UMOWA

O PRZELEW WIERZYTELNOŚCI

zawarta dnia

w

pomiędzy

z siedzibą w

, ul.

reprezentowanym przez

, zwanym

dalej Zbywającym , a

z siedzibą w

, ul.

reprezentowanym przez

, zwanym

dalej Nabywcą.

§ 1

1.

Nabywca wykonał na rzecz i zlecenie Zbywającego remont

2.

Szczegółowy zakres prac wykonanych przez Nabywcę określa załącznik nr do zawartej dnia

umowy nr

o wykonanie prac remontowych oraz

protokół odbioru remontu z dnia

nr

sporządzony przez strony umowy.

§ 2

Wartość prac remontowych wykonanych przez Nabywcę została wyceniona na (słownie

).

§ 3

1.

Zbywający jest wierzycielem przedsiębiorstwa

z siedzibą w

zwanego dalej Dłużnikiem.

2.

Istnienie wierzytelności potwierdzone jest następującymi dokumentami: 3.

Wartość zbywanej wierzytelności wynosi

(słownie

).

4.

Termin płatności upływa dnia

.

§ 4

Zbywający oświadcza, że wierzytelność opisana w § 3 mu przysługuje i nie jest obciążona prawami osób trzecich.

§ 5

Niniejszą umową Zbywający przenosi na rzecz Nabywcy wierzytelność opisaną w § 3 jako zapłatę za wykonany i opisany w § 1 i § 2 remont.

§ 6

Zbywający zobowiązuje się powiadomić Dłużnika o zawarciu niniejszej umowy.

§ 7

Zmiany umowy dokonać można jedynie w formie pisemnej w postaci aneksu.

§ 8

W sprawach nie uregulowanych niniejszą umową zastosowanie maja przepisy kodeksu cywilnego.

§ 9

Umowę sporządzono w dwóch jednobrzmiących egzemplarzach, po jednym dla każdej ze stron.

Zbywający

Nabywca

Komentarz

Przelew (cesja) wierzytelności uregulowany jest w art. 509-518 k.c. Art. 509 § 1 k.c. stanowi: „Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania".

Strony umowy mogą, na podstawie art. 509 k.c., nie tylko wyłączyć możliwość dokonania przelewu na osobę trzecią, ale też ograniczyć lub uzależnić jego skuteczność od spełnienia określonych przesłanek (por.

orzeczenie Sadu Najwyższego z 25 III 1969 r., III CRN 416/68, OSNCP 1970, poz. 34).

Na nabywcę przechodzą wszelkie związane z wierzytelnością prawa. Natomiast dłużnikowi przysługują względem nabywcy wszelkie zarzuty, jakie miał w stosunku do zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie (art. 513 k.c.).

W procesie wytoczonym na podstawie art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c., opartym na twierdzeniu, że nastąpiła zmiana wierzyciela, dopuszczalne jest powoływanie się przez powoda (dłużnika) na okoliczności, które dotyczą stosunków prawnych zachodzących między cedentem (wierzycielem) a cesjonariuszem, jeżeli warunek rozwiązujący przyjęty w umowie o przelew wierzytelności w celu jej ściągnięcia ziścił się i wskutek tego doszło do zwrotnej cesji wierzytelności oraz utraty przez cesjonariusza pozycji wierzyciela (orzeczenie Sądu Najwyższego z 21 X 1999 r., l CKN 111/99, OSNC 2000, poz. 82).

W sprawie o spełnienie świadczenia z tytułu wierzytelności objętej przelewem dłużnik może stawiać zarzuty dotyczące stosunku wewnętrznego między cedentem a cesjonariuszem, a w szczególności kwestionować prawidłowość causae przelewu (orzeczenie Sądu Najwyższego z 19 II 1998 r., III CKN 387/97, OSNC 1998, poz.

162).

Zapis na sąd polubowny odnosi skutek także wobec cesjonariusza (orzeczenie Sądu Najwyższego z 3 IX

1998 r. l CKN 822/97, OSNC 1999, poz. 39).

Z mocy prawa zbywający wierzytelność ponosi odpowiedzialność wobec nabywcy za to, że wierzytelność istnieje i przysługuje mu. Może dodatkowo na mocy odpowiedniej klauzuli umownej przyjąć odpowiedzialność za wypłacalność dłużnika w chwili przelewu.

Ponadto strony mogą w drodze umowy ograniczyć lub wyłączyć odpowiedzialność zbywającego wierzytelność.

Przedmiotem przelewu może być wierzytelność pieniężna i niepieniężna, ważne jest, by była zbywalna.

Ograniczenia cesji mogą wynikać z ustawy, z umowy bądź z właściwości zobowiązania.

Art. 510 § 1 k.c. znajduje zastosowanie także do umów zobowiązujących do przeniesienia wierzytelności przyszłych (uchwała Sądu Najwyższego z 19 IX 1997 r., III CZP 45/97, OSNC 1998, poz. 22).

Do ważności umowy nie jest konieczne zachowanie szczególnej formy jej zawarcia, jednak gdy wierzytelność była stwierdzona pismem, to przelew również powinien być dokonany w formie pisemnej.

Uprawniony do zachowku może przenieść na inną osobę przysługującą mu z tego tytułu wierzytelność (uchwała Sądu Najwyższego z 13 II 1975 r., III CZP 91/74, OSNCP 1975, poz. 6).

Wyjaśnienia

do § 1

W przytoczonym przykładzie strony zawarły umowę o wykonanie usługi i przenoszona wierzytelność jest zapłatą za tę usługę. Należy dokładnie określić zakres prac i szczegółowe wskaźniki dotyczące jakości usług świadczonych przez nabywcę. Zbywający powinien zabezpieczyć się przed nieterminowością i złą jakością, np.

przez wprowadzenie do umowy klauzul kar umownych.

do § 3 i 4

Należy dokładnie opisać wierzytelność i tytuł prawny zbywającego. Konieczne jest również sprawdzenie przez nabywcę (na ile jest to możliwe) wypłacalności dłużnika. Zbywający bowiem, uzasadniając zbycie chwilowym brakiem środków finansowych, może chcieć w rzeczywistości pozbyć się nieściągalnej wierzytelności.

Skuteczne jest zbycie wierzytelności, nie oznaczonej dokładnie w umowie przelewu, jeżeli można ją określić na podstawie treści stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika (orzeczenie Sądu Najwyższego z 5 XI 1999 r., III CKN 423/98, OSNC 2000, poz. 92).

do § 6

Zawiadomienie dłużnika o cesji wierzytelności jest konieczne, ponieważ zgodnie z art. 512 k.c.: „Dopóki zbywca nie zawiadomił dłużnika o przelewie, spełnienie świadczenia do rąk poprzedniego wierzyciela ma skutek względem nabywcy, chyba że w chwili spełnienia świadczenia dłużnik wiedział o przelewie".

Jeżeli dłużnik, który otrzymał pisemne zawiadomienie o przelewie pochodzące od zbywcy, spełnił

świadczenie do rąk nabywcy wierzytelności, jego zobowiązanie wygasa, choćby umowa przelewu była nieważna lub pozbawiona skutków prawnych - chyba że w chwili spełnienia świadczenia wiedział on o jej nieważności lub nieskuteczności (orzeczenie Sądu Najwyższego z 27 l 2000 r., II CKN 702/98).

Zawiadomienie dłużnika o przelewie w zasadzie nie musi być dokonane w szczególnej formie. Por.

jednak art. 515 k.c.