Obliczenia z fizyki II
Lista #01. Magnetyzm
1. Elektron porusza siÄ™ w jednorodnym polu magnetycznym o indukcji B = 9Å"10-3 T, po torze spiralnym, o pro-
mieniu R = 1 cm i skoku h = 7.8 cm. Obliczyć czÄ™stotliwość (f) wykonywanych obrotów oraz prÄ™dkość (Å)
elektronu.
Odp.: 252 MHz; 2.52·107 m/s
2. Dwa nieskończenie długie przewodniki prostoliniowe, w których płyną prądy
o wartości natężenia i1 = 2 A, i2 = 3 A, są umieszczone prostopadle względem sie-
bie i znajdują się w płaszczyznach wzajemnie prostopadłych, przy czym odległość
OA = OB = 1 cm, zaś OC = 2 cm (rysunek). Obliczyć wartość indukcji magne-
tycznej w punktach A i B.
Odp.: BA = 4.46Å"10-5 T; BB = 1.62BA
3. Dwa nieskończenie długie przewodniki, w których płyną prądy o jednakowym
natężeniu, i1 = i2 = i = 3 A, są umieszczone równolegle, w odległości r = 13 cm od
siebie. Obliczyć wartość wektora indukcji magnetycznej B i wskazać jego kierunek
w punkcie P. Przyjąć, że r1 = 5 cm, r2 = 12 cm.
Odp.: 1.3·10 5 T
4. Przewód wygięto w dwa półkola o promieniach R = 1 m i r = 0.5 m. Półkola leżą w
płaszczyznach wzajemnie prostopadłych (rysunek). Obliczyć wartość wektora in-
dukcji magnetycznej w centrum układu (punkt A), jeżeli w przewodniku płynie
prąd i = 1/Ą A; kierunek prądu wskazują strzałki.
Odp.: 2.23Å" 10-7 T
5. Rysunek zamieszczony obok przedstawia kontur wykonany z cienkiego drutu, w
którym płynie prąd o natężeniu i = 10 A. Obliczyć wartość indukcji pola magnetycz-
nego B w punkcie O przyjmując, że wartość parametru geometrycznego konturu
R = 20 cm.
Odp.: 27.1 µT
6. Cienki drut z prądem o natężeniu i posiada płaską konfigurację. Dwa bardzo długie,
prostoliniowe fragmenty, każdy styczny do okręgu o promieniu R, łączy łuk pokry-
wający się z częścią okręgu, jak przedstawiono na rysunku. Obliczyć, dla jakiego ką-
ta ą wartość indukcji pola magnetycznego B, wyznaczona w środku okręgu, jest
równa zero.
Odp.: Ä… = 2 rad
7. Dwa równoległe, długie przewodniki prostoliniowe są w pewnej odległości od siebie. W przewodnikach
płyną prądy o równej wartości i zgodnym kierunku. Obliczyć wartość natężenia prądu w przewodnikach, je-
żeli przy ich rozsunięciu na odległość trzykrotnie większą wykonano pracę  liczoną na jednostkę długości
przewodnika  równÄ… 4.3·10 5 J/m.
Odp.: 14 A
8. Na rysunku jest przedstawiony nieskończenie długi, prostoliniowy przewodnik, w
którym płynie prąd o natężeniu i1 = 30 A. W pewnej odległości od przewodnika
znajduje się prostokątna ramka, w której płynie prąd o natężeniu i2 = 20 A. Obliczyć
wartość i określić kierunek siły wypadkowej działającej na ramkę. Przyjąć następu-
jÄ…ce parametry geometryczne: a = 10 cm, b = 15 cm, l = 45 cm.
Odp.: Fw = 3.24·10 4 N
Obliczenia z fizyki II
Lista #02. PrÄ…d przemienny
1. Maksymalne napiÄ™cie w obwodzie drgajÄ…cym, skÅ‚adajÄ…cym siÄ™ z cewki o indukcyjnoÅ›ci L = 5 µH i konden-
satora o pojemności C = 20 nF wynosi U0 = 120 V. Obliczyć maksymalną wartość strumienia magnetyczne-
go (Śmax), jeżeli liczba zwojów cewki N = 30. Założyć, że opór obwodu jest do zaniedbania.
Odp.: 1.26Å"10-6 Wb
2. Obwód drgajÄ…cy tworzÄ…: cewka o indukcyjnoÅ›ci L = 1.2 mH i kondensator o pojemnoÅ›ci C = 0.03 µF. Wy-
znaczyć długość fali elektromagnetycznej wytwarzanej w obwodzie. Opór omowy traktować jako znikomo
mały.
Odp.: 1.13Å"104 m
3. Kondensator o pojemnoÅ›ci C = 16 µF oraz opór omowy R = 200 &!, sÄ… wÅ‚Ä…czone szeregowo do sieci prÄ…du
przemiennego o napięciu U = 220 V i częstotliwości f = 50 Hz. Obliczyć: zawadę (impedancję) obwodu, na-
tężenie prądu, przesunięcie fazowe między napięciem i natężeniem prądu w obwodzie oraz spadek napięcia
na kondensatorze i na oporze omowym.
Odp.: 282.1 &!, 0.779 A, 44o51 , 155 V, 155.8 V
4. Do sieci prądu przemiennego o U = 230 V i f = 50 Hz włączono szeregowo uzwojenie transformatora o in-
dukcyjności L = 5 H, opór omowy R = 100 &! oraz kondensator, którego pojemność dobrano tak, by w ob-
wodzie wystąpił rezonans. Obliczyć pojemność kondensatora, natężenie prądu płynącego w obwodzie oraz
napięcie na okładkach kondensatora.
Odp.: 2 µF, 3.6 kV
5. Obwód prądu przemiennego zawiera szeregowo połączone: opór R = 400 &!, indukcyjność L = 1.3 H i po-
jemność C = 1.6 mF. Do obwodu podłączono napięcie U = 230 V, o częstotliwości f = 50 Hz. Obliczyć natę-
żenie płynącego prądu oraz moc wydzieloną w obwodzie.
Odp.: 403 mA, 65 W
6. Cewka o oporze czynnym R = 9 &! i indukcyjności L jest podłączona do obwodu prądu przemiennego o na-
pięciu U = 120 V i częstotliwości f = 50 Hz. Znalez
ć indukcyjność cewki, jeżeli pobiera ona moc 400 W,
a przesunięcie fazowe między napięciem i natężeniem prądu wynosi 60o.
Odp.: ~50 mH
7. NaÅ‚adowany kondensator o pojemnoÅ›ci C = 0.5 µF poÅ‚Ä…czono z cewkÄ… o indukcyjnoÅ›ci L = 5 mH. Obliczyć,
po jakim czasie, od momentu połączenia kondensatora z cewką, energia pola elektrycznego kondensatora
będzie równa energii pola magnetycznego w cewce. Opór omowy cewki zaniedbać.
Odp.: 39.3 µs
Obliczenia z fizyki II
Lista #03. Ruch falowy
z elementami akustyki
1. Określić długość fal odpowiadających częstotliwościom z przedziału słyszalności ucha ludzkiego: f1 = 16 Hz
i f2 = 20 kHz. Prędkość dz
więku w powietrzu przyjąć równą 340 m/s.
Odp.: 21 m, 17 mm
2. Fala dz
więkowa, biegnąca w powietrzu z prędkością 340 m/s, dociera do obserwatora znajdującego się
w odległości 800 m od z
ródła dz
więku opóz
niona w stosunku do fali biegnącej w wodzie, przy czym różnica
czasowa wynosi 1.8 s. Obliczyć prędkość dz
więku w wodzie.
Odp.: ~1.45 km/s
3. Prędkość rozchodzenia się dz
więku w nafcie wynosi 1.33 km/s. Obliczyć współczynnik ściśliwości nafty,
jeśli jej gęstość wynosi 0.8 g/cm3.
Odp.: 7.1Å"10-10 m2/N
4. Dwa pociągi jadą naprzeciw siebie, sąsiednimi torami, z prędkościami odpowiednio 72 i 54 km/h. Parowóz
pierwszego z nich daje sygnał (gwizd) o częstotliwości 600 Hz. Obliczyć częstotliwość sygnału, jaki słyszy
pasażer drugiego pociągu, gdy: a) pociągi zbliżają się, b) pociągi oddalają się od siebie. Prędkość dz
więku w
powietrzu przyjąć równą 340 m/s.
Odp.: 666 Hz, 542 Hz
5. Zanalizować drgania powietrza znajdującego się w rurze o długości l = 0.85 cm. Przyjmując wartość prędko-
ści dz
więku w powietrzu równą 340 m/s, obliczyć tylko te drgania własne słupa powietrza, których często-
tliwości drgań fi są mniejsze o pewnej wartości granicznej, równej fgr = 650 Hz. Rozważyć dwa wypadki:
a) rura jest zamknięta z jednej strony, b) rura jest otwarta z obu końców. Przedstawić ilustrację graficzną
Odp.: a) 100, 300, 500 Hz; b) 200, 400, 600 Hz
6. Pręt miedziany, o długości l = 50 cm, jest zamocowany w środku. Moduł Younga dla Cu wynosi
E = 1.18Å"1011 N/m2, zaÅ› gÄ™stość Cu wynosi Á = 8.6 g/cm3. Obliczyć, ile drgaÅ„ wÅ‚asnych prÄ™ta wystÄ™puje
w przedziale czÄ™stotliwoÅ›ci 10 ÷ 20 kHz oraz wyznaczyć wartoÅ›ci tych czÄ™stoÅ›ci.
Odp.: 11.1 kHz, 18.5 kHz
7. W lince wytworzono falÄ™ sinusoidalnÄ…, rozchodzÄ…cÄ… siÄ™ w dodatnim kierunku osi x. Amplituda fali wynosi
15 cm, długość fali wynosi 40 cm, a częstotliwość f = 8 Hz. Dla warunków początkowych: t = 0 i x = 0, wy-
chylenie wynosi y = 15 cm. Obliczyć liczbÄ™ falowÄ… k, okres T, czÄ™stość koÅ‚owÄ… É oraz prÄ™dkość rozchodze-
nia siÄ™ fali Åf. Napisać równanie fali y(x, t).
Odp.: 15.7 m-1, 0.125 s, 50.3 rad/s, 3.2 m/s, y = 0.15sin(15x  50.3t + Ä„/2) [m]
8. SinusoidalnÄ… falÄ™ dz
wiÄ™kowÄ… opisuje równanie: s(x,t) = 2 Å"10-6cos(15.7x  858t), gdzie: s jest wyrażone
w metrach, t - w sekundach.. Obliczyć długość i prędkość rozchodzącej się fali, wychylenie cząstki dla
x = 0.05 m i t = 3 ms oraz amplitudę prędkości cząstek.
Odp.: 0.4 m, 54.6 m/s,  0.433 µm, 1.716 mm/s
9. Dwie fale biegnące w przeciwnych kierunkach tworzą falę stojącą. Równania fal są następujące:
y1 = 4 sin(3x  2t) oraz y2 = 4 sin(3x + 2t), gdzie x jest wyrażone w cm, t  w sekundach. Obliczyć amplitudę
wychylenia cząstki w położeniu x = 2.3 cm, położenia węzłów oraz położenia strzałek wytworzonej fali sto-
jÄ…cej.
Odp.: 4.63 cm, węzły: x = k(Ą/3) [cm], k = 0, 1, 2, 3,& strzałki: x = k(Ą/6) [cm], k = 1, 3, 5,&
Obliczenia z fizyki II
Lista #04. Interferencja i dyfrakcja
1. Światło monochromatyczne, o długości fali 680 nm, pada na przesłonę z dwiema szczelinami i tworzy obraz
interferencyjny na ekranie, odległym od przesłony o L = 1 m. Jasny prążek interferencyjny IV rzędu znajduje
się w odległości 28 mm od prążka centralnego. Obliczyć odległość między szczelinami.
Odp.: 97 µm
2. W doÅ›wiadczeniu Younga, na drodze jednego z interferujÄ…cych promieni, o dÅ‚ugoÅ›ci fali 0.6 µm, umieszczo-
no cienką płytkę szklaną (ns = 1.50). Wskutek tego pierwszy jasny prążek przesunął się i zajął miejsce
uprzednio zajmowane przez szósty prążek jasny. Obliczyć grubość wstawionej płytki szklanej.
Odp.: 6 µm
3. Doświadczenie Younga przeprowadzono przy użyciu światła o długości fali 589 nm, modyfikując je przez
wstawienie w bieg jednego z promieni kuwetę o długości 2 cm, wypełnioną chlorem. Obecność chloru spo-
wodowała, że rząd widma zmienił się o 20. Obliczyć współczynnik załamania światła w gazowym chlorze,
jeśli współczynnik załamania światła w powietrzu wynosi np= 1.000276.
Odp.: 1.000865
4. WiÄ…zka Å›wiatÅ‚a monochromatycznego o dÅ‚ugoÅ›ci fali 0.6 µm pada pod kÄ…tem 30o na znajdujÄ…cÄ… siÄ™ w powie-
trzu błonę mydlaną (n = 1.30). Obliczyć, przy jakiej najmniejszej grubości błony mydlanej, wskutek interfe-
rencji, promieniowanie odbite będzie a) maksymalnie wygaszone, b) maksymalnie wzmocnione.
Odp.: 0.25 µm, 0.125 µm
5. Monochromatyczna wiązka światła pada prostopadle na cienką, jednorodna warstwę oleju pokrywającą płyt-
kę szklaną. Jeśli długość fali światła padającego zmieniać w sposób ciągły, to  wskutek interferencji  pro-
mieniowanie odbite jest całkowicie wygaszone dla dwóch długości fali: 485 nm i 679 nm (i żadnej innej
między tymi wartościami). Współczynnik załamania światła w wypadku oleju nO = 1.32, a w wypadku szkła
 ns = 1.50. Wyznaczyć grubość warstwy oleju.
Odp.: 0.643 µm
6. Na obrazie dyfrakcyjnym pojedynczej szczeliny, obserwowanym na ekranie oddalonym o 82.3 cm, odległość
między minimami znajdującymi się po lewej i prawej stronie maksimum centralnego, wynosi 5.2 mm. Dłu-
gość falo światła padającego  = 546 nm. Wyznaczyć szerokość szczeliny.
Odp.: 173 µm
7. Światło, o długości fali  = 589 nm, pada a szczelinę o szerokości 1.16 mm. Obraz dyfrakcyjny obserwowa-
ny na ekranie odległym o 2.94 m. Wyznaczyć odległość między pierwszym i drugim minimum dyfrakcyj-
nym (po tej samej stronie maksimum centralnego).
Odp.: 1.49 µm
8. Promieniowanie lampy rtęciowej pada prostopadle na siatę dyfrakcyjną o szerokości
b = 5 cm. Siatka ma 104 rys. Określić kąt między fioletowym (f = 405 nm) i żółtym
(ż = 579 nm) promieniem w widmie I rzędu.
Odp.: 2.0o
9. W punktach A i B znajdują się spójne z
ródła fal świetlnych ( = 600 nm). Obliczyć,
o ile zmieni się różnica dróg optycznych i różnica faz drgań docierających do punktu
O, jeżeli na drodze AO umieÅ›cimy cienkÄ… pÅ‚ytkÄ™ o gruboÅ›ci 1 µm z materiaÅ‚u o współ-
czynniku załamania n = 1.330?
Odp.: 3.3Å"10 5 cm, 1.1Ä„
Obliczenia z fizyki II
Lista #05. Polaryzacja światła
1. Wąska wiązka światła monochromatycznego przechodzą c przez płytkę szklaną
o grubości d = 2 cm, ulega przesunięciu o x. Obliczyć wartość przesunięcia, jeśli
kąt padania ą = 30o, a współczynnik załamania światła w wypadku szkła ns = 1.50.
Odp.: 3.9 mm
2. Wiązka światła monochromatycznego pada prostopadle na ściankę ab szklanego
pryzmatu (ns = 1.520). Obliczyć: a) dla jakiej wartości kąta Ć wiązka ulegnie cał-
kowitemu wewnętrznemu odbiciu, b) jaka będzie wartość kąta Ć, przy którym na-
stąpi całkowite wewnętrzne odbicie po zanurzeniu pryzmatu w wodzie (nw =
1.333).
Odp.: 48.9o, 28.7o
3. Ciecz o współczynniku załamania nc = 1.33, znajduje się w szklanym naczyniu,
którego ns = 1.46. Pod jakim kątem powinna padać monochromatyczna wiązka
światła naturalnego, by wiązka odbita od szklanego dna była całkowicie liniowo
spolaryzowana? Kierunek padania jest podany na rysunku.
Odp.: 79.9o
4. Na powierzchnię oddzielającą szkło od powietrza, od strony szkła, pada wiązka światła białego, pod kątem
granicznym odpowiadajÄ…cym barwie zielonej. SzkÅ‚o wykazuje dyspersjÄ… normalnÄ… (oð, n). Narysować
bieg trzech promieni: fioletowego, zielonego i czerwonego.
5. Wiązka światła naturalnego o intensywności I0, pada na układ trzech polaryzatorów. Pierwszy i trzeci są
skrzyżowane względem siebie, natomiast kierunek polaryzacji środkowego (drugiego) tworzy kąt 45o wzglę-
dem kierunków polaryzacji pierwszego i trzeciego polaryzatora. Obliczyć stosunek intensywności wiązki
opuszczającej układ do intensywności I0. (Rozważyć również inny kąt niż 45o, np. 30o/60o).
Odp.: 0.125
6. Dwa polaryzatory zorientowane są tak, że kąt między kierunkami ich polaryzacji wynosi 34o. Wiązka światła
spolaryzowanego liniowo pod kątem 17o względem każdego polaryzatora przechodzi przez oba polaryzatory.
Obliczyć o ile procent ulegnie wiązka osłabieniu.
Odp.: 37.1 %
7. Światło częściowo spolaryzowane składa się ze światła naturalnego (niespolaryzowanego) oraz światła o
polaryzacji liniowej. W celu określenia stosunku intensywności tych składowych, Inp/Ip, wiązkę skierowano
na polaryzator. Polaryzator obrócono tak, by uzyskać największą intensywność światła opuszczającego pola-
ryzator (I1 = Imax). Następnie polaryzator obrócono o kąt ą = 60o względem położenia odpowiadającego Imax,
przy czym uzyskana intensywność (I2) była dwukrotnie mniejsza niż Imax. Obliczyć stosunek Inp/Ip. O jaki kąt
należy obrócić polaryzator od położenia odpowiadającego Imax, aby uzyskać minimalną intensywność
I3 = Imin? Obliczyć I1/ I3.
Odp.: 1; 90o, 3
Obliczenia z fizyki II
Lista #06. Efekty kwantowe
1. Maksymalna zdolność emisyjna ciaÅ‚a doskonale czarnego (CDC) przypada na dÅ‚ugość fali 4840 Å. Obliczyć,
jaką ilość energii promieniuje to ciało z powierzchni 1 cm2, w ciągu 1 minuty.
Odp.: 438.5 J
2. Włókno żarówki promieniuje jako ciało doskonale czarne (CDC) o temperaturze równej 2400 K. Obliczyć,
ile fotonów będzie emitowanych z 1 cm2 powierzchni włókna w ciągu 1 s, jeżeli przyjąć, że średnia energia
kwantu promieniowania wynosi 2.75 kT (k - staÅ‚a Boltzmanna, k = 1.38Å"10 23 J/K).
Odp.: 2.1Å"1021
3. Temperatura początkowa T1 ciała doskonale czarnego wzrosła o 80%, przy czym długość fali, na którą przy-
pada maksimum spektralnej zdolności emisyjnej uległa przesunięciu o " = 600 nm. Obliczyć temperaturę
końcową T2.
Odp.: 3867 K
4.  Czerwona granica zjawiska fotoelektrycznego dla pewnego metalu wynosi gr = 275 nm. Obliczyć pracę
wyjścia elektronu z metalu ( zarówno w J, jak i w eV) oraz maksymalną prędkość elektronów wybijanych z
tego metalu przez promieniowanie o długości fali  = 180 nm.
Odp.: 7.23Å"10 19 J, 4.52 eV, 9.2Å"105 m/s
5. Określić najmniejszą różnicę potencjałów potrzebną do zahamowania emisji z katody (Sb-K-Na), jeżeli jej
powierzchnia jest oświetlona promieniowaniem o długości fali  = 402 nm, a czerwona granica zjawiska fo-
toelektrycznego dla tego typu katody wynosi 670 nm. Obliczyć, jaka część energii padającego fotonu jest
zużyta na pracę wyjścia.
Odp.: 1.24 V, 60%
6. Powierzchnię pewnego metalu oświetlono promieniowaniem o długości fali 350 nm; przy określonym po-
tencjale hamującym fotoprąd jest równy zero. Przy zmianie długości fali o 50 nm potencjał hamujący należa-
ło zwiększyć o 0.59 V. Obliczyć wartość ładunku elektronu przyjmując znaną wartość stałej Plancka i war-
tość prędkości światła.
Odp.: 1.6Å"10 19 C
7. Przy 1.5-krotnym zwiększeniu napięcia podawanego na lampę rentgenowską długość fali  niebieskiej grani-
cy ciągłego widma rentgenowskiego przesunęła się o " = 0.26 ś
. Obliczyć wartość początkową napięcia
przyłożonego do lampy.
Odp.: 15.9 kV
8. Monochromatyczna wiÄ…zka promieniowania rentgenowskiego o  = 0.125 nm, pada
na kryształ NaCl, pod kątem 45o. Odległość między płaszczyznami krystalograficz-
nymi wynosi d = 0.252 nm. Obliczyć, o jaki kąt należy obrócić kryształ (obrót wokół
osi prostopadłej do rysunku), aby otrzymać wiązkę ugiętą odpowiadającą rodzinie
płaszczyzn (prawo Bragga). Zaniedbać możliwość niezerowego natężenia niektórych
wiÄ…zek.
Odp.: 30.6o i 15.3o (zgodnie z ruchem wskazówek zegara) oraz 3.1o i 37.8o (przeciwnie do
ruchu wskazówek zegara)
Obliczenia z fizyki II
Lista #07. Fale materii,
Zasada nieoznaczoności
1. Foton promieniowania X ulega rozproszeniu Comptona zderzając się ze słabo związanym elektronem i prze-
kazuje mu 10% swojej energii. Rozproszenie nastÄ™puje pod katem ¸ = 60o. Obliczyć dÅ‚ugość fali fotonu roz-
proszonego, pęd fotonu padającego, energię elektronu odrzutu (w J i w eV), oraz kąt miedzy padającym fo-
tonem i elektronem odrzutu. Przedstawić graficznie zasadę zachowania pędu dla rozpatrywanego tu rozpro-
szenia fotonu.
Odp.: 0.121 Å, 6.13Å"10 23 kgm/s, 1.82Å"10 15 J (11.4 keV), 55o
2. Foton promieniowania rentgenowskiego o dÅ‚ugoÅ›ci fali 0.708 Å jest rozproszony przez grafit pod kÄ…tem ¸ =
90o (zjawisko Comptona). Wyznaczyć kąt między padającym fotonem i elektronem odrzutu. Obliczyć, jaką
część swojej energii foton przekazał elektronowi.
Odp.: 44.0, 3,3%
3. Obliczyć energiÄ™ kinetycznÄ… nastÄ™pujÄ…cych czÄ…stek, jeÅ›li odpowiada im fala de Broglie a równa 1 Å: elek-
tron, czÄ…steczkai tlenu O2 oraz czÄ…stka, której promieÅ„ wynosi 0.1 µm, a gÄ™stość wynosi 2 g/cm3.
Odp.: 151 eV, 2.6 MeV, 1.6Å"10 11 eV
4. Równoległa wiązka elektronów pada prostopadle na diafragmę o wąskiej, prostokątnej szczelinie, której
szerokość wynosi a = 0.1 mm. Zjawisko dyfrakcji jest obserwowane na ekranie umieszczonym w odległości
L = 0.5 m od diafragmy. Szerokość centralnego maksimum dyfrakcyjnego wynosi 8 µm. Obliczyć prÄ™dkość
padających elektronów.
Odp.: 9.1Å"105 m/s
5. Z jaką dokładnością można określić położenie elektronu o energii 1.50 keV, jeżeli energia znana jest z do-
kładnością 1%?
Odp.: 1.0 nm
6. Wzbudzony atom emituje foton w czasie 0.01 µs. DÅ‚ugość fali emitowanego promieniowania jest równa 600
nm. Określić dokładność, z jaką może być wyznaczona energia oraz długość fali fotonu.
Odp.: 6.6Å"10 8 eV, 1.9Å"10 5 nm
7. Oko ludzkie dostrzega światło o długości fali 500 nm, jeżeli promienie niosą energię nie mniejszą niż
20.8Å"10 18 J na sekundÄ™. Jaka ilość kwantów Å›wiatÅ‚a pada wtedy, w ciÄ…gu sekundy, na siatkówkÄ™ oka?
Odp.: 53
8. Ile fotonów znajduje się w mm3 wiązki światła monochromatycznego o długości fali 488 nm? Moc promie-
niowania jest równa 20 W, a przekrój poprzeczny wiązki jest równy 1 cm2.
Odp.: 1.63Å"106