"Krzaki w gestwinie zaszelescily z cicha. Ojciec wilk przypadl plackiem
do ziemi, gotow poderwac sie w kazdej chwili. Gdybyscie wowczas byli
swiadkami tej sceny, zobaczylibyscie najdziwniejsza rzecz pod sloncem:
wilk zatrzymal sie w pol skoku! Zanim rozpoznal to, na co mial sie
rzucic, juz dal susa - a nastepnie usilowal sie cofnac. W rezultacie
zrobil szczupaka na jakie cztery do pieciu stop w gore i spadl niemal
w tym samym miejscu, gdzie byl odbil sie od ziemi.
- Czlowiek! - warknal. - Szczenie ludzkie. Patrzcie no! Wprost przed
nim stal, trzymajac sie niskiej galezi, naguski, o brunatnej cerze bobas,
ktory dopiero co nauczyl sie chodzic - mila kruszyna, z dolkami na pulchnej
buzi, jakiej jeszcze nigdy dotad nocna pora nie widziano w wilczej jaskini.
Spojrzal prosto w twarz wilkowi - i rozesmial sie. "