Pożary, sposoby ich

zapobiegania,

posługiwanie się

podręcznym sprzętem

gaśniczym. Profilaktyka

przeciwpożarowa

Pożar – niekontrolowany proces spalania w miejscu do tego

nieprzeznaczonym. Warunkiem zapoczątkowania i przebiegu
procesu jakim jest pożar (podobnie jak w procesie spalania) jest
istnienie czworokąta spalania:

• materiał palny
• utleniacz
• ciepło
skomplikowane reakcje łańcuchowe (wolne rodniki)
Pożary należą do grupy najważniejszych zagrożeń zarówno czasu

wojny, jak i pokoju (pożary naturalne i wywołane działalnością
człowieka).

Wyróżniamy następujące fazy rozwoju pożaru:

-

FAZA I

charakteryzuje się rozszerzaniem ognia od źródła

zapalenia, w tej fazie następuje gwałtowny wzrost temperatury.
-

FAZA II

pożar osiąga pełny rozwój przez objęcie płomieniem

całego pomieszczenia, lub przez wniknięcie w głąb materiału
palnego, faza ta ma najwyższą temperaturę ok. 800-1200°C
-

FAZA III

następuje dopalanie się resztek materiału palnego oraz

żarzenie, w fazie tej temperatura stopniowo zaczyna spadać
-

FAZA IV

jest to faza, w której następuje stygnięcie pogorzeliska, a

temperatura osiąga wartość sprzed zapaleniem.

Przyczyny pożarów
• czasu pokoju:

– wadliwa instalacja elektryczna, przebicie izolacji elektrycznej, zwarcie
– podpalenia
– nieumyślne zaprószenia ognia przez człowieka
– wypadki komunikacyjne
– wypalanie traw
– susze
– niedopałki papierosów
– pozostawione bez nadzoru źródła ciepła
– wadliwość instalacji gazowej
– wyładowania atmosferyczne
– samozapalenia – dotyczy substancji, które zostały silnie skoncentrowane w jednym

miejscu, jak na przykład: wilgotne siano, wata, torf, węgiel, farby. W ich wnętrzu, ze
względu na brak cyrkulacji powietrza, wytwarza się temperatura powyżej 200 °C
(zazwyczaj powyżej 250 °C!), co prowadzi do tlenia, a dalej powstania płomieni.
Niektóre rośliny (Pirofity) i całe formacje roślinne są przystosowane do okresowych
pożarów, a ich budowa i wydzielane przez nie substancje (np. olejki eteryczne)
sprzyjają samozapłonowi.

• czasu wojny:

– użycie bojowych środków zapalających (np. granatów, napalmu, termitu)
– promieniowanie cieplne po wybuchu na przykład bomby atomowej

GRUPA A - Pożar ciał stałych

Stałe materiały palne [np. drewno, papier, węgiel, tkaniny, słoma] mogą pod
wpływem ciepła ulegać rozkładowi i wydzielać przy tym gazy palne i pary. Ich
obecność powoduje, że materiały te palą się płomieniem. Jeśli materiał nie ma tych
właściwości to spala się przez żarzenie. Na szybkość palenia się ciał stałych
wpływają:
* stopień ich rozdrobnienia (stykanie się większej powierzchni z tlenem),
* wydzielanie się gazów i par,
* większe chemiczne pokrewieństwo z tlenem.
Rozdrobnione materiały palne mogą być szybko przemieszczane wskutek działania
prądów pożarowych i powietrza powodujących rozprzestrzenianie się pożaru.
Natomiast pył materiałów stałych unoszący się w powietrzu ma szybkość palenia się
mieszaniny gazowej i może spowodować wybuch.

GRUPA B - Pożar cieczy palnych i substancji topiących się w wysokiej temperaturze

Ciecze palne i substancje topiące się pod wpływem wysokiej temperatury [np.
benzyna, nafta i jej pochodne, alkohol, aceton, eter, oleje, lakiery, tłuszcze,
parafina, stearyna, pak, naftalen, smoła ulegają zapaleniu, gdy - pod wpływem
parowania - utworzy się nad górną warstwą cieczy mieszanina par z powietrzem.
Dalszy proces palenia przebiega już samorzutnie, ponieważ mieszanina par z
powietrzem, paląc się, nagrzewa ciecz i powoduje jej parowanie. Pożar cieczy
palnych w wyniku parowania i łączenia się z powietrzem może spowodować
powstanie mieszanki wybuchowej. Niebezpieczne jest zarówno wyciekanie palącego
się płynu, jak i płynu jeszcze się niepalącego. W każdej chwili bowiem ogień może
go zapalić, powodując rozprzestrzenianie się pożaru.

GRUPA C - Pożary gazów palnych

Spalanie gazów [np. metanu, acetylenu, propanu, wodoru, gazu miejskiego]
odbywa się w warstwie stykania się strumienia gazu z powietrzem. Mieszanina gazu
palnego z powietrzem lub, w odpowiedniej proporcji, z innymi gazami, ulega
łatwemu zapaleniu od najmniejszego źródła ciepła, nawet od iskry, lub żaru
papierosa. Gazy palne stanowią duże niebezpieczeństwo szczególnie wtedy, gdy
wymieszają się z powietrzem i zostaną podpalone w pomieszczeniu zamkniętym.
Wybuch mieszaniny gazowo-powietrznej może dokonać poważnych zniszczeń w
budynku, a nawet jego okolicach.

GRUPA D - Pożary metali

Metale [np. lit, sód, potas, glin i ich stopy], w zależności od składu chemicznego,
podczas palenia zużywają tlen z powietrza albo - jako mieszaniny mające w swym
składzie utleniacze - spalają się bez dostępu do powietrza [np. termit (pirotechnika),
elektron (stop)]. Metale te oraz mieszanki ciekłe, przeważnie pochodne ropy
naftowej [np. napalm, pirożel], są trudne do ugaszenia. Z tego powodu armie
stosują je jako środki zapalające, wywołujące pożary punktowe lub przestrzenne.

GRUPA F - Pożary tłuszczów

Pożary tłuszczów i olejów w urządzeniach kulinarnych. Wyróżnienie tej klasy wynikło
z tego, że tłuszcze spożywcze w czasie ich użytkowania (np. smażenie) mają
wysoką temperaturę, co utrudnia ich gaszenie, gdy są w większej ilości (np.
urządzenia kuchenne stosowane w restauracjach), ponieważ po ich ugaszeniu mogą
znów zacząć się palić, gdy znów dotrze do nich tlen z powietrza.

Sposoby walki z ogniem

WODA

Woda absorbuje z palącego się ciała duże

ilości ciepła tym samym uniemożliwiając

dalsze palenie się. W zetknięciu z

pożarem z wody wytwarza się para

wodna, która wypiera tlen z ogniska

pożaru, hamując cały proces palenia się.

W przypadku pożaru palnych cieczy

mieszających się z wodą (np. etanolu)

działa ona poprzez rozcieńczanie palnej

cieczy, która w końcu gaśnie, gdy jej

stężenie w roztworze znacznie spadnie.

Woda jest:

* tania

* zazwyczaj łatwo dostępna

* może być podana w postaci zwartej,

rozproszonej jak i mgły wodnej

Nie może być użyta do gaszenia:

* ciał reagujących chemicznie z wodą (np.

karbid) - co powoduje zwiększenie pożaru

* ciał żarzących o bardzo wysokiej

temperaturze żaru (groźba rozkładu wody

na wodór i tlen)

* płynów łatwopalnych lżejszych od wody

(powoduje rozbryzg palącej się cieczy)

* urządzeń elektrycznych pod napięciem

(przewodzi prąd i może spowodować

porażenie)

PIANA GAŚNICZA

Jej działanie gaśnicze polega na odizolowaniu

dostępu tlenu do powierzchni palącego się

materiału, oraz ma działanie chłodzące (obniża

temperaturę).

Piana gaśnicza jest:

* dość tania

* zazwyczaj łatwa do wytworzenia.

* może być podana w postaci piany lekkiej,

średniej lub ciężkiej, co zwiększa zakres jej

stosowania. Typ piany zależny jest o tzw. liczby

spienienia, dla piany ciężkiej wynosi ono do 20,

dla piany średniej 21-200, dla lekkiej ponad

200.

Nie może być użyta do gaszenia :

* ciał reagujących chemicznie z wodą (np.

karbid) - co powoduje zwiększenie pożaru.

* ciał żarzących o bardzo wysokiej temperaturze

żaru (groźba rozkładu wody na wodór i tlen).

* urządzeń elektrycznych pod napięciem

(przewodzi prąd i może spowodować porażenie).

Ograniczenia te wynikają z zawartości wody w

składzie piany.

W przypadku pożaru cieczy rozpuszczalnych w

wodzie (np. etanolu) stosowanie piany wymaga

użycia specjalnych środków pianotwórczych

zapobiegających niszczeniu piany przez ciecz.

Piany utworzone z użyciem tych środków

doskonale nadają się do gaszenia pożarów

innych cieczy (np. benzyny), ale są w tym celu

rzadko stosowane z uwagi na bardzo wysoką

cenę takich środków (w porównaniu z typowymi

środkami).

PROSZKI GAŚNICZE

Są to drobno zmielone

(niepalne) związki węglanowe

lub fosforanowe, mają za

zadanie odizolować płonące

ciała od dostępu tlenu.

Dodatkowo mogą wydzielać

dwutlenek węgla mający

właściwości tłumiące ogień.

Proszki gaśnicze są:

* szczególnie korzystne przy

gaszeniu archiwów, zabytków

(nie niszczą, nie zamaczają

eksponatów)

* nie są drogie

* są łatwe do użycia w

gaśnicy

Nie mogą być użyta do

gaszenia:

* precyzyjnych urządzeń

mechanicznych w ruchu

(mogą powodować ich

mechaniczne zatarcie)

DWUTLENEK WĘGLA I INNE

GAZY GAŚNICZE

Są bardzo skutecznym środkiem

gaśniczym, ich rola polega na

odizolowaniu palącego się

materiału od powietrza oraz

obniżeniu temperatury.

Dwutlenek węgla jest

uniwersalnym i skutecznym

środkiem gaśniczym:

* nie przewodzi prądu

* nie reaguje z palącymi się

materiałami

* skutecznie izoluje od

powietrza (większy ciężar

właściwy niż powietrze)

* nie niszczy urządzeń

mechanicznych w ruchu

Wadą jest duży ciężar

gaśnicy, oraz (w przypadku

dwutlenku węgla jego dość

niska temperatura krytyczna i

przez to wrażliwość na

podwyższoną temperaturę

otoczenia gaśnicy).

INNE METODY

W użyciu też były
stosowane środki takie,
jak:
1. czterochlorek węgla
2. halony
Zostały wycofane z użycia
z uwagi na:
* toksyczne opary
* słabe działanie na silnym
wietrze
* szkodliwe działanie na
warstwę ozonową

PIASEK

Piasek należy do łatwo

dostępnych środków

gaśniczych. Jego działanie

polega na odcinaniu dostępu

tlenu do palącego się

materiału, użycie piasku

zapobiega rozbryzgom. Jest

higroskopijny a przez to ma

zmienne właściwości, może

przewodzić prąd, zimą od

zawartej wilgoci może ulec

zbryleniu.

Nie może być użyty do

gaszenia:

* płynów łatwopalnych

lżejszych od wody (tonie w

palącej się cieczy)

* precyzyjnych urządzeń

mechanicznych (powoduje

ich mechaniczne

uszkodzenie)

* urządzeń elektrycznych

pod napięciem

Podręczny sprzęt gaśniczy

TŁUMICE

Służą do gaszenia (tłumienia) iskier i żagwi
opadających na obejścia i dachy. Są to
płaskie miotły wiklinowe obszyte wsiąkliwą
tkaniną, osadzone na długich drążkach.
Zamoczoną w wodzie tłumicą uderza się w
miejsce, na które padły iskry lub z których
wydostaje się płomień.

KOC GAŚNICZY

Służy do gaszenia zarodku wszelkich
pożarów silników spalinowych i
elektrycznych, płynów łatwo palnych w
małych naczyniach lub przedmiotów o
małej powierzchni. Jest to płachta z
tkaniny niepalnej, np. z włókna szklanego,
o powierzchni około 2 metrów
kwadratowych. Koc narzuca się na małe
źródło ognia, odcinając tym samym
dopływ powietrza do płonącego
przedmiotu

.

GAŚNICA PIANOWA

Gaśnica ta przeznaczona jest do gaszenia pożarów grupy A i

B. Ma cylindrycznym kształt i jest zrobiona z metalu.

Znajduje się w niej wodny roztwór środka pianotwórczego,

zbiornik z gazem napędowym zaopatrzony w zbijak do jej

uruchomienia, wężyk zakończony prądowniczką zamykaną,

uchwyt i instrukcja obsługi. Po uderzeniu zbijakiem o twardy

przedmiot gaśnica uruchamia się, a gaz napędzający

(napędowy) wypełnia zbiornik gaśnicy. Następuje

wydzielanie się dużej ilości dwutlenku węgla, tworzenie się

piany i podwyższenie ciśnienia, które wyrzuca ją na

zewnątrz.

Strumień piany należy skierować na ogień, i co najważniejsze

–

w czasie gaszenia pożaru trzymać gaśnicę dnem
do góry, ponieważ ma ona budowę syfonową, przez co
prawidłowo pracuje tylko i wyłącznie w pozycji
pionowej. Działanie gaśnicy w każdej chwili można
przerwać poprzez zwolnienie dźwigni prądowniczki.

GAŚNICA PROSZKOWA

Gaśnica ta przeznaczona jest do gaszenia pożarów grupy B,
C i E. Wypełnia ją proszek, który jest wyrzucany na
zewnątrz przez dyszę lub wężyk zakończony prądowniczką,
przy pomocy dwutlenku węgla lub azotu (gazy obojętne)
znajdujących się w oddzielnym pojemniku wewnątrz lub na
zewnątrz butli. Gaśnica proszkowa nie powoduje
uszkodzenia

gaszonych przedmiotów. Uruchamia się ją poprzez dźwignię

zabezpieczającą lub zbijak. W przeciwieństwie do gaśnicy
pianowej, nie należy

odwracać jej dnem do góry, ale również należy trzymać
ją w pozycji pionowej, ponieważ ze względu na swoją
budowę syfonową tylko w takiej pozycji pracuje
prawidłowo.

GAŚNICA ŚNIEGOWA

Gaśnica ta przeznaczona jest do gaszenia pożarów grupy B, C i E.
Dysza wylotowa połączona z korpusem elastycznym wężem służy
do wyrzucania środka gaśniczego. W mniejszych gaśnicach
zakończona jest ona króćcem obrotowym z dyszą. W głównej
części znajduje się zawór i dźwignia do jej uruchomienia, a z boku
uchwyt. Wnętrze gaśnicy wypełnia ciekły dwutlenek węgla, który
po otwarciu zaworu pod własnym ciśnieniem wydostaje się na
zewnątrz oziębiąjc się do temperatury około - 80 stopni Celsjusza.
Działanie gaśnicy można w każdej chwili przerwać poprzez
zamknięcie zaworu. Gaśnica śniegowa ulega bardzo szybkiemu

oziębieniu, dlatego w czasie korzystania z niej należy trzymać
ją tylko za uchwyt, aby nie odmrozić sobie rąk. Prócz tego głośno
szumi i wytwarza biały obłok, a wytrącony z niego dwutlenek
węgla przybiera postać śniegu. W czasie gaszenia pożaru należy
skierować dyszę na ogień ukośnie w dół.

AGREGAT GAŚNICZY

Urządzenie podobne do gaśnicy, które
jednak zawiera w sobie o wiele większy
zapas środków gaśniczych (od 25
kilogramów do 750 kilogramów). Mniejsze
agregaty są montowane na wózkach,

większe zaś na samochodach lub
przyczepach pożarniczych, aby możliwe
było ich przemieszczanie. Dzielimy je na
agregaty: pianowe, śniegowe i proszkowe.

HYDRONETKA

Hydronetka wodna składa się ze zbiornika
na wodę i węża (długości 5 metrów) z
prądownicą. Do obsługi potrzebne są dwie
osoby: jedna pompuje wodę, druga
obsługuje wąż z prądownicą. Palące się
przedmioty ustawione pionowo polewa się
wodą od góry do dołu, a płaszczyzny - od
strony skrajnej do środka.

HYDRANT

Na klatkach schodowych większych obiektów znajdują się

szafki z hydrantami. Hydrant to wewnętrzny kran

pożarowy z dołączonym do siebie na stałe wężem z

prądownicą.

Sposób używania hydrantu wewnętrznego w wypadku

wystąpienia pożaru:

- otworzyć szafkę i sprawdzić czy podłączony jest wąż i

prądownica

- rozwinąć odcinek węża w całości, unikając przy tym

niepotrzebnych zagięć i załamań

- skierować strumień wody na miejsce pożaru i otworzyć

zawór

Strumień wody kieruje się na ognisko pożaru lub na

zagrożoną część budynku w celu uchronienia jej od

zapalenia. Podobną rolę mogą odegrać krany czerpalne,

przeznaczone do celów sanitarnych i gospodarczych. Na

osiedlach miejskich, na terenie zakładów pracy i przy

niektórych większych budynkach są instalowane hydranty

zewnętrzne. Służą one strażakom do poboru wody w razie

pożaru.

Prewencja pożarowa

Prewencja pożarowa (profilaktyka przeciwpożarowa) obejmuje zespół

działań prowadzonych w celu zapobiegania powstaniu i

rozprzestrzenianiu się pożaru, klęski żywiołowej lub innego

miejscowego zagrożenia, zapewnieniu warunków ewakuacji oraz

stworzenie warunków do prowadzenia akcji ratowniczej.

Zgodnie z ustawą o ochronie przeciwpożarowej prze zapobieganie

powstawaniu i rozprzestrzenianiu się pożaru, klęski pożarowej lub

innego miejscowego zagrożenia rozumie się:

─ zapewnienie koniecznych warunków ochrony technicznej

nieruchomościom i ruchomościom,

─ tworzenie warunków organizacyjnych i formalno prawnych

zapewniających ochronę ludzi i mienia, a także przeciwdziałających

powstawaniu lub minimalizujących skutki pożaru, klęski żywiołowej

lub innego miejscowego zagrożenia.

-Zapewnienie odpowiednich warunków ewakuacji oznacza

zastosowanie określonych rozwiązań konstrukcyjnych budynku

(obiektu), zainstalowania urządzeń technicznych oraz określenie

zasad prowadzenia ewakuacji w istniejących warunkach.

-Stworzenie warunków do prowadzenia skutecznych działań

ratowniczych oznacza zapewnienie środków alarmowania straży

pożarnych i innych jednostek, umożliwienie im dojazdu do obiektu lub

na teren oraz wykonaniu urządzeń ułatwiających prowadzenie działań

(urządzenia przeciwpożarowego zaopatrzenia wodnego, stałe drabiny

pożarowe itp.).

Zadania prewencji pożarowej realizowane są przez

następujące działania:

─ analizowanie przyczyn powstawania i

rozprzestrzeniania się pożarów i innych zdarzeń oraz

opracowanie wniosków zmierzających do ich

eliminowania,

─ opracowywanie i wprowadzanie do powszechnego

stosowania przepisów przeciwpożarowych

określających obowiązki osób fizycznych i podmiotów

prawnych, wymagania przeciwpożarowe, wyposażenie

w techniczne środki zabezpieczenia, zasady

postępowania na wypadek powstania zagrożenia.

─ informowanie, zaznajamianie i szkolenie

społeczeństwa, załóg pracowniczych, mieszkańców z

istniejącymi zagrożeniami, zasadami bezpieczeństwa

pożarowego i postępowania w przypadku powstania

pożaru lub innego zagrożenia.

─ nadzorowanie i kontrolowanie przestrzegania

przepisów i wymagań przeciwpożarowych oraz

wykonywania obowiązków .

KONIEC