Cytat




Nareszcie wzburzenie Ślimaka dosięgło zenitu. Siadł na ławie, potem zerwał się z niej, pochwycił się za głowę i przez chwilę już nie wiedział, co ma robić z ciężkiej niepewności. Nagle spojrzał na Jędrka i - błysnęła mu myśl szczęśliwa.
- Chodź ino tu, Jędrek - rzekł do chłopca zdejmując rzemyk z bioder.
- Oj, tatulu, nie bijcie mnie! - wrzasnął chłopak; któremu zresztą już od paru godzin zdawało się, że bicie go nie minie.
- Nic nie pomoże! - mówił Ślimak. - Hardy jesteś, naśmiewałeś się z panicza, pyskowałeś przed samym jaśnie panem... Ligaj na ławie!
- Oj, tatulu, niechajcie mnie! - prosił Jędrek. Stasiek objął ojca za nogi i z płaczem całował mu kolana, a Magda wybiegła do gospodyni na dziedziniec.
- Mówię ci: ligaj na ławie! pókim dobry... - wołał Ślimak. - Jak ty dziś dostaniesz swoje, to nie będziesz się kondlu, to nie będziesz się, kondlu, zadawał z tym hyclem Jaśkiem... Ligaj mi zaraz!...
Wtem Ślimakowia gwałtownie zapukała do okna.
- A chodź prędko, Józek - mówiła - bo cosik się stało nowej krowie. Tak się tarza...
Chłop puścił Jędrka i pędem pobiegł do obory. Tu jednak zobaczył, że wszystkie krowy stoją przy żłobach i spokojnie jedzą.
- Widać już ją odeszło - mówiła kobieta - ale tak się tarzała, powiadam ci, jak ty wczoraj.
Ślimak obejrzał krowę uważnie, dotknął jej grzbietu i pokręcił głową. Domyślił się, że żona chciała go tym figlem odciągnąć od Jędrka. Ponieważ jednak chłopiec wymknął się już z chaty, a i ojca złość odeszła, więc skończyło się na niczym, jak zwykle w podobnych wypadkach.