Jayne Ann

Krentz

Wielka

namiętnoś

ć

Tytuł oryginału GRAND PASSION

Prolog

Max Fortune siedział samotnie w piwnicy starego domu z

cegły i kontemplował swoją kolekcję. Było to jego częste
zajęcie. Bardzo wcześnie pojął, iż te obrazy i książki są
jedynymi rzeczami, które naprawdę należą do niego, jedynymi,
których nikt mu nie może zabrać.

Większość arcydzieł wiszących na ścianach bezpiecznego, o

kontrolowanej temperaturze i wilgotności powietrza skarbca
stworzyli współcześni artyści, którzy dopiero zaczynali osiągać
uznanie, na jakie zasługiwali. Kilka płócien okrzyknięto już
dziełami geniuszy, kilka innych czekało na odkrycie.

Max, mimo że znał obecną i przyszłą wartość swych

obrazów, nie traktował ich jako inwestycji. Dzikie, ponure i
technicznie doskonałe płótna odzwierciedlały coś ukrytego
wewnątrz niego, czego nie potrafił wyrazić słowami. Wiele z
nich przypominało koszmary senne, które miewał jako dziecko.
Nie wątpił, iż pewnego dnia każde z jego dzieł zostanie uznane
za arcydzieło. W dziedzinie sztuki jego instynkt nie mylił się
nigdy.

Na oszklonych regałach, oprócz dzieł zebranych doktora

Seussa i zniszczonych egzemplarzy z serii przygód dla
chłopców, znajdowały się rzadkie książki, które osiągnęłyby
zawrotne sumy na każdej aukcji. Max darzył cenne książki
prawie taką samą namiętnością jak obrazy.

Cenił zwłaszcza książki stare i rzadkie, książki z własną

historią, książki, które kiedyś dla kogoś coś znaczyły. Kiedy
trzymał w rękach starą książkę, doznawał nieuchwytnego
uczucia związku z ludźmi, którzy żyli przed nim. Miał wrażenie,
że dzieli niewielką część cudzej przeszłości, wyobrażał sobie, że
tak by się czuł, będąc członkiem jakiejś rodziny.

Max mieszkał sam w eleganckim starym domu na Queen

Ann Hill, w Seattle. Z okien domu rozciągał się fantastyczny
widok na miasto i na Elliott Bay, posiadłość zaś wyceniano
bardzo wysoko na rynku nieruchomości. Każda rzecz w środku,

2

poczynając od kalifornijskiego Cabernet Sauvignon, rocznik
1978, który właśnie popijał, aż po wykwintne wschodnie
kobierce na wyglansowanych posadzkach, była starannie
wybrana. Sam miał jednak świadomość, że pieniądze, jakie
wydał na urządzenie, nie zdołały zapewnić jednego – budynek
nie stał się domem.

Od szóstego roku życia nie miał domu. Był pewien, że już

go nie będzie miał, i przyjął ten fakt do wiadomości. Bardzo
wcześnie zrozumiał, że umiejętność przeżycia polega na tym,
aby nie pożądać rzeczy, których nie można mieć. Ta filozofia
życiowa przeważnie się sprawdzała, ponieważ niewiele było
takich rzeczy, których nie mógłby dostać.

Do licznych zdobyczy Maxa należała także niepospolita

reputacja. Różni ludzie różnie o nim mówili. Jedni powiadali, iż
jest człowiekiem niebezpiecznym. Inni, – że jest genialny i
bezwzględny, nieugięty w dążeniu do celu. Wszyscy zgodni byli
co do tego, że kiedy Max Fortune postanowi coś zrobić, zostanie
to zrobione.

Wiedział, że jego legendarna reputacja opiera się na jednym

prostym fakcie – nigdy niczego nie sknocił.

No, prawie nigdy.

3

Rozdział pierwszy

Odnalezienie kochanki Jasona Curzona zabrało Maxowi

Fortune'owi blisko miesiąc. Teraz, kiedy ją odszukał, nie
wiedział, co o niej sądzić. Cleopatra Robbins z całą pewnością
nie była taką kobietą, jakiej się spodziewał.

Stał przy buzującym kominku i przyglądał się chaosowi

panującemu w przytulnym westybulu Robbins' Nest Inn. Mimo
sugestywnego imienia pani Robbins nie przypominała
rozkosznej kobietki, która zajmuje się uwodzeniem bogatych
mężczyzn, starszych o kilkadziesiąt lat.

Wyglądała dokładnie tak, jak przystało zajętej

przyjmowaniem nowych gości właścicielce zajazdu.

Max rzucił okiem na serię niegustownych widoczków

morskich wiszących na ścianach. Uśmiechnął się drwiąco pod
nosem. Najwyraźniej Cleopatra Robbins nie tylko nie była
typową uwodzicielką; nie była również znawczynią sztuki. Ktoś,
kto ozdobił ściany mdłymi pejzażami, nie mógłby docenić
pięciu obrazów Amosa Luttrella zostawionych mu pod opieką.

I bardzo dobrze, że pani Robbins wolała morskie pejzaże,

ponieważ Max miał zamiar odebrać jej obrazy Luttrella. Były
jego własnością, odziedziczoną po Jasonie Curzonie i chciał je
odzyskać.

Był przygotowany na walkę, i przyjmował to ze spokojem.

Od szóstego roku życia musiał walczyć o wszystko, co chciał w
życiu osiągnąć. Czasami przegrywał, ale najczęściej wygrywał.

Oparł dłonie na bogato rzeźbionej głowie jastrzębia,

stanowiącej rączkę laski. Z wrodzoną siłą woli ignorował
nieustanny ból w nodze. Stara rana znów dawała mu się we
znaki, przywołując wspomnienia, w które nie miał zamiaru się
wgłębiać.

Skoncentrował uwagę na Cleopatrze Robbins, krzątającej się

za ladą recepcji.

Max przypomniał sobie, że Jason mówił o niej Cleo. TG

zdrobnienie pasowało do niej bardziej niż dramatyczna

4

Cleopatra.

Jason musiał, oczywiście, wybrać sobie nietypową

kochankę, ale on zawsze potrafił dojrzeć to, co było ukryte. Miał
doskonałe oko kolekcjonera, który bardziej ufał własnej intuicji
niż opiniom innych. Zachwycająca kolekcja obrazów, jaką
zostawił w darze swemu ulubionemu muzeum sztuki w Seattle,
potwierdzała jego doskonały gust. A pięć obrazów Amosa
Luttrella stanowiło ozdobę tej kolekcji.

Umierając Jason miał prawie dwieście obrazów. Natomiast

Cleopatra Robbins, o ile Max wiedział, była jego jedyną
kochanką.

Nieoczekiwanie Max odczuł coś głęboko niesłusznego,

kiedy wyobraził sobie kobietę zza lady w łóżku z Jasonem
Curzonem. Jason był dla niego postacią najbardziej zbliżoną do
osoby ojca. Mówił sobie, że powinien być zadowolony, iż stary
człowiek miał podczas ostatniego półtora roku życia
towarzystwo kobiety. Po śmierci żony spędził wiele samotnych
lat.

Z jakiegoś jednak powodu nie podobało mu się to, że

towarzyszką Jasona była Cleo Robbins.

Oceniał, że pani Robbins miała pod trzydziestkę, jakieś

dwadzieścia siedem, dwadzieścia osiem lat. Przyglądał się jej
gęstym, ciemnokasztanowym włosom upiętym w węzeł i
zastanawiał, jakby wyglądały luźno rozpuszczone na ramiona.
Węzeł nie miał jakiegoś szczególnie wyszukanego stylu, został
najwyraźniej zamotany i spięty w pośpiechu.

Cleo Robbins miała okulary w okrągłych złotych oprawkach.

Max uświadomił sobie, że w pewnym sensie odgrywały one tę
samą rolę, co wyszukany makijaż przyciemniający powieki
starożytnej Kleopatry –ukrywały prawdziwy wyraz dużych
zielonych oczu.

Dama, której poszukiwał od miesiąca, spoglądała na świat

zawodowo uprzejmym spojrzeniem właścicielki popularnego
zajazdu, ale Max wyczuwał w niej coś głębszego i
pociągającego.

5

Odczuł nieprzepartą chęć wypróbowania czegoś, o czym z

doświadczenia wiedział, że rzadko się udawało. Spojrzał na
Cleo Robbins tak, jakby spoglądał na obraz.

Ku jego zaskoczeniu ruch i hałas panujące wokół znikły, tak

jak się to działo, gdy kontemplował dzieło sztuki. Prawie
natychmiast poczuł w głębi znajome poruszenie. To go
zaniepokoiło. Takiego rodzaju fascynację i pożądanie odczuwał
jedynie w obecności rzeczy, które kolekcjonował.

Jason powiedział mu kiedyś, że piękno można odnaleźć

także w człowieku, nie tylko w sztuce i w książkach. Max
jednak boleśnie przekonał się, że ta umiejętność ma swoje
ograniczenia. Człowiek jest bardziej złożony niż dzieło sztuki i
zbyt dobrze potrafi ukrywać prawdę o sobie.

– Jedną chwileczkę, proszę pana. Pan Partridge, prawda?

Zaraz ktoś zaniesie pana bagaż do pokoju.

Cleo uśmiechnęła się promiennie do zirytowanego klienta,

uderzając w srebrny dzwonek na pulpicie.

– Najwyższy czas – mruknął Partridge. – Jechałem tu z

Seattle trzy godziny. Nie mam pojęcia, dlaczego firma wybrała
to miejsce na wybrzeżu na seminarium. Mogli je zwołać w
którymś z dużych hoteli w mieście.

– Jestem pewna, że uzna pan to miejsce za doskonałe dla

edukacyjnego spotkania. – Cleo rzuciła nerwowe spojrzenie na
schody. – Obawiam się, że nasz chłopak hotelowy jest chwilowo
zajęty. Dam panu klucz i może pan pójść do pokoju. Jeśli nie ma
pan nic przeciwko temu, bagaż przyniosą później.

– Nie ma sprawy. Sam go zaniosę. – Partridge wziął walizkę.

– Czy mogę się tu przynajmniej czegoś napić?

– W holu jest duży wybór doskonałych win i wielu

gatunków piwa.

– Do diabła! Miałem ochotę na martini.
Partridge porwał swój klucz i ruszył w stronę schodów.

Następne osoby z kolejki zajęły jego miejsce.

Max obserwował, jak Cleo przygotowała się na odparcie

kolejnego ataku. Ponownie rzuciła okiem na schody. Nie widząc

6

chłopaka hotelowego, zwróciła się z powrotem do klientów z
uśmiechem na twarzy.

Drzwi westybulu trzasnęły głośno. Max spostrzegł światło

błyskawicy na ciemnym niebie. Do zajazdu, wraz z deszczem i
wiatrem, wpadli następni klienci, dołączając do tłumu
kłębiącego się przy kominku.

– Lucky Ducky poszedł popływać.
Zaskoczony wysokim, piskliwym głosem dochodzącym

znikąd, Max spojrzał w dół. Napotkał wzrok małego chłopca z
głową w jasnych lokach, ubranego w dżinsy i koszulkę w paski.
Mały nie miał więcej niż pięć lat i trzymał palec w buzi.

– Słucham? – Max nie pamiętał, kiedy ostatni raz rozmawiał

z dzieckiem.

Chłopiec wyjął palec z ust i powtórzył:
– Lucky Ducky poszedł popływać.
Wkładając palec z powrotem do buzi spojrzał wyczekująco.
– Rozumiem. – Max zastanawiał się nad właściwą

odpowiedzią. – Chyba za zimno dziś wieczorem na pływanie,
co?

– Wujek Jason mówił, że kaczki mogą pływać wszędzie i

zawsze.

Max zacisnął dłonie na główce laski.
– Wujek Jason?
– Wujka Jasona już nie ma – powiedział chłopiec ze

smutkiem. – Cleo mówi, że poszedł do nieba.

– Jason Curzon w niebie? – Rozważył tę myśl. – Cóż,

przypuszczam, że wszystko jest możliwe.

– Znałeś wujka Jasona?
– Tak.
Chłopiec wyciągnął palec z buzi i uśmiechnął się do Maxa

radosnym, bezzębnym uśmiechem.

– Nazywam się Sammy Gordon. Czy mojego tatę też znałeś?
– Nie sądzę. – Straszna myśl przyszła Maxowi do głowy. –

Chyba że twój tata to wujek Jason?

– Nie, nie, nie – zawołał niecierpliwie mały. – Mój tata nie

7

jest w niebie, jak wujek Jason. Mój tata zaginął.

Max powoli przestawał cokolwiek rozumieć.
– Zaginął? – powtórzył.
Sammy kiwnął głową.
– Słyszałem, jak mama mówiła Cleo, że musi się odnaleźć.
– Rozumiem.
– No i nie znalazł się.
Max nie wiedział, co na to powiedzieć. Rzucił okiem na

zatłoczony hol i zobaczył ładną kobietę z krótkimi, jasnymi
włosami wychodzącą z pokoju za recepcją. Podeszła, aby pomóc
Cleo.

– To moja mama – poinformował Sammy.
– Jak się nazywa?
– Sylvia Gordon. – Sammy z zainteresowaniem przyglądał

się lasce. – Dlaczego musisz się na niej opierać? Byłeś ranny?

– Tak.
– Czy niedługo wyzdrowiejesz?
– Byłem ranny bardzo dawno temu. Bardziej już nie

wyzdrowieję.

– Sammy? Gdzie jesteś? – Cleo wyszła zza lady.
Max szybko uniósł głowę. Kochanka Jasona miała głęboki,

dźwięczny głos, świetnie pasujący do jej imienia. Znów
przeszyło go dziwne uczucie. Wyobraził sobie ten miękki,
wibrujący głos w łóżku.

– Tu jestem, Cleo. – Sammy pomachał do niej mokrym

palcem.

Max zauważył metaliczny błysk, kiedy Cleo wyszła z tłumu.

Spojrzał w dół i skrzywił się, kiedy zobaczył, że kochanka
Jasona nosi srebrne tenisówki z błyszczącymi sznurowadłami.
Reszta jej stroju nie była aż w tak złym guście, ale równie bez
polotu. Miała na sobie żółtą płócienną bluzkę i wypłowiałe
dżinsy.

– Nie wiedziałam, gdzie jesteś, Sammy. – Cleo uśmiechnęła

się do chłopca, a później jej wzrok napotkał wzrok Maxa.

Zobaczył, że się przestraszyła. Przez kilka sekund okulary w

8

złotej oprawce nie ukrywały wyrazu jej oczu. W tej krótkiej
chwili była dla niego tak otwarta jak dzieło sztuki i wiedział, że
odbiera go tak jak on ją.

Uderzenie tej nagiej intymności zaskoczyło Maxa. Było to

groźnie niepokojące doświadczenie, niepodobne do niczego, co
mu się dotychczas zdarzało w kontaktach z innymi ludźmi. Do
tej pory takie wrażenie wywierały na nim jedynie wyjątkowo
piękne obrazy i bardzo stare książki. Przeszyło go gwałtowne i
zupełnie nieoczekiwane pożądanie. Usiłował je zwalczyć w
sobie całą siłą woli.

Spojrzenie Cleo przesunęło się na laskę Maxa i nastrój prysł.

Kiedy znów podniosła wzrok, jej twarz przybrała wyraz
zawodowej uprzejmości. Oczy nadal były piękne, ale już nie tak
przejrzyste i czytelne jak przed chwilą.

– Zaraz się panem zajmiemy – powiedziała Cleo. – Jak pan

widzi, chwilowo jesteśmy zajęci.

– To przyjaciel wujka Jasona – odezwał się Sammy.
Oczy Cleo rozszerzyły się. Znikła zawodowa uprzejmość,

którą zastąpiło szczere ciepło.

– Jest pan przyjacielem Jasona?
– Tak.
– To cudownie. Proszę się nie martwić, jestem pewna, że

znajdziemy dla pana pokój. Niech się pan rozgości, a Sylvia i ja
zaraz się panem zajmiemy. Przepraszam, ale nie dosłyszałam
pańskiego nazwiska.

– Max Fortune.
– W porządku. Sammy, zaprowadź pana do solarium.
– Dobra. – Sammy spojrzał na Maxa. – Chodź ze mną.
Max nadal patrzył na Cleo.
– Poczekam tutaj, jeśli nie ma pani nic przeciwko temu.

Chciałbym z panią porozmawiać.

– Bardzo proszę – zgodziła się Cleo. – Jak tylko będę miała

wolną chwilę. Sammy, nie wiesz, gdzie jest Benji?

– Nie ma go.
Cleo była najwyraźniej zakłopotana.

9

– Jak to nie ma?
– Tak powiedziała Trisha.
– Na pewno chodziło jej o to, że jest zajęty.
– Nie. – Sammy potrząsnął głową z przekonaniem. – Nie ma

go.

– O Boże, to niemożliwe! – wykrzyknęła Cleo. – Miał tu być

dziś wieczorem. Wiedział, że przyjeżdża grupa gości.

– Cleo, gdzie jesteś? – Podeszła do nich młoda dziewczyna

ze stosem ręczników. Ona także miała na sobie dżinsy oraz
luźną, flanelową koszulę. Jasnobrązowe włosy związane były w
koński ogon, a na atrakcyjnej twarzy malowało się zmęczenie.

Cleo zmarszczyła brwi.
– Wszystko w porządku, Trisha?
– Jasne, tylko mam strasznie dużo roboty.
– Gdzie jest Benji?
– Nie mam pojęcia. – Trisha odwróciła wzrok. – Mamy

kłopot w pokoju dwa-dziesięć. Zatkała się ubikacja.

– Jeszcze tego brakowało – mruknęła Cleo. – Od tego jest

Benji. Gdzie on się podziewa, kiedy jest najbardziej potrzebny?

– Mam się tym zająć? – spytała Trisha.
– Nie, skończ szykować pokoje. Znajdę kogoś innego. –

Cleo odwróciła się i z nadzieją spojrzała na Maxa. – Jak pan się
nazywa?

– Max Fortune.
– I był pan przyjacielem Jasona?
– Tak.
– Bliskim przyjacielem?
– Tak.
Cleo uśmiechnęła się szeroko.
– Czyli właściwie należy pan do rodziny, prawda?
– Nie wiem – odparł Max. – Czyżby?
– Oczywiście. Jason nigdy by tu pana nie przysłał, gdyby tak

nie uważał. W trudnych chwilach rodzina trzyma się razem.
Jason nigdy nie odmawiał pomocy, kiedy tu mieszkał. Chyba
nie ma pan nic przeciwko temu, prawda?

10

– Obawiam się, że nie bardzo rozumiem, o co pani chodzi.
– Nie szkodzi. Jestem pewna, że szybko pan zrozumie.

Proszę tędy.

– Chwileczkę, proszę pani. Przyjechałem, żeby z panią

porozmawiać.

– Później. Mówiłam już, że jestem okropnie zajęta.
Cleo ruszyła przodem.
Max poczuł się całkowicie zagubiony.
– Naprawdę wolałbym poczekać tutaj, proszę pani.
– Wszyscy pomagają – stwierdził Sammy. Wyjął palec z

buzi i złapał za połę eleganckiej, szytej na miarę marynarki
Maxa. Małe paluszki bezlitośnie zgniotły jedwabno-wełniany
materiał.

Max zrezygnował z protestów i dał się pociągnąć

korytarzem. Cleo stała już przy otwartych drzwiach szafki na
końcu korytarza i zaglądała do środka.

– Tu cię mamy. – Sięgnęła do wnętrza i wyciągnęła

urządzenie do przepychania zatkanych otworów
kanalizacyjnych, po czym potrząsnęła nim triumfalnie. – Trisha
mówiła, że chodzi o pokój dwa-dziesięć. Sammy pokaże panu,
gdzie to jest, dobrze, Sammy?

– Dobra – odparł wesoło Sammy.
Max spojrzał na urządzenie. Zrozumiał, czego od niego

oczekiwano.

– Obawiam się, że zaszło nieporozumienie, proszę pani.
– Przecież sam pan mówił, że był pan przyjacielem Jasona,

prawda?

– Zgadza się. – Max z odrazą spoglądał na przepychaczkę.
– Jason zawsze nam pomagał, jeśli było trzeba – powiedziała

zachęcająco Cleo.

Max nie wiedział, co myśleć o kochance Jasona, wiedział

jednak, że dopóki nie odzyska pięciu obrazów Luttrella, musi się
jej, w pewnym sensie, podporządkować.

– Zobaczę, co się da zrobić.
– Cudownie. Będę bardzo wdzięczna. – Cleo wepchnęła mu

11

narzędzie do ręki i uśmiechnęła się z ulgą. – Sammy pana
zaprowadzi. Ja muszę wracać do recepcji.

Sammy pociągnął Maxa za marynarkę.
– Tędy. Tu są schody.
Max zacisnął zęby i pozwolił się prowadzić. Czuł się tak,

jakby niechcący wszedł w inny świat, w którym prawa natury
były lekko wypaczone. Jason, coś ty tu, człowieku, robił? –
pytał w duchu, idąc na drugie piętro.

– Tutaj. – Sammy popchnął drzwi z numerem dwa-dziesięć.
Pokój był pusty. Max z niechęcią obrzucił wzrokiem

wyszukane, przeładowane ozdóbkami meble i obraz z psami nad
łóżkiem. Był to klasyczny przykład wiktoriańskiego
sentymentalizmu i najgorszego rodzaju ekstrawagancji.

Przeszedł po obrzydliwym dywanie w kwiaty i zajrzał do

wyłożonej białymi kafelkami łazienki. W epoce wiktoriańskiej
umiano projektować łazienki. Maxowi podobała się ogromna,
biała wanna na nóżkach, choć znacznie mniej podobała mu się
chlupocząca w muszli klozetowej woda, która wyglądała tak,
jakby za chwilę miała zalać całą łazienkę. Z ulgą stwierdził, że
woda przynajmniej jest czysta.

– Lucky Ducky poszedł popływać – przypomniał mu

Sammy.

Max nagle wszystko zrozumiał.
– Tutaj, w tej ubikacji?
– Kaczki mogą pływać wszędzie.
Max, zrezygnowany, oparł laskę i przyrząd do przepychania

o ścianę, zdjął swoją elegancką marynarkę i powiesił ją
starannie na wieszaku na drzwiach łazienki. Później wyjął złote
spinki do mankietów, włożył do kieszeni i podwinął rękawy
szytej na miarę białej, jedwabnej koszuli.

W trudnych chwilach rodzina trzyma się razem.
Dziwnie to zabrzmiało w uszach człowieka, który nie miał

żadnej rodziny od szóstego roku życia. Licznych rodzin
zastępczych, u których mieszkał po śmierci matki w wypadku
samochodowym, w ogóle nie brał pod uwagę.

12

Nigdy nie znał swego ojca, który opuścił matkę jeszcze

przed jego urodzeniem. Nie próbował go odszukać. Nie
interesował go ojciec, któremu nie zależało na własnym dziecku.

Max zaczął zbierać rzeczy, kiedy został umieszczony w

drugiej rodzinie zastępczej. Przekonał się, że rzeczy go nie
odrzucają. Rzeczy nie odchodzą. Rzeczy nie mówią na tysiąc
różnych, subtelnych sposobów, że nie jesteś godzien należeć do
rodziny. Rzeczy można ze sobą zabrać, kiedy się przenosi do
następnego, chwilowego miejsca zamieszkania.

Na początku zbierał książki. Okazało się, że jest to bardzo

łatwe, nawet jak się nie ma pieniędzy. Ludzie z przyjemnością
dawali książki w prezencie. Nauczyciele, pracownicy z opieki
społecznej, bibliotekarki, zastępcze matki – wszyscy bardzo
chętnie dawali książki małemu Maxowi.

Przez dłuższy czas martwił się, że ktoś wreszcie zażąda tych

książek z powrotem. Tak się jednak nie stało. Nawet w
przypadku bibliotekarki, która dała mu jego pierwszy tom
doktora Seussa.

Większość dzieci szybko nudziła się darmowymi książkami i

wymieniała je z Maxem na inne, idiotycznie – według niego –
mało warte rzeczy: batonik, zabawkę, parę ćwierćdolarówek.
Dla Maxa każdy nowy nabytek był bezcenny, ponieważ stawał
się jego własnością i miał nią być na zawsze.

Kiedy był mały, trzymał swoje skarby w walizce, spakowane

i przygotowane do nieuniknionej, następnej przeprowadzki.
Poprosił swoją opiekunkę społeczną o kłódkę z kluczem.
Uśmiechnęła się smutnym, dziwnym uśmiechem i dała mu ją
bez dalszych pytań.

W wieku szesnastu lat Max odkrył to, co miało się stać

namiętnością jego życia: sztukę współczesną. Pewnego dnia
poszedł na wagary i znalazł się na Pioneer Square w Seattle. Bez
specjalnego powodu zaszedł do kilku galerii. W dwóch z nich
zobaczył obrazy, które przeszyły go do głębi. Po raz pierwszy w
życiu zobaczył, że są na świecie inni ludzie, którzy mają
marzenia i nocne koszmary podobne do jego własnych. Nigdy

13

tego doświadczenia nie zapomniał.

W obecności tych obrazów Max nie czuł się już tak samotny.
Kiedy miał dwadzieścia trzy lata, spotkał po raz pierwszy

Curzona. Było to przed dwunastu laty. Max wyszedł właśnie z
wojska i zaczął pracować. Praca była przeważnie fizyczna, ale
jemu to nie przeszkadzało. Pakował, transportował i rozwieszał
obrazy, które marszand, Garrison Spark, sprzedawał swoim
klientom.

Max nie przepadał szczególnie za Sparkiem, który nie

odznaczał się nadzwyczajnymi zasadami etycznymi. Ale
fascynowała go sztuka, z którą mógł obcować. Spark natomiast
doceniał bezbłędne oko Maxa. Zawarli ze sobą pewien układ –
w zamian za pracę Max obiecał, że nie będzie się wypowiadał o
autentyczności niektórych obrazów, sprzedawanych przez
Sparka, chyba że klient sam o to spyta.

Max dostarczył już wcześniej dwa obrazy, obydwa

autentyczne, Jasonowi Curzonowi, kiedy zdarzyło się coś, co
zmieniło jego życie.

Rozpakował właśnie duże płótno – ciemny, abstrakcyjny

obraz przypisywany młodemu, zdobywającemu dopiero sławę
artyście, którego prace Jason kolekcjonował. Usunął się
grzecznie na bok, pozwalając Jasonowi na dokładne obejrzenie
obrazu.

Jason przypatrywał się obrazowi przez dłuższy czas, po

czym zwrócił się do Maxa z zagadkowym wyrazem twarzy.

– Co pan o tym myśli? – spytał.
Max ukrył zaskoczenie. Klienci nigdy dotąd nie pytali o

opinię człowieka, który dostarczał im zakupione dzieła.

Spojrzał na obraz. Wcześniej widział już trzy inne płótna

tego samego artysty i był nimi dogłębnie poruszony. Ten nie
zrobił na nim żadnego wrażenia. Przez chwilę zastanawiał się
nad odpowiedzią, wiedząc, iż Jason zapłacił za obraz dużą sumę.

– Myślę, że to falsyfikat – powiedział w końcu. Jason

spojrzał na niego z uznaniem.

– Ja też – stwierdził.

14

– Bardzo dobry falsyfikat – dodał prędko Max, pamiętając o

swej pracy. – Nawet pan Spark na nim się nie poznał.

Jason uniósł tylko brwi do góry. Odesłał obraz Sparkowi bez

żadnego wyjaśnienia, stwierdzając jedynie, iż się rozmyślił. Ale
w następnym miesiącu zaprosił Maxa do obejrzenia swojej
prywatnej kolekcji.

Max był zachwycony obrazami. Na koniec Jason powiedział:
– Jest pan inteligentny i szybko myśli. A co najważniejsze,

moim zdaniem ma pan doskonałe oko do obrazów. Nie
zastanawiał się pan nad jakimś zajęciem wymagającym
większego wysiłku intelektualnego niż pakowanie i
rozpakowywanie obrazów dla Garrisona Sparka?

– Na przykład nad czym?
– Na przykład nad pracą dla mnie. Zajmowałby się pan

kupowaniem obrazów do hoteli Curzona. Podlegałby pan
bezpośrednio i wyłącznie mnie. Ta praca oznacza podróże,
doskonałe wynagrodzenie, dodatkowe premie i kontakty z
ludźmi na stanowiskach. Interesuje to pana?

– Czemu nie.
Max potrafił dostrzec zwrotny punkt w swoim życiu, zresztą

i tak nie miał przed sobą żadnych innych perspektyw.

Jason przyjrzał się taniemu, brązowemu garniturowi Maxa,

nylonowej koszuli i wystrzępionemu krawatowi.

– Najpierw musimy pana trochę wyszykować.
Jason dotrzymał słowa. Nauczył Maxa wszystkiego, co było

niezbędne do poruszania się w międzynarodowych kręgach
hotelarskich. Max był pojętnym uczniem. Naśladował
eleganckie maniery Jasona i z wrodzonym szykiem nosił nowe,
drogie ubrania.

Nie onieśmielali go ludzie na wysokich stanowiskach, z

którymi miewał kontakty. Jason zauważył, że na ogół sytuacja
przedstawiała się odwrotnie – to inni bywali onieśmieleni w
towarzystwie Maxa.

– To bardzo praktyczna umiejętność – stwierdził Jason po

roku pracy Maxa. – Powinniśmy ją wykorzystać.

15

Max wiedział, jak wykorzystać swoje umiejętności, kiedy

mu na czymś zależało. Tym razem zależało mu, aby
usatysfakcjonować Jasona Curzona.

Po następnych sześciu miesiącach był już kimś znacznie

ważniejszym niż tylko kuratorem kolekcji sztuki Curzon
International – stał się prawą ręką Jasona.

Na miejsce kuratora kolekcji zatrudniono kogoś innego, a

Max kierował zbieraniem informacji o konkurencji i
wyszukiwaniem lokalizacji pod budowę nowych hoteli. Musiał
zawczasu poznać wszystko, co mogło być potrzebne Jasonowi
do podejmowania dalekosiężnych decyzji: niuanse lokalnej
polityki, łącznie z nazwiskami miejscowych decydentów, którzy
bez łapówki nie pozwalali na rozpoczęcie budowy nowego
hotelu; kompetencje i rzetelność członków kierownictwa firmy;
lokalizacje nadające się do szybkiego zagospodarowania lub –
przeciwnie – do szybkiego porzucenia, nim zaczęłyby przynosić
straty. We wszystkich tych sprawach Max stał się
niezastąpionym autorytetem.

W firmie Curzona był drugim po Bogu.
W trakcie tych zajęć nauczył się pić herbatę w Japonii, kawę

na Środkowym Wschodzie i szampana we Francji. Koszule
kupował w Londynie, garnitury i buty w Rzymie, krawaty w
Paryżu. Dzieła sztuki i książki kupował wszędzie.

Firma Curzon Hotels była interesem rodzinnym,

odziedziczonym przez Jasona i jego brata Dennisona po ojcu.
Jason wszystkim kierował, nie tylko dlatego, że był starszy, lecz
również z tego powodu, iż posiadał inteligencję niezbędną do
rządzenia. Dennison nie całkiem zadowalał się drugim
miejscem, lecz tolerował tę sytuację, ponieważ nie miał
wątpliwości, że to Jason jest urodzonym przywódcą.

Teraz, po śmierci Jasona, Dennison zamierzał udowodnić, że

dorównuje bratu w umiejętności prowadzenia firmy.

Jason, kiedy żył, traktował Maxa niemal jak członka rodziny.

Trzy lata wcześniej Max popełnił błąd, myśląc, iż zostanie
faktycznym członkiem rodziny Curzonów, kiedy poślubi córkę

16

Dennisona – Kimberly.

Tymczasem w sześć tygodni po zaręczynach Kimberly

odzyskała zdrowy rozsądek i zdała sobie sprawę, że nie może
wyjść za człowieka znikąd. Wyszła za mąż za Roarke'a
Winstona, dziedzica ogromnego przedsiębiorstwa
przemysłowego.

Max zrozumiał wówczas, że nigdy już nie będzie miał

rodziny.

Jason zmarł na rozległy zawał serca i następnego dnia Max

złożył wymówienie. Tydzień później rozpoczął poszukiwania
spadku, o którym Jason opowiedział mu tuż przed śmiercią.

– Pięć obrazów Amosa Luttrella – szepnął Jason, rozkazując

wcześniej członkom rodziny brata, aby wyszli na kilka minut ze
szpitalnego pokoju. – Są twoje. Nie pójdą do muzeum wraz z
resztą kolekcji, chcę, abyś ty je dostał. Ode mnie. Rozumiesz?
Tak zapisałem w testamencie.

Max zacisnął palce na dłoni starego człowieka, jakby chciał

go odciągnąć od brzegu.

– Nie myśl o Luttrellu. Wyjdziesz z tego, Jasonie. Jeszcze

nie pora umierać.

– Gówno prawda. Mam osiemdziesiąt trzy lata i to koniec.

Lepiej odejść w ten sposób niż tak jak niektórzy moi znajomi.
Miałem niezłe życie, przez czterdzieści lat dobrą żonę i syna, z
którego mogę być dumny.

– Syna?! – Maxa zaskoczyło to wyznanie. Zawsze wiedział,

że Jason i jego żona nie mieli dzieci.

– Ciebie, Max. Jesteś synem, którego nigdy nie miałem.

Cholernie dobrym synem. – Powykręcane palce Jasona wbiły się
w dłoń Maxa. – Te obrazy i wszystko, co znajdziesz razem z
nimi na wybrzeżu, należą do ciebie. Obiecaj, że je odszukasz.

– Nie denerwuj się, Jasonie. – Max poczuł wilgoć pod

powiekami. Płakał po raz pierwszy od śmierci matki. – Musisz
odpocząć.

– Zostawiłem je u Cleo.
– Co? Obrazy? Kto to jest Cleo?

17

Odpowiedź Jasona zagłuszył gwałtowny atak kaszlu.
– Poznałem ją półtora roku temu. Zadziwiająca kobieta. –

Jego słabe palce z nienaturalną siłą ścisnęły rękę Maxa. –
Chciałem was ze sobą poznać. Nie miałem okazji. Ciągle cię
gdzieś nosiło. Europa, wyspy. Zawsze zajęty. Teraz już za
późno. Czas leci, co?

– Jasonie, spróbuj odpocząć.
– Odszukaj ją, Max. Odszukaj ją, a znajdziesz obrazy i

wszystko inne.

– Jason, na litość boską!…
– Obiecaj, że je znajdziesz.
– Obiecuję, ale teraz o tym nie myśl. Wyzdrowiejesz.
Max nie mógł jednak powstrzymać śmierci. Ręka starego

człowieka zwiotczała i okropny kaszel wreszcie umilkł.

Odsunął od siebie wspomnienia. Odnalazł tajemniczą Cleo i

wkrótce będzie miał obrazy. Wziął do ręki narzędzie i pochylił
się nad ubikacją.

– Pomogę ci – powiedział Sammy.
– Wolałbym, żebyś mnie kontrolował.
– Dobra. Mam wprawę. Cleo często pozwala mi

kontrolować.

Max zabrał się do pracy. Pięć minut później, przy głośnym

bulgocie, żółta gumowa kaczka wypłynęła na powierzchnię.

– Lucky Ducky! – wykrzyknął zachwycony Sammy.
Max przyjrzał się gumowej zabawce.
– Od tej pory Lucky Ducky ma pływać gdzie indziej.
– Dobra.
W drzwiach stanęła Cleo, zadyszana i potargana jeszcze

bardziej niż przedtem. W obu rękach trzymała ciężkie walizki.
Liczne pasemka włosów opadały jej na oczy. Dmuchnęła, aby je
odsunąć.

– Jak idzie? – spytała.
– Max wyratował Lucky Ducky – powiedział Sammy.
– To bardzo dzielnie z jego strony – mruknęła Cleo.
– Ubikacja już działa – stwierdził oziębłym tonem Max.

18

Cleo uśmiechnęła się do niego, a łazienkowa lampa odbiła

się w jej okularach.

– Jestem panu bardzo wdzięczna. Pan Valence zawsze

zajmuje ten pokój i już obawiałam się, że będę musiała
przenieść go gdzie indziej. Nie lubi, kiedy się go przenosi. Jest
dość wymagający. Denerwuje się, kiedy coś zakłóca ustalony
porządek.

Max trzymał ociekające wodą narzędzie nad ubikacją.
– Jeśli nie ma pani nic przeciwko temu. chciałbym z panią

teraz porozmawiać.

– Jak tylko wszystko uporządkuję i podamy kolację. Nasz

chłopak hotelowy gdzieś się zapodział, może mógłby go pan
zastąpić?

– On jest ranny. – Sammy pokazał palcem laskę opartą o

ścianę.

Cleo rzuciła na nią okiem. Zaczerwieniła się.
– Przepraszam, zapomniałam. Nic nie szkodzi. Poproszę

kogoś z kuchni o pomoc.

Z jakiegoś powodu Maxa to zezłościło.
– Potrafię sobie poradzić z paroma walizkami.
Spojrzała na niego sceptycznie.
– Jest pan pewien?
– Tak, proszę pani. Jestem pewien.
Jej uśmiech był jaśniejszy i zdecydowanie cieplejszy niż

światło jarzeniówki nad lustrem.

– Fantastycznie. Aha, proszę mówić do mnie Cleo. Lubię

być na ty z ludźmi, którzy umieją w jednej chwili naprawić
zatkaną ubikację.

– Cieszę się – powiedział Max przez zaciśnięte zęby.
Cleo spojrzała na Sammy'ego.
– Może byś poszedł i zobaczył, czy w kuchni nie potrzebują

twojej pomocy, skarbie?

Sammy przybrał poważny wyraz twarzy.
– Dobra, Cleo. – Po czym rzucił okiem na Maxa i

przypomniał: – W trudnych chwilach rodzina trzyma się razem.

19

– Idę – oznajmiła Cleo. – Muszę zanieść te walizki. Do

zobaczenia później, Max. Weź sobie w kuchni coś do jedzenia,
jak będziesz miał wolną chwilę. – Zakręciła się na pięcie i znikła
za drzwiami.

– Cześć, Max. Dzięki za znalezienie Lucky Ducky. – Sammy

pobiegł za Cleo.

Sam w łazience, z urządzeniem do przepychania, Max

spojrzał na gumową kaczkę pływającą w misce klozetowej.

– Jasonie, w coś ty mnie wpakował? – Westchnął głośno.

Przez następne trzy godziny Max był bardzo zajęty. Nosił

niezliczone walizki, rozwiązywał skomplikowane problemy na
niewielkim parkingu, nalewał gościom kawy i sherry, a także
wymienił przepaloną żarówkę w jednym z pokojów.

Dopiero po jedenastej udało mu się znaleźć Cleo w małym

biurze za recepcją.

Siedziała plecami do drzwi, za stołem, na którym znajdował

się komputer i sterty rozmaitych papierów. Max przyjrzał się jej
wprawnym okiem. Już nie po raz pierwszy tego wieczoru
zaintrygowała go wdzięczna linia jej pleców i urocze wygięcie
szyi. Siedziała na podwiniętych stopach, wciąż odzianych w
srebrne tenisówki.

Stał przez chwilę nieruchomo i w milczeniu, przyglądając się

Cleo, skupionej na rozpostartym na stole wydruku. Młoda
kobieta, nie odrywając wzroku od liczb, odruchowo sięgnęła
ręką do klamry przytrzymującej włosy. Zwyczajny kobiecy gest
spowodował dziwną reakcję w ciele Maxa.

Oczarowany przypatrywał się, jak włosy opadły kaskadą na

jej ramiona. Światło lampy uwydatniło czerwony płomień
migoczący w głębinach grubych, ciemnych splotów. Odczuł
nagłą, przemożną chęć ogrzania rąk w tych płomieniach.
Postąpił krok do przodu. Laska głucho zadudniła o podłogę.

– Co takiego? – Cleo odwróciła się na krześle. Uspokoiła się,

kiedy zobaczyła Maxa. – Ach, to ty. Wchodź, usiądź. Myślałam,
że to George.

20

– Kto to jest George? – Max w ciągu ułamka sekundy

odzyskał równowagę.

– Mój nocny recepcjonista. Dzwonił wcześniej i powiedział,

że trochę się spóźni.

– Rozumiem.
Max przeszedł przez niewielkie pomieszczenie i usiadł na

krześle przy oknie. Z chłodną precyzją ustawił laskę przed sobą
i oparł obie ręce na jastrzębiej głowie.

– Najwyższy czas, abyśmy porozmawiali, proszę pani.
– Cleo.
– Cleo – powtórzył.
Uśmiechnęła się.
– Przypuszczam, że chciałbyś wiedzieć, czy moglibyśmy

zawrzeć taką samą umowę, jaką miałam z Jasonem.

Max spoglądał na nią tępym wzrokiem.
– Słucham? – powiedział po chwili.
– W porządku. Nie mam nic przeciwko temu. W końcu

jesteś jego przyjacielem. Do diabła, tyle przynajmniej mogę
zrobić. Jestem pewna, że Jason chciałby, abyś czuł się tu tak
dobrze jak on.

Max nie wierzył własnym uszom. Czyżby Cleo

ofiarowywała mu miejsce Jasona we własnym łóżku?

– Jestem zaskoczony taką szczodrobliwością, ale nie jestem

pewien, czy Jasonowi by to odpowiadało.

– Czemu nie?
– Jason był dobrym przyjacielem, w każdej przyjaźni są

jednak jakieś granice.

Cleo wyglądała na zaskoczoną.
– Jesteś przecież artystą tak jak Jason, prawda?
Max powoli opuścił powieki, rozważając to, co usłyszał.

Jason często mawiał, że nie potrafiłby narysować prostej kreski,
a co dopiero malować. Był kolekcjonerem, nie twórcą.

– Niezupełnie – stwierdził wreszcie ostrożnie.
Cleo rzuciła mu porozumiewawcze, współczujące

spojrzenie.

21

– Nie musisz nic mówić. Wszystko rozumiem. Jeszcze

niczego nie sprzedałeś, nie chcesz więc nazywać siebie artystą.
Wiem, co czujesz. – Zawahała się przez chwilkę. – Jestem
pisarką.

– Naprawdę?
Cleo oblała się rumieńcem.
– Na wiosnę wyjdzie moja książka. Nazywa się „Zemsta

doskonała”. O kobiecie w niebezpieczeństwie. Kryminał i
romans.

Max przyjrzał jej się uważnie.
– To bardzo interesujące.
– Nikomu oprócz rodziny o tym nie mówiłam – powiedziała

prędko Cleo. – Wolę zaczekać, aż książka będzie w księgarni i
byłabym wdzięczna, gdybyś nikomu o tym nie wspominał.

– Nie pisnę ani słowa – obiecał Max.
– Jason, oczywiście, wiedział. Więc i tobie powiedziałam.

Chodziło mi o to, że fakt, iż jesteś artystą lub pisarzem, nie
zależy od tego, czy sprzedajesz swoje prace, a od tego, czy nad
nimi pracujesz.

– Można to i tak określić.
– Czasem ktoś jest bardzo dobry, a jego prac nikt nie kupuje.

Na przykład Jason. Nigdy nie sprzedał ani jednego obrazu, a był
fantastycznym malarzem.

– Naprawdę?
– Oczywiście. – Cleo przechyliła głowę na bok i rzuciła

Maxowi dziwne spojrzenie. – Na pewno widziałeś jego obrazy.
W korytarzu też wiszą. Nie poznałeś jego stylu?

Max obrócił głowę i popatrzył przez otwarte drzwi na serię

nieciekawych pejzaży.

– Nie zauważyłem.
– Niemożliwe. – Przez moment na twarzy Cleo malowało się

rozczarowanie, po czym znów się uśmiechnęła. – Uwielbiam te
obrazy. W pewnym sensie są jego spadkiem dla nas wszystkich
tu, w Robbins' Nest Inn. Kto wie? Może pewnego dnia będą
warte majątek.

22

Nigdy w życiu, pomyślał Max, a głośno powiedział:
– I co wtedy? Sprzedacie je?
– Skądże znowu! Nie sprzedałabym obrazów Jasona za

żadną cenę. Należą do tego miejsca.

Max odchrząknął.
– Proszę pani…
– Cleo.
– Jason był właścicielem pięciu obrazów Amosa Luttrella.

Przed śmiercią powiedział mi, że zostawił je tutaj.

– Kto to jest Amos Luttrell? Też przyjaciel Jasona?
Max doszedł do wniosku, że ta kobieta jest albo bardzo

przebiegłą kłamczucha, albo naiwną idiotką. Skłaniał się raczej
ku pierwszej możliwości. Nie wyobrażał sobie, aby Jason miał
za kochankę idiotkę. Czyli miał przed sobą sprytną
przeciwniczkę.

– Luttrell był mistrzem neoekspresjonizmu – wyjaśnił.
– Ekspresjonizm? To sztuka nowoczesna, prawda? – Cleo

zmarszczyła nos. – Nie podoba mi się nowoczesna sztuka. Wolę
obrazy, na których coś widać – psy, konie, pejzaże, coś w tym
rodzaju. Nie mam tu żadnej nowoczesnej sztuki, zupełnie by nie
pasowała.

Max poczuł zimną wściekłość. Istniało tylko jedno

wytłumaczenie. Cleo najwyraźniej znała prawdziwą wartość
obrazów i postanowiła udawać głupią. Udawała, że nigdy nie
słyszała o Amosie Luttrellu. Musiała wiedzieć, że Max nie ma
żadnych dowodów na to, iż obrazy są u niej.

Przyznawał, że to sprytne posunięcie. 1 takie, jakiego się

zupełnie nie spodziewał. Z drugiej strony w Robbins' Nest Inn
wszystko było inne, niż przypuszczał.

– Jak już wspomniałam – kontynuowała pogodnie Cleo –

jeśli jesteś artystą tak jak Jason, będziesz zadowolony z naszej
umowy.

Max uniósł brew.
– Czego, konkretnie, mogę oczekiwać?
– Takiego samego wynagrodzenia, jakie dostawał Jason, plus

23

mieszkanie i utrzymanie za każdym razem, kiedy się tu
zatrzymasz, w zamian za dorywcze zajęcia w rodzaju tych
dzisiejszych. Na pewno będziesz miał mnóstwo wolnego czasu,
żeby malować. Możesz zająć stary pokój Jasona na poddaszu.
Jest wygodny i cichy. Jason był z niego zadowolony.

A zatem mieszkanie i utrzymanie, ale nie jej łóżko.

Przynajmniej na razie.

– Nie umieram z głodu.
– Wiem. – Cleo uśmiechnęła się łagodnie. – Jest wiele

rodzajów umierania. Jesteś przyjacielem Jasona i tylko to się dla
mnie liczy.

– Nie jestem pewien, czy byłby ze mnie dobry Antoniusz –

stwierdził sucho Max.

– Co? – Sekundę później twarz Cleo oblała się

ciemnoróżowym rumieńcem. – Ach, rozumiem. Ostrzegam, że
mamy tutaj jedną żelazną zasadę – żadnych dowcipów o
Kleopatrze ani o żmijach.

– Postaram się pamiętać.
– I co? Jesteś zainteresowany?
Powróciło wcześniejsze poczucie nierzeczywistości. Max

przez dłuższy czas wpatrywał się w Cleo, po czym podjął
decyzję.

Musiał się dowiedzieć, co się stało z obrazami, a w Seattle i

tak nic ani nikt na niego nie czekał. Jason przysłał go tu z
jakiegoś powodu. Max postanowił pójść tą drogą do końca.

To jeszcze jeden punkt zwrotny, pomyślał. I jak zawsze nie

miał się na co oglądać.

– Tak się składa – powiedział – że właśnie straciłem pracę.

Zgadzam się na te warunki.

24

Rozdział drugi
– Andromedo, te bułeczki są nieziemskie. – Cleo włożyła do

ust ostatni kawałek bułki. – Jak zwykle.

Andromeda, główna kucharka w Robbins' Nest Inn,

uśmiechnęła się pogodnie. Andromeda zawsze uśmiechała się
pogodnie. Zajmowała się badaniami metafizycznymi.

– Cieszę się, że ci smakują, kochanie. To nowa wersja

przepisu Daystar na chleb z mąki kukurydzianej. Wiesz, jaka
jest Daystar, wciąż eksperymentuje.

– Stary przepis też był pyszny, ale ten jest jeszcze lepszy.

Goście będą się zajadali. – Cleo wzięła następną kukurydzianą
bułeczkę i posmarowała ją grubo miodem.

Pośpiesznie przełykając bułkę, obserwowała, co się dzieje w

kuchni. Pracownice Andromedy, kobiety w średnim wieku i
członkinie Azylu Kobiet w Cosmic Harmony, były bardzo
zajęte.

Umowa między zajazdem a Cosmic Harmony była prosta i

korzystna dla obu stron. Andromeda i jej towarzyszki
zapewniały gościom zajazdu kuchnię wegetariańska i morskie
przysmaki, których nie sposób było dostać gdzie indziej na
całym wybrzeżu. W zamian Cleo dzieliła się z Azylem częścią
swoich dochodów i pozwalała, żeby nie nosiły w pracy
przepisowych białych fartuchów.

Andromeda i jej przyjaciółka, Daystar, stanowiły zasadniczy

trzon pracownic kuchni, pozostałe członkinie Azylu pomagały w
różnych porach i w różnych zajęciach. Tego ranka w kuchni
pracowały także Nebula i Constellation. Jedna przygotowywała
płatki owsiane, druga kroiła chleb z pełnego ziarna na zakwasie.
Kobiety w Cosmic Harmony na ogół przyjmowały nowe imiona,
kiedy przybywały do Azylu. Jedne zostawały przez kilka dni,
inne przez kilka tygodni lub miesięcy. Jeszcze inne, jak
Andromeda i Daystar, mieszkały w Azylu na stałe.

Wszystkie kobiety pracujące tego ranka w kuchni miały

rękawy długich, kolorowych sukien podwinięte do łokci.
Jaskrawe chustki na głowach i nietypowe, miedziane i srebrne

25

naszyjniki dodawały im egzotycznego kolorytu.

Najnowsze wydanie przewodnika turystycznego zaczęło

wymieniać kuchnię w Robbins' Nest Inn jako jeden z powodów
do odwiedzania wybrzeża Waszyngtonu zima. czy też w
jakiejkolwiek innej porze roku.

Dla Cleo kobiety z Cosmic Harmony oznaczały coś więcej

niż doskonałe jedzenie dla jej zajazdu – dawały jej przyjaźń i
miejsce, gdzie mogła odnaleźć spokój i pogodę ducha. Często
odwiedzała centrum medytacji w Cosmic Harmony, kiedy
nawiedzały ją złe sny.

Azyl mieścił się w dawnym, ekskluzywnym klubie

golfowym z widokiem na ocean. Kiedy kilka lat wcześniej klub
popadł w ruinę, Andromeda i Daystar postanowiły urządzić tam
komunę dla kobiet. Początkowo wynajęły teren i budynki, ale
trzy lata później połączyły swe skromne zasoby finansowe i z
pomocą Cleo wykupiły wszystko na przetargu.

Andromeda i Daystar, założycielki Azylu, nie zawsze

zajmowały się metafizyką i filozofią samospełnienia. Poznały
się jako członkinie klubu brydżowego w Seattle i spotykały się
przez całe lata w każdy wtorek. Obie się rozwiodły. Klub
brydżowy był jedyną trwałą rzeczą w ich życiu.

Kiedyś Andromeda nazywała się Hamiltonowa R.

Galsworthy III. Zaczęła tworzyć Azyl w Cosmic Harmony w
sześć miesięcy po tym, jak jej mąż, znany lekarz ginekolog,
odszedł z instruktorką aerobiku. Doktor Galsworthy miał bardzo
dobrego adwokata, który sprawił, że Andromeda po rozwodzie
nie dostała prawie nic.

Andromeda wyjaśniła Cleo, że nie żywi żadnych złych uczuć

wobec swego eksmęża, który po roku rozwiódł się z
instruktorką.

– To wszystko było bardzo smutne, moja droga –

powiedziała kiedyś Andromeda. – Kazała temu biednemu
człowiekowi z sześćdziesiątką na karku dwa razy dziennie
ćwiczyć, w dodatku z ciężarkami u nóg. Podobno zupełnie się
zmienił. Przypuszczam, że jego karma wreszcie go znalazła.

26

Dla Andromedy nie było już odwrotu, nawet kiedy dr

Hamilton R. Galsworthy III zjawił się u niej, załamany,
obiecując wrócić do domu. Andromeda była już na drodze do
kosmicznego oświecenia. Ona i jej brydżowa partnerka, także
niedawno rozwiedziona, odkryły, że ich przyjaźń jest czymś
znacznie silniejszym i bardziej wiążącym niż poprzednie
stosunki z byłymi mężami.

Teraz Andromeda powoli i ceremonialnie popijała ziołową

herbatę.

– Chciałam z tobą porozmawiać o jednym z naszych nowych

gości – powiedziała.

Andromeda była drobną, pogodną, blisko

sześćdziesięcioletnią kobietą z masą siwych, kręconych włosów
i z jasnymi, badawczymi oczyma. Kiedy się poruszała,
dzwoneczki przyszyte do brzegu jej sukni, wesoło podzwaniały.

Ostatnio każdy ruch Andromedy miał w sobie starannie

wypracowany wdzięk i rytuał. Zajmowała się tradycyjnym
japońskim ceremoniałem picia herbaty i jego wpływem na życie
codzienne.

– Wczoraj wieczorem przyjechało dwadzieścia pięć nowych

osób – odparła Cleo. – Kolejna firma z Seattle przysłała swoich
pracowników na trzydniowe seminarium motywacyjne Herberta
T. Valence'a.

– Ojej, znów ten. – Andromeda potrząsnęła głową. – Trudno

mi pojąć, że są ludzie, którzy wierzą, iż można łatwo osiągnąć
bogactwo, władzę i nieograniczony sukces.

Cleo uśmiechnęła się.
– Mam wrażenie, że stary Herbert w to wierzy. Ten facet

zarabia krocie na swoich seminariach.

– To prawda, idzie mu nieźle, co? To już trzecie seminarium

tej zimy.

– Cieszmy się, że wybrał właśnie nasz zajazd dla swoich

pouczających i doniosłych nauk.

– Bardzo się cieszę, moja droga. Zdaję sobie sprawę, że

dzięki panu Valence'owi nasz zajazd świetnie tej zimy

27

prosperuje. Kiedy jednak wspomniałam o nowym gościu, nie
miałam na myśli członka seminarium. Cleo uśmiech stał się z
lekka wymuszony.

– Już wiem. Mówisz o przyjacielu Jasona, tak?
– Zgadza się. Czy jesteś pewna, że był przyjacielem Jasona?
Cleo spojrzała na Andromedę zaskoczona.
– On tak twierdzi. Wiedział, że Jason przebywał u nas od

czasu do czasu w ciągu ostatniego półtora roku. I wiedział o
naszej umowie. – Cleo przełknęła ostatni kęs bułeczki. – Tak mi
się przynajmniej zdaje. Zaproponowałam mu podobną umowę i
zgodził się.

– Czyli pracuje teraz u ciebie?
– Mhm.
Andromeda zmarszczyła brwi.
– Kiedy Jason zaczął tu przyjeżdżać na soboty i niedziele,

powiedziałam ci, że nie jest człowiekiem, za jakiego się
podawał.

– Wiem, ale go lubiłam. Mówiłaś, że ty też go lubisz.

Uznałyśmy, że można mu zaufać.

– Oczywiście, wiedziałam, że nie stanowił dla nas żadnego

zagrożenia. Jason nas, na swój sposób, potrzebował. Nie jestem
tego taka pewna, jak chodzi o tego nowego faceta.

– Widziałaś go tylko przez chwilę wczoraj wieczorem.
Nim Andromeda zdążyła coś powiedzieć, do rozmowy

wtrąciła się Daystar.

– Widziałam jego samochód na parkingu. – Potrząsnęła

łyżką ostrzegawczo. – Mój były mąż kupił takiego Jaguara tuż
przed ślubem ze swoją sekretarką. Twój pan Fortune nie jest
biednym artystą, Cleo.

Cleo uśmiechnęła się do niej. Daystar była silną,

przedsiębiorczą kobietą, której bystre, rozsądne oczy
odzwierciedlały jej szacujący, badawczy stosunek do wszystkich
i do wszystkiego. Była naturalnym przeciwieństwem eterycznej
Andromedy. Cleo często myślała, że obie kobiety doskonale się
uzupełniają.

28

– Jason też nie głodował – odparła Cleo. – Przynajmniej nie

w dosłownym tego słowa znaczeniu. Potrzebował takiego
miejsca jak Robbins' Nest Inn do malowania. I chciał nam
pomóc.

– Raczej chciał być częścią naszej dużej rodziny –

powiedziała z uśmiechem Andromeda.

Cleo wzruszyła ramionami.
– Może Max Fortune chce tego samego.
– A może chce czegoś zupełnie innego – stwierdziła ponuro

Daystar.

– Wątpię – mruknęła Cleo. – Pamiętajcie, że widziałam go z

urządzeniem do przepychania rur w ręku. Kiedy się widzi
człowieka w działaniu, można się dużo o nim dowiedzieć. Poza
tym, czego mógłby tutaj chcieć oprócz znalezienia rodziny, tak
jak Jason?

– Nie mam pojęcia – stwierdziła Daystar. – Uczulam cię

tylko, żebyś się miała na baczności. To, że pan Fortune znał
Jasona, nie czyni z niego automatycznie członka rodziny.

Andromeda pokiwała głową.
– Daystar ma rację, moja droga.
– Nie martwcie się, będę ostrożna – obiecała Cleo.
Miała właśnie zamiar wziąć imbryk, kiedy coś sprawiło, że

zastygła w bezruchu. Pośród szczęku naczyń i odgłosów
rozmów wypełniających kuchnię nie rozległ się żaden
dodatkowy dźwięk, lecz Cleo, nie odwracając się, wiedziała, kto
stanął w drzwiach. Od stóp do głów przeniknął ją nagły dreszcz.

Najwyraźniej jej dziwna reakcja na obecność Maxa

Fortune'a poprzedniego wieczoru nie wynikała ze zmęczenia.
Tego ranka była doskonale wypoczęta, a jednak doświadczyła
tego samego, niepokojącego uczucia. Cleo głęboko odetchnęła i
wzięła się w garść.

– Dzień dobry, Max. – Cleo odwróciła się w jego stronę z

imbrykiem w ręce i uśmiechnęła. Przyrzekła sobie w duchu, że
nie zrobi z siebie idiotki. Zachowa spokój i poczucie własnej
godności. Z trudem udało jej się przybrać obojętnie uprzejmy

29

wyraz twarzy, choć w środku cała się gotowała z cudownego,
nie znanego jej dotąd podniecenia.

W świetle nowego dnia nie było wątpliwości, że wczorajsze

odczucia nie były wytworem bujnej wyobraźni. Wpływ Maxa
Fortune'a na jej zmysły był absolutnie niszczący. Mimo swego
wewnętrznego przekonania o konieczności zachowania spokoju
nie potrafiła się powstrzymać od wpatrywania w niego.

Był człowiekiem z lustra. W snach nigdy wyraźnie nie

widziała rysów jego twarzy, lecz rozpoznała go natychmiast w
chwili, gdy się przed nią zjawił. Cleo skarciła się w duchu za
uleganie wyobraźni i postanowiła skoncentrować się raczej na
faktach.

Max wyglądał na trzydzieści parę lat, miał szczupłe,

muskularne ciało, a ostre rysy twarzy niepokojąco przypominały
jastrzębia wyrzeźbionego na główce laski.

W szarych oczach widać było maskowaną zawziętość, a cała

postać wyrażała nieustanne napięcie, jakby Max Fortune nikomu
nie ufał i z nikim nie był związany. Cleo wyczuła, że jest
człowiekiem, który niczego nie bierze za pewnik. Wyglądał tak,
jakby w każdej chwili spodziewał się, że będzie musiał walczyć
o to, czego zapragnie.

Jednakże twardy, potencjalnie bezwzględny rys jego

charakteru był przesłonięty bezbłędnymi manierami. Dla Cleo
Max wywodził się wprost z najgłębszych, najbardziej
skrywanych pokładów jej wyobraźni. Nie miała co do tego
żadnych wątpliwości – głęboko i starannie ukryty zmysłowy
aspekt jej natury rozpoznał go.

Ten mężczyzna żył w cieniu jej tajemnych fantazji.
Być może, pomyślała ponuro, to, że go od razu poznałam,

nie jest samo w sobie takie dziwne. W końcu napisałam o nim
książkę, tylko wówczas nie wiedziałam, kim jest.

Laska mogłaby sprawiać, że Max stawał się godzien

współczucia, tymczasem odsłaniała jeszcze jeden twardy rys,
pokazywała, że intensywny ból został pokonany siłą woli i
samoopanowania. Cleo pomyślała, że chciałaby go dotknąć i

30

uśmierzyć ból.

Mocno chwyciła rączkę czajniczka, całkowicie

zdezorientowana swoją reakcją na tego obcego człowieka, który
poprzedniego wieczoru schronił się przed burzą w zajeździe i
znalazł miejsce przy kominku.

– Dzień dobry. – Max obrzucił wzrokiem kuchnię i

niezwykły przyodziewek pracujących w niej kobiet. Wyraz jego
twarzy nie zdradzał zdziwienia, tylko lekkie zainteresowanie. –
Czy mogę dostać śniadanie?

– Naturalnie. – Cleo gwałtownie wyzwoliła się z dziwnej

fascynacji. – Andromeda coś ci poda, prawda, Andromedo?

– Oczywiście. – Dzwoneczki u brzegu sukni Andromedy

zadzwoniły, kiedy się odwróciła, żeby położyć na talerzu dwie
bułeczki. – Na ladzie są także płatki ze świeżymi owocami i z
jogurtem. Proszę się częstować.

Max nie odrywał wzroku od Cleo.
– Bardzo chętnie. Cleo poczuła dreszcz.
– Herbaty? – spytała szybko.
Max spojrzał na czajniczek w jej ręce.
– Napiłbym się kawy – powiedział.
– Jest tam. – Cleo ruchem głowy wskazała dzbanek ze

świeżo zaparzoną kawą na ladzie. – Proszę usiąść, zaraz podam
filiżankę.

– Dziękuję.
Cleo zignorowała podejrzliwy wyraz twarzy Daystar. Wzięła

dzbanek z kawą, jeszcze jedną bułeczkę dla siebie i poszła za
Maxem do wnęki, gdzie siadali do pośpiesznych posiłków
pracownicy zajazdu.

– Nie spodziewaj się takiej obsługi codziennie – stwierdziła

lekko Cleo, siadając na ławce po drugiej stronie stołu. Nalała
kawy do filiżanki. – Kiedy mamy dużo gości, każdy sam się
obsługuje.

– Będę o tym pamiętał.
– Przez następne trzy dni będzie tu cholerny tłok z powodu

seminarium motywacyjnego.

31

– Widziałem sprzęt audiowizualny. O czym jest to

seminarium?

– Pięć Łatwych Kroków do Bogactwa, Władzy i

Nieograniczonego Sukcesu Herberta T. Valence'a – wyjaśniła
Cleo.

Max podniósł na nią wzrok.
– Tego wszystkiego nie da się osiągnąć przy pomocy pięciu

łatwych kroków.

– Nie?
– Jest tylko jeden krok.
– Jaki? – spytała zaintrygowana Cleo. Max wzruszył

ramionami.

– Trzeba o to walczyć. A kiedy zdobędzie się już, co się

chciało, trzeba walczyć, aby to utrzymać.

– Herbert T. Valence mówi co innego. Cały dowcip polega

na tym, żeby myśleć pozytywnie i codziennie zdobywać jakiś
cel. Zaczął swoje seminaria już parę lat temu i ma niezłą opinię.

– Ten facet to głupiec albo oszust.
– Uważaj, co mówisz. – Cleo zaśmiała się. – Dzięki panu

Valence'owi mamy pełno gości. Zjedz bułeczkę. – Przełamała
swoją na pół, nie bacząc na okruchy. – Ja już zjadłam dwie i
przysięgam, że ta jest ostatnia.

Max wziął nóż i zaczął obrabiać bułeczkę, jakby była nie

oszlifowanym brylantem.

Cleo przestała jeść i zafascynowana przyglądała się, jak Max

precyzyjnie przeciął bułkę na pół. Potem odciął ćwiartkę,
odłożył nóż, wziął łyżeczkę i zanurzył ją w słoiku z miodem.
Kiedy nabrał już pewną ilość gęstego, złotego nektaru, zgrabnie
zakręcił łyżeczką. Ani kropla miodu nie spadła do słoika ani na
stół, kiedy przenosił łyżeczkę na bułkę na talerzu.

Cleo pomyślała, że tak jadali Borgiowie albo Medyceusze.

Miała wrażenie, że za gładkimi manierami kryje się miecz,
grzecznie schowany pod stołem.

Ich oczy spotkały się, kiedy Max zamierzał ugryźć kawałek

bułeczki. Zatrzymał rękę z kęsem w połowie drogi do ust.

32

– Coś się stało? – spytał.
– Nie, skądże znowu. – Cleo się uśmiechnęła. – Tylko Jason

jadł bułeczki Daystar tak elegancko. Większość ludzi je połyka.

– Jestem pewien, że są znakomite. – Max rzucił okiem na

kobiety przygotowujące śniadanie. – Twoje pracownice są
trochę niezwykłe.

– No pewnie. Są fantastyczne. – Cleo pochyliła się do

przodu i zniżyła głos. – Stale próbują podkraść mi Andromedę i
Daystar. Wszyscy właściciele restauracji i zajazdów na
wybrzeżu chcieliby je mieć u siebie.

– Gdzie je znalazłaś?
– To nie ja. One znalazły mnie. Są z Azylu Kobiet w Cosmic

Harmony. Azyl jest jakieś dwa i pół kilometra stąd, po drugiej
stronie zatoki. Możesz go zobaczyć z okna swojego pokoju.

– Widziałem coś, co wyglądało jak stary ośrodek wczasowy.
– Tak było. Ośrodek splajtował. Nie pasował do tej części

wybrzeża. W każdym razie, kiedy otworzyłam zajazd,
Andromeda i Daystar postanowiły, że potrzebna mi jest
pierwszorzędna kuchnia do przyciągania gości. One natomiast
potrzebowały stałego źródła dochodów, aby prowadzić Azyl.
Przyniosły mi umowę, a ja ją podpisałam.

– Tak po prostu?
– Jasne. Przeważnie podejmuję decyzje w jednej chwili. Na

przykład kupiłam to miejsce w dwadzieścia cztery godziny po
tym, jak je po raz pierwszy zobaczyłam. Pewno bym się
zawahała, gdybym najpierw dobrze obejrzała te stare rury
kanalizacyjne. Przez dwa lata miałam z nimi ciągłe kłopoty. Ale
pewnego dnia, półtora roku temu, Benji wszedł do mojego
biura, szukając pracy, i problemy z rurami się skończyły.

– Tymczasem Benji znikł wczoraj wieczorem.
Cleo zmarszczyła brwi.
– Ciekawa jestem, gdzie on się podziewa. Trochę się

martwię. Benji nie ma zwyczaju znikać bez słowa. On i
Trisha…

Zadzwonił telefon i przerwał Cleo w pół zdania. Zdjęła

33

słuchawkę aparatu, który wisiał na ścianie we wnęce.

– Słucham, tu Robbins' Nest Inn.
– Cleo? Dzięki Bogu. Mówi Nolan.
– Witaj, Nolanie. Dość wcześnie jak na ciebie.
Cleo oparła się plecami o ścianę i postawiła stopę na ławce.

Zobaczyła, że spojrzenie Maxa powędrowało do jej srebrnych
tenisówek i wydawało jej się, że widzi w jego zimnych, szarych
oczach dezaprobatę.

– Przepraszam. – Głos Nolana był zdumiewająco ostry. –

Słuchaj, Cleo, muszę się z tobą jak najszybciej zobaczyć.

Cleo jęknęła.
– Mówiłam ci, że będę miała czas na kolację dopiero w

sobotę albo w niedzielę. Mam tu pełno gości.

– Daj spokój z kolacją. Muszę z tobą natychmiast

porozmawiać. To bardzo ważne.

Cleo zdjęła stopę z ławki i wyprostowała się. Nigdy nie

słyszała takiej nuty w głosie Nolana.

– Czy coś się stało?
– Ty o to pytasz?
– Nolanie, ja nic z tego nie rozumiem.
– Do diabła, Cleo! Muszę z tobą porozmawiać.
– Nie denerwuj się – powiedziała łagodnie Cleo. –

Porozmawiamy. Chcesz teraz tu podjechać?

– Nie – odparł szybko. – Nie mogę. Przyjdź na plażę.
– Nolanie, mamy luty, a nie sierpień. Jest zimno. Dlaczego

chcesz się ze mną spotkać na plaży?

Cleo zdawała sobie sprawę, że Max uważnie przysłuchuje

się jej rozmowie.

– Cleo, bądź na plaży. Za piętnaście minut. Przynajmniej

tyle jesteś mi winna.

– Winna? Nolanie, czyś ty zwariował? Nie jestem ci nic

winna.

– Owszem. Do zobaczenia za chwilę.
– Zaczekaj, mam tu mnóstwo gości i śniadanie dla nich na

głowie. Nie mogę teraz wyjść.

34

– Nie zabiorę ci dużo czasu. To naprawdę bardzo ważne.

Dotyczy przyszłości nas obojga.

Nolan przerwał rozmowę.
Cleo skrzywiła się, odwieszając słuchawkę.
– Jest trochę zdenerwowany. Lepiej będzie, jak pójdę i

zobaczę, o co mu chodzi.

– Kto to był?
Max wziął nóż i zaczął kroić drugą bułkę.
– Nolan Hildebrand pełni obowiązki burmistrza Harmony

Cove. Myślę, że ma znacznie większe ambicje polityczne, ale
staram się nie mieć mu tego za złe. W końcu, ktoś się musi
zajmować polityką, prawda? Tak czy owak widuję się z nim od
jakichś pięciu miesięcy.

Max zmrużył oczy.
– Widujesz się z nim?
Cleo się zaczerwieniła.
– No, wiesz, umawiam się z nim. Tu, w Harmony Cove, nie

ma wielkiego wyboru. Nie wiem, czy zauważyłeś, że to jest
bardzo małe miasteczko.

– Zauważyłem.
– Tak, no, więc Nolan i ja jadamy razem kolację kilka razy

w tygodniu, jeśli nie jestem zajęta w zajeździe.

Cleo nie miała pojęcia, dlaczego właściwie się tłumaczy.

Może dlatego, że od śmierci rodziców przed czterema laty
prawie nie spotykała się z mężczyznami.

Przez długi czas nie mogła otrząsnąć się z szoku, jaki

przeżyła tego dnia, kiedy weszła do zalanego krwią salonu w
domu rodziców. Od czasu do czasu widywała ten pokój w
koszmarnych snach, z których budziła się zlana zimnym potem.

Policja uznała to za morderstwo i samobójstwo. Z jakiegoś

powodu, którego nikt nie znał, być może w ferworze namiętnej
kłótni, dobrze prosperujący przedsiębiorca, Edward Robbins,
zabił swoją żonę, a potem sam się zastrzelił.

Cleo nigdy nie przyjęła werdyktu do wiadomości. Pół roku

psychoterapii niewiele pomogło. Powoli pogodziła się ze stratą

35

rodziców, ale nie z orzeczeniem, które uznawała za całkowicie
bezsensowne.

Była jedynaczką i doskonale wiedziała, jak bardzo jej

rodzice byli ze sobą związani. Jedno mogło pójść do grobu za
drugim, ale nigdy nie mogłoby drugiego zamordować. Cleo
uważała to za absolutnie niemożliwe. Policja twierdziła, że takie
rzeczy zdarzają się w najlepszych rodzinach.

Kiedy Cleo wynurzyła się wreszcie z odrętwienia, w jakie

zapadła tamtego straszliwego dnia, była na świecie sama. Miała
wówczas dwadzieścia trzy lata.

Powoli i z wielkim trudem zaczęła życie na nowo. Często w

tym okresie jeździła na wybrzeże, przyciągana wiecznym,
łagodzącym wołaniem oceanu. Tam odkryła Azyl w Cosmic
Harmony i odnalazła w sobie siłę, aby odbudować swój świat.

Za pieniądze odziedziczone po rodzicach Cleo kupiła stary

wiktoriański zajazd na skraju Harmony Cove. Z czasem zebrała
wokół siebie grono przyjaciół.

Była to luźna grupa, od czasu do czasu ktoś odchodził lub

przychodził, ale zawsze byli: Cleo, Andromeda, Daystar, Sylvia
Gordon i jej synek Sammy.

W pewnej chwili do grupy dołączyli Trisha Briggs i Benji

Atkins. A potem Jason Curzon. I tak powstała – całkiem nie
tradycyjna – rodzina.

Cleo pośród przyjaciół nie odczuwała potrzeby posiadania

kochanka. Nie posądzała siebie o to, że jest oziębła, lecz
niewątpliwie jakaś jej część była nadal uśpiona.
Psychoterapeutka sądziła, iż Cleo obawia się intymnych
związków, ponieważ bliski związek jej rodziców został tak
szokująco przerwany.

Zdaniem psychoterapeutki Cleo z jednej strony marzyła o

takim emocjonalnym związku, jakim cieszyli się jej rodzice, z
drugiej jednak obawiała się go. Tylko choroba umysłowa mogła
spowodować, że Edward Robbins zastrzelił swoją ukochaną
żonę. Terapeutka była przekonana, iż Cleo obawiała się, że
wielka miłość może się opierać na równie wielkiej i bardzo

36

niebezpiecznej obsesji.

Jedyną rzeczą, której Cleo była całkowicie pewna, było to,

że może sobie pozwolić na związek z mężczyzną dopiero wtedy,
kiedy pokocha go tak, jak jej matka kochała jej ojca. Wiedziała,
że dla niej liczy się jedynie prawdziwa miłość.

Od jakiegoś czasu spotykała się z Nolanem Hildebrandem,

ale nigdy nie zostali kochankami.

Max bacznie się jej przyglądał.
– Czy Jason wiedział o Hildebrandzie? – spytał.
Zaskoczyło ją to pytanie.
– Oczywiście. Mówiłam ci, że spotykam się z Nolanem od

paru miesięcy.

Max odłożył ostatni, nie dojedzony kęs bułki i oparł łokcie

na stole. Pochylił się do przodu i spojrzał na nią zimnym
wzrokiem.

– Chcesz powiedzieć, że Jason dzielił się tobą z burmistrzem

Harmony Cove?

– Dzielił się mną? – Zamrugała oczyma zaskoczona. – O

czym ty w ogóle mówisz?

– Dobrze wiesz, o czym mówię. Znałem Jasona dwanaście

lat i wiem, że nie byłby w stanie dzielić się swoją kobietą z
innym mężczyzną.

Zażenowana i zdumiona Cleo wreszcie zrozumiała, o czym

Max mówi.

– Zwariowałeś? Jason i ja byliśmy przyjaciółmi.
– Aha.
– Dobrymi przyjaciółmi. Nie kochankami. Na litość boską,

Maxie, Jason mógłby być moim dziadkiem.

– I co z tego? Nie byłabyś pierwszą kobietą, która złapała

starszego faceta, żeby skorzystać z jego pieniędzy.

– Ach, więc o to ci chodzi. – Gniew zajął miejsce

zażenowania. –Jeśli chcesz wiedzieć, to Jason nie miał dużo
pieniędzy. Nigdy nie udało mu się sprzedać ani jednego obrazu.
Był starym człowiekiem, który żył z emerytury.

– Czyżby?

37

Zerwała się na nogi.
– To niesłychane. Myślałam, że byłeś przyjacielem Jasona.

Myślałam, że wiedziałeś o życiu, jakie prowadził i o jego
rodzinie tutaj, u nas.

– Chcesz powiedzieć, że nie byłaś kochanką Jasona?
– Nie mam zamiaru w ogóle niczego więcej mówić. Proszę

wybaczyć, ale muszę pędzić na spotkanie z jednym z moich
licznych kochanków. Spodziewam się, że kiedy wrócę, już cię tu
nie będzie.

Obróciła się na pięcie i wymaszerowała z kuchni. Nie

odwracając się wiedziała, że Max nie spuści z niej oka, dopóki
nie wyjdzie.

Kwadrans później, nadal wściekła z powodu małej, lecz

szalenie nieprzyjemnej sceny w kuchni, zaparkowała samochód
koło plaży. Jeep Nolana Hildebranda już tam stał. Poza tym było
zupełnie pusto, o tej porze roku niewiele osób przychodziło na
plażę.

Zimny i mokry podmuch wiatru uderzył Cleo, kiedy

wysiadła z samochodu. Jej fryzura natychmiast straciła swój
kształt i luźne kosmyki włosów rozwiały się wokół twarzy.
Ocean burzył się i gotował, zanosiło się na sztorm. Była pewna,
że nim burza dojdzie do wybrzeża, ona znajdzie się z powrotem
w zajeździe. Miała też nadzieję, że nie zobaczy już tam Maxa
Fortunek. Potrząsnęła głową z niechęcią, zła na siebie, że tak się
w jego ocenie pomyliła. Zazwyczaj właściwie oceniała ludzi.

Drzwi jeepa otwarły się i Nolan wysiadł. Ruszył w jej stronę

szybkim krokiem, uniesiony kołnierz skórzanej kurtki bronił go
przed wiatrem, którego podmuchy rozwiewały jego
jasnobrązowe włosy, uwydatniając ładną twarz. W jednej ręce
niósł papierową torbę.

Przyglądała mu się z sympatią. Od samego początku

wiedziała, że Nolan nie będzie wielką miłością jej życia. U
zarania znajomości usilnie starał się ją uwieść, kiedy jednak
odrzuciła zaproszenie do łóżka, był wyraźnie zadowolony.

38

Nolan był miłym kompanem przy stole, a poza tym Cleo

naprawdę podziwiała jego zarządzanie miasteczkiem. Łączył
obowiązki burmistrza z pracą w niewielkiej firmie prawniczej,
założonej przez jego ojca.

– Obawiałem się, że nie przyjedziesz. – Nolan zatrzymał się

przed Cleo. Wcisnął jedną rękę do kieszeni kurtki i przyglądał
się jej zdenerwowany.

Cleo odczuła poważne zaniepokojenie. Najwyraźniej coś się

stało.

– O co chodzi, Nolanie?
– Chcę wiedzieć tylko jedno. – Nolan wyciągnął do niej

papierową torbę. – Czy to ty napisałaś?

– Co takiego? – Wyczuła przez papier kształt książki.
Otworzyła torbę i zajrzała do środka. Zamarła. Miała przed

oczyma znajomą białą okładkę. Tytuł: „Lustro” był na niej
wytłoczony również białymi literami. Jednym kolorowym
akcentem był kawałek czerwonej wstążki, wijący się na dole
okładki.

– Och, mój Boże – mruknęła Cleo.
– Napisałaś to? – powtórzył Nolan.
– No, tak. Tak, rzeczywiście to ja jestem autorką. Ta książka

wyszła parę miesięcy temu. – Uśmiechnęła się niepewnie. –
Wiesz, to moja pierwsza książka.

– Wydałaś ją pod pseudonimem? – Zabrzmiało to bardziej

jak stwierdzenie niż jak pytanie.

– Tak. – Delikatnie zamknęła torbę. Odchrząknęła. – To, hm,

jest uważane za raczej niezły przykład kobiecej erotyki.

– Erotyki!
– Kilka czasopism literackich i feministycznych zamieściło

bardzo dobre recenzje.

Nolan spojrzał na nią z oburzeniem.
– Przecież to zwykła pornografia.
– O nie, na pewno nie. – Obronnym ruchem przycisnęła

książkę do piersi. – Powiedziałam ci, to jest erotyka. To
ogromna różnica.

39

– Nie dla każdego, nie dla prasy. Nie dla prawicowych

dziennikarzy, którzy uznają, że jestem zbyt liberalnym
politykiem. Nie dla konserwatywnych mieszkańców Harmony
Cove.

Cleo przygryzła wargę.
– Nie rozumiem.
– O Jezu, Cleo! – Nolan zdesperowanym gestem przejechał

ręką po rozwianych wiatrem włosach. – Zaczynam budować
karierę polityczną. Nie rozumiesz, jak bardzo mogłaby mi
zaszkodzić ta książka?

– To ja ją napisałam, nie ty.
– Nie rozumiesz? Wystarczy sam fakt, że się spotykaliśmy.

A co by było, gdybyśmy się pobrali? Byłbym skończony jako
mąż królowej pornografii.

Przyglądała mu się ze zdumieniem.
– Nigdy nie mówiłeś o małżeństwie.
Nolan skrzywił się,
– Myślałem o tym ostatnio.
– Nolanie, to idiotyczne. Nie jesteśmy zakochani i doskonale

o tym wiesz.

– Myślałem, że stworzylibyśmy zgraną parę. – Spojrzał na

nią z wymówką. – Wiesz, jak to jest dzisiaj z politykami. Środki
masowego przekazu badają wszystko pod lupą. Ze swoim
pochodzeniem nadawałabyś się na moją żonę.

– Ja?
– Żadnych skandali, żadnych nieprzyjemnych historii,

żadnych stałych związków z innymi mężczyznami…

– I niezłe własne dochody z zajazdu, co? – dokończyła sucho

Cleo.

– Pieniądze nie mają tu nic do rzeczy – stwierdził Nolan z

godnością. – Pociągała mnie wyłącznie twoja osobowość. Do
diabła, wiem nawet, że nie sypiasz z facetami na prawo i lewo.
Jedyna rzecz, która mnie trochę niepokoiła, to twoja zażyłość z
tymi dziwnymi kobietami z Cosmic Harmony.

– Moje przyjaciółki nie są dziwne – zaprotestowała ze

40

złością. – Uważasz zatem, że mam doskonałą przeszłość, co? A
moi rodzice?

– Co takiego? Wiem, że nie żyją.
– Ale nie wiesz, jak zginęli. Nigdy ci nie mówiłam.
– Miałem wrażenie, że zginęli w wypadku samochodowym.
– Owszem, starałam się stworzyć takie wrażenie na użytek

mieszkańców Harmony Cove. Prawda jest dużo trudniejsza do
wyjaśnienia.

– A jaka jest prawda?
Uniosła głowę do góry.
– Policja stwierdziła, że mój ojciec zastrzelił moją matkę, a

potem popełnił samobójstwo. No, i jak ci się to podoba? Nie
sądzisz, że byłby to niezły kąsek dla gazet?

Nolan był najwyraźniej zszokowany.
– To prawda? Powinnaś była mi powiedzieć.
– Dlaczego? Mam prawo do prywatności. Poza tym nie są to

tematy do rozmów przy kolacji w restauracji Crab Pot.

Cleo poprawiła okulary na nosie i głęboko odetchnęła. Była

wściekła na siebie, że zdradziła Nolanowi bolesne fakty
dotyczące śmierci rodziców. Prawie nigdy o tym z nikim nie
rozmawiała.

– Moglibyśmy jakoś z tego wybrnąć, choć nie byłoby to

łatwe. Ale nigdy nie wytłumaczylibyśmy się z tej twojej
cholernej książki. – Nolan patrzył na nią z gorzkim wyrzutem. –
Muszę przyznać, że nieźle mnie nabrałaś.

– Bardzo mi przykro. Nie miałam pojęcia, że rozważasz

moją kandydaturę na żonę polityka. Mogłeś wcześniej o tym
wspomnieć. Opowiedziałabym ci wszystkie okropne szczegóły z
mojego życia.

– Doprawdy?
– Jak najbardziej. – Rzuciła mu drwiące spojrzenie. – Nie

sądzisz chyba, że chciałabym zostać żoną polityka?

Nolan zaczerwienił się.
– Słuchaj, Cleo, bardzo mi przykro. Także z powodu twoich

rodziców. I w ogóle. Jakoś nie umiem tego powiedzieć. Tylko,

41

że ta książka to był dla mnie prawdziwy szok.

– Widzę.
– Popatrz na to z mojego punktu widzenia. Nie wiedziałem,

że wydałaś cokolwiek, a co dopiero to. – Spojrzał na torbę z
wyrazem obrzydzenia.

– Nie mówiłam ci o „Lustrze”, bo nie chciałam, żeby ktoś

spoza rodziny wiedział, że to ja ją napisałam.

– Nie dziwi mnie to zupełnie.
– Nie dlatego, że się wstydzę – krzyknęła Cleo. – Ale ta

książka jest dla mnie czymś bardzo osobistym. Nikt tutaj nie
potrafiłby tego zrozumieć. Nie chciałam, żeby ten chłopak,
który pracuje w drogerii Benningtona ślinił się na mój widok za
każdym razem, kiedy kupuję szampon. Nie chciałam, żeby facet
ze stacji benzynowej robił głupie uwagi. Nie chciałam się
tłumaczyć przed Patty Loftins w zakładzie kosmetycznym.

– Ja przecież rozumiem. – Nolan odwrócił się twarzą do

szalejącego oceanu. – Patty to największa plotkara w
miasteczku.

Cleo spojrzała na papierową torbę. Nikt nie potrafiłby

zrozumieć „Lustra”. Książka była zbyt osobista, zbyt związana z
jej najgłębszym jestestwem. Zawarła w niej wszystkie swoje
najbardziej intymne fantazje, odkryła swoje zmysłowe wnętrze.

Skrywana namiętność połączona z bolesną samotnością dała

w efekcie opis kobiety poszukującej emocjonalnej bliskości i
fizycznego spełnienia. Książka dosłownie eksplodowała z niej
półtora roku temu, a wydano ją przed miesiącem.

Krytycy na ogół życzliwie podeszli do „Lustra”. Jedynie

Cleo wiedziała, że żaden z nich tak naprawdę jej nie zrozumiał.
Uważano, że jest to opowieść auto-erotyczna, w której
narratorka obcuje z męskimi elementami jej własnej
osobowości.

Nikt nie zrozumiał znaczenia mężczyzny w lustrze.
Praca nad „Lustrem” była dla Cleo oczyszczeniem, a także

zachętą do dalszego pisania, chociaż wiedziała, że żadna z jej
następnych książek nie będzie do niej podobna.

42

– Szkoda, że nie umiem ci tego wytłumaczyć – powiedziała

cicho. – „Lustro” było dla mnie czymś jedynym w swoim
rodzaju.

– Mam nadzieję. Wczoraj wieczorem trochę sobie

poczytałem. Nie mogłem uwierzyć, że to ty pisałaś. Nie chciałaś
nawet pójść ze mną do łóżka. – Nolan rzucił jej piorunujące
spojrzenie. – Może to i lepiej. Nie wytrzymałbym porównania z
fantazjami w tej cholernej książce. Żaden mężczyzna by nie
wytrzymał. Kobieta z książki kocha się sama ze sobą. Facet nie
jest jej potrzebny, prawda?

– Nic nie rozumiesz.
– Właśnie, że rozumiem. Teraz już wiem, dlaczego nie

chciałaś się ze mną przespać. Nie dlatego, że jesteś taka
porządna, prawda? Doszłaś po prostu do wniosku, że żaden
facet nie da ci tego, co twoja wyobraźnia w połączeniu z dobrym
wibratorem.

– Przestań! – Cleo cofnęła się o krok. – Nie chcę na ten

temat więcej rozmawiać. Powiedziałam ci, że nic nie rozumiesz.

– Rozumiem, że książka ta zmniejszyłaby moje szanse na

wejście do palestry stanowej w przyszłym roku. Stałbym się
pośmiewiskiem.

Miała dość.
– Uspokój się. Jesteś uratowany. Jeśli o mnie chodzi,

możemy się już nigdy w życiu nie spotkać, chyba że
przypadkiem w sklepie spożywczym.

– Do diabła, Cleo! Nie chciałem, żeby to się tak skończyło.

Ale ja cię naprawdę poważnie traktowałem.

– Nic się nie martw. Udało się zerwać nasz związek, zanim

zdążyłam ci przeszkodzić w twojej wspaniałej karierze
politycznej.

– To nie tylko o to chodzi – mruknął Nolan. – Lubiłem cię,

Cleo, naprawdę cię lubiłem.

Westchnęła.
– Ja też cię lubiłam, Nolanie. I nadal cię lubię. Pewnie nawet

będę na ciebie głosowała w przyszłym roku.

43

– Dzięki. – Nagle zabrakło mu słów. – Słuchaj, ja nikomu o

tej książce nie powiem.

– Będę ci bardzo wdzięczna.
– No, to chyba wszystko. Nie masz mi za złe, prawda?
– Jasne. Skąd. Absolutnie nie. – Obróciła się i ruszyła do

samochodu. Raptem przyszła jej do głowy pewna myśl. Z
powrotem odwróciła się do Nolana. – Chciałabym wiedzieć
jedną rzecz.

– Co takiego?
– Skąd się dowiedziałeś o „Lustrze”?
Zacisnął usta.
– Ktoś mi ją wrzucił do skrzynki na listy razem z kartką.
Cleo zadrżała.
– Kartką?
– Aha. Jest w książce.
Kiwnęła głową i poszła do samochodu. Otworzyła drzwi i

wsiadła. Przez chwilę siedziała nieruchomo za kierownicą,
patrząc, jak Nolan ruszył i odjechał jeepem wąską drogą do
miasta.

Kiedy jego samochód znikł jej z oczu, powoli otworzyła

papierową torbę. Przez długi czas wpatrywała się w okładkę
„Lustra”, a później otworzyła książkę i wyjęła ze środka złożoną
kartkę. Jej treść była krótka i rzeczowa:

„Królowa Nilu jest Królową Brudu. Mężczyzna z widokami

na przyszłość nie może sobie pozwolić, aby go widywano z
kurwą.”

Ton przesłania był niepokojąco znajomy i przypominał Cleo

anonim, który dostała w zeszłym miesiącu. Po chwilowym
szoku Cleo wyrzuciła go i przestała się nim przejmować.
Ostatecznie dostała list za pośrednictwem wydawcy i jego autor
nie mógł wiedzieć, kto napisał książkę.

Teraz jednak okazało się, że nie tylko wie, ale także

postanowił ją ukarać. I dobrze wiedział, gdzie jej szukać.

Drżącą ręką Cleo przekręciła kluczyk w stacyjce. Nagle

zapragnęła, aby jak najszybciej znaleźć się w bezpiecznym

44

wnętrzu zajazdu.

45

Rozdział trzeci

Max przystanął w otwartych drzwiach dużej sali. Osobliwie

umeblowany pokój wypełniali uczestnicy seminarium. Wśród
nich mężczyzna o srebrnych, fantazyjnie ułożonych włosach, z
ciężkim złotym zegarkiem i wielkim pierścieniem z brylantem
na palcu. Miał na sobie marynarkę i ręcznie szyte skórzane buty,
które musiały kosztować przynajmniej tyle co te, które nosił
Max. Najwyraźniej na seminariach motywacyjnych można było
zrobić niezłe pieniądze.

– Nazywam się Herbert T. Valence i coś wam powiem.

Jestem wprost nieprawdopodobny. – Valence emanował energią.
Niemal tańczył na czubkach palców, rozglądając się po sali. –
Jestem niesamowity. Mogę zrobić wszystko, co zechcę. I coś
wam powiem – wy również. Proszę głośno powtórzyć, wszyscy:
„Jestem nieprawdopodobny”.

– Jestem nieprawdopodobny – powtórzyli obecni jednym

głosem.

– Jestem niesamowity – powiedział Valence. Wyglądał tak,

jakby miał za chwilę wybuchnąć z przejęcia i z entuzjazmu.

– Jestem niesamowity.
– Mogę zrobić wszystko, co zechcę – podpowiedział

Valence.

– Mogę zrobić wszystko, co zechcę.
– Siła myślenia pozytywnego pochodzi dosłownie nie z tego

świata – oznajmił Valence z triumfalnym uśmiechem. – Jest to
energia w najczystszej postaci. Jest to paliwo, które tylko czeka,
aby je wlać do waszych twórczych silników.

Max z zainteresowaniem przyglądał się, jak Valence niemal

pofrunął do ściany z wykresem.

– Jestem tu, żeby was nauczyć sposobów osiągnięcia

wszystkiego – mówił dalej Valence. – Pieniędzy, władzy,
sukcesu i poczucia własnej godności. Dojdziecie do nich,
postępując według mojego prostego programu Pięciu Kroków.
Czy chcecie nosić takie ubrania jak ja? Czy chcecie jeździć

46

Porsche'em? Wszystko to stanie się waszym udziałem, jeśli
będziecie mnie słuchać. Gwarantuję.

Max stracił zainteresowanie i ruszył w kierunku holu.

Zatrzymał się przed pierwszym z brzegu pejzażem i przyglądał
mu się przez jakiś czas.

Obrazek przedstawiał wzburzone morze. Technika

pozostawiała wiele do życzenia, pejzażowi brakowało dynamiki,
a kolory były nieciekawe. Najwyraźniej obraz wyszedł spod
pędzla amatora. Jason poprawnie ocenił siebie jako malarza.

– Tu jesteś, Maxie. Szukałam cię. – Sylvia Gordon machała

do niego z otwartych drzwi biura. – Przed chwilą był do ciebie
telefon. Przełączyłam do twojego pokoju, ale nikt nie odbierał,
przyjęłam więc wiadomość. Max odwrócił się od pejzażu i
podszedł do biurka.

– Dziękuję – powiedział.
– Nie ma za co. – Sylvia uśmiechnęła się. – Przepraszam, że

cię nie znalazłam. – Podała mu kartkę papieru. – Tej kobiecie
bardzo zależało, żeby się z tobą skontaktować.

Max rzucił okiem na papier.
„Dzwoniła Kimberly. Chce, żebyś do niej jak najszybciej

zadzwonił. Bardzo ważne.” „Bardzo ważne” było podkreślone
trzy razy.

– Sprawy zawodowe – mruknął Max. – Nic ważnego.
Zmiął kartkę i wrzucił ją do kosza, tak jak robił od miesiąca

ze wszystkimi pilnymi wiadomościami od Kimberly. Od
niechcenia zastanowił się, w jaki sposób udało jej się odszukać
go tutaj, na wybrzeżu.

– Czy Cleo już wróciła? – spytał.
– Nie. – Sylvia spojrzała na kosz do śmieci. Kiedy ponownie

podniosła wzrok na Maxa, w jej oczach czaił się domysł. –
Spodziewam jej się lada chwila. Nie może zostawić na długo
zajazdu, gdy mamy tylu gości.

Na odgłos grzmotu Max spojrzał w okno. Na zewnątrz

zrobiło się ciemno. Wiatr hałasował pod okapem. Ulewa była
nieunikniona. Po niebie przeleciała błyskawica.

47

– Kolejna burza – stwierdził.
Sylvia wzruszyła ramionami.
– To normalne o tej porze roku. Dziękuję ci za odnalezienie

kaczki Sammy'ego. To jego ulubiona zabawka.

– Żaden problem.
– Jason dał mu tę kaczkę. – Uśmiechnęła się drżącymi

wargami. – Sammy jest w tym wieku, kiedy szuka się męskiego
bohatera. Wiesz, jak to jest.

– Sammy mówił, że jego ojciec zaginął. Poszedł szukać

samego siebie.

Sylvia skrzywiła się.
– Dzieci wszystko biorą dosłownie, prawda? Ale Sammy ma

trochę racji. Pewnego dnia Doug wrócił z pracy i oznajmił, że
nie może udźwignąć ciężaru odpowiedzialności za żonę i
dziecko. Powiedział, że nasze małżeństwo było okropną
pomyłką. Zabrał swoje rzeczy i wyszedł. Sammy miał wtedy
zaledwie roczek.

– Rozumiem z tego, że twój były małżonek nie odwiedza

Sammy'ego?

Potrząsnęła głową.
– Doug wrócił na wschód, po czym najwyraźniej poczuł się

gotów do odpowiedzialności. Słyszałam, że znów się ożenił i ma
nową rodzinę. Nigdy nie kontaktował się ze mną ani z Sammym
osobiście, wyłącznie przez adwokata. Od czasu do czasu daje
pieniądze na dziecko.

Następna błyskawica przecięła pociemniałe niebo i w tym

samym momencie zgasło światło.

– Cholera – mruknęła Sylvia. – Znów wysiadła

elektryczność. Mam nadzieję, że tym razem to tylko korki. W
zeszłym miesiącu drzewo spadło na druty i nie mieliśmy światła
przez parę godzin.

Max skorzystał z okazji.
– Jak chcesz, mogę sprawdzić korki.
Spojrzała na niego z wdzięcznością.
– Dzięki. Poczekaj. – Sięgnęła pod biurko i wyciągnęła

48

latarkę. – Trzymamy ją pod ręką na wszelki wypadek. Światło
ciągle wysiada.

W tej właśnie chwili Herbert T. Yalence wyskoczył z sali

wykładowej. Poprzedni radosny entuzjazm, malujący się na jego
twarzy, ustąpił miejsca wzburzeniu.

– Co się tu dzieje? – zawołał. – Właśnie pokazuję film na

wideo. Co się stało z elektrycznością?

– Idę to sprawdzić – odparł grzecznie Max, biorąc latarkę od

Sylvii.

– Lepiej niech się pan pośpieszy, dobrze? Prowadzę

seminarium i muszę dbać o swoją reputację. Nie mogę pracować
bez pomocy audiowizualnych.

– Niech pan będzie twórczy – poradził mu Max – i myśli

pozytywnie. Pozytywne myślenie jest paliwem, które napędza
silnik twórczości, chyba pan to jeszcze pamięta, co?

Sylvia odwróciła się, ale Max zdążył spostrzec, że walczyła

ze śmiechem. Twarz Valence'a wykrzywiła się z wściekłości.

– Czy to ma być śmieszne? – spytał zimno.
– Daję panu tylko pańskie własne rady. – Max obszedł go

naokoło, kierując się w stronę schodów do piwnicy. – I robię to
całkowicie za darmo.

– Chwileczkę – prychnął Valence. – Nie muszę słuchać

pańskich impertynencji.

W tej chwili otworzyły się drzwi wejściowe. Max zerknął

przez ramię na Cleo, która razem z wiatrem wpadła do środka.

Pod pachą kurczowo trzymała papierową brązową torbę.

Kiedy zamykała za sobą drzwi, Max dostrzegł na jej twarzy
zdenerwowanie. Najwyraźniej spotkanie z Hildebrandem nie
przebiegło bezstresowo.

– Fiu! – Cleo zamknęła drzwi i przeczesała palcami mokre

włosy. – Leje jak z cebra. Wszystko w porządku, Sylvio?

– Nie, nie w porządku – odezwał się Valence, nim Sylvia

zdołała cokolwiek powiedzieć. – Nie ma światła. Żądam, aby je
natychmiast naprawić. Jak pani dobrze wie, prowadzę tu
seminarium. Ciężką pracą wyrobiłem sobie bardzo dobrą opinię,

49

o którą muszę dbać, a nie mogę nic zrobić bez elektryczności.

Max przyglądał się, jak twarz Cleo przybiera profesjonalnie

uspokajający uśmiech właścicielki zajazdu.

– Ależ tak, naturalnie, proszę pana. Zaraz ktoś się tym

zajmie.

– Już się zająłem. – Max podniósł do góry latarkę.
Cleo obrzuciła go niechętnym spojrzeniem.
– Myślałam, że jak wrócę, ciebie już tu nie będzie.
– Skąd taki pomysł? Dopiero co mnie zatrudniłaś.
Cleo wyglądała tak, jakby chciała mu coś ostro

odpowiedzieć, ale powstrzymała ją obecność Valence'a.

– Co ty właściwie robisz?
– Idę do piwnicy sprawdzić korki. Masz coś przeciwko

temu?

– Pójdę z tobą.
– Myślę, że sam sobie poradzę.
– Powiedziałam, że pójdę z tobą. – Cleo ponownie obdarzyła

Valence'a uroczym uśmiechem. – To nie potrwa długo, proszę
pana. Zaraz wszystko będzie w porządku.

– Mam nadzieję – mruknął Valence. – Mój czas jest

niesłychanie cenny. Nie mogę sobie pozwolić, aby go tracić,
siedząc i czekając, aż ktoś włączy światło. –Rzucił ostatnie
rozzłoszczone spojrzenie Maxowi i odszedł.

Max przyglądał mu się przez chwilę, a potem zwrócił się do

Cleo:

– Czy wiesz, że on jest nieprawdopodobny? I niesamowity?
– O czym ty mówisz? Czekaj, daj mi to. – Wyrwała mu z

ręki latarkę i ruszyła do drzwi prowadzących do piwnicznych
schodów. – Dlaczego jeszcze tu jesteś?

– Z wielu powodów. – Otworzył drzwi i rzucił okiem na

ciemną przestrzeń ogromnej piwnicy. – Między innymi dlatego,
że nie przeprosiłem za drobne nieporozumienie, jakie wydarzyło
się przy śniadaniu.

– To nie było drobne nieporozumienie. – Cleo włączyła

latarkę i ruszyła w dół po schodach. Pod pachą nadal trzymała

50

papierową torbę. – Byłeś niegrzeczny, ordynarny i
nieprzyjemny.

– Być może masz rację. – Laska Maxa stukała lekko o każdy

stopień, kiedy schodził. – Chciałbym cię jednak przeprosić za
przypuszczenie, że byłaś kochanką Jasona.

– Kochanką i utrzymanką. – Cleo zeszła na sam dół i

oświetliła zapchaną piwnicę.

– No, dobrze – odparł cierpliwie Max. – Przepraszam za to,

że myślałem, iż byłaś kochanką i utrzymanką.

– W porządku, przeprosiłeś, a teraz możesz odejść.
Mocniej chwycił laskę. Nie uda jej się pozbyć go tak łatwo.

Wciąż nie odzyskał swoich obrazów.

– Obawiam się, że nie mogę teraz odejść. Cleo podeszła do

szafki z bezpiecznikami.

– Dlaczego?
– Mówiłem ci wczoraj wieczorem. To zajęcie i warunki,

jakie dajesz, są mi potrzebne. Jestem bez pracy.

Odwrócona do niego plecami, skoncentrowała się na

otwieraniu szafki.

– To nie mój problem.
Max wiedział, że się łamie. Postanowił zmienić taktykę.
– Co się stało z Hildebrandem?
Pstryknęła wyłącznikiem i zabłysło górne światło. Jej

uśmiech był ponury.

– Nolan ma o mnie taką samą opinię jak ty. Uważa mnie za

kobietą upadłą. Dobrze zapowiadający się polityk z perspektywą
kariery w Białym Domu nie może sobie pozwolić na
utrzymywanie kontaktów z kimś takim jak ja.

Max ze zdumieniem stwierdził, że ogarnia go gniew.

Przyjrzał się poważnej twarzy Cleo.

– To dość nagłe ze strony Hildebranda.
– Bardzo.
– Skąd to się wzięło?
– Nie mam pojęcia. – Zamknęła drzwi od szafki z

bezpiecznikami i zgasiła latarkę. – Przepraszam cię, ale mam

51

mnóstwo rzeczy do zrobienia, a ciebie czeka długa jazda.

Stanęli twarzą w twarz.
– Zaczekaj. Szczerze cię przeprosiłem. Przykro mi z powodu

nieporozumienia i naprawdę nie mam dokąd odejść. Byłbym
wdzięczny, gdybyś mi pozwoliła zostać tu na jakiś czas. Zarobię
na swoje utrzymanie.

Zawahała się. W jej oczach widniała niepewność.
– Szalenie ci współczuję, ale nie możesz oczekiwać, że

zostaniesz tu na takich samych warunkach, jakie miał Jason. Nie
po tym, co powiedziałeś dziś rano.

– Jason był twoim przyjacielem – stwierdził cicho Max. –

Moim także. Co miałem myśleć, kiedy mi opowiadał o
tajemniczej kobiecie imieniem Cleo? Umierał i nie miał czasu
ani siły, żeby wprowadzać mnie w szczegóły. Wiedziałem tylko,
że… – Max przerwał na chwilę, szukając właściwego słowa –
…że się o ciebie troszczył.

Spojrzenie Cleo zmiękło. Spuściła wzrok i nie odzywała się

przez dłuższą chwilę. Wreszcie popatrzyła Maxowi w oczy i
powiedziała:

– Dobrze. Ze względu na naszą wspólną przyjaźń z Jasonem

pozwolę ci zostać.

– Dzięki. – Przyszło łatwiej, niż się spodziewał.

Najwyraźniej Cleo dawała się nabierać na trudne sytuacje.

– Ale tylko do końca świątecznego weekendu – dodała

szybko, jakby potrafiła czytać w myślach i podejrzewała, że ją
nabrał. – Benji znikł bez śladu i przyda mi się dodatkowa osoba
do pomocy na następne trzy dni. We wtorek musisz wyjechać.

Trzy dni to kupa czasu, pomyślał. Dużo się może zdarzyć.

Potrafił podpisać i zerwać wielomilionowy kontrakt w ciągu
trzech dni. Kiedyś w krótszym czasie zorganizował okup i
uwolnienie dużej grupy urzędników, których porwali terroryści.
Przy odrobinie szczęścia odnajdzie swoje obrazy podczas
następnych trzech dni.

Albo znajdzie sposób, żeby przedłużyć pobyt w Robbins'

Nest Inn.

52

Herbert T. Valence miał rację. Najważniejsze jest pozytywne

myślenie.

Około dziewiątej wieczorem Cleo zajrzała do westybulu.

Max i Sylvia podawali kawę i likier. Na kominku palił się jasny
ogień, stwarzając przytulną atmosferę. Goście rozmawiali z
ożywieniem.

Przez całe popołudnie miała do siebie pretensje o to, że nie

wykazała dość silnej woli. Wiedziała, że powinna była pozbyć
się Maxa zaraz, jak tylko wróciła ze spotkania z Nolanem.
Obiecała sobie, że go wyrzuci, ale jakoś wzbudził w niej
współczucie.

Nie mogła jednak pozbyć się wrażenia, że nią manipulował.
– Musisz przyznać, że Max nadaje tu pewien styl –

zauważyła Sylvia, przystając na moment obok niej. – Jason miał
taki sam pański wygląd, kiedy roznosił napoje. Goście to
uwielbiają.

– Zachowuje się tak, jakby był właścicielem – mruknęła

Cleo. – Spójrz na niego. Wygląda jak pan na zamku.

– Tak to już jest, Cleo. Każ takiemu człowiekowi jak on

wykopać rów, a będzie wyglądał, jakby był właścicielem rowu i
otaczających go paru tysięcy hektarów.

– Kto go tam wie. Jeździ Jaguarem. A ciuchy, które ma na

sobie, na pewno nie pochodzą ze sklepu z używaną odzieżą.

– Stara się nam pomóc – stwierdziła Sylvia. – Po południu

zrobił wszystko, o co go prosiłaś. Nawet przyniósł drewno do
kominka, choć z tą laską musiało mu być dość trudno.

Cleo poczuła wyrzuty sumienia. Żałowała, że poprosiła

Maxa o przyniesienie drewna. Prawdę mówiąc, zupełnie
zapomniała o jego chorej nodze. Było w nim coś takiego, że
człowiek zapominał o jego lasce i o tym, co ona oznaczała. Max
po prostu nie wyglądał na faceta, który miał jakieś słabości.

– Jest w nim coś, co mnie niepokoi – mruknęła Cleo.

53

– Co takiego?
– Sama nie wiem – przyznała. Zawahała się. – Myślał, że

byłam kochanką Jasona.

Sylvia rzuciła jej zaskoczone spojrzenie, a potem roześmiała

się.

– Żartujesz?
– To wcale nie jest śmieszne.
– Owszem, jest. Problem polega na tym, że jesteś wściekła,

odkąd wróciłaś ze spotkania z Nolanem.

– Nolan uważa, że jestem królową pornografii.
– Co?!!
– Dowiedział się, że jestem autorką „Lustra”.
Sylvia patrzyła na nią zaskoczona.
– Przecież nikt o tym nie wie oprócz członków rodziny. Ja

nikomu nie mówiłam, przysięgam, Cleo. I nie wierzę, żeby ktoś
inny się wygadał.

– Wiem. Nie przejmuj się. To się musiało wydać prędzej czy

później.

Sylvia zmarszczyła brwi.
– Zachowanie tego w tajemnicy było dla ciebie bardzo

ważne.

– Dlatego, że ta książka jest taka osobista – odparła Cleo. –

Nie przeszkadza mi to, że wszyscy będą mnie znać jako autorkę
„Zemsty doskonałej”, lecz „Lustro” jest za bardzo związane z
moimi przeżyciami.

– Ja to rozumiem – powiedziała łagodnie Sylvia.
– Powiedziałam Nolanowi, że nie chcę mieć do czynienia z

nieprzyjemnymi uwagami różnych ludzi, ale tak naprawdę nie
chcę mieć do czynienia z ich obrzydliwą wścibskością. Za dużo
jej doświadczyłam po śmierci rodziców. Ludzie zadawali mi
okropne, wstrętne pytania o to, jak się czułam, kiedy ich
znalazłam… – gwałtownie urwała. – Mogę sobie wyobrazić, o
co by wypytywali z powodu „Lustra”.

Sylvia objęła ją ramieniem.
– Nie przejmuj się, Cleo. Najważniejsza w tej chwili

54

kwestia, to kto powiedział o tym Nolanowi.

– Nie mam pojęcia. Ktoś włożył mu do skrzynki egzemplarz

książki z kartką informującą, że to ja napisałam „Lustro”. I że
nie nadaję się na żonę dla kogoś z ambicjami politycznymi.

– Mój Boże, to dość okropne. Nic dziwnego, że masz zły

humor. A jak zareagował Nolan?

Cleo uśmiechnęła się krzywo.
– Powiedział, że nie jestem już odpowiednią kandydatką na

panią Nolanową Hildebrand. I że moja pornograficzna
przeszłość mogłaby poważnie zagrażać jego karierze
politycznej. Wyraził nadzieję, że zrozumiem, dlaczego nie chce
mieć ze mną nic wspólnego.

– Obrzydliwy hipokryta – mruknęła Sylvia. – Spodziewam

się, że posłałaś go do diabła.

– Wszystko między nami skończone i wcale mi to nie

przeszkadza. Moje stosunki z Nolanem nigdy nie były specjalnie
zażyłe. Nie chcę, żeby reszta rodziny dowiedziała się o tym
zdarzeniu. Byłoby im przykro.

Sylvia kiwnęła głową.
– Dobrze. Na pewno nic nie powiem. Ale czy sam Nolan nie

będzie każdemu opowiadał, że to ty napisałaś tę książkę?

– Nie sądzę. Nie chce, aby ktokolwiek wiedział, że był

związany, nawet na krótko, z kobietą o wątpliwej reputacji.

– Wiem, że go lubiłaś, Cleo, ale muszę powiedzieć, że ten

facet to glista. Przypuszczalnie zrobi wspaniałą karierę
polityczną.

Cleo miała zamiar coś powiedzieć, kiedy zobaczyła

biegnącego w ich kierunku Sammy'ego. Chłopiec był w
piżamie. W garści mocno trzymał swoją kaczkę.

– Co ty tu robisz, skarbie? – zapytała Sylvia. – Miałeś iść

spać.

– Nie mogę spać. – Sammy złapał mamę za rękę i przytulił

się do jej nogi.

– Zły sen? – spytała Cleo.
– Nie. Trisha płacze.

55

– Płacze? – Cleo zmarszczyła brwi. Trisha zajmowała pokój

obok Sammy'ego.

– I nie przestaje – dodał Sammy, wtulając twarz w spódnicę

Sylvii.

– Pójdę na górę i zobaczę, co się dzieje – stwierdziła Cleo. –

Nie martw się o nią, Sammy. Wszystko będzie dobrze.

Sammy kiwnął głową, ale nie odchodził. Sylvia wzięte go na

ręce i mocno przytuliła.

– Cleo z nią porozmawia, skarbie. Wszystko będzie dobrze.
– Trisha jest pewno nieszczęśliwa, bo Benji odszedł –

powiedziała Cleo. Spojrzały na siebie z Sylvią. – Uważaj na to,
co się tutaj dzieje.

– Nie ma sprawy. Max i ja poradzimy sobie z gośćmi.
Sammy spostrzegł Maxa za barem i nagle się rozpromienił.
– Tam jest Max – zawołał. – Cześć, Max. – Pomachał mu

gumową kaczką.

Max spojrzał w stronę drzwi. Jego wzrok powędrował do

Sammy'ego, a potem do Cleo. Odstawił butelkę likieru, którą
trzymał w ręce i podszedł do drzwi.

– Coś się stało? – spytał cicho.
– Trisha płacze – wyjaśnił Sammy. – Cleo idzie ją pocieszyć.
– Rozumiem. – Max uważnie przyglądał się Cleo. – Myślisz,

że to coś poważnego?

– Z punktu widzenia Trishy na pewno. Martwi się o

Benjiego. Znikł bez słowa. Zaraz wracam.

Cleo odwróciła się i pośpiesznie poszła w kierunku

schodów. Nie dziwił jej płacz Trishy. Martwiła się o nią od
poprzedniego wieczora, kiedy okazało się, że Benji gdzieś się
zapodział.

Pokój Trishy był na drugim piętrze. Wprowadziła się przed

dwoma laty, przyjmując posadę w Robbins' Nest Inn. Trisha i
Benji mieli się ku sobie od chwili pierwszego spotkania. Cleo
wiedziała, że wiele ich łączyło. Może nawet za wiele. Oboje
pochodzili z rozbitych rodzin. Zaprzyjaźnili się w Robbins' Nest
Inn, a gdzieś od pół roku byli kochankami.

56

Z niepokojem obserwowała rozwój romansu między nimi.

Nie była pewna, czy potrafią sobie poradzić z
odpowiedzialnością za swój związek, choć wiedziała, że oboje
go potrzebowali. Byli na siebie skazani jak dwoje porzuconych
dzieci, trzymających się kurczowo podczas burzy. Stanęła przed
drzwiami Trishy i lekko zapukała.

– Trisha? To ja, Cleo.
– Cleo? – spytała Trisha stłumionym głosem. – Jestem już w

łóżku. Idź sobie.

– Wiesz, że nie mogę tego zrobić. Sammy mówi, że

płaczesz. Wpuść mnie. Porozmawiamy.

– Nie chcę rozmawiać.
– Nawet o Benjim?
– Zwłaszcza o Benjim. – Trisha zaczęła gwałtownie

szlochać.

Cleo nie mogła tego dłużej wytrzymać.
– Wpuść mnie albo przyniosę zapasowy klucz.
Przez chwilę panowała cisza. Potem drzwi powoli otworzyły

się i ukazała się zapłakana twarz Trishy.

– Ach, Trisha – szepnęła Cleo.
– Wiem, dlaczego sobie poszedł – załkała Trisha i rzuciła się

w jej wyciągnięte ramiona. – Wszystko przeze mnie.

– Oczywiście, że nie przez ciebie. – Cleo poklepała ją po

ramieniu. – Dobrze wiesz, że Benji ma własne kłopoty. Musi
sobie z nimi radzić.

– Wiem – załkała Trisha. – A ja mu dałam jeszcze

dodatkowy problem.

– Trisha, to nie jest twoja wina, że Benji odszedł.
– Właśnie, że jest. Będę miała dziecko.
Cleo na moment przymknęła oczy. Potwierdziły się jej

najgorsze przypuszczenia.

– Powiedziałam Benjiemu, a on nie potrafił sobie z tym

poradzić. Dlatego odszedł. Cleo, co ja zrobię? Tak się boję.

– Nic się nie martw – pocieszyła ją. – Wszystko będzie

dobrze. Pamiętaj, że masz rodzinę. Nie jesteś sama.

57

Kiedy zmęczona Cleo dotarła do pokoju na drugim piętrze

wieży, była prawie północ. Gdy zamieszkała w zajeździe,
bardzo starannie wybrała swoje lokum. Pokój z widokiem na
morze znajdował się z dala od pokoi gości i współpracowników
i był dla niej schronieniem. Czasem potrzebowała samotności.

Otworzyła kluczem drzwi i weszła do środka.

Pomieszczenie, tak jak reszta zajazdu, umeblowane było w
kwiecistym wiktoriańskim stylu. Każdy przedmiot, od
perkalowych tapet, przez łóżko z baldachimem, do
porcelanowego zegara na stole, był osobiście wybrany przez nią.

Nie domykając drzwi na korytarz, nacisnęła przycisk na

ścianie. Lampa przy łóżku oblała ciepłym blaskiem koronkowe
poduszki.

Światło odkryło na łóżku coś jeszcze: kawałek czerwonej

atłasowej wstążki na jednej z poduszek.

Zaszokowana Cleo wpatrywała się w nią. Nagle poczuła, że

kręci się jej w głowie. Drżącymi palcami nadal przytrzymywała
klamkę.

– Cleo? – Max zmaterializował się za jej plecami. –

Szukałem cię. Chciałem z tobą porozmawiać, zanim pójdziesz
spać.

– Nie teraz – powiedziała ochrypłym głosem. Nie mogła

oderwać wzroku od wstążki.

– Do diabła! – Przepchnął się koło niej i wszedł do pokoju.

Obrzucił spojrzeniem wnętrze, po czym odwrócił się twarzą do
dziewczyny. – Co się stało?

– Proszę – szepnęła. – Odejdź.
– Wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha.
– Odejdź – syknęła.
Zignorował jej polecenie i spokojnie zamknął drzwi.
– Tylko nie mdlej – ostrzegł. – Nie wiem, co się robi z

mdlejącymi kobietami. – Objął ją ramieniem i mocno przycisnął

58

do piersi.

– Nie bój się, nie zemdleję. Jeszcze nigdy w życiu nie

zemdlałam.

Chciała zignorować pociągające ciepło jego ciała, ale ono

przenikało ją, wypierając chłód, który ją przed chwilą
przejmował. Stała tak kilka minut, przytulona do niego.

Mężczyzna z lustra.
Wreszcie zaczęła się rozluźniać. Max był mocny, silny i

dobrze pachniał. Cleo z przyjemnością wdychała połączenie
mydła i męskiego zapachu. Nigdy dotąd nie pociągał jej zapach
mężczyzny. Ukradkiem usiłowała przytulić nos do jego piersi.

– Już dobrze? – spytał.
Pytanie rozwiało delikatną atmosferę, powstającą wokół niej.

Zażenowana uniosła głowę, poprawiła okulary i odsunęła się od
Maxa.

– Chyba tak. Przepraszam. Coś mnie przestraszyło. Już

wszystko w porządku.

Powoli wypuścił ją z objęć. Ani przez chwilę nie spuścił

wzroku z jej twarzy.

– Co to było?
Wiedziała, że nie powinna niczego wyjaśniać, ale szok na

widok wstążki i dotyk ciała Maxa sprawiły, że nie posłuchała
głosu rozsądku. Wprawdzie nie musiała się z niczego tłumaczyć,
lecz odczuła nagłą potrzebę rozmowy z drugim człowiekiem.
Gdyby był tu Jason, wszystko by mu powiedziała.

Max był przyjacielem Jasona. Max nie był obcy. Na Pewno

nie.

– Ta wstążka… – nie wiedziała od czego zacząć. Podeszła

do łóżka i spojrzała na zwinięty kawałek atłasu. – Ktoś ją tu
położył.

– Może to prezent od Sammy'ego?
– Nie. Skądże znowu! Sammy nie ma pojęcia o znaczeniu

czerwonej atłasowej wstążki na poduszce.

– Ale ty masz. – Max się nie poruszył.
– To scena z książki, którą napisałam. – Zadrżała. Po czym

59

zakręciła się na pięcie i podeszła do regału. Zdjęła z półki
egzemplarz „Lustra”, który dostała rano od Nolana. – Z tej.
Rozdział trzeci.

Wziął książkę i rzucił okiem na okładkę.
– To ty napisałaś? Jako autorka figuruje Elizabeth Bird.
– To ja. Elizabeth Bird to pseudonim. Do niedawna była to

głęboka tajemnica, którą znali jedynie członkowie rodziny.
Dzisiaj, niestety, okazało się, że wie o tym ktoś jeszcze.

– Dlaczego chciałaś pozostać anonimowa?
Obserwowała jego twarz.
– Przyjrzyj się tej książce.
Otworzył tom i rzucił okiem na tekst na obwolucie. Po

chwili podniósł na nią nieprzenikniony wzrok.

– Pisujesz erotyki kobiece? Myślałem, że romantyczne

kryminały.

Cleo podniosła do góry brodę.
– Napisałam jedną książkę erotyczną, zanim zaczęłam pisać

romantyczne kryminały. Tą książką jest „Lustro”. – Przygryzła
wargę i dodała: – Książka została bardzo dobrze przyjęta. Miała
nawet dobre recenzje.

On w to, oczywiście, nie uwierzy, pomyślała. Żałowała, że

przybrała obronny ton. Żałowała, że się w ogóle odezwała.

– Rozumiem – stwierdził Max głosem całkowicie

pozbawionym intonacji.

Za skarby świata Cleo nie potrafiłaby powiedzieć, jak Max

przyjął wiadomość, że jest autorką „Lustra”.

– Książka, którą trzymasz w ręce, jest zasadniczym

powodem tego, że Nolan doszedł do wniosku, iż jestem
nieodpowiednim towarzystwem dla dobrze zapowiadającego się
polityka.

– Cóż, politycy są ludźmi dość nudnymi, prawda? Za grosz

nie mają wyobraźni.

Cleo uśmiechnęła się.
– Przypuszczam, iż potwierdza to twoją opinię o mnie jako

kobiecie rozwiązłej.

60

– Potwierdza to moje wrażenie, że jesteś kobietą

nieprzewidywalną. – Nie czekając na zaproszenie, usiadł w
małym, obitym perkalem foteliku. Oparł laskę o stół i zaczął
odruchowo masować udo. – Powiedz mi, o co w tym wszystkim
chodzi.

Cleo westchnęła i opadła na krzesło. Wyciągnęła przed

siebie nogi, włożyła ręce do kieszeni i z namysłem przyjrzała się
Maxowi. Żałowała, że w ogóle zaczęła mu się zwierzać.

– Obiektywnie mówiąc, nie ma wiele do opowiadania –

przyznała. – Wiem tylko, że jakiś niezadowolony czytelnik
najwyraźniej postanowił ukarać mnie za napisanie tej książki. W
zeszłym miesiącu dostałam dość obrzydliwy list.

– I co z nim zrobiłaś?
– Nic. Co miałam zrobić? Nie był podpisany. Przesłał mi go

wydawca, zakładałam więc, że osoba, która go napisała, nie
znała mojego prawdziwego nazwiska ani adresu. Ale dziś rano
Nolan powiedział mi, że ktoś włożył mu moją książkę do
skrzynki.

– Oczywiście anonimowo?
– Oczywiście. Razem z ostrzeżeniem, że nie jestem

odpowiednią partią dla polityka. A teraz wchodzę do Pokoju i
znajduję tę wstążkę na poduszce.

– Podejrzewasz, że cię napastuje zdegustowany czytelnik?
– A któż by inny? – Cleo zadrżała. – Jakiś maniak czepia się

mnie. I w dodatku był dzisiaj u mnie w pokoju. To obrzydliwe.

Było to nawet dość przerażające, nie miała jednak zamiaru

tego przyznać. A przynajmniej jeszcze nie teraz.

– Mógłbym ci pomóc – powiedział spokojnie Max.
– Jak?
– Znam faceta, który ma firmę specjalizującą się w

ubezpieczeniach i usługach detektywistycznych. Jeśli chcesz,
poproszę go, żeby sprawdził parę rzeczy.

– Daj spokój. Nie chcę mieć nic wspólnego z prywatnym

detektywem.

– Dlaczego?

61

Zacisnęła zęby. Już raz sparzyła się na prywatnym

detektywie, który kosztował ją kupę forsy i niczego nie załatwił.
Nie zamierzała znów się nabrać.

– Nie warto – powiedziała na głos. – Nie chcę robić wideł z

igły. Temu człowiekowi w końcu znudzi się i przestanie.

– Tak myślisz?
– To się czasem zdarza pisarzom – stwierdziła obronnym

tonem. – Niewiele można na to poradzić.

– Nie byłbym taki pewien. Słuchaj, pozwól, że O'Reilly

przynajmniej sprawdzi gości, którzy mieszkają tu teraz.
Przekonamy się, czy ktoś z nich nie ma zadatków na
fanatycznego cenzora.

– Powiedziałam ci, że nie będę opłacać prywatnego

detektywa.

– Nie musisz mu płacić – stwierdził cicho Max. – O'Reilly

jest moim przyjacielem. Jest mi coś winien. Z przyjemnością to
dla mnie zrobi.

Cleo zawahała się.
– Naprawdę tak sądzisz?
– Tak. Szybki sprawdzian nikomu nie zaszkodzi. Chociaż na

pewno trochę potrwa. Wątpię, czy 0'Reilly'emu uda się to zrobić
w dwa dni. Spojrzała na niego podejrzliwie.

– Czy wymyśliłeś to po to, żebym cię stąd we wtorek nie

wyrzuciła?

– Naturalnie. – Wzruszył ramionami. – Nie mam dokąd

pójść. Dziś trudno o pracę.

Jęknęła.
– Wiedziałam, że łatwo się ciebie nie pozbędę.

62

Rozdział czwarty

Poznaję go, chociaż w lustrze nie widzę wyraźnie jego

twarzy. Jest fantomem zaklętym w szkle, na zawsze zamkniętym
w srebrnym świecie, ale wiem, że to on, kiedy mnie dotyka.

Jego palce są ciepłe, a nie zimne, choć jest uwięziony w tym

mroźnym miejscu za lustrem. Chce mnie tak, jak nikt nigdy
dotąd mnie nie pragnął. Ja chcę jego. W pewnym sensie,
którego nie potrafię wytłumaczyć, wiem, iż jest częścią mnie. A
jednak tkwi w swym więzieniu, tak jak ja tkwię w moim.

Kiedy przyjdzie do mnie dziś wieczorem, położy mi dłonie na

piersiach, a ja zadrżę pod wpływem ich dotyku. Obleje mnie żar.
Będzie obserwował moją twarz i zobaczy moje pożądanie. Nie
muszę go przed nim ukrywać. Sam zrozumie potrzebę,
pożądanie i namiętność będące we mnie, których nikt nigdy do
tej pory nie widział. W jego ramionach stanę się wolna.

Ale co z nim? Czy potrafię kiedykolwiek uwolnić go z lustra?

Max zamknął „Lustro” i odłożył książkę na mały stolik koło

łóżka. Odetchnął głęboko i skoncentrował się na opanowaniu
głębokiego, seksualnego bólu, który utkwił mu w lędźwiach.
Powinien był mieć dość rozumu, żeby odłożyć książkę po
pierwszym rozdziale.

Nie potrafił jednak powstrzymać się przed przeczytaniem

rozdziału drugiego, choć zmysłowe fantazje opisywane w
książce były tak kobiece, że brzmiały dla niego obco. Jednakże
porwało go, uwiodło i zafascynowało to, że były to fantazje
Cleo. Max wiedział, iż w „Lustrze" odnalazł kolejne okno, przez
które mógł ją obserwować.

To, co ujrzał dziś wieczorem, na pewno długo nie da mu

zasnąć.

Odsunął przykrycie i spuścił nogi na podłogę. Zastarzały ból,

dobrze znany i nieprzyjemny, przeszył lewe udo, kiedy stanął.
Odruchowo spojrzał w dół na bliznę. Wyglądała obrzydliwie,
jak zawsze, i przywodziła na myśl stare wspomnienia.

63

Wspomnienia jednego z tych niewielu przypadków, kiedy

wszystko zepsuł.

Sięgnął po laskę, żeby utrzymać równowagę. Poczekał

chwilę, aż ból przeminął. Podszedł do okna i wyjrzał na spowitą
ciemnością zatokę. Przez równą ścianę deszczu widział dalekie
światełka Azylu Kobiet w Cosmic Harmony.

Wpatrywał się w nie przez dłuższy czas, a potem zerknął

przez ramię na swój najnowszy, tymczasowy dom. Mieszkał już
w wielu miejscach, od tanich moteli do zamków w Europie, ale
po raz pierwszy znalazł dom na poddaszu.

Wielki pokój pod okapami starego zajazdu był zadziwiająco

przytulny, a także wygodny, jeśli się pamiętało, żeby schylić
głowę i nie uderzyć się w pochyłe belki koło ścian. Na szczęście
na tę część domu zabrakło najwyraźniej falbaniastych
wiktoriańskich ozdóbek. Meble stanowiły używane, wiejskie
sprzęty, które odpowiadały jego gustowi i upodobaniu do
czystych, prostych form i kształtów.

Max wyobraził sobie Cleo, śpiącą w łóżku z baldachimem

piętro niżej i natychmiast tego pożałował. Wzmogło to tylko
palące uczucie w lędźwiach. Miał przed sobą długą noc.

Spojrzał na czerwoną wstążkę, leżącą na biurku, i zacisnął

usta.

Rano popełnił taktyczny błąd, kiedy powiedział Cleo o

swoich przypuszczeniach, dotyczących jej roli w życiu Jasona.
Rzadko zdarzała mu się taka niezręczność.

Niszcząc swoje szanse na łatwe zadomowienie się w

zajeździe, od razu zrozumiał, że potrzebuje nowego punktu
odniesienia. Musiał znaleźć sposób, aby Cleo pozwoliła mu
zostać w Robbins' Nest Inn. Przypadek z czerwoną wstążką
dostarczył mu doskonałego pretekstu.

Powiedział Cleo, że poprosi O'Reilly'ego, aby sprawdził

wszystkich gości przebywających w zajeździe i miał szczery
zamiar tak zrobić. Postanowił jednak, iż powie O'Reilly'emu,
aby się zbytnio nie śpieszył. Potrzebował czasu, żeby odnaleźć
swoje obrazy.

64

Wziął do ręki czerwoną wstążkę i pozwolił jej końcom

spłynąć po palcach. Myśl o tym, że ktoś celowo zakradł się do
sypialni Cleo, żeby ją przestraszyć, rozgniewała go. Krytyka
literacka ma swoje prawa, ale ten krytyk posunął się za daleko.

Stwierdził, że zupełnie nie ma nastroju do spania. Na dole

panowała cisza. Postanowił wykorzystać okazję i spenetrować
piwnicę. Sprawdził już wiele pomieszczeń na górze i niczego
nie znalazł. Ktoś taki jak Cleo mógł wybrać właśnie piwnicę,
aby tam ukryć pięć cennych płócien.

Z obrzydzeniem potrząsnął głową na myśl o wspaniałych

obrazach Luttrella upchniętych w wilgotnej piwnicy.

Podszedł do szafy. Jak zwykle przywiózł ze sobą

wypakowaną torbę. Jako chłopiec przyzwyczaił się do tego,
żeby być gotowym do opuszczenia domu ze wszystkim, co
posiadał.

Włożył ciemne spodnie i jedną z białych koszul, które dostał

niedawno od swego londyńskiego krawca. Bez żadnej logicznej
przyczyny wcisnął czerwoną wstążkę do kieszeni i ruszył na dół.

W zajeździe było cicho i spokojnie. Każde piętro było jasno

oświetlone, ale nikt się nie kręcił. Najwidoczniej intensywny
trening Herberta T. Valence'a w zakresie technik
motywacyjnych wykończył uczestników seminarium.

W niewielkim biurze za recepcyjnym blatem paliło się

światło. Max zatrzymał się, uważnie nadsłuchując. Później
ruszył przed siebie, pilnując, aby laska nie robiła hałasu.
Spodziewał się spotkać George'a, nocnego dozorcę.

Głośne chrapanie rozległo się w westybulu. Max uniósł brwi.

Zrobił jeszcze kilka kroków i zajrzał do biura. Na krześle Cleo
siedział chudy, łysy mężczyzna, mniej więcej
sześćdziesięcioparoletni. Spał z głową złożoną na ramionach.

Tak wyglądało nocne zabezpieczenie Robbins' Nest Inn.
Dla Maxa jednak taka sytuacja była korzystna. Miał czas,

aby przeszukać piwnicę. Ruszył w stronę schodów
prowadzących na dół.

Kiedy przechodził obok oszklonego solarium, zawahał się i

65

przystanął w drzwiach. W pomieszczeniu było ciemno, ale
poświata z holu pozwalała dojrzeć znajomą, zgrabną sylwetkę
wyciągniętą na jednym z wiklinowych foteli.

Siedziała sama, po ciemku, spoglądając w zamyśleniu na

deszczową noc. Kleopatra rozmyślająca o losie Egiptu.

Poczucie czegoś nagłego znów wypełzło na powierzchnię.

Max odruchowo dotknął kieszeni, gdzie miał czerwoną wstążkę.

– Halo – powiedział cicho. – Ty też nie możesz spać?
Błyskawicznie odwróciła głowę. Zamrugała oczami, jakby

chciała rozpoznać, kto wtargnął do jej prywatnego królestwa.
Miękka, ciemna chmura włosów wyzwoliła się z mającej je
przytrzymywać klamry. Jak zwykle miała na sobie wygodne,
spłowiałe dżinsy i bawełnianą bluzkę. Srebrne tenisówki
błyszczały w ciemności.

Nawet w kiepskim oświetleniu widać było jej zmęczony

wyraz twarzy. Oprócz pożądania Max poczuł teraz także troskę.
Do tej pory nie widział takiego wyrazu twarzy Cleo.

– Miałam nieprzyjemny sen – powiedziała cicho. – Miewam

je od czasu do czasu. Pomyślałam, że zejdę na chwilę na dół,
żeby zmienić nastrój. A ty, dlaczego nie śpisz?

Ciekaw był, jakiego rodzaju sny budziły Cleo i kazały jej

szukać ukojenia w solarium.

Wszedł do ciemnego pomieszczenia i usiadł na krześle

naprzeciwko niej. Przez chwilę nic nie mówił.

Słychać było bulgotanie wody w płytkiej, wyłożonej

kafelkami fontannie, stojącej pośrodku.

– Nie miałem nic lepszego do roboty, postanowiłem zatem,

że zejdę na dół i sprawdzę, czy łatwo jest wziąć zapasowe
klucze i klucz do twojego pokoju –wyjaśnił spokojnie.

– Klucz do mojego pokoju? – zaniepokoiła się.
– Ktoś musiał z niego skorzystać, żeby się tam dostać dziś

wieczorem.

– Ach, rozumiem. – Jej palce zacisnęły się na poręczy

wiklinowego fotela. – Obawiam się, że dostęp do kluczy jest
bardzo łatwy. Widziałeś George’a?

66

– Śpi.
Zmarszczyła nos.
– Jak zwykle. Z tym, że nigdy nie mieliśmy tu żadnych

problemów z bezpieczeństwem.

– Zauważyłem, że w recepcji w ciągu dnia też często nikogo

nie ma – dodał Max.

– Tak, za mało mamy personelu. Wszyscy pomagają, kiedy

jest dużo gości. Czasem oznacza to, że osoba, która jest akurat w
recepcji, musi pomóc w kuchni albo w którymś z pokojów.

Ostrożnie wyciągnął nogę i odruchowo pomasował bolące

udo.

– Chodzi mi o to, że praktycznie każdy mógł wejść w ciągu

dnia do budynku, zabrać na chwilę klucz, otworzyć twój pokój i
położyć wstążkę na poduszce.

– Tak. – Zmarszczyła brwi. – Odtąd będziemy na pewno

lepiej pilnować kluczy.

– To dobry pomysł – przyznał sucho. – Klucze w ogóle

powinny być przez cały czas w biurze, a nie na haczykach w
recepcji. Tylko personel może wchodzić do biura, a drzwi
powinny być zamknięte na klucz, jeśli w recepcji nie ma nikogo,
nawet przez pięć minut.

– Sama doszłam do tego wniosku – mruknęła Cleo.
– Jutro rano dasz mi pełną listę gości, którzy tu aktualnie

przebywają – ciągnął dalej.

Cleo wyciągnęła się w fotelu, oparła ręce na poręczach i

złączyła palce. Wpatrywała się w niego z uwagą.

– Poważnie chcesz, żeby twój przyjaciel O'Reilly sprawdził

gości, prawda?

Zdziwiło go jej pytanie.
– Czyżbyś miała wrażenie, że nie proponowałem tego na

serio?

– Niezupełnie. Wyglądasz na człowieka, który większość

rzeczy traktuje serio.

– Z moich doświadczeń wynika, że właśnie to, czego nie

traktujemy serio, przysparza nam najwięcej kłopotów.

67

– Czyli wszystko bierzesz poważnie – zawyrokowała. – To

dość ponury sposób na życie.

– Taki już jestem.
– Byłby z ciebie niezły partner na randkę.
Błysk humoru w jej oczach zbił go z tropu. Przez moment

Max zapomniał o bolącej nodze, kiedy zrozumiał, że Cleo się z
niego śmieje. To było dziwne uczucie. Ludzie reagowali na
niego w różny sposób, ale dla nikogo nie był zabawny.

– Nikt mnie w ten sposób nie oceniał.
– Jesteś dziwnym człowiekiem. – Rozbawienie znikło z jej

oczu. – Nie wiem, co o tobie myśleć. Sądziłam, że wiem, jaki
jesteś, kiedy się tu zjawiłeś, ale teraz nie jestem już taka pewna.

– Mogę udowodnić, że byłem przyjacielem Jasona, jeśli

miałoby ci to ułatwić sytuację.

Jej oczy rozszerzyły się.
– Ależ ja wierzę, że byłeś przyjacielem Jasona.
– A ja przeprosiłem za to, iż sądziłem, że byłaś jego

kochanką.

– Tak, wiem. – Machnęła ręką we wspaniałomyślnym

geście. – Postanowiłam, że nie będę ci tego miała za złe.

– Dziękuję – powiedział pokornie.
– To znaczy, wydaje mi się, że wiem, skąd przyszedł ci do

głowy pomysł, że ja i Jason byliśmy… Mniejsza z tym. –
Zaczerwieniła się. – Rozumiem, dlaczego tak myślałeś.

– Kiedy sobie uświadomisz, co cię jeszcze niepokoi w

związku z moją osobą – powiedział łagodnie – daj mi znać.

– Tak zrobię. – Przyglądała się z uwagą, jak masuje sobie

udo. – Co jest z twoją nogą?

– Czasem mnie trochę boli. Zwłaszcza po długim dniu.
– Co ci się właściwie stało? Miałeś wypadek?
– Można to tak określić.
– Kiedy to się stało?
Był rozbawiony jej nagłym zainteresowaniem.
– Trzy lata temu.
– Chyba cię boli.

68

– Czasami.
Przygryzła wargę.
– Pewno dziś boli cię dlatego, że nosiłeś drewno do

kominka. Powinieneś był coś powiedzieć, kiedy cię o to
prosiłam.

– To nie ma nic wspólnego z noszeniem drewna. Od czasu

do czasu po prostu mnie boli.

– Pomaga ci masaż?
Wzruszył ramionami.
– Nie mam pojęcia. Nigdy nie próbowałem.
– Umiem nieźle masować. – Cleo uśmiechnęła się

niepewnie. – Nauczyłam się, kiedy Andromeda zatrudniła
masażystę, żeby pokazał kobietom w Cosmic Harmony, jak się
to robi. Andromeda zajmuje się medycyną holistyczną.

– Nie dziwi mnie to zupełnie.
– Chcesz, żebym rozmasowała ci nogę?
Gwałtownie przestał pocierać udo. Powoli rozprostował

palce, wyobrażając sobie dotyk rąk Cleo na swojej nodze.

– Aha. – Był pewien, że tego pożałuje, ale jakoś brakowało

mu siły woli.

Wstała niespiesznie z fotela. Zrobiła dwa kroki w jego stronę

i uklękła obok krzesła. Zza szkieł widać był0 jej ogromne,
błyszczące oczy.

– Powiedz, jeśli cię zaboli – szepnęła.
– Dobrze. – Odetchnął głęboko i czekał na rozpoczęcie

wyrafinowanej tortury.

Położyła dłonie na jego udzie. Przez chwilę wcale się nie

ruszała. Ciepło jej rąk przenikało po prostu przez spodnie do
jego skóry.

Ilość łagodzącego ciepła, jakim emanowała, zaskoczyła go.

Spojrzał na jej pochyloną głowę. Dziewczyna koncentrowała się
na swoim zajęciu. Delikatny, zmysłowy zarys jej szyi znajdował
się w zasięgu ręki. Musiał tylko przesunąć dłoń o kilkanaście
centymetrów i mógłby jej dotknąć. Mocno chwycił rękami za
poręcze krzesła.

69

– Jesteś bardzo spięty. – Cleo zmarszczyła brwi, łagodnie

naciskając czubkami palców na jego twarde mięśnie. – Spróbuj
się rozluźnić. Masażysta, który mnie uczył, mówił, że główną
przyczyną bólu mięśni jest napięcie.

– Będę o tym pamiętał.
Zaczęła masować jego udo długimi, gładkimi

pociągnięciami.

– I jak?
– Znakomicie.
Ze zdumieniem stwierdził, że mówi prawdę. Od czasu

„wypadku” nikt nigdy nie masował mu nogi. Nie zdawał sobie
sprawy, jaką ulgę może to przynieść zmęczonym mięśniom.

– Andromeda świetnie zna się na ziołach. Poproszę, żeby ci

przygotowała coś na rozluźnienie mięśni.

Skrzywił się.
– Nie przejmuj się, kiedy jest bardzo źle, pomaga mi koniak.
– Przekonasz się, że ziołowa herbatka jest równie skuteczna.

Gościom bardzo smakuje.

Nie chciał się sprzeczać. Zamknął oczy i skupił się na

zmysłowym dotyku jej rąk. Kolejne okno, pomyślał. Kolejne
spojrzenie w intrygującą głębię Cleopatry Robbins.

Minęły długie minuty i noga zdecydowanie przestała boleć.

Jednakże wewnętrznego napięcia masaż nie zmniejszył.

– Cleo, zacząłem czytać „Lustro” – powiedział.
Dłonie Cleo znieruchomiały. Przeklął w duchu, żałując, że

się odezwał.

– I uważasz, tak jak Nolan, że to pornografia?
– Nie. Uważam, że to co napisałaś, jest piękne.
– Piękne? – mówiła szeptem.
– Więcej niż piękne. Fascynujące.
Jej dłonie znów zaczęły się poruszać.
– Naprawdę?
Otworzył oczy i spojrzał na jej odwróconą twarz.
– Czytanie tej książki przypomina oglądanie doskonałego

obrazu. Są setki warstw. Jedne są oczywiste, inne – nie.

70

Niektóre można opisać, ale tych najważniejszych nie da się
wyrazić słowami. Musi się je czuć.

Uśmiechnęła się z zadumą.
– Kiedy tak mówisz, przypominasz mi Jasona. Twierdził, że

niektórzy ludzie widzą sztukę innym okiem.

– Nazywał to wewnętrznym okiem.
– Zgadza się. – Przechyliła głowę na bok. – Czy tak widzisz

sztukę?

– Tak.
– Dziwne. Czy ludzi też tak widzisz?
– Bardzo rzadko – przyznał. Ale uczę się tak patrzeć na

ciebie, pomyślał. Świadomość tego przeszyła go jak błyskawica.
Im więcej wiedział o Cleo, tym bardziej jej pożądał.

Chciał jej.
– Masz szczęście, że nie odbierasz wszystkich ludzi tak, jak

widzisz dzieło sztuki. – Nadal masowała jego udo. – Mnie się to
czasem zdarza i jest to szalenie frustrujące.

Przyglądał się jej uroczej, odsłoniętej szyi.
– Dlaczego tak twierdzisz?
– Ponieważ nic dobrego z tego nie wynika. Nawet jeśli

widzisz coś u innych, nie możesz tego zmienić.

– Przemawia przez ciebie doświadczenie.
– Bo tak jest. – Spojrzała na niego zmartwionymi oczyma. –

Trisha płakała dziś wieczorem, ponieważ okazało się, że jest w
ciąży. Uważa, że Benji odszedł, bo mu powiedziała o dziecku.

– Rozumiem. Przykro mi ze względu na Trishę, to miła

dziewczyna. Ale co jej sytuacja ma wspólnego z tym, o czym
rozmawiamy?

Wzruszyła ramionami.
– Odkąd ich zobaczyłam razem po raz pierwszy, wiedziałam,

że do siebie przylgną. Są bardzo podobni. Dwie sieroty na
wietrze. Nie zdziwiłam się, kiedy ich przyjaźń zmieniła się w
romans. Wiedziałam też jednak, że nic z tego dobrego nie
wyjdzie.

– Dlaczego?

71

– Ponieważ oboje, Benji i Trisha, zużyli wszystkie siły na

przetrwanie i teraz są zbyt delikatni, kiedy muszą współżyć z
innymi ludźmi. Rozumiesz?

– Nie jestem pewien.
– Uwierz mi. Dziecko stało się za wielkim obciążeniem.

Zwłaszcza dla Benjiego. Nigdy nie miał ojca i wyobrażam
sobie, że poraziła go myśl, iż sam miałby stać się ojcem. Nic
dziwnego, że sobie poszedł.

Max dotknął kosmyka włosów Cleo. Zdawała się tego nie

zauważać.

– Nie możesz obwiniać się o sytuację Trishy – powiedział.
– Chodzi mi o to, że wyraźnie widziałam wnętrze zarówno

Trishy, jak i Benjiego, żeby wiedzieć, że coś takiego musi się
przydarzyć. Ale nie mogłam nic zrobić, aby ich powstrzymać.
Sama wiedza nie zdała się na nic. Nie umiałam zapobiec
katastrofie.

– Zapobieganie nie należało do ciebie.
Lekko się uśmiechnęła.
– Trisha i Benji należą do rodziny. Powinnam była umieć

jakoś rozwiązać tę sytuację, zanim wymknęła mi się z rąk.

– Myślałem, że to ja biorę wszystko zbyt serio.
Uśmiech Cleo znikł.
– To poważna sprawa. Trisha i Benji należą do rodziny.

Muszę się o nich troszczyć.

Nie wiedział, co na to powiedzieć. Cleo najwyraźniej miała

dziwne pojęcie o rodzinie. Z drugiej strony bardzo mu ono
odpowiadało. Postanowił nie komentować.

Cleo przez chwilę masowała w milczeniu. Jej palce

delikatnie naciskały ciało, poszukując dojścia do wnętrza
napiętych mięśni.

– Cieszę się, że nie uważasz „Lustra” za pornografię –

Powiedziała wreszcie.

– Jest czymś wręcz przeciwnym. – Zamknął oczy.
– Jesteś tego pewien?
– Wiesz, co mówią o pornografii. – Lekko się uśmiechnął. –

72

Wiesz, że to pornografia, kiedy ją widzisz. „Lustro” to coś
innego.

– Skąd jesteś taki pewien?
Zastanowił się nad słowami, którymi mógłby określić swoje

wewnętrzne przekonanie.

– „Lustro” żyje. Wywołuje różnorodność odczuć,

niekoniecznie seksualnych. Jest afirmacją życia i przyszłości.
Pornografia jest statyczna.

– Statyczna?
Rozłożył szeroko palce dłoni i pozwolił im się rozluźnić.
– Jednowymiarowa. Bez przeszłości, bez przyszłości, bez

głębi, bez emocji, oprócz krótkotrwałego pobudzenia
seksualnego, które szybko znika. Nie twierdzę, że pornografia
jest dobra lub zła. Po prostu po dziesięciu minutach staje się
nudna.

– Dziesięciu? – powtórzyła z niedowierzaniem Cleo.
Usłyszał śmiech w jej głosie. Uniósł powieki i spoglądał na

nią zmrużonymi oczyma.

– Niech będzie, po piętnastu, jeśli jest to naprawdę dobra

pornografia.

Roześmiała się. Jej palce nadal masowały mu udo.
– Jak się ma teraz twoja noga? – spytała.
– O wiele lepiej. – To była prawda.
– Nie jesteś artystą, prawda?
– Nie.
– Z czego żyłeś, zanim tu przyjechałeś?
– Z różnych rzeczy – powiedział. – Często przypadkowych.
– Jakich?
Zawahał się, nie wiedząc, jak dużo może jej powiedzieć.

Jeżeli się dowie, że pracował u Jasona, może pomyśleć, że był
tylko jego podwładnym i nie ma żadnych roszczeń wobec
obrazów. Może nawet dojść do wniosku, że sama ma do nich
większe prawo. Wolał, żeby znała tylko część prawdy – że był
przyjacielem Jasona. To dawało równe szanse. W końcu Cleo
była także tylko przyjacielem Jasona. Nie mogłaby uspokoić

73

swojego sumienia, wmawiając sobie, że jej zażyłość z Jasonem
była większa i że z tego powodu ma większe prawa do obrazów.

W tym momencie zdał sobie sprawę, iż przyznał, że Cleo ma

sumienie.

– Pracowałem kiedyś dla marszanda – stwierdził.
– Musiał ci bardzo dobrze płacić – powiedziała.
– Mhm. – Wiedział, że myśli o jego samochodzie i pewno

także o drogich ubraniach. Postanowił zmienić temat. – Ale
teraz już się tym nie zajmuję.

– Jak poznałeś Jasona?
– Mieliśmy wspólne zainteresowania.
– Sztuką?
– Tak. – Miał nadzieję, że przestanie go wypytywać.
– Czy mówiłeś prawdę, kiedy powiedziałeś, że Jason był

bogaty?

– Tak. – Żałował, że nie wie, o czym Cleo myśli. Nie miał

pojęcia, czy tak wspaniale odgrywała pierwszą naiwną, czy
naprawdę taka była. Nie miał w tej dziedzinie wielkich
doświadczeń.

– Zawsze podejrzewałam, że o wielu sprawach z życia

Jasona nie mamy pojęcia – stwierdziła z zadumą. – Wydawało
mi się, że nie chciał, żebyśmy wiedzieli, toteż go nie
wypytywałam. Przypuszczałam, że sam nam opowie w swoim
czasie.

– Możliwe, że tak by się stało, ale nie starczyło mu czasu. –

Może ona naprawdę jest naturalna, pomyślał, zirytowany, że nie
ma pewności.

W tym momencie zrozumiał z zaskakującą jasnością, że

chciałby, aby Cleo naprawdę była tak niewinna i niczego
nieświadoma, jaką się wydawała. Nie chciał, aby się okazało, iż
jest podstępną złodziejką, chociaż na razie wszystko na to
wskazywało.

Ponadto chciał czegoś jeszcze. Chciał, żeby go pożądała.
Poprzedniego wieczoru był pewien, że odczuwała jego

obecność w bardzo zmysłowy sposób, dokładnie tak samo, jak

74

on reagował na jej obecność. Zobaczył to w jej oczach. Dziś
jednakże w dotyku jej dłoni nie było żadnych zmysłowych
podtekstów – był delikatny i kojący, nie zaś prowokujący czy
podniecający.

Usiłował pogodzić obraz kobiety klęczącej obok niego z

wizerunkiem autorki „Lustra”. Fascynował go występujący tu
paradoks – płomienia uwięzionego w lodzie.

Jego męski instynkt podpowiadał mu, że Cleo Robbins nie

jest zbyt doświadczoną kobietą, z drugiej zaś strony „Lustro”
płonęło namiętną zmysłowością.

Nagle przypomniał sobie o wstążce, którą miał w kieszeni.
– Cleo?
– Tak?
Nie potrafił sformułować pytania, cisnącego mu się na usta.

Sięgnął wobec tego do kieszeni i wyciągnął czerwoną wstążkę.

Dłonie Cleo przestały masować jego udo. Jak

zahipnotyzowana wpatrywała się we wstążkę. Wyczuł w niej
gwałtowne, głębokie znieruchomienie. Zastanawiał się. czy Cleo
przypadkiem się go nie boi. Nagła potrzeba uspokojenia jej
sprawiła, iż zadrżały mu ręce.

– Nie bój się – powiedział.
Spojrzała na niego oczyma pełnymi niemych pytań.
– Ciebie się nie boję.
– To dobrze. – Wstążka zwisała mu z palców, niemal

dotykając podłogi. Drugą ręką złapał za luźny koniec. Czerwony
atłas miał miękki połysk. – Mówiłem ci, że zacząłem czytać
„Lustro”.

– Tak. – Jej głos był ledwo słyszalnym szeptem.
– Jestem przy drugim rozdziale.
– Naprawdę? – Dotknęła czubkiem języka kącika ust. Znów

spojrzała na wstążkę.

– Wiem, że kobieta w „Lustrze” myśli, iż rozpozna ułudnego

kochanka, kiedy go zobaczy, chociaż nigdy wyraźnie nie
widziała jego twarzy w lustrze.

– Tak, na pewno go pozna. – Oczy Cleo za szkłami okularów

75

były przepastnymi, bezdennymi zbiornikami niepewności i
tęsknoty.

– Jeszcze tylko nie wiem, jak mu przekaże, że go rozpoznała

– powiedział cicho.

– Nie będzie musiała nic mówić.
– Ale on będzie wiedział, że ona wie?
– Tak – szepnęła.
Rozpalona, wzburzona krew zawrzała w żyłach Maxa. W

całym swoim życiu nigdy niczego tak intensywnie nie
przeżywał, nawet kiedy rozkoszował się swą wspaniałą kolekcją
sztuki. Teraz balansował na krawędzi między radością a
cierpieniem.

Bez słowa, ponieważ słowa nie istniały, uniósł do góry pętlę

z czerwonego atłasu i powoli wsunął ją na głowę Cleo.

Nie poruszyła się. Zamarznięty ogień czekający na

uwolnienie.

Wkładał ten kawałek taniej atłasowej wstążki na jej Szyję,

tak jakby to była kolia z bezcennych rubinów, delikatnie
pociągnął za końce wstążki, przyciągając ją do siebie.

Puścił końce wstążki i zdjął Cleo okulary. Położył je na

podłodze obok krzesła. Przez cały czas nie spuszczał wzroku z
jej twarzy.

Zamrugała parę razy oczyma, jakby znajdowała się w środku

ciemnej jaskini i wpatrywała w jaskrawy blask słońca. Max
jęknął i dotknął ustami jej ust.

Początkowo lekko zadrżała, ale się nie odsunęła. Smakowała

go jak nowy, egzotyczny gatunek wina. Max obawiał się, że za
chwilę straci kontrolę nad własnym ciałem.

Delikatnie przesunął ustami po wargach dziewczyny,

prowokując ją do odpowiedzi. Czuł, że tuż pod powierzchnią
pulsuje kobiece pragnienie.

Jednakże czuł w niej również wahanie. Zdawał sobie sprawę,

że Cleo go pożąda, ale coś ją powstrzymuje. Zachowywała się
tak, jakby nie była całkiem pewna, dokąd chce pójść tą właśnie
drogą.

76

Wyczuwał także, że między nim a płomieniem, który płonie

wewnątrz niej, jest jeszcze dużo lodu. Ale płomień palił się już i
czekał na uwolnienie.

Otworzył usta. Cleo na moment znieruchomiała, a potem

lekko westchnęła i objęła go za szyję.

Zrozumiał nagle, że od dawna czekał na coś takiego. Usta

Cleo były słodkie i dojrzałe, niewiarygodnie świeże. Chciał je
zgnieść i zjeść jak owoc. Nigdy nic mu tak bardzo nie
smakowało.

Zmusił ją do rozchylenia warg. Posłuchała go, pozwalając

wejść do ciepłego, wilgotnego wnętrza.

Max przypomniał sobie, że istnieją dwa sposoby

obchodzenia się z lodem. Można go było roztopić albo rozbić
siekierą. Ta druga metoda była znacznie szybsza, a jemu bardzo
się śpieszyło.

Spróbował podnieść ją z podłogi i posadzić sobie na

kolanach.

Żachnęła się i poczuł, że się go boi. Niewiele zyskał na

szybkiej metodzie. Odetchnął głęboko i wziął się w garść.

Niechętnie uniósł głowę znad ust Cleo i spojrzał w jej

pociemniałe oczy.

– Przepraszam – szepnęła.
– To ja powinienem przeprosić. – Tylko że przykro mu było

wyłącznie dlatego, że nie pozwoliła mu dokończyć tego, co
zaczął.

Uśmiechnęła się drżącymi wargami.
– Nie przepraszaj. Ja po prostu nie byłam przygotowana na

to, że moje prywatne marzenie mogłoby się spełnić.

– Marzenie?
Spojrzała na niego podejrzliwie.
– Nie udawaj, że nie czytałeś rozdziału trzeciego.
– Rozdziału trzeciego? – Nadal nie rozumiał.
– W tym rozdziale mężczyzna z lustra owija czerwoną

wstążką szyję kobiety i wciąga ją w lustro. Wchodzi w jego
świat, a on się tam z nią kocha.

77

– Tak jak ja? – Max był z siebie bardzo zadowolony.
– Tak. Tak jak ty. Tyle że się ze mną nie kochałeś, prawda?

– Cleo dotknęła swych pełnych, miękkich ust. – Jedynie mnie
pocałowałeś. Jesteś pewien, że nie czytałeś rozdziału trzeciego?

– Całkiem pewien. Ale na pewno go przeczytam, zanim

pójdę spać – obiecał. – I może nawet rozdział czwarty.

Jej policzki nabrały intensywnego różowego koloru.
– Lepiej by było, gdybyś go nie czytał. Przeczytałeś tyle, że

masz już pojęcie, o czym jest „Lustro”.

Nadal patrzył jej w oczy.
– Teraz nie mogę już nie czytać dalej.
Spoglądała na niego nadzwyczaj poważnie.
– Może powinniśmy sobie coś wyjaśnić. Jeśli szukasz tu, na

wybrzeżu, zabawnej przygody, to daj sobie spokój. Ja się nie
zajmuję zabawnymi przygodami.

– Ja też nie.
Podniosła okulary i zdecydowanym ruchem włożyła je na

nos. Jej twarz była zaróżowiona, ale oczy spoglądały pewnie i
przekonująco.

– Szczerze mówiąc, w ogóle nie zajmuję się przygodami, ani

zabawnymi, ani żadnymi innymi.

– Nigdy?
– Nie.
– Naprawdę? – dopytywał się zaciekawiony.
Wstała i wróciła do swego fotela w cieniu. Przez długą

chwilę wpatrywała się w ciemność.

– Kiedyś, dawno temu, kiedy miałam dwadzieścia trzy lata,

był pewien mężczyzna. Ale zerwaliśmy po tym… po tym, jak
zginęli moi rodzice. Od tego czasu nie było nikogo innego.

– Dlaczego nie? – spytał Max, który niecierpliwie zbierał

fragmenty wiedzy o Cleo. Zdawał sobie sprawę, że chce o niej
wiedzieć wszystko, co się da. Musiał się przekopać przez
poszczególne warstwy i dotrzeć do mocno pilnowanych
tajemnic.

– Nie wiem. – Oczy dziewczyny zabłysły nagłym gniewem,

78

który chwilę później znikł tak samo prędko, jak się pojawił. –
To nie całkiem prawda. Terapeutka powiedziała mi, że nigdy nie
potrafię sobie poradzić ze śmiercią rodziców.

– W jaki sposób zginęli?
Spojrzała na splecione dłonie, wahając się, ile mu

powiedzieć, po czym najwyraźniej podjęła w duchu jakąś
decyzję.

– Podobno mój ojciec zastrzelił moją matkę, a potem

popełnił samobójstwo.

– Jezus Maria – mruknął Max.
– Teoria jest taka, że ja nie umiem pogodzić uczucia ich

łączącego z przyczyną ich śmierci. Nie mogę uwierzyć, że
wzajemna miłość moich rodziców została naznaczona jakąś
obsesją ojca.

– Jest w tym pewna logika – przyznał. – Słuchaj, Cleo,

przepraszam, że cię tak wypytywałem. Nie miałem prawa tego
robić.

– Ach, do diabła! – Zerwała się na nogi i podeszła do

szklanej ściany. – Nie mam pojęcia, dlaczego ci to wszystko
mówię. Jesteś drugim mężczyzną, któremu się dzisiaj
zwierzyłam. Anonimowe listy i historia ze wstążką rozstroiły
mnie bardziej, niż przypuszczałam.

Zmrużył oczy.
– Opowiedziałaś Hildebrandowi o rodzicach?
– Rozzłościł mnie, kiedy stwierdził, że nie jestem na tyle

nieskazitelna, aby zostać żoną polityka. – Westchnęła. –
Niepotrzebnie się rozgadałam. Poinformowałam go, że w moim
życiu są jeszcze, oprócz „Lustra”, inne tajemnice. Nie mogłam
się powstrzymać, aby mu nie wykazać, że prasa byłaby po
prostu zachwycona rozpisywaniem się o szczegółach śmierci
moich rodziców.

– Rozumiem. I jak to przyjął?
Wzruszyła ramionami.
– Był naprawdę zaszokowany. Max, przepraszam, że cię w

to wszystko wciągnęłam. To są moje prywatne sprawy. Aż do

79

dziś nikt oprócz rodziny o niczym nie wiedział.

– Nie zamierzam z nikim o tym rozmawiać.
– O to cię nie podejrzewałam. – Przygryzła wargę. –

Chciałam, abyś wiedział, że nie jestem odpowiednią kandydatką
na krótką przygodę ani nawet na długi romans.

Max sięgnął po laskę i powoli wstał. Oparł obie dłonie na

ptasiej głowie i przyglądał się Cleo.

– Nie zmuszę cię do niczego, czego nie będziesz chciała.
W jej uśmiechu widniała zarazem niepewność i ulga.
– Dzięki za zrozumienie. Przykro mi z powodu tego, co

zaszło dziś wieczorem. To moja wina.

Uśmiechnął się do siebie i ruszył do drzwi.
– Nie bądź taka pewna. Do jutra.
– Max?
– Nie przejmuj się, Cleo. Od tej chwili będziemy wszystko

robić według podręcznika. Twojego podręcznika.

80

Rozdział piąty

Tuż przed świtem Cleo dała za wygraną i zrezygnowała ze

spania. Odsunęła przykrycie, wstała z łóżka i podeszła do okna,
żeby sprawdzić, jaka jest pogoda.

Niebo było zachmurzone, ale nie padało. Miała czas, żeby

pójść na szybki spacer przed następną burzą.

Po bezsennej nocy musiała trochę orzeźwić się na świeżym,

zimnym powietrzu. Być może później uda się do ośrodka
medytacji w Cosmic Harmony. Rano nie było na to, niestety,
czasu. Chciała być na miejscu podczas porannego zamieszania
w kuchni. Jak kiedyś zauważył Jason – w tak niewielkim
interesie jak Robbins' Nest Inn najważniejsze było osobiste
dopilnowanie wszystkiego.

Poczuła przypływ żalu na wspomnienie drogiego przyjaciela.

Nie zwlekając włożyła dżinsy i niebieską, bawełnianą bluzkę.
Zawiązując sznurowadła srebrnych tenisówek pomyślała, że
Jason nie chciałby, aby się za długo roztkliwiała nad jego
śmiercią. Jason Curzon wierzył w życie, w przyszłości, nie w
przeszłości.

Wychodząc złapała zieloną ocieplaną kurtkę. Zeszła na dół i

przeszła przez jeszcze śpiący zajazd. Ciche chrapanie dolatujące
z okolic biura świadczyło o tym, że George nadal jest w pracy i,
jak zwykle, czuwa.

Wyszła przez tylne drzwi kuchenne. Andromeda, Daystar i

poranna zmiana z Cosmic Harmony jeszcze nie przyszła. A
goście z pewnością nie mieli zamiaru wstawać o tak wczesnej
porze.

Chłód poranka odświeżył ją. Noc powoli ustępowała miejsca

szaremu światłu nowego dnia. Pod wpływem przeszywającego
zimna spostrzegła, że zapomniała rękawiczek. Włożyła ręce do
kieszeni kurtki i ruszyła wzdłuż urwiska nad morzem.

Chciała sobie tego ranka przemyśleć kilka rzeczy: swój sen,

zniknięcie Benjiego, problemy Trishy. Musiała je wszystkie
jakoś rozwiązać. Jednakże jej umysł nie chciał w żaden sposób

81

skupić się na tych sprawach. Przez cały czas powracała myślą
do tego, co wypełniało jej głowę całą noc – do pocałunku Maxa.

Po raz pierwszy od śmierci rodziców pocałowała mężczyznę

i nie czuła żadnych wyrzutów sumienia. Jedyne uczucie, jakiego
doświadczyła, to była cudowna radość. Chciała go, naprawdę go
chciała.

Namiętność, która tkwiła w niej głęboko ukryta, obudziła się

i wreszcie odpowiedziała na dotknięcie prawdziwego
mężczyzny. Odetchnęła z ulgą, wiedząc, że odnalazła tego,
który potrafi pomóc jej w odzyskaniu wolności.

Mężczyzna z lustra wszedł w końcu w jej życie.
Niestety, stwierdziła ze zmartwieniem, że sprawy nie

przedstawiały się tak jasno, jak się tego spodziewała, oczekując
na jego przyjście. Maxa Fortune'a otaczało wiele rzeczy
niepewnych i niewiadomych.

Najbardziej zakłopotana była tym, iż nie reagował na nią w

ten sposób, co ona na niego. Wcześniej była absolutnie
przekonana, że jeśli kiedykolwiek odnajdzie mężczyznę z lustra
w rzeczywistości, nie tylko natychmiast go rozpozna, ale i on
rozpozna ją od razu. Z doświadczenia swoich rodziców
wiedziała, że od pierwszego spotkania dzielili przekonanie, iż
byli dla siebie stworzeni.

Kiedy jednak patrzyła w oczy Maxa poprzedniego wieczoru,

widziała w nich nie tylko pożądanie, lecz także niepokojący ją
element wyrozumowanej kontroli. Na myśl o tym westchnęła z
żalu. Musiała przyjąć do wiadomości, że chociaż jej reakcja
wobec Maxa była natychmiastowa, czysta i nieskrępowana, on
postępował najwyraźniej według jakiegoś swojego planu.

To czyniło go niebezpiecznym i teoretycznie powinno było

uruchomić jej wewnętrzny sygnał alarmowy. Dlaczego zatem
nie włączył się?

Przypomniała sobie sposób, w jaki założył jej na szyję

czerwoną wstążkę i przyciągnął do siebie, doskonale naśladując
scenę opisaną w trzecim rozdziale „Lustra”.

Trochę nazbyt doskonale, pomyślała ironicznie. Mogłaby się

82

założyć, że zdążył przeczytać ten rozdział, zanim odnalazł ją w
solarium.

Nagle poczuła, iż nie jest sama, i spojrzała za siebie. Udało

jej się przywołać na twarz uprzejmy uśmiech na widok Herberta
T. Valence'a, który raźno maszerował za nią.

Był jak zwykle nienagannie ubrany – w drogim płaszczu z

wielbłądziej sierści, jedwabnym szalu i eleganckich skórzanych
butach. Srebrne loki, spryskane jakimś lakierem, nawet nie
drgnęły pod wpływem silnego wiatru. Brylant na małym palcu
błyszczał w świetle poranka.

Pomyślała rozbawiona, że ostatnio otaczają ją wystrojeni

mężczyźni. Wyszukana elegancja Maxa i Herberta T. Valence'a
zdecydowanie poprawiała wizerunek jej zajazdu.

– Dzień dobry pani.
– Dzień dobry – odpowiedziała. – Nie słyszałam, że idzie

pan za mną. Wyszedł pan na spacer przed następnym
spotkaniem seminaryjnym?

– Staram się codziennie przejść dwa kilometry –

poinformował ją. – Ćwiczenia fizyczne są niesłychanie istotne,
aby osiągnąć sukces.

– Przyjemnie jest spotkać kogoś, kto sam robi to, do czego

nakłania innych.

– Muszę mieć na uwadze moją reputację. Mogę to uczynić

tylko wówczas, kiedy stosuję swoje własne pięć zasad
dochodzenia do sukcesu.

– Jakie to są zasady? – spytała z zainteresowaniem. – Czy

też nie zdradza ich pan za darmo?

– Ponieważ łączą nas stosunki służbowe, mogę je pani

podać.

– To bardzo uprzejmie z pana strony.
Ciekawa była, czy jest wśród nich pstrykanie długopisem

pięć razy przed schowaniem go do kieszeni i zawsze
zajmowanie tego samego pokoju w zajeździe. Podczas ich tak
zwanych służbowych stosunków miała okazję zauważyć u
Valence'a wiele takich ekscentrycznych zachowań.

83

Mężczyzna podniósł rękę i wskazał na kciuk.
– Pierwsza zasada to skupienie się na celu. – Podniósł

następny palec. – Druga zasada to przygotowanie planu
osiągnięcia tego celu. Trzecia zasada to pokonywanie wszelkich
przeszkód, które spowodowałyby odejście od planu. Czwarta
zasada to zwracanie uwagi na każdy szczegół i upewnienie się,
że wszystko dokładnie zaplanowaliśmy.

– A piąta zasada? – spytała Cleo.
– Piąta zasada to myślenie zawsze w kategoriach sukcesu, a

nie w kategoriach niepowodzenia.

– A co się stanie, jeśli komuś się nie powiedzie?
Valence dumnie uniósł brodę.
– Niepowodzenie nie istnieje dla tych, którzy nastawiają się

na osiągnięcie sukcesu. Zapewniam panią, iż moja reputacja nie
powstała na błędach.

– Chyba nie jest lekko żyć, mając stale na względzie swoją

reputację.

– Nagroda znacznie przewyższa wysiłek – stwierdził

Valence. – Pani powinna wiedzieć, o czym mówię. Niech pani
spojrzy na to, co pani już osiągnęła. Jest pani właścicielką
jednego z najlepszych zajazdów na wybrzeżu. Jak udało się pani
namówić bank na pożyczkę, pozwalającą otworzyć Robbins'
Nest?

Cleo spojrzała na stalowoszare morze.
– Miałam własne pieniądze.
– Ach, rozumiem. Majątek rodzinny.
Pomyślała o pieniądzach odziedziczonych po śmierci

rodziców.

– Tak.
– Proszę wybaczyć moje wypytywanie – powiedział

burkliwie, jakby nagle zdał sobie sprawę, że okazał się zbyt
ciekawski. – Nie chciałem być wścibski, lecz zawsze interesują
mnie historie sukcesu. Można powiedzieć, że je kolekcjonuję.

– Kolekcjonuje je pan?
– Tak. Kiedy napotkam coś ciekawego, lubię to zbadać.

84

Wykryć, jak się zdarzyło. Uczę się rzeczy, które potem
wykorzystuję w swoich seminariach.

– Moja historia nie jest specjalnie pouczająca. Kupiłam

zajazd z pieniędzy otrzymanych w spadku. Przyjaciele pomogli
mi go uruchomić. I tyle.

Valence skłonił głowę.
– Z pewnością zatrudnia pani niezwykłych pracowników.

Kobiety w kuchni wyglądają jak członkinie jakiejś komuny, a
ten nowy, ten facet z laską, nie ubiera się ani nie zachowuje jak
wynajęty pracownik.

– Ale jest – stwierdziła krótko. – Choć nie wiem, jak długo

tu zostanie. – Na myśl o tym, że Max mógłby wkrótce odejść,
poczuła nagły ból. Zrozumiała, że nie chce stracić mężczyzny z
lustra teraz, gdy go wreszcie spotkała.

– Moim zdaniem zachowuje się zanadto arogancko.
– Zwrócę mu uwagę. – Uśmiechnęła się do siebie.
– Powinna pani to zrobić. – Valence rzucił okiem na

masywny złoty zegarek. – Chyba powinienem już wracać.
Muszę przejrzeć swoje notatki. Zanim jednak pożegnam panią,
chciałbym jeszcze o czymś porozmawiać.

Zdusiła w sobie jęk zniechęcenia.
– O czym?
Spojrzał na nią karcąco.
– Mam nadzieję, że nie powtórzy się więcej wyłączenie

prądu.

– Obawiam się, że tego nie jestem w stanie zagwarantować.

Będziemy się starać, ale trudno mi cokolwiek obiecać,
zwłaszcza podczas burzy.

– Jeśli nie może mi pani zapewnić niezawodnego źródła

prądu, być może będę zmuszony przenieść moje seminaria gdzie
indziej – ostrzegł ją.

– Jak już powiedziałam, będziemy się starać, żeby wszystko

było w porządku.

– No, dobrze, niech będzie – mruknął niechętnie. –

Zobaczymy, co z tego wyniknie.

85

– Zobaczymy – zgodziła się. – Życzę panu przyjemnego

dnia.

– Dziękuję. Ja pani także.
Przystanął, obrócił się o sto osiemdziesiąt stopni i ruszył z

powrotem do zajazdu.

Spoglądała za nim, jak wtulił brodę w kołnierz drogiego

płaszcza i rezolutnie maszerował pod wiatr. Potem
kontynuowała swój spacer wzdłuż urwiska. Myślała o tym, co
przed chwilą powiedziała Valence'owi o Maxie. Nie wiem, jak
długo tu zostanie.

To doskonały powód, aby zachować najdalej posuniętą

ostrożność, pomyślała. Max był jedną wielką niewiadomą,
nawet jeżeli była przekonana, że właśnie na niego czekała całe
życie.

Cleo poczekała z rodzinnym zebraniem na temat Trishy,

dopóki ostatni z uczestników seminarium nie wyjechał. Zebranie
odbywało się przed wieczornymi przygotowaniami do kolacji.

Andromeda, Daystar, Trisha, Sylvia i Cleo siedziały na

ławkach w kuchennej wnęce. Trisha rozejrzała się wokół i
rozpłakała się.

– No, już, już, nie przesadzaj. – Andromeda podała jej

papierową serwetkę. – Nie jesteś pierwszą kobietą w takiej
sytuacji i nie ostatnią. Najważniejsze, że nie jesteś sama.

– Myślałam, że mnie kocha – szepnęła.
– Ja też tak myślę – powiedziała miękko Cleo. – Ale Benji

ma także wiele problemów.

– Za wiele, aby pamiętać o antykoncepcji – mruknęła

Daystar. Spojrzała surowo na Trishę. – Wydaje mi się, że
rozmawiałam z tobą niedawno na ten temat, młoda kobieto. Co
się stało?

Trisha zaczęła głośno szlochać.
– Przepraszam. Nie pomyślałam. Nie wiesz, jak to jest.

86

– Nie wiem? – parsknęła Daystar. – Mam sześćdziesiąt dwa

lata, moje dziecko, i nie przeżyłam ich w klasztorze. Wierz mi,
dobrze wiem, jak to jest. Namiętność nie tłumaczy głupoty.
Kobieta musi używać rozumu. Musi kontrolować sytuację.

Trisha załkała jeszcze głośniej. Cleo spojrzała na Daystar ze

złością.

– W ten sposób daleko nie zajedziemy.
Andromeda również popatrzyła na przyjaciółkę z wyrzutem.
– Cleo ma rację. Strofowanie Trishy teraz nie ma

najmniejszego sensu. Co się stało, to się nie odstanie.
Zastanówmy się, co dalej. Jak mówił przez trzy dni każdemu ten
pan Valence, musimy myśleć pozytywnie. Problemy powinny
być rozważane jako możliwości.

– Masz rację. Przepraszam. – Daystar poklepała Trishę po

ręce. – Nie martw się, Trisho. Damy sobie radę.

– To wszystko moja wina – płakała Trisha.
– Nie tylko twoja – stwierdziła stanowczo Cleo. – Benji ma

w tym swój udział.

– Różnica polega na tym, że Benji może sobie po prostu

pójść – powiedziała Daystar. – A Trisha nie.

– Prawdę mówiąc – zaczęła Andromeda – dziwi mnie, że

Benji odszedł. Myślałam, że ten chłopak wreszcie wziął się w
garść. Nie migał się od pracy tutaj, chodził na wieczorowe
kursy. Nawet zaczął pozytywnie mówić o przyszłości.
Wierzyłam, że coś z tego wyjdzie.

– Starał się – wtrąciła lojalnie Trisha. – Na pewno.
– To prawda – przyznała Cleo. – I wiem, że mu zależy na

Trishy. Wyobrażam sobie, że jest w tej chwili ciężko
przerażony.

– Może powinien pójść do terapeuty – zaproponowała

Andromeda.

Daystar wzruszyła ramionami.
– Nie jestem pewna, czy mu się to na coś przyda.
Cleo postanowiła przejąć prowadzenie zebrania, zanim

dyskusja przerodzi się w rozważania na temat problemów

87

Benjiego.

– Zastanawiałam się nad całą sprawą. Znamy Benjiego od

półtora roku. To dobry chłopak i nie wierzę, że naprawdę uciekł
przed odpowiedzialnością. Założę się, że chce sobie tylko
wszystko przemyśleć.

Trisha podniosła wzrok zza serwetki. W jej oczach zamigotał

promyk nadziei.

– Rzeczywiście wierzysz, że on wróci?
– Jestem pewna, że Benji jest w tej chwili skołowany i

wstrząśnięty. Przydałoby się, żeby ktoś z nim porozmawiał.

– Dlaczego nie chciał porozmawiać z kimś z nas? – spytała

Daystar. – Jesteśmy jego rodziną.

Cleo skrzywiła się.
– Czy nie zauważyłyście, że oprócz Sammy'ego są tu same

kobiety? Biedny Benji pewno myślał, że będziemy tak
współczuły Trishy, że nie zrozumiemy, co on przeżywa.

Sylvia uniosła brwi.
– To całkiem możliwe.
– Musimy pamiętać, że Benji ponosi odpowiedzialne za tę

sytuację, czy mu się to podoba czy nie – zauważyła Daystar. –
Odpowiedzialność finansową.

– Zgadzam się – powiedziała Sylvia. – Być może Benji nie

umie sobie na razie poradzić z problemami moralnymi i
emocjonalnymi, lecz musimy wymagać, aby wziął na siebie
odpowiedzialność finansową. Doug przynajmniej przysyła mi
od czasu do czasu jakieś pieniądze na dziecko. Benji powinien
zrobić to samo.

Cleo uniosła rękę.
– Zanim zaczniemy naciskać na Benjiego, aby dał pieniądze,

uważam, iż powinnyśmy zastosować inną taktykę. Sądzę, że
powinnyśmy go przekonać, żeby wrócił do domu.

Trisha rzuciła jej zrozpaczone spojrzenie.
– Przecież on sobie poszedł. Nie wiem, gdzie jest. Jak go

znajdziemy?

– Może Max go znajdzie – powiedziała powoli Cleo.

88

– Max? – Trisha wytrzeszczyła na nią oczy. – Jak?
– Max mówi, że ma znajomego, który prowadzi firmę

detektywistyczną – wyjaśniła Cleo. – Nie ufam za bardzo
prywatnym detektywom, lecz Max uważa, że jego znajomy jest
naprawdę dobry. Benji odszedł stąd niedawno i przypuszczalnie
nie ukrywa się.

Trisha przygryzła wargę.
– Myślisz, że znajomy Maxa znajdzie Benjiego? – spytała.
– Proponuję, żebyśmy się przekonały. – Cleo wstała. Jak

tylko pomysł przyszedł jej do głowy, miała wrażenie, iż jest to
właściwe podejście. – Poczekajcie, zaraz wrócę.

Zakręciła się na pięcie i wyszła z kuchni. Nie oglądając się

za siebie wiedziała, że kobiety patrzą za nią zdumione.

W holu nie było śladu Maxa. W saloniku siedziało troje

gości, czytających coś przy kominku. Po drodze spotkała jedną z
pokojówek, która przychodziła czasami do pomocy i teraz
sprzątała po uczestnikach seminarium.

– Darleen, czy nie widziałaś Maxa?
– Wydaje mi się, że jest z Sammym w solarium.
Cleo zmieniła kierunek i po chwili znalazła się w solarium.

O szklany dach uderzały melodyjnie krople deszczu. Ciszę
przerywał tylko ich szelest i bulgotanie fontanny.

Max siedział w wiklinowym fotelu, z lewą nogą opartą o

wiklinowy taboret. Laska stała oparta o ramię fotela.

Cleo spostrzegła, że Max wygląda zadziwiająco swobodnie

w egzotycznym otoczeniu. Przypominał jej eleganckiego pirata,
który osiadł na jednej z wysp południowego Pacyfiku. Drgnęła,
kiedy zauważyła, że czyta „Lustro".

Sammy siedział obok niego, w miniaturowym wiklinowym

foteliku, który Cleo kupiła mu na gwiazdkę. Trzymał na
kolanach swoją kaczkę i książeczkę z obrazkami. Z palcem w
buzi zdawał się równie jak Max zatopiony w lekturze.

– Cześć – powiedziała cicho.
Sammy wyjął palec z buzi.
– Cześć, Cleo. Ja i Max czytamy.

89

– Właśnie widzę.
– Max mówi, że książki są super. On ma ich całe mnóstwo.

Trzyma je w specjalnym pokoju, gdzie tylko on może je
oglądać.

– Doprawdy? – Ciekawa była, co jeszcze trzyma w

specjalnym pokoju. Może swoje serce. – Max, czy mógłbyś
przyjść do nas na chwilę do kuchni?

Podejrzliwie spojrzał na nią znad „Lustra”.
– Po co?
Odchrząknęła.
– My… to znaczy… chciałybyśmy, abyś nam pomógł.
Wpatrywał się w nią w zadumie.
– W czym?
– W odszukaniu Benjiego.
– Cholera – powiedział cicho.
Sammy znów wyjął palec z buzi.
– Przy mnie nie wolno mówić takich słów.
– Przepraszam – zreflektował się Max. – Sam nie wiem, co

mi się stało.

– Nic nie szkodzi. – Sammy kiwnął głową. – Tylko nie mów

mamie.

– Nie powiem – obiecał Max.
– Czy sądzisz, że umiałbyś go znaleźć? – spytała z nadzieją

Cleo.

– Max umie wszystko znaleźć – oznajmił Sammy. – Znalazł

nawet moją kaczkę.

– Być może O'Reilly potrafi go odszukać – powiedział

ostrożnie. – Co zamierzacie zrobić z Benjim, jeśli go
znajdziecie?

– Nie wiem – westchnęła Cleo i uśmiechnęła się

uwodzicielsko. – Ale chciałabym, abyś z nim porozmawiał.

Max był całkowicie zaskoczony.
– Chcesz, żebym ja z nim porozmawiał? Przecież nie znam

człowieka.

– Wiem – powiedziała szybko. – Lecz jesteś mężczyzną i

90

wydaje mi się, że na tym etapie Benji będzie wolał porozmawiać
z mężczyzną.

– O czym, do diabła, miałbym z nim rozmawiać?
– „Do diabła” też masz nie mówić – odezwał się Sammy.
– Przepraszam.
Cleo nadal uśmiechała się uwodzicielsko.
– Najlepiej byłoby, gdybyś go namówił do powrotu do

domu. Chcę, aby poczuł się odpowiedzialny za Trishę. A w
najgorszym razie powinien zrozumieć, że musi jej pomóc
finansowo.

– Nie prosisz za wiele, co? – spytał ponuro Max.
– Co to znaczy „odpowiedzialny”? – zapytał Sammy.
– Tak się mówi, kiedy się chce, żeby ktoś coś zrobił –

wyjaśnił Max, nie spuszczając wzroku z Cleo.

– Aha. – Sammy zadowolił się wyjaśnieniem.
– Nie mam żadnego doświadczenia w takich sprawach –

przekonywał Max. – Nie jestem opiekunem społecznym.

– Mówiłeś, że twój przyjaciel O'Reilly jest dobry w

odszukiwaniu ludzi – przypomniała mu.

– Znalezienie Benjiego to jedno, a namówienie go do

powrotu to zupełnie coś innego.

– Musimy spróbować.
– Wolałbym, żebyś mnie w to nie mieszała.
Sammy wyjął palec z buzi.
– Mogę się założyć, Max, że zrobisz tak, żeby Benji wrócił.
Cleo obrzuciła Maxa uważnym spojrzeniem.
– Czy moglibyśmy skończyć tę dyskusję w kuchni? –

zaproponowała.

– Obawiam się, że nie mamy innego wyjścia. – Zdjął nogę z

taboretu.

Sięgnął po laskę, ale Sammy zerwał się na nogi, złapał laskę

i podał Maxowi.

– Dziękuję. – Wziął od niego laskę, wsunął „Lustro” pod

pachę i spojrzał na Cleo.

– No, dobrze, chodźmy.

91

Sammy z powrotem zasiadł w swym foteliku.
– Czy wrócisz i będziesz jeszcze ze mną czytał, Max? –

spytał.

– Może.
– Dobra. Zaczekam tu na ciebie.
Cleo uśmiechnęła się smutno, wychodząc z solarium.
– Sammy na dobre się do ciebie przykleił, co?
– Wciąż mi się plącze pod nogami.
– Myślę, że chce z ciebie zrobić coś w rodzaju honorowego

wuja, tak jak było z Jasonem.

– Nie ma sprawy – stwierdził. – Już się do niego

przyzwyczaiłem.

Cleo otwarła drzwi do kuchni. Trisha, Sylvia, Andromeda i

Daystar obróciły się i utkwiły w nich wzrok. Na ich twarzach
malowały się zmartwienie, nadzieja, rezygnacja i determinacja.

– I co? – Daystar uniosła brwi. – Pomożesz nam znaleźć

Benjiego?

Andromeda i Sylvia wpatrywały się w niego ze źle skrywaną

prośbą o pomoc. Trisha wytarła nos serwetką i spojrzała na
Maxa niepewnie.

Max obrzucił uważnym spojrzeniem grupkę we wnęce.

Wyraz jego twarzy był nieprzenikniony.

– Przypuszczalnie potrafię znaleźć Benjiego.
Kobiety wymieniły zadowolone spojrzenia.
– To cudownie! – wykrzyknęła Andromeda. – Porozmawiasz

z nim? Postarasz się go namówić, żeby wrócił?

Zacisnął wargi.
– Porozmawiam z nim w waszym imieniu, ale niczego nie

obiecuję.

– To zrozumiałe – wtrąciła prędko Cleo.
– Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł – stwierdziła cicho

Trisha. – To znaczy nie wiem, czy Benji poradzi sobie z taką
sytuacją. Co mam mu powiedzieć, kiedy Max go znajdzie i
Benji wróci do domu?

– Przede wszystkim – odezwał się Max – nie będziesz go

92

nazywać Benjim.

Zapadła cisza. Zebrane kobiety wpatrywały się w niego

z niemym zaskoczeniem. Cleo zareagowała pierwsza:

– O czym ty mówisz? On się tak nazywa. Benji Atkins.
– To się musi zmienić, jeśli wróci z własnej woli i przyjmie

na siebie odpowiedzialność – odparł Max. – Jeśli chcecie, aby
nasz kochany Benji stał się mężczyzną, musicie go traktować
jak mężczyznę. Od teraz ma na imię Ben.

– Ależ jasne, Max, wpuszczę tę listę do komputera –

powiedział na drugim końcu telefonu Compton O'Reilly. –
Powiedz tylko, co się dzieje? Czy to prawda, że odszedłeś z
Curzon International?

O'Reilly wydawał się rozbawiony, ale nie było w tym nic

dziwnego. Zawsze taki był. Max był jednym z niewielu ludzi,
którzy wiedzieli, że wesołe podejście do życia było jedynie
fasadą. Od śmierci ukochanej żony i córki w wypadku
samolotowym pięć lat temu O'Reilly zachowywał się tak, jakby
nic nie było w stanie go wzruszyć. Max mógłby mu nawet
zazdrościć, gdyby nie wyczuwał, że nieustanny dobry humor
O'Reilly’ego maskował tylko tkwiący w nim ból.

– Skończyłem z Curzonem. – Max, przytrzymując

słuchawkę między uchem a ramieniem, sięgnął po długopis. –
Mam nową pracę.

– Mówisz poważnie? Słyszałem jakieś plotki, ale nie

wierzyłem. Byłem pewien, że po śmierci starego Curzonowie
zaofiarują ci, co tylko zechcesz.

– Nie interesują mnie propozycje Curzonów. – Max oparł się

wygodniej w krześle i zamrugał oczami z bólu. Masując nogę,
wyglądał przez okno. Widok z poddasza zaczynał mu się coraz
bardziej podobać.

– Właściwie nie dziwi mnie to, że przeszedłeś do

konkurencji. Czy to Global Village Properties? Od dawna

93

chcieli cię ściągnąć.

– Nie przeszedłem do Global Village Properties ani do

żadnej innej firmy. – Max bezmyślnie stukał długopisem o blok
żółtego papieru leżący na biurku.

Na pierwszej stronie wypisane były w porządku

alfabetycznym nazwiska wszystkich gości, którzy w ciągu
ostatnich dni przebywali w Robbins' Nest Inn. Przy każdym
nazwisku Max zapisał adres i numer telefonu.

– Znalazłeś coś niezależnego, co? – Przez moment głos

0'Reilly'ego zabrzmiał poważnie. – O co ci chodzi? Nudzisz się?
Chcesz kupić małą firmę i wystartować z własną siecią hoteli?
Na pewno ci się uda. Już widzę, jak budujesz konkurencję dla
Curzonów. To będzie niezła zabawa.

– To jest tylko mały zajazd na wybrzeżu, którego nie

zamierzam kupować ani przekształcać w łańcuch hoteli.

O'Reilly parsknął śmiechem.
– Daj spokój, Max. Przecież nie będziesz zarządzał

przytulnym pensjonacikiem nad morzem.

– Nie rozumiesz. Ja wcale tu nie rządzę. Pracuję dla

właścicielki.

– Jako co?
– Och, to zależy. Reperuję zatkane ubikacje, taszczę drewno,

stoję za barem. Chwilowo zajmuję się drobnym problemem
bezpieczeństwa. Czy mógłbyś przestać się śmiać i sprawdzić te
nazwiska, które ci podałem, czy mam zadzwonić do Brindle
Investigations?

– No, wiesz, nie musisz się zaraz obrażać. Zaraz się do tego

wezmę. Komu mam przysłać rachunek?

– Mnie.
– Czegoś tu nie rozumiem. Masz już adresy tych ludzi.

Czego mam właściwie szukać?

– Sam nie wiem. – Max przyglądał się nazwiskom na liście.

– Sprawdź, czy ktoś z nich ma powiązania z grupami
ultrakonserwatywnymi albo z nawiedzonymi organizacjami
religijnymi. Mógłbyś też sprawdzić, czy ktoś z nich był

94

aresztowany za udział w manifestacjach prawicowych czy coś w
tym rodzaju.

– Myślisz, że masz do czynienia z jakimś fanatykiem

moralności?

– Na to wygląda. Moja szefowa napisała książkę, która

dopiero co wyszła. I jakiś domorosły cenzor chce na własną rękę
krytykować autorkę.

– Niechybnie jest stuknięty, co?
– W każdym razie bardzo się stara, żeby przestraszyć Bogu

ducha winnego człowieka.

– Jest mnóstwo ludzi, którzy chętnie cenzurowaliby to, co

czytają inni. Dobrze o tym wiesz.

– Wiem, ale mam nadzieję, że lista osób, którym chciałoby

się szukać anonimowego autora po to, żeby go straszyć, okaże
się niezbyt długa.

– Zobaczę, co się da zrobić – obiecał O'Reilly. –

Powinienem mieć coś dla ciebie za parę dni.

Max rzucił okiem na wzbierające fale.
– Chciałbym, żebyś mi sprawdził jeszcze jedno nazwisko.

Szukam faceta, który się nazywa Benjamin Atkins.

– Czy jest powiązany z poprzednią sprawą?
– Nie, chyba nie. To coś innego. Pracował tu wcześniej.

Zmył się w środku nocy i nie zostawił adresu.

– Kapuję. Co ze sobą zabrał?
– Nie chodzi o to, co zabrał, tylko o to, co zostawił.
– Dobra, nie chcesz, nie mów. Co mnie to obchodzi. Podaj

mi bliższe szczegóły o Atkinsie.

Max przeczytał mu kilka suchych faktów, które podała mu

Cleo. Całe krótkie życie Bena zawierało się w kilku epizodach.
Niektóre z nich przypominały Majowi własne przeżycia, choć w
wieku dwudziestu lat nie zrobił nikomu dziecka. Zawsze
uważał, żeby żadna kobieta nie zaszła z nim w ciążę.

Myśl ta sprawiła, że ujrzał oczyma wyobraźni Cleo z jego

dzieckiem w brzuchu. Jego dzieckiem. Po raz pierwszy
naprawdę pomyślał o tym, że mógłby mieć dziecko.

95

– Dam ci znać, jak się czegoś dowiem – powiedział O'Reilly.
– Dzięki. – Max zawahał się chwilę. – Aha, jak chodzi o

Atkinsa, to nie ma wielkiego pośpiechu.

– Jak mam to, do diabła, rozumieć?
Max masował lewą nogę i przyglądał się morzu.
– To znaczy, że nie śpieszy mi się, żeby się dowiedzieć,

gdzie on jest. – Odłożył słuchawkę.

Nie śpieszyło mu się, żeby odszukać Atkinsa, bo wiedział, że

będzie się musiał podjąć zadania, jakie wyznaczyła mu Cleo i jej
towarzyszki. Prawie na pewno misja ta skazana była na
niepowodzenie. Na dziewięćdziesiąt dziewięć procent Max był
przekonany, że nie uda mu się namówić Atkinsa do powrotu na
łono rodziny.

Nie miał też najmniejszego pojęcia, w jaki sposób przekonać

młodego człowieka, żeby zachował się odpowiedzialnie.

Wyglądało na to, że sytuacja z Atkinsem będzie jedną z tych

niesłychanie rzadkich, ale bardzo pamiętnych spraw, kiedy
Maxowi się nie powiodło. Z całego serca nienawidził
niepowodzeń. Cena za nie była zbyt wysoka.

Wiedział, że kiedy nie uda mu się namówić Atkinsa do

powrotu, nie będzie mile widzianym osobnikiem w Robbins'
Nest Inn. Ludzie traktują cię inaczej jeśli nie spełniasz ich
nadziei. Jako człowiek z zewnątrz był pożądany tak długo, jak
długo był potrzebny.

Tłumaczył sobie, że jest to podejście pragmatyczne, nie zaś –

emocjonalne. Jeśli nie będzie już członkiem rodziny w Robbins'
Nest Inn, trudno mu będzie nadal poszukiwać obrazów Luttrella.
A to znaczyło, że musi je znaleźć, zanim uda się na
poszukiwania Bena Atkinsa.

Nadal masował bolące udo. Było tylko jedno wyjście
– musi uwieść Cleo. W ten sposób najszybciej i najłatwiej

znajdzie swoje obrazy.

Cleo była kluczową postacią na drodze do odzyskania

odziedziczonych płócien. Na pewno wiedziała więcej, niż
mówiła. Jason nie miał powodu, żeby na łożu śmierci go

96

oszukiwać.

Cleo wiedziała, gdzie są obrazy, a Max z lektury „Lustra”

dowiedział się, iż namiętność nie jest jej obca. Skoro odkrył w
niej ogień, był pewien, że uda mu się go rozniecić. Przestał
masować udo i spojrzał na kubek z ziołową herbatą, który
przysłała mu Andromeda.

– Cleo mówi, że masz kłopoty z nogą – powiedziała
Andromeda, krzątając się po kuchni i szykując wywar.
– Spróbuj to wypić, może ci pomoże.
– Wspaniale mi pomaga na artretyzm – wtrąciła się Daystar.
– Spróbuj – nalegała Cleo. – Zioła Andromedy są doskonałe

przeciw bólom głowy i mięśni.

Jego zdaniem wywar smakował jak rozgotowane wodorosty,

ale to, że Cleo i reszta jej rodziny tak koło niego skakała, było –
z jakiegoś powodu – bardzo miłe. Zdążył już wypić jedną
filiżankę ziółek. Być może Pod wpływem sugestii zdawało mu
się, że noga mniej go boli, tak samo jak poprzedniego wieczoru,
kiedy Cleo ją masowana. Postanowił wypić następną filiżankę.

Powróciły gorące wspomnienia, powodując przypływ

pożądania w lędźwiach. Popijając wywar, pozwolił sobie na
rozkoszowanie się wspominaniem ust Cleo. Słodkich, świeżych
i drżących z pragnienia.

Instynkt podpowiadał mu, że mógłby się nasycić ciepłem jej

ciała, tak jak jeszcze nigdy w życiu się nie nasycił. Musiał
jedynie odczarować ogień w lodzie.

Czas jednak uciekał. O'Reilly był dobry. Max wiedział, że

nawet bez zbytniego pośpiechu dość prędko znajdzie
odpowiedzi na jego pytania. I wtedy Max będzie zmuszony do
spotkania się z Atkinsem i rozmowy. Dał przecież słowo, że to
zrobi.

I dlatego musiał najpierw odnaleźć swoje obrazy. Wiedział,

że po męskiej rozmowie z Atkinsem jego sytuacja w Robbins'
Nest Inn diametralnie się zmieni. Znów będzie człowiekiem z
zewnątrz.

Wielka sprawa, pomyślał. Był przyzwyczajony do bycia

97

kimś z zewnątrz, ale chciał zdobyć płótna Luttrella.

Dwa dni później Cleo wpadła do kuchni, żeby sprawdzić, jak

przebiegały przygotowania do obiadu. Daystar krzątała się przy
wielkim garnku czegoś, co z pewnością było specjalną zupą
fasolowo-jarzynową według przepisu z Cosmic Harmony.

– Nie widziałaś Andromedy? – spytała Cleo.
– Zaraz przyjdzie. – Daystar dosypała do garnka świeżej

bazylii. – Zatrzymano ją w Azylu.

– Coś się stało? – Cleo z przyjemnością wciągnęła w

nozdrza zapach zupy.

– Właśnie wychodziłyśmy, kiedy przyjechał jakiś facet w

szarym garniturze i jedwabnym krawacie. Nalegał na rozmowę z
Andromedą. Twierdził, że to coś ważnego. Wyszłam sama, żeby
zacząć obiad. – Daystar dosypała świeżo mielonego pieprzu. –
Wiadomo już, gdzie jest Benji?

Cleo uniosła brwi.
– Masz na myśli pana Bena Atkinsa? Daystar zachichotała.
– Ach, prawda. Musimy używać nowego imienia.
– Max mówi, że jeśli tego nie zrobimy, nawet nie będzie

próbował namawiać go do powrotu. Natomiast, o ile mi
wiadomo, jeszcze nie wie, gdzie Ben się po-dziewa.

– Trisha nie sądzi, żeby Max go znalazł. Ani że Ben zgodzi

się wrócić, jeśli Max go odszuka.

– Zobaczymy. – Cleo odwróciła głowę na odgłos

otwieranych drzwi. Do kuchni weszła Andromeda. Na jej
błyszczącej niebieskiej pelerynie migotały krople deszczu.

– Ależ leje. – Andromeda zdjęła pelerynę i powiesiła ją w

szafie. – Myślałam, że już się nigdy nie pozbędę tego idioty. Co
za strata czasu. Strasznie uparty facet.

– Akwizytor? – spytała Daystar, zamykając drzwiczki

piekarnika.

– Coś w tym rodzaju. – Andromeda zmarszczyła brwi. –

98

Tyle że chciał kupić, a nie sprzedać. Niejaki Garrison Spark.

– Wiedziałam – mruknęła Cleo. – Chciał was podkupić do

własnej restauracji, prawda?

– Nie, kochanie. – Andromeda zawiązała w talii tasiemki

fartucha. – Powiedział, że jest marszandem. Szukał obrazów
jakiegoś Luttrella.

Cleo szeroko otwarła oczy.
– Amosa Luttrella? – spytała.
– Tak, chyba tak. Słyszałaś o nim?
– Owszem. Max o nim wspominał.
Andromeda wzięła nóż i zaczęła kroić czerwoną paprykę.
– Pan Spark twierdzi, że gdzieś tu w okolicy jest pięć

obrazów tego Luttrella. Mówi, że są warte majątek.

– Majątek, czyli ile? – spytała Daystar.
Andromeda wzruszyła ramionami.
– Pięćdziesiąt tysięcy dolarów.
Cleo otworzyła usta ze zdumienia.
– Pięćdziesiąt tysięcy dolarów? Chyba żartujesz?
W tym momencie otworzyły się drzwi i stanął w nich Max, a

za nim Sammy z kaczką w ręce.

– Przyszliśmy po następną tacę z przekąskami – stwierdził.
– Z oliwkami – dodał bardzo poważnym tonem Sammy. –

Oliwek już nie ma.

– Dlatego, że ty wszystkie zjadłeś – powiedział Max.
– Kaczka je zjadła – zachichotał Sammy.
– Zaraz wam podeślę następną tacę – powiedziała Daystar.
Max spojrzał na Cleo.
– Coś się stało? – spytał.
– Niejaki Garrison Spark szuka tych obrazów, o których

wspomniałeś pierwszego dnia.

Max znieruchomiał.
– Spark tu jest?
– Nie tutaj – wyjaśniła Cleo. – Pojechał do Cosmic

Harmony. Rozmawiał z Andromedą. On mówi, że te płótna są
warte pięćdziesiąt tysięcy dolarów.

99

– Kłamie – stwierdził spokojnie Max. – One są warte ćwierć

miliona. A za pięć lat będą warte milion.

– Wielki Boże! – krzyknęła Daystar.
– Ćwierć miliona? – powtórzyła oszołomiona Cleo.
– Tak. – Max spojrzał na Andromedę. – Co powiedziałaś

Sparkowi?

Andromeda zdziwiła się jego ostrym tonem.
– Powiedziałam, że nigdy nie słyszałam o Amosie Luttrellu,

a tym bardziej o jego obrazach.

– O co tu chodzi, Max? – dopytywała się Cleo. – Skąd

komukolwiek mogło przyjść do głowy, że Jason miał takie
drogie obrazy?

Max spojrzał jej w oczy.
– Chyba nadeszła pora, abym wyjaśnił kilka spraw

dotyczących Jasona Curzona. Mówiłem ci, że nie był biedakiem.
To eufemizm. On był właścicielem sieci hoteli Curzon
International.

– Sieci hoteli? Jesteś pewien? – Cleo była absolutnie

zaszokowana.

– Owszem, jestem pewien. Był moim szefem.

100

Rozdział szósty

– A więc nasz Jason Curzon był jednym z tych Curzonów?

Właścicielem wielkiej sieci hoteli? – ponownie pytała Cleo tego
samego dnia.

Siedziała na stołku przy barze z filiżanką ziołowej herbatki

Andromedy przed sobą. Był typowy, spokojny, zimowy wieczór
w środku tygodnia. Zrobiło się późno i ciche rozmowy
dobiegające z salonu brzmiały dość sennie.

Max stał za barem, wyglądając tak profesjonalnie, jakby

spędził całe życie, przyrządzając kawę z ekspresu i podając
poobiednie likiery. Cleo pomyślała, że Max zdumiewająco
łatwo przystosowuje się do warunków, w jakich się znajduje.
Wszystko, co robił, wykonywał spokojnie, z zimna krwią.

– Pytasz mnie o to po raz setny. – Max wziął umyty

kieliszek i wytarł go białą lnianą ścierką. – I po raz setny
mówię: tak.

– Nigdy nic na ten temat nie mówił. Pewno nie chciał,

żebyśmy wiedzieli. – Cleo potrząsnęła głową. – Oczywiście
wiedzieliśmy, że nazywał się Curzon, ale nie przyszło nam do
głowy, że należał do tej rodziny.

– Najwyraźniej chciał być traktowany jak zwykły członek

waszej rodziny – stwierdził cicho Max. – Tu, na wybrzeżu,
przeżywał coś innego. Nie było w tym nic złego.

– No, nie, choć trudno uwierzyć, że właściciel największej

sieci hotelowej na świecie spędzał swój wolny czas w Robbins'
Nest Inn. Zajmował się zatkanymi ubikacjami. Pomagał
Benjiemu – pardon, mam na myśli Bena – w naprawach
kanalizacji.

Max rzucił jej dziwne spojrzenie.
– I naprawdę nie miałaś pojęcia, kim był?
– Ależ skąd. Nie domyśliłam się nawet wtedy, kiedy

dostałam list od pani Singleton z informacją, że umarł.

– Roberta Singleton była jego sekretarką. Jason

prawdopodobnie zostawił jej listę osób, które miała zawiadomić,

101

gdyby mu się coś stało.

– A ja byłam na tej liście. – Cleo myślała o wielu długich

rozmowach, jakie prowadziła z Jasonem w tym salonie. –
Przynajmniej teraz wiem, skąd miał takie doskonałe pomysły na
temat prowadzenia zajazdu. W zeszłym roku dzięki niemu
niemal podwoiłam zyski. To Jason poradził mi wprowadzenie
komputera do przygotowywania rachunków.

– Jason znał się na zarządzaniu hotelami. – Max wziął

następny kieliszek. – Był najlepszy w tym interesie.

– Nic dziwnego, że wziąłeś mnie za jego utrzymankę, kiedy

się tu zjawiłeś.

– Nie wracajmy do tego tematu.
– Proszę bardzo. – Cleo wypiła łyk ziołowej herbaty i

zmarszczyła brwi, kiedy przypomniała sobie kolejny temat, jaki
Max poruszył pierwszego wieczoru. – Pracowałeś dla niego?

– Tak.
Przyglądając się pozbawionej jakiegokolwiek wyrazu twarzy

Maxa, Cleo intuicyjnie czuła, że to jedno słowo oznaczało
bardzo wiele.

– Czym się właściwie zajmowałeś?
– Różnymi rzeczami, tak samo jak tutaj.
– Jakoś nie mogę sobie wyobrazić, żebyś stał za barem czy

nosił bagaże w hotelach Curzona.

– Czemu nie? Robię to u ciebie.
– Potrafisz być użyteczny. – Postanowiła zmienić temat. – O

co chodzi z tym obrazami, o których wspominałeś? Artie
Lutefiska czy coś takiego?

Max skrzywił się boleśnie.
– Luttrella. Amosa Luttrella.
– Luttrella. Tego wieczoru, kiedy przyjechałeś, myślałeś, że

Jason je tu zostawił.

– Tak mi powiedział. – Oczy Maxa były całkowicie

przysłonięte powiekami i nie sposób było stwierdzić, co myśli.

Cleo przechyliła głowę na bok.
– Teraz szuka ich ten cały Garrison Spark. On chyba też

102

sądzi, że są tutaj. Znasz go?

– Ma galerię w Seattle. Bardzo drogą. Kiedyś u niego

pracowałem.

– U niego też? – Uniosła w górę jedną brew. – Nosi cię po

świecie, co? Co robiłeś dla pana Sparka?

– Pakowałem obrazy. Przewoziłem. Dostarczałem

właścicielom. Wyłącznie praca fizyczna. Nie byłem u niego
długo. – Przyjrzał się kieliszkowi, który polerował. –
Różniliśmy się w opiniach w kilku kwestiach.

– Jakich kwestiach?
– Spark jest bardzo sprytny i bardzo dużo wie o sztuce

nowoczesnej. Nie przejmuje się jednak zbytnio takimi
drobnostkami jak uczciwość czy prawość. Jeśli sądzi, że uda mu
się wmówić klientowi falsyfikat i uniknąć konsekwencji, zrobi
to bez skrupułów.

– Naprawdę? – Cleo była zafascynowana. – Nigdy nie

spotkałam nieuczciwego marszanda. Brzmi to dość egzotycznie.

– Ten człowiek nie ma żadnych zasad etycznych. – Głos

Maxa zabrzmiał ostro. – Słyszałaś, co powiedziała Andromeda?
Twierdził, że obrazy Luttrella są warte tylko pięćdziesiąt
tysięcy.

– A jesteś pewien, że są warte więcej?
Max zacisnął usta.
– Dużo więcej.
– I jesteś pewien, że należą do ciebie?
– Jestem cholernie pewien, że należą do mnie – odparł

bardzo cicho.

– Jason ci je dał?
– Tak.
– Po prostu dał ci bez powodu kilka bardzo cennych

obrazów? – drążyła Cleo.

– Tak.
– Byliście chyba bardzo zaprzyjaźnieni – stwierdziła.
– Można tak powiedzieć. – Max ustawiał na ladzie wytarte

kieliszki w równych rządkach. – Kiedy umierał, stwierdził… –

103

urwał gwałtownie i skoncentrował się na ustawianiu kieliszków.
– Nie ma o czym mówić.

Pod wpływem głębokich emocji emanujących z niego, Cleo

omal nie spadła ze stołka. Czuła też z jego strony potężne fale
samokontroli.

– Co takiego powiedział? – spytała łagodnie.
Oczy Maxa były zupełnie pozbawione wyrazu, kiedy odparł

beznamiętnym tonem:

– Że jestem synem, którego nigdy nie miał.
Cleo nie miała najmniejszych wątpliwości, że słowa

umierającego Jasona były dla Maxa najważniejszymi słowami w
życiu.

– Ach, Max…
Usta Maxa wykrzywiły się ironicznie, ale jego oczy się nie

zmieniły.

– Doskonale zdawałem sobie sprawę, że Jason przesadza.

Byłem w końcu tylko jego pracownikiem, a nie krewnym. Nikt
nie wiedział tego lepiej ode mnie.

– Skoro nazwał cię synem, musiał mieć do ciebie bardzo

emocjonalny stosunek.

Max nadal koncentrował się na wycieraniu kieliszków.
– Jason umierał. Rozmowy przy łożu śmierci

prawdopodobnie zawsze bywają nieco melodramatyczne. Jestem
pewien, że nie oczekiwał, iż przyjmę dosłownie to, co
powiedział. – Przerwał na chwilę. – Ale podarował mi obrazy.
Co do tego nie ma wątpliwości.

W tym momencie Cleo zrozumiała, że prawdopodobnie od

nikogo innego, oprócz Jasona, Max nigdy nie usłyszał, że jest
kochany. Pomyślała o wielkiej miłości swoich rodziców i ich
uczuciu do niej i zrobiło jej się żal, że Max tego wszystkiego nie
zaznał.

– Obrazy Luttrella to coś więcej niż tylko cenny podarunek,

prawda? To twoja pamiątka po Jasonie. Chciał, żebyś właśnie ty
je miał.

– Przysłał mnie tu po nie – stwierdził Max, tym samym

104

niebezpiecznie obojętnym tonem. – Powiedział, że zostawił je
pod twoją opieką.

– Ciekawa jestem, co to miało znaczyć. – Cleo rzuciła okiem

na sceny myśliwskie, zdobiące ściany salonu. – Jason nigdy mi
o nich nie wspomniał.

– Doprawdy?
– Co masz na myśli? – Spojrzała na niego ze złością.
– Nic. – Max uśmiechnął się zimno, obrzucając ją

badawczym wzrokiem. – Zastanawiam się jedynie, co Jason
miał na myśli.

– Nie mam pojęcia. – Zamierzała nadal ciągnąć temat, kiedy

spostrzegła, że Max zainteresował się drzwiami od salonu.
Odwróciła głowę, żeby sprawdzić, na co patrzy.

Do pokoju wszedł mężczyzna o ostrych, kanciastych rysach

udręczonego poety. Miał na sobie czarny sweter, czarne dżinsy i
czarne buty. Jego ciemnobrązowe włosy były odgarnięte do tyłu
i opadały mu na ramiona. W oczach, przysłoniętych ciężkimi
powiekami, palił się jakiś dziwny ogień.

Cleo uśmiechnęła się do niego.
– To twój przyjaciel? – spytał cicho Max.
Pochyliła się lekko w jego stronę.
– To jest Adrian Forrester. Największy nie drukowany autor

w Harmony Cove. Zjawił się tu rok temu i poinformował
wszystkich, że jest pisarzem, ale na razie nie udało mu się
niczego opublikować. Przychodzi tutaj raz, dwa razy w
tygodniu.

Max uniósł brwi.
– Rozumiem, że nie pochwaliłaś mu się swoim sukcesem?
– Chyba żartujesz. Wątpię, aby chciał o tym wiedzieć.

Popadłby w depresję.

Adrian podszedł do baru i z wdziękiem usiadł na stołku obok

Cleo. Uśmiechnął się do niej zmęczonym uśmiechem
światowca, który opanował do perfekcji. Sterany życiem Lord
Byron, poeta ogarnięty nudą.

– Pomyślałem, że wpadnę na kawę – stwierdził przeciągle

105

Adrian. – Od rana walczę z kluczową sceną mojej książki. Nie
potrafię jej opisać tak, jak bym chciał. Pomyślałem, że pomoże
mi kawa i zmiana otoczenia.

Cleo uśmiechnęła się uspokajająco.
– Na pewno. Max parzy świetną kawę.
Adrian rzucił Maxowi przelotne, lekceważące spojrzenie.
– Dla mnie podwójną, kolego. Potrzebuję jakiegoś impulsu.
– Zobaczę, co się da zrobić – powiedział Max. – Uprzedzam

jednak, że jeśli powiesz: „Zagraj to jeszcze raz, Sam”, nie
odpowiadam za siebie.

– Co?
– Nic. – Max zajął się ekspresem do kawy. Zasyczała para.
Adrian obrócił się na stołku do Cleo. Kiwnął niedbale głową

w kierunku Maxa.

– Nowy pracownik? – zapytał bez większego

zainteresowania.

– Tak. – Cleo wiedziała z doświadczenia, że Adrian

naprawdę lubił rozmawiać tylko o sobie, zmieniła więc temat. –
Jak ci idzie pisanie?

Wymownie wzruszył ramionami.
– Posłałem moją książkę kilku ważniejszym wydawcom.

Spodziewam się, że niedługo coś będę wiedział. Rzucą się na
nią bez dwóch zdań. Będą się bić między sobą. Muszę sobie jak
najszybciej znaleźć agenta.

– Kolejny kryminał?
– Tak. Nazywa się „Ślepy zaułek”. Klasyczna, twarda proza

kryminalna. Wiesz, najczystsza forma w swoim rodzaju. Mało
kto pisze dziś takie książki. – Adrian wykrzywił usta z
niesmakiem. – Za dużo bab pisze te głupie romantyczne
kryminały.

– Czyżby?
– Aha. Zniszczyły klasykę detektywami kobietami. Nawet

jeśli głównym bohaterem jest facet, dodają mu kobietę za
partnera. – Adrian wykrzywił usta. – Wszyscy się zajmują
stosunkami między ludźmi.

106

– A co w tym złego? – spytała Cleo, myśląc o bardzo

romantycznym stosunku między dwojgiem ludzi ze swojej
„Zemsty doskonałej”.

– Daj spokój, Cleo. Romanse są dla bab. Ja piszę prawdziwe

książki.

– Chcesz powiedzieć, że książki, które lubią czytać kobiety,

są niedobre? – spytała uprzejmie. Starała się być cierpliwa, choć
najczęściej Adrian szalenie ją irytował.

– Chcę powiedzieć, że współczesne kryminały zostały

całkowicie zepsute przez pisarki, dla których romanse są
ważniejsze niż problem kryminalny –stwierdził wyniośle
Adrian. – Po co komu romanse w kryminałach?

– Może lubią je czytelniczki – podpowiedziała Cleo.
– Też coś. – Obdarzył ją przeciągłym, ponurym spojrzeniem.

– Ja tworzę klasyczną zagadkę. Brutalną i z jajami. Dla
prawdziwych mężczyzn.

– Coś podobnego?
– Tworzę coś ważnego, coś, co przetrwa, coś, co się spodoba

krytykom. Nie będę się troszczył o baby, które szukają
romansów.

Max postawił przed nim filiżankę z kawą.
– Nie jestem pewien, czy to dobry pomysł, Forrester. Ludzie

interesują się charakterem bohaterów, a nie zagadką samą w
sobie. A dobry charakter potrzebuje układów międzyludzkich.

Cleo uśmiechnęła się z aprobatą.
Adrian spojrzał na Maxa z niechęcią.
– Kim ty jesteś? Krytykiem literackim, czy co?
– Dzisiaj nie, dzisiaj jestem barmanem.
– Posłuchaj mojej rady i trzymaj się obecnego zajęcia. Mam

wrażenie, że nie powiodłoby ci się na bardziej ambitnej
posadzie.

Podniósł do ust małą filiżankę, wypił duży łyk kawy i

zachłysnął się.

– Chrrrr! – prysnął kawą i złapał serwetkę. Cleo,

zaalarmowana, postukała go w plecy.

107

– Nic ci się nie stało? – spytała z troską.
– Z czym, do diabła, jest ta kawa? – warknął, patrząc z

wściekłością na Maxa.

– Wziąłem paloną francuską mieszankę w podwójnej ilości.

– Max przybrał niewinny wyraz twarzy. – Chciałeś, żeby była
mocna.

– To świństwo może zabić – stwierdził Adrian.
– Robię kawę tak, jak ty piszesz swoje kryminały. Brutalną i

z jajami. Dla prawdziwych mężczyzn. – Max uśmiechnął się
uprzejmie.

Max uwodził ją z całą premedytacją.
Następnego dnia Cleo siedziała na macie w ośrodku

medytacji w Cosmic Harmony i zastanawiała się nad rozwojem
sytuacji.

Max wyraźnie dał jej do zrozumienia, że chciałby pójść z nią

do łóżka.

Stosował bardzo subtelną formę uwodzenia. Od czasu tego

jedynego pocałunku w solarium nie wykonał żadnego
wyraźnego gestu, lecz Cleo wyczuwała bijące z niego pożądanie
za każdym razem, kiedy znajdował się w tym samym co ona
pomieszczeniu.

Zazwyczaj przychodziła do ośrodka medytacji wtedy. kiedy

miała nieprzyjemne sny, tym razem jednak przyszła tu pomyśleć
o Maxie. Wpatrywała się w duży, żółty kryształ, który był
jedynym przedmiotem w pokoju, i wiedziała, że osiągnęła punkt
zwrotny w swym życiu.

Pod wpływem bladego światła dziennego kryształ świecił

miękkim, ciepłym blaskiem. Patrząc w jego bursztynową głębię,
rozmyślała o przeszłości i o przyszłości.

Do tej pory była zawsze absolutnie przekonana, że kiedy

spotka mężczyznę swego życia, on natychmiast się w niej
zakocha, tak jak i ona zakocha się w nim. Była pewna, iż będzie

108

to prawdziwa miłość od pierwszego wejrzenia.

Jednakże Max Fortune niewiele wiedział o miłości i

przypuszczalnie w ogóle nie ufał uczuciom. Wiele za to wiedział
o pożądaniu.

Cleo czuła, że wkrótce będzie musiała dokonać wyboru.

Może się albo poddać potężnemu zmysłowemu zniewoleniu
albo z powrotem zamknąć we własnym wnętrzu.

Może się także wycofać i czekać.
Czekać – na co? Nie ma takiego drugiego mężczyzny jak

Max. On jest mężczyzną z lustra.

Ale to przecież ona stworzyła lustro, jedynymi rzeczami,

które w nim widziała, było to, co sama tam umieściła.

Prawdą było to, że zawsze, kiedy zaglądała do lustra swego

umysłu i serca, nigdy nie widziała wyraźnie wizerunku
mężczyzny, na którego czekała. Była jednak pewna, że tym
mężczyzną jest Max.

Wcześniej tego popołudnia zdała sobie sprawę, że jest w nim

zakochana.

Sprawił to drobny przypadek, co miało jednak decydujący na

nią wpływ. Zrozumiała, iż osiągnęła punkt, z którego nie ma
odwrotu.

Wszystko wydarzyło się zupełnie niewinnie. Kiedy nadszedł

czas odebrania Sammy'ego z przedszkola, Sylvia była zajęta.
Max zaofiarował się, że pojedzie po chłopca. Cleo wprosiła się
do samochodu, ponieważ chciała kupić parę rzeczy w drogerii.

Podjechali pod budynek przedszkola kilka minut wcześniej i

siedzieli w Jaguarze, czekając, aż gromada dzieci wysypie się na
zewnątrz.

– Ktoś z nas zawsze stara się tu być na czas, kiedy Sammy

wychodzi – wyjaśniła Cleo. – On się bardzo denerwuje, gdy
nikogo nie ma.

– Rozumiem. – Max oparł ramię na kierownicy i

obserwował drzwi przedszkola.

W tym momencie drzwi się otworzyły i grupa

przedszkolaków, w pelerynach z kapturami, wybiegła na

109

chodnik. Cleo spostrzegła Sammy'ego w jego żółtej pelerynie.
Chłopiec omiatał wzrokiem rząd czekających samochodów,
wypatrując samochodu Sylvii albo czerwonej Toyoty Cleo. Nie
od razu zauważył zielonego Jaguara Maxa. Na małej twarzyczce
odmalował się strach.

– Nie widzi nas – stwierdziła Cleo. Chciała otworzyć drzwi.
– Zaraz mu się pokażę. – Max wysiadł z samochodu.
Sammy zobaczył go i uśmiechnął się z ulgą od ucha do ucha.

Rzucił się pędem do samochodu, nie zważając na kałuże. Max
otworzył mu tylne drzwi.

– Cześć, Max – zawołał Sammy, pakując się na siedzenie z

tyłu.

– Cześć, Sammy.
Sammy spojrzał na Cleo.
– Cześć, Cleo.
– Cześć, mały. – Cleo odwróciła się w jego stronę. – Jak

było w przedszkolu?

– Może być. – Sammy otworzył skoroszyt. – Rysowaliśmy

obrazki. Narysowałem jeden dla ciebie, Max. Masz. – Wyjął
kolorowy rysunek i wyciągnął go do Maxa.

Cleo wstrzymała oddech. Wiedziała, że jeśli Max nie doceni

należycie obrazka Sammy'ego, to nie jest mężczyzną dla niej.
Takie to było proste.

Max powoli usiadł za kierownicą i drzwi. Bez słowa wziął

rysunek od Sammy’ego i oglądał go przez dłuższą chwilę.

W samochodzie zapadła cisza.
Max ze śmiertelnie poważnym wyrazem twarzy odwrócił się

do chłopca i powiedział:

– To jest jeden z najpiękniejszych obrazów, jakie w życiu

widziałem, Sammy. Dziękuję.

– Czy powiesisz go na ścianie w swoim pokoju? – spytał

zachwycony chłopiec.

– Tak. Jak tylko wrócimy do domu
Cleo odetchnęła głęboko. Zrozumiała, że jej los jest

prawdopodobnie przypieczętowany. Zakochała się w Maxie

110

Fortune.

W tym momencie Cleo wyczuła czyjąś obecność w pokoju

medytacji. Na żółty kryształ padł cień. Wróciła myślą do
teraźniejszości i czekała.

– Andromeda powiedziała, że tu cię znajdę. – Laska Maxa

zastukała na drewnianej posadzce.

Cleo podniosła głowę. W jego oczach zobaczyła to samo

błyszczące napięcie, jakie widniało w nich, kiedy przyglądał się
obrazkowi Sammy'ego wcześniej po południu. W prawej dłoni
trzymał czerwoną różę.

– Witaj, Max. – Cleo nie odważyła się spojrzeć na różę. – Co

tu robisz?

– Przyszedłem dać ci to. – Upuścił jej różę na kolana.
Podniosła kwiat tak ostrożnie, jakby miał jej wybuchnąć w

rękach. Rozdział piąty, pomyślała. Ten człowiek uważnie czytał
„Lustro”.

Czerwona róża w rozdziale piątym symbolizowała

uwiedzenie. Cleo zastanawiała się, co pomyśli Max, kiedy
dojdzie do ostatniego rozdziału książki, gdzie biała róża
symbolizowała miłość.

Zastanawiała się również, czy może Max potrafi dojść tylko

do czerwonej róży.

– Nie wiem, co powiedzieć – szepnęła.
– Nie musisz nic mówić. – Uśmiechnął się do niej. Ich oczy

się spotkały i Cleo wiedziała, że Max mówi prawdę. Nie musiała
nic mówić, ponieważ Max doskonale wiedział, że jest gotowa
znaleźć się w jego ramionach.

Tego wieczora w salonie było pusto. Garstka gości wokół

kominka popijała kawę i likier. Cleo siedziała na swym
ulubionym stołku i przyglądała się, jak Max myje i wyciera
kieliszki. Żadne z nich nie wspomniało o spotkaniu w centrum
medytacji.

111

– Wiesz, naprawdę jesteś dobry – powiedziała, patrząc, jak

Max płucze kolejny kieliszek i ustawia go na tacy. –Jesteś dobry
we wszystkim, co robisz. Chciałabym, żebyś obejrzał jutro jedną
z rur w piwnicy. Przecieka.

– Tu ciągle coś przecieka. W końcu będziesz musiała

wymienić wszystkie rury – stwierdził Max.

– To będzie kosztowało majątek – westchnęła.
– Od czasu do czasu musisz zainwestować większą sumę.
– Łatwo ci mówić. To nie twoje pieniądze. Chciałabym,

żeby Benji wrócił.

– Ben.
– Tak jest, Ben. Umiał sobie radzić z rurami.
Max zawahał się chwilę.
– A propos Bena… – urwał i spojrzał w stronę drzwi. – Aaa,

widzę, że będziemy bawić twego kolejnego wielbiciela.

– Mojego co? – Cleo odwróciła się zaskoczona. – Ach, to

jest Nolan.

– Obiecujący polityk?
– Tak. Ciekawa jestem, czego chce.
Nolan podszedł do baru. Miał na sobie skórzaną marynarkę,

koszulę w dyskretne paski i ciemne spodnie. Jego jasnobrązowe
włosy były w artystycznym nieładzie, lekko wilgotne od
deszczy. Uśmiechnął się szeroko do Cleo, jakby przed kilku
dniami nie nazwał jej książki pornografią.

– Witaj, Nolanie. – Spojrzała na niego ze znużeniem. – Co

cię tu sprowadza?

– Chciałem z tobą porozmawiać. – Nolan usiadł na stołku

obok Cleo. Przelotnie rzucił okiem na Maxa. – Jesteś nowy, co?

Cleo poczuła się gospodynią.
– Nolanie, to jest Max Fortune. Jest moim nowym

pracownikiem. Maxie, to jest Nolan Hildebrand.

– Bardzo mi miło. – Max skłonił głowę i nadal wycierał

kieliszki.

– Mnie również. Poproszę dużą kawę bez kofeiny z

odtłuszczonym mlekiem.

112

Max uniósł w górę jedną brew, ale nic nie powiedział.

Odwrócił się do ekspresu i zaczął przygotowywać kawę.

Cleo machinalnie zamieszała herbatę.
– Mam nadzieję, Nolanie, że nie narażasz się na przegraną w

następnych wyborach przychodząc tu dziś wieczór. Miałabym
potworne wyrzuty sumienia – stwierdziła zgryźliwie.

Nolan lekko się speszył.
– Masz prawo być na mnie wściekła. Fatalnie rozegrałem tę

scenę w zatoce.

– A mogłeś ją dobrze rozegrać? – Cleo zdała sobie sprawę,

że Max słucha uważnie ich rozmowy.

– Nie powinienem był się tak zdenerwować tylko dlatego, że

napisałaś tę książkę – mruknął Nolan. – Nie ma się czym
przejmować. Chciałbym cię przeprosić.

– Naprawdę? – Zaskoczona, szeroko otworzyła oczy.
Nolan kiwnął głową ze wstydem.
– Aha. Zachowałem się jak skończony osioł. Wybaczysz mi?
– Jasne. Nie martw się. To musiał być dla ciebie niezły szok,

kiedy znalazłeś „Lustro” w skrzynce na listy, razem z tą
wiadomością.

– Jeszcze jaki. – Nolan uśmiechnął się niepewnie. – Nadal

trudno mi uwierzyć, że napisałaś coś takiego. To do ciebie w
ogóle niepodobne. Cała ta historia o wstążkach, lustrach, salach
i tak dalej.

Max położył przed Nolanem małą papierową serwetkę, a na

niej postawił filiżankę z kawą.

– Fantastyczny tour de force w stylu neoromantycznym, nie

sądzisz? – spytał niewinnie.

– Co? – Nolan zamrugał oczami i spojrzał spode łba na

Maxa.

Max wziął do ręki kolejny mokry kieliszek i ścierkę.
– Uważam, że „Lustro” przedstawia jedyną w swoim rodzaju

wnikliwą ocenę wewnętrznego krajobrazu kobiecej
seksualności.

– Kim ty właściwie jesteś? – warknął z niechęcią Nolan.

113

– To zależy. Dziś jestem barmanem – odparł Max. –

Wracając jednak do „Lustra”, muszę powiedzieć, że byłem pod
ogromnym wrażeniem zawile poprzekładanych głębi wielu scen.
A ty?

Nolan spojrzał na Cleo.
– Mówiłaś, że nikt tutaj nie wie o twojej książce.
– Nikt oprócz rodziny – stwierdził Max.
– Rodziny? Jakiej rodziny?
– Nieważne – powiedział Max. – Nie wydaje ci się. że

erotyzm w książce ma niezwykły kształt i treść? Daleko
przekracza sprawy jawnie zmysłowe i wkracza w dziedzinę
filozofii.

– Nie przyszedłem tu po to, aby dyskutować o książce Cleo

– odparł Nolan przez zaciśnięte zęby.

– Określone poczucie rozległego rezonansu wypełnia każdy

rozdział, każdą scenę – kontynuował Max. – Płynny opis
narracyjny wyczarowuje rzeczywistość alternatywną, która
zaczyna żyć własnym życiem. Dla czytelnika mężczyzny jest to
świat wyraźnie kobiecy, a przecież jestem pewien, że odkryłeś
w nim coś zadziwiająco znajomego

– Nie do wiary – wymamrotał Nolan. – Słuchaj, Cleo,

chciałem z tobą porozmawiać o czymś bardzo ważnym.

Cleo przełknęła resztę herbaty, niemal zachłystując się ze

śmiechu.

– Ależ oczywiście, Nolanie – parsknęła. – Co cię gnębi?
Nolan spojrzał podejrzliwie na Maxa i zniżył głos:
– To sprawa osobista.
– Przedstawienie w „Lustrze” seksualizmu z punktu

widzenia kobiety jest absolutnie fascynujące – powiedział Max,
dolewając Cleo herbaty. – Czytelnik ma wrażenie, iż narratorka
jest jednocześnie uwodzicielką i osobą uwodzoną. To, w moim
odczuciu, prowadzi do wielu interesujących kwestii,
dotyczących identyfikowania się czytelnika z narratorką. Czy
też to tak odebrałeś?

– Czy on nie mógłby się zamknąć? – Nolan zwrócił się

114

błagalnie do Cleo.

Cleo rzuciła okiem na Maxa i spostrzegła błysk w jego

oczach.

– Obawiam się, że nie – odpowiedziała.
– Czytelnik musi sobie, na przykład zadać pytanie – ciągnął

Max monotonnym, suchym tonem – kto właściwie jest
uwodzicielem w „Lustrze”? Czy jest to dzieło autoerotyczne?
Czy narratorka faktycznie uwodzi samą siebie, kiedy patrzy do
lustra?

Tak właśnie odbierali to krytycy, pomyślała Cleo. Z

poczuciem nadciągającego przeznaczenia czekała na dalsze
słowa Maxa.

– Usiłuję porozmawiać z Cleo – stwierdził ostro Nolan.
Max całkowicie go zignorował.
– Osobiście uważam, że jest w tym coś znacznie bardziej

złożonego. Kobiety pisarki są niewątpliwie zainteresowane
stosunkami między kobietami i mężczyznami. Sądzę, iż postać
w lustrze jest obcym i że, przynajmniej na początku, to on jest
właśnie uwodzicielem. Ale w książce jest także inny problem.
Moim zdaniem mężczyzna w lustrze jest tak samo jak narratorka
uwięziony we własnym świecie.

Cleo zamarła. Żaden z krytyków nie pojął tego

podstawowego faktu. Spojrzała Maxowi w oczy i o mało nie
spadła ze stołka, kiedy zobaczyła w jego wzroku głębokie,
zmysłowe zrozumienie.

Z całej siły chwyciła się za brzeg barowego blatu.

Wstrząsająca chwila milczącego porozumienia wywarła na nią
większy wpływ niż cokolwiek, co podpowiedziała jej
wyobraźnia, kiedy pisała „Lustro”.

Max uśmiechnął się do niej i położył obok jej spodeczka

kartę do gry. Sięgnął do kieszeni, coś z niej wyjął i położył na
karcie.

Cleo bała się odwrócić kartę, ale w końcu ciekawość

zwyciężyła.

Jej przypuszczenia potwierdziły się, kiedy spojrzała w dół.

115

Kartą była królowa kier. Na karcie leżał mały, znajomy z
wyglądu kluczyk. Wiedziała, że to klucz do pokoju na poddaszu.
Podniosła wzrok i spojrzała na Maxa. Wyraz jego oczu zaparł
jej dech w piersiach.

– Co tu jest grane, Cleo? – spytał Nolan. – O co chodzi?
– Nie wiem – przyznała. Było to jednak skierowane do

Maxa, nie do Nolana. Nolan rozpłynął się gdzieś w niebycie.
Liczył się jedynie Max.

– Istnieje tylko jeden sposób, aby się przekonać, prawda? –

powiedział cicho Max. – Musisz skorzystać z klucza.

To była scena wprost z jej książki. Tak jak czerwona róża,

klucz był kolejnym symbolem uwiedzenia. Cleo zakręciło się w
głowie. Czuła się tak, jakby weszła w sen, który sama wywołała,
ale który kontrolował teraz Max. Nic nie wydawało się całkiem
rzeczywiste. Zastanawiała się, czy przypadkiem Andromeda nie
zaczęła ostatnio eksperymentować ze składnikami swoich
herbat.

Nolan był zdezorientowany i zły.
– O co chodzi z tą kartą i z kluczem? – spytał, patrząc

gniewnie na Maxa.

– Cleo od dawna ich szukała – odparł Max. – Znalazłem je

dla niej.

Nolan odwrócił się do Cleo.
– Do jasnej cholery! Chciałbym z tobą porozmawiać o

czymś, co jest związane z dużymi pieniędzmi. Nie wiem, kim
jest ten facet – kiwnął palcem w stronę Maxa – lecz mam już
dość jego wtrącania się do naszej rozmowy.

Max uśmiechnął się niebezpiecznie. Oczy mu zalśniły.
Cleo wyplątała się na chwilę z jedwabnej sieci zmysłowych

obietnic, które wokół niej wirowały. Usiłowała skoncentrować
się na rozgniewanej twarzy Nolana.

– Co mówiłeś o pieniądzach?
Nolan skorzystał z faktu, że Cleo zwrócona była ku niemu.

Pochylił się do niej i powiedział z naciskiem:

– Do mojego biura przyszedł dziś niejaki Garrison Spark.

116

Szuka cennych obrazów, które jego zdaniem są gdzieś tutaj, w
Harmony Cove. Mówi, że ten stary facet, co czasem
zatrzymywał się w twoim zajeździe, był jednym z bogatych
Curzonów.

– Wiem.
– Spark mówi, że Curzon był właścicielem obrazów, ale tuż

przed śmiercią sprzedał je jemu.

– Spark powiedział ci, że Jason sprzedał mu płótna Luttrella?

– spytała z niedowierzaniem Cleo.

Nolan przysunął się jeszcze bliżej.
– Wiesz o tych obrazach?
– Wiem, że należą do Maxa, o ile je kiedykolwiek

znajdziemy.

Zaciśnięte dłonie Nolana zbielały. Zmrużył oczy.
– Akurat! Spark powiedział, że Fortune będzie chciał je

zdobyć, chociaż nie ma żadnego dowodu własności.

– A Spark ma?
– Ma dowód kupna.
Max obojętnie odstawił wytarty kieliszek i podniósł

następny.

– Spark potrafi produkować najrozmaitsze fałszywe

dokumenty- stwierdził spokojnie.

Nolan zignorował jego słowa.
– Posłuchaj, Cleo. Obrazy należą do Sparka. W dodatku ma

klienta, który chce za nie zapłacić pięćdziesiąt tysięcy dolarów.
Spark mówi, że zapłaci znaleźne, jeśli odnajdziemy te obrazy.

– Znaleźne? – powtórzyła Cleo. – To znaczy co?
– Podzieli się z nami pół na pół. – Nolan z trudem ukrywał

podniecenie. – Ten, kto znajdzie obrazy i przekaże je Sparkowi,
dostanie dwadzieścia pięć tysięcy. Pieniądze bardzo by mi się
przydały na kampanię wyborczą.

– Mogłabym je przeznaczyć na wymianę rur kanalizacyjnych

w zajeździe – myślała głośno Cleo.

Nolan uśmiechnął się z satysfakcją.
– Podzielimy się tą forsą, co, Cleo?

117

– Obawiam się, że nic z tego – powiedziała Cleo. – Po

pierwsze, nie mam pojęcia, gdzie są te obrazy.

– Muszą tu gdzieś być – nalegał Nolan. – Spark jest pewien,

że Curzon schował je tutaj, w Harmony Cove. Najpierw
rozmawiał z kimś z Cosmic Harmony, ponieważ słyszał, że
Curzon przyjaźnił się z tymi kobietami. Ale ja wiem, że Curzon
bardzo cię lubił.

– Jason był moim przyjacielem
– No, właśnie. I założę się, że schował obrazy gdzieś tutaj.

Przyznaj się, wiesz gdzie są?

– Nie.
– Jesteś pewna? W grę wchodzi kupa forsy. Wiem, że jesteś

sentymentalna. Chciałabyś zatrzymać te obrazy, bo
przypominają ci starego przyjaciela, lecz one są zbyt cenne, aby
je traktować jako pamiątkę.

– Nie trzymam ich w charakterze pamiątki – wyjaśniła

cierpliwie Cleo. – Nie mam pojęcia, gdzie mogą być. A jeśli się
znajdą, Max ma pierwszeństwo.

– Garrison Spark mówił coś innego. – Nolan rzucił Maxowi

zdegustowane spojrzenie. – Powiedział, że Fortune był tylko
marnym komiwojażerem. Przez jakiś czas pracował dla Sparka.
Potem zrezygnował z pracy bez wypowiedzenia i przeszedł do
Curzon International, gdzie udało mu się wkraść w łaski Jasona
Curzona. Spark mówi, że Fortune jest oportunistą, który zawsze
szuka okazji do zarobienia paru groszy.

– Człowiek musi z czegoś żyć – stwierdził Max.
Cleo przesunęła się niepewnie na stołku. Nadal czuła się

zdezorientowana. Kątem oka dostrzegła błyszczący w świetle
lampy klucz do pokoju na poddaszu.

– Słuchaj, Nolanie, nic nie wiem o obrazach. Tracisz czas.
– No, dobrze, może i nie wiesz, gdzie one są – powiedział

szybko Nolan. – Spark jednak uważa, że one są gdzieś tutaj,
albo w zajeździe, albo w Azylu Kobiet. Proponuję, abyśmy ich
razem poszukali.

– Nic z tego – odparła Cleo.

118

– Słyszałeś, co powiedziała dama – dodał Max.
– Zamknij się i pilnuj baru – mruknął Nolan. Uśmiech Maxa

był niebezpiecznie łagodny.

– Wróćmy zatem do „Lustra”. Czy zwróciłeś uwagę na

aluzje i metafory przenikające całą książkę? Szczególnie
interesujące było wykorzystanie czerwonej wstążki. Jest ona
zarówno groźbą, jak i czymś, co łączy. Co za wspaniały symbol
różnic między kobietami i mężczyznami na temat seksu i
zmysłowości, nieprawdaż?

– Do jasnej cholery, mam tego dość. – Nolan zerwał się na

nogi i zwrócił do Cleo: – Porozmawiamy innym razem, bez tego
faceta.

– Przykro mi. – Cleo czuła żal. Do tamtej rozmowy w zatoce

Nolan był jej przyjacielem. Zeskoczyła ze stołka i wzięła go pod
ramię. – Odprowadzę cię do drzwi.

Nolan natychmiast złagodniał.
– Ten interes z obrazami Luttrella to poważna sprawa, Cleo

– powiedział spokojniejszym tonem. – Można zarobić kupę
forsy.

– Rozumiem. – Cleo nie spojrzała na Maxa, wyprowadzając

Nolana z salonu. – Ale ja naprawdę nie mam pojęcia, gdzie są
obrazy. Jason nigdy mi o nich nie mówił.

– Jesteś pewna?
– Całkowicie.
– Muszą gdzieś tu być. Spark jest o tym przekonany.

Słuchaj, Cleo, Spark mówi, że Fortune to naciągacz. I że nie ma
żadnego prawa do obrazów.

– Sądzę, że jednak ma – stwierdziła spokojnie.
– Nie bądź głupia. Spark ma dowód kupna. Do cholery,

przecież to oczywiste, że Fortune cię czaruje, żebyś mu
zdradziła, gdzie są obrazy. Nie chcę, abyś się rozczarowała.

– To miło z twojej strony.
– Naprawdę. Cleo, mimo tego, co zaszło, jesteśmy

przyjaciółmi. Chcę dla ciebie jak najlepiej.

– Dzięki, że wpadłeś, Nolanie. – Otworzyła drzwi. –

119

Przyjmuję twoje przeprosiny. Cieszę się, że nadal jesteśmy
przyjaciółmi.

– Jasne. – Nolan zatrzymał się przy drzwiach i zmarszczył

brwi. – Dlaczego pozwoliłaś Fortune'owi przeczytać swoją
książkę? Mówiłaś, że nie chcesz, aby inni wiedzieli, że to tyją
napisałaś.

– Nie ma sprawy, Nolanie. Max należy do rodziny. – Cleo

łagodnie zamknęła mu drzwi przed nosem i oparła się o nie z
głębokim westchnieniem.

Max zachował się skandalicznie. Będzie musiała z nim

pomówić. Kłopot w tym, że nie bardzo wiedziała, co
powiedzieć. Potrafiła myśleć jedynie o kluczu do pokoju na
poddaszu, który jej dał.

Po chwili namysłu ruszyła z powrotem do salonu. Ostatni

goście szli na górę do swych pokoi. Max sprzątał w barze.

– Chcę z tobą porozmawiać – zaczęła.
– Uważaj na Hildebranda – poradził jej chłodno Max, gasząc

światła w barze. – Spark najwyraźniej go przekonał.

– O czym ty mówisz?
– Słyszałaś. – Wyszedł zza baru. Mocniej niż zwykle opierał

się na lasce. – Spark przekonał Hildebranda do szukania
obrazów. Hildebrand doszedł do wniosku, że możesz mu pomóc
w zainkasowaniu dwudziestu pięciu kawałków. Tylko dlatego
dziś się zjawił.

– Nie tylko. Przyszedł, żeby mnie przeprosić – stwierdziła

zaczepnie.

– Nie bądź głupia, Cleo.
– Śmieszne, dokładnie to samo powiedział Nolan. Wszyscy

dają mi dziś dobre rady.

Max rzucił jej dziwne spojrzenie.
– Może powinnaś z nich skorzystać.
Cleo głęboko odetchnęła.
– Chciałabym z tobą porozmawiać o czymś ważnym.
– Ja też chcę z tobą porozmawiać. Po południu dzwonił

O'Reilly. Żaden z gości przebywających tu tej nocy, kiedy

120

znalazłaś wstążkę, nie wydaje się podejrzany.

– Zapomniałam już, że twój przyjaciel miał ich sprawdzić.
– Nie znaczy to, że żaden z nich jej nie podrzucił, lecz nie

ma kogoś wyraźnie oczywistego.

– Rozumiem.
– O'Reilly uważa, że najlepiej zignorować całą sprawę.

Mówi, że ten, kto to robi, znudzi się, jeśli nie będziesz
reagować.

Cleo zastanawiała się przez chwilę.
– Ty też tak uważasz? – spytała wreszcie.
Max wzruszył ramionami.
– Nie wiem. Ale ja, w przeciwieństwie do O'Reilly'ego, nie

jestem w tych sprawach ekspertem. On twierdzi, na podstawie
doświadczenia, że prawdopodobnie ktoś z okolicy, kto
dowiedział się o „Lustrze”, postanowił zrobić ci głupi dowcip.

– Jakiś skwaśniały malkontent, który nie ma, jak

przypuszczam, nic lepszego do roboty?

– O'Reilly radzi, żebyś poszła na policję, jeśli coś podobnego

się powtórzy.

– Dobrze. – Skrzywiła się niechętnie. – Mówiłam ci, że

prywatni detektywi nie na wiele się przydają.

– Nie byłbym taki pewien. O'Reilly odnalazł Bena Atkinsa.
To zaskoczyło Cleo. Promiennie uśmiechnęła się do Maxa.
– Naprawdę? Gdzie jest Benji? To znaczy Ben? Co się z nim

dzieje?

– Atkins pracuje na stacji benzynowej w niewielkim

miasteczku na południe stąd.

Podszedł do drzwi.
Cleo pośpieszyła za nim, zaskoczona jego nowym, dziwnym

nastrojem. Zachowywał się tak, jakby żałował, że jego
przyjaciel odszukał Bena.

– Kontaktował się z nim? – spytała.
– Nie. – Wyszedł i ruszył w stronę schodów. – Pomyślałem,

że pojadę i się z nim zobaczę.

– Tak, tak, oczywiście. – Cleo szła na górę razem z Maxem.

121

– Tak z pewnością byłoby najlepiej. Miło z twojej strony, że
chcesz nam pomóc.

– Nie licz na mnie za bardzo, Cleo. Jeśli Ben nie zechce

wrócić do Trishy i do dziecka, ja go do tego nie zmuszę.

– Wiem. Ale sądzę, że Ben będzie chciał wrócić do domu,

kiedy przestanie się bać. On musi z kimś o tym porozmawiać.

– Może. – Max zatrzymał się na drugim piętrze i odwrócił,

żeby odprowadzić Cleo do jej pokoju.

Zerknęła na laskę.
– Noga znów ci dziś bardziej dokucza, prawda? Powinniśmy

byli pojechać windą.

– Nic mi nie jest.
– Mogłabym ci zaparzyć herbatę Andromedy. Znam przepis.
– Mam lekarstwo.
Przystanął przy drzwiach pokoju Cleo i wyciągnął rękę.
Sięgnęła do kieszeni po klucz. Palce jej zacisnęły się

najpierw na kluczu do pokoju Maxa. Sparzył ją. Szybko
rozwarła palce i wyciągnęła właściwy klucz.

Max nie odezwał się. Wziął od niej klucz i otworzył drzwi.
Cleo weszła do przytulnego wnętrza i odwróciła się, żeby

powiedzieć „Dobranoc”.

– Max… – zaczęła.
– Jeśli chcesz jeszcze ze mną rozmawiać, wiesz, gdzie mnie

znaleźć. Musisz tylko użyć klucza.

Odwrócił się i nie oglądając za siebie, podszedł do wąskich

drzwi, prowadzących do schodów na poddasze.

Cleo stała i spoglądała za nim. Później powoli zamknęła

drzwi i podeszła do okna.

Pod rozrzuconymi chmurami rozciągał się aż po horyzont,

jak czarna jedwabna peleryna, ocean. Jego fałdy oświetlał
księżyc, z wolna omiatając swym blaskiem tajemnicze kształty.
Wpatrywała się w ciemną powierzchnię wody, starając się
wyobrazić sobie, co się pod nią kryje.

Musisz tylko użyć klucza.
To był, oczywiście, kolejny cytat z jej książki. Max

122

najwyraźniej uczył się wszystkiego na pamięć.

Przypomniała sobie, jak ciężko opierał się na lasce,

wchodząc po schodach. Instynkt od początku podpowiadał jej,
że powracający ból w nodze odzwierciedla ciemniejszą, głębszą
ranę w jego duszy. Był mężczyzną, który nauczył się żyć bez
miłości, lecz nie oznaczało to, iż z tego powodu nie cierpi.

Pięć obrazów Amosa Luttrella, nawet bardzo pięknych i

cennych, nie było w stanie wypełnić pustki w jego życiu. Cleo
wiedziała, czego potrzebuje Max, nawet jeśli on sam nie zdawał
sobie z tego sprawy. Potrzebował domu, tak samo jak ona
wtedy, kiedy została sama.

Powoli rozwarła palce i spojrzała na klucz i kartę, które

trzymała w dłoni.

Włożyła je do kieszeni, wyszła z pokoju i zeszła na dół.
W kuchni wzięła czajnik, napełniła go i postawiła na

kuchence.

Kilka minut później zalała wrzątkiem zioła, które wsypała do

kamionkowego dzbanka. Przykryła dzbanek pokrywką i
postawiła na tacy, razem z filiżanką.

Windą pojechała na drugie piętro i podeszła do drzwi, za

którymi znajdowały się schody na poddasze.

Weszła ciemnymi schodami na górę i zatrzymała się przed

drzwiami Maxa. Zaskrzypiała podłoga. Cleo wiedziała, że ten
dźwięk słychać było w pokoju. Postawiła tacę na podłodze i
zastukała z wahaniem do drzwi.

– Max?
Przez moment panowała cisza. Potem usłyszała jego cichy

głos:

– O co chodzi, Cleo?
– Otwórz drzwi. Przyniosłam ci ziołową herbatkę.
– Użyj klucza, który ci dałem.
Cleo cofnęła się, jakby nagle drzwi rozżarzyły się do

czerwoności.

– Nie przyszłam tu, żeby odgrywać z tobą fantazyjne

zabawy. Przyniosłam ci lekarstwo na uśmierzenie bólu nogi.

123

– Nie jest mi potrzebne.
– Właśnie, że jest. Nie bądź taki cholernie uparty.
Wyciągnęła z kieszeni klucz i otworzyła szybko drzwi, jakby

w obawie, że za chwilę już się na to nie zdecyduje.

Światło z małej lampki przy łóżku oświetlało rysunek

Sammy'ego, porządnie przypięty do ściany za biurkiem. Max
stał w cieniu przy oknie. Zdjął koszulę i buty, miał na sobie
tylko spodnie.

Z umięśnionej postaci Maxa emanowała siła. Cleo nie mogła

oderwać wzroku od ciemnych, skręconych włosów na jego
piersi, zafascynowana ich kształtem litery V, której koniec
znikał pod paskiem spodni.

Max spojrzał jej w oczy.
– Zagadką „Lustra” jest to, kto jest uwodzicielem, a kto jest

uwodzony – powiedział cicho.

Drżącymi palcami włożyła klucz do kieszeni i schyliła się,

żeby podnieść tacę.

– Nie przyszłam tu, aby zostać uwiedziona.
– Czy przyszłaś, żeby mnie uwieść?
– Nie.
– Co zatem zrobimy?
– Wypijemy herbatę. To znaczy ty wypijesz. – Nogą

zatrzasnęła drzwi i weszła do pokoju. Postawiła tacę na biurku,
nalała napar do filiżanki i podała mu. –Weź, proszę. Dobrze ci
to zrobi.

– Naprawdę? – Oczy Maxa wypełniała niebezpieczna

zmysłowość, kiedy posłusznie odbierał z jej rąk filiżankę.
Palcami dotknął jej palców.

– Tak. – Wytarła wilgotne dłonie o dżinsy. – Mam nadzieję.

Jesteś dziś w dziwnym nastroju, prawda?

– Doprawdy? – Max pociągnął duży łyk herbaty. Potem

odstawił filiżankę na biurko. – Jedynym lustrem w tym pokoju
jest to tam. Ciekaw jestem, co w nim zobaczymy, kiedy
spojrzymy w nie razem.

Powędrowała spojrzeniem do staromodnego dużego lustra na

124

drewnianym stojaku. Przebiegł ją dreszcz podniecenia. Max,
jakby wiedząc dokładnie, co czuje, wziął ją za rękę i
poprowadził do lustra.

Nie była w stanie nic powiedzieć. Po raz ostatni oczekiwała

na poczucie niepewności i czegoś z gruntu złego, ale niczego
takiego nie odczuła. Z Maxem się nie bała, nie chciała zawrócić
od krawędzi. Przepłynęła przez pokój, jakby była balonikiem na
sznurku, który on trzymał w ręce.

Zatrzymał ją przed lustrem. Stanął za nią, z rękami na jej

ramionach. Spotkali się wzrokiem w srebrzystym szkle.

Cleo czuła jego ciepło. Jej ciało zareagowało wewnętrznym

napięciem. Aż do bólu wstrząśnięta była siłą własnego
pożądania. Ostatni raz czuła się tak pisząc „Lustro”.

– Cieszę się, że użyłaś klucza. – Max rozpiął klamrę,

przytrzymującą jej włosy.

Przyglądała się, jak ciężka masa włosów opadła jej na

ramiona. Potem poczuła palce Maxa wślizgujące się pod włosy.
Palcami dotknął wrażliwej skóry karku.

– Max?
– Piękne – szepnął i schylając się pocałował ją we włosy.
Cleo spojrzała w lustro i zobaczyła w szklanej tafli twarz

mężczyzny. Po raz pierwszy odbicie było kryształowo wyraźne.

Mężczyzną w lustrze był Max.

125

Rozdział siódmy

Max zdjął Cleo okulary i położył je na małym stoliku. Ten

drobny gest zawierał w sobie wielki ładunek intymności. Jakby
zdjął z niej ochronny welon. Poczuła się naga i bezbronna.

Widziała nadal na tyle, aby odróżnić w lustrze odbicie

własne i Maxa, ale obrazy były lekko zamazane. Przypominały
postacie zamknięte w srebrnej mgle.

Max spojrzał w lustro w oczy Cleo. Jego usta skrzywiły się.
– Kto jest uwodzicielem, a kto jest uwodzonym?
Zadrżała. W lustrze widziała ręce Maxa na swych

ramionach. Tkwiąca w nim moc wywierała wpływ na jej
wszystkie zmysły.

– Nie wiem. Nigdy nie wiedziałam.
– Może odpowiedź nie istnieje. – Delikatnie poruszył

palcami. Uważnie obserwował jej twarz. – Może tak ma być.

– Jak? – Cleo nie mogła oderwać wzroku od lustra.
– Jak spoglądanie na wspaniały obraz. Stawanie się jego

częścią. Widzenie kolejnych warstw i świadomość, że nie zazna
się spokoju, dopóki nie ujrzy się wszystkich.

– Co się dzieje, kiedy zobaczysz wszystkie warstwy? – Cleo

przyglądała się jego dłoniom zsuwającym się w dół. – Czy obraz
staje się nudny?

– Nie. Nie można zobaczyć wszystkich warstw. Więc ciągle

patrzysz, na nowo badasz te, co już widziałeś, i szukasz nowych.
Głód nie znika.

Dotknęła ręką jego ręki.
– Głód?
– Możesz go nasycić chwilowo, wiesz jednak, że powróci i

wiesz, że znów zechcesz spoglądać w obraz. Znów i znów. –
Odsunął na bok ciężką falę jej włosów, schylił się i pocałował ją
w szyję. – I znów.

– To chyba bolesne. – Ale palące pożądanie wywołane

ciepłym, prowokacyjnym pocałunkiem wcale nie było bolesne.
Było niesłychanie podniecające.

126

Oczy Maxa błyszczały w cieniu.
– Głód jest częścią przyjemności. Ty to wszystko przecież

wiesz, prawda?

– Nie. Tak. – Zadrżała ponownie, kiedy przesunął palcami

po jej twarzy. – Nie wiem. – Oczy kobiety w lustrze nadal
pozostawały tajemnicze, chociaż nie miała już okularów.

– Opisałaś to wrażenie w „Lustrze” – powiedział Max.

Wplótł palce w jej włosy tak namiętnie, jakby dotykał
najcenniejszego jedwabiu. – Głód jest na każdej stronie.
Wypełnia książkę. Głód tak głęboki, że sprawia, iż czytelnik też
staje się głodny.

– „Lustro” jest fantazją – wyszeptała bez tchu Cleo.
Max przesunął ręce do przodu i zaczął rozpinać jej

bawełnianą bluzkę.

– Taką samą fantazją jak ta, którą oglądamy w lustrze.

Fantazja, która jest jednocześnie rzeczywistością.

– Nie. – Jednakże nie była już pewna swojej negacji. Max

miał rację, fantazja szybko przeradzała się w rzeczywistość. On
to sprawiał. Było to dezorientujące i niepokojące. Oraz
niewiarygodnie podniecające.

– Jesteś kobietą z książki i jesteś kobietą, którą widzimy w

lustrze, prawda, Cleo?

Poczuła zawrót głowy.
– Jeśli ja jestem nią, to kim ty jesteś?
– Wiesz, kim jestem. Jestem mężczyzną w lustrze. I jestem

mężczyzną, który cię dotyka. Najwspanialsze w „Lustrze” jest
to, że uwodziciel i uwodzony stają się jednym.

Chciała mu wyjaśnić, jak dalece książka była fantazją, ale

nie potrafiła znaleźć słów. Max nigdy by nie uwierzył, że w
rzeczywistości niewiele wiedziała o tej zmysłowości, jaką
opisała w „Lustrze”. Żaden mężczyzna nie uwierzyłby, że
„Lustro” powstało niemal wyłącznie w jej wyobraźni.

Cleo obserwowała odbicie w lustrze, kiedy Max powoli i

zdecydowanie rozpinał guziki bluzki. Nie mogła oderwać oczu
od jego palców, gdy znikały w ciemnej dolinie między jej

127

piersiami.

Kobieta w lustrze nie może być mną, pomyślała. Ta kobieta

wyglądała tajemniczo, egzotycznie i zmysłowo; jak Kleopatra, a
nie jak Cleo.

Palce Maxa dotknęły jej nagiej skóry i poczuła, jak stapia się

w jedno z kobietą z lustra. Mężczyzna z zamglonego odbicia
spojrzał na nią widzącymi oczyma, oczyma, które widziały
wiele warstw czekających na odkrycie. Oczyma wypełnionymi
głodem, który przypuszczalnie dorównywał, a nawet
przewyższał jej własny głód. Ta wiedza nią wstrząsnęła.

– Max, ja się boję – powiedziała.
– Mnie?
Popatrzyła w lustro i zobaczyła wyraźną potrzebę wyrytą w

każdym rysie jego twarzy. Zobaczyła także opanowanie i
dyscyplinę rządzące tą potrzebą i wiedziała, że jest bezpieczna.

– Nie – powiedziała cicho. – Nie boję się ciebie.
– A siebie? – Skończył rozpinać bluzkę i powoli rozsunął jej

poły, odsłaniając piersi.

– Chyba tego nieznanego.
– Ale ty wiesz, co nas czeka, Cleo. Napisałaś o tym całą

książkę. – Zsunął jej bluzkę z ramion i pozwolił jej opaść na
podłogę. Objął ją w talii dłońmi i przesunął ręce do góry,
obejmując piersi. – To ja wchodzę w nieznane.

Naprawdę tak uważa, pomyślała zaintrygowana Cleo.

Wiedziała, oczywiście nie w dosłownym tego sensie, że w
pewnym stopniu ta noc będzie także dla Maxa nowym
doświadczeniem. Ta świadomość głęboko ją poruszyła.

Bez słowa dotknęła czubkami palców policzka Maxa. Ruch

ten poruszył pierś i kciuk Maxa przesunął się po jej brodawce,
przyprawiając Cleo o zawrót głowy.

Jęknęła cicho i na moment zamknęła oczy. Oparła się o

Maxa, pragnąc jego ciepła i siły jego ciała. Był za nią twardy jak
skała. Na pośladkach poczuła jego pobudzoną męskość.

Otworzyła oczy, kiedy poczuła, że palce Maxa wędrują do

zapięcia jej dżinsów. Rozpinając suwak Max zachłannie całował

128

jej włosy. Wpatrywała się w lustro, kiedy ściągał jej z bioder
spodnie i majtki. Przypominało to rozwijanie się snu. Była jego
częścią, a jednocześnie była z zewnątrz. Prawdziwa Cleo wciąż
miotała się niepewnie między wizerunkiem w lustrze i kobietą
przed lustrem.

– Spójrz na siebie. – W głosie Maxa brzmiał prymitywny

męski podziw. – Jesteś piękna.

Nie była piękna i doskonale o tym wiedziała, lecz częścią tej

czarodziejskiej nocy było to, iż Max mógł sprawić, aby czuła się
piękna. Uśmiechnęła się marzycielsko i położyła dłonie na
rękach Maxa.

Przesunął palce w dół, w ciemny trójkąt skręconych włosów

zasłaniających najbardziej tajemnicze miejsce Cleo. Oparła
głowę o jego ramię. Kiedy wsunął palec w płynne ciepło między
jej nogami, jęknęła.

Właściwy mężczyzna.
Cleo obróciła się gwałtownie w ramionach Maxa i położyła

mu ręce na piersi. Bez wahania podniosła głowę i ofiarowała mu
usta.

Max jęknął i zgniótł jej wargi swoimi wargami. Odczuła

nagle całą siłę jego głodu. Cleo miała wrażenie, iż sama jest
małym, giętkim drzewkiem w porywach wiatru.

Pocałunek był inny od tego z solarium. Mocniejszy, bardziej

nalegający, daleko bardziej erotyczny.

Zadrżała, ale nie miała zamiaru się odsuwać. Pożądała głodu

Maxa, który z kolei sprawiał, iż stawała się nienasycona.

Max objął dłońmi jej pośladki i przycisnął Cleo do swego

podnieconego ciała. Dotknęła jego warg językiem i teraz on
zadrżał.

– Chyba tego nie przeżyję – szepnął Max, pociągając ją do

łóżka. – I nic mnie to nie obchodzi, pod warunkiem, że będę cię
miał.

Cleo przycisnęła się mocniej do niego. Poczuła, że lekko się

zachwiał, starając się zachować równowagę bez pomocy laski.
Usłyszała, jak głęboko wciągnął powietrze, i wiedziała, że chora

129

noga zaprotestowała pod dodatkowym ciężarem. Spróbowała się
odsunąć.

– Nie. – Złapał ją za ręce i zacisnął je sobie na szyi. Oczy

płonęły mu namiętnością. – Do diabła z nogą. Trzymaj się mnie.
Mocno.

Przytuliła się i poczuła emanujące z niego ciepło. Max spalał

się z pożądania. Ciekawa była, czy jej ciało było dla niego tak
samo gorące.

Upadł na łóżko, pociągając ją na siebie. Nie przestawała go

całować. Miała ochotę dotknąć go wszędzie. Całowała jego
szyję, piersi, brzuch, smakowała każdy kawałek jego ciała. Był
tak przepięknie, szaleńczo, niewyrażalnie męski. Potencjał ich
wspólnych możliwości niemal ją przeraził. Max był tym
podniecającym innym, tym, który miał ją wreszcie wyzwolić i
którego, z kolei, ona wyzwoli.

Znów wciągnął powietrze, ale Cleo wiedziała, że tym razem

nie było to spowodowane bólem nogi. Wziął ją za głowę i
delikatnie przycisnął jej usta do swego płaskiego brzucha.

– Tak – mruknął. – Tak dobrze.
Złapał Cleo za rękę i przykrył nią swą podnieconą męskość,

wypychającą mu spodnie.

Ostrożnie zbadała wielkość jego pożądania. Uniosła głowę.
– Max?
Drżącymi palcami dotknął jej piersi. Spoglądał na nią

zamglonymi oczami.

– Chcę cię.
– Ja też ciebie chcę. – Uśmiechnęła się lekko.
– Więc nie ma żadnego powodu, aby teraz przerwać,

prawda? – Wzrokiem badał jej twarz.

Cleo głęboko odetchnęła.
– Nie, nie ma żadnego powodu.
Przewrócił się na bok i położył Cleo na plecach. Nakrył jej

ciało własnym i pocałował.

Cleo wsunęła mu palce we włosy i przylgnęła do niego

całym ciałem. Rzeczywistość tego, co przeżywała, przekraczała

130

wszystko, co sobie wyobrażała pisząc „Lustro”.

Max oderwał usta od jej ust i niechętnie usiadł. Rozpiął

spodnie i zsunął je z siebie. Potem pochylił się i otworzył małą
szufladkę w nocnym stoliku. Usłyszała szelest foliowego
opakowania. Kiedy skończył, zgasił lampkę i wrócił do niej.

– Jesteś piękniejszy, niż myślałam – szepnęła. – I większy. –

Gwałtownie się zaczerwieniła. – To znaczy wszędzie. Chciałam
powiedzieć…

Uśmiechnął się lekko, wsuwając się między jej nogi.
– Tak? Co chciałaś powiedzieć?
Spostrzegła rozbawienie w jego oczach i niecierpliwie

potrząsnęła głową. Wzięła jego twarz w dłonie.

– Max, chcę powiedzieć, że chociaż pod niektórymi

względami jesteś inny, niż sobie wyobrażałam, pod innymi
znam cię tak, że nie umiem tego wytłumaczyć. O tobie
marzyłam, kiedy pisałam „Lustro”. Sama tego nie rozumiem.
Skąd mogłam cię znać?

– Nie musisz rozumieć. – Przesunął ustami po jej wargach. –

Uwiodłaś mnie za pierwszym razem, kiedy cię zobaczyłem.
Otwórz się dla mnie, Cleo. Bóg świadkiem, jak bardzo cię
potrzebuję.

Czuła, jak się delikatnie porusza w wilgoci między jej

nogami. Mocno złapała go za ramiona. Nie bardzo wiedziała,
czego ma oczekiwać, lecz to, co przeczuwała, ogarniało ją
nieodwracalnie.

Max uniósł brwi, kiedy wbiła mu paznokcie w plecy.
– Nie bój się, nigdzie się dziś nie wybieram.
– Wiem. – Cleo spróbowała rozluźnić palce. – Przepraszam,

ale to silniejsze ode mnie.

W jego cichym śmiechu zabrzmiała męska satysfakcja. A

także czułość, dzięki której Cleo poczuła się bezpieczniej niż
kiedykolwiek od śmierci rodziców. Pomyślała, że jest w
dobrych rękach.

– W porządku. Ja nie narzekam. Po prostu nikt mnie nigdy

tak nie trzymał.

131

– Jak cię trzymam?
– Tak jakbyś nie miała zamiaru pozwolić mi odejść. – Max

znów ją pocałował. W tej samej chwili wszedł w nią szybko,
całkowicie ją wypełniając, jednym, długim, mocnym
pchnięciem.

Cleo zamknęła oczy i jęknęła zaskoczona.
Max całkowicie znieruchomiał, z ciałem z nagła

usztywnionym.

Cleo otworzyła oczy i zobaczyła, że wpatruje się w nią z

absolutnym zaskoczeniem. Żadne się nie poruszyło.

Max pierwszy doszedł do siebie.
– Nie powiesz mi, że to… – urwał, poszukując właściwych

słów. – Że to twój pierwszy raz?

– Aha. – Uśmiechnęła się do niego, zdając sobie sprawę, że

jej ciało bardzo szybko przystosowuje się do jego obecności. –
Przypomnij mi rano, żebym posłała karteczkę mojej terapeutce.
Chcę, żeby wiedziała, że warto było poczekać. Myślała, że
wybrzydzam.

– Do diabła. – Max oparł się o nią wilgotnym czołem. – Nie

przypuszczałem.

– Wiem. – Cleo jeszcze mocniej chwyciła go za ramiona.

Odczuwała w sobie nalegającą pełność. – Czy Moglibyśmy
kontynuować?

– Teraz nie mógłbym już się zatrzymać.
– To dobrze.
Zaczął się w niej poruszać. Robił to powoli, ostrożne i

bardzo, bardzo dokładnie. Plecy miał mokre od potu, a mięśnie
drżały mu pod skórą. Cleo czuła, jak z każdym jego ruchem jej
ciało zaciska się wokół niego. Wciąż było jej mało tej potężnej,
gorącej rzeczy w środku. Uniosła biodra w górę.

– Cleo! – Sięgnął w dół i dotknął jej doświadczonymi

palcami.

– Max! – Poddała się orgazmowi z cichym zdumionym

okrzykiem.

– Nie bój się, wszystko w porządku. Tak właśnie powinno

132

być. – Max wszedł w nią jeszcze głębiej, ostatni raz, z
okrzykiem, który oddawał głębię jego przeżycia.

Milczał przez długi czas. Leżał wyciągnięty na łóżku,

obejmując Cleo ramieniem.

– Dlaczego nic nie powiedziałaś? – spytał wreszcie.
– Co miałam powiedzieć? – Przysunęła się bliżej. Była

bardzo zadowolona i trochę śpiąca. Chciała zamknąć oczy i
wtulić się w ciepłą siłę Maxa. Niestety za parę minut musiała
wstać, ubrać się i wrócić do swego pokoju.

– Na przykład coś takiego: „Słuchaj, Max, nigdy dotąd tego

nie robiłam i byłabym ci wdzięczna, gdybyś się nie śpieszył i
zrobił to tak jak należy” – mruknął.

– Raczej nie potrzebowałeś instrukcji ani porad. Zrobiłeś

wszystko tak jak należy. Jak z książki. – Przerwała, kiedy
przypomniała sobie jego słowa tego wieczoru, gdy owinął jej
szyję czerwoną wstążką i pocałował ją. – Tak jak było obiecane.

Max zamrugał oczami.
– A propos książki – zaczął złowieszczo. – Czy mogłabyś mi

wyjaśnić, jak ktoś, kto jest…

– Upośledzony brakiem osobistego doświadczenia? –

podsunęła Cleo.

– Powiedzmy romantycznie sprowokowany – stwierdził

dyplomatycznie Max.

Cleo uniosła głowę i spojrzała na Maxa.
– Romantycznie sprowokowany?
– Chciałem się poprawnie wyrazić.
– Romantycznie sprowokowany? – Zaczęła się śmiać. –

Romantycznie sprowokowany?

– Jeśli ci się ten zwrot nie podoba, wymyśl coś innego.
– Dobrze. – Zastanowiła się. – Może „pozbawiony

kontaktów”?

– Może być.
– Nie, nie, zaczekaj. Mam coś lepszego. – Usiadła na łóżku,

naciągając na siebie prześcieradło. – A może „zubożony
seksualnie”?

133

– Niech będzie. Cleo, chcę cię zapytać…
– Chwileczkę. – Uniosła rękę. – „Inaczej doświadczony”.
– Do diabła, Cleo…
– Zaczekaj chwileczkę, mam jeszcze coś lepszego. Co

powiesz na: zmysłowo ograniczony?

– Wystarczy tych żartów. Usiłuję z tobą poważnie

porozmawiać.

– To ty zacząłeś. Romantycznie sprowokowany.

Fantastyczne. – Zaczęła się śmiać.

– To wcale nie jest śmieszne – stwierdził ponuro Max.
– Właśnie, że jest. – Chichotała tak, że ledwo mogła mówić.

– Zwłaszcza kiedy ty to mówisz.

Max rzucił jej poirytowane spojrzenie.
– Czy mogłabyś mi powiedzieć, jak ci się udało opisać

„Lustro” w tak realistyczny sposób?

Cleo pokładała się ze śmiechu.
– Polegałam wyłącznie na wyobraźni – wyjaśniła.
Patrzył na nią z niedowierzaniem.
– Wyobraźni? – powtórzył zdumiony.
– Przypomnij sobie – większa część książki opisuje uczucie

oczekiwania, a nie faktycznego spełnienia.

– Głód – powiedział miękko Max.
– No, właśnie, głód. – Cleo rozkoszowała się uczuciem

ciepła i ukontentowania, które ją wypełniało. – Wierz mi, tę
część rozumiałam bardzo dobrze.

– Nie będę się z tobą spierał. Niemniej jednak…
– Na litość boską, Max, nie musisz przecież wyskoczyć z

samolotu, żeby wiedzieć, co będziesz wtedy czuł.

– Mówiłaś, że przed śmiercią rodziców spotykałaś się z

jakimś mężczyzną.

– Owszem. Nawet z niejednym. Oczywiście nie

jednocześnie. Ale z żadnym z nich nie spałam.

– Dlaczego?
Wzruszyła ramionami.
– Żaden z nich nie był tym właściwym, choć muszę

134

przyznać, że numer dwa i trzy doskonale całowali. Później, po
śmierci rodziców, moja terapeutka powiedziała, że rozwinął się
u mnie jakiś blok psychologiczny czy coś takiego. Mówiłam ci o
tym.

Max pokręcił głową, przyglądając się jej z niedowierzaniem.
– To po prostu niewiarygodne.
– Co?
– To, że napisałaś „Lustro” wyłącznie z wyobraźni.
– Talent – stwierdziła bez cienia fałszywej skromności. –

Prawdziwy talent.

– Zawsze podziwiałem twórczą wyobraźnię.
– Nie dziwi mnie to zupełnie. W końcu jesteś znawcą sztuki.

– Cleo miała wrażenie, że za chwilę pęknie od tłumionego
śmiechu. Nie była pewna, czy potrafi się powstrzymać. –
Powiedz mi, wielki ekspercie. jak mnie widzisz w porównaniu
ze zwykłym Van Goghiem?

Max zmrużył oczy.
– Jesteś bardziej kolorowa.
– Kolorowa. – Śmiech znów wziął górę. Tarzając się po

łóżku w paroksyzmach wesołości spadła na podłogę.
Wylądowała miękko na dywanie i roześmiała się na nowo. – A
Picasso?

– Jesteś trochę bardziej nieprzewidywalna niż Picasso. –

Max oparł się na łokciu i spojrzał na Cleo z nieprzeniknionym
wyrazem oczu. – Jesteś dziś w nadzwyczaj dobrym humorze.

Cleo szeroko otworzyła oczy.
– No, wiesz, Max, czy naprawdę uważasz, że mój humor jest

niezwykły w tych okolicznościach?

– Powiedzmy, że nigdy nie słyszałem, aby ktoś spadł z łóżka

ze śmiechu po skończonym akcie miłosnym.

– Ile znasz osób, które czekałyby tak długo na spełnienie

miłosnego aktu?

– Punkt dla ciebie. Zapomnij o swojej terapeutce i powiedz

mi, na co przez te wszystkie lata czekałaś?

– Na właściwego mężczyznę.

135

Max znieruchomiał.
– Na właściwego mężczyznę? – powtórzył.
– Yhm. – Na twarzy Cleo gościł radosny uśmieszek.

Założyła ręce za głowę i z zadowoleniem wpatrywała się w
sufit. – Terapeutka twierdziła, że taki się nigdy nie zjawi. Że
wykorzystuję fantazję jako pretekst do tego, żeby się nie
angażować.

– I co jej powiedziałaś?
– Że mam nadzieję, iż właściwy mężczyzna prędzej czy

później zjawi się w moim życiu, ponieważ nie mam w tej
sprawie żadnego wyboru. Musiałam na niego czekać. Inni byli
niewłaściwi. Nie rozumiała, a ja nie umiałam jej wytłumaczyć.
Dlatego między innym zrezygnowałam z jej usług. Poza tym
kosztowała majątek.

– Cleo – spytał bardzo cicho Max – skąd wiedziałaś, że

jestem właściwym mężczyzną?

Spojrzała na niego i zdała sobie sprawę, że jest śmiertelnie

poważny. Przestała się uśmiechać.

– Nie mam pojęcia. Chyba tak samo jak ty wiesz, że obraz

jest doskonały, gdy go widzisz. Kwestia wewnętrznego oka.

Spoglądał na nią przez dłuższą chwilę. Potem w dziwny

sposób wykrzywił usta.

– A propos obrazów, ty naprawdę nie wiesz, gdzie są płótna

Luttrella, co?

– Nie. – Cleo usiadła. – Przykro mi, Max, ale Jason nigdy mi

o nich nie mówił.

– Wierzę ci.
– To dobrze, bo taka jest prawda. – Uśmiechnęła się wstając.

Znalazła okulary i włożyła je na nos. – O Boże, spójrz, która
godzina. Muszę się ubrać i wrócić do pokoju.

– Zostań tu ze mną.
Wkładając bluzkę, rzuciła mu przeciągłe spojrzenie.
– Szkoda, że nie mogę tego zrobić. George może mnie

szukać. Poszedłby przecież do mojego pokoju.

– Zadzwoń i powiedz, że jesteś tu ze mną.

136

Cleo zaczerwieniła się, wciągając spodnie.
– Nie sądzisz, że to byłoby trochę niezręczne?
– Nie. Byłoby uczciwe.
– To nie jest kwestia uczciwości, lecz prywatności. –

Włożyła srebrne tenisówki i pochyliła się, żeby zawiązać
sznurowadła. – I nie chodzi wyłącznie o George’a. Inni też
mogliby mnie szukać w moim pokoju i nie wiedzieliby, co się
stało.

Max usiadł na łóżku.
– Skoro tak chcesz, odprowadzę cię.
– Nie musisz. – Spojrzała na niego, kiedy odrzucił

prześcieradło. Na udzie zobaczyła nierówną białą bliznę. – Och,
Max – szepnęła.

Popatrzył w dół i zobaczył wyraz jej twarzy. Jego wzrok

stwardniał.

– Przepraszam. Wiem, że nie jest to przyjemny widok.
– Nie bądź śmieszny. – Cleo uklękła przy łóżku. Dotknęła

nogi Maxa lekkimi, zwinnymi palcami. – Nic dziwnego, że
wciąż cię boli. Czy herbata Andromedy ci pomaga? Spojrzał na
jej ręce na swojej nodze.

– O dziwo, tak. Ale nie tak, jak twój masaż.
Pogłaskała udo i lekko je ścisnęła.
– Mój Boże, kiedy pomyślę, jak bardzo musiało cię boleć…
– To nie myśl – stwierdził sucho Max. – Ja nie myślę.
– Musiał to być okropny wypadek.
– Moja wina – powiedział. – Schrzaniłem robotę.
Cleo przyglądała się dziwnej, pomarszczonej bliźnie.
– Ty prowadziłeś samochód?
Uśmiechnął się lekko.
– Tak. – Wciągnął spodnie i stanął na nogi. – Jesteś pewna,

że nie zostaniesz?

Cleo wstała również.
– Bardzo bym chciała. Nie sądzę jednak, aby to był dobry

pomysł. – Rzuciła okiem na tacę z herbatą. – Obiecaj, że
wypijesz, zanim pójdziesz spać.

137

– Będzie zimna.
– Nie szkodzi. Wypij, proszę cię.
– Dobrze. – Przesunął palcami po jej twarzy. – Obiecuję.

Chodźmy. Odstawię cię do twojego pokoju. Od rana będziesz
zajęta, a ja mam przed sobą długą drogę. Oboje potrzebujemy
odpoczynku.

– Dziękuję za odnalezienie Bena.
– Nie ma za co. – Zacisnął szczęki. – Rozumiesz jednak, że

nie gwarantuję, iż namówię go do powrotu, prawda?

– Rozumiem. Jestem mimo to przekonana, że wszystko jakoś

się ułoży. W głębi duszy jestem pewna, że Ben chce wrócić do
Trishy i do dziecka.

– Wolałbym, żebyście wszystkie nie były takimi

optymistkami. – Max wziął laskę i ruszył do drzwi. Kurczowo
zacisnął rękę na główce laski. – Co będzie, jeśli mi się nie uda
przekonać go do powrotu?

– Wróci razem z tobą – powiedziała Cleo z wewnętrznym

przekonaniem.

Max nie odezwał się. Zszedł z nią na dół i odprowadził do

pokoju. Kiedy stanęli przy drzwiach, odwrócił się w jej stronę.
Palcem uniósł w górę brodę Cleo.

– Posłuchaj – zaczął powoli – jeśli chodzi o dzisiejszą noc,

nie wiem, co mam powiedzieć.

– Wszystko jest w absolutnym porządku. – Wspięła się na

palce i musnęła wargami jego policzek. – Nie musisz nic mówić.
– Otworzyła drzwi do pokoju i weszła do środka. – Dobranoc.

Przez dłuższą chwilę przyglądał jej się uważnie, jakby chciał

nauczyć się na pamięć rysów jej twarzy.

– Dobranoc, Cleo.
Odwrócił się i poszedł w kierunku schodów na górę.
Cleo zamknęła drzwi i oparła się o nie plecami. Nadal

przepełniało ja wspaniałe uczucie euforii. Cały świat był ciepły i
rozkoszny. Przyszłość nigdy dotąd nie wydawała jej się tak
jasna i obiecująca.

Wzniosła oczy w górę i uśmiechnęła się.

138

– Słuchaj, no, Jasonie Curzonie. Nie wiem, co zrobiłeś z

tymi obrazami, których szuka Max, lecz dziękuję ci, że go tu po
nie przysłałeś.

Następnego dnia rano wszyscy zebrali się w kuchni, aby

pożegnać Maxa.

– Chcesz jeszcze placków? – spytała Daystar, widząc jego

pusty talerz.

– Nie, dziękuję. – Max starannie złożył serwetkę i położył ją

na stole obok talerza.

– Kawy? – Sylvia stała nad nim z dzbankiem. – Masz przed

sobą długą drogę.

– Już dość wypiłem. – Spojrzał na zegarek. – Będę się

zbierał.

Cleo uśmiechnęła się do niego z drugiej strony stołu.
– Obiecaj mi, że będziesz uważał.
Spojrzał na nią z tym samym nieprzeniknionym wyrazem

twarzy co w nocy.

– Obiecuję.
– Będziemy na ciebie czekać – powiedziała cicho Cleo.
– Naprawdę?
Nim zdążyła odpowiedzieć, przybiegł Sammy i złapał Maxa

za spodnie. Szarpał za drogi materiał, chcąc zwrócić na siebie
uwagę.

– Pamiętaj, żebyś zapiął pas – zawołał z przejęciem.
– Będę pamiętał.
Sammy był najwyraźniej zachwycony, że Max posłucha jego

rady. Zachichotał, odwrócił się i wybiegł z kuchni.

Sylvia uśmiechnęła się, patrząc w ślad za synem.
– Jesteś dla niego bardzo dobry – stwierdziła.
– Mamy wspólne zainteresowania – odparł. – Obaj lubimy

książki i dzieła sztuki.

– Nie śpiesz się z powrotem – poradziła Andromeda. –

139

Zbliża się następna burza. Zostawimy ci obiad.

– Mogę wrócić bardzo późno – ostrzegł.
Andromeda uśmiechnęła się łagodnie.
– Nie ma znaczenia. Obiad będzie czekał.
Trisha zwróciła się do Maxa nieśmiało.
– Powiedz Benowi, że go kocham – szepnęła.
Max wstał.
– Powiem mu – obiecał.
– Dziękuję ci.
Widział wyczekujące twarze wokół siebie.
– Porozmawiam z Benem, jeśli go znajdę. Ale niczego nie

gwarantuję. Mam nadzieję, że to rozumiecie.

Wszystkie kobiety przytaknęły posłusznie, choć nieco

niecierpliwie.

– Rozumiemy – zawołała wesoło Cleo.
Max skrzywił się z powątpiewaniem.
– Akurat – mruknął. – Myślicie, że mi się uda, co?
– Nic nie jest pewne – stwierdziła Andromeda. – Myślę

jednak, że Cleo ma rację. Najlepiej się do tego nadajesz.

– Odprowadzę cię do samochodu – powiedziała Cleo. – Jak

myślisz, o której wrócisz?

– Nie wiem.
– Nie ma sprawy. – Otworzyła frontowe drzwi. – Będziemy

na ciebie czekać.

Nic na to nie powiedział. Kiedy doszli do samochodu, wyjął

z kieszeni kluczyki i otworzył drzwi. Zawahał się chwilę, nim
usiadł za kierownicą.

– Wszystko w porządku, Cleo?
Spojrzała na niego ze zdumieniem.
– Jasne. Czemu pytasz?
Rzucił okiem w kierunku pozostałych kobiet, które tłoczyły

się w drzwiach zajazdu, żeby pomachać mu na pożegnanie.

– Długo czekałaś na to, co zdarzyło się dziś w nocy. Na

pewno wiele sobie wyobrażałaś. Ciekaw byłem, czy czegoś
żałujesz.

140

– To, co zaszło w rzeczywistości, znacznie przekroczyło

moje wyobrażenia – szepnęła.

Max wyglądał tak, jakby nie wiedział, co powiedzieć.
– Ja, cóż, ja tylko się zastanawiałem.
Prowokująco zamrugała rzęsami.
– A tobie też było dobrze?
Ciemny rumieniec wypełzł na policzki Maxa. Upuścił

kluczyki na siedzenie.

– Cholera – mruknął i szybko je podniósł. – Tak – odparł. –

Bardzo dobrze. Nigdy w życiu nie było mi tak dobrze.

– No, to w porządku. – Uśmiechnęła się radośnie.
– Muszę jechać.
– Pamiętaj, co powiedział Sammy, zapnij pasy.
Zapiął i włożył kluczyk do stacyjki.
– Do widzenia, Cleo.
– Do widzenia. – Schyliła się i prędko pocałowała go w usta.

– Wracaj szybko.

Zawarczał silnik Jaguara, Cleo wróciła do domu.

Andromeda, Sylvia, Trisha i Daystar stały w drzwiach i machały
na pożegnanie.

Cleo też mu pomachała. Max nie zareagował. Nie wiadomo,

czy widział je w lusterku.

– Cóż, pojechał – stwierdziła Cleo.
Trisha wyciągnęła z kieszeni chusteczkę i wytarła nos.
– Myślisz, że przywiezie Benjiego, Bena ze sobą? – spytała.
Cleo uśmiechnęła się do niej z przekonaniem.
– Uważam, że jeśli komuś się to uda, to będzie to Max.
– Cleo ma rację – dodała Andromeda. – Max jest bardzo

kompetentny.

W milczeniu obserwowały znikający samochód.
– Odjechał! – Z głębi domu nadbiegł Sammy, ściskając w

ręce kaczkę i patrząc na nie wielkimi oczami.

Kobiety spojrzały na niego z troską.
– Co się stało, kochanie? – zapytała łagodnie Sylvia.
– Max odjechał na zawsze. – W oczach Sammy'ego zabłysły

141

łzy.

– Nie, skarbie. Max pojechał poszukać Benjiego. To znaczy

Bena – poprawiła się Sylvia. – Wróci dziś wieczorem.

Sammy potrząsnął głową z rozpaczą.
– Odjechał na zawsze.
Cleo przyklękła na jedno kolano koło chłopca.
– Skąd wiesz, Sammy?
– Zabrał wszystkie swoje rzeczy – załkał. – Poszedłem na

górę do jego pokoju, a tam jest pusto. Zabrał wszystko, nawet
mój obrazek.

– Coś ci się pomyliło, skarbie. – Cleo szybko wstała. –

Jestem pewna, że jego rzeczy zostały.

– Nie – szepnął Sammy. – Drzwi są otwarte, a pokój jest

pusty.

– Pójdę i sprawdzę – powiedziała Cleo.
Pośpiesznie wbiegła po schodach na drugie piętro i

zatrzymała się na moment, żeby zaczerpnąć powietrza. Sammy
się mylił. Max wróci. Tak powiedział.

Czy powiedział? Cleo usiłowała przypomnieć sobie jego

słowa. Im bardziej o tym myślała, tym bardziej zdawała sobie
sprawę z tego, że Max, choć dawał do zrozumienia, że wróci,
nie powiedział tego wyraźnie.

Otworzyła wąskie drzwi i wbiegła na poddasze,

przeskakując po dwa stopnie.

Tak jak mówił Sammy, drzwi do pokoju Maxa nie były

zamknięte na klucz.

Ostrożnie je otworzyła, czując przejmujące zimno w

żołądku.

Pokój był czysty i wysprzątany tak jak wtedy, kiedy Max się

do niego wprowadzał. Cleo dokładnie wszystko sprawdziła. W
szafie nie było ani jednej z eleganckich białych koszul.
Podręczny stolik był pusty. Znikła czarna podróżna torba,
obrazek Sammy'ego i egzemplarz „Lustra”, który mu dała.

Pokój wyglądał tak, jakby Maxa nigdy w nim nie było.
Powoli usiadła na łóżku i położyła zaciśnięte dłonie na

142

podołku. Przypomniało jej się pytanie, które zadał jej Max, po
tym, jak ją uwiódł.

A propos obrazów, ty naprawdę nie wiesz, gdzie są płótna

Luttrella, co?

143

Rozdział ósmy

Jej wesoły śmiech będzie pamiętał do końca życia. Max

wyraźnie widział Cleo w wyobraźni, najpierw drżącą z
namiętności, później – z rozkoszy. I to jemu zawdzięczała oba
odczucia.

Nawet padający deszcz i świadomość tego, co czeka go na

końcu podróży, nie były w stanie zmniejszyć niespodziewanej
przyjemności, jaką odczuwał. Nie był przyzwyczajony do tego,
że mógł kogoś uczynić szczęśliwym. Sam się z pewnością za
kogoś takiego nie uważał.

Ale ostatniej nocy on, Max Fortune, sprawił, że Cleo

Robbins była szczęśliwa.

Powiedziała, że całe życie czekała na właściwego

mężczyznę, na niego, i twierdziła, że nie przeżyła
rozczarowania. Ostatniej nocy, po raz pierwszy w całym swoim
życiu on, Max Fortune, był dla kogoś właściwym mężczyzną.

I tego ranka dziwaczna grupka przyjaciółek, egzystujących

wokół Cleo, potraktowała go jak ważnego członka rodziny. Dla
nich był bohaterem wyruszającym na poszukiwania. Wszystkie
się o niego troszczyły, podtykały mu placki domowej roboty,
kazały ostrożnie prowadzić, szybko wracać do domu i pamiętać,
że obiad będzie na niego czekał.

Obiad będzie czekał.
Max rozważał to przez dłuższy czas. Nie przypominał sobie,

żeby ktoś kiedyś czekał na niego z obiadem. Co najwyżej mógł
sobie zamówić jedzenie do pokoju w jednym z hoteli Curzona.
Ale coś takiego w ogóle się nie liczyło.

Szkoda, że nie będzie mógł wrócić wieczorem do Robbins'

Nest Inn na gorący posiłek i na łono rodziny. Wiedział jednak
od samego początku, iż szanse na ciepłe powitanie były więcej
niż skromne. W końcu wszyscy będą oczekiwać powrotu
bohatera, a Max wiedział, że mu się nie uda.

Powrót do Cleo i jej rodziny oznaczał powrót z Benem

Atkinsem, a na to nie liczył.

144

Wiedział, że jego wyprawa z góry skazana jest na

niepowodzenie. Powinien był odmówić. Jakoś tak się jednak
stało, że kiedy wszyscy, od Cleo po Sammy'ego oczekiwali, że
czegoś dokona, nie potrafił odmówić. Po długiej, bezsennej
nocy podjął decyzję. Wróci wieczorem do Harmony Cove,
ponieważ musi stanąć twarzą w twarz z Cleo i jej rodziną. Musi
zobaczyć wyraz ich oczu, kiedy przyzna, że je zawiódł.

Gdy zaś zobaczy rozczarowanie i odrzucenie w oczach Cleo

i w oczach jej przyjaciółek, odjedzie. Dawno temu przekonał
się, że ludzie potrzebowali go tylko wtedy, kiedy mógł się na
coś przydać.

Nie będę się nawet musiał pakować, pomyślał, rzucając

okiem na drogowskaz. Wiedząc, co go czeka, wstał o świcie,
spakował wszystkie swoje rzeczy i włożył je do bagażnika
Jaguara. Od dawien dawna był przyzwyczajony do tego, żeby
być spakowany i gotowy do odejścia. Wszystko się zaczęło,
kiedy miał sześć lat i nigdy się właściwie nie skończyło.

W pewnym sensie łatwiej było stać jedną nogą za drzwiami,

gdy ktoś miał zamiar właśnie stwierdzić, że powinieneś się
wynieść.

Zwolnił przed zjazdem z autostrady z tablicą „Garnly”. Z

informacji O'Reilly'ego wynikało, że w Garnly były tylko trzy
stacje benzynowe. Ben Atkins podobno pracował w jednej z
nich.

Powoli jechał przez obskurne miasteczko. Deszcz padał

równo, mokry, szary welon przesłaniający mniej atrakcyjne
miejsca w Garnly. Spojrzał na kawałek papieru, na którym
zapisał adres.

Była to druga stacja z lewej strony. Wjechał na parking i

zgasił silnik. Przez chwilę siedział nieruchomo, obserwując
przez zasłonę z deszczu człowieka pracującego przy kanale.

Młody mężczyzna poruszał się ze spokojną pewnością, jakby

przez całe życie zajmował się naprawą samochodów. W
poplamionym szarym kombinezonie wydawał się bardzo wysoki
i chudy. Przydałaby mu się wizyta u fryzjera. Był skulony w

145

sobie, jak człowiek, który lepiej porozumiewał się z rzeczami
mechanicznymi niż z innymi ludźmi.

Max otworzył drzwi i wysiadł z samochodu. Podszedł do

warsztatu i czekał, aż zostanie zauważony.

– Zaraz do pana przyjdę. – Mechanik pochylił się nad

alternatorem.

– Szukam Bena Atkinsa – powiedział Max.
– Kogo? – Mężczyzna podniósł na niego zmęczone oczy.

Jego twarz była tak samo chuda i zamknięta jak on.

– Bena Atkinsa – powtórzył Max. Mężczyzna zmarszczył

brwi.

– Jestem Benji. Benji Atkins.
– To znaczy, że się pomyliłem. – Max odwrócił się, żeby

odejść do samochodu.

– Niech pan zaczeka. – Metal zadźwięczał o metal, kiedy

Ben odkładał narzędzia. – Już powiedziałem, nazywam się Benji
Atkins. O co chodzi? Kim pan jest?

Max zatrzymał się i znów odwrócił.
– Mówiłem, że szukam mężczyzny nazwiskiem Ben Atkins.
Ben wpatrywał się w niego, wycierając ręce w szmatę.
– To ja. To znaczy nazywam się Ben Atkins. Ale wszyscy

mówią na mnie Benji.

– Teraz już nie. Słyszałem, że ma pan zostać ojcem. Czyli

ma pan na imię Ben, nie Benji.

Ben był zaskoczony.
– Zna pan Trishę?
– Tak.
– Wszystko u niej w porządku?
– Nie. Jest śmiertelnie przerażona.
Twarz Bena sposępniała.
– Kim pan właściwie jest, co?
– Nazywam się Max Fortune.
– Dobra, ale kim pan jest? Skąd pan o mnie wie? I o

dziecku?

– Powiedzmy, że jestem przyjacielem rodziny.

146

– Nie mam rodziny.
– Mówiono mi coś innego. – Max spojrzał na zegarek. – Jest

prawie dwunasta. Będzie pan coś jadł?

– Tak, jasne. – Ben zamrugał oczami.
– Ma pan szczęście, ja stawiam.

– Wróci – powiedziała Cleo z tępym przekonaniem którego

naprawdę wcale nie czuła.

– Gdyby zamierzał wrócić, po co by zabierał wszystkie

swoje rzeczy? – pytała cierpliwie Sylvia.

– Nie wiem. – Cleo oparła srebrne tenisówki na blacie biurka

i niechętnie spojrzała na nie dopitą kawę. – Myślę, że jest po
prostu przyzwyczajony, żeby być gotowy do podróży. Mam
wrażenie, iż jest to jego druga natura. Jakiś instynkt czy coś
takiego.

– Instynkt? – powtórzyła z niedowierzaniem Sylvia.
– Widziałaś, jak łatwo się tu wprowadził, kiedy przyjechał.

Max wozi wszystko ze sobą.

Sylvia zmarszczyła nos.
– I myślisz, że on tak instynktownie włożył swoją torbę do

bagażnika?

– Tak.
– Zanim wszyscy wstali?
– Tak.
Sylvia przysiadła na skraju biurka i łyknęła kawy.
– Cleo, moja droga przyjaciółko, nie oszukuj się. On się stąd

wyniósł.

– O Boże, mam nadzieję, że się mylisz. – Cleo zamknęła

oczy.

Sylvia nie odzywała się przez kilka sekund, uważnie

obserwując jej twarz.

– Cholera – szepnęła wreszcie.
Cleo otwarła oczy.

147

– Co się stało?
– Ty i Max. Was dwoje.
– Co takiego?
Sylvia jęknęła.
– Zakochałaś się, prawda? Wiedziałam, że coś się dzieje.

Czułam to. Wszyscy to czuliśmy. Dzięki Bogu był tu za krótko,
żeby cię wykorzystać.

Cleo nic nie powiedziała.
Sylvia chrząknęła.
– Powiedziałam: „Dzięki Bogu był tu za krótko, żeby cię

wykorzystać”.

Cleo dopiła kawę.
– A to drań – mruknęła Sylvia.
Cleo odstawiła filiżankę.
– Max nie jest draniem.
– Właśnie, że jest. I to mnie tak wścieka. Polubiłam go.

Sammy go polubił. Andromeda go polubiła. Trisha go polubiła.
Nawet Daystar go polubiła. Dlaczego okazał się takim draniem?

– Wróci – stwierdziła spokojnie Cleo. Ale gdzieś w środku

czuła lodowate zimno.

Sylvia miała rację. Fakt był faktem. Max przyjechał tutaj w

poszukiwaniu swych cennych obrazów. Poprzedniej nocy
wydawał się wreszcie przekonany, że ona nie wie, co się stało z
płótnami Luttrella. Tego ranka wyjechał. Wnioski nasuwały się
same.

Nie mogła się jednak zmusić, aby je wyciągnąć.
– Biedna Trisha – powiedziała znużona Sylvia. – Ona

naprawdę zaczęła wierzyć w to, że Max rzeczywiście zamierzał
odnaleźć Benjiego.

– Bo zamierzał – stwierdziła Cleo. Mężczyzna, który kochał

się z nią poprzedniej nocy nie był kłamcą.

Drzwi zajazdu otworzyły się szeroko, przerywając

komentarze zdegustowanej Sylvii. Przez okno biura Cleo
zobaczyła wysoką, szczupłą, elegancką blondynkę wchodzącą
do holu. Kobieta poruszała się z całkowitą pewnością siebie i z

148

tym rodzajem lekceważenia, które znamionowało bogactwo i
wysoką pozycję społeczną od wielu pokoleń.

– U-hu-hu – odezwała się Cleo. – Wygląda mi na to, że

kolejny raz ktoś pomylił nasz skromny zajazd z

pięciogwiazdkowym hotelem na południu Francji.
Sylvia uśmiechnęła się niechętnie.
– Ale się rozczaruje. Wygląda jakby zeszła z okładki

„Vogue'a”, co? Ten jedwabny kostiumik musiał kosztować
majątek. Zajmę się nią, jeśli chcesz.

– Dam sobie radę. – Cleo zdjęła nogi z biurka i wstała. –

Przyda mi się coś, co odwróci moje myśli od Maxa.

Uśmiechnęła się swym najbardziej czarującym uśmiechem i

wyszła do recepcji.

– Czym mogę pani służyć?
Kobieta obrzuciła Cleo taksującym spojrzeniem. To, co

zobaczyła, nie zrobiło na niej większego wrażenia.

– Szukam Maxa Fortune'a – powiedziała.
Cleo ostro wciągnęła powietrze.
– Nie pani jedna – stwierdziła. Tyle wyszło z chęci

oderwania się myślami od Maxa. – Obawiam się, że go teraz nie
ma. Powinien wrócić wieczorem.

– Zaczekam.
– Późnym wieczorem – dodała ostrożnie Cleo. A może

nigdy, dodała w myśli.

– W takim razie – powiedziała kobieta, najwyraźniej

rozzłoszczona – będę musiała zostać tu na noc. Poproszę o
pokój, nie zamierzam siedzieć na korytarzu Bóg wie ile godzin.

– Bardzo proszę. – Cleo wyciągnęła kartę meldunkową. –

Jak pani to wypełni, będzie pani mogła pójść do pokoju. Czy
płaci pani kartą kredytową?

Kobieta bez słowa sięgnęła do eleganckiej, czarnej skórzanej

torby i wyjęła kartę kredytową, która wyglądała tak, jakby była
zrobiona z czystego złota. Podała ją Cleo.

Cleo spojrzała na kartę. Kimberly Curzon-Winston. Jeszcze

raz spojrzała na pierwszy człon nazwiska.

149

– Curzon? – przeczytała na głos.
– Tak. – Kimberly napisała nazwisko na karcie

meldunkowej.

Cleo przełknęła ślinę.
– Jest pani może krewną Jasona Curzona? – spytała.
Kimberly zmarszczyła czoło.
– Jestem jego bratanicą. Znała pani mojego stryja?
– Mniej więcej. – Cleo uśmiechnęła się krzywo. –

Najwyraźniej nie tak dobrze, jak myślałam. Okazuje się, że miał
znacznie bardziej interesującą rodzinę, niż nam się zdawało.

– Nie mam pojęcia, skąd pani znała Jasona, ale to chyba nie

ma znaczenia. – Kimberly odłożyła pióro. – Mówiła pani, że
Max Fortune wróci dziś późnym wieczorem?

– O ile nam wiadomo. – Cleo zacisnęła kciuki za plecami i

dzielnie się uśmiechnęła. Na pewno wróci, pomyślała. Musi
wrócić.

– Czy mogłaby mi pani łaskawie powiedzieć, gdzie on teraz

jest? – Cierpliwość Kimberly najwyraźniej się wyczerpywała.

Cleo rzuciła okiem na zegar ścienny.
– Dokładnie w tej chwili jest najprawdopodobniej w

miasteczku Garnly.

Kimberly była zaskoczona.
– Po co tam pojechał?
– W sprawach rodzinnych – stwierdziła gładko Cleo.
– Bzdura. – Oczy Kimberly pozostały zimne. – Znam Maxa

od wielu lat. Nie ma żadnej rodziny.

– Teraz ma – powiedziała Cleo – chociaż nie jestem pewna,

czy o tym wie. Proszę posłuchać, pani Winston…

– Curzon-Winston.
– Pani Curzon-Winston – powtórzyła posłusznie Cleo. –

Może ja bym mogła pani w czymś pomóc.

– Wątpię.
– Chodzi o to – wyjaśniała cierpliwie – że Max pracuje dla

mnie. Jeśli coś się stało, powinnam o tym wiedzieć.

– Co pani powiedziała?

150

– Że Max pracuje dla mnie.
W oczach Kimberly pojawił się dziwny wyraz.
– Mówimy o tym samym panu Fortune, prawda? Wysoki.

Czarne włosy. Ostry wyraz twarzy. Używa laski.

– To nasz Max – przyznała Cleo.
– To absolutnie niemożliwe, żeby pracował dla pani. Jest

wiceprezydentem Curzon International. – Uśmiech Kimberly
był lodowaty. – Max Fortune pracuje dla mnie.

– Nie wiedziałem, co robić. – Ben wpatrywał się z

przygnębieniem w swój nie dokończony hamburger. – Wiesz,
kompletnie mnie to zaskoczyło. Raz schrzaniłem sprawę i
Trisha zaszła w ciążę.

– Zdarza się – stwierdził Max. – Od jednego razu.
– Kurczę, czy kiedyś jakaś babka powiedziała ci, że jest w

ciąży i że ty jesteś ojcem?

– Nie. – Przez moment Max znów pomyślał o tym, jak by się

czuł, gdyby Cleo była z nim w ciąży. Ale to się nigdy nie
zdarzy. Zabezpieczył się ostatniej nocy. Zawsze się
zabezpieczał. W końcu miał opinię tego, który wie, co robi. – To
mógłby być szok.

– Jeszcze jaki. Powiedziałem Trishy, że potrzebuję trochę

czasu, aby to sobie przemyśleć. – Ben przeczesał rękoma włosy.
– Wiesz, muszę coś wykombinować.

– Aha.
Ben podniósł zmęczone oczy i spojrzał na Maxa z rozpaczą.
– Nie pamiętam własnego ojca. Odszedł, kiedy byłem bardzo

mały. Skąd mam wiedzieć, co się robi z dzieckiem? Nie mam
pojęcia, jak być ojcem.

– Pamiętasz Jasona Curzona?
– Jasne. Fajny staruszek. Pomagał mi z kanalizacją w

zajeździe. Lubiłem Jasona.

– Ja też – powiedział cicho Max. – Jason mawiał, że

151

większości rzeczy człowiek się uczy, kiedy je robi. Jeśli chodzi
o rolę ojca to tacy faceci jak my uczą się tego z praktyki.

Ben miał ponury wyraz twarzy.
– Ja już dość błędów w życiu zrobiłem.
– Znasz się na robocie, prawda? Wszyscy w zajeździe

mówią, że świetnie pracujesz.

– Jasne. Praca to jedno, wychowywanie dzieciaka – to

drugie.

– Moim zdaniem stosuje się te same zasady.
– Tak myślisz?
– Tak. – Max wyjrzał przez okno. Ciągle lało. – Posłuchaj,

najważniejsza rzecz w robocie to regularne przychodzenie do
pracy. To samo stosuje się do roli ojca. Wygrywasz dlatego, że
jesteś obecny.

– Tak? – Ben zmrużył oczy. – Co ty wiesz o roli ojca?
– Niewiele – przyznał Max.
– To może byś mnie nie pouczał, co? – powiedział

wojowniczo Ben.

– Przepraszam.
Zapadła długa cisza.
– To wszystko, co masz do powiedzenia? – warknął w końcu

Ben.

– Nie. Chciałem coś jeszcze z tobą omówić.
– Co?
– Ciekaw jestem, czy mógłbyś mi coś poradzić w sprawie

przeciekającej rury w pokoju dwa-piętnaście. Próbowałem
różnych rzeczy, a woda wciąż kapie na podłogę. Coraz bardziej.

Ben zamrugał oczyma zaniepokojony.
– Rury pod zlewem w dwa-piętnaście są prawie całkiem

skorodowane. Trzeba się z nimi obchodzić bardzo ostrożnie.
Jeden zły ruch i wszystko wysiądzie.

– Pani Robbins? – Wytworny mężczyzna w recepcji

152

uśmiechnął się powściągliwie. Miał siwe włosy i niesłychanie
wykwintny szary garnitur. Jego oczy były lodowate.

– Tak, jestem Cleo Robbins. Czym mogę służyć?
– To się okaże – powiedział tonem, w którym słychać było

pogardliwe rozbawienie. – Pozwoli pani, że się przedstawię.
Nazywam się Garrison Spark.

– Tego się obawiałam. – Cleo wzięła wizytówkę, którą jej

wręczył. Była gruba, bogato zdobiona i bardzo gustowna.

– Chciałbym z panią porozmawiać o pięciu bardzo cennych

obrazach.

– Bardzo mi przykro. – Cleo wrzuciła wizytówkę do kosza. –

Nie mogę panu pomóc. Po raz ostatni powtarzam, że nic nie
wiem o tych obrazach.

– Obawiam się, że o Maksie Fortune również niewiele pani

wie. W przeciwnym wypadku byłaby pani bardzo ostrożna. To
niebezpieczny człowiek.

– Niech pan posłucha, ta zabawa w poszukiwanie

zaginionych obrazów zaczyna mnie nudzić. Jason Curzon nie
zostawił ich tutaj. Gdyby tak było, już dawno bym je odkryła.

Spark był jeszcze bardziej rozbawiony.
– Nie chodzi mi o to, czy Curzon zostawił tutaj te obrazy, ale

raczej o to, ile pani za nie chce.

– Słucham? – Cleo wpatrywała się w niego zaskoczona. –

Przecież mówię panu, że nie wiem, gdzie one są. A nawet
gdybym wiedziała, oddałabym je Maxowi. Był pierwszy.

– Widzę, że sprytny pan Fortune wkradł się w pani łaski. –

Spark ze smutkiem pokiwał głową. – Albo też odwołał się do
pani współczucia jakąś łzawą bajeczką. Muszę panią ostrzec
zupełnie szczerze, że oddanie obrazów jemu byłoby bardzo
głupim pomysłem.

– Dlaczego?
– Ponieważ on nie ma do nich prawa. Chce je mieć,

ponieważ są to wspaniałe dzieła sztuki, które pragnąłby włączyć
do swojej kolekcji. Ostrzegam panią, że Fortune nie zawaha się
przed niczym, kiedy zechce mieć jakiś obraz. Potrafi być

153

bezwzględny.

– A pan? Jak daleko by się pan posunął?
W oczach Sparka zabłysł niechętny podziw.
– Umiem być równie nieustępliwy jak Fortune, moja droga,

ale moje metody są inne.

– Jakie metody?
– Z przyjemnością zapłacę pani rozsądną cenę za te obrazy.
– Doprawdy? – Cleo przyjrzała mu się sceptycznie. – Max

mówi, że są warte ćwierć miliona.

Spark roześmiał się pobłażliwie.
– Fortune zawsze lubił przesadzać. Pięćdziesiąt tysięcy to

bliższa prawdy wycena. Choć przyznaję, że za pięć lat mogą być
warte znacznie więcej. Ale pięć lat to bardzo długo, prawda?
Mogę pani dziś wypłacić dwadzieścia pięć tysięcy.

– Nie ma mowy.
– Trudno się z panią targować. Niech będzie, trzydzieści.
– Nigdy pan nie rezygnuje?
– Nie. Nigdy. Max Fortune też nie. Ile pani zaproponował?
– Ani centa – przyznała uczciwie Cleo.
– Poda swoją cenę – stwierdził Spark. – Chyba że wyciągnie

je od pani za darmo. Do tego również jest zdolny. Przypuszczam
jednak, że pani na to nie pójdzie. Proszę mnie poinformować,
kiedy Fortune poda ostateczną cenę. Przebiję go.

– Nie będzie ostatecznej ceny, ponieważ w Robbins' Nest

Inn nie ma płócien Luttrella. Nie wiem, czy pan zauważył, ale ja
wolę sztukę innego rodzaju.

Spark rzucił okiem na pejzaże Jasona.
– Właśnie widzę.
– Wszystko zależy od odbiorcy, prawda?
– Proszę pani, jeśli przypadkiem pani odmawia, bo sądzi, że

sprzeda pani te obrazy na wolnym rynku, chciałbym panią
wyprowadzić z błędu. Żeby sprzedać płótna tego rodzaju, trzeba
mieć odpowiednie kontakty. Pani ich nie ma. Proszę o tym
pamiętać, kiedy będzie pani podejmowała decyzję.

Spark odwrócił się na pięcie i wyszedł.

154

Przez zacinające strumienie deszczu przeświecało

zachęcające światło Robbins' Nest Inn. Max przyglądał mu się z
uwagą. Odczuwał coś dziwnie nierzeczywistego. Gdyby użył
wyobraźni, mógłby niemal uwierzyć, że wraca do domu po
długiej, wyczerpującej, lecz udanej podróży. Do domu, gdzie
czeka ciepły posiłek, kochająca rodzina i kobieta, która, jak
tylko go zobaczy, rzuci mu się w ramiona.

Jednakże ten rodzaj nierzeczywistych wyobrażeń nie był

jego mocną stroną. Znacznie lepiej umiał sobie wyobrazić
logiczne, pragmatyczne konsekwencje niepowodzenia. Nie dało
się ukryć, że jego misja się nie powiodła. Wracał sam i nie miał
żadnej pewności, że Ben kiedykolwiek się pojawi.

Zwolnił, skręcając na parking zajazdu. Nie śpieszyło mu się

do tego, co go czekało. Ale przynajmniej, jak zawsze, był
spakowany i gotów do odjazdu. Tylko tym razem zostawi za
sobą coś ważnego.

Parking był prawie pełen. Ze zdziwieniem spojrzał na stojące

samochody. W czwartki zajazd bywał raczej pusty, tymczasem
w padającym deszczu ludzie biegali tam i z powrotem, wnosząc
bagaże.

Znalazł w końcu miejsce dla Jaguara za kuchnią.

Zaparkował, wysiadł i ruszył do tylnego wejścia z poczuciem
nieodwołalnej klęski.

Kiedy otworzył drzwi, uderzył go zapach świeżego chleba i

gulaszu w sosie curry. Przez chwilę rozkoszował się tą wonią.
Jakby wracał do domu.

Andromeda, stojąca przy garnku pełnym gotowanych na

parze jarzyn, podniosła głowę na odgłos otwieranych drzwi. W
jej oczach zabłysnęła iskierka radości.

– Wróciłeś, Max. Dzięki Bogu. Mamy tu straszne urwanie

głowy. Gromada facetów, którzy mieli na plaży przeżywać coś,
co nazwali Podróżą Wojowników, zrezygnowała ze swych

155

przygód z powodu ulewy. Przyjechali jakąś godzinę temu.

– Cześć, Max. – Daystar strząsnęła mąkę z palców. – Jak

podróż?

Przez wahadłowe drzwi weszła Trisha. Max uzbroił się

wewnętrznie, widząc nadzieję w jej oczach. Postanowił
wyjaśnić sprawę od razu.

– Przykro mi, Trisho – powiedział w głuchej ciszy, jaka

nagle zapanowała w kuchni. – Ben nie przyjechał.

W oczach Trishy zalśniły łzy. Pokiwała głową, jakby już

wcześniej wiedziała.

– Widziałeś się z nim? Wszystko w porządku?
– Tak. – Szukał dalszych słów. – Martwi się o ciebie.
– Ale nie na tyle, żeby wrócić do domu.
– Cleo ma rację. – Mocniej uchwycił główkę laski. – Ben się

boi.

Trisha uśmiechnęła się nieco łzawym uśmiechem.
– Ja też się boję, ale mam więcej szczęścia niż Ben.

Przynajmniej jestem w rodzinie. On jest tam całkiem sam.

– Tak. – Czekał, aż mu wypomni niepowodzenie.
– Dzięki za to, że pojechałeś taki kawał drogi, żeby z nim

pogadać. – Trisha przeszła przez kuchnię i objęła Maxa. –
Gdyby ktoś zdołał namówić go do powrotu, to tylko ty. –
Uściskała go i odsunęła się. – Jesteś dobrym przyjacielem.

Max nie znalazł w jej oczach odrzucenia.
– Nie wiem, co Ben zamierza zrobić – ostrzegł na wypadek,

gdyby Trisha nie do końca zrozumiała, że jego misja zakończyła
się niepowodzeniem.

– Cóż, to teraz zależy od Bena, prawda? – stwierdziła

spokojnie Andromeda. – Rozmawiałeś z nim i przekazałeś, że
jego rodzina chce, żeby wrócił. Teraz musimy poczekać i
zobaczyć, co zrobi. Tymczasem musimy zająć się naszą pracą.

– Max musi się najpierw napić herbaty – odezwała się

Daystar. – Po podróży na pewno jest całkowicie zziębnięty.

– Zaraz ci podam – powiedziała Trisha. – Siadaj.
Max rzucił okiem na drzwi. Jaguar z rzeczami w bagażniku

156

czekał.

Sylvia wpadła z impetem.
– Co u was? Wygląda na to, że musimy dziś wieczorem

nakarmić jeszcze dwadzieścia osób. Pan Quinton, szef tej bandy,
mówi, że wszyscy faceci chcą mięsa. Możecie to sobie
wyobrazić? Powiedziałam mu, że nie podajemy tutaj mięsa. –
Przerwała nagle na widok Maxa. Uśmiechnęła się szeroko, z
satysfakcją. – Niech mnie diabli. A jednak wróciłeś. Jak podróż?

– Deszczowa. Dlaczego myślałaś, że nie wrócę?
– Zaraz po twoim wyjeździe Sammy przybiegł na dół i

powiedział, że zabrałeś wszystkie swoje rzeczy – wyjaśniła
sucho. – Niektórzy z nas przypuszczali wobec tego, że nie
miałeś zamiaru wracać.

– Wróciłem. – Ruszył w stronę kuchennej wnęki, gdzie

Trisha postawiła mu herbatę. – Ale nie przywiozłem ze sobą
Bena.

Sylvia westchnęła.
– Wcale mnie to nie dziwi – powiedziała. – Chociaż warto

było spróbować. Dzięki, zrobiłeś więcej, niż do ciebie należało.
Założę się, że wolałbyś szklaneczkę whisky niż filiżankę
herbaty. George ma butelkę schowaną za biurkiem.

Max spojrzał na Trishę.
– Napiję się herbaty.
Drzwi trzasnęły ponownie i Sammy wpadł do kuchni.

Zatrzymał się w miejscu z szeroko otwartymi na widok Maxa
oczami.

– Cześć, Max. – Rzucił się do niego i ciasno objął jego nogę.

– Bałem się, że nie wrócisz.

W otwartych drzwiach pojawiła się Cleo.
– Co się dzieje? Może by mi ktoś pomógł z tymi oszalałymi

facetami. Kręcą się wszędzie jak słonie w składzie porcelany.
Wydaje mi się, że jeden z nich ma włócznię… – przerwała,
kiedy zobaczyła Maxa. W jej oczach zabłysła radość. – Och,
Max, wróciłeś.

Oparł obie dłonie na główce laski.

157

– Witaj, Cleo. Nie udało mi się namówić Bena, żeby

przyjechał razem ze mną.

– Ach, Max. – Cleo podbiegła do niego. – Tak się bałam, że

nie wrócisz.

W ostatniej chwili zdał sobie sprawę, że Cleo zamierza

rzucić mu się w ramiona. Szybko odstawił laskę.

Cleo wylądowała na jego piersi. Przytuliła się, a on objął ją

ramionami. Była ciepła i miękka, a jej zapach uderzył mu do
głowy. Wspomnienie poprzedniej nocy Wybuchło na nowo,
rozgrzewając jego ciało.

– Odłóżcie to na później – powiedziała rozbawiona Sylvia. –

Mamy dwudziestu głodnych wojowników, których trzeba
nakarmić i rozlokować w pokojach.

– Już idę. – Cleo podniosła głowę. Radość znikła z jej oczu.

– Wielki Boże, zupełnie zapomniałam. Ktoś na ciebie czeka.

Puścił ją niechętnie. Przez ostatnich kilka godzin był

przekonany, że nie zostanie w zajeździe dłużej, niż zajmie mu
przyznanie się do niepowodzenia. Teraz musiał się oswoić z
myślą, że nikt nie ma do niego pretensji o to, że Ben nie wrócił.

– Kto chce się ze mną zobaczyć? – Zmarszczył czoło.
– Kimberly Curzon-Winston. Mówi, że Jason był jej stryjem.
– Cholera.
– To jeszcze nie wszystko. – Cleo poprawiła okulary na

nosie i spojrzała na Maxa podejrzliwie. – Mówi, że pracujesz dla
niej. Powiedziałam jej, że jest w błędzie.

– Naprawdę? – Uśmiechnął się, słysząc w jej głosie władczy

ton.

– Tak. Powiedziałam jej, że pracujesz dla mnie. O co tu

chodzi?

Podniósł filiżankę i wypił herbatę.
– Masz rację, pracuję dla ciebie.
– Ale przedtem pracowałeś dla pani Curzon-Winston?
– Nie. Mówiłem ci, pracowałem dla Jasona. Kiedy umarł,

zrezygnowałem z pracy w Curzon International.

– Rozumiem. – Oczy Cleo błyszczały za szkłami okularów.

158

– Czyli wszystko w porządku, tak? Kto powie pani Curzon-
Winston, że już u niej nie pracujesz?

– Ja.
– Doskonale. Ach, prawda, twój kumpel Garrison Spark też

tu dzisiaj był. Stale coś się dzieje.

Max znieruchomiał.
– Czego chciał Spark? – spytał.
– Jak myślisz? – Cleo uniosła brwi. – Zaproponował mi

nędzne trzydzieści tysięcy za obrazy Luttrella. Powiedziałam mu
to samo co tobie. Nie mam tych kretyńskich obrazów, a gdybym
miała, dałabym je tobie.

Patrzył na Cleo, nie wiedząc, co powiedzieć. Podniesione

męskie głosy, dobiegające z korytarza, zwróciły jego uwagę.
Wziął laskę.

– Powinniśmy się chyba zająć twoimi nieoczekiwanymi

gośćmi.

– Mam nadzieję, że nie zaczną strzelać z łuku ani rzucać

dzidami. To porządny zajazd. – Cleo zakręciła się na pięcie i
ruszyła do drzwi. – Sylvio, pomóż mi w recepcji. Trisha,
zadzwoń do George'a i powiedz mu, żeby przyszedł dzisiaj
wcześniej, a potem pomóż w kuchni Andromedzie. Max, w
jeden-dziesięć przecieka prysznic. Mógłbyś tam zajrzeć?

– Tak.
– Zadzwonię do George'a. – Trisha rzuciła Maxowi słaby

uśmiech. – Jeszcze raz ci dziękuję, Max.

Po raz pierwszy w życiu ktoś mi podziękował tylko za to, że

podjąłem próbę, pomyślał Max. Skinął głową Trishy, niezdolny
do powiedzenia czegokolwiek.

Wyszedł z kuchni zastanawiając się, jakie narzędzia mogą

być potrzebne, żeby naprawić przeciekający prysznic.

– Co tu się, do diabła, dzieje, Max? – Kimberly chodziła po

zacienionym solarium, jedynym miejscu nie zajętym przez

159

wojowników.

Max wyciągnął nogi i odruchowo pomasował udo. Kimberly

jest piękna jak zawsze, pomyślał, ale nie wywoływała w nim już
żadnych emocji. To, co kiedyś do niej czuł, skończyło się przed
trzema laty.

– A jak ci się zdaje? – powiedział spokojnie. – Znalazłem

nową pracę.

Rzuciła mu zdegustowane spojrzenie.
– Daj spokój, za długo się znamy, aby bawić się w takie gry.

Dlaczego odszedłeś z Curzon International?

– Powiedzmy, że potrzebowałem odmiany.
– Jeśli chciałeś więcej zarabiać, wystarczyło powiedzieć. Na

litość boską, przecież sam wiesz. – Obcasy szarych,
zamszowych czółenek Kimberly głośno stukały na kafelkach,
zdradzając wewnętrzne napięcie. – Jeśli to jakiś podstęp, żeby
dostać miejsce w radzie, które obiecał ci stryj Jason, to
zapewniam cię, że nie musiałeś działać aż tak dramatycznie.

Max uniósł brew.
– Daj spokój, Kim. Oboje doskonale wiemy, że twój ojciec

nigdy nie pozwoliłby nikomu, kto nie jest członkiem rodziny,
zasiadać w radzie.

Kimberly zaczerwieniła się.
– Wiem, że ojciec ma taką zasadę, ale mogłabym go

przekonać, aby zmienił zdanie. Chce, żebyś wrócił do firmy.
Zrobi niemal wszystko, abyś wrócił.

– Nie ma mowy. Sytuacja się zmieniła. Nie zależy mi na

miejscu w radzie. Już nie. – Max ze zdumieniem słuchał
własnych słów. W swoim czasie natychmiast skorzystałby z
propozycji. Miejsce w radzie oznaczałoby, że Curzonowie jako
rodzina rzeczywiście go zaakceptowali. To by miało dla niego
duże znaczenie.

– Co chcesz zrobić? – spytała Kimberly przez zaciśnięte

zęby. – Skąd takie zachowanie? Jakie masz plany? Powiedz mi,
może coś uzgodnimy.

– Nie mam żadnych planów. A w każdym razie nie planuję

160

niczego, co miałoby związek z Curzonami.

Rzuciła mu szybkie, podejrzliwe spojrzenie.
– Postanowiłeś przejść do Global Village Properties? Jeśli

tak, to mogę zagwarantować, że zapewnimy ci takie same
warunki, jakie oni proponują. Wiesz tak samo dobrze jak ja, że
nie możemy sobie pozwolić, abyś pracował dla naszego
największego konkurenta. Za dużo wiesz.

– Nie przechodzę do Global Village.
– To o co chodzi? Nie myślisz przecież poważnie o pracy u

tej dziwacznej kobiety w kiczowatych tenisówkach.

Max uśmiechnął się lekko.
– Dlaczego nie? Płaci dobrze.
– Nie bądź śmieszny. Nie może płacić ci nawet w połowie

tyle, ile zarabiałeś w naszej firmie. – Kimberly ruchem ręki
ogarnęła Robbins' Nest Inn. – Oboje wiemy, że mógłbyś kupić
to miejsce za niecałą roczną pensję. Nie mówiąc o premii. Ile
ona ci płaci?

– Pensję minimum.
– Nie wierzę.
– Ja nie narzekam. Mam własny pokój na poddaszu i trzy

gorące posiłki dziennie. I zatrzymuję wszystkie napiwki. Jeden
facet dał mi parę dni temu dziesięć dolarów.

– Mieszkasz na poddaszu? Pracujesz za napiwki? Oszalałeś.

Dlaczego mi to robisz? – Kimberly stanęła przed nim. – Wiesz,
że Curzon International cię potrzebuje. Ja cię potrzebuję.

Max oparł głowę o oparcie wiklinowego fotela.
– Nie jestem ci potrzebny, Kim. Firmie też nie. Za kilka

miesięcy przekonacie się, i ty, i twoja rodzina, że doskonale
dajecie sobie radę beze mnie.

– Polegaliśmy na tobie całe lata. Wiesz o tym.
– W tej chwili Dennison pewnie trochę się denerwuje. W

końcu, to okres przejściowy. Ale ma przecież ciebie. – Max
lekko zmrużył oczy. – Potrafisz kierować firmą.

– Wiesz, że ojciec nigdy nie przekaże mi przedsiębiorstwa –

stwierdziła gorzko Kimberly. – Nie jestem synem, a on zawsze o

161

nim marzył.

Nic na to nie odpowiedział. Kimberly miała rację. Jej ojciec,

Dennison Curzon, zamierzał przejąć prowadzenie Curzon
International i udowodnić, że będzie robił to tak samo dobrze
jak jego brat. Niestety, tak się pechowo złożyło dla wszystkich
zainteresowanych, że nie był takim genialnym przedsiębiorcą
jak Jason.

Jedyną osobą w rodzinie, która potrafiłaby poprowadzić

Curzon International w przyszłość, była Kimberly. Ale wszyscy
wiedzieli, że ojciec nie powierzy jej takiego zadania. Dennison
był przekonany, iż jest to zajęcie dla mężczyzny.

To się nie mogło dobrze skończyć, lecz nie był to już

problem Maxa.

Kimberly przyglądała mu się przez chwilę. Potem odwróciła

się i podeszła do fontanny. Ze spuszczoną głową patrzyła na
bulgoczącą wodę.

– Chyba powinnam ci coś powiedzieć.
– Co takiego?
– Roarke i ja mamy problemy. Myślę, że się rozejdziemy.
Max spoglądał na jej klasyczny profil.
– Dlaczego?
– Czy to ma jakieś znaczenie?
– Żadnego. – Wzruszył ramionami.
Kimberly dotknęła niebieskich kafelków, którymi wyłożona

była fontanna.

– Trzy lata temu zrobiłam błąd. Pozwoliłam ojcu, aby mnie

odwiódł od małżeństwa z tobą.

– Nie musiał się za bardzo wysilać. Twoje wątpliwości

zaczęły się w chwili, kiedy włożyłem ci na palec zaręczynowy
pierścionek.

– Byłam głupia.
– Nie bądź melodramatyczna. Nie mam do tego nastroju. –

Sięgnął po laskę. – Miałem dziś trudny dzień i jestem zmęczony.

Coś zabłysło w otwartych drzwiach po drugiej stronie

solarium. Max odwrócił się i zobaczył Cleo stojącą w cieniu.

162

Światło z holu odbiło się w jej metalicznych tenisówkach. Nie
widział wyrazu jej twarzy.

– Max? – Cleo weszła do solarium. – Szukałam cię. Musimy

zamknąć bar. To jacyś dziwni ludzie. Wszyscy ci faceci, co
przyjechali wieczorem, siedzą razem i opowiadają o swoich
rozwodach. Niektórzy już płaczą. To robi złe wrażenie na
pozostałych gościach.

– Zajmę się tym. – Wstał z fotela, wdzięczny za pretekst.
Kimberly spojrzała na niego z wyraźnym zaskoczeniem.

Później odwróciła się do Cleo.

– Nie wierzę własnym oczom i uszom – stwierdziła. – Może

ktoś mi powie, co się tu dzieje.

– Potrzebuję Maxa – powiedziała spokojnie Cleo.
– Doprawdy? – Kimberly rzuciła jej zjadliwe spojrzenie,

idąc do drzwi. – Chodzi raczej o to, dlaczego Max potrzebuje
pani? Chcę panią ostrzec. Max Fortune nie bawi się w tragarza i
barmana bez powodu.

– Czyżby? – Cleo uniosła w górę brodę. – A co pani może

wiedzieć o jego powodach?

– Bardzo dużo. – Kimberly przeszła obok Cleo. –Max i ja

mamy za sobą długą historię. A może nie opowiadał pani o nas?

– O czym miałby opowiadać?
Max zaklął.
Kimberly obdarzyła Cleo zimnym uśmiechem.
– Myślę, że przyjemność opowiedzenia szczegółów.

Pozostawię Maxowi. Może pani zacząć od pytania o jego ranę.

163

Rozdział dziewiąty

Pół godziny później, kiedy wszyscy goście byli już w swoich

pokojach, a George objął dowództwo w recepcji, Max poszedł
na górę z Cleo.

– No cóż. – Cleo odgarnęła włosy z oczu. – Nie chcę obrażać

rodzaju męskiego, ale będę zadowolona, kiedy wojownicy pana
Tobiasa Quintona wyprowadzą się. Przeraża mnie banda
facetów, którzy usiłują dojść do ładu ze swymi emocjami.

– Możemy ich jutro rano wyrzucić – podsunął Max. –

Powiemy, że przyjeżdża następna grupa gości czy coś takiego.

– Tak, ale ja nie mam następnej grupy gości – stwierdziła

ponuro. – Prawdę mówiąc, będzie tu podczas nadchodzącego
weekendu dość pusto. Nie da się ukryć, że pan Quinton i jego
kompani płacą za pobyt. Przypuszczam, że jakoś zniesiemy ich
obecność.

– Mówisz jak prawdziwy właściciel zajazdu – zażartował.

Byli na drugim piętrze.

Zawahał się, nie wiedząc, czy zaprosi go do swego pokoju,

czy też weźmie go za rękę i pozwoli zaprowadzić się do niego
na poddasze. Nic z tego.

– Dobranoc. – Obdarzyła go promiennym uśmiechem, choć

jej oczy były zmęczone. – Musisz być wykończony po długiej
jeździe. Zobaczymy się rano.

Stanęła na palcach i musnęła ustami jego policzek. Po czym

się odwróciła i poszła do swego pokoju.

Max przez dłuższą chwilę stał w miejscu, patrząc w ślad za

nią. Ciemne, wrzące pożądanie skręcało mu wnętrzności, ale nie
to było najgorsze. Najgorsze było to, że nie wiedział, co myśli
Cleo.

Po spotkaniu w solarium nie powiedziała ani słowa na temat

Kimberly. Nie wiedział, czy była zła, czy urażona, czy po prostu
ostrożna. Wiedział natomiast, że chce mu zadać parę pytań.
Czuł, jak te pytania w niej pulsują.

Tymczasem on też chciał ją o coś zapytać i istniał tylko

164

jeden sposób, aby uzyskać odpowiedź. Oparł się mocniej na
lasce i ruszył korytarzem do jej pokoju.

Przystanął przed drzwiami i podniósł rękę, aby zapukać. Stał

przez moment, zbierając się na odwagę. Zadanie pytania było
tak samo trudne jak powrót bez Bena Atkinsa. Może nawet
trudniejsze. Max zapukał dwa razy i czekał.

Po całych wiekach oczekiwania drzwi powoli uchyliły się i

Cleo wyjrzała przez szparę. Światło z korytarza odbijało się w
szkłach okularów, maskując wyraz jej oczu.

– Coś się stało? – spytała grzecznie.
– Chciałbym porozumieć się co do układów sypialnych –

powiedział ostrożnie.

Zmarszczyła brwi.
– Coś jest nie w porządku z przydzielonymi pokojami?
– Owszem – przyznał. – Z moim.
Palce Cleo zacisnęły się gwałtownie na krawędzi drzwi.

Wyglądała tak, jakby się musiała ich przytrzymać, żeby nie
upaść.

– Z twoim?
– Zastanawiałem się, gdzie mam dzisiaj spać.
Patrzyła na niego ze zdumieniem.
– A gdzie chcesz dzisiaj spać?
– Tutaj. – Max wsunął czubek buta między drzwi a framugę.

– Z tobą.

– Och.
Oparł rękę o framugę drzwi.
– To wszystko, co masz do powiedzenia?
Twarz Cleo stała się intensywnie różowa.
– Nie miałam pojęcia, co chcesz robić. To znaczy, nie

wiedziałam, jak się czujesz w tej sytuacji. Myślałam, że trzeba
ci trochę czasu, abyś się rozeznał w swoich emocjach.

– Zaczynasz mówić jak Tobias Quinton.
Cleo uśmiechnęła się niepewnie.
– Chyba tak. I co? Jak twoje emocje?
– Wiem, czego chcę. – Max delikatnie popchnął drzwi.

165

Powiedział sobie, że nie wejdzie siłą do jej sypialni. Wywrze
tylko delikatną presję i zobaczy, jak Cleo zareaguje. Będzie miał
odpowiedź na swoje pytanie.

– Max!
Drzwi poleciały gwałtownie, kiedy Cleo zabrała rękę i

odsunęła się. W ostatniej chwili zdał sobie sprawę, że nacisnął
na drzwi mocniej, niż zamierzał. Noga nie utrzymała go. Stracił
równowagę i omal się nie przewrócił.

Od sromotnego rozłożenia się jak długi na podłodze

uratowała go Cleo, łapiąc go z całej siły za ramiona. Zachwiał
się, po czym chwycił mocno zarówno Cleo, jak i laskę.
Odzyskał równowagę, ale Cleo nadal go obejmowała.

– Nie wiedziałam, co myśleć dziś rano, kiedy okazało się, że

zabrałeś wszystkie swoje rzeczy. A potem zjawiła się ta
Kimberly Curzon-Winston i poinformowała mnie, że u niej
pracujesz, i wszystko się jeszcze bardziej skomplikowało.

– Wiem. Już dobrze. Ja też czułem się skomplikowanie. –

Uniósł jej brodę i pocałował ją. Mocno.

Cleo objęła go za szyję i oddała pocałunek ze słodkim

zapałem. Nie odrywając warg od jej ust, Max przesunął Cleo do
łóżka. Przewrócili się razem na staromodną narzutę.

To jest właśnie powrót do domu, pomyślał.

Godzinę później Cleo poruszyła się w ciemności.
– Max?
– Mmmm? – Ledwo ją słyszał. Znajdował się na pograniczu

snu, jego ciało było zaspokojone, jego umysł – uspokojony.
Cleo wtulała się w niego, z rozkosznie zaokrągloną pupą
przyciśniętą do jego ud. Przenikające go uczucie spokoju było
tak wyjątkowe, że chciał się nim rozkoszować aż do zaśnięcia.

– Czy ty i Kimberly byliście kochankami?
– Cholera! – Kompletnie się rozbudził.
– Co powiedziałeś?

166

– Nic ważnego. – Max otworzył oczy, założył rękę pod

głowę i zaczął ponuro kontemplować falbaniasty baldachim nad
sobą.

– No więc, jak to było z tobą i z Kimberly?
– Przez jakiś czas byliśmy zaręczeni.
– Zaręczeni. – Cleo nagle usiadła. – Chcesz powiedzieć, że o

mało co nie ożeniłeś się z nią?

– To były bardzo krótkie zaręczyny. – Rzucił jej ostrożne

spojrzenie i zobaczył, że Cleo patrzy na niego wściekłym
wzrokiem.

– Ile czasu trwały?
– Eee, chyba jakieś sześć tygodni. – Pięć tygodni i cztery

dni. Policzył to później.

Pięć tygodni i cztery dni wiary w to, że przebił się wreszcie

do wewnętrznego kręgu rodziny Curzonów. Pięć tygodni i
cztery dni wiary w to, że stworzył sobie pewne, stałe miejsce w
świecie Jasona.

– Chyba? Nie pamiętasz?
Jęknął.
– To było trzy lata temu.
– Co się stało?
– Nic się nie stało. Przestaliśmy być zaręczeni.
– Zmieniłeś zdanie?
Max ziewnął.
– To ona zmieniła zdanie – powiedział bezmyślnie i od razu

zrozumiał, że popełnił duży błąd taktyczny. – Chciałem
powiedzieć, że to była wspólna decyzja.

Za późno. Cleo rzuciła się na niego.
– Ona zerwała zaręczyny? Nie ty?
– Postanowiliśmy, że nie pasujemy do siebie.
– Dlaczego?
– Z wielu powodów.
– Jakich?
Poczuł się zapędzony w pułapkę. Instynktownie wyznaczył

granicę, tak jak robił to zawsze, kiedy ktoś usiłował go naciskać.

167

– Przestań, Cleo. Moje stosunki z Kimberly skończyły się

trzy lata temu.

– Ale przez cały czas dla niej pracowałeś?
– Już ci mówiłem, że pracowałem dla Jasona, nie dla

Kimberly. Teraz pracuję dla ciebie.

– Hmmm. Dlaczego zerwała zaręczyny?
Lekko zabębnił palcami w łóżko.
– Doszła do wniosku, że pochodzimy z dwóch różnych

światów. Miała rację.

– Jakich dwóch różnych światów?
– Za nią stały duże pieniądze, staranne wykształcenie i długi

szereg towarzysko akceptowanych przodków. Była
spadkobierczynią Curzon International. Ja byłem nikim.
Wszystko, co mam, zarobiłem u Jasona. Jej ojcu nie podobałem
się. Kimberly w gruncie rzeczy też się nie podobałem.

– I wyszła za jakiegoś Winstona?
– Za Roarke'a Winstona.
– Pozwól, że zgadnę. Duże pieniądze, staranne

wykształcenie, długi szereg towarzysko akceptowanych
przodków?

– Zgadza się. Roarke rządzi rodzinnym imperium.
– Co miała na myśli Kimberly, kiedy powiedziała, że

powinnam cię spytać o ranę na nodze?

Max spojrzał na nią spod oka. Miał przeczucie, iż okaże się

w tej kwestii nieustępliwa. To by się zgadzało. Ta cecha
pasowała do wszystkich innych harcerskich zalet Cleo.

– Zaręczyliśmy się wkrótce potem, jak zraniłem się w nogę.

Dokładnie rzecz biorąc, kiedy leżałem w szpitalu. Kimberly była
– zastanowił się przez moment nad właściwym słowem – dość
emocjonalnie poruszona.

– Martwiła się o ciebie?
– Chyba miała wyrzuty sumienia.
Cleo zmarszczyła brwi.
– Dlaczego? Czy miała coś wspólnego z twoim wypadkiem?
– W pewnym sensie. Nalegała, aby polecieć samolotem do

168

Ameryki Południowej i obejrzeć teren pod budowę hotelu. Ja
byłem tam już wcześniej i uznałem, że nie jest to dobre miejsce.
Radziłem jej, żeby się nie fatygowała, ale sama chciała
sprawdzić.

– Co się stało?
Max wzruszył ramionami.
– Odebrałem ją z lotniska. W drodze do miasta zatrzymała

nas grupa partyzantów, którzy dowiedzieli się o przyjeździe
członka rodziny Curzonów. Zamierzali ją porwać i wykorzystać
jako punkt przetargowy w wojnie, jaką toczyli z miejscowym
rządem.

– O Boże! – Cleo była przerażona. – Co zrobiłeś?
Obrzucił ją dziwnym spojrzeniem.
– Kiedy pracowałem dla Jasona, spędzałem dużo czasu w

miejscach, gdzie należało być przygotowanym na takie rzeczy.
Zawsze nosiłem przy sobie pistolet. Kiedy natknąłem się na
blokadę drogi, padły strzały. Jeden z naboi przeszedł przez
drzwi samochodu i wbił mi się w nogę.

– I tak zostałeś ranny? – zawołała Cleo wysokim głosem. –

Ratując Kimberly?

– Aha.
Złapała go za ramię.
– Mogłeś zginąć.
– Posłuchaj, to jest naprawdę stara historia i nie sądzę, żeby

warto ją było teraz roztrząsać.

– Ale mogłeś zginąć – szepnęła ponownie, wbijając mu w

ramię paznokcie.

W jej głosie Max usłyszał dawne przerażenie. Zrozumiał, że

nie chodzi jej o jego stosunki z Kimberly, lecz że przypomina jej
się śmierć rodziców i własna przeszłość.

– Wszystko jest w porządku. – Max przesunął się na bok i

wziął ją w ramiona. – Nie przejmuj się, jestem tutaj.

Wtuliła się w niego.
– Nic mi nie jest.
– To dobrze. – Uspokajająco pogłaskał ją po plecach. –

169

Zrobiło się późno. Lepiej staraj się zasnąć.

– Powiedziałeś, że twoje zaręczyny trwały tylko sześć

tygodni?

– Mniej więcej. – Starał się mówić obojętnym tonem. –

Dokładnie nie pamiętam.

– A teraz Kimberly jest żoną kogoś innego?
– Owszem.
– Chce, abyś do niej wrócił – stwierdziła ponurym głosem

Cleo. – Nie mam co do tego wątpliwości.

– Wyłącznie dla interesów. Jej ojciec uważa, że jestem im

potrzebny.

– Naprawdę?
– Specjalnie mnie to nie interesuje. Nie chcę tej pracy.
– Jesteś pewien?
– Jestem pewien. – Pocałował ją w szyję. – Mam inne

zajęcie.

Spojrzała na niego spod rzęs.
– Założę się, że Curzon International płaci sto razy lepiej niż

Robbins' Nest Inn.

– Wszystko zależy od punktu widzenia. – Pocałował jej

słodką, pachnącą pierś i dotknął palcami miękkiej kępki włosów
między jej nogami. – Mnie odpowiada to, co mam tutaj.

– Doprawdy? – Położyła mu rękę na ramieniu. – Max, czy ty

nadal ją kochasz?

Pytanie kompletnie go zaskoczyło. Nigdy nie myślał o

kochaniu Kimberly. Nigdy nie myślał o kochaniu kogokolwiek.

– Nie.
– Jesteś pewien?
– Jestem pewien.
– Mówisz to tak od niechcenia.
– A jak mam mówić? – Wziął do ust brodawkę piersi. Była

twarda i dojrzała jak malina. Jej smak sprawił, że zadrżał z
podniecenia.

– Czyż nie kochałeś jej trzy lata temu?
– Cleo…

170

– Zastanawiałam się tylko. Wiem, jak silna potrafi być

miłość, ponieważ moi rodzice bardzo się kochali. To nie jest
coś, co mężczyzna taki jak ty mógłby łatwo zapomnieć, gdyby
to przeżył.

Max zaskoczony, podniósł wzrok.
– Mężczyzna taki jak ja?
Cleo delikatnie pogładziła go po policzku czubkami palców.
– Jesteś taki jak obrazy, które podobno kolekcjonujesz.

Bardzo głęboki. Z wieloma warstwami. Myślę, że gdybyś się
zakochał, byłbyś zakochany bardzo długo. Pewno nawet na
zawsze.

– Nie jestem dziełem sztuki, nie przesadzaj. – Złapał ją za

rękę i przycisnął do piersi. – Nie mam pojęcia o takiej miłości.
Nie wierzę, że naprawdę istnieje.

– Moi rodzice tak się kochali. – Cleo uśmiechnęła się na

samo wspomnienie. – I ja chcę takiej miłości dla siebie.

Poczuł zimno w żołądku.
– Możesz spędzić całe życie w poszukiwaniu takiej miłości i

nigdy jej nie znaleźć – stwierdził.

– To właśnie mówiła moja terapeutka. Czyli nie kochałeś

naprawdę Kimberly?

– Myślę, że to, co było między Kimberly a mną, nie miało

nic wspólnego z uczuciem, jakie łączyło twoich rodziców. –
Max zdecydowanie wsunął nogę między ciepłe uda Cleo. Czuł,
jak na niego reaguje, i ta wiedza go uspokoiła. Być może miała
nierzeczywisty stosunek do miłości, ale jej ciało reagowało na
niego normalnie. Zamierzał podsycać tę reakcję, aż stanie się
ona dla niej ważniejsza niż poszukiwanie ulotnej wielkiej pasji.

– Nie rozumiem. – Oparła się rękami o jego ramiona i

spojrzała mu w twarz. –Jakie właściwie były twoje uczucia do
Kimberly?

Stłumił niecierpliwość. Był całkowicie podniecony, a ona –

ciepła i rozbudzona – także była gotowa.

– To trudno wyjaśnić. Kimberly przedstawiała sobą wiele

rzeczy, których wówczas pragnąłem, czy też tylko tak mi się

171

zdawało. Myślałem, że kiedy zdobędę Kimberly, zdobędę
również te inne rzeczy. Myliłem się. Zrobiła przysługę nam
obojgu, kiedy zerwała zaręczyny.

– Jakich rzeczy chciałeś?
– Nieważne. Już ich nie chcę.
– Jesteś pewien?
– Tak. – Zwilżył językiem czubek palca i sięgnął nim do

twardego punktu ukrytego między jej nogami.

Cleo drgnęła i z jękiem uniosła się wyżej. Max wsunął palec

w jej wilgotne ciepło. Paliła się z pożądania. Nie mógł się
doczekać, aby się w niej znów zatracić.

– Czego chcesz teraz? – spytała szeptem.
– Ciebie.
Westchnęła miękko i musnęła wargami jego ramię.
– Ja cię też chcę.
Kilka minut później, kiedy tkwił już w niej głęboko, zdał

sobie sprawę, że wyjawił wielką prawdę. Chciał jej tak jak nigdy
przedtem w życiu nie chciał żadnej kobiety. Nie kwestionował
tej potrzeby, lecz ją po prostu akceptował.

Odległy łomot wyrwał Cleo ze snu. Przez moment leżała

nieruchomo, usiłując zidentyfikować dźwięki, ale one po chwili
umilkły.

Pomyślała, że George, albo któryś z gości, przemaszerował

ciężko po korytarzu za drzwiami.

Ziewnęła i spróbowała przewrócić się na bok. Nie mogła się

jednak ruszyć, bo Max przyciskał jej nogi swoim biodrem.

Poza tym było jej stanowczo za ciepło. Stwierdziła, że

dzielenie łóżka z Maxem było dziwnym doświadczeniem. Jakby
spała z piecem hutniczym.

Hałasy znów się zaczęły. Wibrowały pośród ścian w jakimś

prymitywnym, nieubłaganym, potwornie irytującym rytmie.

Łup. Łup. Łup.

172

Całkiem się przebudziła i usiadła na łóżku.
– O Boże, Max! Ktoś wali na dole w bęben.
– Co się stało?
– Nie słyszysz? Ktoś na dole wali w bęben. – Odsunęła

przykrycie i zaczęła wysuwać się spod Maxa. – Za chwilę
obudzi wszystkich gości.

Udało jej się wyjść z łóżka. Podbiegła do szafy i sięgnęła po

dżinsy i bluzkę.

– Zaczekaj, pójdę z tobą. – Max, ziewając, wstał z łóżka.
Odległy szmer męskich głosów mieszał się z waleniem w

bęben. Cleo nadsłuchiwała przez chwilę, a potem krzyknęła z
niedowierzaniem.

– Zaczęli śpiewać! – Złapała okulary i włożyła je na nos. –

To na pewno ci faceci z grupy wojowników Quintona. No,
przebrali miarkę, zaraz ich stąd wyrzucę. I nic mnie nie
obchodzi, że leje deszcz.

– Jeśli ich wyrzucisz, nie zapłacą za nocleg – uprzytomnił jej

Max, zapinając spodnie.

– Chcę tylko, żeby skończyli z tym przeklętym bębnieniem.

– Cleo już była przy drzwiach. – Wiedziałam, że nie powinnam
była ich wpuszczać za próg. Od początku nie podobał mi się ten
cały Tobias Quinton. Mam stanowczo za dobre serce.

Otworzyła drzwi i wybiegła na korytarz, ze świadomością,

że Max, chociaż wolniej, idzie za nią.

Z każdym stopniem hałas był większy. Dochodził z

solarium.

Cleo podeszła do recepcji. George'a nigdzie nie było.

Zakładając, iż udał się do źródeł hałasu, ruszyła w stronę
solarium i usłyszała chrapanie dobiegające z biura.

– George?
– Twój czujny nocny pracownik głęboko śpi – poinformował

ją Max.

– Na litość boską! – Cleo zajrzała do biura i przekonała się,

że George śpi rozparty w fotelu, z otwartymi ustami i z nogami
na biurku.

173

– Daj mu spokój – poradził Max. – 1 tak nie będzie z niego

większego pożytku.

– Chyba masz rację. – Wyprostowała się i wyminęła go. –

Sama się tym zajmę.

– Może byłoby lepiej, gdybyś zostawiła to mnie.
– Prowadzę ten zajazd od trzech lat. – Odwróciła się i poszła

do solarium. Walenie w bęben i śpiew były coraz głośniejsze.

– Jestem tu po to, żeby ci pomagać.
– To jeszcze nie znaczy, że sobie nie poradzę z paroma źle

wychowanymi gośćmi. – Zatrzymała się przed rozsuwanymi
drzwiami prowadzącymi do solarium. Przez szyby w drzwiach
widziała ciemne pomieszczenie i pomarańczowa poświatę, która
oznaczała, że Quinton i jego wojownicy rozpalili ogień w
kominku. – To już bezczelność.

– Myślę, że powinienem wejść pierwszy. – Max obszedł ją,

sięgając do klamki.

– Bzdura! – Cleo szeroko otworzyła drzwi.
Powitało ją bębnienie i ryk męskich głosów. W świetle

skaczących płomieni widać było zarysy kilkunastu mężczyzn,
siedzących w półkolu na podłodze przed kominkiem.

Pośrodku siedziała majestatyczna postać z białą grzywą.

Przed sobą trzymała bęben i właśnie miała w niego uderzyć po
raz kolejny.

– To zupełnie wystarczy. – Cleo wyciągnęła rękę i jednym

ruchem zapaliła wszystkie światła w solarium.

Dwudziestu całkiem nagich mężczyzn odwróciło się i

popatrzyło na nią z dezaprobatą.

Przyglądała im się z niedowierzaniem. Żaden z nich nie był

ubrany.

Cleo zaniemówiła. Obejrzała się i spojrzała na Maya, który

stał tuż za nią.

– Mówiłem, że wejdę pierwszy. – Jego oczy błyszczały

rozbawieniem.

Odzyskała wreszcie głos.
– Zrób coś – zażądała.

174

– Tak jest, szefowo. – Odsunął się, żeby mogła wyjść na

korytarz. – Najlepiej będzie, jak wrócisz na górę. Zapędzę
wojowników do namiotów.

– Zostaw nas, kobieto – zaintonował Quinton głębokim,

żałobnym głosem. – To męska sprawa.

– Przypomina moją byłą żonę – zawołał jeden z mężczyzn. –

Diane też nigdy nie pozwoliła mi się zabawić.

– Nadszedł czas, aby zebrali się mężczyźni – recytował

Quinton. Uderzył w bęben. – Nadszedł czas męskiej władzy i
mocy. Czas dla wojowników.

Cleo spojrzała wściekle na Maxa.
– Nie chcę, aby wracali do swoich pokoi. Chcę, żeby się stąd

wynieśli, rozumiesz? Natychmiast!

– Pomyśl, ile na tym stracisz.
– Nic mnie to nie obchodzi. Chcę, żeby się wynieśli.
– Serdecznie zapraszamy do naszego grona – powiedział

Quinton do Maxa. – Oto miejsce i czas dla mężczyzn.

– Dziękuję – odparł grzecznie.
– Słuchaj – syknęła Cleo. – Przysięgam, że jeśli się

rozbierzesz i zaczniesz śpiewać przy ogniu, uduszę cię
własnymi rękami.

– Czyżby?
Quinton wstał. Przed sobą dyskretnie trzymał bęben.
– Nie bój się – powiedział. – Jesteś mężczyzną. Nadszedł

czas, abyś się zapoznał z własną męskością. Musisz sięgnąć w
głąb siebie i odkryć siłę wojownika, który jest w tobie.

Cleo obróciła się ponownie i stanęła twarzą w twarz ze

swym nie chcianym gościem.

– Od pana nie chcę więcej słyszeć ani jednego słowa.

Przyjęłam was wieczorem z dobroci serca. Błagaliście mnie o
schronienie i oto wasze podziękowanie.

– Wcale nie błagaliśmy o schronienie – odezwał się jeden z

mężczyzn zrzędliwym tonem. – Mogliśmy spędzić noc na plaży.

– To po co tu przyszliście?
– Bo tak się nam podobało – stwierdził inny.

175

– Naprawdę? Co się wam stało? – szydziła Cleo. – Tacy

dzielni wojownicy i przestraszyli się małego deszczyku?

Max zdecydowanym gestem wziął ją za ramiona.
– To nie ma sensu – stwierdził. Obrócił ją i poprowadził do

drzwi. – Do widzenia, szefowo. Ja się tym zajmę.

– Bardzo dobrze. A ja pójdę i spiszę numery ich kart

kredytowych. Obciążę ich rachunkiem za całą noc. I za
śniadanie, chociaż nie będą mieli szansy go zjeść.

– Dobranoc, Cleo. – Max uśmiechnął się.
Zacisnęła zęby i ruszyła korytarzem. Za sobą usłyszała

dudnienie bębna. Nie pamiętała, kiedy ostatnio była tak
wściekła. Pomyślała, że wywali George'a za zaniedbywanie
obowiązków.

Znajoma postać wyszła z biura, z kluczem w dłoni.
– Cześć, Cleo – powiedział nieśmiało Ben. Podniósł w górę

klucz. – George śpi, więc sam się obsłużyłem. Idę na górę do
mojego pokoju. Dlaczego nie śpisz?

Cleo natychmiast zapomniała o Tobiasie Quintonie i gołych

wojownikach w solarium. Z radością spoglądała na Bena.

– Benji, to znaczy Ben, wróciłeś!
– Yhm.
– Cieszę się, że znów cię widzę. – Cleo podeszła i uściskała

Bena. – Tak się o ciebie martwiliśmy.

– Przepraszam, że zjawiam się tak późno. Postanowiłem

wsiąść w samochód i przyjechać. – Ben nieśmiało odwzajemnił
uścisk. – Pewnie powinienem był zaczekać do rana, co?

– Ależ skąd. – Cleo zrobiła krok do tyłu. – Tu jest twój dom.

Dobrze, że od razu przyjechałeś. Trisha się ucieszy.

– Tak. – Ben spuścił wzrok na trzymany w dłoni klucz. –

Myślisz, że będzie na mnie wściekła? Nie chciałem jej zranić.
Musiałem sobie wszystko przemyśleć.

– Będzie bardzo szczęśliwa, kiedy cię zobaczy. –

Uśmiechnęła się. – Wie, że się przestraszyłeś, kiedy ci
powiedziała o dziecku.

– Ona chyba się jeszcze bardziej bała. – Ben zaczerwienił

176

się. – Max powiedział, że lepiej bać się we dwoje niż samemu.

– Tak powiedział? – Cleo przechyliła głowę w bok.
Ben przytaknął.
– Powiedział, że Trisha mnie potrzebuje. I że dziecko też

mnie będzie potrzebować, chociaż nie wiem, jak być ojcem.

– Miał rację. Cieszę się, że wróciłeś.
– To ty, Benie? – Zawołał niecierpliwie Max zza pleców

Cleo.

– Tak jest. – W głosie Bena brzmiał niekłamany szacunek. –

Wróciłem.

– Widzę. – Max spoglądał z aprobatą. – W samą porę.

Miałem właśnie obudzić George'a, żeby mi pomógł, ale mam
wrażenie, że z ciebie będzie większy pożytek.

– Co mam zrobić? – Ben wyprostował się.
– Stań mi za plecami, kiedy będę grał z Quintonem w

pokera. Nie sądzę, żeby miał zamiar oszukiwać, lecz nigdy nie
wiadomo.

Krótkotrwały, dobry nastrój opuścił Cleo.
– W pokera? O czym ty mówisz?
– Uspokój się. Quinton i ja doszliśmy do porozumienia.

Rozstrzygniemy ten problem jak mężczyźni. Jeśli wygram,
wojownicy pójdą spokojnie na górę.

– A jeśli przegrasz?
– Będą grali na bębnie i śpiewali do świtu.
– To absurd. Przecież możesz przegrać.
– Nie martw się – mrugnął do niej. – Nie przegram, zaufaj

mi.

– Kto wpadł na ten kretyński pomysł?
– Ja.
– Wielki Boże! – Zrezygnowana Cleo oparła się o biurko w

recepcji. – Nie wierzę własnym uszom.

– Uspokój się. To jest męska sprawa. Kobieta nie potrafi

tego zrozumieć – stwierdził Max.

177

Rozdział dziesiąty

Bardzo przyjemnie jest być rodzinnym bohaterem, pomyślał

Max następnego dnia przy śniadaniu. Trisha traktowała go
niemal jak świętego. Ben zaczął go uważać za idola. Andromeda
i reszta kobiet z Azylu Kobiet sądziła, że Max genialnie poradził
sobie z problemem grupy wojowników Quintona. Dla
Sammy'ego Max był wielkim człowiekiem tylko dlatego, że
wrócił.

Jedyną osobą, która miała mu za złe, była Cleo.
Weszła dumnie do kuchni wkrótce po tym, jak jadalnia

opustoszała. Większość zatrudnionych w zajeździe piła kawę
lub herbatę i próbowała nowej wersji placuszków Daystar.

Cleo zatrzymała się na środku kuchni z rękami na biodrach.

Na jej twarzy malowała się mieszanina gniewu i triumfu.

– To już ostatni – oznajmiła. – Tobias Quinton i jego banda

wreszcie się wynieśli. Przysięgam, że już nigdy więcej w swoim
życiu nie życzę sobie oglądać męskiego wojownika.

Max zerknął na Bena. Żaden się nie odezwał. Obaj zwrócili

wzrok na Cleo. Max chrząknął.

– Pytam z czystej ciekawości – jak byś zaklasyfikowała mnie

i Bena? Jako niezdarnych maminsynków?

Zaczerwieniła się.
– Nie bądź śmieszny. Wiesz, o co mi chodzi.
– Czy to znaczy, że na Boże Narodzenie nie dostanę bębna?

– spytał Max.

Zebrani wybuchnęli śmiechem. Cleo zniosła to ze stoickim

spokojem. Podeszła do lady i nalała sobie herbaty.

– Proszę bardzo, możecie się śmiać – mruknęła. – Ale

chciałam wam powiedzieć, że tylko dzięki czystemu
przypadkowi udało się Maxowi i Benowi zapędzić te typy do
łóżek. Co by było, gdyby Max przegrał w te głupie karty?

– Jak mogę przegrać w karty, kiedy nazywam się Fortune? –

Zapytał spokojnie Max.

– Ależ, naturalnie – włączyła się natychmiast Andromeda. –

178

Przypuszczalnie istnieje jakieś kosmiczne Powiązanie między
nazwiskiem a twoim szczęściem. Czy zawsze wygrywasz?

– Założę się, że zawsze wygrywa, kiedy rozdaje tak jak dziś

w nocy – stwierdził z uśmiechem Ben. – Dokładnie go
obserwowałem. Nie musiałaś się martwić. Tobias Quinton nie
miał szans.

– Oszukiwałeś? – Cleo rzuciła Maxowi ostre spojrzenie znad

filiżanki.

– Są sprawy, których my, prawdziwi mężczyźni, nie

omawiamy w towarzystwie kobiet – odpowiedział z udawaną
pogardą. – To męska rzecz.

Cleo zadrżała.
– A propos męskich spraw, mam nadzieję, że już nigdy nie

zobaczymy tu takiej zbieraniny jak ci, którzy w nocy zebrali się
w solarium.

Wszyscy spojrzeli na nią z ciekawością. Maxowi

przypomniał się wianuszek nagich mężczyzn przy kominku.
Uśmiechnął się.

– Rozczarowałaś się, co?
– Powiedzmy, że żadnego z nich nie dałoby się porównać z

pewnym uderzająco wyjątkowym osobnikiem, jakiego mogłam
ostatnio podziwiać na prywatnym pokazie.

Max zakrztusił się kawą.
– Miło mi to słyszeć – mruknął.
Sammy pociągnął Cleo za nogawkę spodni.
– Co to jest męska rzecz? – spytał z zainteresowaniem.
Cleo spojrzała na niego i łagodnie się uśmiechnęła.
– Czasami to bardzo niewiele, skarbie. Ale od czasu do

czasu może to być prawdziwe dzieło sztuki.

Sammy, rozczarowany niezrozumiałą odpowiedzią, podszedł

do lady, aby wziąć sobie placuszek.

Zebrani uśmiechnęli się, a Cleo zaczerwieniła.
Tak, żywot bohatera jest niesłychanie przyjemny, pomyślał

Max. A najlepsza z tego wszystkiego była świadomość, że
najważniejszy był powrót do domu.

179

Kilka godzin później, na spacerze, Cleo zatrzymała się na

widok Kimberly idącej w jej stronę po kamienistej plaży.

Kimberly wyglądała bardzo stylowo w drogich sportowych

butach, wrzosowych spodniach i w marynarce w pepitkę. Jej
jasne włosy uczesane były w elegancki węzeł. Cleo pomyślała o
swojej, rozwianej na wietrze, fryzurze.

– Dzień dobry pani – powiedziała Cleo z mocnym

postanowieniem zachowywania się uprzejmie. – Myślałam, że
pani już wyjechała.

Kimberly zatrzymała się przy niej i spojrzała zimnym,

bacznym wzrokiem.

– Chciałam z panią porozmawiać przed wyjazdem.
Cleo założyła ręce na piersiach.
– O Maksie? – spytała.
– Tak.
Cleo spojrzała na nią kpiąco.
– Chyba nie mamy sobie wiele do powiedzenia – stwierdziła.
– Chcę wiedzieć, co jest między wami.
– Dlaczego?
– Ponieważ Max zachowuje się bardzo dziwnie. Zupełnie nie

w swoim stylu. Coś planuje i chciałabym wiedzieć, o co mu
chodzi.

– Nie wydaje mi się, abym była pani winna jakieś

wyjaśnienia – powiedziała łagodnie Cleo. – Moje stosunki z
Maxem są moją prywatną sprawą,

– Stosunki? – Kimberly wydawała się ubawiona. – Z Maxem

Fortune? Niech mi pani wierzy, Max nie zna znaczenia słowa
„stosunki”. Jest robotem. Genialnym, bardzo mądrym, szalenie
pożytecznym robotem, ale niczym innym.

– To nieprawda! – zawołała zaskoczona Cleo.
– Znam go dużo dłużej niż pani. Czy mówił pani, że byliśmy

kiedyś zaręczeni?

180

– Tak.
– Czy powiedział pani, że został ranny, ratując mi życie?
– Owszem.
Kimberly spojrzała na zachmurzony horyzont.
– Poprosił, żebym za niego wyszła, kiedy leżał w szpitalu.

Dobrze wiedział, że miałam wyrzuty sumienia. Został
postrzelony przeze mnie i oboje o tym wiedzieliśmy.
Wykorzystał tę świadomość, aby z zimną krwią zmusić mnie do
zaręczyn.

– Po co miałby to robić?
Kimberly wzruszyła ramionami.
– Chciał mieć i mnie, i Curzon International. Muszę

przyznać, że fizycznie mnie pociągał. Na początku usiłowałam
sobie wmówić, że mnie kocha, jednak przez cały czas
wiedziałam, że jedynie mnie wykorzystywał. Kiedy Max czegoś
chce, zrobi wszystko, żeby to dostać.

– Myślę, że pani się myli.
– Czyżby? – Kimberly wykrzywiła usta. – Nie widziała go

pani w działaniu. Ma pewną opinię.

– Jaką?
– Kiedy postanowi, że czegoś chce, nikt ani nic nie jest go w

stanie powstrzymać. Gdy stryj Jason miewał jakieś problemy,
posyłał Maxa, aby je załatwił. I on je załatwiał. Życzenie stryja
Jasona było dla niego rozkazem.

– Był mocno związany z pani stryjem – powiedziała Cleo.
– Max nie jest z nikim związany. Nie w takim sensie, jak

pani myśli. – Kimberly gorzko się uśmiechnęła. –
Wykorzystywał stryja Jasona, tak jak wykorzystuje każdego po
kolei. Postanowił stać się dla Curzon International człowiekiem
niezastąpionym. I to mu się udało.

– Jeśli jest taki bezwzględny, dlaczego chce go pani

odzyskać?

– Firma go potrzebuje. A przynajmniej tak się zdaje mojemu

ojcu.

– A co pani o tym sądzi?

181

Kimberly spojrzała na zimne morze.
– Myślę, że mógłby być bardzo użyteczny, ale też i bardzo

niebezpieczny. Jeśli zapłacimy cenę, jakiej prawdopodobnie
zażąda w zamian za powrót do firmy, wiele zaryzykujemy.

Cleo przypatrywała jej się uważnie.
– Jak pani myśli, czego Max chce od pani? – spytała.
– Miejsca w radzie. Stryj Jason mu je obiecał. Ale Jason

umarł, zanim zdążył nas zmusić do przyjęcia do rady kogoś, kto
nie jest członkiem rodziny.

– Max chyba nie chce za bardzo wrócić – powiedziała

ostrożnie Cleo. – Uważa, że pani i pani ojciec możecie sami
zarządzać firmą.

Kimberly zaśmiała się krótko, ironicznie.
– Ojciec twierdzi, że Max jest nam niezbędny. Przynajmniej

przez najbliższe kilka lat.

Cleo spojrzała w dół na czubki swoich srebrnych tenisówek,

a potem podniosła oczy na Kimberly.

– A co pani o tym sądzi?
Kimberly rzuciła jej szybkie, nieczytelne spojrzenie.
– Myślę, że mój ojciec rządzi Curzon International, a jeśli on

chce, żeby Max wrócił, to ja zrobię, co mogę, aby tak się stało.
Proszę, wyłożyłam swoje karty na stół. Teraz pani wie, o co mi
chodzi.

– Pani chce tylko wykorzystać Maxa. Niczym się pani od

niego nie różni.

– Nic pani nie rozumie! Jego stosunki z innymi ludźmi są

dwojakiego rodzaju. Albo coś od nich chce, albo ich
wykorzystuje, żeby zdobyć coś innego.

– Czy pani go kiedyś kochała?
Kimberly zawahała się.
– Będę całkiem szczera – powiedziała po chwili. – Maxa nie

da się kochać. Pociągaliśmy się wzajemnie od chwili, kiedy się
spotkaliśmy, ale fizyczne pożądanie to maksimum tego, co on
potrafi czuć do kobiety.

– Jest pani tego pewna?

182

– Zupełnie pewna. – Kimberly uśmiechnęła się zimno. –

Zdziwiłam się, gdy się dowiedziałam, że związał się z panią.
Jest równie wybredny w swych upodobaniach do kobiet, co w
swych upodobaniach do dzieł sztuki. Szczerze mówiąc, nie jest
pani w jego typie.

– A pani?
– Ja tak. – W głosie Kimberly nie było zarozumialstwa ani

przechwałki. Powiedziała to ze zwykłą pewnością. – Stryj Jason
zrobił z niego wielkiego znawcę sztuki. Max nauczył się pewnej
techniki i stosuje ją do wszystkiego, łącznie z kobietami. Ma
doskonale wyostrzony instynkt bardzo wybrednego
kolekcjonera.

– Jeśli pani nie wierzy, że jest mną autentycznie

zainteresowany, to czego, pani zdaniem, chce ode mnie? –
spytała Cleo.

– Jeszcze nie wiem. Ale przypuszczam, że pani się wkrótce

dowie. Wszyscy się dowiemy.

– Co to ma znaczyć?
Kimberly zwróciła do niej głowę, patrząc twardym,

ostrzegawczym wzrokiem.

– To, że Max ma najwyraźniej swoje powody, zarówno aby

dla pani pracować, jak i żeby panią uwieść. Radzę o tym
pamiętać.

– Co mam wobec tego zrobić? – zapytała Cleo, gorzko się

uśmiechając. – Zwolnić go?

– To byłoby niezłe na początek. Wpadła pani po same uszy.

– Kimberly odwróciła się i odeszła wzdłuż plaży.

– Problem ze sklepami przemysłowymi polega na tym –

poinformował Maxa Ben, kiedy wchodzili następnego dnia po
południu do sklepu w Harmony Cove, że musisz dokładnie
wiedzieć, co chcesz kupić, zanim wejdziesz w drzwi.

– Dlaczego? – Max rozejrzał się wokół z ciekawością. Nigdy

183

nie spędzał wiele czasu w sklepach. Sklepy przemysłowe były
dla mężczyzn, którzy mieli własne rodziny. Rezydencje się nie
liczyły. Jeśli coś się popsuło w takim domu, jaki miał w Seattle,
wzywał fachowca. Do tej pory prawie nigdy nie miał okazji
naprawiać cieknącego kranu, malować łazienki czy tapetować
ścian.

– Jeśli nie wiesz, czego potrzebujesz, to zupełnie się

pogubisz. – Ben zatrzymał się przy błyszczących stalowych
narzędziach. Podniósł jeden z kluczy i przyglądał mu się z
czułością.

– Potrzebujemy czegoś takiego? – Max także wziął jeden z

kluczy i obejrzał go z zainteresowaniem.

– Nie. – Ben odłożył narzędzie. – Ale właśnie o to mi

chodzi. Łatwo można się skusić. W takim sklepie jest mnóstwo
świetnych rzeczy.

– Te są fajne. – Max zatrzymał się przy ladzie, na której

leżały błyszczące wiertarki. Podniósł jedną z nich, ważąc ją w
ręku i sprawdzając, jak leży mu w dłoni.

Ben przyglądał się z zachwytem.
– Naprawdę fajna. Spójrz tylko na cenę.
Max rzucił okiem na karteczkę z ceną.
– Na pewno jest tyle warta.
– Jasne. – Ben wykrzywił twarz w uśmiechu. – Myślisz, że

mógłbym przekonać Trishę, że potrzebuję czegoś takiego do
urządzenia dziecinnego pokoju?

– Spróbuj. – Max odłożył wiertarkę na ladę.
– Chciałem cię o coś spytać – wykrztusił Ben, oglądając

gwoździe.

– O co chodzi? – Max przyjrzał się kompletowi kolorowych

śrubokrętów.

– Masz zamiar zostać z nami przez jakiś czas? – Ben nadal z

uwagą przyglądał się gwoździom.

– Owszem. Mam zamiar tu zostać, dopóki ktoś mnie nie

wyrzuci.

– Dobra, świetnie. Tylko to chciałem wiedzieć. Hej, spójrz

184

na te imadła. Już od dawna chciałem kupić sobie imadło do
warsztatu w piwnicy.

Max w dalszym ciągu kontemplował śrubokręty.
– Przydałby mi się taki śrubokręt – stwierdził.
– Nigdy nie wiadomo, kiedy ci się może przydać. – Ben

podniósł imadło. – Planuję ślub, wiesz. Trisha mówi, że nawet
jeśli mamy się pobrać od razu, rodzina chce, żeby wszystko
odbyło się tak jak należy. Faceci w smokingach, a Trisha w
prawdziwej sukni ślubnej.

– Wiem. – Max słyszał rano dyskusję w kuchni.
Cleo, Andromeda, Daystar i Sylvia zamierzały zorganizować

całą ceremonię. Postanowiły już, że ślub odbędzie się za niecałe
dwa tygodnie w Cosmic Harmony. Daystar, jak zwykle
najpraktyczniejsza z nich, uznała, że nie ma wobec tego czasu
do stracenia.

– Nigdy w życiu nie miałem na sobie smokingu – stwierdził

z wahaniem Ben. – Nie chodziłem na bale. Nawet nie wiem,
skąd się bierze smoking.

– Nie przejmuj się. – Max wybrał jeden ze śrubokrętów i

wyjął go ze stojaka. – Pomogę ci.

Ben rzucił Maxowi szybkie, badawcze spojrzenie.
– Dzięki. A nie mógłbyś być moim drużbą, czy jak to się tam

nazywa?

Max powoli odłożył śrubokręt.
– To dla mnie zaszczyt – stwierdził.
Ben zrobił się czerwony jak burak.
– Dla ciebie to pewno żaden zaszczyt, ale i tak dziękuję.
– Mylisz się, to dla mnie wielki zaszczyt. Nigdy nie byłem

niczyim drużbą.

Ben uśmiechnął się i obaj mężczyźni zajęli się zakupami.

Godzinę później Max niechętnie opuszczał sklep. W

papierowej torebce miał nowy, błyszczący śrubokręt.

185

– Nieźle nam poszło – stwierdził z zadowoleniem Ben, idąc

w stronę Jaguara. – Od dawna już potrzebowałem imadła. I
nigdy nie ma się za dużo cienkich szczypiec pod ręką. Zawsze
gdzieś się podziewają. Niezła była oferta na te pływaki do
ubikacji. Może powinniśmy byli kupić więcej niż trzy.

– Cholera! – zawołał Max, zatrzymując się przy

samochodzie. – Zapomnieliśmy kupić uszczelki do kranu w
jeden-zero-trzy.

– Mówiłem ci, że te sklepy są niebezpieczne – jęknął Ben. –

Poczekaj. Skoczę i kupię. Zaraz wracam. – Zostawił torbę z
zakupami Maxowi i ruszył w stronę sklepu.

Max oparł się o maskę Jaguara. Wreszcie przestało padać,

ale tuż przy brzegu oceanu gęstniała mgła, która niebawem
miała się przesunąć w głąb lądu. Za godzinę ciężki płaszcz
szarej mgły przykryje drogi i jazda samochodem stanie się
naprawdę ryzykowna.

Max miał nadzieję, że Ben nie podda się na nowo urokowi

narzędzi. Chciał być w domu przy kominku, nim mgła zasnuje
Harmony Cove.

W domu przy kominku. Do diabła, zmieniał się w

prawdziwego domatora. Co ty mi zrobiłeś, Jasonie? pytał w
duchu Max. Czy wiedziałeś, co się stanie, kiedy wysyłałeś mnie
na poszukiwanie obrazów Luttrella?

Z zaparkowanego po drugiej stronie ulicy samochodu

wysiedli dwaj mężczyźni. Jeden był nieco wyższy od drugiego.
Był także kilka lat starszy, miał rzednące włosy i wystający
brzuch. Młodszy nosił modne okulary i miał białe zęby, które
wyraźnie były dziełem technika dentystycznego. Obaj
mężczyźni dziwnie wyglądali w Harmony Cove. Eleganckie
garnitury, drogie krawaty i błyszczące buty wyróżniały.
Skierowali się w stronę Maxa.

– Max Fortune? – Starszy mężczyzna wyciągnął rękę. –

Jestem Phillip Sand. To jest mój wspólnik, Hamilton Turner.
Reprezentujemy pewne osoby, które bardzo by chciały, aby się
pan przyłączył do naszej drużyny.

186

– Global Village Properties – stwierdził Max.
Turner uśmiechnął się, pokazując swoje piękne zęby.
– Jak pan to zgadł?
– Zastanawiałem się, kiedy się do mnie zgłosicie. – Rzucił

okiem na wejście do sklepu. Ani śladu Bena.

– Może napijemy się kawy, skoro czeka pan na swego

znajomego? – zaproponował gładko Sand.

– Czemu nie? – Max wzruszył ramionami.

Cleo siedziała nieruchomo, po turecku, z dłońmi wspartymi

na kolanach. Wpatrywała się w duży żółty kryształ, usiłując
zmusić umysł do koncentracji. Była tego popołudnia jedyną
osobą w sali medytacyjnej Cosmic Harmony.

Dokładnie nie wiedziała, dlaczego znów odczuła potrzebę

poszukania samotności. Chociaż nie miewała ostatnio złych
snów, tego popołudnia czuła się jakoś dziwnie i niespokojnie.

Uczucie to nie ustąpiło nawet po wypiciu specjalnej herbaty

Andromedy. Wsiadła więc w samochód i pojechała trzy
kilometry do Azylu.

Teraz, patrząc spokojnie w kryształ, przyjęła do wiadomości

to, do czego wcześniej nie chciała się przyznać. Rozmowa z
Kimberly wytrąciła ją z równowagi bardziej, niż mogła się tego
spodziewać.

Ma doskonale wyostrzony instynkt bardzo wybrednego

kolekcjonera.

Max ma najwyraźniej swoje powody, zarówno aby dla pani

pracować, jak i żeby panią uwieść.

Fizyczne pożądanie to maksimum tego, co on potrafi czuć do

kobiety.

Zamknęła oczy i powoli, głęboko odetchnęła. Kimberly

myliła się co do Maxa. Musiała się mylić. Był przyjacielem
Jasona, a Jason był dobrym, serdecznym człowiekiem.

Max miał cierpliwość do Sammy'ego. Potrafił sprawić, aby

187

Ben wrócił do domu, do Trishy i do reszty rodziny.

A kiedy się z nią kochał – przypomniała sama sobie Cleo –

dawał tyle samo, ile brał. A może nawet więcej. Zdawała sobie
sprawę, iż jej doświadczenia w tym względzie były bardzo
ograniczone, czuła jednak instynktownie, że Max był szalenie
szczodrym kochankiem.

Instynkt podpowiadał jej także, że przynajmniej w łóżku,

potrzebował jej tak, jak nigdy nie potrafiłby tego wyrazić
słowami.

Cleo otworzyła oczy i spojrzała na światło wewnątrz żółtego

kryształu. Seks nie był jedyną rzeczą, jakiej Max od niej
potrzebował. Był głodny również innych uczuć, tych, z którymi
ona się wychowała i które postanowiła na nowo odnaleźć po
śmierci rodziców.

Max potrzebował rodziny. Nawet jeśli sam o tym nie

wiedział. Dlatego przecież trzymał się wciąż Robbins' Nest Inn,
chociaż nie było tam obrazów Luttrella.

Jest robotem. Genialnym, bardzo mądrym, szalenie

pożytecznym robotem, ale niczym innym.

– Nie – szepnęła Cleo. Zacisnęła pięści. Nie jest robotem.

Podejrzewała jednak, że Kimberly miała rację sugerując, iż Max
niewiele wie o stosunkach między ludźmi.

Zamrugała oczami, wyzwalając się spod lekkiego jarzma

medytacji. Jeszcze raz wolno i głęboko odetchnęła, zmieniając
utrzymywaną od pół godziny pozycję.

Po tak długim nieruchomym siedzeniu czuła się trochę

zdrętwiała. Podeszła do okna i wyjrzała na dwór; zaskoczyła ją
gęsta mgła.

Trzeba było wracać do domu, zaczynać przygotowania do

wieczornego posiłku. Przy odrobinie szczęścia powinna mieć
dzisiaj nowych gości. Gęsta mgła sprawiała, że ostrożni
podróżnicy często woleli przenocować gdzieś po drodze, w
przygodnym zajeździe, i rano kontynuować podróż.

Jakaś kobieta w stroju z Azylu pomachała do Cleo, kiedy ta

szła ścieżką do głównego niegdyś budynku starego sanatorium.

188

– Pośpiesz się, ta mgła jest coraz gorsza.
Cleo uniosła rękę w pozdrowieniu.
– Już jadę, Nebulo. Nie martw się o Andromedę i całą resztę.

Jeśli mgła się nie podniesie, mogą przenocować w zajeździe.

– Oczywiście, moja droga. Życzę wam miłego wieczoru.
Cleo kiwnęła głową grupce kobiet, które wracały z basenu.

Jedne były znajome, inne przyjechały do Azylu jako
kilkudniowi goście.

Nim Cleo doszła do parkingu, mgła zasłoniła już po części

drzewa rosnące po obu stronach drogi. Na szczęście na tym
odcinku wąskiej drogi, między Azylem a zajazdem, rzadko
jeździły samochody.

Włączyła światła i wyjechała z małego parkingu. Mgła

tańczyła jej przed oczyma, odsłaniając i zasłaniając białą linię.
W połowie drogi do zajazdu w ogóle przestała widzieć drogę
przed sobą. Od połowy stycznia nie było tu tak gęstej mgły.
Jechała bardzo powoli.

Tymczasem Toyota zaczęła jeszcze bardziej zwalniać sama z

siebie.

Cleo nacisnęła pedał przyśpieszenia. Żadnej reakcji.

Zdenerwowana spojrzała na wskaźniki. Bak był pusty.

To niemożliwe, pomyślała rozzłoszczona. Tankowała

przecież w zeszłym tygodniu. Albo ktoś pożyczał sobie jej
samochód, albo spuścił benzynę.

– Cholera!
Czekał ją ponury spacer do domu.
Kilka minut później, zakutana w zieloną kurtkę, z latarką w

dłoni i kluczykami od samochodu w kieszeni, wysiadła z
samochodu i zaczęła iść skrajem drogi, pocieszając się, że ma do
przejścia niecałe półtora kilometra.

Mgła przerodziła się w lodowaty szary całun. Jak kocem

okryła wszystko dziwną ciszą. Cleo trzymała się zewnętrznego
brzegu krawężnika i nadsłuchiwała dźwięku silnika samochodu.
Nadjeżdżający kierowca nie byłby w stanie zawczasu jej
zobaczyć. Najbezpieczniejszą rzeczą byłoby całkowite zejście z

189

drogi na odgłos zbliżającego się pojazdu.

Słyszała jedynie zimną, nieubłaganą ciszę.
Szara mgła gęstniała coraz bardziej. Szybko zapadał

wczesny, zimowy zmierzch. Za pół godziny będzie zupełnie
ciemno.

Cleo skoncentrowała się na nadsłuchiwaniu, czy nie

nadjeżdża jakiś samochód. Tymczasem usłyszała na chodniku za
sobą ciche echo kroków.

Zatrzymała się i obróciła. Za sobą miała nieprzeniknioną

ścianę mgły.

– Jest tu ktoś?
Kroki ucichły.
– Kto to? – Cleo wyciągnęła z kieszeni małą latarkę i

wycelowała ją w gęstą, szarą mgłę. Światło sięgało zaledwie
kilkudziesięciu centymetrów. Nie zobaczyła niczego.

Zastanawiając się, czy się jej nie przywidziało, odwróciła się

i zaczęła szybko maszerować drogą. Trzymała włączoną latarkę,
chociaż to niewiele dawało. Mimo wszystko czuła się pewniej.

Nie przeszła więcej niż kilka metrów, kiedy znów usłyszała

za sobą kroki. Zatrzymała i odwróciła.

– Kto tu jest?
Kroki ucichły.
Dreszcz, który nie miał nic wspólnego z pogodą, przeszył ją

na wylot. Nagle zdała sobie sprawę, że dzięki światłu latarki jej
postać jest bardziej widoczna we mgle. Szybko ją wyłączyła.

Wokół niej zamknęła się ciemna mgła, a kroki zabrzmiały

jeszcze bliżej.

Nie zastanawiała się już nad dalszym zachowaniem.

Zareagowała odruchowo. Zaczęła biec.

Kiedy usłyszała przytłumione uderzenia swych tenisówek o

chodnik, przeszyła ją następna fala strachu. Ty idiotko,
pomyślała, teraz zdradzasz się dźwiękiem.

Przystanęła i nadsłuchiwała. Kroki za jej plecami stawały się

coraz bliższe. Ten, kto ją ścigał, za chwilę wyłoni się z mgły.

Zakręciła się na pięcie i rzuciła się między drzewa rosnące

190

wzdłuż drogi. Miękka, wilgotna ziemia zagłuszyła jej kroki.
Ten, kto się z nią bawił w kotka i w myszkę na drodze, już jej
nie usłyszy.

Ostrożnie poruszała się między drzewami. Wiedziała, że

musi uważać, aby nie odejść za daleko od drogi. Jeśli zabłądzi
we mgle, będzie się błąkać po lesie aż do skrajnego
wyczerpania.

Znieruchomiała, kiedy usłyszała zbliżające się kroki.

Obawiając się wchodzić głębiej w las, przykucnęła za grubą
jodłą i naciągnęła na twarz kaptur kurtki. Była niesłychanie
zadowolona, że kurtka jest zielona, a nie pomarańczowa czy
czerwona.

Modliła się, aby to wszystko okazało się złudzeniem.
Modliła się, aby kroki poszły sobie dalej drogą.
Czuła wzbierającą panikę. Natychmiast rozpoznała to

uczucie, chociaż nie doznawała go od prawie czterech lat, nie
licząc koszmarów sennych.

Kroki były teraz dokładnie na jej wysokości. Na chwilę się

zatrzymały.

Wstrzymała oddech.
Kilka sekund później kroki poszły dalej.
Nie odważyła się głębiej odetchnąć, dopóki ich odgłos nie

zanikł zupełnie.

Po kilkunastu minutach zsunęła kaptur. Po chwili odważyła

się wstać.

Wracając do drogi, nie zapaliła latarki. Przez chwilę zdawało

jej się, że pomyliła kierunki. Nie było chodnika.

Wreszcie poczuła pod stopami żwirowane pobocze.

Zakręciło jej się w głowie od niewypowiedzianej ulgi.

Kiedy doszła do drogi, zatrzymała się i znów intensywnie

nadsłuchiwała. Z daleka usłyszała zbliżający się warkot
samochodu. Kierowca jechał bardzo powoli, albo z powodu
mgły, albo dlatego, że kogoś szukał.

Zaczęła wycofywać się do lasu, ale w ostatniej chwili

zawahała się. W warkocie tego silnika było coś znajomego.

191

Po chwili z mgły wyłonił się zielony Jaguar Maxa. Nisko

umieszczone reflektory przeczesywały gęstą mgłę.

Cleo zapaliła latarkę i gwałtownie nią zamachała. Promień

tańczył po powierzchni mgły, nie przenikając jej w głąb.

– Max! – zawołała. – To ja!
Jaguar natychmiast zahamował. Drzwi od strony kierowcy

otworzyły się gwałtownie i wysiadł Max, z laską w ręce. Cleo
nie widziała wyrazu jego twarzy, lecz słyszała lodowate tony w
jego głosie.

– Cleo, na litość boską! Co ty wyprawiasz?
– Idę do domu. – Podbiegła do niego. – Nigdy w życiu nie

ucieszył mnie tak niczyj widok. Okropnie się bałam.

Rzuciła mu się w ramiona i przytuliła z całej siły. Max

zachwiał się lekko, ale utrzymał równowagę, przytrzymując się
jedną ręką drzwi samochodu. Drugą ręką objął Cleo i
przyciągnął ją do siebie.

– Co się stało? – spytał ostrym tonem. – Nic ci nie jest?
– Ktoś za mną szedł. Przynajmniej tak mi się zdaje. – Cleo

nie mogła złapać tchu. – Słyszałam kroki we mgle. Myślę, że to
były kroki. Miały takie jakby echo. A poza tym było zupełnie
cicho i… Ach, nie jestem teraz nawet pewna, czy naprawdę coś
słyszałam. Ale schowałam się w lesie. A potem ty przyjechałeś.

Jego ramię zacisnęło się mocniej wokół niej.
– Jesteś pewna, że nic ci nie jest?
– Nie, wszystko w porządku, tylko jestem trochę

roztrzęsiona. – Cleo starała się za wszelką cenę opanować. –
Przepraszam, zachowuję się jak skończona idiotka, prawda?

– Nie, zachowujesz się jak ktoś, kto się nieźle wystraszył.
Wyprostowała się, ale nie była w stanie wysunąć się spod

uspokajającego ramienia Maxa. Znalazła w kieszeni chusteczkę
i wydmuchała nos. Potem głęboko odetchnęła.

– Zabrakło mi benzyny – powiedziała spokojnym i

opanowanym, jak jej się zdawało, głosem. – Chociaż nie wiem
dlaczego, bo dopiero co tankowałam. Zaczęłam iść do domu.
Potem usłyszałam kroki. Zawołałam. Nikt się nie odezwał.

192

Zeszłam z drogi, żeby przeczekać, aż ten ktoś przejdzie. I to
wszystko. Nie mam pojęcia, dlaczego tak się wystraszyłam.
Max przerwał jej te nieskładne wyjaśnienia.

– Gdzie jest twój samochód?
– Tam gdzieś z tyłu. Niedaleko. – Machnęła ręką za siebie. –

Jakiś dzieciak ściągnął mi benzynę z baku czy co.

– O samochód będziemy się martwić później. Teraz odwiozę

cię do domu. Sylvia i Trisha zaczęły się już niepokoić. –
Otworzył drzwi i wsunął ją w kojące ciepło.

– Bardzo mi przykro – mruknęła Cleo. Sięgnęła po pas. –

Czuję się okropnie głupio. Poniosła mnie wyobraźnia.

– Może. – Max wsiadł do samochodu i przekręcił kluczyk.

Włączył pierwszy bieg i wjechał na drogę.

– Dlaczego nie zawracasz i nie jedziesz do domu? – spytała.
– Chcę się upewnić, że twój samochód stoi na poboczu. Nie

chcielibyśmy, żeby ktoś w niego rąbnął w tej mgle, prawda?

Nie zaoponowała.
Po chwili światła Jaguara wydobyły z mgły kształt Toyoty.
– Daj mi kluczyki.
– Co chcesz zrobić? – spytała, wręczając mu kluczyki. – Nie

ruszysz, nie ma benzyny.

– Tylko rzucę okiem. Zaraz wracam.
– Czy to następna męska rzecz?
Zamknął drzwi, nie racząc odpowiedzieć. Cleo obserwowała,

jak podszedł do Toyoty, otworzył drzwi i usiadł za kierownicą.
Czekała, aż silnik zakrztusi się i zgaśnie, ale Max nie próbował
włączać silnika. Siedział za kierownicą przez długi czas. Nie
miała pojęcia, co tam robił.

Chciała już wysiąść, żeby sprawdzić, co się dzieje, kiedy

drzwi Toyoty znów się otworzyły. Zobaczyła, że Max trzyma w
ręce kawałek papieru. Poczuła niepokój.

Kiedy otworzył drzwi, do wnętrza samochodu wpadły zimno

i mgła.

– Znalazłem to na siedzeniu kierowcy. – Jego oczy

spoglądały z ponurą determinacją, kiedy wręczał jej kawałek

193

papieru. – Zakładam, że tego tam nie było, kiedy wysiadłaś,
żeby pójść pieszo do domu.

Przeczytała napisane na maszynie dwa zdania:
Pierwsza Kleopatra była kurwą. Zginęła taką śmiercią, na

jaką zasłużyła.

194

Rozdział jedenasty

– Nie zamierzam więcej słuchać o braku rezultatów,

O'Reilly. – Max mówił do telefonu ostrym tonem. Siedział za
małym biurkiem w swoim pokoju na poddaszu. Laska stała
oparta o tył krzesła. – Wiem, że nie znalazłeś nic ciekawego,
kiedy sprawdziłeś te nazwiska w komputerze. Mówię ci, że
musimy do tego podejść z innej strony.

W napiętej ciszy słuchał, co miał mu do powiedzenia jego

przyjaciel po drugiej stronie linii.

Cleo siedziała na łóżku Maxa, obejmując rękami kolana.

Mimo ubrania i przyjemnego ciepła panującego w pokoju było
jej zimno. Max przyprowadził ją wprost do swego pokoju, gdy
tylko wrócili do zajazdu. Gdy przechodzili przez korytarz,
powiedział Sylvii, Benowi i Trishy, że później im wszystko
wytłumaczy. Zaczynała się już złościć, wiedząc, że wszyscy na
dole się denerwują.

– Tak jest, moim zdaniem wyglądało to na grożenie śmiercią

– stwierdził Max. Zacisnął szczęki, a Cleo zadrżała. – Nie, nie
wiem o niczym, co by mogło sprowokować jakiegoś
miejscowego szaleńca. Tak, będę jej pilnował. Nie, od tej chwili
nigdzie nie ruszy się sama.

Otworzyła usta, żeby zaprotestować przeciwko ostatniemu

stwierdzeniu, ale on spoglądał z taką ponurą determinacją, że
zamknęła je bez słowa.

– Tak, ja też uważam, że ta sprawa wymaga przyłożenia się

do roboty – powiedział Max, nie kryjąc sarkazmu. – I nie chcę,
abyś ją odłożył na bok. Żądam usług pierwszorzędnej jakości.
Dobrze, zobaczymy się jutro. Przed południem, O'Reilly.

Odłożył słuchawkę i spojrzał na Cleo zamyślonym

wzrokiem. Oblizała dolną wargę.

– Co powiedział pan O'Reilly?
– Powiedział, cytuję: „Zawsze żądasz usług pierwszorzędnej

jakości, ty skurwysyni”.

– O! – Uśmiechnęła się smutno. – I założę się. że zawsze je

195

dostajesz. Nie musiałeś być niegrzeczny dla pana O'Reilly.
Jestem pewna, że stara się, jak może.

– Nie byłem niegrzeczny, lecz stanowczy. Do tej pory nie

znalazł niczego.

– Znalazł Bena.
– To nie ma nic wspólnego z naszą sprawą. – Zamyślił się na

moment. – Tak mi się przynajmniej zdaje.

Wyprostowała się, zaalarmowana tonem jego głosu.
– Oczywiście, że nie. To bez sensu.
– Skąd mogę wiedzieć? Na razie wszystko jest bez sensu. –

Max wziął laskę i wstał. – Chodź, zejdziemy na dół i powiemy
reszcie, co się dzieje.

– Mówiłam ci już, że nie chcę, żeby inni się o mnie martwili.
– To pech. Będą musieli się martwić. Dopilnuję, żeby

wszyscy się martwili.

Zmarszczyła brwi.
– Wydaje mi się, że powinniśmy to zatrzymać dla siebie.
– Chcę, żeby wszyscy w zajeździe wiedzieli, co się dzieje,

po to, aby mogli cię pilnować.

– Będę się czuła jak więzień.
– O to właśnie chodzi. – Przeszedł przez pokój, wziął ją za

rękę i poderwał lekko z łóżka. – Chodźmy.

– Chciałabym ci przypomnieć, że to ja tu rządzę. – Cleo

podeszła do drzwi i otworzyła je szeroko buntowniczym gestem.
Przekonała się, że o wiele łatwiej się buntować, czując się
całkiem bezpiecznie. – Nie przypominam sobie, abym ci
zezwoliła na przejęcie kierownictwa.

– Musiało ci to wylecieć z głowy. – Wypchnął ją z pokoju. –

Byłaś ostatnio bardzo zajęta.

– Max, ja nie żartuję.
– Słuchaj, Cleo, nie musisz mi tego mówić. Cholernie mnie

dzisiaj wystraszyłaś. A poza tym nie przejmuj się, że przez jakiś
czas ja tu porządzę. Znam się na tym.

– To samo mówiła Kimberly.
– A propos Kimberly, kiedy ona wyjechała?

196

– Zaraz po naszej milutkiej pogawędce na plaży.
– O czym rozmawiałyście? – Skierował ją ku następnej

kondygnacji schodów.

– Przeważnie o tobie.
– Nudny temat.
– Zapewniam cię, że nigdy nie jesteś nudny.
Zeszli na parter. Sylvia podniosła głowę znad biurka w

recepcji. Spojrzała najpierw na poważną twarz Maxa, a potem
przeniosła zaniepokojone spojrzenie na Cleo.

– Wszystko w porządku? – spytała.
– Nie – odparł Max. – Wszystko jest nie w porządku.

Zawołaj resztę. Chcę, żeby za pięć minut wszyscy byli w
kuchni.

Cleo przewróciła oczami.
– Doprawdy, posuwasz się trochę za daleko.
Ale Sylvia już wstawała zza biurka.
– Idę ich zawołać.
Cleo rzuciła Maxowi zdegustowane spojrzenie, kiedy Sylvia

pobiegła korytarzem.

– Moich poleceń nikt tu tak szybko nie wykonuje.
– Na tym polega różnica między naszymi dwoma stylami

zarządzania – wyjaśnił. – Ty posługujesz się tak zwanym stylem
consensusu.

– A jak się nazywa twój styl? – Pchnęła drzwi do kuchni. –

Dyktatura?

– Nie lekceważ dyktatury, często się sprawdza w działaniu.
– Skąd wiesz?
– Od Jasona.
– Nie wierzę. Myślę, że u ciebie to po prostu naturalne.
Wszyscy po kolei zbierali się w kuchni. Sammy uwiesił się

ręki Sylvii, zaniepokojony powagą dorosłych.

– Nie powinniśmy wciągać w to Sammy'ego – szepnęła Cleo

Maxowi. – Będzie się bał.

– Sammy należy do rodziny – powiedział Max. – Wie już, że

coś się dzieje, i jeśli mu nie powiemy, o co chodzi i że wszystko

197

jest pod kontrolą, będzie przerażony. A tak poczuje się
włączony do sprawy i będzie wiedział, że podjęliśmy pewne
działania. To go powinno uspokoić.

– Od kiedy jesteś specjalistą od psychologii dzieci? –

spytała.

– Sam byłem kiedyś dzieckiem.
– Trudno mi w to uwierzyć.
– Nie dziwi mnie to zupełnie. Mnie też.
Cleo obserwowała twarze przyjaciół. Andromeda, Daystar,

Trisha, Ben, Sylvia i mały Sammy – wszyscy najpierw
spoglądali na nią z troską, a potem na Maxa – z oczekiwaniem.

Max oparł się na lasce i z uwagą spojrzał na całą rodzinę.
– Ktoś grozi Cleo z powodu książki, którą napisała – zaczął.
Wszyscy spojrzeli na Cleo.
– O Boże, nie wierzę – powiedziała cicho Andromeda. –

Cleo, jak się czujesz?

– Świetnie, Andromedo – odparła uspokajająco. – Max

przesadza.

Ben objął ramieniem Trishę i zmarszczył czoło.
– Co tu się dzieje? – zapytał.
– Czy ktoś uderzył Cleo? – dopytywał się zdenerwowany

Sammy.

Max spojrzał na malca.
– Nie – powiedział spokojnie. – I nikt jej nie skrzywdzi.

Wszyscy będziemy jej pilnować.

– Nawet ty? – spytał Sammy.
– Zwłaszcza ja – odparł Max.
Z rosnącym poczuciem nierzeczywistości Cleo słuchała, jak

Max streścił szybko wszystko, co zaszło. Zebrani uważnie
słuchali. Najwyraźniej oczekiwali od niego, że zapanuje nad
sytuacją. Nikt nie kwestionował jego autorytetu.

Cleo pomyślała, że Max mimochodem stał się bardzo

ważnym członkiem rodziny. Dzisiaj zaczął nawet przejmować
jej rolę jako głowy rodziny. Zdała sobie sprawę, że jeśli on
zostanie w Robbins' Nest Inn, będzie musiała przystać na pewne

198

zmiany.

W chwilowym przebłysku zrozumiała, dlaczego Kimberly i

jej rodzina odmawiali Maxowi miejsca w radzie Curzon
International. Bardzo szybko kierowałby twardą ręką całą firmą.

Spółka z nim będzie szalenie interesującym

przedsięwzięciem, pomyślała.

Obserwowała, mimo woli oczarowana, jak Max całkowicie

opanował sytuację w kuchni i uspokoił każdego po kolei, łącznie
z Sammym.

– O'Reilly przyjedzie jutro – zakończył. – To

pierwszorzędny prywatny detektyw. Będzie chciał porozmawiać
ze wszystkimi, z nami także.

– Przecież my nic nie wiemy o tych dziwnych wydarzeniach

– stwierdziła przygnębiona Andromeda. – Co możemy mu
powiedzieć?

– Odpowiadajcie na jego pytania – doradził Max. – O'Reilly

wie, co ma robić. Tymczasem my wszyscy mamy swoje zajęcia.
Od tej pory Cleo nie wyjdzie nigdzie sama z zajazdu. Jasne? Za
każdym razem, kiedy wysunie nogę poza drzwi, chcę, żeby ktoś
z nią był.

Cleo zmusiła się do jeszcze jednego, słabego protestu.
– To już naprawdę przesada. Obiecuję, że będę ostrożna.
– Tak jak dziś po południu? – spytał ostro.
Popatrzyła na niego z wściekłością,
– Skąd miałam wiedzieć, że sytuacja stanie się tak groźna?
– No, właśnie. – Max obrócił się do zebranych i spojrzał na

nich jak dowódca wysyłający wojsko do walki. – Czy wszyscy
mnie zrozumieli? Cleo nie wychodzi z domu sama.

– Tak jest – powiedział Ben. – Będziemy jej pilnować.
Sylvia kiwnęła głową.
– Nie martw się, nigdy nie będzie sama.
– Co się stanie, kiedy wyjdzie sama na dwór? – chciał

wiedzieć Sammy.

Max uniósł jedną brew.
– Jeśli zobaczysz, że Cleo nie słucha rozkazów, masz przyjść

199

i natychmiast mi o tym powiedzieć, jasne?

– Czy każesz jej wtedy pójść do swojego pokoju? –

zainteresował się Sammy. – Tak robi mama, kiedy się a mnie
złości.

– Możliwe – przyznał Max. – Albo każę jej za karę pójść do

mojego pokoju.

Sammy zachichotał.
– Za chwilę zwariuję – mruknęła Cleo.
Trisha uśmiechnęła się do niej.
– Nie martw się, nie damy ci zwariować samej.

Wszędzie była krew. Tyle krwi. Wsiąkła w dywany i

rozprysła się na ścianach. Przesiąkła suknię matki i utworzyła
kałuże przy głowie ojca. Za dużo krwi. Jej zapach ją zemdlił. Jej
widok doprowadzał ją do szaleństwa.

Cleo otworzyła usta, żeby krzyknąć i przekonała się, że nie

może wydobyć z siebie głosu. Chciała uciec z diabelskiego
pokoju i nie mogła się ruszyć. Była w pułapce.

– Cleo, Cleo, obudź się! To sen!
Głos Maxa przebił się przez pajęczyny przerażenia, które

przeplatało się przez nocny koszmar. Otworzyła oczy i
zobaczyła go przy sobie. Przytrzymywał ją za ramiona.

Z wirującej mgły czerwieni, atakującej jej umysł, wyłoniła

się rzeczywistość. Była bezpieczna, w pokoju na poddaszu, z
Maxem. Nie była sama.

Po raz pierwszy nie była sama, kiedy męczył ją koszmar.
– Max?
– Wszystko w porządku, jestem tutaj.
– Och, Boże! – Zamknęła oczy i kilka razy głęboko

odetchnęła, tak jak robiła podczas medytacji. – Przepraszam. Te
sny nie męczą mnie zbyt często, ale kiedy się zdarzają,
doprowadzają mnie do szaleństwa.

– Jakie sny? – Rozluźnił uchwyt, ale się od niej nie odsunął,

200

pozostał przykrywając ją swym ciepłym, przyjemnym ciężarem.

– Nie chcę o nich mówić. Próbowałam z terapeutką. Ale

rozmawianie o nich jest jeszcze gorsze. – Cleo zadrżała.
Emanujące z Maxa siła i ciepło napełniły ją poczuciem
bezpieczeństwa. Nie była sama. Max z nią był.

Jęknęła cicho i zarzuciła mu ramiona na szyję. Przytuliła

twarz do jego nagiej piersi i pozwoliła płynąć łzom.

Max się nie odzywał. Trzymał ją w objęciach i pozwolił się

wypłakać. Kiedy skończyła, nadal nie wypuszczał jej z uścisku.
Powoli pogładził jej ramię.

– Twoi rodzice? – spytał w końcu.
– Tak. – Zawahała się. – Ja ich znalazłam. Czasem mi się to

śni.

– Boże, Cleo. – Max głaskał ją delikatnie. – Cholernie mi

przykro.

– Minęły cztery lata. Ale te sny są zawsze tak samo okropne.

Terapeutką powiedziała, że mogę je mieć, od czasu do czasu, do
końca życia. Zwłaszcza kiedy przeżywam jakiś stres.

– Czyli to co teraz, dzięki temu draniowi, który zostawia te

kartki papieru. – Aż zazgrzytał z wściekłości. – Nie mogę się
doczekać, żeby go dostać w swoje ręce.

– Max?
– Tak?
– Dziękuję, że po mnie wyjechałeś dziś po południu.
– Następnym razem sprawdzaj wskaźnik paliwa, jak

wsiadasz do samochodu.

Uśmiechnęła się półgębkiem.
– Mój ojciec to robił.
– Co? Sprawdzał wskaźnik paliwa?
– Nie. Pouczał mnie albo mamę, kiedy było już po sprawie.

Tak jakby był na nas zły, że w ogóle miałyśmy kłopoty.
Pamiętam, że kiedyś mamie ukradziono portmonetkę. Później
ojciec okropnie ją zbeształ za nieostrożność.

– Był zły na siebie, nie na nią – powiedział cicho Max. – Nie

potrafił jej uchronić przed niebezpieczeństwem i to go

201

przestraszyło.

– Tak mówiła mama.
– Kiedy mężczyźni się boją, zwykle wpadają w złość.
– Męska rzecz?
Uśmiechnął się do siebie.
– Przypuszczalnie.
Cleo przysunęła się bliżej.
– Wiesz, chciałam cię o coś zapytać.
– Mam nadzieję, że nie o moje stosunki z Kimberly –

ostrzegł ją. – Nie zamierzam więcej na ten temat rozmawiać.

– Nie o to. – Zmarszczyła nos. – Mówiłam ci już, że

odbyłyśmy z Kimberly długą pogawędkę na ten temat.

– Dlaczego kobiety zawsze muszą spotykać się i rozmawiać

o swych stosunkach z mężczyznami? – spytał zdegustowany.

– Kto wie? To pewno taka kobieca rzecz. Chcesz mi

wmówić, że mężczyźni nigdy nie omawiają swoich związków z
kobietami?

– Nigdy. To byłoby niehonorowe.
– Akurat. Nie o to chodzi. Chciałabym wiedzieć, dlaczego

spakowałeś swoje rzeczy i zabrałeś je do samochodu, kiedy
pojechałeś wczoraj po Bena.

Max znieruchomiał.
– Myślałem, że jeśli Ben nie wróci ze mną, nie zostanę tu

dłużej.

Nie spodziewała się takiej odpowiedzi. Obróciła się na bok i

zsunęła na łokciu, żeby znaleźć się twarzą w twarz z Maxem.
Nie widziała go wyraźnie w cieniu.

– Co ty mówisz? Co Ben miał wspólnego z tym, czy z nami

zostaniesz czy nie?

Spojrzał na nią oczyma bez wyrazu.
– Powrót bez Bena oznaczał, że mi się nie powiodło.
– I co z tego?
Delikatnie wplótł palce w jej włosy.
– Wiedziałem, jak bardzo wszyscy liczyli, że uda mi się

namówić go, żeby wrócił. Wiedziałem, w przeciwieństwie do

202

was, że mam niewielkie szanse.

– I co z tego?
Wzruszył ramionami.
– Nie byłem pewien, jak mnie potraktujecie, kiedy zawalę

robotę.

Cleo była przerażona.
– Chcesz powiedzieć, że myślałeś, iż nie będziemy chcieli,

abyś tu został, tylko dlatego, że nie udało ci się namówić Bena
do powrotu?

– Z moich doświadczeń wynika, że ludzie akceptują twoją

obecność tak długo, jak długo możesz coś dla nich zrobić.

– Co za kretyńskie stwierdzenie. – Tknęła ją nagła myśl. – I

tak było w Curzon International?

– Tak było przeważnie w moim życiu. Firma Curzon nie

była wyjątkiem.

– Nie wierzę, że Jason tak postępował.
– Z przykrością muszę rozwiać twoje złudzenia co do Jasona

Curzona, ale zaręczam, że nie kierował firmą w stylu słodkiego,
łagodnego osiągania consensusu. Był cholernie twardym
skurwysynem.

– Jestem pewna, że Jason nie odmawiał nikomu kolejnej

szansy.

Max wykrzywił lekko usta.
– Czasami, kiedy zachodziły okoliczności łagodzące i jeśli

nadal bardzo potrzebował takiej osoby. Jednak druga szansa
była już rzadkością w Curzon International. A trzeciej szansy
nie było w ogóle.

– Tobie się z nim dobrze pracowało.
– Starałem się nie mieć wpadek, gdy robiłem coś dla niego.
Dotknęła jego ramienia.
– Chcesz powiedzieć, że Jason by cię wyrzucił, gdybyś go w

jakiś sposób zawiódł?

Zawahał się przez moment.
– Powiedzmy, że nie chciałem tego sprawdzać.
Cleo wzięła jego twarz w dłonie.

203

– To straszne. Jak mogłeś żyć z takim ciągłym

nastawieniem?

Rozbawiła go jej troska.
– Jestem przyzwyczajony. Poza tym na ogół mi się udaje.
– Nie wątpię. Ale myślałeś, że ci się nie udało, kiedy

wróciłeś bez Bena?

– Aha.
Uśmiechnęła się smutno.
– Przykro mi z tego powodu. Nie miałam pojęcia, że

uważałeś sprowadzenie go z powrotem za warunek swojego
pozostania tutaj. Przyznam jednak, że trochę mi twoje
wyjaśnienie ulżyło.

– Dlaczego?
– Ponieważ uważałam, że spakowałeś rzeczy i wyjechałeś z

innego powodu.

– Jakiego?
Schyliła głowę i lekko pocałowała go w usta.
– Obiecaj, że nie będziesz się śmiał.
– Obiecuję.
– Myślałam, że wyjechałeś, bo wreszcie do ciebie dotarło, że

naprawdę nie mam pojęcia, gdzie są obrazy Luttrella.

– O czym ty, do cholery, mówisz?
– Myślałam, że chodziło ci wyłącznie o obrazy. –

Uśmiechnęła się drżącymi wargami. – Przyszło mi do głowy, że
przespałeś się ze mną głównie po to, żeby wyciągnąć ze mnie,
gdzie je ukryłam. Twój stary kumpel, Garrison Spark, tylko
mnie w tym utwierdził, mówiąc, że zdarza ci się stosować taką
taktykę.

Max zacisnął gwałtownie palce wokół jej talii. Ciemnymi

rzęsami zakrył oczy.

– Uwierzyłaś mu?
Poczuła, że się czerwieni, ale nie spuściła oczu.
– Po tym, jak się kochaliśmy, spytałeś mnie o obrazy po raz

ostatni, pamiętasz? Powiedziałeś coś takiego: „Naprawdę nie
wiesz, gdzie są obrazy, co?”

204

– Cleo, powiedziałem ci, że wrócę.
– Wiem.
– I nie uwierzyłaś mi?
– Sama nie wiedziałam, w co mam wierzyć. Mogłam tylko

trzymać kciuki i mieć nadzieję, że wrócisz, z Benem albo bez
niego.

Uważnie jej się przyglądał.
– A gdybym ci powiedział, iż rzeczywiście przyszła mi do

głowy myśl, żeby cię uwieść i w ten sposób przekonać się, czy
mówisz prawdę o obrazach?

Uśmiechnęła się szeroko.
– Wiedziałabym, że żartujesz.
– Tak uważasz?
– Tak. – Dotknęła jego ust czubkiem palca. – Oboje dobrze

wiemy, że nie zaciągnąłeś mnie do łóżka, aby się dowiedzieć,
gdzie są obrazy. Gdybyś tylko tyle chciał ode mnie, nie
szukałbyś Bena i nie pojechałbyś, żeby z nim rozmawiać. I
nigdy byś tu nie wrócił, prawda?

Mocno zacisnął palce wokół jej ręki. Pocałował wnętrze jej

dłoni delikatnie, niemal z szacunkiem.

– Chyba masz rację – powiedział.
– A zanim powiesz coś jeszcze, chciałabym ci przypomnieć,

że nie masz moralnego prawa pouczać mnie co do mojego braku
wiary w ciebie.

– Nie?
– Nie. – Cleo założyła ręce na piersi. – Wykazałeś taki sam

brak zaufania do mnie i do całej rodziny. Nie mogę uwierzyć, że
nie wiedziałeś, że będziemy cię tu chcieli, niezależnie od
wyniku rozmowy z Benem. Lubimy ciebie, a nie faceta, któremu
zawsze się udaje.

– Prawie zawsze. – Max przysunął jej twarz do swojej i

namiętnie ją pocałował. Kiedy ją puścił, oczy mu błyszczały.

– Oboje czegoś się nauczyliśmy, prawda? – powiedziała

Cleo, uśmiechając się.

Jego uśmiech miał w sobie leniwą zmysłowość.

205

– Cóż, jestem przekonany, że nie chowasz nigdzie moich

obrazów. Od pierwszej chwili, kiedy cię zobaczyłem,
wiedziałem, że jesteś albo genialnym przeciwnikiem, albo…
Mniejsza o to.

– Co to znaczy „mniejsza o to”? – spytała. – Skończ zdanie.
– Albo że jesteś jedną z najmilszych, najsłodszych i

najbardziej niewinnych kobiet, jakie kiedykolwiek spotkałem –
dokończył gładko.

Spojrzała na niego z przyganą.
– Nie to chciałeś powiedzieć, prawda? Co naprawdę

pomyślałeś tego pierwszego wieczoru? Że jeśli nie jestem
bardzo sprytna, to pewno jestem niezbyt rozgarnięta, co? Tak
myślałeś?

– Nawet dokładnie nie pamiętam, co myślałem. Tyle się od

tej pory wydarzyło. – Przewrócił ją na plecy i usiadł obok.
Otworzył szufladę stolika przy łóżku i sięgnął do środka.

– Co robisz? – zapytała, starając się dojrzeć to, co wyjmował

z szuflady. – Co to jest? Wygląda jak chustka.

– Zgadza się. – Potrząsnął wielkim kwadratem żółto-

niebieskiego jedwabiu.

– Co zamierzasz z tym zrobić?
– Mam zamiar wypróbować coś, o czym przeczytałem w

piątym rozdziale „Lustra”. – Złapał za dwa przeciwległe rogi
chustki i skręcił ją w sztywny, wąski sznurek.

Oczy Cleo rozszerzyły się i przeszyły ją pierwsze dreszcze

podniecenia.

– Nie odważysz się.
– Spokojnie. Pamiętasz? Rzadko mi się coś nie udaje.
– Wiem, ale…! – Nagle zrobiło jej się bardzo gorąco.
Max powoli podciągnął brzeg jej grzecznej, flanelowej

koszuli w kwiaty do góry. Potem wsunął pasek żółto-
niebieskiego jedwabiu pod jej pośladki i przeciągnął go z przodu
między udami. Delikatnie naciągnął jedwab.

– Max! – Cleo czuła, jak zwinięty materiał wsuwa się

między gorące, wilgotne fałdki jej kobiecości. Obiema rękami

206

złapała prześcieradło.

Powoli naciągał jedwab, aż dotykał samego najwrażliwszego

punktu pośród trójkąta ciemnych włosów. Cleo z wrażenia
niemal straciła dech. Tak właśnie wyobrażała sobie rozkoszną
udrękę, opisując tę scenę w „Lustrze”.

Kiedy Max poprawił oryginalną wersję i ustami zwilżył

jedwab między jej nogami, Cleo straciła poczucie
rzeczywistości.

Wiedziała, że obserwuje ją, zafascynowany, kiedy poddała

się orgazmowi. Z jakiegoś powodu sprawiło to, iż jej końcowe
spazmy były jeszcze bardziej podniecające.

Później, kiedy Max otworzył jedno oko, zobaczył, że Cleo

siedzi na łóżku i pochyla się nad nim. Potrząsała jedwabną
chustką z wyrazem twórczego zamyślenia na twarzy.

– Co masz zamiar z tym zrobić? – spytał zaspany.
– Przeprowadzić eksperyment. Nigdy nic nie wiadomo.

Pewnego dnia może napiszę drugą część „Lustra”? – Zaczęła
drapować jedwabną chustkę na jego ciele. – Z męskiego punktu
widzenia.

Zaczął się uśmiechać, po czym głęboko wciągnął powietrze,

kiedy jego niedawno zaspokojone ciało zareagowało na
zmysłowy dotyk jedwabiu.

– To może być interesujące – mruknął.
– Mam nadzieję.
Telefon zadzwonił w chwili, gdy Cleo na dobre

rozpoczynała swe twórcze działania. Max zaklął i podniósł
słuchawkę.

– Fortune, słucham.
– Max? – Choć raz George nie spał na służbie. – To Ja,

George, z recepcji.

– Co się stało, George?
Cleo skończyła zawiązywać kokardę wokół niezwykle

207

sztywnej części ciała Maxa. Sięgnęła poprzez niego po okulary.

Jęknął, gdy jej miękki brzuch nacisnął na jego udekorowaną

męskość.

– Jest tu facet, który mówi, że cię zna. Chce z tobą

natychmiast rozmawiać. Grozi, że zdemoluje dom, jeśli nie
zejdziesz na dół.

Max usiadł, opierając się o poduszki.
– Kto to jest?
– Mówi, że nazywa się Roarke Winston.
– Cholera, tylko tego mi trzeba. Zaraz schodzę. – Max rzucił

słuchawkę na widełki i sięgnął po laskę, opartą o ścianę.

– Co się stało? – spytała Cleo. Szukała swoich dżinsów.
– Winston jest tutaj. – Wstał z łóżka i podszedł do szafy.
– Mąż Kimberly?
– Tak. – Zaczął wkładać spodnie, kiedy zobaczył, że wciąż

ma na sobie jedwabną kokardę. Ostrożnie ją zdjął.

– Co on tu robi? – Cleo prędko zapinała bluzkę.
– Skąd mam wiedzieć, do diabła?! Może szuka Kimberly. –

Z nie ukrywanym żalem odłożył chustkę.

– Dlaczego pyta o ciebie?
Uniósł w górę jedną brew, idąc przed nią do drzwi.
– Nie mam pojęcia. Zaraz się dowiemy.
Zszedł na parter, z Cleo tuż za plecami. Kiedy wszedł do

recepcji, wiedział już, że czekają go kłopoty.

Roarke Winston, mężczyzna o szlachetnych rysach warzy,

elegancko ubrany i na ogół emanujący subtelna, pewnością
siebie, wynikającą z solidnych pieniędzy i starych koneksji
rodzinnych, był wściekły.

Odwrócił się, kiedy Max wszedł do pokoju.
– Fortune, ty skurwysynu! Gdzie jest moja żona?
– Nie wiem – odparł spokojnie. – Tu jej nie ma.
– Kłamiesz! – Roarke ruszył do przodu, z zaciśniętymi

pięściami. Jego przystojna twarz wykrzywiła się ze złości. –
Ona tu jest. Wiem. Namówiłeś ją, żeby tu z tobą przyjechała,
prawda? Śpisz z moją żoną, draniu!

208

– Uspokój się, Winston.
– Skąd ci przyszło do głowy, że pozwolę ci uwodzić moją

żonę? – Szybkimi krokami Roarke zmniejszał odległość
dzielącą go od Maxa.

– Niech pan przestanie! – krzyknęła Cleo. – Max nie sypia z

pańską żoną.

– Akurat. – Roarke podniósł głos. – Od początku chciał się

wkręcić do Curzon International. Myśli, że załatwi to przez
Kimberly.

– To nieprawda. – Cleo odwróciła się w stronę Georgia i

dodała: – Ty masz teraz dyżur, George. Zrób coś.

George spojrzał na nią bezradnie, a potem uderzył w

dzwonek na biurku. Najwyraźniej zadowolony z tak
stanowczego działania, zadzwonił powtórnie.

– Na litość boską – mruknęła zniechęcona Cleo.
Roarke stanął pół metra przed Maxem.
– Nie kochasz jej. Nigdy jej nie kochałeś. Chcesz ją tylko

wykorzystać. Ale ja ci na to nie pozwolę.

Zamachnął się gwałtownie.
– Nie! – zawołała Cleo. – Niech pan przestanie.
Max nic nie zrobił.
Zasłoniła sobą Maxa, kiedy Roarke wymierzał już swoje

uderzenie. W ostatniej chwili Max zdał sobie sprawę, że Roarke
uderzy Cleo.

Złapał ją za ramię i szarpnął w bok, zabierając z linii ciosu

Roarke'a. Niestety ten manewr nie pozwolił mu na użycie laski
w obronie własnej.

Cleo potknęła się i upadła. Roarke, nie chcąc jej uderzyć,

starał się wytracić impet ciosu, ale było za późno. Pięścią rąbnął
Maxa w szczękę.

Max zachwiał się, stracił równowagę i wpadł na biurko.

Zsuwając się wdzięcznie na podłogę, zobaczył, jak Cleo sięga
po wazon, stojący w rogu. Chwyciła go obiema rękami i
wycelowała w głowę Roarke'a.

Nie wiedział, czy śmiać się czy płakać. Nie był

209

przyzwyczajony, aby ktoś stawał w jego obronie. Owszem,
uczucie było przyjemne, ale sytuacja stawała się niebezpieczna.
Lada chwila ktoś mógł naprawdę oberwać.

– Odstaw wazon, Cleo. – Max usiadł na podłodze, opierając

się w dramatycznym geście o biurko. Jęknął i delikatnie
pomacał szczękę. – Poddaję się, Winston. Wygrałeś.

Roarke stał nad nim, ciężko dysząc.
– Drań.
– Nie ośmieli się pan go dotknąć – stwierdziła Cleo. – Niech

pan stąd idzie. – Odstawiła wazon na miejsce i podbiegła do
Maxa. – On nie sypia z pana żoną.

– Skąd pani wie?
– Bo sypia ze mną. – Dotknęła twarzy Maxa palcami. –

Prawda?

– Prawda.
Na odgłos kroków wszyscy, łącznie z George'em, spojrzeli w

stronę schodów.

Ben pierwszy zbiegł po schodach. Miał zmierzwione włosy i

rozpiętą koszulę. Po drodze usiłował dopiąć spodnie. Trisha
była tuż za nim. Już na schodach zawiązywała pasek szlafroka.

Na końcu biegli Sylvia i Sammy. Oboje w nocnych

koszulach. Sammy ziewał.

– Co się tu dzieje? – Ben szybkim spojrzeniem obrzucił

zebrane towarzystwo. – Cleo? Max? Wszystko w porządku?

– Nie – powiedziała Cleo.
– Tak – rzucił jednocześnie Max. – Przedstawiam wam

Roarke'a Winstona. Jest mężem Kimberly. Miał mylne
wrażenie, że spędzam noc z jego żoną.

Ben spojrzał groźnie na Roarke'a.
– Mowy nie ma. Max nie zabawia się z pańską żoną. On

chodzi z Cleo.

– Czyżby? – spytał z chłodnym niedowierzaniem Roarke.
– Jasne – stwierdził autorytatywnie Ben. – Niedługo biorą

ślub.

– Hmm, Ben… – zaczęła powoli Cleo.

210

Ben nie zwrócił na nią żadnej uwagi.
– Prawda, Max?
Max wiedział, co to jest punkt zwrotny.
– Prawda – potwierdził.

211

Rozdział dwunasty

– No, może trochę przesadziliśmy – stwierdził Ben.
– My? – Max oglądał złączenie rur, które znajdowało się

niecałe dziesięć centymetrów nad jego głową. Nie był w dobrym
humorze, a jego zły nastrój tego ranka nie miał absolutnie nic
wspólnego z faktem, że leżał na plecach pod umywalką w
pokoju jeden-zero-jeden.

– No, to ja pośpieszyłem się z tym oświadczeniem –

przyznał Ben.

– Tak myślisz? – Kropla wody z cieknącej rury spadła

Maxowi na czoło. – Cholera!

– Posłuchaj, musiałem coś szybko wymyślić. Ten Winston

był naprawdę wściekły. Wyglądało na to, że za chwilę rozwali
cały dom.

– Podaj mi drugi klucz.
– Wiem, że cię rąbnął, ale naprawdę nic ci się nie stało. –

Ben pochylił się i wetknął mu klucz w rękę. – Poza tym założę
się, że się po prostu nadziałeś na jego pięść.

– Nic podobnego. Podaj mi szmatę.
– Jesteś pewien? – Ben ukucnął i podał mu kawałek starego,

wystrzępionego ręcznika. – On nie umie się bić. Jest za miękki.
Nie powiesz mi, że przewrócił cię jak oseska.

– Nie mogłem zrobić uniku, bo usiłowałem odsunąć Cleo –

wyjaśnił Max z godnością. Wytarł cieknącą rurę i zmienił
rozstaw klucza.

– Aha, to tak było. – Ben przyjrzał się złączeniu rur. –

Myślałem, że może celowo dałeś się uderzyć, żeby Cleo mogła
się nad tobą użalić. Co też zrobiła.

– Nie na długo. – Max z całej siły dokręcił złączenie.
Fakt, że Cleo nie roztkliwiała się nad nim za długo

poprzedniej nocy, kiedy okazało się, że nic mu nie jest, był
główną przyczyną jego złego humoru.

Nie tylko przestała odgrywać rolę troskliwego anioła po

kilku krótkich minutach, nie tylko nie wróciła do jego pokoju,

212

kiedy całe zamieszanie się skończyło, lecz nawet nie zaprosiła
go do siebie.

Niemal od razu odzyskała zimną krew. Wstała znad leżącego

Maxa, dała zmieszanemu Winstonowi jeden z najlepszych pokoi
w zajeździe i posłała wszystkich do łóżek. Potem poszła do
siebie bez pożegnalnego Pocałunku.

– Uważaj, bo pozrywasz izolację – ostrzegł Ben.
– Chcesz się zamienić?
– Nie, dziękuję. Naprawiłem tysiące cieknących rur. Wiem,

jak to się robi. To ty się uczysz, nie?

– A ty masz mnie uczyć, nie?
– Nieźle ci idzie, stary. Jak zawodowcowi. Wracając do

wczorajszej nocy…

– O co ci chodzi? – Max obserwował złącze. Na rurze

pojawiła się kolejna kropla wody.

– Wiem, żeśmy się trochę pośpieszyli, mówiąc o waszym

ślubie.

– Owszem. – Max jeszcze raz przekręcił klucz. –

Pośpieszyliście się.

– Ale wy przecież i tak weźmiecie ślub – stwierdził Ben.
– Czyżby?
– Co masz na myśli?
– Może to, że chcę sobie wziąć parę dni wolnego,

popracować na stacji benzynowej i przemyśleć kilka spraw. –
Znów wytarł złącze. Wyglądało na suche.

– Przestań, to nie fair. Obaj wiemy, że nie czmychniesz stąd

tak jak ja. Nie jesteś stuknięty.

– Ja nie, ale Cleo chyba tak. Odkręć wodę.
– Co?
– Powiedziałem: odkręć wodę.
– To słyszałem. – Ben wstał i odkręcił kran. Woda zaczęła

wypełniać umywalkę. – Dlaczego powiedziałeś, że Cleo jest
stuknięta?

– Sam widziałeś. – Max sprawdzał, czy woda znów nie

zacznie cieknąć. – Jak się okazało, że nie jestem umierający,

213

zachowywała się tak, jakbym przestał istnieć. Nie mogła się
doczekać, żeby wszyscy, łącznie ze mną, poszli spać.

– Była trochę zaskoczona. – Ben zakręcił kran. – W końcu

niczego jeszcze nie ogłaszaliście.

– Niczego nie ogłaszaliśmy, bo nie było czego ogłaszać.

Myślę, że ta rura jest w porządku. Dla twojej informacji – my w
ogóle nie rozmawialiśmy o małżeństwie.

– Poważnie?
– Poważnie. Już wcale nie cieknie. – Max odczuwał

przyjemną satysfakcję. Coraz lepiej radził sobie z hydrauliką. –
Sucha jak pieprz. – Zaczął wyczołgiwać się spod umywalki.

– Kurczę, przestań pieprzyć o tej cholernej rurze. – W głosie

Bena dźwięczało zdenerwowanie. – Dlaczego nie oświadczyłeś
się Cleo? Wszyscy wiemy, że z nią śpisz.

– Co ma jedno z drugim wspólnego? – Max oparł się dłonią

na blacie przy umywalce i wstał. Zmrużył oczy z powodu
nagłego bólu w udzie. – O co ci chodzi?

– Dobrze wiesz, o czym mówię. Wszyscy znamy Cleo od

dawna. I o ile nam wiadomo, jesteś pierwszym facetem, którego
ona traktuje poważnie.

– Skąd wiesz, że traktuje mnie poważnie? – Max ponownie

odkręcił kran na cały regulator i schylił się, aby sprawdzić rurę.
Nie było śladu wilgoci.

Wiedział, że uciecha z naprawionej rury jest idiotyczna, ale

nic nie mógł na to poradzić. Nie ma to jak natychmiastowa,
krótkotrwała satysfakcja, która pozwoli mężczyźnie zapomnieć
o większych problemach, pomyślał.

– Nie żartuj – powiedział Ben. – Cleo nie poszłaby z tobą do

łóżka, gdyby nie traktowała cię poważnie. Przestań się
wygłupiać, ożenisz się z nią, prawda?

– Tak. – Max zakręcił kran i wytarł ręce w szmatę. – Ale

najpierw muszę ją do tego przekonać, co jest dużo trudniejsze,
niż ci się wydaje.

– Dlaczego? – Ben był wyraźnie zaskoczony.
– Ponieważ swoim oświadczeniem w nocy przycisnęliście ją

214

do muru – wyjaśnił Max z cierpliwością, która się kończyła. –
Zaczęła się dopiero do mnie przyzwyczajać. Nie była jeszcze
gotowa do rozmowy o małżeństwie. Teraz cała rodzina
zachowuje się tak, jakby to była fait accompli.

– Co to jest fait accompli?
– Załatwiona sprawa.
– Och. – Ben zmarszczył brwi. – Myślisz, że jej naprawdę

jest przykro?

– Tak jak powiedziałem, czuje się przyciśnięta do muru.

Ludzie robią różne dziwne rzeczy, kiedy są postawieni pod
ścianą.

Ben zaniepokoił się.
– Co na przykład?
– Na przykład zacinają się i utrudniają życie ludziom, którzy

ich zdaniem chcą ich do czegoś zmusić.

Ben pokiwał głową ze zrozumieniem.
– Ale ty sobie z nią poradzisz, prawda?
– Najpierw musi zacząć się do mnie odzywać. – Max wrzucił

mokrą szmatę do pudełka z narzędziami.

Ben rozpromienił się.
– Z tym nie będzie problemu. Cleo lubi mówić.

Trisha zebrała brudne talerze i szklanki z jednego ze stołów i

wstawiła je do plastykowej miski.

– Chciałabyś o tym porozmawiać, Cleo?
– Nie. – Cleo pozbierała brudne serwetki i ściągnęła obrus z

innego stołu. Rutynowe sprzątanie jadalni po zjedzeniu
śniadania przez gości tym razem nie koiło jej nerwów. Spędziła
nie przespaną noc i czuła się, jakby stąpała po niewidocznej
linie.

– Wiemy, że jesteś trochę zdenerwowana – powiedziała

Sylvia z drugiego końca pustej jadalni. Talerze wesoło
szczękały, kiedy zbierała je ze stołu. – Jestem jednak pewna, że

215

poprawi ci się nastrój, kiedy z nami porozmawiasz.

– O czym tu mówić? – Cleo z furią ściągnęła obrus z

następnego stołu. – Zostałam niewyobrażalnie ośmieszona,
zawstydzona i upokorzona.

W drzwiach stanęła Andromeda.
– Nie musisz się tak denerwować, kochanie. Wszyscy

wiemy, ile dla ciebie znaczy Max.

Cleo obrzuciła spojrzeniem wyczekujące twarze

przyjaciółek.

– Wiecie? To po prostu fantastyczne! Cieszę się, że ktoś to

wie, bo ja nie.

Sylvia uśmiechnęła się łagodnie.
– Cleo, bądźmy realistkami. Sypiasz z nim.
– I co z tego?
– Znamy cię od ponad trzech lat – stwierdziła Trisha – i po

raz pierwszy jesteś zainteresowana jakimś mężczyzną.

– Po raz pierwszy, odkąd cię znam, kochanie, masz romans.

– Andromeda uśmiechnęła się czule.

Sylvia wstawiła następną partię talerzy do miski.
– Przyznaj, że Max jest kimś specjalnym.
– To nie znaczy, że chce się ze mną ożenić – mruknęła Cleo.
Trisha rzuciła na nią zaskoczone spojrzenie.
– Co ty mówisz? Przecież powiedział, że się z tobą ożeni.

Sama słyszałam.

– Ja też – potwierdziła szybko Sylvia.
– Żałuję, że mnie to ominęło – westchnęła Andromeda. –

Brzmi to szalenie romantycznie.

Cleo odwróciła się do niej z brudnymi obrusami w

ramionach.

– Wcale nie było romantycznie tylko okropnie. Ranny Max

leżał na podłodze. Roarke Winston oskarżył go o romans z
Kimberly i zamierzał znów go uderzyć. George nie potrafił nic
innego tylko walić jak wariat w dzwonek. Panował całkowity
chaos.

– I wtedy przyszli Ben i reszta? – wtrąciła Andromeda.

216

– Tak. – Cleo rzuciła na stos brudne obrusy. – I Ben, w swej

nieskończonej mądrości, oznajmił, że Max ma zamiar się ze
mną ożenić.

– I on się zgodził – stwierdziła rozanielona Andromeda.
– W tych warunkach nie miał wielkiego wyboru –

powiedziała Cleo. – Był przyciśnięty do muru. W końcu Roarke
Winston groził, że zrobi z niego miazgę.

– Jakoś nie wydaje mi się, żeby Max zanadto przejmował się

groźbami – rzekła zamyślona Andromeda.

Sylvia kiwnęła głową.
– Andromeda ma rację. Max nie powiedziałby czegoś

takiego, niezależnie od sytuacji, gdyby nie miał takiego zamiaru.

– Też tak uważam – dodała Trisha.
Cleo poczuła się osaczona.
– Nic mnie to nie obchodzi – powiedziała podnosząc kosz z

obrusami. – To, że Max łaskawie zgodził się ożenić ze mną, nie
oznacza, że mam zamiar za niego wyjść.

– O czym ty mówisz, moja droga? – Andromeda

zmarszczyła czoło.

Cleo dumnie uniosła głowę.
– Nie rozumiesz? Chodzi o dwie podstawowe sprawy: po

pierwsze Max nie proponował mi małżeństwa, a po drugie –
wcale nie jestem pewna, czy zgodziłabym się, gdyby to zrobił.

Sylvia, Trisha i Andromeda wytrzeszczyły na nią oczy. W tej

szokującej ciszy z kuchni wyszła Daystar. Stanęła z rękami
opartymi na biodrach, przyglądając się Cleo uważnie.

– Dlaczego nie chciałabyś za niego wyjść? – spytała wprost.

– Gołym okiem widać, że go kochasz.

– Co nie znaczy, że Max Fortune jest właściwym

kandydatem na męża – odparła Cleo przez zaciśnięte zęby.

– Nie zgadzam się – powiedziała spokojnie Andromeda. –

Przyznam, że z początku sama miałam pewne obawy, ale
jedynie dlatego, że nic o nim nie wiedziałyśmy.

– A teraz wiemy o nim wszystko, co? – odparowała Cleo. –

To, czego dowiedziałyśmy się ostatnio, sprawia, że mam

217

poważne wątpliwości co do niego.

– Cleo, Max cię kocha – stwierdziła cicho Sylvia.
Cleo zacisnęła ręce na koszu z brudną bielizną.
– Nie bądź taka pewna. Szczerze mówiąc, nie wiem, czy

Max potrafi kochać.

– Ach, mój Boże – mruknęła Andromeda. – O czym ty

mówisz?

– Max umie zdobywać rzeczy, na których mu zależy, i sądzę,

że na mnie mu zależy. Przynajmniej w tej chwili. – Cleo
westchnęła. – Ale to nie jest to samo co miłość, a ja nie chcę być
częścią kolekcji Maxa Fortune.

– Jestem pewna, że się mylisz – powiedziała zdumiona

Trisha.

– Czyżby? To ja z nim sypiam i znam go lepiej niż

którakolwiek z was. I mówię wam, że Max nigdy nie powiedział
jednego słowa o miłości. Kimberly Curzon-Winston chyba ma
rację. Ten człowiek nie zna znaczenia słowa „związek”.

– Skąd pani Curzon-Winston może coś wiedzieć o Maksie? –

spytała Sylvia.

– Stąd, że była z nim kiedyś zaręczona.
Wszystkie cztery patrzyły na nią zaskoczone. Zadowolona z

efektu Cleo ruszyła do drzwi. Kiedy do nich doszła, odwróciła
się tyłem i otworzyła je sobie plecami. Zderzyła się z Roarke'em
Winstonem, który wchodził właśnie z kuchni do jadalni. Obrusy
z kosza rozleciały się na wszystkie strony.

– Najmocniej przepraszam. – Roarke wyplątał się z obrusa i

uśmiechnął z przymusem. – Ciągle na panią wpadam. Prędzej
czy później narobię jakichś szkód.

– Niech pan da spokój. I proszę mi mówić Cleo. – Szybko

pozbierała rozrzuconą bieliznę. – Co pan robił w kuchni, panie
Winston? A może mam pana nazywać Curzon-Winston?

Oczy Roarke'a pociemniały z gniewu.
– Nie, w żadnym wypadku Curzon-Winston. Moja żona

może nazywać się jak chce, ale ja jestem zwyczajny Winston. I
proszę mi mówić po imieniu. W odpowiedzi na twoje pytanie,

218

Cleo, wyjaśniam, że poszedłem do kuchni, aby cię poszukać.
Ktoś mi powiedział, że pomagasz sprzątać w jadalni i stąd tu
jestem.

– Rozumiem. Co mogę dla ciebie zrobić? – Cleo postawiła

na podłodze kosz z obrusami.

Roarke widząc zainteresowanie na twarzach pozostałych

osób, ściszył głos:

– Chciałem cię przeprosić za swoje skandaliczne zachowanie

w nocy.

– Nie przejmuj się, nic się nie stało.
– Ja naprawdę nie co dzień robię z siebie głupca, lecz

ostatnio miałem wiele kłopotów.

– Tak jak my wszyscy. – Cleo zdawała sobie sprawę. że

Sylvia, Daystar, Trisha i Andromeda uważnie słuchają,
sprzątając ze stołów. Rzuciła im błagalne spojrzenie.

Zrozumiały i jedna po drugiej wyniosły się do kuchni.
– Nie wątpię. – Roarke'a poczerwieniał. – Tak jak mówiłem,

chciałbym przeprosić.

Cleo zrobiło się go żal.
– Nie przejmuj się. – Otworzyła szafę i wyjęła stos czystych

obrusów. – Wiem, jak musiałeś się czuć.

– Doprawdy? – Oczy Roarke'a były ponure.
– Tak – powiedziała łagodnie. – Myślę, że tak. –

Uśmiechnęła się. – Jak już tu stoisz, może byś mi pomógł.

– Co? – Roarke spojrzał na stertę obrusów. – Aha, pewno.

Nie jest to moje zwykłe zajęcie, ale chyba potrafię.

– Specjaliści hotelowi nie są mi tutaj potrzebni – mruknęła

Cleo. – Dość ich się tu ostatnio przewinęło.

Roarke rzucił jej dziwne spojrzenie.
– Między nami mówiąc, wychodzisz za jednego z

najlepszych. Max Fortune to pierwszorzędny specjalista.
Dennison Curzon zrobi wszystko, żeby go dostać z powrotem.
Jak się już przekonałaś, stary drań posłuży się nawet Kimberly.

Cleo zawahała się.
– Kimberly zależało na tym, aby namówić Maxa do

219

powrotu. Powiedziała mi, że jej ojciec na to nalegał.

– To prawda. Jako nowy prezes rady Curzon International

Dennison rządzi się na prawo i lewo. Całymi latami żył w cieniu
Jasona. Teraz postanowił udowodnić wszystkim, iż potrafi lepiej
zarządzać hotelowym imperium niż jego brat.

– Dlaczego chce, żeby Max wrócił?
Roarke rozłożył kolejny obrus i porządnie zaścielił nim stół.
– Dlatego że, prawdę mówiąc, Dennison nie jest takim

urodzonym przywódcą jak Jason. Nie umie zarządzać firmą i,
moim zdaniem, doskonale o tym wie.

– Myśli, że uda mu się wykorzystać Maxa, aby mu pomógł?
Roarke kiwnął głową.
– Doszedł do wniosku, że tajną bronią Jasona był Max

Fortune. Dennison sądzi, że kiedy uda mu się namówić Maxa do
powrotu, wszystko będzie tak jak dawniej, tyle że to on będzie
rządził.

– A co ma z tym wszystkim wspólnego Kimberly?
Roarke zacisnął szczęki, rozpościerając następny obrus.
– Moja żona spędziła większość życia, starając się

przypodobać ojcu. Ciągle usiłuje być synem, którego Dennison
nigdy nie miał. Wiedziałem o tym, kiedy się z nią żeniłem, ale
myślałem, że sobie poradzimy. Obecnie jest rozdarta uczuciowo
i poniekąd obawiam się, że w końcu wybierze tatusia, a nie
mnie.

– Pewnego pięknego dnia – powiedział zimno Max, stając w

drzwiach – Kimberly będzie musiała zrozumieć, że nigdy nie
zadowoli Dennisona, bez względu na to, co zrobi. Ani za kogo
wyjdzie.

Zaskoczona Cleo odwróciła się na pięcie. Pierwszy raz tego

ranka stanęła twarzą w twarz z Maxem. Wyglądał jeszcze
groźniej niż zazwyczaj.

– Ostrzegam cię, nie życzę sobie żadnych scen.
Max uniósł brwi.
– To nie ja zacząłem zeszłej nocy.
– I żadnego pokazywania palcami – dodała surowo.

220

– Szkoda – stwierdził Roarke. – Zamierzałem właśnie coś

dodać.

Max uśmiechnął się ponuro.
– Lepiej będzie, jak Winston i ja dokończymy tę dyskusję na

osobności. Co ty na to, Winston?

– Nie ma mowy. – Roarke rozwinął kolejny obrus. – Nie

mam zamiaru wychodzić, żebyś mnie pobił na śmierć.

Cleo była przerażona.
– Max nigdy w życiu nie zrobiłby czegoś takiego.
– Czyżby? – Roarke zapatrywał się na to dość sceptycznie.
– Oczywiście, że nie. – Max rzucił mu niebezpiecznie

uprzejmy uśmiech. – Chciałbym ci zaproponować, aby wszyscy
Winstonowie, Curzonowie i Curzon-Winstonowie wynieśli się z
mojego życia raz na zawsze.

– Co za zbieg okoliczności. Marzę o tym samym. –Roarke

przyjrzał mu się. – Jak zamierzasz to osiągnąć?

– Myślę, że dałoby się to zrobić, gdyby Kimberly wyrwała

Dennisonowi kontrolę nad radą.

Roarke otworzył usta.
– Zwariowałeś? To nigdy się nie uda.
– Udałoby się z twoją pomocą. Jesteś w radzie. Jason

mianował cię jej członkiem w dniu, kiedy się ożeniłeś z
Kimberly.

– Tak, ale wiesz tak samo dobrze jak ja, że jestem członkiem

rady tylko poprzez małżeństwo. Od początku zakładano, że nie
będę się wtrącał w działalność firmy.

– Jason nie żyje i sytuacja się zmieniła. Wszyscy wiemy, że

Dennison sobie nie radzi. Pozostawiony sam sobie zmarnowałby
Curzon International w ciągu trzech lat. Kimberly też o tym wie.

– Wie czy nie wie, wciąż się stara podlizać tatusiowi.
– Wydaje jej się, że chce mu zrobić przyjemność. Naprawdę

wolałaby udowodnić, że potrafi sobie poradzić nawet jako
kobieta.

Roarke przyjrzał mu się w zadumie.
– Skąd wiesz? Jesteś psychoanalitykiem?

221

– Nie, lecz plątałem się przy rodzinie Curzonów przez

dwanaście lat. Nieźle ich wszystkich znam. Jeśli Kimberly
dobrze rozważy sytuację, to zrozumie, że naprawdę chciałaby
pokazać ojcu, iż potrafi rządzić firmą równie dobrze jak syn, o
którym Dennison zawsze marzył – powiedział spokojnie Max.

Roarke założył ręce na piersi i obserwował Maxa uważnie i z

szacunkiem. Cleo była zafascynowana.

– Skąd tak dobrze znasz Kim? – spytał wreszcie Roarke. – Z

waszych słynnych sześciotygodniowych zaręczyn?

– Postaraj się być obiektywny, Winston. Dlaczego, twoim

zdaniem, Kimberly pozwoliła się namówić trzy lata temu do
zaręczyn ze mną? – Max nie wykazywał śladu emocji. Takim
tonem mógłby mówić o czymś bardzo nudnym z przeszłości.

– Często się zastanawiałem, co ona w tobie widziała –

stwierdził sucho Roarke. – Nie jesteś raczej w jej typie.

– Wiem o tym – powiedział Max.
– Z drugiej strony byłeś najlepszym przyjacielem i

zausznikiem Jasona. Wiedziałeś więcej o wewnętrznych
sprawach firmy niż ktokolwiek inny z rodziny.

– I tylko tyle. Nie byłem dość dobry, aby zostać członkiem

rodziny.

– Do diabła! – Roarke spojrzał na niego ze zdumieniem. –

Uważasz Curzonów za idiotów? Gdybyś został członkiem
rodziny i rady, po miesiącu przejąłbyś całkowitą kontrolę nad
Curzon International.

Max nic nie powiedział. Cleo zauważyła, że nie śpieszył się

z zaprzeczeniem. Zrozumiała, że Roarke ma rację i że obawy
Kimberly nie były całkowicie bezpodstawne. Max byłby
poważnym zagrożeniem, gdyby zasiadł w radzie Curzon
International. Przejąłby kontrolę firmy. Taki wynik byłby
nieunikniony, biorąc pod uwagę jego talent i agresywne
instynkty.

Jedno nie przyszło Curzonom do głowy, pomyślała. Jako

członek rodziny byłby na sto procent po ich stronie i
wykorzystałby swoją władzę, żeby chronić rodzinę i jej

222

własność.

W nagłym przebłysku zrozumiała, że Maxowi znacznie

bardziej zależało na przynależności do rodziny niż na
pieniądzach czy zarządzaniu firmą.

– Nie zawracaj głowy – odezwał się wreszcie Roarke. – Obaj

wiemy, że chciałeś się ożenić z Kim, aby położyć łapę na firmie.

Max nadal przyglądał mu się beznamiętnie.
– Oczywiście masz prawo do własnej opinii.
Roarke wydawał się niemal rozbawiony.
– Jasne, że mam. Wiem, że chciałeś tylko mieć szansę, żeby

kontrolować Curzon International. I jeśli chcesz wiedzieć, nie
mam ci tego nawet za złe.

– Nie?
Roarke wzruszył od niechcenia ramionami.
– Praktycznie od lat ty byłeś zastępcą Jasona. Wszyscy

wiedzą, że dzięki tobie firma jest dzisiaj tym, czym jest.

– Dziękuję – powiedział Max. – Zakładam, że to

komplement.

– Nie przeczę, że miałeś prawo spróbować zagarnąć

wszystko dla siebie, kiedy nadarzyła się ku temu okazja. Nie
oczekuj jednak, że będę pochwalał sposób, w jaki chciałeś do
tego wykorzystać Kimberly.

– Wydaje mi się, że zabrnęliśmy w ślepy zaułek –powiedział

Max. – Wróćmy do naszego początkowego problemu.

– Chcesz, abym pomógł Kimberly dokonać przewrotu i

zdjąć ojca z kierowniczego stanowiska? Niezły pomysł, ale
całkowicie nierealny.

– Nie zgadzam się. Nigdzie nie jest powiedziane, że musisz

być w radzie osobą od przystawiania pieczątek. Możesz podjąć
pewne działania. Nigdy nie zauważyłem, żebyś miał jakieś
problemy z własną radą dyrektorów.

– Do diabła, wcale mi nie zależy na angażowaniu się w

kierowanie Curzon International. Mam pełno roboty we własnej
firmie.

– Byłoby to bardzo krótkotrwałe zaangażowanie. Pomóż

223

Kimberly przejąć kontrolę nad radą. Kiedy zostanie wybrana
przewodniczącą, wycofasz się z wdziękiem i pozwolisz jej
przejąć pełną kontrolę. I zaczniesz przystawiać pieczątki pod jej
decyzjami, tak jak je przystawiałeś pod decyzjami Jasona.

Roarke podrapał się po brodzie.
– Kim jest genialna i odważna. Potrafiłaby pokierować

firmą, prawda?

– Jak przestanie się zajmować uspokajaniem Dennisona,

doskonale sobie poradzi. Ja jej nie jestem potrzebny. Potrzebna
jest jej pomoc w przejęciu firmy od ojca. I ty możesz jej dać to,
czego pragnie najbardziej na świecie. – Max przerwał i
uśmiechnął się lekko. – Pomyśl, jak ci się odwdzięczy.

Roarke zmrużył oczy.
– Kimberly nigdy nie stanie przeciwko własnemu ojcu.
– Myślę, że umiałbyś ją do tego namówić.
Przez chwilę Roarke jakby rozważał propozycję, po czym

potrząsnął głową.

– Sam nie wiem. Nawet gdybym ją do tego namówił,

mogłoby nam się nie udać. Po swojej stronie Kimberly miałaby
mnie, ale w radzie jest jeszcze paru kuzynów i jej ciotka. Poprą
Dennisona, bo się przyzwyczaili słuchać rozkazów jego brata.

– Poradzicie sobie z kuzynami i to wszystko, czego wam

trzeba – powiedział spokojnie Max. – Jeśli ty i Kimberly
stworzycie jednolity front, inni pójdą za wami, a nie za
Dennisonem.

Roarke zastanawiał się przez chwilę.
– Może. Może się uda. Nie chciałbym zaglądać darowanemu

koniowi w zęby, lecz czy mógłbyś mnie oświecić, jaki jest w
tym twój interes, Fortune? Co chcesz za swoją pomoc?

– Wszystko, czego chcę, to gwarancja, że ty, Kimberly i cała

reszta o nazwisku Curzon lub Winston przestanie mnie tutaj
nachodzić w najmniej oczekiwanych lub odpowiednich
chwilach – odparł cicho Max.

– Chyba wiem, o co ci chodzi. – Roarke spojrzał na Cleo, a

potem na Maxa. – Chcesz, żebyśmy ci nie przeszkadzali.

224

– Owszem, o to mi właśnie chodzi. I byłbym wdzięczny,

gdybyś zaczął od zaraz.

Roarke rzucił jeszcze jedno spojrzenie na Cleo i uśmiechnął

się.

– Aluzję zrozumiałem. Do Seattle jest kawał drogi.

Powinienem ruszać.

225

Rozdział trzynasty

– Przeszkodziłem w rozkosznym tete-a-tete, co? – warknął

Max, kiedy drzwi jadalni zamknęły się za Roarke i z
niesmakiem spojrzał na obrusy, których ten nie zdążył rozłożyć.
– Szukasz dodatkowej pomocy?

– Czemu nie? Ostatnio pełno tu ekspertów. Równie dobrze

mogę z nich zrobić użytek. – Cleo z uwagą rozkładała kolejny
obrus.

Max usiadł za jednym z narożnych stołów przy oknie. Oparł

laskę o krzesło i przyglądał się Cleo zamyślonymi oczyma.

– Musimy porozmawiać – powiedział.
– O czym?
– Możemy zacząć od wczorajszej nocy.
– Mam lepszy pomysł. Zacznijmy od dzisiejszego rana.
Oczy Maxa ściemniały.
– O co ci chodzi?
– Czy naprawdę chciałeś ożenić się z Kimberly, żeby przejąć

Curzon International? – spytała tonem, który, jak się zdawało,
wyrażał umiarkowaną ciekawość.

Zapadła długa cisza.
– A jak ci się wydaje? – zapytał wreszcie Max.
Rzuciła mu piorunujące spojrzenie, rozprostowując kolejny

obrus. Szybko odwróciła wzrok, ponieważ w oczach Maxa
dostrzegła coś, czego nie potrafiła określić.

– Myślę, że musiałeś mieć bardzo dobry powód, aby jej

proponować małżeństwo – stwierdziła przygaszonym głosem. –
Albo byłeś w niej zakochany, co wszyscy, łącznie z tobą, podają
w wątpliwość, albo coś od niej chciałeś. Co to było?

– Od zerwania zaręczyn minęły trzy lata. – Odruchowo

pomasował udo. – Chyba już zapomniałem, dlaczego chciałem
się z nią ożenić.

– Nie wciskaj mi ciemnoty. – Podeszła do jego stołu z

ostatnim obrusem. – Mówiłeś mi, że Kimberly miała wiele
rzeczy, które chciałeś zdobyć. Jakie to były rzeczy, Maksie?

226

– Dziś nie mają już żadnego znaczenia.
– Nie chcesz Curzon International?
– Nie.
– Nie chcesz Kimberly Curzon-Winston?
– Nie. – Max obserwował, jak rozwija ostatni obrus. – Chcę

ciebie.

– Hmmm. – Tyle osiągnęła, starając się zmusić go, aby

określił swe pragnienia słowami. Zrozumiała, że potrzeba
własnej rodziny była dla niego tak świeża, że przypuszczalnie
jeszcze jej nie rozumiał, a na pewno nie potrafił przeanalizować.

Ryzyko jest boleśnie wyraźne, pomyślała Cleo. Mogła

odegrać w jego życiu taką samą rolę, jaką kiedyś odegrała
Kimberly. Nie kochał jej, przynajmniej nie tak, jak Cleo chciała
być kochana. Max tak naprawdę chciał wszystkich tych rzeczy,
które sobą przedstawiała.

– Dlaczego uparłaś się, żeby wrócić w nocy do swojego

pokoju?

– Chciałam pomyśleć.
– O nas?
– Chyba tak. – Nie zamierzała rozpoczynać dyskusji. Nie

miała zaufania do własnego nastroju. Była zdenerwowana i
spięta. Chwilami myślała, że potrafi zobaczyć nagą duszę Maxa,
a czasami był dla niej jeszcze większą niewiadomą niż
kiedykolwiek.

Pochylił się do przodu, z przejęciem.
– Cleo, wyjedźmy stąd na parę dni. Musimy przez jakiś czas

być sami.

Rzuciła mu szybkie, ostrożne spojrzenie.
– Dlaczego?
– Żebyśmy mogli porozmawiać, do diabła!
– Przecież rozmawiamy.
– Jak długo? – Rzucił okiem w stronę drzwi. – Prędzej czy

później ktoś nam przeszkodzi. Mogę się założyć. Strasznie tu
trudno o trochę prywatności.

– Mnie to nie przeszkadza – stwierdziła pogodnie Cleo.

227

– Zauważyłem. Usiłujesz schować się za innymi. Nie bój się

mnie.

To ją rozzłościło.
– Nie boję się ciebie.
– Dlaczego więc mnie ostatnio unikasz?
– Zgadnij.
– Z powodu tego, co powiedział Ben. – Max uśmiechnął się

czarująco. – Nie miej do niego pretensji. On i cała reszta wiedzą,
że ze mną sypiasz, i wiedzą także, że u ciebie to rzadkość.
Zatem logicznie wykoncypowali, że traktujemy nasz związek
poważnie.

– A traktujemy?
Uśmiech Maxa znikł.
– Owszem, do jasnej cholery!
Cleo wpadła w złość.
– Jeśli chcesz wiedzieć, to nie mam pretensji do Bena o to,

co powiedział w nocy. Mam pretensję do ciebie. Przytaknąłeś
jego stwierdzeniu. Ogłosiłeś wszem i wobec, że się pobierzemy.

– W tych okolicznościach nie mogłem zrobić nic innego.

Dopiero byłaby niezręczna dla wszystkich sytuacja, gdybym
zaprzeczył.

– Nie sądzę, abyś to powiedział dlatego, że tak wypadało.

Wykorzystałeś oświadczenie Bena, żeby uniknąć pobicia przez
Roarke Winstona. Ja byłam pretekstem.

Szczęki Maxa zacisnęły się złowieszczo.
– Naprawdę w to wierzysz?
Poruszała rękami przy okularach.
– Tak.
– Masz chyba jakieś problemy sama ze sobą, nie sądzisz?
– Tak uważasz? – Przechyliła głowę na bok i zmrużyła oczy.

– A ja myślałam, że biorąc pod uwagę okoliczności, zachowuję
się nadzwyczaj normalnie.

– Ja to widzę inaczej.
– Pech. – Zmarszczyła brwi, widząc, że Max masuje udo. –

Co się stało? Boli cię noga?

228

– Nieważne. Słuchaj, wiem, że czujesz się przyparte do

muru. Zdaję sobie sprawę, że nie rozmawialiśmy jeszcze o
małżeństwie.

– Brawo. – Uśmiechnęła się do niego nieszczerze. – Przez

chwilę zdawało mi się, że o czymś zapomniałam. To się zdarza
pod wpływem napięcia.

– Nie bądź taka zgryźliwa. Usiłuję z tobą rozsądnie

porozmawiać.

– W takim razie poszukaj sobie do rozmowy kogoś innego.

Ja się w tym momencie nie czuję zbyt rozsądnie.

– Do diabła, Cleo! – Max bez ostrzeżenia rąbnął ręką w stół,

dosadnie manifestując zły humor.

Ostry dźwięk przestraszył ją. Podskoczyła i zrobiła krok do

tyłu, kiedy Max zaczął podnosić się z krzesła. Drzwi do jadalni
stanęły otworem.

– Cleo? – W głosie Sylvii brzmiała troska. – Co się tu

dzieje?

– Wiedziałem, że ktoś wejdzie w nieodpowiednim

momencie. – Max usiadł z powrotem na krześle z wyrazem
zrezygnowanego męczeństwa na twarzy. – To nie do zniesienia.

– Na tym polega życie w rodzinie – stwierdziła słodko Cleo.
Odwróciła się twarzą do drzwi. Sylvia przyglądała im się z

zaniepokojeniem. Nie była sama. Stał przy j niej Sammy i jakiś
bardzo duży osobnik.

Obcy był potężnym mężczyzną z miłą twarzą i

smutnymi oczyma spaniela. Miał na sobie krzykliwą marynarkę
w zielono-pomarańczową kratę i brązowe I spodnie ze
sztucznego włókna. Oraz krawat w czerwone kropki.

– Czy złościsz się na Cleo, Max? Bardzo jesteś zły? –

Sammy podbiegł do krzesła Maxa i spojrzał na niego
zmartwionymi oczami.

– Cleo i ja rozmawialiśmy o prywatnych sprawach –

powiedział. – To była poważna rozmowa.

Cleo uniosła brwi, słysząc w głosie Maxa burkliwe

uspokojenie.

229

– Nie słuchaj go, Sammy. Jest na mnie zły.
Sammy, usatysfakcjonowany odpowiedzią Maxa,

zachichotał.

– Założę się, że nie tak naprawdę, naprawdę zły.
– Nie. – Max wykrzywił się do Cleo. – Nie naprawdę,

naprawdę zły.

– On ma rację, Sammy – odezwał się obcy głębokim,

dudniącym głosem, pasującym do jego sylwetki. – Znam Maxa
już od jakiegoś czasu i mogę z całą pewnością stwierdzić, że
kiedy Fortune jest naprawdę, naprawdę zły, nikt tego nie wie,
dopóki nie jest za późno.

Sammy spojrzał na mężczyznę w drzwiach.
– A jak wygląda na złego, to co to znaczy?
– To znaczy, że jest lekko niezadowolony. – Mężczyzna

wkroczył do pokoju. – Pewno nie wypił porannej kawy. –
Popatrzył na Maxa. – Cześć, Max.

– Nareszcie, O'Reilly. – Max przelotnie rzucił okiem na

krawat w kropki. – Skąd masz ten krawat?

– Kupiłem od jednego faceta, który je sprzedaje z ciężarówki

w zaułku między Trzecią i Czwartą Aleją w Seattle – powiedział
dumnie O'Reilly. – Doskonały interes. Zaprowadzę cię do niego,
jak będziesz w mieście.

– Nie musisz.
– Nie wszyscy możemy sobie pozwolić na kupowanie ubrań

w Europie – stwierdził od niechcenia O'Reilly.

– Mnie się krawat O'Reilly'ego podoba – powiedział Sammy.

– Jest bardzo ładny. Mamie też się podoba, prawda, mamo?

Cleo ze zdumieniem dostrzegła lekki rumieniec na

policzkach Sylvii.

– Jest fantastyczny – mruknęła Sylvia.
O'Reilly uśmiechnął się do niej. Uśmiech przeobraził jego

twarz.

– Cieszę się, że ktoś tutaj ma dobry gust. – Odwrócił się do

Cleo. – Chciałbym się przedstawić. Nazywam się O'Reilly.
Compton O'Reilly z firmy O'Reilly Investigations.

230

– Miło mi pana poznać – odparła uprzejmie.
– Max pewno wszystko pani o mnie powiedział. Jaki jestem

genialny. Mądry i pełen pomysłów. Odważny, niestrudzony,
nieustępliwy i tak dalej, i tak dalej.

Uśmiechnęła się lekko.
– Powiedział, że jest pan dobry w swoim fachu.
Poczuła nagle dziwny dreszcz strachu, który przyczaił się

gdzieś w żołądku i sprawił, że zakręciło się jej w głowie.

Przybycie prywatnego detektywa przypominało o

rzeczywistości. Max traktował ostatnie, zagadkowe wydarzenia
bardzo poważnie. Aż niepokojąco poważnie.

– Oto cały Max – zawołał O'Reilly. – Mistrz niedomówień.

Kiedy twierdzi, że jestem dobry w swoim fachu, naprawdę ma
na myśli, że jestem fenomenalny.

Max spojrzał na Cleo.
– Mówiłem ci już, że jest bardzo skromny?
– Moim zdaniem skromność pana O'Reilly'ego jest

ewidentna – wtrąciła się Sylvia.

– Dziękuję pani. – O'Reilly znów się do niej uśmiechnął.
Sylvia poróżowiała jeszcze bardziej.
– Chodź ze mną, Sammy – powiedziała. – Postaramy się

znaleźć panu O'Reilly'emu filiżankę kawy.

– I jakieś ciastka – podchwycił chętnie Sammy.
– To jeden z lepszych pomysłów, jakie dzisiaj słyszałem –

mruknął O'Reilly. – Chociaż wolę herbatniki w czekoladzie.

– Ja też. – Sammy z zachwytem klasnął w ręce.
– Wielcy ludzie mają podobne upodobania – stwierdził z

zadowoleniem O'Reilly.

– Zaraz wracamy – obiecała Sylvia, biorąc Sammy’ego za

rękę.

O'Reilly spoglądał za nimi, kiedy wchodzili do kuchni.

Potem odwrócił się i uważnie przyjrzał Maxowi.

– W co się tu wplątałeś, stary druhu? I co ja słyszę…

Zaręczyłeś się?

– Plotki. – Cleo chrząknęła. – Plotki, pomówienia i

231

kłamstwa.

– Czyżby? – O'Reilly włożył ręce do kieszeni i przyjrzał się

jej z uważnym zainteresowaniem. – Tylko plotki, pomówienia i
kłamstwa?

– Oczywiście. – Zignorowała rozzłoszczony wzrok Maxa. –

Nawet się nie pofatygował, żeby mnie poprosić, abym za niego
wyszła, więc skąd wzięłyby się prawdziwe zaręczyny?

– Co racja to racja. – O'Reilly pokiwał głową.
– Do ciężkiej cholery! – Max rzucił Cleo wściekłe

spojrzenie. – To dlatego byłaś taka zjadliwa całe rano? Dlatego,
że formalnie nie poprosiłem cię o rękę?

Nie raczyła odpowiedzieć. Uśmiechnęła się do O'Reilly'ego.
– Niech pan nie zwraca na niego uwagi. Ma dziś kłopoty

sam ze sobą.

– Max zawsze ma problemy – powiedział O'Reilly. – To

widać po jego ubraniach.

Jakiś czas potem, wzmocniony ciastkami i kawą, O'Reilly

zerknął do notesu, po czym oparł się wygodnie w fotelu i
spojrzał na Cleo i Maxa, którzy siedzieli w solarium
naprzeciwko niego.

– Podstawowy fakt jest taki, że nie ma oczywistych

podejrzanych. O ile wydaje się pani, że nie ma wrogów. Nikt nie
ma o nic do pani pretensji?

Cleo zadrżała. O'Reilly wydawał się dość miły, ale ona nadal

miała wątpliwości co do potrzeby angażowania prywatnego
detektywa.

– Chyba nie. Nie miałam z nikim żadnych zatargów, no,

może oprócz Tobiasa Quintona.

– Kto to jest Tobias Quinton?
Max lekko się poruszył.
– Nieważne. Nie o niego tu chodzi.
O'Reilly spojrzał na niego badawczo.

232

– Jesteś pewien?
– Tak. To był tylko niezadowolony gość. Mieszkał tu jedną

noc i wyjechał następnego dnia rano – wyjaśnił Max.

O'Reilly zwrócił się do Cleo:
– Przepraszam za osobiste pytania, ale muszę znać na nie

odpowiedzi. Czy może to być jakiś pani były przyjaciel, który
przypomniał sobie, co stracił? Zwłaszcza teraz, kiedy Max się
pojawił? Z żalem muszę stwierdzić, że on czasem robi sobie
wrogów.

– Nie było mnie tu, kiedy wszystko się zaczęło – wtrącił

Max. – Kręcił się tu wtedy Nolan Hildebrand. Ale on się tylko
umawiał z Cleo od czasu do czasu na obiad.

O'Reilly spojrzał na niego spod krzaczastych brwi.
– Jesteś pewien?
– Nie spał z nią, jeśli o to ci chodzi – powiedział zimno Max.

– A zanim zapytasz, odpowiedź brzmi: tak, jestem pewien.

– Max. – Cleo poczuła, że oblewa się rumieńcem. – Sama

potrafię odpowiadać na pytania. – Uśmiechnęła się nieśmiało do
O'Reilly'ego. – Nolan i ja byliśmy tylko przyjaciółmi, chociaż
mam podstawy, aby przypuszczać, że mógł myśleć o
małżeństwie.

– To by znaczyło, że łączyło was coś więcej niż tylko

przyjaźń – stwierdził spokojnie detektyw.

– Nigdy nie wspominał o małżeństwie – wyjaśniła. – I nigdy

nie prosił mnie o rękę. On sobie tylko coś tam wyobrażał. Jak
nie powiem kto.

– Cleo! – zawołał Max ostrzegawczo.
– Po raz pierwszy dowiedziałam się o planach Nolana –

mówiła dalej – kiedy pewnego ranka wspomniał od niechcenia o
małżeństwie, będąc najwyraźniej pod wpływem stresu. –
Spojrzała na Maxa. – Mężczyźni mnie tym wprost prześladują.

– Nie zwracaj na nią uwagi, O'Reilly – poradził Max. – Z

jakiegoś powodu jest dziś w złym humorze.

– Yhm. – O'Reilly spojrzał na Cleo. – Może powinniśmy

bardziej szczegółowo porozmawiać o Nolanie Hildebrandzie?

233

Wzruszyła ramionami.
– Mówiłam już, że nie ma o kim rozmawiać. Był bardzo

zdenerwowany, kiedy dowiedział się, że napisałam „Lustro”.
Ale tylko dlatego, że to mnie, jego zdaniem, dyskwalifikowało
jako żonę przyszłego senatora.

– Czyli nie zachowywał się jak nawiedzony, natchniony

jakąś świętą misją oczyszczenia świata z ludzi, którzy piszą o
seksie?

Znów się zaczerwieniła, ale zachowała spokój.
– Nie, był tylko zły, że tracił czas, umawiając się ze mną.

Niech mi pan wierzy, Nolan ma obsesję wyłącznie na punkcie
swojej kariery politycznej.

– A ten Adrian Forrester, o którym pani wspomniała?
Cleo zmarszczyła nos.
– Adrian się nie liczy. Moje stosunki z nim były jeszcze

luźniejsze niż z Nolanem.

O'Reilly uśmiechnął się przelotnie.
– W porządku. Na razie to wystarczy. Kiedy porozmawiam z

pani pracownikami i rozejrzę się trochę po okolicy, będę miał
pewnie następne pytania, lecz teraz muszę sprawdzić parę
innych śladów.

Cleo, zmęczona tym wypytywaniem, wyprostowała się

zaalarmowana.

– Chwileczkę, co ma pan zamiar robić? Nie może pan

chodzić po Harmony Cove i pytać o mnie i o moją książkę.

– Dlaczego nie?
– Ponieważ nikt tutaj nie wie, że to ja ją napisałam – rzuciła

niecierpliwie. – Mówiłam już, że napisałam ją pod
pseudonimem. Tylko rodzina wie, że ja jestem autorką.

– To nieprawda. – Powiedział cicho Max. – Wie o tym

Noland Hildebrand i człowiek, który stoi za tymi wydarzeniami.
Przypuszczalnie niedługo bardzo dużo ludzi dowie się, że jesteś
autorką „Lustra”.

Cleo mocno splotła palce obu rąk.
– Nie chciałam, aby ludzie postronni wiedzieli o „Lustrze”.

234

To bardzo osobista książka.

– Max ma rację – powiedział O'Reilly. – Obawiam się, że

sekret się wydał. Chowanie się pod pseudonimem nie ma już
większego sensu. Przyznanie się do autorstwa książki tylko
wyjdzie pani na korzyść.

– W jaki sposób?
– W małym mieście, takim jak Harmony Cove, wieści

prędko się rozchodzą. Oczywiście ludzie będą gadali o książce.
Będą jednak mówili także o tym, że ktoś pani grozi. To może
nam przynieść nowe informacje.

– On wie, co mówi – stwierdził Max. – Lubią cię w mieście.

To się nie zmieni, kiedy wyjdzie na jaw, że napisałaś „Lustro”.
Większość mieszkańców Harmony Cove będzie oburzona tym,
że ktoś ośmielił się grozić ci. Możliwe że uzyskamy jakiś nowy
punkt zaczepienia.

– Ludzie będą uczuleni na obcych i na nietypowe działania.

To dostarczy pani pewnej ochrony. – O'Reilly uśmiechnął się
zachęcająco. – Najpierw porozmawiam z waszym szeryfem.
Powiem mu o wszystkim i zobaczymy, co będzie dalej.

Przygryzła wargę, zdając sobie sprawę, iż nie miało sensu

sprzeczanie się z taką nieubłaganą męską logiką. Max i O'Reilly
po prostu nie rozumieli. Nie mogli wiedzieć, jak bardzo
obawiała się wtargnięcia w swoją prywatność obcych ludzi,
którzy poznają jej sekret. Czym innym była sława autorki
książek romantyczno-kryminalnych, a zupełnie czymś innym –
utworu tak głęboko osobistego i intymnego jak „Lustro”.

Opadła z powrotem na wiklinowy fotel i patrzyła ze złością

na bulgoczącą fontannę.

– Nie jestem pewna, czy warto robić tyle zamieszania. Może

te wydarzenia to tylko czyjeś żarty.

– Kartka papieru, którą znalazłem w twoim samochodzie,

była czymś więcej niż żartem – powiedział Max. – A osoba,
która szła za tobą we mgle, próbowała cię przestraszyć albo
jeszcze coś gorszego. Chcę, aby to się skończyło, zanim coś się
stanie.

235

W jego oczach Cleo dostrzegła niezłomne postanowienie i

wiedziała, że nie ma co protestować. Poza tym sama zaczynała
się bać. Zwróciła się do O'Reilly'ego:

– Naprawdę pan myśli, że to jest ktoś z Harmony Cove?

Mówił pan, że żaden z gości, którzy tu byli podczas seminarium
motywacyjnego, nie wydaje się Podejrzany.

– Kiedy sprawdziłem nazwiska gości w moim komputerze,

przy żadnym z nich nie zapaliło się czerwone światełko. Nie
znaczy to jednak, że któryś z nich nie jest szalony. Niemniej
jednak nie sądzę, abyśmy znaleźli naszego purytanina pośród
nich. Poza tym mówiła pani, że wszystko zaczęło się przed
przybyciem seminaryjnych gości.

– Był ten anonimowy list, który dostałaś w zeszłym miesiącu

za pośrednictwem wydawcy – przypomniał Max. – Wprawdzie
Hildebrandowi podrzucono twoją książkę podczas tego
seminarium, ale zdarzenie we mgle miało miejsce wówczas, gdy
nikogo z nich już tu nie było.

– Zapewne masz rację. To musi być ktoś z Harmony Cove.

Mój Boże, co za dziwne uczucie. – Cleo zaplotła ręce na
piersiach i skuliła się w sobie. – Pomyśleć, że to ktoś, kogo
znam.

– To się często zdarza w tego rodzaju przypadkach –

powiedział O'Reilly.

Max spojrzał na Cleo.
– Myślę, że najlepiej będzie, jak stąd na parę dni

wyjedziemy. W tym czasie O'Reilly będzie mógł się rozejrzeć i
rozpytać.

– Wyjedziemy? – Zareagowała ostro. – Nie mogę. Muszę

zajmować się zajazdem.

– W tym tygodniu nie ma tłoku – stwierdził Max. – Sylvia z

Andromedą i całą resztą doskonale dadzą sobie radę.

Miał rację, choć nie chciała mu jej przyznać.
– Wolałabym zostać.
Ze złością spostrzegła, jak Max i O'Reilly wymienili

spojrzenia. Detektyw uśmiechnął się do niej.

236

– Gdyby pani wyjechała na parę dni, byłoby mi łatwiej.

Mógłbym porozmawiać z ludźmi o „Lustrze” i o tym, co się
wydarzyło. Nim pani wróci, początkowe zainteresowanie umrze
śmiercią naturalną. Pani przyjaciele w zajeździe poradzą sobie z
pierwszymi poszukiwaczami plotek.

Cleo wahała się. Logicznie rzecz biorąc wiedziała, że

zamieszanie wywołane rozmowami O'Reilly'ego będzie dużo
mniejsze niż to, przez co przeszła cztery lata wcześniej.
Przynajmniej plotki będą dotyczyły życia seksualnego,
pomyślała z goryczą, a nie śmierci i zniszczenia.

Nie uniknie się jednak pytań co do tożsamości człowieka,

który ją prześladuje. Patty Loftins z salonu kosmetycznego
zapewne przeczyta „Lustro” i będzie dyskutować ze swymi
klientkami o tym, co jej prześladowca jeszcze zrobi. Pryszczaty
młodzieniec z drogerii będzie się przyglądał, czy kupuje środki
antykoncepcyjne, kiedy następnym razem pójdzie tam po
szampon. Chuck ze stacji benzynowej będzie się zastanawiał,
czy na randkach stosuje działania opisane w „Lustrze”.
Przypuszczalnie będzie chciał się z nią umówić, kiedy podjedzie
po benzynę. Zadrżała na samą myśl.

– Być może wyjazd na dzień czy dwa miałby swoje

uzasadnienie – powiedziała.

– Pojedziemy na kilka dni do Seattle – stwierdził Max, tak

jakby wszystko zostało ustalone.

– Do Seattle?
– Zmiana scenerii dobrze ci zrobi. – Spoglądał na nią z

troską. – O'Reilly w tym czasie dopilnuje rodziny.

– Jasne – przyświadczył wesoło 0'Reilly. – Mogę zostać tu

nawet na zawsze, jeśli kuchnia będzie wydawać czekoladowe
ciastka.

Max od niechcenia rzucił okiem na zegarek.
– Możemy wyjechać za godzinę.
Cleo spojrzała na niego gniewnie. Doskonale zdawała sobie

sprawę z jego poczynań. Macki siły jego woli oplątywały ją
niewidzialną siecią, pociągając powoli, choć nieuchronnie, w

237

zaplanowanym przez niego kierunku. Trudno było mu się
oprzeć, kiedy coś sobie postanowił. Kimberly twierdziła, iż było
to niemożliwe.

– Cóż… – zaczęła z wahaniem.
– Chodź się spakować. – Max chwycił laskę i wstał. Spojrzał

na O'Reilly'ego. – Masz mój numer w Seattle. Dzwoń, jak się
czegoś dowiesz.

– Dobrze. – O'Reilly wsunął notes do kieszeni i wstał z

fotela. – Dziś po południu porozmawiam z pracownikami tutaj
na miejscu. Zobaczymy, co z tego wyniknie.

– Chwileczkę. – Cleo uniosła rękę. – Zanim sprawa zacznie

posuwać się naprzód, musimy omówić pańskie honorarium.

– Honorarium? – Zdawało się, że O'Reilly słyszy to słowo

pierwszy raz w życiu.

– Tak, honorarium. – Zmarszczyła brwi. – Kiedyś

wynajęłam prywatnego detektywa. Ten człowiek zajmował się
sprawą całymi miesiącami. W końcu przysłał mi rachunek na
prawie piętnaście tysięcy dolarów i nigdy nie podał mi ani
jednej istotnej informacji. Nie mam ochoty na powtórkę czegoś
takiego.

Max i O'Reilly patrzyli na nią tak, jakby im oznajmiła, że

przybywa z księżyca. Max pierwszy odzyskał głos:

– Po co wynajmowałaś prywatnego detektywa?
Przyglądała się spienionej wodzie w fontannie.
– Chciałam, żeby ktoś jeszcze oprócz policji zbadał sprawę

śmierci moich rodziców.

– Mówiłaś, że policja stwierdziła, iż chodziło o morderstwo i

samobójstwo – powiedział bardzo cicho. – Twój ojciec zabił
twoją matkę, a potem popełnił samobójstwo.

Nadal wpatrywała się w fontannę. Czuła na sobie niemy,

pytający wzrok O'Reilly'ego.

– Mówiłam ci także, że nie byłam w stanie zaakceptować

takiego wniosku. Zeszłego lata postanowiłam zatrudnić kogoś,
kto by przejrzał dokumenty w archiwum i sprawdził, czy czegoś
nie przeoczono lub nie pominięto.

238

– A kogo pani do tego wzięła? – spytał obojętnym tonem

O'Reilly. – Ciekawość zawodowa. Może go znam.

– Nazywał się Harold Eberson. Miał biuro w Seattle.
– Aha. – O'Reilly pokiwał głową. – Słyszałem o nim.

Znalazł coś?

Wsunęła dłonie między kolana i ścisnęła je razem.
– Nie. Zwodził mnie przez kilka miesięcy. Powiedział, że

odkrył parę dziwnych rzeczy i że je sprawdza. Ale to wszystko
była lipa.

– Lipa? – powtórzył.
Kiwnęła głową, zawstydzona własną naiwnością.
– Płaciłam rachunki, aż pewnego dnia przestały przychodzić.

Zadzwoniłam do jego biura i automatyczna sekretarka
powiedziała, że biuro już nie działa.

O'Reilly spojrzał na Maxa, a potem z powrotem na Cleo.
– Eberson zginął w wypadku samochodowym w

październiku. Nikt nie przejął jego firmy i dlatego kontakt się
urwał. Pracował samotnie. Kiedy umarł, jego praktyka też
umarła.

– Czy był oszustem? – spytała. – Bardzo się dałam nabrać?
– Eberson działał na małą skalę. – O'Reilly wzruszył

ramionami. – Jeśli podliczył panią na piętnaście kawałków, to
można założyć, że była pani jego najpoważniejszą klientką.

– Ale czy naprawdę mnie wykorzystał?
Spojrzał jej prosto w oczy.
– Nigdy nie słyszałem, żeby Eberson był oszustem. Nie

działał na dużą skalę i tyle. Przypuszczalnie nie miał głowy do
wielkich interesów.

– Rozumiem. – Cleo była cała zesztywniała. Zaczęła

rozmasowywać sobie kark.

Max położył jej rękę na ramieniu i lekko je ścisnął.

Przesunął kciukiem po napiętych mięśniach. Z jego palców
emanowała przyjemna siła. Czuła, jak ciepło jego ręki przenika
jej ciało,

– Chodźmy stąd, Cleo – powiedział.

239

– A honorarium O'Reilly'ego? – spytała uparcie. – Muszę

chyba podpisać jakąś umowę. Mówiłam już, że nie chcę
następnej niespodzianki za piętnaście tysięcy dolarów.

– Zgadzam się na takie same warunki, jakie dostał Max –

stwierdził O'Reilly. – Minimalne wynagrodzenie plus napiwki i
mieszkanie z utrzymaniem, kiedy jestem na miejscu.

– Powiedział panu?
– Tak.
Cleo rzuciła Maxowi zdegustowane spojrzenie.
– Myślałeś, że to bardzo śmieszne, co, panie ekspercie od

hoteli?

– Nie. Myślałem, że to najlepsza oferta, jaka mi się trafiła po

raz pierwszy od bardzo długiego czasu.

240

Rozdział czternasty

Stara posiadłość z cegły nigdy przedtem nie wydawała się

tak wyziębiona. Max sprawdził termostat przed zejściem do
piwnicy po butelkę swego najlepszego kalifornijskiego
caberneta. Wieczór był zimny, ale w domu powinno panować
przyjemne ciepło. Nastawiona na termostacie temperatura
wskazywała dwadzieścia trzy stopnie. Zmarszczył brwi i
przesunął regulator do dwudziestu pięciu. Pomyślał, że w jego
pokoju na poddaszu nigdy nie było zimno.

Wiedział, że to nie dom był zimny, tylko on sam. Znał

dobrze to uczucie. Po raz pierwszy poczuł chłód, kiedy
opiekunka społeczna powiedziała mu, że zamieszka z bardzo
miłą rodziną, po raz ostatni – kiedy umarł Jason.

Dzisiaj nastąpił kolejny punkt zwrotny w jego życiu.

Delikatne napięcie wprawiło wszystkie końcówki nerwów w
stan alarmu.

Tym razem to uczucie przewyższało wszystkie poprzednie.

Tym razem zbyt wiele było do stracenia. Do tej pory zawsze
umiał odejść od tego, o czym wiedział, że nie może dostać na
własność. Nie miał pojęcia, jak potrafi odejść od Cleo, jeśli ona
nie zgodzi się wyjść za niego za mąż.

Idąc do kuchni, zajrzał z niepokojem do ogromnego salonu.

Cleo stała tyłem do niego przed wielkimi oknami, przez które
widać było całe miasto i Elliott Bay. Przyglądała się światłom
wysokich budynków, które błyszczały jak klejnoty na deszczu.

Obserwował ją z wewnętrzną tęsknotą. W czasie jazdy

samochodem siedziała niezwykle cicho. Kilka razy usiłował
nawiązać rozmowę, ale za każdym razem jego wysiłki spełzły
na niczym.

Od wyjazdu z Robbins' Nest Inn Cleo zachowywała się

uprzejmie, ale zdawała się być gdzieś daleko, we własnym
świecie. Nie miał pojęcia, o czym myśli i to nie dawało mu
spokoju.

Zaniósł wino do kuchni i ostrożnie je otworzył. Jason

241

wyjaśnił mu kiedyś, że dobry cabernet należy traktować z
szacunkiem.

Przeżył chwilę wątpliwości co do wyboru wina, kiedy

nalewał rubinowy płyn do dwóch kieliszków. Może powinien
był raczej wybrać szampana? Wykrzywił usta w ironicznym
uśmiechu, kiedy zdał sobie sprawę, iż mimo nauk Jasona nadal
zdarzało mu się nie być pewnym swego wyboru.

– Z czego się śmiejesz? – spytała Cleo, stając w drzwiach do

kuchni.

Zaskoczony pytaniem, po kilku godzinach niemal zupełnej

ciszy, Max nieostrożnie obrócił butelką. Dwie krwiste krople
spadły na wypolerowany granitowy blat. Patrzył na nie,
odstawiając butelkę.

– Myślałem właśnie, że jest cholerna różnica między

urodzeniem się w bogatej rodzinie a uciążliwym dochodzeniem
do pieniędzy – powiedział, sięgając po papierowy ręcznik, aby
wytrzeć krople wina.

– Jaka to różnica? – zapytała z nieodgadnionym wyrazem

twarzy.

Wzruszył ramionami.
– Pewność, że zawsze wiesz, co zrobić, co włożyć, co podać.

– Wręczył jej kieliszek. – Kiedy się urodzisz w bogatej rodzinie,
uczysz się tej pewności od kołyski. Kiedy się dorobisz, nigdy jej
tak naprawdę nie masz.

– Pewnie masz rację. – Cleo upiła trochę wina.

Usatysfakcjonowana doskonałym smakiem, pociągnęła większy
łyk. – Z drugiej strony kiedy osiągniesz sukces własną, ciężką
pracą, masz pewność, która pochodzi ze świadomości, że sam na
niego zarobiłeś.

Spojrzał jej w oczy.
– To nie jest to samo – powiedział.
– Nie, to znacznie lepsza pewność. Głęboko zakorzenione

przekonanie, które bierze się stąd, że wiesz, iż gdybyś nagle
stracił wszystko i musiał zaczynać od początku, mógłbyś od
nowa wejść na sam szczyt. Ty emanujesz taką pewnością.

242

– To co innego. Nie mówiłem o takiej pewności.
– Czemu nie? Jest bardziej interesująca niż ta druga –

stwierdziła chłodno Cleo. – W gruncie rzeczy czasami jest
bardziej onieśmielająca. Najbardziej onieśmiela kogoś, kto
wywodzi się z bogatej rodziny i kto nie jest wcale pewien, czy
potrafiłby sam do czegoś dojść. Ale ty wiesz, że byś umiał.
Udowodniłeś to sobie i całemu światu.

Uśmiechnął się.
– Facet w czepku urodzony nie musiałby się zastanawiać,

czy w takiej sytuacji podać szampana czy cabernet. Z góry
znałby odpowiedź.

– Ojej. – Oczy Cleo zabłysły za szkłami okularów. – Czy ten

wybór wiele cię kosztował?

– Nie aż tyle, żeby mi popsuć resztę wieczoru.
– Bo wiedziałeś, że mnie jest wszystko jedno, czy podasz

szampana, cabernet czy dietetyczną coca-colę, tak?

– Tak. – Max podjął decyzję. Z kieliszkiem w jednej ręce i z

laską w drugiej podszedł do drzwi. – Chodź, coś ci pokażę.

– Co takiego? – Usunęła mu się z drogi, a potem ruszyła za

nim.

– Chodź ze mną. – Ciemnym korytarzem podszedł do

stalowych drzwi, strzegących jego skarbów. Podał jej kieliszek.
– Potrzymaj na chwilę.

Wzięła kieliszek i z zainteresowaniem patrzyła, jak

wystukiwał palcami szyfr otwierający drzwi.

– Co tam jest?
– Rzeczy dla mnie ważne. – Otworzył drzwi. Światło

zapaliło się automatycznie, ukazując schody.

Przyglądała im się z ciekawością.
– Słuchaj, ale ty nie zrobisz nic dziwacznego tam na dole,

co?

– Zależy co rozumiesz przez dziwaczne.
Zszedł schodami i na dole otworzył drugie stalowe drzwi.

Zapaliły się kolejne światła, kiedy odsunęła się bariera
odkrywająca galerię. Usłyszał, jak wciągnęła powietrze, kiedy

243

weszła do środka.

– Wielki Boże, czy to wszystko są oryginały?
Pytanie go zirytowało.
– No, pewnie, do diabła. Czy myślisz, że traciłbym czas na

zbieranie podróbek?

Rzuciła mu dziwne spojrzenie.
– Nie sądzę. – Przeciągnęła palcem po oparciu jedynego

krzesła w pomieszczeniu. – Ładne krzesło.

– Oryginał – stwierdził sucho. – Z Anglii. Wczesny

dziewiętnasty wiek.

– Oczywiście. – Przeszła na środek pokoju i powoli obróciła

się wkoło, przyglądając się arcydziełom sztuki nowoczesnej,
wiszącym na białych ścianach. – Nie widzę ani jednego obrazu z
psem albo z koniem.

Nie wiedział, czy żartuje.
– Nie ma też pejzaży – powiedział.
– Dam ci te pejzaże, które namalował Jason. Możesz je

powiesić w swoim pokoju na poddaszu obok obrazka
Sammy'ego.

– Dziękuję. Z przyjemnością.
Zatrzymała się, kiedy zobaczyła puste miejsce na północnej

ścianie.

– Dlaczego tu nic nie wisi?
– To miejsce na obrazy Luttrella.
– Ach, tak, zapomniałam. – Podeszła do półki z książkami i

spojrzała na tytuły wytłoczone na grzbietach oprawnych w skórę
tomów. – O rety! Po łacinie. Naprawdę stare. Naprawdę
wspaniałe. Założę się, że biblioteka miejska ma nadzieję, że
będziesz o niej pamiętał w testamencie.

– Pamiętałem.
Przystanęła nagle, kiedy zobaczyła serię małych,

zniszczonych książek.

– Co to jest? „Dr Seuss”? „The Hardy Boys”? Max, co te

książki tutaj robią?

– To są pierwsze rzeczy, jakie zacząłem zbierać.

244

Rzuciła mu miękkie spojrzenie.
– Rozumiem.
– Cleo, czy wyjdziesz za mnie?
Znieruchomiała.
Poczuł, że brak mu tchu.
– Gdzie zamierzasz mnie wstawić? – spytała cicho.
Przeszył go nagły gniew.
– O czym ty, do diabła, mówisz?
– Zastanawiałam się, gdzie byś mnie powiesił w swojej

galerii. Nie jestem pewna, czy bym tu pasowała. – Wolno szła
przez pokój, oglądając kolekcję. – Nie jestem bardzo dobrym
przykładem sztuki nowoczesnej. Bardziej bym pasowała do
czyjegoś zbioru motyli albo kolekcji karnawałowego szkła.

– Powiedziałem, że chcę się z tobą ożenić, a nie włączyć do

kolekcji – wyszeptał wściekle. Ostrożnie odstawił kieliszek z
winem na mały inkrustowany stolik koło krzesła Sheratona. Bał
się, że za chwilę złamie w palcach nóżkę. Tak mocno ściskał
gałkę laski, że bolały go mięśnie dłoni.

– Czy odczuwasz jakąś różnicę?
– Tak, do diabła! Powiedziałaś dziś rano, że jesteś zła, bo ci

nie oświadczyłem się należycie. Usiłuję to naprawić.

– Nie chodziło tylko o to, że się nie oświadczyłeś.
– Cleo.
Zrobił krok w jej stronę i gwałtownie się zatrzymał, kiedy

spostrzegł, że ona o krok się cofnęła. Odmówi. Przeszył go ból,
większy niż kiedykolwiek przeżywał do tej pory. Czuł, jak
wgryza mu się we wnętrzności, jak zjada go żywcem. Czuł się
gorzej niż wtedy, kiedy umarł Jason.

Oczy Cleo były szeroko otwarte i błyszczące. Gdy zrobił

następny krok w jej kierunku, uniosła rękę. jakby broniła się
przed samym diabłem.

– Dlaczego chcesz się ze mną ożenić?
– Ponieważ cię chcę. – Słowa zostały z niego wydarte,

zostawiając świeżą, otwartą ranę. Zastanawiał się, czy
wykrwawi się na śmierć tutaj, na wschodnim kobiercu.

245

Jej wzrok badał duszę Maxa jeszcze przez chwilę, po czym z

cichym jękiem wsunęła mu się w ramiona.

– Dobrze – powiedziała. – Wyjdę za ciebie.
Poczuł, jak rana w środku zaczyna się zamykać.
A jednak nie umrze. Pozwolił lasce upaść na dywan i mocno

przycisnął Cleo do siebie. Przenikające go, ulotne emocje
zmieniły się w dziki, dojmujący głód.

Potrzebował jej bardziej niż czegokolwiek dotąd w życiu.
Jakby wyczuwając jego pragnienie, uniosła twarz w górę.

Mocno ją pocałował. Kiedy wyczuł, że odpowiada na jego
pocałunek, jęknął i pociągnął ją na dywan.

– Max!
Szarpał jej ubranie, ściągając bluzkę i szarpnięciem

rozpinając dżinsy. Zdjął z niej spodnie razem ze srebrnymi
tenisówkami. Następnie niezręcznie zaczął się mocować z
zamkiem własnych spodni. Nawet nie próbował ich zdjąć do
końca, wiedział, że nie będzie w stanie tego zrobić.

Uniosła się ku niemu, rozsuwając nogi i otwierając usta.

Rzucił się na nią jak głodujący człowiek rzuca się na ucztę.

W chwilę później był tam, gdzie musiał być, głęboko w niej.

Była ciepła, miękka i przytulna, a on znalazł się w domu.

Cleo otworzyła oczy i spojrzała na płótna, które patrzyły na

nią z góry jak liczne, ciemne, udręczone oczy. Malarskie
upodobania Maxa były dalekie od słodyczy i sentymentalizmu.

Obrazy wiszące na ścianach jego tajemniczego gniazda były

tym samym przyciągającym połączeniem dzikości i
cywilizowanej ogłady co on sam – równie skomplikowane i
tajemnicze.

Zdała sobie sprawę, że – na dobre czy na złe – pozwoliła się

właśnie włączyć do kolekcji Maxa Fortunek.

Jedyną rzeczą w tym pomieszczeniu, która dawała jej pewną

nadzieję, były taniutkie egzemplarze dziecinnych książek, jakie

246

odkryła między cennymi tomami. Uśmiechnęła się do siebie.

– Zimno ci? – Max usiadł powoli. Jego oczy pociemniały z

zadowolenia, kiedy władczym ruchem pogładził jej okrągłe
biodro.

– Trochę. – Spojrzała na niego. – Tu jest dość chłodno.
– Ten pokój ma kontrolowaną temperaturę.
Usiadła i sięgnęła po bluzkę.
– Ze względu na obrazy i na książki? – spytała.
– Tak. – Badawczo przyglądał się jej. – Chciałbym, abyśmy

natychmiast wzięli ślub.

Przerwała zapinanie bluzki.
– Skąd taki pośpiech?
– Dobrze wiesz skąd. – Wstał, podpierając się laską. Sięgnął

po jej dłoń. – Nie chcę, żebyś zmieniła zdanie.

– Muszę ci coś powiedzieć. – Cleo skorzystała z jego

pomocy i wstała. – Na pewno nie weźmiemy ślubu w jakimś
urzędzie, w pośpiesznej, byle jakiej uroczystości. Rodzina na to
nie pozwoli. Sylvia, Andromeda i cała reszta będą chcieli, aby
wszystko miało właściwą oprawę. I nie możemy wyprzedzić
ślubu Trishy i Bena. To by było nie w porządku.

Max zapiął spodnie.
– Tego się właśnie obawiałem.
Wykrzywiła się do niego, kończąc ubieranie. Z wielką ulgą

stwierdziła, że ma, jak zwykle, poirytowany wyraz twarzy, a nie
nagą, zimną maskę sprzed godziny, kiedy poprosił ją o rękę.

Z jego irytacją mogła sobie poradzić. Mogła sobie poradzić

ze wszystkim oprócz tego strasznego, pustego wyrazu oczu,
który zobaczyła, gdy czekał na jej odpowiedź. Zbyt często
widywała taki wyraz we własnych oczach, kiedy spoglądała w
lustro po śmierci rodziców. Takie spojrzenie miała osoba, która
już wszystko straciła.

Jednakże Max nie stracił swych marzeń, pomyślała. Ten

człowiek czytywał kiedyś „Dr. Seussa” i „The Hardy Boys”. Nie
mógł się składać wyłącznie z lodu i z żelaza.

– Co jest, Cleo? Masz dziwny wyraz twarzy. O czym

247

myślisz?

– O obiedzie.
Wyraźnie się rozluźnił.
– Prawie zapomniałem o obiedzie. Ale czuję, że mam apetyt.
– Ja też. Zajmij się mulami, a ja przygotuję sałatę.
– Ja nie żartowałem, Cleo. – Palce Maxa zacisnęły się

delikatnie, ale stanowczo na jej ręce. Podniósł ją do ust i
pocałował. – Chcę, abyśmy się pobrali jak najprędzej.

Lekko dotknęła jego policzków czubkami palców.

Wiedziała, że myśli o tym, jak Kimberly zerwała zaręczyny po
sześciu tygodniach.

– Nie martw się. Ja nie zmienię zdania.
Przymknął błyszczące oczy.
– Słowo honoru?
– Słowo honoru.

Po obiedzie Cleo zadzwoniła do domu. Max siedział koło

niej na sofie, wpatrując się w nocną panoramę miasta.

– Robbins' Nest Inn, słucham?
– Sylvia? To ja.
– Co za niespodzianka! – roześmiała się Sylvia. – Zaczekaj

chwileczkę. – Zasłoniła ręką słuchawkę. – Wygrałam – szepnęła
do kogoś.

– Co się tam dzieje? Jesteś zajęta? – spytała szybko Cleo. –

Mogę zadzwonić później, jeśli akurat przyjmujesz gości.

– Nie, nic się nie dzieje – odparła wesoło Sylvia. –

Założyłam się tylko z O'Reillym, że nie wytrzymasz, żeby nas
dziś wieczorem nie sprawdzić. On twierdził, że Max tak cię
zaabsorbuje, że nie będziesz miała czasu. Na to mu
powiedziałam, że nic, nawet właściwe oświadczyny, nie
powstrzyma cię od martwienia się o nasze sprawy.

Cleo rzuciła szybkie spojrzenie na Maxa.
– Miałaś rację.

248

– Że się martwisz? To nic nowego pod słońcem.
– Nie – powiedziała cicho Cleo. – Chodzi o właściwe

oświadczyny.

– Aha. – W głosie Sylvii zabrzmiała wielka satysfakcja. –

Wiedziałam. I zgodziłaś się, tak?

– Tak.
– No, to wszystko załatwione – ucieszyła się Sylvia. –

Zaczniemy planować wesele, jak tylko Trisha i Ben się pobiorą.
Jestem pewna, że Sammy też zechce wziąć udział w
uroczystości. O'Reilly może poprowadzić pannę młodą do
ołtarza.

– O'Reilly?
– Jasne. Przećwiczy to na ślubie Trishy.
O'Reilly zdążył już wprosić się na wesele, pomyślała Cleo.

W takim tempie niedługo zostanie członkiem rodziny, tak jak
Max.

– Dobrze – powiedziała głośno.
– Nie przejmuj się. Andromeda, Daystar i ja wszystkim się

zajmiemy.

– Dziękuję. – Cleo nie wiedziała, co jeszcze powiedzieć. – A

jak tam sprawy?

– Wyobraź sobie, że dajemy sobie jakoś radę bez ciebie.

Mamy kilka nowych rezerwacji na koniec tygodnia. A, właśnie,
dzwonił stary, poczciwy Herbert T., żeby zamówić kolejne
seminarium motywacyjne.

– Sądziłam, że pan Valence jest na nas zły, bo ostatnim

razem wysiadła elektryczność. Pamiętasz, jaki był wściekły,
kiedy nie mógł pokazać filmu na wideo? – Cleo wciąż słyszała
w uszach jego ostry głos: Mam nieskalaną opinię.

– Twierdzi, że mimo trudności z elektrycznością, nasz zajazd

doskonale nadaje się na jego seminaria. Tym razem będzie
piętnaście osób z jakiejś firmy komputerowej.

– Świetnie – powiedziała Cleo. – Piętnaście to przyjemna

liczba. Jason miał rację, kiedy sugerował, żeby reklamować
zajazd jako nadający się dla większych zgromadzeń i

249

seminariów.

– To prawda. Hej, jestem pewna, że masz lepsze rzeczy do

roboty niż rozmówki ze mną. Pozdrów Maxa. Do zobaczenia za
parę dni.

Cleo odłożyła słuchawkę i spojrzała na Maxa.
– Dają sobie radę bez nas.
– Nie przejmuj się. Tylko na krótką metę.
– Jesteś pewien?
Uśmiechnął się, objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie.
– Jestem pewien. Ja, natomiast, nie wytrzymuję bez ciebie

dłużej niż kilka minut.

Sen przyszedł bez ostrzeżenia w środku nocy. Opryskane

krwią ściany wirowały wokół niej i podchodziły coraz bliżej.
Chciała krzyknąć, ale, jak zawsze, nie mogła wydobyć głosu ze
ściśniętego przerażeniem gardła. Nie mogła ruszyć rękami, a
nogi przyciskało jej coś ciężkiego.

– Cleo! Obudź się! Obudź się, do diabła!
Cleo przebudziła się zlana potem. Max przyciskał ją do

siebie. Trzymał ją bardzo mocno, przygważdżał swoim ciałem,
jakby chciał ją odciągnąć od niewidzialnych macek, które
zamierzały ją oplatać.

– Już dobrze – szepnęła. Nic dziwnego, że nie mogłam się

we śnie poruszyć, pomyślała. Na jawie też nie mogła. Uścisk
Maxa był tak mocny, że ledwo mogła oddychać.

– Znów ten sen? – Powoli ją puścił.
– Tak. To już drugi raz w tym tygodniu. – Potarła oczy. –

Nie wiem dlaczego.

– Stres. Napięcie. Zmartwienia. – Masował jej ramiona. –

Jest mnóstwo powodów, dla których ostatnio sen się powtarza.

– A ty miewasz złe sny?
– Każdy czasem miewa złe sny.
Cleo rozluźniła się, oparta o pierś Maxa. Jego ręce były

silne, ciepłe i uspokajające.

– Co ci się śni? – spytała.
– Niektóre z moich koszmarów wiszą na dole w galerii –

250

odparł spokojnie.

Zadrżała. Max Fortune krył w sobie wiele tajemnic.
– Cleo?
– Mhm? – Znów chciało jej się spać. Resztki koszmaru

odeszły już w ciemne zakątki jej umysłu. Max potrafił
przeganiać złe sny.

– Moglibyśmy wziąć ślub w tydzień po Trishy i Benie.

Twoja rodzina zdąży z przygotowaniami, prawda?

Nie wiedziała, czy śmiać się, czy płakać. Max nie zamierzał

ustąpić, dopóki nie wyznaczy daty ślubu.

– Już powiedziałam, że wyjdę za ciebie. Czy musimy w tej

chwili ustalić datę i godzinę?

– Chciałbym mieć szczegóły pod kontrolą.
– Dobrze, dobrze. Tydzień to trochę za mało. W Robbins'

Nest Inn mamy co robić. Może dwa tygodnie po przyjęciu
Trishy i Bena, co? – Poczuła, jak odetchnął z ulgą. –
Niewykluczone, że będziemy musieli nieco opóźnić miodowy
miesiąc – ostrzegła. – W następnym miesiącu mam
zarezerwowanych parę zjazdów.

Palce Maxa zacisnęły się na jej ramionach.
– W nosie mam miodowy miesiąc.
– Serdeczne dzięki. – Roześmiała się.
– Wiesz, o co mi chodzi. Chcę, żeby wszystko zostało

ustalone.

Cleo podniosła głowę i lekko pocałowała go w usta. Opadł

na poduszkę i pociągnął ją na siebie.

– Jest jeszcze coś, co powinieneś wiedzieć. – Dotknęła

czubkiem języka kącika ust.

– Co takiego?
– To nie moja rodzina przygotuje nasze weselne przyjęcie.

To jest nasza rodzina.

– Masz rację. Nasza rodzina. – Max wsunął palce we włosy

Cleo i przyciągnął jej twarz do swojej.

251

– Co chcesz dzisiaj robić? – spytał następnego ranka. Z

ukontentowaniem przyglądał się, jak Cleo piecze sobie wafle w
błyszczącej żelaznej maszynce.

– Wszystko mi jedno. Ostatnio rzadko bywam w Seattle.

Chyba chciałabym robić to, co zwykle robią turyści. Pójść na
targ na Pikę Place. Na zakupy. Odwiedzić parę dobrych
księgarni.

– Mam lepszy pomysł. Kupmy pierścionek. – Max wyjrzał

przez okno. Miasto błyszczało po nocnym deszczu. – Wygląda
na to, że przez jakiś czas będzie Pogodnie. Znam kilku dobrych
jubilerów.

– Kupno pierścionka nie zajmie nam dużo czasu.
Zadzwonił dzwonek.
Max zmarszczył brwi. Wziął laskę i wstał.
– Zaraz się pozbędę nieproszonych gości.
Cleo polała wafel klonowym syropem i słuchała, jak idzie do

drzwi wejściowych.

Ten dom jest za wielki dla jednej osoby, pomyślała. Dojście

do drzwi trwało całe wieki. Potrzebny tu był lokaj. Zastanawiała
się, dlaczego kupił taki dom. Może miał wrażenie, że jeśli wyda
dużo pieniędzy, kupi sobie domowe ognisko. Ciekawe, jak
długo trwało, zanim odkrył swoją pomyłkę.

W tym momencie usłyszała głos Kimberly. Zdusiła w sobie

jęk rozpaczy na odgłos wysokich obcasów na podłodze z
terakoty. Maxowi nie bardzo się udało pozbyć nieproszonego
gościa.

– Max, muszę z tobą porozmawiać – powiedziała Kimberly

zimnym, oficjalnym tonem, idąc korytarzem. – To bardzo
ważne.

– Skąd wiedziałaś, że jestem w mieście?
– Zadzwoniłam do Robbins' Nest Inn. Powiedziano mi, że

jesteś tu z Cleo. Max, musisz mnie wysłuchać. Sytuacja jest
absolutnie krytyczna. Rozmawiałam z Roarke'em. Powiedział,
że zasugerowałeś, abyśmy przejęli kontrolę nad radą Curzon

252

International. Mówiłeś serio?

– Oczywiście. To logiczne posunięcie.
– Roarke uważa, że to może się udać – powiedziała wolno

Kimberly.

– Wy oboje możecie to zrobić.
– Ale ojciec…
– Jedyny sposób, aby udowodnić twemu ojcu, iż jesteś tak

dobra jak syn, którego nie ma, to odebranie mu firmy.

– Naprawdę tak sądzisz?
– Naprawdę.
Zawahała się.
– Nie tylko o tym chciałam z tobą rozmawiać. Max, daj mi

pięć minut. To wszystko, o co cię proszę.

– Dobrze – rzucił niecierpliwie. Jego laska miękko stukała o

kafelki z terakoty, kiedy prowadził Kimberly do jadalni. – Pięć
minut, nie więcej. Cleo i ja mamy plany na dzisiejszy dzień.

– Na przykład? – spytała sucho Kimberly.
– Na przykład kupić pierścionek. Jesteśmy zaręczeni.
– To bardzo interesujące – mruknęła. Spojrzała na Cleo. –

Nie mogę powiedzieć, żebym była zaskoczona.

– Dziękuję – powiedziała Cleo, żując wafel. – Chyba.
– Max zawsze potrafił sobie załatwić korzystne zaręczyny.
– Jeśli tylko tyle masz do powiedzenia, to możesz od razu

wyjść – stwierdził spokojnie Max.

– O co ci chodzi? – Kimberly spojrzała na niego. – Czyżbyś

jej nie powiedział, dlaczego się z nią zaręczyłeś?

Max usiadł przy stole i przyjrzał się jej jadowitym

wzrokiem.

– Powiedz, co masz do powiedzenia i wyjdź.
Kimberly podeszła do kredensu i nalała sobie filiżankę

kawy. Zachowywała się jak ktoś dobrze zadomowiony.
Uśmiechnęła się ponuro do Cleo.

– Mówił ci już, że prowadzi negocjacje z firmą, która

nazywa się Global Village Properties? – spytała. – Proponują
mu takie same warunki jak Curzon International, ale chce

253

więcej. Chce miejsce w radzie nadzorczej.

– Nie – odparła Cleo. Rzuciła okiem na Maxa. – Nie

wspominał mi o tym.

– Do diabła! – warknął Max. – Wiedziałem, że nie

powinienem był otwierać drzwi.

254

Rozdział piętnasty

Cleo wzięła do ust następny kawałek wafla i żuła w

milczeniu. Zdawała sobie sprawę, że Max nie odrywa od niej
oczu.

– To wszystko prawda – powiedziała bardzo uprzejmie

Kimberly. – Wiem z pewnego źródła, że Max spotkał się
ostatnio z Turnerem i z Sandem, dwoma najważniejszymi
ludźmi w Global Village Properties.

Cleo spojrzała na Maxa.
– To prawda? – spytała.
– Tak – odpowiedział. Nie spuszczał z niej wzroku.
Kimberly była zadowolona. Zaczęła przemierzać pokój

niespokojnym krokiem konia wyścigowego, który zbyt długo
przebywał na uwięzi. Cleo nie mogła zrozumieć, jak ona może
przez cały dzień nosić wysokie obcasy.

– Wiem tylko o jednym spotkaniu – stwierdziła Kimberly. –

Co jednak nie znaczy, że nie dogadywał się z nimi, od kiedy
opuścił Curzon. Słyszałam, że dostał znakomitą propozycję.

Cleo spojrzała na Maxa.
– Złożyli ci propozycję? – spytała.
– Tak – odparł.
Kimberly rzuciła mu chytre spojrzenie.
– Podobno zaproponowali ci pozycję wiceprezydenta i

miejsce w radzie Global Village. Ale Max chce więcej.
Powiedział im zatem, że pozostaje niezależny, chyba że złożą
mu korzystniejszą ofertę.

– Co to znaczy? – spytała zdumiona Cleo.
– To znaczy, że Max wmawia wszystkim, iż zakłada własny

interes.

– Chyba że dostanie lepszą propozycję z Global Village? To

pani chce powiedzieć? – Cleo uważnie obserwowała Kimberly.

Kimberly westchnęła z pewnym nawet współczuciem.
– Niech pani nie bierze tego sobie tak bardzo do serca. Max

ma opinię człowieka, któremu wszystko się udaje i który idzie

255

po trupach, jeśli trzeba. Ludzie, którzy znają się na interesach o
wiele lepiej od pani, zostali starci na proch pod kołami jego
rydwanu.

– Co za poetyckie porównanie. – Cleo nie zwracała uwagi na

ponury wzrok Maxa i przyglądała się jej.

Kimberly poczuła się zdezorientowana. Rzuciła szybkie,

badawcze spojrzenie na Maxa, a później, marszcząc brwi,
zwróciła się do Cleo:

– Chcę tylko pani uświadomić, że on wykorzystuje panią,

aby do tego, co opowiada przedstawicielom Global Village,
dodać element realizmu. Zaręczyny z panią przekonają każdego,
że chce założyć samodzielny interes.

– I wtedy Global Village zaakceptuje jego żądania?
– Przypuszczalnie. – Kimberly wzruszyła ramionami. –

Bardzo im na nim zależy.

Cleo spojrzała na Maxa.
– To miło być tak rozchwytywanym, prawda?
– To zależy. – Wyraz jego twarzy był niewzruszony.
Kimberly przystanęła na chwilę.
– Zastanawiałam się, dlaczego Max nie przyjął propozycji

mojego ojca, aby wrócił do Curzon International. Teraz już
wiem. Kierownicza pozycja w Globar Village wygląda znacznie
bardziej zachęcająco. On lubi rządzić. W Curzon International
zawsze musiałby walczyć o władzę z rodziną. Ale w Global
Village może być panem.

Cleo spróbowała wytrzeć płócienną serwetką kroplę syropu z

kącika ust. Gdy się nie udało, zlizała ją językiem.

– Kiedy po raz pierwszy rozmawiałeś z ludźmi j z Global

Village, Max? – spytała.

– Tego dnia, kiedy pojechaliśmy z Benem po narzędzia. –

Wzrokiem przekonywał ją, żeby mu uwierzyła.

Głęboko odetchnęła.
– Czyli w jakiś tydzień po tym, jak przyjąłeś propozycję

pracy dla mnie?

– Tak.

256

– Co im powiedziałeś?
– Że nie interesuje mnie żadne stanowisko w Global Village.
– Nawet kierownicze?
– Tak, nawet kierownicze.
Cleo uśmiechnęła się drżącymi wargami.
– Rozumiem wobec tego, że nadal pracujesz dla mnie, czy

tak?

– Tak. – Oczy Maxa błyszczały uczuciem, którego nie

słychać było w jego głosie. – Wciąż pracuję dla ciebie. I nie
zamierzam rezygnować.

– Tak myślałam. To nam rozwiązuje cały problem, prawda?

Niech się pani nie martwi, Kimberly. Max nie będzie pracował
dla konkurencji.

Wstała, aby nalać sobie kawy. Chciała to zrobić tak

nonszalancko jak wcześniej Kimberly, ale jej plan spalił na
panewce, bo nie mogła znaleźć filiżanki.

– Druga półka z lewej strony – powiedziała zimno Kimberly.
Cleo zazgrzytała zębami.
– Dziękuję.
– Czegoś tu nie rozumiem – powiedziała Kimberly. – Z

początku myślałam, że jest pani naiwna i nieobyta w szerokim
świecie. Teraz jednak zaczynam się zastanawiać, czy nie są to
jedynie pozory.

– Czyli zaczyna się pani zastanawiać, czy jestem tak głupia,

na jaką wyglądam? – spytała niewinnie Cleo. – Max też miał ze
mną ten problem na początku. Ciekawe, skąd takie wrażenie?
Może to przez te tenisówki? – Spojrzała na swoje srebrne
tenisówki. – Może powinnam coś zrobić ze swoim publicznym
wizerunkiem?

– W co pani gra, Cleo? Naprawdę pani myśli, że potrafi

kontrolować Maxa? – Oczy Kimberly błyszczały podnieceniem.
– Jeśli zamierza pani przy jego pomocy zbudować imperium,
ostrzegam, że to on będzie jego władcą i panem. W końcu
zostanie pani z niczym.

Cleo podmuchała na kawę.

257

– Nie zamierzam budować imperium. Staram się prowadzić

zajazd. Trudno dziś o dobrego pracownika. Miałam szczęście,
że napatoczył mi się Max.

– Niech pani nie opowiada bzdur. Obie wiemy, że nie może

sobie pani na niego pozwolić.

– Przyjął moją propozycję. – Cleo spojrzała na Maxa. –

Przyjąłeś, prawda?

Po raz pierwszy od przyjścia Kimberly Max lekko się

uśmiechnął. Oczy mu błyszczały.

– Tak.
– O co tu, do diabła, chodzi? – wykrzyknęła Kimberly. – Nie

ma pani możliwości, żeby przebić ofertę Global Village czy
Curzon International.

– Pani się myli – powiedziała słodkim głosem Cleo. –

Robbins' Nest Inn może Maxowi zaoferować coś, czego nie ma
ani Global Village, ani Curzon International.

Kimberly wykrzywiła się z ledwie ukrywaną pogardą.
– Co takiego? Panią? Naprawdę wierzy pani, że Max nie

przyjąłby wiceprezydentury w którejś z tych dwóch spółek dla
pani czy dla jakiejkolwiek innej kobiety?

– Nie – powiedziała Cleo. – Nie dla mnie samej. Ale sądzę,

że skusiłby się na to, co może dostać razem ze mną.

– Robbins'Nest Inn?
– Nie, rodzinę – odparła spokojnie Cleo.
– Pani oszalała. – Kimberly patrzyła na nią zaskoczona. – A

po cóż mu rodzina?

– Po pierwsze nie będzie musiał martwić się przypadkowymi

niepowodzeniami.

– O czym pani mówi? – Kimberly spoglądała na nią

nierozumiejącym wzrokiem.

Cleo napiła się kawy.
– Przy nas Max wie, że nawet jak czasem nie dorówna swej

wspaniałej reputacji, nadal będzie członkiem rodziny. Zawsze
będzie jednym z nas, niezależnie od tego, czy coś mu się uda,
czy też nie.

258

Kimberly otwarła usta. Kiedy nic nie przyszło jej do głowy,

zwróciła się do Maxa.

– Dobrze – powiedziała. – Poddaję się. Nie mam pojęcia, o

co tu chodzi, ale najwyraźniej ty znów trzymasz wszystko pod
kontrolą. Zakładam, że prędzej czy później dowiemy się o
twoich planach.

– Nie mam żadnych tajemnych planów – stwierdził

spokojnie Max. – Cleo powiedziała ci prawdę. Pracuję dla niej.
Inne propozycje mnie nie interesują. Możesz mi pogratulować
zaręczyn, a potem wyjść.

Rzuciła mu zdegustowane spojrzenie.
– Gratuluję. – Odwróciła się na pięcie i wyszła.
W pokoju zapadła cisza.
– Dzięki – mruknął w końcu Max.
– Za co?
– Za całokształt.
– Nie ma za co. – Cleo nabrała ciasta na łyżkę. – Chcesz

wafla?

– Między innymi. – Spojrzał znacząco na naczynie z

miodem stojące na środku stołu.

Rzuciła mu oburzone spojrzenie.
– Tylko sobie niczego nie wyobrażaj. Ta scena z miodem w

„Lustrze” była czystą fantazją.

– Zamiana fantazji w rzeczywistość to moja specjalność.
– Nie ma mowy. Za lepki.
– Techniczne szczegóły pozostaw mnie. – Uśmiechał się

lekko. Wziął naczynie z miodem.

Cleo zapomniała o następnym waflu.

Kiedy wyszli z antykwariatu na Pioneer Square, zaczął padać

zimny deszcz. Cleo otworzyła parasolkę. Jej srebrne tenisówki
nasiąkały wodą.

– Ale leje. Wróćmy do domu – zaproponowała.

259

– Mam lepszy pomysł. – Wziął od niej parasolkę i niósł ją

tak, że osłaniała oboje. Gdy ich dłonie się zetknęły, spojrzał z
aprobatą na pierścionek ze szmaragdem, który włożył jej na
palec godzinę wcześniej. – Tuż za rogiem jest niewielka,
interesująca galeria. Możemy się tam na chwilę schronić przed
deszczem.

– Założę się, że w tej galerii nie ma obrazów z psami, z

końmi czy pejzaży – mruknęła. Zdążyli już odwiedzić trzy
galerie i w żadnej z nich nie było takiej sztuki, jaką lubiła.
Wszyscy właściciele znali Maxa.

– Od dnia, kiedy zawiśnie tu obraz spaniela, moja noga

więcej w tej galerii nie postanie. – Max stanowczym ruchem
wziął ją pod ramię i wprowadził do sklepu.

Na Cleo ciemne, ponure, przeważnie szare i brązowe obrazy

nie zrobiły większego wrażenia. Zmarszczyła nos.

– Nie rozumiem, co ty w nich widzisz.
Max obrzucił wywieszone obrazy jednym przeciągłym

spojrzeniem.

– Jeśli cię to pocieszy, to powiem, że nie widzę tu nic

godnego uwagi.

– To dobrze. – Uśmiechnęła się. – Jeszcze będzie z ciebie

pociecha.

Zza lady wysunęła się świecąca, łysa głowa.
– Max, przyjacielu. – Dobrze zbudowany mężczyzna w

średnim wieku, ubrany na czarno, uśmiechnął się szeroko. –
Dawno cię nie widziałem. Gdzie się podziewałeś? Dzwoniłem
kilka razy do twego biura z prośbą, żebyś się jak najszybciej
odezwał. Nikt ci nie powtórzył?

– Nie – powiedział Max. – Nie pracuję już dla Curzon

International. Walterze, chciałbym ci przedstawić moją
narzeczoną, Cleo Robbins. Cleo, to jest Walter Stickley.
Właściciel tej galerii.

– Dzień dobry panu.
– Witam panią. – W oczach Waltera zalśniła ciekawość.

Rzucił okiem na Maxa. – To znaczy, że się zaręczyłeś?

260

– Tak.
– Gratuluję. I odszedłeś z Curzon?
– Zgadza się. Teraz pracuję dla kogoś innego.
– To dlatego nie mogłem się z tobą skontaktować. Cieszę

się, że dziś wpadłeś. – Zatarł ręce. – Właśnie miałem zamiar
podzwonić do paru innych klientów.

– Co masz ciekawego? – Max jeszcze raz, bez

zainteresowania, obrzucił wzrokiem ściany galerii. – Nie widzę
tu niczego zachęcającego.

– Wiesz, że zawsze trzymam lepszy towar na zapleczu. –

Walter zaśmiał się. – Chodźcie.

Wyszedł zza lady i poprowadził ich korytarzykiem do

zamkniętych drzwi. Otworzył je i ruchem ręki zaprosił oboje do
środka.

Cleo szybko spojrzała na duże płótno oparte o ścianę i

przewróciła oczami. Obraz był bardziej ponury, bardziej dziki i
– na pewno – bardziej interesujący niż te, które wisiały w
galerii, ale wcale jej się bardziej nie podobał.

– Fuj – powiedziała.
Walter rzucił jej jadowite spojrzenie.
– Ona lubi obrazy z końmi i z psami – powiedział od

niechcenia Max. Uważnie przyglądał się obrazowi.

– I pejzaże – dodała Cleo. – Bardzo lubię pejzaże.
– Nie zajmuję się tego rodzaju rzeczami – stwierdził sztywno

Walter.

– Zauważyłam. – Cleo spoglądała na Maxa. – Wszystko w

porządku? Trochę dziwnie wyglądasz. – Przeszło jej przez myśl,
że Max ogląda któryś ze swoich koszmarów.

– W porządku – odparł cicho. – Kto to malował, Walterze?

Nie poznaję stylu.

– To moje niedawne odkrycie – powiedział zadowolony

Walter. – Artysta nazywa się David Verrier. Co o tym myślisz?

– Biorę. Czy możesz dostarczyć mi obraz jeszcze dziś po

południu? Jutro wyjeżdżam z miasta.

– Nie ma problemu. – Walter zatarł ręce i zaśmiał się

261

ponownie. – Wiedziałem, że ci się spodoba. Za pięć lat Verrier
będzie wart majątek.

– Tak. – Max nadal wpatrywał się w obraz. – Dzwoń do

mnie zaraz, jak tylko coś od niego dostaniesz. Zostawię ci mój
aktualny numer telefonu.

– Jasne. Twoje nazwisko będzie pierwsze na mojej liście.
– Moje nazwisko będzie jedyne na twojej liście – poprawił

go Max.

Walter chrząknął.
– Mhm, tak. Jedyne. Posłuchaj. Verriera trzeba pokazać. Nie

możesz złapać wszystkiego, co namaluje, i zamknąć u siebie,
nim świat sztuki będzie miał szansę go poznać. Chciałbym
urządzić mu wystawę. Zasługuje na uznanie.

Max nie był zachwycony, lecz niechętnie skinął głową.
– Dobrze. Możesz pokazywać jego obrazy. Ale ja mam być

pierwszym widzem każdego nowego płótna.

– Umowa stoi.
Cleo przechyliła głowę na bok i studiowała obraz pod innym

kątem. Kiedy i to nie przyniosło żadnych rezultatów, przeszła w
drugi kąt pokoju i stamtąd obejrzała płótno. Potem ukucnęła i
jeszcze raz się przyjrzała.

– Powiedz mi, co widzisz w tym obrazie? – zapytała. – Mnie

przypomina on dno wiadra z czarną farbą.

Walter aż się wzdrygnął.
– Mówiłeś, że zamierzasz się ożenić z tą… z tą osobą?
– Tak. – Max wreszcie oderwał wzrok od obrazu.

Uśmiechnął się. – Ona się nie zna na sztuce, ale wie, co lubi.

– Rozumiem. – Oczy Waltera zabłysły. – A propos, doszły

do mnie pewne plotki.

– Jakie plotki? – Spytał Max bez zainteresowania.
– O pięciu obrazach Amosa Luttrella, które ostatnio znikły.

Nic o nich nie wiesz?

– Wiem, że należą do mnie – powiedział Max.
– Mhm, tak. Spodziewałem się usłyszeć coś w tym stylu. –

Walter ściągnął wargi. – Istnieją jednak jakieś wątpliwości co do

262

własności.

– Nie ma żadnej wątpliwości co do tego, kto jest ich

właścicielem, Walterze – stwierdził Max.

Walter znów odchrząknął.
– W historię, o której słyszałem, wmieszany jest Garrison

Spark. Podobno jest na tropie tych obrazów. Ma klienta, który
chce za nie zapłacić ćwierć miliona. Ma także pokwitowanie
zakupu od Jasona Curzona. Twierdzi, że jego data jest
wcześniejsza od daty testamentu.

– Pokwitowanie, jeśli w ogóle istnieje, jest sfałszowane. –

Max spojrzał w oczy Walterowi. – Obaj wiemy, że nie byłoby to
pierwsze fałszerstwo, w jakie jest zamieszany Spark, prawda?

– Rozumiem. – Walter uśmiechnął się sucho.

Następnego dnia po południu Cleo siedziała obok Maxa w

samochodzie i z obawą patrzyła na wyłaniający się przed nimi
widok Harmony Cove.

– Ciekawe, czy rada miejska zablokowała drogi, żebym nie

mogła wjechać?

– Uspokój się. Nikt nie przejmie się twoją książką.
– Nolan się przejął.
– Nolan jest głupcem.
– Tak, ale obawiam się, że nie jest jedynym głupcem w

Harmony Cove. – Cleo przekręciła pierścionek na palcu.
Wyraźnie odczuwała jego ciężar. – Do tej pory O'Reilly pewno
rozmawiał już ze wszystkimi.

– Przypuszczalnie. O'Reilly jest bardzo dokładny.
– Nie wiem, czy to był taki dobry pomysł.
Rzucił jej spojrzenie z ukosa.
– Uważasz, że dopuszczanie tego przestępcy coraz bliżej jest

lepszym pomysłem?

– No, nie, ale kiedy się to wszystko skończy, nadal będę

musiała tu mieszkać. Nie chcę, żeby ludzie się na mnie gapili.

263

Dość miałam wścibstwa po śmierci rodziców.

– Nie dopuszczę do ciebie żadnych wścibskich ludzi –

obiecał cicho.

Widziała ostry zarys jego szczęki i wiedziała, że mówi

prawdę. Trochę się rozluźniła. Nikt jej za bardzo nie dokuczy,
kiedy będzie miała u boku Maxa.

– Chyba będę musiała dać ci podwyżkę.
– Przyjmę ją w bułeczkach Daystar.
Zmniejszył prędkość, kiedy wjechali w handlową dzielnicę

miasteczka. Od wejścia do sklepu spożywczego pomachała im
jakaś kobieta. Cleo odwzajemniła gest.

– Przynajmniej pani Gibson nie zamierza mi wymalować

wielkiej czerwonej litery „A” na czole.

– Kto to jest pani Gibson?
– Właścicielka małej księgarni na rogu.
– Na pewno zamówiła kilka egzemplarzy „Lustra” w

oczekiwaniu na spragnionych czytelników – uśmiechnął się
Max.

– Ojej, to naprawdę okropne. – Cleo nerwowo bawiła się

słuchawką telefoniczną.

– Odłóż ten telefon i nie panikuj. – Zwolnił jeszcze bardziej i

skręcił na parking przy sklepie spożywczym.

– Co ty robisz? – krzyknęła zaalarmowana.
– Musimy przebrnąć przez najgorsze jak najszybciej, żebyś

się wreszcie przestała denerwować.

– Nie potrzebuję niczego ze sklepu.
– Zawsze coś się znajdzie. – Zgrabnie zaparkował Jaguara i

otworzył drzwi.

Cleo siedziała nieruchomo. Max obszedł samochód.
– No, chodź. To nie będzie takie straszne.
– Nie chcę tego teraz robić.
– Musisz to kiedyś załatwić.
– Wiem. Ale nie dzisiaj.
– Wysiądź z samochodu – powiedział łagodnie – albo

wyciągnę cię siłą i zaniosę do tego cholernego sklepu.

264

Spojrzała na niego z niemym uporem. Ale wyraz twarzy

Maxa był jeszcze bardziej uparty. Wiedziała, że ma rację.
Prędzej czy później będzie musiała stanąć twarzą w twarz z
mieszkańcami Harmony Cove.

– Niech będzie. – Odpięła pas i wyskoczyła z samochodu.

Niemal przebiegła obok niego.

– Oto moja dzielna Cleopatra – mruknął.
W połowie drogi do wejścia obejrzała się i zobaczyła. że

Max został z tyłu.

– Sama nie wchodzę – ostrzegła.
– To trochę zwolnij. – Podszedł do niej i wziął ją pod ramię.

– Nie biegam, z wyjątkiem szczególnie nagłych przypadków, a
ten do takich nie należy.

– Jak chcesz, to potrafisz szybko się ruszać – mruknęła. –

Widziałam, jak biegasz po schodach w zajeździe, w dół i w
górę, tak samo szybko jak my. Czy Jesteś pewien, że musimy to
robić?

– Nie mogę uwierzyć, że aż tak się denerwujesz. – Otworzył

szklane drzwi sklepu i delikatnie wepchnął ją do środka. –
Przyjechałaś po mleko.

– Nie potrzebujemy mleka. Wszystkie przetwory mleczne

przywożą nam dwa razy w tygodniu do zajazdu.

– Dzisiaj przyjechałaś po mleko.
Cleo poczuła na sobie wzrok wielu osób, kiedy tylko

znalazła się w środku. Wszyscy – od magazyniera do kasjerki –
patrzyli na nią tak, jakby ją widzieli pierwszy raz w życiu. I
wszyscy jej życzliwie pomachali na przywitanie.

Spuściła głowę i prędko ruszyła do działu z nabiałem.
– Dzień dobry pani – powiedział nieśmiało sprzedawca.
– Dzień dobry, Tomie. Jak się masz? – Wdzięczna za

uspokajającą obecność Maxa otworzyła drzwi lodówki i wyjęła
karton chudego mleka.

– Dziękuję, dobrze. Słyszałem, że ktoś panią prześladuje za

to, że napisała pani książkę. Czy to prawda?

– Tak. – Palce Cleo zacisnęły się na kartonie z mlekiem.

265

– Bardzo mi przykro. Mam nadzieję, że go złapią.
– Dzięki, Tomie.
– Ja się tak zastanawiałem. – Tom rozejrzał się wokół

badawczo i przysunął się bliżej Cleo.

Zesztywniała.
– Nad czym się zastanawiałeś?
– Nad tą pani książką.
– Tak? – Poczuła skurcz żołądka.
– Ja, no, właśnie, myślałem, żeby też napisać książkę.
– Naprawdę? – Zamrugała oczyma.
Gwałtownie pokiwał głową i zaczerwienił się aż po nasadę

włosów.

– Tak. Science fiction, wie pani.
– Rozumiem. – Powiedziała słabym głosem. – To wspaniale.

Życzę ci powodzenia.

Rozpromienił się, słysząc zachętę.
– Wie pani, to jest historia o alternatywnym świecie. Tam

jest dużo rzeczy podobnych do naszego świata, ale podstawowe
prawa nauki są inne. Bardziej magiczne, wie pani.

– Aha. – Zrobiła krok do tyłu.
Tom natychmiast się do niej przysunął.
– Moim głównym bohaterem jest facet z naszego świata,

który znajduje się w tym innym świecie. Najpierw myśli, że
wszystko mu się śni. Potem zdaje sobie sprawę, że jest
uwięziony. Musi się nauczyć, jak przeżyć, bo inaczej go zabiją.

– To bardzo pomysłowe. – Znów odsunęła się o krok.
Szedł za nią.
– Na ziemi on jest geniuszem komputerowym, więc kiedy

znajduje się w tym magicznym świecie, przez chwilę wszystko
mu się myli.

Zrozumiała, że Toma, chłopca ze sklepu, „Lustro” wcale nie

obchodzi. Przekonany, że odnalazł pokrewną duszę, zamierzał
opowiedzieć jej całą treść swojej książki, w tej właśnie chwili,
przed ladą z nabiałem.

– A potem spotyka tego gościa, który jest jakby

266

czarnoksiężnikiem, wie pani…

– Ciekawe. – Cleo cofała się bokiem, zdając sobie sprawę z

niemego rozbawienia Maxa. Tom przez cały czas szedł za nią.

– I jest jeszcze ten drugi czarnoksiężnik, który jest trochę

stuknięty, wie pani? Odkrył nową magiczną zasadę. Nie wiem,
co to będzie, ale na pewno będzie zagrażało całemu
alternatywnemu światu…

– Absolutnie fascynujące. – Spojrzała na zegarek. – Chętnie

posłuchałabym do końca, ale się śpieszę.

– Co? – Zajęty opowiadaniem Tom zmarszczył brwi,

zaskoczony. – Aha, pewno. Może wpadłbym któregoś dnia do
zajazdu i opowiedział pani resztę?

– Zobaczymy. – Odwróciła się i szybko poszła do kasy.

Nawet się nie obejrzała, czy Max idzie za nią.

Siwa kasjerka uśmiechnęła się szeroko.
– Witaj, Cleo. Podobno ktoś ci się naprzykrza, ponieważ

napisałaś książkę. Nie wiedziałam, że jesteś pisarką.

– Na razie wydałam tylko jedną książkę – mruknęła.

Postawiła na blacie karton z mlekiem.

– Nie martw się, kochana. Na pewno napiszesz ich więcej.

Wiesz, nie czytałam żadnej książki od lat. Telewizja i to
wszystko… Człowiek w ogóle nie ma czasu. Mleko?

– Tak, Ernestine.
– Myślałam, że przywożą wam nabiał.
Cleo gwałtownie poszukiwała wyjaśnienia, kiedy Max

podszedł do kasy.

– Zabrakło nam – wyjąkała wreszcie.
– Aha. – Ernestine przejechała kartonem po czytniku. –

Wiesz, powinnyśmy umówić się któregoś dnia.

– Dlaczego?
– Mogłabym ci opowiedzieć historię mojej rodziny.

Napisałabyś o tym książkę. Jestem pewna, że ludzie chętnie by
ją przeczytali. Niektóre kawałki są naprawdę fascynujące. Czy
ci już mówiłam, że jedna z moich krewnych przyjechała z
Zachodu pociągiem towarowym?

267

– Chyba nie.
– To musiała być Sarah Hill Montrose. – Ernestine zamyśliła

się. – Historia jej życia jest naprawdę ciekawa. Albo weźmy
mojego pradziadka, Mortona Montrose. Uprawiał ziemię we
wschodnim Waszyngtonie. Hodował także indyki. Strasznie
śmieszne rzeczy opowiadał o indykach. One są okropnie głupie,
te taki.

– Doprawdy? – Cleo spojrzała na mleko.
– Eugene Montrose, mój dziadek, był chyba najciekawszy ze

wszystkich. Łowił ryby.

– Coś takiego. Ile płacę, Ernestine?
– Co? Ach, tak. Mleko. Włożę je do torby.
– Dziękuję. – Cleo wyrwała jej torbę z ręki, widząc, że Max

zaśmiewa się w duchu do rozpuku. – Do zobaczenia, Ernestine.

– Daj mi znać, jak będziesz miała czas, żeby napisać tę

książkę o mojej rodzinie – powiedziała wesoło Ernestine. –
Mam mnóstwo wycinków z gazet, zdjęć i takich różnych.

– Na pewno dam ci znać, jeśli znajdę chwilę czasu –

obiecała Cleo. – Ale ostatnio jestem bardzo zajęta.

Wychodziła już ze sklepu, z Maxem za plecami, kiedy

kolejna znajoma postać stanęła jej na drodze. Musiała się
zatrzymać. Przycisnęła mleko do piersi i uśmiechnęła się
niepewnie.

– Cześć, Adrianie.
Adrian Forrester spojrzał na nią groźnym wzrokiem spod

ciemnych brwi. W ręku trzymał dużą żółtą kopertę.

– Słyszałem, że wydałaś książkę?
– Tak. – Cleo podejrzliwie rzuciła okiem na kopertę.

Obawiała się, że wie, co jest w środku. Zanim sprzedała
„Lustro” wydawcy, dostała swoją porcję odmów.

– Przypuszczam, że miałaś agenta? – chciał wiedzieć Adrian.
– Nie, nie miałam, chociaż myślę, żeby znaleźć kogoś do

następnej książki.

– Znasz ludzi w wydawnictwach?
– Nie. Nie znałam nikogo, Adrianie. Wysłałam rękopis do

268

wielu wydawców i ktoś go wreszcie kupił.

– Czyli miałaś szczęście.
– Tak. Miałam szczęście.
– To dlatego, że piszesz dla kobiet – stwierdził smutno. –

Dlatego wydają ciebie, a nie mnie. Nowy Jork interesuje się
dzisiaj wyłącznie literaturą kobiecą. Romanse, psychologia,
błyskotki, erotyka – wszystko dla kobiet. Nawet rynek powieści
kryminalnych skłania się w stronę kobiet.

– No, a horrory, science fiction, powieści szpiegowskie?
– W nich też jest mowa o stosunkach międzyludzkich. –

Adrian spojrzał na nią tak, jakby to była jej wina.

– Ojej, nie myślałam…
– Czy wiesz, co piszą w tym liście? – Pomachał jej przed

nosem kopertą z odrzuconym rękopisem. – Piszą, że nie
interesuje ich twardy kryminał z mężczyzną jako bohaterem.
Wydawca sugeruje, abym zmienił mojego bohatera w
prywatnego detektywa – kobietę.

– No, wiesz, Adrianie, nie mam pojęcia, dlaczego wydawca

proponuje ci coś takiego. Chyba tylko dlatego, iż wiele kobiet
lubi czytać i wydawać pieniądze na książki, które im się
podobają.

Spojrzenie Adriana mogłoby zmrozić wulkaniczna lawę.
– Coś ci powiem. Gdyby nie wydawali takich książek jak

twoje, moje miałyby większe szanse.

Złość Cleo była większa niż strach, że została

zdemaskowana jako autorka „Lustra”.

– Tak myślisz? – spytała spokojnie.
Max najwyraźniej wyczuł niebezpieczną słodycz jej głosu i

postanowił interweniować.

– Musimy się pośpieszyć, rodzina czeka. – Wziął ją za ramię

i chciał poprowadzić w stronę samochodu.

Cleo nie dała się ruszyć.
– Chwileczkę. Chcę coś poradzić Adrianowi w sprawach

wydawniczych.

– Forrester raczej nie potrzebuje twoich rad. – Max

269

uśmiechnął się, objął ją ramieniem i pociągnął do Jaguara.

– Po prostu miała szczęście – warknął Adrian.
– Tak myślisz? A może to jednak było coś więcej niż

szczęście – krzyknęła Cleo, kiedy Max wpychał ją na przednie
siedzenie samochodu. – Może piszę lepiej od ciebie. Może moja
książka jest lepsza niż twoja. Zastanów się nad tym.

– Wszystko dlatego, że to była babska książka – wrzasnął

Adrian. – Tylko dlatego ją wydano. Mówię ci, że kobiety
przejmują władzę na rynku wydawniczym.

– Więc zmień płeć – odkrzyknęła mu Cleo.
– O mój Boże – mruknął Max, zamykając drzwi. –

Stworzyłem potwora.

270

Rozdział szesnasty

– Przestań się śmiać – powiedziała Cleo, kiedy jechali do

Robbins' Nest Inn.

Max rzucił na nią okiem, nie mogąc powstrzymać wesołego

grymasu. Siedziała z założonymi rękami, w geście całkowitego
obrzydzenia, wpatrując się w krętą drogę przed sobą.

– Przykro mi – powiedział Max.
– Wcale ci nie jest przykro. To widać gołym okiem.
– Daj spokój, musisz sama przyznać, że to wszystko było

bardzo śmieszne. Byłaś przerażona spodziewaną reakcją
mieszkańców Harmony Cove na wieść, że jesteś autorką
„Lustra”. I okazało się, że nic takiego się nie stało, prawda?

– Nikomu się nawet nie chciało przeczytać mojej książki.
– Przypuszczam, że rzeczywiście tak było. Jeśli nasze

ostatnie nienaukowe badanie opinii publicznej jest wiarygodne,
możemy założyć, że ogromna większość ludzi, których
spotykasz, nigdy twoich książek nie przeczyta. Ale będą chcieli
z tobą porozmawiać o pisaniu i wydawaniu książek. Te sprawy
ludzi fascynują.

– Chcesz powiedzieć, że będą mi opowiadać swoje pomysły

na książkę, nalegać, abym opisała historię ich rodziny lub
narzekać, że to mnie wydają, a nie ich?

– Właśnie tak.
Cleo powoli rozchmurzyła się.
– To było dość śmieszne, co?
– Bardzo. Zwłaszcza wyraz twarzy Forrestera.
– Kiedy sobie przypomnę, jak bez końca opowiadał o swojej

książce i o tym, jak się nią zachwycą wydawcy… – Cleo
przerwała. Zaczęła chichotać, a potem głośno się roześmiała.

Max uśmiechnął się do siebie, obserwując ją kątem oka.
– Nie twierdzę, że od czasu do czasu ktoś cię nie skrytykuje

– ostrzegł. – Ale sądzę, iż sobie poradzisz, kiedy ci ktoś powie,
że twoja książka to śmieć.

– Tak jak Nolan? Chyba masz rację. Denerwowałam się na

271

myśl o ludziach wścibiających nos w moje prywatne życie, ale
tak naprawdę większość z nich chciała mówić tylko o sobie. Po
śmierci rodziców było zupełnie inaczej.

– Oczywiście.
– Pozwoliłam wyobraźni zanadto się rozbuchać.
– Masz wyjątkową wyobraźnię – przyznał.
– Szkoda, że ten, co mnie prześladuje, nie jest wyborem

mojej wyobraźni. – Rozbawienie znikło z oczu Cleo.

Max patrzył na drogę.
– Ja też żałuję.
– A może to jednak Adrian, jak sądzisz? Może zaślepiła go

zazdrość i chce mnie ukarać za to, że wydano moją książkę, a
jego nie.

Potrząsnął głową z ponurą pewnością.
– Nie. Adrian najwyraźniej dopiero niedawno dowiedział się,

że napisałaś „Lustro”, a wszystko zaczęło się ponad miesiąc
temu. Nie byłby w stanie tak długo powstrzymywać wybuchu
zazdrości.

– Nie jestem pewna. Może wiedział już od dawna i tylko

udawał, że nie ma o niczym pojęcia.

Jedną ręką Max przelotnie dotknął jej nogi.
– Dowiemy się, kto chce cię nastraszyć.
– Mam nadzieję.
Z powrotem położył rękę na kierownicy i przez chwilę

prowadził samochód nie odzywając się. Do zajazdu mieli
niecałe dwa kilometry. Niedługo będą w domu.

W domu.
Mimo tych wszystkich trosk Max zdawał sobie sprawę z

przyjemnego oczekiwania, jakie wywoływał w nim powrót do
domu.

Pierwszy raz w życiu czuł, że gdzieś należy. A co

najważniejsze, u swego boku miał kobietę, która go chciała,
kobietę, która na niego czekała całe życie.

– O czym myślisz? – spytała cicho Cleo.
– Zastanawiałem się, czy Ben pamiętał o cieknącym

272

prysznicu w dwa-szesnaście.

Cleo uśmiechnęła się.
Nad wybrzeżem zapadała wczesna ciemność zimowego

wieczoru. Nisko wiszące, ciężkie chmury zapowiadały nowe
deszcze. Max wziął ostatni zakręt i zobaczył przed sobą
rozjarzone światła Robbins' Nest Inn.

– Cleo?
– Hmmm? – Przypatrywała się prawie pustemu parkingowi z

zawodowym niepokojem.

– Chciałbym, żebyśmy mieli dziecko.
Gwałtownie oderwała wzrok od pustego parkingu.
– Co?
– Dziecko. – Dzięki niemu wszystko stałoby się

bezpieczniejsze, pomyślał Max. Dziecko jeszcze mocniej
związałoby go z Cleo i z jej przyjaciółmi.

– Dlaczego?
Max zawahał się.
– A dlaczego ludzie mają dzieci?
– Z wielu powodów. Nie zawsze rozsądnych. Dlaczego ty

chciałbyś mieć dziecko?

– Czy to jakiś egzamin?
– Może.
Z napięciem szukał właściwych słów.
– Już czas. – Skupił się ponownie. – W przyszłym miesiącu

kończę trzydzieści pięć lat. Z inwestycji, które robiłem w
ostatnich latach, mam zapewniony niezły dochód. Teraz, kiedy
pracuję dla ciebie, prowadzę ustabilizowany tryb życia. I mam
ciebie.

– Nie jestem pewna, czy te powody wystarczą – stwierdziła

spokojnie Cleo.

Przeszył go strach. Zacisnął palce na kierownicy.
– Co to ma znaczyć?
– Dziecko to bardzo poważna sprawa – nastroszyła się Cleo.

– Trzeba wziąć pod uwagę mnóstwo rzeczy. Rozmawiamy o
poważnym zaangażowaniu.

273

– My już jesteśmy poważnie zaangażowani.
– Wiem, ale…
– Czym ryzykujesz? – spytał szybko Max, wyczuwając słaby

punkt. – Boisz się, że za rok czy dwa cię Porzucę, tak jak zrobił
mąż Sylvii?

Cleo odwróciła głowę i spojrzała na niego rozumiejącymi

oczyma.

– Nie. – Jej głos był mocny i czuły. – Nie, nie sądzę, abyś

mógł opuścić swoją rodzinę.

– Uważasz, że będę kiepskim ojcem, tak? Posłuchaj, wiem,

że facet z taką przeszłością jak ja nie ma wielkich szans na bycie
dobrym ojcem. Ale myślę, że dałbym sobie radę z
podstawowymi zasadami. Powiedziałaś mi kiedyś, że nie musi
się wyskakiwać z samolotu, żeby wiedzieć, co się wówczas
dzieje z człowiekiem.

– Co jest, twoim zdaniem, podstawą ojcostwa? – spytała

Cleo z autentyczną ciekawością.

Rzucił jej szybkie spojrzenie.
– Obecność. Zarobienie na dziecko.
– Od kogo tego się nauczyłeś?
– Od mojego ojca.
– Spędzał z tobą dużo czasu?
– Nie. Nigdy go nie widziałem. Odszedł, zanim się

urodziłem.

– Och. – W jej głosie zabrzmiało wielkie zrozumienie.
– Moja strategia polega na robieniu dokładnie na odwrót

tego, co zrobiono mnie, kiedy dorastałem.

– Myślę, że będziesz fantastycznym ojcem. – Cleo lekko

dotknęła jego uda.

Odczuł ogromną ulgę. Walczył i wygrał.
– Naprawdę? – spytał.
– Tak. – Cleo patrzyła przez szybę na ciepłe światła zajazdu.
– No, to załatwione. – Skręcił na parking. – Zaczynamy od

razu.

– Czy moglibyśmy zaczekać do wieczora? Jestem pewna, że

274

wszyscy będą mieli mnóstwo pytań, a Trisha i Ben zechcą
porozmawiać o swoich planach weselnych. Chciałabym też
przejrzeć nowe rezerwacje i może O'Reilly będzie miał coś dla
nas.

– Skoro nalegasz, myślę, że możemy zaczekać te parę

godzin.

Wszystko będzie dobrze, pomyślał. Dlaczego zatem, mimo

satysfakcji, czuł jakiś dziwny niepokój?

Znał odpowiedź na swoje pytanie. Ciągle jeszcze przebywał

na grząskim terenie. Sam w końcu wiedział najlepiej, że
popchnął Cleo do zaręczyn, tak jak kiedyś popchnął Kimberly.
A teraz wciągnął ją w kolejne zobowiązanie.

Może za mocno starał się wejść na zawsze w jej życie?

Wiedział, że w tego rodzaju sprawach nie ma za dobrych
doświadczeń. Na tym polu zawsze coś knocił.

Powinienem się powstrzymać, pomyślał, zaniepokojony

swoją strategią nacisku. Coś w niej było nie tak.

Rzeczy, których najbardziej w życiu chciał, zawsze mu

umykały w chwili, gdy wyciągał po nie ręce.

Trzy godziny później rozbawiony obserwował, jak O'Reilly

wyciąga się na fotelu w solarium i opiera nogi na wiklinowym
stołeczku.

– Odgrywasz sułtana? – spytał.
– Myślę, że wreszcie zrozumiałem, dlaczego zmieniłeś

pracę. Uważaj tylko, żebyś zanadto nie utył od czekoladowych
ciasteczek.

– Dam sobie radę. Tutaj stale jest coś do roboty.
– Tak. Szybko się o tym przekonałem. Musiałem pomóc

Benowi z cieknącymi urządzeniami. A propos, Ben sądzi, że
jesteś czarnoksiężnikiem.

– Nie wiem dlaczego. Ostatnio nie robiłem żadnych czarów.
– Każdy ma takiego idola, na jakiego sobie zasłużył. –

275

O'Reilly uśmiechnął się. – Sammy pilnował napraw.

– Sammy jest niezły w pilnowaniu.
– To fajny dzieciak, nie?
– Bardzo fajny.
– Sprytny.
– I utalentowany – dodał Max, przypominając sobie

kredkowy rysunek, który wisiał u niego na poddaszu.

– Nie rozumiem, co za facet mógłby porzucić Sammy'ego i

taką wspaniałą kobietę jak Sylvia.

– Musiał być stuknięty.
– Niektórzy faceci nie wiedzą, co dobre – stwierdził

O'Reilly.

– To prawda – powiedział Max.
– Ale niektórzy faceci, tacy jak ty i ja na przykład, są trochę

mądrzejsi. Wiemy, co dobre, prawda?

Uwagę Maxa zwrócił nie znany ton, który jak mu się

zdawało, pobrzmiewał w głosie O'Reilly'ego. Znał go od dawna.
Od czasu śmierci jego żony i dziecka w głosie O'Reilly'ego nie
było innych emocji niż bezlitosne, całkowicie sztuczne
rozbawienie.

– Zgadza się, niektórzy z nas wiedzą, co dobre – powtórzył

Max. Podniósł wzrok na odgłos otwieranych drzwi. Do solarium
wszedł Ben. – Chodź, chodź, Ben. Czekamy na ciebie.

– Co się stało? – Ben spojrzał na Maxa, a potem na

O'Reilly'ego. – Powiedziałeś, że musimy odbyć strategiczną
naradę.

– Tak jest. Siadaj. Uważam, że powinniśmy coś

przedyskutować we trzech, zanim powiemy o tym reszcie
rodziny. Nie chcę, żeby wszyscy niepotrzebnie się martwili.

– W wolnym tłumaczeniu oznacza to, że Max uważa ten

problem za męską sprawę. – O'Reilly się zaśmiał. – Ostrzegam,
że damy dostaną szału, jak się dowiedzą, że coś knuliśmy za ich
plecami.

– Kapuję. – Ben usiadł na najbliższym krześle, najwyraźniej

dumny z tego, że zaproszono go na strategiczną naradę. –

276

Będziemy rozmawiać o tym, czego się dowiedziałeś, jak nie
było Maxa i Cleo.

– Gdzieś tu mam swoje notatki. – O'Reilly przetrząsnął

kieszenie spodni i wyciągnął mały notes. – Najpierw przekażę
informacje Maxowi.

Max przyglądał mu się z uwagą.
– Coś ciekawego? – spytał.
– Nic pewnego, ale kiedy się wszystko zbierze do kupy,

narzucają się ciekawe pytania.

Zanim Max zdążył spytać, jakie to pytania, drzwi otworzyły

się znowu.

– Co tu się dzieje? – zapytała stanowczym głosem Cleo.

Trisha i Sylvia stały przy niej, na wpół zirytowane, na wpół
zdenerwowane. Za Cleo tłoczyły się Andromeda i Daystar.

Max spojrzał na grupkę kobiet i cicho zaklął.
– To by było na tyle, jak chodzi o naradę wojenną bez kobiet

– stwierdził sucho O'Reilly. – Wejdźcie.

– Dziękujemy. – Cleo wkroczyła do pokoju. Pozostałe

kobiety poszły jej śladem. – Właśnie miałyśmy zamiar to zrobić.

– Kto jest w recepcji? – spytał Max.
– Goerge – odparła Sylvia. – Będzie miał oko na tych kilku

gości w salonie. – Usiadła obok O'Reilly'ego. – Nie martwcie
się, panowie, wszystko jest pod kontrolą. Co wy tu planujecie?

– Chciałem tylko złożyć sprawozdanie – powiedział łagodnie

O'Reilly. – Nic więcej.

– Wcześniej mówił pan, że niewiele się pan dowiedział. –

Cleo usiadła obok Maxa. – Co tu sprawozdawać?

O'Reilly otworzył notes.
– Tak jak ja to widzę, istnieją trzy możliwe wytłumaczenia

tego, co zaszło. Pierwsze, co sugerowaliście z Maxem, że mamy
do czynienia z jakimś stukniętym krytykiem, który chce panią
ukarać za napisanie „Lustra”.

– Wydaje się, że nie uważasz tego za najbardziej

prawdopodobne wyjaśnienie – powiedział Max, marszcząc brwi.

– Masz rację. Głównie dlatego, że o ile udało mi się

277

sprawdzić, nikt w mieście nie czytał książki, dopóki dwa dni
temu nie zacząłem się rozpytywać. Nie było jej nawet w
miejscowej księgarni.

– Nakład nie był zbyt duży – wtrąciła przepraszająco Cleo.
– A nie może to być ktoś z zewnątrz, kto przeczytał książkę i

odszukał Cleo? – spytała Trisha.

O'Reilly potrząsnął głową.
– Ktoś obcy mógłby się zatrzymać tylko w trzech miejscach:

w zajeździe, w Cosmic Harmony albo w motelu po drugiej
stronie miasta. W ciągu ostatnich kilku miesięcy nie było
nikogo, kto by się tu zatrzymywał po parę razy.

– A więc nie ma nikogo, kto by się tu pojawiał za każdym

razem, kiedy coś się działo? – spytał Ben.

– Tak jest – odparł O'Reilly. – Nie twierdzę, że ktoś nie mógł

się tu zakraść i zrobić tego, co zrobił, ale musiałby nieźle znać
okolicę. Musiałby także wiedzieć coś niecoś o Cleo. Na
przykład to, że się spotykała z Hildebrandem. O której
zazwyczaj idzie wieczorem do swojego pokoju. Który jest jej
pokój. To, że często odwiedza Cosmic Harmony. I tak dalej.

– Wielki Boże! – zawołała Andromeda z niepokojem. – Ktoś

naprawdę musiał śledzić Cleo.

– Właśnie – potwierdził O'Reilly. – Takich szczegółów

można się dowiedzieć tylko przez dokładne obserwowanie
jakiejś osoby przez dłuższy czas.

– Co oznacza, że ta osoba wie bardzo dużo o tym, co się tutaj

dzieje. – Max wziął laskę i wstał. Ignorując bolesne szarpnięcie
w udzie, podszedł do okna.

Na dworze padało, ale odczuwał przyjemne nasycenie,

ciepło i wygodę. Powrót do domu był bardzo przyjemny.
Andromeda i Daystar przyrządziły specjalny posiłek, składający
się z zupy z owocami morza, sałatki z kaszy i domowego
chleba. Na drzwiach lodówki wisiały nowe rysunki Sammy'ego.
Wszyscy zachwycali się pierścionkiem Cleo i robili plany na
przyszłość. Przyszłość, w której było miejsce również dla Maxa.

Człowiek może się naprawdę szybko przyzwyczaić do

278

takiego życia, pomyślał. Ale mądry człowiek nie będzie tego
uważał za coś oczywistego. Max uważał się za mądrego.

– Jak już mówiłem – kontynuował O'Reilly – może to być

ktoś kompletnie obcy, lecz na pewno spędził trochę czasu w
Harmony Cove. Mam przeczucie, że w takim małym mieście
ktoś musiał go zauważyć. Możecie mi wierzyć. Kiedy się okaże,
kto to jest, każdy powie: „To był taki miły facet”.

– Albo kobieta – mruknęła Cleo.
– Albo kobieta – przytaknął O'Reilly.
Max oparł się na lasce.
– No, dobrze, jakie jest następne wyjaśnienie?
O'Reilly spojrzał na swoje notatki.
– Istnieje wyraźny związek między pierwszym z tych

wypadków a śmiercią Jasona Curzona.

Wszyscy zamarli.
– Cholera! – Max spoglądał na deszcz za oknem. – Masz

rację!

– Jak zwykle – mruknął O'Reilly.
– Sam to powinienem spostrzec – stwierdził zdegustowany

Max.

– Co wy mówicie? – spytała zdenerwowana Andromeda. –

Jak śmierć Jasona może mieć z tym coś wspólnego?

– Tak, że zostawił gdzieś ćwierć miliona dolarów w

obrazach – powiedział ponuro Max. – I wszyscy myślą, że Cleo
wie, gdzie one są.

– Wszyscy, to znaczy ty i Garrison Spark – stwierdził sucho

O'Reilly.

Max nakazał sobie spokój.
– Ja wiem, że Cleo nie ma pojęcia, gdzie są obrazy Luttrella.

Spark sądzi inaczej. Próbował ją namówić, żeby mu je sprzedała
za drobną część ich wartości.

– Nie uwierzylibyście, ile osób uważa, że nie jestem

specjalnie mądra – stwierdziła Cleo. – Osobiście uważam, że
moje gusta co do butów stwarzają takie wrażenie.

O'Reilly zignorował jej słowa.

279

– Myślisz, że wszystkie te zdarzenia są częścią planu

zakładającego, że przerażona Cleo ujawni obrazy? – spytał
Maxa.

– To możliwe – przyznał Max. – Jak zauważyłeś, czas by się

zgadzał. Zaczęło się wkrótce po śmierci Jasona.

– To dlaczego nie dostała żadnych anonimowych listów na

ten temat? – spytał sceptycznie O'Reilly.

Cleo uniosła rękę, aby zwrócić na siebie uwagę.
– Może pan Spark, czy kto za tym stoi, chce, żebym się

najpierw porządnie wystraszyła. Kiedy tak się stanie, zażąda
wydania obrazów.

– Być może – zgodził się O'Reilly. Nie wyglądał na

przekonanego. Postukał długopisem w notes. – Skoro mówimy
o obrazach, chciałbym jeszcze o czymś wspomnieć. Nolana
Hildebranda należy traktować jako podejrzanego.

– Nolana? – zdziwiła się Cleo. – Czy pan zwariował? Nolan

nie zaplanowałby tego.

– Nie możesz być tego pewna – powiedział Max. –

Pamiętasz? Chciał, żebyś mu pomogła znaleźć obrazy, aby mógł
dostać pieniądze od Sparka.

– Tak, ale Nolan zupełnie mi do tego wszystkiego nie pasuje.

– Cleo skrzywiła się. – Poza tym przeżył prawdziwy szok, kiedy
się dowiedział, że napisałam „Lustro”. Nic o tym wcześniej nie
wiedział.

– Szok mógł być udawany – stwierdził Max. – Może starał

się oddalić od siebie podejrzenia.

– No, nie wiem. – Cleo miała wątpliwości. – Nolan nie jest

taki wykrzywiony w swoim rozumowaniu, jeśli wiesz, o co mi
chodzi.

– Chcesz powiedzieć, że jest naiwny? – spytała Daystar.
– Niezupełnie. Po prostu nie wyobrażam sobie, żeby mógł

wymyślić coś tak skomplikowanego.

– Może – powiedział O'Reilly. – A może i nie. Nadal

uważam, że musimy go mieć na uwadze.

Cleo uniosła ręce do góry.

280

– Dobrze, dobrze. Nolan jest podejrzany. Wobec tego niech

pan doda do listy także Adriana Forrestera. Argumenty są takie
same. Ale ja, osobiście, uważam, że to żaden z nich.

– Przedtem byłaś skłonna wpisać Forrestera na listę

podejrzanych – przypomniał jej Max.

– Wiem – westchnęła Cleo – ale wówczas byłam na niego

wściekła- Teraz mi przeszło i muszę przyznać, że nie widzę go
w tej roli.

Max rozważał jej słowa. Zakładał, że Cleo ma rację.

Potrafiła widzieć ludzi tak, jak on potrafił widzieć obrazy. Kto
jak kto, ale on powinien to wiedzieć. Spojrzała na niego i
zobaczyła to, czego chciał najbardziej na świecie. I dała mu to.

Jego noga znów się odezwała. Długa jazda samochodem z

Seattle dała się we znaki. Odepchnął od siebie stary, znajomy
ból i, podchodząc do fontanny, skoncentrował się na problemie.

– Jeśli to sprawa Sparka – powiedział cicho – to możemy to

łatwo zakończyć.

Wszyscy spojrzeli na niego ze zdumieniem.
– Jak? – spytała Sylvia.
– Zadzwonię do niego jutro i umówię się z nim. –Wpatrywał

się w turkusowoniebieską fontannę. – Powiem mu, żeby
zapomniał o obrazach. Powiem mu także, żeby znikł.

O'Reilly spojrzał na niego z chłodną aprobatą.
– Mówimy tutaj o ćwierć milionie kawałków. Dlaczego

sądzisz, że Spark bez protestu się wycofa, kiedy w grę wchodzi
tyle szmalu?

– Zrobi to – powiedział Max.
Nikt się nie odezwał. Wszyscy siedzieli w napiętej ciszy,

patrząc na niego. Czuł, jak go bombardują niemymi pytaniami,
ale nie zamierzał opowiadać, jak sobie poradzi ze Sparkiem.

– No, dobrze – powiedział w końcu O'Reilly swoim

zawodowym głosem. – Sparka mamy z głowy. Czyli zostaje
nam jeszcze trzecie możliwe wyjaśnienie.

Max spojrzał wprost na O'Reilly'ego.
– Mnie się ono chyba najmniej podoba.

281

– Jeszcze go nie słyszałeś. – Cleo zmarszczyła brwi.
– Max ma bardzo analityczny umysł. – O'Reilly uśmiechnął

się. – Wykoncypował już, że trzecia możliwość jest dość
nieprzyjemna.

– Co to takiego? – spytała zaniepokojona Trisha.
Max spojrzał na wodę bulgoczącą wokół fontanny.
– Jest coś w przeszłości Cleo, co spowodowało, że ktoś ją

prześladuje.

– O, cholera! – szepnął Ben. Spojrzał na Maxa. – Mówisz

poważnie?

– Tak. – Max rzucił okiem na Cleo, a potem kontynuował: –

Pokrótce rozważaliśmy tę możliwość, a później ją porzuciliśmy.
Nie chciałem, żebyście się denerwowali. Wygląda jednak na to,
że musimy się tą sprawą zająć głębiej.

– Czym tu się zajmować? – spytała Cleo. – Już ci mówiłam,

że w moim życiu nie było żadnych nienormalnych mężczyzn z
obsesjami. Oprócz śmierci moich rodziców nic mi się
nienormalnego nie przydarzyło.

– Twoi rodzice zginęli w niezwykły sposób – odparł cicho.
– Tak, ale to zostało logicznie wytłumaczone – przypomniała

mu Cleo. W jej oczach zagościł smutek. – Przynajmniej policja
uważała, że było to logiczne wytłumaczenie.

O'Reilly spojrzał na Maxa, a potem zwrócił się do niej:
– Myślę, że to jest odpowiednia pora, aby panią

poinformować, iż zająłem się trochę śmiercią detektywa,
którego pani wynajęła zeszłego lata.

– Zajął się pan śmiercią pana Ebersona? Dlaczego?
– Ponieważ wspomniała pani, że w tym czasie, kiedy zginął,

zajmował się śmiercią pani rodziców i ponieważ jestem bardzo
dokładnym człowiekiem.

– No i co? Czy w jego wypadku samochodowym było coś

dziwnego? – spytała niecierpliwie.

– Oficjalnie nie. W papierach jest napisane, że to był

wypadek. Ale kiedy zadzwoniłem do agenta
ubezpieczeniowego, który przejął biuro Ebersona, wspomniał,

282

że musiał dość długo czekać, zanim mógł się wprowadzić.

Max uważnie obserwował twarz O'Reilly'ego.
– Dlaczego? – spytał.
– Dlatego, że najpierw trzeba było zlikwidować szkody po

pożarze. – O'Reilly zamknął notes. – W biurze wybuchł mały
pożar spowodowany wadliwymi przewodami elektrycznymi.
Cała kartoteka Ebersona została zupełnie zniszczona.

– Doprawdy? – zapytał cicho Max.
Cleo objęła rękami kolana. W jej oczach widać było

zdenerwowanie.

– Co pan chce powiedzieć? – zwróciła się do O'Reilly'ego. –

Czy pan myśli, że Eberson dowiedział się czegoś o śmierci
moich rodziców, co spowodowało jego wypadek?

– Cleo – O'Reilly uniósł dłoń. – Powiem pani uczciwie, że

nie wiem, dokąd to wszystko prowadzi. Równie dobrze może to
być ślepy zaułek. I prawdopodobnie to jest ślepy zaułek.
Jednakże muszę to sprawdzić.

– Co pan chce zrobić? – spytał Ben.
– Podejmę działania, które zostały przerwane, kiedy zginął

Eberson. Teraz, gdy Max znów jest na miejscu i może was
pilnować, pojadę do Seattle, żeby zająć się śmiercią rodziców
Cleo.

Max zobaczył, że Cleo zesztywniała.
– Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł – szepnęła. – A

jeśli za tym wszystkim naprawdę kryje się jakiś chory człowiek?

– To lepiej, żebyśmy się dowiedzieli, kto to jest, prawda? –

stwierdził spokojnie O'Reilly. – Zanim nie będzie za późno.

Sylvia poruszyła się niespokojnie na krześle.
– Nie chcę, żebyś zanadto ryzykował, O'Reilly.
Max usłyszał w jej głosie bardzo osobistą troskę.
– Jestem w tym dobry – uspokoił Sylvię O'Reilly. – To moja

praca.

– Sylvia ma rację – powiedziała szybko Cleo. – Jeśli dzieje

się tu coś niebezpiecznego, powinniśmy zawiadomić policję.

– Na tym etapie nie ma jeszcze potrzeby – powiedział

283

O'Reilly. – Nie mamy żadnych dowodów. Tak jak mówiłem,
prawdopodobnie nic się nie okaże. Chcę się tylko upewnić, że
sprawdzamy wszystkie możliwości.

– Nadal uważasz, że to sprawka Sparka, prawda? – spytała

Andromeda, marszcząc brwi.

– Tak jest. Czas akcji i suma pieniędzy sprawiają, iż jest to

najbardziej prawdopodobne wyjaśnienie.

– Nie podoba mi się to wszystko – szepnęła Cleo. – Mam

jakieś dziwne przeczucie.

– Jakie przeczucie? – spytała Trisha.
– Nie wiem. Dziwne.
Max wziął ją za rękę i pociągnął do góry.
– Najwyższy czas iść spać.
Cleo wstała nie oponując, lecz lodowaty chłód jej palców

zaniepokoił Maxa.

– Wyjeżdżasz rano? – zapytała Trisha O'Reilly'ego.
– Obawiam się, że tak. – O'Reilly spojrzał na Sylvię.
– Ale wrócisz, prawda? – nalegała Trisha. – Mówiłeś, że

będziesz w piątek na naszym ślubie.

– Nie opuściłbym go za skarby świata. Na pewno wrócę w

piątek. W najlepszym garniturze.

– Niech nas pan Bóg broni – mruknął Max.
Andromeda spojrzała na niego spod zmarszczonych brwi.
– Jestem przekonana, że najlepszy garnitur O'Reilly'ego jest

bardzo ładny.

– Jest zielony i uszyty ze sztucznego włókna – odpowiedział

jej Max. – Wystarczy?

284

Rozdział siedemnasty

Następnego wieczoru Cleo leżała z rękami założonymi za

głową i wpatrywała się w sufit na poddaszu.

– Jutro jadę z tobą do Sparka – oznajmiła.
– Nie ma mowy – odparł Max z drugiej strony łóżka. –

Mówię ci po raz ostatni, że nie chcę, żebyś ze mną jechała.

Kłótnia ciągnęła się już od czwartej po południu, kiedy Cleo

odkryła, że Max umówił się na spotkanie z Garrisonem
Sparkiem na następny dzień. Natychmiast oznajmiła, że razem
stawią czoło Sparkowi. Zaprotestował z siłą, która ją nie tylko
zdziwiła, lecz także uraziła.

– Max, to wszystko dzieje się z mojego powodu. Mam

prawo być z tobą, kiedy będziesz rozmawiał ze Sparkiem.

– Przestań nalegać. Powiedziałem ci, że sam się tym zajmę.
Usiadła na łóżku, zmęczona i zła.
– Dlaczego jesteś taki cholernie uparty? Podaj mi jeden

powód, dla którego nie powinnam tam być.

– Nie masz pojęcia, jak się załatwia sprawy z ludźmi pokroju

Sparka.

– A ty masz?
– Tak.
– Odkąd to jesteś takim ekspertem? – zakpiła.
– Mówiłem ci, pracowałem kiedyś dla Sparka. Znam jego

sposób myślenia. Wiem także, jak działa.

– I?
– I nie chcę, żebyś była w pobliżu, kiedy będę z nim

rozmawiał o tym, co się dzieje.

– Nie jestem idiotką. Nie popsuję ci żadnych planów.
– Nigdy nie powiedziałem, że jesteś idiotką.
– Nie jestem też tak naiwna, jak się wszystkim zdaje. – Cleo

nagle przerwała. – Max, czy zdajesz sobie sprawę, że to jest
nasza pierwsza poważna kłótnia?

– Wcale się nie kłócimy.
– Jak to nie?

285

– Nie i już!
Aż się wzdrygnęła od gwałtownego tonu jego głosu.
– No, dobrze, prowadzimy ożywioną dyskusję. Nazwij to

sobie, jak ci się żywnie podoba, ale przyszedł czas, abyśmy
sobie wyjaśnili drobny problem związany z naszym wzajemnym
porozumiewaniem.

– Jaki problem z porozumiewaniem? – spytał ze znużeniem

Max.

Cleo odetchnęła głęboko.
– Kiedyś zauważyłeś, że mamy odmienne sposoby

zarządzania ludźmi i interesami. Te nasze dwa sposoby właśnie
się ze sobą zderzyły i w przyszłości również tego nie unikniemy.
Musimy się nauczyć, jak te problemy rozwiązywać.

– Cholera! Tylko takiej rozmowy mi potrzeba dziś

wieczorem.

– Pech. – Cleo dotknęła jego ramienia. – Myślę, że

powinniśmy coś ustalić. Nie możesz wejść do tej rodziny i
zacząć rządzić tak, jak to najwyraźniej robiłeś w Curzon
International. Jeśli nasz związek ma mieć jakieś szanse, musimy
nauczyć się razem pracować.

Max nie poruszył się. Emanujące z niego napięcie było

niemal dotykalne.

– Co to znaczy? – spytał.
Cleo przyglądała mu się z pewnym niepokojem. Miała

wrażenie, że niechcący weszła na pole minowe.

– Usiłuję z tobą porozmawiać o naszym wspólnym

problemie.

Bez słowa odsunął przykrycie i usiadł na brzegu łóżka.

Sięgnął po laskę i wstał.

– Czy chcesz powiedzieć, że jeśli nie będziemy robić tak, jak

ty sobie życzysz, nasz związek nie ma przyszłości?

– Max! – Cleo prześcieradłem zasłaniała piersi. – Na litość

boską, niczego takiego nie powiedziałam. Stwierdziłam tylko, że
musimy pewne rzeczy ustalić.

– „Pewne rzeczy ustalić” brzmi tak, jakbyś chciała

286

powiedzieć: „zastanawiam się, czy powinnam jednak za ciebie
wyjść”.

– To nieprawda – zaprotestowała. – Chodzi mi jedynie o

porozumienie.

– Nie zawracaj mi głowy pseudoteoriami

porozumiewawczymi. – Max spojrzał na nią groźnym
wzrokiem. – Przejdź do sedna sprawy.

– Nie ma żadnego sedna. – Była całkowicie zaskoczona jego

reakcją. – Usiłuję ci tylko powiedzieć, że nie możesz oczekiwać,
abym pokornie usunęła się na bok i pozwoliła ci przejąć rządy
nad rodziną i wszystkim dookoła. Nic dziwnego, że Kimberly
bała się dać ci miejsce w radzie. Wiedziała, że przy pierwszej
okazji przejmiesz władzę w Curzon International.

Max wyglądał tak, jakby dostał w twarz. Zacisnął rękę na

gałce laski.

– Myślisz, że to właśnie usiłuję zrobić? Przejąć kontrolę nad

twoją rodziną i nad zajazdem?

Cleo była przerażona.
– Ależ skąd. – Uklękła na środku łóżka. – To wszystko nie

jest tak.

– Czyżby? Gdzie się pomyliłem? Dla mnie wszystko jest

jasne. Uważasz, że przejmuję władzę i jeśli ci się nie
podporządkuję, wycofujesz się z małżeństwa. Źle cię
zrozumiałem?

– Nie mam zamiaru wycofać się z małżeństwa. Przestań mi

wmawiać rzeczy, których nie powiedziałam.

– Niczego ci nie wmawiam, powtarzam tylko twoje słowa.
– O co tu, do diabła, chodzi?! – Cleo rozzłościła się. –

Dlaczego nie chcesz, żebym była z tobą, kiedy będziesz
rozmawiał ze Sparkiem?

– Bo nie chcę! To ci nie wystarcza?
– Nie, nie wystarcza.
Max podszedł do okna i wyjrzał na zewnątrz.
– Innych powodów ci nie podam. A jeśli ten ci nie

wystarczy, sama musisz podjąć decyzję co dalej.

287

Ton jego głosu rozbroił ją. Te słowa miały w sobie zimną,

obcą samotność, która uderzyła ją w samo serce. Zastanawiała
się, ile razy w życiu czekał, aż inni Podejmą decyzję, która po
raz kolejny przeniesie go do innego, tymczasowego domu.

Z bolesnym jękiem bólu, tak głębokiego jak ból Maxa, Cleo

zerwała się z łóżka i podbiegła do okna. Objęła go ramionami i
oparła głowę na jego nagiej piersi.

– Posłuchaj, teraz jest inaczej.
Z wahaniem dotknął jej włosów.
– Co masz na myśli?
Cleo uniosła głowę, aby spojrzeć mu prosto w oczy i objęła

jego twarz dłońmi.

– Nikt cię nie wykopie z tej rodziny tylko dlatego, że

potrafisz być uparty jak muł i masz okropne inklinacje do
rządzenia.

– Naprawdę? – Badał jej twarz oczyma, w których była

zarówno ponura akceptacja losu, jak i mały płomyczek nadziei.

– Naprawdę. – Cleo stanęła na palcach i lekko pocałowała go

w usta. – Jesteś teraz jednym z nas. To, że czasem coś ci się nie
uda, nie ma znaczenia.

– Jesteś pewna?
– Jasne. – Uśmiechnęła się. – W zamian, naturalnie, musisz

się nauczyć akceptować moje słabostki, które od czasu do czasu
będą cię z pewnością irytować. Na przykład nie zamierzam
rezygnować z towarzyszenia ci podczas rozmowy ze Sparkiem.
Na tym jednak polega życie w rodzinie. Ale ustępstwa muszą
być wzajemne. W końcu nikt na tym świecie nie jest doskonały.

Na twarzy Maxa nie pojawił się nawet cień uśmiechu.
– Cleo?…
– Tak?
– Już nic.
Przyciągnął ją do siebie i przycisnął tak mocno, że Cleo

obawiała się o swoje żebra. Po chwili poprowadził ją z
powrotem do łóżka.

Znacznie później Max niechętnie odsunął się od niej.

288

– Możesz ze mną jutro pojechać – stwierdził.
Powiedział to głosem gracza, który postawił wszystko na

jedną kartę.

Spotkanie umówiono na neutralnym terenie. Spark

zaproponował, aby spotkać się w małym motelu oddalonym od
Harmony Cove o sześćdziesiąt kilometrów. Max się zgodził.

Myślał o tym spotkaniu przez większą część nocy, ale i tak

nie był przygotowany na tak ogromny napływ wspomnień, które
go ogarnęły na widok Sparka, otwierającego drzwi swojego
motelowego pokoju. Niezależnie od wszystkiego, pomyślał
Max, zawdzięczam mu bardzo wiele.

To w końcu Spark umożliwił Maxowi wejście do świata

wielkiej sztuki. To on zapoznał go z największymi dziełami
amerykańskich artystów ostatnich dwudziestu lat. To on dał
okazję do spotkania Jasona Curzona.

– Proszę, proszę. – Spark otaksował Maxa chłodnym, na

wpół rozbawionym spojrzeniem. – Dawno cię nie widziałem,
Fortune. Nieźle się ustawiłeś. Aż trudno uwierzyć, że byłeś
kiedyś moim chłopcem na posyłki.

Max pomyślał, że Spark niewiele się zmienił w ciągu

ostatnich dwunastu lat. Był jak zawsze gładki i wyrafinowany. I
nadal miał to lekceważące skrzywienie ust ' wyraz znudzonej
pobłażliwości na twarzy, które mu się doskonale przydawały w
onieśmielaniu lękliwych kolekcjonerów.

– Szkoda czasu na wspomnienia – stwierdził Max. Mocniej

zacisnął rękę na ramieniu Cleo. – Poznałeś już moją narzeczoną,
prawda?

– Narzeczoną? – Spark uśmiechnął się ponuro. –Tak mi

przykro. Nie miałem pojęcia, moja droga, że zrobiła pani błąd i
zakochała się w tym człowieku. Wielka szkoda. Proszę wejść.

Cleo, wchodząc do środka, obrzuciła go nieprzyjaznym

spojrzeniem.

289

– Przyszliśmy tutaj, aby porozmawiać o obrazach, proszę

pana. Darujmy sobie towarzyskie pogaduszki.

– Ach, tak. Płótna Luttrella. – Spark wskazał im krzesła i

sam również usiadł. Beztrosko założył nogę na nogę. – Muszę
przyznać, że zaskoczyłeś mnie swoim wczorajszym telefonem.
Czy mam zakładać, że jesteś gotów do negocjacji?

– Żadnych negocjacji nie będzie – stwierdził Max. –Jeśli

obrazy się odnajdą, będą moje. Nie mam zamiaru ich
sprzedawać.

– Mam pokwitowanie od Jasona Curzona. To dowód na to,

że sprzedał mi płótna Luttrella krótko przed śmiercią.

– Ten dowód jest tak samo fałszywy jak obraz Marastona,

który sprzedałeś w zeszłym roku kolekcjonerowi z Portland –
powiedział spokojnie Max.

Spark zmrużył oczy.
– Nie jesteś w stanie udowodnić, że obraz jest fałszywy.
– A właśnie, że jestem. – Max uśmiechnął się lekko. –

Oryginał jest w moim posiadaniu.

Złość rozbłysła na moment w oczach Sparka i równie szybko

znikła.

– Kłamiesz.
Max potrząsnął głową.
– Nie, Spark, nie kłamię. Obaj wiemy, że nigdy nie blefuję.

Kupiłem oryginał trzy lata temu. Od tej pory wisi w moim
skarbcu. Jeśli się będziesz upierał przy swoim dowodzie kupna,
skontaktuję się z kolekcjonerem z Portland i poradzę mu, żeby
oddał obraz do ekspertyzy.

– Ty jesteś największym ekspertem od obrazów Marastona.
– No, właśnie. – Max wzruszył ramionami. – W tym

przypadku z prawdziwą przyjemnością zgłoszę się do
przeprowadzenia ekspertyzy. Wyobrażam sobie, że ten facet z
Portland będzie mi bardzo wdzięczny. Przypuszczam, że zażąda
od ciebie zwrotu pieniędzy. Na pewno już nigdy nic od ciebie
nie kupi; on ani nikt, kto się o tym dowie, a przypuszczam, że
cała historia szybko się rozejdzie w pewnych kręgach.

290

– Ty draniu – powiedział Spark, choć był bardziej

zrezygnowany niż zły.

Jest prawdziwym handlarzem, pomyślał Max. Wie, kiedy się

poddać.

– Dziwię się, że wciąż zajmujesz się falsyfikatami.

Myślałem, że już dawno dałeś sobie z tym spokój. W końcu
nieźle zarabiasz na prawdziwej sztuce. O co ci chodzi? Nadal
lubisz szybki zarobek?

– Niektórzy z nas nigdy się nie zmieniają, co, Fortune? –

Uśmiech Sparka nasycony był jadem. – Widzę, że jesteś takim
samym oportunistą jak dawniej. Choć trudno mi uwierzyć, że
posunąłeś się tak daleko, aby uwieść miłą młodą kobietę po to,
żeby dostać to, czego chcesz. Kiedyś miałeś jednak pewne
zasady.

Te zasady wcale nie były takie wzniosłe, pomyślał Max.

Sprowadzały się do bardzo prostej umowy ze Sparkiem. W
zamian za kontakt ze sztuką, która tak go pociągała, zgodził się
nie wyrażać swojego zdania o obrazach wobec klientów Sparka.

Chyba że klienci prosili o jego opinię.
Jason Curzon był jedynym człowiekiem, który zapytał o

zdanie mrukliwego chłopca na posyłki.

Kątem oka Max obserwował reakcję Cleo. Był pełen obaw.

Wiedział, co się stanie, jeśli Cleo będzie świadkiem tego
spotkania. Dlatego tak bardzo walczył, aby ją powstrzymać
przed przyjazdem.

W rezultacie Cleo wygrała. W którymś momencie, w nocy,

Max zrozumiał, że musi zaryzykować. Nie wiedział, jak
zareaguje na takie rewelacje z jego przeszłości, lecz akceptował
fakt, iż jego los był teraz w jej rękach.

– Rozumiemy się? – spytał cicho Max.
– Chyba tak. – Spark odwrócił się do dziewczyny: – Czy

pani narzeczony opowiadał pani, na czym polegała jego praca
dla mnie?

– Mówił, że robił różne rzeczy. – Rzuciła Maxowi szybkie

spojrzenie.

291

– Zgadza się. Czasem były to bardzo dziwne rzeczy. Do jego

obowiązków należało odbieranie niesłychanie cennych dzieł
sztuki z miejsc niezbyt, powiedzmy sobie, godnych szacunku.
Fortune, kiedy dla mnie pracował, nosił broń. To powinno pani
dać coś niecoś do myślenia co do istoty jego pracy.

– Wyobrażam sobie, że przewożenie cennych dzieł sztuki

wymaga pewnych środków ostrożności. – Cleo zmarszczyła
brwi.

– Naturalnie, tak, tak. – Spark zaśmiał się. – Zwłaszcza

kiedy niektóre z tych dzieł zostały zakupione od kolekcjonerów
powiązanych z podziemiem. Zdarzało się też, że przewoził
obrazy o niezupełnie jasnym pochodzeniu.

– To znaczy fałszywe? – upewniła się Cleo.
– Doskonale podrobione, moja droga. – Spark poczuł się

urażony. – Max pani powie, że jeśli już zajmuję się czymś
takim, to zawsze są to pierwszorzędne fałszerstwa. W
dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach przypadków nikt nie
odróżni obrazu fałszywego od oryginału.

– Nikt oprócz Maxa?
– Niestety. – Spark westchnął. – Max posiada

ponadnaturalną zdolność odróżniania obrazu prawdziwego od
fałszywego. Czasami bywa to bardzo pożyteczne. A czasami
dość męczące.

– Czyli wykorzystywał pan jego talent, żeby się samemu nie

nabrać – stwierdziła Cleo. – Ale martwił się pan, że Max może
się wygadać, kiedy nabierał pan innych?

– Tak jest, moja droga. Jednakże, o ile wiem, podczas naszej

wspólnej pracy Max tylko jeden raz zdobył się na uczciwość.
Wtedy, kiedy dostarczył pewien obraz Jasonowi Curzonowi.
Patrząc na to z pewnej perspektywy, mam wrażenie, iż nie tyle
była to uczciwość, co zwykły oportunizm. Wykorzystał szansę,
aby poprawić swoją sytuację, prawda?

– Mieliśmy pewną umowę, Spark – odparł spokojnie Max. –

Powiedziałem ci, że nie skłamię, jeśli klient spyta mnie o
zdanie. Jason spytał.

292

– I wkrótce potem Max zrezygnował z pracy dla mnie i

przyjął lepiej płatną posadę u Curzona. – Spark uśmiechnął się
gorzko do Cleo. – Jeszcze raz pani radzę, żeby była pani
ostrożna przy Maksie Fortune. Odejdzie w siną dal, jak znajdzie
obrazy Luttrella.

– Wystarczy, Spark. Myślę, że się rozumiemy. – Max wstał.
Spark elegancko wzruszył jednym ramieniem.
– Zawsze się nieźle rozumieliśmy, Fortune.
– I jeszcze jedno. Powiadom Nolana Hildebranda, że nie

jesteś już zainteresowany płótnami Luttrella.

– Skoro nalegasz.
Max złożył dłonie na główce laski i spojrzał na Cleo. Nie

opuszczało go złe przeczucie.

– Chodźmy.
Cleo bez słowa wstała i poszła do drzwi. Ruszył za nią.
– Posłuchaj, Fortune – mruknął cicho Spark.
Max obejrzał się przez ramię.
– O co chodzi?
– Zastanów się. Mam klienta, który zapłaci ćwierć miliona

za te obrazy. Podzielę się z tobą pół na pół. Pomyśl o tym.

– Te obrazy nie są na sprzedaż.
– Obawiałem się, że tak powiesz. Idź. Mam nadzieję, że

nieprędko się znów spotkamy.

– Odwzajemniam tę nadzieję. I powinieneś wiedzieć, że mój

adwokat ma zaklejoną kopertę, którą otworzy, jeżeli przytrafi mi
się jakiś nieszczęśliwy wypadek. W kopercie jest lista
ważniejszych fałszywych obrazów, które wiszą obecnie w
domach twoich niektórych klientów.

– Zawsze byłeś niewdzięcznikiem. Nie martw się, będę palił

świece w intencji twego dobrego zdrowia.

– Dziękuję. Jeśli o mnie chodzi, nasza umowa nadal

obowiązuje, Spark. Nie wchodzimy sobie w drogę, co?

– Ciekaw jestem, jak ci się powiedzie w małżeństwie,

Fortune?

– Świetnie, niech mi pan wierzy – powiedziała Cleo,

293

odwracając się od drzwi.

Jej oczy patrzyły ciepło na Maxa, który poczuł, jak znika

całe jego napięcie. Wszystko będzie dobrze. Nie będzie mu
miała za złe jego przeszłości.

Wyszedł za Cleo na korytarz i zamknął za sobą drzwi do

pokoju Sparka. Bez słowa wziął ją pod ramię. Razem wyszli z
motelu na zimny, mglisty deszcz.

– No, tak – powiedziała Cleo, kiedy Max otwierał drzwi

samochodu. – Co myślisz?

– O Sparku? – Uważnie ją obserwował. – To samo, co

przedtem. To nie on stoi za tymi wypadkami. Jednakże, jeśli się
mylę i jest to jego sprawka, albo namówionego przez niego
Hildebranda, powinien teraz być spokój.

– Jesteś pewien?
– Tak. Spark i ja się rozumiemy. On wie, że go zniszczę,

jeśli wejdzie mi w drogę. I wie także, że zostawię go w spokoju,
jeżeli on zrobi to samo.

Cleo zadrżała.
– Dlaczego w ogóle pracowałeś dla tego typa?
– Potrzebowałem pracy.
Zamknął drzwi od strony pasażera i obszedł samochód.

Usiadł za kierownicą i spojrzał na Cleo. Nie wiedział, co
powiedzieć.

Siedziała zamyślona.
– Myślę, że już wiem, dlaczego nie chciałeś, żebym tu z tobą

przyjeżdżała – powiedziała wreszcie.

– Przechwalałem się, że nigdy niczego nie spieprzyłem –

stwierdził cicho. – A teraz, kiedy patrzę wstecz, wydaje mi się,
że spieprzyłem całe swoje życie.

– Ale skąd. Jesteś dziś trochę zdenerwowany. Przejdzie ci.
– Tak myślisz?
– Jestem tego pewna. – Cleo pochyliła się i pocałowała go.

294

– Poddaję się. – Ben wykrzywił się do swego odbicia w

lustrze. – Nie wiem, jak zawiązać tę kretyńską muchę. W życiu
czegoś takiego nie wiązałem.

– Poczekaj chwilę, zajmę się tobą, jak tylko skończę z

Sammym. – Max poprawiał muszkę Sammy'ego. – Podnieś
głowę, chłopcze. Dobrze.

Sammy posłusznie podniósł brodę, kiedy Max zawiązywał

czarną muszkę uzupełniającą jego dziecinny smoking.

– Czy mogę zabrać ze sobą moją kaczkę?
– Nie będziesz miał jej gdzie położyć. Ty pilnujesz obrączek,

pamiętasz? – Max zakończył wiązanie i krytycznym okiem
obrzucił swoje dzieło.

Sammy miał na sobie miniaturową wersję ubrania, jakie

nosili Max i Ben. Max dobrze wiedział, że Ben i Sammy mieli
na sobie smoking po raz pierwszy w życiu. Powiedział im, że na
smoking nigdy nie jest za późno.

– Świetnie wyglądasz, mały. – Max kiwnął głową

zadowolony z efektu. – Mama cię nie pozna.

Sammy obejrzał się w lustrze.
– Wyglądam tak jak ty i Ben, co, Max?
– Jasne. – Max poprawił mu pas. – I pamiętaj, nie wolno ci

się pod żadnym pozorem ubrudzić aż do końca uroczystości,
rozumiesz?

– Tak, Max, będę uważał. Myślisz, że O'Reilly zdąży

przyjechać? – Sammy był zmartwiony. Od godziny
niecierpliwie czekał na jego przyjazd.

– Obiecał, że przyjedzie – przypomniał mu Max. – Jeśli

O'Reilly coś obieca, zawsze dotrzymuje słowa.

Prawdę mówiąc, sam zaczął się już niepokoić, chociaż nie

zamierzał się do tego głośno przyznać. O'Reilly, zazwyczaj
obsesyjnie punktualny, dziś najwyraźniej zostawił przyjazd na
ostatnią chwilę. Po raz czwarty w ciągu ostatnich dwudziestu
minut Max spojrzał na zegarek. Uroczystość w Cosmic
Harmony miała się rozpocząć za godzinę.

– Może złapał gumę – powiedział Ben, pociągając za końce

295

muszki. Spojrzał na Maxa w lustrze oczyma, które także
zdradzały zaniepokojenie.

– Może. Ale ma przecież telefon w samochodzie.

Zadzwoniłby, gdyby miał się spóźnić. Zostaw tę muchę. Jak
będziesz ją szarpał, trzeba ją będzie na nowo prasować.

– Nie wiem, po co wszyscy tak się stroimy? – mruknął Ben.

– To tylko strata czasu. Czuję się jak kretyn.

– Poczekaj, aż Trisha cię zobaczy. Kobiety uwielbiają

mężczyzn w smokingach.

– Tak? – To podniosło go na duchu. – Uważasz, że

spodobam się Trishy?

– Możesz mi wierzyć. – Max zajął się czarną muchą Bena,

bezbłędnie zawiązując ją w kokardę. – Będzie kompletnie
oczarowana.

Ben dotknął białej wykrochmalonej koszuli.
– Nie jestem pewien co do tych fałdek. To raczej kobiety

noszą takie rzeczy, co nie?

– Mężczyźni noszą takie koszule od blisko dwustu lat. Jesteś

w dobrym towarzystwie.

– Jesteś pewien, że nie wyglądam jak kelner w jakiejś

cudacznej knajpie? – spytał powątpiewająco Ben.

– Wyglądasz jak James Bond – zapewnił go Max.
– Wolałbym wyglądać tak jak ty – burknął Ben. – To

byłbym pewien, że nie wyglądam jak głupek. Ty zawsze
wyglądasz tak jak trzeba, wiesz?

Max odczuł dziwne wzruszenie. Nie przypominał sobie,

żeby ktokolwiek chciał go kiedykolwiek naśladować.

– Pamiętaj, żebyś nosił się tak, jakbyś był znacznie

mądrzejszy od innych – poradził Benowi.

– Postaram się. – Ben obserwował w lustrze, jak Max

zawiązywał muszkę. – Gdzie się tego nauczyłeś?

– Jason mnie nauczył.
Wspomnienia napłynęły falą, kiedy Max wiązał muszkę i

wyrównywał rogi kołnierzyka Bena. Dwanaście lat temu miał
takie same wątpliwości dotyczące noszenia smokingu jak Ben

296

dzisiaj. Jason zawiązał mu muszkę i nawet pokazał, jak nosić
spinki do koszuli.

W przekazywaniu tajemnic męskiej sztuki ubioru młodemu

mężczyźnie, równie nieobytemu jak kiedyś ja sam, jest coś
głęboko zadowalającego, pomyślał Max.

– No, w porządku. Niech ci się przyjrzę. – Zrobił krok w tył,

żeby obejrzeć swoje dzieło. – Doskonale. Wyglądasz tak, jakbyś
nosił smoking od lat.

Ben przyglądał się sobie w lustrze. W jego oczach

błyszczało zadowolenie. Wyprostował się.

– Wyglądam jakbym był starszy czy co?
– Super – stwierdził Sammy. – Jesteś super, Ben. Zupełnie

jak Max. – Wziął swoją plastykową kaczkę i wsadził pod pachę.

– No, to chyba jesteśmy gotowi? – Ben odwrócił się od

lustra. Poruszał się z lekką, ale wyraźną nonszalancją.

– Nie możemy nigdzie iść, dopóki nie przyjedzie O'Reilly –

zawołał zaalarmowany Sammy.

– Zaczekamy na niego – zapewnił go Max. – Podejdź do

okna i patrz, czy nie nadjeżdża.

– Dobrze. – Sammy podbiegł do okna.
– Nim wybierzemy się do Cosmic Harmony – powiedział

Max – mamy jeszcze jedną sprawę do załatwienia. – Sięgnął do
kieszeni i wyciągnął folder z biletami lotniczymi.

– Co to jest? – spytał Ben.
– Wasz miodowy miesiąc. – Max odpiął guzik marynarki

Bena i wsunął mu folder do wewnętrznej kieszeni. – Tydzień na
Hawajach. Prezent od rodziny.

Ben otworzył usta.
– Hawaje. Myślałem, że jedziemy z Trishą do Seattle.
– Plany się zmieniły. Dziś po południu jedziecie do Seattle,

ale wprost na lotnisko. Przenocujecie na lotnisku w hotelu.
Wasz samolot odlatuje jutro o siódmej rano.

– Hawaje. – Ben był całkowicie oszołomiony. – Nie mamy

pieniędzy, żeby polecieć na Hawaje.

– Mówiłem ci, że to prezent od rodziny. – Max przelotnie

297

rzucił okiem do lustra i poprawił własną muszkę. – Teraz
słuchaj uważnie. Kiedy wylądujecie w Honolulu, będzie na was
czekała limuzyna. Kierowca będzie miał kartkę z twoim
nazwiskiem.

– Limuzyna. O kurczę! Trisha mi nie uwierzy.
– Wszystko jest zapłacone. Nie dajesz nawet napiwku

kierowcy, rozumiesz?

– Tak, jasne, nie daję napiwku.
– Samochód zawiezie was do Curzon Paradise. Hotel jest na

samej plaży. Zamieszkacie w apartamencie dla nowożeńców.

– Apartament dla nowożeńców? Ależ to musi kosztować

majątek.

Kosztowało, pomyślał Max, ale nie zamierzał mówić o tym

Benowi.

– Dyrektor hotelu jest moim kumplem – powiedział bez

zająknienia. – Jest mi winien przysługę. – Dzięki Maxowi dostał
posadę, lecz to nie było ważne. Max, tak czy siak, płacił pełną
sumę za apartament. Teraz, kiedy nie pracował już w Curzon
International, nie chciał korzystać z uprzejmości firmy. –
Pamiętaj, żebyś podpisywał wszystkie rachunki, dobrze?

– Wszystkie?
– Rachunek za hotel, za posiłki w hotelu, za aparaturę do

podwodnego pływania i za hawajską suknię, którą kupisz
Trishy. Za wszystko.

– Nie mogę w to uwierzyć – stwierdził Ben. – Czy Trisha

wie?

– Nie. – Max uśmiechnął się i potrząsnął głową. – Opowiesz

jej o wszystkim dziś po południu w drodze na lotnisko.

– Bardzo się ucieszy.
– I o to chodzi.
– Kurczę, Max, nie wiem, jak ci dziękować.
– To jest prezent od całej rodziny, nie tylko ode mnie. A jeśli

chcesz nam podziękować, możesz to okazać, opiekując się
Trishą i dzieckiem.

– Na pewno to zrobię – obiecał.

298

– I wracając jak najprędzej, żeby mnie wybawić od

kanalizacyjnych problemów, z którymi będę musiał się zmagać.

– Nie martw się, nie zostawię cię samego z rurami na długo.

Coś takiego! Hawaje. Człowieku, mam nadzieję, że nie popłaczę
czegoś na lotnisku i że nie wygłupię się w takim eleganckim
hotelu.

– Posłuchaj, przyjacielu. – Max położył mu rękę na

ramieniu. – Powiem ci coś, co chciałbym, abyś zapamiętał na
resztę życia.

– Słucham. – Ben spoważniał i z uwagą spoglądał na Maxa.
– Nic takiego się nie stanie, jeżeli od czasu do czasu coś

człowiekowi nie wyjdzie, kapujesz?

– Tak. – Ben zaczął się uśmiechać, ale jego oczy były nadal

poważne. – Zapamiętam to sobie.

– Jest! Jest! – krzyknął Sammy. – Widzę O'Reilly'ego!

Wysiada z samochodu.

– Czy jest w zielonym garniturze? – spytał Max.
– Nie. Ma na sobie smoking, tak jak my. I ma wielki prezent

opakowany w błyszczący papier.

– No, to możemy ruszać – stwierdził Max. Włożył

marynarkę, a potem odwrócił się i obrzucił spojrzeniem Bena i
Sammy'ego. – Kobiety padną nam do stóp, przyjaciele.

Ben i Sammy uśmiechnęli się do siebie.
Na dole O'Reilly chodził nerwowo tam i z powrotem,

spoglądając na zegarek, kiedy kilka minut później Max, Ben i
Sammy schodzili po schodach. George, który przyszedł na
dyżur wcześniej niż zwykle, uśmiechnął się na ich widok.

– Co się stało? – spytał O'Reilly'ego Max.
– Potem ci powiem – odparł cicho O'Reilly.
– Cześć, O'Reilly. – Sammy podbiegł i stanął tuż przed nim.

– Bałem się, że nie przyjedziesz.

O'Reilly ukucnął przed chłopcem.
– Przecież ci obiecałem, że przyjadę, prawda?
– Yhm. – W oczach Sammy'ego widniała wielka ulga. – Ben

powiedział, że może popsuł ci się samochód albo coś takiego.

299

– Nie, musiałem tylko coś załatwić. Niech no ci się przyjrzę.

Ależ jesteś wystrojony. Widzę, że Max się napracował. To
jedyny facet, jakiego znam, który potrafi zawiązać muszkę.
Moja zapina się z tyłu na guzik.

– Max mówi, że muszę być elegancki, bo pilnuję obrączek –

wyjaśnił Sammy.

– Bardzo poważne zajęcie – stwierdził O'Reilly. Podniósł się

i kiwnął głową Benowi. – To twój wielki dzień. Jesteś gotów?

– Bardziej już nie można. Rodzina wysyła mnie i Trishę na

Hawaje. Możesz to sobie wyobrazić?

– Tak, mogę. – O'Reilly spojrzał z ukosa na Maxa, po czym

wręczył podarunek Benowi. – To jest dla ciebie i dla Trishy.

– Dzięki. – Ben podał prezent George'owi. – Połóż go razem

z innymi. Trisha powiedziała, że otworzymy prezenty po ślubie.

– Dobra. – George wsunął prezent pod ladę i z aprobatą

spojrzał na Bena spod krzaczastych brwi. – Życzę ci dużo
szczęścia, Ben.

– Dziękuję. – Ben popatrzył na Maxa. – No, to chyba

pojedziemy, co?

– Jedziemy. – Max jeszcze raz spojrzał na swych

podopiecznych. Zmarszczył brwi na widok ciemnej plamy na
nosie Sammy'ego. – A to co? – spytał, biorąc papierową
chusteczkę z recepcyjnej lady.

– Nie wiem. – Sammy stał cierpliwie, kiedy Max ścierał mu

plamę z nosa. – Może od mojej kaczki.

– Mogłem się tego spodziewać. – Max rzucił chusteczkę do

kosza. – Wszyscy do samochodu.

Sammy pobiegł pierwszy, a za nim ruszył Ben, nieco

wolniej, lecz niemniej entuzjastycznie.

Max poczekał, aż wyszli na zewnątrz, po czym zwrócił się

do O'Reilly'ego:

– Coś poważnego?
– Sam chciałbym wiedzieć. Później wszystko ci opowiem.

Tymczasem uważam, że Cleo nie można zostawić samej nawet
na parę minut.

300

Max poczuł przejmujący chłód.
– Słuchaj, nie możesz teraz mówić, że resztę opowiesz

później.

– To długa historia. Nie chcę mówić przy Benie i przy

chłopcu.

– Ma to coś wspólnego ze śmiercią jej rodziców, prawda?
– Być może. Nie wiem jeszcze wszystkiego, przepraszam.
– Niech to szlag trafi. – Max z całej siły zacisnął dłoń na

lasce i poszedł do samochodu.

– Uwierzysz, że to pierwszy ślub, na którym jestem od czasu

mojego własnego? – spytał półtorej godziny później O'Reilly,
stojąc przy bufecie z Maxem.

– To i tak uczestniczyłeś w dwóch ślubach więcej niż ja. –

Max połknął wyszukaną kanapkę z łososiem.

– Coś takiego? – zdziwił się O'Reilly. – Wyglądałeś tak,

jakbyś był drużbą nie wiem ile razy.

– To kwestia ubrania. Człowiek, który jest ubrany

odpowiednio do tego, co robi, zawsze wygląda na bardziej
doświadczonego i w ten sposób ma za sobą pół wygranej.

– To brzmi jak jedno z powiedzonek Jasona.
– Bo jest.
Max rozejrzał się w tłumie, szukając Cleo. Stała w grupie,

wśród której byli mieszkańcy miasta, a także Andromeda i
Daystar. Włosy miała upięte wysoko, staranniej niż zwykle. A w
nich wpięte żółte róże, które pięknie kontrastowały z kolorem
włosów.

Wygląda bardzo kobieco w żółtej sukni z dużym dekoltem,

ciasno przewiązanej paskiem, pomyślał Max. Ale jej widok
zawsze sprawiał mu ból. Ciekaw był, czy kiedykolwiek
przestanie jej potrzebować, choć miał przeczucie, że jego
potrzeby z czasem raczej wzrosną.

Kobiety z Cosmic Harmony przekształciły stary dom w

fantastyczny, żółto-biały cud. Na środku pokoju, obok Bena,

301

stała promieniejąca Trisha w długiej, kremowobiałej sukni i w
małym kapelusiku z welonem. Ben wyglądał tak, jakby został
właśnie ukoronowany na króla świata. Dostrzegł wzrok Maxa i
uśmiechnął się do niego.

Sammy biegał tu i tam, częstując się wszystkim, co było

słodkie.

– Ten dzieciak dziś nie zaśnie – stwierdził O'Reilly. – Skąd

dzieci biorą tyle energii?

– Nie mam pojęcia. A teraz słucham cię, O'Reilly. Od

początku.

O'Reilly wepchnął do ust kanapkę.
– Sprawdziłem wszystko, co mogłem, w związku ze śmiercią

rodziców Cleo. Miała rację co do jednego: jej ojciec nie był
facetem, który by znienacka złapał strzelbę i zabił żonę, a potem
siebie.

– Tak się zawsze mówi po fakcie: „To był taki sympatyczny

człowiek”.

– Wiem, ale ona ma rację. Jej rodzice nigdy nie zachowywali

się gwałtownie. Ani ojciec, ani matka nie cierpieli z powodu
depresji ani nie mieli skłonności samobójczych. Nie mieli
żadnych problemów finansowych, oboje byli zdrowi.

– Czyli brak motywu. – Max obserwował Cleo. – Nic

dziwnego, że nie uwierzyła w to, co jej powiedziano. Za dobrze
ich znała.

– Moim zdaniem chodziło o coś innego i kiedy Eberson

zaczął zajmować się sprawą, wywołał taką reakcję.

– Ze strony kogoś, kto nie chciał, żeby na nowo

odgrzebywać całą historię?

– Tak. Być może. Naprawdę, jeszcze nie wiem.
– Może jej ojciec wyrzucił kogoś z pracy, kto był na tyle

stuknięty, aby go z zemsty zamordować?

O'Reilly wzruszył ramionami.
– Stary Robbins był człowiekiem interesu, właścicielem

firmy elektronicznej. W ciągu paru lat wyrzucił parę osób. Jak to
w pracy. Nigdzie jednak nie znalazłem dowodów, żeby ktoś z

302

wyrzuconych był chory psychicznie albo żeby się odgrażał.
Zapewne policja też to sprawdziła.

– Co jeszcze?
– Jedyna rzecz, jaką odkryłem, to fakt, że dwa lata przed

śmiercią Robbins był świadkiem oskarżenia w procesie o
morderstwo. Nie wiem, jakie tam były powiązania, ale
oskarżony został skazany i osadzony w więzieniu.

– Wątpliwa teoria.
– Wiem, ale to wszystko, co na razie znalazłem. – O'Reilly

spojrzał na stół z jedzeniem. Na jego twarzy pojawił się dziwny
wyraz. – Co pływa w wazie z ponczem?

Max spojrzał w tamtym kierunku.
– To kaczka Sammy'ego. Umie pływać wszędzie. Nie

uwierzyłbyś, gdybym ci powiedział, gdzie ją znajdowałem.

– Żartujesz?
– Nie żartuję. Lepiej ją wyciągnę, nim ktokolwiek zobaczy.

– Max ruszył w stronę wielkiej kryształowej wazy.

– Max! – zawołała Cleo.
Zatrzymał się i odwrócił.
– Tu jestem.
Cleo podeszła do niego.
– Wszędzie was szukam. Fotograf chce zrobić następną serię

zdjęć. Chodźcie, zanim Sammy znów gdzieś ucieknie.

– Zdjęcia? – zdziwił się Max. – Ze mną i z O'Reillym?
– Tak. I z nami też. – Cleo uśmiechnęła się promiennie,

biorąc go za rękę. – Fotograf skończył robić portrety młodej
pary i teraz jest gotów do zdjęć rodzinnych.

– Zdjęć rodzinnych? – Max spojrzał na O'Reilly'ego.
– Nie zwracaj na niego uwagi – powiedział O'Reilly do Cleo.

– Max nie jest przyzwyczajony do występowania na zdjęciach
rodzinnych.

– Lepiej nich się przyzwyczai – powiedziała sucho. –

Daystar zamierza zająć się w wolnych chwilach fotografią.

– Czy ja na pewno mam być na zdjęciach? – spytał O'Reilly.
– Sammy i Sylvia na to nalegali.

303

– Tak? – O'Reilly był niesłychanie zadowolony.
– Tak – odparła Cleo, uśmiechając się.
Dziesięć minut później Max stał razem z Cleo, Andromedą,

Daystar, Sylvią, O'Reillym i Sammym. Zwartym, ciepłym
kręgiem otaczali Trishę i Bena.

– Uśmiech, proszę! – rozkazał niepotrzebnie fotograf.
– Czekaj! – wrzasnął Sammy. – Zapomniałem o kaczce.
– Jest w wazie z ponczem – powiedział Max. – Nie ruszaj

się, ja ją przyniosę.

W chwilę później fotograf zrobił wreszcie zdjęcie. Na

portrecie rodzinnym nie zabrakło gumowej kaczki.

304

Rozdział osiemnasty

– Spodziewam się, że dostanę ten sam pokój co zawsze –

powiedział obcesowo Herbert T. Valence, wypełniając
formularz meldunkowy swym starannym pismem. – Nie lubię
być przenoszony z pokoju do pokoju.

– Tak, wiem, proszę pana. Pokój dwa-dziesięć czeka na

pana. – Cleo uśmiechnęła się najlepszym zawodowym
uśmiechem, wręczając klucz Valence'owi. – I może pan
korzystać z westybulu podczas seminariów, tak jak zawsze.

Valence pstryknął pięć razy długopisem, zanim schował go

do kieszeni marynarki.

– Mam nadzieję, że tym razem nie będzie problemów z

elektrycznością.

– Musimy trzymać kciuki, żeby nie było żadnych poważnych

burz – powiedziała Cleo z nadzieją w głosie.

– Nie wierzę w szczęśliwe przypadki – stwierdził Valence. –

Sprawdziłem prognozy i w tych dniach zapowiadają raczej
dobrą pogodę.

– Wspaniale. Wygląda na to, że tym razem ma pan wielu

chętnych. Na razie zgłosiło się piętnaście osób, które
powiedziały, że przyjechały na pańskie seminarium.

– Piętnaście to idealna liczba. Nie gwarantuję pozytywnych

wyników, jeśli jest więcej osób. A ja słynę z pozytywnych
wyników. Wie pani, muszę dbać o swoją reputację.

– Wiem. Już mi pan to mówił. – Cleo stwierdziła, że nie

należy zbytnio przejmować się dziwactwami Valence'a, skoro
dzięki jego seminariom miała stały napływ gości. Czasami
jednak męczyła ją jego zimna, sztywna osobowość i drobne,
irytujące nawyki. – Mam nadzieję, że będzie pan zadowolony z
pobytu.

Już odchodząc od biurka Valence zmarszczył brwi.
– Nie przyjeżdżam tu, aby się bawić. Jestem człowiekiem

interesu.

Wykrzywiła się za jego plecami, kiedy odchodził w kierunku

305

schodów.

– Wiesz, Sylvio, wydaje mi się, że pan Valence staje się

coraz bardziej niemożliwy. Dzisiaj jest okropnie spięty.

Sylvia wysunęła głowę z biura i uśmiechnęła się.
– Pomyśl o pieniądzach.
– Wiem. Może on za bardzo się stara. Czy nie uważasz, że

Max i Herbert T. Valence mają coś wspólnego?

– Co na przykład?
– Reputację.
– Coś w tym jest. – Sylvia roześmiała się. – Jednakże

między Maxem a Herbertem T. jest duża różnica.

– Jaka?
– Jednego kochasz, a drugiego nie lubisz.
Cleo zamarła, a potem powoli odwróciła się do Sylvii.
– Coś ty powiedziała?
– Słyszałaś. Kochasz Maxa.
– Czy to jest tak bardzo widoczne? – spytała zaskoczona.
– Dałaś mu wszystko, czego chciał, łącznie z sobą. Jesteś

hojną kobietą, Cleo, ale nigdy nie byłaś tak hojna dla żadnego
mężczyzny. Zawsze się w jakiś sposób chroniłaś. Lecz nie przed
Maxem.

– Wiedziałam, że jest mi przeznaczony, w chwili, gdy go

ujrzałam. Był mężczyzną z lustra – szepnęła Cleo. – Tym z
mojej książki.

– Tak właśnie podejrzewałam.
Cleo przesunęła palcami po wypolerowanym blacie biurka.
– Stałam się częścią jego kolekcji.
– Uczciwa wymiana, nie sądzisz? Ty zrobiłaś go częścią

swojej rodziny.

– Powiem ci coś, czego nikomu nie mówiłam. – Cleo

zawahała się. – Czasami trochę się boję.

– Boisz się Maxa? Nie wierzę. Możesz mu powierzyć swoje

życie i dobrze o tym wiesz.

– Nie o to mi chodzi. – Cleo złapała ręką za brzeg biurka. –

Boję się, że on nie pozwoli sobie, żeby mnie pokochać. Wie, jak

306

zdobyć to, co chce, i wie, jak to potem utrzymać, ale chroni
siebie znacznie dłużej, niż ja chronię siebie. Opanował tę sztukę
do perfekcji.

– Powiedziałaś mu, że go kochasz?
– Nie. – Cleo szybko potrząsnęła głową. – Nie chciałam na

niego naciskać. Czekałam na to, że pewnego dnia obudzi się i
zda sobie sprawę, że mnie kocha. Czasami jednak nie jestem
pewna, czy Max potrafiłby rozpoznać miłość. Mężczyźni
bywają strasznie tępi.

– Być może będziesz musiała zrobić pierwszy ruch. Nie

jestem pewna, czy on się na to zdobędzie. – Sylvia wycofała się
do biura.

Cleo wpatrywała się w jeden z trzech pejzaży wiszących na

ścianie. Pozostałe dwa były teraz na poddaszu.

Jednakże nie widziała spienionych fal na obrazie Jasona.

Spoglądała w niewidoczne lustro, gdzie schowały się jej
najgłębsze tajemnice. Postać w srebrnym odbiciu nie była już
tajemniczym cieniem. To był Max, mężczyzna, na którego
czekała tyle lat. Wszedł w jej życie i uwolnił ją.

Wiedziała też, że nie udało jej się odwzajemnić przysługi.

Max nadal przebywał zamknięty w lustrze. Jeszcze go nie
uwolniła.

Cleo i Max poszli na poddasze dopiero o północy.
Cleo była wykończona. Goście, którzy przyjechali na

seminarium Valence'a, bardziej interesowali się zabawą niż
pięcioma krokami do sukcesu i zamożności. Nadal zresztą
hałasowali na dole, ale George zapewnił ją, że da sobie radę.

– Jeszcze jedna taka grupa i pan Valence może sobie

przenieść swoje seminarium gdzie indziej. – Cleo usiadła na
brzegu łóżka, zdjęła srebrne tenisówki i wyjęła klamrę z
włosów.

– Ci ludzie są już nieźle umotywowani. – Max przyglądał

307

się, jak potrząsała włosami. Uśmiechnął się nikłym,
tajemniczym, absolutnie zmysłowym uśmiechem mężczyzny z
lustra. – I ja też.

– Miałeś ciężki dzień.
– Najcięższe dopiero przede mną. – Max przeszedł przez

pokój. Kiedy znalazł się tuż przed nią, odstawił laskę i wziął jej
twarz w swoje dłonie. – Myślę jednak, że stanę na wysokości
zadania.

– Od kiedy to jesteś mistrzem dwuznaczności?
– Odkąd przeczytałem rozdział piętnasty. – Lekko pchnął ją

na łóżko i położył się na niej. – Najbardziej zabawny rozdział w
twojej książce.

– Cieszę się, że ci się podobał. – Max był ciepły, ciężki i

wspaniale męski. Cleo poczuła, że jej zmęczenie się ulatnia.
Zastąpiło je uczucie intensywnego oczekiwania.

Spojrzał na nią. Jego oczy pociemniały.
– Wszystko w tobie mi się podoba. – Nakrył jej usta swymi.
Uśmiechnęła się powoli pod pocałunkiem. Potem, unosząc

się lekko, zepchnęła go delikatnie i wstała. Zdjęła okulary i
położyła je na nocnym stoliku. Z poczuciem cudownej
nieprzyzwoitości zaczęła rozpinać guziki bluzki.

– Czytałeś może przypadkiem rozdział szesnasty?
– Także jeden z moich ulubionych. – Max przekręcił się na

plecy i założył ręce pod głową. Uśmieszek błąkający się wokół
jego warg pełen był rozleniwionego, uwodzicielskiego
wyzwania. – Zamierzasz mi go przedstawić?

– Jeśli chcesz.
– Chcę. – Głos miał ochrypły z pożądania. – Tylko powoli.

Nie chciałbym stracić ani jednego słowa z tej opowieści.

Podbudowana zmysłową zachętą widoczną w jego oczach,

Cleo skończyła rozpinać bluzkę. Pozwoliła, aby jej brzegi
kołysały się na piersiach, odsłaniając je i zakrywając.

– Nie zapomnij o lustrze – przypomniał cicho Max.
Podeszła do lustra i spojrzała na swe lekko zamazane

odbicie. Swobodnie opadające włosy otaczały jej ramiona. Oczy

308

były ocienione i tajemnicze. Pomyślała, że wygląda intrygująco
i egzotycznie.

Była fantazją, ale była jednocześnie twórczynią fantazji.

Była zarówno uwodzoną, jak i uwodzicielką. Przeszyło ją
poczucie mocy własnej kobiecości.

Max leżał nieruchomo na łóżku. Cleo wiedziała, że

obserwuje ją, przyglądającą się sobie w lustrze, zmuszając ją
siłą woli, aby wciągnęła ich oboje głębiej w świat za
posrebrzanym szkłem.

Drżącymi z lekka palcami rozpięła dżinsy. Powoli

opuszczała je w dół, nie zdejmując skąpych fig.

Z oczyma utkwionymi w lustrze pozbyła się spodni. Końce

bluzki ledwo zakrywały jej pośladki. Przez cienki jedwab
majteczek widziała ciemną kępkę skręconych włosów i
wiedziała, że Max też ją widzi. Wyczuła tlący się dziki ogień
jego pożądania i świadomość kobiecej potęgi sprawiła, iż
odczuwała słodkie uniesienie i jednocześnie wielką hojność.

– Klęczę – zapewnił ją cicho Max.
Napotkała jego spojrzenie w lustrze i zrozumiała, że moc,

jaką czuła, była nierozłącznie związana z jego mocą. Nie można
jej było w pełni wysmakować, dopóki nie działo się to w
obecności równorzędnej i przeciwstawnej siły.

– Ja też – szepnęła.
Usta Maxa wygięły się w uśmiechu, przyprawiając ją o

zawrót głowy.

– To będzie jeszcze bardziej interesujące – powiedział.
Stwarzało to także więź między nimi, która nie przypominała

niczego z jej przeszłości. Ciekawa była, czy Max czuł siłę ich
wzajemnego powiązania.

Lekkim poruszeniem ramion zsunęła bluzkę, która upadła u

jej stóp. Zobaczyła w lustrze różowe wzgórki piersi i czuła na
nich ogień spojrzenia Maxa.

– Wyobraź sobie, że cię dotykam – powiedział.
Spojrzała mu w lustrze w oczy.
– Przecież mnie nie dotykasz.

309

– Spójrz w lustro i udawaj, że stoję tuż za tobą. Moje dłonie

są na twoich piersiach. Czuję pod nimi twoje brodawki. Są małe
i twarde jak maliny.

– Maliny?
– Maliny ze śmietanką. Bardzo słodkie. Bardzo świeże. Chcę

ich spróbować. Czy czujesz dotyk mojego języka?

Fala gorąca zalała Cleo. Brodawki stwardniały i wypełniły

się. Zamknęła oczy, ale wrażenie tylko się pogłębiło.

– Tak. Czuję twój język.
– Jaki on jest?
– Gorący. Mokry. Silny.
– Ty czynisz mnie silnym, Cleopatro. Gdzie mam cię teraz

dotknąć?

– Niżej. – Cleo otworzyła oczy i spojrzała na swoje, lekko

zamglone odbicie. – Przesuń ręce niżej.

– Tutaj, między nogi?
– Tak. – Zadrżała, czując wibrujące, napinające uczucie,

przenikające jej ciało.

– Tak dobrze jest cię dotykać, Cleo. Jesteś ciepła i miękka. –

Max przerwał, jakby rzeczywiście dotykał jej rękami. – Robisz
się dla mnie mokra, prawda?

– Tak. – Cleo czuła wilgoć między nogami. Spojrzała w

lustro ze zrozumieniem. – A ty jesteś dla mnie coraz twardszy,
prawda?

– Za chwilę wybuchnę. Połóż ręce na moich palcach.
– Gdzie są teraz twoje palce?
– Tam, gdzie chcesz.
– Tutaj – szepnęła Cleo. Lekko musnęła palcami jedwabne

figi. Potem przesunęła ręce po brzuchu. Powoli i z namysłem
uniosła rękami piersi i ofiarowała je mężczyźnie w lustrze.

– Obawiam się, że więcej fantazjowania nie wytrzymam –

mruknął Max. – Nie wiem jak ty, lecz ja już bardzo potrzebuję
czegoś konkretnego.

– Ja też. – Drżąc z podniecenia Cleo odwróciła się od lustra i

podeszła do łóżka. – Jest coś, co od dawna chciałam ci

310

powiedzieć.

Podniósł na nią oczy, pociemniałe od przepełniającego go

pożądania.

– Co takiego?
– Kocham cię.
Max bez słowa wyciągnął rękę i pociągnął ją na siebie.

Wziął jej twarz w dłonie i zgniótł jej wargi ustami.

Obudziła się parę godzin później ze świadomością, że jest w

łóżku sama. Odwróciła głowę na poduszce i zobaczyła Maxa.
Stał przy oknie, jak cień ducha odbity w czerni nocy. Wiedziała,
że obie dłonie miał oparte na główce laski.

– Max?
– Wszystko w porządku, Cleo. Muszę sobie coś przemyśleć.

Śpij.

– Nie mogę spać, kiedy łazisz po pokoju – mruknęła. – Czy

coś się stało?

Max milczał przez chwilę.
– Nie wiem – powiedział wreszcie.
Nigdy przedtem nie słyszała takiego tonu w jego głosie.

Szybko usiadła na łóżku.

– Co się stało?
– Pamiętasz, co mówiłaś o swoich odczuciach tego dnia,

kiedy ktoś szedł za tobą we mgle?

– Pamiętam. To się chyba nazywa przeczucie

nadchodzącego nieszczęścia.

– Mówi się również, że ktoś przeszedł po twoim grobie.
– Wielki Boże, czy tak się właśnie czujesz?
– Tak.
Pomyślała ponuro, że być może jej wcześniejsza deklaracja

miłości wywołała w nim to niepokojące uczucie. Nie
odpowiedział na jej wyznanie, chociaż kochał się z nią z
intensywnością, która wstrząsnęła jej zmysłami.

311

To było ryzyko. Zdawała sobie z tego sprawę. Max nie był

przyzwyczajony do miłości. Trudno było przewidzieć, jak
zareaguje na wiadomość, że jest kochany.

Torturowała się rozważaniami na temat „być może”.
Być może Max, kochany przez nią, poczuł się w pułapce.

Być może nie chciał takiej presji. Być może nie był pewien, czy
chce być kochany. Być może chciał jedynie należeć do rodziny
Robbins' Nest Inn. Być może chciał Cleo tylko dlatego, że
mogła mu stworzyć dom.

Być może w ogóle nie kochał jej w taki sposób, w jaki

chciała być kochana.

Być może to ona sknociła wszystko dziś wieczorem.
Oparła brodę na podciągniętych kolanach.
– Co chcesz zrobić?
– Nie wiem. Już się tak kiedyś czułem raz czy dwa. Za

każdym razem miałem kłopoty. – Odwrócił się od okna. –
Zadzwonię do O'Reilly'ego.

– Teraz? – Cleo, wytężając wzrok, spojrzała na zegarek.

Odczuła tak wielką ulgę, kiedy okazało się, że Max nie rozważał
jej nieoczekiwanej deklaracji miłości, że miała trudności z
podążaniem za jego myśleniem. – Jest druga rano.

– Wiem. – Sięgnął po telefon, bez kłopotów odnajdując go w

ciemności. Podniósł słuchawkę i zastygł nieruchomo.

– Max?
Powoli odłożył słuchawkę na widełki i wbił wzrok w

przestrzeń za oknem.

– O Boże!
– Max, co się stało? – Cleo wyszła z łóżka i podeszła do

niego. Zmrużyła oczy, kiedy zobaczyła za oknem dziwną,
pomarańczową poświatę. – Co to jest?

– Pali się Cosmic Harmony. – Gwałtownie odwrócił się od

okna.

– Och, mój Boże! – Ogarnęła ją panika. – Andromeda,

Daystar i wszyscy inni już śpią. Musimy ich ratować. –
Zakręciła się na pięcie w poszukiwaniu okularów.

312

– Uspokój się, Cleo. – Max podszedł do szafy. – Najpierw

sprawdź, czy powiadomiono straż pożarną.

– Oczywiście. – Złapała za telefon i przekonała się, że nie

widzi cyfr na tarczy. Udało jej się zapalić światło. Trzęsącymi
się rękami włożyła okulary i zaczęła wykręcać numer straży.

– Zostaw to – powiedział wkładając koszulę. – Już ktoś

zadzwonił. Słyszysz syreny?

Cleo nadsłuchiwała przeciągłego jęku syren.
– Dzięki Bogu. Musimy tam jechać.
– Ja pojadę. Ty zostań tutaj. – Max był już ubrany. Jednym

ruchem podciągnął suwak spodni.

– Nie, jadę z tobą. – Złapała dżinsy.
– Chcę, żebyś tu została. – Spojrzał na nią nieubłaganym

wzrokiem.

– Dlaczego?
– Bo coś jest nie w porządku.
– Wiem, że coś jest nie w porządku. Pali się Cosmic

Harmony. – Cleo włożyła dżinsy i starała się pośpiesznie zapiąć
bluzkę. Trzęsła się tak bardzo, że nie mogła trafić guzikami do
dziurek.

Max rozpiął swoją skórzaną torbę i coś z niej wyjął.

Znieruchomiała, kiedy zobaczyła, że jest to rewolwer.

– Skąd to masz? – szepnęła, patrząc jak ładuje broń.
– Trzymam go pod ręką od tego dnia, kiedy ktoś szedł za

tobą we mgle. – Podniósł na nią oczy. – Nie martw się, wyrzucę
go, jak wszystko się skończy. Wcale nie mam zamiaru trzymać
w domu broni.

– Och, Max. – Zadrżała.
Stanął tuż przed nią i jedną ręką chwycił ją za ramię.
– Posłuchaj. Chcę, żebyś została tutaj, w zajeździe.

Rozumiesz? Tu będziesz bezpieczna. Na dole są ludzie. Jest
George. Sylvia jest w swoim pokoju. Wszędzie świeci się
światło. Musisz tu zostać.

Patrzyła na niego, całkowicie zaskoczona tym, co mówi.
– Martwisz się o mnie? Przecież pali się w Cosmic

313

Harmony.

– Nie podoba mi się to. Pożar w Cosmic Harmony akurat o

tej porze jest bardzo podejrzany. Chcę, żebyś została tu, gdzie
jesteś bezpieczna, a ja sprawdzę, co się tam dzieje. – Puścił ją i
podszedł do drzwi.

– Ależ, Max… – Pobiegła za nim.
– Zostań tu! – Otworzył drzwi.
Odruchowo zareagowała na rozkazujący ton jego głosu.

Przez moment była jak sparaliżowana. Kilka sekund później
Max był na korytarzu. Zamknął jej drzwi przed nosem.

Usłyszała znajome skrzypnięcie podłogi i już go nie było.
Szybko podjęła decyzję. Zejdzie na dół i obudzi Sylvię.

Razem naradzą się nad tym, czy jechać do Cosmic Harmony.

Zadzwonił telefon.
Cleo podskoczyła. Przystanęła z ręką na klamce i spojrzała

na aparat telefoniczny, jakby nagle ożył. Znów zadzwonił,
nagląco, napawając ją lękiem. Niechętnie podeszła do biurka i
podniosła słuchawkę.

– Halo?
– Cleo? Mówi O'Reilly. Dzwonię z samochodu. Jestem w

drodze do zajazdu.

– O'Reilly. – Odetchnęła z ulgą. – Max miał właśnie do

ciebie dzwonić.

– To zupełnie mnie nie dziwi. Czasami ten facet ma szósty

zmysł, jeśli chodzi o kłopoty. Jest tam z tobą?

– Nie, dopiero co wyszedł. Jest w drodze do Cosmic

Harmony. Tam się pali.

– Cholera jasna – mruknął O'Reilly. – Jesteś pewna?
– Widzę stąd płomienie.
– Posłuchaj. – Głos O'Reilly'ego stał się znienacka zimny i

napięty. – Zostań tam, gdzie jesteś, słyszysz?

– To samo mówił Max. Podaj mi jeden rozsądny powód.
– Coś w końcu wykryłem i wcale mi się to nie podoba.
– O czym ty mówisz, O'Reilly? Jestem już i tak dość

przerażona.

314

– Czy wiedziałaś, że twój ojciec dwa lata przed śmiercią był

świadkiem oskarżenia w procesie o morderstwo?

– Oczywiście, że wiedziałam. – Zacisnęła palce na

słuchawce telefonicznej. – Widział mężczyznę wychodzącego z
budynku, gdzie popełniono morderstwo. Rozpoznał tego
mężczyznę w sądzie. Co to ma wspólnego ze mną?

– Ten facet nazywał się Emile Wynn. Był zawodowym

mordercą. Świadczyło przeciwko niemu paru drobnych
złodziejaszków, ale to zeznanie twojego ojca przeważyło szalę i
Wynn poszedł do więzienia.

– Wiem. O'Reilly, o co ci chodzi? Pośpiesz się, chcę

pojechać i zobaczyć, co się dzieje w Cosmic Harmony.

– Trzy miesiące przed śmiercią twoich rodziców Wynn

wyszedł z więzienia.

– Co? – Cleo wpatrywała się w płomienie za oknem. – Nikt

nam tego nie powiedział.

– To się zdarza. W każdym razie Wynn natychmiast zniknął.

Policja uważała, że wyjechał z kraju. To było logiczne
założenie. Zaczynam jednak sądzić, iż Wynn po prostu zmienił
nazwisko.

Opadła na krzesło.
– Chcesz powiedzieć, że zabił moich rodziców z zemsty?
– To jest możliwe. Cleo, w czasie procesu powiedziano kilka

rzeczy o Wynnie. Po pierwsze, cieszył się pewną reputacją i to
było dla niego bardzo ważne. Miał fioła na tym tle.

Potarła skroń, usiłując jasno myśleć.
– Jaką reputację?
– Nigdy nie sknocił roboty i nigdy nie zostawiał śladów. Był

zawodowcem i miał na tym tle obsesję.

– Tak jak Max – szepnęła.
– Max? O czym ty mówisz?
– Niczego nigdy nie knoci.
– Aha. Jednakże ostatnim razem Wynn pokpił sprawę i twój

ojciec go zobaczył. Teraz twój ojciec nie żyje. Możliwe, że zabił
go Wynn, a potem zamordował twoją matkę, bo przy tym była.

315

Cleo zacisnęła powieki. Było jej niedobrze.
– Żadnych świadków.
– Właśnie. Wynn nigdy nie miał świadków. Posłuchaj, Cleo,

to są wszystko tylko podejrzenia, myślę jednak, że
sprowokowałaś Wynna do działania, kiedy w zeszłym roku
wynajęłaś Ebersona.

– Nie. Och, nie.
– Eberson zapewne trochę powęszył i doszedł do tego

samego wniosku co ja. Może był nieostrożny i przypadkowo
ostrzegł Wynna, że ktoś znów zajmuje się tą sprawą. Wynn
mógł dojść do przekonania, że jego nowa tożsamość jest
zagrożona.

– Myślisz, że Wynn zabił także Ebersona?
– Uważam to za bardzo prawdopodobne. Cleo, czy ty

rozumiesz, co do ciebie mówię? – spytał ostro O'Reilly. – Jeśli
mam rację, to teraz ty jesteś jego celem. Nie wychodź z zajazdu.

– Ale co to ma wspólnego z pogróżkami, które dotyczyły

mojej książki?

– Wynn miał reputację bardzo dokładnego mordercy.

Starannie przygotowywał się do swojej roboty. Zawsze się
starał, aby uważano je za wypadki albo, jak w przypadku
twojego ojca, za samobójstwo. Zazwyczaj bardzo drobiazgowo
przygotowywał scenerię swoich morderstw.

– Sądzisz, że dowiedział się o tym, że napisałam „Lustro”, i

postanowił załatwić to tak, aby ludzie myśleli, iż zabił mnie
jakiś psychicznie chory czytelnik?

– Przypuszczalnie wie, jak wiele znaczy dla ciebie Cosmic

Harmony. Nie podoba mi się ten pożar. Za duży zbieg
okoliczności.

– To samo mówił Max.
– Pojechał tam?
– Tak.
– Dobrze. Ty nie ruszaj się z domu. Nie wychodź z zajazdu,

dopóki Max nie wróci.

– Zgoda. – Cleo postanowiła dłużej się nie upierać. – Zejdę

316

na dół i obudzę Sylvię. Sylvia, Sammy i ja będziemy pilnować
ogniska domowego, a mężczyźni niech wykonują swoje zajęcie.

– Będę u was mniej więcej za godzinę. – O'Reilly przerwał

na moment. – Powiedz Sylvii, że już jadę, dobrze?

– Będzie na ciebie czekała. Wszyscy będziemy czekali.
– Bardzo się cieszę. Od dawna nikt na mnie nie czekał.

Posłuchaj, muszę kończyć. Zadzwonię teraz do waszego szeryfa.
Chcę, żeby wiedział, co się dzieje.

– Mamy tu tylko jednoosobowy posterunek, O'Reilly. Harry

na pewno jest w Cosmic Harmony.

– Cholera, to jest zawsze problem w małych

miejscowościach. Nic się nie martw, Max i ja wszystkim się
zajmiemy.

Cleo odłożyła słuchawkę.
Rodzice zostali zabici. Zamordowani. Z zimną krwią

zastrzeleni przez zawodowego mordercę.

Odczuwała wielką ulgę.
Prawda była okropna, ale wolała ją od wyników śledztwa,

które męczyły ją przez tyle lat. Jej ojciec nie zwariował i nie
zabił matki i siebie. Miłość rodziców nie została zbrukana jego
chorobą umysłową. Ich związek był czysty, normalny i trwały.
Jak jej miłość do Maxa.

Mimo powagi sytuacji czuła się tak, jakby ktoś zdjął jej z

duszy wielki ciężar.

Powoli wstała i podeszła do drzwi. Chciała porozmawiać z

Sylvią.

Płomienie za oknem jeszcze raz przykuły jej uwagę.

Zatrzymała się, aby wyjrzeć. Trudno było z tej odległości
stwierdzić, czy palił się główny budynek, czy któryś z
mniejszych pawilonów.

Skrzypnęła podłoga na korytarzu.
Znieruchomiała.
Muszę dbać o swoją reputację.
Przypomniała sobie to, co powiedziała Sylvii kilka godzin

wcześniej.

317

Czy nie uważasz, że Max i Herbert T. Valence maja coś ze

sobą wspólnego?

Reputację.
Skoczyła do drzwi. Otworzyły się, nim zdążyła przekręcić

klucz. Herbert T. Valence wszedł do pokoju. W ręce miał
pistolet. Cleo spostrzegła, że lufa ma dziwny kształt. Może tak
wyglądał tłumik.

– Cóż, proszę pani. – Uśmiechnął się swym nikłym,

ponurym uśmieszkiem. – Wreszcie możemy naprawdę się
poznać. Pani pozwoli, że się przedstawię. Nazywam się Emile
Wynn. Może pani o mnie słyszała. Pani ojciec zrujnował mnie w
sensie zawodowym.

Chciała coś powiedzieć i nie mogła wydobyć z siebie głosu.

Odetchnęła głęboko, tak samo jak to robiła podczas medytacji.
Musiała coś powiedzieć, cokolwiek, aby pokonać paraliż.

– Ty draniu. – Głos był zaledwie piskiem, ale nagle ogarnęła

ją wściekłość, która pokonała strach. – Zabiłeś moich rodziców.

Valence zmarszczył brwi, zamykając drzwi za sobą.
– Nie miałem wyboru. Zeznanie pani ojca zniszczyło moją

reputację. Musiał mi za to zapłacić. Reputacja jest wszystkim,
co mam.

– Moja matka… – zaczęła Cleo urywanym głosem.
– Też musiała odejść. Nadzwyczaj starannie planuję swoje

małe przedstawienia i stwierdziłem, że morderstwo-
samobójstwo było najbardziej odpowiednie dla tej szczególnej
sytuacji.

– Zacząłeś mnie szukać, bo wiedziałeś, że prędzej czy

później cię znajdę.

Obrzucił ją dziwnym spojrzeniem.
– W zeszłym roku wynajęła pani podrzędnego detektywa.

Nie był dobrym fachowcem. Niemal natychmiast odkryłem, że
węszył wokół mnie i podjąłem właściwe kroki. Wiedziałem
jednak, że będę musiał coś zrobić z panią.

– Czyli wiedziałeś, że w każdej chwili mogę wynająć kogoś

innego, kto okaże się skuteczniejszy. – Zrobiła krok do tyłu.

318

Chyba nie ma pojęcia, że O'Reilly odkrył, kim jest.

Cokolwiek się tu dzisiaj zdarzy, pomyślała, nie mogę zdradzić
Maxa ani O'Reilly'ego. Valence na pewno chciałby ich także
zabić.

– Niestety okazało się, że jest pani kłopotliwa. – Trzymał

pistolet wycelowany w nią. – Muszę wszak przyznać, że dziwiła
mnie jedna rzecz. Jeśli miała pani jakieś podejrzenia w związku
ze śmiercią rodziców, to czemu czekała pani cztery lata z
wynajęciem detektywa?

– Tyle czasu potrzebowałam, aby dojść do siebie i coś

postanowić. – Nigdy przedtem nie odczuwała tak prymitywnej
wściekłości. Nie bała się już Valence'a. – Zniszczyłeś moją
rodzinę, ty głupi, chory człowieku.

– Proszę mnie nie nazywać chorym. – W jego oczach

migotało diabelskie światło. – Ci idioci psychiatrzy w więzieniu
mówili, że jestem chory psychicznie. Wszyscy się mylicie.
Byłem zawodowcem z doskonałą reputacją. Nigdy nie
popełniałem błędów. Nigdy nie zawiodłem. Pani ojciec
zniszczył moją reputację.

– On jej nie zniszczył, sam to zrobiłeś.
– Proszę tak nie mówić. – Valence zrobił krok w jej

kierunku. – To nieprawda. Jestem fachowcem.

Cleo cofała się w stronę lustra. Jedyną obroną, jaka jej w tej

chwili przychodziła do głowy, było podtrzymywanie rozmowy.
Ten człowiek był nienormalny. Pomyślała, że prawdziwy
zawodowiec już dawno by ją zastrzelił.

– Chcesz, żeby wszyscy myśleli, że zamordował mnie jakiś

szaleniec z powodu mojej książki, prawda?

– Nawet gdybym nie miał osobistych powodów do

wyeliminowania pani, zasłużyła sobie pani na to, pisząc
„Lustro”.

Był jeszcze bardziej zwariowany, niż początkowo myślała.
– Dlaczego tak mówisz?
– Jest pani autorką powieści pornograficznej – stwierdził

Valence głosem oburzonego kaznodziei. – Jest pani kurwą.

319

Opisuje pani brudy i wie o tym każdy przyzwoity człowiek.

– Przyzwoity człowiek? – Spojrzała na niego z

niedowierzaniem. – Uważasz się za przyzwoitego człowieka?

– Jestem czystym człowiekiem. – Palce Valence'a zacisnęły

się na kolbie pistoletu. – Moja matka tak mnie wychowała,
żebym się nie ubrudził w rynsztoku seksu. Z dumą mogę
powiedzieć, że nie miałem do czynienia z kobietą w sensie
cielesnym, odkąd matka pokazała mi, jakie to jest obrzydliwe.

– Uhm. Pochodzisz z wypaczonej rodziny, tak? – Cleo nie

wiedziała, czy wyśmiewanie się z Valence'a sprawi, że będzie
nadal mówił, czy też sprowokuje go do działania, lecz nic
innego nie przychodziło jej do głowy.

– Moja matka była czystą kobietą! – zawołał z wściekłością.

– I mnie wychowała w czystości.

– Zachowując cię dla siebie? Założę się, że psychiatrzy w

więzieniu mieli nad czym debatować, co?

– Zamknij się – warknął. – Jesteś autorką czegoś

nieskończenie brudnego i ohydnego. Nikt się nie zdziwi, że jakiś
przyzwoity człowiek postanowił cię ukarać.

Zaszokowana Cleo zrozumiała, że Valence wierzy w to, co

mówi.

– Jak możesz potępiać mnie za pisanie erotyki? Jesteś

mordercą! Co można powiedzieć o tobie?

– Jestem zawodowcem. – Wyciągnął z kieszeni marynarki

kawałek czerwonej wstążki. – Zawodowcem z jedną tylko
plamą na mojej nieskazitelnej reputacji. Ale wkrótce wymażę tę
plamę.

Ruszył w jej stronę. Zobaczyła błysk drutu owiniętego we

wstążkę. Wiedziała, że zarzuci go jej na szyję. Tak jak
mężczyzna z lustra założył wstążkę na szyję kobiety z „Lustra”.

Valence zamierzał udusić ją czerwoną wstążką.
Otworzyła usta, żeby krzyknąć, choć zdawała sobie sprawę,

że przypuszczalnie zastrzeli ją, nim wyda z siebie jakiś okrzyk.
Pomyślała jednak, że jeśli zrobi dość hałasu, zanim umrze, może
nie uda mu się uciec niepostrzeżenie.

320

W tym momencie światło zamigotało i zgasło.
– Do diabła! – zawołał zdenerwowany Valence. – Nie ruszaj

się. Ostrzegam!

Zignorowała jego ostrzeżenie i rzuciła się na podłogę.

Valence nic nie widział, tak samo jak ona, ale ona lepiej znała
ten pokój. Przeczołgała się do drzwi, wiedząc, iż
przyzwyczajenie wzroku do ciemności zajmie mu dobrych parę
sekund.

Cichy, świszczący dźwięk nad głową oznaczał, że Valence

wystrzelił z pistoletu. Kula uderzyła w drewno.

W tej samej chwili skrzypnęła podłoga na korytarzu.

Powiew powietrza oznaczał, że ktoś otworzył drzwi i wszedł do
pokoju. Cleo spojrzała w górę i wydawało jej się, że widzi
niewyraźny kształt, poruszający się w ciemnym pomieszczeniu.

Max.
Ręką dotknęła podstawy lustra.
Następny cichy, świszczący dźwięk przeszył powietrze.

Zerwała się na nogi, złapała lustro i rzuciła je w tę stronę, gdzie
musiał stać Valence.

Lustro uderzyło w coś twardego i upadło na podłogę.

Rozbiło się szkło. Valence krzyknął, zdradzając swoją pozycję.

Zabłysło silne światło latarki, którą Cleo zawsze trzymała w

recepcji. Oślepiający promień osadził Valence’a w miejscu.

– Odejdź! – zawołał, wyciągając jedną rękę jakby z

błaganiem. Jednocześnie nakierował pistolet na źródło światła i
nacisnął spust.

W tym samym momencie wystrzelił rewolwer i Valence, bez

życia, zwalił się na podłogę.

Latarka także upadła na podłogę, nadal oświetlając jego

ciało.

– Max! – krzyknęła Cleo, rzucając się przez pokój. –

Odezwij się, Max!

– Cholera – powiedział Max. – Ta sama przeklęta noga.

321

Rozdział dziewiętnasty

Valence nie żył, lecz Max nadal był na niego koszmarnie

wściekły. Za każdym razem, kiedy czuł przenikliwy ból
pozszywanego uda, przypominało mu się, jak mało brakowało,
aby stracił Cleo. Poprzedniej nocy, kiedy biegł po schodach na
poddasze, przepełniały go strach i wściekłość. Jeszcze nigdy
laska tak bardzo mu nie przeszkadzała. Z trudem utrzymywał
rewolwer i latarkę. Kaleka noga cholernie zawadzała.

Ale Cleo nic już nie groziło i Max zamierzał dobrze jej w

przyszłości pilnować, nawet gdyby miał ją trzymać na smyczy.

Bezpieczny w łóżku miejscowego szpitala, przyglądał się

zaniepokojonym twarzom otaczających go przyjaciół. Nadal nie
mógł przyzwyczaić się do tego, że ludzie się o niego troszczą i
przez moment zastanowił się, czy kiedyś będzie takie objawy
brał za coś najzupełniej oczywistego. Nie wydawało mu się to
prawdopodobne. Kiedy się spędzi pół życia szukając czegoś, nie
traktuje się tego później od niechcenia.

Cała rodzina, oprócz Trishy i Bena, którzy nie mieli pojęcia

o wszystkich dramatycznych wydarzeniach, zebrała się przy
jego łóżku. Cleo postanowiła spędzić resztę nocy na krześle u
jego wezgłowia. Pozostali, których personel szpitala odesłał
kilka godzin wcześniej do domu, wrócili zaraz po śniadaniu.

Pielęgniarki już dwa razy skarżyły się, że nie mają

możliwości wykonywania swoich obowiązków. Lekarka,
uśmiechnięta kobieta po pięćdziesiątce, powiedziała Maxowi, że
na pewno jest w dobrych rękach.

– Czy noga boli cię naprawdę, naprawdę okropnie? –

Sammy kurczowo trzymał swoją kaczkę i przyglądał się
Maxowi szeroko otwartymi oczyma.

Max poważnie zastanowił się nad jego pytaniem.

Postrzelenie było zdecydowaną porażką. Kiedy, dzięki Cleo,
zorientował się w pozycji Valence'a, zapalił latarkę, aby go
oślepić.

Wiedząc, że Valence będzie strzelał w stronę światła, Max

322

starał się odsunąć latarkę jak najdalej od siebie, jednocześnie
mierząc w przeciwnika. Niestety, mimo pewnych dewiacji,
Valence był dostatecznie doświadczony, żeby strzelać na lewo
od światła. Ostatecznie większość ludzi jest praworęczna. Mógł
bezpiecznie założyć, że osoba, która weszła do pokoju, będzie
trzymała broń w prawej ręce, a latarkę – w lewej. I jeśli ta osoba
będzie myśleć, to odsunie latarkę jak najdalej od siebie.

Valence rozumował jak najbardziej prawidłowo. Max dostał

kulę w lewe udo. Będzie miał kolejną bliznę, pięć centymetrów
od pierwszej. Lekarka pocieszyła go, że rana jest tylko
powierzchowna. To nie zmieniało faktu, że szwy były bardzo
bolesne.

– Nie boli naprawdę, naprawdę okropnie, tylko trochę –

odparł chłopcu.

– Mogło być gorzej – stwierdził radośnie O'Reilly. – Tym

razem mogłeś dostać w drugą nogę i musiałbyś chodzić z
dwiema laskami.

– Jesteś doprawdy wzruszający, O'Reilly. – Max wiedział, że

i tak będzie przez jakiś czas musiał chodzić o kulach. Spojrzał
na Cleo, która stała w wezgłowiu łóżka. Tak mocno trzymała go
za rękę, że jej pierścionek wrzynał mu się w skórę. Było to miłe.
– Jesteś pewna, że nic ci nie jest? – zapytał.

– Po raz setny zapewniam cię, że nie. – Pochyliła się i

pocałowała go w policzek. – Dzięki tobie.

– Max, jesteś bohaterem – oznajmiła z dumą Andromeda. Z

termosu, który przyniosła ze sobą, nalała mu swojej specjalnej
herbaty. – Miejscowa gazeta chce zamieścić artykuł o tym, jak
uratowałeś Cleo przed tym potworem.

Max skrzywił się, biorąc od Andromedy kubek z herbatą.
– Nie chcę rozmawiać z żadnymi dziennikarzami.
– To tylko Bertie Jennings z „Harmony Cove Herald” –

uspokoiła go Daystar. – Nie martw się. Powiedziałam mu, że na
razie nie można z tobą rozmawiać.

– Dzięki. Może mu z czasem przejdzie ochota. – Coś mu się

przypomniało. – Ile szkód wyrządził ogień? – spytał.

323

– Spalił się ośrodek medytacji, ale głównemu budynkowi nic

się nie stało. Ani pawilonom dla gości – odparła Daystar. –
Biorąc pod uwagę to, co mogło było się zdarzyć, jesteśmy w
niezłym stanie. Zresztą O'Reilly twierdzi, że Valence nie chciał
niszczyć naszego Azylu. Spowodował pożar, żeby narobić
zamieszania.

– Podłożył ogień, wykorzystując lont czasowy, tak że mógł

wrócić do zajazdu, zanim wybuchł pożar – wyjaśnił O'Reilly.

– Biedny Nolan – powiedziała Cleo. – Pomyśleć, że

podejrzewaliśmy go o te niecne wydarzenia.

Maxowi nie podobało się stwierdzenie „biedny Nolan”, ale

szlachetnie postanowił je zignorować. Powiedział sobie, że stać
go na taki gest. On miał Cleo. A Hildebrand miał tylko
ewentualną karierę polityczną, której Max mu w najmniejszym
stopniu nie zazdrościł.

– Valence wiedział, że pożar w Cosmic Harmony spowoduje

chaos nie tylko tam, lecz także w zajeździe – powiedziała
Sylvia.

– Tyle razy mieszkał w zajeździe, że wiedział, jak ważny był

dla mnie Azyl w Cosmic Harmony – przyznała Cleo.

– Wykombinował sobie, że po zauważeniu pożaru zdarzy się

jedna z dwóch rzeczy – odezwał się Max. –Pierwsza, że Cleo
pojedzie do Azylu. Gdyby tak się stało, zamierzał pójść za nią i
dopaść ją gdzieś w ciemności i w całym zamieszaniu.

– Druga, że zostawisz ją bezpiecznie w zajeździe, a sam

udasz się na miejsce pożaru – dodał O'Reilly.

Max zaklął pod nosem.
– Logiczny plan. Tak czy inaczej Cleo, po raz pierwszy od

wypadku we mgle, byłaby dla niego osiągalna.

– Musiał wiedzieć, że z tego powodu Max cię pilnuje, Cleo –

powiedziała Sylvia. – W końcu nie było to żadną tajemnicą,
zwłaszcza odkąd O'Reilly zaczął rozmawiać z ludźmi z
miasteczka.

– Zgadza się – dodała Daystar. – Valence zdawał sobie

sprawę, że musi jakoś was rozdzielić.

324

– Był bardzo dumny ze swoich starań i planów – szepnęła

Cleo. – I miał absolutną obsesję na punkcie swej reputacji.

Max poczuł dreszcz, który ją przeszedł. Mocniej ścisnął ją za

rękę. Uśmiechnęła się do niego drżącymi wargami. W jej oczach
widział miłość i wiedział, iż jest to miłość na całe życie.

Nikt nigdy nie patrzył na niego tak jak Cleo. Poprzedniej

nocy, kiedy powiedziała mu, że go kocha, był tak wstrząśnięty
dobrą nowiną, że nie potrafił sobie poradzić z rozplataniem
swych emocji. Wiedział jedynie, że chciał jej bardziej niż
kiedykolwiek i że musiał ją chronić. Była najważniejsza w jego
świecie.

Tego ranka, gdy się obudził i zobaczył Cleo przy łóżku,

wystarczyło mu jedno spojrzenie, aby wreszcie zrozumieć, co
mu się przydarzyło.

– Kiedy przyszło ci do głowy, że pożar może być tylko

pretekstem? – spytała Andromeda.

Max wrócił myślą do niedawnych wydarzeń.
– Kiedy przejechałem kilkaset metrów. Zawróciłem i

pojechałem z powrotem do zajazdu. Miałem przeczucie, że
dzieje się coś złego. Chciałem zadzwonić do Cleo z telefonu w
samochodzie, ale tymczasem zadzwonił do mnie O'Reilly.

– Właśnie parkował, kiedy go złapałem – wtrącił O'Reilly. –

Przekazałem mu to, co powiedziałem Cleo o psychicznie
chorym mordercy, który ma fioła na punkcie swojej reputacji i
który zawsze planuje swe morderstwa z wojskową precyzją.
Max, zanim odłożył słuchawkę, powiedział, że wie, o kogo
chodzi.

– Doszedłem do tego samego wniosku, co Cleo – stwierdził

cicho Max. – Valence był oczywistym podejrzanym. Przez całą
zimę przyjeżdżał do Harmony Cove ze względu na swoje
seminaria. Miał mnóstwo okazji, żeby wyśledzić wszystko w
zajeździe. I mnóstwo czasu, żeby wszystko przygotować.

– Nie pomyśleliśmy o nim, kiedy robiliśmy listę gości

przebywających w zajeździe tej nocy, gdy ktoś położył mi
wstążkę na poduszce – stwierdziła ze smutkiem Cleo.

325

Max i O'Reilly spojrzeli na siebie.
– Ja go wpisałem na listę – powiedział Max.
– Naprawdę? – Cleo była zaskoczona.
– Valence był na liście i sprawdziłem go, ale niczego nie

znalazłem – wyjaśnił O'Reilly. – Wszystko było w całkowitym
porządku. – Podniósł ręce do góry. – Co mogę powiedzieć?
Potrafił się maskować.

Max spojrzał na Cleo.
– Myślałem jedynie o tym, że zostawiłem cię samą.

Wiedziałem, że uczestnicy seminarium dużo wypili i na pewno
dawno mocno śpią. Kiedy wszedłem do budynku, George też
spał, tak samo jak wówczas, kiedy wychodziłem. Poszedłem do
pokoju Valence'a, był pusty.

– Więc przyszedł do mnie – powiedziała Sylvia. – Obudził

mnie, kazał mi zejść do piwnicy i wyłączyć główny korek, a
sam pobiegł na górę.

– Miałem nadzieję, że nagłe zgaśniecie światła zdezorientuje

go przynajmniej na chwilę – wyjaśnił Max. – Pamiętałem, jak
zareagował tego dnia, gdy zgasło światło w czasie seminarium.

– Rzeczywiście – przyznała Sylvia. – Naprawdę się

zdenerwował. Przerwało mu to tok całego, starannie
przygotowanego wykładu.

– Wieczorem, kiedy się meldował, zaznaczył, że prognoza

pogody nie przewidywała żadnych burz – przypomniała sobie
Cleo. – Przypuszczalnie zaplanował wszystko tak, żeby deszcz
za wcześnie nie zgasił ognia ani żeby piorun nie spowodował
wyłączenia prądu.

– Bardzo dokładny facet. – O'Reilly pokiwał głową. Objął

ramieniem Sylvię. – Ale mało elastyczny.

– Myślę, że Valence był już tak chory, że każda najmniejsza

zmiana w planie zakłócała tok jego rozumowania – stwierdziła
Cleo.

Hałas na korytarzu sprawił, iż Max i wszyscy jego goście

spojrzeli na drzwi.

– Obawiam się, że nie może pan tam wejść – powiedziała

326

pielęgniarka głośno i zdecydowanie. – U pana Fortune'a jest
stanowczo za dużo osób.

– Przyjechałem kawał drogi, żeby się z nim zobaczyć i nie

zamierzam rezygnować – odparł jakiś mężczyzna jeszcze
głośniej i bardziej zdecydowanie. –Mam do niego interes.

– Ale on jest poważnie ranny.
– Nie pierwszy raz.
– Tylko tego mi trzeba – mruknął Max na widok znajomej

postaci. – Kolejny życzliwy. Czego tu chcesz, Dennison? Nie
wolno mnie odwiedzać nikomu poza rodziną.

Dennison Curzon miał taki sam autokratyczny wygląd jak

Jason. Miał takie same siwe włosy i mocno wykute rysy twarzy,
charakterystyczne dla całej rodziny Curzonów. Jednakże w jego
oczach brakowało badawczej, analitycznej inteligencji,
charakteryzującej Jasona.

Obrzucił wzrokiem ludzi zebranych przy łóżku i nie uznał

ich za godnych powtórnego spojrzenia. Ze złością popatrzył na
Maxa.

– Co tu się dzieje, Fortune? Podobno znów się dałeś

postrzelić.

– Dziękuję, czuję się bardzo dobrze – powiedział Max. – To

jest Dennison Curzon, a to moja rodzina.

– Rodzina? – Dennison zmarszczył brwi w pomieszaniu i

niezadowoleniu. – Jaka rodzina? Przecież ty nie masz rodziny.

– Teraz ma – wtrąciła spokojnie Cleo. Nadal trzymała Maxa

za rękę, obserwując Dennisona zainteresowanym, badawczym
spojrzeniem. – Jason był pana bratem?

– Tak. – Dennison przez moment przyglądał jej się uważnie.

– Kim pani jest?

– Moją narzeczoną – odparł Max, zanim Cleo zdążyła się

odezwać. – Pogratuluj mi, Dennison. Cleo i ja zamierzamy się
pobrać.

Dennison zignorował oświadczenie Maxa i z typowym dla

Curzonów uporem powrócił do sprawy, która go tu przywiodła:

– Słuchaj, musimy porozmawiać. – Z irytacją rzucił okiem

327

na Cleo i resztę. – Czy moglibyśmy porozmawiać na osobności?

– Nie – stwierdziła Cleo.
Nikt się nie ruszył.
– Chyba nie ma na to szans. – Max uśmiechnął się do

Dennisona.

– Co do diabła! – Dennison obrzucił Cleo uważniejszym

spojrzeniem. – To kim pani jest?

– Mówiłem ci, jest moją narzeczoną – powiedział Max.
– Jestem także jego pracodawczynią – dorzuciła Cleo.
– Akurat. – Dennison patrzył na nią niechętnie. – Fortune

pracuje w Curzon International.

– Nie, już nie pracuje – odparła.
– On pracuje dla Cleo – oznajmił Sammy.
– Jestem Dennison Curzon z Curzon International. Max

Fortune dwanaście lat przepracował w mojej firmie.

– I zrezygnował, kiedy umarł pana brat – mruknęła Cleo. –

Teraz pracuje u mnie.

– Tak jest – dodała rzeczowym tonem Daystar. – Max już od

jakiegoś czasu bierze pieniądze w Robbins' Nest Inn. Doskonale
daje sobie radę.

– Oczywiście. Jest członkiem naszej rodziny – powiedziała

Andromeda.

– Bzdura. – Dennison spojrzał na Maxa. – Nie wiem w co ty

się bawisz, Fortune, ale jesteś mi potrzebny w firmie. Moja
córka i ten jej przeklęty mąż przejęli wczoraj radę nadzorczą.

– Kimberly świetnie da sobie radę – stwierdził Max – Ma

talent. Radzę ci, żebyś z nią nie wojował.

– Będę walczył z każdym, kto zechce przejąć moją firmę.

Tyle lat czekałem, żeby wreszcie rządzić, i nie dam sobie tego
sprzątnąć sprzed nosa. Chcę, abyś mi pomógł. Nie gadajmy o
głupstwach, Fortune. Podaj swoją cenę.

– Za co?
– Za powrót do Curzon International w charakterze mojego

osobistego asystenta. – Dennison zmruży oczy. – Przyjmę cię na
takich samych warunkach jak mój brat plus dziesięć procent

328

podwyżki pensji i premii. W zamian chcę gwarancji, że będziesz
lojalny wobec mnie i tylko wobec mnie.

– Ja już mam pracę – powiedział Max.
– Dobrze. – Dennison był spięty. – Jeśli wrócisz zastanowię

się nad miejscem w radzie, które chciał ci dać Jason.

– Nie, dziękuję. Odkryłem w sobie zdolności do prac

hydraulicznych i elektrycznych.

– Słyszał pan? – wtrąciła Cleo. – On nie chce u pana

pracować. Niech pan go zostawi. Miał ciężką noc i musi
odpocząć. – Zwróciła się do Maxa. – Prawda, że musisz
odpocząć?

– Muszę odpocząć – przyznał zgodnie.
– Max musi odpocząć – powiedziała Sylvia.
Andromeda i Daystar pokiwały głowami.
O'Reilly wyglądał tak, jakby za chwilę miał wybuchnąć

śmiechem.

Dennison napadł na Cleo.
– Nie ośmieli się pani mnie stąd wyrzucić, młoda kobieto.

Max Fortune należy do mnie.

– Na pewno nie. – Cleo puściła rękę Maxa i zrobiła krok w

stronę Dennisona. – Max należy do mnie. I do nas wszystkich. –
Rozejrzała się wokół siebie. – Prawda?

– Ależ tak – mruknęła Andromeda. – Nie ma co do tego

wątpliwości.

– On jest członkiem naszej rodziny – powiedział głośno

Sammy. – Nie możesz go zabrać.

Daystar spojrzała groźnie na Dennisona.
– Obawiam się, że traci pan czas, swój własny i nasz, na te

bzdury. Niech pan już sobie idzie.

– Bzdury? Nazywa to pani bzdurami? Kobieto, czy pani

zwariowała? Curzon jest firmą międzynarodową. Czy pani wie,
ile Max może u mnie zarobić rocznie?

– Nie – odparła szczerze Daystar. – Ale to nie ma żadnego

znaczenia.

– Niech mi pani wierzy, że ma – warknął Dennison. – Dzięki

329

Curzon International Fortune jest bogatym człowiekiem. A
będzie jeszcze bogatszy, jeśli do mnie wróci.

– Bzdura – stwierdziła Andromeda. – Max ma bardzo dobrą

pracę w Robbins' Nest Inn, prawda, Max?

– Prawda – potwierdził.
– To nie są żarty, co? – Dennison spojrzał na niego.
– Przyjmij do wiadomości, Curzon, że to nie są żarty. –

O'Reilly uśmiechnął się. – Nie możesz dać Maxowi tego, co
znalazł w nowej pracy.

– Nie mogę? Mogę mu zapłacić tyle w ciągu jednego roku,

że będzie mógł kupić cały ten zajazd.

– Ten facet nic nie rozumie – stwierdził wesoło O'Reilly.
Sammy przycisnął do siebie kaczkę i spojrzał na Dennisona.
– Idź sobie – powiedział.
– O tak, niech pan sobie idzie – powiedziała Cleo.
– I niech pan jedzie ostrożnie – dodała Andromeda
– Strasznie nas pan nudzi – przyłączyła się Daystar –

Chciałabym, żeby pan wreszcie poszedł.

Dennison spojrzał na Maxa z niedowierzaniem i z rozpaczą.
– Przemyśl to sobie, Fortune. Są szanse, że przekonam

Kimberly, aby odeszła od Winstona. Nie była z nim chyba
ostatnio zbyt szczęśliwa. Ty i moja córkę pasujecie do siebie.

– Trzy lata temu miałeś inne zdanie. I wiesz co? Miałeś

rację. Jestem ci wdzięczny, że namówiłeś ją do zerwania
zaręczyn. W zamian dam ci dobrą radę. Nie przeszkadzaj
Kimberly. Ona najlepiej pokieruje Curzon International.

– Nie rozumiesz, że Kimberly przejmuje władzę?
– Rozumiem. I pod jej kierownictwem będziecie jeszcze

bogatsi. A jak będziesz grzeczny, to może do czekasz się
wnuków.

– To fantastycznie. – Andromeda uśmiechnęła się miło do

Dennisona. – Nie chciałby pan mieć wnuków?

Dennison spoglądał na nią przez chwilę tępym wzrokiem, a

potem spojrzał na Maxa kompletnie skonfundowany.

– Mówisz serio? Nie robisz tego po to, żeby wytargować jak

330

najwięcej?

– Mówię całkiem serio. Nigdy w życiu nie będziesz mógł mi

dość zapłacić. Idź już, Dennison.

– Jest pan okropnie nachalny, proszę pana – powiedziała

Cleo. – W tym pokoju o tej porze może przebywać wyłącznie
rodzina. Niech pan idzie albo zawołam kogoś z personelu.

Dennison rzucił jej ostatnie, zdezorientowane spojrzenie,

odwrócił się i wymaszerował z pokoju. Zapadła cisza.

– Chcę wrócić do domu – powiedział Max.

Następnego dnia Cleo zbudziła się o świcie ze

świadomością, że Maxa nie było przy niej w łóżku.
Zdenerwowana gwałtownie usiadła w pościeli.

– Max?
Nigdzie go nie było. Rozejrzała się po pokoju na poddaszu i

zobaczyła, że nie ma kul. Zmarszczyła brwi. Max nie
przyzwyczaił się jeszcze do chodzenia o kulach. Nie była
zachwycona myślą, że chodzi po schodach bez jej pomocy.

Miała właśnie zamiar wstać i poszukać swojego inwalidy,

kiedy na korytarzu skrzypnęła podłoga.

Drzwi otworzyły się cicho i Max wmanewrował się

ostrożnie do pokoju. Miał na sobie tylko spodnie z rozprutą
przez Andromedę lewą nogawką, żeby pomieścić bandaż na
udzie.

Posuwał się o kulach, ze wzrokiem utkwionym w podłodze.

W zębach trzymał białą różę.

Cleo z radością przywitała ten widok. Czerwona róża

oznacza uwiedzenie, biała – miłość.

– Max? – szepnęła, nie wierząc własnym oczom.
Szybko podniósł wzrok.
– Masz spać – wymamrotał z różą w zębach.
Uśmiechnęła się szeroko. Wyraźnie pamiętała ostatni

rozdział swojej książki. Mężczyzna z lustra, wreszcie
uwolniony, budzi narratorkę jedną białą różą. Uwodzenie

331

zmieniło się w miłość.

– Jeśli nie masz nic przeciwko temu, wolę być przytomna –

szepnęła.

Nadal szedł przez pokój. Nie spuszczał z niej oczu.
– Nie mam – odpowiedział.
Kątem oka dojrzała coś żółtego. Spojrzała w dół i zobaczyła,

że Sammy zapomniał swoją kaczkę, kiedy złożył poprzedniego
wieczoru wizytę Maxowi.

Oczy jej rozszerzyły się z przerażenia, kiedy zobaczyła, że

Max stawia prawą kulę na gumowej zabawce.

– Uważaj!
Za późno. Kula ześlizgnęła się.
– Do diabła! – Max usiłował utrzymać równowagę na jednej

kuli, ale bezskutecznie.

Z otwartych ust wypadła róża.
– Cholerna kaczka – powiedział, waląc się na podłogę.
Cleo z okrzykiem wyskoczyła z łóżka.
– Wszystko w porządku? Max, odezwij się.
Leżąc na plecach, spojrzał na nią wściekłym wzrokiem.
– W jak najlepszym porządku – warknął.
– Czy myślisz, że szwy pękły? – Pochyliła się nad

zabandażowanym udem. – Może powinniśmy pojechać do
szpitala?

– Zostaw nogę, Cleo. Kocham cię.
Dotknęła ręką jego nogi. Łzy napłynęły jej do oczu.
– Taka jestem szczęśliwa.
Położyła się przy nim, uważając, aby nie urazić zranienia.

Objął ją mocno.

– Powinienem był wiedzieć od początku – powiedział.
– To nie twoja wina, że nie rozpoznałeś miłości, kiedy ją

znalazłeś. Za mało o niej przedtem wiedziałeś.

– Teraz to wiem – powiedział głosem pełnym emocji.
Nagle znieruchomiał.
– Max? – Cleo uniosła głowę i spojrzała na niego z troską. –

Jesteś pewien, że nic ci się nie stało?

332

– Spójrz w górę, Cleo. – Zaczął się śmiać.
– Na co?
– Na pejzaże Jasona.
Wykręciła głowę i spojrzała na dwa pejzaże, wiszące na

ścianie.

– Dlaczego? – spytała.
– Coś jest nie tak z ramami. Nigdy tego przedtem nie

zauważyłem, lecz z tej perspektywy widać, że ramy są za
szerokie. – Usiadł i sięgnął po kulę.

– Co robisz?
– Pomóż mi zdjąć obraz.
– Zaczekaj, ja to zrobię. – Wstała, zdjęła jeden z pejzaży i

przyniosła go do łóżka.

Max pokuśtykał do biurka, otworzył szufladę i wyjął

śrubokręt, który kupił w sklepie w Harmony Cove.

– Ben miał rację. Nigdy nie wiesz, kiedy ci się przyda

porządny śrubokręt.

Wrócił do łóżka, usiadł obok obrazu i zaczął odkręcać ramę.
Cleo przyglądała mu się zafascynowana.
– Czy naprawdę uważasz, że Jason…?
– Schował obrazy Luttrella za swoimi pejzażami? –

Uśmiechnął się z satysfakcją, odkręcając ostatnią śrubę. – Tak.

Zdjął tył ramy i odłożył na bok. Potem, z wielkim

szacunkiem, wyjął z ramy płaską, białą deskę. Do deski
przyczepiona była złożona kartka papieru. Rozłożył ją.

Teraz, kiedy znalazłeś ten obraz, będziesz wiedział, gdzie

szukać następnych. Nigdy nie umiałem malować i byłem pewien,
że prędzej czy później zaczniesz zastanawiać się, dlaczego
zajmowałem się tymi obrzydliwymi pejzażami. Obrazy Luttrella
są zaledwie cząstka twego dziedzictwa, synu. Ufam, iż resztę
znalazłeś w Robbins' Nest Inn. Jak to jest, jak się ma własną
rodzinę?

Ściskam cię, Jason.

333

Max odwrócił deskę. Cleo popatrzyła na płótna przypięte z

drugiej strony.

Był to ciemny obraz, pełen poskręcanych kształtów i

abstrakcyjnego napięcia, a przecież nie był jedne znacznie
ponury. Nawet Cleo musiała przyznać, i było to dzieło sztuki
doskonale pasujące do Maxa. Obraz emanował zarówno
możliwą rozpaczą, jak i potencjalną miłością.

– Niech żyje kaczka Sammy'ego. – Uśmiechnęła się miękko.

– Ciekawa jestem, dlaczego Jason zadał sobie tyle trudu, aby
schować te obrazy, skoro przeznaczył je dla ciebie.

Max spojrzał na nią znad płótna. Oczy mu błyszczały.
– Jason chciał, abym najpierw znalazł coś innego. Coś

znacznie ważniejszego od jakiegokolwiek obrazu

– I znalazłeś?
– Tak – odparł z absolutną pewnością. Jego oczy pełne były

miłości. – Znalazłem.

334