ROMAN PINDEL
Sprawa Medjugorie 1
W pewnym ośrodku formacji zorganizowano sesję poświęconą Biblii, którą prowadził
wybitny specjalista w tej dziedzinie i doskonały popularyzator zarazem. Przybyło 10 osób.
Sesja poświęcona objawieniom prywatnym i Biblii zgromadziła ponad 60 uczestników.
Spotkania traktujące o uzdrowieniu wewnętrznym przyciągają tysiące. Te fakty stanowią
bardzo ważne tło dla omówienia zagadnienia objawień prywatnych, a Medjugorie w
szczególności.
Fakty
Od 24 czerwca 1981 roku do roku 1991 do małej miejscowości w Chorwacji, Medjugorie,
przybyło około 18 milionów pielgrzymów, zaś swoim wpisem w tych i następnych latach
poświadczyło swój pobyt 45 tys. księży, ponad 200 biskupów, w tym 10 kardynałów 2.
Ogromna większość swój pobyt tam przeżyła w sposób pozytywny. Wielu przystąpiło do
sakramentu pojednania, wielu uczestniczyło z przejęciem w różnych nabożeństwach i
spotkaniach. Wielu czeka z niecierpliwością na kolejne publikowanie  orędzia Gospy z
Medjugorie . Duża część pielgrzymów trwa w postawie postu i modlitwy. Jesteśmy
świadkami powstania swoistego  ruchu Medjugorie , którego widocznym przejawem są
liczne pielgrzymki oraz periodyki zajmujące się propagowaniem samego miejsca oraz orędzi.
Uczestnikami pierwszego  objawienia było sześcioro Chorwatów, póz
niej następnych
czworo oraz dwoje jeszcze innych. Niektóre z tych osób przestały mieć widzenia. Oprócz
orędzi przekazywanych przez  Gospę dla wszystkich,  widzący otrzymują także
 tajemnice . Treści objawień, w formie kolejnych  przesłań , publikuje się w wielu językach,
w periodykach poświęconych samemu Medjugorie, bądz
też w innych czasopismach
religijnych. W Krakowie wychodzą dwa pisma zajmujące się wyłącznie rozpowszechnianiem
orędzi z Medjugorie, obroną prawdziwości objawień, propagowaniem wyjazdów oraz pewną
formacją w kierunku pobożności Maryjnej. Jest to  Znak Pokoju , wydawany przez grupę
osób związanych z ks. Stanisławem Kanią SchP, a drukowany w Wydawnictwie Zakonu
Pijarów, oraz  Echo Maryi Królowej Pokoju , będące polską wersją włoskiego pisma, a
wydawane przez osobę prywatną. Największy wpływ na rozpowszechnianie orędzi, poza
wymienionymi, mają także Radio Maryja oraz miesięcznik  List .
Publikowane kolejne  orędzia mają określoną formę literacką, a więc powtarzające się
formuły w rodzaju:  Dziękuję, że odpowiedzieliście na moje wezwanie . Cechuje je także
stała tonacja uczuciowa, którą tworzy między innymi serdeczny zwrot  Drogie dzieci . Z
punktu widzenia teologii treści orędzia są proste i koncentrują się na tematach, takich jak
pokój, nawrócenie, pokuta, modlitwa, post.
Wobec tych faktów obserwuje się w Kościele katolickim trzy typy postaw: entuzjazm u
niemal wszystkich, którzy odwiedzili Medjugorie, kwestionowanie autentyczności objawień,
wyrażone dotąd publicznie przez stosunkowo niewielką liczbę biskupów i księży (w tej
liczbie są osoby odpowiedzialne bezpośrednio za rozeznanie autentyczności objawień) oraz
powściągliwość ze strony niemal wszystkich liczących się teologów. Kontrowersję wywołuje
szereg okoliczności, jak na przykład nie spotykana dotąd długość trwania objawień (od 24
czerwca 1981 roku do dziÅ›) i zapowiedz
ze strony  widzących , że objawienia trwać będą aż
do końca ich życia. Spokojną ocenę utrudnia także napięcie między duchownymi
franciszkańskimi, sprawującymi posługę duszpasterską w Medjugorie, a biskupami diecezji,
na terenie której to wszystko się dokonuje.
W ocenie obiektywnej, nie kwestionując szczerości przeżyć religijnych związanych z
Medjugorie, od samego początku wysuwa się wiele zastrzeżeń, które poddają w wątpliwość
autentyczność objawień. Wiele niepokoju wzbudziła odpowiedz
, jakiej miała udzielić
 Gospa w Medjugorie dwom franciszkanom wydalonym z zakonu i suspendowanym przez
biskupa. Mieli oni usłyszeć, że wina nie jest po ich stronie, ale biskupa, który zbyt pochopnie
wymierzył karę. Życzliwy wobec Medjugorie Kard. Franjo Franić (arcybiskup Splitu i
Makarskiej) przyznał, że jest to  wielki błąd , ale ze strony franciszkanów, którzy powołując
się na Matkę Bożą, zbagatelizowali decyzję biskupa i sprawują dalej sakramenty.
Ten sam biskup w rozmowie, którą przeprowadził z nim ks. A. Strus SDB, stwierdził:
 Trzeba zająć się poważnie i krytycznie badaniem treści i formy orędzia. Młodzi świadkowie
«objawieÅ„ nie zawsze referujÄ… dosÅ‚ownie orÄ™dzie Matki Bożej, czasem podajÄ… swoje myÅ›li,
nieraz powtarzają orędzia otrzymane przed rokiem czy trzema laty w sposób nieco
odmienny 3. W tej sytuacji musi budzić zastrzeżenie wydawanie, rozpowszechnianie i
przyjmowanie orędzi jako pochodzących od Matki Bożej. Wszystko to jest w kontekście
kolejnych orzeczeń Kościoła, w których powtarza się, że nie można stwierdzić, iż mamy do
czynienia z objawieniem pochodzącym od Matki Bożej.
Ocena wydarzeń w Medjugorie
Oficjalne stanowisko Kościoła wobec Medjugorie otwiera list ówczesnego biskupa diecezji
Mostar (bp Pavao Żanić) z 25 marca 1985 roku do proboszcza w Medjugorie, w którym
stwierdza, iż  w Medjugorie nie chodzi o objawienia Matki Bożej . Ocena taka opierała się
na rezultatach badań powołanej komisji diecezjalnej, opublikowanych 24 marca 1984 roku.
Ta piętnastoosobowa komisja dała także wówczas wytyczne odnośnie do zachowania się
duszpasterzy w sytuacji, w której trwać miało dalsze badanie autentyczności  objawień :
1. Unikać oświadczeń i publikacji niekrytycznych i pochwalnych na temat  objawień ,
2. Nie powinno się organizować pielgrzymek do Medjugorie,
3. Nie wyróżniać w jakiś sposób świadków  objawień i nie pozwalać, by występowali w kościołach, zanim nie
ukaże się oficjalne orzeczenie,
4. Powstrzymywać się od udzielania wyjaśnień prasie. 4
 Problemem Medjugorie zajmowała się także Komisja Episkopatu Jugosławii (od 18
stycznia 1987 do 10 kwietnia 1991 roku). Ostatecznie ogłosiła ona, że w oparciu o
dotychczasowe badania nie można stwierdzić, aby w Medjugorie miały miejsce zjawiska i
objawienia pochodzenia nadprzyrodzonego. Zwrócono przy tym uwagę na fakt, że
Medjugorie stało się miejscem modlitwy, i przybywający tam z różnych powodów ludzie
wymagajÄ… opieki duszpasterskiej 5.
Kolejne stanowisko Kościoła w sprawie Medjugorie wyraziła Kongregacja Nauki Wiary w
dniu 23 marca 1996. Stanowi jÄ… odpowiedz
na zapytanie w sprawie organizowania
pielgrzymek do Medjugorie. Ponieważ rozstrzygnięcia tego typu przynależą do kompetencji
miejscowego biskupa lub odpowiedniej Konferencji Episkopatu, więc Kongregacja wpierw
przypomniała stanowisko biskupów byłej Jugosławii z 10 marca 1991 roku:
Na podstawie przeprowadzonych dotąd badań nie można stwierdzić, że chodzi o objawienia nadprzyrodzone.
Jednak obecność licznych wiernych, którzy z różnych miejsc przybywają do Medjugorie, pod wpływem wiary
czy innych racji, wymaga uwagi i troski duszpasterskiej w pierwszym miejscu od biskupa diecezjalnego, ale też
wraz z nim, innych biskupów, tak aby w Medjugorie i w związku z Medjugorie było krzewione zdrowe
nabożeństwo do NMP, według nauki Kościoła. Biskupi podadzą też w tym celu odpowiednie wytyczne
szczegółowe natury liturgiczno pasterskiej. Jednocześnie przez swoje Komisje będą dalej badać, w ich całości,
fakty z Medjugorie.
Po tym przypomnieniu Kongregacja dodała:
Z tego, co tu powiedziano, wynika, że nie należy organizować oficjalnych, tak parafialnych, jak diecezjalnych
pielgrzymek do Medjugorie, rozumianego jako miejsce autentycznych objawień maryjnych, bo byłoby to
niezgodne z tym, co stwierdzili poprzednio biskupi byłej Jugosławii w oświadczeniu, któreśmy tu zacytowali. 6
Ostatnie stanowisko Pasterza Kościoła lokalnego, odnośnie do Medjugorie, pochodzi z dnia 2
paz
dziernika 1997 roku. Jest to odpowiedz
miejscowego biskupa, którym jest obecnie Radko
Perić, na zapytanie redaktora naczelnego  Famille Chrétienne . Po przypomnieniu
wcześniejszego orzeczenia Komisji Diecezjalnej Deklaracji Konferencji Episkopatu i
wypowiedzi Kongregacji Nauki Wiary pisze on:
Na podstawie poważnych studiów, dotyczących tej sprawy, prowadzonych przez 30 naszych uczonych (3
komisje), w oparciu o moje pięcioletnie doświadczenie biskupie w Diecezji, biorąc pod uwagę gorszące
nieposłuszeństwo związane z tą sprawą, kłamstwa pojawiające się od czasu do czasu w ustach  Madonny ,
niezwykłe powtórzenia  orędzi od ponad 16 lat, dziwny sposób, w jaki  kierownicy duchowi tak zwanych
 widzących prowadzą ich przez świat, czyniąc im propagandę, oraz praktykę, że  Madonna zjawia się na fiat
(niech przybędzie!)  widzących  moje przekonanie i stanowisko nie jest tylko: Non constat de
supernaturalitate, lecz: Constat de non supernaturalitate zjawień i objawień w Medjugorie.
Po czym dodaje:
Jestem jednak otwarty na badania, które chciałaby podjąć Stolica Święta jako najwyższa Instancja Kościoła
Katolickiego, aby wydać najwyższy i ostateczny osąd sprawy, i to jak najprędzej, ze względu na dobro dusz oraz
ze względu na cześć Kościoła i cześć dla Matki Bożej.
Tak więc miejscowy biskup zmienił ocenę z  nie jest pewne, że zjawisko ma charakter
nadprzyrodzony na  jest pewne, że wydarzenie nie ma charakteru nadprzyrodzonego  jak
należałoby rozumieć użyte przez niego sformułowania łacińskie.
Obok wypowiedzi oficjalnych Kościoła znane jest także wiele mówiące  zalecenie dla
pasterzy. Jest to wypowiedz
sekretarza Kongregacji Nauki Wiary przy okazji wizyty ad
limina polskich biskupów. Zawarta jest w sześciu punktach:
1. Nadal obowiązuje, że nim czego nadprzyrodzonego nie można się w tych objawieniach dopatrywać,
2. Należy informować wiernych, że Medjugorie jest miejscem modlitwy, a nie objawień,
3. Nadal obowiÄ…zuje zakaz urzÄ…dzania oficjalnych pielgrzymek,
4. To, co mówi istota objawiająca się   Gospa  zawiera sprzeczności, jest więc niepoważne, podobnie
postawa i wypowiedzi  widzÄ…cych ,
5. Aktualny ordynariusz Mostaru zajmuje stanowisko negatywne,
6. Wobec rozpowszechnionej szeroko propagandy i popularnych pielgrzymek sprawa jest poważna i delikatna, i
wymaga roztropnego postępowania. 7
Ocena więc, jaką należałoby przyjąć na zasadzie posłuszeństwa wobec autorytetu Kościoła,
brzmi: w Medjugorie można modlić się, tak jak w wielu miejscach, które wierzący odkryli
jako sprzyjające modlitwie i nawróceniu. Dotychczasowe badania, odnośnie samych
 Objawień w Medjugorie , prowadzą jednak do wniosku, że nie są one autentyczne. Można
przypuszczać, że cała złożona sprawa będzie jeszcze badana, a być może nigdy nie doczeka
się ostatecznej oceny, co do autentyczności samych objawień i orędzi.
W podsumowaniu stanowiska Kościoła trzeba najpierw zauważyć, że w przypadku wielu
wiernych i duchownych bardzo często ma miejsce pomieszanie dwóch różnych spraw:
 dobrych owoców związanych z Medjugorie oraz uznanie objawień za autentyczne. Te
pierwsze stanowią jednak tylko jeden z elementów oceny autentyczności objawień
prywatnych. Potrzeba jeszcze innych kryteriów, by uznać, że rzeczywiście Matka Boża
ukazuje się w Medjugorie i że przekazywane orędzia od Niej pochodzą.
Przeciętny wierny winien iść za oceną osób kompetentnych w tej sprawie i przyjąć postawę
posłuszeństwa wobec odpowiednich przełożonych. Tymczasem wydaje się, że pomimo
deklarowanej uległości wobec Kościoła tak  widzących , jak i duszpasterzy z Medjugorie, to
posłuszeństwo jest największym problemem.
Reakcje na ocenę Kościoła
Wobec takiej oficjalnej oceny Medjugorie można spotkać różne postawy. Publikacje powstałe
w środowisku zafascynowanym Medjugorie starają się minimalizować znaczenie orzeczeń
miejscowego biskupa, posuwając się do przypisywania mu złej woli. Tak w niewielkiej
książeczce, mimo tytułu Pasterze Kościoła o Medjugorie, nie zamieszczono pełnego tekstu z
negatywną oceną uprawnionych do tego dwóch kolejnych ordynariuszy. Kluczowa zaś dla
sprawy wypowiedz
komisji Episkopatu Jugosławii, na którą powołuje się Kongregacja Nauki
Wiary, znalazła się na końcu i to w formie aneksu. Na pierwszej stronie tekstu (s. 5)
umieszczono natomiast pierwszą ocenę Medjugorie biskupa Zanicia (z roku 1981), z której on
sam póz
niej się wycofał. Na następnej stronie (s. 6) w przypisie  ujawniono przyczynę złego
nastawienia tegoż biskupa. Miał się on poczuć dotknięty tym, że  Gospa upomniała go przez
 widzÄ…cych .
W pozycji tej zamieszczono listę biskupów, którzy odwiedzili Medjugorie (z polskich
wymieniony jest Zbigniew Kraszewski) oraz wypowiedzi biskupów dostrzegających bądz

dobre owoce Medjugorie (m.in. Prymas Józef Glemp), bądz
wyrażających przekonanie, co do
autentyczności objawień. Te dwie ostatnie grupy wypowiedzi zostały pomieszane ze sobą i
robią wrażenie na czytelniku, iż spora liczba biskupów publicznie, zaś Ojciec Święty
prywatnie, kwestionują ocenę biskupa miejsca i komisji Episkopatu Jugosławii.
Rzadko kiedy wydawnictwo kościelne (a takim jest Wydawnictwo Księży Marianów) wydaje
tak skandalizującą pozycję na temat Kościoła, bo też jawi się on jako miejsce intryg między
biskupami, które zresztą są  tuszowane (s. 6 7, 34 39). Czytelnik dowiaduje się, ze zgrozą,
że sam Jan Paweł II stwierdza, że w Korei i Jugosławii  są biskupi, którzy nie wierzą&  (s.
30). Papież zaś na lewo i prawo wypowiada swoją aprobatę w stosunku do Medjugorie (ale
tylko jego zwolennikom!), przy czym jedna z  widzących nie ujawnia jeszcze całej treści
rozmowy z Papieżem (s. 29). Zapewne dla celów propagandowych podkreśla książka fakt, że
kard. Franjo Kuharić 15 stycznia 1992 nadał Maryi tytuł  Królowej Pokoju (s. 26), gdy
tymczasem wierni odmawiający  Litanię loretańską już od dawna zwracają się do Niej,
używając tego tytułu. Słusznie też pozycja ta nie ma kościelnego imprimatur, bo nie jest to po
prostu autentyczne  nauczanie Pasterzy .
Po ostatniej wypowiedzi biskupa Pericia rozpowszechnia siÄ™, dla jego  zneutralizowania , list
sekretarza Kongregacji Nauki Wiary, bpa T. Bertone, z dnia 26 maja 1998 roku do biskupa
Saint Denis i La Reunion oraz dołączony do tego komentarz Daniela Ange a. Wyjaśnienie
biskupa Bertone powtarza wcześniej przyjęte stanowisko Kongregacji Nauki Wiary z dnia 23
marca 1996 roku. Najnowsze stanowisko biskupa Pericia zostaje określone jako  osobiste
zdanie biskupa Mostaru, które, jako Ordynariusz miejsca, ma prawo wyrażać, ale jest ono i
pozostaje jego opinią prywatną . Komentarzem jest stwierdzenie, że pielgrzymki prywatne do
Medjugorie są dozwolone  pod warunkiem, że nie będą traktowane jako orzekanie o
prawdziwości wydarzeń, które wymagają jeszcze badań ze strony Kościoła .
W zupełnie innym duchu utrzymany jest obszerny wywiad, jakiego udzielił na temat objawień
maryjnych biskup Henri Brincard (diecezja Puy en Velay), asystent Stowarzyszenia Dzieł
Maryjnych. Kilkakrotnie przypomina o zasadzie, że decydujący głos ma biskup diecezji, w
której dokonują się objawienia. Pytających o Medjugorie odsyła do decyzji biskupa Mostaru
oraz do odpowiedzi Kongregacji Nauki Wiary na zapytanie biskupów Francji odnośnie
pielgrzymek do Medjugorie. Na kolejne pytanie o sposób przeżywania pielgrzymek do miejsc
objawień, wciąż nie uznanych za autentyczne, daje odpowiedz
jednoznaczną:  Należy
pozostawać w relacji do biskupa miejsca i postępować według jego wskazań. Jemu przede
wszystkim przysługuje rozeznanie co do tego, jak spożytkować to, co pozytywne i dobre.
Według mnie, byłoby czymś bardzo groz
nym poddać publicznej dyskusji jego intencje,
obiektywność jego badań oraz obowiązywalność posłuszeństwa wobec niego 8. Wskazuje
także dalej biskup Henri Brincard szacunek i uległość wobec decyzji biskupa miejsca, jako
przejaw autentycznej miłości do Kościoła, której przeciwieństwem są próby wywierania
nacisku na biskupa Mostaru.
W powodzi literatury pochwalnej, niekiedy z poważnymi błędami językowymi i
teologicznymi, rzadko zdarza się publikacja krytyczna wobec wydarzeń w Medjugorie. W
języku polskim pierwszą 9 znaną mi pozycją było opracowanie, autorstwa ks. Jana
Wójtowicza, pt. Problem: Medjugorie (Przemyśl 1996). Tezą tej książki jest stwierdzenie, iż
rzekome objawienia w Medjugorie są kontynuacją fałszywych objawień z Garabandal, tyle że
w formie bardziej wyrafinowanej. W jednym i drugim wypadku chodzi o odciągnięcie uwagi
wiernych od autentycznych objawień w Fatimie i Lourdes 10.
Swoistym  wydarzeniem było oświadczenie  grupy księży profesorów z Przemyśla, które
opublikowano w  Biuletynie KAI z dnia 7 kwietnia 1998 roku. Przesłali je podpisani pod
oświadczeniem autorzy w związku z pobytem w Polsce w styczniu 1998 o. Slavko Barbaricia
OFM, duszpasterza z Medjugorie,. Upatrują oni w jego 30 wystąpieniach w całej Polsce
próbę  montowania opinii wiernych za objawieniami właśnie w sytuacji najbardziej
krytycznej wypowiedzi biskupa miejsca pod adresem Medjugorie. Poruszyła ich szczególnie
wypowiedz
o. Barbaricia, iż  Ojciec Święty prywatnie stwierdził, że wierzy w autentyczność
objawień w Medjugorie (Kraków, 13 styczeń 1998), co też zostało nagłośnione przez środki
masowego przekazu, a faktycznie nie odpowiada to prawdzie.
Po numerze  W drodze (z czerwca 1998), w którym umieszczono różne opinie na temat
Medjugorie, na uwagę zasługuje opracowanie autorstwa o. Cypriana Klahsa OP, zatytułowane
Medjugorie  wątpliwości Kościoła 11. Prostuje ono wiele błędnych, a bardzo
rozpowszechnionych opinii lub uproszczeń i warte jest szerszej publikacji, jako że Biuletyn
KAI dociera do wąskiego grona odbiorców.
Perspektywy
W kręgach osób zaangażowanych w Medjugorie wysuwa się sugestie, że przecież wobec
wszystkich uznanych objawień prywatnych były na początku zastrzeżenia. Wobec tego 
wyciÄ…gajÄ… one wniosek   objawienia w Medjugorie sÄ… autentyczne, bo& biskup miejscowy
im się sprzeciwia (dodajmy, że jest to już drugi biskup diecezjalny). Jest to rozumowanie co
najmniej karkołomne. Tymczasem po prostu, biskupowi, który pozostając w jedności z
Papieżem posiada charyzmat rozeznawania tego, co nowe w Kościele, należy się
posłuszeństwo. Zaś historie kolejnych autentycznych objawień pokazują, jak błogosławione
owoce przynosi to posłuszeństwo. Do biskupa Kościoła lokalnego odnoszą się bowiem w
pierwszym rzędzie słowa św. Pawła:  Ducha nie gaście, proroctwa nie lekceważcie!
Wszystko badajcie, a co szlachetne  zachowujcie! Unikajcie wszystkiego, co ma choćby
pozór zła (1 Tes 5,19 22).
Przyjmując nawet za autentyczne i trwałe pozytywne zmiany w życiu wielu osób pod
wpływem pobytu w Medjugorie ( dobre owoce ), trzeba jednak zapytać, czy nie ma w nich
nadmiernego i szkodliwego przywiązania do tego miejsca i  orędzi , co przeszkadza im w
przyjęciu w uległości i spokoju decyzji biskupa miejsca, a także utrudnia im samym dalszy
postęp duchowy. Św. Jan od Krzyża w wielu miejscach wskazuje na wiarę jako jedyny środek
do zjednoczenia z Bogiem, a wszelkie przywiązania do nawet autentycznych natchnień
pochodzących od Boga uważa za szkodliwe. Dla niego najpewniejszą drogą do Boga jest
ignorowanie nawet autentycznych  objawień, wizji i mów nadprzyrodzonych 12.
Wielu pasterzy Kościoła, uznając istnienie dobrych owoców u wielu wiernych pod wpływem
pobytu w Medjugorie, dostrzega równocześnie poważne niebezpieczeństwo powstania
 Kościoła Medjugorie , w którym podstawowym kryterium prawdy byłoby uznanie lub
nieuznanie autentyczności objawień. Bardzo pouczające dla mnie były wydarzenia, jakie
miały miejsce po ogłoszeniu noty Kongregacji Nauki Wiary odnośnie do  objawień Vassuli
Ryden. Na wiadomość o ich zakwestionowaniu wielu  nawróconym zawalił się ich  świat
wiary . Usłyszałem:  Teraz to już w nic nie wierzę . Inni usiłowali podważać autentyczność
samego dokumentu, domagając się, by gazety publikowały go wraz z faksymile kardynała
Ratzingera. Wiele zamętu spowodowało bardzo nielojalne zachowanie się znanego
 zwolennika Medjugorie , ks. R. Laurentina. Ktoś inny domagał się, by to sam kard.
Ratzinger osobiście przeczytał  całą Vassulę i  przekonał się , gdy w jakiejś publikacji
wyczytał, że sam prefekt Kongregacji nie czytał tego  dzieła . Mając w pamięci to
doświadczenie, niekiedy pytam: A co zrobisz, jeżeli Kościół zakwestionuje ostatecznie
autentyczność Medjugorie?
W związku z tym wszystkim, co zostało dotąd napisane, pojawia się niezmiernie ważne
pytanie: co z osobami, które przeżyły duchowe dobro i zaangażowały się w pobożność
związaną z Medjugorie? Kolejne orzeczenia Kościoła, które przytaczaliśmy, jeżeli się je czyta
spokojnie i bez uprzedzeń, wskazują także pewną perspektywę. Jeżeli ktoś poruszony czy to
orędziami, czy samym pobytem w Medjugorie, przeżył autentyczne nawrócenie, winien
zmierzać drogą rozwoju życia duchowego, jaka jest wspólna wszystkim chrześcijanom, a
opisana przez uznanych autorów teologii życia wewnętrznego. Od zawsze proponuje się w
Kościele tradycyjne środki wzrostu: Eucharystia, czytanie Pisma Świętego, kierownictwo
duchowe. Nie można też mówić o autentycznym wzroście bez coraz większego umiłowania
Kościoła założonego przez Chrystusa, a kierowanego przez pasterzy.
Tymczasem w niektórych publikacjach z kręgu  pobożności Medjugorie znalez
ć można
błędy natury teologicznej, które rzutują póz
niej na formacjÄ™ ludzi je czytajÄ…cych. Tak np.
 Gospa miała powiedzieć Jelenie:  chciałabym poprowadzić cię drogą uświęcenia . O.
Tomislav Vlaśić widzi spełnienie tej  zapowiedzi , kiedy pisze:  Rzeczywiście, można
stwierdzić u tej dziewczynki silny rozwój duchowy, który charakteryzuje się mnogością
doświadczeń 13. Tymczasem autentyczny rozwój duchowy nie mierzy się ilością
doświadczeń, ale wzrostem wiary, nadziei i miłości. Jeżeli jednak osoby nawrócone pod
wpływem przeżyć w Medjugorie otrzymują tego typu  formację , nie dziwi ani fakt
poszukiwania przez wiele z nich jedynie kolejnych wrażeń duchowych, ani ich duchowy
zastój i fanatyzm na tle objawień.
We właściwym kierunku zdaje się zmierzać publikacja typu Adorujcie sercem mojego Syna
(jej autorem jest o. Slavko Barbarić), w której znalez
ć można krótką szkołę modlitwy oraz
szereg wzorcowych adoracji Najświętszego Sakramentu w oparciu przede wszystkim o słowo
Boże. Uważny i otwarty czytelnik takiej książki ma szansę odkrycia mocy Ewangelii i
zobaczenia jej bogactwa. Być może nawet zacznie czytać Pismo Święte, a z czasem odkryje,
że orędzia, które go poruszyły, stanowią okruchy pięknej całości, jaką jest Biblia. Będzie też
wspominał orędzia jako  mleko duchowe , ciesząc się z mocy, jaką daje  pokarm stały , a
którym może być tylko słowo Boże (por. 1 Kor 3,2).
Dla dobra całego  ruchu Medjugorie koniecznym jest także, by wszelkie jego publikacje
były sprawdzane pod względem teologicznym. Trzeba, by osoby zapewne szczerze szukające
Boga, a związane z Medjugorie, poznawały zdrową, współczesną mariologię, a więc Maryję
w Biblii, w historii zbawienia, pokorną Służebnicę Pana pośród pielgrzymującego ludu
Bożego. Mnożenie samych orędzi i koncentrowanie się na nich jest jakimś echem dawnej,
przedsoborowej teologii, w której zastanawiano się bardziej nad przywilejami i tytułami
Najświętszej Maryi Panny, a zapominano o Jej ewangelicznym obrazie i wzorze dla
wierzących. Nie może wreszcie w pełnej i zdrowej formacji zabraknąć takich tematów, jak
Chrystus, Kościół, sakramenty, teologia życia duchowego.
Ks. Roman Pindel
1
Niniejszy tekst stanowi przeredagowany fragment książki pt. Ducha nie gaście, proroctwa nie lekceważcie,
która ukazała się nakładem Wydawnictwa M. Powstała ona na bazie sesji  Słowo Boże a objawienia prywatne ,
która odbyła się w Centrum Formacji w Krakowie w maju 1997 roku. Tak sesja, jak i książka ukazują  problem
Medjugorie w kontekście słowa Bożego i innych objawień. 2 Podaję dane za: Siostra Emmanuel, D. Nodan,
Pasterze Kościoła o Medjugorie, Warszawa 1997, 8. 18. 3 Por. A. Strus, Czy Medjugorie jest znakiem Boga dla
współczesnego świata?,  Tygodnik Powszechny nr 24/1985 (z dnia 16.06). 4 Tamże. 5 Por. A. Strus, dz.cyt.
6
Por.  SÅ‚owo Powszechne z dnia 26.05.1991. Tekst deklaracji przytacza  Znak Pokoju nr 111 (z dnia
25.04.1997), 15. 7 Cyt. za:  Rycerz Niepokalanej 483 (1996) 9, 281n. Stanowisko to referuje także  Znak
Pokoju nr 111 (z dnia 25.04.1997), 11n. 8  Biuletyn KAI , nr 14(317) z dnia 7 kwietnia 1998, 15. 9  Biuletyn
KAI , nr 14 (317) z dnia 7 kwietnia 1998, 15. 10 Por. J. Wójtowicz, Problem: Medjugorie, dz. cyt., 41.
11
 Biuletyn KAI , 45 (346) z dnia 10 listopada 1998, 27 30. 12 Por. Droga na Górę Karmel, Księgi druga
(zwłaszcza II, 21,11). 13 Otwórzcie swoje serca Maryi Królowej Pokoju. Kazania Ojców Franciszkanów:
Tomislava Vlaśicia i Slavka Barbaricia, Kraków 1989, 18.
Jeżeli powyższy tekst prowokuje do zabrania głosu, podzielenia się Twoimi przemyśleniami,
bo zgadza się z Twoimi poglądami albo wzbudza Twój sprzeciw, rodzi pytania i wątpliwości,
napisz do nas...
| strona główna | spis treści | poczta | archiwum | redakcja | prenumerata | linki |
Zeszyt nr 1 (305) 1999
© 1999 Wydawnictwo W DRODZE