Problem prawa i władzy w "Antygonie".









Kategoria:
Polski


Zakres:
Antyk i Biblia


Tytuł:
Problem prawa i władzy w "Antygonie".


Dodano:
1999.08.18









W "Antygonie" jest mowa o prawach stanowionych przez władcę państwa (Kreona) i obyczajowo-religijnych, a dotyczących obowiązków żywych wobec zmarłych. Decyzja Kreona jest sprzeczna z odwieczną tradycją i powoduje jego konflikt z Antygoną oraz jej stronnikami.

Racje Kreona

* chciał ukarać przejaw zdrady ojczyzny, przestrzec przed podobnymi czynami w przyszłości,

* chciał inaczej potraktować obrońcę - Eteoklesa i zdrajcę - Polinejkesa,

* kierował się troską o dobro państwa,

* jako władca miał prawo wydawać prawa obowiązujące obywateli.

* wydając swe decyzje, Kreon powinien szanować prawa i zakorzenione od dawna tradycje obyczajowo-religijne. Mógł swój cel osiągnąć inaczej:

* różnicując charakter pogrzebów dwóch braci,

* kazać pochować Polinejkesa za murami miasta.

* Jego błędy były wynikiem niedoświadczenia w sprawach władzy.

Racje Antygony

* jednakowa miłość do obu braci,

* przestrzeganie praw obyczajowo-religijnych utożsamianych z wolą bogów,

* obawa przed zemstą erynii,

* duma królewska bohaterki upominającej się o cześć brata - królewicza,

* obrona godności człowieka - brata.

W przedstawionym konflikcie nie ma zwycięzcy, co dowodzi, że żadna ze stron nie miała racji absolutnych.

Wnioski końcowe

Antygona miała racje moralne, jednak jako obywatelka postąpiła niewłaściwie lekceważąc ustanowione przez władcę prawo państwowe. Autor sugeruje, że każdy człowiek winien przestrzegać praw regulujących życie w państwie, gdyż inaczej zapanowałby chaos.

Kreon kierował się troską o losy państwa, chciał swoją decyzją przeciwdziałać osłabianiu jego potęgi przez ludzi szkodzących mu, rozgraniczać zasługi dla ojczyzny i czyny wymierzone przeciwko niej. Jako młody i niedoświadczony władca nie uwzględnił istniejących i przestrzeganych praw obyczajowo-religijnych, z którymi jego rozkaz pozostawał w sprzeczności. Mógł osiągnąć swój cel inaczej, zachowując autorytet własny i nie powodując konfliktu z otoczeniem. Sofokles zwracał się w swoim dramacie zarówno do rządzących jak i rządzonych. Pierwszych pouczał, żeby wydawali prawa przemyślane, mądre, zgodne z panującymi tradycjami, aby nie powodować konfliktów w społeczeństwie. Władcy stanowiący prawo nie mogą mieć na względzie interesów osobistych ani budować swego autorytetu zbyt surowym prawem. Dlatego Kreon, choć miał szlachetne intencje, za popełnine błędy poniósł karę, tracąc swych najbliższych.

Obywatele winni przestrzegać obowiązujących praw państwowych, a swe zastrzeżenia zgłaszać w ustalony sposób. Nie wolno jednak postępować samowolnie w ramach obowiązującego porządku prawnego.

Konflikt między Antygoną i Kreonem oraz wynikające zeń wnioski dla współczesnego odbiorcy.

Podłożem "Antygony" Sofoklesa jest mit o Edypie, nieszczęśliwym królu Teb, który po przybyciu z Koryntu zabił swego ojca, nie wiedząc nic o swoim pochodzeniu. Następnie po uwolnieniu państwa od strasznego Sfinksa otrzymał za żonę własną matkę. Kiedy wszystko się wyjaśniło, kobieta powiesiła się, gdyż nie mogła dalej żyć w takiej hańbie, natomiast Edyp z rozpaczy wykłuł sobie oczy i wkrótce umarł pozostawiając czworo dzieci: Eteoklesa, Polinejkesa oraz córki Ismenę i Antygonę.

Dwaj bracia postanowili rządzić Tebami na zmianę, ale po roku władania państwem Eteokles nie chciał ustąpić z tronu. Wygnany Polinejkes najechał w niedługim czasie na swoją ojczyznę z ogromną armią. Niestety w krwawej, bratobójczej walce polegli obydwaj bliźniacy, a rządy nad Tebami objął Kreon.

W tym właśnie momencie zaczyna się konflikt między królem i jego siostrzenicą. Kreon chcąc na przyszłość zapobiec podobnym zajściom, rozkazał pochować bohaterskiego obrońcę ojczyzny z należnymi mu chonorami, natomiast Polinejkesa uważanego za zdrajcę, wyrzucić psom i drapieżnym ptakom. Rozkaz ten wzbudził w Antygonie oburzenie i wielką nienawiść do króla. Wbrew wszelkim zakazom postanowiła uczcić brata pogrzebem, a tym samym złamała stanowione przez Kreona prawa. Na rozkaz króla pojmano "zdrajczynię", jednak ona nawet nie próbowała wyprzeć się swojego czynu. Dowodziła, że prawa ustanowione przez bogów są nienaruszalne i niepodważalne przez rozkazy królewskie, a pochowanie królewskiego potomka i brata zarazem było jej świętym obowiązkiem. Jednak argumenty przytaczane przez Antygonę nie przekonały Kreona, który kierując się dobrem państwa postanowił, nie zważając na konsekwencje, ukarać jawny przejaw buntu i skazać nieszczęsną kobietę na pewną śmierć. Oczywiście Kreon nie mógł wiedzieć, jak tragiczne następstwa będzie miała jego decyzja. Śmierć Antygony pociągnęła za sobą samobójstwa dwóch najbliższych Kreonowi osób: Ajmona, który zasztyletował się u stóp ukochanej oraz Eurydyki nie mogącej znieść utraty syna.

Tragedia Sofoklesa zmusza współczesnego czytelnika do pewnych refleksji. Poucza przede wszystkim, aby nie postępować pochopnie, gdyż może to mieć straszne konsekwencje.

W przypadku Kreona trafniejszą decyzją byłoby pochowanie Polinejkesa poza murami miasta. Rozróżniłoby to charakter śmierci obydwu braci, a także ocaliło od śmierci trzy osoby.

Antygona może niewątpliwie stanowić przykład słusznego uporu i zaangażowania w sprawach dotyczących wiary, z którą związane jest życie codzienne. Należy stanowczo dążyć do osiągnięcia celu, ale powinno się także brać pod uwagę panujące powszechnie prawa i postępować według ustalonych reguł.



Autor: Nieznany