Omówienie - "Romantyczność" Adama Mickiewicza




W drugiej połowie czerwca 1822 r. ukazał się w Wilnie pierwszy tomik "Poezji" Adama Mickiewicza. Był to równocześnie pierwszy zbiór poezji romantycznej w Polsce. W otwierającej tom rozprawie "O poezji romantycznej" oraz w balladzie "Romantyczność" wyłożył poeta zasady programowe nowej literatury.
Ballada uprawiana była już przez poetów prowansalskich - pieśń taneczna, później odgrywała istotna rolę w średniowiecznej literaturze francuskiej (ustabilizowana, nieraz bardzo wymyślna budowa stroficzna i rytmiczna). Równolegle występowała w literaturze ludowej. Polska tradycja tego gatunku wywodzi się jednak z nurtu, który rozwijał się w Anglii i Szkocji w XVI i XVII w., a sięgał do tradycji epickiej pieśni ludowej opowiadającej o niezwykłym wydarzeniu. Ballada romantyczna poprzedzona była dumami (utworami poetyckimi przeznaczonymi dla szerokiego kręgu czytelników, pozbawionymi ambicji literackich; od XVIII zdominowały ją tematy patriotyczno-historyczne).
Cechuje ją:

jednolita fabuła, z jednym wydarzeniem centralnym,
temat często oparty na motywach fantastycznych, zazwyczaj pochodzenia ludowego,
ograniczona liczba postaci, mocno uschematyzowanych dla wydobycia najistotniejszych cech bezpośrednio związanych z tokiem wydarzeń,
tło fabuły zarysowane w stopniu niezbędnym dla wydobycia perspektywy emocjonalnej,
narrator angażujący się w przedstawiane wydarzenia (pierwiastek liryczny), dramatyzujący zarówno kompozycję fabuły, jak i sposób swego opowiadania (niedomówienia, aluzje, mowa metaforyczna, retardacja).

Treść i problematyka utworu
Balladę poprzedza motto: "Zdaje mi się, że widzę... gdzie? / Przed oczyma duszy mojej." zaczerpnięte z "Hamleta" Szekspira (a.I, sc.2). Hamlet mówi o swoim zamordowanym ojcu; pytanie: "Gdzie?" zadaje jego przyjaciel Horacjo; chwilę później Hamletowi ukaże się duch ojca.
Miejscem wydarzeń jest "miasteczko", w którym to tłum świadków, (w "dzień biały") ma okazję obserwować dziwne zachowanie dziewczyny, Karusi (cytat).
Monolog bohaterki (cytat) wyjaśnia, że zrozpaczonej i umęczonej tęsknotą za ukochanym dziewczynie objawił się zmarły przed dwoma laty kochanek. Zjawa zza grobu ("...biały jak chusta, / Zimny, jakie zimne dłonie!") nie jest jednak upiorem ani projekcją pragnień dziewczyny. Możliwość kontaktu istoty żyjącej ze światem pozagrobowym potwierdza bowiem nie tylko zgromadzony tłum "prostoty", ale także narrator (cytat).
Na nic zdają się apele uczonego starca - reprezentanta racjonalistyczno-empirycznej koncepcji widzenia świata (cytat). Sprzeciwia mu się narrator - obcy tłumowi i bezstronny (cytat).
Zwrotka ostatnia to już nie literacka, lecz wręcz filozoficzna (z zakresu poznania) manifestacja postawy poetyckiego "ja" wyposażonego w prawa reprezentowania przeświadczeń autorskich:

przyznaje nauce nieograniczone możliwości w badaniu świata materialnego " Widzisz świat w proszku, w każdej gwiazd iskierce",
ale w sprawach, które pochodzą spoza granic tego świata ("...prawd żywych,") nakazuje zawierzyć "czuciu i wierze", tj. intuicji i przeświadczeniu wewnętrznemu.

Końcowa rezolucja ballady: "Miej serce i patrzaj w serce!" inicjuje romantyczną dyskusję gnozeologiczną (o przedmiot i poznanie świata), motywuje jej tytuł i motto.

Zagadnienia do omówienia

Definicja ballady.
Na czym polega synkretyzm ballad?
Jakiej sfery dotyczy polemika między starcem i narratorem?
Stanowisko narratora ballady "Romantyczność".