29,1 Zob. przypis do Wj 28,41.

    29,7 Aaron skutkiem tego nosił nazwę "Namaszczonego" (Kpł 4,3.5 itd.).

    29,9 Opuszczono za LXX: "Aarona i jego synów".

    29,10 Włożenie rąk na głowę zwierząt ofiarnych oznaczało, że te ofiary zastępują samych ofiarujących (por. Kpł 1,4).

    29,14 Inni tłum.: "przebłagalna". Zob. Kpł rozdz. 4 [->Kpł 4,1].

    29,21 Wiersz ten jest prawdopodobnie późniejszym dodatkiem.

    29,22 Stanowi on i dziś na Wschodzie najwartościowszy tłuszcz.

    29,24 Gest ten - poruszanie darami w stronę ołtarza i ku sobie - wyrażał złożenie Bóstwu przez ludzi ofiary, która ma sprowadzić na nich łaski Boże.

    29,26 Ta część żertwy należała do kapłanów. Por. Kpł 7,31.

    29,27 Szczególny obrzęd; zob. Kpł 7,32.

    29,28 Zwrot ten dotąd za Wlg tłumaczono jako "ofiarę zapokojną". Część z niej spalano Bogu w ofierze, a część spożywali kapłani i ofiarujący. Był to więc rodzaj komunii.

    29,36 Dosł.: "uwolnisz od grzechu" lub "dokonasz na nim przebłagania za grzech". Ołtarz przed konsekracją jako dzieło rąk ludzkich był nieczysty (por. Ez 43,18-27).

    29,38-46 Przepisy o ofierze ustawicznej są późniejszym dodatkiem (por. Lb 28,3-8).

    29,39 Zob. przypis do Wj 12,6.