SEBASTIAN MIERNICKI

PAN SAMOCHODZIK I... �WILHELM GUSTLOFF"

OFICYNA WYDAWNICZA WARMIA
WSTĘP
Kapitan Hegel i porucznik Kapfstein spoglądali na przyciemnione światła
samochodu
osobowego zbliżającego się po zaśnieżonym pasie startowym. Spomiędzy wysoko
postawionych kołnierzy kurtek lotniczych wydobywały się kłęby pary i dym z
papierosów.
- Wszystko gotowe! - zameldował szef mechaników.
Kapitan niedbale zasalutował dotykając daszka czapki. Samochód zatrzymał się
przy
pilotach. Otworzyły się tylne drzwiczki i wysiadł wysoki oficer w kurtce
niemieckich
strzelców górskich. Zdjął czapkę i ręką przeczesał jasne włosy. Odwrócił się i z
tylnego
siedzenia zabrał wypchany plecak oraz schmeissera.
- Pułkownik Stucker - nowo przybyły przedstawił się pilotom.
Hegel patrzył na przybysza bez słowa.
- Dokąd pan chce lecieć? - Kapfstein zapytał Stuckera.
- Tu - Stucker zza pazuchy wyjął cienką tekturową teczkę.
Bladoniebieskie oczy Stuckera pozostały bez wyrazu, chociaż doskonale pamiętał
dzisiejsze spotkanie koło zamku w Królewcu.
Na zamkowym dziedzińcu trwało pakowanie ostatnich skrzyń do ciężarówek. Stucker
stał pod ośnieżonym drzewem i czekał. Punktualnie o 12.08 podszedł do niego
cywil w
skórzanym płaszczu.
- Pan Stucker? - upewnił się człowiek, którego twarzy nie było widać znad wysoko
postawionego kołnierza.
- Może.
- Pozdrowienia z mauzoleum Lenina - Stucker usłyszał umówione hasło.
- Więc?
- Pana propozycja jest nie do przyjęcia.
- Dlaczego?
- Mamy wpłacić dolary na pana konto w Szwajcarii i zatopić wskazany przez pana
statek? Jaką mamy pewność, ze ładunek pozostanie nienaruszony po katastrofie i
nikt go
przed nami nie wydobędzie?
- Wskażę wam odpowiednie miejsce do ataku, a skrzynie będą dobrze
zabezpieczone... na każdą okoliczność.
- Nie mamy żadnych gwarancji...
Stucker cmoknął niezadowolony.
- Chcecie, żebym wam przywiózł to do Moskwy, a wy mnie poczęstujecie kulą w łeb?
- Wie pan, że zasługuje pan na to.
- Darujcie sobie, towarzyszu, takie gadanie. Amerykanie kupią te informacje bez
szemrania.
- Amerykanie przyjechali do Europy wygrać wojnę i zrobić dobry interes, ale nie
zechcą z nami zadzierać... My tu zostaniemy.
Stucker westchnął.
- Więc nie? To wasze ostatnie słowo?
- Da - odpowiedział po rosyjsku rozmówca Stuckera. - Niedługo to wszystko będzie
nasze. Pan i pana skrzynki pewnie też.
Stucker zasalutował i odwrócił się bez słowa. Następne godziny spędził na
załatwianiu
kilku ważnych spraw, między innymi samolotu. Dokument z własnoręcznym podpisem
Hitlera robił na wszystkich odpowiednie wrażenie. Dlatego teraz miał do
dyspozycji Junkersa,
bombowca w wersji rozpoznawczej.
Kapfstein otworzył tekturową teczkę. W środku były cieniutkie arkusze aluminium
z
nadrukowanymi mapami Bałkanów i Włoch.
- Daleka podróż przed nami - mruknął porucznik.
- Wy tam polecicie, ja wysiądę po drodze - odrzekł Stucker.
- W Szwajcarii? - do rozmowy włączył się Hegel.
- Zobaczycie - odpowiedział Stucker. - W dowództwie zapewniano, że macie
najlepszy samolot, najnowsze radary i jesteście bardzo dobrzy.
- Podobno Iwan ma dziś w nocy ruszyć do ofensywy - Hegel mówił bezczelnie
patrząc
w oczy Stuckera. - Okazuje się, że wierni sługusi Hitlera już teraz uciekają...
Stucker położył dłoń na spuście pistoletu maszynowego.
- Macie swoje rozkazy?! Wykonać! - krzyknął.
Hegel i Kapfstein obrócili się bez słowa, weszli pod brzuch bombowca i weszli do
środka po drabince umieszczonej na jego spodzie. Stucker ruszył za nimi.
Wskazali mu
miejsce niżej, przed sobą, w przeszklonej kabinie. Kapfstein odczytywał listę
czynności przed
startem, a Hegel po kolei sprawdzał wskaźniki, kręcił pokrętłami, aż w końcu
uruchomił oba
silniki. Trójłopatowe śmigła obracały się coraz szybciej. Mechanik zabrał
drewniane kliny
spod kół i samolot potoczył się po płycie lotniska.
Junkers dostojnie wzniósł się w powietrze i skierował się na południe. Na
wschodzie
słońce wychylało się zza horyzontu, a w dole szarość poranka rozświetlały
wybuchy.
- Iwan zaatakował - powiedział Hegel.
- Mamy trzech bandytów na piątej, pięćset metrów nad nami - zameldował Kapfstein
patrząc na ekran radaru.
- Stucker! - Hegel kopnął pasażera w ramię. - Potrafisz obsługiwać karabin
maszynowy?
Stucker spojrzał zdziwiony. Hegel nagle wykonał gwałtowny ruch sterem. Junkers
zakręcił w lewo nurkując ku pokrytej śniegiem ziemi.
Obok przemknęły dwie sylwetki myśliwców z czerwonymi gwiazdami.
- Jeszcze jeden! - przypomniał Kapfstein. - Schodzi poniżej nas. Cały czas
siedzi nam
na ogonie.
- Rusz się! - Hegel popędzał Stuckera.
Pułkownik niezgrabnie wygramolił się ze swojego fotela i przeszedł na tył
kabiny.
Kapfstein pomógł mu zamontować dwa sprzężone karabiny maszynowe.
- Kapfstein! - zawołał Hegel. - Do radaru. Uruchom noktowizor.
Nad pulpitem pilota umieszczono eksperymentalne urządzenie umożliwiające
widzenie w ciemnościach, montowane już w niektórych czołgach. Hegel pochylił się
i
przytknął oczy do okularów lunety.
- Niech pan strzela krótkimi seriami, ale tylko wtedy, kiedy powiem - Kapfstein
pouczał Stuckera.
Dwa myśliwce nadlatywały od przodu. Ich piloci strzelali długimi seriami
świetlistych
pocisków. Hegel tylko pchnął wolant do przodu i zszedł do samej ziemi.
Kadłub Junkersa pomalowany na biało zlewał się z pokrytym śniegiem krajobrazem,
jednak myśliwiec z tyłu nie ustępował. Hegel prowadził samolot szeroką doliną
rzeki, której
brzegi zarastały wysokie sosny.
- Iwan szykuje się do skoku - zameldował Kapfstein.
Myśliwiec wzniósł się wyżej, nabrał prędkości i zanurkował.
- Stucker! Teraz! - krzyknął Hegel.
Stucker posłusznie nacisnął spusty karabinów maszynowych w chwili, gdy Junkers
gwałtownie poderwał się ku górze. Strumienie pocisków prawie odstrzeliły
skrzydła
myśliwca z odległości kilkudziesięciu metrów. Rosyjski pilot trzymał już rękę na
guziku
uruchamiającym jego karabiny, ale Niemiec był szybszy. Myśliwiec eksplodując
uderzył w
ziemię. Dwa pozostały myśliwce gdzieś zniknęły.
- Wracamy do Królewca - zadecydował Hegel.
- Nie - rzekł Stucker odruchowo szukając schmeissera.
Kapfstein wyjął pistolet i wycelował go w pierś pasażera, Hegel spojrzał na
mapę.
- Mam lepszy pomysł - mruknął zadowolony.
Junkers zniżył lot i łagodnie wylądował na tafli zamarzniętego jeziora.
Kapfstein
otworzył luk w podłodze kabiny.
- Do widzenia! - rzucił Hegel w stronę Stuckera. - Gdzieś tu jest miasteczko
Węgorzewo. My wracamy na wojnę, a pan niech kombinuje sobie dalej sam. Ruscy
nigdy nie
czaili się na nas o tej porze. Nie mają dobrych nocnych myśliwców. To nie
przypadek, że
spotkaliśmy ich aż trzech. Skoro zdarzyło się to pierwszy raz i to w czasie lotu
z panem, to
oznacza, że to pan miał zginąć.
Stucker zabrał plecak i schylony wyszedł spod kadłuba samolotu. Nagle poczuł
dziwny zapach, a jego głowa uderzyła w coś miękkiego. Uniósł głowę i zobaczył
koński łeb,
a wyżej okrągłą, zmarzniętą twarz o skośnych oczach i wycelowaną w siebie lufę
pepeszy.
W kabinie zdumiony Hegel włączył wszystkie światła. Dookoła Junkersa stało
kilkudziesięciu jeźdźców.
- Ruscy - jęknął Kapfstein.
ROZDZIAŁ PIERWSZY
WYJAZD NA AUKCJĘ � JAGUAR W ROWIE � PROPOZYCJA
DANIELLE � BURSZTYNOWY POSĄŻEK � KRADZIEŻ SKARBÓW �
UCIECZKA NA �DIABOLO" � POZNAJĘ KOMISARZA SKOWRONKA
� CZY PAWEŁ JEST ZŁODZIEJEM?
Wyjazd do pałacyku w P. spadł na mnie jak grom z jasnego nieba. Mój szef, Pan
Samochodzik, przeczytał rano ogłoszenie w jednej z lokalnych gazet, że w małej
miejscowości w zabytkowym obiekcie jest organizowana ekskluzywna aukcja obrazów.
Miałem tylko kilka chwil na wypożyczenie smokingu. Przed wyjazdem otrzymałem od
pana
Tomasza czek in blanco �tak na wszelki wypadek", gdyby pojawił się tam jakiś
rarytasik.
Do odtwarzacza kompaktów w Rosynancie włożyłem składankę przebojów zespołu
�Perfect" i gnałem przed siebie w rytm piosenki �Lokomotywa z ogłoszenia". Co
chwila
spoglądałem na zegarek i tylko mocniej naciskałem pedał gazu. Marcowe słońce już
dawno
znikło za horyzontem. Drogę przez sosnowy las co jakiś czas pokrywały hałdy
śniegu. Nagle
na drogę z pobocza wyskoczyła kobieta w balowej sukni i rozpaczliwie machała
rękoma.
Zatrzymałem się i rozejrzałem dookoła. W rowie leżał srebrzysty jaguar z
brytyjską
rejestracją.
- Mówiono mi, że Polacy to prawdziwi dżentelmeni - po angielsku przywitała mnie
pechowa podróżniczka.
Była wysoką blondynką. Na stopach miała delikatne pantofelki na wysokim obcasie.
Była ubrana w jasnoniebieską obcisłą suknię. Jej szyję zdobiła złota kolia. W
upiętych w kok
włosach tkwiła szpilka z brylantową główką. Miała około trzydziestu pięciu lat.
Ona również
lustrowała mój wygląd.
- Chyba mam szczęście - uśmiechnęła się poprawiając niesforny kosmyk włosów. -
Danielle Wesson - przedstawiła się podając mi dłoń. - Jak sądzę, jedzie pan na
aukcję?
- Tak - przyznałem. - Zapraszam panią do swojego samochodu...
- O, nie! Za nic nie zostawię tutaj mojego jaguara. Słyszałam, że u was kradną
ekskluzywne auta.
- Mamy mało czasu - jęknąłem.
Ona spojrzała na mnie błagalnie.
- No dobrze - zdjąłem smoking, zakasałem rękawy i zająłem się przymocowaniem
liny
z wyciągarki Rosynanta do jaguara.
Po kilkunastu minutach auto Angielki stało już na drodze. Oboje skierowaliśmy
się do
P. Minęliśmy małe miasteczko zagubione gdzieś na Pomorzu Zachodnim i aleją
parkową
wjechaliśmy na podjazd rzęsiście oświetlonego pałacu. Wokół budynku kręciło się
kilku
ubranych na czarno ochroniarzy. W drzwiach stało dwóch elegancko ubranych
mężczyzn.
- Czy mogę wiedzieć, jak pan się nazywa? - zapytał jeden z nich. Był szczupłym
brunetem, o śniadej cerze i bystrym, zimnym spojrzeniu.
- Paweł Daniec - przedstawiłem się.
On spojrzał na krótką listę nazwisk, którą trzymał w dłoni.
- Przykro mi - szepnął patrząc na mnie z zainteresowaniem. - Kto pana zaprosił.
Pan
Sebedian?
Już chciałem skłamać, gdy uratował mnie głos zza moich pleców.
- On jest ze mną - oświadczyła Danielle.
- Oczywiście - brunet skłonił się nisko. - Każę przygotować dla państwa pokój.
- Nie trzeba - zaprotestowałem.
- To konieczne - Danielle wymamrotała mi do ucha.
Nie miałem wyboru. Sięgnąłem po walizkę Danielle i oboje poszliśmy za drugim
elegantem, który zaprowadził nas na piętro pałacyku. Szliśmy po szerokich,
zakręconych
schodach i weszliśmy do ostatniego apartamentu po lewej stronie. Z okien
mogliśmy
podziwiać ośnieżony krajobraz parku.
Danielle padła na szerokie, małżeńskie łoże i głęboko westchnęła.
- Jestem skonana - rzuciła. - Aukcja odbędzie się po kolacji, czyli za dwie
godziny.
Mamy dużo czasu, żeby dobrze się poznać.
Rozejrzałem się po pokoju, w którym nie było innego mebla do spania niż łoże,
więc
podejrzewałem, że czeka mnie noc na podłodze.
- Co masz na myśli? - zapytałem.
- Chodźmy się wykąpać - powiedziała zalotnie.
Nie czekając ani chwili zrzuciła z siebie suknię, chwyciła mnie za smoking i
pociągnęła w stronę łazienki. Zdezorientowany ruszyłem za nią.
- Szkoda wypożyczonego smokingu - mruknęła zdejmując ze mnie marynarkę.
Weszła do kabiny z prysznicem i puściła wodę. Kłęby pary wypełniły łazienkę.
- Rozbieraj się i właź - rozkazała mi wystawiając głowę.
W samej tylko bieliźnie dołączyłem do Danielle. Spojrzała na mnie z ironią.
- Mam dla ciebie interesującą propozycję - rzekła nachylając się w moją stronę.
Pięć minut staliśmy przytuleni do siebie pod strumieniami wody. Ona szybko
opowiadała mi niezwykłą historię. Cały ten cyrk z kąpielą był na użytek
mikrofonów i kamer
zamontowanych w naszym apartamencie, żeby szumem wody zagłuszyć naszą rozmowę.
Znając współczesne środki do podsłuchu wiedziałem, że i tak na niewiele się to
zda.
- To jak? Zgadzasz się? - spytała mnie na koniec swej tyrady. - To cię ustawi do
końca
życia. Załatwię ci brytyjskie obywatelstwo.
Bez słowa kiwnąłem głową. W końcu przez tyle lat pracowałem za marną urzędniczą
pensję i nikt oprócz Pana Samochodzika nigdy mnie nie pochwalił.
Wyszliśmy z łazienki i założyliśmy nasze wieczorowe stroje. Po chwili ktoś
zapukał i
uprzejmym głosem zaprosił nas na kolację. Zeszliśmy do jadalni, gdzie stał długi
stół z
ekskluzywną, posrebrzaną zastawą. Wokół około dwudziestu jedzących kręciła się
kilkuosobowa grupa kelnerów zmieniających talerze, dolewających wina. Wszyscy
goście
pałacyku i jak mniemałem uczestnicy licytacji wyglądali na bogatych ludzi. Kilku
starszym
panom towarzyszyły o wiele od nich młodsze kobiety. Było tu także kilka
dystyngowanych
małżeństw.
Posadzono nas pomiędzy przedsiębiorcą z branży elektronicznej a żoną właściciela
kilku sklepów jubilerskich. Prowadziliśmy błahe dyskusje na temat warunków na
drodze oraz
podawanych nam smakołyków.
- Drodzy państwo! - gwar rozmów przerwał brunecik. - Mister Sebedian.
Wszyscy wstaliśmy, żeby powitać naszego gospodarza. Był to mężczyzna w wieku
około pięćdziesięciu lat. Krótko ostrzyżone siwe włosy przylegały do jego głowy.
Nie miał
zarostu, a uśmiechniętą twarz człowieka sukcesu rozświetlał równy rząd
bialutkich zębów. Do
tego miał wesołe, piwne oczy. Był wysokim mężczyzną o wysportowanej sylwetce.
- Miło mi państwa gościć na tej aukcji trochę zapomnianych dzieł sztuki -
przemówił
po angielsku do zebranych. - Za chwilę rozpoczniemy licytację.
Usiadł przy stole i obserwując wszystkich pił białe wino. Po posiłku podano
lampki
koniaku oraz cygara. Otwarto szerokie drzwi prowadzące z jadalni do dużej sali
balowej z
wysokimi oknami sięgającymi od podłogi do sufitu. Przez równie wysokie, otwarte
drzwi
wpadało do środka chłodne powietrze z parku. Na ścianach, za szkłem wisiały
fotografie i
reprodukcje obrazów, rzeźb, biżuterii. Ze zdziwieniem czytałem opisy. Większość
z tych
dzieł sztuki uznano za zaginione w czasie drugiej wojny światowej. Na środku
pomieszczenia
stał wysoki sześcian przykryty zielonym suknem. Tego tajemniczego obiektu
pilnowało
dwóch ochroniarzy w garniturach. Solidne zgrubienia pod ich pachami świadczyły,
że nie
skrywali tam zwykłych pistolecików.
Spacerowaliśmy z Danielle wzdłuż ścian. Ona popijała koniak, a ja leniwie ćmiłem
cygaro.
- Teraz mi wierzysz? - Danielle wymownie spojrzała w stronę wystawy.
- Tak - mruknąłem.
Sebedian stanął na środku sali i klasnął w dłonie, żeby zwrócić na siebie uwagę.
- Proszę państwa! - przemówił. - Przygotowałem tę małą wystawkę, żeby pokazać
skalę planowanego przedsięwzięcia. Teraz udowodnię, że nie jest moim celem
oszukanie
państwa.
Podszedł do zielonego sukna i teatralnym gestem szarpnął je. Wszyscy jęknęli z
zachwytu. Naszym oczom ukazała się szklana gablota z półmetrowej wysokości
posążkiem
Apollina z bursztynu, u którego stóp leżał na oko dwukilogramowy stos złotej
biżuterii.
Drogie kamienie: rubiny, diamenty, brylanty błyszczały i raziły oczy.
- Za kwadrans rozpoczynamy aukcję - oświadczył Sebedian. - Każdy teraz może
przemyśleć moją ofertę lub ewentualnie skontaktować się ze swoim mocodawcą.
Danielle delikatnie wyprowadziła mnie do parku. Ze zdziwieniem zauważyłem, że
gdzieś zniknęli ubrani na czarno ochroniarze, których wcześniej było tu pełno. W
ciemnościach panowała jakaś niepokojąca cisza.
Danielle na chwilę włożyła dłoń do torebki.
- Co tu robicie?! - usłyszeliśmy za sobą męski głos.
Napastnik przytknął mi lufę karabinu do kręgosłupa. Jednocześnie usłyszałem
charakterystyczny odgłos odbezpieczanego kałasznikowa. Danielle stała krok
przede mną.
Powoli uniosłem ręce do góry. Człowiek za moimi plecami ponownie dźgnął mnie
lufą.
- Idziemy do szefa - obwieścił.
Błyskawicznie obróciłem się w prawo. Lewą dłonią chwyciłem za dłoń ochroniarza
spoczywającą na spuście, jednocześnie zgięciem łokcia blokując lufę. Prawą ręką
chwyciłem
go od tyłu za jego lewe udo, tuż poniżej krocza, i przewróciłem go twarzą do
ziemi. Jak
zwykle sprawdziły się słowa moich instruktorów z �czerwonych beretów", że
uzbrojeni
ludzie są zbyt przywiązani do broni. Usiadłem na plecach ochroniarza i kolbą
kałasznikowa
uderzyłem go w okolice lewego ucha, żeby stracił przytomność na jakiś czas.
Danielle patrzyła na mnie z podziwem.
- Nie mamy czasu - rzuciła.
Wróciliśmy do sali balowej. Ustawiono tam krzesła dla gości. Danielle ruszyła w
ich
stronę i przechodziła obok Sebediana. Nagle z torebki wyszarpnęła pistolet i
przystawiła go
do głowy gospodarza. Ochroniarze nie zdążyli zareagować, uczestnicy aukcji
zamarli.
- Paweł, spakuj skarby - rozkazała, rzucając w moją stronę torebkę. - W środku
znajdziesz worek.
Wszystkie oczy skierowały się na mnie. Wyjąłem z torebki czarny worek na śmieci
i
podszedłem do szklanej gablotki. Zauważyłem, że była podłączona do instalacji
alarmowej.
Spojrzałem na Danielle.
- W torebce, małe czarne pudełko z zielonym guzikiem - powiedziała bacznie
obserwując wszystkich i cały czas terroryzując Sebediana.
Wyjąłem pudełko, wcisnąłem guzik. Rozległ się pisk, na ułamek sekundy zgasło
światło, a alarm przestał działać. Zgasły czerwone kontrolki na gablocie.
- Wyładowanie elektromagnetyczne - wyjaśniła mi Danielle.
Kopnięciem rozbiłem szkło i zacząłem wkładać do worka skarb. Danielle
przeprowadziła Sebediana do drzwi do jadalni. Poszedłem za nią. Nikt nas nie
zatrzymywał, a
Sebedian sprawiał wrażenie nad wyraz spokojnego. Z jadalni, przez hol wyszliśmy
na
parking.
- Do twojego samochodu - powiedziała do mnie Danielle.
- A jaguar? - zapytałem.
- Kradziony - wzruszyła ramionami.
Zbliżyłem się do Rosynanta. Danielle puściła Sebediana, lecz wciąż w niego
celowała.
Z mroku wyłonił się brunecik mierząc do mnie z pistoletu. Palec wskazujący
bielał na
spuście. Wykręciłem się schodząc mu z linii strzału. Upuściłem worek i lewą
dłonią
chwyciłem go za pistolet, blokując mu jednocześnie dłoń. Prawą ręką uderzyłem go
w krtań, a
potem wykręcając mu uzbrojoną dłoń, odebrałem pistolet. Danielle zabrała worek i
wsiadła
do Rosynanta. Pospieszyłem za nią, czym prędzej uruchomiłem silnik, bo z oddali
dobiegał
odgłos policyjnych syren.
- Będę ciebie pilotowała - powiedziała Danielle.
Posłusznie jechałem zgodnie z jej wskazówkami. Po godzinie szybkiej jazdy
dotarliśmy do zaciemnionego gospodarstwa. Ktoś otworzył przed nami drzwi
stodoły.
Wprowadziłem Rosynanta do środka.
Danielle zabrała z kopy siana worek żeglarski. Wyrzuciła z niego stos ubrań.
- Przebieraj się - dyrygowała.
Wybrałem sobie dżinsy, wysokie buty, koszulę, bluzę i ciepłą, skórzaną kurtkę.
Danielle wskazała wrota stodoły. Wyszliśmy na podwórze. Z daleka słyszałem szum
morza.
Po dwudziestu minutach dotarliśmy nad brzeg Bałtyku. Białe grzywacze fal lekko
połyskiwały w świetle księżyca. Na plaży czekał na nas ponton �Zodiak" ze
sztywnym dnem.
Danielle usiadła przy silniku, zepchnąłem łódź na wodę, a ona włączyła wsteczny
bieg, potem wykręciła dziób w stronę czarnej, niskiej sylwetki jakiegoś statku.
Ponton
podskakiwał na falach, gdy pędziliśmy w stronę tajemniczego okrętu. Po
kwadransie byliśmy
już przy jego rufie.
Statek nazywał się �Diabolo". Miał chyba z sześćdziesiąt metrów długości i
dziesięć
szerokości. Śródokręcie zajmowała olbrzymia nadbudówka. Na rufie znajdował się
duży
dźwig i ładownia jak w okrętach desantowych lub na trawlerach. Otwarto przed
nami wjazd
do ładowni, a Danielle skierowała tam nasz ponton. Czyjeś ręce chwyciły rzuconą
przeze
mnie cumę i po chwili zostaliśmy wciągnięci na pokład �Diabolo".
Danielle trzymając moją rękę poprowadziła mnie do kajuty mimo ciemności
panujących na statku. Drogę znała chyba na pamięć. W kajucie znajdowały się dwie
koje,
stolik, szafa i maleńki bulaj. Na stoliku stał szampan. Danielle rzuciła worek
na koję,
otworzyła butelkę szampana, rozlała go do kieliszków.
- Za nowe życie Pawła Daniec - wzniosła toast.
Łyknąłem szampana i poczułem, że kręci mi się w głowie. Opadłem na koję.
Pamiętałem jeszcze, że Danielle troskliwie zajrzała mi prosto w oczy.
Jeszcze nie spałem, gdy odezwał się dzwonek telefonu. Pomyślałem, że dzwoni
Paweł
Daniec.
- Pan Samochodzik? - usłyszałem młody głos w słuchawce. - Tu aspirant Cezary
Pirania, współpracownik komisarza Skowronka. Już oddaję szefowi słuchawkę...
- Halo?! - odezwał się śpiewny baryton. - Tu komisarz Skowronek. Wiem, że pan
pracuje w Ministerstwie Kultury i tak dalej. Szukacie zaginionych skarbów?
- Tak - mruknąłem zdziwiony zachowaniem policjantów.
- Pan zna niejakiego Pawła Dańca?
- Tak.
- To pana pracownik?
- Tak.
- Ten wasz człowiek zaginął ze skarbem i niezłą laską.
- Pewnie ktoś się pod niego podszył.
- Krawiectwo to nie moja branża, ja jestem poważny detektyw - teraz w głosie
Skowronka słychać było stanowczość. - Pakuj pan graty. Zaraz przyjedzie po pana
wózek z
technikami, których wezwaliśmy ze stolicy.
Rozłączył się nie dając mi czasu na odpowiedź. Pozostało mi jedynie zebrać do
torby
najpotrzebniejsze rzeczy. Po kilkunastu minutach w drzwiach mojego mieszkania
stało dwóch
wysokich młodzieńców w skórzanych kurtkach, żujących gumę, którzy grzecznie i
stanowczo
zaprosili mnie na dół, do samochodu.
W drodze do P. miałem czas, żeby się zdrzemnąć. Na miejscu byliśmy po trzech
godzinach. Wokół pałacyku stało kilka policyjnych radiowozów z włączonymi
światłami.
Przed specjalnymi taśmami oddzielającymi miejsce przestępstwa od reszty świata
stały ekipy
dziennikarzy. Technicy, z którymi przyjechałem, natychmiast zrobili odlewy
śladów opon
Rosynanta, a potem zbierali odciski palców z jaguara.
- Pan Samochodzik? - za mną stał młody człowiek w podkoszulku i skórzanej
kurtce.
Miał prawie na łyso zgoloną głowę i ciemne okulary na nosie. Widziałem szelki,
na których
wisiał pistolet. - Pirania - przedstawił się podając mi dłoń. - Chodźmy do
szefa.
Zaprowadził mnie do niskiego, łysiejącego mężczyzny w starym płaszczu,
spłowiałej
marynarce, poplamionej ketchupem białej koszuli i rozluźnionym krawacie. To był
komisarz
Skowronek, człowiek o pucułowatej twarzyczce niemowlaka. Miał około
pięćdziesiątki.
- Witaj, kochanieńki - na powitanie uderzył mnie dłonią w ramię tak silnie, że
omal
nie zleciałem z pałacowych schodów.
Obok komisarza stał jakiś elegancko ubrany mężczyzna o szlachetnej twarzy i
sylwetce.
- To Mister Sebedian - Skowronek specjalnie akcentował słowo �Mister". - Mówi
tylko po angielsku. A to pan Tomasz N.N., wybitny ekspert od poszukiwań
zaginionych i
skradzionych dzieł sztuki - przedstawił mnie gospodarzowi. - Mister Sebedian
zorganizował
tu niezłą zabawę, a Paweł Daniec z lalunią zrobili cyrk i zniknęli ze skarbem
wartym około
miliona dolarów.
- Nie wierzę - zaprzeczałem. - Paweł nie byłby zdolny do czegoś takiego.
- Ja też nie wierzyłem komisarzowi, jak wybijał mi z głowy małżeństwo - odezwał
się
Pirania.
- I co? - zaciekawiłem się.
- Odeszła - prychnął Pirania.
- Czemu?
- Normalnie, bo to zła kobieta była! - roześmieli się Skowronek i Pirania. - To
cytat z
�Psów". Widać, że pan nietutejszy i kultowych filmów nie ogląda.
- Chodźmy obejrzeć film nagrany przez kamery ochrony - zaproponował już całkiem
poważny Skowronek.
We czterech weszliśmy do małego pokoju obok holu. Znajdowało się tam centrum
ochrony i monitoringu obiektu. Na dwóch ekranach, dzięki gęsto rozmieszczonym
kamerom,
można było obejrzeć najdalsze nawet zakątki posiadłości. Pirania włączył kasetę
wideo. Jak w
dobrym filmie sensacyjnym mogłem obejrzeć przebieg kradzieży, w której udział
brał mój
pracownik.
- Panowie będą mieli tę taśmę? - zapytałem policjantów.
- Oczywiście - odpowiedział Pirania wkładając dowód rzeczowy do kieszeni w
kurtce.
- Możemy zejść do sali, gdzie doszło do kradzieży? - poprosiłem.
Skowronek bez słowa poprowadził mnie. Przechodząc przez jadalnię sięgnął po
jeden
z nietkniętych kieliszków z winem. Powąchał, obejrzał płyn pod światło.
- Białe wino włoskie z północnego brzegu jeziora Garda w okolicach Trydentu i
Bolzano, dobre, w przystępnej cenie - orzekł ze znawstwem.
Stanąłem na środku ogromnego pomieszczenia. Spoglądałem na resztki szklanej
gabloty i wystawę fotografii na ścianach. Sebedian przyglądał mi się z wielką
uwagą.
- Co to za fotografie? - zapytałem go.
- To zaginione w czasie drugiej wojny światowej dzieła sztuki - mówił
rozkładając
ręce. - Chciałem zorganizować akcję mającą doprowadzić do ich odnalezienia.
- Miał pan konkretne ślady?
- To już pozostanie moją tajemnicą - Sebedian uśmiechnął się lekko.
- Mam nadzieję, że zna pan polskie prawo? Takie ukryte skarby należą do państwa
polskiego.
- Są miejsca, gdzie ani pan, ani inni urzędnicy nie mają władzy - Sebedian znowu
pokazał garnitur białych zębów w szerokim uśmiechu.
- Miło mi było pana poznać - pożegnałem Sebediana.
- To co? Jedziemy na komendę? - zaczepił mnie Skowronek.
- Tak.
W samochodzie Skowronka i Piranii byłem skazany na słuchanie radia i mlaskania,
gdy obaj jedli hamburgery. Po dwóch godzinach zajechaliśmy przed komendę policji
w
Gdańsku. Przemarsz Skowronka i Piranii był kwitowany przez ich kolegów
policjantów
okrzykami w stylu: �Witajcie, federales!", �Oto toczy się Centralna Beczka
Śmiechu". W
obskurnym biurze posadzili mnie przy biurku, podali kawę i włączyli kasetę
wideo.
- Wiem, że jest pan wysokiej klasy specjalistą - zaczął Skowronek. - Proszę
powiedzieć, co przykuło pana uwagę w pałacyku?
- Miała tam być aukcja obrazów, a jedyne jakie widziałem, to te na zdjęciach -
mówiłem szczerze. - To bardzo dziwne, tym bardziej że oficjalnie te dzieła
sztuki nie istnieją
od kilkudziesięciu lat. Poza tym, jedyna rzecz, którą można było sprzedać, ginie
po
amatorskim napadzie w wykonaniu jakiejś kobiety i mojego pracownika. To jest
grubymi
nićmi szyte.
- Proszę mi wyjaśnić sprawę tych zaginionych dzieł sztuki - poprosił Skowronek.
- To proste. Wiele zabytków w czasie działań wojennych zaginęło. Wiemy, że w SS
była specjalna komórka odnajdująca prywatne kolekcje, których właścicieli na
ogół
wywożono do obozów koncentracyjnych. Później zrabowane dzieła sztuki zwożono w
kilka
punktów zbiorczych. Na przełomie 1944 i 1945 roku specjalne konwoje zajmowały
się
ratowaniem zrabowanego dobra, a właściwie wywożeniem go w bezpieczne miejsca.
- Skąd w takim razie dokumentacja fotograficzna tego, co jak pan mówił zaginęło?
-
zaciekawił się Skowronek.
- Powszechnie mówi się o niemieckiej dokładności. Jest ziarno prawdy w tym
powiedzeniu. Każda zdobycz była dokładnie opisana, obfotografowana przez
niemieckich
kustoszów. Jeden egzemplarz zostawał w regionalnym muzeum, drugi wysyłano do
centrali w
Berlinie. Mister Sebedian stamtąd zapewne otrzymał te zdjęcia. Nawet jeśli
uzyskał je z
innego źródła, to powie o Berlinie.
- Mówił o Berlinie - wtrącił się Pirania.
- A jak pan skomentuje zachowanie swojego pracownika?
- Jestem zdumiony - przyznałem z rezygnacją.
- A co pan sądzi o zrabowanym skarbie? Mówił pan, że to historia szyta grubymi
nićmi...
- O, tak. Nie widziałem z bliska biżuterii, ale bursztynowa figurka jest
doskonale
znana historykom sztuki. Pochodzi ona z zaginionej w czasie wojny Bursztynowej
Komnaty.
ROZDZIAŁ DRUGI
POSZUKIWANIA ROSYNANTA � LIST OD OLBRZYMA � WŁAMANIE
DO KLUBU NURKÓW �WIELORYB" � SZUKAM BATURY �
ODWIEDZINY W POKOJU BATURY � PROSZĘ MICHAŁA O POMOC
� ZOSTAŁO CZTERDZIEŚCI OSIEM GODZIN
Do rana przespałem się na kozetce w biurze Skowronka. Obudził mnie Pirania.
- Panie Tomaszu! - szarpał mnie za ramię. - Pobudka!
Wstałem i przyjąłem zaproszenie policjantów na śniadanie w stołówce. Pirania
jadł
swoją porcję, a potem szefa. Skowronek jedynie robił kulki z chleba, podrzucał
je ku górze,
chwytał ustami i połykał popijając kawą.
- Co pan proponuje? - zapytał mnie komisarz.
- Paweł jest tam, gdzie samochód - odpowiedziałem. - Trzeba odnaleźć Rosynanta.
- Patrole mają już opis waszego superwozu - wtrącił się Pirania. - I co? -
dopytywałem
się.
- Do rutynowej kontroli zatrzymano kilka pojazdów - opowiadał Pirania. - Przy
okazji
zatrzymano poszukiwanego listem gończym złodzieja samochodów. Wasz Rosynant, jak
pan
mówił, miał urządzenia umożliwiające zmianę barwy karoserii czy numerów
rejestracyjnych.
Uczuliliśmy więc funkcjonariuszy na to, żeby zwracali uwagę na bogate
wyposażenie
elektroniczne pojazdu: GPS, komputer, nowoczesne środki łączności...
- Macie tu komputer? - przerwałem wywód Piranii.
- Jasne - rzekł Skowronek. - Ma pan jakiś pomysł?
- Paweł mógł przesłać mi jakieś informacje przez Internet - tłumaczyłem. -
Przygotowaliśmy kilka kodów, które mógł wysłać z samochodu wciskając prostą
kombinację
klawiszy na klawiaturze komputera.
Szybko przeszliśmy do biura informatyków. Pirania połączył się z ministerialnym
serwerem i sprawdził pocztę elektroniczną, która przyszła na moje nazwisko.
- Mamy tylko jeden list i to wysłany ze skrzynki zarejestrowanej w Gdańsku -
relacjonował Pirania. - Już go drukuję.
Po chwili trzymałem krótką notatkę:
Drogi Panie Tomaszu!
Kłania się nisko wasz znajomy pismak z Olsztyna. Spotkałem w Gdańsku człowieka,
który ma do opowiedzenia ciekawą historię z okresu drugiej wojny światowej. To
były
marynarz niemieckiego okrętu podwodnego U-2331. Zna ciekawe szczegóły dotyczące
zatonięcia � Wilhelma Gustloffa �. Możliwe spotkanie jutro, w południe przy �
Sołdku".
Olbrzym
- Kto to jest Olbrzym? - Pirania już przygotował sobie notes.
- To dziennikarz z Olsztyna, z którym szukaliśmy skarbu generała Samsonowa -
wytłumaczyłem. - List pisał wczoraj, więc możemy się z nim spotkać dziś.
- Czy to spotkanie może dotyczyć prowadzonego przez nas śledztwa? - dopytywał
się
Skowronek.
- Nie sądzę - mruknąłem. - Pytał mnie pan o to, w jakim kierunku powinno pójść
śledztwo. Uważam, że należałoby sprawdzić osobę Sebediana.
- Interpol nic na niego nie ma - zabrał głos Pirania. - To bogaty przedsiębiorca
z
Argentyny robiący interesy w całej Europie. Jego pasją jest kolekcjonowanie
dzieł sztuki i
poszukiwanie skarbów.
Postanowiłem dowiedzieć się, czy Mister Sebedian ubiegał się w naszym
ministerstwie o pozwolenie na zorganizowanie poszukiwań. W tym czasie Pirania
pytał w
Straży Granicznej, czy mają jakieś informacje o �Diabolo". U nas nic nie
wiedziano na temat
Sebediana, za to mój zwierzchnik w randze podsekretarza stanu bardzo chciał ze
mną
rozmawiać.
- Znowu Paweł Daniec narozrabiał! - zaczął tyradę. - Od policji wiem wszystko.
Taśma wideo nie pozostawia wątpliwości. Oświadczam panu, że na Dańca czeka
dyscyplinarne zwolnienie z pracy. Czuję, że panem też ktoś musi się zająć. Chyba
już czas na
emeryturkę.
Bez słowa przerwałem połączenie. Zadzwoniłem do kilku znajomych z innych
resortów. Od jednego z nich dowiedziałem się, że Sebedian poinformował rząd
polski, że ma
zamiar eksplorować wrak �Wilhelma Gustloffa" znajdujący się w polskiej strefie
ekonomicznej Morza Bałtyckiego. Teraz na spotkanie z Olbrzymem nie mogłem się
już
spóźnić.
Spojrzałem na zegarek. Powiedziałem Skowronkowi, że muszę się śpieszyć. Pirania
odwiózł mnie w pobliże Długiego Targu w Gdańsku. Szybko przemaszerowałem do
kanału
na Motławie i czekałem na przystani stateczków przewożących turystów do statku-
muzeum
�Sołdek". Jeszcze nie było sezonu turystycznego, więc przystań była pusta. W
oddali na
kanale ujrzałem sylwetkę przedziwnego kutra, niskiego, o szerokim pokładzie.
Jego
nadbudówka miała ślady po specjalnych płytach pancernych chroniących bulaje.
Przy burtach
znajdowały się puste gniazda po czterech wyrzutniach torpedowych. Z dwóch
stanowisk
karabinów przeciwlotniczych zdemontowano uzbrojenie. Na dziobie stał Olbrzym i
machał
ręką w moją stronę. Kuter miał wypisane białą farbą: �PT 117".
- Niech pan wsiada - Olbrzym podał mi rękę, gdy kuter zbliżył się na metr do
nadbrzeża.
Przeskoczyłem na okręt, który wykonał zwrot i odpłynął w kierunku Zatoki
Gdańskiej.
Obudziłem się ze strasznym bólem głowy. Chciałem poruszyć się, lecz nie mogłem.
Ktoś przykuł moje dłonie i przywiązał stopy do koi. Spojrzałem w bok. Za stołem
siedziała
Danielle ubrana w sztormiak. Oglądała telewizję.
- W samą porę - powiedziała do mnie podkręcając głos.
- ...W czasie napadu zrabowano dzieła sztuki wartości około miliona dolarów -
słyszałem spikera. - Rabunku dokonała nieznana policji kobieta oraz Paweł
Daniec.
Wystawiono za nimi listy gończe. Ostrzega się, że za pomoc w ukrywaniu
przestępców grozi
kara więzienia...
- Jesteś sławny - Danielle uśmiechnęła się.
Dopiero teraz zauważyłem, że miała krótkie czarne włosy sięgające jej ledwie za
uszy,
ciemne oczy i nieco zmienione rysy twarzy. Spostrzegła moje zdziwienie.
- Peruka, kolorowe szkła kontaktowe, plastyczne wkładki silikonowe, a nawet
sztuczne opuszki palców - pokazała mi palce z pokremowanymi końcówkami. - Trochę
bolesne zabiegi, ale za to nie ma przeciw mnie żadnych dowodów.
- Czemu mnie uśpiłaś i związałaś? - pytałem.
- Musieliśmy cię sprawdzić, ale o dziwo nic na ciebie nie mamy - Danielle
spojrzała
na mnie zimnym wzrokiem. - Pomogłeś mi, więc nie masz wyjścia i powrotu do
poprzedniego życia, obojętnie jak uczciwe ono było.
- Mówiłaś o udziale w łupie i wyprawie po prawdziwy skarb - przypomniałem jej.
- Najpierw zobaczymy, czy możemy ci wierzyć. Do akcji wydobycia skarbów mamy
jeszcze dużo czasu. Do tego musimy zabrać na pokład �Diabolo" szefa i dwóch
ekspertów z
Polski.
- Co to za ludzie?
- Jesteś zbyt ciekawy.
- Może mógłbym wam coś o nich powiedzieć. Przecież i wy spytacie ich o mnie.
- Jeden z nich to Jerzy Batura. Pomoże nam w wywiezieniu łupu i skontaktuje nas
z
człowiekiem, który doskonale zna interesujące nas miejsce.
- Nie znam ich. A co ja mógłbym dla was zrobić?
- W Gdańsku mieszka człowiek, który ma dokładne plany interesującego nas
miejsca... - Danielle pokazała mi zdjęcie tego człowieka i powiedziała, co mam
zdobyć.
- Jeśli to ukradnę, to od razu zwrócimy uwagę policji na to, co was interesuje.
- Dobrze by było, gdyby i ten człowiek zniknął - Danielle uśmiechnęła się. - To
sprawdzian.
- Mam lepszy pomysł.
Po godzinie Danielle pozwoliła mi wyjść na pokład �Diabolo". Z tego co zdążyłem
się
zorientować, na pokładzie statku była kilkunastoosobowa, wielojęzyczna załoga
ubrana w
takie same kombinezony. Nikt się do mnie nie odzywał, jeśli nie było to
absolutnie konieczne.
Danielle zaprowadziła mnie do kajuty zajętej przez fałszerza dokumentów i
wyszła. Gdy
wróciła po półgodzinie, miałem gotowy zestaw papierów dla zupełnie innej osoby.
Zmieniono
mi kolor włosów na jasny blond, oczu na granatowe i nawet doklejono sztuczne
opuszki
palców.
- Otrzymam fundusz reprezentacyjny? - zapytałem Danielle.
- Oto on - rzekła wręczając mi dużą, ciężką kopertę.
W środku był pistolet Glock 19 z pięcioma zapasowymi magazynkami i plik
banknotów, na oko dwadzieścia moich dotychczasowych, urzędniczych pensji. Była
tam
także mała krótkofalówka i noktowizor. Po wczesnym obiedzie Danielle sprowadziła
mnie do
rufowej ładowni. Musiałem przebrać się w kombinezon płetwonurka, a ubranie i
wyposażenie
schować do wodoszczelnego plecaka. Czterech milczących mężczyzn przyniosło
niewielki
pojazd z dwiema śrubami po bokach.
- To �Delfin 1" - wyjaśniła mi Danielle. - Mały pojazd podwodny z własnym,
zamkniętym obiegiem powietrza, umożliwiający przepłynięcie pod wodą do
dwudziestu
kilometrów. Kabina jest podzielona na dwie części. Obie można otworzyć, żeby
pasażer mógł
wydostać się na zewnątrz. Może zejść na głębokość do dziesięciu metrów. Wsiadaj.
�Delfin 1" był wielkim, prawie przezroczystym cygarem długości czterech metrów i
średnicy półtora metra. Posłusznie zająłem miejsce dla pasażera z tyłu. Było tam
sporo
miejsca, ale pewnie normalnie pływali tym ludzie z butlami do nurkowania.
Danielle
włączyła napęd, a załoga �Diabolo" zepchnęła nas po specjalnych szynach do
morza.
Zeszliśmy na głębokość dwóch metrów. Założyłem maskę podobną do tych używanych
przez
pilotów w samolotach myśliwskich.
Po półgodzinie Danielle wysunęła nad fale peryskop, po czym dała mi znak, że
mogę
opuścić mały batyskaf. Wpierw wpuściłem do środka wodę. Zrobiło mi się zimno.
Bez trudu
odpiąłem blokadę i odsunąłem pleksiglas odgradzający mnie od morza. Wynurzyłem
się,
złapałem haust świeżego powietrza i zanurkowałem. Zamknąłem kabinę dając znak
Danielle,
że wszystko w porządku. Do brzegu miałem ledwie kilkanaście metrów. Niezauważony
wyszedłem na plażę. W krzakach przebrałem się, a potem wyszedłem na szosę.
Trzeci z kolei
samochód, dostawczy peugeot, zatrzymał się i mogłem dojechać do Gdańska.
Wsiadłem do
podmiejskiej kolejki i pojechałem do dzielnicy Gdańsk-Oliwa. Pod podanym mi
adresem
zobaczyłem przedwojenną piętrową willę z podwórzem zagraconym złomem. Stała na
rogu
ulic, więc mogłem ją sobie dokładnie obejrzeć ze wszystkich stron. Jeszcze
chwilę patrzyłem
na tabliczkę: �Klub Nurków Wieloryb" i ruszyłem na poszukiwania dobrej kryjówki.
W
podrzędnym hoteliku wynająłem pokój na parterze. W recepcji pokazałem swój
fałszywy
dowód osobisty. Zapłaciłem z góry za dwa dni i wyszedłem do miasta.
Moja kryjówka była oddalona od willi o niecały kilometr. Wpierw dwukrotnie
przeszedłem ten dystans, żeby dobrze zapamiętać drogę. Potem poszedłem poszukać
sklepu z
komputerami. W komisie kupiłem notebooka, dobry skaner i opakowanie dyskietek.
Wróciłem do hotelu i schowałem sprzęt w łazience. Właściciel obudował wannę
kafelkami
zostawiając przy podłodze spory otwór dla hydraulików naprawiających ewentualne
awarie.
Wystarczyły dwa duże worki na śmieci i komputer mógł tam na mnie czekać. Kolejne
zakupy
zrobiłem na bazarze przy stoisku ze sprzętem turystycznym.
Tuż przed siedemnastą, czyli godziną zamknięcia banku, poszedłem zrealizować
czek
wystawiony przez pana Tomasza.
- Poproszę pana dowód osobisty - powiedziała kasjerka spisując numer czeku.
Podałem jej dokument.
- Pan Jerzy Batura? - pytała porównując moją twarz ze zdjęciem w dowodzie.
- Tak - rzuciłem od niechcenia.
Szef podpisał czek nie wpisując ani sumy, ani nazwiska odbiorcy. Dzięki temu
mogłem uszczuplić konto ministerstwa o parę groszy. Był to skromny ekwiwalent za
zmarnowane urlopy.
Zrobiłem jeszcze zakupy w sklepie spożywczym, a potem jedząc kolację w
hotelowym pokoju znowu zobaczyłem siebie, a właściwie dawnego Pawła Dańca w
telewizji.
Wychodząc zostawiłem włączony telewizor i zasunięte zasłony. Okno przymknąłem
przyklejając gumę do żucia do framugi. W recepcji nikogo nie było. Szybko
przemknąłem
pochylony pod kontuarem i znalazłem się na ulicy. Skierowałem się do willi. Z
trzech stron
otaczały ją podobne do niej budowle, ale z jednej, za ulicą, były ogródki
działkowe.
Korzystając z mroku przeskoczyłem przez płot, a potem wszedłem do altanki, z
której
mogłem obserwować willę. Działkowicze nauczyli się nie zamykać swych domków, bo
złodzieje i tak wyłamywali zamki.
Z plecaka wyjąłem termos i kanapki. Cierpliwie czekałem, aż w willi pogasną
wszystkie światła. Odczekałem jeszcze pół godziny. Pierwsze godziny snu z reguły
są
najtwardsze, więc miałem nadzieję, że gospodarze będą spali twardym snem.
Wyszedłem z
altanki i przez płot dostałem się na drogę. Rozglądałem się na wszystkie strony.
Latarnie
rozjaśniały tylko fragmenty porośniętej topolami ulicy. Płot willi miał
zwieńczenie z drutu
kolczastego. Dodatkowo wszędzie walały się kawałki żelastwa, jakieś śmigła,
silniki, blachy.
Furtka była osadzona pomiędzy dwoma ceglanymi słupami. Obok rosła dzika jabłoń.
Wspiąłem się na drzewko. Wisząc na gałęzi postawiłem nogi na słupkach furtki,
zeskoczyłem
dwa metry i już byłem na terenie posiadłości. Interesujący mnie pokój,
mieszczący archiwum
klubu, znajdował się po stronie niewidocznej z ulicy. Przecisnąłem się pomiędzy
pustą
szklarnią i wrakiem przedwojennego mercedesa. Okno nie miało żadnych
zabezpieczeń, ba,
było lekko uchylone. Leciutko pchnąłem jedno skrzydło. Nawet nie skrzypnęło.
Podskoczyłem trzymając się parapetu i już byłem w pomieszczeniu wypełnionym
półkami z
opasłymi tomami i sprzętem do nurkowania. Nałożyłem noktowizor sprezentowany mi
przez
Danielle. Interesujące mnie dokumenty znalazłem po pięciu minutach. Schowałem je
do
plecaka i wyskoczyłem na dwór. Pół metra od siatki, na podwórku rosła sosna.
Opierając się
ojej pień wszedłem na płot. Trochę skrzypiał, ale na szczęście nikogo to nie
zaalarmowało.
Teraz biegłem do hoteliku. Gdy znalazłem się w cieniu wiaduktu kolejowego, nagle
wyrosło
przede mną dwóch osiłków.
- Dawaj, kolo, plecak i spadaj! - powiedział jeden z nich z dziwnym akcentem
wskazującym na to, że jest cudzoziemcem.
- Ja was znam! - powiedziałem po angielsku. - Po co ten cyrk?
Na chwilę zawahali się i wykorzystałem to, żeby przebiec pomiędzy nimi. Nawet
nie
próbowali mnie gonić. Podejrzewałem, że to Danielle wysłała dwóch marynarzy z
�Diabolo".
Postanowiłem później wykorzystać ten fakt przeciwko niej.
Wszedłem do swojego pokoju przez okno zamknięte na gumę do żucia. Uruchomiłem
komputer i skaner. Przez godzinę pracowałem kopiując archiwum nurków.
Jednocześnie
nastawiłem małą, ale nowoczesną radiostację od Danielle na częstotliwość
policyjną, żeby
wiedzieć, czy ktoś nie zawiadomił stróżów prawa o włamaniu do willi.
Gdy wyłączyłem notebooka, schowałem go i dyskietki do plecaka. Po kwadransie
inną
drogą dotarłem do willi i odłożyłem dokumenty na miejsce.
- Nic nie zginęło, więc nie ma przestępstwa - pomyślałem zadowolony.
Z dworca Gdańsk-Oliwa pojechałem na dworzec główny. Stamtąd zadzwoniłem do
mojej wtyczki w bandzie Jerzego Batury.
- Cześć, tu Daniec - przywitałem mojego rozmówcę.
- Cześć, mistrzu. W telewizji trąbią, że jesteś na indeksie - usłyszałem
odpowiedź.
- Tym bardziej powinieneś mi pomóc.
- Nie jesteś mi potrzebny. Już nie masz żadnej władzy.
- Być może. W moim komputerze jest specjalna kartoteka z pełną informacją o
twoich
wyczynach. Chcesz, żeby dostała ją policja albo Batura?
Mój rozmówca chwilę sapał z wściekłości.
- Czego chcesz? - zapytał.
- Gdzie jest Batura?
Informator podał mi nazwę hotelu w Warszawie, gdzie Batura nocował wraz z
pewnym człowiekiem o pseudonimie �Augusto". Domyślałem się, że to �Augusto" miał
dostarczyć informacji interesujących Danielle. Rozłączyłem się.
Teraz musiałem dostać się do Warszawy. Mogłem wybrać pociąg, ale trwałoby to
długo. Musiałem więc zdobyć samochód. W toalecie dworcowej uporządkowałem swój
strój i
wygląd. Skierowałem się do najlepszego hotelu w mieście. W recepcji zameldowałem
się na
swój fałszywy, południowoafrykański paszport. Teraz nazywałem się Wilhelm van
Dycker.
- Zapłacę za tydzień pobytu z góry - powiedziałem wyjmując plik banknotów. -
Chciałbym również wynająć tu samochód.
- Oczywiście - miła recepcjonistka uśmiechnęła się. - Poproszę pana prawo jazdy.
Podałem jej kolejny podrobiony dokument.
- Czy ten samochód mógłbym zostawić w Warszawie? - zapytałem.
- Tak, mamy tam zaprzyjaźniony z nami hotel - usłyszałem odpowiedź. - Wtedy
jednak część kaucji zostanie zatrzymana w związku z kosztami doprowadzenia
samochodu do
Gdańska.
- Nie szkodzi - mruknąłem wydając kolejne pieniądze od Danielle.
Po półgodzinie otrzymałem kluczyki do samochodu. Zostawiłem część swoich rzeczy
w pokoju. W hotelowej restauracji zamówiłem kanapki na drogę.
Na parkingu czekał na mnie ford mondeo. Wsiadłem do samochodu i pojechałem w
stronę trasy E-7 prowadzącej do Warszawy. Korzystając z tego, że droga nocą jest
prawie
pusta, gnałem z maksymalną prędkością. W stolicy byłem na godzinę przed świtem.
Zajechałem pod hotel, gdzie miał rezydować Batura i jego przyjaciel. Na parkingu
zauważyłem terenowego nissana Batury. Przyjrzałem się oknom hotelowym na
parterze.
Kilka z nich było uchylonych. Zakradłem się do nich, założyłem noktowizor i
przyglądałem
się śpiącym. Jeden z mężczyzn idealnie odpowiadał moim potrzebom. Na stoliku
zostały
resztki po małej libacji, a marynarka luźno zwisała z krzesła. Wszedłem do
środka, z
wewnętrznej kieszeni wyjąłem portfel z kilkoma kartami kredytowymi. Teraz
wróciłem na
parking. Auto Batury stało w cieniu modrzewia. Niestety miało zabezpieczenia,
których nie
mogłem sforsować nie budząc całej okolicy. Został mi więc do wykonania drugi
wariant,
trudniejszy.
W recepcji spytałem, w którym pokoju mieszka mój przyjaciel Jerzy Batura.
Zapewniłem recepcjonistkę, że jestem z nim umówiony, a dopiero co przyjechałem z
Gdańska. Powiedziałem, że poczekam na Baturę w restauracji, a ona w tym czasie
może się z
nim skontaktować. Przez restaurację dostałem się na hotelowe korytarze.
Dzwoniłem
kluczami w kieszeni, żeby pracownicy hotelu myśleli, że jestem jednym z ich
gości. Na
trzecim piętrze, gdzie mieszkał Batura, wszedłem do schowka sprzątaczki i
obserwowałem
korytarz przez szparę.
Po dziesięciu minutach Batura i jego kumpel, barczysty blondyn, wybiegli z
pokoju.
- Mówiłem ci, że przyślą kogoś po nas - usłyszałem słowa Batury skierowane do
blondyna.
Błyskawicznie otworzyłem prosty zamek w drzwiach hotelowego pokoju, na dno
szafy w korytarzu podrzuciłem portfel śpiocha z parteru, a do jednej z nocnych
szafek Glocka
od Danielle. Oba przedmioty wytarłem chusteczką ścierając moje fałszywe odciski
palców.
Wybiegłem na korytarz. Na szczęście były tu budki telefoniczne. Wykonałem jeden
telefon, zbiegłem dwa piętra i z okna na korytarzu wyskoczyłem na trawnik.
Ukryłem się w
fordzie i czekałem. Niezbyt długo. Najpierw podjechały dwa cywilne pojazdy.
Wysiadło z
nich ośmiu mężczyzn. W tym czasie pozycje wokół hotelu zajęło kilku
funkcjonariuszy
brygady antyterrorystycznej.
Po dziesięciu minutach zobaczyłem Baturę i blondyna skutych, prowadzonych do
radiowozów.
- No to konkurencję mamy z głowy - mruknąłem zadowolony.
Nie chciałem, żeby Batura na pokładzie �Diabolo" szczegółowo opowiadał Danielle
o
mojej pracy.
Podjechałem na pobliską stację benzynową. Postanowiłem zdobyć sojusznika. Z
budki
zadzwoniłem pod numer telefonu komórkowego mojego przyjaciela.
- Michał, przepraszam, że dzwonię tak wcześnie... - zacząłem.
- Nie szkodzi, jestem na obozie nurków nad Bałtykiem, zaraz wychodzimy w morze -
odezwał się Michał, mój przyjaciel, żołnierz jednostki specjalnej GROM.
- No trudno...
- Paweł, mów, co ci leży na sercu!
Mówiłem przez dwie minuty.
- Pod jakim jesteś numerem? - zapytał.
Spojrzałem na numer budki i podyktowałem go Michałowi.
- Czekaj tam.
W moim plecaku coś zaczęło dziwnie piszczeć. Przyjrzałem się wszystkim
kieszeniom. W jednej z nich był telefon komórkowy.
- No i co? - usłyszałem słodki głos Danielle. - Gdzie jesteś?
- W Gdańsku - skłamałem.
- A dokładnie?
- Zapytaj bandziorów, których na mnie nasłałaś.
- Wykonałeś zadanie?
- Tak.
- To dobrze. Za dwie godziny bądź w Sopocie na molo. Sprawdź teren. Za cztery
godziny powinni tam być Batura i jego przyjaciel. Już po nich dzwonimy. Ich znak
rozpoznawczy to dzisiejszy numer warszawskiego wydania �Gazety Wyborczej".
Rozłączyła się. Zadzwonił telefon w budce.
- Dobra, mamy czterdzieści osiem godzin - relacjonował Michał. - Baturę i jego
kolesia zatrzymano do wyjaśnienia na dwa dni. Postawiono im zarzut kradzieży
portfela i
nielegalne posiadanie broni. Trochę to za mało, żeby od razu przymknąć na
dłużej, ale i za
dużo, żeby od razu wypuścić.
- Mamy problem - przerwałem Michałowi powtarzając mu treść rozmowy z Danielle.
- Czekaj - Michał wyłączył się.
Zadzwonił po pięciu minutach.
- Zostaw brykę tam, gdzie trzeba. Potem jedź na lotnisko Okęcie. Przedstaw się
tym
południowoafrykańskim nazwiskiem i czekaj. Będziesz na czas, gdzie trzeba. I kup
gazetę!
ROZDZIAŁ TRZECI
OGŁOSZENIE W GAZECIE � KAPITAN KUTRA � PECHOWY U-
BOOT � POJAWIA SIĘ PUŁKOWNIK STUCKER � W KONWOJU Z
�WILHELMEM GUSTLOFFEM" � USZKODZENIE �HANSY" �
TAJEMNICE PROFESORA PORTERA � NIEMIECKIE BADANIA NAD
BRONIĄ PODWODNĄ
Olbrzym prowadził mnie wzdłuż prawej burty kutra. Minęliśmy nieczynne gniazdo
karabinów maszynowych i za specjalnym metalowym rękawem skręciliśmy do wejścia
do
sterówki.
- To przeróbka amerykańskiego kutra torpedowego z drugiej wojny światowej -
tłumaczył mi Olbrzym. Dziennikarz niewiele zmienił się od czasu, gdy go ostatnio
widziałem.
Zauważyłem, że wciąż lekko kulał po tym, jak go pogryzły psy bandziorów
nasłanych przez
Baturę. - Zamontowano tu nowe, lepsze silniki, nowoczesne systemy nawigacyjne i
parę
innych bajerów.
Sterówka była urządzona tak wygodnie jak mostek kapitański najnowocześniejszych
lotniskowców. Sternik, wysoki, szczupły młodzieniec w okularach, siedział w
wygodnym
fotelu mając przed sobą podświetloną konsolę. Z tego jednego miejsca mógł
sprawdzić każdy
element kutra. Obok niego, na wygodnej sofie siedział popijając whisky
staruszek.
Podobieństwo obu mężczyzn było bardzo widoczne.
- To Werner i Johann Kliffowie - Olbrzym przedstawił gospodarzy. - Jak pan
widzi, to
dziadek i wnuczek.
- Werner - staruszek mocno uścisnął mi dłoń.
- Tomasz - odwzajemniłem uścisk.
- Cześć! - zawołał Johann nie odrywając się od sterowania.
- Werner chce nam opowiedzieć ciekawą historię związaną z �Wilhelmem
Gustloffem" - powiedział Olbrzym. - To może pana zainteresować.
- Tym bardziej, że ktoś organizuje wyprawę na ten wrak - wtrącił się Johann. - W
niemieckim periodyku dla płetwonurków czytałem ogłoszenie. Gdy się zgłosiłem,
powiedziano mi, że już zamknięto listę. Zdziwiłem się, bo anons był bardzo
enigmatyczny, a
zadzwoniłem w dniu ukazania się pisma.
- Czyli ktoś po prostu nie chciał ludzi - domyśliłem się. - Wiem, że Mister
Sebedian
ma zamiar wysłać nurków na wrak, ale po co ogłaszałby się?
- Może to był dowcip - zaśmiał się Johann. - Chciał sprawdzić, jaki będzie
popyt.
Szum w środowisku zrobił się niemały.
W czasie tej rozmowy wypłynęliśmy wzdłuż Westerplatte i falochronu wschodniego
na pełne morze. Johann powiadomił przez radio Morski Oddział Straży Granicznej,
że kuter
popłynie na południowy wschód i wpłynie na Wisłę Martwą.
- Po co to wszystko? - dziwiłem się. - Prowadzi tam krótsza droga. Nie mogliśmy
porozmawiać bez wypływania na morze?
- Posłucha pan dziadka, to zrozumie pan, ile warte są jego informacje - mruknął
Johann.
- Zamieniam się w słuch - oznajmiłem siadając na sofie.
Olbrzym nalał mnie i sobie soku i wyjął notes. Werner chwilę milczał patrząc na
wody
Zatoki Gdańskiej.
- Jestem byłym marynarzem U-Bootwaffe - zaczął opowieść Werner Kliff. -
Zakończyłem służbę w Kriegsmarine jako porucznik, specjalista uzbrojenia
podwodnego.
Wiem, że moja rola w czasie wojny może się panu nie podobać, ale cóż... Pragnę
panu
opowiedzieć nieznaną historię okrętu podwodnego U-2331, należącego do typu
XXIII. To był
pierwszy okręt, którym dowodziłem. Dowództwo na nim objąłem jesienią 1944 roku w
Gdyni.
W październiku, przy kei gdyńskiego portu stoczniowego czekało na mnie dwunastu
marynarzy i jeden oficer, mój zastępca. To był młody adept gdyńskiej szkoły
okrętów
podwodnych. Był typowym niemieckim nordykiem, wysokim blondynem o niebieskich
oczach. Nazywał się Hans Kloschke.
- Nasz okręt jest gotowy do rejsu - zameldował stając na baczność.
- Sprawdziłeś wszystko? - zapytałem go patrząc w stronę spokojnego tego dnia
morza.
- Wierzy pan w przesądy? - zdziwił się Kloschke.
- Każdy marynarz jest choć trochę przesądny - mruknąłem. - Każdy statek, okręt,
szalupa, jacht będące dziełem rąk ludzkich mają duszę. Jak mamy oddać swe życie
łajbie,
która już raz zatonęła?
Miałem na myśli próby stoczniowe. Okręt zabrał w Gdyni świeżą załogę i z
nieznanych przyczyn zatonął w pobliżu Półwyspu Helskiego.
W katastrofie zginęło piętnastu marynarzy. Okręt wydobyto i odholowano do Gdyni,
gdzie go przywrócono do służby, dodam, że bardzo specyficznej. Nasze misje miały
być
bardziej niż tajne. Dlatego jako pierwszego oficera dostałem młodego aktywistę
Hitlerjugend,
świeżo upieczony produkt fabryki wojennych oficerów. Resztę załogi stanowili
doskonali i
doświadczeni marynarze. Weterani rejsów atlantyckich. Ja za to zdobyłem trochę
inne
doświadczenie.
Razem z pierwszym oficerem i bosmanem Awizem zrobiliśmy przegląd jednostki.
Okręt miał 34 metry długości, 3 metry szerokości i wysokość całko witą prawie 8
metrów.
Mógł zejść na głębokość do 80 metrów, chociaż wyliczono, że niszcząca dla niego
to 160
metrów. Trochę martwiło mnie nasze uzbrojenie. Mogliśmy zabrać jedynie dwie
torpedy,
czyli pozwalało nam to na oddanie tylko jednej salwy z dwóch wyrzutni. Naszym
atutem była
jednak prędkość. Zamiast zwykłego sześciocylindrowego diesla mieliśmy silnik
cieplny
konstrukcji Waltera. Paliwem był nadtlenek wodoru zwany �Aurolem". W czasie prób
jesienią 1940 roku okręt z takim napędem gnał pod wodą z prędkością 28 węzłów,
gdy
normalnie okręty mogły płynąć około 10 węzłów.
Dwie godziny później, już na pełnym morzu otworzyłem kopertę z rozkazem
bojowym. Zdziwiłem się, ale później przyzwyczaiłem się. W styczniu 1944 roku
znowu
znalazłem się w Gdyni.
- Musimy czekać na rozkazy - powiedział Kloschke wracając na okręt z dowództwa
marynarki.
Czekaliśmy obserwując masy uchodźców uciekających przed ofensywą Rosjan.
Niecałe dwieście metrów od nas stał �Wilhelm Gustloff", kiedyś piękny liniowiec,
zamieniony w czasie wojny na hulk mieszkalny szkoły podwodniaków. Działy się tam
dantejskie sceny. Ludzie za wszelką cenę chcieli dostać się na pokład statku
odpływającego
do Niemiec. Widziałem także, jak w nocy pod rufę liniowca podjechał konwój
ciężarówek.
Dowodził nim jakiś oficer ubrany jak strzelec górski. Około trzydziestu skrzyń o
nietypowych
wymiarach załadowano do rufowej ładowni. Musiały być one bardzo lekkie, bo
załadunek
trwał bardzo krótko. Potem oficer dowodzący konwojem podszedł do trapu naszego
okrętu.
Niósł plecak i ogromny worek marynarski.
- Pułkownik Stucker - przedstawił się. - Będziecie płynąć tam, dokąd wam każę.
- Popłyniemy tam, gdzie każe nam płynąć dowództwo Kriegsmarine -
odpowiedziałem. Nie znosiłem zarozumialstwa części wysokich rangą oficerów.
Stucker bez słowa wyjął pismo podpisane przez komandora porucznika Victora
Schutzego, byłego dowódcy okrętów podwodnych, a ówcześnie komendanta Gdyni i
szefa
ewakuacji morskiej z Prus Wschodnich i Zachodnich. W rozkazie nasz okręt został
oddany do
dyspozycji Stuckera.
- Co nam pan rozkaże, pułkowniku? - zapytałem go.
- Płyniemy za �Wilhelmem Gustloffem" - powiedział.
- Mógł pan płynąć na pokładzie liniowca, zapewne w całkiem komfortowych
warunkach - zauważyłem.
- Nie lubię tłoku - odrzekł patrząc na mnie zimno.
Wydałem rozkazy przygotowania naszego okrętu do wyjścia w morze. Stałem na
kiosku i patrzyłem na liniowiec. Nasz radiooperator nawiązał kontakt z radiowcem
z
�Wilhelma Gustloffa" i uprzedził dowództwo konwoju, że płyniemy z nimi.
Odpłynięcie
kilka razy przekładano, aż wreszcie 30 stycznia 1945 roku w południe ryk syren
okrętowych
oznajmił, że �Wilhelm Gustloff", �Hansa", także transportowiec, i dwa śmieszne
okręciki
eskorty wypływają z portu. Wypływając za redę portu poczuliśmy silne porywy
wiatru, a
świat wokół wirował w śnieżycy.
Powoli płynęliśmy w kierunku Helu. Na wysokości końca półwyspu oba liniowce
stanęły. Czekały na eskortowce, które tankowały paliwo na Oksywiu. Nagle �Hansa"
zawróciła w stronę Gdyni, a potem zaczęła robić koła. Było już ciemno, tuż przed
osiemnastą.
Obok mnie w kiosku mimo strasznych przechyłów stał Stucker.
- Co się stało? - zapytał patrząc na ciemny kształt �Hansy"
- Mają zablokowany ster, robią ogromne koło - tłumaczyłem. - Zaraz uderzą we
wrak
pancernika �Schleswig-Holstein".
- Niemożliwe - rzucił Stucker i błyskawicznie zniknął w kabinie radiowej.
Nie reagowałem na jego zachowanie. Przyłączył się do mnie bosman Awize.
- Dziwny ten Stucker - powiedział bosman zapalając papierosa.
- Czemu?
- Pytał mnie, czy potrafię sam poprowadzić okręt, bez pana i Kloschkego.
- Namawiał cię do buntu?
- Proponował spółkę.
- Jaką?
- Bardzo dziwną, a wypłatę mieliby dać nam Amerykanie.
- Za co?
- Za człowieka. Zaraz Stucker przyniesie depeszę z Gdyni z rozkazem, żebyśmy
zabrali jednego człowieka i niewielki ładunek z �Hansy".
- Skąd wiesz?
- Wszedłem do tej spółki, teoretycznie - bosman zaśmiał się. - Nie lubię takich
facetów.
Rzeczywiście Stucker pojawił się z radiogramem z Gdyni.
- Zabieramy z uszkodzonej �Hansy" profesora Portera - oznajmił. Natychmiast
przez
radio skontaktowaliśmy się z �Hansa", która zatrzymała się w oczekiwaniu na
holowniki.
Podpłynęliśmy do statku od zawietrznej. Po chwili spuszczono drabinkę sznurową.
Stucker
zabrał ze sobą schmeissera i wspiął się na pokład liniowca. Z Awizem czekaliśmy
w kiosku.
Obaj mieliśmy w kieszeniach lugery. Jakiś pasażer próbował wejść na drabinkę,
żeby za
wszelką cenę dostać się do Niemiec. Zatrzymali go marynarze z �Hansy". Po
kwadransie
zszedł do nas ów profesor, a na linie spuszczono jego dwie ogromne walizki.
Awize odciął
bagaże i rzucił je w głąb naszego okrętu. Popchnąłem profesora, żeby zbiegł do
wnętrza
naszego okrętu. Nim Stucker zdążył do nas zejść, zamknęliśmy właz i
rozpoczęliśmy
zanurzanie. Po dwudziestu sekundach nie było po nas śladu.
Zdumiony Porter patrzył na nas z szeroko otwartymi oczami.
- Gdzie jest Stucker? - zapytał Kloschke.
- Został na �Hansie" - odpowiedziałem.
- Musimy po niego wrócić - Kloschke wyjął pistolet i skierował lufę w moją
pierś.
Siedzący za Kloschkem podoficer prowadzący nasłuch podwodny nie zdejmując
nawet słuchawek sięgnął pod swój stolik po ciężki klucz.
- Stucker uprzedził mnie, że możecie próbować porwać profesora... - w tym
momencie
podoficer uderzył pierwszego oficera w głowę.
Awize związał go i razem z marynarzem wyniósł do pierwszego przedziału.
Postanowiłem obejrzeć bagaże Stuckera. Było tam radio produkcji rosyjskiej i
jakieś
szyfry, a także sto tysięcy dolarów amerykańskich i kilka sztabek złota. Awize
gwizdnął
patrząc na to znalezisko. Wziąłem walizki profesora i otworzyłem je. W środku
była masa
papierzysk, szkiców, wyliczeń, planów.
- Panowie, to tajne - sapał Porter.
- Czemu to coś i pan jest takie cenne? - zapytałem.
- �Gustloff" płynie sam! - krzyknął radiotelegrafista.
Mieliśmy ciekawe urządzenie. Oprócz tradycyjnych chrap, peryskopu, zwykłej
anteny
i radaru mieliśmy także antenę teleskopową do wysokości trzydziestu metrów.
Dzięki temu
mogliśmy prowadzić nasłuch będąc nawet w zanurzeniu.
- Płyniemy za nimi - zdecydowałem.
Gdy minęliśmy nasadę Półwyspu Helskiego, marynarz przy szumonamierniku ożywił
się.
- Mamy dwóch Ruskich w okolicy, podwodniacy - meldował.
Radiotelegrafista nadał meldunek do konwoju i Gdyni.
- Jeden się oddala na północny zachód, drugi wali prosto na nas.
- Zwrot piętnaście stopni w prawo - rozkazałem.
- Rusek, dwie mile od nas, odpalił dwie torpedy.
- Skąd mają dane o nas? - dziwiłem się.
Wtedy wszyscy poczuliśmy delikatny deszczyk uderzający o kadłub okrętu.
- Samolot z sonarem - Awize powiedział na głos to, o czym wszyscy myśleliśmy.
- Czyj? Ruski? Oni takich nie mają. Do tego latający w taką pogodę? - pytałem.
- Kapitanie! Torpedy! - przypomniał mi Awizego.
- Jasne, zwrot prawo na burt - mówiłem. - Cała naprzód!
Czekaliśmy minutę, aż usłyszeliśmy odległy wybuch torped, daleko za naszą rufą.
- Torpeda gotowa? - zapytałem bosmana.
- Od dwóch minut - zameldował Awize.
Zawróciliśmy pełną parą w kierunku napastnika. On szedł w naszym kierunku
zygzakiem.
- Mamy go w zasięgu - zamruczał Awize.
- Odpalić! - krzyknąłem.
Usłyszeliśmy świst i nasza torpeda, eksperymentalne dzieło niemieckich
naukowców,
skierowała się do celu. Ta maszynka miała własny szumonamiernik i stery
kierowane
żyrokompasem jak w V-2. Torpeda sama odnajdywała źródło dźwięku i płynęła w jego
kierunku. Po kilkunastu sekundach głębinę rozdarł odgłos straszliwego wybuchu.
Lekko
zatrzęsło naszym okrętem. Może to was zdziwi, ale żaden z nas nie cieszył się z
tego trafienia.
Co prawda była to otwarta walka w morzu, ale marynarze, których zabiliśmy, byli
tacy sami
jak my, po prostu wykonywali rozkazy.
- Co teraz? - zapytał Awize.
- Kontynuujemy rejs i płyniemy za �Gustloffem" - odpowiedziałem.
Godzinę przeglądałem papiery profesora Portera. Naukowiec patrzył na mnie
ponuro.
- Wie pan, profesorze, że mieli pana kupić Amerykanie - mówiłem zapoznając się
ze
szkicami. - Na mój gust jest pan wiele wart. Wszyscy wiemy, że wojna się kończy
i tylko cud
może nas uratować. Pan wymyślił tę cudowną broń, ale dla Niemiec już chyba za
późno.
- To pozwoli nowym Niemcom stanąć po właściwej stronie w walce z bolszewizmem
- odezwał się Porter. W jego oczach ujrzałem ogniki znamionujące bliskie
szaleństwo
profesora.
- Stucker to panu powiedział?
- Tak.
Smutno pokiwałem głową.
- To już naprawdę koniec, szczury uciekają z tonącego okrętu - mruknął Awize.
- O czym panowie mówią? - dziwił się Porter.
- Prowadzimy wojnę totalną - tłumaczyłem mu jak dziecku. - zwycięzcy wezmą z
naszego kraju co zechcą i nic nas nie uratuje. Nawet te pańskie szpargały.
- Mamy �Gustloffa" po lewej burcie - usłyszałem meldunek. - za nim, od brzegu
coś
jest!
- Co?! - krzyknąłem.
- Drugi Iwan, odgłos ich silników rozpoznam nawet we śnie, to typ �Staliniec".
- Płyniemy na niego!
- Jest na dobrej pozycji strzeleckiej! - zawołał Awize pochylony nad stołem z
mapami
i wyznaczonymi kursami statków. - Przyczaił się od strony brzegu. Co prawda nie
ma dokąd
uciekać, ale też nikt nie spodziewa się ataku z tamtej strony.
W tej chwili pomyślałem o losie tysięcy ludzi, cywilów, żołnierzy, rannych na
pokładzie �Wilhelma Gustloffa".
- Posłał pierwszą torpedę!
- Uprzedźcie �Gustloffa"! - rozkazałem.
- Poszła druga i trzecia! - marynarz ze złością zdjął słuchawki. - Po wszystkim
-
stwierdził.
Była godzina 21.06, gdy usłyszeliśmy głuche uderzenie, a w odstępach dziesięciu
i
piętnastu sekund kolejne dwa.
Nie mogliśmy ratować rozbitków, bo nie mieliśmy ich gdzie umieścić. Nadaliśmy
meldunek do Gdyni i popłynęliśmy na zachód, do Kilonii. Tam wysadziliśmy Portera
i do
końca wojny wykonywaliśmy rejsy takie jak dotychczas. Zaopatrywaliśmy inne
okręty,
ewakuowaliśmy ludzi z Helu. W chwili ustania działań wojennych zatopiliśmy nasz
okręt na
pewnej głębinie w pobliżu szwedzkiego wybrzeża. W Szwecji byliśmy internowani, a
potem
przewieziono nas do amerykańskiej strefy okupacyjnej.
Chwilę milczałem rozczarowany. Opowieść Wernera była ciekawa, ale nie dawała mi
żadnych nowych informacji oprócz tego, że nasz stary znajomy Stucker, znowu
pojawił się i
zniknął jak duch. Werner zauważył moje rozczarowanie.
- Panie Tomaszu! - uspokajająco uniósł dłoń. - Poznał pan tło bardzo ciekawej
historii.
Teraz wyjaśnię panu kilka rzeczy. A może pan chce o coś zapytać?
- Czy Amerykanie pytali pana o to, co pan widział w papierach Portera? - pytał
Olbrzym.
- Bystry chłopak - pochwalił go Werner. - Pewnie, że to oni nas ściągnęli ze
Szwecji.
Szukali Stuckera i Portera. Według CIA Stucker przeszedł do Rosjan, a Porter
zginął w czasie
alianckiego nalotu na Berlin.
- Papiery Portera zniknęły? - domyślił się Olbrzym. - I to pewnie ze Stuckerem -
dodałem.
Werner tylko uśmiechał się i kiwał radośnie głową. - Panowie, co wiecie o
współczesnej broni podwodnej? - zapytał.
Milczałem nie wiedząc, o co chodzi Wernerowi. Każdy inteligentny człowiek
wiedział, że teraz okręty podwodne służą głównie do przenoszenia rakiet z
głowicami
jądrowymi.
- Sugeruje pan, że Porter zaprojektował rakietowy okręt podwodny? - Olbrzym
jakby
czytał w moich myślach. - To chyba wówczas był pomysł niemożliwy do
zrealizowania.
- Myli się pan - Werner pokręcił głową. - To były bardzo ważne badania. Od
początku
wojny brałem udział przy badaniach związanych z niekonwencjonalnym uzbrojeniem
U-
Bootów. W 1942 roku doktor Ernst Steinhoff, szef jednej z komórek badawczych w
ośrodku
w Peenemunde, zaproponował swojemu bratu Friedrichowi Steinhoffowi, kapitanowi
U-511,
przeprowadzenie prób na jego okręcie. Friedrich, wspaniały oficer, z którym
wtedy
pracowałem, dowodził dużym okrętem podwodnym typu IXB. Panowie wiedzą nad czym
pracowano w Peenemunde?
- Nad rakietami taktycznymi A4, szerzej znanymi jako V-2 - odpowiedział Olbrzym.
-
Polacy pomagali zdobyć części tych rakiet dla wywiadu alianckiego, a polscy
komandosi
walczący na Zachodzie pomagali namierzyć wyrzutnie V-1 we Francji.
- Proszę mi powiedzieć, czego Polacy nie robili - roześmiał się Werner. - Mówię
to z
całym szacunkiem. Czasami świat nie docenia waszej zdolności do improwizacji i
skutecznego działania w sytuacji największego zagrożenia. Ale wróćmy do tych
rakiet.
Ćwiczyliśmy nie wystrzeliwanie V-2, a mniejszych pocisków kalibru 30
centymetrów,
długości 126 centymetrów, o masie głowicy bojowej 45 kilogramów i zasięgu pięciu
kilometrów. Wehrmacht stosował je już w czasie walk na froncie wschodnim. Pomysł
takich
ataków przeprowadzanych przez okręty podwodne zachwycił dowództwo Kriegsmarine.
Pierwsze próby przeprowadzono w maju koło wyspy Greifswalder Oie w pobliżu
poligonu
Peenemunde.
- A jak rozwiązano problem wystrzeliwania takich pocisków? - zapytałem. - Chyba
silniki rakietowe nie mogły działać pod wodą?
- Najprostsze rozwiązanie okazało się zarazem najlepszym. Za kioskiem okrętu
przyspawano standardowy stelaż używany przez wojska lądowe. Dysze silników
rakietowych
zasklepiono woskiem wraz z przewodem elektrycznym odpalania. Rakiety odpalono z
głębokości 2,5 metra, a potem 7 metrów. Małe ładunki wybuchowe wyprowadzały
rakietę nad
powierzchnię wody, a następnie przewodem elektrycznym włączano silniki
rakietowe.
Miesiąc później udało się wystrzelić rakiety z głębokości 12 metrów. Planowano
zwiększyć
zasięg rakiet do 10 kilometrów, nawet kosztem ciężaru głowicy bojowej.
Najważniejszym
okazało się to, że gęstość wody dobrze wpływała na stabilność rakiet i
wylatywały one w
pożądanym kierunku. U-511 przeniesiono do walki w bitwie o Atlantyk, a dalsze
prace
otrzymały kryptonim �Projekt Ursel". W początku 1943 roku na Morzu Bałtyckim
ponownie
testowano rakiety, tyle że o masie 160 kilogramów. Do sierpnia 1944 roku rakiety
testowano
w warunkach bojowych także na Morzu Czarnym.
- Z jakim skutkiem? - pytał Olbrzym uważnie notując każde słowo Wernera.
- Nie wiem - przyznał się Werner. - Słyszałem tylko, że nie były to tak dobre
wyniki
jak na U-511, ale może dlatego, że użyto za małych okrętów podwodnych. Za to
cały czas w
ośrodku doświadczalnym Kriegsmarine nad jeziorem Toplitz w Austrii ze stanowiska
na
głębokości 100 metrów wystrzeliwano rakiety napędzane paliwem stałym. Jesienią
1944 roku
na UA, okręcie zamówionym przez marynarkę wojenną Turcji, który w chwili wybuchu
wojny został przejęty przez Kriegsmarine, koło wyspy Bornholm przeprowadzono
kolejne
próby i wystrzelono rakiety z głębokości 70 metrów.
- Domyślam się, że po wojnie ktoś przejął całą dokumentację - wtrąciłem.
- Zgadł pan! - Werner klasnął w dłonie. - Wszystko przechwycili Amerykanie i
wykorzystali do swojego programu �Regulus", czyli produkcji rakiet
wystrzeliwanych z
powierzchni wody.
- A co z V-2? - dopytywał się Olbrzym.
- Jesienią 1943 roku doktor Bodo Lafferentz przedstawił generałowi Walterowi
Dornbergerowi, szefowi zakładu doświadczalnego prób rakietowych, pomysł
wystrzeliwania
V-2 ze specjalnych pontonów holowanych przez U-Booty. Rozumieją panowie? Można
było
ostrzelać Nowy Jork! Od razu przygotowano prototyp i U-1063 przeprowadził próby
na
wodach Zatoki Gdańskiej.
- Widziałem kiedyś program w telewizji z dokumentalnymi zdjęciami ukazującymi
przebieg procedury startowej V-2 - odezwał się Olbrzym. - Do wystrzelenia jednej
rakiety
trzeba było plutonu żołnierzy i małego konwoju ciężarówek, nie mówiąc o
niewiarygodnej
precyzji przy wykonywaniu wszystkich czynności, żeby nie doszło do wypadku. Jak
można
było w takim razie wystrzelić V-2 na pełnym morzu, z jakiegoś tam pontonu?
- Ponton przypominał długą Wańkę-Wstańkę, taką rosyjską zabawkę: z wnętrza
jednej
babuszki wyjmuje się drugą. Miał on długość 32 metrów i wyporność 500 metrów
sześciennych. Po dotarciu na miejsce startu napełniano wodą zbiorniki balastowe
i podwodna
wyrzutnia przyjmowała pozycję pionową. Wtedy pompowano 9 ton paliwa ze
zbiorników w
pontonie i można było startować.
- Jednak co z celnością? - pytałem. - Przecież V-2 nie była rakietą
samonaprowadzającą się. Falowanie mogło mieć fatalny wpływ na trajektorię lotu.
Mogło też
dojść do awarii. Do wybrzeża USA z Niemiec jest kawał drogi.
- Pod wyrzutnią w pontonie zaprojektowano małą centralę diagnostyczno-sterującą,
a
stabilizatory miały być sterowane żyrokompasem.
Do końca marca 1945 roku wszystko miało być gotowe, lecz ofensywa Rosjan
zmusiła naukowców do ewakuacji. Po zakończeniu wojny Rosjanie przejęli trzy
rozpoczęte
pontony oraz dokumentację. Dzięki temu sami skonstruowali okręty uzbrojone w
rakiety.
- A więc na starcie �zimnej wojny" było jeden do jednego - zaśmiał się Olbrzym.
- Można tak powiedzieć - przytaknął Werner. - Ważne było, kto miał Portera i
jego
plany.
- Dlaczego? - zdziwił się Olbrzym. - Przecież wszystko było jasne. Każda ze
stron
miała swoje plany.
- Otóż to - Werner uniósł palec wskazujący. - Istnieją różne drogi rozwiązania
tego
samego problemu. Amerykanie zdobyli jedną, a Rosjanie drugą i każdy chciał
wiedzieć, co
ma przeciwnik.
- Teraz plany okrętów podwodnych można zdobyć z Internetu - prychnął Olbrzym.
- Nie zgodzę się z tobą - pokręciłem głową. - Chyba wiem, o co chodzi Wernerowi.
Niemieckie doświadczenia z rakietami zdeterminowały kierunki rozwoju badań w USA
i w
ZSRR i w ten sposób mają wpływ na obecną sytuację. Może naukowcy obu stron
doszli do
tego samego punktu, ale szpiedzy zdobywają informacje i dlatego to, co mówił
Werner jest
takie ważne.
- Nie to, co ja mówię, lecz to, co się stało z Porterem i jego dokumentami -
rzucił
Werner.
- Profesor zginął - zauważyłem.
- Dokumenty razem ze Stuckerem przejęli Rosjanie - dodał Olbrzym.
- Może i tak, co do tych rzeczy nie ma pewności - głos Wernera nabierał mocy. -
Porter był konsultantem obu zespołów badawczych, miał projekty okrętu
rakietowego. Jednak
coś jeszcze było na �Wilhelmie Gustloffie". Niemcy zdecydowali, że profesor i
wyniki jego
badań będą płynąć na dwóch różnych statkach.
- Co on mógł wieźć? - Olbrzym wzruszył ramionami.
- Porter był fizykiem atomowym - rzekł Werner i zadowolony z efektu swych słów
łyknął nieco whisky.
ROZDZIAŁ CZWARTY
LOT HERKULESEM � OSTATNIE DNI U-BOOTWAFFE � CZEGO
SZUKA MISTER SEBEDIAN? � DESANT NAD GDAŃSKIEM �
SKRYTKA W BANKU � MICHAŁ PRZYCHODZI NA MOLO �
ODNALEZIENIE ROSYNANTA � HASŁO DO TAJEMNICY
BANKOWEJ
Nad Warszawą budził się dzień. Ciemne zaułki miasta jeszcze rozświetlały
latarnie
uliczne, ale już zaczęła się poranna krzątanina, zajechałem pod hotel, którego
nazwę podano
mi w Gdańsku. Zgłosiłem się do recepcji, gdzie telefonicznie sprawdzono moje
dane w
Gdańsku i zatrzymano kluczyki do samochodu.
Zamówiłem taksówkę i pojechałem na lotnisko. W kiosku kupiłem gazetę. W punkcie
informacyjnym hali odlotów zgłosiłem się pokazując swój południowoafrykański
paszport.
- Witamy, panie van Dycker! - powiedziała młoda dziewczyna uroczo się do mnie
uśmiechając. - Już dzwonię po człowieka, który zaprowadzi pana na miejsce.
Po pięciu minutach pojawił się milczący funkcjonariusz ochrony lotniska. Przy
wyjściu z budynku stał pomalowany na czarno honker.
- Wsiadaj - rozkazał mi ochroniarz.
O tej porze pasy startowe ziały pustką. Tylko wzdłuż asfaltowych ścieżek do
startów i
lądowań świeciły lampy sygnalizacyjne.
W połowie jednego z pasów kierowca zatrzymał honkera.
- Tu masz czekać - usłyszałem. - Zaraz będą.
Zostałem sam na środku pustkowia. Stałem tam dziesięć minut. Zmęczony
przysiadłem i wtedy usłyszałem nad sobą dziwny gwizd. Podniosłem głowę i
ujrzałem brzuch
ogromnego C-1 30 Herkules z oznaczeniami amerykańskich sił powietrznych. Samolot
odleciał, lecz po chwili wrócił. Śmigła czterech łopat silników zaczęły się
wolniej obracać i
Herkules wylądował. Pilot włączył światła pozycyjne i wokół mnie zrobiło się
bardzo jasno.
Nie mogłem pojąć, skąd Michał wytrzasnął amerykańskiego Herkulesa.
Maszyna wyhamowała obok mnie. Ktoś otworzył boczne drzwi i zamachał w moim
kierunku. Schyliłem się i wszedłem na pokład samolotu.
- Witamy! - rzekł polski kapitan z odznaką spadochroniarza na mundurze. - Za
czterdzieści minut ma pan ładowanie.
Herkules nabrał rozpędu, oderwał się od ziemi i odleciał w kierunku Gdańska.
- Skąd macie tego Herkulesa? - zapytałem kapitana.
- Amerykanie przysłali po nas swój samolot, żeby uniknąć pewnych komplikacji
logistycznych - wyjaśniał mi oficer. - Lecimy do Kanady na zawody
spadochroniarskie
państw NATO. Po drodze zabieramy Duńczyków i Norwegów.
Kapitan zaprowadził mnie do furty na tyle samolotu. Wybrał dla mnie jeden
spadochron i podał mi. Widząc moją zdziwioną minę zaśmiał się.
- Michał mówił, że byłeś spadochroniarzem.
- Tak, ale myślałem, że normalnie wylądujemy w Gdańsku.
- Używasz fałszywego paszportu, więc działasz w konspiracji, a chcesz jak gdyby
nigdy nic wylądować w Gdańsku wojskowym samolotem, w czasie gdy zaczyna się
poranny
szczyt ruchu lotniczego. Jeszcze pewnie nikt tego ma nie widzieć? I tak ledwo
znaleźliśmy
wolny korytarz powietrzny.
Żołnierze, którzy siedzieli na fotelikach pod ścianami samolotu patrzyli na mnie
z
potępieniem. Wzruszyłem ramionami i zacząłem zapinać uprząż.
Na dwie minuty przed tym, nim Herkules znalazł się w strefie lądowania, mechanik
pokładowy otworzył tylne, szerokie wrota. Stanąłem na platformie, dwa metry od
krawędzi.
- Masz tysiąc pięćset metrów pod sobą - kapitan przekrzykiwał porywy wiatru.
Klepnął mnie w ramię, na szczęście, a potem wskazał lampki nad furtą. Gdy
zapaliła się
zielona, szybko ruszyłem przed siebie, mocno wybijając się obiema nogami na
krawędzi i
runąłem w dół.
W sterówce na chwilę zapanowało milczenie.
- Sugeruje pan, że... - wyjąkał Olbrzym.
- Nie wiem, co macie na myśli - Werner uśmiechnął się. - Podam wam kilka faktów.
U-183 został zatopiony na Morzu Jawajskim 23 kwietnia 1945 roku. Transportował
do bazy
w Penang uran potrzebny Japończykom do ich prac nad bronią atomową. Około połowy
maja
1945 roku w porcie Portsmouth w New Hampshire kapitulował U-234. Płynął do Azji,
ale w
pobliżu Nowej Funlandii przechwyciły go amerykańskie niszczyciele i eskortowały
do portu.
Po wejściu na pokład U-Boota Amerykanie odkryli tam rudę uranu i dwóch
japońskich
oficerów, specjalistów od budownictwa okrętowego. Oprócz tego jakiegoś naukowca
związanego z programem rakiet V-2, trzech generałów Luftwaffe z Ulrichem
Kesslerem na
czele oraz ładunek pięciu milionów dolarów.
- Tym naukowcem był Porter? - dopytywałem się.
- Pięć milionów dolarów... - sapał Olbrzym.
- Amerykanie milczą na ten temat. Powiedziałem wam tyle, ile można przeczytać w
fachowych periodykach.
- Rozumiem twój tok rozumowania - powiedziałem patrząc na Wernera. - Ale jaki to
wszystko ma związek z �Gustloffem" oprócz tego, że prawdopodobnie było tam coś z
laboratorium czy biura projektowego Portera?
- Słyszałem, że jest ktoś w Gdańsku, Polak, który nurkował przy tym statku... -
zaczął
Werner.
- Tak, to szef Klubu Nurków �Wieloryb", rozmawiałem z nim niedawno - wtrącił się
Olbrzym. - Opowiadał, jak skutecznie zablokowano wszelkie próby penetracji
wraku...
- A teraz jakiś Sebedian organizuje tam wyprawę - skończył zdanie Werner.
Zamyśliłem się i wyszedłem na pokład. Zasłonięty od wiatru niską nadbudówką
zapaliłem papierosa. Obok mnie stanął Olbrzym.
- Niezły numer - rzucił dziennikarz.
- Będzie niezły, jeśli Sebedian szuka na �Gustloffie" ładunku Portera -
odpowiedziałem. - Takie poszukiwania mogą być podejrzane. Jeśli chce tam odkryć
na
przykład Bursztynową Komnatę, to zwykła eksploracja i niestety łamanie prawa.
- Tak czy siak, mamy go - Olbrzym cieszył się jak dziecko.
- Na razie nikogo nie mamy - uspokajałem go. - Mister Sebedian mógł dać takie
ogłoszenie, jakie chciał. To, że jego statek wpłynął na polskie wody, o niczym
nie świadczy.
Poinformował polski rząd o planowanym przedsięwzięciu? I dobrze. Nawet jeśli
udowodni,
że ma do tego prawo, Urząd Morski do spółki z Morskim Oddziałem Straży
Granicznej
przegonią go bardzo szybko.
Wróciliśmy do sterówki. Werner przyglądał się nam uważnie.
- Wiem, że teraz palicie się do wykorzystania świeżo zdobytej wiedzy - mówił
uśmiechając się. - Odstawimy was do Gdańska. Zostanę w okolicy jeszcze przez
jakiś czas,
więc jeśli będę wam potrzebny, to wywołacie mnie przez radio.
Zbliżał się wieczór, gdy Johann zawrócił. Werner zaprowadził nas pod pokład, do
mesy, gdzie wspólnie z Olbrzymem usnęliśmy. Czułem, że czekają nas pracowite
dni.
Pierwsze szarpnięcie poczułem, gdy moje ciało znalazło się za korytarzem
powietrznym tworzonym przez samolot. Wydawało mi się, każda kończyna chce
odfrunąć w
innym kierunku. Natychmiast rozłożyłem ręce jak skrzydła i złożyłem wyprostowane
nogi,
żeby wyrównać lot. Pode mną, po prawej, widziałem równe kreski lotniska w
Gdańsku, a
dalej, po lewej, lotniska w Gdyni. Zanurkowałem w kierunku zielonej plamy Lasów
Oliwskich. Na wysokości trzystu metrów włączył się automat wysokościomierza
uruchamiający wysunięcie się czaszy spadochronu. Znowu poczułem szarpnięcie.
Napełniona
powietrzem czasza porwała mnie ku górze. Szybko chwyciłem za linki sterujące i
rozglądałem się za skrawkiem polany. Znalazłem całkiem dużą przestrzeń jakiejś
stadniny.
Lądując złączyłem stopy i miękko wylądowałem na trawie. Stłumiłem i zwinąłem
spadochron. Ukryłem go na skraju lasu pod kupą chrustu.
Spojrzałem na zegarek. Minęła godzina od aresztowania Batury. Zbliżała się
szósta.
Wbiegłem w las i kierując się wskazaniami kompasu biegłem w kierunku, gdzie
spodziewałem się znaleźć hotel w Gdańsku-Oliwie, w którym wynająłem pokój.
Zapewniam, że poranny bieg przez las nie przypomina joggingu w parku, tym
bardziej
że prawie nie spałem, a czekał mnie bardzo pracowity dzień. W hotelu znalazłem
się przed
siódmą. Wpierw wziąłem prysznic, potem spakowałem swoje rzeczy i udałem się
przed bank,
gdzie poprzedniego dnia realizowałem czek. Kręciłem się w jego okolicy
wypatrując, czy nie
ma tajniaków. Przecież pan Tomasz mógł sobie przypomnieć o tym czeku i
zaalarmować
wszystkie banki. Na szczęście wszystko było w porządku. Punktualnie o ósmej
otwarto bank i
od razu skierowałem się do okienka, gdzie wynajmowano skrzynki depozytowe.
- Nazywam się Jerzy Batura - przedstawiłem się wysokiemu, szczupłemu bufonowi w
wielkich okularach. Gość pachniał najmodniejszą wodą kolońską, usta miał
zaciśnięte tak, że
sprawiały wrażenie zamkniętych na zamek błyskawiczny. - Chcę u państwa zostawić
parę
cennych dla mnie rzeczy.
- Dobrze, ale to kosztuje... - bankowiec wymownie spojrzał na moje nieco
przybrudzone ubranie.
- Zdaję sobie sprawę - rzekłem twardo.
Na blat wyłożyłem notebooka, skaner i kopertę z pieniędzmi ukradzionymi
ministerstwu.
- Na jak długo pragnie pan wynająć skrytkę?
- Na czterdzieści osiem godzin - odpowiedziałem.
Bankowiec skrzywił się z niesmakiem. Zapewne spodziewał się, że zostawię to
wszystko u nich dożywotnio, co miesiąc płacąc rachunek za depozyt.
Otrzymałem pokwitowanie, podałem hasło i wyszedłem na dworzec kolejki
podmiejskiej. Przejechałem do Sopotu. Prosta droga prowadziła na sopockie molo.
Wejście
otwierano dopiero o dziewiątej, więc poszedłem do małego baru, skąd widziałem
spory
kawałek okolicy. Zjadłem ciężkostrawne śniadanie, popiłem je kawą czarną jak
ogon
Lucyfera i poszedłem na molo. Kupiłem bilet wstępu i usiadłem na ławeczce twarzą
do
wejścia. Po prawej mogłem podziwiać gmach sopockiego Hotelu Grand, a po lewej
długą
plażę. Molo, nawet o tak wczesnej porze przyciągało turystów, głównie starszych
ludzi.
Kilkadziesiąt metrów od mola po wodzie kręciły się dwa pontony ze sztywnymi
dnami. W
każdym z nich było po dwoje załogantów w piankach i hełmach motocyklowych.
Łodzie
robiły wrażenie, jakby przygotowywały się do jakiegoś wyścigu. Punktualnie o
godzinie
dziesiątej u wejścia na molo ukazał się Michał niosący wielki, zielony worek
desantowy
amerykańskich marines.
Na przystani przy Motławie czekali na nas Skowronek i Pirania. Pirania jadł
hamburgera. Skowronek powoli dziubał prażonego słonecznika. Przedstawiłem im
Olbrzyma.
- Ładnie panowie uciekli - rzekł Skowronek. - Na pełne morze, żeby nikt nie mógł
podsłuchać. Ciekawe zagranie...
Policjant oczekiwał jakiegoś tłumaczenia, relacji z rejsu, lecz milczałem.
- No, tak - westchnął Pirania widząc niepowodzenie szefa.
- Mamy ten wózek - rzucił Skowronek. - Jaki? - wyraziłem zainteresowanie.
- Don Kichota - radośnie powiedział Pirania.
Olbrzym zaśmiał się.
- Rosynanta - poprawiłem policjanta. - Tak nazywał się koń Don Kichota.
- Prowadzi pan walkę z wiatrakami? - zapytał Skowronek.
- Powiedzcie, jak znaleźliście Rosynanta? - prosiłem.
- Dzięki systemowi GPS, który w samochodzie zamontował pański podwładny -
oznajmił Skowronek. - Sekretarz stanu w waszym ministerstwie zdziwił się, że
macie taką
pozycję w budżecie, jak opłacenie miesięcznego abonamentu za system.
- Nie rozumiem - przyznałem się.
- W samochodzie są mikronadajniki podające w chwili kradzieży swoją dokładną
pozycję do centrum monitoringu skradzionych pojazdów - wytłumaczył mi Olbrzym. -
Droga
zabawka, ale skuteczna.
- Tak jest, wyjątkowo zgadzam się z prasą - Skowronek zaprosił nas do samochodu.
Policjanci siedli z przodu i tym razem byliśmy skazani na słuchanie modnych
piosenek folkowej kapeli. Jechaliśmy godzinę, gdy w szczerym polu ujrzeliśmy
gospodarstwo
rolne z dużymi zabudowaniami gospodarczymi. Samochód policjantów kołysał się na
wybojach polnej drogi, a światła reflektorów cięły mrok jak dwie żyletki.
- Nie kryjemy się, nie robimy zasadzki? - pytał Olbrzym.
- Po co? - Skowronek pokazał nam ekipy telewizyjne przyczajone w mroku.
Kamerzyści trzymali sprzęt na ramionach, a czołowi dziennikarze otrzepywali
spodnie z
piachu. - Pracujemy w sposób jawny.
Pirania wprowadził auto na podwórko. Policjanci wysiedli i czekali. W chałupie
powstało zamieszanie. Ktoś odchylał firankę. W końcu zapaliło się światło nad
drzwiami.
Ledwo żarząca się żarówka dawała żółte światło. Na powitanie wyszło trzech
osiłków.
Tradycyjnie łysych, w dresach i z kijami baseballowymi. Skowronek stał
przygarbiony
trzymając dłonie w kieszeniach płaszcza. Pirania wyjął legitymację służbową i
wystawił ją
przed komitet powitalny.
- Pirania! - odezwał się Skowronek. - Schowaj blachę. Oni nie umieją czytać.
- Umiecie czytać? - Pirania zapytał osiłków. Pokazał im legitymację i wodząc po
niej
palcem przeczytał - Policja! Jesteście aresztowani - dodał od siebie.
Łysi zawahali się. Chyba pierwszy raz spotkali się z tym, żeby policja niosła im
kaganek oświaty. Jeden z nich, może bystrzejszy albo mający złe wspomnienia ze
szkoły,
zamierzył się kijem na Piranię.
- Ale dostaną! - szepnął Olbrzym. - Uciekamy albo pomagamy?! - zwrócił się do
mnie.
Nie zdążyłem odpowiedzieć, gdy kij bezgłośnie wypadł z dłoni napastnika. Pirania
po
kolei wycelował palec pod stopy pozostałych dwóch bandziorów. Obaj podskoczyli,
bo piach
podwórka wzbił się od dwóch strzałów.
- Snajper, broń z tłumikiem - skomentował Olbrzym rozglądając się na boki.
Wtedy na podwórku zrobiło się jasno jak w dzień. Całe gospodarstwo było
szczelnie
otoczone radiowozami i policjantami. Funkcjonariusze brygady antyterrorystycznej
wyprowadzili jeszcze dwóch osiłków z chałupy i trzy niezbyt ładne młode
panienki.
- Kto tu jest szefem? - pytał Skowronek.
Odpowiedzią było milczenie. Ekipy telewizyjne już wkroczyły do akcji. Skowronek
i
Pirania stanęli przy drzwiach stodoły.
- W tej stodole znajduje się samochód, którym uciekli bandyci po zrabowaniu
dzieł
sztuki wartości miliona dolarów - przemawiał Skowronek do kilkunastu mikrofonów.
-
Otwierając te wrota, otwieramy drogę do schwytania niebezpiecznych przestępców,
bo każdy
złoczyńca w naszym kraju zostanie kiedyś ukarany. Otwieraj, Pirania!
Pirania zaparł się, ale ciężkie wierzeje stodoły ani drgnęły. Pomogło mu kilku
dziennikarzy telewizyjnych w garniturach. Reflektory przymocowane do kamer
oświetliły
wnętrze budynku. Oprócz klepiska na środku i kopki siana w rogu nic tu nie było.
- Pójdę popilnować podejrzanych - rzekł Pirania, nim zniknął w tłumie.
Skowronek rozglądał się rozpaczliwie. Nagle jego spojrzenie zatrzymało się na
mnie.
- A to Pan Samochodzik, wybitny detektyw, poszukiwacz zaginionych dzieł sztuki -
wskazał mnie dziennikarzom.
Moja mizerna postać nie wzbudziła zainteresowania dziennikarzy. Szybko
uformowała się długa kolumna pojazdów dziennikarzy pędzących do redakcji, żeby
nadać
materiał o nieudanej akcji komisarza Skowronka. Sam Skowronek stał w drzwiach
stodoły i
nucił marsz żałobny Mendelsona. Stałem obok niego i oglądałem wnętrze obiektu.
- Szefie! - Pirania zaczepił Skowronka. - Za co właściwie przymykamy tubylców?
Za
napaść na policjanta?
Skowronek milczał.
- Macie numery telefonów komórkowych tych dziennikarzy? - zapytałem policjantów.
- Bo co? - mruknął Skowronek.
- Może trzeba ich zawrócić? - rzuciłem radośnie.
Skowronek przypatrywał mi się uważnie.
- Traci pan czas - zwróciłem mu uwagę. - Pismacy i telewizja są coraz bliżej
Gdańska.
Z każdym kilometrem zmniejszają się pana szansę na to, że zechcą zawrócić.
- Dzwoń! - krzyknął Skowronek w stronę Piranii.
Po kilkunastu minutach dziennikarze wrócili. Patrzyli na Skowronka ze złośliwymi
uśmieszkami. Te spojrzenia jak w pryzmacie zamieniły się w nieme błaganie
Skowronka.
Mogłem go uratować lub pogrążyć.
- System GPS jest niezawodny? - pytałem Piranię.
Kamery zawarczały, reflektory rozjaśniły mrok, błysnęły flesze.
- Tak - odpowiedział Pirania.
- Wskazał jako miejsce ukrycia samochodu tę stodołę?
- Tak.
- To znaczy, że samochód tu jest - oświadczyłem.
Dziennikarze uznali moje słowa za dziecinadę, a Skowronek zbladł i był chyba
bliski
zawału serca. Spokojnie wyjąłem scyzoryk. Błysnęły Ilesze. Spodziewano się chyba
mego
publicznego harakiri, lecz ja wbiłem ostrze w klepisko, tam, gdzie widziałem
linię świeżo
nasypanego piachu. Kupka tego piachu znajdowała się w kącie stodoły razem z
szufelką i
szczotką do zatarcia śladów. Pochylony prowadziłem scyzoryk szparą otaczającą
prostokąt
szerokości czterech i długości siedmiu metrów.
- Jak państwo widzą - mówiłem - mamy tu ślad obecności gigantycznej klapy, w
której rogach stoją słupy niby podtrzymujące strop. Te podpory są dziwnie grube
i
podejrzewam, że ukrywają w środku podnośniki hydrauliczne. Musimy tylko znaleźć
mechanizm uruchamiający tę windę.
Obejrzałem słupy. Pierwszy z prawej miał przy wrotach odsuwaną na zawiasach
klapkę. Za nią były dwa guziki ze strzałkami w górę i w dół. Nacisnąłem górny.
Coś pod
nami zawyło, zaszemrało i podłoga zaczęła się unosić. Po chwili to co było
klepiskiem
wzniosło się na wysokość czterech metrów i zatrzymało się. Pod maskującą warstwą
ziemi
była siatka, kratownica i dźwigary. Naszym oczom ukazało się drugie klepisko.
- Jedziemy w dół? - zapytałem.
Zjechaliśmy do pomieszczeń pod stodołą. Najpierw musieliśmy zejść
kilkunastometrowym korytarzem do sporej hali. Gdy Pirania wcisnął kontakt i
zapaliły się
światła, ujrzeliśmy przestronne, klimatyzowane wnętrze o powierzchni około
dwustu metrów
kwadratowych. Wszędzie walały się części samochodów z poprzebijanymi numerami
fabrycznymi, a na środku złomowiska stał nietknięty Rosynant.
Teraz Skowronek mógł udzielać wywiadów i robił to chętnie. W tym czasie
obejrzałem nasz samochód. Spodziewałem się, że Paweł zrobi błąd i zostawi jakiś
ślad, ale
niestety okazał się profesjonalistą.
Nad ranem z Olbrzymem jechaliśmy Rosynantem za samochodem Skowronka. Nagle
coś mi się przypomniało i mrugnąłem do nich światłami. Zjechali na pobocze.
Wysiadłem i
podszedłem do ich wozu.
- Połączcie się z gdańskimi bankami i zapytajcie, czy ktoś nie realizował
czeku... -
podałem im nazwę banku obsługującego konto ministerstwa i numer czeku.
Skowronek sięgnął po telefon i zadzwonił do komendy.
- Pojadę z wami, a Olbrzym weźmie Rosynanta i uda się do Klubu Nurków
�Wieloryb" - zaproponowałem.
Rozstaliśmy się z Olbrzymem, a we trójkę skierowaliśmy się do komendy policji.
Tam
czekaliśmy na informacje z banków. Kilka minut po ósmej zadzwonił do nas
kierownik kas z
banku w Gdańsku-Oliwie.
- Jedziemy! - krzyknął Pirania.
Na sygnale zajechaliśmy pod bank. Przywitał nas sam dyrektor. W jego gabinecie
panowała przyjemna cisza, a w powietrzu czuło się atmosferę wielkich pieniędzy.
- To ten czek? - zapytał nas dyrektor.
Wziąłem do ręki blankiet i zdziwiłem się nazwiskiem osoby, która go
zrealizowała.
- To niesamowite - mruknąłem.
- Co? - zainteresował się Skowronek.
- Sprawdźcie u kolegów w Warszawie, czy nie mają informacji o Jerzym Baturze -
poprosiłem.
- Kto to taki?
- Handlarz dziełami sztuki, nasz śmiertelny wróg.
Pirania już dzwonił, a Skowronek przyglądał mi się uważnie.
- Jak to się stało, że wasz wróg realizuje czek waszego ministerstwa? -
zaciekawił się.
- Czek miał Paweł i to on wpisał nazwisko Batury, poznaję jego charakter pisma.
- Skoro zna pan osobę, która realizowała czek, to z pewnością rozpozna pan tego
człowieka na filmie - dyrektor włączył magnetowid z nagraniem wnętrza sali
banku.
- Poznaje go pan? - dopytywał się dyrektor.
- Tak.
- Warszawiacy mają Baturę w dołku na czterdzieści osiem godzin - wtrącił się
Pirania.
- Miał lewą giwerę i obrabował jakiegoś hotelowego gościa. Razem z nim
aresztowano
dryblasa o ksywie �Augusto".
- Człowiek na tych zdjęciach to Paweł Daniec - powiedziałem. - Trochę zmienił
swój
wygląd, ale to z całą pewnością mój były pracownik. Czy u państwa można wynająć
skrytkę?
- Oczywiście - bankier rzekł z całą powagą.
- Może pan sprawdzić, czy Jerzy Batura wynajął u was skrytkę?
- No, nie wiem. Łamię tajemnicę bankową.
- Czy ma tu skrytkę? - zapytałem z naciskiem. Wciąż patrzyłem na zatrzymaną
klatkę,
na której Paweł uśmiechnięty realizował czek. Co wstąpiło w tego chłopaka?
Dyrektor zadzwonił i po chwili miał informację.
- Tak, Batura założył skrytkę dziś rano. Zaraz przyniosą taśmy, to zobaczymy,
czy to
ten sam człowiek.
- Nie ma sensu - Skowronek wstał. - Rekwirujemy taśmy i zawartość skrytki.
- Bez sądowego nakazu nic nie dam - bankier podskoczył pełen oburzenia.
- Dziś dyżur w sądzie ma Klementyna Piwiara, a więc zdobycie nakazu zajmie nam
kilka godzin i to tylko przy mocnych przesłankach - Pirania uprzedził szefa.
- Co jest? - Skowronek spojrzał na nas ze złym błyskiem w oku. - Facet
poszukiwany
listem gończym podszywa się pod innego, aresztowanego zresztą bandziora, okrada
państwo,
a ja mam walczyć w sądzie z sędziną starą panną i bankierem, któremu wydaje się,
że pracuje
w Szwajcarii.
Dyrektor nabrał koloru dyrektorskiego, czerwonego dywanu, tyle że chyba nie
byłby
tak miły w dotyku.
- Zaraz, zaraz - uspokajająco uniosłem ręce. - Jak można odebrać zawartość
skrytki?
- Podając hasło - wyjaśnił dyrektor.
Zadzwonił mój telefon komórkowy. Przeprosiłem wszystkich i wyszedłem do
sekretariatu.
- Panie Tomaszu! - wołał podekscytowany Olbrzym. - Dziś w nocy ktoś włamał się
do
archiwum Klubu Nurków �Wieloryb".
- Coś zginęło?
- Nie, złodzieja interesowały dokumenty związane z �Wilhelmem Gustloffem", ale
nic
nie zniknęło.
Podziękowałem za te informacje i wróciłem do dyrektora.
- Ile razy możemy strzelać? - pytał Pirania. - Spróbujemy zgadnąć, a w razie
porażki
załatwimy nakaz.
- Pan zna hasło? - Skowronek dołączył do potyczki słownej.
- Oczywiście - dyrektor rozparł się w fotelu.
- Może jakaś podpowiedz? - Pirania nie dawał spokoju. - Jaka kategoria? Filmy?
Modelki? Gatunki wina?
- �Gustloffł - odezwałem się. - �Wilhelm Gustloffł to hasło Jerzego Batury.
Bankier spojrzał na karteczkę z hasłem i zbladł. Szczęka mu bezwiednie opadła, a
oczy gotowe były pójść na długi spacer. Trafiłem w dziesiątkę.
ROZDZIAŁ PIĄTY
POŚCIG ZA PAWŁEM � SPOTKANIE Z �FILADELFIĄ" � JAK CHCĘ
ZAROBIĆ NA EMERYTURĘ? � MICHAŁ UCZY SIĘ Z KOMPUTERA �
ODPRAWA NA �DIABOLO" � POZNAJEMY NOWYCH
WSPÓŁPRACOWNIKÓW � WYPRAWA NA ZATOPIONY OKRĘT
PODWODNY � CZY FINDER PRÓBOWAŁ NAS ZABIĆ?
Mój triumf był absolutny. Dyrektor banku powędrował po zawartość skrytki.
Oczywiście odbierając zawartość musiałem podpisać specjalne pokwitowanie. Czym
prędzej
wyszliśmy ze Skowronkiem i Piranią do samochodu. Musiałem wyjaśnić policjantom,
skąd
znałem hasło.
- Wyślemy tam ekipę śledczą i będziemy mieli dowody na tego pańskiego Dańca
podającego się za Baturę - zaoferował się Skowronek.
- Chyba nie ma sensu - powątpiewałem. - Nic nie zginęło, więc nie ma
przestępstwa.
- To zobaczmy, co ten Daniec ukrył w banku - poprosił Pirania.
- Myślałem, że wpierw chcecie zebrać odciski palców? - zwróciłem mu uwagę.
Pirania siadł za kierownicę i uruchomił silnik.
- Stop! - krzyknąłem.
- Co jest? - Skowronek wykonał w fotelu zwrot o sto osiemdziesiąt stopni.
- Widzicie te kamery - wskazałem im obiektywy umieszczone nad wejściem do banku.
- Jestem przekonany, że mają duże pole widzenia. Może na taśmie zobaczymy, czym
przyjechał tu Paweł Daniec vel Jerzy Batura.
Policjanci pospieszyli do banku. Podczas ich nieobecności sięgnąłem po telefon
komórkowy i zadzwoniłem do jednego człowieka.
- Poszedł na dworzec kolejki - oznajmił rozentuzjazmowany Pirania. - Mamy go!
- Od tamtej pory minęła ponad godzina - powiedziałem patrząc na zegarek.
Podjechaliśmy pod dworzec. Bilety sprzedawano w maleńkim kiosku. Miła, młoda
dziewczyna w środku rzecz jasna pamiętała opisanego przez nas młodzieńca.
Większość
pasażerów miała bilety miesięczne.
- Wykupił bilet do Sopotu - poinformowała nas.
- Jest w Hotelu Grand - ucieszył się Skowronek. - Ma dużo kasy i szaleje za
państwowe pieniądze.
- Nie - Pirania machnął ręką. - Umówił się z kimś, kto go zabrał samochodem.
- Pojedźmy na molo - zaproponowałem.
- Tak, możemy nakarmić mewy - szydził Skowronek wściekły na Pawła.
- Doradzam pośpiech - mruknąłem.
Pirania zadowolony, że może pojeździć na sygnale, wdepnął pedał gazu.
Zatrzymaliśmy się przy skwerze naprzeciw wejścia. Białe budyneczki, gdzie były
kasa i
stoiska z darami morza, sprawiały trochę smutne wrażenie. Skowronek i Pirania
machnęli
legitymacjami i już wbiegliśmy na molo. Nasze kroki głucho dudniły na
drewnianych
deskach. W oddali widziałem sylwetki dwóch mężczyzn. Policjanci wyjęli
pistolety.
Michał szedł wyprostowany, w wojskowym kapeluszu naciągniętym głęboko na
przysłonięte ciemnymi okularami oczy. Dłuższą chwilę spoglądał na pontony. Gdy
był
dziesięć metrów ode mnie, wstałem i przeszedłem na drugą stronę mola, gdzie nie
było
pontonów.
Po chwili Michał stał już obok mnie. Ręce założyłem na poręczy. Z lewego rękawa
wystawała gazeta. Michał stojąc z prawej strony bez trudu, w sposób niewidoczny
dla nikogo,
wyjął ją i podał mi.
- Miło cię widzieć! - rzekł na powitanie.
- Co tu robiłeś?
- Byłem na Formozie, w ośrodku szkolenia polskich płetwonurków bojowych w
Gdyni-Oksywie - wyjaśnił mi.
- Masz czas i chęci zarobić?
- Co można zarobić oprócz kilku guzów? - pytał obracając się.
- Musimy coś zrobić, żeby nie były to tylko guzy.
- Nie będą o mnie mówili w telewizji tak jak o tobie?
- Wiedziałeś i mi pomogłeś? - dziwiłem się.
- Od tego ma się przyjaciół, żeby im ufać i wierzyć w szczerość ich intencji.
Już chciałem powiedzieć Michałowi, że być może czeka go rozczarowanie, gdy z
oddali usłyszałem odgłos syren policyjnych. Te dźwięki wyraźnie zaniepokoiły
pasażerów
pontonów.
- Chodźmy - zdecydowałem ciągnąc Michała na koniec mola.
Syreny ucichły. Zniknęły też gdzieś pontony. Szliśmy z Michałem ramię w ramię.
Buty stukały o mokre deski mola. Wokół nas zapanowała cisza. Nawet mewy
odleciały na
pełne morze. Zeszliśmy po schodkach i byliśmy na główce mola. Przed nami było
już tylko
morze. Nagle ktoś przeładował broń.
- Stać, bo strzelamy! - ktoś krzyczał.
Obróciliśmy się powoli unosząc ręce w geście poddania. Przed nami stało dwóch
tajniaków, kilkanaście metrów za nimi widziałem zdyszanego Pana Samochodzika.
- Komisarz Skowronek! - wołał niższy i starszy.
- Aspirant Pirania! - dodał drugi.
- Aresztujemy was! - znowu głos zabrał starszy.
Spojrzeliśmy z Michałem na siebie i uśmiechnęliśmy się. Ten śmiech tak
zdenerwował policjantów, że prawie nacisnęli spusty pistoletów. Z Michałem
odchyliliśmy
się do tyłu. Nasze stopy oderwały się od desek molo i runęliśmy ku wodzie.
- Czekajcie! - usłyszałem jeszcze krzyk pana Tomasza. Nie wiem, kogo chciał tym
krzykiem powstrzymać.
Paweł i Michał zniknęli nam z oczu. Skowronek i Pirania słysząc mój krzyk nie
strzelali. Wtedy spod pomostu jak wystrzelone z katapulty wyskoczyły dwa
pontony. Ich
silniki ryczały na najwyższych obrotach.
- Nie strzelajcie! - prosiłem policjantów.
Obaj opuścili pistolety i spojrzeli na mnie z wyrzutem.
- Będzie pan musiał to nam wyjaśnić - stwierdził Skowronek.
W milczeniu odwieźli mnie na komendę. Po drodze wezwali Morski Oddział Straży
Granicznej do pościgu za pontonami. Przesłali też informacje do patroli
policyjnych w rejonie
wybrzeża, żeby zwróciły uwagę na osobników podobnych do Pawła i Michała.
- Panie Samochodzik - zaczął Skowronek zapalając lampę na biurku - niech pan nam
powie wszystko, ale tak jak na spowiedzi.
Pirania przechodząc koło biurka szefa nieznacznie poruszył lampą, żeby światło
biło
mnie w oczy.
- Uratowałem wam życie - oświadczyłem. - Daniec był kiedyś w �czerwonych
beretach", a ten drugi to także komandos, jeden z najlepszych w Polsce. Gdyby
obaj byli
uzbrojeni, to teraz zbierałbym pieniądze na wasze wiązanki pogrzebowe.
Policjanci jedli kanapki i obaj zaśmiali się. Zgiętymi palcami popukali się w
piersi i
usłyszałem tylko głuchy odgłos uderzeń.
- Kamizelki kuloodporne - powiedzieli jednocześnie.
- Panowie... - zacząłem, a następnie mówiłem przez dziesięć minut. Powiedziałem
wszystko o swoich podejrzeniach wobec Pawła i Michała. Moje domysły potwierdziły
się,
gdy przejrzeliśmy zawartość notebooka zostawionego w bankowej skrytce.
Ucieszyłem się,
gdy odzyskałem pieniądze pobrane przez Pawła z ministerialnego konta.
Pontony gnały z zawrotną prędkością lekko ślizgając się na grzywach fal. Obaj
sternicy mieli twarze zamaskowane kaskami i maskami do nurkowania. Sternik, z
którym
płynął Michał, gwałtownie zamachał dłonią. Spojrzałem w tamtą stronę. Dwie mile
od nas
błyskało niebieskie światełko wodnego patrolu policyjnego. Pontony tylko
zwiększyły
prędkość. Mój sternik wyjął małe czarne pudełko i szybko, pięć razy nacisnął
czerwony
guzik. Skręciliśmy na północny zachód. Policjanci wciąż byli daleko, a
kilkanaście metrów
przed nami ukazał się szczyt niskiego kiosku miniaturowego okrętu podwodnego.
Przez
otwarty właz ze środka wyszedł marynarz, który chwycił nasze cumy i przyciągnął
pontony.
Bez słowa pokazał mnie i Michałowi, że mamy zejść do środka. Posłusznie
zsunęliśmy się po
krótkiej drabince.
Znaleźliśmy się w sterówce, z fotelami dla sterników, nawigatora i mechanika.
Jeden z
członków załogi ruchem głowy wskazał nam pomieszczenie znajdujące się w kierunku
rufy.
Przeszliśmy przez gródź, i mogliśmy usiąść na miękkich kanapach. Po pięciu
minutach
dołączyli do nas sternicy pontonów. Jeden z nich okazał się wysokim blondynem o
szczupłej
twarzy, wysportowanej sylwetce i zimnych, bladoniebieskich oczach.
- Steve Stevenson - przedstawił się podając nam rękę. Mówił po angielsku, jakby
pobierał nauki w Oxfordzie.
- �Augusto", ale dla przyjaciół Michał - odpowiedział mój przyjaciel.
- To chyba zostaniemy przyjaciółmi - odezwał się drugi sternik. Jego tembr głosu
wydał mi się znajomy. Rzecz jasna była to uśmiechnięta Danielle. - Co z Baturą?
- zapytała
Michała.
- Gliny zrobiły na nas obławę w hotelu - tłumaczył Michał. - Ktoś nas wrobił w
kradzież. Batura wziął całą winę na siebie. Powiedział: �Wal do Sopotu i uprzedź
ich, że
gliny węszą. Ja wynajmę dobrego adwokata i wkrótce do was dołączę". Jak kazał,
tak
zrobiłem.
- Oddaj Glocka - Danielle spojrzała w moją stronę.
- Nie mam.
W dłoni Anglika błyskawicznie pojawił się pistolet. Miałem nadzielę, że gazowy.
Chyba nie ryzykowałby strzelania we wnętrzu okrętu podwodnego.
- Jak to nie masz?! - wściekała się Danielle.
- Zostawiłem go w bankowej skrytce.
- Jakiej skrytce?
- Gdy nasłałaś na mnie bandziorów w tę noc, kiedy włamałem się do willi,
postanowiłem ukryć w banku parę rzeczy.
- Co? - pytanie Danielle zostało wzmocnione wymownym gestem uzbrojonej dłoni
Anglika. Teraz moje prawe oko miało okazję zajrzeć do lufy pistoletu, aż po
lśniący czubek
pocisku.
- Mój komputer, pistolet, fałszywe dokumenty i pieniądze.
- Jakie pieniądze?
- Ukradłem je z konta mojej byłej firmy.
Przez cały czas Michał uważnie śledził przebieg rozmowy i obserwował Anglika.
Siedział plecami do prawej burty, a ja naprzeciw niego. Danielle i Anglik stali
przy grodzi
twarzą do mnie.
- Zgłupiałeś?! - nie wytrzymała Danielle.
- To skrytka na hasło, a w Polsce obowiązuje tajemnica bankowa. Policja
musiałaby
wiedzieć, gdzie zostawiłem swoje rzeczy, żeby w sądzie, przedstawiając poważne
dowody,
otrzymać nakaz rewizji.
- To skąd policja wiedziała o spotkaniu na molo? - zapytał Steve.
- Jego spytajcie! - palcem wskazałem Michała. - Wypuścili go i wysłali za nim
agentów.
- Dość! - mruknęła Danielle i opadła na kanapę obok Michała. - Szef uprzedzał,
że w
Polsce trudno o profesjonalistów.
Chwilę siedzieliśmy w milczeniu. Steve przeszedł do następnego pomieszczenia na
rufie. Wokół nas panowała cisza. Elektryczne silniki pracowały bezgłośnie.
Szumiał
wentylator, a ze sterówki dobiegały do nas piski elektronicznych urządzeń i
krótkie komendy
marynarzy.
- Danielle, powiedz, co to za łajba? - poprosiłem dziewczynę.
- To �Filadelfia", miniaturowy okręt podwodny - opowiadała Danielle. - Spadek po
Armii Czerwonej stacjonującej niegdyś w NRD. Ma długość 20 metrów, szerokość 2,8
metra
w linii wodnej i może zanurzać się do głębokości 60 metrów. Miał służyć do
przerzucania
rosyjskich grup dywersyjnych i szpiegowskich na wybrzeże przeciwnika. Projekt
powstał
przy współudziale Specnazu. Czterech żołnierzy tej jednostki siedzi teraz w
sterówce.
Poznacie ich wieczorem. Okręt ma niewielki kiosk, nie jest uzbrojony. Ma chrapy
umożliwiające płynięcie na silniku spalinowym pod wodą. To z kolei niemiecki
wynalazek.
Szef zainstalował tu trochę elektroniki, przedział desantowy zamienił w salon.
Część
dziobową poznacie w odpowiednim momencie.
Danielle przysnęła opierając głowę o muskularne ramię Michała. Rozłożyłem się na
kanapie.
- Daj gazetę - poprosiłem Michała.
Zauważyłem, że powieka oka Danielle lekko drgnęła. Rozłożyłem gazetę, tak żeby
dobrze widziała tytuł i dzisiejszą datę. Potem zagłębiłem się w lekturę pisma,
zwłaszcza
artykułu o zuchwałej kradzieży dzieł sztuki w pewnym małym dworku.
Po półgodzinie silniki zwolniły. Danielle podniosła głowę. Chwilę nasłuchiwała
rozmowy ze sterówki i wstała.
- Jesteśmy na miejscu - oznajmiła.
Słyszałem, jak sprężone powietrze wypycha wodę ze zbiorników balastowych, a
potem rozległ się stukot i �Filadelfią" lekko szarpnęło.
- �Diabolo" jest w rzeczywistości katamaranem - wyjaśniła nam Danielle. -
�Filadelfia" jest cumowana pod nim. Trochę to spowalnia �Diabolo", ale takiego
balastu jak
�Filadelfia" potrzebuje szef.
Wyprowadziła nas do sterówki i przez kiosk mogliśmy wejść do pomieszczenia tuż
przy dnie �Diabolo". Dziewczyna zamknęła nas w jednej z kabin na śródokręciu i
zniknęła na
godzinę. �Diabolo" ruszył. Nie mogliśmy wyjrzeć na zewnątrz, bo bulaj był
zamknięty, a
napis po angielsku głosił: �Nie otwierać!". Wolałem nie próbować, przynajmniej
na razie.
Michał ułożył się na koi i sięgnął po pilota włączając telewizor.
- Batura wyjdzie z aresztu za czterdzieści dwie godziny - rzucił spoglądając na
zegarek.
- Nasi gospodarze muszą się spieszyć, bo jak wyjdzie, to pociągnie za sobą ogon
kilkunastu agentów - odpowiedziałem.
- Załoganci �Diabolo" są kuci na cztery łapy, jeśli do tej pory władze nic im
nie
zrobiły - mruknął. - Co tu robisz?
- Staram się zarobić na emeryturę - odpowiedziałem. - W firmie jestem już
spalony,
nie ma dokąd wracać.
- A więc chodzi tylko o pieniądze? - upewnił się.
- Tak.
- A dużo?
- Z tego co się zorientowałem, stawka w tej grze jest wysoka.
- To dobrze, Batura zapewniał mnie, że zarobię górę forsy.
- Nurkowałeś w tych wodach?
- No, pewnie - oburzył się Michał. - Przechodziłem szkolenie na Formozie, w
bazie
naszych podwodnych komandosów.
- Można coś ciekawego znaleźć przy polskim brzegu.
- Tak.
- Trochę wraków, większość rozszabrowana. Są nawet U-Booty. Do zbadania pozostał
chyba tylko �Wilhelm Gustloff".
- Byłeś tam? - pytałem. - Musiałeś być, skoro Batura ciebie odnalazł i zwerbował
do
tej grupy.
- Musiałem być - Michał chyba wreszcie pojął, kogo miał grać.
Podejrzewałem, że �Augusto", kumpel Batury, miał pomóc załodze �Diabolo" dotrzeć
do wraka. Potrzebowałem Michała, bo nieświadom niczego mógł mi pomóc, a przede
wszystkim uratować moją głowę w krytycznym momencie. On podkręcił głos w
telewizorze i
ruchem głowy pokazał mi, żebym rozejrzał się po pokoju.
Nasza kabina była nieduża. Stała tu tylko piętrowa koja, stolik, fotel, biurko z
komputerem pod bulajem i telewizor nad wejściem. Szafki ubraniowe ukryto w
ścianach.
Szukałem urządzeń podsłuchowych, a głównie kamer. Nic nie znalazłem. Włączyłem
komputer i sprawdziłem, czy ma odpowiedni edytor tekstu. Miał, identyczny z
zainstalowanym w notebooku. Bardzo mi to ułatwiło sprawę. Do kieszeni wkładałem
dyskietki i błyskawicznie przekopiowałem dane na twardy dysk. Michał zasiadł do
komputera
i przejrzał wszystkie zawarte tam informacje. Przejrzał, to może za mało
powiedziane, bo
musiał je wkuć na pamięć. Zdążył w samą porę, przed przyjściem Danielle. Jeszcze
tylko
usunąłem tekst i rysunki z komputera i włączyłem jakąś grę. Niszczyłem kolejną
bazę
kosmitów, gdy Danielle przyszła po nas.
- Chodźcie - rzuciła.
Szliśmy długim korytarzem, potem po trapie na wyższy pokład, gdzie znajdowała
się
sala odpraw z wygodnymi fotelami lotniczymi ustawionymi w podkówkę. Siedziało
tam już
kilku mężczyzn i jedna kobieta. Danielle wskazała nam miejsca koło niej i
stanęła na środku.
- Jesteśmy w komplecie, brakuje tylko szefa - przemówiła. - Pojawi się niebawem.
Na
razie ja dowodzę. Przyszła pora, żebyśmy się poznali, zwłaszcza z naszymi
polskimi
współpracownikami. Paweł - wskazała mnie - to były detektyw państwowy
specjalizujący się
w ściganiu złodziei dzieł sztuki, były komandos, z tego co wiem nurkował.
Siedzący obok
niego Michał to człowiek, który nurkował przy naszym celu. Opowie nam o
zagrożeniach,
które tam na nas czekają. Sara - obróciła się w stronę trzydziestoletniej
kobiety o krótkich
blond włosach, okrągłej twarzy i haczykowatym nosie - to Amerykanka. Służyła w
korpusie
marines. Była tam lekarzem ze specjalizacją chorób nurków. Anglik Steve to były
oficer
brytyjskich okrętów podwodnych. Po, nazwijmy to, odejściu z marynarki pracował
jako
funkcjonariusz morskich służb ratunkowych.
Dalej siedział Hans, były pilot morskich śmigłowców Luftwaffe. Był niski i
szczupły.
Miał około czterdziestki i twarz wypraną z wszelkich uczuć. Pierreła, Belga,
specjalistę od
fałszowania dokumentów już znałem. Fin o pseudonimie Finder, typ
intelektualisty, zajmował
się informatyką. Julio, uśmiechnięty eks-komandos rodem z Portugalii, połowę
swego
burzliwego życia spędził w wojsku, najpierw w portugalskiej armii, potem dwie
tury w legii
cudzoziemskiej i pięć lat w Afryce jako strażnik w kopalniach diamentów. Oleg,
bliźniacy
Iwan i Misza oraz Kostia stanowili rosyjskojęzyczną załogę �Filadelfii", przy
czym Kostia
swą wielkością i kłębami muskułów mógłby wprawić w kompleksy każdego ciężarowca.
Załogę �Diabolo" stanowiło kilkunastu wynajętych marynarzy różnych narodowości,
których
jedynym zadaniem było utrzymanie statku w ruchu. Szybko i skutecznie oduczono
ich
zadawania niepotrzebnych pytań i nadmiernego gadulstwa.
- Teraz udamy się w pobliże Półwyspu Helskiego, żebyśmy mogli sprawdzić wasze
umiejętności - powiedziała Danielle patrząc na mnie i Michała.
Wszyscy zeszliśmy do pomieszczenia koło maszynowni. W ogromnej ładowni leżało,
stało i wisiało wszystko to, co potrzebne jest do nurkowania. Były tu wygodne
suche
skafandry uszyte na wzór stosowanych w armiach zachodnich, aparaty powietrzne
�Aqualung", szwajcarskie komputery nurkowe �Uvatec", automaty oddechowe
�Sherwood",
butle �Spiro", ale także francuskie aparaty nurkowe �Oxygers 57", �Oxymixgers",
�OxyNG".
Bez trudu każdy z nas znalazł odpowiedni sprzęt dla siebie. Na �Diabolo" mieli
zostać tylko
Pierre i Finder. Przenieśliśmy wyposażenie do �Filadelfii". Okręt podwodny
odłączył się od
�Diabolo" i powoli opadał na dno. Usłyszeliśmy lekki stuk, gdy osiedliśmy na
dnie morza.
- Steve i Sara płyną pierwsi - rozkazała Danielle. - Znajdujemy się mniej więcej
na
głębokości 40 metrów. Osiem metrów niżej leży wrak U-Boota. W drugiej parze
popłyną
Paweł i Julio, na końcu ja z Michałem.
Przeszliśmy do dziobowej części �Filadelfii", gdzie znajdowała się śluza
pozwalająca
szybko dostosować ludzki organizm do ciśnienia na tej głębokości, a w drodze na
okręt
przeprowadzić zbiorową dekompresję bez kłopotliwego odliczania czasu na
kolejnych
głębokościach. �Filadelfia" mogła płynąć z pracującą kabiną dekompresyjną.
Po półgodzinie wypłynąłem z Portugalczykiem z �Filadelfii". Julio pokazał mi
ręką
kierunek. Trzymałem się metr w bok od niego. Latarki ledwo rozświetlały
kilkanaście metrów
przed nami. Płynęliśmy w chmurze mułu, żeby po kwadransie dotrzeć do wraka.
Dopłynęliśmy do dziobu okrętu wbitego w dno, rozszarpanego, który odpadł od
reszty.
Nigdzie nie widziałem Steveła ani Sary. Wkrótce dotarł do nas Michał. Zdziwiłem
się, że był
sam, ale płynąc za Juliem bardziej uważałem na swoją głowę. Portugalczyk
skierował się do
kiosku okrętu, oglądał mostek i sprawdzał zamknięcie włazu. Potem zainteresował
się
wejściem przy dziale przeciwlotniczym i w końcu na rufie. Cały czas z Michałem
płynęliśmy
za nim. Julio teraz poprowadził nas do samego dna, tam nagle zgasił latarkę
dotknął płetwami
dna i zniknął w chmurze pyłu. Chciałem płynąć za nim, ale Michał chwycił mnie za
ramię.
Bez słowa pokazał na swój komputer nurkowy. Zobaczyłem, że ma zapas tlenu ledwie
na pięć
minut, to za mało, żeby wypłynąć na powierzchnię lub wrócić na �Filadelfię".
Zdenerwowany
sprawdziłem swój zapas w butli. U mnie było tylko trochę lepiej. Korzystając ze
wskazań
busoli płynęliśmy tam, gdzie powinna być �Filadelfia". Gnaliśmy pod wodą jak
szaleni,
chociaż nasze ruchy siłą rzeczy były wolne, a bardzo szybko dały o sobie znać
braki
powietrza. Michał wyraźnie zostawał w tyle. Zatrzymałem się. Mój przyjaciel nie
miał już
czym oddychać. Zbliżyłem twarz do jego maski. Widziałem w jego oczach
przerażenie i
nadchodzącą śmierć. Jednak resztkami sił pokazywał mi na swój Jacket",
kamizelkę, którą
wypływający nurek wypełniał powietrzem, gdy chciał szybciej zbliżyć się do
powierzchni
zamiast machać płetwami. Wtedy zrozumiałem. Nasz sprzęt miał specjalną, mniejszą
butlę do
napełniania �jacketa". Wystarczyło tylko poprzełączać zawory. Zrobiłem to w parę
sekund, a
potem Michał powtórzył tę operację u mnie.
Zyskaliśmy w ten sposób kolejne trzy minuty. Na dwadzieścia sekund przed
ostatecznym końcem powietrza dotarliśmy do wrót śluzy.
Wrota otwierały się i zamykały się w minutę. Lecz to nas już nie obchodziło.
Ktoś
dobrze zaprojektował kabinę zaopatrując ją we własny zbiornik powietrza, które
teraz
mogliśmy wdychać naszymi ledwo żywymi płucami. Kostia zajrzał do nas przez bulaj
i dał
znak, że zaraz otworzy wrota śluzy dla reszty grupy. Wrócili wszyscy i patrzyli
na nas z
mieszaniną zdziwienia i podziwu.
Po niecałej godzinie mogliśmy siedząc w saloniku przy maszynowni �Filadelfii"
wyjaśnić sobie ten przedziwny wypadek.
- Chcieliśmy was sprawdzić - oznajmił Julio.
- Jeśli chcecie nas zabić, to po prostu nas zastrzelcie - rzucił wściekły
Michał. - Kula
jest tańsza niż podwodna wycieczka i strój płetwonurka zamiast trumny.
- Spokojnie, wszystko zostało wyliczone na styk - Danielle mówiła popijając
gorącą
kawę. - Faktycznie, manipulowaliśmy przy waszych komputerach. Po pięciu minutach
miały
zmienić program i trochę was nastraszyć, ale nie było mowy o tak małej ilości
powietrza w
butlach. To cud, że żyjecie.
- Kto był odpowiedzialny za te cyrki z komputerami? - zapytałem.
- Finder - odpowiedziała.
- Kto miał dostęp do butli?
- Każdy, ale to się zmieni.
Danielle wyglądała na naprawdę przejętą wydarzeniem. Sara zbadała nas, ale nic
nam
nie było. Gdy dotarliśmy do �Diabolo", zostaliśmy z Michałem rozdzieleni. Jego
zakwaterowano razem z czwórką Rosjan. Mnie przeniesiono do Julia. Siedziałem
zamyślony
na koi. Nade mną Portugalczyk palił cygaro z tytoniem o zapachu orzecha
laskowego i czytał
gazetę. Rozległo się pukanie do drzwi.
- Wlazł! - krzyknął Portugalczyk.
Wszedł Finder. Przestraszony patrzył na mnie.
- Sorry - wyszeptał. Usiadł przy stoliku i wyjął buteleczkę wódki. - Wypijemy na
zgodę?
- Nie piję - rzuciłem.
- A ja chętnie - ujrzałem długą dłoń Julio sięgającą po butelkę. Sądziłem, że
nikt już
nigdy nie zobaczy zawartości tej flaszki.
- Paweł, słuchaj - Finder patrzył błagalnie - program był bardzo dobry. Na
początku
miał pokazywać, że wszystko gra. Potem miał się przełączyć, nastraszyć was
brakiem
powietrza i znowu wrócić do normy. Gdyby nie to wariactwo...
- Powiedz, kto zlecił wykonanie tych zmian? - przerwałem mu.
- Danielle.
- Kto opiekuje się pomieszczeniem ze sprzętem? Kto napełnia butle?
- Ruscy.
- Cała czwórka?
- Tak. Właśnie dlatego od dziś uruchamiamy system identyfikacji ruchów załogi -
Finder wyjął dwa plastikowe prostokąty z chipem, podobne do kart kredytowych. Na
każdej
było imię i nazwisko załoganta oraz jakieś znaczki. - Każdy z was będzie miał
ograniczony
dostęp do pomieszczeń na statku. Przechodząc przez grodź lub wchodząc do jakiejś
kabiny
możecie otworzyć drzwi wprowadzając kartę do czytnika. Macie ograniczony dostęp
do
pomieszczeń �Diabolo". Te znaczki na kartach pojawią się też na drzwiach, które
możecie
otworzyć.
- A co wtedy, jeśli się pomylimy? - zaciekawił się Julio.
- Włączy się alarm, automatycznie zostaną odcięte wszystkie drogi odwrotu i
trzeba
będzie się tłumaczyć. Zielone kółka to pomieszczenia ogólnodostępne - tłumaczył
i
pokazywał Finder. - Żółty trójkąt z cyfrą oznacza numer kabiny, do której macie
wstęp.
Niebieskie romby są do drzwi na pokład, czerwone kwadraty do stref tylko dla
specjalistów.
Przyjrzałem się swojej karcie i porównałem jaz cyframi i figurkami oznaczonymi
na
szkicu �Diabolo".
- Mam wstęp do tej kabiny, mesy, sali narad, siłowni i nigdzie więcej? -
zdziwiłem się.
- Decyzja Danielle - Finder wzruszył ramionami i wyszedł.
Julio także sięgnął po swoją kartę.
- Nie mają do nas zaufania - mruknął przyglądając się jej.
ROZDZIAŁ SZÓSTY
SPOTKANIE W KLUBIE NURKÓW �WIELORYB" � CZY �WILHELM
GUSTLOFF" PRZEWOZIŁ BURSZTYNOWĄ KOMNATĘ? � KTO
BLOKUJE DOSTĘP DO WRAKA? � KŁÓTNIA PRZY OBIEDZIE �
SZKOCKI BUDZIK FINDERA � HISTORIA ZATOPIENIA
�WILHELMA GUSTLOFFA" � JAK WEJŚĆ DO ŁADOWNI STATKU?
Pirania podwiózł mnie pod willę �Wieloryb", gdzie czekał już Olbrzym. Od
wczesnych godzin rannych rozmawiał z szefem klubu płetwonurków.
- Jerzy - przedstawił się nurek podając mi silną dłoń. Był wysokim mężczyzną,
dużo
młodszym ode mnie, szczuplejszym, wyprostowanym.
- Tomasz N.N. - odpowiedziałem. - Może za jakiś czas dołączą do nas detektywi z
komendy policji.
- O rany - mruknął Jerzy.
- Co się stało? - zapytałem. - Boisz się, że zatrzymają cię za posiadanie małego
składu
nieużytecznej broni? Będą szukać u ciebie skarbów?
- W Polsce zgłoszenie znalezienia skarbu jest równoznaczne z potraktowaniem
przez
władze znalazcy jak złoczyńcy - rzekł Jerzy. - Podam wam dwa przykłady. Dotyczą
one
pewnego przedsiębiorcy ze Szczecina. Jako jeden z pierwszych w Polsce założył
prywatną
firmę nurkową. W latach siedemdziesiątych dał ogłoszenie do gazet, że poszukuje
informacji
o zatopionych samolotach, czołgach, skrzyniach. Odezwał się człowiek, który
twierdził, że na
jednym z jezior Niemcy ustawili zimą 1945 roku kilka skrzyń, rzucili granat i
wszystko
wylądowało na dnie. Znajomy wziął nurka i zeszli pod wodę. Rzeczywiście odkryli
dużą kasę
pancerną, odwrócili ją i wycięli otwór w tylnej ściance, na ogół najcieńszej .
Wyjęli gumowy
wór z dziesięcioma kilogramami złota. Przy podziale pokłócili się i znajomy
zawiadomił
milicję. Znalezisko zarekwirowano, a nurków skazano za próbę przywłaszczenia
własności
państwa polskiego.
- To były czasy komunizmu... - zauważył Olbrzym.
- I teraz nic się nie zmieniło. Kilka lat po tamtym zdarzeniu mój znajomy
dowiedział
się o zatopionej przez Niemców barce z trzystu tonami elektrolitycznie czystej
miedzi. Nawet
teraz to ogromna wartość, a co dopiero wtedy, w czasach wiecznych niedoborów
surowcowych. Znajomy negocjował z władzami warunki wskazania miejsca, gdzie
spoczywa
barka. Ustalono, że otrzyma 3,2% wartości owych trzystu ton miedzi. Nurek wracał
z
Warszawy i już pod jego domem stał komornik gotowy do odebrania podatku od
przewidywanego wynagrodzenia nurka. Oczywiście kolega wycofał się z takiego
interesu.
Zbieram informacje o różnych znaleziskach i mam wycinek z gazety z 1985 roku. To
notatka
mówiąca o znalezieniu przez wojskowych płetwonurków owej barki z miedzią. Ile
państwo
zapłaciło za drogie poszukiwania? Nie lepiej było się dogadać?
- Z nową władzą też nie można się dogadać? - zapytałem.
- Wszystko, co znajduje się w ziemi głębiej niż na sztych łopaty, należy do
Skarbu
Państwa. Przecież działkowcy muszą mieć szansę odkopania swojej marchewki.
Oczywiście
teraz żartuję, ale niestety taka jest sytuacja prawna. Sam nigdy nie spotkałem
się ze
zdecydowanie negatywną postawą władz wobec poszukiwań prowadzonych przez nasz
klub
płetwonurków. Pewnie dlatego, że tym co znajdę, nie handluję. Trochę tych
znalezisk leży u
mnie. Jak pan widzi, mam tu ciężkie karabiny maszynowe z niemieckiego myśliwca
Fw-190.
Część rzeczy przekazujemy do muzeów.
- Słyszałem, że pana zdaniem na pokładzie �Wilhelma Gustloffa" przewożono
skrzynie z Bursztynową Komnatą? - odezwałem się.
- Tak - Jerzy stanowczo przytaknął, ale zaraz uśmiechnął się. - Tam, jak i
wszędzie
indziej. Jednak co do tego statku jest najwięcej przesłanek. Przez kilkadziesiąt
lat wiele osób
poszukiwało Bursztynowej Komnaty i nic. Dwa lata temu Walter Scott otrzymał
pozwolenie
od Rosjan na szukanie jej w Obwodzie Kaliningradzkim, w okolicach Królewca.
Ślady
prowadziły do bagien. Scott miał magnetometr protonowy zdolny wykryć anomalie
magnetyczne do głębokości nawet trzystu metrów. Przeczesał teren i nic. To
niemożliwe,
żeby tak duży obiekt jak Bursztynowa Komnata o powierzchni pięćdziesięciu pięciu
metrów
kwadratowych zniknął. Rozłożono ją do dwudziestu kilka skrzyń o
ponadnormatywnych
rozmiarach, czasami długości do dwóch i pół metra.
- Jasnowidze twierdzą, że spłonęła w królewieckim zamku - zauważył Olbrzym.
- Moim zdaniem, korzystanie z pomocy jasnowidzów przy poszukiwaniu skarbów to
nonsens - stwierdził Jerzy. - Nie uczestniczyłem w takiej akcji, w której
wskazówki
jasnowidza były prawdziwe. Przecież trudno uwierzyć, żeby któryś tam cud świata
spłonął
bez żadnego śladu w dokumentach. Za to pod koniec stycznia 1945 roku doker i
taksówkarz z
Gdyni widzieli konwój ciężarówek z opisywanymi skrzyniami w gdyńskim porcie.
- A gdzie Niemcy, pana zdaniem, umieścili skrzynie z Bursztynową Komnatą? -
Olbrzym wypalił prosto z mostu.
- Tutaj - Jerzy pokazał nam miejsce na planie statku. Przez kilka minut
tłumaczył,
dlaczego właśnie tam.
- I nikt tam do tej pory nie dotarł? - Olbrzym nie dowierzał.
Jerzy roześmiał się.
- To długa opowieść - mówił wchodząc na pięterko willi. - Zrobię wam herbaty.
Rozglądałem się po salonie. Siedzieliśmy w wysokich skórzanych fotelach, przy
wysokim, okrągłym, stylowym stole z ciemnego drewna. Na ścianach obitych
boazerią
wisiały marynistyczne obrazy. W dwóch przeciwległych kątach stały powyginane,
pordzewiałe karabiny maszynowe z niemieckich myśliwców. W szafce z książkami
zauważyłem małą wystawkę drobnych militariów od nabojów karabinowych do
oporządzenia
żołnierzy. Jerzy wrócił niosąc na tacy trzy filiżanki aromatycznej herbaty.
- Parę lat temu wystąpiłem w telewizji, gdzie opowiadałem o wynikach swych
poszukiwań Bursztynowej Komnaty - Jerzy zaczął opowieść rozsiadając się wygodnie
i
zakładając nogę na nogę. - Po tym programie zadzwonił do mnie były pracownik
polskiego
konsulatu w Niemczech. Powiedział mi, że w 1974 roku zgłosił się do nich
człowiek
twierdzący, iż płynął na �Gustloffie" jako żołnierz obsługi konwoju Bursztynowej
Komnaty.
Jako jedyny z ochrony uratował się z katastrofy. Gotów był wskazać miejsce
ukrycia skarbu
w zamian za prawa do filmu i dzwon ze statku. Podobno w 1975 roku ekipa
płetwonurków
Marynarki Wojennej próbowała sprawdzić jego wskazówki. Wyników nie znam.
- Pan, panie Tomaszu, nic o tym nie wiedział? - Olbrzym spojrzał w moją stronę.
- To były inne czasy - westchnąłem. - Podejrzewam, że nic nie znaleziono, skoro
było
cicho.
- Może - Jerzy wzruszył ramionami. - Muszę coś wam wyjaśnić. Wrak ma długość
około dwustu metrów i leży na głębokości czterdziestu pięciu metrów. Tonąc,
dziobem jak
pługiem rozorał dno morza zostawiając ogromną skibę. Płetwonurek, który schodzi
na taką
głębokość po dwunastu minutach pracy musi wynurzając się przechodzić
dekompresję.
Pewne szansę skutecznej pracy mają klasyczni nurkowie...
- W ogromnych stalowych hełmach z rurką powietrzną wychodzącą z jego szczytu? -
śmiał się Olbrzym.
- Powiedzmy, że tak to wygląda - roześmiał się Jerzy. - Po wojnie dysponowano
jedynie takim sprzętem do nurkowania tak głęboko. Od 1948 do 1951 roku Rosjanie
na
Ławicy Słupskiej, gdzie leży �Gustloffł, prowadzili eksplorację wraka. Przy jego
kadłubie
budowali rusztowania i poszczególne partie poszycia statku wysadzali dynamitem.
W ten
specyficzny sposób przebadali śródokręcie, czyli miejsce, gdzie byli cywilni
uchodźcy ze
swymi walizkami kryjącymi rzeczy najcenniejsze dla uciekających...
- Czyli złoto, kosztowności, pamiątki rodzinne - dokończył Olbrzym.
- Tak - Jerzy smutno pokiwał głową. - Cały czas władze miały wrak na celowniku i
zaciemniały fakt jego istnienia. W księdze wraków oznaczono go jako �Łeba 1",
czyli wrak
nieznany. To śmieszne! Na dziobie statku są mosiężne litery z nazwą wysokości
jednego
metra każda! W 1973 roku Urząd Morski w Gdyni zorganizował pierwszą i jak dotąd
jedyną
wyprawę morską na �Gustloffa", taką z prawdziwego zdarzenia. Byliśmy tam kilka
tygodni.
Trzydziestu nurków na trzech statkach. Musieliśmy podpisać deklarację, że nie
wpłyniemy do
wnętrza �Gustloffa". Każdy podpisał bagatelizując taki zakaz. Jednak ta ruina,
jaką
zobaczyliśmy, uświadomiła nam, że wejście do środka jest równoznaczne ze
śmiercią.
Wykonaliśmy dokumentację wraka. Mnie udało się wyciągnąć i zachować u siebie
celownik z
kompasu i ten teutoński żyrandol.
Jerzy pokazał nam szklany sześcian z krawędziami wzmocnionymi grubymi blachami.
- W 1978 roku - kontynuował Jerzy - rząd zachodnioniemiecki poinformował władze
polskie, że są informacje, jakoby na �Gustloffie" były dobra kultury.
Zaproponowano
transakcję wiązaną: oni dają statek, my nurków. Wspólnie powołujemy komisję,
która dokona
podziału owych skarbów. Nasi postanowili zrobić to inaczej i w 1979 roku
narodził się
pomysł, żeby wejść do wraka. W styczniu 1980 roku dostałem zaproszenie do
ważnych
urzędników, którzy prosili o dyskrecję, a potem były kłopoty z finansowaniem
wyprawy i w
końcu wielkie wydarzenia historyczne zamknęły sprawę �Gustloffa".
- Rzeczywiście - mruczałem zamyślony. - Wiele wskazuje na to, że we wraku coś
było. Pytanie tylko, czy nadal tam jest?
- I tak, i nie - odpowiedział Jerzy. - Te niemieckie próby dogadania się z nami
są wiele
mówiące. Niemcy nie mogliby sami niczego zrobić pod naszym nosem. Teraz jednak
rodzi
się problem prawny. Po 1989 roku na �Gustloffie" były wyprawy brytyjskie,
niemieckie,
szwedzkie. O wynikach ich poszukiwań nic nie wiadomo. Granice polskich wód
terytorialnych przebiegają dwanaście mil od brzegu. �Gustloff" zatonął na
trawersie Ustki,
dwanaście mil od brzegu, ale leży trochę dalej. Nagle, na początku lat
dziewięćdziesiątych
niemiecki konsulat w Gdańsku wystąpił z prośbą uznanie wraka za cmentarzysko
wojenne.
Tym samym zamknięto by drogę wszystkim poszukiwaczom skarbów. W tym samym czasie
na naszego �Heweliusza" niemieckie firmy organizują wycieczki nurków. �Płyń na
Heweliusza�! W barze czeka na ciebie zimna polska wódka!", tak się reklamują! A
nasz,
Urząd Morski wydał oficjalny zakaz nurkowania na �Gustloffa".
- Niemcy odkryli to, co chcieli i chcą zatrzeć ślady albo zachowują się jak pies
ogrodnika - Olbrzym powiedział to, o czym wszyscy w tej chwili pomyśleliśmy.
- Zapraszamy na obiad - odezwał się głos z interkomu.
Wstaliśmy z koi i poszliśmy do mesy. Stał tam długi stół z wygodnymi krzesłami
oraz
drugi pod ścianą zastawiony wazami i półmiskami. Wszyscy już tam byli. Michał
stał z
talerzem i zastanawiał się nad wyborem sałatki.
- Jak ci leci? - zapytałem go.
- Jakoś - odpowiedział zdawkowo. - Kostia robił mi egzamin z wiedzy o
nurkowaniu.
- Zdałeś?
- Tak. W nocy chyba czeka mnie lanie.
- Za co?
- Przyłożyłem jednemu z bliźniaków. Wyszedłem się wykąpać, wracam, a ten grzebie
w moich rzeczach.
Obejrzałem się w stronę jedzących. Danielle przyglądała nam się z wielką uwagą.
Podbite oczy jednego z Iwanów ziały nienawiścią. Pokazałem Michałowi moją kartę,
a on
swoją. Obaj mieliśmy w równym stopniu ograniczone ruchy po statku.
Przyłączyliśmy się do
pozostałych.
- Michał - odezwała się Danielle - jeśli znowu dojdzie do burdy z twoim
udziałem, to
lądujesz na brzegu.
- Cały i zdrowy? - Michał udawał niewiniątko.
- Zobaczymy - powiedział Steve.
- Czy moglibyśmy mieć prawo do wyjścia na pokład? - dopytywałem się.
- Nie widzę takiej potrzeby - sucho stwierdziła Danielle. - Teraz radzę wam
przespać
się. Jeszcze dziś wieczorem zaczynamy nurkowania.
- Dziś? - zdziwiłem się.
- Tak, nie mamy czasu - wyjaśniła Danielle. - Szefowi się spieszy. Jakiś
detektyw o
śmiesznym przezwisku Pan Samochodzik w towarzystwie dwóch głupkowatych gliniarzy
był
dziś u niego.
Mało się nie zakrztusiłem na wspomnienie o moim byłym szefie. Ten człowiek
naprawdę był uparty.
- Pan Samochodzik powiedział wiele ciekawych rzeczy o twojej przeszłości -
Danielle
wymownie patrzyła w moją stronę znad kubka z kawą.
- Powiedz, kim jest szef - mój głos powoli nabierał siły. - Mam dość mówienia
�szef
to, szef tamto". Kim jest gość, dla którego rzuciłem ciepłą posadkę, dołączyłem
do bandy
wariatów, którzy w dodatku chcieli mnie zabić i to na głębokości czterdziestu
metrów.
Danielle, obiecywałaś bardzo dobry zarobek, a tymczasem jesteśmy więźniami na
tym
przeklętym statku...
- Ile ci obiecała? - zaciekawił się Julio.
- Cicho bądź! - ryknął Kostia siedzący naprzeciw mnie. Jego ręka błyskawicznie
wystrzeliła w stronę mojej szyi, a dłoń zacisnęła się na moim karku. Nie mogłem
oddychać,
dusiłem się już drugi raz tego dnia. Najpierw próbowałem oderwać palce Kostii,
lecz każdy z
nich był jakby przyklejony do mojej skóry. Uderzenie w łokieć Rosjanina nie dało
spodziewanego rezultatu. Zrezygnowany opadłem na blat stołu. Gdy Kostia
triumfował,
sięgnąłem po spodek z pieprzem i sypnąłem nim w twarz przeciwnika. Uścisk na
karku ustał,
a Kostia ryczał jak ranny lew.
- Spokój! - krzyknęła Danielle.
Dopiero teraz widziałem, że Michał i Steve powstrzymywali Rosjan przed atakiem
na
mnie. Pierre stał w kącie. Finder i Sara byli lekko przerażeni, a Julio
spokojnie jadł. Zapewne
pierwszy raz miał taką rozrywkę w czasie obiadu.
- Kostia! - zawołał Julio. - Oddaj Pawłowi! Mam tu gdzieś ocet winny. Poproszę
kucharzy, żeby zrobili torty! Zróbmy zapasy w kisielu!
Jego słowa zachęty przyprawione ironią ostudziły nas wszystkich.
- Danielle, możemy wyjść na pokład? - poprosił Michał.
Danielle zgodziła się. Finder wyprowadził mnie, Michnia i Julia na pokład.
Portugalczyk sięgnął po cygaro. Ułożył się na pontonie i patrzył na zachód
słońca. Z
Michałem obeszliśmy całą nadbudówko �Diabolo". Stanowiła ona monolit.
Znaleźliśmy
zaledwie sześcioro drzwi prowadzących do nieznanych nam miejsc. Na rufie
znajdowała się
odkryta ładownia z wrotami jak na okręcie desantowym. Tuż za nadbudówką był
dźwig.
Mostek był dwa piętra nad nami. Morze tego dnia było spokojne, a �Diabolo" mimo
obciążenia w postaci �Filadelfii" spisywał się doskonale, lekko ścinając fale.
Stanęliśmy przy
prawej burcie, kilkanaście metrów od Julia. Michał zapalił papierosa.
- Siły Dobra mają tu swoją wtykę - powiedział.
- Jakie siły Dobra?
- Nie wiem, policja, wojsko, wywiad... Ktoś chciał się nas pozbyć i to bardzo
skutecznie.
- Ruscy?
- Nie, to zbyt oczywiste. Oni mieli dostęp do butli, na nich padło podejrzenie.
Teraz
jeszcze te dwa świetne pojedynki, mój i twój. Na pierwszy rzut oka widać, że
Słowianie
pałają do siebie miłością.
- Finder? To on programował...
- Kiedyś powiedziałeś, że w prawie rzymskim uważano, iż: �Ten zrobił coś, kto na
tym zyskał". Musimy znaleźć tego, kto skorzysta na naszej śmierci.
- Jesteśmy tu nowi i od razu mielibyśmy komuś przeszkadzać?
Michał cicho cmoknął ustami i podrapał się po głowie.
- Chociaż... - coś zaczęło mi świtać w głowie. - Oni wszyscy nie znają tego
terenu,
pewnie nic nie wiedzą o celu naszej wyprawy, za to taką wiedzę mamy my. W
dodatku od
razu widać, że trzymamy się razem, a więc tworzymy podwójną siłę w gronie tych
indywidualistów. W zasadzie bez naszej pomocy nie zdobędą fortuny. To oznacza,
ze w ich
gronie jest sabotażysta, ktoś, kto nie chce, żeby wykonali swoje zadanie. Musimy
dopaść go,
bo zginiemy.
- Szkoda tej góry złota - dodał Michał. - A ta Danielle to niebrzydka babka... -
dodał
głośniej.
Zdziwiła mnie ta zmiana tematu, ale usłyszałem kroki za nami.
- Niczego sobie - odezwał się Julio. - Do wzięcia. Podobno odrzuciła zaloty
szefa.
- I nadal dla niego pracuje? - zdziwiłem się.
- Szef docenił jej profesjonalizm - stwierdził Julio.
- Ktoś kiedyś widział tego szefa? - dopytywał się Michał.
- Nikt, nawet Danielle, a ona wzywa nas do Hadesu. Czas, żeby pochłonęło nas
królestwo Posejdona.
Zeszliśmy na pokład tuż przy samej stępce. Ogromna ładownia była wypełniona
wszelkim dobrem do nurkowania. Można z niej było przejść w kierunku dziobu do
nie
znanych mi pomieszczeń, do maszynowni pod rufową ładownią, do której już dwa
razy
miałem przyjemność wpływać. Na środku pomieszczenia znajdowała się śluza w
podłodze
umożliwiająca zejście do �Filadelfii". Staliśmy luźnym półkolem przed Danielle i
Finderem.
- Komu tym razem zabraknie powietrza? - zażartował Julio.
Rosjanie spojrzeli na niego ponuro. Danielle udała, że nie słyszy uwagi. Tylko
Finder
poczerwieniał.
- Chciałbym zademonstrować wam pewną nowość - oznajmił pokazując przypięte na
swej dłoni urządzenie wielkości dużego zegarka.
- Twój dziadek był w czasie drugiej wojny światowej w Armii Czerwonej i zdobył
budzik - zażartował Hans.
Rosjanie groźnie spojrzeli na kolejnego wroga w grupie.
- Tak, to szkocki budzik - stwierdził Finder - który w pewnym momencie może
uratować komuś życie. Jak wiecie, przy schodzeniu na większą głębokość w
organizmie
człowieka wzrasta ciśnienie krwi i rozpuszcza się w niej więcej azotu niż
normalnie. Gdy
nurkujący wychodzi na powierzchnię, gaz uwalnia się w postaci pęcherzyków, które
mogą
zablokować naczyńka włosowate w mięśniach lub nawet w mózgu, co może prowadzić
do
paraliżu albo nawet śmierci. Jedynym wyjściem chroniącym was przed chorobą
kesonową
jest dekompresja, czyli powolne wynurzanie się, przy czym sami musicie określać
jego
tempo. Otóż, ten przyrządzik ma wbudowany mikrogenerator fal dźwiękowych.
Analizuje on
odbijanie się fal od nagromadzonych we krwi pęcherzyków gazu, mierzy ilość
uwalniającego
się we krwi azotu i sugeruje tempo wynurzania się.
W ciszy trawiliśmy informacje Findera. Julio podrapał się za uchem i rozglądając
się
po ścianach rzucił kolejny żart.
- Fajny gadżet, ale kto go programował? - zapytał.
Danielle poczerwieniała ze złości.
- Jesteście gorsi od starych panien! - krzyknęła. - Tylko marudzicie! Marsz do
sali
konferencyjnej! Nasz przyjaciel z Polski opowie nam o celu.
Gęsiego pomaszerowaliśmy za naszą szefową. W ładowni zostali tylko rosyjscy
bliźniacy i Sara. Rosjanie przygotowywali �Filadelfię", a Amerykanka miała
sprawdzić
poziom mieszanki w butlach. Na górze usiedliśmy w naszych wygodnych fotelach.
Tylko
Michał stał przy makiecie wraka statku pasażerskiego. Długo przyglądał się
modelowi.
- Coś nie tak? - zaciekawiła się Danielle. - O czymś zapomnieliśmy?
- Tak - rzucił Michał i dalej patrzył.
- Co on robi? - niecierpliwił się Pierre obserwując Michała.
- Mówi nam co zrobić, żeby przeżyć - rzucił Steve. - Kiedyś kumpel z
amerykańskich
zielonych beretów, jankeskich komandosów, opowiadał mi o swojej pierwszej lekcji
sztuki
przeżycia udzielonej mu w Wietnamie. Przyleciał do bazy szkoleniowej w wiosce
nad
brzegiem Morza Południowochińskiego. Sierżant, który był w Wietnamie już dwie
tury,
zabrał grupę żółtodziobów nad brzeg morza. Usiadł tyłem do zgrai dzieciaków w
mundurach i
zapatrzył się w fale. Kumpel mówił, że całe życie pamięta to morze, turkusowe z
białymi
grzywaczami i rubinowo granatowe chmury z wydzierającymi się spomiędzy nich
sztyletami
promieni słońca. I ten wredny zapach obcej ziemi, strachu kolegów. Po kilku
godzinach
sierżant wstał, otrzepał spodnie z piachu i przemówił: �Oto pierwsza lekcja, jak
nie zginąć w
Wietnamie".
- No i co? - pytał Pierre.
- Mądremu nie trzeba tłumaczyć, a głupi i tak nie pojmie - zaśmiał się Steve. -
Tak
mawiali średniowieczni alchemicy do laików, którzy opłacali ich poszukiwania
kamienia
filozoficznego.
- Dość tych bzdur! - syknęła Danielle. - Michał, powiesz coś wreszcie?!
- Tak - usłyszeliśmy odpowiedź mojego przyjaciela zaglądającego do komina
makiety.
- Już wiem, czemu Holendrzy opowiadają dowcipy o Belgach - Hans śmiał się z
Pierreła. - Pamiętaj, nie pomoże ci żaden, nawet kilkugodzinny wykład. Sam
musisz dbać o
to, na czym siedzisz. Jeśli nie kapujesz, to powinieneś wrócić do domu.
Ta wymiana zdań docierała do mnie jak przez mgłę. Przyglądałem się modelowi
statku. Makieta miała metr długości i przedstawiała typowy statek pasażerski.
Mostek
kapitański był położony blisko dziobu, na wysokości trzeciego piętra, nad
pokładem
głównym. W dwóch trzecich długości statku, patrząc od rufy, wystawał pojedynczy
komin.
- Nasz cel to �Wilhelm Gustloffł - zaczął Michał. - Zbudowano go w 1937 roku
jako
statek pasażerski dla niemieckiej organizacji Deutsche Arbeitsfront, czyli
Niemieckiego
Frontu Pracy. Organizowano na nim rejsy dla mas pracujących, mające dać im
odpoczynek i
uświadomić potęgę państwa nazistowskiego. Orwellowski model wychowania w czystej
postaci. Jesienią 1939 roku został przebudowany i przekwalifikowany na okręt
szpitalny. W
1940 roku przemianowano go na tendr mieszkalny dla szkoły marynarzy okrętów
podwodnych w Gdyni. Zatopił go radziecki okręt podwodny �S-13" dowodzony przez
kapitana Mariniesko. Tuż przed północą Rosjanie odpalili salwę trzech torped...
- Powiedz, czego i gdzie mamy szukać?! - przerwał Julio. - Gdzie ten skarb?!
- Cicho bądź! - Danielle rzuciła Portugalczykowi wściekłe spojrzenie.
Michał chwilę milczał, jakby zbierał myśli.
- Żeby coś zrozumieć, musicie poznać budowę tego statku - rzekł wyjmując z
kieszeni
kurtki długopis. - Poniżej pokładu spacerowego, to ten z pancernymi szybami,
znajdowało się
pięć pokładów mieszkalnych. Na górę prowadziły trzy główne klatki schodowe i
kilka
mniejszych. Tu, gdzie umocowane są szalupy, znajdowały się najlepsze kabiny. W
chwili
rosyjskiego ataku torpedowego na statku znajdowali się marynarze z II dywizjonu
szkolnego,
dziewczyny z kobiecych służb pomocniczych, trochę rannych żołnierzy i grupy
ludności
cywilnej, w dużej mierze uprzywilejowanych nazistów. Torpedy uderzały kolejno -
Michał
nakłuwał długopisem poszycie modelu - Tu, na wysokości sterówki, przed
maszynownią, w
basen, gdzie ulokowano dziewczyny z marynarki wojennej, i w maszynownię.
Pierwsza
torpeda prawie urwała dziób. Statek po trafieniu wciąż płynął, lecz, jak
widzicie, torpedy
trafiły w zasadzie w jego dziobową część, więc tam najszybciej nabierał wody. W
efekcie
�Gustloff zanurzał się, z dużą prędkością wbił się w dno i rozorał je tworząc
ogromną skibę...
- Co to jest �skiba"? - dziwił się Pierre.
- Ślad po pługu - mruknął Kostia. - Nie byłeś na wsi, to nie zrozumiesz.
- �Gustloff" musiał schodzić pod wodę pod kątem około 15 stopni - kontynuował
Michał. - Dno jest naruszone na długości ponad 1,5 mili. Dziób prawie odpadł.
Główny trzon
kadłuba stoi odchylony od pionu o około 10 stopni na lewą burtę.
Michał cały czas, opowiadając, demolował model.
- Wschodni Słowianie, słynący w pewnych kręgach z delikatności - Michał
wymownie spojrzał na Rosjan - pod koniec lat czterdziestych spenetrowali
śródokręcie
demolując je ładunkami wybuchowymi.
W powietrzu unosiły się strzępu kartonu. Zastanawiałem się, dlaczego Michał chce
sprowokować Rosjan, o co mu chodzi i dlaczego nie uprzedził mnie o swojej grze.
- Dziób praktycznie nie istnieje, a wraz z nim ładownia dziobowa - Michał nie
przerywał demolowania ani na moment. - Wszystko, co miało jakąkolwiek wartość,
już
wybrano.
- Czy jest tam bezpiecznie? - dopytywała się Danielle. - Można wpłynąć do
wnętrza
statku?
- Tak - odrzekł Michał. - Musisz mieć jednak trochę więcej sprzętu i ludzi. Cały
statek
jest pokryty sieciami rybackimi, zniszczony wybuchami; to jeden wielki złom
oprócz jednego
miejsca...
- Jakiego? - nie wytrzymał Julio.
- Rufowej ładowni - wtrąciłem się.
- Skąd wiesz? - zainteresowała się Danielle. - Rozmawialiście ze sobą na ten
temat.
Złamałeś warunki umowy! - krzyknęła w stronę Michała.
- Spokojnie - wstałem unosząc obie dłonie w geście pokoju. - Przyjrzyjcie się
modelowi. Co ocalało? Tylko rufa. Co tu stoi? Żuraw dźwigu, a pod nim widać
klapę
ładowni. Nie wiem tylko, na którym pokładzie umieszczono ładunek...
- Na dnie - oznajmił Michał. - Blisko trzydzieści metrów korytarza o wymiarach l
,8
na 2,4 metra prowadzi do ładowni położonej przy samym kilu.
ROZDZIAŁ SIÓDMY
SPOTKANIE W PUCKU � U MISTER SEBEDIANA W KROKOWIE �
CZEMU DANIEC INTERESUJE SIĘ WRAKIEM �WILHELMA
GUSTLOFFA"? � ORGANIZUJĘ NALOT NA �DIABOLO" � KAPITAN
CHAJA � ATAK NA PODEJRZANY STATEK
Po wyjściu od Jerzego staliśmy z Olbrzymem przed willą klubu �Wieloryb".
Zastanawiałem się, co teraz robić i właśnie podjechał samochód z komisarzem
Skowronkiem
i aspirantem Piranią.
- Pogadaliście sobie? - rzucił Skowronek. - Wsiadajcie!
Posłusznie zasiedliśmy na tylnych siedzeniach policyjnego poloneza. Skowronek i
Pirania mieli ogromny zapas kanapek i chętnie się nimi z nami podzielili. Przez
całą drogę
słuchali radia. Wyjechaliśmy z Trójmiasta i za kościołem w Rumii skręciliśmy w
prawo, na
Puck. Pirania zatrzymał samochód przy uliczce obok masywnego kościoła.
- Chodźcie, robaczki - powiedział do nas Skowronek.
Policjant prowadził nas w dół, do portu rybackiego, gdzie stały pamiątkowe głazy
na
część budowy w Pucku portu polskiej floty wojennej w czasach Władysława IV oraz
symbolicznych zaślubin Polski z morzem, których w 1920 roku dokonał generał
Józef Haller,
legendarny dowódca tak zwanej �błękitnej armii" polskiej, utworzonej w czasie
pierwszej
wojny światowej we Francji. Minęliśmy restaurację podającą dania z ryb, której
szyld
napisano w języku kaszubskim. Pirania wyjął aparat fotograficzny z
kilkunastocentymetrowym teleobiektywem.
- Będziemy udawać turystów - wyjaśnił nam.
Spojrzeliśmy z Olbrzymem na siebie i tylko wzruszyliśmy ramionami. Skowronek
wyjął z kieszeni woreczek z rodzynkami. Jadł je i patrzył w dół, na port. Basen
portowy był
kwadratowy. Po prawej strony widzieliśmy drewniane pomosty harcerskiej bazy
żeglarskiej, a
dalej molo z przedziwną wieżą w połowie długości. Domyślałem się, że tam była
miejscowa
plaża. W porcie stał elegancki, drewniany dwumasztowy jol i kilka kutrów
rybackich.
Najbliżej morza kołysała się szara motorówka. Pół mili od brzegu dostrzegłem
drugą
motorówkę z dwoma pokładami, mknącą do Pucka.
Pirania skakał wokół nas, robił przysiady i udawał, że fotografuje nas na tle
zabudowy
Pucka. Tak naprawdę szum migawki słyszałem tylko wtedy, kiedy obiektyw aparatu
kierował
w kierunku portu.
- Rozumie pan coś z tego? - dziwił się Olbrzym.
- Nasi stróże prawa dowiedzieli się o tajemniczym spotkaniu i przywieźli nas,
żeby
nam coś tu pokazać - mówiłem licząc, ze moja uszczypliwość rozwiąże nieco język
Skowronka.
Komisarz milczał jak zaklęty, tylko obserwował scenę w porcie. Duża motorówka
wpłynęła do basenu, obróciła się o sto osiemdziesiąt stopni i przycumowała do
burty
mniejszej motorówki. Jacyś dwaj mężczyźni przesiedli się na większą jednostkę, a
marynarz
poprowadził ich do kajuty na dolnym pokładzie. Wyszli po kilku minutach. Zaraz
duża łódź
motorowa odpłynęła w morze. Po chwili mała popłynęła jej śladem, w kierunku
południowego wybrzeża Półwyspu Helskiego.
Skowronek zszedł do portu i wszedł na pokład jednego z kutrów. Zauważyłem
dziwnie wzmożony ruch w okolicy. Kilku mężczyzn wyszło z portu niosąc ciężkie
torby,
wsiadło do furgonetek i odjechało. Komisarz wrócił do nas kręcąc głową z
niezadowoleniem.
- Cwaniaki te ruskie chłopaki - mruczał.
Nie odzywając się więcej szedł do samochodu. Pirania włączył silnik, a my
rozsiedliśmy się z tyłu gotowi do długiej podróży do Gdańska.
- Wiecie co? - Skowronek odwrócił się do nas.
Podskoczyliśmy zaskoczeni jego nagłym ruchem.
- Od kontrwywiadu mieliśmy informację o tym spotkaniu - opowiadał Skowronek. -
W małej motorówce byli Rosjanie. Jeden z nich to pracownik rosyjskiego wywiadu,
a drugi
jest nieznany, podobno na razie. Dużą łodzią przypłynął Mister Sebedian.
- Skąd kontrwywiad wiedział o tym spotkaniu? - zapytał Olbrzym.
Skowronek wzruszył ramionami, jakby to było oczywiste, że jego odpowiedź nic nam
nie da, bo komisarz i tak nie powie prawdy.
- Metodami operacyjnymi - rzucił Pirania. - Oczywiście wszystko, co panowie
teraz
widzą i słyszą, nie jest do publikacji...
Olbrzym prychnął niezadowolony. Teraz opowiedziałem policjantom o tym, czego
dowiedzieliśmy się od Jerzego z klubu �Wieloryb". Skowronek słuchał zamyślony, a
Pirania
uważnie notował.
- To ciekawe - mruczał Skowronek. - Rosjanie do tej pory sprawiali wrażenie,
jakby
nie interesował ich wrak �Wilhelma Gustloffa", a pan - zwrócił się do mnie -
wyraźnie
sugeruje, że właśnie do tego statku chce się dobrać Sebedian. Ba, może chodzi
nawet o
legendarną Bursztynową Komnatę. Powiem, że nic z tego nie rozumiem. Nasi chłopcy
wyposażeni w najlepszą aparaturę podsłuchową nic nie mogli usłyszeć.
Prawdopodobnie
Sebedian albo Rosjanie uruchomili zagłuszacze. Po co oni się spotkali?
- Istnieje prosta metoda, żeby się tego dowiedzieć - odezwałem się. - Gdzie
mieszkają
Rosjanie i Sebedian?
Skowronek przymrużył oczy i przyglądał mi się dłuższą chwilę.
- Chce pan ich odwiedzić? - domyślił się.
Przytaknąłem.
- Proszę tylko podać nam adresy i odwieźć do Rosynanta - poprosiłem.
- Z radością - rzucił Pirania, nim zawróciliśmy do Gdańska.
Po godzinie żegnaliśmy się z policjantami.
- Niech pan nie robi głupstw - Skowronek powiedział na pożegnanie. - Proszę się
nie
gniewać, ale w pana wieku to już raczej ciepłe papucie i herbatka z malin, a nie
emocjonujące
eksapady. Niech pan trzyma na krótkiej smyczy tego pismaka i dzwoni, jakby pan
miał jakiś
pomysł.
Zatrzymałem się w pół obrotu.
- Spotkajmy się dziś wieczorem w porcie w Helu - zaproponowałem. - Warto by
odwiedzić statek Sebediana.
- Zrobimy nalot! - ucieszył się Pirania.
Skowronek skinął głową.
Wsiedliśmy z Olbrzymem do Rosynanta. Olbrzym za kierownicą przekręcił kluczyk w
stacyjce.
- Dokąd jedziemy? - zapytał.
Uruchomiłem system nawigacji satelitarnej, ale szybko go wyłączyłem. Prościej
było
sięgnąć po mapę.
- Jedziemy do Redy, Wejherowa, a potem do Krokowa - powiedziałem.
Z Wejherowa wyjechaliśmy na północ i od tej pory jechaliśmy przez las prostą,
lecz
raz wspinającą się, raz opadającą szosą.
- Ma pan jakiś plan? - dopytywał się Olbrzym.
- Nie.
- Pojedzie pan i tak po prostu chce z nim porozmawiać?
- Tak.
Olbrzym uznał, że robię sobie z niego żarty i zamilkł. W Krokowie, małej wiosce,
zatrzymaliśmy się na placu przed kościołem. Przed nami wznosił się gmach zamku
stojącego
w parku na wyspie. Wysiedliśmy z samochodu. Olbrzym zadarł głowę i zachwycony
patrzył
na wieżę kościoła.
- To kościół pod wezwaniem świętej Katarzyny - wyjaśniłem. - Wzniesiono go w
połowie XIX wieku na takim samym planie jak roterdamską katedrę. Zobacz, że
wieże mają
kilka kondygnacji, u dołu są czworoboczne, a wyżej ośmiokątne.
Przeszliśmy przez resztki ceglanej, barokowej bramy, weszliśmy na wysypaną
kamykami drogę. Po prawej stronie stała niewielka drewniana biała wiata, na
której ścianach
wisiały jakieś zdjęcia i wycinki z gazet dokumentujące działalność Fundacji
Europejskich
Spotkań Kaszubskich. Po lewej widzieliśmy biały mostek nad fosą otaczającą
kwadratową
wyspę z zamkiem. Przed nami był szeroki most z czerwonej cegły. Przeszliśmy po
nim na
dawny dziedziniec zamkowy. Zamek mógł przypominać z góry niedokończoną literę
�U". W
południowym kącie wznosiła się niezbyt wysoka wieża. Obeszliśmy budowlę dookoła.
Była
bardzo dobrze odrestaurowana, pokryto ją żółtym tynkiem. Od zachodniej strony na
pierwszym piętrze znajdowała się weranda za ciemnym szkłem, a od południa mała
winnica.
Wróciliśmy na dziedziniec i weszliśmy do środka przez główne wejście. Na drodze
stanął
nam bardzo wysoki, ubrany na czarno ochroniarz. Olbrzym miał prawie dwa metry
wzrostu, a
musiał zadrzeć głowę, żeby mu spojrzeć w oczy.
- Bardzo mi przykro - odezwał się ochroniarz - chwilowo zamek wynajęto na
prywatną rezydencję. Proszę przyjechać za tydzień i wtedy będzie można go
zwiedzić.
- Nazywam się Tomasz N.N. - powiedziałem wyjmując wizytówkę. - Tutaj mieszka
Mister Sebedian? Razem z policją prowadzę śledztwo w sprawie kradzieży dzieł
sztuki
należących do aktualnego mieszkańca tego zamku.
Ochroniarz zabrał moją wizytówkę i zniknął na minutę. Wrócił i uśmiechnął się.
- Mister Sebedian zaprasza panów... - poprowadził nas idąc przodem. Jego miejsce
przy drzwiach zajął kolejny osiłek.
Weszliśmy do gabinetu z czerwonym wystrojem wnętrza. Zauważyłem, że meble były
udanymi imitacjami antyków, zakupionymi prawdopodobnie w Holandii. Mister
Sebedian
siedział za dużym biurkiem tak misternie zdobionym, że sprawiającym wrażenie
lekkiego,
frunącego na skrzydłach drewnianych aniołów umieszczonych przy nóżkach mebla.
Gospodarz był ubrany w białe spodnie i takiego samego koloru koszulę,
ciemnogranatową
marynarkę, a na szyi miał czerwononiebieską apaszkę. Pachniał wodą kolońską o
mocnym
zapachu tytoniu.
- Mister Samochodzik! - przywitał mnie szeroko rozkładając ramiona, jakby chciał
mnie uściskać jak starego znajomego. - Ma pan jakiś trop? Proszę nie trzymać
mnie w
niecierpliwości... A kimże jest pana towarzysz?
- To mój znajomy, dziennikarz lokalnej gazety z Olsztyna.
Olbrzym przedstawił się Sebedianowi.
- Pański współpracownik, Paweł Daniec... - zacząłem.
- Kto taki? - Sebedian skrzywił się - Tego faceta, który mnie okradł, nazywa pan
moim współpracownikiem? Nie tego się spodziewałem po panu...
- Paweł Daniec - powtórzyłem - ukradł informacje dotyczące wraku �Wilhelma
Gustloffa". Pan zwrócił się do polskiego rządu o wydanie zezwolenia na
penetrację wraka.
Gdzie teraz jest pański statek �Diabolo"?
- Na morzu, mam panu podać dokładną pozycję?
- Oby nie była ona podobna do tej, gdzie leży wrak �Wilhelma Gustloffa".
- Bo co? - białe zęby błysnęły w uśmiechu.
- Może pana spotkać przykra niespodzianka.
- Przyszedł pan mnie straszyć? Lepiej, żeby pan poszukał tego złodzieja, niby
pańskiego pracownika.
- Wiem, że skradzione przedmioty są tam, gdzie Daniec. Myślę, że jeszcze się
spotkamy. Na waszym miejscu nie ufałbym Dańcowi. To niezły, jak to się u nas
mówi,
kombinator.
Sebedian milczał. Olbrzym już trzymał dłoń na klamce.
- Rosyjski naukowiec powiedział wam, jak bezpiecznie wydobyć ładunek? -
zapytałem.
Sebedian zamarł. Jego twarz wpierw zbladła, potem powoli nabierała rumieńców.
- O czym pan mówi?
Spojrzałem na zegarek.
- Musimy już lecieć - stwierdziłem. - Do widzenia!
Wyszliśmy z zamku. Zauważyłem, że Sebedian odprowadzał nas wzrokiem stojąc z
cygarem w dłoni w oknie gabinetu.
- Co teraz? - zapytał Olbrzym.
- Jedziemy i to szybko - odpowiedziałem.
Na skrzyżowaniu w sąsiadujących z Krokowem Minkowicach skręciliśmy w lewo i
wjechaliśmy na nie zniszczoną przez samochody ciężarowe szosę. W Sławoszynku
wjechaliśmy na dziurawą asfaltówkę, by od Karwi jechać już po kostce brukowej.
Olbrzym
skupił się na kierowaniu i przyciskał pedał gazu. Amerykańskie amortyzatory
spisywały się
doskonale, a do tego dziennikarz rozkręcił na pełny regulator magnetofon.
Słuchaliśmy kasety
zostawionej w samochodzie przez Pawła. Co chwila spoglądałem we wsteczne
lusterko, żeby
zobaczyć, czy ktoś nas śledzi.
O tej porze roku, wczesną wiosną panował tu mały ruch i widziałem, że nikt nas
nie
obserwuje. Sławne plażowisko Jastrzębia Góra przygnębiało pustymi ulicami i
zamkniętymi
kioskami. Przejechaliśmy przez Władysławowo i już byliśmy na Półwyspie Helskim,
wąskim
języku ziemi utworzonym z sześciu wysp, które wraz z nanoszonymi przez morze
masami
piachu utworzyły najmodniejsze obecnie miejsce letniego wypoczynku.
- Na co pan liczy? - mruknął Olbrzym spoglądając to w prawo na Zatokę Pucką, to
w
lewo na morze. - Sebedian nie da się sprowokować.
- Skup się na kierowaniu - upomniałem dziennikarza. - Zobaczymy, co powiedzą
Rosjanie.
W milczeniu mijaliśmy smętne i szare Chałupy, Kuźnicę. W Jastarni obok portu na
kawałku trawiastej łąki latem jest lotnisko dla biznesmenów przylatujących na
Hel
helikopterami. Właśnie do lądowiska zbliżała się niewielka zachodnia maszyna.
- Sebedian ma nowoczesne środki transportu - stwierdził Olbrzym.
- Skąd wiesz, że to on?
- W porcie stoi jego dwupokładowy jacht - oznajmił.
Było za późno, żeby oglądać się, ale wierzyłem mu na słowo. Po kilku minutach
byliśmy już w Juracie. Minęliśmy wjazd do ekskluzywnego hotelu �Bryza" i
wjechaliśmy na
parking równie przyjemnego �Morskiego Oka". W recepcji pokazałem swoją służbową
legitymację i poprosiłem recepcjonistkę, żeby sprawdziła, czy Rosjanie są u
siebie w
pokojach. Na miejscu był tylko naukowiec.
Wszedłem na trzecie piętro, a Olbrzym wynajął dla nas dwa pokoje na czwartym. Z
klatki schodowej skręciłem w prawo, w krótki korytarzyk. To piętro było
ozdobione żółtą
tapetą z orientalnymi motywami geometrycznymi. Delikatnie zapukałem do pokoju
naukowca. Otworzył mi mężczyzna średniego wzrostu, w podeszłym wieku. Rzadkie
siwe
włosy zaczesywał do tyłu. Na twarzy oprócz zmarszczek widniały wątrobowe plamy.
Jednak
bladoniebieskie oczy wciąż żywo błyszczały. Był ubrany w ciepłą marynarkę z
naszytymi na
łokciach skórzanymi łatami i flanelową koszulę.
- Słucham pana - odezwał się spokojnym głosem.
- Przepraszam, że nachodzę pana o tak późnej porze - zacząłem. - Nazywam się
Tomasz N.N. i...
- Wiem, kim pan jest - przerwał mi Rosjanin. - Domyślam się, w jakiej sprawie
pan tu
przyjechał. Niestety, nie ma jeszcze mojego kolegi, więc poproszę, żebyśmy
spotkali się
późnym wieczorem, na przykład w restauracji?
Zdziwiła mnie taka chęć współpracy, ale przystałem na tę propozycję. Na schodach
spotkałem Olbrzyma.
- Będziesz obserwował naukowca - rozkazałem.
- Jak pan dostanie się do Helu? - zapytał, gdy zdałem mu relację z krótkiej
rozmowy z
Rosjaninem. - Muszę mieć tu samochód.
Sięgnąłem po telefon komórkowy. Zadzwoniłem do komisarza Skowronka. Po
kwadransie wyszedłem z �Morskiego Oka". Tuż za płotem hotelu skręciłem w lewo na
leśną
drogę prowadzącą w kierunku morza. Przeszedłem przez przejazd kolejowy, po
betonowych
płytach doszedłem do stóp wieży widokowej. Minąłem ją i wzdłuż ogrodzenia ujęcia
wody,
wyrwą w wydmie, wyszedłem na plażę. Morze piasku było w przedwieczornej porze
puste.
Stałem na twardej łasze ubitej tysiącami ton wody, próbujących codziennie
zagarnąć cząstki
ziemi.
O umówionej porze usłyszałem odgłos pracy silnika spalinowego. Światło szperacza
co chwila błyskało krótkie serie. Wyjąłem z kieszeni latarkę i zaświeciłem dwa
razy. Po
minucie do brzegu przybił czarny ponton z dwójką ludzi ubranych w kombinezony
nurków.
Obaj mieli założone wojskowe kamizelki, pistolety w udowych kaburach i pistolety
maszynowe umocowane do klatek piersiowych.
- Proszę usiąść na środku i trzymać się tej liny - powiedział jeden z
tajemniczych
osobników. - Będzie trzęsło - ostrzegł mnie.
Obaj marynarze chwilę pchali w morze ponton z włączonym silnikiem. Potem jeden z
nich wskoczył do środka i odkręcił gaz. Drugi musiał wykazać się niebywałą
zwinnością,
żeby nie zostać na brzegu.
Ponton pruł przez fale. Nie wiem, skąd sternik wiedział, dokąd ma płynąć.
Dookoła
nas były tylko kłęby białej waty. Jedynie w górze słabo przebijało się światło
księżyca. Nagle
ponton zaczął zwalniać i delikatnie przycumował do burty pomalowanego na szaro
okrętu.
Marynarz naprowadził moje ręce na drabinkę sznurową i delikatnie pomógł wejść po
kilku
pierwszych szczeblach. Na górze asekurowały mnie czyjeś silne dłonie. Gdy już
stanąłem na
pokładzie, usłyszałem muzykę. Pirania stał oparty o relingi ze słuchawkami
walkmana na
uszach.
- Myślałem, że ptaszyna wysłał chłopaków-rozrabiaków z Helu po jakąś brutkę, a
tu
Gosk nasłał wanogę - przemówił do mnie niski kapitan z siwą brodą. Miał wesołe
spojrzenie i
poszczerbioną, łajkę w ustach. Na głowie miał czapkę bejsbolówkę. Marynarska
kurtka
mundurowa nie miała żadnych odznaczeń, ale od razu czuło się, że ten mężczyzna
tu rządzi.
- Myślałem, że Kaszebi to bogobojny naród i potrafią odpowiednio przywitać
wędrowca - odpowiedziałem.
Kapitan przymrużył oko i uśmiechnął się.
- Chodź, panie morzkulc, mam tu jakiś kornus - rzekł.
- Kapitanie Chaja, niech pan nie nazywa mojego gościa topielcem, a na kieliszek
czegoś mocniejszego pozwolimy sobie w drodze powrotnej - z mgły wyłonił się
przysadzisty
kadłub komisarza Skowronka. - Jesteśmy tu służbowo i nie możemy śmierdzieć
waszym
kaszebskim bimbrem.
Kapitan wzruszył ramionami i zniknął.
- Miał pan rację - mruczał zadowolony Skowronek. - Sebedian po rozmowie z panem
pojechał na polowe lądowisko swego helikoptera. Jednocześnie powiadomiono, że
jego jacht
wypłynie na pełne morze.
- Co z odprawą celną? - zdziwiłem się.
- Pewne przepisy można obejść tym bardziej, jeśli Sebedian chce płynąć w
polskiej
strefie brzegowej.
- Co z �Diabolo"?
- Czai się. Ostatnie informacje o nim mamy sprzed kilku godzin. Stał pół mili od
wraka �Wilhelma Gustloffa".
Od kilkunastu minut czułem, że płyniemy, lecz teraz byliśmy już bardzo daleko od
brzegu. Okrętem kołysało, a oprócz mnie i policjantów nikogo nie było na
pokładzie.
Zeszliśmy więc do mesy. Siedziało tam kilkunastu mężczyzn ubranych tak samo jak
ci, którzy
wieźli mnie pontonem.
- Morski Oddział Straży Granicznej plus komandosi Marynarki Wojennej -
Skowronek przedstawił mi naszych sojuszników. - Oficjalnie pan ich nie widział.
Są równie
utajnieni jak dawniej GROM. Zresztą niedawno razem szkolili się.
Pirania wyjął z wewnętrznej kieszeni kurtki białą kopertę. Komisarz otworzył ją
i
wyjął legitymacje, mocowane jak identyfikatory do ubrania.
- Pirania i pan jesteście celnikami, a ja oficerem Morskiego Oddziału Straży
Granicznej - wyjaśnił Skowronek. - Wchodzimy na �Diabolo" szukając zaginionych
dzieł
sztuki. Zresztą to prawda. Chłopcy - Skowronek wykonał szeroki ruch ręką po
mesie -
uwiarygadniają naszą akcję i dają nam ochronę.
- Nie sądzę, żeby �Diabolo" chciał podjąć walkę.
- Pożyjemy, zobaczymy - rzekł Skowronek i podszedł do czajnika, żeby zrobić
sobie
kawę.
Po godzinie w mesie zapaliło się zielone światło. Żołnierze zebrali swoje
oporządzenie i wyszli na pokład.
- Trzy sekcje na pontonach będą krążyć wokół statku, a dwa oddziały wchodzą z
nami
- powiedział komisarz i poprowadził mnie na mostek.
Kapitan Chaja czytał gazetę.
- Gotowi zrobić fifa? - rzucił znad gazety.
Skowronek porozumiał się z oddziałami pływającymi na pontonach i zaprowadził
mnie do motorówki. Powoli zbliżaliśmy się do przyciemnionej sylwetki �Diabolo".
Na
pokładzie nie widziałem nikogo. Paliły się tylko światła pozycyjne. Zbliżaliśmy
się do prawej
burty.
- Ciekawe, jak tam wejdziemy? - zastanawiał się Pirania. - Trzeba będzie rzucić
kotwiczkę.
Bardziej niepokoiły mnie odgłosy dobiegające z radia siedzącego obok żołnierza.
- Alfa jeden, dziób czysty...
- Bravo trzy, jakiś ruch na mostku...
- Delta dwa, jeden bandyta z eFNką otwiera rufową furtę...
Na naszej motorówce żołnierze jednocześnie odbezpieczyli broń. Suchy trzask
zagłuszył na moment warkot silnika. Wtedy świat wokół nas pojaśniał. Na
�Diabolo"
włączono wszystkie światła i reflektory. My i pontony ze skradającymi się
komandosami
byliśmy doskonale widoczni dla strzelców ukrytych na pokładzie.
Komandosi wycelowali broń w statek.
- Alfa, Delta, co widzicie? - pytał dowódca komandosów.
- Nic... po prostu... nic - usłyszałem odpowiedź przerywaną przekleństwami.
ROZDZIAŁ ÓSMY
PLANY DOTARCIA DO ŁADOWNI WRAKA � PRZYJMUJEMY
NIESPODZIEWANYCH GOŚCI � FAŁSZYWI CELNICY � ALARM
�CZŁOWIEK ZA BURTĄ" � SABOTAŻ NA �FILADELFII" � SPACER
PO PLAŻY W JURACIE � KOLACJA Z SUWOROWEM I
PAWLINSKIM � NIEMIECKI AGENT NA �DIABOLO"
Po ostatnich słowach Michała w sali zapadło milczenie.
- Danielle, gdzie ukryłaś płetwonurków Pigmejów? - zapytał Julio.
Reszta grupy patrzyła na zdemolowany model statku i wyobrażała sobie siebie,
czterdzieści metrów pod wodą w obliczu tego ogromu poskręcanego żelastwa.
- Mówiłeś, że ten korytarz ma prawie trzydzieści metrów długości. Czy do tej
ładowni
nie można by dojść od kila? - Steve zapytał Michała.
Mój przyjaciel zamyślił się.
- Jasne, że można - odpowiedział po chwili. - Jednak kto umiejętnie założy
ładunek?
Rufa rzeczywiście jakby wisi w powietrzu, ale część rufowa ledwo trzyma się
śródokręcia.
Jeśli mamy tu samorodny talent od podwodnych detonacji, to uda się nam zrobić
odpowiednią
dziurkę. W przeciwnym razie będziemy mieli wybuch, wielką chmurę mułu i rufę,
która
przesunie się w dowolnym kierunku. Ponadto nie wiemy, jaki detonacja może mieć
wpływ na
stan ładunku.
- Palniki - rzucił Kostia.
- Pal sobie na zdrowie - Michał lekceważąco machnął ręką. - Możesz tam pracować
kilkanaście minut. W tym czasie może uda ci się zrobić dziurkę w poszyciu.
Danielle w zamyśleniu przyglądała się modelowi i słuchała wymiany zdań.
- A ty, Paweł, co proponujesz? - zwróciła się w moją stronę. Patrzyła mi przy
tym
głęboko w oczy.
- Myślę, że powinniśmy spróbować rozpracować temat na kilka sposobów, wykonać
rzetelną dokumentację i wybrać najlepsze wyjście - odpowiedziałem.
- Lejesz wodę - stwierdził Michał.
- Co rozumiesz przez słowa �rzetelna dokumentacja"? - pytał Steve. - Do czego
nam
to potrzebne?
- Proponuję, żebyśmy podzielili się na dwu- lub trzyosobowe zespoły, które
zbadają
dno statku, wejście do ładowni i możliwość dostania się do wnętrza przez
śródokręcie -
wyjaśniałem. - Potem powtórzymy oględziny. Po pierwsze, wykluczymy możliwość
popełnienia błędu, a to ważne w obliczu tego, co mieliśmy z Michałem okazję
przeżyć. Po
drugie, prawie wszyscy będziemy pojęcie o tym, co nas czeka.
Danielle skinęła zadowolona głową, jakby przyjęła mój plan do realizacji. Nagle
do
sali wszedł jeden z anonimowych marynarzy. Szepnął dziewczynie coś na ucho. Ona
gwałtownie wstała.
- Będziemy mieli gości - oznajmiła nam. - To polskie wojsko.
- Bronimy się czy podnosimy ręce do góry? - zapytał Julio.
- To załatwi Paweł, nasz polski przyjaciel, który zna bardzo dużo osób - cedziła
Danielle patrząc na mnie z przymrużonymi oczami.
Poczułem mrowienie w brzuchu. Jednocześnie jakby niewidzialna dłoń zacisnęła mi
się na gardle. Od następnych kilku minut zależało życie moje i Michała.
Przeszedłem z
Danielle do nowoczesnej sterówki naszego statku. Miałem przy tym okazję pierwszy
raz
zobaczyć kapitana, milczącego drania o zaciętej minie, ciemnej brodzie i
elegancko
ułożonych czarnych włosach.
- Jaką mamy pozycję? - zapytałem go.
Odpowiedział sternik, który przed sobą oprócz kompasu miał ekran monitora z
dokładnymi informacjami na temat obecnej sytuacji �Diabolo".
- Zapalcie wszystkie światła - zaproponowałem.
- Co ty?! - krzyknęła Danielle. - A jak zaczną strzelać?
- To odpowiemy ogniem - wtrącił się kapitan. - Mister Sebedian wydał dokładne
rozkazy.
- Potem proponuję otworzyć rufową furtę do ładowni - mówiłem. - Światło ich
zdenerwuje, a gdy otworzymy furtę, będą musieli tam wysłać swoją ekipę. Wejdą na
pokład
na naszych warunkach. Spuśćcie na dno �Filadelfię" ze wszystkim, co mogłoby
wzbudzić
podejrzenia celników.
- Tu gdyński Urząd Celny, chcemy wejść na pokład - odezwał się czyjś głos przez
radio.
Kapitan spojrzał na mnie nie wiedząc, co robić.
- Musimy zyskać na czasie - rzuciła Danielle.
- Chyba pomyliliście się o parę mil - rzekłem przybierając zaczepny ton głosu. -
Jesteśmy 19 mil morskich od brzegu, czyli poza piętnastomilowym pasem polskich
wód
terytorialnych objętych pełną jurysdykcją polskiego rządu.
- Podejrzewamy, że penetrujecie wrak �Wilhelma Gustloffa". Urząd Morski w Gdyni
zabronił tego - usłyszałem odpowiedź.
- To o co wam w końcu chodzi? - nie dawałem za wygraną. - O cło czy o
�Gustloffa"?
O ile wiem, jesteśmy w polskiej strefie ekonomicznej, lecz konwencja regulująca
kwestię
wykorzystania zasobów naturalnych milczy na temat wraków.
- Na pokładzie �Diabolo" może ukrywać się groźny przestępca, Paweł Daniec...
Danielle dała mi ręką znak, że �Filadelfia" odpłynęła od �Diabolo".
- Dobra, nie damy rady walczyć z armią. Wchodźcie przez rufową furtę.
Wyszedłem na prawe skrzydło mostka. Przezornie założyłem kaptur kurtki, żeby
nikt
nie widział mojej twarzy nawet przez noktowizor. Motorówka i ponton wypełnione
żołnierzami zbliżyły się do rufowej furty. Danielle przyłączyła się do mnie.
Zajrzała pod
kaptur.
- No, znowu jesteś do siebie niepodobny - mruknęła zadowolona.
- Tak, Pierre, jest najlepszym specjalistą, jakiego znam - przyznałem dotykając
silikonowych wkładek w policzkach i nosie. Moja twarz stała się przez to
bardziej
pucułowata. Włosy wciąż miały kolor, na jaki ufarbowałem je do fałszywych
dokumentów.
Zeszliśmy do mesy, gdzie rozłożyli się ze swoimi dokumentami celnicy. Była tam
większość załogi statku. W kabinie stało również czterech żołnierzy uzbrojonych
w pistolety
maszynowe. Reszta rozeszła się po całym statku. Moje spojrzenie spotkało wzrok
pana
Tomasza, ale dzielnie wytrzymałem jego spojrzenie. Za to Michał spuścił głowę i
starał się
skryć za plecami Rosjan. Pan Samochodzik i policjanci, którzy próbowali schwytać
mnie na
molo w Sopocie, zrobili teatr i przebrali się za celników. Najwyraźniej chcieli
przekonać się,
czy jestem na pokładzie �Diabolo", a więc czy należy śledzić ten statek. To
poważnie
krzyżowało moje plany. Bokiem zbliżyłem się do Michała.
- Poznajesz? - szepnąłem.
- Pewnie - odpowiedział.
- Trzeba zrobić coś, żeby nie zdążyli się dogadać przed powrotem do portu.
Michał rzucił badawcze spojrzenie w moją stronę.
- Mały wypadek? - zapytał niepewnie.
- Jak nas tu zobaczą razem, chwilę pogłówkują i wymyślą, żeby �Diabolo"
obserwować dzień i noc - tłumaczyłem. - Wtedy nie będziemy mieli szans, żeby
uciec z
łupem, ba, nawet, żeby porządnie splądrować wrak. Jeśli coś stanie się Panu
Samochodzikowi
albo lepiej glinom, wtedy sparaliżujemy ich ruchy. Tylko mój były szef może nas
rozpoznać i
tylko gliny mogą zorganizować skuteczną obławę na nas.
Michał skinął głową na znak, że zrozumiał. Nachylił się do ucha Danielle, coś
jej
chwilę tłumaczył i wyszedł z mesy. W tym czasie fałszywi celnicy sprawdzili
dokumenty
statku oraz paszporty załogi.
- Możemy obejrzeć statek? - zapytał jeden z funkcjonariuszy.
Kapitan �Diabolo" nie śmiał zaprzeczyć. Spokojnie czekaliśmy na efekty rewizji.
Po
pięciu minutach usłyszeliśmy straszny zamęt. Na pokładzie �Diabolo" zawył alarm
�Człowiek za burtą". Po metalowym pokładzie i schodach rozległ się stukot
kilkunastu
butów. Wybiegliśmy na górę. Przy relingu prawej burty panowało straszne
zamieszanie.
Pontony na morzu kręciły wąskie koła. Załoga �Diabolo" holowała rzutki z kołami
ratunkowymi, w których spoczywali policjanci. Rozejrzałem się dookoła. Zdziwiło
mnie, że
jedna z automatycznie nadmuchiwanych tratw ratunkowych jest rozłożona. Obok niej
stali
Michał, kapitan i dowódca komandosów.
Wciągnięto nieprzytomnych topielców i zniesiono ich do kabin. Sara zajęła się
nimi.
- Są wyziębieni i mają objawy wstrząsy mózgu - orzekła. - Muszą być
hospitalizowani.
- Bardzo mi przykro - kapitan �Diabolo" tłumaczył się Panu Samochodzikowi. -
Tratwa sama otworzyła się i zepchnęła ich do wody, nie wiem, co się stało...
Dowódca komandosów tylko smutno kiwał głową. Już wezwał helikopter ratownictwa
morskiego. Pan Tomasz milczał zadumany. Zszedłem do swojej kabiny. Po chwili
weszła do
niej Danielle. Usiadła na moim łóżku, a potem położyła głowę na poduszce.
- Michał mówił, że ty wymyśliłeś ten wypadek - zaczęła.
Usiadłem obok niej i zajrzałem jej głęboko w oczy.
- To był zły pomysł? - zapytałem z niewinną miną.
- Może dobry, może zły, ale czemu chciałeś tak pokiereszować celników?
Nie miałem wyjścia i musiałem być szczery.
- Ten, który ocalał, to mój były szef. Tamci dwaj to przebrani policjanci. Mogli
nas
rozpoznać i powoli ułożyć układanką. Tak czy siak, �Diabolo" jest podejrzanym
statkiem, ale
na jakiś czas osłabiliśmy ich siły.
- Dobrze - Danielle powoli podniosła się i pocałowała mnie w policzek. - Michał
mówił to samo co ty - wstała i przeciągnęła dłonią po moich włosach. - Grzeczny
chłopczyk,
nie lubię krętaczy.
Wychodząc z kajuty posłała mi promienny uśmiech.
Po chwili usłyszałem stłumiony odgłos pracy wirnika helikoptera. Maszyna
zawisając
nad pokładem �Diabolo" zabrała dzięki wyciągarce poszkodowanych przebierańców.
Po
jakimś czasie zrobiło się cicho. Wykorzystałem okazję, że po rewizji nie
zamknięto luków
prowadzących na pokład i wyszedłem wdychać morskie powietrze. We mgle
dostrzegłem
ledwo widoczne światła pozycyjne okrętu celników. Niespodziewanie ktoś mnie
pchnął na
reling. Zaskoczony o mało nie wypadłem za burtę. Jednak silna dłoń zatrzymała
mnie.
- Uważaj na plecy - rzucił Michał.
Milczałem zamyślony.
- Co teraz? - zapytał.
- Będziemy nurkować.
- Cała załoga do mesy! - odezwał się głos z megafonu. - Załoga do mesy!
Zeszliśmy do mesy. Byli tam wszyscy oprócz anonimowej załogi �Diabolo", Danielle
i rosyjskich bliźniaków, którzy pewnie wciąż czekali na sygnał w �Filadelfii"
leżącej na dnie
morza.
Julio beznamiętnie ćmił cygaro i patrzył na teledyski w MTV. Sara ostentacyjnie
opędzała się od dymu. Rosjanie, Oleg i Kostia, siedzieli w kącie i o czymś
szeptali. Steve
oglądał swoje paznokcie, a Hans i Pierre grali w karty. Michał sięgnął po gitarę
leżącą na
jednej z kanap. Cicho brzdąkał różne melodie. Musieliśmy pół godziny czekać na
przyjście
Danielle i Findera. Gdy weszli, oboje mieli poważne miny.
- Mamy tu sabotażystę - oznajmiła Danielle. - �Filadelfia" nie może wrócić na
powierzchnię.
Kapitan Chaja z troską patrzył do góry, skąd na pokład okrętu, ubrani w szelki,
zjeżdżali z pokładu helikoptera Skowronek i Pirania. Obaj po szczęśliwym
lądowaniu zaraz
zostali zaprowadzeni do mesy. Marynarze poczęstowali niedoszłych topielców czymś
na
rozgrzewkę. Przy stole siedzieliśmy w piątkę: kapitan, dowódca komandosów,
policjanci i ja.
- Miał pan rację - zwrócił się do mnie kapitan, powoli zdejmując z siebie części
rynsztunku. - Cwanie wymyślili ten zamach.
- Uprzedzałem, że obaj są dobrzy, a Michał nawet lepszy od was wszystkich -
mruknąłem.
- Wszyscy opowiadają legendy o ludziach z GROM-u - mówił kapitan. - Podobno
każdy z nich to siła plutonu spadochroniarzy. Tak naprawdę myślałem o tym pana
pomyśle,
żeby wysłać kilku płetwonurków.
- Po co? - zapytał Skowronek.
- Zastanawiałem się, jak załoga �Diabolo" chce dłużej pracować na głębokości, na
której leży wrak �Wilhelma Gustloffa" - wyjaśniałem. - Pan Jurek z klubu
�Wieloryb" mówił
o dzwonie nurkowym. Pomyślałem także o jakimś batyskafie.
- Batyskaf? - prychnął kapitan. - To okręt podwodny. Słyszałem, że coś takiego
na
wyposażeniu miały rosyjskie oddziały Specnazu. Moje chłopaki opowiadali, że to
cudo ma na
dziobie właz i prawdopodobnie śluzę. Ta machina zanurzyła się w chwili, gdy
chcieliśmy
rozpocząć kontrolę.
- Jest pan zadowolony? - pytał Skowronek. - Dla zaspokojenia pańskiej ciekawości
musieliśmy kąpać się o tej porze roku w morzu.
- Naprawdę nadmuchiwana łódka wypchnęła was do wody? - dziwiłem się.
- Pan komisarz jakoś tak dziwnie rzucił się na mnie... - zajęczał Pirania.
- Nie gadaj bzdur! - huknął Skowronek. - Widział pan tam swojego Dańca?
- Tak, jego kumpla również - odpowiedziałem.
Po niecałej godzinie ponton spuszczony z okrętu odwiózł mnie i policjantów na
brzeg,
gdzie na plaży czekał na nas samochód terenowy. Kapitan Chaja i dowódca
komandosów
mieli dyskretnie obserwować �Diabolo".
Staliśmy na twardym piachu.
- Gdzie jesteśmy? - spytałem kierowcę terenowego honkera.
- Tam - wskazał palcem - dwa kilometry stąd jest hotel �Bryza" w Juracie.
Własność
tego znanego biznesmena. Ma zawsze gustownie dobrane krawaty.
Kiwnąłem głową.
- To ja się przejdę - powiadomiłem Skowronka.
Ten tylko wzruszył ramionami, życzył mi dobrej nocy i miłego spaceru. Komisarz
od
czasu przymusowej kąpieli stał się dziwnie melancholijny i nieobecny duchem.
Niespiesznie szedłem po wilgotnym piasku helskiej plaży. Po lewej stronie miałem
morze, którego fale co jakiś czas zagradzały mi drogę wdzierając się na ląd.
Pochyliłem się i
sięgnąłem po płaski, okrągły jak dysk kamień i puściłem po wodzie kaczki. Pocisk
odbił się
trzy razy, nim utonął w białym grzywaczu. Spojrzałem za siebie. Zimne światło
księżyca
oświetlało plażę. Na przestrzeni kilku kilometrów byłem absolutnie sam. Jedynie
światła
�Bryzy" nieco psuły to uczucie samotności. Zasłuchany w szum morza mogłem skupić
moje
myśli na Pawle Dańcu. Tak bywa, że w takich chwilach przychodzi olśnienie. Już
wiedziałem, co zrobi Paweł, jaki będzie jego następny ruch. Wtedy przypomniałem
sobie o
wieczornym spotkaniu z Rosjanami. Przyspieszyłem kroku. Po drewnianych schodkach
obok
�Bryzy" wszedłem na deptak Juraty, łączący morską plażę z molo na Zatoce
Puckiej. Szybko
szedłem po kostce brukowej. Na terenie hotelu, w dmuchanym namiocie kryjącym w
sobie
kort do tenisa, odbywała się jakaś impreza. Wodzirej zachęcał do jedzenia potraw
z grilla.
Dwaj młodzieńcy z kubeczkami wypełnionymi piwem pytali młodego, miejscowego
chłopaka, gdzie o tej porze można kupić mocniejszy alkohol. Pokręciłem ze
smutkiem głową,
przeszedłem przez tory kolejowe. Sto metrów po prawej widziałem budyneczek
dworca.
Minąłem dwie budki telefoniczne i koło budowanej właśnie karczmy z drewnianych
kloców
skręciłem w lewo do �Morskiego Oka". Tam panowała przyjemna cisza. Z restauracji
ręką
machał do mnie Olbrzym. Siedział przy jednym stoliku z Rosjanami.
- Doktor Aleksy Suworow - naukowiec przedstawił się wstając.
- Georgij Pawlinskij - ukłonił się drugi mężczyzna. Był wysoki, wysportowany,
około
czterdziestki. Brunet o żywym spojrzeniu ciemnych oczu, podbródku przedzielonym
małą
kreską, w której znajdowały się niedogolone resztki zarostu, w eleganckim
garniturze,
pachnący wodą kolońską przypominał bardziej typ amerykańskiego macho niż
rosyjskiego
szpiega.
- Tomasz N.N. - dokonałem autoprezentacji. - Mojego przyjaciela już panowie
poznali
- rzuciłem z przekąsem. - Pewnie był nie dość dyskretny...
- Ależ skąd - zaśmiał się Pawlinskij. - Zaprzyjaźnił się z naukowcem. To
najlepszy
sposób śledzenia, zapewniam pana...
- Wiem - wtrąciłem. - Pewni ludzie uważają, że zdobył pan wykształcenie w KGB.
- Nigdy nie brakuje złych ludzi gotowych rozsiewać plotki - Georgij uśmiechnął
się. -
Panie Samochodzik, możemy przejść do meritum naszego spotkania. Przedtem
proponuję coś
zjeść. Morskie wycieczki, zwłaszcza dziewiętnaście mil od brzegu potrafią wyssać
z
człowieka resztki sił.
Szklanka z sokiem zatrzymała się w pół drogi do ust Olbrzyma. Patrzył na mnie
szeroko otwartymi oczami.
Georgij skinął na kelnera. Zamówiliśmy porcje kurczaka z ananasem i zestawy
surówek. Do tego soki. Kucharz w �Morskim Oku" zaskoczył mnie swym kulinarnym
pomysłem. Mięso z kurczaka otoczył w panierce ze słodkiego ciasta jak placki z
jabłkami, a
na wierzch położył kawałek egzotycznego owocu.
- Panie Tomaszu - rzekł Georgij, gdy skończył posiłek - co pan chciałby
wiedzieć, a
co pan w zamian oferuje?
- Po pierwsze, chciałbym wiedzieć, czemu panowie są gotowi ze mną rozmawiać? -
zapytałem. - Propozycja Sebediana nie odpowiadała wam?
Georgij na chwilę zamyślił się.
- Mister Sebedian ma do ukrycia pewną tajemnicę, ale uznał, że stawka, o którą
gra
jest wyższa niż cena naszego milczenia - powiedział Rosjanin. - Teraz odpowiem
na pierwszą
część pana pytania. Jest pan wiarygodnym partnerem. Proszę mi wierzyć, w tej
sprawie
potrzebny jest pański takt i wiedza. Jeżeli sprawa przybierze nieoczekiwany
obrót, to do akcji
wkroczą specjaliści z innych dziedzin
- Może być zadyma?! - Olbrzym nie wytrzymał.
Georgij nieznacznie skrzywił się słysząc te słowa.
- Rozmawiał pan z Wernerem Kliffem? - wypytywał Georgij.
- Tak.
- Co pan sądzi o jego opowieści?
- Niezwykła. Skąd kapitan waszego okrętu podwodnego wiedział, którędy przepłynie
�Gustloffł?
Aleksy Suworow zaśmiał się.
- Paradoks historii - wtrącił. - Znany panu z poszukiwań Wilka Kaukazu Stucker
zaproponował nam kupno Bursztynowej Komnaty. Odrzuciliśmy tę propozycję, jednak
jakiś
konwój wyjechał z Królewca, nim zdążyliśmy odciąć drogi łączące to miasto z
Gdańskiem.
Potem Stucker wpadł w nasze ręce po przymusowym lądowaniu samolotu, którym
leciał,
jednak ponownie złożył propozycję nie do odrzucenia.
- Profesor Porter? - szepnął Olbrzym.
- Może tak - kontynuował Suworow. - Wszystko było umówione. Nasz okręt miał
zatopić statek i zniknąć. Jednak w tym samym czasie Stucker dogadał się z
Amerykanami i ci
wysłali dwie Cataliny, latające łodzie, na Bałtyk, żeby wyśledzić i zniszczyć
nasz okręt.
Doszło do małej potyczki i w efekcie �Gustloffa" zatopił zupełnie przypadkowy
okręt.
Później Amerykanie skontaktowali się z nami, gdyż ich Stucker też oszukał.
Jankesi mieli
informacje, że cenny ładunek przewożono na okręcie podwodnym. Razem polowaliśmy
na
niego, lecz z mizernym skutkiem.
Georgij wyjął z wewnętrznej kieszeni marynarki zgiętą na pół kartkę.
- To schematyczny wydruk mapy Bałtyku z zaznaczonymi na niej miejscami
zatopienia niemieckich okrętów podwodnych - mówił kładąc ją na stole.
Pochyliłem się nad szkicem. Cztery wraki miały spoczywać na północ od wyspy
Uznam, aż do wybrzeża Szwecji, jeden koło Bornholmu i aż siedem w okolicach
Półwyspu
Helskiego.
- I co, mamy przeszukać wszystkie? - zastanawiał się Olbrzym.
- To raczej niemożliwe - stwierdził Suworow. - Część z nich penetrowali już
różni
nurkowie. Dwa wydobyto.
- Co tam miało być? - Olbrzym nie wytrzymywał tempa rozmowy z Rosjanami, którzy
uwielbiali takie gry półsłówkami i niedomówieniami.
- Następny zestaw pytań proszę - Georgij uśmiechnął się.
- Czy wasi ludzie penetrowali wrak �Gustloffa"? - spytałem.
- Tak.
- Co znaleźli?
- Nasze reparacje wojenne.
- Czy mogły tam znajdować się dzieła sztuki?
- Niech pan zapyta Wernera.
- Czemu jego?
- Nie chciał panu powiedzieć wszystkiego. W 1976 roku Polskie Towarzystwo
Przyjaciół Nauk o Ziemi i Telewizja Polska zorganizowały wyprawę do wraka
�Gustloffa".
Chcieli szukać tam Bursztynowej Komnaty. W 1979 roku z pokładu holownika �Koral"
prowadzono nurkowania. Najpierw 3 sierpnia przy �Koralu" wynurzył się okręt
podwodny
bez znaków taktycznych i bandery. Okrążył polski holownik i odpłynął. Potem nad
waszym
okrętem przeleciały dwa odrzutowce zachodnioniemieckie, a na koniec śmigłowiec.
W 1992
roku człowiek nazywający się Werner Mader przyznał się do uczestnictwa w
wyprawie na
�Gustloffa", z którego burty zdjęto siedem liter z nazwy statku. W tym samym
roku nad
wrakiem �Gustloffa" wasz kuter rybacki zaobserwował holownik ratowniczy
Bundesmarine
A-1441. Czy Werner Kliff mówił panu o tym?
Zaprzeczyłem.
- Dodam, że Kliff był pracownikiem niemieckiego wywiadu, podobnie jak jego syn i
bratanek, który służył w wywiadzie lotnictwa niemieckiego.
Przypominałem sobie twarze załogi �Diabolo" i nazwiska z paszportów.
- Hans Kliff - powiedziałem uradowany. - Na pokładzie �Diabolo" jest człowiek,
który się tak nazywa.
ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
CO ZDARZYŁO SIĘ NA �FILADELFII"? � AKCJA RATUNKOWA � CO
STUCKER OBIECAŁ ROSJANOM? � SPÓŁKA Z JULIEM �
TWIERDZA W HELU � NASZ PRZEWODNIK - KOMANDOR HAEL �
WYCIECZKA PO HELU � SEBEDIAN LĄDUJE NA �DIABOLO"
W mesie wszyscy nadzwyczaj spokojnie przyjęli tę informację. Danielle groźnie
spojrzała w stronę Sary.
- Ty ostatnia byłaś w ładowni! - oskarżycielsko wyciągnęła palec w jej stronę.
Sara tylko wzruszyła ramionami, okazując w ten sposób lekceważenie.
- Mylisz się, szefowo - odpowiedziała. - W drodze na górne pokłady widziałam
Michała, Kostię i Julia.
- Spokojnie - Kostia powstał. - Musimy ustalić, jak pomóc tym dwom na dole. Jak
długo mogą wytrzymać? - zapytał Sarę.
- Mają zapas powietrza na dobę, na tym okręcie nie zainstalowano zamkniętego
obiegu powietrza - wyjaśniała.
- Podzielimy się na trzy trzyosobowe zespoły - dyrygowała Danielle. - Pierwsza
grupa
poprowadzi do �Filadelfii" kabel łączności. Druga obejrzy okręt z zewnątrz, a
trzecia usunie
ewentualne usterki.
Uznaliśmy, że to dobry pomysł i zeszliśmy do ładowni. Tam pobraliśmy sprzęt. Do
rufowej ładowni przenieśliśmy bęben z kablem. Marynarz z �Diabolo" otworzył
rufową furtę
i Hans, Steve i Kostia mogli zanurkować. Nasz statek leniwie kołysał się na
fali. Julio z
Michałem ukryli się w osłoniętym od wiatru kącie ładowni i leniwie ćmili cygara.
Finder nie
odrywał oczu od telefonu podłączonego do kabla. Jak nam wyjaśniła Danielle, w
pobliżu
kiosku �Filadelfii" znajdowało się gniazdo, do którego można wetknąć końcówkę
kabla.
Po czterdziestu minutach na tarczy telefonu zamigało czerwone światełko. Finder
poderwał słuchawkę jednocześnie włączył głośniczek, dzięki czemu mogliśmy
słyszeć słowa
Rosjan.
- Mieliśmy wybuch w... do......nie jest jakby......wane - docierały do nas
urywki
wypowiedzi Rosjanina. - Chyba musicie......lonów.
Danielle pokazała palcem na mnie, Michała i Julia.
- Obejrzyjcie okręt - rozkazała nam.
We trójkę stanęliśmy na krawędzi pokładu i skoczyliśmy do wody. Pochłonęła nas
lodowata czerń. Reflektory podwodne raczej nie rozświetlały mroku. Bardziej
pozwalały nam
na orientację, gdzie są koledzy. W połowie drogi, na głębokości 19 metrów
minęliśmy się z
pierwszą trójką. Trzymając się jedną ręką kabla powoli kierowaliśmy się w stronę
kiosku
�Filadelfii". Okręt leżał przechylony około trzydzieści stopni na prawą burtę.
Julio pokazał mi
ręką, że mam obejrzeć część dziobową, sam skierował się na rufę, śródokręcie
zostawiając
Michałowi.
Z twarzą trzydzieści centymetrów od poszycia badałem stan �Filadelfii". Z pozoru
wszystko wydawało się w porządku, nie widziałem żadnych pęknięć, rys, zupełnie
nic.
Skupiłem swoją uwagę na otworach, za którymi były zawory zbiorników balastowych.
W
środku, za kratką coś błysnęło. Zobaczyłem płaską bryłkę, ciężarek nurka, taki
jaki jest
mocowany do pasa z balastem. Zajrzałem do następnego otworu i ujrzałem to samo.
Próbowałem wyjąć je, ale niestety kraty były przymocowane, a oczka za małe,
żebym
przesunął przez nie rękę. Wszystko stało się dla mnie jasne. Ktoś zablokował
otwory
ciężarkami, przez co �Filadelfia" miała kłopoty z wynurzeniem. Jednak siła wody
wypychanej sprężonym powietrzem powinna wystarczyć, żeby odblokować otwory.
Na urządzeniu, darze od Findera migało pomarańczowe światełko informujące, że
nadszedł czas, żeby przygotować się do wynurzenia. Skierowałem się do kiosku.
Czekali już
tam na mnie Michał i Julio. Mój przyjaciel pokazał nam ciężarek balastowy,
identyczny jak
te, które widziałem na dziobie. Julio dorzucił do kolekcji znalezisk nóż i jakąś
rurkę.
Wynurzaliśmy się w tempie dyktowanym przez gadżet od Findera. Danielle i Steve
czekali na nas z pistoletami w dłoniach.
- Który z was odciął kabel?! - krzyknęła Danielle.
Spojrzeliśmy po sobie.
- Nie róbcie ze mnie wariatki, patrzcie! - pokazała nam Kostię nawijającego
kabel na
bęben. Wkrótce Finder trzymał w dłoni odciętą końcówkę.
- Podejrzanych jest sześcioro - rzekł uśmiechnięty Julio. - My - wskazał naszą
trójkę -
oraz Hans, Kostia i Steve. Polacy mogli chcieć zemścić się za dotąd
niewyjaśniony numer z
butlami...
- Dość! - wrzasnęła Danielle. - Pierwszy raz pracuję z tak idiotyczną grupą.
Powiedzcie, co znaleźliście?
- Otwory zbiorników balastowych zablokowano tym - pokazałem ciężarki.
- W stery poziomu wetknięto nóż i metalową rurkę - dodał Julio.
- Kadłub jest cały - odezwał się Michał.
- Więc realizujemy mój pomysł z balonami - orzekł Finder.
Natychmiast wyciągnęliśmy z magazynu osiem balonów z wytrzymałych na
uszkodzenia mechaniczne, wodoodpornych materiałów. Każdy z nich po nadmuchaniu
osiągał średnicę pięciu metrów. Problemem było wprowadzenie specjalnych pasów
pod
kadłub �Filadelfii", lecz i z tym poradziliśmy sobie. Do rana wszystko było
gotowe do
wyciągnięcia okrętu podwodnego. Schodziliśmy pod wodę trójkami, każda ekipa
miała dwie
godziny odpoczynku, ale i tak tempo pracy było mordercze.
- Sprężone powietrze z butli powinno napełnić balony, które powoli wyciągną
�Filadelfię" na powierzchnię - tłumaczył nam Finder pokazując obliczenia
wykonane na
ekranie komputera. - Wynurzanie, jeśli odpowiednio ustawiliście zawory w
butlach, będzie
trwało około dwudziestu minut.
O świcie ekipa nurków kierowana przez Steveła rozpoczęła akcję napełniania
balonów. W czasie ściśle określonym przez Findera �Filadelfia" wyskoczyła nad
powierzchnię wody. Najpierw pokazały się czubki balonów, a po chwili, nagle
ukazał się
dziób okrętu, który z hukiem uderzył w wodę. Załoga, rosyjscy bliźniacy,
natychmiast
otworzyli właz i wyszli na kiosk. Danielle i Oleg podpłynęli do nich na pontonie
i przewieźli
ich na pokład �Diabolo". Sara zaprowadziła obu do kajuty pełniącej funkcję
izolatki.
Kostia, gdy tylko wrócił spod wody, razem z Olegiem rozpoczął oględziny
�Filadelfii". Wrócili po kilkunastu minutach. Obaj mieli zacięte miny i bez
słowa poszli do
Danielle, która w tym czasie relacjonowała wszystko szefowi.
- Zacznie się polowanie na czarownice - mruknął Julio stojąc w otwartych wrotach
furty, zapatrzony w łagodne morze.
Z Michałem zajęliśmy się porządkowaniem swojego sprzętu do nurkowania. Schyleni,
sami w kącie ładowni mogliśmy swobodnie porozmawiać.
- Kogo obarczą winą? - zapytałem Michała.
- Nie wiem, co się stało we wnętrzu okrętu, ale ten nóż, rurka czy ciężarki nie
należą
do nikogo z załogi �Diabolo" - szepnął.
- Skąd ta pewność?
- Znam ten nożyk - mówił Michał. - Takie są na wyposażeniu komandosów Marynarki
Wojennej. Ta śmieszna rurka to tłumik od pistoletu oficera, którego znam
osobiście.
Mieliśmy gości nie tylko na pokładzie. Policja i twój były szef już wiedzą o
�Filadelfii". Jak
myślisz, co teraz zrobią?
- Pan Samochodzik jest pacyfistą, ale to co nastąpi, będzie przypominało
polowanie na
�Czerwony Październik", jak w tej znanej książce - zażartowałem, chociaż nie
było mi wcale
wesoło.
Kostia i Oleg wrócili do ładowni. Steve odwiózł ich na �Filadelfię", która
wkrótce
zanurzyła się. W tym czasie ciągnęliśmy za cumy balonów, z których trzeba było
spuścić
powietrze, zwinąć je i zanieść do magazynu. Po dwóch godzinach ledwie żywi
usiedliśmy do
śniadania.
- Za kwadrans idziecie spać - powiedziała Danielle wchodząc do mesy. - Pobudka w
porze obiadu. Po południu schodzimy do �Gustloffa".
- A co z �Filadelfią"? - zainteresował się Julio.
- W porządku - odpowiedziała Danielle.
Jej wyraz twarzy sugerował, że lepiej nie interesować się tym tematem. Gdy już
zasypiałem, Julio przechylił głowę przez krawędź łóżka i zajrzał do mnie.
- Ty, Polak - szepnął - wejdziecie ze mną w spółkę, ty i twój kumpel?
Pawlinskij tylko uśmiechał się sprawiając wrażenie, jakby doskonale o wszystkim
wiedział i moje słowa nie uczyniły na nim żadnego wrażenia. Od razu zauważyłem,
że będzie
chciał czym prędzej zakończyć rozmowę, żeby moją rewelację przekazać swoim
szefom.
- Dlaczego panowie pokazali nam mapę miejsc, gdzie spoczywają U-Booty? -
postanowiłem kuć żelazo póki gorące. - Czemu nie podacie żadnych konkretów?
Georgij zamyślił się. Wstał i przepraszając nas wyszedł na dwór. Przez okna
restauracji widzieliśmy, że rozmawiał z kimś przez telefon komórkowy. Trwało to
około
pięciu minut. Wpierw Pawlinskij coś komuś opowiadał, potem tylko przytakiwał,
żeby w
końcu tłumaczyć żywo gestykulując. Wrócił odrobinę wściekły, lecz bardzo szybko
ukrył
swoją złość.
- Panie Tomaszu - powiedział ukazując w uśmiechu rząd białych zębów. - Mam
pozwolenie, żeby powiedzieć panu część prawdy. Jak pan wie, Niemcy prowadzili
zaawansowane prace nad bombą atomową. Ładunki jądrowe miały przenosić ulepszone
wersje rakiet V-2. Werner opowiadał wam o pomyśle przewożenia takich rakiet w
specjalnych silosach holowanych przez okręty podwodne?
Olbrzym przytaknął.
- Werner Kliff opowiedział wam także o dokumentacji, którą przejęliśmy my i
Amerykanie - kontynuował Pawlinskij. - Zniknęły jednak rudy uranu, część
dokumentacji,
jeden z fizyków i człowiek, który zaprojektował środki przenoszenia tej broni.
Profesor Porter
wymyślił nie tylko odpowiednie rakiety, ale i podwodny okręt rakietowy. Wartość
zaginionych przedmiotów i ludzi tylko z pozoru jest znikoma. Nie wiemy, komu
Stucker
sprzedał to wszystko.
- Nie macie żadnych podejrzeń? - dziwił się Olbrzym.
- W naszej pracy trzeba mieć dowody - rzekł Pawlinskij.
- Czy podejrzewacie Brytyjczyków? - dopytywałem się.
Rosjanie spojrzeli na siebie i Georgij skinął głową.
- Skąd pan wiedział? - Olbrzym był zdumiony.
- Początkowo, gdy Amerykanie prowadzili projekt �Manhattan", współpracowali z
sojusznikami - opowiadałem. - Po wojnie współpraca urwała się, przez co Anglicy
musieli
dłużej dochodzić do pewnych rozwiązań, jednak nawet Amerykanów zadziwili tempem
swych prac. Skąd takie nagłe przyspieszenie?
- To czego szukamy, mogło być na pokładzie �Gustloffa" - do rozmowy przyłączył
się
Suworow. - Równie dobrze na którymś z okrętów podwodnych. Nie mamy też pewności,
czy
Stuckerowi nie udało się od razu wywieźć swych skarbów w bezpieczne miejsce. W
czasie
wojny prowadziliśmy z nim negocjacje pewni, że oferuje nam zaginione dzieła
sztuki. To był
tylko margines jego propozycji.
- Teraz proszę zauważyć, kogo dręczy ta sprawa? - Pawlinskij pochylił się w
stronę
środka stołu. - Przy �Gustloffie" kręci się statek Sebediana. Na pokładzie ma
agenta
niemieckiego wywiadu. Polacy przyglądają się sprawie z wiadomych względów. Każdy
lubi
wiedzieć, co dzieje się na jego podwórku.
- Chyba przyszedł najwyższy czas, żeby powiedzieć panu coś bardzo ważnego -
odezwał się Suworow. - Istnieje wiele opowieści wskazujących, że Bursztynowa
Komnata
była przewożona na pokładzie �Wilhelma Gustloffa", ale nie wiem, czy słyszał pan
o
ciekawym miejscu jej ukrycia, tu na Helu?
Olbrzym prawie podskoczył z emocji.
- Słucham pana - rzekłem uprzejmie.
- Na Helu, przy bateriach �Adolfa" podobno coś ukryto w styczniu 1945 roku -
wyjaśniał Suworow.
- Zakopano czy schowano w podziemiach? - dopytywałem się.
- Żołnierz, który służył w kompanii wartowniczej na Helu do 9 maja 1945 roku -
opowiadał Suworow - był w naszej niewoli. Mówił, że do jednej z trzech baterii
przyjechały
dwie albo trzy ciężarówki i wynoszono z nich jakieś skrzynie.
- Czy wie pan, gdzie należy szukać tych baterii?
- Niestety, nie - Suworow bezradnie rozłożył ręce.
- Cóż, chyba przyszedł odpowiedni czas na sen - powiedziałem patrząc na zegarek.
-
Serdecznie dziękuję za wielce pouczającą rozmowę - ukłoniłem się Rosjanom i
wstałem.
Olbrzym szedł za mną i cicho sapał. Gdy byliśmy już na swoim piętrze, zaprosiłem
dziennikarza do pokoju.
- Rewelacja, co? - na policzkach Olbrzyma ukazały się ogromne koła rumieńców.
- Co?
- No, ta skrytka.
- Chyba to bajka...
- Czemu?
- Pomyśl. Teraz pożycz mi swojego telefonu.
Zdumiony Olbrzym podał mi swój telefon komórkowy, z którym zszedłem na parter i
tylnymi drzwiami wyszedłem na parking. Pięć minut rozmawiałem z komisarzem
Skowronkiem, a potem wróciłem do siebie, żeby położyć się spać.
Chwilę przyglądałem się ciemnej plamie, jaką stanowiła twarz Julia. Starałem się
wyczuć, czy mówi poważnie, czy to prowokacja.
- Spokojnie, człowieku - szeptał Julio siadając na mojej koi. Wyjął cygaro i
zapalił. -
Już kiedyś pracowałem dla Sebediana. To była fucha w Afryce. Chodziło o
skubnięcie
transportu nieoszlifowanych diamentów. Wtedy wszystko było przygotowane na
wysoki
połysk. Tutaj też tak było, dopóki nie zjawiła się Danielle i wy. Człowieku, nie
mam do ciebie
urazy, bo widzę, że jesteście w porządku, ale powoli coś mi tu śmierdzi.
- Mnie też - przyznałem mu rację. - Nie chodzi mi tylko o twoje cygara...
- Ciekawe, po co wybieramy się na ten wrak?
- Podobno na �Gustloffie" przewożono Bursztynową Komnatę.
- Bajka - Julio lekceważąco machnął ręką. - Tu musi chodzić o coś ważniejszego i
cenniejszego.
- Może.
- Człowieku, jak można wydostać się z Polski?
- Chcesz uciekać? Teraz?
- Nie. Można by zabrać łup i sprzedać go w Europie. Mam znajomości, ty tylko
musiałbyś wydostać nas z Polski.
- A jak uciekniemy z �Diabolo"?
- Potrafię sterować �Filadelfią". Rozumiesz?
Julio zamilkł czekając na moją odpowiedź. Ognik cygara rozżarzał się co jakiś
czas.
Rozważałem wszystkie za i przeciw.
- Pogadam z kumplem - odpowiedziałem dyplomatycznie.
- Jasne - Julio zgasił cygaro i wskoczył na swoją koję.
Spało mi się bardzo dobrze. Obudził mnie stuk burty �Diabolo" o coś,
podejrzewałem,
że o inny statek. Leżałem z zamkniętymi oczyma i wsłuchiwałem się w dobiegające
mnie
dźwięki. Na �Diabolo" panowała absolutna cisza, nie licząc dźwięków pracujących
maszyn.
- Uwaga! Pobudka, zbiórka w mesie za kwadrans! - usłyszałem z głośnika głos
Danielle.
Leniwie przeciągnąłem się i wstałem. Okazało się, że Julio już nie spał od
dawna.
Leżał na posłaniu ubrany, ogolony, a teraz przyglądał się przyklejonemu do
sufitu
schematowi �Wilhelma Gustloffa".
- Chyba nastał dzień ostatecznego rozrachunku - powiedział pstrykając palcem w
rysunek.
- Spakowałeś się? - zapytałem.
- Nie mam nic, z czym nie potrafiłbym się rozstać w pięć sekund - odpowiedział
Julio.
- Nieprzywiązywanie się do rzeczy to zasady hinduizmu i rzemiosła
szpiegowskiego.
Szybko wziąłem prysznic, ubrałem się i poszliśmy z Juliem do mesy. Czekał tam na
nas obfity, ale lekki obiad złożony z chudych mięs, sałatek i surówek. Do tego
do picia
podano soki i kawę. Jedliśmy w milczeniu. Każdy chyba trawił wydarzenia
ostatnich dni.
Wtem otworzyły się drzwi i weszła Danielle. Wyglądała oszałamiająco pięknie w
obcisłym
kombinezonie do nurkowania. Obok niej stal facet, którego podobno okradłem z
miliona
dolarów.
Rano, przy śniadaniu dowiedzieliśmy się, że Rosjanie nagle wyjechali w środku
nocy.
Olbrzym objadał się, jakby cały dzień czekała go głodówka. Widząc moje krytyczne
spojrzenie, przełknął potężny kęs jajecznicy i odezwał się.
- Panie Tomaszu, takie śniadanie mamy wliczone w cenę pokoju. Niech pan spojrzy,
ilu tu siedzi gości? Jesteśmy prawie sami, a kto zje tyle żarcia. Zresztą cały
dzień pewnie
spędzimy wokół tych baterii �Adolfa".
- A skąd wiesz, że one jeszcze istnieją?
- Ha, nie docenia mnie pan - Olbrzym żartobliwie pogroził mi palcem. -
Zadzwoniłem
na Hel i szukałem jakiegoś przewodnika. Mają tam tylko jednego emerytowanego
komandora. Zapytałem go, czy wie, gdzie to cudo stoi, a on od razu, że nawet
mnie tam
zaprowadzi.
- Świetnie - z zadowoleniem zatarłem ręce.
Po posiłku wsiedliśmy do Rosynanta i wyjechaliśmy z podjazdu hotelowego w lewo,
na wschód, w stronę Helu. Prawie za tablicą oznaczającą koniec miejscowości
Jurata
ujrzeliśmy duży asfaltowy plac przypominający kształtem pętlę autobusową. W
lesie, wśród
sosen ukrywały się, jakby nieco speszone swoją obecnością w tak uroczym zakątku,
betonowe słupki połączone drutem kolczastym.
- Co? Przenieśli tu mur berliński? - dziwił się Olbrzym.
- Do niedawna końcówka Półwyspu Helskiego była wielką bazą Marynarki Wojennej,
gdzie nie każdy miał wstęp - opowiadałem. - Trzeba było mieć przepustkę, żeby
jechać dalej.
Ten płot to nic innego jak ogrodzenie specjalnego ośrodka wypoczynku, gdzie od
czasu do
czasu odpoczywa prezydent Aleksander Kwaśniewski. Zobacz, że tu wszędzie jest
zakaz
zatrzymywania się. Słyszałem, że nawet ci, którzy stanęli za potrzebą musieli
płacić mandat.
Przed samym Helem zobaczysz to samo: placyk i wartownie.
Tak jak zapowiadałem, nim dojechaliśmy do miasteczka, zobaczyliśmy dawne
wojskowe budynki, obecnie zagospodarowane przez harcerzy. Przejechaliśmy przez
przejazd
kolejowy i minęliśmy ukryte w lesie po prawej stronie, obok dworca, setki
mieszkalnych
wagonów kolejowych. To była pamiątka po kolejarskich wczasach. Pracownicy PKP
przyjeżdżali na Hel i mieszkali w domkach na torach. Z ulicy Dworcowej
skręciliśmy w lewo
w ulicę Przybyszewskiego. Stały przy niej szare bloki z betonowych cegieł,
jeszcze
przedwojenne, i w specyficznej odmianie koloru pomarańczowego, już powojenne.
Przy
budynku kina, tuż obok bramy zamykającej wjazd na teren jednostki wojskowej,
stał szczupły
mężczyzna w marynarskim mundurze z dystynkcjami komandora. Starszy pan, mimo
siedemdziesięciu lat, miał bystre spojrzenie i wesołe ogniki w oczach.
- Komandor Hael - przedstawił się. - Podobno po duńsku oznacza to słowo �Hak",
tak
jak nazywany jest Półwysep Helski.
- Czyli właściwy człowiek na właściwym miejscu - zażartował Olbrzym.
- Panowie tu poczekają, a ja pójdę po materiały - rzekł komandor.
Potruchtał do pobliskiego bloku. Leniwie przeciągnąłem się. Olbrzym nerwowo
zapalił papierosa.
- Jakoś pan podchodzi do tej wyprawy bez entuzjazmu - zauważył.
- Ależ skąd - zaprzeczyłem - to bardzo pożyteczna wycieczka.
- Jednak pan uwierzył w Bursztynową Komnatę! - ucieszył się.
Nie odpowiedziałem, bo już nadchodził komandor i uważnie rozglądał się dookoła.
Nasz przewodnik rozwiesił na drzewie mapę półwyspu z zaznaczonymi ruchami wojsk,
okrętów, polami ostrzału. Na trawie postawił wypchaną papierami skórzaną teczkę.
W tym
momencie stało się to, czego obawiałem się najbardziej. Komandor przyzwyczajony
do
wycieczek laików zaczął nam wykładać rzeczy dla nas oczywiste. Olbrzym próbował
naprowadzić komandora na temat ukrytych skarbów, �Wilhelma Gustloffa",
Bursztynowej
Komnaty. Nadaremno.
- Port Marynarki Wojennej na Helu powstał w 1930 roku jako obiekt zapasowy dla
portu w Gdyni - opowiadał komandor. - Wtedy to wybudowano linię kolejową i
drogę, którą
pokryto asfaltem w latach sześćdziesiątych. Jak będą panowie wracać, policzcie
zakręty - jest
ich dokładnie czterdzieści!
Obejrzeliśmy zbiór eksponatów w muzeum na świeżym powietrzu, gdzie
zgromadzono miny, torpedy, działa artylerii przeciwlotniczej i nadbrzeżnej.
Potem
wsiedliśmy do Rosynanta i wjechaliśmy na niezbyt pilnie strzeżony teren
wojskowy, żeby
obejrzeć polskie stanowiska artylerii z września 1939 roku. Na jednym z nich
pozostawiono
działo ze specjalną ramą do zawieszania maskowania. Obejrzeliśmy podziemne
schrony
koszarowe i wieżę kierowania ogniem. Powoli zbliżała się pora obiadu. Olbrzym
uznał, że
przy posiłku komandor zacznie mówić rzeczy bardziej interesujące dziennikarza.
- Proponuję odwiedzić �Maszoperię" - odpowiedział komandor zapytany o spokojne
miejsce, gdzie można dobrze zjeść.
Chwilę krążyliśmy, nim trafiliśmy na ulicę Wiejską, najdłuższą na Helu i
zabudowaną
zabytkowymi chałupami. Lokal miał bardzo morski wystrój. Jego wyłożone drewnem
ściany
były obwieszone sieciami, kołami sterowymi, dzwonami i innymi rekwizytami
marynarskiego
fachu. Przy drewnianych stołach siedzieli goście zajadający ryby. Nawet z
pięterka dobiegał
nas dyskretny stukot sztućców. Zamówiliśmy filety z dorsza i zestawy surówek.
Przysłuchiwałem się, jak Olbrzym próbował wydobyć z komandora jakieś
interesujące go
informacje. Jednak nasz przewodnik, od lat przyzwyczajony do jednego modelu
oprowadzania wycieczek, nie był na to przygotowany.
- Co oznacza słowo �maszoperia"? - zapytałem komandora Haela.
- Przed wojną powstały spółki rybackie określane takimi nazwami - wyjaśniał
przewodnik. - Rybacy łowili węgorze, dorsze i dzielili je na równe części zwane
�partami".
Chcecie zobaczyć, gdzie ukryto Bursztynową Komnatę? - zapytał z szelmowskim
uśmiechem.
Skończyliśmy posiłek i wróciliśmy do Rosynanta. Z zadowoleniem spoglądałem w
boczne lusterko. Wyjechaliśmy z miasteczka i około dwustu metrów za torami
zjechaliśmy w
prawo, w las.
- Widzieli panowie tamten schron? - odezwał się komandor. - Tam wojsko adoptuje
poniemiecki bunkier na potrzeby centrali wojskowej. Jesteśmy w NATO!
Hael prowadził nas przez las około dwóch minut. Gdy wyszliśmy z gąszczu młodych
świerków i ujrzeliśmy ogromną górę betonu, zamarliśmy.
- O Jezu - wyszeptał Olbrzym.
- Mówiłem, że warto było tu przyjechać - cieszył się Hael.
Mister Sebedian uśmiechnął się i ruchem ręki nakazał nam usiąść.
- Słyszałem, że chcieliście poznać szefa? To ja! - powiedział.
- Facet wygląda jak milion dolarów - wyszeptał Julio.
- Witam wszystkich serdecznie, a zwłaszcza Pawła Dańca, z którym miałem okazję
już się poznać - kontynuował Sebedian.
Reszta ekipy spojrzała na mnie. Nie spodziewali się, że jest wśród nich ktoś
jeszcze,
oprócz Danielle, żyjący w zażyłości z samym szefem.
- Mam nadzieję, że zachowałeś dyskrecję? - zapytał mnie.
- Oczywiście - Danielle odpowiedziała za mnie.
Pozostało mi tylko skinąć głową.
- Świetnie - Sebedian. - Jeszcze dziś każdy z was zdobędzie małą fortunę.
Słyszałem o
waszych kłopotach. Sabotażysta może być pewnym, że już wkrótce otrzyma
odpowiednią
zapłatę. Dziś wieczorem z Warszawy przylatuje do Gdańska mój przyjaciel Jerzy
Batura.
ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
ZWIEDZAMY BATERIĘ �ADOLF" � NA MYSIEJ WIEŻY � WE
WRAKU �WILHELMA GUSTLOFFA" � ZAMINOWANE WROTA �
UCIECZKA Z �DIABOLO" � SZTURM KOMANDOSÓW � PODWODNA
WALKA
Olbrzym jak smagnięty biczem pobiegł w stronę betonowego kolosa. Komandor Hael
poprowadził mnie ku wschodniej ścianie obiektu. Znajdowały się tam dwa rzędy
betonowych
słupów wysokich na pięć metrów.
- Służyły one do montażu działa kalibru 406 milimetrów - wyjaśnił mi przewodnik.
Weszliśmy przez niskie i wąskie wejście do dużego holu. Można z niego było
wyjść:
na wprost - do głównej części baterii, w lewo - do korytarza obiegającego
budynek dookoła i
w lewo, do tyłu, po schodach - na dach schronu. Tam właśnie poprowadził mnie
Hael. Z góry
widziałem cały bunkier.
Centralną jego część zajmował okrąg o średnicy kilkunastu metrów otoczony
promenadą, do której prowadziły wejścia z części koszarowej i magazynów
pocisków. W
środku była rura stanowiąca osłonę mechanizmu obracającego działem. Wschodnią i
południową część budowli zajmowały pomieszczenia koszarowe, które teraz badał
Olbrzym.
Od zachodu wybudowano magazyny pocisków z szynami wmurowanymi w podłogi i
sufity.
Każdy z takich pocisków wedle słów komandora ważył około tony. Od północy był
długi
korytarz kryjący tory kolejki wąskotorowej, którą dowożono amunicję. Schron nie
był
przeznaczony do obrony. Miał duże okna. Całą jego konstrukcję przystosowano do
wytrzymania wystrzałów dział, które Niemcy nazwali �Adolf". Lufa takiego działa
mierzyła
podobno 10 metrów, waga wieży z lufą miała wynosić 100 ton, a pole rażenia od 25
do 30
kilometrów.
- Co się stało z tym działem? - zapytałem komandora.
- Zacznijmy od tego, że były tu takie trzy stanowiska - odpowiedział. - Jedno, z
centralą telefoniczną, widział pan przy drodze. W trzecim jest teraz wojskowy
magazyn
buraków i marchewki. Taki los spotkał baterie �Adolfów" o wspólnej nazwie
�Schleswig-
Holstein". Jak wróci ten młody pismak, to pojedziemy do Mysiej Wieży.
Olbrzym pojawiał się i znikał w różnych częściach schronu. Fotografował, robił
notatki i wchodził w kolejne przejścia. Po dwudziestu minutach zdyszany stanął
obok nas.
- To co, jedziemy? - zapytał komandor.
Kiedy Olbrzym dowiedział się o celu naszej kolejnej wycieczki, ochoczo ruszył do
Rosynanta. Gdy wsiadaliśmy do auta, znowu mogłem nacieszyć wzrok widokiem w
lusterku.
Przejechaliśmy około pięćdziesięciu metrów szosą i skręciliśmy ostro w lewo pod
górkę. Po
trzystu metrach jazdy leśną drogą dojechaliśmy do torów kolejowych i wysokiej na
dziewięć
pięter ośmiobocznej wieży. Parter i piętro były rozbudowane, przypominając
odrobinę
zwykły domek.
- To obok helskiej latarni morskiej wysokiej na 42 metry najwyższy obiekt na
Helu -
poinformował nas komandor. - Szkoda, że nikt się nim nie zajmuje. Przychodzą tu
tylko
łobuziaki z Helu.
Komandor i Olbrzym weszli do wieży i wspięli się na jej szczyt. Zostałem na dole
rozkoszując się zapachem lasu i rozglądając się po okolicznych krzakach.
Spojrzałem na
zegarek. Było już późne popołudnie. Czułem, że już najwyższy czas, żeby skończyć
tę
wycieczkę.
Jeszcze kwadrans musiałem poczekać na powrót Olbrzyma i komandora.
Odwieźliśmy naszego przewodnika do domu. Gdy jechaliśmy do Juraty zadzwonił mój
telefon komórkowy.
- Jak leci? - zapytał Skowronek.
- Zgodnie z planem. Co słychać na �Diabolo"?
- Odwiedził ich szef. Chyba zaczną robotę.
- Co robią Rosjanie?
- Najpierw zrobili tak, jak pan przewidział, potem zakotwiczyli się we
Władysławowie
i nudzą się.
Zimny dreszcz przeszedł mi po plecach. Przyjazd Batury mógł oznaczać dla mnie
tylko kłopoty. Michałowi na dźwięk nazwiska Batury nawet nie drgnęła powieka,
ale w jego
oczach dostrzegłem wesołe błyski, pewnie na wspomnienie naszego spotkania w
Bieszczadach.
- Zaczynamy! - Danielle zaklaskała w dłonie.
Mister Sebedian został na pokładzie �Diabolo", a my wszyscy przenieśliśmy się ze
sprzętem na pokład �Filadelfii". Okręt odczepił się od �Diabolo" i zeszliśmy
prawie na samo
dno.
- Dzisiaj pracujemy dwójkami - poinformowała Danielle. - Polacy dokonają zwiadu
i
wrócą, by wkroczyć w ostatnim etapie operacji.
Posłusznie założyliśmy z Michałem butle i osprzęt. Weszliśmy do śluzy i
czekaliśmy
na wyrównanie ciśnienia i napełnienie pomieszczenia wodą. Gdy szum w kabinie był
bardzo
głośny, Michał nachylił się do mojego ucha.
- Wiejemy dziś wieczorem? - zapytał.
- Tak.
- A co z tym? - wykonał ruch ręką wskazując głębię wokół nas.
- Jak uciekniemy, to albo skupią się na ściganiu nas, albo rozpoczną pospieszną
eksplorację.
- Trzeba coś zrobić z Baturą - Michał pokręcił z niezadowoleniem głową. - Tak
czy
inaczej tracimy. Co z tego, że Batura nas nie wyda, skoro ty jesteś poszukiwany
przez
policję?
Poziom wody sięgał już naszych bród. Włożyliśmy ustniki i maski. Wrota śluzy
otworzyły się i wpłynęliśmy w ciemną, zielonkawą przestrzeń. Bardzo szybko
dotarliśmy do
dziobu �Wilhelma Gustloffa". Statek częściowo leżał na lewej burcie. Śródokręcie
rozryte
dziurami od wybuchów spoczywało oderwane od dziobu i rufy, które jeszcze
miejscami
trzymały pion. Na prawej burcie dziobu widzieliśmy dwie kotwice i dwie litery z
nazwy
statku. Na jednej trzeciej długości od rufy wrak był w dobrym stanie. Płynąc
wzdłuż prawej
burty w kierunku rufy widzieliśmy wnętrze potargane wybuchami, masę poskręcanego
żelastwa. Spojrzałem na Michała, a ten ze smutkiem pokręcił głową. Była tylko
jedna szansa
dotarcia do ładowni - przez szyb.
Patrzyliśmy na relingi porośnięte muszelkami i wodorostami, a potem dotarliśmy
do
pokrywy luku rufowej ładowni. O dziwo, belki przywiązane do pokładu linami i nie
pozwalające odchylić się ogromnej płachcie brezentu, wszystko to było w
doskonałym stanie.
Michał wyciągnął z pochwy na łydce nóż i najpierw wyciął dwie pionowe kreski,
które
połączył na dole trzecim cięciem. Potem chwyciłem wolny kraniec materiału i mój
przyjaciel
odciął go. Droga w głąb szybu była otwarta. Spojrzałem na zegar. Mieliśmy
jeszcze sześć
minut pracy. Pokazałem partnerowi dłonią, że zejdę pierwszy. W wąskim luku
latarka ledwo
rozświetlała czerń na odległość metra. W pewnym momencie gadżet od Findera
zaczął
mrugać pomarańczowym światełkiem. Oznaczało to, że muszę zatrzymać się na tej
głębokości, żeby nie ulec potem chorobie kesonowej. Obliczyłem, że muszę zejść
jeszcze trzy
metry i będę na poziomie drzwi ładowni. Postanowiłem zaryzykować. Po chwili
znalazłem
się w szerokim na cztery i długim na trzy metry pomieszczeniu - przedsionku
ładowni. Na
bocznej ścianie były drzwi, a na wprost podwójne wrota ładowni. Obok mnie
pojawił się
Michał i z wyrzutem w oczach wskazał na mój migający gadżet. O dziwo, jego
urządzenie
było nad wyraz spokojne. Lekceważąco machnąłem ręką. Michał ponownie wyjął nóż i
wprowadził go w szparę pomiędzy drzwiami. Delikatnie przeciągał nim w dół co
chwila
wyjmując go. Potem to samo robił przy framugach. Niezadowolony machnął ręką.
Teraz
pospiesznie wycofaliśmy się. Gdy wypływaliśmy z szybu w dole, przy śrubie
mignęło mi w
oczach jakieś światełko. Nie mieliśmy czasu tego sprawdzić, tylko gnaliśmy w
stronę
�Filadelfii". W śluzie, gdy tylko opadł poziom wody, Michał zdarł z twarzy
maskę.
- Ty wariacie! - krzyknął na mnie. - Co ty myślisz?! Masz płuca jak miechy
kowalskie?! Nigdy więcej z tobą nie nurkuję! Ani myślę później wyciągać z wody
trupa i
nosić kwiatki na twój grób!
- Spokojnie - uniosłem dłoń. - Nie mogłem zatrzymać się, bo i ty musiałbyś
czekać
razem ze mną. Stracilibyśmy cenny czas... Wrota są zaminowane? - zapytałem.
- Pewnie - mruknął. - Musi być jakieś inne wejście do ładowni. Ktoś od wewnątrz
założył ładunki, a potem wyszedł zapewne zostawiając kolejną zmyślną pułapkę.
- A od śródokręcia?
- Pewnie tamtędy tak. Pamiętam ze szkiców, które przyniosłeś, że tylna ładownia
była
połączona przejściem z chłodnią i kuchnią. Tamte rejony statku zostały już
zniszczone po
rosyjskim ataku torpedowym. Ciekawe, czy na �Diabolo" znajdziesz ochotników do
przedzierania się przez złom?
- Od dna?
Michał nie zdążył odpowiedzieć, gdyż ustało odpompowanie wody i luk do wnętrza
okrętu podwodnego otworzył się. Pierwsza przywitała nas Danielle.
- I co? - dopytywała się.
- Wejście zaminowane - oznajmiłem.
Zauważyłem, że na pokładzie brakowało Julia i Steveła. Reszta obecnych sprawiała
wrażenie, że zasmuciła się tą wiadomością. Sara odebrała mój podwodny komputer i
poznawszy jego zapis natychmiast postanowiła mnie przebadać. Dała mi dwa
zastrzyki, a
Michałowi nakazała odpoczynek. Powoli czułem, jak moje członki lekko sztywnieją,
a płuca
oddają powietrze o drewnianym smaku. Wyczerpany zasnąłem. Obudziło mnie
szarpanie. To
Michał pochylony nade mną z troską patrzył mi w oczy.
- Chwała Bogu! - ucieszył się, gdy przecierałem oczy. - Musimy uciekać i to jak
najszybciej.
- Czemu?
- Podsłuchałem rozmowę Rosjan. Batura już jest na pokładzie �Diabolo".
- Chyba udowodniliśmy swoją lojalność wobec szefa?
- A komu uwierzą? Pomyśl jeszcze nad jedną rzeczą. Po co im ładunki wybuchowe i
palniki do prac podwodnych? - Michał pytał ruchem głowy wskazując w kierunku
dziobu
�Filadelfii".
Poczułem, jak nasz okręt zadrżał cumując przy �Diabolo". Danielle weszła do
kajuty,
gdzie odpoczywaliśmy.
- Na morzu jest sztorm, więc na razie zwijamy się - powiedziała nam. -
Przygotujcie
się na wieczór, będziemy mieli gościa.
Michał pomógł mi wstać.
- Co ona mi dała? - zastanawiałem się nad zastrzykami podanymi mi przez Sarę.
- Nieważne - tłumaczył mi Michał. - Chodziło im, żebyś nie uciekł. Nie podoba mi
się
to wszystko. Boję się, czy nie igrają z nami jak kot z myszą.
Idąc korytarzami zwróciłem uwagę na dziwny szczegół. Cała załoga �Diabolo" była
uzbrojona. Michał położył mnie na koi i wyszedł.
- Poszalało się z płucami? - zapytał Julio.
Przytaknąłem.
- Czuję, że niedługo wylądujesz na brzegu - rzucił Julio.
- Czemu?
- Jesteś chory i musisz trafić w zaciszne miejsce albo zdarzy ci się wypadek...
- Coś sugerujesz?
- Fajne przypadki miałeś na �Diabolo". To nie dało ci do myślenia. Powiedz mi,
po co
wysyłano cię na zaminowane drzwi, gdy Mister Sebedian dysponuje dokładną mapą
�Gustloffa" z zaznaczonymi pułapkami?
- Po co to wszystko?
- Jesteś pechowy chłopak, do tego porywczy. To zezna każdy z nas. Masz też pecha
w
czasie nurkowań i jesteś wyjątkowo nieostrożny. Nie przestrzegasz zasad
bezpieczeństwa.
Wciąż nie rozumiałem, do czego zmierza Portugalczyk.
- Mówili, że jesteś inteligentny... - rzucił Julio i udał, że kładzie się spać.
Mój telefon komórkowy zabrzęczał. Dzwonił komisarz Skowronek.
- Panie Tomaszu - przywitał mnie - �Diabolo" płynie do portu w Gdyni. Jak wejdą
na
nasze wody terytorialne, natychmiast wkraczamy do akcji z komandosami i bierzemy
tego
pańskiego Dańca.
- Tylko uważajcie na nich, zwłaszcza na tego drugiego - prosiłem.
- Może chciałby pan popłynąć z nami?
- Mogę zabrać mojego przyjaciela, dziennikarza?
- Niech pan go bierze, w końcu propaganda to element działań prewencyjnych
policji -
zgodził się komisarz.
Umówiliśmy się, że ponton zabierze nas z plaży w Juracie. Powiadomiłem Olbrzyma
o wycieczce na morze. Ucieszył się, lecz zaniepokoił się na wieść, że zamierzamy
aresztować
Pawła.
- Może to pokrzyżuje jego plany - martwił się. - Nie chce mi się wierzyć, że
przeszedł
na służbę naszych przeciwników. Podejrzewam go o dyskretną grę.
- Chciałbym, żeby tak było - skinąłem głową.
- Panie Tomaszu, pan jest mądry i wie, że nie można tracić wiary w człowieka, w
dodatku takiego jak Paweł - argumentował Olbrzym.
Smutno pokiwałem głową. Po godzinie wyszliśmy z hotelu na plażę. Olbrzym co
chwila zerkał na zegarek, a ja rozkoszowałem się ciszą. Takiej pustki wokół mnie
mogłem
doświadczyć jedynie kilkadziesiąt lat temu na Mazurach albo w górach.
Dziennikarzowi
chyba udzielił się ten nastrój i przestał myśleć o wyprawie.
Na dźwięk pracy silnika pontonu wstaliśmy otrzepując spodnie z piachu. Powoli
musiałem przyzwyczajać się do losu komandosa w wieku przedemerytalnym. Najpierw
przejażdżka pontonem, potem wspinaczka po drabince sznurowej i mocny uścisk
dłoni
kapitana Chai.
- Szczury lądowe zaczynają chodzić parami? - zażartował na widok Olbrzyma. - Po
panu spodziewałbym się bardziej urodziwej brutki.
- Kapitanie - ukłoniłem się nisko. - W moim wieku nie narzeczone, ale ciepłe
bambosze i herbatka z malinami bardziej godziwe.
- No, to jazda na brzeg - na twarzy kapitana pojawił się groźny mars.
Tak żartując szliśmy na mostek kapitański. Komisarz Skowronek właśnie odkładał
słuchawkę radiotelefonu.
- Na �Diabolo" przywieziono z Gdańska jachtem Sebediana jakiegoś faceta -
opowiadał policjant. - Sprawdziliśmy, że to ten wasz Jerzy Batura, tyle że chyba
prawdziwy.
Był aresztowany w Warszawie za posiadanie broni i kradzież portfela jednego z
gości
hotelowych. Dziwna to była sprawa, bo nie było odcisków palców oskarżonego na
broni i
portfelu. Adwokat wyciągnął go z dołka po dwóch dniach.
Pirania wtoczył się na mostek. W tym czasie okrętem zaczęło już porządnie bujać.
- Witam, panie Tomaszu - przywitał się. - �Kilersi" już gotowi i palą się do
roboty.
- Dobrze, czekamy na sygnał z punktu obserwacji radarowej - powiadomił nas
Chaja.
Zaproponował nam po kubku mocnej herbaty. Rozsiedliśmy się w kajucie
kapitańskiej
sąsiadującej z mostkiem. Olbrzym i Pirania padli w kąt i zasnęli.
Słowa Julia dały mi wiele do myślenia.
- Ta spółka... - zagadnąłem go.
- Nieaktualne - machnął ręką.
- Może jak już będę na brzegu...
- Ratuj swoje życie. Sara wspominała, że nadwyrężyłeś to i owo.
Przykryłem się kołdrą i czekałem. Po dwóch godzinach drzwi kajuty otworzyły się
i
ktoś wszedł do środka zamykając je za sobą. Potem rozległ się głuchy łomot z
górnej koi.
- Paweł, wstawaj! - Michał szarpnął mnie za ramię.
- Co jest?
- Musimy uciekać. Rosjanie zostawili mnie samego w kabinie. Wyjrzałem na
korytarz.
Wszyscy zebrali się w mesie. Marynarze z �Diabolo" z bronią czają się prawie na
każdym
korytarzu.
Poderwałem się z miejsca i zacząłem się ubierać. Na piankę założyłem normalne
ubranie, a do małego plecaka wziąłem odzienie na zapas.
- Prezent na drogę - bąknął Julio podając nam pistolet. - Na drugi raz jak macie
ochotę
na schadzkę, to wyjdę i zostawię wam chatę na wieczór.
Michał obejrzał broń. Był to Glock 19 z podwójnym magazynkiem.
- Skąd to masz? Czemu nam dajesz?
- W Portugalii mamy taki zwyczaj, że śpimy z bronią - Julio nigdy nie przestawał
szydzić. - Daję wam to, bo mam nadzieję, że stąd wyjdziecie i oszczędzicie mi
widoku walki
załogi �Diabolo" kontra reprezentacja Polski.
Michał wyjrzał na korytarz.
- Nikogo nie ma - szepnął.
Skręciliśmy, w kierunku rufy. Zeszliśmy po metalowych schodkach, gdy na wyższym
pokładzie usłyszeliśmy tupot stóp. Szybko skryliśmy się za rogiem. Michał na
moment
wystawił głowę.
- Szli po nas - mruknął.
Teraz już nie skradaliśmy się, tylko biegliśmy ku drzwiom do rufowej ładowni.
Michał pierwszy wszedł do niej i omiótł lufą górny pokład.
- Nikogo - rzucił.
Podbiegł do furty i uruchomił mechanizm jej otwierania.
- Zepchnij �Delfina"! - rozkazał.
Nie mieliśmy czasu bawić się w pompowanie pontonu, a �Delfin" był gotowy do
drogi. Pchałem okręcik ku rufie, gdy usłyszałem za sobą skrzyp otwieranych
drzwi.
- Padnij! - krzyknął Michał i wystrzelił połowę osiemnastonabojowego magazynka w
kierunku pościgu. Dźwięk strzałów i rykoszety uświadomiły ścigającym, że
jesteśmy
uzbrojeni i trudno będzie nas zatrzymać.
Zepchnąłem �Delfina" na wodę i wsiadłem na miejsce pilota. Michał stał z jedną
nogą
w kokpicie, a drugą na pokładzie �Diabolo". Gdy tylko zauważył poruszenie drzwi,
natychmiast strzelał. Oszczędzał amunicję, bo Julio dał nam tylko jeden zapasowy
magazynek.
Starałem się przypomnieć sobie, jak Danielle uruchomiła �Delfina". Wpierw
znalazłem guzik doprowadzający zasilanie do silników. Sprawdziłem działanie
sterów i pomp
w zbiornikach balastowych, poziom zapasu tlenu w butlach i w kabinach.
- Gotowe! - krzyknąłem do Michała.
- Już są w domciu! - zawołał Skowronek odbierając informację z punktu radarowego
koło Jastrzębiej Góry. - Wchodzimy do akcji.
Pirania zbiegł do komandosów w mesie. Olbrzym ruszył za nim, żeby zrobić zdjęcia
przed akcją.
Komandosi w ciągu kilku minut wsiedli do pontonów i pruli po falach Bałtyku w
gęstą mgłę, gdzie krył się �Diabolo".
- Alfa jeden! Widzę światła prawej burty - słyszeliśmy w radio.
- Delta trzy! Jesteśmy przy dziobie.
- Bravo trzy! Słyszę strzały!
- Wchodzimy! - rozpoznałem głos dowódcy.
Z informacji płynących z odbiornika słyszeliśmy o pełnym zaskoczeniu załogi
�Diabolo". Kilku żołnierzy meldowało, że marynarze wyrzucali broń do morza.
Komisarz
Skowronek zmartwił się.
- Powiedzą, że bawili się w wojnę atrapami, a na widok wojska przestraszyli się
i
wyrzucili wszystko do wody - narzekał. - Złapcie chociaż jednego z giwerą! -
krzyknął do
mikrofonu.
Błyskawicznie komandosi przejęli kontrolę nad �Diabolo".
- No, to idziemy po tego Dańca - mruknął Skowronek.
- Panie kapitanie! - na mostek wbiegł jeden z marynarzy.
- Co tam, robaczku, usłyszałeś na echosondzie? - kapitan Chaja radośnie
przywitał
załoganta. - Jak masz tarło śledzi, to daruj nam szczegóły.
- Panie kapitanie! - dyszał marynarz. - Oni tam mają okręty podwodne. Najpierw
usłyszeliśmy jeden z małym silnikiem elektrycznym, potem wielką kolubrynę i
drugie
maleństwo. Teraz cała trójka miota się na głębokości ośmiu metrów.
Skowronek chwycił za mikrofon.
- Delta dwa! - wywoływał dowódcę. - Zgłoście się, tu Sikorka! Nie śmiać się! -
groźnie spojrzał na obecnych na mostku.
Kapitan Chaja czym prędzej wyszedł na prawe skrzydło mostka i tam wyśmiał się do
woli. Pirania poczuł głód i zniknął w kambuzie. Ja zachowałem powagę, ale
Olbrzym nie
wytrzymał.
- Sikorka wzywa Deltę dwa - kontynuował komisarz Skowronek.
- Delta dwa. Mów, Sikorka!
- Pamiętałeś o okręcie podwodnym?
- Chłopcy byli na miejscu, ale tamci zanurzyli się w trybie awaryjnym. Podobno
coś
tam się dzieje, ale nie puszczę tam chłopaków...
Zanurzenie poszło nadzwyczaj łatwo. Zawróciłem pod �Diabolo". Widziałem, że
śruby �Filadelfii" zaczęły się obracać. Michał wskazał za swoje plecy, gdzie
zauważyłem
pikującego w naszym kierunku drugiego �Delfina". Zrobiłem zwrot na prawą burtę.
Nad nami
fosforyzowały fale rozrywane śrubami silników długich pontonów. Tuż przy
powierzchni
dostrzegłem także postacie nurków.
- A mówiłeś, że pan Tomasz to pacyfista - usłyszałem głos Michała w intercomie.
W tym momencie coś silnie uderzyło w bok naszego �Delfina". W kabinie
błyskawicznie pojawiła się woda.
ROZDZIAŁ JEDENASTY
ZDOBYWAMY PONTON � AWARIA SILNIKA � BUCZENIE LATARNI
� LĄDOWANIE NA HELU � W PODZIEMIACH HELSKICH
FORTYFIKACJI � OBLĘŻENIE WIEŻY � POLOWANIE NA DAŃCA �
LIST OD PAWŁA
Natychmiast straciłem łączność poprzez interkom z Michałem. Obróciłem się do
niego
i pokazałem kciukiem ku górze sugerując, że powinniśmy się wynurzyć. Tylko
skinął głową.
Założyliśmy maski podłączone do zbiorników z powietrzem. Rozpocząłem mozolną
podwodną wędrówkę ku powierzchni. �Delfin 2", który nas staranował, zniknął, ale
za to z
boku pojawiło się nowe niebezpieczeństwo - kadłub �Filadelfii". Michał zastukał
w dzieląca
nas szybę. Spojrzałem na niego. Dłonią pociągnął sobie po gardle i pokazał, że
otwiera
kabinę. Musieliśmy czym prędzej wynieść się z uszkodzonego �Delfina". Na
szczęście
byliśmy na głębokości zaledwie czterech metrów.
Nabrałem potężny haust powietrza, otworzyłem kabinę i odbiłem się od siedziska.
W
tym samym momencie dziób �Filadelfii" uderzał w prawą burtę �Delfina". Mały
okręcik
przetoczył się pod kilem większego. Z Michałem zbliżaliśmy się do wzburzonej
powierzchni
morza. Gdy tylko wypłynęliśmy, znaleźliśmy się w świetle reflektora
umieszczonego na
jednym z krążących w okolicy pontonów. Ten, który do nas podpłynął miał załogę
złożoną
tylko z dwóch ludzi. Chwyciliśmy się linek wiszących przy burtach i wspięliśmy
się do
środka. Jeden z żołnierzy w środku przyglądał się Michałowi. Mój przyjaciel
niewiele się
namyślając odkręcił zawór jego kamizelki ratunkowej nadmuchiwanej powietrzem z
małej
butli i gwałtownie pchnął go do wody. Nim zdążyłem powiedzieć cokolwiek, drugi
załogant,
siedzący przy sterze poszybował śladem kolegi.
Michał ujął ster, odkręcił gaz i pomknął w mgłę. Przeszedłem do niego na rufę.
- Coś ty zrobił?! - przekrzykiwałem szum morza.
- Ratowałem cię - odrzekł Michał.
- Ja i tak już jestem ścigany przez policję, muszę uciekać za granicę, a ty masz
czyste
konto!
- Niech tak pozostanie! Tych dwóch nie zdążyło przyjrzeć się mojej twarzy!
Komisarz Skowronek szalał przy mikrofonie radia. Jego zdania były przeplatane
słownictwem z języka określanego mianem koszarowego.
- Jesteście do kitu! - krzyknął na wieść o ucieczce okrętu podwodnego, a potem o
porwaniu pontonu przez dwóch mężczyzn z �Diabolo".
Załogę wrzuconą do morza podjął okręt Chai. Obaj żołnierze siedzieli w mesie
racząc
się herbatą z rumem.
- Jak wyglądali ci dwaj mężczyźni? - zapytałem ich, gdy tylko nieco ochłonęli.
- Jeden z nich był olbrzymim facetem o znajomej mi twarzy, a drugiemu nie
zdążyłem
się przyjrzeć - odpowiedział jeden z niefortunnych marynarzy.
- Jakie mamy szansę, żeby złapać uciekinierów na radarze? - Skowronek zapytał
marynarzy.
- Żadne, kolego - stwierdził kapitan Chaja. - To za mały obiekt. Możemy
spróbować
szczęścia rozstawiając warty na plażach, ale musiałby pan zmobilizować cały
tutejszy oddział
Straży Granicznej.
Skowronek zamyślił się i pytająco spojrzał w moją stronę, niemo prosząc o radę.
- Dajmy im wolną rękę - powiedziałem. - Skupmy uwagę na �Diabolo". Jeśli Paweł
musiał uciekać przed załogą �Diabolo", to sam zgłosi się do nas.
- A jeśli uciekał przed nami? - Skowronek wyraził wątpliwość.
- Dajmy mu czas do rana - odpowiedziałem.
- Dobrze - zgodził się Skowronek. - Jak spróbuje ucieczki, to mu zgotuję pościg,
jakiego Polska jeszcze nie widziała.
- Juliusz Machulski zrobi o panu film - wtrącił Pirania.
- Płyniemy na �Diabolo" - rozkazał komisarz.
Wsiedliśmy do motorówki i podpłynęliśmy do otwartego luku na rufie �Diabolo".
Komandosi pomogli nam przesiąść się na pokład statku. Ponownie znalazłem się w
mesie.
Stali tam kapitan �Diabolo" i Mister Sebedian. Gdy zauważył mnie, jego oczy
nabrały barwy
antarktycznego lodu.
- Witam pana, Panie Samochodzik - zdobył się na uprzejmość. - Co pana do mnie
sprowadza w tak licznym towarzystwie? Czy atak komandosów był konieczny?
- Tak - odezwał się Skowronek. - Mieliśmy podstawy podejrzewać, że na pokładzie
statku znajdował się poszukiwany za kradzież pańskich antyków Paweł Daniec.
- Czy ktoś taki znajdował się na pokładzie? - Sebedian zapytał kapitana
�Diabolo".
Na czarniawej twarzy kapitana pojawił się szyderczy uśmiech.
- Ależ skąd - zaprzeczył. - Pan wie, że zatrudniamy tylko zaufanych ludzi.
- Czy może pan wyjaśnić, po co wam okręt podwodny? - naciskał Skowronek.
- Chodzi panu o batyskaf? - zdziwił się Sebedian. - Używamy go do prowadzenia
badań naukowych. Obecnie zajmuję się eksploracją dna Bałtyku w poszukiwaniu ropy
naftowej i gazu ziemnego.
- Pan chyba żartuje! - rzucił wściekły Skowronek.
- Nie - oczy Sebediana szeroko otwarte sprawiały wrażenie szczerych, lecz czaiło
się
w nich szyderstwo. - Każdy ma prawo wierzyć w zdobycie fortuny. Od badań do
wydobycia
jeszcze droga daleka.
Skowronek był bliski wybuchu niekontrolowanej złości, więc postanowiłem
zakończyć naszą wizytę.
- Na nasz już czas - rzekłem kładąc dłoń na ramieniu Skowronka.
Ten skinął głową i wyszedł.
- Proszę pozdrowić Jerzego Baturę - powiedziałem do Sebediana.
- A kto to taki? - usłyszałem.
- Człowiek, który przywrócił mi wiarę w ludzi.
Stanowczo odradzam wam wycieczki pontonem po wzburzonym morzu. Na Bałtyku
krótkie fale sztormowe co chwila podrzucały nas. Byliśmy mokrzy od stóp do głów.
Nie
wiem, jak długo tak płynęliśmy, bo zegarek po kąpieli w morskiej wodzie przestał
działać, a
do tego mgła, brak punktów orientacyjnych sprawiały, że straciłem orientację.
Michał
kierowany swym szóstym zmysłem pewnie prowadził ponton.
- Jakie masz plany? - zapytałem go.
- Odstawić cię na brzeg.
- A potem?
- Do domciu, papucie, telewizorek, dobra książka. Za tydzień do roboty.
- Myślisz, że nikt nie będzie się ciebie czepiał?
- Nie ma dowodów.
- Na plaży rozstajemy się?
- Tak.
Zamilkłem, gdy kolejny bałwan wody wdarł mi się do ust. Niestety, ta sama fala
zakotłowała się wokół pontonu i coś dziwnego stało się z silnikiem, który zaczął
dyszeć i
prychać, by po krótkiej walce zgasnąć.
- No, to koniec - rzucił Michał.
Szybko przeszukałem skrytki w pontonie. Znalazłem automatycznie dmuchane
kamizelki ratunkowe, manierki z wodą, czekoladę. W tym czasie Michał próbował
uruchomić
silnik, lecz niestety bezskutecznie. Pozostało nam założyć kamizelki i
balastując próbować
sterować pontonem, by nie tańczył w kółko. Po dwóch godzinach bujania się
zrezygnowaliśmy. Usiedliśmy za kolumną kryjącą urządzenia sterowe, przykryliśmy
się
płachtą brezentu i wparliśmy się stopami o burty i rufę. Zmęczenie i przeżycia
całego dnia
dały znać o sobie i zasnąłem.
- Łap wiosło! - obudził mnie ryk Michała.
W ustach czułem smak, jakbym właśnie skończył jeść starego trampka. Oczy z
ciężkimi powiekami gotowe były poddać się bez walki.
- Co jest? - wymamrotałem.
- Sztorm ustał - krzyknął.
Rzeczywiście, jakby mniej kołysało.
- Słowo, daję, że na brzegu łeb ci urwę - zapowiedział Michał. - Najpierw
szarżujesz
przy nurkowaniu, potem zasypiasz, a teraz nie słyszysz ryku latarni?
- Coś tam buczy - stwierdziłem po chwili.
Michał kilka razy mocno trzepnął mnie otwartą dłonią w twarz.
- Co buczy?
- Literę �H" w alfabecie Morseła - odpowiedziałem po wsłuchaniu się w dźwięki. -
Wiesz, która to jest?
- Pewnie to na Helu - powiedział Michał. - Bierz wiosło! Musimy ratować skórę.
Miał rację. Hel znajduje się prawie na końcu Półwyspu Helskiego. Prąd morski
mógł
zepchnąć nas wzdłuż brzegu na otwarte wody, gdzie moglibyśmy kilka dni czekać na
ratunek.
W naszej sytuacji byłoby to zdecydowanie za długo. Wiosłowanie nie miało
większego sensu,
jeśli nie byliśmy dostatecznie blisko helskich plaż.. Mieliśmy minimalną szansę
dotarcia do
plaż, wiosłując prostopadle do brzegu, spychani przez prąd na wschód.
Morze wokół nas zrobiło się spokojne. Doskonale słyszeliśmy buczenie syreny
latarni
na Helu, gdzieś z przodu, z lewej strony. Wiosłowaliśmy wytężając wszystkie siły
i kierując
się na prawo od źródła dźwięków. Mgła przerzedzała się i po lewej stronie w
oddali
widzieliśmy blade światła na jakiś masztach czy dźwigach portowych.
- No, to chyba żyjemy - mruknął Michał na ich widok. - Wiesz, że ktoś nas mijał,
jak
spałeś?
- Nie wezwałeś pomocy?
- Najpierw był okręt Straży Granicznej, a potem �Diabolo".
Po godzinie widzieliśmy już ciemną kreskę lądu, a po kolejnej dno pontonu
zaszurało
o piach na dnie.
- Wysiadaj! - rozkazał Michał.
Posłusznie wyskoczyłem zabierając ze sobą plecak ze zmianą odzieży. Michał
poszedł
w moje ślady, jednak wcześniej zepchnął łódź na głębszą wodę. Chciałem wyjść na
brzeg,
lecz złapał mnie za rękę.
- Nie tutaj - powiedział.
- Czemu?
- Znajdą ponton i według jego położenia oraz szybkości prądu morskiego określą,
gdzie wylądowaliśmy - wyjaśnił mi. - Znajdą ślady na piachu i ogary pójdą w las.
Chyba
rozpoznaję te tereny, więc znajdziemy lepszą kryjówkę.
Szliśmy na wschód dwa metry od brzegu w wodzie po kolana. Ciężki to był marsz,
niczym nie przypominający dziecięcych igraszek na plaży.
- Gdzie jesteśmy? - zapytałem Michała.
- Na samym końcu półwyspu - odpowiedział. - Mieliśmy szczęście, że tu
wylądowaliśmy. Latarnia znajduje się na prawo od nas. We mgle straciliśmy
orientację. Za
tymi wydmami jest jedyne ocalałe działo artylerii nadbrzeżnej z baterii, która
broniła Helu w
1939 roku. My pójdziemy w stronę portu.
Szliśmy jeszcze godzinę, nim znaleźliśmy się przy betonowych osłonach brzegu.
- Teraz na glebę i czołgaj się zachowując rewolucyjną czujność - wyszeptał
Michał.
Skradaliśmy się w stronę wieżyczki artylerii przeciwlotniczej - pamiątki z
okresu
zimnej wojny, gdy na Helu spodziewano się desantu wrogich sił naszych obecnych
sojuszników. Spełzliśmy do stanowiska, w którym krył się mechanizm obrotowy
wieży.
- Tam, za drzewami jest jakiś posterunek - ostrzegłem Michała.
- To punkt obserwacyjny Straży Granicznej. Mają tam wieżę i radar. Ominiemy ich.
Podeszliśmy do czarnego wejścia do korytarzyka. Przypominał on węża, który co
chwila skręcał w innym kierunku. Tak minęliśmy jeszcze dwa stanowiska obrony
przeciwdesantowej i weszliśmy do lasu.
Delikatnie położył rękę na ramieniu Michała. Gdy spojrzał na mnie, zrobiłem ruch
ręką przy nosie, jakbym wąchał perfumy. On zastygł jak wilk wsłuchujący się w
leśną głuszę.
Obaj czuliśmy swąd dymu papierosowego. Musieliśmy ominąć stanowiska palacza,
kimkolwiek on był.
Znajdowaliśmy się przy pustej baterii działa z 1939 roku. Po prawej stronie było
morze, po lewej, za lasem, miasto Hel. Palacz był pewnie przy małym baraczku na
wprost
nas. Skręciliśmy w las. Naprzeciw nas usłyszeliśmy miarowe dudnienie butów. Jak
dwa
szaraczki przycupnęliśmy pod krzaczkami i przeczekaliśmy, aż obok nas przeszedł
trzyosobowy, uzbrojony patrol.
Przed kolejnym patrolem skryliśmy się w polskim schronie koszarowym z 1935 roku.
Były tam szerokie korytarze, obszerne sale z resztkami prycz wojskowych. Szliśmy
po
omacku, ostrożnie stawiając stopy, by nie narobić hałasu. Pianki do nurkowania z
gumowymi
podeszwami były prawie idealne do takiej eskapady, gdyby nie to, że pociliśmy
się w nich
niemiłosiernie.
Wynurzyliśmy się tuż przed wieżą o przedziwnej konstrukcji, przypominającej
kształtem grzyba. Miała cztery piętra wysokości. Przez wąskie wejście weszliśmy
na parter,
by najpierw po metalowych schodkach, potem po drabince wspiąć się na samą górę.
Stamtąd
widzieliśmy szczyt posterunku Straży Granicznej, czubki drzew i nic poza tym.
Padliśmy
zmęczeni pod ściankami sięgającymi do pasa. Michał jeszcze obejrzał piętro
sprawdzając, czy
można tutaj wejść inną drogą. Moje powieki opadły sprawiając, że w ciągu kilku
sekund
zapomniałem o całym świecie. Było mi już wszystko jedno, chciałem tylko spać.
Jednak
znowu nie było mi to dane. Na dworze była szarówka, gdy Michał kopnął mnie w
stopę.
Otworzyłem oczy. Zobaczyłem, że po suficie naszego pięterka zatacza kółka krąg
światła z
latarki. Na dole, na dworze, też ktoś świecił do góry.
- Poddajcie się! - wołał ktoś. - Rzućcie broń i wyjdźcie z uniesionymi rękoma.
Mówi
Żandarmeria Wojskowa! Poddajcie się....
Wracaliśmy na okręt zamyśleni. Komisarz Skowronek w milczeniu przeżywał
nieudaną akcję. Weszliśmy na pokład, a odczekawszy, aż wrócą żołnierze,
odpłynęliśmy w
kierunku Helu. Staliśmy z Olbrzymem przy relingu prawej burty wsłuchując się w
dźwięki
rozbijanych dziobem fal. Pogoda poprawiała się.
- Panie Tomaszu, czemu Skowronek nie wysłał pościgu za Pawłem? - zapytał mnie
Olbrzym.
- Paweł ma czas do rana, żeby się do nas zgłosić - odpowiedziałem.
- A jeśli tego nie zrobi?
- I tak go złapią. Ucieknie za granicę i co? Będzie człowiekiem anonimowym, bez
praw. W Polsce może się ukrywać, ale gdzie? W lesie? Jak długo wytrzyma żywiąc
się
korzonkami i jagodami?
- Może sfałszować dokumenty.
- To kosztuje, a nie sądzę, żeby miał gdzieś schowane zaskórniaki na tę
okoliczność.
- Kim jest ten drugi człowiek, z którym zabrali ponton?
- Nie mogę ci odpowiedzieć, bo nie mam pewności.
- To niech pan powie tak nieoficjalnie...
- Nie robisz newsów do telewizyjnych �Wiadomości", więc nie ciągnij mnie za
język -
strofowałem dziennikarza.
- Dobrze - Olbrzym uśmiechnął się. - To proszę powiedzieć, czemu Paweł uciekł z
�Diabolo". Nie chce mi się wierzyć, że na wieść o zbliżających się żołnierzach.
Komandosi
słyszeli odgłosy strzałów, nim wkroczyli na statek. Nurkowie wspominali o czymś
w rodzaju
podwodnej walki. Co dziwniejsze, komisarza nie interesują zeznania tych, którzy
to widzieli.
- Pewnie, jak to między bandytami, doszło do kłótni o łup - starałem się uciąć
dyskusję.
- O nie, panie Tomaszu - Olbrzym wyprostował się. - Niech pan powie, o jaki łup
chodzi? Czemu pan i komisarz nie interweniujecie w tej sprawie.
- Każdemu wolno prowadzić poszukiwania, na które Sebedian ma zresztą pozwolenie.
Poczuliśmy, że pokład lekko zadrgał i okręt jakby przyspieszył. Podszedł do nas
Pirania.
- Panie Tomaszu, mamy ich! - krzyknął radośnie. - Wojsko otoczyło ich w wieży
artyleryjskiej na półwyspie. Będziemy na miejscu za pół godziny.
Nie reagowaliśmy na wezwania żandarmów. Michał wyjrzał do klatki schodowej, a ja
ostrożnie wychyliłem głowę za murek, żeby spojrzeć w dół.
Michał pokazał trzy palce wskazując w dół. Odpowiedziałem mu podnosząc otwartą
dłoń. W sumie otoczyło nas ośmiu żołnierzy. Od biedy mogliśmy się przebić, lecz
Michałowi
został tylko jeden magazynek w pistolecie, a pięściami nie powstrzymalibyśmy
pościgu.
Podkradłem się do otworu umieszczonego w ścianie na wysokości pół metra.
Wychyliłem się. Pode mną były metalowe szczebelki wmurowane w ścianę budynku.
Nikogo
tam nie widziałem. Gestem przywołałem Michała, lecz on skierował swoją uwagę na
dach. Po
tej samej drabince mogliśmy wejść wyżej. Kazał mi wspiąć się na samą gór, ale
zabrał mój
plecak. Stojąc na drabince butem strącił w dół małą kupkę gruzu z dziury i
rzucił plecak
daleko do lasu. Potem dołączył do mnie.
Osiągnęliśmy pożądany efekt. Żandarmi otoczyli wieżę, zauważyli gruz leżący na
ziemi. Wysłali dwuosobowy patrol na najwyższe piętro i po sprawdzeniu, że tam
nas nie ma,
ruszyli do lasu. Po dwóch minutach usłyszeliśmy ich okrzyki. Znaleźli mój
plecak. W tym
czasie zanurzyliśmy się z Michałem ponownie w ciemnościach schronów koszarowych
i
wyszliśmy z podziemnego kompleksu przy jednym ze stanowisk dział broniących Helu
we
wrześniu 1939 roku. Cicho przebiegliśmy przez leśną drogę z resztką bruku i
biegliśmy
równolegle do morza. Pościg skierował się w stronę miasta. W milczeniu minęliśmy
latarnię
morską z czerwonej cegły i szliśmy lasem na zachód. Po drodze mijaliśmy płoty
terenów
wojskowych i wyludnionych o tej porze roku ośrodków wypoczynkowych. Po godzinie
dotarliśmy do torów kolejowych. Przeszliśmy przez nie bardzo ostrożnie,
rozglądając się w
poszukiwaniu posterunków wojskowych lub pościgu. Widzieliśmy przemykające szosą
policyjne radiowozy. Minęliśmy wysokie ogrodzenie zwieńczone drutem kolczastym.
Wśród
drzew majaczył ogromny betonowy kształt jakiejś budowli. Wkrótce dotarliśmy do
podobnej
konstrukcji, tyle że dostępnej dla wszystkich. Michał skierował się teraz na
leśną drogę i
pomiędzy świerkami doszliśmy do szosy. Kilka minut leżeliśmy odpoczywając i
wsłuchując
się w odgłosy kończącej się nocy.
- Lecimy - szepnął Michał.
Pędem pokonaliśmy szerokość szosy i zanurzyliśmy w las po drugiej stronie. Po
kilku
minutach byliśmy przy kolejnej wieży. Ta swym wyglądem przypominała Mysią Wieżę
z
Kruszwicy. Wyrastała na dziewięć pięter z piętrowego budyneczku.
- Jak tu wejdziemy na sam szczyt, to już tak nie uciekniemy jak z tamtego
�grzybka" -
- zwróciłem uwagę Michałowi.
- Zgadza się, ale ja tu szukam pewnej rzeczy - odpowiedział.
Ostrożnie weszliśmy do środka budyneczku. Schody prowadziły do piwnicy i na
wyższe piętra. Najpierw spenetrowaliśmy podziemia. Pod schodami był korytarz,
którego na
razie Michał nie pozwolił mi zwiedzić. Weszliśmy wyżej. Były tam cztery
pomieszczenia ze
śladami libacji bezdomnych.
- Jest nieźle - mruknął mój towarzysz.
Kolejne piętra witały nas tym samym: resztkami paleniska i pustymi workami
foliowymi. Na ostatnie piętro wchodziliśmy bardzo ostrożnie. Jak się okazało -
słusznie. Ktoś
chciał przywitać nas ciosem metalowej rurki. Michał był szybki jak błyskawica.
Rurka tylko
furknęła w powietrzu.
- Tu jesteście! - krzyknął Michał świecąc latarką w oczy trójki młodych ludzi. -
Co tu
robicie?
- Co was to obchodzi?! - rzucił zaczepnie młodzieniec w skórzanej kurtce nabitej
ćwiekami, z oklapłym grzebieniem Irokeza na głowie.
- Ty, misiu, też jesteś taki odważny? - Michał zwrócił się do chłopaka w
wojskowej
kurtce i dżinsach. To on chyba próbował nas powitać, bo leżał jęcząc w rogu i
ściskał
zwichniętą dłoń.
- Jesteśmy na wakacjach - oznajmiła trzecia postać. Sądząc po głosie była to
dziewczyna, lecz jej wygląd był jeszcze bardziej niechlujny niż towarzyszących
jej chłopców.
- Na tych, co były czy na tych, co się zaczną?! - Michał zaśmiał się. - Długo
świętujecie �Dzień Wiosny".
- Mistrzuniu, nie ściemniaj, tylko nawijaj, czego chcesz albo się bujaj - Irokez
wstał
starając się przyjąć groźną postawę. Gdy stanął przed Michałem, pojął, że nie
powinien za
bardzo naciskać na pojedynek.
- Mam propozycję nie do odrzucenia - stwierdził Michał. - Twoja kurteczka będzie
dobra na mojego kolegę, a tamten wojskowy ciuch będzie dla mnie. Spodniami też
się
zamienimy. Jakie macie numery butów.
- Jaja sobie robisz?! - Irokez zrobił zdziwioną minę.
- W �Terminatorze" była taka scena, jak nagi Arnold zabiera ubrania harleyowcowi
-
wtrącił się jęczący spod ściany.
- Terminator?! - na twarzy Irokeza pojawił się złośliwy uśmieszek. Jego prawa
ręka
wędrowała do tylnej kieszeni spodni. Wyszarpnął sprężynowca, lecz jego dłoń
schwytał
Michał. Po chwili nożyk upadł na podłogę wprost ze zmiażdżonej dłoni Irokeza.
Potem
Michał chwycił Irokeza za bluzę pod szyją i powoli uniósł chłopca. Jego głowa
znalazła się w
dziurze w stropie. Jak się domyślałem, dawniej była tu kopuła pancerna
obserwatorów
artyleryjskich.
- Jak widoczki? - zapytał Michał.
Irokez po powrocie na podłogę uznał zaproponowaną przez nas transakcję za
korzystną. Dziewczyna miała uciechę patrząc jak jej koledzy rozbierają się.
Zabraliśmy ich
ubrania, zgasiliśmy latarki i zeszliśmy niżej.
- Słyszysz? - powiedział Michał wyglądając przez okno.
- Psy - odpowiedziałem. - Teraz to już zupełnie inna bajka...
- Właśnie - przyznał przyjaciel rzucając mi ciuchy. - Ej! Miśki! - zawołał do
góry. -
Lepiej spływajcie, bo gliny tu lecą.
Zbiegliśmy do piwnicy. Słyszałem, jak trójka z góry uciekła do lasu. Dopiero
teraz
weszliśmy do tajemniczego tunelu pod schodami.
- Jesteśmy w wieży wybudowanej razem z niemieckimi bateriami dział kalibru ponad
czterystu milimetrów - wyjaśniał Michał. - To były te betonowe budowle w lesie.
Stąd
kierowano ogniem artylerii. Po wojnie był tu zapasowy punkt dowodzenia. Byliśmy
tu kiedyś
na szkoleniu ze wspinaczki miejskiej. Teraz przejdziemy tunelem, zapasowym
wyjściem, do
lasu.
- Po drodze nasze ubranka nabiorą smrodku staroci - dodałem. - Tylko czy to
pomoże
zmylić pieski?
- Jasne - Michał skinął głową. - Zyskamy trochę czasu, nim złapią tamtą trójkę,
wrócą
tu i zaczną od nowa pościg za nowym zapachem. Musimy tylko zmienić odzienie,
jeśli
będziemy chcieli wrócić do cywilizacji. Na to potrzeba pieniędzy i tu moje
pomysły się
kończą.
- Tym się nie martw - powiedziałem. - Mam pewien pomysł, potrzebny mi tylko
dostęp do komputera.
Po chwili już biegliśmy przez las. Musieliśmy dyskretnie ominąć teren
prezydenckiego ośrodka wypoczynkowego w okolicach Juraty. Tuż przed tym kurortem
odpoczęliśmy. Nie słyszeliśmy odgłosów pogoni. Zeszliśmy na plażę i dalej
maszerowaliśmy
po kostki w wodzie. Gdy zaczęło świtać, zeszliśmy za wydmy do lasu i w cieniu
nisko
zwisających gałązek świerków ułożyliśmy się do snu.
Komisarz Skowronek miotał się wściekły, najpierw pod jedną wieżą, potem pod
drugą. Zadawał mnóstwo retorycznych pytań w stylu: �Jak to się mogło stać?". Za
każdym
razem przewodnik psa zrezygnowany wzruszał ramionami, a dowodzący pościgiem
opowiadał historię o zamianie ubrań.
- Straciliśmy masę czasu - tłumaczył się. - Mogli uciec bardzo daleko. W nocy
poruszali się po lesie, jakby się w nim wychowali. W dzień złapią okazję...
- Dość! - krzyknął Skowronek. - Złapię Dańca i tego drugiego. Nie będą mi się tu
bawić w Rambo. Zamknijcie wjazd na półwysep. Sprawdzajcie każdy podejrzany
pojazd.
Rozstawcie posterunki w lesie...
Dyskretnie powiedziałem Piranii, że z Olbrzymem jedziemy do hotelu w Juracie. Po
dwudziestu minutach mogłem już położyć się w świeżej pościeli. Za oknem świtało,
ale nie
mogłem zasnąć. Po godzinie nerwowego przewracania się z boku na bok postanowiłem
wyjść
na poranny spacer. Świeże powietrze powinno sprawić, że sen przyjdzie szybko.
Gdy mijałem
kontuar recepcji, pracownica hotelu podała mi kartkę firmowego papieru z
odręczną notatką.
Spojrzałem na charakter pisma i pospiesznie udałem się do Rosynanta po lornetkę.
Szybko pokonałem odcinek przez las do wieży widokowej obok pensjonatu �Fregata".
Przytknąłem szkła do oczu i skierowałem wzrok na taras hotelu �Bryza". Ujrzałem
trzech
ubranych ciepło mężczyzn popijających z filiżanek. Panowie rozłożyli się na
leżakach i
rozkoszowali się poranną bryzą. Byli to: Mister Sebedian, Jerzy Batura i Georgij
Pawlinskij.
Widziałem, że dyskusja przebiegała w przyjemnej atmosferze.
Spojrzałem na list napisany przez Pawła.
Panie Tomaszu!
Jeśli odbierze pan ten list o świcie, to radzę obejrzeć widok na najwyższym
tarasie
�Bryzy". Jeśli jednak pan śpi, to opowiem swoje wrażenia dziś o dziesiątej na
deptaku w
Juracie. Sam pana znajdę.
ROZDZIAŁ DWUNASTY
JAK ZDOBYĆ DOBRE PRZEBRANIE? � ZASADZKA W JURACIE �
UKRYWAMY SIĘ W TRÓJMIEŚCIE � NOWA SOJUSZNICZKA �
WSPOMNIENIA DZIADKA AGATY
Leżeliśmy na chłodnej trawie. Na szczęście pianki płetwonurków dawały trochę
ciepła.
- Co pomyśli twój szef, gdy dostanie kartkę? - zapytał mnie Michał.
- Jeśli zdąży, to zobaczy interesujący widok - odparłem. - Ciekawi mnie, czy
zorganizuje zasadzkę?
- Na pewno.
- Więc musimy go zaskoczyć, a przedtem zdobyć pieniądze i inne ubrania.
- Jak?
Spojrzałem na Michała. Był brudny, nieogolony, a jego ubranie zdobyte w Mysiej
Wieży strasznie śmierdziało. Podejrzewałem, że sam nie wyglądałem lepiej.
- Idziemy do hotelu - ruchem głowy wskazałem �Bryzę". - Zdejmijmy te ciuchy i
obmyjmy się trochę.
Przeszukaliśmy kieszenie sprawdzając, czy nie ma tam potrzebnych nam
przedmiotów. Były tam różne drobiazgi, ale zatrzymaliśmy sobie tylko prawie
zużytą kartę
telefoniczną i wizytówkę z adresem dyskoteki �Piekiełko". W morzu umyliśmy
twarze i ręce
z piasku. Pewnym krokiem weszliśmy na dziedziniec hotelu �Bryza". Honorowe
miejsca
zajmowała tam fontanna. Z restauracji na pierwszym piętrze ciekawie przyglądali
nam się
goście hotelowi. Wyprostowani weszliśmy do holu i usiedliśmy w fotelach.
Rozmawialiśmy
po angielsku o nurkowaniu. Michał wymyślał cuda na temat uroków raf na Morzu
Czerwonym, a ja uważnie przyglądałem się gościom hotelowym. Mimo wczesnej pory
kilka
osób postanowiło wyjechać z Juraty tuż po śniadaniu. Moją uwagę zwróciła młoda
bizneswoman płacąca rachunek kartą kredytową. Była smukłą blondynką o twarzy z
klasycznymi rysami. Była po prostu piękna. Ubrana w kostium znanej kolekcji
zachodniej,
tylko z jedną walizką, zatrzymała się tu chyba tylko przelotnie. Dałem znak
Michałowi i
wstaliśmy podchodząc do kontuaru.
- Przepraszam, czy to pani wczoraj opowiadała mi o Gdańsku - Michał zagadał po
angielsku kobietę. - Było tak ciemno w klubie, a ja za dużo wypiłem whisky, że
wybaczy
pani, ale nie mam pewności...
Kobieta zawahała się, gotowa w każdej chwili odrzucić amory przygodnego
mężczyzny, ale spojrzała w szczere oczy Michała, na jego wysportowaną sylwetkę i
zdobyła
się jedynie na grzeczne zaprzeczenie, takie zachęcające do dalszej konwersacji.
Michał nie
ustawał w wysiłkach podtrzymania rozmowy. W tym czasie recepcjonista przeciągnął
kartą
przez czytnik, wydrukował rachunek. Kobieta podpisała druczek, a drugi zmięła,
jednocześnie sięgając po walizkę. Również schyliłem się po nią i jednocześnie
złapaliśmy za
rączkę.
- Pozwolimy sobie pani pomóc - zaproponował Michał. - Napadliśmy panią
znienacka. Mogłaby pani pomyśleć, że planujemy porwanie. Słyszałem, że w Polsce
to
popularne zajęcie.
Nasze zachowanie oszołomiło niewiastę i pozwoliła mi nieść bagaż. Udało mi się
także przechwycić rachunek. Odprowadziliśmy ją do samochodu i pożegnaliśmy
życząc miłej
podróży.
- I co? - zapytał Michał.
- Mamy za co żyć - oznajmiłem pokazując mu pomięty skrawek papieru. - Teraz
potrzebny nam komputer.
Michał obrócił się w stronę �Bryzy". Przecząco pokręciłem głową.
- Idziemy na drugą stronę, widziałem tam pensjonat z kawiarenką internetową.
Przemknęliśmy po wyłożonym kostką brukową deptaku Juraty, omijając klomby i
miłośników joggingu. Za drucianymi płotami, wśród sosen, ukrywały się bungalowy,
których
wynajęcie na dwa tygodnie pewnie znacznie przekraczałoby wysokość mojej
urzędniczej
pensji. Po lewej stronie ujrzałem szary budynek obstawiony budkami
telefonicznymi.
Oczywiście interesujący nas lokal był jeszcze nieczynny, ale czarujący uśmiech
Michała
potrafił zdziałać cuda. Gdy zostaliśmy sami, połączyłem się z serwerem PKP.
- Co robisz? - dopytywał się Michał.
- Kupuję bilety do Gdańska.
- Czemu akurat tam?
- To najbliższe duże miasto, gdzie możemy zniknąć bez śladu. Mam tam w banku
schowane pieniądze, komputer i fałszywe dokumenty.
- Cwaniaczek - mruknął Michał. - A jak zrobisz zakupy bez karty?
- Bezpieczeństwo plastykowego pieniądza, czyli kart kredytowych, to w Polsce mit
-
wyjaśniałem koledze. - W większości sklepów internetowych do autoryzacji karty
kredytowej
służą jej numer i data ważności. Na razie nie ma u nas systemu podpisu
elektronicznego, więc
to wystarczy, żeby zrobić zakupy na czyjś rachunek.
Kupiłem dwa bilety pierwszej klasy z Juraty do Gdyni do odebrania w kasie dworca
w
Juracie.
- Czemu wybrałeś pierwszą klasę? - dziwił się Michał.
- Jak uciekać, to z fasonem - oznajmiłem. - Jeśli policja dowie się, że jedziemy
tym
pociągiem, który odjeżdża z Juraty przed dziewiątą, to zdąży ewentualnie zrobić
na nas drugą
zasadzkę na dworcu Gdyni. Jak znam życie, obstawi wagony drugiej klasy.
Zdobędziemy
kilkanaście sekund przewagi.
- Nieźle - Michał pogłaskał mnie po głowie. - Pan Tomasz powiadomi policję o
spotkaniu o dziesiątej. Tajniacy obstawią teren około godziny wcześniej. My
przyjrzymy się
towarzystwu z daleka i pojedziemy w świat...
- W Gdańsku wyznaczymy drugie spotkanie - uzupełniłem. - Teraz zrobimy zakupy w
Gdańsku - dodałem wyszukując adresy gdańskich sklepów.
Natychmiast sięgnąłem po telefon komórkowy. Zadzwoniłem do komisarza
Skowronka. Uważnie wysłuchał mojej relacji.
- Są w Juracie? Chcą się spotkać? - ucieszył się. - Zrobimy im niespodziankę.
- Stanowczo sprzeciwiam się...
- Panie Tomaszu, pański były pracownik próbuje ratować mosty, które już dawno
spalił za sobą. Teraz nic go już nie uratuje. Jestem pewien, że będzie panu
wmawiał, że cała ta
zabawa z Sebedianem to tylko gra operacyjna...
- Mimo to nie powinienem zawieść jego zaufania...
- Dobrze. Panie Tomaszu, zrobimy tak. Pan się z nimi spotka i postara się
namówić do
poddania. Jeśli pan ich nie przekona, to wkroczymy do akcji. Proszę nie
zapominać, że Paweł
Daniec to złodziej. Na wszelki wypadek wystawimy posterunek na drodze z półwyspu
i kilka
w lasach u nasady Helu. Nie uciekną.
Musiałem zgodzić się na ten plan. W tym czasie panowie na tarasie skończyli
konwersację i zniknęli. Wróciłem do �Morskiego Oka". Ułożyłem się do snu, ale po
godzinie
obudziło mnie pukanie Olbrzyma. Siedział na pufie i słuchał mojej opowieści, gdy
ubierałem
się w łazience.
- To świństwo - podsumował plan komisarza.
- Tak, ale pamiętaj, że on ściga przestępcę, a nie naszego, do niedawna,
przyjaciela
Pawła Dańca.
Zeszliśmy na pyszne i obfite śniadanie. Obaj poszliśmy potem na spacer po
deptaku.
Wymyśliliśmy sobie zabawę w wynajdywanie przebranych oficerów policji, którzy
próbowali
nie zwracać na siebie uwagi.
- Paweł byłby idiotą, gdyby ich nie zauważył - uznał Olbrzym.
Po torach majestatycznie przetoczył się pociąg osobowy i zatrzymał na stacji.
Spojrzałem na zegarek.
- Mamy jeszcze godzinę - powiedziałem. - Nie ma sensu tutaj sterczeć. Czuję, że
Paweł przygotuje nam kolejną niespodziankę, więc spakujemy się, zapłacimy za
pobyt i
poczekamy w samochodzie.
Punkt dziesiąta stanąłem przy przejeździe kolejowym. Zawróciłem na molo od
strony
Zatoki Puckiej i wsiadłem do Rosynanta.
Po półgodzinie do samochodu podszedł zdenerwowany Skowronek.
- Stchórzył, ale teraz przeczeszemy półwysep i wyłuskamy ptaszka - zapowiedział.
- A
pan co będzie robił?
- Jadę do Gdyni.
- Po co?
- Paweł tam pojechał.
- Skąd pan wie? Nie, to bluff! Drogówka i Żandarmeria Wojskowa sprawdziły każdy
wyjeżdżający samochód.
- A pociąg?
Moje pytanie zaskoczyło komisarza.
- Sądzi pan, że specjalnie umówili się na taką godzinę, żeby zyskać na czasie.
Wiedzieli, że zechcemy ich złapać, więc postanowili ukryć się w tłumie. Pomysł z
pociągiem
jest dobry, tylko skąd mieliby pieniądze?
- Nie wiem. Proponuję sprawdzić na dworcu.
Komisarz sięgnął po radiotelefon i rozkazał jednemu z policjantów sprawdzić
dworzec. Po pięciu minutach usłyszeliśmy jego opowieść.
- Mężczyźni odpowiadający rysopisowi zgłosili się do kasy po bilety kupione
przez
Internet na zmyślone nazwiska. Opłatę pobrano z karty kredytowej.
- Sprawdziłeś z czyjej karty, z którego komputera korzystali? - Skowronek rzucał
pytania.
- Podobno trzeba zadzwonić do dyrekcji w Warszawie i ich informatycy wyłowią te
zakupy z serwera, sprawdzą w banku, który wydał kartę, a potem możemy pogadać z
właścicielem.
- Ile czasu? - krótko zapytał komisarz.
- Najmniej dwie godziny.
- Gdzie teraz jest pociąg?
- Za pół godziny będzie w Gdyni. Poinformować kierownika pociągu?
- Co ty, zacznie łazić po korytarzu i gapić się na nich. Spłoszy ptaszki.
Komisarz wezwał Piranię i zadzwonił do komendy policji w Gdyni. Zaczął
organizować zasadzkę. Pirania jechał przed nami prowadząc policyjny wóz na
sygnale.
Rosynantem kierował Olbrzym, a Skowronek zorganizował sobie biuro na tylnym
siedzeniu
jeepa.
Pociąg powoli wtoczył się na ponure torowisko przed dworcem w Gdyni.
- Widzisz? - Michał ruchem głowy wskazał za okno, gdzie równolegle do nas gnały
dwa radiowozy.
- Myślisz o tym samym?
- Tak - przyjaciel wydawał się nie mieć wątpliwości. Wychyliłem się przez okno.
Na
peronie stał mały tłumek, głównie mężczyzn w średnim wieku. Nie podejrzewałem,
żeby
czekali na żony wracające z urlopu na Helu. W tłumie widziałem też kuriera firmy
spedycyjnej w charakterystycznym czerwonym kombinezonie. Wyjąłem z kieszeni
wydruk z
komputera, dowód naszego zakupu. Odczekałem, aż nasz wagon umieszczony tuż za
lokomotywą i wagonem pocztowym minie komitet powitalny, i odziany jedynie w
piankę
wychyliłem się przez okno. Kurier dojrzał mnie machającego druczkiem. Podbiegł
do okna z
paczką pod pachą.
- Pierwszy raz widzę taki numer - mruknął podsuwając mi kartkę z pokwitowaniem
odbioru.
- Nas też pierwszy raz okradzione w czasie nurkowania - odpowiedziałem.
- Może policja jest już na tropie - rzekł patrząc na tajniaków wyłapujących
spośród
tłumu młodych ludzi ubranych w skórzane lub wojskowe kurtki.
Podziękowałem kurierowi. W przedziale rozdarliśmy z Michałem paczkę z nowymi
ubraniami. Niestety, numery dżinsów podane w sklepie internetowym były
zafałszowane i
kurtki, koszule i spodnie były ciut za ciasne. Za to buty były w sam raz.
- Nieźle, okradliśmy biedną kobietę - stwierdził Michał przebierając się.
- Odeślę jej pieniądze z Londynu - rzuciłem.
Elegancko ubrani, z piankami zwiniętymi i schowanymi w firmowe reklamówki
sklepu wysiedliśmy z wagonu. Nikt na nas nie zwrócił uwagi. Stare ciuchy
ukryliśmy w
śmietniku toalety. Wyszliśmy przed dworzec i wsiedliśmy w pierwszy lepszy
trolejbus.
Potem, wypytując podróżnych o drogę dojechaliśmy do Sopotu i Gdańska.
- Jakie jeszcze zrobiłeś zakupy na cudze konto? - dopytywał się Michał.
- Nie mogłem specjalnie zaszaleć, bo na kartę można kupić jedynie do sumy pięciu
tysięcy złotych - wyjaśniałem. - I tak zgranie zakupu z dostawana dworzec
wzbudziło czyjąś
czujność. Teraz możemy jedynie liczyć na mój zapasik w banku.
Podszedłem do automatu przed dworcem głównym w Gdańsku i zadzwoniłem do
banku w Sopocie. O dziwo, połączono mnie z samym dyrektorem, który urzędowym
tonem
zaprosił mnie do siebie na trzynastą.
- To podejrzane - stwierdził Michał. - Pamiętasz scenę na molo w Sopocie. Skąd
twój
szef i policjanci wiedzieli, że tam będziesz? Termin spotkania znaliśmy tylko
my. Albo ja
zdradziłem, albo śledzili cię od banku...
- Albo zdradził ktoś od Sebediana - wtrąciłem. - Zapominasz o wypadkach, które
nas
tam spotkały. Nasza obecność wyraźnie komuś przeszkadzała. Zobaczymy, co z tym
bankiem.
Wsiedliśmy do kolejki podmiejskiej i bacząc, w której części składu jest
konduktor,
dojechaliśmy do Sopotu. Staliśmy przed wystawą sklepu jubilerskiego naprzeciw
banku, gdy
zobaczyliśmy wychodzącą z budynku kobietę poznaną w Juracie. Usiłowaliśmy
odwrócić
twarze, ale ona nas zobaczyła i śmiało podeszła do nas. Wyjęła telefon komórkowy
i
trzymając go jak broń przy uchu uśmiechnęła się do nas.
- Witam panów - odezwała się po polsku. - Sądziłam, że macie lepszy gust -
rzekła
krytycznie patrząc na nasze ubrania.
- Co za spotkanie! - odpowiedział Michał.
- Sądzę, że doskonale znacie język polski - przemówiła. - Jeśli nie oddacie mi
pieniędzy, to wezwę policję.
Rozglądałem się na boki szukając drogi ucieczki. Wtedy pod bank podjechały dwa
polonezy. Wysiadło z nich sześciu mężczyzn. Kierowcy zostali w autach, a jeden
nawet nam
się przyglądał.
- No? - kobieta uśmiechnęła się drapieżnie.
- Dyżurny z komendy w Sopocie zameldował, że jakaś kobieta zgłosiła kradzież
pieniędzy z jej konta za pomocą skradzionego numeru karty - poinformował nas
Skowronek. -
- Rysopisy się zgadzają. Jacyś dwaj faceci zaczepili ją w Juracie i wtedy
zdobyli numer karty.
Ich uprzejmość wydała się jej podejrzana, więc, gdy zatrzymała się w Sopocie,
sprawdziła
stan konta w filii swojego banku. Dyrektor banku mówił, że dzwonił do niego
człowiek
podający się za Jerzego Baturę. Oczywiście bankowiec poinformował go, że
wszystkie
przedmioty ze skrytki są do odebrania. Nasi chłopcy jadą zrobić zasadzkę. Teraz
wpadnie!
Olbrzym wcisnął pedał gazu, bo Pirania przyspieszył i włączył syrenę.
Wjechaliśmy
na podwórze banku i tylnym wejściem weszliśmy do pokoju szefa ochrony.
Usiedliśmy na
krzesłach i wpatrywaliśmy się w kamery ukazujące wnętrze sali operacyjnej. Po
godzinie
komisarz i Pirania wypili po dwie kawy. Po kolejnych dwóch Pirania pobiegł po
pizzę do
pobliskiej pizzerii. Potem przyszedł czas na podwieczorek, czyli ciastka z
kremem. W tym
czasie miałem okazję wysłuchać licznych dowcipów o blondynkach.
- Nie wiem, na ile możemy pani zaufać - zacząłem.
- Ani trochę - rzuciła.
- Wykonujemy pewną pracę dla rządu... - Michał wymyślał na poczekaniu.
- Wiem, wiem - kobieta podniosła telefon. W każdej chwili gotowa była zadzwonić
pod numer telefonu alarmowego. - Jesteście z wywiadu?
Michał radośnie pokiwał głową.
- To żałosne, że wy mężczyźni zawsze macie na poczekaniu takie ograne historie.
Kiedyś taki jeden wmawiał mi, że pracuje w wywiadzie i dlatego znika na cały
tydzień.
Przypadkiem dowiedziałam się, że ma żonę i dwie córeczki.
- Obaj jesteśmy kawalerami - wtrąciłem. - W prawdziwą historię i tak pani nie
uwierzy. Jeśli do tej pory pani nie wezwała policji, to mamy pewne szansę
dogadania się.
Musimy tylko usiąść i spokojnie porozmawiać.
Zawahała się.
- Tam, za rogiem jest kawiarnia - podpowiedział Michał.
Szliśmy tam w milczeniu. Zajęliśmy miejsca w ogródku z widokiem na wejście na
molo. Kobieta zamówiła sobie kawę po irlandzku i duże ciastko tortowe. My
zadowoliliśmy
się wodą mineralną. Spojrzała na nas zdziwiona.
- Nie pijecie martini? Wstrząśnięte, nie mieszane? - ironizowała.
- Nie pijemy w pracy - oznajmiłem z dumą.
- Kolega tradycyjnie już kłamie - stwierdził Michał. - My z wywiadu kłamstwo
wysysamy z mlekiem matki. Tak naprawdę nie mamy ani grosza, więc nie chcieliśmy
zbytnio
obciążać pani rachunku.
Przyglądała nam się zdezorientowana.
- Już wiem - oznajmiła. - Jesteście wariatami albo komikami.
- W pewnym sensie tak - zacząłem. - Żeby poznała pani całą prawdę, musimy
najpierw wiedzieć, z kim rozmawiamy. Czym się pani zajmuje i czy obiecuje pani
milczeć?
- Na imię mam Agata - przedstawiła się. - Mój zawód jest podobny do waszego.
Jestem agentem, tyle że ubezpieczeniowym. Skończyłam historię sztuki, ale praca
w muzeum,
jeśli się ją dostanie, raczej nie należy do najlepiej płatnych.
- Ja nazywam się Paweł Daniec i...
- To pan? Czytałam o panu w gazetach! Tak, teraz przypominam sobie pana twarz ze
zdjęć. To niesamowite!
- Proszę się uspokoić - szeptałem. - Jeżeli pani mnie poznaje, to świetnie. Mam
nadzieję, że uwierzy pani w moją opowieść. Mój kolega ma na imię Michał i na
razie lepiej,
żeby pani nic więcej o nim nie wiedziała.
Kilkanaście minut opowiadałem Agacie na poły wymyśloną historię o tajnej
operacji
przeciw ludziom, którzy okradali wraki. Potem jeszcze godzinę rozmawialiśmy o
wspólnych
z Michałem przygodach. Zauważyłem, że powściągliwy, poważny, przystojny komandos
zrobił na dziewczynie oszałamiające wrażenie. Skończyło się na tym, że zaprosiła
nas do
siebie do domu.
Wsiedliśmy do jej służbowego auta i pojechaliśmy do Gdańska. Okazało się, że
Agata
mieszkała w kamienicy przy ulicy Spichrzowej, na wyspie Spichrzów, tuż za
hotelem
�Novotel". Z okna jej mieszkania widzieliśmy kanał Nowej Motławy i wieżę przy
moście.
- To mieszkanie odziedziczyłam po dziadku - opowiadała Agata. - Dwa lata temu
skończyłam studia i w życiu nie dorobiłabym się mieszkanka w tej części miasta.
Samochód
mam firmowy, a w nagrodę za osiągnięcia w pracy mogłam wyjechać na �firmowy
weekend"
w Juracie. Proza życia...
Słuchałem opowieści jak przez mgłę zapatrzony na zdjęcia na ścianach, grzbiety
książek na półkach. Agata zauważyła moje zainteresowanie.
- Dziadek w czasie wojny pracował jako doker w Gdyni - wyjaśniała. - Trafił tu
jako
robotnik przymusowy. Po wyzwoleniu, tak to nazywał, został w mieście. W wojsku
był
nurkiem, został zawodowym podoficerem. Śmiał się, że wojna uczyniła go świętym.
Opowiedział coś kiedyś oficerowi politycznemu w swojej jednostce i mojego
dziadka
odesłano do spokojnej pracy w kwatermistrzostwie. Miał milczeć.
- I milczał? - zapytałem.
- W rodzinie krążyły fantastyczne opowieści o tym, co dziadek wie, lecz on tylko
się
uśmiechał i nic nam nie chciał powiedzieć. Czemu was to tak interesuje?
- Poznaję miejsca, które tu widać na zdjęciach.
- Nurkowaliście na �Wilhelma Gustloffa" i jeszcze żyjecie?!
Zauważyła nasze zdziwione miny.
- Dziadek opowiadał, że ci, którzy byli na �Gustloffie", ginęli w dziwnych
okolicznościach - mówiła Agata. - Chodziło o tych, co wpływali tam gdzie nie
trzeba, do
chłodni położonej przy samej stępce statku. W końcu ktoś doprowadził do wybuchu
jakiejś
miny-pułapki i dojście do tego pomieszczenia zostało zawalone złomem.
- Przepraszam, ale skąd twój dziadek miał takie informacje? - zaciekawiłem się.
- Mówiłam wam. W czasie wojny widział coś, opowiedział o tym władzom nowej
Polski i został usadowiony w bezpiecznym miejscu. Tata mówił, że dziadek zniknął
z domu
dwa razy, na parę dni. Jak wrócił, tylko coś tłumaczył babci i nikt nie mógł
pytać dziadka,
gdzie był.
- Widzisz Agato, my zajmujemy się tajemnicą �Gustloffa". Kilka niezbyt
przyjemnych osób chce dobrać się do nie spenetrowanych jeszcze ładowni statku.
Według
wielu poszukiwaczy skarbów jest tam Bursztynowa Komnata. Dokerzy pracujący przy
ostatnim załadunku statku w styczniu 1945 roku wspominając niewymiarowych
skrzyniach
przywiezionych na nadbrzeże...
- Wiem - przerwała mi Agata. - Pawle, czy możemy wyjść do kuchni?
Przeprosiliśmy Michała i wyszliśmy z pokoju. Agata starannie zamknęła drzwi
kuchni
i odkręciła kran. Szeroko otworzyła okno, tak że w pomieszczeniu zapanował szum
ruchu
ulicznego.
- Ufasz swojemu kumplowi? - zapytała Agata.
- Tak.
- Dlaczego pracujecie razem?
- Bo jesteśmy przyjaciółmi. Świetnie się uzupełniamy.
- Czy nie odniosłeś wrażenia, że zostałeś wmanewrowany w pracę z nim?
- Nie, to raczej ja go wrobiłem w tę robotę.
- On jest z wywiadu?
- Nie.
- To co za jeden?
- Według specjalistów wojskowości jego wyszkolenie, jak wielu jemu podobnych,
dorównuje komandosom z amerykańskiej jednostki specjalnej Delta Force.
- Trep? - zdziwiła się.
- Tak.
- Dali ci ochronę?
- Powiedz, do czego zmierzasz?
- W czasie studiów zainteresowałam się historią Bursztynowej Komnaty. Szukałam
artykułów na jej temat. Znalazłam informacje o �Gustloffie" i wtedy skojarzyłam
to z
dziadkiem...
- Doker gdyńskiego portu?
- Tak. Dziadek, najpierw zdenerwował się, ale zaraz przeprosił. Powiedział, że
jego
wiedza przyniosła już dość nieszczęść. Według niego Bursztynowej Komnaty nie
było na
�Gustloffie". Przyjechał konwój z Królewca. Przywiózł jakieś skrzynie, a nawet
zaczęto
załadunek, ale pojawił się SS-man i nakazał zatrzymanie pracy. Konwój z Królewca
zastąpił
inny, liczący tylko dwie ciężarówki. Dowódca konwoju z Królewca krzyczał, że w
ładowni
�Gustloffa" została jego jedna skrzynka, ale SS-man pokazał rozkaz podpisany
podobno
przez samego Hitlera. Oficera z Królewca skierowano na keję, gdzie stały dwa
okręty
podwodne.
- Na okrętach podwodnych przewieziono skrzynie z Królewca, czyli
najprawdopodobniej Bursztynową Komnatę?
- Tego dziadek nie chciał powiedzieć. Po wojnie, gdy opowiedział tę historię
oficerowi politycznemu, zaraz władze wciągnęły dziadka do pracy przy badaniu
wraka
�Gustloffa". Przesłuchiwali go oficerowie rosyjscy, co dziwne, był wśród nich
jeden z
odznakami rosyjskich wojsk rakietowych. Brał udział w dwóch wyprawach na wrak.
Miał
pomóc we wskazaniu miejsca, którędy ładowano skrzynie. Nurkowie po wypłynięciu
na
powierzchnię byli przeszukiwani, jednak jednemu udało się ukryć na szalupie
figurkę z
bursztynu. Gdy to wykryto, chciwy marynarz stanął przed sądem wojskowym i został
skazany
na karę śmierci. To były czasy stalinizmu, wtedy ludzie znikali i nikt nie śmiał
o nic pytać. W
czasie drugiej wyprawy doszło do eksplozji w ładowniach.
To co mówiła Agata rzucało zupełnie nowe światło na poczynania Sebediana. Stawką
w grze były nie tylko wnętrza ładowni �Gustloffa", ale i to, co wiozły okręty
podwodne.
Wróciliśmy do Michała.
- Agato, czy możemy u ciebie zrobić sobie bazę wypadową? - poprosiłem
dziewczynę.
- Oczywiście.
- Teraz z Michałem pójdziemy załatwić pewne sprawy i wrócimy po południu.
- Zrobię wam pyszną kolację - zapowiedziała Agata.
Szliśmy z Michałem Długim Targiem patrząc na wieżę ratuszową, W skrócie
powtórzyłem Michałowi słowa Agaty.
Bezsensowne czekanie przedłużało się.
- Czy rozmawialiście z tą okradzioną dziewczyną? - zapytałem Skowronka.
- Nie, wszystko już opowiedziała naszym ludziom, to wystarczy - odpowiedział
komisarz.
- A macie może jej adres?
- Myśli pan, że dowie się od niej więcej niż nasi chłopcy. Pirania! Podaj Panu
Samochodzikowi namiary na tę panią.
Zapisałem adres poszkodowanej. Wychodząc z banku spotkałem na schodach
dyrektora.
- Czy rozmawiał pan z tą panią, której konto okradziono?
- Tak.
- Jakie sprawiła na panu wrażenie? Jaka ona jest?
- Młoda, ambitna, kompetentna. Już to, że szybko zorientowała się o kradzieży
świadczy o niej jak najlepiej. Moja córka uczyła się z. nią w jednej klasie
liceum. Ta pani
później studiowała coś związanego z historią, teraz jest agentem
ubezpieczeniowym.
- Kiedy od pana wyszła?
- Minęła się w drzwiach z policjantami, którzy przygotowali zasadzkę na tego
fałszywego Baturę. Nie przyszedł, co?
- Nie. Rozglądałem się po samochodach stojących przed bankiem.
- Panie Tomaszu, czy to przypadek, że Paweł i Michał zaczepili akurat tę
panienkę,
która studiowała �coś związanego z historią"? - odezwał się Olbrzym.
- Masz rację - przyznałem. Zobaczyłem to, czego szukałem. Kierowcę poloneza
czytającego gazetę z wielce znudzoną miną. Podszedłem do niego i przedstawiłem
się. Oficer
operacyjny, początkowo nieufny, skontaktował się ze Skowronkiem, żeby mnie
sprawdzić.
- Czy widział pan tę poszkodowaną panią wychodzącą z banku?
- A jak wyglądała?
- Typ bizneswoman, minęła się w drzwiach z waszymi ludźmi.
- No, była taka.
- I?
- Dzwoniła do kogoś. Przeszła na drugą stronę, gdzie czekało na nią dwóch
osiłków w
dżinsowych mundurkach. Stali jakiś czas, potem poszli, pewnie do kawiarni za
rogiem.
- Jak wyglądali ci osiłkowie? - pytałem tknięty przeczuciem przeradzającym się w
pewność.
Policjant opisał nam osobników przypominających Pawła i Michała. Podziękowałem
za informacje i popędzałem Olbrzyma do Rosynanta.
- Musimy zdążyć przed Skowronkiem - tłumaczyłem dziennikarzowi. - Komisarz
odpyta swojego człowieka, o czym rozmawialiśmy i policja ruszy za nami. Jeśli
będziemy u
tej kobiety pierwsi, może będziemy mieli szansę spokojnie porozmawiać z Pawłem.
- Panie Tomaszu, ten kumpel Pawła to Michał? - zapytał Olbrzym.
- Jasne.
- Skąd ma pan pewność?
- Bo Michał dzwonił do mnie przed swoim spotkaniem z Pawłem na molo w Sopocie.
ROZDZIAŁ TRZYNASTY
WŁAMANIE DO MIESZKANIA AGATY � WYŚCIG SKUTERÓW PO
MOTŁAWIE � PRZESŁUCHANIE W SZPITALU � SPOTKANIE NA
WESTERPLATTE � �PLUKSWY" W KOŁNIERZACH � NA RATUNEK
DZIEWCZYNIE � TAJEMNICZY ŁADUNEK �DIABOLO"
Michał wysłuchał z uwagą mojej opowieści.
- Pamiętasz ten okręt podwodny, na który pierwszy raz nurkowaliśmy? -
przypomniał.
- Czy ci z �Diabolo" myślą, że tam coś zostało ukryte?
- Nie wiem - przyznałem się.
- Co teraz chcesz robić? Policja cię szuka, Agaty nie możesz oszukiwać w
nieskończoność...
Chwilę dumałem patrząc na gdańską fontannę Neptuna.
- Chyba bez pomocy Agaty się nie obędziemy - stwierdziłem. - Jeśli �Diabolo"
płynął
do Gdyni, to w jakimś konkretnym celu. Musimy to sprawdzić.
- Paweł, uważam, że szukasz guza - rzekł Michał. - Powinieneś uciekać.
- Nie.
Wróciliśmy do Agaty i poprosiliśmy ją o zawiezienie do portu w Gdyni. Tam
dowiedzieliśmy się, że �Diabolo" odpłynął do Portu Północnego. Nasza nowa
przyjaciółka
zawiozła nas tam i zostawiła przed bramą. Szliśmy wzdłuż ogrodzenia szukając
jakiejś dziury
i znaleźliśmy po dwóch godzinach, od strony lasu. Tam przebraliśmy się w nasze
pianki i
pewnym krokiem maszerowaliśmy pomiędzy składami, piramidami kontenerów. Nie
zwracaliśmy uwagi na pracowników ochrony. Ani przez moment nie mogliśmy pokazać
po
sobie wahania. Przypomniała mi się scena z filmu �Rejs", gdy dwaj kombinatorzy
wchodzą
na statek wycieczkowy twierdząc, że są �służbowo". Moje doświadczenie
udowadniało
skuteczność takiego postępowania.
Po długim spacerku dotarliśmy w okolice basenu wewnętrznego Nadbrzeża
Zachodniego. Tam, wśród innych statków, cumował �Diabolo". Widzieliśmy, że na
pokładzie
szykowano się do przyjęcia jakiegoś ładunku.
- Czekamy? - zapytał Michał.
Spojrzałem na zegarek. Zbliżał się wieczór.
- Myślę, że wrócimy do Agaty, zjemy i nocą sprawdzimy, co nasi dawni
współpracownicy kombinują - stwierdziłem. - Jeśli masz dość, możesz się wycofać.
- No, co ty! Jesteśmy kumplami! - zapewniał.
Wycofaliśmy się do naszej dziury w płocie, a potem skierowaliśmy się do domu
Agaty.
Olbrzym jechał szybko. Miałem nadzieję, że dotrzemy na czas do mieszkania młodej
osóbki. Na miejscu, pod wskazanym przez dyrektora adresem nie było jej. Domofon
milczał,
a sąsiad poinformował, że wyjechała.
- Co robimy? - zapytał Olbrzym.
- Jako detektyw nauczyłem się czekać - odpowiedziałem.
Zaparkowaliśmy Rosynanta przed gdańskim �Novotelem". Weszliśmy do środka
przez suwane drzwi, zamówiliśmy kawę i usiedliśmy na kanapach przy tylnym
wyjściu mając
widok na kamienicę, w której mieszkała Agata. Przeglądałem gazety codzienne, a
Olbrzym
wpatrywał się w budynki za oknami.
- Panie Tomaszu, które okna są od mieszkania Agaty? - Olbrzym przerwał mi
lekturę.
- Nie wiem - przyznałem się.
- Jeśli dobrze pamiętam, na domofonie były wizytówki dwóch firm i czterech
lokatorów. Kamienica ma dwa piętra i poddasze. Sądzę, że firmy mają swoje
siedziby na
pierwszym piętrze, a wyżej są tylko mieszkania. U sąsiada Agaty pali się
światło, na
poddaszu też, za to u niej widzę światła latarek.
Poderwałem się z miejsca. Olbrzym miał rację.
- Dzwoń do Skowronka! - rozkazałem.
Wyszliśmy z hotelu i wąskim chodniczkiem szliśmy w stronę kamienicy. Po prawej
stronie, za niewielkim skwerkiem był kanał Nowej Motławy. Słyszałem, że ktoś tam
pływał
skuterem wodnym. Olbrzym poinformował komisarza o sytuacji i poprosił o pomoc.
Byliśmy
już przy drzwiach budynku, gdy one nagle otworzyły się. Stanęło w nich dwóch
mężczyzn i
kobieta. Mężczyźni wydali mi się znajomi, widziałem ich chyba na pokładzie
�Diabolo".
Kobietę rozpoznałem natychmiast. To ona razem z Pawłem okradła Sebediana. Na
nasz
widok rzucili się do ucieczki w stronę kanału. Przebiegli kilka kroków do rogu i
zostali
powaleni przez dwa cienie. Z daleka dochodził nas odgłos syren policyjnych.
- To Paweł i Michał! - krzyknął Olbrzym i rzucił się im na pomoc.
Rzeczywiście, wśród cieni miotających się na ziemi, okładających się, jęczących
rozpoznałem sylwetki mojego byłego pracownika i jego przyjaciela. Dziennikarz
podjął
odważną próbę walki, lecz szybko upadł trzymając w dłoni rozbite okulary.
Policyjne
radiowozy już wjechały na podwórko. Gdy tylko reflektory liznęły walczące
cienie, trójka z
�Diabolo" poderwała się i zaczęła biec w stronę kanału.
Kobieta była najszybsza. Przeskoczyła przez niską barierkę i zniknęła. Jeden z
mężczyzn poszedł w jej ślady, ale drugi nie miał już tyle szczęścia. Podcięty
przez Michała
upadł, przetoczył się i uderzył głową o pojemnik na śmieci. Paweł również
skoczył, lecz tym
razem woda chlupnęła.
- Michał, stój! - zawołałem.
On nie zwracając na mnie uwagi, przebiegł furtką w murze koło baszty na most.
Wspiął się na barierkę i skoczył. Dodreptałem do brzegu kanału. W świetle
latarni
zobaczyłem niezwykłą scenę. Trzy skutery kręciły się wokół siebie wykonując na
wodzie
pętle i ósemki. Na jednym siedzieli kobieta i mężczyzna, którzy włamali się do
mieszkania
Agaty. Drugi skuter próbował opanować Paweł, mocując się z jego sternikiem.
Michał płynął
do trzeciego pojazdu, który dryfował przy przeciwległym brzegu.
- Stać! Policja, będziemy strzelać! - krzyczał policjant z patrolu stając obok
mnie. W
ręku trzymał pistolet i mierzył w stronę kanału.
- Niech pan nie strzela, lecz wezwie wodny patrol policji - poprosiłem.
W tym czasie para z �Diabolo" już ruszyła na południe. Ich śladem popłynęli
Paweł i
Michał. Mężczyzna wrzucony do wody przez Pawła próbował uciec wpław. Policjanci
wezwali karetkę do włamywacza, który uderzył się o śmietnik, a dwóch biegło
wzdłuż brzegu
próbując aresztować płynącego uciekiniera. Na sygnale nadjechali Skowronek i
Pirania.
- No i co się dzieje, panie Tomaszu? - zapytał Skowronek.
Bez słowa wskazałem na fosforyzujące na biało kilwatery trzech skuterów.
Płynąłem trzymając się prawego brzegu. Michał płynął po mojej lewej stronie.
Przed
nami uciekali Danielle i Steve. Ich skuter, mimo że podwójnie obciążony, płynął
równie
szybko jak nasz. Wędkarze siedzący na brzegu przeklinali nas, gdyż nasze
mechaniczne
potwory tworzyły wysoką falę i płoszyły ryby.
Przemknęliśmy pod mostem na Podwalu. Po lewej znajdowała się przystań klubu
kajakowego. Na szczęście żaden ze sportowców nic wybrał się dziś na wieczorny
rejs.
Płynęliśmy do dawnej dzielnicy przemysłowej Gdańska, z wysokimi budynkami
dawnych
spichlerzy i magazynów. Kanał zwężał się, bo przed nami było wąskie gardło
nieczynnej
śluzy. Otwarte wrota skusiły Danielle i wpłynęła tam.
Przepłynęliśmy pod wąską kładką dla pieszych i już gnaliśmy pomiędzy
podniszczonymi murkami zwieńczonymi na końcach ozdobnymi, okrągłymi wieżyczkami.
Te
murki łączyły stały ląd z dwiema wysepkami porośniętymi drzewkami i trzciną. Na
wprost
nas była rzeka Motławka, w prawo zakos kanału bez wyjścia, a w lewo Opływ
Motławy.
Danielle zrobiła zwód w lewo, w kierunku Motławy. Za nią pomknął Michał, lecz
ona
stanęła w miejscu, obróciła skuter i skierowała się w wodną ślepą uliczkę.
Michałowi nie
udało się powtórzenie tej sztuczki i pełnym gazem wjechał w trzciny. Płynąłem za
Danielle
obok resztek Bastionu Żubr. W zasadzie był to wysoki, porośnięty trawą kopiec,
na który
można było wejść i posiedzieć na ławeczkach. Danielle nie chciała jednak
rozkoszować się
pięknym widokiem na zielone okolice Gdańska czy zalesioną Biskupią Górką, gdzie
były
pamiątki po umocnieniach miasta z XVII wieku. Ostro gnała przed siebie, wprost
pod mostek
na Mostowej. Tam wykonała ostry zwrot. Siedzący za nią Steve wyleciał w
powietrze jak
wystrzelony z procy. Zanurkował w trzciny. To był chytry manewr. Będąc sam jeden
musiałem podjąć decyzję, czy ścigać stosunkowo łatwą zdobycz, jaką był
oszołomiony Steve,
czy gonić Danielle. Wybrałem to drugie. Miałem nadzieję, że Michał już czeka w
zasadzce.
Danielle ostro ruszyła w moim kierunku. Nasze skutery pędziły wprost na siebie.
Miałem zamiar w ostatniej chwili zrobić unik i przeskoczyć na jej pojazd. Ona
jakby wyczuła
moje intencje, odchyliła się w lewą stronę, a mnie oblała fontanna wody.
Musiałem wykonać
zakręt w wąskim kanale.
Danielle minęła dopływ Motławy i płynęła przed siebie obok bastionów Wilk i
Wyskok, gdy z cienia wyłonił się skuter Michała. Krzyknąłem z radości na widok
przyjaciela,
który był zaledwie kilka metrów od uciekinierki. Odpływ Motławy, którym teraz
płynęliśmy
przypomina z góry wielki zygzak ze względu na charakterystyczny kształt
bastionów. Potem
minęliśmy jeszcze trzy mosty, nim dotarliśmy na Martwą Wisłę. W tym czasie
zrównałem się
z Michałem. Widząc, że Danielle skręca w lewo, Michał krzyknął do mnie.
- Ucieka do portu, do �Diabolo"!
- Nie da rady! - odkrzyknąłem wskazując ruchem głowy na zbliżający się z
naprzeciwka wodny patrol policji.
Danielle trochę zaskoczył widok policjantów i zamiast od razu skierować się w
prawo,
w Kanał Kaszubski, popłynęła dalej Martwą Wisłą.
- Rozdzielamy się - zadecydował Michał podpływając do mnie. - Spotkajmy się przy
pomniku na Westerplatte.
Przyjaciel zniknął wpływając na Motławę, w kierunku na Stare Miasto. Ja za to
popłynąłem wzdłuż Nadbrzeża Zdobywców Kołobrzegu i zaczaiłem się w mroku
naprzeciwko Nadbrzeża Chemików. Po minucie, sto metrów przede mną przemknął
skuter z
Danielle, a kilkanaście metrów za nią policyjna motorówka. Włączyłem niskie
obroty i
dyskretnie podążyłem za nimi. Śledziłem pościg aż do okolic Twierdzy
Wisłoujście,
wspaniałego, trochę niedocenianego zabytku architektury obronnej. Policjanci
włączyli
reflektor i próbowali prześwietlić przybrzeżne krzaki. Przekradłem się przy
drugiej stronie
brzegu. Potem przy Nadbrzeżu Mew zacumowałem skuter i zacząłem przekradać się do
lasu
na Westerplatte.
Zastanawiało mnie, jak Michał chce się tam dostać i czemu wpadł na pomysł
rozdzielenia się. Miałem o czym myśleć leżąc w krzakach przy jednej z alejek.
Siedzieliśmy w komendzie. Skowronek sapał z wściekłości. Pirania co chwila
dzwonił
do szpitala albo do oficera dyżurnego. Olbrzym skleił plastrem pogniecione
oprawki i
próbował jakoś dopasować powyginane miejsca do kształtu nosa.
- I co? - co chwila pytał komisarz swego współpracownika.
- Ten, co przytulił się do śmietnika, wciąż nie może nawiązać kontaktu z
rzeczywistością. Lekarze nie wykluczają, że symuluje.
- A ten pływak?
- Zwiał.
- Babka?
- Zniknęła.
- Daniec?
- Ostatnio widzieli go na Martwej Wiśle.
Zadzwonił mój telefon komórkowy. Chwilę słuchałem meldunku i rozłączyłem się.
- Moi panowie, czy nie zastanawia was, skąd ci z �Diabolo" wiedzieli o
dziewczynie i
czego szukali u niej w domu? Gdzie jest teraz ta kobieta?
- Panie Tomaszu, rozumiem pana troskę o zdrowie pani Agaty, ale nikt do tej pory
nie
zgłosił faktu jej zaginięcia. Nie mamy dowodów, że włamywacze pochodzili z
�Diabolo", co
by nam dało podstawy do ponownego wejścia na pokład tego statku. Jestem
przekonany, że
za sprawą włamania do niej kryją się Daniec i ten drugi.
- Ten drugi to... - Olbrzym zamilkł pod wpływem mojego groźnego spojrzenia.
- Rozpoznałeś tego drugiego chwata? - zainteresował się Skowronek.
- Ten drugi to kawał draba - dokończył Olbrzym.
- Taaa... - Skowronek przeciągle spojrzał raz na mnie, drugi raz na
dziennikarza.
- Nie zastanawia pana fakt, że Paweł rzucił się na włamywaczy? - zapytałem
komisarza.
- To naturalne - orzekł Pirania. - Typowy przykład prymitywnych porachunków
między gangami...
- Uprzedź lekarzy, że jedziemy do tego potłuczonego! - krzyknął komisarz w
kierunku
Piranii.
Po chwili jechaliśmy samochodem policjantów do szpitala, gdzie leżał pod ochroną
policyjnych wartowników drab z �Diabolo". Gdy miałem okazję przyjrzeć się mu w
jasnym
świetle, przypomniałem sobie, że to jeden z rosyjskich bliźniaków. Na nasz widok
jego mina
przybrała hardy wygląd.
- Panie kolego - komisarz popatrzył na Olbrzyma. - Mógłby pan skoczyć po kawę
dla
nas wszystkich?
Dziennikarz niechętnie wyszedł na korytarz. Pirania stanął w drzwiach i
wypatrywał,
czy nie nadchodzą lekarze.
- Cześć, Rusek - komisarz usiadł na szpitalnym łóżku. Nieszczęśliwie trafił na
brzuch
chorego, który jęknął. - Sorry, nie chciałem - Skowronek poderwał się na równe
nogi. Po
drodze jego notes nieopatrznie uderzył w obandażowaną głowę Rosjanina. Ten zawył
z bólu.
- Na śmierć zapomniałem - przepraszał Skowronek. - Lekarze mówili, że nie ma z
tobą
kontaktu, a tu taka niespodzianka! Odczuwasz ból. To dobrze, bo to pierwszy krok
do
nawiązania kontaktu. O, jest kawa! - ucieszył się na widok Olbrzyma niosącego
jednorazowe
kubki z kawą.
Wziąłem swoją kawę i usiadłem na brzeżku pustego łóżka w kącie. Olbrzym wyszedł
na korytarz. Z zainteresowaniem oglądałem komedię odgrywaną przez Skowronka.
Komisarz
wziął do ręki kubek pełen wrzątku.
- Patrz, jak mi się ręce trzęsą - dłoń z kawą przybliżył do oczu Rosjanina. -
Zawsze tak
jest, gdy widzę włamywacza. Przejdę za twoją głowę, żeby kawa nie wylała się na
szpitalną
kołderkę.
- Tak, panie komisarzu - przyznał Pirania. - Musi pan poprawić statystyki
poparzonych podejrzanych.
Rosjanin nerwowo oglądał się za siebie starając się dojrzeć, co robi komisarz.
Policjant stał u wezgłowia łóżka i ze znudzoną miną zaglądał do kubka. Ciemny
płyn dziwnie
chlupotał, a oczy Rosjanina stawały się ze strachu wielkie jak spodki.
- Nie, nie mogę - Skowronek wyciągnął dłoń nad głową pacjenta. - Pirania, weź
to.
Leżący aresztant próbował niczym cudotwórca podtrzymać wzrokiem kubek przed
wyślizgnięciem się z dłoni komisarza. Pirania szedł niespiesznie, ale i tak w
ostatniej chwili
potknął się i zaczął lecieć na Rosjanina. Ten poderwał się z łóżka. Skowronek
wykazał się
refleksem i zabrał naczynie z wrzątkiem znad głowy rannego.
- Mamy cudowne ozdrowienie - stwierdził.
Rosjanin uspokoiwszy się, ponownie zrobił zaciętą minę.
- Żądam kontaktu z moim konsulatem - oznajmił.
- Panie Tomaszu, pana nie było przy tej rozmowie? - zapytał mnie Skowronek.
Domyślałem się, do czego zmierza, więc, żeby być w zgodzie z sumieniem i nie
szkodzić w pracy komisarzowi, wyszedłem.
- Widzisz to? - słyszałem na odchodnym - To karta przyjęcia do szpitala. Jest
czysta,
bo ciebie tu jeszcze nie ma. Bardzo lubię się z tutejszymi lekarzami...
Leżąc w krzakach patrzyłem na dwudziestopięciometrowej wysokości Pomnik
Obrońców Wybrzeża. Wykonano go z 236 granitowych bloków i płyt o wadze od 2,5 do
12
ton. Znajdowałem się przecież na Westerplatte, miejscu, które każdemu Polakowi
kojarzy się
z drugą wojną światową. Półwysep powstał z połączenia mielizny nazywanej West
Platte ze
stałym lądem przez piach nanoszony z nowego ujścia Wisły, które utworzyło się po
1840
roku. Jednak już wcześniej odkryto strategiczne znaczenie tego miejsca, podobnie
jak
Twierdzy Wisłoujście.
Już w 1433 roku u dawnego ujścia Wisły wzniesiono wieżę strażniczą, którą w 1562
roku obwiedzione ceglanym wieńcem liczącym dwa piętra z 27 armatami. Jedenaście
lat
później fortyfikacje rozbudowano o palisadę łączącą cztery blokhauzy. Na
przełomie XVI i
XVII wieku wybudowano twierdzę w kształcie znanym dzisiaj, czyli czterech
bastionów
połączonych wałem ziemnym.
Westerplatte znalazło się w polskich rękach po 1924 roku, kiedy to na mocy
postanowienia Ligi Narodów stało się przystanią i magazynem do przeładunku
importowanej
broni. Ustalono wtedy limit osobowy załogi: 2 oficerów, 20 podoficerów i 66
żołnierzy. Przez
cały okres do wybuchu drugiej wojny światowej Wojskowa Składnica Tranzytowa
Westerplatte była solą w oku wrogów Polski, nazistów, którzy mieszkali w
Gdańsku. W
chwili wybuchu wojny stacjonujący tu żołnierze wykazali się niesamowitym
bohaterstwem i
ofiarnością.
Moje rozmyślania przerwał delikatny szmer kamyków poruszonych czyimś krokiem
na ścieżce. Cały czas próbowałem nie patrzeć w miejsca oświetlone przez
latarnie, więc mój
wzrok był oswojony z mrokiem. Z daleka rozpoznałem sylwetkę Michała. Lekko
poruszyłem
gałązką i mój przyjaciel usiadł obok mnie.
- Jak? - zapytał.
- Bez większych problemów. Co robiłeś?
- Udawałem, że mylę pogoń, ale chyba niepotrzebnie. Co z Danielle?
- Uciekła.
Michał smutno pokiwał głową.
- Zastanawia mnie, skąd ci z �Diabolo" wiedzieli o Agacie - rzucił.
- Wymyśliłeś coś?
- Pewnie. Były dwie możliwości. Po pierwsze, śledzili nas. Obaj byśmy to
zauważyli.
Po drugie, to my sami zostawialiśmy ślady za sobą. Chwilę podumałem i
przyjrzałem się
naszym piankom. Miałem wszyty w sztywnym kołnierzu chip z mikronadajnikiem. Na
mój
gust mogli nas śledzić z dystansu około dwudziestu kilometrów. Stojąc w gdańskim
porcie ci
z �Diabolo" mieli nas jak na patelni.
Natychmiast sprawdziłem swój kołnierz. Rzeczywiście, w szwie było urządzenie
opisane przez Michała.
- Zrobiłem eksperyment i wrzuciłem swoją pluskwę do kosza na śmieci obok
kawiarenki na Długim Targu. Po dwudziestu minutach na miejscu pojawili się trzej
Rosjanie.
Nim dobrze przyjrzeli się tłumowi wokół siebie, postarałem się zniknąć. Długo tu
jesteś?
Spojrzałem na zegarek.
- Dwie godziny.
- Jeśli jeszcze ich tu nie ma, to znaczy, że uznali, iż ty też wykryłeś chipa i
wyrzuciłeś
go w odludnym miejscu.
- Znając moje położenie wiedzą, dokąd zmierzamy: do portu, czyli do nich.
- Masz rację, czas ich odwiedzić. Masz jakiś plan?
- Nie - przyznałem. - To oni porwali Agatę i musimy pomóc tej biednej
dziewczynie.
- Jak myślisz, dlaczego zależy im na złapaniu nas?
- Chcą przystąpić do dzieła, a my, znając ich tajemnice, możemy im przeszkodzić.
Z
ich strony to środek zapobiegawczy.
Znalazłem Olbrzyma na korytarzu.
- Czas na nas - powiedziałem do dziennikarza.
- O co chodzi? Co będziemy robić? - pytał zdziwiony.
- Później, później - popędzałem.
Szybko wyszliśmy na parking przed szpitalem. Zamówiłem taksówkę i podjechaliśmy
pod Komendę Wojewódzką Policji. Tam wsiedliśmy do Rosynanta.
- Gnaj, chłopcze, na Westerplatte - rozkazałem.
Olbrzym już o nic nie pytał. Z ulicy Okopowej skręciliśmy w lewo na Podwale,
przejechaliśmy przez mosty na Starej i Nowej Motławie, na Martwej Wiśle, by
dostać się na
ulicę majora Sucharskiego. Nie pozwoliłem Olbrzymowi rozpędzić się za daleko i
kazałem
mu skręcić do portu, pod budynek kapitanatu.
- Zgaś światła, przyczerń nasze auto - rozkazałem dziennikarzowi.
Sięgnąłem do skrytki i wyjąłem lornetkę z noktowizorem. Dokładnie widziałem
kadłub �Diabolo". Cały obraz był zielony, a światła latarni tak jaśniały, że aż
kłuły w oczy.
Musiałem wyregulować swoje urządzenie. Zapadłem się w fotel i prowadziłem
obserwację.
Olbrzym ostentacyjnie ziewał.
- Myślałem, że sprawę �Diabolo" można uznać za zamkniętą - rzucił.
- Wiesz, skąd byli ludzie, którzy włamali się do mieszkania poszukiwanej przez
nas
kobiety?
- Z �Diabolo". I co?
- Jeżeli ludzi z �Diabolo" zainteresowała pani Agata, która w nie znany nam
sposób
związała się z Pawłem i Michałem, to tu wkrótce ujrzymy naszych znajomych. Swoją
drogą,
ciekawe, co oni ładują na statek? Obserwuj ich.
Wysiadłem i trzymając się cienia podszedłem do starszego mężczyzny w mundurze
celnika.
- Dobry wieczór, panie Stefanie - odezwałem się cicho.
Stałem koło podstawy ogromnego dźwigu jeżdżącego na szynach. Pięćdziesiąt
metrów ode mnie stały dwie ciężarówki, z których dźwig �Diabolo" ładował
skrzynie do
ładowni statku. Zawołany przeze mnie celnik zaskoczony aż podskoczył na dźwięk
mojego
głosu.
- Poznaje mnie pan? - zagadnąłem go.
- No jakże, panie Tomaszu! - odpowiedział przyglądając mi się kilka sekund.
- Panie Stefanie, proszę ciszej.
- Chodźmy, panie Tomaszu...
- A załadunek?
- Im i tak nic nie zrobimy, w papierach mają wszystko w porządku.
Celnik poprowadził mnie w kąt, między wielkie pudła kontenerów.
- Ile to lat? - zagadnął. - Chyba dwadzieścia, jak pan robił wykład dla grupy
młodych
celników. Ale proszę powiedzieć, co pana sprowadza tu i to w takiej konspiracji?
Nie
pomyślałbym, że pan wciąż na tropie handlarzy i złodziei dzieł sztuki.
- Jeszcze nie wyszkoliłem dostatecznie młodych kadr. Interesuje mnie �Diabolo".
Celnik cicho roześmiał się.
- Panie Tomaszu, wszyscy się nimi interesują: Straż Graniczna, Policja, Urząd
Ochrony Państwa, a ktoś z Centralnego Biura Śledczego nasłał nawet kontrolę
weterynaryjną.
Nie wspomnę dwóch takich tajemniczych magików...
Szybko opisałem Pawła i Michała pytając, czy to nie oni.
- Nie, ci byli ubrani jak z żurnala. Wyglądali jak biznesmeni i zachowywali się
jak
James Bond - odpowiedział.
- Co teraz ładują na �Diabolo"?
- Przesyłkę z Włoch: jakieś najlepsze i najnowsze modele palników oraz górnicze
ładunki wybuchowe. Mają pozwolenia...
Już wiedziałem, co planuje załoga Sebediana. Podziękowałem celnikowi za pomoc i
wróciłem do Rosynanta.
- Panie Tomaszu! - podekscytowany Olbrzym podał mi lornetkę. - Wołamy
Skowronka?
Przyjrzałem się uważnie miejscu, które wskazywał mi dziennikarz.
- Jeszcze nie - odpowiedziałem.
ROZDZIAŁ CZTERNASTY
PLANY SEBEDIANA � WYPRAWA DO �TROPICO" � DYSKOTEKA
NA ŚRODKU ZATOKI PUCKIEJ � SZUKAMY AGATY � KAWALERIA
WYRUSZA DO PETERA
Nikomu nie polecam kąpieli w basenie portowym. Mimo surowych norm
ekologicznych dotyczących statków woda jest zabrudzona niewielkimi plamami
oleju,
lakierów i innych równie urokliwych środków chemicznych. Mimo to zaryzykowaliśmy
kąpiel. Postanowiliśmy dostać się na pokład �Diabolo" klasycznie, czyli po
łańcuchu
kotwicznym. I tu niespodzianka. Zawsze czytałem w książkach, że to tak hop-siup,
ale
niestety nie dałem rady. Michał spróbował i pewnie wszedłby, gdyby nie to, że
tuż koło
naszych głów wylądował niedopałek papierosa rzucony przez wartownika stojącego
przy
kluzie. Przepłynęliśmy dookoła dziobu w stronę nadbrzeża i zobaczyliśmy
załadunek skrzyń
na statek. Spojrzeliśmy na siebie. Michał dał znak do odwrotu. Wróciliśmy do
zacisznego
kącika, gdzie zostawiliśmy nasze ubrania. Przebraliśmy się z pianek. - Co
robimy? - zapytał
Michał.
Rozglądałem się na wszystkie strony. Ponad nami wisiały ramiona dźwigów
portowych. Jedno z nich zwisało nad �Diabolo". Pomiędzy hakiem a dachem
najwyższej
nadbudówki statku było dziesięć metrów różnicy. Michał widząc moje spojrzenie
przecząco
pokręcił głową.
- Skok to połamane kości i łomot na cały port - stwierdził. - Nawet jakbyśmy
mieli
linę, to jedno spojrzenie rozmarzonego marynarza zapatrzonego w niebo i po nas.
Podkradliśmy się w pobliże miejsca załadunku. Leżeliśmy na kontenerze i
patrzyliśmy
na �Diabolo" jak dziecko na słodycze niedostępne za szybą sklepu. Wtedy pod nami
zatrzymał się mercedes najwyższej klasy i wysiadł z niego Sebedian. Zapalił
cygaro i
zadowolony patrzył, jak ostatnia skrzynia wędruje do ładowni. Podszedł do niego
Jerzy
Batura, który stał przy grupie dokerów.
- Wszystko w porządku? - zapytał Sebedian.
- W jak najlepszym. Dziewczyna przemówiła?
- Jeszcze nie.
Słysząc te słowa mało nie zeskoczyłem na dół. Potwierdziły się nasze
podejrzenia, że
to te bydlaki porwały Agatę.
- Daniec i ten drugi nie pojawili się? - dopytywał się Sebedian.
- Jeszcze nie, ale to chyba kwestia czasu.
- Nie czekajcie na nich. Być może teraz leżą na którymś kontenerze i nas
podsłuchują.
Wiedzą, że ją mamy, więc sami nas znajdą. Musimy się spieszyć. Iwan jest w
rękach policji,
może zacznie śpiewać.
- Jasne. Jak pana znajdziemy?
- Danielle będzie wiedziała. Będę nocował w Juracie, muszę jeszcze porozmawiać z
Rosjanami.
Sebedian wsiadł do samochodu. Kierowca zapalił silnik i mercedes odjechał. Przez
moment jego reflektory oświetliły parking, gdzie wśród wielu innych aut
rozpoznałem
znajomy kształt Rosynanta.
Cicho wycofaliśmy się do ciemnego kącika.
- Jurata! - rzuciłem stanowczo. - Musimy się tam dostać. Jeśli tam będzie
Sebedian, to
dowiemy się od niego, gdzie jest Agata.
- Znowu kupisz bilety na pociąg? - zakpił Michał.
- Nie, wrócimy do mieszkania Agaty.
Wydostaliśmy się z terenu portu. Po drodze poinformowałem Michała, że widziałem
Rosynanta.
- Twój szef jest uparty i już cię dogonił - powiedział.
Wsiedliśmy do autobusu jadącego do centrum Gdańska. U kierowcy kupiliśmy bilety
i
po półgodzinie byliśmy o kwadrans drogi od kamienicy i mieszkania Agaty. Gdy
byliśmy już
blisko, sprawdziliśmy teren szukając zasadzki policjantów lub ludzi z �Diabolo".
Niczego
jednak nie zauważyliśmy. Drzwi do budynku zastaliśmy niedomknięte, więc po
złamaniu
plomb policyjnych weszliśmy do mieszkania. Panował tam niesamowity bałagan.
Kluczyki
do samochodu i dokumenty znalazłem tam gdzie myślałem, czyli w torebce Agaty.
- Czego oni szukali? - dziwił się Michał patrząc na książki zrzucone z półek,
powywalaną z szuflad bieliznę.
- Pewnie wspomnień dziadka Agaty. Chodź, jedziemy.
Po minucie siedzieliśmy w aucie Agaty i wyjeżdżaliśmy w kierunku Juraty. Nocna
jazda była chwilą przyjemności w czasie tego emocjonującego dnia. Puste ulice
Trójmiasta
pozwalały rozpędzić się, a za miastem mogliśmy już pędzić wciskając gaz do
dechy. Na
miejscu byliśmy po godzinie.
Zajechaliśmy na parking hotelu �Bryza". Tam zostawiliśmy auto Agaty. Po drodze
przyglądaliśmy się parkingom przed hotelami na trasie wypatrując samochodu
Sebediana.
Okazało się, że jednak przeczucie nas nie myliło i nasz przeciwnik zatrzymał się
właśnie w
�Bryzie". Przeszliśmy do recepcji.
- Przepraszam bardzo - Michał odezwał się po angielsku. - W którym pokoju
zatrzymał się nasz przyjaciel, Mister Sebedian. Umówiliśmy się tutaj, ale
chcielibyśmy mu
zrobić niespodziankę...
Profesjonalna chęć ochrony informacji o kliencie topniała jak lód na słońcu pod
wpływem spojrzenia mojego przyjaciela.
- Mister Sebedian jest teraz w restauracji - usłyszeliśmy. - Postanowił nie
zatrzymywać się na tę noc w hotelu.
Zatrzymaliśmy się przed oszklonymi drzwiami do restauracji na pierwszym piętrze.
Sebedian siedział przy stoliku, przy samym oknie z widokiem na morze. Rozmawiał
z dwoma
mężczyznami. Zapewne tymi Rosjanami, o których wspominał Baturze.
- Wiele bym dał, żeby dowiedzieć się, o czym rozmawiają - mruknąłem.
- A ja więcej, żeby zostać z Sebedianem sam na sam - rzucił Michał. - Musimy
dowiedzieć się, gdzie trzymają Agatę.
- Chodź - pociągnąłem Michała za rękaw. - Nie możemy tu stać, bo Sebedian wezwie
ochronę twierdząc, że go śledzimy, a do tego policję, bo przecież jestem
poszukiwany.
- Mam pomysł - Michał uśmiechnął się.
Poprowadził mnie na dziedziniec hotelu. Stanęliśmy w miejscu, skąd Sebedian
doskonale nas widział. Rzeczywiście, po minucie zauważył nas i przyglądał się
nam. Coś
powiedział Rosjanom, a ci również na nas popatrzyli. Pomachaliśmy do nich w
geście
pozdrowienia. Sebedian sięgnął po telefon komórkowy, a Rosjanie wstali i
natychmiast
wyszli.
- Idziemy za Rosjanami? - zapytałem Michała.
- Nie ma potrzeby - odpowiedział.
Z hotelu wyszli rozmówcy Sebediana i zbliżyli się do nas.
- Georgij Pawlinskij - przedstawił się młodszy i lepiej ubrany. - Pan Daniec?
- Tak - odpowiedziałem.
- Poznałem pana szefa.
- Którego? Byłego czy niedawnego - mówiąc te słowa wymownie spojrzałem w
kierunku Sebediana.
- Obu. Jakie były przyczyny waszych rozstań?
- Pieniądze.
- Niedobrze, gdy młody człowiek myśli tylko o pieniądzach.
- Czemu pan prawi mi morały?
- Bo wszedł pan do gry, która pana przerasta.
- Na razie tak nie uważam.
- Nie ma pan pracy, jest pan człowiekiem poza prawem. Mam wymieniać dalej?
- Ma pan dla mnie propozycję pracy?
- Nie. Z kolegą stanowimy coś w rodzaju komitetu obserwacyjnego. Jeśli jest pan
tym
człowiekiem, za którego pana uważam, to powinien pan skupić się na poszukiwaniu
okrętu
podwodnego U-2331.
- Czemu?
Rosjanin nie odpowiedział, tylko uśmiechnął się słysząc syreny radiowozów.
Natychmiast pojąłem, że ten Pawlinskij miał mnie tylko zatrzymać na miejscu jak
najdłużej.
Z Michałem wybiegliśmy na deptak Juraty. Wskoczyliśmy do lasu i przyczailiśmy
się. Przed
hotel podjechały dwa patrole i z samochodów wysiadło czterech policjantów. Bez
słowa
pobiegliśmy w stronę torów. Zaniepokoił nas odgłos kolejnych syren. Biegiem
pokonaliśmy
kilkaset metrów do mola z widokiem na Zatokę Pucką. Stało tam kilkoro młodych
ludzi.
- Wy do �Tropico"? - zadał nam pytanie młodzieniec w spodniach z niskim krokiem,
w czapeczce na bakier i kraciastej koszuli.
- Tak - odpowiedziałem, rozglądając się nerwowo w poszukiwaniu drogi ucieczki.
- Macie zaproszenia?
Wtedy w mojej pamięci otworzyła się maleńka klapka. Sięgnąłem do kieszeni, gdzie
ukryłem wizytówkę dyskoteki znalezioną w ubraniu młodzieży ukrywającej się w
Mysiej
Wieży koło Helu.
- Spoko - orzekł bileter. - Łódka będzie za parę minut.
Tak jak powiedział, wkrótce na wodzie ujrzeliśmy ciemny kadłub starego kutra
rybackiego. Podpłynął on do główki mola i nie cumując zatrzymał się włączając
bieg jałowy.
Grupka pasażerów, w tym i my, przeskoczyła na pokład kutra. Z daleka widzieliśmy
oczka
latarek policjantów przeczesujących Juratę. Usiedliśmy na rufie i patrzyliśmy na
miasteczko.
Kuter mozolnie przecinał dziobem fale płynąc w kierunku majaczącej w mroku
budowli wystającej z wody. Po wodzie niósł się odgłos rytmów muzyki techno. Z
bliska to
coś okazało się trzypiętrową wieżą z betonu. Kuter przycumował przy pomoście z
pustych
beczek. Weszliśmy do środka przez ciężkie metalowe drzwi.
- Co to jest? - dziwił się Michał ciekawie oglądając wszystko.
- Niemcy w czasie wojny wznieśli dwie wieże na wodach zatoki Puckiej. Pomiędzy
nimi rozciągnięto siatkę, w którą miały wpadać torpedy testowane przez
Kriegsmarine. Każda
torpeda nim trafiła na pokład okrętu podwodnego, była testowana, wystrzeliwana
bez ładunku
wybuchowego.
Teraz znaleźliśmy się w środku trzypiętrowej dyskoteki. Parter był ogromnym
barkiem, z wyższych pięter dochodził odgłos muzyki. Panował tu półmrok i wielki
kłąb dymu
papierosowego drgającego do rytmu bijącego w nas z wszechobecnych głośników.
- Chcecie spróbować czegoś ekscytującego? - zagadnął nas chłopak w dresie i
bluzie z
kapturem.
- Spadaj, szukaj frajerów gdzie indziej - wysyczał Michał.
- Wrzuć luz, koleś - chłopaczek nie dawał spokoju.
- A jak nie?
- Mam kosę w kieszeni, jak się będziesz rzucał, to się z nią ożenisz - mruknął
młodzieniec.
Po chwili jego nogi dyndały w powietrzu. Michał głęboko spojrzał w oczy
młodzieńca.
- Spłyń! - Michał wyrzucił młodzieńca przez wciąż otwarte drzwi, a z zewnątrz
dobiegł nas chlupot wody.
W sali zapanowała cisza. Wszyscy patrzyli na nas. Udaliśmy, że nie widzimy tych
spojrzeń i podeszliśmy do baru.
- Piwko? - zapytał barman.
- Nie, dwa soczki - odpowiedziałem.
- Jesteście gliny?
- Prowadzimy zdrowy tryb życia.
- Nie ściemniaj.
- Bolo, daj panom spokój - za naszymi plecami odezwał się męski głos.
Odwróciliśmy się. Przed nami stał szczupły, średniego wzrostu trzydziestolatek z
długimi czarnymi włosami związanymi w kucyk. Był ubrany w biały garnitur, a w
butonierce
miał czerwone różę. W dłoni trzymał czarną laseczkę z główką z masy perłowej, a
na nosie
spoczywały okulary przeciwsłoneczne o okrągłych, czarnych szkłach.
- Jestem Peter - przedstawił się. - Dziękuję za pomoc w wygnaniu tego kolesia.
Staramy się, żeby nasz lokal był czysty od tego paskudztwa.
- Polecam się na przyszłość - odpowiedział Michał.
- Co mogę zrobić, żebyście stąd zniknęli?
Zamarliśmy zadziwieni bezpośredniością propozycji.
- Szukamy informacji - powiedziałem.
- Więc jesteście gliny.
- Nie.
- Powiedzmy, że wam wierzę. Co chcecie wiedzieć?
- Szukamy pewnej młodej kobiety.
Peter przyglądał nam się chwilę.
- Chodźcie za mną - rzekł.
Wspinaliśmy się za nim po betonowych schodach, przez dwa poziomy dyskoteki, na
dach budynku. Peter jednym spojrzeniem przegnał na dół zakochane pary młodzieży,
które
wybrały sobie to romantyczne miejsce na schadzkę.
- To was szukają gliny - orzekł przyglądając się nam. - Musicie być cool goście,
skoro
smerfy robią wokół was takie zamieszanie. To czadzik, jak w �Ściganym" z
Harrisonem
Fordem.
- Czadzik - przyznałem.
- Szukamy ładnej, młodej kobiety o... - zaczął Michał.
- Chcesz, poznam cię z paroma dziewczynami, może którejś wpadniesz w oko.
- Słuchaj, Peter - wtrąciłem się - to wszystko co się dzieje wokół nas, to -
mówiąc
twoim językiem - ściema. Nie jest tak, jak mówi policja. Ta kobieta została
porwana przez
złych ludzi, bo przypadkiem spotkała nas na swojej drodze.
- Powiedzmy, że wiem, gdzie ona jest... Co z tego będę miał, że wam powiem?
- Zaraz zejdę na dół - oświadczył Michał. - Możesz wezwać policję, ale oni
przypłyną
za późno. Pomyśl, czy jest tu ktoś, kto stawi nam czoła. On - wskazał mnie -
jest tak samo
dobry jak ja. Sam go uczyłem.
- Kim wy jesteście? Terminator i Rambo?
- Mów - poprosiłem.
- Pół kilometra stąd jest druga taka sama wieża - opowiadał Peter. - Zawsze
mogłem
tam zrobić sobie magazyn na różne rzeczy. Dziś wieczorem przypłynął tam duży
jacht z
pięcioma osiłkami. Powiedzieli, że na razie zajmują obiekt na dwa dni. Nim
odpłynąłem
stamtąd, widziałem, jak wprowadzali do budynku jakąś babkę.
- Ci kolesie byli uzbrojeni?
- Chyba tak.
- Czy przewozili dziewczynę gdzie indziej?
- Nie wiem.
Odeszliśmy na drugi koniec stropu.
- We dwóch nie damy rady - stwierdziłem.
- Trudno, trzeba wezwać kawalerię - przyznał Michał.
- Jak ich przekonamy?
- Powiemy prawdę.
Spojrzałem na Petera.
- Nim znikniemy na dobre, poprosimy jeszcze o parę drobiazgów - uśmiechnąłem się
do niego.
Michał i Paweł zaczajeni w wodzie obserwowali załadunek. Zrobiłem zbliżenie na
twarz swego byłego pracownika. Po paru minutach obaj zniknęli w mroku.
Odczekałem, aż
na �Diabolo" skończą pracę. Widziałem, jak przyjechał Sebedian i rozmawiał z
Baturą. Po
godzinie statek odcumował.
- Jedziemy - rzuciłem do przysypiającego Olbrzyma.
- Dokąd? - zapytał ziewając.
- Na komendę, do Skowronka.
Wróciliśmy do biura policjantów. Pirania spał z głową na biurku, a Skowronek
zawzięcie grał w wyścigi samochodowe na Playstation.
- Pożyczam od syna na długie zimowe wieczory - wytłumaczył nam, nie odrywając
wzroku od ekranu telewizora.
- Rosjanin coś powiedział? - zagadnąłem.
- Owszem, że nic nie wie, ani o Agacie, ani o włamaniu. Powiem panu, że pana
przyjaciele odwiedzili dom tej pani. Wysłałem tam naszą ekipę, żeby dobrze
obejrzeli
mieszkanie jeszcze raz. Moi chłopcy ujrzeli zerwane plomby. Według sąsiada ktoś
tam był,
ale bardzo krótko. Oczywiście nie interweniował ani nie wzywał policji, bo
myślał, że oni to
my. Samo życie.
- Czy i ja mogę obejrzeć mieszkanie tej pani? - poprosiłem.
- Myśli pan, że znajdzie coś, czego pana poprzednicy nie odkryli? Znając pana
umiejętności pewnie by tak było, ale wydarzenia nabierają dziwnego tempa. Tego
Dańca z
kumplem widziano w Juracie, przed hotelem �Bryza". Życzliwy informator dzwonił
do nas z
telefonu komórkowego myśląc, że nie odkryjemy, kto dzwoni. My jednak to
potrafimy. Otóż
tym uprzejmym, lojalnym obywatelem był Mister Sebedian. Według naszych ludzi,
którzy
rozmawiali z personelem hotelu, Sebedian jadł późną kolację z dwoma Rosjanami.
Rozmawiali po rosyjsku. Jak pan się domyśla, to byli ci sami ludzie co w Pucku.
Patrole nie
schwytały Dańca i tego drugiego. Zapadli się jak pod ziemię.
- A Sebedian?
- Jego wóz widziano przy molo w Juracie i tyle. Nikt się nim specjalnie nie
interesował, bo wszyscy szukali Dańca.
- Chyba niezbyt gorliwie, skoro Daniec zwiał - orzekł Olbrzym.
Zdenerwowany tym stwierdzeniem Skowronek obrócił się do nas. W tym czasie jego
pojazd uderzył o bandę toru wyścigowego.
- Młody człowieku - zaczął komisarz - nie będziesz nas uczył roboty policyjnej.
Daniec musiałby umieć latać, żeby tej nocy uciec z Juraty. Pewnie siedzi jak
zając pod jakimś
krzaczkiem i z lękiem oczekuje świtu. Z obu stron miasteczka zrobiliśmy kordon
straży taki,
że nawet mysz się nie prześliźnie.
W czasie tej przemowy stałem przed mapą Trójmiasta, Półwyspu Helskiego i Zatoki
Puckiej rozwieszoną na ścianie. Przypomniał mi się pewien szczegół.
- Wspominał pan o lataniu. Czy jakiś helikopter startował z Półwyspu Helskiego?
-
zapytałem komisarza.
- Skądże! - zaprzeczył.
- Czy, pana zdaniem, mogli ukryć się u kogoś w Juracie?
- Nie. Chyba, że w pustym o tej porze roku domku, ale nie sądzę.
- Czy mogli z Juraty gdzieś odpłynąć?
- Czym? Dokąd? Zresztą tam nie zawijają żadne statki.
- Co tutaj jest? - pytałem wskazując na dwie budowle zaznaczone na mapie wśród
wód Zatoki Puckiej.
Skowronek wstał i podszedł do mnie. Zmrużył oczy patrząc na mapę.
- A, to! - lekceważąco machnął ręką. - To dyskoteka Petera. Wziął to coś od
wojska w
dzierżawę. To kupy betonu pośrodku wody. Z tego co wiem, wstęp tam mają tylko
ludzie
zaufani, z zaproszeniami.
- Jak się tam dostają? - nie dawałem spokoju.
- Pirania! Pobudka, komornik do ciebie! - komisarz trącił ramię śpiącego
współpracownika.
- Co? Telewizora już dawno nie mam - mamrotał Pirania przecierając zaspane oczy.
-
Szefie, chce mnie pan przyprawić o zawał?
- Jak dostają się ludzie do dyskoteki Petera?
- Kutrem z Władysławowa, Jastarni albo Juraty.
Skowronek zadumał się i powoli kiwał głową patrząc mi w oczy.
- Uparciuch z pana - powiedział po chwili. - Ten pański Daniec mógłby wyciąć
taki
numer i ukryć się u Petera. Niestety, mamy mały problem. Nie mamy czym tam
dopłynąć.
Chłopcy ze Straży Granicznej mają jakąś akcję przy rosyjskiej granicy. Mogę
jedynie wieże
obserwacyjne z radarmi poprosić, żeby obserwowali ruch przy dyskotece Petera, a
lądem
wyślemy pościg.
- Nie trzeba - uspokoiłem go. - Czy ten Peter jest niebezpieczny?
- Oby wszyscy właściciele dyskotek byli tacy jak on - wtrącił Pirania.
- Dobrze, to poproszę o dostęp do radia.
- Panie Tomaszu, co pan kombinuje? - komisarz przyglądał mi się podejrzliwie.
- Mam swoje znajomości - oświadczyłem z dumą.
ROZDZIAŁ PIĘTNASTY
WZYWAM KUTER WERNERA � ODSŁANIAMY KARTY � LOT NA
PARALOTNI � POŚCIG ZA �FILADELFIĄ" � OKO W OKO Z BATURĄ
� SZANTAŻ SEBEDIANA � PODWODNA DETONACJA
Transowe rytmy ogłuszały. Betonowe ściany nabierały zupełnie nowych barw w
świetle migających reflektorów i stroboskopów. DJ za konsoletą stał i co chwila
zmieniał
płyty.
- Kochani! - zawodził. - Dziś dajemy wielką banię do rana. Możecie tańczyć,
świrować i żyć. Uno, duo, tres, quatro... i jedziemy!
Tłum tancerzy wyginał się, w powietrzu falowały ręce i długie włosy dziewczyn.
Byliśmy w tym środowisku jak relikty przeszłości, stojąc jak kołki przy ścianie.
Michał
przynajmniej miał zabawę przyglądając się przedstawicielkom płci pięknej, a moje
myśli
zaprzątało coś zupełnie innego.
Po kilkunastu minutach pojawił się Peter. Skinął na nas ręką i ponownie
wyszliśmy na
dach.
- Tak jak przeczuwaliście, Jurata aż pęka w szwach od glin - raportował. -
Kumpel z
woja mówił, że mają prikaz, żeby mieć na nas oko. Mają meldować do Gdańska,
jeśli ktoś od
nas wypłynie. Podobno jedzie tu jakiś Columbo. Jednym słowem, będę miał nalot,
co
zniszczy moją reputację...
- Nie jęcz - Michał odchylił połę bluzy ukazując w ten sposób kolbę pistoletu. -
Wiesz,
co tu będzie się działo, jak oni przypłyną, a my wciąż tu będziemy?
Peter podrapał się po głowie.
- Domyślam się, sercem jestem z wami - gorąco nas zapewniał. - Dlatego mam
pewien
pomysł, choć przyznam, że szalony, ale wiatry powinny wam sprzyjać.
Zeszliśmy na pomost, przy którym cumował kuter dowożący klientów dyskoteki. Były
tam też dwa kilkumetrowe jachty motorowe i jedna motorówka o smukłej, sportowej
linii. Na
jej rufie znajdowały się cztery duże doczepiane silniki. Peter zszedł do jej
kokpitu i podał nam
dwa plecaki z uprzężami.
- Tutaj będzie wam wygodniej to założyć - wyjaśnił.
Przyjrzałem się plecakowi i już domyśliłem się, co nas czeka. Po minie Michała
widziałem, że on też miał pietra. Usiedliśmy na brzegu pomostu.
- Mam tylko takie - rzekł Peter rzucając obok nas podłużne przedmioty.
- Powiedz jeszcze, czy zadzwoniłeś? - zapytałem.
- Tak.
- Powiedziałeś prawdę? Tak jak prosiliśmy.
- Calusieńką.
Pożegnałem Olbrzyma, który odwiózł mnie, komisarza i Piranię na nadbrzeże.
Dziennikarz miał pojechać Rosynantem na Hel i tam czekać na sygnał od nas.
Podejrzewałem, że samochód może nam się tam przydać.
- Gdzie ta pana niespodzianka? - dopytywał się Skowronek.
- Już płynie - odpowiedziałem poznając znajomy kształt płynący na kanale Starej
Motławy.
- Zmieścimy się wszyscy? - policjant ruchem głowy wskazał na ośmioosobową sekcję
policjantów z licznymi tobołkami.
- Jestem przekonany, że tak.
- Ufa pan swojemu informatorowi?
- Teraz już tak.
- Dlaczego?
- Podał hasło.
Skowronek spojrzał na mnie jak na wariata i zamilkł. Podejrzewałem, że żałował,
iż
dał się wciągnąć w tę aferę. Kuter Wernera zwolnił, za jego rufą zakotłowała się
woda i okręt
zatrzymał się pół metra od brzegu. Johann wyszedł na pokład i rzucił nam cumę.
Gestem
zaprosił nas do środka. Weszliśmy do sterówki. Oddział szturmowy gdańskiej
policji
ulokował się w mesie. Skowronek z podziwem oglądał wyposażenie kutra.
- Przydałby się nam taki - Pirania głośno wyraził to, co można było wyczytać w
spojrzeniu komisarza.
- Przyjdzie czas, młody. Zobaczysz - mruczał Skowronek.
Bez problemów wypłynęliśmy na wody Zatoki Puckiej. Zaprosiłem Wernera na górny
pokład. W chłodzie nocy postawiliśmy kołnierze naszych kurtek.
- O co chodzi, Tomaszu? - zapytał Werner.
- Nie jesteś ze mną szczery - odpowiedziałem.
Niemiec zrobił zdziwioną minę.
- Georgij Pawlinskij i doktor Aleksy Suworow. Mówią ci coś te nazwiska?
Werner wahał się, co odpowiedzieć. Jego uczucia widziałem na twarzy jak na
ekranie
monitora. On dostrzegł moje uważne spojrzenie.
- Dziwię się, że nie martwisz się o los Hansa - dodałem. - Zastanawia mnie
także, co
wiózł drugi okręt podwodny, z którym wypłynęliście z portu w styczniu 1945 roku.
- Tomaszu, dużo dowiedziałeś się przez te parę dni, ale z tym drugim okrętem to
nie
wiem, o co ci chodzi.
- Werner, bardzo cię proszę, powiedz prawdę.
Werner odwrócił się ode mnie i zapatrzył w morze. Pochylił się, żeby zapalić
cygaro.
Przysiadł skrywając się za burtą przed wiatrem.
- Co chcesz wiedzieć? - ledwo usłyszałem przez świst wiatru.
- Pracowałeś w niemieckim wywiadzie?
- Tak.
- Wiesz, co przewożono w ładowniach �Wilhelma Gustloffa"?
- Tego nikt chyba nie wie oprócz Sebediana.
- Kim on jest?
- Biznesmenem od ciemnych interesów.
- Co wiózł drugi okręt podwodny? Wiem o nim z relacji polskiego dokera.
- Stucker załadował tam jakieś skrzynie, ale ten okręt zatonął. Nie wiem
dlaczego.
Było to w pobliżu miasteczka Hel. Słyszeliśmy tylko podwodny wybuch. Może
upolowali go
Rosjanie, a może Amerykanie.
- Czy wasz wywiad szukał Stuckera?
- Wszyscy go szukali. Ślad urwał się w Argentynie.
- Stucker miał rodzinę?
- Tylko syna. Żona zginęła w czasie rosyjskiego szturmu Berlina. Była Włoszką,
poznał ją w czasie wojny, gdy miał urlop. Syn, Joachim, urodził się w 1942 roku.
Przeżył, bo
w 1944 roku matka wywiozła go do rodziny, do Włoch. Po wojnie zniknął. Rodzina
twierdziła, że go porwano.
- Czemu interesujecie się wrakiem �Gustloffa"?
- Bo nie wiemy, jaką kryje tajemnicę.
- Tak wam zależy na Bursztynowej Komnacie? A może liczycie na mały składzik
uranu?
- To nieistotne, Tomaszu. Chodzi o zasadę. Zginęło tam kilka tysięcy Niemców, to
podwodny cmentarz, który wiele osób chce wykorzystać do swoich celów. Jesteśmy
za
ostatecznym rozwiązaniem zagadki i zostawieniem �Gustloffa" w spokoju.
- Jaką rolę na pokładzie �Diabolo" pełni Hans?
- Informuje nas o ruchach statku. Miał sabotować akcję. Po części to mu się
udało. Ci
z �Diabolo" ściągnęli dwóch Polaków, którzy mieli mieć informacje o
�Gustloffie", ale
Sebedian ogłosił załodze, że byli oni prowokatorami i zastąpiono ich nowymi
ludźmi.
Wdrapał się do nas Pirania.
- Panie Tomaszu! - próbował przekrzyczeć wichurę. - Musimy zejść z pokładu, bo
zaraz szturmowcy ruszą do akcji.
Peter odkręcił gaz w motorówce i wyrwało nas z pomostu. Jakoś udało nam się
wyprostować narty i mogliśmy chwilę rozkoszować się szybką jazdą po falach.
Musieliśmy
się spieszyć, bo brzeg zbliżał się w błyskawicznym tempie. Wyrwałem zawleczkę na
lewym
ramieniu plecaka i za mną otworzyła się ogromna czasza paralotni. Natychmiast
nabrała
powietrza pod ogromne skrzydło i zacząłem wznosić się ku pochmurnemu niebu.
Dwadzieścia metrów ode mnie Michał robił to samo. Odczepiliśmy się od lin
łączących nas z
motorówką Petera, a potem - krótkie narty wodne. W dole widziałem dwie motorówki
policyjne zmierzające do dyskoteki Petera. Dalej jakiś kuter zatrzymał się przy
drugiej wieży,
gdzie trzymano Agatę. To oznaczało tylko jedno - policja postanowiła odbić
Agatę.
Staraliśmy się kierować na zachód od Juraty, by nie wpaść w ręce policjantów.
Coś
źle obliczyliśmy i przeniosło nas nad półwyspem, by z powrotem zawrócić nad
Zatokę Pucką
i wtedy zaczęliśmy tracić wysokość. Twardo wylądowaliśmy w lodowatej wodzie.
Dobrze, że
tuż nad lustrem wody zdążyłem wypiąć się z pasów paralotni. Michał zanurkował
przykryty
płachtą materiału. Próbowałem popłynąć do niego, lecz ubranie hamowało moje
ruchy. Gdy
traciłem nadzieję, że jeszcze kiedykolwiek zobaczę Michała, jego głowa wynurzyła
się tuż
obok mnie.
- Musimy się jeszcze wiele nauczyć - wychrypiał wypluwając wodę.
Gdy znalazłem się na szczycie fali, zauważyłem, że w naszą stronę kieruje się
jedna z
policyjnych motorówek, a jej reflektor na pokładzie już szperał po wodzie
strumieniem
światła.
Nagle za nami rozległ się syk i jak piłeczka pingpongowa nad powierzchnię
wynurzył
się ciemny kształt.
Przez bulej widziałem, jak znikają w mroku pontony z policjantami. Johann
utrzymywał kuter na stałej pozycji. Pozostało nam jedynie nasłuchiwać meldunków
z radia.
Szturmowcy wolno podpływali do wieży, by błyskawicznie wejść na parter budowli.
Po
kilkunastu sekundach usłyszeliśmy przedziwną wiadomość.
- Panie komisarzu! Pusto! Nikogo tu nie ma! - meldował dowódca grupy szturmowej.
Johann przyspieszył i po chwili mogliśmy cumować przy wieży. Zwiedzaliśmy
budynek w milczeniu. Były tu skrzynki z napojami i różnymi smakołykami.
- To magazyn Petera - wyjaśniał Pirania.
Wyższe piętra były prawie puste nie licząc kanapy, kilku krzeseł, kuchenki z
butlą
gazową, paru naczyń i stołu. Skowronek dotknął tapicerki kanapy.
- Jeszcze ciepła - mruknął.
Komisarz wrócił na pokład kutra i wrócił po kilku minutach.
- Chłopcy ze Straży Granicznej twierdzą, że nikt tu nie pływał - poinformował
nas. -
�Diabolo" czai się koło Helu. Kręci tam kółeczka.
- Chyba zapomnieliśmy o okręcie podwodnym Sebediana - powiedziałem. - Johann,
czy masz urządzenia, dzięki którym można wykryć mały okręt podwodny?
- Pewnie - stwierdził Johann.
- Wy tu zostańcie i czekajcie na rozkazy - Skowronek zwrócił się do policjantów.
Wsiedliśmy na kuter, by po chwili zataczać szerokie kręgi. Werner sterował, a
Johann
wpatrywał się w ekrany urządzeń umieszczonych w sterówce. Pół godziny kręciliśmy
się po
Zatoce Puckiej, by usłyszeć radosny okrzyk Johanna.
- Mamy perełkę - zameldował. - Jest milę od nas w kierunku wschodnim. Pędzi jak
szalony.
- Gdzie jest �Diabolo"? - Skowronek zapytał przez radio obsługę radarów w wieży
Straży Granicznej.
- Niecałe dwie mile od was - usłyszeliśmy odpowiedź.
- Zdążymy go dogonić? - komisarz zapytał Wernera.
- Nawet jeśli tak, to co? - Werner bezradnie wzruszył ramionami.
- Będziemy tak tkwić na wodzie i czekać na cud? - zdenerwował się Skowronek.
- Panie komisarzu - uspokajałem policjanta - nie możemy używać siły, bo nic nią
nie
wskóramy. Proszę nie zapominać o Hansie na pokładzie �Diabolo", Dańcu i jego
koledze.
- Co za Hans? - Skowronek poczerwieniał na twarzy. - Kloss czy co? W co pan gra,
panie Tomaszu? Co wyprawia ten Daniec? Jest złodziejem, a jego muskularny koleś
wymięknie, jak wyląduje w więzieniu.
- Hans jest agentem niemieckiego wywiadu - wyjaśniałem. - Daniec może jeszcze
nie
jest stracony, bo to on podał mi informacje o tym, gdzie była przetrzymywana
Agata.
- I wpuścił nas w maliny - wtrącił Pirania.
- Nie do końca - zauważyłem. - Ona tam przecież była.
- Mówił pan, że pański informator podał hasło... I ja w to uwierzyłem? Takiego
starego glinę zrobić w bambuko? Ciekawe, co to było za hasło?
- Per aspera ad astra.
- Co to znaczy? - zapytał Pirania. - Komisarzu, pan Tomasz coś mówi o jakiejś
astrze?
Bezradnie rozłożyłem ręce.
- Nie chodzi o żadnego opla. To po łacinie: �Przez trudności do gwiazd".
Jeśli masz przed sobą perspektywę wpław do brzegu około dwóch kilometrów wśród
morskich fal lub wyciągniętą pomocną dłoń nawet największego wroga, to instynkt
powinien
pozwolić wybrać tę drugą alternatywę. Nawet jeśli ta ręka należałaby do Jerzego
Batury w
towarzystwie uzbrojonego Kostii. Nie mieliśmy specjalnie wyboru i posłusznie
weszliśmy na
pokład �Filadelfii". Batura bez słowa wskazał nam kajutę na rufie. Byli tam już
Agata, Pierre
i Sara.
- Pawle, co za spotkanie? - Batura uśmiechnął się.
- Cześć - rzucił Michał.
Batura na jego widok lekko zbladł.
- Jak widzę, wciąż chodzisz z tym ochroniarzem - próbował zażartować.
Pominąłem milczeniem jego uwagi i przysiadłem się do Agaty. Była trochę
przestraszona, ale oczy miała wciąż bystre i pełne blasku.
- Nic ci nie jest? - zapytałem ją.
- Nie, byli bardzo gościnni - odpowiedziała. - Wozili mnie w tej trumnie, kazali
siedzieć w jakiejś betonowej wieży.
- Byłaś jak królewna, której na pomoc musiał przybyć dzielny rycerz Paweł Daniec
-
zaśmiał się Batura. - Wiedziałem, że będziesz jej szukać. Nie oszukasz swej
natury. Będziesz
jak twój szef, rycerski do końca.
- Boso, ale w ostrogach - mruknął Michał.
- Właśnie - przytaknął Batura. - Tłumaczyłem Sebedianowi i Danielle, że twoje
zachowanie to teatr. Niemożliwe, żebyś się aż tak zmienił.
- Skąd ta pewność? - zapytałem.
- No, wiesz - Batura wygodnie rozsiadł się - ten numer z kradzieżą był niezły,
tak
samo jak włam do klubu �Wieloryb" czy wrobienie mnie w ten skradziony portfel i
podrzucony pistolet. Policja też ścigała cię naprawdę i zrobiła takie kino, że
Sebedian nie
wierzył, żeby mieli to robić tylko dla zgrywy. Ostatecznie dałeś ciała uciekając
przede mną z
�Diabolo", ale za to zaprowadziłeś nas do bardzo interesującego śladu - mówiąc
to popatrzył
na Agatę.
- Mówiłaś im coś? - zapytałem dziewczynę.
- Wybacz, ale nie jestem gladiatorem - odpowiedziała. - Opowieści dziadka nie
uważam za tak cenne, żeby mieli wam coś zrobić.
- Użyliśmy małego podstępu - pochwalił się Batura. - To przedziwne, że wasza
ofiara
tak was polubiła, iż powiedziała wszystko, co chcieliśmy wiedzieć. Wskazała nam
miejsce
ukrycia tego - w tym momencie Batura wyjął z wewnętrznej kieszeni zamykaną
torebkę
foliową z mapą w środku. - Wiesz, co to jest?
- Miejsce wiecznego spoczynku niemieckiego okrętu podwodnego - odpowiedziałem.
- Nie mieliście pewności, gdzie on leży. Dlatego nurkowaliśmy za pierwszym razem
przy
jakimś U-Boocie. Szukaliście tego właściwego. Ile leży na dnie w okolicach Helu?
Batura obejrzał mapę.
- Trzy - stwierdził. - Ten, który odwiedziliście, był tym właściwym.
- Do czego wam jesteśmy potrzebni? - odezwał się Michał.
- Teraz już do niczego - oświadczył Batura. - Początkowo Sebedian chciał was
wykorzystać do znalezienia informacji o tym okręcie, potem okazało się, że
jesteście idealną
przynętą dla policji. Za późno odkryliście chipy w waszych piankach.
- To co teraz z nami zrobicie? - dopytywał się Michał.
Nie mieliśmy okazji usłyszeć odpowiedzi, bo do kajuty wszedł Kostia i pochylił
się do
ucha Batury. Poczuliśmy drżenie kadłuba �Filadelfii", która przyspieszyła.
- Pan Tomasz nie daje za wygraną - powiedział do mnie Batura wychodząc do
sterówki.
Sara i Finder przez cały czas milczeli, bo rozmawialiśmy po polsku i oni nie
rozumieli
ani słowa. Odwróciłem się do Michała, lecz nie zdążyłem nic powiedzieć.
- Macie milczeć! - krzyknął Finder.
Po kilkudziesięciu minutach �Filadelfia" zacumowała do �Diabolo". Batura
przyszedł
po nas i kazał nam wejść do ładowni statku. Czekał tam na nas liczny komitet
powitalny.
Mister Sebedian palił cygaro. Danielle miała zimne spojrzenie. Wzrokiem szukałem
twarzy
Julia. Tylko na niego mogliśmy tutaj liczyć. Stał w ostatnim szeregu i
zauważywszy moje
spojrzenie puścił oko.
- I znowu się spotykamy, panie Pawle - odezwał się Mister Sebedian. - Ostatnio
opuścił pan nasze gościnne progi w dużym pośpiechu. Teraz możemy nadrobić
zaległości i
trochę sobie porozmawiać. Zapraszam do mesy.
Rozdzielono nas z Agatą.
- Kawy? - zapytał Sebedian podchodząc do stolika, gdzie stały czajniczki.
W mesie byli jeszcze Danielle i Steve. Nikt nie zareagował na jego propozycję.
- Nie? - Sebedian uśmiechnął się. - Macie wobec mnie dług do spłacenia. Musicie
skończyć pracę, którą rozpoczęliście.
Milczeliśmy patrząc na Sebediana, który usiadł naprzeciw nas zakładając nogę na
nogę. W jednej dłoni trzymał spodek, w drugiej dwoma palcami filiżankę. Popijał
kawę
drobnymi łykami.
- Mieliście okazję dopłynąć do drzwi ładowni - mówił. - Wiecie, że drzwi są
zaminowane. Mam tu schemat. Proszę powiedzieć, czy to da się pokonać? - zapytał
Michała
podając mu kartkę z rysunkiem.
Przyjaciel nie wziął jej do ręki, więc kartka swobodnie opadła na blat.
- Pan wie, że wszystko da się obejść - odpowiedział Michał patrząc w oczy
Sebediana.
- Tylko czy nam się będzie chciało?
- Będzie. Zapominacie o swojej uroczej koleżance. To twarda dziewczyna, ale
nawet
ona nie przeżyje dłużej niż pół godziny w morzu, gdyby na przykład wypadła za
burtę.
- Gdyby jej los był nam obojętny? - Michał nie dawał za wygraną.
- Wylądowałaby w morzu. Następny w kolejce byłby pan Paweł.
- Dobrze, pójdziemy tam - odezwałem się.
Sebedian uśmiechnął się zadowolony.
- To rozsądna decyzja - rzekł kiwając z zadowoleniem głową.
- Co stanie się z nami po wykonaniu zadania? - zapytałem.
- Nie lubię zabijać bez potrzeby - oznajmił Sebedian. - Zabierzemy was na długą
wycieczkę, a po drodze wysadzimy w takim miejscu, żebyście nie mogli nam
zaszkodzić.
- Jaką mamy gwarancję?
- Żadnej.
Pozwolili nam się zdrzemnąć trzy godziny. Potem zjedliśmy lekki posiłek i
rozpoczęliśmy przygotowania do nurkowania. Osobiście sprawdzaliśmy każde
urządzenie,
zawór, wężyk. Założyliśmy pianki do nurkowania i zeszliśmy do �Filadelfii". Na
pokładzie
okrętu podwodnego byli też Rosjanie, Sara, Julio i Hans.
Po kilkunastu minutach weszliśmy z Juliem do śluzy na dziobie. Woda powoli
podnosiła się.
- Jak wam było na wolności? - zażartował Julio.
- W porządku - odpowiedziałem. - Nie urwali ci głowy za to, że dałeś nam
pistolet?
- O niczym nie wiedzieli.
- Wiecie, że nie przeżyjemy tego nurkowania? - odezwał się Michał.
- Czemu? - zdziwił się Julio.
- Drzwi ładowni są zamknięte na prymitywny zamek szyfrowy, do którego
mechanizmu podłączono ładunki wybuchowe - tłumaczył Michał. - Po tylu latach w
wodzie
wszystko to stanowi jeden wielki szmelc, którego nikt rozsądny nie powinien
dotykać. Nawet
najmniejsza detonacja w ciasnym pomieszczeniu przedsionka ładowni zabije nas. To
misja
samobójcza. Mamy nie otworzyć, a zamknąć dostęp do środka �Wilhelma Gustloffa".
Jakie
jest twoje zadanie? - Michał zapytał Julia.
- Mam was pilnować, żebyście nie uciekli - oznajmił.
- Chyba rozumiem - olśniło mnie. - Sebedian chce spowodować wypadek na
�Gustloffie", żeby na niego zwrócić uwagę władz. W tym czasie dobierze się do U-
Boota.
- Przecież nie może być w dwóch miejscach jednocześnie - zauważył Julio.
- Ma przecież �Filadelfię".
- Pomożesz nam? - spytałem Julia.
- Jasne, co mam zrobić?
- Pomóc nam w ucieczce odwracając uwagę załogi �Filadelfii".
- Nie ma sprawy. Mój aparat oddechowy coś się psuje.
Woda sięgała już naszych ust, więc założyliśmy maski. Po kilku minutach
otworzyły
się drzwi śluzy. Julio wypłynął pierwszy. Michał zatrzymał mnie na chwilę. Wyjął
z ust
ustnik i coś jeszcze. Dwoma palcami trzymał pocisk pistoletowy. Domyślałem się,
że
pochodził z Glocka podarowanego nam przez Julia. Mój przyjaciel złamał pocisk na
pół.
Zrozumiałem, że nie powinniśmy ufać Julio, skoro dał nam broń, która nie mogła
zrobić
krzywdy załodze �Diabolo".
Popłynęliśmy w zielonkawy mrok kierując się w stronę światła latarki Julia.
Michał
przyspieszył poruszając mocno płetwami. Podążyłem jego śladem. Minęliśmy Julia
machając
do niego jak turyści na wycieczce. Julio pokazał na migi, żebyśmy weszli do
kanału
prowadzącego do ładowni, bo załoga �Filadelfii" może nas obserwować.
Wiedzieliśmy, że na
okręcie podwodnym były zamontowane kamery zewnętrzne i silne reflektory.
Obejrzałem się.
�Filadelfia" płynęła za nami.
Powoli z ciemności wyłaniał się białawy, porośnięty glonami i muszelkami wrak
�Wilhelma Gustloffa". Przedarliśmy się przez zasłonę z sieci rybackich i
dotarliśmy do włazu
zejściowego do ładowni. Michał wrzucił do środka obciążoną latarkę. Swoją
zgasiłem. Snop
światła z opadającej latarki świecił w górę, a my umykaliśmy za filary pokładu
spacerowego.
Julio dotarł na miejsce po dwóch minutach. Zajrzał do środka, ale przez rażące
go w oczy
światło nic nie mógł dojrzeć. Rozejrzał się na boki. Myślałem, że szuka nas, ale
on sięgnął po
nóż i zaczął wycinać kawałki sieci. Z zawiniątka przymocowanego na pasie wyjął
mały
pakunek. Coś tam przy nim przekręcił i wrzucił go do kanału. Sieci oplótł wokół
wejścia
mocując je do belek. Dodał do tego jeszcze kilka kawałków lin. Uwijał się jak w
ukropie.
Obaj z Michałem pojęliśmy, co zrobił, więc uciekaliśmy w stronę dziobu
�Gustloffa",
kierując się ku powierzchni.
Nie mieliśmy większych szans uciec przed falą uderzeniową podwodnej eksplozji.
Gdybyśmy byli bliżej statku, byłoby po nas. Na szczęście udało nam się uciec na
dużą
odległość. Mimo to ogłuszyło nas. Wynurzaliśmy się zatrzymując się na
odpowiednich do
bezpiecznego wynurzania głębokościach.
Nurkowanie zawsze przypomina mi latanie. Żywioł wody można chyba porównać z
kosmosem. Z Michałem mieliśmy już dość ciągłego napięcia. Na trzech metrach
pozostaliśmy
na dłużej zapatrzeni w odblaski księżyca na powierzchni morza. Przypominało to
flotyllę
diamentów. Gdy wystawiliśmy głowy nad wodę, �Diabolo" już zniknął. Jego miejsce
zajął
mały kuter, na którego pokładzie stał pan Tomasz.
- Pawle, chyba nie masz wyjścia - rzekł patrząc na towarzyszących mu dwóch
mężczyzn.
To byli chyba ci sami policjanci, którzy próbowali nas zatrzymać na molo w
Sopocie.
I tym razem mierzyli do nas z pistoletów. Obejrzałem się na Michała, tak jak
wtedy, w
Sopocie. Tym razem Michał nie uśmiechał się. Położył mi dłoń na ramieniu.
- Pawle, chyba czas skończyć udawanie? - powiedział.
Podpłynęliśmy do kutra. Jakiś, młody, silny facet pomógł nam wejść na pokład.
Zdjęliśmy sprzęt i weszliśmy do mesy. Usiedliśmy po przeciwnych stronach stołu.
Starszy
mężczyzna w czapce kapitana obejrzał nasze uszy. Michał lekko krwawił.
- Powinniście odpocząć - orzekł przyglądając się nam.
- Odpoczną w czasie odsiadki - pogroził nam starszy policjant. - I co powiesz,
Pawle?
- zapytał mnie pan Tomasz.
- Trzeba gonić �Diabolo".
- Masz jakiś pomysł?
- Jasne - odpowiedziałem.
- Co jest grane? - pytał młodszy policjant. - Panie Tomaszu, czemu pan chce
współpracować z tym gościem?
- Per aspera ad astra.
ZAKOŃCZENIE
Dłuższą chwilę trwało, nim Skowronek i Pirania pojęli wszystko. Oczywiście dałem
się namówić Danielle na kradzież podejrzewając, że chodzi tu o większy szwindel.
Niestety,
ona okazała się lepsza niż myślałem i rozpoznała mnie. Jednak każdy grał dalej
swoją rolę.
Sebedian podejrzewał, że zechcę złapać go i załogę �Diabolo" w czasie zakazanej
penetracji
wraku �Wilhelma Gustloffa". Byłem też jego przynętą dla policjantów. Michał po
moim
pierwszym telefonie do niego skontaktował się z moim szefem. Dzwonił do niego
przed
naszym spotkaniem na molo i nim pojawił się przy pomniku na Westerplatte. Potem
przyszedł czas na wymianę informacji.
- Ciekawe, skąd Sebedian miał te rysunki zabezpieczenia ładowni? - zastanawiał
się
Skowronek.
- Jakie wino podał Mister Sebedian swym gościom w czasie licytacji? - zapytał
pan
Tomasz.
- Białe wino włoskie z północnego brzegu jeziora Garda w okolicach Trydentu i
Bolzano - odparł Skowronek po chwili namysłu.
- Skąd pochodziła żona Stuckera? - szef skierował pytanie do Wernera.
- Z Trydentu - wyszeptał Werner.
- Synek wrócił po depozyt tatusia - podsumował Michał.
- Tak jest - kiwnął głową pan Tomasz. - Werner, nie wiesz, czy Rosjanie mają
kogoś
swojego na pokładzie �Diabolo"?
- Nie wiem - Werner wzruszył ramionami.
Z Michałem zrobiliśmy zdziwione miny.
- Bardzo mi przykro, panowie - Werner zrobił smutną minę. - Nasz agent, Hans,
sabotując operację Sebediana próbował pozbyć się was, na szczęście
bezskutecznie. Uznał, że
wasza, nazwijmy to �nieobecność", zahamowałaby Sebediana.
- Co możemy teraz zrobić? - odezwał się Johann. - Czy możemy liczyć na pomoc
polskich władz? - zwrócił się do Skowronka.
- Za mało czasu na ściągnięcie posiłków - oświadczył komisarz.
Michał sięgnął po kartkę papieru i długopis. Przedstawił plan operacji, do
którego
wprowadziliśmy drobne korekty. Johann zaprowadził nas do jednej z kajut na
prawej burcie.
To co tam zobaczyliśmy, spowodowało lekkie westchnienie Skowronka, zachwyt
Michała i
lekki dreszcz emocji u mnie. Po kwadransie byliśmy gotowi.
Werner stał przy sterze. Pan Tomasz na górnym pokładzie obserwował �Diabolo"
przez lornetkę. Johann skupił swą uwagę na przyrządach.
- Poszli w dół! - zawołał do nas.
Poderwał się z miejsca i wskoczył do pontonu, w którym siedzieliśmy z Piranią i
Michałem. Skowronek postanowił zostać na kutrze. Silnik łodzi Johanna pracował
prawie
bezgłośnie. Byliśmy ubrani na czarno, twarze poczerniliśmy sobie specjalnymi
farbami.
Podpłynęliśmy do lewej burty �Diabolo". Nie widzieliśmy wartowników. Michał
wystrzelił w
górę kotwiczkę z linką. Rozległ się cichy stuk. Po chwili nasłuchiwania
wdrapaliśmy się na
relingi i zjechaliśmy do rufowej ładowni. Jej wrota były zamknięte, za to drzwi
do środka
otwarte. Michał i Johann uzbrojeni w pistolety maszynowe szli pierwsi. Z Piranią
uzbrojeni w
pistolety osłanialiśmy tyły. Skradaliśmy się wąskimi korytarzami. Wśród odgłosów
pracy
silnika statku usłyszeliśmy czyjś płacz. Ruszyliśmy w tamtym kierunku. Drzwi do
kajuty
stały otworem. Wskoczyliśmy do środka wodząc lufami na wszystkie strony, ale
nikogo nie
znaleźliśmy prócz zapłakanej Agaty. Stanęliśmy we czwórkę pod ścianą, żeby nas
zobaczyła.
Powoli podniosła na nas spojrzenie i na czerwonej, mokrej od łez twarzy pojawił
się uśmiech.
Wtem w drzwiach stanęła Danielle. Wycelowała w Agatę pistolet.
- Rzućcie broń, cwaniaczki! - zawołała.
Pirania rzucił się w jej kierunku. Nim padł strzał, Michał skoczył zasłaniając
sobą
Agatę. Przyjaciel upadł na podłogę. Na jego torsie pojawiła się szybko rosnąca
plama krwi.
Danielle zniknęła. Ruszyłem za nią w pościg. Za mną biegł Johann. Wtem zgasło
światło na
statku i zapanowały ciemności z rzadka rozświetlane kontrolkami. Przy klatce
schodowej
zaczęły wokół nas gwizdać kule. Padliśmy na podłogę. W dole rozlegały się lekkie
kroki
Danielle.
- Goń ją! - krzyknął Johann.
Rzuciłem się w dół, a Johann osłaniał mnie. Zbiegłem do ładowni, w której był
właz
łączący �Diabolo" z �Filadelfią". Był otwarty. Stałem po kostki w wodzie. Ktoś
otworzył
zawory denne statku, który zaczynał tonąć.
- Uciekajcie! - wołałem do Johanna. - Zatapiają �Diabolo"!
Szybko zakładałem uprząż z butlą. Usiadłem na brzegu włazu i zanurzyłem się w
morzu. Kilkanaście metrów niżej widziałem światło latarki Danielle. Dalej dno
rozświetlały
reflektory z �Filadelfii". Płetwonurek stojący przy kiosku U-Boota palnikiem
ciął właz przy
kiosku. Danielle skierowała się do otwartego wejścia śluzy �Filadelfii". Drzwi
za nią
zamknęły się. Podpłynąłem do wraku, gdzie nurek skończył swoją pracę i wszedł do
środka.
Ruszyłem jego tropem. Pływanie w ciasnocie, wśród szkieletów załogi nie należy
do
przyjemności, lecz powoli docierałem do pomieszczeń na rufie U-Boota.
Płetwonurek widząc
mnie pomachał do mnie ręką. Widząc, że nie ufam mu, podniósł ręce do góry i
uśmiechnął
się. To był Hans. Członek załogi �Diabolo", na którego prawie wcale nie
zwracałem uwagi, a
to on omal nie zabił mnie i Michała. Teraz wziął metalową skrzynię długości pół
metra,
szerokości trzydziestu centymetrów i grubości dwudziestu centymetrów. Wskazał mi
drugą
identyczną oznaczoną herbem Trzeciej Rzeszy.
Po dziesięciu minutach przedzierania się przez U-Boota wypłynęliśmy na zewnątrz.
Wtedy Hans położył swoją skrzynkę na dnie i gestem nakazał zrobić mi to samo.
Potem
wskazał w kierunku �Filadelfii" sugerując, że powinniśmy zająć się Sebedianem.
Gdy tylko
odpłynąłem kilka metrów, on nożem otworzył wieka skrzynek. W górę uniosły się
bąbelki
powietrza z rozhermetyzowanych pojemników, a ze środka wydostały się kartki
papieru,
które w morskiej wodzie rozpadały się dołączając do chmury pyłów.
Hans odbił się od dna i ruszył ku powierzchni. Na �Filadelfii" pogasły światła.
Wiedziałem, że w żaden sposób nie dostanę się do środka, więc poszedłem w ślady
Niemca.
Gdy tylko wynurzyłem się, czyjeś silne ręce wciągnęły mnie do pontonu. Nim
zemdlałem,
ujrzałem jeszcze czubki masztów �Diabolo".
Obaj leżeli w szpitalu w Gdańsku i dochodzili do siebie. Przy łóżku Michała całe
noce
spędzała Agata i na mój gust te nocne czuwanie dziewczyny mogło oznaczać, że
Michał
wkrótce znajdzie się w okowach miłości, a potem małżeństwa. Paweł nadwyrężył
zdrowie
zbyt szybkim wynurzaniem się. Choroba kesonowa w jego przypadku miała raczej
łagodny
przebieg. Werner zaproponował przetransportowanie Pawła do Kliniki Niemieckiej
Marynarki Wojennej, ale uprzejmie podziękowałem.
Hans wykonał swoje zadanie. Zniszczył tajemnicze dokumenty. Zastanawiało mnie
tylko, co się stało z U-Bootem, który przewoził skrzynie, prawdopodobnie ze
zrabowanymi
dziełami sztuki.
Z zeznań Danielle wynikało, że Sebedian uciekł z częścią załogi �Diabolo" swoim
jachtem. Na miejscu zostali tylko ona, Steve, Kostia i Hans. Steve zatonął razem
z �Diabolo".
Kostia zniknął w równie tajemniczych okolicznościach jak Georgij Pawlinskij.
Podejrzewam,
że Rosjanie i Niemcy wspólnie rozpracowali Sebediana. Danielle, poszukiwana
międzynarodowym listem gończym, musiała być deportowana do Wielkiej Brytanii.
�Diabolo" i �Filadelfię" wydobyły i przewiozły do stoczni remontowych dwa
brytyjskie
przedsiębiorstwa zajmujące się tego typu przedsięwzięciami.
Wszedłem do pokoju Pawła. Pielęgniarka kończyła właśnie pobieranie krwi do
analizy. Gdy wyszła, Paweł otworzył oczy.
- Witam, panie Tomaszu - wyszeptał.
- Cześć - przywitałem go, kładąc na kołdrze maleńką figurę skoczka szachowego
wykonaną z bursztynu.
Paweł wziął ją do ręki i oglądał pod światło.
- Skąd to? - zapytał.
- Prezent od Olbrzyma. Całą noc pilnował Rosynanta i czekał na najmniejszy
sygnał
od nas. Rano poszedł na plażę i znalazł to cudo.
- Myśli pan... - Paweł próbował wstać.
- Leż - uspokajałem go. - Nie wiem, co o tym sądzić, ale wraku �Wilhelma
Gustloffa"
i tak na razie nikt nie będzie penetrował. Poczeka na lepsze czasy.