Kruk udający orła
Widząc, jak orzeł porywał barany,
Kruk, choć mniej silny, ale rabuś znany,
Chciał królewskiego ptaka naśladować.
Nuż krążyć dokoła stada,
Nuż podglądać i myszkować.
A był tam baran nie lada,
Z rodu tych, co szły niegdyś bogom na daniny:
Wielki jak ciołak półroczny,
Tłusty jak połeć słoniny.
Więc kruk żarłoczny,
Chciwe zwróciwszy nań oko:
«Nie wiem  rzecze  skÄ…d wziÄ…Å‚eÅ› tak wspaniaÅ‚Ä… tuszÄ™,
Lecz to wiem, że dziś jeszcze schrustać ciebie muszę.
I na wzór orła wzbiwszy się wysoko,
Jak kamień z góry spada na barana.
Ale baran to nie ser; Å‚apami obiema
Szarpie, dz
wiga  ani rusz! A wełna splątana
Jakoby broda Polifema
Tak mu uwikłała szpony,
Że uwiązł w runie, jako ryba w sieci.
Przybiegł pasterz, wziął kruka. Srodze zawstydzony,
Poszedł rabuś do klatki na zabawkę dzieci.
I między ludz
mi nie inaczej bywa,
Skoro łotrzyk chce łotra oceniać się miarą 
Bąk pajęczynę przerywa,
A mucha pada ofiarÄ….
WA
ADYSA
AW NOSKOWSKI