się, tak naprawdę to było cholerne wie­

ki temu. Ale teraz przynajmniej jedno będzie jak

dawniej.

Zwinnym ruchem zbliżył się do Maggie i musnął

wielką dłonią jej włosy.

Drgnęła i odsunęła się gwałtownie, wycofując się

pod okno. W dole lśniły światła Seattle. Zwykle lubiła

ten widok, ale dziś nie przynosił jej ukojenia. Powoli

usiadła w białym skórzanym fotelu. Miała wrażenie,

że jeszcze chwila, a osłabłe nogi odmówią jej po­

słuszeństwa.

- Nie prowadź ze mną swoich gierek, Rafe. Dosyć

ich miałam rok temu. Powiedz, co masz do powiedze­

nia, i wyjdź stąd.

Mężczyzna usiadł na wprost, ani na chwilę nie

spuszczając oczu z jej twarzy. Prawie niedostrzegalny

uśmiech wykrzywił kąciki jego ust. Nigdy nie potrafił

uśmiechać się inaczej.

- Lepiej nie dociekajmy, które z nas grało - o-

strzegł. - Wszystko zależy od punktu widzenia.

- Nieprawda. Fakty mówiły same za siebie.

Potrząsnął głową, dając do zrozumienia, że nie po­

zwoli się wciągnąć w dyskusję.

- Uważam, że będzie lepiej, jeśli zapomnimy

o wszystkim.

18 • KOWBOJ

- Łatwo ci to mówić - sarknęła. - Nie chodziło

o twoją karierę. I nie twoja zawodowa reputacja

ucierpiała.

Brązowe oczy pociemniały.

- Miałaś dość siły, by oprzeć się tej burzy. Zamiast

tego wolałaś zrezygnować z kariery i zajęłaś się pisaniem.

Margaret pozwoliła sobie na lekkie wzruszenie

ramion.

- Może masz rację. Ale nie żałuję. To była najtraf­

niejsza decyzja, jaką podjęłam w życiu. Uwielbiam

pisanie i nie tęsknię do tej dżungli, jaką jest świat

interesów. Nie wróciłabym tam za żadne skarby.

- Skryłaś się przed światem. Zmieniłaś mieszkanie.

Wycofałaś swoje nazwisko z książki telefonicznej

- powiedział oskarżycielskim tonem, pociągając duży

łyk whisky. - Musiałem dokonać cudów, żeby cię

znaleźć. Twój wydawca odmówił podania adresu,

a twój ojciec również nie chciał mi ułatwić zdania.

- Kiedy zacząłeś mnie szukać?

- Przed paroma miesiącami.

- Dlaczego?

- Myślałem, że wyraziłem się jasno. Chcę, żebyś

wróciła do mnie.

Maggie poczuła nagły skurcz żołądka. Jej puls

przyspieszył niepokojąco jak sygnał werbla, dającego

hasło do ucieczki lub ataku.

- Nigdy. Nie ma mowy. Nigdy mnie nie chciałeś

i nie chcesz. Wykorzystywałeś mnie tylko, Rafe.

Zacisnął palce na szkle, ale na jego twarzy nie

drgnął ani jeden mięsień.

- Kłamiesz, kochana. Nasz związek nie miał nic

wspólnego z tym, co działo się pomiędzy „Cassidy and

Company" a firmą Moorcrofta.

KOWBOJ • 19

- Akurat! Posłużyłeś się mną, by zdobyć zastrze­

żone informacje. Gorzej, chciałeś upokorzyć Jacka

Moorcrofta, rozgłaszając, że sypiasz z jego zaufaną

współpracownicą. Tylko nie próbuj zaprzeczać! Oboje

wiemy, że taka była prawda. Sam mi to powiedziałeś,

pamiętasz?

Rafe zacisnął szczęki.

- Myślałem, że dostanę szału tego ranka, kiedy

dowiedziałem się, że uprzedziłaś Moorcrofta o moich

planach. Byłem przekonany, że mnie zdradziłaś.

Niesprawiedliwość tego oskarżenia ubodła ją do

żywego.

- Pracowałam dla Jacka Moorcrofta i odkryłam,

że masz ochotę na firmę, którą on chce przejąć.

Odkryłam również, że posłużyłeś się mną, by wymane­

wrować go z kontraktu. Czego się w takiej sytuacji po

mnie spodziewałeś?

- Miałem nadzieję, że będziesz trzymać się od tego

wszystkiego z daleka, zwłaszcza że nie miałaś z tą

sprawą nic wspólnego.

- Byłam twoim pionkiem w grze, prawda? Czy na

serio myślałeś, że będę zachwycona taką rolą?

Rafe wziął głęboki oddech, najwyraźniej starając się

nie tracić opanowania.

- Maggie, kochana, uspokój się. Rozumiem, że

wówczas byłaś przekonana o swoich racjach. Prze­

myślałem tę sprawę wiele razy i dziś, po upływie

czasu, widzę, że w gruncie rzeczy problemem było

poczucie lojalności. Miotałaś się, nie wiedząc, ko­

mu zaufać. - Jego wyraziste usta wykrzywił smęt­

ny uśmieszek. - W rezultacie wielomilionowy kon­

trakt przeszedł mi koło nosa. Ale nic to. Było,

minęło.

20 » KOWBOJ

- Och, nie wiedziałam, że jesteś zdolny tak wielko­

dusznie wybaczyć, Rafe. Ale niepotrzebnie się starasz

- stwierdziła lodowatym tonem. - Nie chcę od ciebie

żadnych przeprosin. Nie potrzebuję przebaczenia, bo

nie zrobiłam niczego złego.

- Maggie, zrozum, próbuję ci tylko wytłumaczyć,

że o tym, co wydarzyło się w zeszłym roku, myślę teraz

zupełnie inaczej - powiedział z hamowaną niecierp­

liwością.

- Jeśli poczułeś choć minimalne wyrzuty sumienia

po tym, jak mnie wykorzystałeś, jestem skłonna roz­

grzeszyć cię natychmiast. Ale wierz mi, gdybym znów

znalazła się w takiej sytuacji, zachowałabym się iden­

tycznie. Teraz tak jak i wtedy ostrzegłabym Moor-

crofta.

Popatrzył na nią uważnie. W jego spojrzeniu błys­

nęło skrywane napięcie.

- Nie byłaś jego kochanką, prawda? Ani przedtem,

ani później?

Miała ochotę dać mu w twarz. Opanowała się

nadludzkim wysiłkiem.

- Z jakiej racji miałabym ci odpowiadać? - spytała

zaczepnie.

- Moorcroft twierdził, że byliście ze sobą blisko,

dopóki nie zorientował się, że mi się podobasz. Do­

strzegł wspaniałą okazję i postanowił ją wykorzystać.

Mówił, że kazał ci mnie uwieść i wyciągnąć ze mnie,

ile się da.

Margaret wzdrygnęła się ze zgrozy i obrzydzenia.
- Dranie! - syknęła przez zaciśnięte zęby. - Jeden

wart drugiego.

- Kłamał wtedy, tak? Nigdy nie należałaś do niego?

- Nigdy nie należałam do żadnego mężczyzny.

KOWBOJ • 21

- Przejściowo do mnie - sprostował, pociągając

kolejny łyk. - I znów będziesz moja.

- O, niedoczekanie! Nawet gdybyś miał być jedy­

nym facetem na tej planecie.

Rafe zdawał się nie słyszeć tych dobitnie wypowie­

dzianych słów. W zamyśleniu zmarszczył brwi, błądząc

spojrzeniem po pokoju.

- Z moich informacji wynika, że nigdy już nie

spotkałaś się z Moorcroftem po tym, jak wręczyłaś mu

rezygnację. Dlaczego, Maggie? Czy odsunął cię od

siebie? Nie chciał, żebyś pracowała z nim, kiedy

wybuchł ten skandal? Czy zmusił cię do odejścia?

- A czy na jego miejscu nie oczekiwałbyś ode mnie

tego samego? Gdyby jedna z twoich współpracownic

przespała się z konkurentem, nawet w dobrej wierze,

nie uznałbyś jej za osobę niepewną? - zapytała gorzko

Maggie.

- Cholera, jasne, że tak! Każdy, kto u mnie pracuje,

wie, że w zamian za godziwą pensję wymagam bez­

względnej lojalności.

Margaret westchnęła smętnie.

- No, przynajmniej raz byłeś szczery. Kiedy to

wszystko się stało, Jack nawet nie musiał mnie prosić

o rezygnację. Po prostu uznałam, że należy ją złożyć.

Już wcześniej zresztą planowałam, że porzucę pracę

w firmie na rzecz pisania. Zeszłoroczne wydarzenia

przyspieszyły moją decyzję.

Rafe pokręcił niecierpliwie głową.

- Dobra, dajmy już spokój z tą przeszłością. Nie

przyszedłem tutaj, żeby bez końca ją rozgrzebywać.

- W takim razie po co przyszedłeś? Nadal nie

wyrażasz się jasno. Jestem już od dawna poza światem

biznesu, Rafe. Nie mam do sprzedania żadnych tajem-

22 • KOWBOJ

nic, które pozwoliłyby ci podkupić jakąś firmę albo

korzystnie pozbyć się takiej, która za chwilę zban­

krutuje. Nie przedstawiam dla ciebie handlowej war­

tości.

- Och, przestań uważać, że chciałbym wyciągnąć

od ciebie poufne informacje - powiedział z niesma­

kiem.

- Wiedziałeś, kim jestem, kiedy zaczepiłeś mnie na

tamtym przyjęciu, tak?

- Wiedziałem. I co z tego? Podejrzewasz, że za­

czepiłem cię celowo, bo już wtedy knułem intrygę?

- Rafe, czy ty naprawdę masz mnie za kompletną

idiotkę? - wybuchnęła. - Jesteś gotów przysiąc, że nie

przyszło ci już wtedy do głowy, by wykorzystać okazję

i zbliżyć się do kogoś, kto był tak blisko Jacka

Moorcrofta jak ja wówczas?

- A jakie, do diabła, ma znaczenie, że od razu do

ciebie podszedłem? Kiedy cię tylko zobaczyłem, wie­

działem, że to, co może się zacząć między nami, nie

będzie miało nic wspólnego z interesami. Przecież

poprosiłem cię potem o rękę, nie pamiętasz?

Maggie o mało nie zakrztusiła się swoją brandy.

- Pamiętam. Po pierwszym tygodniu znajomości.

I nawet zaczęłam się zastanawiać, naiwna, choć wszys­

tkie dzwonki alarmowe ostrzegały mnie, bym wycofała

się natychmiast.

Nie była to cała prawda. Najbardziej pierwotne,

kobiece instynkty skrycie podpowiadały jej, aby po-

wiedzieć „tak" i podjąć ryzyko.

- A teraz mam zamiar poprosić cię po raz drugi,

Maggie.

Maggie poczuła nagle dziwną lekkość w głowie,

jakby miała za chwilę zemdleć.

KOWBOJ • 23

- Co powiedziałeś? - zapytała bez tchu.

- Przecież słyszałaś. - Rafe wstał i podszedł do

okna. Biała, puszysta wykładzina tłumiła jego kroki.

- Wiem, że muszę dać ci trochę czasu, byś oswoiła

się z tą propozycją - dodał, patrząc w mrok. - Mu­

siała spaść na ciebie jak grom z jasnego nieba.

Ale pragnę cię, Maggie. Nigdy nie przestałem cię

pragnąć.

- Czyżby? Doskonale pamiętam, jak wykrzyczałeś,

że nie chcesz mnie już więcej widzieć.

- Byłem nieszczery wobec ciebie i wobec siebie.

Maggie z niedowierzaniem pokręciła głową.

- Tamtego ranka widziałam wściekłość w twoim

wzroku. Nienawidziłeś mnie.

- Nie. Nigdy nie czułem do ciebie nienawiści.

Wtedy byłem bliski szału, przyznaję. Nie mogłem

uwierzyć, że mogłaś tak po prostu iść do Moorcrofta

i ostrzec go przede mną. Nawet nie zadałaś sobie

trudu, by się wytłumaczyć. Zorientowałem się, że

zostałem wrobiony.

- Tak, poszłam do Moorcrofta - przyznała ponu­

ro. - Ale tylko ja ucierpiałam. Ty i Moorcroft po­

trafiliście wykorzystać mnie dla swoich celów. To stało

się jedną z przyczyn, dla których porzuciłam tę kor­

poracyjną dżunglę. Zrozumiałam, że brak mi zębów

i pazurów, by się przez nią przebijać. Czułam się

paskudnie, Rafe.

- Tak, kochanie, byłaś zbyt miękka i wrażliwa.

Wiedziałem to od pierwszego momentu, kiedy cię

spotkałem. Gdybyś wtedy wyszła za mnie, nie musiała­

byś mieć z tym światem do czynienia.

- Bądźmy ze sobą szczerzy, Rafe. Gdybym rok

temu wyszła za ciebie, już bylibyśmy po rozwodzie.

24 • KOWBOJ

- Nie.

- Możesz zaprzeczać, ale to prawda. Nie znios­

łabym małżeństwa w twoim stylu. Zdawałam sobie

sprawę z tego już wtedy. I dlatego zwlekałam z od­

powiedzią przez całe dwa miesiące naszego związku.

Wiedziała również, że gdyby nie zdarzyła się afera

z Moorcroftem, w końcu musiałaby się poddać presji

Rafe'a i wyjść za niego. Bowiem zakochała się w tym

kowboju i nie była mu się w stanie oprzeć.

Rafe spojrzał na nią przez ramię. Surowy zarys jego

ust złagodniał.

- Nie byłoby nam łatwo, Maggie, ale w końcu

doszlibyśmy do porozumienia. Pracowałem nad tym

i niewiele już brakowało. Tym razem na pewno się uda.

Margaret zacisnęła powieki, by nie pozwolić spły­

nąć łzom. Zamrugała z determinacją, a kiedy znów

spojrzała na Rafe'a, wiedziała, że za żadną cenę nie

może pozwolić sobie na słabość. Ten drapieżnik

natychmiast zwęszyłby w niej łatwą ofiarę.

- Zadziwasz mnie, mój drogi - oświadczyła kpią­

co. - Jeśli tak ci zależało na mnie, czemu zwlekałeś

przez cały rok? - Przygryzła wargę, przypominając

sobie, jak całymi miesiącami na próżno czekała, aby się

odezwał, nim wreszcie pogodziła się z bolesną prawdą.

- Znam cię na tyle, by wiedzieć, że masz zwyczaj

natychmiast sięgać po to, co w twoim pojęciu ci się

należy.

- Masz rację. Ale ta sprawa była wyjątkowa.

Szerokie ramiona mężczyzny zgarbiły się w dziwnym

u niego, bezradnym geście. - Nigdy dotąd nie znalaz­

łem się w podobnej sytuacji. - W zamyśleniu potrząs­

nął szklanką, aż zawirował złocisty płyn. Kiedy znów

KOWBOJ • 25

podniósł wzrok na Maggie, ich oczy się spotkały.

- Przez pierwsze kilka miesięcy nie byłem nawet

w stanie sensownie myśleć. Byłem tak wściekły, że

wszyscy schodzili mi z drogi. Pracowałem jak wariat

przez całe noce, a potem nieprzytomnie łapałem parę

godzin snu. Zapytaj Hatchera albo moją matkę, co się

ze mną wtedy działo. Do dziś wzdrygają się ze zgrozy

na samo wspomnienie.

- Cóż, mogę sobie wyobrazić, że byłeś wściekły,

kiedy twoje plany nie wypaliły - powiedziała Mar­

garet z ironicznym uśmieszkiem. - W końcu przeszła

ci koło nosa wielka forsa, a firma Moorcrofta zyskała

dzięki mojemu ostrzeżeniu. Przegrałeś w tej rozgryw­

ce, a wszyscy wiedzą, jak bardzo nie lubisz prze­

grywać.

W brązowych oczach dojrzała niebezpieczny błysk,

ale zgasł równie szybko, jak się pojawił.

- Potrafię pogodzić się z porażką. Czasami. Ale nie

potrafiłem pogodzić się z faktem, iż okazałaś się

zdrajczynią. I nie mogłem znieść sposobu, w jaki

odeszłaś - nawet nie oglądając się za siebie.

- A czego oczekiwałeś? Że padnę na kolana i będę

błagała, byś mi wybaczył? Z jakiej racji, skoro byłam

niewinna?

- Tak, szczerze mówiąc, coś podobnego sobie

wyobrażałem. Dlatego chciałem, żebyś trochę pocier­

piała, a potem wymarzyłem sobie, że przyjdziesz do

mnie i okażesz prawdziwą skruchę, a ja wielkodusznie

ci wybaczę. I znów do mnie wrócisz.

- Na twoich warunkach, jak się domyślam? - za­

śmiała się gorzko.

- Naturalnie.

26 • KOWBOJ

- W takim razie musiałam cię srogo zawieść?

- Tak. Szybko zrozumiałem, że nie wrócisz do

mnie. Z początku myślałem, że pocieszasz się z Moor-

croftem.

- Cholera, już ci mówiłam, że nie było żadnego

romansu! - wybuchnęła.

- Wiem, Maggie, wiem. - Uspokajająco wyciągnął

rękę, gestem uciszając jej protest. - Mówię ci tylko, co

myślałem wtedy. Zresztą zostawmy tamte sprawy. Czy

sam fakt, że zjawiłem się tutaj dzisiaj, nie świadczy

o moich dobrych intencjach?

Patrzyła na niego czujnie.

- Świadczy jedynie o tym, że masz jakiś ukryty cel.

Ale nawet nie chcę zgłębiać jaki. Na całe życie

zapamiętałam lekcję sprzed roku, Rafe. Tylko głupiec

drugi raz wsadza rękę do ognia.

- Daj mi szansę, bym mógł cię odzyskać, Maggie.

O nic więcej nie proszę.

- Nie - odpowiedziała, nawet się nie zastanawia­

jąc. Tylko taka odpowiedź mogła być bezpieczna.

Długo milczał. Czuła, że przygląda się jej uważnie,

ale nie śmiała podnieść oczu. Wiedziała, o czym myśli.

Jego umysł w błyskawicznym tempie rozważał następ­

ne posunięcia, szukając słabych punktów w jej obro­

nie. Kiedy wreszcie wrócił na fotel i usiadł, niedbale

wyciągnąwszy nogi, czekała w czujnym napięciu.

- Boisz się mnie, kochana? Tylko nie zaprzeczaj.
- Tak, boję się. Potrafisz być bezwzględnym gra­

czem. Nie wiem, jakiego jeszcze asa masz w rękawie.

- Fakt, jest jeszcze kilka rzeczy, o których nie

wiesz.

- I nie chcę wiedzieć.

KOWBOJ • 27

- Musisz.

- To tylko ty musisz stąd wyjść. Nie chcę mieć

z tobą więcej do czynienia, Rafe.

- A gdybym zaproponował ci mały wyjazd?

- Co takiego? Nie mam zamiaru nigdzie wyjeżdżać.
- Wyjazd na ranczo - kontynuował nie zrażony,

jakby nie słyszał jej uwagi.

- Twoje rancho w Arizonie?
- Nie miałaś okazji go zobaczyć. Spodoba ci się,

Maggie.

- Nie, absolutnie nie. Nie znoszę rancz i kowboi.

Gdybym miała ochotę na odpoczynek, wybrałabym

się na jakieś egzotyczne wyspy, a nie na pastwiska.

- Tam jest pięknie. - Rafe wysączył whisky do

końca i zdecydowanym ruchem odstawił szklankę.

- Ranczo leży koło Tucson. Wychowałem się tam.

Odziedziczyłem je po śmierci ojca.

- Nie.
- Nie obawiaj się, nie będziesz skazana tylko na

mnie. Jest tam też moja matka.

- Myślałam, że mieszka w Scottsdale.

- Mieszka, ale teraz przyjechała do mnie. Ma

również wpaść moja siostra, Julie. Mieszka w Tucson.

- Posłuchaj, nie obchodzi mnie, kto tam będzie.

Przestań mnie kusić.

- Będzie tam jeszcze ktoś.
- Już ci mówiłam, to mnie zupełnie nie interesu­

je. Zresztą bądź łaskaw przyjąć do wiadomości, że

obecność twojej matki wcale mnie nie zachęca. Prze­

ciwnie. Ona uważa, że świat kręci się wokół jej uko­

chanego synka. Poza tym nigdy nie miała o mnie do­

brego zdania, a po tym co się stało rok temu, musi

28 » KOWBOJ

mnie po prostu nienawidzić. Zresztą dała mi to jasno do

zrozumienia. Wini mnie za to, że straciłeś „Spencer

Homes" na rzecz Moorcrofta. I nie byłabym zdziwiona,

gdyby twoja kochana siostrzyczka uważała tak samo.

- Mylisz się, Maggie. Ludzie się zmieniają. Matka

bardzo chce cię zobaczyć.

- Nie wierzę. A zresztą, gdyby nawet tak było, ja

nie mam ochoty jej widzieć.

- Radzę ci, zrewiduj swoje poglądy - powiedział

poważnie. - Ona ma zamiar wziąć ślub z twoim ojcem.

- Ona... co?! - Maggie miała wrażenie, że ziemia

usuwa się jej spod nóg. Kurczowo zacisnęła palce na

szklance.

- Chyba powiedziałem wyraźnie?
- Kłamiesz! Ojciec nic mi o tym nie mówił.
- Nie mówił, bo sam go o to prosiłem. Chciałem

załatwić sprawę po swojemu. On właśnie jest tą trzecią

osobą, którą spotkasz na ranczu.

- O Boże! - Maggie była kompletnie roztrzęsiona.

- Gdzie... jak... jak oni się poznali?

- Przedstawiłem ich sobie parę miesięcy temu.

- Ale dlaczego?
- Ponieważ miałem przeczucie, że przypadną sobie

do gustu. Choć muszę przyznać, że twój ojciec nie był

z początku zachwycony pomysłem spotkania ze mną.

Wolałby mnie raczej powiesić na najbliższej gałęzi. Po

tamtej historii uważał mnie za skończonego drania.

Dopiero kiedy spokojnie wyjaśniłem mu, co się na­

prawdę zdarzyło, i powiedziałem, że nadal chcę się
z tobą ożenić, trochę zmiękł. Potem już poszło gładko,

bo poznał matkę i wpadł po uszy.

Margaret słuchała ze zgrozą.

KOWBOJ • 29

- Nic nie rozumiem. Nigdy nie robisz niczego, na

czym nie mógłbyś skorzystać. Co się za tym kryje?

Rafe uśmiechnął się lekko.

- Nie dowiesz się, jeśli nie wyrwiesz się stąd na kilka

tygodni i nie pojedziesz na ranczo - powiedział i się­

gnąwszy do kieszeni marynarki, wyjął bilet lotniczy.

- Zarezerwowałem ci lot do Tucson. Najbliższy ponie­

działek, ósma rano - oznajmił, kładąc kopertę na

stoliku.

- Chyba oszalałeś, jeśli myślisz, że tak po prostu

rzucę wszystko i pojadę do Arizony, by sprawdzić, co

się dzieje na twoim ranczu? Nigdzie nie jadę. Jeśli mój

ojciec oszalał i zakochał się w twojej matce, to jego

sprawa. Jak będzie miał problemy, sam się do mnie

zwróci.

- Tu nie chodzi tylko o nich, Maggie - powiedział

spokojnie Rafe.

Margaret postukała w kopertę starannie polakiero-

wanym paznokciem.

- Jasne - warknęła wrogo. - Zawsze masz jakieś

interesy, draniu. Lepiej od razu powiedz mi wszystko.

- Dobrze. Rzeczywiście, twój ojciec i ja myślimy

o pewnym wspólnym interesie.

- Na miłość boską, o jakim?
- Chcę kupić „Lark Engineering".

To musiała być owa tajna broń. Margaret zerwała

się z fotela. Chciała znów nazwać go kłamcą, ale

przerażająca świadomość już dławiła jej gardło.

- Ojciec nigdy nie sprzeda ci firmy - powiedziała

drżącym z oburzenia głosem. - Stworzył ją od pod­

staw, jest całym jego życiem. Zrobiłby to jedynie

wtedy, gdybyś zmusił go do tego swoimi podłymi

30 • KOWBOJ

sposobami. Mów, Rafe, co mu zrobiłeś? Jakim szan-

tażem się posłużyłeś?

Rafe wstał również, górując nad nią swoją potężną

postacią. Zdawało się, że jego groźny cień rozrasta się,

pochłaniając przestrzeń pokoju. Margaret dawno nie

czuła się tak mała i bezbronna. Z trudem wywalczony

spokój ducha uleciał bezpowrotnie. Ale poprzysięgła

sobie, że nie cofnie się nawet o krok. Nie da mu tej

satysfakcji.

- Musisz mieć o mnie naprawdę fatalną opinię

- skrzywił się. - Na szczęście w tym przypadku jestem

niewinny jak nowo narodzone dziecię.

- Chcesz powiedzieć, że nie zmuszałeś go do

sprzedaży?

- Skądże! Sama go zresztą zapytaj.
- Oczywiście, że to zrobię!
- Dobrze, tylko aby to zrobić, będziesz musiała

przyjechać na ranczo. I od razu uprzedzam - on nic ci

nie powie przez telefon.

- Dlaczego?

- Ponieważ wie, że chcę być z tobą, i zgodził się na

ten mały szantaż, żeby ściągnąć cię do nas.

- A jeśli nie przyjadę?
- Wtedy będziesz siedziała tu, w Seattle, i zamart­

wiała się na śmierć.

Margaret czuła, że ma już naprawdę dosyć.
- Rafe, powiedz, dlaczego to robisz? - zapytała

zmęczonym głosem.

- Już ci mówiłem: bo chcę mieć jeszcze jedną szansę

u ciebie. A nie widziałem innego sposobu, by ją zyskać.

- Nic nie zyskasz. Nigdy bym za ciebie nie wyszła,

nawet gdyby nie zdarzyła się ta historia przed rokiem.

KOWBOJ » 31

- Potrafię sprawić, że zmienisz zdanie.

- Niemożliwe. Zdążyłam cię dobrze poznać. Twoją

pierwszą i jedyną miłością jest biznes, a podnieca cię

tylko robienie pieniędzy.

Rafe westchnął tylko.
- Ależ jesteś niesprawiedliwa! Jakoś nie pamiętam,

żebyś narzekała w łóżku.

Margaret z pasją zacisnęła pięści.
- Niesłychanie rzadko zdarzało ci się znaleźć czas,

by wziąć mnie do łóżka. Wtedy, owszem, byłeś niezły.

- To miło, kochanie, że chociaż o tym pamiętasz.

- Nie zmieniaj tematu - syknęła ze złością.
- Nie rozumiem...
- Prawda jest taka, że w twoim życiu w ogóle nie

ma czasu na żadne związki. W ciągu dwóch miesięcy

naszej znajomości przylatywałeś do Seattle tylko na

weekend, a w poniedziałek już cię nie było. Albo

potrafiłeś dzwonić do moich drzwi w środę w nocy,

zabawić się ze mną w łóżku i zniknąć już o szóstej rano,

by zdążyć na konferencję do Los Angeles.

- Przyznaję, byłem trochę za bardzo zalatany, ale

potem się to zmieniło.

- A kiedy nie podróżowałeś, na odmianę siedzia­

łeś w biurze. Pamiętasz, ile razy dzwoniłeś z Tucson,

żeby odwołać nasze spotkanie? Było dla ciebie oczy­

wiste, że to ja mam dostosowywać się i zmieniać swo­

je plany. A już szczytem wszystkiego było, kiedy wpa­

dałeś do mnie z teczką pełną papierów i Dougiem

Hatcherem u boku i zamykaliście się w salonie na cały

dzień!

- Owszem, kochanie, ale wtedy wyjątkowo dużo

się działo.

32 • KOWBOJ

- U ciebie zawsze coś się dzieje. Taką masz naturę.

Twoja kochana mamusia nie omieszkała mi o tym

przypomnieć. Podobno taki sam był twój tatuś.

- Maggie, nie denerwuj się, spokojnie. Wszystko

się zmieniło. Oświadczam ci zupełnie poważnie - chcę

się z tobą ożenić.

- Och, wierzę. Pewnie doszedłeś do wniosku, że

wreszcie przydałaby ci się żona. Potrzebny ci ktoś, kto

prowadziłby ci dom, z kim można by się pokazać w to­

warzystwie, bo tak wypada. Ktoś, kto umiliłby ci noce,

jeśli miałbyś na to ochotę, i dyskretnie trzymał się z da­

leka, jeśli miałbyś sprawy do załatwienia. Ktoś, kto po­

kornie przestrzegałby zasad, narzuconych przez ciebie,

i poświęciłby się dla ciebie kompletnie. Słowem, potrzeb­

na ci jest idealna żona dla biznesmena.

- Maggie, kochana, daj mi kilka tygodni, a udowo­

dnię ci, że potrafię również zrezygnować z wielu rzeczy

i dostosować się do ciebie.

- Nie nazywaj mnie Maggie! - Spiorunowała go

wzrokiem. - Nie znoszę tego imienia.

- Twój ojciec tak cię nazywa.

- To zupełnie inna sprawa. Jemu wolno.
- Przedtem nie miałaś zastrzeżeń.

- Ale teraz mam.
- Dobrze - westchnął z rezygnacją. - Spróbuję za­

pamiętać, że masz na imię Margaret.

- Nie musisz już niczego pamiętać. Nie będziesz

miał okazji.

- Nie masz zamiaru ustąpić, co?
- Nie! - Spojrzała na niego wyzywająco.
W oczach mężczyzny mignął gniew, ale natychmiast

zastąpiło go coś, czego obawiała się o wiele bardziej:

KOWBOJ • 33

tęskne pożądanie. Rafe pochylił się ku niej i delikatnie

musnął opadające jej na policzek pasemko włosów.

Zesztywniała.

- Jak bardzo się zmieniłaś, Maggie? - zapytał ła­

godnie. Jego usta znalazły się tuż przy jej twarzy.

- Czy ciągle jeszcze to pamiętasz? - Musnął jej wargi
w ulotnej pieszczocie. - Czy będziesz drżała, kiedy

zrobię tak? - szepnął, delikatnie kąsając zębami jej
dolną wargę i puszczając ją natychmiast.

Margaret nawet nie drgnęła, choć nagłe, rozkoszne

i bolesne zarazem przypomnienie ugodziło ją jak ostrze

noża. Nie mogłaby się ruszyć, nawet gdyby chciała. Po

prostu ogarnął ją paraliż - jak królika, osaczonego

przez rysia.

Usta mężczyzny znów musnęły jej wargi pieszczotą

o niespodziewanej czułości. Palce lekko, drażniąco

muskały jej kark. Drżenie przebiegło napięte do ostate­

czności nerwy, udzielając się ciału.

- Ach, więc jednak pamiętasz... -mruknął. - Cały

cholerny, długi rok. Nie miałem ani jednego spokoj­

nego dnia, ani jednej nocy. Chwilami myślałem, że

zwariuję. Jak mogłaś mi to zrobić, Maggie?

Była wstrząśnięta mrocznym, bolesnym brzmie­

niem jego głosu.

- Skoro tak brakowało ci seksu, z pewnością

znalazłeś sobie kogoś, kto dał ci wszystko, czego

pragnąłeś - powiedziała, za wszelką cenę siląc się na

niedbały ton.

- Nie - zaprzeczył szybko i poważnie. - Nie było

nikogo. Od tamtego czasu nie miałem żadnej kobiety.

Tego się nie spodziewała. Popatrzyła na niego,

zdumiona.

34 • KOWBOJ

- Nie wierzę ci.

- Uwierz - powiedział niskim, gardłowym głosem,

znów sięgając ku jej ustom. - Bóg mi świadkiem,

Maggie. Każda noc bez ciebie była męką.

- Rafe, jak możesz? Zniknąłeś na cały rok, a teraz

wracasz, jakby nic się nie stało! - wykrzyknęła Mar­

garet z rozpaczą. - Nie pozwolę ci, rozumiesz?

- Pozwól mi zostać na noc.
- Nie.
Puścił ją, ale nie odsuwał się.
- Dobrze, niech ci będzie - rzekł z dziwnym spo­

kojem. - Czekałem tak długo, mogę poczekać je­

szcze.

- Proszę, czekaj sobie, aż piekło zamarznie - wzru­

szyła ramionami. - A teraz, skoro już powiedziałeś

wszystko, co miałeś do powiedzenia, idź.

Zawahał się, ale po chwili sięgnął po kapelusz

i wcisnął go sobie kowbojską modą głęboko na oczy.

Dopiero wtedy wstał i włożył marynarkę. Zerknął na

bilet, leżący na stoliku.

- Nie zapomnij. Poniedziałek, ósma rano - rzucił.
- Nie ma mowy.
- Proszę - powiedział z naciskiem.

Margaret aż otworzyła usta w zdumieniu.
- Naprawdę powiedziałeś „proszę"? - wyjąkała.
- Tak. Proszę, przyjedź do Arizony, aby poroz­

mawiać z kobietą, która ma zamiar zostać żoną

twojego ojca, i osobiście sprawdzić, jakim to podstęp­

nym szantażem zmusiłem go do sprzedania mi firmy.

Proszę, przyjedź, żeby przekonać się, jak bardzo się

zmieniłem. I proszę, daj nam obojgu jeszcze jedną
szansę.

KOWBOJ • 35

Mówiąc to, spojrzał na nią po raz ostatni i zdecydo­

wanym krokiem ruszył ku drzwiom.

- Rafe, nie, nie zrobię tego, słyszysz? - zawołała,

podnosząc się z fotela, ale było już za późno. Zamknął

za sobą drzwi cicho, ale stanowczo.

ROZDZIAŁ

2

Dla mnie to był najgorszy rok w życiu, a ona

wygląda kwitnąco, jakby spała na płatkach róż, pomy­
ślał z irytacją Rafe, wychodząc na gwarną ulicę.
Machnął na przejeżdżającą taksówkę. Kazał się za­
wieźć do hotelu, w którym wynajął pokój. Czuł już tak
dobrze mu znaną, podniecającą atmosferę rozgrywki.

Gracze zostali rozstawieni na pozycjach, wykonano
pierwsze posunięcia. Pozostało tylko czekać na następ­
ne starcie.

Tylko czekać... Maggie wyglądała równie ponętnie,

jak dawniej. Co więcej, była o wiele bardziej pewna

siebie i swoich reakcji niż przed rokiem. I, do licha,
o wiele mniej chętna do podporządkowania się jego
woli. Zhardziała, pomyślał z ponurym humorem.

Wóz zatrzymał się na eleganckim podjeździe. Rafe

wysiadł i sięgnął po portfel.

- Ładne buty - zauważył taksówkarz, z zadowole­

niem chowając suty napiwek.

- Dzięki - burknął Rafe, kierując się do wejścia.
- Hej, jeśli nie ma pan co robić z dzisiejszym

wieczorem, mógłbym zaproponować parę miłych

KOWBOJ • 37

miejsc - zawołał za nim taksówkarz. - Szkoda mar­

nować noc.

- Dlaczego? Ostatnio nie lubię towarzystwa - u-

ciął Rafe i wszedł do holu, wykładanego marmurami

i mahoniem. W myślach towarzyszył mu bezustannie

obraz Maggie takiej, jaką ujrzał pierwszy raz od

roku. Smukła sylwetka, ciemne włosy, zaczesane do

tyłu, odsłaniające delikatne rysy. Oczy o odcieniu

akwamaryny wydawały się jeszcze większe i bardziej

wyraziste, niż zdołał zapamiętać. Wytworna, jedwab­

na sukienka miękko uwydatniała krągłe, rzeźbione

kształty. Nie była już tak dziewczęco szczupła jak

dawniej, ale kilka dodatkowych kilogramów rozłoży­

ło się we właściwych miejscach, przydając jej kobie­

cości.

Najwyraźniej pisarska kariera musiała jej świetnie

służyć. Rafe'a niemal drażnił kwitnący wygląd Maggie.

Byłoby sprawiedliwiej, gdyby cierpiała tak jak on.

Niestety, nic na to nie wskazywało.

Raz jeszcze przebiegł w myślach raporty, których

dostarczyła mu prywatna agencja detektywistyczna.

Maggie prowadziła spokojne i uregulowane życie.

Rzadko umawiała się na randki i żadna z nich nie

wyglądała na poważną. Wolny czas spędzała zazwy­

czaj w towarzystwie dwóch innych młodych kobiet,

z którymi ostatnio bardzo się zaprzyjaźniła.

Rafe nie znał ani Sarah Fleetwood, ani Katherine

Inskip, ale ich nazwiska pojawiały się w raportach tak

czysto, że podświadomie zaczął żywić do nich sympatię

jako do przyzwoitek Maggie. Nie zniósłby bowiem

myśli, że w jej życiu pojawił się mężczyzna. Trzeba

przyznać, że miał ogromne szczęście, bo na razie tylko

Sarah i Katherine znalazły sobie partnerów. Nie

38 • KOWBOJ

powinien jednak kusić losu. Maggie należy do kobiet,

którym mężczyźni nie pozwalają długo żyć samotnie.

Świadomość, że wkrótce może już być za późno,

popchnęła go do działania.

Poszedł prosto do hotelowego barku, usiadł na

wysokim stołku i zamówiwszy whisky, pogrążył się

w rozmyślaniach. Precyzyjnie, krok po kroku, roz­

patrywał ich dzisiejszą rozmowę pod kątem słabych

i mocnych punktów - tak samo jak analizował skom­

plikowane, ryzykowne negocjacje z punktu widzenia

nowych strategii.

Ten plan opracowywał od miesięcy, rozważając

wszelkie możliwe warianty. Gotów był sprzedać du­

szę diabłu, byleby Maggie wróciła. Dziś wyłożył na

stół swoje atuty i mógł tylko czekać, aż ona podej­

mie grę. Jednym słowem, modlić się, by w ponie­

działek zjawiła się na lotnisku w Tucson. Cała jego

przyszłość wisiała na włosku i wiedział o tym aż za

dobrze.

Sobotnia promocja najnowszej książki udała się

wspaniale. Wierne czytelniczki zjechały ze wszystkich

stron Seattle, by spotkać się z autorką „Brutala".

Maggie była im szczególnie wdzięczna, gdyż miłe

rozmowy pozwoliły jej zapomnieć o nieodwołalnie

zbliżającym się terminie podjęcia decyzji.

- Byłam zachwycona „Brutalem", moja droga

- powiedziała z zachwytem młoda kobieta w za­

awansowanej ciąży, ze szkrabem czepiającym się jej

spódnicy, podsuwając Maggie egzemplarz do pod­

pisu. - Twoje książki zawsze poprawiają mi humor,

a bohaterowie są po prostu fantastyczni. Aha, mam

na imię Christine.

KOWBOJ • 39

- Dzięki, Christine, bardzo się cieszę, że podoba ci

się książka i że zadałaś sobie trud, żeby przyjechać

- odparła z uśmiechem Maggie, składając zamaszysty

podpis pod krótką dedykaq'ą.

- Nie ma sprawy - rozpromieniła się Christine.

- Przyjechałabym tu nawet z końca świata. Teraz

przyszła pora na dzieci, ale przedtem pracowałam

w biurze maklerskim w Seattle. Znam środowisko,

o którym piszesz, od podszewki i łatwo mogę się

identyfikować z twoimi bohaterkami. Kiedy wyjdzie

następna książka?

- Mniej więcej za pół roku.

- Och, nie będę się mogła doczekać. Mam nadzieję,

że bohater będzie w stylu Roarke'a, bohatera „Bru­

tala"?

- Jasne - uśmiechnęła się Margaret.

W gruncie rzeczy wszyscy jej bohaterowie niewiele

się od siebie różnili i wykazywali zdumiewające podo­

bieństwo do Rafe'a Cassidy'ego. Fakt, iż zakochała się

w nim tak szybko, potwierdzał tylko jej podejrzenia, że

Rafe uosabiał mężczyznę z marzeń, którego tak chęt­

nie opisywała w książkach.

Jedynie kowbojskie buty, kapelusz stetson oraz

pas z ozdobną klamrą nie przypominały strojów jej

bohaterów. Mężczyźni w powieściach Maggie nosili

wytworne garnitury od najlepszych europejskich

krawców i włoskie obuwie, najchętniej robione na

miarę.

A jednak oni wszyscy mieli w sobie jakiś niemal

prymitywny rys brutalności, nadzwyczaj pociągający

dla bohaterek. Tylko że w finale, w przeciwieństwie do

Rafe'a, dawali się oswoić i zamienić w łagodne ba­

ranki.

40 • KOWBOJ

Następna w kolejce po autograf stała wytworna,

zadbana kobieta w prostej, lecz eleganckiej sukience.

- Christine ma rację - powiedziała, podsuwając

Margaret książkę. - Prosimy o kolejnego bohatera

w rodzaju Roarke'a. On był świetny. Uwielbiam takich

twardych facetów, których trzeba dopiero nauczyć

miłości. Nazywam ich kowbojami w garniturach.

Margaret uniosła głowę, zaskoczona.

- Kowbojami? Na Boga, czemu? Lubię wielkomiej­

skich profesjonalistów i tylko o nich piszę.

Jednak kobieta z przekonaniem pokręciła głową.

- Przecież twoi bohaterowie to przebrani kowboje,

nie wiesz o tym?

Margaret popatrzyła na nią w zamyśleniu. Już

dawno nauczyła się, że nie należy lekceważyć zdumie­

wającej intuicji czytelniczek. Tym razem jednak zo­

stała kompletnie zaskoczona.

- Naprawdę tak uważasz? - zapytała z powątpie­

waniem.

- Oczywiście. Wierz mi, potrafię rozpoznać kow­

boja, nawet jeśli nosi garnitur i koszulę za kilkaset

dolarów.

- Ona ma świętą rację, Margaret - poparła ją

inna czytelniczka. - Kiedy zaczynam czytać jedną

z twoich książek, od razu dostrzegam w bohaterze

kowboja.

- Ale wytłumacz mi dlaczego - wyjąkała zdumio­

na Margaret.

Kobieta zastanowiła się przez chwilę nad odpo­

wiedzią.

- Myślę, że ma to coś wspólnego z ogólną filozofią

życia tych facetów - zaczęła powoli. - Wiesz, sposo­

bem, w jaki myślą i działają. Mają takie... staromodne

KOWBOJ • 41

zasady postępowania wobec kobiet, bardzo honoro­

we. Takie, które kojarzą nam się z dawnym Dzikim

Zachodem.

- Święta prawda - poparła ją kolejna czytelniczka.

- Tylko że tu się pojedynkują w salach zarządów i rad

nadzorczych, ale zasady pozostały te same. A ja mam

na imię Rachel.

- Rachel. - Margaret pospiesznie złożyła podpis.

- Dzięki ci - powiedziała, oddając egzemplarz z uśmie­

chem.

- To ja dziękuję. - Rachel mrugnęła do niej wesoło

i zerknęła na inne kobiety. - A skoro już mowa

o kowbojach, to może któregoś dnia uraczysz nas

prawdziwym kowbojem - no wiesz, kapelusz, buty,

koń i te rzeczy.

- Tak, tak, będziemy czekać! - zawołały z entuz­

jazmem.

Maggie spoważniała nagle, z trudem siląc się na

uśmiech.

- Może, kiedyś... - mruknęła cicho. Czy miała

powiedzieć tym miłym paniom, że poznała już takiego

rewolwerowca z Wall Street, ale nie może się jakoś

zdecydować na szczęśliwe zakończenie?

Z trudem przywołała na twarz uśmiech i wyciągnęła

rękę po następny egzemplarz, kiedy nagle zamarła,

rozpoznając pochylającą się nad nią postać. To się

nazywa wpaść z deszczu pod rynnę, pomyślała z rezyg­

nacją.

- Witaj, Jack. Co tu robisz? Nie przypuszczałam, że

czytujesz romanse.

Jack Moorcroft odwzajemnił uśmiech. Brązowe

oczy patrzyły na nią z pełnym podziwu zdumieniem.

- Widzę, że naprawdę ci się udało.

42 » KOWBOJ

- Co, pisanie? Owszem, miałam chyba trochę

szczęścia.

- Nie przypuszczałem, że zrobisz w tej dziedzinie

prawdziwą karierę.

- Nikt nie przypuszczał, a już zwłaszcza ja sama.

- Czy mogę zaprosić cię na kawę, kiedy skończysz?

Chciałbym trochę porozmawiać.

- Poczekaj, niech zgadnę o czym. Nie widzieliśmy

się od dnia mojej rezygnacji. Niedługo potem czytałam

w prasie, że przeniosłeś się do zarządu „Moorcroft

Industries" w San Diego. A teraz pojawiasz się jak

grom z jasnego nieba w Seattle, w dwa dni po tym, jak

w równie magiczny sposób objawił się tu Rafe Cassidy.

Ciekawe, czy to zamierzony zbieg okoliczności, czy

raczej jeden z tych zdumiewających przypadków,

które czynią nasze szare życie tak interesującym?

- Zawsze byłaś wyjątkowo bystra. Dlatego właśnie

cię zatrudniłem.

- Zapomnij o pochlebstwach, Jack. Jestem uod­

porniona. A teraz wybacz, ale inni czekają - ucięła,

oddając mu książkę. Nie wpisała dedykacji.

- Dobrze, Margaret, ale bardzo mi zależy na tej

rozmowie. Pozwolisz się zaprosić na kawę albo na

drinka? Chociażby przez pamięć na dobre, stare czasy?

Patrzył na nią z takim wyczekiwaniem, że nie mogła

odmówić. Zresztą był zupełnie dobrym szefem. I prze­

cież nie prosił jej, by złożyła wymówienie. Odeszła

z własnej woli.

- Zgoda, może być kawa. Kończę mniej więcej za

kwadrans - powiedziała.

- Świetnie, będę czekał.

W dwadzieścia minut później Maggie, pożegnawszy

wydawców i czytelniczki, ruszyła w kierunku Jacka

i

KOWBOJ • 43

Moorcrofta. Stał przy stojakach z pismami i prze­

glądał magazyn „Forbes". Kiedy zobaczył Maggie,

natychmiast odłożył go i podbiegł, by przytrzymać dla

niej drzwi. Jack miał czterdzieści trzy lata i był o pięć

lat starszy od Rafe'a. Na pierwszy rzut oka można go

było uznać za o wiele bardziej udane wcielenie jej

bohaterów. W jego wyglądzie i manierach nie było ani

śladu kowboja. Był wprost kwintesencją rzutkiego,

ogładzonego menedżera.

Można też go było śmiało nazwać przystojnym.

Młodzieńczą, wysportowaną sylwetkę zawdzięczał co­

dziennemu treningowi w ekskluzywnym klubie od­

nowy biologicznej. Jasnokasztanowe włosy były już

lekko przerzedzone i poprzetykane siwymi pasem­

kami, ale to nadawało mu tylko dystyngowany wy­

gląd. Całości dopełniał nienagannie skrojony garnitur,

oczywiście w europejskim stylu, włoskie buty i naj­

modniejszy jedwabny krawat.

Jack Moorcroft nosił coś jeszcze - obrączkę. Był

żonaty i to sprawiło, że Margaret już w momencie, gdy

go poznała, uznała, że nie ma sensu interesować się nim

jako mężczyzną. Zresztą, nawet gdyby był wolny, nie

byłby w stanie doprowadzić jej do takiego szaleństwa

jak Rafe. Maggie wiedziała po prostu, że Jack Moor­

croft nie jest mężczyzną jej marzeń, choć z pozoru

spełniał wszystkie warunki.

- Jack, lepiej od razu wyłóż karty na stół - zaczęła

bez wstępów, sadowiąc się przy stoliku w małym

barku. - Oboje wiemy, że nie przyjechałeś do Seattle,

by wspominać dawne czasy.

Moorcroft bawił się przez chwilę plastikowym

mieszadełkiem, obserwując ją uważnie.

- Zmieniłaś się - stwierdził w końcu.

44 • KOWBOJ

- Wszyscy się zmieniają - wzruszyła ramionami.

- Możliwe. Lubisz ten pisarski biznes?

- Kocham. Ale chyba nie o tym chciałeś poroz­

mawiać?

- Nie. - Jack pociągnął łyk kawy i oparł się łok­

ciami o stolik. - Mam informacje, że Cassidy od­

wiedził cię w tym tygodniu.

- Sama ci o tym powiedziałam. Był u mnie w czwar­

tek wieczorem. Ale jaki to ma związek z tobą?

- On chce zemsty, Margaret. Znasz go równie

dobrze jak ja, a pewnie nawet lepiej.

- Już się na mnie odegrał. Przecież byłeś przy tym,

kiedy tamtego ranka kazał mi zniknąć ze swojego

życia.

- Dobrze, ale teraz wrócił, prawda? - Usta Jacka

skrzywiły się w gorzkim uśmiechu. - Wrócił, ponie­

waż nie zdążył jeszcze odegrać się na mnie. Rozstanie

z tobą to za mało, by mi dokuczyć.

Margaret poczuła, jak płoną jej policzki, ale nie-

zdradziła zdenerwowania.

- Dlaczego uważasz, że będzie mścił się na tobie?

Przecież to mnie uważał za zdrajczynię.

- Owszem, ale zdradziłaś go dla mnie, nie pa­

miętasz?

- Do cholery, nie zdradziłam nikogo! Byłam w pu­

łapce i musiałam zrobić to, co zrobiłam.

- Z jego punktu widzenia to ja byłem tym, który

wymagał od ciebie lojalności. Na swój sposób miał

rację, nie uważasz? Ale było jeszcze coś, co go roz­

wścieczyło. Myślę, że widział we mnie rywala.

- Skądże, byłeś tylko moim szefem i wiedział o tym.

Chociaż... Powiedz mi, Jack, co mu powiedziałeś?

KOWBOJ • 45

Moorcroft przygryzł wargę i odwrócił wzrok.

- Tamtego ranka Cassidy zachowywał się jak ma­

niak. Nie przyjmował do wiadomości żadnych argumen­

tów. Był pewny, że poczułaś się lojalna wobec mnie nie

tylko jako współpracownica, ale również jako kochanka.

Margaret skrzywiła się z obrzydzeniem.
- A więc skłamałeś mu.
- Czy to ważne, że pozwoliłem mu pomyśleć sobie

to, o czym i tak był przekonany? Nieszczęście już się

stało. I tak cię rzucił i wiedział, że przegrał ze mną

rozgrywkę o firmę Spencera.

- Wówczas postanowiłeś wykorzystać okazję i jesz­

cze osłodzić sobie zwycięstwo.

Uśmiech Moorcrofta stał się drapieżny.

- Dobrze, przyznaję, że nie mogłem oprzeć się

pokusie, by go dobić. Dwa lata temu Cassidy rozwalił

fuzję, którą szykowałem. Należało mu się to.

- A ja, nieszczęsna, przypadkiem trafiłam w środek

waszej rozgrywki.

- Pewnie nie uwierzysz, Margaret, ale szczerze

żałuję tego, co się stało.

- Jasne. Może w ogóle o tym zapomnimy, co? Mam

naprawdę ważniejsze rzeczy do roboty, niż wspomina­

nie dawnych, słodkich czasów.

- Niestety, ja nie mogę zapomnieć. - Jack pochylił

się ku niej z nagłym ożywieniem. - Nie mogę, ponie­

waż Cassidy nie zapomniał. I poluje na mnie.

- O czym ty, do licha, mówisz?
- Od dawna rywalizowałem w interesach z tym

przeklętym kowbojem, ale po tym, jak stanęłaś między

nami, cała sprawa stała się dla niego rodzajem wen­

dety. Sto lat temu po prostu wyzwałby mnie na

46 » KOWBOJ

pojedynek w samo południe albo coś w tym rodzaju.

Ale żyjemy przecież w cywilizowanych czasach, praw­

da? Cassidy będzie mścił się w sposób bardziej wyrafi­

nowany.

- Jack, nadal nic nie rozumiem. -Margaret pat­

rzyła na niego zdumiona.

Moorcroft pochylił się jeszcze bliżej. Brązowe oczy

błyszczały.

- On coś knuje, Margaret. Z moich prywatnych

źródeł wiem, że kroi mu się poważna transakcja, która

mogłaby bezpośrednio zaszkodzić „Moorcroft Indus­

tries". Muszę dowiedzieć się, o co dokładnie chodzi,

zanim będzie za późno. Muszę zdobyć poufne infor­

macje.

- Jak słyszę, już je masz.
- Mam, ale niepełne. I nie wiem, w jakim stopniu

mogę brać je pod uwagę.

- To twój problem, Jack.

- Posłuchaj, Cassidy jest teraz bardziej ostrożny niż

przed rokiem i ciaśniej trzyma karty przy piersi.

Cokolwiek organizuje, będzie strzegł, by nie było

żadnych przecieków. A ja muszę wiedzieć. Muszę!

- Ale dlaczego przychodzisz z tym do mnie? Nie

pracuję już dla ciebie. Jestem wolnym strzelcem, Jack,

i to mi bardzo odpowiada.

- Owszem, widzę - uśmiechnął się. - Wyglądasz

rewelacyjnie, Margaret. I dobrze wiem, że jesteś już

poza środowiskiem, ale znalazłem się w sytuacji pod­

bramkowej i potrzebuję pomocy.

- Chyba żartujesz? Nie mogę ci pomóc. Jak sam

zauważyłeś, zerwałam już z tym wszystkim.

Moorcroft potrząsnął głową.

KOWBOJ • 47

- Wtedy nie byłaś niczemu winna, ale, niestety,

wplątałaś się wbrew swojej woli. A teraz Cassidy znów

cię wplątuje.

Margaret nerwowo wyprostowała się na krześle.
- Dlaczego tak uważasz?
- Już ci mówiłem, nie mam wszystkich informacji,

ale jednak coś wiem. To mianowicie, że widziano

twojego ojca z Beverly Cassidy.

- Jesteś lepiej poinformowany niż jak, Jack - skrzy­

wiła się Margaret. - Sama dowiedziałam się o tym

dopiero w czwartek. Ja, córka, wyobrażasz sobie?

Z początku nie mogłam uwierzyć. Tata, jak on mógł...

Przygryzła wargę. - Zresztą, nieważne.

Przez resztę pamiętnego czwartkowego wieczoru

usiłowała sobie wmówić, że Rafe kłamał. Niestety,

gosposia ojca potwierdziła w rozmowie telefonicznej,

że pan pojechał do Arizony. Natychmiast wykręciła

numer rancza, tylko po to, by dowiedzieć się od

kolejnej gosposi, że pan Lark nie może podejść, ale

czeka z utęsknieniem na córkę w poniedziałek.

Zatem Rafe nie kłamał. Zapewne rewelacja o kup­

nie „Lark Engineering" była także prawdą. Ogarnął ją

nagły niepokój.

- Jedziemy na tym samym wozie, Margaret - za­

troskany głos Moorcrofta wdarł się w jej myśli. - Jes­

teśmy naturalnymi sojusznikami. Rok temu byłaś

w patowej sytuacji. Kochałaś Cassidy'ego, lecz chcia­

łaś pozostać lojalna wobec mnie. Ale teraz jest inaczej,

prawda? Już nic nie jesteś winna temu człowiekowi.

Pora, żeby zapłacił za to, co zrobił.

- Oszalałeś? Nie chcę żadnej zemsty. Chcę mieć

tylko święty spokój, nic więcej.

48 » KOWBOJ

- Nie będziesz miała spokoju i dobrze o tym wiesz.

Jeśli twój ojciec poślubi Beverly Cassidy, będziesz

przez resztę życia związana ze słodką rodzinką Rafe'a,

a przez to i z nim samym.

Margaret wzdrygnęła się na samą myśl o tym.
- Pojedziesz do Arizony, prawda? - zapytał Moor-

croft, patrząc na nią wyczekująco.

- Najprawdopodobniej - westchnęła. Wiedziała, że

musi to zrobić.

- Chcę cię prosić jedynie o to, byś miała oczy i uszy

otwarte. Może wyłapiesz coś, co może się przydać za­

równo tobie, jak i mnie. Coś, dzięki czemu będę

mógł ocalić skórę. Odwdzięczę się z nawiązką, Mar­

garet.

Spojrzała na niego ostro.
- Zapomnij o tym, Jack. Jeśli pojadę na ranczo, to

nie po to, by szpiegować dla ciebie. Mam swoje własne

powody.

- Rozumiem - odparł - ale wejdź w moje położe­

nie. Mam tego łotra na karku i zrobię wszystko, by

ocalić skórę.

- Aż tak bardzo boisz się Rafe'a? - zapytała z nie

skrywanym zdumieniem.

- Już ci mówiłem, że kiedyś rywalizowaliśmy po

prostu w interesach. Raz jeden był górą, raz drugi.

Normalne. Na tym polega gra. Ale zasady się zmieniły.

To już nie zabawa, tylko rozgrywka na śmierć i życie

- zakończył dramatycznie.

- Cóż, życzę powodzenia - powiedziała bezlitośnie

Maggie.

Moorcroft powoli obracał w palcach szklankę.
- Nie pomożesz mi?

KOWBOJ • 49

- Nie.
- Ponieważ go kochasz, tak?
- Moje uczucia w stosunku do Rafe'a nie mają

z tym nic wspólnego. Po prostu nie chcę znów znaleźć
się w nieprzyjemnej sytuacji.

- Margaret, chciałbym cię jeszcze o coś zapytać.
- Słucham? - Jego ton sprawił, że zesztywniała.
- Powiedz mi, czy gdyby wówczas nie pojawił się

Cassidy i nie zawrócił ci w głowie, byłabyś zaintereso­
wana tym, co mógłbym ci zaoferować?

- Niczego nie możesz mi zaoferować, Jack. Chyba

zapomniałeś, że jesteś żonaty?

- A gdybym nie był żonaty?
- Przykro mi, ale nie.
- Możesz mi przynajmniej zdradzić dlaczego?
- Zawsze wyznawałam zasadę nie zadawania się

bliżej z szefami, nawet jeśli byli wolni. Uważałam, że
karierę powinnam zawdzięczać swoim zdolnościom
i umiejętnościom, i niczemu więcej. A poza tym...

- A poza tym?
- Powiedzmy, że nie jesteś mężczyzną moich ma­

rzeń.

Rafe czekał w holu lotniska. Margaret z początku

go nie zauważyła. Ciągnąc torbę na kółkach, przepy­
chała się przez tłum, wypatrując ojca. Była wściekła,
kiedy stwierdziła, że nie wyjechał po nią. Nie dość,
że Connor Lark wprowadził zamęt w jej życiu, to

jeszcze nie był na tyle przyzwoity, by przywitać ją na

lotnisku!

Omal nie krzyknęła, kiedy ktoś stanął przy niej

i wyjął jej torbę z ręki.

50 » KOWBOJ

- Pomogę ci, kochanie. Samochód stoi przed wej­

ściem.

Wściekle spojrzała na bezczelnie uśmiechniętego

Rafe'a i z naburmuszoną miną ruszyła przed siebie.

Zdążyła jednak zauważyć, że był ubrany w białą

koszulę z podwiniętymi do łokci rękawami, dżinsy

i pokazowe buty z brązowej skóry, pięknie wyszywane

turkusową i czarną nicią. Kapelusz miał obowiązkowo

wciśnięty na oczy.

- Sądziłam, że tata domyśli się, że wypadałoby po

mnie wyjechać - burknęła.

- Nie wiń Connora. Powiedziałem mu, że sam się

tym zajmę. - Rafe objął ją wolnym ramieniem, przy­

ciągnął do siebie i mocno pocałował w same usta.

Zrobił to tak szybko, że nawet nie zdążyła zaprotes­

tować.

Na ogół zbyt późno odgadywała jego zamiary,

co zawsze doprowadzało ją do pasji. Jednak nie

należało okazywać, że traci kontrolę nad sobą.

- Byłabym wdzięczna, gdybyś więcej tego nie pró­

bował - wycedziła lodowatym tonem, gwałtownie

uwalniając się z jego objęć.

- Miałaś dobry lot? - zagadnął beztrosko, idąc tak

szybko, że ledwie mogła za nim nadążyć w wąskiej,

krótkiej spódnicy i na wysokich obcasach. Kolejną

denerwującą cechą tego człowieka było ignorowanie

wszystkiego, z czym w danym momencie nie chciał

mieć do czynienia.

- Boże, tu jest jak w piecu! - wykrzyknęła, kiedy

na ulicy ogarnęła ją fala wilgotnego, dusznego upału.

Szybko wyciągnęła z torebki ciemne okulary i nałoży­

wszy je, zaczęła się rozglądać.

KOWBOJ • 51

Bezlitosny, rozpalony błękit pustynnego nieba zda­

wał się przytłaczać cały krajobraz. Pod nim słały się

płowe piaski pustyni, spotykając się z majaczącym na

horyzoncie pasmem gór.

- Cóż, to właśnie jest pustynne lato - stwierdził

sentencjonalnie Rafe. - Czego się w końcu spodziewa­

łaś? Zresztą, szybko się przyzwyczaisz.

- Nigdy, nawet za milion lat!
- Wiem, dziecino, że ta nie jest Seattle. - Rafe

podszedł do srebrzystego mercedesa, zaparkowane­

go blisko wejścia. - Na szczęście wóz jest klimatyzo­

wany. Zaraz zacznie działać. - Otworzył drzwiczki

i zaprosił ją gestem. Syknęła z bólu, kiedy rozpalo­

na skóra siedzenia sparzyła ją przez cienki materiał

spódnicy.

Rafe wrzucił torbę do bagażnika i usadowił się za

kierownicą. Silnik zaczął pracować z cichym pomru­

kiem, lecz duże dłonie mężczyzny spoczywały nieru­

chomo na kierownicy. Odwrócił się powoli i spojrzał

na Margaret. Dostrzegła w jego oczach mroczne,

tłumione pożądanie. Pogratulowała sobie, że włożyła

ciemne okulary.

- Jak daleko do rancza?

- Och, tylko kilkanaście kilometrów - odparł roz­

targnionym głosem. Wyraźnie myślał o czymś innym.

- Wiesz, nadal trudno mi uwierzyć, że tu jesteś. A to

już najwyższy czas, moja pani.

Nie podobał się jej ten ton.
- Swoim zwyczajem nie pozostawiłeś mi wyboru?
- Nie.
- Powinnam wiedzieć, że nie należy oczekiwać od

ciebie przeprosin.

52 » KOWBOJ

- A za co?

- Za bezczelne, podstępne i podłe wmanewrowanie

mnie w ten przyjazd - warknęła.

- Och, o to ci chodzi. Rzeczywiście, nie masz co

liczyć na przeprosiny. Zrobiłem to, co musiałem

zrobić. - Włączył bieg i srebrzysty wóz cicho wytoczył

się z parkingu. - Nie było innego sposobu, żeby cię tu

ściągnąć, Maggie.

- Tracisz tylko czas, Rafe. I prosiłam cię, żebyś nie

mówił do mnie Maggie.

- Spróbuję. Ale ostatnio mam zbyt wiele spraw na

głowie, by pamiętać o takich drobiazgach.

Margaret zacisnęła dłonie w poczuciu bezsilności.

- Zawsze taki byłeś. To są według ciebie nieistotne

drobiazgi. I jak mam uwierzyć, kiedy mówisz, że

chcesz, abym do ciebie wróciła.

- Naprawdę tego chcę. Gdyby było inaczej, czemu

miałbym posuwać się aż do szantażu?

- Nie wiem. - Zmarszczyła brwi. - Dużo o tym

myślałam i jedyne wytłumaczenie, jakie mi się nasunę­

ło, to twoja urażona ambicja. Co prawda powiedziałeś,

że mam się wynosić, ale w gruncie rzeczy to ja

porzuciłam cię, odchodząc bez słowa, bez jednego

spojrzenia. Mam rację?

- Masz - przyznał niechętnie. - Po tym, co się

stało, nie jestem już taki jak dawniej.

- A więc dlatego to zrobiłeś? Żeby szukać zemsty?

- Wzdrygnęła się, przypominając sobie słowa Jacka

Moorcrofta.

- Nie bądź śmieszna, gdybym chciał się mścić,

to z pewnością nie proponowałbym ci małżeństwa.

Nie jestem masochistą. Ściągnąłem cię tutaj, żeby

KOWBOJ • 53

dać sobie samemu szansę naprawienia szkód, które

wyrządziłem rok temu.

- Te szkody są nie do naprawienia.

- Mylisz się. Jesteśmy w stanie sobie wybaczyć

i zacząć nowe życie.

- Jestem całkiem zadowolona ze swojego i nie

potrzebuję zmian - oświadczyła sucho.

- Zazdroszczę. Ja przeżyłem piekło.
- Rafe, przestań mówić w ten sposób. Oboje wiemy,

że nie należysz do tych, którzy wybaczają zdradę

i nielojalność, a to mi przecież zarzuciłeś. Motyw zemsty

pasuje do ciebie o wiele bardziej. I podejrzewam, że

dlatego planujesz zagarnięcie firmy mojego ojca.

- Nie chcę jej zagarnąć. On sam chce mi ją sprze­

dać. To zyskowna operacja, która dobrze wpasowuje

się w inne interesy „Cassidy and Company".

- Nie wierzę ci.
- Uwierzysz, kiedy porozmaiwasz z Connorem.

Przyjechałaś, bo wydaje ci się, że musisz ocalić ojca. To

podobne do ciebie, Maggie. Jednak wątpię, czy zdołasz

go wyrwać z rąk mojej matki. Kiedy zobaczysz, jak im

jest ze sobą dobrze, zmienisz zdanie.

- To wszytko jest częścią spisku, który uknułeś.

Powiedz mi wreszcie, o co naprawdę chodzi?

- Kochanie, czy nie cierpisz na manię prześla­

dowczą?

- Bzdura, po prostu jestem ostrożna.

Rafe skwitował jej słowa uśmieszkiem.

- Gdybyś była ostrożna, kotku, nie przyleciałabyś

tutaj - powiedział po chwili.

Rozmowa zaczęła przybierać niewygodny dla niej

obrót, więc Margaret wolała zamilknąć. Nie widzącym

54 • KOWBOJ

wzrokiem wpatrywała się w surowy krajobraz, gorącz­
kowo usiłując wymyślić jakikolwiek plan działania.
Jednak brak pewności co do prawdziwych intencji

Rafe'a okazał się przeszkodą nie do pokonania.

Nie wierzyła bowiem ani przez moment, że napraw­

dę chce ją poślubić. Poza tym pozostawał jeszcze
Moorcroft. Maggie było obojętne, co stanie się z Ja­
ckiem i jego firmą, ale zaczęła się obawiać, czy Rafe nie
zechce jej wykorzystać w rozgrywce z rywalem. Wresz­
cie sprawa ojca. Sytuacja była skomplikowana i poten­
cjalnie niebezpieczna.

Typowa operacja w stylu Rafe'a Cassidy'ego, po­

myślała ponuro Margaret.

ROZDZIAŁ

3

- To jest twój dom, Rafe? - Maggie nie mogła

ukryć zdumienia na widok wyłaniających się przed

nimi zabudowań.

Siedziba Cassidych, malowniczo położona u pod­

nóża pasma wzgórz, była naprawdę piękna. U końca

długiego, krętego podjazdu wznosił się gustowny dom

w klasycznym kolonialnym stylu. Ściany z płowej cegły
adobe

miały ciepły, naturalny odcień pustynnej ziemi,

a czerwona dachówka dopełniała wyglądu całości.

Monotonię pustynnych kolorów przełamywała wypie­

lęgnowana zieleń, zwartą masą otaczająca budowlę.

Tło tworzyły stojące w pewnym oddaleniu białe,

nowoczesne budynki gospodarcze i zielone pasma

pastwisk, rozdzielone białymi płotami.

- Wtedy nasza znajomość skończyła się zbyt szyb­

ko, bym miał okazję cię tu zaprosić - powiedział Rafe

nie bez żalu. - A miałem taki zamiar. Tym bardziej

cieszę się, że mogę zrobić to teraz.

Margaret rozglądała się z ciekawością.

- Słuchaj, a gdzie są krowy? - zagadnęła nagle.

- Zawsze myślałam, że musi ich być pełno na pastwi­

skach.

56 • KOWBOJ

- O tej porze roku bydło przeganiane jest na

wzgórza.

- Za to masz wiele koni. Tylko jakoś nie wyglądają

na kowbojskie.

- Nie, to są araby. Dochowaliśmy się pięknych

okazów. W sumie zysk jest pewniejszy niż przy hodo­

wli bydła. Zastanawiam się nawet, czy nie zrezyg-

nować z krów.

- Słusznie. Może byś się przestawił na kurczaki?

- Kurczaki? - zapytał ze świętym oburzeniem

kowboja, który nie widzi świata poza bydłem i końmi,

-

Jasne. Czerwone mięso staje się niemodne, Rafe.

Nie znasz najnowszych tendencji w dziedzinie zdrowej

żywności? Modne są kurczaki, ryby i warzywa. Ach,

i jeszcze indyki. To podobno bardzo opłacalne.

- Daj mi spokój z tym drobiem - burknął zniecier­

pliwiony.

- Dobrze, rozumiem. Najwyraźniej podstawą ro­

dzinnej fortuny jest nie farma, a „Cassidy and Com­

pany", tak? Hodowla to tylko rodzaj kowbojskiego

hobby.

Rafe zatrzymał wóz na podjeździe, rzucając jej

niechętne spojrzenie.

- Widzę, że uwzięłaś się, żeby wszystko kompli-

kować.

- Oczywiście - przyznała bezczelnie. - Jak się tyl-

ko da. Gdzie jest mój ojciec?

- Pewnie nad basenem. Pływał, kiedy odjeżdżałem

na lotnisko.

Zaledwie wysiedli z wozu, pojawił się młody czło-

wiek w czarnych dżinsach i pasiastej koszuli.

- Tom, to jest Maggie Lark. Maggie, poznaj Toma

- przedstawił ich krótko Rafe. - Tom jest naszym

KOWBOJ • 57

ogrodnikiem i przysłowiowym chłopcem do wszyst­

kiego. Stary, weź bagaże i zanieś do południowego

skrzydła, do pokoju gościnnego, dobrze?

- Już się robi, Rafe. Witam, pannno Lark. Jak

minęła podróż?

- Dobrze, dziękuję. Powiedz mi, Tom, gdzie jest

basen?

- Basen? Na terenie patia, w głębi. Nie zechciałaby

pani najpierw przebrać się w pokoju?

- Najpierw chciałabym zobaczyć się z ojcem - u-

cięła. - Nie przyjechałam tu na wypoczynek, tylko

w interesach.

- Ach, rozumiem, interesy. - Chłopak był wyraź­

nie zaskoczony.

Margaret energicznie ruszyła we wskazanym kie­

runku, nie czekając na zaproszenie gospodarza. Czuła

jednak na plecach jego kpiące spojrzenie. Szybkim

pchnięciem otworzyła szerokie, ciemne drzwi i wkro­

czyła do chłodnego holu. Klimatyzacja działała bez

zarzutu. Zdjęła okulary i rozejrzała się z nie skrywaną

ciekawością.

Południowo-zachodni styl budowli konsekwentnie

utrzymany był we wnętrzu. Dominowały naturalne

odcienie beżu, terakoty i brzoskwini, podkreślane

bladym turkusem. Tu i ówdzie uwydatniała się czernią

jakaś waza czy lampa. Potężne, belkowane sufity

i indiańskie kilimy o geometrycznych wzorach nada­

wały całości rustykalny wygląd, nie burząc ogólnej

harmonii.

Za ogromnymi rozsuwanymi szybami, wypełniają­

cymi całą ścianę salonu, Margaret dostrzegła basen.

Zajmował środek pięknie urządzonego patia, za­

mkniętego czterema skrzydłami domu. Pod paraso-

58 » KOWBOJ

lem, na brzegu, racząc się mrożoną herbatą z termosu,

siedzieli Connor Lark i Beverly Cassidy, najwyraźniej

w znakomitych humorach. Margaret obserwowała ich

przez moment, przejęta dręczącym poczuciem niepew

ności. Jej ojciec wyglądał na szczęśliwego - prawdę

mówiąc, nie widziała go tak szczęśliwym od czasu

śmierci matki przed kilkunastu laty. Wiedziała już, że

misja ratunkowa, której się podjęła, może być trudniej­

sza, niż sądziła.

- Co jest, Maggie? Obawiasz się, że nie będzie to

jednak takie proste? - zagadnął Rafe, przystając

obok. - Mówiłem ci, że są dla siebie stworzeni.

- Jakoś nie mogę wyobrazić sobie ciebie jako

swatki - odparowała.

- Myślisz, że zaaranżowałem ich miłość tylko po

to, by łatwiej zagarnąć „Lark Engineering"? - zapytał

z wyraźnym rozbawieniem. - Jestem dobry w kom­

binacjach, Maggie, ale nie aż tak. Przyznaję, poznałem

ich ze sobą, ale na tym moja rola się skończyła.

Zakochali się bez mojej pomocy.

- Uważasz, że jesteś taki sprytny, co?
- Gdybym był naprawdę sprytny, nie stracilibyśmy

całego roku. Maggie, czy naprawdę niemogłabyś pójść

nam wszystkim na rękę i uznać związku Connora

i Beverly za ich osobistą sprawę? Nie możesz obsesyj­

nie pojmować wszystkiego w kategoriach zdrady i ze­

msty. To obłęd.

Margaret kurczowo zacisnęła palce na pasku tore­

bki. Najbardziej złościło ją, że Rafe w gruncie rzeczy

miał rację. W głębi duszy najzupełniej się nim zgadzała.

- Maggie, proszę! - Rafe podszedł bliżej i uspoka­

jającym gestem położył jej dłoń na ramieniu. Strząs-

KOWBOJ » 59

nęła ją z irytacją. Zaklął cicho. Dostrzegł nadchodzą­

cego Toma i zapytał głośno: - Nie przywitasz się

z ojcem, kochanie?

Nie było wyjścia. Rozsunęła szklane drzwi i we­

szła do patia. Ojciec natychmiast odwrócił ku niej

głowę.

- Maggie, dziecinko, wreszcie jesteś - rozpromie­

nił się. - Najwyższy czas. Bev i ja czekaliśmy, aż

przybędziesz i uwolnisz mnie z łap Cassidy'ego. Cieszę

się, że będziemy mogli sobie porozmawiać.

- Moglibyśmy porozmawiać sobie już wczoraj,

gdybyś raczył podejść do telefonu - odparła cierpko.

- Koteczku, proszę, tylko nie zaczynaj. Zrobiłem

to, co uznałem za najlepsze. Przecież wiesz! - Popat­

rzył na nią z tak rozbrajającym uśmiechem, że nie

mogła się dłużej gniewać. Błysk radości i humoru

w jego oczach świadczył aż nadto wyraźnie, że przybył

tutaj z własnej woli i w przeciwieństwie do niej, bawi się

świetnie.

Connor Lark był postawnym mężczyzną, niemal

tak wysokim jak Rafe. Trzymał się świetnie jak na swój

wiek, choć nad slipkami zaznaczał się niewielki brzu­

szek. Ciemne włosy już dawno posiwiały, ale oczy

koloru morza, tak podobne do jej własnych, patrzyły

bystro jak dawniej.

Matka Margaret zawsze mówiła o nim jako o su­

rowym diamencie, który pracowicie, przez lata, szli­

fowała. Obróbka, której tak chętnie się poddawał,

przyniosła rezultaty. Z prostego, prowincjonalnego

ranczera stał się utalentowanyn przedsiębiorcą, który

od podstaw stworzył nowoczesną, świetnie prospe­

rującą firmę.

60 • KOWBOJ

- Wiem, tatku. Widzę, że jesteś całkiem zadowolo­

ny z tej niewoli. - Maggie uśmiechnęła się do ojca

serdecznie, jak za dawnych, dobrych czasów. Powital­

ny uśmiech, który posłała siedzącej obok niego kobie­

cie, był oficjalny. - Witaj, Bev. Miło cię znów widzieć.

Matka Rafe'a była przystojną, energiczną kobietą,

prawie w tym samym wieku co Connor, choć wy­

glądała młodziej. Krótkie, świetnie uczesane włosy

miały dyskretny odcień złocistego szampana. Na kos­

tium kąpielowy zarzuciła czarno-białe wdzianko,

a wypielęgnowane stopy wsunęła w skórzane sandałki.

Choć przyoblekła twarz w uprzejmy i przyjazny wyraz,

jasnoszare oczy zachowały wyraz czujności, podobnie

jak u Margaret.

- Witaj, Margaret. Ja też się cieszę, że cię widzę.

Maggie pochyliła się, by ucałować ojca w policzek,

myśląc jednocześnie, że obie z Bev z łatwością kryją

swe uczucia pod towarzyską ogładą. Pamiętała aż za

dobrze, że rok temu nie zrobiła zbyt dobrego wrażenia

na Beverly Cassidy. Bev nie uważała jej za odpowied­

nią kandydatkę na żonę dla jej ukochanego jedynego

syna. Margaret była skłonna przyznać jej rację.

- Usiądź, moja droga - zachęciła Beverly, stawia­

jąc przed nią szklankę zimnego napoju. - Musisz być

zmęczona po podróży. Twój ojciec i ja właśnie wyszliś­

my z basenu. Musisz szybko się wykąpać. Parę skoków

do wody postawi cię na nogi. O, jesteś, Rafe. - Od­

wróciła się z uśmiechem na widok syna, wchodzącego

przez szklane drzwi. - Napijesz się?

- Dzięki. - Rafe wziął z jej rąk szklankę i usiadł

w fotelu koło Maggie. Umięśnione udo musnęło jej

nogę. Odsunęła się nerwowo.

KOWBOJ • 61

Zachłannie upiła zimny, ożywczy łyk mrożonej

herbaty, przyglądając się spod oka całej trójce. Oj­

ciec i Bev zdawali się czekać na jej następny ruch.

Rafe siedział swobodnie, nie przejawiając zbytniego

zainteresowania rozwojem sytuacji. Margaret zmar­

szczyła brwi.

- Może przestalibyśmy udawać i przeszli do

konkretów - zasugerowała, mając nadzieję, że jej

głos nie zdradza wewnętrznego napięcia. - Przecież

wszyscy wiemy, że nie jest to miłe rodzinne spot­

kanie.

- Mów za siebie, córeczko - stwierdził lekkim to­

nem Connor. - Jeśli o mnie chodzi, jestem szczęśliwy.
- Sięgnął ponad stołem i przykrył swoją wielką dłonią

rękę Beverl - Bev też, jak myślę. Czy Rafę zdradził ci

dobrą nowinę?

- Że ty i Bev macie się ku sobie? Owszem.

Connor speszył się lekko.

- Nie bardzo wiem, co to ma oznaczać. Czy tak

w dzisiejszych czasach nazywa się planowanie mał­

żeństwa?

Margaret gwałtownie przełknęła ślinę. Rafe miał

rację. Sprawa była poważna.

- Więc zamierzacie się pobrać?
- Tak, zamierzamy. - Bev spojrzała na nią z lek­

ka wyzywająco. - Sądzę, że nie będziesz się sprze­

ciwiać.

- Skądże, życzę wam wszystkiego najlepszego.

- Maggie usiłowała być miła. - Musicie zrozumieć, że

taka wiadomość z początku była dla mnie szokująca.

Nie miałam nawet pojęcia, że się poznaliście, dopóki

Rafe mnie o tym nie poinformował.

62 • KOWBOJ

- Nie przejmuj się tak, dziecino - powiedział łago-

dnie Connor. - Były powody, dla których nie chcia-
łem zdradzić ci wcześniej tego faktu.

- Jakie powody? - zesztywniała natychmiast.
- Kotku, przecież wiesz, o czym mówię. Stosunki

pomiędzy tobą i Rafe'em były do niedawna, delikatnie

mówiąc, napięte.

- Napięte? - Maggie obdarzyła Rafe'a długim,

uważnym spojrzeniem. Niczego takiego nie zauwa­
żyłam, przynajmniej jeśli chodzi o mnie. A ty, Rafe?

- Przeżyłem złe chwile.

Przytaknęła z pełnym ubolewania zrozumieniem.

- Cóż, przecież ostrzegałam cię przed stresem,

pamiętasz? Powtarzałam aż do znudzenia, że nie

widzisz niczego poza pracą, siedzisz po nocach i zapo-

mniałeś, jak wygląda wypoczynek.

- Owszem, pamiętam, że kilka razy o tym wspomi-

nałaś.

- Och, Rafe, masz okazję, żeby wreszcie być szcze-

ry. Twoja mama i mój tata zapewne nie znają całej

prawdy. Powiedz, że pod koniec naszej znajomości

zamieniałam się w jędzę, gdy tylko wspomniałeś coś

o firmie i obowiązkach. Mało tego, zaczęłam ci grozić,

że jeśli nie znajdziesz tyle samo czasu dla nas, ten

związek się skończy.

Bev poprawiła się nerwowo w fotelu, zerkając na

Connora.

Ojciec Margaret gwizdnął cicho.

- No, no! A więc było aż tak źle?

Rafe posłał Maggie mordercze spojrzenie.

- Tamtego roku, kiedy się poznaliśmy, miałem

bardzo gorący okres w pracy. Manewrowałem kilko-

KOWBOJ • 63

ma firmami, których wartość liczyła się w grubych

milionach. Ale to dawne czasy. Teraz wiele zmieniłem

w swoim życiu.

- Doprawdy trudno w to uwierzyć - stwierdziła

zgryźliwie Margaret.

- Jak to, przecież jestem w Arizonie, razem z tobą

- oznajmił z dumą. - Dwa pełne tygodnie, a może

nawet trzy, jeśli będzie mi dopisywało szczęście. Będę

absolutnie do twojej dyspozycji, kochanie.

- No, nie całkiem. Przecież jesteś w trakcie nego­

cjacji z moim ojcem.

- I tu cię zażyła, synu! - zachichotał Connor. - Wła­

śnie, przecież mieliśmy rozmawiać o interesach.

- Wyjaśnij mi w takim razie, tatusiu, dlaczego masz

zamiar sprzedać firmę, którą budowałeś w pocie czoła

przez całe życie - poprosiła słodkim głosem Maggie,

jednocześnie przygważdżając ojca spojrzeniem.

- Cóż ci mogę powiedzieć? - Connor wzruszył

ramionami. - To jest prawda. Jeśli oferta Cassidy'ego

będzie korzystna, „Lark Engineering" przejdzie w jego

ręce.

- Ależ, tato, nigdy mi nie mówiłeś, że planujesz

pozbyć się firmy!

- Uznałem, że nadeszła wreszcie pora, bym zaczął

się cieszyć pieniędzmi, które, jak mówisz, zarabiałem

przez lata w pocie czoła. Bev i ja postanowiliśmy

podróżować i miło spędzać czas. Rozglądam się nawet

za jakimś gustownym jachtem. Uważasz, że ten cały

żeglarski szpan to nie dla mnie?

- Ale firma była zawsze dla ciebie ważna.
- I nadal jest. Będę z tobą szczery, córeczko.

Gdybyś pozostała w świecie biznesu, pasjonowała się

64 • KOWBOJ

nim, teraz właśnie przekazałbym ją tobie. Ale powiedz-

my sobie prawdę: nie jesteś do tego stworzona. Na

szczęście powiodło ci się na innym polu i czujesz się

w pisarskim środowisku jak ryba w wodzie. Bardzo się

z tego cieszę, ale problem „Lark Engineering" pozo-

staje nie rozwiązany. Muszę coś zrobić z firmą, sama

rozumiesz.- Ale dlaczego oddajesz ją Rafe'owi?

- Dlaczego zaraz „oddaję"? - włączył się Rafe.

- Twój ojciec dosłownie przystawił mi pistolet do

głowy. Szkoda, że nie słyszałaś, jakie mi narzucił

warunki.

- Rozumiem. - Margaret poczuła, jak ulatnia się

jej bojowy nastrój. Sytuacja wymykała się jej spod

kontroli, a Rafe był jak zwykle spokojny i opanowany.

Ogarnął ją nastrój ponurej rezygnacji. Pora było się

wycofać.

- A gdzie jest wszechobecny Hatcher? - zagadnęła

z udawanym ożywieniem, rozglądając się wokół.

- Chyba nie zwolniłeś swojego najwierniejszego i naj­

bardziej lojalnego pracownika na całe dwa tygodnie?

- Hatcher wpadnie tu na chwilę, żeby zdać mi

raport, jak mają się sprawy w firmie. I tylko tyle.

Zapowiedziałem, by mi nie przeszkadzali, chyba że

zdarzyłaby się jakaś katastrofa - wyjaśnił spokojnie

Rafe. - Zadowolona?

- Już nie musisz się martwić o moją akceptację.

Możesz robić, co zechcesz.

- Och - skrzywił się Connor.

- Właśnie - mrugnął do niego Rafe. - Ona wsa-

dza mi szpile, kiedy tylko nadarzy się okazja. Ale

obiecałem sobie, że będę wyrozumiały, spokojny i tole­

rancyjny. Przecież chyba wreszcie się jej znudzi?

KOWBOJ • 65

- Nie licz na to. - Margaret wstała z fotela. - Na­

brałam ochoty na pływanie. Pozwolisz, że pójdę się

przebrać, Bev?

- Ależ naturalnie, kochanie. Woda jest cudowna.

Beverly powitała jej odejście z wyraźną ulgą. Mag­

gie zauważyła jednak w jej spojrzeniu jeszcze coś

- skrywaną troskę. Idąc do pokoju, zastanawiała się,

co to może oznaczać. Dobrze pamiętała, co Bev

powiedziała jej przed rokiem.

Kochanka... to słowo zapiekło boleśnie, kiedy je

usłyszała. Tak jak i pozostałe: „Bardziej nadajesz się

na jego kochankę niż na żonę".

- Koktajle o szóstej, przy basenie, kochanie - za­

wołała za nią Beverly. - A około wpół do ósmej

Connor i Rafę mają nas uraczyć stekami z grilla.

- Zgadza się - oznajmił radośnie Connor. - To

będą największe i najbardziej krwiste steki, jakie zna

ludzkość.

Po raz pierwszy od czwartkowego wieczoru Mar­

garet szczerze parsknęła śmiechem. Przystanęła i od­

wróciła się do całej trójki.

- Właśnie, nie wspomniałam wam jeszcze o kilku

ważnych zmianach, które zaszły w moim życiu w ciągu

tego roku.

- Na przykład jakich? - zapytał czujnie Rafe.

- Nie tykam czerwonego mięsa - oznajmiła i od­

wróciwszy się na pięcie, zniknęła za szklanymi drzwia­

mi.

Minęła północ. Maggie wyszła z pokoju i ruszyła

długim korytarzem w stronę patia. Kiedy uznała, że

nie będzie w stanie zasnąć, przebrała się w kostium

i postanowiła popływać.

66 • KOWBOJ

Ciągle jeszcze rozgrzane powietrze było przesycone

balsamicznymi woniami ogrodu. Pustynne, wygwież­

dżone niebo wyglądało jak naszywany klejnotami

aksamit. Maggie nasłuchiwała podświadomie, czy

z pobliskich wzgórz nie rozlegnie się ponure wycie

kojota.

Podwodne światła basenu mrugały zapraszająco.

Zdjęła sandały i cicho wsunęła się do wody. Przez

moment unosiła się nieruchomo, patrząc w niebo,

a potem zaczęła płynąć. Napięcie w mięśniach stop­

niowo ustępowało.

To był naprawdę ciężki dzień...
Choć nie było słychać żadnych odgłosów, jednak

Margaret znieruchomiała w wodzie i spojrzała na

drugi koniec basenu. Z cienia wyłonił się Rafe, ubrany

tylko w slipki. Światło księżyca kładło się na jego

szerokich ramionach i odbijało w oczach.

- Nie mogłaś spać? - zapytał miękko.

- Nie. - Leżała spokojnie na wodzie, ruszając tyl­

ko lekko nogami. Zastanawiała się, czy nie powinna

wyjść i schronić się w zaciszu swojego pokoju, ale jakaś

siła zatrzymywała ją w basenie.

- Ja też nie. Leżałem w łóżku i zastanawiałem się,

jakbym został przyjęty, gdybym przyszedł do twojej

sypialni.

- Bardzo chłodno.

- Tak myślisz? Nie byłbym pewien. Ta niepewność

nie pozwala mi zasnąć. - Bezszelestnie wsunął się do

wody i podpłynął ku niej.

Margaret instynktownie przywarła do krawędzi

basenu, chwyciwszy się poręczy jedną ręką. Rafe

zatrzymał się tuż przed nią.

KOWBOJ • 67

- Rafe, mam ochotę być sama.

- Nigdy już nie będziesz sama - powiedział cicho,

chwytając poręcz po obu jej bokach i zamykając ją

ramionami jak w klatce. Ale trzymał się na odległość

wyciągniętych rąk.

- Próbujesz mnie zastraszyć? - zapytała nerwowo.

Wspomnienie dawnej namiętności wróciło, przenika­

jąc ją dreszczem.

- W żadnym razie, kochanie. Chciałbym ci tylko

przypomnieć kilka chwil. Kilka wspaniałych chwil.

- Przysunął się bliżej, aż drobna fala załaskotała ją

w szyję. - Maggie, od czasu gdy odeszłaś, pragnąłem

cię każdej nocy. Każdej cholernej nocy. Czy to nic dla

ciebie nie znaczy?

Zadrżała, choć woda była ciepła.
- A więc to prawda, co mówiłeś w czwartek? Że nie

miałeś nikogo od... naszego rozstania?

- Absolutna prawda. Nie zwariowałem tylko dlate­

go, że wiedziałem, iż twoje łóżko również jest puste.

- Skąd wiedziałeś? - Poszukała w mroku jego

oczu.

- Nieważne.
- Nie jesteś przecież jasnowidzem. Musiałeś mieć

konkretne informacje, że z nikim się nie spotykam. Ty

draniu, pewnie wynająłeś kogoś, żeby mnie śledził!

- Kochanie, daj spokój, to już naprawdę nieważne.
- Nieważne? Rafe, jak śmiałeś?
- Wybacz mi, najdroższa. - Otoczył szyję Maggie

ramieniem i pocałował ją leciutko w usta. - Byłem

straszliwie zdesperowany.

- Doprawdy? Ciekawe, co byś zrobił, gdyby okaza­

ło się, że w moim życiu ktoś się pojawił?

68 • KOWBOJ

- Czy moglibyśmy porozmawiać o czymś innym?

Podnosisz głos i za chwilę obudzisz mamę i swojego

ojca. Ich sypialnie wychodzą na patio.

Maggie natychmiast zniżyła głos do szeptu. Ta

rozmowa nie była przeznaczona dla niczyich uszu,

a już zwłaszcza Bev i Connora.

- Co byś więc zrobił, Rafe? - powtórzyła pytanie.
- Postarałbym się, żeby nasze dramatyczne pojed­

nanie odbyło się wcześniej - stwierdził poważnie.

- Jesteś niemożliwy. - Maggie ani na moment nie

uwierzyła, że na tym by się skończyło. Było jasne, że

Rafe Cassidy nigdy nie przestał uważać jej za swoją

własność. Tylko świadomość, że przez wzgląd na to żył

jak mnich przez cały rok, hamowała jej irytację.

- Powiedz, że za mną tęskniłaś, choć trochę.
W milczeniu pokręciła głową, wstrzymując oddech.

Rafe był coraz bliżej.

- Pamiętasz, jak nam było dobrze, kochana? - Po­

całował ją znowu i tym razem przylgnął do niej całym

ciałem. - Nawet nie próbowałem szukać nikogo in­

nego, bo wiedziałem, że to nie ma sensu. Ty też

wiedziałaś, że nikt mnie nie zastąpi, prawda?

- Och, Rafe. - W tym cicho wypowiedzianym

imieniu zawarła wszystko: żal, protest i przyznanie się

do prawdy, której nie można było zaprzeczyć.

- O, tak, Maggie... Pamiętasz, prawda? Cały rok,

najdroższa. Cały cholerny rok. Koszmar.

Poczuła, jak noga Rafe'a wsuwa się pomiędzy jej

uda. Twardy męski tors przygniótł jej piersi. Chciwe

wargi szukały jej ust. Gorący, słodki dreszcz ożywił

ciało Margaret, spływając rwącą strugą w dół brzucha.

Rafe był jedynym mężczyzną, któremu wystarczyło

dotknięcie czy pocałunek, by wprawić ją w szaleństwo.

KOWBOJ • 69

Wszystko mogło się zmienić, ale nie to. Nadal było

im cudownie ze sobą. Ponownie zaczęła ulegać magii

zmysłów.

- Pozwól, bym cię kochał, Maggie. Pozwól mi cię

mieć, tak jak kiedyś.

- Kiedy byłam twoją kochanką?

Gwałtownie potrząsnął głową.

- Nigdy nie uważałem cię za kochankę. Jesteś

kobietą, którą chcę wziąć za żonę. Wiedziałem o tym

od pierwszego dnia, kiedy cię spotkałem.

- Twoja matka powiedziała, że bardziej nadaję się

na twoją kochankę niż na żonę - i chyba miała rację.

- O czym ty, do licha, mówisz? - zapytał ostro.

- Nic, nieważne.

- Maggie...

- Mam lepszy pomysł - zaproponowała z uśmie­

chem. - W ogóle nic nie mówmy. - Już podjęła de­

cyzję. Zarzuciła mu ramiona na szyję. Nie miała

siły, by zabronić sobie nocy w ramionach tego męż­

czyzny. Musnęła ustami jego wargi. Dreszcz, który

wstrząsnął potężnym ciałem, wystarczył za odpo­

wiedź.

- Maggie, najdroższa. - Głos Rafe'a przybrał nis­

kie tony. - Chcesz mi powiedzieć, że czekanie się

skończyło?

- Pragnę cię, Rafe. Ani na moment nie przestałam

cię pragnąć.

Znów zawładnął jej ustami, tym razem gwałtownie

i zaborczo, z pożądaniem, które teraz szaleńczo doma­

gało się ujścia. Wodził pod wodą dłońmi po ciele

Maggie, jakby chciał sobie od nowa przypomnieć jego

kształty. Gwałtownie wciągnęła powietrze, kiedy palce

wślizgnęły się pod stanik, drażniąc napięte sutki.

70 • KOWBOJ

- Rafe?

- Nie tutaj - szepnął. - Za dużo uszu naokoło, i

Zabieram cię do swojej sypialni.

Bez wysiłku podciągnął się do góry, a potem

pochylił się i wyciągnął Maggie z wody. Spojrzała

w jego ciemne oczy i zobaczyła w nich nie skrywaną

namiętność. Maggie ogarnęła fala gorąca. Przekonała

się, że nadal kocha Rafe'a Cassidy'ego.

„Bardziej nadajesz się na jego kochankę niż na

żonę."

Słowa Bev Cassidy dźwięczały jej w uszach, kiedy

Rafe unosił ją w ramionach do sypialni.

ROZDZIAŁ

4

Półmrok sypialni obiecywał rozkosz. Kobieta,

którą Rafe tulił w ramionach, była miękka, ciepła,
chętna!

Jego kobieta... Wreszcie powróciła tam, gdzie było

jej miejsce.

- Tak długo - wyszeptał, sięgając po ręcznik.

- Tak cholernie długo, Maggie.

Wycierał ją starannie,, powoli. Osuszył jej ociekają­

ce wodą włosy i miękkim gestem zgarnął je z twarzy.
Drobne, kochane rysy miały błogi wyraz. Uśmiechnęła
się do niego i pocałowała leciutko.

Otarł kropelki wody z gładkiej skóry ramion

i ukląkł, by wytrzeć smukły brzuch i długie nogi.
Dotykał jej, rozkoszując się narastającym, radosnym
pragnieniem.

Kiedy skończył, błyskawicznie wytarł się sam i od­

rzucił ręcznik.

- Maggie, kochana. Moja słodka, cudowna Mag­

gie. - Przygarnął ją do piersi, aż jej głowa spoczęła

ufnie na jego ramieniu i niespiesznie zaczął rozpinać

stanik kostiumu. Nabrzmiałe sutki czekały na jego

72 • KOWBOJ

dotknięcie. Przypływ pożądania był tak gwałtowny, że

przeraził się, iż nie opanuje go w porę.

Musiał przywołać całą siłę woli, by pozostać przy

rozmyślnie powolnej pieszczocie. Gładził Maggie tak,

jak gładziłby jedną ze swoich ślicznych, delikatnych

klaczy - miękko i czule. Odpowiedź nadeszła natych­

miast - gwałtowna i żarliwa, tak jak niegdyś. Kiedy

przesunął wargami po nagiej, gorącej skórze Margaret

i objął ją w pasie, zadrżała.

- Tak za tobą tęskniłam, Rafe.
To ciche wyznanie rozpaliło go do białości.
- Och, dziecino - wyjąkał wzruszonym głosem,

wsuwając drżące palce pod ciasny paseczek majtek.

Kiedy opadły na podłogę, Maggie z wdziękiem od­

rzuciła je nogą.

Rafe odstąpił o krok i ogarnął ją palącym spoj­

rzeniem.

- Jesteś o wiele piękniejsza niż w moich snach.

A wierz mi, były tak gorące, że dziwię się, jak mogłaś

nie czuć tych płomieni tam, w Seattle.

- Ja miałam swoje sny, Rafe.
Zielone oczy lśniły w ciemności, kiedy zanurzyła

palce w gęste włosy na jego piersi. Drobne dłonie

zaczęły badać rzeźbę ramion.

Nie był w stanie dłużej czekać. Uniósł ją i posadził na

łóżku. Czuł w sobie narastającą moc. Jednym ruchem

ściągnął slipki i ułożył się u boku Maggie. Położył

płasko dłoń na jej brzuchu i natychmiast zsunął ją niżej,

ku złocistemu trójkątowi, ale nagle znieruchomiał.

- Co się stało? - zapytała łagodnie.
- Nic. Nic takiego - zapewnił, pochylając głowę

i smakując różowy sutek. Wrażenie było cudowne.

KOWBOJ • 73

- Po prostu teraz, kiedy znów jesteś w moim łóżku,
najchętniej wziąłbym cię zaraz. Ale nie mogę się

spieszyć. Zbyt długo czekałem, żeby teraz wszystko
popsuć.

Zaśmiała się gardłowo, uwodzicielsko.
- Rafe, zawsze było dobrze, obojętnie jak to robili­

śmy - szybko czy wolno. Dzisiaj nie musisz się tym
przejmować.

Rafe westchnął, przymykając oczy, pełen wyczeki­

wania.

- Dotykaj mnie, dziecino. Sama zobacz, jak bardzo

cię chcę.

Kiedy smukłe palce dotknęły go delikatnie, gwa­

łtownie wciągnął oddech i zacisnął powieki.

- Masz rację. Zawsze było dobrze, a tej nocy nie

mogę czekać - stwierdził, sięgając do szufladki noc­

nej szafki. Umieścił tam wcześniej pakiecik z prezer­
watywą. Otworzył go jedną ręką, niecierpliwie po­

magając sobie zębami. Drugą pieścił wnętrze ud

Margaret, nie chcąc rozdzielać się z nią ani na
chwilę.

Po chwili już zagarnął Maggie pod siebie z energią

dzikiego rumaka. Jeszcze usiłował się kontrolować, ale
sama dała mu znak, obejmując go mocno za szyję.
Rozsunął jej nogi udem. Poruszyła biodrami. Jej
oddech przyspieszył gwałtownie.

- Tak, Rafe. Proszę.

Czuł, jak jedwabista skóra ud pieści jego biodra.

Zaczął wnikać w miękkie, wilgotne ciepło. Już nie

myślał. Z westchnieniem runął w rozkoszną głębię.

Maggie krzyknęła cicho i wbiła mu paznokcie w ramię.

- Boli? - wykrztusił.

74 • KOWBOJ

- Och, nie. Jest cudownie. Tylko... to było tak

dawno.

- Za długo czekaliśmy, kochana.

- Tak. - Znów poruszyła biodrami, narzucając mu

odwieczny, miłosny rytm.

Rafe nie potrzebował innej zachęty. Trzymał ją tak

mocno, że obawiał się, iż zmiażdży to szczupłe ciało.

Lecz Maggie odwzajemniała uścisk z równą pasją.

Powtarzał miłosny rytm raz po raz, do samego końca,

aż poczuł, że zaczyna napinać się pod nim, tak jak

dawniej.

- Rafe...

- Tak, cudzie - wymruczał jej do ucha. - Teraz!

Szalej dla mnie.

Zadrżała i znów krzyknęła. Zagarnął ustami jej usta

i wyssał z niej ten słodki, rozkoszny dźwięk. Wiła się

i prężyła pod nim, ciężko dysząc. Nic tak nie pod­

niecało Rafe'a, jak poczucie narastającego w niej

spełnienia.

Odczekał do ostatniej chwili, a potem ostatnim

ruchem wyniósł się na wyżyny, gdzie eksplodował

i zamienił się w nicość. Opadł ciężko na Maggie,

wciskając ją w wilgotne prześcieradła.

Na wpół świadomie odczuł radość, że nie trzeba już

czekać ani planować. Znów miał Maggie przy sobie.

Żadna inna kobieta nie była w stanie zapewnić mu

takich przeżyć.

Minęło wiele czasu, nim wreszcie niechętnie zaczął

się budzić. Maggie bezskutecznie usiłowała zsunąć go

z siebie.

- Co się stało? - wymamrotał sennie.
- Zrobiłeś się okropnie ciężki.

KOWBOJ » 75

- Oho, już wymówki. - Zsunął się z niej i położył

na wznak. - Teraz dobrze? - zapytał, przytulając ją

czule.

- Uhm... -Musnęła wargami jego policzek.-Wiesz,

lepiej będzie, jeśli wrócę do siebie, zanim znów zasnę.

- Nie - zaprotestował natychmiast, czujnie otwie­

rając jedno oko. - Śpisz tutaj.

Uśmiechnęła się, ale pokręciła głową.
- Rafe, nie jesteśmy sami w tym domu.

- Przecież nie jest tajemnicą, że byliśmy wcześniej

ze sobą. Poza tym zarówno moja matka, jak i twój

ojciec wiedzą, z jakiego powodu cię tu ściągnąłem.

Jestem pewien, że nie będą pytać, dlaczego spędziłaś

noc w moim pokoju. Zresztą sami spędzili razem

niejeden weekend. Wcale nie byłbym zaskoczony,

gdybym się dowiedział, że twój tatuś prze kradł się tej

nocy do mojej mamy.

- Dobrze, ale jeśli nawet to zrobił, założę się, że

wróci do swojego pokoju przed świtem. To pokolenie

przestrzega konwenansów.

- Naprawdę? Cóż, w takim razie nasze jest inne

- wzruszył ramionami.

Margaret spoważniała.
- Rafe, mówię serio. Uważam, że będzie lepiej, jeśli

wrócę do swojego pokoju. Byłoby mi głupio rano,

gdyby... - urwała nagle i odwróciła wzrok.

Rafe uśmiechnął się wyrozumiale i przeczesał pal­

cami jej włosy.

- Chciałaś powiedzieć, że byłoby ci głupio, gdyby

domownicy zobaczyli, iż poddałaś się już po jednej

nocy spędzonej pod moim dachem, tak? Fakt, mogło­

by to urazić twoją ambicję.

76 • KOWBOJ

Margaret dała mu solidnego kuksańca w żebra.
- Nie poddałam się. I dobrej nocy, Rafe.

Uważnie obrzucił wzrokiem jej twarz. Miał wraże­

nie, że chciała powiedzieć coś innego, ale zrezygnowała
w ostatniej chwili.

Nie był zachwycony, ale tym razem postanowił się

nie spierać, by nie zepsuć wrażeń tej cudownej nocy.
Zresztą, sprawy były już na dobrej drodze.

- Wiesz, w gruncie rzeczy jesteś staromodną, wsty­

dliwą dziewczyną. Ale zgoda, nie będę cię zmuszał
do naruszenia zasad - powiedział, przyciągając Mag­

gie do piersi. Potem delikatnie uniósł ją z łóżka
i postawił na nogi. Sam również zmusił się do wstania.
Przeciągał się długo, prężąc mięśnie. Już od dawna
nie czuł się tak wspaniale. Dokładnie mówiąc od roku.

- Nie musisz mnie odprowadzać do pokoju. To

niedaleko. Przejdę przez patio i już będę u siebie.
- Margaret szybko włożyła stanik od kostiumu i owi­
nęła biodra ręcznikiem.

Jej usta były ciągle jeszcze nabrzmiałe. Delikatna,

podniecająca woń jej ciała zdawała się emanować ze
skłębionych prześcieradeł na cały pokój. Rafe za­

stanawiał się, czy w ogóle będzie w stanie zasnąć.

- Jesteś pewna, że musisz już iść?
- Tak, Rafe.
- Trudno. Poczekam. Potrafię być cholernie cierp­

liwym facetem, kochanie. Ale pozwolisz, że cię jednak
odprowadzę. Nie tylko ty jesteś staroświecka. Ja też.
Jak każdy kowboj zresztą. Zawsze odprowadzałem
swoje sympatie do domu, jeśli nie chciały zostać na noc
- powiedział z rozbrajającym uśmiechem i ująwszy ją
za rękę, poprowadził przez patio.

KOWBOJ » 77

Margaret wstała bardzo wcześnie. Mało spała tej

nocy. Chaotyczne myśli nie dawały jej spokoju. Ra­
dość z miłosnej sielanki nie mogła całkowicie prze­
słonić spodziewanych kłopotów.

Nadal zbyt wiele spraw pozostało nie rozwiąza­

nych. Nad teraźniejszością ciążyła przeszłość. Rafe
pozostał Rafe'em.

Nie, jednak coś się zmieniło - tego ranka uzmys­

łowiła sobie, że po raz pierwszy może pomyśleć
z nadzieją o związku z Rafe'em. Poczucie, że nie ma
drugiego takiego mężczyzny jak on, zamieniło się
w pewność.

Margaret z rozmysłem wybrała zgrabne, obcisłe

dżinsy, które uwydatniały jej szczupłą talię i smukłe
nogi. Jeszcze tylko wydekoltowana czerwona bluzeczka
oraz sandały - i mogła pojawić się w patiu, gdzie chłód
nocy błyskawicznie ustępował pustynnemu upałowi.

- Dzień dobry, Margaret. Siadaj, napijesz się ze

mną kawy.

Maggie zdziwił widok pani Cassidy, siedzącej pod

parasolem o tak wczesnej porze. Kobieta około pięć­
dziesiątki ustawiała koło niej tacę ze srebrnym dzbanu­
szkiem, rogalikami i owocami. Widząc Maggie, po­
zdrowiła ją z uśmiechem.

- Maggie, to jest Ellen. Ellen zajmuje się domem

w ciągu dnia.

- Dzień dobry, Ellen.
- Miło mi panią poznać, pani Lark. Jestem wiel­

bicielką pani książek.

- Dziękuję.
- Siadaj, kochanie - zachęciła Beverly. Ellen za­

brała tacę i zniknęła.

78 • KOWBOJ

- Jesteś rannym ptaszkiem, Bev - zażartowała

Maggie, zmuszając się do lekkiego tonu. Już lecąc

tutaj, wiedziała, że nie uniknie konfrontacji z matką

Rafe'a. Najwyraźniej ten moment nadszedł. Sprężyła

się wewnętrznie.

- Uwielbiam poranki na pustyni. - Bev nalała fili­

żankę kawy i postawiła ją przed Maggie. - Dobrze

spałaś, moja droga?

- Znakomicie, dziękuję.
Po tej wymianie uprzejmości Beverly postanowiła

przejść do rzeczy.

- Przykro mi, że musiałaś jako ostatnia dowiedzieć

się o planach swojego ojca. Rafe bardzo nalegał, abyś

poznała całą prawdę dopiero wtedy, gdy...

- ...gdy wpadnę w pułapkę, którą na mnie zastawił,

tak? - dokończyła spokojnie Maggie. - To cały Rafe.

Przebiegły jak wąż.

Pani Cassidy pozwoliła sobie na lekkie westchnienie.

- Bardzo mu na tobie zależy, Margaret. Nie zdawa­

łam sobie nawet sprawy jak bardzo, dopóki go nie

rzuciłaś.

- Chciałabym coś wyjaśnić. To nieporozumienie

- otóż to nie ja go rzuciłam, tylko on kazał mi

natychmiast zniknąć ze swego życia.

- I zniknęłaś?
- Tak.

Matka Rafe'a uważnie spojrzała jej w oczy.
- Cóż, nie będę zaprzeczać, że w owym czasie

uważałam to za najlepsze wyjście.

- Domyślałam się. Wiem, co sądziłaś o mnie jako

o kandydatce na żonę swego syna - powiedziała Mag­

gie, uśmiechając się, by złagodzić wymowę swych

KOWBOJ • 79

słów. - Ale nie przejmuj się tym. Ostatnio doszłam do

wniosku, że miałaś rację.

Bev spojrzała na nią wyraźnie zaskoczona.
- Co takiego?

- Nie pamiętasz, jak mówiłaś, że bardziej nadaję się

na jego kochankę niż żonę?

- Och, powiedziałam tak, ponieważ obawiałam się,

że będziesz próbowała go zmieniać w kogoś, kim i tak

nigdy nie będzie. Margaret, proszę, uwierz mi, nie

żywiłam do ciebie żadnych uprzedzeń. Przeciwnie,

bardzo cię lubię i podziwiam. Nawet zaczęłam czytać

twoje książki - wyznała Bev z nieśmiałym uśmiechem.

- „Brutal" jest znakomity.

- Widzę, że znasz autorów i wiesz, jak są łasi na

pochlebstwa - skrzywiła się Maggie. - Jesteśmy goto­

wi wszystko wybaczyć ludziom, którzy chwalą nasze

utwory.

- Świetnie, może w takim razie wybaczysz mi to, co

powiedziałam rok temu?

- Obie wiemy, że miałaś rację, Bev. Gdybym wyszła

za Rafe'a, stałby się nieszczęśliwy, sfrustrowany, a po­

tem wściekły i agresywny. Aż w końcu to on by mnie

rzucił.

- Tak sądziłam, ale ostatnio coraz bardziej jestem

skłonna zmienić zdanie.

- A ja nie. Już wtedy nalegałam, żeby nasz zwią­

zek traktował równie poważnie, jak swoje interesy.

Gdyby doszło do małżeństwa, wymagałabym oczy­

wiście, aby znalazło się na pierwszym planie. I zro­

biłabym wszystko, żeby zmusić go do bardziej usta­

bilizowanego życia, w którym znalazłoby się miejsce

i na pracę, i na wypoczynek, i na rodzinę. A już na

80 • KOWBOJ

pewno nie zgodziłabym się pełnić roli żony menedżera,

która poświęca wszystko dla kariery męża.

Bev z westchnieniem pokiwała głową.

-

Takie właśnie odniosłam wrażenie, kiedy cię

poznałam. Ja sama poświęciłam się całkowicie dla

męża i rodziny. Pragnęłam, aby Rafe ożenił się z kobie-

tą tego pokroju.

- Zapewne masz rację. On potrzebuje biernej,

uległej kobiety. Ja nie mogłabym tak żyć, Bev. Szyb-
ko stałabym się drażliwa i nieszczęśliwa. Chcę męża,
który kochałby mnie bardziej niż swoją firmę, męż-
czyzny, który stawiałby mnie na pierwszym miejscu.
A obie wiemy, że dla Rafe'a interesy są najważniej­

szą rzeczą w świecie.

- Margaret, posłuchaj, Rafe bardzo się zmienił.

Sprawiłaś to swoim odejściem.

- To nie ja odeszłam od niego!
- Dobrze, nieważne, jak to nazwiemy. - Bev uspo-

koiła ją gestem. - Nie uwierzyłabym, że tak się może

stać, gdybym nie zobaczyła tego na własne oczy.

Przedtem miał obsesję na punkcie sukcesu tak jak jego

ojciec - a nawet bardziej, gdyż po śmierci Johna

konkurencja się zaostrzyła.

- Twoim zdaniem Rafe pragnął udowodnić, że jest

w stanie dorównać ojcu?

- Nie, on po prostu próbował wyciągnąć nas

z finansowych kłopotów, które zostawił nam w spadku

John. - Na twarzy Beverly pojawił się gorzki wyraz.

- Mój mąż był dobrym człowiekiem, ale liczyły się dla

niego tylko interesy. Dosłownie jadł, spał i oddychał

swoją „Cassidy and Company". Ale tuż przed jego

śmiercią firma poniosła ogromne straty. Jeśli spytasz

KOWBOJ • 81

Rafe'a, to wyjaśni ci dokładnie, o co chodzi. W każ­

dym razie o jakieś ryzykowne transakcje, które nie
wypaliły.

- Czy Rafe był w nie zaangażowany?
- Nie, prowadził swoje własne. Pod wieloma wzglę­

dami przypominał Johna i wiedział o tym. Już na
studiach zrozumiał, że nie będzie mógł pracować
u ojca. Natychmiast skoczyliby sobie do gardeł. Obaj
byli inteligentni, ekspansywni i niezwykle uparci.
W firmie nie było miejsca dla dwóch takich indywidu­
alności.

- Czy twój mąż to akceptował?
- Tak, trzeba przyznać, że John wykazał wyjąt­

kowe zrozumienie. Bardzo życzliwie odnosił się do
pierwszych samodzielnych kroków Rafe'a w intere­

sach. Ale postanowił, że kiedy skończy sześćdziesiąt
pięć lat, przekaże „Cassidy and Company" w ręce
syna. A potem zginął.

Margaret obserwowała BeVerly znad filiżanki ka­

wy.

- I Rafe przejął firmę, prawda? Tak jak sobie tego

życzył ojciec.

- Oczywiście, tylko po to, by przekonać się, że

firma jest na krawędzi bankructwa. Harował, żeby ją
ocalić. I ocalił, choć wszyscy wróżyli mu klęskę. Jakoś
przeżyliśmy, przedsiębiorstwo rozkwitło, ale po tym
doświadczeniu Rafe stał się innym człowiekiem.

- Co masz na myśli?

Beverly nalała sobie nową porcję kawy.

- Widzisz, cała ta szaleńcza praca Rafe'a dla

ocalenia „Cassidy and Company" przypominała har­
towanie się stali w ogniu. Musiał stać się twardy,

82 • KOWBOJ

inaczej by nie przeżył. Okazało się, że stał się zbyt
twardy, zbyt bezwzględny i zbyt zamknięty w sobie.

Jego siostra Julie nazwała go rewolwerowcem, tak

bezlitośnie rozprawiał się z przeciwnikami.

Margaret nie miała dotychczas okazji poznać Ju­

lie, lecz była jej bardzo ciekawa. Z tego, co o niej
słyszała, wynikało, że potrafiła utrzeć nosa swemu
bratu.

- Rafe niełatwo przełknął utratę firmy Moorcrofta

rok temu - zauważyła.

- Owszem, - Bev zaśmiała się krótko. - I możesz

być pewna, że któregoś dnia powetuje sobie tę stratę.

Margaret poczuła niemiły dreszcz w krzyżu. Znów

przypomniała sobie rozmowę z Jackiem Moorcroftem.

- Cieszę się, że nie mam już z tym nic wspólnego

- powiedziała szczerze.

- Och, w sumie nie jest ważne, co Rafe zrobi

z Moorcroftem. O wiele bardziej martwi mnie przy­
szłość waszego związku. Rafe ma już prawie czterdzie­
ści lat, a czas ucieka. Myślę, że zdaje sobie z tego
sprawę. Chcę, żeby mój syn był szczęśliwy, Margaret.
I po tym ostatnim, tak ważnym roku, dochodzę do
wniosku, że jesteś jedyną kobietą, która może dać mu

szczęście.

Margaret wpatrywała się w nią zdumiona.

- Ależ, Bev, to niemożliwe. Przecież ja go nie

uszczęśliwię. Przynajmniej nie jako żona. Mogę naj­
wyżej posłuchać twojej rady i zostać jego kochanką.

Beverly popatrzyła na nią kompletnie oszołomiona.

- Więc nie zamierzasz za niego wyjść? - wyjąkała.

Nim jednak Maggie zdążyła odpowiedzieć, w patiu

zadudnił głos Connora:

KOWBOJ • 83

- Co to, do licha, znaczy, że za niego nie wyjdziesz?

Przecież Cassidy obiecał, że się z tobą ożeni. Tylko
dlatego zgodziłem się na ten wariacki pomysł ściąg­
nięcia cię tutaj. Co on znowu kombinuje?

- Tato, poczekaj chwilę, zaraz ci wszystko wy­

jaśnię.

- Ty mi masz wyjaśniać? To ten drań powinien się

tłumaczyć! Niech sobie nie wyobraża, że może bezkar­
nie zwodzić moją córkę.

- Usiądź, tatku, proszę.
- Tak, kochanie, usiądź i posłuchaj, co ma ci do

powiedzenia córka - wtrąciła Beverly z łagodnym
uśmiechem. - Nie znasz całej historii.

- A po co? Wystarczyło mi to, co usłyszałem

- oznajmił wyraźnie zły, lecz usiadł wreszcie i nawet
przyjął od Beverly kawę. - Nie martw się, Mag­
gie. - Poklepał córkę po ramieniu. - Zrobię z nim
porządek, choćbym nawet miał go związać jak byczka
i dać mu posmakować rozpalonego żelaza.

Zaledwie wypowiedział te słowa, pojawił się Rafe.

Maggie patrzyła, jak nadchodzi swobodnym krokiem,
i wspomnienia nocy wdarły się w jej myśli. Był tak
niezmiernie męski i zmysłowy w obcisłych dżinsach
i rozpiętej pod szyją koszuli, z ciemnymi włosami,

jeszcze wilgotnymi po niedawnym prysznicu. Kiedy

dostrzegł, że skrycie mu się przygląda, uśmiechnął się
i mrugnął do niej uwodzicielsko.

- Dzień dobry wszystkim - oznajmił radośnie. Po­

chylił się ku Margaret i pocałował ją w same usta,
a potem usiadł i sięgnął po kawę. Był w tak doskona­
łym humorze, że nie zauważył ani zatroskanej miny

matki, ani wściekłego spojrzenia Connora.

84 • KOWBOJ

- Piękny dzionek, prawda? Wiesz, Maggie, po

śniadaniu pójdziemy do stajni. Pokażę ci najpiękniej­

sze konie, jakie widziałaś w życiu.

- Zaraz, zaraz, Cassidy. - Krzaczaste brwi Con-

nora zbiegły się groźnie w jedną linię. - Nie będziesz

nigdzie zabierał mojej córki, dopóki nie wyjaśnimy

sobie paru spraw.

Rafe rozparł się w fotelu, wyciągając długie nogi.
- Co się ugryzło, Connor? Masz jakiś problem?
- Ty za chwilę będziesz miał. I to duży.

- Tak? A mianowicie jaki?
- Oświadczyłeś, że zamierzasz wziąć ślub z moją

Maggie. Tylko dlatego wybaczyłem ci sposób, w jaki ją

potraktowałeś, i pomogłem ściągnąć ją tutaj.

- Powiedziałem, i co z tego? - Rafe wzruszył ra-

mionami i zabrał się do rogalika.

- A ona właśnie oznajmiła, że nie weźmiecie ślubu.

Rafe znieruchomiał. Natychmiast poszukał wzro­

kiem oczu Margaret. Dobry nastrój ulotnił się bezpo-

wrotnie.

- Nie wierzę - powiedział powoli.
- Sam słyszałem, Cassidy. I żądam wyjaśnień.

Natychmiast!

- Nie ty jeden - mruknął Rafe, przeszywając Mag­

gie spojrzeniem.

Margaret westchnęła. Bev popatrzyła na nią ze

współczuciem.

- Nie powinieneś podsłuchiwać, tato. Wszystko

przekręciłeś.

- Jak to? - Connor zaczaj tracić rezon. - Przecież

słyszałem, jak mówiłaś do Bev, że nie weźmiecie ślubu.

I jeszcze jakieś bzdury, że masz być jego kochanką.

KOWBOJ • 85

- To prawda? - zapytał Rafe tonem nie wróżącym

niczego dobrego. - Maggie?

Margaret gwałtownie podniosła się z fotela, świa­

doma, że trzy pary oczu wpatrują się w nią z napięciem.

Czuła się jak zwierzę osaczone przez myśliwych.

- Powiedziałam, że nie będę dobrą żoną dla Rafe'a.

Co nie znaczy, że nie mogę być jego kochanką. Chętnie

wrócę do stanu sprzed roku.

- Przed rokiem byliśmy zaręczeni - przypomniał

jej chłodno Rafe.

- Nie, mój drogi. Pytałeś mnie tylko kilka razy, czy

wyszłabym za ciebie. Mimo to myślałam o twojej

propozycji, ale wtedy wybuchła afera i kazałeś mi

odejść. Już wówczas ogarnęły mnie wątpliwości, czy

stworzylibyśmy szczęśliwe stadło. Dlatego oficjalnie

proponuję ci niezobowiązujący romans. Zdecyduj się.

- Nie ma mowy!

- Rafe, twoja matka miała rację. Naprawdę bar­

dziej uszczęśliwię cię jako kochanka niż jako żona

- powtórzyła Margaret i nie czekając na odpowiedź,

ruszyła do swojego pokoju.

Jednak nie uszła daleko. Rafe zerwał się, dogonił ją

w paru susach, chwycił wpół i bezceremonialnie prze­

rzucił sobie przez ramię jak uparte dziecko.

Nie zważając na wściekłe protesty i wierzgania,

w milczeniu przeszedł przez hol i wyniósł Maggie przed

dom, pod palące promienie słońca.

ROZDZIAŁ

5

- Przestań, Rafe! Zachowujesz się skandalicznie.

Nie będę tego tolerowała.

- Zachowuję się jak typowy kowboj, bo przecież

sama wiesz, że nim jestem - odparł nie zrażony i po­

niósł ją w kierunku pastwisk.

- Jesteś wstrętnym arogantem - zasyczała, lecz na­

gle ucichła, kiedy zorientowała się, że nie są sami. Tom

i jakiś mężczyzna w roboczym ubraniu przyglądali im

się zza płotu, radośnie szczerząc zęby. - Rafe, puść

mnie, przecież ludzie patrzą!

- Za chwilę, kotku, tylko doniosę cię w jakieś

ustronne miejsce.

- Jesteś nieprawdopodobnie bezczelny.

- Zgadza się. I zwykle dostaję to, czego chcę.

Wniósł ją do przestronnej, cienistej stajni i tam

dopiero postawił na ziemi. Z boksów wysunął się ku

nim rząd końskich pysków z ciekawie nastawionymi

uszami. Maragaret spiorunowała swojego prześladow­

cę wściekłym wzrokiem i zaczęła doprowadzać do

porządku zmierzwione włosy.

- Powinnam żądać przeprosin, ale wiem, że ich nie

usłyszę. Wątpię, czy choć raz w życiu kogoś przeprosiłeś.

KOWBOJ • 87

- Maggie, porozmawiajmy spokojnie. Wydaje się,

że zaszło drobne nieporozumienie - powiedział pojed­
nawczo.

- Po pierwsze, przestań mówić do mnie Maggie.

Mówiłam ci już tysiąc razy, ale ty jak zwykle nie
słuchasz. Typowe. Uważasz, że wszyscy mają się
dostosowywać do ciebie, a reszta cię nie obchodzi.

Twoja matka usiłowała mnie dziś rano przekonać, jak

bardzo się zmieniłeś, ale nie uwierzyłam. I słusznie.

Właśnie udowodniłeś, że jesteś takim samym jak

zawsze gruboskórnym i zadufanym w sobie kowbo­

jem, który traktuje ludzi jak bydło.

- Dosyć! - Rafe wyprostował się groźnie, opiera­

jąc ręce na biodrach. W jego spojrzeniu pojawił się

niebezpieczny błysk.

- A co, może nie jesteś? - powiedziała zaczepnie,

choć głos jej drżał. - Świetnie pasujesz do swojej
stajni, zwłaszcza z tym, co masz na butach.

Odruchowo zerknął na stylowe, haftowane buty

i schylił się, by wytrzeć czubek jednego z nich wiech­
ciem słomy.

- Dobrze wiesz, że to normalna sprawa na farmie

- powiedział, prostując się. - Przestań udawać wyde­
likaconą panienkę z miasta, która nigdy nie widziała

gnoju. Wiem co nieco o tobie, szanowna damo.
Porozmawiałem sobie szczerze z Connorem.

- Czyżby? - prychnęła.
- Tak, kotku. Wiem, że urodziłaś się na ranczu

i wychowywałaś się tam do trzynastego roku życia,
dopóki twój ojciec nie sprzedał go i nie przeniósł się do
miasta. Dopiero w San Francisco zaczęłaś nabierać
wielkomiejskiego szlifu.

88 » KOWBOJ

- Owszem, chciałam jak najszybciej zapomnieć

o wsi - przyznała. - I udało mi się to bardzo szybko.
Przyjmij do wiadomości, że jako kobieta na pewnym

poziomie oczekuję od mężczyzny odpowiedniego za­
chowania.

- Kobieta na poziomie? - szydził. - Chyba żartu­

jesz. Zachowujesz się jak rozhisteryzowana primadon-

na, która myśli, że może bezkarnie wodzić mnie za nos.
Masz to, na co zasłużyłaś, wielkomiejska damo.

- Jesteś niesprawiedliwy.
- Czyżby? W takim razie po co były te wszystkie

bzdury, które przed chwilą plotłaś? Jak mogłaś powie­
dzieć naszym staruszkom, że nie zamierzasz za mnie
wyjść?

- Bo nie zamierzam. Byłaby to najgłupsza rzecz,

jaką zrobiłabym w życiu.

Rafe zacisnął szczęki i przymrużył oczy. Margaret

cofnęła się w popłochu. Koń w najbliższym boksie
zarżał zaniepokojony.

- Dobrze wiesz, że nie ściągnąłem cię tutaj, byś

została moją kochanką - wycedził Rafe. - I może mi
wyjaśnisz, dlaczego się ze mną kochałaś?

- Chciałam odnowić romans sprzed roku.
- Problem w tym, że nie było żadnego romansu.
- Co? A fakt, że żyliśmy ze sobą przez całe dwa

miesiące nic nie znaczy?

- Owszem, uważałem ten okres za wstęp do mał­

żeństwa - oświadczył.

Margaret na chwilę odebrało mowę. Zamrugała

powiekami, sama już nie wiedząc, czy ma śmiać

się, czy płakać. Jednak Rafe miał śmiertelnie po­

ważną minę.

KOWBOJ • 89

- Wszystko jedno zresztą, jak to nazwiesz - zbaga­

telizowała. -I tak nie doszło do ślubu, więc nie ma
o czym mówić.

- Ten ślub się odbędzie, do licha!
Maggie westchnęła z rezygnacją. Nagle poczuła się

zmęczona rozmową.

- Niemożliwe. Przed chwilą wytłumaczyłam wszys­

tkim, że nie nadaję się na żonę dla ciebie. Dlaczego nikt

mnie nie słuchał, a zwłaszcza ty?

- Bo gadałaś bzdury.
- Zdaje się, że najlepiej będzie, jeśli w ogóle stąd

zniknę - nachmurzyła się Maggie. -I to zaraz.

Już chciała się odwrócić, kiedy Rafe gwałtownym

gestem pochwycił ją za ramię. W jego wzroku błysz­
czała ponura determinacja.

- Nie odejdziesz. Teraz już cię nie puszczę.
- O, nie, Rafe. To prawda, pozwoliłam się tu zwabić,

ale nie zatrzymasz mnie wbrew mojej woli. Zresztą nie

mam tu już nic do roboty. Sama widzę, że Connor jest

szczęśliwy z twoją matką i wyrządziłabym mu tylko
krzywdę, gdybym próbowała się wtrącać. A jeśli chce ci
sprzedać „Lark Engineering", to jego sprawa. Mnie
wystarczy świadomość, że go do tego nie zmuszasz.

- Nie ściągnąłem cię tu po to, żebyś zadbała

o tatusia. Oboje doskonale wiemy, że da sobie radę.
Mówiłem ci już, że chcę, abyśmy zaczęli od nowa.
Zresztą bądź choć raz szczera i przyznaj, że bilet, który
ci podsunąłem, był świetnym pretekstem. W każdym
razie ochoczo go wykorzystałaś.

Miał rację, i to było najgorsze.
- Dlaczego musisz mnie tak upokarzać?! - wy­

krzyknęła, zaciskając pięści.

90 • KOWBOJ

- Pociesz się, że tam, na lotnisku, czułem się jak

żałosny idiota. Czekałem, nawet nie wiedząc, czy

przylecisz. Nie zadzwoniłem do Seattle, bo bałem się

usłyszeć twój głos w słuchawce. Zadowolona?

Gorzka nuta w głosie Rafe'a poruszyła Margaret.

Powoli, z wahaniem, wyciągnęła rękę i dotknęła jego

dłoni. Zaledwie jednak spojrzał w dół, wycofała się

błyskawicznie.

- Nie, Rafe, nic z tego nie wyjdzie, najwyżej

niezobowiązujący romans. Zapomnij o małżeństwie.

Twoja matka miała rację.

Już gotów był wybuchnąć po raz kolejny, ale

opanował się z widocznym wysiłkiem.

- Maggie, posłuchaj, chyba powinienem wyjaśnić

jeszcze jedną sprawę. Matka uważa, że mój sposób

bycia jest - a raczej był - skutkiem tej całej sytuacji po

śmierci ojca. Tymczasem prawda jest taka, że miałem

trudny charakter od początku, nim jeszcze przejąłem

„Cassidy and Company". Ojciec wiedział o tym i za­

wsze powtarzał, że wrodziłem się w niego.

- Racja. Nie uratowałbyś jego spółki, gdybyś już

wcześniej nie był twardy, bezwzględny i agresywny

- podsumowała smutno Margaret.

- Ale to już przeszłość, Maggie. Zmieniłem się. Daj

mi szansę.

- Łudziłam się, że dałam ci ją ostatniej nocy.
- Propozycję romansu nazywasz szansą? - zapytał

z kpiącym niedowierzaniem.

- Tak - przytaknęła poważnie. - W moim pojęciu

jest to sposób, byśmy spróbowali się zmienić, nie narzu­

cając sobie zobowiązań. Potrzebujemy czasu, żeby poob­

serwować się nawzajem i jeszcze raz wszystko przemyśleć.

KOWBOJ • 91

- Do diabła, Maggie, nie potrzebuję już więcej

czasu - powiedział udręczonym głosem, bezradnym
gestem przeczesując czuprynę. - Przez pół roku nie
robiłem nic innego, jak tylko przemysliwałem tę
cholerną sytuację.

- Dobrze, ale ja potrzebuję czasu.
- Nie chodzi ci tylko o moje podejście do pracy.

Ciągle nie jesteś w stanie wybaczyć mi tego, co stało się
rok temu, prawda?

- Nigdy nie prosiłeś, żebym ci wybaczyła, Rafe.

-Margaret uśmiechnęła się blado. - Jesteś na to zbyt
dumny. Dla ciebie wszystko jest czarno-białe. To ty
miałeś rację, a ja totalnie się myliłam.

- Myliłaś się. Poczucie lojalności sprawiło, że zagu­

biłaś się zupełnie.

- Ciekawe, bo ja widzę to zupełnie inaczej. Kiedy

zacząłeś ze mną romansować, wiedziałeś już, że pracu­

ję dla Jacka Moorcrofta, prawda?

- Tak, ale...
- Ja zaś, nie mając pojęcia, że ty i Moorcroft

od dawna konkurujecie w interesach, nie posiadałam
tej przewagi - ciągnęła. - Nie wiedziałam, że się
w ogóle znacie. Zataiłeś przede mną tę istotną in­
formację, Rafe.

- Bo doskonale zdawałem sobie sprawę, że znając

prawdę, będziesz się wzdragać przed nawiązaniem
bliższej znajomości. Później nie chciałem cię utracić.

Obawiałem się, że będziesz czuła się winna, zadając się
ze mną. I nigdy nie próbowałem wyciągnąć z ciebie
informacji.

- Przecież to nieprawda - powiedziała oskarżyciel-

sko. - Interesowałeś się moimi projektami. Intereso-

92 • KOWBOJ

wałeś się wszystkim, co robię, a to mi cholernie
pochlebiało. Zgroza mnie ogarnia, kiedy pomyślę, że
dałam się na to złapać.

- Maggie, bądźże rozsądna. Gdybym usiłował ci

sugerować, że za dużo mówisz o swojej firmie, bardzo
szybko nabrałabyś podejrzeń. Nie mogłem się zdekon-
spirować.

- Nie mogłeś, ponieważ potrzebowałeś poufnych

informacji, żeby sprzątnąć Moocroftowi kontrakt
sprzed nosa.

- Stek bzdur! - uciął bezceremonialnie. - Jeśli

chcesz wiedzieć, byłem już w posiadaniu wystarczają­
cych informacji i twoje opowieści na nic mi się nie
przydały.

- Rafe...
- Jeśli już się komuś przysłużyłaś, to Moorcrof-

towi. Przecież dzięki twojemu ostrzeżeniu zdążył zare­
agować na tyle szybko, by sprzątnąć mi firmę Spencera
sprzed nosa. A ja przegrałem, bo żyłem z kobietą,
która czuła się lojalna wobec innego mężczyzny.

- Rafe, czy naprawdę tak było? - Bardzo chciała-

by mu uwierzyć, ale czuła, że nie powinna. - Informa­
cje, które przypadkiem uzyskałeś ode mnie, wcale ci się
nie przydały?

Uśmiechnął się gorzko.
- Tak było. Gdybyś wiedziała wszystko od po­

czątku, uznałabyś, że spotykam się z tobą wyłącznie
z powodu Moorcrofta i natychmiast wycofałabyś
się z naszego związku. I nie próbuj zaprzeczać.
Znam cię.

Margaret znów poczuła się bezsilna i osaczona.

Miał rację, jak zwykle.

KOWBOJ • 93

- I naprawdę nie potrzebowałeś ode mnie pouf­

nych informacji?

- Mówiłem ci, że właściwie już nimi dysponowa­

łem. Zresztą przypomnij sobie - w sumie bardzo mało

mówiłaś o firmie. O wiele więcej o planach związanych

z pisaniem. Zamierzałaś popracować jeszcze dwa lata

w biznesie, a potem zostać prawdziwą pisarką.

- Chciałabym ci wierzyć - westchnęła, przypomi­

nając sobie poczucie winy, które ją wówczas dręczyło.

- Czułam się jak idiotka, czułam się wykorzystana.

Bez końca odtwarzałam w myśli wszystkie nasze

rozmowy, usiłując sobie uświadomić, co istotnego

zdradziłam. I wiedziałam, że muszę iść do Moorcrofta,

bo mi ufał, a ja nadużyłam jego zaufania.

- Chroniłaś jego, a skrzywdziłaś mnie - warknął

Rafe.

- Nic dziwnego, bo ty myślałeś tylko o sobie.
Łzy napłynęły Margaret do oczu. Zamrugała bez­

radnie i przysiadła na beli siana. Ta rozmowa ją

zmęczyła.

- Byłam zdezorientowana - wyszeptała. - A kie­

dy chciałam postąpić zgodnie z sumieniem i ostrzegłam

Moorcrofta, rzuciłeś się na mnie jak wściekłe zwierzę.

Mówiłeś mi takie rzeczy... Nie przypuszczałam, że

kiedykolwiek zdołam się po tym pozbierać.

- Nie tylko ty nie mogłaś się pozbierać. - Usiadł

obok niej, opierając ręce na kolanach. Duże dłonie

zwisały bezwładnie. - Też byłem w kompletnej roz­

sypce - powiedział cicho, patrząc na śliczną, drobną

klaczkę, która wysuwała ku nim kształtny łeb. - Bev

twierdzi, że to najlepsza rzecz, jaka zdarzyła mi się

w życiu.

94 • KOWBOJ

- Co takiego?

- Według niej potrzebny był wstrząs, który uświa­

domiłby mi, że istnieje jeszcze coś innego poza intere­

sami. I miała rację. Po tym, co się stało, myślałem

wyłącznie o tobie. Straciłem mnóstwo czasu i energii,

usiłując wybić sobie ciebie z głowy. Z powodzeniem

mógłbym je poświęcić na przeprowadzenie jakiejś

intratnej transakcji.

Margaret czuła, że za chwilę wybuchnie płaczem.
- Rafe, nie wiem, co powiedzieć - szepnęła bez­

radnie.

Natychmiast odwrócił się ku niej. Oczy mu zalśniły.
- Powiedz, że dasz mi szansę, prawdziwą szansę.

Zacznijmy wszystko od nowa, Maggie. Podaruj mi

siebie na dwa tygodnie. I nie szukaj wykrętów ani

sposobów ucieczki. Pozwól mi tylko działać.

Uczucie, które usiłowała stłumić, ogarnęło ją ze

zdwojoną siłą. Spojrzała w przepasnte brązowe oczy

i poczuła, że daje się wciągnąć w wir, z którego z takim

trudem wydobyła się rok temu.

- Jesteś bardzo niebezpieczny, Rafe. Nie mogę

sobie znów pozwolić na takie przeżycia.

Pochwycił jej twarz w obie dłonie i uniósł ku sobie,

by nie mogła uniknąć jego wzroku.

- Nie tylko ty nie przeżyłabyś tego po raz drugi.

Dlatego nie będzie drugiego razu.

- Skąd ta pewność?
- Z dwóch powodów. Po pierwsze: tamten kry­

zys wiele nas nauczył. Oboje się zmieniliśmy. Nie

jesteśmy już tymi samymi ludźmi, co przed rokiem.

Po drugie: nie pracujesz już dla Moorcrofta ani dla

nikogo.

KOWBOJ • 95

- A co z twoją lojalnością? - zapytała bez złośliwo­

ści. Czar tego człowieka zaczynał już na nią działać.

Rafe czułym gestem odgarnął jej włosy z czoła.

- Jesteś jedną z najważniejszych osób w moim

życiu, Maggie. Jestem lojalny przede wszystkim wobec

ciebie.

- A gdybyś jednak musiał wybrać pomiędzy naszym

związkiem a twoimi interesami, co by zwyciężyło?

- Maggie, przecież wiesz.

Objęła palcami jego silne przeguby. Całym sercem

chciała mu wierzyć. Wiedziała, że stawia wszystko na

jedną kartę. Gdyby miała choć odrobinę rozsądku,

powinna uciec stąd jak najszybciej.

- Rafe...
- Powiedz to, kochana. Powiedz, że zostajesz tutaj

i dajesz mi szansę.

Przymknęła oczy i głęboko odetchnęła.
- Dobrze.

Krzyknął z radości i impulsywnie przyciągnął ją ku

sobie.

- Nie będziesz żałować, Margaret - szeptał wzru­

szony,muskając wargami jej włosy. - Tym razem wszy­

stko pójdzie wspaniale. Zobaczysz. I nie rozmawiajmy

już o przeszłości, dobrze? Zacznijmy od nowa.

- Tak, Rafe - wyszeptała.
Długo siedzieli na sianie, tuląc się do siebie w mil­

czeniu. Margaret trwała w zachwycie, rozkoszując się

chwilą cudownego spokoju w ramionach ukochanego.

Zacznijmy od nowa...

- Szefie? - zawołał Tom z drugiego końca podwó­

rza. Był wyraźnie niepewny i zakłopotany. - Przyje­

chał Hatcher. Mówi, że ma ważną sprawę.

96 • KOWBOJ

Rafe wolno wypuścił Margaret z ramion.

- Powiedz mu, że za chwilę przyjdę.
- Dobrze.

Rafe spojrzał na nią przepraszająco.

- Przykro mi, kochanie. Hatcher słynie z braku

wyczucia. Chcesz się z nim przywitać?

- Mogę. Ale wątpię, czy on będzie chciał przywitać

się ze mną.

- Nie przesadzaj. Zresztą nie musisz się nim przej­

mować. Pracuje dla mnie i musi być uprzejmy.

Maggie z powątpiewaniem pokręciła głową, ale

wstała posłusznie. Rafe władczo ogarnął ją ramieniem
i wyprowadził przez wrota. Zamrugała, oślepiona

jaskrawym blaskiem słońca.

Doug Hatcher stał na podjeździe z teczką w ręku.

Pierwszy zastępca Rafe'a niewiele się zmienił od czasu,
gdy widziała go po raz ostatni, towarzyszącego swoje­
mu szefowi w Seattle.

Ten trzydziestoparoletni mężczyzna miał wąską

twarz o ostrych rysach i wyblakłe, przenikliwe oczy.
Jasny, letni garnitur był szczytem urzędniczej ele­
gancji. Krawat, pomimo upału, był nienagannie za­
wiązany. Nie wydawał się zbyt zdziwiony na widok
Margaret u boku Rafe'a.

- Dzień dobry, panno Lark - powitał ją z po­

wściągliwą uprzejmością. - Miło mi znów panią wi­
dzieć.

- Mnie również, Doug - odparła, choć domyślała

się, jakie są jego prawdziwe uczucia. Hatcher był
niewolniczo lojalny wobec swego szefa i najpraw­
dopodobniej obwiniał ją za niepowodzenie sprzed
roku.

KOWBOJ • 97

- Co się urodziło, Hatcher? - zagadnął swobodnie

Rafe. - Pamiętasz chyba, że jestem na urlopie?

- Tak, ale potrzebuję twojej akceptacji w kilku

sprawach - wskazał na teczkę. - Kazałeś meldować,

jak rozwija się sytuacja z Ellingtonem. Jest parę

nowych rzeczy, o których powinieneś wiedzieć. Poza

tym dobrze by było, gdybyś zerknął sam na ostatnie

notowania.

Rafe puścił Maggie. Jego dobry nastrój natychmiast

się ulotnił. Aż za dobrze znała te oznaki. Oczami

wyobraźni widziała, jak włączają się kolejne mechaniz­

my wprowadzające go w stan podwyższonej gotowości.

Stan, który mógł trwać całe godziny, a nawet dni,

dopóki interes nie zostanie załatwiony do końca. Wów­

czas nie liczyło się nic. Kobieta u jego boku również.

- Dobrze - powiedział Rafe. - Chodźmy do do­

mu. Maggie, może byś tak sobie popływała?

Jej pierwszą reakcją był gniew. Nie znosiła Cas-

sidy'ego w tym wcieleniu. Kiedy jednak dostrzegła, jak

bardzo niepewną ma minę, złagodniała. Rok temu

nawet nie dostrzegłby jej dezaprobaty. A już na pewno

by się nią nie przejął.

- Nie bardzo mam ochotę pływać.

- Kotku, to nie potrwa długo, obiecuję. Zrobiłem,

co mogłem, by oderwać się od pracy, ale zrozum,

pewnych rzeczy nie mogę zaniedbać. Muszę się trosz­

czyć o swoją rodzinę, ranczo i powodzenie „Cassidy

and Company". Bądź rozsądna, proszę.

- Wiem, Rafe. I rozumiem. Już wam nie prze­

szkadzam, pójdę do siebie.

Uśmiechnął się do niej z wyraźną ulgą i skinął na

Hatchera. Maggie powoli ruszyła za mężczyznami. Nie

98 » KOWBOJ

wymagała od Rafe'a tłumaczeń, a tym bardziej zanie­

dbania interesów. Chciała tylko, by dostrzegł hierar­

chię ważności i nadał ich związkowi właściwe znacze­

nie. I wiedziała, że próbuje. Pierwszy krok został

zrobiony.

Już miała zamiar skręcić do swojego pokoju, kiedy

zza szklanych drzwi patia wyłonili się Bev i ojciec.

Oboje popatrzyli z niepokojem najpierw na Rafe'a,

a potem na Margaret.

- Czy doszliście już do porozumienia w sprawie

małżeństwa? - zapytał bez wstępów Connor. - Pojut­

rze mamy jechać z Bev do Sedony, ale nie ruszymy się

stąd, dopóki nie będziemy pewni, że wszystko jest

w porządku.

- Nie martw się, Connor, panuję nad sytuacją

- zapewnił go spokojnie Rafe.

- Jesteś pewien?
- Oczywiście. A teraz wybaczcie, ale muszę zamie­

nić parę słów z Hatcherem. Maggie popływa sobie

przez ten czas. Tak, Maggie?

- Nie pozostaje mi nic innego - uśmiechnęła się.

Bev impulsywnie złapała ją za rękę.
- Słuchaj, Margaret, mam lepszą propozycję. Nie

wybrałabyś się ze mną na małe zakupy? Przydałoby ci

się chyba coś na jutrzejsze przyjęcie zaręczynowe?

Maggie zamarła i w popłochu zerknęła na Rafe'a.
- Jakie przyjęcie? - wyjąkała. Wściekłość naras­

tała w niej w przyspieszonym tempie. - Przecież nie

było mowy o oficjalnych zaręczynach. Rafe, jak mog­

łeś? Znów knujesz za moimi plecami?

Hatcher, Connor i Beverly wymienili zakłopotane

spojrzenia. Tylko Rafe miał dziwnie rozbawioną minę.

KOWBOJ • 99

- Mama mówi o przyjęciu, które wydaje jutro

z Connorem z okazji oficjalnych zaręczyn - wyjaśnił

uprzejmie. - Ich, nie naszych - powtórzył z nacis­

kiem.

- To moja wina, Maggie - wtrąciła szybko Bev.

- Wybacz, ale w tym całym zamieszaniu zapomniałam

ci o nich powiedzieć. Oprócz domowników zaprosiliś­

my na jutro paru przyjaciół. A pojutrze wybieramy się

w małą podróż.

Margaret miała ochotę zapaść się pod ziemię.

- Och - wykrztusiła, rumieniąc się po uszy. - Oczy­

wiście, Bev, to wspaniały pomysł. Zupełnie nie mam co

włożyć na wasze przyjęcie.

ROZDZIAŁ

Margaret przystanęła nad brzegiem basenu i ro-

zejrzała się wokół. Grupki elegancko ubranych go­

ści rozproszyły się po patiu i salonie. Kiedy do-

strzegła ojca, znikającego za szklanymi drzwiami,

szybko odłożyła talerzyk z zakąskami i pospieszyła

za nim.

- No, wreszcie cię dopadłam, tatku - oznajmiła

z triumfalnym uśmiechem, łapiąc zaskoczonego Con-

nora za rękę.

- Dobrze się bawisz, dziecinko? - zapytał, niecier-

pliwie zerkając w stronę kuchni. - Bev wie, jak urzą-

dzić miłe party, nie uważasz? To właśnie w niej lubię.

Ta kobieta umie się dobrze bawić. Na pierwszy rzut

oka powiedziałabyś, że nosi się jak wielka dama, ale to

równa babka. I ma poczucie humoru.

Maggie omal nie parsknęła śmiechem na widok jego

zachwyconej miny. |

- Cieszę się, że spotkałeś taki ideał - powiedziała, |

krzyżując ręce na piersi i skutecznie blokując mu drogę

odwrotu. - Ale nie szukałam cię po to, by wysłuchi­

wać zachwytów nad Bev. Przyznaj, że unikasz mnie,

odkąd tutaj przyjechałam.

1

KOWBOJ • 1 0 1

- Unikam cię? - Connor był zdumiony. - Jak mo­

żesz tak mówić? Przecież jesteś moją małą Maggie,

moją jedyną córeczką, krwią z mojej krwi.

- Tato, daj spokój.

- Ależ to czysta prawda! Nie wyobrażasz sobie,

jak się cieszę, że jesteś na moim zaręczynowym przy­

jęciu. Jedyna i ukochana córka musi dodawać ducha

ojcu, kiedy ten decyduje się na ponowny ożenek.

- Doceniam twój heroiczny wyczyn, ale nie o tym

chciałabym porozmawiać.

- Naturalnie, Maggie, zawsze cię chętnie wysłu­

cham.

- To świetnie, bo właśnie masz okazję się wykazać.

- Kochanie, jestem do twojej dyspozycji, ale może

nie w tej chwili. - Connor zrobił minę pełną żalu.

- Obiecałem Bev, że podkręcę obsługę kuchni. Za­

czyna brakować lodu. Może pogadalibyśmy rano?

- Nie pamiętasz, że Rafe zapowiedział, iż rano

zabiera mnie na przejażdżkę?

- Ach, znakomity pomysł. Dawno nie siedziałaś

w siodle, prawda? Ale nie przejmuj się, dasz sobie radę.

Tego się nie zapomina, tak jak i jazdy na rowerze. Rafe

ma wspaniałe konie, prawda?

- W każdym razie robi na nich doskonały interes.

Za chwilę może je zmienić na coś innego, na przykład

świnie - stwierdziła zgryźliwie. - Tato, proszę, nie

próbuj mnie zagadać. Musimy porozmawiać.

Connor westchnął ciężko, widząc, że nie zdoła się

wymigać.

- Coś mi się wydaje, że masz mi cały czas za złe, że

trzymam z Rafe'em. Ciągle jesteś na mnie wściekła, że

przyczyniłem się do sprowadzenia cię tutaj? Sądziłem,

że już doszliście do porozumienia.

1 0 2 • KOWBOJ

- Powiedzmy, że jesteśmy w trakcie dyskusji nad

pewnymi sprawami.

- Uhm... - Connor skrzywił się sceptycznie. - To

ma być prosta odpowiedź na proste pytanie? Wy,
pisarze, umiecie się pokrętnie wysławiać.

- Tato, zrozum, po tamtych doświadczeniach sta­

łam się ostrożniej sza.

Connor spoważniał nagle.

- Tak, rozumiem. Powiem ci, że sam chciałem się

z nim rozprawić, dopóki nie zaświtało mi, o co

naprawdę chodzi.

- Doprawdy?
- Parę miesięcy temu, kiedy po raz pierwszy od

tamtych wydarzeń spotkaliśmy się z Cassidym, myś­

lałem, że go naleję.

- Naprawdę?
- Serio. Niewiele wiedziałem od ciebie o waszym

rozstaniu. Wspomniałeś tylko, że już po wszystkim i że

Cassidy na koniec powiedział ci parę niemiłych słów.

Potem sam widziałem, co się z tobą działo, więc kiedy

przyszedłem na tę rozmowę, byłem naprawdę zły.

Margaret w zamyśleniu gładziła palcami podbródek.
- I jak wyglądało wasze spotkanie?
- Z początku nieciekawie. - Connor wzruszył szero­

kimi ramionami. - Facet pozwolił, żebym się na nim
wyżył i wyzwał go od najgorszych. A kiedy się wreszcie
zmęczyłem, nalał mi solidną porcję whisky i opowiedział,

jak wyglądała cała historia z jego strony.

- A ty mu od razu wszystko wybaczyłeś, tak?
- Skądże. - Uspokoił ją gestem. - Przecież jesteś

moją ukochaną córeczką, Maggie. Wiesz, że zawsze

będę bronił cię do upadłego.

KOWBOJ • 1 0 3

- Dzięki, tatku.

- Ale - ciągnął z naciskiem - bardzo chciałem wy­

słuchać również i drugiej strony. Kiedy rok temu

przedstawiłaś mi Cassidy'ego, bardzo mi się spodobał.

Pomyślałem sobie, że to świetna partia dla ciebie.

Dlatego potem, kiedy wybuchła awantura, było mi

głupio, że tak się pomyliłem w ocenie. Ulżyło mi

dopiero, kiedy wszystko wyjaśnił, bo zrozumiałem, że

tylko dla ciebie sytuacja była oczywista i jednoznacz­

na. W rzeczywistości było inaczej. Po paru głębszych

wyjaśniliśmy sobie z Rafe'em to i owo. Muszę ci

powiedzieć, że zacząłem pojmować punkt widzenia

tego chłopaka.

- Rafe potrafi być bardzo przekonujący - mruk­

nęła z przekąsem Margaret.

- A ty, córuchno, czasami zadzierasz nosa zbyt

wysoko, by nie widzieć pewnych drobiazgów.

- Może jeszcze powiesz, że wszystko to moja wina?

- nadąsała się.

- Nie, i nie próbuj wkładać mi w usta swoich słów.

Mówię tylko, że opowieść Cassidy'ego dała mi dużo do

myślenia. A kiedy przekonałem się, że traktuje cię

poważnie i chce, żebyś wróciła, uznałem, iż facet jest

wart, by mu pomóc. - Connor popatrzył na nią

z uśmiechem. - No, a kiedy przedstawił mnie Bev,

zacząłem się wprost palić do pomocy.

- Twój ojciec - oznajmił Rafe, pojawiając się

w drzwiach patia - jest człowiekiem, który jasno okre­

śla swoje cele. Chciałby, żebyśmy zrobili to samo.

Margaret obejrzała się za siebie. Rafe wkroczył do

pokoju ze szklaneczką w ręku. Jego ubranie - szare,

stylowe spodnie, czarna koszula i wąski krawat z białej

1 0 4 • KOWBOJ

skórki - było szczytem teksaskiej elegancji. Buty miał
tym razem białe, z zawiłym kwietnym deseniem,

wyszywanym srebrną i czarną nicią.

- Dawno już tak podsłuchujesz? - zapytała, mając

niemiłe poczucie, że wygląda przy nim jak Kopciuszek.

- Nie, niedawno. - Zaborczym gestem otoczył ją

ramieniem w talii i mrugnął do Connora. - Zastana­
wiałem się, kiedy Maggie oderwie się od stada i dopad­
nie cię, żądając wyjaśnień. Potrzebujesz pomocy?

- Dam sobie radę.
- Świetnie. A skoro już sobie porozmawialiście,

może poradzicie mi, co mam zrobić z tym artystycz­

nym przyjacielem Julie. Poznaliście go już? - Pokręcił
głową z przejętą miną. - Obawiałem się, że kiedy moja
siostrzyczka zacznie zarządzać sklepem z materiałami
dla artystów, wpadnie w złe towarzystwo.

To wystarczyło, by wprowadzić Margaret w bojowy

nastrój.

- Poznałam Seana Wintersa, kiedy zostałam dziś

przedstawiona twojej siostrze, i muszę ci powiedzieć,

że bardzo mi się spodobał. Robi dobre wrażenie

i traktuje ją jak rycerz swoją królową. Nie rozumiem,

w czym problem.

- Jak to w czym? - Rafe łypnął na nią niechętnie,

pociągając drinka. - Przecież powiedziałem, że to

artysta.

- I co z tego? Ja jestem pisarką. Czy ma pan coś

przeciwko ludziom, którzy żyją z pracy twórczej, panie

Cassidy?

- Och, Maggie, nie bierz tego do siebie. Po prostu

nie wyobrażam sobie, by moja siostra mogła poślubić

faceta, który zarabia malowaniem obrazków.

KOWBOJ • 1 0 5

- Dlaczego nie?

- Jest to niepewne źródło utrzymania, nie gwa­

rantujące stałego dochodu, nie mówiąc już o awan­

sach i karierze, która może skończyć się w każdej

chwili.

- Podobnie jak pisanie - zapewniła go radośnie.

- A co jest pewnego w innych zawodach? Pracując

w firmie, również możesz zostać w każdej chwili

wylanym albo zmuszonym do rezygnacji. Nie trzeba

daleko szukać, mój przykład wystarczy.

- Zostawmy ten temat - ostrzegł.
- Dobrze, ale w każdym razie musisz przyznać, że

nigdy nie masz gwarancji, iż określony zawód zapewni

ci byt na całe życie. Ileż to razy fuzja dwóch firm,

gwarantowana dżentelmeńską umową obu stron, koń­

czyła się czystką, po której ludzie wylatywali na bruk?

- No, owszem, ale...
- Założę się, że sam nieraz się do tego przyczyniłeś.
- Daj spokój, mieliśmy przecież nie dyskutować

o mnie, tylko o przyjacielu mojej siostry. Ten Winters

należy do zupełnie innego świata. Nie mają ze sobą nic

wspólnego. Julie skończyła szkołę zarządzania, choć

jeszcze niewiele zdążyła w tym fachu zdziałać. Na

pewno nie jest osobą, która buja w obłokach. Za­

stanawiam się, co ona w nim widzi.

- Rafe, przecież ty myślisz, jakbyś miał móżdżek

macho

o grubym karku. Potrzebujesz argumentu prze­

ciwko Seanowi i wymyśliłeś jedyny, na jaki było cię

stać - że jego zawód jest niepewny i niedochodowy.

Doprawdy, trudno o większą bzdurę.

- Rany boskie, żałuję, że w ogóle się odezwałem.

- Rafe spojrzał znacząco na Connora.

1 0 6 • KOWBOJ

- Nie licz na mnie, biedaku - zachichotał Connor.

- Ja już dostałem swoją lekcję parę lat temu, kiedy

Maggie spotykała się z pewnym artystą. Próbowałem

zrobić jej podobny wykład i gorzko tego pożałowałem.

Ale nie mogłem patrzeć, jak moja córka włóczy się

z jakimś nieudacznikiem, który przylepia zgniecione

puszki po piwie na płótna.

Rafe wzdrygnął się z obrzydzeniem i spojrzał bada­

wczo na Maggie.

- Jak długo chodziłaś z tym typem?
- Jon był już wtedy bardzo obiecującym twórcą

multimedialnym - wyjaśniła urażonym tonem. - Jeśli

chcesz wiedzieć, zbiera obecnie więcej forsy za jeden

obraz niż ja za książkę. Jedna z jego prac wisi w moim

salonie, pamiętasz?

- Te resztki z przerobu śmieci w ramie? - Skrzywił

się. - Pamiętam aż za dobrze. Więc jak długo z nim

chodziłaś?

- O, czyżbyś był zazdrosny?

- Jak cholera.

- Nie musisz - zapewniła ze śmiechem. - Jon był

uroczym człowiekiem, ale od początku było wiadomo,

że tak naprawdę do siebie nie pasujemy.

- Skąd ta pewność?
- On był nocnym markiem, a ja rannym ptaszkiem,

on żył w nocy, ja w dzień. Na dalszą metę tacy ludzie roz­

mijają się zupełnie. Ale zaznaczam na twój użytek - to

niedopasowanie nie miało nic wspólnego z naszym

życiem zawodowym. I nie powinieneś z góry spisywać na

straty przyjaciela Julie tylko dlatego, że wybrał inną

karierę niż twoja. Zresztą ona jest dorosłą kobietą i sama

może decydować o swoich związkach z mężczyznami.

KOWBOJ • 1 0 7

- O, właśnie, on jest dla niej za stary.

- Bzdura. Ma trzydzieści pięć lat. Różnica wieku mię­

dzy nimi jest podobna jak w naszym przypadku, Rafe.

- Dobrze, zostawmy już tę dyskusję. W końcu

mamy dzisiaj przyjęcie, prawda? - Rafe poszukał

wzrokiem oparcia u Connora. - Może pójdziemy do

kuchni i zobaczymy, co z tym lodem?

- Chodźmy, bo Bev urwie mi głowę - podchwycił

ochoczo Connor i uśmiechnąwszy się przepraszająco

do Maggie, ruszył korytarzem.

- Zobaczymy się za kilka minut, kochanie. - Rafe

szybko ją pocałował.

- Uciekaj. - Popchnęła go lekko. - Ale nie zapo­

mnij, co powiedziałam o tolerancji wobec artystów.

Margaret wróciła do patia, by pogawędzić z gośćmi

i wzmocnić się nową porcją sałatki. Właśnie od­

powiadała na kolejne pytania dotyczące pisania i wy­

dawania książek, kiedy pojawiła się Julie ze swoim

przyjacielem. Maggie przedstawiono oboje już wcześ­

niej i bardzo się jej spodobali, choć w zachowaniu

siostry Rafe'a wyczuwała skrywaną rezerwę. Julie była

ładną dziewczyną o kasztanowych włosach, smukłej,

odziedziczonej po matce figurze i ciemnych, inteligent­

nie patrzących oczach.

Sean Winters, wysoki i szczupły, powitał Maggie

swoim uroczym, zaraźliwym uśmiechem.

- Jak się masz, Margaret? Cassidy cię znalazł?

Niedawno cię szukał.

- Tak, znalazł. Teraz jest z moim ojcem w kuchni.

Miłe przyjęcie, prawda?

- Mało przypomina imprezy, w których gustuje

artystyczna bohema. Bez rozbieranych numerów, dy-

1 0 8 • KOWBOJ

mków i rocka jest trochę nudno, ale ostatecznie da się
wytrzymać - oświadczył z komiczną wyższością Sean.

Margaret zachichotała, ale Julie pozostała powa­

żna.

- Nie mów tak - skarciła swego towarzysza.
- Kocie, przecież i tak wszyscy wiedzą, że twój

braciszek nie jest zachwycony perspektywą posiadania
artysty w rodzinie.

Julie przygryzła wargę.
- Nie będzie miał wyboru, więc lepiej niech się

przyzwyczaja. I nie zniosę, żeby cię obrażał.

- On mnie nie obraża. Po prostu uważa, że nie

jestem ciebie godny.

- Od czasu śmierci ojca Rafe usiłuje go zastąpić

- wyjaśniła Julie przepraszająco. - Wiem, że ma dobre
chęci, ale taka już jest jego natura, że nie wyczuwa,

kiedy należy się wycofać i pozwolić innym decydować
o sobie. Bez przerwy wydaje polecenia i jest przekona­
ny, że bez tego świat nie będzie funkq'onował. Rafe
oczekuje, że inni będą skakać tak, jak on zagra.
A kiedy ktoś odmawia - tak jak rok temu Margaret
- jest zdumiony i wściekły.

- Mylisz się - powiedziała spokojnie Margaret.

- Rok temu posłuchałam jego rozkazu, bo Rafe kazał
mi wynosić się ze swego życia.

- Owszem, ale miałaś wrócić.
- Tak. Na klęczkach.
Julie westchnęła.
- Jeszcze długo po tym, jak odeszłaś, mój brat był

w fatalnym stanie. Nigdy dotąd aż tak nie cierpiał. Nie

znałam cię, Margaret, ale wówczas nienawidziłam za
to, co mu zrobiłaś.

KOWBOJ • 1 0 9

Julie nie spuszczała wzroku z Margaret. W jej

spojrzeniu była powaga i napięcie. Teraz Maggie

zrozumiała, skąd brała się owa skrywana rezerwa.

- Siostra zwykle martwi się o brata - stwierdziła

pojednawczo.

- To był pojedynek woli. I Rafe go przegrał. A on

nie lubi przegrywać, Margaret - ciągnęła Julie, jakby

nie słyszała jej uwagi.

- Dlaczego uważasz, że Rafe przegrał? Nie ro­

zumiem.

- Bo w końcu pojął, że ma szansę odzyskania

ciebie jedynie wtedy, gdy powściągnie swoją dumę

i zrobi pierwszy krok. Była to prawdopodobnie jedna

z poważniejszych decyzji w jego w życiu. Mama mówi,

że wyszło mu to na dobre, ale ja nie jestem tego taka

pewna.

- Nie, Julie, nie wierzę. Nie chcę już o tym opo­

wiadać, ale zostałam właściwie zmuszona i porwana.

Nawet mi do głowy nie przyszło, że jego duma

mogła doznać z tego powodu choćby najmniejszego

uszczerbku.

- W takim razie nie znasz dobrze mojego brata

- odparła Julie, przysuwając się do Seana. - Ale to już

sprawy między wami dwojgiem. Być może mama mia­

ła rację - Rafe potrzebował wstrząsu i ty tego dokona­

łaś. Ale nic nie zmienia faktu, że cierpi jak każdy inny

człowiek. I jest bardzo wrażliwy na punkcie lojalności.

- Chyba nie musisz się aż tak martwić swoim

starszym braciszkiem - mruknął sceptycznie Sean.
- Wydaje mi się, że świetnie da sobie radę sam.

- Masz rację - przyznała niechętnie Julie. - A jeśli

chodzi o ciebie, Margaret, to zaczynam coraz bardziej

1 1 0 • KOWBOJ

cię rozumieć. Rafe potrafi być niesamowicie uparty,

jeśli w grę wchodzą jego opinie. Dlatego nie śmiałam

mu nawet powiedzieć, że mamy z Seanem poważne

zamiary. On się łudzi, że to tylko przelotna znajomość,

a my tymczasem chcemy się pobrać, i zrobimy to bez

względu na jego zdanie.

- Daj mu szansę, by lepiej poznał Seana. - Maggie

uśmiechnęła się do sympatycznego artysty. - Jeśli

wszystko mu spokojnie wytłumaczysz, na pewno bę­

dzie rozsądny.

- Chciałabym w to wierzyć.
- Przecież wiesz, jakie trudności mają ludzie biz­

nesu ze zrozumieniem ludzi sztuki.

- Racja - odezwał się Sean, wyraźnie rozbawiony.

- A fakt, że Cassidy jest kowbojem, który przypad­

kiem ma talent do interesów, jeszcze pogarsza sprawę.

Może powinienem zaprosić go na swój wernisaż? Jeśli

już mnie krytykuje, to niech przynajmniej wie za co.

- Ależ Rafe nie znosi współczesnej sztuki! - wy­

krzyknęła Julie, wyraźnie przerażona pomysłem.

- Będzie w stanie ją pojąć, jeśli tylko się postara

- zapewniła z przekonaniem Maggie, przypominając

sobie pewne dyskusje, jakie prowadziła kiedyś z Ra-

fe'em przy winie i świecach. - Rzeczywiście, ma duszę

kowboja, ale potrafi bardzo dobrze radzić sobie w róż­

nych światach, kiedy mu na tym zależy.

- Masz rację - przyznała w zamyśleniu Julie.

- Mój braciszek lubi odgrywać kowboja, kiedy jest

mu to potrzebne, ale słyszałam również, jak dyskutuje

o polityce europejskiej z biznesmenami z Niemiec.

Widziałam też, jak jadł sushi z japońskimi mene­

dżerami.

KOWBOJ • 1 1 1

Margaret zerknęła na Seana.

- Kiedy odbędzie się twoja najbliższa wystawa?

Zanim zdążył odpowiedzieć, odezwała się Julie.

- Otwarcie w poniedziałek po południu, w galerii

w Tucson, z którą jest związany. Myślisz, że zdołasz

namówić Rafe'a, żeby przyszedł?

- Spróbuję - uśmiechnęła się Margaret. - Bądźcie

dobrej myśli.

Oboje spojrzeli po sobie i uśmiechnęli się.

- Znów zaczęli grać. Zatańczymy? - zapytał Sean.

Przez chwilę Maggie patrzyła, jak przystojna para

tuląc się do siebie, wkracza w krąg tańczących. Zaczęła

się zastanawiać, gdzie może być Rafe, kiedy dostrzeg­

ła, że stanął przy niej Doug Hatcher. Odwróciła się ku

niemu z wymuszonym uśmiechem, przekonana, że

chce poprosić ją do tańca. Ale gdy tylko się odezwał,

zrozumiała, jak bardzo się myli.

- Szybko się tu pani zaaklimatyzowała - zauwa-

żył. Musiał sporo wypić, gdyż wymawiał słowa z prze­

sadną starannością, jakby z obawy, że popłacze mu się

język. Ponadto, choć dawniej byli na „ty", użył formy

oficjalnej.

- Cześć, Doug. Dobrze się bawisz? - zagadnęła,

czując się coraz bardziej nieswojo.

- Wrosła pani w klan Cassidych - ciągnął, wspoma­

gając się solidnym łykiem z trzymanej w ręku szklanki.

-I zaczyna pani wpływać na pewne sprawy.

- Ja?
- Niech pani nie będzie tak skromna, panno Lark

- powiedział, kiwając głową. - O, tak. On jest teraz

zupełnie inny.

- Rafe? Dlaczego?

1 1 2 • KOWBOJ

- Jest bardziej miękki.

- Nie, to niemożliwe. - W głosie Maggie zabrzmia­

ło niekłamane zdumienie.

- Niestety, możliwe - potwierdził Hatcher, marsz­

cząc brwi. - Kiedy przejął firmę, był bezlitosny jak

stalowe ostrze. Ciął wszystko, co stanęło mu na

drodze. Ale rok temu zmienił się całkowicie. Och,

udało mu się parę posunięć w dawnym stylu, ale to nie

był już ten sam Rafe. Pomyślałem sobie, że przejdzie

mu po paru miesiącach, ale on zdecydował, że pragnie

pani powrotu.

- Rozmawiał o tym z tobą?
- Nie, nie musiał. Znam go. Wiedziałem, o czym

myślał. Niestety, nie o interesach. Jak mówiłem,

zmiękł, stracił pazur. Dzisiaj myśli tylko o jednym.

Niestety, nie o tym, co trzeba.

Doug odwrócił się gwałtownie i chwiejnym krokiem

zniknął w tłumie gości.

Margaret miała nadzieję, że Rafe myśli o niej, choć

nie miała złudzeń, że będzie tak przez cały czas. Zbyt

dobrze zdawała sobie sprawę, co znaczy kierowanie

ogromną korporacją. Jednego była pewna - jeszcze

rok temu Doug nie wygłosiłby takiej uwagi.

- Wyglądasz, jakbyś się świetnie bawiła, moja

słodka Maggie. - Rafe zjawił się nagle tuż przy niej

i natychmiast poprowadził ją na parkiet.

Uśmiechnęła się, gdy silne ramiona objęły ją zabor­

czym uściskiem, zręcznie prowadząc w takt muzyki.

Uwielbiała sposób, w jaki ten potężny mężczyzna

potrafił trzymać w ryzach swoją siłę, nie tracąc przy

tym uwodzicielskiego wdzięku.

- Cudownie się bawię - przyznała.

KOWBOJ • 1 1 3

- Wkrótce urządzimy tu nasze zaręczynowe party

- oznajmił z niezachwianą pewnością, która przejęła ją

dreszczem.

- Naprawdę? - wyszeptała bez tchu.

- Tak, kochanie. Przecież zauważyłaś, że zawsze

wiem, czego chcę i osiągam to - powiedział, przy­

stając na środku parkietu. - A teraz zwolnij mnie na

chwilę, bo przypadł mi w udziale zaszczyt ogłoszenia

zaręczyn.

- Czy to nie dziwne, że syn ogłasza zaręczyny

matki?

- Cóż, żyjemy w dziwnych czasach - roześmiał się

i pocałował ją w czoło. - Zaraz wracam.

Z tłumu gości zerwały się oklaski i okrzyki, kiedy

Rafe pochwycił szampana i stanął na samym końcu

trampoliny. Uniósł butelkę w górę, czekając, aż wszys­

tko ucichnie.

- Zapewne wszyscy wiecie, dlaczego zebraliśmy

się tutaj, ale mnie przypadł zaszczyt powiadomienia

was o tym oficjalnie - zaczął z zabawną powagą.

- Dlatego z ogromną przyjemnością spełniam prośbę

mojej matki i ogłaszam wszem i wobec jej zaręczyny

z pewnym złotoustym kowbojem, który nazywa się

Connor Lark!

Wiwaty wybuchły ze zdwojoną siłą. Rafe odcze­

kał kilka chwil, a potem znów dał znak i zapadła

cisza.

- Chcę wam powiedzieć, moi kochani, że nie mam

innego wyboru, jak tylko całą duszą poprzeć ten

związek. I wcale nie dlatego, że zdążyłem już sprawdzić

Larka i wiem, że zadba o Bev jak należy...

Tłum przerwał mu oklaskami.

1 1 4 • KOWBOJ

... ani nie dlatego, że tych dwoje świata poza sobą

nie widzi - ciągnął z uśmiechem Rafe. - Nie, moi

drodzy. Otóż błogosławię temu związkowi z całego

serca, ponieważ Lark dał mi do zrozumienia, że jeśli

tego nie zrobię, to wywiezie mnie na pustynię i przy-

wiąże w mrówczym kopcu. A ponieważ wiecie, że

jestem rozsądnym człowiekiem, oznajmiam wam, że

nie mogę się wprost doczekać, kiedy Connor Lark

poślubi Beverly Cassidy.

Głośny śmiech zmieszał się z hukiem wystrzelają­

cych korków. Connor, stojący z Bev nad brzegiem

basenu, uśmiechał się promiennie, gdy Rafe napełniał

im kieliszki. Błyskawicznie wypił swojego szampana

i nie czekając na zachętę, pocałował narzeczoną.

Oklaskom i toastom nie było końca.

Wreszcie zagrała orkiestra i wszyscy ruszyli do

tańca. Maggie, upojona szampanem, wirowała w ra­

mionach Rafe'a w rytmie westernowego walca.

Po raz pierwszy od roku pozwoliła sobie na myśl, że

jest... że może być szczęśliwa z tym człowiekiem.

W każdym razie tego wieczoru czuła się jak najszczęś­

liwsza kobieta na świecie.

Dopiero kiedy wychodzili ostatni goście, Rafe

dostrzegł Hatchera, stojącego pod ścianą. Spojrzał na
niego bystro, zastanawiając się, czy asystent wziął
sobie do serca radę, jakiej udzielił mu przed dwiema
godzinami, i odstawił drinki.

- Wytrzeźwiałeś na tyle, żeby usiąść za kierownicą?

- zapytał.

- Tak, w porządku - burknął Hatcher. - Ostatnio

dolewałem sobie tylko wody sodowej. Chciałem ci

KOWBOJ • 1 1 5

powiedzieć, że materiały na temat Ellingtona zostawi­
łem w twoim gabinecie. Dobrze by było, żebyś zajrzał
do nich jak najszybciej.

Rafe spojrzał na niego uważnie.

- Coś nowego?
Doug przytaknął, śledząc wzrokiem ostatnich gości,

wsiadających do samochodów.

- Nie chciałem mówić o tym wcześniej, żeby ci nie

psuć zabawy.

- A od kiedy to stałeś się aniołem stróżem, chronią­

cym mnie od złych wieści? Przecież nie za to ci
płacę - rozgniewał się Rafe.

Hatcher zagryzł wargi.
- Wiem, ale tym razem to inna sprawa.
- Co znajdę w tych materiałach?
- Podejrzenie, że możemy mieć przeciek.
- A niech to szlag! Jesteś pewien?
- Nie do końca. Mogło być tylko zbiegiem okolicz­

ności, że Moorcroft ogłosił takie a nie inne notowania,
ale musimy być czujni.

- Ktoś sprzedał mu informacje... - powiedział z za­

stanowieniem Rafe, wpatrując się w światła odjeżdżająch
wozów. - Doug, musimy zachować to dla siebie.

- Jasne.
- A kiedy już dojdę, kto mnie oszukuje, upuszczę mu

trochę krwi. Mam nadzieję, że ten ktoś wie, ile ryzykuje.

- Rafe, ale nie wiemy nic na pewno - szybko

zastrzegł Hatcher. - To może być równie dobrze czys­
ty przypadek. Tak czy nie, musimy szybko skontrować

ostatni ruch Moorcrofta.

- Dziś w nocy przejrzę papiery i rano dam ci

odpowiedź.

1 1 6 • KOWBOJ

- Dobrze. - Hatcher kiwnął głową i wyciągnął

z kieszeni kluczyki. - Czekam na telefon.

Rafe stał w mroku, patrząc, jak światła wozu

znikają w dali. Chęć zemsty to dziwne uczucie, pomyś­

lał. Potrafi opętać duszę mężczyzny z taką samą siłą

jak miłość.

- Rafe?
Odwrócił się natychmiast w kierunku, z którego

dobiegał słodki, cichy głos. Maggie, stojąca na podjeź­

dzie w kręgu świateł, wyglądała jak zjawisko. Jego

śliczna, dumna Maggie. Potrzebował jej bardziej niż

wypalona pustynia jesiennych deszczy. Bez niej czuł się

pusty i jałowy.

- Już idę, kochanie. - Zaczął iść powoli ku

drzwiom. Wiedział, że nie może jej powiedzieć, co ma

zamiar zrobić z Moorcroftem. Nie wybaczyłaby mu

tego. Sprawy swojej zemsty musi załatwić sam. - Czy

narzeczeni jeszcze tańczą nad basenem?

- Bez muzyki? - zaśmiała się Margaret. - Nie, są­

dzę, że poszli już spać, przecież rano wyjeżdżają do

Sedony.

- Niezły pomysł - podchwycił Rafe.

- Słucham?

- Pora, żeby położyć się. Sam to zrobię i tobie

też radzę. Dobranoc, kochana. - Objął ja mocno

i ucałował.

W godzinę później patrzył, jak po drugiej stronie

patia gasną światła w pokoju Maggie. Zaczął się

zastanawiać, czy jednak nie pójść do niej.

Ale na biurku czekały ważne papiery. Przecież

obiecał Dougowi, że już rano da mu odpowiedź.

ROZDZIAŁ

7

Sen nie nadchodził. Margaret przewracała się na

łóżku, nasłuchując odgłosów nocy. Nie wracała myślą

do udanego przyjęcia. Nie cieszyła się szczęściem

Connora i Bev. Sprawy, które zwykle byłyby w stanie

wybić ją ze snu, odpłynęły w niepamięć.

Mogła myśleć tylko o jednym: o zdaniach wypo­

wiedzianych przez Julie na temat dumnej natury

Rafe'a.

Leżała wpatrzona w sufit i przypominała sobie,

ile razy w ciągu tych kilku miesięcy po rozstaniu

była bliska sięgnięcia po słuchawkę i zatelefonowa­

nia do niego. A jednak rezygnowała, gdyż nie po­

zwalała jej na to własna duma. Tymczasem Rafe

ugiął się, zrobił pierwszy krok. Teraz rozumiała, ile

go to musiało kosztować.

Tylko dlaczego trzeba było uwag Julie, by zro­

zumiała ukryty sens ostatnich wydarzeń? Obsesyjne

myśli o szantażu i manipulaqi nie pozwoliły jej

ujrzeć postępowania Rafe'a we właściwym świetle.

Teraz dopiero zaczęła postrzegać jego szorstkie,

bezwzględne zachowanie jako wynik boleśnie zra­

nionej dumy.

1 1 8 • KOWBOJ

To prawda, do tej pory nie przyznał, jak wielkie

błędy popełnił rok temu. Nadal uważał, że to Maggie

zdradziła go, choć miał na tyle wyczucia, by przeprosić

ją za ostre słowa i brutalne zachowanie.

Nic nie było jeszcze do końca jasne, ale jeden fakt

pozostał bezdyskusyjny - Rafe był tym, który pierw­

szy wyciągnął rękę do zgody. I poważnie mówił

o małżeństwie.

Co więcej, musiała przyznać, że naprawdę stara się

zmienić swe przyzwyczajenia i ograniczyć czas, po­

święcony firmie i interesom. To nie był już ten sam

Rafe co przed rokiem. Tamten nie byłby w stanie

zaangażować się do tego stopnia w organizację przyję­

cia zaręczynowego matki ani też spędzać całych dni

z kochanką.

Kochanką...
To słowo dryfowało w burzliwym strumieniu myśli

Margaret. Bez względu na to, kim naprawdę był

Rafe, jedno wiedziała z pewnością - był kochankiem

z jej snów.

Wyobraziła go sobie, śpiącego nago wśród białych

prześcieradeł. Leżał na brzuchu, a blask księżyca

uwydatniał rzeźbione mięśnie potężnych ramion. Kie­

dy wyczuł jej obecność, odwrócił się sennie na plecy

i wyciągnął ku niej ramiona. Już po chwili tuliła się do

niego, czując, jak bardzo jej pragnie. Znajoma, roz­

koszna tęsknota przeniknęła jej ciało.

Maggie, powodowana nagłym impulsem, odrzuciła

prześcieradło i wstała z łóżka. Nie wahała się dłużej.

Włożyła powiewną, domową suknię z cienkiej białej

bawełny, którą kupiła, gdy była w mieście z Bev, i cicho

wyszła z pokoju.

KOWBOJ • 1 1 9

Jednak Rafe'a nie było. Przez szparę w drzwiach

dostrzegła nie rozesłane łóżko. Rozglądając się ze

zdziwieniem, ruszyła wzdłuż korytarza. Natychmiast

dostrzegła smugę światła padającą spod drzwi gabine­

tu. Ogarnęło ją poczucie winy. Biedak, pomyślała,

próbuje za wszelką cenę pogodzić pracę z miłością.

Cicho otworzyła drzwi. Blada poświata kompute­

rowego ekranu nasycała pokój nierealnym blaskiem.

Rafe siedział, rozparty na krześle, z nogami w kow­

bojskich butach opartymi na biurku. Nawet nie

zmienił ubrania, tylko zdjął krawat i podwinął ręka­

wy koszuli. Ciemne włosy były zmierzwione.

Na ekranie jarzyły się kolumny cyfr, a biurko było

zaścielone papierami. Słysząc skrzypnięcie drzwi, Rafe

odwrócił głowę. W zimnym świetle ekranu komputera

surowe rysy jego twarzy stały się jeszcze ostrzejsze.

Margaret przystanęła i uśmiechnęła się niepewnie.
- Wiem, że się narzucam, ale nie w takim sensie jak

myślisz - powiedziała cicho.

- A co mam według ciebie myśleć? - zapytał, szyb­

kim ruchem zbierając papiery do teczki i chowając ją

do szuflady.

- Kiedy powiedziałam, że powinieneś więcej czasu

poświęcać naszej znajomości niż pracy, nie przypusz­

czałam, że będziesz potajemnie harował nocami. Ja

naprawdę wiem, czego wymagają od ciebie interesy,

Rafe. Nie zapominaj, że jeszcze nie tak dawno sama się

nimi zajmowałam.

Rafe niedostrzegalnie przygryzł usta.

- Kochanie, wierz mi, nasz związek jest na pierw­

szym miejscu. Tu - niedbałym gestem wskazał na

ekran - mam tylko kilka danych, które podrzucił mi

1 2 0 • KOWBOJ

wczoraj Hatcher, żebym je szybko przeanalizował. Nie

chciało mi się spać, więc pomyślałem, że popracuję

teraz i rano będę miał sprawę z głowy. - Nagłym

ruchem opuścił nogi na podłogę i wystukawszy kilka

komend, wstał. Ekran zgasł. - Jak mnie znalazłaś?
- zapytał, odwracając się ku niej.

Margaret uśmiechnęła się w ciemności, czekając, aż

się zbliży.

- Odmawiam odpowiedzi, żeby uniknąć posądzeń.

Jego śmiech był gardłowy i namiętny. Stanął przed

Maggie i musnął palcami jej odkryte ramiona. Uśmie­

chnął się z satysfakcją, kiedy odpowiedziała mu znajo­

mym dreszczem.

- Poszłaś do mojej sypialni, tak?

- Aha.
- Szukałaś mnie. Cudownie, tak powinno być.

- Pocałował ją leciutko w sam czubek nosa. - Obiecaj

mi, że zawsze będziesz mnie szukać - powiedział z nie­

spodziewanym naciskiem. - Bez względu na to, co się

będzie działo. Nie odchodź już ode mnie, kochanie.

Drżącą ręką pogładziła go po policzku.
- Nawet jeśli mi każesz?
- Och, byłem idiotą. Już nie zrobię tego błędu.

Dostałem dobrą lekcję. Obiecaj mi, Maggie. Przysięg­

nij. Powiedz, że nie odejdziesz, nawet jeśli między nami

byłoby coś nie w porządku. Walcz ze mną, wyzywaj

mnie od najgorszych, daj mi w gębę, trzaśnij drzwiami

ale nie odchodź.

W pierwszym momencie myśli w głowie Maggie

zawirowały w popłochu, ale po chwili pojawiła się

pewność, a wraz z nią ciche, łagodne słowa, które tak

chciał usłyszeć.

KOWBOJ • 1 2 1

- Nie odejdę.

Przyciągnął ją do siebie tak mocno, że na mo­

ment zabrakło jej tchu. Czuła usta Rafe'a, zachłan­

nie całujące jej włosy i palce, błądzące po szyi

i karku.

Otoczyła ramionami jego szyję i wdychała zmys­

łowy męski zapach. Przylgnęła ustami do gorącej

skóry w wycięciu rozchylonej koszuli i z radością

poczuła, jak zadrżał z pożądania.

- Maggie, najdroższa, jesteś wspaniała - wyszep­

tał gardłowym głosem.

Cofnął się, usiadł w fotelu i posadził ją przed sobą

na biurku.

- Poczekaj, nie tutaj. Przecież to twój gabinet

- zaśmiała się.

- Dlaczego nie? Będzie zabawniej.

- A jeśli ktoś nas usłyszy?

- Och, nawet jeśli usłyszy, na pewno zostawi nas

w spokoju - odparł beztrosko. Zadrżała, kiedy po­

czuła jego dłonie, gładzące wewnętrzną stronę ud.

Zaśmiał się cicho, triumfalnie, gdy się przekonał, że nie

ma nic pod spodem.

- Ach, frywolna Maggie, widzę, że ubrałaś się

wizytowo - skomentował.

- Rafe, ty stary lubieżniku!
- Nie, moja pani, jestem tylko kowbojem, który

lubi proste uciechy. Nie ma nic wspanialszego niż

wspólna nocna przejażdżka przy księżycu.

- Nocna przejażdżka? Tak to nazywasz?
- Aha. Tylko wolałbym, żebyś była całkiem naga

- powiedział, pochylając się do przodu. Dotarł do

źródła rozkoszy i zaczął ją pieścić.

1 2 2 • KOWBOJ

- Rafe, och, Rafe... - Maggie wygięła się w łuk,

kurczowo wbijając paznokcie w jego ramiona. Zacis­

kała powieki, wciągając głęboko powietrze, w miarę

jak pocałunki stawały się coraz bardziej intymne.

- Jesteś cudowna. Słodka, seksowna i gorąca jak

ogień - wyszeptał.

Margaret krzyknęła, a potem opadła na plecy,

kładąc się na biurku.

- Tak, kochanie. Mów, co czujesz. Chcę wiedzieć.
- Doprowadzasz mnie do szaleństwa, Rafe - wy­

krztusiła rozdygotanym głosem, wczepiając palce w je­

go włosy.

- Pięknie. - Rafe wstał, przesunął ręce ku piersiom

Maggie i jednym ruchem zdjął jej sukienkę przez

głowę. Lekka tkanina powoli spłynęła na dywan.

Margaret wyprężyła się na biurku w niecierpliwym

oczekiwaniu, obejmując rękami nabrzmiałe piersi.

Słyszała szczęk rozpinanej klamry i zgrzyt suwaka.

Tylko tyle.

- Nie zdejmiesz spodni ani butów? - zapytała

chrapliwym szeptem.

- Nie. Tak jest dobrze.

Uniosła się na łokciach i spojrzała uważnie. Rzeczy­

wiście, było bardzo dobrze.

- A co... z zabezpieczeniem?

- Mam - uśmiechnął się, sięgając do bocznej kie­

szonki. Zręcznie otworzył mały pakiecik.

- Nosisz to stale ze sobą? - zdumiała się.
- Przez cały czas, odkąd tu przyjechałaś. Jestem

gotowy do kochania się z tobą w każdej chwili. Cóż,

czy mogę zacząć urzędowanie? - zapytał z błyskiem

w oku, pochylając się nad biurkiem.

KOWBOJ • 1 2 3

- O, tak, Rafe, proszę - wydyszała, pozwalając, by

sam ułożył ją w najbardziej zmysłowej pozie. Jak

zwykle kiedy Rafe się z nią kochał, czuła, że odpływa

w inny, magiczny świat - tam gdzie mogła być dzika,

wolna i szalona.

Rafe oparł dłonie płasko na blacie i poruszał się

odwiecznym rytmem, coraz szybciej i głębiej. Oplotła

go nogami, poddając się narastającemu pragnieniu.

Patrzyła na ostre, jak wykute z kamienia rysy jego

twarzy. Tylko oczy, świecące fanatycznym blaskiem

zdradzały, jaka burza szaleje w jego ciele i duszy.

Maggie odwróciła głowę na bok, upajając się tymi

cudownymi chwilami.

- Rafe...
- Tak, kochana. Tak - szepnął i jego ciało wy­

konało spazmatyczny ruch. Wargi uniosły mu się,

odsłaniając drapieżną biel zębów, kiedy w szczytowym

spazmie osunął się na krzesło, porywając Margaret

za sobą.

Wczepiła się w niego kurczowo. Rafe trwał z głową

odrzuconą na oparcie krzesła, machinalnie głaszcząc

jej ciało. Oczy miał zamknięte.

- Ty szalona, przewrotna kobieto - szepnął. - Wo­

dzisz mnie na pokuszenie w środku nocy, kiedy usiłuję

grzecznie pracować, i każesz mi się kochać na moim

biurku.

Margaret uśmiechnęła się, rozbawiona nagłą myślą.
- Wiesz, Rafe, rok temu nie śmiałabym tego zrobić.

Czujnie otworzył oczy.

- Nie śmiałabyś wejść do mojego biura i uwieść

mnie? Dlaczego? Poszłoby ci bardzo łatwo. Przecież od

początku szalałem za tobą.

1 2 4 » KOWBOJ

- Nie wierzę. Zawsze kochaliśmy się według roz­

kładu. Kiedy pracowałeś, musiałam czekać, aż skoń­

czysz. Nawet nie przyszło mi do głowy, żeby przyjść,

tak jak dzisiaj, i liczyć na to, że schowasz papiery

i wyłączysz komputer. A gdybym nawet próbowała to

zrobić, sądzę, że pogłaskałbyś mnie po główce i kazał

grzecznie czekać, aż skończysz.

- Jesteś pewna?
Margaret uniosła głowę i ze zdumieniem zobaczyła,

że Rafe się uśmiecha.

- Jasne, że tak. Mam bardzo dobrą pamięć.
- W takim razie byłem kompletnym idiotą. Teraz

nie mogę sobie wyobrazić, że odesłałbym cię, nagą pod

tą przezroczystą suknią. Wiesz, co sobie pomyślałem?

- Co?
- Problem w tym, że rok temu w ogóle nie próbo­

wałaś. Czekałaś, aż skończę swoje zajęcie. Wtedy byłaś

doskonale opanowaną, chłodną kobietą interesu. Pisa­

nie romansów doskonale ci zrobiło. Sprawiło, że

zaczęłaś żądać i wymagać.

- I twoim zdaniem tak jest lepiej? - dociekała

Maggie.

Rafe westchnął i wyraźnie spoważniał.
- Prawdopodobnie tak powinno być. Masz rację,

kiedy wyzywasz mnie od arogantów, twardogłowycłi

i tyranów.

- Przyznajesz się?
- Przyznaję. Od tak dawna rządzę i wydaję po­

lecenia, że przyjąłem to jako rzecz naturalną. I tak

jak nauczył mnie ojciec, zawsze na pierwszym miejscu

stawiałem pracę. A matka to szanowała. Ale ty •>,

jesteś inna.

KOWBOJ » 1 2 5

- I nie przeszkadza ci to?
- Powiedzmy, że zdołam się przyzwyczaić - wy­

znał z nieco męczeńskim uśmiechem.

- Rafe, twoja praca wcale nie jest mi obojętna

i doskonale rozumiem, czego od ciebie wymaga - po-
wiedziała poważnie Margaret. - Jeszcze niedawno sa­

ma obracałam się w twoim świecie i wiem, że bywają
momenty, kiedy trzeba rzucić się w to z głową, a pewne

terminy są nieprzekraczalne. Zrozum mnie dobrze
- nie chcę tylko, by twoja praca zrujnowała nasze
życie, tak jak rok temu.

Zagłębił palce w jej splątane włosy. W ciemności

jego spojrzenie było intensywne i głębokie.

- Ja też tego nie chcę, Maggie. Jeśli dawne przy­

zwyczajenia powrócą, będziesz już wiedziała, co masz
zrobić.

- Wkroczyć do twojego gabinetu i uwieść cię?

- zapytała z zachwytem.

- Drzwi stoją dla ciebie zawsze otworem, słodka

Maggie. - Rafe pocałował ją czule i zsadził sobie
z kolan.

- Mam rozumieć, że już mnie wyrzucasz? - wes­

tchnęła, sięgając po swoją białą suknię.

- Nie, ale oboje potrzebujemy snu. Pamiętaj, że

mamy wstać rano, żeby pożegnać Bev i Connora przed
wyjazdem do Sedony.

- Rzeczywiście, byłabym zapomniała - ziewnęła

Margaret. - Odprowadzisz mnie do pokoju?

- Wiesz, wolałbym nie, bo natychmiast zboczy­

libyśmy do mojej sypialni. A ty masz zasady i dopó­
ki są rodzice, wolisz budzić się we własnym łóżku,
prawda?

1 2 6 • KOWBOJ

- Wydaje mi się, że znów chcesz się wykraść do

komputera.

- Nie, nie muszę. Mam już odpowiedź dla Douga.

Cierpliwości, kochana. Już jutro będziemy mieli cały

dom dla siebie.

Margaret obudziła się na moment w środku nocy.

Odruchowo zerknęła na uchylone drzwi sypialni Ra­
fe, oświetlone smugą księżycowego blasku. Nie była
pewna, ale zdawało się jej, że nikt tam nie śpi.

Connor i Beverly wyjeżdżali zaraz po śniadaniu.

Margaret stała z Bev na podjeździe, czekając, aż bagaż
zostanie załadowany do samochodu.

- Znikamy na cały tydzień, moja droga - oznajmiła

szczęśliwa narzeczona. - Najpierw zatrzymamy się

w Scottsdale, gdzie ostatnio przebywam najczęściej.

Ranczo Rafe'a jest trochę zbyt odizolowane od świata

jak na mój gust. A tam mam przyjaciół, którym chciała­

bym przedstawić Connora. Potem pojedziemy do Sedo-

ny. O tej porze roku w górach jest o wiele chłodniej. Jest

tam też kilka galerii, które z przyjemnością odwiedzę.

- W takim razie baw się dobrze, Bev.

Beverly popatrzyła na nią badawczo.

- Zostajesz?
- A nie masz nic przeciwko temu?

- Przeciwnie, bardzo się cieszę. Prawdę mówiąc,

bałam się, że wrócisz do Seattle. Nawet mówiłam

Connorowi, że powinniśmy opóźnić wyjazd, żeby

zachęcić cię do pozostania.

- Co też ona wygaduje, przecież mówiłem, że to bez

sensu - wtrącił się Connor, taszczący wraz z Tomem

kolejne torby. - Pomogłem Cassidy'emu ściągnąć cię

KOWBOJ • 1 2 7

tutaj, ale dalej niech radzi sobie sam. Zresztą muszę się

zająć swoją kobietą.

- Boże, ci mężczyźni! - Bev wzniosła oczy do nieba.

Connor zachichotał i wrzucił torby do bagażnika.

- Hej, Cassidy - zawołał do Rafe'a, który pojawił

się w drzwiach z ostatnią walizką. - Powiedz swojej

mamusi, że dasz sobie radę z moją córką. Ona się boi,

że Maggie ucieknie, kiedy tylko znikniemy za za­

krętem.

- Maggie, naprawdę masz takie plany? - zapytał

podejrzliwie Rafe.

Margaret poczuła, że się czerwieni pod wyczekują­

cym spojrzeniem trzech par oczu.

- Liczyłam się z tym, że zostanę kilka dni dłużej, ale

decyzja może ulec zmianie, jeśli naciski będą zbyt

wielkie - oświadczyła sucho.

- Naciski? - Rafe zrobił minę urażonego niewi­

niątka. - Nie ma mowy o żadnych naciskach. Po

prostu przyjmij za pewnik, że nie zdążysz daleko od­

jechać, bo dopadnę cię najwyżej w ciągu kwadransa

i zawrócę.

- W takim razie i tak nie mam wyjścia. Pragnę

tylko zawiadomić, że umówiłam się na poniedziałek po

południu w Tucson.

Tym razem ona była górą. Trzy pary oczu za­

mrugały ze zdumieniem.

- Z kim się umówiłaś? - zapytał Rafe. - Przecież

nie znasz tu nikogo oprócz mnie.

- Nieprawda. Znam twoją siostrę i jej przyjaciela

Seana Wintersa. Zostałam zaproszona na jego wer­

nisaż. Mam nadzieję, że będziesz mi towarzyszyć

- powiedziała Maggie ze słodkim uśmiechem.

1 2 8 • KOWBOJ

Ciemne brwi Rafe'a zbiegły się w jedną linię. Z ło­

motem zatrzasnął klapę bagażnika.

- Co za cholerny pomysł - burknął. - Zresztą po­

gadamy o tym później.

- Wiesz, moja droga, mam przeczucie, że dzieci nie

będą się nudziły bez nas - odezwał się Connor do Bev.

- Chyba masz raq'ę, Connor - pokiwała głową.

Rafe i Margaret długo odprowadzali samochód

wzrokiem. Kiedy wreszcie zniknął, Rafe wziął ją za

rękę i poprowadził do domu.

- No, teraz mi powiedz, co to za sprawa z tą

wystawą Wintersa? - zapytał, opierając się plecami

o ścianę holu i krzyżując ręce na piersi.

- Po prostu Julie i Sean zaprosili mnie, kiedy

wychodzili z przyjęcia, a ja się z chęcią zgodziłam.

W imieniu nas obojga - dodała z naciskiem.

- Co ty, do diabła, kombinujesz?
- Zapewne chcę cię tak urobić, żebyś w końcu

zaakceptował wybór siostry - zażartowała, pragnąc

rozproszyć ponurą atmosferę.

- Dobrze, że chociaż szczerze się przyznajesz.

Znasz mnie i powinnaś wiedzieć, że nie znoszę być

manipulowany, nawet przez ciebie. I co rozumiesz

przez „wybór" mojej siostry? Czyżby ci powiedziała,

że chce wyjść za tego pacykarza?

- Owszem. Jestem przekonana, Rafe, że zrealizują

swoje plany bez względu na to, czy je łaskawie

zaaprobujesz, czy nie. Dlatego radzę ci, abyś zawczasu

zmienił front, jeśli chcesz zachować dobre stosunki

z siostrą.

- A niech to szlag trafi! - wykrzyknął Rafe

i wczepił palce we włosy, jakby chciał je rwać z gło-

KOWBOJ • 1 2 9

wy. - Julie i ten palant. Nie przypuszczałem, że ona

traktuje go poważnie. Zawsze miała adoratorów na

pęczki.

Margaret zaczęła mu niemal współczuć.

- Za długo się o nią troszczyłeś, Rafe, i nawet nie

zauważyłeś, że jest już dorosłą kobietą. Julie ma prawo

do własnego wyboru.

- Jakiego wyboru? - prychnął. - Ona nie potrafiła

sobie nawet wybrać pracy, w której zostałaby dłużej

niż pół roku. Po co jej artysta? Nie mogła sobie znaleźć

jakiegoś miłego, porządnego... - urwał nagle i zerknął

z ukosa na Margaret.

- ... miłego, porządnego biznesmena, to, zdaje się,

chciałeś powiedzieć? Takiego, który nosi krawaty i gar­

nitury z kamizelką i każdego miesiąca dwa tygodnie

spędza w rozjazdach, tak? Takiego, który potrzebuje

uległej i atrakcyjnej żony, aby była ozdobą przyjęć, które

wydaje z okazji sfinalizowania korzystnych transakcji?

- Czyżbyś się obawiała, że będę chciał zmienić cię

w żonę szefa? - zapytał czujnie.

- Owszem, tego się między innymi obawiam.

- Powinnaś mnie uprzedzić.
- Próbowałam, ale nie słuchałeś.
- Ale słucham teraz - powiedział poważnie.

- Wierzysz mi?

- Tak - przytaknęła, choć z wahaniem. - Chyba

tak.

- Dobrze, w takim razie wiedz, że przyjąłem uwagę

do wiadomości. Nie znaczy to jednak, że zaaprobuję

Wintersa.

- Rafe, nie bądź śmieszny, oni nie potrzebują

twojej aprobaty. I bez tego wezmą ślub.

1 3 0 • KOWBOJ

- Czyżby? - zakpił. - Wintersowi może się ode­

chcieć, kiedy okaże się, że Julie nie ma w posagu

portfela z plikiem kart kredytowych i dostępu do

wielocyfrowego konta.

- Nie sądzę, żeby żenił się z nią dla pieniędzy.
- Skąd ta pewność? Przecież widziałaś go tylko raz.
- Ale od razu go polubiłam. Zresztą, nawet gdyby

miał takie zamiary, nic na to nie poradzisz. Najroz-

sądniej zrobisz, jeśli będziesz starał się zachować

dobre stosunki z siostrą bez względu na słuszność jej

decyzji.

- Mogę jeszcze próbować przekupić Wintersa, że­

by zrezygnował ze ślubu - powiedział w zamyśleniu.

- Niezbyt mądry pomysł, Rafe. Julie znienawidzi­

łaby cię za to. Mówię ci, daj Seanowi szansę, zanim

zaczniesz działać po swojemu. Pojedź ze mną do tej

galerii.

- I co to da?
- Spotkasz się z nim w jego środowisku, nie

w swoim. Jeśli ma wejść do twojej rodziny, powinie­

neś lepiej go poznać.

- Przestań mówić o ich małżeństwie, jakby to było

już ustalone - zirytował się.

- Rafe, chyba specjalnie się na nich uwziąłeś.

Każdemu trzeba dać szansę. Czy nie o tym mówi

fundamentalna zasada Kodeksu Zachodu?

- Co mnie obchodzą jakieś głupie kodeksy rodem

z westernów? - rzucił wściekle.

Margaret uśmiechnęła się z niezmąconym spo­

kojem.

- Jestem pewna, że ojciec przekazał ci te mądrości,

kiedy siedziałeś mu jeszcze na kolanach, tak jak

KOWBOJ • 1 3 1

przekazał mu to jego ojciec, i tak dalej. Założę się, że

była tam również mowa o różnych drobiazgach, które

cenią sobie kowboje, jak honor, zemsta, sprawiedli­

wość i czysta gra dwóch przeciwników.

Rafe skrzywił się i zaklął, po czym oderwał się od

ściany i zaczął wielkimi krokami przemierzać hol.

Nagle zatrzymał się przed Margaret.

- Chcesz, żebym przestrzegał zasad' Kodeksu Za­

chodu? - zapytał, opierając ręce na biodrach. - Dob­

rze. Na początek zastosujemy sobie prosciutką regułę

„coś za coś". Jeśli chcesz wmanewrować mnie w ten

cholerny wernisaż, będziesz musiała zapłacić cenę.

- Jaką? - zapytała z niepokojem.

Drapieżny uśmiech Rafe'a nie wróżył nic dobrego.

- Zgodzę się tam iść, a ty zgodzisz się, żebym ogłosił

nasze zaręczyny. Oficjalnie, Maggie. Nie chcę więcej

niespodzianek.

Margaret wzięła oddech, jak ktoś, kto rzuca się

w głęboką wodę.

- Dobrze.
Teraz on był zaskoczony.
- Powiedziałaś: „dobrze"?

- Czyżbyś nie dosłyszał, kowboju?

Rafe wydał dziki okrzyk triumfu, porwał Maggie na

ręce i zaniósł do najbliższej sypialni.

Tym razem jednak zdjął buty.

ROZDZIAŁ

8

Rano Rafe osiodłał swego najlepszego ogiera - po­

tężnego kasztana. Dociągając popręg, z satysfakcją

zerkał na Maggie krzątającą się z wprawą przy siwej

klaczy. Connor miał rację. Jego córka była praw­

dziwym dzieckiem rancza.

Rok temu spędził z nią dwa miesiące i nawet nie

wiedział, że potrafi jeździć konno. Nie było okazji.

Nieliczne wolne chwile spędzali, w jego zdaniem,

bardziej interesujący sposób.

Pieniądze i miłość to niebezpieczna kombinacja,

pomyślał. Szkoda, że wcześniej nie nauczył się ich

rozdzielać. Teraz był już mądrzejszy.

- Gotowa? - zapytał.

- Gotowa - odparła Maggie i wyprowadziła klacz

ze stajni.

- Pojedziemy w stronę wzgórz. Pokażę ci ziemię,

którą ewentualnie chciałbym sprzedać. - Rafe wypro­

wadził kasztana na oświetlony porannym słońcem

dziedziniec i lekko wskoczył na siodło. Nie mógł

oderwać wzroku od kształtnej pupy Maggie w obcisłych

dżinsach. Świetnie wyglądała na koniu. Rafe ścisnął

wierzchowca kolanami i ogier ruszył rączo do przodu.

KOWBOJ • 1 3 3

Przez dłuższy czas jechali w milczeniu, ciesząc

się urokiem poranka. Zapowiadał się gorący dzień.

O tej porze, kiedy pustynia nie była jeszcze rozpalona

słońcem, można było podziwiać pierwotne piękno

tego surowego krajobrazu. Ten widok nieodmiennie

poruszał ukryte struny w duszy Rafe'a. Wiedział,

że podobnych uczuć musieli doznawać jego ojciec

i dziadek.

Dojechali do pastwisk. Widać było pojedyncze

sztuki bydła pasące się na wielkiej przestrzeni. Za­

trzymał konia i poczekał, aż Margaret przykłusuje do

niego. Stanęła obok i przysłoniwszy oczy ręką, pat­

rzyła na pasmo łagodnych wzniesień.

- Ile z tej ziemi należy do Cassidych? - zapytała.

- Prawie wszystko, co widzisz, łącznie z częścią

wzgórz. Większość miał już mój pradziadek. Dziadek

i ojciec dokupili jeszcze trochę. Hodowali bydło i eks­

ploatowali surowce w górach. Ta ziemia dobrze służy­

ła naszemu rodowi.

- Dlaczego w takim razie chcesz ją sprzedać?

- Tylko część. To byłoby rozsądne posunięcie.

Hodowla nie opłaca się już tak jak dawniej i pewnie nie

będzie lepiej. Kopalnie zostały wyeksploatowane.

Gdybym był bardziej przewidujący, już pięć lat temu

pozbyłbym się stada i sprzedał nadmiar ziemi - na

przykład na pola golfowe.

- Dlaczego więc tego nie zrobiłeś?

- Sam nie wiem. Przecież nie potrzebuję tych

hektarów pustyni. Zarabiam, kupując i sprzedając

firmy. Hodowla bydła i koni to tylko rodzaj kosztow­

nego hobby. Ale nie byłem w stanie podjąć decyzji.

- Może dlatego, że jakaś cząstka ciebie wcale tego

nie pragnie. Ta, w której zakodowane są rodzinne

1 3 4 • KOWBOJ

sentymenty i tradycja, która każe zachować tę ziemię

dla przyszłych pokoleń Cassidych.

Trafność tej diagnozy poruszyła Rafe'a.

- To brzmi trochę feudalnie, nie uważasz? - za­

śmiał się.

- W każdym razie staroświecko - przyznała. - Ale

ma w sobie ukryty sens. Kiedy objeżdżasz swoje włości,

zaczynasz myśleć w bardziej ponadczasowych katego­

riach, prawda?

- O, tak. Kiedy byłem młodszy, często tu przyjeż­

dżałem, żeby rozmyślać w samotności. Potem prze­

stałem, ale w tym roku poczułem potrzebę, by znów do

tego wrócić.

- Z mojego powodu?

-Tak.
Margaret z roztargnieniem mięła wodze w palcach.

- Powiedz, Rafe, czy potrzebujesz jeszcze więcej

pieniędzy?

- Nie, niekoniecznie - wzruszył ramionami.

- W takim razie nie sprzedawaj ziemi. Przynaj­

mniej nie teraz. - Popatrzyła na niego z tym promien­

nym uśmiechem, który sprawiał, że miał ochotę na­

tychmiast porwać ją w ramiona. - Zapewne następna

generacja Cassidych odziedziczy rodzinne talenty do

interesów i twoi następcy będą potrzebować tych

terenów bardziej niż ty. Trudno przewidzieć przy­

szłość, ale ziemia zawsze uchodziła za dobrą, długoter­

minową lokatę. Trzymaj ją więc i niech młodsi się

martwią, co z nią zrobić.

Rafe milczał wpatrzony w daleki horyzont. Prosta

logika Maggie nagle nabrała dla niego głębokiego

sensu. Świadomość, że sprzedaż gruntu nie jest konie-

KOWBOJ • 1 3 5

czna i zależy wyłącznie od jego woli, przyniosła mu

niespodziewaną ulgę.

- Tak zrobię - powiedział z przekonaniem. - Dzi­

wię się, że wcześniej na to nie wpadłem.

- Widocznie jak zwykle myślałeś wyłącznie o zys­

ku. Są jednak i inne zyski, mniej wymierne. Na

przykład zachowanie rodzinnej tradycji. Mój ojciec

sprzedał ranczo, gdyż nie miał innego wyjścia. Zresztą

okazał się lepszym inżynierem i biznesmenem niż

hodowcą. Ale wiem, że w głębi duszy zawsze tego

żałował. Ty zaś nie jesteś do niczego zmuszony.

Rafe pchnął konia, aż ten znalazł się tuż przy

siwej klaczy i objąwszy Maggie za szyję, pocałował

ją mocno. Za chwilę musiał ją puścić, by uspokoić

ogiera. Ostro ściągnął go wodzami i uśmiechnął się

do Maggie.

- W przyszłości będę zgłaszał się do ciebie po

rady, kochanie. Podoba mi się twój sposób myś­

lenia.

- Czuję się zaszczycona. Dzisiaj po raz pierwszy

zasięgnąłeś mojej opinii w interesach.

- Stanowczo powinienem to robić częściej - przy­

znał roztargnionym tonem, zastanawiając się, w jaki

sposób poruszyć sprawę zaręczyn.

- Maggie, chciałbym porozmawiać o układzie, któ­

ry zawarliśmy - zaczął z wahaniem.

- O jakim układzie? - spytała zaskoczona. To go

momentalnie zirytowało.

- Nie udawaj, że nie pamiętasz. Mówię o układzie,

który zawarliśmy wczoraj. Zgodziłem się pójść na

wystawę Wintersa pod warunkiem, że pozwolisz mi

ogłosić nasze zaręczyny. Zapomniałaś już?

1 3 6 • KOWBOJ

- Nie, ale specjalnie się nad tym nie zastanawiałam

- odparła, zaskoczona jego napastliwością. - O co ci

właściwie chodzi, Rafe?

Rafe sklął się w duchu, że w ogóle poruszył ten

temat. Było już za późno.

- Nie chcę, żeby to była transakcja wiązana. Nie

chcę również, byś podejmowała decyzję pod wpływem

przymusu.

- Rafe, tak nie jest.
- Wszystko jedno. W każdym razie mówię ci, że

pójdę na tę cholerną wystawę i dam Wintersowi

szansę, a ty nie musisz mi w zamian nic obiecywać.

Będę czekał cierpliwie, dopóki sama, bez żadnych

nacisków nie zdecydujesz, kiedy mamy ogłosić zarę­

czyny.

- Zdumiewasz mnie, Rafe.

- Widzę - mruknął. Ciągle jeszcze był poirytowa­

ny. - Czemu się tak na mnie patrzysz? Ja też mogę być

tolerancyjny, jeśli zechcę.

- Dobrze, ale jeśli już mam być szczera...

Natychmiast uciszył ją gestem.

- Nie kończ. Wiem, że daleko mi jeszcze do ideału.

Ale pozwól mi się starać, zgoda?

- Zgoda - uśmiechnęła się łagodnie.

Rafe odwrócił się w siodle i spojrzał na nią z po­

wagą.

- Marzę o tym, żebyś za mnie wyszła, Maggie.

Ale pragnę, żebyś uczyniła to z własnej woli, a nie dla­

tego że cię do tego popchnąłem. - Zawahał się, lecz

słowa popłynęły szybciej, nim zdążył pomyśleć. - Da­

ję ci tyle czasu, ile będziesz potrzebowała, aby podjąć

decyzję.

KOWBOJ • 1 3 7

- Właściwą decyzję, prawda? - mrugnęła znaczą­

co.

Rafe przytaknął z wolna i wcisnął kapelusz na

oczy, zbierając wodze. Rozpalone słońce zawisło już
wysoko nad horyzontem, trawiąc pustynię żarem.
Zawrócili konie i pokłusowali w kierunku odległych
budynków.

Galerię wypełniał tłum dobrze ubranych ludzi,

popijających szampana i dyskutujących ze znawstwem

o współczesnej sztuce. Margaret dostrzegła niechętną
aprobatę w oczach Rafe'a i uśmiechnęła się do siebie.

- Oczekiwałeś czegoś innego, co, kowboju?

- Fakt, widać, że ten facet już wszedł na rynek.

Tam, na ścianach, to pewnie jego dzieła? Chodź,

zerkniemy na nie, zanim Julie odkryje, że tu jesteśmy.

Prace Seana Wintersa nosiły na sobie wyraźne

piętno szkoły południowo-zachodniej. Dominowały

nasycone słoneczne tony pustyni. Styl, przeważnie

abstrakcyjny, miał też interesujące związki z surrealiz­

mem. Lecz jego charakterystyczną cechą była zadzi­

wiająca szorstkość i prostota, przywołujące na myśl

pierwotną naturę tej krainy. Winters oczarował Maggie

od pierwszego momentu.

- One są cudowne - wykrzyknęła z entuzjazmem.

- Popatrz tylko na ten kanion.

Rafe przyjrzał się uważnie wskazanemu dziełu.
- Jesteś pewna, że to kanion? Ja widzę tylko jakieś

pofalowane linie.

- Ma tytuł „Kanion", gapo. Przestań udawać

nieokrzesanego kowboja. Ten obraz jest świetny i dob­

rze o tym wiesz. Przyznaj.

1 3 8 • KOWBOJ

- Ma też dobrą cenę. - Rafe z zainteresowaniem

zerknął na karteczkę przyczepioną do ramy. - Jeśli

Winters rzeczywiście to sprzedaje, musi mieć niezłe

zyski. - Rafe skrzywił się nagle, widząc, że Julie

przepycha się ku nim przez tłum.

- Och, Margaret! Tak się cieszę, że udało ci się go

przyprowadzić - powiedziała z entuzjazmem i odwróciła

się do Rafe'a. - Hej, braciszku, dzięki, że przyszedłeś.

- Podziękuj Margaret. Spętała mnie jak cielę i przy­

wiozła tutaj. Wiesz, że nie przepadam za tymi różnymi

bohomazami.

- Rafe, uważaj, co mówisz - ostrzegła Julie z apo­

dyktyczną miną, podobną do miny swego brata. - Sean

to bardzo utalentowany twórca, więc spróbuj się przy­

najmniej zachowywać uprzejmie.

- Dobrze, siostrzyczko, nie denerwuj się. Przecież

przyszedłem tu, nie? Chcę dać temu facetowi szansę.

Julie popatrzyła zdumiona na niego, a potem na

Maggie.

- Naprawdę?

- Jasne. Wiesz, Kodeks Zachodu i tak dalej.

- O czym ty mówisz, Rafe?
- Nieważne - uśmiechnął się.

Julie, której wyraźnie ulżyło, wskazała gestem obra­

zy wiszące najbliżej.

- Powiedz mi, braciszku, co sądzisz o twórczości

Seana? Jest wspaniała, prawda?

Czujna Margaret w samą porę odczytała z miny

Rafe'a odpowiedź.

- Rafe właśnie mówił mi, że jest pod wrażeniem

- wtrąciła szybko. - Prawda, kochanie? - zapytała,

dając mu sójkę w bok.

KOWBOJ • 1 3 9

- No, taak... - mruknął. - To właśnie mówiłem.

- Rozejrzał się wokół, jakby szukał dalszej inspiracji.

- Straszne tutaj tłumy, nie?

- Och, na każdą nową wystawę Seana przychodzi

mnóstwo gości. Ma stałych klientów, a ostatnio za­

częto o nim dużo pisać. Jego kariera rozwija się coraz

lepiej.

Rafe przytaknął ze zrozumieniem.

- W świecie sztuki również jest hossa i bessa. Takie

samo ryzyko jak na giełdzie. Artysta może być roz­

rywany jednego roku, a w drugim już przestanie być

modny, prawda?

- W ogóle nie ma nic pewnego na tym świecie

- odezwał się chłodno Sean Winters, który wyłonił się

niespodziewanie zza pleców Julie. - Dlatego gdy tylko

sprzedałem pierwsze obrazy, zadbałem o inwestycje.

- Ach, tak? - Rafe wziął kieliszek szampana z pod­

suniętej mu tacy i spojrzał wyzywająco na malarza. - I

w czym ulokowałeś pieniądze, Winters: w farbach?

- Domyślałem się, że tak zareagujesz. Owszem,

jestem właścicielem magazynu z materiałami dla artys­

tów, którym zarządza Julie. W tym kwartale mieliśmy

ćwierć miliona obrotu - tyle samo, co w ciągu całego

zeszłego roku. Przynajmniej tak powiedziała mi Julie,

bo jej powierzyłem sprawy finansowe.

Rafe omal nie zakrztusił się szampanem. Mar­

garet chciała pospieszyć z pomocą. Spojrzał na nią

niechętnie. Odpowiedziała mu niewinnym spojrze­

niem.

Rafe znów odwrócił się do Wintersa.

- Julie pracuje u ciebie? - zapytał z niedowierza­

niem.

1 4 0 • KOWBOJ

- Tak, i jest najlepszym menedżerem, jakiego miałem.

- A ilu ich w ogóle masz?

- Na razie dwoje. W przyszłym miesiącu otwiera­

my nowy sklep w Phoenix. Julie będzie nadzorowała

oba. Nie lubię spraw związanych z prowadzeniem

interesu, więc scedowałem wszystko na twoją siostrę.

Ma nie gorszy talent od ciebie.

- Cieszę się. - Rafe pociągnął łyk szampana i ro­

zejrzał się wokół. - Właśnie oglądaliśmy twoje dzieła.

Bardzo podobają się Margaret.

- Dzięki, Margaret - ucieszył się Sean.
- Są cudowne. A zwłaszcza „Kanion". Gdybym

tylko mogła, natychmiast bym go kupiła. Niestety, nie

jest na moją kieszeń.

Winters pokiwał głową.

- Znam ten ból. To zabawne, ale przez długi czas

nie stać mnie było na swoje własne obrazy, wyobrażasz

sobie? Zostawiłem wycenę Cecilowi.

- Kim jest Cecil?

- Znanym marszandem, który ma własną galerię

w Scottsdale. Muszę ci powiedzieć, Rafe, że to praw­

dziwy rewolwerowiec. Spodobałby ci się. Chciałbyś

sobie z nim pogadać?

- Czemu nie? Bardzo jestem ciekaw kulis handlu

sztuką - powiedział Rafe i odstawiwszy kieliszek, po­

dążył za Seanem.

Obie młode kobiety odprowadziły ich wzrokiem,

a potem Julie spojrzała na Margaret.

- Mam przeczucie, że teraz dopiero Rafe ruszy do

ataku - zauważyła z niepokojem.

- Przesadzasz. Przecież widzisz, że Sean świetnie

daje sobie radę.

KOWBOJ • 1 4 1

- Masz rację - przyznała Julie. - Chyba jestem

przewrażliwiona. Od lat musiałam ukrywać swoje

sympatie przed Rafe'em, bo każdego chłopaka chciał

od razu wyrzucać za drzwi. A teraz, kiedy wreszcie

zdecydowałam się na ślub z Seanem, podświadomie

boję się, że mój brat go odstraszy.

- Nie obawiaj się - zapewniła ją Margaret. - Win-

ters na to nie pozwoli. - Jeszcze raz popatrzyła na

„Kanion"

- Dlaczego nie powiedziałaś Rafe'owi, że pracujesz

dla Seana?

- Najpierw chciałam odnieść sukces na własną rękę.

I udało mi się. Widzisz, od dnia, w którym skończyłam

studia, Rafe trzymał dla mnie posadę. Mówił, że to w na­

grodę za dyplom. Kiedy po jakimś czasie rezygnowałam

z jednej z tych posad, od razu załatwiał mi następną.

- Ach, rozumiem, to cały Rafe. Chciał prowadzić

cię za rączkę.

- Właśnie - westchnęła Julie. - Pół biedy, gdy

chodzi o interesy, bo ma do tego prawdziwy talent.

Gorzej, jeśli zaczyna w ten sam sposób kierować

czyimś życiem osobistym.

- Znam to - zaśmiała się Margaret.

- Ale on nie jest złym człowiekiem. Bardzo pragnę,

żeby był wreszcie szczęśliwy. Wiele przecierpiał przez

ten rok. Chciałabym podziękować ci za to, co dla mnie

zrobiłaś, Margaret. Pewnie nie było to proste.

- Nie, ale jakoś sobie poradziłam. Do Rafe'a trzeba

umieć trafić. Zresztą on zrobił to dla ciebie. Przecież

jesteś jego siostrą.

- O, nie - uśmiechnęła się Julie. - On zrobił to dla

ciebie, Margaret.

1 4 2 • KOWBOJ

Rafe wyprężył się gwałtownie, a potem opadł

ciężko na ciało Maggie. Powietrze sypialni jeszcze

wibrowało od jej zmysłowych okrzyków. Przez długą

chwilę leżeli bezwładnie, zmęczeni i zachwyceni sza­

leństwem swojej miłości. Wreszcie Rafe zsunął się

z Maggie i położył na plecach, zaborczym gestem

przygarniając ją do siebie, aż oparła mu głowę w za­

głębieniu ramienia.

Czuł się wspaniale. Kochanie się z Maggie znów

skojarzyło mu się z konną galopadą. Uśmiechnął się

do siebie, rozbawiony ciągiem skojarzeń.

- Co cię tak cieszy? - zapytała, przeciągając się

leniwie i kładąc mu rękę na piersi.

- Nic takiego. Po prostu zawsze kiedy się kochamy,

mam wrażenie, że to tak, jakbyśmy jechali razem

konno - jak wtedy, o świcie.

- No, no, tylko bez kowbojskich dowcipów na

temat rodeo o północy - ostrzegła ze śmiechem. - Ale

muszę przyznać, że jesteś fantastyczny w siodle.

- Ja się po prostu w nim urodziłem - powiedział

z udawaną skromnością.

- Lepiej powiedz mi, o czym rozmawialiście z Sea-

nem Wintersem?

- Och, takie męskie rozmówki - rzucił niedbale,

ale Maggie natychmiast dała mu kuksańca w bok.

- Dobrze, już będę grzeczny. Rozmawialiśmy o inte­

resach.

- O interesach?
- Tak. Ten światek sztuki to taka sama sadzawka

z rekinami, jak świat moich korporacji. Poza tym

oświadczył mi, że zamierza poślubić Julie. Bez względu

na moje zdanie.

KOWBOJ • 1 4 3

- A ty próbowałeś go przekupić? - zapytała z nag­

łym przerażeniem.

- To już nie twój interes.
- Próbowałeś? - Maggie usiadła i popatrzyła na

niego gniewnie. - Ostrzegałam, żebyś tego nie robił.

Rafe podziwiał jej piersi w świetle księżyca. Były

śliczne, krągłe i wprost stworzone dla jego dłoni.

- Nie musisz się martwić. Obrazy Wintersa są na

sprzedaż, ale on sam - nie.

Maggie opadła z ulgą na poduszki.
- Widzisz, mówiłam ci to od początku.

Rafe czule pogładził ją po biodrze i przeciągnął się

z rozkoszą.

- Zgoda, znasz się na ludziach. Cóż, będę musiał się

pogodzić z myślą, że do klanu Cassidych wejdzie artysta.

- Chyba zaczynasz lubić Seana?

- Facet jest w porządku.

- I powiesz Julie, że go lubisz i nie masz nic

przeciwko ślubowi?

- Pewnie tak. - Rafe znów się przeciągnął. Było

mu zbyt dobrze, by psuć sobie humor kłótnią.

- Wiesz, uwielbiam, kiedy jesteś taki rozsądny

- zachichotała Maggie.

Dobry humor Rafe'a natychmiast się ulotnił. Po­

myślał o teczce w swoim gabinecie i instrukcjach, jakie

dał tego ranka Hatcherowi. Uniósł się na łokciu

i spojrzał na Margaret.

Natychmiast wyczuła zmianę.

- Co się stało, kochany?
- A jeśli będę rozsądny, ale nie według twoich

kryteriów, Maggie? - zapytał w napięciu. - Czy bę­

dziesz mnie nadal kochać?

1 4 4 • KOWBOJ

- Tak - odpowiedziała z prostotą.

Rafe odetchnął z ogromną ulgą. W miarę jak

opadało z niego napięcie, wracał dobry nastrój.

- Czy to znaczy, że możemy ogłosić zaręczyny?
- Czemu nie? - Popatrzyła na niego z uśmiechem.
- Jesteś pewna? - naciskał. - Chcesz, żebym usta­

lił datę?

- Tak. Jeśli jesteś naprawdę pewien, że chcesz się ze

mną ożenić.

- Niczego tak nie byłem pewny w życiu! - wy­

krzyknął, bezceremonialnie zatapiając palce we wło­

sach Maggie i przyciągając jej głowę do pocałunku.

Rozchyliła wargi, dając mu znak. Wydał z siebie

namiętny pomruk, czując, że znów jest gotowy do

miłości. Zachichotała nagle, zbijając go z tropu.

- Z czego się śmiejesz, wesołku?

- Bo przypominasz mi wielkiego kocura.

Przekręcił się, pociągając ją za sobą.

- Hej, co robisz?

- Idziemy popływać - oświadczył, unosząc ją w ra­

mionach.

- Przecież jest druga w nocy.

- Zdążymy się wyspać.
- Ale jesteśmy nadzy!
- Widzę.
- Wiesz, jesteś niemożliwy.

- Ale kochasz mnie, prawda? - zapytał, niosąc ją

przez patio. Nagle pojęła, co ma zamiar zrobić.

- Chyba nie zamierzasz wrzucić mnie do wody?
- Przecież nie jest zimna.
- Dobrze, ale nie lubię być wrzucana do basenów.
- To zemsta kowboja, zgodna z zasadami Kodeksu.

KOWBOJ • 1 4 5

Teraz zrozumiała.
- Przecież zgodziłeś się pojechać do galerii i polubi­

łeś Seana - zaprotestowała, bezskutecznie usiłując się
wyrwać.

- Nie o to chodzi. Próbowałaś manipulować mną,

żeby osiągnąć swój pokrętny cel, koteczku. Jeśli grasz
w ryzykowne gry, musisz się liczyć z kosztami - po­
wiedział z przewrotnym uśmiechem i bez ceregieli
wrzucił ją do wody.

Z krzykiem i pluskiem zanurkowała na dno. Kiedy

się wynurzyła, Rafe był już koło niej.

Śmiejąc się, baraszkowali w wodzie jak para roz­

brykanych dzieciaków. Rafe uzmysłowił sobie, że ta
noc jest najszczęśliwsza w jego dotychczasowym życiu.

ROZDZIAŁ

9

Rafe odczekał, aż Margaret zniknie w głębi księga­

rni i niedbałym krokiem podszedł do stojącej przy
wejściu półki. Przez dłuższą chwilę przebiegał wzro­
kiem dziesiątki tytułów romansów w krzykliwych,
kolorowych okładkach, aż wreszcie trafił na ten,
o który mu chodziło: „Brutal".

Szybki rzut oka upewnił go, że Maggie nie wy­

szła jeszcze z sąsiedniego działu. Przyjrzał się okład­
ce. Przedstawiała parę, tulącą się w namiętnym uści­
sku. Elegancka marynarka mężczyzny zwisała prze­
rzucona niedbale przez oparcie krzesła. Rękawy wy­
twornej koszuli miał zawinięte do łokci, a krawat
rozluźniony. Jedną ręką obejmował kobietę w talii,
a drugą śmiałym gestem rozpinał jej z tyłu suwak
wieczorowej sukni.

Tło tej sceny stanowiło wyrafinowane wnętrze

jakiegoś wytwornego apartamentu. W panoramicz­

nym oknie, na tle nocnego nieba, rysowały się sylwety
wieżowców i lśniły światła wielkiego miasta.

Rafe otworzył „Brutala" na pierwszej stronie i za­

czął czytać.

KOWBOJ • 1 4 7

„Anne, ten facet to po prostu rekin - ludojad.

Spytaj kogokolwiek, kto pracował w spółkach, które

Roarke Cody ratował w ciągu ostatnich pięciu lat.

Owszem, stawiał te firmy na nogi, ale najpierw wy­

rzucał połowę zarządu i kierownictwa. Za tydzień

wszyscy znajdziemy się na bruku, jeszcze wspomnisz

moje słowa.

Anne Jamison przerwała porządkowanie papierów

na biurku i zerknęła na swojego zmartwionego asys­

tenta.

- Nie panikuj, Brad. Cody został wynajęty, by

poprawić sytuację spółki, a nie po to, żeby dokonywać

rzezi wśród załogi. Musi być dobry, skoro osiągnął

taką sławę. A teraz wybacz, ale muszę iść. Mam

spotkanie w biurze za pięć minut.

Anne szła korytarzem swoim zwykłym, energicz­

nym krokiem, ale ostrzeżenia Brada nie dawały jej

spokoju. Równie dobrze jak on znała plotki na temat

Cody'ego - a może nawet lepiej, gdyż zdążyła już

zrobić mały wywiad.

Brutal - ten przydomek celnie określał styl działa­

nia słynnego specjalisty, który zainstalował się w sie­

dzibie spółki «Seaco Industries». Roarke Cody, gdzie­

kolwiek się pojawił, zostawiał za sobą tłumy ludzi

zwolnionych ze stanowisk w trybie natychmiastowym.

Był niczym innym, jak tylko zawodowym rewolwero­

wcem, oddającym swoją broń na usługi każdej firmy,

którą było stać na jego wynajęcie.

Kilka minut później Anne była już w jaskini lwa.

Choć uniosła dumnie głowę, skrycie wstrzymała od­

dech, gdy wysoki, ciemnowłosy mężczyzna stojący

przy oknie, odwrócił się ku niej. Złotobrązowe oczy

patrzyły bezlitośnie w surowej twarzy o ostrych rysach.

1 4 8 » KOWBOJ

- Dzień dobry, panie Cody - powiedziała z wy­

studiowaną uprzejmością wielkiej damy, która wkra­
cza na szafot. - Zapewne zaczął już pan polowanie
i większość zarządu podana zostanie na kolację.

- Nie, zadowolę się tylko panią, panno Jami-

son. - W niskim, głębokim głosie Roarke'ego po­
brzmiewał rozwlekły, teksaski akcent. - Siódma wie­
czorem. - Uśmiechnął się bez humoru. - Myślę,

że powinniśmy porozmawiać o pani najbliższej przy­

szłości.

Anne zamarła.
- Panie Cody, ja...
- Być może powinienem wyrażać się ściślej. Otóż

porozmawiamy nie tylko o pani przyszłości, ale

i o przyszłości pani pracowników.

Teraz zrozumiała, co czuje zwierzyna, gdy zostanie

oddzielona od stada i osaczona."

- Na Boga, Rafe, co ty wyprawiasz? - usłyszał nad

uchem sceniczny szept Margaret.

- Czytam twojego „Brutala" - odparł z uśmie­

chem, zamykając książkę. - Ten Roarke mi kogoś
przypomina, wiesz?

Ku jego zdumieniu Margaret zarumieniła się.
- Masz zbyt bujną wyobraźnię. Lepiej odłóż to

z powrotem i zaproś mnie na kawę.

- Nie, kupię tę książkę - powiedział, wyciągając

portfel.

Margaret chwyciła go za łokieć
- Daj spokój, przecież nie będziesz czytał romansu.

To nie jest literatura dla ciebie.

- Nie jestem wcale taki pewien.

KOWBOJ • 1 4 9

Widząc, że nic nie wskóra, powstrzymała się od

dalszych uwag. Po chwili usiedli w małej kafejce. Rafe

natychmiast wyjął książkę z torby i położył ją na

stoliku.

- Skąd to nagłe zainteresowanie moją twórczością?

- zapytała z przekąsem Maggie.

- Kochanie, po prostu chciałbym wiedzieć wszyst­

ko o tobie. A poza tym jestem ciekaw, czy uda mi się

ocalić „Seaco Industries".

- Tobie? - wykrztusiła, sztywniejąc. - Rafe, tyl­

ko nie wyobrażaj sobie, że jesteś pierwowzorem bo­

hatera.

- Maggie, przecież to oczywiste. - Popukał palcem

w okładkę. - Jasnobrązowe oczy, ciemne włosy i tek-

saski akcent. Wystarczy.

- Taki opis pasuje do tysięcy mężczyzn.

- Owszem, ale ty znasz tylko jednego w tym typie

- odparł, dając znak przechodzącej kelnerce. - Zresz­

tą powiedz mi jedną rzecz: czy twoja bohaterka

kochała się z Roarke'em, licząc na to, że nie zwolni jej

ani jej ludzi?

- No wiesz! - Maggie była oburzona. - To byłoby

wysoce nieetyczne. Żadna z moich bohaterek by tak

nie postąpiła.

- Hm... ale Cody jej to niedwuznacznie sugeruje.

Margaret wyniośle uniosła podbródek.
- Roarke Cody jest z początku bezwzględny i cy­

niczny. Próbuje zdobyć Anne nieuczciwymi i pod­

stępnymi metodami.

- No właśnie, a czy jego nieuczciwe i podstępne

metody nie okażą się równie skuteczne jak te, z pomo­

cą których ściągnąłem cię do Tucson?

1 5 0 • KOWBOJ

Maggie Spiorunowała go wzrokiem.

- Nie będę ci opowiadać akcji.

- Maggie, mam w takim razie propozycję nie do

odrzucenia. Dopij swoją kawę i przejdź się na zakupy.
A ja przez ten czas poczytam. - Przysunął sobie wolne
krzesło i położył na nim nogi, po czym zagłębił się
w lekturze.

Margaret przez całą godzinę buszowała po skle­

pach. Kiedy objuczona paczkami weszła do kafejki,
miała nadzieję, że Rafe czeka już na nią, śmiertelnie
znudzony.

Pomyliła się. Był tak pochłonięty czytaniem, że

nawet nie zauważył, kiedy usiadła. To zainteresowanie

powinno jej pochlebiać, a tymczasem wprawiało ją

w zakłopotanie. Rafe słusznie domyślił się, że jest

bohaterem „Brutala", tak jak i innych jej książek.

- Jeszcze nie skończyłeś? - zagadnęła.

Powoli uniósł głowę i zamrugał oczami, wracając do

rzeczywistości.

- Nie, ale możemy iść. - Wstał i wrzucił książkę do

torby. - Wiesz, Roarke ładnie zaczął - powiedział

z zastanowieniem. - Miał dobry pomysł, jak postawić

na nogi „Seaco". W takich sytuacjach należy wyrzucić

za burtę zbędny balast. Ale wróżę mu fatalny koniec.

- Koniec będzie szczęśliwy, jak się chyba domy­

ślasz.

Rafe poważnie pokręcił głową.
- Facet popełnił błąd, pozwalając, by hormony

zaczęły sterować jego decyzjami. W łóżku - zachicho­

tał - radzi sobie świetnie. Natomiast stracił nerw do

interesów i popsuje sobie całą robotę.

KOWBOJ • 1 5 1

- To miłość go odmieniła - zauważyła chłodno

Margaret.

- Ogłupiła, chciałaś powiedzieć.

- Rafe, to tylko romans.

- Prawdziwy świat biznesu wygląda zupełnie ina­

czej - stwierdził.

- Przesadnie przejąłeś się tym czytadłem.
- Wiesz, twój ojciec miał raq'ę - kontynuował,

skręcając na parking. - Ty nie nadajesz się do tego

świata, Maggie. Nie jesteś dość stanowcza.

- Zamorduję tego Connora!
- A może kobiety w ogóle nie nadają się do

interesów - filozofował dalej Rafe. - Jeśli ktoś nie

potrafi w razie potrzeby być brutalny i bezwzględny,

zostanie rozszarpany. A kobiety, zwłaszcza takie jak

ty, nie potrafią. Mówiąc obrazowo, brakuje im kłów

i pazurów.

Tego już było za wiele. Margaret zastąpiła mu drogę

na środku parkingu i wyzywająco oparła ręce na

biodrach.

- Ty szowinistyczny, tępogłowy kowboju! - zaczę­

ła z furią. - Wreszcie zdradziłeś, co naprawdę myślisz.

Według ciebie i innych tak zwanych mężczyzn kobiety

nie nadają się do interesów, bo nie są dość twarde

i brutalne, tak? No to posłuchaj, Rafe Cassidy, bo

mam dla ciebie wieści. Przyjdzie taki dzień, kiedy

kobiety nie tylko opanują świat wielkiego biznesu, ale

i zmienią zasady jego funkcjonowania.

- Jesteś pewna? - Rafe głębiej nasunął kapelusz

na oczy.

- Jestem cholernie pewna. Wy, faceci, rządziliście

nim zbyt długo. Zrobiliście sobie z niego barbarzyńską

1 5 2 • KOWBOJ

rozrywkę. Mamy już dosyć tej gry, stworzonej na

użytek waszego ego. Kiedyś dawaliście ujście swojej

agresji, polując i wyruszając na wojny. Teraz urządza­

cie sobie zastępcze krwawe jatki.

- Takie są prawa dżungli, Maggie, i niczego się tu

nie zmieni.

- Czyżby? Twoja siostra jest właśnie przykładem

nowego typu menedżera. A Sean Winters miał doskona­

łego nosa, powierzając jej zarządzanie swoimi sklepami.

- Czyżbyś sugerowała, żebym przekazał ci „Cas­

sidy and Company"? - uśmiechnął się Rafe.

- Jasne, że nie. Już ci mówiłam, że nie chcę mieć

z tym nic wspólnego. Ale gdybyśmy mieli córkę, która

odziedziczyłaby twój talent do interesów, powinieneś

zrobić to bez wahania.

- Układ stoi - powiedział powoli Rafe, patrząc na

Maggie spod przymrużonych powiek. - Jedźmy szyb­

ko do domu, żeby go dopracować.

- O czym ty mówisz? - dopytywała się, gdy wziął ją

za rękę i szybko poprowadził do samochodu.

- O naszej córce. Musimy ją mieć jak najszybciej, nie

uważasz? Nie mogę się doczekać tego nowego, wspania­

łego świata biznesu, rządzonego przez kobiety.

Maggie poczuła nagłą słabość w kolanach.
- Rafe, czy ty mówisz o dziecku?
- Tak. Masz jakieś zastrzeżenia?

Odchrząknęła, chcąc pokryć zmieszanie. To była

nowa jakość. Dziecko. Dziecko Rafe'a. Mała dziew­

czynka, dziedziczka imperium Cassidych. Szok mijał

powoli, zamieniając się w radość.

- Czemu nie, kowboju - powiedziała z uśmiechem.

- Jedźmy.

KOWBOJ • 1 5 3

Dwa dni później Rafe szedł, pogwizdując, przez hol

do swojego gabinetu. Dawno nie był już tak szczęśliwy.

Teraz, kiedy mieli dom tylko dla siebie, mogli cieszyć się

luksusem budzenia się w jednym łóżku. Uwielbiał te po­

ranki, kiedy leżeli wśród pachnących miłością przeście­

radeł, patrząc, jak wschodzące słońce złoci dalekie wzgórza.

Zerknął na zegarek. Przez dwa dni „Cassidy and

Company" dawała sobie radę bez niego, ale dziś zjawił

się Hatcher z nowymi danymi. Przejrzeli już prawie

wszystko i zrobili sobie małą przerwę. Teraz pozostały

tylko ostateczne ustalenia - i wreszcie będzie mógł

zająć się Margaret.

Zdziwiły go otwarte drzwi. Czyżby Hatcher zdążył

wrócić przed nim? Cicho zajrzał do środka.

To nie Doug Hatcher stał przy komputerze, wpat­

rując się w dane na ekranie i wydruki. To była Maggie.

Rafe'owi wystarczył jeden rzut oka na jej twarz, by

wiedzieć, że zobaczyła za dużo.

- Co tu robisz, kochanie? Myślałem, że poszłaś

pływać.

Patrzyła na niego szeroko rozwartymi oczami.

W ich niebieskawej głębi narastała burza.

- Doug powiedział, że tu jesteś, więc przyszłam, bo

chciałam z tobą pomówić. I zobaczyłam to - wskazała

gestem ekran. - O co chodzi, Rafe? Co masz wspól­

nego z przejęciem spółki Ellingtona? Skąd te od­

niesienia do Moorcrofta?

- Maggie, są pewne sprawy, które muszę załatwić.

Przecież rozmawialiśmy o tym i powiedziałaś, że

rozumiesz.

- Teraz rozumiem, co robiłeś, gdy przyszłam do

ciebie w nocy, i czemu Hatcher ciągle tu przyjeżdża.

1 5 4 • KOWBOJ

Powiedz, współzawodniczysz z Jackiem o przejęcie

Ellingtona?

- Maggie, skąd te podejrzenia?

- Z połączenia faktów. Zobaczyłam nazwisko

Moorcrofta w tych dokumentach. Wiem, że go nie

lubisz. Wiem także, że jesteś zdolny do zemsty. Dlate­

go powiedz mi prawdę, Rafe.

Rafe zaczął nerwowo przerzucać papiery, unikając

jej przenikliwego spojrzenia. Uznał, że lepiej będzie

przeczekać tę burzę.

- Posłuchaj, to tylko moje sprawy, które ciebie

absolutnie nie dotyczą.

- Owszem, ale pod warunkiem, że nie jest to

wyrachowana zemsta na Moorcrofcie.

Rafe zabębnił palcami po biurku. Początkowe

zmieszanie minęło, ustępując miejsca narastającemu

zniecierpliwieniu.

- Czyżbyś uważała, że powinnaś chronić Jacka?

Tak jak zrobiłaś to rok temu?

- Nie, skąd - zapewniła nerwowo. - Nie pracuję

już dla niego i nie jestem mu nic winna, ale...

- Właśnie, nie jesteś mu nic winna. Tym razem

sprawa jest jasna. Więc zostaw go, niech sam sobie

radzi.

- Rafe, nie podoba mi się to. Jeśli coś knujesz, lepiej

mi o tym powiedz. Muszę... - urwała gwałtownie,

wpatrzona w coś poza jego ramieniem.

Rafe odwrócił się i zobaczył Hatchera niepewnie

stojącego w progu.

- Przepraszam, Rafe, trochę się spóźniłem.
- Nie szkodzi, chodź. Maggie i ja właśnie skoń­

czyliśmy rozmawiać.

KOWBOJ • 1 5 5

Margaret zawahała się na moment, ale postanowiła

nie robić sceny przy Hatcherze.

- Porozmawiamy później, Rafe - rzuciła i wyszła

sztywnym krokiem.

- Czy ona wie o sprawie Ellingtona? - zapytał

z niepokojem Doug.

- Weszła tutaj i przypadkiem zobaczyła te cholerne

dane.

Hatcher zbladł.
- Bardzo mi przykro, ale nie wiedziałem, że trzy­

masz to przed nią w tajemnicy.

- To nie twoja wina. Zresztą, nieważne. Pogadam

z nią o tym później. Wracajmy do roboty.

Hatcher milczał długą chwilę, a potem wziął głęboki

oddech.

- Rafe, jest coś, co powinieneś wiedzieć - oświad­

czył wreszcie.

- Co takiego?
- Był następny przeciek.

Rafe drgnął.

- Poważny?

- Ostatnie wyniki Ellingtona. Te z zeszłego tygo­

dnia. Mam informacje, że Moorcroft je ma.

- Tym razem musimy być bardzo, ale to bardzo

ostrożni, Doug - powiedział cicho Rafe. - Tylko ty

i ja znaliśmy te dane. I wymazaliśmy je z pamięci

komputera po dokonaniu obliczeń.

Hatcher westchnął i wbił wzrok w biurko. Kiedy

znów spojrzał na Rafe'a, wyglądał na zdesperowanego.

- Wiem, że zapłacę głową za to, co teraz powiem.
- Wal śmiało, Doug, przecież pracujemy ze sobą od

trzech lat.

1 5 6 • KOWBOJ

- Jest ktoś jeszcze w tym domu, kto mógł mieć

dostęp do danych. Wierz mi, bardzo bym nie chciał

o tym mówić, ale przecieki zaczęły się, kiedy ona tu

przyjechała.

Rafe był kompletnie zaskoczony. Spodziewał się

wszystkiego, tylko nie oskarżenia Margaret o zdradę.

Długo wpatrywał się w Hatchera, a potem znie­

nacka przyskoczył do swego asystenta, chwycił go

garścią za węzeł eleganckiego krawata i przyparł do

ściany.

- Co chcesz mi powiedzieć, draniu? - wychrypiał

drżącym z wściekłości głosem.

W oczach Hatchera błysnął lęk.
- Rafe, naprawdę mi przykro, ale uważałem, że

musisz to wiedzieć. A nawet jeszcze więcej.

- Więcej? - Rafe zacisnął chwyt.
- Doniesiono mi - wykrztusił Hatcher - że spot­

kała się z nim tuż przed przyjazdem do ciebie.

- Przysięgam, że połamię ci kości, jeśli kłamiesz!

- Nie, mówię prawdę, tylko bałem się wcześniej cię

o tym poinformować. Ale skoro teraz oskarżasz mnie

o zdradę, muszę bronić swojej reputacji. Zresztą spytaj

ją - mówił coraz szybciej, z obawą zerkając na potęż­

ną pięść. - Spytaj, czy Moorcroft nie zaproponował

jej okrągłej sumki w zamian za wysondowanie, jakie są

nasze plany. Chcesz namierzyć przeciek, to rozejrzyj

się po swoim własnym domu, Rafe. Dobrze wiesz, że ja

byłem zawsze wobec ciebie lojalny.

- Hatcher, ostrzegam cię po raz ostatni.
- Nigdy nie płaciłeś mi za to, żebym ci przytakiwał.

Ceniłeś moje szczere opinie. Dlatego mówię ci: ta

kobieta już raz cię zdradziła i teraz znów cię zdradza.

KOWBOJ • 1 5 7

Rafe czuł, że za chwilę straci kontrolę nad sobą.

Ostatni raz był w takim stanie rok temu, gdy zastał

Margaret z Moorcroftem. Niechętnie zwolnił uścisk

i puścił Hatchera. Doug odskoczył, łapiąc oddech

i zaczął poprawiać na sobie ubranie.

- Spływaj stąd, Hatcher.
- Zaraz, a co ze sprawą Ellingtona? Przecież

za czterdzieści osiem godzin musimy zrobić decy­

dujący ruch.

- Powiedziałem, spływaj stąd! - warknął Rafe.

Hatcher pochwycił teczkę, zawahał się jeszcze,

a potem zniknął za drzwiami.

Rafe przez długą chwilę stał nieruchomo, a potem

powoli podszedł do barku i nalał sobie solidną porcję

whisky. Wypił jednym haustem i usiadł w fotelu,

czekając na efekt. Znów był panem siebie. Założył nogi

na biurko.

- Rafe?

- Wejdź, Maggie - powiedział, nie odwracając gło­

wy.

- Widziałam, że Doug odjeżdża - zaczęła, przysu­

wając sobie krzesło i siadając obok. - Chciałabym

porozmawiać teraz, Rafe. Chcę wiedzieć, co planujesz

w związku z Moorcroftem, bo jeśli...

- Maggie.

- Co takiego? - Ostro ściągnęła brwi.
- Pozwól, że najpierw zadam ci kilka prostych

pytań. Odpowiadaj tylko: tak lub nie.

- Rafe, czy wszystko jest w porządku?
- Nie, nic nie jest w porządku, ale najpierw od­

powiedz.

- Dobrze, pytaj.

1 5 8 » KOWBOJ

- Czy spotkałaś się z Jackiem Moorcroftem w Seattle,

przed odlotem do Tucson? Czy chciał, żebyś zorien­

towała się w sytuacji?

Wyraz nagłego przerażenia w pięknych oczach

wystarczył mu za odpowiedź. Rafe zaklął i dolał sobie

whisky.

- Skąd o tym wiesz? - zapytała cicho.
- Nieważne.
- Owszem, cholernie ważne! - wybuchnęła zniena­

cka, waląc pięścią w biurko. - Chcę wiedzieć, o co tu

chodzi i kto mnie szpiegował. Chcę wiedzieć, o co

właściwie się mnie oskarża.

- Ktoś dostarczał Moorcroftowi informacji na

temat naszej strategii wobec spółki Ellingtona. Tylko

ty, ja i Doug mieliśmy dostęp do danych w moim

komputerze. Powiedz mi, kochanie, jak bardzo niena­

widzisz mnie za to, co zdarzyło się rok temu? Czy tak

bardzo, by wrócić tu i mścić się?

- Jak śmiesz?! - krzyknęła Margaret, podrywając

się na równe nogi.

- Siadaj, Maggie.

- Nie usiądę, ty draniu, ty... - Aż się zachłysnęła

z wściekłości. - Nie pozwolę, żebyś mnie wykończył

po raz drugi. Słyszysz? Nie pozwolę! Nie musisz mnie

wyrzucać, Rafe. Sama odejdę.

Odwróciła się i pędem wybiegła z pokoju.

Rafe wypił do dna i cisnął pustą szklankę o ścianę,

aż rozprysnęła się z hukiem.

ROZDZIAŁ

10

Wściekłość, nieopanowana, paląca wściekłość tar­

gała Margaret. Wybiegając z gabinetu, słyszała trzask

tłuczonego szkła, ale mało ją to już obchodziło.

Wpadła do sypialni i trzasnąwszy drzwiami, rzuciła się

na tapczan.

Gorące łzy płynęły jej po policzkach, a ciałem

wstrząsały spazmy. Za chwilę jednak zerwała się

i zaczęła krążyć po pokoju jak zranione zwierzę.

Jak mógł zrobić jej to po raz drugi? - nawracała

dręcząca myśl. I dlaczego przestał jej ufać?

Nie może tu zostać. Nie wytrzyma z nim ani chwili

pod jednym dachem. Wyszarpnęła walizkę z szafy

i zaczęła wrzucać do niej rzeczy na chybił trafił.

Wszystko przez tego piekielnego Moorcrofta. Po co

poszła z nim na kawę? Ale nie, nawet gdyby nie zdarzył

się ten głupi incydent, Rafe prędzej czy później znalazł­

by pretekst, by pokazać, że jednak jej nie ufa.

Teraz już była pewna, że coś knuje. Inaczej nie

zareagowałby z taką furią na wiadomość o przecieku

do Moorcrofta. Znów znalazła się w potrzasku pomię­

dzy nimi dwoma. Boże, jak mogło to się wydarzyć po

raz drugi?

1 6 0 • KOWBOJ

Weźmie mercedesa. Kluczyki leżą zawsze na stoliku

w holu. Rafe znajdzie sposób, by go sobie ściągnąć

z lotniska. Wrzuciła jeden sandał do walizki i przyklęk­

ła, by rozejrzeć się za drugim.

I wtedy, ku jej przerażeniu, łzy znowu popłynęły.
Atak płaczu skończył się równie szybko, jak zaczął.

Margaret ciężko podniosła się z podłogi i chwiejnym

krokiem poszła do łazienki, żeby umyć twarz. Wy­

krzywiła się do swego odbicia w lustrze i sięgnęła po

szczotkę. Czesząc włosy, zastanawiała się, czy Rafe

jest jeszcze w gabinecie. Czy mógłby przyjść do niej

po raz drugi? Nie, niemożliwe, uznała. Już raz pokonał

swoją dumę i drugi raz tego nie zrobi. Przecież w głębi

duszy jest szorstkim, aroganckim kowbojem, twardym

i nieustępliwym.

A przecież takim go kochała.

Margaret patrzyła na swoje odbicie w lustrze i wie­

działa, że jeśli teraz odejdzie, nie będzie już odwrotu.

Była tylko jedna szansa uratowania sytuacji. Kobieca

intuicja podpowiadała jej, że tym razem to ona musi

zapomnieć o własnej dumie.

Zmusiła się by trzeźwo przemyśleć ostatnie dni.

Świadomość, że Rafe tak bardzo się zmienił, dawała

nadzieję. Starał się, jak mógł, by ją zadowolić, próbo­

wał sprawić, by go pokochała. I na swój sposób chciał

udowodnić, że ją kocha.

Margaret odłożyła szczotkę na toaletkę i wyszła

z sypialni. Żeby przejść kilka pierwszych kroków

korytarzem, musiała zmobilizować całą siłę woli. Naj­

chętniej zawróciłaby i uciekła.

Kiedy wyłoniła się zza rogu, dostrzegła, że Rafe stoi

w otwartych drzwiach gabinetu, oparty o framugę,

KOWBOJ • 1 0 1

z kciukiem wsuniętym za pas. W drugiej ręce trzymał

kluczyki od mercedesa, kołysząc nimi niedbale. Do­

strzegł ją, lecz wyraz twarzy miał nieodgadniony. Przez

chwilę patrzyli na siebie w napięciu.

- Szukasz tego? - zagadnął, pokazując jej klu­

czyki.

- Nie, nie potrzebuję wozu.
- Więc jak zamierzasz się dostać na lotnisko?

Liczysz, że cię podwiozę?

- Nie musisz. Nigdzie się nie wybieram.
- Czyżby? Przecież chcesz uciec, tak jak rok temu.

- Wtedy zostałam wyrzucona - powiedziała z na­

ciskiem.

- Ty tak uważasz.
- Nie, to jest fakt. - Margaret zatrzymała się tuż

przed nim i gwałtownie chwyciła go za rozpięty

kołnierzyk koszuli. Musiała stanąć na palcach, by

spojrzeć mu w oczy. - Posłuchaj, kowboju, jest jeszcze

kilka innych faktów, o których chcę ci powiedzieć.

I tym razem mnie wysłuchasz.

- Tak?

- Tak! - Popchnęła go do gabinetu i zmusiła, by

usiadł na krześle. Sama stanęła po drugiej stronie

biurka i pochyliła się nad nim, opierając dłonie na

blacie. - Gdyby wszystko działo się w moim romansie,

ta scena byłaby zbędna. Bo tam kochalibyśmy się tak

bardzo, że ufałbyś mi bez zastrzeżeń. Wiedziałbyś, że

jeśli już wróciłam do ciebie, na pewno nie będę cię

szpiegować i donosić Moorcroftowi.

- Nigdy nie mówiłem, że jestem jednym z tych

nowoczesnych, wrażliwych facetów, którzy wiedzą

wszystko, jakby byli jasnowidzami - odparł.

1 6 2 • KOWBOJ

- Dobrze, ja też wiem, że to nie romans, a ty nie

grzeszysz nadmiarem subtelności i intuicji. Wiem

również, że jeśli teraz odejdę, już nie będziesz mnie

szukał. Dałeś nam obojgu drugą szansę, a teraz

nadeszła moja kolej, by dać nam trzecią. Jednym

słowem, chciałam ci oświadczyć, że nie zawierałam

żadnego układu z Jackiem Moorcroftem.

Odpowiedziało jej milczenie.

Margaret straciła nieco rozpęd, ale dzielnie nad­

rabiała miną.

- Od czasu tamtych wydarzeń nie miałam pojęcia,

co się dzieje z Jackiem Moorcroftem. Zniknął mi

z oczu na cały rok, aż nagle odnalazł mnie w Seattle tuż

przed odlotem do Tucson.

- Taka przyjacielska wizyta?
- Przecież dobrze wiesz, że nie. Twierdził, że praw­

dopodobnie knujesz coś przeciwko niemu. I mówił, że

się boi, bo w ciągu ostatniego roku nabrał pewności, że

się na niego zawziąłeś.

- Zawsze uważałem, że Moorcroft to niegłupi

facet. Ma świętą rację.

- Powiedział również, że wiele dałby za to, żeby

poznać twoje zamierzenia.

- A dlaczego, kiedy przyjechałaś tutaj, nie wspo­

mniałaś mi o tym drobnym incydencie?

- Chyba żartujesz! Mam jeszcze resztki instynktu sa­

mozachowawczego. Wyobrażam sobie, co by było, gdy­

bym wspomniała ci o Moorcrofcie. Wolałam to przemil­

czeć, zwłaszcza że postawiłam wobec niego sprawę jasno.

Powiedziałam mu, że skoro nie pracuję już w jego firmie,

nie mam żadnych zobowiązań. Jadę do Tucson prywat­

nie i w żadnym razie nie będę bawić się w szpiega.

KOWBOJ • 1 0 3

- I Jack przyjął to do wiadomości?

- Rafe, przysięgam, że od tej pory się nie kontak­

towaliśmy. Zresztą nie mogłabym mu zdradzić twoich

bezcennych tajemnic, bo ich nie znam.

- Widziałaś dane na temat przejęcia Ellingtona.
- To był kompletny przypadek. Dzisiaj zobaczy­

łam je po raz pierwszy. - Margaret z rozpaczą zacis­

nęła powieki, a potem wpatrzyła się desperacko

w twarz mężczyzny. - Rafe, nie mam niczego na

potwierdzenie moich słów. Mogę tylko błagać, żebyś

mi uwierzył. Jeśli był przeciek do Moorcrofta, musiał

to zrobić ktoś inny. Rafe, za bardzo cię kocham,

żebym mogła cię zdradzić.

- Nie, Maggie...

- Poczekaj - przerwała mu nerwowo. Wiedziała,

że musi być szczera aż do bólu. - Julie powiedziała mi,

jak ciężką próbą dla twojej dumy było odnalezienie

mnie po roku. Teraz wiem, że miała rację. Wiem, bo

sama przed chwilą zmagałam się ze sobą. Proszę, nie

rujnuj tego, co już odbudowaliśmy. Jest zbyt piękne

i zbyt cenne. Zaufaj mi. Ja cię nie zdradziłam.

- Kochasz mnie?

- Kocham cię, Rafe.

- W takim razie to musiał być Hatcher.

- Co takiego? - Maggie na moment straciła wątek.

- W tej sytuacji tylko Hatcher mógł przekazać

moje tajne dane Moorcroftowi. Wydawało mi się,

że przez ostatnie kilka miesięcy był jakiś dziwny, ale

nie miałem pewności. Jednak na wszelki wypadek

wprowadziłem do komputera kilka fałszywych da­

nych, dotyczących Ellingtona. Teraz trzeba tylko

czekać.

1 6 4 • KOWBOJ

Maggie słuchała go z rosnącym roztargnieniem.

- Poczekaj - przerwała nagle. - Czegoś w tej roz­

mowie nie rozumiem.

- Przecież sama ją zaczęłaś - wzruszył ramio­

nami.

Jeszcze czekała, niepewna jego nastroju. Nie prze­

żyłaby, gdyby zaczął z niej kpić.

- Powiedziałeś, że mi wierzysz?

- Maggie, uwierzyłbym ci, nawet gdybyś twier­

dziła, że grałaś w śnieżki na pustyni.

- W takim razie, skoro wierzysz mi teraz, dlaczego

nie wierzyłeś mi wcześniej, kiedy pytałeś o spotkanie

z Moorcroftem?

- Maggie, ile razy mam cię zapewniać? - zapytał

cierpliwie. - Przypomnij sobie, jak to było. Pytałem,

czy widziałaś się z nim przed odlotem, a ty po prostu

odpowiedziałaś, że tak.

- Nie mogłam niczego wytłumaczyć, bo żądałeś

tylko najprostszej odpowiedzi.

- Fakt, przyznaję, to był błąd. Powinienem wie­

dzieć, że u ciebie nic nie jest proste. Ale przyznaj, co

miałem sobie pomyśleć, kiedy wybiegłaś bez słowa,

nawet nie próbując się usprawiedliwić?

- Że nie przyjechałam tu po to, żeby się zemścić, bo

zemsta nie leży w mojej naturze. Myślałam, że lepiej

mnie znasz. Pewnie powinnam zostać i dopóty wy­

krzykiwać ci w oczy, że jestem niewinna, dopóki byś

uwierzył - odparła z gorzką kpiną.

- Nie musiałabyś krzyczeć. Zawsze jestem gotów

cię wysłuchać.

- Tak jak słuchałeś w zeszłym roku? - szydziła.

Rafe westchnął, usiłując nie tracić cierpliwości.

KOWBOJ • 1 6 5

- Maggie, z zeszłym roku mówiłaś mi najgorszą

prawdę i nie uroniłem ani jednego słowa. Teraz mogę ci

powiedzieć, że marzyłem wprost, byś uraczyła mnie

paroma kłamstewkami. Ale nie, ty byłaś szczera aż do

bólu. I musiałem uwierzyć, że jesteś lojalna wobec

Moorcrofta, a nie wobec mnie.

Margaret przymknęła oczy. Szumiało jej w głowie.
- Czy będziesz zdolny mi wybaczyć, Rafe? Nie

wiem, czy uda nam się być ze sobą, jeśli nie zrozumiesz,

dlaczego zrobiłam to, co zrobiłam.

- Do licha, jasne, że ci wybaczam. - Rafe wyjął

z barku dwie szklanki i nalał w nie whisky. Jedną

podsunął Maggie. Zacisnęła ją w dłoniach.

- Ciężko mi to wyznać, kochanie, ale rok temu

zachowywałem się jak kompletny idiota - przyznał ze

skruchą. -I wiesz co?

- Co takiego? - zapytała ostrożnie.

- Pewnie się zdziwisz, gdy powiem, że bardzo cię

podziwiam za to, co wtedy zrobiłaś. Zachowałaś się

bez zarzutu. Obowiązywała cię lojalność wobec Moor­

crofta jako szefa, który ufał ci i dobrze płacił. Mar­

twiłaś się, czy rozmawiając ze mną zbyt swobodnie, nie

zaszkodziłaś jego interesom i uczciwie postanowiłaś

mu się przyznać. Mógłbym sobie tylko życzyć, by moi

pracownicy do tego stopnia przestrzegali etyki zawo­

dowej.

W pierwszej chwili Margaret nie mogła uwierzyć

w to, co usłyszała. A potem ogarnęła ją fala szalonej,

radosnej ulgi. Impulsywnie odstawiła szklankę, obe­

szła biurko i usiadła na kolanach Rafe'a.

- Jesteś niereformowalnym, szowinistycznym, za­

cofanym kowbojem, ale i tak cię kocham - wyszep­

tała, wtulając głowę w zagłębienie jego ramienia.

1 6 6 • KOWBOJ

- Wiem, Maggie - powiedział niskim, wibrującym

głosem, który zawsze wywoływał w niej drżenie. - By­

łem tego prawie pewien, ale ostateczne potwierdzenie

uzyskałem, gdy złapałaś mnie za koszulę, zawlokłaś na

fotel i zaczęłaś błagać o wysłuchanie.

- No, może niekoniecznie błagać.

- Dobrze, Maggie, daj spokój tym ambicjom.

Najważniejsze, że ja też cię kocham. Bardziej niż

kogokolwiek na świecie, wiesz? A na dowód, że nie

jestem pozbawiony wrażliwości, powiem ci, że dosko­

nale rozumiem, co czułaś, kiedy zdecydowałaś się tu

przyjść.

- Naprawdę?

- Kotku, przecież to ja pierwszy musiałem schować

swoją dumę do kieszeni, nie pamiętasz?

- Pamiętam - uśmiechnęła się. - Lepiej, żeby żad­

ne z nas nie musiało już tego robić. A co z Hatcherem?

- przypomniała sobie nagle.

Rafe przytulił ją mocniej i musnął wargami szyję.

- Nie martw się o niego. Nie zrobił mi szkody, bo za­

bezpieczyłem się w porę, podsuwając mu fałszywe dane.

- Dobrze, ale jakie były właściwie jego motywy?

- Czy pytałabyś, dlaczego grzechotnik kąsa?

- Rafe...

- Kochana, daj spokój. - Zamknął jej usta długim

pocałunkiem. - No, teraz lepiej - stwierdził z satys­

fakcją, kiedy zaczęła drżeć w jego ramionach. - Bę­

dziesz myśleć tylko o mnie, prawda?

Nie czekając na odpowiedź, starym zwyczajem

porwał ją na ręce i zaniósł do sypialni.

Margaret przeciągnęła się leniwie w skłębionej

pościeli i otworzyła oczy, mrużąc je w ostrym blasku

KOWBOJ • 1 6 7

słońca. Nie odwracając głowy wyczuła, że Rafe już

nie śpi.

- Myślisz o Hatcherze, prawda? - zapytała.
- Tak.

- Co masz zamiar z nim zrobić?
- Zwolnię go.
- A co z Ellingtonem?
- Sam doprowadzę sprawę do końca.
- Po to, żeby pogrążyć Moorcrofta?
- Nie.
- Rafe, powiedz, co właściwie planujesz. Muszę

wiedzieć, czy ta transakcja ma dla ciebie specjalne

znaczenie.

- Maggie, mówiłem już, że to cię nie dotyczy.

Usiadła, odruchowo podciągając prześcieradło do

piersi.

- Dotyczy, Rafe. Mam przeczucie. Proszę, powiedz

mi prawdę. Bez względu na to, jaka ona jest.

Patrzyła na niego w takim napięciu, że wreszcie

z rezygnacją wzruszył ramionami.

- Dobrze, powiem. Tylko nie miej pretensji, bo cię

ostrzegałem. Ta transakacja jest pierwszą kostką do­

mina, która upadnie, popychając inne - aż upadnie

„Moorcroft Industries".

Margaret zamarła ze zgrozy.
- Wyjaśnij dokładniej.

- Grałem na ambicji Moorcrofta i podpuszcza­

łem go, aż zadłużył się po uszy. Ellington to już za

duży kąsek dla niego. Wykończy się, a wtedy go

dopadnę.

- Chcesz wyeliminować go z rynku? Zniszczyć jego

firmę? Rafe, przecież nie możesz tego zrobić.

1 6 8 • KOWBOJ

- Dlaczego? Sama zobaczysz.

Margaret kurczowo chwyciła go za nagie ramię.

- To przeze mnie, tak? Chcesz zrujnować Moor-

crofta w odwecie za tamte sprawy sprzed roku. Jack

miał rację. Wasza normalna rywalizacja w interesach

zmieniła się w rozgrywkę na śmierć i życie.

- Ona dotyczy tylko jego i mnie. Ty nie masz

z tym nic wspólnego.

- Oszalałeś? Jak mogę pozostać obojętna, skoro

wiem, że stałam się przyczyną tej walki?

- Musisz.
- Rafe, pozwolisz, że zadam ci proste pytanie:

gdyby nie wydarzenia sprzed roku, nie knułbyś teraz

wykończenia Moorcrofta, prawda?

- Prawda - przyznał niechętnie.

- W takim razie robisz to ze względu na mnie.
- Maggie, niepotrzebnie się tak podniecasz. Po

prostu nie rozumiesz wielu rzeczy.

- Rozumiem aż za dobrze. Jesteś opętany myślą

o zemście.

- On musi zapłacić. W ten czy inny sposób, ale musi

- powiedział twardo.

- Nie możesz go winić tylko dlatego, że byłam

wobec niego lojalna. To nie fair, Rafe. Powinieneś

ukarać mnie - nie ustępowała.

- Nie, ty postąpiłaś uczciwie. Zresztą nie winię też

Moorcrofta. A przynajmniej nie z powodu twojej

lojalności.

- Dlaczego w takim razie chcesz go zniszczyć?

- zapytała, zaciskając palce.

- Bo nie mogę mu darować tego, co mówił o tobie,

gdy wyszłaś z jego biura.

KOWBOJ • 1 6 9

Margaret nie wierzyła własnym uszom.

- O Boże, przecież on tylko chciał ci dokuczyć,

kłamiąc, że jestem jego kochanką.

- O to właśnie chodzi - kłamał i obrażał cię.

- Czyżbyś zamierzał bronić mojego honoru?
- Możesz to i tak nazwać. Ten facet cię obraził,

Maggie.

Margaret, całkowicie oszołomiona, wstała z łóżka

i narzuciła na siebie pierwszą rzecz, jaka wpadła jej

w ręce. Była to koszula Rafe'a. Podwinęła zwisające

rękawy i ciężko usiadła na krześle, opuszczając głowę.

Myśl o okrutnej i absurdalnej zemście, dokonanej

w imię jej honoru, była porażająca.

- Rafe, nie możesz tego zrobić - wyszeptała wreszcie.

- No wiesz? Kodeks Zachodu w czystej postaci.

Mam absolutne prawo.

- Rafe, na litość boską, przestań wreszcie widzieć

świat w czarno-białych barwach! - wybuchnęła. - Oj­

ciec opowiadał mi o pierwszej rozmowie z tobą.

Pomyśl, co by było, gdyby myślał podobnie jak ty?

W ogóle byśmy się nie spotkali!

- Moorcroft musi zapłacić, Maggie, i nie ma o czym

dyskutować. Trzymaj się od tego z dala - powtórzył

Rafe z tępą zajadłością.

- Zastanów się, co chcesz zrobić. Jack nie zasłużył

na tak okrutną karę. Przecież „Moorcroft Industries"

to dzieło jego życia, tak jak dla ciebie „Cassidy and

Company". A przecież są jeszcze ludzie, którzy tam

pracują. W wyniku tej rozgrywki znajdą się na bruku.

Czy nic cię to nie obchodzi?

- Do cholery, nie próbuj budzić we mnie wyrzutów

sumienia z powodu tego drania i jego firmy - warknął.

1 7 0 • KOWBOJ

- Dobrze, w takim razie pomyśl o mnie i moim

sumieniu. Przez całe życie będę się dręczyć, że niewinni

ludzie ucierpieli z mojego powodu.

- Czego w takim razie ode mnie oczekujesz? - wy­

cedził, z trudem hamując wściekłość. - Żebym spaprał

interes jak ten otumaniony Roarke Cody w twoim

„Brutalu" i pozwolił, by miliony dolarów przeszły mi

koło nosa tylko dlatego, że dama tak sobie życzy?

Margaret zerwała się z krzesła i stanęła przed nim

z rękami wyzywająco opartymi na biodrach.

- Tak, żebyś wiedział, dokładnie tego oczekuję

- wypaliła, patrząc mu prosto w oczy.

Rafe mierzył ją spojrzeniem spod zmrużonych

powiek.

- A jeśli się nie zgodzę?

- Będę wściekła.
- To mi nie przeszkadza. Ważniejsze jest, czy

będziesz chciała ode mnie odejść?

- Nie. Przecież powiedziałam ci już, że nie odej­

dę i dotrzymam słowa. Ale będę naprawdę bardzo,

bardzo wściekła i dam ci to odczuć na każdym

kroku.

- Udowodnij - prowokował.

- Udowodnić? Że jestem wściekła? A co mam

zrobić, żebyś był zadowolony - rzucić się na ciebie

z pięściami? Rozbić ci lampę na głowie? Jeśli chcesz,

proszę bardzo.

- Udowodnij, że nie masz zamiaru mnie zostawić.
- Nie mogę, bo warunkiem musiałaby być akcepta­

cja twojego diabelskiego planu. A na to nigdy się nie

zgodzę. Będę walczyć, Rafe. Będę dotąd zatruwała ci

życie, aż odstąpisz od zemsty. Przysięgam!

KOWBOJ • 1 7 1

Rafe wyglądał na coraz bardziej zrelaksowanego.

Z uśmiechem opadł na poduszki i podłożył sobie ręce

pod głowę.

- Nadal nie rozumiesz, Maggie. Chcę, żebyś za

mnie wyszła. Teraz. Zaraz. Polecimy do Vegas.

Margaret gwałtownie wciągnęła powietrze i od­

stąpiła krok do tyłu.

- Ślub z tobą? Teraz? Dlaczego? Co to ma udowod­

nić? Przecież wiesz, że cię kocham, więc po co ten

pośpiech?

Uśmiech Rafe'a był niebezpieczny. Tak mógłby się

uśmiechać tygrys na widok ofiary.

- Powiedzmy, że nie jestem tak zupełnie cie­

bie pewny. Powiedzmy, że chciałbym wiedzieć,

czy tym razem kochasz na tyle mocno, by wyjść

za mnie, choć miałabyś ochotę rozbić mi lampę

na głowie...

Tłumiona furia Margaret znalazła wreszcie ujście.
- Ty wredny, podstępny draniu - Nie panowała

już nad nad sobą. - Nie wystarczyło ci, że przyszłam

tu na kolanach, korząc się przed tobą? Teraz chcesz

jeszcze, żebym wdeptała swoją dumę w pustynny

piach?

Rafe spokojnie pokręcił głową.

- Nie. Chcę być tylko pewien, że jesteś gotowa mnie

poślubić, nawet jeśli wiesz, że nie zdołasz mnie zmienić

i że nie wszystko w moim postępowaniu będzie ci się

podobać.

Margaret westchnęła i rozłożyła ręce w wymownym

geście rezygnacji.

- Dobrze, wyjdę za ciebie.
- Teraz? Zaraz?

1 7 2 • KOWBOJ

- Niech ci będzie. Ale nie myśl, że po ślubie nie

przestanę ci wiercić dziury w brzuchu na temat nie­

szczęsnego Moorcrofta.

- Zgoda, układ stoi. A teraz szykuj się. Zaraz

zadzwonię na lotnisko i sprawdzę, kiedy mamy sa­

molot.

ROZDZIAŁ

11

Dwa dni po swoim ślubie Rafe wpadł do gabinetu

Moorcrofta, nie zważając na protest dwóch sekreta­
rek. Jack uniósł głowę znad papierów i na jego twarzy
pojawił się natychmiast wyraz czujności.

- Witam, Cassidy. Co sprowadza cię do San

Diego?

Zamiast odpowiedzi Rafe cisnął mu na biurko

teczkę z dokumentami na temat Ellingtona. Potem

zdjął swego eleganckiego szarego stetsona i niedba­

łym gestem powiesił go na stylowej stojącej lampie.

Wreszcie rozsiadł się w czarnym, skórzanym fotelu

i położył nogi w kowbojskich butach na biurku

Moorcrofta.

- Nie dokończony interes - oznajmił.
Jack spojrzał na niego z wahaniem, ale otworzył

teczkę. Szybko przeglądał dokumenty, błyskawicznie
szacując szanse. Kiedy skończył, jego usta były zaciś­
nięte w wąską linię.

- Więc przez cały czas wiedziałeś o wtyczce w two­

im biurze, tak? Wiedziałeś, że Hatcher informował

mnie na bieżąco?

1 7 4 • KOWBOJ

- Niezupełnie. Raczej domyślałem się, że coś jest

nie w porządku. W końcu pracowałem z Dougiem parę

lat i był naprawdę świetny. Ale zauważyłem, że

ostatnio się zmienił.

- Prawdopodobnie dlatego, że ty się zmieniłeś.

- Moorcroft odchylił się na oparcie fotela. - A on nie

lubi zmian.

- Tak twierdzisz? Co mu się nie podobało?
- Nie rozumiesz? - zapytał Jack ze złośliwą satys­

fakcją. - Przecież byłeś jego idolem, Cassidy. Najszyb­

szym rewolwerowcem na Dzikim Zachodzie. Doug

myślał, że pracuje dla najlepszego, a on lubi być po

stronie, która wygrywa. Rok temu uznał, że zaczynasz

wymiękać.

- Nie żartuj...
- Niestety, tak mówił. Twierdzi, że dostałeś obsesji

na punkcie pewnej kobiety i to cię osłabiło. Młody

i marzący o karierze człowiek zawsze szuka swego

idola i czuje się rozczarowany, gdy widzi, że ten idol ma

swoją piętę achillesową. Nie byłeś już tym szybko­

strzelnym twardzielem, dla którego pracował z po­

święceniem przez trzy lata.

- Tak, chyba rozumiem - pokiwał głową Rafe.

- W ciągu ostatnich sześciu miesięcy zajmowałeś

się wyłącznie knuciem intrygi przeciwko mnie i obmyś­

laniem sposobów ściągnięcia panny Lark do swego

łóżka. Doug mógł jeszcze zrozumieć chęć zemsty, ale

zaniedbywanie interesów dla jakiejś baby uważał za

hańbę.

- Zawiodłem go?
- Najprawdopodobniej. I muszę ci powiedzieć, że

bardzo go to podłamało. Kiedy nawiązałem z nim

KOWBOJ • 1 7 5

kontakt, chcąc wysondować, czy uda się go skapto-

wać, był już po prostu gotowy.

- I natychmiast dałeś mu zadanie, by mógł wyka­

zać się wobec nowego pracodawcy?

Moorcroft wzruszył ramionami.
- A czego się spodziewałeś?
- Właśnie tego.
- Zrobiłbyś to samo na moim miejscu. Nasze

być albo nie być w biznesie zależy od takich in­

formacji, Cassidy. Wiesz o tym równie dobrze jak

ja. Kiedy mamy okazję je zdobyć, korzystamy

z niej.

- Fakt, trudno zaprzeczyć. A przyjmiesz Douga,

kiedy ja go wyrzucę?

- W żadnym razie. Facet udowodnił, że jest sprze-

dajnym typem, który zdradzi każdego szefa. Zresztą

nie będzie mi już potrzebny.

- Tak też myślałem.

Moorcroft jeszcze raz zerknął do teczki.

- Ale w tym przypadku mam wrażenie, że Hatcher

się trochę pospieszył, spisując cię na straty. Od dawna

podsuwałeś mu fałszywki, prawda?

- Tak, prawie od początku.

- A zwłaszcza w ciągu ostatnich dwóch tygodni.

Teraz jest już za późno, żebym nadrobił straty.

Gratuluję, Cassidy. Tym razem wygrałeś ty. - Moor­

croft odkręcił się razem z fotelem i otworzył ukryty

w szafie barek. - Hatcher mówił, że lubisz whisky.

Napijesz się?

- Jasne.
Jack nalał whisky w ciężkie kryształowe szklanki

i wręczył jedną Rafe'owi. Sam uniósł swoją w toaście.

1 7 6 • KOWBOJ

- Za twoje zwycięstwo - oznajmił. - Teraz jesteś­

my jeden do jednego, prawda? Rok temu ja przejąłem

Spencera, a teraz ty - Ellingtona.

- To nie jest takie proste, jak ci się wydaje, Moorc­

roft. Przejrzyj dokładnie wydruk na samym końcu.

Moorcroft z wahaniem otworzył teczkę. Znalazł

ostatnią stronę, zawierającą szczegółowe prognozy

finansowe i wydruk. Przeczytał ją dokładnie i spojrzał

na Rafe'a.

- Przejrzałem. I co?
- Ellington był dopiero pierwszym krokiem.

- Aha. Potem ma być Brisken.

- A potem Carlisle.

Jack drgnął.
- Carlisle? - Moorcorft powolnym gestem za­

mknął teczkę. - Carlisle ma obecnie największe udzia­

ły w „Moorcroft Industries". Wystarczy, że przejmiesz

nad nimi kontrolę, a będę ugotowany.

- Dokładnie, mój drogi.
Moorcroft jednym haustem wypił swoją whisky.

Palce, kurczowo ściskające szklankę, zbielały. Mimo

to spokojnie odstawił ją na miejsce.

- Słowem, miałem rację - stwierdził miękko. - Po­

lowałeś na mnie.

- Owszem - przyznał Rafe, w zamyśleniu wpat­

rując się w niebo za oknem. - Ellingotn, Brisken,

Carlisle, a potem Moorcroft. Kostki domina upadną

w równiutkim szeregu.

- Dlaczego mi to już teraz mówisz? W ten sposób

dajesz mi czas do podjęcia działań.

- Ponieważ zrezygnowałem ze swoich planów.

W ogóle zmieniłem sposób myślenia. Nie puszczę

KOWBOJ • 1 7 7

w ruch tego domina. Chciałem tylko, żebyś wiedział,

co mogło się stać. Ta satysfakcja będzie musiała mi

wystarczyć. - Rafe uśmiechnął się nieco zgryźliwie.

- Czemu zawdzięczam tę niespodziewaną wielko­

duszność? - zapytał czujnie Moorcroft, wyraźnie wę­

sząc podstęp.

- Nie czemu, tylko komu. Mojej żonie. Bardzo się

jej nie spodobało, że tak potężne imperium jak twoje

upadnie z jej powodu. Pod pewnymi względami ma

anielską duszę - uśmiechnął się Rafe. - Ale i charak­

terek. Potrafi być kąśliwa jak osa. Wyobrażasz sobie,

jakim przeżyciem jest noc poślubna z kobietą, która

robi ci wykład na temat etyki biznesmena?

- Jak rozumiem, mówisz o Margaret Lark? Oże­

niłeś się z nią? - Moorcroft usiłował ukryć zasko­

czenie.

- Przedwczoraj.

- Moje gratulację - powiedział oschle Jack. - Jes­

teś szczęściarzem, Cassidy. Ja też, jeśli ona rzeczy­

wiście zdołała odwieść cię od zemsty. Coś mi się zda­

je, że ocaliła moją skórę. Ciekawe - aż tak się o mnie

martwiła, że urabiała cię nawet w noc poślubną.

Czemu?

- Nie wyobrażaj sobie za dużo, mój drogi - zgasił

go Rafe. - Nie o ciebie jej naprawdę chodziło, tylko

o dziesiątki niewinnych ludzi, którzy mieli przy tej

okazji wylecieć z pracy. Przecież sam wiesz, jakie są

czystki przy wymuszonym przejęciu, prawda?

- I Margaret nie chciała mieć tego na sumieniu?
- Właśnie.

- Jest kobietą z klasą, prawda?
- O, tak. Szkoda, że zapomniałeś o tym rok temu.

1 7 8 • KOWBOJ

Moorcroft przytaknął bez wahania.

- Przyznaję, że nie powinienem był mówić wielu

rzeczy.

- Nie powinieneś - powiedział cicho Rafe, nadal

wpatrując się w okno.

- A wiesz, dlaczego je powiedziałem?

- Jasne. Pragnąłeś jej i wiedziałeś, że nigdy nie

będziesz jej miał.

- Nigdy. Przez ten czas, kiedy pracowała u mnie,

ani razu nie dała mi znaku zachęty. Całkowicie

ignorowała każdą próbę nawiązania bliższej znajomo­

ści. A potem na scenie pojawiłeś się ty i wszyscy

mężczyźni przestali dla niej istnieć.

- Tak, bo jeśli chcesz wiedzieć, miałem w sobie coś,

czego tobie, niestety, brakowało.

- Co mianowicie? - Moorcroft spojrzał z niesma­

kiem na haftowane buty na swoim biurku.

- Okazałem się mężczyzną z jej snów. I bohaterem

jednej z jej książek.

- Och, kobiety...

- Taak... - Rafe odstawił szklankę i uśmiechnął się

szeroko. - Maggie powiada, że któregoś dnia kobiety

zapanują nad światem biznesu i zmienią nasze okrutne

prawa.

- Nie mogę się doczekać - stwierdził Jack ironicz­

nie. Zerknął jeszcze raz na teczkę, a potem na Rafe'a.

- Czy skończyliśmy już interesy ze sobą, Cassidy?

- Prawie. - Rafe zdjął nogi z biurka i wstał. Zdjął

marynarkę i podwinął rękawy.

- Co robisz? - zaniepokoił się Jack, wstając ró­

wnież.

- Kończę transakcję - uprzejmie poinformował go

Rafe. - Możesz zatrzymać sobie swoją spółkę, ale nie

KOWBOJ • rat

pozwolę, żebyś bezkarnie obrażał moją żonę. Wiesz,

Kodeks Zachodu i tak dalej...

- Nie ma sensu, jak sądzę, uwaga, że wówczas nie

była jeszcze twoją żoną? - upewnił się Moocroft.

- Żadnego sensu. Ta kobieta należała do mnie od

chwili, kiedy ją poznałem, choć jeszcze o tym nie

wiedziała. Radzę ci, zdejmij marynarkę. Szkoda, żeby

taki ładny materiał się poplamił.

Jack Moorcroft popatrzył na niego przeciągle,

a potem ze smętnym westchnieniem zdjął marynarkę

i zaczął rozpinać złote spinki przy mankietach.

Rafe podszedł do drzwi i zamknął je starannie.

Kiedy w dziesięć minut później wychodził z gabine­

tu, zatrzymał się na moment, by kowbojskim zwycza­

jem wcisnąć kapelusz na oczy. Uśmiechnął się na

pożegnanie do dwóch sekretarek.

- Wasz szef odwołuje resztę spotkań na dzisiaj,

miłe panie - oznajmił.

- Co takiego? Wzięłaś ślub? - wykrzyknął Con-

nor, wyskakując z samochodu, by otworzyć drzwi po

stronie Bev. - Ładne rzeczy, jeszcze niedawno skaka­

łaś Cassidy'emu do oczu, a kiedy zniknęliśmy na parę

dni, już pognałaś z nim do Vegas. Nie mogliście

przynajmniej poczekać na nas?

- Przykro mi, tatku, ale bardzo się nam spieszyło.

Cześć, Bev. Jak tam było w Sedonie?

- Cudownie, jak zwykle. - Beverly uścisnęła Mag­

gie serdecznie, a potem z uśmiechem przyjrzała się

swojej synowej. - Czy ten mój straszny synek napraw­

dę się z tobą ożenił?

- Naprawdę, choć ślub był zupełnie wariacki - za­

śmiała się Maggie. W głębi duszy ciągle nie była

1 8 0 • KOWBOJ

jednak pewna akceptacji matki Rafe'a. „Bardziej

nadajesz się na jego kochankę niż żonę." Nie zapom­

niała tych słów.

- Kochani, nie mogliście mi sprawić większej rado­

ści - powiedziała miękko Baverly. - Wiem, że bę­

dziesz dla niego wspaniałą żoną. A Rafe wiedział to

zawsze. I nie przejmuj się, że było tak skromnie. Zaraz

to nadrobimy. Już nie mogę się doczekać, kiedy

zaczniemy organizować przyjęcie.

- Och, nie spiesz się tak. Pan młody już zdążył

wyjechać.

- A dokąd go poniosło? - zaniepokoił się Connor,

wyjmując walizkę z bagażnika.

- Wyjechał o świcie i raczył mi tylko powiedzieć, że

musi zdążyć na samolot do Kalifornii - oznajmiła

Maggie. - Od tej pory nie dał jeszcze znaku życia.

Wyobrażacie sobie? Najpierw przysięgał na wszystkie

świętości, że będę dla niego zawsze na pierwszym

miejscu - a kiedy tylko złożyłam podpis na akcie ślubu

- zniknął. Tak krótki miesiąc miodowy powinien się

znaleźć w księdze Guinnessa.

- Co ja słyszę? - Bev zmarszczyła brwi. - Znów te

interesy? Nie mogę uwierzyć, że mógł zrobić coś

takiego.

- A ja mogę - stwierdziła Maggie z dziwnym spo­

kojem. -I w tym przypadku nie zamierzam się przej­

mować. Domyślam się, dokąd pojechał.

- Serio? - Connor przekrzywił głowę, nasłuchu­

jąc. Z oddali gwałtownie narastał znajomy odgłos

silnika. - A dokąd?

- Musiał sfinalizować pewien interes w San Diego

- powiedziała Margaret, z satysfakcją patrząc, jak

mercedes hamuje z piskiem opon na podjeździe.

KOWBOJ » 1 8 1

Rafe wyskoczył z wozu i w tym samym momencie

Maggie rzuciła mu się w ramiona.

- Nie mogłam się doczekać - wyszeptała, tuląc się

do niego.

- Już dobrze, kochanie. - Czule pogładził ją po

włosach.

- Rafe, czy wszystko w porządku? - zaniepokoiła

się nagle.

- Jak najbardziej - uśmiechnął się i zachłannie

pocałował ją w usta.

- Bałam się, że dzisiaj nie przyjedziesz.

- No wiesz, przecież jestem teraz poważnym, żona­

tym mężczyzną. Mam obowiązki w domu - oświad­

czył z komiczną powagą, po czym zwrócił się ku matce

i Connorowi. - No i co, kocham? - zagadnął z uśmie­

chem. - Zdaje się, że od dzisiaj będziemy dużą, szczęś­

liwą rodzinką. Ale nie miejcie żalu, jeśli powiem, że

marzę o odrobinie prywatności. Rozumiecie, miesiąc

miodowy...

- Nie martw się, Cassidy, nie będziemy wam sie­

dzieli na głowie - zapewnił go Connor. - Mamy jesz­

cze w planie Kalifornię. Wpadliśmy tu tylko na chwilę,

żeby zobaczyć, czy nie zrobiliście sobie krzywdy.

- Jak widzisz, udało nam się uzgodnić wspólny

punkt widzenia, choć negocjacje nie były łatwe. Ach,

byłbym zapomniał! - wykrzyknął nagle.

Puścił Margaret, otworzył bagażnik mercedesa

i wyjął z niego duży, płaski pakunek.

- Co to jest? - zapytała z zaciekawieniem.

- Prezent ślubny.

Szybko wyjęła mu go z rąk i niecierpliwymi ruchami

zaczęła rozdzierać papier. Bev i Connor zaglądali jej

przez ramię.

1 8 2 • KOWBOJ

Margaret popatrzyła na Rafe'a rozpromieniona.

W wyciągniętych rękach trzymała obraz Seana Win-

tersa „Kanion".

- Jest piękny, Rafe. Dziękuję.
- Ja tam nie widzę w nim nic poza poplątanymi

liniami. Ale uznałem, że należy inwestować w przy­
szłego szwagra - stwierdził szczerze.

W środku nocy Maggie przytuliła się mocniej do

męża. Uśmiechnęła się w półmroku, rysując palcem na
piersi Rafe'a zawiłe wzory.

- Pojechałeś, żeby zobaczyć się z Jackiem Moor-

croftem? - zapytała.

Rafe unieruchomił jej palce i całował po kolei.

- Aha... - mruknął.

- Czy powiedziałeś mu, że może spać spokojnie, bo

już na niego nie polujesz?

- Tak, kochanie.
Margaret uniosła się na łokciu, by lepiej widzieć

twarz męża.

- Rafe, nie masz pojęcia, jak się cieszę, że potrafiłeś

załatwić tę sprawę w rozsądny, dojrzały i cywilizowany

sposób.

- Bo jestem dojrzałym, rozsądnym i cywilizowa­

nym mężczyzną, kochanie - oświadczył z dumą, teraz

z kolei całując wnętrze jej dłoni.

Coś W sposobie, w jaki pochylał głowę, unikając jej

wzroku, zaniepokoiło Maggie.

- I w taki właśnie cywilizowany sposób zachowałeś

się, kiedy rozmawiałeś z Moorcroftem? - upewniła się.

- Oczywiście, kotku. - Już całował jej ramię i po­

pychał ją łagodnie na poduszki.

KOWBOJ • 1 8 3

- Żadnego Kodeksu Zachodu i temu podobnych

bzdur? - nalegała, walcząc ze zmysłową pokusą.

- Rafe, chcę wiedzieć, czy przypadkiem nie naroz­

rabiałeś?

Wreszcie uniósł głowę i spojrzał jej w oczy.
- Maggie, moja słodyczko, przecież jestem biznes­

menem, a nie rewolwerowcem - oświadczył solennie.
- Chyba ponosi cię twoja pisarska romantyczna wy­

obraźnia.

- Nie jestem taka pewna. Moja romantyczna wy­

obraźnia sprawdza się doskonale, jeśli chodzi o ciebie

- szepnęła Maggie, zarzucając mu ramiona na szyję.
- Ach, przypomniałam sobie, że rano muszę wysłać

telegram do przyjaciółek.

- Naturalnie, kotku. Wszystko, co zechcesz. Ale

na razie - co byś powiedziała na kolejną nocną prze­

jażdżkę?

- Z chęcią. - Przeciągnęła się prowokująco.

Telegram zastał Katherine Inskip Hawthorne na

wyspie Ametyst, kiedy jadła z mężem papaje na

śniadanie. Sarah Fleetwood Trace dostała swój w mo­

mencie, gdy wróciła do domu po miodowym miesiącu,

spędzonym na poszukiwaniu skarbów.

„WYSZŁAM ZA KOWBOJA. ABSOLUTNIE

STAROŚWIECKI TYP. KODEKS ZACHODU,

ITD. TROCHĘ NIEOKRZESANY, ALE FAN­

TASTYCZNY W SIODLE. MUSICIE GO JAK

NAJSZYBCIEJ POZNAĆ. PROPONUJĘ WSPÓL­

NE WAKACJE NA WYSPIE AMETYST.

CAŁUJĘ - MAGGIE"

1 8 4 • KOWBOJ

Sarah natychmiast sięgnęła po słuchawkę i połączy­

ła się z wyspą Ametyst.

- Wyobrażasz sobie? - zaczęła bez wstępów. - Po­

zwoliła, żeby nazywać ją Maggie!

Z drugiego końca linii dobiegł chichot Katherine.

- Widać, że dziewczyna się zakochała. Jak ci się

podoba pomysł z wakacjami?

- Jest boski - powiedziała z entuzjazmem Sarah,

zerkając na Gideona. - Będziemy razem szukać skar­

bu.

- Wszystko wskazuje na to, że już znalazłyśmy

swoje skarby - stwierdziła refleksyjnie Katherine.

- Chyba masz rację, kochana.