Marta Bokus
Pedagogika Społeczna
Praca Socjalna
III rok, V semestr
Słowem wstępu
Superwizja jest ważnym narzędziem zwiększania efektywności pracy i rozwoju
zawodowego pracowników pomocy społecznej. Jest to zorganizowana działalność
zmierzająca do oceny przydatności pracownika do organizacji oraz duża pomoc w wykonywanej
przez
niego
pracy.
Superwizja to wzajemna wymiana doświadczeń, przemyśleń, wspólne zastanawianie
się nad źródłami trudności, szukanie istoty problemu, dochodzenie do nowych
rozwiązań. Często jest to także odkrywanie swoich nieuświadamianych wcześniej
uczuć i przekonań.
Superwizja stanowi cenną i uznaną formę koleżeńskiej współpracy i pomocy
profesjonalistom chcącym być bardziej świadomymi swego udziału w relacji
terapeutycznej. W pracy superwizyjnej uwaga jest skoncentrowana na procesach
intrapsychicznych superwizora, na aspekcie relacyjnym dotyczącym jego kontaktu z klientem, którym może być grupa, rodzina lub jedna osoba oraz na diagnozie.
Prowadzenie superwizji jest sprawą trudną, wymagającą profesjonalnego
przygotowania,
doświadczenia
zawodowego
oraz
odpowiednich
cech
osobowościowych.
Superwizorem powinien być specjalista spoza organizacji pomocy społecznej, aby możliwe było zachowanie odpowiedniego obiektywizmu i dystansu wobec
rozważanych sytuacji i decyzji.
Super wizja – zdefiniowanie pojęcia
Pochodzi od angielskiego supervision, co oznacza kontrolę, kierowanie, nadzór.
Szczególna metoda kierowania pracownikami, która polega na doskonaleniu ich
sprawności w osiąganiu celów organizacji poprzez stały proces konsultacyjny,
przebiegający pomiędzy kierownictwem a pracownikami.
Proces konsultacyjny
Stanowi analizę funkcjonowania pracowników w ich rolach zawodowych i służyć ma rozwojowi wiedzy oraz umiejętności, które niezbędne są do rozwiązywania problemów jakimi zajmuje się dana organizacja.
Superwizja w Polskiej pracy socjalnej
Proces uczenia się, w którym psychoterapeuta współpracuje z bardziej
doświadczonym kolegą, by w procesie całego rozwoju zawodowego wzbogacić
własne umiejętności;
Sprzyja dobrostanowi jego klienta i zapewnia mu bezpieczeństwo
1
Dziedzina wiedzy charakteryzująca się specyficznymi umiejętnościami, potwierdzona badaniami, ściśle związana z pracą kliniczną i oparta na praktyce superwizyjnej wielu
specjalistów.
( M. Gilbert, K.Evans, „Superwizja w psychoterapii, 2004, str.13)
To technika umożliwiająca ograniczenie stresu i wypalenia w pracy socjalnej.
To metoda zawodowego doskonalenia pracowników socjalnych.
To metoda zwiększania efektywności placówek pracy socjalnej.
Funkcje superwizji według J.B Dawson’a
Administracyjna – wprowadzanie i utrzymywanie dobrych standardów pracy;
koordynowanie praktyki z wytycznymi administracji; zapewnienie efektywności
organizacyjnej.
Edukacyjna – zapewnienie rozwoju kompetencji każdego pracownika w zespole w sposób nastawiony na pełne pobudzenie jego potencjału podatnośći
Wspierająca – podtrzymanie harmonii roboczych relacji; kultywowanie poczucia przynależności do zespołu pracowniczego.
Autorska – superwizor przyjmuje rolę indywidualnego opiekuna nad procesem dokształcania się pracownika
Szkoleniowa – służy funkcji edukacyjnej; superwizor jest odpowiedzialny za przebieg i rezultaty kształcenia praktycznego studentów i stażystów
Menadżerska – występuje gdy superwizor jest bezpośrednim zwierzchnikiem nad superwizowanym
Konsultacyjna – superwizor nie ponosi bezpośredniej odpowiedzialności za osoby superwizowane ani za ich pracę, służy im tylko doradztem.
Cechy relacji superwizora z superwizowanymi wg Lawrence’a Shulmana
Zrozumienie – zdolność do współdziałania
Zaufanie – zdolność pracownika socjalnego do otwartości wobec superwizora i do dzielenia się z nim swymi niepowodzeniami oraz sukcesami
Troska – komunikowanie przez superwizora jego przejęcia problemami pracownika
socjalnego oraz klienta
Procedura przebiegu sesji superwizyjnej oparta na problemie rozwiązywania problemów: Definicja problemu
Poszukiwanie projektów rozwiązań
Ocena i wybór pożądanego rozwiązania
Wdrożenie rozwiązania
Ewaluacja efektów wdrożonego rozwiązania
2
Umowa między superwizorem a superwizowanym dotycząca celu/ów superwizji,
Strony koncentrują się na osiąganiu uzgodnionych celów, co nadaje kształt
konkretnym sesjom superwizyjnym i określa zadania, jakie stoją przed
superwizowanym,
Proces współkonstruowany przez jego uczestników,
Sesje obejmują ustalony okres ( jedna sesja lub długoterminowo)
Zadania superwizora:
Dostarczanie informacji
Dawanie wsparcia
Doskonalenie poziomu kompetencji
Monitorowanie efektywności pracy superwizowanego
Identyfikowanie potrzeb szkoleniowych i potencjału rozwojowego kariery
Inspirowanie i popieranie nowych pomysłów
Zakończenie:
Dzięki superwizji możemy wprowadzać istotne zmiany w sposobach pracy, a także dokonywać znaczących zmian we własnym życiu. Mimo, że odkrywanie wiedzy o sobie samych powoduje czasem cierpienie, to bez znajomości siebie nie tylko nie możemy być w naszej profesji profesjonalistami, ale także nie rozumiemy samych siebie, nie żyjemy w zgodzie ze sobą, czujemy się zagubieni. Warto zatem podjąć ryzyko otwarcia się na nowe informacje o sobie, które może dać superwizja.
Literatura:
1. Krzyszkowski J.: „Elementy organizacji i zarządzania w pomocy społecznej”.
2. Nęcki Z.: Komunikacja międzyludzka”. Kraków 2000
3. Zuba R.: „Po co nam superwizja”. W: www.terapia.rubikon.pl
3