Akikula – igły, kolce, itp. wytwory naskórka owadów.
Akron – pierwszy segment odcinka głowowego u stawonogów.
Akrosom – przednia część główki plemnika w formie czapeczki zawierająca enzymy umożliwiające rozpuszczenie błony komórkowej jaja.
Anteny – czułki – występują u niektórych stawonogów w okolicy otworu gębowego, będące narządami zmysłów (dotyku, węchu, smaku).
Apterium – naga lub porośnięta tylko piórami puchowymi partia skóry ptaka.
Chityna – z gr. chiton = wierzchnia szata – wielocząsteczkowy związek azotu z glukozą, substancja wytrzymała, sztywna, stanowi zasadniczy substrat szkieletowy stawonogów.
Chorion – osłonka jaj owadów.
Ciosy – stale rosnące siekacze słoni, niewłaściwie nazywane kłami.
Czułki – są ważnymi narządami węchu i dotyku przede wszystkim u owadów. Składają się z 2 do 40 i więcej członów, np. chrząszcz Tycz – cieśla, długości 13 – 20 mm może mieć czułki do pięciu razy dłuższe od ciała.
Dutka – początkowa, pozbawiona chorągiewek część osi pióra, osadzona w skórze.
Dziób – rogowa osłona szczęki i żuchwy. Występuje u bezzębnych kręgowców
czworonożnych, jak żółwie, ptaki i stekowce.
Egreta – pióra ozdobne, długie i delikatne wyrastające w okresie godowym na grzbiecie czapli z rodzaju egretta.
Efektor – narząd wykonawczy (końcowa część łuku odruchowego) w organizmie zwierzęcym, pobudzany lub hamowany przez impulsy nerwowe (najczęściej komórka
mięśniowa lub gruczołowa).
Efira – młodociana postać meduzy.
Fragma – chitynowa ścianka oddzielająca (nie całkowicie) od strony grzbietowej poszczególne części jamy ciał owadów.
Gąsienica – nazwa robakowatej larwy motyli.
Gonady – gruczoły płciowe zwierząt.
Grasica – gruczoł wydzielania wewnętrznego, występujący u kręgowców w młodym
wieku, w miarę dojrzewania ulega atrofii.
Hem – zwierzęcy barwnik organiczny o budowie zbliżonej do chlorofilu, zawierający żelazo.
Hemoglobina – chromoproteid krwi, przenośnik tlenu w organizmie.
Hemolimfa – jedyny płyn krążący w ciele bezkręgowców. W organizmie kręgowców
krąży krew i limfa.
Homologiczne narządy – narządy u różnych zwierząt mające jednakowe pochodzenie, choć mogące różnić się wyglądem i spałniać różne funkcje, np. skrzydło ptaka, grzebna kreta, lotna nietoperza, płetwowa wieloryba.
Kantar – barwny, często pozbawiony piór pasek, biegnący od dzioba do oka po obu stronach głowy niektórych ptaków.
Karapaks – część grzbietowa pancerza żółwi.
Kastoreum – bobrowy strój – wysuszone woreczki gruczołowe bobra, wypełnione czerwonobrunatną, mazistą substancją o swoistym przenikliwym zapachu.
Keratyna – zwierzęca substancja białkowa, komórkowa, umożliwiająca łuszczenie się naskórka, stanowi też, zasadniczą substancję wszystkich utworów natury rogowej; łuski, włosy, pióra, pazury, kopyta, rogi.
Kijanka – głowacz – słodkowodna larwa płazów bezogonowych.
Klucz – u ptaków, szyk w kształcie litery V, w którym pewne gatunki odbywają wędrówki.
Kopyto – puszka rogowa otaczająca człony palców u kopytnych. Człon palca nie jest zrośnięty z kopytem, co powoduje amortyzację wstrząsów podczas ruchu.
Korale – czerwona narośl na glowie i szyi niektórych ptaków.
Kosmki – miniaturowe wyrostki powierzchni chłonącej jelit lub łożyska.
Kość – odmiana tkanki łącznej występująca u kręgowców, z której zbudowany jest szkielet.
Krew – ciecz zwykle barwy czerwonej, występująca u kręgowców zawsze w naczyniach, natomiast u bezkręgowców przeważnie wypływająca z naczyń i serca do przestrzeni
międzytkankowych.
Kryza – różnobarwne pióra niektórych ptaków tworzące wokół szyi tuż przed głową barwny pierścień (głównie w okresie godowym).
Kutikula – oskórek – sztywna substancja stanowiąca mechaniczną osłonę ciała (kręgowce).
Lagena – buteleczka – narząd słuchu u niższych kręgowców – odpowiednik ślimaka ssaków.
Larwa – młodociana forma zwierzęca, znacznie różniąca się budową, sposobem życia od osobników dorosłych tego samego gatunku i często żyjąca w innym środowisku.
Limfa – chłonka – płyn wypełniający przestrzenie między narządami i między komórkami kręgowców.
Łożysko – planceta – narząd łączący zarodek ze ścianą macicy matki w rozwoju zarodkowym ssaków.
Łuska – niewielka blaszkowata płytka lub zgrubienie na skórze niektórych zwierząt, zwłaszcza kręgowców.
Maska – silnie umięśniona warga dolna, przekształcona w narząd chwytny, np. u larwy ważki.
Migotka – trzecia powieka oka ptaka.
Modzele – zgrubienia skórne o różnej budowie i znaczeniu, np. u małp – modzele siedzeniowe.
Morula – wczesne stadium rozwojowe zarodka człowieka i wielu zwierząt.
Możdżenie – wyrostki kostne na czaszce krętorogich, pokryte pochwą rogową,
przystającą z wiekiem, ale nigdy nie zrzucaną.
Muszla – szkielet zewnętrzny mięczaków i ramienionogów.
Nefrydia – cewkowate narządy wydalnicze wielu bezkręgowców.
Niby nóżki – pseudopodia – zmienne w kształcie i kurczliwe wypustki pierwotniaków, są narządem ruchu i służą do pobierania pokarmu.
Ommatidia – fasetka – pojedyncza jednostka wzrokowa owadów, z której składają się ich oczy. U robotnic mrówek Ponera punctatissima występuje tylko jedno ommatidium w
oku, karaluch posiada ich 1800, mucha domowa ma prawie 4000, a ważka może mieć
do 28000. Średnica ommatidiów od 16 do 40 mikronów.
Pancerz – twarda, mocna okrywa ciała niektórych zwierząt tworząca ich szkielet zewnętrzny.
Palolo – odrzucona w wyniku epitokii tylna część wieloszczeta Eunice viridis, zawiera jaja i plemniki, a pojawia się masowo w październiku i listopadzie na Oceanie Spokojnym w rejonie Fidżi, Samoa i Tonga. Poławiana i spożywana jako przysmak przez miejscową
ludność.
Panty – poroże wschodnio azjatyckich jeleni (głównie marala), nie skostniałe jeszcze i pokryte scypułem.
Parapodia – przynóżki – narząd ruchu wieloszczetów.
Parzydełka – aparaty ataku i obrony niektórych zwierząt.
Pędrak – larwa chrząszczy (głównie żuków).
Pióro – rogowy wytwór naskórka, występujący wyłącznie u ptaków, powstały ze
swoistego przekształcenia gadziej łuski.
Plastron – część brzuszna pancerza żółwi.
Płask – larwa langusty o przezroczystym, listkowatym ciele.
Płetwa – ogólna nazwa dla wiosełkowatych płytek na ciele zwierząt wodnych, służących do poruszania się lub utrzymania równowagi w toni.
Płuca – podstawowy parzysty narząd oddychania u wyższych lądowych kręgowców.
Pokładełko – owipozytor – narząd u owadów służący do składania jaj. Jest to przydatek ósmego i dziewiątego segmentu odwłoka samic. Służy też do wiercenia
otworów w drewnie, w pędach, owocach, nasionach albo w ciele organizmów
żywicielskich.
Przetchlinka – otwór w ścianie ciała bezkręgowców prowadzący do tchawki lub
płucotchawki.
Przylga – silnie umięśniony narząd czepny przyrw, tasiemców i pijawek;
pęcherzykowiate zakończenie nogi u niektórych owadów; otwór gębowy bezżuchowców;
otwór gębowy niektórych ryb strumieni górskich; przekształcona płetwa niektórych ryb; zróżnicowany koniec palca niektórych płazów i gadów.
Przyssawki – gładkie, zwykle koliste twory na ciele niektórych zwierząt, pozwalające (wykorzystując różnicę ciśnień) na silne przywieranie do różnych przedmiotów, roślin, lub do innych zwierząt (jeżeli służą do pobierania pokarmu).
Radula – tarka, służąca do rozdrabniania pożywienia, utworzona z substancji chitynowej.
Znajduje się na spodzie jamy gębowej mięczaków, z wyjątkiem małżów i innych
pojedynczych gatunków.
Receptory – struktury organizmów zwierzęcych, wrażliwe na określone bodźce
środowiska, przede wszystkim zewnętrznego.
Rudymenty – szczątkowe narządy – narządy uwstecznione lub zanikłe w rozwoju
ewolucyjnym, np. kręgi ogonowe człowieka.
Rysunek – rozmieszczenie, plam, linii, prążków, itp. na piórach ptaków.
Skleryt – stwardniała część szkieletu zewnętrznego owadów. Typowy segment ciała owada składa się z czterech sklerytów; grzbietowego (tergitu), brzusznego (sternitu) i dwóch bocznych (pleurytów).
Skoleks – główka, czerwioch – przednia część ciała tasiemców, będąca narządem czepnym.
Skóra – powłoka zewnętrzna pokrywająca ciała zwierząt.
Skrzek – jaja płazów składane do wody w kłębach, sznurach lub pojedynczo na roślinach wodnych.
Skrzela – narządy oddechowe licznych zwierząt wodnych, umożliwiające korzystanie z tlenu rozpuszczonego w wodzie.
Statocysta – narząd zmysłu równowagi wielu bezkręgowców. Pęcherzyk wypełniony
płynem i drobnymi kamykami tzw. statolitami.
Stigma – plamka oczna – posiadają ją wiciowce u nasady wici. Jest to organoid protoplazmatyczny o charakterze chromatoforu.
Sztyf – pióro gęsie lub kacze o chorągiewce asymetrycznej, wąskiej, zwartej i sztywnej, o długości ponad 14 cm, z charakterystycznym zgrubieniem stosiny, używany do wyrobu
galanterii.
Telereceptory – receptory wrażliwe na bodźce, których źródło znajduje się w pewnym oddaleniu od narządu zmysłu (wzroku, słuchu, węchu).
Telson – końcowy, odbytowy segment odwłoka owada.
Termoreceptory – narządy odbiorcze lub części neuronów, wrażliwe na zmiany
temperatury (receptory ciepła i zimna).
Wągier – bąblowiec, finna, cysticerk – postać larwalna niektórych tasiemców.
Weliger – wodne stadium larwalne wielu mięczaków.
Woskówka – miękkie, brodawkowate, silnie unerwione nabrzmienie skórne u nasady górnej części dzioba niektórych ptaków, otaczające nozdrza (m.in. gołębie, papugi, ptaki drapieżne i wodne).
Żądło – ostry rynienkowaty narząd zaczepno–obronny samic niektórych błonkówek.
Umiejscowiony na końcu odwłoka, połączony z gruczołem jadowym, służy głównie do
obrony.