Kazanie na Boże Ciało




A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}








strona
główna nowości  
email  księga gości      ogłoszenia  dyskusja   
reklama-banery
chat




Kazanie na Boże  Ciało
 
               
Dnia 9
czerwca 1945r. złożono w skarbcu na Jasnej Górze srebrną puderniczkę i
mały medalik – konspiracyjne naczyńka w których od czerwca 1942 r. do
lipca 1944 r. przynoszono na Pawiak w Warszawie komunię św. Do puderniczki
i medalionu dołączony był dokument podpisany przez więźniarki Zofię
Kossak-Szczucką i Wandę Bieńkowską. Więźniowie, którzy otrzymywali tam
komunię św. pisali: „Całym sercem wam dziękujemy. Czym są dla nas te
przesyłki, wiecie. Czy możecie przeżyć większe szczęście w życiu?”

Dlaczego ci ludzie
potrafili dzięki komunii św. przeżyć coś tak wielkiego w życiu człowieka,
co określa się szczęściem, za drutami celi więziennej?

Każdy człowiek
doświadcza głęboko własnej samotności, ludzkiej słabości i przemijania. Te
trzy siły rozdzierają nas od wewnątrz, rozciągają na krzyżu ludzkiej
egzystencji. Jeszcze głębiej i boleśniej przeżywa człowiek osamotnienie,
własną słabość, a nawet bezsilność i przemijanie w pewnych sytuacjach –
takich chociażby jak ci więźniowie. Tej ludzkiej męce stawia kres Chrystus
w Eucharystii, ponieważ staje się kimś najbliższym, staje się naszą mocą i
życiem. „Kto spożywa moje ciało i krew moją pije, trwa we mnie a ja w
nim.
W Ameryce w swoim
czasie powstał tzw. „klub nieśmiertelnych”. Co to właściwie jest i na czym
polega? Otóż jego członkowie wychodzą z założenia, że przyjdzie czas –
może za sto lat a może za dwieście – że nauka znajdzie jakiś sposób na
przedłużenie, a nawet na uwiecznienie życia ludzkiego. Postanowili więc
doczekać owych czasów. W jaki sposób? Zobowiązali się mianowicie, ze po
śmierci zamrażać będą swoje ciała w specjalnych lodówkach (nasyciwszy je
wprzód jakimś roztworem) by je rozmrozić dopiero wtedy, kiedy nauka będzie
już w stanie przedłużać ludzkie życie.
Dla nas wygląda ten
pomysł dość śmiesznie, choć samo pragnienie nieśmiertelności w człowieku
jest faktem bezspornym. Może nauka przedłuży kiedyś życie człowieka nawet
dość znacznie – bo i dzieje się to już na naszych oczach – ale nigdy nie
uczyni go nieśmiertelnym.
To Chrystus dał nam
wspaniały środek, który jest źródłem życia – Eucharystię. „Jam jest chleb
żywy, który zstąpił z nieba. Jeśli kto pożywa ten chleb, będzie żył na
wieki.” Eucharystia nie jest ozdobą ołtarza! Nie jest tylko po to abyśmy
Go obnosili w uroczystych procesjach lub adorowali w tabernakulach, ale po
to abyśmy je przyjmowali: „Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje.”

Dziś zaś wychodzi ze
świątyni aby pokazać się tym, którzy tam nie zaglądają w ogóle lub bardzo
rzadko i powiedzieć im, że ich też kocha i jest dla nich.

Nieduży XIV – wieczny
kościół zniszczono w czasie wojny. Przez 40 lat sterczały tylko ściany i
kawałek wieży. Na ścianach rosły już grube drzewa, a ich korzenie
rozsadzały mury. Nikt nie zdobył się na to, by podjąć próbę odbudowy –
nawet maleńka wiejska społeczność, licząca około trzystu rodzin. Mówili
tylko: „sami jesteśmy bezradni”. Pewnego razu zjawił się człowiek, który
złożył potrzebną na remont sumę. Nikt go nie szukał, nie spodziewał się,
chociaż dla wielu był on przedmiotem marzeń. Teraz już wiedzieli, że
świątynia zostanie odbudowana – byli tego pewni. Trzeba było tylko tego,
by i oni do tej ofiary dołączyli się na miarę swoich możliwości.

Ten obraz ukazuje
sytuację ludzkości i każdego z nas po grzechu pierworodnym. W to
zniszczenie i bezradność gdzie rosną grzechy jak te drzewa w ruinach
kościoła, wkracza Chrystus, który pokrywa cenę odbudowy ruin. Ale i ty
człowieku musisz się włączyć w ten trud odbudowy. W przeciwnym razie
ofiara Chrystusa będzie daremną.
W dzisiejsze święto
Chrystus wychodzący na ulice naszego miasta chce to przypomnieć nam
wszystkim.
                                 
                       
                       
                       
Ks. Piotr Kufliński