zróżnicowanie, wszystko.doc


Beata Szostak
Normal
Beata Szostak
2
26
2010-01-17T13:02:00Z
2010-01-17T13:02:00Z
3
1494
8965
74
20
10439
12.00






Clean
false

21

false
false
false

PL
X-NONE
X-NONE













MicrosoftInternetExplorer4































































































































































/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standardowy;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman","serif";}




















Pobierz
oryginalny załącznik.









  

 

 

 

 

 

 

Daumont L. Homo hierarchicus-> Brak 

Kłoskowska  Kultury narodowe u korzeni -> Brak 

Zróżnicowanie społeczne:

Tekst Bernsteina. 
 

Program kształcenia = podstawowa struktura systemu przekazu. 

Dwa typy programów nauczania: 


kolekcja  jeżeli treści
pozostają wobec siebie w relacjach zamkniętych, tzn. jeżeli są wyraz
nie
rozgraniczone i izolowane od siebie.
typ zintegrowany  różne treści nie
podążają odrębnymi drogami, gdyż łączą je relacje otwarte.


 

3 systemy przekazu:

- program nauczania

- pedagogia

- ocenianie 

Klasyfikacja  nie odnosi się do tego, co jest klasyfikowane, lecz do
stosunków wzajemnych między treściami. Odsyła nas do charakteru zróżnicowania
między treściami. Gdy klasyfikacja jest silna, treści są dobrze oddzielone od
siebie bardzo wyraz
nie zarysowanymi granicami. Tam, gdzie klasyfikacja jest
słaba, odgraniczenie treści od siebie jest nieznaczne, ponieważ linie dzielące
treści są niewyraz
ne lub zatarte.

Klasyfikacja odnosi się  do stopnia utrzymywania rozgraniczeń między
treściami.  

Rama (frame)  używana jest do określania
struktury systemu przekazu, pedagogii. Rama odnosi się do postaci kontekstu, w
którym wiedza jest przekazywana i nabywana. Odnosi się do określonego stosunku
pedagogicznego nauczyciela i uczącego się. Tak jak klasyfikacja nie odnosi się
do treści, podobnie rama nie dotyczy treści pedagogii.

Rama odsyła do siły rozgraniczeń  między tym, co może
być przekazywane, a tym, co nie może być  przekazywane, a tym, co nie
może być przekazywane w stosunku pedagogicznym. 

Kompozycja  odnosi się do stopnia kontroli, którą mają nauczyciel i
uczeń nad sferą wy6boru, organizacji, tempa i rozkładu w czasie procesów
przekazywania i nabywania wiedzy w stosunku pedagogicznym. 

Program kształcenia wywodzi się ze zróżnicowań siły klasyfikacji,
natomiast pedagogia wynika ze zróżnicowań w sile kompozycji (ram). 

Ocenianie  jest funkcją siły klasyfikacji i kompozycji. Siła
klasyfikacji i siła kompozycji mogą różnicować się niezależnie od siebie ( np.
mogą współwystępować słaba klasyfikacja i wyjątkowo silna kompozycja).  
 

Typologia kodów wiedzy edukacyjnej: 

Kod kolekcji  powstaje poprzez związanie organizacji wiedzy
edukacyjnej z silną klasyfikacją.

Kody kolekcji występują  w licznych odmianach uzależnionych od relatywnej
siły klasyfikacji i ram. 

Kod integracji  każda organizacja wiedzy edukacyjnej, którą
charakteryzują wyraz
ne dążenia do redukcji siły klasyfikacji.

Kody integracji różnicują  się również wg siły ram,
gdyż odnoszą się  one do kontroli ze strony nauczyciela / ucznia
/ studenta nad przekazywaną  wiedzą. 

Kolekcja:

specjalizacyjna (Anglia <bez Szkocji>)

- czysta

- mieszana

niespecjalizacyjna

- oparta na przedmiocie (Europa)

- oparta na cyklu wykładów (USA) 

Integracja:

oparta na nauczycielu

oparta na nauczycielach

- w obrębie przedmiotu

- między przedmiotami 
 

Różnica między europejską  a angielską odmianą kodu kolekcji: 

W specjalizacyjne odmianie angielskiej kategoria uczestnictwa ustalona jest
we wczesnych stadiach kariery edukacyjnej. Ten wczesny wybór rozgrywa
się na obszarze wyznaczonym alternatywami:

- czysta wiedza bądz
  stosowana

- nauki ścisłe bądz
  humanistyczne.

Określony status w danej kolekcji zarysowuje się wyraz
nie dzięki
podziałowi uczniów na kategorie oraz subtelnemu systemowi ocen. Prawie zawsze
ma się świadomość społecznego znaczenia swojego miejsca, w szczególności
zaś   świadomość, kim się jest z każdym postępem dokonanym w swej
karierze edukacyjnej. Systematycznie rozwija się w uczniach i studentach coś,
czemu można nadać miano lojalności wobec przedmiotu.

W Europie sytuacja jest odwrotna. 

Każdy kod kolekcji wymaga hierarchicznej organizacji wiedzy.

W konsekwencji ostateczna tajemnica przedmiotu odsłania się przed
studiującym bardzo póz
no.  

Tajemnica przedmiotu  potencjał przedmiotu w zakresie tworzenia
nowych realności.

Ostateczna tajemnica przedmiotu nie jest koherencją, lecz niespójnością; nie
porządkiem lecz brakiem ładu; nie tym co wiemy lecz tym, co nieznane.

Ponieważ ta tajemnica w przypadku kodów kolekcji odsłania
się bardzo póz
no, po latach nauki   i tak naprawdę jedynie
nielicznym, którzy udokumentowali swą pomyślną socjalizację  zatem jedynie
nieliczni doświadczają dogłębnie idei, że wiedza z różnych dziedzin podlega
dyfuzji, że wszystkie jej porządki są prowizoryczne, że dialektyka wiedzy
polega na równoczesnym występowaniu zamknięcia i otwartości.  

Socjalizacja do wiedzy  dla większości jest równoznaczna z
wprowadzeniem do porządku, istniejącego porządku, przygotowywaniem do doświadczania
edukacyjnej wiedzy o świecie jako czegoś, w czym występują podziały. Budzi to
obawy, że taka teoria prowadzi do jeszcze jednej postaci alienacji.  

Dyscyplina  główna koncepcja europejskiego kodu kolekcji. Oznacza
ona przysposobienie do pracy wewnątrz otrzymanej ramy, a w szczególności 
zdobycie umiejętności co do tego, jakie pytania mogą być stawiane w określonym
czasie. Z racji hierarchicznego uporządkowania wiedzy w czasie pewne kwestie
mogą nie mieścić się w danej ramie.

Uczą się tego dość wcześnie zarówno nauczyciele, jak i uczniowie.
Dyscyplina oznacza zatem akceptację pewnego sposobu doboru, organizacji,
tempa uczenia się i koordynacji wiedzy realizowanej w ramie pedagogicznej. W
miarę postępów czynionych w karierze edukacyjnej rama ulega stopniowemu
osłabieniu zarówno w odniesieniu do nauczyciela jak i ucznia. Ale jedynie
nieliczni, mogący w bezdyskusyjny sposób wykazać, iż osiągnęli sukces
socjalizacyjny, mają dostęp do tych rozluz
nionych ram. Dla podstawowej części
populacji kompozycja jest zdecydowanie silna. 

Im silniejsze są  klasyfikacja i kompozycja, tym bardziej stosunek
edukacyjny jest zhierarchizowany i zrytualizowany, tym bardziej uczeń
postrzegany jest jako ignorant, mający niski status i niewiele uprawnień.
Te ostatnie poszerza się dzięki zasługom; są one w istocie czymś w rodzaju
bodz
ców, mających na celu zachęcenie i podtrzymywanie motywacji uczniów. Wiedza
zależna od siły ram jest przekazywana w kontekście, w którym nauczyciel
sprawuje maksymalną kontrolę lub nadzór, jak widać to w hierarchicznych
relacjach w szkołach średnich. 
 

KODY KOLEKCJI I INTEGRACJI A PROBLEMY PORZ
DKU SPOA
ECZNEGO 

Tam, gdzie wiedza jest regulowana kodami kolekcji, ład społeczny wyrasta z
hierarchicznej struktury stosunków autorytetu, z systematycznego uporządkowania
zróżnicowanej wiedzy w czasie i przestrzeni, z wyraz
nie sformułowanej, zwykle
przewidywalnej procedury egzaminowania. Porządek wewnętrzny jednostki kierowany
jest przez formowanie określonych tożsamości. Instytucjonalny wyraz silnej
klasyfikacji i kompozycji stwarza warunki przewidywalności w czasie i
przestrzeni. Kolekcja dzięki silnej klasyfikacji pozwala na zróżnicowanie
między różnymi przedmiotami w zakresie organizacji, transmisji i oceniania
wiedzy. Dzięki silnej klasyfikacji kod ten w zasadzie pozwala kadrze na
tolerowanie (w pewnych granicach) odmiennych ideologii, ponieważ konflikty stąd
wynikające mogą być zamknięte wewnątrz jego różnych, izolowanych hierarchii.

Poniżej poziomu kształcenia uniwersyteckiego silna kompozycja, oddzielająca
wiedzę edukacyjną  od znaczącej wiedzy nieedukacyjnej,
może w zasadzie ułatwiać  zróżnicowanie ideologii wyznawanych przez kadrę,
ponieważ i tak ideologie owe nie mogą otwarcie przenikać do sfery konkretnych
działań. Silna kompozycja czyni zarazem takie próby łatwo dostrzegalnymi.
Zakres swobód indywidualnych na poziomie uniwersytetu symbolizuje system
etyczny niektórych kodów kolekcji i w ten sposób tworzy podstawę spójności tej
zróżnicowanej wewnętrznie całości.

Z faktu, iż kody kolekcji w zestawieniu z kodami integracji
tworzą silne ramy izolujące wiedzę szkolną od wiedzy potocznej
nauczyciela i ucznia, wynika jeszcze jedna ważna konsekwencja. Izolacja ta
znajduje bowiem odzwierciedlenie także w procesach kreowania sfery prywatności.
Obszary doświadczenia oparte na wiedzy potocznej, podobnie jak te aspekty
jaz
ni, które powołuje do życia potoczność, są nieistotne dla ramy
pedagogicznej. Te obszary prywatności ograniczają wpływ procesu socjalizacji,
gdyż możliwe jest dystansowanie się wobec niego. Ale oznacza to także, iż
socjalizacja może być doświadczeniem traumatycznym dla tych, którzy bez
rezultatów dążą do zdobycia pewnej tożsamości, bądz
dla większości, której
wcześnie odebrano poczucie wagi takiego dążenia. 

4 niezbędne warunki ukształtowania kultury, w której kadra i
wychowankowie będą  mieli poczucie czasu, miejsca i celu: 


Musi istnieć 
wyraz
ny konsens w kwestii idei integrującej (ironią jest fakt, że
dążenia w kierunku integracji pojawiają się w tych krajach, k których mamy
do czynienia z niskim poziomem konsensu moralnego). Przypuszczalnie kody
integracji mogą być efektywne jedynie w warunkach odznaczających się
wysokim poziomem ideologicznego konsensu wśród kadry.
Zasada sprzężenia między
ideą integrującą a wiedzą, która ma być skoordynowana, musi być
zaprezentowana w postaci spójnej formuły. Właśnie to sprzężenie
jest podstawowym elementem umożliwiającym ustanowienie współpracy między
nauczycielami a uczniami.
Układ wymiany
doświadczeń kadry musi być tak zorganizowany, aby zapewnić efektywne
sprzężenia zwrotne między jej członkami; musi tak ze tworzyć
warunki dalszego wprowadzania w kod. Należy się spodziewać, że kryteria
oceniania będą względnie słabo określone, wyraz
nie mniej ostro
sformułowane i w mniejszym stopniu wymierne niż w przypadku kolekcji.
Rezultatem tego może być konieczność powoływania ciał doradczych złożonych
z nauczycieli, studentów i (tam, gdzie to możliwe) uczniów pełniących
funkcje kontrolne.
Jedna z istotnych
trudności tkwiących w kodach integracji wiąże się z kwestią tego, co ma
być ocenianie, formy dokonywania ocen, a także roli szczególnych
kompetencji w ocenianiu. Trzeba liczyć się z tym, że kody integracji wytwarzać
mogą  gdy się je porówna z kodami kolekcji  różnorakie kryteria
oceniania. W przypadku kodów kolekcji mamy do czynienia z przechodzeniem
od zależności powierzchniowych do struktur głębokich; stąd ta progresja
wytwarza zbiór zasad dokonywania ocen uporządkowany w czasie. Forma
temporalnej spójności wiedzy regulowanej kodem integracji musi być dopiero
wypracowana i poddana artykulacji.


 

Bourdieu-> Brak 

Bogdan Mach-> Brak (czy to w ogóle było?) 

Veblen-> Brak