Kultura mykeńska
Rozkwit kultury mykeńskiej przypada na lata 1600  1200 p.n.e.
okres średniohelladzki (2000  1580 p.n.e.)
okres póz
nohelladzki (1580  1100 p.n.e.) - okres mykeński
Definitywny koniec kultury  1200 p.n.e. (migracja i najazdy Dorów)
Główne ośrodki: Mykeny, Teby, Tiryns, Sparta, Troja
Sztuka mykeńska w pewnej mierze stanowi kontynuację kreteńskiej  achajscy najez
dz
cy
posługiwali się artystami i rzemieślnikami z podbitej Krety. Sztuka ta służyła już plemionom
greckim  wiadomo, że władcy Pylos, Tirynsu i Myken posługiwali się językiem greckim.
Dla budownictwa epoki mykeńskiej formą przewodnią był zamek obronny. Mury wznoszone z
wielkich, na wpół obrobionych głazów (mury cyklopowe) otaczały warownie położone na
wzgórzach (np. warownia Tiryns). Dostęp do wnętrza stanowiły bramy obronne.
Najbardziej znany przykład  Lwia Brama
- ponad prostokątnym portalem z wielkich ciosów  trójkąt odciążający, rozkładający siłę ciążenia
muru ponad nadprożem na boczne węgary
- trójkąt zamknięty ozdobną płytą z przedstawieniem dwóch lwic stojących po dwóch stronach
kolumny przypominającej kolumny kreteńskie rozszerzające się ku górze
- element wieńczący Lwią Bramę traktować można jako przykład  dotychczas odosobniony 
monumentalnej rzez
by architektonicznej (do form plastycznych zaliczyć można również reliefy na
stelach nagrobnych oraz złote maski z grobów, w indywidualizacji których dostrzec można zaczątki
tendencji portretowej np. złota maska Agamemnona, ok. 1500 p.n.e.)
Inna charakterystyczna forma architektury mykeńskiej to megaron:
- budowla mieszkalna na planie prostokąta, z wejściem na krótszym boku
- właściwe wejście poprzedzał otwarty przedsionek wsparty
na przedłużonych ścianach bocznych oraz dwóch kolumnach od frontu
- forma ta odegrała dużą rolę w zasadniczej koncepcji greckiej świątyni
Oprócz architektury mieszkalno  obronnej znana jest z terenu Myken monumentalna architektura
sepulkralna, np. Grób Agamemnona
- okrągła komora kamienna
- zbudowana na zasadzie fałszywego sklepienia  bloki wysuwające się w koncentrycznych kołach
coraz bardziej ku środkowi)
- do komory prowadził korytarz, tzw. dromos
- cała budowla ukryta była wewnątrz kopca ziemnego
Malarstwo okresu mykeńskiego technicznie i formalnie zbliżone było do fresków minojskich, różni
się jednak znacznie pod względem tematyki. Występują w nim często sceny polowań, postacie
wojowników, konie i rydwany.
W przypadku ceramiki również widoczne jest naśladownictwo minojskiego rzemiosła
artystycznego, jednakże tematykę stanowią głównie przedstawienia wojowników.