Biografia
Sofia Coppola urodziła się w rodzinie „królewskiej” Hollywood, jest córką F. F. Coppoli. Od urodzenia była związana z biznesem filmowym. Po raz pierwszy zagrała, gdy miała tylko parę tygodni, grała niemowlaka w „Ojcu chrzestnym” (1972).
Sofia nie umiała stwierdzić, czym chce się zajmować, miała dużo zainteresowań. Jej kariera aktorska nie wypaliła. Otrzymała dwie nagrody „Złote maliny” za rolę w „Ojcu chrzestnym” i „Mrocznym widmie”. Już jako młoda dziewczyna zdobywała doświadczenie, będąc w liceum pozowała dla Marca Jacobsa (z którym teraz się przyjaźni i współpracuje), odbyła staż w Chanel w Paryżu. Po liceum Coppola studiowała malarstwo przez parę lat, jednak rzuciła te studia. Szukając swojego powołania, pracowała jako fotograf dla takich magazynów jak Paris Vogue i Allure.
Studiowała fotografię w Mills College w Kaliforni oraz malarstwo w California Institute of the Arts, także w Kaliforni.
W 1989 r. pomagała swojemu ojcu przy pisaniu scenariusza do filmu krótkometrażowego Life without Zoe, zaprojektowała również do niego kostiumy.
W 1998 roku napisała, wyreżyserowała i wyprodukowała film krótkometrażowy Lick the Star. Ten film pomógł Coppoli zdecydować, co chce dalej robić. Postanowiła zostać reżyserką.
W 1999 wyszedł jej długometrażowy debiut filmowy Przekleństwa niewinności.
Lick the Star (1998) – film 14-minutowy
Krótki epizod z życia grupy dziewcząt, której przewodniczy szkolna piękność Chloe. Wyróżnia się strojem i mocnym makijażem. Pod wpływem lektury książki „Kwiaty na poddaszu” Virginii C.
Andrews, Chloe chce podawać w małych dawkach arszenik, by podtruć chłopców ze szkoły.
Dziewczęta kupują trutkę na szczury (tytuł „lick the star” to anagram hasła „kill the rats”), ale uczennice nie chcą, by plany Chloe zostały spełnione i sprzeciwiają się liderce.
Przekleństwa niewinności ( The Virgin Suicides, 1999)
Grupa chłopców zafascynowana pięcioma siostrami Lisbon, które mieszkają niedaleko nich. Gdy jedna z nich popełnia samobójstwo, próbują dowiedzieć się dlaczego to zrobiła.
Scenariusz: Sofia Coppola, na podstawie książki The Virgin Suicides Jeffrey’a Eugenides
Między słowami ( Lost in Translation, 2003) – Oskar za najlepszy scenariusz oryginalny + nominacje : Najlepszy film, Najlepszy aktor pierwszoplanowy i Najlepszy reżyser
Podstarzały aktor i młoda dziewczyna nawiązują nić porozumienia podczas pobytu w Tokio, gdzie oboje czują się osamotnieni.
OSKAR za Najlepszy scenariusz oryginalny- Sofia Coppola
Jako pierwsza Amerykanka w historii została nominowana do OSKARA w kategorii Najlepszy
reżyser.
Maria Antonina ( Marie Antoinette, 2006)
Historia dojrzewania Marii Antoniny, która musiała porzucić swój dom i rodzinę, by poślubić delfina Francji, Ludwika XVI. Coppola nie skupia się na wydarzeniach historycznych, lecz na postaci nastolatki, która zostaje wrzucona w wielką politykę i arystokrację, która niecierpliwie czeka na jej potknięcia.
Scenariusz: Sofia Coppola, na podstawie książki Marie Antoinette: the Journey by Antoni Fraser
OSKAR za Najlepsze kostiumy - Milena Canonero
Somewhere. Między miejscami ( Somewhere, 2010)
Historia hollywoodzkiego aktora (celebryty), który jest znudzony własnym życiem. Przełomem staje się wizyta jego 11-letniej córki.
Bling Ring ( The Bling Ring, 2013)
Film inspirowany prawdziwymi wydarzeniami, grupa nastolatków ma obsesje na punkcie celebrytów.
Dla zabawy zaczynają wkradać się do domów sławnych ludzi i kraść.
Scenariusz: Sofia Coppola, inspirowany artykułem z Vanity Fair Nancy Jo Sales: The Suspect Wore Louboutins
Cechy stylistyczne:
czołówki – dają wskazówki, jaki charakter i tempo będzie miał film
dominacja pastelowych, rozmytych kolorów, raczej nie ma barwy, która by się wybijała
jeśli kolory na ekranie stają się zimniejsze, jest to spowodowane zmianą akcji
naturalne światło
dbałość o kompozycję kadru, symetria
częste wykorzystanie planów dalszych, by podkreślić samotność, alienację bohatera
wykorzystanie okna – spojrzenie przez szybę, często podczas jazdy samochodem, wozem lub
podczas lotu helikopterem
dużo ujęć podbijających nadmiar
kamera z ręki lub pozioma jazda kamery
rola muzyki
Problematyka, tematy, motywy
dojrzewanie (problemy z odnalezieniem własnej tożsamości, przemiana wewnętrzna)
zagubienie samego siebie i próba odnalezienia własnej tożsamości
samotność
bohater jest marzycielem
brak komunikacji między ludźmi, niezrozumienie
nadmiar przedmiotów – materializm, blichtr, bogactwo, nadmiar
celebrities oraz media
motyw maski ( Maria Antonina: motyw balu maskowego, „nakładanie” drugiej tożsamości –
celebryty
konsumpcjonizm
„Dla niej, tempo filmu jest prawie zawsze kierowane ruchem wewnątrz ramy i tempem
ścieżki dźwiękowej…”
„For her, the film’s pace is almost always guided by the movement inside the frame and by the tempo of the soundtrack…”
"Jestem bardziej skrupulatna niż mój tata jeśli chodzi o montaż," mówi. "On porusza rzeczy w każdym miejscu; Ja trzymam się scenariusza. On odnajduje film w montażowni; Ja znajduję, film po miksie dźwięku. Dźwięk dodaje tyle, że można poczuć, że jesteś tam naprawdę. "
“I’m more rigid than my dad is about editing,” she says. “He moves things all over the place; I stick to the script. He finds the movie in the editing room; I find the movie after the sound mix. The sound adds so much to make you feel you’re really there.”
obydwa cytaty z artykułu Lost and Found autorstwa Carrie Rickey
David Ansen, z magazynu Newsweek pisał:
Coppola is a warm, meticulous observer, with an intimate style that's the polar opposite of her famous father, Francis Ford. He's grand opera. This is chamber music.
Coppola jest ciepłym, drobiazgowym obserwatorem z kameralnym stylem, co jest skrajnym przeciwieństwem słynnego ojca, Francisa Forda. Jego filmy to wielka opera. Sophia to kameralna muzyka.
Cytat na temat swojej twórczości
I try to just make what I want to make or what I would want to see. I try not to think about the audience too much.
Staram się tworzyć to, co właśnie chcę lub to, co chcę zobaczyć. Staram się nie myśleć za dużo o widzach.
źródło: http://www.imdb.com/