Onichimowska Anna Dobry potwór nie jest zły

ksi

ąż

ka z rumakiem

Anna Onichimowska
Dobry Potwór nie jest zły
ilustrowała
Maria Ekier

Warszawa 2000
redakcja i korekta
El

bieta Cichy

projekt graficzny serii
Małgorzata Doraczy

ska

logo serii
Adam Kilian
sktad i tamanie
Mariola Cichy
tekst (c)Copyright by Anna Onichimowska ilustracje (c)copyright by
Maria Ekier
wydawca
Agencja Edytorska "Ezop"
01-861 Warszawa, ul.

eromskiego 4/15

tel./fax (022) 663 08 59
e-mail: 2ezop@wp.pl
n
i 8
I!
ISBN 83-900153-8-2

To si

e przytrafi

i Tobie! Niekoniecznie we

nie.

li postaci z Twojej gry komputerowej zaczn

własnym

yciem,

daj im spokój, to strasznie nudne robi

w kółko to samo. Je

li zapuka

do Twoich drzwi dobrze wychowany smok, nie rób zb

dnego hałasu. Mo

samotny albo głodny, albo spragniony towarzystwa. To si

zdarza

nawet smokom. Naprawd

W tej ksi

ąż

ce przeczytacie ró

ne historie, które przydarzyły si

Waszym kole

ankom i kolegom. Kto

mi powiedział,

e s

to historie

niezwykłe. Nie zgadzam si

z tym. Bo có

jest znów takiego

niezwykłego w ufoludkach albo w tym,

e do przezi

bionej dziewczynki

przychodzi równie przezi

biony krasnoludek? Sami przyznacie,

e nic!

Wszystko mo

e si

zdarzy

ycz

Wam wielu takich historii na co dzie

. Bo najwa

niejsze to si

nie nudzi

Odwiedziny

- przywitał si

ze mn

krasnoludek, gramol

c mi si

na kołdr

. -

Apsik! - kichn

ł gło

no i mrukn

ł przez nos: - Po

ycz chusteczk

Podałam mu ró

, ligninow

. Mógłby si

przykry

- Oderwa

ci kawałek? - spytałam.

- Nie fatyguj si

- mrukn

ł i wytarł nos. Bardzo gło

no. Spojrzałam

niespokojnie na drzwi. Co b

dzie, je

li mama

usłyszy? Ja ju

prawie nie miałam kataru.

- Zarazisz mnie - obruszyłam si

. - Powiniene

w łó

ku.

- Masz racj

- zgodził si

od razu. - Wła

nie si

kład

. - I wsun

koło mnie pod kołdr

- Tutaj? Tutaj nie mo

esz chorowa

. - A

zatkało mnie z oburzenia.

Krasnoludek był troch

bezczelny.

- Ja nie potrzebuj

o lekarstw. Ani du

o miejsca.

Sama widzisz,

e jestem niewielki. B

ci opowiadał ró

ne historie,

gdyby ci si

nudziło. Co ci szkodzi...

- Mo

e ja mam wysok

gor

czk

- zmartwiłam si

nagle. - Przecie

ciebie tak naprawd

nie ma. Wi

c jak ja mog

z tob

rozmawia

- Och... - Krasnoludek wydawał si

przestraszony. - Masz racj

. Musz

mie

wysok

gor

czk

. Mama zawsze powtarzała mi,

e małych dziewczynek nie ma. Du

ych zreszt

nie.

- To ciebie nie ma - zdenerwowałam si

- A wła

nie

e ciebie - odparował krasnoludek i znów s

ąż

cie

kichn

ł. - A teraz - sapn

ł - nie kłó

ze mn

, bo czuj

osłabiony i musz

przespa

- A co b

dzie, je

li ja ju

zdrowa, a ty wci

ąż

chory? -

spytałam, ale odpowiedziało mi tylko pochrapywanie. Krasnoludek spał
w najlepsze.
W dodatku chrapie, pomy

lałam niech

tnie, przygl

daj

c mu si

. Był

dokładnie taki, jak krasnoludki na obrazkach w ksi

ąż

kach. Nic

nadzwyczajnego. Czerwona czapeczka, biała broda do pasa, czerwony
kubraczek, jednym słowem nuda. Wł

czyłam komputer. Po chwili weszła

mama z obiadem na tacy.
- Mamo - szepn

łam - nie wywalaj go st

d. Niech sobie pochoruje. Mo

nie ma gdzie. Nie powiedział mi jeszcze, dlaczego przyszedł wła

nie

tutaj...
- Ale kto? - zdziwiła si

mama.

- Krasnoludek - powiedziałam z zawstydzeniem. Czułam,

e brzmi to

niepowa

nie.

- Dobrze, dobrze - roze

miała si

mama, ale kiedy go zobaczyła,

wydała okrzyk przera

enia, upu

ciła tac

i wybiegła z pokoju.

- Ojej - j

ł krasnoludek. - Moja głowa. Co za hałasy? -

Wyjrzał spod kołdry. - Ooo - zdziwił si

. - Obiad na podłodze.

Porozlewany. Nie lubi

pomidorowej - zacz

ł marudzi

. W tym momencie

wpadła do pokoju mama z tat

- A widzisz, widzisz - powtarzała mama -

e nie zwariowałam. Widzisz.

- Co si

stało? - spytał krasnoludek.

- Krasnoludek - stwierdził tato. - Czy mógłby pan... - zaj

ł si

czy mógłby

... troch

tu posiedzie

? Ja tylko zadzwoni

... skocz

...

po telewizj

, dobrze? Przyjad

, zrobi

zdj

cia... To potrwa najwy

dwie godziny.
- Przez dwie godziny na pewno nie wyzdrowiej

- przyrzekł krasnoludek

i dodał: - Grypa z powikłaniami.
Ale taty nie było ju

w pokoju.

- Przyczesz si

troch

, córeczko - powiedziała mama. - Zaraz tu b

panowie z kamerami.
- NIC Z IGCJO - powiedział tata, wpadaj

c jak bomba do pokoju. - Nie

uwierzyli. Wyobra

cie to sobie. Mnie nie uwierzyli.

miali si

mnie. Pukali w czoło. A taka jedna smarkula zapytała, czy czasem nie
piłem. A to wszystko przez pana... przez ciebie... - Tata spojrzał na
krasnoludka z niech

- Nie czuj

najlepiej - poskar

ył si

krasnoludek - i wła

nie

udało mi si

troch

zdrzemn

ąć

, a pan mnie obudził. To nieładnie. -

Spod kołdry wystawała mu tylko czerwona czapeczka i kawałek nosa. -
Mnie telewizja jest na plaster.
- Na co? - zdziwił si

tata.

- Na plaster - wyja

niłam - to znaczy,

e niepotrzebna. Tak si

mówi.

- A wła

nie,

e si

tak nie mówi - zaprotestował tata.

- Daj im spokojnie pochorowa

- powiedziała mama, wnosz

c na tacy

gor

herbat

z sokiem malinowym. Dla krasnoludka przygotowała do

picia naparstek.
- W domu mam ładniejszy kubeczek - pochwalił si

krasnoludek. - S

nim namalowane małe ładne dziewczynki.
- Chod

- powiedziała mama do taty. - Musimy si

zastanowi

, co z tym

fantem zrobi

. - I wyszli z pokoju.

- Oni chyba mówili o mnie - mrukn

ł krasnoludek. - To mnie nazwali

"fantem". Zamiast si

zapyta

jak si

nazywam. "r,

7777. ." .7 /;, -
- A jak si

nazywasz? - spytałam. v p . v.

- A - powiedział krasnoludek M V' i si

po naparstek. - Trudno pi

takie

gor

ce w kubeczku bez ucha. łŁ_.

- Pytałam, jak si

nazywasz - zniecierpliwiłam si

troszeczk

- Przecie

odpowiedziałem - zdziwił si

krasnoludek. - Nazywam si

"A". Podoba ci si

- Nie wiem - zastanowiłam si

. - To troch

krótkie imi

...

- Ale za to ładne - odparował A. - I praktyczne. Kichn

ł, potem

ziewn

ł i zamierzał znów zasn

ąć

Zamkn

ł oczy,

naci

ł kołdr

na uszy, czapeczka przekrzywiła mu si

miesznie.

- Miałe

mi opowiada

ró

ne historie - przypomniałam.

Nie odpowiedział. - Hej, A! - potarmosiłam go lekko za brod

. - Jest

u was telewizja? O

ywił si

na chwil

- Satelitarna. Sterowana komputerami. Kompatybilna z ka

dym systemem

- wymruczał, otwieraj

c jedno oko. - Czterdzie

ci sze

ść

programów.

- Kompa... co? - wyb

kałam oszołomiona. - My

lałam,

e mieszkasz

gdzie

w lesie, pod muchomorem - zwierzyłam mu si

, nie czekaj

c na

odpowied

. - Spytałam o telewizj

tylko tak...

dla

miechu... Ale, A, ty wygl

dasz tak... - zastanowiłam si

, jak to

okre

- tak... tradycyjnie...

- Kwestia mody. - Krasnoludek otworzył drugie oko. - W naszych
bajkach małe dziewczynki mieszkaj

w chatkach krytych słom

- Niektóre mieszkaj

- przyznałam.

Drzwi otworzyły si

tak gwałtownie, a

niebezpiecznie zachybo-tała

stoj

ca na półce daktylowa palma.

- Krasnoludka prosi si

o odkrycie - zakomenderował tata, mierz

c w

naszym kierunku z aparatu fotograficznego.
- Nie mog

. Jestem przezi

biony i wzi

łem na poty - zaprotestował

krasnoludek. - A je

li jest panu potrzebne moje zdj

cie,

to prze

potem, na pami

- Potem g

ęś

z kompotem - powiedział, zupełnie od rzeczy, tatu

zwrócił si

do stoj

cej obok niego mamy: - Zabierz im na chwil

kołdr

- Ale tylko na chwileczk

- zastrzegła mama. - Przygotuj si

. Potem

mama odkryła nas, błysn

ł flesz i tata powiedział

z zadowoleniem: 10

- Gotowe. Dzi

kuj

A mama przykryła nas kołdr

niezwykła historia - westchn

łam, gdy A sko

czył opowie

ść

. - Nasze

bajki s

zupełnie inne. Je

li chcesz, mog

ci jak

ąś

opowiedzie

zaproponowałam i zacz

łam przypomina

sobie bajk

o królewnie

nie

ce.

Krasnoludek słuchał uwa

nie, przerywaj

c tylko od czasu do czasu

dziwnymi pytaniami, jak na przykład co zwykle jadała zła macocha na

niadanie albo czy my

liwy, który miał zabi

nie

, wyprowadził j

do lasu li

ciastego czy iglastego i jaki to był miesi

c. Nigdy si

nad tym wszystkim nie zastanawiałam, wydawało mi si

to niewa

ne. Ale

A uwa

ał,

e wszystko jest wa

ne i

e ka

da opowie

ść

powinna by

precyzyjna.
Kiedy doszłam do momentu zawierania znajomo

ci z siedmioma

krasnoludkami, najpierw zacz

ł si

gwałtownie wierci

, a potem

chichota

w zupełnie nieodpowiednich miejscach.

- Ale krasnoludki! -

miał si

zupełnie gło

no. - Ja nie

wytrzymam!
Umilkłam speszona.
- Nie interesuje ci

zako

czenie tej historii? - spytałam w ko

obra

onym tonem.

12
- Nie zło

ść

- zachichotał A - ale niespecjalnie. Wszystkie takie

bajki dobrze si

. Na pewno

nie

kto

uratował,

a macoch

spotkała kara. Tak czy nie?

- Tak - burkn

łam. - A jak by

chciał? Tak chyba by

powinno?

- Tak by

powinno - zgodził si

. - Ale w naprawd

zajmuj

cej

opowie

ci nie umie si

przewidzie

ca.

- E tam - wzruszyłam ramionami. - Wiesz - powiedziałam po chwili - ja
ju

chyba jestem zdrowa.

- Ja te

- przyznał krasnoludek. - Czas w drog

- Jak to? - przestraszyłam si

. - Nie chcesz chyba powiedzie

sobie idziesz?
- Wła

nie dokładnie to chc

powiedzie

- u

miechn

ł si

A. - Ale nie

martw si

, wpadn

jeszcze kiedy

. Kiedy ju

znam adres... - dodał nie

bardzo zrozumiale. - Mo

e nawet b

wtedy całkiem zdrowy. To

zupełnie mo

liwe. Wtedy b

zdrowy. Na pewno. Przyrzekam ci. A ty?

- Co ja? - Nie nad

ąż

ałam za krasnoludkiem. - Przecie

nie wiem, kiedy

chora. Tego nie mo

na przewidzie

- U nas mo

na - zmartwił si

. - Postaraj si

wobec tego by

zawsze

zdrowa, a wtedy na pewno spotkanie nam si

uda.

- Nie mo

esz teraz odej

ść

- zaprotestowałam. - Zaraz tu

przyjdzie tatu

z dziennikarzami. Zdj

cie wyszło podobno znakomicie.

Mamusia mówiła,

e jeste

fotogeniczny.

- Jestem tutaj prywatnie - powiedział krasnoludek surowo -
i ani my

udziela

wywiadów. Je

li si

pewnego dnia na to

zdecyduj

, dam wam zna

i wtedy zwołacie prasówk

. A na razie pa, pa,

dzi

ki za wszystko, co złego to nie ja, ju

mnie nie ma. I znikn

ł.

- No, jeste

my! - W drzwiach stał rozpromieniony tatu

, a koło niego

dwaj panowie, rozgl

daj

cy si

uwa

nie po pokoju. - Gdzie on jest?

- Poszedł sobie - wyb

kałam. Czułam,

e tatu

dzie si

na mnie

gniewał.
- Jak to poszedł?! Gdzie poszedł?! - wykrzykn

ł.

- Nie wiem - wzruszyłam ramionami. - Po prostu powiedział,

e jest

zdrowy,

e na niego czas i znikn

ł. Aha, powiedział jeszcze,

wpadnie kiedy

- dodałam na pocieszenie.

- To było do przewidzenia - roze

miał si

jeden z panów.

- Ale bardzo zr

czny fotomonta

to zdj

cie. Bardzo. Ja si

prawie

dałem nabra

- przyznał drugi.

- Szkoda,

e wła

ciwie mo

na było przewidzie

koniec tej historii -

powiedział pierwszy i panowie wyszli z pokoju.
Wydało mi si

e całkiem niedawno słyszałam podobne słowa,

14
ale nie byłam pewna. Wzi

łam pod pach

ka.

- Chod

, pójdziemy na podwórko - szepn

łam mu do naderwanego odrobin

ucha. - Co złego to nie my - powiedziało mi si

jeszcze. - Ju

nas

nie ma.

15
Zfota Rzeka
:•"
stało wysoko nad horyzontem, blade i nieruchome. Brn

my przez

pustyni

, nasz wielbł

d był coraz bardziej zm

czony, my te

, ko

czyły

nam si

zapasy jedzenia i wody, a do Złotej Rzeki musiało by

wci

ąż

jeszcze daleko.
- Nie martw si

- pocieszałem Kluseczk

. - Za tamt

wydm

powinni

zobaczy

- wskazałem wznosz

w oddali gór

- Czy to nie mogłoby by

bli

ej? - Kluseczka kucn

ła, grzebi

patykiem w piachu. - Na przykład tu? - spojrzała na mnie błagalnie.
Wielbł

d zatrzymał si

koło niej i wyszczerzył z

by w u

miechu.

- Jak to: tu? Nawet garbus si

z ciebie

mieje - powiedziałem, a

wielbł

d schował z

by i popatrzył na mnie z obra

min

- Tu jest dobrze - upierała si

Kluseczka. - Zobacz - pokazała mi

gar

ść

ółtej ziemi -ja ju

znalazłam złoto.

- To wcale nie jest złoto! - Rozzło

ciłem si

, ocieraj

c pot

z czoła. - Dobrze o tym wiesz. Jak b

dziesz marudzi

, nie zabior

cej na

adn

wypraw

Nad nami przeleciało stado białych ptaków. Pomy

lałem sobie,

nie

le byłoby mie

skrzydła. Ju

dawno dolecieliby

my do Złotej

Rzeki.
17
- Na przyszło

ść

postaraj si

lepiej o skrzydła, zamiast tego garbu -

powiedziałem surowo do wielbł

da. - Wcale nie jeste

taki przydatny,

jak my

lałem - burkn

łem niech

tnie

i uszczypn

łem go w ogon.

Wielbł

d opluł mnie piaskiem i rozci

ł si

na ziemi z wywalonym

zykiem.

- Sam sobie id

do tej rzeki. - Kluseczka odwróciła si

ode mnie i

gwizdn

ła. - Chod

, Bury, wracamy.

Wielbł

d poderwał si

natychmiast, merdaj

c ogonem.

- Chocia

jego mogłaby

mi zostawi

. Wielbł

da - powiedziałem.

Kluseczka wyrzuciła za siebie gar

ść

ółtej ziemi.

- Jak to nie jest złoto, to Bury nie jest wielbł

dem! - krzykn

ła.

Pies stał koło niej, przygl

daj

c mi si

spode łba.

- Szkoda - westchn

łem. - Tym razem ju

naprawd

było blisko. Nie

odpowiedziała. Brn

ła przed siebie z wysiłkiem, widziałem,

jak piasek przesypuje jej si

przez sandały, a mysie warkoczyki wisz

czone. Obok niej sun

ł pies. Ruszyłem za nimi.

r\OmpOT był taki, jaki lubi

najbardziej - było w nim du

o słodko-

kwa

nej wody i troch

owoców na dnie. Wypiłem duszkiem cztery kubki i

poło

yłem si

na trawie.

18
Była wyschni

ta, kłuj

ca, pachniała ko

cem lata. Musz

doj

ść

Złotej Rzeki, postanowiłem. Zostawi

Klusk

w domu i pójd

. Jutro. Z

samego rana.
r\.rOCZyi0m na czele długiej karawany. Wielkie białe słonie objuczone
były workami ze złotem i drogimi kamieniami. Po obu stronach drogi
rosły puszyste palmy, a z nich zwieszały si

wszystkie południowe

owoce naraz: banany, pomara

cze, cytryny, figi, daktyle.

- Obud

! - dotarło do mnie wołanie.

No tak, pomy

lałem, jeszcze z zamkni

tymi oczami, przecie

na jednym

drzewie nie mog

rosn

ąć

ró

ne owoce...

- Obud

! - usłyszałem znowu i uchyliłem powieki. Była ciemna noc.

mi si

wydawało, przemkn

ło mi przez

głow

i w tym samym momencie okiennica załomotała niespokojnie.

Rzuciłem okiem na s

siednie łó

ko. Kluseczka spała smacznie,

obejmuj

c jasieczek.

- Wstawaj! - dobiegło zza okna.
Podszedłem ostro

nie i w tej samej chwili ukazał si

ksi

ęż

yc,

wietlaj

c nieruchome drzewa,

ce kwiaty, przesuwał si

coraz

bli

ej, wydobywaj

c z mroku wci

ąż

nowe kształty. Wtedy go zobaczyłem.

Mojego wielbł

da. Stał koło domu, potr

caj

c niecierpliwie

19
pyskiem okiennic

. Po jego bokach wznosiły si

pot

ęż

ne ró

owe

skrzydła. Przygl

dał mi si

uwa

nie, bez u

miechu.

- Ale numer... - A

gwizdn

łem z podziwu.

- Lepsze od mercedesa, nie s

dzisz? - spytał.

- Szczególnie,

e nie mam prawa jazdy. - Wci

gałem pospiesznie na

sweter. Noc była do

ść

chłodna. - Gdzie mnie zabierasz? -

spytałem, przerzucaj

c jedn

nog

przez okno.

- Sk

d ci to przyszło do głowy? - zdziwił si

wielbł

- Obudziłe

mnie w

rodku nocy, masz skrzydła...

- To jeszcze niczego nie oznacza. - Wielbł

d wzruszył garbem. -

Zreszt

te skrzydła s

strasznie niepraktyczne. To nie był dobry

pomysł. - Spojrzał na mnie z wyrzutem.
- My

lałem,

e miałby

je zamiast garbu - powiedziałem.

- Przestałbym wtedy by

wielbł

dem - oburzył si

. - Sam nie wiesz,

czego chcesz.
- Chc

dosta

nad Złot

Rzek

- Ka

dy chce - parskn

ł po swojemu i załopotał skrzydłami.

- Ty te

? - spytałem z nadziej

- Mo

e... - zawiesił głos i wpatrzył si

w ksi

ęż

yc.

- Po co przyszedłe

? - zaczynałem si

niecierpliwi

- Słyszałem,

e masz dobry kompot - powiedział. - Chciałbym si

napi

- Chyba zwariowałe

! - rozzło

ciłem si

nie na

arty. - Budzisz mnie

w nocy,

ebym ci dał kompotu?! A poza tym, od kiedy wielbł

dy pijaj

kompot?
- Gdybym wiedział, gdzie stoi, sam bym sobie wzi

ł - wzruszył garbem.

- Nie b

myszkował po cudzym mieszkaniu. A je

li chodzi o to, co

pijam, a co nie, jest to moja prywatna sprawa.
Zgrzytaj

c z

bami powlokłem si

do kuchni i przyniosłem garnek z

kompotem. Wypił wszystko, mlaskaj

c nieprzyjemnie.

- Co ty robisz? - spytała przez sen Kluseczka.
- Nie ja, tylko wielbł

d. Pije kompot - wyja

niłem, a j

wyra

nie

uspokoiła moja odpowied

- No, lec

pij dobrze. - Wielbł

d rozpostarł skrzydła, szczerz

na po

egnanie.

- Jeste

pewien,

e nie mogliby

my polecie

nad Złot

Rzek

? -

spytałem błagalnie.
- Jestem pewien,

e nie dzisiaj.

- A kiedy?
- To zale

y od ksi

ęż

yca. Mi

dzy innymi - rzucił tajemniczo i znikn

dzy drzewami.

i 3.03.1 deszcz. Siedziałem na werandzie, a obok mnie siedziała
Kluseczka.
22
- Nie pójdziemy dzi

na wypraw

? - spojrzała na mnie z niepokojem.

- Nie - pokr

ciłem głow

- To dobrze - odetchn

ła i rozło

yła obrazki do kolorowania. - W

jakim kolorze s

nied

wiedzie? - spytała.

- My

e mog

w ka

dym - powiedziałem w zamy

leniu,

wspominaj

c ró

owe skrzydła wielbł

da.

- Na przykład w niebieskim? - podsun

ła mi pod nos bł

kitn

wiecow

kredk

- Na przykład - u

miechn

łem si

do niej i ruszyłem pochodzi

deszczu.
Pod moimi oknami le

ało w trawie ró

owe piórko. Podniosłem je i

delikatnie poło

yłem na parapecie, obok pełnego znów garnka z

kompotem. Takim, jaki nie tylko ja lubi

najbardziej.

i 00 WI0CZOT rozpogodziło si

, ogród pachniał prze

licznie, a

Kluseczka robiła z błota bułki.
-

wie

e bułeczki, z rodzynkami, jeszcze ciepłe! - zachwalała swój

towar.
Jedn

kupiłem od niej ja, dwie mamusia, a dziadek a

cztery.

- Nie

le ci poszedł interes - przekomarzałem si

z ni

, le

żą

c w

łó

ku.

23
- Jak chcesz, to ci oddam te pieni

dze - powiedziała nagle.

- Co ci przyszło do głowy! - oburzyłem si

- Nie chc

eby

szukał skarbów. Nie chc

eby

szedł nad Złot

Rzek

- szepn

ła.

- Dlaczego?
- Bo nie! - wygi

ła buzi

w podkówk

- Nie pójd

- obiecałem spiesznie. Najwy

ej polec

albo pojad

pomy

lałem. A to niezupełnie jest to samo.

I (c)I nOCy si

nie zjawił. Spałem bardzo czujnie, budz

c si

dy szelest. Nast

pnej te

nie. Rano wlałem kompot do butelki i

zarzuciłem na rami

chlebak.

sam, zbuntowałem si

, zm

czony czekaniem.

- Dok

d idziesz? - Przy furtce dogonił mnie głos Kluseczki.

- Tak sobie, a co? - rzuciłem przez rami

- We

mnie ze sob

- Nie.
- Nie b

marudziła - obiecała.

- Nast

pnym razem - powiedziałem, nie patrz

c jej w oczy.

U P3.l był troch

mniejszy, sło

ce bardziej

ółte, a na niebie

wisiała jedyna malutka chmurka. Szedłem pewnym krokiem w stron

24
wznosz

cej si

na horyzoncie wydmy.

lałem tylko o Złotej Rzece i jak to b

dzie, kiedy w ko

cu j

zobacz

. Tutaj doszli

my poprzednio z Kluseczk

, przypomniałem sobie,

siadaj

c na piachu.

Zamkn

łem oczy i wtedy, gdzie

rodku, pod powiekami, zobaczyłem

wielbł

da.

- Nie zaczekałe

na mnie - powiedział i zamachał skrzydłami.

- Miałe

przyj

ść

. Przecie

czekałem! - zawołałem bezgło

nie. Wzruszył

po swojemu garbem i zacz

ł si

rozpływa

, jakby był

zrobiony z mgły.
Poczułem,

e co

zasłoniło sło

ce i otworzyłem oczy. Siedziałem w

cieniu czarnego konia. Ci

ł bryczk

, w której siedział bardzo

gruby m

ęż

czyzna i chudziutka kobieta w chustce na głowie.

- Wszystko w porz

dku? - spytała kobieta.

- Tak - kiwn

łem głow

Bryczka toczyła si

wolno w stron

wydmy.

- Mógłbym si

przysi

ąść

? - Otrzepywałem spodnie z piasku. M

ęż

czyzna

ł cugle, a ko

popatrzył na mnie, jakby

dziwi

c si

nieco. Dopiero teraz zauwa

yłem,

e miał na czubku głowy

male

ki słomiany kapelusik. W trzech kolorach, z ozdobn

kokard

- To od sło

ca - wyja

niła kobieta,

ledz

c mój wzrok.

25
Usiadłem obok niej i bryczka ruszyła. - Lepiej,

eby nie miał

adnych

zwidów - dodała. - To si

zdarza, kiedy jest za ciepło.

- Czy nie wygodniej byłoby jecha

drog

? - spytałem,

eby co

powiedzie

. Koła bryczki z trudem obracały si

w sypkim piachu.

- Nie - pokr

ciła głow

i przymkn

ła oczy.

Zerkn

łem w stron

grubasa. Nie odezwał si

jeszcze ani słowem i

nagle zachciało mi si

usłysze

jego głos.

- Czy wie pan mo

e, co jest po drugiej stronie wydmy? - dotkn

łem

kawa jego marynarki.

- To samo, co wsz

dzie, synku - odrzekła kobieta, nie otwieraj

oczu.
- Ale czy jest tam rzeka?
M

ęż

czyzna roze

miał si

dziwnie cienko i piskliwie.

- Zakryj głow

- poradziła mi kobieta. - Takie sło

ce mo

zaszkodzi

- Czy jest tam rzeka? - powtórzyłem.
M

ęż

czyzna zatrzymał nagle powóz i spojrzał na mnie złym wzrokiem.

- My tu skr

camy - powiedziała, chowaj

c twarz pod chustk

. - Musisz

wysi

ąść

przechylił głow

i zastrzygł uszami, a

zachrz

ęś

ciła kokarda

kapelusza. Wydawało mi si

e pu

cił do mnie oczko.

- Do widzenia, dzi

kuj

- b

łem, zsiadaj

w po

piechu.

Dotkn

łem głowy. Była bardzo gor

ca. Poło

yłem na niej chlebak, ale

przeszkadzała mi butelka z kompotem. Wyj

łem j

i przystawiłem szyjk

do ust.
- Zostaw troch

na potem - usłyszałem znajomy głos. Rozejrzałem si

ale nigdzie go nie było. Przymkn

łem oczy

i dopiero wtedy si

pojawił. Le

ał na soczystej ł

ce, wiruj

cej od

motyli.
- To ty powiniene

tutaj, a ja tam - j

łem. - Jeste

w ko

wielbł

dem, twoje miejsce jest na pustyni.

- Wielbł

d te

czasem potrzebuje odrobiny komfortu - parskn

ł.

- Boj

- przyznałem nagle i dopiero wtedy poczułem,

e tak jest

naprawd

. - Chciałbym ju

po drugiej stronie wydmy. Powiedz mi,

jest tam rzeka?
- Nie powiniene

o to pyta

, naprawd

- oburzył si

wielbł

d, wszedł

w g

ste zaro

la i tyle go widziałem.

27
poro

ta była zeschłymi porostami i krzewin-kami, spomi

dzy

których wyłaziły gdzieniegdzie małe liliowe dzwonki.
- Dobrze,

e nie jest zupełnie łysa - szepn

łem, czuj

c nowy przypływ

sił.
Nie my

lałem ju

tyle o Złotej Rzece. My

lałem troch

o mamie i

dziadku, troch

o Burku, a najwi

cej o Klusce. My

lałem, jak tam

siedzi samiutka i wystawia nos mi

dzy sztachetami płotu, i czeka na

mnie. Mo

e nawet popłakuje, kto j

tam wie. Dziewczyny zawsze maj

mokro pod oczami.

głow

. Sło

ce było ju

nisko, tylko mała chmurka tkwiła wci

ąż

w tym

samym miejscu, jak przy

rubowana.

łem si

ej i wy

ej, do szczytu było ju

zupełnie blisko i

mogłem obejrze

sobie, co zostawiam po tej stronie. Nagle zobaczyłem

czerwony spiczasty dach pod wysokim drzewem i cienk

smu

dymu.

Serce

cisn

ło mi si

z t

sknoty. Odwróciłem si

szybko i ruszyłem

przed siebie. Nie mog

tam patrze

, bo zawróc

Na szczycie zatrzymałem si

gwałtownie. Po tamtej stronie byt ju

zachód. Czerwone sło

ce złociło dalekie rozlewiska, a ostre czarne

cienie ukrywały to, co było do ukrycia. Trudno było
28
powiedzie

z tej odległo

ci, które z rozlewisk było rzek

Wszystkie l

niły i migotały, a na jednym kołysał si

czarny statek.

To pewnie piraci, pomy

lałem. Dowiedzieli si

o skarbach.

Ruszyłem w dół. Za plecami usłyszałem nagle szelest
i odwróciłem si

. Nie było ju

tamtej strony. Nie było domu

z cienkim kominem, tylko poro

ty ostami stok wydmy

i wyłaniaj

cy si

z cienia kształt.

To był czarny ko

w małym kapeluszu. Sam.

- Co tu robisz, koniku? - zdziwiłem si

- Wracam do domu - zar

ał.

- Dziwni ci twoi pa

stwo...

Przechylił łeb na bok i pu

cił oczko, tak jak wtedy.

- Zaraz si

ciemni - tr

cił mnie lekko pyskiem. - Wsiadasz? -

nadstawił grzbiet.
Patrzył w stron

złoc

cych si

rozlewisk. Tam jechał. Serce zabiło mi

mocno. Nie chc

eby

szedł nad Złot

Rzek

, zabrzmiały mi w uszach

słowa Kluseczki.
Zawahałem si

, a on grzebn

ł niecierpliwie kopytem.

- Jad

! - potrz

ł grzyw

i ruszył przed siebie. Widziałem, jak

cwałuje w stron

blasku, coraz bli

ej złotej wody,

jak statek zbli

a si

do brzegu, a on wskakuje na pokład.

Tam mieszkasz, pomy

lałem z zazdro

, ale zaraz przypomniał

29
mi si

czerwony spiczasty dach i od razu mi przeszło. A potem stan

mi przed oczami gruby m

ęż

czyzna z powozu i chuda kobieta. Nie

wygl

dali na piratów. Za to statek, dałbym głow

... Wyci

łem

butelk

z kompotem i przyło

yłem j

do ust.

- Nie dawaj nigdy za nic głowy - usłyszałem. Wielbł

d delikatnie

dotykał mnie swoim ró

owym skrzydłem. - Daj natomiast si

napi

poprosił. - No i co, dlaczego tam nie pojechałe

? - spytał.

Czułem,

e trudno by mi było to wytłumaczy

. Dlaczego chciałem

wróci

, aby przyjecha

tu ju

nie sam. Z mam

, dziadkiem, Burkiem, no

i - przede wszystkim - z Kluseczk

. Bo oni te

chcieliby zobaczy

Złot

Rzek

, na pewno. I te

przydałoby im si

troch

skarbów. Kluska

nie musiałaby zarabia

, wypiekaj

c bułki z błota.

- Ju

pó

no - powiedziałem tylko, maj

c nadziej

e zrozumie.

- Zawie

źć

do domu? - spytał.

- Tak, poprosz

- wdrapałem si

na jego nierówny grzbiet,

a on załopotał skrzydłami i wzbili

my si

w powietrze. - Polubiłe

latanie?
- Jak wszystko, co niezwykłe - odpowiedział.
30
W znikaj

cym szybko

wietle dnia wyłonił si

znajomy dom, ogród i

buda Burka.
- A ty lubisz rzeczy niezwykłe? - wyl

dował lekko jak piórko, które

kiedy

znalazłem.

- Bardzo - przyznałem. - Ale zwykłe te

- dodałem spiesznie,

dotykaj

c chropowatych okiennic z łuszcz

farb

Obiecałem dziadkowi,

e pomog

je pomalowa

, my

lałem, machaj

wielbł

dowi na po

egnanie, zanim rozpłyn

ł si

w mroku.

.<k\l*t i, Ji j! ,\i i;?- i
31
Piłka
.44

VVl3.tr był coraz silniejszy. Wydawało si

e wieje z wszystkich

kierunków jednocze

nie. Piłka zawirowała, jakby stan

ła w miejscu i

nie wiedziała, w któr

stron

polecie

, a potem pomkn

ła w stron

krzaków ja

minu. Ania wzruszyła ramionami, zniech

cona, i usiadła na

trawie.
- Poczekaj! - zawołała Ewa. - Zaraz j

przynios

- I tak si

nie da gra

. Za bardzo wieje. - Ania wyra

nie miała dosy

zabawy.
Wiatr, na przekór jej słowom, przycichł, jakby zaczaił si

gdzie

cie.

- Zobaczymy! - krzykn

ła Ewa i dała nura w krzaki. - Gdzie jeste

piłeczko? Odezwij si

! - pod

piewywała cienkim głosem, przeszukuj

wilgotne po nocnym deszczu krzaki.
- Tutaj, tutaj! - usłyszała nagle.
Ruszyła w tamt

stron

, ale zaraz zatrzymała si

gwałtownie. Od kiedy

to piłki mówi

, pomy

lała i poczuła si

troch

nieswojo. Dookoła niej

wznosił si

sty mur zieleni i kwiatów. Zakr

ciło jej si

w głowie

od ich zapachu. Lepiej st

d wyjd

, postanowiła.

- Tutaj, tutaj! - usłyszała znowu. Co

trzasn

ło, zaszele

ciło i zza

krzaka wylazł smok.
- Cze

ść

- przywitał si

grzecznie. Pod łap

trzymał piłk

. -

33
Jestem smokiem i mam na imi

Robert, a ty?

Ewa zamkn

ła oczy ze strachu. Co

mi si

wydaje, pomy

lała. Jak

policz

do dziesi

ciu, to ju

go nie b

dzie.

- Dlaczego nic nie mówisz? - spytał.
- Osiem... - szepn

ła Ewa.

- Co: osiem? Masz na imi

osiem? Czy jest was w sumie osiem, a ty

jeste

tylko jedn

z nich? A mo

e miała

osiem piłek, co, przyznaj

? - mówił jak nakr

cony.

- Mam na imi

Ewa - szepn

ła dziewczynka i otworzyła na chwil

oczy.

gle był. Siedział przed ni

i przygl

dał jej si

uwa

nie.

- To miło,

e przyszła

mnie odwiedzi

- oznajmił i rozci

ł wargi

w czym

, co miało by

miechem.

- Wła

ciwie, to przyszłam po piłk

- przyznała Ewa. - Czy mógłby

pan... - zaj

ła si

- mi j

odda

- Mam na imi

Robert - przypomniał smok.

- Ewka!!! Gdzie jeste

?! Wyła

stamt

d, bo pójd

do domu! - dobiegł

ich głos Ani.
- To moja siostra... Musz

ść

. Miło mi było... - Ewa wycofywała

krok za krokiem.

- Jak widz

, jeste

dobrze wychowana - ucieszył si

smok. - My

nadasz. Wskakuj na mój grzbiet, pr

dko.

34
- Na co si

nadam? - Sukienka Ewy zapl

tała si

w gał

ziach.

- Umiesz robi

nale

niki? - spytał smok. Ewa pokr

ciła głow

. - A

piecze

rzymsk

? - dopytywał.

- Nie! - rozzło

ciła si

Ewa. Kawałek sukienki został na krzaku.

- Nie szkodzi - smok był pobła

liwy - moja poprzednia gosposia te

pocz

tku nic nie umiała, a po kilku tygodniach nawet eskalopki

ciel

ce to była dla niej pestka. Ale szkoda czasu na gadanie. Trzymaj

piłk

i wsiadaj, szybko!

Ewa poczuła, jak podnosi j

jedn

łap

i wsadza sobie na grzbiet.

- Puszczaj mnie! Ratunku!!! -wrzasn

ła. -Ania!!!

- Zawsze to samo. - Robert zamachał łapami i wzbił si

w powietrze. -

adna nie chce zgodzi

po dobroci. Dobrze ci b

dzie u mnie,

zobaczysz... No, co nic nie mówisz? Była ju

która

z twoich

kole

anek gosposi

u smoka?

Nie do

ść

e smok, to jeszcze wariat, pomy

lała Ewa. Znów bała si

otworzy

oczy. Wiedziała,

e jest gdzie

wysoko, wiatr

wistał jej w

uszach i musiała mocno trzyma

smoczych łusek,

eby nie spa

ść

- No to jak, była czy nie była? - dopytywał si

Robert.

- Nie była - przyznała Ewa.
- No widzisz! Jak wrócisz, zobaczysz,

e wszystkie b

35
zazdro

ciły! - cieszył si

, obni

c lot.

- A kiedy wróc

? - Dziewczynka poczuła si

troch

pewniej.

- Najpó

niej jesieni

- powiedział smok.

- Jesieni

?! - wrzasn

ła Ewa. - Puszczaj mnie zaraz!!! Zsiadam!

Próbowała wykona

krok w powietrze, ale pazury smoka złapały j

mocno.
- Co za krn

brne dziewuszysko! - rozzło

cił si

. - Przesta

wierci

i wrzeszcze

, bo jeszcze si

nałykasz zimnego powietrza i

zachorujesz na gardło. A co za po

ytek z chorej gosposi?

Lecieli coraz ni

ej. Smok rozlu

nił u

cisk. Ewa szarpn

ła si

gwałtownie i po chwili wyl

dowała na czym

, co p

kło z gło

nym

trzaskiem.
- Brawo! - usłyszała obok gderanie Roberta. - W dodatku rozwaliła

łó

ko.

Otworzyła oczy. Le

ała, wci

ąż

obejmuj

c piłk

, w szcz

tkach polowego

łó

ka, na balkonie, na którym

z pi

ter wie

owca.

- Ty tu mieszkasz? - wyj

kała, wstaj

c z trudem.

W gł

bi wida

było pluszowe meble, kryształowe wazony i sztuczne

kwiaty.
- Tu - oznajmił smok. - Kurze s

nie po

cierane, wi

od razu we

do roboty. W kuchni znajdziesz warzywa na zup

36
Na drugie zrób pierogi, dla trzech osób. Zaprosiłem dzi

mojego

kuzyna, Lulka. No, co tak patrzysz?
- My

lałam,

e to b

dzie jaka

pieczara, grota albo co

w tym

rodzaju... - szepn

ła Ewa.

- No tak. Mogłem si

tego spodziewa

. Co prawda, niektóre smoki

miewaj

takie pomysły. Nawet w mojej rodzinie jest tego typu

przypadek. Ale ja wol

wygod

. Przytulne M-4 na dziesi

tym pi

trze,

to wła

nie lubi

najbardziej. - Robert ziewn

ł leniwie

i rozci

ł si

na kanapie, a

ły spr

ęż

yny.

- I... i... zawsze wchodzisz przez okno? - W głowie Ewy kł

biły si

setki pyta

- Tak si

składa - przeci

ł si

z zadowoleniem. - A co, masz co

przeciwko temu?
- Moja babcia na pewno by na to nie pozwoliła. Nam zawsze mówi,

e to

nieładnie. - Ewa przysiadła na brzegu krzesła.
- Ale nie masz przy sobie babci, o ile si

nie myl

? - Robert

odwrócił si

ogonem i po chwili zabrzmiało gło

ne chrapanie.

Co za gbur, pomy

lała Ewa. Drzwi wyj

ciowe były zamkni

te na siedem

zamków. Policzyła je dwa razy, dla pewno

ci, i powlokła si

robi

zup

37
, pomy

lała Ania, przeszukuj

c krzaki.

- Ewa, gdzie jeste

? - wołała raz po raz. - No, nie wygłupiaj si

...

Jeszcze raz przemierzyła wzdłu

i wszerz cały ogród. Ani Ewy, ani

piłki. A mo

e Ewka siedzi ju

w domu i

mieje si

ze mnie, pomy

lała,

podniosła z ziemi

mieszny kolorowy talerzyk i pobiegła w stron

ganku.
- Babciu! Jest tu Ewka? - spytała od progu.
- Nie... - zdziwiła si

babcia, podnosz

c wzrok znad robótki. - Stało

- r ODI0Q13 za piłk

... w tamte krzaki... i znikn

ła. Nawet wydawało

mi si

e co

krzyczy, ale był wiatr i nie słyszałam co. Szukałam

wsz

dzie... Piłki te

nie ma - zako

czyła, obracaj

c w palcach

znaleziony talerzyk.
- Poka

, co tam masz. - Babcia wyci

ła r

. - Ładne rzeczy... -

mrukn

ła. - Niestety, ale wszystko jest jasne jak sło

ce. Prosiłam

was,

eby

cie nie wchodziły w tamte krzaki, prawda?

- Tak, ale... - Ania patrzyła na Babci

ze zdumieniem - uciekła nam

piłka... Babciu, powiedz, co to za talerzyk?
- Ładny mi talerzyk! - roze

miała si

babcia. - To smocza

38
łuska, moja droga, smocza łuska! - westchn

ła ci

ęż

ko i wypita łyk

soku. - Takie łuski ma tylko Robert. Nie pokazywał si

przez wiele

lat, a

tu nagle par

dni temu spotkałam go w ja

minowych krzakach.

Powiedziałam mu,

eby lepiej nie przychodził, ale widocznie nie

posłuchał - roze

miała si

znowu i spojrzała na Ani

rozbawionym

wzrokiem. - Swoj

drog

, jak sobie wyobra

żę

twoj

siostr

jako

gosposi

u tego starego nudziarza...

- Gosposia? U smoka? Babciu, czy jeste

pewna,

e... -Ania nie mogła

znale

źć

słów.

- Niestety, to pewne jak dwa razy dwa. - Babcia wstała z fotela i
zacz

ła sprz

ze stołu. - Robert jest strasznie wymagaj

i zmienia gosposie jak r

kawiczki. Nie masz poj

cia, jaki z niego

pedant. I smakosz. No, ubieraj si

, Aniu, szkoda czasu. - Babcia

sznurowała ju

swoje wyj

ciowe buty. - A ta łuska jeszcze nam si

przyda... - mamrotała, wsuwaj

c j

do torebki. - Tylko gdzie ja

podziałam jego adres?
Wysypała z kieszeni wszystkich płaszczy i

akietów stosy małych

karteczek. Były tam zagubione kwity z pralni, spisy zakupów, bilety
autobusowe i teatralne, bardzo du

o tajemniczych numerów telefonów i

ró

nych notatek.

- Zaraz... zaraz... - ucieszyła si

nagle, rozprostowuj

c zmi

wistek papieru. - Smok... Aniu, co tu jest napisane,

39
moje dziecko, bo nie mog

odczyta

- Chyba Lutek - powiedziała Ania niepewnie, wpatruj

c si

w wyblakłe

przez czas litery.
- Lulek! - wykrzykn

ła babcia, zacieraj

c r

ce z rado

ci. - Idziemy,

Aniu... To kuzyn Roberta, mam nadziej

e poda nam jego adres!

Kiedy wychodziły z domu, było cicho i spokojnie.

wierkały ptaszki,

grały koniki polne, pachniała ł

ka i nic nie wskazywało na to,

przed niespełna godzin

był tu najprawdziwszy smok. Ania zadr

ała i

chwyciła babci

za r

. Musimy znale

źć

, zanim wróci mama,

lała. Dopiero by to było, gdyby si

dowiedziała,

e jej córka

została gosposi

u smoka. Na my

l o tym zachichotała i troch

przestała si

przez las. Najpierw szerok

piaszczyst

drog

, a potem w

cie

dzy młodymi sosenkami, która urwała si

równie nagle, jak si

zacz

ła.

- My

e to tutaj. - Babcia zatrzymała si

przy starym d

bie,

grzebi

c niepewnie obcasem w igliwiu.

Przecie

tu nic nie ma, pomy

lała Ania.

- Lulku! Hej, Lulku! - krzykn

ła nagle babcia do niewielkiej dziupli.

- To ja, Lonia! Otwórz mi, prosz

40
- Zapami

taj liczb

458. Powtórz - odezwał si

gdzie

spod ziemi

gruby głos.
Z gał

zi d

bu poderwała si

przestraszona kukułka i, kukaj

c co sił,

poleciała w las.
- Czterysta pi

ęć

dziesi

t osiem - powtórzyła babcia.

- Dobrze. Mo

esz wej

ść

- zgodził si

głos.

U stóp Ani rozst

pił si

mech. Co

zgrzytn

ło, zaj

czało jak

naoliwione drzwi i ich oczom ukazały si

schody prowadz

ce w gł

ziemi.
- Babciu! Boj

! - chlipn

ła Ania, łapi

c babci

za spódnic

- Przecie

jeste

ze mn

. - Babcia pogładziła j

po głowie i chwyciła

mocno za r

. - Idziemy, zanim si

rozmy

li - szepn

ła.

- Aale jja jjeszcze nnigdy nnie wwidziałam ssmoka - wyj

kała Ania,

schodz

c ostro

nie po słabo o

wietlonych schodach.

- Lepiej pó

no ni

wcale, jednym słowem, najwy

szy czas. A w ogóle to

nie taki smok straszny, jak go maluj

. Zaraz si

przekonasz - mówiła

babcia.
Schodziły ni

ej i ni

ej. Schody były teraz troch

szersze, tak

mogły ju

ść

obok siebie. Coraz ja

niejsze

wiatło wydobywało z

mroku zgromadzone pod

cianami skrzynie i kufry, pozamykane na liczne

kłódki.
41
- Nie znam ci

! - rykn

ło z dołu i Ania z krzykiem schowała si

babci

- Nie wygłupiaj si

, Lulek - rozzło

ciła si

babcia - i nie strasz mi

wnuczki! Nie poznajesz jej? Przecie

to Ania.

Smok był bardzo du

y i miał bardzo

ółte okr

głe oczy. Zamrugał,

jakby z niedowierzaniem, i podrapał si

łap

po szyi.

- Co

takiego - zagrzmiał. - Widziałem j

ostatnio, jak była jeszcze

w wózku. Sama rozumiesz... Ojej, bo ju

zapomniałem - chwycił si

łeb w ge

cie rozpaczy. - Jaka to była liczba? - Babcia przypomniała

mu, a on zapisał kred

na tablicy: "458 r

kawiczek nie do pary". -

Brakuje mi jeszcze czterdziestu dwóch - poinformował, odło

ył kred

wytarł łapy w r

czniczek.

- Jak to: czterdziestu dwóch? - zdziwiła si

babcia. - Przecie

one

wszystkie s

nie do pary, jak wynika z twojego zapisu.

- Bo to jest kolekcja! - wykrzykn

ł Lulek. - A moje kolekcje maj

wszystkiego po pi

ęć

set. Na przykład dzisiaj zamkn

łem uroczy

cie moj

kolekcj

piłek. Aniu, łap! - Smok cisn

ł w dziewczynk

znajom

piłk

w grochy.
- To piłka Ewy, mojej siostry! - wykrzykn

ła Ania. - Co z ni

zrobiłe

, potworze?

- Twoja wnuczka mnie przezywa. Ka

jej zaraz przesta

! - Smok zacz

tupa

łapami ze zło

ci.

V
Babcia spojrzała na Ani

i u

miechn

ła si

do Lulka.

- Nie b

obra

alski, ona niepokoi si

o siostr

. Szukamy jej,

prawd

powiedziawszy. Pomy

lałam sobie,

e mógłby

nam pomóc.

Smok wyszczerzył z

by i zarechotał obrzydliwie.

- To była twoja siostra? - Wbił w Ani

swój

ółty wzrok. - Ty te

robisz takie paskudne pierogi? Nie jestem wybredny, ale nawet ja nie
mogłem tego przełkn

ąć

. Biedny Robi!

Ale ja go uprzedzałem,

adnych słu

żą

cych!

- Rozumiem,

e byłe

u Roberta na obiedzie, ale co s

dzisz o

podwieczorku? - Babcia przysiadła na jednej
z wielkich skrzy

- Dzi

kuj

za miłe zaproszenie. Naprawd

, nie wiem, co powiedzie

. I

zupełnie nie wiem, jak si

wymówi

, a wi

c dobrze, zgadzam si

! -

Smok zacz

ł si

krz

sprawdzaj

c, czy kłódki na kufrach s

dobrze

pozamykane.
- Zapraszamy ci

na herbatk

do twojego kuzyna Roberta! - oznajmiła

babcia uroczystym tonem i mrugn

ła porozumiewawczo do wnuczki.

Lulek zatrzymał si

i powiódł po nich zaskoczonym wzrokiem.

- Ale

ja dopiero od niego przyleciałem. Nic mi nie wspominał. To

troch

dziwne, daj

słowo... A poza tym Robi nie pija

44
herbatki. Tylko sok z marchwi...
W zamy

leniu otworzył wieko jednej skrzyni i w tej samej chwili

rozdzwoniły si

zegary. Słycha

było tykanie, brz

czenie, dzwonienie

i kukanie. Z kufra wystawały kawałki zegarków starych i nowych,
małych i wielkich, czynnych i zardzewiałych od wilgoci. Lulek
zatrzasn

ł wieko z powrotem i zaległa cisza.

- Szkoda,

e twoja kolekcja zegarów jest niekompletna - westchn

ła

babcia.
- Jak to: niekompletna? - oburzył si

Lulek. - Mam ich równo pi

ęć

set!

Babcia u

miechn

ła si

tylko, wzruszyła ramionami i poklepała go

pocieszaj

co po płaskim łbie.

- Nawet gdyby

miał ich tysi

c, nie byłaby kompletna bez zegara z

pozytywk

, który gra "Szła dzieweczka do laseczka". Ale có

... Nie

na w

yciu mie

wszystkiego i musisz si

z tym pogodzi

. Chocia

szkoda, wielka szkoda... - westchn

ła znowu i zacz

ła zbiera

wyj

cia.

- Poczekaj! - zawołał smok, zast

puj

c jej drog

. - A czy nie wiesz

czasem, gdzie mógłbym zdoby

taki zegar?

- U nas w domu! - wykrzykn

ła Ania. - My mamy wła

nie taki.

- I chcecie mi go podarowa

? - ucieszył si

Lulek. -

45
To doprawdy przemiłe z waszej strony! Jestem taki wzruszony,

e chyba

sam ju

zaparz

dla was herbat

. W ten sposób nie b

dziemy musieli

lecie

do Robiego i sp

dzimy sobie bardzo miły wieczór. - I rzucił

w kierunku sporego kaflowego pieca.

- Zaraz, zaraz, nie tak szybko - zaprotestowała babcia. - Dostaniesz
zegar, je

li zaraz polecisz z nami do Roberta.

- I oddasz nam pitk

! - dodała szybko Ania.

- Piłk

?! Nigdy! - Lulek nie posiadał si

z oburzenia.

- W takim razie nie ma o czym mówi

. - Babcia odwróciła si

w stron

schodów. - Zegara nie dostaniesz. Tylko,

e takich piłek jest bardzo

o, a zegar jest jedyny, niepowtarzalny, rozumiesz? - rzuciła przez

rami

- Loniu! Poczekaj! No, gdzie si

tak

pieszysz? - Smok przest

pował

niepewnie z łapy na łap

. - My

lisz,

e tak

piłk

... czerwon

białe grochy... jeszcze mi si

uda? Bo ju

sam

nie wiem...
Ania ju

dawno przestała si

go ba

i rozgl

dała si

z ciekawo

Mieszkanie smoka: mroczne, tajemnicze, o

wietlone pal

cymi si

przy

kamiennych

cianach pochodniami, przypominało jej obrazki z

niektórych ksi

ąż

ek. Nieliczne meble były proste i niewyszukane. Tylko

szafy i kufry wprowadzały tu miłe dla oka urozmaicenie: gładkie i
rze

bione, ró

nobarwne i w kolorze

46
drewna, wielgachne,

e trudno było dojrze

ich szczyt i malutkie jak

pudełko zapałek.
- Czy mógłby

mi powiedzie

... co jest w twoim najmniejszym

pudełeczku, a co w najwi

kszej szafie? - odwa

yła si

zapyta

- W pudełeczku... w szafie... - powtarzał smok z roztargnieniem. -
Zastanawiam si

nad t

piłk

... No, nie wiem...

e rzeczywi

cie... Skoro mówicie,

e jeszcze tak

znajd

... No,

dobrze! - zdecydował, westchn

ł ci

ęż

ko i kopn

ł le

żą

w k

cie piłk

w stron

Ani. - A je

li chodzi o moje kolekcje, mog

wam zaraz

wszystkie pokaza

. - I zdj

ł ze

ciany ogromny p

k kluczy. -

Zacznijmy od tego najmniejszego pudełka, o które pytała

... -

Odnalazł male

ki kluczyk i wzi

ł ostro

nie do łapy ró

skrzyneczk

Babcia spojrzała na Ani

z przygan

- Poka

esz nam nast

pnym razem - powstrzymała zapał Lulka. - Teraz

ruszamy do Roberta.
- Babciu... - zacz

ła Ania - ja tylko chciałam,

eby on mi

powiedział, nic wi

cej. Bo co mo

e si

mie

w takim pudełeczku?

- Ziarenka piasku! - wykrzykn

ł z triumfem Lulek. - A ka

de inne! Nie

uwierzyłyby

cie, jak bardzo mo

e si

ró

jedno ziarenko od

drugiego!
47
- Uwierzyłyby

my - skwitowała stanowczo babcia, wzi

ła wnuczk

i poci

ła za sob

- No, dobrze ju

, dobrze - usłyszały człapanie smoka. - Ale nie

jestem pewien, czy Robi si

ucieszy. No i jak b

dzie

z herbat

i podwieczorkiem... Bo, jak wam mówiłem, on o tej porze,

tylko sok z marchwi...
Robert, rozwalony wygodnie na kanapie, ogl

dał wła

nie w telewizji

serial kryminalny, gdy usłyszał jaki

hałas i podejrzane głosy na

balkonie. Złodzieje, pomy

lał w popłochu, łapi

c za wisz

cianie szabl

. Była to pami

tka rodzinna po pewnym

miałku,

walcz

cym niegdy

ze smokami.

- Zostanie z was tylko szatkowana kapusta! - wrzasn

ł, zderzaj

c si

w balkonowych drzwiach z Lulkiem.
- Oj, moja głowa... - Guz na łbie Lulka przypominał poka

nego arbuza.

Spojrzał ponuro na szabl

w łapie kuzyna i spytał lodowato: - Odbiło

ci, czy co?
- My

lałem,

e to złodzieje - wzruszył ramionami Robert. - Ale

przecie

dopiero co tu byłe

. Znów mi narobisz

ladów na dywanie.

Dopiero gosposia troch

posprz

tała... I kogo mi tu przywlokłe

?! -

wydarł si

, wymachuj

c gro

nie szabl

na widok babci i Ani.

48
Ania wydała okrzyk przera

enia, z kuchni wybiegła ze szczotk

Ewa i

widz

c, co si

dzieje, zdzieliła Robiego w głow

. Usiadł ci

ęż

ko na

dywanie, a guz na jego łbie był dokładnie taki sam, jak guz Lulka.
- Jeden jeden! - ucieszył si

Lulek. - Czy mogłaby

, moja droga -

zwrócił si

do Ewy - poda

nam herbat

i co

słodkiego? Wpadli

my na

podwieczorek.
- Ani si

cokolwiek podawa

! - warkn

ł Robert. - Nie zapraszałem

ich!
Babcia pochyliła si

nad nim i pokr

ciła głow

z dezaprobat

- Strasznie si

zrobiłe

zrz

dliwy, Robercie. Postarzałe

niestety... Gdyby nie te twoje pi

kne łuski... Nigdy nie mogłam si

im napatrze

! Ale te

jakby... Mo

e si

myl

, ale wydawało mi

e miałe

blisko ogona tak

jedn

, wyj

tkowo ładn

, du

żą

...

Nie widz

jej... Nie wiedziałam,

e smoki te

łysiej

na staro

ść

- Nie łysiej

! - wrzasn

ł Robert. - Ju

poznaj

- dodał nieco

spokojniej. - Ty jeste

Lonia. Pewnie przyjechała

po swoj

wnuczk

Strasznie marna z niej gosposia, ale i tak jej nie oddam. Chyba

e ta

druga jest lepsza... - Wlepił w Ani

widruj

ce spojrzenie. - Zgadzam

. Mog

je wymieni

, prosz

bardzo.

- Wiesz co, Robercie, wstyd mi za ciebie! - zdenerwowała si

babcia.

- Czy nie mógłby

, zamiast porywa

małe dziewczynki, da

ogłoszenie

do gazety, takie w rodzaju: "Miły, schludny, od dawna
49
nie ziej

cy ogniem smok Robert poszukuje gosposi w wieku..." No, sama

nie wiem - zawahała si

. - To ju

jak uwa

asz.

- W wieku... w wieku... - zastanawiał si

Robert i nagle spojrzał na

babci

z wyra

nym zadowoleniem. - Ju

wiem, w starszym wieku! Mam ju

ść

tych wszystkich smarkul, które nic nie umiej

. Ty u mnie

zostaniesz, Loniu! Jeste

my w ko

cu starymi przyjaciółmi, dogadamy

jako

e ja wcze

niej na to nie wpadłem! - Podniecony biegał po

pokoju, zacieraj

c łapy.

Ania z Ew

, przera

one, obst

piły babci

, chwytaj

c j

mocno za r

ce.

- Babciu, nie!!! Co my bez ciebie zrobimy! - krzykn

ła Ewa.

- To znaczy,

e ty tu zostaniesz? - Babcia przyjrzała si

jej

uwa

nie.

- Nigdy w

yciu! Ani chwili dłu

ej! - zaprotestowała Ewa. Babcia

spojrzała pytaj

co na Ani

, ale dziewczynka pokr

ciła

tylko w odpowiedzi głow

- No, to chyba nie ma wyj

cia - westchn

ła babcia. - Pójd

teraz

wycisn

ąć

Robiemu sok z marchwi, a wy, dziewczynki, wracajcie z

Lulkiem do domu. Wiecie, gdzie stoi ten zegar
z pozytywk

...

Lulek poderwał si

natychmiast, gotów ju

do drogi.

- Tak, tak, chod

my, chod

my! - ponaglał.

50
- Babciu, przecie

ty nie mo

esz! - chlipn

ła Ania.

- Dlaczego nie? Robi jest co prawda troch

niezno

ny i nie wygl

najlepiej bez swojej

licznej łuski, ale b

miała tu mniej roboty

w domu.

Robert wyci

ł szyj

do tyłu, patrz

c sm

tnie na swój ogon.

- Zgubiłem j

chyba w waszym ogrodzie... Och, wszystko bym oddał za

moj

liczn

łuseczk

! Wszystko! - lamentował.

- Je

eli wszystko, to oddaj nam babci

! - Ania odwa

nie wyst

piła do

przodu. - Babciu - szepn

ła - masz j

w torebce, pami

tasz? Nie

zostawaj tu, my ci w domu pomo

emy - obiecywała.

- B

dziesz miała mniej roboty ni

u Lulka, na pewno - wł

czyła si

Ewa.
- Co wy tam szepczecie po k

tach? - zdenerwował si

Robert. - Loniu,

nie chciałbym by

nieuprzejmy, ale miała

mi zrobi

sok

z marchwi.
- A ja chc

zegar! - niecierpliwił si

Lulek, tupi

c łapami.

- Nie dam ci

adnego zegara! - rykn

ł Robert. - Zobaczcie moje

mieszkanie! - Powiódł dokoła zrozpaczonym wzrokiem. - Gołe

ciany!

Puste szuflady! Ju

prawie wszystko mi zabrał! I to ma by

brat! -

zako

czył patetycznie, załamuj

c łapy.

- Kuzyn - sprostował spokojnie Lulek.
51
- Nie martw si

, Robercie - powiedziała babcia. - Tym razem ma to by

mój zegar. No, ale do

ść

tego. Na nas ju

czas. Nie pocz

stowałe

ci co prawda herbat

, ale trudno, zrobimy sobie

w domu. Lulek, ruszamy...
Chciała wgramoli

na jego grzbiet, ale Robert zast

pił jej drog

krzycz

c rozdzieraj

co:

- Nie puszcz

! Nie zgadzam si

! Która

musi zosta

! Kto mi wyci

nie

sok na podwieczorek?
- Mo

e b

dziesz głodny, ale za to pi

kny - powiedziała babcia,

otwieraj

c torebk

. - To jest te

warte. - U

miechn

ła si

do niego przyja

nie i podała łusk

Po chwili leciały ju

wysoko, mi

dzy chmurami, wypatruj

c znajomego

domu ze znajomym ogrodem.
,, oZf 3. dzieweczka do laseczka" -

piewała pozytywka, a Lulek

kołysał ogonem w takt melodii, popijaj

c herbat

- Och, jak wspaniale! - cieszył si

. - A nie zagrałyby

cie ze mn

czasem w dwa ognie? - spojrzał na dziewczynki.
- Ch

tnie - zgodziły si

, zrywaj

c z kanapy.

- Ja te

tnie bym zagrała - wtr

ciła si

babcia - ale trzeba

przygotowa

na kolacj

twaro

ek ze szczypiorkiem.

Dziewczynki wymieniły znacz

ce spojrzenia.

52
- To mo

e ja to zrobi

, a ty sobie zagraj - zgłosiła si

Ania.

wietnie! - ucieszyła si

babcia i pobiegła ze smokiem i Ew

ogrodu.
Ania roze

miała si

i ruszyła mi

dzy grz

dki nazrywa

szczypiorku.

- Lulek! Lulek! Wracaj! Oddaj! - usłyszała nagle.
Gdy uniosła głow

, zobaczyła jak smok szybuje coraz wy

ej i wy

ej.

Pod jedn

trzymał zegar, a pod drug

piłk

- To silniejsze od niego - sapn

ła babcia, ocieraj

c pot z czoła. -

Ale chocia

sobie pograli

my. Fajnie było, prawda?

- Fajnie - przyznały chórem wnuczki.

53
Czarodziej

I cltU

Marka jest in

ynierem, Bartka sprzedawc

, Krysi lekarzem,

Wojtka ogrodnikiem, a mój tatu

jest iluzjonist

- Co on wła

ciwie robi? - pytaj

mnie w kółko.

- Pracuje w cyrku - tłumacz

cierpliwie. - Jest artyst

- Arty

ci graj

na ró

nych instrumentach albo maluj

, albo

piewaj

zaczyna si

wym

drza

Bartek.

- Albo ta

- dorzuca Krysia.

- Albo graj

w filmach! - wymy

la Marek.

- A mój jest artyst

, bo potrafi wyczarowa

królika z cylindra! -

Zaczynam si

zło

, a oni si

miej

- To s

takie sztuczki, nic wi

cej! - Krysia wydyma usta. Wiem,

e to

sztuczki. Ale bardzo trudne. Mój tatu

wiczy

je czasem w domu.
- Włó

sobie piłeczk

do jednego ucha, a wyjmij z drugiego! -

krzycz

- Sam sobie włó

. - Krysia wzrusza ramionami.

- Ja chciałbym by

prawdziwym czarodziejem, a nie takim na niby, jak

on - mówi Marek. - Wyczarowałbym tatusiowi nowy samochód, mamusi
takie buty, które ostatnio ogl

dała

i nie miała na nie pieni

dzy, a sobie... sobie rower z czternastoma

przerzutkami.
55
Pomy

lałem,

e musz

popyta

tatusia, jak to jest z jego sztuczkami i

czy nie mógłby zrobi

czego

naprawd

- Ale

ja to robi

naprawd

mieje si

tatu

, ale ja dobrze wiem,

e mnie zbywa.

- Prosz

- mówi

do niego i mieszam rozło

one na stoliku karty.

Tatu

przygl

da mi si

uwa

nie i bierze mnie za r

- Sam spróbuj, je

li chcesz. Sam spróbuj czarowa

- dodaje.

- Ale ja nie wiem jak! - wybucham.
- Ja te

nie wiem - u

miecha si

do mnie. - Gdybym wiedział, byłbym

pewnie najsławniejszy na

wiecie, atak... - Smutnieje i ci

ęż

wzdycha.
Oli Cl 9.1 Dym by

najsławniejszy na

wiecie. Nie wiem, czy prawdziwi

czarodzieje te

nosz

tak

peleryn

w gwiazdy, jak mój tatu

podczas

wyst

pu. Bo prawdziwi czarodzieje przecie

nie wyst

puj

, tylko

czaruj

sobie po cichu. Ale je

eli po cichu, to jak mog

sławni?

mnie głowa rozbolała od tych my

li.

- Dlaczego nie rysujesz biedronki? - pyta mnie pani w szkole.
- Rysuj

- odpowiadam szybko i chwytam czarn

kredk

- Przecie

biedronki s

czerwone - dziwi si

pani.

- Ja zaczynam od kropek - mówi

, a wszyscy si

miej

56
Niech si

miej

, my

sobie. Albo nie, niech przestan

mia

niech zaraz przestan

, czaruj

i rzeczywi

cie, po chwili robi si

cicho. Udało si

, ciesz

i wymy

lam dalej: Niech pani nie ogl

mojego rysunku. Niech nie ogl

da... Zaciskam powieki z wysiłku.

Nie wiem, czy tak robi

prawdziwi czarodzieje, ale u mnie to pomaga.

le si

czujesz? - Pani pochyla si

nade mn

i wcale nie patrzy na

rysunek.
- Dobrze - mrucz

pod nosem, ale to niezupełnie jest prawda.

- Zadzwoni

do twojego taty - mówi pani.

biedronki rysuj

osiem czarnych cylindrów.

- Co si

stało? - niepokoi si

tatu

Wracamy do domu. Tatu

trzyma mnie mocno za r

, jakby si

bał,

uciekn

Opowiadam mu wszystko, a potem dodaj

- Mam ochot

na batonik Mars.

- Dobrze - zgadza si

szybko i wchodzimy do sklepu. - Pójdziesz ze

do cyrku? - pyta. - Musz

troch

wiczy

A ja nie odpowiadam, tylko przytulam si

do niego mocno i całuj

le ogolony policzek.

57
W CVTKU pachnie troch

zwierz

tami, troch

trocinami, a troch

jeszcze czym

słodkim.

- Przyszedłe

poogl

naszego czarodzieja? - Obok mnie siada

wymalowana pani w błyszcz

cej tuniczce. Jest taka ładna,

e nie mog

oderwa

od niej wzroku.

- Nie boi si

pani chodzi

po linie? - pytam.

- Boj

- przyznaje. - Chcesz poje

dzi

na kucyku? - zmienia

temat.
Kiwam głow

e tak, i wychodzimy z namiotu.

Mój kucyk jest biały, tylko koło nosa ma płow

plamk

. Siadam na jego

grzbiecie i powoli ruszamy dookoła wybiegu.

liczna pani trzyma

kucyka na długiej lince, a on drepce pomalutku.
- Kiedy b

czarodziejem - szepcz

mu do ucha - zaczaruj

tak,

eby

był mój. B

dziesz sobie biegał po trawie, bez

adnej linki u szyi i

codziennie dostaniesz kilka kostek cukru.
Kucyk strzy

e uszami na znak,

e si

zgadza, a ja zeskakuj

z siodła.

- Twój tatu

wymy

lił nowy wspaniały numer - mówi pani, prowadz

mnie na widowni

. - Sam zobacz! - zach

ca.

Tatu

stoi na

rodku areny z rozło

onymi ramionami, na głowie ma

cylinder, a w r

ku pałeczk

. Nagle jedno

wiatło ga

nie i tatu

wygl

da, jakby nie miał butów. Potem znika jedna nogawka spodni i

druga, jego kamizelka w kwiaty i r

ce, i twarz. Ju

został tylko sam

cylinder i pałeczka.
- Widzisz, on znika! Ju

go nie ma! - słysz

zachwycony głos pani.

- Nie chc

!!! - krzycz

i biegn

na aren

wiatła zapalaj

. Tatu

stoi na

rodku i mruga, jakby go piekły

oczy. Chowam si

w jego peleryn

- To była tylko taka sztuczka - tłumaczy mi spokojnie. - Przecie

wiesz,

e nie jestem prawdziwym czarodziejem i nie umiem znika

prawda? - patrzy na mnie badawczo.
- Prawda - kiwam głow

i my

sobie, jak to dobrze,

e tego nie

umie.
J(c)ST wieczór. Siedz

sam w domu i ogl

dam telewizj

. Nagle słysz

jak co

wyłazi z k

ta i ju

wiem,

e to on. Nie wi

kszy od słoika

ogórków, z zadartym nosem i wyłupiastymi oczami. Czarodziej. Zupełnie
nie wiem, sk

d si

wzi

ł.

- Je

li chcesz, dam ci kilka lekcji - proponuje i wył

cza film, który

mi si

podobał.

- Nie mógłby

przyj

ść

pó

niej? - prosz

, ale mówi,

e nie mógłby. A

potem zalega nieprzyjemna cisza.
60
- Słyszałem,

e chcesz by

czarodziejem - odzywa si

wreszcie.

- Od kogo? - pytam.
- Mamy wspólnych znajomych - oznajmia wykr

tnie.

- Czy czarodzieje s

zawsze tacy... - zaczynam si

- tacy jak

ty?
- Co masz na my

li? - pyta podejrzliwie.

Nie wiem, jak mu to powiedzie

. Jak powiedzie

e jest mały, brzydki

i niemiły, i

eby mu nie zrobi

przykro

ci.

- No dobrze, nie mów - macha r

- Jak jeste

czarodziejem, to dlaczego nie zrobisz czego

eby

ładnie wygl

- Bo mi nie zale

y. Jestem niewielki, ale pot

ęż

ny. Mógłbym ci

zamieni

, jakbym chciał - puszy si

- Ale po co? - udaj

e wcale si

go nie boj

- Tak sobie. Ale nie martw si

, nie chc

w nic zamienia

. Za to

mog

nauczy

znika

Przypominam sobie, jak znikały w cyrku tatusia buty i spodnie, i
twarz oraz to, jak bardzo si

przestraszyłem.

- Chyba nie chc

- mrucz

niech

tnie.

- Niemo

liwe! - zło

ci si

czarodziej. - Wszyscy tego chc

. Zreszt

taka jest pierwsza lekcja: znikanie.
61
- A druga: pojawianie si

? - pytam.

- Nie - kr

ci głow

czarodziej. - Pojawianie si

... - wyci

ga z

kieszeni powyginany notatnik i wertuje kartki - lekcja czterdziesta
druga.
To znaczy,

e w czasie czterdziestu jeden lekcji byłbym niewidzialny,

i zaczynam chichota

- Wygl

da na to,

e łatwiej by

niewidzialnym ni

widzialnym - mówi

- To fakt. - Drapie si

w zamy

leniu po rzadkich włosach w kolorze

cebuli.
Wł

czam z powrotem telewizor. Film jeszcze si

nie sko

czył. Nie

wiem, co było w

rodku, ale i tak mi si

podoba. Słysz

chrobot w

cie. Kiedy odwracam głow

, ju

go nie ma.

- Nie b

czarodziejem - mówi

najpierw cicho, a potem zupełnie

gło

no.

Tatu

wyrasta jak spod ziemi i siada na por

czy fotela.

- Nie b

czarodziejem - szepcz

mu do ucha.

- Tak czy owak, mog

nauczy

paru sztuczek - odszeptuje.

- Najgorsze,

e... obiecałem kucykowi... - przypominam sobie i robi

mi si

smutno.

- B

dziemy go zabiera

na wycieczki. - Tatu

czyta w moich

62
my

lach. - A mo

e nawet czasem uda nam si

wyczarowa

dla niego

cukier w kostkach?
- Mo

e... - u

miecham si

, patrz

c na moj

wink

-skarbonk

63
Nagroda

lubi

lato. Wygrzane murki i wysok

, mi

traw

, w której tak

pysznie mo

na si

chowa

, poluj

c na wróble. Dzisiejszy dzie

był

wła

nie taki, jak trzeba. Dopóki nie zjawił si

Rudy.

- Jest interes do zrobienia - miaukn

ł bez wst

pów. Le

ałem wła

nie

na zalanym sło

cem obrze

u klombu. Dookoła

fruwały motyle, muszki i pszczółki, jednym słowem jedzenia bez liku,
a mnie nawet nie chciało si

ruszy

łap

. Tym bardziej nie mogło by

mowy o

adnych interesach. Ziewn

łem szeroko.

- Te, frajer - Rudy nie zamierzał si

odczepi

- zatkało ci

, czy co?

Złoty interes. Trzeba znale

źć

pewn

koteczk

. Co to dla ciebie,

koteczki to twoja specjalno

ść

. Zgubiła si

, biedula.

Próbował zrobi

smutny wyraz pyszczka, ale bez powodzenia. Musiał

dostrzec błysk zainteresowania w moich

lepiach, bo ci

ł z

ywieniem:

- Nagroda po połowie. Płatne w gotówce od r

ki.

- Jakiej r

ki? - zdziwiłem si

- No, tej, co napisała ogłoszenie. Wiem o niej tylko tyle,

e ma

czerwony flamaster. Namalowała nim koteczk

i podała adres, gdzie j

trzeba odprowadzi

i za ile.

- Mogła po

yczy

- ziewn

łem.

65
- Co?! - zdenerwował si

Rudy.

- Flamaster. - Przeci

łem si

. Sło

ce grzało coraz mocniej.

- Zwariuj

- j

ł rudzielec i zacz

ł ostrzy

pazury o murek. -

Zreszt

- skoczył na trawnik - niech b

dzie. Wypchaj si

. Sam sobie

poradz

. Cała nagroda b

dzie dla mnie.

- Jedna trzecia - miaukn

łem, robi

c "koci grzbiet".

- Jak to?! Dlaczego?! - Rudy a

zacukał si

z przej

cia.

- Pomog

ci - o

wiadczyłem łaskawie, staj

c obok niego. - Ale dwie

trzecie dla mnie.
- To nie jest sprawiedliwe.
- Nie jest - zgodziłem si

od razu. - Ale mnie si

nie chce i to ty

mnie namawiasz, a nie odwrotnie.
- Szkoda mi jej - westchn

ł rudzielec tak przekonywaj

co,

uwierzyłbym mu z pewno

, gdyby nie to,

e znali

my si

całkiem

nie

le, pełne dwa tygodnie. - I tylko dlatego si

zgadzam. Ale

uwa

am,

e wyzysk kota przez kota...

- Sko

cz ju

- przerwałem mu bezceremonialnie. - Szkoda czasu.

Przecie

nie tylko ty czytałe

to ogłoszenie. No, wła

nie, najpierw

chciałbym je zobaczy

Pobiegli

my na przystanek autobusowy.

ciana wiaty upstrzona była

najró

niejszymi ogłoszeniami - malutkimi i wielkimi, starymi, z

których deszcz zmył ju

dawno ich tre

ść

, i nowymi, przyku-

66
waj

cymi uwag

kolorem długopisu albo wisz

cymi fr

dzelkami z

numerami telefonów.
- Tu na przykład jest napisane - m

drzył si

Rudy, pokazuj

c mi

przylepion

plastrem do szyby kartk

z zeszytu w kratk

e kto

chce kupi

szaf

trzydrzwiow

kow

i trzy kilo pierza, a

ma za to do sprzedania klatk

na króliki.

- Ciekawe - ziewn

łem. - A co, masz jak

ąś

do zagospodarowania?

- Znalazłoby si

- mrukn

ł tajemniczo. - A tutaj - pokazał płacht

papieru zamazan

czarnym flamastrem - student fizyki udziela lekcji

gry na harfie. Instrument na miejscu - dodał uspokajaj

co, widz

zaczynam si

niecierpliwi

- Całe szcz

ęś

cie - westchn

łem z ulg

. - A koteczka? - próbowałem

sprowadzi

Rudego na ziemi

. Od kiedy nauczył si

czyta

, był po

prostu nieobliczalny. Bałem si

e zechce zapozna

mnie ze

wszystkimi ogłoszeniami.
- No wła

nie - zmartwił si

. - Jeszcze dzisiaj rano była. To znaczy

było ogłoszenie. O, tu - wskazał łap

. - Teraz w tym miejscu wisi

inne - o

ywił si

i zacz

ł sylabizowa

: "Je

li chcesz

wycyklinowa

..."

- Nie chc

! - miaukn

łem stanowczo. - Idziemy!

- Gdzie? - Rudy niech

tnie odrywał si

od słowa pisanego.

67
- Sprawdzimy na s

siednim przystanku.

- Mo

e ju

znale

li - sapał, usiłuj

c nie zostawa

za mn

w tyle.

- Albo kto

inny zdj

ł to ogłoszenie, bo... bo...

- Bo sam jej szuka - pomogłem mu. - I wcale nie chce,

eby jeszcze

kto

tym zajmował.

Stan

my przed nast

pnym przystankiem. Tu wisiała jedna jedyna

oferta o cichym domu z ogrodem do wynaj

cia. Postanowiłem si

tym

zainteresowa

po otrzymaniu nagrody.

- Nie jest dobrze - miaukn

ł Rudy.

- Powiedz lepiej, jak ona wygl

dała - przerwałem jego narzekania.

- Czarna, z białym krawacikiem, biał

plamk

pod lewym okiem i biał

łapk

- recytował.

- Któr

? Przedni

czy tyln

? - chciałem wiedzie

wszystko jak

najdokładniej.
- Nie wiadomo. Było tylko jeszcze napisane,

e ma na imi

Łapka.

- Oprócz nas - my

lałem gło

no - mo

e jej jeszcze szuka

... -

popatrzyli

my na siebie z Rudym w nagłym przebłysku zrozumienia -

Wujek - powiedzieli

my jednocze

nie.

Wujek był psem o kociej naturze. Du

y, chudy, szary, z krótkim ogonem

i długimi uszami stanowił mieszanin

ras trudn

do ustalenia. Był

samodzielny, nie pozwalał si

przez nikogo

i
przygarnia

ani opiekowa

sob

. Utrzymywał stosunki towarzyskie

wył

cznie z kotami i prowadził bardzo mało uregulowany tryb

ycia.

Wiedzieli

my o nim ponadto,

e jest pazerny i oszcz

dny. Plotka

głosiła,

e składa na wczasy na Karaibach, ale to nic pewnego.

- Ale mamy szcz

ęś

cie - mrukn

łem, dostrzegaj

c koło pobliskiego domu

charakterystyczn

sylwetk

. - Lecimy!

- Co mu powiesz? - dopytywał si

Rudy.

- Dlaczego ja? - oburzyłem si

- Bo ty musisz dwa razy wi

cej ode mnie mówi

, dwa razy szybciej

biega

i w ogóle dwa razy wi

cej szuka

- rozgadał si

. - Masz w

cu dosta

dwa razy tyle forsy, co ja.

Spojrzałem na niego z podziwem. Nie wiedziałem,

e umiał tak dobrze

liczy

- Hej, Wujek - przywitałem psa przyjacielskim miaukni

ciem. Przerwał

wyiskiwanie pcheł.
- Witam - warkn

ł i znów zabrał si

do roboty.

- Przychodzimy do ciebie w sprawie ogłoszenia - zacz

łem

dyplomatycznie. Spojrzał na mnie z takim zdumieniem,

e od razu

wiedziałem,

e to nie on. - Ale widz

e to pomyłka.

- Co

kombinujecie - stwierdził z zazdro

i błysn

ły mu

lepia.

- E tam - Rudy przeci

ł si

lekcewa

żą

co. - Nic takiego.

70
Chodzi tylko o pewn

koteczk

... - Spojrzałem na niego

z w

ciekło

. - Mo

e nie tyle o koteczk

- zacz

ł si

wykr

- co o jej brak, to znaczy - on - wskazał mnie - chciałby...
- Trzeba było tak od razu mówi

- za

miał si

Wujek. - Poszukujesz -

szturchn

ł mnie - ładnej kizi? I po to dajesz ogłoszenia?! No, nie

wstyd

... Sam dzisiaj widziałem kilka całkiem, całkiem...

- Jakie? Gdzie? Powiedz, co ci zale

y... - nalegałem.

- Jedna, biała jak mleko, du

a, puszysta, biegła dró

koło lasu.

Druga, szara, pr

gowana, czaiła si

na wróble pod starymi kasztanami.

Trzeci

widziałem mi

dzy polem koniczyny a tym nowym wie

owcem...

- Jak wygl

dała? - przerwałem. Wujek spojrzał na mnie podejrzliwie.

- Chyba czarna - warkn

ł i wrócił do iskania pcheł.

- Dzi

kujemy, Wujku - wtr

cił si

Rudy. - Przy okazji, mo

zainteresuje ci

całkiem

wie

y podkop, który pojawił si

blisko

kurnika w starym domku?
- Sam go zrobiłem - wycedził przez z

by, nie wypuszczaj

c skóry z

pyska.
- W takim razie, trzymaj si

. - Rudy mrugn

ł na mnie

i oddalili

my si

z godno

. - Chyba trzeba zacz

ąć

szuka

71
od skraju osiedla - mrukn

ł, gdy Wujek nie mógł nas ju

widzie

ani

słysze

. - Tam, gdzie ta koniczyna...

- Wcale nie wiadomo, czy to była ona - czułem si

troch

zniech

cony.

- W ogóle nic nie wiadomo. Mo

e nawet

znale

li.

- Nie łam si

- pocieszał mnie Rudy. - Przecie

jeszcze nie

zacz

my szuka

tak naprawd

Miał racj

. Zrobiło mi si

troch

głupio.

- Rozdzielmy si

- zaproponowałem. - Tak b

dziemy mieli wi

ksze

szans

. Ja pójd

pod nowy wie

owiec i b

przeczesywał teren a

tego miejsca, gdzie mnie znalazłe

. Ty rób to samo z tej strony.

Spotkamy si

przy murku, wieczorem.

- A jak j

znajd

, to co? - spytał niem

drze Rudy.

- Przyjdziecie razem, rzecz jasna - miaukn

łem niecierpliwie i dałem

susa przez jezdni

wisiało ju

nisko nad ziemi

i było czerwone jak dojrzałe jabłko,

kiedy j

zobaczyłem. Buszowała w koniczynie. Skakała. Goniła motyle.

Wydawało si

e si

z nimi bawi. Jej jedwabiste futerko l

niło w

zachodz

cym sło

cu. Miała bardzo zielone

lepia. Na mój widok

znieruchomiała na chwil

, a potem zacz

ła wolno si

oddala

72
- Zaczekaj, nie odchod

- miaukn

łem. - Nie bój si

. Kotka zatrzymała

i spojrzała na mnie.

- Wcale si

nie boj

- mrukn

ła i przekrzywiła główk

. Mogłem jej si

dokładnie przyjrze

. Biały krawacik, plamka pod

okiem, biała łapka, wszystko si

zgadzało. Miałem j

. Zamajaczyła mi

wizja cichego domu z du

ym ogrodem i poczułem si

szcz

ęś

liwy.

- Jak si

nazywasz? - spytała po chwili, myj

c jednocze

nie swoje i

tak nieskazitelnie czyste futerko.
Zmieszałem si

. Troch

głupio si

przyzna

e nie zna si

własnego

imienia. Ale tak wła

nie było. Podejrzewam nawet,

e nigdy go nie

miałem.
- Dlaczego nie odpowiadasz? - nalegała kotka.
- A ty? - spytałem wykr

tnie.

- Łapka - przedstawiła si

- A ja Kot - wymy

liłem na poczekaniu.

Powiał wieczorny wiatr. Sło

ce schowało si

za horyzontem, zapadał

zmierzch. Dzisiaj pełnia, przypomniałem sobie i a

dreszcz przebiegł

przez moje futerko. Nie ma nic lepszego, ni

biec przez wysok

zalan

ksi

ęż

ycowym

wiatłem traw

- Dziwne imi

- odezwała si

niespodziewanie Łapka. Spojrzałem na ni

z niech

- Odprowadz

do domu - powiedziałem. - Ju

pó

no.

73
- Nie - przeci

ła si

. - Ja wła

nie uciekłam. Jestem poszukiwana -

miaukn

ła z dum

. - Ale pozdejmowałam ogłoszenia.

- To ty? - wyrwało mi si

Kotka spojrzała na mnie podejrzliwie.
- Mówił mi o tym mój kumpel, Rudy - zacz

łem si

wykr

. - On na

mnie czeka. Chod

my tam, dobrze?

- Po co?
Nad nami przeleciał du

y nocny ptak. Łapka skuliła si

przestraszona

i miaukn

ła cichutko.

- Dlaczego uciekła

? - spytałem.

- Nudziło mi si

- poskar

yła si

. - Chciałam biega

po ł

ce.

I polowa

. I mie

o małych kotków. I

eby mi ich nikt nie

zabierał. I

ebym cały dzie

nie była sama.

- Jeste

sama - miaukn

łem.

- Wcale nie - zaprotestowała. - Jestem z tob

. Poczułem, jak mój

wymarzony dom z ogrodem oddala si

coraz

bardziej. Rudy nas pewnie ju

zacz

ł szuka

- Musimy st

d i

ść

- zdecydowałem. - Pobiegniemy do lasu.

- Upoluj mi troch

mleka, dobrze? - poprosiła. - Jestem głodna.

- Przecie

chciała

polowa

sama - zdziwiłem si

. Biegli

my przez

wysok

traw

. Na w

sach osiadały mi kropelki

74
rosy. Pachniała koniczyna. Pierwszy raz przy moim boku biegł kto

drugi. Przestraszyłem si

- Id

sobie - postanowiłem. Łapka zatrzymała si

, zaskoczona.

- Gdzie? - spytała po chwili.
- Sk

d mog

wiedzie

- zdenerwowałem si

. - Przecie

uciekła

. To

chyba wiesz, co chcesz robi

- Chc

z tob

biega

- mrukn

ła i przysun

ła si

do mnie.

- Koty lubi

same, rozumiesz? - tłumaczyłem jej z rozpacz

- Nie - zaprzeczyła. - Ja nie lubi

Odwróciłem si

od niej gwałtownie i zacz

łem ucieka

. Pole łubinu,

kartoflisko, jeszcze tylko miedza mi

dzy łanami j

czmienia i b

dzie

las. Stan

łem i obejrzałem si

za siebie. Było pusto. Z lasu

zakrzyczał ptak. I znowu - kartoflisko, łubin - siedziała w tym samym
miejscu, gdzie j

zostawiłem. Skulona, z podwini

tymi pod siebie

łapkami, patrzyła wprost na ksi

ęż

yc. Jej

lepia jarzyły si

czerwonawym blaskiem.
- No, chod

, biegnijmy do lasu - miaukn

łem. Wstała powoli. - A jutro

poznasz mojego kumpla, Rudego - mówiłem szybko. - I innych. Trzeba im
wszystko wytłumaczy

Otarła si

leciutko łbem o moje futerko. Pobiegli

my.

75
Imieniny

Ni(c) ITlcinn ani tatusia, ani siostry, ani

adnego brata, mam tylko

mamusi

. A ona ma tylko mnie. I jak s

jej imieniny, to ona mo

dosta

prezent tylko ode mnie, bo nikogo innego nie ma. Dlatego

bardzo chciałam,

eby była zadowolona i

eby dostała wszystko to, co

jest jej potrzebne. I chciałam si

od niej tego dowiedzie

, ale ona

miała i mówiła:

- Wymy

l co

sama.

lałam i my

lałam, ale nic nie przychodziło mi do głowy. Wtedy

wzi

łam skakank

i poszłam poskaka

. Najpierw skakałam w ogródku,

potem przed furtk

, a jeszcze potem poszłam zobaczy

, czy zakwitły

bzy przed Domem, W Którym Nikt Nie Mieszka. Kwitły jak oszalałe,

wszystkie były białe i pachniały tak, jak nic na

wiecie. Pomy

lałam,

e mogłabym mamusi nazrywa

bzu, kiedy zobaczyłam w ogrodzie

nieznajom

dziewczynk

. Siedziała na hu

tawce zawieszonej na starym

bie.

- Hej! - zawołałam, podchodz

c do furtki. - Kim ty jeste

Dziewczynka nie odpowiedziała. Hu

tała si

coraz wy

ej i wy

ej,

jej podskakuj

ce kitki zaczepiały o gał

zki.

- W tym domu nikt nie mieszkał - powiedziałam. - Ja mam na imi

Mariolka, a ty?
- Beata - mrukn

ła wreszcie.

77
- I ty tu mieszkasz? - ucieszyłam si

- Nie. - Zeskoczyła na ziemi

. - To znaczy tak, ale tylko latem. Mój

tatu

wynaj

ł ten dom. I przyje

a do nas na soboty

i niedziele - rozgadała si

nagle, zbli

c si

do furtki. - A co

robi twój tatu

? - spytała.

- Mój tatu

jest aniołem - odpowiedziałam. - Ma wielkie białe

skrzydła.
- Głupia jeste

- wzruszyła ramionami Beata. - Nie ma aniołów. Mój

tatu

ma du

y samochód. I teczk

, do której nie wolno zagl

, taka

jest wa

na. - A twój, powiedz, ma teczk

- Ju

ci mówiłam,

e ma tylko skrzydła - zdenerwowałam si

troch

. -

Chcesz poskaka

? - spytałam, podaj

c jej skakank

- Nie chc

- nad

ła si

Beata. - Jak taka jeste

, to nie b

tob

bawi

- Jaka? - zdziwiłam si

, ale Beata odwróciła si

ode mnie.

- Poczekaj - poprosiłam. - Porad

mi co

, dobrze? Jutro s

imieniny

mojej mamusi. I ja nie wiem, co jej da

w prezencie. My

lisz,

mogłabym narwa

bzu?

- Co

ty! - oburzyła si

. - Nie wolno. Najlepiej spytaj si

taty, co

jest jej potrzebne. Albo babci.
- Ja mieszkam tylko z mamusi

- powiedziałam. - No i z Karolin

- To jest twoja siostra?
- Nie, lalka - u

miechn

łam si

- Masz tylko jedn

lalk

? - prychn

ła pogardliwie dziewczynka. - Ja

mam chyba z dziesi

ęć

. Albo dwadzie

cia. I mam rower, klocki lego i

ciotecznego brata. Przyjedzie do mnie za tydzie

. I on ma komputer. A

ty masz komputer?
- Nie mam - szepn

łam. Zrobiło mi si

smutno. - Pójd

zdecydowałam i rozło

yłam skakank

Najpierw skakałam na lewej nodze, potem na prawej, a kiedy zacz

łam

skaka

na obydwu, zobaczyłam swoj

mamusi

. Podbiegłam do niej i

przytuliłam si

mocno. Mamusia pachniała prawie tak

licznie jak bez,

który wła

nie zakwitł.

- Mamusiu - poprosiłam. - Powiedz, co by

chciała mie

najbardziej...

ciskałam j

ciskałam, a ona

miała si

i próbowała uwolni

- Dobrze - powiedziała w ko

cu powa

nie. - Ju

wiem. Chciałabym

gwiazdk

z nieba, dziurk

z obwarzanka i kafelek z pieca.

NOC była ciepła i jasna od gwiazd. Nie mogłam wspi

ąć

ej.

To było najwy

sze drzewo na całej ł

ce. Ale mimo

e stałam na

czubeczkach palców, nie udało mi si

dosi

ąć

adnej

79
z nich. Mrugały do mnie i złociły si

, i były wci

ąż

tak samo wysoko.

- Co tutaj robisz? - za

wierkało co

cieniutko. Troch

przestraszyłam, ale nie bardzo.
- Kim jeste

? - spytałam, zła

żą

c o konar ni

ej. - Wcale ci

nie

widz

- Jestem co prawda Bardzo Małym Ptakiem - pisn

ł Bardzo Mały Ptak -

ale nie na tyle małym,

eby nie mo

na mnie było zobaczy

. A noc jest

do tego ksi

ęż

ycowa, jasna. Zobacz,

ile gwiazd...
- No wła

nie - zasmuciłam si

, nie mog

c wci

ąż

odnale

źć

wzrokiem

Ptaka w

ród listowia. - I wszystkie s

za wysoko...

Ale mo

e ty, ptaszku, mi pomo

esz? - zwróciłam si

do kł

buszka

szarego pierza, który prawdopodobnie był Bardzo Małym Ptakiem. -
Przecie

umiesz fruwa

. Zdejmij mi z nieba jedn

gwiazdk

. Mo

e by

taka malutka jak ty. Albo nawet mniejsza - zdecydowałam po

piesznie.

- Czy oprócz gwiazdki z nieba jest ci równie

potrzebna dziurka z

obwarzanka i kafelek z pieca? - spytał Ptak, a kiedy zdziwiłam si

e wie, pisn

ł: - Zwykle jak jest komu

potrzebna gwiazdka z nieba,

to razem z t

cał

reszt

. Nie wiem dlaczego, ale tak to ju

jest.

- Jeste

malutki, ale bardzo m

dry...

80
- Jestem m

dry - przyznał Bardzo Mały Ptak - ale nie mog

ci pomóc.

Popro

ego. On fruwa wy

ej ode mnie.

Rozejrzałam si

uwa

nie. I kiedy ju

chciałam powiedzie

e go nie

widz

, zobaczyłam. Przycupn

ł przy samym pniu. Miał br

zowe pióra i

ółte oczy.

- Hej, Du

y Ptaku! - przywitałam go.

Nie odpowiedział. Siedział skulony i nieruchomy, jakby spał z
otwartymi oczami lub my

lał o czym

dalekim.

- Du

y Ptaku! - Ostro

nie zbli

yłam si

do niego. - Czy mógłby

podfrun

ąć

i zdj

ąć

mi z nieba jedn

gwiazdk

dla mojej mamusi?

- Je

li dla mamusi, to dobrze -

wierkn

ł Du

y Ptak i wzbił si

powietrze. Ale szybko wrócił. - Nie dam rady. S

za wysoko. -

I zagwizdał co

po swojemu. - Tu mieszka jeszcze Bardzo Du

y Ptak -

dodał.
Usłyszałam łopot skrzydeł i na chwil

wielki cie

przesłonił ksi

ęż

yc.

Gał

ąź

zachybotała ci

ęż

ko.

- Och! - krzykn

łam. - Ale jeste

ogromny! I pi

kny - westchn

łam

cichutko.
- Dlaczego nie

pisz? - oburzył si

Bardzo Du

y Rak. - Wracaj

natychmiast do łó

ka.

- Wróc

zaraz, jak dostan

gwiazdk

- obiecałam. -

81
Wcze

niej nie mog

. - Ziewn

łam i usiadłam wygodnie w rozwidleniu

gał

zi.

niło mi si

e ptaki wydziobywały na wy

cigi gwiazdki z nieba jak

rodzynki, kiedy poczułam łaskotanie w szyj

. Koło mnie stał Bardzo

y Ptak. Wydawał si

czony.

- Musisz poczeka

, a

która

sama zleci - powiedział. - Nawet dla

mnie one s

za wysoko. Id

na ł

, dziewczynko.

- Czym wam si

odwdzi

? - spytałam, gładz

c go delikatnie po

cych piórach.

- Nie zapomnij o nas w zimie - pisn

ł Bardzo Mały spod listka.

- Id

- ponaglił mnie Bardzo Du

y Ptak. - Niedługo b

dzie

wita

Trawa była mokra od rosy. Biegłam w kierunku stawu. Przed chwil

wpadła do niego gwiazda.
- Zaczekaj - zaszumiała Grusza. - Ona si

utopiła. Sta

tutaj.

- Sk

d wiesz,

e szukam gwiazdki? - zdziwiłam si

- Ja wszystko wiem - zaszele

ciła tajemniczo listkami.

- To mo

e wiesz, co trzeba zrobi

eby ona spadła? - spytałam.

- Trzeba tego mocno chcie

- zaskrzypiała Grusza. - I patrze

prosto

w niebo.
82
"

?-v.
Leciała prosto na mnie. A

krzykn

łam z zachwytu i zamkn

łam oczy.

- Spójrz tutaj - usłyszałam cichy głos. - Nie bój si

. - Koło mnie

złocił si

w trawie

wie

o zakwitły Kwiat. - To ja - szeptał - jestem

twoj

gwiazd

- To ty... to ty spadłe

z nieba? - Przykucn

łam przy nim. -

Pójdziesz ze mn

- Musisz mi w tym pomóc - szepn

ł Kwiat. - Gwiazdy nie umiej

chodzi

. One tylko fruwaj

wiec

. Kwiaty zreszt

nie. Kwiaty

stoj

i pachn

- A czym teraz jeste

? - spytałam.

- To niewa

ne - zaszumiała Grusza. - Mo

esz go st

d zabra

. Jest

twój. O czym my

lała

, kiedy spadała gwiazda?

- O dziurce z obwarzanka i kafelku z pieca - przyznałam ze wstydem.
- B

dziesz je miała - zaszele

ciła. - Przyjd

do mnie jesieni

dzie du

o gruszek...

\ dziewczynko. Jak

masz ładn

sukienk

! - pochwalił mnie Pan

Listonosz, staj

c przy furtce. - Dzie

dobry - odpowiedziałam. - Czy

ma pan dla nas jaki

list?

84
Pan Listonosz zacz

ł grzeba

w wielkiej torbie.

- Nie, nie mam.
- Niech pan dobrze poszuka - poprosiłam. - Mo

e chocia

jak

ąś

kartk

Dzisiaj s

imieniny mojej mamusi.

- Ach, tak - u

miechn

ł si

Pan Listonosz. - I zło

yła

jej

yczenia?

- Jeszcze nie... - Zło

żę

, jak wróci z pracy. Jeszcze nie mam

wszystkich prezentów.
- A mo

esz mi zdradzi

, co to b

dzie? - Pan Listonosz wystawił twarz

do sło

ca.

Przyjrzałam mu si

. Wygl

dał tak miło,

e postanowiłam powiedzie

- Gwiazdka z nieba, dziurka z obwarzanka i kafelek z pieca -
wyrecytowałam. - Gwiazdk

z nieba ju

mam. Potrzebna mi dziurka z

obwarzanka i...
- Chod

ze mn

- przerwał mi Pan Listonosz. - Id

wła

nie w dobrym

dla ciebie kierunku.
Min

my dwie ulice i jeden sad, przeszli

my przez mostek i obok

budki z gazetami, a

Pan Listonosz przystan

ł i pokazał mi pomalowany

na niebiesko domek.
- Tam jest piekarnia - powiedział.
Nigdy w niej nie byłam. Chleb kupowałam z mamusi

85
w du

ym sklepie koło naszego domu.

- Tutaj piek

pyszne obwarzanki - mówił Pan Listonosz, a

oblizuj

na samo wspomnienie. - A po kafelek z pieca pójdziesz potem do

zduna, zgoda?
- Tak - kiwn

łam głow

. - Dzi

kuj

- dodałam, machaj

c mu na

egnanie.

W piekarni prze

licznie pachniało, a na półkach pi

trzyły si

rogaliki, chałki i małe ciemne chlebki, obok których spoczywały
chleby wielkie jak mły

skie koła, no i obwarzanki...

Poło

yłam na ladzie pieni

ąż

ek. Dostałam go kiedy

od dziadka.

- Czy mogłabym kupi

dziurk

z obwarzanka? - spytałam.

- A obwarzanków nie lubisz? - zdziwił si

Pan Sprzedawca. - S

dzisiaj szczególnie chrupi

ce. Jeszcze ciepłe.

- Lubi

- przyznałam. - Ale potrzebna mi jest sama dziurka. Na

imieniny. Dla mamusi.
Pan Sprzedawca zastanowił si

chwil

- Mam pomysł! - ucieszył si

nagle.

- Ty zjesz obwarzanek, a reszta zostanie dla twojej mamy. Dobrze tak
b

dzie? I schowaj pieni

ąż

ek - powiedział, wr

czaj

c mi obwarzanek

prawie tak złoty jak moja gwiazda.
- Dzi

kuj

! Nie podoba si

panu mój pieni

ąż

ek? - zdziwiłam si

. - Nie

chciałabym tak za nic...
86
Pan Sprzedawca zastanawiał si

przez chwil

- Umiesz mo

e przyszywa

guziki? - spytał.

- Czasami tak. Jak maj

e dziurki.

- Takie jak ten? - Pan Sprzedawca pokazał dyndaj

cy na ko

cu nitki

y guzik od fartucha.

Kiwn

łam głow

, a on dał mi igł

z czerwon

nitk

, na ko

cu której

sam zrobił

liczny supełek.

Kiedy guzik był ju

przyszyty, podzi

kowali

my sobie wzajemnie i

wybiegłam na ulic

- Mam ju

dwa prezenty! - pod

piewywałam. Najpierw cienko, potem

troch

grubiej, a na ko

cu tak grubo, a

mnie zabolało gardło.

- Co tak buczysz? - usłyszałam pytanie zza płota. Przechodziłam
wła

nie koło Domu, W Którym Nikt Nie Mieszka.

Przy furtce stała Beata.
- Mam ju

dwa prezenty - pochwaliłam si

. - Nie wiesz, gdzie mieszka

Pan Zdun? - spytałam.
- Nie wiem - wzruszyła ramionami. - Ale go nie ma. Wyjechał.
Słyszałam, jak mówiła nasza s

siadka.

- To co ja zrobi

? - zmartwiłam si

. - Potrzebny mi jest jeszcze

kafelek z pieca, wiesz? Mam ju

gwiazdk

z nieba i dziurk

obwarzanka. To s

prezenty. Dla mojej mamusi.

87
- Jakie

głupie prezenty - skrzywiła si

Beata. - Prezent powinien

drogi, mie

ładny papier i kolorow

kokard

, inaczej si

nie

liczy, wiesz? - powiedziała jeszcze, a ja wtedy krzykn

łam:

- Sama jeste

głupia! Ka

demu jest potrzebne co innego! A mojej

mamusi najbardziej ze wszystkiego jest potrzebne wła

nie to. Sama mi

powiedziała! - I pobiegłam przed siebie. Gonił mnie zapach bzu.
Musz

znale

źć

kafelek z pieca, zanim wróci mamusia, my

lałam sobie i

zupełnie nie wiedziałam, gdzie go szuka

Pójd

na ł

, postanowiłam i pobiegłam pod grusz

- Gruszo, to ja, Mariolka. Przyszłam do ciebie. - Przytuliłam si

jej chropowatego pnia.
- Jeszcze nie jesie

- zaszumiała Grusza. - Nie mam gruszek.

- Jeste

taka m

dra, porad

mi - poprosiłam. - Nie wiem, sk

d wzi

ąć

kafelek z pieca...
- Wracaj do miasteczka - zaskrzypiała Grusza. - Tutaj s

tylko

kwiaty. I trawy. I staw. Wracaj do miasteczka.
Poszukam Pana Listonosza. On mi na pewno pomo

e, my

lałam, biegn

topolow

alej

- Hej, gdzie si

tak spieszysz? - wykrzykn

ł Pan Listonosz,

zagradzaj

c mi drog

88
- Jak dobrze! - ucieszyłam si

. - Szukam pana...

Bo ci

gle nie mam kafelka, Pan Zdun wyjechał, a niedługo wróci z

pracy moja mamusia.
- Hm... - zafrasował si

Pan Listonosz. - To rzeczywi

cie kłopot.

Kafelki w moim piecu s

przyklejone, nie mo

adnego wyj

ąć

. Gdyby

nie to... Ci

ęż

ka sprawa, moje dziecko. Ale masz ju

gwiazdk

z nieba

i dziurk

z obwarzanka te

, prawda?

Kiwn

łam smutno głow

. Tak bardzo chciałam podarowa

mamusi wszystko,

o co prosiła.
- Usi

tu, poczekaj na mnie - powiedział Pan Listonosz. - Musz

jeszcze zanie

ść

kilka listów. Mo

e zdob

u kogo

kafelek...

Nudziło mi si

siedzie

, wi

c weszłam na murek i zajrzałam do okna

stoj

cego przy nim domku, chocia

wiem,

e to nieładnie. Co

stamt

wyj

tkowo pysznie pachniało. Na drewnianym koniu na biegunach

siedział pucołowaty chłopczyk z nad

san

min

- Babciu, kiedy dostan

mój wafelek? - marudził. - Babciu, kiedy?

- Ale

ty jeste

łakomczuch - usłyszałam. - Wafelki s

jeszcze w

piecu. Musisz troch

poczeka

Czułam jak robi mi si

gor

co z emocji. Tak, na pewno tak!

89
Musiałam

le zrozumie

! Po có

mamusi byłby kafelek?

W naszym piecu nie brakowało ani jednego! Tak si

ucieszyłam,

podskoczyłam na jednej, a potem na drugiej nodze

i zadzwoniłam do drzwi.
- Dzie

dobry - dygn

łam przed Babci

. - Słyszałam,

e ma pani

wafelki z pieca. Czy mogłabym dosta

jednego? Wypiel

pani wszystkie

grz

dki z truskawkami i zamiot

cie

przed domem, i pobawi

chłopczykiem, i...
- Zaczekaj, zaczekaj - roze

miała si

Babcia. - A

tak ci zale

y na

jednym wafelku?
- Bo dzisiaj s

imieniny mojej mamusi. I ona prosiła mnie

0 gwiazdk

z nieba, dziurk

z obwarzanka i o ka... - zaj

łam si

o wafelek z pieca.
- Masz racj

. W ko

cu ró

tylko pierwsz

liter

- powiedziała

Babcia i pogłaskała mnie po głowie.
- Babciu, jestem głodny - zacz

ł znowu nudzi

chłopczyk

1 Babcia podreptała do kuchni.
Wróciła, nios

c na tacy pachn

cy stos.

- Prosz

, pocz

stuj si

- zaprosiła mnie, ale ja chwyciłam tylko

jeden, za to

licznie wypieczony wafelek i, mimo

e mnie troch

parzył w dłonie, pobiegłam do drzwi.
- Dzi

kuj

bardzo! Przyjd

jutro rano! I wypiel

wszystkie

90
chwasty! Jakby szukał mnie Pan Listonosz, prosz

mu wszystko

powiedzie

, dobrze? - krzykn

łam.

I biegłam, biegłam jak najszybciej, bo sło

ce stało ju

wysoko na

niebie i były to imieniny mojej mamusi. A ona ma tylko mnie. I od
nikogo innego nie dostanie prezentów. I pewnie na mnie ju

czeka.

(r)
V-__
\
91
Klucz

, dziewi

ęć

, dziesi

ęć

, szukam! -wrzasn

ł Paweł i poleciał za dom.

Poprawi

sznurowadło, pomy

lałam i wtedy na ziemi co

błysn

ło. Był

to klucz. Du

y, srebrny, z ozdobnym powyginanym w esy floresy

łebkiem. Gdy go podniosłam, Paweł zawołał:
- Widz

! - i podbiegł do mnie.

- Zobacz, co znalazłam - pochwaliłam si

, wyła

żą

c z kryjówki.

- To pewnie od niego odbijało sło

ce. Jak od lusterka. Dlatego ci

zobaczyłem - przyznał Paweł, ogl

daj

c klucz.

- Nie wygl

da, jakby długo le

ał. Nie jest brudny ani zardzewiały...

- Ciekawe, do czego pasuje... - powiedziałam.
Nie pasował do drzwi wej

ciowych do domu ani do furtki, ani do

adnego z pokoi, ani do strychu, ani do piwnicy, ani do szuflady

biurka w pokoju tatusia. Nie pasował w ogóle do niczego.
w kuchni, przy du

ym stole, mamusia gotowała pierogi z serem, a

tatu

przegl

dał gazet

- Co tam u was słycha

? - zagadn

ł, tak jak zwykle, po powrocie z

pracy.

- Znalazłam klucz - przyznałam, a Paweł popatrzył na mnie z
niech

93
- Nie rób takich min. Mo

e kto

go szuka i nie mo

e si

dosta

domu. - I wyci

łam z kieszeni klucz.

Najpierw obejrzał go tatu

, potem mamusia, a potem ogl

dali

my go

wszyscy razem.
- Jest taki... niedzisiejszy - przyznała mamusia. - Dzi

nie robi si

takich kluczy.
- Ale wygl

da na nowy - zauwa

ył tatu

- Był w naszym ogrodzie - wyja

niłam. - Nikt go tam nie mógł zgubi

OL3.I I

my z Pawłem przy oknie, a na parapecie le

ał klucz.

- To mogło wła

nie tak wygl

- opowiadał mój brat, machaj

kami. - Otwarte okno, a na parapecie klucz. Za oknem sroka. Wiesz,

e to złodziejka, kradnie wszystko, co błyszczy. Zabiera klucz i gubi

w krzakach.
- Wcale nie! - rozgniewałam si

, nie wiadomo dlaczego. - Sroki maj

swoje skarbce. Wszystko składaj

w tym samym miejscu, na przykład w

dziupli...
- Cicho! - Paweł szarpn

ł mnie za rami

i wyjrzał w mrok. Noc była

ciemna, bez gwiazd.
- Słyszała

? - szepn

ł.

- Nie... - zadr

ałam, chocia

było ciepło.

94
- Jakby si

skradało. Na mi

kkich łapach... - Paweł przysun

ł si

bli

ej.

- Wezm

klucz... - wyci

łam r

Ogród jakby westchn

ł. Co

miało si

w mroku, zaszele

ciły li

cie.

- Zamkniemy okiennice - zdecydował Paweł.
- Boisz si

? - spytałam, ale nie odpowiedział.

PI I(c) odwiedził mnie potwór. Miał mi

kkie łapy, czerwone oczy i

długie loki na głowie.
- Noce s

coraz chłodniejsze - powiedział. - Miej to na uwadze i nie

przeci

gaj struny. - Zatupał gro

nie łapami i znikn

ł.

Obudziłam si

zlana potem.

nił mi si

potwór - szepn

łam.

- Miał mi

kkie łapy, czerwone oczy i zielone loki? - spytał Paweł.

- Sk

d wiesz? - przestraszyłam si

- Mnie te

nił.

- Mówił,

e noce s

coraz chłodniejsze - wyrecytowali

my chórem.

Nigdy dot

d nie mieli

my takich samych snów, przemkn

ło mi przez

głow

, ale nie powiedziałam tego na głos.

95
Wyj

łam z szuflady blok i kredki.

- Trzeba namalowa

ogłoszenia - wymy

liłam. -

e znale

my klucz i

eli komu

zgin

ł, mo

e go odebra

- Dobrze - zgodził si

Paweł i wzi

my si

do pracy. Jedno

ogłoszenie wywiesili

my na naszej furtce, drugie obok

kiosku z gazetami, a trzecie przy przystanku autobusu.
- Dobrze zrobili

cie - pochwaliła nas mamusia. - Ale co

mi si

wydaje,

e nikt si

nie zgłosi.

r3.Z0m mamusia nie miała racji. Najpierw zgłosiła si

jaka

staruszka, potem ekspedientka z naszego sklepu, a jeszcze pó

niej

kierowca autobusu. Ale to nie był ich klucz.
- Popatrz, jak cz

sto ludzie gubi

klucze - dziwił si

tatu

przy

kolacji.
- Chyba ju

nikt nie przyjdzie. - Mamusia wyjrzała za okno i wła

nie

wtedy usłyszeli

my pisk opon.

Przed nasz

furtk

zatrzymał si

bardzo długi, bardzo płaski i bardzo

czerwony samochód, z którego wysiadł bardzo wysoki m

ęż

czyzna w bardzo

eleganckim garniturze.
- O kurcz

- powiedział tatu

, odkładaj

c kanapk

. M

ęż

czyzna zdarł

wisz

ce na naszej furtce ogłoszenie i wszedł

do ogrodu.
96
- Nie podoba mi si

to - powiedziała mamusia i wyci

ła z szuflady

stary kluczyk od skrzyni z popsutym zamkiem,
a ja schowałam nasz do kieszeni.
M

ęż

czyzna wszedł bez pukania i spojrzał na nas złym wzrokiem.

- Przyszedłem po klucz - powiedział nieprzyjemnym głosem.
- Czy to ten? - spytała mamusia, pokazuj

c kluczyk.

- Le

ał w tamtych krzakach? - odpowiedział pytaniem na pytanie i

spojrzał w gł

b ogrodu.

- Tak - kiwn

łam głow

, a on wzi

ł klucz i ju

za chwil

widzieli

tylko jego w

skie plecy rozpływaj

ce si

w mroku.

Samochód wystartował jak rakieta, bardzo szybko i bardzo gło

no.

- Nie podoba mi si

to - powtórzyła mamusia.

SIC spa

- przyznałam, le

żą

c ju

w łó

ku. Paweł nie odpowiadał.

Zapaliłam lampk

i popatrzyłam na niego. Miał otwarte oczy i

uł gum

ucia.

- Dlaczego nic nie mówisz?
- My

- powiedział w ko

cu i zrobił z gumy ró

owego balona. -

e je

li klucz jest u mamy, mo

esz spa

spokojnie.

- A mama? - usiadłam na łó

ku.

-^ Dowiemy si

jutro. Dobranoc - zako

czył rozmow

i odwrócił si

mnie plecami.
97
ofl li mi si

nieprzyjemny m

ęż

czyzna w płaskim czerwonym samochodzie.

Próbował naszym kluczykiem uruchomi

silnik, nic mu z tego nie

wychodziło i okropnie si

zło

cił. Tak okropnie,

e a

nie mogłam ju

tego wytrzyma

i obudziłam si

Opowiedziałam ten sen Pawłowi, ale jemu

nił si

tylko szpinak, nic

cej.

Za to mamusi i tatusiowi

nił si

dzisiaj nasz potwór. Te

miał

kkie łapy, czerwone oczy i długie loki. Tylko mówił zupełnie co

innego.
- Był smutny i bezdomny - wspominała mamusia.
- To on zgubił klucz - dodał tatu

- Ale nie mo

e po niego przyj

ść

- mówili jedno przez drugie - bo to

jest potwór nocny.
- Mógłby przyj

ść

w nocy - powiedziałam.

- My

e jest za dobrze wychowany - wzruszyła ramionami mamusia.

- A ja my

e wstydzi si

swojego wygl

du - zastanowił si

tatu

- W takim razie trzeba mu podrzuci

klucz w krzaki. - Nic lepszego

nie przychodziło mi do głowy.
Mamusia postawiła przed nami rogaliki i kakao.
98
- Nie zapominajcie o chudym w garniturze. On ma z tym wszystkim co

wspólnego - powiedziała.
- Swoj

drog

ęś

ciej ma si

ksze zaufanie do ludzi w garniturach

do potworów - roze

miał si

tatu

- Nie zawsze słusznie - powiedziała mamusia, smaruj

c rogalik miodem.

UZIGR był pochmurny i chłodny. Wracali

my z Pawłem ze sklepu, nios

torby. Deszcz wisiał w powietrzu. Kiedy poczułam na nosie pierwsze
krople, zatrzymał si

koło nas długi czerwony samochód.

- Wiejemy - szepn

łam do Pawła i uskoczyłam w bok.

- Zrobili

cie mnie w konia! - krzykn

ł za nami m

ęż

czyzna. - Gdzie

jest klucz?
Biegli

my ile sił w nogach, deszcz wzmagał si

, a butelki obijały nam

o nogi.

- Mam tego dosy

- oznajmił Paweł w domu, ocieraj

c twarz z deszczu.

- Wyrzucamy klucz i ju

- On jest mój - sprzeciwiłam si

. - Ja go znalazłam. Wezm

go dzisiaj

pod poduszk

- dodałam po chwili. - Mo

e wtedy potwór przyjdzie tylko

do mnie. I dowiem si

, co powinni

my zrobi

99
- Nie b

dziesz si

bała? - spytał Paweł.

- Nie - pokr

ciłam głow

. - Ju

nie. Naprawd

i OtWÓr siedział w strugach deszczu i płakał.
- Oddam ci klucz - powiedziałam do niego - tylko powiedz mi, jak to
zrobi

- Musisz przyj

ść

tu do mnie zupełnie sama. I nie mo

esz si

mnie ba

bo wszystko przepadnie. - Znów zalał si

łzami. - A to przecie

zupełnie niemo

liwe.

- Jak to si

stało,

e zgubiłe

klucz? - spytałam.

witem... za pó

no wracałem do domu... i gonił mnie potwór

dzienny... i wtedy upu

ciłem klucz w krzakach... specjalnie...

a kiedy wróciłem po niego w nocy, znikn

ł... Potem dali

cie

ogłoszenie i dzienny zrozumiał,

e znale

cie mój klucz i... mógł

do was przyj

ść

. Wygl

da lepiej ode mnie, sama przyznasz - wyrzucał z

siebie chaotycznie, si

c nosem.

- To ten w garniturze? - chciałam si

upewni

, id

c po mokrej trawie.

Kiwn

ł głow

. - Musisz wzi

ąć

aspiryn

i poło

do łó

ka - przemawiałam do niego łagodnie. - Masz swoj

zgub

pilnuj jej dobrze. - Podałam mu do łapy srebrny klucz z ozdobnym
łebkiem.
Potwór popatrzył na mnie z niedowierzaniem, potrz

100

zielonymi lokami i wyszczerzył z

by w u

miechu. Był teraz prawie

ładny.
- Jednak przyszła

- Powiedz mi jeszcze... - spytałam - po co potworowi dziennemu twój
klucz?
- Chce panowa

w dzie

i w nocy. Wiesz, władza wszystkim uderza do

głowy. A on... - zakaszlał, kul

c si

w strugach deszczu.

- Opowiesz innym razem. - Te

było mi coraz zimniej. - Wpadnij kiedy

na podwieczorek - zaprosiłam go, machaj

c na po

egnanie.

- Potwory nocne

ywi

tylko nocnym powietrzem - wyja

nił, brodz

ęż

ko po kału

ach.

NclStGpnGCJO dnia kasłałam i miałam dreszcze. Przy moim łó

ku stały

wci

ąż

mokre kapcie.

- Musisz wzi

ąć

aspiryn

i troch

pole

- zdecydowała mamusia.

- To samo radziłam potworowi, ale nie s

eby mnie posłuchał -

powiedziałam.
- Skoro, jak mówiła

ywi si

tylko nocnym powietrzem, lepiej aby

nie brał lekarstw. A to co

eby

cie si

nie nudzili. -

102
U

miechn

ła si

i podała Pawłowi puzzle ze stu osiemdziesi

ciu

kawałków.
Do obiadu uło

yli

my dwadzie

cia, do kolacji jeszcze trzydzie

ci.

Wida

było cztery mi

kkie łapy.

- To on, mówi

ci, to on - gor

czkowałam si

, szukaj

c kolejnego

kartonika.
Nagle wiatr otworzył z hukiem okno i krzesło przewróciło nam si

sam

rodek układanki. Znów była w stu osiemdziesi

ciu kawałkach.

- On albo nie on - mrukn

ł Paweł. - Ja na razie nie mam cierpliwo

ci,

eby układa

to od nowa.

Ja te

nie miałam.

103
Pies
K

<#"?•
\
A.3WSZG chciałam mie

psa. Nie musiałby by

rasowy. Nie musiałby

tak

e by

gładki ani kudłaty, czarny ani rudy, wesoły ani

nadzwyczajnie odwa

ny. Musiałby tylko by

mój.

Mamusia lubi,

eby w mieszkaniu był porz

dek i dlatego nie chce si

zgodzi

na psa. Mówi,

e psy znosz

do domu choroby.

N3ryS0W3l3m sobie czerwonym flamastrem mojego psa na kartce z
zeszytu. Pogłaskałam go leciutko po uszach.

- Jeste

mój - szepn

łam. - B

mogła wychodzi

z tob

na spacer i

nikt nie b

dzie o tym wiedział.

Wyszli

my zaraz po obiedzie. Mijałam wła

nie pani

z bokserem na

smyczy, kiedy pies zaszczekał krótko i skoczył na mnie.
Pani

ciskała mocno smycz i przygl

dała mi si

z ciekawo

- Nie wiem, co mu si

stało - powiedziała i wzruszyła ramionami. - On

nigdy nie zaczepia ludzi. Psy to co innego.

adnemu nie przepu

ci,

taki z niego Bohater.
Bohater cały czas zło

cił si

okropnie i próbował si

na mnie rzuci

- Pewnie dlatego,

e czuje psa - u

miechn

łam si

- A, je

li masz psa, to całkiem mo

liwe - rzuciła na odchodnym pani,

wlok

c za sob

smycz z ujadaj

cym Bohaterem.

105
W ClOmU usiadłam w moim k

cie, a obok mnie poło

ył si

pies.

Narysowałam koło niego dwie gł

bokie miseczki.

- W jednej masz wod

- tłumaczyłam mu na wszelki wypadek. - Dlatego

nic nie wida

. A w drugiej kiełbask

i ko

ci.

ci na moim rysunku wygl

dały troch

dziwnie.

- Wynie

mieci - poprosiła mnie mamusia i postawiła na progu kubeł.

- Zaraz wracam - szepn

łam do psa.

Musiał by

głodny. Po ko

ciach nie zostało nawet

ladu. Miał

zadowolon

min

i wydawało mi si

e si

oblizywał.

- Narysuj

ci las - postanowiłam. - I sło

ce,

eby

zawsze mógł si

na nim wygrzewa

Las był du

y i ciemny. Mieszkały w nim ró

ne zwierz

ta: lisy i

króliki, małpki i czerwone lwy.
- One specjalnie s

czerwone - tłumaczyłam mojemu psu. - Czerwone s

zupełnie łagodne. Jak baranki.
Narysowałam jeszcze jeziorko,

eby zwierzaki miały gdzie si

napi

. A

potem poszłam na kolacj

Kiedy wróciłam, psa nie było. Niedaleko pustych miseczek wznosiła si

ciemna

ciana lasu.

106
v

/v
^y
^; ,
V\ . /

W nOCy wcale nie mogłam spa

. My

lałam ci

gle o tym, co si

wydarzyło

i martwiłam si

, i

ałowałam,

e namalowałam lwy, bo chocia

czerwone

łagodne, to jednak lew to zawsze lew.

Zapaliłam lampk

. Obok psich miseczek narysowałam dziewczynk

. Była

ubrana w nocn

koszul

w zielone paski - tak

, jak

miałam na sobie.

Kiedy

wiatło znów zgasło, poczułam powiew

wie

ego powietrza, zapach

sosen i traw

wilgotn

od rosy.

r I GS spał zwini

ty w kł

bek pod d

bem na

rodku polany. Jego sier

ść

była szorstka i ciepła.
- Obud

- poprosiłam. - Przyszłam po ciebie.

- Dlaczego mnie budzisz? - szczekn

ł i przeci

gle ziewn

ł.

- Chyba mnie poznajesz - zacz

łam niepewnie. - Chciałabym,

eby

tak długo nie znikał... Niepokoj

- Sk

d znikał? - zdziwił si

pies.

Spróbowałam mu to wytłumaczy

. Zanim sko

czyłam, zapadł w niespokojn

drzemk

niło mu si

niedobrego - popiskiwał i nerwowo tłukł

ogonem o ziemi

Było chłodno. Tu

obok przesun

ły si

dwa wydłu

one ksi

ęż

ycem cienie

lwów. Trzeba wraca

, pomy

lałam.

108
- Zosta

ze mn

- poprosił nagle pies. -

niło mi si

e jestem z

papieru - dodał. - Nie masz poj

cia,

co to za dziwne uczucie.
- Wszystko b

dzie dobrze - szepn

łam. Zaczynało

wita

109

Ksi

ążę

fcN \. M

A
z Markiem przed komputerem, a po ekranie mkn

ły bardzo szybkie

samochody. Ale poniewa

jechały bardzo pr

dko, za chwil

były ju

mecie i to był koniec gry. A potem strzelali

my do samolotów wroga,

lataj

cych z wizgiem motorów po pomara

czowym niebie.

- Trafiony! Trafiony! - darli

my si

za ka

dym razem, kiedy który

spadał.
Rozprawili

my si

z całym tym bałaganem, a potem poszli

my do kuchni

zje

ść

kanapki, które zostawiła nam mama.

- Kiedy ona wróci? - spytał Marek. Spojrzałem na zegar.
- Za dwie godziny. Razem z tat

. Ale ty nie musisz jeszcze i

ść

domu? - spytałem niespokojnie.
Marek pokr

cił głow

i si

ł po kolejn

kanapk

- Mam now

- przyznałem si

po chwili. - Inn

tamte.

Próbowałem ju

gra

w ni

sam, bo to jest gra dla jednej osoby,

ale ksi

ążę

zgin

ł przeze mnie z dziesi

ęć

razy i było mi troch

głupio. Mo

e Markowi lepiej pójdzie, pomy

lałem.

- Poka

- zapalił si

Marek i pobiegli

my do pokoju. Wł

czyłem znów

komputer. Najpierw rozległa si

taka melodyjka,

któr

zawsze graj

na pocz

tek, a potem pokazały si

angielskie

m
napisy. A jeszcze potem pewien człowiek w turbanie bardzo si

zło

cił, a ksi

ęż

niczka płakała.

- Ten w turbanie to wezyr - tłumaczyłem Markowi. - Chce,

eby

ksi

ęż

niczka wyszła za niego za m

ąż

. Daje jej godzin

do namysłu. Je

li si

nie zgodzi, zostanie skazana na

mier

Widzisz, klepsydra. Przesypuje si

w niej piasek i on odmierza czas.

Mamy godzin

eby j

uratowa

, rozumiesz? - Na ekranie pojawiła si

zwinna m

ska posta

. - To ksi

ążę

. On kocha ksi

ęż

niczk

i chce j

wyzwoli

. Najpierw musi znale

źć

miecz,

eby walczy

. - Naciskałem z

zapałem klawisze. Co

mi si

pomyliło, ksi

ążę

wpakował si

zapadni

i spadł na ostre kolce. - Nie udało si

- wzruszyłem

ramionami.
Obraz znikn

ł i znów po chwili pojawiła si

płacz

ca ksi

ęż

niczka i

klepsydra.
- Daj, ja spróbuj

- poprosił Marek i usiadł na moim miejscu. Cztery

razy pod rz

d ksi

ążę

zgin

ł w walce z

ołnierzami,

trzy - nie mógł si

wydosta

. Było mi coraz bardziej

al ksi

ęż

niczki.

- Jak my

lisz, czy za ka

dym razem, jak nam si

nie udaje, ona musi

wychodzi

za m

ąż

za tego wezyra? - spytałem

w zamy

leniu.

- Chyba nie - powiedział Marek. - Tylko siedzi zamkni

ta i czeka, a

kto

uwolni. Pewnie jest głodna i smutna.

112
I znów zacz

my na nowo. Znów wezyr machał łapami, ksi

ęż

niczka

płakała, klepsydra odmierzała ziarnka piasku, a ksi

ążę

zdobył miecz.

- Trzeba zrobi

z tym porz

dek - zniecierpliwiłem si

w pewnej chwili

i wskoczyłem w gł

b ekranu.

Widziałem, jak z drugiej strony Marek podskakuje i daje mi jakie

znaki, ale nie miałem czasu, aby z nim gaw

dzi

. Leciała na mnie

zbrojna gromada

ołnierzy, wywijaj

c mieczami.

- Ubezpieczaj mnie! - krzykn

ł ksi

ążę

i rzucił si

na nich.

Nie bardzo wiem, jak to sobie wyobra

ał, ale robiłem co mogłem.

Podstawiałem im nogi, popychałem na siebie wzajemnie, str

całem w

dół. Jeden z nich spadł i zwichn

ł nog

w kostce.

- Hej, tam! - wrzasn

ł. - Przesta

cie na chwil

i przy

lijcie mi

lekarza.
Wszyscy zatrzymali si

jak na komend

, a ksi

ążę

popatrzył na mnie,

jak zbudzony ze snu.
- Co ty tu wła

ciwie robisz? - spytał.

- Pomagam ci - wzruszyłem ramionami. - Gdyby nie ja, ju

nie

ył!

- pochwaliłem si

Ksi

ążę

popukał si

mieczem w czoło, a wszyscy rykn

miechem.

- Słyszeli

cie, co on plecie?! -wykrzykn

ł.

113
Z bliska nie wydawał si

wcale tak sympatyczny ani godny współczucia.

- Moja noga... -j

czał

ołnierz. - Wezwiecie tego lekarza czy nie?

- Niech on idzie. - Ksi

ążę

wskazał na mnie palcem. - My mamy co

innego do roboty. - I pobiegł przed siebie. Za nim, wymachuj

c znów

szablami, ruszyli

ołnierze.

Zostałem sam. Było ciemno, pusto i cicho, tylko gdzie

daleko dudniło

jeszcze echo oddalaj

cych si

kroków. Na

cianach pełzał blask

pochodni, która jednak nie rozpraszała g

stego jak smoła mroku.

Rozejrzałem si

dookoła i zobaczyłem jarz

cy si

w oddali srebrny

ekran, a za nim zamglon

sylwetk

Marka.

- Wróciłbym do ciebie, daj

słowo, ale nie wiem jak - powiedziałem

gło

no, nie maj

c pewno

ci, czy po tamtej stronie te

mnie słycha

. -

Wymy

l co

- prosiłem. Wydawało mi si

e ekran zafalował, jakby

Marek wpychał si

tu do mnie. -

Nie wchod

tutaj!!! - wrzasn

łem. - Bo zostaniemy obydwaj po tej

stronie!
Nie wiadomo, sk

d to wiedziałem, ale czułem,

e mam racj

. Ekran

wygładził si

, znieruchomiał. Poczułem gdzie

z tyłu pr

d zimnego

powietrza. Ze

ciany wylazł ko

ciotrup.

- Gdzie jest ksi

ążę

? - zaklekotał i zamachał piszczelami.

114
Ze strachu nie mogłem wydoby

słowa. Szcz

kałem z

bami, przyciskaj

ciany. Była zimna i wilgotna. Krok za krokiem cofałem si

, a

straciłem grunt pod nogami i poleciałem gdzie

w dół. Leciałem i

leciałem bardzo długo, musiało to by

chyba kilka pi

ter i pomy

lałem

sobie,

e ju

po mnie. Ale po drodze na półeczce skalnej stała

butelka. Chwyciłem j

i wypiłem do dna. A potem upadłem jak kłoda na

ostre kamienie.
Mo

e ci si

to jeszcze przytrafi

dwa razy, nie wi

cej, mówiło mi co

rodku. To albo co innego, ale tylko dwa razy, pami

taj.

Obmacałem r

ce, nogi i głow

, lecz wszystko miałem na swoim miejscu,

i to było najwa

niejsze.

- Potrzebny ambulans? - usłyszałem gdzie

w mroku.

- Nie mnie, ale

ołnierzowi, par

ter wy

ej - wyja

niłem i

rozejrzałem si

uwa

nie.

Nie wiadomo, kto mówił i sk

d, bo dookoła wznosiły si

pionowe

gładkie

ciany bez

ladu wyj

cia. No i -jakby na drugim planie -

jarz

cy si

srebrny ekran i mój kolega Marek, robi

cy do mnie miny.

- Wymy

l co

lepiej, zamiast si

wykrzywia

- powiedziałem do niego

ze zło

i zaraz koło siebie zobaczyłem mał

myszk

Nie wiem, czy była to sprawka Marka czy nie, ale fakt faktem,

myszka była, popiskiwała i tr

cała mnie pyszczkiem w kawałek gołej

skóry nad przykrótk

skarpetk

115
- Oj, nie łaskocz mnie... - za

miałem si

, przeskakuj

c z nogi na

nog

Myszka pobiegła par

kroków do przodu, odwróciła si

i pisn

ła.

Wygl

da na to,

e gdzie

mnie prowadzi, pomy

lałem i ruszyłem za ni

Doszli

my do jednej ze

cian i dostrzegłem jakby rys

. Przejechałem

po niej dłoni

, natrafiaj

c na ukryty przycisk.

ciana rozsun

ła si

Byłem w komnacie wysłanej wschodnimi kobiercami. Co

pachniało słodko

i tajemniczo. Perfumy ksi

ęż

niczki, pomy

lałem, ale to były jarz

cienkie pałeczki, podobne do zimnych ogni. Ulatywał z nich dym o

niezwykłym zapachu. Mo

e to by

kolejna pułapka, pewnie chc

mnie

otru

, przestraszyłem si

. I wtedy do komnaty wszedł ksi

ążę

- O! - wykrzykn

ł na mój widok i od razu si

ł po miecz.

- Zaczekaj - poprosiłem, ale on ju

leciał w moim kierunku. - Wariat!

- wrzasn

łem, osłaniaj

c si

koma, jakby mogło mi to co

pomóc. -

Ja nie mam broni - dodałem jeszcze i opu

ciłem ramiona.

Ksi

ążę

wyhamował mo

e pi

ęć

centymetrów ode mnie, a mo

e dziesi

ęć

spojrzał na mnie spode łba.
- To sobie skombinuj, ale szybko... - warkn

ł.

- Co? - zadzwoniłem z

bami.

116

?
*

- Miecz! - krzykn

ł. - B

dziemy walczy

- Ja nie chc

z tob

walczy

, ja chc

ci pomóc - zacz

łem tłumaczy

- Trzeba jak najszybciej uwolni

ksi

ęż

niczk

Ksi

ążę

miał si

tylko w odpowiedzi i zamierzył na mnie mieczem.

Poczułem ból, a potem ciemno

ść

. Kiedy otworzyłem oczy, le

ałem w tej

samej komnacie, a po ksi

ciu nie było

ladu. To twój drugi raz,

mówiło mi co

rodku. A do trzech razy sztuka, pami

taj.

Przez srebrny ekran zobaczyłem zmartwion

twarz Marka. Zerwałem si

na równe nogi.
- Wszystko w porz

dku - powiedziałem i zamachałem do niego

przyja

nie.

zamierzałem wyj

ść

z komnaty, kiedy drzwi otworzyły si

z hukiem i

znowu wpadł ksi

ążę

- Przesta

wreszcie! - krzykn

łem na niego. - Ile razy chcesz mnie

zabija

! To ju

zaczyna by

nudne!

- O czym ty mówisz? - zdziwił si

- Byłe

tu przed chwil

! - A

zatupałem nogami ze zło

ci. - I zabiłe

mnie. Gdybym nie wypił wcze

niej tego

yciodajnego płynu... -

szepn

łem i mróz przeszedł mi po krzy

Ksi

ążę

podsun

ł sobie rze

bione krzesło i opadł na nie, chwytaj

c si

za głow

118
- Dziej

tu dziwne rzeczy - powiedział. - Ja przed chwil

walczyłem z ko

ciotrupem, a nie z tob

. I to było zupełnie gdzie

indziej. W tej komnacie jestem pierwszy raz.
Pomy

lałem sobie,

e pewnie z tego wszystkiego stracił pami

ęć

albo

pomieszało mu si

w głowie, ale na wszelki wypadek nie powiedziałem

tego gło

no. Miałem jeszcze w zapasie tylko jedno

ycie i nie

chciałem go pochopnie nara

- Ciekawe, ile piasku przesypało si

w klepsydrze - rzuciłem z

udan

oboj

tno

- Tak, tak, nie ma chwili do stracenia. - Ksi

ążę

poderwał si

energicznie.
- Mo

e ci si

do czego

przydam. - Ruszyłem za nim.

- Uwa

aj! - krzykn

ł, łapi

c mnie za r

W ostatniej chwili cofn

łem si

przed przepa

naje

kolcami.

Biegli

my wy

ej i wy

ej, a ksi

ążę

co chwila staczał potyczki z

ró

nymi

ołnierzami. Wszystko szło dobrze, a

nagle zobaczyłem, jak

znów zamierza si

na mnie mieczem. Ale nim zd

ąż

ył go opu

, drugi

identyczny, zaatakował go od tyłu. Ich jest dwóch, pomy

lałem z

przera

eniem. Kotłowali si

dzy sob

i wygl

dali jak dwaj bracia

bli

niacy, a ja nie wiedziałem, komu pomóc. Jeszcze na samym pocz

tku

ich rozró

niałem, ale szybko wszystko si

pomieszało i ju

nie miałem

poj

cia, który jest dobry, a który zły.

119
W ko

cu wymy

liłem podst

- Wezyr poszedł po ksi

ęż

niczk

! - krzykn

łem.

Wtedy jeden z nich opu

cił miecz i spojrzał na mnie z przera

eniem, a

drugi waln

ł w głow

najpierw jego, a potem mnie. Okazało si

e mój

pomysł nie był dobry. Nie miałem ju

do stracenia

adnego

ycia,

oprócz swojego własnego, prywatnego, ostatniego, jakie mi zostało.
Le

eli

my obok siebie z ksi

ciem i patrzyli

my po sobie w milczeniu.

- Przepraszam - powiedziałem w ko

cu. - To moja wina. Jestem do

niczego. Zamiast ci pomaga

, przeszkadzam. Ale nie umiałem was

rozró

i...

- Nic dziwnego - ksi

ążę

wygładzał pomi

te ubranie. - To był mój cie

Dopóki go nie pokonam, nie dostaniemy si

do ksi

ęż

niczki.

Pobiegli

my dalej, przez ciemne korytarze i strome schody. Co

błysn

ło w zaułku.

- Uwa

aj... - szepn

łem, ale to tylko szkło odbijało blask pochodni.

Butelka... Zyskam kolejnych kilka istnie

, ucieszyłem si

i ju

gałem po ni

, kiedy srebrny ekran zafalował i zobaczyłem

wielki paluch Marka.
120
- Nie wła

tu! - wrzasn

łem i odstawiłem butelk

. - Co

nie tak? -

spytałem i rozejrzałem si

wokół.

Byłem sam. W dali milkło echo oddalaj

cych si

kroków. To była

trucizna, ostrzegło mnie co

rodku. Teraz mi to mówisz,

zezło

ciłem si

na swój wewn

trzny głos. Gdyby nie mój przyjaciel...

Spojrzałem na ekran. Był teraz nieruchomy jak jezioro w

wietle

ksi

ęż

yca. Marka nie było prawie wida

Powlokłem si

tam, gdzie ucichły kroki. Za chwil

usłyszałem szcz

ęż

a. Nie chciałem miesza

adn

awantur

i wyjrzałem

ostro

nie zza rogu. Znów ksi

ążę

walczył ze swoim cieniem albo cie

ksi

ciem, zale

y od punktu widzenia. W ko

cu który

zwyci

ęż

ył, a

który

poległ. Z braku lepszego pomysłu pod

ąż

yłem cicho za zwyci

Biegł lekko i zwinnie jak cie

albo kto

, komu zdj

to wielki ci

ęż

ar z

ramion. Dopadł ozdobnych drzwi, otworzył je na o

cie

i zobaczyłem

ksi

ęż

niczk

. Klepsydra przesypywała wła

nie ostatnie ziarnka piasku.

Pora wraca

, pomy

lałem i odwróciłem od nich głow

. Całowali si

tak,

e a

głupio było si

przygl

- B

dziesz

wiadkiem na naszym

lubie? - usłyszałem. Stali przede

. Ksi

ęż

niczka zaró

owiona z emocji, ksi

ążę

dumny jak paw.
121
- Kto wie... - powiedziałem wykr

tnie. - Ale na razie...

I wła

nie wtedy rozległ si

gło

ny d

k znanej mi ju

melodii i

zobaczyłem sun

cy w moj

stron

wielki napis "The End", co znaczy

"koniec". Litera "d" naparła na mnie z takim impetem, a

wyskoczyłem

poza zbli

cy si

ku mnie z szybko

wiatła srebrny ekran.

Mcir0K przygl

dał mi si

w milczeniu.

- Dzwonił przed chwil

twój tata - odezwał si

wreszcie. - Wróc

troch

pó

niej.

- Co mu powiedziałe

? - spytałem.

e jeste

w łazience - wzruszył ramionami i pu

cił do mnie oko. -

Ale jak tam było, powiedz?
- Przecie

widziałe

... - westchn

łem ci

ęż

ko. - Widziałe

wszystko,

prawda? - chciałem si

upewni

. - Jak to wygl

dało z tej strony,

trudno mi sobie wyobrazi

...

Usłyszałem znan

melodyjk

, zobaczyłem angielskie napisy, wezyra i

ksi

ęż

niczk

. Znów płakała.

- A mnie trudno sobie wyobrazi

, jak było z tamtej... - dobiegł do

mnie oddalaj

cy si

głos Marka i po chwili zobaczyłem na ekranie jego

drobn

zagubion

posta

Próbował zdoby

miecz.

122
Pieniek
i
L,

r\U Dcl miał białe d

insy i koszulk

z napisami w obcym j

zyku. Jego

tatu

ubrany był podobnie. Przyjechali wczoraj. Ich samochód

przepłoszył stadko g

si, przestraszył Mufk

, a potem zatrzymał si

pod stodoł

. Był jaskrawoczerwony.

Podgl

dali

my przez dziurk

od klucza, jak si

urz

dzaj

w pokoju,

który im wynaj

ła mama, a potem zza krzaków podsłuchiwali

my, o czym

mówi

- No i co? - spytałem Olka wieczorem. - Co o nim my

lisz?

Siedzieli

my nad rzek

i moczyli

my w

dki, ale nic nie brało.

- Nie ma co my

- Olek wzruszył ramionami. - Ale lepiej trzyma

od niego z daleka. Na wszelki wypadek. I pami

taj,

eby

nie

wygadał o... no, wiesz o kim... -

ciszył głos, bo za naszymi plecami

zaszele

ciło.

zdenerwowałem,

e mnie o co

podobnego podejrzewał. Ale Olek

poklepał mnie po ramieniu i dał gum

ucia, a to znaczyło,

przeprasza.

I wła

nie wtedy usłyszeli

my ju

wyra

nie, jak kto

przedziera si

przez krzaki. Najpierw pokazała si

dka - prawdziwa, taka jak

zawsze chcieli

my mie

, a potem zaraz ten chłopak. Stan

ł tu

obok.

Udawał,

e nas nie widzi. W ogóle zachowywał si

tak, jakby

124
poza nim nikogo tu nie było. Od razu zrobiło si

nieprzyjemnie.

- Wiesz,

e mieszkasz w naszym domu? - nie wytrzymałem,

eby nie

zapyta

- Wiem - odburkn

ł.

- No i jak, podoba ci si

? - Przygl

dałem mu si

z bliska. Miał

bardzo jasne włosy, z jednym kosmykiem opadaj

cym a

na plecy.

- E tam, co tu jest do podobania - wzruszył ramionami. - Nawet
telewizora nie mamy w pokoju. Zanudz

chyba na

mier

! - Podniósł

kamyk i próbował pu

nim kaczk

po wodzie, ale nic mu z tego nie

wyszło.
- Chod

my st

d - powiedział Olek i wyci

ł w

Nie patrz

c na Kub

, ruszyli

my przez szuwary. Olek prowadził. Nie

mówili

my nic do siebie, tylko skr

cili

my w pole, a potem przez

miedz

w las.

na nas czekali.

- Szkoda,

e oni nic nie mówi

... - szepn

ł Olek.

Stali koło spróchniałego pnia, w zielonej po

wiacie, a ich długie

włosy falowały na wietrze. U

miechali si

do nas szeroko, kłaniali

w milczeniu i wykonywali swoimi czterema r

kami jakie

dziwne

znaki.
- Czasem si

boj

e nas zaczaruj

- wychrypiałem.

125
- Gdyby chcieli, ju

dawno by to zrobili - uspokajał mnie Olek.

- Zamieni

nas w szczury albo w jeszcze co

gorszego - rzuciłem

złowieszczo.
Jeden z Zielonych poruszył si

niespokojnie i nagle opu

cił trzy

ce, jedn

celuj

c wprost na mnie.

- Przesta

ple

ść

trzy po trzy - zapiszczał.

k, który wydawał, przypominał troch

piszczałk

, a troch

głos

jakiego

ptaka. Ze strachu schowałem si

za Olka.

- Dlaczego do tej pory nic nie mówili

cie? - spytał po chwili mój

brat.
- Nie znali

my waszego j

zyka - przyznał ten sam,

co poprzednio. - Musieli

my si

nauczy

. Ja zawsze ucz

najszybciej - pochwalił si

- Drugi! - pisn

ł nast

pny z Zielonych, a po chwili kolejni meldowali

, jakby to były jakie

zawody sportowe, a oni wła

nie dobiegli do

mety.
Las wypełnił si

ich ptasimi okrzykami. Gdzie

za nimi trzasn

ła

gał

zka i blask latarki przedarł si

przez zaro

la.

- Schowajcie si

! - krzykn

łem, ale ju

tylko spróchniały pie

jarzył

w ciemno

ciach zielonym blaskiem.

126
- r\tO miał si

schowa

? - koło nas znów stał Kuba.

- Nie twoja sprawa! - zdenerwował si

Olek. - Przesta

nas

szpiegowa

Chłopiec bawił si

latark

, rzucaj

c to krótkie, to długie błyski na

korony drzew.
- Jak chcesz, mały - powiedział do mnie - to dam ci latark

. Tylko mi

powiedz, kto miał si

schowa

poczerwieniałem z oburzenia. Próbował mnie przekupi

- Zabieraj si

ze swoj

latark

! - krzykn

ł Olek, zanim sam zd

ąż

yłem

odpowiedzie

- Ani my

- wykrzywił si

paskudnie. - Las jest dla wszystkich. - I

zbli

ył si

do zielonego pnia. - Wiecie, co si

tak

wieci? - spytał.

Wymienili

my z Olkiem porozumiewawcze spojrzenia.

- To próchno - powiedział Kuba. - Próchno w nocy daje takie

wiatło.

- Kopn

ł w pie

i nagle wrzasn

ł przera

liwie. Jego stopa, jeszcze

przed chwil

obuta, była teraz naga, a du

y palec puchł dosłownie w

oczach. - Co si

stało z moim adidasem? - j

ł.

- Masz jeszcze jednego - zachichotał Olek. - Mo

esz spróbowa

kopn

ąć

drugim.
- I tak z jednego niewielki po

ytek - dodałem.

127
- Zobaczycie, powiem tacie! - chlipn

ł chłopak i poku

tykał do domu.

LJOSC długo nic si

nie działo, a potem kolejno zacz

li wyłazi

pnia, jeden za drugim. Jak zwykle u

miechni

ci machali r

kami i

kłaniali si

nisko, zupełnie jakby widzieli si

nie wiadomo kiedy.

mieszna historia z tym butem... - zacz

ł Olek. - Ale on miał min

- O czym mówisz? - spytał jeden z Zielonych.
Olek opowiedział, co si

przed chwil

zdarzyło, i popatrzył po nich z

niedowierzaniem.
- Przecie

to wy zrobili

cie - wtr

ciłem.

Zieloni zacz

li macha

kami, a

zrobił si

taki wiatr,

e szyszki

wirowały w powietrzu. Sko

czyli równie nagle, wszyscy razem, jak na

komend

- Chyba jednak nie my - pisn

ł który

Oni pewnie porozumiewaj

dzy sob

za pomoc

k, pomy

lałem.

Jak u nas głuchoniemi.
- Ale to było bardzo dziwne - upierał si

Olek. - Normalnie buty tak

nie znikaj

Poczułem nagle,

e sosnowe szpilki kłuj

mnie w stopy.

128

\ *?

W
•i

V i

\B
- Moje trampki... - wyszeptałem i zrobiło mi si

przykro. - Oddajcie

mi - poprosiłem. - S

mi potrzebne.

I ju

stałem w trampkach, jakby nigdy nic.

- Dlaczego to robicie? - spytał Olek, ale wtedy znów snop

wiatła

rozdarł ciemno

ci i na polan

wszedł Kuba ze swoim tat

Zieloni znikn

li, tak jak poprzednio.

- Podobno dziej

tu jakie

cuda - powiedział m

ęż

czyzna i

miechn

ł si

do nas. Był miły, zupełnie inny ni

lałem. - To

jest ten zaczarowany pieniek? - spytał.
Kuba kiwn

ł głow

, a jego tata zamachn

ł si

i kopn

ł odstaj

lewej strony kor

. Został nadal w butach, za to znikn

ła mu jedna

nogawka spodni. Wygl

dało to tak

miesznie,

e zacz

my chichota

wcale nie mogli

my przesta

. A razem z nami

miał si

Kuba.

- A widzisz? Wcale nie zmy

lałem! - cieszył si

podskakuj

c, a ja

pomy

lałem sobie,

e mo

e on nie jest taki zły, tylko troch

samotny.

- Kurcz

blade... - zdziwił si

tato, przypatruj

c si

gołej łydce.

Obszedł pieniek dookoła, od czasu do czasu rzucaj

szyszkami. Ale szyszki, jak to szyszki, jedne odbijały si

od niego i

padały w jakiej

odległo

ci, inne tu

obok, ale nic si

specjalnego

nie działo.
130
- Kurcz

blade... - powtórzył i spojrzał na nas pytaj

co. - Od dawna

to si

dzieje? - spytał.

Pokr

cili

my głowami.

- Tato, oni co

wiedz

, tylko nie chc

o tym mówi

- wtr

cił Kuba.

- Ju

pó

no. Musimy i

ść

- powiedział Olek i wzi

ł mnie za r

- Poczekajcie, pójdziemy razem. - M

ęż

czyzna z chłopcem ruszyli za

nami.
Po drodze próbowali nas wypytywa

, ale nic im nie powiedzieli

my.

r
- Z-\Q si

stało - szepn

ł Olek, kiedy le

eli

my w łó

kach. - Teraz

nie odczepi

od tego miejsca, zobaczysz. To si

szybko

rozniesie. B

tam łazi

, gapi

, kopa

w pieniek tak długo, a

rozpadnie.

- To co mo

emy zrobi

? - spytałem.

- Nic - powiedział. - Bo my wła

ciwie nic nie wiemy - dodał.

miał racj

. Nast

pnego dnia po południu przyjechał z miasta drugi

samochód, du

o wi

kszy, i wysiadło z niego trzech panów i jedna pani.

Porozmawiali chwil

z Kub

i jego tat

, a potem zacz

li nas szuka

ale my zaszyli

my si

w sianie.

131
- Wiesz co? - spytał Olek. - Oni tam zaraz pojad

. A my... - zaj

Zrozumiałem w lot. Wyskoczyli

my ze stodoły i pobiegli

my na skróty,

przez pole kapusty i kłuj

ciernisko.

- Chcieli

my was uprzedzi

... - wysapał Olek. Chocia

nikogo na

polanie nie było, czuli

my wyra

nie ich

obecno

ść

. Nagle zerwał si

wiatr, jakby wiele niewidzialnych r

porozumiewało si

dzy sob

- Nie pokazujcie si

lepiej - dodałem. - Zaraz tu b

. Przysiedli

z Olkiem pod d

bem. Słyszeli

my warkot

samochodu, jak si

zbli

a, przedziera wyboist

dró

, coraz bli

ej i

bli

ej. Kiedy wjechał, przestraszyłem si

nagle, chocia

nic si

nie

stało.
- O, tu jeste

cie... - Tata Kuby przyjrzał nam si

uwa

nie. - To ci

chłopcy, o których wam mówiłem - wyja

nił całej reszcie.

- Nie chcieliby

cie z nami porozmawia

? - spytała pani, ale

pokr

cili

my głowami i czekali

my, co b

dzie dalej.

- Pieniek jak pieniek - wzruszył ramionami jeden z panów. Teraz, w
ci

gu dnia, wygl

dał rzeczywi

cie zupełnie zwyczajnie,

nawet nie

wiecił, i przez chwil

miałem nadziej

e mo

e nic si

nie stanie.
Najpierw zbli

ył si

do pnia pan w koszuli w krat

132
- Na wszelki wypadek zało

yłem stare buty i połatane spodnie -

artował, a wszyscy gruchn

miechem.

Kopn

ł pie

i z jego koszuli zostały tylko r

kawy i kołnierzyk.

Zaległa cisza. Przestali si

mia

i patrzyli po sobie ze strachem w

oczach, a pani cofn

ła si

najdalej, jak mogła.

- A widzicie? - triumfował tata Kuby. - Nie chcieli

cie nam

wierzy

... No co, kto nast

pny chce spróbowa

- Musimy go ostro

nie wykopa

. I razem z ziemi

zawie

źć

laboratorium - zaproponowała pani.
- Zobaczymy, czy nam nie zje łopaty... - mrukn

ł pan z w

sami i wbił

obok pnia.

Ale nic si

nie stało. Wtedy wszyscy powyci

gali z samochodu

narz

dzia i wzi

li si

do pracy.

Wiatr to przycichał, to si

wzmagał, a my siedzieli

my pod d

bem jak

przyro

ci i trzymali

my si

za r

ce, jakby mogło to komu

w czym

pomóc.
Pie

ał na boku,

ciskaj

c korzeniami buł

ziemi.

- Spróbujmy jeszcze raz - zaproponował pan z w

sami i po chwili stał

tylko w slipkach i jednej skarpetce.
- Koniec

wiata... - zachichotała pani, a panowie podnie

li ostro

nie

pie

i przenie

li do baga

nika.

133
LGGWI(c) zd

ąż

yli ruszy

, kiedy to zobaczyli

my. Ksztaft samochodu

zacz

ł si

zmienia

, jakby był z gumy.

- Zaczekajcie! - krzykn

łem, ale widocznie nie było mnie słycha

Samochód toczył si

szybciej i szybciej, a my biegli

my za nim.

Najpierw jeden jego bok rozwiał si

jak dym, potem drugi. Patrzyli

z zapartym tchem, jak znikaj

koła i dach, a pasa

erowie biegn

drodze w popłochu, ubrani coraz bardziej sk

po. Pie

ał po

rodku.

- Uciekajmy st

d! - krzykn

ła pani, ale droga przed nimi te

zacz

ła

znika

, jakby zwijana na niewidzialn

szpulk

Przypomniałem sobie swoje trampki, jak znikn

ły, a potem pokazały

, ale teraz nic nie wracało i nagle zrozumiałem,

e je

li czego

nie zrobi

, mo

e nagle zosta

sam pie

i nic wi

cej.

- Przesta

cie, prosz

! - wyszeptałem, wyobra

c sobie Zielonych,

jakby stali tu

obok. - Ta droga jest tu potrzebna,

i w ogóle wszystko jest potrzebne... Oni dadz

wam spokój, tylko

przesta

cie... - Wcale nie byłem pewien, czy na pewno tak b

dzie, ale

miałem nadziej

Na moment

wiat zamarł bez ruchu, jakby kto

zrobił zdj

cie i

przygl

dał mu si

z namysłem. A potem droga zacz

ła

134
błyskawicznie rozwija

przed nami jak chodnik, a samochód

stopniowo wyłania

z nico

ci.

- Udało si

, udało!!! - krzyczałem,

ciskaj

c Olka. - Wystarczy ich

tylko poprosi

- tłumaczyłem gor

czkowo. - Oni nie s

li, tylko nie

lubi

eby si

do nich wtr

i robi

im na zło

ść

Tata Kuby podszedł do mnie i zajrzał mi w oczy.
- Kto: oni? - spytał, a kiedy uciekłem wzrokiem, westchn

ł ci

ęż

ko. -

Powinni

my odwie

źć

ten pieniek na miejsce, tak?

- Tak - kiwn

ł głow

Olek.

- Szkoda,

e nie chcecie nam pomóc. - Pani z samochodu wygl

dała na

obra

. - To mo

e mie

wielkie znaczenie naukowe.

- To przecie

oni nie chc

, nie my - zaprotestowałem gwałtownie.

- Małe zielone ludki? - W głosie pana z resztkami koszuli na
grzbiecie wyczułem kpin

- Nie takie znowu małe... - sykn

łem, ale Olek poci

ł mnie

ostrzegawczo za sweter i od razu nabrałem wody w usta.
Panowie poszeptali co

dzy sob

, a potem wsiedli do samochodu i

odjechali. Pieniek został na

rodku drogi. Koło niego sterczał Kuba z

głupi

min

- Chciałbym z wami zosta

- poprosił.

135
- Na razie musimy go odnie

ść

. - Olek pogładził chropowaty pie

coraz pó

niej. Niedługo zacznie

wieci

, pomy

lałem, czuj

c na

plecach miły dreszczyk. Ale nie zacz

ł.

- Odeszli... - szepn

łem. - Wszystko przez ciebie! - rzuciłem si

Kub

. Nawet si

nie bronił.

Było cicho, spokojnie i bardzo ciemno.
- To cisza przed burz

- powiedział Olek. - Lepiej wracajmy.

LjGSZCZ b

bnił jak oszalały, grzmoty dudniły, a błyskawice

rozdzierały niebo tu

nad naszym domem.

Patrzyli

my, jak roz

wietlaj

stodoł

, czerwony samochód Olka i

jeszcze co

- co zbli

ało si

do nas coraz szybciej, a

przysiadło na

parapecie okna.
To byli oni. Z ich długich włosów

ciekała woda, a r

ce wirowały w

obł

dnym ta

cu.

- Odchodzicie? - spytałem ze

tym gardłem.

- Tak - pisn

li chórem, u

miechn

li si

po swojemu i ukłonili

grzecznie.
- Tak mało o was wiemy... - szepn

ł Olek.

136
- Ich wystarczy poprosi

... - przypomniałem sobie, ale oni zamachali

tylko znów r

kami, jakby na znak protestu i zacz

li znika

. -

Poczekajcie chwil

! - zawołałem. - Kuba tak chciał was zobaczy

...

- Wszyscy chc

nas zobaczy

! - krzykn

ł ptasio ostatni

z Zielonych i stopił si

z przelatuj

błyskawic

. - Wła

nie o to

chodzi! - dobiegło z ciemno

ci i deszcz powoli ustał.

Powiał wiatr i na niebo wtoczył si

ksi

ęż

yc jak pomara

cza. W

drowały

po nim zielone cienie albo tylko tak mi si

zdawało. W ka

dym razie

było ju

po wszystkim i to było troch

smutne, ale i troch

nie, bo

przecie

jutro zdarzy si

nowego. Na pewno.

Wła

nie o to chodzi, zabrzmiały mi w uszach ich ostatnie słowa i

miechn

łem si

, obejmuj

c poduszk

137
Afryka

M 3.1 CJ OS 13. wisiała na trzepaku, a jej ko

ski ogon tarzał si

w piachu.
- Długo tak wisisz? - spytałem.
- Trzy godziny i dwana

cie minut.

Zauwa

yłem,

e nie ma zegarka i zaraz to powiedziałem. Zeskoczyła na

ziemi

i popatrzyła na mnie spod nastroszonej grzywki.

- Gdyby

mi nie przeszkodził - sykn

ła - pobiłabym rekord trzepaka.

- A jaki jest rekord?
- Cztery dni i trzy noce. To był pan dozorca - ci

ła dziewczynka,

patrz

c na mnie wyzywaj

co. - Nie masz poj

cia, jak było przez ten

czas brudno na klatce schodowej. Jego

ona przychodziła pod trzepak i

prosiła,

eby zszedł, przynosiła mu nawet zup

, a on nic. Jadł tylko

suche bułki i gruszki. Moja mama te

go prosiła,

bo chciała wytrzepa

dywan, ale odesłał j

na s

siednie podwórko.

- Ty to zmy

lasz... - westchn

łem z podziwem. - Ja bym tak nie umiał.

- Wcale nie zmy

lam - oburzyła si

Małgosia i ruszyła w stron

domu.

- Poczekaj... Jak chcesz, zabior

do Afryki - powiedziało mi si

nagle.
139
Oczy Małgosi zaokr

gliły si

ze zdumienia.

- No ju

dobrze - wzruszyła ramionami. - Troch

dałam si

nabra

- Jak mi nie wierzysz, chod

ze mn

. To całkiem niedaleko - dodałem

pospiesznie.
Popatrzyła na mnie z uwag

- Pod warunkiem,

e wrócimy przed kolacj

. Moja mama nie lubi, jak

spó

niam.

N clSZG miasteczko nie jest du

e. Ma rynek, od którego odchodz

ulice

z małymi domkami, a na ko

cu jednej ulicy wybudowano kilka

czteropi

trowych bloków. I my tam mieszkamy. Dalej jest tylko zakład

fryzjerski "Złota szczotka", stacja benzynowa, no i rozwidlenie dróg.
Szli

my wła

nie w tamt

stron

, a ja zastanawiałem si

, co zrobi

dalej. Małgosia zerkała na mnie i u

miechała si

pod nosem. Wtedy

zobaczyłem drogowskaz. Stał jakby nigdy nic, na skrzy

owaniu: "Afryka

- 2 km".
Co

podobnego, pomy

lałem. I jeszcze raz: co

podobnego. A Małgosia

powiedziała to gło

no i popatrzyła na mnie z podziwem. Droga była

brukowana kocimi łbami. Po obu jej stronach rosły

liwy.

Zatrzymali

my si

eby nazbiera

troch

owoców, ale zaraz

140
rozległo si

za naszymi plecami wesołe tr

bienie i pisk hamulców.

To był autobus. Pomalowany w szkock

krat

. Cał

przedni

szyb

zasłaniał napis: "Afryka". Zastanawiałem si

wła

nie, jak mo

prowadzi

z zasłoni

szyb

, kiedy w drzwiach stan

ł Pan Kierowca.

Ubrany był w spódniczk

w szkock

krat

w tych samych kolorach co

autobus, w sandały i porozci

gany czarny sweter.

- Dzie

dobry! - przywitał si

. - Idziecie mo

e do Afryki?

Przytakn

my.

- Mog

was podwie

źć

- zaproponował.

Nie mieli

my biletów ani pieni

dzy, ale zachwycił si

moj

kraciast

chustk

do nosa, wi

c mu j

podarowałem.

- Ładnie pasuje, prawda? - przykładał chustk

na zmian

do spódniczki

i do autobusu.
- Prawda - przyznali

my bez przekonania, a Pan Kierowca wyja

nił

pospiesznie: - Mój tatu

, podobnie jak ja, był Szkotem. A Szkoci

lubi

kraty i chodz

w spódniczkach.

- To jest autobus pana taty? - spytała Małgosia i nie czekaj

c na

odpowied

dodała: - Mój tatu

wczoraj kupił sobie autobus. Tylko

e nie umie prowadzi

- Zupełnie jak ja! - ucieszył si

Pan Kierowca.

- W takim razie lepiej b

dzie, je

eli pójdziemy na piechot

141
Dwa kilometry to niedaleko. Chustk

e pan sobie zatrzyma

mówiłem jak nakr

cony,

gaj

c Go

ze stopni.

- Ja jad

- zaprotestowała stanowczo.

- Przecie

słyszała

e nie umie prowadzi

... - sykn

łem.

- Na pewno jest zdolny i szybko si

nauczy. - Małgosia rozgl

dała si

z zachwytem po wn

trzu autobusu. - Chod

, zobacz, co on tu wozi! -

zawołała.
W

rodku pi

trzyły si

walizy i paczki. Z tyłu stał rower, wepchni

ęś

ciowo w ponton, wida

było narty, na których dyndały buty z

ły

wami do jazdy figurowej na lodzie.

- Po co pan to wzi

ł? - spytałem. - Przecie

w Afryce jest gor

co.

- Tak mawiaj

- zgodził si

, siadaj

c za kierownic

. - Ale nie

uwierz

, póki si

nie przekonam. A je

li si

oka

e jest inaczej?

Wol

wozi

na wszelki wypadek wszystko, co mo

e mi si

przyda

jak burza. Autobus podskakiwał na kocich łbach, a po obu stronach
migały

liwy. Czułem si

troch

nieswojo.

- Jak pan mo

e prowadzi

z zasłoni

przedni

szyb

?! - zawołałem,

przekrzykuj

c warkot silnika.

- Boj

szybko

ci! - odkrzykn

ł. - Jak tylko odsłoni

szyb

, mam

zawroty głowy!
142
Przyhamował nagle i Małgosia spadła prosto w jakie

dziwne rury,

poł

czone z workiem. Zaj

czało przera

liwie.

- Słysz

e próbujecie gry na kobzie - ucieszył si

Szkot, zatrzymał

autobus i otworzył drzwi.
- Ju

dojechali

my? - Gosia próbowała wypl

z rur.

- Nie - pokr

cił głow

. - Ale musz

was nauczy

kilku szkockich

ców.

Najpierw demonstrował, jak si

gra, a potem zacz

ł bardzo szybko

przebiera

nogami i kazał nam robi

to samo. Dopiero kiedy

przedrobili

my pi

ęć

razy dookoła autobusu, pozwolił nam wsi

ąść

powrotem. Tym razem nie ujechali

my daleko, bo koła zacz

ty kr

w miejscu. Silnik kilka razy prychn

ł, kichn

ł i zgasł.

Wy SI (c)O 11S my wszyscy razem. Droga urywała si

gwałtownie, a

kocie łby gin

ły w piachu. Jak okiem si

ąć

rozci

gała si

pustynia.

Nad nami powiewał wesoło transparent: "Witamy w Afryce", po pustyni
kroczyły dostojnie wielbł

dy z Beduinami na grzbietach, a przy

transparencie stał ostrzy

ony na je

a m

ęż

czyzna, obwieszony aparatami

fotograficznymi. Był w czarnym garniturze, białej koszuli i krawacie.
- Witamy, witamy... -

ciskał nam dłonie. - Mo

e pami

tkowe powitalne

zdj

cie? Prosz

bardzo, prosz

- zach

cał. - Ustawcie

143
si

ładnie. Najlepiej b

dzie według wzrostu. Tu, pod transparentem. -

Zanim zd

ąż

yli

my si

miechn

ąć

, zdj

cie było zrobione, a Pan w

Garniturze ju

nas ustawiał na tle autobusu. - A teraz na

wielbł

dzie. - Zwijał si

jak w ukropie.

- Zapakowałem gdzie

własnego wielbł

da - Szkot wszedł

do autobusu i zacz

ł nerwowo przerzuca

paczki. - Nie widzieli

cie go

czasami? Mo

na go łatwo pozna

, bo mój był bez Beduina. Beduina nie

pakowałem, na pewno.
Pan w Garniturze zacz

ł si

troch

niecierpliwi

- Prosz

nie przedłu

- powiedział surowo. - Ju

i tak b

dzie was

to kosztowało niezł

sumk

. - I zapisał co

w notesie.

Spojrzałem z przestrachem na Małgosi

, ale ona nie zwracała na mnie

uwagi. Podeszła do siedz

cego na wielbł

dzie Beduina, który zajadał

z przytroczonej do siodła kanki.

- Po

yczy nam pan wielbł

da do zdj

cia? - spytała.

- Bedobebrze - kiwn

ł głow

- On powiedział,

e dobrze - przetłumaczyłem Małgosi. - To jest po

bedui

sku.

- Ach, tak... - Spojrzała na mnie z podziwem i u

miechn

ła si

licznie.

Beduin zlazł z wielbł

da, ale szedł ci

gle obok, raz po raz si

gaj

ły

do kanki.

144
- Bechcebecie betrobech

bebubedybeniu? - spytał.

- Pyta, czy chcemy troch

budyniu - przetłumaczyłem, a Małgosia

oblizała si

e owszem.

Budy

był czekoladowy z sokiem i pomy

lałem sobie,

e to był dobry

pomysł przyprowadzi

tu Małgosi

teraz... - Pan w Garniturze rzucił nam pod nogi stert

białych

prze

cieradeł. Wida

było na nich przystemplowane numerki z pralni. -

Do zdj

cia na wielbł

dzie - wyja

nił.

- Mamy zało

prze

cieradła? - zdziwiłem si

, rozwijaj

c pierwsze z

brzegu. Było pozszywane bokami i miało dziur

na głow

- To s

burnusy, młody człowieku! - oburzył si

Pan w Graniturze. -

Burnusy!
Powrzucali

my je na nasze ubrania, a potem Beduin wsadził nas po

kolei na grzbiet wielbł

da - najpierw Małgosi

, a potem mnie.

Trzymałem j

mocno,

eby nie spadła.

- Jeste

my w Afryce - szepn

łem jej do ucha.

Chciała si

do mnie odwróci

, ale fotograf zacz

ł krzycze

eby si

nie wierci

, tylko zrobi

przyjemny wyraz twarzy. A potem rozległ si

trzask i znów byli

my na ziemi.

- Teraz rachuneczek - Pan w Garniturze po

linił ołówek,

145
na wielbł

dzie rozło

ył wielk

płacht

papieru i ju

chciał zacz

ąć

pisa

, gdy zwierz

wstało i oddaliło si

spokojnie z papierem na

grzbiecie. - Chyba b

musiał podliczy

w pami

ci - zdecydował,

otrzepuj

c na wszelki wypadek z piasku bose stopy,

eby mu było

łatwiej dodawa

. - Trzy uj

cia, stroje, jeden raz zwierz

luzem,

drugi wierzchem - liczył szybko - to by było około czterystu
pi

ęć

dziesi

ciu tysi

cy pi

ciuset dwudziestu dwóch złotych. - Sapn

ł z

wysiłku i dodał: - Płatne z góry.
- Co to znaczy? - spytałem cichutko.
- To znaczy, zanim dostaniesz zdj

cia - wyja

nił równie cicho Szkot,

wycofuj

c si

chyłkiem do autobusu.

- Zapłacimy z góry jutro - powiedziałem zdecydowanie. Na wszelki
wypadek wzi

łem Małgosi

za r

. Małymi

kroczkami, jakby nigdy nic, sun

my w

lad za Panem Kierowc

- Mo

e by

jutro - zgodził si

od razu fotograf, a my przestali

cofa

- Zobacz... - szepn

ła Małgosia.

Na niewielkiej wydmie wyrósł zakład fryzjerski "Złota szczotka".
- l TZ0CIGZ on jest zupełnie gdzie indziej - pomy

lałem gło

no.

Przygl

dali

my mu si

z uwag

. To był ten sam zakład, który stał

146

\
\
\
\
\.
przy rozwidleniu dróg za naszym miasteczkiem. Nawet szyld był tak
samo przekrzywiony, a okno lekko p

kni

te.

- Co to znaczy: gdzie indziej? - na ganku ukazał si

Pan Fryzjer.

- Nigdy si

nie jest gdzie indziej, ni

jest, to chyba logiczne?

Próbowałem si

nad tym zastanowi

, ale było za gor

co.

- To mo

e ja skorzystam z okazji i si

ostrzyg

? - spytała Małgosia.

- Prosz

bardzo - zgodził si

. - Tu s

yczki, a tam lustro

- pokazywał, rozkładaj

c le

ak.

- My

lałam,

e to pan b

dzie strzygł - zdziwiła si

- Ja jestem bardzo dobrze ostrzy

ony i nie zamierzam zmienia

fryzury. - Pan Fryzjer, rozwalony na le

aku, wystawiał twarz

do sło

ca.

- Nie

cinaj włosów, co? - poprosiłem Małgosi

- Dobrze, ale pod warunkiem,

e skombinujesz co

do picia - zgodziła

szybko.

Ncl rlOryZOnCIG, w blasku zachodz

cego sło

ca, sun

ła karawana

wielbł

dów. Czułem pod trampkami rozgrzany piasek. Pan Fryzjer

drzemał spokojnie, a obok le

aka stał kiosk z napojami.

- Jego tu nie było - powiedziałem, przecieraj

c oczy.

148
- Fryzjera? - spytała t

ga Pani w Niebieskim Fartuchu. - Ale

byt! -

Machn

ła r

, oganiaj

c si

od os. - Lec

do soku - wyja

niła. - Ale

panienka chciała si

chyba czego

napi

? Je

li tak, prosz

decydowa

. Nie nale

y robi

tłoku.

- Przecie

tu oprócz nas nikogo nie ma - zdziwiła si

Małgosia,

wyci

gaj

c r

po szklank

- W ka

dej chwili mo

e nadci

ąć

karawana wielbł

dów - powiedziała

pani. - Beduini na ogół pij

sodow

z sokiem,

a wielbł

dy czyst

. A wy, jak

wolicie?

- Z sokiem, ale nie mamy pieni

dzy - westchn

ła Małgosia. Pani

roze

miała si

tylko, jakby

my powiedzieli co

miesznego

i nalała dwie pełne szklanki. A potem jeszcze cztery. Pili

my,

pili

my i nie udawało nam si

zaspokoi

pragnienia.

- Lepiej b

dzie, je

li napijecie si

w domu. - Pani wydawała si

troch

zniecierpliwiona. - Macie niedaleko. Czy ten autobus

w kratk

to czasem nie wasz?

Autobus stał na brzegu pustyni i migał

wiatłami.

o zakładzie fryzjerskim, o kiosku i o tym,

e zupełnie nie mogli

napi

, a Pan w Garniturze wzruszył ramionami.

- To była fatamorgana - burkn

ł.

149
- Czyli co

takiego, co pojawia si

na pustyni, a nie istnieje

naprawd

. Tylko wydaje nam si

e to jest - zacz

łem tłumaczy

, a

Małgosia kolejny raz popatrzyła na mnie z podziwem.
- Wszystko mo

e si

pokaza

. Wszystko - dodał Pan

w Garniturze. - Co si

chce i czego si

bardzo nie chce. To zale

Ale ja nie zapuszczałem si

nigdy w gł

b pustyni. Moje miejsce jest

tutaj, pod transparentem. Mo

e wi

c naprawd

jest tam gdzie

jaki

zakład fryzjerski i kiosk, ale w

tpi

Pan Kierowca mrugn

ł w nasz

stron

- Na nas ju

czas - powiedział.

Pomachali

my na po

egnanie Afryce, Beduinom, wielbł

dom i Panu w

Garniturze.
- Pami

tajcie,

e nale

y mi si

czterysta tysi

cy... - zacz

ł, ale

dalsze jego słowa zagłuszył warkot silnika.
Ruszyli

my ostro tyłem.

- Nie b

dzie pan zawracał? - Czułem,

e lekko kr

ci mi si

w głowie.

Po obu stronach drogi p

dziły za nami

liwy, autobus trz

sł si

kocich łbach i zanim doczekałem si

odpowiedzi, stali

my na znajomej

krzy

ówce.

- Mo

e zata

czymy na po

egnanie? - zaproponował Szkot.

- Dobrze! - ucieszyła si

Małgosia.

150
Wirowali

my wokół autobusu coraz szybciej, a

w ko

cu opadli

czeni na traw

- Ale fajny taniec... - wydyszałem.
- Wcale nie było słycha

, kiedy odjechał - westchn

ła z

alem

Małgosia i wsun

ła do buzi dojrzał

liwk

- Zobacz... - pokazałem na niebo. Z ziemi biegła w gór

cza. A po

niej sun

ło co

znajomego. Coraz wy

ej i wy

ej. Wprost

w chmury. - Do Szkocji jest daleko - wyja

niłem. - Pewnie pojechał na

skróty.
- A ty mówiłe

e nie umiesz zmy

. - Małgosia u

miechn

ła si

licznie i popatrzyła na mnie z podziwem. Je

li nie pomyliłem si

rachunkach, ju

ty raz tego popołudnia.

•I i --.
Pokój do wynaj

cia

i U Kan IG do drzwi było niecierpliwe i troch

zbyt gło

ne.

- Kto tam? - spytałem dr

żą

cym głosem.

- Hipopotam - usłyszałem po drugiej stronie głos mojego kolegi Jarka.
Otworzyłem drzwi i od razu chciałem je zatrzasn

ąć

, ale było ju

pó

no. Poruszał si

szybciej, ni

na si

tego spodziewa

po jego

tuszy. Kto? - spytacie. No, jak to kto? Przecie

przedstawił!

- Dddlaczczego uudajjesz ggłos Jjarka? - wyj

kałem z trudem.

- Jakiego Jarka? - zdziwił si

hipopotam.

- Mojego przyjaciela. - Troch

przestałem si

trz

ąść

. Hipopotam

wygl

dał na dobrze wychowanego.

- Nie miałem przyjemno

ci pozna

- odpowiedział. - Mam na imi

Feliks. Czy mógłbym zobaczy

pokój? - spytał.

- Czyj pokój? - Ze zdenerwowania przest

powałem z nogi na nog

. Ach,

ta mama, czy musiała akurat wyj

ść

w takiej chwili?!

Hipopotam spojrzał na mnie swoimi bardzo małymi oczkami i sapn

ł z

irytacj

- Mam tu ogłoszenie. Z gazety. Pokój do wynaj

cia. Warunki wobec

kandydata: samotny, schludny, niepal

cy, bez skłonno

ci do

alkoholu... Wszystkie spełniam, ka pe wu? A teraz prowad

mnie

wreszcie, bo strasznie ciasno w tym korytarzu.
153
Zaprowadziłem hipopotama do pokoju rodziców, bo w ogóle mamy tylko
dwa, a ja swojego nie zamierzałem wynajmowa

. Podszedł do okna i

wyjrzał.
- Widok na ulic

. Ruchliw

- dodał. - Spaliny, kurz, hałas, jednym

słowem, dno. Mógłbym ci

poprosi

o misk

wody?

- Je

eli chce si

pan... je

eli chcesz si

umy

, łazienka jest...

- Nie chc

umy

! - przerwał mi, tupi

c łapami, a

mieszkaj

ca pod

nami s

siadka zacz

ła wali

szczotk

w sufit. - Pi

mi si

chce, to

wszystko - dodał po chwili ju

spokojniej.

Zadzwoni

do tatusia, pomy

lałem i wybiegłem spiesznie z pokoju. On

dzie wiedział, co robi

Sekretarka powiedziała,

e tatu

ma narad

i spytała, czy to co

nego. Nie wiedziałem, czy wizyta hipopotama jest bardzo wa

na czy

nie, ale skoro miał u nas zamieszka

na stałe, to chyba tatu

powinien co

zdecydowa

- Tak - szepn

łem, bo nie chciałem,

eby hipopotam słyszał moj

rozmow

- Mów wyra

niej! - poprosiła sekretarka. - Stało si

- Nie, ale chc

porozmawia

z tatusiem - powiedziałem gło

niej.

W drzwiach pokoju stan

ł Feliks i przygl

dał mi si

z ironicznym

mieszkiem.

154
w

- Zamiast da

mi wody, jak o to prosiłem, namawiasz si

za moimi

plecami. A poza tym w ogłoszeniu nie było słowa
o

adnym tatusiu.

- Halo? Co si

dzieje? - rozległ si

w słuchawce głos tatusia.

- Nic, tylko... przyszedł hipopotam i... -j

kałem, wij

c si

pod

spojrzeniem

widruj

cych oczek.

- Ile razy mówiłem ci,

eby

mi nie przeszkadzał w pracy! Naprawd

tak ci si

nudzi? -Tatu

był na mnie zły.

Musiałem mie

dziwn

min

, bo Feliks wyci

ł łap

po słuchawk

Podałem mu j

bez słowa.

- Halo? Dzie

dobry panu - powiedział grzecznie. - Ja w sprawie

pokoju do wynaj

cia.

Nie wiem, co odpowiedział tatu

, ale Feliks oznajmił stanowczo,

wcale nie nazywa si

Jarek i ani mu w głowie

adne dowcipy. A potem

nic nie mówił, bo tatu

przerwał rozmow

- Wygl

da na to,

e twój ojciec nie wierzy w hipopotamy - westchn

ł i

poczłapał do pokoju.
A ja powlokłem si

nala

mu wody do picia.

Kiedy ju

zaspokoił pragnienie, przysiadł na kanapie. J

ły

spr

ęż

yny.

eby tylko czego

nie rozwalił, pomy

lałem. Wszystko b

dzie

na mnie.
- A teraz powiedz mi to i owo o sobie - poprosił. - W ogło-
156
szeniu mowy nie było o

adnych dzieciach. Nie mog

decydowa

kota w worku.
- Kota nie mamy, ale mamy psa. A wła

ciwie suczk

. Mamusia poszła

wła

nie z ni

do weterynarza, bo ma zapalenie uszu... - zacz

łem.

- Kto? Twoja mama? - Feliks miał kłopoty z koncentracj

- Oj, co

ty! - obruszyłem si

. - Mufka!

- Jaka rasa? - Hipopotam podło

ył sobie pod łeb poduszk

. Widziałem,

e czuje si

coraz swobodniej.

- Pudel - powiedziałem. - Prawie - u

liłem po chwili. - Prawie

pudel.
- Nic z tego - zaprotestował stanowczo. - Nie lubi

miesza

ców. Pudli

zreszt

nie. B

dziecie musieli wybiera

: albo ja, albo on.

- Ona, suczka - wybrałem bez wahania. - Czy teraz ju

sobie

pójdziesz? - Czułem,

e zabrzmiało to niemiło, ale miałem na jutro

zadane lekcje i mamusia prosiła,

ebym odrobił,

zanim wróci.
- Jeszcze nie. - Hipopotam pokr

cił wielkim łbem. - Rozumiem,

telewizor miałbym do swojej wył

cznej dyspozycji? - spytał,

naciskaj

c guzik pilota. W programie był wła

nie film rysunkowy.

Obejrzeli

my go sobie razem, a potem Feliks przyciskał ró

157
guziczki i pokazywało si

za ka

dym razem co innego i bardzo mu si

to podobało. - Bo je

li ten telewizor byłby mój, to mo

e mógłbym si

zgodzi

na suczk

- zawahał si

i spojrzał na mnie.

- Telewizor jest wspólny - powiedziałem stanowczo. - I ten pokój te

jest wspólny. Mamusi, tatusia, Mufki i troch

mój te

- O, co to, to nie! - Hipopotam zerwał si

z kanapy i zacz

ł mi

wymachiwa

przed nosem gazet

. - Tu jest napisane czarno na białym...

- Rozwin

ł jedn

ze stron i sylabizował powoli: - Samodzielny pokój

samotnemu... i tak dalej... jak ju

ci mówiłem, warunki spełniam,

wynajmie wdowa. I adres. Mowy tu nie ma
o

adnej rodzinie ani suczce!

- Poka

ten adres... - za

witała mi nadzieja. - No tak! -

wykrzykn

łem po chwili. - Pomyliłe

tra! Nad nami mieszka

rzeczywi

cie... - zacz

łem, ale Feliks stał ju

przy drzwiach.

- Zdaje si

e straciłem troch

czasu - mrukn

ł pod nosem. Nie

wydawał mi si

teraz taki uprzejmy jak na pocz

tku. Pewnie mu ju

nie

zale

ało.

- Ja te

! - przypomniałem, ale nie wiem, czy mnie dosłyszał. Pi

ł si

po nie o

wietlonych schodach w gór

- Pierwsze drzwi po prawej! - krzykn

łem.

158
trafił, gdzie trzeba. I chocia

nigdy potem go nie widziałem, na

moim suficie pojawiły si

e rysy. Wdowa udawała,

e mieszka sama,

chocia

przecie

aden wstyd wynaj

ąć

pokój hipopotamowi.

Szczególnie gdy jest samotny, schludny i bez nałogów.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Dobry potwor nie jest zly e c001
STRES NIE JEST TAKI ZŁY
Dlaczego świat nie jest dobry
Janiszek Nikt nie jest dobry [fragment]
Czlowiek jest zły czy dobry, wg Hobbesa i Lockea
Janiszek Nikt nie jest dobry [FRAGMENT]
T. Halik - Co nie jest chwiejne..., religia, Teologia
1-Cholesterol nie jest trucizną-Poczta Zdrowia, ZDROWIE-Medycyna naturalna, Poczta Zdrowie
To nie jest żart
Gdy protokół powypadkowy nie jest zgodny z prawdą
DO?TLEJEM NIE JEST?LEKO Z WYCHOWAWCY
Demokracja nie jest pojeciem jednorodnym - Sartori, Politologia UMCS (2005 - 2010) specjalność samor

więcej podobnych podstron